Jordan Penny - Tylko mnie kochaj

Penny Jordan

Tylko mnie kochaj

Tłumaczenie: Anna Bieńkowska

DOSKONAŁY PLAN

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Joss zobaczył ją pierwszy. Wracał właśnie od Ruth, swojej ciotecznej babki, i szedł na skróty koło kościoła. Dziewczyna stała w pobliskiej alejce, chyba czytała napisy na nagrobku. Pochyliła się, by lepiej widzieć, a wtedy jasne włosy przesłoniły jej twarz. Podniosła wzrok, kiedy jakaś gałązka zachrzęściła pod stopą chłopca. Popatrzył na nią ze szczerym zachwytem. Była strasznie wysoka, dużo wyższa niż on. Jak nic, musi mieć ponad sto osiemdziesiąt, stwierdził. – Trochę więcej – rzuciła z rozbawieniem, widząc jego taksujące spojrzenie. – Dodaj jeszcze parę centymetrów, będziesz bliższy prawdy. Jak ktoś ma taki wzrost, to, niestety, musi się liczyć z tym, że budzi w ludziach mieszane uczucia. Tak to już jest, każdy od razu myśli, że coś tu jest nie tak. Kobieta nie powinna być wyższa od typowego mężczyzny. – Wcale nie uważam, że jesteś za wysoka – uprzejmie sprostował Joss, z powagą wzruszając ramionami i patrząc jej prosto w oczy. W końcu ma już dziesięć lat i potrafi zachować się jak dżentelmen. Miała nieprawdopodobnie błękitne oczy, nigdy dotąd takich nie widział. Zresztą, w ogóle do tej pory nie widział kogoś takiego jak ona. Przez chwilę przyglądała mu się uważnie, wreszcie uśmiechnęła się tak, że prawie zemdlał z wrażenia. – To bardzo miło z twojej strony, ale chyba wiem, co sobie naprawdę myślisz… że skoro jestem taka wysoka, to pewnie trudno mi znaleźć chłopaka. I masz rację – uśmiechnęła się oszałamiająco. – Więc jeśli znasz kogoś odpowiedniego… – Znam! – przerwał jej gorączkowo, do głębi przeświadczony o doskonałości dziewczyny i zdecydowany własną piersią bronić jej przed najlżejszą krytyką. Patrzył na nią z uniesieniem, zauroczony i przepełniony pierwszą, gwałtowną, chłopięcą miłością. Dziewczyna zawahała się. Wzdragała się przed wykorzystaniem jego naiwności, ale z drugiej strony nie powinna zapominać, po co tu przyjechała. Haslewich, w przeciwieństwie do Chester, nie było szczególną atrakcją turystyczną, a jednak to tutaj sprowadził ją los. Jeszcze nie zdążyła zerknąć na ruiny zamku czy udostępnione niedawno kopalnie soli. Pierwsze kroki od razu skierowała na niewielki przykościelny cmentarz. – Mam dwóch kuzynów – usłyszała podekscytowany głos chłopca. – Dosyć dalekich, tak dokładnie to nawet nie wiem, jakie łączy nas pokrewieństwo. Ciocia Ruth zna się na tym – uzupełnił. – Ale są bardzo wysocy: James ma sto osiemdziesiąt pięć, a Luke jest jeszcze wyższy. No i jeszcze jest Alistair i Niall,

i Kit, i Saul. No, on wprawdzie jest trochę starszy, ale… – Naprawdę? – grzecznie zdziwiła się Bobbie. – Mogę cię z nimi poznać – entuzjastycznie zapewnił ją Joss. – To znaczy, jeśli zamierzasz zostać tu przez jakiś czas…? – zawiesił głos. – To się dopiero okaże. Ale… przepraszam, właściwie nie wiem, jak masz na imię. Chyba jeszcze nie zdążyliśmy się sobie przedstawić. Ja jestem Bobbie, to skrót od Roberty – wyjaśniła, w duchu zła na siebie, że bez sensu traci czas, ale ten dzieciak jest tak ujmujący i z pewnością nie ma więcej niż dziesięć lub jedenaście lat. Za jakieś dziesięć czy piętnaście lat panienki będą się za nim uganiać jak szalone, już teraz można to było przewidzieć. Ciekawe, jak wyglądają ci jego kuzyni, mimo woli przemknęło jej przez myśl. – Bobbie… bardzo ładnie – powiedział Joss, a ona ukryła uśmiech, bo błyszczące oczy chłopca wymownie świadczyły, że każde imię wzbudziłoby w nim zachwyt. – Ja jestem Joss – przedstawił się. – Joss Crighton. Joss Crighton. To wszystko zmienia. Zamknęła oczy. – Więc jak, Joss? Co byś powiedział, gdybyśmy znaleźli jakieś miłe miejsce, żeby coś zjeść i lepiej się poznać? Mógłbyś mi wtedy opowiedzieć coś więcej o swoich kuzynach. Też nazywają się Crighton? – rzuciła od niechcenia. – Tak – poświadczył. – Ale… no, to długa historia. – Bardzo jestem ciekawa. Uwielbiam długie historie – zapewniła go poważnie. Skierowali się w stronę wyjścia. Bobbie poruszała się z gracją. Joss szedł obok, od czasu do czasu rzucając na nią ukradkowe, pełne zachwytu spojrzenia. Była ubrana w kremowe spodnie i jasną bluzkę, na wierzch narzuciła beżowy płaszcz. Gęste, jasne loki spływały aż na plecy. Serce biło mu z wrażenia. Wprost pękał z dumy, kiedy tak szedł obok niej. Minęli rynek i weszli w jedną z wąskich uliczek. – Niesamowite! – Bobbie zatrzymała się, wskazując ręką na przytulone do siebie elżbietańskie kamieniczki. – Czy to jest prawdziwe? – Oczywiście. Te domy pochodzą z czasów ElżbietyI – powiedział Joss. – Mają drewnianą konstrukcję, a ściany między belkami są wypełnione gliną i mieszaniną wiklinowych gałązek, błota i jeszcze różnych rzeczy – wyjaśnił ze znawstwem. – Uhm – mruknęła, zachowując dla siebie fakt, że nim zdecydowała się na bardziej popłatny zawód, studiowała historię Anglii. – Właściwie nie mamy tu typowych barów – zafrasował się Joss – ale znam jedno miejsce… niedaleko… Stłumiła uśmiech. Z pewnością zaraz wylądują w McDonaldzie. Zaskoczył ją jednak, bo zatrzymali się przed eleganckim, nobliwie wyglądającym lokalem.

Bobbie zawahała się. Nie chciała urazić chłopca, ale jeśli wejdą, mogą zostać wyproszeni, bo napis nad wejściem informował, że nie podają alkoholu nieletnim, a Joss w żaden sposób nie wygląda na osiemnaście lat. – Nic nie powiedzą, jeśli nie będę pić alkoholu – zapewnił Joss, otwierając jej drzwi. – Znam właścicieli – dodał, pośpiesznie przeliczając w duchu, na co wystarczy zaoszczędzone kieszonkowe, i zastanawiając się, czy Minnie Cooke zechce dać mu kredyt. Brat Minnie był wspólnikiem jego mamy, razem prowadzili antykwariat. Minnie leciutko uniosła brwi, popatrzyła na jego towarzyszkę. – Joss? – zapytała ostrożnie. – Ja… chcielibyśmy się czegoś napić i coś zjeść – powiedział stanowczo i po chwili dodał mniej pewnie: – Minnie, możemy zamienić słowo? – Umówmy się, że ja stawiam – domyślnie zaproponowała Bobbie, zdając sobie sprawę, jak mocno w tym wieku przeżywa się najdrobniejsze nawet publiczne upokorzenie i chcąc mu tego oszczędzić. Jednak Minnie była szybsza. – Usiądźcie, proszę. Zaraz ktoś przyjdzie was obsłużyć. O rachunku porozmawiamy później – zniżając głos, uspokoiła Jossa, kiedy Bobbie zmierzała do stolika. Ciekawe, kim jest ta piękna dziewczyna? – zastanowiła się Minnie, zlecając jednej z siostrzenic obsłużenie gości. Pewnie przyjechała w odwiedziny. Mąż Olivii, kuzynki Jossa, chyba pochodzi z Ameryki? – Dla mnie woda mineralna z lodem i plasterkiem cytryny – poprosiła Bobbie. – To wystarczy. – Dla mnie to samo. – Joss z trudem ukrywał ulgę. – No więc – Bobbie upiła łyk wody – wracając do twoich kuzynów… – Urwała wyczekująco i opierając policzek na dłoni, uśmiechnęła się do chłopca. Chłopiec był nią całkowicie oczarowany. Ściskało go w gardle, podobnego wzruszenia doznawał, przyglądając się igraszkom małych borsuków czy lisiąt, kiedy wiosną po raz pierwszy matka pozwalała im wyjść z nory. Bobbie wprawiała go w takie uniesienie, że po prostu brakowało mu słów. Nieoczekiwanie przepełniło ją poczucie winy. Zagryzła usta. Posuwa się za daleko. To jeszcze dzieciak, tak łatwo go skrzywdzić. Ale przecież przyjechała tu w konkretnym celu i nie powinna o tym zapominać, zwłaszcza… – Domyślam się, że z takim wzrostem pewnie są zwariowani na punkcie sportu – zażartowała, niecierpliwie odpychając od siebie natrętne wyrzuty sumienia. – Wcale nie – z powagą zaprzeczył chłopiec. Nie odrywał od niej zachwyconych oczu. Jeszcze nigdy nie zetknął się z taką dziewczyną jak Bobbie. Drugiej takiej po prostu nie było. Wydawała mu się wyjątkowa, urzekająca… W niczym nie przypominała jego sióstr bliźniaczek ani

żadnej ze znanych mu dziewczyn. Oczywiście jest od nich starsza, choć trudno było powiedzieć ile. Na jego oko miała dwadzieścia parę lat. – Luke i James są obrońcami – wyjaśnił. – To znaczy… – Urwał, szukając innego, lepszego określenia. – Ach, wiem. – Bobbie kiwnęła głową. – Są prawnikami. Chociaż chyba wolę sportowców – dokończyła, marszcząc nos. – W pewnym sensie są sportowcami – zapewnił chłopiec. – James grał w szkolnej drużynie, zresztą Luke też… poza tym Luke był w drużynie Oxford Blue. No wiesz, urządzają tam zawody wioślarskie – wyjaśnił. – Wioślarstwo… – skryła uśmiech, bo nieoczekiwanie stanęli jej przed oczami angielscy koledzy z roku, którzy przyjechali robić dyplom w Stanach. – Oni naprawdę są tacy wysocy, jak mówiłeś? – zapytała przekornie. Joss skinął głową. – I to są twoi kuzyni? – Tak, tylko nie w pierwszej linii. Chyba w trzeciej. – Uhm… A co to właściwie znaczy? – zapytała Bobbie, reflektując się po czasie, że pyta niepotrzebnie, bo przecież sama ma mnóstwo bliższych i dalszych krewnych. – Prawdę mówiąc, to tak dokładnie nie wiem – przyznał Joss. – Ale najpierw był pradziadek Josiah. Pokłócił się z ojcem i braćmi, więc zabrał żonę i przeniósł się z Chester do Haslewich. Dlatego nasza rodzina ma dwa odłamy. Luke, James i ich siostry, Alison i Rachel, i tak samo Alistair, Niall i Kit, należą do gałęzi z Chester. Ojciec Luke'a, Henry, i jego brat, Laurence, są adwokatami, w każdym razie byli, bo teraz przeszli na emeryturę. Luke ma tytuł radcy Jej Królewskiej Mości, i Gramps by chciał, żeby Max też, ale… – Zaraz, nie tak szybko! – roześmiała się Bobbie. – Kto to jest Gramps i Max? Już mi się wszystko poplątało… – Potrząsnęła głową. – Nie przejmuj się – pocieszył ją. – Jak ich poznasz, to… – Jak ich poznam? – Błękitne oczy dziewczyny popatrzyły na niego ze zdumieniem. – Owszem, jest to pomysł, ale… – Wiesz, moje siostry bliźniaczki właśnie mają osiemnaste urodziny i w sobotę będzie bal z tej okazji – pośpiesznie zaczął Joss. – W Grosvenor, to hotel w Chester – wyjaśnił. – Mogłabyś przyjść, wtedy byś wszystkich poznała i… – Mogłabym przyjść… – Urwała. – Joss, to bardzo miło z twojej strony, ale… – Możesz przyjść ze mną – zapewnił ją solennie. – Naprawdę. Rodzice powiedzieli, że mogę kogoś przyprowadzić. Zobaczysz, nikt nic nie powie. Już widziała reakcję jego rodziców. Zgodzili się, by Joss kogoś zaprosił, ale z pewnością nie spodziewali się dwudziestosześcioletniej dziewczyny, której w dodatku nigdy w życiu nie widzieli. Chłopiec wpatrywał się w nią żarliwie,

wzrokiem pełnym nadziei. Nie miała serca mu odmówić. Zresztą… czy nie powinna skorzystać z tak niespodziewanie nadarzającej się okazji? – I będą ci wszyscy twoi wysocy kuzyni? – zapytała, udając, że jeszcze się zastanawia. Joss skinął głową. – Myślisz, że mu się spodobam, temu Luke'owi? Mówiłeś, że to on jest wyższy? – Tak… – przytaknął zmieszany, nie patrząc na nią. – O co chodzi? – zapytała. – Nie lubi blondynek? – Ależ skąd, lubi! – zapewnił ją pośpiesznie. Miał tak niepewną minę, że omal nie wybuchnęła śmiechem. Domyślała się w czym rzecz. – Rozumiem… Lubi blondynki, ale nie takie wysokie jak ja, prawda? – powiedziała miękko. – Jest z tych, co to wolą drobne kobietki z małym rozumkiem. Biedaczek, to pewnie nie jego wina, że ma taki kiepski gust. W takim razie chyba powinnam go sobie darować i skoncentrować się raczej na Jamesie. Nie ma sprawy – uśmiechnęła się do skonsternowanego chłopca. – Jak już kogoś natura obdarzy takim wzrostem, to musi się pogodzić z tym, że nie może wymagać zbyt wiele. – James jest bardzo fajny – pocieszył ją Joss. – Ale to właśnie Luke gra pierwsze skrzypce, co? – zapytała domyślnie. Chłopiec zastanawiał się przez chwilę. – James jest bardziej na luzie. Luke… Przed nim nic się nie ukryje. Nawet kiedy myślisz, że wcale nie patrzy, to zawsze wszystko spostrzeże i… – I nie omieszka ci tego wytknąć – skrzywiła się Bobbie. – Czyli to taki facet, który zawsze musi być górą. – Zmarszczyła nos, uśmiechając się nieco cynicznie. – Gdybym miała wybierać, to po tym, co słyszałam, na pewno wolałabym Jamesa. – Nie, chyba nie – zaoponował Joss. – Wiesz, dziewczynom bardziej podoba się Luke – wyjaśnił ostrożnie. – Olivia, moja siostra cioteczna, która ma męża Amerykanina, mówi, że Luke jest uosobieniem wystrzałowego bruneta, przystojnego, męskiego i seksownego. I że nic dziwnego, że wszystkie kobiety tak na niego lecą. – Nieźle brzmi – mruknęła Bobbie. Popatrzył na nią niepewnie. – Olivia mówi, że Luke byłby o niebo szczęśliwszy, gdyby był mniej atrakcyjny albo mniej inteligentny. W milczeniu przetrawiała słowa chłopca. Nieznana Olivia pewnie nie byłaby zachwycona, dowiadując się, że jej uwagi, przeznaczone dla dorosłego audytorium, nie umknęły czujnym uszom Jossa. – Uroda i inteligencja – podsumowała uprzejmie, zachowując dla siebie ocenę. – Czyli miałabym ostrą rywalizację. Może w takim razie lepiej dać sobie

z nim spokój i zająć się tym drugim. Joss podchwycił temat. – Jeśli pójdziesz ze mną na to przyjęcie, to poznasz ich obu – kusił, patrząc na nią błagalnym wzrokiem. Przez chwilę jeszcze się wahała. Uczciwość i prostolinijność walczyła w niej z poczuciem obowiązku. W końcu nie bez powodu przejechała taki szmat drogi. Wprawdzie nie powinna wykorzystywać niewinnego chłopca i wplątywać go w niezręczną, przypuszczalnie nieprzyjemną sytuację, ale jeśli się teraz wycofa… To nieoczekiwane zaproszenie bardzo ułatwiało jej sprawę i raczej powinna się cieszyć z takiego zrządzenia losu… – Przyjdziesz, prawda? – niespokojnie powtórzył Joss. – Chciałabym – odrzekła. – Ale czy twoja rodzina… – Mama powiedziała, że mogę kogoś przyprowadzić, a to nie jest przyjęcie przy stole, tylko na stojąco, i będzie mnóstwo jedzenia i… Oparła policzek na dłoni, by ukryć uśmiech. Tak żarliwie ją zachęcał! Boże, to jeszcze takie dziecko. – I to będzie w hotelu w Chester, tak? – Tak, w Grosvenor. Zobaczysz, będzie ci się podobać – zapewnił z przejęciem. Naraz zmarkotniał, uświadamiając sobie, że powinien zachować się jak dżentelmen i przyjechać po nią, tylko że… – Hmm, nie wiem, gdzie się zatrzymałaś… – zaczął. – Nie przejmuj się – uśmiechnęła sie Bobbie, domyślając się przyczyny jego niepokoju. – Wiem, gdzie jest ten hotel i bez trudu trafię – dodała, nie zdradzając, że sama tam mieszka. I choć w gruncie rzeczy nie musiała mu tego mówić, to jednak poczuła się trochę niezręcznie. – Świetnie, w takim razie będę na ciebie czekał w głównym holu – ucieszył się. – Mama chce, żebyśmy przyjechali wcześniej, a przyjęcie zaczyna się dopiero o ósmej, więc wtedy byśmy się spotkali. – Zgoda – przystała. Dopili wodę. Joss sięgnął do kieszeni. Jest szansa, że przy odrobinie szczęścia wystarczy mu na zapłacenie rachunku. – W takim razie do soboty – pożegnała go, kiedy wyszli na ulicę. – Do soboty – potwierdził i zarumienił się. – Ale przyjdziesz, prawda? – zapytał z niepokojem. – Możesz na mnie liczyć – obiecała. Zamyślona ruszyła do samochodu. Na razie los jej sprzyja. Zerknęła na zegarek i przyśpieszyła kroku. Pozostało niewiele czasu, by zdążyć do telefonu. – James, masz chwilę czasu? Popatrzył na wchodzącego do pokoju Luke'a. James, wysoki i postawny, o wysportowanej figurze i ujmującym uśmiechu, od pierwszego spojrzenia

wzbudzał sympatię. Miał w sobie tyle chłopięcego wdzięku, że wcale nie wyglądał na swoje trzydzieści dwa lata. Poznane kobiety z miejsca obdarzały go zainteresowaniem i skrytym podziwem. Instynktownie wyczuwały w nim dobrą duszę. Tacy mężczyźni zwykle są dobrzy dla zwierząt, dzieci i starszych, wyzwalają chęć, by im pomatkować. Ale żadnej kobiecie podobny pomysł nie przyszedłby do głowy w stosunku do Luke'a. – Zastanawiam się, jak to się dzieje, że pierwsza rzecz, jaka kojarzy się z Lukiem, to fizyczna fascynacja? – wyrwało się kiedyś Olivii podczas rozmowy z Jamesem, a on jedynie pokiwał głową. Luke, wyższy i szerszy w barach od brata, odziedziczył po Crightonach ich charakterystyczny profil. Mocno zarysowany nos i mocna szczęka, w połączeniu z ciemnymi, niemal czarnymi włosami i oczami w odcieniu przydymionej szarości, wywierały piorunujący efekt na kobietach, porównywalny jedynie z działaniem mocnego drinka. Po pierwszym szoku następowało gwałtowne oszołomienie i euforia, a zaraz potem całkowita utrata rozwagi i trzeźwego myślenia. Niestety, miast cieszyć się wrażeniem, jakie jego pojawienie się robiło na dziewczynach, Luke serdecznie tego nienawidził, co więcej: w duchu szczerze potępiał nieszczęsne, które nie potrafiły się oprzeć jego urokowi. – Chciałem przed wyjazdem do Brukseli pogadać z tobą o sprawie Marshalla. – Chyba nie zapomniałeś, że w sobotę mamy rodzinną imprezę w Grosvenor? – zapytał James. Luke potrząsnął głową, przysiadł na krawędzi biurka brata. Obaj byli w tym samym zespole, w którym wcześniej pracował ich ojciec i wujek, ale to Luke, jako starszy i bardziej doświadczony, w ubiegłym roku został nominowany na królewskiego radcę. W dodatku najmłodszego w kraju, o czym jego ojciec nie omieszkał natychmiast poinformować Bena Crightona w Haslewich. Henry i Ben należeli do następnego pokolenia i w zasadzie nie dotyczył ich spór, który podzielił rodzinę, jednak nadal między nimi istniała subtelna rywalizacja rozpoczęta przez ich ojców. Luke miał do tego zupełnie inny stosunek i ani przez moment nie zamierzał konkurować z Maxem Crightonem, choć o krewniaku z Haslewich bynajmniej nie można było tego powiedzieć. – Pamiętam – odrzekł. – Chociaż nie powiem, żeby mnie tam ciągnęło. – Hm… zapowiada się całkiem ciekawie – odparł James. – Max ma przyjechać z Londynu. Z żoną – dodał. – Podobno nieźle sobie radzi – ciągnął. – Jest w najlepszym zespole… – Nieźle sobie radzi? – skrzywił się Luke. – Coś mi się widzi, że tę szybką karierę bardziej zawdzięcza teściowi niż sobie.

– Nigdy za nim nie przepadałeś, co? – zapytał James. – Właśnie – potwierdził chłodno. – Aż trudno uwierzyć, że to syn Jona. Co innego, gdyby jego ojcem był David… – To dziwna historia, nie? – zastanowił się James. – Facet trafia do szpitala z atakiem serca i ślad po nim ginie. Zupełnie jakby się rozpłynął w powietrzu… – Domyślam się, że miał swoje racje – mruknął Luke, przypominając sobie niepotwierdzone plotki i skrywaną ulgę Jona, kiedy mimo poszukiwań nigdzie nie natrafiono na ślad Davida. David i Jon byli bliźniakami, ale charaktery mieli zupełnie inne. Luke był święcie przekonany, że Ben, ich ojciec, niesprawiedliwie wyróżniał Davida. A teraz córki Jona kończą osiemnaście lat. To z przerażającą oczywistością uświadamia, jak szybko mija czas. Jest od nich dwa razy starszy. Niedawno ciotka Alice wprost mu oświadczyła, że wkrótce przestanie uchodzić za młodzieńca do wzięcia, a zacznie być postrzegany jako stary kawaler. Wiedział, że ma opinię aroganckiego i pewnego siebie, zbyt lekko traktującego zapatrzone w niego kobiety, że podobno nie jest zdolny do prawdziwego uczucia. Ale to wcale nie była prawda. Kiedyś już kochał, a przynajmniej wtedy tak sądził, ale dziewczyna zostawiła go i wyszła za innego. Choć potem gorzko żałowała, o czym niedawno żarliwie go zapewniała, kiedy ze łzami w oczach prosiła o pomoc przy przeprowadzeniu rozwodu. – Czy to przemyślana decyzja? – zapytał ją poważnie. – Czy zdajesz sobie sprawę z tego, co tracisz? – Jak najbardziej! – wykrzyknęła, przyciskając ręce do skroni. – Ale przecież nie to się w życiu liczy – ciągnęła, tłumiąc szloch. – Cóż wart majątek, tytuł i wszystko inne, skoro czuję się nieszczęśliwa…? – Wyszłaś za niego – przypomniał jej. – Tak – szepnęła drżącym głosem. – Ale wtedy miałam osiemnaście lat i wierzyłam, że go kocham. W tym wieku można sobie wszystko wmówić. A on wydawał się taki… – …bogaty – podpowiedział. Popatrzyła na niego z urazą. – Byłam pod wrażeniem. Ale ty, Luke, nie powinieneś wtedy pozwolić mi odejść – powiedziała cicho. Przez chwilę milczał. – Z tego, co pamiętam, nie zostawiłaś mi wyboru. Oznajmiłaś, że go kochasz, a mnie już nie. – Kłamałam – szepnęła z przejęciem. – Kochałam cię bardzo, bardzo, ale… – …ale jego bardziej – dokończył. – Tak – przyznała z oczami pełnymi łez. – A w każdym razie tak wtedy

myślałam. Luke, proszę, pomóż mi – powiedziała błagalnie. – Nie znam nikogo, do kogo mogłabym się zwrócić. – Skontaktuj się z tym człowiekiem – mruknął, podając jej kartkę z adresem. Nie patrzył na nią. – To doskonały prawnik, specjalista od rozwodów. Od tamtego zdarzenia minęło sześć tygodni. Nie widział jej potem, ale nie mógł przestać o niej myśleć. Ożyły wspomnienia sprzed lat… Miała wtedy osiemnaście, a on dwadzieścia dwa lata. Była dla niego uosobieniem kobiecości, mityczną Ewą, uwodzicielską, tajemniczą, niepowtarzalną. Droczyła się z nim, doprowadzała do szaleństwa, owinęła wokół palca. Wtedy po raz pierwszy doświadczył takiego bogactwa uczuć, jakich nigdy nawet nie przeczuwał. I po raz ostatni. Kiedy odeszła, zaprzysiągł sobie, że już żadnej nie da się opętać, że więcej nie wystawi się na pośmiewisko, nie narazi na cierpienie i upokorzenie. Żadnej się to nie uda. Czytał w jej myślach, kiedy Fenella opowiadała o rozpadzie jej małżeństwa. Jej mąż, wprawdzie bogaty i utytułowany, a może właśnie dlatego, nie należał do mężczyzn, o których śnią kobiety. Był otyłym, zadufanym w sobie nudziarzem, który nie ukrywał, że według niego miejsce kobiety jest w domu. Zbliżał się do pięćdziesiątki, nic więc dziwnego, że dla Fenelli rozwód i odpowiednie zabezpieczenie otwierały szansę na znalezienie atrakcyjniejszego partnera, cynicznie pomyślał Luke. Tylko że to na pewno nie będzie on. Joss wpadł do kuchni, kiedy Jenny zabierała się do dekorowania urodzinowego tortu dla córek. Już wcześniej Louise w charakterystyczny dla niej apodyktyczny sposób zapowiedziała, że nie życzy sobie żadnych infantylnych kwiatków czy podobnych rzeczy. – W takim razie, co? – z trudem opanowała się Jenny, z ulgą myśląc, że w sumie dobrze się stanie, gdy jesienią obie dziewczyny rozpoczną studia i wyniosą się z domu. Nie dość, że skończą się nieustanne kłótnie, to wreszcie przestaną jej podbierać ciuchy. – Coś poważnego i znaczącego – odrzekła Louise. – Coś w rodzaju tego tortu z królikiem, który nam kiedyś zaserwowałaś? – domyślnie zapytał Jon. Louise popatrzyła na ojca z urazą. – To było całe lata temu – mruknęła i odwróciła się do matki. – Nie. Raczej coś wskazującego na nasze życiowe plany. – Aha! Masz na myśli podobiznę samochodu mamy – podsunął Jon. – Pusty bak i pogięta tablica z przodu. – Nie to miałam na myśli – wycedziła dziewczyna. – Zresztą, ja nie przyłożyłam się do tej tablicy, a co do benzyny… Zdajesz sobie sprawę, ile teraz kosztuje? – Owszem, i to doskonale – odrzekł spokojnie, a Jenny stanowczo

przypomniała, że oboje odbiegli od tematu. – No wiesz, mamo… zrób coś odpowiedniego. Skończyło się na tym, że zdana na własną inwencję Jenny postanowiła ograniczyć się do rysunku wagi jako symbolu sprawiedliwości. – Cześć, mamo! – Joss rzucił szkolny plecak i ruszył prosto do lodówki. – Joss, za pół godziny kolacja – powstrzymała go Jenny. – Poza tym jesteś spóźniony. Gdzie się podziewałeś do tej pory? – Mamo, pamiętasz, powiedziałaś, że mogę zaprosić kogoś na ten bal w hotelu? – przypomniał chłopiec, ignorując jej pytanie. – Owszem – odrzekła ostrożnie – ale… Jon zarezerwował dla rodziny spory apartament, by mogli przebrać się na miejscu i nie martwić się o powrót. Jenny z góry założyła, że położy chłopca wcześniej. Wygląda na to, że trzeba będzie zadbać o dodatkowy nocleg dla jego kolegi. – Joss, pamiętasz chyba, że zostajemy na noc w hotelu? – zapytała. – Nie wiem, czy twój gość… – To nie przeszkadza – powiedział pośpiesznie. – Umówiłem się od razu na miejscu. – W takim razie w porządku – odetchnęła z ulgą, na powrót zaprzątnięta tysiącem rzeczy, jakie powinna jeszcze zrobić, zdenerwowana narzekaniami Louise, która jak zwykle zaczęła wydziwiać, że nie ma co na siebie włożyć i że wcale nie chciała sukienki, a najchętniej pójdzie w spodniach. – Mamo, posłuchaj, kogo zaprosiłem… – z entuzjazmem zaczął Joss. – Nie teraz, proszę – przerwała mu niecierpliwie. – Mam mnóstwo rzeczy do zrobienia, a ty powinieneś jeszcze przed kolacją zabrać się do lekcji. – Ale, mamo… – próbował bez skutku. – Lekcje – odrzekła stanowczo i dodała: – Jak już będziesz na górze, to przypomnij Jackowi, że jeśli chce mieć na jutro strój gimnastyczny, to niech go zaraz przyniesie do uprania. – Dobrze – powiedział, wchodząc po schodach i kierując się do przestronnego, przytulnie urządzonego pokoju, który dzielił z ciotecznym bratem. Jack mieszkał z nimi, od kiedy rozpadło się małżeństwo jego rodziców, a David zniknął bez wieści. Tiggy, mama Jacka, głęboko to przeżyła. Załamanie psychiczne i zaburzenia łaknienia wymagały długiego leczenia. Kiedy trochę doszła do siebie, zamieszkała u swoich rodziców na południu kraju. Bulimia, na którą cierpiała, nie do końca została pokonana. Na prośbę Tiggy, Jenny i Jon wzięli do siebie Jacka. Zbliżyli się z chłopcem, traktowali go jak własnego syna. Dzieci łączyło bliskie pokrewieństwo, w końcu ich ojcowie byli bliźniakami. Co ważniejsze, sam Jack wolał zostać z nimi niż przenieść się do dziadków.

Między chłopcami były zaledwie dwa lata różnicy: Joss miał dziesięć, Jack kończył dwanaście lat. Obaj świetnie się rozumieli, ale Jack powoli zaczynał wchodzić w okres dojrzewania, podczas gdy młodszy ciągle jeszcze był dzieckiem. Nie zwierzali się sobie ze swoich spraw. Kiedy Joss wszedł do pokoju, Jack był pochłonięty lekturą sportowego czasopisma. Joss popatrzył na niego w milczeniu i postanowił nie wspominać mu o Bobbie. Pogodny i otwarty chłopiec ani przez momet nawet nie pomyślał o konsternacji, jaką może wywołać jego gość, kiedy okaże się, że jego „kumplem” jest nie dziesięcioletni kolega, ale dorosła dziewczyna. Za to Bobbie była tego aż nadto świadoma i wcale nie ukrywała obaw, kiedy wreszcie w starannie wybranej porze dodzwoniła się do siostry. – Prawdę mówiąc, to dla mnie ogromne ułatwienie, bo od razu mogę poznać całą rodzinę – przyznała niechętnie. – Wiesz, Sam, nie wierzyłam własnym uszom, kiedy ten mały przedstawił się jako Joss Crighton. – Mówiłaś, że ile on ma lat? – zapytała Samantha. – Nie wiem dokładnie. Dziesięć, może jedenaście. Jest świetny: duże brązowe oczy, gęste włosy. – Niezły – podsumowała Samantha. – Naprawdę! – zaśmiała się Bobbie. – I mówisz, że zaprosił cię na osiemnastkę swoich sióstr? – Uhm… – Czego jeszcze się dowiedziałaś? Czy może… – Nie, jeszcze nie – przerwała jej szybko. – Byliśmy w miejscu publicznym, więc nie mogłam wziąć go w krzyżowy ogień pytań, ktoś mógłby niepotrzebnie coś usłyszeć. Nie chcę, żeby powzięli jakieś podejrzenia. – Krzyżowy ogień pytań, to mi się podoba – z uznaniem powiedziała Sam. – A co w domu? – z lekkim niepokojem zapytała Bobbie. – Jak mama? – Niczego się nie domyśla – zapewniła Sam. – Wprawdzie nie powinnam sama się chwalić, ale nieźle cię kryję. Przez pierwsze parę dni bez przerwy dopytywała się o ciebie, naciskała, czy czegoś nie wiem, czy może chodzi o mężczyznę. Biedna mama, tak by chciała, żeby chociaż jedna z nas w końcu wyszła za mąż. – I co jej powiedziałaś? – Że chciałaś zmienić otoczenie po zerwaniu z Natem. – Och, wielkie dzięki! Czyli teraz myśli, że cierpię z powodu zawiedzionej miłości – z przekąsem mruknęła Bobbie. – To lepsze, niż gdyby domyśliła się prawdy. No dobrze, więc kiedy jest to przyjęcie? Nie mamy dużo czasu… – Wiem. W sobotę, w hotelu w Chester. Dobrze się składa, bo właśnie tam

się zatrzymałam. To będzie dobra okazja, by przyjrzeć się całej rodzince. – A czy wiadoma osoba też tam będzie? – W głosie Sam tym razem zabrzmiała wyraźna wrogość. – Nie wiem. – Kiedy pomyślę, co oni zrobili, ile spowodowali cierpień… – Wiem, Sam… – Bobbie urwała. – Słuchaj, pora kończyć. Zadzwonię do ciebie po tym przyjęciu i powiem, czego się dowiedziałam. Odkładała słuchawkę, kiedy naraz coś sobie przypomniała. – Sam, poczekaj – powiedziała pośpiesznie. – Nie uwierzysz. … – W skrócie powtórzyła słowa Jossa, opisującego swoich kuzynów z Chester. – No, ten Luke wygląda na niezłego błazna – oceniła z wrodzoną sobie ostrością Samantha. – Z tych, co to celują w podrywaniu słodkich idiotek, a potem z każdą zdobyczą obnoszą się jak paw ze swoim ogonem, bo to ich dowartościowuje. Jeśli o mnie chodzi, to bardziej liczy się wielkie serce niż… – Sam… – ostrzegawczo zaśmiała się Bobbie. – Co? Och! No wiesz! Chodziło mi o wzrost… – zaczęła z urażoną godnością Sam, ale nie mogła opanować chichotu. – No, to życzę ci farta z wysokim panem Lukiem – powiedziała przekornie. – A z tego, co mówisz, powinien do ciebie pasować. Zawsze takiego szukałaś. – Właśnie – z ironią przytaknęła Bobbie. Odłożyła słuchawkę, podeszła do okna i zapatrzyła się na ulicę. Nie przywiódł jej tu przypadek ani przelotny kaprys. Od tylu lat razem z Sam planowały tę akcję. Myślały o niej, od kiedy dojrzały na tyle, że były w stanie zrozumieć historię życia ich mamy. Z ponurą miną podeszła do łóżka. Powinna zastanowić się nad strojem na sobotni wieczór. Pakowała się w pośpiechu, by uniknąć zbytecznych pytań, i nie zabrała ze sobą wielu rzeczy, a na własnej skórze doświadczyła, że przy jej wzroście nie jest łatwo o coś gotowego. W ich rodzinnym miasteczku w Nowej Anglii ludzie już dawno przywykli, że siostry Miller są bardzo wysokie. Zresztą, ojciec i dziadkowie też wyróżniali się wzrostem, podobnie jak rozsiani po okolicy liczni krewni. Rodzina Stephena Millera miała długą historię, jej korzenie sięgały czasów pierwszych osadników. Nic dziwnego, że jej mamie nie było łatwo ich sobie zjednać i zyskać ich aprobatę, zwłaszcza przy jej pochodzeniu, a raczej… Bobbie niecierpliwie odepchnęła od siebie te myśli. Jak stwierdziła Sam, kiedy żegnały się na lotnisku, nadszedł czas, by sprawiedliwości stało się zadość, czas na wyrównanie rachunków. Pora wreszcie otrząsnąć się z oporów i niepewności, a tym, których duma popchnęła do okrucieństwa, uświadomić winę.

ROZDZIAŁ DRUGI – Jenny, tak mi przykro. Niestety, nie mogę przyjść na przyjęcie. – Ciocia Ruth? – zaniepokoiła się Jenny. – Coś się stało? – Nie, nic takiego – uspokoiła ją pośpiesznie. – Po prostu Olivia i Caspar znaleźli się w sytuacji bez wyjścia. Dziewczyna, która miała zostać z dzieckiem, w ostatniej chwili zrezygnowała. Zaofiarowałam się, że posiedzę z Amelią. Szkoda mi ich, od narodzin dziecka, czyli od ośmiu miesięcy, chyba nie mieli dla siebie nawet jednego wieczoru. – To prawda – przyznała Jenny. – Caspar namawiał Olivię, by została w domu, ale wiesz, jaka ona jest. Tak bardzo zależy jej na pracy. Dobrze, że przynajmniej podczas przerwy wakacyjnej Caspar mógł jej trochę ulżyć. – Uhm. I coraz bardziej się martwi, bo choć się starają, jeszcze nie znaleźli nowej niani. – Biedna Olivia, współczuję jej. Rozumiem, że ciągnie ją do pracy, ale ja nigdy bym nie zrezygnowała z samodzielnego wychowania dzieci, zwłaszcza takiego maleństwa. Kiedy czytam te historie o kobietach, które oddają własne dzieci, to zawsze myślę… Nigdy bym się na to nie zdobyła. Ruth, jesteś tam? – zaniepokoiła się, bo w słuchawce zaległa głucha cisza. – Tak, jestem – dziwnie szorstko odrzekła Ruth. – W tym, co mówisz, jest wiele racji, ale nie zapominaj, Jenny, że czasami kobieta nie ma wyboru. – Wiem – przyznała Jenny, wyczuwając w głosie Ruth leciutką nutę krytyki. Mnie się poszczęściło, uświadomiła sobie, odkładając słuchawkę. Udane małżeństwo i, co więcej, udany mąż. – Jesteś dziwnie zamyślona – zauważył Jon, kiedy wszedł do sypialni i zastał ją przy pakowaniu rzeczy na nocleg w hotelu. – Czyżby jakieś problemy? – Właściwie nie. Dzwoniła Ruth. Nie przyjdzie na przyjęcie. Zaofiarowała się, że zostanie z dzieckiem Olivii i Caspara, bo ich niania w ostatniej chwili się wycofała. Boję się, że może Ruth przeze mnie poczuła się urażona. – Przez ciebie? – Jon posłał jej ciepłe spojrzenie i czule przygarnął do siebie. – Nigdy w to nie uwierzę, najdroższa. Masz za dobre serce, by komukolwiek sprawić przykrość. – Nie jestem taka pewna… Niepotrzebnie coś mi się wyrwało, zbyt szerokie uogólnienie – dodała i pokrótce przedstawiła mu całą historię. – Jenny, daj spokój! – zbagatelizował jej skrupuły. – Niepotrzebnie się tak przejmujesz. Przecież wiesz, ile zdrowia i wysiłku kosztuje Ruth zbieranie funduszy na dom dla matek z małymi dziećmi. – Jasne, że wiem. Tym bardziej że to ma być dom w zupełnie nowym stylu, całkowicie odmienny od dawnych przytulisk dla nieszczęsnych nastoletnich matek,

które pod presją wyrzekały się własnych dzieci i oddawały je do adopcji. – No, z tym może trochę przesadziłaś. W tamtych czasach po prostu sądzono, że to najlepsze rozwiązanie dla niechcianych dzieci – mitygował ją Jon. – To prawda – przytaknęła. – Tylko nie mogę przestać myśleć, co by się stało, gdybyś nie ożenił się ze mną, kiedy… – Wiem. – Przytulił ją mocniej. – I dlatego rozumiem determinację, z jaką pomagasz Ruth gromadzić pieniądze na ten cel. Zresztą, mnie też namówiłaś na wyłożenie sporej sumki. – W zbożnym celu – uświadomiła mu. – Początek został zrobiony: kupiliśmy działkę i dom i po przebudowie stworzyliśmy właściwe warunki. Teraz każda matka ma osobny pokoik tylko dla siebie i dziecka. – Może zniosę te torby? – zmienił temat Jon, wskazując na bagaże. – Mówiłaś, że chcesz być wcześniej w hotelu. – Tak. – Zerknęła na telefon. – Nie dzwoniłam dzisiaj do Queensmead i… – Ojcem możesz się nie przejmować – uspokoił ją Jon. – Jest z nim Max i Madeleine, zapomniałaś? – Nie – zaprzeczyła. – Ale znasz Maxa. – Za to na Madeleine można liczyć. Naprawdę bardzo się o niego troszczy. – Ben też za nią przepada. Czy to nie ironia losu, że z całej rodziny właśnie Madeleine, w sumie obca osoba, najbardziej przypadła mu do serca? – Chyba dlatego, że według niego jest wzorem idealnej kobiety – sceptycznie stwierdził Jon. – To świetna dziewczyna – powiedziała szczerze. – Miła, delikatna, dobra i… – …łatwo ją skrzywdzić – dokończył Jon. W milczeniu wymienili spojrzenia. – Prawdę mówiąc, byłam zaskoczona, kiedy Max przedstawił ją nam jako swoją narzeczoną. – Hmm… ja też. Ciekawy tylko jestem, czy byłby taki skory do ślubu, gdyby jej ojciec nie był tym, kim jest – cynicznie dodał Jon. – Och, Jon, nie mów tak! – obruszyła się Jenny. – Ta dziewczyna naprawdę go bardzo kocha. – Może za bardzo? – Wydaje się szczęśliwa. – Jest szczęśliwa, bo Max jest zadowolony, ale tylko dlatego, że dostał to, co chciał. Inna sprawa, czy ten stan potrwa długo. Znów wymienili spojrzenia. Max wprawdzie był ich dzieckiem, ale charakterem i wyglądem bardziej przypominał Davida niż Jona, choć nie chcieli tego przyznać. Przykro w ten sposób myśleć o własnym synu, ale niestety, tak właśnie było. Max był egoistą, który w życiu kierował się tylko i wyłącznie własną

korzyścią. Wpół do ósmej. Usadowiona w zacienionym kąciku hotelowych kuluarów, Bobbie uważnie obserwowała wejście. Miała nieśmiałą nadzieję, że wchodzący jej nie dostrzegą, co nie było takie pewne, bo z powodu wzrostu i włosów zawsze rzucała się w oczy. Joss pojawił się w towarzystwie nieco starszego chłopca i dorosłej pary, prawdopodobnie rodziców. Starannie uczesane włosy i oficjalny strój jeszcze bardziej podkreślały jego młody wiek. Bobbie uśmiechnęła się lekko. Goście przybywali; hotel rozbrzmiewał śmiechem i gwarem rozmów, widać było, że wszyscy się znają. Badawczo przyjrzała się matce chłopca. Kobieta poruszała się z gracją, kremowa suknia leżała na niej doskonale. Chyba od Armaniego, stwierdziła w duchu Bobbie. Blask, jaki rzucały jej kolczyki i naszyjnik, mogły mieć jedynie prawdziwe brylanty. Zresztą, sądząc po całej uroczystości i reszcie gości, Crightonowie mieli się nieźle i z pewnością nie mogli narzekać na finanse. Właściwie tego się spodziewała i nie było to żadnym zaskoczeniem, podobnie jak ich mniemanie o sobie. Już wcześniej wiedziała, kim są i za kogo się uważają. Zadufani w sobie, przekonani o własnej wyższości, z góry patrzący na innych, nie mówiąc już o… Sposępniała. Drzwi znów się otworzyły i do środka weszli kolejni goście. Uważnie spojrzała w ich stronę, zresztą trudno byłoby nie zwrócić na nich uwagi. I nawet nie z powodu wyjątkowego wzrostu jednego z mężczyzn, ale z bijącej od niego aury. Pewny siebie, o władczym sposobie bycia, poruszał się zdecydowanie i energicznie. – Luke! – dobiegł ją głos ojca Jossa, który wyszedł im naprzeciw. Serdecznie uścisnął mu dłoń. – I James! – dodał ciepło, zwracając się do stojącego obok. James i Luke. Od razu domyśliła się, że to on. Nie zastanowiło jej, dlaczego pominęła Jamesa. Joss powiedział prawdę. Luke był wysoki, a co do reszty… Rzeczywiście jest wyjątkowo przystojny i niesamowicie, wręcz uwodzicielsko męski, ale za tą nieodpartą powierzchownością kryło się coś, co burzyło pierwsze wrażenie… jakiś wyczuwalny chłód i rezerwa, wywierające odpychający efekt. Zupełnie jak dobre perfumy użyte w nadmiarze, przemknęło jej przez myśl. Krucha blondyneczka uwieszona jego ramienia z pewnością nie podzielała tego zdania. Zachwyconym wzrokiem miłośnie wpatrywała się w swego towarzysza, trzymając go mocno i nie rozluźniając uścisku, nawet gdy Luke zaczął przedstawiać ją Jonowi. Bobbie przyjrzała się jej dokładnie. Nie była aż taka młoda, jak w pierwszej chwili myślała, zwiedziona dziewczęcym fasonem jej jedwabnej sukni. Musiała być po trzydziestce, ale potrafiła odpowiednio wyeksponować swoje wdzięki. Oczywiście Luke może gustować w takich,

skrzywiła się w duchu Bobbie. Pogarda, jaką miała dla niego, jeszcze bardziej się pogłębiła. Luke z trudem robił dobrą minę, bo źle znosił głupią sytuację, w jaką wplątała go Fenella. Zdawkowo przedstawił ją gospodarzom. Był wściekły. Fenella potrafiła po mistrzowsku wykorzystać okazję. Nawet przez moment nie myślał, że jeszcze ją zobaczy, nie mówiąc już o zapraszaniu jej na przyjęcie. Spryciara celowo posłużyła się prostodusznym Jamesem, sugerując mu, że jej dzisiejszy udział w uroczystości już dawno został przesądzony, a przecież… – Co ona tu robi? – zdumiał się, kiedy ujrzał ją w samochodzie Jamesa, który przyjechał, by zabrać go do hotelu. – Zadzwoniła, czy nie mógłbym po nią wpaść – wyjaśnił James, nie spodziewając się, że ściągnie tym burzę na swoją głowę. – Ale przecież powiedziała… – bronił się, lecz Luke uciął jego tłumaczenie. – Nieważne, jakich bzdur ci naopowiadała – parsknął. – Powtarzam raz jeszcze, że nie miałem najmniejszego zamiaru jej zapraszać. Nie mam pojęcia, skąd ona w ogóle wiedziała o tej imprezie. – To chyba moja wina – wyznał James. – Kiedy byłeś w Brukseli, przypadkowo wpadłem na nią na mieście. Zamieniliśmy parę słów i wspomniałem jej o przyjęciu. Wtedy powiedziała, że idzie z tobą i… – zmieszał się. – Wiedziałem, że ty i ona… no, więc pomyślałem sobie… – Że ja i ona co? – złowrogo podjął Luke. – Owszem, przed laty chodziliśmy ze sobą, ale to było bardzo, bardzo dawno temu – oświadczył z naciskiem. – Teraz zwróciła się do mnie o radę w związku ze sprawą rozwodową i to był jedyny kontakt, jaki z nią miałem, od czasu, kiedy wyszła za mąż. I liczyłem, że ostatni. Ta kobieta to trucizna, James – dodał ostrzegawczo. – Wierz mi na słowo. Gotowało się w nim, kiedy z trudem zmuszał się do zachowania pozorów, i tylko dobre wychowanie powstrzymywało go od zrzucenia jej ręki ze swojego ramienia. Najchętniej natychmiast by się jej pozbył. – Fenella… – w zamyśleniu mruknął Jon, kiedy Luke i dziewczyna oddalili się w kierunku szatni. – Czy to aby nie z nią…? – Chyba tak – potwierdziła Jenny. – Wydawało mi się, że ona wyszła za Sir Petera Longtona – przypomniał sobie Jon. – Owszem – przytaknęła. – Ale podobno są w trakcie rozwodu. – Ach tak! Mimo to mam wrażenie, że Luke raczej nie jest zachwycony. Jenny pytająco popatrzyła na męża. – Dlaczego tak sądzisz? Przecież przyszli razem. – Tak, ale wystarczy na niego spojrzeć. To, że z nią przyszedł, jeszcze wcale nie znaczy, że są razem – odrzekł. – A jeśli ona się łudzi, że Luke nadal będzie traktować ją tak jak przed laty, to coś mi się widzi, że bardzo się rozczaruje.

Kiedy Jon i Jenny poprowadzili gości do zarezerwowanej sali, Joss zaczął rozglądać się niespokojnie. Właśnie minęła ósma. – Joss! – zawołała go matka, widząc, że ociąga się z wejściem wraz z innymi. – Zaraz przyjdę – powiedział, a na jego podekscytowanej buzi powoli zaczęło malować się rozczarowanie. Zmarszczyła brwi. Zupełnie wypadło jej z głowy, że Joss kogoś zaprosił. – Mamo, chodźmy już! – pośpieszała ją Louise. Jenny niepewnie zerknęła w stronę chłopca. Ma dopiero dziesięć lat, ale z drugiej strony w hotelu nie powinno go spotkać nic złego. Niech poczeka na swego gościa, a ona tymczasem sprawdzi, czy wszystko zostało przygotowane jak należy. Bobbie poczekała, aż Jon i Jenny zniknęli, po czym wstała i podeszła do wpatrzonego w wejściowe drzwi chłopca. Omal nie podskoczył, kiedy lekko dotknęła jego ramienia. Zmartwiona buzia natychmiast rozjaśniła się promiennym uśmiechem. – Jesteś! A już się bałem, że się rozmyśliłaś! – Nie, wcale się nie rozmyśliłam – zapewniła. To dziecko jest takie szczere, tak łatwo je skrzywdzić. Czy to, co zamierza zrobić, nie odbije się na jego psychice? Czy na pewno chce go mieć na sumieniu? – Chodźmy – pośpieszył ją chłopiec. – Tędy. Ale przecież nie do mnie należy troska o jego emocje, przemawiała do siebie w duchu. Mam misję do spełnienia, po to tu przyjechałam… Joss otworzył szerokie drzwi wiodące do sali. Wewnątrz było tłoczno od przybyłych. – Ile tu ludzi! – zdziwiła się Bobbie. – Pewnie przyszła cała rodzina? – Prawie – potwierdził i trochę zmarkotniał. – Ale nie ma cioci Ruth, siostry Grampsa, mojego dziadka. – Ciocia Ruth – mruknęła Bobbie, rozglądając się ciekawie po starannie udekorowanej kwiatami i żywymi roślinami sali. Sama miała talent do urządzania wnętrz, więc dobrze wiedziała, ile wysiłku i pracy wymaga uzyskanie takiego efektu. – Pewnie ciocia Ruth nie przepada za takimi przyjęciami. – Miała przyjść – oświadczył Joss. – Tylko musiała zostać z dzieckiem Olivii i Caspara. To oni. – Wskazał parę rozmawiającą z jego rodzicami. Olivia pewnie jest w moim wieku, oceniła Bobbie. Caspar trochę starszy. Uważnie przyjrzała się eleganckiej sukni Olivii i lśniącym, podciętym na pazia włosom. – Szkoda, że nie ma cioci Ruth – ubolewał Joss. – Chciałem, żebyś ją poznała. Wolała nie patrzeć na chłopca.

– Ja też bym ją chętnie poznała – odrzekła. – Może uda się to urządzić przed moim wyjazdem… Och! – wyrwało się jej niespodziewanie, gdy jej wzrok padł na stojącego po drugiej stronie sali chłopaka. Mało powiedzieć, że był przystojny… był po prostu piękny! Stał, niedbale oparty o ścianę, a jego męska uroda wprost porażała. Spokojnie mógłby być gwiazdorem filmowym, pomyślała Bobbie, której na jego widok gwałtownie zabiło serce. – Kto to jest? – To Max – dziwnie bezbarwnym głosem odpowiedział Joss. – Mój starszy brat – dodał niechętnie. Jego brat. To ją zaskoczyło. Odwróciła wzrok od chłopca i ponownie zerknęła na wysokiego bruneta, nadal leniwie opartego o ścianę. – W takim razie, dlaczego nic mi o nim nie powiedziałeś? – zapytała ze zdziwieniem. – Bo on nie jest… do wzięcia – nie zmieniając tonu, odrzekł Joss. – Jest żonaty. – Rozumiem. Potoczyła wzrokiem po sali, spodziewając się dostrzec gdzieś jego wybrankę. Z pewnością jest oszałamiającą pięknością, przyćmiewającą urodą inne i przyciągającą spojrzenia zebranych. – Madeleine, jego żona, jest tam – domyślnie powiedział Joss i dodał pośpiesznie, kiedy Bobbie odwróciła się w jej stronę: – Ona jest bardzo fajna. Bardzo ją lubię. – Wierzę – zapewniła go poważnie Bobbie, przyglądając się nieco pulchnej dziewczynie o dość pospolitej urodzie. Nie ulegało wątpliwości, że skoro się z nią ożenił, to albo był po uszy zakochany, albo musiał istnieć jakiś inny ważny powód. Miała pewne podejrzenia, co naprawdę skłoniło go do tego kroku… Przez moment wróciła myślami do jednej z rozmów, jaką prowadziła z Samanthą. – Może zlecimy komuś przeprowadzenie wstępnego rozpoznania, nim same przystąpimy do akcji? – zaproponowała swojej siostrze, kiedy zaczęły planować całą sprawę. Przeczuwała, że nie będzie jej łatwo się przemóc, ale Samantha nawet nie chciała o tym słyszeć. – Nie możemy… To za duże ryzyko – stwierdziła stanowczo. – Musimy liczyć tylko na siebie. – Chciałaś powiedzieć: na mnie – sprostowała Bobbie. – Tak wyszło, że ty nie możesz się teraz stąd wyrwać. Jesteś w połowie dyplomu. – No właśnie – ze śmiechem przyznała Samantha. – Szkoda, że wtedy, kiedy ja jeździłam po świecie, nie wybrałaś się ze mną. Bobbie, nie możemy się teraz wycofać, musimy to zrobić – powiedziała, poważniejąc. – Zapomniałaś, przez ile

lat to sobie obiecywałyśmy? – Nie zapomniałam – odrzekła. Jak mogłaby nie pamiętać przysięgi, jaką sobie złożyły? – Tylko że nie cierpię ładować się komuś w jego życie, robić coś po kryjomu, podstępnie… – My tak robimy?! – wykrzyknęła z oburzeniem Sam. Bobbie na wspomnienie tej rozmowy westchnęła i w milczeniu popatrzyła na chłopca. – Gdzie są twoje siostry? – zapytała. – Tam – powiedział, wskazując na dwie identyczne dziewczyny, otoczone gronem znajomych. Obie były zupełnie inaczej ubrane i miały różne fryzury, ale ich wzajemne podobieństwo było uderzające. – O Boże, co to za dziewczyna jest z Jossem? – zdumiała się Jenny, dopiero teraz spostrzegając syna. – Kogoś takiego trudno nie zauważyć! – roześmiała się Olivia, z uśmiechem obserwując tę zaskakującą parę. – Tygrysica – szepnęła Jenny. – Popatrz, jak się porusza. Wdzięk i ukryta siła. Ciekawe, gdzie on ją poznał? – Teraz sobie przypominam. – Jon popatrzył za wzrokiem żony. – Minnie Cooke wspomniała mi niedawno, że Joss był u niej w barze z jakąś wysoką, jasnowłosą Amerykanką. – Amerykanka… To chyba pójdę się przywitać… w końcu rodaczka i… – Caspar! – ostrzegła go Olivia. – Pójdziemy razem – dodała stanowczo. Niezła rodzinka, oceniła w duchu Bobbie, której uwagi nie uszło zainteresowanie, jakie wzbudziła jej osoba. Max wyprostował się i zmierzył ją taksującym spojrzeniem. Luke też przyjrzał się jej uważnie ponad głową swojej towarzyszki. Jenny z trudem kryła zaskoczenie, a Olivia i Caspar już zmierzali w jej stronę. Wstrzymała oddech i policzyła do dziesięciu, by uspokoić nerwy. Musi wejść w swoją rolę. – Witamy! – Olivia z czarującym uśmiechem wyciągnęła do niej rękę. – Jesteście z Jossem przyjaciółmi, prawda? – Mam taką nadzieję – odrzekła z uśmiechem i mocno uścisnęła jej dłoń. – Jestem Bobbie Miller – przedstawiła się. – Bobbie to skrót od Roberty. – Olivia Johnson. Jestem siostrą cioteczną Jossa. A to Caspar, mój mąż. Nim Caspar wrócił z zamówionymi przez żonę drinkami, Olivia już wyciągnęła z Bobbie, że właśnie skończyła studia i postanowiła zwiedzić Europę, zanim rozpocznie pracę w prawniczej firmie ojca. – Twój ojciec jest prawnikiem… co za zbieg okoliczności! My, Crightonowie, niemal wszyscy jesteśmy związani z tą branżą.

– Ojciec prowadził praktykę – ostrożnie powiedziała Bobbie. – Teraz jest członkiem Kongresu. – A co przywiodło cię do Haslewich? – wesoło zapytał Caspar, podając jej drinka. – To nie jest typowo turystyczne miasteczko. – Wiem – przyznała Bobbie. – Przypadkiem usłyszałam, jak ktoś coś mówił o Haslewich i pomyślałam, że mogłabym tam pojechać. Dzięki temu poznałam Jossa. – Na cmentarzu przy kościele… – uściślił Joss. – To niesamowite uczucie, kiedy się widzi nagrobki sprzed tylu lat – przerwała mu Bobbie. – Domyślam się, że wasza rodzina mieszka w tych stronach od wieków. – Niezupełnie – odrzekła Olivia. – Siedzibą Crightonów zawsze było Chester, w Haslewich pojawili się dopiero na początku naszego wieku. Można powiedzieć, że jesteśmy tu świeżymi przybyszami – zaśmiała się. – Długo zamierzasz zostać w naszym mieście? – zapytała od niechcenia. – Nie zamierzałam, ale gdy zarezerwowałam pokój, okazało się, że cena jest dużo wyższa, niż się spodziewałam, więc muszę rozejrzeć się za jakąś pracą i zarobić trochę pieniędzy, nim ruszę dalej. Olivia przysłuchiwała się jej z zainteresowaniem. Nagle jednak zerknęła na zegarek. – Muszę zadzwonić do Ruth, czy nie ma jakichś problemów. Nasza niania niespodziewanie nas zostawiła, jej matka nie czuje się najlepiej – powiedziała wyjaśniająco. – Ja wróciłam do pracy w naszej rodzinnej firmie, a w przyszłym miesiącu Caspar zaczyna wykłady na uniwersytecie, więc gorączkowo szukamy kogoś na jej miejsce. Nie przypuszczam, żebyś miała jakieś doświadczenie z dziećmi…? – zapytała żartem. Bobbie zaczerpnęła powietrza. – Wprost przeciwnie – odparła swobodnie. – Przez ostatni rok szkoły i przez wszystkie studenckie wakacje pomagałam w żłobku dla dzieci specjalnej troski… – Ach tak. – Olivia popatrzyła na nią badawczo. – Jeśli rzeczywiście masz zamiar znaleźć sobie jakąś pracę, to może pogadamy potem na osobności? – Oczywiście – serdecznie przystała Bobbie. – To na razie. – Olivia pożegnała ją i pobiegła do telefonu. – Byłoby super, gdybyś została! – ucieszył się Joss. – To zależy od Olivii – próbowała powściągnąć jego entuzjazm. – Nie jestem wykwalifikowaną nianią i… – Ale ona już cię polubiła i tak samo Caspar – radośnie przerwał jej chłopiec. – Ja też ich polubiłam – szczerze przyznała Bobbie, jednak już zaczęły ją gnębić wyrzuty sumienia. W domu, w Stanach, ich plany wydawały się rozsądne i łatwe do

przeprowadzenia, ale tutaj… Zdążyła polubić Olivię i Caspara, a jeszcze Joss… Zmarszczyła brwi, widząc zachmurzoną buzię chłopca. Podążyła za jego wzrokiem i wszystko stało się jasne – w ich stronę stanowczym krokiem zmierzał Max. – Cześć, mały. Kogo ty tu masz? Serdecznie współczuła chłopcu, potraktowanemu przez brata z taką upokarzającą pobłażliwością. Joss zaczerwienił się po koniuszki uszu. – Cześć, jestem Bobbie – przedstawiła się spokojnie. Uniósł ciemne brwi. – Amerykanka… No, mój mały, ciekawe, co dziadek nam na to powie. Niestety, staruszek ma awersję do Amerykanów – wyjaśnił, zwracając się do Bobbie. – Nie ma sprawy – odrzekła lekko. – Mój dziadek ma dokładnie taki sam stosunek do Brytyjczyków. Max popatrzył na nią zmrużonymi oczami. – Mam nadzieję, że nie odziedziczyłaś po nim tego skrzywienia – powiedział miękko. – A kto powiedział, że to skrzywienie? – odparowała, z satysfakcją obserwując przykry dysonans, jaki na jego pięknej twarzy spowodowało niezadowolone spojrzenie. Nic dziwnego, że Joss był przy nim taki spięty. – Och, Max, tu jesteś. A ja… – Maddie, na litość boską, czy ty naprawdę musisz tak się za mną plątać? – rzucił ze złością, gwałtownie odwracając się ku nadchodzącej żonie. Biedaczka zalała się rumieńcem. Bobbie współczuła jej z całego serca. Najchętniej powiedziałaby wprost, co myśli o jego manierach. – Właśnie rozmawialiśmy z twoim mężem o naszych dziadkach – powiedziała, uśmiechając się do niej ciepło. – Aha. – Miała delikatny, cichy głos. W ogóle sprawiała wrażenie bardzo nieśmiałej, niepewnej siebie osoby. – Taka szkoda, że Ben nie mógł tu przyjść. Kilka lat temu upadł i od tej pory ma problemy z biodrem. Lekarze doradzają mu wstawienie implantu. Na twarzy Madeleine malowała się wyraźna ulga. Biedaczka z pewnością żyje w strachu, że nie zdoła utrzymać przy sobie męża. Zupełnie niepotrzebnie, skrzywiła się w duchu Bobbie. Poza wyglądem nic w nim nie ma. Jest jak pięknie udekorowane, ale niejadalne ciasto. Chociaż właściwie nie powinna zupełnie go skreślać, może przecież okazać się niezłym źródłem informacji. A więc jego dziadek ma awersję do Amerykanów. Z tego, co wie, wśród Crightonów nie jest w tym odosobniony.

ROZDZIAŁ TRZECI Dwie godziny później Bobbie zreflektowała się nagle, że pochłonięta rozmową i żartami z Saulem, zupełnie zapomniała o Jossie, a w dodatku całkiem dobrze się bawi. Saul, przedstawiony jej przez Olivię, okazał się nad wyraz miłym rozmówcą. Od razu pożalił się, że jest na cenzurowanym u Louise, jednej z jubilatek, która wymarzyła sobie, by jej dziś towarzyszył, a on odmówił. – Tłumaczyłem jej, że nie nadaję się do tej roli, bo po pierwsze, jestem rozwiedziony i dwa razy od niej starszy, a po drugie jesteśmy spokrewnieni. – I przez to stałeś się dla niej jeszcze bardziej atrakcyjny – z drwiącą powagą stwierdziła Bobbie. – No, nie zapieraj się – zaśmiała się. – Musi ci pochlebiać, gdy taka nastoletnia piękność durzy się w tobie bez pamięci. – Owszem, czasami – szczerze przyznał Saul. – Ale prawdę mówiąc, znacznie bardziej martwi mnie ta cała sytuacja. Brutalnie uświadamia mi mój wiek. – Muszę poszukać Jossa – powiedziała Bobbie, niepewnie rozglądając się po sali. Jakoś nie mogła się zdobyć, by wykorzystać moment i wypytać go o dręczące ją sprawy. W dodatku mógłby zacząć się czegoś domyślać. – Ostatnio widziałem go rozmawiającego z Lukiem – zastanowił się Saul. – Czyżby Luke nie przypadł ci do gustu? – zapytał, widząc jej minę. – To dziwne. Zapewniam cię, że na większości kobiet robi piorunujące wrażenie. – Ale ja nie jestem większością kobiet – stanowczo stwierdziła Bobbie. – Nie, chyba nie jesteś – zgodził się. Z uśmiechem pokręciła głową i odeszła. Joss stał w drugim kącie sali. Zgodnie z tym, co powiedział Saul, rozmawiał z Lukiem. Ruszyła w ich stronę. Luke nadal był w ponurym nastroju. Zgodnie z jego obawami Fenella szła na całość, tworząc wrażenie, że stanowią parę. W dodatku w żaden sposób nie mógł jej skutecznie powstrzymać, nie wywołując publicznej awantury, czego chciał za wszelką cenę uniknąć. Musi coś z tym zrobić. Nie ma mowy, by taki stan rzeczy trwał dalej. Trzeba to jak najszybciej przeciąć. Nim ją dziś pożegna, musi powiedzieć jej wprost, żeby przestała robić sobie nadzieję, że przeszłość jest sprawą zamkniętą, a wspólna przyszłość w jakiejkolwiek formie jest absolutnie wykluczona. – Zatrzymałam się w Grosvenor – dobiegł go głos Fenelli, rozmawiającej z jego ciotką. – Luke uważa, że biorąc pod uwagę okoliczności, tak będzie najlepiej. – Posłała mu omdlewające spojrzenie. – Oficjalnie jestem jeszcze mężatką – dodała znacząco. Odwrócił się i popatrzył na chłopca.

– No, to skąd wyciągnąłeś tego skrzydłowego? – zagadnął żartobliwie. Bobbie, która właśnie podchodziła, zacisnęła zęby. Przywykła do uwag na temat swojego wzrostu, ale ten przytyk był wyjątkowo przykry. Żeby jeszcze rzeczywiście była mało kobieca, ale akurat tego nikt nie mógł o niej powiedzieć. Luke poczuł złość na siebie, kiedy zobaczył urażoną minę chłopca. Nie powinien wyładowywać na nim swojej irytacji na Fenellę. Fakt, że ta nieznana piękność o lśniących, miodowych włosach i płynnych ruchach miała imponującą posturę i trudno było jej nie zauważyć. Mogła udać, że niczego nie słyszała, ale nie tym razem. Zdecydowanym krokiem podeszła bliżej, promiennie uśmiechnęła się do chłopca i spojrzała na Luke'a. Rzeczywiście był wysoki, jego oczy były na poziomie jej oczu… no, prawie. Musiała lekko unieść głowę, co ją trochę zdekoncentrowało. – Ty pewnie jesteś Luke – oświadczyła, nie czekając, aż Joss ich sobie przedstawi. – Tak? – odezwał się chłodno. – Z czego to wnioskujesz? – Bo doskonale pasujesz do opisu Jossa… a raczej twoje upodobanie do określonego typu kobiet – odrzekła lekko. – Ale nie przejmuj się – dodała uprzejmie. – Podobno z czasem się z tego wyrasta. Kącikiem oka dostrzegła spiętą minę chłopca. Nie powinnam mieszać go do tego, pomyślała ze skruchą. – Joss, chodźmy – uśmiechnęła się pogodnie. – Zapraszają do bufetu, a panny mojego wzrostu potrzebują dużo jedzenia. Joss odetchnął z ulgą, ale po twarzy Luke'a widziała, że nie daruje jej uszczypliwości. – No cóż, wydaje mi się, że chyba musimy skreślić Luke'a z naszej listy – stwierdziła po drodze do stołu. – Fenella wcale nie jest jego dziewczyną – żarliwie zapewnił ją Joss. – Słyszałem, jak James mówił tacie, że Luke jest wściekły, bo podstępem wkręciła się na to przyjęcie. Luke kiedyś z nią chodził, ale potem ona wyszła za innego. Podobno teraz się rozwodzi. To by tłumaczyło, dlaczego publicznie tak się od niej odcinał. Człowiek z taką pozycją nie może narażać się choćby na cień podejrzenia, a najmniejszy skandal z pewnością odbiłby się na jego reputacji. Więc póki nie ma rozwodu… Należał do tego typu mężczyzn, którzy wzbudzali w niej jedynie niechęć: zadufanych w sobie, aroganckich pyszałków. A dla niej liczyli się ci, którzy byli zdolni do odczuwania i okazywania uczuć, potrafili zdobyć się na szlachetność i współczucie. Kate i Louise wymogły na rodzicach, by przyjęcie było zupełnie na luzie. Każdy mógł wybrać sobie miejsce przy jednym z ośmioosobowych stolików. Bobbie i Joss z pełnymi przysmaków talerzami zasiedli przy wolnym stole, po

chwili dołączyli do nich Olivia i Caspar. Bobbie, która z rozbawieniem przypatrywała się Saulowi niewinnie żartującemu z Louise, zastanowiła się przez moment, czy on rzeczywiście liczy na rozsądek dziewczyny. Nie zapowiadało się, że Louise da sobie z nim spokój. – Mam nadzieję, że wam nie przeszkodzimy? – zapytała Olivia, a Bobbie zaprzeczyła z ujmującym uśmiechem. Z miejsca polubiła tę parę. – Brzmienie twojego głosu przypomniało Casparowi Amerykę i zaczął tęsknić za domem. – Nie aż tak – zaoponował Caspar. – Ale przyznaję, że miło znów usłyszeć amerykański akcent. – Oto typowy prawnik z Filadelfii. – Olivia zrobiła śmieszną minę, a kiedy Caspar znów zaprzeczył, dodała: – Ostatnio zaprzestał praktyki, by wykładać prawo na uniwersytecie. Sama pochodzę z prawniczej rodziny, więc wydawałoby się czymś naturalnym, że zechcę męża z innej branży – zaśmiała się, a Caspar pieszczotliwie potargał ją dłonią po włosach. – Ale taki układ też ma swoje dobre strony. Przynajmniej mamy o czym rozmawiać i żadne z nas nie uważa, że jego praca jest ciekawsza. – Po twoim akcencie domyślam się, że jesteś z Nowej Anglii – powiedział Caspar. – Zgadłeś – uśmiechnęła się Bobbie. – Pochodzę z małego miasteczka na północ od Bostonu, ale odkąd mój tata zaangażował się w działalność polityczną, dość często mieszkamy w Waszyngtonie. – Masz dużą rodzinę? – zainteresowała się Olivia. – Dosyć – odrzekła ostrożnie. – Ze strony taty… – Pozwolicie, że się dosiądziemy? Spochmurniała, kiedy podniosła wzrok i po drugiej stronie stołu zobaczyła Luke'a i stojącą obok niego Fenellę. – Ależ oczywiście! – zaprosiła ich Olivia, kiedy cisza, jaka zapadła po tym pytaniu, zaczęła niebezpiecznie się przeciągać. Unikając patrzenia na Luke'a, Bobbie zwróciła się do Jossa i pochwaliła potrawy. – Pyszny jest ten łosoś – powiedziała z uznaniem. – Łosoś… – Fenella wzruszyła ramionami. – Ileż w tym tłuszczu! Ja jadam jedynie chude ryby, oczywiście przyrządzane na parze. Niektórzy ludzie zupełnie nie mają pojęcia, ile dokładają kalorii, przygotowując potrawy w niewłaściwy sposób. Ostatnio trochę przytyłaś, Olivio. Pewnie ze dwa-trzy numery. – Popatrzyła na nią krytycznie. – Nawet nie wiem – spokojnie odrzekła Olivia. – I powiem ci, że wcale mnie to nie obchodzi. Odkąd mam Amelię, takie sprawy zupełnie mnie nie wzruszają. Zresztą, przed ciążą byłam trochę za chuda. I mówiąc szczerze, bardzo mi odpowiada, że póki się karmi piersią, można jeść do woli.

– Karmisz piersią…? – Ze zdumienia oczy niemal jej wyszły na wierzch. – Ale chyba… – Pośpiesznym spojrzeniem obrzuciła krągłe kształty Olivii, zagryzła usta i odwróciła oczy. – Ja nie byłam w stanie karmić Crispina. Chyba nie jestem typową matką – zachichotała, a Bobbie w duchu pożałowała biednego chłopca. Z przybyciem Luke'a i Fenelli prysł dobry nastrój panujący przy stoliku. Rzut oka na Olivię i Caspara potwierdzał, że również oni nie czuli się najlepiej w ich towarzystwie. Bobbie miała wrażenie, że oboje z trudem się powstrzymują, by nie powiedzieć czegoś niepotrzebnego. – Luke, przecież mówiłam, że dziękuję za wino – zaszczebiotała Fenella, upijając jednak łyczek i spoglądając na niego zalotnie spod rzęs. – Chyba nie chcesz mnie spić, co? – zapytała, posyłając mu znaczący uśmieszek. – Musiałby nie być przy zdrowych zmysłach – zamruczał pod nosem Caspar, a słysząc to, Bobby omal się nie udławiła. Luke zmroził ją spojrzeniem. – Szkoda, że nie ma cioci Ruth – ze smutkiem stwierdził Joss, doskonale zdając sobie sprawę z rozgrywającej się sceny. – Ona też bardzo lubi łososia – tonem wyjaśnienia zwrócił się do Bobbie. Zaskoczona, odłożyła widelec z nietkniętym jedzeniem. – Koniecznie musisz poznać Ruth – żarliwie podchwyciła Olivia. – Jeśli chcesz dowiedzieć się czegoś więcej o naszej rodzinie, to ona jest niezastąpiona. Bobbie dostrzegła, że Luke zmarszczył brwi. – A jest jakiś szczególny powód tego zainteresowania? – zapytał. – Nie – odparła, siląc się na spokój, ale pokusa była mocniejsza. – A czy jest jakiś szczególny powód, który mi tego zabrania? Fenella, najwyraźniej zazdrosna o uwagę, jaką Luke poświęcał Bobbie, zmierzyła ją ostrym spojrzeniem i zaborczym gestem ujęła go za ramię. – Luke, chodźmy zatańczyć. Zawsze tak dobrze się nam tańczyło – dodała, zaglądając mu w oczy. – Czyżby? – skrzywił się. – Przyznam się, że nie pamiętam. – Hmm… powinniśmy pogadać z Saulem i jego rodzicami – pośpiesznie powiedziała Olivia, odsuwając krzesło i wstając z miejsca. – Ja też będę się zbierać. – Bobbie popatrzyła na Jossa. – Zanim wyjdę, chciałabym podziękować twoim rodzicom. Podniosła się szybko, nie chcąc być świadkiem szykującej się sceny. Kątem oka dostrzegła jeszcze nadętą minę Fenelli. – Biedny Luke – mruknęła Olivia, kiedy oddalili się na bezpieczną odległość. – Kiedyś musiała mu się podobać – chłodno stwierdziła Bobbie, nie mogąc się powstrzymać. – Owszem – przyznała Olivia. – Ale był wtedy młodym chłopakiem, nie

miał więcej jak dwadzieścia dwa lata. I bardzo szybko się rozczarował. Coś mi się widzi, że on nie za bardzo ci się spodobał – powiedziała wprost. – Zgadłaś. – Przykro mi, że Luke tak cię nazwał – powiedział Joss, kiedy już pożegnała się z Olivią i Casparem. – Można powiedzieć, że to rodzaj komplementu – pocieszyła go Bobbie. – Piłkarzom świetnie płacą, więcej niż mogłabym marzyć… Zobacz, tam chyba stoją twoi rodzice – zręcznie zmieniła temat, wskazując na salę. – Szkoda, że już idziesz – powiedział markotnie, podążając za nią w stronę Jona i Jenny. – Ale jeszcze przez jakiś czas nie wyjedziesz, co? – zapytał, rozjaśniając się. – Przez jakiś czas – potwierdziła ostrożnie. Zostało jej do zrobienia parę rzeczy, a wolałaby, żeby Joss nie był tego świadkiem. – Dziękuję, że pozwoliliście mi wkraść się na to przyjęcie. – Bobbie uśmiechnęła się do Jona i Jenny. – Wcale się nie wkradłaś – obruszył się chłopiec. – Zaprosiłem cię. Jenny roześmiała się szczerze. – Jesteś mile widzianym gościem – zapewniła ją gorąco. – Mam nadzieję, że Joss cię nie zamęczył – powiedziała, czule przeciągając dłonią po włosach syna i przytulając go serdecznie. – Ależ skąd! – zaoponowała Bobbie. – Ucięliśmy sobie miłą pogawędkę i z prawdziwą przyjemnością wysłuchałam opowieści o waszej rodzinie. Czuła się zmęczona. Z ulgą zamknęła drzwi, kiedy wreszcie dotarła do swojego pokoju. Od razu poszła do łazienki, marząc tylko, by wreszcie wziąć kąpiel i położyć się do łóżka. Po kąpieli, odświeżona i zrelaksowana, postanowiła jeszcze zadzwonić do siostry. Uśmiechnęła się, kiedy w słuchawce rozległ się znajomy głos. – Możesz mówić? – zapytała konspiracyjnie. – Nie mam siły czekać do niedzieli. – Poczekaj. – Przez chwilę nic nie było słychać. – Właśnie wyszli. Dobra, mów. Czego się dowiedziałaś? – Właściwie niewiele więcej niż to, że niektórzy z tych Crightonów są naprawdę okropnie nadęci i nie do zniesienia. – Musiałaś lecieć do Anglii, żeby się o tym przekonać? – zgryźliwie skomentowała Samantha. – Myślałam, że to… – Wiem – przepraszająco mruknęła Bobbie. – Chodzi o to, że… po prostu zaczynam się zastanawiać, czy nasz pomysł jest dobry. Rozmawiałam dziś z Olivią i Casparem i… – Kto to jest? – Cioteczna siostra Jossa i jej mąż. On pochodzi z Filadelfii i…

– Bobbie, czy ty wiesz, ile kosztuje ta rozmowa? Widzę, że to ja powinnam była pojechać. Ty zawsze masz za dużo skrupułów i każdego usprawiedliwiasz. Zapomniałaś, co powiedział lekarz… co było w zeszłym roku? Nie wiadomo… – Doktor Fraser twierdzi, że mama jest całkowicie wyleczona – zareplikowała Bobbie, ale głos zaczął się jej łamać. – Wiem. Ale musimy doprowadzić to do końca. Po prostu musimy. Szkoda, że mnie tam nie ma… – Ty musisz zrobić dyplom – z naciskiem powiedziała Bobbie. – Tak, wiem… No dobrze, to czego się dowiedziałaś? – Nie za wiele. Podobno ciocia Ruth dokładnie zna historię całej rodziny. – Ciocia Ruth? – W słuchawce zapadła długa cisza. – No tak. I co, zamierzasz z nią pogadać? – Sama nie wiem – niepewnie odrzekła Bobbie. – Prawdę mówiąc, Sam, wcale nie jestem pewna, czy ona jest właściwą osobą. Znów zapadło długie milczenie. – Chyba masz rację – usłyszała głos Samanthy. Po rozmowie z siostrą wypiła szklankę wody mineralnej i boso podeszła do okna. Miała na sobie tylko gruby, sporo za duży hotelowy szlafrok. Przyjemnie pomyśleć, że coś jest na nią za duże, od razu czuła się bardziej dziewczęco. Widocznie pokojówka jest spostrzegawcza, pomyślała. W tej samej chwili rozległo się pukanie do drzwi. Podeszła, by je otworzyć. Niemal zamarła z wrażenia, kiedy w korytarzu, dość daleko od progu, zobaczyła Luke'a. Trzymał w ręku jej żakiet. – Zostawiłaś na dole – powiedział. – Tak… – Popatrzyła na niego zdezorientowana. – Ale nie trzeba było się fatygować, odebrałabym go rano. – Z pewnością, ale Jenny nalegała, żeby ci odnieść – wyjaśnił spokojnie. Stał daleko, więc musiała wyjść na korytarz. Upewniła się, że drzwi się nie zatrzasną. Tylko tego by brakowało, by została tu w samym szlafroku. Wyciągnęła do niego rękę. – Poproszę – powiedziała cierpko, robiąc krok do przodu, ale ku jej zdumieniu, Luke szybko zrobił to samo i wprawnie pochwycił ją w ramiona, jednocześnie krępując jej z tyłu obie dłonie. Instynktownie próbowała się oswobodzić, ale jej wysiłki okazały się daremne. Przycisnął ją do ściany, pochylił się… – Nie zrobisz tego… Nie ośmielisz się… – wydusiła bez tchu, przepełniona bezradną złością, spotęgowaną jeszcze rozbawieniem, z jakim na nią patrzył. – Nie? – szepnął drwiąco. – A jak mi tego zabronisz? – Tak – parsknęła, pokazując mu zęby, ale jej działanie nie ostudziło jego zapału, na co liczyła.

Wręcz przeciwnie, zaczął się śmiać. Już miała wybuchnąć i rzucić mu w twarz, co o nim myśli, ale nieoczekiwanie oderwał od ściany rękę i łagodnie dotknął nią jej policzka, przesunął palcem po jej rozchylonych ustach. Jego skóra miała słony smak. Bobbie zadrżała, poczuła przeszywający ją dziwny dreszcz. Co się z nią dzieje…? – Luke… Głos, który dochodził z dalszej części korytarza, był dziwnie znajomy. Chciała odwrócić głowę, ale w tej samej chwili poczuła na wargach jego usta. – Luke! – Tym razem wołanie zabrzmiało ostrzej. Fenella. Bobbie szarpnęła się. Znał się na całowaniu, to musiała przyznać. Wirowało jej w głowie, nogi miała jak z waty. Coś takiego przeżyła w czasach swojej pierwszej miłości, jeszcze w szkole… choć może nie aż tak. – Luke, jak możesz! – rozdzierająco lamentowała Fenella. – Przecież wiesz, że ja tak cię kocham… – Nic o tym nie wiem – odrzekł, prostując się i patrząc na Fenellę. Nadal nie wypuszczał Bobbie z objęć, a ona czuła się tak niepewnie, że wolała nie ryzykować… Nogi się pod nią uginały, a na samo wspomnienie jego spojrzenia, kiedy ją całował, czuła dziwny skurcz w żołądku… – Chyba nie powiesz, że wolisz ją niż mnie! – ze złością wybuchnęła Fenella. – Tak właśnie jest – powiedział chłodno i nie zwracając uwagi na Fenellę, odwrócił się ku Bobbie. – Wiem, że skrycie marzysz o miłości w miejscu publicznym, ale chyba będzie nam wygodniej u ciebie… w zaciszu pokoju… Nim zdążyła zaprotestować, pchnął drzwi i wciągnął ją do środka. Starannie je zamknął i przekręcił klucz. Przepełniała ją taka wściekłość, że z trudem mogła wydobyć z siebie głos. – Co ty sobie wyobrażasz?! – zawołała, wyrywając się z jego objęć i modląc się w duchu, by drżenie, jakie nią wstrząsało, wziął na karb zdenerwowania. – To nie jest dla ciebie jasne? – zapytał rzeczowo. – Posłużyłeś się mną, by uwolnić się od Fenelli! – rzuciła oskarżycielsko. Odgarnęła z twarzy splątane włosy. – Dlaczego nie powiesz jej wprost, że nie chcesz…? O Boże, co z ciebie za człowiek, żeby tak sobie zaplanować, specjalnie tu przyjść i… – Niczego nie zaplanowałem – przerwał jej poważnie. – Po prostu skorzystałem z sytuacji, która nieoczekiwanie się nadarzyła, kiedy spostrzegłem nadchodzącą Fenellę. – Objąłeś mnie, celowo stworzyłeś wrażenie, że… że… wykorzystałeś nie tylko chwilę – wycedziła ze złością. – I jeśli wyobrażasz sobie.... – Uspokój się – powiedział.

– Mam się uspokoić! Posłużyłeś się siłą, sponiewierałeś… wciągnąłeś mnie do pokoju i jeszcze… – Nic ci nie grozi – przerwał jej tyradę spokojnie, niemal lekceważąco. – Przede wszystkim nie jesteś w moim typie. Nie jest w jego typie! W jej oczach błysnęła furia. – To dla mnie prawdziwa ulga – wycedziła przez zaciśnięte zęby – bo ty w moim z całą pewnością nie jesteś! – dokończyła zjadliwie. – Przesadzasz. – Luke tylko wzruszył ramionami. Ona przesadza? Nie wierzyła własnym uszom. – Pocałowałeś mnie – parsknęła. Zupełnie zbił ją z tropu, bo zamiast się przejąć, wybuchnął śmiechem. – Daj spokój – mruknął, kiedy się wreszcie opanował. – Nie powiesz, że byłem pierwszym. – Nie! – prychnęła. Nie posiadała się ze zdumienia, że ktoś może być aż takim gburem. – Ale z pewnością jesteś pierwszym, który zrobił to wbrew mojej woli… i ostatnim – dokończyła z mocą. Wspomnienie jego chichotu doprowadzało ją do białej gorączki. – Nie mam żadnej przyjemności, kiedy całuje mnie ktoś, kto mi nie odpowiada – dodała mściwie. Przez chwilę wyglądało, że teraz ona jest górą, ale jej triumf nie trwał długo, bo ku jej zdumieniu Luke podjął temat. – Nie? W takim razie wprowadziłaś mnie w błąd. A z kim byś wolała? – zapytał, nim zdążyła otrząsnąć się z wrażenia. – Mam zgadnąć? – dodał z obłudną słodyczą. – Widziałem, jak patrzyłaś na Maxa. Chyba wiesz, że jest żonaty? – Owszem, wiem doskonale – odrzekła, nie wdając się w niepotrzebne dyskusje. – Ciekawa tylko jestem, dlaczego każdemu tak bardzo zależy, by mnie o tym poinformować? – Nie udawaj, że nie wiesz – nie bawił się w owijanie w bawełnę. – Max jest zabójczo przystojnym facetem, wyraźnie znudzonym żoną, z którą ożenił się bynajmniej nie dlatego, żeby zaciągnąć ją do łóżka. Za to z tobą chętnie by to zrobił. Masz w sobie to coś, co na niego działa. Tylko przypadkiem nie licz na ciąg dalszy, chyba że masz w rodzinie paru znakomitych sędziów i milionerów. – Nie mam – ucięła, tłumiąc w sobie pokusę, by zdradzić co nieco na temat swojej rodziny. – Chcę, żebyś stąd wyszedł! – powiedziała, znacząco spoglądając w kierunku drzwi. – Jeszcze nie teraz – odrzekł spokojnie. Stropił ją tym kompletnie. – Zadzwonię do recepcji, żeby cię stąd usunięto. Siłą, jeśli zajdzie taka potrzeba – zapowiedziała. Znowu się roześmiał. – Wydaje mi się, że w tym mieście i w tym hotelu to ja jestem osobą bardziej

wiarygodną. – Uniósł lekko brew. – Co o tobie wiadomo poza tym, że pojawiłaś się tutaj i zawarłaś raczej dziwną przyjaźń z Jossem? – Ta Fenella musi być szalona, skoro tak jej na tobie zależy. – Potrząsnęła głową z niedowierzaniem, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że nie powinna tego mówić. Teraz Luke wie, że musiała rozmawiać z kimś na jego temat. – A skoro tak, to nie powstrzyma jej nawet to, że się ze mną całowałeś. – Masz rację – potwierdził spokojnie. – Ale mam nadzieję, że tak się stanie, jeśli usłyszy, że spędziłem u ciebie noc. Co takiego? Z wrażenia otworzyła usta, zaczerpnęła powietrza. Stała, wpatrując się w niego oszołomiona, wręcz zafascynowana. Luke przyglądał się jej ironicznie, zupełnie jakby… jakby czekał na ciętą ripostę i z góry go to bawiło. Nie rozczaruje się. – Nie zostaniesz tu na noc – powiedziała z mocą. – Nie? W takim razie wyrzuć mnie stąd. – Wzruszył obojętnie ramionami. Wyrzucić go stąd? To wcale nie takie proste. Wprawdzie jest wysoka, ale nie może się z nim mierzyć. Zerknęła z ukosa na jego muskularne ciało. Nie ma szans, by dała mu radę. – W porządku – powiedziała chłodno, zmieniając taktykę. – Skoro nie chcesz wyjść, to ja przeniosę się do innego pokoju. – Boję się, że to niemożliwe. – Potrząsnął głową. – W całym hotelu nie ma wolnego miejsca. Wiem, bo sam sprawdziłem, kiedy Fenella zarezerwowała dla nas wspólny pokój. Ale jeśli chcesz spróbować… Zastanowiła się szybko. Już widziała zaintrygowane miny obsługi, gdy oznajmi, że chce zmienić pokój. Przecież wiedzieli, że Luke poszedł do niej. – To jakaś paranoja! – parsknęła. – Jeśli Fenelli nie przeszkadza, że całujesz się ze mną, to co zmieni fakt, że spędziłeś ze mną noc? Pozwala ci publicznie całować się z innymi, więc pozwoli ci i na więcej, zwłaszcza że łączy was… głębsza zażyłość. Była zła na siebie. Co ją podkusiło, żeby nie nazwać rzeczy po imieniu; niepotrzebnie wyszukuje jakieś eufemizmy. W dodatku sili się na grzeczność w stosunku do kogoś takiego jak Luke, faceta, którego darzy coraz większą antypatią. – Dlatego – spokojnie odparł Luke – że choć może ona rzeczywiście by na to pozwoliła, to doskonale wie, że z mojej strony coś takiego absolutnie nie wchodzi w grę. – Widząc jej pytające spojrzenie, uściślił: – Nie jestem z tych, którzy ciągle zmieniają dziewczyny i… głębsza zażyłość – drwiąco podkreślił zacytowane słowa – nigdy nie łączyła mnie z kimś, o kim nie myślałem poważnie. Innymi słowy, moja amerykańska przyjaciółko, skoro spędzam z tobą noc, dla Fenelli ma to jednoznaczny wydźwięk. Z trudem przełknęła ślinę. Nie odrywała od niego oczu. Rzadko się jej

zdarzało, by ktoś tak całkowicie, tak nieprawdopodobnie ją zaskoczył. W dodatku akurat on. Po raz pierwszy jakiś mężczyzna dokładnie wypowiedział jej najgłębsze przekonania… Popatrzyła na niego badawczo, tknięta przypuszczeniem, że może tylko się z niej naigrawa, że to miał być żart, ale przeczyła temu jego poważna mina. – Chyba nie sugerujesz, że skoro wdarłeś się tu siłą, to rano powinnam zwrócić ci honor i wyjść za ciebie? – próbowała żartem pokryć przepełniające ją uczucia. – Małżeństwo nie jest dla ciebie czymś ważnym? – zapytał nieoczekiwanie. – A może należysz do tych nowoczesnych kobiet, którym mężczyźni nie są potrzebni do szczęścia i nawet poczęcie dziecka jest dla nich sprawą bardziej medyczną niż wynikającą z uczucia? Działo się z nią coś dziwnego. Może jest chora? Dlaczego zrobiło się jej tak gorąco, skąd to nagłe osłabienie, ciarki na plecach? – Sposób poczęcia moich przyszłych dzieci jest wyłącznie moją sprawą – odrzekła. Czuła się coraz bardziej niepewnie. Wiedziała jedno: musi jak najszybciej się go stąd pozbyć, ale nie miała pojęcia, jak się do tego zabrać. – Nie możesz tu spać – powiedziała z uporem. – To prawda – zgodził się niespodziewanie. Popatrzył na łóżko. – Domyślam się, że ty również. Jest takie krótkie, że rano nie mógłbym się ruszyć. Znała to. W domu mieli porządne, ogromne łóżka; spokojnie można było się wyciągnąć i jeszcze zostawało mnóstwo miejsca… Nieoczekiwanie wyobraźnia spłatała jej figla – ujrzała siebie, okrytą miękkim prześcieradłem, przytuloną do leżącego obok niej mężczyzny; czuła dotyk jego skóry, bijące od niego ciepło… Pośpiesznie zamrugała powiekami, starając się odegnać ten obraz. Chyba jest chora. Jak inaczej wytłumaczyć fakt, że wyobraża sobie takie rzeczy? – Nie możesz tu zostać – powtórzyła drżącym głosem. – Chyba nie. – Jego głos nieco się zmienił. Zerknęła na niego, ale nie patrzył na nią, wpatrywał się w łóżko. Po chwili ruszył do drzwi, lecz zatrzymał się, nim je otworzył. – Przy okazji, skąd znasz Jossa? – Poznaliśmy się przypadkowo w Haslewich – powiedziała zgodnie z prawdą. – Hm… on też tak twierdzi. Podobno na cmentarzu. Mówił, że oglądałaś nagrobki. Serce zabiło jej żywiej, wróciła czujność. – Tak – przyznała ostrożnie. – Szukałaś czegoś konkretnego? – dopytywał się. – Nie, po prostu się przyglądałam – odparła. – Dla Amerykanów takie stare groby są atrakcją.

– Joss mówił, że to była nowa część cmentarza. – Możliwe, nie pamiętam – skłamała, pochylając głowę, by ukryć przed nim twarz. – Skończyłeś już to przesłuchanie? – zapytała z kwaśną słodyczą. – Chciałabym się położyć… – Gdybym miał decydować, to albo bym uznał, że jesteś winna, albo że byłaś świadkiem przestępstwa – odrzekł spokojnie. – Którą z tych możliwości miałaś na myśli, zadając to pytanie? – Żadną – odpowiedziała stanowczo, choć coś jej mówiło, że wcale go nie przekonała. Zniknął w korytarzu. Do diabła z nim! Jeszcze tylko jego tu brakuje! Zupełnie jakby miała za mało problemów!

ROZDZIAŁ CZWARTY

Obudziło ją cichutkie pukanie do drzwi. To z pewnością nie Luke, po nim trudno spodziewać się takiej subtelności, pomyślała. Z niedowierzaniem popatrzyła na stojącego na progu kelnera z wykwintnie zastawioną tacą. Musował koktajl z szampana i świeżych pomarańczy. No tak, śniadanko po upojnej nocy, trudno o bardziej jednoznaczne skojarzenie. Próbowała wyjaśnić pomyłkę, ale kelner był nieugięty. – Z pewnością było zamówione do tego pokoju – upierał się. – Ależ to niemożliwe… – zaczęła i naraz urwała, bo tknęło ją nieprzyjemne przeczucie. – Kto je zamówił? – Przykro mi, ale nie potrafię powiedzieć – zręcznie wymigał się kelner, choć dałaby głowę, że doskonale wiedział. Kolejna sztuczka Luke'a, by zniechęcić Fenellę. Ciekawe tylko, w jaki sposób miałaby się dowiedzieć? Chyba że zwykle go sprawdza, kto wie? – skrzywiła się Bobbie. Popatrzyła na zostawioną przez kelnera tacę. Rano zazwyczaj poprzestawała na mocnej kawie. Zresztą, Luke też nie wygląda na kogoś, kto zaczyna dzień od szampana. Sięgnęła po kieliszek i upiła łyk spienionego, rozkosznie chłodnego napoju. Pyszny i aromatyczny, wspaniale orzeźwiał. Gdyby popijać go teraz z ukochanym, to pewnie wcale by się nie chciało wychodzić z łóżka, przemknęło jej przez myśl. Podniosła kieliszek do ust, by odegnać od siebie kuszące obrazy, które podsunęła jej wyobraźnia. Poczuła, że kręci się jej w głowie. Tak to jest, kiedy się pije alkohol na pusty żołądek, zbeształa się w duchu i zdecydowanym gestem odstawiła kieliszek. Godzinę później, wzmocniona kawą i tostami, ubrała się w kremowe spodnie i jedwabną dzianinową bluzkę i zeszła na dół. Nie po to przejechała taki kawał świata, żeby teraz wylegiwać się i popijać w łóżku szampana, a tym bardziej pozwalać sobie na bezsensowne rojenia. Podeszła do recepcji sprawdzić, czy nie ma dla niej wiadomości. Recepcjonista z uśmiechem podał jej kilka zaklejonych kopert. Po charakterze pisma nie rozpoznała nadawcy. Otworzyła pierwszą, zerknęła na wyjętą kartkę i rzuciła ją jak oparzona. Nie wierzyła własnym oczom. „Dziękuję za wczorajszą noc, byłaś cudowna. Nie mogę doczekać się dzisiejszego wieczoru. Luke”. Recepcjonista podniósł liścik i podał jej dyskretnie. Być może zdążył zerknąć i jego szalona treść przestała być tajemnicą. Wcisnęła list do kieszeni i odeszła parę kroków, nim otworzyła kolejną

kopertę. Ta wiadomość była innego rodzaju. „Próbowałam cię wczoraj złapać, ale okazało się, że już wyszłaś. Chciałabym pogadać z tobą odnośnie naszej rozmowy. Jeśli nie masz innych planów, to może spotkamy się dzisiaj na lunchu? Będę czekać o pierwszej w Brasserie – Olivia”. W zamyśleniu zagryzła usta. Domyślała się, o co chodzi Olivii. Podobnie, jak zjadliwych komentarzy siostry, kiedy się dowie, że odrzuciła pracę u Olivii. Gdyby się zgodziła, ich plany, a raczej plany Samanthy, miały wszelkie szanse powodzenia. Z drugiej jednak strony… tak polubiła Olivię i jej męża, że… Ale przecież nic nie ryzykuje, jeśli jej tylko wysłucha. W dodatku może coś od niej wyciągnie, no i darmowy lunch też jest nie do pogardzenia. Nie ma nic do stracenia, chyba że machnie ręką na własną uczciwość i przyjaźń budzącą się między nią a Olivią… – Będzie pani na lunchu? – zapytała recepcjonistka, kiedy oddawała klucz. – Tak… jestem umówiona o pierwszej w Brasserie – odrzekła, postanawiając spotkać się z Olivią. Wyszła z hotelu na zalaną słońcem ulicę. Ciekawe, czy rodzina Jossa już wyjechała do Haslewich, zastanowiła się w duchu. Joss… aż się nie chce wierzyć, że on i Max są braćmi. Przez godzinę spacerowała po mieście, co i raz zaglądając do przewodnika. Nieco dłużej zatrzymała się przy zamku i przy wychodzącym na rzekę budynku, który przy wejściu miał dyskretną mosiężną tabliczkę z napisem „Crighton, Crighton and Crighton”. Poczuła się nieswojo, kiedy na górze poruszyło się okno. Zerknęła na fasadę i pośpiesznie odeszła. Raczej mało prawdopodobne, by ktoś pracował w niedzielę. Przechadzka po wąskich uliczkach zajęła jej kolejne pół godziny. Wreszcie dotarła do celu. Zaciekawiła ją historia katedry, pierwotnie będącej siedzibą klasztoru, a potem przebudowanej na kościół, jednak czas był nieubłagany. Opuściła oprowadzaną przez przewodnika grupę i wyszła na rozciągający się obok cmentarz. Szybko znalazła miejsce, którego szukała. Rodowy grobowiec Crightonów jednoznacznie świadczył o ich ustalonej pozycji w lokalnej społeczności. Z mieszanymi uczuciami patrzyła na marmurowe tablice z wyrytymi imionami umarłych. Niektóre napisy zblakły i niemal nie dawały się odcyfrować, pochodzące z późniejszych czasów zachowały się lepiej. Pochyliła się i niepewnie przeciągnęła palcem po jednym z nich. – To mój pradziadek – rozległ się za nią nieprzyjemnie znajomy głos. Wiem, chciała odpowiedzieć. To on pokłócił się z ojcem i wraz z nieakceptowaną przez rodzinę żoną przeniósł się do Haslewich. Opanowała się jednak i milczała. Nawet się nie odwróciła.

– Co ty tu robisz, Luke? – zapytała, zmuszając się do zachowania spokoju. – Wydaje mi się, że to raczej ja powinienem cię o to zapytać – odrzekł chłodno. – Chodzenie po cmentarzach to raczej chorobliwe upodobanie jak na młodą kobietę. – To świetny sposób, by dowiedzieć się czegoś o ludziach zamieszkujących te strony – rzuciła lekko i dodała prowokacyjnie: – I nie jest to żadne przestępstwo. – Nie, chyba że masz zamiar dokonać ekshumacji – powiedział, podchodząc bliżej, ale Bobbie nadal na niego nie patrzyła. – A więc przywiodło cię tutaj zainteresowanie historią. Historią w ogólności czy raczej historią konkretnej rodziny? – naciskał. – Zwiedzałam katedrę – powiedziała, wzruszając ramionami. – Potem trafiłam tutaj. Przypadkiem zwróciłam uwagę na ten grobowiec, więc podeszłam i… – …i okazało się, że przez przypadek to grobowiec Crightonów – dokończył Luke. – Kłamiesz – stwierdził bez osłonek. – Nie próbuj zaprzeczać – dodał, uprzedzając jej słowa. – Widziałem, jak oglądałaś nasze biura. Nie trafiłaś tu przypadkiem… – Śledziłeś mnie?! – wybuchnęła. – W naszym kraju są na to odpowiednie paragrafy! To jest niedopuszczalne… takie molestowanie, to jakieś zboczenie! – nie posiadała się z oburzenia. – Każdy ma swój własny pogląd na to, co jest, a co nie jest konstytucyjnym naruszeniem prywatności. Nie wiem, jaką grę prowadzisz i o co ci chodzi, ale zapewniam cię, że dojdę do tego – powiedział ostrzegawczo. – A wtedy… – Zawiesił głos. – A wtedy co? Użyjesz swoich wpływów, by wsadzić mnie do więzienia? Bardzo w to wątpię – skrzywiła się. – Na twoim miejscu, zamiast samemu się zadręczać i mnie prześladować, zainteresowałabym się raczej swoją rodziną. Zbadaj, czy może któryś z przodków nie cierpiał na paranoję, a to jest choroba dziedziczna i ty wykazujesz pewne jej oznaki! – dokończyła z pasją, odganiając od siebie narastające poczucie winy. – Uważasz, że atak jest najskuteczniejszą obroną – zauważył sucho. – Nie jestem dzieckiem jak Joss i nie dam się łatwo nabrać, nawet blondynce o niebieskich oczach. – Chyba że ma sztuczny uśmiech i mniej niż metr sześćdziesiąt wzrostu – stwierdziła jadowicie. Wstrzymała dech, patrząc w jego nagle pociemniałe oczy. – Odbiegliśmy od tematu – powiedział przez zaciśnięte zęby. Odetchnęła z ulgą, ale nieoczekiwanie Luke przeszedł do ataku. – Nie wyjaśniłaś jeszcze, czemu akurat nasz grobowiec tak cię zafascynował. – Zauważyłam znajome nazwisko – odparła. – Dostrzegłam go z daleka

i podeszłam, żeby się przyjrzeć… – Po drodze były cztery inne. – Popatrzył na nią twardo. – Powód musiał być inny. – Jestem kobietą – powiedziała słodko. – I nigdy nie robię czegoś, co jest oczywiste. – Co ty mówisz? – mruknął z przekąsem. – Wydawałoby się, że zainteresowanie Maxem jest jak najbardziej oczywiste, a wczoraj nie mogłaś oderwać od niego oczu. – To bardzo przystojny chłopak – rzuciła lekko. – I żonaty – przypomniał szorstko. Zmarszczyła brwi, bo przypadkiem zerknęła na zegarek. Wpół do pierwszej. Powinna wracać, jeśli chce się spotkać z Olivią. – Muszę już iść – powiedziała. – Jestem umówiona. Luke spochmurniał. – Z Maxem? – Sam do tego dojdź, panie radco! – rzuciła szyderczo, zadowolona, że przestał wreszcie wypytywać ją o zainteresowanie nagrobkami. Już i tak nieźle ją przestraszył, kiedy nieoczekiwanie znalazł się na cmentarzu. Nie mówiąc już o panice, kiedy wyszło na jaw, że widział ją pod biurem. Z ulgą szybko zmierzała ku wyjściu. Bała się, że zechce ją zatrzymać albo pójdzie za nią. Obejrzała się dopiero przy furtce. Luke stał odwrócony do niej tyłem. Nagle pochylił się, przyklęknął i ostrożnie, niemal z czułością, zaczął wyrywać chwasty. Był tak tym pochłonięty, że zdawał się zupełnie nie pamiętać o jej obecności. Poruszona tym widokiem, odwróciła się i szybko ruszyła do hotelu. Zdążyła jeszcze na chwilę wejść na górę i przeczesać włosy. Kiedy zeszła, Olivia już na nią czekała. – Cieszę się! – zawołała na jej widok. – Już myślałam, że jednak nie przyjdziesz. – Zwiedzałam miasto i katedrę – wyjaśniła Bobbie. – Przez to wróciłam troszeczkę później. Napisałaś, że chcesz ze mną porozmawiać. – Tak – potwierdziła Olivia. Ruszyły w stronę hotelowej restauracji. Wewnątrz było tłoczno, ale powitano ich serdecznie i poprowadzono do stolika. – Mam dla ciebie pewną propozycję – powiedziała Olivia, kiedy usiadły i zaczęły przeglądać menu. – Pamiętasz, wczoraj wspomniałam ci o naszych problemach z nianią dla Amelii. Mówiłaś, że zajmowałaś się dziećmi. – Owszem – ostrożnie odrzekła Bobbie, domyślając się dalszego ciągu. – Śmiałaś się, że w czasie wakacji Caspar miał cały dom na głowie.

– No właśnie. Ale zaraz zaczyna się rok szkolny i nie będzie mieć czasu. Ruth jest cudowna i stara się nam pomagać, jak tylko może, ale nie chcę nadużywać jej uprzejmości. – No tak, w jej wieku… – zaczęła Bobbie, ale Olivia nie dała jej skończyć. – Nie, tu absolutnie nie chodzi o jej wiek. Wprawdzie dobiega siedemdziesiątki, ale wygląda przynajmniej na dziesięć lat mniej. Pod każdym względem jest w doskonałej formie. I ma wspaniałe podejście do dzieci. Jaka szkoda, że sama ich nie miała! – Niektóre kobiety nie są stworzone do roli matek – podsunęła Bobbie. – Niektóre, owszem – potwierdziła Olivia. Podszedł kelner, więc zamówiły potrawy. – Ale to nie ma zastosowania do Ruth. Naprawdę szkoda, że nigdy nie wyszła za mąż. – Może nie trafiła na mężczyznę, który by zrekompensował jej utratę nazwiska – mruknęła Bobbie. Olivia posłała jej dziwne spojrzenie. – To prawda, że niektórzy z Crightonów, zresztą głównie mężczyźni, mają o sobie nadmiernie wysokie mniemanie, ale o Ruth tego nie można powiedzieć. Nie, myślę raczej, że nie wyszła za mąż przede wszystkim dlatego, że jej narzeczony, pilot wojskowy, zginął w czasie wojny. Chociaż Caspar… – Urwała, marszcząc brwi. – Joss ją uwielbia, a ona też świata za nim nie widzi – zmieniła temat. – Pewnie dlatego, że to chłopiec… mężczyzna – sucho stwierdziła Bobbie. – Nie, dla niego samego – stanowczo zaprzeczyła Olivia. – Widzę, że przekazaliśmy ci dziwnie zniekształcony obraz Ruth, sama nie wiem, jak to się stało. To naprawdę cudowna osoba… tolerancyjna, wyrozumiała… i czasami bardzo przenikliwa – dodała, leciutko kiwając głową. – Ale to niepotrzebne dygresje. – Olivia uśmiechem podziękowała za przyniesione potrawy, poczekała, aż kelner się oddali. – Pomyśleliśmy sobie z Casparem, że skoro zamierzasz tu jeszcze trochę zostać, czy nie zechciałabyś zająć się Amelią. Powiedzmy przez pół dnia, żeby Caspar mógł popracować. On będzie w domu, więc nie byłabyś całkiem uwiązana. Bobbie odłożyła na talerz widelec. – Sama nie wiem… Prawdę mówiąc, nie mam szczególnego doświadczenia… – Wczoraj mówiłaś, że w czasie wakacji pracowałaś w żłobku – przypomniała jej Olivia. Bobbie skinęła głową. – Tak – powiedziała wolno. – Ale to był żłobek dla dzieci specjalnej troski, o zupełnie innych wymaganiach. Ja, my… Byliśmy tylko do pomocy. Zmieszała się, widząc minę przyglądającej się jej uważnie Olivii. Właściwie

niepotrzebnie się wczoraj wyrwała. Pracowała jako wolontariuszka, co było rodzinną tradycją, a pomoc dotkniętym przez los była dla niej czymś oczywistym i naturalnym. – W naszej najbliższej rodzinie nie ma małych dzieci. – Czuła, że nie może ukryć tego faktu przed Olivią. – I skłamałabym, mówiąc, że wiem, jak opiekować się takim maluchem. – Wcale tego nie oczekuję – zapewniła ją Olivia. – Jak ci mówiłam, Caspar będzie na miejscu, a w przewijaniu i karmieniu jest o niebo lepszy ode mnie – przyznała ze skruchą. – I należy do tych ojców, którym to sprawia przyjemność. Chodzi głównie o to, żebyś była na miejscu, a on mógł w spokoju pracować. Obawiam się, że przez większość czasu będziesz się nudzić. Amelia albo je, albo śpi, chociaż Caspar jest przekonany, że już zaczyna okazywać oznaki odziedziczonej po nim inteligencji. Obie wybuchnęły śmiechem. – A jak… jak długo byłabym potrzebna? – z wahaniem zapytała Bobbie, z jednej strony nie chcąc się zbytnio wiązać, a z drugiej, widząc możliwości, jakie otwierała przed nią ta praca. – Jakieś cztery tygodnie, może sześć – z nadzieją powiedziała Olivia. – Naprawdę nie wiem, czy jestem właściwą osobą… – wahała się. – Jesteś – z przekonaniem zapewniła ją Olivia. – Zdaję sobie sprawę, że to zabrzmi głupio, zwłaszcza w ustach prawnika – dodała – ale odkąd tylko cię ujrzałam… – Popatrzyła na nią uważnie. – Zwykle nie ulegam wrażeniom, ale tym razem jest inaczej. Czuję w tobie bratnią duszę i mam wrażenie, jakbyśmy niemal były rodziną. I wiem, że z Amelią będzie tak samo, a Caspar w zupełności się ze mną zgadza. – Miło mi to słyszeć. – Poczuła łzy w oczach. – Nie wiem tylko, czy nie zawiodę waszych nadziei… – Na pewno nie – zapewniła ją Olivia. – Jeśli chcesz, możemy umówić się na tygodniową próbę, i jeżeli okaże się, że którejś z nas taki układ nie odpowiada, bez problemu zakończymy całą sprawę. Mówiłaś, że musisz zarobić trochę pieniędzy – przypomniała jej. No właśnie. Ta nieoczekiwanie zaoferowana jej praca miała wszelkie walory, nie wspominając już, że stanowiła doskonały pretekst do pozostania w Chester. – To… to może zastanowię się i jutro dam ci odpowiedź – zaproponowała. – Dzisiaj wieczorem – powiedziała stanowczo Olivia. – No dobrze – uśmiechnęła się Bobbie. – Świetnie… poczekaj chwilkę. – Olivia pośpiesznie odsunęła krzesło. – Przepraszam na moment. Z pewnością poszła zadzwonić do Caspara, powiedzieć mu o rezultacie

rozmowy, domyśliła się Bobbie. Roześmiana Olivia pojawiła się po pięciu minutach, niosąc w ramionach małe zawiniątko. – Poznaj swoją przyszłą podopieczną – oświadczyła, bezceremonialnie podając jej dziecko. W pierwszej chwili chciała zaprotestować, oddać jej dziecko z powrotem, ale dziewczynka otworzyła oczy i popatrzyła na nią. Bobbie urzeczona wpatrywała się w jej maleńką buzię, instynktownie przygarniając dziecko do siebie. Owionął ją delikatny, dziecięcy zapach i natychmiast po uszy zakochała się w dziewczynce. I już nie martwiła się, jak sobie z nią poradzi, ale jak się bez niej obejdzie! – Jest śliczna! – szepnęła z zachwytem. Olivia uśmiechnęła się z czułością. – Też tak uważamy – przyznała. – Chociaż w naszej rodzinie rzadko się zdarzają rudzi z takimi oczami… – To wynika z kombinacji różnych genów – z roztargnieniem stwierdziła Bobbie. – Kiedy są jasne i ciemne, to czasami rodzą się dzieci o ciemnorudych włosach i morskich oczach. – Ciocia Ruth też coś takiego mówiła – powiedziała Olivia i nieoczekiwanie rozjaśniła się w uśmiechu. – Zobacz, przyszedł Luke! – Nim Bobbie zdążyła otworzyć usta, Olivia podniosła się i pomachała do niego ręką. Kiedy szedł ku nim przez zatłoczoną salę, Olivia pochyliła się do Bobbie. – Wygląda, że wreszcie definitywnie pozbył się tej Fenelli. Całe szczęście. Już się baliśmy, że tak nim pokieruje, że znowu się z nią zwiąże. Ona dobrze wie, czego chce, a Luke ma takie miękkie serce. – Uśmiechnęła się figlarnie. – Za to mam pewne podejrzenie, że ty i on jesteście w bliższych stosunkach, niż sądzi reszta. – Popatrzyła na nią znacząco. – Widziałam, że zostawił ci liścik. Poznałam jego pismo – wyjaśniła. Bobbie zmartwiała. Ani przez chwilę nie przewidywała takiego rozwoju wydarzeń. – Olivio, to nie jest tak – zaczęła, ale Olivia nie dała jej skończyć. – Nie musisz niczego tłumaczyć – powiedziała z uśmiechem. – Pamiętam, jak to jest, kiedy się pierwszy raz zakochasz. No nie! Sytuacja stawała się fatalna! Chciała zaprotestować, ale Luke już do nich podchodził. – Witaj! – serdecznie powitała go Olivia, a on pochylił się i cmoknął ją w policzek. Usiadł i z rezerwą spojrzał na Bobbie. Zmarszczył brwi, kiedy spostrzegł, że trzyma Amelię. – Nie martw się, twoja chrzestna córka jest w dobrych rękach – zaśmiała się Olivia. – Próbuję namówić Bobbie, by zgodziła się wziąć ją pod swoją opiekę. – Tak? – Popatrzył na nie ponuro.

– No właśnie – ciągnęła Olivia, zupełnie nieświadoma napięcia wyczuwalnego między Bobbie a Lukiem. – Zaproponowaliśmy, żeby Bobbie na parę tygodni zajęła się Amelią, by Caspar mógł w spokoju popracować. – Wydawało mi się, że macie wykwalifikowaną opiekunkę – ostro odrzekł Luke, kładąc nacisk na słowo „wykwalifikowaną”. – Mieliśmy – odpowiedziała Olivia. – Muszę już iść. – Bobbie podniosła się z miejsca i zrobiła ruch, jakby chciała oddać Olivii dziecko. Ku jej zaskoczeniu Luke, który również wstał, w zdecydowany sposób wziął od niej Amelię. Stał tak blisko, że czuła zapach jego skóry… Dziewczynka zagruchała do niego radośnie, wygięła usteczka w szerokim uśmiechu. – Jaka z niej zalotnica! – z czułością roześmiała się Olivia. Też się podniosła. – Zadzwonię do ciebie później, koło siódmej – powiedziała, odprowadzając Bobbie do wyjścia. Nieoczekiwanie objęła ją serdecznie. – Tylko proszę, zgódź się! – dodała błagalnie. – Wiem, że jesteś właściwą osobą. Ach, jeszcze jedno! Zapomniałam ci powiedzieć, że jeśli chcesz, możesz zamieszkać u nas. Miałabyś swój pokój z łazienką. Ale zrobisz, jak ci będzie wygodniej. Była przy windach, kiedy dobiegł ją stanowczy głos Luke'a. Opanowała dziecinną pokusę, by udać, że go nie słyszy, i wejść do otwartej windy. Odwróciła się w jego stronę. Pewnie spodziewał się, że ją spłoszy. Nic z tego. Wyprostowała się dumnie. Jej imponujący wzrost często przytłaczał zadufanych w sobie facetów. Niestety, na Luke'a ta sztuczka nie działała. Mało tego, to ona musiała leciutko unieść głowę. – Dlaczego sugerowałaś, że umówiłaś się z Maxem? – zapytał bez wstępu. – Ja to sugerowałam? – zdziwiła się chłodno. – Dobrze wiesz, co mam na myśli – uciął szorstko. – Wiedziałaś, o co pytam, a jednak nie wyprowadziłaś mnie z błędu. – Nie? – Spostrzegła, że zaczynają zwracać na siebie uwagę czekających na windę. – To nie twoja sprawa, z kim idę albo nie idę na lunch – powiedziała spokojnie, zniżając głos. – Max jest żonaty – wycedził. – Stale mi to powtarzasz. A skąd wiesz, czy ja nie jestem mężatką? – odpłaciła pięknym za nadobne. – Co takiego? Wziął ją za ramię i pociągnął w koniec korytarza, gdzie nikt ich nie słyszał. Patrzył na nią takim wzrokiem, że nogi się pod nią ugięły. – Jesteś mężatką? – zapytał kategorycznie. – Nie. – Głos jej drżał. Słyszała, że ludzie słabną ze strachu czy zdenerwowania, ale żeby czuć coś

takiego, bo ktoś na ciebie patrzy…? Przypomniała sobie, że jedna z koleżanek mówiła jej o podobnym przeżyciu z chłopakiem, który szalenie się jej podobał. Ale przecież ona go nie znosi. I nigdy go nawet nie polubi. Najwyraźniej dzieje się z nią coś dziwnego. – Masz zamiar przyjąć ofertę Olivii? – zapytał ostro. – Jeszcze nie wiem, nie zdecydowałam. A dlaczego pytasz? – Była zła na siebie, że jej głos zabrzmiał tak słabo, że brakowało jej tchu, a serce biło jak nigdy. Puścił jej ramię, ale nadal stał niebezpiecznie blisko. To nieprawdopodobne, ale ta jego bliskość naprawdę na nią działała, wręcz oszałamiała. Całe szczęście, że niczego się nie domyślał. Czekała, by odpowiedział na pytanie. Ponad jego ramieniem popatrzyła w stronę windy. – Powiedzmy, że to logiczne następstwo pytań, jakie zadałem ci na cmentarzu. Poczuła skurcz w żołądku. – Mówiłam ci, że to był zbieg okoliczności. – Owszem, mówiłaś – przyznał. – Ale mało przekonująco. – O co ci chodzi? – zaatakowała, mając nikłą nadzieję, że nie domyśla się, jak bardzo przez niego jest spięta i przepełniona poczuciem winy. – O nic – powiedział, ale nim zdołała odetchnąć z ulgą, dodał ostrzegawczo: – Na razie. Powiedzmy, że będę cię mieć na oku. – To raczej Fenellę powinieneś mieć na oku, nie mnie – rzuciła i szybko pobiegła do windy. Już nacisnęła guzik, ale Luke stanął przy drzwiach i przytrzymał je ręką. – Podejrzewam, że w porównaniu z tobą, Fenella nie stanowi żadnego zagrożenia – zareplikował. – Mówisz to jako doświadczony prawnik? – parsknęła. – Nie, jako mężczyzna – odrzekł cynicznie. Odepchnęła jego rękę i drzwi zamknęły się bezszelestnie, nim zdążyła rzucić jakąś ciętą odpowiedź. Z ulgą dotarła do pokoju i starannie zamknęła drzwi. Od razu sięgnęła po słuchawkę i wybrała numer do Stanów. Modliła się, by odebrała siostra. – Sam? – upewniła się. – Tak, to ja – potwierdziła. – Dlaczego masz taki zdyszany głos? Coś się stało? – Nie… – powiedziała mało przekonująco. – A co w domu? – zapytała z niepokojem. Jakiś czas temu ich mama przeszła poważną operację i czy z tego powodu, czy też skończonej pięćdziesiątki, od paru miesięcy cierpiała na depresję. I choć najgorsze było już za nią, to wszyscy wiedzieli, że nadal przeżywa

trudne chwile. Wystarczyło zobaczyć jej twarz, kiedy myślała, że nikt jej nie widzi. – Jakoś leci – ostrożnie odrzekła Samantha. – Starzy jeszcze są w Waszyngtonie, ale jutro wracają. Wczoraj rozmawiałam z tatą, mówi, że tęsknią za domem. Chyba się zastanawia, czy da radę prowadzić nadal biuro. Boi się, czy dla mamy dłuższy pobyt w Waszyngtonie nie będzie za dużym stresem. – Och, Sam! – jęknęła Bobbie. – Tak już jest – mruknęła Sam. – A jak u ciebie? – Trudno powiedzieć… – zawahała się. – Wczoraj na przyjęciu zostałam zaproszona przez Olivię na lunch i zaproponowano mi czasową opiekę nad dzieckiem, ale… Urwała, bo siostra wtrąciła entuzjastycznie: – Ależ, Bobbie! To wspaniale! Właśnie tego było nam trzeba. Będziesz mogła… – Sam, ja jeszcze nie wiem… lubię Olivię – zaczęła niepewnie, bo w słuchawce zapadło wrogie milczenie. Znów pożałowała, że Samanthy tu nie ma. – Ona jest taka miła, taka sympatyczna… – Chcesz powiedzieć, że ją polubiłaś?! – wykrzyknęła Sam. – Bobbie, czy ty już zapomniałaś, kim ona… kim są ci ludzie? – zapytała z naciskiem. – I co nam zrobili? – Nie, jasne, że nie zapomniałam. Tylko że… Nie potrafię być taka obłudna i… – Teraz nie pora, żeby się roztkliwiać! – stanowczo powiedziała Sam. – Słuchaj, muszę kończyć. Zadzwoń jutro. Samantha odłożyła słuchawkę i zapatrzyła się na podjazd przed masywnym, osiemnastowiecznym domem rodziców. Zbudowany przez ich przodków, teraz przejdzie na studiującego w Harvardzie brata, Toma. Zmarszczyła brwi, pochłonięta swoimi myślami. – Wiedziałam, że to ja powinnam pojechać do Anglii – wymruczała do siebie. – Bobbie zawsze miała miękkie serce. To ona była motorem całego przedsięwzięcia, ona obmyśliła plan, który teraz Bobbie miała wprowadzić w życie. Ona z pewnością nie mogłaby polubić tych przeklętych Crightonów, jak zwykły ich nazywać, od chwili, gdy przypadkiem odkryły skrywaną przez matkę tajemnicę. W końcu to dziadek, nękany pytaniami, opowiedział im całą historię. Ale nawet teraz, po latach, mama nie chciała wracać do tamtej sprawy, zbyt wiele cierpień ją to kosztowało. A doskonałe pochodzenie męża dodatkowo pogłębiało stres. Poznanie prawdy w niczym nie umniejszyło miłości, jaką darzył ją mąż i dzieci, ale uraza, że tak została skrzywdzona, pozostała w ich sercach. – To nie jest w porządku. Dlaczego tylko mama ma cierpieć? –

przekonywała siostrę Samantha. – Muszą nam za to zapłacić. – Ale jak to zrobić? – Już ja wymyślę jakiś dobry sposób – powiedziała wtedy Sam. I wydawało się, że wszystko jest na dobrej drodze, póki Bobbie nie zaczęła panikować. Szkoda jednak, że to nie ona pojechała. Zresztą, teraz za późno na rozdzieranie szat. Musi dopilnować, by Bobbie doprowadziła sprawę do końca. W Chester Bobbie niespokojnie krążyła po pokoju. Gdyby była taka uparta i zdeterminowana jak Sam, która zawsze potrafiła przeć do przodu. Niestety, nie miała jej siły przebicia. Nie żeby mniej przejmowała się mamą, ale… Spójrz prawdzie w oczy, pomyślała. Po prostu jesteś tchórzem. Nie potrafisz się zdobyć, by stanąć twarzą w twarz z przeciwnikiem. Okropny, niedobry tchórz. Ale czego w gruncie rzeczy aż tak się boi? Straconej przyjaźni i pogardy w oczach Olivii i Jossa, kiedy odkryją jej przewrotność i perfidię? Czy może triumfu Luke'a, gdy potwierdzą się jego podejrzenia?

ROZDZIAŁ PIĄTY

Kiedy później zadzwoniła Olivia, Bobbie nabrała powietrza i modląc się w duchu, by to była dobra decyzja, potwierdziła, że przyjmuje jej propozycję. – Zgadzasz się! To wspaniale! – z radością wykrzyknęła Olivia. – A już się bałam, że w ostatniej chwili się rozmyślisz. Bobbie zagryzła usta. Ile by dała, by Olivia nigdy nie miała powodu żałować, że nie stało się inaczej. W milczeniu przysłuchiwała się szczegółom dotyczącym jej pracy. – I nie martw się o transport – dodała na koniec Olivia. – Damy ci samochód. Z pewnością ci się przyda, bo mieszkamy nieco na uboczu. To rozwiązywało poważny problem, bo miałaby kłopot z wyjaśnieniem, w jaki sposób stać ją na wynajęcie samochodu. Uszczęśliwiona Olivia przeszła do konkretów: niekrępującego czasu pracy i wolnej ręki w wykorzystywaniu auta do celów prywatnych. – Powiedziałam Jossowi, że będziesz dla nas pracować – na zakończenie dodała Olivia. – Jest wniebowzięty! Umówiły się, że nazajutrz Olivia przyjedzie po nią do hotelu. Kiedy odkładała słuchawkę, dłoń jej drżała, czuła dziwny ucisk w żołądku. Wcale jej to nie zdziwiło. Jest przynajmniej jeden plus, że wyniesie się z Chester – raczej mało prawdopodobne, by miała jeszcze kiedyś zobaczyć Luke'a Crightona. Resztę wieczoru Bobbie spędziła na pakowaniu rzeczy i walce z wyrzutami sumienia. Jak mogłaby spojrzeć w oczy siostrze, gdyby odrzuciła tę wymarzoną wprost sposobność? A mając wybór, z dwojga złego wolała mieć do czynienia z własnym sumieniem niż z rozgniewaną Sam! – No, to jesteśmy na miejscu! – z uśmiechem obwieściła Olivia, mijając bramę. W oddali widniał dom z czerwonej cegły. Schodzący nisko dach dodawał mu uroku. Już wcześniej Olivia wyjaśniła, że piewrotnie były to trzy połączone domki dla pracowników farmy. – Tuż przed naszym ślubem zostały wystawione na aukcję, razem z kilkoma wybiegami dla koni. To Luke nam o tym powiedział. Słyszał, że czegoś takiego szukamy: sporego domu z dużą działką, oczywiście w granicach rozsądku, no i w umiarkowanej cenie. Przez pierwsze pół roku doprowadzaliśmy go do stanu używalności, ale nawet po narodzinach Amelii nie wszystko było gotowe. – Wygląda prześlicznie! – zachwyciła się Bobbie, z uznaniem przyglądając się świeżo pomalowanym oknom, kontrastującym z ciepłym kolorem ceglanych

ścian. – Chodźmy. – Olivia zatrzymała samochód. – Caspar już nie może się ciebie doczekać. – Mam tylko nadzieję, że was nie rozczaruję – niepewnie powiedziała Bobbie. – Naprawdę niezbyt wiele wiem o niemowlakach. – Ja też nie miałam pojęcia, dopóki nie pojawiła się Amelia – pogodnie odrzekła Olivia. – Ona już cię polubiła – dodała ciepło. – Widziałam to po niej, a powiem ci szczerze, że dla mnie to ważniejsze niż świetne kwalifikacje. – Zmarszczyła brwi. – Dziwię się, że Caspar się nie pokazuje. Podążyła za Olivią. Minęły wejściowe drzwi, przeszły przez boczną furtkę i do wejścia od ogrodu. Od razu znalazły się w kuchni. – Ruth! Nie wiedziałam, że jesteś! – Zdezorientowana Bobbie usłyszała radosne wołanie Olivii. Popatrzyła za jej spojrzeniem. Elegancka i atrakcyjna kobieta, o ciemnych, starannie ułożonych włosach, zupełnie nie przystawała do obrazu, jaki wyrobiła sobie na temat Ruth. Siedząc swobodnie na podłodze, zabawiała uszczęśliwioną Amelię, a jej śmiech bardziej pasował do nastolatki niż do dostojnej matrony, przebiegło Bobbie przez myśl. Spięła się lekko, patrząc na zwinnie podnoszącą się z ziemi, roześmianą Ruth. – Caspar musiał nagle wyjechać – wyjaśniła Olivii. – Jakieś niespodziewane, ważne spotkanie. Zadzwonił, czy nie mogłabym popilnować Amelii. – Och, Ruth! Ciągle cię wykorzystujemy! – zmartwiła się Olivia i uścisnęła ją serdecznie. – Ale obiecuję ci, że się poprawimy. Poznaj Bobbie. Będzie zajmować się Amelią, póki nie znajdziemy stałej niani. Ruth sprawiała zaskakujące wrażenie osoby znacznie młodszej, niż była w rzeczywistości, ale jej oczy świadczyły o czymś zupełnie innym, zreflektowała się Bobbie, widząc jej uważne, a jednocześnie pełne mądrości i ciepła spojrzenie. Poruszona emocjami, jakie nieoczekiwanie ją przepełniły, gdy Ruth wyciągnęła do niej rękę, z trudem zapanowała nad sobą. Najchętniej by się cofnęła, żeby uniknąć jakiegokolwiek kontaktu, ale dobre wychowanie wzięło górę. Niemal automatycznie podała jej rękę. Uścisk Ruth był stanowczy, ale też bardzo kobiecy. Miała drobną, delikatną dłoń o długich palcach i gładkiej, dziwnie znajomej skórze. Bobbie zamrugała; bała się, że niespodziewane łzy zdradzą stan jej duszy. – Bardzo chciałam cię poznać – ciepło odezwała się Ruth. – Nasłuchałam się tylu zachwytów od Jossa. – Pewnie powiedział, że jestem wielkoludem – uśmiechnęła się Bobbie, pokrywając żartem swoje uczucia.

– Nic podobnego – szybko zaprzeczyła Ruth. – Powiedział, że lubisz czytać napisy na nagrobkach i pasujesz wzrostem do Luke'a. Poczuła, że się rumieni. Ogarnęła ją złość na siebie. – Poza tym mówił, że jesteś Amerykanką i że bardzo cię lubi – z uśmiechem dodała Ruth, taktownie nie zauważając jej zmieszania. Ciekawe, jak to powinna rozumieć. – Czy to znaczy, że zwykle jedno wyklucza drugie? – zapytała sucho, nie mogąc się powstrzymać, by nie zadać tego pytania. Ruth uniosła brwi, przyjrzała się jej badawczo. Ta Amerykanka jest piękną dziewczyną, w dodatku inteligentną i z poczuciem własnej dumy. A mimo to wyczuwała w niej dziwną, głęboko skrywaną niepewność. – Och, już się domyślam – wtrąciła się Olivia. – Pewnie Joss naopowiadał ci, że przed laty Crightonowie mieli awersję do Amerykanów. Pamiętam, że sama byłam zaskoczona, kiedy raz Caspar wspomniał mi coś na ten temat. Ale to stare i dawno skończone dzieje – zapewniła. – Jeśli w ogóle coś takiego miało miejsce. – Nie da się ukryć, że nasi mężczyźni byli niechętni, a nawet zazdrośni o amerykańskich żołnierzy stacjonujących tu w czasie drugiej wojny – spokojnie powiedziała Ruth. – Ale to było dawno temu i wydaje mi się, że w tych wspomnieniach jest wiele przesady. – Hmm… Według wujka Jona to zaczęło się od twojego ojca – zastanowiła się Olivia. – Podobno z powodu jakiejś kłótni z amerykańskimi władzami… Bobbie zastanawiała się, czy to ona była przewrażliwiona, czy rzeczywiście Ruth milczała nieco za długo, a jej głos miał trochę zmienione brzmienie? – Możliwe – powiedziała. – Twój pradziadek miał własny sposób widzenia świata, więc nic dziwnego, że nie mógł pogodzić się z faktem, że jego teren zarekwirowano na cele wojskowe. Uważał, że to nadal jest jego własność i ma tam prawo wstępu, ale wojsko miało odmienne zdanie. Olivia zaśmiała się i wzięła w ramiona Amelię, domagającą się zwrócenia na siebie uwagi. – Bądź pewna, Bobbie, że w tym domu Amerykanie są więcej niż bardzo mile widziani. Ruth, zostaniesz z nami na lunch, prawda? – Chciałabym, ale obiecałam, że pomogę dziś przystroić kościół kwiatami na ślub Simmondsów – odrzekła Ruth i z uśmiechem zwróciła się do Bobbie: – Bardzo się cieszę, że cię poznałam. Może jeszcze uda się nam spotkać przed twoim wyjazdem. Nie czekając na odpowiedź, pochyliła się nad dziewczynką, by się z nią pożegnać. – Ona ma wspaniały stosunek do dzieci – powiedziała Olivia, kiedy Ruth odjechała. – Tak… to widać – przyznała jej rację Bobbie.

Nieoczekiwanie straciła humor, a przeczucie mówiło jej, że zaraz rozboli ją głowa. Po raz pierwszy od przyjazdu do Anglii gwałtownie zatęskniła za siostrą. – Bobbie, co ci jest? – zaniepokoiła się Olivia. – Chyba nie masz nam za złe rozmowy o Amerykanach? Niepotrzebnie o tym wspomniałam. Choć może się zdarzyć, że poznasz Grampsa, a z nim nigdy nic nie wiadomo, bo jeśli noga bardziej mu dokucza, to czasem potrafi być… nietaktowny. Dla niego czas stanął w miejscu, dzisiejszy świat mało do niego dociera. Aż trudno uwierzyć, że jest bratem Ruth. Ona idzie z duchem czasu, jest otwarta. Wprawdzie Gramps jest od niej starszy, ale… – Bardzo cenisz Ruth – stwierdziła Bobbie. Olivia popatrzyła na nią uważnie. – Tak… to prawda – potwierdziła z powagą. – Widzisz… Powiedzmy, że gdyby nie ona, bardzo wątpię, że ja i Caspar bylibyśmy razem. A wtedy na pewno nie miałabym ciebie, mój śliczny, cudowny bobasku! – Z czułym uśmiechem uścisnęła gulgoczącą radośnie córeczkę. – Ruth i Jenny, żona Jona, w wielu sprawach zastąpiły mi matkę. Do nich zwracałam się o pomoc i radę, one mnie ukształtowały. Moja mama… – Popatrzyła na Bobbie ze smutkiem. – To w końcu żadna tajemnica i wcześniej czy później i tak byś się o tym dowiedziała, więc powiem ci sama. Otóż moja mama, Tiggy, zapadła bardzo poważnie na zdrowiu… cierpiała na ciężką bulimię. Nawet teraz, kiedy jest w zasadzie wyleczona, wymaga stałej opieki. – Tak mi przykro. – Bobbie popatrzyła na nią ze szczerym współczuciem. – Mnie również – smutno powiedziała Olivia. – To jeden z powodów, dla których postanowiłam zrobić wszystko, by ta mała dama miała inne dzieciństwo niż ja. – A twój ojciec? – nieśmiało zapytała Bobbie. – A kto to wie? – skrzywiła się Olivia. – Zniknął wkrótce po tym, jak mama zachorowała. Po ataku serca przebywał na rekonwalescencji w sanatorium. Któregoś dnia wyszedł i nie wrócił. Próbowaliśmy go odszukać, ale… – I nie mieliście od niego żadnych wieści? – Bobbie nie posiadała się ze zdumienia. – Dwa razy przysłał pocztówkę. Raz z Włoch, potem z RPA. Ale mimo to nie mogliśmy go zlokalizować. – Olivia wzruszyła ramionami. – Dla Amelii dziadkami będą Jenny i Jon, a Ruth… Mam nadzieję, że będzie dla niej kimś wyjątkowym, osobą, na którą zawsze będzie mogła liczyć. Tak jak kiedyś ja, a teraz Joss. Ruth jest przeświadczona, że Joss zrealizuje ambicje Grampsa. I pewnie ma rację. Chociaż przed nim jeszcze daleka droga, nim dorówna Luke'owi w sposobie bycia w sądzie. – Mogę sobie wyobrazić. – Zrobiła ponurą minę. – Musi być bezwzględnym prokuratorem.

– Prokuratorem? – Olivia popatrzyła na nią ze zdumieniem. – Ależ on jest obrońcą, nie mówił ci? – A kogo broni? – mruknęła pod nosem Bobbie, próbując pokryć zmieszanie. – Morderców i gwałcicieli? Po minie Olivii widziała, że posunęła się za daleko, i w duchu zbeształa się za brak pohamowania. – Przepraszam – powiedziała ze skruchą. – Po prostu… – Nie ma sprawy. – Olivia machnęła ręką. – Nie musisz niczego tłumaczyć. W swoim czasie miewaliśmy z Casparem potworne kłótnie. Bobbie popatrzyła na nią rozszerzonymi oczami. – Obawiam się, że Fenella nie grzeszy dyskrecją – wyjaśniająco powiedziała Olivia. – Nie mogła się opanować, kiedy zobaczyła was razem. Nie chcę być wścibska – zastrzegła się stanowczo – ale przecież nie zaprzeczysz, że między wami coś się tli, to się czuje w powietrzu. A wiem z doświadczenia, że w takich przypadkach nietrudno o iskrę – dokończyła lekko. I co mogła na to powiedzieć? Jak zachować się w takiej nieoczekiwanej sytuacji? Wątpiła, by Luke cieszył się z faktu, że Olivia, a może również i inni, posądza ich o romans. Ale z drugiej strony sam nawarzył piwa i tylko do siebie może mieć pretensje. Świadomość, że w powszechnym odczuciu coś ich łączy, nie była dla niej miła, ale miała pocieszającą perspektywę, że wkrótce na zawsze stąd wyjedzie. Tylko co teraz powinna zrobić? Jeśli nie wyprowadzi Olivii z błędu, pomyśli sobie, że po prostu się z nim przespała, a to byłoby jeszcze gorzej. Jeśli zaś pozwoli jej wierzyć w rozwijające się między nimi uczucie, to Luke nie wykręci się tak łatwo, jak z jednej niezobowiązującej nocy. Będzie musiał się gęsto tłumaczyć rodzinie. Przez to będzie mu trudno mieć ją na oku. Im dłużej się zastanawiała nad tym wariantem, tym więcej widziała plusów. Przede wszystkim jej zainteresowanie rodziną Luke'a byłoby rzeczą zupełnie naturalną. Poza tym… no cóż, nie jest wolna od grzechu, więc z przyjemnością popatrzy, jak będzie się wił, gdy zaczną uznawać ją za jego dziewczynę. Naraz uderzyła ją nieprzyjemna myśl. – Mam nadzieję, że nie zaproponowałaś mi tej pracy… ze względu na Luke'a? – zapytała. – Ależ skąd! – pośpiesznie zapewniła ją Olivia. – Wpadliśmy na to z Casparem w czasie przyjęcia. A właśnie, mogłabyś ją potrzymać? Muszę zadzwonić do Caspara, przecież nawet nie wiem, kiedy wróci. Dziewczynka popatrzyła na nią szeroko otwartymi oczkami. Tak miło było ją mieć w ramionach, czuć ciepło małego ciałka. Bobbie uśmiechnęła się do niej tkliwie, zaczęła przemawiać z czułością… Kiedy Olivia weszła do kuchni, wystarczył jej rzut oka, by upewnić się

w przekonaniu, że niektóre kobiety z natury są przeznaczone do macierzyństwa, a Bobbie, choć może jeszcze sama o tym nie wie, właśnie do nich należy. Po pierwszym dniu spędzonym w domu Olivii i Caspara Bobbie sama była zdziwiona, jak łatwo zaadaptowała się do nowych warunków. Domownicy traktowali ją jak członka rodziny, a Amelia… Dziewuszka była rozbrajająca. Bobbie piała nad nią z zachwytu, zarzekając się, że mądrością i inteligencją bije na głowę rówieśników. – Jesteś nie lepsza od Caspara! – żartowała Olivia. – On jest w nią tak zapatrzony, że świata nie widzi! – Wolałabyś, żeby na moim miejscu był Saul? – rzucił Caspar, a widząc minę Bobbie, wyjaśnił: – On by się uśmiechał nie do Amelii, a do jej mamusi. – Caspar! – usadziła go Olivia. – Saul jest kuzynem ze strony ojca – dodała. – Może miałaś okazję poznać go na przyjęciu? – To ten, którego tak rozpaczliwie uwodzi Louise – usłużnie podsunął Caspar. – Ale dziewczyna tylko traci czas, bo… – Caspar! – Głos Olivii zabrzmiał jeszcze bardziej stanowczo. – Saul jest za stary dla Louise – powiedziała wyjaśniająco. – Jest dobrze po trzydziestce, a Louise dopiero skończyła osiemnaście lat. – Poza tym jest rozwodnikiem z trójką dzieci i wydaje mu się, że jest zadurzony w Olivii – dodał Caspar. – Saul nigdy się we mnie nie durzył – zdecydowanym tonem zaprzeczyła Olivia. – Może w pewnym momencie myślał… Zresztą, nie ma co do tego wracać, wątpię, by Bobbie ciekawiła ta stara historia – ucięła. – Miałam do niego słabość, gdy byłam nastolatką. Potem Saul był dla mnie oparciem, kiedy z Casparem przeżywaliśmy burzliwe chwile, wypłakiwałam się wtedy na jego ramieniu. Nawiasem mówiąc, jego żona była Amerykanką. To doprawdy ironia losu, biorąc pod uwagę wpajaną nam przez Grampsa niechęć do Amerykanów. I ja, i on, znaleźliśmy swoją połowę za oceanem. – Według mnie główną przyczyną tej jego niechęci jest niejasna historia tajemniczego związku Ruth i amerykańskiego majora – zamyślił się Caspar. – Caspar, dość już! – zdecydowanym tonem przerwała mu Olivia, a dobre wychowanie nie pozwoliło Bobbie dociekać reszty. Z udanym zainteresowaniem przysłuchiwała się opowieści Olivii, która zręcznie przeszła do tematu Haslewich. – Ale jeśli chciałabyś usłyszeć coś więcej o naszym miasteczku, to porozmawiaj z Ruth. – Olivia z uśmiechem przyznała się do swojej dosyć powierzchownej wiedzy. – Och, dobrze, że sobie przypomniałam! Powinnam zwrócić jej pożyczone książki. Bobbie, mogłabyś to dla mnie zrobić, kiedy jutro wyjdziesz z Amelią na spacer? – Oczywiście – odrzekła dziewczyna. – Ruth mieszka zaledwie parę minut od biura, ale jutro przez cały dzień będę

w sądzie w Chester, a zapowiada się, że tak już będzie do końca tygodnia… I jeszcze coś. Caspar, jesteśmy zaproszeni do Queensmead w niedzielę na lunch. Max zawitał do domu, więc trzeba odpowiednio uczcić taką okazję. Ty też jesteś zaproszona – zwróciła się do Bobbie. – Niestety, skoro Max będzie brać w tym udział, to raczej z góry trzeba się nastawić, że nie będzie zbyt miło. – A mieliśmy nadzieję, że małżeństwo go chociaż trochę utemperuje – mruknął Caspar. – Musiałby dobrze dostać po głowie, żeby spuścił z tonu – bezceremonialnie stwierdziła Olivia. – A z Madeleine nie ma na to szans. Ta dziewczyna go ubóstwia. – Zauważyłem… – powiedział Caspar. – Nie wydaje mi się, że to najzdrowszy układ i niestety, mam pewne podejrzenia, co do motywów Maxa… – Biedna Madeleine – przerwała mu Olivia. – Bardzo mi jej szkoda. Dziewczyna jest mu bez reszty oddana. Postanowiła siedzieć w domu i całkowicie poświęcić się mężowi i przyszłym dzieciom. A w dodatku jest naprawdę miła i dobra. – Luke zwykle unika spotkań z Maxem, ale spodziewam się, że w tę niedzielę pojawi się w Queensmead. – Olivia z figlarnym uśmieszkiem spojrzała na Bobbie. Na szczęście Amelia przerwała tę rozmowę, więc mogła pozostawić subtelną aluzję Olivii bez odpowiedzi. Ale mimo to czuła się niezręcznie ze świadomością, że sama sobie kręci pętlę na szyję. Co będzie, jeśli dojdzie do konfrontacji z Lukiem? Chociaż właściwie, dlaczego ona się martwi? W końcu to on na siłę wtargnął do jej pokoju. Niech teraz sam z tego wybrnie, niech on się tłumaczy. I znów nie mogła przestać o nim myśleć, kiedy nazajutrz wybrała się na spacer z Amelią. Miasteczko lśniło w słońcu, urzekało spokojem. Jak to się dzieje, że ktoś taki jak Luke, mężczyzna, którego w każdej innej sytuacji omijałaby z daleka, wywierał na nią taki wpływ? Tym bardziej że teraz powinna być całkowicie zaabsorbowana swoją misją. Może Luke tak ją zaprząta, bo budzi w niej negatywne uczucia? – zastanowiła się, ale wrodzona uczciwość nie pozwoliła jej tak łatwo się wykręcić. Nie na darmo rodzina ojca szczyciła się purytańską prostolinijnością. Skoro go nie lubiła, to dlaczego tak silnie na nią działał? Tak intensywnych uczuć, jakie odczuwała w jego obecności, nie doświadczyła od czasów szkolnych. Miał w sobie coś, co natychmiast zjednywało mu kobiety. Widać nie była wyjątkiem. Ale cóż z tego? W końcu niejednej rozsądnej, inteligentnej kobiecie szkliły się oczy na widok Brada Pitta, choć przyznawały się do tego jedynie po wypiciu przynajmniej kilku kieliszków dobrego wina, w zacisznym kącie dyskretnego baru. Może dlatego, że miała głowę zajętą Lukiem, zamiast iść przez placyk,

mimowolnie skręciła na kościelny dziedziniec. Wiodący wzdłuż ogrodzenia chodnik prowadził do bramy, skąd pozostawało tylko kilka kroków do domu Ruth. Wszystkie cztery ławeczki były zajęte przez starsze osoby; Bobbie, mijając je, z uśmiechem przyjmowała zachwyty nad dziewczynką. Korciło ją, by pójść koło nagrobków, były tak blisko. Amelia z radosnym gulgotaniem wyrwała garść dzikich maków rosnących przy ścieżce. Bobbie pochyliła się nad dzieckiem; w tej samej chwili usłyszała, że ktoś ją woła. Podniosła głowę i ujrzała zbliżającą się Ruth. Niosła pusty pojemnik po kwiatach. – Właśnie szłyśmy do ciebie – z uśmiechem poinformowała Bobbie. – Olivia prosiła, żebym odniosła książki. Pomyślałam sobie, że dla odmiany przejdziemy koło kościoła – dodała niepewnie. Na szczęście Ruth najwyraźniej nie była tak podejrzliwa jak Luke, bo jej słowa przyjęła zupełnie naturalnie. – Takie miejsca mają w sobie coś fascynującego – powiedziała. – Specyficzną atmosferę. Tylko spokój i cisza. Chodźmy tędy. – Wskazała kierunek. – Będzie dużo bliżej. – To tam po raz pierwszy zobaczyłam Jossa – podjęła rozmowę Bobbie, skręcając wózkiem na ścieżkę prowadzącą między grobami. – Słyszałam – powiedziała Ruth. – Joss często tu przychodzi. Jon i Jenny stracili pierwsze dziecko – dodała cicho. – Jest tutaj pochowane i Joss przynosi kwiaty i rozmawia z nim. Taki już z niego chłopiec. – Tak. – Poczuła ucisk w gardle. Z trudem opanowała łzy. Nie zastanawiając się, mimowolnie dodała: – To musi być straszne… stracić dziecko… Cisza, jaka zapadła po jej słowach, zdawała się trwać w nieskończoność. – Tak… – W głosie Ruth zabrzmiało z trudem skrywane napięcie. – No, to prawie jesteśmy – dodała lżejszym tonem, wskazując na furtkę. – Przejdźmy tędy. Dom Ruth był dokładnie taki, jak sobie wyobrażała. Antyki i perskie dywany, unoszący się w powietrzu delikatny zapach pasty i świeżych kwiatów, rodzinne portrety i fotografie. Spodziewała się tego, jednak te inne rzeczy… Starannie wyeksponowana kolekcja wypolerowanych kamyków, które ktoś – prawdopodobnie Joss – wyszukał i pracowicie wyszlifował, by wręczyć jej jako prezent; dziecięce zabawki zgromadzone zawczasu na prezenty dla małych krewniaków; współczesny poradnik o układaniu kwiatów i głośna ostatnio powieść, a także biografie polityków, jakich Bobbie nigdy by się nie spodziewała zobaczyć w domu nobliwej starszej pani. Na półkach, wśród nieco podniszczonych od częstego czytania książek stało kilka oprawnych w skórę tomików poezji. Widać było, że Amelia doskonale się tutaj czuje, a Ruth już dawno zawojowała jej serduszko. Bobbie z uznaniem podziwiała wprawę, z jaką Ruth

przewijała dziewczynkę, jednocześnie obsypując pocałunkami jej słodką buzię. Zła na siebie, że tak łatwo daje się ponieść wzruszeniu, odwróciła wzrok. Miała w rodzinie cioteczne babcie, ale żadna z nich nawet nie mogła się równać z Ruth. – Ciekawa jestem, czy nasza panienka będzie kontynuować rodzinną tradycję i zostanie prawnikiem? – zastanowiła się Ruth, klękając przy dziecku i spoglądając na Bobbie. Bobbie zaczerpnęła powietrza. Nadszedł właściwy moment. Gdyby Sam była teraz na jej miejscu, ani przez chwilę by się nie wahała. Ona też nie powinna. – Joss opowiadał mi trochę o waszej rodzinie. Mówił, że linia z Haslewich pochodzi od przodka z Chester, który zerwał z… – Owszem – potwierdziła Ruth. – Josiah był najmłodszym z trzech synów. Pokłócił się z ojcem, który nie chciał zaakceptować jego narzeczonej i zagroził, że go wydziedziczy. Tak się też stało. Josiah przeniósł się do Haslewich i tu zaczął praktykę. Od tamtego czasu trwa cicha rywalizacja, choć na mój gust, bardziej z naszej strony niż tych z Chester. – Uśmiechnęła się do dziewczyny. – Masz rodzeństwo? Bobbie nie odpowiedziała od razu. – Mam brata i siostrę – odrzekła ostrożnie i starając się, by głos jej nie zdradził, dodała: – Jesteśmy z siostrą bliźniaczkami. Ma na imię Samantha. – Bliźniaczki… – Ruth uniosła brwi. – Co za zbieg okoliczności. Pewnie już słyszałaś, że w naszej rodzinie często zdarzały się bliźnięta i… Serce biło jej przyśpieszonym rytmem, kiedy w milczeniu wysłuchiwała opowieści Ruth o podobnych przypadkach wśród Crightonów. Ale Ruth najwyraźniej była ciekawa jej rodziców. – Olivia wspomniała, że twój tata jest politykiem…? – Tak – krótko potwierdziła Bobbie, jednak Ruth czekała na ciąg dalszy. – Rodzina mojego taty pochodzi z Nowej Anglii – dodała z niejakim przymusem. – Tam się wychowałyśmy. Ale mama i ojciec wiele czasu spędzili w Waszyngtonie. – Twoja mama pracuje? – Nie… teraz nie. – Zagryzła usta. Powinna zdobyć się na coś więcej. – Ona… Ostatnio nie czuje się dobrze – powiedziała cicho. – I dlatego my… tata… Nie, nie pracuje. Ruth przyjrzała się jej uważnie. Widziała opory dziewczyny, jednocześnie wyczuwała napięcie i niepokój o matkę. Doskonale pamiętała, co czuła, kiedy sama straciła mamę, jedyną ostoję i oparcie w domu podporządkowanym uprzedzeniom i narzuconym przez ojca surowym regułom, które później z jeszcze większą bezwzględnością kultywował jej brat. – Martwisz się o mamę – z serdecznym współczuciem stwierdziła Ruth. – Jeśli masz obiekcje w korzystaniu z telefonu Olivii, to zupełnie niepotrzebnie.

Wystarczy, że powiesz jej w czym rzecz, a jestem pewna, że z największą chęcią się zgodzi. Gdyby tak się nie stało, w co szczerze wątpię, to w każdej chwili możesz przyjść do mnie – zapewniła, a kiedy Bobbie rzuciła jej zaskoczone spojrzenie, powiedziała cicho: – Wiem, jak to jest, kiedy się jest z dala od drogiej sercu osoby. I co człowiek przeżywa, wyobrażając sobie, że spotkało ją wszystko, co najgorsze, a sam nie może nic pomóc. Nawet być obok. – W zeszłym roku mama przeszła poważną operację i jeszcze nie doszła do siebie – ze ściśniętym gardłem wydusiła Bobbie i przełknęła łzy. Boże, co się z nią dzieje? Zmiany, jakie ostatnio zaszły w psychice mamy, martwiły ich i trwożyły. Zawsze ciepła, otwarta i pełna radości, teraz z trudem wykrzesywała z siebie chęć do życia. Na mocy milczącego porozumienia jej stan uznano za rodzinną tajemnicę, nie tylko ze względu na mamę, ale również na ojca. I jakiekolwiek wzmianki na temat jej zdrowia były dla Bobbie rzeczą absolutnie niedopuszczalną, wręcz niemożliwą. Tym bardziej nie mogła pojąć, jak to się stało, że złamała tę niepisaną regułę i zdradziła mamę. Jak mogła to zrobić? – Pora na mnie. – Podniosła się i wzięła na ręce Amelię. – Caspar pojawi się lada moment i nie będzie wiedział, co się z nami dzieje. – Mam nadzieję, że zobaczymy się w niedzielę. – Ruth odprowadziła ją do drzwi. Bobbie odwróciła się, by wyjść, gdy w tej samej chwili, ku jej zdumieniu, Ruth delikatnie dotknęła jej ramienia. – To zupełnie naturalne, że martwisz się o mamę, ale nie pozwól, by ten lęk cię przytłoczył. Gdyby coś się wydarzyło, twoja siostra z pewnością dałaby ci znać. Wiem, że komuś łatwo tak mówić – dodała. – Ale kiedyś byłam w twoim wieku i wiem, jak to jest, kiedy się martwimy o kogoś, kogo kochamy… Mówiąc to, spojrzała na Amelię i powiedziała właściwie bez związku: – Dzieci zawsze wydają się takie bezbronne… – Bo takie są – ucięła Bobbie. – Przecież nie mają żadnego wpływu na swój los. Są całkowicie zależne od dorosłych. Ich opieki, troski i miłości… Rozbolała ją głowa, kiedy wreszcie znalazła się w domu. Dziś miała wolny wieczór. Zamierzała wybrać się do Chester pod pretekstem, że chce sprawdzić, czy w Grosvenor nie ma dla niej wiadomości. Przecież musi zadzwonić do Sam. Recepcjonistka od razu ją poznała i powitała szerokim uśmiechem. Nie było żadnych listów, ale wcale się ich nie spodziewała. Za to w holu było zupełnie pusto. Od razu ruszyła do telefonu. Samantha podniosła słuchawkę tak szybko, jakby czekała na telefon. Podała numer i czekając, aż oddzwoni, zerknęła za siebie. Znieruchomiała – po drugiej stronie foyer, przy wejściu do restauracji, stał Luke. Na szczęście nie widział jej. Zadzwonił telefon. Bobbie odwróciła się, modląc się w duchu, by jej nie spostrzegł. Rozmawiał z jakimś mężczyzną, prawdopodobnie szli razem na kolację. Ścisnęła

kciuki, by jej przypuszczenie się potwierdziło. Opowiedziała siostrze o zaproszeniu na niedzielny lunch. Samantha nie posiadała się z radości. Najlepsza okazja, by ich plan wprowadzić w życie. Nadszedł czas zemsty. – Wiem. – Bobbie nie podzielała entuzjazmu siostry. – Ale… – Żadne ale! – stanowczo sprzeciwiła się Samantha. I łagodniejszym głosem dodała: – Kocham cię, Bo… Tak nazywała ją w dzieciństwie. Bobbie poczuła łzy w oczach; zaśmiała się, by pokryć wzruszenie. – Ja też cię kocham, Sam – powiedziała drżącym głosem i posłała jej pocałunek. Odkładając słuchawkę, wyszeptała jeszcze do siebie: – Och, Sam! Tak za tobą tęsknię. Już miała się odwrócić, kiedy szyderczy głos Luke'a zatrzymał ją w pół ruchu. – Joss, Max, a teraz Sam… Szczodrze obdarzasz swoimi względami, co? Nie wierzyła własnym uszom. Odwróciła się ze złością. – Jeśli chcesz wiedzieć, to Sam… Sam jest dla mnie kimś bardzo, bardzo wyjątkowym. – Tak? – Przymrużył oczy. – Zaskakujesz mnie. Bo, sądząc po twojej reakcji, miałem wrażenie, że w twoim życiu nie ma nikogo szczególnie wyjątkowego, nie mówiąc już o kimś bardzo, bardzo wyjątkowym. Zakręciła się na pięcie. Gotowało się w niej ze złości, twarz jej płonęła. – Nie było żadnej mojej reakcji! – prychnęła, zdecydowanym krokiem idąc do wyjścia. – To ty rzuciłeś się na mnie! Pośpiesznie pchnęła drzwi i wyszła na ulicę. Rześkie powietrze chłodziło rozgrzaną twarz. Drzwi zamknęły się, odcinając ją od Luke'a i jego zjadliwych uwag. Odetchnęła z ulgą. Niestety, szczęście nie trwało długo, bo tuż za sobą usłyszała jego kroki. Odwróciła się z wściekłością. – Odejdź ode mnie! – wycedziła. – I przestań za mną łazić! – Wcale za tobą nie łażę – odrzekł spokojnie. – Ani się na ciebie nie rzuciłem, jak to łaskawie ujęłaś. – Oczywiście, że się rzuciłeś! – Dopiero teraz dostrzegła zaciekawione uśmieszki przechodniów. Zaczerwieniła się i szybko cofnęła w cień między dwoma budynkami. – Rzuciłeś się i… napadłeś mnie! – parsknęła ze złością, kiedy podszedł bliżej. Intuicja podpowiadała jej, że powinna uważać na słowa i nie posuwać się za daleko, ale zignorowała te ostrzeżenia. – Napadłem? Na pewno nie – zaprzeczył stanowczo. – Pocałowałem cię, ale twoja reakcja bynajmniej… – To przypadek… po prostu myślałam wtedy o kimś innym – broniła się zapamiętale. – Coś takiego już nigdy się nie przydarzy.

– Nie? – zniżył głos. – Nie – odrzekła, zdając sobie sprawę, że jej głos zabrzmiał dziwnie nieprzekonująco. Popatrzyła ponad ramieniem Luke'a, gorączkowo szukając wyjścia z niezręcznej sytuacji, którą sama w niezamierzony sposób sprowokowała. – Muszę już iść – powiedziała. – Ostatni autobus do Haslewich odchodzi o dziesiątej i… – Ostatni autobus? W półmroku dostrzegła, że zmarszczył brwi. – Olivia nie zaproponowała ci samochodu? – Owszem – potwierdziła rzeczowo. – Dała mi samochód do dyspozycji, ale wybrałam się tu prywatnie, a Olivia też go dzisiaj potrzebowała, więc uznałam, że nie powinnam nadużywać uprzejmości. – Postąpiłaś bardzo nierozsądnie – podsumował. – Dziś mamy takie czasy, że podróżowanie autobusem po nocy jest niepotrzebnym ryzykiem, na które żadna kobieta nie powinna się narażać. No, chyba że nie ma absolutnie innego wyjścia. Odwiozę cię do domu. Nawet nie chciał słuchać jej zapewnień, że doskonale da sobie radę. Beznamiętnym tonem stwierdził, że ze swojej praktyki zna zbyt wiele tragicznie zakończonych wypadków, których ofiarami były młode kobiety samotnie wracające do domu. – Przy moim wzroście nic mi nie grozi – oponowała Bobbie. – Nie jestem też taka słaba. – Jesteś kobietą – odparł spokojnie. – A wzrost nie ma nic do rzeczy. Coś mi się wydaje, że przywiązujesz do tego nadmierną wagę. Chociaż dla dziewczyny taki wzrost musi być… – Czym? – zaatakowała z furią. – Czymś, co zniechęca mężczyzn? Możliwe, że ciebie, ale zapewniam cię, że… Byli już na placyku. Zaaferowana dyskusją, nawet nie spostrzegła, kiedy się tu znaleźli. Luke trzymał ją za ramię. – Tam parkuję – powiedział, nie puszczając jej, i dodał tym samym, lekkim tonem: – Nie wiem, o czym chciałaś mnie zapewnić, ale ja mogę ci zaręczyć jedno: wprawdzie nie przepadam za zakompleksionymi dziewczynami, ale nie wyobrażam sobie osobistych kontaktów z kimś o głowę ode mnie niższym. Wolę dziewczyny odpowiednie do mojego wzrostu. Poczuła, że policzki jej płoną. Nieprawdopodobne, ale jego słowa działały na nią tak samo mocno jak jego bliskość. – Joss mówił, że preferujesz małe blondynki – powiedziała bez przekonania. – Popełnił ten sam błąd, który robi większość ludzi – spokojnie odrzekł Luke. – To małe blondynki lgną do mnie, nie odwrotnie. Byli już przy samochodzie. Na widok dużego, wygodnego bmw,

umożliwiającego rozprostowanie nóg, Bobbie odetchnęła z ulgą. W małym samochodziku Olivii miała kolana pod brodą, a plecy zaczynały boleć już po paru minutach. Luke wyłączył alarm, pochylił się, by otworzyć jej drzwi. – Jestem prawnikiem i byłoby nielogiczne, gdybym godził się przestawać z kimś, o kim z góry wiem, że mnie nie usatysfakcjonuje – powiedział, zniżając głos. Spojrzała na niego z niedowierzaniem; Luke objął ją w talii i przyciągnął do siebie. Zaczerpnęła powietrza i już chciała zaprotestować, kiedy naraz dotarło do niej znaczenie jego słów. Rzeczywiście przy podobnym wzroście pasowali do siebie jak ulał. – Widzisz? – szepnął i przygarnął ją mocniej. – Gdybym cię teraz zaczął całować, to nie tylko nasze usta byłyby na tym samym poziomie… Zadrżała mimowolnie. Z gniewu, czy może…? Chociaż nie, to przecież niemożliwe, by… Już sama nie wiedziała. – Jeśli to ma być żart… – zaczęła ostrzegawczo, próbując uwolnić się z jego uścisku. – To nie jest żart – odparł. – Na pewno nie żart – powtórzył łagodniej i pochylił ku niej twarz. Poczuła na plecach jego dłonie. Przytulał ją do siebie, coraz mocniej… Wstrzymała dech, z trudem radząc sobie z ogarniającą ją słabością, przejmującą świadomością narastającej w niej ekscytacji i łamiącego wszelkie opory pragnienia. A przecież zdawała sobie sprawę, że to jedynie mgnienie, iluzja, ulotna chwila, że potem będzie żałować, że… Ale to dzikie pragnienie było silniejsze od niej, wbrew głosowi rozsądku popychało ją w wabiącą, niebezpieczną otchłań, i choć próbowała, to już nie mogła dłużej walczyć… Gdyby zastanowić się nad tym, co czuje, nad tymi niepotrzebnymi, nieoczekiwanie rozbudzonymi emocjami, z pewnością znajdzie się jakieś racjonalne wytłumaczenie i wtedy łatwiej będzie je zrozumieć i odrzucić, ale teraz nie było na to czasu, wszystko działo się za szybko. Tylko skąd to nagłe i porażające przeczucie, niezbita i cudowna pewność, że tak właśnie powinno być, że to właśnie ten człowiek i to miejsce, i że od tej pory już nic nie będzie takie, jak było…? Do tej pory wierzyła, że któregoś dnia pozna kogoś i pokocha go na zawsze, a jej uczucie zostanie odwzajemnione; że wyjdzie za mąż i będą szczęśliwą rodziną. Nigdy nawet przez myśl jej nie przeszło, że miłość może wyglądać inaczej, tak jak teraz – nagłe olśnienie, między jednym a drugim uderzeniem serca, że to właśnie ten i że już nigdy nie przestanie go kochać… – Luke… – wyszeptała bez tchu, a on zamknął jej usta pocałunkiem. Ujął jej twarz w obie dłonie i delikatnie muskał kciukami jej policzki.

Bez zastanowienia, instynktownie poddała się jego pieszczocie, jak drzewo poddające się powiewom wiatru, żarliwie, bez zastrzeżeń, całkowicie. Wirowało jej w głowie, w uszach szumiała wzburzona krew. Bezwiednie przytuliła się do niego mocniej, był tak blisko… – Luke… – Naraz przeraziła się, że chce ją zostawić, cofnąć się. Otworzyła oczy i popatrzyła na niego nieprzytomnie. Miała rozszerzone źrenice, przyśpieszony oddech. Raptownie ujęła jego dłoń obejmującą jej szyję, chcąc poprowadzić ją niżej, w wycięcie dekoltu, i w tej samej chwili z przerażeniem uświadomiła sobie, co robi. Opamiętała się natychmiast, zesztywniała. – Nie! – wykrzyknęła, przytomniejąc. – Nie – mruknął Luke i cofnął się o krok. Wydało się jej to niemożliwe, ale sprawiał wrażenie tak samo poruszonego jak ona. Czyżby również doznał olśnienia i rozpaczliwie bronił się przed tym, co czuje? Nie, musi się mylić, to w żaden sposób nie może być prawda. Z trudem dochodziła do siebie. Jak mogła się tak zapomnieć, w dodatku z nim! Popatrzyła na niego. Miał zaciśnięte usta, chłodne spojrzenie. A więc jednak się myliła. – Nie powinieneś tego robić – odezwała się drżącym głosem. – Dlaczego? – skrzywił się drwiąco. – Bo Samowi to by się nie podobało? Przez chwilę spoglądała na niego w milczeniu. – Sam to dziewczyna – powiedziała wreszcie, odwracając się, by odejść. – To moja siostra, w dodatku bliźniaczka – dodała. – Dokąd się wybierasz? – Stanął jej na drodze. – Chcę zdążyć na autobus – odparła krótko. – Już powiedziałem, że cię odwiozę. Przez chwilę korciła ją pokusa, by pchnąć go i ruszyć swoją drogą, ale wystarczył rzut oka na jego zdecydowaną minę, by porzucić te mrzonki. Za duże ryzyko. Dziwne uczucie, gdy naraz człowiek zdaje sobie sprawę z własnej bezbronności, przemknęło jej przez myśl, ale tak właśnie się teraz czuła. Jak bezradna dziewczynka. Coś takiego właściwie nigdy się jej nie przydarzyło. Ile razy przyszło jej wysłuchiwać niewybrednych żartów mniej czy bardziej znajomych mężczyzn, zaśmiewających się, że bezpieczniej nie mieć jej przeciwko sobie. Zupełnie jakby jej wzrost deprecjonował ją w porównaniu z innymi, nie tak wybujałymi dziewczętami. Natomiast Luke zupełnie nie sprawiał wrażenia, że w jakiejkolwiek sytuacji mógłby się jej obawiać. W milczeniu wróciła do samochodu. – A więc Sam to twoja bliźniaczka – powiedział, kiedy oboje zajęli miejsca. – Poza nią masz jakąś rodzinę? – Dlaczego to cię tak nagle zainteresowało? – zapytała. – Może dlatego, że zastanawia mnie twoja ciekawość w stosunku do mojej

rodziny – odparł spokojnie. Zagryzła usta. Sama wpadła w pułapkę. – Mam brata. Poza tym rodziców i dziadka ze strony mamy. Rodzice są jedynakami, ale mamy liczną dalszą rodzinę. – Bliźnięta zwykle są bardzo ze sobą związane – zauważył Luke. – Ty z siostrą też? – Tak – ucięła. – Pewnie ci jej brakuje? – Tak. – Nie mogła przyjechać z tobą? – Nie mogła – odparła krótko, mając nadzieję, że zniechęci go do dalszych pytań, ale Luke nie dawał się łatwo zbyć. – Dlaczego? – dociekał. – Ma teraz inne rzeczy na głowie – odrzekła i zapatrzyła się w okno, nie chcąc ciągnąć tej rozmowy. – Ma inne sprawy? Ale jakie? Jest może mężatką? – Nie, nie jest. Skoro tak bardzo nalegasz… jest zajęta, bo właśnie robi dyplom i dlatego… – urwała. – I dlatego co? – naciskał. – Dlatego musiałam przyjechać sama – odpowiedziała lekko drżącym głosem, świadoma, jak niewiele brakowało, by się wygadała. – Musiałaś… – powtórzył za nią Luke. – Przecież mogłaś przełożyć wyjazd albo poczekać do wakacji. – Mogłam – potwierdziła Bobbie. – Ale chciałam przyjechać do Europy. – Bez siostry? Mimo że, jak sama przyznałaś, jesteś tak bardzo z nią zżyta? Powiedz, co ty właściwie robisz w Haslewich? I czemu tak bardzo interesujesz się moją rodziną? Nabrała powietrza. – O co ci chodzi? Jestem w Haslewich, bo pracuję u Olivii. A co do mojego zainteresowania Crightonami… – Umilkła. – Tak? – Popatrzył na nią z zachętą. – Po prostu mnie interesują – powiedziała z lekkim wzruszeniem ramion. – To chyba żadne przestępstwo? Na szczęście już dojeżdżali do Haslewich. Jeszcze parę minut i się od niego uwolni. – Zależy – odrzekł, podjeżdżając pod dom – co tobą naprawdę kieruje. Dobrze wiem, że kłamiesz – powiedział, zatrzymując auto. Popatrzył na nią. – Tylko na razie nie wiem, dlaczego to robisz i co ukrywasz… o co naprawdę ci chodzi. Ale zaręczam ci, że dojdę do tego… Bobbie wysiadła i zatrzasnęła drzwi.

– Czy to samochód Luke'a? – zapytała Olivia, wpuszczając ją do środka. – Tak. Spotkaliśmy się przypadkiem w mieście i odwiózł mnie do domu – wyjaśniła Bobbie. – Dlaczego nie wszedł z tobą? – Popatrzyła na nią i dodała miękko: – Och, Bobbie, czyście przypadkiem się nie pokłócili? Nieoczekiwanie poczuła łzy w oczach. Co się z nią dzieje? Taka duża i płacze. – Bobbie, nie przejmuj się. – Olivia uścisnęła ją serdecznie. – Zobaczysz, że to nie potrwa długo i wszystko się dobrze ułoży. – Nie chcę – powiedziała, tłumiąc szloch. – Nienawidzę go! – Och, Bobbie! – współczująco westchnęła Olivia. – To aż tak źle? – Masz rację, pielenie to świetny sposób – tuż za nią rozległ się znajomy głos. Zaskoczona Bobbie odwróciła się znad grządki z ziołami. Z zaróżowioną twarzą i potarganymi włosami patrzyła na nadchodzącą Ruth. Amelia słodko spała w stojącym obok wózeczku. – Sama często się kiedyś do tego uciekałam, jak ojciec czy brat za bardzo mi dopiekli – wyznała Ruth. – I nieraz zdarzyło mi się zamruczeć pod nosem coś niezbyt pochlebnego pod ich adresem, co w tamtych czasach było czymś absolutnie nie do przyjęcia. Widząc minę Bobbie, dodała miękko: – Wówczas uważano, że rodzice, a już zwłaszcza ojciec, decydują za ciebie. I broń Boże spróbować się przeciwstawić. Słowo ojca było ostateczne. Moja mama była tradycjonalistką całkowicie podporządkowaną mężowi, a ojciec zagorzałym autokratą o ustalonych i niepodważalnych sądach. Spochmurniała lekko. – Teraz, z perspektywy czasu, widzę, jak bardzo zubożone było nasze życie. Zewsząd ograniczenia. Jedynie w czasie wojny zakosztowaliśmy odrobiny swobody, ale potem wszystko znów wróciło do normy. Ale nawet i wtedy mieliśmy świadomość istniejących ograniczeń i oczekiwań w stosunku do nas… Znam Luke'a i dobrze wiem, że czasami potrafi zbyt poważnie podchodzić do życia, nawet narzucać własne zdanie. Podobnie jak na nas wszystkich odbiło się na nim to nieustające dążenie Crightonów, by wszem wobec udowodnić wyjątkowość rodziny. To ciągnie się od pokoleń, przechodzi z ojca na syna. Od kolebki słuchamy opowieści o dokonaniach i cnotach naszych przodków i rośniemy w przekonaniu, że my również musimy się zasłużyć, by być godnymi noszenia tego nazwiska… Na szczęście świat idzie naprzód, czasy się zmieniają. Dzieci Jona, choć zamierzają w przyszłości zostać prawnikami, są już całkiem inne: nie brak im wiary w siebie, mają silne poczucie niezależności. To powinno ułatwić im start w dorosłość, bez oglądania się na dopełnienie zobowiązań względem przodków

i spełnienie oczekiwań rodziny. Poza Maxem, który niestety wydaje się ulepiony z innej gliny… Może małżeństwo z Madeleine jeszcze go odmieni? Mam taką nadzieję, bo inaczej przyszłość tej dziewczyny zapowiada się niezbyt różowo. – Dlaczego mi to wszystko opowiadasz? – niepewnie zapytała Bobbie. – Dlaczego? – Pochyliła lekko głowę i przez chwilę przyglądała się jej uważnie. – Może dlatego, że cię polubiłam i przykro mi, kiedy widzę cię nieszczęśliwą. Luke może nie jest aniołem, ale ma wiele zalet. Trudno powiedzieć, dlaczego czasem ktoś staje się nam nieoczekiwanie bardzo bliski. A nie jest łatwo pogodzić się z faktem, że podlegamy zupełnie irracjonalnym, niemającym rozsądnych przesłanek uczuciom. Nie wiem, dlaczego tak od razu cię polubiłam, Bobbie. Jedyne, co mi przychodzi do głowy, to porównanie Jossa i Amelii z pozostałymi dziećmi w rodzinie. Wszystkie tak samo kocham, ale ta dwójka zawojowała mnie bez reszty. A przy okazji: jak się miewa twoja mama? Mimowolnie mocniej zacisnęła palce na wyrywanym zielsku. Dobrze, że Ruth nie mogła widzieć jej twarzy. – Mama… nadal nie jest z nią dobrze – wydusiła przez zaciśnięte gardło. – Lekarz proponuje, by poddała się dokładnym badaniom – dodała z ociąganiem. – Mamie wcale nie są potrzebne analizy – żarliwie przekonywała ją Samantha, która przekazała jej te najświeższe wieści. – Jej najbardziej potrzebne jest… – Wiem, Sam – przerwała jej wtedy. – Ale to nie jest w naszej mocy. Niestety, nikt nie może jej tego dać. – Więc miejmy przynajmniej satysfakcję, że nie uszło im to na sucho, że ponieśli karę. – Ale krzywda pozostaje krzywdą – odparła Bobbie, choć z góry wiedziała, że siostra odrzuca taki punkt widzenia. Sam nigdy by się nie wplątała w tak fatalną sytuację, w jakiej ja się znalazłam, stwierdziła w duchu Bobbie. I spodziewa się po mnie, że w niedzielę usłyszą ode mnie słowa prawdy, że wreszcie padną tyle razy przećwiczone oskarżenia, że tajemnica wyjdzie na jaw i grzesznik zostanie publicznie potępiony. – Amelia się przebudziła. – Poderwała się do dziecka. – Muszę ją szybko przewinąć, bo zaraz będzie jeść. Nie tylko Ruth ją dzisiaj odwiedziła. Po południu pojawił się Joss. Z zadowoloną miną uściskał Amelię i zaczął opowiadać o rodzinie wydr, które bawiły się nad rzeką, kiedy przejeżdżał na rowerze. – Mama mówiła, że w niedzielę będziesz u Grampsa – powiedział mimochodem. – Uhm – potwierdziła ostrożnie. – Wiesz, tylko nie przejmuj się, jak zacznie coś mówić na Amerykanów – gorąco poprosił. – On wcale tak nie myśli… Nie jest taki… Mama mówi, że

czasem zrzędzi, bo bardzo boli go noga. Stłumiła uśmiech. Rozbrajał ją. Joss został dobrą godzinkę, popijając domową lemoniadę i zajadając się upieczonymi przez nią ciasteczkami. Zrobiła je specjalnie dla Caspara, który żartował, że nareszcie znalazł kogoś, kto potrafi mu zrobić prawdziwe amerykańskie ciastka. – Wiesz co, Bobbie? – powiedział Joss, zbierając się do wyjścia. – Jesteś bardzo podobna do Meg, córki Saula. Tylko że ona ma rude włosy i ma dopiero cztery lata. Ciocia Ruth też tak powiedziała – dokończył. Dobrze, że jesteśmy tu sami, pomyślała z ulgą. Zresztą, chłopiec zbyt był zaabsorbowany ciasteczkami, by spostrzec wrażenie, jakie wywarły na niej jego słowa. Pamiętała Saula z przyjęcia. Wysoki, przystojny brunet. Bardzo seksowny. Caspar wspomniał, że kiedyś kochał się w Olivii. Miał ze trzydzieści parę lat, z dziesięć mniej niż jej mama. Jest podobna do jego córki. Gdyby Joss jeszcze wiedział, że ona też była ruda… – To do niedzieli! – zawołał na pożegnanie Joss, zbierając się do odjazdu. Owszem, do niedzieli. Tylko bardzo wątpliwe, że wtedy będzie na nią tak samo patrzeć. W domu, kiedy robiły plany, wszystko wydawało się znacznie prostsze. Dziecinnie łatwe. Za najtrudniejszą rzecz uważały dotarcie do Crightonów. – To trzeba zrobić przy wszystkich – upierała się Sam, gdy Bobbie proponowała rozmowę w cztery oczy. – Mogłabym jej powiedzieć, jak mama się czuje, jak bardzo przeżywa, że została odrzucona. I jak to wpłynęło na jej życie – upierała się Bobbie. – Nie, to nic nie da! – replikowała Samantha. – Chcesz odwołać się do ich uczuć, a przecież dobrze wiesz, że ich nie mają, że nie są do nich zdolni. Nie, według mnie jedynie publiczna konfrontacja może coś zdziałać. Tylko że nigdy nie przypuszczała, że może polubić Crightonów. Przynajmniej niektórych z nich, poprawiła się z niesmakiem, pośpiesznie odpychając od siebie obraz Luke'a. Osoby, które jeszcze niedawno były dla niej tylko nazwiskami, naraz stały się ludźmi z krwi i kości. Była w rozterce. No i co teraz powinna zrobić, jak się zachować? Jak inni radzą sobie w takiej sytuacji, czy zdobywają się na wydawanie wyroków i wystawianie ocen? Nigdy nie próbowała swych sił w takiej roli i ciążyła jej świadomość tego, co miała zrobić, ale przecież… – Pomyśl o mamie… ile ona przecierpiała, jak strasznie i niesprawiedliwie została skrzywdzona – naciskała Samantha, przywołując obraz sprzed lat, kiedy mama opowiedziała im, co się kiedyś wydarzyło. Smutek, żal i bezradność, jakie wtedy malowały się na jej twarzy, do tej pory

miała w pamięci. To było jak niezaleczona rana. – Niestety, nikt nie może odwrócić przeszłości – próbował uspokoić ją ojciec, kiedy złorzeczyła Crightonom i nie posiadała się ze złości i bezsilnego gniewu. – Jak mogli jej to zrobić! – krzyczała. – Przez nich mało brakowało, a wcale byście się nie pobrali. – Wiem – łagodził ojciec. – Na szczęście był jeszcze mój tata. Użył swego czaru południowca i zmiękczył rodzinę. – Zachichotał. – Prawdę mówiąc, to był pierwszy raz, kiedy widziałem moją cioteczną babcię flirtującą z dziadkiem. – Ciocia Emma? – Bobbie szeroko otworzyła oczy. – Uhm. I wtedy wyszło na jaw, że są skoligaceni przez daleką rodzinę matki… – Ale nadal nie bardzo chcieli, byś ożenił się z mamą? Mimo iż dziadek jest bardzo bogaty, a mama jedynaczką? – Nie chcieli – przyznał. – Ale coś ci powiem. Jeśli kogoś bardzo kochasz, to nie ma takich przeszkód, które mogłyby cię powstrzymać, by być razem. Chciałem akceptacji rodziny, bo wiedziałem, jak bardzo zależy na tym twojej mamie. Gdyby chodziło tylko o mnie, bez żalu odwróciłbym się do nich plecami. – Nawet do rodziców? – zapytała cicho. – Nawet do nich – przyznał. – Nie zrozum mnie źle. Bardzo ich kocham i szanuję. Ale twoją mamę kocham jeszcze bardziej. Widzisz, jeśli znajdziesz kogoś, kto jest twoim przeznaczeniem, to ta miłość jest zupełnie inna niż uczucia, nawet najgłębsze, jakimi darzysz wszystkich innych bliskich ci ludzi… Poczekaj, a sama się przekonasz. – Nie chciałabym zakochać się w kimś, kto wam się nie spodoba – zaprotestowała. Prorocze słowa. Oczami wyobraźni już widziała, jak rodzice, zwłaszcza mama, przyjmują jej oświadczenie, że zakochała się w Crightonie… Zakochała się w Crightonie? Zesztywniała. Nerwowo zaczęła przemierzać pokój. Wcale się nie zakochała w Luke'u… Przecież nie jest aż tak beznadziejnie głupia. Potrafi dbać o siebie i swój spokój ducha, ma swoją dumę i jest zbyt ostrożna, by narażać się na upokorzenie i niepotrzebne cierpienia. On przecież nigdy nie odwzajemni jej uczuć, a nawet gdyby tak się stało, to i tak nie jest kimś, z kim chciałaby dzielić życie. A mimo to, zamiast z utęsknieniem wyglądać niedzieli, dnia, który przyniesie ostateczne rozstrzygnięcie i jej misja wreszcie się zakończy, kiedy spokojnie wróci do domu i szybko zapomni o Luke'u, nieoczekiwanie uświadomiła sobie, że coraz bardziej się boi. Ale przecież nic nie może zrobić. Niedziela, której tak się lęka, nadejdzie. I nic na to nie poradzi!

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Queensmead wyglądało dokładnie tak, jak sobie wyobrażała: masywne, siedemnastowieczne domostwo usytuowane na rozległym terenie, o kamiennej fasadzie wyzierającej spod bujnych pędów pokrywającej ją glicynii. Pod dom prowadził szeroki podjazd. Wprawdzie Bobbie występowała w roli tymczasowej niani Amelii, ale ledwie przestąpiła próg, Olivia odebrała jej dziecko, upierając się, że osobiście chce pochwalić się córeczką przed rodziną. Przestronny salon był pełen ludzi. Jon i Jenny, którzy przybyli z dziećmi i bratem Olivii, od razu się nimi zajęli. Kate i Louise zaczęły dziękować Bobbie za wyszukane w sklepie z antykami broszki, które ofiarowała im na urodziny. – Chodźmy, poznam cię z Grampsem – powiedziała Olivia, przekazując Amelię rozpływającej się nad maleństwem Jenny. – Obawiam się, że Ben nie jest dziś w najlepszym humorze – ostrzegła Jenny. – Wiesz, Olivio, mam wrażenie, że Max coraz bardziej przypomina mu twojego ojca – dodała ciszej. – I chyba ma pretensje do Jona, że za słabo poszukuje Davida, że mógłby zrobić coś więcej. – Nikt go nie znajdzie, jeśli on tego nie chce – cierpko odrzekła Olivia. – Szkoda, że Gramps nie może tego zrozumieć, ale on zawsze miał dla Davida miękkie serce i patrzył na niego przez palce. Czasami najchętniej powiedziałabym mu to prosto w oczy – dokończyła ostro. – Wątpię, czy to coś by zmieniło. Nadal w niego wierzy i bez tej wiary nie mógłby się obejść – w zamyśleniu powiedziała Jenny. – Przepraszam cię, Bobbie – zreflektowała się. – Jesteśmy okropne, że tak zajęłyśmy się rodzinnymi sprawami, a przecież to ciebie nie interesuje. – Bobbie prawie należy do rodziny – sprostowała Olivia i uśmiechnęła się lekko. – A wkrótce może do niej wejdzie. Bobbie zalała się rumieńcem. Próbowała zaoponować, na szczęście Jenny, widząc jej zakłopotanie, zostawiła ją w spokoju. – Luke i Bobbie mają się ku sobie – zdradziecko wyjaśniła Olivia, przekornie zbywając protesty Bobbie. – Już za późno – droczyła się. – Oboje za bardzo się odkryliście, by teraz się wymigiwać. – Witam! Miałem nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Z ulgą odwróciła się w stronę Maxa, zadowolona, że swoim nadejściem wybawił ją z niezręcznej sytuacji. Olivia najwyraźniej nie podzielała jej zdania, bo niemal natychmiast zaczęła się wycofywać. – Właśnie miałam przedstawić Bobbie Grampsowi, więc wybacz Max, ale…

– Jeszcze nie poznałaś mojego dziadka? – Max celowo ignorował Olivię. Odwrócił się do niej tyłem, odgradzając ją od Bobbie. Rozjaśnił się w zabójczym uśmiechu i popatrzył na nią przeciągle, z uznaniem mierząc ją od stóp do głów. To taksujące spojrzenie jeszcze bardziej ją od niego odstręczało, ale zachowała kamienną twarz. Max ujął jej rękę, przełożył ją sobie przez ramię. – Chodź, ale uprzedzam cię z góry, że Gramps… – …nie lubi Amerykanów – chłodno dokończyła za niego. – Słyszałam już o tym. – Ja nie podzielam tej awersji – zapewnił ją miękko, posyłając jej kolejne aprobujące spojrzenie. – Wręcz jestem od tego jak najdalej. – Ale twoja żona chyba jest Brytyjką – zaznaczyła z obłudną słodyczą, kładąc szczególny nacisk na słowa „twoja żona”. – Brytyjką w każdym calu – odrzekł gładko, przyglądając się jej z rozbawieniem. Bynajmniej nie przejął się jej aluzjami. – Moja żona jest również drobną i raczej pulchną brunetką, a do mnie najbardziej przemawiają długonogie blondynki, zwłaszcza takie ładne jak ty. Wprost nie wierzyła własnym uszom. Jak mógł! – Niestety, źle się składa, bo do mnie zupełnie nie przemawiają żonaci mężczyźni, a już szczególnie ci nielojalni w stosunku do swoich żon – powiedziała lodowatym tonem. – Przepraszam. – Uwolniła rękę i ruszyła w przeciwną stronę, ale Max nadal szedł za nią. Nie uszła daleko, bo ku jej konsternacji, Luke zagrodził jej drogę. Kiedy on tu przyjechał? I dlaczego tak na nią patrzy? – Luke… – zaczęła zmieszana, czując się jak dziecko przyłapane na łasuchowaniu ciasteczek. – O, Luke! – spokojnie powitał go Max. – Właśnie zamierzałem poznać Bobbie z dziadkiem. – Tak? W takim razie wybrałeś raczej dość okrężną drogę – chłodno odparł Luke. Max z niewinną miną rozejrzał się po pustym pokoju, do którego wprowadził dziewczynę. – Dziadek jest w bibliotece z twoją żoną. – Naprawdę? Więc dlatego nie mogliśmy go znaleźć – pogodnie oświadczył Max i wymówiwszy się rozmową z ojcem, odszedł, zostawiając Bobbie na pastwę Luke'a. – Mogłem się domyślić – z ponurą miną mruknął Luke. – Chciałbym cię przed czymś przestrzec. Jeśli masz nadzieję na coś więcej niż przelotną przygodę zakończoną w łóżku i wątpliwą przyjemność dowartościowania Maxa, to lepiej od razu wybij to sobie z głowy. Inaczej bardzo się rozczarujesz. – Czyli między wami w zasadzie nie ma dużej różnicy? – zapytała prowokacyjnie, próbując ukryć wrażenie, jakie wywierała na niej jego obecność. Wiedziała, że przeciągnęła strunę. Luke zbliżył się z morderczym

uśmiechem i ujął ją za nadgarstki, ale nie zdążył niczego powiedzieć, bo w tej samej chwili Olivia wsunęła głowę przez drzwi. – Chyba się nie kłócicie? Mieliście czas, żeby się pogodzić. Powinniście się całować, a nie walczyć ze sobą… – Cofnęła się, nim któreś z nich zdążyło otworzyć usta. – O co, do diabła, jej chodzi? – pierwszy otrząsnął się Luke i popatrzył na Bobbie pytająco. – Olivia myśli, że ty i ja… że my… że coś nas łączy – drżącym głosem odrzekła Bobbie. – Co takiego? – To nie moja wina. Nie ja wciągnęłam cię do mojego pokoju i nie ja zostawiałam w recepcji miłosne liściki, które każdy mógł przeczytać – wycedziła przez zęby. – Chciałeś przekonać Fenellę, że między nami coś jest. Szkoda tylko, że nie przewidziałeś, że inni też w to uwierzą. – Rozumiem. A tobie to nawet na rękę, więc nie pofatygowałaś się wyprowadzić Olivii z błędu. Wzdrygnęła się, słysząc nieukrywaną pogardę, z jaką wypowiedział te słowa, ale duma nie pozwalała jej pokazać, jak ją to zraniło. – A niby dlaczego miałabym to robić? Nawarzyłeś piwa, to je wypij! – zareplikowała z żarem. – No tak, niby dlaczego? – powtórzył cierpko. – Tym bardziej, że to ci bardzo pasuje. Mamy ze sobą romans. To idealna przykrywka dla twoich tajemniczych celów. Był niebezpiecznie blisko odkrycia prawdy. Ogarnęła ją panika, wręcz przerażenie. – Zaręczam ci, że w żadnym wypadku, choćby nie wiem co, to nigdy i za nic bym tego nie chciała… ani ciebie! – wykrzyknęła ze złością. – Nie? – zapytał z powagą. – Nieco inaczej pamiętam pewne rzeczy. Zupełnie inaczej. Nie chciałbym zarzucać ci kłamstwa – zamilkł, by podkreślić efekt – ale zdarzyło ci się przynajmniej dwa razy, że byłaś jak najdalsza od okazania mi niechęci, a wprost przeciwnie. Spiorunowała go wzrokiem. – Jeśli chodzi ci o to, jak mnie zmusiłeś… jak pocałowałeś mnie wbrew mojej woli… – Urwała, zaczerwieniła się pod jego spojrzeniem. – Już ci przecież mówiłam, że… że myślałam wtedy o kimś innym. Ruszyła do uchylonych drzwi, by znaleźć się od niego jak najdalej, na bezpiecznym gruncie, ale nie mogła się powstrzymać, by nie rzucić na odchodne: – W normalnych warunkach nigdy by do tego nie doszło, zresztą i tak nic się nie stało… – Ze złością pokręciła głową. Po co w ogóle z nim dyskutuje? Powinna szybko odwrócić się na pięcie

i wyjść. Niestety, opamiętanie przyszło odrobinę za późno, uświadomiła sobie z niepokojem, widząc skupione na niej spojrzenie Luke'a. Pośpiesznie zmierzyła odległość dzielącą ją od drzwi, ale ledwie zrobiła kolejny krok, próbując go minąć, jednym zdecydowanym ruchem pochwycił ją w ramiona. Kopnął drzwi, w pokoju zapanował półmrok. – Taka jesteś pewna? – zapytał drwiąco. – Oczywiście – skłamała przez zaciśnięte zęby. – A nawet gdybym nie była, to wiedz, że nigdy mnie nie brała przemoc fizyczna – dodała zjadliwie. Widziała wzbierającą w nim złość. Zesztywniała. W końcu prawie nic o nim nie wie. A jeśli on…? – Mnie też nie – powiedział szorstko, z jawnym niesmakiem. Wiedziała, że mówił prawdę. – Ale nie znoszę kłamstwa – ciągnął. – Więc nie mów, że mój pocałunek nie wzbudził w tobie żadnej reakcji. – Ale to nie miało nic wspólnego z tobą! – zarzekała się. – To była reakcja na pocałunek jako taki. Wyobrażałam sobie, że… że jesteś kimś innym – skłamała powtórnie. – Tak mówisz? Może więc to sprawdzimy – powiedział podejrzanie miękkim tonem, ale Bobbie doskonale zdawała sobie sprawę, jak bardzo jest wściekły. Ogarnął ją lęk. Rozpaczliwie próbowała uwolnić się z jego uścisku, sparaliżowana strachem nie przed jego pocałunkiem, co nieoczekiwanie sobie teraz uświadomiła, ale przed własną reakcją, przed tym, co sama, wbrew własnej woli i zdrowemu rozsądkowi, może uczynić. Daremnie z nim walczyła; trzymał jej nadgarstki w stalowym uścisku. Poczekał, aż osłabnie i zaczerpnie powietrza; wtedy puścił jej dłonie i objął ją mocno. Tak mocno, że całą sobą czuła jego ciało. – Bobbie, popatrz na mnie – usłyszała jego cichy głos i nie zastanawiając się wiele, usłuchała go. Ogarnęła ją złość na siebie. – Dobrze. – W jego głosie zabrzmiała leciutka drwina. – Teraz wiemy, że tym razem nie powinnaś mieć wątpliwości, prawda? – Nie czekając na odpowiedź, zrobił to, czego się obawiała i czemu chciała przeciwstawić się za wszelką cenę. Pochylił głowę i zaczął ją całować. Nie był to łagodny, czuły pocałunek. Całował ją brutalnie, z furią, wkładając w to, co robi, całą złość i swą męską dumę, uświadamiając jej, kto tu jest panem i zdobywcą. Ale wystarczyło pierwsze dotknięcie, by poraziła ją niezbita pewność, że jest całkowicie i nieodwołalnie zgubiona. I choć nadal przepełniała ją złość i była wściekła na niego za to, co z nią robi, za to, że jest taki, jaki jest, choć odrzucała i jego, i wszystko, co się z nim wiązało, to jej ciało kierowało się czymś zupełnie innym, miało własne racje

i potrzeby, i żarliwie, bezlitośnie domagało się ich zaspokojenia. W ich obliczu kapitulował umysł, urażona kobieca duma przestawała się liczyć, istniały już tylko rozpalone zmysły i… przejmująca do głębi radość i satysfakcja, że oto ma aż taki wpływ na tego mężczyznę, że choć on z całego serca jej nie znosi, to jednak nie jest w stanie jej się oprzeć, że nie może przestać jej całować, że tak jak ona traci wolną wolę i daje się opanować nieoczekiwanie rozbudzonym zmysłom. Szaleństwo pociągało ich w otchłań, zatracali się w pocałunkach, przenosili się w inny wymiar… Nie wiedziała, jak to się stało, że zarzuciła mu ręce na szyję, z żarem oddawała pocałunki, wtulała w jego ciało. Odpłynęły w niebyt racje rozumu, nie istniał świat realny, a jedyną olśniewającą oczywistością był fakt, że są mężczyzną i kobietą, yin i yang, przyczyną i skutkiem, kierowani pierwotną siłą… Zadrżała, gdy przesunął dłonią po jej piersi. Nigdy, nawet w najśmielszych przypuszczeniach nie sądziła, że może doznać kiedyś aż tak przejmujących uczuć, że może kogoś pragnąć aż do bólu. To było ponad jej siły. Zacisnęła zęby. – Luke… – Odsunęła się lekko i popatrzyła mu prosto w oczy. Już nie miało znaczenia, czy z jej szeptu odgadnie spalający ją ogień… Miał błędne spojrzenie, rozszerzone źrenice. Zadrżał, słysząc zmysłowe brzmienie jej głosu, kiedy szeptem powtarzała jego imię. Jeszcze przez mgnienie próbował się opanować, ale rozbudzone pragnienie było silniejsze. Przypadł do jej piersi. Płacz dziecka, jaki rozległ się za drzwiami, przywołał ich do rzeczywistości. Odskoczyli od siebie raptownie. Teraz oboje patrzyli na siebie z wrogością. Rozpaczliwie próbowała pozbierać myśli, ogarnąć rozumem to, co się przed chwilą wydarzyło. Siła uczuć, jakich niespodziewanie doświadczyła, porażała, zbijała z nóg. Na samo wspomnienie zadrżała. W mroku nie widziała jego twarzy, zresztą wolała nie widzieć triumfu, jaki z pewnością malował się teraz w jego oczach. Wprawdzie czasy się zmieniły, ale nadal to, co uchodziło mężczyznom, dla kobiet było niedopuszczalne. I choć sama nigdy by nie potępiła kobiety, dającej się ponieść zmysłom, to w stosunku do siebie nie była tak tolerancyjna… Odepchnęła przelotną myśl, że może jest w tym coś więcej, może miłość? – Nienawidzę cię – wydusiła, pośpiesznie poprawiając bluzkę i niepewnie kierując się do drzwi. Byle stąd wyjść, byle dalej od niego… Wyszła na korytarz, wtapiając się w tłum. Zacisnęła pięści, próbując w ten sposób uporać się z emocjami. Przystanęła pod przeciwległą ścianą salonu i dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że dalej już nie ma drogi. – To chyba ty jesteś tą Amerykanką, o której tyle mi opowiadano? Odwróciła się. W fotelu tuż przy oknie siedział starszy pan. Nikt inny tylko Ben Crighton, pomyślała.

– Wyobrażam sobie. – Skinęła głową. – Ha! Pewnie nieźle ci na mnie nagadali, co? Ostrzegli cię przede mną! – zaśmiał się. – Podobno nie przepadasz za moimi rodakami – powiedziała ostrożnie. – Byli tu podczas ostatniej wojny. Dobrze narozrabiali. Niejednej zawrócili w głowie, kiedy nasi byli na froncie. Zmusiła się, by nie skomentować tej uwagi. – Słyszałem, że zajmujesz się Amelią – zagadnął Ben. – Przez jakiś czas – odrzekła. – Joss mówił, że spotkał cię na cmentarzu. Przyglądałaś się naszemu grobowcowi… Ciekawi cię nasza rodzina? – Owszem… – Widziałem, że wcześniej rozmawiałaś z Maxem. Czekała, kiedy kolejny raz usłyszy, że Max jest żonaty, ale ku jej zaskoczeniu, Ben nawet się o tym nie zająknął. – Jest wypisz-wymaluj jak mój syn, David… zawsze był taki jak on – powiedział Ben. – Jest bardziej podobny do niego niż do własnego ojca. Taki sam charakter… Milczała. Po tym, co słyszała od Olivii, David raczej nie budził jej sympatii. – Aktualnie jest za granicą… Nie wiedziała dlaczego, ale naraz ogarnęło ją głębokie współczucie dla tego starszego pana. Chociaż przecież wcale go nie znała, a na podstawie zasłyszanych opowieści wyrobiła sobie o nim nie najlepsze zdanie. Łudził się, że syn jest za granicą, a przecież wiedziała, że pewnego dnia po prostu zniknął i ślad po nim zaginął. Mogła to powiedzieć, ale ugryzła się w język. Cisza, jaka zaległa, zaczęła się przedłużać. – Bobbie! – Jenny pojawiła się jak prawdziwe wybawienie. – Telefon do ciebie. Dzwoni twoja siostra… – Łagodnie dotknęła ramienia dziewczyny. – Mówi, że musi z tobą koniecznie rozmawiać. Chodźmy do gabinetu, tam będziesz mieć spokój. – Poprowadziła ją korytarzem do niewielkiego, przytulnego pokoju z ogromnym biurkiem. Serce biło jej jak szalone. Pośpiesznie podniosła słuchawkę, Jenny wyszła. – Sam? – odezwała się niepewnie. – Bobbie, dzięki Bogu! Słuchaj, powiedziałaś im? – Nie… jeszcze nie. Sam, dlaczego tu dzwonisz? Czy coś z mamą? – Nie, nic się nie zmieniło. Bobbie, musisz to zrobić, musisz, rozumiesz? – To nie jest takie łatwe… – Bobbie, musisz. Właśnie dlatego dzwonię. Tata… – Co? – Nie panikuj. Daj mi skończyć, dobrze? Odkrył, że dzwoniłam do ciebie do

Chester. Pogłówkował i wszystkiego się domyślił. Dał mi popalić – mruknęła. – Och, Sam… – jęknęła Bobbie. Nogi się pod nią ugięły, musiała usiąść. – Co ci powiedział? – Znasz go. Najpierw była przemowa, że powinnyśmy im wybaczyć, a nawet współczuć, że są tacy. I że przeszłości nie da się odwrócić, że to ani niczego nie zmieni, ani nie pomoże mamie. A potem do akcji wkroczył dziadek i… – Dziadek? – Zabrakło jej tchu. – Jak on się dowiedział? – Wszedł, kiedy tata właśnie mi to wszystko klarował – wyjaśniła Samantha. – Nie miałam wyjścia. Powiedziałam, że już za późno, bo lada chwila im powiesz… Rozległ się dziwny dźwięk, jakby ktoś raptownie podniósł drugą słuchawkę. – Co to było? – nerwowo zapytała Bobbie. – Ktoś przyszedł? Może tata czy…? – Nie, nikogo nie ma – zapewniła ją siostra. – Bobbie, nie łam się. Musisz wszystko im wygarnąć. A szczególnie ona musi nam za to zapłacić. Bobbie zagryzła usta. Dobrze jej mówić, kiedy jest tak daleko. Nigdy nie była entuzjastką tego planu, ale dała się wmanewrować. A teraz, znając już reakcję dziadka i ojca, tym bardziej była sceptyczna. – Bobbie! – Spięty głos siostry przywołał ją do rzeczywistości. – Posłuchaj. Jeszcze raz ci przypomnę, jak wielką krzywdę oni wyrządzili. Ponad pięćdziesiąt lat temu Ruth Crighton oszukała naszego dziadka. Udawała, że go kocha, że wyjdzie za niego. Uwierzył jej. Wiadomość, że z nim zrywa, i to nie od niej, a od jej ojca, spadła na niego jak grom z jasnego nieba. I kiedy zadzwonił do niej, ta potwierdziła, że nie chce mieć z nim nic wspólnego! Bez słowa wyjaśnienia, bez podania powodu, bez choćby „przepraszam”. Ale przecież wiesz, że nie to było najgorsze. Ukryła przed nim, że nosi jego dziecko. Po prostu wyjechała na drugi koniec kraju, potajemnie urodziła dziecko, jego dziecko, a naszą mamę, i wróciła do domu… zostawiając naszą mamę na łasce losu, oddając ją do adopcji, jak… jak niepotrzebne kocię! – Sam, przestań, przecież ja to wszystko wiem… – Próbowała jej przerwać, czując, że dłużej nie może tego słuchać, ale siostra wiedziała, dlaczego jej to jeszcze raz mówi. Chciała podsycić na nowo gniew siostry, aby miała siły wygarnąć im prawdę. – I gdyby nie przypadek, że dziadek, odwiedzając w szpitalu kolegę, usłyszał pielęgniarki plotkujące o „tej biednej dziecinie Crightonów”, to nawet by nie wiedział, że ma córkę. Jak pomyślę, co wtedy by się stało z mamą, to krew się we mnie burzy! Przecież wiesz, ile wysiłku kosztowało dziadka, by przekonać dowództwo i władze brytyjskie, że mama jest jego dzieckiem i ma do niej prawo. I ile potem musieli znieść od jego rodziny, a potem od rodziny ojca. Wiesz, jak to wpłynęło na mamę, ta świadomość, że własna matka się jej wyrzekła, że nie

zostawiła jej choćby listu, paru słów, niczego… by przynajmniej mogła mieć poczucie, że ją kochała, że została zmuszona… Pamiętasz, co mama nam powiedziała? Że najgorsze było to, że Ruth nigdy nie spróbowała jej odszukać, że wymazała ją z pamięci. – Sam, to były trudne czasy – cicho powiedziała Bobbie. – Kończyła się wojna. Brytyjczycy wracali do domu. Może Ruth wstydziła się związku z Amerykaninem? Wcześniej była z kimś zaręczona i… zresztą mama zawsze mówi, że dziadek wynagrodził jej brak matki, że czuła się bardzo kochana. – Tak bardzo się wstydziła, że zapomniała o własnym dziecku? – cierpko mruknęła Samantha. – Szkoda, że nie przeszła choćby ułamka tego, co przeżyła nasza mama. Bobbie, powinnyśmy na to patrzeć w ten sposób. Musi ponieść karę, musi zapłacić… sama sobie na to zasłużyła. Przecież… Już chciała przekonywać Sam, żeby jednak zaniechać ich planu, gdy naraz drzwi otworzyły się na oścież. Rozszerzonymi oczami patrzyła na podchodzącego do niej Luke'a. Zamarła, nie mogła wydobyć z siebie głosu. Wyrwał jej słuchawkę i rzucił na widełki. Zabijał ją wzrokiem. – A więc uradziłyście, że Ruth wam zapłaci – wycedził przez zaciśnięte wargi. Z całej siły ujął ją za ramię. – Nic z tego. I lepiej zaraz stąd wyjdź! – Mam wyjść? – Głos jej się łamał. – Ale… – A więc miałem rację! – Potrząsnął głową. – Tylko że nawet ja nie podejrzewałem, do czego jesteś zdolna. – Skrzywił się. – Że chcesz zapłaty za spokój Ruth. Szantaż… dla mnie to najgorsze, najbardziej podłe zagranie. Chociaż właściwie nie powinienem się dziwić, nie pierwszy raz się z tym stykam. Tyle że do tej pory mogłem po prostu odmówić prowadzenia sprawy i na tym się kończyło. – Szantaż? – Popatrzyła na niego okrągłymi oczami. – Luke, to nie tak… mylisz się – zaczęła, ale nie chciał jej słuchać. Jęknęła, gdy wzmocnił uścisk i obrócił ją ku sobie. Patrzyli sobie prosto w oczy. – Nie, to ty się pomyliłaś – powiedział. – I na twoim miejscu, Bobbie, nie traciłbym czasu na przekonywanie mnie. Nie jestem aż taki głupi. Chodźmy… tędy… Pociągnął ją za sobą na korytarz, w przeciwną stronę niż ta, z której przyszła. Szli tak szybko, że niemal musiała biec. – Puść mnie! Co ty wyrabiasz? Dokąd mnie ciągniesz? – Daremnie się zapierała, coraz bardziej przerażona. – Mam cię puścić? Wybij to sobie z głowy! Od początku powinienem to zrobić. – Skrzywił się ponuro, przystając gwałtownie przed ukrytymi w ścianie drzwiami. Zaskoczona, wpadła na niego. Drzwi okazały się wyjściem do ogrodu. Bobbie odetchnęła z ulgą. Przez chwilę była niemal pewna, że chce ją uwięzić, zamknąć w jakiejś komórce. – Tędy. – Pociągnął ją wąską ścieżką. W dali, za żywopłotem, lśniły dachy

samochodów. Wszystko działo się tak szybko, że nawet nie zdążyła wykrztusić z siebie słowa, a już byli przy jego aucie. Przytrzymał ją, otwierając drzwi. – Wsiadaj! – rzucił ostro. – Co tu się dzieje? Czyżbyście chcieli się urwać? Odetchnęła z ulgą, rozpoznając głos Maxa, ale nim zdążyła wezwać go na pomoc, Luke pchnął ją na fotel i zatrzasnął drzwi. – Roberta nie czuje się najlepiej – usłyszała, jak zwraca się do Maxa. – Zajmę się nią. Mógłbyś powiedzieć Olivii, żeby się nie niepokoiła? I przeproś ode mnie dziadka. Okrążył samochód, by usiąść za kierownicą. Próbowała uciec, ale jej drzwi były zamknięte. Bez kluczyka w stacyjce nie da się ich otworzyć. Max już odszedł. Luke wsiadł do auta, ruszył ostro. – Nie masz prawa tak postępować! – wybuchnęła wreszcie. Wyjeżdżali na główną drogę. – Porwałeś mnie wbrew mojej woli, a to jest przestępstwo i… – Tak samo jak szantaż! – odpalił. – A co do porywania… przecież uchodzimy za parę, zapomniałaś? Był wściekły. Ostre szarpnięcie rzuciło ją na oparcie, z trudem chwytała oddech. Umilkła. Ciągle nie mogła dojść do siebie. Jak mógł ją tak ocenić, jak mógł zarzucić jej szantażowanie Ruth? – Nie rób tego, Luke – powiedziała ostrzegawczo, ale zmroził ją spojrzeniem. – A niby kto mi zabroni? Może twoja siostrzyczka? – Potrząsnął głową i zaśmiał się nieprzyjemnie. – Bardzo w to wątpię. Zresztą, nie mam wyboru. Po tym, co usłyszałem, wiem, że muszę bronić Ruth. Nie powiem, dobrana z was para, ty i ta twoja siostrzyczka! Małe szantażystki. – Po pierwsze, wcale nie jesteśmy małe, a po drugie, nie życzę sobie, byś w stosunku do mnie używał takich określeń, tym bardziej… – Och, przepraszam! – odrzekł szyderczo. – Mamy swoją klasę, co? – ironizował. Skrzywił się. – Nie zdajesz sobie sprawy, ile zła chciałaś wyrządzić, a mimo to masz czelność obrażać się na moje określenia… No nie, tego już za wiele! – Mam czelność! – odpaliła. – A co do ciebie… Wysuwasz zarzuty, a sam świadomie podsłuchiwałeś. Prywatną rozmowę – dodała z naciskiem. – Zupełnie przypadkowo – żachnął się. – Chciałem zadzwonić, a nie wiedziałem, że ktoś rozmawia. Podniosłem słuchawkę i… – I w tym momencie każdy normalny człowiek by ją odłożył! – podsumowała. – A nie podsłuchiwał. – Musiałem. Ze względu na Ruth – wyjaśnił z ponurą miną. – I dzięki Bogu, że to zrobiłem. Ile chciałyście od niej wyciągnąć? Choć w gruncie rzeczy wysokość

sumy nie ma znaczenia, liczy się intencja. – Wcale nie chciałyśmy jej szantażować! – wykrzyknęła ze złością. – Pomyliłeś się! – Nie, to ty się pomyliłaś – zaprzeczył kwaśno. – I wkrótce się o tym przekonasz na własnej skórze… Jechali w stronę Chester, poznała drogę. Ogarnęło ją przejmujące poczucie zawodu. Dlaczego jest taką idealistyczną, romantyczną idiotką? Przecież nie pora teraz żałować, nie pora przyznawać, że w głębi duszy pieściła nieśmiałą nadzieję, że kiedy Luke dowie się prawdy, natychmiast i bez wahania podzieli jej uczucia, że zapragnie ją zdobyć; że pokocha ją całkowicie i bez zastrzeżeń, tak jak ona… Ale przecież on jej nie kocha. I czas, by się z tym pogodziła. – Dokąd jedziemy? – zapytała, żegnając się w duchu ze swoimi pięknymi, beznadziejnymi marzeniami. – Zobaczysz. W każdym razie zapomnij o tym przeklętym planie. Umieszczę cię z dala od Ruth, a sam będę cię mieć na oku, dopóki cię nie odeślę do domu. – Co takiego? Co ty sobie wyobrażasz? Nie zrobisz tego! – Nie? Nawet w tym kraju istnieją możliwości deportowania osób niepożądanych. No nie! Chwyciła głęboki oddech, policzyła w duchu do dziesięciu. – Widzę, że masz bardzo wysokie mniemanie o sobie i swoich możliwościach. Wydaje ci się, że wszystko możesz, ale niestety, to nie do końca prawda. To państwo prawa i nawet ty nie jesteś w stanie siłą mnie uwięzić czy deportować, choćbyś nie wiem jak bardzo tego chciał. Popatrzył na nią tak, że ją zmroziło. – Nie wystawiaj na próbę mojej cierpliwości. Już i tak wystarczy. Mówiąc o uwięzieniu, miałem na myśli nie więzienie w Chester, ale raczej moje mieszkanie. A co do deportacji… obmyślę sposób, by cię nakłonić do wyjazdu… Wolała nie patrzeć na niego. – Musi ci bardzo zależeć na Ruth, skoro się na to porywasz. – Owszem – potwierdził. – Ale nie jest najistotniejsze, kogo chcesz szantażować. W każdej sytuacji postąpiłbym dokładnie tak samo. Szantaż mnie mierzi. Jeśli dla ciebie to jest normą, bo tak zostałaś wychowana, to wcale się nie dziwię, że Ruth odwróciła się od twojego dziadka. Przez kilka sekund w milczeniu spalała go wzrokiem. Z trudem panowała nad sobą, ale powtarzała w duchu, że choć najchętniej rzuciłaby się na niego z pięściami i zmusiła do cofnięcia tych słów, to agresją niczego nie wygra. – Mój dziadek… i moi rodzice… – zaczęła, ale głos jej się łamał. Urwała. – Nie zasługujesz nawet, by być z nimi w tym samym pokoju – wycedziła, kiedy wreszcie mogła wydobyć z siebie głos. – Oddychać tym samym powietrzem…

przebywać w jednej przestrzeni. – Maltretowane dzieci zwykle są nieprawdopodobnie oddane rodzicom, przejawiają względem nich ogromną lojalność. To fenomen, z jakim często stykają się psycholodzy i pedagodzy – rzucił Luke. – Prawdopodobnie bierze się to stąd, że nie doświadczyły niczego innego, nie mają porównania. – Moi rodzice… w mojej rodzinie nie maltretuje się dzieci! – Bobbie nie posiadała się z oburzenia. – Niczego nie rozumiesz… – Doskonale rozumiem – sprostował. – W końcu na własne uszy słyszałem, jak twoja siostra mówiła, że Ruth musi zapłacić… – Zapłacić za porzucenie naszej mamy – wyjaśniła. – Ale tu nie chodzi o pieniądze, tylko… – Bobbie, przestań już kłamać, szkoda czasu – powiedział lodowatym tonem. Byli już w Chester. Z przerażeniem uświadomiła sobie, że Luke może wprowadzić w czyn swoją groźbę. Ale przecież nie będzie jej wiecznie trzymać w swoim mieszkaniu. Wcześniej czy później zostanie sama, a wtedy… Zastanowiła się szybko. W najgorszym razie zadzwoni do Sam i… Spięła się, kiedy zatrzymał samochód. Instynktownie chwyciła za klamkę, ale Luke uprzedził ją. – Na twoim miejscu raczej bym nie uciekał – powiedział, zniżając głos. – Grałem w rugby i zaręczam ci, że z miłą chęcią zbiję cię z nóg. Szkoda będzie tych pięknych ząbków. – Moje własne – odrzekła zjadliwie, podnosząc dumnie brodę, by przypadkiem sobie nie pomyślał, że ją przestraszył. Ryzyko było zbyt duże. Jest szybki, a na ulicy nie ma żywej duszy. Nikt jej nie pomoże. – Nie możesz trzymać mnie tu w nieskończoność – ostrzegła go, kiedy parę minut później bezceremonialnie popchnął ją w kierunku schodów. Nad biurem firmy mieściło się przestronne, elegancko urządzone mieszkanie. – Przede wszystkim Olivia zacznie się niepokoić. – Zapewniam cię, że jestem daleki od tego, by cię tu wiecznie trzymać. A co do Olivii… Myślę, że okaże całkowite zrozumienie, gdy wyznam, jak to oboje poczuliśmy, że po prostu musimy być razem. Zrozumie również i to, gdy jej powiem, że wyjechałaś do domu, bo nasze uczucia nieoczekiwanie się wypaliły. Popatrzyła na niego rozszerzonymi oczami. – Masz wszystko zaplanowane, co? – powiedziała oskarżycielsko. – Ale nawet nie wiesz, jak bardzo się mylisz! – Już to mówiłaś – podjął chłodno. – Niestety, nie udało ci się mnie przekonać. – Ale chyba w tym kraju obowiązuje prawo domniemanej niewinności?! – wykrzyknęła. – Najpierw trzeba udowodnić, że ktoś jest winny. A ty z góry

wydałeś wyrok. Chcesz myśleć o mnie jak najgorzej, chcesz wierzyć w to, że jestem… – …szantażystką – dokończył usłużnie. – Sama się pogrążyłaś, Bobbie. – To była prywatna rozmowa! – zirytowała się. – Którą w dodatku źle zrozumiałeś. Ruth wyrzekła się mojej mamy, kiedy ta miała zaledwie parę dni. Czy potrafisz zrozumieć, jak coś takiego odbija się potem na całym życiu porzuconego dziecka? Nie, oczywiście, że nie. Wyrzekła się jej całkowicie, a tego nigdy nie da się zapomnieć. – Dlatego postanowiłaś ukarać Ruth, niech pocierpi. Ale nie przez uczucia, ale przez finanse – podsumował cynicznie. – Nie, to nieprawda! – zaprzeczyła żarliwie. – Ruth jest moją babcią – przypomniała. – Chyba nie myślisz… – Babcią, która nie chciała ani ciebie, ani twojej mamy, ani dziadka. – Był okrutny. – W dzisiejszym świecie, w którym zdarza się, że dla pieniędzy dzieci mordują rodziców, raczej trudno uwierzyć w twoje ciepłe uczucia dla Ruth. Zresztą… – Chcesz widzieć we mnie najgorsze! – zarzuciła mu z furią. – Od samego początku byłeś do mnie źle nastawiony, od pierwszej chwili tylko czyhałeś! – I okazuje się, że miałem rację – uciął. – Wprawdzie nie przeszło mi przez myśl, że jesteś potencjalną szantażystką, ale twoje nadmierne zainteresowanie naszą rodziną było podejrzane. Przyznaję, że w pewnej chwili przypuszczałem, że może chcesz wystąpić z podobnym żądaniem, z jakim spotkałem się w zeszłym roku. Miałem klienta, do którego zgłosił się jego rzekomy nieślubny syn. Na szczęście udało się dowieść, że kłamał, ale przez co ten człowiek musiał przejść, ile przeżyć! Nie mówiąc już, jak odbiło się to na jego małżeństwie, bo ten młody człowiek urodził się wkrótce po ślubie domniemanego ojca. – Tak bywa – zauważyła Bobbie. – Możliwe, ale według mnie, to nie usprawiedliwia spustoszenia, jakie może sprawić pojawienie się rezultatu jakiegoś dawnego, nieszczęsnego kontaktu. – Rezultatu! Przecież mówisz o ludziach! – wykrzyknęła z przejęciem. – Ludziach, którzy czują… mają swoje potrzeby, emocje… ale oczywiście, to jest coś, czego ty nie jesteś w stanie pojąć, prawda? – dokończyła z pasją. – Wręcz przeciwnie, doskonale to rozumiem – sprostował cicho. Napięcie, jakie niespodziewanie zapadło po jego słowach, zaskoczyło ją. Z wrażenia zabrakło jej tchu. Słyszała swój zdyszany, płytki oddech; z jeszcze większą wyrazistością uświadamiała sobie zmianę, jaka zaszła w Luke'u. Zadrżała pod jego spojrzeniem. Dostrzegła, jak krew pulsuje mu pod skórą, kiedy zacisnął usta, i naraz z przerażającą jasnością poczuła, że wystarczy tchnienie, najlżejszy podmuch, by rozpalić żar i wzniecić pożar; by znów wybuchł płomień, który już wcześniej ich

spalał. Że tylko jedna iskra, a… Popatrzyła na jego usta i już nie mogła odwrócić oczu. Pomyśl o mamie, o Sam… o tym, jak on źle cię ocenił, co ci przypisał… Próbowała się opamiętać, ale już było za późno. Czuła wzbierający w niej płomień, nieopanowany, nieujarzmiony… i instynktownie wiedziała, że i on, że on również… że to, co niespodziewanie się stało, jest silniejsze niż wola, odwieczne i najważniejsze, że wszelka walka jest z góry skazana na niepowodzenie… – O Boże, dziewczyno… co ty ze mną robisz? Czy ty wiesz, że…? – wyszeptał, jeszcze się opierając, ale już szedł do niej, był coraz bliżej. Pochwycił ją mocno, brutalnie, ale oboje wiedzieli, że to już było coś innego, że to już był inny wymiar… Nie próbowała uciekać, nie poruszyła się nawet. Po prostu stała w milczeniu, czekając, przeczuwając… – Nie zatrzymam się teraz, to ponad moje siły – usłyszała jego urwany szept. – Wiesz o tym, prawda? Wiesz, co się teraz stanie… co jest nam przeznaczone… – Nie cierpisz mnie – powiedziała, czyniąc ostatnią rozpaczliwą próbę, by oboje przywołać do rzeczywistości. – Tak – przyznał. – I siebie też. Nienawidzę nas obojga. Ciebie, ale siebie jeszcze bardziej. Bo wiem, jaka jesteś, a mimo to nie mogę ci się oprzeć. I chcę ciebie. – Jęknął. – Boże, gdyby to było takie proste. Niepotrzebnie cię tu przywiozłem! – Więc wypuść mnie – powiedziała krótko. Nie miała zamiaru go prosić i błagać, zresztą… Duma mi na to nie pozwala, zapewniła samą siebie w duchu. W końcu ma swoją godność… i tym się kieruje, niczym innym. A już na pewno nie dlatego, że… – Nie mogę – wymamrotał Luke. Popatrzył jej prosto w oczy. – Wiesz o tym i wiesz dlaczego… – Z powodu Ruth – wyszeptała, czując nagłą suchość w gardle, raptowne pulsowanie krwi, powolne i ogłuszające bicie serca. Zabrakło jej powietrza, zawirowało w głowie. Zadrżała, kiedy dotknął palcem jej ust, pamiętających jeszcze niedawne namiętne pocałunki. Wiedziała, że poczuł jej drżenie. Znieruchomiał, powietrze między nimi wibrowało napięciem. Oddychała z trudem. – Wiesz, co ze mną robisz, prawda? – powiedział i pochylił ku niej głowę. Instynktownie chciała się bronić, przed nim, przed tym, co zaraz może się stać, przed sobą… – Bobbie, popatrz na mnie – usłyszała jego głos, a kiedy podniosła na niego wzrok, w jego oczach ujrzała te same uczucia, te same pragnienia, tę samą mękę. Topniała w jego ramionach, kiedy ją całował, kiedy niósł do sypialni. Jak

przez mgłę docierał do niej obraz przestronnego, utrzymanego w spokojnych barwach pokoju, czuła miękki dotyk kremowej pościeli, miły aromat cedru i drzewa sandałowego. Na poduszce widniał wyhaftowany monogram Crightonów. – Nie powinienem tego robić. To wbrew wszystkiemu, w co wierzę, wszystkiemu… – Więc nie rób! Przestań i daj mi odejść. – Szarpnęła się z jego objęć. Obejmował dłońmi jej twarz. Uśmiechnął się dziwnie. – Naprawdę tego chcesz? – Przesunął delikatnie palcem po jej dekolcie. Zadrżała pod jego dotykiem. Był tak blisko, czuła zapach jego skóry, jego włosów, bijące od niego ciepło. – Luke… – szepnęła cichutko, zamykając oczy i przeczuwając, że jeszcze chwila, a zapomni o wszystkim, że straci tę maleńką resztkę kontroli, jaka jej jeszcze pozostała, że wystarczy tchnienie, by wprawić w ruch lawinę… Całował jej ramiona, a jego usta parzyły ją przez bluzkę. Chciała przyciągnąć go do siebie bliżej, zanurzyć palce w jego włosach, zatracić się w pieszczocie. Pragnęła go i tylko to się liczyło. Przykrył dłonią jej rękę, przytrzymał. – Czy… chcesz tego? – Zajrzał jej w oczy. – Powiedz mi, Bobbie. Chcę usłyszeć… Zwilżyła językiem usta, cała drżała. – Chcę ciebie, Luke… Chcę… – W jego oczach widziała ciągle ten sam ciemny płomień, to samo dzikie, domagające się spełnienia pragnienie. – Tak, Luke… – szepnęła, odpychając od siebie świadomość, że przyjdzie jej za to zapłacić, odcierpieć za grzech, ale teraz to nie miało znaczenia, nie istniało, byli tylko oni i ta jedyna ulotna chwila, cudowne uniesienie, kiedy powoli rozpięła pierwszy guzik jego koszuli, tylko ten jeden, na razie, tylko tyle, by móc wsunąć dłoń i dotknąć jego piersi, poczuć gładkość skóry, ukryte pod nią kości, napięte mięśnie… Poddawała się jego dłoniom, jego ustom; radośnie, w upojeniu, omdlewając w jego ramionach, tracąc siły i odzyskując je na nowo; jeszcze nie do końca pewni, jeszcze ciągle zachłystując się nadzieją i uciekając w popłochu, aż do chwili, kiedy oboje wiedzieli, że tak właśnie ma być, że stanie się nieuniknione, że spełni się przeznaczenie. I czas stanął w miejscu, a może pomknął z szaleńczą szybkością, bo zabrakło go na słowa, na łagodność. Spieniona fala zagarnęła ich, poniosła ze sobą, zabrała w otchłań. Kiedy otworzyła oczy, w pokoju był półmrok. Przez mgnienie starała się przypomnieć sobie, gdzie jest. Tak szybko, w jednej chwili zapadła w sen… Tak bezpiecznie było w jego objęciach, czuła jego ciepło… Nie poruszyła się, ale coś musiało go obudzić, bo zaczął oddychać innym rytmem. Delikatnie przeciągnął dłonią po jej ramieniu, musnął piersi. Zadrżała,

kiedy łagodnie dotknął ustami czułego miejsca za uchem. – Odwróć się do mnie – szepnął. – Muszę cię pocałować. Tym razem mieli dużo czasu. Resztki snu ulatywały niespiesznie, mieszały się z westchnieniami, tkliwymi słówkami, czułością. Uszczęśliwieni i odurzeni, coraz bardziej tracąc rozwagę i oddech, odrywali się od ziemi, przekraczali granice, przechodzili w inną rzeczywistość.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Gdy ponownie otworzyła oczy, za oknem był dzień. Była sama. Wspomnienie tego, co się stało, cudownej bliskości i czułości, które przestały istnieć wraz z odejściem nocy, było tak bolesne, że musiała zamknąć oczy, by powstrzymać cisnące się łzy. Rozpaczliwie tęskniła za tym, co trwało tak krótko i bezpowrotnie przeminęło. Przeczuwała, co ją teraz czeka: cierpienie i daremny żal za straconą miłością, której powinna się przeciwstawić od samego początku, bo przecież z góry wiedziała, że to tak będzie, że to tak właśnie się skończy. Popatrzyła na starannie wykaligrafowany monogram na poduszce, delikatnie przesunęła po nim palcem. Tak lekko, jak wcześniej po skórze Luke'a… Przed laty tę poduszkę z miłością haftowała narzeczona jakiegoś Crightona. Narzeczona Crightona! Coś, co jej nigdy nie będzie pisane. Na tę myśl gorące łzy zapiekły pod powiekami. Przeraziła się. Nie chciała, by ujrzał ją w tym stanie, by zaczął się czegoś domyślać, odszyfrował jej uczucia. Ale gdzie on właściwie jest? Jej uczucia… Już nie musiała się nad nimi zastanawiać. Czyżby wczorajsza noc nie była wystarczającym dowodem? Uciekała przed prawdą, bała się jej. I od pierwszej chwili, kiedy go ujrzała, wmawiała sobie, że tak wcale nie jest, że to złudzenie. A przecież jest w nim zakochana. Kocha go. Zamknęła oczy, z trudem przełknęła ślinę. Nie, to niemożliwe, nie może… Gdzie się podziała jej duma, jej rezerwa, poczucie własnej wartości? I gdzie jest Luke? W mieszkaniu panowała dziwna pustka. Czyżby zostawił ją samą, ryzykując, że spróbuje uciec…? Nie, po tym, co powiedział wczoraj, to raczej wykluczone. Za bardzo był na nią rozgniewany. Ostrożnie wstała z łóżka, owinęła się kołdrą i po cichutku podeszła do drzwi. Uchyliła je lekko. – Luke? Żadnej odpowiedzi. Znieruchomiała, bo nieoczekiwanie ktoś raptownie zastukał do drzwi wejściowych. Czekała w bezruchu, niezdecydowana, co powinna zrobić. Ku jej zaskoczeniu rozległ się głos Olivii: – Bobbie, otwórz mi! Szybko! Otworzyła zamek; Olivia z impetem wpadła do środka. Była wyraźnie podekscytowana. Zupełnie nie zwróciła uwagi na okrycie dziewczyny, nie mówiąc już, że jej obecność w mieszkaniu Luke'a przyjęła jako rzecz naturalną. – Ubieraj się! – powiedziała zdyszanym głosem. – Tylko szybko! Na razie nie mogę ci niczego wytłumaczyć – dodała, widząc zdezorientowaną minę dziewczyny.

– Ale… – zaczęła Bobbie, próbując protestować, lecz Olivia już pchała ją w stronę sypialni. – Nie pytaj – poprosiła. – Nie mogę nic powiedzieć. Ale naprawdę musimy się śpieszyć. Bobbie zawahała się, wreszcie zapytała niepewnie: – Czy może… czy Luke…? – Nie, to nie ma z nim nic wspólnego – zapewniła solennie Olivia, dopiero teraz uświadamiając sobie, że Luke'a tu nie ma. – A gdzie on jest? – zdziwiła się. – Nie wiem – szczerze odrzekła Bobbie. – No trudno, nie mamy czasu, żeby na niego czekać – stanowczo zdecydowała Olivia. – Chociaż wiem, że pewnie byś chciała. Że ona by chciała? Gdyby tylko wiedziała… – Nie… nie ma sprawy – odparła łamiącym się głosem i nie czekając dłużej, ruszyła do sypialni. Zbierając z podłogi bezładnie porozrzucane ciuszki, dziękowała Bogu, że Olivia taktownie pozostała w salonie. Szybko wzięła prysznic, ubrała się i wróciła do salonu. Martwiło ją jedynie to, że nie mogła się umalować. – Wyglądasz wspaniale. – Olivia zbyła jej zastrzeżenia. – No dobrze, czas nas goni. Zbierajmy się. – Ale dokąd? – naciskała Bobbie, jednak Olivia nie odpowiedziała. Wzięła ją za rękę i pociągnęła do wyjścia. Kiedy zbiegały po schodach, Bobbie czuła się trochę jak Alicja w krainie czarów. Przymrużyła oczy, gdy wyszły na zalaną słońcem ulicę. Gdzie jest Luke? O co w tym wszystkim chodzi? Dlaczego Olivia jest taka podniecona? Zatrzymała się w miejscu na widok stojącej w pobliżu Ruth. W tle błyszczał imponujący samochód. – Bobbie…! – Ruth uścisnęła ją serdecznie. Oczy zalśniły jej niebezpiecznie. Czyżby płakała? Oszołomiona Bobbie popatrzyła na Olivię, dostrzegła dziwne spojrzenie, jakie wymieniły obie kobiety. – Szybko, szkoda czasu, wsiadajcie! – popędzała je Olivia. – Jesteś pewna, że możesz prowadzić? – zwróciła się do Ruth. – Oczywiście. – Ruth uśmiechnęła się w odpowiedzi i objęła Bobbie. – Tylko nie jestem pewna… – Owszem, jesteś – kategorycznym tonem stwierdziła Olivia, cofając się nieco, by Ruth mogła otworzyć auto. – Wsiadaj, kochanie. – Ruth spojrzała na Bobbie.

Kochanie…? Otworzyła oczy ze zdumienia, ale Olivia już popychała ją na fotel. – Tylko nie jedź za szybko! – przestrzegała jeszcze. – Czy ktoś wreszcie mi powie, o co tu chodzi? – spytała Bobbie. – Niedługo się wszystkiego dowiesz – tajemniczo odrzekła Olivia. Naraz uderzyła ją straszna myśl. A może Luke powiedział im o wszystkim i teraz…? Ale co mogą jej zrobić? Zresztą, ich rozpromienione twarze nie świadczyły o złych zamiarach. Nie, z pewnością to nie ma nic wspólnego z zasłyszaną przez niego rozmową. Nie przychodził jej do głowy żaden pomysł. Zagryzła usta. Jeszcze były nabrzmiałe od wczorajszych pocałunków. Więc o co może chodzić? Olivia jest podekscytowana, to widać na pierwszy rzut oka. Co do Ruth… Nigdy jeszcze nie widziała jej w takim stanie. W dodatku to „kochanie”… Przejęzyczyła się, czy… – Ruth, proszę, powiedz mi, co to wszystko znaczy – zaczęła błagalnie. – Nie mogę – odparła z żalem. – Ale wkrótce sama zobaczysz… – Zakryła usta dłonią, a w jej oczach nieoczekiwanie błysnęły łzy. – Obiecałam, że… Jeszcze nie teraz. – Obiecałaś? Komu? Poczuła, że serce bije jej mocniej. Skręciły na główną drogę. Jechały w kierunku Manchesteru. To nie była pora, by zastanawiać się nad tym, co się wydarzyło. Jak teraz spojrzy w oczy Luke'owi, jak wytrzyma jego spojrzenie? Najchętniej uciekłaby na koniec świata… byle tylko więcej go nie oglądać, nie patrzeć mu prosto w twarz. Teraz, kiedy już wszystko wie, kiedy zna jej słabość, kiedy poznał jej uczucia. Bo tak z pewnością jest… musiał się przecież domyślić… Z mężczyznami to co innego, dla nich wiele rzeczy jest dozwolonych. Oni nie… Znieruchomiała, uświadamiając sobie, że Ruth szykuje się do zjazdu z autostrady. W stronę lotniska. Czyżby wiozła ją na lotnisko, żeby… Przecież nawet nie ma ze sobą paszportu. Co to może znaczyć? Ukradkiem zerknęła na Ruth. Wydawała się młodsza, odmieniona. Czuła delikatny zapach jej perfum. Miała starannie ułożone włosy, chyba prosto od fryzjera. Paznokcie pociągnięte jasnym lakierem… Ruth zawsze była zadbana, ale dziś wyglądała szczególnie elegancko. Kostium z kremowego jedwabiu z całą pewnością pochodził z ekskluzywnego butiku, modny fason podkreślał znakomitą figurę, jaką do tej pory zachowała. Sprawia wrażenie kobiety wybierającej się na randkę, ze zdumieniem uświadomiła sobie Bobbie. Ale Olivia twierdziła, że Ruth z nikim się nie spotyka.

Nie miała podstaw, by jej nie wierzyć. – Już niedługo. Okaż jeszcze tylko odrobinę cierpliwości, koch… Bobbie – uspokajająco odezwała się Ruth. To już drugi raz. Znów chciała powiedzieć „kochanie”. Na Boga, o co w tym wszystkim chodzi? Korciło ją, by coś z niej wydusić, ale już dojeżdżały do lotniska i Ruth poprosiła, by rozejrzeć się za miejscem na parkingu. Kiedy wysiadły, zbyła jej pytania. – Chodźmy, mamy bardzo mało czasu! – Zamiast odpowiedzi pociągnęła ją w stronę przylotów. Była zdenerwowana jak młoda dziewczyna, ze zdumieniem skonstatowała Bobbie. Zupełnie jakby naraz ubyło jej lat. W nagłym olśnieniu Bobbie ujrzała ją taką, jaka musiała być, kiedy poznała dziadka. Wydało się jej nawet, że dostrzega w niej pewne podobieństwo do mamy. Pierwsi pasażerowie już szli do wyjścia. Ruth pośpiesznie ruszyła w ich kierunku. Mocny uścisk jej dłoni dobitnie świadczył, jak bardzo była spięta. Mimochodem Bobbie przyjrzała się przechodzącym. Naraz jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia. Co tu robią jej rodzice, dziadek, Samantha? Instynktownie odwróciła się do Ruth, by jej to wyjaśniła… i oniemiała. Ruth z napięciem wpatrywała się w wysokiego, postawnego, siwego mężczyznę, zamykającego pochód. Gdy doszedł do barierki, wyciągnął ku niej ręce i zawołał cicho: – Ruth… moja mała Ruth! – Grant! – podejrzanie łamiącym się głosem odpowiedziała Ruth i wpadła w jego ramiona. Bobbie przyglądała się im z otwartymi ustami. Nie zważając na obecność rodziny, pobłażliwe i zaciekawione uśmieszki przechodzących, obejmowali się jak nastolatki, z niedowierzaniem dotykając swoich twarzy, jakby nadal nie wierzyli, że to nie sen, że to jest naprawdę; śmiech mieszał się ze łzami, z czułościami wypowiadanymi głosem zdławionym ze wzruszenia. Patrząc na nich, Bobbie poczuła łzy w oczach. Taka powinna być miłość. Nie… Mocno zagryzła wargi. Przecież Luke mnie nie kocha, przemawiała do siebie w duchu. Dziadek i Ruth to zupełnie co innego… – Och, Grant, wcale się nie zmieniłeś! – dobiegło ją tkliwe stwierdzenie Ruth. – Ty też nie – cicho odpowiedział Grant, ujmując w obie dłonie jej twarz i patrząc na nią czule. – Nadal wyglądasz dokładnie tak samo jak dziewczyna, jaką pamiętam… – Och, Grant… – Głos jej drżał. – Nie jestem już tamtą dziewczyną… – Jesteś kobietą, którą kocham – przerwał jej stanowczo.

– Kobietą, którą zawsze kochałem i zawsze będę kochać. I którą boję się pocałować na oczach wszystkich, by nie poczuła się zażenowana. – Och, Grant! – Ruth zarumieniła się, brakowało jej tchu. – Taka jest prawda – spokojnie, bez śladu zmieszania, potwierdził Grant. – Minęło tak strasznie dużo czasu, a dla mnie nigdy nie istniał nikt inny tylko ty… – Nadal nie mogę uwierzyć, że to się dzieje naprawdę, że to nie sen. – Głos się jej łamał. – Kiedy Olivia powiedziała, że dziadek Bobbie prosi mnie do telefonu, nie miałam pojęcia… – Nie wyobrażasz sobie, jak się bałem, że odwiesisz słuchawkę – miękko wtrącił Grant. – Ale gdy tylko dowiedziałem się o planie naszych pannic, nie miałem wątpliwości, że muszę mu zapobiec. – Od razu poznałam twój głos – wyznała Ruth. – Tylko nadal nie mogłam uwierzyć… – Już i tak straciliśmy tyle lat. I nie chcę zmarnować ani jednej sekundy z tego, co nam pozostało – uśmiechnął się Grant. – Już nie jestem młodzieńcem. – Dla mnie jesteś – szepnęła, ciągle jeszcze oszołomiona nieprawdopodobnym rozwojem wydarzeń. I choć Grant wymógł, by ani słówkiem nie zdradziła się przed Bobbie, to dochowanie tajemnicy nie przyszło jej łatwo. Tak bardzo chciała rozmawiać z nią o Grancie… o nich wszystkich, ale najbardziej o nim, i o ich dziecku… jej córeczce, mamie Bobbie i Samanthy. Z zachwytem patrzyła na Granta. Wysoki, wyprostowany, o srebrzystych włosach i oczach pełnych ciepła… jak dawniej. Jego zapach, dotyk, pocałunki… Znów czuła się jak tamta dziewczyna sprzed lat, tylko tym razem… Wiedziała, że czasu nie da się cofnąć, że zmieniły się realia, pojawili nowi ludzie… Nieśmiało, trwożnie, zerknęła na piękną kobietę o płomiennych włosach, stojącą w otoczeniu męża i córek, ale jakby nieświadomą ich obecności. Ruth zagryzła usta. Rozmawiały ze sobą przez telefon, wszystko zostało wyjaśnione, mimo to… – Sarah Jane! – zawołała cicho i z wahaniem wyciągnęła ku niej ręce. – Ruth… mamo… – Moja najdroższa córeczko! – Ruth zamknęła oczy, łzy radości popłynęły jej po policzkach, kiedy gorąco objęła swoją dorosłą już córkę, swoją małą dziewczynkę, którą ostatni raz trzymała w ramionach, gdy miała zaledwie parę godzin, parę dni, ale która miała ten sam zapamiętany przez nią dziecięcy zapach, ten zapach, który rozpoznałaby zawsze, wszędzie… I powiedziała do niej „mamo”. Ze wzruszeniem tuliła ją do siebie. – Moja kochana, najdroższa – szeptała. – Jak mogłaś myśleć, że ja ciebie nie chciałam… że cię nie kochałam. – Ujęła w dłonie jej twarz, zajrzała głęboko w oczy. – Nie było dnia, bym o tobie nie myślała… nocy, bym się za ciebie nie

modliła, prosiła Boga, byś była szczęśliwa i dobrze ci się wiodło. Płakałam z tęsknoty za tobą. Każde urodziny, każda rocznica… Przyzywałam cię myślą, przesyłałam ci moją miłość. I tak bardzo pragnęłam cię poznać, ujrzeć, coś o tobie usłyszeć… Oddałam cię, bo naprawdę wierzyłam, że robię to dla twojego dobra, że tak będzie dla ciebie najlepiej… Bobbie, która stała blisko, z trudem hamowała łzy. Ojciec leciutko dotknął jej ramienia. – Chodźmy – powiedział cicho. – Zostawmy ich na chwilę. Zresztą… – Zresztą chętnie się dowiem, co się właściwie wydarzyło – weszła mu w słowo Bobbie. – Ruth nic mi nie powiedziała. – Obiecała to dziadkowi – wyjaśnił ojciec i dodał z lekką naganą w głosie: – Chyba uważa, że już i tak wystarczająco narozrabiałyście. Bobbie spuściła głowę. – No dobrze – powiedział ojciec. – Zaraz ci wszystko opowiemy, ale pozwólcie, że najpierw napiję się kawy. – To my tu poczekamy – oświadczyła Samantha. – A ty – popatrzyła na siostrę – przez ten czas wytłumacz się, czemu nie dawałaś znaku życia. – Później, Sam – powstrzymała ją cicho, rzucając siostrze znaczące spojrzenie. Potem w cztery oczy opowie jej o Luke'u, o jej uczuciu, tych rzeczach, o kórych mogła rozmawiać tylko z Sam. Chociaż… Zmarszczyła brwi, nieoczekiwanie zdając sobie sprawę, że po raz pierwszy w życiu nie chce wtajemniczać siostry w swoje przeżycia, że coś w niej się przed tym buntuje. To, co się stało, jest zbyt osobiste, zbyt głębokie… Zresztą, teraz nie czas na rozpamiętywanie wczorajszej nocy… – Nadal nie mam pojęcia, co się wydarzyło – zwróciła się do nadchodzącego z kawą ojca. – No cóż, wszyscy jeszcze jesteśmy w szoku… – zaczął. – Zwłaszcza mama i dziadek. Wygląda na to, że padliśmy ofiarą ogromnego nieporozumienia. Ruth wcale nie chciała wyrzec się dziecka, zrobiła to ze strachu, że ojciec nigdy się nie zgodzi, by je wychowywała. On nawet nie wiedział, że była w ciąży. Jej matka się domyślała i na wszelki wypadek wysłała ją na dłużej do swoich dalekich krewnych, dlatego mama urodziła się na północnym wschodzie kraju. – A dziadek wcale nie przestał jej kochać – wtrąciła Samantha. – To ojciec Ruth wprowadził ją w błąd. Powiedział, że dziadek się ożenił i ma dziecko. Dlatego Ruth uznała, że powinna o nim zapomnieć. Zerwała z nim i dopiero po czasie okazało się, że jest w ciąży. Chociaż mówi, że to by niczego nie zmieniło, bo w tamtych czasach ludzie nie rozwodzili się tak jak teraz, a poza tym nie mogłaby żyć ze świadomością, że rozbiła czyjeś małżeństwo i zabrała dziecku ojca. – Sam, zacznijmy od początku – powiedział ojciec, widząc zdezorientowaną

minę Bobbie. – To przecież był początek – obruszyła się. – Przynajmniej dla naszej mamy – dodała. – No dobrze, dobrze – łagodziła, kuląc się pod spojrzeniem ojca i siostry. – Niech będzie, jak chcesz… Ty jej wszystko opowiedz. – Kiedy się dowiedziałem, że jesteś w Chester – zaczął – od razu się domyśliłem, że musiałyście coś ukartować. Znam wasz stosunek do Crightonów, ale obawiałem się, że może cię ponieść i wpakujesz się w jakąś nieprzyjemną sytuację… W każdym razie uznałem, że powinienem powiedzieć o wszystkim dziadkowi. – A wtedy dziadek strasznie się zdenerwował i wyciągnął ode mnie twój numer – skrzywiła się Samantha. – Opierałam się, ale sama wiesz, jaki on jest, jak mu na czymś zależy. – Dziadek zadzwonił do Queensmead – podjął opowieść tata. – Olivia powiedziała, że właśnie wyszłaś. Zapytała, jak się miewa mama, bo bardzo się o nią martwisz. Trochę rozmawiali i naraz usłyszał, że Olivia mówi do Ruth, że to dzwoni dziadek Bobbie. – I wtedy dziadek… – Sam, dasz mi dokończyć? Ojciec popatrzył na córkę z przyganą, a Samantha posłała siostrze porozumiewawcze spojrzenie. – Kiedy usłyszał, że Ruth jest w pobliżu, zdobył się, jak sam potem powiedział, na swój najtrudniejszy krok w życiu: uznał, że zamiast próbować cię złapać i przemówić ci do rozsądku, osobiście uprzedzi Ruth, co może ją spotkać. – A ja już zdecydowałam, że nic nie powiem – wydusiła Bobbie i przepraszająco popatrzyła na siostrę. – Sam, nie mogłam tego zrobić. Za bardzo ją polubiłam i… nie mogłabym potem spojrzeć sobie w oczy, mimo że… – Potrząsnęła głową. – Po prostu nie mogłam. – Dziadek poprosił Olivię, żeby dała słuchawkę Ruth. Domyślam się, że była zaskoczona, ale Ruth podeszła i… – I nie uwierzysz, ale od razu poznała go po głosie! – z podnieceniem wykrzyknęła Samantha. – A wtedy zaczęła płakać i dziadek też ledwie się opanował, więc Olivia wzięła słuchawkę, ale dziadek nie chciał rozmawiać z nikim innym, tylko z Ruth i… – Samantha! – groźnie mruknął ojciec. Odwrócił się do Bobbie. – Oboje, Ruth i dziadek, odkryli, że przez cały ten czas święcie wierzyli w coś, co wcale nie było prawdą, że rzeczywistość była zupełnie inna. Dziadek przecież nigdy się nie ożenił… – Ojciec, mówiąc to, miał poważną, zamyśloną minę. – Ruth rozpaczliwie chciała sama wychować dziecko, ale w tamtych czasach… – Potrząsnął głową. – Rodzina i lekarze przekonywali ją, że powinna jak najszybciej rozstać się z dzieckiem i nigdy nie próbować nawiązać z nim kontaktu… że to dla dobra

dziecka, które przecież powinno mieć ojca i matkę, a dużo małżeństw czeka na adopcję takiego malucha, bo sami nie mogą mieć dzieci… Odebrali je zaraz po urodzeniu. Stephen Miller z uwagą spojrzał na córki i kontynuował. – Opowiadała nam przez telefon, jak jeszcze długo po porodzie budziła się w środku nocy, z przerażeniem stwierdzając, że już nie jest w ciąży, i nie mogła zrozumieć dlaczego. Dopiero po chwili przypominała sobie, że urodziła dziecko, ale zgodziła się je oddać. Bobbie znowu poczuła łzy w oczach, Sam też była bliska płaczu. – A co powiedziała mama, kiedy… kiedy się dowiedziała o Ruth? – zapytała, zniżając głos do szeptu. Ojciec uśmiechnął się. – To było dla niej ogromne zaskoczenie, zresztą, zupełnie zrozumiałe. Przez tyle lat była przekonana, że matka się jej wyrzekła, a nagle okazuje się, że prawda jest inna, że przez ten czas jej mama umierała z tęsknoty i ani na chwilę nie przestawała o niej myśleć. Przypuszczam, że to był dla niej ogromny szok. Poprosiłem dziadka, żeby jej o wszystkim powiedział. Oczywiście nie obyło się bez łez, a potem… W każdym razie Ruth przejęła inicjatywę i sama zadzwoniła do mamy. Szczerze powiedziała jej o swoich uczuciach i myślę, że to przełamało lody. Nie mogły już się oderwać od telefonu. – Aż trudno uwierzyć, że to się stało naprawdę. – Bobbie potrząsnęła głową. – Hm… a gdzie ty się podziewałaś, kiedy to się działo? – przekornie zapytała Samantha. – Byłam z Lukiem – odparła krótko. – Tak właśnie powiedziała Olivia – zauważyła Samantha. – Nie mogę się doczekać, kiedy ją wreszcie poznam. Wydaje się bardzo fajna. No i oczywiście chciałabym poznać tego twojego Luke'a. – On nie… – zaczęła i urwała. – Jest zajęty – powiedziała cicho. Teraz, gdy już nieco otrząsnęła się z szoku, zdała sobie sprawę, że nieuchronnie zbliża się chwila, kiedy rodzina zacznie się dopytywać o Luke'a. I im prędzej im to wyjaśni, tym lepiej. Woli uniknąć sytuacji, gdy nieuprzedzeni zawczasu, zaczną traktować go jak przyszłego członka rodziny. – Co się stało? Opowiadaj, Bobbie. Siedziały w swoim pokoju w hotelu przy lotnisku. Rodzice wybrali się na kolację z Jonem i Jenny, a dziadek zaprosił tylko Ruth. – Mamy mnóstwo rzeczy do obgadania – powiedziała Bobbie, widząc zaciekawione spojrzenie Samanthy. – Wygląda na to, że nie tylko Ruth jest w romansowym nastroju – podsumowała Sam i dodała z lekka zmienionym tonem: – Powoli zaczynam się czuć nie na miejscu, bo tylko ja jestem bez pary. Bobbie uśmiechnęła się z przymusem.

– Roberta… – ostrzegawczo mruknęła Sam. – Chodzi o Luke'a – wyznała Bobbie, nie mając już sił, by się dłużej opierać. – Pokłóciliście się? – podsunęła usłużnie. Bobbie potrząsnęła głową. – To nie jest takie proste – zaczęła i pokrótce opowiedziała jej przebieg wydarzeń. – Co on powiedział?! – ze złością wykrzyknęła Samantha, kiedy usłyszała, że zarzucił im szantaż. – Owszem, powiedziałam, że Ruth musi nam zapłacić, ale przecież w zupełnie innym znaczeniu! – uzupełniła z przekonaniem. – Pamiętasz, ile trudu nas kosztowało, by wybić z głowy rodzicom i dziadkowi trzymanie nas pod kloszem, pilnowanie, by przypadkiem nic nam się nie stało? Zarzucałyśmy im, że odgradzają nas od prawdziwego świata, że nas ograniczają. Jak sobie przypomnę, ile musiałyśmy przejść… i to tylko dlatego, że nasza rodzina ma tyle szmalu… A czy powiedziałaś mu, że zamiast chcieć kogoś szantażować, my obie, a już zwłaszcza ty, przez całe lata bałaś się za bardzo komuś zaufać, by potem nie okazało się, że wcale nie chodziło mu o ciebie, ale o twoje pieniądze? No, chłopcze, nieźle się zdziwisz, kiedy się dowiesz prawdy! – dodała ze złośliwą satysfakcją. Bobbie uśmiechnęła się smutno. – Nie, Sam, nie licz na to. On wcale… Może mu się podobam, ale on mnie nie kocha – wyznała z żalem. – A jest z tych… Jest cholernie dumny, wątpię, by przyznał się, jak źle nas ocenił… i mnie. Nie chcę go więcej widzieć, nie mogę. Zwłaszcza po tym, co się wydarzyło, kiedy wie, co do niego czuję… – Umilkła. – Gdyby tylko wszyscy nie byli tacy przekonani, że między nami coś jest… Mogłabym wrócić do domu, wypłakać się w samotności i próbować zapomnieć. – Nagle zmarszczyła brwi, jakby coś ją uderzyło. – Sam – powiedziała. – Zrób coś dla mnie. – Nie! – stanowczo odrzekła siostra. – Przecież nie wiesz co – obruszyła się Bobbie. – Nieważne. Wystarczy, że widzę twoją minę. Wiem, że to mi się nie spodoba – upierała się Samantha. – Nie proszę o coś niemożliwego – błagalnie odezwała się Bobbie. – O nic, czego sama bym dla ciebie nie zrobiła… Siostra przyglądała się jej podejrzliwie. Bobbie nabrała powietrza. – Chciałabym, żebyś udała, że jesteś mną – oznajmiła. Samantha nie ukrywała zdumienia. – Jak to? A rodzina…? – Nie, nie przed nimi – szybko wyjaśniła Bobbie. – Przed Lukiem. Spotkasz się z nim i powiesz, że go nienawidzisz i nie chcesz więcej widzieć.

Zaskoczona Sam gwizdnęła cicho. – Możesz potraktować go jak najgorzej – zachęcająco dodała Bobbie. – Prawdę mówiąc, im gorzej, tym lepiej. Żeby nabrał przekonania, że nawet jeśli wydawało mu się, że coś do niego czuję, to bardzo się mylił. Żeby nie chciał mieć ze mną nic wspólnego i nie miał ochoty zamienić ze mną słowa, nie mówiąc już o niczym innym. – To aż tak źle? – współczująco zapytała Samantha. – To jedyny sposób, bym przestała o nim myśleć… łudzić się nadzieją, że… – Zamknęła oczy. – Tak bardzo go kocham – szepnęła – że boję się, co mogłabym zrobić, gdybym tu została i musiała się z nim spotykać. A tak… rozpowiem, że się pokłóciliśmy i… i zdecydowałam wracać do domu. – To nie przejdzie. Rodzice i dziadek zamierzają tu zostać miesiąc, a może dłużej – oświadczyła Samantha. – Pogodzą się. Mama mnie zrozumie, przekona tatę i dziadka. A kiedy wyjadę… – …mam iść do Luke'a i udawać ciebie – dokończyła za nią Samantha. – Zrobisz to dla mnie, prawda? – zapytała błagalnie. – A po co się ma siostrę bliźniaczkę? – burknęła Sam. Bobbie wyciągnęła ramiona i padły sobie w objęcia.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Samantha nieźle się z niej nabijała, słysząc, jak Bobbie zamierza urządzić łazienkę w niewielkim domu, który kupiła sobie za samodzielnie zarobione pieniądze. – No wiesz! – zaśmiewała się z niedowierzaniem, słysząc, że ogromne lustrzane tafle, które właśnie dostarczono, wcale nie są przeznaczone na drzwi szafy, ale mają zawisnąć na ścianach. Dodatkowe lustro w antycznych ramach miało się znaleźć nad potężną wiktoriańską wanną na nóżkach, którą Bobbie wypatrzyła już wcześniej. I nawet kiedy łazienka była gotowa, Samantha nie przestawała się zdumiewać, z uwagą przyglądając się starym, przeznaczonym na świece kinkietom o wyrafinowanej linii i porozstawianym na wszystkich półkach mosiężnym świecznikom. – Myślisz, że kąpiel przy świecach to dobry pomysł? – droczyła się. – Chyba trudno się dobrze umyć – zażartowała. Wskazała na rozłożystą wannę. – Spokojnie zmieszczą się dwie osoby – dodała z udaną niewinnością, a słysząc to, Bobbie niemal zabiła ją wzrokiem. Fakt, że choć urządzała łazienkę dla siebie, w głębi duszy wyobrażała sobie, że to miejsce stanie się kiedyś romantycznym schronieniem dla niej i jej ukochanego, ucieczką od świata w krainę marzeń i miłości. – Gdybym ja miała wybierać… – zamyśliła się Samantha, kiedy wydusiła z siostry te tajemne pragnienia – to wolałabym jakąś zalesioną dolinę i szumiącą gdzieś w pobliżu wodę, rzekę albo strumień… – wyznała z dziwnym wyrazem twarzy. – Byłaby wiosna… – …a wiewiórki rzucałyby w ciebie gałązkami i liśćmi, złe, że zakłócasz im spokój. Nie mówiąc już o misiach… – Bobbie przewróciła oczami i obie wybuchnęły śmiechem. – W każdym razie jedno mamy wspólne… upodobanie do wody – podsumowała Samantha, kiedy przestały chichotać. – Możliwe… Ale widać moim przeznaczeniem jest samotność, smutno skonstatowała Bobbie, powoli wchodząc na górę. Od trzech dni była w domu. Próbowała wziąć się w garść: przejrzała pocztę, zrobiła zakupy i porządki, starała się zająć czymś innym niż myśleniem o Luke'u. Sam pewnie już się z nim spotkała. Czyli wie, jak bardzo się pomylił w jej ocenie i w ocenie jej siostry. Znając go, była pewna, że chciałby to naprawić, jakoś wynagrodzić, ale ona nie mogłaby znieść jego szlachetności i starań, by zadośćuczynić krzywdzie. Bo przecież oboje wiedzieli, że nie tego pragnie, że

z całej duszy chce od niego czegoś innego. Mogła wytrzymać jego niechęć i pogardę, obronić się gniewem i złością, ale była bezradna wobec wyszukanej grzeczności i współczucia. To dlatego błagała Samanthę, by ją zastąpiła, by stanowczo i definitywnie odrzuciła jego spóźnione przeprosiny. Niech wie, że już za późno, że niczego nie da się naprawić, że ona wcale tego nie chce. I nawet jeśli coś między nimi zaiskrzyło, to ta chwila minęła. Znudził ją i teraz gdzie indziej poszuka szczęścia. No właśnie, powtórzyła w duchu, rozbierając się i boso idąc z sypialni do łazienki. Przyciemniła światło i powoli, jakby dopełniając tajemnego rytuału, zaczęła zapalać świece. Mogła liczyć na siostrę. Sam zrobi wszystko jak należy, nie pozostawi mu złudzeń. Pójdzie ostro, co do tego nie miała wątpliwości, balansując na granicy dobrego wychowania, ale nie przekraczając jej. Płonące świece wydzielały miłą kwiatową woń, wypełniały wnętrze upojnym aromatem. Nie będę płakać, powtarzała sobie Bobbie. Nie warto. Szkoda, że Luke jej nie kocha, ale kiedyś nadejdzie dzień… Zagryzła usta, próbując przeciwstawić się smutkowi, jaki ogarnął jej duszę. Sypnęła garść soli, woda zbłękitniała. W ciepłym świetle świec jej skóra miała brzoskwiniowy odcień, jaśniała złociście; miodowe włosy jedwabistą falą spadały na ramiona, gra światła i cienia podkreślała krągłości figury. Patrzyła na swoje odbicie i naraz tknęła ją myśl, że tak wygląda dziewczyna czekająca na spotkanie z ukochanym. Poczuła łzy w oczach, weszła do wanny i zanurzyła się w gorącej, pachnącej wodzie. Oparła głowę na poduszeczce i rozmarzona zamknęła oczy. Łagodne dźwięki muzyki Vivaldiego sączyły się z taśmy, rozrzewniając, poruszając najczulsze struny. Usta jej zadrżały, nieśmiała łza wymknęła się spod powieki, potem druga… Zatopiła się w cierpieniu, w poczuciu beznadziejności i pustki. Świat zewnętrzny odpłynął, była sama ze swoim bólem. W powietrzu wibrowała muzyka. Nie usłyszała, kiedy ktoś na dole otworzył drzwi, nie słyszała kroków na schodach. Nigdy nie zamykała na zamek drzwi do łazienki. Mieszkała sama, więc nie było takiej potrzeby. Miała zamknięte oczy. Nadal było cicho i tylko czyjś zdyszany oddech przywrócił ją do rzeczywistości. Otworzyła oczy; pośpiesznie poderwała się z wody, by sięgnąć po ręcznik i zamarła w pół ruchu, z przerażeniem i niedowierzaniem wpatrując się w stojącego na progu Luke'a. – Luke! Co ty tu robisz? Jak…? – A jak myślisz? – wymamrotał zmienionym głosem i, nim zdążyła coś zrobić czy powiedzieć, pochwycił ją w ramiona i wyjął z wanny, nie zważając na jej protesty, na zmoczony garnitur, na nic.

To nie jest zwykły pocałunek, pomyślała oszołomiona, kiedy poczuła na wargach jego usta, żarliwe, nienasycone. Głód domagający się zaspokojenia, rozpaczliwa tęsknota, desperacja… to wszystko było w jego uścisku, w sposobie, w jaki ją całował, w jaki ją przytulał. Zadrżała, zabrakło jej powietrza. Był tak blisko, znowu tak blisko… I już nic poza nimi nie było ważne, nic się nie liczyło. Czuła jego zapach, bijące od niego ciepło, spychane w zapomnienie uczucia odżyły z dawną siłą, przebudzone pragnienia spalały i domagały się spełnienia. Luke drżał jak ona. Kochali się szaleńczo, niecierpliwie, jakby czas zaraz miał się skończyć, jakby świat miał przestać istnieć. Oszołomieni, pijani radością i szczęściem, zatracali się w miłości, upajali sobą. Poczuła łzy w oczach, gdy w nagłym olśnieniu uświadomiła sobie, że w tej właśnie chwili dali początek nowemu życiu. I wiedziała, że powinna zaufać głosowi instynktu, że jej nie zawiedzie. Wyciągnęła rękę i delikatnie dotknęła palcami jego policzka. Ucałował jej dłoń. – Musimy porozmawiać – powiedział cicho. Gwałtownie potrząsnęła głową, zamknęła oczy: – Nie. Bała się tego, co od niego usłyszy… Teraz, kiedy pragnienie zostało zaspokojone, może… – Musimy – powtórzył, nie przyjmując do wiadomości jej odmowy. – Dlaczego nie powiedziałaś mi prawdy? – zapytał cicho. – Myślałam, że mi nie uwierzysz – wyznała. – Och, Bobbie… Z trudem przełknęła ślinę, kiedy podniosła na niego wzrok i w jego oczach ujrzała łzy. – Ale co ty tu robisz? – zapytała łamiącym się głosem. – Byłam pewna, że Sam widziała się z tobą i… i już masz wystarczające powody, by mnie nienawidzić. Uśmiechnął się i popatrzył na nią uważnie. – Myślałaś, że dam się nabrać? Że wezmę ją za ciebie? – Musnął ustami jej piersi, a jej znowu zabrakło tchu. – Nie mogę się skupić – poskarżyła się z uśmiechem. – Ale jak poznałeś, że to nie jestem ja? Przecież nawet nasza rodzina daje się nabrać, kiedy nam na tym zależy. – A jak myślisz? – zapytał, a widząc jej minę, wyjaśnił: – Nie wiesz, że masz na mnie wyjątkowy wpływ? Wystarczy twoja obecność, a… Samantha… – Samantha? – dopytywała się, wstrzymując oddech i zaglądając mu w oczy. – Twoja siostra – powiedział stanowczo – nie działa na mnie. Co z tego, że zewnętrznie jesteście do siebie podobne, skoro moje ciało wie lepiej? Odbieram cię

w inny sposób. Całą swoją istotą czułem, że to nie jesteś ty. Dla mnie jest tylko jedna Bobbie, tylko jedna dziewczyna, która potrafi obudzić we mnie tyle emocji i pragnień, przy której ogarnia mnie szaleństwo i… – Zaczął obsypywać ją pocałunkami i coraz mocniej przytulać do siebie. – Nie powinniśmy tego robić – wymruczał. – Byłem tak odurzony, że w ogóle nie pomyślałem o zabezpieczeniu. – Jeśli jest tak, jak myślę, to już za późno na zabezpieczenia – szepnęła nieśmiało, bez tchu. Spojrzenie jego oczu ostatecznie rozwiało jej wątpliwości, wystarczyło za słowa. Już nie musiała zarzekać się przed sobą, że go wcale nie chce, że go wcale nie kocha. – Chcesz powiedzieć… – urwał, chwycił głęboki oddech. – Już…? – Tak – szepnęła. – Jeśli się nie mylisz, to tylko świadczy, jak wspaniale do siebie pasujemy. – Popatrzył na nią z miłością, przygarnął do siebie. W migoczącym blasku świec widziała jeszcze ich odbicie w lustrze, kiedy pochylał się ku niej, kiedy ją całował, splecionych w namiętnym uścisku; światło pełgało po ścianach, złociło ich skórę i byli jak para renesansowych kochanków w romantycznym weneckim pałacu. – Kiedy zrozumiałaś, że mnie kochasz? – zapytał ją nieco później, kiedy otuleni w puszyste szlafroki zeszli do kuchni. Bobbie siedziała przy barku i patrzyła, jak Luke smaży jajecznicę. – Miałam takie dziwne przeczucie, że stało się coś wyjątkowego, coś bardzo niebezpiecznego. To było wtedy, kiedy pierwszy raz mnie pocałowałeś – wyznała, patrząc mu prosto w oczy. – A ty? – Och, dużo, dużo wcześniej – zaśmiał się i nagle spoważniał. – Zakochałem się w tobie, kiedy tylko cię zobaczyłem, ale całkowitej pewności nabrałem po tamtej nocy u mnie. – Nie mogłam pojąć, że zostawiłeś mnie wtedy samą – wtrąciła Bobbie. – Mogłam przecież uciec. – Musiałem przemyśleć sobie wiele rzeczy, uporać się ze świadomością, że cię kocham. I może, patrząc na to z psychologicznego punktu widzenia… może nawet i chciałem, żebyś sobie poszła, ale jednocześnie czułem, że dałbym wszystko, żeby cię zatrzymać… na zawsze! – Skąd wiedziałeś, że jestem tutaj, że w ogóle zechcę cię widzieć po tym, co zrobiłeś i powiedziałeś… i jak się tu dostałeś? – zapytała Bobbie, kiedy znów powrócili na ziemię, bowiem wyznanie Luke'a zakończyło się nie tylko wystygłą jajecznicą… Przecież nie mogła być gorsza, skoro tak szczerze powiedział jej o swoich uczuciach. Luke przybrał tajemniczą minę. – Samantha się wygadała – domyśliła się, widząc jego minę i używając

pełnego imienia siostry, by w ten sposób podkreślić wagę sprawy. – Tak, ale dopiero po tym, kiedy dowiedziała się, co do ciebie czuję – zapewnił ją Luke. – Nim to usłyszała, dobrze się na mnie wyżyła. Nieźle się od niej nasłuchałem na swój temat. I nie miałem szans, by coś od niej wyciągnąć, choć od razu powiedziałem, że wiem, że nie jest tobą, że tylko ciebie udaje… Ona nie całuje tak jak ty – szepnął przekornie i widząc jej minę, przygarnął ją mocno do siebie. – Daj spokój, naprawdę myślałaś, że chciałem ją pocałować? A nawet gdybym chciał, to sądzisz, żeby pozwoliła? – Nie miałam pojęcia, że mogę być taka zazdrosna – skrzywiła się Bobbie. – Ja też nie – przyznał Luke. – A jestem. I to tak bardzo, że nie mogę nawet pogodzić się z myślą, że miałbym się tobą dzielić z kimś innym, nawet z twoją siostrą. – A z naszym dzieckiem? – zapytała. – Pobierzemy się najszybciej jak to możliwe – zapewnił ją z przekonaniem i popatrzył na nią ze skruchą. – Wyjdziesz za mnie, prawda, Bobbie? – Tak – szepnęła. – Wprawdzie to bardzo osobista decyzja, ale po doświadczeniach mojej mamy, zrobię wszystko, by nasze dzieci zawsze miały pełną rodzinę. – Dzieci? – Spojrzał na nią z czułością i musnął jej usta. – Chyba zdajesz sobie sprawę, co to znaczy? – Co…? – zaczęła, ale zdusił jej słowa pocałunkiem. – Chodźmy na górę, pokażę ci – uśmiechnął się figlarnie, znowu czule ją całując.

EPILOG

Pięć miesięcy później – No i widzisz – westchnęła Samantha, gdy wkładały uroczyste, długie suknie. – Wyszło na to, że będę druhną na ślubie własnego dziadka. Ale ty naprawdę wyglądasz kwitnąco – zauważyła, patrząc na lekko zaokrągloną figurę siostry. – Już słyszę ich komentarze, kiedy dziecko przyjdzie na świat. Bobbie wybuchnęła śmiechem, a siostra popatrzyła na nią z jawną fascynacją. – Bobbie, ty się wcale nie przejmujesz, co? – zapytała z pełnym podziwu zdumieniem. – I pomyśleć, że z nas dwóch, ty zawsze byłaś uważana za tradycjonalistkę. Jeśli miłość tak odmienia, to ja chyba nie powinnam ryzykować. – Powinnaś – z przekonaniem oświadczyła Bobbie. – Szczerze ci to polecam. Samantha przewróciła oczami. – Nie uważasz, że dwa śluby w jednej rodzinie i w tak krótkim czasie to już wystarczy? – skrzywiła się cierpko. Bobbie uśmiechnęła się. – Wiesz, to wspaniale, że dziadek i Ruth postanowili się pobrać – powiedziała w rozmarzeniu. – Wszyscy widzieliśmy, co ich łączy. Kiedy przyjechaliśmy do Anglii, Luke się śmiał i mówił, że patrząc na nich, sam się zmienił, zrobił się bardziej powściągliwy i staroświecki… Samantha jeszcze raz przewróciła oczami. – Ale w sytuacji sam na sam chyba nie jest taki powściągliwy, co? – droczyła się. Bobbie znów się roześmiała. – Kto by pomyślał, że nie minie rok, a jedna z nas wyjdzie za któregoś z naszych wrogów i zostanie panią Crighton? Nie mówiąc już o tym, że po tylu latach Ruth i dziadek znów się spotkali, i to tylko dzięki zbiegowi okoliczności, że akurat Ruth była w pobliżu, kiedy dziadek dzwonił do ciebie do Queensmead… – Oni chyba nigdy nie przestali się kochać – zamyśliła się Bobbie. – A co do zbiegu okoliczności: dziadek zawsze powtarza, że stale się zdarzają w naszej rodzinie, podobnie jak bliźnięta! Obie wybuchnęły śmiechem. – No i mama jest w świetnej formie. Nigdy nie była taka szczęśliwa. – To prawda – potwierdziła Samantha i dodała z triumfem: – Widzisz, jednak nasz plan w końcu zadziałał… Okazał się doskonały! – Nasz plan? – skrzywiła się Bobbie i wyciągnęła ramiona, by uścisnąć siostrę. – Och, Sam, mam nadzieję, że niedługo i ty kogoś poznasz. Mój syn, junior Crighton, będzie chciał mieć koleżków do zabawy – uśmiechnęła się.

– Do tego nie jest niezbędny mężczyzna, zwłaszcza w dzisiejszych czasach – mruknęła Samantha, dodając w zamyśleniu: – Prawdę mówiąc, coraz bardziej przemawia do mnie taki pomysł. Mogłabym… – Sam! – ostrzegawczo powiedziała Bobbie. – Bez względu na to, co zamierzasz, od razu ci mówię, że nie! Wybij to sobie z głowy. A teraz chodźmy, za pół godziny zaczyna się próba przed jutrzejszym ślubem. Chyba nie chcesz się spóźnić? Luke zaraz tu będzie, więc jeśli się nie pośpieszymy… Poprawiła suknię i ze zmarszczonymi brwiami popatrzyła na siostrę. Samantha nie może zrobić czegoś tak nieprzemyślanego, tak bezsensownego. A jeśli? Po niej wszystkiego się można spodziewać. Nie, to wykluczone. Jasne, że tego nie zrobi.

DOSKONAŁY PARTNER

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Znużonym gestem Tullah sięgnęła po słuchawkę. Dosłownie przed chwilą przestąpiła próg mieszkania. Nie dość, że firma obcięła środki na wynagrodzenia i awanse, to pracy z każdym dniem przybywało. Teoretycznie powinna kończyć o wpół do szóstej, ale już od dobrych sześciu tygodni nie wychodziła wcześniej jak po dziewiątej. Dzisiejszy dzień nie był wyjątkiem. Jednak to już nie potrwa długo… Dzięki Bogu. – Tullah Richards – odezwała się miękkim głosem, zbyt ciepłym jak na zdeklarowaną profesjonalistkę, co ze śmiechem wytykały jej koleżanki. – Cześć, Tullah! Przez cały dzień próbowałam cię łapać! To jak z weekendem? Spotkamy się? Tullah uśmiechnęła się, poznając głos Olivii. Wcześniej przez parę lat pracowały razem i choć Olivia, teraz mężatka i mama małej Amelii, wyniosła się na stałe z Londynu, nadal utrzymywały ze sobą kontakt. I oto dziwnym zrządzeniem losu, choć zawsze się zarzekała, że za nic nie ruszy się z miasta, wkrótce sama się przeprowadzi w jej strony. – Tak, jeśli ci to w czymś nie przeszkodzi – odrzekła. – Czekamy na ciebie z utęsknieniem – zapewniła Olivia. – To mniej więcej o której możemy się ciebie spodziewać? – Myślę, że w okolicach piątej. O pierwszej spotykam się z agentem. Mamy obejrzeć kilka posiadłości, które ewentualnie mogą wchodzić w grę. – Posiadłości… to nieźle brzmi – zażartowała Olivia. Tullah wybuchnęła śmiechem. – Dobrze by było – przyznała. – Niestety, na to jeszcze muszę poczekać. Z góry zastrzegłam, że nie stać mnie na więcej niż dwupokojowe mieszkanie czy skromny domek, co bym zresztą wolała. Chociaż domyślam się, że skoro ściąga mnie firma z taką renomą, to uważają mnie za wymagającego klienta. – Możliwe, choć to nie do końca jest tak – podjęła Olivia. – Nowi pracownicy Aarlston-Becker liczyli, że za londyńskie mieszkania bez trudu kupią tu ogromne domy z zapleczem gospodarczym, wybiegami dla kuców i starannie urządzonymi ogrodami, ale rzeczywistość chyba rozwiała ich oczekiwania. Na prowincji jest taniej, ale tylko trochę. Jednak w Haslewich jest sporo ładnych domów. I znajdują się kupcy. Naszej cioci Ruth ostatnio przybyło czworo nowych sąsiadów. A co będzie z twoim londyńskim mieszkaniem? – Nie ma problemu. Świetnie się składa, bo Sarah, moja współlokatorka, właśnie wychodzi za mąż i chce spłacić mój wkład. Dzięki temu mam kłopot z głowy i nie muszę szukać chętnego. Chociaż, proponując mi pracę, firma zobowiązała się pokryć wszelkie koszty przeprowadzki, łącznie z kaucją

i pożyczką na nowe lokum. – Tym lepiej! – zaśmiała się Olivia. – Wiesz, bardzo się cieszę, że się tu przenosisz. Będzie tak jak kiedyś. Czasami nie mogę uwierzyć, że minęły już trzy lata, odkąd rzuciłam pracę. Tyle się przez ten czas zmieniło! Wyszłam za Caspara, mamy Amelię, a nasza rodzinna firma rozwija się całą parą i już myślimy z wujkiem Jonem, że trzeba będzie rozejrzeć się za kimś do pomocy, może nawet na cały etat. – Mhm… czyli twoja decyzja odejścia z firmy była trafiona – podsumowała Tullah. – A ostatnio zrobiło się tu fatalnie, pracy coraz więcej, naprawdę nie do przerobienia. – Jeszcze cię będą żałować – z przekonaniem stwierdziła Olivia. – Powiem ci, że było mi bardzo przyjemnie, kiedy się dowiedziałam, że podkupił cię Aarlston-Becker. – Nie tylko mnie, co najmniej z tuzin osób – uściśliła Tullah. – I tylko dlatego, że w ostatniej chwili zrezygnowali z przeniesienia centrali do Hagi i zdecydowali się na Haslewich. Podobno jest tu dobra atmosfera. – Więc teraz będziesz pracować dla świetnej międzynarodowej firmy – z uznaniem powiedziała Olivia. – Pamiętam, jaki zadowolony był mój kuzyn Saul, kiedy pół roku temu zaproponowano mu pracę w Aarlston-Becker. Też go podkupili… – Saul? – zaskakująco ostrym tonem przerwała jej Tullah. – Tak, mój kuzyn ze strony ojca. Pewnie go nie pamiętasz, chociaż był na ślubie i potem na chrzcinach. Wysoki brunet… – I bardzo przystojny – z przekąsem dodała Tullah. – Z tego, co wiem, ten opis pasuje do gromady twoich kuzynów. – Chyba masz rację – zaśmiała się Olivia. – Ale Saul jest tylko jeden – dodała miękko. – Uhm – mruknęła Tullah. – Pamiętam go, wprawdzie… słabo. Bardzo ciemne włosy, dość autokratyczny w sposobie bycia i bardzo uprzejmy. Robił wokół siebie mnóstwo szumu, by wszyscy wiedzieli, jaki to z niego wspaniały ojciec. Lecz, przynajmniej wtedy, to ciocia Jenny przez większość czasu zajmowała się jego dziećmi. Wydawało mi się, że jego rodzina mieszka w Pembroke – dodała jeszcze. – Bo to prawda. Tyle że odkąd wujek Hugh przeszedł na emeryturę, prawie ich nie ma w domu. Stale gdzieś wyjeżdżają. Wujek jest zapalonym żeglarzem i… żeby nie przeciągać: Saul jest po rozwodzie i uważa, że dzieci nie powinny wychowywać się w izolacji, a w Haslewich mają bliską rodzinę. I to zdecydowało, kiedy zaproponowano mu nową pracę. Zbieg okoliczności, że oboje będziecie w dziale prawnym, bo to przecież ogromna międzynarodowa spółka. Na początku twoja nowa firma nie była tu dobrze przyjęta. Ciocia Ruth żartowała nawet, że

sytuacja jest nieco podobna do tej w czasie wojny, kiedy przyjechali Amerykanie. Tylko że oni mieli łatwiejsze wejście, oczywiście dzięki czekoladzie i jedwabnym pończochom. Za to teraz liczymy na ożywienie lokalnego rynku i rozwój miasta. Ale dość tego. Bardzo się cieszę na ten weekend. Nie mogę się już ciebie doczekać! – Ja też – uśmiechnęła się Tullah. Odłożyła słuchawkę, uśmiech zniknął z jej twarzy. Saul Crighton. Nie miała pojęcia, że mieszka w Haslewich, nie mówiąc już o tym, że pracuje w Aarlston-Becker. Olivia zawsze miała do niego słabość, choć trudno to było zrozumieć. Na jej weselu słyszała plotki, jakoby niewiele brakowało, by przez Saula nie doszło do jej ślubu. Podobno, choć był wtedy żonaty, nakłaniał ją do romansu. I jakby tego jeszcze było mało, zawrócił w głowie nastoletniej kuzynce Olivii, Louise. O takich uwodzicielach, myślących jedynie o zaspokojeniu egoistycznych zachcianek i własnej próżności, miała jak najgorsze zdanie. Znała takich facetów, wiedziała, ile zła i nieszczęść potrafią wyrządzić biednej, naiwnej dziewczynie. Doświadczyła tego na własnej skórze. I potem… Nie warto do tego wracać, nie cofnie się czasu. Zamknęła za sobą tę kartę, kiedy przyjechała do Londynu i zaczęła pracę. Nie chciała wspominać przeszłości. Czuła się oszukana, zdradzona, głęboko skrzywdzona. A tak szaleńczo go kochała! Wierzyła, kiedy zapewniał, że jego małżeństwo jest fikcją, że dawno się rozpadło. Jak cierpiała, kiedy potem okazało się, że ją okłamał, że nigdy nie zamierzał się rozwieść; że nie dość, że wcale jej nie kochał, to w dodatku była jedną z bardzo wielu… Pozostał jej po tym uraz, poczucie winy i upokorzenia, że tak ją potraktował, że tak źle ulokowała swoją młodzieńczą miłość. Jego żona powiedziała jej wtedy, że gdyby nie dzieci, to już dawno by od niego odeszła. – Ja już nie, ale one nadal go potrzebują – wyjaśniła znużona, a Tullah, po rozwodzie rodziców przez lata tęskniąca za ojcem, przygryzła wargi, by nie wybuchnąć dziecinnym płaczem. Przez kolejne lata nieraz spotykała mężczyzn, będących kropka w kropkę jak tamten: uwodzicielskich czarusiów, zdolnych bez mrugnięcia okiem zauroczyć bezbronną, niedoświadczoną dziewczynę, by tylko się dowartościować. Nie miała cienia wątpliwości, że Saul Crighton właśnie do takich należy. Jeszcze miała w pamięci jego minę, kiedy poprosił ją do tańca, a ona ostro, może zbyt gwałtownie, odmówiła. A Olivia nie odstępowała go na krok, usprawiedliwiając, że Saul ma za sobą trudny okres, że tyle na niego spadło. – Jest w separacji z żoną – wyjaśniła, z lekkim zdziwieniem przyjmując

milczenie Tullah, która wolała powstrzymać się od komentarza. Tego przecież mogła się spodziewać. Tym bardziej że właśnie przed chwilą usłyszała, iż próbował usidlić Olivię. Dopiero Max Crighton, starszy syn Jona i Jenny, też kuzyn Olivii, wyłożył jej w czym rzecz. – Saul lubi małolatki… jest w takim wieku – stwierdził cynicznie. – Uważaj, bo nie można mu ufać. Nie wyszło mu z Olivią, to od razu zabrał się za moją siostrę, Louise. Przez dobre pół godziny Max objaśniał jej wtedy zależności i powiązania między Crightonami. Sam wprawdzie też nie był daleki od tego, żeby trochę z nią poflirtować, ale jego subtelne przekomarzania wydały się jej czymś znacznie lepszym niż udawana szczerość i otwartość Saula. Zwłaszcza kiedy widziała wpatrzoną w niego, bez pamięci zakochaną Louise. Nie, Saul nie przypadł jej do gustu… ani trochę. – Kotku, o czym tak myślisz? – Caspar wszedł do kuchni, położył przyniesione do przeczytania w domu książki, podszedł do stojącej przy stole żony i wziął ją w ramiona. – Hm… jak przyjemnie – zamruczał, całując ją. – Bardzo… – uśmiechnęła się. – Rozmawiałam dziś z Tullah. Potwierdziła, że przyjedzie do nas na weekend. – No, to już wszystko rozumiem. Zaczynasz bawić się w swatkę, to stąd ta mina, co? – Tullah ma dwadzieścia osiem lat, najwyższy czas na nią! – obruszyła się Olivia. – W dodatku ona jest taka matczyna… – Matczyna? – Caspar wybuchnął śmiechem. – Czy my mówimy o tej samej osobie? Myślisz o tej Tullah, która ma figurę Claudii Schiffer, cudowne czarne oczy, burzę czarnych loków i lekko odęte usta, które nadają jej prowokacyjny, a jednocześnie słodko niewinny wygląd… – Caspar! – ostrzegawczo skrzywiła się Olivia. – Przepraszam – poprawił się, puścił do niej oko. – Może się trochę zagalopowałem, ale sama przyznasz, że nikt by nie pomyślał, iż ma przed sobą wykwalifikowaną prawniczkę. Raczej sprawia wrażenie, że owszem, ma ogromny seksapil, lecz inteligencją… – Caspar! – wykrzyknęła Olivia. – Już dobrze, dobrze. Przecież wiesz, że w moim typie są blondynki o pałających oczach i… Chciałem tylko powiedzieć, że Tullah jest bardzo, bardzo atrakcyjna, ale twierdzić, że jest matczyna… – Mówisz tak, bo oceniasz ją jedynie po wyglądzie – z powagą odparła Olivia. – A nie dalej jak przed chwilą sam zachwycałeś się jej kwalifikacjami. Przez te kilka lat nabrała doświadczenia. Tylko że ma już dość rozwodów i szarpaniny o prawa rodzicielskie; dlatego postanowiła zająć się prawem

gospodarczym. Sama głęboko przeżyła rozwód rodziców i z tego, co wiem, ich rozstanie bardzo źle na nią wpłynęło. – Tak bywa. – Caspar popatrzył na żonę w zamyśleniu. Też miał za sobą przykre wspomnienia, kiedy w dzieciństwie najpierw przechodził z rąk do rąk, a kiedy oboje rodzice założyli nowe rodziny, zszedł na dalszy plan. Olivia również przeżyła w życiu trudne chwile. David, jej ojciec, bliźniaczy brat Jona, wracał do zdrowia po ataku serca. Któregoś dnia wyszedł z sanatorium i przepadł bez wieści. Jej mama przez lata cierpiała na ciężką formę bulimii. Teraz jej stan się poprawił, zamieszkała na południu. Kilka tygodni temu dzwoniła z zaskakującą nowiną, że kogoś poznała i chciałaby przedstawić go córce. – Pomyślałam sobie, że do Tullah doskonale by pasował któryś z kuzynów z Chester – oznajmiła mężowi Olivia. – Któryś z kuzynów? – Uniósł brwi. – Przecież jest z czego wybierać – broniła się. – Teraz, kiedy Luke i Bobbie się pobrali… może ich przykład natchnie innych. W końcu żaden z nich nie musi się obawiać o zabezpieczenie finansowe. – No wiesz! – zaśmiał się Caspar. – Przecież ogólnie wiadomo, że samotny a zamożny mężczyzna potrzebuje żony. Nie myślę jedynie o potrzebach uczuciowych – dodała z godnością. – No więc, kogo my tu mamy? Został James i Alistair, Niall i Kit – liczyła na palcach. – Nie może wyjść za wszystkich – przerwał jej Caspar. – Przecież to się rozumie samo przez się – obruszyła się Olivia. – Ale myślę, że jeden z nich… W końcu mają ze sobą wiele wspólnego. – Na przykład? – Mają ten sam zawód, to już jakiś początek – odrzekła, podnosząc oczy w górę. – Och, ci mężczyźni! – Potrząsnęła głową i sięgnęła po gazetę, którą zaczęła czytać przed nadejściem męża. – Livvy… Wiem, że chcesz jak najlepiej, i podobny zawód to już coś, ale nie uważasz, że gdyby Tullah chciała założyć rodzinę, to już dawno by sobie kogoś znalazła? – Chcesz powiedzieć, że nie powinnam się wtrącać? – No więc… – Myślałam tylko o wydaniu kilku kolacji… rewizytach… czymś takim. – Hm… właściwie to chyba powinienem się cieszyć, że małżeństwo i macierzyństwo tak ci przypadło do gustu, że chcesz uszczęśliwić tym samym swoje przyjaciółki. – Też tak myślę – odparła z uśmiechem. – To mi coś przypomniało… Pamiętasz, jak którejś nocy mówiliśmy, że przyszła pora, by postarać się

o braciszka czy siostrzyczkę dla Amelii? – No nie, chyba nie… – Nie od razu – odpowiedziała. – Ale powinniśmy… – Masz rację, naprawdę powinniśmy! – roześmiał się Caspar, pociągając ją za sobą na górę.

ROZDZIAŁ DRUGI – No więc jak? Wpadło ci coś w oko? – z zainteresowaniem zapytała Olivia, kiedy Tullah przyjechała do niej prosto ze spotkania z agentem. – Właściwie nic, poza tą maskotką. – Tullah ze śmiechem wypuściła z objęć dwuletnią Amelię. – Jeśli tak, to powinnaś raczej rozejrzeć się nie za domem, a za jakimś facetem – zaśmiała się Olivia. – O nie, dziękuję – odrzekła Tullah, poważniejąc i oddając jej dziecko. Zacisnęła usta. – Tullah… – zaczęła Olivia i urwała, widząc minę dziewczyny. Znały się doskonale, lecz Tullah zawsze utrzymywała lekki dystans w stosunku do innych. Zatrudnieni w poprzedniej firmie mężczyźni, zwiedzeni seksownym wyglądem i ponętną figurą Tullah, szybko się przekonali, że nie pójdzie im z nią łatwo. Umiała wymagać szacunku. Olivia, która znała powody tej nieufności, nigdy nie przeciągała struny. Wiedziała, że Tullah unika mężczyzn i rozmów na ich temat. Rozkwitała jedynie w towarzystwie tych, którzy byli już z kimś związani. Może wtedy czuła się bezpieczna? – Czyli nic z tego, co widziałaś, nie przypadło ci do gustu? – zmartwiła się Olivia. – Te mieszkania były właściwie bez zastrzeżeń, ale zupełnie bezosobowe. A znowu domy albo zbyt drogie, albo za duże, albo też jedno i drugie. Chociaż był taki jeden… – Urwała. Olivia w milczeniu czekała na ciąg dalszy. – Właściwie wszystko przemawia przeciwko niemu, nawet agent powiedział, że dołączyli go w ostatniej chwili, ale… – Ale… – zachęciła ją Olivia. Tullah popatrzyła na nią niepewnie, uśmiechnęła się. – Ale zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia. – Nie! – zawołała Olivia. – Aż tak źle? – Bardziej niż myślisz – uściśliła Tullah. – Przede wszystkim ma zbyt wysoką cenę, po drugie, znajduje się w gorszej części miasta. Wymaga gruntownego remontu, łącznie z wymianą rur i instalacji elektrycznej, osuszenia gruntu… To pochłonie majątek. – W takim razie jakie ma plusy? – zapytała Olivia. – Przecież musi mieć jakieś walory, skoro tak się do niego zapaliłaś – dodała. – Oczywiście, że ma – odrzekła Tullah. – Wokół ciągną się pola, a z góry jest wspaniały widok na rzekę. Poza tym otacza go ogromny ogród. To połowa bliźniaka, w drugiej mieszkają dwie starsze siostry, wdowy, które sporo czasu

spędzają u rodziny w Australii. Droga, przy której stoi, w zasadzie nigdzie nie prowadzi, kończy się na gospodarstwie, którego stamtąd nawet nie widać. – Gospodarstwo… – Olivia wyglądała na zaintrygowaną. – Gdzie to właściwie jest, Tullah? Wydaje mi się… – Wiem – weszła jej w słowo Tullah. – Uważasz, że nie powinnam zawracać sobie głowy czymś takim. Nawet gdyby to była okazja, a przecież wcale nie jest. I że doprowadzenie tego do przyzwoitego stanu potrwa kilka dobrych miesięcy. – Zawsze możesz mieszkać u nas – zapewniła ją Olivia, a kiedy Tullah potrząsnęła głową, zapytała: – Więc co zdecydowałaś? Powiedziałaś agentowi, że to odpada? – Nie – uśmiechnęła się niepewnie. – Złożyłam mu ofertę… Obie jeszcze się śmiały, kiedy Caspar wszedł do kuchni. Opowiedziały mu całą historię, ale jak to mężczyzna, nie od razu pojął, co w tym było takiego śmiesznego. – Dzwonił Saul, kiedy cię nie było – powiedział do żony. – Uprzedził, że trochę się spóźni, bo ma jakiś problem z opiekunką do dzieci. Obiecał, że nie będzie później niż o wpół do dziewiątej. – To dobrze. Zaprosiłam jego, Jenny i Jona na kolację – Olivia wyjaśniła przyjaciółce. – No właśnie, zaczęłaś mi mówić o tym domku… – Urwała, bo w tej samej chwili Amelia pociągnęła za ogon leżącego w koszyku szczeniaka. Piesek zapiszczał głośno. – Zostaw Flossy, Amelio! – Olivia pośpieszyła zwierzakowi na ratunek. – Nie można robić mu krzywdy. Pieska to boli. Kiedy kilka godzin później Tullah stanęła przed pięknym wiktoriańskim tremo, zdobiącym najlepszy gościnny pokój Olivii, uświadomiła sobie, że najchętniej posiedziałaby w spokoju z gospodarzami, zamiast spędzać cały wieczór przy stole i silić się na wymuszone grzeczności. Już kiedyś poznała Jenny i Jona, i miło ich wspominała, ale Saul… Zdecydowała się włożyć sukienkę, kupioną za namową mamy i siostry, gdy razem wybrały się na zakupy do Hampshire. Już wtedy miała wątpliwości, czy jest w jej stylu, ale Lucinda nawet nie dała jej czasu na zastanowienie. – Daj spokój! – oświadczyła apodyktycznym tonem starszej siostry. – Oczywiście, że jest w twoim stylu. W kremowym jest ci bardzo do twarzy, poza tym to doskonały fason. Sama bym ją kupiła, gdybym nie była taka gruba. – Przecież nie będziesz całe życie w ciąży – zareplikowała Tullah, ale Lucinda potrząsnęła głową. – Uwierz mi, że na tym etapie jeszcze trzy miesiące wydają się wiecznością. Zresztą, boję się, że już nigdy nie będę mogła nosić takich rzeczy. I pewnie też nie będzie ku temu okazji – dodała z żalem. Rzeczywiście, było jej dobrze w tym kolorze, musiała to przyznać, ale obcisła, podkreślająca figurę sukienka ze skośnym dołem na jej gust była zbyt

ekstrawagancka. Wprawdzie suknia nie miała nadmiernie wyciętego dekoltu, ale sposób, w jaki materiał opinał się na bardziej zaokrąglonych miejscach… Na szczęście od razu dobrała do niej żakiet z tej samej tkaniny. Włoży go teraz, choć może będzie jej w tym za gorąco. Na dole rozległ się dźwięk dzwonka. Narzuciła żakiet i wyszła z pokoju. Schodziła po schodach, pewna, że zaraz ujrzy Jenny i Jona. W połowie drogi zatrzymała się jak wryta. W holu stał Saul. – Tullah! – Olivia popatrzyła na nią z uznaniem. Już wcześniej Caspar zastrzegł, by nie próbowała bawić się w swatkę. A przecież… to taka szkoda… – Chyba pamiętasz Saula? – z uśmiechem zwróciła się do Tullah. – Pamiętam – odparła, udając, że nie dostrzega jego wyciągniętej dłoni, i przysuwając się bliżej Olivii. – Hm… Saul, Caspar jest w jadalni, może masz ochotę na drinka? Widzę, że jakoś uporałeś się ze znalezieniem opiekunki – uśmiechnęła się do niego. – Na szczęście – odrzekł. – Od tamtej sprawy o prawa rodzicielskie bardzo uważam, komu powierzam dzieci… Dobrze, że na mnie nie patrzą, pomyślała Tullah. Od razu by wiedzieli, jakie mam zdanie o takim tatusiu. Już coś musiało się za tym kryć, skoro nie od razu przekonał sąd, że potrafi zapewnić dzieciom właściwą opiekę. Tyle się czyta o różnych przypadkach, kiedy dzieci zostały z kimś nieodpowiedzialnym albo wręcz same, i wynikających z tego konsekwencjach. A przecież z pewnością stać go na wynajęcie wykwalifikowanej osoby. Chociaż i tak nie pochwalała faktu, że zamiast zostać z dziećmi, skoro akurat teraz przypadała ich wizyta, wybrał spotkanie towarzyskie. I dziwne, że Olivia go do tego zachęcała. – Pomogę ci w kuchni – powiedziała pośpiesznie na propozycję Olivii, by poszła z panami na drinka. Kontakty z Saulem wolała ograniczyć do minimum. – Słyszałem, że wkrótce zaczynasz pracę w Aarlston-Becker – zagadnął ją Saul, jednocześnie odmownym ruchem głowy dziękując Casparowi za drugi kieliszek wina. – Lepiej nie – powiedział. – Przyjechałem samochodem. Dobrze, że ma przynajmniej odrobinę odpowiedzialności, skonstatowała w duchu Tullah, choć trudno znaleźć usprawiedliwienie dla faktu, że bardziej przejmuje się swoim prawem jazdy niż dziećmi. – Owszem – odrzekła zdawkowo i zwróciła się do siedzącego po drugiej stronie Jona z pytaniem o konsekwencje pojawienia się w miasteczku dużej międzynarodowej firmy. – Nie ma co ukrywać, że to się na nas trochę odbiło – uśmiechnął się Jon. – Chociaż mniej, niż można było przypuszczać. Oni mają swoich prawników, cały

dział, więc nam nie pozostaje wiele do zrobienia. Olivia mówiła, że specjalizujesz się w prawie europejskim. – Tak – potwierdziła, z apetytem zajadając przyrządzone przez gospodynię potrawy. Olivia lubiła gotować i była w tym świetna. – Tullah przez rok pracowała w Hadze – dorzuciła Olivia i uśmiechnęła się do przyjaciółki. – Saul wie coś o tym. On też przez jakiś czas tam siedział. Tam poznał Hillary. – To twoja żona? – chłodno upewniła się Tullah. – Była żona – wyjaśnił spokojnie, choć po wyrazie jego twarzy widziała, że doskonale odgadł jej skrywaną wrogość. Wyczuwał jej niechęć, ale bynajmniej nie wydawał się tym przejmować. Zresztą, niby dlaczego miałoby go to wzruszać? Jest bardzo atrakcyjnym mężczyzną, a Olivia i Jenny mają do niego wyraźną słabość, to widać na pierwszy rzut oka. Z pewnością nie uskarża się na brak damskiego towarzystwa i zachwyconych spojrzeń. Podziwiała Caspara, że potrafi zdobyć się na tyle ciepła i serdeczności w stosunku do Saula. Zwłaszcza że nie tak dawno Saul próbował odebrać mu Olivię. – Z tego, co mówiłeś, to doskonała firma i warto dla nich pracować. – Jon taktownie zmienił temat. – To prawda – potwierdził Saul. – Potrafią zadbać o pracowników. U nas rzeczywiście równorzędnie traktuje się kobiety i mężczyzn. Nie mówiąc już o szczególnych prawach dla matek z małymi dziećmi. Są zagwarantowane urlopy macierzyńskie, przyznaje się je automatycznie. Sam doświadczyłem, jakie to dobrodziejstwo, kiedy co jakiś czas musiałem zwalniać się z pracy z powodu dzieci. – Zawsze mnie zdumiewa, jak szybko w mężczyznach budzi się instynkt rodzicielski, kiedy tylko pojawia się realna groźba odebrania im dzieci – kwaśno stwierdziła Tullah, mierząc go sceptycznym spojrzeniem. – Ojcowie zwykle zakładają, że ich rola w życiu dzieci jest czymś naturalnym – pojednawczo zauważył Jon. Saul nic nie odpowiedział. Czuła na sobie jego uważny wzrok, daleki od zachwytu. I bardzo dobrze! Jeśli natrafiła na jego czułe miejsce, to tym lepiej. Ta jego arogancja i pewność siebie! Do dziś pamiętała czasy, kiedy ojciec wymuszał należne mu wizyty. Okropne godziny, które ciągnęły się w nieskończoność. Siedziały przed telewizorem w jego mieszkaniu, cichutko jak myszki, żeby mu przypadkiem nie przeszkodzić. Oczywiście wcale nie zależało mu na dzieciach – robił to wyłącznie po to, by odegrać się na ich mamie i zatruć jej życie. Olivia zaczęła zbierać talerze, Tullah poderwała się, by jej pomóc. – Nie fatyguj się… – zaprotestowała, ale ona nie usłuchała. Wzięła talerz od

Jona, sięgnęła po następny. Znieruchomiała, kiedy Saul podsunął jej swój. Kusiło ją, by udać, że tego nie dostrzegła. I niewiele brakowało, by to zrobiła. Odwracała się już, kiedy napotkała jego spojrzenie. Uśmiechnął się cynicznie. A więc odgadł jej myśli. Nie to jednak było najgorsze. – Usiądź! – rzucił lekko, ale tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Ja je zaniosę – dodał, wstając z miejsca. Górował nad nią, w każdym razie tak się jej wydało. Wyjął jej z rąk talerze, odwrócił się do Olivii. – Zupa była wspaniała. Koniecznie musisz dać mi przepis. – Jest bardzo prosty – roześmiała się Olivia, kierując się do kuchni. – Jeśli tylko masz sprawny mikser. – Saul wychodzi ze skóry, by zapewnić dzieciom normalny dom – z uznaniem zauważyła Jenny, kiedy tamci zniknęli w kuchni i nie mogli ich słyszeć. – Naprawdę podziwiam go za to, co dla nich robi. – Dlaczego tak się dzieje, że mężczyzna samotnie wychowujący dzieci zawsze wzbudza powszechny zachwyt? – skrzywiła się Tullah. – Kobieta w tej samej sytuacji nigdy. A Saul nawet nie jest samotnym ojcem – dodała i umilkła, bo drzwi się otworzyły i na progu stanęła Olivia i Saul. Widziała, że jej zgryźliwe stwierdzenie nieprzyjemnie zaskoczyło Jenny. Niepotrzebnie tak się wyrwała. Ale z drugiej strony nie mogła już dłużej słuchać, jak wynoszą go pod niebiosa. Przecież wcale na to nie zasługuje. – Miałaś okazję pozwiedzać muzea w Hadze? – Trochę – odrzekła zdawkowo, bo już wcześniej postanowiła sobie, że nie da się wciągnąć w rozmowę z Saulem. Im dłużej przysłuchiwała się zachwytom Olivii i Jenny, tym mocniejszą czuła do niego niechęć. Nie ma szans, by kiedykolwiek przyłączyła się do tego chóru. I za co go tak wychwalają? Że raz na miesiąc, czy jak mu tam wyznaczyli, bierze do siebie dzieci? Co to znowu za poświęcenie? Zresztą widać, że dla niego to i tak za duże obciążenie, skoro wolał wyszukać kogoś do dzieci, żeby wyrwać się z domu i wyjść na kolację, z góry wiedząc, że panie i tak będą nim urzeczone. Niezły tatuś! Doskonale pamiętała, że jej ojciec robił dokładnie to samo. Pod pretekstem służbowych spotkań zostawiał je ze swoją mamą czy babcią. – Tullah, właśnie zaczęłam opowiadać Saulowi o tym domku, który dzisiaj widziałaś. Tullah zakochała się w nim od pierwszego spojrzenia – dodała wyjaśniająco, zwracając się do Jenny i Jona. – Ten domek… – …zupełnie nie wchodzi w grę – pośpiesznie przerwała jej Tullah. – Jest absolutnie niepraktyczny. – Czasami dobrze jest zrobić coś zupełnie nieracjonalnego

i niepraktycznego, spełnić swoje marzenia… – usłyszała głos Saula. – Przecież właśnie to czyni z nas ludzi. Poczuła leciutkie ciarki na plecach. Podniosła oczy, by spojrzeć na niego, ale Saul nie patrzył na nią. Jego spojrzenie było utkwione w Olivię. A Olivia uśmiechała się w odpowiedzi. Bolała ją głowa. Czuła się zmęczona, miała już tego dość. Ci ludzie byli ze sobą związani, ona była tu obca. – Kiedy Louise kończy zajęcia na uniwersytecie? – dobiegło ją rzucone od niechcenia pytanie Saula. Wzdrygnęła się. Jak mógł w ten sposób wypytywać Jenny o jej córkę? W końcu dziewczyna jest prawie dwadzieścia lat od niego młodsza, a jak słyszała, nadal jest w nim po uszy zadurzona. Jenny zmieszała się lekko, zerknęła na męża. – Formalnie semestr kończy się dopiero za kilka miesięcy, ale zapowiedziała, że może przyjedzie do domu wcześniej, bo wykłady nie potrwają do samego końca. Widać było, że ten temat nie jest dla niej przyjemny. Zresztą, nic w tym dziwnego. I tak świetnie panowała nad sobą. Ależ ten facet ma tupet! Odetchnęła z ulgą, kiedy Jenny i Jon zaczęli zbierać się do odejścia. Saul podniósł się zaraz po nich. Caspar odprowadził go do wyjścia, Olivia i Tullah poszły do kuchni. – Saul jest wspaniały – ciepło uśmiechnęła się Olivia, upychając naczynia do zmywarki. – Mam taką nadzieję… – Urwała, widząc minę Tullah. – On ci się nie podoba, co? – zapytała cicho. – Olivio, przepraszam cię, ale nie. Wiem, że to twój kuzyn, że jest z twojej rodziny, ale… – Nabrała powietrza, podniosła głowę, by spojrzeć jej prosto w oczy. Olivia nie kryła zdumienia. – Właśnie takich jak on organicznie nie znoszę. Wiem, że ty… że ty i on… – Potrząsnęła głową. – Zobacz, zostawił dziś dzieci, żeby tylko tu przyjść. Taki człowiek nie zasługuje na to, by być ojcem… – Tullah – ostrzegawczo zaczęła Olivia, ale już było za późno. Tullah podążyła za jej wzrokiem, znieruchomiała. W otwartych drzwiach stał Saul. Po jego minie widać było, że z trudem nad sobą panuje. – Jesteś bardzo źle poinformowana. Skoro chcesz wiedzieć, to powiem ci, że zostawiłem dzieci wyłącznie dlatego, iż Olivia prosiła, bym… – Saul – prosząco przerwała mu Olivia. – Tullah wcale nie chciała… nie zdawała sobie sprawy… – Wręcz przeciwnie, doskonale zdaję sobie sprawę – zareplikowała Tullah. – Wróciłem, bo chciałem się upewnić co do poniedziałku. Więc Meg może u was przenocować? – zwrócił się do Olivii, zupełnie ignorując Tullah. – Oczywiście, tak jak się umawialiśmy. Caspar odbierze ją ze szkoły. Saul odwrócił się, jakby się zawahał. Popatrzył na Tullah uważnie.

– Mam nadzieję, że w pracy będziesz bardziej wyważona i ostrożna w swoich opiniach o innych – powiedział cicho. – Bo jeśli nie… – To co? – zapytała prowokacyjnie. Uniosła dumnie brodę. Może służbowo ma wyższą od niej rangę, ale na szczęście zajmuje się współpracą z amerykańską filią, więc raczej nie będą się stykać na gruncie zawodowym. – Pora na mnie, Livvy – znów ją zignorował. – Obiecałem Bobbie, że wrócę przed dwunastą. Ona i Luke chcą pobyć trochę z Ruth i Grantem przed ich powrotem do Bostonu. – Słyszałam. Uważam, że wpadli na wspaniały pomysł, by spędzać pół roku tutaj a pół w Stanach. – Salomonowa decyzja – powiedział z uśmiechem. Ten uśmiech zgasł, kiedy odwrócił się do Tullah i lekko skinął głową. – Dobranoc. Ledwie drzwi się za nim zamknęły, Tullah pośpiesznie zwróciła się do Olivii: – Nie weźmiesz mi za złe, jeśli pójdę się położyć? Trochę boli mnie głowa i… – Ależ skąd, idź – uspokoiła ją przyjaciółka. Wiedziała, że zaskoczyła ją swoim stosunkiem do Saula, ale mimo to nie mogła się zdobyć na przeprosiny ani cofnąć wypowiedzianych słów. Leżąc w łóżku, Olivia przytuliła się do Caspara i odezwała sennie: – Wiesz, nie mogę zrozumieć, dlaczego Tullah tak źle zareagowała na Saula. Właśnie na niego. Przecież naprawdę rzadko się zdarza ktoś milszy niż on. Wujek Hugh nieraz powtarzał, że Saul zajął się prawem gospodarczym, bo nie ma w nim ani odrobiny agresji, tak potrzebnej na sali sądowej. Luke się do tego nadaje… – Hm… coś mi się widzi, że Saul raczej nie przypadł jej do gustu – zamruczał Caspar i musnął ustami czubek głowy Olivii. – Dobrze, że nie wybrałaś go na ewentualnego ojca dzieci, których niby tak bardzo pragnie – zaśmiał się. – Saul i Tullah… Nie, z tego na pewno nic nie będzie – ze śmiechem stwierdziła Olivia. – Tatusiu… – Uhm… – zamruczał Saul, pochylając się nad łóżeczkiem najmłodszej córki i odgarniając z jej zapłakanej buzi pukiel włosów. Znów miała te niedobre sny, które zaczęły ją dręczyć w Ameryce, gdzie mieszkała z mamą i jej nowym mężem. Dziś także obudził go jej płacz. W półmroku, rozjaśnionym słabym światłem małej lampki, z czułością patrzył na dziewczynkę, cierpliwie czekając na jej słowa. – Nigdy sobie gdzieś nie pojedziesz i nie zostawisz nas, prawda? Z trudem zwalczył pokusę, by wziąć ją w ramiona i przytulić do siebie. – No wiesz, czasami muszę wyjechać służbowo – powiedział spokojnie,

rzeczowym tonem. – Ty czasami też. Na przykład, jak przyjdzie czas, żeby pojechać na trochę do mamusi. Ale obiecuję ci, że nigdy nie wyjadę od ciebie na długo, żabko. – A czy ja naprawdę muszę jechać do mamusi i tam być? Nawet jak wcale nie chcę? Serce mu się ścisnęło. Starał się wyjaśnić dzieciom, że Hillary jest ich mamą, że też je kocha i chce z nimi być. Robert i Jemima rozumieli to, choć nie ukrywali, że chcą być z ojcem. Gorzej było z najmłodszą Meg. Trudno było jej wytłumaczyć, że nie chodzi jedynie o przyznane przez sąd prawa dla Hillary, że i jemu zależy, by nie straciły z nią kontaktu. Jeśli ulegnie ich prośbom, zerwie się więź między dziećmi a matką, niezbędna dla ich harmonijnego rozwoju. Chciałby też uniknąć sytuacji, że po latach zarzucą mu, iż jako dorosły i ojciec powinien patrzeć na to inaczej, że byli za mali, by samodzielnie decydować. To dlatego, wyłącznie dla ich dobra, robił wszystko, by rozwód i sprawa o prawa rodzicielskie wyrządziły im jak najmniej krzywdy. Jeszcze teraz zaciskał zęby na wspomnienie nieoczekiwanego telefonu od Hillary, kiedy trzy miesiące temu kategorycznie zażądała, by natychmiast przyleciał do Stanów i zabrał dzieci, bo przez nie rozpada się jej związek z nowym mężem. Podobno postawił sprawę na ostrzu noża i kazał jej wybierać między dziećmi a nim. Znał ją, więc mógłby się założyć, że wybierze męża. Prawdę mówiąc, Hillary nigdy nie była oddaną matką. Pobrali się w pośpiechu, niemal się nie znając. Tym bardziej nie mógł sobie darować, że widząc jej stosunek do dwojga dzieci, jej niechęć i irytację, zgodził się na trzecie dziecko, które według Hillary miało uratować ich rozpadające się małżeństwo. Żałował tej decyzji, ale nigdy nie żałował pojawienia się Meg. I Meg nigdy się nie dowie, że jej przybycie na świat ostatecznie przypieczętowało ich rozstanie. – Nigdy nie chciałam dzieci! – wykrzykiwała Hillary w czasie ich niekończących się kłótni. – Nie znoszę dzieci! Do tej pory rumienił się na wspomnienie wypowiedzianych wtedy w złości słów. – Nie znosisz moich dzieci! Jego dzieci. Bo przecież są jego. – Ale jak ty sobie poradzisz? – niepokoiła się jego mama, kiedy oznajmił, że zamierza wystąpić o prawa rodzicielskie. – Oczywiście, pomogę ci, jak tylko będę mogła, ale jednak… – Mamo, wy macie swoje życie. Dobrze wiemy, jak tato czeka na emeryturę. Ja sobie poradzę, nie martw się. I tak rzeczywiście było, z wyjątkiem tych rzadkich chwil, kiedy, na przykład

jak dziś, zawodziła opiekunka do dzieci i musiał przełykać dumę i prosić o pomoc rodzinę. Oczywiście mógł zatrudnić kogoś na stałe, ale wolał tego uniknąć. Nie chciał, by dzieci miały poczucie, że przenosi na kogoś odpowiedzialność, że może ich nie kocha i już nie chce. Szczególnie mała Meg, która z pobytu u mamy wróciła w takim stanie, że serce mu się łamało, gdy widział, jak rozpaczliwie łaknie bezpieczeństwa i czułości. – Przyjemnie było u cioci Livvy? – zapytała Meg. – Bardzo – potwierdził. Gdy Olivia zapraszała go na dzisiejszą kolację, z ekscytacją opowiadając o przyjaciółce, która wkrótce zacznie pracować w jego firmie, i przypominając, że już wcześniej widział ją na weselu i chrzcinach, wszystko wskazywało, że czeka ich miły wieczór. Jasne, że pamiętał Tullah. Który mężczyzna mógłby zapomnieć tę zjawiskową dziewczynę? Miała w sobie to coś, choć nie wiedział dokładnie, czy sprawiały to jej gęste, błyszczące włosy, olśniewająca cera czy zmysłowo zaokrąglona figura. W każdym razie robiła tak piorunujące wrażenie, że nie mogła się z nią równać żadna wykreowana przez media chudzina. Wystarczyło raz ujrzeć jej lekko nabrzmiałe, miękkie usta, pełne piersi, by wyobraźnia natychmiast zaczęła pracować… Może nie powinno się temu ulegać, ale jeśli się jest mężczyzną… Jednak dzisiejszy wieczór udowodnił, że Tullah potrafi skutecznie do siebie zniechęcić. Czy to właśnie kontrast między jej uwodzicielskim, kobiecym wyglądem, a szorstkim, niemal agresywnym sposobem bycia, tak go poruszył? Czy też wyczuwalna w niej wrogość i nieufność? A może to wpływ urażonej męskiej dumy? Kilka razy ledwie się hamował, by nie odpłacić jej taką samą złośliwością. Problem był głębszy. Nie dość, że jest przyjaciółką Olivii, to będzie pracować w tej samej firmie i… Meg westchnęła cichutko, zasypiała. Leciutko musnął jej policzek, otulił kołderką. Dlaczego los się uparł, by mnie tak karać, zamyślił się. Co ja takiego zrobiłem, że stale pojawiają się jakieś problemy? Najpierw Hillary, potem zadurzona w nim Louise, teraz znowu to. Znużony, powoli poszedł do swojego pokoju. Zdjął szlafrok i wsunął się do łóżka. Zabawne, jak może na człowieka wpłynąć nieudane małżeństwo. Teraz cieszył się z tego, że śpi sam. Jaką ulgą było budzić się rano i nie mieć obok siebie nastroszonej Hillary i wiszącej w powietrzu kolejnej kłótni. Zmęczony, zamknął oczy. Westchnął radośnie, głęboko wciągnął powietrze, rozkoszując się cudownym zapachem dziewczyny, którą trzymał w ramionach; zapachem, który upajał i oszałamiał, budził zmysły. Już wcześniej, w czasie tej kolacji, podświadomie go

łaknął, marzył, by się w nim zanurzyć, by skosztować jej słodkich ust, poczuć miękkość ciała. Ciemne włosy jedwabistą falą spływały na jego skórę, kusiły krągłe ramiona, pełne piersi… By przedłużyć przyjemność, nie dotykał jeszcze jej ust. Skóra na wewnętrznej stronie ramienia była taka miękka, taka ciepła. Przesuwał po niej ustami, póki z cichym westchnieniem nie zarzuciła mu rąk na szyję, przyciągnęła mocno, przywarła do niego całym ciałem. – Pocałuj mnie! – wyszeptała namiętnie, podsuwając mu rozchylone usta, drżąc w jego ramionach. – Zaraz cię pocałuję, Tullah – szepnął żarliwie. – Będę cię tak całować… – Tato… tatusiu. Obudź się. Źle się czuję. Z ociąganiem otworzył oczy, zamrugał gwałtownie. – Niedobrze mi – powtórzył Robert. – Zaraz… – Już wstaję, poczekaj! – Zerwał się z łóżka, chwycił chłopca na ręce i biegiem ruszył do łazienki. We wczesnym dzieciństwie Robert cierpiał na poważny nieżyt żołądka, nawet jego życie było zagrożone. Od tamtej pory często miewał dolegliwości trawienne. Na szczęście tym razem zdążyli. Z doświadczenia wiedział, że niedyspozycje chłopca, aczkolwiek nagłe, równie szybko mijają. Jednak dzisiejszą noc może spisać na straty. Wątpliwe, by mógł zmrużyć oko. Może to i dobrze. Ten sen, z którego wyrwał go Robert… Podświadomość jest rzeczą dziwną i tajemniczą, pomyślał, odpędzając od siebie wspomnienie niedawnych fantazji. Nie dość, że śniła mu się Tullah, to w dodatku musiał walczyć ze sobą, by obudzić się z tego snu. Już nawet nie pamiętał, kiedy ostatnio miał podobne wizje. A mówiąc szczerze, to nigdy żaden sen aż tak na niego nie podziałał. Nawet z… – Tatusiu… – Jestem tu, Robercie. Odepchnął od siebie niepotrzebne myśli i pośpieszył do synka.

ROZDZIAŁ TRZECI – Będę trzymać kciuki, żeby przyjęli twoją ofertę na ten domek – obiecała Olivia, żegnając się z Tullah. Tullah uścisnęła ją serdecznie. Gryzło ją sumienie, że tak się wczoraj zachowała. Przecież Olivia chciała jak najlepiej. Co począć, że nie podziela jej zdania w sprawie Saula? Nie potrafi udawać. Ale z drugiej strony, powinna jej to wyjaśnić, w końcu to jej kuzyn. – Livvy, wracając do wczorajszego wieczoru… – zaczęła ostrożnie. – Z pewnością uważasz, że zbyt ostro potraktowałam Saula i… – Prawdę mówiąc, zaskoczyłaś mnie – weszła jej w słowo Olivia. – Nigdy nie widziałam, żeby któraś z pań tak źle się z nim obeszła. – Tullah otworzyła usta, chcąc przypomnieć, że przynajmniej jedna musiała podzielać jej uczucia, bo inaczej nie byłby po rozwodzie, lecz Olivia nie dała jej dojść do słowa. – Ale nie przejmuj się – powiedziała pogodnie. – Sytuacja i tak jest dostatecznie skomplikowana przez Louise, która nie widzi świata poza Saulem. – No tak… – przyznała Tullah. – To rzeczywiście problem. Współczuję jej rodzicom. Widziałam, w jakim stresie była wczoraj Jenny, kiedy Saul zapytał o Louise – dodała, nie kryjąc niechęci, jaką wzbudziło w niej niewczesne pytanie Saula. – Ale dla takich facetów to typowe. Nie zastanawiają się, że ranią czyjeś uczucia. Powinien najpierw dwa razy pomyśleć. Przecież to oczywiste, że ta sytuacja dla Jenny i Jona jest bardzo nieprzyjemna. Livvy, wiem, że to twój kuzyn – powiedziała dobitnie. – Ale jakim on jest człowiekiem… Jak może człowiek dojrzały, ustabilizowany życiowo, bez żadnych kompleksów na swój temat, posuwać się do tego, żeby uwodzić niewinne, łatwowierne dziewczyny? I tylko po to, żeby zaspokoić swoją męską próżność. Urwała, by zaczerpnąć powietrza. Olivia patrzyła na nią ze zdumieniem. – Przepraszam – opamiętała się. – Wiem, że masz inne zdanie i inaczej go oceniasz, zwłaszcza że kiedyś ty i on… – Tullah, Saul i ja… – zaczęła Olivia, ale w tej samej chwili z ogrodu dobiegł przestraszony okrzyk Amelii. – Och, pewnie znów próbuje złapać pszczołę! Amelio! – Leć do niej! – Tullah szybko uścisnęła przyjaciółkę i wsiadła do samochodu. – Wiesz, chyba zaczynam się domyślać, dlaczego Tullah z taką niechęcią odniosła się do Saula – oświadczyła Olivia, kiedy razem z Casparem siedzieli przy obiedzie. – Myślisz, że rzeczywiście istnieje jakiś powód? Więc nie dlatego, że kobieta, która myśli i ma dobry gust, zawsze wybrałaby mnie? – zażartował

Caspar. – Ty już, niestety, nie jesteś do wzięcia – z udaną powagą oznajmiła Olivia. – W takim razie mów. Co to za ukryty powód? – To wcale nie jest śmieszne. Tullah ma za sobą wiele przykrych doświadczeń. Jej rodzice się rozwiedli, kiedy miała zaledwie kilkanaście lat. Niedługo potem zakochała się w pewnym starszym mężczyźnie, przyjacielu domu. Nie zdawała sobie sprawy, że podświadomie szuka w nim ojca, którego zawsze jej brakowało. A on bez skrupułów wykorzystał jej naiwność, związek z młodą gąską dowartościował go. Tullah miała wtedy szesnaście lat, wierzyła, że ją kocha. Oczywiście zarzekał się, że jego małżeństwo nie istnieje, a ona te bajki brała za dobrą monetę. Potem przyszło gorzkie rozczarowanie. A teraz jest przekonana, że Saul toczy dokładnie tę samą grę z Louise. – Zaczyna mi świtać… Ale wyprowadziłaś ją z błędu? – zapytał, dokładając sobie kolejną porcję deseru. – Nie… Amelia właśnie zaczęła łapać pszczołę, więc natychmiast pobiegłam do niej. Nim ją uspokoiłam, Tullah odjechała. Naprawdę chcesz to wszystko zjeść? – Wskazała na jego talerz. – Tu jest mnóstwo cholesterolu i… – Potrzeba mi energii – oświadczył. – Chyba że zmieniłaś zdanie o potrzebie braciszka lub siostrzyczki dla naszej dzielnej pszczelarki? – Ależ skąd! – zaprzeczyła Olivia i dodała z prowokacyjnym uśmieszkiem: – Skoro tak, to mam inny pomysł na wykorzystanie tej bitej śmietanki… – A już myślałam, że ci się nie uda. – Olivia serdecznie uśmiechnęła się do Saula, który razem z trójką dzieci dołączył do zebranej na lotnisku rodziny. Wszyscy chcieli pożegnać lecących do Stanów Ruth i Granta, których po pięćdziesięciu latach los znowu połączył. Jeszcze przed ślubem postanowili spędzać część roku w Stanach. Teraz ich wyjazd najbardziej przeżywała Bobbie, amerykańska wnuczka Ruth, żona Luke'a. Za ocean leciał też Joss, synek Jenny i Jona, i wychowywany przez nich Jack, młodszy brat Olivii. – Też się bałem, że nie zdążę – odrzekł Saul, kiedy już przywitał się z Ruth i Grantem. – Robert miał ciężką noc. – Biedaczek – ulitowała się nad chłopcem Olivia. – Już mu przeszło – zapewnił ją Saul, uprzedzając pytanie i wskazując na stojące z Jossem i Jackiem dzieci. – Przy jego dolegliwościach i koszmarach dręczących Meg nie masz szans, żeby się porządnie wyspać – współczująco zauważyła Olivia. – Niestety – potwierdził z żalem. – I to nie tylko z powodu dzieci. Olivia spojrzała na niego pytająco, ale Saul tylko pokiwał głową. Są bardzo zżyci, ale przecież nie opowie jej, że śnił o jej przyjaciółce. W dodatku jak! Gdyby nie fakt, że jest dojrzałym mężczyzną, na samo wspomnienie powinien się zarumienić.

– Och, dziadku! Tak bym z tobą pojechała! – Bobbie ostatni raz uścisnęła Granta, bo już wzywano pasażerów. – Miło mi to słyszeć! – żartobliwie obruszył się Luke, rozglądając się, komu mógłby podać córeczkę, by wziąć w ramiona żonę. – Ja ją potrzymam – zaofiarował się Saul. Wprawnie wziął od niego dziecko. Meg podeszła do niego, włożyła łapkę w dłoń taty. – Mogę na nią popatrzeć? – poprosiła. Z uwagą przyglądała się śpiącej Francesce. – Wiesz, mamusia Grace, mojej koleżanki ze szkoły, będzie miała dzidziusia – powiedziała z poważną miną. – Tato, a czy my też kiedyś będziemy mieć dzidziusia? – zapytała, zabawnie marszcząc czoło. – Głupia jesteś, Meg. Tylko mamy mogą mieć dzidziusia, a my… Saul w milczeniu przysłuchiwał się Robertowi, który włączył się do rozmowy. – Ja wcale nie jestem głupia! – obruszyła się dziewczynka. – Prawda, tatusiu? Jemima, najstarsza, z ukosa przyglądała się rodzeństwu. Moja mała Jem, pomyślał Saul. Z całej trójki to jej było najtrudniej pogodzić się z rozwodem rodziców. Skończyła osiem lat i powoli zaczynała tracić wiarę w nieomylność dorosłych. Zawsze sądził, że jest bardziej związana z matką niż z nim, tym bardziej zaskoczył go jej rozpaczliwy upór, by wrócić do Anglii i mieszkać z tatą. – Nasza mama nie będzie mieć dzidziusia – ostro ucięła spór młodszych. – Ona nie lubi dzieci. Saul wstrzymał oddech. Jemima powiedziała prawdę. Hillary nie lubiła dzieci. Jej nowy mąż również. Niedawno mu powiedziała, że zdecydowała się na sterylizację. – Powinnam to zrobić dużo wcześniej, zanim za ciebie wyszłam – dodała z goryczą, już wcześniej oświadczając, że nie wniesie sprzeciwu o przekazanie mu praw rodzicielskich. – Mama was kocha – powiedział wpatrzonym w niego dzieciom. No bo czy może być inaczej? Hillary nie lubi dzieci w ogólności, ale musi kochać własne. Czy matka może nie kochać swoich dzieci? Osiem, siedem i pięć lat. Może między nimi była zbyt mała różnica, zwłaszcza że przy dwójce pierwszych większość obowiązków spadła na Hillary? Z Meg było inaczej. Miała uratować ich małżeństwo, ale ten pomysł okazał się fatalną pomyłką. Biedna Meg! Miała zaledwie sześć tygodni, kiedy, tknięty jakimś przeczuciem, wrócił wcześniej do domu, w ostatniej chwili, by jeszcze zastać wyprowadzającą się Hillary – postanowiła wyjechać do Ameryki, zostawiając ich bez słowa

wyjaśnienia. Nie zdołał jej nakłonić, by zmieniła zdanie. Odebrał dzieci z przedszkola i wtedy przyrzekł sobie, że choć zawiódł jako mąż, nigdy nie zawiedzie jako ojciec… – Kiedy przyjedzie do nas Louise? – zapytała Meg, kiedy wracali z lotniska do domu. – Ja ją lubię. – Ale ona ciebie nie lubi – ze złością parsknęła Jemima. – Przyjeżdża do nas tylko po to, żeby zobaczyć tatusia. – Jem… – ostrzegawczo mruknął Saul, posyłając jej w lusterku groźne spojrzenie. Widział, jak Meg zadrżała buzia. Jak niewiele trzeba, by je zranić. Każde z nich na swój sposób jest bezbronne. Meg, lękająca się ciemności i tuląca do niego, Rob, tłumiący w sobie stres, przeświadczony, że chłopcy nie powinni płakać i płacący za to bólami żołądka, Jem… dzielna, cyniczna Jemima, wyuczoną agresją i pogardą pokrywająca własną wrażliwość. Miał ją przed oczami, kiedy wczoraj słuchał Tullah. Tullah… Przestań, upomniał się w duchu. Już i tak masz za dużo problemów, nie szukaj nowych. – Aż nie chce się wierzyć, że jeszcze trochę i dziewczyny skończą pierwszy rok college'u – zamyśliła się w drodze powrotnej Jenny. – To prawda – przytaknął Jon. – Miałam nadzieję, że kiedy Louise pójdzie na studia, zapomni o Saulu. On i tak świetnie znosi jej zaloty. Wiesz, czasami lękam się o Louise. Jest taka uparta i potrafi po trupach dążyć do celu. – Nie musisz mi mówić – mruknął Jon. – Ma typowy charakter Crightonów. – Boję się, że nie będzie jej w życiu lekko, jeśli nie nabierze rozumu – westchnęła Jenny. – I pomyśleć, że są z Katie bliźniaczkami. Chwilami mam wrażenie, że całkowicie się od siebie różnią. – Nie jest tak źle – pocieszył ją mąż. – Popatrz tylko na Davida i na mnie. Zerknęła na niego. Tyle się wydarzyło, a mimo to nadal brat jest dla niego na pierwszym miejscu. – Myślisz, że jeszcze kiedyś o nim usłyszymy? David, ojciec Olivii, któregoś dnia wyszedł z sanatorium i ślad po nim zaginął. Nie dał znaku życia, choć od tej pory minęły już trzy lata. – Czy to wiadomo? Ze względu na ojca bardzo bym chciał. Znasz go i wiesz, jaki jest uparty, więc nigdy tego nie przyzna, ale chyba też nie uważa, że David zniknął z powodu choroby Tiggy. Nie możemy mu wszystkiego powiedzieć, ale według mnie, od jego zniknięcia bardzo się zmienił. Nadal jest uparty, lecz przestał nas gonić jak kiedyś.

Jenny wybuchnęła śmiechem. – Robi się coraz starszy – stwierdziła. – Tak jak my wszyscy – podsumował Jon. – To co zrobimy w związku z Louise? – wróciła do wcześniejszego tematu Jenny. – Pamiętasz, jak podczas ostatniego pobytu wprosiła się do Hugh i Ann, byle tylko być bliżej Saula… A co będzie teraz, kiedy on przeniósł się do Haslewich? – To twoja córka – zażartował. – I twój obowiązek. – Jest również twoją córką – odcięła się Jenny i dodała triumfującym tonem: – I sam dopiero co powiedziałeś, że ma charakter Crightonów. Ale dość żartów. Naprawdę musimy coś postanowić. Gdyby to chodziło o Katie… Ona by umarła na samą myśl, że ktoś domyśla się jej uczuć. I nigdy by się nie uganiała za facetem, tak jak Louise za Saulem. Jon skinął głową. – Szkoda, że Ruth wyjechała akurat teraz, pomogłaby nam przemówić jej do rozsądku. Ruth ma podejście. Jasne, że byłoby najlepiej, gdyby Saul znalazł sobie kogoś, ożenił się powtórnie. – On miałby się ożenić? – zdumiała się Jenny. – Co ty opowiadasz? Myślisz, że zdecydowałby się na to po tym, co przeszedł z Hillary? Przecież wiesz, jak bardzo to przeżył. Sądził, że się nie sprawdził, że zawiódł. Nie tylko w stosunku do żony i dzieci; chodziło mu również o rodzinę, wychowanie, wartości, w które wierzył. Wyznał mi, że choć przestał kochać Hillary, to był zdecydowany zostać z nią i ciągnąć to małżeństwo ze względu na dzieci. A przy okazji: co powiesz o przyjaciółce Olivii? – uśmiechnęła się z rozbawieniem. – Była do Saula bardzo źle usposobiona, co? – Tak? – Mimowolnie zrobił rozanieloną minę. – Nie zwróciłem szczególnej uwagi na to, co mówiła – odrzekł z uśmiechem. – Masz szczęście, że prowadzisz – warknęła Jenny. – Inaczej pewnie bym cię wypchnęła z samochodu. Dlaczego tak jest, że na widok dziewczyny ładniejszej od przeciętnej, natychmiast zapominacie, że jest równorzędną i inteligentną istotą? – Wcale nie zapominam – odrzekł z udaną urazą. – Oczywiście, że jest inteligentna… i wykształcona, ale musisz przyznać, że jednocześnie jest bardzo… bardzo seksowna. – Seksowna – z niebezpieczną słodyczą powtórzyła Jenny. – To jeszcze mało. – Przewrócił oczami. – Zupełnie jakby chcieć porównać Wielki Kanion do dolinki. Ona jest… – Opanuj się! – pouczyła go Jenny. – I nie rób takich maślanych oczu. Radzę ci mieć się na baczności. Ona wcale nie zrobiła na mnie wrażenia flirciary wykorzystującej swoje atuty, wręcz przeciwnie. – To prawda, jest zbyt serio. Chociaż, kiedy zamieszka w Haslewich, pewnie

się trochę rozluźni. A właśnie, na kiedy zapowiedział się Max i Madeleine? Jenny zerknęła na niego z ukosa. Ich najstarszy syn, Max, robił karierę w Londynie. Był prawnikiem, pracował w jednym z najlepszych zespołów adwokackich. Do odziedziczonych po wujku Davidzie wad dodał parę swoich. Nadzwyczaj przystojny, wziął sobie za żonę dziewczynę o raczej pospolitej urodzie, za to pochodzącą ze znamienitej rodziny. Jej ojciec był sędzią Sądu Najwyższego, a dziadek lordem. Max nawet się nie starał zachować pozorów i odgrywać roli oddanego ojca. Wręcz przeciwnie, nie krył niechęci do niedawno narodzonego potomka. Plotka niosła, że z kilkoma bogatymi i ustosunkowanymi klientkami łączyło go coś więcej niż sprawy zawodowe. Nic więc dziwnego, że Jenny zadręczała się myślami o synu. I obawami, co będzie, jeśli dojdzie do jego spotkania z Tullah. Wiedziała, że jeśli wpadnie mu w oko, nie spocznie. A potrafi każdej zawrócić w głowie. Chociaż na szczęście Tullah chyba nie należy do tych, które ulegają pierwszemu wrażeniu. Raczej niełatwo ją oczarować. Jon, jakby czytając w jej myślach, uśmiechnął się. – W każdym razie nie powiesz, że twoja córka i twój syn po mnie odziedziczyli wybujały temperament – oświadczył z udaną powagą. W pierwszej chwili zaniemówiła, ale szybko dotarło do niej, że to był żart. Uśmiechnęła się ciepło. – Tak mówisz? To jak się ma do tego wczorajsza noc? – Wczorajsza noc? – zapytał niewinnie, ale na jego twarzy pojawił się leciutki rumieniec. Jenny skinęła głową. – Przecież to nie ja powiedziałam chłopcom, że muszę poleżeć w łóżku, bo boli mnie głowa. – Nie ty – przystał. – Ale zostałaś ze mną w sypialni. – Bo jestem twoją żoną – zareplikowała. – Ale żeby mężczyzna w twoim wieku wymawiał się bólem głowy… – Musiałem znaleźć pretekst, by wreszcie mieć cię choć na chwilę dla siebie – powiedział z uśmiechem i dodał: – Dzisiaj nie będziemy się musieli do tego uciekać. Mamy cały dom tylko dla siebie. – Dwa razy w ciągu tygodnia? – westchnęła obłudnie. – Jak to dwa razy? – odparł z udanym zdumieniem. – Przecież tydzień skończył się ubiegłej nocy! – No, to było ostatnie! – Tullah z zadowoloną miną popatrzyła na starannie ułożoną stertę kartonów. Uśmiechnęła się do mamy. – Dzięki za pomoc. Potrząsnęła głową i dodała z niedowierzaniem: – Nie miałam pojęcia, że nagromadziłam tyle rzeczy! – To przecież normalne. W końcu dobiegasz trzydziestki, więc się przez lata

nazbierało – odrzekła Jean. Tullah popatrzyła na nią spod oka. – Przyznaj się, że ciągle nie możesz odżałować, iż jeszcze nie mam męża i gromadki dzieci, tylko te graty – stwierdziła żartem. Jean miała za sobą nieudane małżeństwo. Przeżyła szok, kiedy mąż zostawił ją dla swojej sekretarki. Mimo to nadal była nieuleczalną romantyczką. Kilkanaście lat temu ponownie wyszła za mąż za poznanego w czasie wakacji mężczyznę. Drugi mąż otoczył ją miłością i szacunkiem. Okazał się miłym, solidnym i bezgranicznie jej oddanym człowiekiem. Sam przed wieloma laty stracił żonę. Tullah z miejsca go polubiła. Był zupełnym przeciwieństwem ojca. – Tullah, nie myśl, że najbardziej zależy mi na tym, żebyś wyszła za mąż – obruszyła się. – Po prostu ciągle zadręczam się myślą, że to może przeze mnie, że gdybym nie rozwiodła się z twoim ojcem, że gdybyś nie poznała tego okropnego faceta… – Mamo, rozwód to nie była twoja wina – zaoponowała. – A ten facet… Powinnam być bardziej rozsądna, nie dać się omamić jego pięknym słówkom. – Córeczko, miałaś wtedy szesnaście lat – usprawiedliwiała ją Jean. – Ale teraz, kiedy wyjedziesz z Londynu i zmienisz otoczenie, może poznasz kogoś miłego… – Wątpię. Haslewich to terytorium Crightonów. – Terytorium Crightonów? – Jean popatrzyła na córkę pytająco. Tullah roześmiała się. – To taki żart – wyjaśniła. – Olivia Crighton, z którą kiedyś pracowałam, teraz mieszka w Haslewich. Cała jej rodzina jest stamtąd. – Olivia… Ach tak, już sobie przypominam. Byłaś na jej ślubie. – I na chrzcinach jej córeczki. Zresztą widziałyśmy się w zeszłym miesiącu. Zatrzymałam się u nich, kiedy pojechałam do Haslewich szukać nowego lokum. Podniosła się i ruszyła do niewielkiej kuchni. Jeszcze trochę i to mieszkanie już nie będzie moje, przemknęło jej przez myśl. Nastawiła wodę. – Masz taką minę, jakby to spotkanie nie za bardzo się udało. Nie mogłyście się dogadać? – Nie, skądże! To przez jej kuzyna. Olivia ma tam ich całe mnóstwo. Saul to jeden z nich. – Jeśli robisz kawę, to dla mnie bezkofeinową – poprosiła Jean, wchodząc do kuchni. – A kto to jest Saul? Tullah zdusiła śmiech. Mama nigdy nie dawała się zbić z tropu, była w tym rozbrajająca. – Saul to… Saul – odrzekła od niechcenia, nalewając kawę do kubków. Podała jeden Jean. – To facet w rodzaju Ralpha… tylko że jeszcze gorszy. Umilkła, sposępniała. Upiła łyk kawy i pokrótce opowiedziała mamie całą

historię. – Ma trójkę dzieci, dwie dziewczynki i chłopca. Można by sądzić, że skoro sam jest ojcem, to powinien rozumieć uczucia Jenny i Jona, i wykazać choć odrobinę taktu. – Jak on wygląda? Jest przystojny? Tullah zmierzyła matkę przeciągłym spojrzeniem. Czasami potrafiła tak drążyć temat, że ręce opadały. Dopytywała się za sprawą intuicji czy instynktu macierzyńskiego, trudno było dociec. W każdym razie do tej pory była jej wdzięczna, że przed laty domyśliła się przeżywanej przez córkę tragedii i delikatnie skłoniła ją do wynurzeń na temat Ralpha. Jak bardzo wtedy cierpiała! Wpadła w rozpacz, gdy niespodziewanie odkryła, że została przez niego oszukana i wykorzystana, że nigdy jej nie kochał. Tamte uczucia zbladły z biegiem czasu, ale pozostawiły po sobie bolesny ślad. W głębi duszy nadal czuła się poniżona i upokorzona, dręczyło ją poczucie winy. Świadomość, że mama ją rozumie i wszystko wybacza, że jej nie potępia i nadal w nią wierzy, były jedyną osłodą w tej smutnej historii. – Hm… chyba tak – odrzekła zdawkowo, unikając wzroku Jean. Odwróciła się, udając, że patrzy na coś innego. – Oczywiście, jeśli ktoś gustuje w takim typie. Mnie osobiście nie odpowiada. Zresztą – dodała, by ostatecznie zamknąć temat – wydaje mi się, że nie powinno się oceniać ludzi po wyglądzie. – Masz rację – z powagą potwierdziła Jean i zachichotała, psując tym cały efekt. – Mamo… – z dezaprobatą zaczęła Tullah, ale sama nie mogła powstrzymać się od śmiechu. – No cóż – podsumowała Jean, kiedy obie się uspokoiły. – Piękna buzia i ponętne ciało nie są wiele warte, jeśli nie są poparte… – …rozumem – dokończyła za nią córka. – Hm… w każdym razie dobrym sercem – dodała Jean. – Ale czy on jest… seksowny? – zapytała z niewinną miną. – Seksowny? – Chciała, by zabrzmiało to karcąco, ale zdradziło ją rozbawione spojrzenie. Wszystkie trzy, łącznie z jej siostrą, miały podobne poczucie humoru i pogodne podejście do życia, jakże inne od charakteru ich ojca. – No cóż, ma trójkę dzieci – odparła z kpiącą niewinnością. – To jeszcze o niczym nie świadczy, każdy może… – No dobrze, jest seksowny – potwierdziła i umilkła, zaskoczona własnym stwierdzeniem i dziwnym, do tej pory nigdy niedoświadczonym przeczuciem. – Czyli jest przystojny, seksowny, ma trójkę dzieci. W takim razie powiedz mi, co z nim jest nie tak? – nastawała mama. – Jest rozwodnikiem, jest… jest taki jak Ralph i nie podoba mi się –

oświadczyła. – Hm… Czy ta Olivia ma więcej kuzynów? – Mamo! – oburzyła się Tullah. – Już dobrze, dobrze – łagodziła Jean. – Ale nie powinnaś mieć do mnie pretensji. Nie robię się coraz młodsza, a chciałabym jeszcze nacieszyć się wnukami i… Dobrze, już nic nie mówię… To które pudła chcesz u nas przechować, a które zabierasz? – Na początek wezmę niewiele – powiedziała po namyśle. – Póki nie skończy się remont, praktycznie będę mieć dla siebie tylko jeden pokój. Kiedy minął pierwszy szok, gdy okazało się, że jej oferta została przyjęta, ogarnęło ją podniecenie i radosne oczekiwanie. Nie mogła uwierzyć, że ten domek będzie teraz należeć do niej. Dotychczas mieszkanie było tylko miejscem, gdzie spała i jadła, nigdy nie myślała, że to jej „dom”. I do tej pory nigdy nie czuła potrzeby, by mieć coś naprawdę swojego. Teraz to się zmieniło. Miejsce kolorowych żurnali zajęły pisma poświęcone urządzaniu wnętrz, oszałamiające bogactwem oferty reklamy sklepów z wyposażeniem domu. Ta wspaniała, nawiązująca do dawnych wzorów wiejska kuchnia, podobna do tej, która tak zachwyciła ją u Olivii… Zakochała się w niej. Tak jak zakochałam się w dwuletniej Amelii, przypomniała sobie, próbując się opamiętać. Przecież przez to nie zacznie wpatrywać się w wystawy z dziecięcymi ciuszkami… Mama uśmiechnęła się. – Lucinda twierdzi, że Stafford zaczął się naprawdę uśmiechać. Tullah popatrzyła na nią badawczo. Czytała w jej myślach? Czasami nie mogła oprzeć się wrażeniu, że mama jest jasnowidzem. Przyjrzała się jej uważnie, ale jej twarz niczego nie zdradzała. Dlaczego właśnie w tym momencie wspomniała o synku Lucindy? – Jest jeszcze za mały, żeby się uśmiechać – powiedziała stanowczo. Poczuła złość na siebie, gdy spostrzegła zawiedzioną minę mamy. – Livvy mówiła, że dzieci zaczynają się uśmiechać dopiero po skończeniu szóstego tygodnia – dodała pośpiesznie. – A Stafford ma dopiero dziesięć dni. – Ty uśmiechałaś się od razu po urodzeniu – poważnie powiedziała Jean. Tullah popatrzyła na nią. – Saul… – zamyśliła się Jean. – To dobre imię dla mężczyzny. Kojarzy się z kimś solidnym, silnym, godnym zaufania… – Chcesz powiedzieć, z kimś odpowiednim na męża – z obłudną słodyczą podpowiedziała Tullah. – Jego dzieci z pewnością podzielają to przekonanie – dodała zjadliwie. – Zwłaszcza kiedy zostaną odesłane do matki, gdy tylko minie czas ich wizyty. Zawsze mnie zdumiewa, że faceci, tacy jak on, wychodzą ze skóry, byle tylko wyegzekwować należne im prawa rodzicielskie. Choć oczywiście

chodzi im o coś zupełnie innego niż dobro dzieci, głównie o dopieczenie byłym żonom. – Cieszę się, że postanowiłaś zmienić specjalizację i zająć się prawem gospodarczym. – Jean pokiwała głową. – Gdyby ci przyszło wydawać wyroki w sprawach rodzinnych, byłabyś bez litości. – Zgadłaś. I najchętniej powiesiłabym wszystkich facetów, takich jak Saul Crighton – dokończyła ze słodyczą.

ROZDZIAŁ CZWARTY – No, to chodźmy na górę, poznam cię z nowym szefem. – Z nowym szefem? – zdziwiła się Tullah, podążając po schodach za koleżanką, która wprowadzała ją w obowiązki. – Tak, ostatnio zaszło trochę zmian. Neil Radcliffe, dotychczasowy kierownik działu, został przeniesiony do Nowego Jorku, a jego miejsce zajął kierownik naszego działu międzynarodowego, Saul Crighton. Polubisz go. Wprawdzie dla Saula jest to trochę przestawienie na boczny tor, ale jednocześnie korzystne posunięcie ze względu na sytuację rodzinną. Sam wychowuje trójkę małych dzieci, a Europa jest blisko, więc łatwiej mu w razie nagłych wyjazdów. – Saul Crighton… – mimowolnie powtórzyła Tullah. – Uhm – potwierdziła Barbara i zatrzymała się, by nacisnąć guzik windy. – Coś nie tak? – zaniepokoiła się. – Nie, skądże! – nieszczerze zaprzeczyła Tullah. Saul będzie jej szefem. Ciekawe, czy wiedział o tym podczas kolacji u Olivii? A jeśli tak, to dlaczego ani słowem się z tym nie zdradził? Bo to jest taki facet, pomyślała z niechęcią, z ociąganiem wchodząc do windy. Pewnie cieszył się w duchu, patrząc, jak się pogrążam. Ale w końcu to nie on mnie zatrudnia. Jest tu pracownikiem, podobnie jak ja, pocieszała się. Mimo to czuła się nieswojo, a na wspomnienie miny Saula, kiedy niechcący usłyszał jej krytyczne uwagi, prawie się załamała. Trudno, musi stawić czoło sytuacji. Spróbowała wziąć się w garść, ale nogi miała jak z waty, kiedy Barbara prowadziła ją korytarzem do mieszczącego się na końcu gabinetu z tabliczką „Dyrektor Saul Crighton”. Dyrektor. Przełknęła ślinę. Olivia nic nie mówiła, że Saul jest w radzie nadzorczej. Barbara zapukała, otworzyła drzwi. Weszły do środka. W przyjemnie urządzonym, wbrew oczekiwaniom Tullah wcale nie onieśmielającym wnętrzu, powitała je Marsha, sekretarka Saula, bardzo miła pani w średnim wieku. – Niestety, Saula jeszcze nie ma – powiedziała. – Ale spodziewam się go lada moment. Może poczekacie? Rzeczywiście, ledwie zdążyła otworzyć gazetę, gdy drzwi się otworzyły i na progu stanął Saul. Ku jej zaskoczeniu nie miał na sobie garnituru, ale obcisłe – wyjątkowo obcisłe, stwierdziła, kiedy ją mijał – dżinsy i rozpiętą pod szyją białą koszulę z podwiniętymi rękawami. Lekko potargane włosy zupełnie nie pasowały do obrazu wysokiego rangą dyrektora. – Witam! – Z uśmiechem wyciągnął do niej dłoń. – Przepraszam, że

musiałaś czekać. Mała katastrofa domowa. – Coś z dziećmi? – ze zrozumieniem zapytała Marsha. – W pewnym sensie. Nasz najnowszy domownik. – Popatrzył na Tullah i dodał wyjaśniająco: – Nieopatrznie obiecałem dzieciom pieska. Zupełnie zapomniałem, że taki szczeniak ma ząbki jak szpilki i wymaga stałej opieki. Ten nasz ciągle tęskni za matką i całymi nocami płacze. – Połóż mu na posłanie budzik owinięty w kocyk – bez zastanowienia powiedziała Tullah. Saul popatrzył na nią pytająco. – Ale po co? – zdziwił się. – Wiem, że psy są mądre, ale wątpię, że dzięki temu będzie wiedział, że pora spać. – Pewnie nie – przyznała chłodno. – Ale tykanie zegarka uspokoi go, bo będzie mu przypominać bicie serca jego mamy. – Aha, no tak… – uśmiechnął się nieznacznie. Skłamałam, mówiąc mamie, że jest przystojny, uświadomiła sobie, patrząc teraz na niego. Jest niesamowicie przystojny, wprost… To jeszcze jeden Ralph, przywołała się do rozsądku. Rozwodnik, który najwyraźniej ma za nic przysięgę małżeńską, skoro próbował romansować z Olivią, a teraz zachęca Louise. – To świetny pomysł. Dziś go wypróbuję, bo… – No tak! – z uśmiechem wtrąciła Marsha. – Przez tego psiaka ani dzieci nie śpią, ani ty. – To prawda… – Urwał, zrobił skruszoną minę. – Wczoraj się złamałem i pozwoliłem mu przyjść do mnie na górę. Myślę, że ten pomysł z budzikiem chyba się sprawdzi. – Popatrzył na Tullah. – Dopiero rano zobaczyłem, że ten mały wgramolił się do mnie na łóżko i umościł na poduszce. Spał jak zabity. Muszę jak najszybciej go tego oduczyć. Dopiero niedawno udało mi się wreszcie przekonać Meg, że powinna spać w swoim pokoju. Sympatia, która już zaczęła w niej kiełkować, rozwiała się w jednej chwili, gdy domyśliła się, że głównym powodem ekspediowania córeczki z jego sypialni z pewnością był fakt, że wolał dzielić ją z kimś nieco starszym i w całkiem innym celu. Co się ze mną dzieje? – zastanowiła się pośpiesznie. Staję się sentymentalna, bo przypominam sobie własne dzieciństwo, kiedy też miałam swojego psa i potajemnie pozwalałam mu przychodzić na górę, choć było to zabronione. – Przed spotkaniem z Paulem zdążę jeszcze szybko wziąć prysznic i przebrać się. Potem, przed lotem do Brukseli, przejrzę papiery. – Zrobię ci kawy – zaproponowała Marsha. – Dzięki. – Uśmiechnął się do niej oszałamiająco, a Tullah aż się skrzywiła na ten widok. Mimowolnie zacisnęła palce. Dlaczego jej ciało zupełnie nie słucha

głosu rozumu? Wzdrygnęła się w duchu, próbując zbagatelizować wrażenie, jakie robiła na niej bliskość Saula. Nie jest obojętna nawet na jego zapach, uświadomiła to sobie z niesmakiem, choć nie dlatego się cofnęła. Ten zapach bynajmniej nie był odpychający, wręcz przeciwnie… Przełknęła ślinę, odwróciła głowę, zła na siebie, że jego obecność wywiera taki wpływ na jej zmysły. – Tworzymy tu bardzo zgrany zespół. – Saul spojrzał na Tullah. – Mam nadzieję, że będziesz się u nas dobrze czuła. Czy to zachęta, czy ostrzeżenie? – przebiegło jej przez myśl, ale teraz nie potrafiła tego rozstrzygnąć. Saul skinął jej głową i wszedł do gabinetu. Nie zamknął za sobą drzwi i kiedy przechodziła, nie mogła oprzeć się pokusie, by nie zerknąć do środka. Natychmiast tego pożałowała. Widocznie miał też swoją łazienkę i po drodze do niej ściągnął koszulę. Stał przed otwartą ścienną szafą pełną wieszaków z białymi koszulami i garniturami. Widziała napinające się pod skórą mięśnie, kiedy sięgał po wieszak. Jego skóra miała ciepły odcień. Tullah zatrzymała się. Nie odrywała od niego oczu. Ciekawe, dokąd sięga ta opalenizna, zastanowiła się bezwiednie i, zaskoczona, natychmiast się opamiętała. Ale to jeszcze było nic. Najgorszy był moment, gdy Saul, jakby wyczuwając jej obecność, odwrócił się niespodziewanie. Z jego twarzy niczego nie mogła wyczytać, ale dałaby głowę, że jej była aż nadto wyrazista. Poczuła, że policzki jej płoną. Pośpiesznie odwróciła się na pięcie i niemal biegiem rzuciła do wyjścia. – No nie! – Coś się stało? – współczująco zapytała Tullah, z niepokojem spoglądając na Barbarę. – No właśnie – jęknęła koleżanka. – Za pół godziny mam wizytę u dentysty, czyli zaraz powinnam wyjść, a jeszcze to sprawozdanie dla Saula, miałam mu je oddać przed czwartą. Myślałam, że zdążę. – Popatrzyła błagalnie na Tullah. – Zaniesiesz je za mnie? Jeśli natychmiast nie wyjdę, to jak nic się spóźnię, a ten dentysta ma kota na punkcie punktualności. Już i tak przepuściłam dwie ostatnie wizyty, trzeci raz już mi się nie uda. Jak mogłaby jej odmówić? – Jesteś aniołem! – unosiła się Barbara. – Następnym razem ci się zrewanżuję, przyrzekam! – zapewniła żarliwie i pośpiesznie sięgnęła po żakiet i torebkę. Po chwili już jej nie było. Tullah z niechęcią zerknęła na leżące na biurku sprawozdanie. Do tej pory miała niewiele okazji do styczności z Saulem i bardzo jej to odpowiadało. Wzięła papiery i wyszła na korytarz. Przy odrobinie szczęścia może go

wcale nie zastanie. A jeśli będzie… no, to po prostu poda mu papiery i wyjdzie. Wzdrygnęła się z zimna, klimatyzacja chyba za bardzo wychłodziła korytarz. Szkoda, że nie wzięła żakietu, jedwabna bluzka nie dawała wiele ciepła. Drzwi do sekretariatu stały otworem. Zerknęła do środka. Ani śladu Marshy i Saula, w jego gabinecie też żywej duszy. Odetchnęła z ulgą. Szybkim krokiem weszła do środka i położyła papiery na jego biurku. Już miała wyjść, kiedy jej uwagę przyciągnął leżący na wierzchu wycinek z gazety, dotyczący ciągnącej się od dawna sprawy, którą się interesowała. Mimowolnie zatrzymała się, by rzucić na niego wzrokiem. Wyrok w tej sprawie stanowiłby precedens w prawie międzynarodowym. Pochłonięta lekturą, w pewnej chwili kątem oka zauważyła jakiś ruch, ale otrząsnęła się dopiero wtedy, gdy w otwartych drzwiach łazienki pojawił się Saul. Sądząc po mokrych włosach, chyba właśnie wyszedł spod prysznica. Miał ręcznik na biodrach. – Tullah, co ty tu robisz? – zapytał ostro, patrząc na nią podejrzliwie. Poczuła, że oblewa się rumieńcem. Odwróciła wzrok, byle nie patrzeć na niego. Stał przecież niemal nagi. Pewnie szykował się na wieczorne spotkanie. Ależ pech, że przyszła tak nie w porę! I to po raz drugi. Chociaż to ona czuła się bardziej zmieszana i skrępowana niż on… – Ja… Właśnie wychodziłam – powiedziała pośpiesznie, cofając się do wyjścia. – Wcale nie – sprostował. Znieruchomiała, widząc, że idzie w jej stronę. Popatrzył na biurko, chcąc się przekonać, co ją tak zaabsorbowało. – Sprawa Epsberg – pokiwał głową. – Interesuje cię? – Tak… owszem – potwierdziła. Dlaczego, na Boga, nie pójdzie i nie włoży czegoś na siebie? Czy on nie widzi, nie rozumie…? Przełknęła ślinę, kiedy wyciągnął rękę po wycinek. Mocna, muskularna, porośnięta ciemnymi włoskami… Potem wmawiała sobie, że ta niespodziewana słabość w nogach była efektem zaskoczenia, wcale nie wynikała z innych przesłanek. – Hm… a według ciebie, jaki zapadnie wyrok? – Ja… Nic dziwnego, że zrobił taką minę. Zachowujesz się jak kompletna idiotka, ze złością zbeształa się w duchu. Czy ten facet zupełnie nie ma wyczucia…? Co on robi, że jest w takiej formie, taki wysportowany? Przecież nie ma dwudziestu lat. Stropiła się, słysząc jego ciche stwierdzenie, zupełnie jakby czytał w jej myślach: – To od gry w piłkę z dzieciakami. – Od gry w piłkę? Czuła, że policzki jej płoną, ale mimo to zmusiła się, by spojrzeć mu prosto

w oczy. – Wiesz… – zaczęła, zdecydowana w ostrej formie przywołać go do rozsądku i stanowczo rozwiać najlżejsze przypuszczenia, że robi na niej jakiekolwiek wrażenie, bo przecież wcale tak nie jest. To absolutnie wykluczone. Nim jednak zdążyła coś powiedzieć, Saul wyciągnął rękę i wskazał na blednącego siniaka, którego wcześniej nawet nie zauważyła. – Niestety, nie byłem odpowiednio skoncentrowany i Meg, zamiast piłkę, kopnęła mnie. Tullah zamknęła oczy. Myślał, że przygląda się temu siniakowi! Dzięki ci, Boże, że ją uprzedził, że nie usłyszał jej przemowy! Wzdrygnęła się z ulgą. – Klimatyzacja chyba za mocno działa – zauważył. – Może gdybyś coś na siebie włożył, nie byłoby ci zimno – parsknęła. – Możliwe – odrzekł. – Ale ja nie myślałem o sobie. To ty drżałaś – powiedział, widząc jej zdziwione spojrzenie. – Wcale nie jest mi zimno – stwierdziła krótko. – Nie? Popatrzył na nią przeciągle. Podążyła za jego wzrokiem i zacisnęła usta. Cienka bluzeczka niczego nie ukrywała. Całą siłą woli zmusiła się, by nie skrzyżować ramion. Milczała. No bo, co miała mu powiedzieć? Że to nie z zimna, że z jakiegoś niewiadomego powodu jej ciało reaguje na jego obecność i jest głuche na głos rozsądku? W dodatku on wcale się jej nie podoba, nie mówiąc już o… Skoncentrowała się na drzwiach prowadzących do sekretariatu, ruszyła przed siebie. Czuła suchość w ustach, serce biło jej jak oszalałe, jak w dawnych romansach. Boże, co się ze mną dzieje? – pytała samą siebie, kiedy wreszcie zamknęła za sobą drzwi. Przecież już dawno minęły czasy, kiedy się mdlało na widok nagiej męskiej piersi. No bo chyba minęły?

ROZDZIAŁ PIĄTY – Z czystym sumieniem można sobie darować gimnastykę. To znacznie bardziej wyczerpujące zajęcie. – Tullah ostatni raz pociągnęła pędzlem po suficie sypialni. Popatrzyła w dół na przyglądającą się Olivię. – I co o tym myślisz? Pomalowałam go dwa razy. Wystarczy? – Wystarczy – z przekonaniem zapewniła ją Olivia. Przechyliła głowę i uważnie studiowała sufit. – Bardzo mi się podoba ten piaskowy kolor – stwierdziła. – Daje wrażenie miękkości i ciepła, a jednocześnie jest bardzo neutralny. – Mają całą serię takich tradycyjnych barw – powiedziała Tullah. – Zastanawiałam się, czy nie jest zbyt jasny, ale teraz bardzo mi się podoba. Zeszła z drabiny i stanęła obok Olivii, by z dołu popatrzeć na efekty swojej pracy. – No, to jak idzie remont? Nie pytam, oczywiście, o twoje zbolałe plecy – żartobliwie zapytała Olivia w drodze do mieszczącej się na parterze, jeszcze nieurządzonej kuchni. – Jakoś się posuwa. I jak sama widzisz, kuchnia nabiera wyrazu – z udaną powagą odrzekła Tullah i od razu się zaśmiała. Przez chwilę przyglądały się ogołoconym ze starych szafek ścianom, plątaninie kabli i nowych rur. – Rzeczywiście. – Olivia też wybuchnęła śmiechem. Gdy dziesięć minut później elektryk z pomocnikiem wrócili z lunchu i z dumą oznajmili, że choć kuchnia na razie nie robi wrażenia, ale nabiera wyrazu, obie wybuchnęły zgodnym śmiechem. Mężczyźni popatrzyli na nie podejrzliwie, ale nie mogły się opanować. – Chodźmy stąd – zaproponowała Tullah. – Najlepiej na górę do mojego pokoju, to teraz jedyne miejsce, gdzie da się usiąść. – A kiedy, już w sypialni, zapatrzyły się w widok rozpościerający się z okna, powiedziała: – Wiesz, za każdym razem, kiedy ogarniają mnie wątpliwości, czy dobrze zrobiłam, kupując ten dom, przychodzę tu i wyglądam przez okno. – Mhm… Zazdroszczę ci tego widoku, naprawdę. A jak układa ci się z sąsiadami zza ściany? – Bardzo dobrze. To dwie wyjątkowo miłe i życzliwe panie. Podczas mojej nieobecności mają oko na robotników, a wieczorami niemal siłą ciągną mnie do siebie na kolację. Żałuję bardzo, że pod koniec miesiąca wyjeżdżają za granicę, będzie mi ich brakować. – Czyli los potraktował cię łaskawie i jesteś zadowolona, że się tu do nas przeniosłaś?

– W dziewięćdziesięciu procentach – przyznała Tullah i dodała ciszej: – Mogłaś mnie tylko uprzedzić, że Saul będzie moim szefem. – Wtedy o tym nie wiedziałam – broniła się Olivia. – Powiedział nam o tym dopiero tydzień po twoim wyjeździe. Dla niego przejście na to stanowisko było raczej trudną decyzją, przez to nieco schodzi na bok, ale rozumiem, dlaczego się zdecydował. Teraz, kiedy ma całkowitą opiekę nad dziećmi, jest rzeczą naturalną, że chce być z nimi. – Ma całkowitą opiekę? – Tullah zmarszczyła brwi. Kiedy pierwszego dnia w firmie mówił o dzieciach, była przekonana, że są u niego na dłuższej wizycie. – To dość dziwne, nie sądzisz? – zapytała ostro. – Jego żona chyba… – To Hillary, jego była żona, upierała się, żeby tak było – spokojnie wtrąciła Olivia. – Jej wybranek nie miał zamiaru brać sobie na głowę trojga małych dzieci, w dodatku cudzych. Postawił sprawę jasno: albo on, albo dzieci. – I ona wybrała jego? Olivia lekko wzruszyła ramionami. – Hillary od samego początku nie była specjalnie oddana dzieciom. Zresztą, nigdy nie ukrywała, że są jej kulą u nogi. – Biedactwa. To straszne dla dzieci wiedzieć, że ani ojciec, ani matka ich nie chcą – użaliła się Tullah. – Saul je chce – stanowczo sprostowała Olivia. – Ale jednocześnie stara się nie dopuścić do wrogości między nim a Hillary. Ze względu na dobro dzieci. Zawsze kierował się przeświadczeniem, że ich szczęście i spokój są ważniejsze niż rozgrywki między nim a żoną. Nie starał się jej pokonać, na siłę walczyć o dzieci. Ale też nigdy nie widziałam, by ktoś tak jak on rzucił wszystko i w jednej chwili poleciał za ocean, gdy zadzwoniła, żeby je zabierał, bo ma ich po dziurki w nosie. Sama byłam zaskoczona, kiedy nalegał, by nie odbierać jej władzy rodzicielskiej, ale widzę, że Saul, jak zwykle, patrząc na sprawy w dłuższej perspektywie, miał rację. Uważa, że kiedyś nadejdzie czas, kiedy dzieci zechcą nawiązać z nią kontakt, kiedy ona sama też tego zapragnie. Poza tym sądzi, że jeśli co jakiś czas będą się z nią widywać, to w ten sposób nie stanie się dla nich mityczną i niedosiężną matką, uosobieniem wszelkich cnót. Chociaż na razie żadne z nich nie pała chęcią ujrzenia jej na nowo, wręcz przeciwnie, rozpaczliwie chcą być z ojcem. Brakuje im poczucia bezpieczeństwa. Wprawdzie Saul nie robi z tego tragedii, ale domyślam się, że czasami nie jest mu łatwo. Małą Megan prześladują senne koszmary, Robbie ma nerwicę żołądka, a Jemima, najbardziej opanowana i zrównoważona, też przeszła swoje i Saul bardzo się o nią martwi. To był jeden z głównych powodów ich przeprowadzki. Saul jest wspaniałym ojcem – podsumowała. Tullah uśmiechnęła się uprzejmie. Olivia może go sobie wychwalać pod niebiosa, ale to w niczym nie zmieni jej zdania na jego temat. Rzeczywiście, świetny z niego ojciec, skoro próbował romansować z Olivią, kiedy sam był

żonaty. – Ale przyjechałam do ciebie w innej sprawie – zreflektowała się Olivia. – Chciałam cię zaprosić do nas na kolację w sobotę. Tullah popatrzyła na nią podejrzliwie. – Mam nadzieję, że zbawcy Saula nie będzie, co? – zapytała zjadliwie. – Nie, wyjeżdża służbowo do Brukseli. – Olivia udała, że nie słyszy sarkazmu w jej głosie. – Będą jego dzieci. Zawsze zostają u nas, kiedy wyjeżdża. Zresztą, to tylko na kilka dni. – Zostają u ciebie? Czemu nie zatrudni kogoś do dzieci na stałe? Chyba go na to stać? – Stać go, owszem, ale chce, żeby dzieci wychowywały się wśród rodziny. Tym się kierował, kiedy postanowił się tutaj przenieść. Nim do tego doszło, przedyskutował to z nami i wszyscy na to przystali. Jesteśmy jedną rodziną – powiedziała z naciskiem. – Musimy wzajemnie sobie pomagać, być razem na dobre i na złe. Po to ma się rodzinę. Oczywiście, czasami zdarzają się niesnaski czy nieporozumienia, ale w ostatecznym rachunku to nie jest ważne… – zamyśliła się, lekko kiwając głową. Po chwili mówiła dalej: – Jasne, że Saul mógłby sobie kogoś wynająć na stałe do dzieci, a nawet gdyby nie było go na to stać, to zrobiłby wszystko, pracowałby dzień i noc, byle tylko znaleźć na to pieniądze. Ale po pierwsze, nie ma takiej potrzeby, a po drugie, chodzi o coś innego: żeby nie wyrastały w poczuciu izolacji, uzależnienia od jedynego rodzica. Saul chce, by widziały, jak wygląda wspólne życie rodziny, że trzeba nie tylko brać, ale i dawać, godzić się na kompromis; że dorośli mogą się kłócić i spierać, a mimo to nadal chcą być razem. Poza tym zależy mu, by dorastały wśród swoich kuzynów, przyjaźniły się z nimi. Zawsze się stara, by wyjazdy trwały jak najkrócej, a kiedy wyjeżdża, dzieci zostają u nas albo u Jenny i Jona. Kiedy Maddy jest na miejscu, zwykle są u niej, bo chce, by jej Leo nie wyrósł na rozpuszczonego jedynaka… – Maddy? – Tullah popatrzyła pytająco. – To żona mojego kuzyna Maxa. Mieszkają na stałe w Londynie. Max jest wziętym adwokatem, pracuje w jednym z najlepszych, jeśli nie w najlepszym zespole. – Skrzywiła się z niechęcią. – Prawdę mówiąc, nie przepadam za nim, choć może nie powinnam tego mówić, bo według powszechnej opinii jest wypisz, wymaluj jak mój ojciec. Może w pewnym sensie… Tak czy inaczej – powiedziała, zmieniając temat – Max jest oczkiem w głowie Grampsa i zawsze zatrzymują się u niego. – Caspar nie ma nic przeciwko temu, że Saul zostawia u was swoje dzieci? – ciekawie zapytała Tullah. – Caspar? Nie. Dlaczego miałby mieć jakieś obiekcje?

Tullah unikała jej wzroku. – Hm… no, w końcu… ty i Saul… – Między nami nic nie było – zapalczywie oświadczyła Olivia. – Już raz wspomniałaś coś na ten temat. Były drobne nieporozumienia i przez jakiś czas Caspar rzeczywiście patrzył na Saula jak na rywala. Ale bardzo szybko zorientował się, że naprawdę nie ma powodu, że ja i Saul… Oboje na pewnym etapie nie bardzo potrafiliśmy poradzić sobie ze swoimi problemami, a kiedyś, jeszcze jako nastolatka, podkochiwałam się w Saulu. Na szczęście on okazał się bardzo dojrzały i zachował się nadzwyczaj rozsądnie, zupełnie nie zwracając na mnie uwagi. Caspar dobrze wie, że Saul nigdy nie był jego rywalem. Jesteśmy kuzynami, Tullah – powiedziała z naciskiem. – I tak go traktuję. A Caspar i Saul bardzo się polubili i zaprzyjaźnili – dodała z uśmiechem. – No, to jak będzie z tą kolacją? – zapytała, zmieniając temat. – Z przyjemnością przyjdę – powiedziała Tullah. Nie było co wracać do plotek zasłyszanych podczas wesela Olivii i Caspara. Olivia, to było jasne, widziała w Saulu jedynie kuzyna. Ale czy on podzielał jej pogląd? Czy nie była dla niego kimś więcej? No i ten jego stosunek do zadurzonej w nim bez pamięci Louise? – Wiesz, przedwczoraj widziałam przepiękny dom – powiedziała Tullah, w kilka minut później odprowadzając przyjaciółkę do samochodu. – Nie żeby było mnie kiedykolwiek stać na coś takiego, chyba że wygrałabym na loterii – zaśmiała się. – Jest tam, na końcu. – Wskazała na drogę przechodzącą obok jej domu. – Jest cudowny. To stara farma: ceglane mury, poczerniałe belki, okna w kamiennych obramowaniach. Jest tam nawet jeziorko. Widziałaś go kiedyś? – Hm… tak… Wiesz, Tullah… – Wiem – przerwała jej ze śmiechem. – Ma siłę wyrazu. Gdyby jego właściciel był samotny i choć odrobinę przystojny, nie wiem, czybym się nie skusiła. Ja i pewnie połowa damskiej populacji w Cheshire – dodała z uśmiechem, ale Olivia jakby nie podzielała jej rozbawienia. Tullah w zamyśleniu patrzyła za znikającym autem. Miała nadzieję, że Olivia nie poczuła się dotknięta wzmianką na temat jej związku z Saulem. Nie chciała zrobić jej przykrości, podobnie jak nie chciała okazać się wścibska. A więc Saul ma całkowitą opiekę nad dziećmi. To ją zaskoczyło. I to stawia go teraz w zupełnie innym świetle, pomyślała, powoli wracając do domu. – Cześć, jestem Meg. A ty? Tullah, której Olivia poradziła zostawić żakiet w sypialni na górze, zatrzymała się i z ciekawością popatrzyła na ubraną w piżamę dziewczynkę, stojącą w otwartych drzwiach. – Cześć, Meg – powiedziała. – Ja jestem Tullah – dodała z uśmiechem, bo zawsze lubiła dzieci, a ta malutka istotka była wprost urzekająca.

Była jak z obrazka: po ojcu miała zachwycającą, lekko smagłą cerę, a złocistobrązowe loki niesfornie kłębiły się nad ocienionymi gęstymi rzęsami oczami w odcieniu orzechowego brązu. Na obu policzkach widniały słodkie dołeczki. Dziewczynka patrzyła na nią ciekawie. Ale w tych oczach było coś, co od razu ją tknęło. Przypomniała sobie słowa Olivii o koszmarach dręczących najmłodsze dziecko Saula. Pochyliła się ku niej. – Czy przypadkiem nie powinnaś być teraz w łóżku? – zagadnęła ją spokojnie. – Powinnam – przyznała Meg i uśmiechnęła się rozbrajająco. – Ale ciocia Livvy powiedziała, że dziś na kolacji będzie jej przyjaciółka, którą bardzo lubi, i chciałam cię zobaczyć. – No to teraz, kiedy już mnie zobaczyłaś, chyba pójdziemy się położyć, co? – stanowczo zaproponowała Tullah. – W którym pokoju śpisz? – W tym – odrzekła dziewczynka, wskazując na jedne z drzwi i wsuwając drobną dłoń w jej rękę. – Położysz mnie do łóżka? – zapytała. – Mój tatuś zawsze to robi, ale teraz go nie ma. Musiał pojechać w delegację, poleciał samolotem – dodała wyjaśniająco. – Moja mamusia mieszka w Ameryce – powiedziała ni stąd, ni zowąd. – Polecieliśmy do niej samolotem, ale wcale mi się nie podobało. Jem i Robbiemu też nie. Nie lubimy Palmera… to nowy tatuś mamusi – wyjaśniła po swojemu, ale Tullah domyśliła się, że chodzi o drugiego męża Hillary, który nie zaakceptował jej dzieci z pierwszego małżeństwa. Nie mogła pojąć, jak mógł istnieć ktoś taki, musiał być zupełnie bez serca. Przecież wystarczyło spojrzeć na niewinną twarzyczkę Meg, patrzącą tak ufnie, by pokochać to maleństwo. Otworzyła drzwi do sypialni. W sporym pokoju stały cztery łóżka. Od razu zobaczyła wlepione w siebie spojrzenia dwojga innych dzieci. Jak Meg, były łudząco podobne do Saula, zwłaszcza starsza dziewczynka. Poprowadziła Meg do jej łóżeczka. – Wiesz, to jest miejsce dla Amelii, jak trochę podrośnie będzie tu z nami spać – głośnym szeptem poinformowała ją dziewczynka. – Na razie jest za mała, teraz śpi u siebie. – Tylko że nie może, bo jej nie dajesz – mruknęła Jem, siadając na swoim łóżku i uważnie przyglądając się Tullah. – Wcale nie – z urażoną godnością zaprotestowała Meg. – Ja tylko poszłam, żeby na nią popatrzeć… – Akurat! Widziałam, że ją ruszasz. – Ale leciutko. Ona tak chciała. – Kto ty jesteś? Poprawiała pościel i odgarniała kołdrę dla Meg, kiedy nieoczekiwanie dobiegło ją pytanie zadane przez milczącego dotąd chłopca.

– Ona jest przyjaciółką cioci Livvy – nim zdążyła otworzyć usta, odpowiedziała za nią Meg. – Tatuś zawsze nam czyta na dobranoc. Ty też nam coś przeczytasz? – zapytała błagalnie, wpatrując się w nią z rozbrajającą niewinnością. Tullah znieruchomiała. Czuła wpatrzone w nią milczące spojrzenia dzieci. Na stoliku pod ścianą leżały dziecięce książeczki. Zaproszeni goście jeszcze nie przyjechali, a Olivia stanowczo podziękowała, kiedy zaproponowała jej pomoc w kuchni. – No dobrze, ale coś krótkiego – zgodziła się. – Czego chcecie posłuchać? – Przeczytaj nam to. – Meg sięgnęła pod łóżko i podała jej schowaną tam książeczkę. – W domu tata codziennie czyta nam jeden rozdział – powiedziała Jem. Tullah okryła Meg kołdrą, uśmiechnęła się do Jem. – Nie obiecuję, że przeczytam cały rozdział – zastrzegła się. – Pamiętasz, gdzie skończyliście? – Tak… – Podeszła do niej i pokazała właściwą stronę. Stała tak blisko, że czuła ciepło jej drobnego ciałka. W przeciwieństwie do młodszej siostry, Jem sprawiała wrażenie nieufnego, czujnego zwierzątka, w każdej chwili gotowego się bronić. – Tylko czytaj wolno – powiedziała. – Meg jest jeszcze mała i nie wszystko rozumie. – Wcale nie! – gorąco zaprzeczyła dziewczynka. – Właśnie że tak – spokojnie sprostowała Jem. – Tatuś nawet mnie czasami musi coś tłumaczyć – z powagą zwróciła się do Tullah. – Jeśli będzie coś, czego nie zrozumiecie, to od razu powiedzcie, a ja wam wytłumaczę – obiecała Tullah. – No to jak, mogę zaczynać? Sama się zdziwiła, kiedy po kilku minutach uświadomiła sobie, jak bardzo wciągnęła ją czytana historia. Zasłuchane dzieci chłonęły jej słowa. Meg nie odrywała od niej szeroko otwartych oczu, pozostała dwójka przycupnęła obok niej. Tullah, czując się za nie odpowiedzialna, kazała im się przynajmniej okryć kołdrą, żeby nie zmarzły, bo choć w pokoju wcale nie było chłodno, to jednak… Kiedy doszła do końca rozdziału, niechętnie zamknęła książeczkę. – Może jeszcze chociaż mały kawałek? – prosząco odezwała się Meg. Tullah pokręciła głową. – Już nie – powiedziała. – Jeśli zaraz nie zejdę na dół, Livvy przyjdzie na górę mnie szukać. – Wujek James też dzisiaj będzie na kolacji – poinformowała ją Meg. – On jest bardzo fajny, lubię go. A ty masz swojego tatusia? – zapytała. – Ja… – Jej nie chodzi o tatusia – wtrąciła się Jem. – Tylko o to, czy masz męża. Meg myśli, że mąż to to samo co tatuś.

– Aha, rozumiem – z powagą podziękowała za wyjaśnienie Tullah. – No więc ja nie mam męża, Meg. – Nasza mamusia i tatuś już nie są małżeństwem, prawda? – zaskoczyła ją Meg, pytająco patrząc na brata i siostrę, jakby oczekując od nich potwierdzenia. – Mama i tata się rozwiedli – spokojnie odparł Robbie. – Teraz mamusia mieszka w Ameryce. – Tak, ale my mieszkamy tutaj z tatusiem, prawda? – naciskała Meg, a Tullah ścisnęło się serce, bo w oczach całej trójki dostrzegła wyraźny niepokój. – Moi rodzice też się rozwiedli – powiedziała, próbując dodać im otuchy. – I mieszkałaś z tatusiem? – ciekawie zapytała Meg. – Nie, mieszkałam z moją mamą – wyjaśniła Tullah. Kilka minut później usłyszała samochód podjeżdżający pod dom i dźwięk otwieranych frontowych drzwi. Lada moment pojawi się tu Olivia. Czas skończyć rozmowę i zmykać na dół. Zresztą, dla nich też już najwyższy czas, żeby poszły spać. – Nasza mamusia nas nie chce. Spokojne, niemal beznamiętne stwierdzenie Jemimy ogłuszyło ją. Zdawało się jej, że czuje napięcie bijące od drobnego ciałka dziewczynki. Z trudem oparła się pragnieniu, by wziąć ją w ramiona i mocno przytulić. Ale choć z całej duszy im współczuje, to przecież jest dla nich obcą osobą. – Czasami tak jest, że dorośli muszą dokonać wyboru, który… sprawia ból – zaczęła, ostrożnie dobierając słowa, choć dobrze wiedziała, że na miejscu ich mamy nigdy, na pewno nigdy, nie postąpiłaby jak ona, nie przedłożyłaby swoich potrzeb nad dobro własnych dzieci. Drzwi otworzyły się nagle, w świetle wpadającym z korytarza zarysowała się męska sylwetka. – Tatuś! – Meg z głośnym okrzykiem zerwała się z łóżka i rzuciła na Saula. – Co się tutaj dzieje? – z uśmiechem w głosie zapytał Saul, unosząc córeczkę w górę, wprawnie sadowiąc ją sobie na ramieniu i mocno przytulając pozostałą dwójkę. – Tullah czytała nam książkę – wyjaśniła Meg. – Mhm… i pewnie sama wpadła na taki pomysł, co? – zażartował Saul. – Już dawno powinniście spać, a nie męczyć Tullah, żeby wam czytała. Przepraszam za nie – zwrócił się do dziewczyny. – Nie ma za co – odrzekła szczerze. – Było mi bardzo miło. Tak było, ale teraz poczuła się zupełnie nie na miejscu. W tej pogrążonej w mroku sypialni, gdzie Saul pochylał się nad łóżeczkiem córki, naraz zaczęło brakować jej powietrza, przepełniły ją dziwne, nieznane dotąd uczucia, jakby… jakby… – Ach, tu jesteście! – Głos Olivii przerwał coraz bardziej ciążącą ciszę. –

Kolacja gotowa. – Zabiorę dzieciaki do domu – powiedział Saul, ale Olivia nie dała mu skończyć. – Nie ma mowy. Zostają, a ty chodź na kolację. Jak ci się udało wrócić tak szybko? – zainteresowała się, kiedy Saul pożegnał się z dziećmi i stanowczo przykazał im spać. – Spotkanie zostało odwołane. Przełożono je na inny termin, więc zamiast siedzieć do jutra w Brukseli, postanowiłem złapać wcześniejszy samolot. – Zejdźcie, jak tylko będziecie gotowi – powiedziała Olivia. – Muszę was teraz zostawić i sprawdzić coś w kuchni – powiedziała, pośpiesznie wychodząc z pokoju i zostawiając ją sam na sam z dziećmi i Saulem. – Dobranoc, tatusiu – sennie wyszeptała Meg, nadstawiając buzię do pocałunku, gdy Saul pochylił się nad jej łóżeczkiem. – Tullah niech też mnie pocałuje – dodała nieoczekiwanie, ku zaskoczeniu dziewczyny. Tullah poczuła się niezręcznie, jednak ostrożnie wyminęła Saula i podeszła do dziewczynki. – Dobranoc, Tullah. Dziękuję, że nam poczytałaś – powiedziała serdecznie Meg, kiedy Tullah musnęła jej czoło. Była odwrócona do małej, ale czuła bliskość stojącego za nią Saula, bijące od niego ciepło. Prawie jakby dotykała jego skóry… Zarumieniła się gwałtownie, starając się opamiętać, poskromić wiodące na pokuszenie myśli. Skąd mi coś takiego w ogóle przyszło do głowy? – zastanowiła się, kiedy wyszli z dziecięcego pokoju i zaczęli schodzić na dół. I skąd to dziwne, przyśpieszone bicie serca? Przecież nie z powodu Saula, to absolutnie, całkowicie wykluczone, stwierdziła stanowczo, i naraz zabrakło jej tchu, bo nieoczekiwanie źle postawiła nogę i straciła równowagę. Krzyknęła instynktownie, ale Saul w tej samej chwili szybko wyciągnął ręce, pochwycił ją mocno i przyciągnął do siebie, nie pozwalając upaść. Jeszcze przerażona, przywarła do niego bezwładnie, zamknęła oczy. Nogi miała jak z waty. Kiedy później wracała myślą do tamtego zdarzenia, z niesmakiem stwierdzała, że zachowała się jak drugorzędna aktorka starająca się o rolę w „Przeminęło z wiatrem”. Tylko, niestety, nie była delikatną, kruchą istotką, a nowoczesną kobietą z krwi i kości, zapamiętale uprawiającą gimnastykę i zażywającą, kiedy tylko możliwe, spacerów na świeżym powietrzu. Trzymał ją w ramionach, ale nawet najdrobniejszy gest nie świadczył, by robiło to na nim jakiekolwiek wrażenie, uświadomiła sobie Tullah. Owszem, serce biło mu trochę szybciej. Podtrzymywał ją mocno, czuła napięte pod skórą mięśnie. Jest takim dobrym, bezpiecznym oparciem, a to miejsce między jego szyją a policzkiem, gdzie położyła głowę, jest tak cudownie wygodne, zupełnie jakby specjalnie dla niej…

– Ja… Już możesz mnie puścić – zaczęła, starając się, by jej głos zabrzmiał lekko i bezosobowo, ale zamiast tego z jej gardła wydobyło się nieśmiałe, drżące tchnienie. – To dobrze, bo już zacząłem się bać, że dłużej nie dam rady. Moja wytrzymałość ma granice – odparł krótko. Wzburzona tym stwierdzeniem gwałtownie szarpnęła się w tył, gdy Saul ostrożnie stawiał ją na podłodze. Możliwe, że przesadza, że nie powinna aż tak brać sobie do serca jego słów, bo przecież nie jest piórkiem, ale z drugiej strony mógłby się powstrzymać od takich uwag. – Przepraszam, jeśli jestem za ciężka – powiedziała nieszczerze, kiedy już stanęła na własnych nogach i ostrożnie zeszła kilka stopni w dół. Tym razem dla pewności trzymała się poręczy. – Wcale tego nie powiedziałem – odparł, zniżając głos i wyciągając rękę, by ostrożnie poprawić jej kołnierz. Zaparło jej dech. Ten mimowolny, niemal ojcowski gest zupełnie ją zaskoczył. Równie dobrze mogła wyobrazić sobie, że z taką uwagą i czułością pochyla się nad własnymi dziećmi. Nie mogła zebrać myśli, zastanowić się nad jego słowami. Ale jeśli chce się teraz wycofać, udawać, że tamta aluzja nie dotyczyła jej wagi… Jego dłoń nadal spoczywała na jej ramieniu, palce dotykały skóry w wycięciu kołnierzyka. Na górze dzieci już dawno ucichły. Stali w milczeniu, zupełnie sami, w ciszy spowijającej mroczne, wąskie schody. Jeśli nie chodziło mu o jej wagę, to co miały znaczyć te słowa? Odwróciła się, by zadać mu to pytanie, ale nie mogła tego zrobić, po prostu nie mogła, bo przy tym nagłym ruchu jego dłoń, którą trzymał na jej ramieniu, opadła na dekolt. Znieruchomiała. Czuła ciepło jego palców, gorący dotyk skóry. Poruszyła się gwałtownie, by ją strząsnąć. Ten nieopanowany ruch tylko pogorszył sprawę, bo lekka tkanina poruszyła się razem z jego dłonią, pogłębiając wycięcie dekoltu. Usłyszała, że wstrzymał dech. Patrzył na połyskującą skórę. – Puść mnie! – wydusiła ze złością, zbyt późno zdając sobie sprawę, że zrobiła to odrobinę po czasie. Powinna była zadziałać natychmiast, nie czekać. Nawet tych kilka sekund. Cofnął dłoń. Co ja najlepszego wyrabiam? – przemknęło mu przez myśl. Przecież jest dorosły, powinien umieć się opanować, odegnać od siebie te gorące rojenia o Tullah poddającej się jego pieszczocie, roznamiętnionej i uległej. Wystarczyło spojrzeć na jej wściekłą minę, kiedy odskoczyła od niego na bezpieczną odległość, by pozbyć się złudzeń, że kiedykolwiek podzieli te jego

fantazje. – No, chodźcie na dół, przyszłam was zabrać – usłyszeli z dołu głos Olivii. Tullah pośpiesznie zbiegła po schodach, daremnie odpychając od siebie natrętne myśli. Czy tylko się jej zdaje, czy jej ciało naprawdę wyrywa się do niego, łaknie jego dotyku? Nie, to niemożliwe. Cóż za bzdury przychodzą jej do głowy! Przecież go nie znosi, a teraz jest do niego zrażona jeszcze bardziej. Na pewno nie da mu się poderwać. A te głupie pragnienia, jakie nieoczekiwanie wzbudziła jego bliskość, jak najszybciej musi wymazać z pamięci. – Nie, nie wierzę! – zachichotała Tullah, słuchając opowieści Jamesa o chłopięcych wyczynach jego i kuzynów z Chester. – To niemożliwe! – To jeszcze nic – uśmiechnął się James. – Jak nie wierzysz, to zapytaj Saula, on ci powie. Podczas letnich wakacji na niego spadała cała odpowiedzialność za młodszych. – Biedny Saul, nieźle ci się za nas obrywało! – użaliła się nad nim Olivia. – Nieraz daliśmy ci w kość. Pamiętam, jak kiedyś przyjechałeś z rodzicami do Grampsa i miałeś się nami opiekować. – Też to pamiętam – potwierdził Saul. – I do tej pory się dziwię, że nie osiwiałem w wieku osiemnastu lat. Tullah przysłuchiwała się ich przekomarzaniom z leciutkim ukłuciem zazdrości. Wprawdzie była zżyta z siostrą, a mama, jak tylko mogła, próbowała wynagrodzić im brak ojca, to jednak boleśnie odczuła konsekwencje rozwodu rodziców. Kiedy to się stało, była zdana sama na siebie, bo w tym czasie Lucinda była na studiach. Czuła się wtedy zupełnie opuszczona i bardzo samotna. Nic dziwnego, że zazdrościła teraz Olivii i jej krewniakom łączącej ich przyjaźni i poczucia przynależności do jednej rodziny, pewności, że zawsze mogą na siebie liczyć, że bez względu na dzielące ich czasami różnice poglądów czy drobne kłótnie, nigdy jedno drugiego nie zawiedzie, że zawsze będą trzymać się razem. – Pamiętasz, jak kiedyś uczyłeś nas łowić ryby? – zapytał James. – Jasne – skrzywił się Saul. – I jak mnie nie posłuchałeś i wpadłeś do wody. – Kazałeś nam wtedy szybko wracać do domu i suszyłeś Jamesa przy kuchni – zaśmiała się Olivia. – Naraz weszła ciocia Ruth. Myśleliśmy, że będzie awantura, ale ona tylko zmierzyła nas wzrokiem i zabrała Jamesa, żeby szybko wziął gorącą kąpiel i przebrał się w suche rzeczy. – A nazajutrz zaprowadziła nas nad wodę i mieliśmy praktyczną naukę ratowania topielców. – Wiesz, Saul, kiedy teraz wracam do tamtych czasów, myślę, że to prawdziwy cud, że przez nas nie osiwiałeś albo że nas wszystkich nie potopiłeś. – Nie powiem, żeby mnie nie kusiło – mruknął Saul. Tullah nie pamiętała, kiedy ostatnio tak przyjemnie spędziła wieczór, czego

nie omieszkała powiedzieć Olivii, kiedy panowie zniknęli w kuchni, by pozmywać po kolacji, a one zasiadły spokojnie z filiżanką kawy. – Ten James jest uroczy – ciepło dodała na koniec. – Prawda? – z zadowoloną miną zgodziła się Olivia. – Przypuszczałam, że ci się spodoba. Powinnaś skorzystać z jego propozycji i dać się oprowadzić po zamku w Chester. Jeszcze nie tak dawno temu trzymano tam więźniów. Zresztą, cała historia zamku jest bardzo interesująca. – Mówił mi, że specjalizuje się w pozwach przeciwko lekarzom i służbie zdrowia. – Owszem. I, choć po dzisiejszym wieczorze pewnie ci trudno uwierzyć, jest znakomitym oskarżycielem. Patrząc na niego i Luke'a, jego brata, który jest obrońcą, powiedziałabyś raczej, że jest odwrotnie. Och, dobrze, że sobie przypomniałam. Muszę zadzwonić do Bobbie. Bardzo chce ciebie poznać. Tullah popatrzyła na nią z zaciekawieniem. – Ona też pochodzi z prawniczej rodziny – wyjaśniła Olivia. – Ojciec jest prawnikiem, choć chwilowo zarzucił praktykę i zajął się polityką. Bobbie postanowiła przez pierwsze lata być w domu z Francescą, ale ciągnie ją do pracy. Jon i ja namawiamy ją, by dołączyła do nas, przynajmniej na część etatu. Kiedy mężczyźni wrócili z kuchni, Tullah zerknęła na zegarek. – Och, muszę się zbierać! – Pośpiesznie dokończyła kawę i poderwała się z miejsca. – Nie myślałam, że już tak późno… – A może zostawisz samochód, James cię odwiezie? – zaproponowała Olivia, widząc ukradkowe ziewnięcie przyjaciółki. – Wrócisz po niego rano. To była kusząca perspektywa, nie tylko ze względu na miłe towarzystwo Jamesa, ale na pochwycone kątem oka niezadowolone skrzywienie Saula, jakim przyjął słowa Olivii. Chyba jej propozycja nie bardzo przypadła mu do gustu. Co on sobie wyobraża? Że skoro zupełnie naturalnie powstrzymał ją przed upadkiem ze schodów, to ona już myśli sobie nie wiadomo co? Jakże jest śmieszny! I jakże typowy. Beznadziejnie próżny i skoncentrowany wyłącznie na własnej osobie. Od razu powinna to wiedzieć. I wcale nie jest tak, że szuka w nim złych stron. Przecież od samego początku nie darzy go sympatią. Nie musi sobie wmawiać, że on jest okropny. – Nie, naprawdę dziękuję – stanowczo zbyła namowy Jamesa, który z ochotą podchwycił myśl Olivii. – Szkoda – uśmiechnął się z żalem, mocno ujmując jej dłoń na pożegnanie. Saulowi podała ledwie końce palców. Pożegnała go chłodno, trzymając się od niego jak najdalej. Ruszyła do samochodu. Lecz pięć minut później, co wydało się jej jeszcze bardziej śmieszne i żałosne, nieoczekiwanie i z zaskakującą ostrością, przypomniała sobie ciepło bijące od jego ciała, kiedy trzymał ją tam na schodach, dziwną przyjemność, poczucie bliskości i bezpieczeństwa, które opuściły

ją razem z nim.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

No tak, jesienią musi pamiętać, by przyciąć gałęzie tego pięknego jaworu rosnącego z boku domu. Był w pełni rozkwitu, kiedy go po raz pierwszy ujrzała, ale opadające liście zapychają rynny. Przez lata musiało się ich sporo nazbierać; nic dziwnego, że deszczówka ciekła po ścianach. Najwyższy czas je oczyścić. To dlatego rano kupiła drabinę. W dżinsach i ochronnych rękawicach zaczęła ostrożnie wspinać się po stopniach. Początkowy lęk ustąpił, gdy przekonała się, że wszystko jest w porządku, jeśli tylko nie porusza się za szybko i nie patrzy w dół. Powoli usuwała nagromadzone liście. – Poszło! – wykrzyknęła z zadowoleniem, wyciągając zbity kłąb liści i zanieczyszczeń. Teraz rynna powinna być odblokowana. Pochłonięta pracą niemal nie zwróciła uwagi na przejeżdżający drogą samochód. Kiedy się zatrzymał, pomyślała, że sąsiadki mają gości. Dopiero uradowany głos małej Meg uzmysłowił jej, że się myliła. Przypuszczalnie Olivia zabrała dzieci i przyjechała ją odwiedzić. – Poczekajcie, już schodzę! – zawołała pogodnie i zaczęła ostrożnie zsuwać się z drabiny. – Tatusiu! Chodź zobaczyć Tullah! Tatusiu! Z dziećmi był Saul! Nie zastanawiając się wiele, odwróciła się i od razu tego pożałowała. Zawsze miała lęk wysokości i gdyby nie silne postanowienie, że musi sobie sama poradzić, za nic by nie weszła na drabinę. Zawirowało jej w głowie, do tego dołączyła się świadomość, że na dole stoi Saul, a ona jest dopiero w połowie drogi. Poczuła się dziwnie niewyraźnie, kurczowo zacisnęła palce. Oczy rozszerzyły się jej ze strachu. – Nie patrz na dół! – usłyszała podniesiony głos Saula, który widać doskonale odczytał jej stan. – Nie! Nie patrz na dół! – powtórzył ze złością, kiedy nie usłuchała, tylko podniosła rękę do czoła, by odegnać słabość. Niepotrzebnie to zrobiła. Usłyszała, jak wpatrzone w nią dziewczynki krzyknęły. Z przerażenia obie były blade jak ściana. – Tullah, trzymaj się obiema rękami drabiny. Powoli schodź w dół – instruował ją Saul. Z trudem przełknęła ślinę. Słyszała, co do niej mówi, wiedziała, co powinna zrobić. Doskonale zdawała sobie z tego sprawę, ale z jakiegoś niezrozumiałego powodu nie mogła… W żaden sposób nie zejdzie z tej drabiny… to niemożliwe.

Spróbowała się odwrócić i zamarła, bo Saul ryknął na nią z nieskrywaną wściekłością: – Nie! Nie! Nie ruszaj się! Nie ruszaj się. Czy ten głupek nie widzi, że nawet nie ma zamiaru się stąd ruszyć? Gdyby tak zamknąć oczy i znaleźć się na dole… Tego najbardziej by chciała, bo inaczej… Nie ma szans, że zdoła zejść z tej okropnej, niebezpiecznej drabiny, która chwieje się przy najlżejszym oddechu. Jeśli tylko uda się jej szczęśliwie dotrzeć na dół, to od razu pojedzie do sklepu i powie, co myśli o tej ich atestowanej drabinie. A miała być bezpieczna… Wszystko można powiedzieć, ale na pewno nie to, że czuje się na niej bezpiecznie… – Tatusiu, szybko! Ona zaraz zleci! – dobiegł ją zduszony z przerażenia okrzyk Meg. Usłyszała jeszcze, jak stojący obok siostry Robert rzucił z niesmakiem: – Dziewczyny… Poddała się i zamknęła oczy. Tak było lepiej. Przynajmniej nie widziała kołyszącego się daleko pod nią gruntu ani chwiejącej się na wszystkie strony drabiny. Czuła wprawdzie jej ruch, ale nie patrzyła na zmienioną twarz Saula! – Tullah, puść drabinę. Puść ją. Nie mogła go posłuchać. Nawet jeśli stał na drabinie, tuż pod nią. – Posłuchaj mnie, Tullah. Puść ją i odwróć się, a wtedy powiem ci, jak masz schodzić. To będzie łatwe. – Ja… ja… nie mogę – wyszeptała. – Nie mogę. Za nic się nie odwróci. Wzdrygnęła się, widząc, że Saul wchodzi coraz wyżej. Przecież ta drabina nie wytrzyma ich ciężaru, zaraz się ześlizgnie i oboje spadną na ziemię, poranią się… Saul zaklął pod nosem i nim zorientowała się, co zamierza, wspiął się wyżej i siłą oderwał jej ręce. Ogarnęła ją panika. – Nie ruszaj się! – warknął rozkazująco. – Bo oboje skręcimy kark – dodał, strażackim sposobem zarzucając ją sobie na plecy, a kiedy nabrała powietrza i zamknęła oczy, ostrożnie zaczął schodzić. – Ale śmiesznie wyglądałaś – zaśmiała się Meg, kiedy Saul wreszcie dotarł na ziemię i postawił Tullah na nogi. – Jesteś bardzo dzielny, tatusiu, że ją uratowałeś. Uratował ją? Oczy błysnęły jej złością. Podniosła głowę, odrzuciła w tył włosy. Opadły na ramiona, bo zapodziała się gdzieś gumka, którą były ściągnięte. – Nie musiałbyś mnie ratować, gdybyś mnie najpierw nie przestraszył! – napadła na Saula. – Świetnie sobie radziłam, póki nie przyjechaliście. – Tak? – zapytał sucho. – Powiedz mi, ile razy wcześniej byłaś na takiej wysokiej drabinie? – Jakoś udało mi się wejść bez problemu – parsknęła.

– Wchodzenie jest łatwe – powiedział Robert, choć nikt go o to nie pytał. – Problem zaczyna się, kiedy chcesz zejść. – Tullah właśnie nam to pokazała – spokojnie podsumował Saul. Odwrócił się do niej, by dzieci nie mogły usłyszeć jego słów. – Gdybym miał inny charakter, to mógłbym sobie pochlebiać, że celowo tam weszłaś, by wpaść mi w ramiona – powiedział, zniżając głos. – Ale jeśli naprawdę ci o to chodziło… – Nie! – wykrzyknęła z wściekłością, zapominając o obecności dzieci. Nie chciała jednak widzieć jego rozbawionych oczu i wygiętych w uśmiechu ust. – Twoje ramiona to ostatnie miejsce, o jakim mogłabym marzyć – powiedziała zjadliwie. – A ty jesteś ostatnim mężczyzną, z jakim… – Tullah, uważaj – ostro przerwał jej Saul. – Inaczej… – Inaczej co? – wypaliła ze złością. – Pomyślisz, że cię prowokuję? Że podobają mi się tacy, którym najbardziej zależy na zaliczeniu kolejnych panienek? – Na Boga! – obruszył się, a jego uśmiech zgasł w jednej chwili. Patrzył na nią z politowaniem. – Współczuję facetowi, który na ciebie trafi. Ale coś ci wyjaśnię… To, co mówiłaś, w żaden sposób mnie nie dotyczy. W żaden sposób – dodał z naciskiem. – Zacznijmy od tego, że… – …że nie jestem w twoim typie – podpowiedziała z pasją. – Oczywiście. Wolisz naiwne, niedoświadczone gąski, prawda? Młodziutkie dziewczyny, które nie są w stanie cię rozszyfrować… Była tak wzburzona, że nadal nie pamiętała o stojących obok dzieciach. Wprawdzie rozmawiali przyciszonymi głosami, ale istniejące między nimi napięcie było doskonale wyczuwalne. Uświadomiła to sobie dopiero wtedy, gdy rozległ się drżący głosik Meg: – Tato… Opamiętała się natychmiast. Ścisnęło ją w gardle i poczuła łzy w oczach, widząc, jak Saul błyskawicznie pochyla się nad małą, bierze na ręce, przemawia do niej z czułością. Jej ojciec nigdy taki nie był. Ani tamten mężczyzna, który tak boleśnie zawiódł jej młodzieńczą, niedojrzałą miłość. Dziewczynka ukryła główkę na piersi Saula. Tullah wzdrygnęła się, czując na sobie jego ostre spojrzenie. Jemima i Robert przysunęli się do ojca, jakby oboje chcieli go osłonić. Tullah przełknęła ślinę. – Bardzo mi miło, że tata przywiózł was do mnie w odwiedziny… – zaczęła. – Wcale nie – przerwała jej Jemima. – Jechaliśmy do domu, ale zobaczyliśmy cię na drabinie i tata powiedział, że to nie wygląda bezpiecznie. Jechali do domu. Tullah zmarszczyła brwi. Przecież ta droga prowadziła tylko do starej farmy, którą niedawno z takim zachwytem opisywała Olivii. Więc to Saul tam mieszka!

– Przepraszam, że przeze mnie zmarnowaliście tyle czasu – wydusiła, unikając wzroku Saula. – Przyjedziesz do nas kiedyś, prawda? – przymilnie poprosiła Meg, wychylając się z objęć ojca i kładąc rękę na jej ramieniu. – Poczytasz mi troszkę, a jak będziesz chciała, to możesz pobawić się moją nową Barbie… ona ma mnóstwo ubranek i własny samochód i… Stojąca tuż za nią Jem prychnęła z niesmakiem. Bez słowa patrzyła, jak Saul przykazuje dzieciom pożegnać się ładnie, a potem prowadzi je do auta. Drabina nadal stała oparta o ścianę domu. Tullah zmierzyła ją posępnym spojrzeniem. – To wszystko przez ciebie – mruknęła z niechęcią. – Gdyby nie ty… Rzeczywiście wpadła mu prosto w ramiona. Zupełnie jakby to sobie zaplanowała. A przecież… wolałabym wpaść w kłębowisko żmij, stwierdziła stanowczo, chociaż może nie do końca szczerze. – Och, żebym nie zapomniała, mam smakowitą kostkę dla twojego psiaka. – A już myślałam, że wszystko poszło do tego garnka – roześmiała się Olivia, patrząc na stojącą przy kuchni Tullah. – Właściwie, co ty tam pichcisz? – zapytała, próbując odwrócić uwagę Tullah od poprzedniego tematu rozmowy. – Zupę z porów i kurczaka – odrzekła Tullah. Nie dała się zwieść. – Szkoda jednak, że mi nie powiedziałaś, że ten dom na końcu drogi należy do Saula… – Zupa z porów i kurczak… przepadam za tym. – Jeszcze nie są gotowe i długo nie będą, jeśli będziesz mnie rozpraszać – ostrzegła ją Tullah. – No cóż, znam twoje zdanie na temat Saula, więc nie chciałam ci mówić, że twój wymarzony dom należy do niego. – A wiesz, jak się czułam, kiedy okazało się, że wcale nie przyjechali mnie odwiedzić, tylko po prostu wracali do siebie? – Dajmy już spokój Saulowi. Zapomnij o nim – zbyła ją Olivia. – Powiedz mi lepiej, co myślisz o Jamesie. Zapomnieć o Saulu? Gdyby tylko to było możliwe! Olivii nawet się nie śni, ile by za to dała! – O Jamesie? Lubię go – powiedziała szczerze. – Fajny z niego facet. – Podoba ci się! – ucieszyła się Olivia. – Wiedziałam, że tak będzie. Powinnaś zaprosić go na obiad czy kolację. Mężczyźni lubią gotować. Tullah popatrzyła na nią podejrzliwie. – Ja też lubię – powiedziała z naciskiem. – Dlatego to robię. – Ale masz cały gar jedzenia, a dużo przyjemniej jeść w towarzystwie – triumfującym tonem rzuciła Olivia. – Wcale nie jem sama – oznajmiła Tullah, uśmiechając się zagadkowo.

– Zaprosiłaś Jamesa na kolację…? To czemu od razu nie powiedziałaś? – Olivia nie kryła podniecenia. – Nie Jamesa. Mary i Ivy z sąsiedztwa – sprostowała Tullah. Olivia popatrzyła na nią dziwnie. – Ale rozmawiałaś z Jamesem – powiedziała domyślnie. – Tak – potwierdziła krótko i szybko się poddała. – Umówiłam się z nim na środę, na drinka. – Wiedziałam, że przypadniecie sobie do gustu! – uśmiechnęła się Olivia. – To świetny chłopak. Lubię go – powiedziała Tullah i dodała, by nie pozostawiać żadnych niedomówień: – Ale wyłącznie jako kumpla. – Jasne – przystała Olivia. – Mary i Ivy są bardzo miłe, mają mnóstwo do powiedzenia. Są doskonale zorientowane w historii tego regionu. Dowiedziałam się od nich, że tereny, na których teraz rozbudowuje się Aarlston, przed laty były polem bitwy. Wcześniej nie miałam o tym pojęcia. – To było w czasie wojny domowej – potwierdziła Olivia. – Haslewich leżało na przecięciu szlaków handlowych z północy na południe i ze wschodu na zachód. W czasach rzymskich transportowano tędy sól do Chester i do portów. To właśnie od soli zaczął się rozwój i stopniowe bogacenie się regionu. – Dzięki za lekcję historii – zażartowała Tullah. – Nasze miasteczko ma bardzo ciekawą przeszłość – Olivia dzielnie broniła rodzinnych stron. – I nadal idzie do przodu. Zobacz, w jakim tempie staje się ośrodkiem biznesu i nowoczesnej technologii. A skoro już o tym mówimy, to powiedz mi, jak ci się podoba nowa praca? – zapytała, zmieniając temat. – Bardzo – szczerze odrzekła Tullah. – I nawet trudno dokładnie określić dlaczego. Może dlatego, że jesteśmy z dala od wielkiego miasta, że życie toczy się tutaj innym rytmem? Nie wiem. Ale bardzo mi odpowiada panująca w naszym dziale atmosfera; każdy ma poczucie, że jest częścią zespołu, że pracujemy dla wspólnej sprawy, wszyscy są otwarci i w każdej chwili chętni do pomocy. – Mhm… podobno największy wpływ na atmosferę w zespole zwykle ma ten, kto nim kieruje, a Saul ma opinię człowieka, który w każdym potrafi dostrzec najlepsze strony, dać mu motywację i poczucie, że jest doceniany. – Prawdę mówiąc, rzadko go widuję, a z tego, co słyszę, on raczej niewiele czasu spędza w biurze – nieco lekceważąco powiedziała Tullah. – Możliwe, ale z pewnością ma całkowitą kontrolę nad tym, co się dzieje i jak posuwają się sprawy. A co do tego, że rzadko bywa na miejscu… – Olivia zachmurzyła się nieco. – Myślę, że to tylko chwilowo. Zmienił stanowisko głównie ze względu na to, by mieć czas dla dzieci. Tullah nie skomentowała tego stwierdzenia. Dla jej spokoju sumienia byłoby lepiej, gdyby jednak okazał się złym ojcem, ale musiała przyznać, że pomyliła się

w jego ocenie. Podobnie jak chciałaby nadal wierzyć, że wykorzystał swoją prawniczą wiedzę, by podstępnie zdobyć prawa do dzieci, ale uczciwość kazała jej przyznać, że to również nie było prawdą. Przyznano mu opiekę nad dziećmi nie dlatego, że chciał coś na tym wygrać, ale dla ich dobra. Pragnęły tego i one, i ich matka. No dobrze. Niech więc sobie będzie idealnym ojcem, ale to nie zmienia faktu, że próbował uwieść Olivię, a teraz zastawia sidła na nastoletnią kuzynkę, która nie dość, że jest z nim spokrewniona, to mogłaby być jego córką. I jest wystarczająco, nawet dużo więcej niż wystarczająco, przystojny i męski, by na jego widok serce biło jej mocniej. A co dopiero mówić o niedoświadczonej dziewczynie. – Wiesz, nie mogę już doczekać się balu organizowanego przez waszą firmę – wyznała Olivia. – Zapowiada się, że to będzie najważniejsze wydarzenie tego lata. Podobno odbędzie się w Fitzburgh Place. – Tak – potwierdziła Tullah. – Ma być urządzony na wzór osiemnastowiecznych balów wydawanych w Londynie. Nie zabraknie kwartetu grającego utwory Haendla, po jeziorze i kanale będą pływać gondole. Goście są zobowiązani wystąpić w strojach z epoki i w maseczkach. Będą potrawy podawane na osiemnastowiecznych przyjęciach weselnych, a na koniec przewidziano pokaz ogni sztucznych. Zapowiada się wspaniale. Słyszałam, że zaprosili wszystkich pracowników i połowę miasteczka. Bobbie niedawno wpadła na pomysł, żebyśmy wybrały się wszystkie do Londynu, żeby poszukać strojów. – Możemy zatrzymać się na noc i wybrać się wieczorem do teatru – entuzjastycznie podchwyciła Olivia. – Ciekawa jestem, jak będę wyglądać ubrana, a raczej przebrana, na wzór damy z „Niebezpiecznych związków”. Pod tym względem żadna z nas nie może się równać z tobą – dodała z żalem. – Masz wymarzoną figurę do tego typu sukni, kuszące krągłości i talię osy. – W takim razie szkoda, że przyszło mi żyć nie wtedy, a w dwudziestym wieku – zaśmiała się Tullah. – Masz figurę, która nigdy nie wyjdzie z mody – z przekonaniem zapewniła ją Olivia. – Ten wyjazd do Londynu może być całkiem niezły – powiedziała Tullah. – A kiedy chciałabyś pojechać? – To zależy, trudno mi teraz powiedzieć. Ale dam ci znać. – Na pewno nie dasz się namówić na jeszcze jednego drinka? – kusił James. Tullah stanowczo pokręciła głową. – Naprawdę muszę już iść – usprawiedliwiała się. – Mam zamiar jeszcze trochę popracować. – Szkoda – westchnął. – Miałem nadzieję, że wyciągnę cię na kolację. Może

więc innym razem… Tullah uśmiechnęła się. Z przyjemnością przyjęła jego zaproszenie, kiedy zadzwonił, by umówić się na drinka, i miło jej było znowu go zobaczyć, ale teraz z każdą chwilą w barze robiło się coraz tłoczniej, a na nią rzeczywiście czekało sporo pracy. – To pozwól się przynajmniej odprowadzić do samochodu – powiedział, kiedy podniosła się i zaczęła przeciskać przez gęstniejący tłum. – Wielkie nieba! Saul! – zawołał James, machając ręką, by zwrócić jego uwagę. Tullah nie zdążyła go powstrzymać. Wyglądało, że jest sam, a sądząc po jego twarzy, jest podobnie zachwycony tym spotkaniem jak ja, stwierdziła, przyglądając się, jak toruje sobie drogę przez tłum. Ludzie, którzy nie ruszali się z miejsca, kiedy starała się dotrzeć do wyjścia, przed nim rozstępowali się z szacunkiem. Jakaś kobieta obdarzyła mijającego ją Saula zachęcającym, pełnym jawnego podziwu uśmiechem. – Właśnie wychodziliśmy – dobiegł ją głos Jamesa. – Próbowałem namówić Tullah na drugiego drinka, ale ma inne plany na wieczór. – Rozumiem. – Saul powiedział to uprzejmie, ale patrzył na nią chłodno. – W takim razie życzę wam miłego wieczoru. – Mnie się taki nie zapowiada – szczerze oznajmił James. – Tullah odrzuciła zaproszenie na kolację, bo ma w domu robotę. – Jedziesz do domu pracować? – ostro zapytał Saul. Dlaczego patrzy na nią w taki sposób? Może uważa, że sobie nie radzę, skoro muszę pracować w domu, że się nie nadaję? – Jest kilka rzeczy, które chcę jeszcze raz przejrzeć – tłumaczyła. – Widzisz, Saul, jakiego masz oddanego pracownika? – zażartował James. – Na nieszczęście dla mnie. Ale następnym razem nie pójdzie ci tak łatwo – uprzedził. – Będzie wszystko jak należy: przyjemna nieśpieszna kolacja, potem… – Skoro masz problemy z pracą… – przerwał mu Saul, zwracając się do Tullah. – Nie mam problemów – zaprzeczyła ostro. – Po prostu łatwiej mi ogarnąć skomplikowane fakty, kiedy nic mnie nie rozprasza. Hałas narastał, robiło się coraz ciaśniej. Ktoś z nowo przybyłych tłoczących się przy barze cofnął się nagle, popychając Tullah. Wyciągnęła rękę, by nie polecieć do przodu. W tym samym momencie Saul przesunął się nieco i jej dłoń wylądowała na jego piersi. Dzieliły ich centymetry. Poczuła, że robi się czerwona. Pośpiesznie szarpnęła się w tył. – Muszę już iść – szybko powiedziała do Jamesa. – Nie, nie odprowadzaj mnie. Jest jeszcze widno, a pewnie chcecie sobie z Saulem pogadać. Musnęła jego ramię i, nim zdążył otworzyć usta, wykorzystała powstałą w tłumie szczelinę i ruszyła do wyjścia.

– Dobrze się znasz z Tullah? – zapytał Saul, kiedy zniknęła im z oczu. – Nie tak dobrze, jak bym sobie życzył – z żalem odrzekł James i dodał: – Postawić ci drinka? – Dzięki, ale nie – odparł i zerknął na zegarek. – Za pięć minut mam spotkanie w Grosvenor. – W Grosvenor? – zdumiał się James. – W takim razie, co tu robisz? – Wydawało mi się, że widzę kogoś znajomego – ostrożnie odpowiedział Saul. Zresztą była to szczera prawda. Zobaczył Jamesa i Tullah i mimowolnie wszedł do środka. Tyle że wcale nie miał zamiaru mu o tym mówić. Zrobił to instynktownie. Za to teraz nie opuszczało go niejasne przeczucie, że może wcale nie jest taki dojrzały, jak to sobie nieskromnie wyobrażał.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Olivia wprawdzie uważa, że kobieca figura jest zawsze na czasie, ale tego przekonania raczej nie podzielają dzisiejsi projektanci, zgryźliwie pomyślała Tullah, zapinając pasek spodni na ostatnią dziurkę. Kremowe spodnie z miękkiej wełny leżały na niej doskonale, miały jednakże jeden istotny mankament – jak większość ubrań były za luźne w talii. I co z tego, że gdy tylko je kupiła, krawiec je dopasował. Od tamtej pory trochę zeszczuplała, głównie z powodu stresu związanego ze zmianą pracy i przeprowadzką, a kiedy chudła, to od razu ubywało jej parę centymetrów w talii. Upodabniała się wtedy bardziej do Dolly Parton niż do wysmukłych modelek. Nie miała już czasu na szukanie czegoś innego; jeśli zaraz nie wyjdzie, spóźni się do pracy. Zresztą, nie warto się martwić, żakiet zamaskuje tę niedoskonałość. Nie naciągała prawdy, kiedy mówiła Olivii, że bardzo odpowiada jej nowa praca. Była naprawdę zadowolona. Czasami nawet ze zdumieniem stwierdzała, że jadąc rano, nuci sobie pod nosem, wcześniej to się jej nie zdarzało. – …od rana jest niezła panika – podekscytowanym głosem rzekła Barbara, ledwie Tullah zdążyła usiąść przy biurku. – Derek rozchorował się na dobre, pewnie złapał tego wirusa, który ostatnio nas dziesiątkuje. Problemy z żołądkiem. A miał rano lecieć z szefem do Hagi. Zmarszczyła brwi. Derek był jej bezpośrednim przełożonym; wczoraj siedziała z nim do wieczora, pomagając mu przygotować wszystkie papiery na dzisiejszy wyjazd. – Ktoś musi go zastąpić. Rozprawa zaczyna się z samego rana, za późno, żeby coś zmienić. – Właśnie. – Barbara zrobiła zabawną minę, uśmiechnęła się figlarnie. – Szkoda, że nie ja. Z przyjemnością wyjechałabym na parę dni z naszym seksownym szefem. Tullah uniosła brwi, ale powstrzymała się od komentarza. Zapatrzyła się w ekran monitora. W tej samej chwili zadzwonił telefon. – Tullah Richards – powiedziała, podnosząc słuchawkę i nie odrywając oczu od komputera. – Cześć, Tullah… Mogłabyś zajrzeć do mnie na chwilę? – Oczywiście. Odłożyła słuchawkę i niewidzącym wzrokiem wpatrywała się w monitor. Czego on może od niej chcieć? Podniosła się i pośpiesznie przebiegła myślą wszystkie sprawy. Nie miał do

czego się przyczepić. Zresztą, nie dalej jak wczoraj Derek z aprobatą wyrażał się o jej pracy, zadowolony nie tylko z wyników, ale łatwości, z jaką weszła w nowe dla niej zadania. Czuła ściskanie w żołądku, gdy wjeżdżała na górę, a potem szła korytarzem do gabinetu Saula. Otworzyła drzwi. Marsha powitała ją promiennym uśmiechem. Tullah weszła do gabinetu. Saul rozmawiał przez telefon. Na jej widok gestem poprosił, by usiadła. Był w eleganckim ciemnym garniturze, ale zdjął marynarkę i rozluźnił gustowny krawat. – Pochlebiasz mi, Travis, ale zapewniam cię, że Thierry doskonale potrafi mnie zastąpić. Ma świetne kwalifikacje. Ostatnio skończył studium podyplomowe w Harvard Law School ze specjalizacją z prawa międzynarodowego, a to dużo więcej, niż mnie udało się osiągnąć. Umilkł, przysłuchując się odpowiedzi. Mimowolnie i do jej uszu docierały słowa zza oceanu. Rozmawiający z Saulem mężczyzna nie chciał słuchać o żadnych dyplomach, dla niego liczyło się doświadczenie. – Travis, miło mi to słyszeć – przerwał mu Saul – ale jestem przekonany, że Thierry znakomicie się nadaje na to stanowisko. Daj mu tylko trochę czasu… Przepraszam – zwrócił się do Tullah, odkładając słuchawkę. W milczeniu czekała, co jej teraz powie. Miała o nim wyrobioną opinię, więc spodziewała się, że zaraz nawiąże do skończonej przed chwilą rozmowy. Thierry zajął jego miejsce i najwyraźniej sobie nie radził. Czyli akcje Saula rosły. Zaskoczył ją, bo ani słowem do tego nie wrócił. Zamiast tego zapytał: – Słyszałaś, że Derek się rozchorował? – Tak. – Wiem, że razem z nim zajmowałaś się tą sprawą dotyczącą własności praw patentowych. Dzisiaj w Hadze ma zacząć się rozprawa. – Tak. Derek zlecił mi zbadanie tej historii. Kto pierwotnie miał prawa do patentu i na jakich warunkach przeszły w nasze ręce. Pierwsza żona właściciela praw przejęła je przy podziale majątku po rozwodzie. Korporacja odkupiła je od niej dwadzieścia lat temu. – Jesteś pewna, że to były te właśnie prawa? Że patent został przyznany dwadzieścia pięć lat temu? – Co do tego nie ma wątpliwości, choć nie było łatwo prześledzić jego losy – powiedziała Tullah. – Pozew przeciwko nam zasadza się na twierdzeniu rodziny drugiej żony pierwotnego właściciela, że o ten patent wystąpiono nie dwadzieścia pięć, ale dziesięć lat temu, więc wszelkie dochody i honoraria za ten okres są im należne. – Twierdzą, że mają dokument z urzędu patentowego potwierdzający

nadanie patentu dziesięć lat temu – Saul zmarszczył brwi. – Wiem. To bardzo skomplikowana i zawiła sprawa, i muszę przyznać, bardzo ciekawa z prawnego punktu widzenia. Podejrzewam, że pierwszy patent opiewał na dziesięć lat, a potem Gerard Lebruck, jego właściciel, zmienił zdanie i postanowił zarejestrować go na dwadzieścia pięć lat, ale nie zniszczył pierwszego dokumentu. Wtedy prawo patentowe było znacznie prostsze i nie tak czujnie przestrzegane jak dzisiaj. Wydaje mi się, że ta rodzina występuje w dobrej wierze. Sądzą, że mają w rękach oryginalny dokument. Tak, niestety, nie jest. – Hm… Widzę, że doskonale znasz wszystkie fakty, tym lepiej. – Zerknął na zegarek. – Nie ma już czasu, by szukać kogoś na miejsce Dereka, więc będziesz musiała go zastąpić. – Ja? Ale… – Mamy samolot za trzy godziny, zdążysz pojechać do domu i wziąć kilka rzeczy – ciągnął Saul. – Marsha zamówi dla ciebie samochód. Zabierze cię do domu, a potem odwiezie na lotnisko. Tam się spotkamy. I weź jakiś strój na wieczór. Claus van der Laurens, założyciel naszej firmy, mieszka w Hadze. Jest na emeryturze, ale nadal bardzo się wszystkim interesuje. Zresztą jego rodzina ma większość udziałów. Po rozprawie pewnie zaprosi nas na kolację. Nie mogła pozbierać myśli. Patrzyła na niego rozszerzonymi oczami. Jest pewna swoich racji i potrafi ich bronić, ale co innego wystąpić przed sądem… Serce biło jej jak szalone. A jeśli jej się nie uda? Jeśli zawiedzie? Jeśli przez nią firma straci prawa do patentu, na którym zbudowała swój sukces? – Obawiam się… – zaczęła, ale nie dał jej skończyć. – Bez dyskusji, Tullah – powiedział stanowczo. – Za trzy godziny chcę cię widzieć na lotnisku. Prosty czarny kostium i kremowa, jedwabna bluzka powinny być odpowiednim strojem na rozprawę, stwierdziła, pośpiesznie przeglądając wieszaki. Pojedzie w tym, co ma na sobie; nie ma już czasu, żeby się przebierać, tym bardziej że musi jeszcze przejrzeć papiery. Na wszelki wypadek dołożyła jeszcze jedną bluzkę. Na wieczór weźmie te spodnie z brązowego jedwabiu i pozornie skromną, kremową górę, zapinaną pod szyję na guziczki. Elegancki żakiet z brązowego lurexu zasłoni przepastny dekolt na plecach. Całość powinna wyglądać nieźle i nadawać się na kolację z założycielem firmy. W poprzedniej pracy często zdarzały się służbowe wyjścia, ale zwykle w porze lunchu i wystarczało mieć kilka kostiumów. Nie potrzebowała wieczorowych kreacji. Bielizna, kosmetyki, dżinsy i zwykła bluzka, w razie gdyby przypadkiem miała okazję powłóczyć się po mieście i pozwiedzać muzea. I to właściwie wszystko, więcej nie wejdzie do podręcznej torby. Saul z góry zapowiedział, że nie będą nic oddawać na bagaż.

– Dzięki temu zaoszczędzimy sporo czasu, nie będziemy czekać na walizki – wyjaśnił. – Muszę wgryźć się w dokumenty dotyczące sprawy; Derek nie zdążył mnie wprowadzić. Chciałbym omówić z tobą kilka rzeczy. Oto stoi przed pierwszą poważną próbą, pierwszym prawdziwym sprawdzianem. Okazja, by wykazać się wiedzą i umiejętnościami. I to pod czujnym okiem Saula. Że też akurat tak to wyszło! Jego obecność zbijała ją z tropu. Doskonale wie, jak jest do niej nastawiony. Nigdy tego nie okazał, kiedy czasem mijali się w korytarzu, więc nic nie mogła mu zarzucić, ale przecież wie. I zna powód jego niechęci. Ktoś mógłby powiedzieć, że sama jest sobie winna. Gdyby była bardziej dalekowzroczna i ewentualnie zdobyła się na odrobinę pochlebstwa, to sytuacja wyglądałaby inaczej. Ale takie zachowanie nie jest w jej stylu. I nigdy nie będzie, a już na pewno nie w odniesieniu do Saula. Jednak musi pamiętać, że jest jej szefem i powinna wykonywać jego polecenia. Wzdrygnęła się i szybko skończyła pakowanie. Wprawdzie w czasie remontu wymieniono ogrzewanie, jednak w domu nadal czuło się wilgoć. Podobno z powodu grubości murów, jak stwierdzili fachowcy. Nieźle sobie wtedy ponarzekali. Zbiegła na dół. Może ta deszczowa aura jeszcze się odmieni, pocieszyła się w duchu. Tak mało czasu pozostało do balu. Zbliżająca się maskarada ekscytowała całą lokalną społeczność. Zapowiadało się ogromne wydarzenie, a kiedy potwierdziły się pogłoski, że wezmą w nim udział wszyscy pracownicy, w miasteczku zapanowała atmosfera podnieconego wyczekiwania. Lord Astlegh, właściciel Fitzburgh Place, za odpowiednią opłatą zgodził się udostępnić swoją posiadłość z rozległymi, urządzonymi w stylu włoskiego renesansu i starannie utrzymanymi ogrodami. – Podobno decydującym argumentem były kanały, prowadzące do sztucznego jeziora – z miną osoby dobrze poinformowanej powiedziała Olivia. – Saul mówił, że w ten sposób chciano uhonorować zasługi założyciela korporacji, Holendra z pochodzenia. Odepchnęła od siebie myśli o balu, ma teraz ważniejsze sprawy na głowie. Pośpiesznie wsiadła do auta, kierowca od razu ruszył. – Zamówiłam ci bilet – na odchodne poinformowała ją Marsha, kiedy w pośpiechu opuszczała biuro. – Musisz tylko odebrać go w okienku. Do odlotu pozostało mniej niż godzina, ale nie musiała się śpieszyć. Lecieli pierwszą klasą, więc, jak pouczyła ją Marsha, wystarczyło być czterdzieści pięć minut przed startem. Mimo to poczuła skurcz w żołądku, kiedy siedząca za ladą urzędniczka kolejny raz zaczęła przerzucać papiery, daremnie próbując odnaleźć jej bilet. Już widziała minę Saula, kiedy okaże się, że z nim nie leci.

– Bardzo mi przykro – z zafrasowaną miną odezwała się urzędniczka – ale niestety, nie widzę pani biletu. – Nie ma dla mnie biletu? – Niemal zaparło jej dech. No i co teraz zrobi? Z desperacją rozejrzała się po hali, szukając wzrokiem telefonu. Spostrzegła zbliżającego się Saula i odetchnęła z ulgą. Z ulgą! Nie była teraz pora, by zastanawiać się, skąd wzięła się ta niezbita pewność, że on już coś poradzi, że choćby spod ziemi, ale wydobędzie dla niej ten bilet. – Cześć, Tullah! – Nie mogą znaleźć mojego biletu – powiedziała zdenerwowana. – Miałam go tu odebrać, ale podobno nie ma. – Zgadza się. Odebrałem go wcześniej – odrzekł ze spokojem. – Ty odebrałeś? – Starała się ostrożnie dobierać słowa, by nie eksplodować. – Ty? – powtórzyła, z trudem powstrzymując wściekłość. Czy on naprawdę nie zdaje sobie sprawy, na jaki stres ją naraził? – Coś nie tak? – zapytał, leciutko marszcząc brwi i dotykając jej ramienia. Ze złością strzepnęła jego dłoń, odwróciła się, by nikt postronny nie słuchał, co ma mu do powiedzenia. – Owszem! – parsknęła mu w twarz. – Oczywiście nawet się nie domyślasz, co ja przez ciebie przeżyłam. Bałam się, że nie polecę, a wystarczająco dobitnie powiedziałeś, że jestem potrzebna w Hadze. I nagle słyszę, że nie ma dla mnie biletu. – Głos zadrżał jej niebezpiecznie. – Przecież był dla ciebie bilet – rzekł. – Ja… – Ty go odebrałeś, wiem. Teraz już wiem… ale jeszcze dziesięć minut temu nie wiedziałam. I gorączkowo się zastanawiałam, co teraz, do diabła, mam robić i w jaki sposób dostać się na ten samolot! Popatrzył na nią w skupieniu. – Rozumiem – powiedział. – Ale mimo to myślę, że trochę przesadzasz. Zamierzałem czekać na ciebie przy okienku, ale miałem niespodziewany telefon. – Z pewnością od Louise – zjadliwie podsunęła Tullah, zbyt wytrącona z równowagi, by pomyśleć, co mówi. Dopiero poniewczasie uświadomiła sobie, że zamiast pozostać na gruncie zawodowym, zupełnie niepotrzebnie nawiązała do faktów dotyczących jego prywatnych spraw. – Louise? – zapytał ostro, zwężonymi oczami patrząc na jej zarumienioną twarz i mocno zaciśnięte usta. – Nie, nie od Louise – odezwał się tak lodowatym tonem, że poczuła ciarki na plecach. – Od Jemimy. Wpadła w panikę, że nie może znaleźć misia. – Misia? – bezmyślnie powtórzyła za nim. Wcześniejsze wzburzenie opadło, niespodziewanie poczuła się znużona. Co w nią wstąpiło? Z natury była dość pobudliwa, czasami może za bardzo,

ale zawsze potrafiła się hamować. Tylko że nigdy dotąd nie doświadczyła takiego wybuchu wściekłości. I to w dodatku w stosunku do kogoś, z kim łączy ją zależność służbowa. – Misia – potwierdził i dodał szorstko: – Jemima dostała go od nas… ode mnie, kiedy była jeszcze malutka i… – Urwał. – Teraz jest w takim wieku, że idąc do łóżka, musi mieć coś swojego i bliskiego, to pomaga jej zasnąć. I nie potrafi się obejść bez swojego misia. Dziś rano miś gdzieś się zapodział, mnie nie będzie, więc jest niespokojna. Tullah zagryzła usta. Jakże rozumiała dziewczynkę! Za nic by tego nie powiedziała, ale po rozwodzie rodziców jej jedyną pociechą był stary, podniszczony miś panda, którego brała na noc do łóżka i dopiero wtedy spływał na nią spokój. Święcie wierzyła, że przy nim nie spotka jej nic złego. Dlatego teraz panda siedzi ściśnięta w jej torbie, zamiast spokojnie leżeć sobie w sypialni. I choć już wcześniej nieraz występowała przed sądem, to jutrzejsza rozprawa będzie pierwszym sprawdzianem w nowej pracy, w dodatku pod krytycznym okiem Saula. Jasne, że gdyby nie fatalny zbieg okoliczności, na pewno nie wybrałby do tego właśnie jej. Po prostu nie miał wyjścia, tylko ona miała wszystkie informacje w małym palcu. Nic dziwnego, że była spięta. Bała się jutrzejszego dnia. Dlatego teraz ją poniosło, kiedy przeraziła się brakiem biletu. Oczywiście Saulowi nic o tym nie powie. – Chodźmy do odprawy, już czas. Masz wszystko? – Będę mieć, jeśli dostanę swój bilet – powiedziała dobitnie. Krótki lot minął niezauważalnie, a na miejscu już czekał na nich samochód. Hotel, do którego ich przywieziono, w niczym nie przypominał nowoczesnych anonimowych budowli, jakie mijali po drodze z lotniska. Niewielki i luksusowo urządzony, mieścił się w budynku, który kiedyś, według słów Saula, był kamienicą należącą do bogatego kupca. Obecni właściciele pieczołowicie zadbali o zachowanie dawnego charakteru wnętrza, ograniczając się do niezbędnych modernizacji. Przestronne foyer i potężne schody były ozdobione wiszącymi na ścianach olejnymi portretami mężczyzn o poważnych spojrzeniach i upozowanych kobiet z dziećmi. Foyer rozświetlał ogromny żyrandol, ciemne stroje hotelowej obsługi dyskretnie nawiązywały do głębokich, nasyconych barw obrazów. Czy to przez przypadek, czy może celowo, powietrze było przesycone delikatnym korzennym aromatem cynamonu, gałki muszkatołowej i innych, trudnych do rozpoznania przypraw. Tullah zaciągnęła się tą przyjemną wonią. – Czy ten kupiec utrzymywał kontakty z Holenderskimi Indiami

Wschodnimi? Saul uśmiechem skwitował jej nieoczekiwane pytanie. – Owszem – powiedział z uznaniem. – Mało kto tak szybko wpada na pomysł, że istnieje związek między tym zapachem a pierwotnym przeznaczeniem domu. – To musiało niesamowicie przemawiać do wyobraźni… – rozmarzyła się. – Przywozić towary z tak daleka, czekać, aż dopłyną… – Hm… pewnie tak, jeśli tylko udało się uniknąć piratów albo zniszczenia ładunku przez słoną wodę, nie mówiąc już o przypadkach, gdy łapówki zjadały cały zysk. – Widząc jej minę, uśmiechnął się szerzej. – Oczywiście, dzisiaj to właściwie niemożliwe, by w pełni wyobrazić sobie niebezpieczeństwa i wysiłek, jakiego to wymagało. I ile w tym było romantyzmu i odwagi, by podjąć podróż na drugi koniec świata, polegając tylko na własnych umiejętnościach, nadziei i pomyślnych wiatrach. – Portier pokaże państwu pokoje – z uśmiechem oznajmiła recepcjonistka. Zwróciła się do Saula: – Te nowe pokoje może nie będą tak luksusowe jak apartament, który był zarezerwowany wcześniej, ale mam nadzieję, że będzie państwu u nas wygodnie. Saul dołączył do Tullah. – Marsha zamówiła najpierw apartament, dwie sypialnie połączone salonikiem – wyjaśnił cicho. – Planowaliśmy z Derekiem, że w wolnych chwilach popracujemy nad kolejną sprawą. Rano poprosiłem Marshę, żeby zarezerwowała oddzielne pokoje, w ten sposób będziemy bardziej niezależni. Poza tym to mniej krępujące. Popatrzyła na niego zaskoczona. Nie spodziewała się po nim takiego taktu. Z wrażenia nic nie odpowiedziała. – Dochodzi czwarta – odezwał się Saul, zerkając na zegarek. – Proponuję, żebyśmy spotkali się za pół godziny. Pojedziemy do sądu, zorientujesz się, jak tam wszystko wygląda. Wieczorem mam służbowe spotkanie, ale to nie powinno długo potrwać. Gdybyś miała jakieś pytania dotyczące sprawy, śmiało możesz do mnie dzwonić. Jutro zaczynamy z samego rana. Jeśli twoje informacje się potwierdzą, to pójdzie szybko. Wieczorem idziemy na kolację z Clausem van der Laurensem. Chodźmy, tam jest winda… Podążyła za nim w milczeniu. Co jej się stało, dlaczego nagle ogarnął ją taki smutek i poczucie osamotnienia, gdy dowiedziała się, że Saul wychodzi na spotkanie… bez niej?

ROZDZIAŁ ÓSMY

Tullah nabrała powietrza. – Przedkładamy kopię patentu, z podpisem i datą zgodną z naszym oświadczeniem, poza tym kopię pisma potwierdzającego sprzedaż patentu i przeniesienie prawa własności na naszą korporację oraz kopię umowy. Czuła na sobie wzrok siedzącego po drugiej stronie Saula. Odwróciła się mimowolnie, by na niego spojrzeć. Właściwie zrobiła to wbrew sobie, nie zależało jej na jego uznaniu czy poparciu, ale podczas gdy sąd w skupieniu zapoznawał się z przedstawionymi dokumentami, coraz bardziej docierało do niej poczucie istniejącego między nimi porozumienia… trudna do zanalizowania nić koleżeństwa, wzajemna bliskość. Jeszcze wczoraj zarzekała się, że Saul, bez względu na ostateczny wynik rozprawy, nie jest jej do niczego potrzebny, ale teraz, kiedy na sali sądowej z każdą chwilą rosło napięcie, jego milcząca obecność pozwalała jej odnaleźć w sobie spokój i siłę. W obliczu sądu każdy przeżywa podobne stany, powtarzała sobie w duchu, a porozumienie i więź między osobami stojącymi po tej samej stronie wydają się czymś wyjątkowym, ale nie mają odniesienia do normalnego życia. Wzdrygnęła się. Saul, przyglądający się jej uważnie, zmarszczył brwi. Nadal trwało czytanie dokumentów. Próbowała zachować spokój, choć coraz bardziej się denerwowała. Była przekonana, że racja jest po ich stronie, że prawa do patentu należą do korporacji. Ale Saul przestrzegł ją rano, by nadal była czujna, że przeciwnicy w ostatniej chwili mogą zaskoczyć ich i sąd nowym dokumentem, którego istnienia nikt się nie spodziewa. A jeśli coś jej umknęło, do czegoś nie dotarła? Poczuła nagły lęk. Przegra sprawę, w dodatku na oczach Saula… Teraz stanowią zespół, ale to się zmieni, gdy tylko opuszczą budynek sądu, i duchowe wsparcie, jakie teraz czuła z jego strony, zniknie bezpowrotnie. Ku jej uldze przeciwnicy, aczkolwiek butni i pewni siebie, nie przedstawili niczego nowego. Czuła ucisk w żołądku. Przedłużającą się ciszę przerywał jedynie szelest przewracanych papierów. Co on sobie myśli? Czy sądzi, że wygrają? Czy będzie interweniować, jeśli sprawa zacznie przechylać się na ich niekorzyść? Wydawało się jej, że cisza trwa w nieskończoność. Wreszcie oznajmiono, że sąd jest gotowy do odczytania wyroku. Wstrzymała oddech. Wstała wyprostowana, z kamienną twarzą, ale nie mogła się powstrzymać, by z ukosa nie zerknąć na Saula. Właściwie po co? Szukała u niego wsparcia, znaku, że jest z niej zadowolony? W dodatku zupełnie

nieprofesjonalnie ścisnęła kciuki i pomodliła się w duchu. Wyrok odczytano z powagą i namaszczeniem. Tullah odetchnęła z ulgą. A więc wygrali! Naraz dostrzegła mnóstwo rzeczy, których wcześniej w ogóle nie zauważyła: promienie słońca wpadające przez okno, dobiegający z ulicy gwar, jakże inny od dostojnej atmosfery panującej na sali rozpraw. Za ścianą toczyło się normalne życie, jeździły samochody, przechodzili ludzie, ktoś gwizdał. Jeszcze raz zaczerpnęła powietrza. Wraz z ulgą przepełniła ją radość. – Dobra robota! Tym razem nie odsunęła się, kiedy dotknął jej ramienia. Była zbyt podekscytowana i przejęta, by ukrywać przed nim swoje uczucia. – Bałam się, że może niespodziewanie wytoczą coś przeciwko nam – powiedziała szczerze. – Mimo że byłam pewna naszej racji. I okazało się, że zupełnie niepotrzebnie panikowałam. Bez sensu! – dokończyła z uśmiechem. – Wcale nie – zaprzeczył. – To było bardzo rozsądne – dodał, a kiedy popatrzyła na niego pytająco, wyjaśnił: – Zbytnia pewność siebie bywa równie zdradliwa jak ignorancja. Jeśli zdajesz sobie sprawę z możliwych zagrożeń, jesteś przygotowana, żeby stawić im czoło. – Miałam kilka gorszych momentów, kiedy próbowali przekonać sąd, że pierwotny właściciel zmienił zdanie i skrócił termin do dziesięciu lat – powiedziała Tullah i zawahała się. – Jak myślisz…? – Nie – odrzekł stanowczo, potrząsając głową. – Według mnie to była zamierzona gra na zwłokę. Gdyby sąd uznał, że przedstawione dokumenty nie są wystarczające i nakazał ich uzupełnienie, upłynęłoby sporo czasu do następnej rozprawy. W zasadzie nic na tym nie zyskują, ale do ostatecznego rozwiązania wszelkie dochody wynikające z posługiwania się patentem byłyby zamrożone. A to zawsze odbija się na kondycji finansowej firmy, nawet tak potężnej jak Aarlston. W moim przekonaniu za tym działaniem kryje się coś więcej, podejrzewam, że cała ta sprawa o własność patentu służy zupełnie czemuś innemu. – Myślisz, że ktoś chce zachwiać równowagą korporacji? – Nieraz już tak było – odparł. – W każdym razie nie wszystko wydaje się zupełnie oczywiste… – Wzruszył ramionami. – Świetnie sobie poradziłaś, zwłaszcza że zostałaś rzucona na głęboką wodę. – Denerwowałam się – wyznała wprost, bo naraz wydało się jej rzeczą jak najbardziej naturalną, że otwarcie mu o tym mówi. Ogromna ulga, a potem wręcz euforia, jaka ją ogarnęła, dodawała jej skrzydeł. Stanowili zgrany zespół, byli po tej samej stronie i razem świętowali sukces. Było jej przyjemnie, gdy otoczył ją ramieniem, chroniąc przed wychodzącym z gmachu sądu tłumem. To taki męski, rycerski gest, mile łechcący kobiecą próżność.

– Zaproponowałbym lunch, żeby uczcić zwycięstwo – rzekł Saul. – Ale jest trochę za późno i… Tullah potrząsnęła głową. – Nie jestem głodna – powiedziała. – I najchętniej pójdę teraz do hotelu, by na świeżo napisać sprawozdanie. – Hm, jeśli tak, to tym lepiej, bo mam coś do załatwienia – odparł, nie precyzując bliżej, co to za sprawa. – A, właśnie. Claus przyśle po nas samochód o wpół do ósmej. – Będę gotowa – zapewniła. Teraz, kiedy już było wiadomo, że wygrali sprawę, cieszyła ją perspektywa poznania założyciela korporacji, mimo iż w spotkaniu weźmie też udział Saul. Nawet… Zerknęła na niego ukradkiem, nie mogła się powstrzymać. Działo się z nią coś dziwnego, przepełniało ją tyle zaskakujących uczuć, tworzących razem niebezpieczną mieszankę uniesienia połączonego z podnieceniem, z jakimś niejasnym, trudnym do zdefiniowania poczuciem wyczekiwania, ulotnej nadziei… Ktoś przepychał się z tyłu; mimowolnie przysunęła się bliżej Saula. Wzmocnił uścisk, przelotnie popatrzył na nią. Nie odwróciła wzroku. Ma naprawdę wyjątkowo piękne oczy, ten głęboki kolor, ciepły blask… A rzęsy… Uniosła dłoń, chcąc przekonać się, czy rzeczywiście są takie jedwabiste, jak wyglądają, i natychmiast cofnęła rękę. O Boże, co mi przychodzi do głowy, co ja wyrabiam? – Tullah. Popatrzył na nią z niepokojem, oczy mu leciutko pociemniały. Przeszyła ją nagła świadomość, że oto dzieje się coś niezwykłego, coś wyjątkowego, bardzo ważnego. Na mgnienie przestała zauważać to, co ich otaczało, przechodzących obok ludzi. Saul podniósł rękę. Oczami wyobraźni widziała, jak dotyka jej policzka, czuła ciepło jego skóry, jego siłę… Wystarczy jedno dotknięcie, a świat zmieni się całkowicie i bezpowrotnie, już nigdy nic nie będzie takie, jak było. Zadrżała, oderwała od niego wzrok, próbując przerwać czar, znaleźć się jak najdalej od niego, zanurzyć w tłum. – Ja… muszę iść – powiedziała zmienionym głosem i nie dając mu dojść do słowa, pośpiesznie się cofnęła. Najpierw szła, ale po kilku krokach zaczęła biec, ogarnięta dziwną paniką, lękiem zupełnie niepodobnym do tego, jaki odczuwała na sali sądowej. To był inny lęk, bardziej osobisty, bardziej… Mimowolnie przypomniała sobie artykuł, jaki niedawno gdzieś przeczytała, o amerykańskim eksperymencie, w którym dowiedziono, że mężczyzna łatwiej zwraca uwagę i szybciej się zakochuje w kobiecie, jeśli bezpośrednio przed

ujrzeniem jej, znalazł się w sytuacji próby czy zagrożenia. Ale to przecież odnosi się wyłącznie do mężczyzn, kobiet nie dotyczy, pocieszyła się. Zresztą, on jej się wcale nie podoba, taka możliwość jest z góry wykluczona. Starannie przypomniała sobie wszystkie argumenty przemawiające na jego niekorzyść. Te kilka rzeczy, jakie ewentualnie mogłaby położyć na drugiej szali, nie mogły przeważyć. Odetchnęła z ulgą. Za dużo przemawiało przeciwko niemu. Ale te lekkie jak tchnienie wrażenia, które powinny się rozwiać w nicość, wcale nie ulatywały, nadal gdzieś w niej tkwiły, i, głuche na głos rozsądku, powracały nieproszone, gdy tylko przestawała się pilnować. Jedno spojrzenie; przyśpieszone uderzenie serca; nagły brak tchu; przeczucie, że staje się coś ważnego… Co to może znaczyć? Czy to tylko jej wybujała wyobraźnia? Przecież tak naprawdę to nic się nie stało, zupełnie nic… Nic takiego, by w ogóle się nad tym zastanawiać. Przecież ma inne rzeczy do zrobienia. I swoje plany na popołudnie – jak Saul. Saul. A więc znów do niego wróciła. Pętla się zamknęła. Miała szczęście, bo w muzeum niemal nie było żywej duszy. W milczeniu i nie śpiesząc się, przesuwała się przed kolejnymi płótnami Vermeera, podziwiając doskonałość linii i kształtów, grę światła i cienia, bogactwo barw, przypatrując się z uwagą detalom kompozycji. Westchnęła radośnie, zatrzymując się przed „Widokiem Delft”, jednym ze swoich najulubieńszych obrazów. Z urzeczeniem zapatrzyła się w płótno. Pochłonięta tym, kątem oka dostrzegła jakiś ruch, ale dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że oprócz niej jest w sali jeszcze ktoś. Odwróciła głowę i zamarła na widok Saula. – Co ty tu robisz? – warknęła. – Chyba to samo, co ty – rzekł. – Lubisz Vermeera? – zapytał, wskazując na obraz. – Czy go lubię? – obruszyła się. – Jak w ogóle można w ten sposób pytać? – odrzekła z urazą. Urwała, uświadamiając sobie, że to był tylko niewinny żart. Widziała to w jego śmiejących się oczach. – Wyglądasz jak Meg, kiedy czasami ktoś jej nadepnie na odcisk – zaśmiał się Saul. – Chyba nie zaczniesz tupać? Posłała mu mordercze spojrzenie. Jak mogła choć przez chwilę uważać, że on się jej podoba, mało tego, obawiać się, że może to coś więcej…? – Tupnę tylko wtedy, jeśli się znajdziesz pod moim butem – powiedziała ze słodyczą w głosie. Uniósł brwi. – Bardzo cenię, kiedy kobieta jest stanowcza i potrafi dbać o swoje interesy – przerwał przedłużające się milczenie. – Ale nie należy przekraczać cienkiej

granicy, za którą zaczyna się agresja, a ty… – A ja co? – prychnęła prowokacyjnie. – Nieważne – skrzywił się z przekąsem. – Nie ma metody, żeby z tobą wygrać, co? Ale mówię ci, uważaj, bo łatwo pomylić się w ocenie przeciwnika. I może się okazać, że sama sobie wyrządzasz krzywdę. Odwrócił się na pięcie i odszedł, a ona patrzyła za nim w milczeniu. – Tullah, chyba nie chcesz, żebym sam musiał dopić wino? Na Saula nie liczę, za dobrze go znam. Nie namówię go na drugi kieliszek, on już taki jest. Skoro raz coś sobie postanowi, to nie ma siły, żeby zmienił zdanie. Zaprotestowała bez przekonania, gdy Claus van der Laurens sięgnął po butelkę kosztownego czerwonego wina, które zamówił do kolacji, by uczcić dzisiejsze zwycięstwo. Założyciel korporacji nie krył uznania dla Saula. Widać było, że ma o nim doskonałe zdanie, a poza tym naprawdę go lubi. Zresztą, Saul też odnosił się do niego bardzo serdecznie. A Claus van der Laurens w powszechnej opinii uchodził za człowieka upartego i bardzo przenikliwego. Więc skoro tak cenił Saula, to jak się ma do tego jej negatywne, wręcz wrogie nastawienie? – Słyszałem od Saula, że podobają ci się płótna naszego wielkiego malarza – zagadnął Claus, kiedy upijała łyk wina. – Tak, to prawda – odparła, zastanawiając się w duchu, co jeszcze Saul powiedział na jej temat. Miała nadzieję, że nic, co mogło źle wpłynąć na jej karierę. – Mam niewielką pracę wykonaną przez jednego z jego uczniów – powiedział Claus. – Dobra robota, ale kiedy popatrzysz na dzieła mistrza… – Jego sposób uchwycenia szczegółów – włączyła się Tullah, choć myślami już daleko odbiegła od malarza. Czy to możliwe, żeby aż tak się myliła w ocenie Saula? Dlaczego wszyscy, którzy go znali, wyrażali się o nim z uznaniem i szczerym podziwem? Więc jak to jest naprawdę? Czyżby wszyscy popełniali błąd, a ona miała rację, czy może…? To prawda, że jest wyjątkowo przystojny, ma w sobie to coś, co przyciąga kobiety. Wystarczyło pochwycić rzucane w jego kierunku spojrzenia, nawet teraz w restauracji… albo przypomnieć sobie swoją reakcję, pomyślała, zagryzając usta. Rozmawiano teraz o zbliżającym się balu. Claus van der Laurens z rodziną mieli być gośćmi honorowymi. Minęła północ, kiedy zaczęli zbierać się do wyjścia. Saul zatrzymał taksówkę. Noc, mroczne wnętrze auta i bliskość siedzącego obok atrakcyjnego mężczyzny, to wszystko wprawiło ją w dziwny stan ducha. A może tylko w ten sposób tłumaczyła sobie nagłą czujność, niebezpieczną i podniecającą świadomość jego obecności? Zdecydowana nie poddawać się tym uczuciom, odwróciła od niego głowę

i zapatrzyła się w ciemność za oknem. Tylko gdy na chwilę stanęli, czekając na zmianę świateł, zerknęła na niego z ukosa. Zmieszała się, bo nieoczekiwanie napotkała jego spojrzenie. Popatrzyli na siebie bez słów. Już miała odwrócić głowę, gdy jej wzrok ześlizgnął się na jego usta. To chyba przez wypite wino, przebiegło jej przez myśl, kiedy samochód zatrzymał się przed hotelem. Było pyszne, ale pewnie mocniejsze, niż sądziła. Nie czuła się wstawiona, na pewno nie, ale… ale chciałaby się przekonać, jak on całuje, czy to prawda, co mówią o mężczyznach o tak wykrojonych ustach. Czy będzie się śpieszyć, by przejść do bardziej poufałych pieszczot, czy może całuje powoli, zmysłowo, coraz bardziej namiętnie… A może…? – Myślę, że warto zamówić budzenie, bo samolot jest o dziesiątej. – Głos Saula wyrwał ją z rozmarzenia. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Wyprostowała się raptownie. Stojący na ulicy mężczyzna popatrzył na nią z zachwytem, żałując, że nie jest na miejscu Saula. W dzisiejszych czasach kobiety o tak ponętnie zaokrąglonych figurach były rzadkością. Tullah dostrzegła wrogie spojrzenie, jakie posłał mu Saul, choć nie miała pojęcia, czym tak mu się naraził. – Już zamówiłam budzenie – powiedziała. – A jeśli ta uwaga miała znaczyć, że… że… Umilkła. Saul nie ułatwiał jej sprawy, patrząc na nią chłodno, oczekująco. – Nie jestem pijana – oświadczyła. Nie udało się jej stłumić czkawki. – Wypiłam tylko cztery kieliszki – broniła się, gdy Saul ruszył do windy. – Cztery kieliszki, a w istocie całą butelkę – mruknął. Zaparło jej dech. – Claus ciągle mi dolewał… – zaczęła. – No właśnie – potwierdził i dodał: – Mam nadzieję, że masz coś na ból głowy, bo rano pewnie ci się przyda. – No wiesz, Saul! – parsknęła. – Potrafisz popsuć przyjemność. – To nie o to chodzi – odrzekł spokojnie. – Nie znasz Clausa. Jest wspaniałym gospodarzem, ale sam ma bardzo mocną głowę. Alkohol zupełnie na niego nie działa. Nawet po kilku butelkach zachowuje jasność umysłu. Już otwierała usta, by wyłuszczyć mu, że jako dorosła kobieta doskonale zna swoje możliwości, ale nadjechała winda, z której zaczęli wychodzić ludzie. Nie miała złudzeń, dlaczego tak koniecznie chce odprowadzić ją do pokoju. – Czuję się świetnie – zapewniła, kiedy wziął od niej kartę magnetyczną, by otworzyć drzwi. – Co ty robisz? – obruszyła się, kiedy wszedł za nią do środka. – Nie jestem

twoim dzieckiem. Nie musisz stać nade mną, aż się rozbiorę i umyję zęby… Nie zwrócił uwagi na jej słowa. Wszedł do łazienki, przyniósł szklankę, wyjął z lodówki butelkę wody mineralnej. – Wypij – powiedział szorstko, podając jej wodę. – Wiele nie pomoże, ale będziesz mniej odwodniona. – Dobrze, tatusiu – powiedziała drwiąco i sięgnęła po szklankę. Sama nie wiedziała, jak to się stało, że wyślizgnęła się jej z rąk. Lodowata woda oblała bluzkę. – No widzisz, co zrobiłeś! – wykrzyknęła ze złością, wycierając się. Wydawało się jej, że Saul zaklął pod nosem. Zniknął w łazience, a ona w tym czasie pośpiesznie ściągała z siebie mokre rzeczy, z niesmakiem rzucając je na podłogę. – Weź to – dobiegł ją głos Saula. Odwróciła się zaskoczona. Nie spodziewała się, że on jeszcze tu jest. Zobaczyła zdumienie w jego oczach. – Co ty wyczyniasz? Co ona takiego zrobiła? Popatrzyła na niego zdziwiona. O co właściwie mu chodzi? Przecież nic nie robi. Po prostu… Spojrzała na porozrzucane na podłodze rzeczy i naraz ją olśniło. Zachichotała. Popatrzyła na niego kokieteryjnie. – Co się stało, Saul? Nigdy nie widziałeś rozebranej kobiety? Z udaną urazą odęła usta. Słyszała, jak on mruczy pod nosem: – No, nie, Claus! Zapłacisz mi za to! Przepełniało ją radosne podniecenie, musujące jak bąbelki szampana. Nie mogła przestać chichotać. Saul podał jej trzymany w ręce ręcznik. – Masz, okryj się! – mruknął przez zęby. – Nie chcę się zakrywać! – zaśmiała się. – Co jest, Saul? – zamruczała zmysłowo. – Nie podobam ci się? Inni mężczyźni… – O Boże, dość już tego! Nie ruszaj się! – warknął ze złością, próbując owinąć ją ręcznikiem. Tullah wybuchnęła śmiechem. – Właśnie że będę się ruszać! Musisz owinąć mnie mocno i końce włożyć tutaj. – Wskazała na piersi i dodała figlarnie: – No co? Nie chcesz mnie dotknąć, Saul? – Wiesz, czego najbardziej teraz chcę? – parsknął, tracąc do niej cierpliwość. – Iść do łóżka. – I co? – zapytała, zniżając głos do szeptu i robiąc krok w jego stronę. Z nieznanych powodów nie mogła oderwać oczu od jego ust. Wpatrywała się w nie zafascynowana. – Tullah – powiedział ostrzegawczo. Wiedział, że ona nie zdaje sobie sprawy z tego, co robi; że ta nagła zmiana

i brak zahamowań jest jedynie efektem wina, które uderzyło jej do głowy. Ale czy ona naprawdę nie ma pojęcia, jak to na niego działa, co czuje na widok tych obnażonych, wspaniałych piersi, jakie pragnienia w nim budzi? Przecież nie jest z kamienia, nie potrafi się oprzeć tej wyzywającej niewinności, nie mówiąc już o tym, co do niej czuje… – Tullah… Tym razem w jej oczach dostrzegł błysk niepokoju, ale było odrobinę za późno. Ręcznik wypadł mu z rąk; przygarnął dziewczynę do siebie. – Saul… – wyszeptała w ekstazie, patrząc na niego rozszerzonymi oczami. – Pocałuj mnie! – szepnęła błagalnie, gorąco. – Chcę, żebyś mnie pocałował! – dodała, zarzucając mu ręce na szyję i przyciskając usta do jego warg. Miał najgłębszą pogardę dla tych, którzy wykorzystywali słabość kobiety. W jego mniemaniu nie było dla nich usprawiedliwienia. Obowiązkiem mężczyzny było chronienie kobiety, otoczenie jej opieką, gdy… Sam ma córki, które pewnego dnia mogą znaleźć się w takiej sytuacji jak Tullah. Jak by ocenił kogoś, kto zechciałby wtedy skorzystać z okazji, ośmielił się wykorzystać ich niewinność…? – Saul… – dobiegł go zmysłowy szept. Jak znaleźć w sobie siłę, by odmówić, wycofać się teraz, kiedy już jest za późno. Czy ona nie wie…? Zamknął oczy, rozkoszując się miękkim dotykiem jej ust. Tullah zamruczała z rozczarowaniem. Nie chce jej pocałować. A więc nie przekona się, jak to jest. Już miała zrezygnować, kiedy niespodziewanie Saul oddał jej pocałunek. Poczuła rozkoszny dreszczyk na plecach. Chciała nabrać powietrza, ale Saul nie puszczał jej, zresztą tak naprawdę to wcale tego nie chciała. Próbowała się opierać, ale trwało to ledwie chwilkę. Z radością, przepełniona ciekawością i podnieceniem, poddała się pieszczocie. Jeszcze nigdy nikt tak jej nie całował. Oddawała mu pocałunki, żarliwie, gorąco, coraz bardziej roznamiętniona, nie poznając samej siebie, dziwiąc się w duchu, czy to naprawdę ona wydaje z siebie te ciche odgłosy, które jeszcze bardziej go zachęcają, odbierają wolę. Serce biło tak mocno, jakby miało rozsadzić pierś. Na pewno to słyszał, przecież trzymał ją tak blisko… Z wrażenia zawirowało jej w głowie, kiedy otworzyła oczy i zobaczyła jego rozszerzone źrenice. Wyciągnęła rękę i dotknęła jego twarzy. Był równie bezradny jak ona, oboje nie mieli siły walczyć z tym, co ich ogarnęło. I oboje już nawet nie próbowali. Jakże cudowne było poczucie, że teraz może wprost okazać mu to, co czuje, zapomnieć o skrupułach, odrzucić zastrzeżenia; przyznać wreszcie sobie i jemu, że przecież pragnęła go od pierwszej chwili, gdy go tylko ujrzała; że nie mogła się z tym pogodzić i desperacko wmawiała sobie, że wcale tak nie jest, że to ułuda; że

bała się powtórzenia wcześniejszych rozczarowań, z dzieciństwa i lat młodości, gdy zawiedli ją dwaj kochani przez nią mężczyźni. Ale Saul jest inny. Tym razem będzie inaczej, tym razem… Z cichutkim westchnieniem przytuliła się do niego mocniej. – Saul! – szepnęła bez tchu, podekscytowana obrazami powstającymi w jej wyobraźni. – Chodźmy do łóżka… Zabierz mnie do łóżka… Nie miał siły opierać się jej namiętnym błaganiom. Jej wciśnięte w niego ciało paliło, odbierało rozum. A ona wiedziała, że tak właśnie jest, widział to po jej oczach. – Saul! – wyszeptała żarliwie. Może gdyby nie była półnaga, gdyby zwalczył pokusę i nie wziął jej w ramiona, nie pocałował, może wtedy byłoby inaczej, ale to już się stało… – Tullah – zdobył się na ostatni, desperacki protest. – Nie mogę… – Kłamca – powiedziała, mierząc go taksującym spojrzeniem. – Nie – próbował wyjaśnić. – Chodzi mi o to, że nie możemy… że nie mam… Teraz do niej dotarło. – Och, to nie problem! – uśmiechnęła się promiennie. – Są w łazience… – Urwała, widząc jego minę. Może jest staroświecki, ale nigdy nie przyszło mu do głowy, że Tullah może mieć takie podejście. Zawsze miał wrażenie, że nie szuka przygód, wręcz przeciwnie, raczej unika mężczyzn. Był niemal pewien, że w jej życiu nie było ich wielu. A okazuje się… – U ciebie nie ma? – zapytała, leciutko marszcząc czoło. – Myślałam, że tutaj to norma, w końcu jesteśmy w Holandii… Saul rozluźnił się. – Nie wiem – powiedział. – Możliwe. Nie zwróciłem uwagi. – No to sam widzisz, że możemy! – szepnęła, wyciągając do niego rękę. – Jak przyjemnie – zamruczała, czując ciepły dotyk jego dłoni. – Będzie jeszcze lepiej. – Porwał ją w ramiona, ostrożnie zaniósł na łóżko, a ona objęła go za szyję i odszukała jego usta. Westchnęła rozkosznie, poddając się jego dłoniom, ustom. Był tak cudownie blisko. Wirowało jej w głowie, dotyk jego skóry wprawiał w uniesienie, oszałamiał. Z zachwytem zapatrzyła się na jego smukłe, lekko opalone ciało, szeroką pierś. Nie mogła oderwać od niego oczu. – Jeśli będziesz tak na mnie patrzeć, to czeka nas seks najbezpieczniejszy z możliwych – mruknął Saul. – Po takiej przerwie moje ciało reaguje na ciebie, jakbym był młodym chłopakiem. Nie mogę… – Jak długo? – zapytała ciekawie. Przez chwilę nie odpowiadał. Zacisnął usta.

– Ponad dwa lata jesteśmy z Hillary w separacji, ale już wcześniej… Jeśli chcesz szczerej odpowiedzi, to jakieś dwa, trzy… – …miesiące – dokończyła. Saul zmarszczył brwi. – Miesiące? Strzelaj dalej. Nie, nie miesiące, lata. A dokładnie to ostatni raz był przed narodzinami Meg, choć już wcześniej… Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. Nie, to chyba niemożliwe, ale z drugiej strony nie wygląda, żeby kłamał. Może przez to wino trudno jej ocenić. Popatrzyła mu prosto w oczy, uśmiechnęła się. – Jak pomogę ci się rozebrać, to też mi pomożesz? – zapytała z figlarną minką. Jak mógłby się dłużej opierać? Nie jest w stanie się jej oprzeć. Może innej, nawet tak upragnionej jak Tullah, zdołałby odmówić, ale ona ma w sobie tyle ciepła, poczucia humoru, tyle wdzięku i uroku. I budzi w nim tyle uczuć. Jak się przed nią bronić, czy to w ogóle możliwe? Ujął jej dłoń, zaczął obsypywać drobnymi, lekkimi pocałunkami. Nie pamiętała, kiedy ich ubrania spłynęły na podłogę; zatracali się w pocałunkach, w coraz bardziej namiętnych pieszczotach. Krew szumiała w skroniach, brakowało tchu. Nigdy nie przeżywała takich uniesień, nigdy nie pragnęła tak szaleńczo, tak dziko. Nie chciała, by choć na mgnienie wypuścił ją z objęć, żeby pójść do łazienki. Usłuchał, odkrywając przed nią nowe doznania, a kiedy, wyczerpana, usnęła z głową na jego piersi, z uśmiechem patrzył na jej uśpioną twarz. Nadal jej pragnął, ale musiałby być bez serca, by ją teraz budzić. Będzie lepiej, jeśli stąd pójdzie, tak będzie bezpieczniej. Za nic nie chciałby być posądzony, że myśli tylko o sobie. Z ociąganiem, ostrożnie odsunął Tullah od siebie, delikatnie pocałował ją w czubek nosa, zebrał rozrzucone rzeczy i po cichutku wyszedł.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Obudziło ją dzwonienie budzika. Ostry dźwięk nieprzyjemnie świdrował w głowie, rozsadzał skronie. Tullah wzdrygnęła się z bólu. Migrena, uświadomiła sobie z niechęcią. Od kilku lat ataki zdarzały się jej rzadko. Ten raczej nie jest efektem wczorajszego zdenerwowania w sądzie, bardziej wynikiem wypitego wina, stwierdziła samokrytycznie. Nie miała leków, a trudno liczyć, że znajdzie coś przed jazdą na lotnisko. Musi szybko wziąć prysznic, ubrać się i spakować. Całe szczęście, że może darować sobie śniadanie. Wolała nie pokazywać się Saulowi na oczy. Nie dość, że czuła się podle, to doskonale pamiętała stanowczość, z jaką podziękował za drugi kieliszek. Ale to nie wszystko. Wprawdzie od momentu wejścia do taksówki wydarzenia wczorajszego wieczoru pamiętała jak przez mgłę, to do tej pory miała przed oczami nieprawdopodobne wizje, senne obrazy, na których wspomnienie paliły ją policzki. W dodatku w tym śnie była z Saulem! I odgrywała rolę uwodzicielki. Bogu dzięki, że tylko ona zna treść tych szalonych snów! Ale skąd w jej śnie wziął się Saul? Musi istnieć jakieś racjonalne wytłumaczenie tego faktu. Zastanowi się nad tym później, kiedy się lepiej poczuje. Najbardziej stresowało ją coś innego – tajemnica, która wydawała się jej tak dobrze ukryta, nawet przed nią samą, jednak się wydała. Oczywiście to było zupełnie bez sensu. Nie było żadnego powodu, by Saul wzbudzał w niej takie uczucia. Tak czy inaczej musi je w sobie zwalczyć, stale pamiętać, jaki w istocie on jest, ile jest wart. Nie widzieć w nim czułego i namiętnego kochanka ze snu. Owszem, nie da się zaprzeczyć, że jest atrakcyjny i może się podobać, ale to tylko maska, pozory, które nic nie znaczą. Podobnie jak jej dzisiejszy sen. Och… Skrzywiła się, wstając z łóżka. Bolesne pulsowanie w głowie przybrało na sile. Niepotrzebnie piła to wino. – Na pewno dobrze się czujesz? Jasne, że nie, ale przed nim nigdy się do tego nie przyzna. Odwróciła się. – Nic mi nie jest… to tylko ból głowy. Przed dziesięcioma minutami wsiedli do samolotu. W czasie startu miała wrażenie, że głowa rozpadnie się jej na kawałki. Zagryzła wargi. Niech tylko słowem wspomni o alkoholu, a chyba go zabiję, pomyślała ze złością, zamykając oczy i modląc się w duchu, by wreszcie ustało łupanie w czaszce. Słyszała przechodzącą stewardesę, roznoszącą tace. Na samą myśl o jedzeniu robiło się jej niedobrze. Było to nieprzyjemne, ale świadczyło, że migrena nie

potrwa dłużej niż dzień czy dwa. Wtedy wróci do normalnego życia. Ataki migreny zaczęły się w czasie rozwodu rodziców, potem miewała je coraz częściej, aż doszło do tego, że przydarzały się jej co parę tygodni. Kiedy skończyła dwadzieścia lat, stały się rzadsze. Od ostatniego minął już ponad rok. Ten zapowiadał się fatalnie. Zamrugała gwałtownie. Ale nie z powodu mroczków i ostrych błysków przed zamkniętymi oczami, lecz by odgonić od siebie wyraziste obrazy z ostatniego snu. Daremnie. Jęknęła cicho. Jak mogło jej coś takiego powstać w głowie? Jak mogła śnić, że wyrabia takie rzeczy, że zachowuje się w taki sposób? Jęknęła jeszcze raz. Jakie to szczęście, że ludzkie myśli są niedostępne dla innych, że nie można ich rozszyfrować! Umarłaby, po prostu od razu by umarła, gdyby Saul choć w części mógł się domyślić, jak o nim śniła, jak chciała, by ją całował, by… Co gorsza, jej zdradzieckie ciało nadal było głuche na głos rozumu i skwapliwie poddawało się obrazom kreowanym przez jej chorą wyobraźnię… Ale skoro o nim śniła, to czy to znaczy, że jakaś część jej istoty chce… pragnie… – Wypij trochę wody. Otworzyła oczy i skrzywiła się gwałtownie. Szybko zamknęła je ponownie, by nie patrzeć na jego szczupłą, opaloną dłoń, którą podawał jej szklankę. – Wypij – powtórzył stanowczo, tonem, jakim zwracał się do swoich dzieci. Przez chwilę cieszyła się myślą, że odmówi i już niewiele brakowało, by to zrobiła, kiedy znów się odezwał: – Ostrzegałem cię wczoraj, że po tym alkoholu będziesz odwodniona – powiedział przez zęby. – Wypiłam trzy, cztery kieliszki wina… nie więcej – broniła się. – Wiem, co sobie myślisz, ale bardzo się mylisz. Nie mam kaca. To migrena. – Już rozmawialiśmy na ten temat – przypomniał. Już o tym rozmawiali? Zupełnie nie mogła sobie tego przypomnieć. Zresztą, w ogóle nie za bardzo pamiętała, co stało się po wejściu do taksówki. To było tym bardziej irytujące, że z taką jasnością stały jej przed oczami obrazy ze snu. Może wybrałam nie ten zawód, pomyślała. Po ostatniej nocy spokojnie mogłabym przenieść się do Hollywood i pisać scenariusze do filmów erotycznych. – Niedługo lądujemy – rzekł Saul. Kiedy zobaczył ją rano, bladą jak ściana i zupełnie nieprzystępną, w pierwszym momencie sądził, że przemyślała sobie wydarzenia wczorajszej nocy i postanowiła wymazać je z pamięci. Zresztą czegoś takiego w pewnym stopniu się spodziewał. Ale ani przez chwilę nie przypuszczał, że będzie się zachowywać tak, jakby nic się nie stało. Dopiero po jakimś czasie dotarło do niego, że to nie jest zamierzone działanie, że Tullah po prostu niczego nie pamięta. Trudno powiedzieć, by mu to pochlebiało, ale teraz nie to było ważne. Martwił się o nią. – To migrena – zastrzegła się od razu i nie miał powodu, by jej nie wierzyć.

Wino było mocne, ale nie aż tak, by doprowadzić ją do takiego stanu. Zerknął na nią ukradkiem, gdy samolot zaczął schodzić do lądowania. Była blada jak papier, nad górną wargą lśniły kropelki potu. Już wcześniej dostrzegł, że wdrygnęła się, gdy zapalono światła i natychmiast zamknęła oczy. Drżała i pociła się jednocześnie, kiedy samolot toczył się po pasie. – To migrena – szepnęła obronnie. – Naprawdę. Wcale nie jestem… – Wiem – potwierdził poważnie i dyskretnie poprosił stewardesę, by mogli pierwsi opuścić samolot. Czy sprawiło to lądowanie, czy może powód był inny, czuła się coraz gorzej. Głowa pękała z bólu, przed oczami przelatywały ognie. Z trudem wciągała powietrze, nie mogła się poruszyć. Połowa ciała ciążyła jak ołów; przeraziła się, gdy chciała unieść rękę i nie mogła, zupełnie jakby straciła w niej władzę. – Klasyczne objawy migreny. – Zdawało się jej, że słyszy współczujący głos stewardesy, wraz z Saulem pochylającej się nad nią, by pomóc się jej podnieść. – Znam to aż za dobrze, też miewam migreny… Chciała powiedzieć, że nic jej nie jest, że sama da sobie radę i Saul wcale nie musi brać jej na ręce i nieść jak dziecko, ale nie mogła wydobyć z siebie głosu. Na przemian czuła palący żar i przenikliwy chłód, znajomy zapach Saula i przykry odór spalin samolotu. Potem w jakiś sposób znaleźli się w samochodzie, Saul mówił coś do kierowcy. Jechali gdzieś, samochód trząsł niemiłosiernie, podskakiwał na wybojach. I wreszcie ogarnęło ją wspaniałe ciepło, gdzieś w tle rozlegały się niespokojne dziecięce głosy, i nagle otulił ją cudowny, kojący spokój i przyjazna ciemność. Przebudziła się instynktownie, gdy ktoś pomagał się jej rozebrać, podsuwał coś do picia. Podał lekarstwa, a potem troskliwie otulił kołdrą i kazał spać. Leki pomalutku zaczęły przywracać ją do życia, przeszywający ból powoli łagodniał. – Tatusiu, co się stało Tullah? – z niespokojną miną dopytywała się Meg, stojąc w otwartych drzwiach sypialni. Przez ostatnie cztery godziny cała trójka chodziła na paluszkach, żeby nie zbudzić dziewczyny. Saul jak najsurowiej zakazał im wchodzić do pokoju. Gdy tylko przyniósł ją do domu, z miejsca uspokoił dzieci, że to tylko silny ból głowy, że nic jej nie będzie. Dobrze, że to zrobił, bo Meg na widok nieprzytomnej Tullah przeraziła się nie na żarty. Doktor Julie najpierw bardzo długo rozmawiała z tatusiem, potem wypisała receptę i zaraz potem tata zapakował wszystkich do auta i pojechali do miasta po lekarstwa dla Tullah. A w aptece była ciocia Jenny i powiedziała, że Louise właśnie przyjechała do domu. Wpadł w panikę, gdy przy wysiadaniu z samolotu, Tullah niemal straciła przytomność. Przez całą drogę do domu krążyły mu po głowie zasłyszane

opowieści o przypadkach nagłej śmierci z powodu zapalenia opon mózgowych. A jeśli Tullah zaatakował ten śmiercionośny wirus? Natychmiast po przyjeździe sprawdzi, czy dziewczyna nie ma żadnej wysypki. I to wcale nie z obawy o dzieci, przyznał z poczuciem winy. Nie. W pierwszym momencie bał się o nią. Tullah. Kobieta, która w jakiś zaskakujący sposób przełamała mur, jaki, zrażony do jej płci, zbudował wokół siebie. Kobieta, która… – Kiedy ona się obudzi? – Pytanie Meg wyrwało go z zamyślenia. – Nieprędko – odrzekł, domyślając się, co będzie, gdy przestanie wpatrywać się w uśpioną dziewczynę i odejdzie od jej łóżka. Jak to się stało, że miłość spadła na niego tak nieoczekiwanie, podeszła go tak zdradziecko, ogłuszyła…? A przecież zarzekał się, że już nigdy więcej, że już żadna… Już i tak dostatecznie skomplikował życie sobie i dzieciom. Ożenił się z Hillary, naiwnie sądząc, że wzajemna fascynacja fizyczna jest wystarczającą gwarancją udanego związku. Tę zuchwałość przyszło mu gorzko odpokutować. Teraz najważniejsze jest dla niego dobro dzieci, zapewnienie im spokoju i poczucia bezpieczeństwa. Nie chciał tej miłości, nie chciał kochać ani Tullah, ani żadnej innej. Pewnie, że przez te lata było kilka chwil, kiedy miał mgliste i nieśmiałe przeczucie, że może los szykuje mu coś, że może… Przez moment sądził kiedyś, że on i Olivia, że… ale to było jedynie wspomnienie nic nieznaczącego młodzieńczego zauroczenia i bardzo szybko zrozumiał, że Olivia ma rację, nie godząc się na wskrzeszanie przeszłości. Ale to, co czuł w stosunku do Tullah, było czymś wyjątkowym, czymś, czego nigdy wcześniej nie doświadczył. Ze zdumieniem myślał, jak w ogóle mógł kiedyś planować wspólne życie z kimś, kto nie był nią i kogo nie darzył tym uczuciem, jakie ona w nim obudziła. Ale czy ona odczuwa podobnie? Wczoraj go pragnęła… chyba. Bardzo niewiele wiedział o jej życiu, zaledwie parę słów rzuconych przez Olivię. Dawno temu był ktoś, kto ją skrzywdził, niegodny jej drań. Na szczęście wymknęła się z jego rąk. Minęła czwarta, najwyższy czas, by jechać do biura. Pochylił się i musnął czoło Tullah. Uśmiechnął się do siebie, widząc, że nadal śpi jak zabita. – Pamiętaj, że nie macie prawa jej budzić – na odchodne stanowczo przypomniał Meg. – Dokąd jedziesz? – z kwaśną miną zapytała Louise. Od wczorajszego przyjazdu była wściekła, gdy okazało się, że nie zobaczy Saula, bo jest za granicą i wraca dopiero dzisiaj. Doskonale wiedziała, że rodzice nie pochwalają jej miłości do Saula, ale nie miała zamiaru rezygnować. Kocha go i zdobędzie za wszelką cenę. – Jadę posiedzieć z dziećmi Saula, bo on musi wracać do pracy – Jenny

poinformowała córkę. – Prosił, żebym zerknęła na nie i na Tullah. – Tullah? – podejrzliwie zapytała Louise. Słyszała, jak kiedyś Olivia wspominała, że jej dobra znajoma przenosi się tutaj, bo przechodzi do Aarlston. Podobno teraz służbowo wyjechała do Hagi razem z Saulem. Pocieszała się, że Saul nawet na nią nie spojrzy. Dzieci pochłaniały go całkowicie. Miała nadzieję, że z czasem skutecznie to zmieni. – A co ona robi u Saula? – zapytała nieufnie. – Rozchorowała się w samolocie, podobno atak migreny. Saul zabrał ją do siebie. – Umilkła, bo w tej samej chwili odezwał się telefon. Od razu rozpoznała głos pani dyżurującej w założonym przez Ruth domu samotnej matki. Zapowiadała się dłuższa rozmowa. – Wiesz co? – rzuciła Louise. – Nie martw się o Saula. Pojadę popilnować dzieci. – Louise! – Jenny próbowała ją powstrzymać, ale córka już złapała kluczyki i zniknęła za progiem. Jenny westchnęła ciężko. Powinna pobiec za nią, ale z drugiej strony napięty głos świadczył, że rozmówczyni ma pilną sprawę. Przyciskając do ucha słuchawkę, patrzyła, jak Louise odjeżdża jej samochodem. Inicjatywa stworzenia domu dla samotnych matek wyszła od Ruth. Potrafiła zrozumieć dramat tych kobiet, bo sama jako młoda dziewczyna uległa presji otoczenia i urodzone w tajemnicy dziecko oddała do adopcji. Po latach, właściwie inwestując i grając na giełdzie, zgromadziła spory majątek i kupiła pierwszy dom. Od tego się zaczęło. Teraz oficjalnie zarejestrowana fundacja prowadziła prawie tuzin domów, a ostatnio za symboliczną kwotę odkupiła od gminy sporą posiadłość. Środki na działalność pochodziły od licznych sponsorów, z urządzanych co roku w Queensmead balów i zbiórek ulicznych. Ruth nadal ofiarnie wspomagała fundację. Jenny również się do niej przyłączyła. Od jakiegoś czasu zarządzała fundacją i ta praca coraz bardziej ją pochłaniała. Na szczęście Guy Cooke, z którym wspólnie prowadziła sklep z antykami, nie narzekał. Im bardziej angażowała się w prowadzenie domu, tym więcej czasu Guy poświęcał sklepowi. Spodziewała się, że pewnie niedługo zechce wykupić jej udziały. Nie mogła się skoncentrować, z roztargnieniem wsłuchiwała się w opowieść rozmówczyni. Louise niepotrzebnie tam pojechała, nie powinnam jej puszczać. Córka martwiła ją. Potrafiła zrozumieć jej zauroczenie Saulem – jest wyjątkowo przystojny, w dodatku naznaczony cieniem rodzinnej tragedii i wystarczająco dorosły, by taka młódka straciła dla niego głowę. Ale nie to ją niepokoiło. Najtrudniej było pogodzić się z tym, że dla Louise nie istniały żadne przeszkody. Postanowiła go mieć i parła do celu, na nic się nie oglądając. Ona w jej

wieku była nieśmiałą, niepewną siebie panienką. W najśmielszych marzeniach nigdy by się nie zdobyła na to, co dla jej córki było rzeczą jak najbardziej naturalną. Chwilami nieprzyjemnie przypominała jej Maxa, który zawsze zmierzał do celu po trupach. Ta cecha łączyła ich z Davidem, bratem Jona. Jak dobrze, że Jon jest całkiem inny! Obudził ją płacz dziecka i wybijający się nad nim ostry kobiecy głos, próbujący je uciszyć. – Nie wchodź! Tatuś powiedział, że tam nie można wchodzić! Tullah zamrugała gwałtownie, gdy jasna smuga światła wpadła przez otwarte drzwi. Migrena na szczęście minęła, ale czuła się osłabiona i wyczerpana, nie mogła zebrać myśli. Z trudem zmusiła się, by usiąść. Nieprzytomnym wzrokiem popatrzyła na stojącą na progu, wysoką, wyraźnie rozzłoszczoną dziewczynę. Pośpiesznie podciągnęła kołdrę, bo dopiero teraz spostrzegła, że jest rozebrana. – Tatuś cię rozebrał – powiedziała Meg. – Musiał, bo ciągle mówiłaś, że ci okropnie gorąco. Tullah uśmiechnęła się do niej blado. – Meg – odezwała się i pytająco popatrzyła na stojącą obok dziewczynki nieznajomą. – To jest Louise – poinformowała ją Meg. Louise… ach tak. Teraz już wie, czemu Saul tak się nią interesował. Piękna dziewczyna, choć nie tak ją sobie wyobrażała. Z pewnością nie można o niej powiedzieć, że jest nieśmiałą, naiwną panienką. – Cześć, jestem… Nie zdążyła, bo Louise przerwała jej szorstko: – Dobrze wiem, kim jesteś i o co ci chodzi, ale szkoda twojego czasu. Saul jest mój… i będzie mój! Zobaczył samochód Jenny. Wszedł do gabinetu, by zostawić papiery, stamtąd ruszył na górę. Już na schodach zaniepokoiły go dochodzące stamtąd głosy. Na progu gościnnej sypialni zatrzymał się na chwilę. Louise stała w nogach łóżka, piorunującym wzrokiem mierząc leżącą dziewczynę. Tullah kurczowo przytrzymywała naciągniętą pod szyję kołdrę, a Meg przycupnęła tuż obok niej. Błyskawicznie ocenił sytuację. Zdecydowanym krokiem minął Louise, ujął rękę Tullah w obie dłonie. Przysiadł na łóżku, pochylił się i zamknął pocałunkiem jej usta, nie dając dojść do głosu. – Widzę, że się przebudziłaś. I jak się teraz czujesz, kochanie? Kochanie…? Trzy pary damskich oczu popatrzyły na niego jednocześnie. Oczy Louise płonęły furią i niedowierzaniem, oczy Tullah zdumieniem,

a oczy Meg… Wyglądało na to, że Tullah zawojowała nie tylko jego serce. – Przyjechałaś w samą porę, Louise, by usłyszeć dobrą nowinę – odezwał się Saul, zręcznie zasłaniając sobą Tullah, by Louise nie zobaczyła jej zdumionej miny. – Jaką nowinę? – Wrogo zmrużyła oczy. – Tullah i ja… kochamy się – powiedział z uśmiechem. Słyszał, jak Tullah głęboko łapie powietrze. Louise pobladła, poczerwieniała, znów pobladła. – Nie, to niemożliwe… nie możesz jej kochać! – wybuchła. – Ja cię kocham. I będę cię mieć, a ona mnie nie powstrzyma! – wykrzyknęła, odwróciła się i wybiegła z pokoju. Usłyszeli, jak zbiega po schodach. Tullah wzdrygnęła się na odgłos zatrzaśniętych z furią drzwi. – Dlaczego Louise jest taka zła? – niepewnym głosikiem zapytała Meg. Saul podniósł się, popatrzył na Tullah. – Jest w takim stanie, że nie powinna prowadzić samochodu. Muszę ją odwieźć i raczej zapomnieć o czekającej na mnie pracy. – Uśmiechnął się do córeczki, patrzącej na niego z lekkim niepokojem. – Popilnuj Tullah, zanim wrócę, dobrze? I nie pozwól jej, żeby wstawała. Pewnie, że nie wstanę. Przecież nie mam pojęcia, gdzie są moje ubrania, pomyślała, kiedy wyszedł. A co miało znaczyć to stwierdzenie, że się kochamy? Jak mógł powiedzieć to Louise, przecież wie, że jest w nim zadurzona bez pamięci? Nuciła pod nosem, kiedy pół godziny później zjawił się Saul i łagodnie wyprosił z pokoju Meg, tłumacząc jej, że chce porozmawiać z Tullah w cztery oczy. On chce z nią porozmawiać, dobre sobie! – Może łaskawie raczysz mi wyjaśnić, o co właściwie chodzi. Czy mam sama zgadnąć? – Skrzywiła się z sarkazmem. – Wiem, że należą ci się wyjaśnienia. To troszeczkę krępująca sprawa. Widzisz, Louise uważa… myśli, że… – …jest w tobie zakochana – dokończyła zgryźliwie. – Jest zakochana w przeświadczeniu, że mnie kocha – sprostował spokojnie. – To tylko słowa, które powtarza bez końca i… – I co? I już znudziłeś się pławieniem się w jej bezgranicznym uwielbieniu, graniem na jej uczuciach? Więc postanowiłeś posłużyć się mną, by się jej pozbyć. To powiem ci… Urwała, by nabrać powietrza i nagle zaniepokoiła się, widząc jego minę. Przerwał jej ostro: – Naprawdę uważasz, że ja… że celowo robię jej nadzieje, takiej młodej

dziewczynie… że jestem taki próżny i zupełnie pozbawiony skrupułów…? – Umilkł, potrząsnął głową. – Czy ty naprawdę w ten sposób o mnie myślisz? – A jest choćby jeden powód przemawiający przeciw takiemu myśleniu? – Chciała go sprowokować, ale niespodziewanie jej głos zabrzmiał dziwnie słabo. – Mogę podać ci wiele takich powodów – powiedział cicho. – Nie mówiąc już o tym, że jesteśmy rodziną, że Louise jest bardzo młoda i łatwo ją skrzywdzić, że… Boże, przecież ona mogłaby być moją córką! – powiedział głosem nabrzmiałym emocją. Zaczął przemierzać pokój. – Czy ty naprawdę wierzysz… – Nieważne, w co ja wierzę – przerwała mu. Jego gwałtowna reakcja zupełnie zbiła ją z tropu. Nie spodziewała się takiego wybuchu, takiego świętego oburzenia. Wydawało się, że mówi szczerze, ale przecież niemożliwe, by… – Nie interesuje mnie twój układ z Louise – rzekła z naciskiem, szukając ratunku w przekonaniu, że choćby był nie wiem jak atrakcyjny, to i tak nic dla niej nie znaczy. – Nie mam żadnego układu z Louise. A już na pewno takiego, jak sugerujesz – odrzekł ostro. – Skąd mam wiedzieć, czy mnie nie oszukujesz? – zareplikowała. – Tak jak próbowałeś zamieszać jej w głowie, mówiąc, że ja i ty… Musisz powiedzieć jej prawdę. Nie chcę… – Powiem jej prawdę – przerwał. – Ale… – Ale co? – Popatrzyła na niego podejrzliwie. – Ale jeszcze nie teraz – wyjaśnił, a widząc jej zdumienie, dodał: – Sama powiedziałaś, że dziewczyna wpadła po uszy. Jest w takim wieku, że bardzo łatwo ją zranić. Im usilniej się staram wybić jej z głowy tę szczenięcą miłość, tym bardziej wierzy, że może jednak coś z tego będzie… – Pokręcił głową. – To najlepszy i najbardziej ludzki sposób, by przekonać ją, że powinna się opamiętać, zabrać do nauki i znaleźć sobie kogoś, kto odwzajemni jej uczucia. Myślę, że kiedy na własne oczy zobaczy, że z tego nic nie będzie, że w moim życiu nie ma dla niej miejsca, wreszcie się otrząśnie. Chyba się ze mną zgadzasz? Popatrzyła na niego zwężonymi oczami. Jego argumenty rzeczywiście brzmiały sensownie, a Louise, przynajmniej z tego, co widziała, bynajmniej nie była zagubionym, potulnym dziewczątkiem, jak ją sobie wyobrażała, a upartą, zawzięcie dążącą do celu osobą. Domyślała się, że niełatwo będzie odwieść ją od raz powziętego zamiaru. Może to naprawdę jedyna droga? Gdy zobaczy, że w życiu Saula jest inna, że nie ma szans? – W porządku – powiedziała po zastanowieniu. – Tylko mnie w to nie mieszaj. – Ale ty właśnie doskonale pasujesz do tej roli! – przekonywał. – Louise już wie o twoim istnieniu, widziała cię tutaj… – Urwał i dodał łagodnie: – W moim

łóżku. Poczuła, że pieką ją policzki. – To nie jest twoje łóżko! – obruszyła się. Saul nie prostował. Ciągnął dalej: – Domyślam się, że Meg jej powiedziała, że to ja cię rozebrałem i położyłem. – Udał, że nie widzi jej rozdrażnienia. – I mam wrażenie, że Louise szybko wyciągnęła wnioski na temat charakteru naszego związku. – Nie ma żadnego naszego związku! – zaprzeczyła. – Ale teoretycznie to możliwe – powiedział i dodał z naciskiem: – To ty martwiłaś się o jej przyszłość, ciebie przerażały konsekwencje i ogrom szkód, jakie poniesie, próbując związać się ze mną. Miałem prawo się spodziewać, że natychmiast skorzystasz z pierwszej nadarzającej się okazji, by temu zapobiec. A jest taka szansa. Otworzyła usta, ale nie wydusiła z siebie słowa. Oczywiście miał rację, no tak, ale… – To było wtedy, gdy jeszcze myślałam, że ty… – Urwała. – Że ja co? Że ją wykorzystam? Nie zawsze jest tak, że to mężczyzna, starszy mężczyzna, uwodzi naiwną dziewczynę, by się w ten sposób dowartościować. Czasami role się zmieniają… – Umilkł. – On bardzo cię skrzywdził, prawda? – Co? – Zesztywniała. Po chwili wydusiła: – Skąd wiesz… Kto ci o tym powiedział? – Kiedyś Olivia wspomniała coś na ten temat – odpowiedział miękko. – Ale nawet gdybym nie wiedział, to nie jest trudno się domyślić, że w przeszłości przeżyłaś jakiś cios. Co się wtedy stało? Próbowała wziąć się w garść, nie ulegać, ale szczere współczucie w jego głosie skruszyło jej opory. – Był przyjacielem domu… kiedy moi rodzice się rozwiedli… – Pochyliła głowę, zagryzła usta. – Był dla mnie miły, troszczył się o mnie, przejmował… Myślałam, że jest moim przyjacielem. Potem powiedział, że mnie kocha, że czekał, aż dorosnę. I że już zawsze będziemy razem, że… Puściła tama, tłumione głęboko uczucia wydostały się na powierzchnię, nie mogła już ich powstrzymać. Przez tyle lat trzymała je w ukryciu, nikomu ich nie zdradzając. Co się z nią dzieje, że teraz mu o tym opowiada, jaka była beznadziejnie naiwna, w dodatku właśnie jemu, Saulowi, każdemu tylko nie jemu… – Kochasz go jeszcze? Zdumiało ją to pytanie. Podniosła głowę, popatrzyła na niego. – Czy go kocham? Ależ skąd! I myślę, że nigdy go nie kochałam, wmawiałam to sobie, bo chciałam, żeby tak było. Chciałam się czuć kochana,

potrzebna… – Szukałaś współczucia i zrozumienia, a przede wszystkim kogoś, kto by ci pomógł przejść przez to, co się wtedy działo w twoim życiu – powiedział cicho. – Tak jak teraz Louise. Ich spojrzenia się spotkały. – Nie możemy udawać, że… że między nami coś jest – zaoponowała bez przekonania. – Mówisz poważnie? – zapytała, kiedy popatrzył na nią bez słowa. – Sądzisz, że Louise w to uwierzy tylko dlatego, że widziała…? – Jak najbardziej poważnie – zapewnił. – I skoro to wypaliło w przypadku Luke'a, i to całkiem nieźle, to myślę, że i teraz… Szczęściarz z tego Luke'a – dodał z szelmowskim uśmieszkiem. – Co wypaliło? – Nic z tego nie rozumiała. Ale Saul tylko pokręcił głową i uśmiechnął się. – Tullah, zobaczysz, że to musi się udać. Ręczę za to. Nim zdążyła go powstrzymać, wziął ją w ramiona i mocno pocałował. Dotyk jego ust wydał się jej dziwnie znajomy, jakby znała go nie tylko z tego snu… Odskoczyła od niego. – Co to miało być? – Głos jej drżał. – Przyklepanie umowy – powiedział. – A teraz… Ujął w dłonie jej twarz, zajrzał głęboko w oczy, powoli przeciągnął wzrokiem po lekko rozchylonych ustach… Próbowała wyzwolić się z jego uścisku, ale zrobiła to odrobinę za późno, bo już pochylił się, musnął jej wargi. Serce biło jej jak oszalałe, daremny był każdy wysiłek, każda próba. Jak to możliwe, że ten pocałunek był zupełnie taki jak we śnie, oszałamiał, budził do życia; czy to jej wyobraźnia, czy może niejasne tęsknoty, skrywane marzenia, które nagle doszły do głosu? Czy to dlatego teraz, zamiast odepchnąć go od siebie, z trudem walczyła z pokusą, by zarzucić mu ręce na szyję, wyciągnąć się na poduszkach, zatracić w pieszczocie? I nagle pocałunki przestały wystarczać, chciała czegoś więcej… Może bezwiednie wymknęło się jej to na głos, bo nagle zaczął całować ją inaczej, goręcej. Jęknęła cichutko. Boże, jak go pragnęła! Jakby czytając w jej myślach, znieruchomiał, popatrzył na nią uważnie, czekał… Całe ciało wyrywało się ku niemu, kiedy z ociąganiem cofnął ręce. – A to co miało znaczyć? – Głos się jej łamał, rozpaczliwie próbowała odzyskać panowanie nad sobą. Sama nie wiedziała, jakim cudem zdołała się opamiętać. Cofnęła się, popatrzyła na niego surowo, choć zdawała sobie sprawę, że splątane bezładnie włosy i kurczowo podciągnięta kołdra psują efekt. – To było dla mnie – powiedział z irytacją i wstał.

Trudno było coś na to powiedzieć. – A jak długo miałoby trwać to udawanie? – zapytała słabo. – Bo… – Krótko. Pod koniec września Louise wraca na uniwersytet, więc… – Koniec września?! – wykrzyknęła. – Ależ to strasznie długo! Nie możemy… – Uznaj, że jest to wspaniałomyślna ofiara ponoszona dla dobra twojej płci – zażartował. – Wtedy czas minie szybciej. – Louise nie da się nabrać. Nie wyglądamy na… – …kochanków? – dopowiedział usłużnie. – W takim razie musimy dołożyć starań. Nie przejmuj się – zakończył. – Nic z tego nie będzie – powtórzyła z uporem, ale Saul tylko się roześmiał. – Postaramy się – powiedział. – Poczekaj, a się przekonasz.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY – Powiem ci, że nigdy bym na to nie wpadła. – Olivia pokręciła głową. – Ty i Saul… Miałam nadzieję, że może James przypadnie ci do gustu, a wy tymczasem… Głowę bym dała, że jesteś jak najgorzej do niego usposobiona. Pamiętam, jak mówiłaś… – Wiem. – Tullah popatrzyła na nią ze skruchą. Spodziewała się, że ta rozmowa nie będzie łatwa, już z góry się jej bała. Saul wprawdzie zaproponował, że pogada z Olivią, ale nie przystała na to. – Mam się chować za ciebie? – obruszyła się. – Nie! Sama to załatwię. Powiedziałam ci tylko, że sytuacja, w jaką mnie wpędziłeś, stwarza pewne problemy, ale to nie znaczy, że masz je za mnie rozwiązywać. Olivia jest moją przyjaciółką. Normalne, że będzie się dziwić, czemu wcześniej nic jej nie powiedziałam. Poza tym… – Urwała i zagryzła usta. – Poza tym, co? – podjął. Oboje siedzieli w kuchni. Najpierw przekonał ją, że powinni dokładnie omówić kolejne kroki, więc zgodziła się jeszcze chwilę zostać. Nawet się nie spostrzegła, kiedy pomogła mu szykować kolację, a potem położyć dzieci, łącznie z czytaniem im na dobranoc. Kiedy wreszcie mogli spokojnie usiąść, Saul przygotował gorącą czekoladę. Zrobiło się tak późno, że nie było sensu, żeby wracała do siebie. Zresztą, skoro mieli przekonująco odegrać swoje role, to było właściwe posunięcie. – No… byliście sobie bliscy – wydusiła. – Więc może sobie pomyśleć… – Jesteśmy kuzynami i dobrymi kumplami, nawet bardzo dobrymi – odrzekł Saul, lekko marszcząc brwi. – Ale skoro twierdzimy, że to podczas wyjazdu do Hagi zapałaliśmy do siebie gwałtowną miłością, to niby w jaki sposób Olivia miałaby wiedzieć o tym wcześniej, a… – Nie to miałam na myśli – przerwała mu. Czy tylko udaje, czy może naprawdę myśli, że ona o niczym nie wie? – Swego czasu ty i Olivia… łączyło was coś więcej – przypomniała z naciskiem. – Więc teraz może pomyśleć… – Zaraz, poczekaj – przerwał jej. – Owszem, przed laty mieliśmy do siebie słabość, ale oboje byliśmy na to za młodzi i zbyt niedojrzali, by mogło coś z tego wyjść… – Zmarszczył brwi. – Rozmawiałaś o tym z Olivią? – Nie, niespecjalnie – przyznała. – W końcu to nie jest moja sprawa i… – Czyli Olivia nic ci na ten temat nie wspomniała? – Nie – ucięła. – A skoro jesteś taki dociekliwy, to powiem ci, że nigdy bym się niczego nie domyśliła, gdybym przypadkiem nie usłyszała rozmowy na weselu Olivii i Caspara. A potem Max to potwierdził.

– Rozmowy o nas…? A co takiego? – Odstawił filiżankę i stanął przed Tullah. Oparł się o stół, skrzyżował ręce. Cała jego poza świadczyła, że choćby to miało potrwać do rana, to wyciągnie z niej wszystko. – Powiedziały… – Zaczerpnęła powietrza, spojrzała mu w oczy. – Powiedziały, że to nic dziwnego, że twoje małżeństwo się rozpadło, że przyłapano cię z Olivią i niewiele brakowało, by ich ślub nie doszedł do skutku. I że teraz miejsce Olivii zajęła Louise. – Co takiego?! – wybuchnął. – Kto to był? Opisz mi je. – Nie potrafię – wyznała szczerze. – Jakieś dwie kobiety. Wątpię, bym je poznała, gdybym je teraz zobaczyła. – Ale pamiętasz, co powiedziały. I wierzysz w to. Więc myślałaś… – Odwrócił się i położył obie dłonie na stole.- Z Olivią zawsze byliśmy bardzo zżyci. Owszem, była chwila, kiedy myślałem… To moja żona zerwała przysięgę małżeńską, nie ja. I to ona intrygowała między Casparem i Olivią, ale na szczęście Caspar… Wracając do Louise. Kiedy oni się pobierali, Louise była dzieckiem, miała ledwie szesnaście lat. Dla Maxa, oczywiście, to była woda na młyn. Jego małżeństwo się chwieje, zresztą od początku na to się zanosiło. A on zawsze lubił mieszać. – Odwrócił się i popatrzył na Tullah. – Ja wtedy skończyłem trzydzieści pięć lat. Masz pojęcie, w jakiej bym się postawił sytuacji, gdybym…? Tullah z trudem przełknęła ślinę. Usta zadrgały jej zdradziecko. – Ja miałam piętnaście lat, kiedy moi rodzice się rozwiedli – powiedziała cicho. – A… John miał prawie czterdzieści, ale to mu wcale nie przeszkodziło. Zamknęła oczy, próbując powstrzymać łzy. Poczuła, że przygarnął ją mocno do siebie. Przytulał ją, gładząc po plecach, jak dziecko, by je uspokoić. Drugą dłonią dotykał jej mokrej od łez twarzy. Wstrząsało nią łkanie. – Przepraszam – wydusiła, szlochając. – Tak mi przykro. – Mnie też – powiedział ponuro. – Niesamowicie przykro, że nie mogę dosięgnąć tego łajdaka i pokazać mu, co myślę o draniu, który bez skrupułów wykorzystuje naiwne, ufne dziecko. Ten łotr powinien… Jego bliskość uspokajała, dawała poczucie bezpieczeństwa. Jak dobrze było w jego ramionach, jak dobrze było czuć ciepłą i mocną dłoń, gładzącą ją po plecach! Więc skąd nagle myśli o tych rzeczach? Skąd to nagłe olśnienie, że obejmują ją męskie ramiona, że szuka w nich nie tylko bezpieczeństwa i pociechy, ale czegoś więcej? Instynktownie przytuliła się mocniej, podświadomie czekając na znak, że on też widzi w niej kobietę, a kiedy przygarnął ją ku sobie, poczuła ciarki na plecach. Wiedziała, że igra z ogniem, ale pragnienie było silniejsze od głosu rozumu. Kusiło ją, by ulec, by choć na chwilę się zapomnieć. Ale z drugiej strony… Z ociąganiem odsunęła się od niego. Przez chwilę myślała, że chce ją zatrzymać

i już niewiele brakowało, by się poddała, ale w tym samym momencie Saul puścił ją. – Nie byłam bez winy – powiedziała cicho. – Wiedziałam… sama chciałam… – Szukałaś kogoś, kto zastąpi ci ojca – przerwał jej. – Kto będzie dla ciebie pociechą i oparciem, otoczy miłością. Brakowało ci ojca. A zamiast niego… I myślałaś, że ja… z Louise. – Wzdrygnęła się, ale Saul dokończył cicho: – Znając okoliczności, nie mogę mieć do ciebie pretensji. Ale mam nadzieję, że teraz już wiesz, że nigdy bym… – Wiem, wiem – zapewniła, przełykając ślinę i dodała znużonym tonem: – Przecież to dlatego wikłasz się teraz w tę ciuciubabkę, prawda? Udawanie, że ja i ty… Nie dokończyła, bo nieoczekiwanie pojawiła się Jemima, skarżąc się, że nie może zasnąć. ,,, – Ty i Saul – z niedowierzaniem w głosie powtórzyła Olivia. – Nigdy bym się nie domyśliła. – Wiem, dla mnie to też było zaskoczenie – szczerze wyznała Tullah. – Mhm… Louise nie jest zachwycona – ostrzegła Olivia. – Jenny mi doniosła. Dziewczyna jest przekonana, że siłą wcisnęłaś się w jego życie i weszłaś mu do łóżka. – Bardzo się myli! – zaprotestowała gwałtownie. – W każdym razie Jenny spadł kamień z serca – ciągnęła Olivia. – Ma nadzieję, że teraz Louise wreszcie przejrzy na oczy i wybije go sobie z głowy. – Nie tylko ona – mruknęła Tullah. – Szkoda, że nie możecie ogłosić zaręczyn w czasie balu – rozmarzyła się Olivia. – W takim wyjątkowym otoczeniu, ty w sukni… A właśnie, pokazałaś ją Saulowi? Bo ja swoją schowałam, będzie niespodzianka. – Jakie zaręczyny? – zaniepokoiła się Tullah. – My wcale nie… – Wiem. Saul już mnie uprzedził, że poczekacie do powrotu jego rodziców i że chcesz utrzymać rzecz w tajemnicy, póki dzieci się z tobą nie oswoją. Ale coś mi się widzi, że to już za późno. Parę dni temu Meg oświadczyła mi, że będzie druhną, „kiedy Tullah i tatuś będą się żenić”, i że ty będziesz jej kochaną mamusią. – Co takiego? – Zabrakło jej tchu. – Ależ my… To była pierwsza rzecz, jaką sobie zastrzegła, godząc się na tę grę – że przede wszystkim nie ucierpią dzieci. Ku jej zdumieniu Saul rozpromienił się wtedy i pochwycił ją w ramiona. – Już to wystarczy, bym mógł cię kochać! – odrzekł głosem nabrzmiałym z emocji. – Ręczę za to, że nie stanie im się krzywda – zapewnił ją z przekonaniem. Dopiero później zastanowiła się nad tymi słowami. Powiedział „mógłbym”,

ale z pewnością była to sytuacja hipotetyczna, bo przecież jej nie kocha. Tym lepiej, bo ona go nie kocha. Chyba nie kocha… – Dobrze się składa, że oboje macie niezłe prace – powiedziała Olivia i zachichotała, widząc zaskoczoną minę Tullah. – Będziecie mieli do utrzymania sporą rodzinę, na moje oko… – Co?! – wykrzyknęła nie swoim głosem Tullah. – Olivia, my wcale… – Dobrze, dobrze – łagodziła Olivia. – Wszystko rozumiem. Ale ty jesteś stworzona do macierzyństwa, Tullah. Dzieci Saula już cię uwielbiają, a założę się, że Saul też nie może doczekać się chwili, kiedy ujrzy cię z dzidziusiem… swoim dzidziusiem. On jest właśnie taki. Kocha dzieci, zawsze za nimi przepadał. – Naprawdę? – zapytała niepewnie, dziwnie ogłuszona namalowaną przez Olivię perspektywą… Oczami wyobraźni widziała siebie, jak leży z nowo narodzoną kruszyną, a Saul i dzieci wpatrują się w nią, rozpromienieni. Czy mogła wyjawić jej teraz prawdziwą istotę ich „związku”? Oczywiście powie jej prawdę, ale jeszcze nie teraz. Olivia tak się cieszy. Powinna wyprowadzić ją z błędu, ale niespodziewanie sama chciała choć przez chwilę udawać, że tak właśnie jest, że przed nią i Saulem rzeczywiście rysuje się wspaniała przyszłość. Poczekam, aż nadarzy się właściwa okazja, postanowiła. Wtedy jej wszystko opowiem. Boże, co się z nią dzieje? Przecież… jest nastawiona na pracę, nie… – Jeśli kiedyś zechcesz wrócić do zawodu, zawsze znajdzie się dla ciebie miejsce w naszej firmie – ciągnęła Olivia. – Mamy tyle roboty, że zaczęłam namawiać Bobbie, by przyszła do nas choć na część etatu. Daliśmy też ogłoszenie. – Olivio – przerwała jej Tullah. – Saul i ja… jeszcze nawet nie rozmawialiśmy o przyszłości… – wydusiła. – Dzieci nie biorą się z mówienia – figlarnie zaśmiała się Olivia. – Zobaczysz, masz na to moje słowo, o tej porze za rok ty i Saul… – Co będzie o tej porze za rok? – Caspar wynurzył się z gabinetu i włączył do rozmowy. – Nic takiego – rzekła Olivia. – Pamiętasz, że dziś masz iść z Saulem i Jonem mierzyć balowe kostiumy? – zapytała, a kiedy zajęczał, dodała: – Bal jest w ten weekend, Cas. – Wiem, dobrze wiem – przytaknął. – Jak miałbym zapomnieć, skoro od kilku tygodni nie mówisz o niczym innym? Tullah skorzystała z okazji, by pod pretekstem zakupów wyrwać się od nich, nim Olivia przejdzie do kolejnych pytań. Ona i Saul, dzieci… ich dzieci. Nie, to absolutnie niemożliwe i Olivia pierwsza by to przyznała, gdyby znała prawdę. To zupełnie niemożliwe. I powinna

jak najszybciej o tym zapomnieć, bo inaczej… Jakby już nie zachowała się jak idiotka, godząc się na jego bzdurne pomysły. Ale przecież chyba nie zwariowała? Szczęście, że zbliżający się bal absorbował uwagę mieszkańców. Nigdy nie przypuszczała, z jaką prędkością w niewielkiej społeczności rozchodzą się plotki. Wystarczyło parę dni, a koleżanki w pracy już wiedziały, co w trawie piszczy, i po przyjacielsku komentowały pojawienie się nowej pary. – Ale z ciebie szczęściara! Saul jest świetny, a przy tym to naprawdę dobry człowiek – jedna z nich powiedziała z nieskrywaną zazdrością. Tullah przyjęła jej słowa uśmiechem i dopiero po chwili zreflektowała się, jak łatwo wciągnęła się w rolę. Może zbyt łatwo? – Nie oddam jej Saula! – z pasją oznajmiła Louise, nerwowym krokiem przemierzając pokój. – To już się stało – pragmatycznie stwierdziła jej siostra, Katie. – Chcesz go tylko dlatego, że nie możesz go mieć. A jak z twoją nauką? Już skończyłaś? Wiesz, co powiedział profesor Simmonds… Louise wykrzywiła buzię. – Profesor Simmonds – powiedziała, przedrzeźniając siostrę. – Stary nudziarz. Co on tam wie! – Dostatecznie dużo, byś powtarzała rok. Jeśli nadal będziesz opuszczać i nie nadrobisz zaległości, to zobaczysz, że tak się skończy – ostrzegła Katie. – Ma na nas oko. Wie, że przychodziłam za ciebie na wykłady. W zeszłym tygodniu zwrócił się do mnie po imieniu i powiedział, że masz przyjść i pokazać mu wszystkie zaległe prace. – Wścibski dziad! – Louise rozzłościła się. – Nie mów tak, bo to nieprawda – obruszyła się Katie. – Jest jednym z najmłodszych profesorów i wcale się nie czepia. Jesteś jego studentką, a skoro się nie przykładasz… – Miałaś chodzić za mnie. – Nie. To ty powiedziałaś, że muszę za ciebie chodzić. Ale ja nie mam na to czasu, Lou, mam swoje wykłady. Chyba wiesz, jak zdenerwują się rodzice, jeśli wylecisz ze studiów. Powiedzą, że wychodzi z ciebie natura wujka Davida. Louise skrzywiła się. – Bzdura. Wcale nie jestem taka jak on. – Właśnie że jesteś! – oświadczyła Katie. – Jak już sobie coś wbijesz do głowy, to zupełnie jakby ci ktoś założył klapki na oczy. Nie zmusisz nikogo, by cię pokochał. A jeśli potrafisz to zrobić, to raczej skoncentruj się na profesorze Simmondsie, on ci się bardziej przyda niż Saul… wujek Saul – dodała z naciskiem. – Lou, mówię ci, naprawdę musisz się wziąć do roboty – powiedziała poważnie. – Oj dobra, nie zaczynaj od nowa! A Saul nie jest żadnym wujkiem! – dodała

ze złością. – W porządku, wezmę się do nauki. Cieszysz się? Ale bynajmniej nie miała głowy zajętej nauką, gdy pół godziny później Katie zostawiła ją samą. Musi być jakiś sposób, by otworzyć Saulowi oczy, przekonać go, że Tullah zupełnie się dla niego nie nadaje. I znajdzie ten sposób. Na pewno go znajdzie.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Nieco nerwowym gestem Tullah wygładziła suknię. Ciężki brokat mienił się odcieniami głębokiej czerwieni i starego złota. Rzeczywiście, w tym stroju było jej wyjątkowo do twarzy, a balowa maseczka skrywająca rysy dodawała uroku tajemniczości. Czekała na Saula, powinien być lada chwila. – Dziewczynki bardzo chcą cię zobaczyć w przebraniu. A już szczególnie Jem – dodał z uśmiechem, proponując, że wpadnie po nią i razem pojadą na bal. Było postanowione, że dzieci spędzą noc w Queensmead. Katie zawczasu ofiarowała się, że chętnie ich przypilnuje. – Zobaczysz, że ją polubisz – zapewniała Olivia. – Katie jest zupełnie inna niż Louise. Wprawdzie zewnętrznie są identyczne, ale charaktery mają krańcowo różne. Saul chciał odwieźć dzieci w drodze na bal. – Poznałaś już dziadka Olivii? – zapytał Tullah, a kiedy przecząco pokręciła głową, uśmiechnął się lekko. – To silna osobowość, stara szkoła. Jedność i dobre imię rodziny są dla niego rzeczą ogromnej wagi. To przyrodni brat mojego taty. Ich ojciec ożenił się po raz drugi, stąd taka różnica wieku. Nigdy nie byli ze sobą specjalnie zżyci. Ben, dziadek Olivii, nie jest łatwy w pożyciu, a z jego półsłówek wynika, że zawsze czuł się nieco zepchnięty na bok. Uważał, że mojemu ojcu los bardziej sprzyjał niż jemu, zresztą nie bez racji. Ben miał brata bliźniaka, który zmarł, a ich ojciec nigdy się z tym nie pogodził i chyba nawet miał do Bena żal. – Biedny – użaliła się nad nim Tullah. – To okropne. – Jak teraz się nad tym zastanawiam, to Ben pod wieloma względami nie miał lekkiego życia – zamyślił się Saul. – Choć powiem ci, że do tej pory nie widziałem tego w ten sposób. Uważałem, że jest zgryźliwy i przesadnie wszystkich się czepia. Zawsze się cieszyłem, że nie jestem jego synem. Jon raczej nie miał szczęśliwego dzieciństwa. To David był oczkiem w głowie Bena, a biedny Jon pozostawał w cieniu brata. – David to ojciec Olivii? – z ciekawością uściśliła Tullah. – Tak – potwierdził. – Odzyskiwał siły po ataku serca, był w sanatorium. I nagle przepadł bez wieści. Nie dał znaku życia i nikt nie wie, co się z nim dzieje, choć podejrzewam… – Urwał gwałtownie, a Tullah taktownie nie dociekała. Olivia kilka razy wspominała jej o swoich rodzicach. Sądząc po tych uwagach, ojciec nie był wzorem cnót i nie miał u niej dobrych notowań. Olivia chyba nie ubolewała zbytnio nad jego zniknięciem. – Od dziecka czułam się bardziej związana z Jenny i Jonem – powiedziała jej kiedyś. – Dziadek nieraz powtarzał, że powinnam urodzić się ich córką, a Max

powinien być synem Davida. Parę razy przelotnie widziała Maxa i jego cierpiącą w cichości ducha żonę, ale to wystarczyło, by wyrobiła sobie o nim właściwą opinię. W jej przekonaniu był pewnym siebie przystojnym bubkiem, pozbawionym wyczucia i choćby odrobiny ludzkich uczuć. Nawet w stosunku do żony, o czym dobitnie świadczyły powtarzające się plotki o jego romansach. Usłyszała zatrzymujący się pod domem samochód. Serce zabiło jej szybciej. To pewnie przez ten ściskający ją niemiłosiernie gorset, który sprawiał, że jej i tak wąska talia teraz była cienka jak u osy. Tak, to wyłącznie dlatego! Zaczęła schodzić na dół. Otworzyła mu… i zamarła. Bo choć ktoś mógłby powiedzieć, że to śmiesznie w dwudziestym wieku wkładać obcisłe pantalony, białe pończochy, brokatowy strój, a do tego nosić laskę i trójgraniasty kapelusz, to jej odczucie było całkowicie odmienne. Jeszcze chwila a zachowa się jak osiemnastowieczna dama i omdleje z wrażenia. – Powinienem jeszcze założyć perukę, ale nie daje się w niej wytrzymać – odezwał się Saul. – Nie do wiary, że wtedy ubierali się w ten sposób. – Pewnie na co dzień ubierali się inaczej – odpowiedziała w zamyśleniu. Starannie ściągnęła poły rozchylonej narzutki. Nagle zaczęło jej zależeć, by nie zobaczył jej przebrania, by suknia była niespodzianką. Ruszyła do drzwi. – Chodźmy, żeby się nie spóźnić! – pośpieszyła go. – Nie ma obawy – uspokoił ją i zapytał: – A gdzie torba? No tak, zostawiła ją na górze! A przecież tak o niej pamiętała. Saul podchwycił niewinną uwagę Olivii, że pewnie skorzystają z nieobecności dzieci, i twierdząc, że będzie dziwnie wyglądać, jeśli po balu wróci do siebie, wymógł, by przenocowała u niego. Rano mieli pojechać po dzieci i zostać na rodzinnym śniadaniu w Queensmead. – Jest na górze, zaraz ją przyniosę. – Nie, zostań, ja pójdę – zatrzymał ją i ruszył po schodach. To nawet dobrze, bo w szerokiej sukni trudno się poruszać. W tym stroju w ogóle czuła się nieswojo. Nie dość, że ściska ją w talii, to dodatkowo uwydatnia i tak bujny biust. – Szczęściara z ciebie! – śmiała się Olivia. – Ja muszę uciekać się do różnych sztuczek, by mieć taki ponętny dekolt. Nie wiedziałam, że masz tutaj pieprzyk – uśmiechnęła się figlarnie i roześmiała w głos, gdy zmieszana Tullah desperacko próbowała podciągnąć wyżej koronkę. Wszedł do sypialni Tullah. Wystarczył rzut oka, by stwierdzić, że lśniący czystością pokój należy do kobiety. Spod łóżka wyglądały atłasowe kapcie, w emaliowanej szkatułce piętrzyły się szminki. W powietrzu unosił się zapach perfum. Saul zerknął na łóżko i odwrócił oczy.

Od samego początku upierał się, że te spodnie są zbyt opięte, ale przekonano go, że tak się wtedy ubierano. Może i tak, ale to okropnie niewygodne i krępujące, zwłaszcza przy Tullah… Pośpiesznie złapał torbę i zaczął schodzić. Zaparło jej dech, kiedy ujrzała go na schodach. To przez tę suknię, nie daje jej oddychać. Wcale nie dlatego, że ten strój tak fantastycznie podkreśla jego figurę, mocne nogi… Zarumieniła się i szybko popatrzyła w bok. Odetchnie z ulgą, kiedy za kilka tygodni Louise wyjedzie na studia i skończą z tym udawaniem. Wtedy wszystko wróci do normy, pocieszyła się w duchu. Wsiadła do auta i przywitała się z dziećmi. – A co to ma być? – Katie z niedowierzaniem popatrzyła na siostrę. – Jak ci się podoba? – Louise okręciła się przed lustrem. – To osiemnastowieczna suknia balowa. – Widzę, ale skąd ją masz? I po co? Przecież nie idziesz na bal. – Hm… – zamruczała Louise, uważnie przyglądając się swojemu odbiciu. – Nie masz biletu – ciągnęła Katie. – Nie możesz… – A kto mi zabroni? – roześmiała się Louise. – Chyba nie zamierzasz się tam zakraść? Nie możesz tego zrobić! – Katie zastygła z wrażenia. – Co będzie, jeśli rodzice się dowiedzą i… – Nie bój się – uspokoiła ją siostra. – Zobacz. – Sięgnęła do pudełka stojącego na podłodze. – Jak założę maskę, to nikt mnie nie pozna! Ma rację, przyznała w duchu Katie, ale poczucie odpowiedzialności zmuszało ją, by odwieść siostrę od jej zamiarów. – Ale co ty chcesz zrobić? – zapytała. Louise uniosła brwi. – A jak myślisz? Saul tam będzie. – Nie sam, ale z Tullah – przywołała ją do rozsądku Katie. – Nie powinnaś tam iść. – Nie? A kto mi zabroni? Może twój ukochany profesor Simmonds? – To nie mój profesor, a twój – przypomniała jej siostra. – Ja nie mam z nim żadnych zajęć. Louise, wiesz, jak zdenerwują się rodzice…? – Nie zdenerwują się, ponieważ o niczym się nie dowiedzą – z przekonaniem zapewniła ją Louise i dodała z żarem: – Pokażę mu, jaki jest głupi! Muszę mieć szansę. A czy ty nie powinnaś się już zbierać do Queensmead? – Lou, pojedź ze mną – poprosiła ją błagalnie, ale Louise pokręciła głową. – Nie! – powiedziała stanowczo. – Już się zdecydowałam. – No to co? Jesteśmy gotowi? – zapytała Olivia. Dzieci już leżały w łóżkach. Zaraz po przyjeździe do Queensmead Tullah poznała dziadka Olivii, starszego pana o przenikliwym spojrzeniu. Chyba przypadła mu do gustu, bo zamruczał pod nosem, że z Saula prawdziwy szczęściarz. Wkrótce potem wycofał się do swego gabinetu, prosząc, by mu nikt nie przeszkadzał.

Tullah poszła na górę, pomóc Olivii kłaść dzieci. Meg uprosiła, by zdjęła narzutkę i pokazała im suknię. Dziewczynka przyglądała się z zachwytem, ale to wyraz twarzy Jem, kiedy nieśmiało dotknęła pięknej tkaniny, najmocniej poruszył serce Tullah. Instynktownie przygarnęła ją do siebie i przytuliła. – Jesteś taka piękna – wydusiła dziewczynka. – Szkoda, że ja nie jestem ładna. – Ależ jesteś, naprawdę! – zapewniła ją Tullah. – Nie, nie jestem – zaprzeczyła. – Moja mama zawsze mówiła, że jestem strasznie pospolita – powiedziała cichutko. Ścisnęło się jej serce. Może Hillary nie układało się życie, może czuła się nieszczęśliwa, ale to jej nie usprawiedliwiało. Jak mogła własnemu dziecku powiedzieć coś tak przykrego? – Jeśli tak powiedziała, to chyba powinna nosić okulary – powiedziała miękko. – Bo ty wcale nie jesteś pospolita. – Mówisz tak, bo jestem podobna do taty, a ty go kochasz – ze smutną miną odparła dziewczynka. – Och, Jemima! – Tullah przycisnęła ją do siebie jeszcze mocniej. – Wierz mi, że to nieprawda. I zobaczysz, że wyrośniesz na piękną dziewczynę. Biedne dziecko, użaliła się nad nią w duchu, kiedy w pięć minut później zeszły z Olivią na dół. Jak jej matka mogła być taka okrutna? Może to dlatego Jemima zawsze sprawiała wrażenie wyciszonej i zamkniętej w sobie, dlatego upierała się przy noszeniu niepozornych, nierzucających się w oczy strojów? Jeśli tak, to postara się, by w przyszłości to się zmieniło, przekona ją do wesołych, kolorowych ciuszków. Może nawet wstrzymają się z Saulem z myśleniem o własnym dziecku. Za nic by nie chciała, by dziewczynka poczuła się jeszcze bardziej niepewnie. Opamiętała się naraz. Czy ja zwariowałam? Co za bzdury mi chodzą po głowie? Przecież ani Saul, ani ona nie mają zamiaru się wiązać. Skąd te bezsensowne myśli? Bal miał się odbywać na świeżym powietrzu. Pogoda dopisała, wieczór był przyjemny i ciepły. Zaraz przy wejściu rozbito duży namiot, służący za szatnię. Olivia i Tullah poszły zostawić wierzchnie okrycia. – Organizatorzy mieli świetny pomysł z tymi maseczkami, trudno rozpoznać, kto jest kim. Chociaż ciebie to nie dotyczy – zaśmiała się Olivia, znacząco spoglądając na dekolt przyjaciółki. – Coś mi się widzi, że Saul nie będzie mieć z tym kłopotu – droczyła się. – Dzięki temu pieprzykowi! – wyjaśniła ze śmiechem, bo Tullah popatrzyła na nią podejrzliwie. Śmiała się jeszcze, gdy dołączyli do nich panowie. Tullah, już i tak zmieszana, zarumieniła się jeszcze bardziej, bo Caspar koniecznie chciał się dowiedzieć, co ją tak rozbawiło.

Olivia zaczęła mu wyjaśniać. Saul, zajęty rozmową, stał tyłem. Wreszcie odwrócił się do nich i na widok Tullah stanął jak wryty. Patrzył na nią jak urzeczony. – Saul, czy to prawda? – zapytała go Olivia. – Chyba poznałbyś Tullah po tym pieprzyku? – dopowiedziała, wskazując palcem na dekolt dziewczyny. Tullah pośpiesznie opuściła maskę, by ukryć płonące policzki. – Poznałbym ją i bez tego pieprzyka – usłyszała głos Saula. – Choć masz rację, że wpada w oko i kusi, by go całować – dokończył nieco zmienionym głosem. – Biedna Tullah! Zmieszała się przez nas – zażartowała Olivia. – Ciekawa jestem, czy James już jest? – zmieniła temat. – Zaproszono prawie pięćset osób – powiedział Saul. – Mało prawdopodobne, byśmy znaleźli go w takiej ciżbie. – Jak wspaniale wyglądają ogrody! – zachwyciła się Olivia. – Owszem – potwierdził Caspar. – Chociaż wydaje mi się, że w osiemnastym wieku nie używano elektrycznych lampek. Olivia wydęła usta. – Pewnie masz rację, ale tak jest bezpieczniej. Popatrz, jak cudownie wyglądają altanki i pawilony. Patrz! – Z podnieceniem wskazała na przechodzącą obok grupę akrobatów i podążającego za nią połykacza ognia. – Nigdy jeszcze nie widziałam czegoś takiego! Tullah też patrzyła zafascynowana. W tle ciemniały zarysy otoczonego ogrodem dworu. Poniżej ciągnął się kanał, dochodzący do sztucznego jeziora. Była nawet grota i ogrodowa świątynia. Po spokojnej tafli majestatycznie przesuwały się jaskrawo pomalowane gondole prowadzone przez gondolierów. Uśmiechnęła się, słysząc łagodny dźwięk muzyki. Zaczęły się tańce. – Wybierzemy się na przechadzkę? – Saul dworsko skłonił się przed Tullah i podał jej ramię. – Hej, wy tam! – zaśmiała się Olivia. – Tylko się nie zapominajcie! Właściwie póki nie było oficjalnych zaręczyn, nie powinniście przebywać sam na sam. Musi być przyzwoitka. – Pani jest przy mnie całkowicie bezpieczna – skłonił głowę Saul. – Zresztą, czy księżyc nie wystarczy za przyzwoitkę? Chociaż muszę przyznać, że człowieka kusi, kiedy ma się przy sobie taką piękność… Chciała przyłączyć się do wspólnego śmiechu, ale coś dławiło ją w piersi, domagało się… – Właściwie nie mam ochoty na tańce – skłamała, cofając się od niego na bezpieczną odległość. – Chce mi się… pić. Może gdzieś są jakieś drinki? – Pójdę się rozejrzeć. Na co masz ochotę? – zapytał uprzejmie, ale miała wrażenie, że myślami jest gdzie indziej.

Kiedy dziesięć minut później wrócił z napojem, Olivia i Caspar wirowali na parkiecie. Ktoś z zarządu odwołał Saula. Tullah postanowiła się przejść. Na widok całującej się w cieniu pary poczuła przejmujące ukłucie zazdrości. Nie bądź śmieszna, zbeształa się w duchu. Przecież się nie zakochałam. Co z tego, że Saul okazał się zupełnie inny, niż najpierw myślałam? Czy to znaczy, że mam wpadać z jednej skrajności w drugą, od nienawiści od razu przejść do miłości? – Przepraszam, szukam pomocy. – Z rozmyślań wyrwał ją czyjś niespokojny głos. Popatrzyła na damę z maseczką na twarzy. – Moja znajoma poślizgnęła się i upadła. Coś jej się stało. Trzeba jej pomóc – powiedziała pośpiesznie i nie czekając, ruszyła w stronę wysokiego labiryntu z wystrzyżonych krzewów, słynnej ozdobie posiadłości. Tullah była pewna, że labirynt jest zamknięty dla gości, ale nieznajoma dama poruszała się tak szybko, że ledwie za nią nadążała. Suto marszczona suknia przeszkadzała, utrudniała szybki marsz. Udzielił się jej niepokój towarzyszki. Bez wahania weszła za nią do labiryntu. – Ale co się właściwie stało? – wydusiła bez tchu, kiedy nieco zwolniły. – Jeśli jest ranna, to trzeba wezwać lekarza. Przecież jest punkt pierwszej pomocy i… – Nie ma na to czasu. Ona jest przerażona. Za nic nie chciała mnie puścić. Została sama, a panicznie boi się ciemności. W głosie nieznajomej zabrzmiała jakaś dziwna ulga. Tullah wzdrygnęła się. Tknęło ją przeczucie, że już gdzieś słyszała ten głos. – Tędy. – Nieznajoma skręciła w jeden z długich, ciemnych tuneli. Dobrze, że zna drogę, bo ja nigdy bym tu nie trafiła. Tyle razy skręcały w różne strony, że już zupełnie się jej poplątało, skąd przyszły. Właśnie miała jej to powiedzieć, kiedy towarzyszka nieoczekiwanie przedarła się przez wąską szczelinę w zwartej ścianie zieleni. Tullah podążyła za nią, ale w ciemnym tunelu nikogo nie było. Przekonana, że nieznajoma nie zauważyła jej zniknięcia, czekała cierpliwie, że zaraz po nią wróci, ale kiedy mijały kolejne minuty, a nikt się nie pojawiał, ogarnęła ją złość. Co to ma znaczyć? Czyżby ktoś zrobił jej psikusa? Może koledzy z pracy? Jeśli tak, to nie był to miły żart. W labiryncie panował przenikliwy chłód, a miała gołe ramiona. – No dobrze! – zawołała głośno. – Poddaję się. Chodźcie po mnie. Cisza. Nie ulegnie panice… jeszcze nie. Może uda się znaleźć wyjście? Coraz bardziej była pewna, że ktoś celowo ją tu zwabił.

Musi się skoncentrować i przypomnieć sobie drogę. Problem w tym, że popędzana przez nieznajomą, zupełnie nie zwracała uwagi, jak i gdzie skręcały. Zresztą, nigdy nie miała dobrej orientacji w terenie. Teraz spostrzegła, że gdzieś zapodziała torebkę, pewnie zgubiła ją po drodze. Zadrżała, potarła ramiona, żeby się rozgrzać. Światło księżyca pogłębiało cienie rzucane przez wysokie ściany labiryntu. Mają co najmniej trzy metry, pomyślała, z trudem powstrzymując panikę i wmawiając sobie, że są dużo niższe, tak niskie, że można ponad nimi zerknąć. Jeśli tylko… Ile czasu przyjdzie jej tu spędzić? I dlaczego? Jeśli to miał być żart, to bardzo okrutny. Któż mógłby aż tak jej nie lubić? Nikt nie przychodził jej do głowy. Naraz ją olśniło. Louise! No tak, to dlatego jej głos wydał się znajomy. To Louise uwięziła ją w labiryncie. Ale po co? Przecież prędzej czy później ktoś się zorientuje, że zniknęła. Wcześniej… czy później? Ile czasu minie, zanim zaczną jej szukać? Poczuła wzbierający lęk. Labirynt jest zamknięty dla gości. Na pewno nikt nie wpadnie na pomysł, by tu jej szukać. Poczuła, że słabnie, że traci siły… Saul jeszcze raz okrążył parkiet. Kiedy wreszcie uwolnił się od gadatliwego kolegi, Tullah nigdzie nie było. Zapytana przez niego Olivia popatrzyła ze zdziwieniem, przekonana, że Tullah była z nim. Inni też jej nie widzieli. – Saul! Zmarszczył brwi, rozpoznając biegnącą ku niemu Louise. W ostatniej chwili usunął się lekko, by nie wpadła mu prosto w ramiona. – Louise! Co ty tu robisz? Prowokacyjnie odęła usta. Przećwiczyła to przed lustrem i wiedziała, że robi wrażenie. Zresztą, w ogóle była bez zarzutu. Wielu kolegów próbowało się z nią umówić. Co z tego, skoro jej podoba się tylko ten jeden, jedyny. – Nie powiesz, że ładnie wyglądam? – zignorowała pytanie i okręciła się przed nim kokieteryjnie, świadoma, że sztywny gorset wspaniale modeluje jej figurę i nieprawdopodobnie eksponuje biust. Prostolinijna Katie nie omieszkała jej tego wytknąć. – Opuść jeszcze trochę tę górę, a będziesz mieć całe piersi na wierzchu – skrzywiła się z niesmakiem. Saul w ogóle nie zwrócił uwagi na jej głęboki dekolt, ledwie na nią spojrzał. A wcześniej widziała, jak patrzył na Tullah. Stała blisko, ukryta w cieniu. Nie wiedzieli, że ktoś ich obserwuje. Mężczyźni już historycznie są tak uwarunkowani, zawsze mieli słabość do bujnych piersi, pocieszała się. – Szukasz kogoś? – zapytała, wykorzystując jego nieuwagę, by wziąć go pod ramię i przytulić się lekko. – Tak, Tullah – odrzekł krótko. – Nie widziałaś jej? Cofnął się, choć nie chciała go puścić. Wezbrała w niej złość. Jeszcze

bardziej nie znosiła Tullah. Wyrzuty sumienia, jakie zaczęły ją dręczyć po zostawieniu dziewczyny w labiryncie, rozwiały się bez śladu. Po balu ktoś przejdzie po labiryncie, zresztą, sama tam pójdzie, gdy już goście się rozejdą. Noc jest ciepła, nic jej nie będzie. Nie chce wyrządzić jej krzywdy, musi tylko zostać z Saulem sam na sam, przekonać go, że źle robi. Dobrze się składa, że mimowolnie sam ułatwia jej sprawę. Triumfowała. Bardzo się starała, by jej głos zabrzmiał normalnie. – Tak, widziałam ją… – Wzruszyła ramionami. – Gdzie? – Nie dał jej skończyć, oczy mu błysnęły. – Jakieś dwadzieścia minut temu – odrzekła. – Tańczyła z kimś i… – Tańczyła? – Popatrzył na nią z niedowierzaniem. Przyglądał się przecież tańczącym, ale nigdzie jej nie widział. – Tak… z takim wysokim panem w peruce – improwizowała. – Śmiali się z czegoś, a potem poszli w stronę parkingu. – Co takiego? – Spiorunował ją wzrokiem. Wspaniale! Jej plan działa lepiej, niż myślała. Wykorzystała chwilę i położyła dłoń na jego ramieniu, przysunęła się do niego bliżej. – Tak mi przykro, Saul – powiedziała miękko – ale wyglądali na bardzo… bardzo zaprzyjaźnionych. Zachwycona rozwojem sytuacji, nie spostrzegła, że z jej kieszeni wysuwa się torebka Tullah. Znalazła ją w labiryncie i schowała, myśląc, że potem ją zwróci. Jak już przekona Saula, że to ona jest dla niego stworzona. Rozmarzyła się. Saul przywołał ją do rzeczywistości, wyciągając torebkę i podsuwając ją Louise pod oczy. – Skąd to masz? Poczuła, że oblewa się rumieńcem. – Louise – ostrzegawczo powiedział Saul. – Wiem, że to torebka Tullah. Skąd ją wzięłaś? Po dziesięciu minutach wyciągnął z niej prawdę. Zostawił dziewczynę pod opieką Olivii. Nie chciał niczego tłumaczyć. – Potem, szkoda czasu. Miej na nią oko, dobrze? A co się tyczy ciebie, moja panno – szorstko zwrócił się do Louise – to ciesz się, że nie jesteś moim dzieckiem. Bo inaczej… – Zawiesił głos. – Uważasz się za kobietę, a zachowujesz jak bezmyślne, nieodpowiedzialne dziecko. Tak właśnie o tobie myślę. I zawsze będziesz dla mnie dzieckiem. Nadludzkim wysiłkiem udało się jej powstrzymać łzy. W jednej chwili Saul stał się dla niej zupełnie kimś innym, człowiekiem, jakiego dotąd nie znała. Okropny i odpychający, zupełnie jak jej profesor. Ciekawe, jak tamten by się zachował na jego miejscu. Na szczęście nigdy się tego nie dowie. Zamrugała, walcząc z cisnącymi się do oczu łzami. Olivia patrzyła na nią z mieszaniną irytacji

i współczucia. – Wiesz, Lou, Saul ma rację – powiedziała łagodnie. – Naprawdę pora, żebyś wreszcie dorosła. – Jestem dorosła – słabo powiedziała Louise, bo rzeczywiście naraz poczuła, że jej miłość do Saula gdzieś się rozpłynęła; że chce zniknąć im wszystkim z oczu, rodzinie, a już najbardziej Saulowi. Nie ma mowy, żeby została w Haslewich, ucieknie stąd… Saul pośpiesznie szedł do labiryntu. W dzieciństwie, kiedy przyjeżdżali do Queensmead, często bawili się z dziećmi księcia, zaprzyjaźnionego z ojcem, więc znał przejścia. Miał nadzieję, że nadal je pamięta. Jeśli nie, trzeba będzie poszukać kogoś, kto podczas nieobecności księcia wystara się o mapkę. Zamrugała, by otrząsnąć z rzęs łzy wściekłości, gdy kolejny raz okazało się, że tunel kończy się ślepą ścianą. Już nigdy stąd nie wyjdzie! Brakowało jej sił, robiło się coraz chłodniej, a wyobraźnia podsuwała przerażające obrazy. Ale przecież nie zostanie tu na wieczne czasy, nie czeka jej śmierć z głodu. Zresztą, Louise chyba nie o to chodziło, nie chciała pozbawić jej życia, tylko oderwać ją od Saula. Gdyby tylko ta Louise wiedziała! Zamknęła oczy. Odpocznie chwilę i znów zacznie szukać wyjścia. Znieruchomiała, bo wydało się jej nagle, że słyszy dalekie wołanie, że to… Saul, że to on powtarza jej imię. Ogarnęło ją takie poczucie ulgi, że przez chwilę nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. – Saul! Tu jestem… tutaj! – Rzuciła się w ciemną aleję, kierowana bardziej instynktem niż logiką, nieprzytomnym pragnieniem znalezienia się u jego boku. Nieoczekiwanie wynurzył się przed nią z mrocznego tunelu. – Saul! Bez zastanowienia wpadła w jego ramiona. Dzięki Ci, Boże! Wiedziała, że kiedyś zaczną jej szukać, ale… Ale to Saul ją odnalazł. Przed nim nie musiała panować nad sobą jak przed kimś zupełnie obcym. Wybuchnęła płaczem. – Och, Saul, tak się cieszę, że to ty mnie znalazłeś – powiedziała żarliwie. – Tak się cieszę! – Ja też. – Jego głos zabrzmiał dziwnie cicho, jakby coś dławiło go w gardle. – Ja też. Jak bardzo wszystko się zmienia, kiedy ma się w ramionach tę, którą się kocha, której się pragnie, o której się marzy. Tę jedną jedyną, przemknęło mu przez myśl, kiedy przygarnął ją mocniej, przytulił, w milczeniu uspokajająco gładził po plecach, jakby była jego dzieckiem. – Wiesz, już myślałam, że nigdy stąd nie wyjdę, że nigdy nie znajdę wyjścia. I że przecież nikt nie wie, że tu jestem… – wydusiła przez łzy, nie martwiąc się,

czy nie zabrzmi to dziecinnie. Objął ją mocniej. – To nigdy by się nie stało – zapewnił ją gorąco. – Znalazłbym cię, nawet gdybym miał gołymi rękami powyrywać te wszystkie krzaki. – Książę chyba nie byłby zachwycony – zaśmiała się przez łzy. – Wcale bym się tym nie przejmował. Najważniejsze, to znaleźć ciebie. Tylko ty się dla mnie liczysz – powiedział zmienionym głosem. – Nie musisz teraz udawać przejętego narzeczonego – szepnęła Tullah. – Jesteśmy tu sami. – A kto powiedział, że udaję? – zapytał. Jak dobrze było trzymać ją w ramionach! Nie opierała się, nie próbowała cofnąć. Popatrzył na jej twarz. Światło księżyca srebrzyło jej skórę, podkreślało delikatny zarys policzków, jasnym blaskiem kładło się na piersi i ramiona. Odetchnął głęboko. – Jeśli nie przestaniesz tak na mnie patrzeć, to będę musiał cię pocałować… Poruszyła lekko ustami, ale nie odwróciła wzroku. – Tullah – ostrzegł ją raz jeszcze, przeniósł spojrzenie na jej usta. Czy mogło być coś bardziej naturalnego, bardziej oczywistego niż ten pocałunek, a jednocześnie tak mistycznego i przemawiającego, odwołującego się do najskrytszych uczuć, najgłębszych stanów ducha? Ujął w dłonie jej twarz. Jej usta były jak życiodajny zdrój, czerpał z niego złakniony, do upojenia. – Kocham cię, wiesz o tym, prawda? – wyszeptał, z czułością muskając ustami skórę w wycięciu dekoltu. – Jesteś pewien? – zapytała z drżeniem. – A ty nie? Popatrzyła na niego z wahaniem. – Tak… – powiedziała cicho i nieoczekiwanie dodała: – Ale ja nie chciałam cię kochać i ty mnie też nie kochałeś, aż do dzisiejszego wieczoru… – Oczywiście, że cię kochałem. Może nie od spotkania na ślubie Olivii, chociaż już wtedy próbowałem nawiązać z tobą kontakt. – Wzruszył nieznacznie ramionami. – Gdy usłyszałem, że przechodzisz do naszej firmy, a Olivia zaprosiła nas na kolację, przez chwilę myślałem… ale szybko mi uświadomiłaś, że nie mam u ciebie żadnych szans. – Bo wydawało mi się… – Wiem – mruknął. – Przepraszam cię za to – rzekła cicho. – Ale… – Wiem. – Myślisz, że gdybyśmy nie zaczęli się bawić w tę ciuciubabkę, to…? – Pytanie zawisło w powietrzu.

– Znalazłbym inny sposób – zapewnił ją miękko. – Ale na szczęście się udało. Czyli sposób Luke'a nie jest zły. – Sposób Luke'a? Co to znaczy? – zapytała. – Luke udawał, że ma romans z Bobbie, by pozbawić złudzeń swoją dawną dziewczynę, która po latach próbowała odnowić stary układ. – Rozumiem. To tak jak my i Louise – szepnęła, przytulając się do niego mocniej. – Szukałem jakiegoś skutecznego sposobu na Louise i wtedy przypomniałem sobie o nich. Postanowiłem spróbować. – Gdyby nie dzisiejszy wieczór, to może nigdy byśmy sobie nie powiedzieli o swoich uczuciach? – Wykluczone – zapewnił z przekonaniem. – Nie mógłbym dłużej postępować wbrew sobie, zwłaszcza że moje ciało już wie, jak doskonale do siebie pasujemy – dokończył szeptem i odszukał jej usta. – Jak to? – zapytała. – Przecież my nigdy… – Właśnie że tak – uśmiechnął się psotnie i pochyliwszy się ku niej, szeptem przypomniał jej namiętne prośby z tamtej nocy. Wlepiła w niego zdumione spojrzenie. – Ale ja byłam pewna, że to sen. Saul roześmiał się głośno. – Nie, to nie był sen. Mam ci udowodnić? Poddawała się jego dłoniom, rozkwitała pod jego dotykiem. Zapomniała o niedawnym lęku, o zimnie. W świetle księżyca jej skóra lśniła alabastrowym blaskiem, kusiła jedwabistą gładkością. – Czy wiesz, jak strasznie cię pragnę? – wyszeptał. – Ja ciebie też. – Głos jej drżał. – Ale… – Popatrzyła wokół. – Masz rację – przytaknął. – To nie jest dobre miejsce, poza tym zaczną nas szukać, jeśli się zaraz nie pojawimy – dodał, poprawiając jej suknię i całując mocno. Przyciągnęła go do siebie, jakby w lęku, że go utraci. – Bardzo cię kocham – wyszeptał. – Ale musimy iść. Olivii już pewnie znudziło się pilnowanie Louise. – Louise… Skąd wiedziałeś, że tu jestem? – zapytała. – Spostrzegłem, że ma w kieszeni twoją torebkę. Początkowo zaprzeczała, ale szybko wydobyłem z niej prawdę. – Torebka! Wypadła mi gdzieś po drodze; pewnie ją znalazła. Tak mi żal tej dziewczyny. Ona cię bardzo kocha. – Już nie – zapewnił. – Założę się, że teraz jestem jej wrogiem numer jeden. I chyba nieprędko to się zmieni. Jej szczęście, że zamierzała pójść potem po ciebie. Ale jak sobie pomyślę, że… Przez chwilę zastanawiałem się, czy nie należałoby

nią potrząsnąć, czy nie dać w skórę. Popatrzył na jej minę. – Wiadomo, że bym tego nie zrobił – przyznał. – Nigdy nie używam siły, nawet jako środka przymusu w stosunku do dzieci, a Louise pod wieloma względami jest jeszcze dzieckiem, chociaż to stwierdzenie strasznie ją oburza. Umilkł, po chwili zapytał poważnym tonem: – Tullah, wyjdziesz za mnie? – Ujął jej dłoń, a sam, ku jej radosnemu zdumieniu, przyklęknął przed nią jak osiemnastowieczny kawaler przed damą swego serca. – Tak – odpowiedziała szeptem. – Tak, tak! – Ale zdajesz sobie sprawę, że są jeszcze dzieci – powiedział ostrożnie, kiedy opuszczali labirynt. – Wiem – potwierdziła. – To mi coś przypomniało. – Oczy mu błysnęły, a na ten widok jej serce zabiło mocniej. – Dziś dzieci nocują w Queensmead, a więc mamy dom tylko dla siebie, a to znaczy… Urwał, a Tullah powtórzyła: – A to znaczy… – To znaczy – uśmiechnął się ciepło – że będziesz mogła pokazać mi, ile zapamiętałaś z tego snu, bo ja pamiętam każdą chwilę, każdą sekundę, każdy pocałunek… – Saul! – Chciała przywołać go do rzeczywistości, ale zabrakło jej tchu.

EPILOG – No cóż, wszystko dobre, co się dobrze kończy! – Olivia uśmiechnęła się do męża. Sierpniowe słońce ciepłym blaskiem kładło się na soczyste trawniki Queensmead zapełnione weselnymi gośćmi. – Prawda, jak słodko Amelia wygląda w stroju druhny? – powiedziała z czułością i leciutko poklepała się po brzuchu. – Ciągle mnie pyta, kiedy wreszcie dzidziuś przyjdzie na świat. – Hmm… następne sześć miesięcy będą dla niej próbą cierpliwości. – Jenny dostała kartkę od Louise. Podoba się jej we Włoszech. Jenny uważa, że w końcu wyleczyła się z Saula. – Nie pozostawił jej złudzeń, kiedy wydusił z niej wtedy, że zwabiła Tullah do labiryntu – odparł Caspar. – Tak, myślę, że to ją otrzeźwiło – przytaknęła. – Miło popatrzeć, jak dzieciaki Saula trzymają się Tullah, co? Przepadają za nią – dodała, z uśmiechem patrząc na nie odchodzącą na krok od dziewczyny Jemimę. – Zwłaszcza Jem. Dzięki Tullah powoli zaczyna się otwierać. Tullah z uśmiechem ujęła dziewczynkę za rękę, uścisnęła ją serdecznie. Odwróciła się do męża. Warto było się starać, by teraz widzieć jego uszczęśliwioną minę. Z jakim zachwytem patrzył na nią w kościele, kiedy stanęła obok niego w sukni uszytej na wzór tej, w jakiej przyjmowała oświadczyny! Zresztą, w tym duchu był zaaranżowany cały ślub i wesele, tak to sobie wymarzyła. Sądząc po liczbie fotografów z lokalnych gazet, dzisiejsza uroczystość przebije wszystkie wydarzenia tego lata. Roześmiała się, gdy Olivia jej to zakomunikowała. Nie starała się dla innych, robiła to tylko dla Saula. – Mówiłem ci już, jak pięknie wyglądasz? – Saul popatrzył na nią rozanielony. – Pewnie, że mówiłeś, tatusiu – odpowiedziała za nią Jem. – Już chyba ze sto razy. Popatrzył na żonę ponad głową córeczki. – Naprawdę uważasz, że to dobry pomysł, by zabierać dzieci? – zapytał, bo rano całą piątką mieli lecieć na miesiąc do Portugalii. – Chcesz mieć taki miesiąc miodowy? Uśmiechał się, ale widziała lekki cień w jego oczach. Już raz w nocy rozmawiali na ten temat, a raczej Saul próbował pociągnąć ją za język. – Naprawdę chcesz je zabrać? Przecież to twój miesiąc miodowy. – Nasz miesiąc miodowy – poprawiła stanowczo. – Chcę, żeby dzieci z nami pojechały. Mamy być rodziną. Zależy mi, żeby nie poczuły się zagrożone, żeby

wiedziały, że teraz mają jeszcze mnie, że są kochane. I dlatego chętnie zrezygnuję z przyjemności bycia we dwoje. My jeszcze nieraz gdzieś sobie wyjedziemy, ale niech najpierw się do mnie przyzwyczają, nabiorą pewności, że nic się nie zmieniło. Pewnie, że chciałabym wyjechać tylko z tobą – przyznała. – Ale my jesteśmy dorośli, a to są dzieci. – Jesteś jedna na milion, wiesz? – wyszeptał. Przytuliła się do niego z uśmiechem. Nie ma potrzeby mu teraz mówić, że po prostu jest w nim zakochana, bardzo zakochana. Przypomniała sobie teraz tę niedawną rozmowę. – Czeka nas cudowny miesiąc miodowy – powiedziała miękko. – Tym cudowniejszy, że będą z nami dzieciaki – dodała serdecznie. Rozumiała jego obiekcje. Uważał, że nie mają równego startu, że nie zaczynają od początku, że nie mogą całkowicie poświęcić się jedynie sobie nawzajem. Doceniała jego skrupuły, ale nie podzielała przekonań. Kochała dzieci. Dla nich samych i dlatego, że były częścią Saula. A kiedy do końca poznała okoliczności jego zerwania z żoną, przestała wątpić w szlachetność jego pobudek i trwałość tego nowego związku. Kochał ją i potrafił okazać swą miłość na tyle sposobów! Poczuła na sobie wzrok Saula, popatrzyła na niego. – Przynajmniej mamy dla siebie dzisiejszą noc – powiedział szeptem. – Dzieciaki nocują u Olivii. – Ale musimy przyjechać po nie o ósmej, by zdążyć na samolot – zażartowała. Czuła jednak, że czyta w jej oczach, że doskonale wie, jak ona czeka na ten wieczór, na tę noc tylko dla nich; że chce być z nim i chce tego tak samo jak on… I tak już będzie zawsze, do końca życia.

Tytuł oryginału: The Perfect Seduction The Perfect Marriage Material Pierwsze wydanie: Mills&BoonPresents, 1997 Opracowanie graficzne okładki: Robert Dąbrowski Redaktor prowadzący: Małgorzata Pogoda Korekta: Jolanta Nowak © 1997 by Penny Jordan © for the Polish edition by Harlequin Polska sp. z o.o., Warszawa 1998, 2003, 2015 Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie. Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z Harlequin Books S.A. Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe. Wyłącznym właścicielem nazwy i znaku firmowego wydawnictwa Harlequin jest Harlequin Enterprises Limited. Nazwa i znak firmowy nie mogą być >wykorzystane bez zgody właściciela. Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A. Wszystkie prawa zastrzeżone. Harlequin Polska sp. z o.o. 02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25 www.harlequin.pl ISBN 978-83-276-1348-6 Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o. | www.legimi.com