Penny Jordan--Ucieczka do szczescia

Penny Jordan

Ucieczka do szczęścia Tłu​ma​cze​nie: Wan​da Ja​wor​ska

ROZDZIAŁ PIERWSZY Har​riet skrzy​wi​ła się z nie​za​do​wo​le​niem, uprzy​tom​niw​szy so​bie, że nie zdą​ży przed zmro​kiem. Sama była so​bie win​na, gdyż wy​je​cha​ła z Lon​dy​nu póź​niej, niż pla​no​wa​ła, a w do​dat​ku po dro​dze za​trzy​ma​ła się i wstą​pi​ła do baru przy au​to​stra​dzie. Oce​ni​ła, że za​nim do​trze do celu, któ​rym był nie​daw​no na​by​ty wiej​ski dom z ogro​dem, upły​nie do​bre pół go​dzi​ny, a już zro​bi​ło się ciem​no. Wcze​śniej Lo​uise, jej sio​stra, na wieść o wy​pro​wadz​ce z Lon​dy​nu orze​kła pro​sto z mo​stu, że Har​riet zwa​rio​wa​ła. – Zo​sta​wić me​tro​po​lię dla ja​kiejś za​bi​tej de​cha​mi wsi na koń​cu świa​ta? – Lo​uise była zdu​mio​na i jed​no​cze​śnie zde​gu​sto​wa​na. Cóż, nic dziw​ne​go, stwier​dzi​ła w du​chu Har​riet, sko​ro mimo wię​zów krwi mia​ły zu​peł​nie róż​ne upodo​ba​nia i na do​brą spra​wę nie​wie​le je łą​czy​ło. Wspo​mi​na​jąc re​ak​cję Lo​uise, po​czu​ła, że ogar​nia ją do​brze zna​ny nie​po​kój, któ​ry po​zo​stał jej z po​cząt​ko​we​go okre​su po śmier​ci ro​dzi​ców. Wów​czas jako star​sza o czte​ry lata od Lo​uise zro​zu​mia​ła, że to ona od​po​wia​da za sio​strę i po​win​na się nią za​opie​ko​wać naj​le​piej, jak po​tra​fi. Mimo że mia​ła do​pie​ro dwa​dzie​ścia dwa lata, po​sta​no​wi​ła za​pew​nić jej sta​bil​ny i bez​piecz​ny byt. Zre​zy​gno​wa​ła z pla​nów na​ucza​nia za gra​ni​cą i pod​ję​ła pra​cę w Lon​dy​nie. Po paru mie​sią​cach, któ​re mi​nę​ły od cza​su po​grze​bu, Har​riet za swo​ją po​ło​wę spad​ku na​by​ła nie​wiel​ki dom w nie​cie​szą​cej się wzię​ciem dziel​ni​cy Lon​dy​nu. Na​to​miast Lo​uise, któ​ra była upar​ta i mia​ła bun​tow​ni​czą na​tu​rę, oświad​czy​ła, że swo​ją część spu​ści​zny prze​zna​cza głów​nie na opła​ce​nie dro​gie​go kur​su dla mo​de​lek. Była nie​wąt​pli​wie pięk​ną dziew​czy​ną, ale Har​riet sta​ra​ła się od​wieść ją od tego po​my​słu, do​sko​na​le zda​jąc so​bie spra​wę, że sio​strę do za​wo​du mo​del​ki cią​gnie wy​łącz​nie prze​ko​na​nie o wspa​nia​łym ży​ciu w bla​sku fle​szy. Uwa​ża​ła, że bra​ku​je jej wy​trwa​ło​ści i pre​dys​po​zy​cji ko​niecz​nych do osią​gnię​cia suk​ce​su w tak her​me​tycz​nym i za​wist​nym śro​do​wi​sku, któ​re zmu​sza do nie​ustan​nej ry​wa​li​za​cji. Sio​stra jed​nak nie za​mie​rza​ła wy​słu​chać jej ar​gu​men​tów ani zre​zy​gno​wać ze swo​ich pla​nów i po pro​stu ucie​kła z domu. Przez sześć mie​się​cy nie da​wa​ła zna​ku ży​cia, a wszel​kie pró​by od​na​le​zie​nia jej spa​li​ły na pa​new​ce. Nie dość, że Har​riet bała się o los sio​stry, to gnę​bi​ło ją po​czu​cie winy, iż nie po​tra​fi​ła spro​stać sy​tu​acji i za​po​biec ta​kie​mu roz​wo​jo​wi wy​pad​ków. Gdy po roz​licz​nych nie​uda​nych pró​bach od​na​le​zie​nia sio​stry Har​riet za​czę​ła or​ga​ni​zo​wać wła​sne ży​cie i osią​gnę​ła sta​bi​li​za​cję za​wo​do​wą, ucząc an​giel​skie​go w re​no​mo​wa​nej szko​le śred​niej, kie​dy zna​la​zła paru przy​ja​ciół i za​czę​ła się spo​ty​kać z jed​nym z ko​le​gów, Pau​lem Thor​bym, ni z tego, ni z owe​go w jej domu po​ja​wi​ła się Lo​uise i oznaj​mi​ła, że wła​śnie wró​ci​ła z Włoch, gdzie pra​co​wa​ła jako mo​del​ka. Nie oka​za​ła naj​mniej​szej skru​chy z po​wo​du wła​sne​go po​stę​po​wa​nia ani nie prze​pro​si​ła za to, że tak dłu​go się nie od​zy​wa​ła, jak​by nie zda​wa​ła so​bie spra​wy, jak

bar​dzo Har​riet nie​po​ko​iła się o nią, nę​ka​na naj​gor​szy​mi prze​czu​cia​mi. Mó​wi​ła tyl​ko i wy​łącz​nie o so​bie i wła​snych pla​nach, ale Har​riet była zbyt szczę​śli​wa z po​wro​tu sio​stry, by czy​nić jej wy​mów​ki. Lo​uise po​in​for​mo​wa​ła ją, że wy​cho​dzi za mąż za Gu​ida, bo​ga​te​go Wło​cha, któ​re​go po​zna​ła w Tu​ry​nie, do​da​jąc bez​tro​sko, że wró​ci​ła do Lon​dy​nu tyl​ko po to, aby ku​pić suk​nię ślub​ną. Do​wie​dziaw​szy się, że sio​stra zna swo​je​go wy​bran​ka za​le​d​wie sześć ty​go​dni, Har​riet bła​ga​ła ją, żeby wstrzy​ma​ła się z za​mąż​pój​ściem, ale jak zwy​kle Lo​uise ani my​śla​ła jej słu​chać. W re​zul​ta​cie sta​nę​li przed oł​ta​rzem w Tu​ry​nie po dwu​mie​sięcz​nej zna​jo​mo​ści. Har​riet od razu po​lu​bi​ła szwa​gra, ale mar​twi​ła się, czy sio​stra przy​zwy​czai się do ży​cia z te​ścia​mi i dużą ro​dzi​ną męża. Paul Thor​by przy​po​mniał jej jed​nak, że Lo​uise jest do​ro​sła i cał​ko​wi​cie zdol​na do po​dej​mo​wa​nia sa​mo​dziel​nych de​cy​zji. Paul był mi​łym męż​czy​zną, ale ła​two było go roz​draż​nić, je​śli nie po​świę​ca​ło mu się cał​ko​wi​tej uwa​gi. Był je​dy​na​kiem, a kie​dy za​pro​sił Har​riet do domu, żeby przed​sta​wić ją swo​jej mat​ce, Sa​rze Thor​by, zo​rien​to​wa​ła się, że ni​g​dy nie znaj​dzie z nią wspól​ne​go ję​zy​ka. Mia​ła wów​czas dwa​dzie​ścia czte​ry lata i nie była za​do​wo​lo​na z do​tych​cza​so​we​go ży​cia. Przy​po​mnia​ła so​bie o daw​nych ma​rze​niach o po​dró​żo​wa​niu i od​kry​wa​niu świa​ta, któ​re mia​ła zre​ali​zo​wać, za​nim za​cznie ka​rie​rę za​wo​do​wą i na do​bre się usta​bi​li​zu​je. Śmierć ro​dzi​ców z oczy​wi​stych wzglę​dów po​krzy​żo​wa​ła jej szy​ki, ale nie wi​dzia​ła po​wo​dów, dla któ​rych nie mo​gła​by wró​cić do swo​ich pra​gnień, sko​ro Lo​uise zo​sta​ła mę​żat​ką. Pół roku póź​niej wła​śnie za​mie​rza​ła oznaj​mić Pau​lo​wi, że ich zwią​zek nie bę​dzie tak trwa​ły, jak on się tego spo​dzie​wał, i opo​wie​dzieć mu o po​dróż​ni​czych pla​nach, kie​dy na​gle, bez uprze​dze​nia, do An​glii wró​ci​ła Lo​uise. Oznaj​mi​ła, że na do​bre roz​sta​ła się z Gu​idem. Nie​mi​le za​sko​czo​na, Har​riet usi​ło​wa​ła na​kło​nić sio​strę do po​wro​tu do męża, ale oka​za​ła się nie​ugię​ta. Zna​la​zła ad​wo​ka​ta i wsz​czę​ła pro​ce​du​rę roz​wo​do​wą, in​for​mu​jąc Har​riet, że za​miesz​ka w jej domu, co bez zwło​ki uczy​ni​ła. Kie​dy Gu​ido przy​je​chał do Lon​dy​nu, żeby się z nią zo​ba​czyć, za​mknę​ła się w swo​im po​ko​ju, któ​re​go nie chcia​ła opu​ścić. W tej sy​tu​acji Har​riet nie po​zo​sta​wa​ło nic in​ne​go, jak roz​mó​wić się ze wzbu​rzo​nym Wło​chem. Z za​rzu​tów, któ​re sfor​mu​ło​wał wo​bec żony, wy​wnio​sko​wa​ła, że mi​łość Gu​ida do jej sio​stry wy​ga​sła tak samo na​gle jak uczu​cie Lo​uise do nie​go. Żad​ne z nich nie wy​da​wa​ło się zmar​twio​ne roz​pa​dem mał​żeń​stwa. Gu​ido wró​cił do Tu​ry​nu, a Lo​uise ulo​ko​wa​ła się w więk​szym z dwóch po​koi go​ścin​nych w domu Har​riet. Paul, któ​ry nie lu​bił Lo​uise, prze​ko​ny​wał Har​riet, żeby zna​la​zła sio​strze inne lo​kum, jed​nak ona mia​ła zbyt mięk​kie ser​ce, a poza tym Lo​uise nie była w naj​lep​szej for​mie. Ona, któ​ra nie​mal od uro​dze​nia ucho​dzi​ła za pięk​ność, była co​raz bar​dziej mi​zer​na i źle się czu​ła. Kie​dyś, jesz​cze jako na​sto​lat​ka, Har​riet za​zdro​ści​ła młod​szej sio​strze uro​dy, któ​rą odzie​dzi​czy​ła po bab​ce ze stro​ny ojca. Po​dob​nie jak ona, mia​ła gę​ste ja​sne wło​sy o zło​ci​stym od​cie​niu, ciem​no​nie​bie​skie oczy i nie​ska​zi​tel​ną por​ce​la​no​wą cerę. Na​to​miast Har​riet wda​ła się w ro​dzi​nę mat​ki. Nie była tak smu​kła i wy​so​ka jak sio​stra. Mia​ła ciem​ne wło​sy, pra​wie czar​ne, z tak oso​bli​wym czer​wo​na​wym po​ły​skiem,

aż Paul raz spy​tał ją z wy​raź​ną dez​apro​ba​tą, czy aby ich nie far​bu​je. Je​dy​nie oczy były tak samo in​ten​syw​nie nie​bie​skie jak u Lo​uise, wy​raź​nie wy​eks​po​no​wa​ne na tle ja​snej skó​ry i ciem​nych wło​sów. Har​riet nie mia​ła złu​dzeń co do wła​snej uro​dy. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że dla męż​czyzn nie jest na​wet w czę​ści tak po​cią​ga​ją​ca jak Lo​uise, ale też wca​le jej na tym nie za​le​ża​ło. Wro​dzo​na po​wścią​gli​wość i nie​śmia​łość po​wstrzy​my​wa​ły ją przed przy​ję​ciem pro​po​zy​cji, któ​re czy​ni​li jej chłop​cy, kie​dy jesz​cze była na​sto​lat​ką, a póź​niej stu​dent​ką. Związ​ko​wi z Pau​lem bra​ko​wa​ło eks​cy​ta​cji i na​mięt​no​ści, a Har​riet pod​świa​do​mie za​cho​wy​wa​ła się z re​zer​wą, nie do​pusz​cza​jąc do zbli​że​nia, gdyż snu​ła nie​do​rzecz​nie ro​man​tycz​ne sny na ja​wie o męż​czyź​nie, któ​ry ją po​rwie i roz​pa​li w niej te wszyst​kie emo​cje, któ​rych za​bra​kło w zna​jo​mo​ści z Pau​lem. Tłu​mi​ła jed​nak te pra​gnie​nia, wma​wia​jąc so​bie, że taki na poły przy​ja​ciel​ski zwią​zek naj​bar​dziej jej od​po​wia​da. Za​sta​na​wia​ła się wła​śnie, kie​dy po​wia​do​mić Lo​uise, że za​mie​rza sprze​dać dom i wy​je​chać do pra​cy za gra​ni​cę na czas bli​żej nie​okre​ślo​ny, gdy pę​kła bom​ba. Sio​stra oświad​czy​ła, że jest w cią​ży. Pod​kre​śli​ła przy tym, że nie tyl​ko nie chce wró​cić do Gu​ida, ale na​wet po​in​for​mo​wać go o swo​im sta​nie. Har​riet usi​ło​wa​ła ją prze​ko​nać do prze​my​śle​nia tej de​cy​zji, ale sio​stra za​re​ago​wa​ła tak hi​ste​rycz​nie, że tego za​nie​cha​ła. Lo​uise wciąż z nią miesz​ka​ła, a po uro​dze​niu bliź​nia​ków nie kry​ła, że nie za​mie​rza ni​cze​go w tej sy​tu​acji zmie​niać. Har​riet nie opo​no​wa​ła, bo prze​cież nie mo​gła wy​rzu​cić z domu sio​stry z dwój​ką ma​łych dzie​ci. Za​pro​te​sto​wa​ła, gdy Paul za​su​ge​ro​wał, że po​win​na skło​nić Lo​uise do opusz​cze​nia miesz​ka​nia. Wpadł w złość i przez dwa ty​go​dnie się do niej nie od​zy​wał. W koń​cu prze​rwał mil​cze​nie, a wte​dy ona mu oznaj​mi​ła, że z jej punk​tu wi​dze​nia ich zwią​zek się za​koń​czył. W na​stęp​nych la​tach w jej ży​ciu nie było cza​su na żad​ne​go męż​czy​znę, bo mu​sia​ła się za​opie​ko​wać sio​strą i jej dzieć​mi i na​tu​ral​nie wspie​rać ich fi​nan​so​wo. Jako mat​ka Lo​uise oka​za​ła się rów​nie nie​od​po​wie​dzial​na jak w in​nych ży​cio​wych ro​lach. Jed​ne​go dnia roz​piesz​cza​ła bliź​nia​ki, by na​stęp​ne​go nie​mal ich nie za​uwa​żać. Po po​ro​dzie nie wró​ci​ła do pra​cy, choć naj​wy​raź​niej nie bra​ko​wa​ło jej pie​nię​dzy, sko​ro mo​gła po​zwo​lić so​bie na atrak​cyj​ne stro​je, gdy uma​wia​ła się z męż​czy​zna​mi. Har​riet ko​cha​ła bliź​nia​ki, ale mu​sia​ła przy​znać, że nie są ła​twy​mi dzieć​mi. Sio​stra nie na​uczy​ła ich dys​cy​pli​ny i nie po​zwo​li​ła, żeby uczy​nił to kto​kol​wiek inny. Har​riet nie mia​ła ła​twe​go ży​cia, ale nie skar​ży​ła się w od​róż​nie​niu od Lo​uise, któ​ra z nie​zro​zu​mia​łe​go po​wo​du ob​wi​nia​ła ją za swo​je wcze​sne mał​żeń​stwo i przyj​ście na świat bliź​nia​ków. Po​tem, aku​rat po dzie​wią​tych uro​dzi​nach dzie​ci, do​szło do cał​kiem nie​spo​dzie​wa​nych i zdu​mie​wa​ją​cych wy​da​rzeń. Oto jed​no z wy​daw​nictw za​in​te​re​so​wa​ło się książ​ką au​tor​stwa Har​riet. Od kie​dy się​ga​ła pa​mię​cią, za​wsze coś so​bie, jak to na​zy​wa​ła, „gry​zmo​li​ła”. Pew​ne​go dnia ar​ty​kuł, któ​ry prze​czy​ta​ła w ga​ze​cie, za​in​spi​ro​wał ją i za​chę​cił do spę​dza​nia dłu​gich zi​mo​wych wie​czo​rów nad do​pra​co​wy​wa​niem i wy​gła​dza​niem opo​wie​ści przy​go​do​wej, któ​rą na​pi​sa​ła z my​ślą o bliź​nia​kach. Wła​śnie ten tekst zna​-

lazł uzna​nie w oczach re​dak​to​rów wy​daw​nic​twa, któ​re za​mó​wi​ło u Har​riet czte​ry na​stęp​ne książ​ki dla dzie​cię​ce​go czy​tel​ni​ka. Dru​gą nie​spo​dzian​ką była za​po​wiedź Lo​uise, że wy​cho​dzi za mąż po raz dru​gi, tym ra​zem za Ame​ry​ka​ni​na, któ​ry za​bie​rze ją i bliź​nia​ki do Ka​li​for​nii. Har​riet po​dej​rze​wa​ła, że sio​stra wda​ła się w nowy ro​mans, ale mia​ła ich już tyle, że na​wet przez myśl jej nie prze​szło, że ten bę​dzie po​waż​niej​szy niż po​przed​nie. Lo​uise była tak spra​gnio​na ad​o​ra​cji jak oso​ba uza​leż​nio​na od nar​ko​ty​ków bądź al​ko​ho​lu, a kie​dy ak​tu​al​ny męż​czy​zna nie oka​zy​wał jej po​dzi​wu, zwy​kle prze​sta​wa​ła się nim in​te​re​so​wać. Tym ra​zem jed​nak wszyst​ko wska​zy​wa​ło na to, że bę​dzie ina​czej, że wresz​cie spo​tka​ła męż​czy​znę na tyle sil​ne​go, by ją okieł​znać i spro​stać jej wy​ma​ga​niom. Wzię​li na​pręd​ce ślub i Har​riet na​wet nie mia​ła spo​sob​no​ści prze​ka​zać im swo​ich do​brych wie​ści. Zresz​tą Lo​uise za​wsze była tak po​chło​nię​ta wła​sny​mi spra​wa​mi, że nie mia​ła cza​su ani ocho​ty na wy​słu​chi​wa​nie sio​stry. Od pra​wie dzie​się​ciu lat Har​riet wspie​ra​ła fi​nan​so​wo sio​strę i jej dzie​ci, a tu na​gle zo​sta​ła uwol​nio​na od tego cię​ża​ru, któ​ry zresz​tą chęt​nie zno​si​ła, po czę​ści z mi​ło​ści do sio​stry i bliź​nia​ków, po czę​ści nę​ka​na wy​rzu​ta​mi su​mie​nia – wciąż wie​rzy​ła, że to z jej winy Lo​uise ucie​kła z domu i za​war​ła po​spiesz​ne mał​żeń​stwo z Gu​idem. Brze​mię od​po​wie​dzial​no​ści zo​sta​ło zdję​te z jej bar​ków – wresz​cie była wol​na! Nie lu​bi​ła Lon​dy​nu i miej​skie​go ży​cia, zde​cy​do​wa​nie wo​la​ła wieś. Po​cią​gał ją re​gion na po​gra​ni​czu An​glii i Szko​cji, więc kie​dy Lo​uise wy​je​cha​ła z dzieć​mi i no​wym mę​żem do Ka​li​for​nii, Har​riet uda​ła się na pół​noc. Spę​dzi​ła wspa​nia​ły ty​dzień na licz​nych wę​drów​kach. Roz​ko​szo​wa​ła się spo​ko​jem i po​czu​ciem swo​bo​dy, uwol​nio​na od tro​ski o los Lo​uise i bliź​nia​ków. Na​resz​cie mo​gła snuć pla​ny na przy​szłość, ma​jąc świa​do​mość, że da się je zre​ali​zo​wać. Szyb​ko pod​ję​ła de​cy​zję o sprze​da​ży domu w Lon​dy​nie i prze​nie​sie​niu się na pół​noc. Przy​szło jej do gło​wy, że może zbyt szyb​ko, ale nie ża​ło​wa​ła tego kro​ku. Na dom na​tra​fi​ła przez przy​pa​dek. W trak​cie jed​nej z wy​cie​czek pew​ne​go sło​necz​ne​go po​po​łu​dnia prze​je​cha​ła sa​mo​cho​dem przez nie​wiel​ką wio​skę w dys​tryk​cie Ry​eda​le na pół​no​cy hrab​stwa York i w od​le​gło​ści mniej wię​cej pół​to​ra ki​lo​me​tra od wsi za​uwa​ży​ła umiesz​czo​ne obok szo​sy ogło​sze​nie „Na sprze​daż”. Po​sta​no​wi​ła spraw​dzić ofer​tę i po​dą​ży​ła za​ro​śnię​tą wą​ską dro​gą, któ​rą co naj​wy​żej mo​gły nie​kie​dy prze​jeż​dżać fur​man​ki. W pew​nej chwi​li jej oczom uka​zał się wiej​ski dom, ulo​ko​wa​ny bez​piecz​nie i za​cisz​nie za wy​so​kim ży​wo​pło​tem. Na​tych​miast wró​ci​ła do ho​te​lu i za​dzwo​ni​ła do po​śred​ni​ka sprze​da​ży nie​ru​cho​mo​ści, a już pod ko​niec ty​go​dnia zo​bo​wią​za​ła się do za​war​cia umo​wy kup​na. Uczci​wy po​śred​nik zwró​cił jej uwa​gę na man​ka​men​ty po​sia​dło​ści. Le​ża​ła na pust​ko​wiu, z dala od lu​dzi, dom nie był pod​łą​czo​ny do głów​nej sie​ci, ogród za​pusz​czo​ny i za​ro​śnię​ty, a po​nad​to na​le​ża​ło prze​pro​wa​dzić kom​plek​so​wy re​mont in​sta​la​cji elek​trycz​nej i wod​no-ka​na​li​za​cyj​nej. Nic jed​nak nie zdo​ła​ło od​wieść Har​riet od raz pod​ję​tej de​cy​zji. Za​ko​cha​ła się w tym domu od pierw​sze​go wej​rze​nia i jak każ​dy za​ko​cha​ny pa​trzy​ła na obiekt mi​ło​ści przez ró​żo​we oku​la​ry. Nie​mniej do​ko​na​ła do​kład​nych oglę​dzin po​sia​dło​ści. Nie​wiel​ki dom, przy​sa​dzi​sty w for​mie, był zbu​do​wa​ny z ka​mie​nia. So​lid​ność kon​struk​cji nie bu​dzi​ła żad​nych wąt​-

pli​wo​ści. Miał tro​chę za małe okna, a po​ko​je nie były zbyt wy​so​kie, ale w oce​nie Har​riet nie sta​no​wi​ło to po​waż​ne​go man​ka​men​tu. Dzię​ki zwyż​ce cen lon​dyń​skich nie​ru​cho​mo​ści, na​wet tych po​ło​żo​nych w mniej atrak​cyj​nych dziel​ni​cach, sprze​da​ła dom od ręki za sto​sun​ko​wo dużą kwo​tę, któ​rej więk​szą część po​sta​no​wi​ła za​in​we​sto​wać, aby mieć sta​ły nie​wiel​ki do​chód w okre​sie, gdy po​sta​ra się spraw​dzić, czy uda się jej utrzy​my​wać z pi​sa​nia ksią​żek, czy też jej pierw​szy li​te​rac​ki suk​ces był je​dy​nie szczę​śli​wym tra​fem. Kie​dy przed​sta​wi​ła swo​je pla​ny dy​rek​to​ro​wi szko​ły, w któ​rej pra​co​wa​ła, nie oka​zał en​tu​zja​zmu. Zwró​cił jej uwa​gę na ry​zy​ko zwią​za​ne z tak po​waż​ną ży​cio​wą zmia​ną. Prze​strzegł, że tam, do​kąd się uda​je, nie​ła​two bę​dzie zna​leźć po​sa​dę na​uczy​ciel​ki, a w obec​nym miej​scu pra​cy są moż​li​wo​ści awan​su. Har​riet nie za​mie​rza​ła go słu​chać. Do tej pory była ostroż​na, prze​zor​na i mia​ła na uwa​dze do​bro sio​stry, a po​tem tak​że jej dzie​ci. Los spra​wił, że mu​sia​ła zre​zy​gno​wać z wła​snych ma​rzeń i pla​nów, by trosz​czyć się przede wszyst​kim o in​nych. Nie​ba​wem skoń​czę trzy​dzie​ści pięć lat, po​my​śla​ła, i naj​wyż​sza pora, bym wresz​cie uło​ży​ła so​bie ży​cie zgod​nie z mo​imi upodo​ba​nia​mi, sko​ro los dał mi tę szan​sę, być może je​dy​ną. Oka​za​ła​bym się nie​mą​dra, gdy​bym jej nie wy​ko​rzy​sta​ła, uzna​ła w du​chu. Nie przy​po​mi​na​ła so​bie, żeby kie​dy​kol​wiek przed​tem czu​ła się tak szczę​śli​wa, cho​ciaż, mu​sia​ła to uczci​wie przy​znać przed sobą, za​ra​zem prze​ję​ta i zde​ner​wo​wa​na tak za​sad​ni​czą zmia​ną. Po​śred​ni​czą​cy w sprze​da​ży domu agent po​le​cił Har​riet fir​mę, któ​ra mia​ła uspraw​nić sys​tem wod​no-ka​na​li​za​cyj​ny. Tym​cza​sem zo​sta​ła za​in​sta​lo​wa​na nowa kuch​nia, w jed​nym z po​koi urzą​dzo​no nową ła​zien​kę, za​ło​żo​no tak​że cen​tral​ne ogrze​wa​nie. Wraz z na​sta​niem je​sie​ni Har​riet wy​je​cha​ła na pół​noc, by roz​po​cząć nowe ży​cie. W ostat​nim ge​ście sprze​ci​wu wo​bec do​tych​cza​so​we​go sty​lu ży​cia po​zby​ła się skrom​nych blu​zek i spód​nic, któ​re no​si​ła, pra​cu​jąc w szko​le, i wy​bra​ła się na za​ku​py. Za​opa​trzy​ła się w dżin​sy i gru​be weł​nia​ne swe​try w ja​skra​wych ko​lo​rach i w za​baw​ny de​seń. Zre​zy​gno​wa​ła z prak​tycz​nych zie​lo​nych ka​lo​szy, któ​re po​le​ci​ła jej eks​pe​dient​ka, do​wie​dziaw​szy się, gdzie za​miesz​ka, na rzecz pary błysz​czą​cych czer​wo​nych bot​ków, pa​su​ją​cych nie​mal ide​al​nie do ja​sno​czer​wo​nej bu​dry​sów​ki z kap​tu​rem. Peł​na za​pa​łu i po​czu​cia wol​no​ści, Har​riet po​sta​no​wi​ła, że nie bę​dzie ule​gać ni​czy​im su​ge​stiom, a je​dy​nie wła​sne​mu osą​do​wi oraz swo​im wy​bo​rom. Ja​dąc na pół​noc, uśmie​cha​ła się do sie​bie nie​co sar​ka​stycz​nie. Czy aby w wie​ku trzy​dzie​stu pię​ciu lat nie jest za póź​no na bunt tak cha​rak​te​ry​stycz​ny dla okre​su wcze​snej mło​do​ści? Na​wet je​śli to tyl​ko bar​dzo skrom​ny bunt… Tak czy ina​czej, wąt​pi​ła, aby w za​ci​szu nie​wiel​kie​go wiej​skie​go domu, w do​dat​ku po​ło​żo​ne​go na ubo​czu, mia​ła oka​zję spo​tkać wie​le osób, któ​re z dez​apro​ba​tą przy​ję​ły​by wy​bra​ne przez nią barw​ne ubra​nia. Oczy​wi​ście, po​my​śla​ła, miło by​ło​by za​wrzeć bliż​sze zna​jo​mo​ści, a na​wet za​dzierz​gnąć przy​jaź​nie. W Lon​dy​nie ni​g​dy nie było ku temu oka​zji. Na​uczy​cie​le z jej szko​ły byli albo młod​si od niej i w wol​nym cza​sie chcie​li się do​brze ba​wić, albo star​si, za​ab​sor​bo​wa​ni spra​wa​mi ro​dzi​ny. Z ko​lei ona w więk​szo​ści była za​ję​ta roz​wią​-

zy​wa​niem pro​ble​mów sio​stry. Lo​uise dą​sa​ła się za każ​dym ra​zem, kie​dy Har​riet zwra​ca​ła jej uwa​gę, że ma pra​wo do cza​su wol​ne​go, więc ko​niec koń​ców, pro​wa​dze​nie wła​sne​go ży​cia, nie​za​leż​ne​go od bliź​nia​ków i sio​stry, oka​za​ło się tak trud​ne, że zre​zy​gno​wa​ła z wszel​kich prób. Gnę​bi​ły ją wy​rzu​ty su​mie​nia, że nie tę​sk​ni za sio​strą i dzieć​mi. Lo​uise wy​je​cha​ła, na​wet nie pró​bu​jąc za​chę​cić jej do zło​że​nia wi​zy​ty w Ka​li​for​nii. Har​riet mia​ła na​dzie​ję, że tym ra​zem mał​żeń​stwo sio​stry oka​że się trwa​łe. W jej no​wym domu była tyl​ko jed​na duża sy​pial​nia, dwa mniej​sze po​ko​je zo​sta​ły po​łą​czo​ne w je​den dzien​ny, a trze​ci prze​ro​bio​no na ła​zien​kę. Tak, jest wol​na po raz pierw​szy od śmier​ci ro​dzi​ców. Mo​gła pi​sać, ma​rzyć na ja​wie, cie​szyć się spo​koj​ną oko​li​cą… Ro​bić to wszyst​ko, na co od tak daw​na mia​ła ocho​tę. Na​gle mu​sia​ła prze​rwać te roz​my​śla​nia i za​ha​mo​wać tak gwał​tow​nie, że za​pisz​cza​ły opo​ny jej ma​łe​go volks​wa​ge​na. Do​słow​nie w ostat​niej chwi​li omi​nę​ła męż​czy​znę, któ​ry nie​spo​dzie​wa​nie wy​biegł zza drzew przy dro​dze, i za​trzy​ma​ła sa​mo​chód. Za​re​ago​wa​ła od​ru​cho​wo na nie​ocze​ki​wa​ne po​ja​wie​nie się prze​chod​nia, tak jak​by to zro​bił każ​dy kie​row​ca, ale te​raz, kie​dy nie​zna​jo​my szedł w jej stro​nę, uświa​do​mi​ła so​bie, że po​stą​pi​ła nie​roz​sąd​nie. Tym bar​dziej że zbli​ża​ją​cy się męż​czy​zna miał na so​bie je​dy​nie bar​dzo ską​pe sli​py. Na ile zdo​ła​ła do​strzec w za​pa​da​ją​cym zmro​ku, był cały mo​kry i ki​piał ze zło​ści. Wła​śnie chcia​ła za​blo​ko​wać drzwi sa​mo​cho​du, ale nie​zna​jo​my oka​zał się szyb​szy. Otwo​rzył je gwał​tow​nym ru​chem i wrza​snął z fu​rią. – Tri​xie, co ty, do cho​le​ry, wy​pra​wiasz?! Udał ci się twój głu​pi ka​wał, a te​raz może by​ła​byś tak uprzej​ma i od​da​ła mi ubra​nie! Har​riet po​czu​ła, że dwie sil​ne ręce chwy​ta​ją ją bez​ce​re​mo​nial​nie za ra​mio​na. Znie​ru​cho​mia​ła z prze​ra​że​nia, ale nie​mal w tej sa​mej chwi​li ręce cof​nę​ły się i wpraw​dzie usły​sza​ła sło​wa prze​pro​sin, ale wy​po​wie​dzia​ne wciąż wście​kłym to​nem. – Prze​pra​szam, wzią​łem pa​nią za ko​goś in​ne​go. Ona ma sa​mo​chód tej sa​mej mar​ki i w ta​kim ko​lo​rze, co pani wóz – po​wie​dział i na​tych​miast do​dał ze zło​ścią: – Tri​xie, mógł​bym cię udu​sić go​ły​mi rę​ka​mi! Za​raz umilkł, wi​docz​nie sta​ra​jąc się po​wścią​gnąć gniew; czo​ło prze​cię​ła głę​bo​ka zmarszcz​ka. Mimo że twarz wy​krzy​wiał mu gry​mas zło​ści, dało się za​uwa​żyć wy​ra​zi​ste re​gu​lar​ne rysy. Był wy​so​ki – li​czył na pew​no po​nad metr osiem​dzie​siąt wzro​stu, jak oce​ni​ła po​bież​nie Har​riet. Miał szczu​płe mu​sku​lar​ne cia​ło i ciem​ne wło​sy, te​raz nie​mal przy​kle​jo​ne do gło​wy, jak gdy​by do​pie​ro co pły​wał, na co zresz​tą wska​zy​wa​ła skó​ra ocie​ka​ją​ca wodą i brak ubra​nia poza slip​ka​mi. Ale jaki męż​czy​zna przy zdro​wych zmy​słach pły​wał​by tu te​raz po ciem​ku? Za​to​pio​na w my​ślach, na​gle so​bie uświa​do​mi​ła, że ją prze​pro​sił, choć szorst​ko i nie​zbyt uprzej​mie, wy​ja​śnia​jąc, że po​my​lił ją z inną oso​bą jeż​dżą​cą ta​kim sa​mym volks​wa​ge​nem. Utkwi​ła w nim wzrok z nie​ja​kim za​kło​po​ta​niem, czu​jąc, że się czer​wie​ni na myśl o na​su​wa​ją​cym się związ​ku mię​dzy jego na​go​ścią a po​mył​ką co do jej oso​by. Ta dru​ga ko​bie​ta z pew​no​ścią była jego ko​chan​ką i naj​wy​raź​niej byli tu​taj ra​zem, a po​tem

ona od​je​cha​ła, zo​sta​wia​jąc go sa​me​go. Wy​trą​co​na z rów​no​wa​gi za​ist​nia​łą sy​tu​acją, Har​riet na​gle po​czu​ła, że ogar​nia ją smu​tek. Do​tar​ła do niej nie​po​żą​da​na i mało bu​du​ją​ca praw​da, że ni​g​dy nie do​świad​czy​ła i praw​do​po​dob​nie już nie do​świad​czy in​ter​lu​dium, ja​kie może do​pro​wa​dzić do na​mięt​nej kłót​ni, któ​ra naj​wy​raź​niej wy​wią​za​ła się mię​dzy ko​chan​ka​mi. Oce​ni​ła męż​czy​znę na trzy bądź czte​ry lata star​sze​go od sie​bie i za​sta​na​wia​ła się, jak wy​glą​da jego ko​chan​ka. Na pew​no jest atrak​cyj​na, wy​ra​fi​no​wa​na. Ile może mieć lat? Dwa​dzie​ścia parę? W tej sa​mej chwi​li zo​rien​to​wa​ła się, że męż​czy​zna pyta, czy nie mo​gła​by go pod​wieźć. Ostroż​ność, któ​ra ce​cho​wa​ła ją przez całe do​tych​cza​so​we ży​cie, na​tych​miast uru​cho​mi​ła w jej mó​zgu dzwon​ki alar​mo​we. Co praw​da, nie​zna​jo​my wy​da​wał się nie​groź​ny, jed​nak nie po​win​na wpusz​czać go do auta. – Pro​szę wy​ba​czyć – za​czę​ła skon​ster​no​wa​na, ża​łu​jąc, że nie uda​ło się jej na czas za​blo​ko​wać drzwi. – Je​stem pew​na, że pań​ska… dziew​czy​na wkrót​ce wró​ci – do​da​ła, chcąc zła​go​dzić od​mo​wę. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że wi​dać po niej, iż się waha i nie jest pew​na wła​snej de​cy​zji. Tym​cza​sem męż​czy​zna zno​wu wpadł w gniew, o czym świad​czy​ły za​ci​śnię​te moc​no usta. Pa​trzył na nią przez chwi​lę w mil​cze​niu, po czym rzu​cił: – Moja co?! Tri​xie nie jest moją dziew​czy​ną, tyl​ko bra​ta​ni​cą. Nie do​szło do nie​uda​nej schadz​ki ko​chan​ków, je​śli to ma pani na my​śli, lecz na​stą​pi​ła roz​myśl​na ma​ni​pu​la​cja. – Skrzy​wił się i do​dał: – Zda​ję so​bie spra​wę, że oko​licz​no​ści nie prze​ma​wia​ją na moją ko​rzyść. Rze​czy​wi​ście w tej sy​tu​acji trud​no uwie​rzyć, że je​stem sza​no​wa​nym człon​kiem tu​tej​szej spo​łecz​no​ści. Czy jed​nak wy​glą​dam na ta​kie​go idio​tę, któ​ry idzie po​pły​wać z dziew​czy​ną w zim​ny je​sien​ny wie​czór, a po​tem po​zwa​la jej od​je​chać ze swo​im ubra​niem? To do​bre dla na​sto​lat​ków, a nie dla do​ro​słych. Ku za​sko​cze​niu Har​riet, męż​czy​zna wy​da​wał się bar​dziej po​iry​to​wa​ny jej cał​kiem na​tu​ral​ną po​mył​ką w oce​nie na​tu​ry jego kło​po​tli​wej sy​tu​acji niż od​mo​wą pod​wie​zie​nia. Te​raz, gdy przy​pa​trzy​ła mu się do​kład​niej, zo​rien​to​wa​ła się z wy​ra​zu jego twa​rzy, że praw​do​po​dob​nie jest czło​wie​kiem o de​spo​tycz​nej na​tu​rze, przy​zwy​cza​jo​nym do kon​tro​lo​wa​nia sy​tu​acji, a nie do tego, aby być uza​leż​nio​nym od in​nych. Od​wrot​nie niż ja, po​my​śla​ła, ale tym ra​zem za​mie​rza​ła być sta​now​cza. Nie​za​leż​nie od tego, jak wia​ry​god​ny i prze​ko​nu​ją​cy mógł się wy​da​wać nie​zna​jo​my, by​ła​by głu​pia, gdy​by go pod​wio​zła, uzna​ła w du​chu. Za​drża​ła, my​śląc o tym, jaki los mógł​by ją spo​tkać, gdy​by on nie oka​zał się ta​kim, ja​kim się na po​zór wy​da​wał. Na szczę​ście nie wy​łą​czy​ła sil​ni​ka, a kie​dy obej​rza​ła się ner​wo​wo przez ra​mię, spraw​dza​jąc, czy nie po​ja​wi się na pu​stej dro​dze inny sa​mo​chód, męż​czy​zna od​gadł jej my​śli. – Na li​tość bo​ską, ko​bie​to! Czy wy​glą​dam na gwał​ci​cie​la?! – po​wie​dział z nie​ukry​wa​ną iry​ta​cją. Spoj​rze​nie, któ​rym ją ob​rzu​cił, wska​zy​wa​ło, że na​wet gdy​by miał nie​cne za​mia​ry, to ra​czej nie wy​brał​by jej na swo​ją ofia​rę. Har​riet była wy​czu​lo​na na wszel​kie ozna​ki wła​sne​go bra​ku sek​sa​pi​lu, zwłasz​cza że do Lo​uise męż​czyź​ni cią​gnę​li jak psz​czo​ły do mio​du. Za​czer​wie​ni​ła się aż po na​sa​dę wło​sów. – Skąd mogę wie​dzieć, ni​g​dy żad​ne​go nie spo​tka​łam – od​par​ła nie​uprzej​mie. Męż​czy​zna rzu​cił jej ja​do​wi​te spoj​rze​nie, pod któ​re​go wpły​wem po​czu​ła się nie​-

pew​nie. – Prze​pra​szam, ale nie mogę pana pod​wieźć – do​da​ła, chcąc nie​co zła​go​dzić wcze​śniej​sze sło​wa. – Musi pan to zro​zu​mieć. Może ko​goś po​wia​do​mić… Po​li​cję? Tym ra​zem wzrok nie​zna​jo​me​go był jesz​cze bar​dziej zja​dli​wy. Wiatr się wzmógł i na​wet we wnę​trzu auta dało się od​czuć prze​ni​kli​wy chłód. Nic dziw​ne​go, że sto​ją​cy na dwo​rze nie​mal nagi męż​czy​zna za​czął się trząść, a jego cia​ło po​kry​ło się gę​sią skór​ką. Har​riet o mało nie zmię​kła. Opie​kuń​cza i wraż​li​wa na​tu​ra, któ​ra tak czę​sto bra​ła w niej górę wo​bec sio​stry, zno​wu dała o so​bie znać. Już mia​ła za​pro​po​no​wać po​moc, gdy nie​zna​jo​my się wy​pro​sto​wał, a oczy roz​bły​sły mu gnie​wem. – To nie bę​dzie ko​niecz​ne – oświad​czył krót​ko, po czym lek​ko skło​nił gło​wę i do​dał sar​ka​stycz​nie: – Tak bar​dzo lu​bię w ko​bie​tach tę ich em​pa​tię i zro​zu​mie​nie. Har​riet się​gnę​ła po klam​kę, żeby za​mknąć drzwi, ale nie​zna​jo​my pod​niósł rękę, by ją po​wstrzy​mać. Nie​ocze​ki​wa​nie ze​tknę​li się pal​ca​mi, co po​dzia​ła​ło na cia​ło Har​riet zu​peł​nie nie​za​leż​nie od jej woli ni​czym im​puls elek​trycz​ny. Za​sty​gła w bez​ru​chu, a ser​ce za​czę​ło jej trze​po​tać ni​czym u prze​ra​żo​ne​go kró​li​ka. – Nie są​dzi pani, że gdy​bym chciał zro​bić pani coś złe​go, to już bym to uczy​nił? Prze​cież bez tru​du mógł​bym pa​nią obez​wład​nić. Wie pani cho​ler​nie do​brze, że nic jej nie gro​zi z mo​jej stro​ny – do​dał z lek​ką go​ry​czą. – Nie​ste​ty, po​dob​nie jak inne przed​sta​wi​ciel​ki swo​jej płci, naj​wy​raź​niej lubi pani drę​czyć dla sa​me​go drę​cze​nia. A ja pro​si​łem tyl​ko o drob​ną przy​słu​gę w eks​tre​mal​nej dla mnie sy​tu​acji. Po​czu​cie winy Har​riet wzra​sta​ło z każ​dym wy​po​wie​dzia​nym przez nie​go sło​wem. Już mia​ła oznaj​mić, że zmie​ni​ła za​miar, gdy męż​czy​zna bez uprze​dze​nia cof​nął rękę i za​trza​snął drzwicz​ki auta, po​zo​sta​wia​jąc ją z nie​ocze​ki​wa​nym uczu​ciem osa​mot​nie​nia i tę​sk​no​ty. Za​nim się otrzą​snę​ła, od​wró​cił się i od​da​lił w kie​run​ku, z któ​re​go przy​szedł. Jesz​cze przez krót​ką chwi​lę wi​dzia​ła w świe​tle re​flek​to​rów jego syl​wet​kę, po czym znikł jej z pola wi​dze​nia. Uświa​do​mi​ła so​bie, że jest jak w tran​sie. Na​ci​snę​ła pe​dał gazu i ru​szy​ła przed sie​bie. Pół go​dzi​ny póź​niej, gdy ser​ce wciąż jesz​cze nie od​zy​ska​ło zwy​kłe​go ryt​mu, je​cha​ła przez wieś, roz​glą​da​jąc się za wą​ską dro​gą, któ​ra pro​wa​dzi​ła do jej no​we​go domu. Wa​ha​ła się, czy jed​nak nie po​wia​do​mić po​li​cji o in​cy​den​cie z nie​zna​jo​mym, ale do​szedł​szy do wnio​sku, że to mo​gło​by wpra​wić go w za​kło​po​ta​nie, a nie przy​nieść mu ulgę, zre​zy​gno​wa​ła z tego po​my​słu. Za​kło​po​ta​nie… Cóż, to ona po​win​na być za​kło​po​ta​na, nie on, po​my​śla​ła, przy​po​mi​na​jąc so​bie, jak była zszo​ko​wa​na, wi​dząc go pra​wie cał​kiem na​gie​go. To dziw​ne, że wi​dzia​ni na pla​ży męż​czyź​ni w ską​pych spoden​kach nie ro​bią na ni​kim wra​że​nia, pod​czas gdy w in​nym oto​cze​niu ten sam wi​dok… Przy​po​mnia​ła so​bie, jak trud​no było jej pa​trzeć nie​zna​jo​me​mu w twarz, nie zdra​dza​jąc za​że​no​wa​nia, któ​re czu​ła, ma​jąc go przed sobą nie​mal na​gie​go. To on po​wi​nien być skrę​po​wa​ny, nie ona. Har​riet zmarsz​czy​ła brwi, skrę​ca​jąc w dro​gę pro​wa​dzą​cą do jej domu. A co do tego, że to jego bra​ta​ni​ca była od​po​wie​dzial​na za tę sy​tu​ację… Zmu​szo​na była przy​znać, że za​rów​no jego wście​kłość, jak i sło​wa po​twier​dza​ły, że mó​wił praw​dę. Naj​wy​raź​niej nie​zna​jo​my nie ma zbyt do​brej opi​nii o płci żeń​skiej, po​my​śla​ła. Dla​-

cze​go? Zwa​żyw​szy na jego wy​gląd, po​my​śla​ła​by ra​czej, że ota​czał go wia​nu​szek uwiel​bia​ją​cych go ko​biet. W tym mo​men​cie w świe​tle re​flek​to​rów uka​za​ły się kon​tu​ry domu. Za​padł zmrok i zno​wu Har​riet po​ża​ło​wa​ła, że wy​je​cha​ła z Lon​dy​nu tak póź​no. Przy​jazd do no​we​go domu, gdzie nikt jej nie wi​tał, miał w so​bie coś przy​gnę​bia​ją​ce​go, zwłasz​cza że bu​dy​nek był po​grą​żo​ny w ciem​no​ści. Po​śred​nik po​in​for​mo​wał ją, że kie​dyś ten nie​wiel​ki dom, sta​no​wią​cy część więk​szej po​sia​dło​ści, zaj​mo​wał miej​sco​wy le​śni​czy, ale po jego śmier​ci nie​ru​cho​mość po​dzie​lo​no i od pół​to​ra roku nikt w nim nie miesz​kał. Do​dał, że więk​szą część zie​mi ku​pi​li dwaj lo​kal​ni far​me​rzy, a dwór i po​ło​żo​ne wo​kół nie​go grun​ty na​był miej​sco​wy biz​nes​men. Otwo​rzyw​szy drzwi wej​ścio​we i za​pa​liw​szy świa​tło, Har​riet ode​tchnę​ła z ulgą. Przy​tul​ny nie​wiel​ki hall po​mógł jej po​zbyć się po​czu​cia osa​mot​nie​nia i wy​rzu​tów su​mie​nia, któ​re nie da​wa​ły jej spo​ko​ju przez całą dro​gę od chwi​li roz​sta​nia z nie​zna​jo​mym. Wy​rzu​ty su​mie​nia… Wła​ści​wie dla​cze​go mia​ły​by ją nę​kać? Prze​cież za​pro​po​no​wa​ła, że za​wia​do​mi po​li​cję. Sta​ła przez chwi​lę, przy​po​mi​na​jąc so​bie gorz​kie spoj​rze​nie, ja​kie jej rzu​cił nie​zna​jo​my, krót​ką oskar​ży​ciel​ską uwa​gę pod ad​re​sem jej płci, i po​cie​szy​ła się, że nie​za​leż​nie od tego, kim jest, z pew​no​ścią miesz​ka na tyle da​le​ko, że nie gro​zi jej na​stęp​ne spo​tka​nie. Było jesz​cze sto​sun​ko​wo wcze​śnie, za​le​d​wie dzie​sią​ta wie​czór. Mimo dłu​giej jaz​dy sa​mo​cho​dem Har​riet mia​ła na tyle ener​gii, żeby wy​jąć z sa​mo​cho​du ba​gaż i usta​wić ma​szy​nę do pi​sa​nia w kuch​ni, na spe​cjal​nie w tym celu ku​pio​nym so​lid​nym sto​le. Na​wet za​czę​ła prze​le​wać na pa​pier po​czą​tek opo​wie​ści, któ​ry przy​szedł jej do gło​wy, kie​dy wno​si​ła rze​czy. Me​ble przy​wie​zio​no wcze​śniej, przed pa​ro​ma dnia​mi. Fir​ma trud​nią​ca się or​ga​ni​zo​wa​niem prze​pro​wa​dzek, któ​rą wy​na​ję​ła, roz​mie​ści​ła je do​kład​nie tak, jak to Har​riet za​pla​no​wa​ła. Ostat​nie dni, któ​re spę​dzi​ła w lon​dyń​skim ho​te​lu, były dość mę​czą​ce, ale w przed​dzień wy​jaz​du mia​ła umó​wio​ne spo​tka​nie z wy​daw​cą, nie było więc sen​su je​chać do no​we​go domu po to tyl​ko, żeby nie​dłu​go po​tem wra​cać do Lon​dy​nu na dwie go​dzi​ny. Jak zwy​kle pi​sa​nie po​chło​nę​ło ją cał​ko​wi​cie i do​pie​ro po dwóch go​dzi​nach spę​dzo​nych przy ma​szy​nie uświa​do​mi​ła so​bie, że bolą ją ple​cy i nad​garst​ki, a całe cia​ło prze​ni​ka chłód. Tłu​miąc zie​wa​nie, sta​ran​nie po​skła​da​ła za​pi​sa​ne kart​ki i wsta​ła od sto​łu. Pora spać, zde​cy​do​wa​ła. Rano prze​czy​tam to, co na​pi​sa​łam. Tłu​miąc na​stęp​ne ziew​nię​cie, upew​ni​ła się, że drzwi są za​mknię​te na klucz, i uda​ła się na pię​tro do spo​re​go po​ko​ju z cu​dow​nym wi​do​kiem na oko​licz​ne wzgó​rza, o czym prze​ko​na​ła się wcze​śniej, w trak​cie oglą​da​nia domu przed kup​nem. Przy​wie​zio​ne z Lon​dy​nu no​wo​cze​sne łóż​ko wy​da​wa​ło się cał​ko​wi​cie nie na miej​scu w tra​dy​cyj​nym wnę​trzu. Gdy tyl​ko będę mia​ła wię​cej cza​su, po​sta​no​wi​ła, od​wie​dzę miej​sco​we skle​py z me​bla​mi i po​sta​ram się zna​leźć coś bar​dziej od​po​wied​nie​go. Po​kój wy​ma​gał cze​goś sta​ro​świec​kie​go – łoża przy​kry​te​go pi​ko​wa​ną na​rzu​tą, do któ​re​go trze​ba by się wspi​nać, na któ​rym pię​trzy​ły​by się mięk​kie po​dusz​ki, ob​le​czo​ne w pach​ną​ce la​wen​dą ba​weł​nia​ne po​włocz​ki.

Wo​kół pa​no​wał spo​kój, w od​róż​nie​niu od Lon​dy​nu, gdzie ruch ulicz​ny zda​wał się nie usta​wać ni​g​dy. Lo​uise po​wie​dzia​ła jej po​gar​dli​wie, że zwa​riu​je w ta​kiej ci​szy i naj​póź​niej za pół roku bę​dzie zno​wu w Lon​dy​nie, ale Har​riet wie​dzia​ła, że nic po​dob​ne​go się nie zda​rzy. Do​pie​ro co tu​taj przy​je​cha​ła, a już stwier​dzi​ła, że jest coś nie​wy​obra​żal​nie ko​ją​ce​go i uspo​ka​ja​ją​ce​go w nie​wy​raź​nych, przy​tłu​mio​nych od​gło​sach domu. Już wy​cze​ki​wa​ła z nie​cier​pli​wo​ścią, co jej przy​nie​sie nowe ży​cie. Zmarsz​czy​ła czo​ło, my​śląc, że szko​da, iż mu​sia​ła na​tknąć się na tego męż​czy​znę. Da​ją​cy się od​czuć jego lek​ce​wa​żą​cy sto​su​nek do niej, a tak​że gorz​kie sło​wa o ko​bie​tach po​trą​ci​ły w niej stru​nę, któ​rej nie była w sta​nie uci​szyć. Po​czu​ła się tak, jak gdy​by była od​po​wie​dzial​na za spro​wo​ko​wa​nie tego lek​ce​wa​że​nia, jak gdy​by on pa​trząc na nią, uznał, że cze​goś jej brak jako ko​bie​cie. Było to ab​sur​dal​ne przy​pusz​cze​nie, zwa​żyw​szy na to, że nie taił, iż gar​dzi ko​bie​ta​mi jako ta​ki​mi. Za​sta​na​wia​ła się jesz​cze przez chwi​lę, dla​cze​go za​przą​ta so​bie my​śli nie​zna​jo​mym, aż wresz​cie za​snę​ła. Obu​dzi​ła się na​gle, skon​ster​no​wa​na sna​mi, któ​re nie da​wa​ły jej spo​ko​ju przez całą noc. Oto śni​ła o tym, że prze​cha​dza się wzdłuż rze​ki, za​ab​sor​bo​wa​na ob​ser​wa​cją jej prą​du, wsłu​chu​je się w szum wody, po czym na​gle skrę​ca za róg i wi​dzi idą​ce​go z prze​ciw​ka męż​czy​znę. Ma on na so​bie dżin​sy i ba​weł​nia​ną ko​szu​lę, a kie​dy się zbli​ża, pa​trzy na nią z góry, a ona uświa​da​mia so​bie z prze​ra​że​niem, że jest cał​kiem naga. In​stynkt każe się jej ukryć, ale jest na to za póź​no. Mimo szu​mu rze​ki sły​szy jego kpią​cy głos. „Te​raz two​ja ko​lej… Po​patrz, jak wy​glą​dasz…” Har​riet usia​dła w po​ście​li, sta​ra​jąc się zi​gno​ro​wać sym​bo​licz​ne zna​cze​nie snu. Na dwo​rze pa​dał deszcz, cięż​kie kro​ple ude​rza​ły o szy​by. Może dla​te​go wy​da​wa​ło się jej, że we śnie sły​szy szum rze​ki? Zła na sie​bie, że in​cy​dent, któ​ry już daw​no po​win​na wy​rzu​cić z pa​mię​ci, wciąż za​przą​ta jej uwa​gę, uzna​ła, że pora wstać. Fir​ma, któ​ra prze​wio​zła jej do​by​tek, za​opa​trzy​ła ją w za​pas je​dze​nia, ale po​trze​bo​wa​ła kil​ku rze​czy i mu​sia​ła się udać po za​ku​py do naj​bliż​sze​go mia​stecz​ka. Przede wszyst​kim jed​nak po​win​nam zjeść śnia​da​nie i do​pie​ro po​tem za​pla​no​wać cały dzień, zde​cy​do​wa​ła, na​sta​wia​jąc eks​pres do kawy. Wy​pi​ła dwa kub​ki kawy i zja​dła grzan​kę, po czym po​sta​no​wi​ła, że mimo desz​czo​wej po​go​dy przej​dzie się po naj​bliż​szej oko​li​cy. U pod​nó​ża jej ogro​du roz​cią​ga​ło się pole, skąd bie​gła ścież​ka pro​wa​dzą​ca od wio​ski pro​sto na wzgó​rza. Har​riet nie za​mie​rza​ła wę​dro​wać aż tak da​le​ko, ale uzna​ła, że świe​że po​wie​trze do​brze jej zro​bi i po​zwo​li od​zy​skać ja​sność my​śle​nia. Wcią​gnę​ła czer​wo​ne ka​lo​sze, ja​skra​wo​żół​tą ce​ra​to​wą kurt​kę z kap​tu​rem i wy​szła z domu. Na​siąk​nię​ty wodą grunt oka​zał się grzą​ski, była więc za​do​wo​lo​na, że prze​zor​nie za​opa​trzy​ła się w gu​mow​ce. Furt​ka ogro​do​wa od​sko​czy​ła z gło​śnym skrzyp​nię​ciem, kie​dy ją otwo​rzy​ła. Har​riet skie​ro​wa​ła się przez łąkę do ścież​ki pro​wa​dzą​cej przez pola.

ROZDZIAŁ DRUGI Spa​ce​ro​wa​ła już pra​wie pół go​dzi​ny, nie spo​tkaw​szy ni​ko​go, roz​ko​szu​jąc się ci​szą i pust​ką tak wspa​nia​łą w po​rów​na​niu do zgieł​ku lon​dyń​skich ulic i przy​pad​ko​wej ciż​by prze​chod​niów. Już daw​no prze​ko​na​ła się, że moż​na czuć się o wie​le bar​dziej sa​mot​nym, prze​by​wa​jąc w tłu​mie niż w od​osob​nie​niu. Wie​dzia​ła, że Lo​uise nie po​dzie​la​ła​by jej od​czuć. Ży​czy​ła sio​strze jak naj​le​piej. Czu​ła in​tu​icyj​nie, że tym ra​zem Lo​uise zna​la​zła męż​czy​znę, któ​ry po​tra​fi upo​rząd​ko​wać jej ży​cie i nadać mu wła​ści​wy kie​ru​nek. Nie​prze​ma​kal​na kurt​ka i ka​lo​sze sku​tecz​nie chro​ni​ły od desz​czu i zim​ne​go wia​tru. Har​riet uśmie​cha​ła się z no​stal​gią, przy​po​mi​na​jąc so​bie, jak w Lon​dy​nie pla​no​wa​ła, że go​dzi​ny wol​ne od pi​sa​nia spę​dzi na prze​kształ​ca​niu za​ro​śnię​te​go ogro​du w se​kret​ny ro​man​tycz​ny za​ką​tek, o ja​kim za​wsze ma​rzy​ła. Za​no​si​ło się, że cały dzień bę​dzie dżdży​sty, a to zna​czy​ło, że za​miast tra​cić czas na spa​ce​ry, po​win​na za​siąść do ma​szy​ny. Na ukoń​cze​nie pierw​szej z czte​rech za​mó​wio​nych ksią​żek wy​daw​ca wy​zna​czył jej sto​sun​ko​wo od​le​gły ter​min, ale to nie zna​czy, że ma zo​sta​wić pi​sa​nie na ostat​nią chwi​lę. Znacz​nie le​piej po​dejść do za​da​nia sys​te​ma​tycz​nie i wy​go​spo​da​ro​wać czas na ko​rek​tę, stwier​dzi​ła w du​chu, uzna​jąc, że czas wra​cać. W cią​gu naj​bliż​szych dwu​na​stu mie​się​cy cze​ka ją wie​le pra​cy we​wnątrz domu, je​śli chce prze​kształ​cić go w taki, jaki so​bie wy​ma​rzy​ła, ale po​sta​no​wi​ła wstrzy​mać się z urzą​dza​niem go do na​dej​ścia zimy. Czyż​bym zmie​nia​ła się w nie​mal ar​che​ty​po​wą sta​rą pan​nę, o co tak czę​sto po​ma​wia​ła mnie Lo​uise? – za​da​ła so​bie w du​chu py​ta​nie. Sa​mot​nie ży​ją​ca ko​bie​ta, za​ję​ta wła​snym do​mem i ogro​dem. Za trzy mie​sią​ce skoń​czy trzy​dzie​ści pięć lat. Na pew​no nie jest sta​ra, ale i nie pierw​szej mło​do​ści, a wiek to w koń​cu spra​wa psy​chi​ki. Jed​nak pod​czas gdy męż​czy​zna trzy​dzie​sto​pię​cio-, a na​wet czter​dzie​sto​let​ni mógł być uwa​ża​ny za atrak​cyj​ne​go part​ne​ra, to na​wet współ​cze​śnie ko​bie​ta w ta​kim wie​ku jed​nak wy​pa​da​ła z obie​gu. Za​trzy​ma​ła się i stwier​dzi​ła, że tak czy ina​czej, nie wia​do​mo dla​cze​go i w jaki spo​sób ob​raz wy​so​kie​go ciem​no​wło​se​go nie​zna​jo​me​go, ocie​ka​ją​ce​go wodą, utkwił jej w pa​mię​ci. Bar​dzo mę​skie​go i roz​gnie​wa​ne​go męż​czy​zny, któ​ry naj​wy​raź​niej nie wi​dział w niej ko​bie​ty po​cią​ga​ją​cej, lecz ra​czej obiekt iry​ta​cji i po​gar​dy. Czy na​praw​dę nie mo​gła go pod​wieźć, zwłasz​cza że zna​lazł się w sy​tu​acji nie do po​zaz​drosz​cze​nia? Czy wręcz nie po​win​na speł​nić do​bre​go uczyn​ku wo​bec oso​by po​trze​bu​ją​cej po​mo​cy? Oka​zać uprzej​mo​ści, a na​wet współ​czu​cia? Czy zmie​ni​ła się w pło​chli​wą sin​giel​kę o wy​bu​ja​łej wy​obraź​ni, któ​ra uwa​ża, iż każ​dy na​po​tka​ny męż​czy​zna sta​no​wi po​ten​cjal​ne za​gro​że​nie? Czy zdzi​wa​cza​ła, la​ta​mi ży​jąc w ce​li​ba​cie, nad​zwy​czaj rzad​ko bio​rąc udział w ży​ciu to​wa​rzy​skim, obar​czo​na wie​lo​ma obo​wiąz​ka​mi i od​po​wie​dzial​no​ścią za los sio​stry, a póź​niej tak​że jej dzie​ci? Har​riet nie spodo​ba​ły się me​an​dry, któ​ry​mi krą​ży​ły jej my​śli, uzna​ła je za ir​ra​cjo​-

nal​ne. Oczy​wi​ście, że po​stą​pi​ła słusz​nie, od​ma​wia​jąc przy​słu​gi nie​zna​jo​me​mu. Po​li​cja za po​śred​nic​twem me​diów nie​ustan​nie ostrze​ga​ła ko​bie​ty przed nie​bez​pie​czeń​stwem, ja​kie czy​ha na nie wła​śnie w ta​kich sy​tu​acjach jak ta, któ​ra zda​rzy​ła się jej ostat​nie​go wie​czo​ru. Nie po​win​na mieć so​bie nic do za​rzu​ce​nia, a jed​nak… Nie​spo​dzie​wa​nie z za​du​my wy​rwał Har​riet duży za​bło​co​ny la​bra​dor o ciem​no​brą​zo​wej sier​ści, któ​ry wy​padł na nią zza za​ro​śli. Za nim uka​za​ła się nie​wy​so​ka, szczu​pła ru​do​wło​sa dziew​czy​na, z gołą gło​wą mimo desz​czu, ubra​na w zno​szo​ną wy​świech​ta​ną ciem​no​zie​lo​ną kurt​kę, wy​bla​kłe dżin​sy i ciem​no​zie​lo​ne gu​mow​ce. – Do nogi, Ben! – za​wo​ła​ła do psa. Na wi​dok Har​riet zro​bi​ła wiel​kie oczy. – Och, nie wie​dzia​łam, że ktoś tu jest. My​śla​łam, że Ben po​czuł za​ją​ca. Ni​g​dy ich na szczę​ście nie chwy​ta, ale i tak mam dość kło​po​tów, że​bym jesz​cze mu​sia​ła całe rano uga​niać się za nim po oko​li​cy. Och, nie! Ben! Le​żeć! Ben, naj​wy​raź​niej zwie​rzę to​wa​rzy​skie, ani my​ślał się do​sto​so​wać do po​le​ce​nia i rzu​cił się en​tu​zja​stycz​nie na Har​riet, o mało jej nie prze​wra​ca​jąc, po czym po​li​zał ją w dłoń. Nie mia​ła nic prze​ciw​ko psim piesz​czo​tom. Ko​cha​ła psy, ale w Lon​dy​nie nie było wa​run​ków ani moż​li​wo​ści, żeby wziąć na sta​łe psa. Tu​taj to zu​peł​nie co in​ne​go… – Bar​dzo pa​nią prze​pra​szam – ka​ja​ła się dziew​czy​na, bie​gnąc ku Har​riet, żeby wy​zwo​lić ją od swo​je​go na​mol​ne​go ulu​bień​ca. Mia​ła sze​ro​ko roz​sta​wio​ne orze​cho​we oczy, za​dar​ty nos i uśmiech roz​świe​tla​ją​cy twarz. Wy​glą​da​ła na szes​na​ście, sie​dem​na​ście lat i jak wy​da​wa​ło się Har​riet, cha​rak​te​ry​zo​wa​ła się ro​dza​jem by​strej, nie​mal in​tu​icyj​nej in​te​li​gen​cji współ​gra​ją​cej z jej za​cho​wa​niem. De​li​kat​nie ode​pchnę​ła psa i przy​trzy​ma​ła go za ob​ro​żę. – Ojej, pro​szę po​pa​trzeć, co zro​bił z pani kurt​ką – za​uwa​ży​ła wy​raź​nie zmar​twio​na dziew​czy​na. Cały przód ce​ra​to​wej kurt​ki no​sił śla​dy za​bło​co​nych psich łap, ale Har​riet nie zwró​ci​ła na to zbyt wiel​kiej uwa​gi. – Nie szko​dzi, prze​cież to się zmy​je. Nie ma o czym mó​wić – od​par​ła. – Dzię​ki Bogu choć za to – od​par​ła z roz​bra​ja​ją​cą szcze​ro​ścią dziew​czy​na. – Tyl​ko tego mi po​trze​ba, by ktoś po​skar​żył się na mnie Rig​go​wi. I tak tkwię po uszy w kło​po​tach. – Prze​wró​ci​ła te​atral​nie ocza​mi i za​chi​cho​ta​ła. – Wła​śnie te​raz po​win​nam być w swo​im po​ko​ju i roz​my​ślać nad po​peł​nio​ny​mi grze​cha​mi. Sły​sza​ła pani kie​dy​kol​wiek coś tak ar​cha​icz​ne​go? Z Rig​ga na​praw​dę rzad​ki okaz. Wciąż mu po​wta​rzam, że nie je​stem dziec​kiem. – Za​ci​snę​ła usta i przy​bra​ła upar​ty wy​raz twa​rzy. Ten wi​dok uru​cho​mił w pa​mię​ci Har​riet nie​ja​sne wspo​mnie​nie. Zmarsz​czy​ła na mo​ment czo​ło, ale za​nim zdą​ży​ła co​kol​wiek po​wie​dzieć, dziew​czy​na zno​wu się ode​zwa​ła. – A tak w ogó​le, to je​stem Tri​xie Mat​thews, a to jak się pani praw​do​po​dob​nie do​my​śli​ła, Ben. Tri​xie. Har​riet po​my​śla​ła, że to nie​czę​sto spo​ty​ka​ne imię, a usły​sza​ła je już dwa razy w cią​gu nie​ca​łych dwu​dzie​stu czte​rech go​dzin. Czyż​by zbieg oko​licz​no​ści? Chy​ba jed​nak nie. A może? Czy dziew​czy​na jest bra​ta​ni​cą męż​czy​zny, któ​ry wy​szedł na dro​gę, ma​jąc na so​bie je​dy​nie slip​ki, na​le​gał, by go pod​wio​zła i od​no​sił się

do niej z taką zło​ścią? Ogar​nę​ła ją prze​moż​na po​ku​sa, żeby się tego do​wie​dzieć. Nie po​win​no to być trud​ne, uzna​ła, zwa​żyw​szy na ufną i szcze​rą na​tu​rę dziew​czy​ny, ale Har​riet mia​ła oso​bi​sty kod mo​ral​ny, a za​da​nie py​tań, któ​re prze​my​ka​ły jej przez gło​wę, nie​wąt​pli​wie by go na​ru​szy​ło. Zresz​tą, czy to waż​ne? Epi​zod ze​szłe​go wie​czo​ru na​le​żał do prze​szło​ści, a i tak była nie​za​do​wo​lo​na, iż za bar​dzo ab​sor​bo​wał jej my​śli. Uśmiech​nąw​szy się uprzej​mie, choć z lek​kim po​bła​ża​niem do dziew​czy​ny, od​wró​ci​ła się, by wró​cić do domu. Był to uśmiech, któ​ry przez lata do​pro​wa​dzi​ła do per​fek​cji, żeby trzy​mać lu​dzi na dy​stans, ale dziew​czy​na naj​wy​raź​niej nie była tego świa​do​ma, bo po​dą​ży​ła jej śla​dem. Ben wę​szył w za​ro​ślach, ko​rzy​sta​jąc z nie​uwa​gi swo​jej opie​kun​ki. – Za​trzy​ma​ła się pani we wsi? – spy​ta​ła Tri​xie. – Nie mie​li​śmy tego roku dużo lata. – Skrzy​wi​ła się. – Wciąż mó​wię Rig​go​wi, że po​trze​bu​ję praw​dzi​wych wa​ka​cji. – Po​sła​ła Har​riet fi​glar​ny uśmiech i do​da​ła: – On jest taki na​dę​ty i sta​ro​świec​ki. Masę dziew​czyn w moim wie​ku miesz​ka sa​mych, nie mó​wiąc już o tym, że jeż​dżą na wa​ka​cje z przy​ja​ciół​ką i jej mamą. Masę dziew​cząt tak, zgo​dzi​ła się w du​chu Har​riet, ale nie dziew​czy​ny ta​kie jak ta, któ​rej każ​de sło​wo i gest świad​czy o tym, jak jest roz​piesz​cza​na i chro​nio​na. – Gdzie pani miesz​ka? W Sta​ple? – do​py​ty​wa​ła się Tri​xie. Sta​ple był sta​rym wiej​skim pu​bem, pa​mię​ta​ją​cym cza​sy, kie​dy wio​ska le​ża​ła na szla​ku cią​gną​cym na po​łu​dnie An​glii, do​kąd pa​ste​rze pę​dzi​li sta​da ho​do​wa​ne na tu​tej​szych wzgó​rzach. – Nie. Wła​ści​wie to nie je​stem tu​taj go​ściem – od​par​ła Har​riet. – Prze​pro​wa​dzi​łam się z Lon​dy​nu na sta​łe. – Tu​taj?! – Tri​xie nie po​sia​da​ła się ze zdu​mie​nia. – Aha, to pani mu​sia​ła ku​pić sta​ry do​mek le​śni​cze​go. Rigg mó​wił, że zo​stał sprze​da​ny na​uczy​ciel​ce. – By​łam na​uczy​ciel​ką, te​raz już nie uczę w szko​le – wy​ja​śni​ła Har​riet, nie bar​dzo wie​dząc, dla​cze​go to robi. Nie do​da​ła, czym się te​raz zaj​mu​je. Tri​xie uśmiech​nę​ła się sze​ro​ko. – Bogu dzię​ki, w prze​ciw​nym ra​zie Rigg sta​rał​by się pa​nią na​mó​wić do udzie​la​nia mi do​dat​ko​wych lek​cji pod​czas wa​ka​cji. Ma ob​se​sję na punk​cie mo​je​go wol​ne​go cza​su i wciąż wy​szu​ku​je mi ja​kieś za​ję​cia. A to tyl​ko dla​te​go, że moi ro​dzi​ce skoń​czy​li Oxford. Po​wta​rzam mu, że oni byli wy​bit​nie in​te​li​gent​ni, ale pod tym wzglę​dem nie je​stem do nich po​dob​na. Czy nie uwa​ża pani, że w wie​ku pra​wie osiem​na​stu lat je​stem do​sta​tecz​nie do​ro​sła, żeby po​je​chać na wa​ka​cje z przy​ja​ciół​ką i jej mamą? Dla​cze​go Rigg tak się ci​ska?! – do​da​ła z obu​rze​niem. Har​riet po​dej​rze​wa​jąc, że kry​je się za tym coś, o czym nie wie, mo​gła je​dy​nie za​ła​go​dzić spra​wę. – Być może, ale sko​ro nie wy​ra​ził zgo​dy… – Nie wy​ra​ził zgo​dy? Trud​no by tak okre​ślić jego re​ak​cję. My​śla​łam, że eks​plo​du​je – po​wie​dzia​ła po​sęp​nie Tri​xie. – A to wszyst​ko z po​wo​du głu​pie​go nie​po​ro​zu​mie​nia. Pró​bo​wa​łam mu wy​tłu​ma​czyć, co się sta​ło, ale nie chciał słu​chać, więc usi​ło​wa​łam mu po​ka​zać, jak ła​two moż​na źle zin​ter​pre​to​wać oko​licz​no​ści. Jed​nak za​miast zro​zu​mieć, co sta​ra​łam się mu udo​wod​nić, za​czął się wście​kać. Oczy dziew​czy​ny pa​ła​ły obu​rze​niem. Har​riet, ma​ją​ca za sobą do​świad​cze​nia

z Lo​uise, na​gle po​czu​ła przy​pływ sym​pa​tii dla jej opie​ku​na. Nie​ła​two po​no​sić od​po​wie​dzial​ność za taką oso​bę jak Tri​xie. Dziew​czy​na zno​wu wes​tchnę​ła. – Chy​ba już pój​dę, za​nim od​kry​je, że wy​szłam z domu. Oczy​wi​ście, nie był​by taki, gdy​by nie… gdy​by nie był ta​kim mize… mizu… – jed​nym z tych męż​czyzn, któ​rzy nie​na​wi​dzą ko​biet – do​koń​czy​ła szyb​ko. – Chcia​łaś po​wie​dzieć, mi​zo​gi​nem. – Har​riet pod​su​nę​ła wła​ści​we sło​wo. – No tak. A wszyst​ko dla​te​go, że przed laty pew​na ko​bie​ta go rzu​ci​ła – wy​ja​śni​ła Tri​xie z ty​po​wo mło​dzień​czą po​gar​dą. Har​riet wie​dzia​ła, że nie po​win​na tego wszyst​kie​go słu​chać, a tym bar​dziej za​chę​cać dziew​czy​ny do dal​szych wy​nu​rzeń, choć trud​no jej było opa​no​wać cie​ka​wość. – Przy​zna​ję, to nie było miłe, bo wy​co​fa​ła się w ostat​niej chwi​li – do​da​ła Tri​xie. Har​riet za​czę​ła mieć wąt​pli​wo​ści, czy nie błęd​nie roz​po​zna​ła toż​sa​mość stry​ja roz​ża​lo​nej dziew​czy​ny. Nie mie​ści​ło się jej w gło​wie, że ja​ka​kol​wiek ko​bie​ta mo​gła​by po​rzu​cić męż​czy​znę, któ​re​go spo​tka​ła ze​szłe​go wie​czo​ru na dro​dze. Zna​la​zły się już w po​bli​żu domu, więc Har​riet świa​do​ma, że po​win​na była po​wstrzy​mać zwie​rze​nia swej przy​pad​ko​wej to​wa​rzysz​ki już ja​kiś czas temu, uśmiech​nę​ła się do niej i ski​nę​ła lek​ko gło​wą. – Miło było cię po​znać – po​wie​dzia​ła. – Mam na​dzie​ję, że stryj nie bę​dzie się bar​dzo gnie​wał, kie​dy stwier​dzi, że cię nie ma. – Och, Rigg się nie gnie​wa – od​par​ła z wes​tchnie​niem dziew​czy​na. – On tyl​ko pa​trzy na cie​bie tak… no wiesz, jak​byś była naj​nędz​niej​szą isto​tą pod słoń​cem. My​ślę, że na​praw​dę je​stem dla nie​go cię​ża​rem. Przy​naj​mniej tak uwa​ża pani Ar​kw​ri​ght, na​sza go​spo​dy​ni. Rigg jest dla niej wszyst​kim, a mnie ma za nic. Sły​sza​łam, jak mó​wi​ła do męża – on jest u nas ogrod​ni​kiem – że Rigg to świę​ty czło​wiek, sko​ro wziął mnie do sie​bie po śmier​ci mo​ich ro​dzi​ców. – Świę​ty! – prych​nę​ła. – Ra​czej dia​beł. Nie jest w sta​nie zro​zu​mieć, że mam pra​wie osiem​na​ście lat i je​stem do​ro​sła. Na​wia​sem mó​wiąc, po​do​ba mi się pani strój – do​da​ła ni z tego, ni z owe​go. – Rigg by się wściekł, gdy​bym ku​pi​ła so​bie coś po​dob​ne​go. Skrzy​wi​ła się wy​raź​nie nie​za​do​wo​lo​na z wła​sne​go prak​tycz​ne​go i od​po​wied​nie​go na po​byt na wsi ubio​ru i wte​dy do​tar​ło do Har​riet, że gdy​by mia​ła na so​bie daw​ne lon​dyń​skie rze​czy, dziew​czy​na nie by​ła​by wo​bec niej tak śmia​ła i otwar​ta. Po​czu​ła się tro​chę win​na. Nie po​win​na była po​zwo​lić Tri​xie aż na tak da​le​ko po​su​nię​te zwie​rze​nia. Rigg… Nie​ty​po​we imię. Kor​ci​ło ją za​py​tać, skąd się wzię​ło, ale choć była pew​na, że Tri​xie po​wie​dzia​ła​by jej wszyst​ko, po​wstrzy​ma​ła cie​ka​wość. Roz​sta​ły się przy furt​ce. Póź​niej, kie​dy Har​riet pra​co​wa​ła nad za​ry​sem no​wej książ​ki, co​raz trud​niej było jej stłu​mić chęć umiesz​cze​nia w po​bocz​nym wąt​ku po​sta​ci wzo​ro​wa​nej na tej szczu​płej dziew​czy​nie z orze​cho​wy​mi ocza​mi i pło​mien​ny​mi wło​sa​mi, tak uf​nej i bez​po​śred​niej w spo​so​bie by​cia, i jej stry​ja po​two​ra. Ko​niec koń​ców, ule​gła po​ku​sie i za​nim za​padł wie​czór, oka​za​ło się, że fa​bu​ła książ​ki po​to​czy​ła się w zu​peł​nie in​nym kie​run​ku, a głów​ny wą​tek zo​stał zdo​mi​no​wa​ny przez nowo wpro​wa​dzo​ne do ak​cji oso​by. Przed czwar​tą po po​łu​dniu przy​po​mnia​ła so​bie na​gle, że mia​ła się wy​brać po za​ku​py. Mia​stecz​ko znaj​do​wa​ło się jed​nak do​bre trzy kwa​dran​se jaz​dy od jej domu,

a na dziś wy​star​czy je​dze​nia. Spoj​rza​ła na te​le​fon, usi​łu​jąc ob​li​czyć róż​ni​cę cza​su mię​dzy An​glią a Ka​li​for​nią i za​sta​na​wia​jąc się, czy nie po​win​na za​dzwo​nić do Lo​uise, by się upew​nić, czy jest szczę​śli​wa. Zde​cy​do​wa​ła, że jed​nak nie za​te​le​fo​nu​je, bo w koń​cu Lo​uise jest do​ro​sła i ma męża, któ​re​go obo​wiąz​kiem jest się o nią trosz​czyć. To dziw​ne, ale ile​kroć my​śla​ła o sio​strze, nie​zmien​nie od​czu​wa​ła, że po​win​na się nią opie​ko​wać, mimo że Lo​uise była bar​dziej od​por​na psy​chicz​nie niż ona. Znacz​nie ła​twiej ad​ap​to​wa​ła się do no​wych sy​tu​acji, o wie​le le​piej po​tra​fi​ła sama o sie​bie za​dbać pod wzglę​dem emo​cjo​nal​nym. Har​riet od​su​nę​ła ma​szy​nę. Prze​nik​nę​ło ją nie​zna​ne do​tych​czas uczu​cie szczę​ścia. Wol​ność by​cia tym, kim się chce, ro​bie​nia tego, na co ma się ocho​tę. Żad​nych rosz​czeń w sto​sun​ku do wła​sne​go cza​su i uczuć, brak ko​niecz​no​ści przed​kła​da​nia po​trzeb in​nych po​nad swo​je. Od​czu​wa​ła obcy jej do​tąd ro​dzaj he​do​ni​stycz​nej sa​tys​fak​cji. W przy​pły​wie no​wej ener​gii wło​ży​ła gu​mow​ce i ce​ra​to​wą kurt​kę po raz dru​gi tego dnia i wy​szła do ogro​du, gdzie spę​dzi​ła go​dzi​nę na usu​wa​niu chwa​stów z za​ro​śnię​tej ścież​ki, bie​gną​cej wzdłuż ogro​du aż do furt​ki, za​nim gęst​nie​ją​cy zmierzch ka​zał jej wró​cić do domu. Była tak głod​na, że od razu po po​wro​cie wzię​ła ką​piel, po czym za​bra​ła się do przy​go​to​wy​wa​nia po​sił​ku. Chmu​ry desz​czo​we spra​wi​ły, że na dwo​rze zro​bi​ło się ciem​no prę​dzej, niż moż​na by się spo​dzie​wać. W ra​diu po​da​no, że deszcz utrzy​ma się przez parę dni. Har​riet po​ło​ży​ła się do łóż​ka ze świe​żo wy​da​ną książ​ką jed​ne​go ze swo​ich ulu​bio​nych au​to​rów, ale nie była w sta​nie sku​pić się nad tek​stem. Wciąż wra​ca​ła my​śla​mi nie tyl​ko do Tri​xie Mat​thews, ale przede wszyst​kim do nie​ocze​ki​wa​ne​go spo​tka​nia z jej stry​jem. W pierw​szej chwi​li zwró​cił się do niej imie​niem Tri​xie i do​pie​ro po se​kun​dzie uzmy​sło​wił so​bie po​mył​kę. W jego gło​sie gniew mie​szał się z re​zy​gna​cją. Bie​dak, po​my​śla​ła, musi mu być nie​ła​two po​no​sić od​po​wie​dzial​ność za na​sto​lat​kę o tak nie​okieł​zna​nym tem​pe​ra​men​cie. Lek​ki uśmiech błą​dził na jej war​gach, kie​dy za​sta​na​wia​ła się, jak na​wet tak spryt​na i za​rad​na dziew​czy​na jak Tri​xie zdo​ła​ła skło​nić męż​czy​znę ta​kie​go jak Rigg do ro​ze​bra​nia się aż do sli​pów, nie mó​wiąc już o tym, że zo​sta​wi​ła go bez ubra​nia i środ​ka trans​por​tu. Cóż, su​per​mar​ke​ty są wszę​dzie ta​kie same, uzna​ła ze znu​że​niem Har​riet, od​bie​ra​jąc pa​ra​gon w ka​sie i wy​jeż​dża​jąc z wóz​kiem na zmo​czo​ny je​sien​nym desz​czem par​king przed skle​pem. Gdy​by po​go​da była bar​dziej sprzy​ja​ją​ca, może by po​zwie​dza​ła mia​stecz​ko, ale nie dość, że lało, to jesz​cze wiał lo​do​wa​ty wiatr, prze​ni​ka​ją​cy do szpi​ku ko​ści. To tyle, je​śli cho​dzi o doj​rza​łą uro​dzaj​ność je​sie​ni, po​my​śla​ła cierp​ko, ła​du​jąc za​ku​py do ba​gaż​ni​ka i wy​jeż​dża​jąc z par​kin​gu. Gdy wra​ca​ła do domu, wzgó​rza wy​da​wa​ły się po​nu​re i obce. Na​wet w cie​płym wnę​trzu sa​mo​cho​du prze​szedł ją dreszcz. Nie za​zdro​ści​ła tym, któ​rzy tego dnia pra​co​wa​li na wzgó​rzach, gdzie owce chro​ni​ła przed desz​czem ich gru​ba weł​na, ale

pa​ste​rze i psy mie​li znacz​nie go​rzej. Wieś była opu​sto​sza​ła. Po​śred​nik, z któ​re​go usług sko​rzy​sta​ła, po​in​for​mo​wał ją, że we wtor​ki wszyst​ko za​my​ka się wcze​śniej. Uśmiech​nę​ła się do sie​bie. Miesz​ka​jąc w Lon​dy​nie, nie​mal za​po​mnia​ła, że coś ta​kie​go jest moż​li​we. Za​trzy​ma​ła się przed przej​ściem, prze​pusz​cza​jąc star​sze​go męż​czy​znę, któ​ry zmie​rzał do sta​ro​świec​kiej bud​ki te​le​fo​nicz​nej. Wiatr omal jej nie prze​wró​cił, gdy za​je​chaw​szy przed dom, wy​sia​dła, żeby otwo​rzyć drzwi. Po wej​ściu do środ​ka rzu​ci​ła klucz do drzwi i to​reb​kę na stół w kuch​ni i wy​bie​gła do auta po za​ku​py. Trzask tyl​nych drzwi, któ​ry usły​sza​ła, bie​gnąc do sa​mo​cho​du, nie zwró​cił jej uwa​gi, do​pó​ki nie wró​ci​ła ob​ju​czo​na tor​ba​mi i nie stwier​dzi​ła, że nie może ich otwo​rzyć. Nie wpa​da​jąc w pa​ni​kę, po​sta​wi​ła tor​by na zie​mi i spró​bo​wa​ła po​now​nie, ale w tej sa​mej chwi​li uzmy​sło​wi​ła so​bie, że za​trza​snę​ła drzwi, nie za​blo​ko​waw​szy uprzed​nio au​to​ma​tycz​ne​go zam​ka, klu​cze są w środ​ku, a ona z za​ku​pa​mi na ze​wnątrz. Przez dłuż​szą chwi​lę wpa​try​wa​ła się z nie​do​wie​rza​niem w drzwi, aż wresz​cie uprzy​tom​ni​ła so​bie, że jest prze​mok​nię​ta do su​chej nit​ki. Nie było moż​li​wo​ści do​sta​nia się do domu, tym bar​dziej że na​uczo​na lon​dyń​skim do​świad​cze​niem z pew​no​ścią przed wyj​ściem za​mknę​ła wszyst​kie okna i drzwi fron​to​we. Co za​tem w tej sy​tu​acji zro​bić? Za​te​le​fo​no​wać do po​śred​ni​ka? Może mieć za​pa​so​we klu​cze. Je​śli nie, to może po​le​ci jej ja​kie​goś ślu​sa​rza. Prze​kli​na​jąc w du​chu wła​sną nie​uwa​gę, wzię​ła tor​by i po​now​nie wsta​wi​ła je do ba​gaż​ni​ka, szczę​śli​wa, że nie zdą​ży​ła do​łą​czyć klu​czy​ków sa​mo​cho​do​wych do klu​czy od domu. Naj​bliż​szy te​le​fon znaj​do​wał się we wsi i na samą myśl, że po​zba​wio​na klu​czy​ków od sa​mo​cho​du mu​sia​ła​by wę​dro​wać pie​szo trzy ki​lo​me​try w taką po​go​dę, ma​jąc na so​bie cien​ki ża​kiet i pół​bu​ty, po​now​nie prze​szedł ją dreszcz. We wsi nie było ży​we​go du​cha, bud​ka te​le​fo​nicz​na sta​ła pu​sta. Naj​pierw mu​sia​ła do​wie​dzieć się w in​for​ma​cji te​le​fo​nicz​nej o nu​mer agen​ta, na szczę​ście pa​mię​ta​ła jego ad​res i na​zwi​sko. Zgło​si​ła się se​kre​tar​ka, któ​ra ser​decz​nie współ​czu​ła Har​riet i po​in​for​mo​wa​ła ją, że szef wy​szedł i nie wró​ci przed upły​wem go​dzi​ny. – Pro​szę chwil​kę za​cze​kać – do​da​ła, gdy Har​riet już mia​ła od​wie​sić słu​chaw​kę. – Wy​da​je mi się, że za​pa​so​wy klucz jest prze​cho​wy​wa​ny we dwo​rze, bo wła​ści​ciel miał oko na ten dom, kie​dy stał nie​za​miesz​ka​ny. Mam tam za​dzwo​nić i się do​wie​dzieć? Har​riet po​dzię​ko​wa​ła, ale nie sko​rzy​sta​ła z uprzej​mo​ści se​kre​tar​ki, wy​ja​śni​ła, że ma sa​mo​chód i od razu po​je​dzie do dwo​ru, bo tak bę​dzie szyb​ciej. Wie​dzia​ła, gdzie to jest, po​nie​waż agent po​ka​zał jej im​po​nu​ją​cą kutą bra​mę z że​la​za za​le​d​wie parę ki​lo​me​trów od jej domu. Po​spiesz​nie uda​ła się do auta, mo​dląc się w du​chu, żeby za​pa​so​wy klucz, któ​ry znaj​do​wał się we dwo​rze, nie zo​stał już zwró​co​ny po​śred​ni​ko​wi. Ode​tchnę​ła z ulgą, że nie zmie​ni​ła jesz​cze zam​ka, co za​mie​rza​ła zro​bić. Prze​kli​na​jąc w du​chu wła​sną głu​po​tę, po​je​cha​ła z po​wro​tem do wsi, mi​ja​jąc po dro​dze wej​ście do wła​snej po​sia​dło​ści. Do​je​cha​ła do po​ma​lo​wa​nej na czar​no im​po​nu​ją​cej bra​my z ku​te​go że​la​za ze zło​co​ny​mi szpi​ca​mi. Męż​czy​zna, któ​ry ku​pił dwór w dość opła​ka​nym sta​nie, był naj​wy​raź​niej pra​wie tak samo obcy tu​taj jak ona. Wpły​wo​wy biz​nes​men, któ​re​go przod​ko​wie po​cho​dzi​li

z tej czę​ści świa​ta, jak ją po​in​for​mo​wał po​śred​nik. Do​dał, że męż​czy​zna nie tyl​ko ku​pił dwór i wpro​wa​dził się do nie​go, ale rów​nież prze​niósł tu​taj swo​je in​te​re​sy, otwie​ra​jąc nową fa​bry​kę na te​re​nie prze​my​sło​wym pod mia​stem. „Ma coś wspól​ne​go z kom​pu​te​ra​mi” – po​wie​dział, a Har​riet była za​do​wo​lo​na, że nie po​in​for​mo​wa​ła go, w jaki spo​sób za​ra​bia na ży​cie. Oczy​wi​ście, agent nie miał złych za​mia​rów, ale naj​wy​raź​niej nie mógł się po​wstrzy​mać od opo​wia​da​nia o swo​ich klien​tach, a ona wciąż nie była pew​na, czy jej dru​ga książ​ka oka​że się na tyle do​bra, by mo​gła sie​bie przed​sta​wiać jako pi​sar​kę. Mu​sia​ła wy​siąść z auta, aby otwo​rzyć bra​mę, i stwier​dzi​ła z ulgą, że nie ma żad​nych elek​tro​nicz​nych za​bez​pie​czeń, któ​re unie​moż​li​wia​ły​by jej wej​ście i ska​zy​wa​ły na cał​ko​wi​te prze​mok​nię​cie. Cien​ki ża​kiet od​po​wied​ni na przej​ście z par​kin​gu do su​per​mar​ke​tu na​siąkł wodą, bluz​ka, któ​rą mia​ła pod spodem, była wil​got​na. Dżin​sy też prze​mo​kły, gru​ba tka​ni​na ura​ża​ła skó​rę, ile​kroć mu​sia​ła zmie​nić bieg. Dwór nie oka​zał się tak im​po​nu​ją​cą sie​dzi​bą, jak to so​bie wy​obra​ża​ła, ale dłu​gim i ni​skim bu​dyn​kiem, po​cho​dzą​cym mniej wię​cej z tego sa​me​go okre​su, co jej dom. Jed​nak na​wet z mo​kry​mi ka​mien​ny​mi ścia​na​mi w ciem​no​zie​lo​nym ko​lo​rze wy​da​wał się uro​kli​wy. To bar​dzo tu​taj pa​su​ją​ce, cha​rak​te​ry​stycz​ne pięk​no bu​dow​li na mo​ment za​par​ło jej dech w pier​siach, tak że za​po​mnia​ła o mo​krym ubra​niu, iry​tu​ją​cej sy​tu​acji i za​kło​po​ta​niu z po​wo​du za​kłó​ca​nia spo​ko​ju miesz​kań​com tej po​sia​dło​ści. Gdy szła w stro​nę sta​rych dę​bo​wych drzwi, na​gle po​zaz​dro​ści​ła temu, kto tu​taj miesz​ka, przy czym nie ze wzglę​du na roz​mia​ry do​mo​stwa i jego od​osob​nie​nie, ale z po​wo​du cu​dow​nej i nie​spo​dzie​wa​nej aury spo​ko​ju i szczę​ścia. Była już pra​wie u drzwi, gdy otwo​rzy​ły się i zo​ba​czy​ła przed sobą zna​jo​mą uśmiech​nię​tą twarz Tri​xie, w do​dat​ku zu​peł​nie nie​za​sko​czo​ną jej wi​do​kiem. Ben, brą​zo​wy la​bra​dor, po​wi​tał Har​riet z wła​ści​wym so​bie en​tu​zja​zmem, a jego opie​kun​ka nie​mal wcią​gnę​ła ją do środ​ka. – Tak się cie​szę, że przy​je​cha​łaś – po​wie​dzia​ła, tym ra​zem zwra​ca​jąc się do Har​riet bez​po​śred​nio jak do rów​no​lat​ki. – Umie​ra​łam z nu​dów. – Prze​wró​ci​ła ocza​mi i za​chi​cho​ta​ła. – Rigg za​bro​nił mi wy​cho​dzić z domu. Sta​ły w pięk​nym kwa​dra​to​wym hal​lu, wy​ło​żo​nym bo​aze​rią. W rogu znaj​do​wał się ogrom​ny ka​mien​ny ko​mi​nek, na któ​rym wła​śnie pło​nął ogień. Ben, po​wi​taw​szy Har​riet, po​ło​żył się przed nim, wes​tchnąw​szy z wy​raź​nym za​do​wo​le​niem. Sfa​ty​go​wa​ne dę​bo​we scho​dy pro​wa​dzi​ły wzdłuż jed​nej ze ścian na po​dest z ga​le​rią, ścia​ny klat​ki scho​do​wej były ozdo​bio​ne ma​lo​wi​dła​mi wy​glą​da​ją​cy​mi na bez​cen​ne ory​gi​na​ły. Okna przy​sła​nia​ły cięż​kie za​sło​ny z ada​masz​ku, któ​rych gru​ba tka​ni​na nada​wa​ła po​miesz​cze​niu przy​tul​ny cha​rak​ter. Har​riet zo​rien​to​wa​ła się po​nie​wcza​sie, że stoi na za​byt​ko​wym dy​wa​ni​ku, któ​ry z całą pew​no​ścią nie był prze​zna​czo​ny do tego, żeby do​ty​ka​ły go czy​jeś mo​kre i praw​do​po​dob​nie wciąż za​bło​co​ne buty. Od​ru​cho​wo za​czę​ła się uspra​wie​dli​wiać, ale Tri​xie tyl​ko się ro​ze​śmia​ła. – Chodź​my, nie mogę się do​cze​kać, żeby przed​sta​wić cię Rig​go​wi. Za​wsze zrzę​dzi, że nie mam przy​zwo​itych przy​ja​ciół. Har​riet zmar​twia​ła na myśl o kło​po​tli​wej dla niej sy​tu​acji. Przy​pusz​cza​ła, że wła​ści​cie​la, któ​ry pro​wa​dzi in​te​re​sy i za​pew​ne ma licz​ne za​ję​cia, nie bę​dzie w domu.

A je​śli jest tym sa​mym męż​czy​zną, któ​re​go spo​tka​ła tam​te​go wie​czo​ru w nie​co​dzien​nej i krę​pu​ją​cej dla oboj​ga sy​tu​acji, to nie ma naj​mniej​szej ocho​ty wi​dzieć się z nim po​now​nie, zwłasz​cza w tych oko​licz​no​ściach – nie jako za​pro​szo​ny i mile wi​dzia​ny gość, lecz pe​tent. – Och, nie… Pro​szę, nie trze​ba nie​po​ko​ić stry​ja – zwró​ci​ła się do dziew​czy​ny, chwy​ta​jąc ją za rękę. – Praw​dę mó​wiąc, nie przy​je​cha​łam do cie​bie, Tri​xie – do​da​ła. – Na​wet nie wie​dzia​łam, że tu miesz​kasz. Choć po​win​nam była się do​my​ślić, uzna​ła w du​chu. Za​cho​wa​nie Tri​xie i to, cze​go się od niej do​wie​dzia​ła, wska​zy​wa​ło, że po​cho​dzi z za​moż​nej ro​dzi​ny, a po tym, co usły​sza​ła od agen​ta o wła​ści​cie​lu dwo​ru, po​win​na była sko​ja​rzyć jed​no z dru​gim i od​gad​nąć, że to musi być dom, w któ​rym miesz​ka Tri​xie. Nic dziw​ne​go, że stryj nie chciał, by tam​te​go wie​czo​ru Har​riet za​wia​do​mi​ła po​li​cję. Dziew​czy​na po​sła​ła jej chmur​ne spoj​rze​nie. – Nie przy​szłaś do mnie? – spy​ta​ła. Har​riet szyb​ko wy​ja​śni​ła, co ją spro​wa​dza. – Za​dzwo​ni​łam do po​śred​ni​ka nie​ru​cho​mo​ści, od któ​re​go ku​pi​łam dom, i jego se​kre​tar​ka po​wie​dzia​ła mi, że zwy​kle tu​taj był za​pa​so​wy klucz. Tri​xie zmarsz​czy​ła czo​ło. – Nic o tym nie wiem – po​wie​dzia​ła nie​pew​nie. – Będę mu​sia​ła spy​tać Rig​ga. W tej sa​mej chwi​li Har​riet usły​sza​ła aż za do​brze jej zna​ny mę​ski głos. – O co bę​dziesz mu​sia​ła mnie spy​tać? Nie za​sta​na​wia​jąc się, co robi, Har​riet ob​ró​ci​ła się na pię​cie i ru​szy​ła do drzwi, ale ser​ce w niej za​mar​ło, gdy zo​ba​czy​ła sto​ją​ce​go przed nią męż​czy​znę. Wy​glą​dał zna​jo​mo, a rów​no​cze​śnie cał​kiem obco w ele​ganc​kim gar​ni​tu​rze i nie​ska​zi​tel​nej bia​łej ko​szu​li. Ciem​ne wło​sy, tym ra​zem su​che i wy​szczot​ko​wa​ne, pod​kre​śla​ły wy​bit​nie mę​skie rysy twa​rzy. – To Har​riet – przed​sta​wi​ła ją Tri​xie. – Za​trza​snę​ła drzwi domu i przy​szła, bo my​śla​ła, że u nas jest za​pa​so​wy klucz. Gdy męż​czy​zna prze​su​nął po Har​riet lek​ce​wa​żą​cym spoj​rze​niem, po​my​śla​ła, że może jej nie po​znał. Była roz​cza​ro​wa​na, że choć on wy​warł na niej tak nie​za​tar​te wra​że​nie, ona naj​wy​raź​niej nie po​zo​sta​wi​ła żad​ne​go śla​du w jego pa​mię​ci. Po chwi​li zno​wu zwró​cił wzrok na Tri​xie. – Po​sta​raj się o tro​chę bar​dziej lo​gicz​ne wy​ja​śnie​nie – za​su​ge​ro​wał spo​koj​nie. Choć dziew​czy​na lek​ko się skrzy​wi​ła, było oczy​wi​ste, że czu​je re​spekt przed stry​jem. – To jest Har​riet – po​wie​dzia​ła. – Po​zna​ły​śmy się tam​te​go… wczo​raj. Miesz​ka w daw​nym domu le​śni​cze​go. Har​riet, to mój stryj. – Dzię​ku​ję – od​rzekł Rigg. – Pan​na Smith i ja już się po​zna​li​śmy. Har​riet lek​ko się spło​szy​ła. Po​my​li​ła się, są​dząc, że on jej nie po​znał, ale skąd zna jej na​zwi​sko? – Och, na​praw​dę? – Tri​xie rzu​ci​ła im zdzi​wio​ne spoj​rze​nie. – Nie po​wie​dzia​łaś mi, że znasz Rig​ga. – Być może ten epi​zod nie jest dla niej wart wspo​mnie​nia. – Rigg uprze​dził od​po​wiedź Har​riet. – Pan​na Smith była nie​szczę​sną ofia​rą two​je​go idio​tycz​ne​go za​cho​-

wa​nia tam​te​go wie​czo​ru. Mia​ła nie​szczę​ście pro​wa​dzić sa​mo​chód tej sa​mej mar​ki i tego sa​me​go ko​lo​ru, co twój. Kie​dy wy​nu​rzy​łem się z wody i zo​ba​czy​łem, że je​dzie w moim kie​run​ku, my​śla​łem przez mo​ment, iż się opa​mię​ta​łaś. Har​riet spoj​rza​ła na Tri​xie i za​uwa​ży​ła, że ona le​d​wie tłu​mi śmiech. Naj​wy​raź​niej jej stryj nie po​dzie​lał tego roz​ba​wie​nia. Pa​trzył na nie obie z po​nu​rą miną. – Och, nie! To ty nie chcia​łaś pod​wieźć Rig​ga? – Dziew​czy​na pa​trzy​ła na nią sze​ro​ko otwar​ty​mi ocza​mi, ale po se​kun​dzie roz​ba​wie​nie wzię​ło górę. – To za​dzia​ła​ło, Rigg! – Naj​wy​raź​niej nie po​sia​da​ła się z ra​do​ści. – Po​szla​ki… Za​ło​żę się, że Har​riet nie uwie​rzy​ła i… – Pan​na Smith uzna​ła, że je​stem albo lu​na​ty​kiem, albo gwał​ci​cie​lem lub jed​nym i dru​gim! – prze​rwał jej ostro Rigg. – Och, je​steś dziel​na! – za​chwy​ci​ła się Tri​xie. – Od​mó​wi​łaś mu pod​wóz​ki. – Oczy jej się śmia​ły. Har​riet nie mo​gła po​dzie​lać nie​win​ne​go roz​ba​wie​nia dziew​czy​ny. Rigg był tym, któ​ry nada​rem​nie pro​sił ją o przy​słu​gę, a te​raz ich role się od​wró​ci​ły, i to ona po​trze​bo​wa​ła jego po​mo​cy. Za​pra​gnę​ła, żeby stał te​raz przed nią kto​kol​wiek inny, byle nie ten męż​czy​zna o su​ro​wym, nie​przy​jem​nym wy​ra​zie twa​rzy. A jesz​cze bar​dziej pra​gnę​ła, żeby nie​po​słusz​na pa​mięć nie pod​su​wa​ła jej po​sta​ci, któ​rą uj​rza​ła w świe​tle re​flek​to​rów sa​mo​cho​du – tego sa​me​go męż​czy​zny, tyle że ma​ją​ce​go na so​bie je​dy​nie slip​ki. – Prze​pra​szam, że pana nie​po​ko​ję, ale we​dług po​śred​ni​ka nie​ru​cho​mo​ści miał pan za​pa​so​wy klucz do domu le​śni​cze​go, więc chcia​ła​bym za​py​tać, czy na​dal go pan ma.

ROZDZIAŁ TRZECI Har​riet do​my​śli​ła się od​po​wie​dzi, za​nim ją usły​sza​ła. Sta​ło się to w chwi​li, gdy oczy Rig​ga roz​bły​sły za​do​wo​le​niem, a w miej​sce su​ro​wej miny po​ja​wi​ło się coś na kształt uśmie​chu sa​tys​fak​cji. Nie była za​sko​czo​na sło​wa​mi, któ​re pa​dły z jego ust. – Nie​ste​ty, moja se​kre​tar​ka parę dni temu wło​ży​ła go do ko​per​ty i ode​sła​ła wspo​mnia​ne​mu przez pa​nią agen​to​wi. Praw​do​po​dob​nie prze​sył​ka wciąż znaj​du​je się na po​czcie. Har​riet nie mia​ła wąt​pli​wo​ści, że Rigg mówi praw​dę. Nie zni​żył​by się do kłam​stwa w ja​kim​kol​wiek celu, na​wet ta​kim jak od​pła​ce​nie ko​muś pięk​nym za na​dob​ne. Zmarsz​czy​ła brwi, sku​pia​jąc się nie na ob​ser​wu​ją​cym ją męż​czyź​nie, lecz na wła​snych na​tręt​nych my​ślach. Jak to moż​li​we, że jego obec​ność tak sil​nie na mnie dzia​ła? Dla​cze​go tak się dzie​je, mimo że wie, co z nie​go za czło​wiek? Nie była za​do​wo​lo​na z wła​snej re​ak​cji. Roz​bu​dzo​ne emo​cje były nie​bez​piecz​ne. Zo​rien​to​waw​szy się, że obo​je – Rigg i Tri​xie – z uwa​gą na nią pa​trzą, przy​wo​ła​ła na twarz uśmiech, któ​rym po​słu​gi​wa​ła się, chcąc utrzy​mać nie​zna​jo​mych na dy​stans. Za​uwa​ży​ła, że dziew​czy​na ode​bra​ła to ze zdzi​wie​niem. – Ależ, Rigg, na pew​no mo​żesz coś zro​bić – po​wie​dzia​ła Tri​xie, prze​no​sząc wzrok ze stry​ja na Har​riet i z po​wro​tem, jak​by wy​czu​ła, że mię​dzy nimi za​pa​no​wa​ło szcze​gól​ne na​pię​cie. – Nie ma po​trze​by – za​pro​te​sto​wa​ła szyb​ko Har​riet. – Przy​pusz​cza​łam, że jest nie​wiel​ka szan​sa, iż znaj​dę tu za​pa​so​wy klucz, ale na wszel​ki wy​pa​dek po​sta​no​wi​łam spraw​dzić. Od​wró​ci​ła się do wyj​ścia świa​do​ma za​rów​no wła​sne​go opła​ka​ne​go wy​glą​du, kon​tra​stu​ją​ce​go ze schlud​no​ścią i ele​gan​cją ob​ser​wu​ją​ce​go ją męż​czy​zny, jak i swo​ich re​ak​cji. Czyż​by Rigg Mat​thews po​cią​gał mnie sek​su​al​nie i dla​te​go od​czu​wam pod​nie​ce​nie? – za​da​ła so​bie w du​chu py​ta​nie i od razu stwier​dzi​ła, że to non​sens. Cof​nę​ła się my​śla​mi w prze​szłość, do tych nie​licz​nych oka​zji, kie​dy spo​ty​ka​ła się z męż​czy​zna​mi, do Pau​la, z któ​rym zna​ła się nie​co dłu​żej. W sto​sun​ku do żad​ne​go z nich nie była w sta​nie wy​krze​sać z sie​bie na​wet odro​bi​ny eks​cy​ta​cji, mimo że pra​gnę​ła ją od​czu​wać. Już przed laty po​go​dzi​ła się z tym, że nie jest ko​bie​tą zdol​ną do obu​dze​nia w so​bie re​ak​cji sek​su​al​nej. A te​raz, w naj​bar​dziej nie​ocze​ki​wa​nych i nie​for​tun​nych oko​licz​no​ściach do​świad​czy​ła jej aż na​zbyt wy​raź​nie wo​bec nie​przy​chyl​nie na​sta​wio​ne​go do niej męż​czy​zny, któ​re​go do​pie​ro co po​zna​ła. Sta​ra​ła się za wszel​ką cenę za​pa​no​wać nad swo​im cia​łem, ale jej umysł był sku​pio​ny wy​łącz​nie na tych bul​wer​su​ją​cych do​zna​niach. Ze​sztyw​nia​ła, nie​zdol​na się po​ru​szyć, i do​pie​ro lek​ki dreszcz, któ​ry prze​biegł jej cia​ło, uwol​nił ją od chwi​lo​we​go pa​ra​li​żu. Była dziw​nie sła​ba, a w gło​wie czu​ła pust​kę. Jak to do​brze, że sto​ję od​wró​co​na do nie​go ple​ca​mi, uzna​ła w du​chu.

Myśl o upo​ko​rze​niu, któ​re​go by do​zna​ła, gdy​by on zo​rien​to​wał się, jak bar​dzo jest pod​nie​co​na, zmo​bi​li​zo​wa​ła ją do szyb​kie​go po​dej​ścia do drzwi. Chcia​ła jak naj​prę​dzej wy​zwo​lić się z obec​no​ści Rig​ga. Na​wet się nie zo​rien​to​wa​ła, że Tri​xie za nią po​dą​ża, do​pó​ki dziew​czy​na nie chwy​ci​ła jej za rękę, unie​moż​li​wia​jąc otwar​cie drzwi. – Za​cze​kaj. Je​stem pew​na, że Rigg coś wy​my​śli – po​wie​dzia​ła, pa​trząc bła​gal​nie na stry​ja. Har​riet zo​rien​to​wa​ła się, że mimo na​rze​kań i po​msto​wań na bra​ta ojca Tri​xie ko​cha go i sza​nu​je, a na​wet cał​ko​wi​cie na nim po​le​ga. Twarz dziew​czy​ny wy​ra​ża​ła nie​za​chwia​ne prze​ko​na​nie, że co​kol​wiek zda​rzy się jej w ży​ciu, stryj wy​ba​wi ją z każ​dej opre​sji. Har​riet po​czu​ła lek​kie ukłu​cie za​zdro​ści, przy​po​mi​na​jąc so​bie, jaka była w jej wie​ku. To Lo​uise była ulu​bie​ni​cą ro​dzi​ców, a ona od naj​młod​szych lat uczy​ła się wal​czyć o swo​je. Cóż, sa​mo​dziel​ność bar​dzo się w ży​ciu przy​da​je, po​my​śla​ła. – To bar​dzo uprzej​me z two​jej stro​ny – ode​zwa​ła się, sta​jąc przy drzwiach – ale je​stem pew​na, że twój stryj zgo​dzi się ze mną, że nie może zro​bić o wie​le wię​cej niż ja. Nie​świa​do​mie przy​bra​ła rze​czo​wy ton, ja​kim zwra​ca​ła się w szko​le do uczniów. Za​cho​wy​wa​ła się uprzej​mie, ale po​wścią​gli​wie. – Trze​ba tyl​ko zna​leźć ślu​sa​rza – do​da​ła nie​fra​so​bli​wie. – Po​ja​dę do Ha​wick i… – Na​gle za​czę​ła się trząść i ki​chać raz po raz. Prze​zię​bie​nie! Tyl​ko tego jej bra​ku​je! W mil​cze​niu się​gnę​ła do kie​sze​ni po chu​s​tecz​kę. – Mógł​bym coś za​pro​po​no​wać – usły​sza​ła chłod​ny głos Rig​ga. – Przy​po​mnia​łem so​bie, że w domu le​śni​cze​go jest małe okien​ko na stry​chu. – Rze​czy​wi​ście – przy​zna​ła Har​riet. Od​wró​ci​ła się za​sko​czo​na, spoj​rza​ła na nie​go i od razu tego po​ża​ło​wa​ła. Mimo ca​łej su​ro​wo​ści i wy​nio​sło​ści był wprost nie​wia​ry​god​nie przy​stoj​nym męż​czy​zną. Od​ru​cho​wo po​my​śla​ła o głu​piej dziew​czy​nie, któ​ra nie chcia​ła zo​stać jego żoną, ale na​tych​miast skar​ci​ła się w du​chu. Do​bre ser​ce i wspa​nia​ło​myśl​ny umysł to znacz​nie waż​niej​sze atry​bu​ty niż uro​da, a z tego, co do​tych​czas za​uwa​ży​ła, Rigg nie ma ani jed​ne​go, ani dru​gie​go. – Chcia​łem za​su​ge​ro​wać, żeby wła​mać się przez to okno. Oszczę​dzi​ło​by to pani cza​su – po​wie​dział, tak​su​jąc ją wzro​kiem od góry do dołu w spo​sób, któ​ry bo​le​śnie uświa​do​mił jej wła​sny wy​gląd. Wy​obra​zi​ła so​bie, jak musi się pre​zen​to​wać – z po​tar​ga​ny​mi mo​kry​mi wło​sa​mi, czer​wo​nym no​sem, w prze​mo​czo​nych dżin​sach przy​kle​jo​nych do nóg. Za​drża​ła, nie wie​dząc, czy z za​że​no​wa​nia, czy z prze​mo​cze​nia i zim​na. Wi​dzia​ła, że Rigg za​ci​snął usta – nie​wąt​pli​wie z nie​sma​kiem – i na​gle przy​po​mnia​ła so​bie, jak go zo​sta​wi​ła sto​ją​ce​go pra​wie nago, zzięb​nię​te​go i prze​mo​czo​ne​go. Zro​bi​ło się jej nie​przy​jem​nie, ale zmu​si​ła się do jesz​cze jed​ne​go uprzej​me​go uśmie​chu. – Strych… Tak, cóż, dzię​ku​ję. Spró​bu​ję to zro​bić. Spoj​rze​nie, ja​kie jej rzu​cił, spra​wi​ło, że po​czu​ła się tak, jak​by była ró​wie​śni​cą jego pod​opiecz​nej. – Tyle że nie bez dra​bi​ny i ko​goś, kto ją przy​trzy​ma – za​uwa​żył na​tych​miast, po czym nie od​wra​ca​jąc od niej wzro​ku, do​dał: – Tri​xie, pójdź do kuch​ni, pro​szę, i spy​-

taj pa​nią Ar​kw​ri​ght, czy nie mo​gła​by przy​go​to​wać go​rą​ce​go drin​ka dla na​sze​go go​ścia. – I jak gdy​by prze​wi​du​jąc, że Har​riet za​pro​te​stu​je, cią​gnął: – A po​tem za​pro​wadź go​ścia na górę i znajdź ja​kieś su​che rze​czy. Tym​cza​sem Tom i ja po​je​dzie​my do domu le​śni​cze​go i zo​ba​czy​my, czy uda nam się wejść do środ​ka. W ten spo​sób jed​nym cel​nym ude​rze​niem zo​sta​łam spro​wa​dzo​na do roli dziec​ka młod​sze​go od Tri​xie, a rów​no​cze​śnie uświa​do​mio​no mi wła​sny brak wy​ro​zu​mia​ło​ści i chę​ci po​mo​cy, po​my​śla​ła Har​riet. Skon​ster​no​wa​na i zła, za​sta​na​wia​ła się, czy Rigg z pre​me​dy​ta​cją po​zwo​lił jej my​śleć, że za​mie​rzał wziąć od​wet, nie udzie​la​jąc jej wspar​cia, po to, by za chwi​lę mieć tym więk​szą sa​tys​fak​cję, de​mon​stru​jąc wła​sną szla​chet​ną na​tu​rę. Nie​za​leż​nie od mo​ty​wów jego po​stę​po​wa​nia bę​dzie ostat​nią idiot​ką, je​śli przyj​mie ten akt do​bro​czyn​no​ści. Już mia​ła mu to oznaj​mić, ale zno​wu za​czę​ła ki​chać. Za​nim wy​tar​ła nos, Rigg wy​szedł, a Tri​xie uda​ła się do kuch​ni. Pół go​dzi​ny póź​niej Har​riet przyj​rza​ła się smęt​nie swe​mu od​bi​ciu w lu​strze. Mia​ła na so​bie za dużą blu​zę od dre​su, któ​rą dała jej Tri​xie, i ob​ci​słe dżin​sy. Wło​sy już wy​schły, ale były tak mięk​kie po desz​czu, że nie mo​gła z nimi nic zro​bić, je​dy​nie po​zwo​lić, by spły​wa​ły na ra​mio​na je​dwa​bi​stą bez​ład​ną falą. Pani Ar​kw​ri​ght tak bar​dzo na​le​ga​ła, żeby spró​bo​wa​ła jej cu​dow​nie roz​grze​wa​ją​cej i sy​cą​cej zupy, że w koń​cu nie opar​ła się za​pro​sze​niu. Go​spo​dy​ni Rig​ga oka​za​ła się ser​decz​ną ko​bie​tą. Wy​zna​ła Har​riet, że pa​nien​ka jest tro​chę nie​sfor​na, ale że pan Mat​thews jest naj​lep​szym pra​co​daw​cą, z ja​kim kie​dy​kol​wiek mia​ła do czy​nie​nia. Wy​czu​wa​jąc, że star​sza pani chcia​ła​by się cze​goś o niej do​wie​dzieć, Har​riet po​czu​ła się zo​bli​go​wa​na do po​wie​dze​nia jej paru słów o so​bie. – Lon​dyn. – Pani Ar​kw​ri​ght po​trzą​snę​ła gło​wą. – Ni​g​dy nie mo​głam zro​zu​mieć, dla​cze​go ktoś chce miesz​kać w ta​kim miej​scu. Tu​taj moż​na od​dy​chać peł​ną pier​sią, je​śli pani wie, co mam na my​śli. Har​riet wie​dzia​ła i zwie​rzy​ła się star​szej pani, jak bar​dzo była pod​eks​cy​to​wa​na, mo​gąc speł​nić wresz​cie ma​rze​nie o za​miesz​ka​niu na wsi. Wła​śnie opo​wia​da​ła pani Ar​kw​ri​ght o tym, jak mał​żeń​stwo Lo​uise umoż​li​wi​ło jej sprze​daż domu w Lon​dy​nie i prze​nie​sie​nie się na pół​noc, gdy do kuch​ni wró​ci​ła Tri​xie. Wy​szła tyl​ko na chwi​lę, żeby ode​brać te​le​fon od ko​le​żan​ki. – Opu​ści​łaś Lon​dyn? – zdzi​wi​ła się. – Chy​ba osza​la​łaś – do​da​ła bez​ce​re​mo​nial​nie. Har​riet uśmiech​nę​ła się, a pani Ar​kw​ri​ght po​trzą​snę​ła gło​wą. – Dzwo​ni​ła Eva – po​in​for​mo​wa​ła Tri​xie. – Jej mama chce wie​dzieć, czy po​ja​dę z nimi na fe​rie świą​tecz​ne. Po​wie​dzia​łam, że wciąż pró​bu​ję prze​ko​nać do tego wy​jaz​du stry​ja, by uzy​skać jego zgo​dę. – Ależ, pa​nien​ko, do​brze wiesz, że pan Rigg na to nie po​zwo​li – za​uwa​ży​ła go​spo​dy​ni. – Nie mam mu tego za złe – do​da​ła, zwra​ca​jąc się do Har​riet. – Pani So​ames ob​ra​ca się w dość ory​gi​nal​nym to​wa​rzy​stwie, je​śli tak to moż​na okre​ślić. Tri​xie mruk​nę​ła coś zde​gu​sto​wa​na. – Cały kło​pot ze stry​jem po​le​ga na tym, że on nie poj​mu​je, na czym po​le​ga no​wo​cze​sne ży​cie – zwró​ci​ła się do Har​riet. – Wciąż tkwi w mro​kach śre​dnio​wie​cza. Pa​mię​ta​jąc sprzecz​ki z Lo​uise, Har​riet na​tych​miast po​czu​ła so​li​dar​ność z Rig​giem, któ​re​go ro​zu​mia​ła aż za do​brze. Nie była z tego za​do​wo​lo​na. Nie chcia​ła na​-

wią​zać żad​nej wię​zi z tym męż​czy​zną, gdyż in​tu​icja ostrze​ga​ła ją, że zaj​mo​wa​nie nim wła​snych my​śli może się oka​zać nie​bez​piecz​ne. Poza tym było oczy​wi​ste, że Tri​xie ma w so​bie ja​kiś wro​dzo​ny wdzięk i sło​dycz, któ​rych bra​ko​wa​ło jej sio​strze. – Nie martw się – po​cie​szy​ła ją Tri​xie, nie​wła​ści​wie in​ter​pre​tu​jąc przy​czy​nę jej zmarszcz​ki na czo​le. – Stryj znaj​dzie ja​kiś spo​sób, żeby wejść do two​je​go domu. – Wyj​rza​ła przez okno kuch​ni i się skrzy​wi​ła. – Patrz, ale leje. Pra​wie nie mie​li​śmy lata, a w ze​szłym ty​go​dniu John Be​ard po​wie​dział, że cze​ka nas cięż​ka zima. Był pa​ste​rzem, ale już jest na eme​ry​tu​rze – wy​ja​śni​ła. – Tak bym chcia​ła, żeby Rigg po​zwo​lił mi po​je​chać z Evą i jej mamą na nar​ty. Po​trze​bu​ję wa​ka​cji! Har​riet ro​ze​śmia​ła się, ale pani Ar​kw​ri​ght za​cho​wa​ła po​wa​gę. – Je​śli o to cho​dzi, to ra​czej pan Rigg po​trze​bu​je wa​ka​cji – za​uwa​ży​ła. – Nic nie stoi na prze​szko​dzie, żeby z nami po​je​chał. – Tri​xie wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Spy​ta​łam, czy mógł​by, ale wiesz, jaki on jest. Od​parł, że ma za dużo pra​cy! – Nic dziw​ne​go, że twój stryj nie ufa pani So​ames – oznaj​mi​ła go​spo​dy​ni. – Po​zwo​li​ła, żeby jej part​ner od​wiózł cię do domu, a z tego, co mó​wią, wy​glą​da​ło na to, że przed​tem wy​pił. Nie dzi​wię się panu Rig​go​wi, że był zły, zwłasz​cza że pani So​ames obie​ca​ła oso​bi​ście przy​wieźć cię do domu o je​de​na​stej. Tym​cza​sem wró​ci​łaś o dru​giej nad ra​nem, a poza tym to ufa​ła​bym temu jej przy​ja​cie​lo​wi tyle co wście​kłe​mu psu – do​koń​czy​ła pro​sto z mo​stu. Na​stą​pi​ła dłu​ga chwi​la kło​po​tli​we​go mil​cze​nia. Tri​xie bun​tow​ni​czo po​pa​trzy​ła na pa​nią Ar​kw​ri​ght. – My​ślę, że mu​siał być ja​kiś po​wód, dla któ​re​go pani So​ames nie od​wio​zła Tri​xie do domu o cza​sie – ode​zwa​ła się spo​koj​nie Har​riet, aby roz​ła​do​wać na​pię​tą at​mos​fe​rę. – Tak, był! – wtrą​ci​ła gwał​tow​nie dziew​czy​na. – Ale nie​trud​no rów​nież zro​zu​mieć – kon​ty​nu​owa​ła Har​riet – że twój stryj mógł być za​nie​po​ko​jo​ny i zły. Tri​xie zno​wu zmar​kot​nia​ła. Har​riet uzmy​sło​wi​ła so​bie, że to nie jej spra​wa, i za​mil​kła. Znie​ru​cho​mia​ła, sły​sząc za​jeż​dża​ją​cy sa​mo​chód. – To na pew​no Rigg. – Tri​xie na​tych​miast po​bie​gła do drzwi. – Mam na​dzie​ję, że uda​ło mu się wła​mać. Har​riet też ży​wi​ła taką na​dzie​ję. Kie​dy obaj męż​czyź​ni we​szli do kuch​ni, na​tych​miast po​wę​dro​wa​ła spoj​rze​niem ku Rig​go​wi. Na le​wej ręce miał nie​wiel​kie ska​le​cze​nie, a do rę​ka​wa kurt​ki przy​lgnę​ła pa​ję​czy​na. Wsta​ła z krze​sła, mi​mo​wol​nie spię​ta. – Uda​ło ci się wejść? – Tri​xie zwró​ci​ła się do stry​ja, uprze​dza​jąc jej py​ta​nie. – Tak – od​parł Rigg, po czym oświad​czył rze​czo​wym to​nem, pa​trząc na Har​riet: – Bę​dzie pani mu​sia​ła za​ło​żyć za​su​wę do okna na stry​chu, jak już je pani na​pra​wi. Nie je​stem pe​wien, czy ubez​pie​cze​nie po​kry​je kosz​ty. – Się​gnął do kie​sze​ni i z po​nu​rą miną wrę​czył jej klu​cze. – Za​bi​li​śmy okno, więc przez naj​bliż​sze dni woda nie bę​dzie prze​cie​kać, ale ra​dzę jak naj​prę​dzej się nim za​jąć. Pro​gno​za dla rol​ni​ków na na​stęp​ny ty​dzień prze​wi​du​je wi​chu​ry. Har​riet wzię​ła od nie​go klu​cze, czu​jąc się ni​czym dziec​ko, któ​re​mu udzie​lo​no re​pry​men​dy. Mu​sia​ła ze​brać się w so​bie, by móc co​kol​wiek po​wie​dzieć. – Dzię​ku​ję za po​moc – ode​zwa​ła się w koń​cu. – Zo​sta​wie​nie nie​za​bez​pie​czo​ne​go

zam​ka było nie​roz​sąd​ne i wy​ni​kło z po​śpie​chu. Nie je​stem cał​ko​wi​cie po​zba​wio​na ro​zu​mu. Oczy​wi​ście, że na​pra​wię świe​tlik naj​szyb​ciej, jak to bę​dzie moż​li​we. Za​uwa​ży​ła, że Rigg wciąż ma mar​so​wą minę, choć kil​ka se​kund za​ję​ło jej uświa​do​mie​nie so​bie, że nie pa​trzy na jej twarz, lecz na cia​ło. Na​tych​miast wy​obra​zi​ła so​bie, jak musi wy​glą​dać w po​ży​czo​nym ubra​niu, z roz​pusz​czo​ny​mi w nie​ła​dzie wło​sa​mi – ra​czej jak trzy​dzie​sto​pię​cio​lat​ka nie​po​trzeb​nie prze​bra​na za na​sto​lat​kę niż roz​sąd​na ko​bie​ta. Kie​dy bra​ła od nie​go klu​cze, ich pal​ce na uła​mek se​kun​dy się ze​tknę​ły i zno​wu od​nio​sła wra​że​nie, że prze​biegł ją prąd. Tri​xie mó​wi​ła coś do stry​ja na te​mat nie​daw​nej roz​mo​wy te​le​fo​nicz​nej, a on od​wró​cił gło​wę i spoj​rzał na Har​riet. Na​tych​miast się od​su​nę​ła i po​szła w stro​nę drzwi. Im prę​dzej znaj​dzie się u sie​bie, z dala od jego bu​rzą​cej jej spo​kój obec​no​ści, tym le​piej. Bę​dzie mu​sia​ła od​dać Tri​xie jej rze​czy, to ja​sne, ale naj​pierw do niej za​te​le​fo​nu​je, żeby przy​je​chać do dwo​ru wte​dy, gdy Rig​ga nie bę​dzie. Bra​ta​ni​ca opi​sa​ła go jako mi​zo​gi​na, męż​czy​znę nie​cier​pią​ce​go ko​biet. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że jest in​te​li​gent​ny i z pew​no​ścią zda​je so​bie do​brze spra​wę, jak od​dzia​łu​je na przed​sta​wi​ciel​ki płci pięk​nej. Har​riet nie chcia​ła spra​wić wra​że​nia, że jej wi​zy​ty zo​sta​ły za​aran​żo​wa​ne spe​cjal​nie po to, żeby zwró​cić na sie​bie jego uwa​gę. Nie​zmien​nie prze​wraż​li​wio​na na punk​cie wła​sne​go wy​glą​du i bra​ku sek​sa​pi​lu wy​obra​zi​ła so​bie, co męż​czy​zna tak atrak​cyj​ny jak Rigg, w do​dat​ku wy​kształ​co​ny i bo​ga​ty, może my​śleć o ta​kiej ko​bie​cie jak ona. Po ukoń​cze​niu trzy​dzie​stu lat aż nad​to czę​sto wy​słu​chi​wa​ła drwią​cych uwag Lo​uise na te​mat bra​ku part​ne​ra i ży​cia sek​su​al​ne​go, by ży​wić ja​kie​kol​wiek złu​dze​nia na te​mat tego, jak ją po​strze​ga​ją inni. Wpę​dzo​na przez ro​dzi​ców w kom​plek​sy na tle swo​jej ko​bie​co​ści w prze​ci​wień​stwie do młod​szej sio​stry, nie zda​wa​ła so​bie spra​wy, że to jej chłod​ny dy​stans w sto​sun​ku do oto​cze​nia w ogó​le, a męż​czyzn w szcze​gól​no​ści, a nie, jak była prze​ko​na​na, brak sek​sa​pi​lu do​pro​wa​dził do tego, że po​zo​sta​wa​ła sa​mot​na. Za​uwa​ży​ła, że kie​dy prze​sta​wa​ła się kon​tro​lo​wać i czę​ścio​wo się od​sła​nia​ła, ujaw​nia​jąc sub​tel​ną ko​bie​cość i wraż​li​wość, sta​wa​ła się bar​dziej atrak​cyj​na dla męż​czyzn, bo prze​ma​wia​ła do ich pry​mi​tyw​ne​go in​stynk​tu my​śli​we​go. Spo​strze​gła, że Rigg po​now​nie prze​niósł uwa​gę z bra​ta​ni​cy na nią i że zno​wu zmarsz​czył brwi. Uzna​ła w du​chu, że nie​wąt​pli​wie cze​ka nie​cier​pli​wie, żeby opu​ści​ła jego dom. Ku jej zdu​mie​niu, oka​za​ło się, że jest w błę​dzie. – Od​wio​zę pa​nią – za​pro​po​no​wał. – Robi się ciem​no i choć za​mknę​li​śmy drzwi na klucz, to w dzi​siej​szych cza​sach nie moż​na być ni​cze​go pew​nym. Nie wia​do​mo, kto może się cza​ić w po​bli​żu. De​ska, któ​rą za​ło​ży​li​śmy okno, nie sta​no​wi​ła​by prze​szko​dy dla ewen​tu​al​ne​go in​tru​za. Har​riet zwró​ci​ła na nie​go wzrok i za​pro​te​sto​wa​ła: – Och, nie, na pew​no nic złe​go się nie wy​da​rzy. I tak już spra​wi​łam panu do​sta​tecz​nie dużo kło​po​tu. – To na nic – ostrze​gła ją Tri​xie. – Stryj ma wy​bu​ja​łe prze​ko​na​nie, że ko​bie​ty same nie dają so​bie rady. Unio​sła wo​jow​ni​czo bro​dę, ale naj​wy​raź​niej Rigg nie za​mie​rzał pod​jąć dys​ku​sji, bo pod​szedł do drzwi. Har​riet nie mia​ła wyj​ścia; mu​sia​ła przy​jąć jego pro​po​zy​cję.

Kie​dy zmie​rza​li każ​de do swo​je​go sa​mo​cho​du – on, jak za​uwa​ży​ła, jeź​dził prak​tycz​nym du​żym ran​ge ro​ve​rem – mia​ła ocho​tę prze​pro​sić go za to, że nie po​mo​gła mu tam​tej nocy na dro​dze, ale nie była w sta​nie zna​leźć słów, któ​re za​brzmia​ły​by w tej sy​tu​acji wła​ści​wie. Czu​ła się nie​zręcz​nie w jego obec​no​ści, bała się, że w ja​kiś spo​sób Rigg od​gad​nie przy​czy​nę jej nie​na​tu​ral​nych re​ak​cji. Nie poj​mo​wa​ła, co się z nią dzie​je. Całe to za​cho​wa​nie było do niej nie​po​dob​ne, a on na pew​no jej do tego nie za​chę​cał. Wręcz prze​ciw​nie. Była do​brym kie​row​cą, ale te​raz nie​do​kład​nie wrzu​ci​ła bieg i roz​legł się prze​raź​li​wy zgrzyt. Po​czer​wie​nia​ła ze wsty​du, świa​do​ma, co Rigg może so​bie o niej po​my​śleć. W koń​cu ru​szy​ła. Nie​bo było za​cią​gnię​te desz​czo​wy​mi chmu​ra​mi, na dwo​rze gwał​tow​nie po​ciem​nia​ło. Gdy do​je​cha​ła na miej​sce, ukry​ty wśród drzew dom wy​da​wał się ciem​ny i opusz​czo​ny. Za​drża​ła lek​ko, za​trzy​mu​jąc się przed wej​ściem. Po​my​śla​ła, że na​za​jutrz przede wszyst​kim musi do​ro​bić za​pa​so​we klu​cze. Wy​sia​da​jąc z auta, zo​ba​czy​ła, że Rigg idzie w jej stro​nę. Na​dal spię​ta, z tru​dem zmu​si​ła się, by mu for​mal​nie po​dzię​ko​wać za po​moc, jed​nak mu​sia​ła od​wró​cić wzrok, po​nie​waż nie była w sta​nie spoj​rzeć mu w twarz. Miał uza​sad​nio​ne po​wo​dy, żeby nie przyjść jej z po​mo​cą, a jed​nak to uczy​nił. Wy​jął z sa​mo​cho​du la​tar​kę i oświe​tlił okno w da​chu. – Wy​da​je się, że wszyst​ko w po​rząd​ku – za​czął – ale je​śli wo​la​ła​by pani, że​bym wszedł i spraw​dził, to… – Nie, nie, nie ma ta​kiej po​trze​by – prze​rwa​ła mu szyb​ko, co​fa​jąc się o krok tak gwał​tow​nie, że po​tknę​ła się o ka​mien​ną kra​wędź przy ścież​ce i stra​ci​ła rów​no​wa​gę. Rigg za​re​ago​wał bły​ska​wicz​nie. Rzu​cił la​tar​kę i pod​trzy​mał Har​riet, chwy​ta​jąc ją za ra​mio​na w chwi​li, kie​dy nie​mal do​tknę​ła zie​mi. Pod​niósł ją bez naj​mniej​sze​go wy​sił​ku, jak​by była ma​łym dziec​kiem, co nie po​win​no jej dzi​wić. Wie​dzia​ła, że pod dro​gim gar​ni​tu​rem kry​je się spraw​ne i mu​sku​lar​ne cia​ło. Na mo​ment za​ci​snął pal​ce na jej ra​mie​niu. W świe​tle re​flek​to​rów ran​ge ro​ve​ra wi​dać było jego po​chy​lo​ną gło​wę i za​ci​śnię​te usta. Har​riet od​nio​sła wra​że​nie, że pa​trzy na nią z nie​chę​cią. – Jest pani cał​kiem bez​piecz​na – oznaj​mił z prze​ko​na​niem. – Mimo że bra​ta​ni​ca za​pew​ne na​kre​śli​ła pani nik​czem​ny ob​raz mo​je​go cha​rak​te​ru, za​pew​niam, że z mo​jej stro​ny nic pani nie gro​zi. Nie mam zwy​cza​ju czy​nić cze​go​kol​wiek bez ak​cep​ta​cji ko​bie​ty. Naj​ła​twiej i naj​pro​ściej by​ło​by go za​pew​nić, że ona ni​cze​go ta​kie​go się nie oba​wia, ale za​miast tak po​stą​pić, z ja​kiejś ab​sur​dal​nej i nie​wy​tłu​ma​czal​nej przy​czy​ny Har​riet za​czę​ła się bez​rad​nie trząść. – Żar​to​wa​łem – po​wie​dział oschle Rigg, po czym do​dał nie​spo​dzie​wa​nie: – Prze​pra​szam, je​śli pa​nią prze​stra​szy​łem. Pu​ścił ją ostroż​nie i cof​nął się o krok, przez co po​czu​ła się jesz​cze bar​dziej nie​zręcz​nie. – Mam pra​wie trzy​dzie​ści pięć lat, ze​bra​ne ży​cio​we do​świad​cze​nie i po​tra​fię pra​wi​dło​wo oce​nić sy​tu​ację – oświad​czy​ła.

Za​ci​snę​ła usta, a on przez chwi​lę sku​pił na nich wzrok. W efek​cie Har​riet mia​ła wra​że​nie, że jej ser​ce za​trzy​ma​ło się na kil​ka se​kund. Rigg uniósł brwi. – Są​dzę, że w dzi​siej​szych cza​sach żad​na ko​bie​ta nie może być pew​na, iż wiek chro​ni ją przed taką na​pa​ścią – za​uwa​żył sar​ka​stycz​nie. – Nie to mia​łam na my​śli – rzu​ci​ła nie​opatrz​nie Har​riet. – Nie? A co w ta​kim ra​zie? Jak, na li​tość bo​ską, mo​gła wma​new​ro​wać się w taką sy​tu​ację? – Cho​dzi​ło mi o to – za​czę​ła – że nie wy​glą​da pan na męż​czy​znę, któ​ry by mu​siał ucie​kać się do prze​mo​cy, żeby… żeby… – Urwa​ła spe​szo​na. – A jed​nak nie wpu​ści​ła mnie pani do sa​mo​cho​du, cho​ciaż znaj​do​wa​łem się w sy​tu​acji god​nej po​ża​ło​wa​nia – przy​po​mniał jej cierp​kim to​nem. – To było co in​ne​go – za​pro​te​sto​wa​ła. – Wte​dy pan był… – Nagi? – pod​po​wie​dział. – Obcy – spro​sto​wa​ła po​spiesz​nie. – A te​raz nie je​stem. Ro​zu​miem. Za​tem to nie oba​wa przed nie​prze​wi​dy​wal​no​ścią mo​jej płci jako ta​kiej wy​wo​ła​ła pani obiek​cje, lecz ja, a ra​czej moje do​tknię​cie. Har​riet wpa​try​wa​ła się w Rig​ga, za​sta​na​wia​jąc się, jak uda​ło im się przejść od bez​piecz​nej i neu​tral​nej kon​wer​sa​cji do ry​zy​kow​nej i pro​wo​ku​ją​cej. – N… nic po​dob​ne​go – wy​ją​ka​ła, ale ten pro​test za​brzmiał bar​dzo sła​bo. – Na​praw​dę nie musi się pani ni​cze​go oba​wiać, nie​za​leż​nie od tego, że nie​wąt​pli​wie jest pani atrak​cyj​na – kon​ty​nu​ował Rigg. – Za​pew​niam, że nie mam zwy​cza​ju wy​mu​szać za​in​te​re​so​wa​nia ze stro​ny przed​sta​wi​cie​lek pani płci. Na​zwał ją atrak​cyj​ną! Za​sko​czo​na Har​riet w mil​cze​niu wpa​try​wa​ła się w nie​go sze​ro​ko otwar​ty​mi ocza​mi. Gdy wresz​cie otrzą​snę​ła się ze zdu​mie​nia, spo​strze​gła, że Rigg od​da​lił się w stro​nę ran​ge ro​ve​ra. Dla​cze​go tak ją oce​nił? Zde​cy​do​wa​nie nie ro​bił wra​że​nia ba​wi​dam​ka, któ​ry pra​wi zdaw​ko​we kom​ple​men​ty. Wręcz prze​ciw​nie, wy​glą​dał na po​waż​ne​go, nie​zbyt to​wa​rzy​skie​go męż​czy​znę, a z ust jego bra​ta​ni​cy do​wie​dzia​ła się, co są​dzi o ko​bie​tach. Nie​za​leż​nie od tego, jak bar​dzo Har​riet sta​ra​ła się o tym za​po​mnieć, to py​ta​nie nur​to​wa​ło ją przez cały wie​czór, dłu​go po tym, jak wy​pa​ko​wa​ła za​ku​py, przy​go​to​wa​ła so​bie ko​la​cję i usia​dła z książ​ką. Ku​pi​ła ją, po​nie​waż za​po​wia​da​ło się, że po​chło​nie jej uwa​gę bez resz​ty, a tym​cza​sem wciąż w my​ślach wra​ca​ła do uży​te​go przez Rig​ga okre​śle​nia.

ROZDZIAŁ CZWARTY Rano Har​riet obu​dzi​ła się lek​ko za​nie​po​ko​jo​na, czy aby nie jest prze​zię​bio​na, ale oka​za​ło się, że na szczę​ście nie ma żad​nych ob​ja​wów wska​zu​ją​cych na nie​po​żą​da​ne skut​ki wczo​raj​sze​go prze​mok​nię​cia. Po​cząt​ki ka​ta​ru już mi​nę​ły. W nocy deszcz ustał, ale nie​bo wciąż za​snu​wa​ły oło​wia​ne chmu​ry. Po​ry​wi​sty wiatr zry​wał z drzew li​ście, któ​re wi​ro​wa​ły w po​wie​trzu. Naj​wy​raź​niej je​sień za​go​ści​ła na do​bre. Je​sień – czas no​stal​gii, okres ocze​ki​wa​nia na na​dej​ście zimy. Może ta pora roku od​po​wia​da za mój stan psy​chicz​ny, a nie Rigg, cze​go się oba​wia​ła, za​sta​na​wia​ła się Har​riet. Był to ku​szą​cy kie​ru​nek roz​wa​żań, ale i nie​bez​piecz​ny. W nocy pod​ję​ła de​cy​zję, że nie po​zwo​li so​bie na roz​my​śla​nia o Rig​gu ani o swo​ich re​ak​cjach na jego obec​ność. Za​nim bę​dzie za póź​no, po​win​na skie​ro​wać my​śli ku istot​nym spra​wom. Na co za póź​no? – zre​flek​to​wa​ła się, je​dząc śnia​da​nie. Za póź​no na opa​mię​ta​nie się, na wy​rzu​ce​nie go z my​śli i z ser​ca? Odło​ży​ła grzan​kę, któ​ra na​gle prze​sta​ła być chru​pią​ca i sma​ko​wa​ła ni​czym ka​wa​łek kar​to​nu. Za​ko​chać się w jej wie​ku, za​le​d​wie po dwóch prze​lot​nych spo​tka​niach? To cał​kiem nie​moż​li​we! Prze​cież jest doj​rza​łą ko​bie​tą, a nie na​sto​lat​ką. Naj​pierw szyb​ki spa​cer, a po​tem do pra​cy, po​sta​no​wi​ła. W ten spo​sób prze​gna głu​pie i nie​po​żą​da​ne my​śli oraz emo​cje, któ​re zu​peł​nie nie​po​trzeb​nie zdo​mi​no​wa​ły po​czą​tek jej upra​gnio​ne​go no​we​go ży​cia. Kie​dy zna​la​zła się na dwo​rze, ucie​szy​ła się, że wło​ży​ła cie​płą bu​dry​sów​kę, choć jej ja​skra​wy czer​wo​ny ko​lor wy​da​wał się te​raz ra​czej dzie​cię​cym ge​stem sprze​ci​wu wo​bec jej daw​nych zwy​cza​jów i po​przed​nie​go sty​lu ży​cia. Może tu​taj kry​ło się roz​wią​za​nie za​gad​ki jej za​cho​wa​nia. Może emo​cjo​nal​nie sta​ła się na​sto​lat​ką, któ​rą tak na​praw​dę ni​g​dy nie była. Ta myśl ją roz​ba​wi​ła. Ode​tchnę​ła z ulgą i uśmiech​nę​ła się do sie​bie. Od​dy​cha​ła głę​bo​ko, po​zwa​la​jąc, żeby czy​ste, ostre po​wie​trze wy​peł​nia​ło jej płu​ca. Ja​każ to roz​kosz po Lon​dy​nie. Na​gle z wy​so​kiej tra​wy tuż przed nią wy​sko​czył za​jąc i w pierw​szej chwi​li prze​stra​szył Har​riet, po czym przy​wo​łał sko​ja​rze​nie z Be​nem, la​bra​do​rem Tri​xie. Za​wsze lu​bi​ła zwie​rzę​ta. Może po​win​na przy​ho​łu​bić psa lub kota. Lo​uise była uczu​lo​na na sierść, więc w dzie​ciń​stwie nie mia​ły żad​nych zwie​rząt. Tak, do​brze by​ło​by mieć psa. Za​nim wró​ci​ła do domu, tem​pe​ra​tu​ra spa​dła o parę stop​ni, a wiatr się wzmógł. Szklarz, do któ​re​go rano za​dzwo​ni​ła, obie​cał wsta​wić szy​bę w oknie na stry​chu naj​szyb​ciej, jak to moż​li​we. Za​pa​rzy​ła so​bie kawę, nę​ka​na wy​rzu​ta​mi su​mie​nia, że za​ży​wa nie​zdro​wej przy​jem​no​ści, ra​cząc się kawą z ko​fe​iną i obie​cu​jąc so​bie, jak to ro​bi​ła re​gu​lar​nie, że prze​sta​wi się na bez​ko​fe​ino​wą. Wie​dzia​ła jed​nak do​sko​na​le, że naj​praw​do​po​dob​niej to ni​g​dy nie na​stą​pi.

Praw​dzi​wym luk​su​sem było te​raz dla niej to, że we wła​snym domu mo​gła swo​bod​nie za​siąść do ma​szy​ny do pi​sa​nia. Już nie mu​sia​ła tego ro​bić po kry​jo​mu, jak​by to był jej naj​więk​szy se​kret, ani się spie​szyć z po​wo​du licz​nych obo​wiąz​ków ro​dzin​nych i za​wo​do​wych. Za​wsze za​zdro​śnie strze​gła swo​jej pa​sji, sta​ra​jąc się zna​leźć chwi​lę, kie​dy mo​gła za​mknąć się w po​ko​ju i sku​pić na pi​sa​niu. Te​raz ma​szy​na do pi​sa​nia sta​ła wy​god​nie na so​lid​nym ku​chen​nym sto​le, któ​ry Har​riet ku​pi​ła spe​cjal​nie po to, aby przy nim za​sia​dać do pi​sa​nia. Kie​dy unio​sła gło​wę znad ma​szy​ny, pa​trzy​ła pro​sto w okno, za któ​rym roz​cią​gał się gąszcz ogro​do​wej ro​ślin​no​ści. W cza​sie szyb​kie​go lun​chu skła​da​ją​ce​go się z zupy i ra​zo​wej buł​ki roz​ma​rzy​ła się, wy​obra​ża​jąc so​bie, jak na​stęp​ne​go lata bę​dzie wy​glą​dał jej ogród. Nie mo​gła się do​cze​kać dnia, w któ​rym zaj​mie się pra​ca​mi ogro​do​wy​mi. W Lon​dy​nie mia​ła mały ogró​dek, wy​łącz​nie użyt​ko​wy. Od​da​ła go bez​in​te​re​sow​nie dzie​ciom, wie​rząc, że im bę​dzie bar​dziej po​trzeb​ny. Tu​taj wo​kół domu roz​cią​gał się pra​wie akr zie​mi, któ​re​go część sta​no​wił kie​dyś do​brze utrzy​ma​ny ogród wa​rzyw​ny. Mia​ła na​dzie​ję, że uda się go przy​wró​cić do daw​nej świet​no​ści. Co praw​da, nie była do​świad​czo​ną ogrod​nicz​ką, ale mia​ła mnó​stwo za​pa​łu i chę​ci. Wy​obra​ża​ła so​bie, jak bę​dzie wy​glą​dał nie​rów​ny ży​wo​płot, kie​dy zo​sta​nie sta​ran​nie przy​cię​ty, a w do​ni​cach i na ra​ba​tach po​ja​wią się róż​no​barw​ne kwia​ty tak cu​dow​nie utrwa​la​ne przez He​len Al​lin​gham, zna​ną akwa​re​list​kę oraz ilu​stra​tor​kę, ży​ją​cą na prze​ło​mie XIX i XX wie​ku. Skar​ciw​szy się w du​chu za trwo​nie​nie cza​su na sny na ja​wie, wró​ci​ła do pra​cy. Wy​daw​ca za​ak​cep​to​wał wstęp​ny za​rys no​wej książ​ki, po​zwa​la​jąc, by pu​ści​ła wo​dze fan​ta​zji. Już po chwi​li była tak po​chło​nię​ta pra​cą, że nie zo​rien​to​wa​ła się, iż ma go​ścia, do​pó​ki drzwi do kuch​ni nie otwo​rzy​ły się i na pro​gu nie sta​nę​ła Tri​xie. – Prze​pra​szam – za​czę​ła z uśmie​chem – ale w nie​skoń​czo​ność pu​ka​łam do fron​to​wych drzwi, a wie​dzia​łam, że je​steś, sko​ro przed do​mem stoi sa​mo​chód. – Przy​nio​słam two​je rze​czy – do​da​ła, wrę​cza​jąc Har​riet pla​sti​ko​wą tor​bę. – Przy​szła​bym wcze​śniej, ale Rigg wciąż wy​dzi​wia. – Skrzy​wi​ła się. – Mó​wił, że po​win​nam naj​pierw za​te​le​fo​no​wać, na wy​pa​dek gdy​byś nie ży​czy​ła so​bie od​wie​dzin. Na​praw​dę, on cza​sa​mi jest zbyt sta​ro​świec​ki. Nie po​zwa​la mi po​je​chać z Evą i jej mamą. Uwa​ża, że pani So​ames nie jest na tyle od​po​wie​dzial​na, żeby się nami opie​ko​wać, bo lubi wy​cho​dzić z domu i się ba​wić. Opie​ko​wać! Też coś! Mam osiem​na​ście lat, no, pra​wie osiem​na​ście! Har​riet prze​zor​nie po​wstrzy​ma​ła się przed stwier​dze​niem, że pra​wie osiem​na​sto​lat​ki po​trze​bu​ją do​kład​nie ta​kiej sa​mej, a może i sta​ran​niej​szej opie​ki niż dzie​ci. – Chcia​ła​bym, że​byś z nim po​roz​ma​wia​ła – oznaj​mi​ła Tri​xie. – Ja? – Prze​cież je​steś na​uczy​ciel​ką. Bę​dzie mu​siał przy​znać, że wiesz, co mó​wisz, że się na tym znasz. Har​riet wes​tchnę​ła nad na​iw​no​ścią i za​ufa​niem dziew​czy​ny, któ​ra zda​wa​ła się nie mieć żad​nych wąt​pli​wo​ści, że ona jest po jej stro​nie. Nic dziw​ne​go, że Rigg nie chce od​dać jej pod opie​kę ko​bie​ty, któ​rej, jego zda​niem, po​czu​cie od​po​wie​dzial​no​ści po​zo​sta​wia wie​le do ży​cze​nia.

– My​ślę, że twój stryj nie jest ty​pem męż​czy​zny, któ​ry po​zwo​lił​by, aby ktoś wpły​wał na jego oce​ny – od​par​ła sta​now​czo, sta​ra​jąc się nie ulec proś​bie ma​lu​ją​cej się w oczach Tri​xie, tak po​dob​nych do oczu Rig​ga. – Och, ale on cię na​praw​dę lubi. Har​riet po​dej​rze​wa​ła, że dziew​czy​na wi​dzi to, co chce wi​dzieć, a tak​że po​zwa​la so​bie na drob​ną ma​ni​pu​la​cję, aby osią​gnąć swój cel. – Nie mogę roz​ma​wiać z two​im stry​jem na ten te​mat, po​nie​waż, mó​wiąc szcze​rze, są​dzę, że ma wszel​kie po​wo​dy, żeby nie go​dzić się na wy​jazd z pa​nią So​ames – wy​ja​śni​ła. Za​uwa​ży​ła, że Tri​xie zmar​kot​nia​ła. – Sama się za​sta​nów – do​da​ła. – Na pew​no po​tra​fisz zro​zu​mieć, jak bar​dzo stryj mu​siał się zde​ner​wo​wać, do​wie​dziaw​szy się, że pani So​ames wy​sła​ła cię do domu z męż​czy​zną, któ​re​go nie znał. Co wię​cej, z męż​czy​zną, któ​ry pił, za​nim usiadł za kół​kiem. Na​stą​pi​ła krót​ka chwi​la mil​cze​nia. – Tak. Ro​zu​miem, że mógł być zły, ale gdy​by po​zwo​lił mi wy​ja​śnić, zmie​nił​by zda​nie! Pani So​ames póź​no wró​ci​ła, bo za​trzy​mał ją klient. Ona jest de​ko​ra​tor​ką wnętrz i nie może lek​ce​wa​żyć zle​ce​nio​daw​ców. Poza tym stwier​dzi​ła, że ma tyl​ko tyle pa​li​wa w baku, żeby rano do​je​chać do sta​cji ben​zy​no​wej. Wte​dy jej fa​cet Mau​ri​ce za​pro​po​no​wał, że mnie od​wie​zie, a ona uzna​ła to za do​sko​na​łe roz​wią​za​nie. – Tri​xie wes​tchnę​ła i wy​dę​ła war​gi. – Oczy​wi​ście spra​wę po​gor​szy​ło to, że Rigg po​sta​no​wił po​je​chać po mnie do pani So​ames i że Mau​ri​ce omal na nie​go nie wje​chał tuż za bra​mą. Oskar​żył go, że pro​wa​dzi sa​mo​chód po pi​ja​ne​mu. Był wście​kły. Mau​ri​ce jest młod​szy od pani So​ames i my​ślę, że Rigg oba​wiał się, że on spró​bu​je mnie pod​ry​wać, ale je​stem pew​na, że nie miał ta​kie​go za​mia​ru. By​łam zła na stry​ja, bo po​trak​to​wał mnie jak dziec​ko, któ​rym nie je​stem! Dla​te​go w nie​dzie​lę po​sta​no​wi​łam dać mu na​ucz​kę i wma​new​ro​wać go w sy​tu​ację, w któ​rej lu​dzie błęd​nie by go oce​ni​li, tak by się prze​ko​nał, jak to jest zo​stać ośmie​szo​nym! Umil​kła i rzu​ci​ła Har​riet szel​mow​skie spoj​rze​nie, po czym do​da​ła: – Opo​wie​dział mi, że wziął twój sa​mo​chód za mój. Za​ło​żę się, że wpadł w fu​rię. Ża​łu​ję, że nie wi​dzia​łam, jak się ci​skał. – Nie ma cze​go – za​pew​ni​ła ją Har​riet. – Jak ci się uda​ło zmu​sić go do ro​ze​bra​nia się i wsko​cze​nia do wody? – spy​ta​ła, nie mo​gąc oprzeć się chę​ci za​spo​ko​je​nia cie​ka​wo​ści. Tri​xie ro​ze​śmia​ła się. – Och, to nie było trud​ne. Nie​na​wi​dzi jeź​dzić jako pa​sa​żer, więc sie​dział z za​mknię​ty​mi ocza​mi. Za​ha​mo​wa​łam i krzyk​nę​łam, że wi​dzia​łam, jak ktoś to​nie. Nie wa​hał się ani chwi​li. Wie​dzia​łam, że tak bę​dzie. Har​riet za​czę​ła się za​sta​na​wiać, czy Tri​xie zda​je so​bie spra​wę, ja​kie ma szczę​ście, że jest w jej ży​ciu ktoś tak od​po​wie​dzial​ny i tro​skli​wy. – Jak tyl​ko wsko​czył do rze​ki, na​tych​miast od​je​cha​łam. Mu​szę przy​znać, że za​ło​ży​łam, iż znaj​dzie go któ​ryś z tu​tej​szych miesz​kań​ców. Przez myśl by mi nie prze​szło, że to bę​dzie ktoś obcy. Zno​wu się za​śmia​ła i spy​ta​ła: – Na​praw​dę po​my​śla​łaś, że mógł oka​zać się gwał​ci​cie​lem? Ależ on się wście​kał!

– Wy​obra​żam so​bie – od​par​ła au​to​ma​tycz​nie Har​riet, ale za​nim zdą​ży​ła po​wie​dzieć, co o tym wszyst​kim są​dzi, roz​legł się od​głos za​jeż​dża​ją​ce​go przed dom sa​mo​cho​du. Tym ra​zem usły​sza​ła dzwo​nek i po​de​szła do drzwi fron​to​wych. Tri​xie sta​nę​ła obok niej. Ko​bie​ta, któ​rą Har​riet uj​rza​ła, otwo​rzyw​szy drzwi, naj​wy​raź​niej była do​brą zna​jo​mą Tri​xie, bo dziew​czy​na po​wi​ta​ła ją sze​ro​kim uśmie​chem. – Je​stem Nora Fel​lows, żona pa​sto​ra – przed​sta​wi​ła się z lek​kim uśmie​chem. Har​riet za​pro​si​ła ją do środ​ka. – Sły​sza​łam, że się pani tu​taj wpro​wa​dzi​ła – do​da​ła. – Two​rzy​my nie​wiel​ką spo​łecz​ność, w do​dat​ku dość roz​rzu​co​ną po oko​li​cy, więc sta​ra​my się w mia​rę moż​li​wo​ści utrzy​my​wać ze sobą kon​tak​ty. Je​śli pani woli sa​mot​ność, to pro​szę śmia​ło po​wie​dzieć. Nie​kie​dy małe spo​łecz​no​ści mogą się wy​da​wać klau​stro​fo​bicz​ne. Jed​nak dzi​siej​sza wi​zy​ta ma kon​kret​ny cel. Otóż w tym ty​go​dniu przy​pa​da​ją sześć​dzie​sią​te uro​dzi​ny mo​je​go męża i z tej oka​zji wy​da​je​my w so​bo​tę po po​łu​dniu przy​ję​cie. Za​pro​szo​na jest cała wieś, a więc i pani. Pro​szę wy​ba​czyć, że za​wia​da​miam z tak krót​kim wy​prze​dze​niem. Har​riet, wzru​szo​na uprzej​mo​ścią i ser​decz​no​ścią pani Fel​lows, po​dzię​ko​wa​ła jej za za​pro​sze​nie. – We wsi or​ga​ni​zo​wa​li zbiór​kę na pre​zent – po​in​for​mo​wa​ła ją Tri​xie po wyj​ściu pa​sto​ro​wej. Har​riet po​sta​no​wi​ła do​wie​dzieć się na po​czcie, czy nie jest za póź​no na do​ło​że​nie się do wspól​ne​go po​dar​ku. – Co pi​szesz? – za​in​te​re​so​wa​ła się Tri​xie, zer​ka​jąc na stół w kuch​ni i od​ru​cho​wo wyj​mu​jąc z ko​szy​ka jabł​ko. Jest tak przy​ja​zna jak mały psiak i za​ra​zem bar​dzo wraż​li​wa, oce​ni​ła Har​riet. Nic dziw​ne​go, że Rigg uwa​ża, iż bra​ta​ni​ca po​win​na mieć opie​kę w po​sta​ci ko​goś bar​dziej od​po​wie​dzial​ne​go i ostroż​ne​go niż pani So​ames. – Książ​kę – od​par​ła. Tri​xie spoj​rza​ła na nią z po​dzi​wem. – Je​steś pi​sar​ką. Wspa​nia​le. Bar​dzo chcia​ła​bym pi​sać – po​wie​dzia​ła z roz​ma​rze​niem. – Wy​da​wa​ło mi się, że mó​wi​łaś, iż je​steś na​uczy​ciel​ką. – Tak, ale ra​czej by​łam – przy​zna​ła Har​riet. – Je​śli za​raz nie wró​cę do pra​cy, to oba​wiam się, że moja ka​rie​ra jako pi​sar​ki może trwać bar​dzo krót​ko. Tri​xie zro​zu​mia​ła alu​zję i skie​ro​wa​ła się do drzwi. Po chwi​li jed​nak przy​sta​nę​ła i spy​ta​ła: – Mam po​wie​dzieć Rig​go​wi, że u cie​bie wszyst​ko w po​rząd​ku? – Tak, pro​szę – od​rze​kła Har​riet. – Aha, mam prze​cież two​je rze​czy, któ​re mi po​ży​czy​łaś. Wy​pio​rę je i od​dam ci jak naj​szyb​ciej. – Nie ma spra​wy! – Tri​xie uśmiech​nę​ła się i znik​nę​ła za drzwia​mi. Ileż sprzecz​no​ści w tym Rig​gu, po​my​śla​ła Har​riet po upły​nię​ciu go​dzi​ny, gdy w koń​cu do​szła do wnio​sku, że jed​nak wi​zy​ta Tri​xie unie​moż​li​wi​ła jej sku​pie​nie się na pra​cy. Nie ule​ga wąt​pli​wo​ści, że jest su​ro​wy, wy​nio​sły i po​wścią​gli​wy. Mo​gła​by przy​siąc, że jej nie lubi. A jed​nak za​dał so​bie trud wy​sła​nia do niej bra​ta​ni​cy, aby upew​ni​ła się, czy nic jej nie jest.

Czyż​by szcze​rze się o nią trosz​czył? Wąt​pli​we. Jego za​cho​wa​nie wy​ni​ka ra​czej z głę​bo​kie​go po​czu​cia od​po​wie​dzial​no​ści, ce​chy, któ​rą zdą​ży​ła już za​uwa​żyć w jego sto​sun​ku do pod​opiecz​nej. Dla Har​riet było oczy​wi​ste, że choć Tri​xie bun​tu​je się prze​ciw​ko stry​jo​wi, to ko​cha go i ufa mu bez​gra​nicz​nie. Za​sta​na​wia​ła się mimo woli, czy dziew​czy​na, któ​ra po​rzu​ci​ła Rig​ga, kie​dy​kol​wiek ża​ło​wa​ła tej de​cy​zji. Trud​no bo​wiem wy​obra​zić so​bie, żeby ja​ka​kol​wiek ko​bie​ta nie chcia​ła zo​stać żoną ta​kie​go męż​czy​zny jak Rigg. Dość, na​po​mnia​ła sie​bie, pa​rząc świe​żą kawę. Je​śli nie chcesz z po​wro​tem zna​leźć się przed kla​są peł​ną dwu​na​sto​lat​ków, le​piej za​bierz się do pra​cy. Po​zo​sta​ła część ty​go​dnia upły​nę​ła Har​riet spo​koj​nie i pra​co​wi​cie. Tri​xie od​wie​dzi​ła ją tyl​ko raz, o ona przy oka​zji zwró​ci​ła po​ży​czo​ne ubra​nie. Szyb​ko się zo​rien​to​wa​ła, że dziew​czy​na jest sa​mot​na i że szu​ka wspar​cia do​ro​słej oso​by w swej kam​pa​nii ma​ją​cej na celu prze​ko​na​nie stry​ja, żeby wy​ra​ził zgo​dę na wy​jazd na nar​ty z przy​ja​ciół​ką i jej mat​ką. Po tym jed​nak, cze​go Har​riet do​wie​dzia​ła się na te​mat sty​lu ży​cia pani So​ames, była ra​czej skłon​na utwier​dzić Rig​ga w jego de​cy​zji, a nie wy​stą​pić w roli opo​nent​ki. Moż​li​wie naj​ła​god​niej wy​tłu​ma​czy​ła Tri​xie, dla​cze​go uwa​ża de​cy​zję stry​ja za słusz​ną. – Ależ wkrót​ce skoń​czę osiem​na​ście lat! – ob​ru​szy​ła się Tri​xie. – To, że mama Evy jest oto​czo​na męż​czy​zna​mi i ma dużo pie​nię​dzy, nie zna​czy, iż będę ją na​śla​do​wać. Po​tra​fię sama zde​cy​do​wać, co jest dla mnie do​bre – do​da​ła. – Oczy​wi​ście – zgo​dzi​ła się Har​riet. – Cza​sa​mi, nie​za​leż​nie od tego na ile do​ro​śli się czu​je​my, mo​że​my wplą​tać się w sy​tu​acje, któ​rych wo​le​li​by​śmy unik​nąć, bo nie mamy jesz​cze na tyle do​świad​cze​nia, żeby wie​dzieć, jak po​stą​pić. Tri​xie była in​te​li​gent​ną dziew​czy​ną i za​miast się ob​ru​szyć, za​sta​no​wi​ła się nad tymi sło​wa​mi. – Cho​dzi ci o to, że po​zwo​li​łam Mau​ri​ce’owi się od​wieźć, choć ra​czej po​win​nam za​dzwo​nić po Rig​ga? – Wła​śnie. – Har​riet ski​nę​ła gło​wą. – Cóż, tak na​praw​dę nie chcia​łam je​chać z Mau​ri​ce’em. – Tri​xie się skrzy​wi​ła. – W nim jest coś… Nie umiem tego okre​ślić, jest taki… tro​chę od​py​cha​ją​cy, je​śli wiesz, co mam na my​śli. Jed​nak Rigg nie mu​siał aż tak się wście​kać. Wy​szłam na kom​plet​ną idiot​kę. Eva po​wie​dzia​ła, że Mau​ri​ce i jej mama pę​ka​li ze śmie​chu. Uwa​ża, że mój stryj jest po​twor​nie sta​ro​świec​ki. – Eva? – zdzi​wi​ła się Har​riet. – A co ty o tym są​dzisz? Naj​waż​niej​sze jest sa​mo​dziel​nie oce​niać lu​dzi i sy​tu​acje, mieć wła​sne zda​nie, a przy​naj​mniej po​win​no tak po​win​no być. Stryj może ci się te​raz wy​da​wać tro​chę apo​dyk​tycz​ny, ale wierz mi, on chce je​dy​nie two​je​go do​bra. Twarz Tri​xie spo​chmur​nia​ła. – Za​pew​niam cię, nie je​stem czę​ścią spi​sku do​ro​słych prze​ciw​ko na​sto​lat​kom – po​wie​dzia​ła Har​riet, wi​dząc jej minę. – Gdy​bym uzna​ła, że Rigg jest prze​sad​nie su​ro​wy w sto​sun​ku do cie​bie, nie kry​ła​bym tej opi​nii, ale za​sta​nów się nad tym. Prze​cież i to​bie nie do koń​ca od​po​wia​da styl ży​cia mamy Evy. – Nie – zgo​dzi​ła się z lek​kim wa​ha​niem Tri​xie. – Jed​nak to nie zna​czy, że z tego

po​wo​du nie mogę się z Evą przy​jaź​nić. Za​miesz​ka​ły w na​szej oko​li​cy za​le​d​wie przed kil​ko​ma mie​sią​ca​mi i Eva nie ma wie​lu przy​ja​ciół. Poza tym – do​da​ła tę​sk​nie – bar​dzo chcia​łam po​je​chać na nar​ty. Za​nim moi ro​dzi​ce zgi​nę​li, Rigg każ​dej zimy jeź​dził z nimi na nar​ty. Tam​te​go dnia, gdy ro​dzi​ce zgi​nę​li, zo​stał w domu, bo cze​kał na waż​ny te​le​fon. Zjeż​dża​li nar​to​stra​dą i aku​rat ze​szła la​wi​na. Har​riet od​ru​cho​wo wy​cią​gnę​ła rękę i po​ło​ży​ła dłoń na ręce Tri​xie. – To mu​sia​ło być dla cie​bie strasz​ne – po​wie​dzia​ła ze współ​czu​ciem. – Było, ale jesz​cze gor​sze dla Rig​ga. Mu​siał ich zi​den​ty​fi​ko​wać i wszyst​ko za​ła​twić. – Tri​xie wsta​ła i za​czę​ła nie​spo​koj​nie krą​żyć po kuch​ni. – To mój naj​bliż​szy krew​ny, ko​cham go, ale z po​wo​du in​te​re​sów czę​sto wy​jeż​dża. Wo​la​ła​bym chy​ba, żeby był żo​na​ty. Chcia​ła​bym mieć ku​zy​nów, cio​cię. Wcho​dzi​ły na nie​bez​piecz​ny grunt. Har​riet in​tu​icyj​nie wy​czu​wa​ła, że Rigg miał​by jej za złe, gdy​by wy​ko​rzy​stu​jąc za​ufa​nie, ja​kim ob​da​rzy​ła ją jego bra​ta​ni​ca, wtrą​ca​ła się w ich pry​wat​ne spra​wy. – Cóż, twój stryj nie jest star​cem. Może się z po​wo​dze​niem oże​nić – za​uwa​ży​ła, chcąc za​koń​czyć ten wą​tek roz​mo​wy. Jed​nak ta uwa​ga nie oka​za​ła się traf​na, po​nie​waż Tri​xie na​tych​miast gwał​tow​nie za​opo​no​wa​ła. – On się nie oże​ni! Kie​dy Gem​ma go rzu​ci​ła, zła​ma​ła mu ser​ce. Po​przy​siągł so​bie, że wię​cej nie za​ufa żad​nej ko​bie​cie. Har​riet nie po​tra​fi​ła so​bie wy​obra​zić, żeby ten opa​no​wa​ny, po​wścią​gli​wy męż​czy​zna dał się po​nieść aż ta​kim emo​cjom. – To sta​ło się przed moim uro​dze​niem, wkrót​ce po ślu​bie ro​dzi​ców. Mama mi o tym opo​wia​da​ła – cią​gnę​ła Tri​xie, igno​ru​jąc pró​by Har​riet po​wstrzy​ma​nia jej przed dal​szy​mi zwie​rze​nia​mi. – Gem​ma była pięk​na, wy​stę​po​wa​ła jako mo​del​ka. Rigg osza​lał z mi​ło​ści. Mama i tata do​pie​ro co się po​bra​li, a Rigg wła​śnie skoń​czył uni​wer​sy​tet. Wszy​scy miesz​ka​li w Lon​dy​nie. Mama opo​wia​da​ła mi, że Gem​ma była skoń​czo​ną pięk​no​ścią, ale je​śli cho​dzi o cha​rak​ter… My​ślę, że mama ucie​szy​ła się, że nie wzię​li ślu​bu. Wów​czas Rigg nie za​ra​biał wie​le. Po​wie​dział moim ro​dzi​com, że za​mie​rza​ją z Gem​mą się po​brać, a po​tem, na parę dni przed ślu​bem, przy​szedł do nich i oznaj​mił, że ona wy​cho​dzi za in​ne​go męż​czy​znę, któ​re​go po​zna​ła w świe​cie mody, znacz​nie star​sze​go od nie​go i bar​dzo bo​ga​te​go. – Na twa​rzy Tri​xie po​ja​wił się wy​mow​ny gry​mas. – Mama opo​wia​da​ła, że Rigg był zdru​zgo​ta​ny. My​ślę, że to było bar​dzo ro​man​tycz​ne, a ty? „Ro​man​tycz​ne”? – zdzi​wi​ła się w du​chu Har​riet. – Wca​le tak nie uwa​żam – od​par​ła rze​czo​wo. – Je​śli chcesz znać moją opi​nię, to my​ślę, że twój stryj miał szczę​ście, że tak to się skoń​czy​ło. Je​śli oże​nił​by się z Gem​mą, praw​do​po​dob​nie był​by bar​dzo nie​szczę​śli​wy. Tri​xie spoj​rza​ła na nią spod zmarsz​czo​nych brwi. – By​łaś kie​dyś za​ko​cha​na? – spy​ta​ła za​cie​ka​wio​na. – To zna​czy tak na​praw​dę, do sza​leń​stwa, na​mięt​nie. – Nie – od​rze​kła krót​ko Har​riet. Nie za​mie​rza​ła ujaw​niać Tri​xie nie​do​stat​ków swo​jej na​tu​ry ani przy​zna​wać, że nie jest ty​pem ko​bie​ty, któ​ra po​tra​fi wzbu​dzić w męż​czyź​nie nie​po​ha​mo​wa​ną na​-

mięt​ność. – Nie za​ko​cham się, do​pó​ki nie skoń​czę przy​naj​mniej trzy​dzie​stu lat – oświad​czy​ła Tri​xie. – Uwa​żam, że żad​na ko​bie​ta nie po​win​na po​świę​cać się męż​czyź​nie, do​pó​ki nie zro​bi cze​goś ze swo​im ży​ciem, nie są​dzisz? – Uwa​żam, że nie na​le​ży an​ga​żo​wać się w dłu​go​trwa​ły zwią​zek, za​nim nie po​zna się do​głęb​nie sa​me​go sie​bie i nie de​cy​du​je o swo​im ży​ciu. To nie jest do​bry po​mysł, bez wzglę​du na to, czy do​ty​czy męż​czy​zny, czy ko​bie​ty – od​par​ła Har​riet. – Naj​pierw chcę się usta​wić za​wo​do​wo – wy​ja​wi​ła Tri​xie. – W dzi​siej​szych cza​sach ko​bie​ta musi mieć pew​ność, że po​tra​fi być nie​za​leż​na fi​nan​so​wo, a nie po​le​gać na kimś, kto by ją utrzy​my​wał. Zga​dzasz się ze mną? – Ow​szem. To roz​sąd​ne, by ko​bie​ta była sa​mo​dziel​na fi​nan​so​wo i mo​gła sama się utrzy​mać – przy​zna​ła Har​riet. – Za​mie​rzasz kie​dyś wyjść za mąż? – spy​ta​ła Tri​xie, zmie​nia​jąc te​mat. – Ra​czej tego nie ocze​ku​ję – od​par​ła szcze​rze Har​riet. Nie do​da​ła, że choć te​raz była w wie​ku, kie​dy mał​żeń​stwo opar​te na wspól​nych za​in​te​re​so​wa​niach i wy​zna​wa​nych war​to​ściach, zbu​do​wa​ne na wza​jem​nej ak​cep​ta​cji i przy​jaź​ni, po​win​no być dla niej waż​niej​sze niż na​mięt​ność, ja​kaś jej zbun​to​wa​na cząst​ka tę​sk​ni​ła za sil​ny​mi emo​cja​mi i pod​po​wia​da​ła, że je​śli mia​ła​by ni​g​dy ich nie do​świad​czyć, to rów​nie do​brze może po​zo​stać sa​mot​na. Po wyj​ściu Tri​xie wró​ci​ła do pi​sa​nia, ale strzę​py roz​mo​wy wciąż do niej wra​ca​ły, ku​sząc no​wy​mi wąt​ka​mi. A gdy​by tak na​pi​sać po​wieść dla do​ro​słych? Czy to zbyt am​bit​ny za​miar? Może i tak, ale ta​kie wy​zwa​nie po​bu​dzi​ło jej wy​obraź​nię. Je​sień za​do​mo​wi​ła się na do​bre. Wi​chu​ry, przed któ​ry​mi ostrze​gał Rigg, nad​cią​gnę​ły w pią​tek wcze​snym ran​kiem, tłu​kąc w drzwi i okna domu. Obu​dzi​ły Har​riet wtu​lo​ną w koł​drę na du​żym sta​ro​świec​kim łóż​ku, któ​re do​pie​ro co na​by​ła. Od​czu​wa​ła nie​zna​ną jej do​tych​czas, nie​mal dzie​cin​ną przy​jem​ność, gdy tak le​ża​ła w cie​ple, spo​koj​na i bez​piecz​na, a na ze​wnątrz sza​lał i wył wiatr. Nie spo​dzie​wa​ła się, że za​miesz​ka​nie na wsi da jej tyle ra​do​ści. Nie dość, że mo​gła sama re​gu​lo​wać czas pra​cy, to jesz​cze czu​ła się zdrow​sza i szczę​śliw​sza niż w mi​nio​nych la​tach. Do​brze ro​zu​mia​ła Rig​ga, któ​ry prze​niósł fir​mę z Lon​dy​nu na po​gra​ni​cze Szko​cji. Rigg. Je​dy​ny wąż w jej no​wym raju. Nie, po​pra​wi​ła się, ra​czej to jej na​tręt​ny na​wyk cią​głe​go wra​ca​nia do nie​go my​śla​mi jest owym przy​sło​wio​wym wę​żem. Po śnia​da​niu, nie ba​cząc na po​go​dę, uda​ła się do wsi, aby ku​pić kil​ka znacz​ków. W ty​go​dniu Har​riet była na po​czcie, żeby się przed​sta​wić, a te​raz chcia​ła za​py​tać o zbiór​kę na pre​zent uro​dzi​no​wy dla pa​sto​ra. Urzęd​nicz​ka zwró​ci​ła się do niej po imie​niu, po czym uśmiech​nę​ła się z apro​ba​tą i po​in​for​mo​wa​ła ją, że jest jesz​cze czas na do​ło​że​nie się do wspól​ne​go po​da​run​ku. – Pa​stor chciał​by mieć kom​pu​ter – wy​ja​śni​ła. – Nie spo​dzie​wa się, że go od nas do​sta​nie – do​da​ła ze śmie​chem – a my na pew​no nie mo​gli​by​śmy so​bie po​zwo​lić na jego kup​no, gdy​by nie po​moc ze stro​ny Rig​ga Mat​thew​sa. Na​wet za​ła​twił kurs szko​le​nio​wy dla pa​sto​ra. Bę​dziesz na przy​ję​ciu? Har​riet przy​tak​nę​ła. Lo​uise wy​śmia​ła​by ją, wie​dząc, że spra​wia jej przy​jem​ność włą​cza​nie się w ży​cie wsi. Sio​stra by​wa​ła tyl​ko na eks​klu​zyw​nych im​pre​zach, na

któ​rych ro​iło się od sław​nych lu​dzi w stro​jach od naj​mod​niej​szych pro​jek​tan​tów. Zde​cy​do​wa​nie róż​ni​ły się gu​stem, upodo​ba​nia​mi oraz za​in​te​re​so​wa​nia​mi. Od cza​su ślu​bu sio​stry Har​riet na​pi​sa​ła do niej dwa razy, ale wciąż nie otrzy​ma​ła od​po​wie​dzi. Mia​ła świa​do​mość, że po​win​na bar​dziej tę​sk​nić za Lo​uise i bliź​nię​ta​mi, ale wi​zy​ty bra​ta​ni​cy Rig​ga spra​wia​ły jej znacz​nie wię​cej ra​do​ści niż kie​dy​kol​wiek to​wa​rzy​stwo sio​stry. Tri​xie zwie​rzy​ła się jej, że po ukoń​cze​niu szko​ły za​mie​rza stu​dio​wać na uni​wer​sy​te​cie, ale wciąż nie pod​ję​ła de​cy​zji, jaki kie​ru​nek wy​brać. Har​riet przy​szło do gło​wy, że Rigg znacz​nie le​piej do​pro​wa​dził bra​ta​ni​cę do peł​no​let​no​ści niż ona sio​strę. Wra​ca​ła do domu, roz​ko​szu​jąc się wia​trem, za​uwa​ża​jąc zmia​ny w kra​jo​bra​zie, wska​zu​ją​ce, że nie​uchron​nie zbli​ża się zima. We wsi or​ga​ni​zo​wa​no ob​cho​dy z oka​zji rocz​ni​cy spi​sku pro​cho​we​go za​wią​za​ne​go po to, by 5 li​sto​pa​da 1605 roku uśmier​cić kró​la Ja​ku​ba I Stu​ar​ta. Bi​le​ty na im​pre​zę sprze​da​wa​no na po​czcie i Har​riet pod wpły​wem im​pul​su ku​pi​ła je​den z nich. Ni​g​dy nic nie wia​do​mo, po​my​śla​ła, może znaj​dzie tam in​spi​ra​cję do po​wie​ści. Szyb​ki spa​cer po​bu​dził jej wy​obraź​nię, więc przez całe po​po​łu​dnie nie wsta​wa​ła od ma​szy​ny do pi​sa​nia. Do prze​rwa​nia pra​cy zmu​si​ły ją do​pie​ro obo​la​łe nad​garst​ki. Na po​czcie za​opa​trzy​ła się w kil​ka ma​ga​zy​nów ilu​stro​wa​nych i wie​czór spę​dzi​ła na prze​glą​da​niu pro​jek​tów wy​stro​ju miesz​kań. Wszyst​kie pod​sta​wo​we pra​ce re​mon​to​we zo​sta​ły wy​ko​na​ne, ale cze​ka​ło ją jesz​cze urzą​dze​nie wnętrz. Jed​nak wy​szu​ka​ne pro​po​zy​cje, któ​re zna​la​zła w pi​smach, nie przy​pa​dły jej do gu​stu. Za​mknę​ła oczy i wy​obra​zi​ła so​bie swój po​kój dzien​ny, w któ​rym zna​la​zła​by się za​chę​ca​ją​ca do re​lak​su wy​god​na sofa i mięk​kie fo​te​le, wprost ide​al​ne do za​głę​bie​nia się w nich z książ​ką w ręce. Okna po​ko​ju wy​cho​dzi​ły na pół​noc, na​le​ża​ło​by więc urzą​dzić go w cie​płych ko​lo​rach brą​zu i te​ra​ko​ty, do​szła do wnio​sku Har​riet. W wy​obraź​ni już go me​blo​wa​ła i de​ko​ro​wa​ła, gdy ni z tego, ni z owe​go w jej wi​zji po​ja​wił się sie​dzą​cy na brze​gu sofy Rigg. Po​iry​to​wa​na, za​da​ła so​bie w du​chu py​ta​nie, co się z nią dzie​je, u li​cha, skąd te idio​tycz​ne fan​ta​zje? Czyż nie ma do​sta​tecz​nie dużo spraw na gło​wie? Dla​cze​go upar​cie po​wra​ca​ją do niej te ab​sur​dal​ne sny na ja​wie? Zła na sie​bie, wsta​ła z ka​na​py. Daw​niej, kie​dy Lo​uise i bliź​nia​ki za bar​dzo da​wa​ły się jej we zna​ki, znaj​do​wa​ła wy​tchnie​nie w do​mo​wych za​ję​ciach, choć​by w my​ciu pod​ło​gi w kuch​ni. Może te​raz ta me​to​da oka​że się rów​nie sku​tecz​na i usu​nie Rig​ga z jej my​śli? Po pół​go​dzi​nie pod​ło​ga w kuch​ni lśni​ła ni​czym lu​stro, a Har​riet na​dal za​sta​na​wia​ła się, czy na​praw​dę w wie​ku trzy​dzie​stu pię​ciu lat po​win​na snuć ma​rze​nia o nie​osią​gal​nym męż​czyź​nie. Sko​ro nie może się ich de​fi​ni​tyw​nie po​zbyć, to dla​cze​go wy​bra​ła wła​śnie Rig​ga? Dla​cze​go? Czy rze​czy​wi​ście war​to za​da​wać so​bie to py​ta​nie? Żad​na ko​bie​ta, któ​ra za pierw​szym ra​zem zo​ba​czy​ła​by go w ca​łej oka​za​ło​ści, tak jak jej się to zda​rzy​ło, nie po​zo​sta​ła​by obo​jęt​na na jego mę​ski urok. W prze​szło​ści bar​dzo mę​scy przed​sta​wi​cie​le prze​ciw​nej płci nie​zmien​nie bu​dzi​li w niej lęk. O dzi​wo, w przy​pad​ku Rig​ga nie od​czu​wa​ła obaw. On ją wręcz fa​scy​no​wał, a tak​że draż​nił i ab​sor​bo​wał jej uwa​gę. A im wię​cej o nim wie​dzia​ła dzię​ki zwie​rze​niom Tri​xie, tym bar​dziej była pod jego wra​że​niem.

Te wszyst​kie groź​ne ozna​ki były aż nad​to wy​raź​ne. By​ła​by nie​mą​dra, gdy​by po​sta​no​wi​ła je zi​gno​ro​wać. Rigg się nią nie in​te​re​so​wał, a na​wet gdy​by… Krą​ży​ła nie​spo​koj​nie po kuch​ni, wal​cząc z ko​lej​ną po​ku​są pusz​cze​nia wo​dzy fan​ta​zji i wy​obra​że​nia so​bie, jak by to było być po​żą​da​ną i ko​cha​ną przez ta​kie​go męż​czy​znę jak Rigg. Po raz pierw​szy od cza​su przy​jaz​du na wieś noc​ny wy​po​czy​nek za​kłó​ci​ły jej nie​po​ko​ją​ce sny, z któ​rych nie zdo​ła​ła się wy​zwo​lić. Rano obu​dzi​ła się po​iry​to​wa​na i zmę​czo​na. Wła​śnie mia​ła zmu​sić się do zje​dze​nia śnia​da​nia, kie​dy roz​legł się dzwo​nek te​le​fo​nu. Prze​ko​na​na, że to Tri​xie, szyb​ko pod​nio​sła słu​chaw​kę i na​gle zmar​twia​ła, usły​szaw​szy zna​jo​my mę​ski głos. – Har​riet, tu Rigg, wiem, że wy​bie​rasz się po po​łu​dniu na przy​ję​cie z oka​zji uro​dzin pa​sto​ra – po​wie​dział rze​czo​wo. – Pani Fel​lows po​pro​si​ła, że​by​śmy za​je​cha​li po cie​bie i za​bra​li na​szym sa​mo​cho​dem. Tam jest bar​dzo mało miejsc par​kin​go​wych i bę​dzie wy​god​niej, je​śli zja​wi się mniej aut. O któ​rej chcia​ła​byś wy​je​chać? Har​riet po​trze​bo​wa​ła dłuż​szej chwi​li, by ze​brać my​śli. Była zszo​ko​wa​na. Do​pie​ro co w nocy śni​ła o Rig​gu, a tu sły​szy jego głos. Ucie​szy​ła się, że wkrót​ce go zo​ba​czy, choć ra​dość zma​la​ła, gdy so​bie uprzy​tom​ni​ła, że za​te​le​fo​no​wał do niej nie z wła​snej ini​cja​ty​wy. Zła na sie​bie, że daje się po​nieść nie​do​rzecz​nym fan​ta​zjom, nie była w sta​nie wy​do​być gło​su. – Har​riet? Je​steś tam? – usły​sza​ła. – Tak – bąk​nę​ła i wresz​cie wzię​ła się w garść. – Nie my​śla​łam o kon​kret​nej go​dzi​nie – od​par​ła z ta​kim spo​ko​jem, na jaki ją było stać. – Do​sto​su​ję się do cie​bie i Tri​xie. Gdy​by nie do​dał za​strze​że​nia o bra​ku miejsc par​kin​go​wych, mu​sia​ła​by od​rzu​cić jego pro​po​zy​cję. Może za​ko​chać się w nim jak ostat​nia idiot​ka, ale do​pil​nu​je, by nikt się o tym nie do​wie​dział. Bądź co bądź, ma swo​ją dumę. Duma? A czy nie jest uwa​ża​na za wadę, a nie za​le​tę? – Do​brze, czy w ta​kim ra​zie mo​że​my się umó​wić na wpół do czwar​tej? – spy​tał Rigg. – Będę go​to​wa. Od​kła​da​jąc słu​chaw​kę, stwier​dzi​ła, że ści​ska​ła ją tak kur​czo​wo, aż po​bie​la​ły jej pal​ce. Osiem​na​sto​let​nia Tri​xie ma wię​cej zim​nej krwi i jest bar​dziej zrów​no​wa​żo​na psy​chicz​nie niż ja, po​my​śla​ła ze wsty​dem Har​riet. Może to spra​wa wie​ku, uzna​ła, od​su​wa​jąc śnia​da​nie, któ​re​go żo​łą​dek nie był w sta​nie stra​wić. Tak, w tym musi się kryć od​po​wiedź, w moim wie​ku, uzna​ła w du​chu, na​le​wa​jąc kawę do kub​ka. Naj​wy​raź​niej prze​cho​dzę coś w ro​dza​ju kry​zy​su wie​ku śred​nie​go, bo prze​ży​wam te​raz to, cze​go nie do​świad​czy​łam w mło​do​ści. Uspo​ko​jo​na, że zna​la​zła wy​tłu​ma​cze​nie cał​kiem ob​cych so​bie od​czuć, Har​riet po​szła na górę po płaszcz. Po​win​na była wczo​raj po​je​chać do Ha​wick po za​ku​py, ale tak się zło​ży​ło, że tam nie do​tar​ła. Bę​dzie mu​sia​ła za​ła​twić to dzi​siaj. Wiatr ustał, ja​sno​nie​bie​skie​go nie​ba nie prze​sła​nia​ły chmu​ry, w pro​mie​niach słoń​ca li​ście po​ły​ski​wa​ły zło​ci​ście i rdza​wo. Uda​ło się jej zna​leźć miej​sce na par​kin​gu przed skle​pem. Za​ku​py w mia​stecz​ku od​by​wa​ły się nie​spiesz​nie, znacz​nie spo​koj​niej niż w Lon​dy​nie. Na​wet w su​per​mar​-

ke​cie dziew​czę​ta przy ka​sach zna​ły imio​na klien​tów i za​mie​nia​ły z nimi parę uprzej​mych słów. Tu​tej​szy ak​cent brzmiał przy​jem​nie w uszach Har​riet . Po​wo​li wra​ca​ła do sa​mo​cho​du, cie​sząc się słoń​cem i miłą dla niej ma​ło​mia​stecz​ko​wą at​mos​fe​rą. W pew​nej chwi​li jej wzrok przy​cią​gnę​ła wy​sta​wa nie​wiel​kie​go bu​ti​ku. Po​de​szła bli​żej, żeby przyj​rzeć się ja​sno​czer​wo​nej gar​son​ce z dzia​ni​ny. Spod dłu​gie​go ża​kie​tu wy​sta​wa​ła krót​ka spód​ni​ca. Ca​łość zo​sta​ła uszy​ta z tka​ni​ny ozdo​bio​nej wzo​rem i sze​ro​ką sa​ty​no​wą wstąż​ką przy ża​kie​cie. Pod​czas gdy Har​riet sta​ła, po​dzi​wia​jąc gu​stow​ny ze​staw, obok za​trzy​ma​ła się ko​bie​ta i po​pa​trzy​ła na kom​plet z rów​nym za​chwy​tem. – Ślicz​ny, praw​da? – zwró​ci​ła się do Har​riet tak samo przy​jaź​nie, jak czy​ni​li to inni człon​ko​wie tu​tej​szej spo​łecz​no​ści. – Jan za​wsze ma pięk​ne rze​czy, ale mu​szę po​wie​dzieć, że ten ze​staw jest kla​są samą w so​bie. Ma pani szczę​ście, że to pani ko​lor, poza tym jest pani bar​dzo zgrab​na – do​da​ła z wes​tchnie​niem nie​zna​jo​ma, prze​su​wa​jąc wzro​kiem po swo​jej pulch​nej syl​wet​ce. Uśmiech​nę​ła się jesz​cze raz i ode​szła. Har​riet nie po​trze​bo​wa​ła no​wych ubrań, a nie​trud​no było się do​my​ślić, że ele​ganc​ka gar​son​ka na pew​no jest dro​ga. Nie przy​szło jej do gło​wy, żeby ją ku​pić, do​pó​ki nie​zna​jo​ma nie pod​su​nę​ła jej tego po​my​słu. Nie no​si​ła rze​czy w tym sty​lu, a mimo to we​szła do skle​pu. Na​tych​miast po​de​szła do niej eks​pe​dient​ka. – Jest pani za​in​te​re​so​wa​na kom​ple​tem z wy​sta​wy? – za​py​ta​ła. – Mamy tyl​ko ten je​den eg​zem​plarz, i to w bar​dzo ma​łym roz​mia​rze. – Po​pa​trzy​ła nie​pew​nie na Har​riet. – Sama nie wiem – do​da​ła. – Jaki nu​mer pani nosi? Ocie​pla​na bu​dry​sów​ka, któ​rą Har​riet mia​ła na so​bie, była luź​na i w związ​ku z tym ukry​wa​ła syl​wet​kę. Kie​dy Har​riet ją zdję​ła, oczy eks​pe​dient​ki roz​bły​sły z ra​do​ści. – O tak, bę​dzie pa​so​wać ide​al​nie! – wy​krzyk​nę​ła, szyb​ko zdję​ła gar​son​kę z wy​sta​wy i za​pro​wa​dzi​ła Har​riet do przy​mie​rzal​ni. Rze​czy​wi​ście kom​plet oka​zał się jak uszy​ty na mia​rę, stwier​dzi​ła Har​riet, prze​glą​da​jąc się w lu​strze. Ko​lor pod​kre​ślał ja​sną cerę i do​da​wał so​czy​ste​go od​cie​nia ciem​nym wło​som o mie​dzia​nym po​ły​sku. Co wię​cej, w po​łą​cze​niu ozdob​nej góry za​pi​na​nej pod szy​ję z wą​ską, krót​ką spód​ni​cą było coś bar​dzo szy​kow​ne​go. Ze​staw nie miał w so​bie nic pro​wo​ka​cyj​ne​go, a jed​nak gwa​ran​to​wał, że no​szą​ca go oso​ba przy​cią​gnie spoj​rze​nia. Igno​ru​jąc głos roz​sąd​ku, Har​riet prze​bra​ła się w swo​je rze​czy i za​nim zdą​ży​ła się oprzeć im​pul​so​wi, po​wie​dzia​ła eks​pe​dient​ce, że ku​pu​je gar​son​kę. Była tak dro​ga, jak prze​wi​dy​wa​ła, ale uzna​ła ten wy​da​tek za w peł​ni uza​sad​nio​ny. Mia​ła bar​dzo mało ubrań wyj​ścio​wych. Za​pew​nia​jąc sie​bie, że nie ku​pi​ła tego kom​ple​tu po to, by Rigg mógł ją w nim zo​ba​czyć, skie​ro​wa​ła się do sa​mo​cho​du. Spę​dzi​ła w Ha​wick wię​cej cza​su, niż za​mie​rza​ła. Otwo​rzy​ła ra​dio i w dro​dze do domu nu​ci​ła do wtó​ru pio​sen​ki, wzbra​nia​jąc się przed przy​zna​niem sama przed sobą, że jej do​bry hu​mor łą​czy się z per​spek​ty​wą ry​chłe​go spo​tka​nia z Rig​giem.

ROZDZIAŁ PIĄTY O trze​ciej po po​łu​dniu Har​riet była ubra​na i go​to​wa do wyj​ścia. Umy​ła wło​sy, sta​ran​nie je upię​ła i spoj​rza​ła w lu​stro. Zo​ba​czy​ła oso​bę róż​nią​cą się za​sad​ni​czo od tej, któ​rą była na co dzień. Czyż​by tyl​ko jej się wy​da​wa​ło, że wy​glą​da mło​dziej i ła​god​niej? Skar​ci​ła się w du​chu za ta​kie my​śli i ze​szła na dół. Jak zwy​kle przed spo​tka​niem z Rig​giem była spię​ta. Kart​ka uro​dzi​no​wa le​ża​ła na sto​li​ku obok to​reb​ki, klucz już tkwił w zam​ku. Po​dej​rze​wa​ła, że Rigg nie jest męż​czy​zną, któ​ry lubi na ko​goś cze​kać. Kie​dy mi​nę​ło wpół do czwar​tej, a on się nie po​ja​wił, jej na​pię​cie wy​raź​nie wzro​sło. Za dwa​dzie​ścia czwar​ta za​czę​ła się za​sta​na​wiać, czy nie po​win​na do nie​go za​dzwo​nić, kie​dy przez okno za​uwa​ży​ła za​jeż​dża​ją​cy z im​pe​tem przed dom czer​wo​ny volks​wa​gen. Tri​xie wy​sko​czy​ła z auta i po​pę​dzi​ła do drzwi. – Prze​pra​szam za spóź​nie​nie – rzu​ci​ła od pro​gu. – Na​wia​sem mó​wiąc, Rigg nie mógł przy​je​chać – do​da​ła, gdy Har​riet za​my​ka​ła drzwi i szła za nią do sa​mo​cho​du. – Wy​ni​kły ja​kieś kło​po​ty w fa​bry​ce. Har​riet wsia​dła do auta i za​pię​ła pas, ma​jąc na​dzie​ję, że jej twarz nie od​zwier​cie​dla tar​ga​ją​cych nią emo​cji. Roz​myśl​nie nie za​da​ła py​ta​nia, czy Rigg weź​mie udział w przy​ję​ciu. Sama je​stem so​bie win​na, że tak się czu​ję, uzna​ła w du​chu. Ostrze​ga​ła się, żeby nie dać się pro​wa​dzić snom na ja​wie. Prze​cież to oczy​wi​ste, że Rigg nie jest nią ani tro​chę za​in​te​re​so​wa​ny. – Stryj pro​sił, aby prze​ka​zać, że cię prze​pra​sza – po​wie​dzia​ła Tri​xie, zmie​nia​jąc bieg z god​ną po​zaz​drosz​cze​nia zręcz​no​ścią. Jest do​brym kie​row​cą, ostroż​nym, ale zde​cy​do​wa​nym, za​uwa​ży​ła Har​riet. Zresz​tą Rigg nie po​zwo​lił​by bra​ta​ni​cy wy​je​chać na szo​sę, gdy​by nie był pe​wien jej umie​jęt​no​ści, na​wet je​śli – jak twier​dzi​ła – za​my​kał oczy, gdy ja​dąc z nią sa​mo​cho​dem, sie​dział na miej​scu pa​sa​że​ra. Nie po​tra​fię prze​stać my​śleć o Rig​gu, skar​ci​ła się w du​chu Har​riet i po​czu​ła zna​jo​my ucisk w żo​łąd​ku. Za​mknę​ła oczy. – Do​brze się czu​jesz? – za​nie​po​ko​iła się Tri​xie. – Bar​dzo zbla​dłaś. – Wszyst​ko w po​rząd​ku – skła​ma​ła nie​pew​nie Har​riet. – A tak w ogó​le, to po​do​ba mi się twój kom​plet. Świet​nie ci w tym ko​lo​rze. Bar​dzo bym chcia​ła no​sić czer​wień, ale z mo​imi wło​sa​mi to nie​moż​li​we. W po​nie​dzia​łek zno​wu do szko​ły! – jęk​nę​ła. – Na szczę​ście nie każą nam cho​dzić w mun​dur​kach. Wkrót​ce za​je​cha​ły przed ple​ba​nię i za​par​ko​wa​ły obok in​nych sa​mo​cho​dów. – Pa​stor jest su​per – stwier​dzi​ła nie​ocze​ki​wa​nie Tri​xie, kie​dy szły w kie​run​ku drzwi. – Cza​sa​mi tro​chę roz​tar​gnio​ny, ale nie ża​den de​wot, je​śli wiesz, co mam na my​śli. Har​riet uśmiech​nę​ła się, sły​sząc tę cha​rak​te​ry​sty​kę. Krót​ko cze​ka​ły na otwar​cie drzwi i w pro​gu sta​nął męż​czy​zna. Zmru​żył ciem​ne oczy, spoj​rzał z wy​raź​nym za​in​-

te​re​so​wa​niem na Har​riet, po czym z uśmie​chem zwró​cił się do bra​ta​ni​cy Rig​ga: – Wi​taj. Stryj nie przy​je​chał? Nie​waż​ne. Wejdź​cie, ale naj​pierw przed​staw mnie swo​jej przy​ja​ciół​ce. – Har​riet, to Dan, syn pa​sto​ra. Dan, to Har​riet, na​sza nowa są​siad​ka. – Tri​xie do​peł​ni​ła for​mal​no​ści. – Nowa są​siad​ka? Wspa​nia​le! W ta​kim ra​zie nie będę kłu​sow​ni​kiem na te​re​nie Rig​ga, je​śli cię wy​krad​nę, czyż nie, Har​riet? Jest nie​co młod​szy ode mnie, oce​ni​ła, nie od​po​wia​da​jąc na py​ta​nie. Poza tym atrak​cyj​ny, pew​ny sie​bie i, jak po​dej​rze​wa​ła, zna się na ko​bie​tach. Wie, jak się im przy​po​do​bać. Gdy​by go spo​tka​ła w Lon​dy​nie, by​ła​by pod wra​że​niem, te​raz jed​nak, nie​za​leż​nie od tego, że był atrak​cyj​ny fi​zycz​nie, choć nie​co zbyt chło​pię​cy jak na męż​czy​znę koło trzy​dziest​ki, nie czu​ła ab​so​lut​nie nic, kie​dy bez​czel​nie jej schle​biał i na​le​gał, że oso​bi​ście przed​sta​wi ją ojcu. Pa​stor po​wi​tał ją ser​decz​nie i Har​riet od razu do​my​śli​ła się, dla​cze​go Tri​xie go lubi. Miał w so​bie uj​mu​ją​cą ła​god​ność i de​li​kat​ność. Za​sta​no​wi​ło ją, jak to moż​li​we, że taka bez​pre​ten​sjo​nal​na, skrom​na para jak Fel​low​so​wie mo​gli spło​dzić pew​ne​go sie​bie świa​to​we​go syna. Pa​stor od​szedł na mo​ment, żeby im przy​nieść coś do pi​cia, i w tym cza​sie Tri​xie prze​ka​za​ła jej kil​ka in​for​ma​cji do​ty​czą​cych jego ro​dzi​ny. – Dan wy​kła​da na uni​wer​sy​te​cie w New​ca​stle – po​wie​dzia​ła. – Pani Fel​lows po​wta​rza, że chcia​ła​by, aby się oże​nił, a Rigg twier​dzi, że on za bar​dzo lubi roz​ko​chi​wać w so​bie stu​dent​ki, żeby być z jed​ną ko​bie​tą. On na​praw​dę cię pod​ry​wa – do​da​ła po czę​ści roz​ba​wio​na, po czę​ści zdzi​wio​na. Har​riet się uśmiech​nę​ła. – Nie, po pro​stu ma taki styl by​cia. Poza tym sko​ro upodo​bał so​bie stu​dent​ki, to ra​czej mało praw​do​po​dob​ne, żeby się mną za​in​te​re​so​wał. Z ja​kie​goś po​wo​du Tri​xie nie wy​da​wa​ła się za​do​wo​lo​na z fak​tu, że Dan zwró​cił uwa​gę na Har​riet. Ona sama po​dej​rze​wa​ła, że Dan jest ty​pem męż​czy​zny, któ​ry od​ru​cho​wo flir​tu​je z każ​dą ko​bie​tą. Słu​cha​jąc go jed​nym uchem, gdy pra​wił jej kom​ple​men​ty, ob​ser​wo​wa​ła Tri​xie i ode​tchnę​ła z ulgą, stwier​dziw​szy, że to nie oso​bi​ste za​in​te​re​so​wa​nie nim spra​wi​ło, że w oczach jej mło​dej przy​ja​ciół​ki po​ja​wił się błysk dez​apro​ba​ty. W mia​rę upły​wu po​po​łu​dnia, gdy obo​je przy​lgnę​li do niej ni​czym dwa psy do ko​ści, roz​ba​wie​nie Har​riet ustą​pi​ło miej​sca iry​ta​cji. Była pew​na, że Dan z pre​me​dy​ta​cją draż​ni się z Tri​xie, choć nie mia​ła po​ję​cia, w ja​kim celu to robi. Było oczy​wi​ste, że dziew​czy​na nie za​mie​rza zo​sta​wić jej sa​mej z Da​nem, a on z so​bie wia​do​me​go po​wo​du ro​bił wszyst​ko, żeby się jej po​zbyć. Uznaw​szy, że ma dość, wła​śnie za​mie​rza​ła za​pro​po​no​wać bra​ta​ni​cy Rig​ga, żeby opu​ści​ły przy​ję​cie, kie​dy żona pa​sto​ra po​de​szła do nich i spy​ta​ła, czy Tri​xie nie po​mo​gła​by jej ze​brać pu​stych ta​le​rzy i kie​lisz​ków. Dziew​czy​na od​cho​dząc, rzu​ci​ła Da​no​wi gniew​ne spoj​rze​nie. – Dzię​ki, mamo – mruk​nął Dan, kie​dy obie ode​szły. – A te​raz, sko​ro po​zby​li​śmy się two​je​go oso​bi​ste​go anio​ła stró​ża, zdradź mi, co też ten Rigg wy​my​ślił? Ka​zał jej cie​bie pil​no​wać? – Rigg? – zdzi​wi​ła się Har​riet i lek​ko za​ru​mie​ni​ła. – Spe​cjal​nie się z nią draż​ni​łeś.

Nie mo​żesz jej wi​nić, że na to za​re​ago​wa​ła. – Ani za chro​nie​nie oso​bi​stej i pry​wat​nej wła​sno​ści jej stry​ja? – spy​tał pro​wo​ku​ją​co. Har​riet spur​pu​ro​wia​ła. Była za​że​no​wa​na i jed​no​cze​śnie zła. – Wy​cią​gasz bez​pod​staw​ne wnio​ski – stwier​dzi​ła oschle. – Rigg jest moim są​sia​dem, to wszyst​ko. Nie je​stem jego wła​sno​ścią, ani jego, ani żad​ne​go in​ne​go męż​czy​zny – pod​kre​śli​ła z gniew​nym bły​skiem w oku. Chcia​ła za​de​mon​stro​wać, co my​śli o tej jaw​nie sek​si​stow​skiej uwa​dze. Jak w dzi​siej​szych cza​sach męż​czy​zna, któ​ry uczy mło​dych lu​dzi, ma czel​ność in​sy​nu​ować ko​bie​cie, że jest czy​jąś wła​sno​ścią? Rzu​ci​ła mu su​ro​we spoj​rze​nie, po​dej​rze​wa​jąc, że draż​ni się z nią w taki sam spo​sób jak z Tri​xie, ale on już na nią nie pa​trzył. Za​my​ślo​ny błą​dził wzro​kiem gdzieś po​nad jej ra​mie​niem. – My​ślę, że skła​ma​łaś – rzekł w koń​cu. – Je​śli mię​dzy wami dwoj​giem nic nie ma, to dla​cze​go Rigg pa​trzy na mnie tak, jak​by chciał wbić mi nóż mię​dzy że​bra? Rigg… tu​taj… Har​riet moc​niej za​bi​ło ser​ce. Z tru​dem się po​ha​mo​wa​ła, żeby nie od​wró​cić gło​wy. In​stynk​tow​nie opu​ści​ła po​wie​ki, chcąc ukryć wy​raz oczu przed ob​ser​wu​ją​cym ją męż​czy​zną. – Coś ci się roi – po​wie​dzia​ła, wzru​sza​jąc ra​mio​na​mi. – Rigg nie jest mną za​in​te​re​so​wa​ny. – Do​wiedź tego i zjedz ze mną ju​tro ko​la​cję – za​pro​po​no​wał. Nie zdo​ła​ła się opa​no​wać i otwo​rzy​ła usta ze zdu​mie​nia. Ro​zej​rza​ła się po po​ko​ju, by się upew​nić, że nie jest je​dy​ną peł​no​let​nią ko​bie​tą przed pięć​dzie​siąt​ką. Nie poj​mo​wa​ła, czym tłu​ma​czyć za​in​te​re​so​wa​nie Dana. Za​mknę​ła usta i prze​nio​sła na nie​go spoj​rze​nie. Wciąż jesz​cze za​sta​na​wia​ła się nad sen​sow​no​ścią za​pro​sze​nia Dana, gdy za​uwa​ży​ła sze​ro​ki uśmiech, któ​ry po​ja​wił się na jego twa​rzy. – Wi​taj, Rigg – po​wie​dział po​god​nie. – Jed​nak ci się uda​ło. Wła​śnie na​ma​wia​łem two​ją uro​czą są​siad​kę, żeby wy​bra​ła się ze mną na ko​la​cję. Har​riet nie mu​sia​ła się od​wra​cać, żeby wy​czuć chłód bi​ją​cy od sto​ją​ce​go za nią Rig​ga. Była świa​do​ma, że w ten czy inny spo​sób wy​wo​ła​ła jego dez​apro​ba​tę wo​bec swo​je​go po​stę​po​wa​nia. Może dla​te​go, że nie to​wa​rzy​szy Tri​xie? Ale prze​cież jego bra​ta​ni​ca jest bez​piecz​na w tym god​nym sza​cun​ku to​wa​rzy​stwie. – Drin​ki są ser​wo​wa​ne w ja​dal​ni – do​dał Dan. – Nie​ste​ty, nie mogę zo​stać – po​wie​dział Rigg. – Wpa​dłem tyl​ko, żeby zło​żyć ży​cze​nia two​je​mu ojcu. W po​nie​dzia​łek Tri​xie za​czy​na za​ję​cia w szko​le, więc mu​szę ją za​brać i ra​zem wyj​dzie​my. A co ze mną? – za​da​ła so​bie w du​chu py​ta​nie Har​riet. Czyż​by za​po​mniał, że przy​je​cha​ła z jego bra​ta​ni​cą? Ha​mu​jąc gniew, naj​spo​koj​niej, jak zdo​ła​ła, od​wró​ci​ła się do Rig​ga. – A więc i ja się po​że​gnam – oświad​czy​ła. – Wy​cho​dzisz? – zdzi​wił się Dan, wy​raź​nie nie​za​do​wo​lo​ny. – Przy​je​cha​łam z Tri​xie – od​rze​kła, bę​dąc już my​śla​mi gdzie in​dziej. – Prze​cież ja mogę cię od​wieźć – za​pro​po​no​wał Dan. Trzy​mał w ręku peł​ny kie​li​szek wina i Har​riet nie orien​to​wa​ła się, ile wy​pił i ile za​mie​rza wy​pić. Uśmiech​nę​ła się i po​trzą​snę​ła gło​wą.

– To bar​dzo miło z two​jej stro​ny, ale nie chcę ci psuć przy​ję​cia. Świa​do​ma obec​no​ści Rig​ga, skie​ro​wa​ła się do wyj​ścia, ale Dan chwy​cił ją za rękę i przy​trzy​mał, gdy pró​bo​wa​ła się wy​rwać. – Nie za​po​mnij o na​szej rand​ce ju​tro wie​czór, do​brze? – po​wie​dział ła​god​nym to​nem. – Przy​ja​dę po cie​bie o wpół do ósmej, zgo​da? Nie chcąc mu od​ma​wiać przy Rig​gu, uśmiech​nę​ła się w mil​cze​niu. Za​uwa​ży​ła, że Rigg się nie​cier​pli​wi, a kie​dy wy​swo​ba​dza​ła rękę z dło​ni Dana, on już się od​wró​cił i zmie​rzał w stro​nę pa​sto​ra i jego żony. – Miło cię wi​dzieć – ucie​szył się pa​stor. – Nie​ste​ty, wpa​dłem tyl​ko na chwi​lę. Wy​mie​ni​li uprzej​mo​ści. Har​riet usu​nę​ła się na bok, sta​ra​jąc się od​szu​kać wzro​kiem Tri​xie. Ulga, któ​ra od​ma​lo​wa​ła się na twa​rzy dziew​czy​ny na wi​dok Rig​ga, nie​co ją za​sko​czy​ła. Tym​cza​sem dziew​czy​na bły​ska​wicz​nie zna​la​zła się przy stry​ju. Wy​da​wa​ło się, że jest za​do​wo​lo​na, że już wy​cho​dzą. Wsu​nę​ła jed​ną rękę pod ra​mię Rig​ga, dru​gą chwy​ci​ła dłoń Har​riet. Na dwo​rze zro​bi​ło się chłod​niej, ży​wo​pło​ty po​krył szron. Na nie​bie bez jed​nej chmur​ki lśni​ły gwiaz​dy, po​wie​trze było czy​ste i ci​che. Har​riet od​dy​cha​ła głę​bo​ko, ale lek​ko za​drża​ła, gdy prze​nik​nął ją chłód nocy. Tri​xie pu​ści​ła jej dłoń i po​spie​szy​ła do swo​je​go auta. Roz​legł się war​kot volks​wa​ge​na i Har​riet ru​szy​ła w jego kie​run​ku, ale ku jej zdzi​wie​niu zni​kał z par​kin​gu. Od​pro​wa​dzi​ła go wzro​kiem, nie bar​dzo wie​dząc, co o tym my​śleć. – Wszyst​ko w po​rząd​ku – uspo​ko​ił ją Rigg, sta​jąc obok. – Po​wie​dzia​łem Tri​xie, że ja cię pod​rzu​cę. Zbyt spe​szo​na, żeby za​py​tać, dla​cze​go tak zde​cy​do​wał, pa​trzy​ła na nie​go w mil​cze​niu. Przy każ​dym od​de​chu z jej ust wy​do​by​wa​ły się kłę​busz​ki pary, zim​ny wiatr spra​wiał, że chcąc nie chcąc, zzię​bła. Nie wzię​ła okry​cia wierzch​nie​go. Ob​ser​wu​jąc ją spod zmarsz​czo​nych brwi, Rigg sta​nął tak, żeby osło​nić ją przed wia​trem, ale Har​riet stwier​dzi​ła, że znaj​du​ją się zde​cy​do​wa​nie za bli​sko sie​bie. Prze​szedł ją na​gły dreszcz tym ra​zem nie​ma​ją​cy nic wspól​ne​go z chło​dem. Mia​ła na​dzie​ję, że Rigg nie zo​rien​tu​je się, jaka jest tego przy​czy​na. – Mu​sia​łem zo​sta​wić ran​ge ro​ve​ra przy głów​nej dro​dze. Mo​żesz pójść czy wo​lisz… – Urwał, spo​glą​da​jąc z po​wąt​pie​wa​niem na jej wy​so​kie ob​ca​sy. Pa​mię​ta​jąc, w ja​kim sta​nie jest pod​jazd pod ple​ba​nię, Har​riet zro​zu​mia​ła jego obiek​cje. – Mogę iść – od​par​ła zde​cy​do​wa​nie. Po​my​śla​ła, że w ru​chu mniej zmar​z​nie, niż sto​jąc w ocze​ki​wa​niu, aż Rigg pod​je​dzie sa​mo​cho​dem. Od​wró​ci​ła się od nie​go i ru​szy​ła przed sie​bie, aby udo​wod​nić, że nie skła​ma​ła, ale nie prze​wi​dzia​ła, iż on na​tych​miast znaj​dzie się przy niej i chwy​ci ją za rękę. Od​ru​cho​wo przy​cią​gnął ją do sie​bie, ale bez żad​ne​go sek​su​al​ne​go pod​tek​stu, ra​czej zro​bił to tak, jak​by ujął dłoń bra​ta​ni​cy. Har​riet za​ci​snę​ła zęby, zła na sie​bie, że sil​nie za​re​ago​wa​ła na bli​skość Rig​ga. Była tak oszo​ło​mio​na, że za​po​mnia​ła pa​trzeć pod nogi i wdep​nę​ła pro​sto w głę​bo​ką ko​le​inę peł​ną wody. Nie​spo​dzie​wa​ny kon​takt z zim​ną wodą spra​wił, że za​bra​kło jej tchu, a gdy​by Rigg nie za​ci​snął pal​ców na jej ra​mie​niu i jej nie pod​trzy​mał, nie​chyb​nie stra​ci​ła​by rów​no​wa​gę i upa​dła.

– Nic ci nie jest? – spy​tał. Gwiaz​dy da​wa​ły tyle świa​tła, że po​win​nam spo​strzec ka​łu​żę i ją omi​nąć, po​my​śla​ła Har​riet. Rigg pa​trzył na nią spod zmarsz​czo​nych brwi, wsku​tek cze​go za​czer​wie​ni​ła się z za​kło​po​ta​nia i od​wró​ci​ła gło​wę, chcąc unik​nąć jego ba​daw​cze​go spoj​rze​nia. – Nic – od​par​ła la​ko​nicz​nie. – Gapa ze mnie, po​win​nam pa​trzeć pod nogi. – Za​pew​ne mia​łaś gło​wę za​prząt​nię​tą czym in​nym – za​uwa​żył. Har​riet na​tych​miast sta​ła się czuj​na i rzu​ci​ła na nie​go okiem, w oba​wie że do​my​ślił się, w ja​kim jest sta​nie i dla​cze​go, ale jego na​stęp​ne sło​wa ją uspo​ko​iły. – Cóż, je​śli nie chcesz iść ju​tro na ko​la​cję, uty​ka​jąc, to ra​dzę pa​trzeć, gdzie sta​jesz, a nie roz​my​ślać o Da​nie. Naj​pierw po​czu​ła ulgę, ale już za chwi​lę wpa​dła w złość. Rigg trak​to​wał ją tak, jak​by była nie​roz​gar​nię​tym pod​lot​kiem. Mu​sia​ła się siłą po​wstrzy​mać, żeby mu nie po​wie​dzieć, by ją zo​sta​wił, a ona so​bie po​ra​dzi i ja​koś do​sta​nie się do domu. W tym mo​men​cie do​tar​li do koń​ca pod​jaz​du i zo​ba​czy​li zna​jo​mą syl​wet​kę gra​na​to​we​go ran​ge ro​ve​ra, nie było więc sen​su nie sko​rzy​stać z pod​wóz​ki. Czu​ła, jak woda chlu​po​cze w bar​dzo dro​gich pan​to​flach. Wąt​pi​ła, by prze​trwa​ły bez uszczerb​ku ze​tknię​cie z lo​do​wa​tą ka​łu​żą, i po​wie​dzia​ła so​bie, że do​brze jej tak, to kara za głu​po​tę. Jed​no, cze​go nie mo​gła za​rzu​cić Rig​go​wi, to bra​ku ma​nier, stwier​dzi​ła, kie​dy otwo​rzył jej drzwi od stro​ny pa​sa​że​ra. Za​par​ko​wał na lek​kiej po​chy​ło​ści, więc mie​rząc wzro​kiem od​le​głość od zie​mi do sie​dze​nia po​ża​ło​wa​ła, że nie wło​ży​ła dłuż​szej spód​ni​cy. Mia​ła na​dzie​ję, że Rigg obej​dzie sa​mo​chód i otwo​rzy drzwi od stro​ny kie​row​cy, więc nie bę​dzie wi​dział, jak ona gra​mo​li się na sie​dze​nie, ale naj​wy​raź​niej od​gadł jej kło​po​ty. – My​ślę, że bę​dzie ła​twiej, je​śli cię pod​nio​sę – za​pro​po​no​wał, za​nim zro​bi​ła ja​ki​kol​wiek ruch. Nie zdą​ży​ła za​pro​te​sto​wać, a już chwy​cił ją w pa​sie zde​cy​do​wa​nym ru​chem i uniósł. Har​riet była szczu​pła, ale pra​wie za​wsze dzi​wi​ło ją, że gro​te​sko​wi bo​ha​te​ro​wie ekra​nu męż​nie uno​szą w ra​mio​nach swo​je bo​ha​ter​ki bez choć​by lek​ko przy​spie​szo​ne​go od​de​chu. No​wo​cze​sne ko​bie​ty były zbyt prak​tycz​ne i wy​zwo​lo​ne, by uwa​żać sie​bie za de​li​kat​ne, lek​kie jak piór​ko isto​ty chwy​ta​ne na ręce przez jur​nych si​ła​czy. Tym bar​dziej za​sko​czy​ła ją ła​twość, z jaką Rigg ją pod​niósł. Kie​dy po​sa​dził ją w fo​te​lu pa​sa​że​ra, spadł jej z nogi pan​to​fel. – Masz mo​kre sto​py – za​uwa​żył lek​ko ga​nią​cym to​nem. – Tak – od​rze​kła oschle. – To się zda​rza, je​śli bro​dzi się w ka​łu​ży, nie ma​jąc na no​gach gu​mia​ków. Za​uwa​ży​ła, że się uśmie​cha. Na ten wi​dok jej ser​ce przy​spie​szy​ło rytm w spo​sób ab​so​lut​nie nie​pro​por​cjo​nal​ny do tego, co było tyl​ko prze​lot​ną re​ak​cją na jej sło​wa. – Jak tyl​ko ru​szy​my, włą​czę ogrze​wa​nie – po​wie​dział. – Przy​naj​mniej wy​schną ci sto​py. Le​piej ścią​gnij pan​to​fle – po​ra​dził, od​wra​ca​jąc się i prze​cho​dząc do drzwi od stro​ny kie​row​cy. Har​riet na​gle po​czu​ła się osa​mot​nio​na, bo po​zba​wio​na cie​płe​go do​ty​ku jego rąk.

Za​czę​ła się za​sta​na​wiać, jak by to było, gdy​by te ręce zna​la​zły się na jej na​giej skó​rze jako ręce ko​chan​ka. Szyb​ko zga​ni​ła się w du​chu i spró​bo​wa​ła sku​pić na spra​wach bar​dziej przy​ziem​nych, jak choć​by od​wo​ła​nie spo​tka​nia z Da​nem. Był atrak​cyj​nym męż​czy​zną, za​słu​gu​ją​cym na za​in​te​re​so​wa​nie ze stro​ny ko​biet, ale jej nie po​cią​gał. Za​mie​rza​ła spę​dzić dzień na za​pro​jek​to​wa​niu wy​stro​ju dzien​ne​go po​ko​ju w no​wym domu. W okre​sie, kie​dy utrzy​my​wa​ła Lo​uise i bliź​nia​ki, mu​sia​ła sama zaj​mo​wać się re​mon​ta​mi i od​na​wia​niem miesz​ka​nia. Po pierw​szych nie​uda​nych pró​bach przy​kle​je​nia ta​pet i po​ma​lo​wa​nia drzwi stwier​dzi​ła, że taka pra​ca do​star​cza jej pew​nej sa​tys​fak​cji i ra​do​ści. W no​wym domu znaj​do​wa​ły się dwie ciem​ne wnę​ki po obu stro​nach pod​mu​rów​ki ko​min​ka, więc chcia​ła zna​leźć w oko​li​cy ko​goś, kto mógł​by w nie wbu​do​wać sza​fy. Po ich za​mon​to​wa​niu spró​bu​je sama je po​ma​lo​wać. Ran​ge ro​ver ru​szył i po chwi​li po​czu​ła cie​pło z uru​cho​mio​nej au​to​ma​tycz​nie kli​ma​ty​za​cji. Pod​su​nę​ła pal​ce pod stru​mień go​rą​ce​go po​wie​trza. Mimo że w domu mia​ła ko​mi​nek za​rów​no w po​ko​ju dzien​nym, jak i w sy​pial​ni, za​in​sta​lo​wa​ła rów​nież cen​tral​ne ogrze​wa​nie. Tego wie​czo​ru była bar​dzo za​do​wo​lo​na, że się na to zde​cy​do​wa​ła. Po nie​bie su​nął oto​czo​ny gwiaz​da​mi sierp księ​ży​ca, roz​świe​tla​jąc war​stwę szro​nu po​kry​wa​ją​cą ży​wo​pło​ty i cią​gną​ce się za nimi pola. Zer​k​nę​ła na Rig​ga. Wi​dząc, że pew​ną ręką pro​wa​dzi sa​mo​chód, mo​gła czuć się bez​piecz​na. Tri​xie na​zwa​ła go mi​zo​gi​nem. Czy na​praw​dę od cza​su po​rzu​ce​nia go przez na​rze​czo​ną w jego ży​ciu nie było żad​nych ko​biet? Wy​da​wa​ło się to nie​praw​do​po​dob​ne. Har​riet po​dej​rze​wa​ła, że jest męż​czy​zną zdol​nym do bar​dzo in​ten​syw​nej na​mięt​no​ści, ale nie​wy​klu​czo​ne, że roz​myśl​nie tę stro​nę swo​je​go ży​cia ukry​wał przed mło​dą i na​iw​ną bra​ta​ni​cą, któ​rą opie​ko​wał się w za​stęp​stwie nie​ży​ją​cych ro​dzi​ców. Dla​cze​go miał​by chcieć się że​nić? Nie był​by je​dy​nym męż​czy​zną pre​fe​ru​ją​cym róż​no​rod​ność w swo​im ży​ciu, a nie​wąt​pli​wie jest do​sta​tecz​nie bo​ga​ty, żeby móc po​zwo​lić so​bie na każ​dą za​chcian​kę i przy​jem​ność. Je​cha​li przez wieś, zbli​ża​jąc się do za​krę​tu przed do​mem Har​riet. Błot​ni​ste ko​le​iny przed wej​ściem zmie​ni​ły się te​raz w za​mar​z​nię​te wer​te​py. Kie​dy Rigg za​par​ko​wał przed fron​to​wy​mi drzwia​mi, roz​bły​sły nie​daw​no za​in​sta​lo​wa​ne świa​tła alar​mo​we. Uprzej​mość ka​za​ła mu wy​siąść, obejść auto i otwo​rzyć drzwi ze stro​ny Har​riet. Tym​cza​sem ona wło​ży​ła wil​got​ne pan​to​fle. Tym ra​zem Rigg nie mu​siał jej po​ma​gać, cho​ciaż z roz​draż​nie​niem stwier​dzi​ła, że jed​nak bar​dzo by chcia​ła, żeby uczy​nił to po​now​nie. Za​cho​wu​ję się ni​czym na​sto​lat​ka ogar​nię​ta ob​se​sją na punk​cie ido​la, po​my​śla​ła kpią​co, by zy​skać dy​stans do sie​bie, ale wie​dzia​ła, że to nie​praw​da. W spo​sób dla niej nie​po​ję​ty i cał​ko​wi​cie za​ska​ku​ją​cy za​ko​cha​ła się w Rig​gu, a im le​piej go po​zna​wa​ła, tym jej emo​cje zy​ski​wa​ły na in​ten​syw​no​ści, mimo że na róż​ne spo​so​by tłu​ma​czy​ła so​bie, że po​win​na je po​wścią​gnąć i wy​co​fać się z tej nie​bez​piecz​nej sy​tu​acji. Po​dzię​ko​wa​ła Rig​go​wi, nie zwra​ca​jąc ku nie​mu oczu, zna​la​zła klu​cze i po​szła do drzwi, ale ją za​trzy​mał, kła​dąc rękę na jej ra​mie​niu, i od​wró​cił ku so​bie.

– Był​bym za​po​mniał. W przy​szłym ty​go​dniu Tri​xie ob​cho​dzi uro​dzi​ny i tak jak za​wsze wy​bie​ra​my się na ko​la​cję. Chcia​ła​by, że​byś w tym roku do nas do​łą​czy​ła. Znaj​dziesz czas? W pierw​szej chwi​li Har​riet za​nie​mó​wi​ła. Ton, ja​kim się po​słu​żył, zda​wał się wska​zy​wać, że jej to​wa​rzy​stwo z ta​kiej oka​zji uwa​ża za zbęd​ne. W związ​ku z tym już mia​ła od​mó​wić, ale ku jej zdzi​wie​niu Rigg do​dał: – Tri​xie bar​dzo za​le​ży, że​byś uczest​ni​czy​ła w ko​la​cji, to dla niej dużo zna​czy. Bar​dzo cię po​lu​bi​ła. – A jej przy​ja​ciół​ka Eva So​ames… – za​czę​ła Har​riet i urwa​ła, za​uwa​żyw​szy, że Rigg zmarsz​czył czo​ło. – To nie jej liga – od​rzekł Rigg. – Eva jest no​wo​cze​sną mło​dą ko​bie​tą, któ​ra wol​ny czas spę​dza na dys​ko​te​kach. Har​riet mimo wszyst​ko chcia​ła od​mó​wić, ale uzna​ła, że nie mo​gła​by zro​bić przy​kro​ści mło​dej przy​ja​ciół​ce. Na​wet przez myśl by jej to nie prze​szło. – Sko​ro Tri​xie tego chce… – za​wa​ha​ła się. – I to bar​dzo – po​twier​dził Rigg. Już się zbie​rał, ale jesz​cze się za​wa​hał i po​wie​dział: – Na​wia​sem mó​wiąc, chy​ba po​wi​nie​nem ci po​dzię​ko​wać. Har​riet nie bar​dzo wie​dzia​ła, co ma na my​śli, i mu​sia​ło to zna​leźć od​bi​cie na jej twa​rzy, bo Rigg do​dał: – Za to, że mnie po​par​łaś w spra​wie wy​jaz​du Tri​xie w góry z Evą i jej mat​ką. Har​riet wzru​szy​ła ra​mio​na​mi, lek​ko za​kło​po​ta​na. Za​sta​na​wia​ła się, czy Rigg przy​pad​kiem nie my​śli, że sta​ra​ła się po​zy​skać jego wzglę​dy za po​śred​nic​twem Tri​xie, ale szyb​ko za​nie​cha​ła tego przy​pusz​cze​nia. Jest wy​raź​nie prze​wraż​li​wio​na. Może i jest w nim idio​tycz​nie za​ko​cha​na, ale nie​za​leż​nie od tego, co o nim my​śli, uczu​cia nie zmie​nią jej po​glą​du w tej spra​wie, na​wet je​śli są zgod​ne z jego opi​nią. – Z tego, co sły​sza​łam o pani So​ames od Tri​xie, wy​ni​ka, że masz ra​cję, nie chcąc po​wie​rzyć jej opie​ce bra​ta​ni​cę. Nie zdo​łasz jed​nak ustrzec jej przed wszyst​kim, co ją w ży​ciu cze​ka. – Uwa​żasz, że wła​śnie to sta​ram się ro​bić? – Rigg skrzy​wił się nie​znacz​nie. – Może i tro​chę prze​sa​dzam, ale to duża od​po​wie​dzial​ność zo​stać z dnia na dzień je​dy​nym opie​ku​nem na​sto​lat​ki. – Rzu​cił Har​riet py​ta​ją​ce spoj​rze​nie. – Opo​wia​da​ła ci o śmier​ci ro​dzi​ców, praw​da? – Tak. Wy​da​je mi się, że upo​ra​ła się z tą tra​ge​dią. Mia​ła szczę​ście, że był ktoś bli​ski, kto się nią za​jął. To na pew​no po​mo​gło jej w tym nie​szczę​ściu. – Za​wsze mie​li​śmy do​bry kon​takt – wy​ja​śnił Rigg. – Ro​bert, mój brat, był ode mnie o dzie​sięć lat star​szy i obaj zna​leź​li​śmy się w po​dob​nej sy​tu​acji jak Tri​xie. Nasi ro​dzi​ce zgi​nę​li w wy​pad​ku sa​mo​cho​do​wym, kie​dy stu​dio​wa​łem na uni​wer​sy​te​cie. Ro​bert wła​śnie miał się że​nić z Jen. Gdy wy​ce​nio​no ro​dzin​ny ma​ją​tek, oka​za​ło się, że pie​nię​dzy jest mniej, niż przy​pusz​cza​li​śmy. W tej sy​tu​acji no​si​łem się z za​mia​rem prze​rwa​nia na​uki, ale Ro​bert na​le​gał, że​bym zo​stał na uni​wer​sy​te​cie. Nie tyl​ko wspo​ma​ga​li mnie z Jen fi​nan​so​wo przez lata stu​diów, ale stwo​rzy​li mi dom, do któ​re​go za​wsze mo​głem wró​cić. Rigg za​milkł, naj​wy​raź​niej wra​ca​jąc pa​mię​cią do tam​tych lat. – Mu​sia​ło to być dla nich trud​ne – ode​zwał się po dłuż​szej chwi​li. – Mło​de mał​żeń​-

stwo, obar​czo​ne od​po​wie​dzial​no​ścią za osiem​na​sto​let​nie​go stu​den​ta. Bar​dzo się wte​dy do sie​bie zbli​ży​li​śmy. Kie​dy zgi​nę​li, stra​ci​łem nie tyl​ko bra​ta i bra​to​wą, ale w ich oso​bach rów​nież naj​lep​szych przy​ja​ciół. Nie​za​leż​nie od oko​licz​no​ści, chcia​łem uczy​nić dla Tri​xie wszyst​ko, co w mo​jej mocy, ale kie​dy so​bie przy​po​mi​nam mi​łość i wspar​cie, ja​kie dali mi Jen i Ro​bert, to do​cho​dzę do wnio​sku, że da​le​ko mi do nich. Je​stem na​do​pie​kuń​czy dla​te​go, że czu​ję, iż po​wi​nie​nem chro​nić Tri​xie, tak jak oni by to ro​bi​li. Je​stem im to wi​nien. – Ona jest bar​dzo wraż​li​wą i doj​rza​łą dziew​czy​ną – za​uwa​ży​ła Har​riet. Ogar​nę​ło ją wzru​sze​nie, do oczu na​pły​nę​ły łzy. Rigg mó​wił szcze​rze i spo​koj​nie, bez zbyt​niej em​fa​zy, a jed​nak jego sło​wa bar​dzo ją uję​ły, po​ru​szy​ły w niej czu​łą stru​nę. – Może jest wraż​li​wa i doj​rza​ła – przy​znał Rigg – ale są sy​tu​acje, z któ​ry​mi na ra​zie so​bie nie po​ra​dzi, bo nie ma do​świad​cze​nia. Nie chcę, żeby sty​ka​ła się z pa​nia​mi po​kro​ju pani So​ames. Nie je​stem głu​pi. Tri​xie jest bar​dzo atrak​cyj​ną dziew​czy​ną, któ​ra wkrót​ce ze​chce za​sma​ko​wać ży​cia we wszyst​kich jego od​cie​niach, ale wo​lał​bym, żeby te eks​pe​ry​men​ty dzie​li​ła z mło​dy​mi ludź​mi w jej wie​ku, a nie z ta​ki​mi, któ​rych spo​tka​ła​by w krę​gu pani So​ames. Na​rze​ka, że trak​tu​ję ją jak dziec​ko. Pró​bo​wa​łem jej wy​tłu​ma​czyć mój punkt wi​dze​nia, lecz bez więk​sze​go suk​ce​su, jak za​pew​ne za​uwa​ży​łaś. W ostat​nich ty​go​dniach sto​sun​ki mię​dzy nami były dość na​pię​te, a kul​mi​na​cję sta​no​wił ten nie​od​po​wie​dzial​ny in​cy​dent nad rze​ką. Prze​rwał i utkwił wzrok w zie​mi. – Mia​łaś ra​cję, od​ma​wia​jąc mi po​mo​cy – do​dał po chwi​li, zmie​nia​jąc te​mat. – By​łem tak wście​kły, że… – A tu oka​za​ło się – wpa​dła mu w sło​wo Har​riet – iż za​bra​kło wi​no​waj​czy​ni. Mu​sia​łeś wpaść w fu​rię, stwier​dziw​szy, że w sa​mo​cho​dzie jest ja​kaś nie​zna​jo​ma, a nie Tri​xie. – Fu​ria to jed​no. Ta mała ję​dza z pre​me​dy​ta​cją wpę​dzi​ła mnie w po​ten​cjal​nie naj​bar​dziej że​nu​ją​cą sy​tu​ację, jaką zdo​ła​ła wy​my​ślić. – Chcia​ła do​wieść cze​goś, co było dla niej waż​ne – za​uwa​ży​ła Har​riet. – Uhm. Choć będę za nią tę​sk​nić, nie​cier​pli​wie cze​kam, żeby skoń​czy​ła szko​łę. Na uni​wer​sy​te​cie bę​dzie mia​ła oka​zję za​wrzeć nowe przy​jaź​nie, po​sze​rzyć swo​je ho​ry​zon​ty. Wiem, że cza​sa​mi się tu​taj dusi. Pro​blem w tym, że jej szko​ła jest od​da​lo​na od nas o trzy​dzie​ści dwa ki​lo​me​try. Eva jest je​dy​ną oso​bą w jej wie​ku, któ​ra miesz​ka w na​szej oko​li​cy i z któ​rą może się spo​ty​kać w wol​nym cza​sie. – Wy​da​je mi się, że je​steś nie​spra​wie​dli​wy wo​bec Tri​xie, je​śli uwa​żasz, że Eva może jej na​rzu​cić wła​sne po​glą​dy. – Ona nie, ale styl ży​cia jej mat​ki i jej zna​jom​ków nie jest od​po​wied​nim przy​kła​dem dla Tri​xie i dla​te​go… – Urwał, wi​dząc, że Har​riet trzę​sie się z zim​na. – Trzy​mam cię tu na dwo​rze – zre​flek​to​wał się – a ty prze​mar​z​łaś. Wejdź​my do środ​ka. Spraw​dzę, czy wszyst​ko w po​rząd​ku. Wstę​pu​jąc za nim na schod​ki, Har​riet po​czu​ła peł​nię szczę​ścia. Po raz pierw​szy roz​ma​wia​li ze sobą jak po​ten​cjal​ni przy​ja​cie​le, a nie prze​ciw​ni​cy. Gdy wkrót​ce się że​gna​li, po​dzię​ko​wa​ła Rig​go​wi za od​wie​zie​nie do domu. Po​sta​no​wi​ła nie przy​wią​zy​wać zbyt du​żej wagi do nie​daw​no za​koń​czo​nej roz​mo​wy. Rigg mar​twił się o bra​ta​ni​cę i w tej sy​tu​acji było czymś na​tu​ral​nym, że po​wie​dział jej aż tyle, tym bar​dziej że Tri​xie ją po​lu​bi​ła.

W kuch​ni ścią​gnę​ła mo​kre pan​to​fle i spoj​rza​ła na nie zde​gu​sto​wa​na. Po​dej​rze​wa​ła, że kie​dy wy​schną, nie nada​dzą się do wło​że​nia. Były dro​gie, ale na myśl o rę​kach Rig​ga, pod​trzy​mu​ją​cych ją i sa​dza​ją​cych w sa​mo​cho​do​wym fo​te​lu, uzna​ła, że do​świad​cze​nie przy​jem​no​ści, jaką spra​wił jej jego do​tyk, było war​te znisz​cze​nia pary bu​tów. Głu​pia je​steś, zga​ni​ła się w du​chu, ście​ląc łóż​ko. Po​zwa​lasz so​bie na snu​cie nie​re​al​nych fan​ta​zji na pod​sta​wie naj​mniej​szych moż​li​wych oznak. Sen​sow​niej bę​dzie, je​śli prze​sta​niesz bu​jać w ob​ło​kach i skon​cen​tru​jesz się na rze​czy​wi​sto​ści. Praw​da jest taka, że z pew​no​ścią Rigg nie jest mną za​in​te​re​so​wa​ny jako ko​bie​tą.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Rano, jak tyl​ko Har​riet zja​dła śnia​da​nie i ode​bra​ła na po​czcie za​mó​wio​ne ga​ze​ty, za​te​le​fo​no​wa​ła do domu pa​sto​ra. Ode​bra​ła jego żona, któ​rej po​dzię​ko​wa​ła za za​pro​sze​nie na przy​ję​cie. Na​stęp​nie wy​ja​śni​ła, że ma dla Dana pew​ną wia​do​mość. Oka​za​ło się, że wy​szedł, więc po​sta​no​wi​ła prze​ka​zać tę in​for​ma​cję pani Fel​lows wraz z proś​bą o po​wtó​rze​nie sy​no​wi. – Dzi​siaj wie​czo​rem mie​li​śmy pójść ra​zem na ko​la​cję – po​wie​dzia​ła. – Nie​ste​ty, nie będę mo​gła. Czy by​ła​by pani tak uprzej​ma i prze​pro​si​ła syna w moim imie​niu? – Po​że​gna​ła się i z wy​raź​ną ulgą odło​ży​ła słu​chaw​kę. Resz​tę przed​po​łu​dnia spę​dzi​ła na czy​ta​niu pra​sy, za​ję​ciu, któ​re​mu za​wsze chęt​nie się od​da​wa​ła. Po wła​sno​ręcz​nie przy​go​to​wa​nym lek​kim lun​chu odło​ży​ła ga​ze​ty i wy​szła przed dom, żeby umyć sa​mo​chód. Na dwo​rze pa​no​wał przej​mu​ją​cy chłód, a po​ry​wi​sty wschod​ni wiatr zry​wał z drzew ostat​nie je​sien​ne li​ście. Była za​do​wo​lo​na, że wło​ży​ła cie​płą kurt​kę. Gdy umy​ła wóz, wsta​wi​ła go do ga​ra​żu i za​mknę​ła na klucz bra​mę wjaz​do​wą. W cza​sach lon​dyń​skich nie​dziel​ne po​po​łu​dnie dla sie​bie sta​no​wi​ło ra​ry​tas, nie mo​gła więc po​jąć, dla​cze​go te​raz czu​je się nie​spo​koj​na i sa​mot​na. Może po​win​na spra​wić so​bie psa? Ale ja​kiej rasy? Nie chcąc ulec ku​szą​cej my​śli, że naj​le​piej mógł​by jej w tej spra​wie po​ra​dzić Rigg, sku​pi​ła się na nad​ro​bie​niu za​le​głych prac do​mo​wych, na któ​re nie mia​ła cza​su w ty​go​dniu. O szó​stej wie​czo​rem włą​czy​ła ra​dio i ze zdzi​wie​niem usły​sza​ła, że na pół​no​cy Szko​cji na​le​ży się spo​dzie​wać opa​dów śnie​gu. Tem​pe​ra​tu​ra przez cały dzień stop​nio​wo się ob​ni​ża​ła, więc sto​jąc przy ko​min​ku, roz​ko​szo​wa​ła się bi​ją​cym od nie​go cie​płem. Była za​do​wo​lo​na, że nie musi się prze​bie​rać i je​chać na spo​tka​nie, na któ​re nie mia​ła naj​mniej​szej ocho​ty. Ju​tro po​nie​dzia​łek, Tri​xie rano wy​bie​rze się do szko​ły. Ja​kie to dziw​ne, po​my​śla​ła Har​riet, nie tak daw​no też jeź​dzi​łam do szko​ły, tyle że nie jako uczen​ni​ca, ale na​uczy​ciel​ka. Lu​bi​ła uczyć, lecz duża i prze​ła​do​wa​na lon​dyń​ska szko​ła ją przy​tła​cza​ła. Choć obec​nie od​czu​wa​ła brak kon​tak​tu z ucznia​mi, zde​cy​do​wa​nie wo​la​ła obec​ny tryb ży​cia, nie mó​wiąc o tym, że pi​sa​nie sta​no​wi​ło jej pa​sję. Z nie​ja​kim po​czu​ciem winy za​pla​no​wa​ła miły wie​czór dla sie​bie. W lo​dów​ce cze​ka​ła piz​za z de​li​ka​te​sów w Ha​wick, jed​na z tych okrop​nie tu​czą​cych, któ​re po​le​ci​ła jej Tri​xie. Za​mie​rza​ła ją zjeść przy ko​min​ku, słu​cha​jąc no​wej pły​ty Vi​val​die​go, któ​rą ku​pi​ła przed wy​jaz​dem z Lon​dy​nu. A do tego ura​czyć się lamp​ką do​bre​go czer​wo​ne​go wina. Kie​dy po go​dzi​nie wnio​sła do po​ko​ju dzien​ne​go za​sta​wio​ną tacę, stwier​dzi​ła, że cie​pły blask ognia z ko​min​ka daje wy​star​cza​ją​co dużo świa​tła. Za​cią​gnę​ła za​sło​ny i to​ną​cy w pół​mro​ku po​kój stał się jesz​cze bar​dziej przy​tul​ny. Piz​za była smacz​na i sy​cą​ca, ale tak ruj​nu​ją​ca syl​wet​kę, jak to obie​ca​ła Tri​xie. Har​riet za​mknę​ła oczy, głę​biej usia​dła w fo​te​lu i pod​da​ła się ma​gii mu​zy​ki.

– Wy​pro​wa​dzisz wie​czo​rem Bena? Tri​xie pod​nio​sła wzrok znad książ​ki i lek​ko zmarsz​czy​ła brwi. – Już czas? – spy​ta​ła z wes​tchnie​niem. – My​śla​łam, że ra​czej… Nie poj​mu​ję, dla​cze​go ja​ki​kol​wiek na​uczy​ciel miał​by żą​dać po​głę​bio​nej ana​li​zy sty​lu pi​sar​stwa Trol​lo​pe’a w cha​rak​te​rze pra​cy se​me​stral​nej. To po pro​stu sa​dyzm. – Trud​no ci idzie? Chcesz, że​bym wy​szedł z Be​nem? – spy​tał Rigg. – A mógł​byś? Za to ja przy​go​tu​ję her​ba​tę. W week​en​dy mu​sie​li so​bie ra​dzić sami, po​nie​waż pani Ar​kw​ri​ght spę​dza​ła wol​ny czas z ro​dzi​ną. Wpraw​dzie mia​ła do​ro​słe dzie​ci, ale chęt​nie prze​by​wa​ła z wnu​ka​mi. – Patrz na nie​go, co za le​ni​wy pies – za​uwa​ży​ła Tri​xie, po​cie​ra​jąc bosą sto​pą grzbiet le​żą​ce​go przed ko​min​kiem Bena. – My​ślisz, że on chce wyjść? Na te sło​wa uszy la​bra​do​ra drgnę​ły. – Prze​stań go mę​czyć. – Rigg wstał. – Chodź, Ben, idzie​my na spa​cer! La​bra​dor na​tych​miast ze​rwał się na nogi i ocho​czo po​spie​szył za nim do tyl​ne​go wyj​ścia. Rigg wcią​gnął gu​mia​ki i wło​żył kurt​kę. Gdy tyl​ko zna​leź​li się na ze​wnątrz, pies wy​sko​czył do przo​du, wę​sząc w za​ro​ślach. Była zim​na noc – chwy​cił mróz, wiatr był po​ry​wi​sty. Wy​glą​da​ło na to, że Ben do​brze wie, do​kąd chce iść, bo ru​szył zna​jo​mą ścież​ką przez pole w stro​nę pasa lasu, oka​la​ją​ce​go dom od stro​ny szo​sy. Po dru​giej stro​nie lasu znaj​do​wał się dom Har​riet. Rigg za​sta​na​wiał się, czy miło upły​wa jej czas na rand​ce z Da​nem. W cią​gu mi​nio​nych lat na​wią​zy​wał krót​ko​trwa​łe związ​ki z ko​bie​ta​mi, opar​te wy​łącz​nie na wię​zi fi​zycz​nej, a nie emo​cjo​nal​nej. Nie pla​no​wał sa​mot​nie iść przez ży​cie, ale nie uda​ło mu się tra​fić na ko​bie​tę, z któ​rą chciał​by się trwa​le zwią​zać, a po​tem wziął pod swo​je skrzy​dła osie​ro​co​ną bra​ta​ni​cę i ja​koś tak ze​szło. Za pół​to​ra roku skoń​czy czter​dzie​ści lat. Wy​da​wa​ło mu się to wręcz nie​praw​do​po​dob​ne. Usły​szał en​tu​zja​stycz​ne szcze​ka​nie Bena i za​wo​łał go, uzna​jąc, że czas wra​cać do domu, za​nim sta​nie się zbyt sen​ty​men​tal​ny. La​bra​dor nie wra​cał, więc Rigg po​szedł da​lej ścież​ką, któ​rą po​biegł Ben. Koń​czy​ła się ona nie​wiel​kim wznie​sie​niem, za któ​rym mię​dzy drze​wa​mi wi​dział bry​łę domu Har​riet. W jed​nym oknie pa​li​ło się świa​tło. Zmarsz​czył czo​ło. Świa​tło? To dziw​ne. Prze​cież Har​riet była umó​wio​na na spo​tka​nie. Przy​wo​łał pół​gło​sem Bena i ru​szył w stro​nę daw​ne​go domu le​śni​cze​go, co​raz bar​dziej za​nie​po​ko​jo​ny. Wy​da​wa​ło się nie​praw​do​po​dob​ne, że ktoś mógł​by się wła​mać, ale w dzi​siej​szych cza​sach prze​moc i prze​stęp​czość zda​rza​ły się wszę​dzie, więc ta​kie oba​wy były jed​nak uza​sad​nio​ne. Na​wet tu​taj, w spo​koj​nej czę​ści kra​ju, do​cho​dzi​ło do na​pa​dów ra​bun​ko​wych. Ostat​nio przy​bra​ły na sile w ma​łych miej​sco​wo​ściach. Po​li​cja po​dej​rze​wa​ła szaj​kę z New​ca​stle. Kil​ka osób sły​sza​ło, że Dan uma​wiał się z Har​riet. Do​pie​ro co przy​by​ła z Lon​dy​nu i choć nie była bo​ga​ta, na pew​no nie była też bied​na. W mia​rę zbli​ża​nia się do domu przez gło​wę prze​bie​ga​ły mu co​raz czar​niej​sze my​śli. Ben szedł po​słusz​nie u nogi. Rigg wy​cho​wy​wał go od szcze​nia​ka i choć Tri​xie roz​piesz​cza​ła swo​je​go ulu​bień​ca, pies bar​dzo do​brze wie​dział, kie​dy po​wi​nien słu​chać opie​ku​na. Rigg prze​szedł wzdłuż fron​tu domu, zo​ba​czył, że okna po​koi są ciem​ne, a ja​sno

oświe​tlo​na jest tyl​ko kuch​nia. Zaj​rzaw​szy do środ​ka, zo​rien​to​wał się, że nic nie świad​czy o obec​no​ści in​tru​za. Od​ru​cho​wo się​gnął do gał​ki u tyl​nych drzwi i ze zdzi​wie​niem stwier​dził, że się ob​ra​ca, co ozna​cza​ło, że drzwi nie są za​mknię​te na klucz. Po​waż​nie za​nie​po​ko​jo​ny, pchnął je i wszedł do środ​ka. Pły​ta się skoń​czy​ła i na​gła ci​sza obu​dzi​ła Har​riet z drzem​ki. Prze​cią​gnę​ła się i za​czę​ła wsta​wać, gdy na​gle usły​sza​ła czy​jeś kro​ki w kuch​ni. Prze​stra​szy​ła się, bo uświa​do​mi​ła so​bie, że nie za​mknę​ła na klucz tyl​nych drzwi. W Lon​dy​nie na​wet przez myśl by jej nie prze​szło, żeby tego nie zro​bić. Na do​da​tek te​le​fon znaj​do​wał się wła​śnie w kuch​ni. Za​sta​na​wia​ła się przez chwi​lę, czy zdo​ła otwo​rzyć za​mknię​te na klucz drzwi fron​to​we i uciec, za​nim do​go​ni ją in​truz, ale do​szła do wnio​sku, że nie. Klucz od fron​to​we​go wej​ścia znaj​do​wał się w kuch​ni. Za póź​no te​raz ża​ło​wać, że nie spra​wi​ła so​bie psa, tak jak za​mie​rza​ła, im więk​sze​go i ostrzej​sze​go, tym le​piej. Usły​szaw​szy, że ktoś zmie​rza w stro​nę po​ko​ju dzien​ne​go, ro​zej​rza​ła się w pa​ni​ce do​ko​ła, szu​ka​jąc cze​goś, czym mo​gła​by się bro​nić. Je​dy​ne, co wpa​dło jej w oczy, to po​grze​bacz. Chwy​ci​ła go, ner​wo​wo ści​ska​jąc w dło​ni, za​schło jej w ustach z emo​cji, ale kie​dy drzwi się otwo​rzy​ły, ku ogrom​nej uldze zo​ba​czy​ła zna​jo​mą wy​so​ką po​stać Rig​ga. Po​grze​bacz wy​padł jej z ręki. – Rigg! – Har​riet! Chó​rem wy​mó​wi​li swo​je imio​na i rów​no​cze​śnie za​mil​kli. – Co ty tu ro​bisz? – My​śla​łem, że wy​szłaś na spo​tka​nie. Zno​wu za​mil​kli jak na ko​men​dę. – Wy​bacz to naj​ście. – Rigg pierw​szy prze​rwał ci​szę. – Mu​sia​łem cię bar​dzo prze​stra​szyć. Kie​dy sze​dłem na spa​cer z Be​nem, spo​strze​głem świa​tło w oknie, a my​śląc, że cię nie ma, po​sta​no​wi​łem spraw​dzić, co się dzie​je. – W po​rząd​ku – od​par​ła Har​riet. – Je​stem ci wdzięcz​na, że zwró​ci​łeś na to uwa​gę. Od​wo​ła​łam spo​tka​nie z Da​nem. – Od​wró​ci​ła się i za​czę​ła ner​wo​wo traj​ko​tać nie tyle z po​wo​du ulgi, jaką od​czu​ła, ile z ra​cji obec​no​ści Rig​ga, któ​ry stał o kil​ka kro​ków od niej. – Dan z góry za​ło​żył, że się zgo​dzę, a nie chcia​łam wpra​wiać go w za​kło​po​ta​nie, od​ma​wia​jąc w obec​no​ści go​ści. Na​gle sil​nie za​drża​ła. – Je​steś w szo​ku – orzekł Rigg. – Usiądź na chwi​lę, przy​go​tu​ję ci drin​ka. – Nie trze​ba, nic mi nie jest – za​pew​ni​ła go Har​riet. – Dzię​ki Bogu, że zo​rien​to​wa​łam się, że to ty. Po​pa​trzy​ła na le​żą​cy na pod​ło​dze po​grze​bacz i na​gle uświa​do​mi​ła so​bie, że mało bra​ko​wa​ło, a po​waż​nie zra​ni​ła​by Rig​ga. Za​czę​ła drżeć jesz​cze bar​dziej, za​sło​ni​ła twarz dłoń​mi, jak​by chcia​ła ukryć tar​ga​ją​ce nią emo​cje. Rigg wziął Har​riet w ra​mio​na i uspo​ka​jał, de​li​kat​nie ko​ły​sząc, pod​czas gdy ona wciąż roz​pa​mię​ty​wa​ła, co by się sta​ło, gdy​by ude​rzy​ła go po​grze​ba​czem. – Nie myśl o tym. To się nie zda​rzy​ło, a mnie nic się nie sta​ło – po​wie​dział, zga​du​jąc, czym Har​riet się kło​po​cze.

– Bar​dzo cię prze​pra​szam – po​wie​dzia​ła nie​pew​nie, uno​sząc gło​wę z jego ra​mie​nia i pró​bu​jąc go ode​pchnąć. W tym mo​men​cie ob​la​ła ją fala go​rą​ca, na skó​rze po​czu​ła gę​sią skór​kę, unio​sły się ma​leń​kie wło​ski na kar​ku. Wie​dzio​na prze​moż​nym pra​gnie​niem, wsu​nę​ła ręce pod kurt​kę Rig​ga i opar​ła je na mięk​kiej tka​ni​nie ko​szu​li. Pod pal​ca​mi po​czu​ła cie​płe atle​tycz​ne cia​ło. Za​pra​gnę​ła się​gnąć pod ko​szu​lę, do​tknąć mu​sku​łów, prze​cią​gnąć pal​ca​mi po oboj​czy​ku, przy​tu​lić usta do wgłę​bie​nia pod szy​ją. Rigg pach​niał czy​stym świe​żym po​wie​trzem, la​sem i czymś jesz​cze, piż​mo​wym i bar​dzo zmy​sło​wym. Kor​ci​ło ją, żeby wtu​lić twarz w jego pierś i wdy​chać ten ma​gicz​ny za​pach, po​sma​ko​wać skó​ry ję​zy​kiem i war​ga​mi. Ogłu​szo​na siłą wła​sne​go po​żą​da​nia, pa​trzy​ła na nie​go po​ciem​nia​ły​mi ocza​mi. Pró​bo​wa​ła się cof​nąć, prze​ra​żo​na, że Rigg wy​czu​je, co się z nią dzie​je, i bę​dzie tak samo zbul​wer​so​wa​ny jak ona, ale jej na to nie po​zwo​lił. Nie​spiesz​nie opu​ścił ra​mio​na i po​ło​żył dło​nie na jej bio​drach. Czy uczy​nił to nie​zwy​kle zmy​sło​wym ru​chem, czy tyl​ko so​bie wy​obra​zi​ła? Oszo​ło​mio​na i jed​no​cze​śnie spe​szo​na, roz​pacz​li​wie usi​ło​wa​ła wy​zwo​lić się z wy​ima​gi​no​wa​nej wi​zji i wró​cić do rze​czy​wi​sto​ści. Ona po​żą​da Rig​ga, ale on nie musi po​dzie​lać jej pra​gnień. Utkwi​ła wzrok w za​cie​nio​nej ścia​nie po​nad jego ra​mie​niem i dwa razy głę​bo​ko za​czerp​nę​ła po​wie​trza, sta​ra​jąc się uspo​ko​ić od​dech. – Har​riet. Rigg wy​mó​wił jej imię ła​god​nie i za​re​ago​wa​ła od​ru​cho​wo, prze​no​sząc wzrok na jego twarz. To był błąd. Oczy Har​riet znaj​do​wa​ły się pra​wie na tym sa​mym po​zio​mie, co jego usta. Ob​ser​wo​wa​ła, jak po raz dru​gi wy​ma​wia jej imię, i bez​wied​nie lek​ko roz​chy​li​ła war​gi. To ist​ne sza​leń​stwo, po​my​śla​ła, a mimo to spoj​rza​ła mu w oczy. Sta​ra​ła się za​pa​no​wać nad wzbu​rzo​ny​mi emo​cja​mi, ale na​gle ser​ce w niej za​mar​ło, gdy zo​ba​czy​ła, w jaki spo​sób Rigg na nią pa​trzy. Wie​dzia​ła po​nad wszel​ką wąt​pli​wość, że za​mie​rza ją po​ca​ło​wać. Mo​gła go po​wstrzy​mać, od​su​nąć się, gdy po​chy​lał gło​wę i przy​cią​gnął ją do sie​bie. Mo​gła to uczy​nić, tyl​ko po co, sko​ro ma​rzy​ła o tym, by zna​leźć się w jego ra​mio​nach. Prze​szedł ją roz​kosz​ny dreszcz, gdy mu​snął war​ga​mi jej usta. Na​wet nie zda​jąc so​bie z tego spra​wy, wy​da​ła stłu​mio​ny jęk i przez uła​mek se​kun​dy Rigg się za​wa​hał, ale gdy Har​riet się nie wy​co​fa​ła, ujął w dło​nie jej twarz i moc​no po​ca​ło​wał w usta. Ca​ło​wa​ła się z męż​czy​zna​mi, ale nie wie​dzia​ła ani so​bie nie wy​obra​ża​ła, że po​ca​łu​nek może wzbu​dzić ta​kie do​zna​nia, ja​kich te​raz do​świad​cza​ła. Kie​dy Rigg wsu​nął pal​ce w jej wło​sy, ści​śle do nie​go przy​lgnę​ła, oto​czy​ła go ra​mio​na​mi i od​da​ła mu po​ca​łu​nek, wkła​da​jąc weń na​gro​ma​dzo​ne w niej emo​cje. W pew​nym mo​men​cie Rigg ode​rwał war​gi od jej ust i od​gar​nął jej wło​sy, by móc sma​ko​wać skó​rę szyi. Drża​ła, kie​dy de​li​kat​nie prze​su​wał po niej usta​mi, a po chwi​li krzyk​nę​ła z roz​ko​szy i przy​lgnę​ła war​ga​mi do jego pier​si wi​docz​nej w roz​cię​ciu ko​szu​li. Do​pie​ro kie​dy Rigg cof​nął się gwał​tow​nie, jak​by jej do​tyk go pa​lił, Har​riet od​zy​ska​ła trzeź​wość umy​słu i uświa​do​mi​ła so​bie, co naj​lep​sze​go robi. Na​tych​miast wy​su​nę​ła się z ob​jęć Rig​ga i od​wró​ci​ła do nie​go ple​ca​mi, żeby nie mógł zo​ba​czyć ob​ja​wów jej pod​nie​ce​nia.

Czu​ła, że się do niej zbli​ża, i cała się spię​ła. Boże, pro​szę, niech on nic nie mówi. Niech so​bie pój​dzie. Wy​glą​da​ło na to, że jej mo​dli​twy zo​sta​ły wy​słu​cha​ne, bo usły​sza​ła, że Rigg za​trzy​mał się i po​wie​dział: – Le​piej już pój​dę. Nie za​po​mnij za​mknąć drzwi na klucz. Har​riet nie od​wró​ci​ła się, do​pó​ki nie była cał​ko​wi​cie pew​na, że Rigg opu​ścił jej dom. Do​pie​ro wte​dy po​bie​gła do kuch​ni, tak jak jej po​le​cił. Za​mknę​ła drzwi i się o nie opar​ła, trzę​sąc się cała jak w fe​brze. Co, u li​cha, ją opę​ta​ło? Co też on mu​siał so​bie po​my​śleć? Prze​sad​na re​ak​cja na coś, co praw​do​po​dob​nie było w jego in​ten​cji je​dy​nie zdaw​ko​wym uści​skiem, była jed​no​znacz​na i nie po​zo​sta​wia​ła żad​nych wąt​pli​wo​ści. Po​czu​ła się za​że​no​wa​na, a Rig​ga praw​do​po​dob​nie wpra​wi​ła w nie​ma​łe za​kło​po​ta​nie. Przy​pusz​czal​nie nie mógł się do​cze​kać, żeby wyjść. Za​re​ago​wa​ła na nie​go tak, jak​by była spra​gnio​na sek​su. Ukry​ła twarz w dło​niach, pa​ląc się ze wsty​du. W nocy nie​wie​le spa​ła, a gdy uda​ło się jej zdrzem​nąć, krę​ci​ła się nie​spo​koj​nie. Obu​dzi​ła się w po​nie​dzia​łek rano z pul​su​ją​cym bó​lem w skro​niach. Kie​dy w ła​zien​ce spoj​rza​ła w lu​stro, skrzy​wi​ła się z nie​sma​kiem na wi​dok swo​jej wy​mi​ze​ro​wa​nej twa​rzy. W gło​wie wciąż prze​wi​ja​ły się jej ni​czym film ob​ra​zy z tych mi​nut, kie​dy Rigg trzy​mał ją w ra​mio​nach. Po​twier​dza​ły to, co już wie​dzia​ła. Od​po​wiedź na to, co z jego stro​ny było przy​pusz​czal​nie tyl​ko chwi​lo​wym im​pul​sem, od​ru​cho​wą mę​ską re​ak​cją na fakt, że ją obej​mu​je, była zde​cy​do​wa​nie prze​sa​dzo​na. Nic dziw​ne​go, że po​spiesz​nie wy​szedł. Ośmie​szy​ła sie​bie, to pew​ne. Na​to​miast jego wpra​wi​ła w za​kło​po​ta​nie. Czy na pew​no? Czy męż​czy​zna, któ​ry po​sta​wio​ny przez nie​mą​dry żart bra​ta​ni​cy w krę​pu​ją​cej sy​tu​acji za​re​ago​wał je​dy​nie wście​kło​ścią, mógł być za​że​no​wa​ny jej gor​li​wo​ścią w od​da​wa​niu po​ca​łun​ku? Har​riet była w roz​ter​ce. Przez cały dłu​żą​cy się dzień na​słu​chi​wa​ła, czy nie roz​le​gnie się dzwo​nek te​le​fo​nu albo, co gor​sza, dzwo​nek u drzwi, cho​ciaż zda​wa​ła so​bie spra​wę, że ostat​nie, co zro​bił​by Rigg, to po​ja​wił się w jej domu. Póź​nym po​po​łu​dniem roz​bo​la​ła ją gło​wa i ode​zwał się żo​łą​dek. Nie mia​ła po​ję​cia, jak zdo​ła spoj​rzeć Rig​go​wi w twarz. Mo​gła tyl​ko ży​wić na​dzie​ję, że on zi​gno​ru​je to, co się zda​rzy​ło. Za każ​dym ra​zem, gdy wspo​mi​na​ła, co za​szło mię​dzy nimi, czer​wie​ni​ła się z za​że​no​wa​nia. Tłu​ma​czy​ła so​bie, że nie ma sen​su roz​trzą​sać te​raz cze​goś, o czym naj​le​piej za​po​mnieć. Prze​cież Rigg mógł opacz​nie zro​zu​mieć przy​czy​nę jej za​cho​wa​nia i zło​żyć ją na karb stra​chu, któ​ry ją ogar​nął, gdy usły​sza​ła, że ktoś wszedł do domu. Czyż​by? Zbul​wer​so​wa​ne spoj​rze​nie, ja​kie jej rzu​cił, za​nim od​wró​cił się i wy​szedł, świad​czy​ło o czymś in​nym. Była za​do​wo​lo​na, że Tri​xie wró​ci​ła do szko​ły i w związ​ku z tym ra​czej nie wpad​nie z wi​zy​tą, choć bra​ko​wa​ło jej pa​pla​ni​ny mło​dej przy​ja​ciół​ki. Póź​niej, kie​dy się prze​ko​na​ła, że każ​da pró​ba za​bra​nia się do pra​cy koń​czy się po​gnie​cio​ną kart​ką pa​pie​ru lą​du​ją​cą w ko​szu na śmie​ci, przy​po​mnia​ła so​bie, że umó​wi​ła się z Tri​xie i Rig​giem na uro​dzi​no​wy obiad. Utkwi​ła nie​wi​dzą​cy wzrok w prze​strzeń, za​sta​na​wia​jąc się, jak zdo​ła znieść wi​dok Rig​ga, i szu​ka​jąc w my​ślach pre​tek​stu, któ​ry by jej po​zwo​lił wy​krę​cić się od

spo​tka​nia. Może pil​na wi​zy​ta u wy​daw​cy? Ale to by zna​czy​ło, że musi spę​dzić week​end w Lon​dy​nie. Poza wszyst​kim cho​dzi​ło o Tri​xie. Rigg wy​raź​nie po​wie​dział, że bra​ta​ni​ca bar​dzo chcia​ła, żeby im to​wa​rzy​szy​ła, a Har​riet nie za​mie​rza​ła jej za​wieść. Prę​dzej czy póź​niej i tak się z nim spo​tka. To nie​unik​nio​ne. Może je​śli się po​sta​ra za​cho​wy​wać tak, jak​by nic nie​wła​ści​we​go się nie wy​da​rzy​ło, zdo​ła go prze​ko​nać, że nie ma o czym mó​wić. Może Rigg uzna, że po pro​stu ona tak re​agu​je na po​ca​łu​nek męż​czy​zny. A nie​za​leż​nie od tego, co so​bie po​my​śli, na pew​no od​czu​je ulgę, że nie przy​wią​za​ła do tego po​ca​łun​ku nad​mier​ne​go zna​cze​nia. Przez cały wie​czór nie była w sta​nie pod​jąć osta​tecz​nej de​cy​zji. Wa​ha​ła się mię​dzy scho​wa​niem gło​wy w pia​sek i uni​ka​niem spo​tkań z Rig​giem a sil​nym po​czu​ciem lo​jal​no​ści i od​po​wie​dzial​no​ści, któ​re sta​no​wi​ło nie​od​łącz​ną część jej na​tu​ry. Wie​dzia​ła, że od​ma​wia​jąc udzia​łu w uro​czy​sto​ści uro​dzi​no​wej, spra​wi​ła​by Tri​xie ogrom​ny za​wód. Przy​go​to​wu​jąc się do spa​nia, przy​po​mnia​ła so​bie, że mia​ła po​ra​dzić się Rig​ga w spra​wie psa. Te​raz to nie​moż​li​we. Z pew​no​ścią uznał​by, że wy​na​la​zła pre​tekst, aby się z nim zo​ba​czyć. Mo​gła być nie​mą​dra na tyle, by się za​ko​chać, ale mia​ła swo​ją dumę i wzdry​ga​ła się na samą myśl, że Rigg mógł​by ją nie​słusz​nie po​są​dzić o to, iż za​sta​wia na nie​go si​dła. Noc mi​nę​ła Har​riet nie​spo​koj​nie, obu​dzi​ła się zmę​czo​na. Był mroź​ny po​ra​nek i mimo funk​cjo​nu​ją​ce​go bez za​strze​żeń cen​tral​ne​go ogrze​wa​nia mia​ła wra​że​nie, że prze​mar​z​ła do szpi​ku ko​ści. Pi​jąc po​ran​ną kawę, wzię​ła ku​bek w obie dło​nie, jak gdy​by jego cie​pło mo​gło prze​nik​nąć w głąb jej cia​ła. Mi​mo​wol​ny rzut oka w lu​stro po​twier​dził jej sa​mo​po​czu​cie – twarz mia​ła bla​dą i ścią​gnię​tą. Je​steś śmiesz​na, skar​ci​ła się w du​chu. Bez​na​dziej​ną mi​łość moż​na to​le​ro​wać u na​sto​lat​ki, ale nie przy​stoi ona ko​bie​cie w moim wie​ku. Naj​wyż​szy czas wziąć się w garść, za​jąć my​śli czymś in​nym. Ow​szem, ośmie​szy​ła się, zro​bi​ła z sie​bie idiot​kę, ale nie​ustan​ne roz​trzą​sa​nie tego, co się sta​ło, jest nie​po​trzeb​ną tor​tu​rą i stra​tą cza​su. Zda​rzy​ło się i te​raz naj​lep​sze, co może zro​bić, to wła​snym za​cho​wa​niem prze​ko​nać Rig​ga, że mimo na​mięt​nej re​ak​cji na po​ca​łu​nek za​po​mnia​ła o tym in​cy​den​cie. Har​riet mia​ła parę spraw do za​ła​twie​nia. Na​le​ża​ło ku​pić pre​zent dla Tri​xie oraz na po​czcie nadać li​sty. Je​śli na​dal za​mie​rza zmie​nić wy​strój sa​lo​nu, to trze​ba na​być far​by i ta​pe​tę. Do wczo​raj pra​ca nad książ​ką po​su​wa​ła się zgod​nie z pla​nem, może więc po​zwo​lić so​bie na małą prze​rwę. Pa​mię​ta​jąc, że dar​mo​wa ga​ze​ta lo​kal​na jest do​star​cza​na z li​sta​mi w so​bo​tę rano, prze​trzą​snę​ła za​war​tość dru​cia​ne​go ko​sza, któ​re​go uży​wa​ła za​miast tac​ki na ko​re​spon​den​cję, i ją wy​cią​gnę​ła. Czy nie za​mie​rza​ła, kie​dy się tu​taj prze​pro​wa​dza​ła, po​mysz​ko​wać tro​chę po oko​licz​nych skle​pach, ku​pić so​lid​ne, wy​god​ne me​ble ru​sty​kal​ne? Z lo​kal​nej ga​ze​ty do​wie​dzia​ła się, że w jed​nym z po​bli​skich mia​ste​czek od​by​wa się tego dnia targ by​dlę​cy. Ni​g​dy nie była na ta​kim tar​gu, więc uzna​ła, że może to

być in​te​re​su​ją​ce. Prze​bra​ła się i spraw​dziw​szy, czy na pew​no są za​mknię​te na klucz za​rów​no drzwi fron​to​we, jak i tyl​ne, wsia​dła do auta i ru​szy​ła przed sie​bie. Mia​stecz​ko, do któ​re​go się wy​bra​ła, le​ża​ło w do​li​nie oto​czo​nej wzgó​rza​mi. W pro​mie​niach słoń​ca domy z ka​mie​nia przy​bra​ły na​sy​co​ną zło​tą bar​wę. Pa​no​wał duży ruch i Har​riet nie po raz pierw​szy po​czu​ła za​do​wo​le​nie, że ma nie​wiel​ki sa​mo​chód, któ​ry ła​two za​par​ko​wać. Prze​cho​dząc obok księ​gar​ni, zwró​ci​ła uwa​gę na le​żą​cą na wy​sta​wie książ​kę o dzie​jach mia​stecz​ka. Za​cie​ka​wio​na, we​szła do środ​ka i ku​pi​ła książ​kę. W bocz​nej ulicz​ce zna​la​zła przy​tul​ną ka​wia​ren​kę. Usia​dła nad fi​li​żan​ką kawy i za​głę​bi​ła się w lek​tu​rze. Nie mia​ła po​ję​cia, że daw​niej w mia​stecz​ku znaj​do​wał się duży i bar​dzo bo​ga​ty klasz​tor. Do​wie​dzia​ła się, że więk​szość miej​sco​wych sta​rych do​mów zbu​do​wa​no z ka​mie​nia po​zy​ska​ne​go ze znisz​czo​ne​go klasz​to​ru po jego roz​biór​ce na​ka​za​nej przez Hen​ry​ka VIII. Po​dob​nie jak wie​le mia​ste​czek po​gra​ni​cza szkoc​kie​go, i to mia​ło krwa​wą i gwał​tow​ną prze​szłość. Jak gło​si le​gen​da, kie​dyś no​co​wa​ła tu​taj Ma​ria Stu​art, kró​lo​wa Szko​tów. Uśmiech​nię​ta kel​ner​ka, któ​ra po​da​ła Har​riet kawę, ocho​czo po​in​for​mo​wa​ła ją, jak dojść do tar​gu by​dlę​ce​go. – Sprze​da​ją tam miej​sco​wy ser i jaj​ka, a tak​że świe​że wa​rzy​wa, i to znacz​nie ta​niej niż w su​per​mar​ke​cie – po​wie​dzia​ła. Har​riet po​dzię​ko​wa​ła, wło​ży​ła płaszcz i wy​szła z ka​wiar​ni. Za chwi​lę jej wzrok przy​cią​gnę​ła ga​le​ria sztu​ki, usy​tu​owa​na za​le​d​wie o parę kro​ków od ka​wiar​ni. Za​trzy​ma​ła się, żeby przyj​rzeć się ob​ra​zo​wi wy​sta​wio​ne​mu w wi​try​nie. Spor​tre​to​wa​ny męż​czy​zna, odzia​ny na czar​no, o ostrym zde​cy​do​wa​nym pro​fi​lu, mógł​by być Rig​giem, choć miał na so​bie ubiór z XVI stu​le​cia. Ru​szy​ła da​lej. To śmiesz​ne, po​my​śla​ła, prze​cież przy​je​cha​łam tu​taj, żeby nie my​śleć o Rig​gu. Bez tru​du tra​fi​ła na targ i skie​ro​wa​ła się w stro​nę stra​ga​nów roz​miesz​czo​nych w jego bez​po​śred​nim są​siedz​twie. Ku​pi​ła ser i jaj​ka po​le​ca​ne przez kel​ner​kę z ka​wiar​ni, a tak​że tro​chę lo​kal​nych wa​rzyw. Do​ko​ła roz​le​ga​ły się gło​sy z ty​po​wym miej​sco​wym ak​cen​tem. Mimo obec​no​ści wie​lu osób i za​afe​ro​wa​nia pa​nu​ją​ca na tar​gu at​mos​fe​ra dzia​ła​ła od​prę​ża​ją​co na Har​riet, któ​ra do​brze pa​mię​ta​ła go​rącz​ko​wy cha​os, cha​rak​te​ry​stycz​ny dla ulic Lon​dy​nu. Nie​za​leż​nie od tego, ile prze​żyć emo​cjo​nal​nych może ją kosz​to​wać za​miesz​ka​nie tu​taj, nie spo​sób za​prze​czyć, że z jej punk​tu wi​dze​nia oko​li​ca i jej miesz​kań​cy mają w so​bie coś ma​gicz​ne​go. Sprze​daw​cy ze stra​ga​nów, przy któ​rych się za​trzy​my​wa​ła, uśmie​cha​li się do niej cie​pło i za​mie​nia​li z nią parę mi​łych słów. Przy​sta​nę​ła na chwi​lę na koń​cu tar​gu i zwró​ci​ła uwa​gę na star​sze​go męż​czy​znę sto​ją​ce​go przed pu​bem zlo​ka​li​zo​wa​nym na nie​wiel​kim pla​cu. Naj​wy​raź​niej wy​grze​wał się w zi​mo​wym słoń​cu. Pod​nio​sła wzrok i zo​ba​czy​ła sfa​ty​go​wa​ny szyld – „Ręka po​ga​nia​cza”. Ta miej​sco​wość, po​dob​nie jak wie​le in​nych, le​ża​ła na szla​ku, któ​rym cią​gnę​li po​ga​nia​cze by​dła, kie​dy scho​dzi​li ze swy​mi sta​da​mi ze wzgórz. Po​pa​trzy​ła na wi​try​nę miej​sco​we​go agen​ta nie​ru​cho​mo​ści i prze​czy​ta​ła za​wia​do​mie​nia o nad​cho​dzą​cych au​kcjach. Jed​no do​ty​czy​ło wy​po​sa​że​nia kil​ku farm i do​mów, więc za​no​to​wa​ła datę. Ma​rzy​ła o sta​ro​świec​kim kre​den​sie i je​śli to moż​li​we o rów​nie sta​rym ser​wi​sie

obia​do​wym, cha​rak​te​ry​stycz​nym dla daw​nych do​mów far​mer​skich. Ta​kie rze​czy osią​ga​ły za​wrot​ne ceny w Lon​dy​nie, gdzie ostat​nio pa​no​wa​ła moda na kuch​nie w sty​lu ru​sty​kal​nym, choć obo​wiąz​ko​wo wy​po​sa​żo​ne w naj​no​wo​cze​śniej​szy sprzęt. Być może tu​taj nie będą aż tak dro​gie. W mia​stecz​ku znaj​do​wał się tak​że nie​wiel​ki park, pro​wa​dzą​cy na daw​ne te​re​ny klasz​tor​ne. Har​riet spę​dzi​ła tam tro​chę cza​su, kar​miąc dzi​kie ptac​two. W pew​nym mo​men​cie uprzy​tom​ni​ła so​bie, że jesz​cze nie ku​pi​ła pre​zen​tu dla Tri​xie. Oko​li​ca sły​nę​ła z we​łen i twe​edów. Przy​pusz​cza​ła, że Tri​xie ra​czej nie jest ama​tor​ką ubrań z twe​edu, na​to​miast na pew​no bę​dzie się jej po​do​bać coś z weł​ny. Pa​mię​ta​ła, że mia​sto szczy​ci​ło się za​kła​dem weł​niar​skim z wła​snym skle​pem fa​brycz​nym. Zna​la​zła go na pe​ry​fe​riach – od​no​wio​ny bu​dy​nek z ma​low​ni​czym ko​łem wod​nym. Skle​pik znaj​do​wał się tuż obok. Dziew​czy​na ob​słu​gu​ją​ca klien​tów była miła i uczyn​na. Praw​do​po​dob​nie mia​ła nie​wie​le po​nad dwa​dzie​ścia lat, ja​sną cerę, brą​zo​we wło​sy i piw​ne oczy o bursz​ty​no​wym od​cie​niu, w któ​rych tań​czy​ły we​so​łe ogni​ki. Har​riet wy​tłu​ma​czy​ła, o co jej cho​dzi. – My​ślę, że mamy coś od​po​wied​nie​go – od​par​ła z uśmie​chem eks​pe​dient​ka. – Ogrom​nie mi się po​do​ba​ją. Są dzie​łem tu​tej​sze​go pro​jek​tan​ta – do​da​ła, otwie​ra​jąc szu​fla​dę jed​nej z szaf sto​ją​cych pod ścia​ną. – Każ​dy mo​del jest inny i ra​czej dro​gi. Wró​ci​ła do lady i ostroż​nie roz​ło​ży​ła swe​ter, na któ​re​go wi​dok Har​riet za​par​ło dech w pier​siach. – Pro​szę do​tknąć – za​chę​ci​ła eks​pe​dient​ka. – To tu​tej​sza weł​na. Nie​zwy​kle mięk​ka. Rze​czy​wi​ście, po​my​śla​ła Har​riet. – Może pani ku​pić u nas pa​su​ją​ce do swe​tra czap​kę i sza​lik. Ocza​mi wy​obraź​ni Har​riet uj​rza​ła Tri​xie w swe​trze, czap​ce i sza​li​ku. Mo​gła wy​brać te pa​su​ją​ce ko​lo​ry​sty​ką do jej cery i wło​sów. – Jaka jest cena kom​ple​tu? – spy​ta​ła, wie​dząc, że nie​za​leż​nie od od​po​wie​dzi i tak go kupi, bo żeby nie wiem jak dłu​go szu​ka​ła, nie znaj​dzie ni​cze​go lep​sze​go. Sprze​daw​czy​ni mia​ła ra​cję. Te rze​czy były dro​gie, ale war​te swo​jej ceny. Dzie​sięć mi​nut póź​niej Har​riet z re​kla​mów​ką w ręku wró​ci​ła na głów​ną uli​cę po de​ko​ra​cyj​ny pa​pier i kar​tę uro​dzi​no​wą. Osiem​na​ste uro​dzi​ny to szcze​gól​na oka​zja. Była nie​co za​sko​czo​na, że Tri​xie nie chce urzą​dzić im​pre​zy dla przy​ja​ciół, ale Rigg jej wy​ja​śnił, iż zde​cy​do​wa​ła się za​cze​kać z tym do cza​su ukoń​cze​nia dwu​dzie​stu je​den lat, czy​li zgod​nie z pra​wem osią​gnię​cia peł​no​let​no​ści. Ura​do​wa​na, że zna​la​zła pre​zent, któ​ry na pew​no bę​dzie się po​do​bał Tri​xie, skie​ro​wa​ła się w stro​nę par​kin​gu, uzna​jąc, że de​cy​zja o przy​jeź​dzie tu​taj była słusz​na. Czu​ła się bar​dziej zre​lak​so​wa​na i opty​mi​stycz​nie na​stro​jo​na, je​śli cho​dzi o upo​ra​nie się z pro​ble​ma​mi zwią​za​ny​mi z jej uczu​cia​mi do Rig​ga. Skrę​ci​ła za róg i sta​nę​ła jak wry​ta. Zbla​dła, a ser​ce za​czę​ło jej bić przy​spie​szo​nym ryt​mem. Zo​ba​czy​ła Rig​ga idą​ce​go z na​prze​ciw​ka o parę me​trów od niej, zwró​co​ne​go do to​wa​rzy​szą​ce​go mu męż​czy​zny i po​grą​żo​ne​go z nim w roz​mo​wie. Naj​chęt​niej od razu od​wró​ci​ła​by się na pię​cie i ucie​kła, za​nim Rigg ją za​uwa​ży. Jesz​cze mo​ment, a on pod​nie​sie gło​wę i ją zo​ba​czy. Spa​ra​li​żo​wa​na oba​wą, wstrzy​ma​ła od​dech, ale Rigg i jego to​wa​rzysz, na​wet nie pa​trząc w jej stro​nę, skrę​ci​li w bocz​ną ulicz​kę i zni​kli jej z oczu.

Har​riet za​mru​ga​ła po​wie​ka​mi, utkwiw​szy wzrok w pu​stej uli​cy. Czy na​praw​dę wi​dzia​ła Rig​ga, czy tyl​ko go so​bie wy​obra​zi​ła? Ser​ce wciąż biło przy​spie​szo​nym ryt​mem i krę​ci​ło się jej w gło​wie. Uda​ło się jej do​trzeć do sa​mo​cho​du, ale mu​sia​ła parę mi​nut od​cze​kać, za​nim była w sta​nie uru​cho​mić sil​nik i ru​szyć w dro​gę do domu. Dla​cze​go nie po​tra​fi pa​no​wać nad emo​cja​mi? Cze​mu nie jest w sta​nie usu​nąć ze swo​je​go ży​cia nie​chcia​nej i nie​bez​piecz​nej mi​ło​ści? Z ja​kie​go po​wo​du nie może się za​cho​wy​wać jak doj​rza​ła ko​bie​ta, któ​rą prze​cież jest? Mia​ła bli​sko trzy​dzie​ści pięć lat, a w tym przy​pad​ku za​cho​wy​wa​ła się ni​czym na​sto​lat​ka. To nie może tak trwać. Mu​szę zna​leźć spo​sób na kon​tro​lo​wa​nie emo​cji, po​sta​no​wi​ła, ina​czej co​raz trud​niej bę​dzie mi nor​mal​nie funk​cjo​no​wać. Ale jaki?

ROZDZIAŁ SIÓDMY Przez cały ty​dzień Har​riet sta​ra​ła się być tak za​ab​sor​bo​wa​na roz​ma​ity​mi spra​wa​mi i pra​cą, by prze​stać roz​trzą​sać swo​ją re​ak​cję na po​ca​łu​nek Rig​ga i emo​cje, ja​kie w niej wzbu​dził, a tak​że za​drę​czać się py​ta​niem, jak to moż​li​we, iż się tak bez​na​dziej​nie za​ko​cha​ła. Ten spo​sób nie cał​kiem się spraw​dził. Każ​de​go wie​czo​ru, kie​dy wy​czer​pa​na ca​łym pra​co​wi​tym dniem kła​dła się do łóż​ka, li​cząc na za​słu​żo​ny wy​po​czy​nek, spo​ty​kał ją za​wód. Nie mo​gła za​snąć, a gdy wresz​cie uda​ło się jej zdrzem​nąć, rzu​ca​ła się nie​spo​koj​nie, śniąc o Rig​gu i bar​dziej in​tym​nych piesz​czo​tach. Była tym za​sko​czo​na, bo nie uwa​ża​ła się za ko​bie​tę szcze​gól​nie za​in​te​re​so​wa​ną sek​sem i zmy​sło​wą. Męż​czyź​ni, z któ​ry​mi się uma​wia​ła, nie wpra​wia​li jej w taki stan, jak czy​nił to Rigg, w do​dat​ku nie za​bie​ga​jąc o jej wzglę​dy. Do je​dy​ne​go po​ca​łun​ku do​szło przez zbieg oko​licz​no​ści. Le​żąc bez​sen​nie, za​my​ka​ła oczy i po​zwa​la​ła so​bie od​pły​wać da​le​ko od rze​czy​wi​sto​ści i nie tyl​ko wspo​mi​nać, jak czu​ła się w ra​mio​nach Rig​ga, ale rów​nież wy​obra​żać so​bie, co by było, gdy​by jej nie wy​pu​ścił z ob​jęć. Skó​ra po​kry​wa​ła się jej kro​pel​ka​mi potu, kie​dy pró​bo​wa​ła kon​tro​lo​wać nie​sfor​ne my​śli, zde​cy​do​wa​nie bar​dziej od​po​wied​nie dla mło​dej dziew​czy​ny na pro​gu prze​bu​dze​nia sek​su​al​ne​go niż dla do​ro​słej ko​bie​ty. Tyle że jako mło​da dziew​czy​na nie prze​czu​wa​ła, że moż​na pra​gnąć tak jak te​raz, od​czu​wać po​żą​da​nie na gra​ni​cy fi​zycz​ne​go bólu. W czwar​tek po po​łu​dniu stwier​dzi​ła po​sęp​nie, że je​dy​ną do​brą stro​ną ca​łe​go nie​szczę​sne​go epi​zo​du był fakt, że wię​cej cza​su po​świę​ca​ła pra​cy nad książ​ką. Na ogół po​wo​li i ostroż​nie prze​no​si​ła na pa​pier my​śli i wa​ży​ła sło​wa, tym​cza​sem obec​nie bły​ska​wicz​nie nada​wa​ła kształt temu, co było za​le​d​wie mgli​stym za​ry​sem, nie​ja​sną ideą. Opo​wieść roz​ra​sta​ła się w za​dzi​wia​ją​cym tem​pie. To, co za​czę​ło się od nie​wy​raź​ne​go po​my​słu, roz​wi​ja​ło się tak szyb​ko, że chwi​la​mi czu​ła się nie​mal zdo​mi​no​wa​na przez ak​cję po​wie​ści. Uzna​ła, że je​śli tak da​lej pój​dzie, to bę​dzie mu​sia​ła po​roz​ma​wiać na ten te​mat z wy​daw​cą. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że wy​daw​nic​two może nie być za​in​te​re​so​wa​ne ob​szer​ną hi​sto​rią, w do​dat​ku na​pi​sa​ną z my​ślą o do​ro​słych, a nie o dzie​ciach, a mimo to nie usta​wa​ła w pra​cy, jak​by była pod​da​na pre​sji. Czy​ta​jąc frag​men​ty na​pi​sa​ne w cią​gu mi​ja​ją​ce​go ty​go​dnia, spo​strze​gła, że głów​ny bo​ha​ter jest bar​dzo po​dob​ny do Rig​ga. To nie fair, po​my​śla​ła. Na​wet je​śli nie w peł​ni świa​do​mie wy​po​sa​ży​ła bo​ha​te​ra w nie​któ​re ce​chy cha​rak​te​ru Rig​ga, to po​stą​pi​ła jak in​truz wkra​cza​ją​cy w pry​wat​ne i strze​żo​ne ob​sza​ry jego ży​cia. Jed​nak po chwi​li uzna​ła, że jest prze​wraż​li​wio​na. Na​wet je​śli książ​ka kie​dy​kol​wiek uj​rzy świa​tło dzien​ne, ist​nie​je bar​dzo małe praw​do​po​do​bień​stwo, by Rigg ją prze​czy​tał. Sku​pi​ła się więc na pi​sa​niu. Wła​śnie była w trak​cie roz​wi​ja​nia ko​lej​ne​go wąt​ku, gdy za​dzwo​nił te​le​fon. Po​-

cząt​ko​wo chcia​ła go zi​gno​ro​wać, ale kie​dy so​bie uprzy​tom​ni​ła, że kto​kol​wiek to jest, naj​wy​raź​niej nie za​mie​rza się roz​łą​czyć, wsta​ła i pod​nio​sła słu​chaw​kę. Usły​szaw​szy głos Rig​ga, do​zna​ła wra​że​nia, że prąd elek​trycz​ny prze​szedł przez jej całe cia​ło. Moc​niej ści​snę​ła słu​chaw​kę, ale się nie ode​zwa​ła. – Har​riet, je​steś tam? Halo?! W ustach jej za​schło, a ser​ce za​czę​ło tłuc się w pier​si. Zmo​bi​li​zo​wa​ła się i od​par​ła: – Tak, je​stem. O dzi​wo, uda​ło się jej za​pa​no​wać nad gło​sem, cho​ciaż cała trzę​sła się z emo​cji. – Dzwo​nię w spra​wie so​bot​nie​go spo​tka​nia – oznaj​mił Rigg. – Nie ma sen​su się wy​bie​rać dwo​ma sa​mo​cho​da​mi, sko​ro tak bli​sko miesz​kasz. Pod​je​dzie​my po cie​bie o wpół do ósmej. Har​riet za​wa​ha​ła się. Wie​dzia​ła, że im mniej cza​su spę​dzi w to​wa​rzy​stwie Rig​ga, tym ła​twiej znie​sie wspól​ny wie​czór, ale rów​no​cze​śnie zda​wa​ła so​bie spra​wę, że nie wy​pa​da się jej upie​rać, że przy​je​dzie wła​snym au​tem, sko​ro jest ich go​ściem. – Dzię​ku​ję. Będę cze​kać – od​rze​kła. Za​sta​na​wia​ła się, czy Rigg oba​wia się tej so​bo​ty tak samo jak ona. Tem​po, w ja​kim od​su​nął ją od sie​bie w nie​dzie​lę wie​czo​rem, świad​czy​ło aż nad​to wy​mow​nie, że nie od​po​wia​da​ła mu jej na​mięt​na re​ak​cja na po​ca​łu​nek. Czyż​by się do​my​ślił, co kie​ro​wa​ło jej za​cho​wa​niem, czy do​szedł do wnio​sku, że dała się chwi​lo​wo po​nieść zmy​słom? Mia​ła na​dzie​ję, że to dru​gie. Nie wie​dzia​ła, jak by wy​trzy​ma​ła, gdy​by się zo​rien​to​wał, że jest w nim za​ko​cha​na. „Za​ko​cha​na” – jak​kol​wiek szcze​niac​ko to brzmia​ło, w jej uczu​ciach nie było nic mło​dzień​cze​go, wręcz prze​ciw​nie. – Za​mó​wi​łem sto​lik w re​stau​ra​cji ho​te​lu po​ło​żo​ne​go na obrze​żach Ha​wick – po​wie​dział Rigg. – Tam​tej​sze wie​czo​ry z dan​cin​giem cie​szą się dużą po​pu​lar​no​ścią. W od​po​wie​dzi Har​riet mruk​nę​ła coś nie​wy​raź​nie. – A za​tem wi​dzi​my się w so​bo​tę o wpół do ósmej – za​koń​czył Rigg. – Tak… w so​bo​tę o wpół do ósmej – po​wtó​rzy​ła. Jesz​cze dłu​go po odło​że​niu słu​chaw​ki wpa​try​wa​ła się w prze​strzeń za oknem. Wie​czór z dan​cin​giem. My​śla​ła, że po pro​stu zje​dzą ko​la​cję. Ku​si​ło ją, by pod​nieść słu​chaw​kę, za​dzwo​nić do Tri​xie i po​wie​dzieć, że nie może im to​wa​rzy​szyć, ale to nie wcho​dzi​ło w ra​chu​bę. Uro​dzi​ny Tri​xie wy​pa​da​ły w pią​tek, więc ma​jąc pew​ność, że Rigg bę​dzie w fa​bry​ce, gdzie pro​du​ku​je się czę​ści do kom​pu​te​rów we​dług jego pro​jek​tów, po​je​cha​ła do niej póź​nym po​po​łu​dniem. Tri​xie wła​śnie wró​ci​ła ze szko​ły i po​wi​ta​ła ją z ra​do​ścią. Po​ka​za​ła kart​ki i po​da​run​ki, któ​re do​sta​ła od ko​le​ża​nek. – Eva ob​cho​dzi osiem​nast​kę w ca​ło​noc​nej dys​ko​te​ce – po​wie​dzia​ła, kie​dy Har​riet wrę​czy​ła jej pre​zent. – Ra​czej nie ma szans, żeby Rigg po​zwo​lił mi w ten spo​sób uczcić uro​dzi​ny. – Skrzy​wi​ła się wy​mow​nie. – Chcia​ła​bym, żeby pu​ścił mnie z nimi na nar​ty. Mama i tata ko​cha​li nar​ty i za​bie​ra​li mnie ze sobą. Kil​ka razy wraz z Rig​giem spę​dzi​łam część wa​ka​cji, ale ni​g​dy na nar​tach. Przez mo​ment wy​glą​da​ła na przy​gnę​bio​ną, ale za​raz się roz​pro​mie​ni​ła, zo​ba​czyw​szy, co po​da​ro​wa​ła jej Har​riet.

– Och, ja​kie to ślicz​ne – za​chwy​ci​ła się, gła​dząc mięk​ką dzia​ni​nę i uno​sząc swe​ter przed sobą. – Pro​szę spoj​rzeć, pani Ar​kw​ri​ght – zwró​ci​ła się do go​spo​dy​ni. – Czyż to nie cudo? Za​czę​ła pod​ska​ki​wać do​ko​ła, trzy​ma​jąc przed sobą swe​ter. – Za​wsze o ta​kim ma​rzy​łam, ale one są bar​dzo dro​gie – do​da​ła, nie po​sia​da​jąc się z ra​do​ści. – Niech no tyl​ko Eva zo​ba​czy! Och, je​steś ko​cha​na. – Odło​ży​ła swe​ter i chwy​ci​ła Har​riet w ra​mio​na. W oczach Har​riet po​ja​wi​ły się łzy wzru​sze​nia. Moc​no uści​snę​ła mło​dą przy​ja​ciół​kę. W jej ro​dzi​nie bar​dzo rzad​ko ktoś uze​wnętrz​niał uczu​cia. Oj​ciec był wy​nio​słym, za​mknię​tym w so​bie czło​wie​kiem, na​to​miast mat​ka była ka​pry​śna i nie​cier​pli​wa. Na​wet Lo​uise, któ​ra re​gu​lar​nie wy​pra​sza​ła u Har​riet pie​nią​dze na ku​po​wa​nie rze​czy dla bliź​nia​ków i sie​bie, na któ​re nie mo​gła so​bie po​zwo​lić, ani razu nie za​re​ago​wa​ła na jej hoj​ność czymś wię​cej niż słów​kiem „dzię​ki”. – Nie mogę się już do​cze​kać, kie​dy to wło​żę. – Tri​xie po​gła​dzi​ła z za​chwy​tem mięk​ką weł​nę. – Kie​dy co wło​żysz? Har​riet od​ru​cho​wo cof​nę​ła się w ciem​niej​szy kąt przy drzwiach na dźwięk gło​su Rig​ga. Nie sły​sza​ła, jak wcho​dził. Wniósł ze sobą za​pach zim​ne​go po​wie​trza. Ciem​ne wło​sy zmierz​wił mu sil​ny wiatr, ru​chy miał gib​kie i szyb​kie, kie​dy zrzu​cał z sie​bie kurt​kę. – Kie​dy co wło​żysz? – po​wtó​rzył. – To – od​par​ła Tri​xie, wy​cią​ga​jąc przed sie​bie swe​ter. – Har​riet mi go spre​zen​to​wa​ła na uro​dzi​ny. – Aha, Har​riet. Czy jej się wy​da​wa​ło, czy rze​czy​wi​ście w gło​sie Rig​ga za​brzmia​ła nuta nie​za​do​wo​le​nia? Nie była w sta​nie spoj​rzeć mu w twarz. – Cie​szę się, że ci się po​do​ba – po​wie​dzia​ła ci​cho. – Mu​szę wra​cać do domu. – Och, nie! – za​pro​te​sto​wa​ła Tri​xie. – Pani Ar​kw​ri​ght upie​kła dla mnie tort. Zo​stań, zje​my ra​zem. Rigg, po​wiedz, żeby zo​sta​ła. „Po​wiedz, żeby zo​sta​ła”. Har​riet była prze​ko​na​na, że Rigg nie miał na to naj​mniej​szej ocho​ty. Za​pew​ne tak jak ona nie może się już do​cze​kać, by opu​ści​ła jego dom. – Nie mam żad​nej wła​dzy nad Har​riet – zwró​cił się do bra​ta​ni​cy. – Je​śli ma ja​kieś pil​ne spra​wy do za​ła​twie​nia, to nie po​win​naś jej za​trzy​my​wać. – Och, chy​ba nie masz, praw​da? – spy​ta​ła szyb​ko Tri​xie, rzu​ca​jąc Har​riet peł​ne na​dziei spoj​rze​nie. – W koń​cu dziś są moje uro​dzi​ny. Nie zdo​ła​ła się oprzeć jej proś​bie. – Cóż, ja… – Do​brze, zo​sta​jesz. Har​riet zer​k​nę​ła na Rig​ga, ale stał do niej ty​łem, mó​wiąc coś do pani Ar​kw​ri​ght. – Za​tem chodź​my – po​wie​dział, od​wra​ca​jąc się. – Pani Ar​kw​ri​ght poda tort w sa​lo​nie. – W sa​lo​nie? – zdzi​wi​ła się Tri​xie. – Prze​cież za​wsze pi​je​my her​ba​tę w two​im ga​bi​ne​cie.

– Nie dzi​siaj – od​parł zde​cy​do​wa​nie Rigg, prze​cho​dząc da​lej i otwie​ra​jąc drzwi. Sa​lon zaj​mo​wał nie​mal całą dłu​gość domu. Wy​so​kie okna wy​cho​dzi​ły na ogród. W ko​min​ku bu​zo​wał ogień. Har​riet za​uwa​ży​ła, że roz​le​głe po​miesz​cze​nie było rów​nież ogrze​wa​ne przez dys​kret​nie umiesz​czo​ne ka​lo​ry​fe​ry. – Ten po​kój był już urzą​dzo​ny, kie​dy ku​po​wa​łem dom – po​wie​dział Rigg. Jego głos za​brzmiał tuż przy jej uchu, co spo​wo​do​wa​ło, że lek​ko się na​pię​ła. Czy on pa​mię​ta, jak na nie​go za​re​ago​wa​ła? Czy moż​li​we, że do​strze​ga, jak na nią dzia​ła, sto​jąc tak bli​sko? Zbyt bli​sko, uzna​ła, czu​jąc, że ogar​nia ją fala go​rą​ca. – Jest bar​dzo przy​jem​ny – po​chwa​li​ła, ga​niąc się w du​chu za ba​nal​ność tego stwier​dze​nia. Naj​wy​raź​niej Rigg ro​bił, co mógł, żeby zi​gno​ro​wać nie​dziel​ny in​cy​dent, po​wo​do​wa​ny do​brym wy​cho​wa​niem lub chcąc jej sub​tel​nie dać do zro​zu​mie​nia, żeby nie spo​dzie​wa​ła się po nim zbyt wie​le. Po​win​na od​wo​łać się do wła​sne​go zdro​we​go roz​sąd​ku i od​po​wie​dzieć mu taką samą obo​jęt​no​ścią. Ale czy oso​ba za​ko​cha​na kie​ru​je się roz​sąd​kiem? To wąt​pli​we. – Przy​jem​ny? – Tri​xie zmarsz​czy​ła nos. – Coś mi się zda​je, że bar​dzo po​do​ba​ją ci się te wszyst​kie sta​ro​cie. Za​to​czy​ła ręką łuk, wska​zu​jąc obi​te ada​masz​kiem wy​god​ne krze​sła i sofę, miej​sca​mi wy​sie​dzia​ne i wy​bla​kłe, co zda​niem Har​riet tyl​ko do​da​wa​ło wnę​trzu uro​ku. Bez nich sa​lon ro​bił​by wra​że​nie zbyt su​ro​we​go i za ob​szer​ne​go. Zaj​mo​wał więk​szą część skrzy​dła do​bu​do​wa​ne​go w póź​niej​szym cza​sie do daw​ne​go bu​dyn​ku. Su​fit zdo​bi​ły or​na​men​ty, po​dob​nie jak na sfa​ty​go​wa​nym dy​wa​nie. – Chcia​łam, żeby Rigg to wszyst​ko wy​rzu​cił, ale się nie zgo​dził. – Tri​xie zro​bi​ła wy​mow​ną minę. – Rze​czy​wi​ście mnie się tu po​do​ba – po​wie​dzia​ła Har​riet. – Ten po​kój ma du​szę. Za​czer​wie​ni​ła się lek​ko, wi​dząc po​tę​pia​ją​ce spoj​rze​nie Tri​xie. Ku jej zdzi​wie​niu Rigg po​wie​dział: – Mam ta​kie samo zda​nie w tej kwe​stii. Ten dom, za​nim go ku​pi​łem, na​le​żał od po​ko​leń do tej sa​mej ro​dzi​ny. Sa​lon zo​stał urzą​dzo​ny przez te​ścio​wą po​przed​nie​go wła​ści​cie​la. Nie​trud​no by​ło​by zna​leźć pro​jek​tan​ta, któ​ry by go od​no​wił i zmie​nił wy​strój, ale czu​łem, że te me​ble bar​dzo tu pa​su​ją. Wi​dać było, że Tri​xie mia​ła​by ocho​tę się z nim spie​rać, ale za​nim co​kol​wiek po​wie​dzia​ła, we​szła pani Ar​kw​ri​ght, pcha​jąc przed sobą sta​ro​świec​ki sto​lik na kół​kach, a na jego bla​cie usta​wio​ny pięk​nie ude​ko​ro​wa​ny tort uro​dzi​no​wy, a tak​że pół​mi​sek tar​ti​nek, duży dzba​nek her​ba​ty i ta​lerz z cia​stecz​ka​mi. Tri​xie uśmiech​nę​ła się na wi​dok miny Har​riet. – To wina Rig​ga – po​wie​dzia​ła. – Ma fio​ła na punk​cie, jak to na​zy​wa, „po​po​łu​dnio​wej her​ba​ty”. – Brak umia​ru mogę z ca​łe​go ser​ca po​le​cić. – Rigg po​dzię​ko​wał pani Ar​kw​ri​ght i zwró​cił się do Har​riet: – Mo​gła​byś peł​nić ho​no​ry pani domu? Kie​dyś to był test umie​jęt​no​ści to​wa​rzy​skich mło​dej dziew​czy​ny, je​śli zo​sta​ła po​pro​szo​na o taką usłu​gę. Srebr​ny dzba​nek oka​zał się cięż​ki, ale na​le​wa​ło się z nie​go do​sko​na​le. Ob​ser​wu​jąc zło​ci​sty płyn na​peł​nia​ją​cy fi​li​żan​ki i roz​po​zna​jąc jego za​pach, Har​riet od​ru​cho​wo spy​ta​ła: – Earl Grey?

– A cóż by in​ne​go? – od​parł z uśmie​chem Rigg. – Oso​bi​ście wolę her​ba​tę w to​reb​kach – wtrą​ci​ła prze​kor​nie Tri​xie. Przy​nio​sła otrzy​ma​ne kar​ty uro​dzi​no​we i pre​zen​ty do sa​lo​nu i za​czę​ła je po​ka​zy​wać Rig​go​wi. Wła​ści​wie po​win​nam się czuć skrę​po​wa​na i nie na miej​scu, stwier​dzi​ła w du​chu Har​riet, ob​ser​wu​jąc stry​ja i bra​ta​ni​cę, pod​czas gdy są​czy​ła wy​bor​ną her​ba​tę, a jed​nak ni​cze​go po​dob​ne​go nie od​czu​wa​ła. Te​raz, kie​dy mi​nę​ło za​sko​cze​nie spo​wo​do​wa​ne nie​ocze​ki​wa​nym zja​wie​niem się Rig​ga i jej ser​ce od​zy​ska​ło zwy​kły rytm, prze​peł​ni​ło ją uczu​cie za​do​wo​le​nia. Od​nio​sła wra​że​nie, że prze​by​wa z ludź​mi, któ​rych to​wa​rzy​stwo ni​g​dy się jej nie sprzy​krzy. Mimo kpi​nek ze zwy​cza​ju stry​ja Tri​xie z za​pa​łem za​bra​ła się do pa​ła​szo​wa​nia tar​ti​nek i cia​ste​czek. Była szczu​płą dziew​czy​ną o nie​spo​ży​tej ener​gii i Har​riet ucie​szy​ła się wi​dząc, jak za​ja​da z ape​ty​tem. Lo​uise była nie​jad​kiem, na​rze​ka​ła, że musi dbać o fi​gu​rę, przez co Har​riet czu​ła się ła​kom​czu​chem i mia​ła po​czu​cie winy, kie​dy sio​stra od​ma​wia​ła jej uczest​ni​cze​nia w ską​pych po​sił​kach. – Cóż, nad​szedł czas, żeby po​kro​ić tort – oznaj​mi​ła w pew​nym mo​men​cie Tri​xie, wsta​jąc. Rigg po​wstrzy​mał ją ru​chem ręki i znik​nął za drzwia​mi. Po chwi​li wró​cił, pro​wa​dząc ze sobą pa​nią Ar​kw​ri​ght i jej męża oraz nio​sąc bu​tel​kę szam​pa​na. Go​spo​dy​ni trzy​ma​ła w dło​niach tacę z pię​cio​ma kie​lisz​ka​mi. Twarz Tri​xie roz​ja​śni​ła się ra​do​ścią, kie​dy stryj uro​czy​ście otwo​rzył szam​pa​na i na​peł​nił kie​lisz​ki. – Two​je zdro​wie, dro​ga ju​bi​lat​ko – po​wie​dział z czu​ło​ścią, uno​sząc kie​li​szek w stro​nę bra​ta​ni​cy. Po​zo​sta​li po​szli za jego przy​kła​dem. Har​riet wie​dzia​ła, że Rigg my​śli o swo​im bra​cie i bra​to​wej, ro​dzi​cach Tri​xie, któ​rzy nie mogą być tu te​raz z nimi i świę​to​wać uro​dzin cór​ki. Pa​nu​ją​ca w sa​lo​nie at​mos​fe​ra się zmie​ni​ła. Har​riet po​czu​ła łzy pod po​wie​ka​mi i w spon​ta​nicz​nym od​ru​chu zwró​ci​ła się do Rig​ga, wy​cią​ga​jąc w jego kie​run​ku kie​li​szek. Wi​dzia​ła smu​tek w jego oczach i za​po​mi​na​jąc o wła​snym za​kło​po​ta​niu, po​pa​trzy​ła na nie​go ze szcze​rym współ​czu​ciem. – Mu​szę po​kro​ić tort. – Tri​xie prze​rwa​ła za​le​ga​ją​ce w sa​lo​nie mil​cze​nie. Rigg od razu po​we​se​lał. – Chcesz po​wie​dzieć, że po tych wszyst​kich ka​nap​kach i cia​stecz​kach masz jesz​cze miej​sce na tort? – za​uwa​żył z lek​ką kpi​ną. Pani Ar​kw​ri​ght i jej mąż uści​snę​li Tri​xie i zło​ży​li ży​cze​nia, wrę​cza​jąc jej upo​mi​nek, któ​ry za​czę​ła roz​wi​jać z za​cie​ka​wie​niem i ra​do​ścią. Jest taka cie​pła i ser​decz​na, po​my​śla​ła Har​riet, ob​ser​wu​jąc tę sce​nę. Każ​dy, kto się z nią kon​tak​to​wał, mu​siał to od​czu​wać. To rzad​ki dar, któ​ry Rigg naj​wy​raź​niej wy​so​ko so​bie ce​nił. Od​cze​kał, aż roz​dzie​lo​no tort, się​gnął do kie​sze​ni i te​raz on wrę​czył bra​ta​ni​cy po​da​rek – pła​skie pro​sto​kąt​ne pu​de​łecz​ko, w któ​rym, jak się do​my​śla​ła Har​riet, mu​sia​ło się znaj​do​wać coś z bi​żu​te​rii. Tri​xie wzię​ła je nie​pew​nie. – Prze​cież da​łeś mi już pre​zent – za​uwa​ży​ła. – Mó​wi​łeś, że sa​mo​chód ma być pre​-

zen​tem na osiem​na​ste uro​dzi​ny. – I był – od​parł spo​koj​nie Rigg. – Ten tak na​praw​dę nie jest ode mnie – do​dał, wska​zu​jąc na bi​le​cik przy​cze​pio​ny do puz​der​ka. Tri​xie prze​czy​ta​ła go w mil​cze​niu, po czym drżą​cy​mi pal​ca​mi za​czę​ła roz​wi​jać upo​mi​nek. Otwo​rzy​ła pu​de​łecz​ko i z jej ust wy​rwał się okrzyk zdu​mie​nia i ra​do​ści. – Och, patrz, Har​riet, to per​ły mo​jej mamy – po​wie​dzia​ła ze łza​mi w oczach. Har​riet po​now​nie ogar​nę​ło wzru​sze​nie. Ja​kiż to wspa​nia​ły gest ze stro​ny Rig​ga, po​my​śla​ła, że ob​da​ro​wał bra​ta​ni​cę w ten spo​sób. – Ka​za​łem je oczy​ścić i prze​wlec – wy​ja​śnił, ale Tri​xie już rzu​ci​ła mu się w ra​mio​na. – Och, ko​cham cię! – za​wo​ła​ła. Pa​trząc, jak Rigg tuli do sie​bie bra​ta​ni​cę, Har​riet zy​ska​ła pew​ność, że od tej chwi​li ten wspa​nia​ły męż​czy​zna na za​wsze po​zo​sta​nie w jej ser​cu. Kie​dy wy​pu​ścił Tri​xie z ob​jęć, Har​riet od​stą​pi​ła o krok i od​wró​ci​ła się, nie chcąc, żeby Rigg zo​ba​czył wy​mow​ny wy​raz jej twa​rzy. Za​ko​cha​ła się w Rig​gu, co już samo w so​bie było błę​dem. Przy​naj​mniej pró​bo​wa​ła so​bie tłu​ma​czyć, że to uczu​cie, choć bo​le​sne, jest ni​czym nie​zno​śny wi​rus gry​py, któ​ry po​mę​czy ją przez pe​wien czas, po czym szyb​ko mi​nie. Nie​ste​ty, oka​za​ło się, że się po​my​li​ła. Uczu​cie nie było prze​lot​ne i nic nie za​po​wia​da​ło, żeby mia​ło wkrót​ce ob​umrzeć. Prze​ciw​nie, bę​dzie ko​chać Rig​ga do koń​ca ży​cia. Za​drża​ła tak gwał​tow​nie, że o mało nie roz​la​ła szam​pa​na. – Har​riet jest zim​no – za​uwa​ży​ła Tri​xie. Na czo​le Rig​ga po​ja​wi​ła się zmarszcz​ka. – Ależ nie. Nic mi nie jest – skła​ma​ła Har​riet. – Nie​ste​ty, na​praw​dę mu​szę już iść. Wpa​dłam tyl​ko po to, żeby wrę​czyć pre​zent ju​bi​lat​ce. – Och, nie, pro​szę, zo​stań… – za​czę​ła Tri​xie, ale Rigg prze​rwał jej jed​nym ostrze​gaw​czym sło​wem. – Tri​xie. Za​mil​kła i spoj​rza​ła na nie​go. – Ma wła​sne ży​cie – do​dał. – Wiesz o tym. Je​stem pe​wien, że cze​ka​ją ją znacz​nie waż​niej​sze spra​wy niż spę​dza​nie wie​czo​ru z nami. Har​riet o mało nie za​prze​czy​ła, jed​nak się po​wstrzy​ma​ła. Tri​xie rzu​ci​ła jej za​my​ślo​ne spoj​rze​nie, ale wię​cej nie na​le​ga​ła. Do​bre ma​nie​ry na​ka​zy​wa​ły, żeby Rigg od​pro​wa​dził ją do sa​mo​cho​du, więc była szczę​śli​wa, że Tri​xie do nich do​łą​czy​ła. Prze​by​wa​jąc z nim sam na sam, nie​zmien​nie czu​ła się skrę​po​wa​na i spe​szo​na. Kie​dy otwie​rał drzwicz​ki auta, przy​pad​ko​wo do​tknął jej ręki, a że​gna​jąc się z nią, po​chy​lił ku niej gło​wę. Do Har​riet mo​men​tal​nie wró​ci​ły emo​cje, któ​rych do​zna​ła w nie​dzie​lę, wi​dząc jego usta zbli​ża​ją​ce się do jej warg. Od​jeż​dża​jąc, wciąż jesz​cze drża​ła, za​sta​na​wia​jąc się, jak mo​gła​by się wy​krę​cić z ju​trzej​szej ko​la​cji w ho​te​lo​wej re​stau​ra​cji. W nocy bu​dzi​ła się co chwi​la, po​dob​nie jak przez cały ostat​ni ty​dzień, nę​ka​na krót​ki​mi sna​mi, w któ​rych po​ja​wiał się Rigg. Rano była zmę​czo​na i wy​czer​pa​na, mia​ła pod​krą​żo​ne oczy, czu​ła ucisk w skro​niach. W so​bo​tę przed po​łu​dniem uzmy​sło​wi​ła so​bie, że je​śli ma uczest​ni​czyć w ko​la​cji z dan​cin​giem, to po​win​na ku​pić coś sto​sow​ne​go do wło​że​nia na ta​kie spe​cjal​ne spo​-

tka​nie. W prze​szło​ści bar​dzo rzad​ko mia​ła oka​zję uczest​ni​czyć w ży​ciu to​wa​rzy​skim i nie po​sia​da​ła od​po​wied​nie​go stro​ju. Po​wie​dzia​ła so​bie, że wy​łącz​nie przez próż​ność my​śli o za​ku​pie. Prze​cież na​dal ma czar​ną spód​ni​cę z ak​sa​mi​tu, do któ​rej od bie​dy do​bra​ła​by ja​kąś górę. Tyle że ele​ganc​ka spód​ni​ca jest wy​jąt​ko​wo nie​efek​tow​na, po​my​śla​ła. Czy gdy​by Rigg nie brał udzia​łu w ko​la​cji, to wy​bra​ła​by się po za​kup no​we​go stro​ju? – za​sta​na​wia​ła się pół go​dzi​ny póź​niej w dro​dze do Ha​wick. Za​ci​snę​ła ręce na kie​row​ni​cy, nie​mal go​to​wa za​wró​cić. Nie uczy​ni​ła jed​nak tego i zna​la​zła się w Ha​wick. Od razu pod​je​cha​ła do bu​ti​ku, w któ​rym ku​pi​ła czer​wo​ny kom​plet. Ta sama mło​da dziew​czy​na po​wi​ta​ła ją z sze​ro​kim uśmie​chem. Har​riet wy​ja​śni​ła, do​kąd się wy​bie​ra, po czym do​da​ła: – Nie chcę ni​cze​go nad​zwy​czaj​ne​go czy zbyt efek​tow​ne​go. Nie je​stem do koń​ca pew​na, co by​ło​by od​po​wied​nie na tę oka​zję. – Cóż, o tej po​rze roku nie po​le​ca​ła​bym ni​cze​go z de​kol​tem, ra​dzi​ła​bym ra​czej wy​brać ele​ganc​ką suk​nię z za​bu​do​wa​ną górą – od​par​ła eks​pe​dient​ka i do​da​ła: – Ten ho​tel ma klien​te​lę, któ​ra wy​zna​cza bar​dzo wy​so​kie stan​dar​dy ubio​ru. – Za​uwa​ży​ła wy​raz twa​rzy Har​riet i uśmiech​nę​ła się życz​li​wie. – Wiem, o co pani cho​dzi, pro​szę się nie mar​twić. Ro​zu​miem, że nie chce pani stro​ju tak wy​szu​ka​ne​go, że wło​ży go pani tyl​ko raz, a po​tem bę​dzie wi​siał w sza​fie. Wła​śnie przy​wie​zio​no świą​tecz​ną do​sta​wę, więc mogę pani za​pro​po​no​wać parę rze​czy. Ko​niec koń​ców, Har​riet wy​bra​ła ciem​no​nie​bie​ską suk​nię. Przy​le​ga​ją​ca do cia​ła góra zo​sta​ła uszy​ta z we​lu​ru, a roz​klo​szo​wa​ny dół z ta​fty, przy czym miał pod spodem tiu​lo​wą hal​kę. Po​cząt​ko​wo stwier​dzi​ła, że su​kien​ka jest za krót​ka i zbyt mło​dzie​żo​wa, ale eks​pe​dient​ka ro​ze​śmia​ła się tak szcze​rze, że Har​riet dała się prze​ko​nać, iż bę​dzie dla niej od​po​wied​nia. Mimo nie​wiel​kie​go okrą​głe​go wy​cię​cia pod szy​ją i dłu​gich rę​ka​wów, było coś w kro​ju tej suk​ni, co czy​ni​ło ją za​ska​ku​ją​co pro​wo​ka​cyj​ną. Zbyt pro​wo​ka​cyj​ną jak dla mnie? Har​riet wa​ha​ła się, ale już było za póź​no. Eks​pe​dient​ka sta​ran​nie opa​ko​wa​ła suk​nię w bi​buł​kę i wło​ży​ła do kar​to​no​wej tor​by. – Je​śli po​trze​bu​je pani pan​to​fli, to parę me​trów da​lej jest do​bry sklep obuw​ni​czy, mają tam duży wy​bór – do​da​ła. Wes​tchnąw​szy lek​ko z po​wo​du wła​snej tak ob​cej jej eks​tra​wa​gan​cji, Har​riet przy​zna​ła w du​chu, że rze​czy​wi​ście po​win​na ku​pić pan​to​fle. Je​dy​na para bu​ci​ków, jaką mia​ła, na​da​ją​cych się do wie​czo​ro​wej suk​ni, była w czar​nym ko​lo​rze. Bez tru​du zna​la​zła sklep po​le​co​ny przez eks​pe​dient​kę i ku​pi​ła nie tyl​ko parę gra​na​to​wych pan​to​fli z sa​ty​ny na wy​so​kim ob​ca​sie, ale rów​nież wie​czo​ro​wą to​reb​kę. Po​my​śleć, że to wszyst​ko tyl​ko na jed​ną oka​zję, po​my​śla​ła w dro​dze do domu. Nie mo​gła jed​nak pójść w sta​rej ak​sa​mit​nej spód​ni​cy. A wła​ści​we dla​cze​go nie? W koń​cu no​si​ła ją ostat​nio sie​dem razy z rzę​du w cza​sie świąt i na​wet do gło​wy jej nie przy​szło, żeby ją za​stą​pić czymś in​nym. Cóż, uzna​ła osta​tecz​nie, ko​la​cja z dan​cin​giem to jed​nak zde​cy​do​wa​nie co in​ne​go niż im​pre​zy szkol​ne, na któ​rych po​przed​nio by​wa​ła. Nie​za​leż​nie jed​nak od tego, jak bar​dzo sta​ra​ła się zra​cjo​na​li​zo​wać nowe na​byt​ki, zda​wa​ła so​bie spra​wę, że ku​pi​ła suk​nię z my​ślą tyl​ko o jed​nej oso​bie – o Rig​gu. Emo​cje, któ​re na​iw​nie uwa​ża​ła za wła​ści​we na​sto​lat​kom, nie prze​mi​ja​ły wraz

z po​stę​pu​ją​ca do​ro​sło​ścią. Oka​za​ło się, cze​go oso​bi​ście do​świad​cza, że moż​na się za​ko​chać w każ​dym wie​ku i stra​cić gło​wę jak mło​da dziew​czy​na, choć już się nią nie jest. Mimo że mia​ła spo​ro cza​su, dwa​dzie​ścia po siód​mej jesz​cze nie była cał​kiem go​to​wa. Umy​ła i wy​su​szy​ła wło​sy, zro​bi​ła ma​ki​jaż, wło​ży​ła suk​nię, ale spoj​rzaw​szy w lu​stro, do​szła do wnio​sku, że wy​glą​da, jak​by pró​bo​wa​ła uda​wać znacz​nie od sie​bie młod​szą ko​bie​tę. Unio​sła zde​cy​do​wa​nym ru​chem wło​sy, chcąc upiąć je w wę​zeł, jaki za​wsze no​si​ła, ucząc w szko​le, ale jej pal​ce, tak zwy​kle zręcz​ne, na​gle od​mó​wi​ły wy​ko​ny​wa​nia po​le​ceń. W re​zul​ta​cie wciąż jesz​cze zma​ga​ła się z fry​zu​rą, gdy usły​sza​ła za​jeż​dża​ją​cy sa​mo​chód Rig​ga. Spe​szo​na wła​snym nie​co​dzien​nym wy​glą​dem, oba​wia​ła się, że Rigg rzu​ci na nią okiem i od razu się zo​rien​tu​je, ja​kie uczu​cia ona ukry​wa. Dała więc spo​kój wło​som, po​zwa​la​jąc im spły​nąć na ra​mio​na, prze​je​cha​ła po nich szczot​ką, chwy​ci​ła to​reb​kę i zbie​gła na par​ter. Za​my​ka​jąc drzwi na klucz, usły​sza​ła dzwo​nek przy bra​mie. Nie mia​ła od​po​wied​nie​go płasz​cza na wie​czór i chwy​ci​ła mo​he​ro​wy ża​kiet, któ​ry kie​dyś wła​sno​ręcz​nie zro​bi​ła na dru​tach dla Lo​uise. Sio​stra uzna​ła, że w ko​lo​rze kre​mo​wym jest jej nie do twa​rzy, i ni​g​dy go nie wło​ży​ła, cho​ciaż na​mó​wi​ła Har​riet do kup​na tej nie​przy​zwo​icie dro​giej weł​ny. Skoń​czy​ło się więc na tym, że ża​kiet wy​lą​do​wał w sza​fie i aż do tego dnia cze​kał, by go wło​ży​ła. Nie zda​jąc so​bie spra​wy, jak udat​nie mięk​ka weł​na har​mo​ni​zu​je z jej wło​sa​mi i cerą, pod​kre​śla​jąc od​cień skó​ry i do​da​jąc ła​god​nej ko​bie​co​ści, Har​riet owi​nę​ła się ża​kie​tem. Otwo​rzy​ła drzwi i zo​ba​czy​ła przed sobą uśmiech​nię​te​go Rig​ga. Za​mknąw​szy dom, pod​bie​gła do ran​ge ro​ve​ra, bo​jąc się, żeby z uprzej​mo​ści nie kom​ple​men​to​wał jej wy​glą​du. Mia​ła wra​że​nie, jak​by na suk​ni było wy​pi​sa​ne, że jest fa​brycz​nie nowa, a on od razu się do​my​śli, dla​cze​go ją so​bie spra​wi​ła. Po​de​szła do tyl​nych drzwi auta, ale ka​na​pę zaj​mo​wa​ła Tri​xie i nie​zna​ny Har​riet mło​dy czło​wiek. Za​wa​ha​ła się, zmie​sza​na wi​do​kiem nie​spo​dzie​wa​ne​go czwar​te​go uczest​ni​ka uro​czy​sto​ści, ale Rigg już otwo​rzył drzwi od stro​ny pa​sa​że​ra. Nie po​zo​sta​wa​ło jej nic in​ne​go, jak wsiąść do środ​ka. Tri​xie po​wi​ta​ła ją en​tu​zja​stycz​nie i przed​sta​wi​ła swo​je​go to​wa​rzy​sza. – Har​riet, to Jo​na​than Wal​ker. Wła​śnie za​czął pra​co​wać u Rig​ga i nie zna tu jesz​cze pra​wie ni​ko​go. Do​pie​ro co skoń​czył Oxford i te​raz mi o nim opo​wia​da. Mło​dy czło​wiek uści​snął dłoń Har​riet. Jo​na​than Wal​ker oka​zał się sym​pa​tycz​nym mło​dzień​cem, en​tu​zja​stycz​nie pod​cho​dzą​cym do pierw​szej pra​cy. Wy​da​wał się szczę​śli​wy w no​wym oto​cze​niu. Har​riet do​wie​dzia​ła się, że wy​naj​mu​je miesz​ka​nie w ma​łej wio​sce w po​bli​żu fa​bry​ki i że nie pierw​szy raz spo​ty​ka się z Tri​xie. Fakt, że spę​dzą wie​czór w czwór​kę, do​da​wał spo​tka​niu pew​nej in​tym​no​ści, uzna​ła w du​chu Har​riet nie bez obaw. Obaj pa​no​wie mie​li na so​bie wie​czo​ro​we ubra​nia, a Tri​xie ślicz​ną su​kien​kę z nie​bie​ską górą i czar​ną spód​ni​cą w ja​sno​nie​bie​skie krop​ki. Szy​ję ozdo​bi​ła per​ła​mi mamy. Na​rze​ka​ła, ale bez prze​ko​na​nia, że nie weź​mie udzia​łu w ca​ło​noc​nej im​pre​zie w dys​ko​te​ce, gdzie świę​to​wa​ła uro​dzi​ny Eva. Nie

wy​da​wa​ła się prze​sad​nie zmar​twio​na, że taka im​pre​za jest nie dla niej. Po trzech kwa​dran​sach do​tar​li na miej​sce, do du​że​go wiej​skie​go domu, oto​czo​ne​go, jak przy​pusz​cza​ła Har​riet, wspa​nia​ły​mi ogro​da​mi. Rigg za​par​ko​wał przy sa​mym wej​ściu. Wy​sie​dli z auta i Jo​na​than po​dał ra​mię Tri​xie. Har​riet nie po​zo​sta​wa​ło nic in​ne​go, jak pójść u boku Rig​ga. Jo​na​than i Tri​xie szli ra​zem zgod​nym tem​pem, z po​chy​lo​ny​mi ku so​bie gło​wa​mi, pro​wa​dząc oży​wio​ną roz​mo​wę, ona zaś sta​ran​nie się pil​no​wa​ła, żeby dzie​li​ło ją od Rig​ga do​brych kil​ka​dzie​siąt cen​ty​me​trów. Zbli​ża​jąc się w stro​nę oświe​tlo​ne​go wej​ścia do ho​te​lu, za​sta​na​wia​ła się, jaki ro​dzaj mę​czar​ni za​fun​do​wa​ła so​bie na nad​cho​dzą​cy wie​czór.

ROZDZIAŁ ÓSMY Zo​sta​wi​li okry​cia wierzch​nie w szat​ni, po czym za​pro​wa​dzo​no ich do nie​du​żej za​cisz​nej sali, gdzie po​da​no ape​ri​tif. Nie było tu baru, tyl​ko sto​ły, a wo​kół nich fo​te​le i sofy, usta​wio​ne w taki spo​sób, żeby sie​dzą​cy mo​gli cie​szyć się cie​płem ognia pło​ną​ce​go na ko​min​ku. Sala to​nę​ła w pół​mro​ku, dys​kret​nie oświe​tlo​na bocz​ny​mi lam​pa​mi. Umie​jęt​nie do​bra​ne bar​wy wy​stro​ju przy​da​wa​ły temu wnę​trzu cie​pła i przy​tul​no​ści. Kel​ner w mgnie​niu oka po​dał im ręcz​nie wy​pi​sa​ną kar​tę kok​taj​li. Har​riet z apro​ba​tą ob​ser​wo​wa​ła, że Tri​xie wy​bra​ła taki, w któ​rym było znacz​nie wię​cej owo​ców niż al​ko​ho​lu. Sama za​mó​wi​ła wodę Per​rier. Do​my​śla​ła się, że do po​sił​ku będą pili wino, i nie chcia​ła ry​zy​ko​wać nie​po​trzeb​nych sen​sa​cji zdro​wot​nych. Ogól​nie rzecz bio​rąc, bar​dzo rzad​ko się​ga​ła po al​ko​hol, a poza tym pa​mię​ta​ła, że po dwóch kie​lisz​kach wina, któ​re wy​pi​ła na przy​ję​ciu u pa​sto​ra, mia​ła kło​po​ty z żo​łąd​kiem. Rigg też wy​brał wodę, a Jo​na​than do​trzy​mał to​wa​rzy​stwa Tri​xie, de​cy​du​jąc się na na​pój eg​zo​tycz​ny. Bra​ta​ni​ca Rig​ga nie była tak nie​śmia​ła jak Har​riet w jej wie​ku. Swo​bod​nie roz​ma​wia​ła i żar​to​wa​ła z Jo​na​tha​nem, py​ta​jąc go o dom i przy​ja​ciół, naj​wy​raź​niej nie​zmie​sza​na tym, że, jak się oka​za​ło, ma dziew​czy​nę, któ​ra jesz​cze stu​diu​je w Oxfor​dzie. – Twój stryj wspo​mniał, że za​mie​rzasz pójść na uni​wer​sy​tet – po​wie​dział w pew​nym mo​men​cie. – Tak, ale wąt​pię, że​bym do​sta​ła się do Oxfor​du – od​par​ła Tri​xie, krzy​wiąc się lek​ko. – Tata i Rigg stu​dio​wa​li w col​le​ge’u Mag​da​len w Oxfor​dzie. My​ślę, że ja ob​ni​żę ro​dzin​ną po​przecz​kę. Jo​na​than zwró​cił się do Rig​ga i za​czął go wy​py​ty​wać o jego lata uni​wer​sy​tec​kie, a tym​cza​sem Tri​xie po​chy​li​ła się ku Har​riet. – Po​do​ba mi się two​ja suk​nia – po​wie​dzia​ła z uzna​niem. – Ku​pi​łaś ją w Lon​dy​nie? Za​ję​ty roz​mo​wą z Jo​na​tha​nem, Rigg ich nie słu​chał, a jed​nak Har​riet była bar​dzo świa​do​ma jego obec​no​ści. – Nie… nie w Lon​dy​nie – od​par​ła. Wo​la​ła​by, żeby Tri​xie nie za​czę​ła się do​py​ty​wać, kie​dy i gdzie ku​pi​ła suk​nię, ode​tchnę​ła więc z ulgą, kie​dy po​ja​wił się kel​ner z drin​ka​mi i dziew​czy​na zmie​ni​ła te​mat. O wpół do dzie​wią​tej po​ja​wił się szef kel​ne​rów i po​in​for​mo​wał, że za chwi​lę zo​sta​nie po​da​na ko​la​cja, więc wszy​scy ru​szy​li w stro​nę otwar​tych na oścież po​dwój​nych drzwi, pro​wa​dzą​cych do sali re​stau​ra​cyj​nej. Wy​so​kie, się​ga​ją​ce pod​ło​gi okna, zaj​mu​ją​ce jed​ną ze ścian, wy​cho​dzi​ły na oświe​tlo​ny ta​ras. – La​tem się je otwie​ra i go​ście mogą się prze​cha​dzać po ta​ra​sie – wy​ja​śnił Rigg, zwra​ca​jąc się do Har​riet.

Zno​wu bez​wied​nie do​bra​li się w pary, a kie​dy kel​ner wska​zał im ich sto​lik, Rigg po​dał ra​mię Har​riet i po​pro​wa​dził ją na miej​sce. Na​wet przez we​lur rę​ka​wa jego do​tyk pa​lił jej skó​rę, w ułam​ku se​kun​dy go​rą​co ob​ję​ło całe cia​ło. Na​tych​miast się od​su​nę​ła, a Rigg cof​nął ra​mię i od​stą​pił od niej o krok, za​ci​ska​jąc usta. Na każ​dym sto​li​ku le​ża​ło wy​pi​sa​ne ręcz​nie menu, lecz Har​riet nie była w sta​nie po​dzie​lać en​tu​zja​zmu Tri​xie, kie​dy je czy​ta​ła. Ostat​nie, na co mia​ła​by ak​tu​al​nie ocho​tę, to je​dze​nie, ale byli tu​taj ze spe​cjal​nej oka​zji i nie mo​gła mło​dej przy​ja​ciół​ce po​psuć uro​dzi​no​wej ko​la​cji. Mimo pro​te​stów żo​łąd​ka zmu​si​ła się do prze​łknię​cia kil​ku kę​sów ko​lej​nych dań, ale zre​zy​gno​wa​ła z po​da​nych na ko​niec se​rów. Ob​ser​wo​wa​ła z przy​jem​no​ścią, że Tri​xie do​brze się bawi. Oka​za​ło się, że choć Jo​na​than na świę​ta wy​jeż​dża do domu, to wra​ca​jąc, przy​wie​zie swo​ją dziew​czy​nę i sio​strę. Zer​k​nął na Rig​ga i za​su​ge​ro​wał, że może Tri​xie mia​ła​by ocho​tę po​ka​zać im oko​li​cę. Har​riet za​sta​na​wia​ła się, czy z tego po​wo​du Rigg za​pro​sił go na ko​la​cję. Być może uwa​żał, że sio​stra Jo​na​tha​na bę​dzie od​po​wied​niej​szym to​wa​rzy​stwem dla jego bra​ta​ni​cy niż Eva So​ames? Je​śli tak, to trud​no się dzi​wić. Tri​xie już jej wy​ja​wi​ła, że Eva nie za​mie​rza stu​dio​wać, tyl​ko po za​koń​cze​niu szko​ły śred​niej ro​zej​rzeć się za pra​cą. Har​riet po​my​śla​ła, że to ko​lej​na przy​czy​na, dla któ​rej Rigg nie ży​czy so​bie, aby bra​ta​ni​ca zna​la​zła się pod nad​mier​nym wpły​wem Evy i jej mat​ki. To​wa​rzy​szy​ło jej wra​że​nie, że po​si​łek ni​g​dy się nie skoń​czy, a z każ​dą upły​wa​ją​cą mi​nu​tą była co​raz bar​dziej spię​ta i skrę​po​wa​na bli​sko​ścią Rig​ga. Kie​dy przy​szedł czas na kawę, ogło​szo​no, że w są​sied​niej sali od​bę​dzie się dan​cing dla wszyst​kich, któ​rzy chcie​li​by spró​bo​wać swo​ich sił na par​kie​cie. Tri​xie aż pod​sko​czy​ła, oczy jej roz​bły​sły, chwy​ci​ła za rę​kaw Rig​ga i po​wie​dzia​ła: – Chodź, chcę za​tań​czyć. Stryj po​wstrzy​mał ją, za​uwa​ża​jąc sta​now​czo: – Har​riet jesz​cze nie skoń​czy​ła kawy. Za​kło​po​ta​na Har​riet szyb​ko od​su​nę​ła fi​li​żan​kę, mó​wiąc, że nie bę​dzie piła kawy. Nie za​mie​rza​ła prze​dłu​żać spo​tka​nia, ale nie chcąc po​psuć ro​dzin​nej uro​czy​sto​ści, mu​sia​ła się do​sto​so​wać do resz​ty to​wa​rzy​stwa. Zmu​sza​jąc się do uśmie​chu, wsta​ła od sto​łu. W trak​cie ko​la​cji Rigg pra​wie się do niej nie od​zy​wał. Ta​kie za​cho​wa​nie tyl​ko po​twier​dza​ło to, co Har​riet już wie​dzia​ła: że jej obec​ność jest mu nie​mi​ła. A jed​nak kie​dy wsta​ła, on też się pod​niósł, a gdy prze​cho​dzi​li do sali znaj​du​ją​cej się pię​tro wy​żej, po​dał jej ra​mię. Mimo in​tym​no​ści tego ge​stu dzie​li​ło ich oko​ło trzy​dzie​stu cen​ty​me​trów. Ina​czej niż w przy​pad​ku Tri​xie i Jo​na​tha​na, któ​rzy szli parę kro​ków przed nimi, sty​ka​jąc się ra​mio​na​mi, z gło​wa​mi po​chy​lo​ny​mi ku so​bie. Byli po​grą​że​ni w roz​mo​wie, a mię​dzy Har​riet i Rig​giem pa​no​wa​ło mil​cze​nie. To wszyst​ko przez moje głu​pie za​cho​wa​nie w ze​szłym ty​go​dniu, po​my​śla​ła Har​riet. Gdy​by nie do​szło do po​ca​łun​ku, a ona nie za​re​ago​wa​ła​by tak zmy​sło​wo, mo​gli​by z Rig​giem zo​stać przy​ja​ciół​mi. Do​szła do ta​kie​go wnio​sku, po​nie​waż wy​czu​ła, że chciał​by dzie​lić z nią swo​je za​tro​ska​nie o Tri​xie i po​roz​ma​wiać o swo​ich pro​ble​mach z kimś do​ro​słym. Nie​ste​ty, ta szan​sa prze​pa​dła, a wła​ści​wie ona ją za​prze​pa​ści​ła. Ką​tem oka zer​k​nę​ła na twarz Rig​ga, su​ro​wą, nie​mal gniew​ną, do pew​ne​go stop​nia przy​po​mi​na​ją​cą tę, któ​rą uj​rza​ła wte​dy, kie​dy pod​szedł do jej sa​mo​cho​du

pa​mięt​ne​go wie​czo​ru. Mo​gła zdo​być jego przy​jaźń, ale te​raz on naj​wy​raź​niej czuł gniew i ży​wił do niej ura​zę. Czyż​by się oba​wiał, że jest na tyle głu​pia, by snuć nie​re​al​ne pla​ny zwią​za​ne z tym jed​nym po​ca​łun​kiem? Czy uwa​żał, że nie jest do​sta​tecz​nie in​te​li​gent​na, żeby ro​ze​znać się w praw​dzie? Od​czu​ła ulgę, kie​dy do​tar​li na miej​sce i mo​gła wresz​cie się od nie​go od​su​nąć, na co Rigg za​re​ago​wał za​ci​śnię​ciem warg i złym bły​skiem w oczach. – Chodź​cie już! – za​wo​ła​ła w ich stro​nę Tri​xie i Har​riet szyb​ko ru​szy​ła w jej kie​run​ku. Pra​wie wszyst​kie sto​li​ki usta​wio​ne wo​kół par​kie​tu były za​ję​te, co po​twier​dza​ło jej wcze​śniej​sze wra​że​nie, że ho​tel cie​szył się re​no​mą i po​pu​lar​no​ścią. Ko​bie​ty, z któ​rych więk​szość była mniej wię​cej w jej wie​ku, były tak ele​ganc​ko ubra​ne, że zda​ła so​bie spra​wę, iż czar​na ak​sa​mit​na spód​ni​ca wy​glą​da​ła​by w tym oto​cze​niu na sfa​ty​go​wa​ną i zu​peł​nie nie na miej​scu. Po​my​śla​ła, że do​brze się sta​ło, iż zde​cy​do​wa​ła się na za​kup wie​czo​ro​wej su​kien​ki i do​dat​ków do niej – przy​naj​mniej pod tym wzglę​dem mo​gła do​brze się czuć. Wśród go​ści były rów​nież więk​sze gru​py osób w róż​nym wie​ku, tak​że ró​wie​śni​ków Tri​xie, wy​glą​da​ją​ce na ro​dzi​ny. Mu​zy​ka była wy​raź​nie tak do​bra​na, żeby za​do​wo​lić każ​dy gust. Tri​xie tań​czy​ła z za​pa​łem, na po​cząt​ku ze stry​jem, póź​niej z Jo​na​tha​nem, któ​ry naj​pierw Har​riet za​pro​sił na par​kiet. Po​my​śla​ła, że to sym​pa​tycz​ny mło​dy czło​wiek, któ​ry naj​wy​raź​niej miał do​bry kon​takt ze swo​im pra​co​daw​cą i któ​ry czuł się tro​chę sa​mot​ny w no​wym dla nie​go śro​do​wi​sku, z da​le​ka od przy​ja​ciół i ro​dzi​ny. Har​riet po​dej​rze​wa​ła, że Rigg za​pro​sił go na uro​dzi​no​wą ko​la​cję bra​ta​ni​cy nie tyl​ko dla​te​go, aby za​pew​nić jej od​po​wied​nie wie​kiem to​wa​rzy​stwo, ale rów​nież przez wzgląd na pod​wład​ne​go. Tri​xie na pew​no nie bra​ko​wa​ło​by part​ne​rów do tań​ca. Jako je​den z pierw​szych po​pro​sił ją wy​so​ki chło​pak od są​sied​nie​go sto​li​ka. Har​riet oce​ni​ła, że jest mniej wię​cej w tym sa​mym wie​ku, choć ze spo​so​bu, w jaki dziew​czy​na się do nie​go od​no​si​ła, było ja​sne, że uwa​ża go za nie​doj​rza​łe​go. Kie​dy chło​pak od​pro​wa​dził ją do sto​li​ka i za​czer​wie​nio​ny z za​kło​po​ta​nia, wy​ją​kał po​dzię​ko​wa​nia, Tri​xie zwró​ci​ła się do stry​ja. – Jesz​cze nie tań​czy​łeś z Har​riet. Za​nim Har​riet zdo​ła​ła co​kol​wiek po​wie​dzieć, Rigg pod​niósł się z krze​sła. – To prze​ocze​nie, któ​re chciał​bym nad​ro​bić, je​śli wy​ra​zisz zgo​dę – zwró​cił się do Har​riet. Wsta​ła z opo​ra​mi. Wie​dzia​ła, że nie wy​pa​da jej od​mó​wić, po​dob​nie jak Rig​go​wi nie wy​pa​da​ło nie po​pro​sić jej do tań​ca. To ja​sne, że nie miał ocho​ty z nią tań​czyć, ale bra​ta​ni​ca nie po​zo​sta​wi​ła mu wy​bo​ru. Kie​dy pro​wa​dził ją na par​kiet, tem​po mu​zy​ki się zmie​ni​ło, świa​tła przy​ga​sły i ze​spół za​in​to​no​wał zmy​sło​wy po​wol​ny ka​wa​łek. Po​zo​sta​łe pary przy​tu​li​ły się do sie​bie i za​czę​ły ko​ły​sać w rytm mu​zy​ki. To mu​zy​ka dla za​ko​cha​nych, po​my​śla​ła spe​szo​na Har​riet, in​stynk​tow​nie zwięk​sza​jąc dy​stans mię​dzy sobą a Rig​giem. – Coś nie tak? – spy​tał. – Ja… nie mo​że​my tego tań​czyć. – Za​czer​wie​ni​ła się, mó​wiąc te sło​wa.

Za​uwa​ży​ła, że Rigg za​ci​snął usta. Nie wie​dzia​ła, czy z po​wo​du znie​cier​pli​wie​nia, czy z iry​ta​cji. Rzu​cił jej po​nu​re spoj​rze​nie. – Cóż, wró​cić do sto​li​ka też nie, praw​da? Nie zdą​ży​ła od​po​wie​dzieć, gdyż wziął ją w ra​mio​na i trzy​ma​jąc nie​zno​śnie bli​sko sie​bie, za​czął po​ru​szać się w rytm mu​zy​ki. Do​brze tań​czył i w in​nych oko​licz​no​ściach Har​riet by​ła​by w siód​mym nie​bie. Tym​cza​sem mu​sia​ła się trzy​mać w ry​zach, a nie jak inne znaj​du​ją​ce się na par​kie​cie ko​bie​ty wtu​lać w part​ne​ra. Ra​mio​na mia​ła sztyw​ne, dłoń opar​ła o bark Rig​ga, sta​ra​jąc się za​cho​wać prze​strzeń mię​dzy nimi, co nie było ła​twe. Za​pew​ne on nie​raz tań​czył, przy​tu​la​jąc do sie​bie part​ner​kę, więc nie zda​wał so​bie spra​wy, jak bar​dzo ona jest spię​ta. Nie miał rów​nież po​ję​cia, że Har​riet, prze​wraż​li​wio​na na punk​cie jego za​cho​wa​nia, mo​gła opacz​nie zin​ter​pre​to​wać spo​sób, w jaki ją trzy​mał. Jed​ną rękę po​ło​żył u na​sa​dy jej ple​ców, dru​gą na kar​ku. Z co​raz więk​szym tru​dem przy​cho​dzi​ło Har​riet kon​tro​lo​wa​nie wła​sne​go cia​ła. W pew​nym mo​men​cie za​czę​ła drżeć tak, że sta​ło się to wy​czu​wal​ne. W pierw​szej chwi​li mia​ła wra​że​nie, że Rigg moc​niej ją chwy​cił, póź​niej jed​nak, kie​dy po​wie​dzia​ła so​bie, że to tyl​ko gra jej wy​obraź​ni, roz​luź​nił pal​ce, od​su​nął się od niej o krok, tak że dzie​li​ła ich te​raz prze​strzeń co naj​mniej dwu​dzie​stu cen​ty​me​trów. Mu​zy​cy za​czę​li grać na​stęp​ny ka​wa​łek, rów​nie sen​ty​men​tal​ny i zmy​sło​wy jak po​przed​ni. Har​riet spo​dzie​wa​ła się, że Rigg wy​pu​ści ją z ob​jęć, po czym wró​cą do sto​li​ka, a on ode​tchnie z ulgą po speł​nie​niu obo​wiąz​ku, ale ku jej za​sko​cze​niu tak się nie sta​ło. Od​su​nę​ła się więc i po​wie​dzia​ła ci​cho: – Daj​my so​bie spo​kój, do​brze? Prze​cież to ja​sne, że nie chcesz ze mną tań​czyć. O Boże, dla​cze​go to po​wie​dzia​ła? Cze​mu nie po​skar​ży​ła się, że jest zmę​czo​na albo że może Tri​xie chcia​ła​by z nim za​tań​czyć? Co jej strze​li​ło do gło​wy, żeby się wy​rwać z taką uwa​gą? Za​czę​ła już iść w stro​nę sto​li​ka, ale Rigg chwy​cił ją za rękę. – Za​cze​kaj. Skąd, u li​cha, przy​szło ci do gło​wy, że nie chcę z tobą tań​czyć?! Przez cały wie​czór Har​riet wy​da​wa​ło się, że Rigg jest na nią zły, i my​śla​ła, iż wie, z ja​kie​go po​wo​du. Cóż, to nie jej wina, że tu​taj jest. Zo​sta​ła za​pro​szo​na. Je​śli on choć przez mo​ment my​ślał, że za​mie​rza ich obo​je wpro​wa​dzić w za​kło​po​ta​nie, przy​pi​su​jąc jego po​ca​łun​ko​wi coś wię​cej niż… – Nie od​po​wie​dzia​łaś mi, Har​riet – przy​po​mniał jej ob​ce​so​wo. – Stwier​dzi​łaś, że to ja​sne, że nie chcę z tobą tań​czyć. My​ślał​bym ra​czej, że jest od​wrot​nie, ale mniej​sza z tym. Dla​cze​go two​im zda​niem nie uwa​żam cię za od​po​wied​nią part​ner​kę do tań​ca? Co ją pod​ku​si​ło, żeby za​cząć tę roz​mo​wę? Ona, za​wsze taka uważ​na i ostroż​na, bez wa​ha​nia igra​ła z ogniem. On był zły, to fakt, i być może miał ku temu po​wo​dy. Za​cho​wa​ła się głu​pio. – Spójrz na inne pary – po​wie​dzia​ła. – Ta mu​zy​ka jest dla… za​ko​cha​nych. – Ser​ce się jej ści​snę​ło. – Ja… my… – Dla za​ko​cha​nych – po​wtó​rzył Rigg. – A my nie je​ste​śmy w so​bie za​ko​cha​ni, jak tego z du​żym tru​dem do​wio​dłaś, sta​ra​jąc się za wszel​ką cenę trzy​mać ode mnie na dy​stans. Zdzi​wi​ła ją nuta roz​go​ry​cze​nia, po​brzmie​wa​ją​ca w jego gło​sie.

– Za​cho​wa​łeś się tak samo – od​par​ła, nie​roz​trop​nie prze​cią​ga​jąc roz​mo​wę. – Choć​by te​raz, za​nim prze​sta​li​śmy tań​czyć, ty… Rigg za​klął pod no​sem. Har​riet ni​g​dy przed​tem nie sły​sza​ła, żeby tak się wy​ra​żał, na​wet owej nocy, kie​dy od​mó​wi​ła mu po​mo​cy. – Na​praw​dę chcesz wie​dzieć, dla​cze​go to zro​bi​łem? – spy​tał wy​zy​wa​ją​co. – A więc do​brze, chodź tu, po​ka​żę ci. Za​nim zdą​ży​ła go po​wstrzy​mać, po​cią​gnął ją ku so​bie, za​mknął w ra​mio​nach i przy​ci​snął do sie​bie. Nie​przy​go​to​wa​na na ta​kie za​cho​wa​nie, nie zdo​ła​ła go po​wstrzy​mać. Było już za póź​no na wy​mu​sze​nie choć​by nie​wiel​kiej prze​strze​ni mię​dzy ich cia​ła​mi. Przez we​lu​ro​wą tka​ni​nę suk​ni czu​ła jego roz​pa​lo​ne cia​ło. Jej pier​si opie​ra​ły się o jego klat​kę pier​sio​wą i kie​dy po​ru​szał się zmy​sło​wo w rytm mu​zy​ki, po​czu​ła, że tward​nie​ją jej sut​ki. Ser​ce za​czę​ło jej bić jak osza​la​łe. A może to było jego ser​ce? – To dla​te​go stwo​rzy​łem dy​stans mię​dzy nami – szep​nął Rigg wprost do jej ucha, zsu​wa​jąc ręce wzdłuż jej ple​ców i przy​ci​ska​jąc ją do sie​bie tak, że nie mo​gła nie po​czuć, jak bar​dzo jest pod​nie​co​ny. – Zszo​ko​wa​na? – spy​tał. – A czy nie wol​no mi re​ago​wać na bli​skość ko​bie​ty, któ​rą uwa​żam za god​ną po​żą​da​nia? A może uwa​żasz, że ta​kie na​ma​cal​ne do​wo​dy po​win​ny być za​strze​żo​ne dla sy​pial​ni? Po​żą​da​nie jest spra​wą kło​po​tli​wą, praw​da? Wła​śnie wte​dy, kie​dy wy​da​je nam się, że osią​gnę​li​śmy wiek, w któ​rym po​tra​fi​my je kon​tro​lo​wać, oka​zu​je się, że ono kpi so​bie z na​sze​go za​ro​zu​mial​stwa. To dla​te​go chcia​łem, by dzie​li​ła nas pew​na prze​strzeń, Har​riet. Zdą​ży​łaś dać mi do zro​zu​mie​nia, że jako męż​czy​zna je​stem dla cie​bie od​ra​ża​ją​cy, a nie chcia​łem nas bar​dziej że​no​wać przez… – Wca​le nie uwa​żam cię za od​ra​ża​ją​ce​go – prze​rwa​ła mu. – To ty mnie nie chcesz… Na mo​ment obo​je za​mil​kli. – Gdy​by​śmy znaj​do​wa​li się nie tu​taj, lecz w miej​scu, któ​re za​pew​nia​ło​by nam pry​wat​ność – ode​zwał się Rigg – to​bym ci po​ka​zał… – Urwał, bo Har​riet się za​śmia​ła. Ujął w dło​nie jej twarz, za​glą​da​jąc jej głę​bo​ko w oczy. – My​śla​łaś, że co chcę po​wie​dzieć? – spy​tał. – Że po​ka​żę ci, jak bar​dzo się my​lisz? Wy​raz twa​rzy ją zdra​dził. – Mógł​bym to zro​bić. Har​riet, czy ty na​praw​dę nie do​strze​gasz, jak bar​dzo cię pra​gnę? Tu​taj… te​raz… Przez cały ty​dzień roz​my​śla​łem o to​bie, pra​gną​łem cię, ale trak​to​wa​łaś mnie chłod​no, z dy​stan​sem. – Zmarsz​czył czo​ło. Ta​niec do​biegł koń​ca, lecz żad​ne z nich tego nie za​uwa​ży​ło, do​pó​ki na​gle nie roz​bły​sły świa​tła, omal ich nie ośle​pia​jąc. – Nie mo​że​my tu​taj o tym roz​ma​wiać. Mu​si​my się spo​tkać sam na sam – za​pro​po​no​wał Rigg. – Ju​tro czy w przy​szłym ty​go​dniu, kie​dy Tri​xie wró​ci do szko​ły? – spy​ta​ła nie​pew​nie Har​riet. – Nie, dzi​siaj, po ko​la​cji. Pod​rzu​cę Jo​na​tha​na i od​wio​zę do domu Tri​xie, a po​tem przy​ja​dę do cie​bie – od​parł. – Tyl​ko po to, żeby po​roz​ma​wiać – za​zna​czył. Ku swe​mu za​sko​cze​niu po​my​śla​ła, że nie mia​ła​by nic prze​ciw​ko temu, gdy​by nie ogra​ni​czy​li się do roz​mo​wy. – Tak, w po​rząd​ku – od​rze​kła.

Do koń​ca wie​czo​ru Har​riet mia​ła wra​że​nie, że uno​si się nad zie​mią. Rigg jej pra​gnie! Pod​czas gdy inni roz​ma​wia​li i tań​czy​li, ona prze​ży​wa​ła bez koń​ca chwi​le spę​dzo​ne w ra​mio​nach Rig​ga. Do​cho​dzi​ła pierw​sza w nocy, gdy opu​ści​li re​stau​ra​cję. Tym ra​zem w dro​dze na par​king Har​riet trzy​ma​ła się bli​sko Rig​ga, a kie​dy prze​chy​lił się ze swe​go sie​dze​nia, żeby za​piąć jej pas, prze​szedł ją eks​cy​tu​ją​cy dreszcz. Przy​pad​ko​wo mu​snął dło​nią jej pierś. Usły​sza​ła stłu​mio​ne wes​tchnie​nie i wie​dzia​ła, co je spo​wo​do​wa​ło. Była za​do​wo​lo​na, że w sa​mo​cho​dzie jest ciem​no. Dzię​ki temu nie było wi​dać, że się za​czer​wie​ni​ła. W do​dat​ku ster​czą​ce sut​ki sta​ły się wi​docz​ne pod we​lu​rem su​kien​ki. Wie​dzia​ła, że gdy​by byli sami, Rig​ga nic by nie po​wstrzy​ma​ło przed uję​ciem jej pier​si w dło​nie, a może do​tknię​ciem ich usta​mi. Po​now​nie prze​biegł ją dreszcz. Nie mo​gła wie​dzieć, jak by za​re​ago​wa​ła, po​nie​waż ni​g​dy wcze​śniej nie za​zna​ła in​tym​no​ści ta​kiej piesz​czo​ty. Mil​cze​nie, ja​kie za​pa​no​wa​ło mię​dzy nią a Rig​giem, było od​mien​ne od tego, któ​re​go do​świad​czy​ła wcze​śniej. Była peł​na ocze​ki​wa​nia, pod​eks​cy​to​wa​na, ale rów​no​cze​śnie od​czu​wa​ła pew​ną oba​wę. W koń​cu dla niej to była zie​mia nie​zna​na. Czy Rigg uzna za dziw​ny czy nie​moż​li​wy do za​ak​cep​to​wa​nia fakt, iż bę​dzie jej pierw​szym ko​chan​kiem? Naj​pierw pod​wieź​li Jo​na​tha​na do jego miesz​ka​nia w Ha​wick. W związ​ku z tym, że zwol​ni​ło się miej​sce z tyłu wozu, Har​riet za​pro​po​no​wa​ła, że się prze​sią​dzie, ale sen​na i zmę​czo​na Tri​xie wo​la​ła zo​stać sama i wy​god​nie się roz​ło​żyć. W tej sy​tu​acji Har​riet zo​sta​ła na przed​nim sie​dze​niu, roz​ko​szu​jąc się bli​sko​ścią Rig​ga. Kie​dy pod​je​cha​li pod jej dom, wziął od niej klu​cze i od​pro​wa​dził ją do drzwi, ale za​cho​wał dy​stans. – Gdy​bym te​raz cię do​tknął, nie był​bym w sta​nie się po​wstrzy​mać – wy​ja​śnił, jak​by czy​tał w my​ślach Har​riet. – Za​cze​kaj na mnie, do​brze? Nie​dłu​go wró​cę. Parę mi​nut po​tem sta​ła na środ​ku kuch​ni, ze wzro​kiem utkwio​nym w prze​strzeń. Ock​nę​ła się, kie​dy ze​gar wy​bił pół go​dzi​ny. Uprzy​tom​ni​ła so​bie, że po​win​na za​pa​lić ogień w ko​min​ku w po​ko​ju dzien​nym, aby mo​gli w cie​ple usiąść i po​roz​ma​wiać. Jed​nak naj​pierw musi zmie​nić su​kien​kę, je​śli nie chce ry​zy​ko​wać, że ją po​wa​la. Ile cza​su jej zo​sta​ło? Po​win​na się po​spie​szyć.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Mi​nę​ło pół go​dzi​ny, po​tem na​stęp​ne pół go​dzi​ny, ogień na ko​min​ku przy​gasł. Gdzie po​dział się Rigg? Dla​cze​go tak dłu​go nie przy​jeż​dża? Har​riet czu​wa​ła do trze​ciej w nocy, aż w koń​cu uzna​ła, że nie do​cze​ka się Rig​ga. Przy​gnę​bio​na, po​szła na górę i wy​cią​gnę​ła się na łóż​ku. On jej nie chciał i nie chce, uzna​ła w du​chu. Uda​wał za​in​te​re​so​wa​nie i kła​mał, że jej pra​gnie, żeby so​bie z niej za​kpić. Nie ma co, do​brze ba​wił się moim kosz​tem, do​szła do wnio​sku. Roz​są​dek pod​po​wia​dał, że się myli, ale gdy​by rze​czy​wi​ście tak spra​wy się mia​ły, to Rigg po​wi​nien być te​raz w jej domu. Nie dość, że go nie było, to na​wet nie za​te​le​fo​no​wał. Po​pa​trzy​ła tę​sk​nie na apa​rat i już mia​ła się​gnąć po słu​chaw​kę, ale duma po​wstrzy​ma​ła ją przed pod​nie​sie​niem jej i wy​stu​ka​niem nu​me​ru te​le​fo​nu Rig​ga. Po go​dzi​nie, kie​dy wresz​cie za​sy​pia​ła, usły​sza​ła za​jeż​dża​ją​cy pod dom sa​mo​chód. Nie mia​ła cza​su się ubrać, na​cią​gnę​ła szla​frok na noc​ną ko​szu​lę i boso zbie​gła na par​ter, żeby otwo​rzyć drzwi. Na​gle zo​rien​to​wa​ła się, że Rigg może opacz​nie zin​ter​pre​to​wać fakt, że ona ma na so​bie noc​ną ko​szu​lę i szla​frok. – Uzna​łam, że już nie przy​je​dziesz, więc się po​ło​ży​łam – po​wie​dzia​ła. – Obu​dzi​łam się na od​głos sa​mo​cho​du. – Prze​pra​szam – od​parł Rigg. – Może nie po​wi​nie​nem był przy​jeż​dżać o tej po​rze, ale już wy​cho​dzi​łem, kie​dy za​dzwo​nił mój agent ze Sta​nów. Chciał po​roz​ma​wiać na te​mat du​że​go za​mó​wie​nia, któ​re otrzy​mał. Sprze​daż za oce​an to dla nas nowe i atrak​cyj​ne przed​się​wzię​cie. – Na​sze spo​tka​nie mo​gło za​cze​kać – przy​zna​ła Har​riet, wi​dząc, jak bar​dzo on jest zmę​czo​ny. – Wy​star​czy​ło mnie tyl​ko po​wia​do​mić – Może i mo​gło, ale ja nie mo​głem. Masz ra​cję, po​wi​nie​nem był za​te​le​fo​no​wać, jesz​cze raz prze​pra​szam. Nie za​sta​na​wia​jąc się, co robi, Har​riet po​stą​pi​ła krok ku Rig​go​wi w tej sa​mej chwi​li, w któ​rej on ru​szył ku niej, i wpa​dła wprost w jego otwar​te ra​mio​na. Kie​dy przy​gar​nął ją bli​sko do sie​bie, mia​ła tyl​ko czas, by się zdzi​wić, że tak szyb​ko i nie​rów​no bije jej ser​ce, za​nim ją po​ca​ło​wał. Nie wa​hał się ani se​kun​dy, zde​cy​do​wa​nie za​wład​nął jej usta​mi jak męż​czy​zna do​ma​ga​ją​cy się tego, co do nie​go na​le​ży. Ko​la​na ugię​ły się pod Har​riet, bo przez chwi​lę po​czu​ła się sła​ba pod wpły​wem prze​bie​ga​ją​cej przez jej cia​ło fali go​rą​ca. Jed​nak za​raz po​tem ogar​nia​ją​ce ją prze​moż​ne pra​gnie​nie sto​pie​nia się z uko​cha​nym w jed​no do​da​ło jej sił. Dla​cze​go przed​tem nie wie​dzia​ła, że po​dob​ne od​czu​cia są moż​li​we? – prze​mknę​ło jej przez gło​wę. Rigg po​głę​bił po​ca​łu​nek, a tym sa​mym dał Har​riet znak, że pra​gnie ją po​siąść. Przy​tu​li​ła się do Rig​ga, któ​ry, nie prze​ry​wa​jąc po​ca​łun​ku, zsu​nął ręce i dłoń​mi ob​jął jej po​ślad​ki. Przy​ci​snął ją do sie​bie tak, że po​czu​ła, jak bar​dzo jest pod​nie​co​ny, co spra​wi​ło, iż za​pra​gnę​ła na​tych​miast za​spo​ko​ić wła​sne pra​gnie​nie. Nie​spo​dzie​wa​nie Rigg ode​rwał usta od jej warg i roz​luź​nił uścisk, jak​by na​gle uświa​do​mił so​bie, do cze​go za​pro​wa​dzą ich na​mięt​ne piesz​czo​ty. Od​su​nął się od

Har​riet, choć nie wy​pu​ścił jej z ob​jęć. – Przy to​bie za​cho​wu​ję się jak na​sto​la​tek, a nie męż​czy​zna przed czter​dziest​ką – stwier​dził sa​mo​kry​tycz​nie. – Zda​rza mi się to po raz pierw​szy. Har​riet wy​chwy​ci​ła po​waż​ną nutę, po​brzmie​wa​ją​cą w jego sło​wach – Mnie też – wy​zna​ła. – Praw​dę mó​wiąc… – Za​drża​ła nie​znacz​nie. Rigg za​uwa​żył to i ujął jej dłoń. – Ty drżysz. Zim​no tu​taj – stwier​dził. – W po​ko​ju dzien​nym po​win​no być jesz​cze cie​pło, bo wie​czo​rem roz​pa​li​łam ogień – po​wie​dzia​ła, do​brze wie​dząc, że nie zzię​bła, tyl​ko drża​ła z po​wo​du bli​sko​ści Rig​ga. – Tam mo​że​my po​roz​ma​wiać. Prze​cho​dząc do po​ko​ju, trzy​ma​li się za ręce. Oka​za​ło się, że ogień jesz​cze się tlił, więc Rigg szyb​ko go roz​nie​cił i do​dał wię​cej drew. Po chwi​li wnę​trze wy​peł​ni​ło się mi​łym za​pa​chem dymu. Ota​cza​ła ich głę​bo​ka noc​na ci​sza. W ta​kich oko​licz​no​ściach po​win​nam być spo​koj​na i od​prę​żo​na, po​my​śla​ła Har​riet, a tym​cza​sem od​czu​wam sil​ne po​żą​da​nie. Nie za​pa​nu​ję nad nim, je​śli Rigg zno​wu mnie do​tknie. Jed​nak tego nie zro​bił. Usiadł w fo​te​lu i za​czął bez wstę​pów. – Nie będę uda​wał, że nie je​stem za​sko​czo​ny. Są​dzi​łem, że już daw​no mi​nę​ły dni, kie​dy by​łem zdol​ny spon​ta​nicz​nie i gwał​tow​nie re​ago​wać na ko​bie​tę, tak jak to się sta​ło wo​bec cie​bie. Har​riet nie​spo​koj​nie po​ru​szy​ła się w fo​te​lu. Nie to chcia​ła usły​szeć, nie ta​kie bez​na​mięt​ne, nie​mal nie​chęt​ne przy​zna​nie się do od​czu​wa​nia po​żą​da​nia. Ocze​ki​wa​ła, że Rigg po​wie, iż jego pra​gnie​nia są za​rów​no na​tu​ry fi​zycz​nej, jak i emo​cjo​nal​nej. Ocze​ki​wa​ła pło​mien​ne​go wy​zna​nia mi​ło​ści, któ​re po​zwo​li​ło​by jej wy​ja​wić wła​sne uczu​cia. Nie​ste​ty, tak się nie sta​ło… Na​gle po​czu​ła się tak, jak​by ktoś wy​lał jej na gło​wę ku​beł zim​nej wody. Rigg mó​wił o re​ak​cjach swo​je​go cia​ła, a ona pra​gnę​ła wy​zna​nia mi​ło​ści. Wsta​ła z fo​te​la i za​czę​ła nie​spo​koj​nie krą​żyć po po​ko​ju. Nie była w sta​nie na nie​go spoj​rzeć. Wie​dzia​ła, że je​śli to zro​bi, roz​klei się i wy​ja​wi mu swo​je uczu​cia. Rigg ob​ser​wo​wał ją spod zmarsz​czo​nych brwi. – My​ślę, że to nie jest do​bry po​mysł – po​wie​dzia​ła. – Ak​cep​tu​ję, że mnie pra​gniesz, ale… – Ale? – po​wtó​rzył Rigg. – Boję się – od​par​ła szcze​rze Har​riet po na​my​śle. – Nie je​stem przy​zwy​cza​jo​na do tego ro​dza​ju sy​tu​acji. Ja… – Nie są​dzisz, że ze mną jest do​kład​nie tak samo? – nie po​zwo​lił jej do​koń​czyć, prze​ry​wa​jąc bez​ce​re​mo​nial​nie. – Na li​tość bo​ską, do​bie​gam czter​dziest​ki, daw​no mi​nę​ły lata, kie​dy spo​dzie​wa​łem się do​świad​czyć cze​goś po​dob​ne​go. Pod​niósł się z fo​te​la i za​czął krą​żyć po po​ko​ju ni​czym dra​pież​nik za​mknię​ty w klat​ce. – Za​ko​chać się od pierw​sze​go wej​rze​nia. Omal nie zwa​li​ło mnie to z nóg – wy​ja​wił wzbu​rzo​ny, od​wró​co​ny ple​ca​mi do Har​riet. „Za​ko​chać się” – po​wtó​rzy​ła w du​chu sło​wa wy​po​wie​dzia​ne przez Rig​ga, za​sko​czo​na i jed​no​cze​śnie szczę​śli​wa. On mnie ko​cha, po​wo​du​je nim nie tyl​ko po​żą​da​nie fi​zycz​ne. – Po​my​śla​łem, że prze​ży​wam kry​zys wie​ku śred​nie​go, a tym​cza​sem… – Urwał.

– Nie mo​żesz mnie ko​chać… – po​wie​dzia​ła nie​pew​nie Har​riet. Rigg od​wró​cił się bły​ska​wicz​nie. – Nie? A niby dla​cze​go? Ob​la​ła się ru​mień​cem. – Rigg, ja… – za​czę​ła. – Po​słu​chaj, daj​my so​bie spo​kój z ana​li​zo​wa​niem, do​brze? Le​piej ciesz​my się pre​zen​tem, jaki nie​ocze​ki​wa​nie otrzy​ma​li​śmy od losu. Daj​my się po​nieść chwi​li. – Nie​za​leż​nie od tego, do​kąd to nas za​pro​wa​dzi – do​da​ła Har​riet naj​bar​dziej nie​fra​so​bli​wie, jak zdo​ła​ła. Po chwi​li mil​cze​nia Rigg od​parł: – Prze​cież wie​my do​kąd. – Może ty tak, ale ja nie mam do​świad​cze​nia w ta​kich spra​wach. – Har​riet uśmiech​nę​ła się nie​pew​nie. – Uwa​żasz, że ja mam? Od cza​su prze​ję​cia opie​ki nad Tri​xie prak​tycz​nie żyję w ce​li​ba​cie. Nie masz po​ję​cia, jaka to od​po​wie​dzial​ność wy​cho​wy​wa​nie na​sto​lat​ki. Za​po​mi​na się o wszel​kich po​trze​bach, na​wet sek​su​al​nych. Tego, co czu​ję do cie​bie, nie da się stłu​mić ani od​rzu​cić. To jest coś od​mien​ne​go, szcze​gól​ne​go. Wy​cią​gnął rękę i splótł pal​ce z pal​ca​mi Har​riet, na co jej cia​ło na​tych​miast za​re​ago​wa​ło. – Coś, cze​go żad​ne z nas nie do​świad​czy​ło od dłu​gie​go cza​su – do​dał ła​god​nie. – Coś, cze​go ja nie do​świad​czy​łam ni​g​dy przed​tem – spro​sto​wa​ła Har​riet. – To mnie prze​ra​ża. Nie przy​wy​kłam do ta​kich do​znań. W moim ży​ciu nie było do​tych​czas ni​ko​go, kto wy​zwo​lił​by we mnie ta​kie emo​cje i… – Ucie​kła spoj​rze​niem w bok i po chwi​li do​da​ła: – Zda​ję so​bie spra​wę, że w dzi​siej​szych cza​sach i w moim wie​ku to dziw​ne, ale do tej pory nie mia​łam ko​chan​ka. Skie​ro​wa​ła wzrok na twarz Rig​ga i uj​rza​ła, że uśmie​cha się z czu​ło​ścią, ale wi​dać było, że za tym uśmie​chem kry​je się sa​tys​fak​cja z jej wy​zna​nia, któ​re mile po​łech​ta​ło jego mę​skie ego. Od​dech uwiązł jej w gar​dle, gdy wy​czy​ta​ła z jego oczu ra​dość, iż tego, co ich po​łą​czy, ona do​świad​czy po raz pierw​szy. Mimo wszyst​ko była zde​ner​wo​wa​na, nie​pew​na i za wszel​ką cenę chcia​ła mu oka​zać, że dla niej to nie jest wy​łącz​nie chwi​lo​wa przy​go​da, a z dru​giej stro​ny, była zbyt dum​na, żeby po​pro​sić go o sło​wa otu​chy, któ​rych tak bar​dzo pra​gnę​ła. – Nie mam wpra​wy, by po​ra​dzić so​bie z… – Chcia​ła po​wie​dzieć „od​rzu​ce​niem”, ale w ostat​niej chwi​li zmie​ni​ła za​miar. – Z tego typu rze​cza​mi – do​koń​czy​ła bez więk​sze​go prze​ko​na​nia. – To nie spra​wa wpra​wy. – Rigg prze​su​nął kciu​kiem po dło​ni Har​riet, przy​pra​wia​jąc ją o szyb​sze bi​cie ser​ca. – Ko​cham cię i po​żą​dam. Chcę cię na​tych​miast wziąć w ra​mio​na i po​ka​zać, co czu​ję. Pra​gnę do​ty​kać two​je​go cia​ła i jed​no​cze​śnie wy​czy​tać z two​ich oczu, że wiesz, iż od​da​łem ci ser​ce. Chcę po​znać do​ty​kiem każ​dy naj​mniej​szy frag​ment two​jej skó​ry, za​rys two​ich pier​si, krą​głość brzu​cha, ak​sa​mit​ną gład​kość ud, a po​tem chcę czuć to wszyst​ko pod mo​imi usta​mi. Słu​cha​jąc gło​su Rig​ga, od​nio​sła wra​że​nie, że czu​je na so​bie jego dło​nie, że już ją pie​ści. Usi​ło​wa​ła nie wy​dać z sie​bie dźwię​ku, któ​ry by ją zdra​dził, ale nie zdo​ła​ła po​ha​mo​wać wes​tchnie​nia.

– Har​riet – po​wie​dział na​gle schryp​nię​tym gło​sem i na​tych​miast zna​la​zła się w jego ra​mio​nach. Ca​ło​wał ją tak, jak to so​bie czę​sto w mi​nio​nym ty​go​dniu wy​obra​ża​ła, lecz rze​czy​wi​stość prze​ro​sła jej fan​ta​zje. Nie za​pro​te​sto​wa​ła, kie​dy wsu​nął ręce pod jej szla​frok, szu​ka​jąc pier​si. Nie mia​ła już cia​ła mło​dej dziew​czy​ny, ale wciąż było gład​kie i jędr​ne. Rigg po​spiesz​nie roz​wią​zał wstąż​kę u jej noc​nej ko​szu​li, by ją ścią​gnąć. Nie czu​ła za​że​no​wa​nia, gdy uka​za​ły się jej ob​na​żo​ne pier​si – kre​mo​we i peł​ne. Czy to tyl​ko gra jej wy​obraź​ni, czy na​praw​dę pier​si na​brzmia​ły, a sut​ki ster​cza​ły, jak​by bła​ga​jąc o piesz​czo​tę? Prze​moż​ne pod​nie​ce​nie i sil​na po​trze​ba za​spo​ko​je​nia, któ​rych do​świad​cza​ła po raz pierw​szy, za​wład​nę​ły bez resz​ty Har​riet. Rigg de​li​kat​nie za​czął wo​dzić kciu​kiem wo​kół jej sut​ka, a jej cia​ło na​tych​miast za​re​ago​wa​ło na tę nie​na​chal​ną piesz​czo​tę. Spię​ta, pod​eks​cy​to​wa​na, ob​ser​wo​wa​ła po​wol​ne ryt​micz​ne ru​chy kciu​ka. – Rigg… – za​czę​ła nie​swo​im gło​sem, nie bę​dąc zde​cy​do​wa​na, czy to pro​test, czy bła​ga​nie. On wy​da​wał się wie​dzieć. Wy​dał z sie​bie zdu​szo​ny dźwięk, prze​chy​lił do tyłu jej gło​wę i usta​mi po​wę​dro​wał wzdłuż szyi aż do wi​docz​ne​go pod skó​rą pul​su​ją​ce​go tęt​na. Wy​glą​da​ło na to, że Rigg do​sko​na​le roz​po​znał mo​ment, gdy Har​riet utra​ci​ła nad sobą kon​tro​lę. Pod​da​ła się zmy​słom, ule​ga​jąc po​żą​da​niu, ja​kie​go do​tych​czas nie zna​ła. Rigg opadł na fo​tel i po​cią​gnął ją za sobą, po czym wziął do ust jej su​tek, a po chwi​li uczy​nił to samo z dru​gim, oba po​bu​dza​jąc i piesz​cząc. Har​riet wy​gię​ła się w ocze​ki​wa​niu na ciąg dal​szy. Rigg za​czął gła​dzić jej udo, a po​tem prze​su​nął dłoń wy​żej, do​cie​ra​jąc do źró​dła ko​bie​cej roz​ko​szy. Na​dal usta​mi zmy​sło​wo pie​ścił jej pierś, a pal​ca​mi do​pro​wa​dzał na skraj eks​ta​zy. Po​ję​ki​wa​ła ci​cho, a w pew​nym mo​men​cie krzy​cząc, wy​zna​ła, że go pra​gnie. Już nie było od​wro​tu. Na​tu​ra wzię​ła górę, po​zba​wia​jąc Har​riet zdol​no​ści ana​li​zo​wa​nia sy​tu​acji. Pod​po​wie​dzia​ła jej, do cze​go jest prze​zna​czo​na, do cze​go się uro​dzi​ła. Już nie mo​gła i nie chcia​ła się wy​co​fać. Naj​wy​raź​niej Rigg też uwa​żał, że po​win​ni do​pro​wa​dzić do koń​ca to, co za​czę​li. I tak zna​leź​li się nadzy przed ko​min​kiem. Tym ra​zem Har​riet mo​gła oglą​dać na​gie​go Rig​ga bez skrę​po​wa​nia, nie tak jak to mia​ło miej​sce po​przed​nio. Nie mu​sia​ła od​wra​cać oczu od ciem​nej li​nii owło​sie​nia, prze​bie​ga​ją​cej przez brzuch i nik​ną​cej pod pa​skiem spode​nek. Nie miał przed nią nic do ukry​cia i mo​gła na​pa​wać się jego mę​sko​ścią. Nie czuł się ani za​kło​po​ta​ny, ani roz​ba​wio​ny jej bra​kiem do​świad​cze​nia, wa​ha​nia​mi i po​wścią​gli​wo​ścią prze​mie​sza​ną z sil​ną po​trze​bą speł​nie​nia. Prze​ciw​nie, wy​da​wał się w peł​ni świa​do​my, co ona czu​je. Ujął jej dłoń i po​wo​li, z na​my​słem, po​ło​żył na swo​jej mę​sko​ści, roz​pro​sto​wu​jąc jej skur​czo​ne pal​ce i przy​trzy​mu​jąc je w swo​ich. Po​ka​zy​wał jej, że jej do​tyk wy​wo​łu​je w nim drże​nie i pro​wo​ku​je do krzy​ku, po​dob​nie jak to się dzie​je w jej przy​pad​ku. Po jego wcze​śniej​szym wy​zna​niu, że bar​dzo jej po​żą​da, Har​riet spo​dzie​wa​ła się, że od razu za​cznie się z nią ko​chać po​spiesz​nie i nie​cier​pli​wie. Tym​cza​sem uwo​dził ją ła​god​nie, stop​nio​wo. Umie​jęt​nie pie​ścił i pod​nie​cał do mo​men​tu, kie​dy ku swe​mu zdu​mie​niu omal nie eks​plo​do​wa​ła na dłu​go przed tym, za​nim w nią wszedł i ryt​micz​-

ny​mi ru​cha​mi do​pro​wa​dził do mi​ło​snej eks​ta​zy za​rów​no ją, jak i sie​bie. Gdy obo​je wró​ci​li do rze​czy​wi​sto​ści, Rigg po​wie​dział: – Nie chcia​łem ci spra​wić bólu, ale nie mogę obie​cać, że za​wsze będę taki de​li​kat​ny. Nie​sa​mo​wi​cie mnie pod​nie​casz, na​wet nie po​tra​fię wy​ra​zić jak bar​dzo. – Sko​ro tak, to po​każ mi, jak bar​dzo mnie pra​gniesz – od​par​ła, za​sko​czo​na swo​imi sło​wa​mi. Za dru​gim ra​zem, czu​jąc w so​bie jego mę​skość, wie​dzia​ła, że do​pie​ro te​raz do​świad​cza praw​dzi​we​go po​żą​da​nia. Na​tych​miast en​tu​zja​stycz​nie pod​da​ła się mi​ło​sne​mu ryt​mo​wi i do​sto​so​wa​ła do nie​go tak, że do​zna​ła roz​ko​szy nie​po​rów​ny​wal​nej do tej, któ​rą prze​ży​ła po​przed​nio. Po wszyst​kim le​ża​ła naga i na​sy​co​na w ra​mio​nach uko​cha​ne​go, ma​rząc o tym, żeby zo​sta​li z dala od zgieł​ku świa​ta, sami, tyl​ko we dwo​je. W pew​nym mo​men​cie Rigg się od niej od​su​nął. – Mu​szę iść – po​wie​dział z ża​lem. – Ni​cze​go bar​dziej bym nie pra​gnął, jak zo​stać z tobą, trzy​mać cię w ra​mio​nach przez całą noc i cze​kać, aż się przy mnie obu​dzisz. Nie​ste​ty, to nie​moż​li​we. Otu​lo​na szla​fro​kiem, Har​riet ob​ser​wo​wa​ła, jak on się ubie​ra. Na myśl, że ją opusz​cza, mia​ła ocho​tę za​pła​kać jak po​rzu​co​ne dziec​ko. Rigg spra​wiał wra​że​nie przy​gnę​bio​ne​go. Po​chy​liw​szy się nad Har​riet, ujął w dło​nie jej gło​wę, od​wra​ca​jąc tak, by spoj​rzeć jej w oczy. – To no​stal​gia po eu​fo​rii roz​ko​szy – po​wie​dział, po​ca​ło​wał ją w usta i wstał. – Dziś mu​szę po​je​chać do fa​bry​ki w spra​wie zle​ce​nia od Ame​ry​ka​nów – do​dał. – Za​dzwo​nię, jak tyl​ko bę​dzie to moż​li​we. – Po​ca​ło​wał ją jesz​cze raz i skie​ro​wał się do drzwi. Do​cho​dzi​ła szó​sta rano. Ile go​dzin upły​nie, za​nim go zno​wu zo​ba​czy? – za​sta​na​wia​ła się Har​riet. Po​szła na górę i wy​cią​gnę​ła się na łóż​ku, z gło​wą wy​peł​nio​ną my​śla​mi o uko​cha​nym, z ser​cem peł​nym mi​ło​ści. Oka​zał się cu​dow​nym ko​chan​kiem – uważ​nym, czu​łym, a tak​że bar​dziej na​mięt​nym niż ja​ki​kol​wiek męż​czy​zna z jej ma​rzeń, kie​dy zo​rien​to​wał się, że ona tego ocze​ku​je. Ma​leń​kie śla​dy na skó​rze, wi​do​ma ozna​ka jego na​mięt​no​ści, za​czę​ły ciem​nieć. Nie były bo​le​sne, ale przy​po​mi​na​ły jej chwi​le zmy​sło​wych unie​sień i zno​wu za​czę​ła tę​sk​nić za Rig​giem. Żad​ne z nich nie po​my​śla​ło, żeby się za​bez​pie​czyć. Har​riet była jed​nak pew​na, że w tych dniach nie po​win​na zajść w cią​żę. A na​wet je​śli… Wy​obra​zi​ła so​bie, że nosi w ło​nie dziec​ko Rig​ga, i ta myśl spra​wi​ła jej ra​dość. Rigg. Tak bar​dzo go ko​cha. Czy on da​rzy ją rów​nie sil​nym uczu​ciem? Nie po​win​na ży​wić wąt​pli​wo​ści, usi​ło​wa​ła się ich po​zbyć, zła na sie​bie, że w ogó​le do​pu​ści​ła do ich po​wsta​nia. Oczy​wi​ście, że Rigg ją ko​cha. Prze​cież wy​znał jej uczu​cie. Ow​szem, wy​ra​ził je sło​wa​mi, ale czy rze​czy​wi​ście je czu​je? Czy ko​cha ją tak samo jak ona jego? Czy chce spę​dzić z nią ży​cie, uczy​nić z niej żonę czy za​cho​wać jako ko​chan​kę? Har​riet nie była w sta​nie za​snąć. Drę​czył ją strach i nie​pew​ność; li​czy​ła go​dzi​ny do te​le​fo​nu od Rig​ga. Nie wy​star​czy​ło jej, że ko​chał się z nią czu​le, po​trze​bo​wa​ła za​pew​nień, że pra​gnie ją mieć na za​wsze, że chce, by za​ję​ła trwa​łe miej​sce w jego ży​ciu jako żona, mat​ka jego dzie​ci. Ile cza​su upły​nie, za​nim za​dzwo​ni? Usi​ło​wa​ła prze​wi​dzieć, kie​dy może spo​dzie​-

wać się te​le​fo​nu. Na pew​no nie przed po​łu​dniem, a na​wet nie przed lun​chem. To za​le​ży, jak dłu​go bę​dzie mu​siał zo​stać w fa​bry​ce. Z jej punk​tu wi​dze​nia za dłu​go, całe wie​ki. Cóż, bę​dzie mu​sia​ła uzbro​ić się w cier​pli​wość i ja​koś prze​trwać.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Mi​nę​ło po​łu​dnie, a Rigg wciąż nie za​te​le​fo​no​wał. Har​riet sta​ra​ła się uspo​ko​ić, po​wta​rza​jąc so​bie, że po​łu​dnie to naj​wcze​śniej​szy moż​li​wy ter​min, kie​dy mógł​by się z nią skon​tak​to​wać. Być może ode​zwie się w cza​sie lun​chu, po​my​śla​ła, z tru​dem opie​ra​jąc się chę​ci pod​nie​sie​nia słu​chaw​ki, żeby za​dzwo​nić do nie​go do domu. O pierw​szej była tak spię​ta, że za​czę​ły ją bo​leć wszyst​kie mię​śnie, a o dru​giej, drę​czo​na naj​gor​szy​mi po​dej​rze​nia​mi, była już nie​mal cho​ra. O trze​ciej zna​ła praw​dę. Rigg nie za​mie​rza za​dzwo​nić. W cią​gu nie​ca​łych dwu​dzie​stu czte​rech go​dzin prze​szła od sta​nu roz​pa​czy do eu​fo​rii, przez całą gamę emo​cji, po czym znów wró​ci​ła udrę​ka, tyle że tym ra​zem bar​dziej doj​mu​ją​ca i bo​le​sna. Drę​czy​ła się z po​wo​du od​rzu​ce​nia, po​gar​dy dla sa​mej sie​bie, sa​mot​no​ści i świa​do​mo​ści, że ko​cha, a jej mi​łość nie zo​sta​nie od​wza​jem​nio​na. Roz​pacz​li​wie usi​ło​wa​ła so​bie po​wie​dzieć, że może być kon​kret​na przy​czy​na, dla któ​rej Rigg się nie ode​zwał. Albo miał inną waż​ną roz​mo​wę te​le​fo​nicz​ną, albo za​ła​twiał spra​wy za​wo​do​we. Jed​nak w tej sy​tu​acji zdro​wy roz​są​dek prze​gry​wał z emo​cja​mi. Wie​dzia​ła swo​je: Rigg nie za​dzwo​nił, bo w świe​tle dnia obiet​ni​ce uczy​nio​ne w nocy prze​sta​ły mieć dla nie​go moc obo​wią​zu​ją​cą, po​dob​nie jak dla in​nych męż​czyzn Har​riet uwa​ża​ła się za oso​bę do​sta​tecz​nie in​te​li​gent​ną, by móc od​róż​nić po​żą​da​nie i na​mięt​ność od mi​ło​ści. Jako na​sto​lat​ka szyb​ko się zo​rien​to​wa​ła, cze​go chcie​li od niej chłop​cy, z któ​ry​mi się uma​wia​ła, gdy wy​ci​ska​li na jej ustach nie​zdar​ne po​ca​łun​ki i pró​bo​wa​li wsu​wać ręce pod jej bluz​kę czy swe​ter. Po​tem jako oso​ba do​ro​sła przy​zwy​cza​iła się po​strze​gać sie​bie jako ko​bie​tę, któ​ra nie wzbu​dza po​żą​da​nia, do cze​go po czę​ści przy​czy​ni​ła się sama w od​ru​chu sa​mo​obro​ny. Poza tym, py​ta​ła sie​bie z go​ry​czą, je​śli ma być szcze​ra wo​bec sie​bie, czy nie pra​gnę​ła i nie ko​cha​ła Rig​ga tak bar​dzo ze​szłej nocy, że nie była w sta​nie się za​sta​na​wiać nad mo​ty​wa​mi jego po​stę​po​wa​nia? Łu​dzi​ła się, iż on ko​cha ją tak jak ona jego. O zmierz​chu po​rzu​ci​ła wszel​ką na​dzie​ję, że on jesz​cze się z nią skon​tak​tu​je. Rigg jest in​te​li​gent​ny, prze​ni​kli​wy. Mu​siał wie​dzieć, co ona my​śli, co czu​je i prze​ży​wa, cze​ka​jąc na te​le​fon od nie​go. Było tyl​ko jed​no wy​tłu​ma​cze​nie fak​tu, że się z nią nie skon​tak​to​wał, a mia​no​wi​cie po​sta​no​wił jed​no​znacz​nie dać do zro​zu​mie​nia, iż nie za​mie​rza kon​ty​nu​ować tego, co ich po​łą​czy​ło mi​nio​nej nocy. Mimo to Har​riet nie ża​ło​wa​ła, że się z nim ko​cha​ła. Gdy​by mo​gła cof​nąć czas o dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​ny, na pew​no nie zre​zy​gno​wa​ła​by z ani jed​nej se​kun​dy, któ​rą spę​dzi​ła w ra​mio​nach Rig​ga. Nie mógł ofia​ro​wać jej mi​ło​ści, ale dał jej roz​kosz, ja​kiej nie po​tra​fi​ła​by so​bie wy​obra​zić. Spra​wił, że po​zby​ła się kom​plek​sów, bo po​tra​fi​ła go roz​pa​lić i za​spo​ko​ić. Dzię​ki nie​mu zy​ska​ła świa​do​mość wła​snej ko​bie​co​ści, od​kry​ła swo​ją zmy​sło​wość, któ​rej ist​nie​nia u sie​bie na​wet nie po​dej​rze​wa​ła. Pod​czas aktu mi​ło​sne​go oka​zał jej za​rów​no czu​łość, jak i po​żą​da​nie. Czy to jego wina, że ona mia​ła na​dzie​ję na coś wię​cej?

Je​śli nie był w sta​nie jej po​ko​chać, to może le​piej, że za​cho​wał się tak, a nie ina​czej. Może aż do ostat​niej nocy nie uświa​da​miał so​bie, jak bar​dzo ona go ko​cha. Wpraw​dzie wspo​mniał o mi​ło​ści, ale nie​wy​klu​czo​ne, że jego wy​obra​że​nie uczuć róż​ni​ło się od jej poj​mo​wa​nia mi​ło​ści. Nie​wy​klu​czo​ne też, iż wy​czuł, że chcia​ła​by trwa​łe​go związ​ku, i dla​te​go się wy​co​fał. Har​riet do​szła do wnio​sku, że to mało praw​do​po​dob​ne, by kie​dy​kol​wiek po​zna​ła praw​dę. Kie​dy nad ra​nem po roz​sta​niu z Rig​giem przy​go​to​wy​wa​ła się do spa​nia, stwier​dzi​ła, że żal wy​wo​ła​ny znik​nię​ciem ko​chan​ka tak szyb​ko po mi​ło​snych unie​sie​niach nie ulot​ni się z go​dzi​ny na go​dzi​nę. Wie​dzia​ła, że nad​cho​dzą​cej nocy nie zmru​ży oka, ana​li​zu​jąc bez koń​ca każ​de wy​po​wie​dzia​ne przez nich sło​wo, każ​dy gest, szu​ka​jąc naj​mniej​szej ozna​ki wska​zu​ją​cej, że w za​ist​nia​łej sy​tu​acji po​win​na być przy​go​to​wa​na na trwa​ły żal i nie​uko​jo​ną tę​sk​no​tę. Wcze​śniej, świa​do​ma wła​snych uczuć, oba​wia​ła się spo​tka​nia z Rig​giem, po​nie​waż nie chcia​ła ich ujaw​nić. Ów​cze​sny lęk był ni​czym w po​rów​na​niu z od​czu​wa​nym obec​nie stra​chem. Tak jak prze​wi​dy​wa​ła, noc mi​nę​ła bez​sen​nie. Na dłu​go przed świ​tem wie​dzia​ła, że je​dy​nym spo​so​bem za​pew​nie​nia so​bie, iż ni​g​dy wię​cej nie zo​ba​czy Rig​ga, jest wy​sta​wie​nie na sprze​daż domu i opusz​cze​nie tej oko​li​cy. Na samą myśl o tym łzy na​pły​nę​ły jej do oczu. Czu​ła się tak sa​mot​na jak ni​g​dy w prze​szło​ści. Ro​zum wziął jed​nak górę nad emo​cja​mi. Wie​dzia​ła, że to de​cy​zja nie​odwo​łal​na, że musi po​zbyć się domu i zna​leźć inne miej​sce do ży​cia. O szó​stej rano wsta​ła, usia​dła przy sto​le w kuch​ni i wzię​ła w ręce dy​mią​cy ku​bek świe​żo za​pa​rzo​nej kawy, tym ra​zem jed​nak aro​ma​tycz​ny na​pój nie do​dał jej ener​gii. Była roz​ko​ja​rzo​na, sła​ba, jak​by prze​by​ła do​tkli​wy szok, co w grun​cie rze​czy nie było da​le​kie od praw​dy. Wy​da​wa​ło się, że upły​nę​ły wie​ki, za​nim ze​gar wy​bił dzie​wią​tą i Har​riet mo​gła za​dzwo​nić do po​śred​ni​ka, któ​ry po​mógł jej na​być dom. Nie krył zdzi​wie​nia, kie​dy mu oświad​czy​ła, że za​mie​rza wy​sta​wić nie​daw​no ku​pio​ny dom na sprze​daż. Nie za​sko​czy​ła jej re​ak​cja agen​ta. Prze​cież była peł​na en​tu​zja​zmu, ku​pu​jąc tę po​sia​dłość – za​chwy​co​na do​mem, oko​li​cą i nową sy​tu​acją ży​cio​wą. Wy​czu​wa​jąc, że jest za​cie​ka​wio​ny mo​ty​wa​mi jej po​stę​po​wa​nia, przed​sta​wi​ła wer​sję ma​ją​cą nie​wie​le wspól​ne​go z rze​czy​wi​sto​ścią. – Wie pan, za​czy​nam się tu​taj czuć tro​chę od​cię​ta od świa​ta. Dom leży na ubo​czu. Wo​la​ła​bym jed​nak miesz​kać bli​żej lu​dzi. – Cóż, ro​zu​miem pani ar​gu​men​ty – zgo​dził się po​śred​nik. – Nie ra​dził​bym jed​nak te​raz przy​stę​po​wać do sprze​da​ży To nie jest do​bry okres na ta​kie trans​ak​cje. Po​sia​dłość jest dość szcze​gól​na i musi zna​leźć się na nią ama​tor. Na​wet po re​mon​cie i prze​rób​kach, któ​re pani wpro​wa​dzi​ła, wąt​pię, żeby zwró​cił się pani koszt na​by​cia domu i po​nie​sio​ne wy​dat​ki, je​śli bę​dzie pani na​le​ga​ła na szyb​ką sprze​daż. Na wio​snę to co in​ne​go… „Na wio​snę”. Har​riet po​czu​ła się tak, jak​by zo​sta​ła uła​ska​wio​na od kary śmier​ci. Ści​snę​ła w dło​ni słu​chaw​kę. Bar​dzo chcia​ła​by się zgo​dzić ze zda​niem agen​ta, po​zwo​lić so​bie na zgub​ną ra​dość po​zo​sta​nia. Zgub​ną, bo prze​cież je​śli nie wy​je​dzie, trud​no bę​dzie się jej wy​le​czyć z mi​ło​ści do Rig​ga. Nie może oka​zać sła​bo​ści, po​sta​no​wi​ła, ani się wa​hać. Je​śli po​zo​sta​nie tu​taj do wio​sny, to może wpaść w pu​łap​kę ocze​ki​wa​nia, że pew​ne​go dnia sta​nie się cud

i Rigg przej​rzy na oczy. Nie po​win​na do tego do​pu​ścić, musi wziąć się w garść i być kon​se​kwent​na. Ode​tchnę​ła głę​bo​ko i oświad​czy​ła zde​cy​do​wa​nie: – Nie chcę cze​kać do wio​sny. Je​stem przy​go​to​wa​na na pew​ną stra​tę fi​nan​so​wą. Wy​czu​ła, że po​śred​nik, star​szy pan, po​wścią​gli​wy i pe​łen re​zer​wy, był za​nie​po​ko​jo​ny, więc by uprze​dzić jego ewen​tu​al​ne dal​sze obiek​cje, do​da​ła szyb​ko: – Je​śli wo​lał​by pan, że​bym zwró​ci​ła się do ko​goś in​ne​go, to nic nie stoi na prze​szko​dzie. – Nie ma ta​kiej po​trze​by. Przez kil​ka na​stęp​nych dni nie bę​dzie mnie w biu​rze. Może mo​gli​by​śmy się spo​tkać w pią​tek rano, że​bym omó​wił z pa​nią szcze​gó​ły i do​ko​nał po​mia​rów? Prze​cież zna wszyst​kie roz​mia​ry po​koi! Har​riet mia​ła ocho​tę krzy​czeć ze znie​cier​pli​wie​nia. Wy​czu​wa​ła jed​nak, że dys​ku​to​wa​nie z agen​tem za​gra na jej nie​ko​rzyść, zgo​dzi​ła się więc na za​pro​po​no​wa​ny ter​min spo​tka​nia. Pią​tek. Pięć dłu​gich dni cze​ka​nia, roz​my​ślań, wspo​mnień. Pięć dni ma​so​chi​stycz​nej ra​do​ści z tor​tu​ry, jaką bę​dzie prze​by​wa​nie w po​ko​ju dzien​nym, gdzie się ko​cha​li. Nie mo​gąc znieść my​śli o po​zo​sta​niu w domu, o tę​sk​no​cie za Rig​giem, opła​ki​wa​nia tego, co mi​nę​ło, a co, jak mia​ła na​dzie​ję, bę​dzie trwać wiecz​nie, wzię​ła klu​czy​ki sa​mo​cho​do​we i za​mknąw​szy drzwi, wsia​dła do auta. Spę​dzi​ła cały dzień, jeż​dżąc bez celu po oko​licz​nych wio​skach, mia​stecz​kach, po pu​stych dro​gach, wspi​na​ją​cych się ser​pen​ty​na​mi na wzgó​rza, po​nu​re i ja​ło​we w ocze​ki​wa​niu na zimę. Nie mia​ła po​ję​cia, ile ki​lo​me​trów prze​je​cha​ła, i choć mó​wi​ła so​bie, że zwie​dza oko​li​ce w po​szu​ki​wa​niu miej​sca, do któ​re​go mo​gła​by się prze​pro​wa​dzić, wie​dzia​ła, że tak na​praw​dę cho​dzi jej je​dy​nie o to, aby choć po czę​ści stłu​mić ból spo​wo​do​wa​ny świa​do​mo​ścią, że Rigg nie od​wza​jem​nia jej mi​ło​ści. Za​trzy​ma​ła się tyl​ko w po​rze lun​chu w nie​wiel​kim mia​stecz​ku, mó​wiąc so​bie, że po​win​na coś zjeść. Za​par​ko​wa​ła przed sta​rym, nie​co za​nie​dba​nym pu​bem. W środ​ku pa​no​wa​ła przy​tul​na at​mos​fe​ra, któ​ra na​tych​miast ją przy​tło​czy​ła. Zja​dła za​le​d​wie kęs za​mó​wio​nej ka​nap​ki i wy​szła, nie mo​gąc znieść wi​do​ku go​ści za​sia​da​ją​cych przy in​nych sto​li​kach. Nie było tu sa​mot​nych, każ​dy miał to​wa​rzy​stwo. Przy ko​min​ku sie​dzia​ła ja​kaś para cał​ko​wi​cie po​chło​nię​ta sobą. Wy​glą​da​li na ko​chan​ków i na ich wi​dok Har​riet po​czu​ła taki ból, że oba​wia​ła się, iż za​słab​nie. Kel​ner​ka po​pa​trzy​ła na nią z nie​po​ko​jem i omal się nie po​tknę​ła, po​ru​szo​na roz​pa​czą wi​docz​ną w jej oczach. W śro​dę, pa​trząc na swo​je od​bi​cie w lu​strze, Har​riet prze​ko​na​ła się, że cią​gła udrę​ka od​bi​ła się nie tyl​ko na jej psy​chi​ce, ale rów​nież na wy​glą​dzie. Wie​dzia​ła, że stra​ci​ła parę ki​lo​gra​mów, ale nie zda​wa​ła so​bie spra​wy, że aż tak wy​ostrzy​ły się rysy jej twa​rzy. Do​szła do wnio​sku, że je​śli nie chce, by lu​dzie za​czę​li się za​sta​na​wiać, co się z nią dzie​je, musi spró​bo​wać wziąć się w garść. Pro​blem jed​nak po​le​gał na tym, że choć usi​ło​wa​ła za​cho​wy​wać się roz​sąd​nie, nie była w sta​nie ani jeść, ani spać. Prze​sta​ła rów​nież wy​cze​ki​wać te​le​fo​nu. Choć za​mie​rza​ła po​szu​kać za​po​mnie​nia w pra​cy, sie​dzia​ła nie​ru​cho​mo przy ma​szy​nie do pi​sa​nia, wpa​tru​jąc się w prze​strzeń i my​śląc o Rig​gu za​miast o swo​ich bo​ha​te​rach.

Na​gle pa​nu​ją​cą w domu ci​szę prze​rwał prze​raź​li​wy dzwo​nek te​le​fo​nu. Przez chwi​lę pa​trzy​ła na apa​rat, jak gdy​by nie była pew​na, do cze​go słu​ży. W koń​cu pod​nio​sła się z krze​sła i się​gnę​ła po słu​chaw​kę. Ru​chy mia​ła spo​wol​nio​ne jak lu​na​tyk czy ktoś bę​dą​cy pod wpły​wem nar​ko​ty​ków. Zmar​twia​ła, kie​dy usły​sza​ła w słu​chaw​ce nie​spo​koj​ny głos Tri​xie. – Har​riet, to ty? Och, pro​szę, przy​jedź! Po​trze​bu​ję two​jej po​mo​cy. Har​riet… – po​wtó​rzy​ła po se​kun​dzie, a w tle roz​legł się od​głos przy​po​mi​na​ją​cy szloch. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że coś się sta​ło. Har​riet nie tra​ci​ła cza​su na zbęd​ne py​ta​nia. – Już jadę – po​wie​dzia​ła. – Będę za ja​kieś dzie​sięć mi​nut. Do​jazd do domu Rig​ga za​jął jej do​kład​nie sie​dem mi​nut. Za​trzy​mu​jąc się na wy​sy​pa​nym żwi​rem pod​jeź​dzie, Har​riet uzmy​sło​wi​ła so​bie, że jesz​cze ni​g​dy w ży​ciu nie pro​wa​dzi​ła sa​mo​cho​du bar​dziej bra​wu​ro​wo. Nie mia​ła po​ję​cia, co się wy​da​rzy​ło, ale po​dej​rze​wa​ła, że Tri​xie wda​ła się w awan​tu​rę z Rig​giem, być może z po​wo​du swo​jej przy​jaź​ni z Evą, i ko​niecz​nie chcia​ła o tym po​roz​ma​wiać. Mu​sia​ło stać się coś na​praw​dę po​waż​ne​go, po​my​śla​ła Har​riet, sko​ro Tri​xie nie po​je​cha​ła do szko​ły. Pod​czas roz​mo​wy te​le​fo​nicz​nej szlo​cha​ła, więc Har​riet nie była za​sko​czo​na, kie​dy drzwi domu otwo​rzy​ły się gwał​tow​nie i Tri​xie rzu​ci​ła się w jej kie​run​ku. – Dzię​ki Bogu, że je​steś! – za​wo​ła​ła. – Rigg za​po​wie​dział, żeby ni​ko​go nie po​wia​da​miać, ale pani Ar​kw​ri​ght i jej męża nie ma w domu. Uda​ło mi się za​pro​wa​dzić go na górę i za​snął. To zna​czy, my​ślę, że śpi. Har​riet pa​trzy​ła na nią, nie ro​zu​mie​jąc, o co cho​dzi. – Och, szyb​ko, pro​szę. – Tri​xie wzię​ła ją za rękę i po​cią​gnę​ła za sobą. – Mar​twię się o nie​go. W szpi​ta​lu po​wie​dzie​li, że to może być wstrzą​śnie​nie mó​zgu, ale ode​sła​li go do domu. Są​dzi​łam, że wszyst​ko w po​rząd​ku, ale kie​dy we​szli​śmy do środ​ka, on stra​cił przy​tom​ność. Były w hal​lu. Prze​ra​żo​na Har​riet już wie​dzia​ła, o kogo cho​dzi. – To było strasz​ne – opo​wia​da​ła Tri​xie. – W nie​dzie​lę rano obu​dzi​łam się i za​sta​łam na sto​le kart​kę od Rig​ga, że musi je​chać do fa​bry​ki, a po​tem przy​je​cha​ła po​li​cja z wia​do​mo​ścią, że zo​stał na​pad​nię​ty. Ktoś pró​bo​wał wła​mać się do fa​bry​ki, my​śląc, że tam nie ma ni​ko​go, stryj usi​ło​wał go za​trzy​mać i zo​stał po​bi​ty. Już wte​dy chcia​łam do cie​bie za​dzwo​nić, ale po​li​cjan​ci nie dali mi cza​su. A w szpi​ta​lu mu​sia​łam cze​kać całe wie​ki na dok​to​ra, któ​ry po​wie​dział mi tyl​ko tyle, że Rigg jest nie​przy​tom​ny. Har​riet była w szo​ku. Rigg le​żał nie​przy​tom​ny w szpi​ta​lu, a ona nie mia​ła o tym po​ję​cia. Nic dziw​ne​go, że się nią nie skon​tak​to​wał. – Dla​cze​go wcze​śniej do mnie nie za​te​le​fo​no​wa​łaś?! – zwró​ci​ła się z pre​ten​sją do Tri​xie. – Stryj mi nie po​zwo​lił – od​rze​kła. – W po​nie​dzia​łek od​zy​skał przy​tom​ność i kie​dy przy​szłam do szpi​ta​la, za​py​tał, czy dzwo​ni​łaś. Od​par​łam, że nie, i za​py​ta​łam, czy chce, bym cię po​wia​do​mi​ła o tym, co się sta​ło. Po​wie​dział, że le​piej nie. Był​by na mnie wście​kły, gdy​by wie​dział, że tu je​steś, ale nie mia​łam po​ję​cia, do kogo się zwró​cić. Już było do​brze, a tu…

W oczach Tri​xie po​ja​wi​ły się łzy i Har​riet, sama prze​ra​żo​na, za​czę​ła ją uspo​ka​jać. – Przede wszyst​kim mu​si​my we​zwać le​ka​rza – oświad​czy​ła. Ku jej za​sko​cze​niu dziew​czy​na nie była w peł​ni prze​ko​na​na do tego po​my​słu. – Może le​piej naj​pierw go zo​bacz – za​su​ge​ro​wa​ła. – A nuż od​zy​skał przy​tom​ność i nie trze​ba bę​dzie nie​po​ko​ić le​ka​rza. Har​riet po​pa​trzy​ła na nią, nie kry​jąc zdzi​wie​nia. – Ależ, twój stryj miał wstrzą​śnie​nie mó​zgu. Jest nie​zwy​kle waż​ne, żeby zba​dał go spe​cja​li​sta. To może być spra​wa ży​cia albo śmier​ci. – On nie​na​wi​dzi szpi​ta​li, a za le​ka​rza​mi nie prze​pa​da. Był wście​kły, kie​dy po od​zy​ska​niu świa​do​mo​ści nie pu​ści​li go od razu do domu, tyl​ko za​trzy​ma​li na ba​da​nia. My​ślę, że po​win​ny​śmy tro​chę za​cze​kać. Te​raz, kie​dy tu je​steś, mniej się de​ner​wu​ję. Stryj był w okrop​nym na​stro​ju, kie​dy po nie​go po​je​cha​łam. Zu​peł​nie jak​by nie był sobą. – Mó​wi​łaś, że nie chciał, że​byś mnie za​wia​do​mi​ła. Wy​ja​śnił dla​cze​go? – Har​riet nie mo​gła się po​wstrzy​mać od za​da​nia tego py​ta​nia. – Och, mó​wił coś o tym, by cię nie nie​po​ko​ić, bo masz wła​sne ży​cie. Ta​kie tam rze​czy… Za​uwa​ży​łam, że na pew​no chęt​nie byś nam po​mo​gła, ale wpadł w fu​rię. Nie ży​czył so​bie, aby bra​ta​ni​ca się ze mną skon​tak​to​wa​ła, bo wła​śnie zde​cy​do​wał, że wię​cej nie chce mieć ze mną do czy​nie​nia? – za​sta​na​wia​ła się Har​riet. – Uwa​żam, że jed​nak po​win​ny​śmy we​zwać dok​to​ra – oznaj​mi​ła zde​cy​do​wa​nie. – To jest ko​niecz​ne, zwa​żyw​szy na to, że le​ka​rze zdia​gno​zo​wa​li wstrzą​śnie​nie mó​zgupod​kre​śli​ła, wi​dząc upar​ty wy​raz twa​rzy Tri​xie. – Może po pro​stu zro​bi​ło mu się sła​bo. Dla​cze​go nie pój​dziesz na górę i nie zo​ba​czysz? Pro​szę… Har​riet spoj​rza​ła na nią bez​rad​nie. – Nie znam się na cho​ro​bach. Nie po​tra​fię stwier​dzić, co mu jest. – Wiem, ale po​czu​ła​bym się le​piej, gdy​byś na nie​go spoj​rza​ła. Był w sy​pial​ni, kie​dy za​słabł. Uda​ło mi się go po​ło​żyć do łóż​ka, ale jego lewa ręka wy​glą​da dziw​nie. Har​riet pod​da​ła się, wi​dząc, że Tri​xie nie ustą​pi. – Do​brze, ale obie​caj mi, że za​raz po​tem zgo​dzisz się na we​zwa​nie le​ka​rza. W prze​ciw​nym ra​zie nie pój​dę na górę – za​strze​gła się Har​riet. – W po​rząd​ku. – Tri​xie się roz​pro​mie​ni​ła. – Tędy. Dziew​czy​na ma im​po​nu​ją​cą zdol​ność od​zy​ski​wa​nia rów​no​wa​gi du​cha, po​my​śla​ła Har​riet, idąc za nią na pię​tro. Jesz​cze parę mi​nut temu to​nę​ła we łzach, a te​raz jest tak ra​do​sna, jak​by jej stry​jo​wi nic się nie sta​ło. Na​to​miast ona czu​ła ucisk w żo​łąd​ku. Lęk o Rig​ga prze​zwy​cię​żył opór przed na​ru​sze​niem jego pry​wat​no​ści, na​wet je​śli on sam, nie​przy​tom​ny, nie był​by świa​dom jej obec​no​ści. Nie chciał jej, ja​sno dał to do zro​zu​mie​nia. A te​raz może so​bie po​my​śleć, że jest tak gru​bo​skór​na, iż nie zda​je so​bie spra​wy, jak on się czu​je. Co gor​sza, roz​myśl​nie pró​bu​je na siłę we​drzeć się w jego ży​cie. – To jego po​kój. – Tri​xie pchnę​ła cięż​kie dę​bo​we drzwi i przy​trzy​ma​ła je, żeby Har​riet mo​gła wejść do środ​ka Zna​la​zł​szy się w środ​ku, zo​ba​czy​ła za​rys cał​ko​wi​cie ubra​ne​go Rig​ga, le​żą​ce​go na brzu​chu na za​sła​nym na​rzu​tą łóż​ku. Po​de​szła bli​żej, żeby na nie​go spoj​rzeć, i wte​dy

roz​le​gło się trza​śnię​cie drzwi. Od​wró​ci​ła się, aby coś po​wie​dzieć Tri​xie, ale jej już nie było. Zdu​mia​ła się i w tym mo​men​cie usły​sza​ła dźwięk prze​krę​ca​ne​go w zam​ku klu​cza. Nie​moż​li​we, po​my​śla​ła, ale po​de​szła do drzwi i usi​ło​wa​ła prze​krę​cić gał​kę. Były za​mknię​te. Czyż​by ta dziew​czy​na zwa​rio​wa​ła? Co ona, u li​cha, wy​czy​nia? Har​riet ob​ra​ca​ła gał​ką, ale drzwi nie ustę​po​wa​ły. – Tri​xie, co ty wy​ra​biasz?! – za​wo​ła​ła. Zza drzwi nie pa​dła od​po​wiedź, za to od stro​ny łóż​ka ode​zwał się ro​ze​spa​ny głos. – Tri​xie, my​śla​łem… Rigg od​wró​cił się na ple​cy. – To ty – mruk​nął, ukry​wa​jąc za​sko​cze​nie i przy​bie​ra​jąc obo​jęt​ny wy​raz twa​rzy. – Two​ja bra​ta​ni​ca za​dzwo​ni​ła do mnie i po​pro​si​ła, że​bym przy​je​cha​ła – wy​ja​śni​ła za​kło​po​ta​na Har​riet. – Po​wie​dzia​ła mi, że stra​ci​łeś przy​tom​ność. Mar​twi​ła się, że to może być wstrzą​śnie​nie mó​zgu. – Na​praw​dę? I dla​te​go zna​la​złaś się przy moim łóż​ku? Wy​da​wał się zły, co wię​cej, jego głos za​brzmiał szy​der​czo. Har​riet za​czer​wie​ni​ła się, od​ga​du​jąc, co Rigg mógł so​bie po​my​śleć, a cze​go się oba​wia​ła. Oto w jego oce​nie uchwy​ci​ła się tej wy​mów​ki, żeby się z nim spo​tkać. – Tri​xie była bar​dzo zde​ner​wo​wa​na, gdy roz​ma​wia​ła ze mną przez te​le​fon – do​da​ła. – Nie mia​łam po​ję​cia, co się sta​ło. Są​dzi​łam, że się po​kłó​ci​li​ście. – I po​ja​wi​łaś się tu po​wo​do​wa​na ko​bie​cą so​li​dar​no​ścią? My​śla​łem, że cię znam, ale tak nie jest, praw​da, Har​riet? Usiadł na brze​gu łóż​ka. Spo​strze​gła pla​ster na lek​ko obrzmia​łej skro​ni Rig​ga, ale nie za​uwa​ży​ła żad​nych in​nych oznak wska​zu​ją​cych, że coś z nim jest nie w po​rząd​ku. Nie wy​glą​dał ani nie za​cho​wy​wał się jak ktoś, kto do​pie​ro co do​znał wstrzą​śnie​nia mó​zgu. Prze​ciw​nie, pre​zen​to​wał się jak ktoś cał​kiem zdro​wy i spraw​ny. Har​riet za​czę​ła po​dej​rze​wać, że Tri​xie uży​ła pod​stę​pu, by ją zwa​bić, a na​stęp​nie roz​myśl​nie przy​pro​wa​dzi​ła ją do po​ko​ju Rig​ga, gdzie ich za​mknę​ła. – Wy​da​wa​ło mi się, że je​steś rzad​kim wy​jąt​kiem wśród swo​jej płci – kon​ty​nu​ował z go​ry​czą Rigg. – Mia​łem cię za ko​bie​tę, któ​ra woli żyć sama niż z męż​czy​zną, któ​re​mu nie jest w sta​nie od​dać ser​ca. Nie mo​głem wprost uwie​rzyć w swo​je szczę​ście, kie​dy cię po​zna​łem. Po​peł​ni​łem błąd – za​ko​cha​łem się w mi​ra​żu, w ko​bie​cie, któ​ra nie ist​nie​je. W dzi​siej​szych cza​sach chy​ba tyl​ko skoń​czo​ny głu​piec może dać wia​rę, że ko​bie​ta po trzy​dzie​st​ce je​dy​nie z wła​sne​go wy​bo​ru po​zo​sta​je sama – kon​ty​nu​ował. – Po​my​li​łem się, uzna​jąc, że w two​im przy​pad​ku to spra​wa uczuć, gdy tym​cza​sem w rze​czy​wi​sto​ści wol​ność li​czy się dla cie​bie w ży​ciu naj​bar​dziej. Har​riet wpa​try​wa​ła się w nie​go, nie wie​rząc wła​snym uszom. Te gorz​kie oskar​że​nia tak bar​dzo kłó​ci​ły się ze wszyst​kim, co so​bie wy​obra​ża​ła, że mu​sia​ło upły​nąć parę do​brych mi​nut, za​nim do​tarł do niej sens słów Rig​ga. Z moc​no bi​ją​cym ser​cem po​de​szła o krok bli​żej łóż​ka, po​tem o na​stęp​ny i jesz​cze je​den. Wszyst​ko się w niej bun​to​wa​ło prze​ciw temu, co ro​bi​ła, ale rów​no​cze​śnie coś ją pcha​ło na​przód. Do​tąd nie od​wa​ży​ła się ni​cze​go żą​dać od dru​gie​go czło​wie​ka – ani zro​zu​mie​nia, ani wspar​cia, a już na pew​no nie mi​ło​ści. Tym​cza​sem obec​nie za​mie​rza​ła to uczy​nić i nic nie mo​gło jej przed tym po​wstrzy​mać. – Obie​ca​łeś, że za​dzwo​nisz. Cze​ka​łam – po​wie​dzia​ła nie​pew​nie. Rigg zmarsz​czył czo​ło.

– Ja też, do dia​bła! – wy​buch​nął. – W każ​dym ra​zie bę​dąc w szpi​ta​lu, po​pro​si​łem, żeby do cie​bie za​dzwo​ni​li i dali ci znać, co się sta​ło. Da​łem im twój nu​mer – osiem​set sie​dem​dzie​siąt dwa trzy​sta dwa. Har​riet czu​ła, że je​śli nie zo​sta​nie tu, gdzie stoi, je​śli unie​sie nogę, po​fru​nie pod su​fit ze szczę​ścia. Ostroż​nie, jak​by oba​wia​ła się, że coś uszko​dzi, za​uwa​ży​ła: – Mój nu​mer to osiem​set sie​dem​dzie​siąt dwa trzy​sta trzy. Przez chwi​lę wpa​try​wa​li się w sie​bie w mil​cze​niu. – Na​wet nie pró​bo​wa​łaś się ze mną po​ro​zu​mieć – ode​zwał się z wy​rzu​tem Rigg. – Py​ta​łem Tri​xie, czy dzwo​ni​łaś. – Jak mo​gła​bym? – Har​riet po​pa​trzy​ła na nie​go wy​zy​wa​ją​co. – Wy​cho​dząc, obie​ca​łeś, że się ze mną skon​tak​tu​jesz. Tyl​ko z jed​ne​go po​wo​du mo​głeś tego nie zro​bić. – Ja​kie​go? – Po dłu​gim na​my​śle do​szłam do wnio​sku, że zmie​ni​łeś zda​nie albo na​wet uzna​łeś, że za​pra​gnę​łam od cie​bie wię​cej, niż chcia​łeś mi dać. Na​stą​pi​ła chwi​la peł​nej na​pię​cia ci​szy. – My​śla​łaś, że z pre​me​dy​ta​cją cię uwio​dłem i że za​mie​rza​łem cię rzu​cić? I to po tym, co mię​dzy nami za​szło?! Har​riet zwie​si​ła gło​wę, nie​zdol​na wy​do​być z sie​bie sło​wa. – Na​wet gdy​bym ci nie wy​znał, że cię ko​cham, na​wet gdy​by spo​sób, w jaki prze​ży​wa​li​śmy akt mi​ło​sny, nie świad​czył o moim za​an​ga​żo​wa​niu, to na pew​no wie​dzia​łaś, że zwy​kła przy​zwo​itość ka​za​ła​by mi po pew​nym cza​sie spraw​dzić, czy nie je​steś w cią​ży. Har​riet na​wet nie bra​ła ta​kiej moż​li​wo​ści pod uwa​gę. – My​śla​łaś, że będę się z tobą ko​chać, a po​tem odej​dę jak gdy​by ni​g​dy nic? – Nie. Na​to​miast przy​szło mi do gło​wy, że nie uświa​da​mia​łeś so​bie, jak bar​dzo cię ko​cham, i że chcę za​jąć sta​łe miej​sce w two​im ży​ciu, a nie za​ist​nieć w nim tyl​ko na krót​ko – od​par​ła Har​riet, zbie​ra​jąc się na od​wa​gę. – O mój Boże – jęk​nął Rigg. – Chodź tu​taj. Drżąc lek​ko, Har​riet zbli​ży​ła się do łóż​ka, a Rigg pod​niósł się i wziął ją w ra​mio​na. – Ko​cham cię – oświad​czył. – Chcę dzie​lić z tobą resz​tę ży​cia. Pra​gnę, byś zo​sta​ła moją żoną, mat​ką mo​ich dzie​ci. Je​śli nie po​wie​dzia​łem ci tego wte​dy, gdy się ko​cha​li​śmy, to prze​pra​szam. Nie masz po​ję​cia, jak się czu​łem, gdy zna​la​złem się w tym cho​ler​nym szpi​ta​lu, a ty się ze mną nie skon​tak​to​wa​łaś. By​łem pe​wien, że gdy tyl​ko otwo​rzę oczy, zo​ba​czę cie​bie przy so​bie. Tri​xie, niech ją li​cho, wciąż mó​wi​ła o tym, żeby dać ci znać, tym sa​mym sy​piąc mi sól w rany. Po​ca​ło​wał Har​riet naj​pierw de​li​kat​nie, po​tem już bar​dziej na​mięt​nie. – Czy po​wi​nie​neś to ro​bić? – spy​ta​ła, od​su​wa​jąc się nie​co od Rig​ga. – Po za​pa​ści? – Ja​kiej za​pa​ści? – zdzi​wił się Rigg. – Tri​xie za​dzwo​ni​ła do mnie spa​ni​ko​wa​na, bła​ga​jąc, że​bym przy​je​cha​ła. Opo​wie​dzia​ła mi o na​pa​ści na cie​bie, o wstrzą​śnie​niu mó​zgu, któ​re orze​czo​no w szpi​ta​lu, a tak​że o tym, że po po​wro​cie do domu stra​ci​łeś przy​tom​ność. Chcia​łam we​zwać le​ka​rza, ale mi nie po​zwo​li​ła. – Nic dziw​ne​go, bo nie stra​ci​łem przy​tom​no​ści. Na​szpi​ko​wa​li mnie w szpi​ta​lu pro​cha​mi prze​ciw​bó​lo​wy​mi, po któ​rych chcia​ło mi się spać, i do​ra​dzi​li, że​bym w domu

po​rząd​nie wy​po​czął. Nie​ste​ty, te wszyst​kie środ​ki nie uśmie​rzy​ły bólu, któ​re​go ty mi przy​spo​rzy​łaś. Har​riet rzu​ci​ła okiem na drzwi. – Czy Tri​xie wie o nas? – spy​ta​ła. – Gło​wi​łem się nad tym w szpi​ta​lu. Chy​ba się do​my​śli​ła. Po​dej​rze​wam, że cała oko​li​ca wie, jak bar​dzo cię ko​cham. Za​uwa​żył, że Har​riet spo​glą​da w stro​nę drzwi z wy​mow​ną miną. – O co cho​dzi? – spy​tał. Wy​ja​śnia​jąc mu po​stę​po​wa​nie Tri​xie, spo​dzie​wa​ła się, że bę​dzie zi​ry​to​wa​ny spo​so​bem, w jaki jego bra​ta​ni​ca nimi ma​ni​pu​lu​je, ale Rigg tyl​ko się ro​ze​śmiał. Wie​le to mó​wi​ło o jego cha​rak​te​rze. Har​riet uzna​ła, że gdy​by uważ​niej ana​li​zo​wa​ła po​stę​po​wa​nie Rig​ga, a nie wła​sne wąt​pli​wo​ści i wa​ha​nia, nie do​szła​by do wnio​sku, że mu na niej nie za​le​ża​ło. – Kie​dy mo​że​my się po​brać? – za​py​tał Rigg, zbli​ża​jąc war​gi do jej ucha. – Im prę​dzej, tym le​piej. Je​stem za sta​ry na od​by​wa​nie noc​nych wy​cie​czek do two​je​go domu, a poza tym chcę się bu​dzić rano obok cie​bie. – Przed Bo​żym Na​ro​dze​niem, ale z jed​nym za​strze​że​niem – od​par​ła Har​riet. – Każ​dym – zgo​dził się ocho​czo Rigg. – Mie​siąc mio​do​wy spę​dzi​my na nar​tach. – Nie wie​dzia​łem, że je​steś za​pa​lo​ną nar​ciar​ką – zdzi​wił się Rigg. – Nie je​stem – od​rze​kła z uśmie​chem Har​riet. – Uwa​żam, że Tri​xie za​słu​gu​je na na​gro​dę za swój wy​si​łek, praw​da? Śmia​li się jesz​cze po dzie​się​ciu mi​nu​tach, gdy Tri​xie ostroż​nie prze​krę​ci​ła klucz, otwo​rzy​ła drzwi i we​szła do środ​ka, nio​sąc tacę, na któ​rej sta​ła bu​tel​ka szam​pa​na i trzy kie​lisz​ki. Pół go​dzi​ny póź​niej bu​tel​ka była pu​sta, a data ślu​bu usta​lo​na. – Dzię​ki Bogu wszyst​ko za​ła​twio​ne – stwier​dzi​ła Tri​xie. – Na​praw​dę, wy dwo​je za​cho​wu​je​cie się jak dzie​ci. Jo​na​than i ja za​uwa​ży​li​śmy już w so​bo​tę, że coś jest mię​dzy wami. Gdy zo​sta​li sami, Har​riet przy​po​mnia​ła so​bie, o co chcia​ła za​py​tać Rig​ga. – Ta dziew​czy​na, z któ​rą mia​łeś się oże​nić – za​gad​nę​ła. Rigg wy​glą​dał na za​kło​po​ta​ne​go. Po​wtó​rzy​ła mu więc to, cze​go do​wie​dzia​ła się od Tri​xie, o nie​do​szłym ślu​bie, o tym, jak bar​dzo to prze​żył. Ku jej zdzi​wie​niu Rigg się ro​ze​śmiał, po czym wy​ja​śnił: – Za​rę​czy​ny zo​sta​ły ze​rwa​ne za obo​pól​nym po​ro​zu​mie​niem, bez żalu żad​nej ze stron. Skąd Tri​xie przy​szło do gło​wy, że kie​dy​kol​wiek cier​pia​łem na sku​tek nie​odwza​jem​nio​nej mi​ło​ści? Po​ję​cia nie mam. By​łem za mło​dy, żeby od​róż​nić za​du​rze​nie od mi​ło​ści. Za​rę​czy​li​śmy się, ale szczę​śli​wie obo​je na czas do​ro​śli​śmy na tyle, by zro​zu​mieć, że to, co nas po​łą​czy​ło, nie wy​star​czy, aby stwo​rzyć trwa​ły zwią​zek. Po​ko​cha​łem tyl​ko jed​ną ko​bie​tę w ży​ciu i ty nią je​steś – do​dał. Ślub Har​riet i Rig​ga od​był się na ty​dzień przed Bo​żym Na​ro​dze​niem. Z ko​ścio​ła wró​ci​li do domu bia​łą od śnie​gu dro​gą. Pod wy​so​ką cho​in​ką pię​trzy​ło się wię​cej pre​zen​tów, niż Har​riet kie​dy​kol​wiek wcze​śniej wi​dzia​ła. Po​da​rek dla Tri​xie do ostat​niej chwi​li trzy​ma​li w ta​jem​ni​cy. Kie​dy wrę​czy​li jej ko​-

per​tę, pa​trzy​ła na nią przez chwi​lę, po czym otwo​rzy​ła ją w mil​cze​niu i do​pie​ro na wi​dok za​war​to​ści jej twarz roz​ja​śni​ła się uśmie​chem szczę​ścia. – Bie​rze​cie mnie ze sobą! – za​wo​ła​ła ra​do​śnie, pod​bie​ga​jąc do nich i ści​ska​jąc ich obo​je. – Cóż, Har​riet uzna​ła, że za​słu​ży​łaś na na​gro​dę za wtrą​ca​nie się w nie swo​je spra​wy – po​wie​dział Rigg. – A sko​ro nie mogę się zgo​dzić na twój wy​jazd z Evą So​ames, po​my​śle​li​śmy, że na​sza wspól​na eska​pa​da na nar​ty może być for​mą re​kom​pen​sa​ty. – Har​riet, je​steś wiel​ka! – wy​krzyk​nę​ła za​chwy​co​na Tri​xie. – Cał​ko​wi​cie się z tym zga​dzam, moja dro​ga pani Mat​thews – szep​nął Rigg do nowo po​ślu​bio​nej żony.

Ty​tuł ory​gi​na​łu: Bre​a king Away Pierw​sze wy​da​nie: Har​le​qu​in Bo​o ks, 1990 Re​dak​tor se​rii: Do​m i​nik Osuch Opra​c o​wa​nie re​dak​c yj​ne: Bar​ba​ra Sy​c zew​ska-Ol​szew​ska Ko​rek​ta: Li​lian​na Miesz​c zań​ska © 1990 by Pen​ny Jor​dan © for the Po​lish edi​tion by Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o., War​sza​wa 2017 Wy​da​nie ni​niej​sze zo​sta​ło opu​bli​ko​wa​ne na li​c en​c ji Har​le​qu​in Bo​o ks S.A. Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne, łącz​nie z pra​wem re​pro​duk​c ji czę​ści dzie​ła w ja​kiej​kol​wiek for​m ie. Wszyst​kie po​sta​c ie w tej książ​c e są fik​c yj​ne. Ja​kie​kol​wiek po​do​bień​stwo do osób rze​c zy​wi​stych – ży​wych i umar​łych – jest cał​ko​wi​c ie przy​pad​ko​we. Har​le​qu​in i Har​le​qu​in Gwiaz​dy Ro​m an​su są za​strze​żo​ny​m i zna​ka​m i na​le​żą​c y​m i do Har​le​qu​in En​ter​pri​ses Li​m i​ted i zo​sta​ły uży​te na jego li​c en​c ji. Har​per​C ol​lins Pol​ska jest za​strze​żo​nym zna​kiem na​le​żą​c ym do Har​per​C ol​lins Pu​bli​shers, LLC. Na​zwa i znak nie mogą być wy​ko​rzy​sta​ne bez zgo​dy wła​ści​c ie​la. Ilu​stra​c ja na okład​c e wy​ko​rzy​sta​na za zgo​dą Har​le​qu​in Bo​o ks S.A. Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne. Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o. 02-516 War​sza​wa, ul. Sta​ro​ściń​ska 1B, lo​kal 24-25 www.har​le​qu​in.pl ISBN 978-83-276-3054-4 Kon​wer​sja do for​m a​tu MOBI: Le​gi​m i Sp. z o.o.

Spis treści Strona tytułowa Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Strona redakcyjna