John Sprunk - Syn Cienia

Jon Sprunk Trylogia Cienia tom 1

SYN CIENIA Tytuł oryginalny: Shadow's Son

Created by Bevitore

Powieść tę dedykuję mojej żonie, Jenny, bez której nic z tego nie byłoby możliwe, i naszemu synowi, Loganowi, który jest naszym oczkiem w głowie.

ROZDZIAŁ PIERWSZY Zabójca czaił się wśród cieni. Skryty w mroku okrywającym strzeliste sklepienie sali, przeczołgał się po krokwiach ponad migoczącymi płomieniami pochodni. Niewidoczny jak wiatr, cichy jak śmierć. W pomieszczeniu pod nim rozbrzmiewała świąteczna muzyka. Kwiat północnej Nimei, dwie setki dam i lordów, wypełniały wielką komnatę Twierdzy Ostergoth. Przez gwar przebijał się ostry trzask bicza. Główną atrakcją wieczoru był podstarzały góral, rozebrany do pasa i przywiązany do drewnianego pręgierza. Jego plecy przecinały krwawe smugi. Podczas gdy goście księcia Reinarda rozkoszowali się wykwintnymi potrawami, jego kat starał się o zapewnienie im godnej rozrywki. Bicz trzasnął ponownie i stary człowiek zadygotał. Książę śmiał się tak głośno, że oblał winem swoje obszyte gronostajem szaty i żółtą suknię bladej, wiotkiej dziewczyny siedzącej mu na kolanach. Zadrżała, gdy jął osuszać jej gorset poplamioną serwetką, i zareagowała piśnięciem na coś, co wydarzyło się pod stołem. Próbowała się odsunąć, ale książę tylko złapał ją mocniej i jeszcze głośniej się roześmiał. Caim zacisnął pięści. Czas wziąć się do roboty. Zsunął się na kamienną galerię. Kucając za balustradą, zdjął z barków skórzaną torbę i wydobył jej zawartość. Pewnymi ruchami zmontował potężny łuk z dwóch zakrzywionych kawałków toczonego rogu. Otworzył emaliowaną skrzynkę i wyciągnął z niej trzy strzały. Ich groty miały indygowy połysk. Takie pociski, ulubione przez górskie plemiona wschodniego Ostergothu, wybrał na specjalne życzenie klienta. Założył jeden z nich na cięciwę i uniósł łuk. Wziął głęboki wdech i przycisnął cięciwę do policzka. Poczuł ścisk w żołądku. Nerwy. Wycelował starannie, biorąc poprawkę na odległość i różnicę w wysokości. Bladej dziewczynie udało się tymczasem na chwilę uwolnić z lubieżnego uścisku księcia. Nie martw się, skarbie. Caim mocniej napiął łuk. Nigdy już nie będzie cię napastował. Kiedy właśnie miał wypuścić strzałę, jego cel nachylił się, by szepnąć coś do ucha siedzącej obok atrakcyjnej szlachcianki. Zdobne pierścieniami palce bawiły się sznurami pereł rozpiętymi na jej głębokim dekolcie. Caim wstrzymał oddech. Odliczał kolejne uderzenia serca. Trzy… cztery… Gdy tylko książę się wyprostuje, będzie stanowił idealny cel. Siedem… osiem… Oko Caima było pewne, ręce wolne od drżenia. Jedenaście… Dwanaście… Coś delikatnie musnęło jego ramiona. Nie odrywając wzroku od księcia, kątem oka dostrzegł pobłysk srebra. - Witaj, kochany - szepnęła mu do ucha. Połaskotała go pod bokiem, ale Caim nie spuszczał oczu z celu. - Witaj, Kit. - Widzę, że szykuje się kolejne nacięcie na pasku. Caim skrzywił się - Kit mówiła zbyt głośno. To nic, że nikt inny nie mógł jej słyszeć. Rozpraszała go. - Jestem zajęty. Idź sobie znaleźć gniazdo królików, pobaw się z nimi, zanim skończę. Kit przycisnęła policzek do jego policzka, żeby spojrzeć na cel.

W miejscu, w którym dotykała jego skóry, poczuł delikatne łaskotanie, choć właściwie nie mógł odczuć jej dotyku. Kosmyk srebrnych włosów przysłonił mu oko. Powstrzymał odruch, by odsunąć go dmuchnięciem, wiedząc, że i tak nic by to nie dało. Napiął cięciwę jeszcze mocniej. - Króliki żyją w norkach, nie w gniazdach - powiedziała. - A ty celujesz zbyt nisko. - Odczep się. Wiem, co robię. - Trafisz kilka centymetrów poniżej gardła. Caim zazgrzytał zębami, kiedy książę odwrócił się od damy z perłami, by poklepać po plecach Lirama Kornfelsha, przywódcę gildii kupieckiej. Reinard miał pełne poparcie gildii, której członkowie liczyli na to, że jego wpływy w stolicy urosną, a oni odetną od tego kupony. - Celuję w serce. A teraz zostaw mnie na chwilę w spokoju. Kit wskoczyła na balustradę z lekkością motyla. Nie była wysoka, ale jej ciało mogło spełnić fantazje każdego mężczyzny. Szczupła w talii, lecz z pełnym biustem, miała kremową cerę z delikatnym oliwkowym odcieniem. Obcisły strój, z absurdalnie krótką spódniczką, nie pozostawiał wiele dla wyobraźni. Nie robiło to jednak większej różnicy, skoro nikt poza Caimem jej nie widział. Utrzymując równowagę na bosych stopach, cmoknęła głośno. - A co, jeżeli ma kolczugę pod tą okropną koszulą? - Głowa ma zostać nienaruszona - Caim oparł podbródek o koniec strzały. - Zresztą on nie nosi zbroi. Nie cierpi jej ciężaru. Dlatego otacza się tyloma żołnierzami. Na wszelki wypadek jednak ponownie sprawdził, czy dobrze wycelował. Książę wciąż nachylał się nad sąsiadami. Caim wolałby, żeby już się odchylił. Palce zaczynały mu drętwieć. Kit obróciła się zręcznie i usiadła na poręczy. - Jakby to miało go uratować. Skończysz wkrótce? Głośno tu. Nie słyszę własnych myśli. - Jeszcze chwilę. Książę wyprostował się i rozsiadł wygodniej na szerokim dębowym fotelu. Caim wypuścił strzałę. W tym samym momencie cel uniósł wzrok. Strużki wina spływały po podbródku Reinarda, gdy ich spojrzenia się spotkały. Strzała przemknęła przez komnatę jak nurkujący jastrząb. To był doskonały strzał, niosący pewną śmierć. Ale tuż przed tym, gdy grot dosięgnął celu, światło pochodni zamigotało. Kubki na stołach przewróciły się. Talerze upadły na podłogę. Włosy na karku Caima stanęły dęba, gdy usłyszał jęk Lirama Kornfelsha, przewracającego się obok księcia. Niebieskie lotki strzały jeszcze dygotały ponad szmaragdową broszą spinającą jego kołnierz. Wysokie mury komnaty zwielokrotniały echo rozlegających się krzyków. Goście gwałtownie podnosili się z miejsc; wszyscy oprócz Kornfelsha, którego zostawili rozciągniętego na stole jak wielką faszerowaną szynkę. Książę złączył dłonie, a jego żołnierze pospiesznie go otoczyli. Caim błyskawicznie nałożył i wypuścił kolejne dwie strzały. Pierwsza wbiła się w lewe oko jednego ze strażników. Następna przebiła guz na tarczy drugiego żołnierza i utkwiła w jego przedramieniu. Książę jednak wciąż pozostał nietknięty. Caim odrzucił łuk i pobiegł wzdłuż galerii. Kit sunęła obok niego po balustradzie. - Mówiłam ci, że źle celujesz. Masz plan zapasowy, prawda? Zacisnął zęby. Jedyną rzeczą gorszą od spieprzonej roboty było spieprzyć ją na oczach Kit. Teraz musiał ubrudzić sobie ręce, żeby to naprawić. Sięgnął za plecy i wyciągnął parę noży

suete. Osiemnaście cali stalowego ostrza zalśniło w blasku pochodni. Na końcu pomostu pojawił się strażnik. Caim przemknął obok niego, wystarczająco blisko, by poczuć odór wina. Strażnik przewrócił się i uderzył o ścianę, kiedy jego życie wyciekło przez krwawą szramę na gardle. Pod nimi ochroniarze wyprowadzali księcia przez tylne drzwi komnaty. Caim skoczył ponad poręczą, przelatując dokładnie przez Kit. Gdy na moment ich ciała połączyły się w jedno, od stóp do głów przeszła go gęsia skórka. Zanim wylądował, grot włóczni rzuconej przez jednego z żołnierzy o centymetry minął jego twarz. Dzbany i talerze posypały się ze stołów, kiedy przebiegał po blatach na drugą stronę pomieszczenia. - Ucieka - rzuciła Kit, unosząc się tuż nad jego głową. - Więc czemu go nie gonisz? - warknął Caim w odpowiedzi. Skrzywiła się gniewnie, ale posłusznie popędziła za celem. Caim otworzył drzwi kopniakiem. Książę musiał zmierzać do swoich komnat na ostatnim piętrze donżonu, gdzie mógłby zabarykadować się, aż nadejdą posiłki. Gdyby zdążył, Caim miałby naprawdę zdrowo przerąbane. Ale jeszcze nigdy nie spieprzył roboty i nie pozwoli, by to był ten pierwszy raz. Korytarz za drzwiami nie był oświetlony. Zrobił kilka kroków, ale nagły impuls kazał mu się zatrzymać. Wahanie uratowało mu życie, kiedy ostrze miecza przecięło powietrze tam, gdzie byłby właśnie jego kark. Caim kucnął i uderzył oboma nożami. Suete w jego lewej dłoni przebił się przez barwną tunikę i uwiązł w kolczudze pod nią, ale drugi trafił w nieosłonięte miejsce. Z mroku wydobył się jęk i raniony strażnik upadł na twarz. Caim wyszarpnął noże i pobiegł dalej korytarzem. Jedyna klatka schodowa prowadziła na wyższe piętra. Schody okręcały się w prawo wokół kamiennego słupa. Caim ruszył do góry, przeskakując po dwa stopnie. Gdy stanął na pierwszym półpiętrze, usłyszał brzęk zwalnianej cięciwy tuż przed tym, jak bełt z kuszy przeleciał obok jego głowy. Rzucił się do przodu i przylgnął do ściany. Gdzieś zza rogu doszedł go zgrzyt ręcznej korby. Odepchnął się od muru i pobiegł po schodach do góry tak szybko, jak tylko poniosły go nogi. Gdyby czekał na niego drugi kusznik, Caim byłby martwy jak amen w pacierzu. Przemknął przez kolejny fragment schodów. Samotny strzelec stał na następnym piętrze, pospiesznie naciągając korbę kuszy Upuścił ją, gdy zobaczył przeciwnika, i sięgnął po miecz, ale Caim dopadł go, zanim zdążył wyciągnąć broń. Pokonawszy prędko resztę schodów, znalazł się na szczycie wieży. Ostatnia platforma była pusta. Ociekające woskiem świece w mosiężnych uchwytach oświetlały skrzyżowanie dwóch korytarzy. Caim oparł plecy o zimny kamień i ostrożnie zajrzał za róg, tam gdzie droga prowadziła do głównej sypialni. Jak na razie książę z wyjątkową lekkością poświęcał życie swych ludzi, żeby ratować własny tyłek. Dwóch strażników padło, dwóch zostało. Przyzwoity wynik. Caim ostrożnie ruszył korytarzem. Drzwi do sypialni Reinarda wzmocniono grubymi żelaznymi prętami. Od środka musiały być zaryglowane. Bez ciężkiej siekiery nie miał szans się przez nie przebić, ale przyszedł mu do głowy inny pomysł. Podszedł do jednego z okien w korytarzu. W tej samej chwili głowa Kit i jej kształtne ramię wynurzyły się przez drzwi. - Lepiej się pospiesz - zawołała. - Reinard szykuje się do ucieczki. Chłodna bryza owionęła Caima, gdy otworzył okiennice. Ziemia była dobrych dwadzieścia metrów niżej.

- Nie ma dokąd uciekać. - Niezupełnie. Jest tam ukryte przejście, które prowadzi poza mury. - Cholera! Dlaczego wcześniej o tym nie wspomniałaś? - A skąd miałam wiedzieć? Jest dobrze ukryte, za wielką ciężką szafą. Caim przerzucił jedną nogę przez parapet. Czas uciekał. Gdyby książę wydostał się z twierdzy, nie dałoby się go już złapać. - Pilnuj tego przejścia, Kit. Idź za Reinardem, jeżeli ucieknie. Ja was dogonię. - Zrobi się. Zniknęła za drzwiami. Caim wychylił się przez okno. Wciąż nie wiedział, co się stało w głównej komnacie. Wycelował przecież idealnie. Jedyną radą było szybkie naprawienie błędu i jeszcze szybsza ucieczka. Kiedy stanął na zewnętrznym parapecie, dostrzegł zarys kolejnego okna na tym samym poziomie, oddalonego o jakieś trzydzieści kroków. Wewnątrz migotało słabe światło. W głowie Caima tłoczyły się plany ucieczki, podczas gdy jego palce szukały w murze punktów zaczepienia. Gdy już załatwi sprawę, mógłby zeskoczyć na dziedziniec albo użyć sekretnego tunelu księcia. Obie opcje niosły ze sobą duże ryzyko. Według pierwotnego planu miało go już dawno tutaj nie być; każda upływająca minuta zmniejszała szanse powodzenia. Wielkie ciosane bloki, z których zbudowano zewnętrzne mury wieży, zapewniały dobrą ochronę przed maszynami oblężniczymi, ale też posiadały wiele wygodnych uchwytów dla wspinającego się po nich zabójcy Caim znalazł pewny chwyt i ruszył po ścianie, nie zastanawiając się zbytnio, co będzie dalej. Nie cierpiał spieszyć się podczas zlecenia, ale nie miał teraz wyboru. Skupił się więc na wspinaczce. Był w połowie drogi, gdy przez jego ciało przebiegł nagły dreszcz. Zamarł w bezruchu, przywierając do kamiennej powierzchni. Kierowany impulsem uniósł wzrok. Nieb okrywała gruba warstwa chmur. Światło ogni z dziedzińca tańczyło na szańcach twierdzy. Najpierw nie widział nic. Potem jakiś ruch pomiędzy blankami. Wstrzymał oddech, kiedy niewyraźna sylwetka przemknęła ponad nim - wijący się kształt pośród mroków. Przez jedną straszną chwilę myślał, że to coś go zauważy, ale natychmiast zniknęło. Odczekał kilka sekund, zanim odważył się znów oddychać. Co to było? Nie miał czasu do stracenia. Próbując zapomnieć jak najszybciej o dziwnej istocie, wyszukał kolejny uchwyt. Po chwili był już przy oknie do głównej sypialni. Popchnięte otworzyło się z lekkim zgrzytem, ale nikt w środku tego nie zauważył. W środku Caim zauważył przejścia prowadzące do kolejnych pomieszczeń i potężne drzwi do korytarza, który przed chwilą opuścił. Przy nich stali obaj ochroniarze, z obnażonymi mieczami, wpatrując się w masywne skrzydła, jakby oczekiwali, że zabójca lada chwila się przez nie przebije. Książę szarpał się z ciężkim podróżnym kufrem. - Ulfan, zostaw te przeklęte drzwi i pomóż mi z tym! Jeden ze strażników obrócił się w tej samej chwili, gdy Caim wczołgiwał się przez okno. Otworzył usta, by wydać ostrzegawczy krzyk, ale nie zdążył. Nóż wystrzelił z dłoni Caima. Żołnierz cofnął się o krok i upadł na kolana. Gładka rękojeść sterczała z jego gardła, a struga krwi spływała po kołnierzu. Reinard upuścił spory worek, który brzęknął przy uderzeniu o podłogę. - Co…? Caim wyciągnął drugi nóż i przeskoczył przez pokój, zanim ostatni strażnik zdołał się obrócić. Gdy ten dopiero unosił miecz, Caim stanął już przed nim i prostym pchnięciem wbił

ostrze pomiędzy jego żebra. Żołnierz jęknął niemal bezgłośnie i osunął się na podłogę. - Caim! - zawołała Kit zza jego pleców. Odwrócił się na ugiętych kolanach, trzymając nóż w gotowości. Zauważył odsuniętą szafę, o której mówiła Kit, a za nią ziejący otwór tunelu. Wyszedł z niego młody mężczyzna w książęcej liberii. Miał jasne włosy i krótko przystrzyżoną bródkę; w dłoni trzymał obnażony miecz. Caim uskoczył przed nadchodzącym ciosem i uderzył z boku. Czubek noża zatrzymał się na jednym z żeber przeciwnika. Caim przekręcił ostrze i wsunął je w miękką tkankę pomiędzy kośćmi. Mężczyzna upadł na podłogę i wyrzęził ostatnie tchnienie. Książę przycupnął za masywnym łożem z baldachimem. - Proszę... - Jego nalane policzki trzęsły się jak galareta, gdy wyciągał ręce w błagalnym geście. Na jednej dłoni miał wyraźne znamię. - Dam ci, co tylko zechcesz. - To prawda. - Caim podszedł do niego sprężystym krokiem. - Dasz. Książę męczył się znacznie mniej niż jego żołnierze. Caim zostawił zwłoki rozciągnięte na łożu, z krwawą dziurą w piersi. Nie udało mu się zabić Reinarda na oczach świątecznych gości. Jego klienci będą musieli zadowolić się tą krwawą jatką. Wiadomość została przekazana. Caim odzyskał drugi nóż i rozejrzał się po komnacie. Jeżeli się pospieszy, może znaleźć się za murami, zanim ludzie księcia zorganizują jakikolwiek pościg. Nie sądził, żeby mieli go długo ścigać. Skoro ich władca zginął, będą bardziej zajęci ochroną dziedzica Reinarda. Wedle wszelkich doniesień, młody lord Robert był przyzwoitym chłopakiem, w niczym niepodobnym do swego okrutnego ojca. Księstwu wyjdzie to na dobre. Wzrok Caima padł na młodego mężczyznę leżącego u wejścia do tunelu. Sam nigdy nie widział lorda Roberta, ale otrzymał dokładny rysopis. Dwadzieścia dwa lata, jasne włosy, krótka bródka, niebieskie oczy. Młodzieniec na podłodze zbyt dobrze pasował do opisu, by mógł to być przypadek. Caim zaklął pod nosem. To by było na tyle, jeżeli chodzi o pozostawienie tych ziem nowemu, lepszemu władcy. Kit weszła przez drzwi z korytarza. - Zaraz będziesz miał towarzystwo. Caim z namysłem spojrzał w stronę otwartego okna. -Ilu? - Zbyt wielu. Uwierz mi. - Wierzę. Co się dzieje na zewnątrz? - Wszystkie te paniusie i jegomoście zrobili niezłe zamieszanie na dziedzińcu. Wyjścia są pozamykane, a na murach stoją dodatkowi strażnicy. Patrole przeszukują teren. - A tunel? Kit uśmiechnęła się szeroko. - Dużo stopni, a na końcu czeka reszta ochroniarzy księcia. Raczej się nie ucieszą, gdy zobaczą, że wychodzisz przed ich szefem. Caim wytarł ostrza noży o tabard lorda Roberta. Nic nie układało się dzisiaj po jego myśli. Pozostało mu tylko jedno wyjście. Rozbawiona mina Kit zdradzała, że ona też to wie. Nie znosił przyznawać jej racji, ale własną śmierć zniósłby pewnie jeszcze gorzej. Obszedł pokój, zdmuchując świece, aby pogrążyć komnatę w ciemnościach, które rozpraszała tylko pojedyncza latarnia u wejścia do tunelu. Kroczył wśród rozrzuconych

kufrów i toreb księcia, ale nie zwracał na nie uwagi. Zawartość nawet jednej sakwy mogłaby go ustawić na kolejny rok, ale był zabójcą, nie złodziejem. Czyjaś ciężka pięść załomotała w drzwi. - Lepiej się pospiesz - rzuciła Kit. Caim starał się ją zignorować. Oparł się plecami o ścianę w najciemniejszej części pokoju. Schowany wśród cieni zamknął oczy i oczyścił myśli. Skupił się na strachu, który jak drzazga wbijał się w jego serce. Strach był najważniejszy. Zawsze tam był, ukryty pod warstwami zaprzeczeń i wymówek. Caim nie lubił tego przyznawać. Musiał jednak wczuć się w swój strach, dać się pochłonąć uczuciu. Na początku myślał, że nie potrafi tego zrobić. Zbyt wiele rzeczy go rozpraszało. Ból był zbyt odległy. Po krótkiej chwili jednak wspomnienie wróciło. Wspomnienie bardzo stare i pełne cierpienia. Szalejące płomienie barwiły niebo na pomarańcz i złoto, rzucając migoczące cienie na dziedziniec, na którym piętrzyły się ciała. Krew była wszędzie; zbierała się w kałużach; plamiła twarz klęczącego na ziemi mężczyzny; spływała po jego piersi szerokim, czarnym strumieniem. Ojcze… Caim otworzył oczy, a wtedy ciemność ożyła. Otoczyła go niczym płaszcz. Zanim strażnicy zdołali wyważyć drzwi, ukrył się już w jej mrocznych fałdach. Był tylko kolejnym cieniem na ścianie. Żołnierze miotali się po pokoju, jak pszczoły wypłoszone z ula. Niektórzy wbiegli z pochodniami do tunelu. Inni stanęli nad zwłokami księcia i jego syna. Żaden z nich nie zauważył cienia, który wykradł się przez drzwi i podążył ku schodom. Gdy już się wydostał na zewnątrz, wspiął się na wysoki kurtynowy mur i opuścił twierdzę. Ruszył przed siebie, omijając drogę. Przyćmiony blask księżyca oblepiał go jak babie lato. Gdy oddalił się o ćwierć mili od zamku, uwolnił się spod zasłony mroku. Musiał oprzeć się o pień drzewa, żeby nie stracić równowagi. Ciemność przepływała przed jego oczami, mieniąc się tysiącem odcieni szarości i czerni. Coś czaiło się w oddali, tuż poza zasięgiem wzroku. Nie wiedział, w jaki sposób przywoływał cienie. Miał w sobie tę moc odkąd pamiętał; skrywała się w jego duszy, gotowa eksplodować, gdy tylko opanował go gniew lub strach. Przez lata nauczył się kontrolować te uczucia, ale nigdy do nich nie przywykł. Po chwili przestało mu się kręcić w głowie i noc wróciła do swej normalnej postaci. Podjął marsz przez okryte mgłą wrzosowisko. Kit pląsała w pewnej odległości przed nim. Śpiewała swobodnie karczemną piosenkę. Kit nigdy się nie zmieni. Nic jej nigdy nie speszy. Ale Caim nie mógł podzielać jej wesołości. Nawet perspektywa sowitej zapłaty, którą miał wkrótce otrzymać, nie podnosiła go na duchu. Niepokój narastał w nim jak unoszące się fale morskiego przypływu, wciągając go w nieznaną głębinę. Zwolnił kroku pośród mgieł. Ponad jego głową samotna gwiazda przebiła się przez zasłonę chmur. Jak rozbitek chwytający się liny ratunkowej, skierował się w jej stronę i podążył za wątłym blaskiem. Więcej ciekawych ebooków na: http://ebookgigs.pl

ROZDZIAŁ DRUGI Josephine wyskoczyła z powozu i pobiegła do domu tak szybko, że obciążony zakupami lokaj nie mógł za nią nadążyć. Policzki miała zaczerwienione od jesiennego chłodu. Przebiegając obok kamerdynera Fenrika, zrzuciła kurtkę i nowy kapelusz, który właśnie kupiła. Fenrik podniósł je z właściwą sobie zręcznością. - Witamy w domu, panienko. Tuszę, że wycieczka się udała. - Było wspaniale! Czy ojciec jest na górze? Muszę natychmiast się z nim zobaczyć. Mam niesamowite wieści! Anastasia ma wyjść za mąż w Nowy Rok i to za tak eleganckiego mężczyznę. Jego nazwisko wyleciało mi właśnie z głowy, ale jest bardzo wysoki i bardzo przystojny. Czy wspomniałam, że jest oficerem w Świętym Bractwie? - Nie, panienko. Ale… Pobiegła dalej, nie czekając, aż skończy. Ojciec pewnie zaszył się w gabinecie z książkami i dokumentami. Chociaż odszedł na emeryturę cztery lata temu, dzięki swej uprzedniej pozycji w rządzie wciąż miał koneksje w wysokich sferach, za co była mu ogromnie wdzięczna. Pewnego dnia te koneksje zapewnią jej wspaniałego narzeczonego, takiego jaki przypadł w udziale Anastasii. Josey zatrzymała się w pół drogi do schodów. Jej uwagę przykuła nieznajoma peleryna na mosiężnym wieszaku. - Fenriku, kto jest z wizytą u ojca? - Ktoś z pałacu, pani. - Z pałacu? - Ruszyła biegiem po marmurowych schodach. - Zabronił, by mu przeszkadzano. Ojciec na pewno chciałby się z nią zaraz zobaczyć. Gość z pałacu mógł oznaczać tylko jedno. Ojciec w końcu wyda ją za mąż i to za kogoś ze znakomitej rodziny. Serce o mało nie wyskoczyło z piersi Josey. Pomyśleć tylko, obie z Anastasią mogłyby wyjść za mąż w ciągu najbliższego roku. W korytarzu minęła dygającą pokojówkę. Zatrzymała się na chwilę przed drzwiami gabinetu. Nie przypominała sobie, żeby kiedykolwiek były zamknięte. Rozejrzała się, ale pokojówka zniknęła już za zakrętem korytarza. Bez zastanowienia przyłożyła ucho do drzwi. Słyszała niewyraźne głosy dwóch mężczyzn. Czuła się trochę winna, podsłuchując, ale nie mogła się powstrzymać. Jeżeli gość ojca przyszedł tu omawiać sprawy matrymonialne, dotyczyły one jej bardziej niż kogokolwiek innego. Nic jednak nie rozumiała; mówili zbyt cicho. Głosy nagle ustały i Josey odskoczyła od drzwi w tej samej chwili, gdy się otworzyły. Wygładziła przód sukni, robiąc wszystko, by wyglądać, jakby dopiero co przyszła. Gość był wysokim mężczyzną, młodszym niż się spodziewała. Na piersi szarej opończy, pod którą nosił i strój tego samego koloru, wyszyto dwa skrzyżowane klucze. Miał ziemistą cerę i niespokojne spojrzenie, co tylko wzmogło obawy dziewczyny. Czy rozmowy nie poszły dobrze? Czyżby ojciec nie zaproponował wystarczającego posagu? Pytania cisnęły się na jej usta. Mężczyzna skłonił się sztywno i bez słowa skierował się ku schodom. Josey zajrzała do środka. Ojciec siedział przy swym wiecznie zagraconym biurku, opierając czoło na dłoni. Światło wpadające przez otwarte okno odbijało się na jego łysinie, którą otaczały tylko kępy siwych włosów na skroniach. Tej zimy miał skończyć sześćdziesiąt dwa lata. Pamiętała jeszcze, jaki był wysoki i silny, gdy ona była jeszcze dzieckiem. Teraz

spędzał większość czasu w gabinecie, otoczony wspomnieniami władzy, którą niegdyś sprawował. Pokój był przytulny i ciepły, ale staruszek owinął nogi kocem. Wyprostował się, gdy ją zauważył. - Josey. Nie wiedziałem, że już wróciłaś. Jak się udały zakupy? Czy Anastasii dobrze się wiedzie? Opowiedz mi wszystko. - Ojcze - weszła do pomieszczenia i usiadła na obitym skórą krześle obok biurka. - Kim był ten człowiek? Fenrik mówi, że to ktoś z pałacu. Ojciec uścisnął jej dłoń. Miał zimne, chude palce. - To syn mojego niegdysiejszego przyjaciela. W czasach młodości obaj byliśmy bardzo wpływowi. Członkowie dworu zabiegali o naszą uwagę i pragnęli naszej przyjaźni. Dzisiaj on leży w grobie, a ja jestem starcem. - Wciąż jesteś wielkim człowiekiem. Myślałam jednak, że twój gość przyszedł w jakiejś… pomyślniejszej sprawie. - Ach - dotknął palcem policzka. - Myślałaś, że przyszedł w sprawie swatów. Próbowała się zarumienić, ale nigdy jakoś nie nauczyła się tej sztuczki. - Wiem, to było niemądre z mojej strony. Mam dopiero siedemnaście lat. - Masz siedemnaście lat i jesteś piękna jak rozkwitająca róża. Chciałbym mieć dla ciebie narzeczonego, Josey. Niestety, wieści nie są tak radosne. Z północy nadeszły niepokojące pogłoski. O bandytach i gorszych rzeczach. Posłańcy znikają, a sytuacja pogarsza się także tu, w Othirze. Czy zechciałabyś udać się w podróż? Pytanie zupełnie zbiło ją z tropu. - Podróż? Ojcze, nie mogę wyjechać z Othiru. Anastasia ma wyjść za mąż. To właśnie chciałam ci powiedzieć. Mam być jej pierwszą druhną. - Mówię poważnie, Josephine. Nastroje zmieniają się szybciej niż przewidywałem. Sądziłem, że możemy załagodzić burzę, ale obawiam się, że w mieście jest teraz niebezpiecznie. - Niebezpiecznie? Dlaczego? Odchylił się w fotelu. Nagle wydał jej się stary i słaby. - Na Kapitolu panuje zamęt. Ojciec Josey wciąż posługiwał się staroświeckimi słowami, takimi jak Kapitol, mimo że Imperium Nimejskie upadło stulecia temu i wszyscy używali nazwy Wzgórze Niebiańskie. - W mieście wybuchają zamieszki - ciągnął. - A prałatowi coraz trudniej je opanować. Kilka dni temu o trzy przecznice stąd zabito człowieka. Dość powiedzieć, że chcę, byś przebywała w bezpieczniejszym miejscu, dopóki te problemy nie przeminą. - Jeździłam po mieście całe popołudnie i nie widziałam nic niezwykłego. Miasto jest spokojne jak bezchmurne niebo. Poza tym, Anastasia to moja najlepsza przyjaciółka. Nie mogę opuścić jej wesela, ojcze. Za nic w świecie. - Josey, moja droga. Obiecałem twojej matce, że będę zawsze o ciebie dbał. Działam też z samolubnych pobudek. Nie mógłbym patrzeć, jak dzieje ci się krzywda. Masz klucz do mego serca. Położyła dłoń na piersi. Pod koronkowym stanikiem sukni wyczuwała twardy metal naszyjnika. Uklękła przed ojcem i złożyła dłonie na jego kolanach. - Matka nie bała się niczego. Nie chciałaby, bym cię zostawiła. Odsunął niesforny kosmyk z czoła córki. Jego oczy otaczało teraz jeszcze więcej zmarszczek.

- Chciałaby, abyś zaufała memu osądowi i była mi posłuszna. Proszę, Josey, spakuj się. Wystarałem się już o statek dla ciebie. - Ojcze, proszę! - Nie, Josey. Tak postanowiłem. Popłyniesz do Navarre i pozostaniesz tam, aż po ciebie poślę. Nowy egzarcha jest dobrym człowiekiem i godnym zaufania, bardziej niż ktokolwiek w tych czasach. Zaopiekuje się tobą… Josey powstała gwałtownie. Cała się trzęsła. - Nie pojadę! Nie możesz mnie zmusić. - Wszystko już postanowione. Nie kłóć się ze mną oto, córko. Łzy leciały po policzkach Josephine, kiedy wybiegała z gabinetu. W holu minęła Fenrika, obładowanego pakunkami z powozu. Zatrzasnęła za sobą drzwi do swojego pokoju i stanęła u stóp zasłanego pierzynami łóżka, zaciskając pięści. Jak ojciec mógł być tak okrutny? Dlaczego nie rozumiał, że nie może wyjechać? Potrzebowali się nawzajem. Nie miała żadnej innej rodziny, tylko jego. A teraz on chciał ją odesłać. Co miała powiedzieć Anastasii? Wzięła głęboki oddech i spróbowała się opanować. Łzy w niczym nie pomogą. Usiadła przy toaletce i zaczęła rozczesywać włosy krótkimi, stanowczymi ruchami. Musiała się zastanowić, znaleźć jakiś argument, który przekonałby ojca. Musiała zostać w mieście. *** Szalejące płomienie barwiły niebo na pomarańcz i złoto, rzucając migoczące cienie na dziedziniec, na którym piętrzyły się ciała. Caim spoglądał pomiędzy drewnianymi sztachetami. - Musimy iść - wyszeptał głos za jego plecami. Chciał się odwrócić, ale jego nogi zamieniły się w kamień. Lodowaty wiatr chłostał chłopięce ciało, przenikając do kości. Na dłoniach miał krew. Wytarł je o koszulę, ale nic to nie dało. Świat zadygotał i nagle stał już na dziedzińcu. Wysoki mężczyzna osunął się tuż przed nim. Strugi ciemnoczerwonej krwi ciekły z rany na jego piersi. Gwałtowny dreszcz przeszedł Caima, kiedy martwy mężczyzna otworzył oczy. Nie miał źrenic ani białek, tylko dwie czarne kule. Z posiniałych warg wydobył się szept. - Sprawiedliwości… mój synu. Caim otworzył oczy. Przywitał go ostry jak brzytwa promień księżyca, wpadający przez szparę w okiennicach. Chłodna bryza owiewała mu pierś, podczas gdy ostatnie wspomnienia snu - obrazy ognia i śmierci - zacierały się w jego myślach. Poprawił się na posłaniu i przez chwilę wbijał wzrok w sufit, rozważając, czy powinien wstać, czy zostać jeszcze w łóżku. Z ciężkim westchnieniem odrzucił wełniane koce i zsunął się na zimną podłogę. Jego mięśnie budziły się powoli podczas rutynowych ćwiczeń: pompek, brzuszków, grzbietów, stania na rękach. Pół godziny później był solidnie spocony. Przemywszy twarz wodą z ubitego glinianego dzbana stanął przed jedynym luksusowym przedmiotem, jaki posiadał: wysokim lustrem w brązowej ramie. Harde oczy odwzajemniły jego spojrzenie po drugiej stronie szkła: odłamki granitu głęboko osadzone pod gęstymi, czarnymi brwiami. Przesunął dłonią po torsie, badając rany. Tylko kilka zadrapań i zacięć, przetarta skóra na łokciach i grzbietach dłoni. Wziąwszy wszystko razem, był w lepszym stanie niż na to zasługiwał. Okruchy snu przebiegały wciąż przez jego głowę. Dręczyły go słowa ojca. Sprawiedliwości. Czy w Ostergocie stało się jej zadość?

Wyciągnął ze skrzyni czystą tunikę i bryczesy i przeszedł do kuchni. Nie licząc lustra, nie zbywało mu na meblach. W kuchni tylko prosty stół z jednym krzesłem, szafka na lód, mały piecyk i spiżarka. W pokoju nic oprócz szerokiego chodnika i sprzętu do ćwiczeń w postaci wypełnionych piaskiem worków podwieszonych pod sufitem. Ścianę zdobił szkic węglem przedstawiający latarnię morską, autorstwa ulicznego artysty. Czarne wzburzone fale uderzały o skalistą podstawę latarni, podczas gdy jej płomień mężnie stawiał czoła burzy. W oddali migotały drobne światła. Przypominały mu o Kit. Wsunął zdarte skórzane buty. Zastanawiał się, gdzie teraz jest Kit. Przychodziła i odchodziła, kiedy jej się podobało. Czasem nie widział jej przez wiele dni, innym razem nie mógł się jej pozbyć. Do końca nie wiedział, czym była. Jako chłopiec uważał ją za wyimaginowaną przyjaciółkę, ale w miarę jak dorastał, a ona nie znikała, zaczął podejrzewać coś innego. Nikt inny nie miał niewidzialnych przyjaciół. Ale ona była prawdziwa. Wiedziała rzeczy, których on nie wiedział i nie mógł wiedzieć. Tysiące razy ostrzegała go przed nadchodzącym niebezpieczeństwem. Jego zdolność do ukrywania się wśród cieni również była dla Caima zagadką. Zawsze był dobry w unikaniu uwagi innych, nawet jako dziecko, ale skąd wzięła się ta moc? Urodził się z nią, czy został przeklęty? Przynosiła mu więcej kłopotu niż pożytku, będąc kolejnym okruchem przeszłości, którą pamiętał tylko w postaci mętnych urywków. Może wolał jej nie pamiętać. Caim przypiął noże do pasa i ukrył je pod barchanowym płaszczem. Otworzył drzwi, z których złuszczała się oliwkowa farba, odsłaniając stare pomarszczone drewno. Rozejrzał się po korytarzu. Drobna blada twarz przyglądała mu się z drugiego końca, kiedy zamykał zasuwę. Widział tę dziewczynkę kilka razy wcześniej, bawiącą się o dziwnych porach na klatce schodowej. Włosy koloru siana opadały splątanymi kosmykami na jej chude ramiona. Nie mogła mieć więcej niż sześć, siedem lat. Zza drzwi, przed którymi stała, dobiegały uniesione głosy. Caim odwrócił wzrok i zszedł po schodach. Na dole minął brudny hol. Budynek, w którym mieszkał, mógł kiedyś stanowić przyzwoitą rezydencję, zanim cała dzielnica mocno zubożała. Tak czy inaczej, Caimowi odpowiadała jego lokalizacja, a także polityka wystudiowanej obojętności wobec lokatorów, jaką prowadził właściciel. Dopóki czynsz wpływał regularnie, stary nie zadawał pytań. Na ulicy uderzył Caima odór zgniłych jaj, morskiego powietrza i ludzkich odchodów. Omal nie zakręciło mu się w głowie. Chociaż latem bywało gorzej. Fasady kamiennych budynków Dolnego Miasta, gdzie kiedyś biło serce stolicy, przez stulecia kruszały pod wpływem deszczu, sadzy i cuchnących miejskich oparów. Dzielnica rozrastała się w tym czasie na zewnątrz i w górę. Domy wysokie na cztery i więcej kondygnacji piętrzyły się złowieszczo nad wąskimi uliczkami. Po zwycięstwie nad piratami z wysp Łowców Burzy, jakieś półwieku temu, wielu ludzi wzbogaciło się dzięki napływającej obfitości dóbr i wyniosło się do nowych, większych domów na wzgórzu ponad aleją Procesji. Tak narodziło się Górne Miasto, dzisiejszy klejnot Othiru. W ostatnich latach sytuacja w dolnych dzielnicach jeszcze się pogorszyła na skutek niedoboru żywności i podwyżek podatków, z których musiano opłacić dalekie wojny i kosztowne roboty publiczne, w tym nową katedrę powstającą w centrum. Najuboższe rodziny wylądowały na ulicy, wyrzucone przez kamieniczników próbujących ratować topniejące dochody. Każdego dnia Caim mijał biedaków żebrzących na głównych ulicach i sprzedających swoje dzieci w bocznych alejkach. Kiedy przeskakiwał nad brudną kałużą przy placu Przeora, zauważył srebrny róg księżyca ponad dachem opuszczonej farbiarni. Jego pozaświatowe piękno, tak odległe, zawsze

wypełniało go dziwnym uczuciem, którego nie potrafił dobrze nazwać. To było jak tęsknota za domem, ale domem, którego nigdy nie znał. Mieszkał w Othirze od sześciu lat. Początkowo zarabiał na życie jako najemnik na ziemiach zachodnich. Lata dorastania spędził w rozmaitych kondotierskich drużynach, jedną ręką zdobywając srebro, które natychmiast wydawał drugą. Któregoś razu w Isenmere robota nie poszła dobrze, polało się więcej krwi niż powinno, a jego ekipa została rozpędzona przez żądnych zemsty mieszkańców. Przez dłuższy czas uciekał z miasta do miasta, wciąż oglądając się za siebie. Długie ręce sprawiedliwości nie dosięgły go jednak i mógł rozpocząć nowe życie. Skręcił w prawo w zaułek Wężowy i znalazł się wśród plątaniny uliczek i alejek, zwanej Rynsztokiem. Budynki tutaj zbudowane były ze starej, kruszącej się cegły, pokrytej odpadającym tynkiem. Spadziste dachy z wysokimi iglicami pokrywała sadza, a w wielu miejscach ziały dziury po zrzuconych przez wiatr dachówkach. Rynsztok był domem wszelkiej maści złodziejaszków i drobnych cwaniaków. Trzeba się tu było mieć zawsze na baczności, bo wszystko mogło się zdarzyć - i często się zdarzało. Caim szedł środkiem ulicy. Kryjący się w bramach rabusie chowali się głębiej na jego widok, a kieszonkowcy szukali okazji w innej okolicy. Niejeden raz skropił ten bruk krwią. Wciąż jednak przechodząc przez tę okolicę trzymał jedną rękę na rękojeści noża. Tu w Othirze wykonał niegdyś swoją pierwszą robotę. Dalros był handlarzem artykułów luksusowych, który zbankrutował. Kiedy nie mógł spłacić lichwiarzy, ci postanowili zrobić z niego przykład dla innych. Caim otrzymał to zlecenie. Prosta sprawa, wejść-zabić-wyjść, ale Caim do dziś pamiętał, jak drżał tej wiosennej nocy, wspinając się na niski mur otaczający dom Dalrosa. Wszystko zajęło nie więcej niż piętnaście minut. Z krwią kupca na rękach przemknął obok drzemiącego strażnika, przeskoczył z powrotem przez mur i odszedł w swoją stronę. Dostał za to dwadzieścia złotych dukatów, co wtedy stanowiło dla niego fortunę. Hałas za jego plecami sprawił, że Caim instynktownie się obrócił i odruchowo wysunął nóż z pochwy. Ulicą przejeżdżał oddział kawalerzystów. Na ich krwistoczerwonych napierśnikach jaśniało złote słońce, symbol Świętego Bractwa - albo też Rycerzy Stryczka, jak nazywano ich żartem z uwagi na sposób, w jaki zginął ich założyciel. W Othirze mówiło się, że to oni naprawdę pociągają za sznurki w prałaturze, ale Caim niezbyt interesował się polityką. Było mu wszystko jedno, kto rządził, tak długo, jak mógł liczyć na to, że władcy będą mieli wrogów i żadna ze stron nie zrezygnuje z intryg i podstępów. W jego branży im więcej niepokojów, tym lepszy był interes. A przez ostatnich kilka lat interes był wyjątkowo dobry. Caim schował się w bramie warsztatu szewskiego. Ukrył nóż, kiedy konni przejeżdżali obok. Niepokoiła go obecność żołnierzy w Rynsztoku o tej porze. Po zmroku mieszkańców tej obskurnej dzielnicy zwykle zostawiano w spokoju. Kiedy jeźdźcy zniknęli z pola widzenia, ruszył w dalszą drogę. Minąwszy trzy przecznice dotarł do placu Chirrona. Za dnia było to targowisko, w nocy jednak prowadzono tu inne interesy. Alfonsi i handlarze narkotyków kręcili się pomiędzy cokołami potłuczonych marmurowych rzeźb. Panny lekkich obyczajów zaczepiały klientów. Na środku skweru stała masywna drewniana platforma, a na niej wznosił się szafot. Wisiało na nim pięć ciał dorosłych ludzi, przypuszczalnie mężczyzn, ale trudno było dojrzeć. Przed powieszeniem zostali spaleni; ich dłonie i stopy odrąbano, a oczy wyłupano. Nikt nie zwracał na wisielców większej uwagi. Kim byli? Rabusiami? Gwałcicielami? Czy tylko prostaczkami, którzy okazali się na tyle głupi, by publicznie krytykować władzę? Caim nie zatrzymał się i szedł

dalej, ale obraz pięciu zmasakrowanych ciał na szafocie pozostał w jego głowie. Skręcił w Krawiecką. Okna większości domów były szeroko otwarte pomimo chłodu, rozlewając na uliczny bruk ciepłe światło karczm i tawern. Muzyka fletów i lutni konkurowała z brzękiem kielichów i talerzy. Zatrzymał się przy trzecim domu po lewej. Popękany szyld nad drzwiami przedstawiał trzy krągłe panie w krótkich spódniczkach. W Trzech Dziewicach płonęło jasne światło. Wnętrze wypełniał stukot drewnianych kufli oraz brzęk cytry i rytmiczne klaskanie towarzyszące tańcowi chudej i bladej dziewczyny, okrytej jedynie splotami swoich długich rudych włosów. Przyglądali się jej podchmieleni kupcy i robotnicy portowi. Grupa żeglarzy - sądząc po akcencie i smagłej cerze, z Arnossi - śpiewała szanty w rogu sali. Caim przecisnął się do baru, za którym stał dzisiaj Duży Olaf. Uśmiechnął się na widok nowego gościa, odsłaniając niepełne uzębienie. - Witaj, koleżko. Żałuj, że nie byłeś tu wczoraj. Musiałem wyrzucić dwóch łobuziaków zza rzeki. Przysięgam, że przelecieli dwanaście kroków zanim walnęli w ziemię. Każdy jeden. Caim przesunął po blacie srebrną monetę. - Jest u siebie? Moneta zniknęła, a Olaf wskazał swoim grubym jak kiełbasa paluchem na schody za barem. Mathias, właściciel Trzech Dziewic, obsługiwał też niektórych spośród najważniejszych ludzi w branży płatnych zabójstw w Othirze. Był ich agentem i pośrednikiem; zdobywał zlecenia i przekazywał je najbardziej odpowiedniemu człowiekowi. Mieszkał nad karczmą, jak twierdził, żeby być bliżej ludzi. Zawsze zgrywał dotkniętego, kiedy ktoś nazywał go sknerą. Caim nie rozumiał, dlaczego Mathias upiera się, by mieszkać wśród tych mętów. Za prowizje, które otrzymał w ciągu samego tylko ostatniego roku mógłby kupić wygodny dom w Górnym Mieście. Niektórzy chyba nie potrafią porzucić swoich korzeni, niezależnie od tego, jak daleko zajdą. Caim nigdy nie miał takiego problemu. Schody były nieoświetlone. Wchodząc na górę, usłyszał szelest skóry ocierającej się o drewno na moment przed tym, jak pojawił się przed nim jakiś kształt. Przez myśl przebiegło mu wspomnienie tajemniczej istoty przemykającej po blankach wieży Reinarda, kiedy wisiał uczepiony do jej muru. Wstrzymał oddech. Momentalnie w obu jego dłoniach znalazły się noże, przyciśnięte nisko do ud, by ukryć odblask ostrzy. Ugiął kolana, gotowy zaatakować lub odskoczyć. W ciemności przed nim poruszyły się dwa jasne kształty - para otwartych dłoni. - Spokojnie - powiedział ktoś cichym głosem. - Dobry wieczór, Caim. - Rai. - Caim wsunął noże do pochew, ale zostawił je lekko poluzowane. - Jeżeli masz sprawę do Mathiasa, poczekam na dole. Rai zszedł o jeden stopień. Słabe światło docierające z głównej sali padało na jego twarz, oświetlając krótkie blond włosy i intensywnie niebieskie oczy. Odziany w czarną skórę łatwo wtapiał się w mrok panujący na schodach. Zdobiona srebrna rękojeść obusiecznego miecza wystawała nad paskiem. Odblaski stali przy nadgarstkach, pasie i cholewach zdradzały obecność innych ostrzy - Rai słynął z liczby broni, które przy sobie nosił. - Nie, właśnie skończyliśmy. - Leniwy ton jego głosu przypominał Caimowi drzemiącego kota, który jednak w każdej chwili może pokazać pazury. - Słyszałem, że dobrze poradziłeś sobie na północy. Reinard i jego strażnicy zginęli na oczkach setki świadków, ale nikt nie potrafił zidentyfikować zabójcy. Niezła robota.

Caim ugryzł się w język. Nie lubił rozmawiać o swojej pracy, zwłaszcza, jeżeli ktoś niepowołany mógł coś usłyszeć. Oparł się o ścianę, starając się sprawiać wrażenie rozluźnionego. - Zlecenie wykonane. Tylko to się liczy. Rai zszedł o kolejny stopień. - To prawda, ale powinieneś uważać na siebie. W mieście było ostatnio bardzo niespokojnie. - Widziałem skutki na placu. Rai zaśmiał się krótko. Pomimo miękkiego głosu, nie był to przyjemny dźwięk. - Banda rabusiów wpadła podczas włamania do domu pewnego duchownego. Wszystkich złapano i powieszono. Torturowali całą rodzinę, żeby wydali im ukrytą skrzynkę z klejnotami. Podobno odcięli palce u stóp i nóg najmłodszemu chłopakowi. Kapłan Prawdziwej Wiary, który złożył śluby ubóstwa i czystości, mieszka w domu w Górnym Mieście z żoną i dziećmi i nikogo to nawet nie dziwi. Dlaczego zresztą miałoby dziwić? Wielkie grzechy szybko się zapomina. To te drobne nie dają ci spać po nocach. - Oczywiście - ciągnął Rai - paniątka na Wzgórzu Niebiańskim drżą z przerażenia, że to początek kolejnej rebelii. Caim skinął, próbując pozbyć się wspomnienia o lordzie Robercie. - Jeżeli wybaczysz, też mam sprawę do Mathiasa. - Ja również nie mam czasu na pogaduszld. Wyjeżdżam z miasta. Minęli się na schodach, ale Rai obrócił się jeszcze. - Wiesz, Caim. To nie jest sprawiedliwe. Caim zatrzymał się u szczytu schodów. - Co takiego? Rai uniósł dłoń i nagle pojawił się w niej nóż do rzucania. Caim zamarł w napięciu. - Spójrz na nas. Dwóch najgroźniejszych ludzi w mieście. To my powinniśmy rządzić, zasiadać tam w pałacu. Tymczasem władza należy do tych pudrowanych głupców, którzy nie wyróżniają się niczym poza urodzeniem. - Oczy Rala zaświeciły się, gdy mówił. Caim spojrzał na niego bez cienia sympatii. Plotka głosiła, że Rai pochodzi z możnej rodziny, ale roztrwonił majątek przy winie i hazardzie. Nie mając złamanego grosza ani widoków na przyszłość, podjął się zawodu płatnego zabójcy. Najwidoczniej trafił na swoje powołanie, ponieważ regularnie wracał po kolejne zlecenia pomiędzy popijawami na ulicy Jedwabnej. Zabójstwa w biały dzień w dzielnicy handlowej, ciężarne kochanki utopione w porcie - to była robota w jego stylu. Kim w takim razie jesteś? Nieznanym bohaterem dręczonym przez koszmary czy tylko wyjątkowo zręcznym bandytą? Caim szukał sposobu, by uprzejmie zakończyć rozmowę. - Jest jak jest - powiedział. - Pewnie tak. Miewaj się, Caim. Wyjeżdżam w cieplejsze strony. Mam tam parę spraw do załatwienia. Porozmawiamy innym razem. Oby nie, pomyślał Caim, wchodząc na ostatni stopień. Czuł się zmęczony. Chciał tylko odebrać pieniądze i iść do domu. Może mógłby zrobić sobie urlop. Podszedł do jedynych drzwi na piętrze, zapukał dwa razy, odczekał sekundę i zapukał ponownie. Otworzył drzwi, nie czekając na zaproszenie. Mathias może i był kutwą w stosunkach z innymi, ale nie żałował grosza, by urządzić swoje lokum jak lordowską rezydencję. Podłogi w mieszkaniu pokrywały ręcznie tkane

dywany, na ścianach wisiały jedwabne gobeliny ze scenami w orientalnym stylu. Ciężkie meble z połyskującego drewna nie zostawiały zbyt wiele wolnej przestrzeni. Na marmurowych blatach stały wyszukane rzeźby z brązu. Mathias wszedł do salonu przez łukowo sklepione drzwi w przeciwległej ścianie. Miał na sobie jaskrawozielony szlafrok zdobiony malutkimi złotymi żurawiami. Był krępym mężczyzną w wieku więcej niż średnim. Zachował wciąż większość włosów, które farbował na czarno, zostawiając jedynie siwe pasma na skroni. Mówił, że przypominają mu o tym, co nieuniknione. - Nasz dobry przyjaciel powrócił z północy! Wymienili uścisk dłoni, po czym Mathias zaoferował mu krzesło z wysokim oparciem i bez podłokietników. Caim usiadł. Gospodarz wziął butelkę i dwa kieliszki z malachitowego stolika. - Na bogów u góry i na dole, cieszę się, że cię widzę. - Bluźnierstwo, Mat? W twoim wieku? - Owszem. Jestem już zbyt stary, żeby przejmować się stanowiskiem Kościoła. Czy to całe ich gadanie kiedykolwiek komuś coś przyniosło? Nic. Ale nie mówmy o tym. Wszystko poszło dobrze, czy tak? Caim przyjął kieliszek bursztynowej brandy i rozsiadł się wygodniej. - Poszło dobrze, chociaż w tym kraju ciężko się gdzieś w ogóle dostać. Drogi są coraz gorsze, a na każdym wzgórzu rosną cholerne rogatki. Mathias opadł na fotel, rozlewając nieco brandy na swój kosztowny szlafrok. - Ten kraj rozpada się jak przejrzały melon. Każdy watażka, który potrafi zebrać tuzin źle wyćwiczonych żołdaków, próbuje urwać sobie jakiś kawałek. Człowiek prawie tęskni za dawnymi dobrymi czasami imperialnego prawa i porządku. Prawie. - W każdym razie, zostałem w Ostergocie dość długo, żeby posłuchać dzwonów na pogrzebie Jego Miłości, zanim wyjechałem. Mat uniósł kieliszek. - Za kolejne wykonane zadanie i jednego łajdaka mniej. Caim pociągnął łyk i odstawił szklankę. -Z tego, co słyszę, w mieście były jakieś rozruchy w czasie mojej nieobecności. - Nie miałem z tym nic wspólnego. - Mat położył na obwisłej piersi tłustą, przyozdobioną rubinami dłoń. - Wiesz, że nigdy nie zajmuję się takimi rzeczami. To niesmaczna sprawa i nieco żałosna. Przez najbliższych parę tygodni będziemy się borykali ze wzmocnioną ochroną w różnych miejscach, ale potem powinno się uspokoić. Nie mogą wiecznie pozostawać w pełnej gotowości, prawda? Jeszcze brandy? - Odbiorę tylko moje należne i nie będę ci więcej zawracał głowy. Mathias uśmiechnął się. - To jest człowiek, którego znam. Ważny jest tylko interes. A interes idzie świetnie! Sięgnął pod siedzenie i rzucił Caimowi pękatą sakiewkę. - Pięćset dukatów, zgodnie z umową. Caim chwycił sakwę i schował ją pod koszulę. - Nie przeliczysz? - Nie muszę. Wiem, gdzie mieszkasz. - Słusznie. Zdobyłeś sobie niezłą reputację, Caim. Dlatego myślę, że jesteś odpowiednią osobą do wykonania kolejnego zlecenia, które zdobyłem.

Caim wstał. - Tym razem dzięki, Mat. Nie interesuje mnie, co zdobyłeś. Ani tym bardziej skąd. - To niepodobne do ciebie, odmawiać zarobku. I to w słusznej sprawie. - Nie wątpię. Jeszcze jeden kapłan, który za bardzo kocha dzieci albo kamienicznikkrwiopijca. Nie, dzięki. Potrzebuję urlopu. Jak sam mówiłeś, w mieście jest niespokojnie. - Dlatego się do ciebie z tym zwracam. Wierz mi, to łatwa robota. Mógłbyś to zrobić jedną ręką z zawiązanymi oczami. - Wolałbym tego nie próbować. Mat machnął lekceważąco dłonią. - Wiesz, co mam na myśli. Tylko trzeba to zrobić szybko. Caim skierował się do drzwi. - Przykro mi, Mat. - Caim, musisz to dla mnie zrobić! Zatrzymał się z ręką na klamce. Mathias lubił teatralne gesty, ale tym razem wydawał się naprawdę zdesperowany. A to nie było normalne. Na jego twarzy pojawił się niemal komiczny wyraz ulgi, kiedy Caim cofnął się i stanął przed nim. - Co to za zlecenie? - Usiądź, proszę, przyjacielu. Jeszcze brandy? - Nie, dziękuję. Powiedz mi, co to za robota. - Bardzo prosta. Jeden cel. W Górnym Mieście. Caim odruchowo sięgnął po kieliszek, który zostawił niemal pełny na stole. - Tu w Othirze? - Tak, pracowałeś już przecież na miejscu. - Kto to? - Emerytowany generał. Nieprzyjemny typ, z tego, co słyszałem. Ma na sumieniu jakąś znaczną masakrę podczas wojny. Chyba na północy, w Eregocie. Pochodzisz z tamtych okolic, prawda? Caim wbił wzrok w dywan, próbując ukryć przypływ mieszanych uczuć. - Czemu tak sądzisz? - Bez określonego powodu. Po prostu masz w sobie coś północnego. Caim spojrzał mu w oczy. - Mówiłem ci już. Pochodzę z ziem zachodnich. Nie było to prawdą. O ile mógł coś odtworzyć z poszatkowanych wspomnień, jego rodzina żyła kiedyś w Eregocie, jednym z ościennych państw będącym dawniej częścią Imperium Nimejskiego. Nie chciał jednak, żeby ktokolwiek wiedział coś o jego przeszłości, choćby dlatego, że była jego osobistą sprawą. - A tak. - Mathias zamrugał oczami. - Zapomniałem. - Kontynuuj. - Cóż, problem tkwi w terminie. Zlecenie trzeba wykonać w ciągu dwóch dni. - Odpada. Wiesz, że nigdy nie pracuję w pośpiechu. Znajdź jakiegoś zapijaczonego marynarza. - Caim, klienta, który to zlecił, nie wolno rozczarować, jeżeli wiesz, co mam na myśli. Robota ma być szybka i czysta. Dlatego potrzebuję ciebie. Tylko tobie mogę zaufać, że zrobisz to w tak krótkim terminie. - Chciałbym ci pomóc, Mathiasie, ale jest zbyt wiele rzeczy do rozważenia. Spędziłem

kilka tygodni, śledząc Reinarda, zanim mogłem uderzyć. Potrzebuję czasu, żeby poznać cel, jego nawyki i dzienną rutynę. To samo tyczy się przyzwyczajeń jego rodziny i strażników. Mathias podniósł się z siedzenia i podszedł chwiejnym krokiem do stojącego pod ścianą sekretarzyka. Podniósł z niego plik papierów przewiązany czerwonym sznurem. - Tu mam wszystkie szczegóły: rozkład dnia, informacje o ochronie, schematy wnętrz, wszystko, czego potrzebujesz. Cel mieszka z nastoletnią córką, ale nią się nie przejmuj. Matka nie żyje. Nie ma straży; jest tylko jeden stetryczały lokaj, który sypia jak kłoda. To będzie najłatwiejsza robota w twoim życiu. Podał mu plik, ale Caim go nie wziął. - Kto to wszystko zebrał? - Wspólny znajomy. Ręczę za rzetelność tych informacji. - To był Rai, prawda? - Co za różnica? Weź to po prostu. - Niech cię szlag, Mat. Rai przyjął zlecenie, po czym wycofał się, kiedy nadarzyło mu się coś lepszego, prawda? Nic dziwnego, że tak się przymilał. Nie, dzięki. Pasuję. Zrobił dwa kroki w stronę drzwi. Mathias wyciągnął rękę, jakby chciał złapać go za rękaw, ale cofnął ją w ostatniej chwili. Zamiast tego podsunął mu pod nos plik z papierami. Caim zatrzymał się. - Jego strata! - rzucił Mat. - Wchodzisz, wychodzisz i tysiąc dukatów ląduje w twojej kieszeni. - Nie zajmuję się sprzątaniem cudzego bałaganu. Mathias spojrzał na niego z ukosa. - Mój drogi, właśnie tym się zajmujesz. Proszę, nie zmuszaj mnie, bym cię błagał. Dorzucę połowę mojej marży. To kolejne trzysta dukatów. Potem możesz wziąć długi urlop. Caim westchnął, spoglądając na papiery, którymi potrząsał Mat. Nie mógł odmówić; nie mógł zawieść człowieka, który pomógł mu, gdy był jeszcze młodocianym uciekinierem bez znajomości i reputacji. Wziął dokumenty. - W porządku. Zrobię to. Zatrzymaj swoją marżę. Starzejesz się, powinieneś zacząć myśleć o emeryturze. Mathias usiadł i poprawił poły szlafroka. - Nie wiem, co bym ze sobą zrobił na emeryturze. - Kupiłbyś sobie dworek w jakimś miłym miejscu. Żyłbyś spokojnie. Mat ze śmiechu o mało nie zakrztusił się brandy. - Wyobrażasz mnie sobie jako ziemianina w dworku? Nie wytrzymałbym nawet miesiąca. Powodzenia, przyjacielu. Do zobaczenia, kiedy wykonasz zlecenie. Caim wetknął dokumenty pod tunikę. Podszedł do drzwi, ale zatrzymał się tuż przed nimi. - Swoją drogą, co to było za zlecenie, które Rai nagle otrzymał? - Co? - Mathias obrócił się w jego stronę. - Ach, coś w Belastire. Wróci z nogami jak pałąki i zakurzony niczym żebrak. - Belastire? Na środkowym wybrzeżu będzie zimno o tej porze roku. Mathias skinął. - Zimno i szaro. Poczuje się tam jak ryba w wodzie, nie? Caim wrócił myślami do rozmowy na schodach. Czy Rai nie wspominał o cieplejszych stronach? W co on grał? Wychodząc z Trzech Dziewic, Caim odruchowo sprawdził swoje noże. Za kilka godzin

miało wstać słońce i właściciele tawern wyrzucali już podchmielonych gości na ulicę. Caim chętnie wróciłby do domu i został w łóżku przez parę tygodni, ale miał robotę do wykonania. Dwa dni to zbyt mało czasu. Poprawił pod tuniką plik z papierami i sakiewkę, po czym mocniej naciągnął płaszcz na ramiona. Otulił się nim jak kokonem, zanim ruszył w powrotną drogę przez alejki Rynsztoka.

ROZDZIAŁ TRZECI Josey o mało nie rozpłakała się po raz kolejny, zanim jej powóz stanął przed domem Anastasii przy placu Torvelli. Nie mogła przestać myśleć o rozmowie z ojcem. Nigdy w życiu nie czuła się tak bezradna. Jedyne czego teraz chciała, to pomówić o tym ze swoją najlepszą przyjaciółką. Była pewna, że wspólnie znajdą jakieś rozwiązanie. Lokaj w podeszłym wieku przytrzymał jej drzwi. Wręczając podbity norkami płaszcz jednej z pokojówek i czując, że futro jest wilgotne od panującego na dworze chłodu, dopisała niekorzystne warunki pogodowe do listy argumentów przeciw wyjazdowi. To nie była dobra pora roku na morskie wojaże. Sam ten argument nie przekonałby jej ojca, ale zamierzała przy następnej rozmowie z nim wytoczyć całą baterię powodów, dla których najlepiej by było, gdyby została w Othirze przynajmniej do Nowego Roku. - Josey! - Radosny głos Anastasii rozległ się echem po atrium, kiedy zbiegała pospiesznie po schodach. Obie dziewczyny złapały się za ręce i ucałowały w policzki. Anastasia odsunęła się o krok. Na jej twarzy malowało się zmartwienie. Ze swymi złotymi, ułożonymi w łagodne fale lokami i oczami niebieskimi jak ocean była prawdziwą pięknością, doskonałą niczym posąg. Josey czuła się przy niej nijaka; miała zbyt bladą cerę, zbyt ciemne i cienkie włosy. ciemne i cienkie włosy. - Co się stało, Josey? Chodź. Josephine dała się zaprowadzić do przylegającego do atrium salonu i posadzić na miękkiej kanapie przykrytej wyszywanymi w zielone liście poduszkami. Anastasia ucałowała ją ponownie. - Coś cię trapi, Josey. Opowiedz mi. Posłusznie opowiedziała jej o planie ojca. Ledwie zdołała skończyć i znów wybuchła płaczem. Przyjaciółka podała jej chusteczkę. - To po prostu niesprawiedliwe. W Othirze jest zupełnie bezpiecznie. Wybacz, Josey, ale obawiam się, że twój ojciec może już nie myśleć zbyt jasno. Wiesz, jacy są starzy ludzie. Widzą duchy w każdym ciemnym kącie. - Wiem. Ale co bym nie powiedziała, on i tak mnie nie słucha. Nie wiem, co robić. Dlatego chciałam z tobą porozmawiać. Musisz mi pomóc, Anastasio. Nie mogę opuścić twojego wesela. To miał być najszczęśliwszy dzień w moim życiu! - Musisz na nim być! - Anastasia sama była bliska łez. - Będę - zapewniła ją Josephine. - Obiecuję. Ale potrzebuję jakiegoś planu. Ojca nie przekonają prośby. - Mogłabyś zostać ze mną. Biorąc pod uwagę, ile trzymamy straży, ten dom jest niemal fortecą. - Nie wiem, czy ojciec by się na to zgodził. Zawsze bardzo się troszczył o moje bezpieczeństwo. Kiedy mieszkaliśmy w Navarre, zewsząd otaczali nas strażnicy. Czasem miałam wrażenie, że się przez nich duszę. - Ale ziemie zachodnie są zupełnie dzikie. To jest Othir; tu jest całkiem inaczej. - Wiem. Tylko nie potrafię przekonać o tym ojca. Anastasia ścisnęła jej dłoń. - Nie przejmuj się, kochanie, znajdziemy jakieś wyjście.

Sięgnęła do wisiorka na szyi Josephine. Był ze złota i miał kształt staroświeckiego klucza. - Zawsze bardzo mi się podobał. Jest naprawdę piękny. Prosty, ale elegancki. - Tata dał mi go na czternaste urodziny. To moja ulubiona biżuteria. - Wiem. Nie nosisz niczego innego. - Ojciec mówi, że to klucz do jego serca, że dzięki niemu mogłabym mieć wszystko, czego zapragnę, i jeszcze więcej. Czasem tata jest najmilszym i najwspanialszym człowiekiem na świecie. Ach, jakbym chciała, żeby przestał się zamartwiać i pozwolił mi tu zostać do twojego ślubu! - Na pewno się uda, Josey. Wiem! Pójdziemy do bazyliki i pomodlimy się o to. Josey otarła łzy chusteczką. - Nie wiem, czy tym razem modlitwy coś pomogą. To poważna sprawa. - Zauważyła urażoną minę przyjaciółki, więc natychmiast się poprawiła. - Przepraszam. Jestem po prostu przygnębiona. Chodźmy do bazyliki. Kiedy szykowały się do wyjścia, lokaj pojawił się w drzwiach. - Wybacz, pani. Przybył gość do pani. - Wpuść go. To musi być Markus - zwróciła się do Josey. Przychodzi codziennie, odkąd ogłosiliśmy zaręczyny. Jest taki romantyczny. Podoba ci się? Powiedz szczerze. Josephine uścisnęła ją i roześmiała się. Przyjemnie było porozmawiać w końcu o czymś innym. - Jest idealny. Będziecie razem bardzo szczęśliwi. Anastasia zachichotała. - Markus jest prawie rycerzem, wiesz? No, prawie. Drugi prefekt to wysoka ranga, a wkrótce awansuje. Jestem o tym przekonana. Obie dziewczyny obróciły się na dźwięk ciężkich kroków W drzwiach stanął wysoki mężczyzna. - Markus! - Anastasia podbiegła do niego i uścisnęli się pod brązowym popiersiem jednego z jej słynnych przodków. Po chwili, jakby dopiero teraz przypomnieli sobie o obecności Josey, rozdzielili się i usiedli obok niej na kanapie. - Uwielbiam ten mundur. - Anastasia pogładziła okrąg wyhaftowany na jego piersi. - Jesteś w nim taki przystojny. Markus uśmiechnął się, odsłaniając dwa rzędy równych białych zębów. Niedawno zaczął zapuszczać wąsy i bokobrody w wojskowym stylu. Josey zmrużyła oczy, próbując wyobrazić sobie, jak wyglądałby, gdyby zapuścił też bujną brodę. W sposobie, w jaki na nią patrzył było coś, co powodowało, że czuła się nieswojo. - A co ty myślisz? - zapytał. - Wyglądam elegancko? Spuściła wzrok. - Tak, bardzo. Anastasia poklepała ją po kolanie. - Biedactwo. Jej ojciec chce odesłać ją z miasta. Próbujemy wymyślić, co zrobić, żeby mogła zostać. - Odesłać? - Wyraz szczerej troski w jego głosie poruszył Josey. Być może nie powinna czuć się przy nim skrępowana. - Z jakiego powodu? Dziewczyna starannie złożyła wypożyczoną chusteczkę. - Mówi, że w Othirze nie jest bezpiecznie. Że wybuchają rozruchy i że ktoś nawet zginął. - To straszne! - zawołała Anastasia. - Czy to prawda, Markusie? - Och, nie ma powodów do obaw. Mieszkańcy Dolnego Miasta bez przerwy skaczą sobie

do gardeł, jak wściekłe bestie, walczące o ochłap mięsa. Większość ataków miała miejsce właśnie tam. - Większość? Ale nie wszystkie? Markus strzepnął pyłek z klapy munduru, dając do zrozumienia, że zagrożenie jest znikome. - Czasami poruszenie przelewa się za aleję Procesji, ale nie powinnyście się tym martwić. Jesteście tu bezpieczne jak owieczki w zagrodzie. Josephine nie była pewna, czy podoba jej się to porównanie, ale uśmiechnęła się uprzejmie. - Mam nadzieję, że uda mi się przekonać o tym ojca. - Mam świetny pomysł - powiedziała Anastasia. - Markus mógłby odprowadzić cię do domu i powiedzieć twojemu ojcu to samo, co nam. To na pewno by go uspokoiło. W końcu Markus jest oficerem Świętego Bractwa. - Zrobiłbyś to dla mnie? - zapytała Josey. Trochę niepokoiła ją myśl o tym, że miałby jechać z nią do domu, ale szansa na zostanie w Othirze była dużo ważniejsza. Markus wstał i potrząsnął głową. - Przykro mi, ale nie mogę. Mam ważne sprawy dziś popołudniu. Zatrzymałem się tylko po to, by przypomnieć Anastasii o tym, że jesteśmy umówieni na kolację później wieczorem. Anastasia podniosła się, by uściskać go na pożegnanie. - Pamiętam o tym. Maya przygotuje dla nas coś specjalnego. - Wspaniale. - Markus skłonił się Josephine i delikatnie ucałował Anastasię w policzek. Do zobaczenia. Josey została w salonie, kiedy przyjaciółka odprowadzała go do drzwi. Słyszała jeszcze, jak się żegnali, potem straciła ich z oczu. Minęło kilka minut, zanim Ana wróciła. Jej oczy błyszczały z radości. - Czyż on nie jest wspaniały? Jestem taka szczęśliwa. Czuję jakbym unosiła się wysoko ponad całym światem. Josephine uściskała przyjaciółkę i wymruczała słowa, które ta chciała usłyszeć. Nie mogła pozbyć się podejrzenia, że sprawy pomiędzy mężem i żoną nie będą się układały tak cudownie po ślubie. Markus w towarzystwie zachowywał się odpowiednio, ale jego surowe maniery nie mogły odpowiadać Anastasii, która była damą skromną i wytworną. Zachowała jednak swoje obawy dla siebie. Anastasia była zakochana po uszy i nie miało sensu psuć teraz jej szczęścia. Ponadto Josey zastanawiała się, czy sama nie jest po prostu odrobinę zazdrosna, że jej najlepsza przyjaciółka wychodzi za mąż, podczas gdy ona wciąż czeka na mężczyznę swoich marzeń. Jednym uchem przysłuchiwała się radosnej paplaninie na temat wizyt u krawcowej, wyboru orkiestry i innych weselnych przygotowań. W odpowiednich momentach kiwała głową i wydawała z siebie uprzejme półsłówka, ale myślała przede wszystkim o własnych problemach. Za dwa dni miał odpływać jej statek. Nie mogła czekać, aż znajdzie niepodważalny argument. Musiała jeszcze dziś porozmawiać z ojcem. *** Ral obserwował ich spod pomnika cesarza Troniegera, stojącego na środku placu Torvelli. Wysoki oficer straży i córka szanowanego polityka całowali się na schodach rezydencji. Prefekt obiema dłońmi złapał zgrabne pośladki dziewczyny. W biały dzień. Ral uśmiechnął się; wkrótce ta historia będzie na wszystkich językach w Górnym Mieście. Sam nie rozumiał powszechnej fascynacji miłością. Och, nigdy nie gardził towarzystwem

kobiet, zwłaszcza takich, których względy mogła zdobyć pełna sakiewka. Ta blondynka była niczego sobie, ale nie miałby czasu na nic, co trwałoby dłużej niż jedną noc. Chociaż kiedy wykona już swoją pracę, mógłby rozejrzeć się za godną towarzyszką dla młodego człowieka z perspektywami na wybitną karierę. Markus w końcu pożegnał ukochaną. Rai podążył za nim w bezpiecznej odległości. Śledzenie prefekta w jego purpurowym płaszczu na szerokich ulicach Wzgórza Obfitości było najłatwiejszą rzeczą pod słońcem. Widoki i odgłosy Górnego Miasta nie rozpraszały go ani trochę. Dorastając, zakosztował wszelkiego rodzaju luksusu i zbytku, jakie można było kupić za pieniądze. Życie Rala pewnie ułożyłoby się inaczej, gdyby jego ojciec dożył właściwego wieku, ale przeszkodził temu los, przynosząc wieści od pewnego kupca z Arnossi. Oba statki jego ojca zniknęły podczas sztormu przy wybrzeżu Hvekish. Nikt się nie uratował. W jednej chwili Rai z chłopca stał się bogaczem. Sprzedał udziały w spółce handlowej i kupił wielki dom. Zaprzyjaźnił się z córkami i synami najświetniejszych rodzin stolicy. Wydawał sute przyjęcia, które trwały po kilka dni. Cieszył się życiem, jakiego zawsze pragnął. Aż w końcu pieniądze się skończyły i wkrótce osaczyli go lichwiarze. Zapożyczył się, by utrzymać dotychczasowy poziom życia, a potem pożyczał znowu, by spłacać poprzednie długi. Zanim zrozumiał, jak głęboko się pogrążył, było już za późno. Znaleźli go pijanego w sztok w tylnej sali jakiejś speluny w Dolnym Mieście. Pięciu barczystych mężczyzn posadziło go ze związanymi rękami na rozklekotanym krześle.- Pan Ayes nie jest z ciebie zadowolony - powiedział grubym głosem największy z nich. - Wydajesz jego pieniądze, jakbyś szczał i od pół miesiąca nie widzi, żebyś oddawał. Drugi ze zbirów wyciągnął nóż o ostrzu tak długim, że przypominał niemal miecz. - Nie jest mądrze denerwować pana Ayesa. Teraz my odbierzemy, co jesteś mu winien. Rozcięli jego ubrania i przetrząsnęli je, ale Rai tylko się śmiał, zbyt pijany, żeby martwić się o własne życie. Mężczyzna z wielkim nożem oparł czubek ostrza pomiędzy nogami Rala i szepnął mu do ucha. - Jeżeli nie masz pieniędzy, musisz zapłacić inaczej. Dali mu prosty wybór: albo zginie, albo odda swemu wierzycielowi drobną przysługę, która wyrówna rachunki. Musiał tylko kogoś zabić. Owa „przysługa” zmieniła Rala na zawsze. Lęk, kiedy włamywał się w środku nocy do cudzego domu; gęsia skórka, która pojawiła się, gdy zobaczył swą ofiarę śpiącą w swoim łóżku; fala euforii, którą poczuł, gdy wbił nóż w miękki brzuch nieszczęśnika. Jęk konającego był dla niego niczym świąteczny hymn, ogłaszający początek nowego życia, uwalniający go od wszystkich więzi, jakimi spętało go społeczeństwo, obojętne na jego pragnienia i potrzeby. Tamtej nocy wkroczył do świata, w którym w jego dłoniach spoczywała władza nad życiem i śmiercią. Nigdy więcej nie zatęsknił za swym dawnym żywotem. Tymczasem podążając za Markusem przeszedł przez stare Forum. Popołudniami wypełniały je stragany ulicznych sprzedawców i leniwi spacerowicze. Okrzyki straganiarzy wznosiły się ponad szmerem tłumu. Markus parł przed siebie niczym szarżujący byk, nie oglądając się na boki. Lekceważenie niebezpieczeństw, małych czy wielkich, czyhających w mieście było przywilejem oficerów Świętego Bractwa. Prefekt nie ustępował drogi nawet przejeżdżającym powozom.

Na widok grupy mężczyzn w krwistoczerwonych płaszczach, wychodzących z kupieckiego namiotu, Ral ukrył się za jednym ze stoisk. Mężczyźni rzucili jakiegoś człowieka na bruk przed namiotem i zaczęli go okładać biczami. Człowiek ten okryty był jedynie strzępami czegoś, co musiało być kiedyś eleganckim strojem. Po ziemi potoczyła się jego okrągła czapka. Biczownicy otoczyli go - Ral dostrzegł teraz, że to właściciel namiotu - i kontynuowali bezlitosną chłostę, podczas gdy jakaś wychudła kobieta, pewnie jego żona, załamywała ręce i szlochała, patrząc na to. Czym zawinił ten człowiek? Rai nawet nie zgadywał. To mogło być właściwie cokolwiek: może oszukiwał klientów, a może zaniedbał obowiązku powieszenia w swoim sklepie wizerunku prałata. Podobnie jak Święte Bractwo, Biczownicy stanowili prawo sami dla siebie i odpowiadali jedynie przed Kościołem. Ral ominął ich i podążył za swoim celem, który tymczasem znalazł się już po drugiej stronie Forum i szedł w stronę dzielnicy świątynnej. Prefekt kierowa się do oddalonego o kilka ulic Panteonu, dawniej siedziby pogańskiego kultu. Wszedł do środka przez frontowe drzwi o potężnych skrzydłach z brązu. Rai tymczasem obszedł budynek i podszedł do bocznego wejścia, omijając stosy śmieci w wąskiej alejce. Bez trudu otworzył prosty zamek czubkiem noża. Wejście prowadziło do przepełnionego magazynu. Przez kolejne drzwi po drugiej stronie pomieszczenia dobiegały niskie nuty chóralnego śpiewu. Rai zatrzymał się na chwilę, grzebiąc w dużej werniksowanej szafie. Wyjął z niej białą sutannę i wciągnął ją przez głowę. Przez ramiona przewiesił sobie czerwoną stułę, wyszywaną w złote kręgi. Uśmiechnął się sam do siebie i prześlizgnął się przez drzwi prowadzące do wnętrza kościoła. Koliste mury Panteonu sklepiały się ponad główną komnatą. Budynek stanowił architektoniczne arcydzieło i pamiętał czasy imperialnej świetności, kiedy żadna potęga nie mogła równać się z Nimeą. Przez otwór w suficie wpadało do środka światło dnia - był to kolejny dowód pogańskiej przeszłości świątyni. Modlitewne dywaniki układały się w równe rzędy na ułożonych w czerwono-białą szachownicę kamieniach posadzki. Kapłani wraz z zastępami swych akolitów przechadzali się pomiędzy wiernymi, kołysząc rytmicznie kadzielnicami i mamrocząc pacierze. Ral naciągnął kaptur na głowę i podążył za grupą starszych kobiet w czarnych chustach, które ze spuszczonym wzrokiem obchodziły stacje na obwodzie wielkiej komnaty. Po chwili zatrzymały się przed głęboką niszą, skrywającą szarą kamienną statuę jakiegoś świętego. Zaciskając mocno dłonie, zaczęły szeptać modlitwy, wzbudzając w Ralu najwyższe obrzydzenie. Gdyby któraś z nich odważyła się tylko podnieść wzrok, ujrzałaby marmurowy cokół posągu, który stał w tej kapliczce przed nadejściem Prawdziwej Wiary. Być może była to podobizna Torima, Pana Burzy, albo Hisu, bogini miłości i mdłej poezji. O któregokolwiek z dawnych bogów by nie chodziło, jego lub jej imię zostało usunięte z marmuru, jak gdyby nigdy nie istniało. Ral uśmiechnął się pogardliwie. Szkoda, że ludzi nie da się usuwać tak łatwo jak bogów. Jego praca byłaby o wiele łatwiejsza. Kiedy starsze kobiety poczłapały do kolejnej stacji, Ral kucnął obok Markusa, który klęczał w ostatnim rzędzie, modląc się ze złożonymi dłońmi. Prefekt ledwie się na niego obejrzał. - Dziękuję, ojcze. Ja tylko… - Zaczął, ale nagle go rozpoznał. - Ral? Na Boga! Czy ty nie uznajesz żadnych świętości? Ral rzucił okiem na masywną rzeźbę przedstawiającą Proroka Prawdziwej Wiary. Lord Phebus, Światłość Świata, wznosił się ponad wysokim ołtarzem na końcu nawy. Odziany był w proste chłopskie szaty, ale z jego okrwawionego czoła wybiegały lśniące promienie odlane

z czystego złota. - Zacznę się przejmować Bogiem, kiedy on zacznie się przejmować mną. Markus rozejrzał się. - Ktoś może cię zobaczyć. Ral pomyślał o tym, zanim do niego podszedł. Nikt inny nie mógł dosłyszeć ich rozmowy. - Nie sądzę. Te owieczki za bardzo się niepokoją o zbawienie swoich dusz. Tyle tych modłów, pomyślałbyś, że armia Cieni stoi pod bramami, co? Albo stary król Mithrax powstał z grobu wraz ze swoją świtą. Pochwa miecza Markusa zazgrzytała o posadzkę, kiedy zmienił pozycję. Poruszał się bardzo zwinnie jak na tak potężnego mężczyznę. - Co tu robisz? - Składam tylko ostatnią wizytę. Domyślam się, że nie słyszałeś jeszcze najnowszych wieści? - Jakich? - Wasz wielki mistrz został aresztowany. - Z jakiego powodu? Ral złożył dłonie, jakby zamierzał się modlić. - Zdrada. Podżeganie do buntu. Wszystko jedno. Nasz dobroczyńca upewni się, żeby nigdy więcej nie ujrzał światła dnia. - Nie myślałem… - To twój problem, Markusie. Nigdy nie myślisz. Ale skoro głowa twojego zakonu nie będzie już zawadzać, droga na szczyt jest otwarta dla młodych i zdolnych. A zwłaszcza tych, którzy mają przyjaciół w Radzie Elektorów. Markus wziął głęboki oddech. Ral dał mu chwilę na zastanowienie. - Czy wszystko jest przygotowane? - zapytał. - Oczywiście. Plan jest prosty. Dotrę tam godzinę po zmroku. Sygnał… - Ilu ludzi przyprowadzisz? Markus rozejrzał się, a w jego jasnoniebieskich oczach pojawił się cień irytacji. - Mam umówionych kilku chłopaków, tak jak mówiłeś. Niektórzy z nich są mi winni pieniądze, a jeden stara się o awans, żeby móc wyprowadzić się od matki. Zrobią, co powiem, bez żadnych pytań. - A potem? - Nie puszczą pary z ust. - Lepiej, żeby tak było. Nasz patron nie wybacza błędów. Jeżeli któryś z nich piśnie słówkiem… - Wiem, co robię. Ral nachylił się nad prefektem i prawą ręką ujął go pod łokieć. Lewą dłoń przycisnął do jego boku tak, by nawet przez płaszcz i kolczugę poczuł ukłucie trzymanego w niej sztyletu. Markus sapnął gniewnie, ale nie poruszył się. Ral zniżył głos do najcichszego szeptu. - Posłuchaj mnie. Nie musisz się przejmować szefem. Jeżeli to spieprzysz, sam obedrę cię ze skóry. Rozumiesz? Markus skinął i Ral puścił go. Sztylet zniknął w rękawie. Markus złapał się za bok i wbił oczy w podłogę. Zacisnął wargi. Wyraźnie nie przywykł do tego, by traktowano go w taki

sposób, ale musiał w końcu pojąć, czego wymaga sytuacja. Życie ich obu od tego zależało. - Weź więcej ludzi - powiedział Ral. Prefekt wzruszył ramionami. - Potrzebowałbym na to więcej pieniędzy. Boży żołnierze nie są tani. Ral chciał się roześmiać, ale nie dał tego po sobie poznać. Sięgnął pod sutannę. Markus zesztywniał i sięgnął ku rękojeści miecza. Rozluźnił się jednak, gdy Rai podał mu ciężką sakiewkę. Zabójca wstał i oparł dłoń o jego ramię. Wyglądał teraz zupełnie jak kapłan udzielający pouczenia jednej ze swych owieczek. - Pamiętaj, Markusie. Żadnych błędów. Żadnych wpadek. - Nie martw się. Będziemy dokładnie o chwilę za późno, by ich uratować. - A zabójca? Złowrogi grymas wykrzywił twarz prefekta. - Niestety, zginie podczas próby ucieczki. - Doskonale. Chwilę później Ral był już na zewnątrz i zmierzał w stronę domu. Musiał zająć się swoimi własnymi przygotowaniami. Przy zachodniej bramie czekał na niego koń podstawiony przez kancelarię Rady Elektorów. Wierzchowce na zmianę miały oczekiwać przy każdym zajeździe i garnizonie po drodze. Jutro wieczorem zacznie realizować plan, który przyniesie mu spełnienie największych ambicji. Wzniesie się wyżej niż kiedykolwiek śniło się jego nieboszczykowi ojcu. Wkrótce będą go nazywać najstraszniejszym człowiekiem w stolicy, a jedyny poważny rywal do tego tytułu, jakiego miał, zginie. Jutro wieczorem Caim, ulubieniec Dolnego Miasta, będzie martwy.

ROZDZIAŁ CZWARTY Kit pojawiła się, kiedy Caim szedł właśnie wąską ciemną alejką pomiędzy dwoma rzędami domów W jednej chwili był sam, bacznie wyglądając ukrytych niebezpieczeństw, a w następnej szła obok niego. Czy raczej: kwitowała obok; jej drobne stopy nigdy nie dotykały ziemi. - Witaj, Kit. Gdzie się znów wałęsałaś? - Ja się nie wałęsam, kochany. Czasem przemykam tu i tam, a czasem zatrzymuję się, by popatrzeć jak stonoga tka swój kokon. Czy wiedziałeś, że to robią? To niezwykłe! Ale nigdy, nigdy się nie wałęsam. A tym razem akurat zajmowałam się twoimi sprawami. Odwróciła się tak, że wisiała teraz przed nim głową w dół. Nic sobie nie robiąc z grawitacji, jej długie srebrne włosy spływały na szczupłe ramiona. Patrząc na niego, zamrugała łobuzersko fiołkowymi oczami, jakby próbując powstrzymać się od chichotu. Pierwszym wspomnieniem Caima były właśnie te oczy, spoglądające na niego ponad brzegiem kołyski. Kit twierdziła, że szukała wtedy młodszego braciszka i trafiła na niego, ale nie wiedział, czy może jej wierzyć. Niezależnie od tego, czy istniała naprawdę, czy tylko ją sobie wyobraził, była najbardziej interesującą osobą, jaką kiedykolwiek spotkał. Wydawało się, że była wszędzie i widziała wszystko. Potrafiła wznieść się w niebo tak wysoko, że tracił ją z oczu, albo zanurzyć się pod powierzchnię ziemi i przynieść stamtąd opowieści o tajemnym życiu nornic i robaków. Po tym, jak Caim stracił rodziców, Kit była jedyną rodziną, jaka mu pozostała. Jeżeli były czasy, na przykład w trudnym okresie dorastania, że odpychał od siebie wszystkich innych, Kit zawsze postępowała tak, jak sama chciała. Nic nie mogło zmienić jej zdania, gdy coś postanowiła. Pod tym względem byli bardzo podobni, ku jego ciągłemu utrapieniu. - Wybacz. - Skręcił w jedną z licznych krętych i pozbawionych nazwy uliczek Dolnego Miasta. Powoli zapadał zmrok. - Cóż to za sprawy, moja pani? Minęła go para pijanych marynarzy. Jeżeli nawet wydało im się dziwne, że mówi sam do siebie, nic nie powiedzieli, ale wymienili ciche uwagi, gdy już oddalili się o kilka kroków. Caim przygryzł wewnętrzną stronę policzka i postarał się zignorować świerzbienie w palcach. - Hubert zmierza do Winorośli - oznajmiła Kit. Caim dotknął piersi w miejscu, gdzie opasła sakiewka wybrzuszała jego koszulę. - Dobrze. Tam właśnie idę. - Nie jest sam. - Naprawdę? - Przyprowadził całą bandę zbirów. Większość wygląda na włóczęgów, ale niektórzy mogą sobie nieźle radzić, jeden z nich jest wydziedziczonym synem alfonsa. Caim uśmiechnął się. Odkąd rozpoczął swoją obecną karierę, Kit starała się mu pomagać. Musiał przyznać, że potrafiła świetnie ocenić ludzkie zdolności. Wystarczyło, że spojrzała na kogoś i wiedziała już, co ukrywa przed innymi. Ocaliło mu to skórę tyle razy, że nie był w stanie policzyć. Problem tkwił w tym, że nie mógł liczyć na Kit zawsze, kiedy jej potrzebował. Miała irytujący zwyczaj zostawiać go czasem na wiele dni, a potem, co było nawet bardziej denerwujące, wracać z wiedzą o rzeczach, o których ani ona, ani nikt inny nie powinien wiedzieć.

- Czy powinienem się nimi martwić? Kit wzruszyła ramionami i obróciła się na powrót nogami do ziemi. - Hubert jest raczej w dobrym nastroju. Myślę, że coś knuje, ale nie przeciw tobie. - Więc nie muszę się niczego obawiać. Za kolejnym rogiem pojawił się wyblakły szyld Niebieskiej Winorośli. Była to jedna z najstarszych winiarni w Othirze; przez stulecia przechodziła z rąk do rąk kolejnych właścicieli, dziedziczona w obrębie jednej rodziny lub odsprzedawana obcym. Obecnie należała do pani Clarice Henninger, którą wszyscy nazywali Matką. Clarice dojrzała Caima, gdy tylko wszedł przez rozchybotane drzwi. - Caim! Podeszła do niego z drugiego końca sali i uściskała go serdecznie. Będąc tęgą kobieta po pięćdziesiątce, zachowywała się z frywolnością dziewczyny trzy razy młodszej i dwa razy szczuplejszej. Sakiewka schowana pod koszulą Caima poluzowała się pod naciskiem jej potężnych piersi. - Cieszysz się, że mnie widzisz, skarbie? Kit zachichotała, kiedy próbował uprzejmie wyplątać się z uścisku matrony. Okna Winorośli były szczelnie zamknięte i w sali panował półmrok. Jedyne światło dochodziło z lampek oliwnych, zawieszonych pod sufitem i dwóch kamiennych kominków. Gęste cienie padały na ceglane ściany. Ruch był duży. Większość klientów stanowili woźnice i tragarze, muskularni mężczyźni zarabiający na życie w pocie i znoju. Kilku z nich pozdrowiło Caima. Odpowiedział skinięciem głowy. - Siądziesz przy swoim stole? - zapytała Matka. Zaprowadziła go do ciemnego kąta, przy każdym kroku kołysząc szerokimi biodrami. Caim zdjął płaszcz i wsunął się za stół, tak by usiąść plecami do ściany. Stąd widział zarówno główne wejście, jak i drzwi na zaplecze, gdzie przechowywano beczki z winem. - Złotego Łabędzia? Caim już chciał się zgodzić, ale powstrzymał się. - Nie, dzisiaj będzie Asper. W czystym kubku, proszę. Wybuchła śmiechem, łapiąc się obiema dłońmi za piersi. - Oczywiście, skarbie. Wszystkie kubki Matki są czyste! Dwóch staruszków w wytartych płaszczach zachichotało, siedząc nad grą w kamienie, kiedy szła w stronę baru. Kit przycupnęła na ławce i spojrzała na Caima. W świetle lampy oliwnej jej duże oczy lśniły jak fioletowe klejnoty. - Masz więc nowe zlecenie? Caim rzucił miedziaka dziewczynie, która przyniosła jego zamówienie. Uśmiechnęła się do niego zachęcająco, ale odpowiedział na to tylko skinięciem. - Podsłuchiwałaś? - zapytał, kiedy kelnerka odeszła. Kit owinęła kosmyk srebrnych włosów wokół palca. - Mathias mówi tak głośno, że usłyszałabym go z drugiego końca świata. Myślałam, że chcesz zrobić sobie przerwę. Caim pociągnął łyk wina i westchnął. - Chciałem, ale czasem ludzie potrzebują kogoś zabić. Taką mam pracę. - Miałam wrażenie, że niechętnie się zgodziłeś. - No cóż, nie mogłem odmówić błaganiom Mathiasa.

- Nigdy mu nie odmawiasz. - To przyjaciel. Kit oparła się na łokciu i spojrzała mu w oczy. - Przyjaciel nie narażałby twojego życia za parę dukatów. Zanim zdążył coś odpowiedzieć, drzwi otworzyły się i wszedł młody człowiek. Zamknął drzwi za sobą i omiótł izbę spojrzeniem pozbawionych wyrazu oczu. Był sam. - Hubert przyszedł. Może byś popilnowała jego zbirów? Kit lekko wskoczyła na stół. - Chyba nie potrzebujesz mojej pomocy. Może lepiej pójdę pooglądać robaczki świętojańskie. - Jak chcesz. Kit przeszła przez ścianę i zniknęła, a Caim skupił uwagę na młodym człowieku przedzierającym się przez salę. Począwszy od kapelusza z szerokim opadającym rondem i groteskowym błękitnym piórem aż po wypolerowane na wysoki połysk oficerki, Hubert Claudius Vassili wyglądał jak gogusiowaty paniczyk, którym zresztą był. Do lewego biodra przytroczony miał smukły rapier, stanowiący raczej ozdobę niż prawdziwą broń. Zatrzymał się przed stolikiem Caima, gładząc dłonią gładko wygolony podbródek i udając, że rozgląda się za miejscem. - Niebieski sokół poluje o północy - powiedział. Caim kopniakiem podsunął mu krzesło. - Siadaj zanim zwrócisz na siebie jeszcze większą uwagę. Hubert położył kapelusz na stole i zawołał do kelnerki, by przyniosła mu najlepsze wino, zanim w końcu usiadł. - Ach, Caimie. Dobrze cię znowu widzieć, ale nie musisz się obawiać. Wszyscy tutaj są gorącymi zwolennikami Lazurowych Jastrzębi. Przysięgli nie spocząć, dopóki teokraci nie zlecą ze swych pozłacanych tronów. Caim rozejrzał się po izbie. - Zbierasz małą armię, co? Widziałem dzisiaj kilku żołdaków drżących ze strachu. Hubert rozłożył ręce, jak gdyby udzielał błogosławieństwa. - Ludzie domagają się wolności. Jestem tylko skromnym sługą powszechnej woli. Caim rzucił na blat sakiewkę. - A regularne dopływy gotówki ode mnie też nie szkodzą, prawda? Hubert wziął mieszek i położył go sobie na kolanach. - Ani trochę. Jastrzębie są ci wdzięczne za twą hojność. To dzięki darczyńcom takim jak ty możemy czynić postępy. Caim nie mógł się oprzeć. - Czynicie postępy? Hubert nie dostrzegł sarkazmu. - Oczywiście. Rośniemy w siłę. Opracowujemy plany. Pewnego dnia uwolnimy ludzi od tyranii Rady. Już wkrótce! Rozejrzał się wokół, jakby oczekiwał chóralnego głosu poparcia. Skinęło mu kilku zmęczonych pijaków, ale większość gości niewzruszenie wpatrywała się w dna swoich kubków. - Cóż. - Hubert odwrócił się ponownie do Caima. - Tak się stanie. I tobie również będziemy to zawdzięczać. - Dlaczego więc musiałeś przyprowadzić ze sobą bandę mięśniaków na nasze spotkanie?

- Skąd...? - Hubert uśmiechnął się niepewnie. - Powinienem był się spodziewać. Czekają po prostu na zewnątrz, aby mnie chronić. Ulice nie są ostatnio bezpieczne. Nie śmiałbym obrazić takiego człowieka jak ty. - Dobrze. Chcę uniknąć nieporozumień, Hubercie. Szanuję to, co robisz, choć nie zawsze się z tym zgadzam. Na razie jednak będzie to mój ostatni datek. - Ale teraz potrzebujemy twojego wsparcia bardziej niż kiedykolwiek! Sytuacja staje się coraz bardziej napięta. Niemal każdego dnia organizujemy demonstracje. - Rozumiem, ale mam własne problemy. - Ale… - Posłuchaj, biorę urlop od zleceń. - Na jak długo? - Nie jestem pewien. Parę miesięcy, może dłużej. Hubert nachylił się nad stołem. - Więc przystąp do nas. Przydałby nam się ktoś taki jak ty. Caim odepchnął pusty kubek. - Bez urazy, ale nie jestem zainteresowany. Mam sympatię do waszego przedsięwzięcia, a poza tym wszystko, co zatruwa życie dużym szychom, jest dobre dla interesu, którym się zajmuję, ale nie potrzebujecie mojej pomocy, żeby podpalać sklepy albo włamywać się do magazynów. Masz teraz mnóstwo zwolenników, prawda? - Pewnie. Mogę zebrać całe setki niezadowolonych urzędników i woźniców, ale potrzebuję wojowników, Caimie. Prędzej czy później będziemy musieli stawić Czerwonym czoła w otwartej walce. Potrzebujemy cię. Caim odchylił się na krześle. Wiedział, czego Hubert chciał: kolejnego pionka do swojej politycznej rozgrywki. Ale Caim nie był tym zainteresowany. Miał własne boje do stoczenia. Datki dla Jastrzębi wydawały się dobrym pomysłem, sposobem na godne spożytkowanie zbrukanych krwią dukatów. Teraz widział jednak, że to był błąd. - Nie, Hubercie. Zgadzam się, że sprawy w Othirze wyglądają coraz gorzej, ale nie jestem rewolucjonistą. Pracuję sam. Hubert wstał i założył kapelusz. - Oferta pozostanie aktualna, gdybyś zmienił zdanie. - Nie zmienię. Hubert zaczął coś mówić, kiedy Kit nagle przeniknęła przez jego ciało. Nic nie zauważył, oczywiście, ale musiał zaskoczyć go wyraz twarzy Caima, bo przerwał w pół słowa. - Caim! - zawołała Kit. - Masz towa… Frontowe drzwi otworzyły się z hukiem. Klienci Winorośli zamilkli na widok licznego oddziału Straży Miejskiej. Bez słowa wyjaśnienia strażnicy zaczęli podrywać gości z krzeseł i ustawiać ich pod ścianami. Tęgi mężczyzna z otłuszczoną brodą próbował uciekać. Dobiegł prawie do drzwi, zanim jeden z żołnierzy roztrzaskał mu głowę pałką. Nawet starzy łachmaniarze wstali i zaczęli potrząsać kościstymi pięściami, ale strażnicy obezwładniali każdego, kto się poruszył. - Twoi ludzie mogliby nas ostrzec - syknął Caim. - Niektórzy z nich są nowi. - Hubert powoli odsunął się od stołu. - A inni mogą być ścigani listami gończymi. - Cudownie.

Caim bacznie rozglądał się po sali, szacując odległości. - Idź na zaplecze. Jest tam tylne wyjście. - Dobry pomysł. Hubert ruszył w tę stronę, ale nie dość szybko. Większość strażników zajęta była pozostałymi klientami, ale dwóch z nich wraz z dowódcą pobiegło w jego kierunku, chrzęszcząc głośno kolczugami. Caim podniósł się z krzesła i sięgnął za plecy. Gdyby wyciągnął noże, przelałaby się krew. To zwróciłoby niepotrzebną uwagę na niego i Winorośl. Z drugiej strony, nie chciał dopuścić, by schwytano Huberta. Był wprawdzie hipokrytą, podżegaczem i demagogiem, ale miał serce na właściwym miejscu. Zazwyczaj. Caim opuścił ręce wzdłuż boków i zamknął oczy. Chciał uwolnić tylko drobną część swych mocy, tylko tyle, by ukryć Huberta za zasłoną ciemności, ale cienie z całej izby zgromadziły się wokół niego jak ćmy wokół świecy. Karczma pogrążyła się w mroku tak gęstym, że Caim nie widział niczego na odległość paru metrów. O to mu chodziło, ale na tym się nie skończyło. Kiedy spowity cieniami sunął pod ścianą, poczuł chłód na karku. Włosy na jego rękach stanęły dęba i nagle zaschło mu w gardle, kiedy coś weszło do sali. Nie widział tego. Cokolwiek to było, doskonale wtapiało się w mrok. Czuł jednak, że sunie przez izbę jakaś potworna bestia. Karczma wypełniła się krzykami i przekleństwami. Szkło tłukło się o podłogę. Okiennice otworzyły się z hukiem, gdy ktoś wyskoczył przez okno; a może został przez nie wyrzucony. Od strony baru dobiegały ochrypłe jęki. Caim przekradł się do tylnych drzwi i odkrył, że są otwarte na oścież. Z jedną dłonią na rękojeści noża wyszedł na zewnątrz, pozostawiając za sobą izbę okrytą ciemnością jak zapomniany grób.

ROZDZIAŁ PIĄTY Caim oparł się o pokrytą białym popękanym tynkiem ścianę Winorośli, aby nie stracić równowagi od zawrotów głowy. Przed oczami przebiegały mu czarne kreski. Żołądek podskoczył mu prawie do gardła, ale z wielkim wysiłkiem powstrzymał mdłości. Zmierzchało. Z wnętrza karczmy dobiegały gniewne okrzyki. Co się tam wydarzyło? Jego moce nigdy nie objawiały się w ten sposób. Zwykle musiał wytężyć wszystkie siły, aby przywołać kilka mglistych cieni, ale tym razem obsiadły go jak muchy padlinę. I ta istota, która poruszała się w mroku… Wziął głęboki oddech. Gwiazdy wypełniały ciemniejące niebo. Nów księżyca nie dawał żadnego światła. To był księżyc Cienia; to była noc, kiedy ciemność z Tamtej Strony może przekraść się do świata śmiertelników. Caim zadrżał, zlany zimnym potem. Cholerne legendy. Bajki do straszenia dzieci. Więc dlaczego drżysz? Odepchnął się od ściany i zaczął iść. Uliczka była pusta. Kit, jak zwykle, gdzieś zniknęła. Podobnie jak Hubert, co akurat go cieszyło. Może czegoś się nauczy. Jednak po chwili Kit pojawiła się ponad nim. Fiołkowe oczy lśniły w półmroku. - Niezła zabawa, co? - Jasne. Jeszcze trochę takiej zabawy i będę spał w sodowej skrzyni. Obejrzał się przez ramię. Czuł w trzewiach niepokój, jakby ktoś go obserwował. Próbował zignorować to uczucie, ale było zbyt uporczywe. Coś wisiało w powietrzu. Miasto, które nigdy nie było bezpieczne dla głupców, dyszało trudną do opanowania frustracją. W każdej chwili mogło eksplodować. - Och, Caim. Nigdy bym na to nie pozwoliła. - Mówię poważnie. Coś się wydarzyło tam w środku. - No. Wreszcie poszedłeś na całość. Przyjemne uczucie, prawda? Potrząsnął głową. To było przerażające uczucie: cała ta moc przepływająca przez niego, zupełnie poza jego kontrolą. - To się nigdy wcześniej nie zdarzyło, Kit. Dlaczego właśnie teraz? Wzruszyła delikatnymi ramionami. - Skąd mogę wiedzieć? - To ty się znasz na takich rzeczach, ale nigdy nie mówisz mi nic pożytecznego. - Cóż, skoro na nic się nie przydaję… - rzuciła gniewnie i zniknęła w chmurze zielonych i srebrnych iskier. Caim westchnął i ruszył przed siebie. Trzy przecznice dalej skręcił za róg i zatrzymał się przed ogromnym budynkiem. Ciemna bryła miejskiego warsztatu górowała nad innymi domami jak wielki czarny lodowiec. Był nieczynny od wielu lat, ale jego widmo wisiało nad Dolnym Miastem jak zły sen. Jedną z pierwszych decyzji Kościoła w niespokojnych latach, jakie nastąpiły po przejęciu przez niego władzy, było uczynienie z warsztatu miejsca, w którym przestępcy mogli odpracować swe zbrodnie przeciw społeczeństwu. Tysiące skazanych zamknięto za jego żelaznymi wrotami. Większość z nich zginęła przed końcem wyroku, zabita przez sadystycznych nadzorców albo parszywe warunki życiowe. Zza pokruszonych murów dobiegał żałobny jęk. To na pewno był tylko wiatr wpadający do środka przez wybite okna, ale odgłos wzbudzał w Caimie niepokój. Przyspieszył kroku, by jak najszybciej zostawić upiorny budynek za sobą. Żałował teraz, że

nie był dość rozsądny, by odrzucić propozycję Mathiasa. Przy tak niespokojnej sytuacji w mieście, ostatnią rzeczą, na którą miał ochotę, było nadstawianie karku, wykonując robotę za Rala. Lepiej, żeby to było najłatwiejsze zlecenie w jego życiu albo ktoś tego pożałuje. On sam już tego żałował. U wylotu bocznej alejki zaczepiły go dwie wymalowane ladacznice, robiąc zalotne miny i kusząc obietnicą ziemskich rozkoszy. Minął je bez słowa. Ulica przed rozgałęziała się. Przy obu odnogach ciągnęły się mieszkalne kamienice z parterowymi sklepami. Zza okien dobiegały przytłumione odgłosy życia, śmiech i płacz, rozmowy i nieartykułowane jęki. Miasto było żywą istotą, głodną i dziką pod cienką warstewką ogłady. W burzliwych dniach i tygodniach, które nastąpiły po napaści na jego dom rodzinny, Caim i Kit przemierzali bezdroża jak ścigane zwierzęta, poruszając się jedynie w nocy, kryjąc się w dzień, gdziekolwiek znaleźli schronienie. Jadł wszystko, co udało mu się zdobyć - dzikie jagody i orzechy, nieliczne zwierzęta, jakie potrafił schwytać albo trafić kamieniem, kradzione dobra z mijanych gospodarstw. Bardzo wtedy polubił kurniki. Stał się mistrzem w podkradaniu jaj tak, by nie obudzić śpiących kur. Wysokie szare mury Liovardu, pierwszego prawdziwego miasta, które napotkali w drodze na południe, napełniły go zdumieniem. Ciągnęły się w górę na wysokość kilka razy przekraczającą wzrost dorosłego mężczyzny. Za tymi kamiennymi barierami wznosiły się dachy i wieżyczki budynków. Nigdy wcześniej nie widział tylu domów w jednym miejscu. Posiadłość jego ojca, wliczając pola i graniczne lasy, zniknęłaby pomiędzy tymi murami. Później miał się przekonać, jak mały był Liovard w porównaniu z wielkimi miastami południa - Mecantia, Navarre i Othir były znacznie większe i barwniejsze. Wtedy jednak, przekroczenie żelaznych bram Liovardu było niczym przejście do innego świata, krainy zgiełku i poruszenia, gdzie każdy spieszył do swoich interesów. „Interes” był nowym słowem, które poznał w tamtym miejscu. Na sam jego dźwięk czuł, że serce bije mu szybciej. Tym właśnie chciał być: człowiekiem interesu. Nie trwało długo, zanim poznał ciemniejszą stronę miejskiego życia. Dla młodego chłopca bez rodziny miasto było przerażającym miejscem. Sypiał w zaułkach, na stosach śmieci. Przez niemal miesiąc nocował pod stosem porzuconych skrzyń transportowych, dopóki czyściciele ulic ich nie usunęli. Przenosił się z miejsca na miejsce, wiecznie głodny i niepewny kolejnego posiłku. Jeżeli na początku myślał, że w mieście przynajmniej jest bezpieczny, pierwsze spotkanie z ulicznym gangiem uświadomiło mu jego błąd. Grzebał właśnie w beczce zgniłych jabłek, kiedy usłyszał za sobą szyderczy śmiech. Otoczył go tuzin starszych od niego młokosów. Pobili go brutalnie za to, że wkroczył na ich terytorium. Później wiedział już, kogo unikać i przemykał przez slumsy jak szczur, mając za towarzyszkę jedynie Kit. Jednak od ulicznych zbirów gorsi byli strażnicy. Ci pierwsi chcieli tylko zabrać ci jedzenie i cokolwiek jeszcze miałeś przy sobie; w najgorszym razie trochę obić. Ale kiedy dwóch żołnierzy zaciągnęło go w tylną alejkę po kradzieży owoców ze straganu, wiedział, że na kilku siniakach się nie skończy. Kit bezsilnie miotała się nad ich głowami, podczas gdy jeden z nich go przytrzymywał, a drugi rozwiązywał mu spodnie. Caim próbował się opierać, ale oberwał w twarz tak mocno, że upadł na ziemię. Płomień gniewu wciąż płonął w jego piersi, kiedy tylko wspomniał ten dzień, ale wraz z nim również iskra euforii: kiedy tylko zaczęli go obmacywać swymi ciężkimi dłońmi, coś w nim wybuchło. Najpierw myślał, że zwymiotuje. Potem zaćmiło mu się przed oczami. Gdy strażnicy położyli go na brzuchu, cienie w głębi alejki zaczęły narastać, mieniąc się intensywnymi odcieniami czerni i szarości. Jego łzy

mieszały się z ulicznym pyłem, ale nagle wydarzyło się coś niezwykłego. Cień się poruszył. Oczywiście widział wcześniej poruszające się cienie, kiedy chmura przechodziła przez słońce albo przemieszczał się przedmiot przysłaniający światło. Tym i razem jednak cień wychynął spod sterty połamanych deck jak czarna macka albo rozlewająca się plama smoły. O dziwo, Caim nie przestraszył się go. Strażnicy tym czasem nic nie widzieli; jeden przytrzymywał ramiona i chłopca, a drugi mocował się z jego spodniami. Gdy cień się zbliżył, Caim nie poruszył się; chciał wiedzieć, co to jest, ta pełznąca, bezkształtna ciemność. Gdy dotknęła jego dłoni, poczuł przejmujący chłód, jakby zanurzył rękę w wiadrze lodowatej wody. Krzyknął. Przytrzymujący go żołnierz kazał mu się zamknąć, ale przy tym poluzował uchwyt na tyle, by Caim mógł się poruszyć. Wierzgnął i kopnął strażnika. Gdy tamten złapał go za twarz, ugryzł dłoń tak mocno, aż ciepła, słona krew wypełniła mu usta. Wrzask bólu przeszył noc, a Caim się uwolnił. Nie wahał się ani chwili, tylko podciągnął spodnie i pobiegł. Ze strachu jego serce waliło tak mocno, że huczało mu w uszach. Porzucił to wspomnienie i skierował kroki w stronę Górnego Miasta. Dwie rzeczy były jasne. Po pierwsze, nie mógł ryzykować korzystania ze swoich mocy, dopóki nie będzie wiedział, co wydarzyło się w piwnicy. Nie mógł stracić panowania nad sobą. Po drugie, musiał unikać na razie kontaktu z Lazurowymi Jastrzębiami. Powziąwszy te decyzje, poczuł się trochę lepiej. Potem przypomniał sobie, że zostawił w karczmie płaszcz. Noc była chłodna. Zgarbił się i pospieszył przez cieniste uliczki miasta. Upiorne obrazy przeszłości nie odstępowały go jednak na krok.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Caim obudził się, gdy zaczynało świtać. Długie cienie rozciągały się na podłodze sypialni. Na stoliku nocnym leżała skórka żytniego chleba i dwie pestki ze śliwek. W jego głowie kołatały się resztki snu. To był ten sam sen co zawsze. Płonący dom. Ciała na podwórku. Pytania bez odpowiedzi. Westchnął głęboko i wstał z łóżka. Umył się, a potem poszedł do szafy i wyciągnął strój roboczy. Kit pojawiła się za nim, gdy właśnie wciągał spodnie. - Jest na co popatrzeć. Gotowy? - Prawie. Zatknął za pasek czarny kaptur i parę czernionych smołą rękawic. Nie przewidywał dziś wieczorem żadnych trudności. Przestudiował dokumenty przekazane mu przez Mathiasa. Stary człowiek bez ochrony; prosta sprawa, wejdzie i wyjdzie zanim zegar w kaplicy Septona wybije północ. Przypiął do paska noże i zarzucił na ramiona średniej długości płaszcz koloru starych pomyj. Nie golił się; kilkudniowy zarost sprawi, że trudniej będzie go zidentyfikować w ciemności. Odwrócił się do Kit, która lewitowała ponad jego łóżkiem. Miała na sobie krótką sukienkę w kolorze szmaragdu. Na jej piersiach tańczyły iskry. - Szczerze mówiąc, wciąż nie rozumiem, dlaczego się zgodziłeś - powiedziała. - Nawet gdybyś wyrzucił większość swoich pieniędzy, wciąż miałbyś dość, aby starczyło na kilka tygodni albo i miesięcy, przy twoim poziomie życia. - Rozejrzała się po mieszkaniu, unosząc brwi w wyrazie dezaprobaty. Caim nie miał ochoty na dyskusje. Koncentrował się już na zadaniu, przebiegając w myślach wszystkie dane, szukając szczegółów, które mógł przeoczyć, przewidując możliwe zagrożenia. - Mathias był w ciężkiej sytuacji. Po prostu oddaję mu przysługę. Co jeszcze mam ci powiedzieć? - A czy ten rozpasły kutwa wyświadczył ci kiedyś jakąś przysługę? Traktuje cię jak tresowanego ogara. Wystarczy, że pstryknie palcami i robisz, co ci każe. Caim wziął resztę potrzebnych rzeczy i ruszył do wyjścia. - Wiesz, że to nieprawda. Kit podążyła za nim, bawiąc się włosami. - Dobrze, po prostu nie chcę, żebyś dzisiaj wychodził. Coś dziwnego wisi w powietrzu. Zatrzymał się przed drzwiami. Czuł coś podobnego tuż po przebudzeniu - jakiś pierwotny, nieokreślony lęk. Nie zastanowił się nad tym, uznając, że to pewnie niepokój przed dzisiejszą robotą, ale teraz to uczucie powróciło, wywołane słowami Kit. - Co takiego? - zapytał. - Nie wiem. Ale mam złe przeczucia. Wszystko jedno. Chodźmy już, skoro tak się wyrywasz. - Nie… - Odetchnął głęboko. - W porządku, jestem gotowy. - Świetnie. Do zobaczenia na zewnątrz. Kit zniknęła za drzwiami. Czasem chciałbym, żeby była prawdziwa. Otworzył zamek. Mógłbym wtedy skręcić jej ten śliczny kark. Caim wyjrzał na korytarz. Był pusty. Wychodząc, naciągnął na głowę kaptur płaszcza.

Kit dołączyła do niego na zamglonej ulicy. Frunąc obok niego gwizdała jakąś tajemniczą melodię, która brzmiała niczym marsz pogrzebowy. Chciał jej powiedzieć, żeby się zamknęła, ale wiedział, że wtedy zaczęłaby gwizdać jeszcze głośniej. Przynajmniej była to dobra noc do pracy. Gwiazdy kryły się za grubą zasłoną chmur. Księżyc wyglądał co kilka chwil tylko po to, by zaraz znów zniknąć. Z przyzwyczajenia zmierzał do celu okrężną drogą. Na ulicach nie było wielu pieszych. Zbliżała się zima i dni stawały się coraz krótsze; ludzie wracali do domów wcześniej. Caim jednak lubił orzeźwiający chłód zimowych nocy. Gdy temperatura spadała, ludzie stawali się mniej czujni, a strażnicy poświęcali więcej uwagi ogrzaniu się niż pilnowaniu swoich stanowisk. Zatrzymał się przy alei Procesji. Szeroka promenada ciągnęła się aż do Forum w centrum miasta. Modlitewne minarety wznosiły się ponad okazałymi dachami pustych o tej porze budynków rządowych. Za nimi widniały jeszcze wyższe, choć niedokończone, wieże nowej katedry. Na ich szczytach płonęły ognie, zwiastujące wszystkim panowanie Prawdziwej Wiary. Na widok patrolu przemierzającego aleję Caim przykucnął za poczerniałym i zanieczyszczonym przez gołębie posągiem jakiegoś martwego bohatera. Drzewce włóczni strażników uderzały o stary bruk jak podkowy czterdziestonożnej bestii. Kiedy zniknęli za rogiem, Caim ruszył do przodu. W wieczornym półmroku był tylko jednym z wielu cieni. Wzdłuż ulicy po jej drugiej stronie ciągnął się mur wysoki na dwa metry, postawiony by powstrzymywać motłoch, ale poprzecinany tyloma posterunkami i bramami, w większości niepilnowanymi, że nie stanowił tak naprawdę żadnej przeszkody. Za murem zaczynało się już Górne Miasto. Caim trzymał się bocznych uliczek, unikając szerokich bulwarów, przecinających gród na krzyż niczym wątek i osnowa na tkackim krośnie. Szklane lampy oświetlały obsadzone drzewami aleje. Za wysokimi bramami stały w milczeniu rezydencje z drewna i kamienia. Na skrzyżowaniu minął grupę szlachciców, idących w otoczeniu lokajów i ochrony, ale nie zwrócili na niego uwagi. Podążając pospiesznie ze zgarbionymi ramionami, wyglądał jak jeszcze jeden sługa posłany przez swego pana. - Dokąd idziemy, tak właściwie? - Kit zatrzymała się, by pogłaskać bezpańskiego kota. Zwierzę podążyło za nią, co znaczyło, że ciągnęło za Caimem jak zagubione dziecko. Z trudem powstrzymał ochotę, by je kopnąć. - Na Eskwilin. - Nie miał ochoty z nią rozmawiać, ale liczył na to, że dzięki temu zapomni o tym głupim kocie. Zamiast tego Kit dmuchnęła kotu w ucho, co sprawiło, że zawył jak raniony świstak. - To się nazywa awans społeczny. Mam nadzieję, że pomyślałeś o tym, żeby zażądać za to dużych pieniędzy. Hej! Może moglibyśmy po robocie zostać na kilka dni w ich domu. Fajnie by było pomieszkać przez chwilę w jakimś normalnym miejscu, a nie w tej dziurze, którą nazywasz mieszkaniem. - Nie zostanę tam po robocie - odpowiedział. - Powiedziane jak przystało na zawodowca. Zadanie wykonane i znikam. Ale dlaczego nie możemy zostać? Wątpię, żeby właściciel protestował, po tym jak poderżniesz mu gardło. A jeżeli się brzydzisz, możemy po prostu omijać pokój z ciałem. Mielibyśmy mnóstwo miejsca… - Jesteś stuknięta. Wiesz o tym?

- Tak tylko zaproponowałam. W miarę jak wspinali się na Eskwilin, domy stawały się coraz większe i każdy był bardziej okazały od poprzedniego. Ich ściany, wolne od brudu i osadu, połyskiwały kością słoniową i łososiowym marmurem. Na ulicy nierówny bruk ustąpił gładkim kamieniom. Caim powtarzał w myślach szczegóły planu. Dwa dni to nie było wiele czasu na przygotowania, ale zrobił z niego dobry użytek. Zlokalizował dom celu, trzypiętrową rezydencję w stylu Gracciana stojącą u wierzchołka placu Założycieli. Większą część pierwszej nocy spędził rozpoznając teren. Dom wyglądał dość ponuro. Otwory wysokich okien w fasadzie z czarnego kamienia przypominały puste oczodoły. Wysoki mur otaczał posiadłość. Wstępu broniła wielka i okropnie brzydka brama z kutego żelaza. - Ładnie tu. - Kit uniosła się w powietrzu, by zajrzeć ponad mur. - Dużo ładniej niż w tej stodole, w której mieszkasz. - Po prostu wejdź tam i się rozejrzyj, dobra? Uśmiechnęła się do niego z wyższością i przeniknęła przez kamienną ścianę. Caim zanurzył się w zaułek, który oddzielał tę posiadłość od sąsiedniej. Z tyłu znalazł wejście dla służby: prostą drewnianą bramę zamkniętą od wewnątrz. W ułamku sekundy znalazł się po drugiej stronie, nasłuchując odgłosów alarmu. Na podwórku panowała jednak cisza. Zgodnie z informacjami od Mathiasa, nie było tu żadnych strażników ani psów, za co był szczerze wdzięczny, chociaż na wszelki wypadek i tak przyniósł ze sobą kawałek świeżego mięsa. W żadnym z okien nie paliło się światło. Caim podbiegł do budynku. Ściany wyłożone były kamienną kostką. Dokumenty Mathiasa sugerowały, że najłatwiej będzie włamać się przez tylne drzwi i stamtąd przedostać się na górę. Plik zawierał również szczegółowe plany pięter z zaznaczonymi wejściami i klatkami schodowymi. Pokoje celu znajdowały się na północno- wschodnim rogu ostatniej kondygnacji. Jedyny sługa, lokaj w średnim wieku, spał na pierwszym piętrze. To był rozsądny plan, ale Caim od razu go odrzucił. Wyważenie drzwi byłoby zbyt głośne; ktoś mógłby się obudzić. Ponadto nie lubił, kiedy ktoś sugerował mu, jak ma wykonywać swoją pracę. Przykucnął w cieniu rzucanym przez budynek i sięgnął do sakwy po linę. Zawiązał na niej pętlę zaciskową. Hak nie zaczepiłby się na łupkowym goncie, a poza tym narobiłby zbyt wiele hałasu, ale jak w przypadku większości dużych domów, także ten miał kilka kominów. Caim przerzucił koniec liny nad krawędzią dachu. Za trzecim razem pętla zahaczyła o coś. Szarpnął nią kilka razy, ale nie puściła. Zaczep był mocny. Rozejrzał się jeszcze raz po podwórku i zaczął piąć się w górę. Na dachu czekała na niego Kit, rozłożona wygodnie na dachówkach. - Czy zajmie ci to całą noc? - zapytała. Caim zebrał linę. Zwinął ją i położył przy kominie, o który była zaczepiona pętla. - Myślałem, że chcesz tu zostać dłużej. Usiadła. - Możemy? W środku jest naprawdę pięknie. Musisz zobaczyć te krysz… - Jakaś straż? Kit parsknęła z irytacją i położyła się z powrotem. Jej włosy tworzyły srebrzystą kałużę wokół głowy. - Nie. - Lokaj śpi? - Tak myślę.

- Nie sprawdziłaś? - Oczywiście, że sprawdziłam. Wszystkie światła są zgaszone i nikt się nie rusza. - Dobrze. Zignorował jej spojrzenie i przeszedł na północno-wschodni róg dachu. Położył się na brzuchu i wychylił się poza brzeg. Okno, które go interesowało, było dokładnie pod nim. Przerzucił nogi przez krawędź, wycelował najdokładniej jak mógł i zeskoczył. Wylądował na spadzistym daszku nad oknem niemal bezgłośnie. Stamtąd bez trudu już zsunął się na parapet, .ile stanął na nim bardzo ostrożnie. Budynek miał swoje lata i kamienna półka bardzo łatwo mogła się ukruszyć albo urwać. Nic takiego jednak się nie stało. Okiennice były zamknięte od środka. Caim wziął do ręki cienki stalowy pręt przytroczony do paska i wsunął jego zakrzywiony koniec pomiędzy drewniane skrzydła. Po chwili udało mu się zahaczyć zapadkę i unieść ją. Otworzył okiennice. Okno nie było zabezpieczone. Uchylił je na tyle, by mógł wsunąć się do środka. Zatrzymał się, gdy jego stopy dotknęły podłogi w korytarzu. Jedną rękę wsunął pod połę płaszcza i położył dłoń na rękojeści noża. To był najtrudniejszy moment. Czy ktoś go słyszał? Nasłuchiwał odgłosów ruchu, powietrza wciąganego gwałtownie przed krzykiem. Nawet stary człowiek mógł narobić niezłego hałasu, a w tej okolicy strażnicy zjawiliby się błyskawicznie. Los sprzyjał Caimowi. W domu było zupełnie cicho. Korytarz biegł przez całą szerokość piętra aż do klatki schodowej, prowadzącej na dolne kondygnacje. Trzecie drzwi po prawej prowadziły do sypialni celu. Caim stąpał ostrożnie po drewnianej posadzce. Zatrzymał się przy pierwszych drzwiach i nastawił uszu. Według jego informacji córka celu miała pięć lat. Powinna teraz mocno spać, ale dzieci w tym wieku potrafią być nieprzewidywalne. Przez szparę pod drzwiami nie widać było żadnego światła, ale Caim odczekał chwilę, zanim ruszył dalej. Nie lubił krzywdzić niewinnych, zwłaszcza dzieci, ale za chwilę miał uczynić z tej dziewczynki sierotę. Robię to w imię wyższego dobra. Cel był nędznikiem, który po stokroć zasłużył na śmierć. Jego córce na pewno lepiej będzie bez niego. Jasne. Tak właśnie było z synem diuka Reinarda, prawda? Caim uciszył te myśli i podszedł do trzecich drzwi, prowadzących do głównej sypialni. Prawą dłonią wyciągnął nóż z pochwy, przekręcił klamkę i uchylił drzwi. W pomarańczowym blasku kominka dostrzegł zarysy pokoju, który był większy od całego jego mieszkania. Pod ścianą stało wielkie łóżko z baldachimem, ale miejsca starczyło także na duże biurko, fotel, sekretarzyk i komodę z różanego drzewa. Łóżko było puste, nienaruszona pościel leżała równo na wysokim materacu. Caim rozejrzał się powoli, aż odnalazł swój cel w fotelu przy biurku. Kosmyki białych włosów opadały na oparcie. Podkradł się do niego i, łapiąc za włosy, dźwignął głowę. Uniósł suete, lśniący w świetle księżyca. Ostrze zawisło w powietrzu, gdy Caim spojrzał w dół na swą ofiarę. Nie wierzył własnym oczom. *** - Czy możemy już iść? Proszę? Kit siedziała na biurku i przyglądała się zwłokom starca. Gdy tylko dowiedziała się, że to nie on pozbawił ofiarę życia, straciła ochotę, by zostać tu dłużej, ale Caim nie był jeszcze gotowy. Nie mógł wyjść, dopóki nie zrozumiał, co się stało.

Czy ktoś inny wykonał tę robotę? To było intratne ziemie, a chętnych do pracy nie brakowało. Podrzynanie gardeł miało w Othirze tradycję sięgającą czasów imperialnych, na długo zanim Caim przybył do tego miasta. Okrucieństwo stosunków politycznych w Nimei znane było na całym świecie i nic się pod tym względem nie zmieniło pod panowaniem Kościoła. Ale Mathias zwykle upewniał się, że ma wyłączne prawa do zlecenia. Prawdę mówiąc, miał na tym punkcie obsesję, bo dbał o swój interes. Caim oparł się o biurko. Karty pergaminu leżały na wiśniowym blacie, przytrzymywane zdobionymi przyciskami z brązu. Wnętrze szklanki pokrywał cienki osad. Powąchał ją. Wywar z kopru - środek na ból głowy. Na półce ponad pulpitem stał w glinianej ramce portret młodej dziewczyny o wyraziście zielonych oczach i czarnych lokach, otaczających kształtną twarz. Siedziała w eleganckiej pozie z dłońmi w rękawiczkach złożonymi na kolanach. Spojrzał raz jeszcze na zmarłego. Nie wyglądał na sławnego generała. Ze swymi pociągłymi, smutnymi rysami i orlim nosem przypominał raczej uczonego. Rozchełstany szlafrok odsłaniał pokaleczoną pierś. Rozrąbaną byłoby lepszym słowem. Rany wyglądały tak, jakby zadano je tasakiem do mięsa. Caim nachylił się. Nieco krwi zebrało się na kolanach starca, ale było jej niewiele jak na tak poważne rany. Dywan pod siedzeniem był niemal całkiem czysty, poza kilkoma małymi plamami. Ofiara miała szeroko otwarte oczy i napięte mięśnie twarzy. Jej ręce zwisały bezwładnie po obu stronach ciała. Nie było żadnych śladów po więzach na nadgarstkach, ale na obu dłoniach lśniły pierścienie, w tym złoty sygnet z dużym berylem. Caim zmarszczył brwi. Żaden zbir z Rynsztoka nie pominąłby takiego łupu, za który dostałby solidną zapłatę u każdego pasera. Poza tym, na ciele nie odnalazł żadnych śladów walki, więc albo starzec został zaskoczony, albo pozwolił zabójcy zrobić swoje bez stawiania oporu. Albo też był martwy, zanim zadano rany na piersi. Caim rozważył możliwe przyczyny zgonu. Pobieżna inspekcja wykluczyła uduszenie, truciznę i tępe narzędzie. Znał kilka trucizn, które mogły sparaliżować człowieka, ale były one drogie i trudne do zdobycia. Zresztą po co używać trucizny, jeżeli potem zamierzasz ofiarę zaszlachtować? Chyba, że chodziło o przekazanie wiadomości. Ale komu? - Caim? - odezwała się Kit. Obszedł ofiarę i spojrzał jej przez ramię. Kąt nie był odpowiedni. Zabójca musiał zadać rany od przodu, chyba że miał wspólnika. Możliwe scenariusze przebiegały przez myśli Caima, kiedy znów stanął z przodu fotela. Kucnął, i nie zdejmując rękawiczki włożył palec w ranę na piersi starca. Tkanka wokół rany prawie całkiem sczerniała, a rana była znacznie głębsza niż sądził. Uderzenie pogruchotało mostek. To nie był tasak. Zabójca musiał użyć czegoś cięższego. Ale czego? Siekiery? Caim miał wrażenie, że widział już kiedyś coś takiego, ale nie mógł sobie przypomnieć gdzie. Wsunął palce głębiej w ranę, ignorując głośne wyrazy obrzydzenia ze strony Kit, i dokonał kolejnego zaskakującego odkrycia. Zmarły nie miał serca. Kit owinęła sobie kosmyk włosów wokół palca. - Dobra. Robota wykonana. Chodźmy stąd, zanim ktoś nas znajdzie z tą skamieliną. - Nikt… Nagle drzwi się otworzyły. Caim trzymał w dłoni nóż, .mim jeszcze zdążył się całkiem obrócić. Zatrzymał się u pół kroku na widok dziewczyny, która weszła do pokoju. To nie było dziecko, ale kwitnąca młoda dama. Drobne ciało okrywał szlafrok z wysokim kołnierzem.

Jasna tkanina połyskiwała w słabym świetle sypialni. Falujące loki i opadały na krągłe ramiona i podkreślały arystokratyczne i rysy twarzy. Szmaragdowe oczy jaśniały w ciemności jak zielone płomienie zamknięte w klejnotach. - Ojcze, chciałabym, żebyś przemyślał... - Przerwała, gdy zauważyła Caima. W następnej chwili jej spojrzenie padło na starca w fotelu. Złapała się za brzuch i otworzyła usta. Caim skoczył.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Josey wbijała wzrok w prosty biały baldachim rozwieszony nad jej łóżkiem i próbowała ułożyć się wygodnie na puchowym materacu, ale za nic nie mogła zasnąć. Żołądek zwinął jej się w mały supeł. Chociaż przez dwa dni nie przestawała się nad tym głowić, nie znalazła rozwiązania swojego dylematu. Przy kolacji ojciec oznajmił, że jej statek ma wypłynąć jutro z porannym odpływem. Jutro! Kiedy ojciec odszedł do sypialni, wezwała powóz i pojechała na nieszpory - nie do bazyliki, którą pomimo złota i przepychu uważała za zimną i nieprzyjemną, ale do świątyni niedaleko Forum, którą pamiętała jeszcze z dzieciństwa. Kościół św. Azariego był mały i skromny, z prostymi gipsowymi ścianami i oszczędnym ołtarzem, ale czuła się w nim swojsko i przytulnie jak w objęciach ojca. Czuła się tam bezpieczna. Nawet znajome pieśni i uroczysta liturgia nie mogły jednak uspokoić jej obaw. Nie potrafiąc znaleźć pocieszenia w modlitwie, wróciła do domu równie przygnębiona, jak przed wyjściem do kościoła. Przed snem napisała list do Anastasii, a w nim szczere przeprosiny zroszone łzami. Pisała jak bardzo jej przykro, że opuści wesele swojej najdroższej przyjaciółki. Z każdym słowem listu ojciec stawał się coraz bardziej obcy jej sercu, aż pod koniec mogłaby niemal powiedzieć, że go nienawidzi. Mimo to rozumiała, że powoduje nim troska o jej życie i jako posłuszna córka powinna to uszanować. Ale zamiast tego jeszcze bardziej chciała mu się sprzeciwić. Nie In la już dzieckiem. Mogła sama o sobie decydować. W końcu nie mogła już dłużej znieść natłoku myśli w swojej głowie i wstała z łóżka. Nie zatrzymała się, by zapalić świece z obawy, aby nie stracić po drodze determinacji. Po ciemku wyszła z pokoju. W korytarzu zawahała się na moment, zastanawiając się, co ma powiedzieć. Ojciec obalił wszystkie jej logiczne argumenty przeciwko wyjazdowi. Jak inaczej miała go przekonać? Na moment niepokój niemal ją sparaliżował. Mogłaby poczekać do rana, porozmawiać z nim, kiedy będzie wypoczęty i przychylniej nastawiony. Nie, muszę to zrobić teraz. Na palcach podeszła do drzwi sypialni ojca. Były uchylone i przez szparę dobiegało zza nich słabe światło. Nie spał; miał w zwyczaju czytać do późna. Josey wzięła głęboki oddech, złapała za klamkę i popchnęła drzwi. Natychmiast zaczęła mówić w obawie, że za chwilę może się już na to nie zdobyć. - Ojcze, chciałabym, żebyś przemyślał... Słowa ugrzęzły jej w gardle, gdy dostrzegła upiorną scenę. Ojciec siedział przy biurku z głową odrzuconą do tyłu. Głęboka krwawa rana ziała w jego piersi niczym groteskowe drugie usta. Ponad nim stał mężczyzna odziany od stóp do głów w czerń i stonowane szarości. Gorąca żółć wypełniła gardło Josey. Położyła rękę na brzuchu, czując, że zaraz zwróci resztki kolacji. Zaczęła krzyczeć. Mężczyzna w czerni skoczył. Nigdy nie widziała, by ktoś poruszał się tak błyskawicznie. Jego ruchy były tak pewne i szybkie. Zanim jakikolwiek dźwięk wydobył się z piersi Josey, złapał ją za jedno ramię i położył dłoń na jej ustach z taką siłą, że rozciął jej wargę. Josey skamieniała ze strachu. W ustach czuła posmak skóry z rękawiczki obcego. Zabójca był silny, zbyt silny, żeby mogła się wyrwać, ale kiedy ciągnął ją w stronę łóżka, zdobyła się na opór. Zaczęła się wyrywać i kopać. Mężczyzna uniósł ją jak małe dziecko i rzucił na materac. Na chwilę zwolnił chwyt, więc szarpnęła się mocno, próbując uciec, ale przycisnął

ją twarzą do łóżka. Usłyszała trzask rozdzieranego płótna i poczuła, jak wykręca jej ręce za plecami i wiąże je kawałkami porwanego prześcieradła, po czym to samo robi z kostkami u nóg. Jeden ze strzępów wcisnął jej między zęby i zawiązał z tyłu głowy. Leżała unieruchomiona, oddychając ciężko i próbując dosłyszeć cokolwiek, co pozwoliłoby jej odgadnąć dalsze intencje zabójcy. Nagle jednak poczuła, że przestał ją przytrzymywać. Czekała, aż stanie się coś potwornego. - Teraz możemy iść - powiedział. Obróciła głowę. Czy mówił do niej? Nie zamierzała nigdzie z nim iść! Pokój był jednak pusty. Oprócz nich dwojga był tam tylko jej zmarły ojciec. Do głębi poruszy! ją przerażony wyraz jego twarzy. Próbując zrozumieć, co wycierpiał, trzęsła się z gniewu. Na dole coś huknęło głośno, a po chwili ciężkie buty załomotały na schodach. Ktoś nadchodził! Fenrik musiał się obudzić i wezwać pomóc. Owładnęła nią fala ekscytacji. Teraz dopadnie cię sprawiedliwość! Drzwi do sypialni otworzyły się szeroko i do środka wpadło czterech mężczyzn w mundurach Świętego Bractwa. Trzymali w dłoniach obnażone miecze i unosili nad głowami latarnie. Josey krzyczała najgłośniej jak mogła przez płócienny knebel, ale żołnierze nie zwracali na nią uwagi, przeszukując pokój. Próbowała skinąć w stronę okna i niemal westchnęła z ulgą, kiedy jeden z żołnierzy podszedł do niego, ale zadowolił się przelotnym spojrzeniem i powrócił do przetrząsania sypialni. Dziewczyna zaczęła kopać i krzyczeć. Jeden z ludzi podszedł do niej, przysuwając latarnię do jej twarzy. - Co ona tu robi? - Może usłyszała hałas i przyszła zobaczyć, co się dzieje - powiedział młody żołnierz o pulchnej twarzy. - Ona nie powinna już oddychać - odrzekł pierwszy. - Wszystko spaprane. - Co jest spaprane? - zapytał jakiś głos z korytarza. Josey nie rozumiała w ogóle zachowania żołnierzy, ale uspokoiła się na widok Markusa. Wyglądał tak przystojnie w mundurze prefekta, że poczuła drobne ukłucie zazdrości, że jest zaręczony z Anastasią. Po chwili jednak wróciła myślami do swojej obecnej sytuacji. Chrząknęła przez knebel i potrząsnęła związanymi rękami. Pierwszy żołnierz wskazał na nią czubkiem swojego miecza. - Nie zabił jej, tylko zostawił związaną. - Widzę. - Markus podszedł do łóżka. - Gdzie jest zabójca? - Nie było go tu. Markus uderzył pięścią w otwartą dłoń. - Niech to szlag! Epps, Lauk, idźcie przeszukać teren. Zagwiżdżcie, jeżeli coś znajdziecie. - Możemy załatwić ją tak samo jak tamtego - powiedział pierwszy żołnierz, gdy jego dwaj koledzy opuścili sypialnię. Markus skinął. - Zajmij się tym, byle szybko. Josey rozpaczliwie próbowała uwolnić się z więzów, ale żołnierz przytrzymał ją w biodrach i mocno pociągnął za włosy. Krzyknęła, gdy ostrze noża dotknęło jej odsłoniętej szyi. - Nie! Odetchnęła z ulgą, gdy ostrze się odsunęło. Po nosie ściekała jej duża łza.

- Nie tutaj - orzekł Markus. - Zabierz ją do jej sypialni. Co oni robili? Josey próbowała krzyczeć, ale straciła oddech, gdy żołnierz brutalnie przerzucił ją sobie przez ramię. Pokój obrócił się wokół niej; przed oczami mignął jej obraz martwego ojca. Zaczęła płakać, podczas gdy jej oprawca kierował się do drzwi. Nagle sypialnia eksplodowała przemocą. Z punktu obserwacyjnego, jaki zajmowała Josey, wyglądało to tak, jakby cienie spod ściany ożyły i zaatakowały mężczyznę przy oknie. Upadł na kolana, blady jak prześcieradło. Z jego rozchylonych ust pociekła strużka krwi. Markus wyciągnął miecz. W tej samej chwili błysnęło coś srebrnego i Markus upadł na dywan, krwawiąc z szerokiej rany na gardle. Żołnierz, który trzymał Josey upuścił ją bez ostrzeżenia. Upadając, uderzyła się biodro. Po chwili mężczyzna dołączył do niej na podłodze z głośnym jękiem. Zamiast nosa miał odrażająca ranę. Josephine zwinęła się w kłębek i mocno zacisnęła oczy. To się nie dzieje naprawdę! Ale działo się. Cała drżąc, modliła się, by ten koszmar się skończył. Skończył się równie szybko, jak się zaczął. W pokoju zapadła cisza, której nie rozpraszało nic poza trzaskiem drew w kominku. Josey jęknęła, gdy potężne dłonie podniosły ją podłogi. Oczami wyobraźni widziała już nóż wbijający się w jej łono, okrwawione ostrze, które miało zakończyć jej krótkie życie. Przez szpary pod przymkniętymi powiekami zobaczyła, jak pokój znów wiruje wokół niej, a potom poczuła chłodną bryzę, podwiewającą jej szlafrok. Okno! Ta bestia postanowiła ją porwać. Josey zaczęła się szarpać i miotać. Próbowała go podrapać. W końcu kopnęła celnie i zabójca zatrzymał się na chwilę. Złapał ją za włosy. Potem poczuła tylko potworny ból, przenikający czaszkę i zaćmiło jej przed oczami. Zimny wiatr owiewał jej twarz, kiedy płynęła przez szaro-czarny świat cieni, oświetlany przez uśmiechnięty srebrny księżyc.

ROZDZIAŁ ÓSMY Caim cały się trząsł, kiedy przekradał się w ciemności przez podwórko. Z trudem powstrzymywał drżenie rąk. Pięciu członków pieprzonego Świętego Bractwa leżało w domu w Górnym Mieście, a on miał ich krew na rękach. A w głowie mnóstwo pytań bez odpowiedzi. Większość z nich dotyczyła miękkiego i pachnącego ciała, przewieszonego przez jego ramię. Żałował, że musiał uderzyć głową dziewczyny o ścianę, ale wyrywała się tak mocno, że mógłby stracić równowagę, gdy wynosił ją przez okno. W każdym razie odkąd straciła przytomność, miał wreszcie trochę spokoju, żeby przeanalizować sytuację. Wdrapał się na bramę i z cichym stęknięciem zeskoczył w alejkę za domem. Dziewczyna poruszyła się, ale pozostała nieprzytomna. Mimowolnie pomyślał o jej długich nogach pod zwiewnym szlafrokiem i miękkich piersiach przyciśniętych do jego ramienia. Westchnął, chwycił ją mocniej i ruszył przed siebie. Idąc ciemną uliczką, myślał o krwawej łaźni, którą zostawił za sobą. Spotkał w życiu niejednego skorumpowanego stróża prawa, ale żadnego, który postępowałby tak bezczelnie. Ci nie mieli żadnych oporów. Jak dostali się tam tak szybko? Czy ktoś ich uprzedził? Możliwe. Nawet ludzie Bractwa nie byli wolni od zepsucia i korupcji, szerzących się w Othirze niczym morowe powietrze. Śmierć starca w ogóle ich nie obeszła, ale byli zaskoczeni, że dziewczyna wciąż żyje. Dlaczego? Jaką rolę odgrywała w tej zagadce? Potrzebował odpowiedzi i był gotów postawić zarobek z tej nocy, że ona coś wie. Przynajmniej jedna rzecz mu się dzisiaj udała. Powstrzymał impuls, by użyć swych mocy, choć nie było łatwo. Chciał tego; czuł jak ciemność go wzywa. Wystarczyłaby mu zaledwie odrobina. Ale wspomnienie o tym, co stało się w Niebieskiej Winorośli i o potwornej istocie, która odpowiedziała na jego wezwanie wystarczająco go zniechęciła. Potrząsnął głową. Co się z nim działo? Kit pojawiła się ponad nim. - Jak żołdakom udało się dotrzeć tam tak szybko? - Dobre pytanie - odpowiedział niemal szeptem. Dźwięki roznosiły się daleko na tych cichych uliczkach. Sam chciałbym wiedzieć. Kit podleciała do dziewczyny. - Dlaczego ją zabrałeś? Nie dość ci podrzynania gardeł, postanowiłeś się teraz zająć porwaniami? Na to pytanie Caim też nie znał odpowiedzi. Dlaczego wrócił? Robota okazała się lipna. Mógł zostawić dziewczynę, uciec i cieszyć się z tego, że jego udział w wydarzeniach pozostanie nieznany. Ale kiedy podsłuchał rozmowę żołnierzy, było dla niego jasne, że zamierzają się jej pozbyć i jakiś wewnętrzny głos kazał mu temu zapobiec. Zaryzykował więc wszystko, co miał - swoje życie, swoją wolność - żeby ją ocalić. Co on sobie myślał, do cholery? Pośladek dziewczyny ocierał się o jego policzek. Pachniała lawendą. - Lepiej byś na tym wyszedł, gdybyś ją zabił i wyrzucił ciało - powiedziała Kit. - Zacznie wołać o pomoc, gdy tylko się obudzi. - Kit, idź się rozejrzyj… - Może powinieneś ją jeszcze raz walnąć w głowę, tak dla pewności.

- Kit! - Zacisnął zęby, słysząc jak jego głos odbija się od kamiennych fasad po obu stronach ulicy. Kit oparła dłonie na biodrach. - Już patrzyłam, dobra? W okolicy nikogo nie ma, co jest dziwne. W końcu Górne Miasto zawsze jest pełne żołnierzy. A dzisiaj wygląda tak, jakby mieli coś lepszego do roboty. Tylko kilku gówniarzy kręci się przy ulicy Księżnej. - Więc przyjrzyj się im. Nie chciałbym narażać się już dziś na żadne niespodzianki. - Są niegroźni. Parę dzieciaków wybrało się na przejażdżkę na konikach tatusiów i tyle. Z nią to co innego. - Klepnęła w zwisającą z ramienia Caima głowę dziewczyny. Jej dłoń zniknęła w falistych lokach. - Przyniesie ci tylko kłopoty. Zobaczysz. Caim jeszcze mocniej zacisnął zęby, o mało ich sobie nie łamiąc. Nic z tego, co się niedawno wydarzyło, nie miało sensu, a zwłaszcza jego stosunek do tej obcej dziewczyny. Nie lubił nieprzewidzianych przeszkód. Kit wpatrywała się w niego, aż w końcu coś w nim puściło. - Nie mogłem jej zostawić. Rozumiesz? Nie umiem tego wyjaśnić. Czułem po prostu, nie wiem, że to nie w porządku. Cała ta sprawa cuchnie. W każdym razie ona może coś wiedzieć o tym, co się tam stało. - I jestem pewna, że chętnie ci opowie. W końcu to nie ty stałeś z nożem nad zwłokami jej ojca. - Był już martwy, kiedy tam wszedłem. Kit udała, że ociera łzę z policzka. - Och, na pewno w to uwierzy. Więc co naprawdę tam się stało? Caim obejrzał się na rezydencję, która wtopiła się już w miejski pejzaż za nimi. Miał niepokojące wrażenie, jakby ktoś go obserwował. Uznał jednak, że to tylko wyobraźnia. Nikt nie mógłby go wyśledzić w tej ciemności. - Nie wiem, ale zamierzam się dowiedzieć. Teraz znajdź nam okrężną drogę do domu. Chcę uniknąć ogona. - Naprawdę zamierzasz ją zabrać do naszego domu?- Parsknęła gniewnie. - Czasami, kochany, myślę, że jesteś głupszy niż wyglądasz. Caim dał jej klapsa w bezcielesny tyłek. - Leć. - Wedle rozkazu. Pomknęła, zostawiając go samego z myślami i nieprzytomną dziewczyną. Przyjrzał się jej. Była młoda, mogła liczyć osiemnaście, dziewiętnaście lat. Miała dumny orli nosek, a jej usta rozchyliły się bezwładnie, co sprawiało, że wyglądała jeszcze bardziej niewinnie i delikatnie. Caim potrząsnął głową. Co on właściwie robi? Nawet nie próbował oszukiwać samego siebie, że wie, ale było już za późno na takie rozważania. Przyspieszył kroku. Chciałby, żeby ta noc już się skończyła. Księżyc schował się za zasłoną chmur. Dzięki temu, i dzięki późnej porze, udało mu się opuścić Górne Miasto, zanim ktokolwiek go zauważył. Po przekroczeniu alei Procesji, będąc z powrotem w Dolnym Mieście, poczuł się lepiej. Zatrzymał się na rogu Klezyjskiej i Julijskiej. Równolegle z dwiema ulicami w jego głowie skrzyżowały się dwie myśli. Wciąż mógłby porzucić gdzieś dziewczynę i zapomnieć o całej sprawie. Przy Klezyjskiej stal opuszczony dom, w którym melinowali się pijacy. To by na pewno ucieszyło Kit. Ale cała sprawa nie przestawała go dręczyć. Ktoś niechybnie próbował go wrobić. Przybycie Bractwa tak szybko

było podejrzane. Gdyby go złapali, żaden sąd nie uwierzyłby, że starzec już nie żył zanim Caim się tam znalazł. Nikogo by to zresztą nie obchodziło. Zakończyłby życie po szybkim procesie i raźnym spacerze na szafot. Cała ta sprawa cuchnęła jak miejskie wysypisko. Skręcił w Julijską. Godzinę później znalazł się pod drzwiami swojego mieszkania. Po wejściu do środka położył dziewczynę na posłaniu w sypialni. Sprawdził, czy okiennice są zamknięte i poszedł do kuchni. Wyjął z szafki dzban, napełniony do połowy winem i wziął solidny łyk, by ugasić pragnienie. Kit przysiadła na stole, krzyżując zgrabne nóżki. Sukienka, którą miała na sobie, zmieniła kolor na intensywne indygo. Podkreślała teraz jej bladą skórę i fioletowe oczy. - Wiesz, co zamierzam powiedzieć - zaczęła. Caim odstawił dzban. - Mówiłaś to już z pół tuzina razy. Daj spokój, Kit. Teraz już nie da się tego odkręcić. - Więc wyjedź z Othiru. Dzisiaj. Ta zdzira z Górnego Miasta przyprawi cię tylko o ból głowy. Ukradnij konia i wyjedź. Za dwa tygodnie moglibyśmy być w Michaii. - W Michaii jest wyznaczona nagroda za moją głowę. Kit podskoczyła i zarzuciła mu ramiona na szyję. Poczuł delikatny dreszcz w miejscu, gdzie ich ciała się stykały. - No to na wschód, do Arnos. Moglibyśmy zobaczyć Miasto Klejnotów albo ukryć się w jakiejś malutkiej wiosce na wybrzeżu, wygrzewać się na plaży i pławić w luksusach. - Nie wyjadę. Nie dam się wykurzyć. - Dlaczego nie? Moglibyśmy zacząć wszystko od nowa. Othir to cuchnący ściek. Gdzie indziej mógłbyś być potężnym człowiekiem, ze służbą i dużym domem. - Ten starzec miał duży dom i służbę. I co mu to dało? Dzisiaj jest martwy, tak samo jak pierwszy lepszy zadźgany pijak w Rynsztoku. - No właśnie. Życie jest krótkie; ciesz się nim, póki czas. Caim podszedł do drewnianej półki obok szafki na lód i podniósł małą kamienna fiolkę, zapieczętowaną brązowym woskiem. Zdarł pieczęć i odmierzył do glinianego kubka łyżeczkę drobno zmielonego żółtego proszku. Zalał go winem i zamieszał. - Myślę po prostu, że stać cię na więcej - powiedziała Kit, podążając za nim do sypialni. Dziewczyna wciąż mocno spała, ale trudno było ocenić, jak długo to potrwa. Mogła obudzić się w każdej chwili albo za wiele godzin. Ostrożnie wlał jej do ust zawartość kubka. Połknęła większość. Stał nad nią przez moment, obserwując miarowe ruchy klatki piersiowej. Jej pełne wargi błyszczały się od wina. Zdjął więzy i ułożył ją wygodniej. Wrócił do kuchni i zamknął za sobą drzwi. Kit fruwała wciąż za nim. - Caim, twoja matka nie… Uniósł kubek, celując palcem w jej nos. - Nie, Kit. Odpuść. - Wiesz, że nie chciałaby tego. - Skończ z tym! To moje życie. Pomóż mi, albo zostaw mnie w spokoju. Wydęła policzki i przygryzła dolną wargę, ale nie odeszła. - Dobrze. Co mam zrobić? Caim sięgnął po płaszcz. - Pilnuj dziewczyny. Powinna spać przynajmniej do świtu, ale na wszelki wypadek zostań tu. Ona może być ważna. - Nie jestem niańką! Dokąd idziesz? Otworzył drzwi i wyjrzał na korytarz.

- Dowiedzieć się czegoś. - A co, jeśli ona się obudzi? - Wymyślisz coś. Zamknął drzwi i skierował się ku schodom, zostawiając za sobą dwa spośród swoich problemów. Było po północy, a on miał wiele pytań i wciąż żadnych odpowiedzi. Ale miał pomysł, gdzie zacząć ich szukać. *** Pałac Luccijski usadowił się na szczycie Wzgórza Niebiańskiego jak harpia szykująca się do ataku na rozciągające się poniżej miasto. Postawiono go jeszcze za dawnego imperium i wielokrotnie rozbudowywano w ciągu dziesięcioleci, które minęły od tamtego czasu. Stanowił symbol potęgi Othiru w takim samym stopniu jak Prawdziwy Kościół. Chociaż prałat urzędował w zamku DiVecci, większość administracyjnych i biurokratycznych funkcji Kościoła sprawowana była właśnie tutaj. Skrzydło, w którym Rai został przyjęty przez młodego lokaja, urządzone było w antycznym stylu, adekwatnym do potęgi i bogactwa tego miejsca. Każdą powierzchnię pokrywało złoto. Na ścianach wisiały ogromne jedwabne gobeliny. Wysoki sufit atrium zdobiły sceny z Pisma, objawiające majestat Ojców Kościoła. Niewiele mówiły jednak o ich osławionym miłosierdziu. Jeden z obrazów przedstawiał obecnego prałata Benewolensa II ze złotym berłem w jednej dłoni, zakrwawionym mieczem w drugiej i imponującym stosem martwych grzeszników u stóp. Krocząc po posadzce z czarnego marmuru, Ral instynktownie sięgnął ku rękojeści miecza, jego dłoń złapała jednak tylko powietrze. Strażnicy przy wejściu skonfiskowali całą jego broń - nie licząc tej, której nie znaleźli. Niknące światło księżyca wpadało przez wysokie okna w długim holu. Oliwne pochodnie płonęły w uchwytach z kutego żelaza. Dwóch wartowników w białych płaszczach zarzuconych na czarne kolczugi stało na baczność, z postawionymi na sztorc halabardami, po obu stronach dębowych drzwi. Ral miał ochotę się roześmiać. Myślą, że ci strażnicy i kamienne mury uczynią ich nietykalnymi. Śmierć mogła jednak dosięgnąć każdego i zawsze. Sam przekazał tę lekcję niejednemu arystokracie. Nie zwracał uwagi na otaczające go wyszukane i drogie dzieła sztuki, wysadzane klejnotami diademy w kryształowych gablotach ani nawet starożytną broń, która mogłaby go zainteresować przy innej okazji. Nie cieszył się na to spotkanie. Rozważał nawet nieprzyjście. Zmęczyła go podróż, która, choć przyniosła efekty, kosztowała go więcej wysiłku niż się spodziewał. Wolałby teraz gorącą kąpiel, suty posiłek i kilka godzin nieprzerwanego snu, ale nie zapowiadało się na to, żeby te życzenia miały się wkrótce spełnić. Wezwanie czekało na niego w domu, kiedy wrócił. Żołnierze arcykapłana bez ogródek nakazali mu podążyć za nimi, niezależnie od pory. Zamiast kąpieli i snu musiał więc zgodzić się na przejażdżkę po pustych przed świtem ulicach Othiru. Nie mógł sobie pozwolić na zignorowanie tego wezwania. Jeszcze nie teraz. Wiedział, dlaczego się tu znalazł. Wieści dotarły do niego jeszcze w drodze: robota na Eskwilinie została spartaczona. Arcykapłan musiał mieć własnych informatorów, którzy mu o tym donieśli. Cała ta sytuacja nie podobała się Ralowi. Powiedział Vassiliemu, że sam się tym zajmie i do diabła z konsekwencjami, ale arcykapłan nalegał, by zrobić to wedle jego planu. Teraz sprawy skomplikowały się jeszcze bardziej. Oczywiście, to od Rala będą oczekiwać, że

uporządkuje ten bałagan. I zrobi to; z uśmiechem, jeżeli będzie trzeba. Spodziewana nagroda rekompensowała mu wszelki trud. Lokaj wrócił i wprowadził go do gabinetu. Marmurową posadzkę zastępował tu błyszczący parkiet. Wygodne meble rozstawione były po pokoju z rygorystyczną precyzją. Ogromny kamienny kominek zajmował większą część zachodniej ściany; na gzymsie stała kompania srebrnych figurek w nienagannym szyku. Wchodząc do pomieszczenia, Rai odniósł wrażenie, że ktoś przed chwilą z niego wyszedł. Okna z matowego szkła były jednak szczelnie zamknięte, a w pokoju nie było żadnego miejsca do ukrycia się. W powietrzu unosił się słaby zapach, który przypominał Ralowi jakąś przyprawę, być może pieprz, albo zatęchłą skórę. Arcybiskup Vassili zasiadał za masywnym biurkiem o barwie chalcedonu, odziany w wykończoną gronostajowym futrem burgundową szatę. Miał przynajmniej sześćdziesiąt lat i w mocnym świetle świec nie wyglądał na mniej. Jedwabna tonsura w kolorze krwi tętniczej okrywała jego krótko przystrzyżone siwe włosy. Chude jak patyki palce zdobiły rubiny. Duży złoty medalion z wyrytymi kapłańskimi insygniami wisiał na grubym łańcuchu z tego samego metalu, otaczając jego chudą szyję. Kiedy Ral wszedł, Vassili czytał jakiś zwój. Na biurku piętrzyły się karty pergaminu. Przy łokciu kapłana stał prawie nietknięty talerz rybnej galantyny z czarnym kawiorem. Pergaminy przedstawiały plany architektoniczne nowej katedry budowanej w centrum miasta. Ral często mijał ten budynek i zwrócił uwagę na ściany z białego marmuru oraz zastępy kamiennych aniołów i świętych, spoglądające surowo na przechodniów pod nimi. Vassili przez długą chwilę nie przerywał czytania, zanim w końcu zaszczycił gościa swoją uwagą. Wbił w Rala zimny, świdrujący wzrok. - Jak mogło do tego dojść? Ral podszedł do fotela, ale zatrzymał się, gdy jego patron uniósł siwą brew. Poprzestał na rzuceniu płaszcza na oparcie. - Jak mogło dojść do czego? - zapytał i dodał po chwili: - Wasza Luminescencjo. Moja misja zakończyła się całkowitym sukcesem. Wielkiego wikarego Belastire spotkało nieszczęście, podobnie jak jego kochankę, trójkę ich dzieci i pokojówkę. Co więcej, jeden z jego podwładnych został za to pociągnięty do odpowiedzialności. Wygląda na to, że biedak ma problemy z piciem; obudził się w piwnicy ofiary z potwornym kacem, cały umazany we krwi. Kiedy wyjeżdżałem szykowali się do powieszenia go. - Nie o tym mówię, idioto. Jak mogło dojść do tego, że cały oddział Świętego Bractwa, osobiście przez ciebie wybrany, dał się zabić podczas wykonywania zadania, które, jak mówiłeś, miało być rutynowe? Ral ugryzł się w język, kiedy lokaj pojawił się ponownie w gabinecie, przynosząc herbatę w srebrnym serwisie. Z uprzejmości przyjął filiżankę, ale nie skosztował jej zawartości. Wolałby dzban dobrego wina. - Zrobiłem to, czego żądałeś - powiedział. - Chciałeś ludzi, którym można było zaufać i którzy będą milczeć. Ambitnych ludzi, jak powiedziałeś, którymi można łatwo kierować. Znalazłem najlepszych, jacy byli. Jeżeli zawiedli, nie jest to moja wina. Chciałem zająć się tą sprawą i osobiście, ale twoje rozkazy były inne. Vassili spojrzał na niego gniewnie znad brzegu filiżanki. - Uważaj na to, co mówisz. Ral skłonił głowę, choć nie przyszło mu to łatwo. - Proszę o wybaczenie, Wasza Luminescencjo. Chciałem tylko powiedzieć, że wszystko

ułożyłoby się lepiej, gdybym to ja trzymał nóż. - Wiesz dobrze, że w moim planie nie było na to miejsca. Zadanie w Belastire trzeba było wykonać w odpowiednim czasie, z dala od Othiru, by żadne podejrzenia nie padły na mnie. Co do tego spisałeś się dobrze, ale to wciąż był błąd, by angażować drugiego zabójcę. Pająk wypełzł spod biurka i pobiegł po parkiecie. Rai sięgnął stopą i zdeptał go. - Caim to nędzna szumowina, z którą trzeba było zrobić porządek. - Obejrzał uważnie podeszwę buta. - W każdym razie, to nie ma znaczenia. Donovus został wyeliminowany, więc kolejna przeszkoda w Radzie Elektorów zniknęła. Vassili uderzył filiżanką o blat, rozlewając herbatę. - Earl Frenig miał tu kluczowe znaczenie! Jego córka uciekła twoim ludziom i Bóg jeden wie, gdzie teraz jest. Co gorsze, ten człowiek, którego chciałeś wrobić, też jest na wolności. Moje plany są teraz zagrożone. Czy wiesz, jak długo na to pracowałem i ile mnie to kosztowało, żeby ten dzień nastał? Nie stracę takiej okazji. Ral potarł podbródek. Czy to możliwe, że Caim ją zabrał? Ale po co? Na co liczył? Nie mógł w żaden sposób wiedzieć, ile dziewczyna jest warta. - Nie widzę w tym problemu. - Uniósł dłoń, by powstrzymać ewentualny protest. - Proszę, Wasza Luminescencjo, wysłuchaj mnie. Wszystko, co Caim wie, to że zabił starego szlachcica i kilku żołnierzy. - Wie więcej niż to. Earl Frenig był martwy, zanim twój człowiek w ogóle wszedł do domu. - Martwy? Nie rozumiem. Plan… - Zmieniłem plan. Nie ufałem, że twoi ludzie przybędą tam w odpowiednim momencie. Gdyby zjawili się chwilę za wcześnie, mieliby udział w morderstwie, co zanadto skomplikowałoby sytuację. Chwilę za późno i mielibyśmy to, co mamy teraz, czyli człowieka, który wymknął nam się spod kontroli i ma wiedzę, która może wszystko zrujnować. Dwoje ludzi, jeżeli dziewczyna coś widziała, a to jest prawdopodobne, więc wysłałem jeszcze jednego agenta. Ral przemyślał nowe informacje. Jakie jeszcze intrygi arcykapłan zaplanował bez konsultacji z nim? - Nigdy nie powiedziałeś mi, dlaczego zadajemy sobie tyle trudu z powodu jednego starca, który nie jest nawet elektorem, i tej jego smarkatej córki. - Nie musisz znać powodów. Twoim zadaniem jest wykonywać moje rozkazy. A dzisiaj jestem bardzo niezadowolony z tego, jak się spisałeś. - W każdym razie to nie ma większego znaczenia. Caim jest teraz sam. Jest zbiegiem, którego szuka całe miasto. Nie może zwrócić się do władz. Dziewczyna będzie go spowalniać, jeżeli wziął ją ze sobą, więc szybko wpadnie w nasze ręce i będziemy mieli ich oboje. - Chcesz powiedzieć, że prałat będzie ich miał. Czy nie sądzisz, że ten zbir, ten Caim, wyśpiewa wszystko, co wie, żeby ocalić skórę? - Nie wie niczego, co miałoby znaczenie. Poza tym, nigdy nie dotrze na salę przesłuchań. Zadbam o to. Vassili potrząsnął głową.

- Nie będę podejmował takiego ryzyka. Oboje mają być zlikwidowani natychmiast. Moi ludzie są na pozycjach. Nim minie miesiąc, Benewolens ulegnie nieszczęśliwemu wypadkowi. Rada zbierze się, by wybrać nowego prałata, a ja zgłoszę swoją kandydaturą, która zostanie bez trudu przyjęta. - A ja, jako twój wierny sługa, będę oczekiwał obiecanej nagrody. Tytułu lordowskiego i włości. Arcykapłan podniósł inny zwój. - Otrzymasz zapłatę, kiedy plan zostanie wykonany. Skup się na zadaniu. Chcę, żeby dziewczyna i ten człowiek zginęli. Możesz odejść. Ral wziął płaszcz i odszedł. Lokaj odprowadził go do holu. - Nie zawiedź mnie ponownie! - zawołał za nim Vassili, gdy właśnie przekraczał próg gabinetu. - Moja cierpliwość się kończy. Ral odwrócił się i skłonił. - Wedle rozkazu, Wasza Luminescencjo. Podeszwy butów Rala stukały o kamienną posadzkę atrium, kiedy mijał wartowników, którzy sprawiali wrażenie, jakby nawet nie mrugnęli, odkąd wchodził do arcykapłana. Nie zwracając uwagi na lokaja, który przytrzymał mu drzwi, wyszedł na chłodne nocne powietrze. Ta sprawa wymykała mu się spod kontroli. Kiedyś myślał, że Vassili pomoże mu spełnić wszystkie marzenia, ale ostatnio coraz mocniej wątpił w szczerość jego intencji. Jeżeli Vassili zdobędzie prałaturę, może uznać, że dawni sojusznicy są zbyt niebezpieczni, by zachować ich przy życiu. Ral nie zamierzał dać się wykiwać. Być może nadszedł czas, by opracował plan zapasowy. W takichsprawach jak ta, nie można było być zbyt ostrożnym. Każdy musiał dbać o własne interesy. Gdy zagłębiał się w ocienione uliczki miasta, naszła go inna myśl. .Jeżeli to nie Caim zabił starego, to kto? *** Vassili zmarszczył brwi, spoglądając na poplamiony list w jego dłoni. Przewielebny Ojcze! Sytuacja w państwie Eregothu wciąż się pogarsza. Napływ uthenorskich najemników tylko w nazwie różniących się od bandytów - do armii uzurpatora udaremnił nasze ostatnie próby osłabienia pozycji miejscowego wicekróla. Plotki o dziwnych zdarzeniach w rejonach górskich nie ustają. Większość chłopów zbiegła albo została zabrana w nieznane miejsce. Błagamy Waszą Luminescencję o przysłanie dodatkowych żołnierzy i funduszy, ponieważ brakuje nam bezwzględnie jednego i drugiego. Wasz uniżony sługa, Aspirant Jacob Mourning Arcykapłan zaklął pod nosem i rzucił list na stertę papierów na biurku. Wszystkie zawierały podobne doniesienia od jego agentów na północy Niektórzy w ogóle nie napisali. Był zmęczony ich narzekaniami, ciągłymi błaganiami o więcej ludzi i pieniędzy. Bardziej jednak martwiła go sytuacja wewnętrzna. Bandytyzm i bezprawie dręczyły prowincję. Arnos nękał wschodnie rubieże, a „święta wojna” prałata przeciw bogom-królom Akeshii na dalekim wschodzie pozostawiła Nimeę z siłami zbyt małymi, by bronić jej granic. Złamał wyszukaną pieczęć na kolejnym liście i rozwinął zesztywniały pergamin. Ta wiadomość bardziej przypadła mu do gustu. Bracie w Wierze! Z wielką radością przyjęliśmy twój łaskawy dar dla biednych i nieszczęśliwych w Parvii.

Jak głosi Święte Pismo, twoja wielkoduszność zostanie z pewnością na zawsze zapamiętana. Ponadto, niniejszym akceptujemy sojusznicze porozumienie we wszystkich sprawach, jakie pojawią się przed Radą. Arcykapłan Gaspar, wicehrabia Parvii. Po przeczytaniu listu Vassili złożył go starannie i schował w ukrytej przegródce w najniższej szufladzie biurka. Dwunastu arcykapłanów przewodniczyło tyluż świętym okręgom Nimei. Wspólnie tworzyli Radę Elektorów, ciało powołane, by doradzać prałatowi i wybrać jego następcę, gdy nadejdzie pora. Pozbywszy się Donovusa i mając poparcie Gaspara kontrolował już połowę Rady. Jeżeli tylko mógł liczyć na to, że Rai skwapliwie wykona swoje zadanie, wszystko było gotowe. Dreszcz przeszedł arcykapłana, kiedy temperatura w pomieszczeniu spadła, a cienie w kątach poruszyły się. Z ciemności wyłoniła się postać. Wysoki i szczupły, niemal wychudzony mężczyzna miał na sobie prosty mnisi habit, czarny jak noc i przewiązany w pasie zwykłym sznurem. Blask świec ukazał jego bladą twarz. Białe blizny po źle wyleczonych ranach pokrywały jego kościste policzki, cienie otaczały głęboko osadzone oczy o źrenicach przywodzących na myśl zimne, bezdenne studnie. - Levictus. - Vassili udał, że przegląda wciąż plany katedry. - Słyszałeś? Mężczyzna podszedł do miejsca, gdzie kilka chwil temu stał Ral. - Nic nie ukryje się przed Ciemnością. - Choć mówi! szeptem, jego słowa rozniosły się po całej komnacie. Arcykapłan sięgnął dłonią do medalionu na szyi i zmusił się do spojrzenia w rozoraną twarz mnicha. Levictus skrzywił się, gdy światło odbiło się od insygniów wyrytych na złotej powierzchni. Vassili uśmiechnął się z satysfakcją. Nawet najwierniejsze zwierzę należało czasem przywrócić do porządku. Skinął podbródkiem w stronę drzwi, przez które wyszedł Ral. - On robi się z dnia na dzień coraz bardziej śmiały. Levictus otworzył lewą dłoń i wykonał nią lekceważący gest, jakby mówił: Ten człowiek jest niczym, to tylko insekt, ale w jego spojrzeniu było coś złowrogiego. - W każdym razie – ciągnął Vassili – mamy znacznie większy problem: porażkę w Ostergocie. Zapewniałeś mnie, że twoja nekromancja ochroni Reinarda. Udzieliłem pewnym osobom gwarancji na podstawie tych zapewnień i teraz muszę się z tych gwarancji rozliczyć. Brat diuka zasiada w Radzie. W wyniku tego fiaska bez wątpienia zażąda ustępstw; ustępstw, które będą mnie drogo kosztować. Więc? Co masz do powiedzenia? Levictus jednak nie powiedział nic. Vassili powoli wypuścił powietrze. Kusiło go, by znów dotknąć medalionu. Słoneczna pieczęć Prawdziwej Wiary była być może jedyną rzeczą na całym świecie, jakiej jego sługa się lękał - to pod jej znakiem otrzymał blizny, które nosił. Arcykapłan powstrzymał jednak dłoń, postanawiając okazać opanowanie. - Na miłość Światłości, człowieku. Co się stało? Mów. - Czy nie zrobiłem wszystkiego, o co mnie prosiłeś? Levictus stał nieruchomo, ale blizny na jego policzkach marszczyły się i falowały przy każdym słowie. - Śledziłem twoich wrogów To ja odkryłem zamiary tego starca i to ja go uciszyłem. Zrobiłem wszystko, czego chciałeś, co do joty. Czy nie jest to prawdą? - Tak, Levictusie. Ale nie zapominaj, że to ja uratowałem cię z sali tortur Inkwizycji. Vassili nigdy nie zapomniał tego dnia. Dwadzieścia lat wcześniej hierarchowie Kościoła,

widząc zepsucie i grzech szerzące się w imperium i zapewniwszy sobie poparcie cesarza, sprowokowali pogrom, który wyplenić miał pogańskie i heretyckie korzenie Nimei. Zniszczono świątynie dawnych bogów i uwięziono lub zabito na miejscu ich kapłanów wraz ze wszystkimi, którzy odmówili nawrócenia się na Prawdziwą Wiarę. Rodzina Levictusa trafiła w ręce oddelegowanych do tego zadania oficerów Świętego Zakonu Inkwizycji. Vassili był wtedy tylko ambitnym pretorem. Kiedy zwiedzał lochy Inkwizycji, jego uwagę zwrócił pewien młody człowiek. Dowiedział się od strażników, że jego rodzice i brat zginęli podczas przesłuchania, ale on nieustannie odmawiał okazania skruchy, pomimo że torturowano go przez kilka tygodni, a następnego dnia miał być stracony. Przyszły arcykapłan wyczul w tym młodzieńcu coś szczególnego, jak gdyby ich ścieżkom przeznaczone było się skrzyżować. Wykorzystaj swoje stanowisko, by uwolnić więźnia i zabrał nieszczęśnika do swojego domu. Niedługo później jego protegowany zaczął objawiać dość niezwykłe zdolności. Po pewnym czasie, zbadawszy sprawę dokładnie, Vassili zrozumiał, jak niezwykły skarb odkrył. - Czy zawiodłem cię w jakimkolwiek zadaniu, jakie mi wyznaczyłeś, panie? - Levictus podszedł do biurka. - Czy nie okazałem ci wystarczającego szacunku? Arcykapłan wsunął dłonie w rękawy. - Nie, Levictusie. Służysz mi wiernie. Nie podważani tego. - Zatem kiedy, panie? Kiedy nadejdzie czas mojej zemsty? Oto właśnie. Vassili wyrzucał sobie, że nie dostrzegł tego wcześniej. Nigdy nie spodziewał się, że Levictus zapomni o cierpieniach, jakich doznał, ale czasem nie brał tego pod uwagę. Kiedy uratował go przed stosem, obiecał mu, że będzie mógł zemścić się na Świętej Inkwizycji za to co zrobili z jego rodziną. Przez lata karmił swego sługę okrawkami zemsty, dając mu czasem niesubordynowanego inkwizytora albo mizoginicznego kleryka, głupców przyłapanych na obściskiwaniu akolitów albo kradzieży kościelnych skarbów. Wiedział jednak, czego Levictus naprawdę chce. Porzucił te myśli. - Wkrótce, Levictusie, jeżeli będziesz posłuszny mym rozkazom. Niełatwą rzecz chcemy osiągnąć. W naszym kraju szerzy się zepsucie. Kupcy spiskują i kupują sobie stanowiska. Ladacznice prezentują swe dobra na każdym rogu Dolnego Miasta. W świątyniach Boga panuje rozpusta. Cywilizacja stoi na krawędzi upadku. - Kiedy, panie? - Degeneracja szerzy się w każdym zakątku państwa. Herezja panoszy się po ulicach naszego własnego miasta. A mimo to Benewolens nie robi nic, by powstrzymać zepsucie, tylko siedzi w swej twierdzy jak nadęta pijawka i śni o minionej chwale. Levictus wpatrywał się w niego. - Znajdź dziewczynę! - zakomenderował Vassili. - Na Stryczek, Levictusie, znajdź ją i będziemy mogli przystąpić do ostatniego etapu. Wtedy otrzymasz wszystko, czego pragniesz. Levictus jeszcze przez kilka sekund wbijał w arcykapłana swój ponury wzrok, aż w końcu spuścił oczy. - Tak, panie. - Dobrze. Teraz odejdź i nie wracaj, dopóki nie będziesz miał dla mnie dobrych wieści. Zaczął ostentacyjnie przeglądać plany katedry, kiedy Levictus powracał do zacienionego kąta, z którego się wyłonił. Po chwili w pomieszczeniu znów stało się cieplej. Vassili odchylił się w fotelu i westchnął głęboko. Levictusem coraz trudniej było

kierować, a sama myśl o tym, że czarownik miałby wyrwać się spod jego kontroli skłoniła go do sięgnięcia po dzwonek na służbę. Musiał się napić - i to czegoś mocniejszego niż herbata. Czekając na lokaja, rozważał przez chwilę poszczucie Rala przeciw Levictusowi. Przy odrobinie szczęścia zlikwidowaliby się nawzajem i rozwiązali oba jego problemy. To była interesująca myśl, do której zamierzał wrócić w przyszłości. Będąc tak blisko osiągnięcia swego celu, nie śmiał podejmować się nowych intryg. W tej chwili prałat spał smacznie za murami zamku DiVecci, nie podejrzewając ani przez moment, że zguba już czyha na schodach. Vassili chciałby zobaczyć wyraz twarzy tego głupca, gdy przyjdzie jego koniec. Uśmiechając się do siebie, wyciągnął list z dolnej szuflady i przeczytał go ponownie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Wrażenie, że jest obserwowany towarzyszyło Caimowi podczas drogi przez Dolne Miasto, zabarwione na fioletowo i pomarańczowo pierwszymi promieniami świtu. Od czasu do czasu oglądał się za siebie, przyspieszał kroku albo umyślnie skręcał w niewłaściwych miejscach, ale nie udało mu się dostrzec ogona. Tymczasem zdarzenia minionej nocy rozgrywały się wciąż na nowo w jego myślach. Pytania piętrzyły się, ale nie znajdował na nie odpowiedzi. Minął rząd domów z brunatnego piaskowca i skręcił w prawo w zaułek Ogniskowy. Nie była to najkrótsza droga do celu, ale kierował nim instynkt, który zachował go przy życiu przez tyle lat. Kiedy włosy na jego karku nagle stawały dęba, wiedział, że nie należy lekceważyć tego uczucia. Skręcił za kolejny róg i zatrzymał się nagle na widok burych ścian miejskiego warsztatu, wyłaniających się z porannej mgły, której ostatnie połyskujące strzępy wypełzały z pustych okien przysadzistej wieży i kurczowo czepiały się ocienionych wejść, gdzie nie dotarło jeszcze światło brzasku. Caim skulił się i mocniej naciągnął płaszcz na ramiona, po czym ruszył dalej. Skręcił jeszcze kilka razy, zanim dotarł do Trzech Dziewic. Cichym pukaniem w tylne drzwi wywołał pulchną pomywaczkę, która z uśmiechem wpuściła go do środka. Kucharki nie zwróciły na niego uwagi, kiedy przekradał się przez kuchnię. Główna izba była pusta, nie licząc niedobitków, po wczorajszej hulance odsypiających kaca na podłodze. Przywitała go barmanka z porannej zmiany, tyczkowata dziewczyna o niedbale ułożonych marchewkowych włosach. Caim położył na barze srebrną monetę. - Muszę porozmawiać z Mathiasem. - Jeszcze nie schodził. Wczoraj miał towarzystwo. To chyba zły pomysł mu przeszkadzać. Cała ta noc to jeden wielki zły pomysł. - Zaryzykuję. Barmanka nie próbowała go zatrzymać, kiedy skierował się ku tylnym schodom. Wspomniał swoją ostatnią wizytę tutaj, kiedy spotkał Rala na schodach. Jak Ral zachowałby się w takiej sytuacji jak ostatniej nocy? Przypuszczalnie poderżnąłby dziewczynie gardło i zniknął przed nadejściem strażników. Tak właśnie powinienem był zrobić. Ale jakoś nie mógł się przekonać, że to było właściwe. Zabijanie niewinnych nigdy mu nie odpowiadało. Z drugiej strony, wyglądało na to, że cały świat zmierza obecnie prosto do piekła i być może nie było już żadnej niewinności. W korytarzu na piętrze nie paliły się światła. Caim zatrzymał się pod drzwiami. Mathias był przyjacielem, najlepszym, jakiego kiedykolwiek miał, poza Kit. Mógł nie być zachwycony tym, że ktoś wali w jego drzwi o tej porze. Caim przypomniał sobie jednak całą sytuację na Eskwilinie i na powrót ogarnął go gniew. Był spalony. Biorąc pod uwagę, że całe miasto było w pełnej gotowości, by stłumić w szelką kryminalną aktywność, to był najgorszy moment na taką katastrofę. Może Kit miała rację. Może powinien opuścić Othir i zacząć wszystko od nowa gdzieś indziej. Nie. Uciekał przez całe swoje życie. To musi się skończyć. Przekręcił klamkę, popchnął drzwi i zamarł z jedną stopą za progiem. Przeszył go chłód nieokreślonego niepokoju. Na pierwszy rzut oka wszystko wygi.¡dało normalnie; meble były tak samo ustawione, jak przy poprzedniej wizycie. W powietrzu unosił się zapach ulubionych

kadzideł Mathiasa. Masywne okiennice broniły dostępu porannemu światłu, ale nie było w tym nic dziwnego: Mathias słynął wręcz ze spania do późna. Niemniej, coś było nie tak. Caim wyciągnął nóż. - Mathias? Przeszedł przez pokój, stąpając ostrożnie. Apartament składał się z kilku połączonych ze sobą pomieszczeń. Caim odsunął zasłonę z niebieskiego jedwabiu, która oddzielała frontowy salon od części mieszkalnej. Krótki korytarz prowadził do trzech pozbawionych drzwi pokojów, ale przejście na wprost ukryte było za kolejną kotarą. Caim na palcach ruszył dalej. Deski w podłodze wyginały się pod jego ciężarem, ale nie zaskrzypiały. Zajrzał do pomieszczeń po obu stronach korytarza. Po lewej znajdowała się przestronna kuchnia. Wszystko w niej wydawało się być w najlepszym porządku, od nieskazitelnie czystych marmurowych blatów po miedziane patelnie i przybory wiszące nad dużym żelaznym piecykiem. Prawe wejście prowadziło do prywatnego salonu. W rogu znajdowało się małe biurko zawalone papierami, piórami, kałamarzami i księgami rachunkowymi. Caim podszedł do ostatniego wejścia i odsunął kurtynę. Odczekał chwilę, aż jego oczy przyzwyczaiły się do mroku. Ten pokój był najciemniejszy ze wszystkich; ciężkie zasłony na oknach nie wpuszczały żadnego światła z zewnątrz. Wielkie łóżko z baldachimem, w którym zmieściłyby się trzy dorosłe osoby, stało w głębi pomieszczenia. Dwa kształty spoczywały pod lekką pościelą. - Mat. - Szepnął, po czym dodał głośniej - To ja, Caim. Muszę z tobą porozmawiać. Kształty na łóżku nie poruszyły się. Caim wyciągnął drugi suete z pochwy i podszedł bliżej. Bacznie obserwował ciemne kąty pokoju, wypatrując jakiegokolwiek poruszenia. Wytężał słuch, ale jedynym dźwiękiem w pomieszczeniu był odgłos jego własnych ostrożnych kroków na grubym dywanie. Zatrzymał się przy brzegu łóżka. Dwa ciała wpatrywały się w sufit tępymi, pustymi oczami. Lyell był ulubieńcem Mata. Blady z długimi blond włosami opływającymi jego głowę jak fale kutego złota, wyglądał jak lalka. Wąskim, bardzo ostrym nożem wycięto mu w poprzek gardła drugi uśmiech. Ciemne strużki krwi zaschły na piersi. Caim nie wiedział, czy młodzieniec w ogóle się obudził, zanim śmierć zabrała go na zawsze. Mathias leżał obok swojego kochanka. Nawet po śmierci jego cielsko stanowiło imponujący widok. Gładkie włosy w nieładzie opadały na poduszę. Gardło Mathiasa było całe. Zamiast tego krwawa dziura ziała w jego piersi. Tkanka na brzegach rany sczerniała. Caim nie musiał sprawdzać, by wiedzieć, że brakuje tam serca. Wszystko przypominało robotę na Eskwilinie. Caim zamarł w bezruchu. Śmierć nie była mu niczym obcym, ale jego ręce drżały na widok człowieka, którego znał i z którym pracował od sześciu lat. Zacisnął dłonie na rękojeściach noży tak mocno, aż poczuł ból. Nie trać kontroli. Wziął głęboki oddech i przeanalizował szczegóły sceny. Chłopak zapewne zginął pierwszy, po cichu i Mathias nawet się nie obudził. To dało zabójcy dość czasu na dopełnienie makabry. Pościel przesiąkła krwią, ale ani kropla nie spadła na dywan. Caim podszedł do okna i odchylił zasłony. Żelazne kraty broniły dostępu. Nie było żadnych śladów włamania. Zabójca musiał wejść frontowymi drzwiami. Profesjonalista. To skracało listę podejrzanych. Większość zabójców do wynajęcia stanowiły uliczne zbiry, mające więcej

mięśni niż rozumu. Tylko niektórzy zdobyli umiejętności pozwalające na wejście do zamkniętego na klucz pomieszczenia i zabicie ofiary bez budzenia sąsiadów. Niewielu było fachowców, którzy potrafili wykonać taką robotę, a większość z nich pracowała dla Mathiasa. Niestety, coś takiego przypuszczalnie musiało się w końcu zdarzyć. Ludzie, którzy utrzymywali się z mordowania innych, dzielili się na dwie kategorie. Jedni zabijali dla pieniędzy; to był ich zawód, całkiem jak przenoszenie ładunków w porcie albo czyszczenie stajni. Drugą kategorię tworzył zupełnie inny gatunek. Ci czerpali z pracy przyjemność, jakąś perwersyjną satysfakcję, której Caim nigdy nie potrafił zrozumieć. Widział ją jednak u ludzi, z którymi w młodości przemierzał zachodnie ziemie, a którzy zabijali powoli i z uśmiechem na ustach, by nacieszyć się widokiem. Mat miał do czynienia z obiema kategoriami zabójców; z jednym z nich po raz ostatni. Prędzej czy później ktoś musiał zwrócić się przeciw niemu z powodu jakiejś zadawnionej urazy albo kłótni o pieniądze. Caim jednak nie wierzył, że był to zbieg okoliczności, czy przypadkowe zabójstwo. To była wiadomość i podejrzewał, że to do niego ją adresowano. Odgłos kroków w korytarzu przerwał jego myśli. Zamachnął się do rzutu nożem, zanim jeszcze całkiem się obrócił. Powstrzymał się, gdy zobaczył wysokiego kudłatego mężczyznę w drzwiach. Barman stanął zszokowany z drewnianą tacą w rękach. W zatęchłym powietrzu rozniósł się zapach smażonych jajek i bekonu. - Pan Finneus? - Nie żyje. - Caim opuścił nóż. - W nocy. Czy ktokolwiek wchodził tu wczoraj w nocy oprócz Mathiasa i chłopaka? Barman wzruszył ramionami, unosząc i opuszczając tacę. - Nie wiem. Olaf wczoraj pracował. Poszedł już do domu. - Zejdź na dół i poślij kogoś po strażników. Nie wspominaj nikomu, że tu byłem. Rozumiesz? Mężczyzna przez chwilkę wpatrywał się w łóżko, po czym odwrócił się i odszedł. Caim odczekał, aż usłyszał zamykanie drzwi. Spojrzał na martwego przyjaciela. Byłeś dobrym człowiekiem, Mat, i dobrym przyjaciele. Nigdy nie miałem ci nic do zarzucenia. Nie była to najpiękniejsza mowa pochwalna, ale Caimowi nie przyszło do głowy nic lepszego. Do licha, o nikim nie mógłby powiedzieć nic lepszego. Zszedł na dół tylnymi schodami i wymknął się przez kuchnię. Ulice zapełniały się, w miarę jak mieszkań-i) Dolnego Miasta wychodzili z domów i rozpoczynali nowy dzień, nie zdając sobie wcale sprawy z tego, że jelcu z nich zginął minionej nocy. Większości by to zresztą nie obeszło. Taka była tu bezwzględna rzeczywistość, w której Mathias, tak jak i Caim, byli reprezentantami tej gorszej części społeczeństwa, kreaturami wzbudzającymi pogardę i strach, mimo niezbędności funkcji, jakie pełnili. Caim dawno się już z tym pogodził. Miał nadzieję, że Mathias również. Pomimo że zrobiło się nieco cieplej, Caim szczelnie owinął się płaszczem. Ukrył twarz w kapturze. Śmierć Mata wywołała w nim kłębowisko emocji: smutek, żal, być może nawet poczucie winy. Najmocniejszy był jednak gniew. Gniew na tego, kto zabił jego przyjaciela, na siebie samego, na Mathiasa za to, że zostawił go bez odpowiedzi. Gra toczyła się dalej, a on był w niej na coraz gorszej pozycji. Co gorsza, nie miał skąd zaczerpnąć kolejnych informacji. Dziewczyna była kluczem. Miał tylko nadzieję, że wie cokolwiek istotnego. W przeciwnym razie może być zmuszony, by posłuchać rady Kit. ***

Levictus bawił się nożem, obserwując z dachu budynku położonego naprzeciw Trzech Dziewic, jak cel wychodzi z karczmy. Szaro-białe skrzydła trzepotały w jego dłoni. Krew grubasa nie zdążyła jeszcze zaschnąć na ostrzu, gdy miasto zaczęło się budzić. Nie miał żadnej przyjemności z odebrania życia temu kupcowi, podobnie jak starcowi na Eskwilinie. Wykonywał tylko rozkazy swojego pana. Proste zadania, tak przyziemne jak czyszczenie butów albo trzepanie materaca. Przez ostatnie piętnaście lat powoli tracił nadzieję, że trafi kiedyś na wyzwanie godne jego talentów. Aż do teraz. Przyglądając się mężczyźnie na dole, mocniej zacisnął pięść. Drobne szpony wbiły się we wnętrze jego dłoni. To zlecenie może być interesujące. Vassili stawał się z dnia na dzień coraz bardziej arogancki i zachłanny; każde jego słowo pachniało zdradą. Gdyby nie władza, jaką dzierżył poprzez Radę Elektorów, Levictus już dawno by go porzucił. Dusze jego bliskich wołały jednak o pomstę. Przez długie lata korzystał ze swych czarnoksięskich mocy, by wytropić tych, którzy ich torturowali i zabili. Dziesiątki inkwizytorów wywabił do porzuconych sanktuariów za miejskimi murami, gdzie oddał ich mrocznym mocom z podziemi. Jego pragnienie zemsty nie mogło jednak zostać zaspokojone, dopóki żył główny inicjator pogromów, autor dogmatycznej doktryny, która doprowadziła do śmierci tysięcy niewinnych ofiar, a jego samego na wznoszących się falach krwi wyniosła na same szczyty zakonnej władzy. Prałat Prawdziwego Kościoła. Dopóki zwłoki Benewolensa nie leżały u jego stóp, Levictus nie mógł spocząć. Wszystko, czego dokonał, nic nie znaczyło, jeżeli nie dotrze do tego celu. Przekręcił ostrze noża, marząc o tym, by mógł zabić prałata już teraz, ale Vassili nakazywał cierpliwość, więc Levictus czekał. Ale nie miał już czekać długo. Plan arcykapłana otworzył przed nim pewne możliwości. Ten zabójca z leniwym uśmieszkiem i oczami jak błękitne kryształy wydawał się interesujący. Był uparty i ambitny, więc łatwo byłoby nim manipulować. Może nadszedł czas, żeby coś zmienić. Choć mógłby też spełnić wolę Vassiliego i zabić tego człowieka na dole. Mógłby też zrobić jedno i drugie. Jego cel dotarł tymczasem do skrzyżowania i zniknął za rogiem. Levictus odłożył nóż i sięgnął za poły płaszcza. Z wewnętrznej kieszeni wyciągnął mały przedmiot i położył go na dachu. Czarny koralik połyskiwał w porannym świetle jak szlifowany okruch obsydianu. Z jego mrocznego wnętrza biło ciepło. Levictus uklęknął przed jajowatym przedmiotem i zaczął do niego szeptać łagodnym, śpiewnym tonem. Smugi dymu uniosły się z koralika, a jego powierzchnia zmatowiała. Po chwili pękł z cichym trzaskiem i wypłynęła z niego ciemna plama, malutki wąż nie większy od jego małego palca. Tym samym łagodnym tonem udzielił stworzonku instrukcji. Wysłuchało go, a potem zniknęło w szparze między dachówkami. Levictus wstał i stanął w cieniu łukowatego zwieńczenia dachu. Zanurzając się w ciemność, rozważał dalsze kroki. Zanim skończy to, co ma do zrobienia, śmierć weźmie miasto w swoje panowanie i oczyści je z wszelkiego grzechu i nieprawości. Przez krótką chwilę zastanawiał się, czy nie powinien pozostać lojalny Vassiliemu, ale potem przypomniał sobie, że jest martwym człowiekiem. Zginął tego dnia, gdy żołdacy Prawdziwego Kościoła zaciągnęli go do piekła. A martwi nie mają zobowiązań. Podmuch wiatru pozostawił dach pustym, nie licząc smug krwi i tuzina bezgłowych gołębich ciał.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Josey zachichotała, gdy niania minęła spiżarkę. Przyłożyła oko do szpary między drzwiami a framugą, ale nie zareagowała na żądania wyjścia z ukrycia. Zabawa w chowanego była jedną z jej ulubionych, a nowy wielki dom doskonale się do niej nadawał. Miał nawet więcej zakamarków i ciemnych kątów niż ogrodowy labirynt w jej ostatnim domu. Gdyby chciała, mogłaby się tu chować przez wiele dni i nikt by jej nie znalazł. Miała już sześć lat, ale ojciec wciąż pozostawiał ją pod opieką niani, kiedy musiał zająć się swoimi sprawami. Nie wiedziała, co to były za sprawy, ale w tych dniach pochłaniały znaczącą część jego czasu, co zdecydowanie jej nie cieszyło. Przyzwyczaiła się do bycia oczkiem w głowie taty, jego małą księżniczką i była potwornie zazdrosna o wszystko, co mogło się okazać ważniejsze od niej. Gdy tylko niania, wciąż ją nawołując, przeszła do następnego pokoju, Josey wymknęła się ze spiżarki. Chciała znaleźć lepszą kryjówkę, w której nikt nigdy nie mógłby jej znaleźć. Przebiegła boso przez ogromną kuchnię z wielkimi stołami i szafkami pełnymi żelaznych garnków, a potem przez szeroki korytarz i skręciła za róg. Zatrzymały ją wysokie drewniane drzwi z poczerniałymi od starości mosiężnymi zasuwami, więc pobiegła dalej. Za kolejnym rogiem obejrzała się. Zostawiła za sobą ślady stóp, tworzące wyraźną ścieżkę, po której zawsze mogła się wrócić. Korytarz kończył się płytką niszą, której nagie ściany obramowano drewnianymi panelami. Poza zasięgiem jej rąk znajdował się pordzewiały haczyk do powieszenia obrazu. Kucnęła wewnątrz niszy, ale była tu zbyt łatwo widoczna. Rozczarowana zaczęła się podnosić, kiedy jakiś błysk przykuł jej uwagę. Pochyliła się i zauważyła szparę przy samej podłodze. Nie dostrzegłaby jej, gdyby nie promyk żółtego światła, który przez nią wpadał. Wcisnęła palce w szparę i uśmiechnęła się szeroko, gdy ściana otworzyła się, tworząc wąskie przejście. Strome stopnie z gołego kamienia prowadziły w dół tunelu, z którego dobiegał zapach ziemi i dymu. Na dole migotały kolejne światła i słychać było dziwne przytłumione odgłosy, jakby odległe śpiewy. Ukradkiem zeszła po schodach, jak dzielny złodziejaszek Jangar Bey, jej ulubiony bohater książkowy. Jedną dłonią dotykała ściany zakręcającej wraz ze spiralnymi schodami. Im niżej schodziła, tym głośniejsze były te dziwne dźwięki. Światło także stawało się mocniejsze. Na dole schodów, na poziomie fundamentów domu, otwierała się przestronna komnata oświetlona płonącymi pochodniami, które rzucały gęste cienie na malowane ściany. Ludzie w dziwacznych strojach stali w kręgu i kołysali się w rytm pieśni. Ich twarze skrywały ciemnoniebieskie kaptury z wyciętymi jedynie otworami an oczy. Stroje tych ludzi pokryte były wyszukanymi wzorami, wyszytymi złotą nicią drapieżnymi ptakami o zakrzywionych szponach. Wszystko to było tak zajmujące, że Josey nie zauważyła iż pieśń się skończyła, dopóki szelest szat nie zwrócił jej uwagi. Stojący w kręgu zdjęli kaptury, odsłaniając twarze mężczyzn i kobiet, uśmiechających się i kiwających głowami po zakończeniu zabawy, czy cokolwiek to było. Jeden z ludzi odwrócił głowę i Josey na chwilę straciła dech, gdy znajome oczy skierowały się w jej stronę. Podskoczyła i szybko pobiegła po schodach do góry. Nie wiedziała do końca, dlaczego ucieka, ale rozumiała, że zobaczyła coś, czego nie powinna widzieć. Kiedy dotarła na górę, zatrzasnęła za sobą drzwi i popędziła korytarzem. Te oczy jednak podążały za nią jak zły sen.

Zimne oczy jej ojca. Korytarz ciągnął się przed nią i ginął w ciemności. Tętniło jej w uszach. W półmroku ścigała ją potworna trwoga. Próbowała się czegoś chwycić, ale niczego nie mogła złapać i potoczyła się w dół bezdennej studni nocy. Nieskończenie powoli ciemność rozpadała się na poszczególne kształty. Najpierw nad głową Josey unosiły się duże, niewyraźne i przerażające postaci, aż w końcu ich kontury ułożyły się w długie cienie na suficie. Ciało wydawało się odmawiać jej posłuszeństwa. Próbowała obrócić głowę, ale miała wrażenie, że minęły godziny, zanim cokolwiek pojawiło się w jej polu widzenia. Przypomniała sobie sen i zadrżała. Zupełnie zapomniała o tym dniu i tajnym przejściu w starym skrzydle domu. Kilka dni później wróciła do niszy, ale znalazła tylko nagą ścianę i szczelnie przylegające panele, których za nic nie była w stanie poruszyć. Więcej nie próbowała, przekonana, że to był tylko zły sen. Teraz miała jednak wrażenie, że wciąż czuje zatęchły odór podziemnej komnaty. Usiadła. Leżała na prostym posłaniu, które nie było niczym więcej niż kawałkiem szorstkiej tkaniny rozciągnij tym na drewnianej ramie. Pomieszczenie o ścianach i suficie w kolorze gipsu, pozbawione jakiegokolwiek wystroju bądź koloru, nie wydawało jej się znajome. Czuła się dziwnie, jakby głowę owinięto jej mokrymi! ręcznikami. Uniosła dłoń do czoła i jęknęła z bólu, który przeszył jej skronie. Skóra nigdzie nie była rozcięta, ale czuła pod palcami rosnącego guza. Co się stało? Powstrzymując falę mdłości, spróbowała się podnieść. Wciąż była ubrana w nocny szlafrok. Nagle zdarzenia z sypialni ojca przemknęły jej przed oczami. Zobaczyła ojca w jego ulubionym fotelu, z krwawą miazgą zamiast klatki piersiowej, i górujące nad nim czarne widmo. Przypomniała sobie potężne ręce, które ją związały. Żołnierze przybyli jej na ratunek, ale człowiek w czerni zabił ich wszystkich. Czy tak było? Mąciło się jej w głowie, ale jedno pamiętała z krystaliczną jasnością: jej ojciec był martwy. A ona została porwana, zapewne dla okupu. Ale kto mógłby zapłacić za jej wypuszczenie? Nie miała żadnej innej rodziny. Groza sytuacji sparaliżowała ją jak ukąszenie jadowitego gada. Drżała na posłaniu, niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Obfite łzy popłynęły po jej policzkach, a przed oczami wciąż widziała martwego ojca. Dotarła do niej ta przerażająca myśl, że została na świecie całkiem sama. Odgłos kroków powstrzymał jej szloch. Otarła twarz rękawem i spróbowała wstać. Ból nie był już taki straszny. Nasłuchiwała. Jakiś męski głos dobiegł zza jedynych drzwi. - … musiał zginać tuż przed tym, jak tam dotarłem – mówił. Zamilkł na chwilę i kontynuował. - Nie, to była naprawdę zręczna robota. Żadnych wybitych okien, żadnych śladów krwi poza łóżkiem. Josey nie słyszała żadnego innego głosu. Najciszej jak to możliwe podeszła do drzwi i przycisnęła ucho do drewnianych desek. Słyszała teraz nieco lepiej, ale wciąż tylko jeden głos. - Jeszcze nie mogę, Kit. Mat był przyjacielem. Kim był Mat? A Kit? Josey próbowała śledzić rozmowę. - Nie wiem – ciągnął głos. - Jest w to jakoś uwikłana, tak jak ten stary był. W każdym razie musi coś wiedzieć, a ja zamierzam się dowiedzieć, co. Josey odsunęła się od drzwi. Serce podskoczyło jej do gardła. To musiał być człowiek w czerni. Był szalony, rozmawiał sam ze sobą. Z jego chaotycznej gadaniny zrozumiała, że zamierza ją przesłuchać. Obrazy tortur narzuciły się jej wyobraźni. Skuliła się, drżąc. Muszę

stąd uciec! Ponownie rozejrzała się po pokoju. U stóp łóżka leżała ciężka skrzynia z mosiężnymi obręczami. Wysokie lustro, właściwie na tyle ładne, że sama mogłaby takie mieć, stało obok drewnianej komody naprzeciwko wąskiego okna. Podbiegła do okna i odsunęła zasłonę. W ramie nie było szyby, tylko dwie masywne okiennice zamknięte na zasuwę. Pociągnęła za nią, ale nie chciała ustąpić. Miała wrażenie, że ciemność wokół niej zgęstniała. Coś jeszcze było w tym pokoju. Pociągnęła mocniej, przygryzając wargę, gdy okiennice zaklekotały. Jej palce trafiły na coś owiniętego wokół zamka, kawałek drutu, którym obwiązana była zasuwa, żeby sama się nie otwierała. Kątem oka dostrzegła ruch. Zaczęła szarpać drut, zdjęta narastającym strachem. Mu siała się stąd wydostać. Gdy ktoś złapał ją od tyłu, krzyknęła. *** Słońce już zachodziło, kiedy Caim wrócił pod swój dom. Cały dzień przeszukiwał uliczki i zaułki Othiru, próbując zdobyć jakieś informacje o morderstwie Mata. Jeżeli cokolwiek wydarzyło się w Rynsztoku, ktoś musiał o tym wiedzieć. Za właściwą cenę, albo odpowiednio zmotywowani, mieszkańcy Dolnego Miasta potrafili być bardzo pomocni. Caim próbował przekupstwa i groźby wobec każdego ulicznika i plotkarza, którego znalazł, ale nikt nie potrafił mu niczego powiedzieć. Zwykle w to nie wierzył, dopóki nie wyciągnął noża i nie ujrzał prawdy w oczach delikwenta. Jedyne, co usłyszał, to ogólnikowe plotki o nowym człowieku w mieście, ale niewiele z tego wynikało. Zwykłe pogłoski. Jacyś ludzie zaginęli, co nie było niczym niezwykłym w Rynsztoku, ale wśród nich byli i tacy, którzy potrafili sobie radzić, jak Molag Płaski Nos, były najemnik i jeden z głównych podejrzanych na liście Caima. Lista jednak robiła się coraz krótsza, a on nie miał żadnych tropów. Wchodząc do budynku, rozważał swoją sytuację. Zawsze mógł uciec z miasta. Kit byłaby zachwycona, ale jemu to nie odpowiadało. Ta historia wyglądała na dużo poważniejszą niż tylko nieudane zlecenie. W którymś momencie ta sprawa stała się osobista. Nigdy nie miał wielu przyjaciół poza Kit. Mathias okazał mu więcej życzliwości niż mógł się spodziewać, gdy spotkali się po raz pierwszy w obskurnej tawernie po zachodniej stronie. Tej tawerny już nie było; zastąpił ją nowy lokal z lepszą klientelą. A teraz Mathiasa też już nie było. Wziął ogarek z koszyka w holu, odpalił go od lampki zostawionej specjalnie dla późno powracających lokatorów i wspiął się po schodach na drugie piętro. Jakiś mały kształt poruszył się w korytarzu. Caim wolną ręką sięgnął po nóż, ale zanim go wyciągnął, rozpoznał postać. Dziewczynka siedziała, opierając się o ścianę na wprost jego drzwi. Wpatrywała się w niego dużymi oczami, podczas gdy jej chude jak wrzeciona palce gładziły bezbarwną gipsową ścianę. Caim zatrzymał się przed drzwiami. Z końca korytarza dobiegał cichy płacz jakiejś kobiety, przerywany gniewnymi krzykami. Nagle poczuł się niezręcznie, pospiesznie otworzył zamek i wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi i zostawiając za nimi te hałasy wraz z dziewczynką. Zapalił lampę i podszedł do skrzyni z lodem, próbując zapomnieć o spojrzeniu dziecka. Każdy miał swoje problemy. To, czy dziewczynka nauczy się sobie z nimi radzić, nie było jego sprawą. Wziął dzban wina i opróżnił go kilkoma długimi łykami. Przyjrzał się resztkom spływającym na dno. Dręczyło go jakieś nieokreślone uczucie, niesprecyzowana potrzeba

działania, jakby nienazwana groza, wisząca nad jego głową. Jestem po prostu zmęczony, powiedział do siebie, ale niemal podskoczył, kiedy Kit pojawiła się za nim i zarzuciła mu ramiona na szyję. - Tęskniłam - powiedziała. - Czego się dowiedziałeś? Caim odstawił dzban. Chciał się jeszcze napić, zniszczyć się zupełnie i zapomnieć o ostatnich kilku dniach, ale musiał zachować jasność umysłu. - Mathias nie żyje. Kit natychmiast stanęła przed nim. Pogładziła jego dłonie palcami wiotkimi jak pajęczyna. - Co się stało? - Ktoś wyciął mu serce podczas snu. - Och, Caim! Opowiedział jej całą historię. Gdy tylko zaczął mówić, emocje wypłynęły z niego jak ropa z zainfekowanej rany. Kiedy skończył, poczuł się trochę lepiej. Wino również zrobiło swoje. - Posłuchasz mnie teraz? - Kit usiadła po turecku na kuchennym stole. - Wyjedziesz z Othiru? Jeszcze dzisiaj? Caim westchnął ciężko. Nie miał ochoty się kłócić, ale nie mógł zignorować tej sprawy. Była zbyt poważna, zbyt osobista. - Jeszcze nie mogę, Kit. Mat był moim przyjacielem. - Co ta dziewczyna ma do tego? Próbował jej to wyjaśnić, ale wyraz twarzy Kit sugerował, że równie dobrze mógłby rozmawiać ze stołem. Dlaczego, dlaczego, dlaczego, pytała, aż w końcu wykończony opadł na krzesło. - Poddaję się, Kit. Może masz rację. Może gonię za własnym ogonem, ale odkąd pamiętam, ciągle przed czymś uciekałem. Mam dość oglądania się przez ramię. Kit oparła dłonie o wąskie biodra. - O tym właśnie mówię. Zacząć od nowa, gdzieś, gdzie nikt… Zanim skończyła, z sypialni dobiegł ich krzyk, po którym nastąpiły przytłumione odgłosy uderzeń. Caim przeskoczył przez pokój i szybkim ruchem otworzył drzwi. Dziewczyna rozpaczliwie szarpała za zamknięcia okiennic. Poczucie grozy powróciło, gdy Caim przekroczył próg. Było tak intensywne, że aż skulił ramiona. Przebiegł przez sypialnię i odciągnął dziewczynę od okna. jej krzyki rozpędziły ostatnie resztki jego euforii. Zaciągnął ją do kuchni i posadził na krześle. Spróbowała się podnieść, ale ją powstrzymał. Z trudem łapiąc powietrze, wpatrywała się w niego z gniewną miną. Miała zaczerwienione i opuchnięte oczy. Mocno zaciskała pięści i przez chwilę wydawało się, że zamierza go zaatakować. Na samą myśl o tym Caim się uśmiechnął. Dziewczyna popatrzyła na niego z jeszcze większą złością. Przynajmniej jednak przestała krzyczeć. Caim odwrócił się i napełnił czajnik letnią wodą z dzbanka. Wcześniej już zauważył, że dziewczyna jest ładna, ale póki była nieprzytomna wydawała się chłodna i odległa jak księżyc w mroźną zimową noc. Teraz, gdy ocknęła się i była pobudzona, jej uroda zapierała dech w piersi. Zacisnął prawą pięść tak mocno, że paznokcie wbiły się w skórę dłoni. Musiał zachować trzeźwość umysłu. Ktoś na niego polował. Musiał rozegrać to mądrze. Jednym okiem obserwując dziewczynę, zapalił piecyk i postawił czajnik na ogniu. Miał przeczucie, że to będzie długa noc. Może Kit miała rację. Może powinien był po rzucić wszystkie problemy w bocznej alejce i odejść na inne łowisko. Potrząsnął głową. Nie, był

zbyt uparty, albo zbyt głupi, by poddać się tak łatwo. Jedno wiedział nu pewno. Nie zamierzał spuścić tej dziewczyny z oka, dopóki nie dowie się, o co tu chodzi. Przynajmniej tyle był winny Mathiasowi. Zacisnął palce na puszce z herbatą.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Josey skupiła się na swoich kurczowo zaciśniętych dłoniach. Zawsze lubiła swoje dłonie. Miała długie, szczupłe palce. Paznokcie wymagały wprawdzie malowania: różowy lakier odprysnął na czubkach, ale poza tym to były naprawdę ładne dłonie. Ręce zabójcy natomiast, ręce człowieka, który zamordował jej ojca, były szorstkie i żylaste, a ich kostki pokrywały malutkie blizny. Długa szrama zaczynała się na grzbiecie lewej dłoni i biegła wzdłuż przedramienia, znikając pod rękawem koszuli. Wpatrywała się w nią, kiedy podawał jej filiżankę. - Weź – powiedział. Chwyciła porcelanowe naczynie obiema rękami. Bijące od niego ciepło było przyjemne, podobnie jak zapach zielonej herbaty, ale jej żołądek wzdrygnął się na myśl o przełknięciu czegokolwiek, co pochodziło od tej bestii. Odłożyła filiżankę na kolana. Spojrzał na jej skroń. - Boli? Potrząsnęła głową, by dowieść, że nie. Jego głos brzmiał inaczej niż się spodziewała, bardziej normalnie. On nie jest normalny. Jest zimnokrwistym mordercą. Zacisnęła zęby tak mocno, że aż poczuła ból w szczękach, ale gdyby nie to, zaczęłaby krzyczeć. Wszystko w nim ją obrzydzało. Miał zbyt szerokie ramiona jak na swoją figurę, a jego nadgarstki były grube i zbyt mięsiste. Miał też nieładną twarz, której surowe rysy przywodziły na myśl kamienne statuy, zdobiące ściany nowej katedry. Chociaż uważała samą siebie za dobrą, pobożną kobietę, niepokoił ją widok tego ogromnego budynku, zwłaszcza surowe twarze posągów, które w niczym nie przypominały życzliwych świętych, jakich sobie wyobrażała. Zabójca wyglądał równie nieprzyjemnie. Jego podbródek był zbyt ostro zakończony, by mężczyzna mógł być przystojny. Nadawało mu to złowrogi wygląd; przypominał lisa szykującego się do splądrowania kurnika. I te jego oczy: odłamki granitu, zimne i nieubłagane. Odwróciła wzrok i starała się zapomnieć, że na nią patrzy. Mieszkanie było skromne i niewiele większe od jej łazienki. Nie było w nim żadnych mebli poza prymitywnym stołem i jednym krzesłem, na którym siedziała. Podłoga ze zwykłych desek była jednak idealnie czysta. W odległym rogu leżała gruba mata. Skórzane worki na długich sznurach zwisały z haków wbitych w sufit. Czy to było jakieś prymitywne narzędzie tortur? Metalowe pręty różnej długości stały oparte o ścianę. Obszar kuchenny również był niewielki, mieściła się w nim stara skrzynka na lód, prosty piecyk i kilka szafek. Na blacie leżał nieoczekiwany przedmiot: książka. Nie mogła odczytać tytułu, ale ilustrowane strony założono ostrzem sztyletu. Nagle uderzyła ją myśl. Mieszka sam. O dziwo, zaczęła się zastanawiać, czy jest samotny. Kiedy się obrócił, żeby sięgnąć po swoją filiżankę, zobaczyła wielkie noże przypięte do pasa na jego plecach. Jeden z nich odebrał życie jej ojca. Wyobraziła sobie, że wyrywa je z pochew i wbija w szyję zabójcy. - Jak masz na imię, dziewczyno? - zapytał. Zaskoczył ją tą bezpośredniością. - Z kim rozmawiałeś, zanim mnie złapałeś? - Była zadowolona, że głos jej się nie załamał. Uniosła filiżankę, .ile odłożyła ją zaraz na kolana. - Z nikim. - Słyszałam cię przez drzwi. Mówiłeś do kogoś, ale nikogo innego nie słyszałam. - Poza tobą i mną nikogo tu nie ma.

Pokiwała głową. Więc albo kłamie, albo jest szaleńcem, który mówi do siebie i morduje bezbronnych starców. Bała się go coraz mniej. Miejsce strachu zajmował narastający gniew, który palił jej trzewia. - Czego ode mnie chcesz? Jeżeli chodzi ci o okup, straciłeś na to szanse, kiedy zabiłeś mojego ojca. Przyglądał jej się swymi kamiennymi oczami. - Zabiłem tylko tych ludzi, którzy chcieli zlikwidować ciebie. - Widziałam cię, jak nad nim stałeś! - Nie potrafiła powstrzymać drżenia. Filiżanka o mało nie wypadła jej z dłoni. - Widziałam krew i… jego pierś. Widziałam wszystko! - Tak. - Z niezwykłym spokojem odpowiadał na jej furię. - Było dużo krwi, a stary nie żył, ale to nie ja go zabiłem. Był już martwy… - Kłamca! Rzuciła w niego filiżanką. Odsunął się bez trudu: poruszał się szybciej niż ktokolwiek, kogo widziała. Naczynie rozbiło się o drzwi szafki; gorąca herbata zaplamiła ścianę. Przygotowała się na jego reakcję, ale on tylko stał i pił spokojnie. - Miałem zlecenie na twojego ojca – powiedział. - I wykonałbym je. Zostałem wprowadzony w błąd co do powodów, ale to pewnie nie robi ci różnicy. Tak czy inaczej, mówię prawdę. Ktoś inny zabił go, zanim tam dotarłem. - I mam w to uwierzyć? - Pogardliwy ton, na jaki się zdobyła, sprawił, że poczuła się niepokonana. Mógł ją skrzywdzić, nawet zabić, ale nie mógł jej powstrzymać przed powiedzeniem tego, co chciała – Czy cały legion zabójców czekał, by zabić mojego ojca? Był nieszkodliwym starszym człowiekiem, którego wszyscy kochali i szanowali. - Oprócz tego, kto go zabił i klienta, który mnie zatrudnił. To już dwóch poważnych wrogów. Sporo jak na człowieka, którego wszyscy kochali. Powiedział to tak oschle i spokojnie, że chciała wydrapać mu oczy. Skrzyżowała ręce na piersi. Nie musiała tego słuchać. Jej ojciec był dobrym człowiekiem. Miał koneksje w pałacu i wśród najlepszych rodzin. A teraz był martwy. Łzy napłynęły do jej oczu, gdy pomyślała, że nie będzie mogła przyjść na jego pogrzeb. A kto przyjdzie na mój? - Zamordowałeś też Markusa – wypaliła. - Twojego służącego? Nawet go nie dotknąłem. O ile mi wiadomo, wciąż żyje. - Drugiego perfekta Markusa, jednego z członków Świętego Bractwa, których zabiłeś, kiedy mnie porwałeś. Był narzeczonym mojej najlepszej przyjaciółki. - Ci żołnierze chcieli dopaść ciebie, nie mnie. Ocaliłem ci życie. - Markus nigdy by mnie nie skrzywdził. Był moim przyjacielem, a ty zabiłeś go bez mrugnięcia okiem. Przyglądał jej się przez chwilę. Poczuła ścisk w żołądku. Czy to już? Czy teraz ją zabije? - Jak masz na imię? - zapytał zamiast tego. - Co za różnica? - Chciałbym wiedzieć. Wyprostowała się. - Nazywam się Josephine Frenig, jestem córką Artura Freniga, siedemnastego earla Highavon. No, a ty? Jak ciebie nazywają? - To bez znaczenia. - To nieuczciwe; ja się przedstawiłam. A skoro najpewniej zamierzasz mnie zamordować, to nie powinno ci robić różnicy. - Caim.

- Caim. - Musiała teraz ostrożnie dobierać słowa. - Jeżeli masz chociaż cień przyzwoitości, natychmiast mnie wypuścisz albo przynajmniej pozwolisz mi napisać list do przyjaciół mojego ojca. - A jeżeli zamierzam cię zamordować? Josey zaschło w gardle, ale zmusiła się do powiedzenia tego. - Więc zrób to od razu, tchórzu. Potrząsnął głową. - Nie zabrałem cię tutaj tylko po to, żeby cię zabić. - Więc dlaczego? Dlaczego to zrobiłeś? Wbił wzrok w ścianę ponad jej głową. - Chodzi o twojego ojca - zaczął po chwili wahania. - Nie zabiłem go, ale ktoś chciał się go pozbyć. Musisz znać kogoś, kto źle mu życzył, kogoś, kto zazdrościł mu jego osiągnięć. - Nie. - Partner w interesach? Mąż jakiejś damy? - Nie! - krzyknęła, po czym opanowała się, przestraszona własnym wybuchem. - Nie miał wrogów. Nie miał kochanek. Miał tylko mnie. Był przyzwoitym człowiekiem. - Przyzwoici ludzie mają mnóstwo wrogów. Wierz mi. - Zaczął chodzić tam i z powrotem wzdłuż stołu. - Jakie zajmował stanowisko? - Był egzarchą Navarre, kiedy byłam mała. Potem otrzymał Złoty Miecz za swoją służbę i odszedł na emeryturę; wtedy przeprowadziliśmy się tutaj. Był wielkim człowiekiem. Nieskończenie lepszym od nisko urodzonego zabójcy. Jeżeli nawet dotknęła go ta uwaga, nie dał po sobie poznać. - Tak. To możliwe. Ta prawie ma sens. - Co takiego? - Nieważne. Czy twój ojciec był zaangażowany w jakiekolwiek zamorskie sprawy? Czy należał do jakiegoś stowarzyszenia? Josey przypomniała sobie sen o ludziach w dziwnych strojach spotykających się w piwnicy ich domu, ale odsunęła to wspomnienie. - Nie wiem. Nie sądzę. Większość czasu spędzał w gabinecie, pisząc listy do dawnych przyjaciół. Nic więcej o tym nie wiem. Caim wydawał się nie słuchać, więc przerwała i zaczęła mu się przyglądać. Pomyślała, że nie wygląda tak, jak wyobrażałaby sobie zabójcę. Był silny, ale nie nazbyt masywny ani zwierzęcy. Jego rysy były nawet dość łagodne. Gdyby go dobrze ubrać, mógłby być względnie atrakcyjny. Kiedy na nią spojrzał, szybko odwróciła wzrok. Zadrżała. Miał spojrzenie umarlaka. - Nie – powiedział, zwracając się do powietrza ponad jej głową. - Co? - Nic. Z całą pewnością był niespełna rozumu. Co teraz zrobi? Jednego była pewna. Jeżeli zostanie tu dłużej, nigdy nie uda jej się wydostać żywej z tego mieszkania. Za nią było okno, ale zamknięte i zabezpieczone podobnie jak to w sypialni. Spojrzała na drzwi po drugiej stronie pokoju. To była jedyna droga wyjścia. Zasuwa była zamknięta, ale gdyby udało jej się na chwilę odwrócić jego uwagę… - Chcesz więcej herbaty? - zapytał. - Tak. Masz coś do jedzenia? Umieram z głodu. Skinął i odwrócił się do niej plecami. - Coś tu znajdę, jeżeli nie jesteś nazbyt wybredna.

Podczas gdy przeszukiwał sosnową szafkę, pomalowaną w wyblakłe kwiatki, zsunęła pantofle. Były wykona z miękkiej owczej wełny, ale bez nich mogła biec szybciej i ciszej. Obserwowała plecy Caima, kiedy coś po szyło się wśród cieni ponad jego głową. Zamarła na widok długiego, krętego kształtu, który wyłonił się z rogu pod sufitem. Bez najmniejszego dźwięku zsunął się po ścianie. Zadrżała gwałtownie. To była najbardziej odpychająca rzecz, jaką w życiu widziała, sama wijąca się czerń, która kierowała się prosto w stronę Caima. Prawie krzyknęła żeby go ostrzec, ale powstrzymała się i zacisnęła usta. Nie, nie pomogę mu. Patrząc jak potworna istota pełznie ku zabójcy jej ojca podniosła się z krzesła. Na palcach przeszła przez pokój, Nawet najdrobniejszy szelest mógł ją zdradzić. Sięgnęła do drzwi, wciąż unikając uwagi Caima. Zasuwa zrobiona była z grubego kawałka żelaza. Chwyciła ją obiema dłońmi i pociągnęła. Żelazo odskoczyło z głośnym brzękiem. Nie oglądając się za siebie, popchnęła drzwi i wybiegła na pogrążony w ciemności korytarz za nimi. Jej nagie stopy z plaskiem uderzały o drewnianą podłogę. Strach dodał jej prędkości. Dobiegła do wąskiej klatki schodowej na końcu korytarza i zbiegła po stopniach. Na widok dużych drzwi na dole odetchnęła z ulgą. Otworzyła je pospiesznie i wybiegła na zewnątrz. *** Caim stłumił westchnienie i zajrzał do szafki. Rozmowa prowadziła donikąd. Ta dziewczyna, Josephine, ewidentnie nie ufała mu na tyle, żeby udzielić jasnych odpowiedzi. Zresztą, dlaczego miałaby mu ufać? Ta czy siak, zaczynał wątpić, czy wiedziała cokolwiek ważnego. Była tylko rozpieszczoną damulką, której nie interesowało nic poza granicami jej kryształowego świata. Kit znowu miała rację. Zabranie dziewczyny było błędem. Właśnie odsuwał na bok worek mąki, żeby zobaczyć, co może kryć się za nim, kiedy wróciło to dziwne uczucie. Tym razem było jeszcze silniejsze. Nauczył się żyć ze strachem; był częścią jego życia i jego profesji. Za każdym razem, gdy stawał naprzeciw obnażonej broni albo skradał się w ciemności podczas wykonywania zlecenia, strach zawsze czaił się tuż obok. Potrafił nad nim panować, ukierunkować jego energię na wykonanie zadania. To uczucie było inne. Nie dało się go stłumić ani zignorować. Wywracało jego wnętrzności na drugą stroną. - Caim! - zawołała Kit. Jej krzyk sprawił, że natychmiast się wyprostował, o mało nie uderzając głową w górną krawędź szafki. Odzyskał równowagę i odwrócił się akurat, by zobaczyć jak jego więzień wybiega przez drzwi na korytarz. Klnąc pod nosem ruszył za nią, ale zatrzymał się po dwóch krokach. Nagle ogarnął go przejmujący chłód, jakby zwaliła się na niego lawina śniegu. Kit wbijała wzrok w sufit. Caim upadł na ziemię i przetoczył się. Poczuł ostry ból w prawej kostce. Kopnął na oślep i szybko się obrócił. Przed nim prężył się olbrzymi wąż. Jego atramentowoczarne łuski połyskiwały w świetle olejnej lampy jak polerowany gagat. Ogon ginął wśród cieni pod sufitem. Trójkątna głowa kołysała się nad nim, a rozwarta paszcza tak szeroka, że połknęłaby psa, ujawniała rzędy lśniących kłów. Caim wysunął jeden z noży z pochwy. Wąż obserwował jego ruchy zimnymi, błękitnymi oczami. Głowa zwierzęcia kołysała się na boki. - Jesteś cały? - Kit nie odrywała wzroku od bestii, która podpełzała coraz bliżej. - Co to jest, do diabła? - Coś bardzo niebezpiecznego - szepnęła. Zniżyła głos jeszcze bardziej, gdy głowa węża

skierowała się w jej stronę. - Mogę odwrócić jego uwagę, żebyś zdążył uciec. - To cię widzi? - Podciągnął nogi. Musiał przygryźć wargę, by nie krzyknąć z bólu, jaki przeszył jego prawą kostkę. Powinna jednak utrzymać jego ciężar. - Nie, idź za dziewczyną. - Ale… - Idź! Nie możemy jej stracić. Obrzuciwszy węża ostatnim spojrzeniem, Kit zniknęła w korytarzu. Caim podniósł się do kucek i zrobił krok do tyłu. Coraz dłuższe wężowe cielsko wypełzało spod sufitu. Bestia zbliżała się, obserwując go wielkimi ślepiami. Caim przyjrzał się jej ruchom. Wąż był łowcą, tak jak on sam. Podpełzając coraz bliżej w końcu zapędzi go do kąta. I wtedy zaatakuje z całą siłą. Wycofywał się krok po kroku, kulejąc na jedną nogę. Wyciągnął drugi suete i zamachał oboma nożami, by odciągnąć uwagę węża, ale bestia ani na chwilę nie oderwała wzroku od jego twarzy. Caim miał niepokojące wrażenie, że to nie jest głupie zwierzę, że obdarzone jest jakąś formą inteligencji. Przypomniał sobie niewidzialną istotę, która pogruchotała stoły w Niebieskiej Winorośli. Czy to była ona? Czy to coś wyszło z niego samego? Kiedy cofał się ku zwiniętej w rogu trzcinowej macie do ćwiczeń, przeszył go gwałtowny dreszcz znajome uczucie gromadzącej się energii. Nie musiał szukać w sobie strachu; lęk przepływał przez niego w potężnych, mdlących falach. Cienie chciały się uwolnić i zrobić swoje, ale powstrzymał je, zepchnął do najciemniejszych zakamarków umysłu, z których się wyłoniły. Nie mógł pozwolić sobie na takie ryzyko. Jeżeli sam nieumyślnie przyzwał tę bestię, korzystanie teraz ze swoich mocy mogłoby tylko pogorszyć sprawę. Mogłoby pojawić się ich więcej. Miejsca za jego plecami ubywało, a wąż podpełzał coraz bliżej. Caim rozważył, jakie ma opcje. Jedyne okno było zamknięte i zabezpieczone, ale drzwi frontowe zostały otwarte na oścież. Mógłby spróbować się do nich dostać. Bestia była duża, może by ją wyprzedził. Jakby wyczuwając jego myśli, wąż skręcił, by odciąć mu drogę. Caim potrącił ramieniem jeden z worków treningowych. Czas uciekał. Jeszcze kilka kroków i będzie pod ścianą. Przyjrzał się pokrytej łuską bestii. Czy stal mogła w ogóle ją zranić? Był tylko jeden sposób, by się przekonać. Zamachnął się lewą ręką i rozkołysał worek. Wąż wciąż się zbliżał, pochylając głowę, by uniknąć uderzenia. Caim zrobił krok w prawo i uderzył kolejny w worek. Gdy ten wychylił się w stronę bestii, bokiem prześlizgnął się pod okno. Wąż zawrócił, by odciąć mu drogę. Wtedy zaatakował. Uderzył prawym sztychem, celując w tępo zakończony pysk zwierzęcia. Gdy wąż się cofnął, Caim rzucił się do przodu, lądując na kolanach. Przetoczył się pod wygięte cielsko potwora i uderzył do góry lewą ręką. Czubek ostrza ześlizgnął się po łuskach, nie przebijając ich. Caim odetchnął ciężko, czując jak mroczna energia nabrzmiewa w nim ze zdwojoną siłą. Nieprzygotowany na ten atak, omal nie stracił panowania nad sobą. Po wstrzymał swoje moce, napinając każdy mięsień ciała. Ciemność tłoczyła się w jego głowie, jak stado szczurów z rynsztoka uciekających przed wznoszącą się falą. Wąż wygiął się ponad nim. Caim odsunął się, o kilka cali unikając kłów bestii. Ta jednak okręciła się wokół niego. Poruszała się szybko jak wzburzony górski potok. Pulsujący ból przeszył jego klatkę piersiową, gdy potężne kręte ciało zaciskało się mocniej. Z trudem utrzymał się na nogach. Upuścił nóż z lewej dłoni, ale prawą uderzył kilka razy. Bez skutku. Walczył o każdy oddech. Zaczynało mu ćmić przed oczami, a członki powoli odmawiały posłuszeństwa. Jego moce

wciąż jednak wyrywały się na wolność. Zdławił je z ogromnym wysiłkiem. Musiał panować nad swymi zdolnościami albo one zapanowałyby nad nim. Grymas wykrzywił jego twarz, gdy wytężał resztki sił. I wtedy nagle mroczna siła zniknęła tak nagle, jak się pojawiła. Pozostawiła za sobą otwarte miejsce w jego piersi, pustkę, która niepokoiła go tak samo, jak moc, która przed chwilą ją wypełniała, ale miał teraz pilniejsze troski. Obejmowały go kolejne sploty wężowego ciała. Lada moment bestia mogła go zmiażdżyć i rozerwać na pół. Sięgnął wolną dłonią do góry. Ogromny pysk unosił się poza jego zasięgiem, ale udało mu się złapać za kark zwierzęcia. Uśmiechając się poprzez ból, uderzył. Wąż zatrząsnął się, gdy ostrze trafiło w jego oko. Caim próbował utrzymać równowagę, ale spazmy potężnego cielska rzuciły go na bok jak szmacianą lalkę. Wylądował po drugiej stronie pokoju. Leżał na podłodze, próbując złapać oddech. Poczuł pieczenie w klatce piersiowej, gdy płuca wypełniały się powietrzem. Wąż uderzył całym ciężarem ciała o podłogę. Nóż wciąż tkwił w jego oku, aż w końcu, miotając się na wszystkie strony zdołał go wytrącić. Caim podniósł się na kolana, ale bestia odpuściła wal kę. Czarna ropa ciekła z rozciętej gałki ocznej, kiedy kreatura wycofywała się do kąta pomieszczenia. Po chwili zniknęła wśród cieni jak mgliste wspomnienie po koszmarnym śnie. Caim wstał. Cały był obolały, ale żył. Oderwał wzrok od rogu pod sufitem i pokuśtykał do drzwi, po czym dalej ku klatce schodowej. Dziewczyna miała nad nim dużą przewagę, cholernie dużą, biorąc pod uwagę jego obrzmiałą kostkę, ale jak dobrze mogła znać okolicę? Przypuszczał nie wcale. Spojrzał w niebo przez brudne okienko w korytarzu. Noc zapadła nad miastem, co działało na jego korzyść. W ciemności trudniej będzie jej uciekać. Przez całe godziny mogłaby błąkać się po Rynsztoku, zanim zobaczyłaby jakikolwiek rozpoznawalny dla niej punkt. Jeżeli Kit nie straciła jej z oczu, w końcu ją znajdzie, o ile ktoś inny nie zrobi tego wcześniej. Obraz dziewczyny atakowanej przez uliczny gang przemknął przez jego myśli, kiedy dotarł do klatki schodowej. Zeskakiwał po trzy stopnie, starając się ignorować ból w kostce. Przykuśtykał przez hol i otworzył drzwi. Z obnażonymi sztyletami i gotowy na wszystko wybiegł na pogrążoną w ciemności ulicę.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Strzępy mgły owijały się wokół kostek Josey, gdy biegła po śliskim bruku. Cienki szlafrok nie dawał ochrony przed nocnym chłodem. Musiała znaleźć pomoc. Ale do kogo mogłaby się zwrócić? Nie wiedziała nawet, gdzie się znajduje. Odrapane budynki nachylały się nad ulicą jak pijane olbrzymy. Co się stało z latarniami? Wszystko przykrywała nieprzenikniona ciemność. Podbiegła do najbliższych drzwi i odkryła, że są zamknięte. W oknach było ciemno. Zaczęła walić w grube deski, ale nie czekała na odpowiedź. Zabójca mógł być tuż za nią. Nie odważyła się obejrzeć. Gdyby go zobaczyła, ścigającego ją niczym cień śmierci, strach odebrałby jej wszystkie siły. Gdzieś we mgle przed nią rozległ się słaby brzęk metalu. Nie potrafiła odgadnąć, co to był za odgłos, ale było jej już wszystko jedno. Cokolwiek to było, nie będzie gorsze niż wpaść ponownie w ręce mordercy jej ojca. Pobiegła w stronę, z której dobiegł dźwięk, z trudem łapiąc powietrze. Krąg wątłego światła odsłaniał skrzyżowanie trzech ulic, na środku którego stał człowiek z latarnią, zawieszoną na długim kiju. - Kto tam? - zawołał. Łzy stanęły w oczach Josey, gdy rozpoznała czarny płaszcz nocnego strażnika. - Pomocy, proszę! - krzyknęła. Strażnik uniósł dłoń do ust. Ostry świst gwizdka przeciął ciemność i mgłę. Za mężczyzną pojawili się kolejni strażnicy Josey podeszła bliżej i o mało nie przewróciła się z wycieńczenia, ale podtrzymały ją silne dłonie w skórzanych rękawicach. Dociekliwe oczy przyglądały jej się zza stalowych przyłbic. - Dziewka z rynsztoka to nie jest - powiedział jeden ze strażników. - Myślicie, że to o niej nam mówili? - Jak masz na imię, dziewczyno? - zapytał inny. Miał charakterystyczny zachodni akcent. Josey wzięła głęboki wdech. Jej serce waliło tak mocno, że niemal obijało się o żebra. - Jestem Josephine… z domu Frenig. Proszę, pomóżcie mi. Strażnik z zachodnim akcentem pokiwał głową. Belki wyszyte na jego rękawie wskazywały, że jest wyższy rangą niż pozostali. - Szukaliśmy cię, pani. Twoje zniknięcie wywołało sporo zamieszania. Josey z ulgą wtuliła się w jego ramiona. Miała ochotę się rozpłakać. Było po wszystkim. Była bezpieczna. Potem przypomniała sobie, co zabójca zrobił z tamtymi ludźmi w sypialni jej ojca. - Ktoś mnie goni! - powiedziała. - Jest niebezpieczny. Zabił mojego ojca. - Jesteś teraz bezpieczna, pani. Czy możesz iść? - Tak, tak myślę. Oparła się na silnym ramieniu strażnika, który poprowadził ją jedną z ulic. Latarnik szedł przed nimi, oświetlając im drogę. Obejrzała się przez ramię, ale nie zobaczyła nic poza wątłymi cieniami. Odetchnęła głęboko. Nie ma go już. Nie może mi nic zrobić. Ale dopilnuję, by zawisł, ze względu na pamięć mojego ojca. Caim. Tak brzmiało jego imię. Imię wisielca. Próbowała przekonać samą siebie, że już po wszystkim, próbowała znaleźć pocieszenie w obecności strażników wokół niej, ale wspomnienia krwawych wydarzeń tłoczyły się w jej głowie jak wściekły pszczeli rój.

*** Na skrzyżowaniu ulic Wyciągowej i Srebrnoczubej nie było śladu po dziewczynie. Nocna mgła znad portu rozpełzała się po brukowanych alejkach. W zaułku przed nim garbiły się dwa cienie. Nie potrafił ocenić, czy mężczyźni byli pijani czy martwi, ale żaden z nich na pewno nie był młodą dziewczyną. Słyszał kroki kogoś biegnącego w tym kierunku, ale we mgle dźwięk roznosił się nieregularnie i trudno było odgadnąć, skąd właściwie dobiegają hałasy. Wolałby, żeby Kit wróciła już z jakimiś dobrymi informacjami. Był jak ślepiec ścigający zająca w wysokiej trawie. Czuł pieczenie w miejscu, gdzie ukąsił go wąż. But przesiąkł krwią aż po palce. Czy rana była zatruta? Przypuszczalnie nie. Wąż tych rozmiarów ma w sobie dość trucizny, by powalić całe stado koni. Wolał o tym teraz nie myśleć. Z bocznej alejki wyłonił się połyskujący kształt. - Znalazłaś ją? - zapytał. Kit potrząsnęła srebrnowłosą główką. - Nie ma jej w Zakątku Buckwalda ani na Farbiarskiej Nie sądzę, żeby mogła dotrzeć gdzieś dalej przede mną. Caim przeniósł ciężar ciała na zdrową nogę. Ból z kostki promieniował już na całą łydkę. - Czy jest bardzo źle? - Kit spojrzała w dół. - Nie tak źle, żeby mnie unieruchomić. Musimy ją znaleźć. Nie może trafić w niewłaściwe ręce. Kit wsparła pięści o szczupłe biodra. - Pewnie już leży twarzą do ziemi w jakimś zaułku. Bezdomni znajdą jutro jej ciało, przetrząsając śmietniki. Musisz o niej zapomnieć i wrócić do domu, żebym mogła rzucić okiem na twoją stopę. Caim zajrzał w każdą z ulic odchodzących od skrzyżowania, próbując dostrzec w ciemności jakąkolwiek wskazówkę, która poprowadziłaby go we właściwą stronę. Wydarzenia ostatniej doby wyrwały go z jego ułożonego życia i zmusiły do działania bez odpowiedniego przygotowania. Niepokój i wątpliwości aż skręcały mu żołądek. - Kit, co to było? Tam w mieszkaniu? Czy to wyszło ze mnie? Mój dar… moje moce… czymkolwiek są, ostatnio bardzo dziwnie reagowały. Kit uniosła się kilka cali ponad ziemię, wtapiając się częściowo w mgłę. Jej oczy stały się ciemne i nieprzeniknione, jak zwykle, kiedy nie chciała o czymś rozmawiać. Potrafiła być czasami bardzo uparta. Odwzajemnił jej harde spojrzenie, aż w końcu się poddała. - Nazywa się to queticoux – powiedziała. - I nie, to nie wyszło z ciebie. Przynajmniej nie wydaje mi się, żeby tak było. One są bardzo rzadkie. Nigdy wcześniej nie widziałam żadnego z bliska. One żyją po Tamtej Stronie. - Tamtej Stronie? - Po Tamtej Stronie granicy dzielącej ten świat od Krainy Cieni. Caim mocniej zacisnął dłonie na rękojeściach noży. Kit znów opowiadała bzdury o nadnaturalnych istotach – ghulach i goblinach, upiorach, które porywały dzieci i zostawiały zamiast nich potworne podrzutki. Nonsens. Ale sam widziałeś te cienie, prawda? Zacisnął zęby. Tej nocy jego myśli rozbiegały się w stu różnych kierunkach. Cienie. Mathias. Rozpieszczona bogata dziewczynka sama w ciemności. Musiał się skupić.

- W porządku. Więc jak takie coś mogłoby przekroczyć tę granicę? - Nie mogłoby. - Oplotła palec kosmykiem włosów. - Nie własnymi siłami. Potrzebowałoby pomocy, by przejść przez Zasłonę. Udawał, że wie, o czym Kit mówi. - Zatem to efekt czarów? - Tak przypuszczam. - W jaki sposób to dziecko z Górnego Miasta miało to zrobić? Nie wyglądała mi na czarownicę. Do diaska, jeżeli zna czary, dlaczego nie posłużyła się nimi po prostu, żeby uciec? Kit wzruszyła ramionami. W tej samej chwili ostry gwizd przeszył ciemność jak śpiew syreny. Wydawał się dobiegać od strony Trzech Rogów. Caim ruszył biegiem,. Kit nie czekała na rozkaz; popędziła przed nim jak błyszcząca iskierka po gładkiej, czarnej powierzchni. Uściśli niepokoju zamknął się ciaśniej wokół serca Caima, kiedy dźwięk gwizdka prowadził go dalej od Alei Procesji i Górnego Miasta. *** Josey drżała. Miała wrażenie, że jej stopy zamieniły się w bryły lodu od marszu po zimnych kamieniach. Czterej strażnicy otaczali ją z każdej strony. Ich podkute ćwiekami buty uderzały głośno o brukowaną nawierzchnię. Uspokajał ją ten dźwięk. Miała teraz ochronę; była bezpieczna. Zabójca jej ojca nie mógł jej tknąć. Rano znów będzie w domu, w znajomym otoczeniu. Powoli odzyskiwała odwagę. Przeżyła porwanie przez okrutnego szaleńca i ucieczkę zdradzieckimi uliczkami Dolnego Miasta. Znalazła pomoc. Kiedy już zajmie się sprawami ojca, przywróci swoje życie do porządku. Być może posłucha jego ostatniego życzenia i wy jedzie z Othiru, do Navarre albo Highavon. Może znajdzie-odpowiedniego męża. Po wszystkim, co zdarzyło się tej nocy, idea pozostania w mieście straciła cały swój powab. Pogrążona w myślach nie zastanawiała się nad tym, w jakim idą kierunku, dopóki jej uwagi nie zwrócił stłumiony ryk. Brzmiało to, jakby potężny wicher szarpał koronami gęstego lasu. Ulice okrywała coraz gęstsza mgła, ale mogła się zorientować, że oddalają się od Górnego Miasta i jej domu. - Dokąd idziemy? - zapytała. - Mieszkam na Eskwilinie. Dowódca strażników zdjął hełm. Był wysokim i muskularnym mężczyzną, który dobrze prezentował się w mundurze. Jego twarz miała surowe, ale dość przyjemne rysy. Światło latarni odbijało się w jasnobrązowych oczach i Josey przyłapała się na tym, że chciałaby, żeby był szlachetnie urodzony. Z żalem porzuciła tę myśl. Mężczyzna którego mogłaby poślubić, musiał pochodzić z równie dobrej rodziny jak jej. - Takie rozkazy, pani. Mamy zdać meldunek komendantowi odpowiedział bez wahania, ale jednocześnie mrugnął do jednego z towarzyszy. Josey poczuła bolesny ucisk w gardle. Może to był tylko tik albo może wydawało jej się tylko, że widzi coś w słabym świetle? Nie, była przekonana, że mrugnął. Jakiś głos ostrzeżenia odezwał się w jej głowie. Caim powiedział, że żołnierze w sypialni ojca chcieli ją dopaść, ale nie uwierzyła mu. Bo jak mogła? Kto uwierzyłby w słowa zabójcy, który nawet nie ukrywał swojej profesji, podważające wiarygodność mianowanych funkcjonariuszy Kościoła? Jej ojciec zawsze stał na straży prawa. A jednak teraz, gdy szła wśród tych strażników, zdziwiło ją ich milczenie. Czy nie powinni podnosić jej na duchu? Dlaczego nie zapytali, kto ją porwał? Nawet nie próbowali szukać Caima. Jej żołądek niemal zwinął się w supeł. Szli ulicą opuszczonych i zabitych deskami sklepów. W oddali podnosiły się jakieś krzyki.

Mgła mieszała się z cuchnącymi oparami. Ich drogę przecinał strumyk brązowawej wody, na środku ulicy zatamowany przez jakąś nieforemną bryłę. Josey zakryła usta dłonią i gwałtownie przełknęła ślinę, gdy dojrzała, że to zwłoki psa, w których zalęgły się już robale. Gdzieś z tyłu gliniane naczynie rozbiło się o bruk. W mroku rozległ się gardłowy śmiech, Strażnicy przyspieszyli kroku, potrząsając bronią. Josey złapała dowódcę za rękę. - Nie czuję się dobrze. Czy moglibyśmy od razu skierować się do Górnego Miasta? Nikt jej nie odpowiedział. Skręcili za kolejny róg. Powiew słonego powietrza uderzył w jej nozdrza, a bruk pod stopami ustąpił nierównym deskom. Wzięła głęboki wdech, by oczyścić płuca z miazmatów Rynsztoka. Drewniany pomost: ciągnął się pomiędzy rzędem podłużnych tynkowanych budynków a otwartym morzem. Fale z pluskiem uderzały o wysłużone słupy i kamienne nabrzeże. Statki przy kejach kołysały się w rytm przyboju, puste jak żebracze miski. Josey zwolniła, gdy strażnicy skręcili na pomost. Ich dowódca złapał ją mocniej za ramię. - Proszę mnie puścić! - zawołała w nadziei, że ktoś życzliwy może usłyszeć. Strażnicy roześmiali się, zrzucając ostatnie pozory rycerskości. Josey przygryzła język, gdy dowódca uśmiechnął się lubieżnie. Jak mogły jej się podobać te bydlęce oczy? Bez większego trudu pociągnął ją za sobą. W pierwszej chwili port wydawał się jej zupełnie pusty. Potem dostrzegła pojedyncze żółte światło ponad cyplem nabrzeża. Kiedy się zbliżyli, zobaczyła grupę mężczyzn zgromadzonych wokół światła. Ich rubaszny śmiech odbijał się echem od portowych budynków. Nogi ugięły się pod nią, kiedy dostrzegła symbol wyszyty na ich tunikach. Upadłaby, gdyby jej nie podtrzymano. Każdy z mężczyzn nosił złote słońce Świętego Bractwa. Dowódca strażników popchnął Josey w krąg światła. Łzy ciekły jej po policzkach; czuła na swoim ciele łapczywe spojrzenia okrutnych oczu. Dlaczego to się działo? Czy nie wystarczyło, że straciła ojca? Czy muszą ją jeszcze dręczyć ci bandyci? Wiedziała, czego od niej chcieli i wie-.1 ula, że nie może walczyć z nimi wszystkimi. Rozejrzała się wokół, licząc na to, że zobaczy jakiegoś przechodnia, kogoś, kto usłyszy jej krzyki, ale nie było wokół nikogo. Zrobiło jej się niedobrze na myśl, że powinna była posłuchać zabójcy swojego ojca. Jakiś wysoki mężczyzna przecisnął się przez tłum. Westchnęła na widok znajomej twarzy. - Markus! Chciała podbiec do niego, ale ktoś brutalnie przewrócił ją na drewniane deski pomostu. Uniosła wzrok ku niemu, poruszając ustami w milczącej prośbie. Krew plamiła bandaż owinięty wokół jego szyi. Jedno spojrzenie w oczy Markusa wystarczyło, by przekonać Josey, że nie może liczyć na jego pomoc. Nagle zaczęła bać się o Anastasię. Markus nie zwracał na nią uwagi. - Gdzie ją znaleźliście? - zapytał głosem niskim i chrapliwym jak zgrzyt kamiennych żaren. - W Trzech Rogach. - Mężczyzna z zachodnim akcentem posłał Josey uśmiech, który sprawił, że zadrżała jeszcze mocniej. - Wbiegła nam prosto w ramiona. - Nikt za wami nie szedł? - Nie. Ulice były puste. Co z nią zrobimy? Markus wyjął spod płaszcza chlupoczącą zieloną butelkę i rzucił mu ją. - Idźcie na spacer i zapomnijcie, że ją widzieliście - Czekajcie! - zawołała Josey, ale

strażnicy odeszli, nawet się na nią nie oglądając. - Pozbądźcie się jej - rozkazał Markus swoim towarzyszom, gdy tamci zniknęli z pola widzenia. - Żadnych błędów tym razem. Josey przegryzła wargi. Chciała krzyczeć, ale jej usta odmówiły posłuszeństwa. Wbiła paznokcie w deski pomostu. Muskularny Brat z kudłatą rudą brodą wystąpił z grupy. - Do licha, nie możemy zmarnować takiej dupeczki. Zabawię się z nią, zanim ją sprzątniemy. Gardłowy chór śmiechu przywitał tę zapowiedź. Josey odsunęła się, podczas gdy Rudobrody zaczął rozwiązywać workowate spodnie. Jej odwrót zablokowała jedna ściana krzepkich nóg. Zamknęła oczy i zaczęła się modlić, mocniej niż modliła się kiedykolwiek, o ocalenie, o słodki uścisk nieprzytomności, nawet o śmierć, zanim będzie musiała przeżyć ten koszmar. Markus wyciągnął zwój liny i rzucił go na ziemię. - Żadnych zabaw. Zabijcie ją i skończcie z tym. Wypłynie z następnym przypływem. Jego ludzie, a zwłaszcza rudobrody, pomrukami wyrazili swoje niezadowolenie, ale złapali Josey i zaczęli wiązać jej ręce i nogi. Do kostki przypięli jej pordzewiały żelazny obciążnik i zanieśli w stronę basenu portowego jeden z nich skorzystał z okazji, by złapać ją za pośladki. Dziewczyną targały konwulsje płaczu, ale fale uderzające o nabrzeże zagłuszały jej jęki. Próbowała kopać, wzbudzając jedynie śmiech żołnierzy. - Pośpieszcie się – rzucił Markus. - I poderżnijcie jej gardło, zanim ją wrzucicie do wody. - Dajcie mi to zrobić – odezwał się jakiś kościsty Brat. Wąskie wargi wykrzywiły się w okrutnym grymasie, gdy odpinał długi nóż od paska. Położyli Josey na przesiąkniętych słoną wodą deskach. Ktoś szarpnął jej głowę do tyłu. Uniosła oczy. Przez łzy widziała niewyraźne światła gwiazd ponad nią. Przerażenie niemal odebrało jej oddech. To nie może się dziać! Ale działo się. Za chwilę miała być martwa. Opanowała się i przygotowała na dotyk stali. Wydawało jej się, że czeka całą wieczność. Nagle poczuła coś Ciepłego na policzku. Dłonie, które ją trzymały, puściły. Ciężkie kroki załomotały na pomoście. Uniosła związani dłonie, by otrzeć policzek. Trzech Świętych Braci leżało wokół niej na deskach, wykrwawiając się na śmierć. Powstali wpatrywali się w mrok z obnażonymi mieczami. Caim! Od razu wiedziała, że to on. Jej podejrzenie potwierdziło się w chwili, gdy Rudobrody upadł u jej stóp z poderżniętym gardłem. Okruch zakrwawionej stali mignął w ciemności i zniknął, aby po chwili pojawić się w innym miejscu po świeżą porcję krwi. Próbowała poluzować więzy. Gdyby udało jej się uwolnić, dopóki trwała walka, może zdołałaby wymknąć się pośród tego zamieszania. Wąski sztylet przy pasku Rudobrodego przykuł jej wzrok. Pospiesznie podczołgała się bliżej jego ciała. Powstrzymując mdłości, złapała za obwiniętą skórą rękojeść i wyszarpnęła nóż, którym zaczęła piłować grubą linę wokół nadgarstków. Włókno po wtok nie sznur ustępował. Nóż był ostry, ale ruchy Josey były ograniczone i musiała trzymać go pod nienaturalnym kątem. Odetchnęła z ulgą, gdy przecięła ostatnie włókno Natychmiast zajęła się więzami u kostek. Wokół niej trwała walka i kolejni ludzie umierali. Caim zabijał, żeby ją ratować. Po raz

drugi, jeżeli mówił prawdę Josey kręciło się w głowie. Powinna truchleć z przerażenia, skoro mężczyzna, który zabił jej ojca, a w każdym razie zamierzał go zabić, walczył teraz z jej oprawcami. A jednak była spokojna. Coś w niej się zmieniło. Nie bała się już mroku tak jak wcześniej. Odepchnęła te myśli od siebie. Caim był zawodowym zabójcą. Dlaczego miałby się o nią troszczyć? Musiał wiedzieć, że pójdzie prosto do władz, do prawdziwych stróżów prawa, kiedy tylko będzie wolna. Musiał mieć jakieś ukryte motywy, jakiś sekret, który przed nią ukrywał. Omal nie skaleczyła się w nogę, kiedy sztylet wyślizgnął się z jej dłoni i rozciął połę szlafroka. Skupiła się na przepiłowaniu ostatnich włókien sznura. Gdy tylko się uwolniła, podniosła się na nogi. Ucieczkę blokowali jej walczący żołnierze Bractwa. Z tego, co widziała, oprócz Markusa została ich ledwie garstka, ale wystarczyłoby, żeby jeden ją zobaczył i dokończył robotę. Ostrożnie zrobiła kilka kroków w ich stronę, kiedy jakiś cień wyłonił się z mroku. Przemknął obok grupy mężczyzn, unikając ich ataków i pobiegł w jej stronę, cicho jak szept. Spod obszernego kaptura wyglądała para szarych oczu. Josey poczuła zupełnie niespodziewaną ulgę. Caim, nie zatrzymując się, złapał ją w pasie i podniósł. - Co…? I skoczył. Przez jedną magiczną chwilę unosili się w powietrzu. Rześka bryza rozwiała włosy Josey, gdy płynęli po nocnym niebie. Kurczowo złapała za ramiona Caima; pod palcami czuła pulsowanie jego potężnych mięśni. Stalowy brzęk cięciwy łuku rozwiał ten czar. Josey poczuła uderzenie, gdy Caim szarpnął się, jakby ktoś popchnął go z tyłu. Siła wstrząsu zniekształciła trajektorię ich litu. Zamiast zgrabnie wylądować, uderzyli w powierzchnię wody jak dwa spadające kamienie. Josey straciła dech. Próbowała złapać powietrze i poczuła, jak lodowata woda zalewa jej płuca, podczas gdy ich połączona masa zapada się pod powierzchnię. Próbowała wyrwać się z uścisku Caima, ale muskularne ramię nie puszczało jej talii. Jej członki stawały się coraz cięższe; wyrywała się coraz słabiej. Próbowała krzyczeć, wypuszczając cenne resztki powietrza. Dusząca otchłań zamknęła się wokół niej.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Caim upadł na skraju suchego gruntu, niezdolny przeczołgać się choćby kawałek dalej. Przy każdym ruchu przeszywały go spazmy bólu. Lodowate wody zatoki wyssały z niego resztki sił i zostawiły tylko drżącą bezsilną masę. Fale uderzały o kamienne mury nabrzeża, a ich odgłos zlewał się w jeden ciągły szum. Po zanurzeniu się Caim zdołał znaleźć jeden z kanałów, odprowadzających ścieki do zatoki. Wylot kiedyś zamykała żelazna krata, ale dawno już przeżarła ją rdza. Kanał dawał wygodny dostęp do miasta, co odkrył przed kilku laty, przygotowując się do zlecenia. Wziął głęboki oddech i natychmiast pożałował; nawet najdrobniejszy ruch powodował potworny ból. Nie usłyszał strzału, ale uderzenie pocisku o mało nie zabiło go na miejscu. Udało mu się zachować przytomność wystarczająco długo, by zanurzyć się pod powierzchnię, unikając wzroku przeciwników. Nikt ich nie szukał. I nic dziwnego. Ktokolwiek strzelał, musiał uznać, że trafienie było śmiertelne. Niestety, wkrótce mogło się to okazać prawdą, bo Caim stracił dużo krwi. Widział po drżeniu swych dłoni I tedy wyczołgiwał się z wody że nie przetrwa długo bez chirurga, ale miał marne szanse znaleźć jakiegoś w tej okoli , Nawet gdyby mógł iść, nie byłby bezpieczny. Znał kilku konowałów, którzy zajęliby się takimi ranami bez zadawania zbędnych pytań, ale nie wiedział, czy w tych okolicznościach mógłby zaufać któremuś z nich. Ktokolwiek stał za za sprawą, był nie tylko sprytny, ale też zapobiegliwy. Za jego plecami rozległ się stłumiony jęk. Przeczołgał się do dziewczyny. Leżała twarzą do ziemi, z połową ciała wciąż zanurzoną w wodzie. Pomimo bólu, jaki odczuwał, obrócił ją na plecy. Jej szlafrok był potargany i brudny od krwi, błota i gorszych rzeczy. Przemoczony jedwab przylegał do jej członków jak druga skóra. A jednak dziewczyna miała lwie serce. Nawet nie krzyknęła, gdy walczył z jej oprawcami, ani nie przestraszyła się widoku krwi. Zamiast tego złapała za nóż i sama uwolniła się z więzów. Jej zęby szczękały z zimna, a wargi posiniały. W kanale było lodowato, ale Caim nie miał z czego rozpalić ognia. Tutaj właśnie umrę. Od tak dawna obcował ze śmiercią, że nie miała już dla niego żadnych tajemnic. Wystarczyłoby, żeby zamknął oczy i zasnął ukołysany szumem fal. Byłby to pewnie lepszy koniec niż na to zasługiwał. Trzymając jedną dłoń na brzuchu dziewczyny, wsłuchał się w jej oddech. Ona przynajmniej przeżyje. Z niejasnych powodów ta świadomość sprawiła, że poczuł się lepiej. Jakiś głos przerwał tok jego myśli. Uśmiechnął się na widok Kit, wyłaniającej się ze sklepienia. Fioletowa poświata jej obcisłej bluzki rozświetliła tunel, ukazując wiekowe ściany, pokryte błotem i mchem. Kit jednak nic musiała martwić się brudem. Caim nieraz chciałby po trafić latać jak ona; po prostu odlecieć i zostawić za sobą ten świat. Nigdy nie rozumiał, dlaczego włóczyła się razem z nim, kiedy mogła fruwać wysoko wśród chmur. Kit mówiła, iż to dlatego, że jej potrzebował, że bez niej pakowałby się bez przerwy w tarapaty. Wyglądało na to, że znów miała rację. - Caim, coś ty zrobił ze sobą? - zapytała zdławionym głosem, podlatując bliżej. O dziwo wydawała się bardziej martwić stanem jego stopy, o której zdążył już niemal zapomnieć. Zanim zaatakował Świętych Braci trzymających dziewczynę, powiedział Kit, żeby wyglądała niebezpieczeństwa, ale ona odleciała w swoją stronę. Taka już była, zawsze chodziła własnymi ścieżkami. Nic się nie zmieniła, odkąd ją poznał czyli przez całe jego życie. A teraz miała zobaczyć, jak umiera. Ta myśl rozśmieszyła go, ale wydał z siebie tylko zbolały jęk.

- Trochę mi pomogli. - Całkiem zaschło mu w gardle. Wydało mu się to zabawne, skoro dopiero co wyczołgał się z wody, ale wolał już więcej się nie śmiać. Przybrał mężną minę. Nie jest tak źle. - Owszem, jest źle. Musimy cię zabrać do balwierza. Przeczesał włosy lewą dłonią. - Myślisz, że trzeba je podciąć? - Nie wygłupiaj się, Caim. To jest poważna sprawa. - Wkrótce będzie po wszystkim. Byliśmy dobrą drużyną, Kit. Nikt temu nie zaprzeczy. Syknęła na niego. - To jeszcze nie koniec. - Wyniesiesz mnie stąd, Kit? To by było coś. Odwróciła się do dziewczyny. - Ona się rusza. Tym razem Caim nie mógł powstrzymać się od śmiechu, ale z jego gardła wydobył się jedynie skrzeczący kaszel. - Myślisz, że ona mi pomoże? Przemoczona do suchej nitki nie może ważyć więcej niż siedem kamieni. A nawet gdyby dała radę mnie unieść, myślisz, że by to zrobiła? Ja jestem tym złym. Daj mi po prostu spokój. Z ciężkim westchnieniem Kit oparła głowę o jego pierś. Do jego uszu docierały słabnące dźwięki szlochu albo chichotu - nie był w stanie odróżnić. Utrzymanie otwartych oczu stawało się coraz trudniejsze. Zamknął je w końcu, wiedząc, że więcej ich nie otworzy Czuł, jak wciąga go słodycz zapomnienia. - Żegnaj, kochanie - wyszeptał, tracąc przytomność. *** Josey śniła, że leży zagłębiona aż po szyję w ogromnym, ciepłym malinowym cieście, unoszącym się na tle pięknego gwiaździstego nieba. Otoczona owocowym nadzieniem, przyglądała się migoczącym gwiazdom. Wypełniało ją poczucie największego spokoju. Wszystko wokół było dobre. Otwarcie oczu było jak uderzenie w twarz. Leżała na nierównej powierzchni zimnego, wilgotnego kamienia. Jej nogi zanurzone były nie w ciepłej, słodkiej dobroci, ale w brudnej, chłodnej wodzie, opływającej jej uda i łaskoczącej je boleśnie jak język lodowatego gada. Cokolwiek to było za miejsce, cuchnęło gorzej niż cokolwiek, co w życiu czuła: był to zmieszany odór śmieci, szlamu i krwi, Każdy wdech sprawiał, że miała ochotę zwymiotować. Podciągnęła się na drżących rękach, wyciągając nogi z wody Miała wrażenie, że całe jej ciało pokrywa jeden wielki siniak. Ostatnie, co pamiętała, to skok z nabrzeża, uderzenie i czarną otchłań, zamykającą się nad jej głową. Woda musiała wyrzucić ją tutaj, gdziekolwiek to było Nad sobą nie widziała nieba. Czuła jakiś podmuch, ale wilgotny i cuchnący Być może wyrzuciło ją w jakimś starym zbiorniku. Nie, to nie jest zbiornik. Sądząc po zapachu, znalazła się gdzieś w miejskich kanałach. Na tę myśl znów zachciało jej się wymiotować. Mocno zacisnęła usta, by powstrzymać mdłości i spróbowała przeczołgać się kawałek dalej, ale zamarła, gdy usłyszała gdzieś obok cichy jęk. Przez jej myśli przebiegły szalone wyobrażenia trolli i hobgoblinów. Czy to wciąż był sen? Gdzieś daleko kapała woda, co sprawiło, że poczuła potrzebę skorzystania z toalety. Prawie się roześmiała. Była przecież w wielkiej toalecie. Jeszcze trochę moczu nie wpłynęłoby na panujący wokół smród, ale dama nie załatwia się w miejscu publicznym.

Posunęła się jeszcze kawałek, aż całkiem wynurzyła się z wody. Jęk stał się trochę głośniejszy, a potem ucichł znowu. Dochodził z niewielkiej odległości. Podniosła się na kolana, próbując nie myśleć o zniszczonym szlafroku. Miała tuzin podobnych w domu. Ten spali, gdy tylko wydostanie się z tego potwornego miejsca. Cokolwiek wydawało ten dźwięk, nie było raczej groźne. Brzmiało jak ranne zwierzę, jakby wiewiórka, ale większe. Duży szczur. Już chciała się cofnąć, kiedy jęk przekształcił się w ostry kaszel. To on. Josey zdążyła prawie zapomnieć jak to się stało, że wciąż jeszcze żyła. Zabójca jej ojca był tu z nią, a sądząc po odgłosach, zapłacił wysoką cenę za jej ratunek. Jego lęki nie brzmiały dobrze. - Halo? - szepnęła. W odpowiedzi usłyszała tylko więcej kaszlu. Oddychając przez usta, poczołgała się w tamtą stronę. Znalazła go opartego o wilgotną ścianę. On również był przemoknięty cuchnącą wodą i przemarznięty. Myślała, że już nie żyje, ale po chwili zakaszlał znowu, a jego pierś poruszyła się pod jej dłońmi. Obszukała go drżącymi palcami i znalazła ciepłą plamę na prawym boku; krwawiącą dziurę, w której tkwiło drzewce grubości jej kciuka. Caim coś mamrotał, ale nic nie mogła zrozumieć. Nachyliła się bliżej. - Idź. Usiadła na piętach. Jej pierwszym odruchem było podążyć za jego radą i odejść, ale dokąd? Nie mogła iść do władz. To było jasne. A po śmierci ojca nie miała żadnej rodziny. Do przyjaciół? Miała tylko jedną prawdziwą przyjaciółkę w Othirze, Anastasię, ale chociaż była z nią bardzo zżyta, nie wierzyła, że potrafiłaby jej pomóc. Jej ojciec był stary i słaby; od dawna już nie działał w polityce. Ponadto, nie chciała wciągać Any w ten koszmar. Zwróciła myśli ku mężczyźnie, leżącym przed nią. Mogła zostawić go tu, by umarł. Nie zasługiwał na nic innego. Przypuszczalnie zamordował wielu ludzi - ludzi, którzy mieli rodziny i przyjaciół. Należał do najbardziej odrażającego gatunku człowieka, zabijającego za pieniądze. Nie miał honoru ani zasad; był tylko wrzodem ludzkości. A jednak ocalił jej życie. Zrobił to dwa razy. I twierdził, że nie zabił jej ojca, chociaż zrobiłby to, gdyby ktoś inny go nie uprzedził. Jeżeli to była prawda, to ktokolwiek rzeczy wiście zabił jej ojca, był na wolności i nikt go nawet nie podejrzewał, a ten zabójca umierający u jej stóp był jedyną osobą, która mogła dowiedzieć się, kto to zrobił i dlaczego. Josey podjęła decyzję. Musiała go uratować, zająć się nim, aż odzyska siły, by znów ją chronić. Ale jak? Dobrze pływała, ale nie sądziła, żeby zdołała przeciągnąć go pod wodą z powrotem na nabrzeże. A co, jeśli ci ludzie tam czekali? Nie, nie mogła wracać. Pozostał więc tylko jeden kierunek. Wbiła wzrok w ciemność panującą w tunelu, W oddali błysnęło malutkie światełko, jakby przelatujący prędko świetlik, ale to wystarczyło, by wskazać jej drogę, Co to było? Jakaś potworna istota z głębin, czy anioł zesłany z nieba? Tak czy inaczej, nie miała wielkiego wyboru. Wstała i wsunęła ramiona pod pachy zabójcy. Delikatnie położyła go na ziemi. A potem zaczęła ciągnąć. Jej stopy ślizgały się na pokrytym szlamem podłożu, a mięśnie z trudem znosiły nienaturalny wysiłek, ale powoli ruszyła w stronę odległego światła.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Szalejące płomienie barwiły niebo na pomarańcz i złoto, rzucając migoczące cienie na podwórko, na którym piętrzyły się ciała. - Musimy iść – szepnęła Kit za jego plecami. Caim chciał się odwrócić, ale stopy odmówiły mu posłuszeństwa. Ludzie w czarnych zbrojach zebrali się na podwórzu. Ich gniewne słowa odbijały się echem od ścian budynków. Ojciec Caima klęczał przed nimi, dumny mężczyzna z rękojeścią miecza wystającą z jego piersi jak maszt tonącego okrętu. Krzyk przeszył cichą noc. Caim poczuł ból w żołądku, jakby ktoś nagle go uderzył, na widok swojej matki wybielającej z płonącego domu, prosto w ręce czekających żołnierzy. Chciał pobiec ku niej, ocalić ją, ale nie mógł nic zrobić, podczas gdy odziani w czerń ludzie ciągnęli ją za sobą, przez pola, do wielkiego lasu, znikając w końcu jak duchy. Potem, kiedy paraliż go opuścił, przeszedł przez ogrodzenie, ignorując wołanie Kit. Przebiegł podwórko, omijacie ciała zbrojnych, rozciągnięte na ziemi jak przewrócone ołowiane figurki. Zatrzymał się na środku. Jego ojciec był dla niego kimś wielkim, niemal bohaterem z dawnych legend. Martwy wydawał się mniejszy, jak gdyby to, co czyniło go wielkim, -wyciekło wraz ze strumieniem czarno-czerwonej krwi z rany w jego piersi. - Zabiję ich - wycedził Caim przez płacz. - Zabiję wszystkich. Przeszył go dreszcz, kiedy zwłoki otworzyły oczy, a spomiędzyposiniałych warg wydobył się szept. - Mój synu… mój synu. Pulsujące światło wyrwało Caima z mroku zapomnienia. Wpierw jego myśli były splątane, ale jedna z nich od razu go uderzyła. Żył. Nie wiedział, czy ma poczuć ulgę, czy irytację. Był przygotowany na śmierć, gotowy spotkać cokolwiek, co czekało na niego po drugiej stronie, gotowy też na nicość. Podczas swoich podróży napotkał wiele religii, od starożytnych czcicieli Illmyna po surowy monoteizm Prawdziwego Kościoła. Wszystkie zapowiadały potępienie tym, którzy odbierali życie innym ludziom. Czy czekała go wieczność w ponurym podziemnym świecie śmierci, czy nieprzerwana wędrówka pośród bezkształtnego eteru pomiędzy gwiazdami - zaakceptował swój los już dawno temu. Nieznacznie uniósł powieki, prawie oślepiony mocnym światłem. Udało mu się dostrzec latarnię zawieszoną na pordzewiałym haku. Pomieszczenie, ciasne i obce, wypełniał odór pleśni. Przegniłe gipsowe ściany ozdobione były mozaikami. Pomiędzy płytkami gromadziło się błoto i mech. U góry sklepiał się sufit z żółtawej cegły. Pod plecami Caim czuł chłód kamiennej posadzki. Odwrócił głowę i zobaczył, że dziewczyna siedzi obok. Bardzo go zaskoczyło, że nie odeszła. Mogła już teraz być daleko. Wciąż miała na sobie potargany szlafrok. Przez chwilę zatroskał się złym stanem jej odzienia, dopóki nie wziął głębokiego wdechu i nie poczuł ostrego bólu w boku, co przypomniało mu, że ma poważniejsze zmartwienia. Na przykład rychłą śmierć. Spojrzał na swój bok i niemal pożałował, że jeszcze żyje. Pomiędzy pierwszym a drugim żebrem po prawej stronie tkwiło trzydzieści centymetrów

drzewca. Dzięki bogom jego przodków było to trochę za wysoko, żeby trafić w nerkę. Nie pluł też krwią, czyli płuco również pozostało nietknięte. Powoli wypuścił powietrze. Rana sama z siebie nie była śmiertelna. Mógłby to nawet przeżyć, gdyby udało mu się wyciągnąć pocisk, gdyby nie wdała się infekcja, gdyby nagle pojawił się lekarz. Gdyby, gdyby, gdyby… Wiedział, że to daremne, ale sięgnął prawą ręką do tyłu i chwycił za drzewce. Szarpnął lekko, tylko żeby sprawdzić, jak głęboko wszedł grot. Musiał mocno zacisnąć zęby, żeby stłumić okrzyk bólu. Dziewczyna złapała jego nadgarstek. - Nie dotykaj! - zawołała gniewnym głosem, jakby czuła się za niego odpowiedzialna. Dziwne. Może wciąż śnił. Tak czy inaczej opuścił rękę. Nie miał dość siły, by się jej opierać. Rozejrzał się uważniej dokoła. Musieli znajdować się pod miastem. Współczesny Othir zbudowany był na ruinach starożytnej stolicy Nimei. Najeźdźcze armie różnych narodowości złupiły dawne miasto wielokrotnie, zanim imperium utwierdziło na nowo swe panowanie, powstając z popiołów jak legendarny feniks. Teraz, po kilku stuleciach, stare ruiny gniły pod powierzchnią gruntu, widywane przez obecnych mieszkańców tylko wtedy, gdy komuś zapadła się podłoga w piwnicy. To pomieszczenie mogło kiedyś być pokojem w willi albo sklepem z żywnością. Dziewczyna jakimś sposobem go tu przyniosła, albo raczej zaciągnęła, co i tak było niemałym osiągnięciem jak na taką drobną dziecinę. Latarnia wyglądała na bardzo starą, może pochodziła z imperialnych czasów, ale wciąż zachowała w zbiorniczku resztki oliwy. Kolejny cud. Przyjemniej było umierać przy świetle. Rozglądając się, prawie przegapił Kit, siedzącą w odległym kącie i obejmującą ramionami kolana. Przyglądała mu się smutnymi, zapłakanymi oczami. Spróbował posłać jej radosny uśmiech, ale ból przekształcił go w szpetny grymas. Spojrzenie, którym mu odpowiedziała, nie wyrażało zbyt wiele nadziei. Stara dobra Kit. Nigdy nie szczędziła mu gorzkiej prawdy. - Dziękuję - powiedział bezgłośnie. Josephine zmarszczyła brwi, zwracając wzrok w stronę, w której znajdowała się Kit, po czym spojrzała na niego pytająco. - Na co patrzysz? - Dlaczego mi pomogłaś? Wzruszyła ramionami. To był tylko prosty gest, ale widział ból w jej oczach. Dziki, szalejący ból, który sam tak dobrze znał. - Co miałam zrobić? Jesteś ranny. - Mogłaś mnie zostawić. - Może chciałam spojrzeć ci w oczy, kiedy będziesz umierał. Powoli wciągnął i wypuścił powietrze. - Nie wyglądasz mi na taką, panno Frenig. Ale postaram się pospieszyć. - Caim! - obruszyła się zapłakana Kit. - Mów mi Josey. - Dobrze, Josey. Twoje życzenie wkrótce się spełni. Utrzymaj tylko jeszcze przez chwilę światło w lampie. - Nie możesz umrzeć. Jesteś mi potrzebny żywy. Caim nie mógł powstrzymać wybuchu ochrypłego śmiechu. Od bólu, który po tym nim targnął, prawie znowu stracił przytomność. Dopiero po chwili zdołał znowu coś powiedzieć. - Prędzej uwierzę w tę pierwszą odpowiedź. Jesteś dużo twardsza niż wyglądasz, Josey.

Masz więc teraz swoją zemstę. Kiedy już zdechnę, poszukaj jakiegoś bezpiecznego miejsca. Wyjedź z Othiru, jeżeli tylko możesz. - Dokąd pójdę? Nie mogę iść do władz. Nie wiem, kto następny spróbuje mnie zabić. Komu mam ufać? - Nikomu. - A tobie? - A zwłaszcza mnie. Nie wiem, co ci powiedzieć. Wracaj do swojej lordowskiej posiadłości, dopóki tu się nie uspokoi. Albo znajdź sobie jakiegoś miłego chłopca z kawałkiem pola i załóżcie rodzinę. - Nie chcę uciekać. - Spojrzała na swoje dłonie złożone na kolanach. - Chcę się dowiedzieć, kto zabił mojego ojca. Do tego potrzebuję twojej pomocy. Caim przetestował swoje siły, podnosząc się do pozycji siedzącej. Rana nie bolała aż tak bardzo, kiedy poruszał się powoli i nie oddychał zbyt głęboko. - Ja już nikomu nie pomogę, dziewczyno. Spojrzała na niego. Łzy zbierały się w kącikach jej oczu. Nie dostrzegł wcześniej, jak intensywnie zielone były jej źrenice, niczym błyszczące klejnoty. Nawet potargana i ubłocona Josey była wciąż piękna. - Ci ludzie chcieli mnie zabić, a Markus jest w to zamieszany - powiedziała, tak cicho jakby sama nie mogła uwierzyć w słowa, które wychodzą z jej ust. - Ale ty zaryzykowałeś swoje życie, żeby mnie uratować. Nie mam nikogo poza tobą. Caim zamknął oczy. W głębi jego piersi tlił się dawny gniew. Nie był jeszcze gotów porzucać tego życia. Miał jeszcze rzeczy do zrobienia, długi do uregulowania. Tamten sen był zawsze obecny w jego myślach, a wraz z nim przysięga, którą złożył tej nocy, z krwią swojego ojca na rękach. Wiele rzeczy odciągało go wciąż od spełnienia jej, ale teraz widział sprawy jasno. Jego życie aż dotąd było ścieżką prowadzącą do tego celu, o ile tylko dożyje jego spełnienia. - Będziesz musiała wyciągnąć strzałę. - Co? - Potrząsnęła głową, posyłając we wszystkie strony splątane pasma jasnych włosów. - Nie. Potrzebujemy lekarza. Z tych kanałów musi być jakieś wyjście. - Nie mam tyle czasu. Tracę zbyt wiele krwi. - Ale ja nie wiem, jak to zrobić. Ja nigdy… Sięgnął za plecy i wyciągnął nóż. Uniósł ostrze do światła. - To dobry moment, żeby się nauczyć. Cofnęła się na widok broni. - Nie, nie mogę. Potrzebujemy pomocy. Caim syknął. Ból rozprzestrzeniał się w jego piersi i ramieniu. Obrócił nóż i skierował ku niej rękojeść. - Mam coraz mniej czasu. Cokolwiek zrobisz, nie będzie gorzej niż jest. Nie obawiaj się. Powiem ci, co robić. Chwyciła suete obiema dłońmi. - Robiłeś to już kiedyś? Ostrożnie rozerwał tunikę, starając się nie poruszyć drzewca i przekręcił się na lewy bok, żeby dać jej lepszy dostęp do rany. - Nie całkiem - odpowiedział, ale na widok strachu w jej oczach dodał szybko: - Ale rozciąłem w życiu dość ludzi, żeby wiedzieć, gdzie są najważniejsze części.

Josey spojrzała na nóż, który trzymała w dłoniach, i przez moment myślał, że się wycofa, ale po chwili zmarszczyła brwi z wyrazem determinacji. - W porządku. Spróbuję. Caim odetchnął. - Po pierwsze, ściągnij tę latarnię. Musisz widzieć, co robisz. Zrobiła jak kazał i położyła lampę na podłodze obok niego. - Teraz otwórz klapkę i potrzymaj przez kilka sekund nóż nad płomieniem. - Josey spojrzała na niego pytająco, więc wyjaśnił. - To oczyści ostrze. Rana pewnie i tak się zakazi, ale lepiej nie ryzykować bardziej niż trzeba. - Czy nie powinniśmy najpierw umyć rany? - Nie tą wodą. Będziemy też potrzebowali czegoś, żeby ją opatrzyć. Josey odłożyła nóż i sięgnęła pod szlafrok. Caim z rozbawieniem patrzył na jej wygibasy. Po chwili w jej dłoniach pojawiła się halka z delikatnej koronki, tylko trochę wilgotna i ocalona przed najgorszymi zanieczyszczenia mi przez wierzchnie poły szlafroka. - To musi wystarczyć - powiedział. - Teraz czas na cięcie - Rana jest taka głęboka. - Josey przypatrywała się dziurze w jego boku. Na jej policzkach i górnej wardze pojawiła się mgiełka potu. - Nie myśl o tym, jak o żywym ciele. Pomyśl, że to ka wałek mięsa na obiad. Zakryła usta dłonią. - Niedobrze mi. Mocno złapał za jej nadgarstek. Kości pod jej skórą były smukłe i ostre. - Możesz to zrobić - powiedział tak spokojnie, jak mógł. - Po prostu tnij, dopóki nie zobaczysz stalowego grotu. Kiwnęła głową i puścił ją. Zacisnął szczęki. Na początku nie było tak źle, jak się spodziewał. Rana bolała już tak bardzo, że ledwie zauważył pierwsze nacięcie. Próbował myśleć o czym innym, podczas gdy Josey kontynuowała. Myślał o tym, pod jaką częścią miasta mogą się znajdować, jak mają znaleźć wyjście i dokąd potem pójść. Kiedy rozważał plan ucieczki z Othiru, poczuł falę i inna wokół rannej stopy. Spojrzał w dół i zobaczył Kil klęczącą przy nim. Ze zmarszczonym czołem gładziła dłońmi jego kostkę. Otworzył usta, by zapytać, co robi, ile powstrzymał go nagły, ostry ból w boku. Zacisnął dłonie w pięści, starając się nie poruszyć. Josey przygryzła wargę, wsuwając czubek noża głębiej w ranę. Strumyczki krwi biegły po brzuchu Caima i tworzyły drobne kałuże na podłodze. - Widzę go! - zawołała dziewczyna. - Widzę grot. Caim powoli wypuścił powietrze. - Czy widzisz jakieś kolce skierowane w twoją stronę? - Nie. - To dobrze. W porządku. Musisz zrobić małe nacięcia z każdej strony, żeby uwolnić grot. Teraz chwyć za drzewce jak najniżej i… Caimowi zaćmiło się przed oczami, kiedy Josey szarpnęła strzałę. Przycisnął czoło do podłogi i skupił się na zachowaniu przytomności, ale wycieńczenie i utrata krwi były zbyt wielkie. Odpływał. Chciał powiedzieć jej, jak opatrzyć ranę, ale ciemność okryła jego głowę i zabrała go ze sobą. *** Ral odwrócił się od zaróżowionej szyby okna. Światło poranka, zwykle tak kojące, przyprawiało go o ból głowy. - Opowiedz mi jeszcze raz. - Przycisnął dłoń do skroni. - Jak zdołali się wymknąć tobie i

tuzinowi twoich najlepszych ludzi? Apartament Rala, który zajmował całe górne piętro Złotego Koła, urządzony był w stylu bardziej odpowiadającym szlacheckiej rezydencji niż domowi hazardu. Sam wybierał wszystkie meble i dekoracje, od mosiężnej armatury i okiennych framug po luksusowe dywany. Ściany salonu pokrywały terakotowe freski. Jego ulubiony znajdował się na wprost miejsca, gdzie stał: przedstawiał herosa Dantosa schodzącego do podziemi, by ocalić swą zmarłą narzeczoną. Rala inspirował ten obraz. Czasem myślał o sobie samym jako tragicznym bohaterze takim jak Dantos, skazanym na walkę z niepokonanymi wrogami, by zdobyć to, na co zasługiwał. Markus stał przed nim na baczność. Zza kołnierza munduru wystawał mu biały bandaż. Rai zaczynał żałować, że rana zadana przez Caima nie była trochę głębsza. Prefekt był niekompetentny. Co gorsza, Rai wciąż potrzebował go, by zachować swoje koneksje w Świętym Bractwie. Ta potrzeba jednak zniknie, gdy tylko Caim i córka earla zostaną schwytani. Wtedy drugi prefekt Arriston ulegnie nieszczęśliwemu wypadkowi. Na myśl o tym Rai uśmiechnął się do siebie. - On pojawił się znikąd jak demon z piekła - odpowiedział Markus ochrypłym głosem. Uniósł dłoń do bandaża na gardle, po czym zaraz ją opuścił. - Przysięgam, że ten człowiek jest czarodziejem. Połowa moich ludzi padła, zanim w ogóle go zauważyliśmy. - To tyle, jeżeli chodzi o słynne męstwo obrońców naszego miasta. - W słowach Rala nie było jednak gniewu. Wiedział, że wysyła owce na rzeź, kiedy kazał Markusowi zorganizować poszukiwania w całym mieście. Mimo to nie spodziewał się takiej katastrofy. - Gdzie twój kręgosłup, Markusie? Caim to tylko jeden człowiek. Nie mów mi, że Bractwo nie potrafi poradzić sobie z jednym nędznym zbójem. Co mam powiedzieć arcykapłanowi? - Jeden z braci wystrzelił, kiedy skakali do wody. Myślę, że go trafił. - Tak myślisz? - Było cholernie ciemno. Ral zaplótł palce, powstrzymując impuls, by wbić prefektowi sztylet w oczodół. - Co teraz robicie, żeby znaleźć zbiegów? Markus wzruszył ramionami i skrzywił się z bólu, który ten gest spowodował w jego rannym gardle. - Moi żołnierze przeszukują dno zatoki, ale to potrwa. Potrzebuję więcej ludzi. - Więc znajdź więcej ludzi! - Na to potrzebuję więcej pieniędzy. - Zapłaciłem ci już więcej niż warte jest twoje życie. Znajdź dziewczynę, Markusie, albo to ciebie będą szukać twoi ludzie w zatoce. Markus opuścił apartament. Rai nasłuchiwał stukotu jego obcasów na schodach. Jeżeli prefekt wkrótce nie znajdzie Caima, będzie musiał podjąć jakieś kroki, by ratować sytuację. Nie był zadowolony z opcji, jakie miał do wyboru. Vassili nie należał do ludzi wspaniałomyślnych, a Rai w ciągu ostatnich kilku miesięcy spalił za sobą zbyt wiele mostów, żeby móc pozostać w Othirze, jeśli ten plan nie wypali. Jak bardzo by mu to było nie w smak, możliwe, że będzie musiał opuścić miasto. Wpatrując się we fresk z Dantosem, zanucił melodię jakiejś ponurej ballady. Chłodny podmuch, który poczuł na karku, był jedynym ostrzeżeniem. Stał zupełnie nieruchomo, wytężając wszystkie zmysły. Przed chwilą zamknął okno. Napiął mięśnie prawego przedramienia, by poluzować ostrze do rzucania ukryte w rękawie. Przeniósł ciężar

ciała na prawą stopę, gotowy błyskawicznie się obrócić i natychmiast rzucić nożem, ale zamarł w bezruchu, gdy poczuł coś ostrego na kręgosłupie, dokładnie pomiędzy nerkami. - Siadaj - szepnął jakiś głos do jego ucha. Ral zrobił dwa kroki i ostrożnie usiadł na antycznym fotelu z plecionym oparciem. Jego niespodziewany gość stanął na środku pomieszczenia. Twarz ukrywał pod czarnym jak noc kapturem. Przez chwilę Rai myślał, że to Caim przyszedł po niego, i zimny dreszcz przebiegł mu po plecach. Nieznajomy był jednak zbyt wysoki i raczej szczupły, chociaż z szerokimi ramionami. Dłonie wetknął w rękawy płaszcza, co nadawało mu wygląd mnicha w habicie. Ral wysunął z rękawa ostrze, kryjąc je w dłoni. To byłby łatwy rzut z tej odległości, a gdyby nawet nie trafił, miecz stał oparty o szafkę. Już szykował się do ataku, kiedy jego wzrok powędrował ku niewidocznej twarzy obcego. Dziwne uczucie przepełniło go, gdy próbował przeniknąć mrok pod kapturem, jakby wpatrywał się w gwieździste niebo, w ciemność, która ciągnie się bez końca. Znów poczuł chłód. Opuścił broń. Widział już tego człowieka w cienistych komnatach pałacu. To był ten czarownik, pupil Vassiliego. Rala zdjął lodowaty strach. - Pracujesz dla arcykapłana. - Jestem Levictus. Ral poruszył się w fotelu i zmusił usta do nieznacznego uśmiechu. Wielu ludzi drżało na widok tego uśmiechu tuż przed swą śmiercią. - Powiedz swemu panu, że robię, co w mojej mocy. Znajdziemy Caima i dziewczynę. Nie ma… - Przyszedłem we własnym imieniu. Mam propozycję. O co chodziło? Ral wyprostował się. - Przez wiele lat - ciągnął czarownik - pracowałem bez wytchnienia w służbie arcykapłana. W ostatnich dniach odkryłem jednak, że jego cele nie są już zbieżne z moimi. To było interesujące. Tak, w istocie bardzo interesujące. - Wspomniałeś o propozycji. - Szukam nowego wspólnika, którego cele bardziej pokrywałyby się z moimi. - Co więc sprowadza cię do mnie? Kaptur pochylił się nieznacznie. - Jesteś ambitny. Źle znosisz jarzmo służby, tak jak i ja. Osobno jesteśmy groźni, ale razem… nic nie mogłoby nas powstrzymać. - Jest Vassili i Kościół. I jest Święte Bractwo. Nawet bez wielkiego mistrza, nie będą siedzieć bezczynnie i patrzeć jak przejmujemy władzę. Levictus wyprostował się i nagle wydało się, że pokój jest zbyt mały dla nich obu. Ral skulił się na fotelu. - Kościół nie jest jednością, na jaką wygląda - powiedział czarownik. - Spojrzenie prałata zwrócone jest za morze. Elektorzy są podzieleni przez swoje żądze i można to wykorzystać. A jeżeli chodzi o Bractwo, masz już wszystko, czego potrzebujesz. - Markus. Ral zwilżył językiem wargi. Nie lubił czuć się mały. Prawdę mówiąc, nienawidził tego bardziej niż czegokolwiek innego. Było jednak coś takiego w postaci, która przed nim stała, jakaś moc, której nie mógł zaprzeczyć i której nie śmiał zignorować. - A Jego Luminescencja? - Wszyscy ludzie są śmiertelni, mali i wielcy w taki sam sposób.

Ral zastukał palcami w oparcie fotela. Pomimo teatralnej otoczki, ten człowiek mówił o poważnym interesie. Śmiertelnie poważnym. Takim, jaki Rai lubił najbardziej. - Wygląda na to, że wszystko już obmyśliłeś. Do czego ja ci jestem potrzebny? Czarownik zbliżył się do niego. - Plan arcykapłana był nazbyt skromny. Zlikwidujemy Radę Elektorów, aż do ostatniego kapłana. Potem, jako jedyna władza pozostała w mieście, zgarniemy łupy. - To wszystko? Czy chcesz, żebym przy okazji zadźgał też samego Ojca Świętego? Intruz nie odezwał się. - Bogowie, ty mówisz poważnie! Posłuchaj. Nie miałem nic przeciwko pracy dla Vassiliego. Złożył mi pewne istotne obietnice. A co będę miał z twojego planu? Levictus nachylił się. Ral wbrew woli mocniej przycisnął plecy do oparcia fotela, by zachować dystans między nimi. Spod kaptura wydobył się syczący szept. - Ja zajmę się prałatem, ale już czas, by Nimea odzyskała swoją duszę. W tym celu kraj potrzebuje silnej ręki, która złapie za lejce. Zamierzałeś zadowolić się ochłapami ze stołu Vassiliego. Czy odmówisz szansie, by zapanować nad całym miastem? Bez żadnych ograniczeń. Bez podlegania czyimkolwiek rozkazom. W końcu jako swój własny pan i władca. Ral głęboko wciągnął powietrze. - Jak...? Levictus wyciągnął ku niemu zwój zapieczętowany czarnym woskiem. Ral sięgnął po niego ostrożnie, jakby to był wąż. Pergamin był sztywny i miał nietypową teksturę, przypominał bykowiec, ale był gładszy. Rozwijając go, uświadomił sobie nagle, że to musi być ludzka skóra. Trzymał go bokiem, tak żeby móc obserwować czarownika podczas czytania. - To są twoje nowe cele. Wypełnij to zadanie i wszystkie twoje pragnienia się spełnią. Ral przeczytał listę. Spodobała mu się prostota planu. Tak, to mogło się udać. Po usunięciu tych osób nikt inny nie mógłby się im sprzeciwić. O ile mógł zaufać temu czarownikowi, że wywiąże się ze swojej części planu. Żałował, że nie widzi jego oczu. To była ryzykowna rozgrywka, ale potencjalne zyski przekraczały wszystko, o czym dotąd marzył. Urząd gubernatora najpotężniejszego miasta świata. Miałby wszystko, czego zawsze pragnął: szacunek, bogactwo, prestiż. - Co z funduszami? Taka operacja… Czarownik otworzył drugą dłoń i wysypał się z niej strumień monet. - Czy mamy umowę, lordzie gubernatorze Pendarich? Ral wbił wzrok w fortunę w srebrze i złocie, która leżała na jego dywanie, a potem przeniósł spojrzenie na rękaw, z którego się wysypała. Włosy na jego karku stanęły dęba. Lord gubernator Pendarich. Całkiem nieźle. - Zgadzam się. Nagłe gorąco zmusiło Rala do upuszczenia pergaminu, który stanął w płomieniach. Zakaszlał i zamachał rękami. Kiedy udało mu się rozproszyć dym, zwoju ani Levictusa już nie było. Wstał. Długie cienie wypełniały róg pokoju, pomimo jasnego dziennego światła, wpadającego przez okna. Trzynaście kwadratowych pudełek leżało na stole. Wszystkie były identyczne, zbudowane z jasnego drewna, buku albo może białej sosny, z mosiężnymi obręczami. Podszedł, by je zbadać. Obawiając się jakiejś pułapki, najpierw powstrzymał się od

dotykania, ale po chwili uległ ciekawości i uniósł jedno z wieczek, by zajrzeć do środka. Natychmiast zatrzasnął pudełko, głośno przełykając ślinę. Szkaradna sprawa, ale konieczna. Spojrzał na swoją dłoń. Powierzchnię skóry plamiła czarna smuga. Próbował ją wytrzeć o koszulę, ale znamię pozostało. Marszcząc brwi, podniósł rękę do światła. We wnętrzu jego dłoni rysowała się sylwetka złowrogiej czarnej wieży.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Caim obudził się, leżąc na boku z jedną ręką wetkniętą pod poduszkę. Jak chmury po szarym niebie po jego głowie krążyły wspomnienia szalonych dni, kiedy należał do najemniczej bandy Jamea. Bójki, koledzy, parne noce, kiedy wszystkie kobiety były piękne, a wino lało się bez przerwy. Nieraz tęsknił za tymi dniami. To był w jego życiu czas niewinności, czas, gdy nigdy nie musiał oglądać się za siebie, chyba że uciekał akurat przed wściekłym mężem albo podejrzliwym stróżem prawa, ale jednego i drugiego można było uspokoić monetą albo mieczem. Zastanawiał się czasem, co stało się z zawadiaką i rozbójnikiem, którym kiedyś był. Przekręcił się na plecy i przeciągnął, w pełni przekonany, że leży we własnym łóżku, dopóki nie zaniepokoiła go obca miękkość materaca. Usiadł gwałtownie. Ból, który przeszył jego bok, przepędził resztki snu. Jęknął i położył się z powrotem. Gdy otworzył oczy, żołądek niemal podskoczył mu do gardła. Różowe ściany, liliowy baldachim z falbankami, blaszane ozdoby na półkach wypolerowane tak, by przypominały srebro. Zapach płatków róży i talku. To mogło być tylko jedno miejsce. Dom Rozkoszy Madame Sanyi przy ulicy Rajskiej. Korzystał niekiedy z tej kryjówki, żeby odzyskać siły po wymagającym zadaniu albo żeby po prostu wypocząć. Sądząc po nachyleniu promieni słonecznych, wpadających przez szpary w okiennicach, było wcześnie rano. Z ulicy dobiegały stłumione dźwięki: rozmowy, targi i kłótnie na tle miejskiego szumu. W powietrzu unosił się znajomy zapach. Rozejrzał się ponownie. Tak jak sądził: był w pokoju Kiry i nie był sam. Josey siedziała na krześle przy jego łóżku. Częściowo zdziwił go jej widok. Mógłby się założyć, że do tej pory odzyskała już rozum i uciekła. Częściowo też poczuł zaniepokojenie. Nie było z nim dobrze, jeżeli mógł twardo spać, gdy ktoś inny znajdował się w pomieszczeniu. Przebrała się, zastępując potargany szlafrok odkrywającą ramiona bordową suknią. Nieźle na niej leżała, choć może była trochę przyciasna w talii. Pod brzegiem rozkloszowanej spódnicy widać było wysokie, zapinane na guziki buty. Caim zdumiał się, widząc, że rozpieszczona szlachecka córka, która przypuszczalnie w dwa tygodnie wydawała na buty więcej niż większość ludzi zarabia w rok, siedzi w sypialni dziwki w pożyczonych ciuchach i wygląda oszałamiająco. Nie był zwolennikiem czerwieni, ale musiał przyznać, że było jej do twarzy w tym kolorze. Nie potrafił odwrócić wzroku i nie ośmielił się powiedzieć słowa, by nie utracić tej chwili. Czuł, jak uroda Josephine oplata jego duszę niczym stalowa pajęczyna. Szybko odepchnął to uczucie, zanim na dobre go opanowało. Nie przyszło mu to jednak łatwo. Surowe spojrzenie dziewczyny pomogło ostudzić jego uczucia. - Przyprowadziłeś mnie do… do domu publicznego! Kit sfrunęła spod sufitu i wylądowała na łóżku nie naruszając pościeli. - No proszę, kto się wreszcie obudził! Nieźle mnie nastraszyłeś, Caim. Nie rób tego więcej. Odchrząknął i zaczął się podnosić, ale powstrzymał się. Był nagi. Co gorsza, nie pamiętał jak do tego doszło. Kit nie mogła go rozebrać, a Josey… Przepędził tę myśl. Ona na pewno nie… - Wyglądasz, em, bardzo ładnie - powiedział, mając na myśli je obie. - Nie mów ani słowa o tej sukni. Kit parsknęła śmiechem. - Ja tylko…

- Ani słowa! - W porządku. - Dobrze! Ucieszył się, słysząc ogień w jej głosie. Wydarzenia ostatnich dni złamałyby niejednego człowieka, a zwłaszcza młodą kobietę z bogatych ulic Górnego Miasta. Ale Josey była opanowana i miała właściwe instynkty. Niestety, te dobre cechy nie zdadzą się na wiele, jeżeli ktoś ich znajdzie. Już dwa razy Święte Bractwo próbowało dopaść Josey, wiele ryzykując, żeby tylko ją zabić. Już dwa razy Caim ją ratował. Biorąc pod uwagę dziurę, którą miał w plecach, nie chciał sprawdzać, czy trzy to jego pechowa liczba. - Właściwie to ty mnie tu przyprowadziłaś - powiedział. - Ja nie byłem w stanie… - Dałeś mi wskazówki! Pukanie do drzwi wyprzedziło jego odpowiedź, jakakolwiek by nie była. Lodowata fala strachu oblała go, gdy próbował usiąść i znów poczuł szarpiący ból w boku. Gdzie były jego noże? Dostrzegł pasek wiszący na kolumience łóżka za jego głową i sięgnął po niego w tej samej chwili, w której drzwi się otworzyły. Pojawiła się w nich znajoma twarz. Caim powstrzymał się przed kolejnym jęknięciem. Zamiast tego, podciągnął wyżej kołdrę. Oczywiście, to musiała być Kira. Powinien był się tego spodziewać. Kira promiennie uśmiechała się do niego, wchodząc do pokoju z drewnianą tacką w dłoniach i stawiając ją na stoliku nocnym. Caim odpowiedział nieśmiałym uśmiechem, aby nie wydać się niegrzecznym. W końcu spędzili z Kirą niejedną noc w tej sypialni w tych rzadkich sytuacjach, kiedy odczuwał potrzebę damskiego towarzystwa. Kira stanęła przy nim, nie zwracając uwagi na Josey. - Jak się czujesz, Caim? Na widok miny Josey Caim ucieszył się, że ma swoje noże pod ręką. Kit wyszczerzyła się szeroko jak kot z wąsami umoczonymi w śmietanie. Wyciągnęła się obok niego i przypatrywała się rozmowie. Drzwi otworzyły się ponownie, aby wpuścić panią domu. Szerokie poły lawendowego szlafroka obejmowały niezwykle obfite ciało Madame Sanyi, grożące w każdej chwili wylaniem się przez głęboko wycięty dekolt. Plotka głosiła, że za młodu była wielką pięknością i najbardziej pożądaną kurtyzaną w całym Othirze. Caim był skłonny w to uwierzyć. Jej pulchna twarz skrywała w sobie dawną urodę, przykrytą jednak zbyt wieloma warstwami makijażu. - W porządku, Kira. - Madame Sanya przepędziła ją gestem dłoni. - Idź już. Daj im odpocząć. Dziewczyna odeszła, posyłając Caimowi jeszcze jedno zalotne spojrzenie, na co Josey zareagowała kolejną srogą miną. - Przepraszam za to - powiedziała Madame. - Dziewczyna potrafi być utrapieniem, ale panowie bardzo ją lubią. - To nic. - Josey wstała z krzesła. - Była dla nas bardzo życzliwa, jak wy wszyscy. Madame Sanya zareagowała rozkosznym chichotem, jakiego nie powstydziłaby się kobieta dużo młodsza i szczuplejsza. - To żaden problem, kochanie. Caim jest przyjacielem domu. Cieszymy się, że możemy pomóc. Josey posłała mu zdumione spojrzenie. - Och? Czyżby był tu stałym bywalcem?

Caim odchrząknął, gotowy bronić swej reputacji, ale Madame nie dała mu na to szansy. - Nie całkiem, ale pomógł nam w kilku nieprzyjemnych sytuacjach. Nie każdy mężczyzna jest tak dobrze ułożony jak Caim. Niektórych trzeba przekonać do właściwego zachowania, a ja tu jestem sama z moimi dziewczętami. Nigdy nie trzymałam tu goryli i nie będę, dopóki to ode mnie zależy. Josey przyglądała mu się badawczo z ramionami skrzyżowanymi na piersi i tajemniczą miną, jakby chciała zważyć go na jakiejś niewidzialnej wadze. Wcale nie podobało mu się to spojrzenie, ale leżąc nago w pościeli niewiele mógł na to poradzić. - Kiedyś mieliśmy w domu naprawdę ciężki przypadek - ciągnęła Madame Sanya. Najemnik z Hveku, bezmózgi mięśniak. Nie minęło nawet dziesięć minut, odkąd poszedł na górę z Abilene, kiedy usłyszałam straszny hałas. Zbił dziewczynę na kwaśne jabłko. Niektórzy mężczyźni tacy są, zepsuci do szpiku kości. W każdym razie, posłałam Suri po pomoc i wróciła z Caimem szybciej niż na to liczyłam. Bez słowa poszedł na górę. Usłyszałyśmy potężny łomot, ale byłam zbyt przestraszona, by pójść zobaczyć, co się dzieje, dopóki nie było po wszystkim. Abilene była cała poobijana i pokrwawiona, ale żywa. Najemnik miał dziurę w gardle tak wielką, że zatopiłaby żaglowiec. Wyrzuciłyśmy ciało razem ze śmieciami. Od tego czasu każdy wie, że w tym domu należy się zachowywać. Caim zmienił temat. - Co mówią na ulicy, Sanyo? Czy ktoś nas szuka? - Cóż, najwięcej się gada o morderstwach w Górnym Mieście. - Mój ojciec - powiedziała Josey. Caim poczuł ukłucie żalu, widząc ból wypisany na jej twarzy. Nie zabił jej ojca, ale zrobiłby to i świadomość tego sprawiała, że czuł się tak samo winny, jak gdyby sam trzymał nóż. Nie pierwszy raz musiał zastanowić się nad tym, co robi ze swoim życiem. Czy było za późno, by skończyć z tym wszystkim? Czy ktokolwiek zobaczy w nim kiedyś kogoś innego niż tylko zabójcę? Czy on sam mógłby w to uwierzyć? - Powiedziałaś „morderstwa”. Było ich więcej? - W sumie trzy - odpowiedziała Madame. - Dwóch członków Rady Elektorów, zabitych we własnych domach. Nikt nic nie widział. Całe miasto o tym huczy. Ja myślę, że to sprawka jednej z tych południowych sekt czcicieli śmierci. Słyszałeś o tym, jak wielkiemu kapłanowi w Belastire odcięli głowę? Co gorsza, zrobił to jeden z jego sług. Belastire? Caimowi coś to przypominało. Ktoś wspominał ostatnio to miasto. Przypomniał sobie w końcu: to był Ral. Cholerny draniu, co ty knujesz? - Mówię ci to - dodała Madame. - W tych czasach ludzie są szaleni, modlą się do węży i kotów. W każdym razie, na ulicach jest więcej żołdaków niż widziałam przez dwadzieścia lat, odkąd jestem na Rajskiej. Przed zachodem słońca ktoś zawiśnie na placu Chirrona, zważcie moje słowa. - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Czy ktoś nas szuka? Pani domu spuściła wzrok na swoją obfitą pierś. - Niektórzy mówią, że to ty stoisz za tymi wszystkim morderstwami, Caim. Mówią, że oszalałeś. Ale ja w to nie wierzę. Zawsze byłeś gentlemanem wobec mnie i moich dziewczyn. - Dziękuję - powiedział Caim. - Za wszystko. Tym razem to Madame zarumieniła się i to z wielkim wdziękiem. Wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi. - Co to znaczy? - spytała Josey.

- To znaczy, że ktoś przystąpił do działania. - Jakiego działania? Myśli zderzały się w głowie Caima jak kawałki wielkiej układanki, z osobna niezrozumiałe, ale wskazujące wspólnie na jakiś większy obraz. Othir zawsze był lęgowiskiem spisków i politycznych intryg. „Niepokoje” miały miejsce w mieście bez przerwy, odkąd Kościół usunął ostatniego prawowitego cesarza i zaprowadził własne porządki. To był jeden z powodów, dla których Caim wybrał to miasto na swoją bazę. Branża, w której pracował, kwitła w takich warunkach. Teraz jednak sprawy obróciły się przeciw niemu. Przy tych wszystkich plotkach, nie mógł się nigdzie pokazać. Madame Sanya wiele ryzykowała, pozwalając mu zostać w jej domu. Jego spojrzenie powędrowało ku Josey, która usiadła z powrotem na krześle. Jej dumne rysy wydawały się nie na miejscu w tym tandetnie urządzonym pokoju. Caim czuł, że czegoś nie dostrzega, że brakuje mu jakiegoś elementu układanki, który leży tuż przed nim. - Twój ojciec. Powiedziałaś, że był gubernatorem. - Egzarchą Navarre. Ale odszedł na emeryturę, kiedy byłam mała i wtedy przenieśliśmy się do Othiru. - Mój kontakt powiedział mi, że był generałem odpowiedzialnym za krwawe masakry w Eregocie. Twarz Josey wykrzywiła się w grymasie grozy. - Mój ojciec nigdy nikogo nie skrzywdził. - Pewnie - mruknęła Kit. - Założę się, że jej ojciec był niewinny jak kocię. Pewnie jadał jak król, gdy jego ludzie ginęli z głodu na ulicach. Caim potrząsnął głową. Kit wydęła wargi, ale zignorował ją. To nie była chwila na dyskusje o społecznej niesprawiedliwości. Wiedział, że jest blisko znalezienia odpowiedzi. Wyczuwał ją jak rybę na końcu żyłki. - Więc nie był wojskowym? - Nie, nigdy nie służył w armii. Od dziecka miał szpotawą stopę. Caim zastanowił się nad tą informacją. Mathias nie popełniał takich pomyłek. Ktoś musiał wprowadzić go w błąd i to ktoś, komu ufał. - Myślisz, że śmierć mojego ojca jest związana z tymi innymi zabójstwami? - zapytała Josey. - Nie wierzę w zbiegi okoliczności. Osoba, która wrobiła mnie w twoim domu jest w to wszystko zamieszana. - Jak nam to pomoże? Nie możemy pójść do władz. Święte Bractwo chce mnie zabić, a ty jesteś ścigany za zabójstwa. - Kiedy ostatni raz widziałaś ojca żywego? Natychmiast pożałował tej niedelikatności, bo w kącikach oczu Josey pojawiły się łzy. Nie załamała się jednak. - Wcześniej tego dnia, w gabinecie - odpowiedziała. - Sprzeczaliśmy się. - O co? - Chciał, żebym wyjechała z miasta. Mówił, że nie jestem tu bezpieczna. Kazał mi wyjechać za granicę. Powiedział, że pośle po mnie, kiedy sprawy przybiorą lepszy obrót. Caim usiadł gwałtownie. Ból przypomniał mu o jego kondycji, ale zignorował to. Nie miał czasu na ból.

- Czy powiedział, kogo się tak obawia? - Nie. - Josey przeciągnęła dłonią po czole. Pod wycięciem jej sukni błysnęło coś złotego. - Mówiłam ci. Mój ojciec był kochanym i szanowanym człowiekiem. Nigdy wcześniej nie mieliśmy takich problemów. Caim owinął się kocem w pasie i przerzucił nogi przez brzeg łóżka. Lepiej mu się myślało na stojąco. Powoli wypuścił powietrze, krzywiąc się z bólu. Josey zaczęła się podnosić, ale powstrzymał ją machnięciem ręki. Podtrzymując się na kolumience łóżka, zdołał wstać o własnych siłach. Pierwszy krok sprawił mu trudność, ale po chwili było już lepiej. Kit frunęła tuż przy nim. Cokolwiek zrobiła z jego kostką, była w znacznie lepszym stanie. Kuśtykając przez pokój, próbował się zastanowić, gdzie jeszcze mógłby znaleźć jakieś informacje. Dotarł do ściany i obrócił się. - Czy twój ojciec miał jakąś kochankę? - Oczywiście, że nie! Skrzywił się na kolejny atak bólu, który przeszył jego bok. - Wybacz. Próbuję znaleźć brakujące ogniwa. - Co? - Ludzi, którzy mogli być związani z twoim ojcem. Przyjaciół, wspólników, kochanki. Ludzi, którzy mieli interes w tym, żeby przeżył, albo żeby zginął. Większość zabójstw zlecają bliscy krewni. - To okropne! - Taka jest ludzka natura. - Cóż, to obrzydliwe. Ja… - Josey spuściła wzrok. Caim odczekał chwilę, widząc, że dziewczyna bije się z myślami. - O co chodzi? - Tego dnia, kiedy zginął, mój ojciec rozmawiał z jakimś mężczyzną, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Wtedy się nad tym nie zastanowiłam. Mojego ojca odwiedzało wielu ludzi. Ale w tej rozmowie było coś dziwnego. - Co takiego? Josey oparła się na krześle, opuszczając ramiona. - Nie wiem. Miałam po prostu wrażenie, że nie chcą, żeby ktoś usłyszał, o czym rozmawiają. Mój ojciec nigdy nie miał tajemnic. Mówił mi o wszystkim. - Oprócz tego. - Tak. Przez jakiś czas o tym myślałam, ale zapomniałam o wszystkim w czasie naszej sprzeczki. Kiedy zobaczyłam cię w nocy w jego sypialni, przyszłam właśnie go przekonać, żeby mnie nie odsyłał. Caim poczuł impuls, by jej dotknąć, może pogładzić jej włosy, ale powstrzymał się od tego. - Czy w tym człowieku było coś dziwnego? Coś, co mogłabyś rozpoznać. Sposób, w jaki mówił… - Klucze. - Podniosła wzrok. - Miał parę kluczy wyszytych na piersi, skrzyżowanych jak miecze. - Czy ten symbol coś ci mówi? - Nie. - Opadła z powrotem na krzesło. Caim podrapał się w pokryty szczeciną podbródek. - Mnie też nie.

- To daremne - poskarżyła się Kit. - Ona nic nie wie, Caim. Uciszył ją, co wywołało zdumione spojrzenie Josey. Nagle naszła go myśl, która sprawiła, że się uśmiechnął kierował się ku stercie swoich ubrań leżących na szafce. - Ale chyba wiem, kto może nam pomóc. - Poczekaj! - Kit rzuciła się, by przeciąć mu drogę. Kiedy przeszedł przez nią na wylot, obróciła się w miejscu i przeleciała przez jego głowę. - Skończ z tym, Caim, już wystarczy. Spełniłeś swój obywatelski obowiązek. Uratowałeś dziewuszkę i przy okazji dałeś się postrzelić. Czas wreszcie pójść po rozum do głowy i uciekać z tego miejsca. Na wschód, na zachód, za morze - wszystko mi jedno, w którą stronę, byle daleko stąd! - Nie mogę - odpowiedział. - Co? - zapytała Josey. - Nic. Słuchaj, idę się spotkać z pewną osobą. Chcę, żebyś tu została. Nie wychodź z tego pokoju. - Jesteś stuknięty! - zawołała Kit. - Nie zostanę tutaj - odpowiedziała Josey. - Bądź cicho! - krzyknął Caim. - Na ulicy nie jest bezpiecznie. Lepiej, żebyś tu została - zwrócił się do Josey. Kit skrzyżowała ramiona na piersi. - Od kiedy to troszczysz się o innych ludzi, Caim? Niemal się zakrztusił, gdy Josey przyjęła taką samą pozę. - To moje życie. Nie jesteś moim ojcem. Nie masz prawa mi mówić, co mam robić. Caim westchnął. To nie było sprawiedliwe. Nikogo nie powinno się tak dręczyć. - Dobrze. Ale nie możesz iść w tym. Josey złapała za fałdę pożyczonej sukni. - Co jest z nią nie tak? - Och, suknia jest w porządku. - Mrugnął do Kit, wciągając spodnie. Elementy planu zaczynały składać się w jedną całość w jego głowie. - Ale kreacja nie jest jeszcze kompletna. Ubawiony jej skonfundowaną miną zwrócił się ku drzwiom i zawołał panią domu.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Krok, stuk, sznur. Caim po kryjomu, z nisko pochyloną głową, wszedł do Niebieskiej Winorośli. Na skórzany strój zarzucił brudny rdzawy płaszcz, który dostał od Madame Sanyi, przechowującej pełne szafy ubrań, pozostawionych przez klientów. Obszerny kaptur skrywał jego twarz. Stroju dopełniała laska, pogięta i poczerniona ogniem. Krok, stuk, szur. Zamrugał przy wejściu do chłodnej izby winiarni. Ból w boku nie ustępował, ale opierając się na lasce i szurając prawą stopą radził sobie całkiem nieźle, a krok kulawego dodawał wiarygodności jego przebraniu. Miał tylko nadzieję, że nie będzie musiał uciekać w pośpiechu jak ostatnim razem. Przebranie było jego pomysłem, ale prawdę mówiąc nie miał zbyt wielkiego wyboru. Kit i Josey zgodnie uznały, że nie może opuścić burdelu w swoim normalnym stroju. Twierdziły, że nie miał szans w otwartej walce, gdyby do tego doszło - i nie mógł się z tym nie zgodzić. Oczywiście, na wszelki wypadek przypiął noże do paska na plecach, pod płaszczem. Chociaż na ulicy jego kostium świetnie wtapiał się w tło, nie był na miejscu w Winorośli. Gdy tylko Pani Henninger go zauważyła, ruszyła ku niemu z zaniepokojoną miną. - Wynocha! Nie ma tu żebrania. Przyjdź później, to kucharz zobaczy, czy nie zostały mu jakieś ochłapy dla ciebie. Caim mrugnął spod kaptura. - Spokojnie, Matko. To ja. Wciągnęła powietrze tak mocno, że jej gorset o mało nie pękł. Na szczęście nie podniosła już głosu. - Caim? Masz kłopoty, skarbie? - Nic, z czym nie mógłbym sobie poradzić. Znajdzie się stolik dla starego przyjaciela? - Starego przyjaciela, co? Pewnie. Caim podążył za nią, rozglądając się dookoła. W Winorośli nic się nie zmieniło. Trochę spodziewał się, że sala będzie w ruinie, w jakiej zostawił ją po ostatniej wizycie, ale cokolwiek to było, co wtedy uwolnił, nie zrobiło aż takich szkód jak sądził. Poza kilkoma nowymi dziurami w brudnej plecionce, wszystko wyglądało jak dawniej. Potem zauważył puste stoły. Było po południu; normalnie o tej porze karczma zaczynała się już wypełniać. W całej izbie siedziało jednak tylko kilku klientów. Caim usiadł na twardym drewnianym krześle, ukrywając grymas bólu. - Wina? - zapytała Matka. - Mam dobre calamiańskie w tym tygodniu. - Tylko małe piwo. Matko? - Tak? - Nie rób kłopotów tej dziewce w czerwonej sukience. - Co? Caim skinął w stronę frontowych drzwi, w których stanęła Josey. Przy zamkniętych okiennicach i dymiących lampach w Winorośli panował półmrok. Każdy, kto wchodził, zatrzymywał się na chwilę na progu, by przyzwyczaić wzrok. To był dobry sposób, by przytrzymać nowych gości - jeden z powodów, dla których Caim lubił tę karczmę. Drugim było to, że Matka nigdy nie chrzciła wina. Jak powiedział w domu Madame Sanyi, sama sukienka nie wystarczała jeszcze jako

przebranie, ale teraz nawet rodzony ojciec, gdyby żył, nie rozpoznałby Josey. Włosy zabarwili jej henną i rumiankiem, co w efekcie dało nietypowy, ale całkiem atrakcyjny, odcień czerwonawego złota. Fryzurę ułożono w zaprzeczający prawu grawitacji kształt, który odwracał wzrok od twarzy dziewczyny. Ta pozostała niezmieniona poza jednym zalotnym pieprzykiem na lewym policzku. - Jak chcesz, skarbie - odpowiedziała Matka, przyglądając się dziewczynie. - Przyniosę ci piwo. Podczas gdy Pani Henninger kołysząc biodrami zmierzała do baru, Caim obserwował Josey, rozglądającą się po pomieszczeniu. Kira i Madame Sanya próbowały udzielić jej paru wskazówek, jak powinna się zachowywać jako ulicznica, co Caim obserwował z dużym rozbawieniem, dopóki nie wygoniły go z pokoju. Gdy Josey wyłoniła się z niego godzinę później, zrobiona na kurtyzanę, był szczerze zaskoczony. Po drodze do winiarni szła kawałek przed nim i doskonale radziła sobie z nową rolą. Kit była wściekła, co było oczywiste. Przez całą drogę narzekała, zarzucając Caima tysiącem powodów, dla których powinien przestać się narażać teraz, póki jego głowa jeszcze tkwiła na swoim miejscu i uciekać z miasta w jakieś spokojniejsze strony. - Nie daj się oszukać tej ślicznej twarzyczce - mówiła. - I nie myśl, że nie zauważyłam, jak na nią patrzysz! Ona cię wykorzystuje. Zostawi cię na lodzie przy pierwszej okazji. Wysłuchiwał tej tyrady przez całą drogę do Dzielnicy Kupieckiej, aż w końcu stracił cierpliwość i wymamrotał kilka niemiłych słów o wścibskich duchach pozieleniałych z zazdrości. - W porządku! - odpowiedziała. - Widzę, że podjąłeś decyzję. Po tych słowach zniknęła w chmurze błyszczącego srebrnego pyłu i od tej pory jej nie widział. Teraz żałował swoich słów. Nie miał tak wielu przyjaciół, by móc sobie pozwolić na to, żeby ją stracić, ale wiedział, że Kit wróci, gdy tylko się uspokoi. Miał nadzieję, że nastąpi to raczej prędzej niż później. Obserwując Josey kręcącą się po izbie i krążącą przy zajętych stolikach, miał wrażenie, że podoba jej się ta przebieranka. Zmienił zdanie, kiedy zwróciła się w jego stronę i przeszyła go jadowitym spojrzeniem. Na szczęście Matka pojawiła się w samą porę, by go uratować. Wręczając jej podwójną zapłatę za piwo i do tego znaczny napiwek za niedogodności, złowił spojrzenie Josey i skinął w stronę jednego z niedalekich stolików. Powoli przeszła przez izbę i z gracją opadła na krzesło. Usiadła najpierw dumnie wyprostowana, jak prawdziwa dama, ale widząc jego minę przyjęła bardziej niedbałą pozę, wypychając biodra do przodu i wyciągając przed siebie nogi. Wypisz wymaluj zmęczona prostytutka. Matka unikała spoglądania w stronę dziewczyny, ale wszystkie pozostałe oczy w pomieszczeniu śledziły każdy jej ruch. O to dokładnie chodziło Caimowi. Dopóki będą się ślinić do powabnej dziwki, nie zauważą szlachcianki kryjącej się za tą maską. Odgłos otwieranych drzwi ponownie skierował wzrok Caima w stronę wejścia. Odetchnął z pewną ulgą na widok Huberta. Biorąc pod uwagę, że po ich ostatnim spotkaniu tutaj obaj musieli uciekać, Caim obawiał się, że młodzieniec się nie pojawi. Dał mu znak. Hubert podszedł. Uśmiechnął się szeroko na widok jego przebrania. - Wracasz do korzeni, Caim? - zapytał, siadając. - Czy może powinienem używać twojego prawdziwego imienia? Caim odstawił w połowie opróżniony kufel. - Tu jest dosyć bezpiecznie, ale próbuję zatrzeć ślady.

- Nieco mnie zaskoczyła twoja wiadomość. Sądziłem, że skończyłeś z nami. Czemu zawdzięczam tę przyjemność? - Mathias nie żyje. Uśmiech zniknął z twarzy Huberta. - Co się stało? - Ktoś dał mi lipne zlecenie, a potem załatwił Mata, żebym nie mógł wrócić do niego po wyjaśnienia. A teraz ściga też mnie. I moją przyjaciółkę. - Przyjaciółkę? Caim skinął nieznacznie w stronę Josey. Siedziała wystarczająco blisko, by móc słyszeć ich rozmowę, a jednocześnie nie sprawiać wrażenia, że ma z tym cokolwiek wspólnego. Otaksowała Huberta spojrzeniem, po czym odwróciła wzrok, ziewając ze znudzenia. - Hubercie - powiedział Caim. - Poznaj Josephine. - Jest urocza. - Hubert uniósł brew. - To twoja przyjaciółka czy… przyjaciółka? Uśmiech Josey zmienił się we wściekły grymas, który próbowała ukryć, udając, że przygląda się swoim paznokciom. - Uważaj - ostrzegł go Caim. - Ona gryzie. Hubert uniósł kapelusz, pozdrawiając Josey, a może wszystkich w pomieszczeniu. - Jestem zaszczycony, pani. Hubert Vassili. Josey zmarszczyła brwi. - Vassili? - szepnęła samym kącikiem ust. Hubert skinął. - Bez wątpienia słyszałaś o moim ojcu, arcykapłanie. Josey gwałtownie wciągnęła powietrze. Caim rozejrzał się po izbie. Mało kto w tych czasach miał odwagę mówić głośno o Radzie Elektorów. Słyszało się o ludziach, którzy znikali w niejasnych okolicznościach po tym, jak wyrazili niezadowolenie z edyktów Rady. - Nie masz powodów do obaw, pani. - Hubert pogładził niebieskie pióro swego kapelusza. - Pomimo stanowiska, jakie piastuje mój ojciec, jestem zaprzysiężonym wrogiem teokracji, która trzyma w pętach nasze wspaniałe miasto. Zamówił coś do picia, zanim znów zwrócił się do Caima. - Powiedz, czy to ty stoisz za tymi pogrzebami w Górnym Mieście? Caim odpowiedział swoją najlepsza pokerową miną. - Nie. - Ach, to bez znaczenia. Rozumiem więc, że masz problem, którego rozwiązanie wymaga mojej pomocy. Niech zgadnę. Przyjaciółka ma zazdrosnego męża? - Niezupełnie. - Zazdrosnego alfonsa? Uśmiech Josey zamienił się w wymuszony grymas, gdy jeden z klientów podszedł do niej zawadiackim krokiem, szczerząc się lubieżnie. Caim sięgnął za plecy, ale Josey odesłała jegomościa lekceważącym gestem dłoni. Nie całkiem pasowało to do jej roli, ale zadziałało. Mężczyzna wrócił do swojego stolika z ponurą miną. Matka posłała Caimowi równie niezadowolone spojrzenie, podchodząc, by pocieszyć odrzuconego kochanka świeżym dzbanem piwa. Caim zrozumiał komunikat. Matka nie życzyła sobie żadnych kłopotów. Musiał pospieszyć się ze swoimi sprawami. - Próbuję kogoś znaleźć. Urzędnika, być może na wysokim stanowisku. - Przedstawił Hubertowi krótki opis człowieka, którego Josey widziała w gabinecie swojego ojca,

wspominając zwłaszcza o znaku wyszytym na jego piersi. - Skrzyżowane klucze? - upewnił się Hubert. Tymczasem podano mu jego wino. - To oznacza kogoś ze skarbca Kościoła. Z tego, co mówisz, stawiałbym na Ozmonda Parmiana. Jest sekretarzem strażnika Świętych Kufrów. Caim trawił przez chwilę tę informację. - Masz jakiś pomysł, o czym mógł rozmawiać z emerytowanym egzarchą kilka godzin przed tym, jak starca zabito? Hubert skosztował wina i skrzywił się. - Mówisz o earlu Frenigu. Caim skinął głową tak ostrożnie, że ledwie dało się to zauważyć. - Ho ho! Caimie, wlazłeś w prawdziwe gniazdo szerszeni, co? Stary Frenig był zamieszany w wiele interesujących spraw. Josey obróciła się na krześle. - Jeśli sugerujesz, że miał cokolwiek wspólnego z nieuczciwymi interesami, bardzo się mylisz, panie! Był… Caim uniósł dłoń. - Josey, ja się tym zajmę. Przyciągasz niepotrzebnie uwagę. Hubert przyjrzał się im obojgu. - Josey… Josephine. - Szeroko otworzył oczy. - Jak jejmość Josephine z domu Frenig? - Ta sama - odpowiedział Caim. - Teraz rozumiesz, na czym polega mój problem. Hubert odchylił się na krześle i podrapał po czole. - Być może lepiej od ciebie. Wpakowałeś się po uszy w tarapaty, przyjacielu. - Powiedz mi coś, czego nie wiem. Coś o tym Parmianie na przykład. Czy earl miał jakieś interesy z prałaturą? Josey wyprostowała się na krześle, ale Caim ją zignorował. Nie miał czasu na subtelności. W każdej chwili ktoś mógł ich nakryć. Nie łudził się, co by się stało, gdyby ich teraz złapano. Nigdy nie dotarłby do niesławnych lochów zamku Di Vecci. Jakiś nader wygodny wypadek zatuszowałby jego udział w całej tej sprawie. Josey pewnie nie przetrwałaby dużo dłużej. - W tym rzecz - wyjaśnił Hubert. - Frenig był znany jako przeciwnik Kościoła, jeden z ostatnich ludzi lojalnych wobec dawnego imperium. To dlatego odwołano go do Othiru. - On odszedł na emeryturę! - syknęła Josey wystarczająco głośno, by Matka niemal podskoczyła, przechodząc obok nich z tacą pełną kielichów. Hubert potrząsnął głową. - Proszę o wybaczenie, pani, ale to nie jest wersja, którą znam. Czerwonym nie podobały się pewne rzeczy, które mówił, więc usunęli go ze stanowiska. Miał do wyboru wrócić do Othiru, gdzie mieliby na niego oko albo zostać uznanym za wroga publicznego. - To nie ma żadnego sensu. Parmian ma perspektywy na wspaniałą karierę w administracji prałata. Nie zadawałby się z kimś takim jak Frenig. To by był dla niego wyrok śmierci, gdyby ktoś się o tym dowiedział. Caim rozejrzał się po pomieszczeniu. Tawerna wypełniała się, w miarę jak ludzie kończyli pracę na ten dzień i przychodzili poszukać pocieszenia w kubku wina. - Musimy znaleźć tego człowieka. On wie coś o śmierci earla. - Mogę w tym pomóc - zaoferował Hubert. - Skontaktuję się z kilkoma znajomymi i ustawimy spotkanie.

- Czy pan Parmian dowie się o tym spotkaniu? Hubert dopił wino i wstał, zamiatając połą swego obszytego jedwabiem płaszcza. - Dopiero, gdy będzie za późno. - Dobrze. Możesz przesłać mi wiadomość do Madame Sanyi. Caim skinął do Josey, wstał i pokuśtykał do drzwi. Dziewczyna podążyła za nim. Przed Winoroślą zebrał się tłum. Ludzie z zapalonymi świecami i kadzidłami maszerowali ulicą. Po chwili Caim zauważył trumny: sześć skrzyń z surowych sosnowych desek. Naciągnął wytarty kaptur na twarz i skierował Josey w boczną alejkę, z dala od procesji. Ból w boku doskwierał mu coraz mocniej. Nie wprawiało go to w dobry nastrój. Dłonie świerzbiały go i niemal same sięgały ku rękojeściom noży. Prawie żałował, że nie ma przed nim oddziału żołnierzy w czerwonych mundurach. Niebo było czyste; jedyną skazę na jego błękitnej doskonałości stanowiły dymy miejskich kominów. Czuł jednak, że nadciąga burza. Przyglądał się twarzy każdego przechodnia i zaglądał w każdą przecznicę, spodziewając się zasadzki. Tylko odgłos miękkich kroków Josey za jego plecami sprawiał, że nie roztopił się w mrocznych zaułkach miasta. Kuśtykał więc dalej, ale jego niepokój narastał. Zanim zobaczyli jaskrawe światła domu rozpusty, jego nerwy były w strzępach. Musiał przyznać, jakkolwiek niechętnie, że brakowało mu Kit. Gdziekolwiek była, miał nadzieję, że nic jej nie jest. Obszedł budynek, by dostać się do tylnych drzwi. Przedzierając się pomiędzy kupami błota i odpadków, jeszcze mocniej naciągnął kaptur. Słońce zanurzało się za horyzontem. Nadchodząca noc jakoś nie wydawała mu się już przyjazna. Krok, stuk, szur.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Caim zacierał ręce, stojąc w ciemnym zaułku i próbując nie zwracać uwagi na chłód. Od zatoki wiał zimny południowy wiatr, skłaniając mieszkańców lepszych dzielnic do wcześniejszego powrotu do domu. W mieszkaniach Górnego Miasta rodziny zbierały się do wspólnego posiłku, a szyby rumieniły się od ognia w kominkach. Caim przeklinał ich wszystkich razem i każdego z osobna za wygodnictwo i żałował, że nie wziął ze sobą czegoś ciepłego do picia. - Jest lodowato. - Josey kuliła się obok niego w długim wełnianym płaszczu, również pożyczonym od Madame Sanyi. Pod spodem zastąpiła suknię chłopięcą tuniką, która niezbyt dobrze na nią pasowała. Nos i usta okryła lnianym szalem. Wyglądała jak drobny rozbójnik, co bardzo bawiło Caima. Hubert chuchnął na złożone dłonie i przytaknął. Miał na twarzy maskę, oczywiście niebieską, i czuć było od niego whiskey. - Rześko i przyjemnie. To dobry wieczór, żeby się zabawić. Caim skrzywił się. Nie tak wyobrażał sobie zabawę. To był tylko interes, przyziemny i brudny. Zamierzał zdobyć dzisiaj jakieś odpowiedzi, nawet jeżeli to miało oznaczać pokazanie Josey mniej przyjemnej strony jego fachu. Nie było czasu na uprzejmości. Takim bądź innym sposobem wydobędzie od Ozmonda Parmiana to, czego potrzebuje. Wyglądając za róg, po raz setny pożałował, że nie był milszy dla Kit. Wiedział, że wróci za dzień albo za miesiąc, gdy tylko znudzi się jej samotna włóczęga po bezdrożach świata. Zawsze wracała. Kiedyś pomyślał nawet, że za bardzo była w nim zakochana, żeby móc zostawić go na długo. Teraz już nie był tego taki pewien. Ich relacje stały się napięte w wyniku ostatnich wydarzeń, a obecność Josey również nie pomagała tego poukładać. Caim nie rozumiał, jakie to miało znaczenie. Kit sprawiała wrażenie zazdrosnej, ale przecież była bezcielesnym duchem, wolnym od trosk i zmartwień fizycznego świata. Czasem jednak zadziwiała go dokładnie tak samo jak kobiety z krwi i kości. Na ulicach u stóp Wzgórza Sabińskiego panowała cisza, przerywana tylko z rzadka okrzykami bawiącej się młodzieży, ale Caim nie mógł pozbyć się uczucia niepokoju. Jakby ktoś go obserwował. Hubert przyprowadził ze sobą kilku „przyjaciół”. Jeden przyczaił się w bramie po drugiej stronie bulwaru. Od czasu do czasu jego pozycję zdradzał czerwonawy blask przypuszczalnie krzesał iskry z hubki, żeby ogrzać dłonie. Caim wypuścił z ust obłok białej pary. Amatorzy. - Na ile można polegać na tych ludziach? - zapytał. Hubert wzruszył ramionami, unosząc i opuszczając sztywny kołnierz kurtki. - To są wszystko ludzie oddani naszej sprawie, poradzą sobie w bójce z pałką i nożem, ale nie mają szans z żołnierzami. - Nie sądzę, żeby do tego doszło. - Mówiłeś, że zamierzamy tylko porozmawiać z tym człowiekiem - wtrąciła się Josey. Ostry gwizd uratował Caima przed koniecznością odpowiedzi. - To sygnał - powiedział Hubert. - Idzie. Caim sięgnął pod płaszcz i poluzował noże w pochwach. Miał nadzieję, że Josey ma rację. Chciał odpowiedzi, a nie trupów, ale w tym mieście kto nie przygotowywał się na

najgorsze, już był martwy. Ona też musi się tego prędzej czy później nauczyć. Na końcu ulicy stała brama; pamiątka z czasów, gdy Othir był znacznie mniejszy. Szeroki łuk z surowych cegieł obejmował brązowe skrzydła. Pomiędzy nimi pojawiło się migotliwe światło, a potem odgłos kroków. Gdy światło zbliżyło się, Caim dostrzegł dwie postaci. Pachołek w białej tunice trzymał na kiju latarnię i oświetlał drogę chudemu człowiekowi w długim szarym płaszczu. Stukocząc obcasami po bruku, zbliżali się do skrzyżowania, na którym czekała zasadzka. Hubert poruszył się, ale Caim złapał go za rękaw. - Jeszcze nie. - Przepraszam - odparł młody szlachcic. - Zawsze robię się trochę nerwowy przed akcją. Caim spojrzał na Josey. - Czy to on? Dziewczyna przez chwilę przyglądała się mężczyźnie, po czym skinęła. - Tak, to był on. Caim poczekał, aż ich cel znalazł się na samym skrzyżowaniu. Gestem rozkazał Hubertowi i Josey zostać z tyłu, a sam wyślizgnął się z kryjówki. Kościelny urzędnik nawet go nie zauważył. Pachołek obejrzał się i zdążył cicho pisnąć, ale Caim był już tuż przy nich i w kolejnej sekundzie zacisnął ramię na szyi celu. Czubek noża przycisnął tuż pod jego uchem, na tyle mocno, by zwrócić jego uwagę, ale wystarczająco słabo, żeby nie pociekła krew. Sługa stał nieruchomo jak posąg, gapiąc się szeroko rozwartymi oczami. Gdy na jego policzek spadła czyjaś pięść, zamrugał tylko i upadł. Latarnia rozbiła się na bruku, a Hubert, z obnażonym rapierem, zaczął kopać leżącego chłopaka. Josey wyskoczyła z ciemności. Odepchnęła Huberta i schyliła się nad pachołkiem. - To tylko chłopiec. Pomóż mi go podnieść. Patrząc bezradnie na Caima, Hubert wsunął łokieć pod ramię chłopaka i pomógł Josey odprowadzić go w boczny zaułek. Caim dotarł tam pierwszy. Przycisnął swojego więźnia do ściany, przystawiając nóż do jego gardła. - Czy jesteś Ozmondem Parmianem, sekretarzem skarbnika? Mężczyzna zachował godną postawę. Był kilka cali wyższy od Caima, ale drobna budowa i opadające ramiona sprawiały, że wydawał się mniejszy. Na piersi jego kurtki wyraźnie rysował się symbol skrzyżowanych kluczy. Caim zauważył srebrny łańcuch pod jego kołnierzem i dwa złote pierścienie. Mężczyzna nie miał przy sobie broni, nawet noża. - Nie mam zwyczaju odpowiadać ulicznym rzezimieszkom - powiedział. - Puść mnie. Hubert posadził pachołka pod ścianą. Josey uklękła przy nim i otarła rękawem płaszcza jego krwawiącą wargę. - Tak. - Hubert dyszał pod swoją maską. - To Ozmond we własnej osobie. - Czy my się znamy, panie? Caim odepchnął Huberta i ustawił się między nimi. Młodzieniec miał dobre chęci, ale jego obecność mogłaby tylko zaszkodzić. - Dlaczego odwiedziłeś earla Freniga dwa dni przed jego śmiercią? - Nie masz prawa mnie przesłuchiwać - odpowiedział Parmian. - Gwarantuję ci, straż… Caim nieco mocniej przycisnął nóż. - Straż jest w tej chwili zbyt daleko, a ta chwila to wszystko, co ci zostało, jeżeli mi nie odpowiesz. Dlaczego odwiedziłeś Freniga? Czy earl był zamieszany w jakaś intrygę?

- Dla kogo pracujesz? Kimkolwiek jesteś, zadbam o to, żebyś dostał więcej, jeżeli mnie wypuścisz. Caim przesunął nóż. Kropla krwi ściekła po gardle Parmiana. - Frenig nienawidził teokracji! - powiedział, prawie krzycząc. - Ciszej - upomniał go Caim. Parmian wziął głęboki oddech, ale na tyle płytki, by nie nadziać się na nóż. - Gdybyś znał nieboszczyka, wiedziałbyś, że to prawda. - Ja go znałam. - Josey stanęła przy Caimie. - Bardzo dobrze, w samej rzeczy. Masz rację. Gardził kościołem i tym, czym się stał, ale nie wygłaszał swych poglądów publicznie. Skąd go znałeś? Parmian przyjrzał się uważnie dziewczynie. - Nieboszczyk był przyjacielem rodziny. Znali się z moim ojcem wiele lat temu. Pomógł mi zdobyć moje stanowisko w skarbcu. To była towarzyska wizyta. - Z tego, co mi powiedziano - Caim zbliżył się i zniżył głos - to nie była bardzo towarzyska. Brzmiała raczej jak kłótnia. Parmian nie odpowiadał, więc przesunął nóż ku głównej arterii. - Tracę cierpliwość, panie Parmian. Coś w oczach mężczyzny zmieniło się. Ostatni bastion jego oporu upadł. Oparł się o ścianę. Caim odsunął nóż, żeby przypadkiem go nie zabić. - Chciałem go ostrzec. - Przed czym? Parmian uniósł wzrok. Jego oczy błyszczały. - Rada Elektorów zwróciła się przeciw niemu. - To nie ma sensu - powiedziała Josey. - Był na emeryturze i miał duże zasługi dla kraju. Dlaczego mieliby go zabić? Parmian zawahał się przez chwilę, ale Caim czubkiem noża pomógł mu się skupić. - Dowiedzieli się o jego działaniach. - Jakich działaniach? Parmian wziął kolejny głęboki oddech. - Earl Frenig był przywódcą sekretnego stowarzyszenia, które miało na celu przywrócić dawne imperium. *** Josey miała wrażenie, jakby potrącił ją dyliżans. Oparła się dłonią o ścianę, zapominając na chwilę o wilgoci i brudzie, które pokrywały cegły. - Mylisz się - wykrztusiła. - Mój… earl wycofał się z polityki, kiedy zrezygnował ze stanowiska. Parmian nie zauważył jej przejęzyczenia albo je zignorował. - Przykro mi, ale to prawda. Mój ojciec był członkiem tego samego stowarzyszenia przed śmiercią. Nie, nie, nie! Josey chciała temu zaprzeczyć, ale gdzieś w głębi wiedziała, że to prawda. W końcu sama to widziała. Hubert zagwizdał. - Nic dziwnego, że Rada go załatwiła. Mają dość kłopotów na ulicach i bez arystokratycznego spisku w imię dawnego reżimu.

- Zamknij się! - zawołała Josey zdecydowanie za głośno, ale było jej wszystko jedno. Odwróciła się gwałtownie, gdy Caim spojrzał na nią. Nie chciała, by ją teraz widział. Zimne, wielkie krople padały na jej twarz jak okruchy walącego się świata. Przed oczami miała ukrytą komnatę w rodzinnym domu, dokładnie tak jak ją zapamiętała przez te lata. Ludzie w kapturach, stojący w kręgu, uczestniczący w dziwacznym rytuale. Ich śpiewy dochodzące zza otchłani czasu. Jej dłoń powędrowała ku talizmanowi na piersi. Ojciec mówił, że to klucz do jego serca. Nigdy nie zastanawiała się zbytnio nad tym sentymentalnym podarkiem, ale to było coś więcej. Wiedziała teraz, czym naprawdę był ten klucz, jaki zamek otwierał. Głos Caima przerwał bieg jej myśli. - Więc byłeś ich szpiegiem. - Nie - odpowiedział Parmian. - Nigdy nie chciałem w tym brać udziału. Jestem tylko księgowym, jakkolwiek cenionym, ale widzę wszystko, co przechodzi przez biurko skarbnika, a wszystko, co dzieje się w mieście, w końcu pojawia się w skarbowych dokumentach. To my kontrolujemy finanse. Kiedy zauważyłem oznaki szykowanego zamachu, poszedłem ostrzec earla. Na pamięć mojego ojca, sądziłem, że tyle jestem mu winien. - Nie kupuję tego - powiedział Caim. - Po co wskrzeszać upadły reżim? W jakim celu? Cesarz i jego rodzina zginęli, kiedy Kościół objął władzę. - Byłem tylko dzieckiem - wtrącił Hubert. - Ale pamiętam to. Nazwali to egzekucją, ale to było morderstwo, ni mniej ni więcej. Każdy związany z rodziną cesarską został albo usunięty, albo zmuszony do deklaracji poparcia dla prałata. Głos Parmiana odzyskał nieco wcześniejszej siły. - Kiedy rozmawiałem z earlem, powiedział, że zna pewien sekret, tajemnicę tak potężną, że jej ujawnienie oznaczałoby upadek Kościoła. - Jaką tajemnicę? - wystrzeliła Josey, zanim uświadomiła sobie, co robi, ale musiała się dowiedzieć. Parmian potrząsnął głową. - Nie powiedział mi. Twierdził, że będzie bezpieczniej, jeżeli zachowa ją dla siebie, dopóki nie przyjdzie właściwy czas. To są jego słowa. - Co jeszcze? Urzędnik uniósł otwarte dłonie, ale opuścił je, gdy Caim docisnął nóż. - To wszystko. Namawiałem earla, by wyjechał z Othi-ru najszybciej jak to możliwe. - Co o tym myślisz, Caim? - zapytał Hubert. Parmian poruszył się. - Ty jesteś Caim? Ten, którego szukają? - Spojrzał na Josey. Więc ty jesteś… Nocną ciszę przecięły gwizdy. Na pobliskim dachu ktoś krzyknął i ciężkie kroki zahuczały na bruku. Josey skuliła się, ale jej dreszcze nie miały nic wspólnego z zimnem. Nie mogła złapać tchu. Czuła się, jakby biegła tak szybko, że jej płuca zaraz eksplodują, ale nie ruszała się z miejsca. - Skończyliśmy - rzucił Caim do Huberta. - Zabieraj swoich ludzi i znikaj. - Pewnie. Idę zebrać resztę. Kiedy wieść o tym dotrze na ulice, wszystkie pięści podniosą się przeciw Czerwonym. Kiedy Hubert zniknął w ciemności, Caim odwrócił się do Parmiana. Mężczyzna

wyprostowała się, jakby spodziewał się najgorszego. - Co zamierzasz ze mną zrobić? Moja rodzina na pewno… Caim cofnął się. - Możesz iść. Parmian nie poruszył się. - Tak po prostu? Wiem, kim jesteś. Mogę sprawić, że każdy żołnierz w mieście, który ma dwie nogi, będzie cię szukał. Caim schował nóż. Gwizdy zbliżały się. - Nie słyszysz? Już mnie szukają. Idź do domu, Ozmondzie, i pomyśl, czy nie powinieneś posłuchać własnej rady. W mieście robi się gorąco. Będzie tu wkrótce bardzo niebezpiecznie, niezależnie od tego, po której jesteś stronie. Caim odwrócił się, ale Parmian go zatrzymał. Josey widziała, jak wiele różnych emocji ściera się na jego twarzy. Skrzywił się, potrząsnął lekko głową i w końcu poprzestał na zrezygnowanym spojrzeniu. - Poczekaj. Jest coś jeszcze. Spojrzał na Josey. - Rozkaz, by zabić earla przyszedł z samej góry. Lodowate palce zacisnęły się na gardle Josey. Nie mogła oddychać. Co znaczy z samej góry? Od hierarchów kościoła? Od samego prałata? Zabili Ojca, a teraz chcą zabić też mnie. Zadrżała, wciąż nie mogąc złapać tchu. Wtedy Caim otoczył ją ramieniem i powietrze znów wypełniło jej płuca. - Chodź. - Pociągnął ją za sobą. - Musimy się stąd wydostać. Josey oparła się o niego i poczuła na policzku jego ciepły oddech. Potrzebowała kontaktu, dotyku drugiej osoby. Miała wrażenie, że otaczają ją duchy. Obejrzała się przez ramię, ale noc zabrała już zaułek wraz z Parmianem. Dopiero teraz zauważyła, że pada deszcz. - Wiem - powiedziała. Pospiesznie przemierzali czarne, śliskie ulice. - Wiem, gdzie musimy iść po następnym element układanki. Caim spojrzał na nią zdumiony. Coś błysnęło w jego oczach, ale nie wiedziała, co. Fala ciepła wypełniła jej pierś, gdy uświadomiła sobie, że potrafi mu zaufać. Odwrócił twarz, czując, że się rumieni. Spojrzała w niebo, w deszcz i w mrok, w stronę szczytu Eskwilinu. - Muszę iść do domu.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Jakiś cień krył się na brzegu rzeki w poruszanej delikatną bryzą dżungli trzcin i tatarku. Po bezgwiezdnym niebie przewalały się ciemne masy srebrno-czarnych chmur. Gdzieś w mroku pohukiwała sowa, a z oddali wiatr niósł skowyt kojota. Pomiędzy sennymi zakolami Memniru, w miejscu, gdzie rzeka ocierała się o wysokie mury stolicy, wznosił się na nagiej skale zamek DiVecci. W słabym świetle księżyca jego białe blanki piętrzyły się nad wodą jak alabastrowe klify. Ze szczytów masywnych wież luźno zwisały sztandary. Z brzegiem łączył wyspę kamienny most, strzeżony na obu końcach przez strażnice obsadzone żołnierzami z Gwardii Prałata. Othiriańczycy nazywali go Mostem Łez z powodu tych wszystkich, którzy przekroczyli go i nigdy już nie wrócili, znikając w lochach pod zamkiem. Cień nie potrzebował mostów. W jednej chwili stał na brzegu rzeki. W kolejnej pojawił się wewnątrz potężnego donżonu, w holu na najwyższym piętrze. Cień stanął i nasłuchiwał. Rytm zamku był powolny i równy, jak uderzenia serca wielkiej śpiącej bestii. Zakłócały go tylko nieszczęsne jęki potępieńców w głębokich katakumbach. Jeden ze strażników uniósł wzrok, gdy cień się zbliżył, ale za późno, by zareagować. Rój atramentowych kropelek opadł spod sufitu. Mężczyźni próbowali się odsunąć i krzyknąć, ale cienie owinęły obu ciasnym kokonem i z ich ust nie wydostał się żaden dźwięk. Drobne krople ciemności pożerały ich w ciszy. Cień przekroczył ponad konającymi ciałami i przeszedł przez drzwi. Ściany komnaty od podłogi aż po sufit zajęte były przez półki z księgami. Za żelazną furtką szerokiego paleniska trzaskały drwa. Wodny zegar na parapecie kominka odmierzał czas. Ponad nim stała plastyczna rzeźba przedstawiająca Proroka Prawdziwej Wiary. Wychudzony z głodu półbóg wisiał na stryczku z wyrazem niewiarygodnego cierpienia na pociągłej, zmęczonej twarzy. Szelest papieru zwrócił uwagę cienia na chudą dłoń, pokrytą starczymi plamami, która wyłoniła się zza oparcia miękkiego fotela, stojącego przy kominku. Przewróciła stronicę opasłego tomu, po czym znów zniknęła z pola widzenia. Levictus zdjął kaptur. Nikogo innego nie było w pokoju. Mroczne istotki, skończywszy swój posiłek, zebrały się u jego stóp. Zadrżał, gdy wspinały się po jego długim, czarnym płaszczu i znikały za pazuchą. W jego dłoni pojawił się nóż. Czekał na tę chwilę od wielu lat i chciał, żeby trwała. Pragnął nacieszyć się momentem, który pochłaniał jego myśli od tego dnia, tak dawno temu, kiedy uzbrojeni żołnierze przyszli do jego domu, zabrali jego bliskich i zamknęli ich w lochach pod tym właśnie zamkiem. Jego rodzice, oboje w starszym wieku i kiepskim zdrowiu, zmarli podczas tortur już pierwszej nocy. Brat przeżył tylko kilka dni dłużej. Levictus został sam. Z fotela odezwał się głos. Kiedyś był może silny sprawowaną władzą, ale czas uczynił go słabym i chwiejnym. - Gunter? Chłodno tu. Czy możesz przynieść jeszcze ciepłej brandy? Levictus podszedł do fotela. Zza oparcia wyłoniło się łyse czoło, a za nim załzawione oczy i szeroki nos. Nie próbował się ukryć; zmierzał prosto ku swojej ofierze. Obwisłe wargi starca ułożyły się w duże „o”, kiedy nóż uniósł się ponad nim. Ciemna powierzchnia ostrza pochłaniała światło ognia.

- Litości! - zawołał prałat. - Litości w imię Boga Wszechmocnego. Levictus nie miał litości. Nóż wszedł gładko w pomarszczone ciało. Szeroki strumień krwi popłynął po śnieżnobiałej szacie, spadając na księgę, która wypadła z konających dłoni. Blask płomieni kominka oświetlił wypisany złotem tytuł: Ogień i krew: krzewienie Prawdziwej Wiary na ziemiach północnych. Kiedy jego ofiara stoczyła się na podłogę, Levictus odchylił połę płaszcza i wyjął drewniane pudełko. Położył je na podłodze i ukląkł przy ciele prałata. Podczas gdy pracował, kałuża krwi rosła wokół niego. Kiedy skończył, wstał i schował swój łup. Przyjrzał się zwłokom leżącym u jego stóp. Archanioły nie przybyły na pomoc Jego Najwyższej Świątobliwości; pioruny nie uderzyły z nieba. Mimo swego majestatu, prałat umarł jak każdy inny człowiek, może nawet gorzej niż większość. Tyle była rzeczywiście warta potęga Prawdziwego Kościoła. Dziwne uczucie ogarnęło Levictusa, gdy tak stał nad swoją ofiarą. Coś zabrzęczało mu w uchu jak natarczywy owad. Wykonał gest dłońmi, wyszeptał cichą formułę i wrażenie odleciało na bezgłośnych skrzydłach. Podszedł do sekretarzyka pod ścianą i zaczął przeglądać jego zawartość, zrzucając na podłogę stosy pergaminowych listów. Jedną z kartek uniósł do światła. Jego oczy podążyły za linijkami starannego pisma aż ku niespodziance na dole, przypieczętowanej starym woskiem. Wsunął kartkę do kieszeni, po czym wszedł w przestrzeń między dwoma wysokimi regałami i zniknął. Pojawił się ponownie w mieście, przemykając sennymi ulicami, będąc niczym więcej, jak tylko kolejnym cieniem pod zasłoną nocy. *** Caim ciaśniej owinął się płaszczem, kucając na dachu. Na dole gęsta mgła okrywała ulicę przed rezydencją Frenigów. Wilgoć osadzała się na żelaznych kolcach na szczycie muru. Przynajmniej przestało padać. Josey siedziała obok niego. Złożyła ręce na podciągniętych kolanach i oparła podbródek o przedramię. Patrzył na nią w milczeniu, nie chcąc, by prysł czar jej urody. Po przesłuchaniu Parmiana dziewczyna nabrała przekonania, że odpowiedź na ich pytania znajduje się w domu jej ojca. Caim przedstawił wszystkie powody, dla których nie mogli wrócić na miejsce zbrodni - to nie było rozsądne, dom przypuszczalnie pozostawał strzeżony, to właśnie tam on sam spodziewałby się ich, gdyby stał za tą intrygą - ale jego argumenty nie sprostały jej nieugiętemu spojrzeniu. Nie wiedział do końca jak, ale udało jej się go przekonać. Podejrzewał nawet czary. Od tamtej chwili niewiele się odzywała. Siedziała tuż obok niego, ale mogła równie dobrze być oddalona o tysiące mil. Caim próbował postawić się na jej miejscu. Nie mogło jej być łatwo przyjąć do wiadomości, że jej ojciec był przywódcą rewolucyjnego sprzysiężenia. Dla niego to było proste. Żyjesz, a potem umierasz. Co zrobiłeś w międzyczasie, to twoja sprawa. Ale jak wiele spośród jego przekonań ukształtował ten bezlitosny świat, w który został rzucony, świat, który słabych i bezradnych miażdżył na proch pod swymi kołami? Czy myślałby o życiu tak cynicznie, gdyby jego własny los nie został naznaczony krwią i śmiercią? Westchnął i skupił się na pogrążonym w ciszy domu po drugiej stronie ulicy. Szacował, że siedzą tu od jakichś dwóch godzin. Zbliżał się świt. Jeżeli Josey nie zamierzała się rozmyślić,

musieli wejść teraz albo nie wchodzić wcale. Wyszeptał jej imię. Kiedy nie odpowiedziała, szturchnął ją w ramię. Zamrugała, jakby obudziła się właśnie z głębokiego snu. - Jesteś pewna, że chcesz to dzisiaj zrobić? - zapytał. - Możemy przyjść tu jutro. - Nie. - Wróciła spojrzeniem do ulicy pod nimi. Czy to stąd obserwowałeś nasz dom, zanim przyszedłeś zabić mojego ojca? Caim przełknął ślinę. Wolałby nie odpowiadać, ale uznał, że jest jej to winny. - Stąd i z kilku innych miejsc. - Wskazał płaski dach domu z brunatnego kamienia, zlokalizowanego dalej przy ulicy i kilka zaułków z dobrym widokiem na rezydencję. - Czy zabiłeś wielu ludzi? - Sporo. - Powiedz mi, jak to robisz. Jak udaje ci się zabijać ludzi dzień po dniu, bez żalu, bez emocji? Uniósł wzrok, przyglądając się kilku gwiazdom na zachmurzonym niebie, rozdzielonym połaciami ciemności. - Myślisz, że lubię to, co robię? Nie prosiłem o takie życie. - Więc dlaczego...? - Bo zabijanie to jedyne, w czym kiedykolwiek byłem dobry. - Sam czuł, że to nie jest odpowiedź, ale niech diabli porwą tę dziewczynę. Nic jej nie był winien; nic go nie obchodziło, co o nim myśli. - Ile miałeś lat, kiedy pierwszy raz… to zrobiłeś? Chmura przysłoniła księżyc, nie pozwalając mu zobaczyć miny Josey, ale wyczuł w mroku jej spojrzenie. - Nie jestem pewien. Piętnaście, może szesnaście. - Jak to się stało? - Przejeżdżałem przez jakąś dziurę w Michaii. Nie pamiętam nazwy. Nie wiedział, dlaczego właściwie kłamie. Miasteczko nazywało się Freehold. Wyglądało i śmierdziało jak każde inne osiedle pośród pylastych pól Michaii, nie było niczym więcej niż przystankiem, gdzie można było przepłukać gardło i może znaleźć jakąś kobietę przed dalszą drogą. - W każdym razie jacyś ludzie wszczęli bójkę w tawernie. Sprawa wymknęła się spod kontroli. Zanim się skończyło, zabiłem dwóch z nich. - Czyli się broniłeś. - Można to tak ująć. Potem musiałem uciekać, ale nauczyłem się czegoś. Zawsze znajdzie się ktoś, kto szuka kłopotów. Próbujesz ich unikać, kiedy tylko możesz, ale… - Ale i tak cię czasem dopadną - skończyła za niego. - Tak, cóż, teraz to po prostu moja praca, taka sama jak praca rzeźnika albo cieśli. Twarz Josey wyłoniła się z ciemności. Jej skóra błyszczała w świetle księżyca jak polerowana kość słoniowa. - Ale świnie i deski nie mają uczuć - powiedziała. - Ludzie mają. Każdy, kogo zabiłeś, miał rodzinę, która go kochała i która opłakiwała go, gdy odszedł. Caim poruszył drętwiejącą stopą. - To nie ma dla mnie znaczenia. Wykonuję zadanie i odbieram wypłatę.

- Czy nigdy nie chciałeś czegoś innego od życia? Czegoś bardziej istotnego? - Jak Hubert? Widziałaś jego ludzi w akcji. Banda sklepikarzy i pachołków garnących się do walki, której nie mogą wygrać. To nie dla mnie. - Dlaczego nie wstąpisz do armii? Umiesz walczyć. Mógłbyś dowodzić ludźmi. Nawet nie próbował ukryć wzgardy. - Dlaczego kiedy lord albo król każe ci zabijać, to jest szlachetne? Ale jeżeli robisz to we własnym interesie, to morderstwo. Wyjaśnij mi to. Coś błysnęło w oczach Josey. Czy to były łzy, czy tylko odblask światła w szmaragdowych tęczówkach? - Myślę, że się czegoś boisz. Cofnął się, jakby dźgnęła go nożem. Podciągnął nogi; podeszwy jego butów głośno zaszurały o twarde dachówki. - Boisz się i dlatego nie pozwalasz innym się do ciebie zbliżyć - ciągnęła Josey, nie dając mu szansy na odpowiedź. - Odpychasz ich, udajesz, że nic dla ciebie nie znaczą. Ale to nieprawda. Wyjrzał za krawędź dachu. - Nie masz pojęcia o mnie, ani o tym, co robię. - W porządku. Odsunęła się i zapadła w siebie jak kwiat zwijający płatki po zachodzie słońca. Przez chwilę brzmiała całkiem jak Kit, co uświadomiło mu, że bardzo tęskni za swoją przyjaciółką. Gdzie ona się podziała? - Słuchaj - zaczął. - Ja… Sięgnęła za kołnierz i wyciągnęła coś błyszczącego, złoty medalion w kształcie klucza. - Zatrzymaj to. Nie chcę zapłaty. - To nie jest zapłata. To rozwiązanie zagadki. - Jak to? Josey opowiedziała mu historię z dzieciństwa, o tym jak wpadła na tajemne spotkanie w piwnicy pod domem i jak ojciec dał jej ten talizman kilka lat później. - Nie zdawałam sobie sprawy z jego znaczenia - powiedziała. - Aż do dzisiaj. - Więc to prawda. Twój ojciec był przywódcą sekty. - Nie sekty. Tajemnego stowarzyszenia, które miało przywrócić dawne imperium. - Jednak wierzysz Parmianowi? Schowała naszyjnik. - Wiedziałam, że to prawda, gdy tylko o tym powiedział. - Więc przyszliśmy tutaj, żeby grzebać w tajnych piwnicach twojego tatusia? - Masz lepszy pomysł? Ktoś zabił mojego ojca z powodu tego, co wiedział. Musiał zostawić w tej komnacie jakąś wskazówkę. Był zapobiegliwym człowiekiem. Na pewno przewidział, że może umrzeć. - Dobrze. Jeżeli mamy to zrobić, ruszajmy. Mogę wprowadzić cię do środka. To nie powinien być problem. - Więc ty też w to wierzysz? - Wierzę, że musimy się dowiedzieć, o co chodzi. Potem, cóż, zobaczymy. Podprowadził Josey do rogu dachu i pokazał jej, gdzie ma umieścić stopy i dłonie. Dziewczyna szybko się uczyła. Po kilku minutach skradali się już na tyły rezydencji earla. Mgła, unosząca się tuż nad ziemią, głuszyła ich kroki. Okolica była cicha, wręcz nienaturalnie

spokojna. Caim żałował, że nie ma z nimi Kit, i przeklinał ją za jej upór. Ale ani żale, ani klątwy nie przywołały jej z powrotem. Musiał poradzić sobie sam. Ta myśl martwiła go bardziej niż mógłby się spodziewać. Dom wyglądał tak samo, jak tej nocy, kiedy Caim włamał się do niego po raz pierwszy. W ciemności jego wysokie ściany wydawały się zabraniać im wstępu. Tylna furt ka była zamknięta i zabezpieczona nowym łańcuchem. Caim podskoczył, złapał za krawędź muru i podciągnął się do góry. Upewniwszy się, że po drugiej stronie nie czyha żadna niespodzianka, wyciągnął rękę, by pomóc Josey. Pierwszy zeskoczył na drugą stronę i pomógł dziewczynie zejść. Kucnął i pociągnął ją za sobą, bacznie obserwując podwórko. Wydawało się, że rezydencja jest pusta; w żadnym oknie nie świeciło się światło. Najprawdopodobniej straż miejska zamknęła dom i zostawiła go. Wkrótce miał zostać zlicytowany, o ile nie pojawiłby się prawowity spadkobierca, a wrogowie Josey byli zdecydowani, by do tego nie dopuścić. Jeżeli to Rada Elektorów stała za zabójstwem jej ojca, to Caim miał przeciw sobie naprawdę potężnych przeciwników. A lista jego sojuszników była żałośnie krótka. Bez Kit i Mathiasa, miał jedynie Josey. I może Huberta. Z tymi nędznymi siłami miał stawić czoła najpotężniejszym ludziom w państwie i ich armiom. Pomimo tego, czuł się dziwnie podekscytowany. Gestem nakazał Josey iść za nim i razem przemknęli przez podwórko, które zdążyło trochę zarosnąć przez ostatnie kilka dni. Chwasty i trawy sięgały im do połowy łydek. Podeszli do tylnej ściany domu, ale Caim ominął drzwi. Nie wziął ze sobą liny i haka, ale uznał, że łatwo wespnie się na piętro. Jeżeli tylko znajdzie coś, co mógłby spuścić na dół, bez trudu wciągnie Josey na górę. Przyglądał się ścianie, szukając dobrych uchwytów, kiedy jego uszu dobiegł cichy trzask. Obrócił się i zobaczył, że Josey otwiera drzwi. - Czekaj! - szepnął, ale było zbyt późno. Skoczył, by stanąć przed nią, jednak drzwi otworzyły się już, głośno skrzypiąc. - Co…? - zaczęła. Uniósł palec, by ją uciszyć. Za drzwiami otwierała się pusta sień. Przejście na wprost prowadziło dalej do wnętrza domu. Caim wyciągnął noże. - O co chodzi? - szepnęła Josey ponad jego ramieniem. Spodziewasz się, że Trzeci Legion czeka na nas w przedpokoju? - Niezupełnie. - Wszędzie panowała cisza, ale to nie uspokoiło jego nerwów. - Ale ty też nie spodziewałaś się, że narzeczony twojej przyjaciółki każe cię utopić, prawda? Josey zamilkła. Trzymała się z tyłu, podczas gdy Caim powoli zapuszczał się głębiej w korytarz. Szybki zwiad w pokojach na parterze potwierdził jego przypuszczenia. Drzwi frontowe zamknięto na klucz, ale nie licząc kilku plam błota na dywanie, nie było żadnych śladów obecności kogokolwiek w ciągu ostatnich dni. - Gdzie są drzwi do piwnicy? Josey jednak podeszła do schodów prowadzących na wyższe piętra. Wbiła wzrok w ciemność. - Chcę pójść na górę. - Poczekaj. Nie możemy… - Muszę zobaczyć jego pokój. Caim syknął, ale nie protestował. Poszedł przodem po schodach na górę. Instynktownie

stąpał tak, by nie wydać żadnego dźwięku; irytowało go każde skrzypnięcie spowodowane krokami Josey. Dla jego uszu brzmiało to jak dzwony na alarm. Jeżeli ktokolwiek na nich czekał, miał dość czasu, żeby przygotować powitanie. Gdy znaleźli się na najwyższym piętrze, Josey minęła bez wahania pierwszych dwoje drzwi. Jedne prowadziły do pokoju służącej. Drugie - do przytulnej, urządzonej po kobiecemu sypialni. Widząc duże łóżko z koronkowym baldachimem i pościelą w pastelowe kolory, Caim domyślił się, że należała do Josey. Dziewczyna zatrzymała się przed wejściem do komnaty swojego ojca. Caim przypomniał sobie, jak stał w tym samym miejscu, przygotowując się do zabicia starca. Nie czuł się dobrze z tym wspomnieniem. Pomimo brutalnych słów, których użył wcześniej, nie mógł powiedzieć, że zupełnie odpowiadał mu kierunek, w jakim rozwinęło się jego życie. Kiedy myślał o swoich decyzjach z przeszłości, jedno wydawało mu się niewątpliwe. Owszem, padł ofiarą przemocy, ale każdy wybór, jakiego od tamtego dnia dokonał, należał do niego. Sam wybrał sobie takie życie. Żadne próby racjonalizacji nie mogły tego zmienić. Josey odsunęła zasuwkę i pchnęła drzwi. Caim stanął przy niej i razem z nią rozejrzał się po pokoju. Ciała zniknęły, ale poza tym pomieszczenie wyglądało tak samo jak trzy dni wcześniej. Na dywanie zostały ciemne plamy. Caim na nowo odegrał we wspomnieniach tę walkę, dopasowując każdą plamę do właściwego człowieka, aż w końcu jego spojrzenie padło na biurko i drobne krople pod fotelem. Josey zrobiła krok w tę stronę, po czym się zatrzymała. Caim poczuł wstyd ściskający go za gardło. Z tego właśnie miejsca zabiłby jej ojca. Zrobiłby to i odszedł, nie zważając na to, jakie znaczenie miałoby to dla tej kobiety, która teraz stała obok niego. Delikatnie złapał ją za ramię. - Musimy iść. Josey uniosła palce do ust i posłała pocałunek w stronę pustego fotela. Skinęła głową z determinacją i oboje wyszli z sypialni. Kiedy schodzili po schodach, Caim rzucał niespokojne spojrzenia na prawo i lewo, ale pod nieobecność jakiegokolwiek widocznego zagrożenia jego poziom adrenaliny opadał. Gdy wrócili na parter, Josey poprowadziła go przez kilka kolejnych pokojów do bocznego skrzydła domu. Sądząc po zatęchłym zapachu, tej części domu rzadko używano. Ściany długiego korytarza zdobiły obrazy, głównie portrety starszych mężczyzn i kobiet w strojach z minionych epok. Josey zatrzymała się na końcu korytarza przed wąską niszą o ścianach wyłożonych panelami. Nisza była pusta, ale bledsze prostokąty wskazywały, gdzie kiedyś wisiały obrazy. - To tutaj - powiedziała. - Drzwi były ukryte w jednej z tych ścian. Nigdy nie udało mi się ich potem znaleźć. Caim podszedł bliżej i obszukał niszę. Zastukał w każdą ścianę. Obito je czymś, przypuszczalnie korkiem. Podłoga wydawała się dość solidna. Schylał się właśnie, żeby ją sprawdzić, kiedy jego wzrok przyciągnęły podlużne rysy w jednym z paneli z różanego drzewa. Zastukał w niego palcem, ale nic się nie stało. Potem spróbował go przekręcić i deszczułka ustąpiła, odsłaniając w dolnej warstwie małą dziurkę. Dziurkę na klucz. Uśmiechnął się do Josey i stanął z boku. Dziewczyna podeszła ze złotym talizmanem w dłoni. Klucz bez trudu wślizgnął się w otwór. Kiedy go obróciła, kawałek ściany odsunął się z cichym klekotem. Caim wepchnął w szparę czubek noża i uchylił drzwiczki. Za nimi

znajdowały się drewniane schody, prowadzące w dół pomiędzy murami z masywnych kamieni. Na dole było ciemno, unosił się stamtąd zapach ziemi i pleśni. - Poczekaj tutaj - powiedział Caim i potruchtał z powrotem do salonu. Wziął stamtąd lampę i po chwili wrócił. Josey stała na szczycie schodów ze skrzyżowanymi ramionami, wpatrując się w mrok na dole. Stanął przy niej. - Gotowa? - Chyba tak. Caim? - Co? - Dziękuję. Skłonił się nieznacznie. - Chodźmy. Poszedł pierwszy, z lampą w lewej ręce i nożem w prawej. Schody były strome, a stopnie oddzielały nieregularne odstępy, prawie jakby powstały naturalnie. Ślady saletry biegły po ścianach jak stopiony wosk. Josey trzymała się tuż za nim. Chciał szepnąć, żeby trochę się odsunęła, ale ugryzł się w język. Dla niej to miejsce było pełne wspomnień, w większości strasznych i przykrych. Zresztą nie spodziewał się żadnych kłopotów. Drzwi wyglądały na nieużywane od lat. Schody prowadziły do dużej, okrągłej komnaty. Podwójnie sklepiony sufit zbudowano z rzędów kwadratowych kamieni. Na środku wisiał żyrandol z kutego żelaza. Gładkie ściany zdobiły freski w żywych kolorach, przedstawiające dwanaście postaci w niebieskich płaszczach z kapturami pod gwieździstym niebem. Każda z nich trzymała żółty sztylet w lewej dłoni i wyciągała przed siebie prawą, z której ciekła krew. Ich wzrok kierował się ku martwemu człowiekowi rozciągniętemu pod płonącym drzewem. Wszystko to było bardzo dziwne i zapewne symboliczne, ale Caim nie miał bladego pojęcia, co mogło znaczyć. - Przez tyle lat żyłaś w tym domu. - Ściany odbijały echo jego słów. - Nigdy nie podejrzewałaś, że jest tu takie miejsce? - Nie, mówiłam ci. Dla mnie to był tylko sen. Pod ścianami stały półki i szafki z księgami, zwojami, dziwnymi ozdobami i drobnymi przedmiotami. Wyglądało to jak wystawa wspomnień jakiegoś starego człowieka, pozbawiona jakiegokolwiek rozpoznawalnego porządku. - Jak dla mnie wygląda całkiem realnie. Podczas gdy Josey obchodziła komnatę dokoła, Caim stanął na środku, gdzie na posadzce z kamiennych płyt znajdował się malunek. Był to żółty lew z głową i skrzydłami orła na granatowym tle. Gryf, symbol dawnego imperium. Więc to była prawda. Caim zastanawiał się, co jeszcze Parmian powiedziałby im o tych spotkaniach, gdyby mocniej go przycisnął. Może nic. Wydawało się, że szczerze nie chciał mieć nic wspólnego ze spiskami swojego ojca. Sekrety starego earla przypuszczalnie trafiły do grobu wraz z nim. - Caim! Pospiesznie podszedł do Josey, która zatrzymała się przed jedną z szafek. Na najwyższej półce stał rząd glinianych tabliczek. Josey utkwiła wzrok w jednej z nich, na której namalowano dość wierny portret jej ojca, earla Freniga. - Wszystko w porządku? - Tak. - Jej głos brzmiał dziwnie, jakby mówiła do niego z wielkiej odległości. Przyjrzał się dokładniej tabliczkom. Dwanaście surowych twarzy odwzajemniło jego

spojrzenie, pośród nich były dwie kobiety. - Więc to są członkowie stowarzyszenia twojego ojca. Niewielu ludzi w porównaniu z potęgą Prawdziwego Kościoła. - Dwunastu członków. - Josey przebiegła palcami po brzegu półki. - Tyle samo co teokratów w Radzie Elektorów. Ojciec cenił równowagę. To było wręcz dziwne. Mówił, że trzeba wszystko utrzymać w należytym porządku. - Ciekawe, co się z nimi stało. Czy wciąż żyją? Czy Kościół…? - Za późno przypomniał sobie o losie jej ojca. - Ich uciszył? - skończyła za niego. - Nie chciałem… Położyła dłoń na jego przedramieniu. - W porządku. Nic nie szkodzi. Na pulpicie pod portretami spoczywała opasła księga, obita gładką skórą, przypuszczalnie owczą, zafarbowaną na kolor szafiru. Zmatowiałe srebrne ćwieki jaśniały w świetle lampy. Caim otworzył księgę. Pożółkłe strony pokrywało drobne pismo, naniesione czarnym atramentem. Alfabet był nimejski, ale nie rozumiał ani słowa. - To wygląda jak jakiś szyfr. Josey oderwała wzrok od portretu. - Nie znasz staronimejskiejo? - Nie. Co tu jest napisane? - To dziennik. Wygląda na charakter pisma mojego ojca. Tytuł brzmi „Dzień Rewolucji”. Przesunęła palcem po stronie. - „W tysiąc sto dwudziestym szóstym roku imperium spotkała się w tajemnicy koalicja dostojników i magnatów z oddalonych prowincji. Niezadowoleni z władzy sprawowanej przez cesarski dwór, w odpowiedzi na zagrożenie dla ich tytułów i ziem, ci ludzie zawiązali spisek, by obalić cesarza. Na różne sposoby, wliczając przekupstwo, szantaż i przynajmniej jedno znane zabójstwo urzędnika państwowego, wciągnięto do niego kluczowych dowódców wojskowych. To pierwsze zebranie miało miejsce w bazylice Św. Androsa w wolnym mieście Mecantia.” Spojrzała na Caima. - Spotkaniu przewodniczył Pretor Terentius Vassili, hrabia Leimond. - Arcykapłan Vassili. - Wygląda na to, że to miało miejsce zanim został członkiem Rady Elektorów i zanim Mecantia została włączona do imperium. Dalej mowa jest o tym, że przewrót się powiódł. Wojska koalicji pokonały cesarski garnizon i przejęły władzę w Othirze. Caim odstawił lampę na stół. - Myślałem, że to Kościół stał na czele rebelii przeciw cesarzowi. - Tak nam mówiono. Od tamtej pory prałat sprawuje nad Nimeą doczesną władzę, oprócz zwierzchnictwa duchowego. - Dla dobra ludu, bez wątpienia. Zmarszczyła brwi, nachylając się nad tekstem. - Posłuchaj tego: Po przewrocie Święte Bractwo zajęło pałac. Przywódcy koalicji zostali osądzeni przez kościelny sąd i straceni. Następnie oddelegowani urzędnicy Kościoła zajęli kluczowe stanowiska w rządzie narzuconym przez Radę i popieranym przez Bractwo. Każdego, kto protestował, więziono albo od razu zabijano, a jego majątek konfiskowano. Tu jest lista arystokratów, którzy przystąpił i do nowych władz, dzięki czemu pozwolono im zachowaj tytuły.

Odczytała listę. Caim mimowolnie zacisnął szczęki na dźwięk znajomego nazwiska: Reinard, diuk Ostergothu. Zaklął pod nosem. Mathias skrupulatne sprawdził wszystkie szczegóły zlecenia w Ostergocie? ze względu na wysoką pozycję celu. Przekonał Caima, że wszystko jest w porządku, ale to nie mógł być zbieg okoliczności. Ktoś pokierował nimi jak marionetkami. Mat, w co my się wpakowaliśmy ? Nagle naszła go pewna myśl. - Jaka była data tego Dnia Rewolucji? Josey wróciła do początku tekstu. - Piętnasty, miesiąca Maises, roku 1126. Siedemnaście lat temu. To była wiosna przed tym, jak zaatakowano majątek jego ojca. Kolejny zbieg okoliczności, czy może te wydarzenia były jakoś powiązane? Podczas gdy Kościół umacniał swoją władzę, w dalszych częściach imperium musiał panować chaos, kiedy przy jaźnie pomiędzy sąsiadami ustąpiły zadawnionym urazom, a drobne majątki ziemskie padły łupem latyfundystów, pragnących pomnożyć swe bogactwa i wolnych od strachu przed interwencją władz. Caim przygryzł język, czując falę chłodu, przechodzącą od kręgosłupa. Jego los był mocniej związany z tymi wydarzeniami niż kiedykolwiek sądził. Czuł, jak ogarnia go gniew. - Vassili ich oszukał - powiedział. - Przekonał tych arystokratów do buntu, a potem zdradził ich, gdy wykonali swoje zadanie. Kiedy zniknęli, Kościół mógł bez trudu przejąć władzę. Josey wyprostowała się. Jej twarz wyglądała blado w świetle lampy. - To przerażające. Pamiętam opowieści o tamtych dniach. Cesarz i cesarzowa zostali skazani za herezję i spaleni za swoje zbrodnie, razem z ich dziećmi. W Lykeionie jest straszny obraz, który to przedstawia. - Czy piszą tam coś jeszcze? - Jest też mowa o tym, że ród cesarski nie został wytępiony tak zupełnie, jak to przedstawiał Kościół. Jedno dziecko, najmłodsze, uciekło z pomocą lojalnych sług imperium. Córka cesarza... - Co? Wargi Josey drżały. Łzy zbierały się w jej oczach. - O co chodzi? - zapytał. Potrząsnęła głową, ale pierwsza łza zdążyła spłynąć na jej policzek. Jęknęła cicho. Caim mocniej zacisnął szczęki. Miał ochotę nią potrząsnąć. Zamiast tego położył dłoń na jej ramieniu. - To nic. Powiedz mi tylko, o co chodzi. Łamiącym się głosem przeczytała kolejny fragment: - Córkę cesarza, Josephine, wywiózł z miasta Artur Frenig earlHighavon, aby potem wychować ją jako własną i otoczyć opieką do czasu osiągnięcia pełnoletności. Caim spojrzał na Josey. Od początku miał wrażenie, że jest w niej coś szczególnego, coś więcej niż uroda i intelekt. Teraz wszystko miało sens. Zdumiał się nad odwagą człowieka, który zdecydował się wychować ją jako własną córkę. - Parmian miał rację - zauważył. - Jeżeli to wyjdzie na jaw wstrząśnie posadami Kościoła. - Nie - odpowiedziała Josey. Jej głos omal się nie załamał. - On jest moim ojcem. Moim ojcem.

Caim wyciągnął dłoń, ale opuścił ją, zanim dotknął dziewczyny. Dlaczego miałaby chcieć pocieszenia od niego? Zaskoczyła go jednak, sama rzucając się w jego ramiona. Poklepał ją po plecach, niepewny co ma robić, ale wyraźnie świadomy ciała, które się o niego opierało. - To ma sens - powiedział. - Frenig ogłosił, że jesteś jego córką, żeby chronić twoją tożsamość. Pozostał lojalny wobec imperium, ale kiedy polityka stała się zbyt niebezpieczna, odszedł na emeryturę i wrócił do Othiru, żeby założyć swoje tajne stowarzyszenie. I żeby czekać. - Na co? - Josey z trudem wcisnęła to pytanie pomiędzy kolejne fale szlochu. - Na to, aż dorośniesz, by upomnieć się o swoje prawa. Josey uniosła wzrok. Jej oczy były czerwone, ale cieple i jasne za zasłoną bólu. Pachniała intensywnie lawendą. Nachylił się, aż ich twarze znalazły się o kilka centymetrów od siebie. Nagle, jakby właśnie uświadomiła sobie, gdzie jest, Josey uwolniła się z jego uścisku i cofnęła o krok. - Więc wierzysz w to wszystko? - zapytała. - Wszystko do siebie pasuje, Josey. Czy może powinienem powiedzieć Wasza Wysokość albo Wasza Miłość? Nigdy nie jestem pewien, jak to ma być. - Przestań! - Twarz Josey przybrała kolor cynobru. Rozejrzał się po komnacie, przyglądając się regałom z dokumentami, obrazom, sztandarowi ze złotym gryfem. - Nie możesz temu zaprzeczyć. Frenig zginął, by chronić tę tajemnicę. Jesteś zaginioną dziedziczką cesarskiego rodu. - To interesujące. Ochrypły głos odbił się echem od ścian pomieszczenia, a na schodach zastukały ciężkie kroki. Caim obrócił się, wyciągając noże i przyjmując postawę obronną. - Tak. Naprawdę bardzo interesujące.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Caim odepchnął Josey do tyłu na widok oddziału mężczyzn, schodzących po stopniach. W dłoniach trzymali miecze i siekiery, a ich krokom towarzyszył chrzęst kolczug, ukrytych pod płaszczami Świętego Bractwa. Za żołnierzami pojawiła się znajoma twarz. Markus zamienił mundur na zbroję z gotowanej skóry. Wkroczył do komnaty z uniesionym mieczem, jak gdyby przewodził świątecznej paradzie, ale jego ludzie byli zdecydowani na prawdziwą akcję. Po zejściu ze schodów ustawili się w półksiężyc. Caim wyprostował się. Sześciu na jednego to nie była dobra sytuacja nawet dla niego, zwłaszcza z raną w boku i dziewczyną, którą musiał chronić. Zrobił krok do przodu, żeby znaleźć się między nią a przeciwnikami, ale Josey przesunęła się wraz z nim. - Nie mogliśmy się doczekać, kiedy się pojawicie - powiedział Markus. - Muszę przyznać, Caim… Caim, tak? Nie zaimponowałeś mi. Jak na tak groźnego zabójcę, nie grzeszysz wyobraźnią. - Co ty nie powiesz. Jak twoje gardło? Twarz prefekta poszarzała. Wymierzył ostrze miecza w pierś Caima. - Zanim skończymy, będziesz mnie błagał o szybką śmierć. - Markus - odezwała się Josey. - To jakieś szaleństwo. Czy miałeś coś wspólnego ze śmiercią mojego ojca? Markus zachichotał za murem swoich żołnierzy. - Coś? To ja ją zaaranżowałem, Josey. Żałuję tylko, że sam nie poderżnąłem mu gardła. Będę musiał zadowolić się zabiciem twojego kochasia. Caim wyciągnął rękę, by przytrzymać Josey. Obawiał się, że mogłaby w porywie gniewu rzucić się na obnażone ostrza, ale nie poruszyła się i patrzyła tylko na Markusa. Po jej policzkach spływały łzy. - Jesteś tylko nędznym tchórzem - wykrztusiła. - Nie zasługujesz na Anastasię, ani żadną inną kobietę. Powinni cię publicznie wychłostać i wygnać na pustkowie. Śmiech Markusa wypełnił komnatę. Jego ludzie tymczasem podchodzili coraz bliżej. Caim stał w pogotowiu, przyglądając się przeciwnikom. Strużka potu ciekła po skroni Brata ustawionego na lewym skraju. To był jego pierwszy cel. Potem ten wysoki z podbitym okiem. Caim nieznacznie przeniósł ciężar ciała. Wiedział, że ruszą na niego lada moment. Będzie miał ułamek sekundy na reakcję. Josey oparła się o jego plecy. - Wypuść nas, Markus. Nie jesteś złym człowiekiem. - Nie, nie tak złym jak twój przyjaciel - odpowiedział Markus. Ale wybrałem już stronę, po której stoję. Oboje musicie zginąć. Takie są moje rozkazy. - Elektorzy to banda zdrajców! Prefekt roześmiał się ponownie. - Och, to wzruszające! Myślisz, że przysłała mnie tutaj Rada? Josey, nic nie mogłoby być dalsze od prawdy. Służę teraz potężniejszej władzy. - Władzy pieniędzy, jak zgaduję. - Tak jest, suko. Nie sądzę, żebyś mogła coś o tym wiedzieć, ze swoimi wieczorowymi sukniami i błyskotkami. - Nie. - Caim obrócił się zdrowym bokiem do żołnierzy. - Nie nazywaj jej tak. Markus uśmiechał się ponad ostrzem miecza.

- Wydajesz się być nieco sztywny, przyjacielu. Nie tak gibki, jak na nabrzeżu. Albo w sypialni na górze. Więc strzał jednak trafił celu. Boli, co? - Podejdź bliżej i się przekonaj. Markus mlasnął językiem. Caim wyprzedził ich o ułamek sekundy. Skoczył do przodu tuż przed tym, jak Bracia się ruszyli. Ból przeszywał jego bok, ale wypchnął go ze świadomości. Przetoczył się przez lewe ramię i podniósł się za gardą pierwszego celu. Spocony żołnierz upadł na ziemię, krwawiąc z dziury w brzuchu i szramy na twarzy. Technika Caima nie była wyrafinowana. Skakał, obracał się, kucał i uderzał. Nóż w jego lewej dłoni rozciął ramię wysokiego żołnierza, podczas gdy drugim odepchnął cios mieczem i zmusił jego właściciela do cofnięcia się. Brat uniósł broń w obronnym geście, ale Caim ominął gardę dołem i wbił oba ostrza w arterię w udzie. Żołnierz krzyknął i upadł. Kiedy Caim obracał się, by stawić czoła pozostałym, poczuł spazm bólu w klatce piersiowej, jakby jego serce miało wybuchnąć. Wszędzie wokół niego błyszczały stalowe ostrza. Wycofał się przed ciosem miecza i kucnął, unikając kolejnego, ale osłabiony raną w boku nie poruszał się wystarczająco szybko. Jeden z przeciwników nadepnął ciężkim butem na jego kolano i Caim o mało nie upadł. Ostrze drugiego rozcięło rękaw jego koszuli. Caim Wyprowadził rozpaczliwą serię parad, by zyskać trochę dystansu. Kolejny cios otarł się o jego bark, wywołując jęk bólu. Jedna z olejnych lamp rozbiła się i za plecami Braci stanęła ściana ognia. Szczęśliwym zrządzeniem losu Markus Znalazł się po jej drugiej stronie. Caim dostrzegł w tym szansę. Rzucił się do przodu, przystępując do ataku. Jego noże cięły przez tkaninę i ciało. Krew tryskała na kamienną posadzkę. Następny Święty Brat krzyknął, kiedy jego miecz upadł na ziemię z dłonią wciąż obejmującą rękojeść. Caim nacierał na ostatnich dwóch, gdy z mroku wyłoniło się kolejne ostrze. Obrócił się, by stawić czoła Markusowi, który zaatakował go z furią, nie zważając na to, ¿e jego buty stoją w płomieniach. Caim uniknął serii ciosów na odlew, ale musiał cofnąć się o krok. Wyprowadził dwa sztychy, żeby zapewnić sobie więcej przestrzeni., ale 3tak prefekta przeważył szale. Nie miał szans obronić i siebie, i Josey. Zaczął się cofać z nieprzyjemnym uczuciem w trzewiach. Stracił przewagę. Za chwilę żołnierze się przegrupują i pokonają go bez trudu. Zaryzykował spojrzenie przez ramię w stronę Josey, która stała oparta o ścianę, z ozdobną włócznią przyciśniętą do piersi. Oboje zginą w tej cuchnącej piwnicy. Widok jej ciepłych zielonych oczu rozpalił go. Skurcz w piersi był jedynym ostrzeżeniem, zanim komnata pogrążyła się w całkowitej ciemności. Caim oparł się plecami o kamienną ścianę, cały zlany zimnym potem. Wiedział, co się stało, ale to nie powstrzymało dreszczu grozy. Cienie przybyły. Ale on ich nie wzywał. Krzyki, które wypełniły piwnicę, nie zostawiały żadnych wątpliwości. Dostrzegł coś kątem oka, jedynie na moment, ale to wystarczyło, by jego wnętrzności wywróciły się na drugą stronę. Lśniąca, mocarna istota przemierzała ciemność, ale jej potężne łapy uderzały o posadzkę bez żadnego dźwięku. Caim nie mógł oddychać; nie mógł się ruszyć, jego mięśnie zamieniły się w galaretę. Krzyk Josey wyrwał go z osłupienia. Przesunął się wzdłuż ściany, aż ją znalazł, przyciśniętą do regalu z księgami. Zadrżała, gdy jej dotknął i próbowała go odepchnąć. - To ja - syknął do jej ucha. - Musimy się stąd wydostać. Przycisnęła twarz do jego piersi. Uważając na ranny bok, Caim objął ją tak łagodnie, jak

tylko potrafił, jego wzrok przyzwyczajał się powoli do ciemności. Płomień z rozbitej lampy dogasał. Błysk metalu na środku pomieszczenia wskazywał mu, gdzie stoją pozostali przy życiu żołnierze. Nigdzie nie widział mrocznej bestii, ale wyczuwał jej obecność. Była jak wielka czarna fala, przewalająca się przez nocne morze. Miał tylko nadzieję, że skupi się na Braciach i zostawi w spokoju jego i Josey. Wciąż obejmując dziewczynę ramieniem, poprowadził ją wzdłuż ściany pomieszczenia. W wolnej dłoni trzymał w pogotowiu nóż, ale żołnierze byli zajęci poważniejszym zagrożeniem. Pomiędzy chórem ludzkich głosów ze środka sali dochodził bulgoczący pisk. Josey jęknęła, gdy podeszli do płonącej plamy oleju. Ogień był tak gorący, że Caim czuł go przez płaszcz i tunikę. - Zaufaj mi. - Podniósł ją, a ona zarzuciła mu ramiona na szyję. Przeniósł ją wąskim przejściem pomiędzy ogniem a ścianą. Żar parzył go w stopy. Prawie już ominęli płomienie, kiedy jakiś niewyraźny kształt pojawił się na ich drodze. Przez chwilę Caim obawiał się, że to mroczna bestia zwróciła się przeciw nim. Potem jednak z cienia wyłoniła się twarz Markusa i jego uniesiony miecz. Caim pochylił się i pobiegł do przodu. Wpadł prosto na Markusa. Impet uderzenia posłał prefekta prosto w zachłanne płomienie. Jego wrzaski dodały Caimowi skrzydeł, kiedy pędził w górę po nierównych stopniach, jakby sami władcy piekieł deptali mu po piętach. W połowie schodów ból w rannym boku zmusił go jednak do postawienia Josey. Przecisnęli się przez tajemne drzwi i Caim zatrzasnął je za nimi. Krzyki Świętych Braci na dole przykryła złowroga cisza. Kiedy wychodził z niszy, Josey przyciągnęła go do siebie w namiętnym uścisku. Przycisnęła swoje miękkie usta do jego ust tak mocno, że obawiał się, by nie rozcięła sobie wargi. Po tym wybuchu emocji stracił resztę sił i opadł w jej ramiona. Josey ruszyła korytarzem, na wpół prowadząc Caima, na wpół go niosąc. Reszta domu była pusta. Na szczęście, bo nie byłby w stanie więcej walczyć. Czuł się znacznie gorzej niż kiedykolwiek wcześniej po użyciu swoich mocy. Bolał go każdy kawałek ciała. Podczas gdy czekał, aż efekty miną, niespokojne myśli obijały się po jego głowie. Informacje o pochodzeniu Josey jeszcze nie całkiem do niego dotarły, ale odczuwał już, że jego nastawienie do niej się zmienia. Mimowolnie wyprostował się, idąc obok niej, ale gdy zdał sobie z tego sprawę, skrzywił się i przyjął znów bardziej niedbałą pozę. Opuścili dom przez tylne drzwi i przeszli przez podwórko. Z każdym krokiem ból przeszywał bok Caima. Przechodzenie przez mur było męczarnią, ale udało mu się to przetrwać. Kiedy odchodzili, nagły hałas u wylotu bocznej alejki sprawił, że uniósł noże, ale z uliczki wybiegło tylko małe kudłate zwierzę. Zacisnął palce na rękojeściach. Robił się nadpobudliwy. To była wina Josey. Dopóki jej nie poznał, był skutecznym i opanowanym zawodowcem. Teraz zamienił się w kłębek nerwów. - Co teraz zrobimy? - zapytała Josey, jakby odgadła, w jakim jest nastroju. Przed nimi w mroku ciągnęły się przykryte mgłą ulice. - Wracamy do Dolnego Miasta. - Znów do burdelu? Nuta oburzenia w jej głosie skłoniła go do uśmiechu pomimo bólu. Już zachowuje się jak księżniczka. - Nie od razu. Chcę wpaść do mojego mieszkania i zabrać parę rzeczy na zmianę. - Czekaj. - Zatrzymała się, więc też musiał się zatrzymać albo ją zostawić, czego nie chciał

robić. - Potrzebuję twojej pomocy. - Wyprostowała się i spojrzała mu w oczy. - Chcę, żebyś pomógł mi znaleźć ludzi odpowiedzialnych za śmierć mojego ojca… i mojej prawdziwej rodziny. Chcę, żebyś pomógł mi ich ukarać. Jej wzrok nie pozostawiał wątpliwości, że jest zdecydowana to zrobić. Sam znał to uczucie aż za dobrze. - Masz na myśli ich zabicie. - Jeżeli będzie taka potrzeba. Ktokolwiek za tym stoi, zabrał mi wszystko. Mojego ojca. Mój dom. Całe moje życie. Chcę, żeby zginęli. Pomóż mi, a oddam ci wszystko, co mam. Roześmiał się, chociaż zabrzmiało to bardziej jak char kot. - Masz na sobie pożyczone ciuchy i pożyczony płaszcz. Cały majątek, jaki twój ojciec mógł posiadać, został przypuszczalnie zajęty przez władze. Jesteś biedniejsza ode mnie. - Czego chcesz? Podszedł bliżej. Przez jej twarz przebiegł wyraz niepewności, ale nie spuściła wzroku. Caim czuł jeszcze na wargach smak jej pocałunku. - Co powiesz na pełne przebaczenie? Uśmiechnęła się. - Możemy o tym porozmawiać. - Można o tym rozmawiać? Wzięła go za rękę i skierowali się w stronę Dolnego Miasta. - O wszystkim można rozmawiać, Caim. Ale wiesz, co to znaczy, prawda? - Co takiego? - zapytał zaniepokojony. - To znaczy, że teraz walczysz za sprawę. Nie odpowiedział, ale przez chwilę dumał nad tymi słowami. Żadne z nich nie odezwało się podczas długiego spaceru. Uznał, że oboje mają dość problemów na głowie. On miał na pewno. Wspomnienie o istocie z piwnicy nie opuszczało go jak koszmarny sen. Czym ona była, do diabła, i dlaczego wciąż się pojawiała? Co ważniejsze, jak miał się jej pozbyć? Te pytania dręczyły go przez całą drogę na drugą stronę alei Procesji. Zanim jeszcze dotarli do Rynsztoka, wyczuł kłopoty. W powietrzu unosił się odór dymu i krwi. Na ulicach przed nimi panowało jakieś poruszenie. Musiał utorować Josey drogę przez tłum wylewający się z przecznicy. Ludzie z latarniami i prowizoryczną bronią ominęli ich i skręcili w kolejną ulicę. Echo ich krzyków odbijało się od fasad kamienic i wypełniało noc. - Śmierć prałatowi! - W górę miecze dla wolności! Szli dalej, zostawiając za plecami skandujący tłum. Caim nie zwalniał kroku, ale Josey go zatrzymała. - Może powinnyśmy pójść do pałacu? - Oszalałaś? - Jeżeli się pokażę i ogłoszę, kim jestem, ludzie mogą uznać mój tytuł do władzy. To by pozwoliło uniknąć rozlewu krwi. - A może zostaniesz pojmana i wylądujesz w lochu, zanim ktokolwiek usłyszy, kim jesteś. To samobójstwo. Słuchaj, sama o tym mówiłaś. Ci ludzie u władzy nie kierują się żadnymi zasadami poza własnym interesem. Musimy postępować ostrożnie. Nie znam się na polityce, ale jeżeli prałat i Rada Elektorów upadną z dnia na dzień, ktoś inny zajmie ich miejsce. I raczej nie odda go bez walki. Josey postukała ułamanym paznokciem w podbródek, ale nie kontynuowała dyskusji. Był

jej za to niezwykle wdzięczny. Nie miał już dzisiaj siły na żadne spory. Chciał tylko wrócić do domu i wyciągnąć się na kilka godzin we własnym łóżku. Rano wszystko będzie wyglądało inaczej. Skręcili z Bednarskiej i zatrzymali się. Przed nimi otwierało się piekło. Płomienie wznosiły się aż do nieba, a powietrze wypełniały chmury rozżarzonego popiołu. Może skręcili w złym miejscu. Rozejrzał się. Nie, to było tu. - Czy to...? - zapytała Josey. - Tak. Budynek, w którym znajdowało się jego mieszkanie, płonął. Tłum gapiów przyglądał się pożarowi. Niektórzy płakali; inni stali zafascynowani potęgą ognia, który zdawał się wznosić aż do gwiazd na niebie. Na miejscu znalazła się ekipa strażaków, ale ich wysiłki, choć bohaterskie, nie przyniosły efektu. Nie potrafili zatrzymać pożaru, skupili się więc na powstrzymaniu go od rozprzestrzeniania się. Caim zacisnął pięści. To nie był wypadek. Chociaż stan tej rudery aż prosił się o katastrofę, moment, w którym się zdarzyła, nie mógł być przypadkowy. To była wiadomość dla niego. Wiemy, gdzie mieszkasz i możemy cię dopaść, kiedy tylko zechcemy. Miał ochotę dźgnąć kogoś nożem, zmierzyć się z czymś uchwytnym. Zamiast tego mógł jedynie stać razem z innymi i patrzeć na ruinę miejsca, które było jego domem przez ostatnie trzy lata. Przyjrzał się twarzom, oświetlonym blaskiem ognia. Przyjście tutaj było błędem. Tak samo jak pójście do rezydencji. Wrogowie ciągle wyprzedzali ich o krok, czyhając na końcu każdej drogi. Musiał robić coś, czego nie będą się spodziewać; musiał zmienić i reguły gry. W przeciwnym razie prędzej lub później oboje ich czeka śmierć. Wtedy ją zobaczył. Dziewczynka siedziała niedaleko zgromadzonych ludzi, wyciągając chude nogi, które z trudem przykrywała postrzępiona sukienka. Cieknące łzy rysowały białe linie na jej pokrytych sadzą i brudem policzkach. Przed nią leżał stos zwęglonych ciał, przykrytych plandeką niczym drwa na opał. Jakiś człowiek wytoczył się z tłumu, niedogolony grubas o mętnym spojrzeniu. Podszedł do dziewczynki i, sapiąc głośno, złapał ją za ręce i podniósł. Czy to był jej ojciec, wujek czy alfons jej matki - to nie miało znaczenia. Coś nie pozwoliło Caimowi na to patrzeć. W trzech długich krokach przebył dzielącą ich odległość. Uderzył otwartą dłonią w nadgarstek mężczyzny, zmuszając go do puszczenia dziewczynki. Kolejny cios rękojeścią noża w skroń sprawił, że grubas upadł. Niektórzy ze zgromadzonych zaczęli się im przyglądać, ale Caim to zignorował. Nie zwracając uwagi na ból w boku, nachylił się nad leżącym mężczyzną i przytknął czubek noża do jego gardła. Jego dłoń zadrżała, ledwie zauważalnie, ale dla Ca ima to było jak trzęsienie ziemi. Nie panował nad swoimi emocjami. Chciał kogoś zabić tak bardzo, że mógłby to zrobić bez zastanowienia. I bez skrupułów. Dwie drobne ręce złapały go za nogę. Spojrzał w dół i zobaczył parę dużych brązowych oczu. Przypomniał sobie tę noc, dawno temu, kiedy widział, jak jego ojciec umiera. Dalej, bohaterze. Zniszcz też jej życie. Wsunął noże do pochew i podniósł dziewczynkę. Pisnęła najpierw, ale potem wtuliła twarz w jego ramię. - Ciii - szepnął. - Już po wszystkim. Josey czekała na końcu ulicy. Nic nie powiedziała, kie dy zabrał dziecko spod płonącego

budynku. Razem ruszyli wąskimi zaułkami Dolnego Miasta - trzy samotne duchy otulone ciemnością.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Caim przeciągał ostrze suete po gładkiej powierzchni otoczaka. Wsłuchany w szept stali, obrócił nóż i przeciągnął go raz jeszcze. Kiedy ostrze lśniło już jak fosforyzująca poświata, unosząca się nad bagnami w chłodny letni wieczór, odłożył nóż i zabrał się za drugi. Dziewczynka miała na imię Angela. Siedziała przy Mole w kuchni Madame Sanyi, pogrążona we śnie nad opróżnioną do połowy miską jabłek ze śmietaną. Umyta i w świeżej sukience wyglądała znacznie lepiej niż obdartus, którego znalazł przed płonącym budynkiem. Madame podeszła do niego w szlafroku, niosąc filiżankę ciepłej herbaty. - Pewnie, może tu zostać, Caim. To nie problem. Miałam tu już całe stada szkrabów i biorąc pod uwagę naturę interesu, zobaczę pewnie jeszcze niejednego. To znaczy, o ile będę jeszcze prowadziła jakiś interes. Caim przyjął filiżankę i skinął w podziękowaniu. - Nie idzie dobrze? - Gorzej niż kiedykolwiek. Parnipos przyniósł dzisiaj wieści. Podobno jacyś obywatele próbowali powstrzymać bandę Biczowników od spalenia karczmy przy Żytniej. Zwykli ludzie, ale nie odpuścili tym fanatykom, aż przybyło Bractwo. Razem czternaście trupów. Dzwony w kaplicy Septona dzwoniły całe popołudnie, a teraz mówią, że święty prałat nie żyje, niech Bóg da mu odpoczynek. - Zrobiła na piersi znak okręgu. - Ostatnio więcej ludzi przychodzi tutaj, żeby się ukryć w bezpiecznym miejscu, niż żeby skorzystać z naszych usług. Ale myślę, że będzie lepiej. Caim sięgnął pod tunikę i wyciągnął skórzaną sakiewkę. To były jego jedyne pieniądze. Resztę trzymał schowaną pod podłogą i w ścianach swojego mieszkania. - To za przyjęcie dziewczynki. Dopilnuj, żeby się uczyła. I nie chcę, żeby tu pracowała, Sanyo. Nigdy. Obiecasz mi to albo zabiorę ją gdzieś indziej. Madame ukryła sakiewkę pod połą szlafroka. - Obiecuję. Może latać na posyłki i gotować, dopóki nie podrośnie na tyle, żeby iść się uczyć. Znam odpowiedniego nauczyciela. Emerytowany profesor z uniwersytetu, prawdziwy naukowiec i gentleman. Nie, jej nic nie będzie, ale co z waszą dwójką? Chcesz na trochę dłużej zostać w pokoju Kiry? Caim spojrzał na Josey, siedzącą naprzeciw Angeli z głową ukrytą w ramionach. Ona też wyglądała niemal jak dziecko, pomimo plam krwi i sadzy na jej ubraniu. - Nie - powiedział. - Tu nie jest bezpiecznie, ani dla nas, ani dla ciebie. Ruszymy dalej. Sanya przyglądała mu się znad brzegu filiżanki. - Nie brzmi to, jakbyś miał zamiar wrócić. - Nigdy nie wiadomo, prawda? Podszedł do Josey i obudził ją delikatnym szturchnięciem. Spojrzała na niego rozkojarzonym wzrokiem. - Hmmm? - Czas na nas. Madame Sanya wyściskała oboje, zanim wypuściła ich tylnymi drzwiami. Na zewnątrz fiolet ostatniej godziny nocy ustępował już blaskowi świtu. Bure smugi przecinały niebo, zapowiadając kiepską pogodę. Caim poprowadził Josey przez drzwi w ogrodzeniu i dalej wąską uliczką za burdelem. Nie byli w dobrej sytuacji, łagodnie mówiąc. Nie mogli nikomu ufać, ani udać się w żadne

miejsce, w którym kiedyś bywali. Nawet jego tajne kryjówki, które miał w różnych spelunach w całym mieście, nie były bezpieczne. Był znany w półświatku i ktoś mógł go zauważyć. Przebrania nie mogły zapewnić im ochrony na zawsze, jeżeli zostaliby w mieście. Jedynym rozwiązaniem był wyjazd z Othiru. To nie był łatwy wybór. Josey oczywiście protestowała. Caim spróbował postawić się na jej miejscu i rozumiał, dlaczego nie chce wyjeżdżać. To był jej dom, jedyny, jaki znała, odkąd była małym dzieckiem. Ale musiał polegać na swoich instynktach, a te mówiły mu zdecydowanie, że jak długo Josey zostanie w Othirze, tak długo będzie o krok od wpadnięcia w kolejną pułapkę. Musiał więc zabrać ją do jedynego miejsca na świecie, w którym na pewno będzie bezpieczna. Josey nieco się rozbudziła, kiedy przystanęli pod sklepem świecarza przy ulicy Fafstalla. - Czy jesteś tego pewien? - zapytała o krok od wpadnięcia w kolejną pułapkę. Musiał więc zabrać ją do jedynego miejsca na świecie, w którym na pewno będzie bezpieczna. Josey nieco się rozbudziła, kiedy przystanęli pod sklepem świecarza przy ulicy Fafstalla. - Czy jesteś tego pewien? - zapytała. Caim spojrzał na ulicę. Ludzie wkrótce zaczną wychodzić z domów. Nie chciał, żeby ktoś zwrócił uwagę na dwie osoby, spieszące dokądś przed świtem. - Nie - odpowiedział. - Ale tego chcieliby twoi ojcowie. Obaj. - Wrócimy, gdy tylko będzie bezpiecznie, tak? - Jasne. - Poprzestał na tym. Czy w tym mieście jeszcze kiedyś w ogóle będzie bezpiecznie? - Chodźmy. Przemknęli na drugą stronę większej ulicy i zagłębili się w kolejną alejkę. Kiedy doszli do następnego rogu, o mało nie wpadli w sam środek ulicznej bitwy. Wśród starożytnych murów i ślepych zaułków Dolnego Miasta akustyka lubiła płatać figle. Caim nie słyszał odgłosów walki, dopóki nie znaleźli się tuż obok. Na środku zatłoczonej uliczki dwa tuziny milicjantów rekrutów ze wsi, sądząc po ich niekompletnych brązowych mundurach i prostych drewnianych pikach - próbowało powstrzymać napór tłumu. Wściekłe ‘ okrzyki z obu stron mieszały się z chrzęstem broni. W tłumie migały niebieskie szaliki, ale Caim nie zauważył nikogo znajomego. Pociągnął Josey w przeciwnym kierunku. Cztery przecznice dalej na wschód dziewczyna złapała go za nadgarstek, kiedy brudna ściana cmentarza nagle wyłoniła się z nocnej mgły. Kamienie były popękane i dziurawe jak stary ser, obrośnięte mchem i pędami bluszczu. Gdzieniegdzie walały się kawałki potłuczonych rzeźb. Górą muru biegł rząd pogiętych i pordzewiałych kolców z kutego żelaza. Kiedyś tego miejsca ostatniego spoczynku obywateli Othiru pilnował oddział straży, ale uznano to za zbędny wydatek. - Po co tu przyszliśmy? - zapytała. Skinął w stronę bramy, wiszącej krzywo na wypaczonych zawiasach. - Tędy wydostaniemy się z miasta. Ufasz mi? Wyprostowała się i skinęła. Caim otworzył zamek czubkiem noża. Skrzywił się na dźwięk pękającego mechanizmu. Zawiasy zaskrzypiały, kiedy pchnął jedno skrzydło bramy. Wprowadził Josey do środka i zatrzasnął bramę za sobą. Zamek był do niczego; pękł i nie nadawał się już do użytku. Jak długo potrwa, zanim ktoś to zauważy? Może nie ma tu dzisiaj nikogo oprócz nas. Jasne. Josey drżała. Caim objął ją ramieniem, po części, żeby dodać jej otuchy, a po części, żeby się nie potknęła. Powietrze na cmentarzu wypełniały mdławe miazmaty i opary. Strzępy mgły

wiły się po skąpej szarej trawie i wpadały do burzowych odpływów w Rzecznym Murze. Nie ryzykowali używania światła, ale Caim znał drogę. Prowadził ich krętymi ścieżkami pomiędzy rzędami nagrobków. Niektóre były tak stare, że napisów nie dało się odczytać. Dwanaście stuleci śmierci leżało pod ich stopami. Nie często o tym myślał, ale ostatnich kilka dni przypomniało mu o własnej śmiertelności w wyjątkowo dotkliwy sposób. Gdzie ja zostanę pochowany, kiedy przyjdzie mój czas? Czy porzucą moje zwłoki w jakimś zaułku, a potem wywiozą razem z resztą śmieci? Czy wrzucą do Memniru z kamieniem uwiązanym u szyi? Zatrzymał Josey przed starym mauzoleum blisko wschodniego skraju cmentarza. Litery, wyryte na kamiennym nadprożu ponad masywnymi brązowymi drzwiami, wyblakły przez lata, ale wciąż dawało się odczytać napis. Pieter Ereptos Ostatniemu uczciwemu człowiekowi w Othirze Jego wdzięczni bracia Caim uśmiechnął się; napis był żartem dla wtajemniczonych. Gdy nacisnął klamkę, na jego dłoni pozostały płaty złuszczonej śniedzi, ale drzwi otworzyły się bezgłośnie. Zawiasy utrzymywali w dobrym stanie liczni „bracia” zmarłego. Wciągnął Josey do środka. Jej dłoń była zimna i wilgotna. Uścisnął ją, by dodać jej otuchy i zamknął drzwi. W środku było ciemno jak w przysłowiowym grobie, ale udało mu się dostrzec kamienny parapet, na którym stało kilka przedmiotów. Znalazł krzemień i potarł go o żelazną płytę leżącą za nim, żeby wykrzesać iskrę. Po kilku próbach zapalił starą latarnię. Josey przywarła do niego, kiedy się obrócił. Większą część miejsca w krypcie zajmował masywny sarkofag na środku. Wykonano go z wielką dbałością o szczegóły. Na pokrywie z białego marmuru wyryto podobiznę mężczyzny w średnim wieku, odzianego w prosty, ale dobrze skrojony strój. Caim skierował na niego światło latarni. - Josey, poznaj brata Pietera. Zuch dziewczyna, nie bała się grobu. - Domyślam się, że to nie był naprawdę twój brat. - W pewnym sensie. Żaden Pieter Ereptos nie żył nigdy w Othirze ani nigdzie indziej, o ile Caimowi było wiadomo. Jakieś pięćdziesiąt lat temu pewni ludzie z przestępczego półświatka szukali bezpiecznej i sekretnej drogi, żeby przedostać się do miasta. Strażników u bram można było oczywiście przekupić, ale czynnik ludzki groził zawsze nagłymi atakami wyrzutów sumienia. Tak więc różni złodzieje, naciągacze, najemnicy i wszelkiej maści bandyci zrobili rzutkę, żeby umieścić fikcyjnego „brata” na cmentarzu. Noc po nocy, przez całe miesiące, przemycano do krypty robotników, wykonujących tajemne zadanie. Caim pogładził ozdobne kształty, wyrzeźbione na brzegach sarkofagu. Znalazł właściwy i nacisnął. Josey podskoczyła, gdy kamienna pokrywa odsunęła się na bok. Caim złapał ją za rękę i pociągnął bliżej. Tam, gdzie powinien znajdować się zgniły trup, wnętrze sarkofagu było puste. Schody prowadzące w dół znikały w ciemności. Intensywny zapach unosił się z jamy, ale nie był to zapach zgnilizny i rozkładu, a jedynie czystej, wilgotnej ziemi. - Chodź - powiedział Caim. Trzymając latarnię przed sobą, poprowadził dziewczynę w mrok na dole. ***

Ciskając bluźniercze klątwy, Vassili zrzucił z biurka sterty architektonicznych planów. Jakieś kroki zbliżały się do jego drzwi, ale rozsądnie zawróciły. Pozbawiony szansy, by wyładować na kimś swój gniew, opadł na podobny do tronu fotel przed biurkiem. Aromat drzewa sandałowego i ambry, unoszący się z kominka nie mógł ostudzić jego wściekłości. Był na placu budowy nowej katedry, pławiąc się w blasku swego geniuszu, przekutego w marmur, kiedy dosięgły go wieści o śmierci Benevolence’a. W pierwszym odruchu przeklął niebiosa za złe wyczucie czasu. Zatrząsł się prawdziwym gniewem dopiero, gdy przeczytał pierwsze raporty z DiVecci. Prałata zamordowano. Od razu stało się dla niego jasne, że zrobił to Levictus. Chodząc tam i z powrotem po gabinecie, Vassili uderzał jedną pięścią o drugą. Czy on miał go za głupca? Zabójca, którego ścigali, wciąż szalał na wolności i zaczął mordować elektorów, ludzi, na których głosy liczył, ale było zbyt wcześnie, by przejść do ostatniej fazy planu. To mogło wszystko zrujnować! Zatrzymał się z dłonią nad jedną z illmynijskich porcelanowych figurek. Może wcale nie było tak źle, jak się wydawało. Zabójstwa w Radzie komplikowały sprawę, ale nikt inny nie dysponował wystarczającą liczbą głosów, by wygrać wybory. To znaczyło, że wciąż miał przewagę. Jeżeli zadziała szybko i rozsądnie, jego plan wciąż może się powieść. Ale najpierw musiał przywołać do porządku tego drania Levictusa. Drugą rzeczą, jaką zrobił po powrocie do pałacu, było wezwanie czarownika. Nadszedł czas, by przypomnieć mu, który z nich był panem, a który sługą. Lampa na jego biurku zamigotała, jakby od nagłego powiewu. Okna były jednak zamknięte. Vassili obrócił się i cofnął o krok na widok chudej postaci, która pojawiła się za jego plecami. - Na krew Boga, człowieku. Co tutaj robisz? Podczas gdy arcykapłan próbował odzyskać dech, zabójca usiadł przy kominku. Vassili zacisnął pięści, ale zmusił się do zachowania spokoju. Ral wciąż miał przy pasie swój miecz z tą ostentacyjną srebrną rękojeścią. Nieudolność ochroniarzy tylko wzmogła jego gniew. - Znalazłeś ich? - zapytał. - Muszę mieć tę dziewczynę i tego człowieka… jak on się nazywa? Ral wyciągnął nóż i okręcił go w palcach. - Och, wciąż ich szukamy. Takie niebezpieczne narzędzia nie powinny się walać byle gdzie, żeby każdy mógł je zabrać. Vassili zmarszczył brew. To był inny Rai niż ten, z którym dotąd miał do czynienia. Usiadł za biurkiem. Rozważył wezwanie straży, ale zrezygnował z tego. - Do czego zmierzasz? - Spiskujesz z niebezpiecznymi ludźmi, Wasza Luminescencjo. Te plotki o wojnie na północy muszą doprowadzać cię do szaleństwa. - Ja nie… - Nie trudź się. - Rai sięgnął pod kurtkę i rzucił na biurko pergaminowy zwój. Vassili zesztywniał na widok pieczęci wyciśniętej w wosku. Jak to możliwe? Wszystkie tajne dokumenty trzymał pod kluczem. Po chwili jednak się domyślił. Levictus. Vassili wygładził front szaty, starając się odzyskać opanowanie. - Tak, mam pewne sprawy z kilkoma osobami w Kregocie. Co z tego? Otaczają nas obce potęgi, które pragną naszej zguby, od pogan w Arnosie po bezbożników w zachodnich

królestwach. Prałat akceptował użycie sekretnych metod w imię realizacji misji Kościoła. Na przykład zabójstw politycznych. Ral nie dał się nabrać. - Kontakty z Cieniem to świętokradztwo i zdrada. - Nie mów mi o świętokradztwie i zdradzie! Całe życie spędziłem w służbie Kościołowi. Po śmierci Immaculata to ja powinienem był zostać prałatem. Ja. Nie ten zramolały staruch, Benevolence. Twoje niepowodzenie może mnie zmusić do modyfikacji planu, ale tak czy inaczej to ja będę następnym prałatem. Ral zmarszczył czoło, jakby nad czymś się zastanawiał, oglądając jednocześnie wnętrze swoich dłoni. - Obawiam się, że plan rzeczywiście się zmienił. Widzisz, to nie Caim zabija twoich kolegów z Rady. Vassili złapał się biurka. - Każę cię przepędzić pod batogiem za twoje niepo… Język uwiązł mu w gardle, kiedy spojrzał w dół na błyszczącą rękojeść noża wystającą z jego piersi. To było dziwne uczucie, promieniujące z jego mostka; bardziej ucisk niż ból. Pod płaszczem poczuł ciepłą strużkę, ściekającą mu na brzuch i podbrzusze. Kolejna postać pojawiła się w pokoju. Levictus w czarnym płaszczu. Nicość odbijała się w ciemnej głębi oczu czarownika. Vassili próbował sięgnąć do swojego świętego medalionu, którego tamten zawsze się bał, ale ręce odmówiły mu posłuszeństwa. Jego ciało zrobiło się zbyt ciężkie; nie mógł się poruszyć. Spojrzał na Rala, który podniósł się fotela i stanął przy Levictusie. - Nie wiecie - szepnął, ledwie zdolny zebrać dość sił, oby mówić. W piersi odczuwał pulsujący ból. - Myślicie, że wygraliście, ale nie… Pokój zakręcił się wokół niego i nagle leżał na podłodze, patrząc w sufit. Drobne cienie przebiegały po kasetonach. Było ich tak wiele, że wyglądały niczym rój bezkształtnych czarnych korników, przeżerających ściany pałacu. Poczuł, że coś szarpnęło go za rękaw. Usłyszał szelest papierów. Ral przeglądał dokumenty na jego biurku. Spryciarz znalazł tajny schowek pod dolną szufladą, w którym Vassili chował tajemnice, za które warto było zabić. Teraz leżały obnażone, tak jak wkrótce leżeć będzie jego ciało, w białym całunie, złożone w kamiennym grobie. Miał nadzieję, że jego syn uhonoruje jego życzenia i sprawi mu mahoniową trumnę. Zawsze podobał mu się pobłysk tego ciemnego drewna. Czarownik nachylił się nad nim. Jakiś przedmiot znalazł się koło głowy Vassiliego - jasne drewniane pudełko. Wyglądało jak skrzynka na ofiary. Kiedy był mały, ojciec pozwalał mu wrzucać datki całej rodziny do skrzynki. Młody kapłan w ich parafii miał takie intensywne, przenikliwe oczy, które zawsze go obserwowały. Ból ustępował. Umieranie nie było takie ciężkie. Zaraz zamknie oczy i pogrąży się we śnie. W wiecznym śnie. Potrząsnęły nim jakieś silne dłonie. Gdzieś z oddali dobiegł go szczęk metalu. Vassili zdenerwował się, że ktoś zakłóca jego spokój. Był wysokim dostojnikiem Kościoła. Powinni odnosić się do niego z należnym szacunkiem, a nie rzucać nim jak rybą na targu. Levictus nachylił się niżej. Vassili słyszał jego miękkie jak puch słowa. - Benevolence zdradził mi swój ostatni sekret, kiedy umierał, starcze. Wiem, kto rozkazał aresztować moją rodzinę. Na piersi arcykapłana znalazł się pomięty kawałek pergaminu. Z dołu karty spozierała na niego jak złe oko rodowa pieczęć Vassilich. Chciał coś powiedzieć, ale z jego ust wydobył się

tylko suchy świst. Ostatni spazm oburzenia przeszył jego pierś, a potem ustał, pozostawiając go bezsilnego i pustego. Kroki oddalały się po zimnej posadzce. Ral odchodził. Levictus nucił coś cicho, wyciągając rękę w stronę Vassiliego. Czy to był życzliwy gest, wyraz współczucia dla konającego? Nie, jakiś mglisty kształt pojawił się w jego polu widzenia. Nóż o ostrzu tak czarnym jak księżyc w nowiu i zimniejszym niż głębiny morza o północy zbliżał się do niego. Bliżej… bliżej… bliżej… Ostatni pocałunek arcykapłana nie pochodził od jego kochanki ale od gorzkiej stali naznaczonego Cieniem ostrza. Krzyknął, ale nie było nikogo, kto mógłby go usłyszeć.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Caim kołysał się w rytm powolnego kroku kradzionego konia. To, po czym jechali, z trudem zasługiwało na miano drogi. Była to raczej wyżłobiona koleinami ścieżka, wijąca się pomiędzy polami brunatno-złotych zbóż, wypełniających wielki krajobraz Nimei. Równolegle do niej biegł kolosalny kamienny akwedukt o sypiących się przęsłach, pokrytych bluszczem. Sto lat temu niósł wodę do Othiru z purpurowych wzgórz, malujących się na horyzoncie. Obecnie stanowił pomnik skromnego plemienia, które sięgnęło po władzę nad światem. Ale nawet imperia w końcu umierają. Josey jechała obok niego na srokatym kucu; swym łagodnym temperamentem zwierzę przypominało jeźdźca. Odkąd opuścili Othir, Josey pogrążyła się w milczącej zadumie. Caim nie widział powodu, by wyrywać ją z tego sianu. Po przejściu przez podziemny tunel, prowadzący z grobu Pietera, wynurzyli się na zabudowanym ubogimi domkami podgrodziu na zachodnim brzegu Memniru. Caim wyzwolił parę koni z rzędem ze stajni przy karczmie i ruszyli w drogę jeszcze przed świtem. Było tylko jedno miejsce na świecie, gdzie mógł zostawić Josey bezpieczną, dopóki nie rozwiązał ich problemów I tylko jedna osoba, której mógł zaufać. Jechali na zachód, mijając senne wioski i samotne gospodarstwa. Z biegiem mil farmy i winnice powoli znikały i znaleźli się na pustkowiu. Caim jednak nie tracąc czujności. Chociaż od kilku godzin nie widzieli żywej duszy, nie mógł się pozbyć uczucia, że ktoś ich śledzi. Jego wyobraźnię drażniły niewidzialne zjawy. Nie wszystkie związane były z Othirem i tym, co tam się wydarzyło. I dalej na zachód jechali, tym mocniej zanurzał się w swoją przeszłość. Ziewnięcie przerwało poranną ciszę. Josey poruszyła się i przeciągnęła. Caim obserwował ją bez zażenowania. Ostatnich kilka dni wyraźnie się na niej odbiło; była szczuplejsza i bledsza niż kiedy widział ją po raz pierwszy. Wciąż jednak nie mógł odmówić jej odwagi. Dostrzegła jego spojrzenie. - Na co patrzysz? - Może powinniśmy o tym porozmawiać. - O czym? - zapytała, jednak zdradził ją rumieniec. - O tym, co się stało w domu twojego ojca, kiedy mnie pocałowałaś… - Byłam wstrząśnięta - rzuciła. - A ty stałeś jedną nogą w grobie. To był tylko moment słabości. - Słabości, co? Wbiła wzrok w drogę przed nimi. - To się więcej nie powtórzy. - Dobrze wiedzieć. Poprawił się w siodle. Zdążył się już odzwyczaić od jazdy konnej. Do wieczora będzie miał obolałe uda. Przed mini korony drzew mieniły się odcieniami brązu i złota ponad płaskimi polami. Jeszcze dalej rysował się łańcuch wzgórz, a za nimi piętrzyły się szare szczyty gór. Minęli stary kamień milowy. W połowie zakrywały go zarośla więc nie dało się odczytać podanego dystansu, ale Caim nie potrzebował tego. Na kamieniu przysiadł kardynał i obserwował mijających go podróżnych. Caim próbował sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz

widział jakiegoś ptaka poza brudnymi gołębiami tłocznego Othiru. - Gdzie właściwie jesteśmy? - zapytała Josey. - Dunmarrow. Stanęła w strzemionach, by się rozejrzeć. - Nigdy nie byłam tak daleko poza murami miasta, czy tu w ogóle mieszkają ludzie? - Nieliczni. A w każdym razie niewielu z nich chciałabyś spotkać. Wjeżdżamy na terytorium rozbójników. - Caim, czy jesteś pewien, że to dobry pomysł? Możemy zawrócić. W Othirze mogą się znaleźć ludzie, którzy nam pomogą. Strzelił lejcami. Jego wałach przetruchtał kilka menów zanim wrócił do swojego leniwego tempa. Josey dogoniła go po chwili. Jeździła konno z wyuczoną lekkością. - Ten człowiek, do którego jedziemy. On nam pomoże? Kto to jest? Twój nauczyciel? - Niezupełnie. Ale ufam mu, a ja nie ufam wielu ludziom. Ty też nie powinnaś. - W porządku. Więc gdzie on mieszka? Za tym lasem ? Ścieżka prowadziła przez zagajnik czerwonych klonów. Na ziemi tańczyły chłodne cienie. Caim dobrze znał te lasy. Zwiedził je wzdłuż i wszerz jako młody chłopak, Tu się chował, tu była jego twierdza, schronienie przed wspomnieniami, które nie chciały odejść, ale nigdy dotąd nie sądził, że tu jeszcze wróci. Pół mili dalej przy drodze pojawił się skromny dom. Caim zatrzymał wierzchowca. Niewiele się zmieniło, odkąd ostatni raz widział to miejsce. Strużka dymu unosiła się z ceglanego komina. Ściany zbudowano z grubo ciosanych kloców i pokryto gęstą plecionką. Dach stanowiła słomiana strzecha. - To tu? - zapytała Josey. - jak długo tu nie byłeś? - Bardzo długo. Ich konie zarżały, gdy zza rogu chatki wyłonił się muskularny mężczyzna. W jednej z ogromnych dłoni trzymał drewnianą siekierę z czarnym żelaznym ostrzem, a pod pachą niósł ładunek drew na opał. Wyglądał na trochę ponad pięćdziesiąt lat. Na sobie miał tkaną tunikę przewiązaną sznurem i spodnie z koźlej skóry. Jego twarz szpeciła stara rana na lewej stronie szczęki, co sprawiało, że wyglądał jak pokiereszowany wilk, który widział zbyt wiele walk. Jasnoniebieskie oczy przyglądały się przybyszom, nie zdradzając żadnych emocji. Caim pochylił się w siodle. Stary się zmienił. Jego broda, postrzępiona jak zawsze, urosła aż do piersi, ci na głowie ubyło mu włosów. W pasie był szerszy, ale zachował barki potężne jak rzeczne głazy. Caim pomyślał, że sam pewnie też się zmienił. Kiedy odjeżdżał był ledwie podrostkiem. Czy stary go rozpozna? Skinienie brodatej głowy rozwiało jego obawy. - Caim. Caim odpowiedział skinieniem. - Kas. Mężczyzna podrapał się w nogę ostrzem siekiery. - Widzę, że twój gust w doborze kompanii się poprawił. Jesteście już po weselisku? Język Caima przywarł do podniebienia. - E, nie. Kas, to jest Josey. To tylko znajoma. Brodacz ruszył ku drzwiom. - Wchodźcie zatem. Mam dzbanek cha na ogniu. Powinno być gotowe. Caim zsunął się z siodła i podszedł, by pomóc Josey siąść, ale wyprzedziła go.

- Więc nie jestem dla ciebie dość dobrą partią? - zapytała z takim samym podstępnym uśmiechem, jakim obdarzała go Kit za każdym razem, gdy chciała mu podokuczać. Caim odchrząknął i skierował się do chaty, nieco chwiejąc się na nogach po długiej jeździe. Przejechał dłonią po powierzchni stołu, stojącego w większej z dwóch izb. Słoje i sęki w drewnie przywoływały stare wspomnienia. Spędzili z Kasem wiele czasu przy tym stole, rozmawiając przy posiłku z domowej kiełbasy, okraszonej czymkolwiek, co udało im się wyprodukować w ogródku. No, głównie to Kas mówił, a Caim słuchał. Pamiętał też mniej przyjemne rzeczy: gniewne słowa i gwałtowne kłótnie, ponure zimy, kiedy wszystko w chacie oprócz nich samych zamarzało na kość. Wciąż po tylu latach potrafił przywołać uczucie odmarzających palców. Izba nic się nie zmieniła, poza tym, że wydawała sit,-mniejsza. Wszystkie sprzęty pokrywała warstwa kurzu. Między krokwiami rozpinały się pajęczyny, a nad paleniskiem wisiała stara włócznia. Szyby w oknach wyglądały, jakby nie myto ich odkąd postawiono chatę. Sterta wytartych koców leżała w kącie, w którym kiedyś sypiał. W powietrzu unosił się zapach dymu i mazidła na stawy. Stary Kas niewiele się odzywał, rzucił tylko drwa przy kominku i guzdrał się przy żelaznym piecyku. Josey usiadła na krześle i przyglądała się im obu jak egzotycznym zwierzętom w menażerii. Caim poprawił się na stołku; rana w boku wciąż mu dokuczała. Może to nie był najlepszy pomysł. Próbował znaleźć jakąś wymówkę, żeby odjechać, kiedy Kas podszedł z gorącym czajnikiem, który trzymał przez szmatę owiniętą wokół uchwytu. Nalał każdemu po kubku i usiadł na ociosanym pniaku. Josey chciała oddać mu krzesło już po raz trzeci odkąd weszli, ale Kas po raz trzeci odmówił. - Nie, dziękuję. Sam zrobiłem te krzesła, wiesz? Mam nadzieję, że nie wbijesz sobie jakiejś drzazgi. - Uśmiechnął się, jakby w jego słowach krył się jakiś niezrozumiały dla innych żart. Caim pociągnął łyk z kubka i skrzywił się. Cha było takie jak dawniej, obrzydliwe, ale przynajmniej gorące. - Więc - zaczęła Josey. - Jesteście z Caimem spokrewnieni? Kas spojrzał na Caima, unosząc brwi, ale ten tylko wzruszył ramionami. Po wszystkim, co się stało, tajemnice przeszłości nie mogły już mu nijak zaszkodzić. - Niezupełnie - odpowiedział Kas. - Służyłem jego ojcu przez jakiś czas po tym, jak odszedłem z wojska. Po tym jak zabili mu ojca i matkę ... - Jej nie zabili. - Caim zacisnął palce na kubku. Uczuli sprzed lat wypływały na powierzchnię jak bąble gazu a mokradle. - Porwali ją. Kas pokiwał głową. - W porządku. Josey spojrzała na Caima. - Twojego ojca zabili, a twoją matkę porwali? Ile miałeś lat? Caim wziął kolejny łyk. - Osiem. Josey wyciągnęła rękę jakby chciała dotknąć jego ramienia, ale powstrzymała się. - Tak mi przykro, Caim. - Stare dzieje.

- Kto to zrobił? - Nigdy tego nie ustaliliśmy - powiedział Kas. - Caim uciekł podczas ataku. Szukałem całymi tygodniami, zanim znalazłem go włóczącego się po ulicach Liovardu, wychudzonego jak dachowiec i prawie równie dzikiego. Przyprowadziłem go tutaj i zbudowaliśmy tę chatę. Caim czuł na sobie wzrok Josey. Mógł odgadnąć, ja kie myśli przychodzą jej do głowy, jak próbuje poukładać w jedną całość kawałki jego życia, prześledzić drogę, która prowadziła od tamtego chłopca do człowieka, którym się stał. Mógłby powiedzieć jej, żeby dała sobie spokój, że wybrał swoją ścieżkę z pełną świadomością, ale to, co ona myślała, nie miało znaczenia. Nic nie mogło zmienić przeszłości, więc przeszłość nie miała znaczenia. - Nie było nam tu źle - ciągnął Kas. - Dopóki nagle nie uciekł ode mnie. Ile miałeś lat? Piętnaście? - Trzynaście. - Pamiętał ten dzień, jakby to było wczoraj. O coś się pokłócili; nie potrafił sobie przypomnieć, o co, ale wtedy to wydawało się najważniejszą rzeczą na świecie. - Pokłóciliśmy się - powiedział Kas, wzruszając ramionami, jak gdyby to miało wszystko wyjaśnić. - Nawet nie pamiętam, o co. Tak czy siak, Caim położył się wcześnie tamtego wieczora. Następnego ranka już go nie było. Wiesz, że wróciłem do Liovardu, żeby cię szukać? - Nikt cię o to nie prosił. - Do diaska, chłopcze. Myślałem, że już dawno nie żyjesz. - No cóż, żyję. - Caim podniósł się. Izba była ciasna i duszna; powietrze zgęstniało od żalu. - Wiem, że nie wszystko zrobiłem dobrze - przyznał Kas. - Nie mogłem ci zastąpić rodziny. Ale bogowie mi świadkami, że się starałem. - Odpuść. Caim wyszedł z chaty. Poszedł na tył, gdzie otwierała się szeroka łąka otoczona wałem starych pniaków. Tu się kiedyś bawił; tu spędzał czas sam ze swoimi myślą mi. Lata minęły, ale widok i zapach tego domu sprawił, że czuł się znowu jakby był małym chłopcem, zmagającym się z tymi samymi problemami, zadającym te same pytania. Co się naprawdę wydarzyło w tamtą chłodną wiosenną noc? Czy naprawdę był na świecie sam? Suche liście za jego plecami zachrzęściły pod ciężkimi krokami. - Często tu przychodzę - odezwał się Kas. - Wieczorem, z fajką. Odpoczywam. - Skąd tutaj bierzesz tytoń? - Co kilka miesięcy przyjeżdża kupiec. Ostatniej wiosny kupiłem od niego nową siekierkę. Caim powędrował wzrokiem do głazu leżącego na skraju lasu. Sięgał mu prawie do pasa; zapadnięty w ziemię i pokryty szarym mchem musiał ważyć tyle co dorodny wół, jeżeli nie więcej. Pamiętał, jak Kas uniósł ten kamień i wrzucił coś pod spód, po czym opuścił go z powrotem. To było dawno temu, a jednak wspomnienie wciąż było tak wyraźne. - Myślisz o rodzicach - powiedział Kas. Caim skinął głową. - Myślisz, że jesteś już dość silny, żeby unieść ten kamień? Caim przyjrzał się głazowi i pomyślał o historii, która go obciążała. - Nie wiem, czy kiedykolwiek będę dość silny. - Myślę dużo o twoim ojcu. I o twojej matce. Zastanawiam się, czy powinienem był dłużej szukać tych, którzy to zrobili. Może nie dość się starałem. Caim zagrzebał czubek buta w ziemi i kopnął, wyrzucając w powietrze kamyk. Wylądował

obok jego stopy, płaski i gładki jak otoczak. Białą powierzchnię przecinała czerwona smuga. Co mógł powiedzieć? Nic. Miał własne wyrzuty dotyczące przeszłości. - Ale wiesz, Caim, cieszę się, że nie wróciłem, bo wtedy nigdy bym cię nie znalazł. Twój ojciec był wspaniałym człowiekiem, najlepszym, jakiego znałem. Chciałby, żebym się tobą zajął, dopóki nie dorośniesz. - A co z tym, czego ja chciałem? Co, jeżeli chętnie spędziłbym kilka lat na ulicach w zamian za to, żeby jego zabójców spotkała sprawiedliwość? - Wciąż chcesz zemsty? Chłopcze, posłuchaj mnie. Widziałem wojnę i dość trupów, żeby starczyło na całe życie, i mogę powiedzieć z własnego doświadczenia, że to dziura bez dna. Możesz w nią wlać, ile chcesz, ale każde go kolejnego ranka znów będzie pusta. Nieważne, ilu ludzi poślesz do grobu, to nie zmieni przeszłości. Powinieneś to zrozumieć i dać spokój. Caim zacisnął zęby tak mocno, aż zabolała go szczęka. - Wciąż widzę go w snach, Kas. Ciągle umiera na moich oczach i ciągle żąda sprawiedliwości, ale ja nie mogę spełnić jego żądań. Co mam zrobić? Odpuścić i zapomnieć, że oni kiedykolwiek istnieli? Kas westchnął. - Caim, przez całe życie kroczyłeś po cienkiej linii po między światłem i ciemnością. Może czas już wybrać właściwą stronę i na niej zostać. Caim cofnął się o krok. Nieprzyjemne uczucie wierciło mu żołądek. Nagle nie ufał już samemu sobie. Czy postępował słusznie? Skąd miał wiedzieć? - Tu nie ma stron, Kas. Każdy troszczy się o siebie. To prawda, której mój ojciec nie chciał zaakceptować. - Nie rozumiesz, chłopcze. Masz kłopoty. - Poradzę sobie. - Odwrócił się, by spojrzeć w twarz człowieka, który go wychował. - Ale muszę zostawić Josey w bezpiecznym miejscu. Tylko na kilka dni. - Oczywiście, może tu zostać. A ty? Caim skierował się z powrotem do chaty. - Ja muszę się zająć pewną sprawą. Josey stała w malutkiej kuchni. Obejrzała się, kiedy wszedł. - Nie zostanę tu bez ciebie - powiedziała, jakby czytała w jego myślach. - Tak będzie najlepiej. Skrzyżowała ramiona na piersi. - Nie będziesz decydował, gdzie mam iść i jak mam żyć. Odczekał, aż gniew Josey nieco osłabnie. Rumieniec powoli ustępował z jej twarzy, ale palce dziewczyny zacisnęły się w twardą białą kulę. Wyglądała, jakby rozglądała się za czymś, czym mogłaby w niego rzucić, aż w końcu Kas wszedł do izby. - Będziemy się świetnie bawić, panienko. Możemy obgadywać Caima, kiedy go nie będzie. Zdradzę ci wszystkie jego tajemnice z dzieciństwa. Josey wciąż wwiercała wzrok w Caima. - Co, jeśli nie wrócisz? - Wrócę. - Ale co, jeśli...? Obszedł stół i objął ją. - Wrócę. Uwierz mi. Oparła głowę o jego pierś. - A spróbuj nie wrócić - wymruczała. Kas odchrząknął. Caim delikatnie odsunął się od Josey.

Uśmiechnął się do niej tak szczerze, jak mógł, mrugnął i skierował się do drzwi. Kas stał na jego drodze. Caim obawiał się kolejnej dyskusji, ale stary odsunął się. - Mam nadzieję, że znajdziesz to, czego szukasz, chłopcze. Caim zniżył głowę, by zmieścić się w drzwiach. - Caim! Obrócił się akurat, by złapać Josey. Przywarła mocno do niego na chwilę, po czym wepchnęła mu w dłoń jakiś mały, chłodny przedmiot. - Weź to - powiedziała i wycofała się. Spojrzał na swoją dłoń. Trzymał w niej złoty klucz nanizany na kawałek rzemyka. Jej naszyjnik. Skinął głową, owinął rzemyk wokół nadgarstka i podszedł do swojego konia. Kiedy siedział już w siodle, wziął głęboki oddech, wypełniając płuca aromatem sosny i klonu, dobrej ziemi i słodkiego dymu. Po czym odjechał, zostawiając za plecami dwoje najbliższych sobie ludzi. Więcej ciekawych ebooków na: http://ebookgigs.pl

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Po powrocie do Othiru Caim został zamknięte bramy miasta. Strażników zastąpili żołnierze w zielonych mundurach armii nimeańskiej. Wszedł więc podziemnym tunelem. Najpierw zgasił latarnię w mauzoleum Pietera, po czym zatrzymał się na chwilę przy drewnianych wrotach krypty. Gdyby mu się nie udało, Josey prędzej czy później wpadłaby w łapy ścigających ją żołdaków. Dziewczyna była bardzo ładna, a przy tym elegancka i czarująca, ale jednocześnie wyniosła i uparta. Z pewnością nie byłaby zadowolona, gdyby musiała zbyt długo czekać w towarzystwie Kasa. Pytanie, gdzie się podziała Kit? No tak, jest na mnie wściekła, więc będzie się tak wałęsać, dopóki jej nie przejdzie; akurat teraz, gdy najbardziej jej potrzebuję. Caim przemknął przez bramę cmentarną. Jak to się stało, że wziął na siebie tak wiele zobowiązań? Potrząsnął głową, zdumiony własnym postępowaniem. Silny wiatr rozwiewał mu włosy Mathias był martwy, co oznaczało, że tylko jedna osoba wiedziała, że tamtej nocy będzie w rezydencji earla. Na ulicach okalających cmentarz panował względny spokój, ale już przecznicę dalej słychać było odgłosy walki. I choć unosząca się nad rzeką mgła tłumiła dźwięki, brzmiało to jak regularna wojna. Skręcił w aleję Akacjo wą, która okazała się zabarykadowana przez dwa przewrócone wozy. Za barykadą żołnierze ścierali się z rozwścieczonym tłumem. Na ulicy leżały ciała zabitych. Wilgotne powietrze wypełniły wrzaski i jęki tych, którzy wreszcie mogli dać upust od dawna tłumionej wściekłości. Wtem noc rozświetlił blask bomby zapalającej, która uderzyła w grupkę żołnierzy. Ich ciała pochłonęły pomarańczowe płomienie. Wrzaski palonych żywcem żołnierzy mieszały się z okrzykami napastników. Mieszkańcy miasta nacierali z coraz większą werwą, pragnęli dorwać tych, którzy niegdyś ochraniali ich domy i posiadłości. Na wietrze tańczyły setki iskier, siejąc panikę wśród rebeliantów, którzy lada chwila mogli zostać poparzeni własną bronią. Caim pozostał w cieniu, trzymając się z dala od zamieszek. Po kilku minutach znalazł się w dzielnicy kupców. Choć nie dotarły tu jeszcze walki, było to tylko kwestuj czasu; konflikt, którego zarzewiem stało się Dolne Miasto rozprzestrzeniał się błyskawicznie. Złote Koło na Jedwabnej wraz z sąsiadującą spelunką, w której serwowano chirash i burdelem po drugiej strony gospody tworzyły triumwirat ziemskich przyjemności. Przed oczami Caima właśnie ukazał się niezbity dowód na udział Rala w spisku prowadzącym do zabójstwa earla - na ganku gospody przy głównej bramie stała grupa Świętych Braci, jakby właśnie płacili czynsz. Caim przemknął na tyły budynku, unikając wysokich ulicznych latarni. Za drewnianą furtką znajdowało się wąskie przejście, prowadzące do domu gier. W oknach na wyższych piętrach odbijało się słabe światło. Trzy okna na najwyższym piętrze zasłaniały solidne okiennice, za którymi najprawdopodobniej znajdował się apartament Rala. Zaczął się wspinać powolnymi ruchami, ostrożnie podciągając się w górę, uważając, by nie podrażnić rany w boku. Niezwykle przeszkadzał mu amulet, zwisający u nadgarstka, lecz mimo to postanowił go nie ściągać. Skupił się na wspinaczce, krok po kroku, aż w końcu dotarł do środkowego okna. Tam uchwycił się wąskiego parapetu i nasłuchiwał. Cisza. Podciągnął się nieco wyżej, by zerknąć do środka. Pokój za różową szybą był przestronny i gustownie urządzony. Nad łóżkiem świeciła malutka lampka. W rogu po prawej stronie stało

duże łóżko z baldachimem, wykonane z lakierowanego drewna dębowego, a na przeciwległej ścianie wysoka szafa z uchylonymi drzwiami. Na kredensie obok stały ułożone w rzędzie drewniane skrzynie. Na podłodze i meblach wszędzie walały się buty, peleryny, koszule i inne części garderoby. Po jakimś czasie zaczęły mu sztywnieć dłonie i palce u nóg. Wszystko wskazywało na to, że mieszkanie było opuszczone. Z całej siły szarpnął i otworzył okiennicę. Podciągając się przez parapet poczuł przejmujący ból. Upadł na gruby, puszysty dywan. Następnie, usiłując usiąść, zahaczył łokciem o drewniany stojak. Na szczęście wciąż miał świetny refleks. Złapał ciężki metalowy przedmiot, zawinięty w kawałek jedwabiu zanim ten uderzył o podłogę. Odetchnął z ulgą. W rękach trzymał ikonę świętego Juliusza, patrona ludzi cnotliwych i dobrodusznych, zawiniętą w damskie dessous. Odłożył statuetkę na stojak i wstał. Stąd były dwa wyjścia: po łuku do sąsiedniego pokoju po lewej stronie oraz wąskie drzwi po drugiej stronie łóżka, prawdopodobnie prowadzące do garderoby. Oprócz drewnianych skrzynek na kredensie, w pokoju nie było niczego niezwykłego. Miał właśnie sprawdzić zawartość skrzyń, gdy nagle usłyszał kroki, dochodzące od strony łuku. Przylgnął do ściany i wyciągnął swoje suete. Do pokoju wszedł Rai. Między palcami jego lewej ręki błysnęła stal. Był gotowy do rzutu nożem, lecz powstrzymał się, gdy przed jego oczami ukazał się Caim. Opuścił dłoń. - Caim, zastanawiałem się, kiedy się zjawisz. - Caim przyjął rozluźnioną postawę, choć w rzeczywistości jego mięśnie były napięte jak stal. Wolał trzymać noże opuszczone przy bokach, by w ten sposób zapobiec drżeniu rąk. Potrzebował odpowiedzi, a nie kolejnych ofiar śmiertelnych. - Dlaczego, Ral? Czyż nie spodziewałeś się, że twoi żołdacy dokończą robotę? Ral podszedł do kredensu, gdzie położył sztylet i nalał sobie drinka z wysokiej karafki. - Raczej nie. Brandy? Z importu. Caim nie odpowiedział, za to obserwował każdy ruch przeciwnika. Ral wzruszył ramionami i uniósł kryształowy kieliszek ku ustom. - Nie, żebym miał coś przeciwko tobie, ale nie musiałeś się w to mieszać. Mogłeś zostawić dziewczynę moim ludziom. - To właśnie ty mnie w to wplątałeś i nikt inny Po pierwsze, załatwiłeś mi tę robotę. Myślałeś, że sam zarżniesz earla i zrzucisz całą winę na mnie, co? - E, tam, takie niewinne gierki między przyjaciółmi. Pomyślałem, że i tak pryśniesz i opuścisz miasto na dolne. W każdym razie, mam co chciałem, a ty już w to nie wchodzisz. - Kto stoi za morderstwem ojca Josey? Dla kogo pracujesz? - Ral położył rękę na kredensie. - Josey, tak? Rozczarowujesz mnie, Caim. Zawsze miałem cię za rozsądnego. Ja już skończyłem ze służeniem innym. - I zabiłeś Mathiasa, bo za dużo wiedział. - Szczerze mówiąc, to nie ja, chociaż przyznaję, że nie uroniłem ani jednej łzy, ale to bez znaczenia. Ważne, że teraz już nikt mnie nie powstrzyma. - A ja? - Nie bądź idiotą, Caim. Potraktuj to jako okazję. Tak chciałem się ciebie pozbyć, ale teraz widzę sprawy w nowym świetle. Możemy razem pracować, być wolni i nie pozwolić, by

ktokolwiek dyktował nam warunki. Caima paliła złość; z trudem powstrzymywał się, by nie rzucić noży w piersi Rala. - Myślisz, że możesz mnie kupić? - Wyobraź sobie, jaki stworzylibyśmy zespół. - Wolę wyobrazić sobie ciebie leżącego w kałuży własnej krwi. Ral położył szklankę i spojrzał na Caima. - Marzenia ściętej głowy; a nawet gdyby udało ci sit; mnie zabić, to tylko pogorszyłbyś swoją sytuację. Szuka cię cały kraj. Jesteś zamieszany w morderstwa kilku oficjeli rządowych, w tym emerytowanego egzarchy oraz połowy Rady Elektorów. - To wszystko kłamstwa. Ral skrzywił twarz w wymuszonym uśmiechu. - Na miejscach zbrodni znaleziono pewne przedmioty osobiste wszystkie wskazujące na ciebie. Caim już wcześniej podejrzewał, że pożar budynku, w którym mieściło się jego mieszkanie nie był wypadkiem. Teraz już był pewien. - Najpierw mnie okradłeś, a potem spaliłeś dom. - Nie panujesz nad sobą, Caim. Jesteś bestią żądną krwi, Święte Bractwo wydało rozkazy zabicia cię na miejscu. - W takim razie może po prostu zabiję ciebie? Jedno morderstwo więcej niczego w mojej sytuacji nie zmieni. - Ja tylko chcę dostać dziewczynę. - Nigdy jej nie zobaczysz. Osobiście tego dopilnuję. Ral wydał z siebie okropny śmiech. - Caim, czy naprawdę sądziłeś, że ona będzie bezpieczna w tej leśnej chatynce? Josey śmiała się, gdy Kas po raz kolejny napełnił jej puchar domowym winem. Za oknem cykały świerszcze, a oni jedli, pili i rozmawiali. Zajadali dziczyznę z pomidorami i kabaczkami zerwanymi w ogrodzie. - Wystarczy! - krzyknęła nim zawartość pucharu przelała się. Kas zachichotał. Był to przyjazny śmiech - ciepły i ser-i toczny, przywodzący na myśl jej ojca. Biedny staruszek. Josey szybko otrząsnęła się z melancholii, nie pozwalając, by zepsuła jej nastrój. Skupiła się na dłoniach Kasa. Były duże i mocne mimo upływu łat, z nabrzmiałymi postronkami żył. Grube, włochate ramiona pokrywały liczne blizny. Gdy się uśmiechał, jego dolna szczęka przekrzywiała się na bok, jakby zaraz miała odpaść od twarzy. Ich spojrzenia spotkały się, po czym Josey spuściła wzrok na blat stołu. - Przepraszam, nie miałam zamiaru się gapić. Kas pogładził się po zaroście. - Nie ma sprawy. Wiesz, z moim ryjem już nie pamiętam, kiedy ostatni raz poczułem na sobie spojrzenie pięknej damy. Josey rozejrzała się w poszukiwaniu czegoś, co pozwoliłoby jej zmienić temat. Jej wzrok zatrzymał się na kominku. - Po co ci ten kij na ścianie? Kas odwrócił się, by spojrzeć na broń zawieszoną nad paleniskiem. Drzewce i metalowe ostrze pokrywał kurz. Ach, to mój stary przyjaciel. - Przyjaciel? - W rzeczy samej. Byłem pierwszą włócznią w Czwartym Legionie cesarza. Z tą starą piką przemierzyłem pół świata. Przewalczyłem z nią Wojny Przygraniczne i prze byłem Długi Marsz.

- Mój ojciec… - Josey na moment głos utkwił w gardle opowiadał mi o krucjatach do Północnych Pustkowi. Mówił, że mało kto wrócił stamtąd żywy. Kas ukroił sobie kolejny plaster szynki. - Tak było. Tylko jeden z dziesięciu oddziałów wrócił do Nimei. To była moja ostatnia kampania. Po tym, jak byłem świadkiem śmierci tylu przyjaciół, chciałem po prostu osiąść na małym skrawku ziemi i wieść spokojne życie, jakie każdemu się należy. Nawet takiemu staremu wiarusowi jak ja. Josey uniosła puchar do ust. - Opowiedz mi o Caimie. - Wydawało mi się, że znasz go lepiej ode mnie, panienko. - Ja? - Zrozumiała aluzję i zaczerwieniła się. - Skąd że, po prostu los sprawił, że zostaliśmy kompanami, to wszystko. - W takim razie, co chciałabyś wiedzieć? Josey położyła łokcie na stole. - Czy on zawsze był… taki jak teraz? - Czarne ubrania i morderczy wzrok? - Właśnie! - Nie, nie zawsze. Jako dziecko był miłym chłopcem, ale wszystko się zmieniło, gdy zamordowano mu ojca i to na jego oczach i uprowadzono matkę. Słowa te oprzytomniły ją szybciej niż gorzka cha. Zrozumiała, że nie ona jedna straciła rodziców. Nie mogła sobie wyobrazić, co mógł czuć mały chłopak; tak nagle osierocony, sam jak palec rzucony w świat. - Na pewno było mu ciężko. Kas pokiwał głową nad talerzem. - Ano tak, miał złamane serce i pewnie także skrzywioną psychikę. Jak go zabrałem z miasta i przyprowadziłem tu, to prawie w ogóle się nie odzywał. Myślałem, że się nim zaopiekuję i jakoś wychowam, ale po tym ataku Caim był zawsze jakiś inny. - W jakim sensie inny? - Nie idzie o to, co mówił, albo nie mówił, ale jak się zachowywał. Większość czasu spędzał sam ze sobą. Nie interesowały go już dziecinne zabawy. Mną w ogóle się me przejmował, chyba że chodziło o naukę posługiwania My bronią. Próbowałem go od tego odwieść, ale widziałem, prawie od samego początku, że w tej chatynce długo miejsca nie zagrzeje. Pomyślałem więc, że trzeba go jak najszybciej nauczyć samodzielności. - Więc to ty nauczyłeś go walczyć. Kas potrząsnął głową. - Nie mogę sobie przypisywać tej zasługi. Owszem, nauczyłem go jak trzymać miecz, żeby się nie pokaleczył, ile niewiele ponad to. Bo widzisz, ja się znam na wojaczce, więc mogłem go jedynie nauczyć prostych zasad fechtunku, a to mu nie wystarczało. Nie, więcej nauczył się w lesie, tropiąc zwierzynę i co tam jeszcze, niż ode mnie. Nigdy nie zapomnę dnia, gdy przyszedł do domu z pięknym młodym jeleniem na barkach, który ważył prawie tyle co on. I nie miał łuku ani strzał, ani nawet włóczni. - Więc jak go zabił? Kas przez chwilę przeżuwał kawałek szynki. - Gdy zadałem mu to samo pytanie, wyciągnął nóż myśliwski, który mu kiedyś podarowałem i bezczelnie położył go przede mną na stole. Myślałem, że mu przywalę za

kłamstwo, ale zobaczyłem to w jego spojrzeniu. - Nie kłamał. - Nie. Szczerze mówiąc, nigdy nie przyłapałem go na kłamstwie. Josey musiała pozbierać myśli, by sformułować następne pytanie. Nie mogła zapomnieć o tym, co widziała w piwnicy domu jej ojca i co w jej mniemaniu dowodziło, że Caim posiadał jakieś trudne do zrozumienia, nienaturalne umiejętności. - Kas, czy Caim kiedyś zrobił coś… dziwnego? W odpowiedzi drągal włożył do ust kolejny kawałek szynki i pokiwał głową. - Zawsze robi dziwne rzeczy; sama widziałaś. Taki już z niego cudak, ale za to jest lojalny do szpiku kości. Za wsze taki był. Wykręcał się jak piskorz, żeby uniknąć roboty, której nie lubił, ale jak już dał słowo, to można było na nim polegać w stu procentach. - Nie o to pytam, chodziło mi o to, czy widziałeś, żeby robił coś dziwnego? Coś, czego nie byłeś w stanie wytłumaczyć. Ich spojrzenia spotkały się, błękitne jak morze oczy Kasa lśniły w świetle świecy. - Chodzi ci o jego moce. Josey zrozumiała co Kas miał na myśli po sposobie, w jaki to powiedział. Pokiwała głową. Kas ponownie usiadł na swoim krześle i sięgnął po puchar. Po dłuższym hauście westchnął. - Tak, widziałem to. Zaczęło się niedługo po śmierci jego ojca. Caim, z pogodnego, szczęśliwego chłopca stał się ponury jak Morze Udręk w zimie. Ale to jeszcze nic; zaczął robić rzeczy, których nijak nie mogłem wyjaśnić, zawsze poruszał się bezszelestnie jak kot, a czasami zjawiał się ni stąd, ni zowąd w pustym pokoju. A jeśli chciał coś ukryć, nikt go nie znalazł. Był jak duch. - No tak… - Josey zawahała się przez chwilę, a potem lała się ponieść wirowi własnych myśli. - Czy Caim jest… jak by to nazwać. Magiem? Czarownikiem? Kas potrząsnął rozczochraną czupryną. - Nie, panienko. Znam chłopaka niemal od urodzeni:. Patrzyłem jak dorasta i słowo daję, nigdy nie bawił u; w te sprawy. Nie, tu chodzi tylko i wyłącznie o krew jego matki. Słyszałem pogłoski. Wszyscy, którzy służyli pod ojcem Caima kiedyś je słyszeli. Ludzie mówią, że ona przybyła z Tamtej Strony… - Z Tamtej Strony? - Słowa te obudziły coś w jej pamięci - coś, o czym nie myślała już od bardzo dawna; była ni jedna ze straszliwych historii, które opowiadała jej na dobranoc niania. - Znaczy, co? Z baśniowej krainy z elfami i jednorożcami? Kas wzruszył szerokimi ramionami. - To północna legenda. Podobno daleko za bagnami i ostępami leży inny świat, w którym panuje wieczny zmierzch. Nazywamy go Tamtą Stroną. Większość ludzi uważa to za brednie, ale widziałaś Caima. Jego ojciec był młodym rycerzem, gdy powrócił spoza bagien ze świeżo poślubioną żoną i dzieckiem. Kobieta miała rzadką urodę, jej skóra lśniła jak wypolerowany kryształ, kontrastując z niewyobrażalnie głęboką czernią oczu. Wkrótce ludzie zaczęli gadać, a plotki są jak myszy; choćbyś nic wiem jak próbował je wytępić, zawsze kilka schowa się pod deskami podłogi. - A ty, uwierzyłeś w te opowieści? - Wierzyłem, że ojciec Caima był przyzwoitym człowiekiem i uczciwym włodarzem, co w dzisiejszych czasach jest tak rzadkie jak uczciwa pensja. I był dobrym przyjacielem. Cała

reszta mnie nie obchodziła. - Czy Caim wie? - Trudno powiedzieć. Gdy żyli jego rodzice był zbyt: młody, by to rozumieć. A później robiłem wszystko, żeby oszczędzić mu bólu. Choć niewiele mogłem zrobić. Słuchając tej opowieści, Josey poczuła, że coś poruszyło się w jej piersi. Nagle zdała sobie sprawę, że pod fasadą spokoju kłębią się emocje, i że do tej pory cały czas trzy mała Caima na dystans. On zaś ryzykował dla niej właśni życie, nigdy jej nie oszukał, ani nie próbował wykorzystać. Gdyby nie ta jego niechlubna profesja, byłby najlepszym człowiekiem, jakiego znała. Pociągnęła łyk wina. - Chcesz jeszcze? - Kas trzymał w ręku butelkę. Josey właśnie podawała Kasowi puchar, gdy nagle z zewnątrz dał się słyszeć dziwny dźwięk, jakby kościstych palców, ocierających się o ściany chaty. Podskoczyła im krześle. Świerszcze ucichły. Kas cmoknął. - Spokojnie, to tylko wiatr. Nie ma powodu do obaw. Wtem drzwi zatrzęsły się we framudze i rozległ się głuchy odgłos w wyniku mocnego uderzenia o dębowe deski. Kas zeskoczył z krzesła. Kolejne uderzenie zatrzęsło mocnymi deskami. Od drzwi oderwał się kawał drewna, Josey złapała się stołu, w jej gardle czaił się krzyk. Przez dziurę w drzwiach ujrzała wyszczerzoną twarz Markusa.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Caim poczuł ciarki na plecach. Skąd Ral wiedział? Na pewno ktoś ich śledził. Musiał wrócić do chaty. Air najpierw miał pewną sprawę do załatwienia tutaj. Podszedł do Rala miarowym krokiem, balansując na nogach. Wyciągnięte noże służyły jako przedłużenie rąk, gotowe, by zgasić życie człowieka, który wywrócił jego własne do góry nogami. Rai stał spokojnie z dłonią spoczywającą na kredensie. Caim nie przejął się tym. Łajdak musiał umrzeć. Gdy Caim zebrał się do ataku, przez ciało przebiegł mu dreszcz. Rai w dalszym ciągu tkwił bez ruchu, gdy nagle w pokoju zrobiło się ciemniej. Przez chwilę Caim pomyślał, że wróciły jego moce, jak zwykle bez uprzedzenia, ale tym razem coś się zmieniło. Nie czuł ucisku w piersiach, a jednak paliła go skóra, jakby oblazły go mrówki Knot lampy zamigotał. Caim odwrócił się o dziewięćdziesiąt stopni, cały czas mając Rala na oku. Wtem z cienia sąsiedniego pokoju wyłoniła się postać odziana w pelerynę, która zatrzymała się, pod lukiem. Caim zaczął się pocić. Nie słyszał żadnego dźwięku. Na zniszczonej, pozbawionej barw twarzy intruza igrały cienie. Oczy, wpatrujące się w Caima, czarne i zimne, przywołały ponure wspomnienia. Widział te oczy co noc w snach, ale nigdy nie przypuszczał, że kiedyś zobaczy je na jawie. Był pewien, że to właśnie te oczy, tak jak był pewien własnego imienia, leszcze raz stał za płotem na posesji swego ojca. Na zbrukanym krwią dziedzińcu wszędzie leżały ciała. Ojciec Ca-ima klęczał przed mężczyzną w czarnych szatach. Białe dłonie trzymały miecz ojca, jakby sprawdzając, czy jest dobrze wyważony. Chwilę później ojciec Caima otrzymał niezwykle szybki śmiertelny cios. Gdzieś w oddali rozległ się cichy pisk, ale Caim zignorował kakofonię dźwięków, by skupić się na tej tajemniczej postaci. Kaptur opadł, odsłaniając blade, zniszczone rysy twarzy, przywodzące na myśl stopiony łój; rysy pozbawione zarówno skruchy, jak i współczucia. I te oczy, zapadnięte w pustych oczodołach. Widział je teraz. Caim stanął twarzą w twarz z mordercą swojego ojca. Nieznajomy nie poruszył się. Odziany w swój obszerny płaszcz, lustrował Caima jak ktoś, kto obserwuje robaka. Caim wzrokiem oszacował odległość między nimi. Sześć kroków. Długi skok, ale wiedział, że może go wykonać błyskawicznie. Prze chwilę zapomniał o zszarganych nerwach i zacisnął dłonie na rękojeściach noży. Spod rękawów przybysza wyłoniły się ziemiste dłonie, a w każdej z nich krótki sztylet, nie dłuższy od kuchenne go noża, ale ich ostrza były czarne jak płaszcz nieznajome go. Czarne jak miecz jego ojca. Caim poczuł, jak oblewa go zimny pot, ale szybko otrząsnął się. Nie dał się zniechęcić ani dziwnej broni, ani upiornemu spojrzeniu. Właśnie gotował się do skoku, gdy nagle coś błysnęło po jego prawej stronie - coś, co pozwoliło mu wykorzystać długo doskonalony manewr obronny Uchylił głowę w samą porę, by uniknąć ciosu nożem rzuconym przez Rala. Caim poczuł nagły bolesny skurcz w klatce piersiowej, ale szybko zdołał stłamsić to uczucie, wysyłając je do najdalszych zakamarków podświadomości. Nie mógł stracić kontroli. Nie w tej chwili. Z mieczem w dłoni Ral nacierał ramię w ramię obok postaci w płaszczu. Caim cofnął się nieco. Wiedział, ze może sobie poradzić z Ralem, ale nieznajomy był wielką niewiadomą. Choć na pierwszy rzut oka nie wyglądał na kogoś, kto potrafi walczyć, jego ruchy były szybkie

i zdecydowane. Caim nie wiedział, czy uda mu się od razu pokonać ich obu. - Dam ci ostatnią szansę. - Słowa Rala brzmiały autentycznie, mimo szyderczo pobłażliwego wyrazu twarzy. - Przyłącz się do nas, a będziesz wielki. Uczynię cię swoim zastępcą, staniesz ponad odmętami miasta. Będziesz miał władzę, pieniądze, kobiety - wszystko, o czym tylko zamarzysz. Caim uznał, że nie warto tracić czasu na odpowiedź Przez niego Josey miała umrzeć. Być może już nie żyła, ale przynajmniej mógł jeszcze dokonać ostatniego aktu zadośćuczynienia za swą porażkę. Przypatrywał się towarzyszowi Rala, który trzymał miecz nieco z boku, gotowy uderzyć pod każdym kątem, ale z drugiej strony zostawił spory obszar swego ciała niechroniony. Caim ugiął kolana. Napięcie w jego piersiach ciągle rosło, utrudniając oddychanie. - Po co strzępisz sobie na niego język - syknął nieznajomy w płaszczu. - Zabij go i będzie po wszystkim. - Tak - westchnął Ral - Chyba masz rację, Levictusie. Levictus. Caim pozwolił, by złość wypełniła mu trzewia, by płynęła przez ręce i nogi. Zażegnał strach. Teraz jego zemsta miała imię. Caim markował cios w Rala, ale zatrzymał się w połowie kroku, by uderzyć w piersi i brzuch mordercy jego ojca, lecz noże suete napotkały jedynie powietrze. Człowiek w płaszczu rozpłynął się niczym dym na wietrze, by w mgnieniu oka stanąć na powrót przed Caimem. Czarne ostrza intruza poruszały się w niezwykle skomplikowany sposób. Caim nigdy wcześniej nie widział podobnego stylu walki. Jego przeciwnik zwijał się jak fryga, nacierając najpierw z lewej, potem z prawej strony z niewiarygodną i niespotykaną prędkością. Wtem Caim kątem oka dostrzegł jakieś wirujące kształty. Spojrzał w tamtą stronę i mało co nie został nadziany na noże przeciwnika. Na szczęście udało mu się szybko odparować cios i odskoczyć w tył. Z cieni pokoju oderwały się maleńkie plamki ciemności, które spływały po ścianach niczym czarne upiorne łzy. Prze chwilę Caima dopadła panika. Podejrzewał, że znów utracił kontrolę nad własnymi mocami. Z drugiej strony, wciąż czul w sobie napięcie, które pragnęło się uwolnić. Chociaż rzeczone plamy przypominały cienie, które niegdyś wezwał, to jednak było w nich coś innego. Może były bardziej złowrogie? Wydawało mu się, że słyszy ich syczenie, jak by gniazdo żmij pełzało po podłodze. Odparował uderzenie miecza Rala. Gdy spojrzał w dół, zobaczył, że plamy ciemności otaczają go ze wszystkich stron. Ale skąd się wzięły? Syczący dźwięk skupił jego uwagę na obronie przed wzmożonym atakiem człowieka w płaszczu. Caim zwijał się, odparowując śmiercionośne ciosy wroga. Tak, to on w jakiś sposób przywołał cienie, co oznaczało, że… Caim przełknął ślinę. Nigdy dotąd nie spotkał nikogo podobnego do siebie; nikogo, kto mógłby porozumiewać’ się z cieniami. Jeśli człowiek w płaszczu dzielił z nim tę cechę, co jeszcze mieli wspólnego? Caim syknął, gdy poczuł jak niezliczone zęby, niczym maleńkie lodowate igły, przebijały jego buty. Tupnął, by uwolnić się od małych bestii, gdy nagle poczuł pieczenie w lewym przedramieniu, powstałe w skutek ciosu czarnym nożem. Zdążył odskoczyć zanim dopadła go seria kolejnych ataków. Caim nie miał czasu, by przyjrzeć się ranie, która paliła jak ogień. Gdy napiął mięśnie przedramienia, ból przeszedł w okolice barku. Wkrótce poczuł także rwanie w boku, powstałe w wyniku nadmiernego wysiłku. Krok po kroku Ral i Levictus

zmusili go do wycofania się do rogu, z dala od okna. Coś zimnego i odrażającego pełzało po jego łyd ce. I wtedy, z najdalszych zakamarków umysłu wyłonił się obraz twarzy ojca, nękanej bólem. Jego matka wrzeszczała. Zgięty w pół pod wpływem ciosu Caim rzucił się z całą siłą na przeciwnika, mimo potężnego bólu w boku. Levictus odepchnął Caima na bok, ale ten zdążył jeszcze zadać przeciwnikowi cios nożem trzymanym w lewej tyce. Człowiek w płaszczu odsunął się w ostatniej chwili, by w ten sposób ocalić oko. Jednak czubek noża zadał głęboką ranę, biegnącą przez całą twarz, od ust do skroni. Levictus otrząsnął się z doznanego szoku szybciej niż Caim mógł się spodziewać i rozpoczął jeszcze bardziej agresywny kontratak. Po policzku Levictusa ciekła ciemnoczerwona krew. Caim odskakiwał przed rojącymi się po podłodze mrocznymi istotami, kierując się jednoczenie bliżej łóżka. Rzucił szybkie spojrzenie na narzutę. W tym czasie Rai obszedł łóżko z drugiej strony Zabójca i trzymał jedną stopę na materacu, jego miecz był przygotowany do ataku. Nad ich głowami wisiała lampa z dmuchanego szkła. Gdy obaj wrogowie podeszli blisko, Caim wskoczył na łóżko. Odparował uderzenie miecza Rala, a następnie zamachnął się drugim nożem nad głową i zeskoczył z łóżka przy wtórze dźwięku rozbijającego się szkła. Caim wylądował miękko na dywanie za swoimi przeciwnikami i natychmiast odwrócił się na pięcie w ich kierunku. Z sufitu lał się gorący olej. Cienka narzuta łóżka spłonęła niczym bibuła. Kilka sekund później ogień opanował draperię, docierając pod sufit. Człowiek w płaszczu wił się niczym rozsierdzony wąż, podczas gdy jego mali poddani pofrunęli na drugą stronę pokoju. Caim rzucił się do ucieczki przez otwarte okno. Nie udało mu się wskoczyć na parapet, ale zdążył złapać się okiennicy. Wisiał tak przez chwilę, gdy nagle przed twarzą zabłyszczało ostrze noża rzuconego z pokoju. Caim zwolnił uścisk dłoni i ujrzał zbliżający się grunt. *** - Na ziemię! Josey wślizgnęła się pod stół, gdy Kas wyrwał włócznie mocowania na ścianie. Jej stalowe ostrze lśniło oleistym blaskiem. Pobiegł do drzwi, gdy nagle zasuwa puściła i do środka wpadł tłum Świętych Braci. Kas przebił pierwszego z nich przez drzwi. Gdy ten upadł, Kas zaczął wywijać włócznią i trafił kolejnego żołnierza w ramię. Na podłogę spływały jasnoczerwone strumienie krwi. Przez chwilę Josey dostrzegła iskierkę nadziei. Kas zdołał wyszarpać swoją broń, by zadać kolejny cios, ale nacisk ciał odepchnął go do tyłu. Włócznia okazała się żałosną bronią w obliczu tak wielu mieczy. Josey wrzasnęła, gdy coś z hukiem wpadło przez okno. Przez parapet wspiął się krzepki żołnierz z wielkimi ramionami i postrzępioną żółtą brodą. Josey sięgnęła dłonią na stół w poszukiwaniu czegoś, co mogłaby użyć jako broni. Jej palce napotkały na gładką, zimną powierzchnię. Złapała na wpół pustą butelkę i rzuciła nią w napastnika. Butelka uderzyła go w ramię, zalewając mundur winem. Brat zaskowytał i złapał się za łokieć. To dodało Josey otuchy - sięgnęła po dalszą amunicję. Rzucała w niego talerzami i sztućcami, ale on odbijał pociski i skoczył na nią. Złapał ją za kostkę. Josey wierzgała nogami i wrzeszczała, gdy żołnierz ciągnął ją ku sobie, jak rybę złowioną na wędkę. Kas zatoczył się na środku pokoju. Krew spływała mu po ubraniu z całej serii ran. Wciąż wymachiwał włócznią, ale jego siły słabły, aż w końcu ostrze miecza trafiło w jego czoło.

Upadł na podłogę, z trudem łapiąc powietrze. Josey drżała w uścisku swego oprawcy. Mokrym od wina ramieniem splamił jej sukienkę. Oddychał w obrzydliwy, świszczący sposób prosto do ucha Josey. Wtem uniósł ją w powietrze i zachichotał, pozwalając dłoniom na zuchwałą swawolę. Dziewczyna wyrywała się, próbując go ugryźć i po chwili został jej wymierzony policzek. - Wystarczy, Josephine. - Słowa te dobiegły z wnętrza chaty. Po plecach Josey przebiegł zimny dreszcz, gdy do środka wszedł Markus. Bandaże wystawały spod osobliwego nowego munduru, składającego się z białych spodni i marynarki, ozdobionej złotymi emblematami na całej długości rękawów i wokół sztywnego kołnierza. Był to mundur wielkiego mistrza Świętych Braci. Dlaczego on jest...? Na widok jego obrzydliwej twarzy, Josey zupełnie zapomniała pytania. Skóra jego zapadniętych policzków była pomarszczona i ogorzała, tworząc czarną skorupę. Z mokrych ran, którymi niegdyś były usta wyciekała ślina; teraz, gdy stał przed Kasem, wykrzywiły się one w potwornym grymasie. Oczy Kasa były otwarte, ale szkliste i bez wyrazu. Krew wypływała mu między palcami, którymi trzymał swój wielki brzuch. - Kolejny waleczny obrońca - rzucił Markus. - Chyba ich kolekcjonujesz niczym domowe zwierzęta. - Zostaw go! Weź mnie, ale jemu daj spokój. Markus uniósł palec ręki ubranej w rękawiczkę, podczas gdy Bracia otoczyli Kasa. - Szkoda zdzierać sobie gardła. Tym razem nie ma kto ci przyjść na ratunek. Podczas gdy Bracia kopali starca butami nabijanymi ćwiekami, dwaj żołnierze wyciągnęli długie sztylety i zbliżyli się do Josey. Na widok ostrej broni, w piersiach Josey kołatał się krzyk, ale nie wydała z siebie dźwięku. W końcu była księżniczką, spadkobierczynią tronu Nimei. Nie poniżyłaby się błaganiem bądź płaczem. Wolała raczej udowodnić im, że dama, w której żyłach płynie królewska krew, potrafi umrzeć z godnością. Markus wyprostował mankiety. - Podoba ci się mój nowy image? Przez ramiona żołnierzy Josey spiorunowała go swoim najbardziej buńczucznym spojrzeniem. - Ile złota potrzeba było, by przekonać cię do złamania przysięgi? - Czasy się zmieniają, księżniczko - odparł. - Byłoby mądrze zmieniać razem z nimi. - Idź do diabła. Markus chichotał, gdy noże cięły ubranie Josey na strzępy. - Tam nad wodą byłem dla ciebie zbyt uprzejmy. Tym razem zabawimy się trochę. Josey wydała stłumiony okrzyk, gdy podniesiono ją na stół; szorstkie drewno ocierało jej nagą skórę. Ręce, pokryte zrogowaciałą skórą, rozsunęły jej nogi, ukazując na widok publiczny najbardziej intymne części jej ciała. Dziewczyna wierzgała nogami i natrafiła na coś miękkiego. Wtem w jej twarz uderzyła odziana w rękawicę pięść. Choć z ust ciekła jej krew, Josey uśmiechnęła się przez ból. A niech sobie robią najgorsze. Ona nie podda się tak łatwo. Chwilę później jednak poczuła ukłucie chłodu w brzuchu, gdy zobaczyła, że stoi nad nią Markus. Z blizn na jego twarzy ciekła ropa. - Nie martw się, dziewczyno. Powiedziano mi, bym oddał cię całą i zdrową. Nie zrobimy ci krzywdy. - Rozpiął spodnie. - Tylko cię trochę połechtamy. Josey wrzeszczała, gdy poczuła ogromny ból między udami - jakby nabijano ją na

rozgrzaną do czerwoności lancę. Pod zamkniętymi powiekami dziewczyny zalśniły gwiazdy. Tak piękne, że swoim blaskiem przysłoniły okropności świata na jawie.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Ral klnął na czym świat stoi, gdy grupa krupierów z salonu gier na dole walczyła z pożarem w jego apartamencie. Ogień został opanowany, ale z pokoi zostały zgliszcza. Wszędzie unosił się smród ognia i popiołu. Cholerny Caim! Ma diabelskiego farta. Czarownik również zniknął. Ral miał to gdzieś – mogli się nawet pozabijać nawzajem, dla niego lepiej. Gdy Ral przemierzał przypalony dywan, pomyślał o dokumentach Vassiliego, które trzymał w wewnętrznej kieszeni marynarki. Nie potrafił odczytać wszystkiego, co zostało zapisane na pożółkłych stronach, ale rozumiał, że zapisy te wróżyły straszliwe konsekwencje, nie tylko dla Kościoła, ale i dla całego kraju. Arcykapłan był zamieszany w brudne interesy – nawet według jego własnych standradów. Czarnoksięstwo, pakt z diabłem, królobójstwo… Vassili nie tylko chciał władać Nimeą, ale również chciał rozszerzyć panowanie Kościoła na cały świat. Cóż za zuchwałość! W końcu arcykapłan nie grzeszył brakiem ambicji, lecz swoim zaufaniem obdarzył niewłaściwe osoby. Ral nie popełniłby tego samego błędu. On nie ufał nikomu, a szczególnie nowemu sojusznikowi. Od zaufania jednak lepsza była wiedza o tym, czego można oczekiwać od czarownika - tajemnic, kłamstw, a w końcu zdrady. W tej kwestii miał pewność, na podstawie której mógł podejmować decyzje. Rządzić imperium. Mógł to osiągnąć, gdyby miał na to dość odwagi. Ral przystanął przy kredensie. Pożoga oszczędziła drewniane skrzynki, zostawiając na nich jedynie ślady przypalenia - to był mały cud, przed którym Ral gotowy był ugiąć kolana i odmówić modlitwę dziękczynną. Przekonał się na własne oczy, jaką władzę nad prostym ludem może mieć symbol. Dać ludziom bohatera, w szczególności kogoś z ich własnych szeregów, a pójdą za nim aż do bram piekła. Już prawie wszystko było gotowe. Gdy Markus wrócił z nagrodą, mogli przystąpić do ostatecznego etapu planu. Ostatniego rzutu kością. Ral z trudnością mógł opanować podniecenie. Setnik Świętego Bractwa, sędziwy siwowłosy weteran z głębokimi zmarszczkami na twarzy, stanął przy drzwiach i zasalutował, przykładając pięść do serca. - Ulice w okolicy przeszukane, sir. Wysłaliśmy też oddział w poszukiwaniu sprawcy. Ral odwrócił się na lewej ręce. Na dłoni tkwiła plama, jakby z mokrego atramentu w kształcie wieży. Próbował zmyć ją za pomocą ługu, solanki, octu i bourbona, ale nic nie pomogło. Na domiar złego mógł przysiąc, że w czasie walki z Caimem plama zaczęła go mrowić. W całym zamieszaniu mrowienie to było prawie niezauważalne, ale mimo wszystko było to dziwne uczucie. - Przywołaj ich z powrotem. Czy jesteśmy gotowi na powrót mistrza Aristona? - Tak, sir. Ustawiłem Braci przy Bramie Rynku. Mają go przywitać i odebrać paczkę. - Dobrze. Niech przyprowadzą ich na Wzgórze Niebiańskie, jak tylko się pojawią. Idziemy do pałacu. - Wedle rozkazu, sir. Na rozkaz setnika trzynastu Świętych Braci weszło do apartamentu. Każdy z nich wyszedł z jedną drewnianą skrzynką. W głowie Rala zabrzmiała skoczna melodia, gdy spojrzał na swoją dłoń. Znamię marszczyło się w skutek szybkich skurczów ścięgien. Szlachetne znamię. Być może wykorzysta je w swoim nowym herbie rodzinnym - czai na wieża na białym polu. Była w tym odrobina elegancji. Po raz ostatni rozejrzał się po pokoju. Mural Dantosa był spalony i zmieniony nie do poznania. Teraz wydawało się, że bohater znika w czarnej pustce, a jego ukochana na zawsze

już będzie poza zasięgiem. Rai już nigdy więcej nie zamierzał tu wracać. W rzeczywistości próbował zapomnieć, że w ogóle tutaj przebywał. Rodzące się gwiazdy nie potrzebują wspomnień z ziemi. Wychodząc z apartamentu, zanucił melodię. Był raz człowiek, który tańczył ze śmiercią…. *** Levictus wyszedł zza cienia pochylonego dębu na miękki dywan piasku. Między pniami starego zagajnika skradała się noc. Słodka obietnica jej mocy wabiła go niczym zapach perfum kochanki. Pod zakrzepłą krwią na policzkach poczuł pieczenie. Ścigał przez całe miasto tego, który go zranił, ale w końcu zgubił go w labiryncie alejek. Z przekleństwem na ustach złapał jeden z cieni, który wpełzł pod jego szatę i rozerwał na pół. Jego cichutki krzyk śmierci poruszył suche już liście na pobliskich drzewach. Levictus przyłożył maleńkie galaretowate ciałku do rany, po czym wymamrotał jakieś zaklęcia, które l u wstrzymały krwawienie i zapoczątkowały proces leczenia rany. Caim był przebiegłym wrogiem, ale w końcu był tylko człowiekiem. Niedługo przyjdzie na niego pora. Levictus kroczył po nierównym gruncie. Ziemia upstrzona była omszonymi kamieniami i powalonymi filarami starej świątyni pod dachem splecionych w górze gałęzi. Powstała w czasach, gdy w Nimei panowało pogaństwo, świątynia również wyznaczała uskok - słaby punkt w strukturze między królestwami. To właśnie tu, w odległości niespełna ligi lądowej od murów miejskich, odkrył w młodości swoje pączkujące wówczas moce, tu-i aj nauczył się, jak do nich dotrzeć, składając w ofierze małe leśne zwierzęta, a z czasem i większe. Później Vassili, oddany mentor, który zawszy służył chłopakowi pomocą, dostarczył mu zakazane teksty, pozwalające na poszerza nie wiedzy w zakresie nauk tajemnych. Teraz arcykapłan był martwy, a on, człowiek odmieniony przez salę tortur Świętej Inkwizycji, pociągał za sznurki imperium. Podszedł do kamiennego ołtarza na środku świątyni miejsca, w którym wiele lat temu zawarł pamiętny pakt. Wspomnienie tamtej nocy na zawsze wyryło się w jego pamięci. Pragnął zemsty na swojej rodzinie, ale to, co udało mu się przywołać z własnej nieświadomości, wykraczało poza jego najśmielsze wyobrażenia. Owej nocy widział rzeczy, o których, choćby nie wiem jak się starał, nie mógł zapomnieć. Nazajutrz o świcie był już innym człowiekiem. Pogładził omszały kamień i jął spijać moc przenikającą świątynię, pozwalając, by wypełniła go do głębi. Nie był tu od wielu lat, ale teraz nadszedł czas, by ponownie nawiązać kontakt. Nadszedł czas, by uwolnić wszystkie swe moce i skierować je przeciw swoim ciemiężcom. Coraz głośniej recytował zaklęcia. Cienie wrzeszczały w obliczu pochłaniającej ich magii. Rana przestała mu dokuczać. W zamian napłynęła go fala ekstazy, przewyższającej wszelkie ziemskie przyjemności, krążąc po jego ciele z prędkością błyskawicy, gdy zanosił w niebiosa swój pean do sił z Tamtej Strony. Nad ołtarzem otworzyło się okno nicości. Zaparł się, gdy z rozpadliny jął wiać lodowaty wiatr. Stał niewzruszony, polegając na mocach, które miał we władaniu, nawet gdy w szczelinie pojawiła się postać Z otchłani dobiegły go straszliwe słowa, co brzmiało jakby góry zgrzytały zębami, jakby miażdżyły się kości świata.

- Levictusie! Sporo czasu upłynęło od twojego ostatniego raportu. Czy tak składasz hołd Panom Bezwzględnej Ciemności? Levictus uklęknął na spękanej ziemi. - Wezwałem cię, byś … Jego głos zamienił się w ochrypły skowyt, gdy z portalu wystrzelił strumień czarnych płomieni. Levictus upadł na ziemię, przytłoczony ich palącym uściskiem. Gdy wreszcie płomienie ustały, leżał na ziemi zwinięty w kłębek. Postać nachyliła się nad rozpadliną. Jej ponętne kształty odziane były w ciemną suknię. Oczy, płonące blaskiem otchłani piekielnych, obramowane były kruczoczarnymi włosami. - Tacy jak ty nie mogą nas wezwać - zaintonowała. - Jesteś sługą, niewolnikiem Cienia, masz spełniać wszystkie nasze zachcianki. Levictus podniósł się na kolana. Ból opadał. Uniósł ręce do światła księżyca, spodziewając się zobaczyć zwęglone ciało, lecz ujrzał jedynie gładką, zdrową skórę. Przyklęknął przed ołtarzem. - Wybacz mi, pani. - Powiedz, dlaczego dziś w nocy sięgnąłeś na drugą stronę Otchłani. - Żądam… Proszę o infuzję. - Masz czelność? Ty, którego Władcy Cienia obdarowali mocą, jakiej nie otrzymał żaden śmiertelnik od tysiąca lat? Ty, przed którym obnażono tajemnice Ciemności? Masz czelność żądać więcej? Levictus odważył się podnieść wzrok. Słowa, od tak dawna tłumione, wypłynęły z niego lawiną. - Nie żądam, jedynie błagam o siłę, która pozwoli mi spełnić twoją wolę. Othir, perła imperium, leży sobie pod słońcem jak wielka, rozdęta dziwka, zarażając rakiem wszystkie ościenne krainy. Zburzyłbym jego parszywe mury i rozpuścił wszystkich mieszkańców na cztery wiatry. Sprowadziłbym tam Cień i na zawsze ugasił światło Nimei. Emisariuszka przechyliła głowę, tak że włosy spłynęły jej na twarz, zasłaniając śniade rysy. - To, czego pragniesz jest możliwe, ale wiąże się z tym pewne ryzyko. Levictus położył czoło na chłodnej ziemi. - Przyjmuję je. - Poza tym, będziesz musiał za to zapłacić jeszcze jedną cenę. Levictus obawiał się tego, gdy uknuł ten plan. Szesnaście lat temu otrzymał zadanie stworzenia pierwszego paktu z Tamtą Stroną. Wtedy nie przejął się tym; była to dla niego okazja, by poeksperymentować ze swoimi nowo odkrytymi mocami. Teraz, gdy uwolnił się z jarzma Vassiliego, myśl o dalszej służbie napawała go wściekłością. Wiedział jednak, ze w końcu zemści się na Othirze, jak i na człowieku, który go zranił. I choć w sercu czuł opór, schylił głowę na znak zgody. Gdy słuchał przesłania emisariuszki, szeptanej z drugiej strony otchłani, jego pierś coraz bardziej wypełniał lęk - jej słowa wyjawiały plany Cienia. Ale jaki miał wy bór? Od dawno jego los był związany z tą drogą. Było za późno, by się uwolnić. Gdy skończyła, Levictus odetchnął głęboko, po czym jeszcze raz przytaknął. - Zrobię, co mi rozkażesz, pani. Kiedy otrzymam swoją nagrodę? Postać zniknęła, a okno uschło niczym martwy liść. - Nadchodzi.

Zagajnik pociemniał, gdy czarne chmury przysłoniły światło księżyca. Gałęzie ocierały się o siebie, poruszane przez wiatr z Tamtej Strony Ziemia drżała pod stopami. Levictus zacisnął pięści, gdy wokół niego łączyły się ze sobą fale magii, ale nie mógł być przygotowany na tsunami, uderzające w jego głowę. Wzdychał i trząsł się, bezsilny w obliczu napływu mocy, która wypłukiwała mu szpik z kości, pulsowała w żyłach i piętrzyła się w piersiach. Zdawało mu się, że wybuchnie mu serce. Nad głową Levictusa szalała burza. Nagle, niczym w oku cyklonu, żywioł ustał. Levictus podniósł się z suchego płachcia ziemi, gdzie rzuciły go konwulsje. Znów był sobą, a jednak nastąpiła w nim zmiana. Wszystko wyglądało inaczej. Ciemność kłębiła się wokół niego jak żywa, oddychająca istota. Z cieni patrzyły na niego świecące oczy. Cienie. One także się zmieniły. Przyglądając się im, Levictus zrozumiał, co właśnie otrzymał i jaki przyjął dar. Z uśmiechem zarzucił płaszcz na ramiona. Gdy opatuliła go głęboka chłodna czerń, jego ciało zrobiło się lekkie, pozwalając, by uniósł się na nocnym wietrze, który miał go zanieść do Othiru, by tam mógł zasiać nasiona zniszczenia.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Zimny wiatr smagał twarz Caima, który przyczaił się za kłębem skradzionego ogiera. Udało mu się wyprowadzić go z miasta, idąc na skróty między wioskami, by zaoszczędzić cenne minuty. Nad jego głową lśnił czerwony księżyc w pełni. Marynarze nazywali go krwawym księżycem. Wieszczył on noc pełną złych omenów. Rana na przedramieniu, zadana nożem czarownika, piekła jak ogień, ale ból był niczym w porównaniu z wściekłością, rozsadzająca mu pierś. Przypomniał sobie, gdzie wcześniej widział ranę, taką samą jak u earla i u Mata. Stał na. środku dziedzińca, usianego trupami. U jego stóp leżało ciało postawnego mężczyzny, z którego piersi spływały strumienie czerwono-czarnej krwi. Wtem Caim poczuł lodowaty dreszcz, gdy trup otworzył oczy - były całe czarne, nie miały źrenic ani białka. Z niebieskawych ust dobył się szept. Otrzymał sposobność, jakiej nie spodziewał się do stać nawet w stu żywotach. Miał możliwość pomszczenia śmierci swego ojca i pozwolił, aby przeciekła mu przez pal ce jak piasek. Przeklęty Rai. Było jasne, że wszedł w jakąś umowę z tą kreaturą Levictusem. Ale co ich łączyło? Jaki plan uknuli i co on miał wspólnego z Josey? Caim znał Rala. Miał wygórowane marzenia, ale wszedł w układ z kimś, kto potrafił przywoływać cienie. Kto wie jak daleko mógł zajść? Te pytania męczyły Caima podczas całej tej okropnej jazdy. Gdy wierzchowiec stracił resztki sił i nie mógł już dalej iść, Caim skręcił w boczną drogę, prowadzącą do zajazdu i ukradł następnego. Drugi koń okazał się bardziej wytrzymały, choć nieco wolniejszy od pierwszego, ale po godzinie cwału zwierzę padło. Caim pożałował konia, ale nie odpuszczał. Zbliżał się wieczór, malując na niebie coraz bardziej intensywne odcienie fioletu i purpury. Musiał odnaleźć Josey; nic innego się nie liczyło. Dotarł do pierwszego zagajnika. Między drzewami wiła się wąska ścieżka, przypominająca atramentową wstążkę. Gdy znalazł się pod osłoną drzew, spowolnił konia. Wiedział, że Ral posłał ludzi za Josey Nawet teraz mogli być w chacie. Po raz setny przeklął sam siebie za to, że nie zabił Rala, gdy miał ku temu sposobność. Ten człowiek był demonem żyjącym wśród ludzi. To samo można by powiedzieć o mnie. To prawda, ale Caim z radością poszedłby na szubienicę, gdyby Rai znalazł się tam jako pierwszy. Ale gdyby cokolwiek stało się Josey, nigdy by sobie tego nie wybaczył. Powinien był wywieźć ją dalej, ukryć w innym mieście, gdzie byłaby bezpieczna. Podobne myśli dręczyły go pod czas przeprawy przez leśny mrok. Chata znajdowała się niedaleko od ścieżki. Jeśli Kas zostawił zapalony ogień, to wkrótce powinien zobaczyć światło. Caim o mały włos nie przeszedł obok chaty. Na szczęście, w ciemności zobaczył białe ściany z plecionki i gliny. Mocnym szarpnięciem zatrzymał wierzchowca, po czym zaczął biec ile sił w nogach z wyciągniętymi nożami. Frontowe drzwi na poluzowanych zawiasach stały otworem. W środku panowała ciemność. Żaden dźwięk nie zakłócał spokoju lasu. Caim oparł się na drzwiach. Rozejrzał się po sieni. Była pusta, żadnego śladu życia. Ognisko zgasło; na dnie popielnika jeszcze tliły się ostatnie węgielki. Nieliczne meble były porozrzucane. Podłogę pokrywały porozbijane kawałki glinianych naczyń, pośród na wpół zaschniętych kałuż ciemnoszkarłatnej krwi. W powietrzu unosił się ostry odór. Przekraczając próg, Caim dostrzegł na podłodze trupa. Kas.

Caim zrobił trzy kroki i znalazł się na drugim końcu pokoju. W wychudzonej dłoni Kasa tkwiła pika z krótkim drzewcem. Caim patrzył na człowieka, który go wychował i zupełnie nie wiedział, jak ma zareagować. Poczuł ogromy ciężar w trzewiach; targały nim sprzeczne emocje. Ściany chaty zamknęły się wokół Caima, odcinając go od mroku nocy. Szemranie wiatru ustało niczym duchy minionych lat, ustępując miejsca potwornemu zapachowi krwi i spalonej skóry. Caim poczuł wyrzuty sumienia z powodu tego, co zaszło między nimi. Kochał go, ale z drugiej strony nienawidził za to, że nie był jego prawdziwym ojcem. Z całym sił zacisnął pięści, aż zbielały mu knykcie. Otrząsnął się z tych uczuć, by skupić się na sprawach niecierpiących zwłoki. Ostrze broni było splamione krwią. A więc staruszek nie poddał się bez walki. Przynajmniej taka pociecha. Caim uklęknął przy ciele. Krew była lepka, jeszcze nie skrzepła. Pokój był pusty, ani śladu Josey. Wyglądało na to, że większość ludzi Rala weszła frontowymi drzwiami, a jeden z nich przez rozbite okno. To, co początkowo wydawało mu się krwią rozbryzganą na parapecie w rzeczywistości okazało się winem. Drzwi do pokoju obok były na wpół zamknięte. Caim otworzył je delikatnym pchnięciem. Surowe deski podłogowe oświetlały nieliczne promienie księżyca. Na rozburzonej pościeli byle jak skleconej kołyski leżała pożyczona sukienka Josey. Caim poczuł lodowaty uścisk w piersiach. Sukienka była cała w krwawych strzępach. Wzdrygnął się, wyobrażając sobie, że to jego własne ciało tną niezliczone ostrza mieczy i sztyletów. Przeszukał całą chatę w poszukiwaniu ciała, ale go nie znalazł. Wyszedł, by przeszukać podwórko. Na ziemi były ślady kopyt oraz pasy wygładzonej powierzchni, wskazujące na to, że ciągnięto tędy jedno lub więcej ciał. Na podstawie śladów kopyt można było łatwo stwierdzić, że oddział przybył z Othiru, a następnie zawrócił tą samą drogą. Musieli się minąć. Oczywiście tamci na pewno trzymali się głównych dróg, czując się bezpieczni w grupie. Oddech Caima palił go w gardle. Myśli wypełniała mu złość, na Rala, na samego siebie, na bogów, jeśli istnieli. Josey została porwana przez Święte Bractwo. Wtem przeszła mu przez głowę myśl: jeśli mają ze sobą rannych, jest wciąż szansa, że ich dogoni. Ruszył w kierunku swojego ogiera, ale zatrzymał się po kilku krokach. Koń trząsł się, jakby miał febrę. Z pyska wypływały mu strumienie młecznobiałej piany. Wszystko na nic. Koń na pewno dziś już nie pobiegnie; jeśli w ogóle kiedykolwiek jeszcze pobiegnie. Caim okazał zwierzęciu ostatnie oznaki litości, jakie mu pozostały. Ściągnął uzdę i siodło i zrzucił je na ziemię. Szkoda wysiłku; i tak do rana koń by zdechł. Zawiódł ich: Josey, Kasa, Mathiasa, rodziców - wszyscy zginęli. Został na świecie sam jak palec. Żal palił mu trzewia jak rozpalone żelazo. Chciał wrzeszczeć w niebiosa, ale krzyk utknął mu gardle. Stracił wszystko. Wtem poczuł na ramieniu leciutki dotyk, niczym muśnięcie wiatru. - Wybacz, Caim. Oddech Kit, która ni stąd ni zowąd pojawiła się obok niego, łaskotał go w ucho. Światło, którym promieniowała, otaczało go jak setki robaczków świętojańskich. Pragnął, by go pocieszyła, potrzebował tego bardziej niż czegokolwiek w życiu, odkąd zmarł mu ojciec, lecz nie potrafił się z tym pogodzić. Gniew wypalił całą jego wrażliwość, zamieniając ją w twardą i bezużyteczną bryłę obojętności. - Gdzie byłaś? - Nawet nie silił się, by złagodzić swój ton. - Zbierałaś kwiatki na łące i tańczyłaś ze skowronkami, co? Podfrunęła bliżej i spojrzała mu prosto w oczu. Po policzkach spływały jej łzy, jak

spadające gwiazdy. - Byłam tu, Caim. - A jednak nie zrobiłaś nic. - Nie mogłam! - zakrzyknęła. - Widziałam, jak zabijali Kasa i zabierali dziewczynę, ale nie mogłam nic zrobić. - Mogłaś poszukać mnie, a ja mógłbym temu zapobiec. - I posłuchałbyś mnie? - Oczywiście, że… - Nie. - Cofnęła się o kilka kroków. - Już dawno przestałeś mnie słuchać, a sytuacja tylko się pogorszyła odkąd spotkałeś tę dziewczynę. - Ma na imię Josey. - Jeśli chcesz wiedzieć, dokąd ją zabrali… - Wypowiedz jej imię! - wrzasnął. Kit otarła twarz grzbietem dłoni. - Josey, zadowolony? Ma na imię Josey, ale żyje. - Kit, widziałem jej sukienkę. - Słuchaj, idioto! - mówiąc te słowa, oparła swe malutkie piąsteczki na biodrach, a jej twarz oblał purpurowy rumieniec złości. - Ona wciąż żyje. Zabrali ją i odjechali jak stado demonów. Specjalnie zostawili tę sukienkę, żebyś się wściekł i popędził za nimi bez zastanowienia jak ostatni kretyn, którym jesteś. Caim przeszedł przez nią, jakby jej tam w ogóle nie było, podszedł do drzwi chaty i stanął na progu. Z wewnątrz ziało przeraźliwą pustką. - Nigdy nie chciałam takiego życia dla ciebie. - Przybliżyła się do niego. - Tak jak nie chciała tego twoja matka. - Kit, przestań. Jej zwiewne palce pogładziły go po twarzy. - Byłam szczęśliwa w swoim świecie, Caim, ale musiałam przybyć tutaj, gdy usłyszałam wołanie twojej matki. Ona wiedziała, że będzie ci ciężko, jako synowi dwóch narodów, a nienależącego do żadnego z nich. I gdy tylko cię zobaczyłam, wiedziałam, że zawsze będę cię kochać. To przekleństwo mojej rasy. My nigdy nie zapominamy i nigdy nie umieramy. Kochamy na zawsze, nawet wtedy, gdy ukochani umierają, przenosząc się do krainy wiecznej ciemności. - Kit… - Gdzieś w głębi duszy Caima dopadł niepokój, który osłabiał jego determinację, wywołując poczucie słabości i beznadziei. - Myślisz, że nie wypłakiwałam oczu po tym, co stało się z twoimi rodzicami? Ale ty byłeś jak kamień. Nigdy nie uroniłeś łzy - A co by im to dało? -- Jednak w tej chwili, gdy słowo Kit przywoływały bolesne wspomnienia z przeszłości, do oczu Caima napłynęły gorzkie łzy. Kit oparła głowę na jego ramieniu. - Nie płaczemy za nich, płaczemy za samych siebie. Kas to rozumiał. - Taa, a teraz leży martwy jak wszyscy inni. - Zmarł, wiedząc, że to, co robi jest właściwe. Caim pomyślał o zakrwawionej włóczni. Kas zmarł śmiercią bohatera. Czy to samo będzie można powiedzieć o nim, gdy przyjdzie jego czas? Poczuł, że przyciąga go mrok, jaki panował w chacie.

- Zabawne - powiedział. - Nie żyją od lat. Myślałem, że przez utratę rodziców stałem się silniejszy. Twardszy A teraz zastanawiam się, czy tamtej nocy nie straciłem najlepszej części samego siebie. Jestem potworem, tak jak ten człowiek z czarnymi ostrzami. Gdy Kit dotknęła jego podbródka, poczuł dziwne mrowienie. - Nie jesteś potworem. - Mam w sobie mrok. Zawsze wiedziałem, ze on tam jest, tuż pod powierzchnią, a ty widziałaś co się dzieje, kiedy tracę kontrolę. Kit odwróciła się do niego plecami. - To on wysłał na mnie tego wężowego cienia, prawda? Teraz pracuje z Ralem, a Josey już nie ma. Więc kim on, kurwa jest? Przez chwilę myślał, że Kit nie odpowie, lecz po chwili usłyszał: - Służy Władcom Cienia. Caim głośno przełknął ślinę. Głęboko w ustach wciąż czuł smak łez. Tysiące pytań walczyło o prymat w jego gardle, ale liczyło się tylko jedno. - Jak go zabić? - Jest z krwi i kości, tak jak ty. Zadaj mu ranę, a będzie krwawił. - Próbowałem. - Tu przerwał, nie mogąc powstrzymać gniewnego pomruku. - Próbowałem, Kit, ale on ma w sobie moce, których nie rozumiem. Posługuje się magią, której nie potrafię ujarzmić. Szczupły palec dziewczyny dotknął miejsca tuż nad jego sercem. - Caim, jesteś synem swojej matki, krew z jej krwi. Masz w sobie wszystko, co potrzeba. Zaśmiał się, ten dźwięk był okrutny nawet dla jego własnych uszu. - W takim razie jestem przeklęty, podobnie jak Josey. - Zabrali ją żywcem, co oznacza, że stanowi dla nich jakąś wartość. Nie zabiją jej od ręki. Wciąż jest czas, by jej pomóc. - Teraz chcesz jej pomóc? Jeszcze do niedawna nie mogłaś znieść jej widoku. Kit skrzyżowała ramiona na wątłej klatce piersiowej. - Cieszę się, że w twoim życiu pojawiła się ziemska kobieta. Ja zaś wiem, że nie mogę cię kochać, tak jak o tym zawsze marzyłam i jak zawsze chciałam. - Kit, ja… Uśmiechnęła się i otrząsnęła z kolejnego nadchodzącego ataku płaczu. - Ale zawsze będę twoją przyjaciółką. - Jesteś moją najlepszą przyjaciółką, Kit. Zawsze nią byłaś i to się nigdy nie zmieni. W odpowiedzi trąciła go swoją piąstką w ramię. - Trzymam cię za słowo! - Znajdziemy ją, Caim - dodała, tym razem poważniejszym tonem. Patrzył, jak światło odbija się w porozrzucanych po podłodze chaty kawałkach rozbitego szkła. - Ja już wiem, gdzie ona jest - odparł. - Ral sam mi o tym powiedział. Mówił, że budzimy największy lęk w całym imperium i dlatego to właśnie my powinniśmy zasiadać w pałacu. - Że niby w TYM pałacu? Caim wszedł do chaty. Na haku na ścianie wisiała latarnia sztormowa. Ściągnął ją i odpalił knot od węgielków z kominka; wnętrze chaty wypełniło światło. Po chwili rzucił ją do pokoju obok sieni i wyszedł. Płomienie wystrzeliły pod sufit. Coraz większy pożar rzucał złowróżbne cienie na trawę i pnie drzew, otaczających chatę. W głowie Caima kołatały się myśli o Josey.

Postanowił pójść za nią, i niech bogowie zlitują się nad każdym, kto stanie mu na drodze. Na drugim końcu podwórka leżał wbity w ziemię głaz, przypominający jajo ogromnego ptaszyska. Caim przykucnął przy nim, Kit latała mu nad głową. Włożył ręce pod kamień i szarpnął. Kamień tkwił twardo w piaszczysto-ilastym podłożu, ale to nie zniechęciło Caima. Myślami sięgnął do swoich wspomnień o ojcu i matce oraz do wspomnień o Kasie, który zawsze chciał zostać ojcem, choć zdał sobie z tego sprawę, gdy było już za późno. Wreszcie powrócił myślami do Josey, która go teraz potrzebowała. Ciągnął, aż nadwyrężył sobie ścięgna. Nogi mu się trzęsły, rana w boku dokuczała, ale nie puścił, dopóki nie wyrwał kamienia z podłoża i z wielkim wysiłkiem odsunął go na bok. W miejscu, w którym przed chwilą leżał głaz ziemia była wilgotna, a na niej uwijały się białe glisty. Kit przykucnęła obok Caima, gdy ten wyciągnął z ziemi zatęchły skórzany worek. Szarpnięciem otworzył worek i z namaszczeniem wyjął jego zawartość. Pierwszym przedmiotem był poskładany w szeroki kwadrat kawałek materiału, który po rozłożeniu okazał się brudnoszarym tabardem. Na piersi czarną nicią było przyszyte wielkie drzewo sobolowe herb domu jego ojca. Drugi przedmiot był zawinięty w ceratę, pod którą krył się portret, oprawiony w prostą drewnianą ramę. Ojciec Caima wyglądał na wysokiego, przystojnego mężczyznę. Stojąca obok matka była malutka, wyglądała jak ciemno listna sadzonka w cieniu potężnej jarzębiny. Miała długie lśniące czarne włosy i tajemni cze oczy koloru obsydianu. Podczas gdy Kit stała zamyślona nad obrazem, Ca im wyjął trzeci przedmiot. Skórzana pochwa miecza była w bardzo złym stanie. Caim starł wieloletnią warstwę piasku z rzeźbionych esów floresów, zdobiących głowicę miecza. To była broń jego ojca. Choć rękojeść była chłód na w dotyku, trzymając ją, Caim poczuł palące uczucie w trzewiach. To on wyciągnął miecz z martwego już ciała ojca. Teraz użyje go, by przeciąć łańcuchy śmierci, które od tak dawna pętały jego życie. Albo zginie. Tak czy owak, sprawa wreszcie zostanie rozwiązana. Caim odłożył na bok miecz i wepchnął pozostałe przedmioty do zagłębienia w ziemi, które następnie za tkał głazem. Kit obserwowała go w skupieniu. - Nie możesz bez przerwy uciekać przed własną przeszłością. Ona jest częścią ciebie. Caim ujął w dłoń miecz. - Nie odrzucam jej. Nadszedł czas, bym przyjął swoją prawdziwą spuściznę i wszystko co się z nią wiąże. Caim wrócił na szlak. - Idziesz? Kit podążyła za nim bez słowa. Caim był wdzięczny za 1ę chwilę ciszy. Musiał ułożyć plan. Podążyli wyboistą ścieżką w kierunku Othiru, nad ich głowami szumiały drzewa. Caim w gardle poczuł cierpki smak mokrej miedzi. Zbierało się na burzę. Dobrze, niech płacze niebo. Sprawie im jatkę wartą ich niedoli. Nad doliną przykrytą purpurowo czarnym całunem chmur tańczyły błyskawice w rytm szalejących piorunów.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Dłonie Josey, zaciśnięte na fałdach spódnicy, drżały, gdy stała przed obrazem. Przyglądał się jej mężczyzna o królewskim wyglądzie, siedzący na grzbiecie narowistego rumaka. Miał czarne pofalowane włosy obcięte do ramion, w stylu minionej epoki. Gęste brwi spotykały się nad wyrazistym orlim nosem, a oczy – tak, Josey znała je bardzo dobrze. Były takie same jak jej. To naprawdę mój ojciec? Pod portretem widniała mosiężna tabliczka z napisem: Leonel II Rodu Corrinada Cesarz Nimei Josey wyszeptała nazwisko ojca, a następnie dodała swoje - Josephine Corrinada. Duma wypełniła jej głowę i ogrzewała całe ciało, niczym gorąca kąpiel. Wtem wspomnienie życzliwej twarzy earła Freniga przerwało leniwą zadumę, zamieniając ją w zimny dreszcz złości. Tak wiele tajemnic, tak wiele kłamstw, a wszystko po to, by ukryć jej prawdziwą tożsamość. Jak miała się czuć? Na to pytanie nie znała odpowiedzi i to było przerażające. A w dodatku ta hańba, jakiej doświadczyła w chacie…. Zagryzła zęby, by powstrzymać łzy, napływające do oczu na wspomnienie całej serii straszliwych scen. Żelazny uścisk obcych rąk, twarz Markusa w skąpym świetle z paleniska, pot na jego nosie, gdy ją zniewolił. Złożyła ręce na łonie, chciała się zwinąć w kłębek i umrzeć. Nie. Rozłożyła dłonie i wstała na równe nogi. Pociągnęła nosem, powstrzymując łzy. Do diabła z nimi wszystkimi. Nie podda się przemocy. Jej ojciec nie ustąpił, nawet gdy odebrano mu stanowisko. Był starym człowiekiem, jego lata świetności dawno minęły, lecz mimo to walczył do ostatniego tchu. I ona też będzie walczyć. Jej rozmyślania przerwały wściekłe głosy. Josey odwróciła się w kierunku środka izby. Wielki hol Pałacu Luccijskiego, nazwany imieniem słynnego architekta i kompozytora Luccio Fernariego, który spędził ostatnie lata swego wybitnego życia, pracując nad jego budową był dziełem sztuki tradycyjnej mitryckiej architektury. Niegdyś sklepiony sufit zdobiły barwne freski, przedstawiające ważne wydarzenia i osobistości z historii imperium, lecz z biegiem czasu zostały one zastąpione wątpliwej jakości polichromią, przedstawiającą dojście Kościoła do władzy. Josey rozpoznała je ze swego katechizmu: Powieszenie i Obcięcie głowy Febusa, Podbój Nimitów i wreszcie Dzień Rewolucji. Każdy z obrazów otrzymał ozdobną oprawę, składającą się z inkrustowanych złotem liści winogronowych. Na ścianach wisiały ogromne, ręcznie tkane arrasy, oddzielone od siebie mosiężnymi lampionami z matowymi szybkami, które wypełniały pomieszczenie surowym, upiornym światłem. Wschodnia ściana pokoju była zdominowana przez podium z marmurowymi stopniami, na którego szczycie ustawiono w półkole masywne trony, wykonane z barwionego drewna sekwojowego, tapicerowanego fioletowym jedwabiem. Zasiadali na nich prałat oraz Rada Elektorów, reprezentujący najwyższą władzę zarówno w wymiarze duchowym, jak i doczesnym. Ścianę nad podium zdobiła gigantyczna mozaika ułożona z maleńkich białych i złotych płytek, przedstawiająca rozbłysk słońca. Niegdyś ten symbol władzy Kościoła wywołałby w niej poczucie respektu, ale teraz, gdy posiadała prawdziwą wiedzę o Radzie i morderstwach popełnionych przez jej członków, po czuła jedynie smutek za utraconym na zawsze skarbem.

Na najniższych stopniach podium stało trzynaście drewnianych skrzynek. Nie miała pojęcia czemu miały by one służyć, ale na pewno niczemu dobremu. Nie miała złudzeń, dlaczego się tu znalazła. Święte Bractwo przejęło kontrolę nad pałacem, prawdopodobnie przewodził temu mężczyzna, stojący u podnóża podium. Ona zaś była jego więźniem - równie dobrze mogłaby być zamknięta w ciemnym lochu. Ta wizja przerażała ją - szczury, wszy, wszelkiego rodzaju robactwo… Caim przyjdzie po mnie. Taka nadzieja rozpalała jej serce, a jednak ślady jej beznadziejnego położenia otaczały ją zewsząd. Płakała, gdy siłą wyciągnęli ją z chaty Kasa, nagą jak dziecko i przywiązali ją do siodła. Później jej serce wypełniła nienawiść. Wstrząśnięta, upokorzona i pobita wyobrażała sobie, jak Caim zabija mężczyzn, którzy ją zhańbili, po czym tnie ich ciała na kawałki i rzuca ścierwo na pożarcie ptakom. Ta nienawiść towarzyszyła jej podczas całej długiej drogi do Othiru, gdzie dotarła zapłakana, przemoczona i cała w siniakach. Przy bramach miasta czekali już żołnierze, którzy eskortowali przyjezdnych do Wzgórza Niebiańskiego. Stan, w jakim zastała swoje ukochane miasto napawał ją zgrozą. Ulice wypełnione buntownikami, którzy niszczyli, palili i rabowali, co popadnie. W rynsztokach ciała zarówno pospólstwa, jak i żołnierzy. Pragnęła jakoś położyć temu wszystkiemu kres, ale w tym stanie, przywiązana do konia jak worek ziemniaków, niosła jedynie czekać na rzeź. Jechali aleją Procesji, z każdym uderzeniem końskich kopyt w twardy bruk coraz bardziej wbijał się jej w żebra lęk siodła. Wreszcie dotarli do pałacu. Tam uwolniono ją z poniżającej pozycji i poprowadzono przez kilka bram do niewielkiego pomieszczenia, gdzie czekała na nią stara kobieta w czarnym szalu. Kobieta bez słowa wpakowała Josey do miednicy, kompletnie nie zważając na dyskomfort dziewczyny i równie brutalnie założyła jej nowe ubranie. Josey spojrzała na nowy strój. Była to suknia z trenem z białego jedwabiu, mieniącego się brokatem. Jej górną część zdobiły rzędy drobnych pereł, naszyte od głębokiego dekoltu aż po bufiaste rękawy, zakrywające wyłącz nie ręce, zostawiając ramiona nieosłonięte. Josey czuła się zażenowana. W jej mniemaniu była to suknia ślubna przeznaczona dla dziewicy. A ta część została jej na zawsze odebrana. Na samą myśl zbierało jej się na wymioty. Oprócz niej w holu znajdowali się jedynie Markus i Ral, który, jak twierdził Caim, również był zabójcą; podobno bardzo niebezpiecznym, chociaż wcale na to nie wyglądał. Miał na sobie szykownie skrojony strój z wykrochmalonymi białymi mankietami i kołnierzem. U jego boku wisiała smukła szpada ze srebrną rękojeścią. Josey jakoś nie mogła sobie wyobrazić Caima z tak ekstrawagancką bronią. Chwilę później dostrzegła cały asortyment białej broni, ukrytej w butach i rękawach mężczyzny, co spowodowało, że nieco zmieniła o nim zdanie. Może nie był aż takim elegancikiem. - Nie interesuje mnie to! - Krzyk Rala rozbrzmiewał w całym holu. - Możesz ich porwać, zabić, jeśli trzeba, byłeś ich tylko odwiódł od bram. Markus zasalutował i wymaszerował z holu. Gdy Rai odwrócił głowę w drugą stronę, napotkał spojrzenie Josey, która nie opuściła wzroku. - Teraz dużo lepiej. - Ral z chytrym uśmieszkiem na ustach mierzył ją wzrokiem od stóp do głów. - Wreszcie wyglądasz jak księżniczka. - Rzuciłabym ci tę suknię w twarz, gdybym miała coś innego do ubrania. - Ciii, po co tak ostro, Josephine. Przecież potrzebujemy się nawzajem. - Ja niczego od ciebie nie potrzebuję. Zabiłeś mojego ojca. Nie próbuj zaprzeczać, wiem wszystko.

- Wszystko? A czy wiesz, że bez Rady, sprawującej kontrolę nad miastem, jego mieszkańcy skaczą sobie do gardeł? - Podszedł bliżej, aż w końcu Josey poczuła mocny zapach jego naoliwionych włosów. - Czy wiesz, że jesteś zupełnie sama? Młoda dziewczyna w niebezpiecznym miejscu, otoczona niebezpiecznymi ludźmi? - Caim przyj ... Przerwał jej głośnym śmiechem. - Caim leży martwy w jakimś rynsztoku. A jeśli nie, to wkrótce tak się stanie. Rozejrzyj się wokół siebie, księżniczko. Teraz pałac jest w moich rękach, a wraz z nim całe miasto. Być może pewnego dnia cały kraj odda mi hołd. Zapomnij o Caimie i wszystkich romantycznych fantazjach, jakie kołatają się w tej twojej małej główce. Spójrz na to z szerszej perspektywy. Jeśli wejdziesz w układ ze mną, oboje na tym skorzystamy. Ty będziesz miała moją ochronę, a ja uzyskam pewien stopień legitymizacji. Słysząc te słowa, Josey poczuła, jakby ktoś uderzył ją w twarz. - Myślisz o małżeństwie? Ze mną? Chyba do reszty postradałeś rozum. - To wcale nie byłoby takie głupie, moja droga. - Rai wolnym krokiem przesunął się ku podium. - Dla dobra polityki nieraz już sformalizowano gorszy związek. Nasze małżeństwo przypieczętuje moje prawo do tronu. A ty będziesz cesarzową z całym bogać lwem i splendorem, o jakim marzy każda kobieta. Josey zapragnęła przyłożyć dłoń do skroni, pod którą odczuła początki straszliwego bólu głowy, jednak powstrzymała się. Górna część sukni przylegała do ciała zbyt ciasno, powodując, że każdy oddech był wysiłkiem. - Póki co, zawładnąłeś pałacem - odparła. - Ale kościół nie będzie siedział z założonymi rękami. Gdy tylko rewolta zostanie stłumiona, ty… Jednak słowa uwięzły jej w gardle, gdy Ral otworzył drewniane skrzynki, które leżały na podium, uchylając przednie pokrywy jedna po drugiej i pokazując przeraźliwą zawartość. Patrzyło na nią trzynaście par szklistych oczu, w różnych stadiach szoku. Josey rozpoznała rysy tych twarzy. Miała przed sobą głowy prałata i Rady Elektorów. - Jak widzisz, o Kościół nie ma się już co martwić. Dzięki hojności mojego dobroczyńcy Święte Bractwo jest teraz pod moim dowództwem i nikt nie może mi teraz zagrozić. - Położył dłoń na skrzyni z głową prałata. - Niech to będzie dla ciebie prezent ślubny od oblubieńca. W końcu to oni zabili twojego prawdziwego ojca. Josey potrząsnęła głową. Łzy napłynęły jej do kącików oczu i zwilżyły powieki. Nigdy nie ulegnie temu demonowi, nie pozwoli, by zawładnął jej umysłem. Wyprostowała się: - Mieszkańcy Othiru nigdy na to nie przystaną. - Mieszkańcy Othiru zrobią wszystko, czego zażąda od nich lord gubernator. - Skąd w takim razie wziął się ten tłum pod bramą? Słowa te jakby zmąciły spokój na twarzy Rala, która wykrzywiła się w dziwnym grymasie, lecz po chwili grymas zniknął i wróciło opanowanie. - Ci, którzy nie chcą być posłuszni będą potraktowani z największą surowością. - W Othirze nie ma dość Świętych Psów, by podbić całe miasto - zakpiła Josey. - Nawet gdyby zwołać najbliższy garnizon… - Już to zrobiłem - odparł, szczerząc zęby w szyderczym uśmiechu i machnął ręką. Pozostałe oddziały również są do mojej dyspozycji, skarbie.

Josey wzdrygnęła się, gdy z ciemności, osnuwającej ścianę za tronem, oderwał się cień, który przybrał postać człowieka, wysokiego i szczupłego, odzianego w mnisią czerń. Było coś upiornego w jego ruchach, jak i w spojrzeniu, w którym drzemała z trudem powstrzymywana przemoc - był jak przyczajona dzika bestia, gotowa do ataku pod byle pretekstem. Josey przypomniała sobie gigantycznego węża, wychodzącego spod sufitu w mieszkaniu Caima i od razu zrozumiała, kim była owa istota. Czarownik. Handlarz czarną magią. Wysłannik Książąt Ciemności. - Z kim się sprzymierzyłeś? - wyszeptała Josey. - Z mocą spoza tego świata. - Ral skinął głową do przybysza. - Wystarczającą, by z jej pomocą rządzić krajem i odbudować imperium. Powinnaś mi podziękować, księżniczko. Mam zamiar zwrócić ci prawo należne ci z tytułu urodzenia. Słowa Rala przerwało zamieszanie przy bramie. To Święci Bracia zebrali w holu tłum mężczyzn i kobiet. Josey rozpoznała jedną twarz w tłumie: twarz ojca Anastasii, lorda Farthingtona. Już miała podnieść rękę by zwrócić na siebie uwagę, lecz powstrzymała się, gdy lepiej mu się przyjrzała. Lord Farthington wyglądał na zmęczonego i wychudzonego, jego twarz przeorana była licznymi zmarszczkami. Usta mu drżały, gdy był pędzony do środka wraz z pozostałymi. Jest przerażony. Przez trzewia Josey przebiegł dreszcz. Jeśli boi się tak wpływowy lord, jakie szanse miała ona? - Panowie i szacowne panie! - Ral przemawiał podniesionym głosem. - Wybaczcie, proszę, że zakłócam wasz spokój o tak późnej porze, ale są pewne sprawy wielkiej wagi, którymi musicie się niezwłocznie zająć. Josey przygryzła dolną wargę. Było to wyuczone przemówienie. Ral w coś grał, a ona nie chciała mieć z tym nic wspólnego. Powiodła wzrokiem po izbie. Człowiek w czarnych szatach zniknął, gdy przybyli arystokraci, ulotnił się cicho jak duch, ale dziewczyna miała wrażenie, że jest gdzieś w pobliżu. Podeszła do ściany, udając, że podziwia arrasy, a w rzeczywistości szukając wyjścia. Nie znała zbyt dobrze układu pałacu, ale miała nadzieję, ze jeśli tylko uda się jej wymknąć z holu, znajdzie wyjście z zamku. W tej chwili mogła myśleć jedynie o ucieczce. Ral wspiął się na podium i przemówił do szlachty. Po drodze kopnął jedną ze skrzyń, co spowodowało, że jej zawartość wysypała się na podłogę. W tłumie rozległy się odgłosy przerażenia. - Dobrzy ludzie, nie trwóżcie się - rzekł. - To chwalebna chwila. Będziecie długo pamiętać ten dzień jako początek nowej epoki dobrobytu i majestatu. Gdy Rai zajął miejsce na środkowym tronie, stary szlachcic wystąpił z tłumu, jak gdyby chciał go skarcić, ale wielki żołnierz odepchnął go z powrotem. Szlachetni obywatele Othiru - perorował Ral. Wysokie oparcie tronu zdobiła para złotych kruków, które wyglądały, jak gdyby usadowiły się na ramionach Rala. - Niniejszym ogłaszam się waszym suwerenem. Jako litościwy władca, daję wam szansę, abyście jako pierwsi pokłonili mi się i przyrzekli lojalność. Tu przerwał, wskazując na skrzynki. - W przeciwnym razie zostaniecie ogłoszeni zdrajcami i czeka was natychmiastowa egzekucja. Słowa te wywołały powszechne oburzenie i ogólne poruszenie wśród zgromadzonej szlachty. Korzystając z zamieszania, Josey próbowała się chyłkiem wymknąć. Już prawie jej się udało, gdy nagle na jej drodze stanęła rosła postać. To Markus - jego pokryta bliznami

twarz wykrzywiła się w parodię uśmiechu. Wpatrywał się w nią okrutnym, przeszywającym spojrzeniem. Za plecami dziewczyny rozległ się głos Rala. - Ach, czas najwyższy, by szanowni państwo poznali moją oblubienicę. Przedstawiam państwu księżnę Josephine rodu Corrinada. Moją przyszłą żonę. Josey odwróciła się do tłumu; do oczu napłynęły jej Izy. Tłum przyglądał się jej z różnym stopniem zaskoczenia Ral wyciągnął rękę do Josey. - Podejdź do mnie, moja droga. Stań obok, byśmy razem mogli przemówić do naszych poddanych. Markus pociągnął Josey, trzymając jej ramię w bolesnym uścisku, a ona próbowała zapierać się stopa mi. Z każdym krokiem opanowywał ją coraz większy strach. Rozejrzała się po holu z rękami zaciśniętymi na podołku. Caim, gdzie jesteś? *** W Othirze Caima przywitała noc. Tym razem nie musiał korzystać z tunelu prowadzącego przez grobowiec Ereptosa; żołnierze opuścili bramy. Mieli ku temu poważ ny powód - miasto tonęło w morzu krwi i ognia. Niepostrzeżenie przemknął przez Czarną Bramę i dalej skradał się ulicami, na których odbijało się piętno walk i i chaosu. Nad całym miastem unosiły się toksyczne miazmaty. Na alei Procesji panował totalny rozgardiasz: przesiąknięte wodą meble, powalone uliczne lampy i stosy śmieci - niejednokrotnie przeplatane ludzkimi ciałami. Na placu Świtu leżał cały zaprzęg zabitych koni pociągowych. Gdzieniegdzie stały jeszcze prowizoryczne barykady wszelkie próby powstrzymania przemocy spełzły na niczym. Nad miejscem rzezi górowało Wzgórze Niebiańskie, którego nieskazitelnie białe zbocza lśniły niczym kość słoniowa w świetle księżyca. Wtem nad głową Caima uniosła się Kit. - Prawdziwy obraz nędzy i rozpaczy - rzekła. - Jesteś pewien, że uda ci się go odnaleźć? Caim skręcił w wąską alejkę. - Spróbuję. Padał lekki deszczyk, wypełniając wodą szczeliny w powierzchni ulicy i tworząc płytkie kałuże. Z nożami w dłoniach Caim obserwował wszystkie ciemne zaułki i bramy po obu stronach ulicy. Na plecach, między łopatkami niósł miecz, który niegdyś należał do jego ojca. Nie był pewien, dlaczego zabrał go ze sobą. Do tej pory, przez i wszystkie lata wystarczały mu noże, ale teraz działał instynktownie - po prostu wydawało mu się, że należy zabrać miecz ojca. Od czasu do czasu sięgał po oprawioną w szagryn rękojeść, a wtedy niezmiennie przez ramię przebiegał mu dreszcz. Gdy już skończy się ta noc, z radością ponownie zakopie miecz. Wkrótce znalazł się na Rynsztoku i o mało co nie wpadł na rozwścieczony tłum. Obywatele miasta maszerowali środkiem ulicy, trzymając w dłoniach pałki. Ich ubrania pokrywały sadza i plamy krwi, co świadczyło o tym, że już stoczyli jakieś walki. Caim czekał aż odejdą. Gdy przechodził przez ulicę, jego wzrok utkwił na ponurym, przysadzistym i skąpanym w deszczu budynku przytułku, zdecydowanie wyróżniającym się wśród miejskiej zabudowy, dominującym nad otoczeniem niczym rozrośnięty pająk pośrodku postrzępionej pajęczyny. Palce Caima zacisnęły się na nożach. Skręcił w boczną uliczkę. Była tak ciemna, że musiał poruszać się głównie po omacku, pokonując liczne zakręty, aż w końcu dotarł do ledwo widocznego skrzyżowania Caim

pozostawał w cieniu, gdzie czuł się najbezpieczniej, nie zważając na wodę spływającą z dachów prosto na jego głowę. Wyglądało na to, że ulica Piwna, jak do lej pory, uniknęła najgorszych walk. Przy wejściu do Niebieskiej Winorośli, obok przewróconego wózka, leżało ciało mężczyzny w mundurze straży nocnej. Miał wgniecioną połowę czaszki. Na rudawych włosach zakrzepła już krew. - Sprawdzę z tyłu - rzekła Kit i pomknęła jak strzała. Caim spojrzał na drugą stronę ulicy. Spomiędzy szpar w zamkniętych okiennicach winiarni sączyło się światło Wtem rozległ się łagodny tętent końskich kopyt, uderzających w skąpany w deszczu bruk. Był to kasztanek o brudnej i przemoczonej sierści, który szturchał pyskiem stosy śmieci. Końce skórzanych lejców wlekły się przez kałuże. Caim zacisnął, a następnie rozluźnił pięści. Na co czekał? Josey potrzebowała go, a jednak wahał się. Dla niej walczył, dla niej zabijał, dla niej poświęcił wszystko. Ale czy był również gotowy dla niej umrzeć? Mógłby uciec, zacząć wszystko od nowa. Kit byłaby wniebowzięta. Wy starczyło, żeby po prostu odszedł i zostawił Josey na pastwę losu. Caim pogładził zimny jak lód amulet, który wisiał przy jego nadgarstku. Nie mógł tego zrobić. Nie mógł zostawić jej na łasce i niełasce Rala. I choć trudno było to przyznać, polubił to zapyziałe miasto. Jeśli kiedykolwiek stąd wyjedzie, zrobi to wyłącznie na własne życzenie nikt ani nic go do tego nie zmusi. Podjąwszy decyzję, przeszedł na drugą stronę zalanej deszczem ulicy i popchnięciem otworzył drzwi. Wszystkie oczy zwróciły się na niego, gdy wszedł do gospody Wokół ogniska siedziało pół tuzina mężczyzn i jedna kobieta. Niektórzy sięgnęli pod poły ubrań, by wyjąć ukryte niespodzianki, lecz wystarczyło jedno spojrzenie Caima, by natychmiast zmienili zdanie. Matka stała za barem. Obok niej na ladzie leżał ciężki drewniany młotek do wybijania szpuntów z beczek. Albo do miażdżenia czaszek młodych żołnierzy. Caim przemierzył salę wzrokiem w poszukiwaniu pewnej twarzy, ale nie znalazł jej. - Szukam Huberta. - Tu go nie ma - odpowiedziała bardziej lakonicznie niż zwykle pani Henninger. - Nie widziałam go. - Od kiedy? Wzruszyła ramionami. - Musiał wyjść przed zachodem słońca. - Gdzie może być teraz? Na te słowa wstał z miejsca brodaty mężczyzna z kilem zaciśniętym w pięści. - Jak chcesz stąd wyjść cały, to nie fikaj, młody byczku. Caim utkwił w nim wzrok. Po chwili brodacz usiadł na miejscu. Matka wyszła zza baru. - Nie przejmuj się nim, Caim. Jesteś tu mile widziany, t lu bert przyszedł parę godzin temu, gdy walka przybrała zły obrót i zabrał ze sobą wszystkich mężczyzn. - Rzuciła pogardliwe spojrzenie na grupkę zgromadzoną wokół ogniska. - Przynajmniej prawdziwych mężczyzn. W każdym razie, nie wiadomo kiedy wróci. - Poczekam. - I choć wypowiedział to słowo prawie szeptem, jego głos poniósł się po całej sali. Nikt nie śmiał się sprzeciwić. - Napijesz się? - spytała Matka. Caim skinął głową i usiadł. Schował noże, ale pozostawił odpięte pochwy. Kit sfrunęła spod sufitu i wylądowała obok niego. - Nic się nie dzieje - zakomunikowała. - Widziałam jakieś zamieszki przecznicę obok, ale

wygląda na to, że sytuacja uspokaja się w tej części miasta. Najgorzej jest przy do kach. Chyba ktoś podłożył ogień pod miejskie spichlerze. - To powinno na jakiś czas zająć żołdaków - wymamrotał Caim. - Nie wiem. W porcie panuje kompletny chaos. Nie widziałam tam żadnych żołnierzy. Przynajmniej żadnych żywych. Matka przyniosła Caimowi drinka i ustawiła go przed nim na stole. - Nie wiem czy powinieneś rozmawiać z Hubertem właśnie teraz. Gdy wychodził nie był do końca sobą, jeśli rozumiesz co chcę przez to powiedzieć. - Nie, nie wiem. Co się stało? Kobieta dotknęła swego obfitego biustu. - Cóż, nie mnie o tym mówić, ale z drugiej strony masz prawo wiedzieć w co wchodzisz. Wtem drzwi otworzyły się z hukiem. Wszelkie rozmowy ucichły, gdy do gospody weszło trzech mężczyzn Caim z trudem rozpoznał pośród nich młodego człowieka. Niegdyś elegancki strój Huberta był poplamiony krwią. Zniknął też jego kapelusz. Zakrzepła krew na przypiętym do biodra rapierze świadczyła o tym, że broń przydała się tej nocy. Hubert rozejrzał się wokół mętnym wzrokiem po barze. Gdy ujrzał Caima, na posiniaczonych ustach młodzieńca pojawił się złośliwy uśmiech. - Matko - rzekł. - Mamy wśród nas bohatera. Następny drink dla niego będzie na mój rachunek. Choć Hubert niemiłosiernie mamrotał, dało się wyczuć w jego głosie nutę groźby, zwłaszcza gdy podszedł do stołu Caima, a za nim para barczystych zbirów. - Nie przyszedłem tu, żeby się napić, Hubercie. Szukałem ciebie, bo potrzebuję twojej pomocy. Hubert klapnął na krzesło. Jego obstawa, czy kimkolwiek byli, obserwowała salę. - Potrzebujesz mojej pomocy? Jestem teraz trochę zajęty, Caim. Dziś nadszedł czas wielkiego przewrotu. Czerwoni nam uciekli, ale ty już przecież wiesz, no nie? W końcu, jakby to powiedzieć, przygotowałeś grunt. - O czym ty mówisz, Hubercie? Hubert zaśmiał się w sposób ironiczny, pozbawiony humoru. - Udajemy niewiniątko, co Caim? Nie ma takiej potrzeby, zapewniam cię. Możesz wziąć na siebie całe uznanie za mojego ojca. W końcu w głębi serca był tyranem. - Co z nim? - Z ciężkim sercem Caim domyślał się odpowiedzi. - Nie żyje. Zeszłej nocy ktoś włamał się do pałacu i za mordował go. A potem odciął mu głowę. Trochę to makabryczne, ale muszę przyznać, masz wprawę. Caim przypomniał sobie Mathiasa, leżącego w swoim łóżku z wyciętym sercem. Zaraz, o czym to Ral mówił w Złotym Kole? Coś, że weźmie sprawy w swoje ręce. Vassili musiał być potajemnym klientem Rala. To miało sens. Mając poparcie członka Rady, Ral czuł się nietykalny. Jednak z czasem postanowił, że nie potrzebuje już arcykapłana. Ułożył sobie więc własny plan, w którym jakąś rolę odgrywała Josey. Może już jest za późno. Może dziewczyna już nie żyje. Ta myśl odbiła się rykoszetem w głowie Caima, rozbijając wszystkie pozostałe myśli na kawałki, Wziął głęboki oddech. Musiał zachować kontrolę. Tylku w ten sposób mógł ją ocalić. - A ty sądzisz, że ja miałem z tym coś wspólnego? Hubert pochylił się do przodu, dopóki twarze dwóch mężczyzn o mało się nie stykały. Odór whiskey uderzył Caima niczym cios w szczękę.

- Ty jesteś Caim Nożownik - zabójca możnych i skorumpowanych. Ale mój ojciec nie był żadnym cholernym potworem. Zrobił dużo dobrego dla miasta. - Był tak dobry, że własny syn chciał go pozbawić urzędu? - Nic nie wiesz i nic nie rozumiesz! - Hubert uderzył pięścią w blat stołu. Pozostali klienci skupili się wokół kominka, zaś zbiry Huberta przybliżyli się o krok do przodu. W tym samym momencie zmaterializowała się Kit. - Zrób coś, Caim. Te zbiry mają przy sobie sporo broni. Caim usiadł niedbale na miejscu. Nigdy wcześniej nie widział Huberta w takim stanie. Młodzian był na granicy maniakalnego szału. - Posłuchaj mnie, Hubercie. Nie zabiłem twojego ojca ani żadnego innego członka Rady Elektorów. Zrobił to Ral. Pracuje z jakimś obcokrajowcem. Wspólnie knują, by przejąć rząd. To oni zabili arcykapłana. Hubert uśmiechnął się szyderczo. - Ładna bajeczka, ale nie ma co się zarzekać. Wyświadczyłeś nam wszystkim ogromną przysługę. - Byłem poza miastem. Zabierałem Josey w bezpieczne miejsce. Cóż, przynajmniej wydawało mi się ono bezpieczne. - Tak, tak, córka konspiratora i jej wierny rycerz w lśniącej zbroi. Gdy Hubert sięgnął po leżący na stole puchar Caim złapał go w twardy uścisk za nadgarstek. - Wystarczy! Poczerwieniałe oczy Huberta przeszywały Caima na wskroś, lecz chwilę później na twarzy młodzieńca odmalowała się czarna rozpacz. - Dlaczego musieli go tak zaszlachtować? Wiem, że potrafił być trudnym człowiekiem, czasami nawet okrutnym, ale nie mieli prawa… Caim zwolnił uścisk. Rozumiał Huberta, ale nie potrafił okazać współczucia. Jego serce zamieniło się w kawał lodu. - Zrobili to ci sami ludzie, których ścigam. Zabrali Josey i zabarykadowali się w pałacu z całym oddziałem żołdaków. Hubert otarł twarz rękawem płaszcza. - Co zamierzasz? - Napaść na pałac i odbić Josey. - Naprawdę? - wyskoczyła Kit. - To jest twój plan? Caim zacisnął zęby, by nie krzyknąć, żeby się zamknęła. - A ty, jakie masz plany? - spytał Huberta. - Podburzam ludzi. Przejęliśmy już większość Dolnego Miasta. Przydałaby się nam twoja pomoc, ale zdaje się już masz dość roboty. - Moglibyśmy pracować razem. Teraz Hubert nieco bardziej przypominał samego siebie. Wyprostował się na krześle i nawet strzepnął kurz z obu rękawów płaszcza. - Jak? - Nawet jeśli przejąłeś kontrolę nad Dolnym Miastem, to i tak Święci Bracia trzymają w swoich łapskach wszystko powyżej alei Procesji. Z motłochem sklepikarzy i do kerów nigdy nie uda ci się przejąć Górnego Miasta, więc nawet nie próbuj. Idź prosto na Wzgórze Niebiańskie. - A co to da?

- W ten sposób obetniemy łeb bestii. Gdy usuniemy Rala i jego oficerów, nie będzie kto miał dowodzić ich żołnierzami. Gdy przejmiemy kontrolę nad pałacem, miasto przejdzie w nasze ręce. - To duże ryzyko. Mój ojciec zginął, próbując wykorzystać podobną szansę. Caim wyciągnął noże i położył je na stole. Obstawa poruszyła się nieco, wciąż zachowując odległość. - Nie jesteś taki jak twój ojciec, Hubercie. Możesz to dziś udowodnić. Pomóż mi uwolnić Josey, a wtedy raz na zawsze rozwiążemy problem. Ona jest następczynią tronu. Znaleźliśmy dokumenty, które dowodzą, że jest córkę starego cesarza. Josey jest księżniczką. - Księżniczką, powiadasz? Tak też się zachowywała. Ale dlaczego moi ludzie mieliby ryzykować własne życie tylko po to, by zamienić jednego tyrana na innego? - Bo ona też nie jest taka jak jej ojciec. To właśnie jej potrzebuje ten kraj, by mógł się znowu pozbierać. Zawsze mówiłeś, że trzeba przywrócić stary porządek. Teraz masz szansę, by to zrobić. To może być ostatnia noc Nimei jako zjednoczonego królestwa, albo początek nowego życia dla nas wszystkich. Hubert przyjrzał się uważnie nożom, a potem skinął głową. - Wchodzę w to. Co chcesz, żebym zrobił. Caim spojrzał na Huberta z drugiej strony stołu i uśmiechnął się. - Mam plan.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Caim przykucnął w nieukończonej dzwonnicy nowej katedry, smagany strugami zacinającego deszczu. Towarzyszyło mu wycie wiatru, ulewa bębniła o kamienne dachówki. Księżyc i gwiazdy schowały się za wisząca nad miastem skłębioną kurtyną burzowych chmur. To dobra noc na zabijanie. W dole, niczym szaro-czarny dywan, rozciągało się Górne Miasto. Wzgórze Niebiańskie rysowało się na tle nie ba jak spiętrzona fala. Na moment blask błyskawicy wyłowił z mroku ławice białych dachów, po czym miasto znów utonęło w ciemności. Wzdłuż szerokich alei Wzgórza Niebiańskiego migotały płomyki pochodni; blisko tysiąc plebejuszy toczyło tam walkę z miejskimi żołdakami. Młody Vassili dotrzymał słowa i zebrał armię, składającą się; z kapeluszników, piekarzy, tragarzy i lokajów uzbrojonych w najprzeróżniejsze rodzaje broni, od pochodni i drewnianych legarów, po piki zabrane zabitym żołnierzom. Celem ataku był Pałac Lucjański, zdobiący szczyt Wzgórza Niebiańskiego jak klejnot koronę, otoczony pierścieniami murów obronnych z wieżyczkami strażniczym i potężnym barbakanem. Szpiedzy Huberta donieśli, że Ral przewidując oblężenie wycofał swoich najlepszych żołnierzy w obręb murów. Caim właśnie na to liczył. - Są już prawie na miejscu - powiedziała Kit. - Hubert mówi, że nie spodziewa się zbyt wielkiego oporu. Caim nie zwracał uwagi na lodowaty deszcz. - Muszą się bronić. Nie mają innego wyjścia. - Pożar naprawdę się rozszalał. Caim obejrzał się. Dzielnice Dolnego Miasta spowijały kłęby czarnego dymu. Ogień pochłaniał całe kwartały, pożerając domy, sklepy i budynki. Deszcz utrzymywał jeszcze płomienie w ryzach, jednak do świtu wielu ludzi padnie ich ofiarą. Wielu więcej zginie, jeśli jego plan zawiedzie. Ludzie Huberta zdołali wreszcie dotrzeć do pałacowych bram. Młody szlachcic kroczył zdecydowanie na ich czele, jego miecz lśnił w blasku pochodni. W odpowiedzi na atak z pałacu, niczym z mrowiska, wysypały się zastępy żołnierzy wysłanych do obrony murów. W powietrzu zaświstały strzały, krew zabitych spływała przepełnionymi rynsztokami. Caim zaczął schodzić z wieży. To co zobaczył zupełnie-mu wystarczyło. Hubert wywalczył mu szansę, na którą liczył. Z Kit unoszącą się przy boku, zeskoczył na bagnisty grunt przy katedrze i zaczął wspinać się krętymi bulwarami prowadzącymi do Wzgórza Niebiańskiego. Po kilku minutach dotarli do zewnętrznych murów pałacu w miejsce, które Caim wypatrzył już wcześniej, znajdujące się w sporej odległości od toczonej walki. Pęknięcia w kamiennym murze i porastający go bluszcz stanowiły wygodne oparcie dla rąk. Caim sprawdzał stabilność każdego uchwytu zanim oparł na nim ciężar swego ciała. W końcu dotarł do szczytu i zeskoczył po drugiej stronic. Zatrzymał się u podnóża. Od kolejnej przeszkody, dwunastometrowego wewnętrznego muru obronnego, dzielił go równo przystrzyżony trawnik. Przestrzeń po między murami zdobiły urokliwe ogrody pełne delikatnych, obsypanych kwiatami drzew i wartkich strumieni. W wilgotnym powietrzu wisiał słodki zapach bzów i oleandrów. Caim ruszył dalej, nie tracąc czasu na podziwianie wspaniałej roślinności. Wkrótce Kit wypatrzyła pod konarami judasz owca pierwszego strażnika. Caim przykucnął za żywopłotem z kwitnących krzewów, bacznie go obserwując. Żołnierz spoglądał w stronę pałacowej stróżówki, prawdopodobnie oczekując na zmiennika. Co chwilę chuchał

w dłonie i pocierał je energicznie, podczas gdy jego włócznia stalą oparta o pień drzewa. Caim czekał, a jego myśli krążyły wokół martwego Kasa, leżącego w swej chacie i krwi, sączącej się z ran na jego ciele. Staruszek nie prosił się o kłopoty, same przy szły do jego drzwi, pod obłudnym pretekstem wymierzenia kościelnego prawa. Oczami wyobraźni ujrzał żołnierzy, zdzierających ubranie z Josey i wlokących ją za sobą, nagą, przeklinającą go za to, że ją opuścił. Przed oczami stanął mu obraz usianego trupami dziedzińca. Sekunda za sekundą mijała w rytm kapiących kropli deszczu, a gniew Caima wzmagał się, trawił jego wnętrzności jak rozżarzona bryła węgla, podsycany niesłabnącym poczuciem winy. Sam siebie oszukiwał. Była tylko jedna rzecz, którą przez całe życie potrafił robić do brze. Nadeszła pora, aby zapomnieć o bohaterstwie i powrócić do swojego rzemiosła. Dręczony myślą o Josey, Caim podniósł się i ruszył w stronę drzewa. Pochylony, okrążył strażnika, aż znalazł się za jego plecami. Mógł przemknąć dalej niezauważony, .de tej nocy nie chciał pozostawiać niczego przypadkowi. Przyczaił się, zamiast noża w jego rękach pojawił się rzemień z naszyjnika Josey, którego końcówki owinął sobie wokół dłoni, tak aby pozostawić między nimi spory, luźny kawałek. Wstał, ściskając w zaciśniętej pięści amulet w kształcie klucza. Serce mu waliło. Do tej pory nigdy nie udusił nikogo, oprócz kilku bezpańskich psów, ale zdarzyło się to wiele lat temu. Jego domem była wtedy ulica i musiał zabijać, by przeżyć. Przypuszczał, że uduszenie człowieka będzie równie łatwe. Zaczął działać. Zarzucił rzemień na szyję strażnika i mocno pociągnął. Ramiona prawie wyskoczyły mu ze stawów, gdy mężczyzna rzucił się do przodu, kopiąc przy tym i charcząc jak dzikie zwierze. Caim wbił kolano w jego plecy, dociskając rzemień. Gdyby nie trzymany w dłoni klucz, którym jak garotą zaciskał pętlę, strażnik niechybnie wyrwałby się z jego uchwytu. Rzemień, owinięty o lewą dłoń, wrzynał się tak mocno, że Caim obawiał się o swoje palce. Nagle ofiara potknęła się i upadła na mokrą trawę, ułatwiając mu zaciskanie pętli podczas niekończącej się szamotaniny. Minęły długie minuty zanim strażnik w końcu znieruchomiał. Caim podniósł się, drżąc lekko. Ręce i nadgarstki bolały go jak po walce z niedźwiedziem. Gdy odwijał rzemień z zesztywniałych palców, błyskawica rozświetliła ogród, wyławiając z mroku twarz żołnierza. Od razu pożałował, że ją zobaczył. Twarz ofiary przybrała ohydny fioletowy odcień, obrzękły język wystawał z ust, oczy były wytrzeszczone. Strażnik mógł mieć najwyżej siedemnaście lat, był jeszcze dzieckiem. Wzrok Caima powędrował ku szkarłatnej pelerynie, narzuconej na zbroję młodziaka. Nie, to nie dzieciak, tylko żołnierz. Wróg. Byłem młodszy od niego, gdy wybierałem swoją ścieżkę życia. Ponownie owinął rzemień wokół nadgarstka. Ukrył ciało strażnika w kępie wysokich paproci i ruszył dalej. Po przebyciu około pięćdziesięciu kroków, znalazł się u podnóża wewnętrznego muru. Nie dostrzegł żadnych straży. Przesunął dłonią po granicie, którym obłożono mur. Zbyt gładki, aby się po nim wspiąć i zbyt twardy, aby wbić hak. Odwinął dziesięć sążni plecionej, jedwabnej liny, którą nosił owiniętą wokół pasa, a która była podarunkiem od jednego z ludzi Huberta. - Jesteś pewien, że sobie poradzisz? - zapytała Kit. - Spotkamy się po drugiej stronie. Pamiętasz plan? Rzuciła mu miażdżące spojrzenie. - Będę gdzie trzeba. Tylko się pośpiesz - odparła i zaraz zniknęła. Przyczepił do liny kotwiczkę i odmierzył na sznurze siedem długości swego ciała. Szczęście mu dopisywało. Ostre zęby kotwicy zaczepiły się o szczyt muru za pierwszym rzutem. Caim naprężył linę, nasłuchując, czy z góry nie dobiegnie go jakiś hałas. Odczekał sześćdziesiąt uderzeń serca i rozpoczął wspinaczkę. Posuwał się powoli. Na gładkim murze z

trudem znajdował punkty oparcia. Kilkakrotnie osunęła mu się stopa i szarpnięcie o mało nie wyrwało liny z jego rąk, zdołał się jednak utrzymać. U szczytu muru udało mu się znaleźć punkt zaczepienia i podciągnąć się na gzyms wieńczący mur. Przylgnął do kamieni, czując jak serce tłucze mu się w piersi i spojrzał na drugą stronę. Na wewnętrznym dziedzińcu, wyłożonym płytami jasnoszarego kamienia, stało kilka sporych budynków. Środek placu zajmowała dawna rezydencja królewska, w której obecnie zbierała się Rada Elektorów. Od budynku rozchodziły się promieniście łuki przyporowe, przypominając odnóża potężnego insekta. Ogromną, środkową kopułę otaczały strzeliste, pozłacane wieże. Pozostałe budynki stykały się z murami obronnymi: po wschodniej stronie baraki i stajnie Straży Pałacowej, po zachodniej dom Thurimu. Thurimem nazywano niegdyś radę starszych, która doradzała cesarzom. Oczywiście obalenie rady było jednym z pierwszych posunięć Kościoła po przejęciu władzy. Czyn ten, który został przez wielu Nimeanczyków uznany za najhaniebniejszy przejaw nadużycia władzy, wywołał falę ruchów rewolucyjnych, przykładem których było ugrupowanie Lazurowyh Jastrzębi. Kilku okrytych peleryną strażników patrolowało parami dziedziniec, wydawało się jednak, że większość połknęła przynętę Huberta i pośpieszyła na mury zewnętrzne. Caim modlił się, by tam pozostali. Nie zachwycała go perspektywa natknięcia się na patrol wściekłych żołnierzy podczas wędrówki po cytadeli. Kit pojawiła się tuż przy nim, wymachując nogami zwisającymi po wewnętrznej stronie muru. Nie zmoczyła jej ani jedna kropla deszczu. - Jesteś dopiero tutaj? Jeśli się nie pośpieszysz, lato cię tu zastanie. - Naliczyłem ośmiu, tam w dole - mruknął zgryźliwie. - Plus czterech w stróżówce. - Nikogo na murach? Pokręciła głową, aż rozkołysały się sploty jej srebrnych włosów. - Chyba przestraszyli się deszczyku. - Dobra nasza. Caim odhaczył kotwiczkę i opuścił linę na ziemię. Podciągając się rękami i odpychając palcami stóp, pełznął wzdłuż szczytu muru, czując jak krople deszczu wybijają rytm na jego plecach, aż dotarł do najbliższego narożnika domu Thurimu. Podniósł się. Kit lewitowała koło niego, gdy próbował osuszyć ręce, wycierając je w swoją przemoczoną tunikę. Dom Thurimu był zabytkowym budynkiem z lancetowymi oknami, szerokimi podokiennikami oraz boga tymi rzeźbieniami; gmach wprost idealnie nadawał się do wspinania, tyle tylko, że jego wysokość wynosiła ponad trzydzieści metrów. Jeden fałszywy ruch oznaczał błyskawiczny koniec kariery Caima. - No, to do roboty - usłyszał głos Kit. - Zanim zacznie świtać. Rzucił jej krzywe spojrzenie i szukając na ścianie punktu zaczepienia, rozpoczął wspinaczkę. W jego głowie kołatały się myśli. W pałacu musiał odszukać Josey. Liczył na to, że Ral nie skrzywdzi jej, dopóki nie stłumi ostatnich zamieszek, odzyskując tym samym kontrolę nad miastem. Po plecach przebiegł mu zimny dreszcz, nie mający nic wspólnego z padającym deszczem, gdy dopuścił do siebie myśl, że Josey może już być martwa. Jeśli tak było, Rai zapłaci mu za to. Zajęty swymi myślami, Caim nawet nie spostrzegł, kiedy dotarł do ozdobnego gzymsu u podstawy dachu. Balansując na wąskim występie, wychylił się, wyciągniętą ręką dosięgając gzymsu. Potem, biorąc głęboki wdech i modląc się, oderwał stopy od występu w murze. Dziedziniec zawirował pod nim, gdy zawisł nad ziejącą w dole przepaścią. Pochodnie strażników wyglądały z tej wysokości jak małe iskierki. Bok palił go,

jakby pod jego skórą żarzył się węgiel. Z wysiłkiem podciągnął się na krawędź gzymsu. Na dachu zatrzymał się na moment, aby złapać oddech. Deszcz przyjemnie go chłodził. - Dalej, Caim - zawołała Kim. Jęknął i podniósł się na nogi. Pokonywał śliski dach przy akompaniamencie huczącego wiatru. Opuszczanie się po wschodniej fasadzie okazało się łatwiejszym zadaniem W połowie drogi zatrzymał się przy biegnącym wzdłuż muru wąskim występie, po którym zaczął się powoli posuwać. Wnet dotarł do miejsca gdzie smukła, łukowata przypora wystrzelała z kroksztynu jak wąziutki most, podpierając niebosiężne mury pałacu. Caim bez zastanowienia wstąpił na gładkie kamienne płyty i ruszył przed siebie rozkładając ramiona jak linoskoczek, aby złapać równowagę. Zachwiał się tylko raz, w połowie drogi, gdy wznoszący się z dołu poryw wiatru wytrącił go z równowagi. Zamarł, czując jak traci oparcie, zdołał jednak zacisnąć palce stóp i zastygł bez ruchu, dopóki podmuch nie osłabł. Z walącym sercem ruszył dalej, tym razem bez przeszkód docierając na drugą stronę. Na dachu posiadłości Caim ocenił sytuację. Krenelaże zwieńczały budynek jak rzędy wyszczerzonych zębów. Z każdego rogu wy strzelała smukła wieża. Swego czasu na szczycie każdej z nich płonął ogień symbolizujący królewskie panowanie, ale przez ostatnie siedemnaście lat mosiężniki stały wygaszone. Caim wychylił się przez otwór strzelniczy pomiędzy dwoma blankami. Żołnierze maszerowali jak przedtem. Nikt go nie zauważył. Usatysfakcjonowany, podbiegł do Kit, unoszącej się nad ogromnym kominem. Podskoczył, aby uczepić się jego górnej krawędzi, po czym podciągnął się w górę. Balansując nad czarną przepaścią komina, rozwinął zawieszony na plecach zwój liny i przywiązał jeden koniec do paska. - Parszywa robota. Kit bawiła się kosmykiem włosów. - Myślę, że nie będzie tak źle. Po prostu pomyśl o czymś przyjemnym. Z westchnieniem zaczął opuszczać się w dół komina. Było szerzej niż się tego spodziewał. Opierając się plecami o ścianę, mógł za pomocą rąk i kolan kontrolować tempo schodzenia. Po około pięciu metrach dotarł do odchodzącego w bok szybu. Najwyższe piętro. Wsunął się wewnątrz szyby i zaczął czołgać się wzdłuż ciemnego wąskiego tunelu, ciągnąc za sobą pakunki. Nagle uderzył głową o uskok w suficie. Potarł posiniaczone czoło brudną od sadzy dłonią i przylgnął brzuchem do podłogi, aby przecisnąć się pod blokującą tunel przeszkodą. W połowie drogi ogarnął >;o nagły atak klaustrofobii. Wydawało mu się, że ściany napierają na niego z każdej strony, chcąc go zgnieść. Zatrzymał się, aby złapać oddech i przeciskał się dalej. Wkrótce znalazł się w miejscu, w którym krzyżowały się cztery odnogi szybu. Przez chwilę wahał się, przywołując z pamięci plan pałacu i ustalając na nim swe położenie. Jeśli pójdzie prosto, powinien dotrzeć do głównego holu. Tak postanowiwszy, posuwał się dalej. Minął właśnie łagodny zakręt, gdy nagle prąd ciepłego powietrza uderzył go w twarz. Dotarł do otworu w podłodze szybu. Płonące drobinki popiołu unosiły się z otchłani, rozświetlonej odblaskiem buzującego w dole ognia. Pochylając się nad krawędzią, musiał zmrużyć oczy przed buchającym w twarz piekącym żarem. Trzask sosnowych polan, płonących kilka metrów niżej, odbijał się echem od ścian komina. Za otworem widział dalszy ciąg szybu. Pięć kroków. Gdyby stał na nogach, bez namysłu przeskoczyłby na druga stronę. Odległość była jednak zbyt duża, aby ją pokonać, odbijając się zaledwie rękami i ko łanami. W tym właśnie momencie z sufitu wypłynęła Kit.

- Jesteś już prawie na miejscu, jeszcze tylko kilka kroków i krótki szczupak. - Szczupak? - Tylko się łaskawie pośpiesz. Caim zdusił cisnące mu się na usta słowa, których Kit nie puściłaby mu potem płazem. Skulił pod sobą nogi, a rękami wsparł się o ściany tunelu. Wciągnął haust nagrzanego powietrza głęboko w płuca i odbił się. Żar ognia objął jego ciało gdy wyciągnął się na całą długość nad otworem. Przez jedną długą chwilę czas zwolnił prawie do zera. W końcu opuszkami palców sięgnął przeciwległej krawędzi. Napiął mięśnie i zawisł na wyciągniętych przed siebie ramionach. Dwa tobołki kołysały się pod nim. Dym piekł go w oczy. Na kilka sekund wisiał nad otchłanią, niczym prosie na ruszcie. Gdy serce przestało mu łomotać, kopnął obiema nogami. Zdołał utrzymać ręce na gładkich kamieniach szybu i podciągnąć się w górę, pomagając sobie szybkimi skrętami i podrzutami ciała. Gdy znalazł się po drugiej stronie, przewrócił się na plecy i zaczerpnął kilka głębokich wdechów. Kit wystawiła głowę z sufitu. - W porządku? - Mogłaś coś wspomnieć o kominku. - I pozbawić cię dobrej zabawy? Wiesz, na starość robisz się nudny. Muszę rozejrzeć się za kimś młodszym, kto ma jeszcze apetyt na przygody. - To byłoby zbyt piękne. - Caim przewrócił się na brzuch i ruszył dalej. - Co takiego? - Nic, moja droga. Kilkanaście kroków dalej szyb ostro opadał. Blade światło sączyło się z prześwitu w dole. Caim zastanawiał się przez chwilę jak pokonać przeszkodę. Próbował obrócić się stopami w kierunku wylotu, szyb był na to jednak zbyt wąski. W końcu zdecydował się dać nura głową w dół. Jeśli szczęście mu dopisze upadek będzie łagodny Caim przygotowywał się właśnie do skoku, gdy niespodziewanie poczuł powiew zimnego powietrza, który przeniknął przez jego ubranie, a potem jeszcze głębiej, aż do kości. Przez chwilę miał wrażenie, że jego serce przestanie bić. Potem uczucie minęło. Wstrząsnął nim dreszcz. - Nie podoba mi się to, Kit. Miej na wszystko oko, co? Nie odpowiedziała. - Kit? Rozejrzał się na tyle, na ile pozwalał mu wąski szyb, ale nigdzie jej nie zobaczył. Może spłynęła w dół zanim ją o to poprosił, żeby zrobić rozeznanie. Wydawało się to jednak zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe. Cholernie odpowiedni moment, aby się ulotnić. Nie miał jednak czasu na roztrząsanie jej nagłego zniknięcia. Musiał działać. Josey go potrzebowała. Caim odbił się rękami od przeciwległych ścian tunelu i dał nura w dół.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Caim przygryzł wargi. Dno komina przybliżało się szybciej niż przypuszczał. Zaparł się rękami o ściany najmocniej jak tylko potrafił, choć w miarę spadania nierówne poczerniałe kamienie wbijały mu się w dłonie. Wreszcie uderzył o twardy grunt. Podziękował losowi, że nie roztrzaskał sobie czaszki. Już prawie odetchnął z ulgą, gdy nagle nad głową usłyszał hałas spadającej liny, która po krótkiej chwili wylądowała tuż obok z wielkim hukiem. Zaklął i odczepił mocowanie liny. Przez chwilę przyglądał się poplątanym zwojom z wyrazem dezaprobaty na twarzy. Cóż, przynajmniej wciąż jest cała. Znajdował się w kominku dużej izby. Nikłe światło, które dostrzegł wcześniej, dochodziło z otwartych drzwi naprzeciwko, prowadzących do korytarza oświetlonego świecami. W pomieszczeniu stało ogromne łóżko przy kryte pozbawionymi wzoru narzutami - wszystko wskazywało na to, że był to pokój gościnny, chwilowo nieużywany. Ale w takim razie, dlaczego drzwi były otwarte? Pokojówka? Nie, było za późno na sprzątanie. Caim zwinął linę i ostrożnie na palcach podszedł do drzwi przez bladozielony dywan. Ściany korytarza po obu stronach zdobiły kolorowe arrasy, między którymi wisiały mosiężne świeczniki. Wosk skapywał do przeznaczonych do tego celu pojemników. Buty o miękkich podeszwach nie wydawały żadnego dźwięku, gdy skradał się dalej w głąb korytarza. Po chwili skręcił w prawe odgałęzienie, doszedł do rozwidlenia w kształcie litery T, skręcił w lewo i wkrótce znalazł się przy kolejnym rozwidleniu. Gdy zastanawiał się, w którą stronę iść dalej, jego uszu dobiegły stłumione dźwięki. Ludzkie głosy. Sądząc po ich rezonansie dochodziły z dużego pomieszczenia. Takiego jak Wielki Hol. Caim ukradkiem podszedł w kierunku hałasu. Po kolei gasił za sobą wszystkie świece, ściskając palcami knot, stopniowo pogrążając całe przejście w ciemnościach. Korytarz wychodził na szeroką galerię zakończoną rzeźbioną marmurową balustradą, poniżej której znajdował się ogromny hol. Na balkonie w równych odstępach trzymało straż czterech Świętych Braci. Caim zostawił zwoje liny w ciemnościach korytarza i wyciągnął noże. Szybko rozprawił się z dwoma nieświadomymi niebezpieczeństwa Braćmi i pozwolił, by trzeci wydał z siebie stłumiony mamrot, który zwabił ostatniego strażnika do cienia. Po sprzątnięciu warty Caim mógł wychylić się na moment przez poręcz. Poczuł ucisk w gardle, gdy ujrzał Josey - dzięki bogom wciąż żywą, stojącą w białej sukni u podnóża szerokiego podium. Dziewczyna wydawała się być w nienaruszonym stanie. W rzeczy samej wyglądała lepiej niż wtedy, gdy zostawił ją w chacie. W tej chwili spadł mu z serca wielki ciężar, o którego istnieniu miał jedynie mgliste pojęcie. Póki co, nie zawiódł jej. Pomieszczenie wypełniał spory tłum otoczony plutonem Świętych Braci. Uwięzieni byli brudni i umęczeni, lecz mimo to wyglądali na arystokratów, wielu z nich w zaawansowanym wieku. Na wynędzniałych twarzach malowały się strach i oburzenie. Josey nie była jedyną osobą, którą rozpoznał Caim. Na jarmarcznie kolorowym tronie ustawionym na szczycie podwyższenia siedział odziany w czarny strój Rai. Więźniowie, jeden po drugim, byli przyprowadzani pod podium, gdzie kazano im uklęknąć. Po jakimś czasie przyszła kolej na starszego lorda. Gdy Bracia przyprowadzili go pod podium i zwolnili zeń uścisk, ten wyprostował się na tyle, na ile pozwoliły mu na to zgarbione plecy. - Nie będę się kłaniał przed żadnym uzurpatorem- wykrzyczał zaskakująco mocnym, jak na

jego wiek, głosem. - Prędzej zginę. Ral wykonał dłonią lekceważący gest, jakby przeganiał niesfornego kota. - Z radością spełnię pańskie życzenie, milordzie. Staruszek wydawał z siebie szybkie, nieartykułowane dźwięki, gdy Bracia wyprowadzali go z holu. Kompletnie zbity z pantałyku Caim wrócił po linę. Gdy złapał za wytartą rękojeść miecza, usłyszał w głowie szept. Znał go dobrze. Słyszał go tysiąc razy w snach. Byt to głos ducha jego ojca. Sprawiedliwości… Caimowi zatrzęsła się dłoń. Chciał odrzucić miecz, ale powstrzymywała go jakaś nieposkromiona siła. Potrząsnął głową, aby uporządkować myśli i pozbyć się budującego się w nim niepokoju. W końcu przypiął miecz na plecy. Po chwili przyniósł na balkon drugi tobołek, prze ciął sznurki, którymi związany był pokrowiec ze skóry impregnowanej olejem, by w końcu otworzyć drugi podarunek od Huberta. Ramię łuku z brązu i drewna w zamian za ten, który stracił w pożarze. Caim pewnym i zdecydowanym ruchem założył cięciwę, a następnie strzałę, po czym do oporu naciągnął cięciwę. Wszystkie emocje jakie kotłowały się w jego piersi - z powodu Josey, z powodu ojca, jak i nieobecnej Kit zniknęły, gdy tylko spojrzał na tron. Znów był w swoim żywiole, znów wykonywał swoją robotę, czystą i nieskomplikowaną. Najpierw wziął głęboki oddech, potem powoli i miarowo wypuścił powietrze, a następnie, pomiędzy jednym a drugim oddechem wystrzelił strzałę. Poczuł drżenie cięciwy. Podążył wzrokiem za strzałą. Doskonały strzał. Oczami wyobraźni widział śmiertelnie ranionego Rala, z oczami zamglonymi oddechem śmierci. Obraz ten wydawał się Caimowi tak realny, iż prawic uwierzył, że to się naprawdę zdarzyło. Tymczasem błysnęły światła pochodni otaczających podium i w tej samej chwili strzała zboczyła na szerokość dłoni. To wystarczyło, by ominąć cel. Zamiast ugrzęznąć w gardle Rala, strzała przeszyła górną część jego marynarki. Caim poczuł mrowienie na karku, gdy przypomniał sobie pewien wieczór w zamku w Ostergocie, kiedy to równie doskonały strzał w ostatniej chwili okazał się chybionym. Czarna magia. Jego dłonie zacisnęły się na ramie łuku. Levictus. Wszyscy w holu spojrzeli w górę. Oczy Josey rozpromieniały. Jaśniepanowie powstali na równe nogi i pospiesznie odsunęli się od podium. Ich szepty docierały do Caima. Niektórzy Bracia sięgnęli po broń, jednak nikt się nie ruszył, by chronić swego pana. Sam Ral również pozostał prawie nieruchomy, poza wykrzywioną w dziwnym grymasie twarzą i lewą dłonią, którą przycisnął do piersi. Caim złapał za drugą strzałę z leżącego u jego stóp kołczanu. Koszulę miał mokrą od potu, po żołądku ścigały się wściekłe psy, a jednak czuł, że rękę ma wciąż pewną. - Puść ją, Ral! - wrzasnął. - Albo następna strzała przeszyje twoje serce. Do galerii dobiegł szyderczy śmiech zabójcy. - Czekaliśmy na ciebie, Caim, ale trochę się spóźniłeś. Mam puścić narzeczoną? Nie ma mowy. Miasto należy do mnie, a ci szlachetnie urodzeni obywatele właśnie przysięgli mi wierność. Lepiej złóż broń i poddaj się. Być może udzielę ci królewskiego przebaczenia… - Nie sądzę. Przy bramie stoi pięć tysięcy rozwścieczonych buntowników. Jak długo jeszcze twoi żołdacy zdołają ich powstrzymywać?

Ral stał z rękami opartymi o biodra, jakby odpoczywał, ale Caim dobrze wiedział, jak szybki potrafił być jego oponent. Cały czas trzymał strzałę wymierzoną w serce Rala. - Wystarczy, że powstrzymają ich, dopóki nie nadejdą posiłki z zewnętrznych garnizonów, a wtedy twoja rebelia zostanie stłumiona - w sam raz przed koronacją i ślubem z tą piękną damą. Caim rzucił spojrzenie na Josey, w jego serce wkradł się lęk. Skupiając całą swą uwagę na Ralu, nie zauważył przybycia Markusa. Spod kołnierza jego munduru, który teraz był biały, a nie czerwony, wystawały bandaże. Jego twarz pokrywały blizny. Stał za Josey jedną ręką obejmując ją wokół talii, drugą trzymając sztylet na delikatnym gardle dziewczyny. - A mogłeś się do mnie przyłączyć - rzucił Ral. - Byłbyś teraz moim namiestnikiem, miałbyś władzę i bogactwo, ale okazałeś się niegodny zaufania. Obawiam się, że będziesz musiał umrzeć. - Skinął głową do Markusa. - Chyba, że wolisz, żeby najpierw ona wykrwawiła się na śmierć na twoich oczach? Caim naciągnął mocniej cięciwę, powodując że rama łuku zaskrzypiała. - Nie zabijesz jej. Za bardzo jej potrzebujesz. - Jesteś tego pewien? Ral podniósł palec. Josey syknęła, gdy po jej szyi polała się strużka krwi. Spalone usta Markusa wykrzywiły się w coś w rodzaju uśmiechu. Caim zaklął w duchu. Jego plan właśnie się rozpadał. Zamiast ratować Josey spowodował, że znalazła się w jeszcze większym niebezpieczeństwie. O wycofaniu się nie było mowy. Do rana Rai może całkowicie zapanować nad miastem. Mógłby wystrzelić, ale wtedy Markus zabiłby Josey od ręki. Co robić? Znalazł się w impasie. Cięciwa wpijała się w palce. Wtem na marmurowej posadzce rozległ się stukot butów Wszystkie spojrzenia zwróciły się w kierunku żołdaka, który wpadł do sali audiencyjnej. Tuż za nim słychać było wściekły zgiełk. Cel Caima ani drgnął. - Rebelianci zdobyli zewnętrzne bramy! - krzyknął żołnierz. Ral zaklął siarczyście. - A co z dziedzińcem? - Na razie go bronimy, ale możemy go długo nie utrzymać. Caim uśmiechnął się. - Wygląda na to, że twój spisek obraca się przeciw tobie, Ral. Jeśli od razu się poddasz, zaoszczędzisz wszystkim kłopotu. Ral miał właśnie odpowiedzieć, gdy nagle uwagę Caima przykuł metaliczny odgłos. Odskoczył na bok i w tym momencie poręcz balkonu przed nim roztrzaskała się na tysiąc marmurowych kawałków. Caim wycelował i wypuścił strzałę, która popędziła niczym spadający sokół, ale Ral uchylił głowę, jednocześnie chowając się za plecami wypomadowanej matrony. Strzała przeleciała ponad ich ramionami, trafiając w opuszczony tron. Caim sięgnął po kolejną, ale w tym czasie Ral już uciekał przez zatłoczony hol. Caim rzucił luk i przeskoczy! przez uszkodzoną balustradę. Zanim wylądował na podłodze w dłoniach trzymał już noże. Rzucił się w pogoń za wrogiem. - Caim! - wrzasnęła Josey, podczas gdy Rai i Markus wyciągnęli ją przez boczne wyjście, zatrzaskując za sobą drzwi, które natychmiast zasłoniło trzech Braci z obnażoną bronią. Caim uśmiechnął się. Ogarnęło go znajome mu uczucie, rodzaj dreszczu, który najpierw pojawiał się w koniuszkach palców, rozprzestrzeniał się na ramiona, by wkrótce opanować całe ciało. Iskry światła lśniły na czubkach mieczów i odbijały się od ogniw kolczug. W

Caimie zapłonęła krew. Poczuł uporczywy nacisk w piersiach, oznaczający, że obudziły się w nim moce, które tym razem przywitał jak dawno utraconego brata. Nadeszła pora, by zrzucić pelerynę cywilizacji i dać się ponieść niczym nieskrępowanemu barbarzyństwu. Wydał z siebie dziki wrzask i rzucił się na żołnierzy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Josey wyciągnęła przed siebie ręce, by złagodzić uderzenie o ścianę. Nie mogła złapać oddechu. Ral nie dał jej chwili wytchnienia. Oszalały, ciągnął ją przez oświetlony świecami korytarz, stawiając długie kroki. - To nic nie da! Jeden szaleniec nie zmieni biegu historii. Josey była zbyt rozradowana, by zważać na słowa Rala. Po tym, co wydarzyło się w chacie wiedziała, że Rala i Markusa stać na wszystko. Była przerażona. Jednak gdy tylko ujrzała Caima w Wielkim Holu, serce podskoczyło jej z radości. Przyszedł po nią! Rozejrzała się wokół, szukając jakiegoś pomysłu na ucieczkę, ale nie było ku temu wielkich nadziei. Rai był bardzo silny, choć na to nie wyglądał, a w dodatku w ślad za nimi podążał Markus z oddziałem Świętych Braci. Po jakimś czasie korytarz zamienił się w przedpokój pełen witryn i gablot, w których umieszczono trofea. Wypchane głowy zwierząt zdawały się obserwować szarpaninę między Ralem a Josey, która broniła się jak umiała. - Pojedziemy na północ - rzucił. - Padły zapewnienia. Cokolwiek wezmą oni, ja mam dostać stolicę. Zrobiłem swoją część. A potem, jak już sytuacja w mieście się uspokoi, wrócę by rozpocząć panowanie. Caim jeszcze zobaczy, który z nas jest lepszy. - W twoim głosie czai się strach. - Josey nie mogła oprzeć się pokusie, by wydrwić swojego oprawcę, chciała go zranić, odpłacić mu pięknym za nadobne. Nie wiedziała, kogo Ral miał na myśli mówiąc „oni”, ale w tej chwili niewiele już ją to obchodziło. Była zmęczona przechodzeniem z rąk do rąk, jak jakaś tania nagroda jarmarczna. - Powinieneś się bać. Caim nie okaże ci żadnej litości. - Miał swoją szansę dwa dni temu, ale uciekł, bo jest tchórzem. Josey nie uwierzyła w ani jedno słowo z tych przechwałek. Caim był jak niepowstrzymana siła natury, jak przypływ. Z drugiej strony, jeśli Ralowi udałoby się wydostać poza granice miasta, wtedy Josey mogłaby się znaleźć poza zasięgiem Caima. Ral zatrzymał się po drugiej stronie sali trofeów i wskazał na jednego z sierżantów. - Ty pójdziesz ze mną. Pozostali czekają tutaj. - Następnie zwrócił się do Markusa: - Masz go za wszelką cenę powstrzymać, nieważne w jaki sposób. Gdy wrócę, będziesz miał wszystko co obiecałem: ziemię i tytuł szlachecki. Markus spojrzał na Josey, jego poorana bliznami twarz była pełna napięcia. Niewątpliwie chciał się sprzeciwić ale jedynie skinął głową. - Nie ucieknie nam. Niech Phebus przyspieszy waszą podróż i przyczyni się do rychłego powrotu, mój panie. W odpowiedzi na ukłon Ral skinął głową w ledwo dostrzegalny sposób, po czym odszedł, ciągnąc za sobą Josey. Dotarli do kolejnego korytarza. Dziewczyna rozglądała się wokół, szukając czegokolwiek, co mogłoby ich spowolnić. Próbowała zapierać się stopami, ale to nic nie dało, gdyż Ral chwycił ją jeszcze mocniej i ciągnął jeszcze szybciej. Podrapała go w rękę, za co został jej wymierzony policzek. Gdy minęli strome schody, Josey z całych sił wbiła zęby w knykcie Rala. Ugryzła go do krwi, która wypełniła jej usta. Ral wrzasnął potwornie i odepchnął dziewczynę. Josey zrzuciła pantofle i pognała co sił w nogach w górę po schodach. Tuż za nią rozległo się tupanie ciężkich butów. Na szczycie dwukrotnie skręcającej klatki schodowej znajdował się wąski korytarz z

surowego kamienia. Josey zakasała spódnicę i pobiegła dalej. Po drodze minęła płaskorzeźbę na ścianie, obrazującą królewskiego gryfa wykonanego w tym samym stylu co wzór na posadzce w piwnicy dworu earla. Podłogę pokrywała gruba warstwa kurzu Szukała miejsca, w którym mogłaby się ukryć. Skręciła za róg, mijając kilka drzwi. Próbowała je otworzyć, lecz wszystkie były zamknięte na klucz. Pobiegła dalej, docierając do kolejnych schodów. Nie zatrzymując się, choć każdy oddech palił ją w gardle, ruszyła schodami w górę. Nad jej głową wznosiła się zawrotna spirala stopni i po ręczy. Wtem, mniej więcej w połowie drogi, poczuła mocną dłoń zaciskającą się na jej kostce. Nie mogąc dalej biec, zaczęła wierzgać nogami i drapać. Postanowiła, że nigdy nie podda się tym łotrom, którzy zgwałcili ją, zabili jej przybranego ojca i uciemiężyli jej lud! A jednak była tylko słabą kobietą; nie zdołała uwolnić się z żelaznego uścisku. Rai podciągnął się w górę, przygniatając ją ciężarem własnego ciała. Josey nie widziała drugiej ręki swego oprawcy, dopóki ta nie wylądowała z impetem na jej policzku. Potworna siła ciosu spowodowała, że dziewczyna uderzyła głową 0 ścianę. Półprzytomna osunęła się na posadzkę. Nie do końca zdawała sobie sprawę z tego, co zdarzyło się potem. Starała się jak mogła nie zamykać oczu, mimo że obraz coraz bardziej się zamazywał i ogarniała ją szarość. Czuła, że kręci się w kółko, później kilka stopni w dół, następnie jakiś pokręcony korytarz. Ramię Rala wbijało się jej w żołądek, powodując mdłości. To był już koniec. Przegrała. Caim nigdy ich nie odnajdzie. Nagle poczuła powiew mroźnego wiatru i krople deszczu na plecach. Mimo zamroczenia zadrżała z zimna. Udało jej się nieco unieść głowę i wtedy ujrzała, nie jak się spodziewała, kamienie brukowe dziedzińca zewnętrznego, lecz szare dachówki. Wyglądało na to, że znajdowali się na dachu bocznego skrzydła. Ściana dziedzińca wewnętrznego wyłaniała się z ciemności niczym kolczasty grzbiet śpiącego potwora. Po drugiej stronie muru płonęły liczne światła pochodni i raz po raz błyskały refleksy stali i żelaza. I chociaż wszystkie dźwięki zagłuszał wiatr, Josey wyobraziła sobie przeraźliwe wrzaski, niosące ze sobą ból i śmierć. Ral podszedł do krawędzi dachu, szukając jakiegoś sposobu na zejście, ale przed sobą ujrzał jedynie przepaść Zaklął, odwrócił się, lecz w tym momencie coś kazało mu się zatrzymać. Ściągnął Josey z ramienia i wyjął miecz, przyciskając czubek ostrza do jej pleców. - Spokojnie, księżniczko, nie ruszaj się - wyszeptał jej do ucha. Nie chciałbym, żebyś spadła i zabiła się. Trzymał ją mocno. Josey dawał się we znaki lodowaty chłód dachówek. Deszcz przemoczył jej suknię, a teraz mokra była również bielizna. W odpowiedzi na skinienie głową Rala sierżant zajął stanowisko za drzwiami do pałacu. W dłoniach dzierżył czarną maczugę z wielkimi kolcami. Czekają, aż ktoś wyjdzie przez drzwi. Serce stanęło jej w gardle. Caim! Josey próbowała się wyrwać, ale Rai chwycił ją jeszcze mocniej i dźgnął czubkiem ostrza. Z coraz większym drżeniem obserwowała otwarte drzwi. *** Caim skradał się przez pałacowe korytarze; z noży kapała krew. Przodem biegły cienie złowrogie wiry ciemności i śmierci, gaszące po drodze wszystkie świece. Caim przyzwyczaił się do ciemności i widział w niej świetnie. Zniknął ból w boku. Czuł się jak nowo narodzony. W mgnieniu oka rozprawił się ze Świętymi Braćmi, którzy strzegli sali tronowej, po czym, naładowany złością, równie szybko kopniakiem wyważył zaryglowane’ drzwi. Wrzaski

uciekających magnatów przypomniały mu o innej jatce. Przed oczami zamajaczyły mu twarze rodziców, ich usta poruszały się, lecz nie było słychać żadnego dźwięku - na ich obliczach malował się jedynie wyraz bólu, jaki pamiętał, gdy widział ich po raz ostatni To było całe wieki temu. Po chwili na obraz rzezi w majątku ojca nałożyła się równie straszna wizja Josey leżąca na zimnych dachówkach pałacu z mieczem Rala w piersi. Jej oczy patrzyły na niego z przerażeniem. Caim przeciął powietrze nożem i mara zniknęła, ale za to obudziła się w nim jeszcze większa niż dotychczas złość. Skręcił za róg i zatrzymał się przy wejściu do przestrzennego pomieszczenia. Na podłodze stały rzędy szklanych gablot i liczne trofea myśliwskie. Czekało na niego pięciu mężczyzn. Markus stał bokiem, z wyciągniętym mieczem, gotowy do walki. - To już koniec. Nigdy więcej nie pokrzyżujesz nam planów. Pozostali Bracia, poruszając się z wielką ostrożnością otoczyli Caima. Jeden z nich miał posiwiałą brodę oraz rząd nacięć na rękawie. Prawdopodobnie widział już niejedną akcję - od bójek w tawernie po brutalne morderstwa. Ale jeszcze nie spotkał nikogo takiego jak ja. - Ładny kostium - rzekł Caim do Markusa. - Do kompletu brakuje jeszcze smyczy. Na twarzy Markusa naznaczonej licznymi poparzeniami pojawił się szyderczy uśmiech. - Teraz jestem wielkim mistrzem, a wkrótce zostanę lordem. Gdy żołnierze podeszli bliżej, Caim w dalszym ciągu trzymał ręce przy bokach. Brat weteran podniósł rękę, jako sygnał do ataku. I wtedy nagle wszystko ogarnęła ciemność. Od ścian odbijały się wrzaski Braci, których zaatakowały setki maleńkich szczęk. Caim przyglądał się z obojętnością jak żołnierze padali, jeden po drugim, a potem byli pożerani. Wszyscy oprócz Markusa, który stał nietknięty w niewielkim kręgu światła. Ciął mieczem otaczającą go ciemność, lecz nie ruszył się ani na krok z oświetlonego miejsca; nawet gdy żołnierze błagali o pomoc. Gdy cienie zakończyły ucztę, rozstąpiły się przed Caimem, jak gdyby znały jego myśli. Może tak właśnie było? Jednak w tej chwili Caim nie zaprzątał sobie tym głowy. Z żołnierzy pozostały jedynie stosy poogryzanych z mięsa kości. Z oszpeconej twarzy Markusa zniknęły wszelkie kolory. - Cóż z ciebie za diabeł? Caim kocim krokiem zbliżył się do przeciwnika z nożami zwróconymi ku podłodze. Markus odwrócił się, pokazując okrągłą tarczę przypiętą do drugiej ręki. Była niewiele większa od puklerza, przypominała raczej relikt minionych wieków. Caim rozpoczął atak, uderzając w górne partie tułowia przeciwnika jednym nożem oraz w dolne drugim. Suete, który trzymał w lewej dłoni zatrzymał się na kolczudze Markusa, drugi zaś został odparowany tarczą. Przyszła kolej na kontratak. Miecz Markusa świsnął tuż obok Caima. Zasłaniając się tarczą, Markus rozpoczął serię okrutnych dźgnięć, zmuszając Caima do odwrotu. Gdy Caim znalazł się za szklaną gablotą, Markus roztrzaskał ją uderzeniem swojego oręża. - Trzeba było trzymać się od nas z daleka. - Mówiąc to, skierował czubek miecza na klatkę piersiową przeciwnika. - Trzeba było pozwolić nam zabrać dziewczynę. A teraz umrzesz. Caim wpierw markował cios, a następnie wykonał kontruderzenie, które przeciwnik odparował tarczą. - Już jesteś martwy - skwitował Caim. - Póki co, brakuje ci sprytu. Markus ryknął i jeszcze raz przystąpił do ataku. Caim zręcznie unikał uderzeń miecza, ale

przeciwnik zdołał uderzyć go tarczą w klatkę piersiową i przycisnąć do ściany. Lewe ramię utknęło pomiędzy tarczą a przepierzeniem. Caimowi w ostatniej chwili udało się odeprzeć potężny cios pałasza. Po chwili stali naprzeciw siebie, oko w oko. Caim poczuł cuchnący oddech Markusa. Powietrze wypełniały stęknięcia i sapanie walczących. Tymczasem w rogach sali czaiły się cienie, niespokojne, spragnione krwi. Caim bardziej czuł niż słyszał ich syki, które wyrażały niepohamowaną żądzę walki. - Wracać! - warknął Caim. - To moja walka. Jednak nie potrafił się wyswobodzić. Markus był większy i silniejszy. Z każdą chwilą Caim tracił siły, a czubek miecza przeciwnika był coraz bliżej jego głowy. - Ha, a więc nie jesteś aż tak niebezpieczny, co? - Markus uśmiechnął się cwaniacko znad krawędzi tarczy. Z czubka nosa kapały mu krople potu. - Caim Nożownik, największy postrach Dolnego Miasta, pocięty na kawałki i wybebeszony jak Świnia na targu. Caim czuł pieczenie w piersiach. Drżała mu prawa ręka, w lewej zupełnie stracił czucie. Miecz Rala uderzył tak blisko, że zobaczył własne odbicie w ostrzu. - Ciekawe, czy będziesz tak samo wrzeszczał jak twoja ździra, gdy nasadziłem ją na mojego kutasa? - wybełkotał Markus. W odpowiedzi Caim splunął mu w twarz. Markus odsunął miecz i strząsnął plwociny, co dało Caimowi szansę na zaczerpnięcie oddechu. Markus zmrużył przekrwione oczy i jeszcze raz rzucił się do ataku. Caim w mgnieniu oka wysunął nóż, i po krótkiej chwili miecz jego przeciwnika z hukiem upadł na podłogę, a Markus na chwiejnych nogach odsunął się do tyłu, trzymając dłoń przy boku szyi. Elegancki mun dur splamiła ciemnoczerwona krew tętnicza. Przez chwilę w spojrzeniu Markusa rywalizowały ze sobą niedowierzanie i irytacja, po czym osunął się na kamienne płyty. Caim poczuł, jak potężna fala krwi uderza mu do głowy. Ręce drżały mu z wysiłku. Wziął głęboki oddech. Cie nie nieco uspokoiły się, choć wciąż wyczuwał u nich nie pokój. Strząsnął krew z ostrzy noży i ruszył dalej. Pobiegł do sąsiedniego skrzydła pałacu. Gdy mijał schody, do jego uszu dotarły dźwięki z oddali: zamykane z trzaskiem drzwi, a potem potężny huk. Burza! Pobiegł na górę, strzepując z noży resztki krwi. Przed nim pobiegły cienie.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Rydwan czeka, księżniczko – zanucił Ral do ucha Josey. Próbowała go ugryźć, ale jego ramię było za daleko. Poczuła na plecach nacisk ostrego czubka miecza. Powóz czekał na dziedzińcu poniżej, otoczony migającym światłem pochodni, trzymanych przez przemoczonych deszczem żołnierzy. Ral krzyknął, by przywołać ich uwagę, ale jego słowa utonęły w huku burzy Kłopotliwe położenie, w jakim się znalazł prawie doprowadziło dziewczynę do śmiechu. Z dachu można było się wydostać wyłącznie drzwiami. Skok z wysokości kilkunastu metrów na twarde kamienie raczej nie dawał szans na przeżycie. - Twój kochaś już na pewno nie żyje, skarbie - podjął Ral. - Szkoda, że sam nie miałem szansy podciąć mu gardła. Pójdziemy zobaczyć zwłoki? Jednak zanim zrobił krok, w drzwiach pojawiła się jakaś postać. Josey nie musiała wcale widzieć twarzy, by odgadnąć kim była. W tej samej chwili spłynęła na nią ogrom na ulga, wypełniając całe ciało przyjemnym ciepłem na dach wszedł Caim. Choć wciąż poruszał się z wdziękiem, to jednak jego krok wskazywał na ból w boku. W jego dłoniach lśniły ostrza długich noży splamionych krwią. Zza prawego barku wystawała rękojeść miecza. Nagle w głębi wejścia poruszyła się jakaś ogromna postać. Josey próbowała ostrzec Caima, lecz Ral pospiesznie zatkał jej usta ręką. Święty Brat zamachnął się i nagle… Josey zdrętwiała. Widziała już coś podobnego w piwnicy domu jej ojca. Noc ożyła. Wydawało się, że Caim niechybnie zginie w skutek potężnego uderzenia maczugi w głowę, gdy nagle zniknął w nieprzeniknionych ciemnościach. W tej samej chwili mundur napastnika pokrył się czerwonymi plamami krwi - na piersiach, na ramieniu, na klatce piersiowej. Żołnierz upadł na ziemię z otwartymi ustami i już się nie poruszył. Josey westchnęła, gdy Caim wyłonił się z ciemności. - Cholerny Phebus. - Ral pociągnął Josey w bok. - Ani kroku dalej! Księżniczka i ja wychodzimy. Lepiej się odsuń, bo inaczej zostanie z niej mokra plama, tam na dziedzińcu. Caim postąpił o kilka kroków w tył. - Nie sądzę, Rai. Bez Josey mógłbyś tylko pomarzyć o wielkości. - Mam przyjaciół na wysokich stanowiskach, którzy chcą, abym zasiadł na tronie. Z księżniczką czy bez i tak będę rządził Othirem. - W takim razie udowodnij to. - Caim postąpił o krok do przodu. - Zabij ją. Josey zadrżała, gdy spojrzała mu w oczy. Nie blefował. - Zostań gdzie jesteś! - krzyknął Ral. Ale Caim nie zważał na niego i podszedł o kolejny krok do przodu. Stali teraz bardzo blisko siebie. Ral odepchnął Josey. Dziewczyna poczuła, jak jej nagie stopy ślizgają się po dachówkach. Caim skoczył na ratunek, upuszczając noże. Podnieś je! - krzyknęła w myślach, wyciągając do niego ręce. Oboje zsuwali się z dachu, oboje z całej siły wyciągali ku sobie ręce, ale Josey mogła w tej chwili myśleć wyłącznie o Ralu, który czaił się gdzieś powyżej, czekając na stosowny moment, by zadać ostateczny cios. Nagle krzyk uwiązł jej w gardle, gdy zdała sobie sprawę z tego, że dach uciekł jej spod stóp. Teraz miała jedynie pod sobą ogromną przepaść.

Palce Josey i Caima rozminęły się o kilka centymetrów. Spadała. Zamknęła oczy, czekając na szybką śmierć. Wtem coś złapało ją za ramię, powstrzymując dalsze spadanie. Spojrzała w górę, zastanawiając się w jaki sposób Caimowi udało się ją złapać; a jednak nie zobaczyła Caima, lecz coś, co spowodowało, że z jej gardła wyrwał się potworny wrzask. Na gargulcu siedział czarny jak smoła stwór, przypominający przerośniętego wilczarza albo olbrzymiego żbika z głębokimi czarnymi oczodołami i ogromnymi kłami, niczym pokryte sadzą sople. Choć stwór wyglądał strasznie, to jednak ostrożnie trzymał ramię dziewczyny w swoich masywnych szczękach. Ciałem Josey wstrząsał spazmatyczny szloch. Targały nią mieszane uczucia radości i strachu. Przyglądała się kamiennej posadzce dziedzińca. W końcu z pełną rezygnacją objęła drugą ręką bestię za szyję. Jej mokrą skórę drapała ostra szczecina. Stworzenie wydało z siebie przejmujące warknięcie i potrząsnęło głową, strząsając Josey. Dziewczyna krzyknęła przeraźliwie, jednak po chwili wylądowała bezpiecznie na gzymsie. Drżąc, przylgnęła do ściany, gdzie złapała się ozdobnych rzeźbień na murze. Spojrzała w górę. Bestia zniknęła niczym fantom, ale znad krawędzi dachu dostrzegła zarys głowy. Wołała o pomoc, lecz jej słowa utonęły w ryku wiatru. Na niebie rozbłysła błyskawica, a po niej rozległ się straszliwy huk pioruna, wstrząsając w posadach murami pałacu. Głowa zniknęła. Josey zacisnęła powieki i przylgnęła mocniej do ściany. *** Caim przystąpił do ataku. Potężny grzmot wstrząsnął dachówkami. Jakimś cudem odzyskał jeden ze swoich noży - jednak myślami był przy Josey. Przed chwilą ujrzał jej zarys, wiedział, że zawisła w połowie drogi, ale było zbyt ciemno, by mógł zobaczyć coś więcej. Jedno było pewne - Josey nie zdoła się utrzymać długo. Musiał szybko dokończyć walkę. Zamarkował cios, potem uderzył nisko. Ral odparował cios, po czym spróbował dźgnąć Caima w pierś, ale ten szybko odsunął się i zamierzył na głowę przeciwnika. Ral odskoczył. Caimowi zaprzątała głowę jeszcze jedna myśl. Wiedział, że jeśli zginie, to przez niego. Zasługiwał, by umrzeć razem z nią, jednak gdy znalazł się przy krawędzi dachu, czas zwolnił niemiłosiernie. W tym samym momencie cienie rozproszyły się i znów poczuł w sobie obecność dziwnych sił - podobnie jak w Winorośli, a potem w piwnicy u Josey; sił, które wywoływały w nim niepokój i powodowały zszarganie nerwów. Udało mu się zatrzymać tuż nad przepaścią, wtedy też zniknęło też dziwne uczucie. Wytarł twarz wolną ręką. Choć doszedł do siebie, to jednak jego sytuacja pogorszyła się. Zniknęły cienie; wróciły tam, skąd przyszły, a w dodatku odczuwał jeszcze większy niż przedtem ból w boku. Ral przyjął dość rozluźnioną postawę - miecz wyciągnięty do połowy długości ramienia, stopy rozwarte. Gdy czubkiem oręża zataczał małe koła, spojrzał na bark Caima. - Masz nową zabawkę? Lepiej uważaj, bo jak się przyzwyczaisz, to możesz zepsuć sobie reputację nożownika. Z ugiętymi kolanami i nożem trzymanym nisko Caim skradał się w kierunku przeciwnika. - Lepiej się martw, jak stąd uciec. - Uciec? - Ral zaśmiał się. - Zostaję tu, gdzie jestem. Ty albo ja, zwycięzca bierze wszystko. Caim nie mógł uwierzyć w bezczelną pychę Rala. Co prawda radził sobie świetnie z

mieczem i potrafił zabić z zimną krwią, jak zresztą każdy rzezimieszek z ulicy, ale nawet on nie miał na co liczyć w uczciwej walce z Caimem. - Czy naprawdę uważasz, że możesz..? Nagły ruch dłoni Rala spowodował, że urwał w pól słowa i przylgnął brzuchem do dachu. Tuż nad jego głową przeleciał nóż, uderzając o ścianę z metalicznym odgłosem. Caim zacisnął zęby, wściekły na samego siebie Jak mógł zapomnieć o upodobaniu Rala do nieczystej gry. Ral nie pozostawił mu wiele czasu na samokrytykę, lecz rzucił się na niego. Caim odepchnął się od mokrych dachówek. Zablokował pierwsze uderzenie i obrócił się wokół własnej osi, unikając kolejnego. Jednak podczas obrotu nadepnął na luźną dachówkę. Wytrącony z równowagi zdołał, co prawda, odparować szybki cios, ale siła uderzenia rzuciła go na plecy. Zasyczał, czując jakby kawałek ciała oderwał mu się z boku. Poczuł dziwne palenie w okolicach żeber. Jakoś udało mu się ponownie stanąć na nogi i odskoczyć w bok. Ral nie przerywał serii cięć i dźgnięć. W wirze walki Caim i Rai zamienili się miejscami. Teraz Ral spychał Caima ku przepaści nad dziedzińcem. Caim pochylił się nisko, starając się stanowić jak najmniejszy cel dla przeciwnika. Na kolejny cios zareagował o ułamek sekundy za późno, co przypłacił raną w bicepsie. I choć nie była głęboka, krew polała się strumieniem. Caim przerzucił nóż do lewej dłoni i odpowiedział kontratakiem, dzięki któremu udało mu się zwiększyć odległość od przeciwnika. - Jakie to uczucie? - Ral podszedł bliżej lekko jak kot. - Wiedzieć, że wkrótce zginiesz z moich rąk? To musi boleć. Wiem, że zawsze uważałeś się za lepszego. Oddech Caima stał się szybki i płytki. Patrząc w oczy wroga, wiedział, że pod maską arogancji kryje się tchórz, człowiek, który tak długo żył w cieniu Caima, że nie mógł sobie wyobrazić, by mogło być inaczej. Przechylił głowę, pozwalając, by chłodny deszcz obmywał mu twarz. On i Ral byli w istocie dwoma ostrzami tej samej broni. Do tej pory nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo byli do siebie podobni. Mimo złości, która wypalała mu trzewia, Caim wysilił się na uśmiech. W odpowiedzi Rai wykrzywił usta w dziwnym grymasie. Ponownie zaatakował, lecz tym razem Caim nie cofnął się, ani nie uchylił przed ciosem, lecz wyskoczył mu na spotkanie. Ral zaparł się piętami, ale nie zdołał powstrzymać przeciwnika, który sztyletem wybił mu miecz z dłoni. W jego drugiej dłoni natychmiast pojawił się sztylet, gotowy do szybkiego pchnięcia, lecz Caim złapał go za nadgarstek. Siłowali się, ramię w ramię, walcząc o osiągnięcie przewagi. Caim odepchnął przeciwnika biodrem, po czym jego nóż trafił prosto w brzuch Rala. Ral wił się w konwulsjach. Jego ciężki oddech świstał w uszach Caima. - Nie jesteś… lepszy… od… Caim pchnął nóż. Ral upadł na dachówki. Jedną ręką trzymał się za brzuch, drugą wyciągał ponad głowę, jakby sięgając po coś niewidzialnego. Na jego otwartej dłoni tkwił siny obrzęk. Caim zostawił Rala, pozwalając, by wydał ostatni dech w samotności. Podszedł do krawędzi dachu. Burza nasiliła się. Nie widział nic. Zawołał Josey. Nawet jeśli by odpowie działa, to i tak nie mógłby jej usłyszeć przez szalejący wiatr. Przyglądał się fasadzie budynku, szukając sposobu na zejście, gdy nagle po plecach przebiegł mu dreszcz. Przypomniał sobie o żarłocznych cieniach, które widział w apartamencie Rala. Zacisnął ręce na rękojeści noża, kiedy ruszył.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY Wkrótce znalazł się na linii ognia i oberwał w dolną część pleców. Upadł blisko krawędzi dachu. Jego dłonie ślizgały się po mokrych dachówkach; stracił czucie w prawej nodze. Nadludzkim wysiłkiem zdołał się podnieść i przeturlać na bok. To go ocaliło. Na szczycie dachu siedziała postać odziana w czarne szaty. W świetle błyskawic Caim dojrzał nieruchomą twarz czarownika, która lśniła niczym alabaster pod wielkim kapturem. Caim zastanowił się nad swoim położeniem, jednocześnie obserwując swego wroga przez zasłonę deszczu i mgły. Był ranny. Nie wiedział jak ciężko, ale każdy ruch wywoływał straszliwy ból, przeszywający całe ciało. Wrócił też wewnętrzny głos, podsuwający kuszące myśli: „Po prostu poddaj się” - mówił głos, „a ból zniknie”. Była to trudna do opanowania pokusa. Wystarczyłoby pozwolić tej sile przejąć kontrolę. Wziął głęboki oddech i podniósł się na nogach. Kulejąc, odsunął się od krawędzi dachu. Po chwili wróciło mu czucie w nodze. Starał się zapomnieć o bólu, jaki odczuwał w różnych częściach ciała. Wtem ujrzał mały, z pozoru nieszkodliwy nóż w dłoni czarnoksiężnika. Skąd pochodzi ten czarny, matowy metal? Taki sam jak w mieczu jego ojca? Odpowiedź nasuwała się sama, i choć była niezwykle prosta, wstrząsnęła całym jestestwem Caima. - To ty zabiłeś earla - mówiąc to, Caim wszedł wyżej po dachówkach. - Zabiłeś mojego przyjaciela Mathiasa. A szesnaście lat temu zabiłeś mojego ojca. Chcę wiedzieć dlaczego. Levictus uniósł się na pełną wysokość, jak szykująca się do ataku kobra. Jego głos odbijał się w ciemności - zimny i martwy niczym grobowiec. - Wcześniej byliśmy narzędziem; chodziliśmy tam, gdzie nam nakazano, niewidzialni, niesłyszalni, by zabrać tych, którzy byli naznaczeni śmiercią. Baron Du’Vartha był jednym z wielu. Baron? Jego ojciec był szlachetnie urodzony? A ja nic o tym nie wiedziałem. Caim poczerwieniał ze złości na myśl o tym, jak mało wiedział o własnych rodzicach, ale szybko otrząsnął się. Nie mógł stracić panowania nad sobą. - Dlaczego? Jaką wartość stanowiła dla ciebie śmierć mojego ojca? - Nasi mistrzowie wydali taki rozkaz. Usłuchałem go, nie znając przyczyn, ale teraz wiemy o wielu sprawach, które wcześniej były tajemnicą. Wiemy o tajemnych układach. O spadkobiercy dynastii Tenebrae, zrodzonym ze śmiertelnego ojca i córy Cienia. - Jakie są... - Caim nie dokończył pytania. Myśli kotłowały się w jego głowie. - Córy Cienia, czyli mojej matki? Czarownik podszedł o krok bliżej. Ten ruch nie wydawał się stanowić zagrożenia, ale przecież Caim był świadkiem tego, jak szybko potrafi się poruszać i poczuł już próbkę jego siły. Wiedział, że choć jego wróg wyglądał jak chuchro, był bardziej niebezpieczny niż tuzin zbirów podobnych do Rala. Wtem kątem oka Caim dostrzegł jakieś poruszenie. Ciemne kształty zebrały się w mroku otaczającym szczyt dachu. - Zastanawialiśmy się, czy nie pozwolić ci żyć. - Ale Władcy Cienia zażądali twojego unicestwienia. Musimy być im posłuszni, abyśmy byli wolni. Caim zebrał siły, ale nic nie mogło go przygotować na atak tysięcy cieni wyłaniających się ze wszystkich stron. Cienie pełzały po jego butach, przylgnęły do płaszcza, kąsając maleńkimi, ostrymi jak igła kłami. Wymachiwał nożem, ale cienie poruszały się zbyt szybko. Były niczym

żywe srebro, odporne na jego ciosy. Ból ponownie zaatakował jego plecy, w dodatku towarzyszyło mu paskudne wrażenie, że coś próbuje się wkręcić w ranę. Levictus sunął przez cienie, jego sztylety lśniły niczym czarne klejnoty w nocy. Caim wykonał cios nożem, by powstrzymać natarcie, ale czarownik poruszał się dalej, ostrze napotkało jedynie powietrze. Caim odskoczył w tył, gdy czarny nóż przeciął mu policzek. Kilka centymetrów niżej, a miałby poderżnięte gardło. Zatoczył koło i zaatakował pod innym kątem, ale jego wroga już nie było. Cienie zniknęły również, lecz Caim w dalszym ciągu odczuwał ich nieznośną obecność w ciemności. Odwrócił się w miejscu w lewo i wprawo. Wszystkie zmysły miał nastrojone na choćby najmniejszy znak wskazujący na obecność czarownika. Poczuł straszliwe pieczenie na twarzy, jakby przypalano go rozgrzanym żelazem. Opuścił nóż, który stał się niemal zbyt ciężki, by go mógł podnieść. Pragnął zamknąć oczy, choćby na krótką chwilę, ale czarnoksiężnik czaił się gdzieś tam, w ciemności, obserwował go, czekał na właściwy moment, by znów uderzyć. Do uszu Caima dotarł ledwo słyszalny odgłos kroków, kątem oka dostrzegł błysk czarnego metalu. Nie zdążył zareagować. Dwa błyskawiczne cięcia mieczem zadały mu nowe rany. Upuścił nóż, który z hukiem uderzył o dachówki. Z boku Caima sączyła się krew. Usta wypełniły się żółcią. Levictus ponownie zniknął. Do oczu Caima napłynęły łzy. - Co zrobiłeś z moją matką?! - wrzasnął z frustracją. - ją też zabiłeś? - Znasz prawdę, tylko nie potrafisz jej zaakceptować. W przeciwieństwie do mnie nie chcesz jej przyjąć. - W głosie Levictusa pobrzmiewała nuta kpiny. - Przestań gadać zagadkami i powiedz, gdzie ona jest! Wiatr ucichł na moment, powodując, że słowa czarownika rozbrzmiewały jak grzmot, rozsadzający głowę Caima. - Ona zamieszkuje niezrównane królestwo jej przodków, za Zasłoną w Krainie Cieni. Słowa te rozbrzmiewały echem w głowie Caima. Podziwiał matkę. Pamiętał, jak stała na balkonie rodzinnego domu. Pamiętał, jak wiatr rozwiewał jej czarne pukle włosów okalających jej twarz niczym wody wzburzonego morza. Jej śniada skóra lśniła w świetle zachód słońca, gdy tak stała zwrócona w kierunku dzikich Ziemi. Północy i wielkiego ciemnego lasu za posiadłością ojca Caima były kompletnie wyschnięte. Wcześniej nie mógł w to uwierzyć, ale teraz był jak ślepiec, który po raz pierwszy w życiu poczuł chłód morskich fal, uderzających o palce u stóp i dłużej nie mógł już zaprzestać istnieniu morza. Jego matka należała do Rodu Cienia. Jego ojciec, człowiek śmiertelny, sprowadził ją do domu jako pannę młodą, lecz nie zdawał sobie sprawy z tego, że prędzej czy później Cień przybędzie, by odebrać to, co do niego należy. Caim był mieszańcem, który tkwił gdzieś pomiędzy dwoma światami. Teraz przyjdzie mu umrzeć bez szansy poznania tego, co utracił. Poczuł spazmatyczny skurcz w piersiach. Nie mógł złapać tchu. I wtedy spojrzał w górę i ujrzał na niebie nad pałacem jakąś ciemną plamę. Obawiał się, że nadchodzi nowy atak, lecz nagle usłyszał znajomy głos. - Caim! Kit! Jej głos rozbrzmiewał z oddali, jak gdyby krzyczała z drugiego końca miasta. - Kit, gdzie jesteś? Potrzebuję cię. - Jestem w pułapce. On mnie blokuje. - Co? - Caim spojrzał do góry, następnie rozejrzał się wokół. Kopułę pałacu wieńczyła

wąska wieżyczka, ale czarny kształt wisiał jeszcze wyżej. - Caim… Ratuj! Jej głos zabrzmiał słabiej. Podmuch wiatru połaskotał Caima w kark, odwrócił się i stanął oko w oko ze ścianą gęstych cieni. Czuł, jak po cichu, bezszelestnie zbliża się śmierć. - Co mogę zrobić, Kit? Ale Kit już nie było. Zacisnął zęby. Akurat wtedy, kiedy potrzebował jej najbardziej, była poza zasięgiem. Ale jej słowa nie dawały mu spokoju. Powiedziała, że ją blokuje, Co to znaczy? Czy miała na myśli Levictusa? Ale jak on…? Magia cienia. Czarownik musiał wyczuć obecność Kit, a wtedy podjął kroki, by ich rozdzielić. Ale w jaki sposób miałby jej pomóc? Nagle przypomniał sobie słowa, które wypowiedziała do niego w chacie. Krew ciągnie do swojej krwi, Caim. Masz już wszystko, czego potrzebujesz. Krew ciągnie do swojej krwi. Czarownik zjawił się ponownie, znikąd. Caim wycofywał się po śliskich dachówkach, czarne ostrza atakowały. Unikając ciosu, zbliżył się niebezpiecznie do krawędzi dachu. Był w pułapce. Teraz wrócił jego gniew, ze zdwojoną siłą, wypalając strach. Jeśli miał umrzeć, zrobi to z godnością, tak jak żył, zawsze na własny rachunek, stawiając czoła wrogowi. Gdy Levictus podszedł bliżej, pewnym mocnym krokiem, Caim wyciągnął rękę do góry, ponad bark. Przez ciało Caima przebiegł prąd, gdy jego dłoń zacisnęła się na rękojeści miecza ojca. Przed oczami ujrzał obraz: zobaczył posiadłość swojego ojca, taką jak szesnaście lat temu. Willa płonęła. Iskry rozświetlające nocne niebo, niczym chmura robaczków świętojańskich. Levictus stojący nad jego ojcem. Blada twarz czarownika lśniła w świetle księżyca, kontrastując z czernią jego długiej szaty. Ostrze przebiło pierś jego ojca i Caim wrzasnął. Ból wypełniał mu trzewia, jakby to jego ciało dosięgnął śmiertelny cios. Caim na moment zamknął oczy. Biegł przez łąkę, pełną przeróżnych kwiatów we wszystkich odcieniach tęczy. Za nim biegli rodzice, ich śmiech rozbrzmiewał w letnim powietrzu. Obejrzał się przez ramię, ale rodzice zostali daleko w tyle. Z trudem ich dostrzegał. A jednak cały czas mieli na niego oko, nawet z tej odległości. Czekali na… Otworzył oczy. Był z powrotem na dachu. Miecz lśnił w jego dłoni niczym wielki czarny sopel lodu. Krople deszczu tańczyły na jego ostrzach. Z jednej strony było to dziwne, a z drugiej znajome uczucie, coś jakby powrót do domu. Z przeszłości rozległ się głos ojca. Sprawiedliwości! Levictus zatrzymał się w odległości sześciu kroków od Caima. Czarownik stał nieruchomo, krople deszczu spływały po jego niewzruszonej twarzy. Przyglądał się. Czekał. Z gorzkim uśmiechem na twarzy Caim wyszedł na spotkanie wroga i wtedy ból w jego piersiach eksplodował. Nagle pojawiła się Kit, ogarnęło go poczucie nieważkości. Z uśmiechu dziewczyny promieniowała radość, jak pierwszy brzask poranka. Caim nigdy wcześniej nie widział jej w takim stanie. Zniknęło naiwne dziewczątko. Jego miejsce zajęła kobieta w pełni rozkwitła, taka jaką Caim zawsze widział oczami wyobraźni. Pochyliła się nad nim, jej ciało oplatała niczym druga skóra ciemność, ale nie była ona całkiem czarna. Na ciemnym tle pojawiały się niewyraźne kształty. Gdy Caim sięgnął po nie, otuliły jego dłoń i ramię, wywołując delikatne drżenie, by następnie przeniknąć przez skórę,

mięśnie i ścięgna, aż do kości. Wokół niego wirowały niezwykłe, trudne do opisania barwy, warstwy światła i cienia przybierające fizyczną formę. - Zaufaj sam sobie - szepnęła. Caim wziął głęboki oddech. Wiedział co musi zrobić, ale czy potrafił? Czy potrafi odrzucić pęta samokontroli, które tak długo trzymały go w ryzach? Jeśli to zrobi, czy zatraci samego siebie? Jeszcze raz spojrzał w bok. Ciemność wokół niego rozstąpiła się, niczym cieniutkie nitki babiego lata i ujrzał Josey na występie skalnym. Jakże ona walczyła o życie! Nie podda się, póki starczy jej tchu. Tak, zrobi to dla niej. Caim odetchnął, opuściły go wszelkie wątpliwości. Czarownik stał nieruchomo, niczym pomnik jakiegoś zapomnianego półboga nocy. Ale Kit powiedziała, że Levictus ma w sobie krew. A kto ma w sobie krew, może wykrwawić się na śmierć. Caim zasalutował mieczem, który należał teraz do niego. Levictus pokiwał głową, jak gdyby na znak, że doszli do jakiegoś porozumienia, a następnie ruszył do ataku po skąpanych deszczem dachówkach. Cienie ponownie rzuciły się na Caima. Teraz widział je lepiej; nie były już amorficznymi plamami, lecz kształtnymi istotami z ostrymi zębami i błyszczącymi czarnymi oczami. Lecz zanim zdążyły go dopaść, z ciemności wyłonił się wielki czarny kształt. Cienie rozpierzchły się, schodząc z drogi bestii, która poruszała się na czterech olbrzymich łapach i przypominała przerośniętego czarnego mastiffa. Caim wymierzył miecz w stworzenie, które zamiast go zaatakować jęło ścigać cienie i rozrywać je na kawał ki w swoich gigantycznych szczękach. W tym momencie Caim zdał sobie sprawę, że jest to ta sama istota, którą widział w Winorośli i później w piwnicy dworu Josey. Stworzenie nigdy go nie zaatakowało, stanowiło zagrożenie jedynie dla jego wrogów; a sądząc po drżeniu, jakie odczuwał gdy bestia rozszarpywała sługusów czarownika, to coś było w jakiś sposób z nim związane. Głośny syk był jedynym ostrzeżeniem, jakie otrzymał Caim i wtedy uniósł miecz - w samą porę, by odparować cios noża wymierzony prosto w jego gardło. Ostrza skrzyżowały się, raz, drugi, trzeci, posypały się iskry. Cienie pierzchły w ciemność, a bestia pobiegła za nimi. Caim poczuł, że prawie odzyskał swoje dawne siły. W następnym starciu wyprzedził czarownika o ułamek sekundy. Wpierw zamarkował cios, następnie uderzył. Ostrze przecięło czarną szatę i trafiło w ciało wroga. Levictus zniknął, pozostawiając za sobą kilka kropel krwi. Jednak tym razem Caim był świadkiem czegoś, czego nigdy dotąd nie widział. Znikając, czarnoksiężnik wszedł w szczelinę w powietrzu - jakby w okno do nicości, która natychmiast zamknęła się za nim, pozostawiając jednak za sobą smugi ciemnej poświaty. Caim nie spuszczał ich z oczu i dzięki temu był przygotowany, gdy Levictus pojawił się po drugiej stronie dachu. Zaatakował. Czarownik niemal upadł na plecy, unikając ciosu. Za pomocą noży zdołał zmienić kierunek śmiercionośnego uderzenia miecza, po czym natychmiast stanął na równych nogach, zwinny jak kot i rozpoczął kontratak. Walczyli, kręcąc się przy tym w kółko, a nad ich głowami zataczała kręgi Kit. Jej głośny śmiech rywalizował z trzaskiem piorunów. Caim otrzymał ranę ciętą na lewej dłoni. Była to płytka rana, lecz Levictus rozpoczął serię dźgnięć, spychając Caima do pozycji obronnej. Jednak ruchy czarownika, z każdą chwilą stawały się coraz to wolniejsze. Caim zaś czuł, że wraca do niego energia. Miecz drżał w jego dłoni jak żywa istota. Kontynuował ripostę, ale Levictus odparował kolejny cios i rzucił się do ataku. Caim próbował powstrzymać siłę uderzenia, gdy czubek czarnego noża zmierzał prosto w kierunku jego nie-chronionej klatki

piersiowej. Bez chwili namysłu odchylił się, by uniknąć ostatecznego ciosu. Znowu znalazł się tuż przy krawędzi dachu. Stracił równowagę i powinien był spaść. Podtrzymała go chyba jedynie otaczająca go ciemność. Jego stopy oderwały się od powierzchni dachówek, a chwilę później znalazł się za czarownikiem. Jakaś siła przeniosła go tam. Levictus odwrócił się i zamachnął nożami. Caim, choć wciąż oszołomiony tym, co się przed chwilą wydarzyło, rzucił się do ataku. Na szyi Levictusa wystąpiły grube, napięte ścięgna. Nie wydał z siebie żadnego dźwięku, jedynie jego oczy przeszywały Caima dziką nienawiścią za tę jedną, choć niekończącą się, chwilę. Następnie upadł na kolana. Caim wbił ostrze głębiej, następnie cofnął się. Ręko jeść miecza wciąż dygotała w piersi czarownika, niczym top masztu tonącego statku. Oczami wyobraźni Caim ujrzał swojego ojca, klęczącego na zbrukanym krwią dziedzińcu rodzinnej posiadłości. Sprawiedliwości stało się zadość. Nareszcie. W ciemności rozległy się syczące szepty. Caim zacisnął pięści, słysząc, że wróciły cienie, ale te tym razem zignorowały go. Następnie, niczym małe pajączki oblazły ciało czarownika, tworząc z siebie czarny kokon. Na oczach Caima zwłoki rozpuściły się, zostały zmyte przez deszcz i wpłynęły w szczeliny między dachówkami. Minutę później z czarownika nie pozostało nic, oprócz miecza jego ojca i pustej, przemoczonej peleryny. Caim przyglądał się jak czarna szata powiewa na wietrze. Zniknęła zjawa, zniknęła bestia a z nią małe cienie. A co najważniejsze, zniknął też strach. Ciężar spadł mu z serca. Był inny przyjął to do wiadomości - ale nie był potworem. Wtem usłyszał słabe zawodzenie wśród szalejącej burzy. Josey! Kulejąc, podszedł do krawędzi dachu, lecz zamarł, gdy niebo rozświetlił grad błyskawic. Na jego drodze stanął Ral, z twarzą pokrytą smugami krwi, z wyciągniętym mieczem. Caim wzdrygnął się, ale nie miał dokąd się cofnąć. Z tej odległości trafiłaby nawet stara baba. Na pokrwawionej twarzy Rala pojawił się wyszczerzony uśmiech, gdy pchnął miecz. Caim próbował powstrzymać uderzenie gołymi rękami, ale ostrze prześlizgnęło się między jego palcami trafiając prosto w brzuch. Poczuł na dłoniach ciepłą krew. Przygotował się na ostateczny cios wroga, lecz nagle Ral upuścił miecz, który z trzaskiem upadł na dachówki. Ral otworzył usta z zaskoczenia, gdy po raz drugi upadł u stóp Caima. Caim podniósł wzrok i ujrzał drobną postać w przemoczonych łachmanach, która stała za martwym zabójcą, trzymając w drżącej i splamionej dłoni jeden z jego noży. - Jo… - nie dokończył, bo nagle coś od spodu poruszyło dachówki. Chwilę później Caim leżał na plecach. Obok po jednej stronie klęczała Josey, a po drugiej Kit. Obie ciągnęły go za rękawy, każda w swoją stronę, próbując postawić go na nogi, ale ciemność trzymała go w swoich objęciach. Myśli przychodziły mu wolno. Po twarzy Josey spływała woda. Choć nad głową niebo wylewało cały swój gniew, to jednak duszę Caima przepełniało poczucie spokoju. Josey była bezpieczna. - Już dobrze - wyszeptał, resztkami sił zmuszając się do uśmiechu. - Nie odchodź! - krzyknęły równocześnie Josey and Kit. - Zostań ze mną! Chciał usłuchać, ale musiał je rozczarować, gdyż not wciągnęła go w swoją bezdenną toń. Więcej ciekawych ebooków na: http://ebookgigs.pl

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI Poranek przyniósł miastu nowy blask. Morska bryza przewiała z cmentarza smród dymu i śmierci. Dźwięki sześcioosobowej orkiestry dętej wypełniły trawiastą przestrzeń między długimi rzędami mogił. Ludzie zebrali się wokół świeżo wykopanego grobu. W słabym świetle słonecznym, na imponującym marmurowym nagrobku lśniło epitafium o następującej treści: Caim Du’Vartha 1218-1142. Drogi przyjaciel i wierny poddany. To nie nocy się lękamy, lecz niepojętego dla nas Zgromadzenia Cieni. Caim czytał te słowa z ukrycia w starych zaroślach, słowa, które odcisnęły się w jego pamięci niczym przesłanie z innego świata. Chociaż upozorowany pogrzeb był jego pomysłem, to Josey wymyśliła epitafium. Caimowi nie spodobały się słowa „wierny poddany”. Dziwnie było obserwować własny pogrzeb. Domyślał się, że podobnie czują się duchy, które dopiero co opuściły cielesną powłokę, obserwując członków rodziny i przyjaciół, zebranych by oddać ostatnią posługę zmarłemu. Ogólnie rzecz biorąc, czuł się nieswojo. Z drugiej strony wiedział, że świat nabrał nowych barw od czasu wydarzeń, jakie miały miejsce na dachu pałacu. Drzewa, trawa pod stopami, nawet uczestnicy ceremonii pogrzebowej - wszystko to wydawało się nie do końca realne. Co jakiś czas w jego umyśle, a raczej na granicy świadomości i nieświadomości pojawiała się i zaraz znikała nowa obecność. Czasami kątem oka dostrzegał jakiś cień, przyczajony blisko ziemi, który poruszał się szybko, a potem równie szybko znikał. Caim poczuł, jakby przekroczył próg drzwi prowadzących do innego świata - świata, w którym panował głębszy sens istnienia. Stąd nie było powrotu. Oczywiście Kit nie zmieniła się, albo raczej na powrót stała się chudą, bladą dziewczyną, pełną młodzieńczego zapału i buńczuczności. Przemiana, jaka się w niej dokonała tamtej nocy całkowicie zniknęła zanim Caim odzyskał przytomność. Nie chciała rozmawiać o bestii, nawet nie chciała się przyznać, że ją widziała. Cóż, nie było w tym nic zaskakującego - cała Kit. Jednak wszystkie pozostałe rzeczy uległy zmianie - nieraz dziwnej zmianie. Dla znanego zabójcy wystarczająco denerwującym doświadczeniem było wejście do pałacu, zaś fakt, że obudził się w królewskim buduarze i miał do swojej dyspozycji całą armię lekarzy, pielęgniarek i służących po prostu go przerastał. Dopiero gdy po jawiła się Josey, wszystko znów wydawało się normalne. Nawet w tej chwili na widok dziewczyny wyszykowanej w pełnym królewskim rynsztunku przyspieszył mu puls Josey w każdym calu wyglądała jak cesarzowa. Miała włosy ufarbowane na kolor przypominający jej naturalny Purpurowa suknia z gniecionego weluru obszyta futrem z irbisa podkreślała jej cerę, jednocześnie doskonale harmonizując z klejnotami zdobiącymi jej szyję, uszy i nad garstki. Była spełnieniem marzeń każdego mężczyzny: młoda, piękna, życzliwa, a z drugiej strony wystarczająco twarda, by postawić na swoim. I poza moim zasięgiem jak księżyc i gwiazdy. Obok Josey stała wytworna młoda kobieta. Była to Anastasia, przyjaciółka należąca do jakiegoś ważnego rodu. Urocza, jak na blondynkę, ale nie dorównywała urodą cesarzowej. U boku Josey siedział zgarbiony staruszek w szarym stroju. Był to sługa earla Freniga, którego po morderstwie jego pana umieszczono w pałacowych lochach - zmęczony, niedożywiony, w znoszonych ubraniach. Hubert stał w pierwszym rzędzie pośród pałacowych ministrów.

Nowo mianowany diuk Vassili, bohater, z lewą ręką na temblaku skinął głową w głębokim ukłonie. W Dolnym Mieście nazywali go „Lordem Rynsztoku”. Choć tytuł był niezbyt chwalebny, to jednak przypadł mu do gustu. Zaledwie kilka dni po przejęciu obowiązków swojego ojca Hubert przewodził kampanii, mającej na celu przywrócenie dawnej pozycji Thurimu. Pierwszym krokiem była seria reform, które miały poprawić los najbiedniejszych obywateli Othiru. Plan zakładał między innymi odbudowę części miasta strawionych przez pożar. Hubert i Josey mieli wspólnie dokonać wspaniałych rzeczy. Kolejną inicjatywą, jaka wyszła z pałacu było rozwiązanie Świętego Bractwa i odebranie posiadłości bogatym kapłanom. W następstwie Rewolty Ludu, jak później nazwano przewrót, pozostali hierarchowie Prawdziwego Kościoła zebrali się, by wybrać nowego prałata, który był pozytywnie ustosunkowany do odnowionego imperium. Codziennie z zamku DiVecci płynęły nowe deklaracje przyjaźni i wzajemnej pomocy. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na początek nowej ery w Nimei. Po raz pierwszy od długiego czasu przyszłość wyglądała bardziej obiecująco niż mgliste wspomnienia dawnej chwały. Kit wsparła się na ramieniu Caima, gdy ten obserwował własny pogrzeb. - Czy to aby nie za dużo? - zapytała. - Przecież większość tutaj zebranych nie dałaby za ciebie funta kłaków, gdy żyłeś. - Cóż, ludzie od zawsze lubią stwarzać pozory. - Caim odłamał gałązkę z drzewa, która upadła na ziemię. U jego stóp leżał skórzany pakunek i dwa dość spore tobołki, a w nich trochę zapasów żywności, dwie butelki wina z pałacowych piwnic, łuk oraz miecz ojca. Było to wszystko, co posiadał, oprócz ubrania, które miał na sobie i dwóch noży. Caim poczuł się dziwnie wyzwolony. - Myślisz, że ktokolwiek da się na to nabrać? - spytała Kit. - Dlaczego nie? Po tych wszystkich morderstwach i rebeliach ludzie pragną choćby wrażenia normalności. A jeśli wystarczy im do tego pogrzeb jednego biednego opryszka, to gra jest warta świeczki. Gdy ucichły już ostatnie dźwięki żałobnej pieśni, goście zaczęli opuszczać cmentarz. Hubert zaoferował Josey swoje zdrowe ramię, ale odmówiła, kręcąc głową. Caim nie mógł się powstrzymać od śmiechu, odkrywając nową cechę charakteru dziewczyny, za którą ryzykował własnym życiem. Odegrała swoją rolę w sposób nienaganny, gdy „życzliwi” składali kondolencje. Teraz wszyscy w mieście znali już historię o tym, jak nisko urodzony ocalił zagubioną księżniczkę przed zdrajcami z Prawdziwego Kościoła i służąc jej, poniósł najwyższą ofiarę. Nawet jeśli szeptano o tym, że młoda cesarzowa bardzo przywiązała się do swego wybawcy podczas ich wspólnych eskapad, nikt nie miał jej tego za złe. Przeciwnie, nowi poddani uznali ją przez to za bardziej ludzką. W końcu o takich romantycznych uniesieniach śpiewają bardowie. Josey gestem nakazała swojej świcie, by pozostali na miejscu, podczas gdy sama ruszyła powolnym krokiem wzdłuż nagrobków, z głową opuszczoną w nabożnej kontemplacji. Następnie, niby przez przypadek, weszła w zagajnik, zatrzymując się o kilka kroków od Caima. Caim usiłował dojrzeć w niej dziewczynę, którą niegdyś znał, ale utrudniała to otaczająca ją aura królewskości. Stała się już symbolem swego urzędu, matką narodu. Wtem jej usta wykrzywiły się w grymasie oburzenia - Josey, którą znał znów stała przed nim.

- Nie powinieneś tak szybko wychodzić z łóżka. Lekarze mówili, że miną tygodnie zanim znowu będziesz mógł się normalnie poruszać. Caim akurat w tej chwili poczuł tępy ból w okolicach brzucha. Niestety, oprócz dolegliwości fizycznych trapił go jeszcze inny rodzaj cierpienia. - Przyszedłem, żeby się pożegnać. Josey przygryzła dolną wargę. - Nie musisz odchodzić. Hubert ma pomysł na zmianę twojej tożsamości. Przyodziejemy cię w lepsze ubrania, zmienimy uczesanie, nie pozna cię nawet własna babcia. - To byłoby ciekawe, zwłaszcza że mnie także nie było dane poznać żadnej z moich babć. Josey zaczęła nerwowo przebierać palcami, nie zważając na drogocenne szafirowe pierścienie. Spuściła wzrok, jakby nie była już w stanie spojrzeć mu w oczy. - Gdyby nie ty, już bym nie żyła. - O ile sobie dobrze przypominam, to ty mnie ocaliłaś. Pokręciła głową. - Tam w ciemności nic nie widziałam. Miałam zesztywniałe ręce, serce przepełniała mi pustka. Już prawie poddałam się. I wtedy przypomniałam sobie jak walczyłeś, jak nigdy się nie poddawałeś. To dodało mi sil i pozwoliło na nowo się pozbierać. - W jej spojrzeniu pojawił się nowy blask - był to wyraz dumy. - Teraz, cokolwiek się wydarzy, wiem, że będę mogła stawić temu czoła. Ty nie tylko ocaliłeś mi życie, Caim. Wiesz, mógłbyś założyć rodzinę. Ty i ja… moglibyśmy … Caim pokręcił głową, po czym delikatnie chwycił ją za dłoń. Teraz jej paznokcie były starannie wypielęgnowane i pociągnięte lakierem koloru indygo. Odurzył go zapach jej perfum, osłabiając jego opór. - Nie mogę zostać. Mam tu w mieście zbyt wielu wrogów. Poza tym cesarzowej nie wypada przebywać w towarzystwie zabójców, nawet tych w jedwabiach i pomadach. Drugą dłonią dotknął jej policzka. Była tak blisko, że rąbek jej sukni opierał się o jego buty. Ich usta spotkały się w pocałunku. Jeszcze długo później rozkoszował się słodyczą jej ust. - Mogłabym wyjechać z tobą. - Ze wzruszenia oczy Josey zaszły mgłą. - Choćby na koniec świata. Musiał ją odsunąć od siebie, choć okazało się to najtrudniejszą rzeczą w jego życiu. Jedynie świadomość tego, przed czym ją ochraniał nie pozwalała mu rzucić się w jej ramiona. - Masz tu wiele do zrobienia, Josey. Othir potrzebuje swojej cesarzowej. Nasze drogi prowadzą w różne strony. Przynajmniej na razie. Chciała jeszcze raz objąć Caima, ale opuściła ręce. Do oczu napłynęły jej łzy. Caim uśmiechnął się bardzo ostrożnie, wiedząc, że nawet najmniejszy gest może roztrzaskać mur, jaki zbudował wokół swego serca. Pragnął jej, chciał być z nią i chronić ją, służyć jej, spełniać każdą jej zachciankę w zamian za szansę bycia z nią. Ale byli tak różni jak słońce i księżyc. Na zawsze ze sobą związani, a jednak na zawsze rozdzieleni. - Dokąd się udasz? - spytała. Spojrzał w kierunku północnym. Gdzieś za drzewami zagajnika i za murami miejskimi leżał jego rodzinny kraj. Nie wiedział, co go tam czeka, ale pragnienie, by poznać własną historię było nieodparte. - Muszę znaleźć odpowiedzi na kilka pytań, ale najpierw czeka mnie daleka droga. - A jeśli nie znajdziesz tam odpowiedzi? - Wtedy będę szukał dalej.

Josey sięgnęła po futrzaną mufkę, z której wyjęła zwitek papierów owiniętych czarnym sznurkiem. - Weź to ze sobą. W środku znajdziesz list żelazny, który zapewni ci bezpieczny przejazd, choć nie wiem, jak daleko sięga jego moc. Od tygodni nie otrzymaliśmy żadnych wieści z północnych prowincji. Wyślę tam oddział wojskowy, jak tylko znajdę na to środki. - Już wyrażasz się jak cesarzowa. - Caim przyjął paczkę. Między dokumentami znajdowała się cieniutka książeczka, na pierwszy rzut oka przypominająca pamiętnik. - A to co? Josey położyła swe dłonie na jego dłoniach. - Przeczytaj to później, jak już będziesz daleko za miastem. Znajdziesz tam informacje, które mogą ci się przydać. A jeśli nie znajdziesz tego, czego szukasz, obiecaj, że wrócisz. Caim dotknął ustami jej dłoni. - Obiecuję, moja pani. A potem odwrócił się i odszedł, nie dopuszczając, by Josey spostrzegła drżenie jego nóg. Wiatr hulał w koronach drzew i rozwiewał mu włosy, gdy szedł po dywanie opadłych liści. Zmierzch zalał niebo purpurą. W gasną cym świetle dnia przed Caimem tańczyła Kit z rozpuszczonymi włosami. Dotknął złotego talizmanu, zawieszonego na szyi na zwykłym skórzanym rzemyku. Chciał się obejrzeć, by po raz ostatni ujrzeć swoją ukochaną, lśniące wieże Othiru i życie, które zostawiał za sobą. Ale szedł dalej, opuścił bramy miasta, za którymi gromadziły się cienie.

Podziękowania Autor pragnie podziękować następującym osobom za wsparcie podczas pracy nad tą książką: Ojcu, który wpoił mi miłość do słów. Lou, który pomógł urzeczywistnić marzenie. Eddiemu i Joshui za ich mądrą radę. Steve’owi, Bruceowi, Dave’owi, Adrianowi, Nicko i Janick za inspirację, jaką przynosili mi przez te lata. Przygody Caima w świecie Cienia jeszcze się nie zakończyły. Aby stawić czoła tajemnicom swojej przeszłości, musi wyruszyć do surowej północnej krainy. W Othirze zajmował szczyt łańcucha pokarmowego. Zabójca nad zabójcami, czarny cień pośród mroku nocy. Caim porzucił to wszystko, by pomóc cesarzowej odzyskać tron. Lecz teraz znów słyszy głos przeszłości… Poszukiwanie prawdy o tym, kto stoi za zniknięciem i morderstwem jego rodziców, prowadzi go do krainy podległej Cieniowi. Dręczony pokusami z Tamtej Strony, Caim daje się wciągnąć w wojnę, w której nie chce brać udziału. Są jednak sytuacje, których Syn Cienia nie może zlekceważyć i walki, które musi stoczyć. W tej bitwie nie wystarczy siła i wprawa, gdyż nikt nie jest w stanie oprzeć się Pokusie Cienia. ***

Spis treści ROZDZIAŁ PIERWSZY ROZDZIAŁ DRUGI ROZDZIAŁ TRZECI ROZDZIAŁ CZWARTY ROZDZIAŁ PIĄTY ROZDZIAŁ SZÓSTY ROZDZIAŁ SIÓDMY ROZDZIAŁ ÓSMY ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ DZIESIĄTY ROZDZIAŁ JEDENASTY ROZDZIAŁ DWUNASTY ROZDZIAŁ TRZYNASTY ROZDZIAŁ CZTERNASTY ROZDZIAŁ PIĘTNASTY ROZDZIAŁ SZESNASTY ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY ROZDZIAŁ OSIEMNASTY ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI Podziękowania