Juan Gomez Jurado Kontrakt z bogiem

Na jordańską pustynię przybywa wyprawa archeologiczna finansowana przez tajemniczego amerykańskiego multimilionera. Jej celem jest odnalezienie Arki Przymierza ukrytej tam przed wiekami. Wydaje się, że daremne dotąd poszukiwania wreszcie zakończą się sukcesem, ponieważ członkowie ekspedycji mają wskazówki, którymi wcześniej nikt nie dysponował. Ekipie archeologów towarzyszy hiszpańska dziennikarka, Andrea Otero, która spodziewa się napisać sensacyjny reportaż, ojciec Anthony Fowler, były agent CIA, obecnie wysłannik tajnych służb Watykanu, wysłanniczka Mosadu i ktoś, kogo działania od początku zmuszają wszystkich do zachowania czujności... Doskonała, przełożona na 42 języki powieść autora Szpiega Boga.

Juan Gómez-Jurado

KONTRAKT Z BOGIEM

Z języka hiszpańskiego przełożyła: Danuta Kałuża

Tytuł oryginału: CONTRATO CON DIOS

Dla moich rodziców, którzy przed bombami chronili się pod stoły.

KREACJA WROGA

Rozpoczyna na białym płótnie Szkicuje na nim zarysy mężczyzn, kobiet i dzieci

Zanurza pędzel w studni twojej ciemności Maluje na twarzy twojego wroga chciwość, nienawiść i okrucieństwo których nie ważysz się uznać za własne Osłabia wszelkie oznaki życzliwości na jego twarzy Wymazuje pozostałości miłosnych spojrzeń, nadziei i strachu które tkwią w kalejdoskopie jego bezmiernego serca

Zniekształca jego uśmiech w okrutny grymas Zdziera ciało z jego kości aż pozostanie abstrakcyjny szkielet śmierci Wyolbrzymia każdą ludzką cechę aż przeobrazi go w bestię, zwierzę, robaka

Wypełnia tło płótna demonami i złymi duchami które się żywią naszymi odwiecznymi koszmarami Gdy twój obraz jest już gotowy będziesz mógł zabić ich bez winy i rozszarpać bez poczucia wstydu

To co zniszczyłeś jest po prostu wrogiem twojego Boga

Faces of the Enemy, Sam Keen

Jam jest Pan, Bóg twój Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną Nie będziesz brał imienia Boga twego nadaremno Pamiętaj, abyś dzień Szabatu święcił Czcij ojca swego i matkę swoją Nie morduj Nie cudzołóż Nie kradnij Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu Nie pożądaj domu bliźniego swego

PROLOG

SZPITAL DZIECIĘCY AM SPIEGELGRUND, WIEDEŃ

LUTY 1943 ROKU

Przechodząc pod powiewającą, nad drzwiami szpitala wielkąflagą ze swastyką, kobieta nie zdołała pohamować dreszczu. Jej towarzysz źle zinterpretował gest i przyciągnął ją do siebie, żeby ogrzać. Lekki płaszcz, który miała na sobie, nie chronił jej przed przenikliwym popołudniowym wiatrem zapowiadającym śnieżycę. - Odilio, włóż moją kurtkę - powiedział, próbując drżącymi palcami rozpiąć okrycie. Wysunęła się z jego objęć i jeszcze mocniej przytuliła do piersi paczkę. Dziesięć kilometrów brodzenia w śniegu zupełnie ją wyczerpało i przemroziło. Trzy lata wcześniej przemierzyłaby tę drogę w swoim daimlerze z szoferem otulona futrem z norek. Jednak jej samochód woził obecnie jakiegoś brigade-führera, a futro wieczorami w loży teatralnej okrywało wypudrowaną nazistkę. Trzykrotnie nacisnęła mocno guzik dzwonka i dopiero wtedy rzekła: - Josefie, nie drżę z zimna. Jeszcze mamy czas zawrócić. Jeżeli nie zdążymy w porę... Mąż nie zdążył odpowiedzieć, gdyż uśmiechnięta pielęgniarka otworzyła drzwi szpitala. Mina jej zrzedła, kiedy uważnie przyjrzała się przybyłym. Przez tyle lat życia w reżimie nazistowskim nauczyła się rozpoznawać Żyda na pierwszy rzut oka.

- Czego chcą? Kobieta zmusiła się, by przywołać uśmiech na swą zgorzkniałą twarz, przyszło jej to jednak z ogromnym trudem. - Przyszliśmy do doktora Grausa. - Są umówieni? - Doktor powiedział, że nas przyjmie. - Nazwisko? - Josefi Odilia Cohen. Pielęgniarka zrobiła krok do tyłu, gdy nazwisko potwierdziło jej podejrzenia. - Robią sobie ze mnie żarty? Nie są umówieni. Niech stąd odejdą. Niech wracają do nory, z której wypełzli. Wiedzą, że nie mogą tutaj przebywać. - Proszę. Mój syn jest tam, w środku. Proszę. Słowa odbiły się od drzwi, które pielęgniarka zatrzasnęła im brutalnie przed nosem. Josefi jego żona spojrzeli z rozpaczą na fasadę szpitala nie do zdobycia. Kobieta zachwiała się z wyczerpania i bezsilności, a jemu udało się ją podtrzymać, by nie runęła na ziemię. - Chodź, spróbujemy znaleźć inne wejście. Poszli wzdłuż budynku i w chwili gdy mijali róg, Josef pociągnął żonę do tyłu. Właśnie ktoś otworzył jedne z drzwi - mężczyzna odziany w gruby płaszcz z trudem pchał wózek pełen śmieci. Przyklejeni do ściany Josef i Odilia prześliznęli się ku uchylonym drzwiom, podczas gdy mężczyzna oddalał się od szpitala. W środku stwierdzili, że trafili na wejście służbowe prowadzące do labiryntu korytarzy i schodów. Po drodze słyszeli stłumione ciche szlochania, jakby nie z tego świata. Kobieta nastawiła uszu, nasłuchując płaczu syna, lecz na próżno. Obeszli cały szpital, nie spotykając żywego ducha. Josef przyśpieszył kroku, żeby nadążyć za żoną, którą instynkt pchał korytarzami naprzód, tak że zwalniała jedynie na zakrętach. Dotarli do mrocznego skrzydła w kształcie litery „L” pełnego dzieci w łóżkach. Wiele z nich, przywiązanych pasami do wezgłowi, szlochało jak zmoknięte kundle. Cierpki zapach unosił się w nagrzanym powietrzu. Kobieta zaczęła się pocić i poczuła kłucie w stawach na skutek ciepła rozgrzewającego jej ciało, ale nie zwracała na to uwagi. Wodziła wzrokiem od łóżka do łóżka, od jednej twarzy do drugiej, ze strachem wypatrując rysów syna. - Doktorze Graus, tutaj jest karta informacyjna. Słysząc nazwisko lekarza, którego szukali, Josefz żoną wymienili spojrzenia. Od tego człowieka zależało życie ich syna. Przebyli szybko korytarz i zobaczyli grupkę ludzi przy jednej z prycz. Na brzegu łóżka dziewczynki w wieku około dziewięciu lat siedział przystojny młody człowiek w fartuchu. Towarzyszyła mu starsza pielęgniarka trzymająca tacę z narzędziami oraz lekarz w średnim wieku, który ze znudzeniem robił zapiski. - Doktorze Graus... - powiedziała Odilia, zdobywając się na odwagę, i podeszła bliżej. Młodzieniec z irytacją machnął otwartą dłonią w kierunku pielęgniarki, nie odwracając wzroku od tego, co robił. - Nie teraz! Pielęgniarka i drugi lekarz spojrzeli na Cohenów zaskoczeni, lecz zachowali milczenie. Odilia zerknęła na tamto łóżko i ugryzła się w język, żeby nie krzyknąć. Dziewczynka wyglądała na nieprzytomną i była blada jak prześcieradło. Graus przytrzymywał jej rękę nad metalowym naczyniem, robiąc na niej małe nacięcia skalpelem. Na skórze nie było już wolnego od ran miejsca. Krew sączyła się powoli, wypełniając naczynie. W końcu głowa dziewczynki opadła na bok. Graus beznamiętnie przyłożył jej do szyi dwa długie smukłe palce.

- Dobrze, puls nie jest wyczuwalny. Która godzina, doktorze Stroebel? - Szósta trzydzieści sześć. - Prawie dziewięćdziesiąt trzy minuty. Wspaniale! Pomimo niskiego poziomu świadomości pacjentka zadziwiająco długo wytrzymała, zachowując przytomność, bez jakichkolwiek oznak bólu. Stroebel, mieszanka laudanum i stramonium bez wątpienia jest najlepsza z tego, cośmy do tej pory wypróbowali. Gratulacje. Proszę przygotować denatkę do sekcji. - Dziękuję, herr doktor. Już się robi. Dopiero wtedy lekarz odwrócił się do Josefa i Odilii. W jego oczach widniała mieszanka zdenerwowania i odrazy. - Kim państwo są? Kobieta zrobiła krok naprzód i stanęła przy łóżku, starając się nie patrzeć na to, co się na nim znajdowało. - Panie doktorze, nazywam się Odilia Cohen. Jestem matką Konrada Cohena. Lekarz zimno spojrzał najpierw na nią, potem na pielęgniarkę. - Frdulein Ulrike, proszę wyprowadzić stąd tych Żydów. Pielęgniarka stanęła pomiędzy Odilią a doktorem, chwyciła ją za łokieć i brutalnie popchnęła. Josef rzucił się żonie z pomocą i zaczął się mocować z grubą kobietą. Przez chwilę tworzyli dziwne tańczące trio przepychające się w różnych kierunkach, lecz nie przesuwające się w żadnym. Twarz fraulein Ulrike poczerwieniała z wysiłku. - Panie doktorze, jestem pewna, że to pomyłka - wystękała Odilia, próbując oswobodzić szyję z grubych ramion pielęgniarki. - Mój syn nie ma żadnej choroby psychicznej. Wydostała się w końcu z rąk pielęgniarki i podeszła do lekarza. - To prawda, że odkąd straciliśmy dom, prawie się nie odzywa, ale nie oszalał. Znalazł się tutaj przez pomyłkę. Proszę. Jeżeli pan go wypisze, ja... Pozwoli pan, że mu ofiaruję ostatnią rzecz, która nam została. Położyła paczkę na łóżku, starając się nie dotknąć zwłok, i rozwinęła gazety, w które była owinięta. W półmroku pomieszczenia ściany rozświetlił złoty blask. - Panie doktorze, ona od wielu pokoleń jest w rodzinie mojego męża. Wolałabym umrzeć, niż się z nią rozstać. Ale mój syn, mój syn... Rozpłakała się i padła na kolana. Młody lekarz jakby tego nie zauważył, zapatrzył się bowiem w leżący na pościeli przedmiot. Niemniej otworzył usta i wymówił kilka słów, które rozwiały wszelkie nadzieje Cohenów: - Państwa syn nie żyje. Proszę stąd odejść.

Gdy na ulicy owiało ją mroźne powietrze, kobieta oprzytomniała. Przytuliła się do męża i zaczęła iść szybkim marszem, świadoma bardziej niż kiedykolwiek tego, co jej pozostało. Myślała jedynie o tym, aby wrócić na czas do swojego drugiego synka czekającego na nich na drugim krańcu miasta. - Szybciej, Josefie. Szybciej. I sama coraz prędzej szła po śniegu.

W szpitalu doktor Graus w swoim gabinecie z nieobecnym wyrazem twarzy odwiesił słuchawkę telefonu, gładząc palcami ten dziwny przedmiot. Nawet nie spojrzał przez okno, gdy kilka minut później dotarł do jego uszu dźwięk syreny samochodów SS. Jego asystent rzucił jakiś

komentarz na temat zbiegłych Żydów, jednakże Graus nie zwrócił na to uwagi. Całkowicie pochłaniało go obmyślanie operacji młodego Cohena.

DRAMATIS PERSONAE

DUCHOWNI Anthony Fowler, podwójny agent CIA oraz Świętego Przymierza. Amerykanin. Ojciec Albert, były haker. Analityk systemów w CIA oraz łącznik z dyplomacją watykańską. Amerykanin.

ZAKONNICY Brat Cezary, dominikanin. Konserwator Krypty Relikwii w Watykanie. Włoch.

KORPUS STRAŻY PAŃSTWA MIASTA WATYKAŃSKIEGO (Corpo di Vigilanza dello Stato della Cittá del Vaticano) Camilo Cirin, inspektor generalny. Potajemnie jest g ł o w ą Świętego Przymierza, służby szpiegowskiej Watykanu.

CYWILE Andrea Otero, dziennikarka „El Globo”. Hiszpanka. Raymond Kayn, multimilioner, właściciel holdingu. Narodowość nieznana. Jacob Russell, asystent i osobisty sekretarz właściciela Kayn Industries. Brytyjczyk. Orville Watson, konsultant do spraw terroryzmu, właściciel Global-Info. Amerykanin. Doktor Heinrich Graus, nazistowski zbrodniarz wojenny. Austriak.

ZAŁOGA EKSPEDYCJI MOJŻESZ Cecil Forrester, archeolog biblijny. Amerykanin. David Pappas, Gordon Durwin, Kyra Larsen, Stowe Erling i Ezra Levine, asystenci Cecila Forrestera. Mogens Dekker, szef ochrony ekspedycji. Południowoafrykańczyk. Aldis Gottlieb, Alrik Gottlieb, Tewi Waaka, Paco Torres, Louis Maloney i Marla Jackson, grupa Dekkera. Doktor Harel, lekarka ekipy. Izraelka. Tommy Eichberg, kierowca.

TERRORYŚCI Nazim i Charufz komórki w Waszyngtonie. O., D.iW. z komórek w Syrii i Jordanii. Hukan (Strzykawka), przywódca wszystkich trzech komórek.

REZYDENCJA HEINRICHA GRAUSA STEINFELDSTRASSE 6 KRIEGLACH, AUSTRIA

CZWARTEK, 15 GRUDNIA 2005 ROKU, GODZ. 11.42

Zanim zakonnik zadzwonił do drzwi potwora, starannie wytarł buty w wycieraczkę. Poszukiwał go prawie cztery miesiące, następne dwa tygodnie spędził na obserwowaniu jego kryjówki. Teraz pewny był jego tożsamości i nadszedł moment, aby przed nim stanąć. Cierpliwie czekał przez wlokące się niemiłosiernie minuty. Graus zawsze się ociągał z otwieraniem drzwi w południe, prawdopodobnie ucinał sobie krótką drzemkę. O tej porze zwykle nie było nikogo na wąskiej uliczce. Dobroduszni sąsiedzi ze Steinfeldstrasse byli w pracy, nieświadomi, że pod numerem szóstym, w małym domku z niebieskimi zasłonami, pewien zbrodniarz wojenny uciął sobie drzemkę przed telewizorem. W końcu zgrzytnęły zasuwy. Zza uchylonych drzwi wyjrzała głowa staruszka żywo przypominającego dziadka z reklamy cukierków. - Tak? - Dzień dobry, herr doktor. Starzec zmierzył wzrokiem rozmówcę. Był to ksiądz w wieku około pięćdziesięciu lat, wysoki i szczupły, łysy, w czarnej sutannie i czarnym płaszczu. Z powagą stał na progu, patrząc na niego oczami w kolorze zieleni budki telefonicznej. - Chyba ksiądz się pomylił. Byłem hydraulikiem, a teraz jestem na emeryturze. Poza tym już przekazałem datek na parafię, dlatego proszę wybaczyć... - Przypadkiem nie jest pan Heinrichem Grausem, wybitnym niemieckim neurochirurgiem? Starzec na moment wstrzymał oddech. Oprócz tego nie zrobił ani jednego zauważalnego gestu, ani jednego ruchu, który by go zdradził. Ale duchownemu to wystarczyło. Miał ostateczny dowód. - Proszę księdza, nazywam się Handwurz. - To nieprawda i obaj o tym wiemy. A teraz, jeżeli pozwoli mi pan wejść, pokażę panu, co przyniosłem - powiedział, podnosząc lewą rękę, w której trzymał czarną aktówkę. W odpowiedzi drzwi się uchyliły, a starzec pokuśtykał pomału do kuchni. Skrzypiące deski podłogi odpowiadały jego krokom. Ksiądz podążył za nim, nie rozglądając się po otoczeniu. Trzykrotnie podpatrywał to mieszkanie przez okno, dzięki czemu miał w małym palcu plan rozmieszczenia tanich mebli. Wolał skupić wzrok na barkach starego nazisty. Wiedział, że pomimo chwiejnego kroku, jakby chodzenie sprawiało trudność, w ogrodowej szopie podnosi worki z węglem z taką łatwością, że pięćdziesiąt lat młodszy mężczyzna mógłby mu pozazdrościć. Heinrich Graus w dalszym ciągu był niebezpieczny. Mała kuchnia była ciemnym pomieszczeniem, w którym dominował zapach golonki. Wyposażenie składało się z kuchenki gazowej, kuchennego blatu zaśmieconego zeschniętą cebulą, okrągłego stołu i dwóch zdekompletowanych krzeseł. Graus eleganckim gestem wskazał jedno z nich. Poszperał w szafkach i zanim usiadł, na stole postawił dwie szklanki z wodą. Stały nietknięte na sosnowym blacie, nieporuszone, tak jak obydwaj mężczyźni przyglądający się sobie przez ponad minutę. Starzec miał na sobie flanelowy czerwony szlafrok, bawełnianą koszulę i znoszone spodnie. Zaczął łysieć jakieś dwadzieścia lat temu, a przerzedzone włosy, które mu pozostały,

były całkowicie białe. Duże okrągłe okulary jeszcze przed upadkiem komunizmu wyszły z mody. Opadająca dolna warga sprawiała fałszywe wrażenie poczciwości. Nic z tych faktów nie zmyliło duchownego. Nieśmiałe grudniowe promienie słońca tworzyły pomiędzy oknem a stołem korytarz światła, w którym widać było tysiące drobinek kurzu. Jedna osiadła na rękawie eleganckiego płaszcza kapłana, który strzepnął ją, nie patrząc. Oczom nazisty nie umknął ten naznaczony pewnością siebie gest. Zdążył już dojść do siebie, toteż ponownie skrył się za maską obojętności. - Nic się ksiądz nie napije? - Doktorze Graus, nie chce mi się pić. - A więc nadal się ksiądz upiera tak mnie nazywać. Handwurz. Nazywam się Balthasar Handwurz. Ksiądz nie zwracał na niego uwagi. - Muszę przyznać, że był pan bardzo sprytny. Gdy uzyskał pan paszport, żeby uciec do Argentyny, nikt nie przypuszczał, że kilka miesięcy później wróci pan do Wiednia. Oczywiście było to ostatnie miejsce, gdzie pana szukałem. Zaledwie siedemdziesiąt kilometrów od Spiegelgrundu. Kiedy Wiesenthal latami poszukiwał pana w Argentynie, nie zdawał sobie sprawy, że pan jest o rzut beretem od jego biura. Nie wydaje się to panu paradoksem? - Bzdura. Jest ksiądz Amerykaninem, prawda? Bardzo dobrze mówi ksiądz po niemiecku, ale zdradza go akcent. Nie odrywając wzroku od starca, duchowny położył aktówkę na stole i wyciągnął z niej wymiętą teczkę. Na samym wierzchu leżała w niej fotografia młodego Grausa zrobiona w szpitalu Spiegelgrund podczas wojny. Pod nią była przeróbka zdjęcia uzyskana dzięki specjalnemu programowi komputerowemu, przedstawiająca lekarza kilkadziesiąt lat później. - Nie sądzi pan, że technika jest czymś wspaniałym, herr doktor? - To niczego nie dowodzi. Każdy mógłby to zrobić. Wie ksiądz, oglądam telewizję odparł gospodarz, lecz ton jego głosu mówił co innego. - Ma pan rację, to niczego nie dowodzi. Ale t o tak. Położył na stole pożółkłą kartkę papieru, do której przypięto czarno-białą fotografię. Litery w kolorze sepii tworzyły napis: Testimonianza Fornita, widniał tam również stempel Państwa Watykańskiego. - Balthasar Handwurz. Włosy blond, oczy kasztanowe, silna budowa ciała. Znaki szczególne: tatuaż na lewym przedramieniu z numerem 256441. Zrobiony przez nazistów podczas pobytu w obozie koncentracyjnym w Mauthausen. W miejscu, gdzie pan oczywiście nigdy nie postawił nogi. Numer był fałszywy. Tatuator wymyślił go w trakcie pracy, jednak to nieważne, najważniejsze, że zadziałał. Starzec przez flanelowy szlafrok pogłaskał się po lewym przedramieniu. Z furii i strachu posiniał jak trup. - Psiakrew, kim ksiądz jest, do licha? - Nazywam się Anthony Fowler i chcę panu coś zaproponować. - Proszę się wynosić z mojego domu. Wynocha! - Chyba nie do końca pan zrozumiał. Przez sześć lat był pan jednym z dwóch zwierzchników Szpitala Dziecięcego Am Spiegelgrund. Jednego z najbardziej interesujących miejsc. Prawie wszyscy pacjenci byli Żydami i mieli choroby psychiczne. „Istoty niegodne życia”. Nie tak ich pan nazywał? - Nie mam pojęcia, o czym ksiądz mówi! - Nikt się nie domyślał, co pan tam wyprawiał. Eksperymenty. Sekcje na żywych.

Siedemset czternaścioro dzieci, doktorze Graus. Własnymi rękami zabił pan siedemset czternaście istot ludzkich. - Powiedziałem już, że ja... - Przechowywał pan ich mózgi w słojach! Fowler uderzył pięścią w stół tak mocno, że obydwie szklanki się przewróciły, a ich zawartość ściekała na podłogę. Przez dwie długie sekundy słychać było jedynie dźwięk kapiącej na kafelki wody. Fowler powoli oddychał, próbując się uspokoić. Lekarz unikał spojrzenia zielonych oczu, które zdawały się przenikać go na wylot. - Jest ksiądz po stronie Żydów? - Nie, Graus. Pan doskonale wie, że nie. Gdybym był po ich stronie, dyndałby pan teraz na szubienicy w Tel Awiwie. Moje... zrzeszenie jest z tymi, którzy w czterdziestym szóstym umożliwili panu ucieczkę. Lekarz pohamował dreszcz. - Święte Przymierze - wymamrotał. Fowler nie odpowiedział. - Czego Przymierze chce ode mnie po tylu latach? - Czegoś, co jest w pana posiadaniu. Nazista omiótł gestem pomieszczenie. - Przecież ksiądz widzi, że nie żyję w bogactwie. Nie mam już pieniędzy. - Gdybym chciał pieniędzy, wydałbym pana prokuraturze w Stuttgarcie. W dalszym ciągu za schwytanie pana płacą sto trzydzieści tysięcy euro. Chcę świecę. Nazista spojrzał na niego, udając zdziwienie. - Jaką świecę? - Teraz jest pan śmieszny, doktorze Graus. Świecę, którą sześćdziesiąt dwa lata temu skradł pan rodzinie Cohenów. Ciężką gromnicę bez knota, pokrytą złotym filigranem. Chcę ją, i to teraz. - Niech ksiądz gdzie indziej opowiada swoje brednie. Nie mam żadnej świecy. Fowler westchnął, skrzywił się z niezadowoleniem, poprawił w krześle i wskazał na wywrócone puste szklanki. - Ma pan coś mocniejszego? - Tam, za księdzem - powiedział Graus, wskazując kuchenną półkę. Duchowny odwrócił się i sięgnął po napełnioną do połowy butelkę. Postawił szklanki i nalał na dwa palce bursztynowego połyskującego płynu. Wychylili go jednym haustem. Żaden nie wzniósł toastu. Fowler nalał drugą kolejkę i mówiąc, sączył powoli trunek. - Weizenkorn. Wódka kukurydziana. Od dawna nie miałem jej w ustach. - Z pewnością ksiądz za nią nie tęskni. - Zupełnie. Ale jest tania, prawda? W odpowiedzi Graus wzruszył ramionami. Ksiądz wycelował w niego palcem. - Taki człowiek jak pan, Graus, błyskotliwy, próżny... I wybrał pan coś takiego. Trucie się stopniowo w brudnej, śmierdzącej szczynami dziurze. Ale wie pan co? Rozumiem to. - Co ksiądz może rozumieć? - Godne podziwu. Nadal pamięta pan techniki stosowane w Trzeciej Rzeszy. Regulamin oficerski, punkt trzeci: „W razie schwytania przez wroga zaprzeczaj wszystkiemu i dawaj tylko krótkie odpowiedzi, które nie wystawią cię na niebezpieczeństwo”. Tak więc informuję, Graus, że niebezpieczeństwo jest tuż-tuż. Starzec skrzywił się i nalał sobie resztę alkoholu. Fowler mówiąc, uważnie obserwował

mowę jego ciała, patrzył, jak pomału łamie się opór potwora. Przypominał malarza, który co kilkanaście pociągnięć pędzlem robi krok do tyłu, aby się przyjrzeć powstającemu na płótnie obrazowi, zanim nie zdecyduje o wyborze kolejnego koloru. Postanowił zanurzyć pędzel w prawdzie. - Doktorze, proszę spojrzeć na moje dłonie - powiedział, kładąc je na stole. Były to szorstkie dłonie o długich palcach. Nic w nich nie było szczególnego poza jednym drobiazgiem. Na pierwszej kostce każdego palca, tuż przy knykciu, widniała cieniutka biaława, przebiegająca wzdłuż obydwóch rąk bardzo równa linia. - Brzydka blizna. Ile miał ksiądz lat, gdy sobie ją zrobił? Dziesięć, jedenaście? - Dwanaście. Ćwiczyłem na pianinie. Preludium Opus 28 Szopena. Ojciec podszedł do mnie i bez ostrzeżenia z całej siły zamknął klapę steinwaya. Cudem nie straciłem palców, ale już nigdy więcej nie mogłem grać. Nim zaczął dalej mówić, wziął szklankę w dłonie i utkwił wzrok w jej zawartości. Nigdy wcześniej nie zdobył się na odwagę, żeby komukolwiek o tym powiedzieć. - Mój ojciec... wielokrotnie mnie gwałcił od dziewiątego roku życia. Tamtego dnia zagroziłem mu, że komuś o tym opowiem, jeżeli jeszcze raz to zrobi. Nie straszył mnie. Po prostu rozwalił mi dłonie. Później płakał, prosił o przebaczenie i sprowadził najlepszych lekarzy, na jakich było go stać. Ajajaj!... Nawet niech pan o tym nie myśli. Graus zsunął pod stół rękę, próbując dosięgnąć szuflady ze sztućcami. Natychmiast zrezygnował z zamiaru. - Dlatego pana rozumiem, doktorze. Mój ojciec był potworem, którego wina przekraczała własną zdolność do przebaczenia. Jednak on był odważniejszy. Przyśpieszył na bardzo ostrym zakręcie, zabierając ze sobą moją matkę. - Poruszająca historia, ojcze - powiedział chytrze Graus. - Skoro pan tak mówi... Przez te wszystkie lata żył pan, uciekając od własnych przestępstw. A teraz one pana odnalazły. Ja dam panu to, czego mój ojciec nie miał: szansę. - Słucham. - Proszę dać mi świecę. W zamian otrzyma pan tę teczkę ze wszystkimi obciążającymi pana dokumentami. I będzie pan mógł nadal się tutaj ukrywać do końca swych dni. - Tylko tyle? - zdziwił się starzec, nie dowierzając. - Jeżeli chodzi o mnie, tak. Starzec pokiwał głową i wstał, śmiejąc się przez zęby. Otworzył jedną z szafek i wyciągnął z niej potężny szklany pojemnik pełen ryżu. - Nigdy nie lubiłem ryżu. Mam po nim zgagę. Wysypał zawartość pojemnika na stół. Kaskada ziaren, chmura skrobi i suchy dźwięk. Na wpół ukryta w ryżu paczka. Fowler pochylił się w jej kierunku, ale koścista ręka Grausa chwyciła go za nadgarstek. Duchowny na niego spojrzał. - Mam księdza słowo, prawda? - zapytał gorączkowo starzec. - A ma dla pana jakąś wartość? - Tak. - Wobec tego daję słowo. Lekarz puścił rękę Fowlera, który pochylił się nad stołem. Powoli odsunął ryż, podniósł paczkę owiniętą w ciemny materiał. Obwiązana była sznurkiem. Pewnymi gestami rozwiązał delikatnie supły. Staremu dłonie drżały. Fowler zdjął materiał. W delikatnych promieniach zimowego słońca rozbłysło złoto w

obskurnej kuchni. Taka łuna niezbyt pasowała do tego miejsca, pasował natomiast brudnoszary wosk leżącej na stole świecy. Kiedyś w całości pokrywała ją cienka złota płytka zapełniona obrazkami. Drogocenny metal prawie znikł, zostały tylko odciśnięte na wosku jego ślady. Brakowało dwóch trzecich złota. Graus zaśmiał się ponuro. - No cóż, na reszcie wzbogacił się lombard. Fowler nic nie powiedział. Z kieszeni spodni wyciągnął zapalniczkę i zapalił. Postawił świecę, przysunął płomyk do górnej krawędzi. Knota nie było, więc się nie paliła, lecz ciepło ognia zaczęło powoli topić wosk, który wydzielał mdlący zapach, kiedy szare krople spływały na stół. Graus, przyglądając się temu, mamrotał gorzko pod nosem, jakby się cieszył, że po tylu latach może powiedzieć komuś o swojej prawdziwej tożsamości. - Właściwie to zabawne. Żyd w lombardzie przez lata skupował żydowskie kawałki złota, żeby dumny obywatel Rzeszy miał na utrzymanie. A teraz ksiądz ogląda efekt bezużytecznych poszukiwań. - Pozory mylą, Graus. Złoto z tej świecy nie jest skarbem, którego szukam. Złoto miało jedynie odwracać uwagę głupców. Płomień ostrzegawczo trzaskał w dłoniach duchownego. Na materiale rosła kałuża wosku, aż u góry świecy pokazał się spory otwór. W środku owego woskowego ciekłego wulkanu pojawił się zielonkawy brzeg jakiegoś metalowego przedmiotu. - W porządku, jest - powiedział duchowny. - Czyli mogę już iść. Wstał i z powrotem zawinął świecę w materiał, uważając, żeby się nie poparzyć. Nazista przypatrywał mu się ze zdumieniem. Już się nie śmiał. - Zaraz, zaraz! Co to jest? Co było w środku? - Nie pana sprawa. Starzec podniósł się i sięgnął do szuflady, z której wyjął kuchenny nóż. Niepewnym krokiem obszedł stół i zbliżył się do duchownego przyglądającego mu się w bezruchu. W oczach nazisty w dalszym ciągu żarzył się płomień obsesji, z jaką całymi nocami przyglądał się owemu przedmiotowi. - Muszę wiedzieć. - Nie, Graus. Zawarliśmy układ: świeca za teczkę. I tak się stanie. Starzec wyciągnął rękę, w której trzymał nóż, lecz to co zobaczył w twarzy kłopotliwego gościa, spowodowało, że ją opuścił. Fowler kiwnął głową i cisnął teczkę na stół. Z zawiniątkiem w jednej ręce i aktówką w drugiej powoli wycofywał się do drzwi kuchni, nie odrywając wzroku od nazisty. Ten chwycił teczkę. - Nie ma kopii, prawda? - Jest jedna. Mają ją dwaj Żydzi czekający na zewnątrz. Grausowi oczy omal nie wyszły z orbit. Z podniesionym nożem rzucił się na księdza. - Oszukałeś mnie! Powiedziałeś, że dasz mi szansę! Fowler po raz ostatni spojrzał na niego obojętnie. - Bóg mi wybaczy. Myśli pan, że panu też to będzie dane? I zniknął w korytarzu.

Duchowny wyszedł na ulicę i zaczął się oddalać z cennym zawiniątkiem przyciśniętym do piersi. Kilkanaście metrów od drzwi odziani w szare płaszcze dwaj mężczyźni czekali, stojąc na baczność. Mijając ich, Fowler poinformował: - Ma nóż.

Wyższy mężczyzna ścisnął dłonie, że aż trzasnęły stawy, i uśmiechnął się lekko. - Tym lepiej.

(Wiadomość opublikowana w dzienniku „El Globo”, 17 grudnia 2005 roku. Strona 12)

Austriacki Herod odnaleziony martwy

WIEDEŃ (wiadomość agencyjna). Po ponad pięćdziesięciu latach austriacka policja w końcu odnalazła poszukiwanego doktora Grausa, rzeźnika ze Spiegelgrundu. Słynny nazistowski zbrodniarz wojenny został znaleziony martwy w domku w Krieglach, wsi oddalonej o sześćdziesiąt kilometrów od Wiednia. Jak podają źródła sądowe, zmarł przypuszczalnie na atak serca. Urodzony w 1915 roku Graus wstąpił w szeregi nazistów w 1931. Na początku drugiej wojny światowej piastował już stanowisko zastępcy kierownika Szpitala Dziecięcego Am Spiegelgrund. Graus wykorzystywał swoją pozycję, aby wykonywać różnego rodzaju okrutne eksperymenty na żydowskich dzieciach rzekomo sprawiających problemy lub niedorozwiniętych umysłowo. Graus wielokrotnie utrzymywał, że ich zachowanie jest spowodowane wadami genetycznymi i wolno na nich eksperymentować, ponieważ to „istoty niegodne życia". Graus szczepił zdrowe dzieci bakteriami chorób zakaźnych, wykonywał sekcje na żywo, mierząc reakcje na ból, wstrzykiwał swoim ofiarom środki znieczulające, które opracowywał. Uważa się, że w murach Spiegelgrundu podczas drugiej wojny światowej zamordowano około tysiąca osób. Pod koniec wojny nazista znikł bez śladu - w jego gabinecie pozostało po nim tylko 300 dziecięcych mózgów zakonserwowanych w formalinie. Pomimo wysiłków niemieckiego wymiaru sprawiedliwości nikt nie potrafił go odnaleźć. Szymon Wiesenthal, sławny łowca nazistów, postawił przed sądem ponad 1100 zbrodniarzy wojennych. Do śmierci pragnął odnaleźć Grausa, którego nazywał „swym niezaliczonym przedmiotem". Bezustannie poszukiwał go w Ameryce Południowej. Wiesenthal zmarł trzy miesiące temu w Wiedniu, nie zdając sobie sprawy, że ścigany przezeń człowiek mieszkał w ukryciu, jako emerytowany hydraulik, niedaleko jego biura. Według nieoficjalnych źródeł Ambasada Izraela w Wiedniu ubolewa, że Graus zmarł, nie odpowiedziawszy za swoje czyny, z radością jednak przyjęto wieść, iż stary nazista zmarł nagle, gdyż zaawansowany wiek i tak by uniemożliwił postawienie go przed sądem i ekstradycję, jak się stało w przypadku chilijskiego dyktatora Augusta Pinocheta. „Nie możemy nie zauważyć opatrzności Bożej w jego śmierci", stwierdziły te same źródła.

KAYN

- Jest na dole, proszę pana. Mężczyzna siedzący na krześle lekko się skulił. Ręka mu się trzęsła, chociaż drżenie było praktycznie niezauważalne dla kogoś, kto nie znał go tak dobrze jak jego asystent. - Jaki jest? Sprawdziliście go dokładnie? - Dobrze pan wie, że tak. Mężczyzna westchnął głośno. - Tak, Jacobie. Musisz mi wybaczyć. - Mówiąc, podniósł się z krzesła. Pilota, którym wszystko wokół kontrolował, ściskał tak mocno, że aż zbielały mu kostki. Właśnie w taki sposób zgniótł już kilka pilotów, w końcu jego asystent się zdenerwował i zamówił specjalny, wykonany z metakrylu, wyprofilowany do ręki starca. - Moje zachowanie pewnie jest dla ciebie uciążliwe. Przepraszam. Asystent nie odpowiedział. Wiedział, że szef musiał sobie ulżyć. Był pokornym człowiekiem i miał wysokie o sobie mniemanie, jeżeli te dwie cechy można ze sobą pogodzić. - Wkurza mnie, że muszę cały dzień tutaj siedzieć. Wiesz? Z każdą chwilą jest mi coraz trudniej cieszyć się życiem. Stał się ze mnie zestarzały dureń. Co wieczór przed zaśnięciem mówię sobie: jutro. Jutro będzie ten dzień. Po czym wstaję i moje postanowienie znika, tak jak moje zęby. - Lepiej będzie, jeżeli zaczniemy - oznajmił asystent, który wysłuchał już tuzinów różnych wariacji tego przemówienia. - Czy to konieczne? - Sam pan chciał. Sposób na kontrolowanie wszystkiego. - Wystarczyłoby może przeczytać sprawozdanie. - To za mało. Jesteśmy już na czwartym etapie. Jeżeli chce pan wziąć udział w ekspedycji, musi pan wiedzieć, z kim będzie miał do czynienia. Doktor Hocher jasno się wyraził. Starzec wybrał szereg przycisków na ekranie dotykowym pilota. Żaluzje gabinetu opadły. Światła zgasły, on zaś ponownie usiadł na krześle. - Nie ma innego sposobu? Podwładny pokręcił głową. - No to trudno. Asystent skierował się ku drzwiom, przez które wpadało jedyne światło w pomieszczeniu. - Jacobie... - Tak, proszę pana? - Zanim odejdziesz... Mógłbyś mnie chwilkę potrzymać za rękę? Boję się. Asystent spełnił prośbę. Ręka starca drżała.

SIEDZIBA ZARZĄDU KAYN INDUSTRIES NOWY JORK

ŚRODA, 5 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 11.10

Orville Watson niespokojnie bębnił palcami o spoczywającą na jego kolanach wypchaną skórzaną teczkę. Siedział już ponad dwie godziny na swoim tłustym tyłku w poczekalni na 38 piętrze Kayn Tower. Za konsulting w cenie trzech tysięcy dolarów za godzinę każdy czekałby tam cierpliwie na Sąd Ostateczny. Jednak nie Orville. Młody Kalifornijczyk zaczynał się nudzić. A walka z nudą była siłą napędową jego kariery. Nudził się na uczelni, dlatego też wbrew rodzinie na drugim roku przerwał studia. Otrzymał pracę za spore pieniądze w CNET, jednej z najlepszych firm specjalizujących się w nowych technologiach, i nuda wkrótce wróciła. Orville nieustannie poszukiwał nowych ekscytujących wyzwań. Odpowiadanie na pytania było jego prawdziwą pasją. Nie brakowało mu fachowej wiedzy, toteż z początkiem nowego stulecia porzucił pracę, żeby założyć swoją firmę. Nie powstrzymały go żadne obiekcje matki będącej na bieżąco z artykułami na temat porażki kolejnej firmy typu „kropkacom”. Orville wcisnął swoje sto czterdzieści kilo żywej wagi, blond kitkę oraz walizkę z ubraniami do sfatygowanej furgonetki, żeby przejechać cały kraj aż do sutereny na Manhattanie. Tam narodził się Globallnfo. Slogan Orville’a brzmiał: „Ty pytasz, my odpowiadamy”. Nadal byłby otyłym niecierpliwym chłopakiem z problemami żywieniowymi i bezsensownymi marzeniami, z niesamowitymi zdolnościami poruszania się w cyberprzestrzeni i ogromną wiedzą na temat Internetu, gdyby nie nadszedł 11 września. Właśnie wtedy olśniło Orville’a i równocześnie z waszyngtońskimi biurokratami zrozumiał trzy rzeczy, chociaż im zajęło to lata. Po pierwsze, że ich sposób zarządzania informacjami jest przestarzały o trzydzieści lat. Po drugie, że narzucony przez osiem lat rządów Clintona klimat poprawności politycznej jeszcze bardziej utrudnia poszukiwanie danych, tak że można już tylko liczyć na „miarodajne źródła”, co w przypadku walki z terroryzmem jest absurdalne. I po trzecie, że w kwestii międzynarodowego szpiegostwa arabski jest nowym rosyjskim. Matka Orville'a, Yasmina, urodziła się i wiele lat mieszkała w Bejrucie, zanim poznała przystojnego inżyniera z Sausalito, który właśnie kończył jakiś projekt w Libanie. Szybko przeprowadziła się z nim do Stanów Zjednoczonych. Tęskniąca za ojczyzną Yasmina wychowała owoc owego związku w języku angielskim i arabskim. Przybierając w Sieci przeróżne fałszywe tożsamości, młodzieniec odkrył, że Internet jest rajem dla ekstremistów. Nieważne, jak bardzo była od siebie oddalona dziesiątka radykalistów - w Sieci dzieliła ich zaledwie milisekunda, a ich anonimowość była całkowita. Nieważne, jak fanatyczne były ich pomysły - i tak odnajdywali osoby podobnie myślące. W kilka tygodni Orville osiągnął to, czego żaden z agentów zachodnich służb wywiadowczych nigdy by nie osiągnął w pojedynkę: przeniknął do najbardziej radykalnych siatek islamskiego terroryzmu. Pewnego ranka na początku 2002 roku Orville, z bagażnikiem wypełnionym czterema pudłami pełnymi dokumentów, podążył na południe, do Waszyngtonu. Skierował się do tamtejszego biura CLA i powołując się na posiadanie ważnych informacji, poprosił o rozmowę z osobą odpowiedzialną za islamski terroryzm. W dłoni trzymał dziesięć kartek podsumowujących jego odkrycia. Szeregowy analityk, który go przyjął, dopiero po dwóch godzinach raczył przeczytać jego sprawozdanie. Kiedy to zrobił, zadzwonił natychmiast do swojego przełożonego.

Nagle czterej mężczyźni rzucili się na Orville’a, powalili go na podłogę, rozebrali i zaciągnęli do pokoju przesłuchań. Orville śmiał się w duchu podczas tego upokarzającego incydentu. Trafił w samo sedno. Gdy szefowie CIA zdali sobie sprawę z wielkości jego talentu, zaproponowali mu posadę w Firmie. Na to Orville powiedział tylko, że zawartość tych czterech pudeł, którą później potwierdziły dwadzieścia trzy aresztowania w Stanach i Europie, to jedynie bezpłatna próbka. Jeżeli chcą więcej, powinni skorzystać z usług jego firmy, Globallnfo. - Zaznaczam, że za sowitym wynagrodzeniem. Czy mogą mi panowie zwrócić bokserki? Cztery i pół roku później Orville ważył pięć kilo więcej pomimo (albo za sprawą) uporczywego stosowania diety Atkinsona. Także jego konto bankowe znacznie przytyło. Globallnfo zatrudniał obecnie siedemnaście osób odpowiedzialnych za opracowywanie złożonych analiz i poszukiwanie informacji dla rządów krajów zachodnich, przeważnie dotyczących spraw bezpieczeństwa. Orville Watson był teraz milionerem i znowu zaczynał się nudzić. Do momentu gdy pojawiło się to zlecenie. Globallnfo miał pewną zasadę. Zamówienie usługi musiało mieć formę pytania. I tamto konkretnie pytanie z adnotacją „budżet nielimitowany” i w połączeniu z faktem, iż pochodziło z prywatnej firmy, a nie z rządu żadnego kraju, obudziło w nim ciekawość. Kim jest ojciec Anthony Fowler? Aby rozprostować trochę kości, Orville podniósł się z drogiej sofy, na której oczekiwał na spotkanie. Splótł dłonie i jak daleko mógł, wyciągnął ramiona. Zapytanie od prywatnej firmy, takiej jak Kayn Industries, która na liście pięciuset najbogatszych magazynu Fortune znajdowała się w pierwszej setce, było rzadkością. Tym bardziej pytanie tak konkretne, dziwne, dotyczące zwyczajnego księdza z Bostonu. „To znaczy, człowieka, który wydawał się zwyczajnym księdzem z Bostonu”, poprawił się w myślach Orville. Wszedł młody brunet ubrany w garnitur od Caroliny Herrery, przyłapując Orville'a na przeciąganiu. Menedżer, który ledwie dobiegał trzydziestki, popatrzył na niego poważnie znad okularów bez oprawki. Pomarańczowy odcień skóry zdradzał, że jest miłośnikiem promieni UVA. Mówił z tak wyraźnym brytyjskim akcentem, jakby był prezenterem w BBC. - Witam, panie Watson. Jestem Jacob Russell, osobisty asystent Raymonda Kayna. Rozmawialiśmy przez telefon. Orville, próbując go sobie przypomnieć, jednak z daremnym skutkiem, wyciągnął do niego rękę. - Bardzo mi miło. Przykro... - To nieważne. Proszę za mną. Zaprowadzę pana na spotkanie. Przeszli przez przytłaczającą poczekalnię do znajdujących się na końcu pomieszczenia mahoniowych drzwi. - Na spotkanie? Myślałem, że to panu przedstawię swoje konkluzje. - Nie, panie Watson. Dziś pańskim słuchaczem będzie Raymond Kayn. Orville’a zamurowało. - Co jest, Watson? Źle się pan czuje? - Tak... Nie... To znaczy, nic mi nie jest. Po prostu zaskoczył mnie pan. Pan Kayn... Russel uchylił klapkę znajdującą się we framudze mahoniowych drzwi. Była pod nią płytka z ciemnego szkła. Menedżer położył prawą dłoń na płytce, która się rozjarzyła pomarańczowym światłem i mahoniowe drzwi odblokowały się ze szczękiem.

- Rozumiem pańskie zdziwienie w kontekście tego, co mówią o nim mass media. Jak pan pewno wie, mój szef bardzo strzeże swojej prywatności... „Jest zwyczajnie pieprzonym samotnikiem”, pomyślał Orville. ...to jednak nie powinno pana krępować. Nie ma w zwyczaju spotykać się z osobami z zewnątrz, ale jeśli będzie pan przestrzegał pewnych zasad... Weszli w ponury wąski korytarz, na którego końcu widniały błyszczące metalowe drzwi windy. - Co ma pan na myśli, mówiąc, że nie ma w zwyczaju? - zainteresował się Orville. Menedżer chrząknął zakłopotany. - Muszę wyznać, że pracuję u niego trzy lata i nie licząc wysoko postawionych menedżerów tej firmy, jest pan czwartą osobą, z którą pan Kayn chce rozmawiać osobiście. Orville gwizdnął zaskoczony. - O kurde. Razem podeszli do windy. Nie było tam żadnego przycisku, z jednej strony znajdowała się tylko konsola alfanumeryczna. - Panie Watson, proszę być tak miłym i odwrócić się tyłem - powiedział Russell, wskazując na konsolę. Kalifornijczyk kiwnął głową ze zrozumieniem. Klikanie naciskanych klawiszy wskazywało, że Russell wpisuje hasło. - Może się już pan odwrócić. Dziękuję. Orville odwrócił głowę. Drzwi windy się otworzyły i weszli do niej. W środku także nie było przycisków, jedynie czytnik kart magnetycznych. Russell wyciągnął plastikową płytkę i przeciągnął ją przez czytnik. Drzwi kabiny się zasunęły i winda powoli ruszyła. - Widzę, że pana szef bardzo poważnie podchodzi do spraw bezpieczeństwa powiedział Orville. - Panu Kaynowi wielokrotnie grożono śmiercią. Kilka lat temu dokonano na niego zamachu, na szczęście wyszedł z tego cało. Proszę się nie wystraszyć mgiełki. To nic takiego. Orville zastanawiał się, o czym do diabła Russell mówi, gdy naraz okrył go deszcz drobniutkich kropelek. Podniósł wzrok i pod sufitem windy zobaczył kilka spryskiwaczy, z których znowu spadła na nich świeża mgiełka. - Cholera, co to takiego? - To tylko słaba mieszanka antybiotyków, całkowicie nieszkodliwa dla zdrowia. Podoba się panu zapach? „Do diabła, żeby odkażać gości przed spotkaniem!... Ten typ to nie żaden samotnik, tylko paranoik”. - Mmm, tak, oczywiście. To mięta, prawda? - Esencja polnej mięty. Orzeźwiająca. Orville przygryzł wargi, żeby nie powiedzieć, co naprawdę o tym sądzi. Skupił się na myśleniu o opiewającej na siedmiocyfrową kwotę fakturze, którą wystawi, gdy wyjdzie z tej złotej klatki. To go trochę pokrzepiło. Winda otworzyła się w szklanym jasnym pomieszczeniu. Połowa trzydziestego dziewiątego piętra była jednym wielkim punktem widokowym z przeszklonymi ścianami wychodzącymi na rzekę Hudson. Na wprost i z tyłu rozciągała się panorama Hoboken, a w kierunku południowo-wschodnim wyspy Ellis. - Robi wrażenie. - Mój szef lubi pamiętać, skąd pochodzi. Proszę za mną. Skromne wyposażenie kontrastowało z majestatyczną perspektywą.

Podłoga i nieliczne meble były białe. Druga połowa piętra, wychodząca na środek Manhattanu, oddzielona była białą ścianą z kilkorgiem drzwi. Russell zatrzymał się przed jednymi. - Pan Kayn teraz pana przyjmie - powiedział. - Ale zanim pan do niego wejdzie, chciałbym napomknąć o prostych zasadach dotyczących spotkania. Po pierwsze, proszę na niego bezpośrednio nie patrzeć. Po drugie, proszę nie zadawać mu pytań. I po trzecie, proszę nie próbować go dotknąć ani do niego podejść. W sali zobaczy pan stolik z kopią pańskiego raportu i pilota. Pilot służy do wyświetlania prezentacji Power Point, która dziś rano dotarła do nas z pańskiego biura. Proszę stać przy stoliku, przedstawić prezentację i jak tylko pan skończy, proszę wyjść. Będę na pana tutaj czekał. Czy wszystko jest zrozumiałe? Orville przytaknął podenerwowany. - Postaram się, jak najlepiej potrafię. - W takim razie proszę wejść - rzekł Russell, otwierając drzwi. Kalifornijczyk zatrzymał się, zanim przekroczył próg. - Aj, jeszcze jedno. Podczas rutynowego dochodzenia dla FBI Global-Info odkrył coś interesującego. Pewne wskazówki pozwalają domniemywać, że Kayn Industries może być celem terrorystów islamskich. Wszystko jest w tym raporcie - powiedział, podając płytę DVD Russellowi, którego informacja ta wyraźnie zmartwiła. - Proszę to potraktować jako grzecznościową przysługę. - Bardzo dziękuję, panie Watson. Życzę powodzenia.

HOTEL LE MERIDIEN AMMAN, JORDANIA

ŚRODA, 5 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 18.11

W tym samym czasie po drugiej stronie kuli ziemskiej Tahir Ibn Faris, urzędnik Ministerstwa Przemysłu, wychodził ze swego biura później niż zwykle. Przyczyną nie było oddanie pracy - skądinąd modelowe - lecz próba uniknięcia zaciekawionych spojrzeń. Dotarcie do celu nie zajęło mu nawet dwóch minut. Tym razem nie był to jak zwykle przystanek autobusowy, ale luksusowy Le Meridien, najlepszy pięciogwiazdkowy hotel w Jordanii i tymczasowe miejsce pobytu dwóch dżentelmenów, którzy za pośrednictwem znanego w stolicy przemysłowca skontaktowali się z nim. Niestety, sława przemysłowca nie wzięła się z tego, że prowadził uczciwe czyste interesy. Dlatego Tahir wiedział, że to zaproszenie na kawę może za sobą pociągnąć niezbyt przyjemne skutki. I chociaż w ciągu dwudziestu trzech lat pracy w ministerstwie dowiódł swej uczciwości, pragnął teraz dumę schować do kieszeni i przyłożyć się do negocjacji. Powodem był nadchodzący ślub najstarszej córki i związane z nim ogromne wydatki. W drodze do jednego z najelegantszych apartamentów Tahir przejrzał się w lustrze windy i zdecydował, że powinien sprawiać wrażenie zachłannego. Mierzył ledwie metr siedemdziesiąt, a brzuch, siwiejąca broda i coraz bardziej widoczna łysina sprawiały, że wyglądem przypominał raczej sympatycznego bibosza niż skorumpowanego urzędnika. Musiał ukryć wszelkie zewnętrzne oznaki nieprzekupności. Ponad dwie dekady uczciwego życia nie przygotowały go do takiej jak ta sytuacji. Kiedy zapukał do drzwi apartamentu, kolana niepozornego urzędnika zrobiły się miękkie jak z waty. Udało mu się na chwilę uspokoić, gdy wszedł do środka. Przywitał się z nim dobrze ubrany, dobiegający pięćdziesiątki Amerykanin. Drugi, trochę młodszy, paląc i jednocześnie rozmawiając przez telefon komórkowy, oczekiwał na niego w przestronnym salonie. Widząc go, rozłączył się i podniósł, żeby go powitać. - Ahlan wa-sahlan. - „Witamy” perfekcyjnie powiedziane po arabsku. Tahir się zdziwił. Ilekroć odmawiał przyjęcia łapówki, by ponownie wycenić przemysłowe i handlowe tereny w Ammanie - co było prawdziwą kopalnią złota dla jego kolegów bez skrupułów - robił to nie ze względu na poczucie obowiązku, ale z powodu obraźliwego zachowania ludzi Zachodu, którzy po trzech minutach od przywitania rzucali na stół plik dolarów. Rozmowa z dwoma Amerykanami nie mogła być inna. Tymczasem Tahir własnym oczom nie dowierzał, gdy starszy z Amerykanów usiadł przy niskim stoliku, na którym stały przygotowane cztery beduińskie dzbanki do kawy i małe węglowe palenisko. Na trzymanej prawą ręką żeliwnej patelni uprażył świeże ziarna kawy, po czym odłożył je, aby ostygły. Później w mahbaszu, małym moździerzu, razem z świeżo uprażonymi ziarnami utłukł te bardziej dojrzałe. Czynnościom tym towarzyszyła miła rozmowa na błahe tematy, nie licząc chwili, gdy tłuczek rytmicznie uderzał w mahbasz, gdyż dźwięk ten Arabowie uważają za muzykę i gość powinien dać się jej ponieść. Amerykanin do mieszanki dodał ziarna kardamonu i szczyptę szafranu, po czym z ogromną dbałością o szczegóły parzył to wszystko zgodnie z odwieczną tradycją. Tahir kulturalnie przytrzymał filiżankę bez uszka, gdy Amerykanin napełniał ją do połowy - gospodarz

wyróżnia najważniejszą osobę w pokoju, serwując jej napój w pierwszej kolejności - i upił łyk. Nie miał zamiaru wypić więcej niż jedną filiżankę, gdyż dla niego było już zbyt późno, lecz po spróbowaniu z rozkoszą wypił jeszcze cztery. Wypiłby i szóstą, lecz zasady dobrego wychowania mówią, że niegrzecznie jest wypić parzystą liczbę. - Panie Fallon, nigdy bym nie pomyślał, że ktoś urodzony w kraju Starbucksa tak po mistrzowsku mógłby wykonać beduiński rytuał gahwy - stwierdził Tahir, który świetnie się poczuł i uznał, że pora dowiedzieć się wreszcie, czego u licha chcą od niego Amerykanie. Młodszy z gospodarzy po raz kolejny podsunął mu złotą papierośnicę. - Drogi Tahirze, zechce pan mówić nam po imieniu. Ja jestem Peter, a on Frank. To wszystko - powiedział, przypalając mu kolejnego dunhilla. - Dziękuję, Peter. - No tak, Tahirze, skorośmy się rozluźnili, czy uzna mnie pan za pozbawionego kultury, jeżeli przejdziemy do interesów? Urzędnik się zdziwił. Minęły już prawie dwie godziny. Arab nie cierpi przystępować do poważnych spraw przed upływem pół godziny od początku spotkania, a tu starszy Amerykanin jeszcze go grzecznie pyta o zgodę. W tej chwili pomyślał, że dla niego dokonałby wyceny nawet pałacu króla Abdullaha. - Skądże znowu - odparł. - Świetnie. A zatem wyłożę, w czym rzecz: potrzebujemy koncesję na wydobycie fosforytu dla Kayn Mining Co. ważną przez rok, zaczynając od dzisiaj. - Drogi przyjacielu, to nie będzie proste. Prawie całe wybrzeże Morza Martwego jest zajęte przez lokalny przemysł. Przecież pan wie, że fosforyt i turystyka są praktycznie jedynymi źródłami dochodów naszego kraju. - Och, Tahirze, nie widzę problemu. My nie chcemy części Morza Martwego, tylko mały kawałek gruntu o powierzchni dziesięciu mil kwadratowych z centrum o tych współrzędnych. - Wręczył mu kartkę. - 29° 34’ 44” N, 36° 21’ 24” E?... Przyjaciele, nie mówicie chyba poważnie? To jest na północny wschód od Al-Mudawwary. - Tak, nieopodal granicy z Arabią Saudyjską. Wiemy o tym, Tahirze. Jordańczyk popatrzył na niego zdziwiony. - Ale tam nie ma fosforytu. To pustynia i bezużyteczne skały. - Tahirze, mamy ogromne zaufanie do naszych inżynierów, a oni twierdzą, że w tamtej okolicy można wydobyć sporą ilość fosforytu. I oczywiście, w imię naszej przyjaźni, znajdzie się dla pana drobne wynagrodzenie. Tahir szeroko otworzył oczy, gdy jego nowy przyjaciel położył przed nim na stole otwartą aktówkę. - Ale tutaj jest... - Suma wystarczająca na zorganizowanie wesela małej Majszy, prawda? „I na domek na plaży z samochodem w garażu - pomyślał Tahir. - Tam u licha, ci Amerykanie mają się pewnie za sprytniejszych niż inni i sądzą, że znajdą tam ropę. Jakbyśmy sami nie szukali jej tysiące razy. A co mi tam, w końcu to nie ja sprowadzę ich na ziemię”. - Przyjaciele, nie można zaprzeczyć, iż są panowie godnymi szacunku kulturalnymi osobami. Jestem przekonany, że wasze interesy będą mile widziane w haszymidzkim Królestwie Jordanii. Pomimo słodkich uśmiechów Petera i Franka przez długi czas Tahira dręczyło pytanie, czego, u diabła, szukają Amerykanie na pustyni. Chociaż jednak zachodził w głowę, ani o krok nie przybliżył się do prawdy, która kilka

dni później kosztowała go życie.

SIEDZIBA ZARZĄDU KAYN INDUSTRIES NOWY JORK

ŚRODA, 5 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 11.29

Orville znalazł się w mrocznej sali. Zaledwie jedna lampka oświetlała pulpit, na którym leżał jego raport oraz obiecany pilot. Przeszedł około trzech metrów, by po niego sięgnąć. Przyglądał mu się, kombinując, jak ma uruchomić prezentację, gdy wystraszył go niespodziewany blask. Dwa metry od niego rozjaśnił się szeroki na sześć metrów ekran, na którym zobaczył pierwszą stronę prezentacji z czerwonym logo Globallnfo. - Ach, bardzo dziękuję, panie Kayn, i dzień dobry. Pozwoli pan napomknąć, że to zaszczyt... Cichutko zaszumiało i obraz ekranu za nim się zmienił. Teraz przedstawiał tytuł prezentacji i pierwsze z dwóch pytań napisane półmetrowymi literami.

Kim jest ojciec Anthony Fowler?

Oczywiste było, że pan Kayn lubi kontrolować sytuację i ceni sobie zwięzłość. Miał drugiego pilota i bez skrupułów go używał, by przyśpieszyć prezentację. „Dobra, stary, skumałem. Przechodzimy do sedna sprawy”. Orville nacisnął klawisz, żeby przejść do kolejnej strony. Następny slajd przedstawiał zakonnika o szczupłej żylastej twarzy, z mocno przerzedzonymi krótkimi włosami. - John Anthony Fowler - zaczął Orville w ciemnościach - alias ojciec Anthony Fowler, alias Tony Brent. Urodzony szesnastego grudnia pięćdziesiątego pierwszego roku w Bostonie, Massachusetts. Oczy zielone, waga siedemdziesiąt dziewięć kilo. Niezależny agent CIA i jedna wielka tajemnica. Jej rozwikłanie zajęło dwa miesiące pracy moim dziesięciu najlepszym śledczym, którzy przez ten czas zajmowali się wyłącznie tą sprawą, i kosztowało nas kupę kasy, bo musieliśmy pozyskać źródła informacji. To w dużej części tłumaczy trzy miliony dolarów, które pan zapłacił za przedstawiane sprawozdanie. Ekran się zmienił, pojawiła się rodzinna fotografia: dobrze ubrane małżeństwo w miejscu przypominającym ogród luksusowego domu, u ich boku ładny jedenastoletni szatyn. Ręka ojca ściska ramię syna. Wszyscy troje uśmiechają się spięci. - Jedyny syn Marcusa Abernathy'ego Fowlera, właściciela firmy farmaceutycznej Infinity Pharma, obecnie przekształconej w wartą wiele milionów spółkę zajmującą się biotechnologią. Kiedy w osiemdziesiątym czwartym roku rodzice zginęli w dość tajemniczym wypadku samochodowym, Fowler za osiemdziesiąt milionów dolarów sprzedał firmę razem z resztą majątku. Wszystko przeznaczył na cele charytatywne. Zostawił sobie tylko dom rodziców w Beacon Hill. Wynajmuje go małżeństwu z dziećmi, a dla siebie ma przerobione na apartament ostatnie piętro, gdzie przeniósł nieliczne meble i wiele filozoficznych książek. Mieszka tam sporadycznie, kiedy przyjeżdża do Bostonu.

Kolejny slajd z tą samą, ale o wiele młodszą kobietą w uniwersyteckiej todze. - Daphne Brent była cenioną chemiczką. Pracowała w Infinity Pharma do momentu, gdy właściciel firmy zakochał się w niej i pobrali się. Kiedy zaszła w ciążę, Marcus przemienił ją w całodobową kurę domową. To wszystko, co wiemy o stosunkach w rodzinie Anthony’ego, który zamiast śladem ojca pójść do Boston College, wybrał Stanford. Na zdjęciu młody poważny Anthony z szarfą, na której widnieje rok promocji - 1971. - W wieku dwudziestu lat otrzymał dyplom ukończenia studiów psychologicznych magna cum laude. Najmłodszy wśród promowanych. To zdjęcie zostało zrobione miesiąc przed końcem zajęć. W dzień zakończenia roku akademickiego Anthony zebrał swoje rzeczy i stawił się w uczelnianym biurze poborowym. Chciał jechać do Wietnamu. Pognieciony pożółkły formularz wypełniony ręcznie. - To jest zdjęcie jego AFQT, testu kwalifikacyjnego sił zbrojnych. Zdobył dziewięćdziesiąt osiem punktów na sto możliwych. Na sierżancie instruktorze zrobiło to tak wielkie wrażenie, że wysłał go wprost do bazy lotniczej w Lackland, w Teksasie, gdzie Fowler uczęszczał na kurs dla ratowników. Ten oddział sił specjalnych, Air Force Pararescue, specjalizuje się w ratowaniu pilotów, którzy spadli za linią wroga. Tam Anthony nauczył się pilotowania śmigłowca i taktyk walki partyzanckiej. Po półtorarocznym pobycie na froncie w randze porucznika zakończył swój udział w wojnie. Na liście jego odznaczeń widnieje Purpurowe Serce oraz Krzyż Zasługi Sił Lotniczych. W sprawozdaniu znajdzie pan zasługi, za które otrzymał te odznaczenia. Migawka z kilkoma mężczyznami w uniformach na lotnisku. W środku Fowler w sutannie. - Po wojnie Fowler wstępuje do seminarium i w siedemdziesiątym siódmym przyjmuje święcenia kapłańskie. Zostaje kapelanem wojskowym bazy lotnictwa w Spangdahlem, gdzie werbuje go CIA. Zrozumiałe jest zainteresowanie agencji osobą z jego umiejętnościami, zwłaszcza z taką znajomością języków obcych. Fowler włada biegle jedenastoma językami, potrafi się porozumieć w kolejnych piętnastu. Ale Firma nie jest jedyną instytucją, która go zwerbowała. Fowler w Rzymie z dwoma młodymi księżmi. - Pod koniec lat siedemdziesiątych Fowler zostaje czynnym agentem Firmy. Nadal jest duchownym i jako kapelan wojskowy podróżuje do wielu baz sił lotniczych rozmieszczonych na całym świecie. Do tego momentu mógł pan łatwo zebrać informacje, zwracając się do innych agencji. Ale to co teraz ujawnię, jest ściśle tajne i było niezmiernie trudne do zdobycia. Ekran stał się biały. Padające z projektora światło pozwoliło Orville'owi dostrzec w ciemności fotel i chyba kogoś w nim siedzącego. Zmusił się, by odwrócić wzrok. - Fowler jest czynnym agentem Świętego Przymierza, służb szpiegowskich Watykanu. To tajna instytucja, nieznana opinii publicznej, ale bardzo aktywna. Wśród zasług ma ocalenie życia izraelskiej prezydent Goldy Meir, kiedy islamscy terroryści zamierzali wysadzić jej samolot podczas wizyty w Rzymie. Za tę robotę śmietankę spił Mosad, lecz Świętemu Przymierzu to nie przeszkadza. W jego wypadku określenie „tajne służby” należy rozumieć dosłownie. O istnieniu Świętego Przymierza wie jedynie papież i garstka kardynałów, chociaż w międzynarodowych kręgach wywiadowczych wielu się go boi i czuje wobec niego respekt. Niestety, niewiele mogę dodać na temat jego historii w tej instytucji. A jeśli chodzi o pracę Fowlera w CIA, ani moja etyka zawodowa, ani mój kontrakt z Firmą nie pozwalają mi ujawnić żadnych szczegółów, panie Kayn. Orville chrząknął. Nie spodziewał się odpowiedzi człowieka siedzącego w głębi sali,

mimo to zamilkł na chwilę. Nie dobiegł go żaden dźwięk. - Co do drugiego pytania, które nam pan zadał, panie Kayn... Orville chwilę się zastanowił, czy powinien wyznać, że odpowiedź na to pytanie to nie zasługa GlobalInfo, że dotarła do jego biura anonimowo w zaklejonej kopercie. Że ktoś jeszcze miał interes w tym, aby ta informacja trafiła do Kayn Industries. Po czym wspomniał upokorzenie w postaci miętowej mgiełki i kontynuował swój wywód. Na ekranie pojawiło się zdjęcie młodej niebieskookiej kobiety o włosach koloru miedziany blond. - Ta młoda dziennikarka nazywa się...

REDAKCJA DZIENNIKA „EL GLOBO” MADRYT, HISZPANIA

CZWARTEK, 6 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 20.29

- Andrea!! Cholera jasna, Andrea Oterom Gdzie ona jest?! Stwierdzenie, że rejwach w redakcji ustał, byłoby kłamstwem, gdyż redakcja godzinę przed zesłaniem gazety do druku nigdy nie milknie. Jednakże głosy ludzkie ucichły, przez co bezustanny hałas dzwoniących telefonów, włączonych radioodbiorników, telewizorów, faksów i drukarek wydawał się teraz ciszą przesiąkniętą niepokojem. Wydawca w obydwóch rękach trzymał aktówki i gazetę pod pachą. Zaraz za wejściem do redakcji rzucił teczki na podłogę i skierował się prosto do działu międzynarodowego, do jedynego pustego biurka. Niecierpliwie uderzył w blat. - Wyłaź. Widziałem, jak się chowałaś. Miedziana czupryna i niebieskie oczy Andrei wyłoniły się powoli spod biurka. Próbowała udawać beztroskę, lecz na jej ślicznej buzi widniało napięcie. - Witam, szefie. Spadł mi długopis. Stary dziennikarz podniósł rękę, by poprawić sobie peruczkę. W redakcji łysina wydawcy była tematem tabu, toteż Andrei Otero wcale nie pomogło, że ów gest widziało wielu świadków. - Nie do śmiechu mi dzisiaj. Ani trochę. Czy można wiedzieć, cholera jasna, co ci do łba strzeliło? - O co szefowi chodzi? - Otero, masz na koncie czternaście milionów euro? - Jak ostatnio sprawdzałam, nie miałam. W gruncie rzeczy gdy ostatni raz sprawdzała salda swych pięciu kart kredytowych, były przerażająco poniżej zera, co wynikało z jej niepohamowanej miłości do toreb Hermèsa i butów Manola Blahnika. Już się zastanawiała, czy nie poprosić w księgowości o wypłacenie bożonarodzeniowej premii. Za najbliższe trzy lata. - W takim razie módl się o śmierć jakiejś bogatej ciotki, bo właśnie tyle mnie będziesz kosztowała, Otero. - Niech się szef nie denerwuje. To co zaszło w Holandii, już nigdy się nie powtórzy. - Nie mówię o fakturach za hotel, Otero. Mówię o François Duprém - powiedział, ciskając wczorajszą gazetę na biurko. „O kurwa, więc o to chodzi”, pomyślała Andrea. - Ależ, szefie. Malwersacja to malwersacja. - Jeden dzień! Miałem jeden dzień wolny od pięciu miesięcy, niech was wszystkich szlag trafi! - Cała redakcja w jednej chwili przestała ich obserwować. Wszyscy dziennikarze odkryli, że intensywnie pracując, mogą równocześnie śledzić rozwój sytuacji. - Malwersacja, powiadasz? - Przelanie skandalicznej kwoty z funduszy klientów na swoje osobiste konto jest malwersacją. - A roztrąbienie na pierwszej stronie wiadomości międzynarodowych o zwykłej pomyłce większościowego akcjonariusza jednego z naszych głównych reklamodawców to kompletny obciach, Otero.

Andrea przełknęła ślinę, udając niewiniątko. - Większościowego akcjonariusza? - Interbanku, Otero. Który gdybyś nie wiedziała, w zeszłym roku wydał na reklamę u nas dwanaście milionów euro. A w tym roku miał zamiar wydać czternaście. Miał zamiar. Bo już nie ma. - Szefie, prawda nie ma ceny. - Jasne, że ma. Czternaście milionów. I głowy odpowiedzialnych. I ty, i Moreno wylatujecie. Fernando Moreno właśnie się zjawił, szurając butami. Był nocnym redaktorem prowadzącym, to on odpowiadał za wyrzucenie mało ważnej wiadomości o zyskach spółki naftowej i umieszczenie zamiast niej sensacyjnego artykułu Andrei. W porywie odwagi, którego w tej chwili żałował. Dziewczyna spojrzała na kolegę, mężczyznę w średnim wieku, i pomyślała o jego żonie i trójce dzieci. Przełknęła ślinę. - Szefie... Moreno nie miał z tym nic wspólnego. Ja wstawiłam ten artykuł, zanim zesłano stronę do druku. Twarz Morena zmieniła się w sekundzie, jednak zaraz na powrót przywołał na nią skruszoną minę. - Nie pieprz, Otero - powiedział wydawca. - To niemożliwe. Nie masz autoryzacji, żeby zmieniać na niebieski. Hermes, informatyczny system gazety, funkcjonował w systemie kolorów. Strony gazety były czerwone, gdy dziennikarz je opracowywał; zielone, gdy przesyłał je do zatwierdzenia redaktorowi; i niebieskie, gdy nocny redaktor prowadzący zsyłał je na maszyny, aby zacząć druk. - Użyłam hasła Morena i weszłam do niebieskiego systemu, szefie - skłamała Andrea. - On nie miał z tym nic wspólnego. - Tak? A skąd wytrzasnęłaś hasło, jeżeli można wiedzieć? - Ma je w szufladzie biurka. Nie było to trudne. - Moreno, to prawda? - Eeee... tak, szefie - przyznał Moreno, starając się, żeby nie było widać ulgi na jego twarzy. - Przykro mi. Wydawca „El Globo” posiniał. Odwrócił się do dziennikarki tak gwałtownie, że peruczka zjechała mu kilka centymetrów z łysiny. - Cholera, Otero, pomyliłem się. Myślałem, że jesteś głupia. Teraz widzę, że jesteś głupia i podła. Osobiście dopilnuję, żeby nikt nie dał roboty takiej gnidzie jak ty. - Ale szefie... - w jej głosie zaczęła pobrzmiewać rozpacz. - Nie słuchasz, Otero. Wylatujesz. - ...nie sądziłam... - Wylatujesz natychmiast. Tak szybko, że już cię nie widzę. Ani nie słyszę. Wydawca dużymi krokami oddalił się od biurka Andrei, która wokół widziała tylko niesolidarne spojrzenia kolegów. Moreno stanął przy niej. - Dziękuję ci, Andreo. - Nie ma za co. Absurdem byłoby, gdybyśmy oboje za to odpowiedzieli. - Szkoda, że mu powiedziałaś, że wkradłaś się do systemu. To go tak wkurzyło, że będzie ci robił na zewnątrz przykrości. Przecież wiesz, jaki jest, gdy mu ktoś wejdzie w drogę... - Myślę, że już zaczął - powiedziała Andrea, wskazując na resztę redakcji. - Już mnie traktują jak zadżumioną. Co mi tam, chyba i tak nikt mnie tu nie lubił.

- Co nie znaczy, że zły z ciebie człowiek. Właściwie jesteś zajebistą dziennikarką. Powodzenia. Andrea przysięgła sobie, że nie będzie płakać, że dowiedzie swej siły i niezależności. Mocno zacisnęła zęby, gdy ludzie z ochrony pakowali jej rzeczy do pudła, i niemal udało się jej dotrzymać obietnicy.

MIESZKANIE ANDREI OTERO MADRYT, HISZPANIA

CZWARTEK, 6 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 23.15

Od wyprowadzki Ewy najbardziej nie znosiła odgłosu kluczy spadających na stoliczek przy drzwiach wejściowych. W głębi przedpokoju rozlegało się wtedy echo, które dla Andrei było podsumowaniem jej życia: pustego i pozbawionego treści. Kiedy mieszkały razem, wszystko było inne. Ewa jak dziewczynka biegiem dopadała drzwi, całowała ją i zaczynała bezładnie paplać o tym, co robiła, lub o ludziach, z którymi się widziała. Andrea, przytłoczona mnogością informacji, którymi Ewa ją zasypywała, nim doszła do sofy w salonie, modliła się o choć odrobinę ciszy. Jej prośby zostały w końcu wysłuchane. Pewnego ranka przed trzema miesiącami Ewa odeszła tak samo, jak się zjawiła: znienacka. Nie było lamentów ani łez. Andrea w gruncie rzeczy słowem się nie odezwała, poniekąd czując ulgę. Żal przyszedł później wraz ze stukotem kluczy o blat stolika rozlegającym się echem w cichym mieszkaniu. Pustkę próbowała wypełnić na wiele sposobów. Wychodząc z domu, zostawiała włączone radio. To znów klucze wkładała do kieszeni dżinsów, zamiast rzucać je na stolik. Rozmawiała ze sobą. Ale żadne dźwięki nie były w stanie rozproszyć ciszy, gdyż ową ciszę Andrea nosiła w sobie. Tej nocy wchodząc, odsunęła nogą ostatni ze swoich eksperymentów, żeby nie czuć się samotną: pręgowanego brązowego kota. W sklepie wydawał się uroczym pieszczochem. Po zaledwie czterdziestu ośmiu godzinach Andrea go znienawidziła. Uznała, że to dobrze. Z nienawiścią mogła walczyć. Nienawiść jest skuteczna. Nienawidzisz czegoś lub kogoś. Tyle że nie umiała sobie poradzić z frustracją. Frustrację się przeżywa. - Cześć, PH. Wyrzucili mamę z pracy, wiesz? PH było skrótem od słów Pieprzony Hultaj, imienia, które Andrea wymyśliła, kiedy potwór przekradł się do łazienki, gdzie najpierw upolował, po czym rozbił butelkę bardzo drogiego szamponu o neutralnym pH. Zwierzak nie zareagował na obwieszczenie dziennikarki o zwolnieniu. - Nie obchodzi cię to, hm? Powinieneś się martwić - mówiła, wyciągając z lodówki puszkę whiskasa i kładąc jej zawartość na talerzyku przed nosem PH. - Kiedy zabraknie mi na jedzenie, sprzedam cię panu Wongowi, temu z chińskiej restauracji na rogu. Po czym zamówię porcję kurczaka w migdałach. Prawdopodobieństwo, że stanie się jednym ze składników potrawy, nie odebrało kociakowi apetytu. PH nie czuł respektu wobec niczego i nikogo. Był samotnikiem złośliwym, niemiłym, nieobliczalnym i dumnym. Andrea go nienawidziła. „Nienawidzę go, bo za bardzo przypomina mnie”. Rozejrzała się naokoło niezadowolona z tego, co widzi. Na półkach osiadła gruba warstwa kurzu. Na podłodze leżały resztki jedzenia, zlewu nie było widać spod góry brudnych naczyń. Rękopis powieści, którą od trzech lat próbowała napisać, leżał porozrzucany na podłodze w łazience. „Kurwa mać. Że też sprzątaczce nie można płacić kartą kredytową... Jedyną częścią mieszkania, gdzie było czysto i schludnie, była wielka - „Bogu dzięki!” - garderoba w pokoju. Jeżeli chodzi o ubrania, Andrea była ogromną

pedantką. Reszta przypominała pobojowisko. Zawsze sądziła, że jej bałaganiarskie usposobienie było jednym z głównych powodów rozstania z Ewą. Mieszkały razem dwa lata, a młoda pani inżynier była wcieleniem schludności. Andrea czule nazywała ją Romantyczny Odkurzacz ze względu na pociąg do sprzątania w rytmie Barryego White'a. Kiedy teraz rozmyślała o poniesionej klęsce, doznała objawienia. Uporządkuje ten chlew, sprzeda ubrania na eBayu, poszuka dobrze płatnej pracy, opłaci rachunki, pogodzi się z Ewą. Miała cel, misję. Wszystko będzie idealne. Strumień energii ogarnął jej ciało. Trwał dokładnie cztery minuty i dwadzieścia siedem sekund, tyle czasu bowiem potrzebowała, by rozwinąć worek na śmieci, wrzucić do niego jedną czwartą resztek jedzenia ze stołu - wraz z częścią brudnych talerzy, które nie zdołały się wybronić - i bez celu przejść tam i z powrotem, potykając się o książkę, zeszłonocną lekturę, z której wypadło na podłogę zdjęcie. Zdjęcie ich obu. Ostatnie, jakie sobie razem zrobiły. „To bez sensu”. Z płaczem rzuciła się na sofę, a z worka na śmieci wypadła na dywan w salonie część śmieci. PH zbliżył się i ugryzł kawałek pizzy, której ser nabierał już zielonkawego koloru. - To jasne, prawda, PH? Nie mogę się uwolnić od tego, jaka jestem. Przynajmniej nie za pomocą mopa i miotły. Nie zważając na jej słowa, kot pobiegł w kierunku wejścia i otarł się o framugę drzwi. Andrea podniosła się mechanicznie, wiedząc, że ktoś zadzwoni do drzwi. „Co za debil przychodzi o tej porze?” Otworzyła niespodziewanie, zaskakując gościa. - Cześć, ślicznotko. - A niech to!... Wieści mają skrzydła. - Tym bardziej złe wieści. Ale jeśli masz zamiar się mazgaić, to spadam. Dziewczyna odsunęła się na bok, nie siląc się na uśmiech, chociaż w duchu się ucieszyła. Mogła się domyślić. Enrique Pascual od wielu lat był jej najlepszym przyjacielem, któremu mogła się wypłakać w mankiet. Pracował w jednej z głównych stacji radiowych w Madrycie i ilekroć Andrei powinęła się noga, pojawiał się u jej drzwi uśmiechnięty, z butelką whisky w ręku. W tym wypadku musiał chyba uznać, że Andrea naprawdę go potrzebuje, gdyż butelka zawierała dwunastoletni trunek, a uśmiechowi towarzyszył bukiet kwiatów. - Musiałaś to zrobić, prawda? Superdziennikarka musiała udupić akcjonariusza gazety - powiedział Enrique, idąc do salonu i starając się nie nadepnąć kotu na ogon. - Czy jest w tej norze jakiś czysty wazon? - Połóż je, niech zwiędną, i dawaj butelkę. Tak już jest, nic nie trwa wiecznie. - Teraz się pogubiłem - rzekł Enrique, rezygnując z zamiaru włożenia kwiatów do wody i podając jej whisky. - Mówimy o Ewie czy o twoim zwolnieniu? - Chyba sama nie wiem - mruknęła dziewczyna, która ze szklankami w rękach wracała z kuchni. - Gdybyś związała się ze mną, wszystko byłoby jasne. Andrea powstrzymała wybuch śmiechu. Enrique Pascual, wysoki, przystojny i wspaniały, był spełnieniem marzeń każdej kobiety przez pierwsze dziesięć dni związku i koszmarem przez następne trzy miesiące. - Gdyby pociągali mnie mężczyźni, na mojej liście byłbyś w pierwszej dwudziestce. Prawdopodobnie. Teraz Enrique zaczął się śmiać. Nalał whisky na dwa palce, zdążył jednak zaledwie skosztować drinka, gdy Andrea swojego wychyliła do dna i sięgnęła, żeby nalać sobie drugą

kolejkę. - Ej, Andrea, przyhamuj trochę. Chyba nie chcesz znowu wylądować na pogotowiu? - Pomysł zajebisty. Przynajmniej ktoś się będzie o mnie troszczył. - Dzięki za zaufanie. Ale nie powinnaś tak dramatyzować. - Wydaje ci się mało, w dwa miesiące stracić dziewczynę i pracę? Moje życie to jeden wielki syf. - Nie będę się z tobą na ten temat sprzeczał. W każdym razie syf cię otacza powiedział Enrique, pokazując z obrzydzeniem otaczający ich nieład. - Możesz się wcielić w rolę gosposi. Z pewnością byłoby to bardziej pożyteczne niż te gówniane programy sportowe, w których udajesz, że pracujesz. Enrique ani drgnął. Wiedział, co go czeka, i Andrea także. Dziennikarka ukryła twarz w poduszce i zaczęła z całych sił krzyczeć. Po kilku sekundach wrzask przemienił się w szloch. - Powinienem był przynieść dwie butelki. W tym momencie rozbrzmiał dzwonek komórki. - To chyba twoja. - Powiedz temu komuś, żeby spierdalał - powiedziała Andrea z głową nadal w poduszce. Enrique eleganckim ruchem odebrał telefon. - Tu aparat pani Nieopanowany Szloch, w czym mogę pomóc? Momencik, momencik... - Podał Andrei telefon. - Lepiej, żebyś odebrała. Nie władam obcymi językami. Andrea wzięła aparat, ocierając łzy wierzchem dłoni i próbując mówić normalnie. - Czy zdajesz sobie sprawę, dupku, która godzina? - mruknęła. - Przepraszam, czy pani Andrea Otero? - usłyszała męski głos mówiący po angielsku. - A kto pyta? - odpowiedziała w tym samym języku. - Nazywam się Jacob Russell. Dzwonię z Nowego Jorku w imieniu mojego szefa, Raymonda Kayna. - Raymonda Kayna z Kayn Industries? - Zgadza się. A pani jest dziennikarką, która w zeszłym roku przeprowadziła kontrowersyjny wywiad z prezydentem Bushem. No tak, wywiad. Odbił się szerokim echem w Hiszpanii i Europie. Andrea jako pierwsza hiszpańska dziennikarka znalazła się w Gabinecie Owalnym i nieliczne cięte pytania, które udało jej się wtrącić pomiędzy ustalonymi wcześniej, spowodowały, że Teksańczyk zrobił się nieco nerwowy. Tamten wywiad na wyłączność zapewnił jej karierę w gazecie. Przynajmniej na krótko. I wszystko wskazywało na to, że zwrócił uwagę kogoś po tamtej stronie Atlantyku. - Owszem, ja przeprowadziłam tamten wywiad. I czegóż to pański szef potrzebuje od wyśmienitej reporterki? - powiedziała Andrea, pociągając dyskretnie nosem i ciesząc się, że rozmówca nie widzi jej w tym opłakanym stanie. Po drugiej stronie rozległo się chrząknięcie. - Czy mogę liczyć na to, że nie powie pani o tym nikomu ze swojej gazety? - Ależ naturalnie - zapewniła Andrea nieco ironicznie. - Pan Kayn chce udostępnić pani na prawach wyłączności najważniejszą informację w swoim życiu. - Mnie? A dlaczego właśnie mnie? - zdziwiła się Andrea, na migi coś pokazując przyjacielowi. Enrique wyciągnął z kieszeni notatnik i długopis i podał jej, patrząc pytająco. Andrea go zignorowała. - Powiedzmy, że podoba mu się pani styl. Zgadza się pani? - Panie Russell, znalazłam się w takiej sytuacji życiowej, że trudno mi uwierzyć

obcemu człowiekowi, który dzwoni do mnie z mglistą i dość niewiarygodną propozycją. - W takim razie proszę pozwolić, żebym panią przekonał. Russell mówił prawie przez kwadrans, a osłupiała Andrea nie przestawała gorączkowo notować. Enrique zerkał jej przez ramię, lecz nadaremno - bazgroły były nieczytelne, toteż niczego się nie dowiedział. - ...dlatego chcemy liczyć na pani obecność podczas wykopalisk. - Czy będę mogła przeprowadzić wywiad na zasadach wyłączności z panem Kaynem? - Pan Kayn z zasady nie udziela wywiadów. Nigdy. - Być może pana Kayna zaintryguje dziennikarka, która liczy się z zasadami. W słuchawce zapadła krępująca cisza. Andrea skrzyżowała palce, modląc się, żeby jej strzał posłany w ciemno trafił w dziesiątkę. - Przypuszczam, że zawsze musi być ten pierwszy raz. Umowa stoi? Andrea zastanawiała się przez moment. Jeżeli prawdą jest to, co Russell jej obiecywał, media na całym świecie przyjmą ją z otwartymi ramionami. I temu skurczysynowi, wydawcy „El Globo”, będzie mogła kurierem przesłać fotokopię czeku. „A jeżeli to nieprawda, i tak nic nie tracę”. Nie zastanawiała się dłużej. - Proszę mi zarezerwować bilet do Dżibuti. Pierwszą klasą. I rozłączyła się. - Nic nie zrozumiałem, tylko „pierwszą klasą”. Można wiedzieć, gdzie się wybierasz? - zagadnął Enrique zdziwiony widoczną zmianą stanu ducha Andrei. - Jeżeli powiem, że na Bahamy, to mi nie uwierzysz, prawda? - No pięknie - burknął Enrique ze szczyptą zazdrości w głosie. - Przynoszę ci kwiaty, whisky, przychodzę, żeby praktycznie pozbierać cię z dywanu, a ty mnie tak traktujesz... Andrea udając, że go nie słucha, zaczęła się pakować.

KRYPTA RELIKWII MIASTO WATYKAN

PIĄTEK, 7 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 20.29

Brat Cezary wzdrygnął się, słysząc hałas przy wejściu. Nikt nigdy nie schodził do krypty nie tylko dlatego, że wstęp do niej miało jedynie wąskie grono uprzywilejowanych z Watykanu, ale głównie z powodu niezdrowej wilgoci panującej w ogromnym pomieszczeniu mimo czterech potężnych suszarek, które szumiały w każdym rogu. Z powodu warunków w tym miejscu dla starego dominikanina odwiedziny były wielkim wydarzeniem, kiedy jednak pancerne drzwi się otworzyły, uśmiechnął się i aż stanął na palcach, żeby uściskać gościa. - Anthony! Niewzruszony przybysz odwzajemnił uśmiech oraz uścisk. - Byłem w pobliżu... - Na Boga, Anthony, jak ci się udało dotrzeć aż do drzwi? Od dłuższego czasu pełno tu kamer i czujników. - Jeżeli ma się czas i zna się drogę, zawsze się znajdzie inne wejście. Ty mnie tego nauczyłeś. Pamiętasz? Stary dominikanin podrapał się po bródce, poklepał po zacnym brzuchu i zaśmiał szczerze. Pod Rzymem rozpościera się liczący pięćset kilometrów system katakumb, niektóre leżą na głębości powyżej siedemdziesięciu metrów. To istny labirynt, kręty i niezbadany, prowadzący do prawie każdego zakątka miasta, nawet do Państwa Watykan. Przed dwudziestu

laty Fowler z Cezarym poświęcali wolny czas na penetrowanie plątaniny tych niebezpiecznych przejść. - Z tego wynika, że Cirin będzie musiał sprawdzić swój doskonały system bezpieczeństwa. Jeżeli takiej starej sławie jak ty udało się tu wślizgnąć... Ale dlaczego nie przyszedłeś normalną drogą? Słyszałem, że dla Świętego Oficjum przestałeś być persona non grata. Ciekawe dlaczego. - Może obecnie dla niektórych jestem osobą zbyt grata. [O czym jest mowa w książce Szpieg Boga] - Cirin chce, żebyś wrócił, co? Ten Machiavelli z supermarketu nie wypuszcza łatwo zdobyczy. - Starzy konserwatorzy relikwii też zwykle są bardzo uparci. Zwłaszcza jeżeli chodzi o sprawy, o których ponoć nie powinni mieć pojęcia.

- Anthony, Anthony!... Ta krypta jest najbardziej tajemnym miejscem w całym naszym maleńkim kraju, a mimo to w jej ścianach rozbrzmiewa wiele plotek Święci mi je szepczą do ucha - powiedział Cezary, wskazując dookoła. Fowler podniósł wzrok. Wsparte na łukach sklepienie krypty okopcone było płomieniami tysięcy świec, które przez prawie dwa milenia oświetlały pomieszczenie, chociaż kilkadziesiąt lat temu nowoczesna instalacja elektryczna wyparła z tego miejsca ogień. Była to prostokątna komora o powierzchni osiemdziesięciu metrów kwadratowych, częściowo wydrążona kilofem w litej skale. W jej ścianach od podłogi aż po sufit widniały drzwi, za drzwiami znajdowały się nisze, a w niszach spoczywali święci. - Za dużo czasu spędzasz w tej posępnej atmosferze, co z pewnością nie służy twoim podopiecznym. Po co to ciągnąć? Mało kto wie, że od tysiąca siedmiuset lat w każdym, nawet najskromniejszym kościele katolickim znajdują się relikwie świętego ukryte w ołtarzu. A tutaj, w Krypcie Relikwii, Watykan przechowuje największą na świecie ich kolekcję. W niektórych niszach nic już prawie nie zostało, zaledwie maleńki fragment kości, w innych jest cały szkielet. Ilekroć w jakimkolwiek zakątku Ziemi powstaje nowa świątynia, młody duchowny z rąk brata Cezarego odbiera stalową walizkę i udaje się na miejsce, aby z szacunkiem złożyć relikwię w nowym ołtarzu. Stary historyk zdjął okulary i przetarł je rąbkiem białego habitu. - Bezpieczeństwo. Tradycja. Upór. Te słowa definiują nasz Święty Kościół. - A niech to, nie dość, że w powietrzu wisi wilgoć, to jeszcze czuć w niej sarkazm. Brat Cezary popukał w ekran potężnego macbooka pro, na którym pisał, kiedy przyszedł jego przyjaciel. - Tutaj, Anthony, zamknięte są moje prawdy. Czterdzieści lat pracy poświęcone katalogowaniu zwapniałych szczątków. Mój drogi, ssałeś kiedykolwiek wysuszoną kość? Świetny sposób na wykrycie podróbek, ale w ustach pozostawia gorzki posmak. Cztery dekady nie przybliżyły mnie do Prawdy - westchnął. - A może byś poszperał na tym twardym dysku i pomógł mi, staruszku? - powiedział Fowler, podając mu zdjęcie. - Zawsze masz interes, zawsze... Dominikanin przerwał w pół słowa, krótkowzroczne oczy zrobiły mu się jak spodki. Przez chwilę gapił się na zdjęcie, po czym skierował się do biurka, przy którym pracował. Ze stosu książek wyciągnął zniszczony tom klasycznego hebrajskiego opatrzony licznymi adnotacjami ołówkiem. Przerzucał kartki, porównując rozmaite symbole. W końcu oniemiały podniósł wzrok. - Anthony, skąd to wytrzasnąłeś? - Ze środka bardzo, ale to bardzo starej gromnicy. Była w posiadaniu pewnego starego nazisty. - Camilo Cirin cię wysłał, żebyś to odzyskał? Opowiedz wszystko ze szczegółami. Muszę wiedzieć! - Powiedzmy, że byłem winny Camilowi przysługę i podjąłem się ostatniej misji dla Świętego Przymierza. Poprosił, żebym odnalazł austriackiego zbrodniarza wojennego, który w czterdziestym trzecim roku zrabował świecę pewnej żydowskiej rodzinie. Świeca pokryta była złotem, dlatego przechowywał ją przez wiele lat. Kilka miesięcy temu udało mi się go zlokalizować i odebrać mu świecę. Po ściągnięciu wosku znalazłem w środku miedzianą płytkę, którą widzisz na zdjęciu. - Nie masz innego? Ostrzejszego? Ledwie można odczytać zewnętrzną stronę. - Była ciasno zwinięta i gdybym chciał ją bardziej rozprostować, mogłaby się złamać.

- Całe szczęście, że tego nie zrobiłeś. Zniszczyłbyś coś bezcennego. Gdzie ona jest? - Oddałem ją Cirinowi i nie przykładałem do niej zbyt wielkiej wagi, sądząc, że to kolejny kaprys któregoś z członków kurii. Wróciłem do Bostonu, wierząc, że wyrównałem rachunki... - Nic z tego, Anthony - zabrzmiał rozwlekły, pozbawiony emocji głos. Mówiący wszedł do pomieszczenia niepostrzeżenie, jak na asa wywiadu przystało niski mężczyzna w szarym garniturze i o spłaszczonej twarzy był bowiem szpiegiem. Cechowała go oszczędność w słowach i gestach, które jakby się wymykały zza niewidocznego niepozornego muru. - Cirin, niegrzecznie tak wchodzić bez pukania - napomniał go brat Cezary. - Niegrzecznie też nie odpowiadać, kiedy pytają - odpowiedział dyrektor Świętego Przymierza, patrząc na Anthony ego. - Myślałem, że sprawa zakończona. Umówiliśmy się na jedną misję. Tylko na jedną. - I świetnie sobie poradziłeś z pierwszą jej częścią: odzyskałeś świecę. Teraz musisz się jeszcze upewnić, że jej zawartość nadaje się do użytku. Zirytowany Fowler nie odezwał się słowem. - Być może Anthony przekona się do sprawy, kiedy zrozumie jej doniosłość kontynuował Cirin. - A skoro brat Cezary już się o wszystkim dowiedział, czy byłby tak uprzejmy i wytłumaczył naszemu gościowi, co jest na tym zdjęciu, którego brat oczywiście przenigdy nie widział? Dominikanin odchrząknął. - Cirin, przede wszystkim muszę wiedzieć, czy to autentyk. - Autentyk. Dominikaninowi zabłysły oczy. Zwrócił się do Fowlera: - To jest, przyjacielu, mapa do skarbu. A właściwie jej połowa. Jeżeli mnie pamięć nie myli, wiele lat temu miałem w ręku drugą połowę, a to jest zaginiony fragment Miedzianego Zwoju z Qumranu. Fowler spoważniał. - Chcesz powiedzieć... - Tak, mój drogi. Za tymi znakami kryje się najcenniejszy przedmiot w historii. Wraz ze wszystkimi problemami, jakie ze sobą niesie. - Święty Boże!... I akurat teraz musiał się pojawić... - Cieszę się, Anthony, że w końcu zrozumiałeś - wtrącił Cirin. - W porównaniu z tym relikwie, które nasz przyjaciel zgromadził w tym pomieszczeniu, to drobny pył. - Kto cię naprowadził na ślad, Camilo? Dlaczego dopiero teraz, po tylu latach, zaczęliście szukać doktora Grausa? - dopytywał brat Cezary - Informację dostaliśmy od pewnego dobroczyńcy Kościoła, pana Kayna. Dobroczyńcy innego wyznania i wielkiego filantropa. Zażądał, żebyśmy odszukali Grausa, i zaproponował, że sfinansuje wyprawę archeologiczną, jeżeli odnajdziemy świecę. - Gdzie ta wyprawa? - Jeszcze nie zdradził dokładnego miejsca. Wiemy tylko, jaki to region. Okolice Al-Mudawwary w Jordanii. - No to na razie nie ma się czym martwić - wtrącił Fowler. - Wiesz, co będzie, jeżeli choćby ułamek tej informacji wyjdzie na jaw? Nikt z członków ekspedycji nie będzie oddychał wystarczająco długo, żeby odkopać jedną kostkę. - Mamy nadzieję, że się mylisz. Zamierzamy wysłać obserwatora na tę misję: ciebie. Fowler pokręcił głową.

- Nie. - Znasz konsekwencje. Powiązania. - Moja odpowiedź w dalszym ciągu brzmi: nie. - Nie możesz odmówić. - Zmuś mnie - rzekł duchowny, kierując się do wyjścia. - Anthony, chłopie... - mówił Cirin, gdy Fowler szedł do drzwi. - Nie powiedziałem, że będę cię do czegokolwiek zmuszał. Sam zdecydujesz, czy pojedziesz. Na szczęście przez te lata nauczyłem się, jak z tobą załatwiać sprawy. Muszę pamiętać, że tylko decydowanie o sobie cenisz bardziej od wolności, toteż nie miałem wyjścia i poszedłem po rozum do głowy. Fowler zatrzymał się, stojąc do niego tyłem. - Camilo, coś ty znowu wykombinował? Cirin podszedł do niego. Nie lubił mówić, a jeszcze bardziej nie lubił podnosić głosu. - Podpowiedziałem panu Kaynowi, kto by był doskonałym kronikarzem ekspedycji. Jako dziennikarka jest raczej przeciętna. Nie jest ani zbyt piękna, ani zbyt bystra, ani zbyt prawa. W zasadzie warta jest uwagi wyłącznie dlatego, że uratowałeś jej skórę. Jak to się nazywa? Dług życia, prawda? Zgaduję więc, że nie ukryjesz się teraz w jakimś schronisku dla bezdomnych. Oj, nie, skoro wiesz, jakie niebezpieczeństwo na nią czyha. Fowler się nie obracał. Z każdym słowem Cirina mocniej zaciskał dłoń, aż zamieniła się w twardą kulę, którą raniły wbite w skórę paznokcie. Ale ból nie był wystarczający. Wycelował pięścią w niszę. Kilkusetletnie drewniane drzwi z trzaskiem, który wstrząsnął całą kryptą, rozpadły się na kawałki. Jedna kość ze sprofanowanej wnęki poturlała się po podłodze. - Kostka z kolana świętego Andrzeja z Soutińo. Biedak, utykał przez całe życie - rzekł brat Cezary, schylając się, by podnieść relikwię. Zrezygnowany Fowler wreszcie się odwrócił.

Wyjątek z Nieautoryzowanej biografii Raymonda Kayna Jamesa Grahama

[...] Wiele osób z pewnością się zastanawia, jak Żydowi bez nazwiska, który w dzieciństwie żył z jałmużny, udało się wznieść tak rozległe imperium? Wcześniej zostało już powiedziane, że Kayn nie istniał przed rokiem 1943. Nigdzie nie znaleziono jego aktu urodzenia ani żadnego dokumentu świadczącego, że był obywatelem amerykańskim. [...] Lepiej znany okres jego życia łączy się z jego wstąpieniem do Massachusetts Institute of Technology i rosnącą kolekcją patentów. W szczęśliwych dla Stanów Zjednoczonych latach sześćdziesiątych Kayn ponownie wynalazł obwód drukowany. W ciągu pięciu lat stał się właścicielem własnej firmy. W ciągu dziesięciu należała do niego połowa Krzemowej Doliny. Ale o tym każdy czytał w dzienniku „Time", jak również o nieszczęściach, które zrujnowały jego życie jako ojca i męża. [...] Być może zwykłego obywatela, zwykłego Smitha wcale nie martwi taka skrytość, taka dyskrecja, którą człowiek równie wpływowy przeobraża w niepokojącą tajemnicę. Albowiem wcześniej czy później ktoś uniesie zasłonę i ujawni wszystkie zagadki otaczające osobę Kayna...

NA POKŁADZIE „BEHEMOTA” ZATOKA AKABA, MORZE CZERWONE

WTOREK, 11 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 16.29

...Ktoś uniesie zasłonę i ujawni wszystkie zagadki otaczające osobę Kayna... Andrea uśmiechnęła się wyniośle i cisnęła biografię magnata za burtę. To goniące za sensacją tendencyjne gówno już ją wystarczająco znudziło, gdy leciała nad Saharą do Dżibuti.

Podczas lotu Andrea miała czas na coś, co rzadko udawało jej się zrobić: mianowicie na zastanowienie nad sobą. I stwierdziła, że nie podoba się sobie. Jako najmłodsza z piątki rodzeństwa - miała samych braci - dorastała otoczona totalną troską. Oraz w totalnej przeciętności. Ojciec sierżant, matka kura domowa, robotnicza dzielnica, wieczorami przeważnie makaron, a w niedzielę kurczak. Madryt to piękne miasto, ale dla Andrei był jedynie lustrem odbijającym pospolitość jej rodziny. W wieku czternastu lat przysięgła sobie, że jak tylko skończy lat osiemnaście, wyjdzie z mieszkania i nigdy już do niego nie wróci. „Oczywiście nieporozumienia z tatą dotyczące twojej orientacji seksualnej trochę przyśpieszyły pożegnanie, prawda, słonko?” Długa droga dzieliła ją od chwili, gdy się wyniosła - „Wyrzucili cię!” - z domu, do chwili, gdy znalazła pierwszą prawdziwą pracę, a nie dorywcze zajęcia, dzięki którym opłacała studia dziennikarskie. W dniu kiedy weszła do „El Globo”, myślała, że wygrała los na loterii, lecz odtąd wszystko szło coraz gorzej. Przerzucana z jednego działu do drugiego miała wrażenie, że dotarłszy tak wysoko, straciła zarazem perspektywę i kontrolę nad swoim życiem osobistym. Wylądowała wreszcie w dziale międzynarodowym, na swoim ostatnim stanowisku, zanim się wyniosła - „Wyrzucili cię” - decydując się na tę nieprawdopodobną przygodę. „To moja ostatnia szansa. W obecnej sytuacji na dziennikarskim rynku pracy moim następnym przystankiem byłaby posada kasjerki w supermarkecie. Kurczę, widać coś we mnie nie działa. Niczego nie potrafię zrobić dobrze. Nawet Ewa, uosobienie spokoju, nie wytrzymała ze mną. W dniu, w którym odeszła... jak to mnie nazwała? Niezgłębiona studnia, oziębła emocjonalnie... myślę, że słowo »niedojrzała« było najdelikatniejsze. I pewnie to wszystko prawda, bo ani na chwilę nie podniosła głosu. O kurwa, i we wszystkim idzie mi tak samo. Lepiej tym razem nie spieprzyć sprawy”. Odepchnęła od siebie te myśli i podkręciła na maksa iPoda. Ciepły głos Alanis Morissette łagodził jej niepokój. Andrea ułożyła się wygodnie w fotelu, marząc, by dotrzeć na miejsce jak najszybciej.

Na szczęście podróż pierwszą klasą miała swoje zalety, a najważniejszą z nich była możliwość opuszczenia samolotu w pierwszej kolejności. Młodzieniec z eleganckim czarnoskórym szoferem czekali na nią na płycie lotniska przy rozklekotanym dżipie. „Patrzcie, patrzcie, bez kontroli celnej... Mister Russell umie wszystko dobrze zorganizować”, pomyślała Andrea, wychodząc z samolotu.

- Czy to wszystko? - zapytał po angielsku szofer, wskazując na podręczny neseserek i czarny plecak, które stanowiły cały bagaż Andrei. - Do cholery, przecież jedziemy na pustynię, nie? No to proszę jechać. Znała spojrzenie, jakim obrzucił ją szofer. Przyzwyczajona była do stereotypowych ocen. Blondynka, młoda i głupia. Andrea jeszcze nie wiedziała, czy jej beztroskie podejście do ubrań i pieniędzy wynika z pragnienia, by jeszcze głębiej się ukryć za tym mylnym osądem, czy też jest ustępstwem na rzecz pospolitości. Może w grę wchodziło i to, i to. W każdym razie na tę podróż ograniczyła bagaż do minimum, co miało być symbolem jej przemiany. Kiedy dżip pokonywał osiem kilometrów dzielących ich od statku, Andrea robiła zdjęcia swym canonem 5D (właściwie to nie był jej canon 5D. Canon 5D należał do gazety, a ona zapomniała go oddać. Zasłużyli na to, świnie), zdumiewając się skrajną biedą tej krainy. Jałowa, wypalona słońcem, kamienista. Nawet stolicę można przemierzyć piechotą w dwie godziny. Nie było tu fabryk ani rolnictwa, ani infrastruktury. Kurz wydobywający się spod kół samochodu terenowego osiadał na twarzach ludzi, których mijali, na twarzach wyzutych z nadziei. - Świat jest bardzo źle urządzony, skoro taki Bill Gates czy Raymond Kayn w ciągu miesiąca zarabiają więcej, niż wynosi roczny PKB tego kraju. W odpowiedzi szofer tylko wzruszył ramionami. Dojeżdżali już do portu, najnowocześniejszej, najbardziej zadbanej części stolicy i praktycznie jedynego źródła dochodów kraju. Dżibuti wykorzystuje w ten sposób dogodne położenie w środku stożka, jaki tworzy kontynent afrykański. Dżip gwałtownie zahamował. Andrea podniosła wzrok i to co zobaczyła, zaskoczyło ją. „Behemot” nie był okropnym frachtowcem, którego się spodziewała. Była to przepiękna fregata z kadłubem pomalowanym na czerwono i lśniącą bielą nadbudową - w barwach Kayn Industries. Nie czekając na pomoc szofera, chwyciła swoje rzeczy i wbiegła na trap, by jak najszybciej rozpocząć tę przygodę. Pół godziny później statek podniósł kotwicę. Po godzinie rejsu Andrea zamknęła się w kajucie, by w samotności znosić niedogodności choroby morskiej.

Przez następne dwa dni do ust brała jedynie wodę, aż wreszcie błędnik chyba się poddał, tak że odważyła się wyjść, by odetchnąć świeżym powietrzem i rozejrzeć się po statku, i przy tej okazji cisnęła z całych sił za burtę „Nieautoryzowaną biografię Raymonda Kayna”. - Nie powinna pani tego robić. Andrea się odwróciła. Idąc głównym pokładem, podeszła do niej atrakcyjna brunetka około czterdziestki. Była ubrana tak samo jak Andrea, w dżinsy i podkoszulek, lecz na wierzch narzuciła biały kitel. - Wiem. Nieładnie zanieczyszczać środowisko. Ale proszę spróbować przetrwać z tym gównem w zamknięciu przez trzy dni, a sama się pani przekona. - Przeżycie byłoby mniejsze, gdyby otworzyła pani drzwi nie tylko po to, żeby odebrać wodę od członka załogi. Rozumiem, że zaproponowano pani moje usługi. Speszona Andrea wpatrywała się w książkę, która unosiła się już bardzo daleko na falach. Nie lubiła, żeby inni ją oglądali w chorobie. Nienawidziła słabości. - Aż tak źle nie było. - Tak. Ale z paką biodraminy na pewno byłoby lepiej. - Owszem, gdyby chciała mnie pani wykończyć, doktor... - Harel. Uczulenie na dimenhydrynaty, pani Otero?

- Między innymi. I proszę mi mówić Andrea. Kiedy doktor Harel się uśmiechnęła, powstałe bruzdy osobliwie złagodziły jej twarz. Miała prześliczne oczy barwy i kształtu migdałów oraz ciemne kręcone włosy. Była z pięć centymetrów wyższa od Andrei. - A do mnie można się zwracać doktor Harel - powiedziała, wyciągając rękę. Andrea spojrzała na jej dłoń, lecz swojej nie podała. - Nie lubię snobów. - Ja także. Nie przedstawiłam się z imienia, ponieważ go nie mam. Przyjaciele mówią do mnie Doc. Dziennikarka w końcu wyciągnęła rękę. Jej uścisk był ciepły i delikatny. - To musi przełamywać lody na wszystkich imprezach, Doc. - Jeszcze jak! Tak wygląda każda rozmowa, gdy zawieram z kimś znajomość. Przejdźmy się, to opowiem ci o sobie. Ruszyły w kierunku dziobu. W twarze wiał im ciepły wiatr poruszający banderą statku, amerykańską flagą. - Urodziłam się w Tel Awiwie niedługo po wojnie sześciodniowej - zaczęła Harel. Czterech członków mojej rodziny zginęło podczas tego konfliktu i rabin uznał, że to zła wróżba. Dlatego rodzice nie nadali mi imienia, żeby oszukać Anioła Śmierci. Tylko oni je znali. - I to działa? - Dla nas, żydów, imię jest bardzo ważne. Określa osobę i ma nad nią władzę. Ojciec wyszeptał mi do ucha imię w dniu mojej bat micwy, [Żydowska ceremonia religijna związana z wejściem w okres dorosłości. Dla chłopców jest to bar miewa, a dla dziewczynek bat micwa (obchodzona uroczyście tylko w niektórych kręgach wyznawców judaizmu).] kiedy wszyscy zgromadzeni śpiewali. I nigdy nikomu nie mogę go zdradzić. - W przeciwnym razie Anioł Śmierci cię odnajdzie? Nie obraź się, Doc, ale to bez znaczenia. Z tego co wiem, śmierć nie korzysta z książki telefonicznej. Harel zaśmiała się serdecznie. - Co rusz się spotykam z takim podejściem. I muszę przyznać, że działa na mnie odświeżająco. Mimo to swoje imię utrzymam w sekrecie. Andrea uśmiechnęła się. Podobała jej się naiwność tej kobiety. Zapatrzyła się w jej oczy być może sekundę dłużej, niż powinna albo niż wypadało. Zmieszana Harel odwróciła wzrok. - Co robi lekarka bez imienia na pokładzie „Behemota”? - Zastępstwo z ostatniej chwili. Potrzebowali lekarza podczas ekspedycji. W końcu na pokładzie jest siedemdziesiąt osób. Połowa to obsługa statku. Znalazły się na dziobie. U ich stóp szybko przemykało morze, popołudniowe słońce oblewało wszystko wspaniałym blaskiem. Andrea rozejrzała się dookoła. - Jak mi nie skręca wnętrzności, ten statek nawet mi się podoba. - „Siłę swoją ma w biodrach, a moc swą ma w mięśniach brzucha. .. Jego kości jak rury miedziane, jego nogi jak sztaby żelazne” - wyrecytowała z uczuciem lekarka. - Wśród załogi są też poeci? - zaśmiała się Andrea. - Nie, moja droga. To Księga Hioba. Mówi o bestii behemocie, bracie lewiatana. - Niezłe imię dla statku. - Wcześniej była to duńska fregata wojenna tej klasy co „Hvidbjornen”. - Wskazała na tę część pokładu, gdzie metalowa płyta wielkości trzech metrów kwadratowych przypominała przyspawaną łatę. - Tutaj stało jedyne działo. Kayn Industries cztery lata temu kupił ten statek już rozbrojony na licytacji za dziesięć milionów dolarów.

Niesamowita okazja. - Ja nie dałabym więcej niż dziewięć i pół. - Daruj sobie sarkazm, Andreo. To cudo ma osiemdziesiąt metrów długości, lądowisko dla śmigłowców i bez postojów w porcie może przepłynąć trzynaście tysięcy mil z prędkością piętnastu węzłów. Mogłabyś nim popłynąć z Kadyksu do Nowego Jorku i z powrotem. Kil napotkał trochę wyższą falę, na której statek lekko się przechylił. Andrea straciła równowagę i o mało nie wypadła przez nadburcie, które na dziobie miało tylko nieco ponad pół metra wysokości. Lekarka przytrzymała ją za koszulkę. - Uważaj! Jeżeli wypadniesz przy tej prędkości i jakimś cudem nie zmielą cię śruby, utoniesz, zanim zdołamy zawrócić. Dziennikarka chciała jej podziękować, lecz coś zwróciło jej uwagę na horyzoncie. - A to co? Harel zmrużyła oczy i osłoniła je dłonią, podążając spojrzeniem w kierunku wskazanym przez Andreę. Nic nie widziała. Po pięciu sekundach w oddali dostrzegła punkt. - Nareszcie będziemy w komplecie. Przybywa wódz we własnej osobie. - Kto? - Nic ci nie powiedzieli? Pan Kayn osobiście będzie wszystko nadzorował. Andrea odwróciła się z otwartą buzią. - Jaja sobie ze mnie robisz? Harel pokręciła głową. - Zobaczę go pierwszy raz w życiu. - Obiecano mi z nim wywiad, ale sądziłam, że to będzie pod koniec tej śmiesznej szopki. - Nie wierzysz w sukces ekspedycji? - Raczej nie wierzę w jej cel. Dałam się przekonać Russellowi, bo zapewniał, że odnajdziemy zaginioną od wieków cenną relikwię. Nie chciał zdradzić, o co chodzi dokładnie. - Nikomu nie powiedział. Już się zniża! Maszyna była oddalona zaledwie o cztery kilometry, toteż Andrea mogła już rozróżnić szczegóły. - Doc, ale to przecież samolot! - Dziennikarka musiała podnieść głos, by przekrzyczeć warkot silników i wiwaty marynarzy, gdy maszyna zataczała półkole nad statkiem. - Nie, nie! Przyjrzyj się dobrze. Obróciły się, by nie stracić maszyny z oczu. Okazało się, że to co Andrea wzięła za samolot, jest małą awionetką w barwach i z logotypem Kayn Industries. Wprawiały ją w ruch dziwne śmigła, trzy razy większe niż normalne. Na oczach zdumionej dziewczyny śmigła wraz z silnikami zaczęły się przesuwać na osi skrzydeł, maszyna zaś przestała krążyć nad „Behemotem” - po prostu zawisła nad nim. Śmigła dopełniły obrotu o 90 stopni i teraz, niczym wirniki śmigłowca, utrzymywały awionetkę w powietrzu, wzbudzając na morzu koncentryczne drobne fale.

- To BA-609 TiltRotor. Pierwszy w swojej klasie, a to jego lot inauguracyjny. Powiadają, że pomysł wyszedł od samego pana Kayna. - Wygląda na to, że wszystko w tym człowieku robi wrażenie. Chcę go poznać. - Andrea, nie, poczekaj! Lekarka próbowała ją zatrzymać, lecz Andrea prześliznęła się między marynarzami wychylonymi przez sterburtę i weszła na główny pokład, który kilkoma korytarzami pod nadbudówką łączył się z rufą, gdzie w tej chwili maszyna siadała. Na końcu przejścia natknęła się na blisko dwumetrowego jasnowłosego marynarza, który zastawiał drzwi. - Nie może pani przejść. - Proszę? - Będzie pani mogła obejrzeć samolot, jak pan Kayn wejdzie do kajuty. - A jeżeli chcę podziwiać pana Kayna? - Mam rozkaz nikogo nie wpuszczać na rufę. Bardzo mi przykro. Andrea odwróciła się bez słowa. Nie lubiła, kiedy się jej sprzeciwiano, toteż teraz miała podwójną ochotę obsztorcować strażnika. Wcisnęła się w luk po prawej, dostając się do wspólnej części statku. Musiała się pośpieszyć, by zobaczyć Kayna, zanim go zaprowadzą pod pokład. Mogłaby spróbować zejść niżej i poczekać na niego w przejściu, jednakże z pewnością tam również natknęłaby się na strażnika. Naciskała kolejne klamki drzwi, aż któreś ustąpiły. Za nimi była jakby sala rekreacyjna z sofą i rozwalającym się stołem do ping-ponga. Na końcu sali Andrea zauważyła uchylony bulaj, który wychodził na rufę. „Et voila” stwierdziła z satysfakcją. Jedną drobną stopą stanęła na stole pingpongowym, drugą na sofie. Najpierw przesunęła przez bulaj ręce, potem głowę i udało jej się przecisnąć na drugą stronę. Niecałe trzy metry od niej marynarz w odblaskowej kamizelce i słuchawkach ochronnych na uszach naprowadzał pilota BA-609. Koła awionetki z piskiem muskały już lądowisko. Idący od śmigieł powiew zwichrzył dziewczynie włosy. Pochyliła się instynktownie, chociaż tyle razy sobie obiecywała, że kiedy się znajdzie pod śmigłowcem, nie zrobi tak jak wszyscy bohaterowie

filmowi, którzy chylą głowy, mimo że łopaty wirnika są półtora metra wyżej. „No tak, ale wyobrażać sobie to jedno, a robić to zupełnie co innego, prawda?” Drzwi BA-609 zaczęły się otwierać. Andrea poczuła za sobą ruch. Już miała się odwrócić, gdy powalono ją na podłogę i unieruchomiono z twarzą przyciśniętą do pokładu. Poczuła dotyk metalu na skórze, na plecach ktoś jej siedział. Szarpała się z całych sił, lecz nie zdołała się uwolnić. Z trudem oddychając, próbowała zerknąć w stronę helikoptera. Zobaczyła schodzącego po trapie młodego eleganckiego bruneta w okularach i sportowej marynarce. Za nim szedł kolos, ze sto kilo żywej wagi - na tyle przynajmniej wyglądał z podłogi. Kiedy spojrzał na Andreę, nie dostrzegła w jego piwnych oczach żadnego wyrazu. Twarz przecinała mu brzydka blizna od lewej brwi aż do podbródka. Na końcu podążał szczupły niski mężczyzna ubrany całkowicie na biało. Andrea poczuła, że napastnik mocniej przyciska jej głowę do podłoża. Ledwie udało jej się zerknąć na ostatniego z pasażerów, gdy przemykał błyskawicznie przez mocno ograniczone pole widzenia, które obejmowało tylko kawałeczek pokładu omiatany cieniem coraz wolniej obracających się wirników. - Puszczaj! Już się schował w kabinie ten pieprzony zwariowany psychol! Złaź z moich pleców, dupku! - Pan Kayn nie jest wariatem ani psycholem. Obawiam się, że cierpi na agorafobię powiedział po hiszpańsku człowiek, który ją złapał. To nie był głos marynarza. Bardzo dobrze pamiętała ten kulturalny, wytworny, poważny sposób wysławiania, tak przypominający Eda Harrisa. Kiedy ucisk na jej plecach ustąpił, Andrea podniosła się szybko. - To ksiądz? Przed nią stał ojciec Anthony Fowler.

W POBLIŻU SIEDZIBY GLOBALINFO SOMMERSET AVENUE 225, WASZYNGTON

WTOREK, 11 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 11.29

Wyższy z nich dwóch był również młodszy. Dlatego z szacunku zawsze biegał po kawę i jedzenie. Nazywał się Nazim i miał 19 lat. Już piętnaście miesięcy należał do grupy Charufa i był bardzo szczęśliwy. Jego życie nabrało sensu, miał teraz cel. Nazim podziwiał Charufa. Poznali się piętnaście miesięcy wcześniej w meczecie w Clive Cove w New Jersey. W mieście pełnym Zachodniaków, jak nazywał ich Charuf. Nazim lubił grać w koszykówkę w pobliżu meczetu i tam zbliżył się ze swoim nowym przyjacielem, chociaż dzieliło ich dwadzieścia lat. Nazimowi bardzo schlebiało, że gość tyle starszy, na dodatek z wyższymi studiami, chce się z nim zadawać. Otworzył drzwi samochodu i z trudem wsiadł na przednie siedzenie pasażera. Nie jest to łatwe, kiedy ma się metr dziewięćdziesiąt wzrostu. - Znalazłem tylko Burger Kinga. Przyniosłem sałatkę i hamburgery. - Podał torbę Charufowi, który się uśmiechnął. - Dziękuję, Nazimie. Ale coś ci powiem, tylko się nie obraź. - No? Charuf wyciągnął pudełko z hamburgerami i wyrzucił je przez okno. - W Burger Kingu dodają do hamburgerów lecytynę, mogą też w nich być resztki świńskiego mięsa. Dlatego nie są halal [To co dozwolone przez islamskie prawo.]. Przykro mi. Ale sałatka jest w porządku. Nazim posmutniał trochę, a jednocześnie poczuł się podniesiony na duchu. Charuf był jego przewodnikiem. Gdy Nazim popełniał błąd, Charuf go karcił z szacunkiem i uśmiechem. Zupełnie inaczej miały się sprawy z jego rodzicami, którzy bez ustanku na niego krzyczeli w ostatnich miesiącach, odkąd poznał Charufa i za jego namową zaczął chodzić do innego meczetu, mniejszego i bardziej „narażonego”. W nowym meczecie imam nie tylko czytał Święty Koran po arabsku, ale również głosił kazania w tym języku. A Nazim, mimo że urodził się w New Jersey, biegle czytał i pisał w języku Proroka. Jego rodzina pochodziła z Egiptu. Słuchając hipnotyzujących kazań imama, Nazim stopniowo zaczął dostrzegać światło. Zerwał z dotychczasowym życiem. Miał dobre oceny i mógł w tym roku rozpocząć studia inżynierskie, lecz Charuf znalazł mu lepsze zajęcie w firmie rachunkowej prowadzonej przez prawowiernego muzułmanina. Rodzicom wcale się to nie spodobało. Nie rozumieli także, czemu ich syn zamyka się w łazience, gdy chce się pomodlić. Choć jednak bolesne były dla nich te zmiany, zaczynali je akceptować. Aż do incydentu z Haną. Chłopak pozwalał sobie na coraz bardziej napastliwe komentarze. Pewnej nocy Hana, jego o dwa lata starsza siostra, po wypiciu z koleżankami kilku drinków wróciła o drugiej w nocy. Nazim czekał na nią i zrobił jej awanturę o strój i o to, że jest podpita. Wymyślali sobie nawzajem, aż wkroczył między nich ojciec, a wtedy Nazim wycelował w niego palec. - Jesteś słaby. Nie potrafisz pokierować swoimi kobietami. Pozwalasz córce pracować. Pozwalasz jej prowadzić samochód i nie każesz jej nosić kwefu. A powinna siedzieć w domu i czekać, aż znajdzie się dla niej mąż.

Hana postawiła się Nazimowi, który uderzył ją w twarz. Dla ojca była to kropla, która przepełniła czarę. - Może i jestem słaby, ale to mój dom. Wynoś się. Nie chcę cię znać. Wynoś się! Nazim tak jak stał, poszedł do Charufa. Tamtej nocy trochę sobie popłakał, lecz łzy szybko obeschły. Teraz miał nową rodzinę. A Charuf pełnił w niej rolę ojca i starszego brata. Nazim bardzo go podziwiał, gdyż Charuf był prawdziwym dżihadystą. Miał 39 lat, brał udział w obozach szkoleniowych w Afganistanie i Pakistanie i przekazywał swoją wiedzę jedynie garstce chłopaków, którzy tak jak Nazim czuli się szykanowani. I w szkole, i na ulicy ludzie odnosili się do niego nieufnie, kiedy stwierdzali, że jest pochodzenia arabskiego, kiedy zauważali oliwkową karnację jego skóry i orli nos. Charuf wytłumaczył mu, że zachowują się tak ze strachu. Ponieważ chrześcijanie wiedzą, że wyznawcy islamu są liczniejsi i silniejsi. Nazimowi bardzo się to podobało. A teraz nadeszła pora, by zmusić ich do szacunku.

Charuf zamknął okno od strony kierowcy. - Za sześć minut ruszamy. Nazim spojrzał na niego niespokojnie. Przyjaciel zauważył, że coś jest nie tak. - Co z tobą, Nazim? -Nic. - Nigdy nie ma nic. No dalej, przecież wiesz, że możesz mi wszystko powiedzieć. - To nic takiego. - Boisz się? - Nie. Jestem żołnierzem Allaha. - Żołnierze Allaha także mają prawo się bać, Nazimie. - Ja się nie boję. - Chodzi o strzelanie? -Nie! - Przecież ćwiczyłeś w rzeźni mojego kuzyna. Czterdzieści godzin. Podziurawiłeś chyba z tysiąc krów. Charuf był również jednym z instruktorów strzelania Nazima. Do ćwiczeń należało strzelanie do bydła - czasami żywego, najczęściej martwego - żeby Nazim nauczył się dobrze posługiwać bronią i przywykł do dźwięku kul trafiających w ciało. - Ćwiczenia dobrze mi poszły. Nie boję się strzelać do ludzi. To znaczy, wiem, że tak naprawdę to nie są ludzie. Charuf nie odpowiedział. Oparł rękę na kierownicy i patrząc przed siebie, czekał. Wiedział, że aby Nazim wyłożył, co mu leży na sercu, musi upłynąć chwila krępującej ciszy. Chłopak zawsze ją w końcu przerywał. - Chodzi o to... hm, żal mi, że się z rodzicami nie pożegnałem - wydusił z siebie po chwili.

- Rozumiem. Nadal się obwiniasz o to, co się stało, prawda? - Trochę. To źle? Charuf z uśmiechem położył rękę na ramieniu Nazima. - Nie. Nazimie, jesteś wrażliwym kochającym chłopcem. Tymi cechami obdarzył cię Allah, niech będzie pochwalony. - Niech będzie pochwalony. - Dał ci także siłę, żeby je w odpowiedniej chwili przezwyciężyć. A teraz ujmujesz w dłoń miecz Allaha i stajesz się Jego ramieniem. Raduj się, Nazimie. Chłopak próbował się uśmiechnąć, lecz zdołał się jedynie skrzywić. Charuf mocniej zacisnął dłoń na jego ramieniu. Głos miał teraz ciepły, miły. - Nie martw się, Nazimie. Dzisiaj Allah nie prosi o naszą krew, jedynie o krew innych. Ale na wszelki wypadek nagrałeś kasetę dla rodziny, prawda? Nazim przytaknął. - Więc się nie martw. Być może twoi rodzice przejęli trochę zachodni styl życia, ale w głębi duszy są dobrymi muzułmanami. Wiedzą, jaka jest nagroda dla męczennika. A kiedy dotrzesz do Przyszłego Życia, Allah cię wyróżni i pozwoli ci wstawić się za nimi. Pomyśl, jak się wtedy będą czuli. Nazim wyobraził sobie rodziców i siostrę, jak klęczą przed nim, dziękując za zbawienie, błagając o przebaczenie za to, że żyli w błędzie. To był najpiękniejszy zwiastun Przyszłego Życia, jaki ujrzał w oparach marzeń. W końcu udało mu się uśmiechnąć. - To mi się podoba, Nazimie. Miej na twarzy basamat al-farah, uśmiech szczęścia, uśmiech męczennika. To część naszego zobowiązania. Naszej nagrody. Nazim włożył rękę do kieszeni kurtki i mocno chwycił za kolbę broni. Spokojnie obaj wysiedli z samochodu.

NA POKŁADZIE „BEHEMOTA” ZATOKA AKABA, MORZE CZERWONE

WTOREK, 11 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 17.11

- To ksiądz? - powtórzyła Andrea bardziej ze złością niż ze zdziwieniem. Kiedy ostatnio się widzieli, Andrea na wysokości sześciu metrów uciekała na czworakach przed niebezpiecznym napastnikiem. Ojciec Fowler uratował jej wtedy życie, ale też pozbawił ją Wielkiej Historii, reportażu, o jakim marzy każdy dziennikarz. Woodward i Bernstein mieli coś takiego; miał również Lowell Bergman [Woodward i Bernstein ujawnili nielegalne podsłuchy podczas prezydentury Richarda Nixona (słynna afera Watergate). Lowell Bergman obnażył amerykański przemysł tytoniowy.]; Andrea Otero o mały włos nie dostała swojej szansy. Niestety, na jej drodze stanął ów zakonnik Zdołała przynajmniej wytargować „Niech mnie powieszą, jeżeli wiem w jaki sposób”, myślała - wywiad na wyłączność z prezydentem Bushem i dzięki niemu znajdowała się na tym statku. Tak jej się przynajmniej wydawało. Tamto jednak należało do przeszłości, liczyła się zaś teraźniejszość. Andrea nie zamierzała pozwolić, aby ta okazja jej uciekła. - Ja także się cieszę ze spotkania, panno Otero. Widzę, że po bliźnie zostało tylko wspomnienie. Dziewczyna instynktownie dotknęła czoła w miejscu, gdzie Fowler szesnaście miesięcy wcześniej założył jej cztery szwy. Widoczna była jedynie cienka jaśniejsza kreska. - Ma ksiądz zręczne ręce. Ale to nie tłumaczy księdza obecności tutaj. Czy ksiądz mnie śledzi? Znów chce mi przeszkadzać? - Jestem tylko watykańskim obserwatorem ekspedycji. Nikim ważnym. Dziewczyna nieufnie popatrzyła na duchownego. Z powodu upału miał na sobie tylko czarną koszulę z krótkim rękawem i z koloratką oraz również czarne spodnie zaprasowane na kant. Andrea pierwszy raz zwróciła uwagę na jego opalone ramiona, umięśnione, pocięte nabrzmiałymi żyłami grubości długopisu. „Nikt nie ma takich rąk od noszenia Biblii”. - A dlaczego Watykan wysyła obserwatora na ekspedycję archeologiczną? Duchowny już chciał odpowiedzieć, gdy przerwał im wesoły głos: - Ekstra! Zdążyliście się poznać? Doktor Harel wkroczyła na rufę z promiennym uśmiechem na twarzy. Andrea nie odwzajemniła uśmiechu. - Powiedzmy. Ojciec Fowler właśnie miał mi wyjaśnić, dlaczego przed chwilą zabawił się ze mną w Bretta Favrea. - Brett Favre to rozgrywający. Raczej nie takluje - odpowiedział Fowler. - Ojcze, a co się stało? - zapytała Harel. - Pani Otero wtargnęła na rufę, kiedy pan Kayn wysiadał z samolotu. Musiałem jej przeszkodzić dość bezceremonialnie. Przykro mi. Harel pokiwała głową. - Aaa, rozumiem. Nic dziwnego, nie była na spotkaniu dotyczącym bezpieczeństwa. Proszę się nie martwić, ojcze. - Jak to ma się nie martwić? Czy tutaj wszyscy powariowali? - Spokojnie, Andreo. Przez dwie doby siedziałaś zamknięta w kajucie, więc nie jesteś

na bieżąco. Powiem krótko: Raymond Kayn cierpi na agorafobię. - Tak też powiedział ojciec Fowler, kiedy t a k 1 o w a ł. - Musisz wiedzieć, że ojciec Fowler jest księdzem i psychologiem. Ojcze, gdybym o czymś zapomniała, proszę uzupełniać na bieżąco. Andreo, co wiesz o agorafobii? - Że to strach przed otwartą przestrzenią. - To bardzo częsty błąd. Duże uproszczenie. Bo strach ludzi cierpiących na to schorzenie jest o wiele bardziej złożony. Fowler chrząknął. - W gruncie rzeczy chory na agorafobię boi się utraty kontroli - wyjaśnił. - Boi się zostać sam, znaleźć się w miejscu, z którego trudno się wydostać, a nawet poznawać nowe osoby. Dlatego wiele takich osób chętnie zamyka się na długi czas w domu. - Co się dzieje, jeżeli coś się wymknie spod kontroli? - Zależy od stopnia zaburzenia. Przypadek pana Kayna jest jednym z poważniejszych, więc prawdopodobnie może dojść do ataku paniki, utraty kontaktu z rzeczywistością, drgawek, omdlenia i częstoskurczu. - Ha, jako makler giełdowy raczej nie mógłby pracować. - Ani jako neurochirurg - zażartowała Harel. - Ale tacy ludzie mogą prowadzić normalne życie. Niektóre znane osoby, jak Kim Bassinger czy Woody Allen, przez lata walczyli z agorafobią i udało im się pokonać chorobę. Pan Kayn z niczego zbudował ogromne imperium. Niestety, od pięciu lat walczy z postępującą chorobą. - Ciekawe, co może sprawić, żeby taki chory człowiek zdobył się na wyjście ze skorupy. - Dotknęłaś czułego punktu - powiedziała Harel. Andrea zauważyła, że lekarka dziwnie teraz na nią patrzy. Przez chwilę trwało milczenie. W końcu odezwał się Fowler: - Mam nadzieję, że teraz wybaczy mi pani gwałtowne zachowanie. - Może... Ale o mało nie złamał mi ksiądz karku - rzekła Andrea, pocierając szyję. Fowler popatrzył na Harel, która kiwnęła głową. - No dobrze... Widziała pani ludzi wysiadających z BA-609? - Widziałam bruneta w okularach, bardzo przystojnego. I faceta koło pięćdziesiątki ubranego na czarno, z wielką szramą. I szczupłego gościa ubranego na biało. Przypuszczam, że to właśnie pan Kayn. - Młody brunet to sekretarz Kayna, Jacob Russell. Mężczyzna ze szramą nazywa się Mogens Dekker i jest szefem ochrony w Kayn Industries. Proszę mi wierzyć, że gdyby zbliżyła się pani do Kayna w sposób... w jaki zwykle podchodzi pani do ludzi, Dekker mógłby się bardzo zdenerwować. Nie życzyłbym pani tego. Od dziobu aż po rufę rozbrzmiał dźwięk syreny. - No proszę, pora na zebranie organizacyjne - powiedziała Harel. - Wreszcie wyjaśni się wielka tajemnica. Chodźcie. - Dokąd idziemy? - zapytała Andrea, ruszając za lekarką. Wrócili na pokład główny tym samym korytarzem pod pokładem, z którego kilkanaście minut wcześniej skorzystała dziennikarka. - Wszyscy członkowie ekspedycji mają się po raz pierwszy spotkać. Dowiemy się, jaką rolę odgrywa każdy z nas i co najważniejsze... czego będziemy szukać w Jordanii. - A właśnie, Doc, jaka jest twoja specjalność? - zapytała Andrea, gdy wchodzili do sali konferencyjnej. - Medycyna wojskowa - odparła Harel z roztargnieniem.

KRYJÓWKA RODZINY COHENÓW, WIEDEŃ

LUTY 1943 ROKU

Jora Meir zachorowała ze zmartwienia. W głębi gardła czuła kwaśną gorycz, która przyprawiała ją o mdłości. Nie miała tego problemu od czternastego roku życia, czyli od roku 1906, kiedy uczepiona ręki dziadka uciekła z Odessy przed prześladowaniami. Miała szczęście. Bardzo wcześnie zaczęła służyć w domu rodziny Cohenów, właścicieli jednej z wiedeńskich fabryk. Josef był najstarszym z synów. Kiedy szadchan, swatka, znalazła mu dobrą żydowską żonę, zabrał ze sobą Jorę jako piastunkę. Pierwsze lata życia pierworodnemu synowi Josefa, Elanowi, minęły pośród pieszczot i dostatku. Natomiast młodszy Judei... Dzieciak leżał skulony na prowizorycznym posłaniu z dwóch złożonych koców. Do wczoraj dzielił je ze starszym bratem. Jora patrzyła na leżącego Judela, który wydawał się jej maleńki i smutny. Bez rodziców duszne pomieszczenie zdawało się ogromne. Biedny Judei. Praktycznie od urodzenia te cztery metry kwadratowe były całym jego światem. Po południu tego dnia, gdy przyszedł na świat, cała rodzina wraz z Jorą była w szpitalu. Do luksusowego mieszkania przy Rienstrasse już nie wrócili. Było to 9 listopada 1938 roku później dla całego świata będzie to Kristallnacht, Kryształowa Noc. Dziadkowie Judela zginęli jako jedni z pierwszych. Cała kamienica przy Rienstrasse spłonęła aż po fundamenty wraz z sąsiednią synagogą, podczas gdy strażacy świętowali, racząc się alkoholem. Cohenowie zabrali tylko trochę ubrań i tajemniczą paczkę, której Josef używał podczas ceremonii po narodzinach Judela. Jora nie wiedziała, co w niej jest, gdyż pan Cohen kazał wszystkim wyjść z pokoju, nawet Odilii, która ledwie trzymała się na nogach. Bez pieniędzy Josef nie odważył się uciec z kraju. Wierzył, jak i wielu innych, że burza szybko minie, i w domach austriackich przyjaciół katolików poszukał schronienia dla wszystkich. Nie zapomniał o Jorze, czego stara panna Meir nigdy mu nie zapomniała. Rzadko wszakże przyjaźń potrafi przetrwać tak okropne próby, jakich doświadczyła okupowana Austria. Udało się to w jednym przypadku. Stary sędzia Rath postanowił im pomóc, chociaż miało go to kosztować życie. W pokoju w swoim domu wydzielił nieduże pomieszczenie, własnoręcznie stawiając ceglane ścianki z wąskim otworem pełniącym rolę wejścia, które zasłaniała niska biblioteczka. Grudniową nocą 1939 roku dali się żywcem zamknąć w tym grobie, wierząc, że wojna potrwa kilka tygodni. Nie mieli wystarczająco miejsca, by mogli się wszyscy położyć. Jedynymi sprzętami, jakie posiadali, była oliwna lampa i wiadro. Żywność i powietrze dostawali o pierwszej nad ranem, dwie godziny po tym, jak służąca sędziego szła do domu. O wpół do pierwszej starzec zaczynał powoli przesuwać biblioteczkę. Z powodu podeszłego wieku potrzebował prawie pół godziny, by co rusz przerywając, odsunąć ją i wypuścić ukrytych przyjaciół. Sędzia Rath także był więźniem tego życia. Dobrze wiedział, że mąż służącej jest członkiem partii nazistowskiej. Aby zbudować kryjówkę, musiał służącą wysłać na kilka dni na urlop do Salzburga, a potem jej powiedział, że wymieniono rury gazowe. Nie odważył się jej zwolnić, gdyż musiałby to wyjaśnić. Nie ryzykował również posiadania większych zapasów jedzenia i odkąd wprowadzono kartki żywnościowe, coraz trudniej było mu wykarmić dodatkowe pięć osób. Sprzedał wszystkie wartościowe przedmioty, jakie tylko mógł, żeby na czarnym rynku

kupić mięso i ziemniaki, które przechowywał ukryte w składziku. Przynosił je nocą, gdy oni na bosaka wychodzili niczym dziwaczne szepczące zjawy. Cohenowie nie odważyli się przebywać poza kryjówką dłużej niż kilka godzin. Kiedy Jora doglądała dzieci, aby się umyły i rozprostowały kości, Josef i Odilia rozmawiali z sędzią. W ciągu dnia nie mogli się odzywać ani robić żadnego hałasu. Spali w tym czasie lub drzemali, co Jorze wydawało się torturą, póki się nie dowiedziała o Treblince, Dachau i Auschwitz. Najmniej znaczące detale życia codziennego stały się skomplikowaną operacją. Załatwianie potrzeb fizjologicznych, picie czy zmienianie małemu Judelowi pieluszek w tej dziurze wymagało długich nieprzyjemnych zabiegów. Jorę niezwykle zdumiewały ekspresywne zdolności Odilii Cohen, która wypracowała skomplikowany system znaków i posługiwała się nim podczas długich bolesnych dyskusji z mężem. Spędzili trzy lata w ciszy. Judei nie nauczył się więcej niż czterech, pięciu słów. Całe szczęście, że miał spokojne usposobienie. Rzadko płakał i wolał przebywać na rękach Jory niż własnej matki, co chyba Odilii było nawet na rękę. Ona wpatrzona była jedynie w Elana, którego najbardziej doświadczyło to zamknięcie. Był ruchliwym rozpieszczonym pięciolatkiem, kiedy w listopadzie 1938 roku zaczęły się prześladowania. Po ponad tysiącu dniach w zamknięciu miał zagubione przygasłe spojrzenie. Zwlekał z powrotem do kryjówki i zawsze wchodził ostatni, a często w ogóle się przed tym bronił. Wtedy Judei podchodził, brał go za rękę i ciągnął za sobą, zachęcając do wyrzeczenia, jakim były ciągnące się bez końca kolejne godziny w ciemności. Aż pewnej nocy po prostu nie wytrzymał. Kiedy wszyscy oprócz niego wrócili do kryjówki, Elan wyśliznął się przez drzwi. Sędzia powykrzywianymi reumatyzmem palcami zdążył go złapać za koszulę, lecz chłopak się wyrwał. Josef pobiegł za nim, ale gdy dotarł na ulicę, po Elanie nie było śladu. Wieści o jego losie nadeszły trzy dni później za pośrednictwem notatki w „Kronen Zeitung”. Niedorozwinięty żydowski chłopiec bez rodziny został zabrany do szpitala dziecięcego Am Spiegelgrund. Sędzia był wstrząśnięty. Kiedy ze ściśniętym gardłem wyjaśnił, jaki prawdopodobnie los czeka Elana, Odilia machnęła ręką na ostrożność i rozsądek. Jorze zrobiło się słabo i ogarnęły ją mdłości, kiedy pani Cohen przekroczyła drzwi. Pod pachą trzymała paczkę zabraną do kryjówki, tę samą, którą trzy lata wcześniej mieli w szpitalu. Chociaż oponowała, mąż się uparł, że będzie jej towarzyszył. Zanim wyszli, dał Jorze kopertę. - To dla Judela. Nie wolno otwierać aż do dnia jego bar micwy. Od tamtej chwili minęły dwie okropne noce. Jora wyczekiwała wieści, jednakże sędzia był jeszcze mniej rozmowny niż zwykle. Dzień wcześniej dom pełen był dziwnych hałasów. Po czym po raz pierwszy od trzech lat zaczęto odsuwać biblioteczkę w biały dzień i w otworze pojawiła się głowa sędziego. - Wychodźcie, szybko. Nie ma chwili do stracenia! Jora zamrugała. Ciężko było jej się przyzwyczaić do jasności światła słonecznego, z którym zmierzyli się na zewnątrz. Judei nigdy wcześniej go nie widział. Przerażony wrócił do kryjówki. - Jora, przykro mi. Dowiedziałem się wczoraj o zatrzymaniu Josefa i Odilii, tylko nic ci nie mówiłem, żeby cię nie martwić. Ale nie możecie tu dłużej zostać. Będą ich przesłuchiwali i jeśli nawet nie od razu, to w końcu wyduszą z nich, gdzie jest Judei. - Pani nic nie powie, jest silna. Sędzia pokręcił głową. - Obiecają jej darować życie starszemu w zamian za wydanie młodszego lub za coś gorszego. Zawsze udaje im się wydusić z ludzi to, czego chcą się dowiedzieć. Gosposia zalała się łzami.

- Jora, nie ma na to teraz czasu. Kiedy Josef i Odilia nie wrócili, spotkałem się z przyjacielem z przedstawicielstwa bułgarskiego. Załatwiłem dwie karty wyjazdowe: na nazwisko Biliany Bogomil, guwernantki, i Michaiła Ziwkowa, syna jednego z bułgarskich dyplomatów. Wracasz z chłopcem do szkoły po feriach bożonarodzeniowych, które spędził z rodzicami. Pokazał jej prostokątne bilety. - To są bilety na pociąg do Starej Zagory. Ale nie dojedziecie tam. - Nie rozumiem - powiedziała Jora. - To oficjalny cel podróży, wysiądziecie jednak wcześniej, w mieście Cernavoda. Tam pociąg ma krótki postój. Wyjdziesz z wagonu z uśmiechem, bez żadnego bagażu, żeby chłopiec mógł rozprostować nogi. I ukryjecie się gdzieś przy stacji. Sześćdziesiąt kilometrów na wschód od Cernavody leży Konstanca. Będziecie musieli przejść ten odcinek, a może uda wam się i ktoś was podwiezie. - Konstanca... - powtórzyła oszołomiona Jora, starając się wszystko zapamiętać. - Kiedyś leżała w Rumunii, teraz w Bułgarii. A jutro... Kto to wie?... Najważniejsze, że to port morski, którego naziści niespecjalnie pilnują. Tam poszukasz statku do Stambułu. A w Stambule zdecydujesz, co dalej. - Ale nie mam pieniędzy. Jak zapłacę za bilety? - Tutaj masz kilka marek na drogę, a w tej kopercie pieniądze na bilety. Gosposia rozejrzała się dookoła. W mieszkaniu nie było żadnych sprzętów. Teraz zrozumiała, co znaczyły te dziwne hałasy poprzedniego dnia: starzec wyzbył się wszystkiego, aby dać im szansę ucieczki. - Jak my się panu odwdzięczymy, panie sędzio? - Nie ma potrzeby. Podróż będzie bardzo niebezpieczna. Nie jestem pewien, czy te karty wyjazdowe was uchronią. Niech Bóg mi wybaczy, mam nadzieję, że nie wysyłam was na śmierć.

Dwie godziny później Jorze udało się zaciągnąć malca po schodach na dół. Już mieli wyjść z bramy, gdy przy chodniku zatrzymała się ciężarówka. Kto żył pod jarzmem nazistów, bardzo dobrze znał tę ponurą melodię. Rozpoczynała się od zgrzytu, potem rozlegał się okrzyk i głuchy tupot butów na śniegu. Kiedy pod butami pojawiało się drewno, tupot stawał się dźwięczniejszy, a kto go słyszał, modlił się, by melodia nie ucichła przy jego drzwiach. Potem było crescendo i przerwa, gdy muzycy walili do drzwi. A po przerwie rozbrzmiewał chór lamentów, który czasami kończył solowy zaśpiew karabinu maszynowego. Kiedy zaś pieśń milkła, światła na powrót się zapalały, biesiadnicy siadali do stołu, a matki z uśmiechem udawały, że nic się nie stało. Jora bardzo dobrze znała tę melodię, toteż kiedy do jej uszu doszły pierwsze takty, skryła się pod schodami. W ciemnej sieni nerwowo dreptał żołnierz, podczas gdy jego towarzysze wyważali drzwi do mieszkania sędziego Ratha. W ręku miał latarkę, padająca z niej wiązka światła łapczywie wgryzała się w ciemność. Już prawie muskała schodzony szary but Jory. Judei mocno się jej uchwycił, tak mocno, że Jora musiała przygryźć wargę, by nie krzyknąć z bólu. Żołnierz był tak blisko nich, że obydwoje czuli zapach skóry jego płaszcza i zimną, metaliczną, przesiąkniętą smarem woń broni. Huk strzału rozniósł się po schodach. Żołnierz zgasiwszy latarkę, pobiegł do swych krzyczących towarzyszy. Jora wzięła na ręce Judela i wolnym krokiem wyszła na ulicę.

NA POKŁADZIE „BEHEMOTA” ZATOKA AKABA, MORZE CZERWONE

WTOREK, 11 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 18.03

Prawie całą salę zajmował prostokątny stół, siedziało przy nim już dwadzieścia osób, a przed każdym leżała kartonowa teczka. Harel, Fowler i Andrea weszli ostatni i musieli zająć wolne miejsca. Andrea znalazła się między młodą Afroamerykanką w swego rodzaju uniformie paramilitarnym i dojrzałym mężczyzną z bujnym wąsem. Dziewczyna ją zignorowała i kontynuowała rozmowę z ubranymi tak samo jak ona kolegami po lewej, natomiast mężczyzna wyciągnął do niej rękę o grubych szorstkich palcach położonych tak blisko siebie jak butelki w sześciopaku piwa. - Tommy Eichberg, kierowca. A pani to pewnie Andrea Otero. - A niech to, następny, który mnie zna! Bardzo mi miło. Eichberg się uśmiechnął. Miał miłą okrągłą twarz i początki łysiny. - Mam nadzieję, że już się pani lepiej czuje. Andrea chciała odpowiedzieć, ale przeszkodziło jej głośne, przykre dla ucha chrząknięcie. Do sali wszedł siedemdziesięciokilkuletni starzec. Skórę miał mocno pobrużdżoną wokół oczu, które wydawały się mniejsze niż w rzeczywistości, a wrażenie to potęgowały nieduże okularki. Był łysy, ogromna zaś siwa broda jak chmura popiołu powiewała mu wokół ust. Ubrany był w szorty, koszulę z krótkim rękawem w kolorze khaki i ciężkie czarne buty. Głos miał cienki i zgrzytliwy, jak dźwięk wiertła borującego ząb. Zaczął mówić, nim jeszcze dotarł do szczytu stołu, gdzie stała przenośna tablica multimedialna. Obok siedział sekretarz Kayna. - Witam państwa. Nazywam się Cecil Forrester i jestem profesorem archeologii biblijnej na uniwersytecie w Massachusetts. To nie Sorbona, ale to mój dom. Grzeczne śmiechy rozległy się wśród asystentów profesora, którzy z pewnością słyszeli już ten dowcip z milion razy. - Odkąd stanęli państwo na pokładzie statku, każdy z was snuł domysły co do celu naszej podróży. Mam nadzieję, że nikt nie robił tego wcześniej, gdyż wasze, a właściwie nasze poufne kontrakty z Kayn Industries zastrzegają dochowanie tajemnicy od chwili podpisania do chwili, gdy śmierć uszczęśliwi naszych spadkobierców. Warunki mojego kontraktu, niestety, każą mi was oświecić, co zajmie nam najbliższe półtorej godziny. Proszę mi nie przerywać, chyba że ktoś będzie miał inteligentne pytanie. A ponieważ pan Russell udostępnił mi wasze karty osobowe, znam IQ każdego, wiem o was wszystko łącznie z ulubioną marką prezerwatyw. Dlatego podkomendnych pana Dekkera proszę, żeby raczej milczeli. Andrea, która częściowo była zwrócona w kierunku profesora, za plecami usłyszała groźny pomruk. Wśród ludzi w mundurach zapanowało nerwowe poruszenie. - Ten dziadyga uważa, że wszystkie rozumy pozjadał - rozległ się szept. - Trzeba by mu dać kiedyś nauczkę. - Cisza. Głos był cichy, pobrzmiewała w nim jednak taka brutalność, że Andreę przeszedł dreszcz. Odwróciła głowę na tyle, by stwierdzić, że należy do Mogensa Dekkera, mężczyzny z blizną, który kilka metrów dalej stał oparty o gródź. Żołnierze natychmiast umilkli. - Dobrze, a teraz, skorośmy się już wszyscy zebrali - kontynuował Cecil Forrester -

najlepiej przedstawię państwa po kolei. Wybrano dwadzieścia trzy osoby w celu dokonania odkrycia wszech czasów i każdy z państwa będzie miał w tym udział. Znają już państwo pana Russella siedzącego po mojej prawej. To on was wybrał. Asystent Kayna pochylił głowę na znak powitania. - Obok niego ojciec Anthony Fowler, który podczas ekspedycji będzie pełnił rolę obserwatora z ramienia Watykanu. Za nim obsługa: Nuri Zajit i Rani Peterke, kucharz i jego pomocnik. Oraz Robert Frick i Brian Hanley, zaopatrzeniowcy. Obydwaj kucharze byli starszymi mężczyznami. Zajit mial około sześćdziesiątki, był kościsty i miał obwisłe usta, jego pomocnik był gruby i trochę młodszy, choć trudno powiedzieć o ile. Natomiast obaj zaopatrzeniowcy byli młodzi i prawie tak smagli jak kucharz. - Oprócz panów z obsługi opłacanych sowicie, naprawdę sowicie, mamy moich leniwych, nie śmierdzących groszem asystentów. Wszyscy mogą się pochwalić dyplomem ukończenia wyższych studiów na drogiej uczelni i myślą, że wiedzą więcej niż ja: David Pappas, Gordon Durwin, Kyra Corwin, Stowe Erling i Ezra Levine. Młodzi archeolodzy poruszyli się na krzesłach, usiłując przybrać profesjonalny wyraz twarzy. Andrea współczuła im. Każdy miał około trzydziestki, ale krótka smycz, na której trzymał ich Forrester, powodowała, że wyglądali na młodszych i jeszcze bardziej niepewnych siebie niż w rzeczywistości. W odróżnieniu od osób po przeciwnej stronie stołu, gdzie obok dziennikarki siedzieli mundurowi. - Na końcu pan Dekker i jego brytany: bliźniacy Alois i Alrik Gottliebowie, Tewi Waaka, Paco Torres, Marla Jackson i Louis Maloney. Będą dbali o nasze bezpieczeństwo, mając do dyspozycji broń dużego kalibru, którą dodali do wyposażenia ekspedycji. Ironia tych słów rzuca na kolana, nie wydaje się państwu? Żołnierze ani drgnęli, Dekker natomiast oderwał się od ściany i pochylił nad stołem. - Jedziemy do przygranicznej strefy w kraju muzułmańskim. Ze względu na charakter naszej... misji miejscowi mogą się okazać agresywni. Profesor Forrester na pewno doceni kaliber naszej broni, jeżeli do tego dojdzie. Forrester otworzył usta, by odpowiedzieć, lecz coś w twarzy Dekkera musiało go przekonać, że to nie najlepszy moment na złośliwe riposty. - Dalej na prawo mają państwo Andreę Otero, naszą oficjalną kronikarkę. Proszę uwzględniać jej prośby o wywiad i o informacje, aby mogła światu opowiedzieć naszą historię. Dziewczyna popatrzyła dokoła z uśmiechem, który część osób odwzajemniła. - Wąsaty facet to Tommy Eichberg, nasz szofer. I na końcu, po jego prawej, nasz oficjalny łapiduch, czyli Doc Harel. - Proszę się nie przejmować, jeżeli ktoś nie spamiętał wszystkich imion - powiedziała lekarka, podnosząc rękę. - Spędzimy wiele dni w miejscu z niezbyt bogatą ofertą kulturalną, więc będziemy mieli sporo czasu, żeby się dobrze poznać. Proszę zawsze nosić identyfikatory, które załoga zostawiła każdemu w kajucie. - Mnie jest obojętne - przerwał jej stary profesor - czy znają państwo swoje imiona, ważne, żeby każdy robił, co do niego należy. Proszę się skupić na tej tablicy, opowiem wam pewną historię. Na ekranie wyświetlił się obraz zrekonstruowanego komputerowo starożytnego miasta. W dolinie wznosiły się budynki barwy ochry pokryte dachówką, otoczone potrójnym murem. Na ulicach rojno było od ludzi wypełniających codzienne obowiązki. Andreę zachwyciła szczegółowość prezentacji, godna najlepszych hollywoodzkich producentów, jednakże głos narratora należał do profesora. „Facet jest taki w sobie zakochany, że nie zdaje sobie sprawy, jaki koszmarny ma głos”, pomyślała.

Witam w Jerozolimie w kwietniu 70 roku naszej ery. Miastem od czterech lat rządzą zbuntowani zeloci, którzy wygnali okupantów. Rzymianie, oficjalnie władcy Izraela, nie mogą dłużej tolerować tej sytuacji i Rzym powierza Tytusowi przykładne ukaranie miasta. Kobiety nabierają dzbanami wodę ze studni, w pobliżu bawią się dzieci - ten spokój zostaje naruszony, gdy na horyzoncie pojawiają się chorągwie zwieńczone orłami. Rozlega się dźwięk trąb, przerażone dzieci biegną się schować pod osłoną murów. W kilka godzin cztery legiony otaczają miasto. To już czwarte oblężenie, mieszkańcy Jerozolimy z sukcesem odparli wcześniejsze próby odbicia miasta przez Rzymian. Ale Tytus stosuje podstępną strategię. Pozwala, by wszyscy pielgrzymi, którzy ciągną do Jerozolimy na święto Paschy, minęli pierścień oblegających. Po uroczystościach pierścień się zamyka. Tytus nie pozwala pielgrzymom wyjść z miasta, które liczy teraz dwa razy więcej mieszkańców. Zapasy wody i pożywienia szybko topnieją. Rzymskie legiony atakują od północy, burząc Trzeci Mur. Mamy połowę maja. Upadek miasta to już tylko kwestia czasu. Obraz przedstawia taran niszczący mur i kilku kapłanów, którzy stojąc na najwyższym wzgórzu w mieście, patrzą na to ze łzami w oczach. Miasto upadnie we wrześniu, Tytus wypełni zatem obietnicę złożoną Wespazjanowi. Większość mieszkańców zostanie wymordowana, reszta wypędzona, domy splądrowane. A Świątynia zburzona. Grupa legionistów, krocząc pośród licznych trupów, wynosi z płonącej Świątyni siedmioramienny ogromny świecznik. Obserwujący to z konia wódz uśmiecha się. Druga Świątynia Salomona została zrównana z ziemią i nigdy jej nie odbudowano. Zrabowano większość jej skarbów. Większość, ale nie wszystkie. W maju, kiedy upadł Trzeci Mur, pewien kapłan imieniem Jeremiasz obmyślił plan, aby uratować część skarbu. Wybrał grupę dwudziestu odważnych, wręczył im pakunki, a pierwszych dwunastu dokładnie poinstruował, gdzie mają zanieść paczki i co z nimi zrobić. Wspomniane paczki zawierały „konwencjonalną” część skarbu Świątyni: duże ilości złota i srebra. Stary siwobrody kapłan odziany w czarną szatę rozmawia z dwoma młodzieńcami, podczas gdy inni czekają na swoją kolej w kamiennym pomieszczeniu oświetlonym pochodniami. Pozostałym ośmiu mężczyznom Jeremiasz powierzył specjalne zadanie. Dziesięć razy niebezpieczniejsze. Kapłan z pochodnią w ręku prowadzi krętymi tunelami pięciu mężczyzn, którzy dźwigają jakiś zawieszony na drągach ciężar. Tajemnymi przejściami biegnącymi pod Świątynią Jeremiasz wyprowadził ich za mury, poza pierścień rzymskiego oblężenia. Tamtą strefę, na tyłach Legionu X Fretensis, co jakiś czas przemierzał patrol, ale wybrańcom kapłana o świcie dnia następnego udało się donieść ciężki ładunek aż do Jerycha. I tam ginie na zawsze jego ślad. Profesor wcisnął klawisz i ekran zgasł. Zwrócił się do swojej czekającej w milczeniu publiczności. - Ci mężczyźni dokonali niesamowitego czynu. Z ogromnym obciążeniem przeszli dwadzieścia dwa kilometry w zaledwie dziewięć godzin. A to był dopiero początek ich drogi. - Co takiego nieśli, profesorze? - zapytała Andrea. - Przypuszczam, że najcenniejszy przedmiot - powiedziała Harel. - Cierpliwości, drogie panie. Jeremiasz wrócił do miasta i przez następne dwa dni pracował nad wyjątkowym manuskryptem na jeszcze bardziej wyjątkowym nośniku: nad szczegółowym planem z instrukcjami, jak odzyskać części podzielonego skarbu Świątyni, który udało mu się uratować... chociaż nie mógł tego dokonać w pojedynkę. Był to słowny opis, a litery

wyryte zostały na trzymetrowym arkuszu miedzianej blachy. - Dlaczego miedzianym? - zapytał ktoś z tyłu. - W przeciwieństwie do papirusu lub pergaminu miedź jest materiałem trwałym. Ale też o wiele trudniej na niej pisać. Nad tekstem przez dwa dni bez przerwy pracowało pięć osób, zmieniając się. Kiedy skończyli, Jeremiasz podzielił arkusz na dwie części w zwojach i jedną wręczył posłańcowi z poleceniem, żeby ją przekazał społeczności Jebusytów, którzy żyli w pobliżu Jerycha. Drugą część wręczył własnemu synowi, kohenowi, kapłanowi tak jak on. O tym wszystkim wiemy z pierwszej ręki, bo Jeremiasz odnotował to w swoim manuskrypcie. Później ślad ginie na 1882 lata. Stary profesor zrobił przerwę, by odetchnąć i napić się wody. Na chwilę przestał się wydawać pompatyczną pomarszczoną kukłą i upodobnił się do istoty ludzkiej. - Proszę państwa, teraz wiedzą państwo na ten temat więcej niż jakikolwiek erudyta na świecie. Nikt nie wie, jak sobie poradzono z zapisaniem tekstu na miedzianej blasze. O zwoju zrobiło się głośno w 1952 roku, kiedy w jaskini w Palestynie odkryto jego część. Manuskrypt jest jednym z osiemdziesięciu pięciu tysięcy zwojów, które dotychczas odnaleziono w Qumranie. - Czy to osławiony Miedziany Zwój z Qumranu? - zapytała doktor Harel. Archeolog ponownie włączył tablicę przedstawiającą fragment słynnego zwoju. Pogiętą ciemnozieloną blaszkę pokrytą ledwie czytelnymi znakami. - Tak go nazwano. Od razu zwrócił uwagę badaczy zarówno ze względu na szczególną treść, której nikt jeszcze nie zdołał właściwie przetłumaczyć, jak i na miedziany nośnik. Od początku było jasne, że to wykaz cennych przedmiotów składający się z sześćdziesięciu czterech pozycji. Początek dawał wyobrażenie, czego należy szukać i gdzie, na przykład: „W grocie, znajdującej się czterdzieści kroków na wschód od wieży Achora, wydrążcie metr. Jest tam sześć sztabek złota”. Ale wskazówki były niejasne, z opisów wychodziły liczby zupełnie nierealne, bo chodziłoby o jakieś dwieście ton złota i srebra, toteż „poważni” badacze uznali, że to mit, bajka, fałszerstwo albo dowcip. - Wiele wysiłku jak na dowcip - powiedział Tommy Eichberg. - Właśnie! Celna uwaga, Eichberg, nadzwyczaj celna jak na kierowcę - rzekł Forrester, u którego widać zawsze pochwała szła w parze z obelgą. - W roku siedemdziesiątym nie było sklepów z artykułami metalowymi. Tak wielki arkusz prawie czystej miedzi był bardzo drogi. I nikt by nie pisał fikcyjnej opowieści na tak drogim nośniku. Był więc promień nadziei. Pod pozycją numer sześćdziesiąt cztery na zwoju stało: „Tekst jak ten z instrukcjami i kluczem, aby odkryć opisane przedmioty”. Jeden z mundurowych podniósł rękę. - Czyli ten starzec, ten Jaremi... - Jeremiasz. - Właśnie. Czyli starzec podzielił tekst na dwie części i jeden był kluczem, żeby odnaleźć drugi, i na odwrót? - A obydwa razem miały pozwolić odszukać skarb. Bez drugiego zwoju cała nadzieja na rozszyfrowanie manuskryptu była płonna. Ale osiem miesięcy temu coś się wydarzyło... - Z pewnością pańscy słuchacze woleliby skróconą wersję, profesorze - wtrącił z uśmiechem ojciec Fowler. Stary archeolog przez chwilę mu się przyglądał. Andrea zauważyła, że z trudem się zmusza, by mówić dalej, i zastanowiła się, co zaszło między nim a Fowlerem. - Tak Z pewnością... No dobrze, powiem więc tylko, że w końcu dzięki staraniom Watykanu odnaleziono drugą część manuskryptu.

Przekazywanogo z ojca na syna jako święty przedmiot. Powinnością rodziny było pilnowanie go, aż nadejdzie właściwa chwila. Dlatego ukryto go w świecy, ale z czasem zapomniano, co było w środku. - Nic dziwnego. Minęło przecież... ile? Siedemdziesiąt, osiemdziesiąt pokoleń? To cud, że przez tyle lat opieki świeca się nie uszkodziła - zauważył facet siedzący naprzeciw Andrei. Wydawało jej się, że to Brian Hanley. - My, Żydzi, jesteśmy cierpliwi - powiedział Nuri Zajit. - Już trzy tysiące lat czekamy na Mesjasza. - I poczekacie następne trzy tysiące - rzucił jeden z żołnierzy Dekkera. Po tym niesmacznym dowcipie w głębi sali gruchnął prostacki śmiech i oklaski. Nikt więcej się nie śmiał. Sądząc po nazwiskach, Andrea przypuszczała, że prawie wszyscy członkowie ekspedycji, poza ludźmi z ochrony, są pochodzenia żydowskiego. Wyczuwała wśród obecnych napięcie niemal namacalne. - Kontynuujmy - powiedział Forrester, ignorując drwiny żołnierzy. - Tak, był to cud. Proszę popatrzyć. Jeden z asystentów przyniósł drewnianą ramkę o boku metra, w której za szybą umieszczono miedzianą blachę pokrytą hebrajskimi literami. Wszyscy łącznie z żołnierzami przyglądali się, szeptem wygłaszając komentarze. - Wygląda jak nowa. - Tak, Miedziany Zwój jest dużo starszy. Nie błyszczy i jest pocięty na wąskie paski. - Miedziany Zwój wydaje się o wiele starszy, bo był wystawiony na działanie powietrza - wyjaśnił profesor. - I został pocięty na wąskie paski, ponieważ badacze nie znaleźli innego sposobu, żeby go rozwinąć i przeczytać. Dlatego podzielili go na cząstki. Drugi zwój zalany był woskiem, co go chroniło przed utlenianiem. Dlatego dzisiaj możemy go oglądać prawie w takim stanie, w jakim był pierwszego dnia. Doprowadzi nas do skarbu. - Czyli udało się go odczytać? - spytała Andrea. - Kiedy otrzymaliśmy drugą część zwoju, rozszyfrowanie pierwszego było dziecinnie proste. Niełatwo było utrzymać w tajemnicy takie odkrycie. Proszę mi nie zawracać głowy pytaniami o szczegóły, bo nie jestem upoważniony dzielić się nimi z nikim, a i tak państwo by tego nie zrozumieli. - A więc szukamy góry złota? Czy cel nie jest zbyt trywialny jak na ekspedycję zorganizowaną z takim zadęciem? Tym bardziej że panu Kaynowi pieniądze wychodzą uszami -

skomentowała Andrea. - Proszę pani, nie szukamy góry złota. Chociaż złota znaleźliśmy już trochę. Stary archeolog skinął na jednego ze swoich asystentów, który rozłożył na stole czarny filc i z dużym trudem postawił na nim lśniący przedmiot. Była to największa sztabka złota, jaką Andrea w życiu widziała - wielkości ludzkiego przedramienia, po odlaniu nie została oszlifowana. Na nierównej powierzchni widniały liczne zagłębienia i kanty, a mimo to była przepiękna. Wszyscy wbili wzrok w przedmiot spoczywający na stole, tu i ówdzie rozległy się gwizdy podziwu. - Korzystając z klucza w Drugim Zwoju, odkryliśmy jedną z kryjówek opisanych na Miedzianym Zwoju. Dokonaliśmy tego w marcu tego roku na Zachodnim Brzegu. Było tam sześć sztabek takich jak ta. - Ile jest warta? - Jakieś trzysta tysięcy dolarów... - gwizdy zamieniły się w okrzyki - ...ale proszę mi wierzyć, to nic w porównaniu z tym, czego szukamy. A szukamy najbardziej niezwykłego przedmiotu w historii ludzkości. Forrester skinął ręką i jeden z asystentów zabrał sztabkę, czarny filc jednak zostawił na stole. Profesor spośród swoich papierów wyciągnął kartkę w kratkę i położył ją w miejscu, gdzie wcześniej leżało złoto. Obecni pochylili się chciwie nad stołem, starając się zobaczyć, co jest na kartce. I wszyscy bez wyjątku od razu rozpoznali, co przedstawiają szkice. - Panie i panowie, jesteście dwudziestoma trzema wybrańcami, którzy zwrócą światu Arkę Przymierza.

NA POKŁADZIE „BEHEMOTA” ZATOKA AKABA, MORZE CZERWONE

WTOREK, 11 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 19.17

Przez salę przetoczyła się fala zdziwienia. Wszyscy naraz zaczęli mówić podnieceni, zasypując starego archeologa pytaniami. - Gdzie jest Arka? - Co jest w środku? - Będziemy mogli pomóc...? Andreę zaskoczyła nie tylko reakcja obecnych, ale też własna. Słowa: „Arka Przymierza” natychmiast dodały element mistyczny do wielkiego odkrycia archeologicznego, jakim byłoby odkrycie świętego przedmiotu. „Nawet wywiad z Kaynem nie może się z tym równać. Russell miał rację. Jeżeli odnajdziemy Arkę, będzie to news tysiąclecia. Dowód na istnienie Boga...” Oddech jej przyspieszył. Już teraz chciałaby zadać setki pytań Forresterowi, ale zaraz stwierdziła, że to na nic. Starzec na przynętę uchylił rąbka tajemnicy, lecz nie zaspokoi w pełni ich ciekawości. „Znakomity sposób, żeby sobie zapewnić naszą współpracę”. Jakby na poparcie tej myśli Forrester spojrzał na nich z satysfakcją kota pożerającego kanarka. Dał znak, aby zamilkli. - Na dzisiaj wystarczy. Nie chcę wam podawać więcej informacji, niż wasze mózgi są w stanie przetrawić. Poinformujemy was, gdy przyjdzie pora. A teraz głos oddaję... Andrea wpadła mu w słowo: - Profesorze, mam ostatnie pytanie. Powiedział pan, że wybrańców jest dwudziestu trzech, ale zebrały się tu dwadzieścia dwie osoby. Kogo brakuje? Forrester popatrzył pytająco na Jacoba Russella, który kiwnął głową z przyzwoleniem we wzroku. - Dwudziestym trzecim członkiem wyprawy jest pan Raymond Kayn. Rozmowy umilkły jak nożem uciął. - Co to, do cholery, znaczy? - odezwał się jeden z żołnierzy. - To znaczy, że szef wyprawy, jak wszyscy dobrze wiedzą, kilka godzin temu dotarł na statek i będzie z nami podróżował. Takie to dziwne, panie Torres? - Na Boga, przecież mówią, że ten stary jest rąbnięty. Normalnych ciężko pilnować, a wariatów w ogóle nie da rady - odparł Torres, który Andrei wydawał się Latynosem. Był niski, kościsty i miał bardzo ciemną skórę. Mówił po angielsku z silnym akcentem latynoskim. - Torres! Najemnik skulił się na krześle. Nie obejrzał się nawet. Wystarczył głos Dekkera za jego plecami, by zamknął usta, nim powiedział coś jeszcze głupszego. Tymczasem Forrester usiadł, podniósł się natomiast Jacob Russell. Andrea zwróciła uwagę, że na jego białej marynarce nie ma ani jednego zagniecenia. - Witam państwa. Chciałbym w imieniu swoim i Kayn Industries podziękować profesorowi Forresterowi za emocjonującą prezentację i wszystkim za obecność. Nie mam wiele do dodania, chcę tylko poruszyć dwie ważne sprawy. Po pierwsze, od tej chwili obowiązuje całkowity zakaz kontaktów ze światem zewnętrznym. Dotyczy to telefonów komórkowych, maili oraz innych form komunikacji. Odtąd aż do zakończenia wyprawy cały świat to wy. Proszę

zrozumieć, że to niezbędne, aby naszej delikatnej misji zapewnić pomyślny przebieg, a wszystkim na statku bezpieczeństwo. Rozległy się nieśmiałe protesty, aczkolwiek wyrażane z niewielkim przekonaniem. Każdy już wiedział o tym, o czym mówił Russell, ponieważ zostało zawarte w tasiemcowym kontrakcie. - Druga sprawa jest znacznie bardziej nieprzyjemna. Otrzymaliśmy informację, nadal nie potwierdzoną, od konsultanta do spraw bezpieczeństwa, który twierdzi, że islamscy terroryści wiedzą o naszej misji i chcą na nas dokonać zamachu. - Co...? - To jakieś żarty... - I to niebezpieczne... Sekretarz Kayna podniósł ręce w uspokajającym geście. Było oczywiste, że spodziewał się lawiny pytań. - Proszę się nie niepokoić. Chcę jedynie, żeby państwo byli czujni i niepotrzebnie nie ryzykowali, a tym bardziej nie mówili nikomu z zewnątrz o celu naszych działań. Nie wiadomo na razie, skąd pochodzi przeciek, ale proszę mi wierzyć, dowiemy się i poczynimy odpowiednie kroki. - Czy możliwe, żeby to wyszło od rządu Jordanii? - wystrzeliła Andrea. - Grupa taka jak nasza z pewnością zwraca uwagę. - Dla rządu jordańskiego jesteśmy komercyjną ekspedycją, która bada możliwość wydobywania fosforytu w tej części Jordanii. Nikt z nas nie będzie przechodził przez odprawę celną, dlatego proszę się nie martwić o przykrywkę. - Nie martwi mnie to, lecz terroryści - powiedziała Kyra Larsen, jedna z asystentek profesora Forrestera. - Nie powinni, ślicznotko, póki jesteśmy tutaj, żeby cię chronić - zaszarżował jeden z żołnierzy. - Dopóki nie mamy potwierdzenia, to tylko pogłoska. A pogłoski nie robią krzywdy rzekł Russell, szeroko się uśmiechając. „Ale potwierdzenie robi”, pomyślała Andrea.

Zebranie zakończyło się chwilę później. Russell, Dekker, Forrester wraz z paroma innymi osobami udali się do swych kajut. Przy drzwiach sali stały dwa wózki z zimną kolacją, które dyskretnie zostawił jeden z marynarzy Było oczywiste, że ich izolacja właśnie się rozpoczęła. Ci, którzy zostali w sali, w podnieceniu rozmawiając na temat usłyszanych właśnie rewelacji, rzucili się na jedzenie. Andrea ze dwie godziny rozmawiała z doktor Harel i Tommym Eichbergiem, posilając się równocześnie kanapkami z pieczenią zapijanymi piwem. - Cieszę się, że wrócił ci apetyt, Andreo. - Dzięki, Doc. Niestety, po kolacji moje płuca domagają się dawki nikotyny. - Będzie pani musiała palić na pokładzie - powiedział Tommy. - Pod pokładem „Behemota” jest zakaz. Wie pani... - ...rozkazy pana Kayna! - dokończyła cała trójka chórem i wybuchnęli śmiechem. - Tak, tak, wiem. Nie martwcie się, za pięć minut wracam. Chcę sprawdzić, czy na wózeczku jest coś bardziej wyskokowego od piwa.

NA POKŁADZIE „BEHEMOTA” ZATOKA AKABA, MORZE CZERWONE

WTOREK, 11 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 21.41

Na zewnątrz było już ciemno. Andrea wyszła na pokład i wolnym krokiem szła w kierunku dziobu, żałując, że nie wzięła ze sobą swetra. Temperatura znacznie spadła. Wiatr zburzył jej włosy i spowodował, że zadrżała. Z kieszeni spodni wyciągnęła pogniecioną paczkę cameli oraz zapalniczkę przynoszącą jej szczęście. Nie było to nic specjalnego, zwykła czerwona zapalniczka z nadrukiem w kwiaty, w której można uzupełnić zapas gazu. W sklepie nie kosztuje więcej niż siedem euro, ale był to pierwszy prezent od Ewy. Z powodu wiatru dziesięć razy próbowała przypalić papierosa, aż w końcu jej się udało. Odkąd weszła na pokład „Behemota”, nie paliła ze względu na chorobę morską, więc w tej chwili zaciągała się z tym większą błogością. Wsłuchana w łomot fal rozbijających się o dziób, szukała w pamięci informacji związanych z rękopisami znad Morza Martwego i Miedzianym Zwojem. Nie było ich wiele. Na szczęście asystenci profesora Forrestera obiecali jej przyspieszony kurs, aby mogła lepiej przekazać wagę odkrycia. Andrea cieszyła się swoim szczęściem. Wyprawa zapowiadała się znacznie lepiej, niż sobie wyobrażała. Chociaż była zdania, że Arki raczej nie odnajdą, reportaż o Drugim Zwoju i odnalezieniu części skarbu byłby wystarczająco frapujący, żeby wszystkie dzienniki na świecie go kupiły. „Najrozsądniej będzie poszukać agenta, który zajmie się sprzedażą całości. Ciekawe, co by mi się bardziej opłaciło: sprzedaż tematu na wyłączność dużemu pismu, jak »National Geographic« lub »New York Times«, czy wielu mediom. Z pewnością wyciągnie mnie to z finansowego dołka i spłacę wszystkie karty kredytowe”, rozmyślała. Zaciągnęła się po raz ostatni papierosem i podeszła do lewej burty, żeby wyrzucić niedopałek. Szła ostrożnie, pamiętając o popołudniowym incydencie z tak niskim nadburciem. Już wyciągnęła rękę z niedopałkiem, lecz w ostatniej chwili przypomniała sobie twarz Harel, gdy zwracała jej uwagę na zanieczyszczanie środowiska. „A niech to, staruszko. Jesteś niepoprawna. Rób coś dobrego, kiedy nikt nie patrzy”, powiedziała sobie, gasząc niedopałek o gródź i chowając go do kieszeni dżinsów. W tym momencie poczuła, że coś chwyciło ją za nogi, i świat zawirował. Wymachiwała rozpaczliwie rękami, próbując czegokolwiek się przytrzymać, lecz niczego nie mogła się złapać. Kiedy upadała, wydawało się jej, że na pokładzie widzi przyglądającą się jej ciemną sylwetkę. Po czym znalazła się w wodzie.

W WODACH MORZA CZERWONEGO

WTOREK, 11 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 21.43

Najpierw Andrea poczuła dojmujący chłód, który przeszył jej kończyny. Chaotycznie machała rękami, próbując wrócić na powierzchnię. Prawie dwie sekundy trwało, zanim odkryła, że nie wie, w którą stronę płynąć. Kończyła jej się ta odrobina powietrza, którą miała w płucach. Ostrożnie wypuściła go nieco, żeby zobaczyć, w którą stronę zmierzają bąbelki, jednak eksperyment się nie powiódł - panowały ciemności choć oko wykol. Zaczynała słabnąć. W piersi boleśnie pulsowały płuca domagające się powietrza. Była świadoma, że zachłyśnięcie się wodą oznacza śmierć. Postanowiła, że za nic nie otworzy ust, i zupełnie bez sensu zacisnęła zęby, usiłując myśleć. „Kurwa mać, nie mogę... Nie tak... Nie mogę tak skończyć”. Znów zaczęła poruszać rękami, wierząc, że płynie w kierunku powierzchni wody, i naraz pociągnęła ją w górę nieodparta siła. Niespodziewanie wychynęła na powietrze i spazmatycznie wciągnęła je do płuc. Ktoś trzymał ją leżącą na wodzie na wznak. Spróbowała odwrócić głowę. - Spokojnie. Oddychaj powoli - wykrzyczał jej ojciec Fowler prosto do ucha, żeby usłyszała. Hałas śrub statku był ogłuszający. Andrea z przerażeniem zobaczyła, jak prąd niebezpiecznie spycha ich do rufy. - Słuchaj! Nie odwracaj się albo oboje umrzemy. Odpocznij. Ściągnij buty. Powoli ruszaj nogami. Za piętnaście sekund znajdziemy się w martwym punkcie wiru śrub. Wtedy cię puszczę i popłyniesz ile sił jak najdalej od statku! Pomagając sobie czubkami palców u stóp, Andrea zrzuciła buty. Zaglądała w oczy śmierci, która przybrała postać szarawej pulsującej, powoli wsysającej ich piany. Ledwie kilkanaście metrów dzieliło ich od śrub. Opamiętała się i nie wyrwała Fowlerowi, by popłynąć w przeciwnym kierunku. Dudniło jej w uszach, a piętnaście sekund wydawało się wiecznością. - Teraz! - krzyknął Fowler. Andrea poczuła, że ssanie ustępuje. Uciekała teraz od śrub, oddalała się od piekielnego grzmotu. Płynęli blisko dwie minuty, w końcu duchowny, będący tuż za nią, chwycił ją za ramię. - Już. Obejrzała się na fregatę. Sporo się od nich oddaliła, teraz widzieli jedną z jej burt i światła reflektorów skierowane na wodę. Zaczęto ich już szukać. - Kurwa mać! - W jednej chwili opadła z sił. Nie zdołała się utrzymać na powierzchni i poszłaby pod wodę, gdyby Fowler jej w porę nie pochwycił. - Spokojnie. Podtrzymam cię jak przedtem. - Kurwa mać... - powtórzyła, plując wodą, kiedy duchowny przytrzymał ją wedle zasad profesjonalnego ratownictwa. Nagle struga światła zupełnie ją oślepiła. Odnalazły ich potężne reflektory „Behemota”. Fregata już była blisko, znieruchomiała zwrócona do nich burtą. Marynarze nerwowo pokrzykiwali z pokładu, pokazywali ich palcami. Dwaj rzucili im koła ratunkowe. Teraz, gdy minął strach i poziom adrenaliny opadł, Andrea poczuła, że jest wyczerpana i przemarznięta do szpiku kości. Ze statku rzucono im linę. Fowler przeciągnął ją Andrei pod pachami i zawiązał na piersiach. - Coś ty robiła, u licha, że wypadłaś za burtę? - zapytał, kiedy zaczynano ją wciągać na

pokład. - Nie wypadłam. Ktoś mnie wypchnął.

ANDREA I FOWLER

- Dziękuję, myślałam, że już po mnie. Opatulona w koc nadal trzęsła się na pokładzie. Fowler siedział obok, przyglądając się jej ze zmartwioną miną. Marynarze, pomni zakazu rozmów z członkami ekspedycji, już się oddalili. - Nie ma pani pojęcia, jakie mieliśmy szczęście. Śruby pracowały bardzo powoli. To manewr Andersona, jeżeli się nie mylę. - Nie rozumiem... - Wyszedłem odetchnąć świeżym powietrzem i usłyszałem plusk, kiedy pani się wybrała na nocne nurkowanie. Skorzystałem z najbliższego interfonu i skoczyłem za panią. Krzyknąłem: „Człowiek za bakburtą”, co oznacza, że sternik powinien był zrobić tak zwany zwrot Andersona, ale na lewą burtę, nie na prawą. - Dlaczego nie na... - Bo jeżeli się go robi na burtę przeciwną do tej, gdzie znalazł się człowiek, śruba kroi go na kawałki jak salami. Właśnie sami o mały włos byśmy tego doświadczyli. - Nie planuję stać się pokarmem dla rybek. - Czy jest pani pewna tego, co wcześniej mi powiedziała? - Jak imienia mojej matki. - Widziała pani, kto ją popchnął? - Tylko cień. - Jeżeli mówi pani prawdę, a niewłaściwy zwrot statku nie był przypadkiem... - Mogli księdza źle zrozumieć? Fowler prawie pół minuty zwlekał z odpowiedzią. - Panno Otero, proszę nikomu nie mówić o swoich podejrzeniach. Kiedy będą pytali, proszę powiedzieć, że pani wypadła. Jeżeli to prawda, że na pokładzie jest ktoś, kto chce panią zabić, to ujawniając to teraz... - ...zwiększylibyśmy jego czujność. - Właśnie - przyznał Fowler. - Spokojnie, ojcze. Te buty od Armaniego kosztowały mnie dwieście euro powiedziała Andrea drżącymi ustami. - Chcę dopaść sukinsyna, przez którego leżą teraz na dnie Morza Czerwonego.

MIESZKANIE TAHIRA IBN FARISA AMMAN, JORDANIA

ŚRODA, 12 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 01.32

Trzęsąc się ze strachu, Tahir wszedł do ciemnego mieszkania. Nieznany głos zawołał z salonu: - Tahirze, przyjdź tu. Niski urzędnik zebrał całą odwagę, żeby przejść korytarzem do małego pokoju. Po omacku poszukał włącznika światła, jednakże nie działał. W tej chwili ktoś chwycił go za rękę i wykręcił ją, tak że musiał opaść na kolana. Głos ponownie zabrzmiał przed nim w ciemności: - Zgrzeszyłeś, Tahirze. - Nie. Nie, panie, błagam. Przez całe życie kierowałem się takwą, pobożnością. Ludzie z Zachodu wielokrotnie mnie kusili i nigdy nie uległem, zawsze byłem uczciwy. Nigdy, panie. Tylko ten jeden raz popełniłem błąd. - Mówisz więc, że jesteś uczciwy? - Tak, panie. Przysięgam na Allaha. - Mimo to pozwoliłeś, żeby kafirun, niewierni, wzięli w posiadanie kawał naszej ziemi. Trzymający go za ramię człowiek nacisnął mocniej, aż Tahir wydał z siebie zduszony krzyk. - Nie krzycz, Tahirze. Jeżeli kochasz swoją rodzinę, nie krzycz. Tahir podniósł drugą rękę do ust i z całych sił zagryzł rękaw kurtki. Nacisk nadal się wzmagał. Rozległ się przerażający suchy trzask. Tahir osunął się na bok, płacząc cicho. Prawe ramię zwisało mu bezwładnie jak skarpetka wypełniona mięsem. - Brawo, Tahirze. Gratulacje. - Błagam, panie... Wypełniłem wasze instrukcje. Przez najbliższe tygodnie nikt się nie zbliży do strefy wykopalisk. - Jesteś pewien? - Tak, panie. Tam i tak nikt się nie zapuszcza. - A policja pustynna? - Najbliższy trakt to droga gruntowa oddalona o sześć kilometrów. Policja zagląda tam może ze trzy razy w roku. Kiedy Amerykanie rozbiją obóz, będą twoi, panie. Przysięgam. - Dobrze, Tahirze. Świetnie się spisałeś. W tym momencie ktoś włączył prąd w domu i zapaliło się światło w salonie. Tahir podniósł głowę i to co ujrzał, zmroziło mu krew w żyłach. Majsza, jego córka, i Zajna, żona, siedziały związane i zakneblowane na sofie. Ale nie to przeraziło Tahira. W końcu siedziały tak już pięć godzin wcześniej, gdy wychodził, by spełnić żądania grupy zakapturzonych ludzi. Przeraziło go to, że mężczyźni nie mieli już na głowie kapturów. - Błagam, panie... - powiedział Tahir. Wracał do domu z nadzieją, że wszystko jednak się ułoży. Że łapówka od amerykańskich przyjaciół nie wyjdzie na jaw, że mężczyźni w kapturach wyniosą się i zostawią

w spokoju jego rodzinę. Teraz nadzieja wyparowała jak kropla wody na rozgrzanej blasze. Tahir unikał wzroku mężczyzny siedzącego pomiędzy jego żoną a córką. Obydwie miały oczy czerwone od płaczu. - Błagam, panie... - powtórzył. Mężczyzna trzymał coś w dłoni. Był to pistolet, na końcu lufy przymocowano półlitrową plastikową butelkę po coca-coli. Tahir doskonale wiedział, co to jest: prymitywny, lecz skuteczny tłumik. Urzędnik nie potrafił opanować drżenia. - Nie masz co się bać, Tahirze - rzekł mężczyzna, nachyliwszy się, by mówić mu do ucha. - Czy aby Allah nie przygotował Przyszłego Życia dla ludzi uczciwych? Strzał był cichy, jak lekki trzask. Pozostałe dwa rozlegały się kolejno po dłuższej chwili. W końcu przyklejenie taśmą nowej butelki do lufy wymaga trochę czasu.

NA POKŁADZIE „BEHEMOTA” ZATOKA AKABA, MORZE CZERWONE

Środa, 12 lipca 2006 roku, godz. 09.47

Andrea obudziła się w okrętowym ambulatorium, obszernym pomieszczeniu z paroma łóżkami, kilkoma szklanymi szafami i biurkiem. W nocy zmartwiona Harel zmusiła ją, żeby tam została. Lekarka pewno nie pospała dużo, ponieważ kiedy Andrea otworzyła oczy, siedziała tyłem do niej przy biurku. Czytała książkę i małymi łykami popijała kawę. Andrea głośno ziewnęła. - Dzień dobry, Andreo. Tracisz panoramę mojego pięknego kraju. Przecierając oczy, Andrea podniosła się z łóżka. W tej chwili widziała tylko dzbanek z kawą na blacie. Lekarka z rozbawieniem patrzyła, jak kofeina zaczyna wywierać magiczny efekt na dziennikarkę. - Twojego pięknego kraju? - powiedziała Andrea, gdy była już w stanie cokolwiek wyartykułować. - Czyżbyśmy byli w Izraelu? - Zasadniczo jesteśmy na wodach terytorialnych Jordanii. Wyjdźmy, to ci pokażę. Kiedy opuściły ambulatorium, którego drzwi znajdowały się zaraz przy lewej burcie statku, Andrea wystawiła twarz do porannego słońca. Dzień będzie gorący. Z rozkoszą odetchnęła głęboko i przeciągnęła się w piżamie, rozkładając szeroko ramiona. Oparta o nadburcie Harel rzuciła żarobliwie: - Uważaj, żeby nie wypaść. Andreę przeszedł dreszcz, gdy znowu sobie uświadomiła, jakie miała szczęście, że przeżyła. W nocy, kiedy panowało zamieszanie związane z akcją ratunkową, kiedy musiała udawać zawstydzenie i kłamać, że wpadła do wody, bo się przewróciła, nie miała czasu na strach. Teraz jednak, w świetle dnia, hałas śrub i zimna czerń wody przywołały wspomnienie, które owiało ją jak mroczny wiatr. Spróbowała się skoncentrować na pięknie krajobrazu przesuwającego się przed jej oczami. „Behemot” wolno wpływał do portu Akaba, podążając za pilotówką. Harel wskazała w kierunku dziobu statku. - To jest Akaba w Jordanii. A tamto to Ejlat w Izraelu. Obydwa miasta są swoim zwierciadlanym odbiciem. - Faktycznie, piękne. Chociaż są tu ciekawsze rzeczy do oglądania. Doc zaczerwieniła się lekko i odwróciła wzrok. - Z wody tego nie widać - mówiła szybko - ale gdybyśmy przylecieli tu samolotem, zobaczyłabyś, że wybrzeże zatoki tworzy niemal prostokąt. Wschodnią część zajmuje Akaba, a zachodnią Ejlat. - Skoro o tym wspomniałaś... Czemu nie przylecieliśmy samolotem? - Bo oficjalnie to nie są wykopaliska archeologiczne. Pan Kayn chce odszukać Arkę i wywieźć ją do Stanów. Jordania w żadnym wypadku nie wyraziłaby na to zgody. A skoro oficjalnie jesteśmy poszukiwaczami fosforytu, przybywamy morzem, tak jak inni. W Akabie co dzień ładuje się setki ton fosforytu rozwożonego po całym świecie. Jesteśmy skromnym zespołem poszukiwawczym. Na dodatek w ładowniach mamy własne pojazdy. Andrea kiwnęła głową w zamyśleniu, z przyjemnością oglądając spokojne widoki wybrzeża. Popatrzyła w stronę Ejlatu. U jego brzegów krążyła chmara jachtów niczym białe gołębie latające wokół zielonego gniazda.

- Nigdy nie byłam w Izraelu. - Powinnaś się wybrać - powiedziała Harel, uśmiechając się smutno. - To piękny kraj. Ogród wyrwany pustyni. Wyrosły na piasku przesiąkniętym krwią. Dziennikarka uważnie popatrzyła na Harel. Jej kędzierzawe włosy i ciemna cera w tym świetle były jeszcze piękniejsze, jakby drobne niedoskonałości widoczne na każdej twarzy zatarły się na widok ojczyzny. - Wiem chyba, co masz na myśli. Andrea wyciągnęła z kieszeni piżamy pogniecioną paczkę cameli i zapaliła jednego. - Nie powinnaś spać z papierosami. - Nie powinnam także palić ani pić, ani zapisywać się na wyprawy zagrożone atakiem terrorystycznym. - Chyba mamy więcej wspólnego, niż nam się wydaje. Andrea nie odwracała od Harel wzroku, próbując odgadnąć znaczenie jej ostatnich słów. Lekarka wyciągnęła rękę i poczęstowała się papierosem. - A niech to, Doc. Nie masz pojęcia, jak mnie to cieszy. - Bo? - Bo uwielbiam patrzeć na palących lekarzy. Kocham patrzeć, jak pęka zbroja i ulegają słabościom. Harel wybuchnęła śmiechem. - Podobasz mi się. Dlatego tak mnie wkurza, że znalazłaś się w takiej sytuacji. - W jakiej sytuacji? - Mówię o wczorajszym zamachu. Dziennikarka zastygła z papierosem w pół drogi do otwartych już ust. - Skąd wiesz? - Od Fowlera. - Ktoś jeszcze wie? - Nie. Ale cieszę się, że mi powiedział. - Zabiję go - powiedziała Andrea, rozgniatając papierosa o pokład. - Wiesz, ile się wczoraj wstydu najadłam? Jak wszyscy na mnie patrzyli...? - Wiem. Zabronił ci o tym mówić, ale wierz mi, ze mną jest trochę inaczej. - Natrząsają się teraz z idiotki, która nie potrafi utrzymać równowagi! - Prawdę powiedziawszy, faktycznie o mało tak się nie stało. Pamiętasz? Andreę przebiegły ciarki, gdy sobie przypominała, jak dzień wcześniej Harel musiała ją przytrzymać za koszulkę, gdy BA-609 lądował na pokładzie. - Nie przejmuj się - kontynuowała Harel. - Fowler celowo mi o tym powiedział. - Powiedział o czymś, o czym tylko on wie. Nie ufam mu, Doc. Spotkaliśmy się już kiedyś... - I wtedy także uratował ci życie. - Widzę, że o tym też wiesz. Nawiasem mówiąc, ciekawe, jak zdołał wyciągnąć mnie spod wody. - Swego czasu był oficerem Sił Powietrznych USA. Członkiem elitarnego oddziału zwanego screaming eagles. - Słyszałam o nich. Szukają zaginionych żołnierzy, prawda? Harel przytaknęła. - Andreo, chyba cię polubiłam. Kogoś mi przypominasz. Andrea przyglądała się jej w zamyśleniu. W tym wszystkim był jakiś sens, którego znaczenie jej umykało, jednakże zdecydowana była odkryć, o co naprawdę chodzi. Coraz

mocniej była przekonana, że reportaż na temat poszukiwania starożytnej relikwii i wywiad z najbardziej na świecie nietowarzyskim multimilionerem to tylko błahe poboczne wątki sedna rzeczy. A na domiar złego zepchnięto ją z płynącego statku. „Niech mnie, jeżeli mam choćby blade pojęcie o tym, co się tutaj dzieje. Ale kluczem do tego jest Fowler i Harel... Muszą tylko dojrzeć do tego, żeby mi powiedzieć”, pomyślała. - Zdaje się, że dużo o nim wiesz. - Cóż, ojciec Fowler wiele podróżuje. - Doc, a może by tak konkretniej? Świat jest ogromny. - Nie ten, w którym on się porusza. Wiesz? On znał mojego ojca. - Był niezwykłym człowiekiem - rozległ się głos Fowlera. Odwróciły się zaskoczone. Duchowny stał za nimi. - Długo ksiądz tu stoi? - zapytała Andrea. Głupie pytanie, zadaje się je tylko temu, o kim się mówiło za jego plecami, i nie chce się, by obgadywana osoba o tym wiedziała. Jednakże ojciec Fowler pominął milczeniem pytanie. Na twarzy miał powagę. - Musimy coś pilnie zrobić.

BIURA GLOBALINFO SOMMERSET AVENUE 225, WASZYNGTON

ŚRODA, 12 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 01.59

Agent CIA prowadził przerażonego Orville’a Watsona przez hol spalonego biurowca. W powietrzu nadal unosił się dym, lecz najgorsza była sadza, brud oraz zwłoki. Na wykładzinie stał co najmniej centymetr błotnistej wody. - Ostrożnie, panie Watson. Odcięliśmy prąd, żeby uniknąć zwarcia. Musimy się teraz posługiwać latarkami. Używając potężnych reflektorów MagLite, Orville i agent przemierzali korytarze. Watson oczom nie mógł uwierzyć. Ilekroć wiązka światła skupiała się na przewróconym biurku, spalonym ciele lub nadal dymiącym koszu na śmieci, chciało mu się płakać. To byli jego pracownicy. Jego życie. Kiedy agent - Orville przypuszczał, że to ten sam, który zadzwonił do niego, gdy tylko wyszedł z samolotu, choć nie był tego pewien - relacjonował mrożące krew w żyłach szczegóły zamachu, Orville w milczeniu zaciskał zęby. - Wpadli głównym wejściem. Wymierzyli z broni w recepcjonistkę, wyrwali kable telefoniczne i zaczęli strzelać. Niestety, wszyscy byli w pracy. Było ich szesnaścioro, prawda? Orville przytaknął. Przerażony wzrok utkwił w bursztynowym naszyjniku Olgi z rachunkowości. Dwa tygodnie wcześniej podarował jej go z okazji urodzin. Krąg światła nadawał mu nierealny blask. W ciemności ledwo można było odróżnić zwęglone ręce zakrzywione jak szpony. - Zabili wszystkich, jednego po drugim, z zimną krwią. Ofiary nie miały dokąd uciec. Jedyne wyjście zbiura jest przez główne drzwi, a sala ma jakieś... sto pięćdziesiąt metrów kwadratowych? Nie mieli się gdzie schować. Oczywiście. Ponieważ Orville uwielbiał otwarte przestrzenie. Całe biuro było przestronnym pomieszczeniem ze szkła, stali i drewna wenge. Nie było drzwi ani pokoi biurowych. Tylko światło. - Na koniec umieścili bombę w szafie w głębi i drugą przy wejściu. Materiały wybuchowe domowej roboty. Niezbyt silne, ale wystarczające, żeby wszystko się zapaliło. Serwery. Przepadł milion dolarów w sprzęcie i miliony bezcennych informacji zebranych w ciągu tych wszystkich lat. Miesiąc wcześniej system przechowywania kopii bezpieczeństwa zamienili na dyski Blu-ray. Zapisali dwieście dysków, przeszło 10 terabajtów informacji zamkniętych w sejfie ogniotrwałym... który stał otwarty i pusty. Skąd wiedzieli, do diabła, gdzie szukać? - Detonowali je telefonami komórkowymi. Naszym zdaniem cały zamach nie trwał dłużej niż trzy, cztery minuty. Kiedy ktoś wezwał policję, terroryści już byli daleko. Biuro w piętrowym budynku, w dzielnicy oddalonej od centrum. W pobliżu były jedynie niezależne sklepiki i Starbucks. Idealne miejsce, żeby pracować wygodnie i w spokoju. W dyskrecji. Bez świadków. - Pierwsi agenci, którzy tu przyjechali, wyłączyli z ruchu ulicę, wezwali straż pożarną i nie pozwolili zbliżać się gapiom. Później dojechała nasza ekipa zajmująca się szacowaniem szkód. Ludziom powiedzieliśmy, że wybuchł gaz i śmierć poniosła jedna osoba. Nikt nie powinien się dowiedzieć, co się tu dzisiaj stało. Ze sto organizacji mogło dokonać tego zamachu. Al-Kaida, Brygady Męczenników

Al-Aksy, IBDA-C... Dla jakiejkolwiek grupy powiadomionej o faktycznej działalności Globallnfo taka masakra byłaby priorytetem, ponieważ firma Orville a odsłaniała najsłabszy punkt terrorystów: łączność. Ale Orville podejrzewał, że korzenie tego zamachu sięgają głębiej i okryte są tajemnicą: wyrastały z jego ostatniego zlecenia dla Kayn Industries. I tu pojawiało się pewne nazwisko. Bardzo, ale to bardzo niebezpieczne.

H u k a n. - Miał pan wiele szczęścia, że był pan w podróży. W sumie nie musi się pan teraz niczym martwić. CIA bierze pana pod stałą ochronę. Słysząc to, Orville odezwał się po raz pierwszy, odkąd przekroczył próg biura. - Wasza gówniana ochrona jest funta kłaków warta. Nawet nie próbujcie za mną łazić. Znikam na kilka miesięcy. - Nic z tego - oświadczył agent, cofając się o krok i kładąc rękę na pistolecie. Drugą ręką wycelował latarkę w pierś Orville’a, którego kwiecista koszula raziła w zadymionym otoczeniu pośród zwłok jak pajac na pogrzebie wikinga. - Proszę? - Langley chce z panem pogadać. - Mogłem się tego domyślić. Jesteście gotowi zapłacić mi kupę kasy. Jesteście gotowi obrażać pamięć moich pracowników, mówiąc, że zginęli w pierdolonym wypadku, a nie że zamordowali ich wrogowie tego kraju. A wszystko dlatego, że nie jesteście gotowi na zakręcenie kranu z informacjami, prawda, agencie? - powiedział Orville. - Chociaż moje życie jest zagrożone. - Nic o tym nie wiem. Polecono mi przywieźć pana całego i zdrowego do Langley. Bardzo proszę o współpracę. Orville z westchnieniem pochylił głowę. - Zgoda. Pójdę z panem, bo co mi pozostało? Agent uśmiechnął się z wyraźną ulgą i odsunął latarkę od Orville’a. - Nie ma pan pojęcia, jak miło to słyszeć. Przykro by mi było, gdybym musiał pana skuć kajdankami. W końcu pan... Zbyt późno się zorientował. Orville rzucił się na niego całym ciężarem ciała. W odróżnieniu od agenta młody Kalifornijczyk nie został przeszkolony w walce wręcz. Nie opanował trzech różnych rodzajów sztuki walki ani nie znał pięciu sposobów zabijania gołymi rękami. Najbardziej brutalną rzeczą, jaką Orville zrobił w swoim życiu, była gra na playstation. Jednak niewiele można zrobić przeciwko 109 kilogramom czystej desperacji i furii, które ciskają człowiekiem o wywrócone biurko. Agent upadł na mebel, łamiąc go na pół. Próbował się poderwać i chwycić za broń, lecz Orville był szybszy. Zamierzył się i przyłożył mu latarką w twarz. Agentowi ręce zwiotczały i facet się osunął. Przerażony Orville złapał się za głowę. Chyba przesadził. Kiedy zaledwie dwie godziny wcześniej wysiadł ze swego prywatnego samolotu, był panem świata. Czy teraz uderzył agenta CIA tak mocno, że go zabił? Szybko sprawdził mu puls na szyi - żyje! Dzięki Ci, Boże, za drobne łaski! „No już. Myśl. Myśl!... Wyjść stąd. Bezpieczne schronienie. I zwłaszcza nie panikuj. Żeby cię nie dorwali”. Przy takiej posturze, z charakterystycznym kucykiem i w hawajskiej koszuli nie zajdzie daleko. Podszedł do okna, by obmyślić plan. Stojący przy drzwiach strażacy popijali wodę i pogryzali cząstki pomarańczy. Tego właśnie potrzebował. Na pozór spokojnie wyszedł przez

drzwi i podszedł do ogrodzenia pod oknem. Strażacy zostawili pod nim kurtki i kaski, które ciążyły im w tym upale, i teraz tyłem do Orvillea śmiali się z czegoś. Modląc się, żeby nie zwrócili na niego uwagi, Orville zabrał jedną z kurtek i kask i tą samą drogą chciał wrócić do biura. - Ej, kolego! Orville obejrzał się zaniepokojony. - To do mnie? - Jasne - powiedział jeden ze strażaków wkurzony. - Dokąd to z moją kurtką? „Odpowiedz, chłopie, odpowiedz. Wymyśl coś. Coś przekonującego”. - Musimy przeszukać serwerownię i agent twierdzi, że lepiej się zabezpieczyć. .. - A mamusia nie uczyła, żeby prosić, zanim się coś weźmie? - Przepraszam bardzo. Mogę pożyczyć? Strażak się odprężył i uśmiechnął. - Jasne, stary. Zobaczymy, czy rozmiar pasuje - powiedział, rozpinając kurtkę. Orville wsunął ręce w rękawy. Strażak go zapiął i włożył mu kask. Orville zmarszczył nos, czując mieszaninę woni potu i dymu. - Jak ulał, nie, chłopaki? - Gdyby nie sandały, wyglądałby jak nasz chłop - rzekł inny strażak, wskazując na stopy Orvillea. Chóralny śmiech skwitował tę uwagę. - Dziękuję, bardzo dziękuję. W ramach przeprosin stawiam kolejkę soku. Co panowie na to? Gromkie brawa powiedziały Orville'owi, że trafił w dziesiątkę. Ruszył zatem truchcikiem w stronę oddalonej o jakieś dwieście metrów zapory, gdzie ze dwudziestu gapiów i kilka - naprawdę niewiele - kamer telewizyjnych próbowało coś zobaczyć. Z tej odległości wyglądało to na zwyczajny wybuch gazu, toteż Orville przypuszczał, że szybko się rozejdą. Wątpił, żeby w wiadomościach poświęcono temu wydarzeniu choćby minutę. I choćby pół kolumny w „Washington Post”. Jednakże teraz miał ważniejszą sprawę na głowie: wydostać się stąd. „Wszystko będzie dobrze, jeżeli nie natkniesz się na innego agenta. Więc uśmiechnij się. Uśmiech!” - Hej, Bill - powiedział, chyląc głowę przed pilnującym zapory policjantem, jakby znał go całe życie. - Idę po sok dla chłopaków. - Nazywam się Mac. - Ano tak, sorry. Pomyliłem cię z kimś innym. - Jesteś z pięćdziesiątego czwartego, tak? - Nie, z ósemki. Steward - rzekł Orville, wskazując etykietę na rzep na piersi kurtki z wyhaftowanym imieniem i modląc się, żeby policjant nie zwrócił uwagi na jego stopy. - Dobra, przechodź - zezwolił policjant, odsuwając nieco zaporę, żeby Orville mógł przejść. - Przyniósłbyś coś do żarcia, co? - Nie ma sprawy - obiecał Orville, na zawsze zostawiając za sobą dymiące resztki swoich biur i niknąć wśród gapiów.

NA POKŁADZIE „BEHEMOTA” ZATOKA AKABA, MORZE CZERWONE

ŚRODA, 12 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 10.21

- Ani myślę - powiedziała Andrea. - To wariactwo. Fowler pokiwał głową i wzrokiem poprosił Harel, aby mu pomogła. Już po raz trzeci przypuszczali atak na dziennikarkę, pragnąc ją przekonać. - Posłuchaj, moja droga - zaczęła lekarka, pochylając się nad dziewczyną, która siedziała na podłodze oparta o ścianę, obejmując nogi lewą ręką, a w prawej trzymając papierosa i łapczywie się nim zaciągając. - Jak już powiedział ojciec Fowler, twój „wypadek” to dowód, że ktoś się przedostał do naszej ekipy. Nie mogę tylko zrozumieć, dlaczego właśnie ciebie zaatakowano... - Ty nie możesz zrozumieć, ale dla mnie to istotne, nawet bardzo istotne - wycedziła Andrea przez zęby. - ...ale najważniejsze, żebyśmy wiedzieli przynajmniej tyle samo co Russell. Z własnej woli nikt nam nic nie zdradzi, to pewne. Dlatego właśnie musisz rzucić okiem na zawartość tych teczek. - A nie mogę ich ukraść Russellowi? - Nie, z dwóch powodów. Po pierwsze, Russell i Kayn śpią w tej samej kajucie, więc nijak nie da się ominąć straży. I po drugie, gdyby nawet udało ci się tam wejść, kajuta jest o wiele większa od innych i Russell trzyma tam pełno papierów. Zabrał ze sobą kupę dokumentów, żeby w dalszym ciągu zarządzać stąd imperium Kayna. - Tak, ale ten zwierz... widziałam, jak na mnie spogląda. Nie chcę przebywać blisko niego. - Dekker zna na pamięć i potrafi cytować całą spuściznę Schopenhauera. Może znajdziecie wspólny temat rozmowy - wtrącił Fowler, z mizernym skutkiem próbując zażartować, co nieczęsto mu się zdarzało. - Ojcze, to nie pomaga - zauważyła Harel. - O czym on mówi, Doc? - zapytała Andrea. - Kiedy Dekker jest zdenerwowany, zwykle cytuje Schopenhauera. Słynie z tego. - Myślałam, że słynie z pożerania na śniadanie drutu kolczastego. Wyobrażacie sobie, co on ze mną zrobi, jeśli mnie przyłapie na szpiegowaniu w kajucie? Ja się z tego wypisuję. - Andreo - powiedziała Harel, chwytając ją za ramię - tak właśnie planowaliśmy od samego początku. Ojciec Fowler i ja chcieliśmy cię namówić, żebyś pod byle pretekstem zrezygnowała z udziału w wyprawie, jak tylko dotrzemy do portu, ale ponieważ wcześniej wyjawiono uczestnikom jej cel, nie ma siły, żeby pozwolono ci odejść. „No pięknie!... Jestem zamknięta z wywiadem mojego życia. Życia, które mam nadzieję, nie będzie zbyt krótkie”. - Siedzi pani w tym po uszy, czy to się pani podoba czy nie - powiedział Fowler. - Ani Doc, ani ja nie możemy się zbliżyć do kajuty Dekkera. Za bardzo rzucamy się w oczy. Pani to co innego. Kajuta jest mała i nie powinno tam być wiele rzeczy. A z teczek są tam na pewno tylko sprawozdania z przebiegu wyprawy. Czarne z niedźwiedzią łapą na froncie. - Dlaczego czarne? - Dekker pracuje dla firmy ochroniarskiej, która zatrudnia świetnie wyszkolonych

najemników, a nazywa się Blackwater [Blackwater USA (obecnie Blackwater Worldwide) to największa na świecie prywatna organizacja wojskowa. Siedzibę ma w Karolinie Północnej, a jej głównym klientem, choć nie jedynym, jest rząd amerykański. Blackwater ma kilkutysięczną armię, własną flotę statków, śmigłowce i czołgi. Udział organizacji w wojnie z Irakiem wzbudził ogromne kontrowersje w społeczeństwie amerykańskim.] . Ci ludzie nie są zbyt kreatywni. Andrea zastanowiła się chwilę. Chociaż bardzo się bała Mogensa Dekkera, wiedziała, że przebywający na statku zabójca nie zniknie tylko dlatego, że ona odwróci wzrok i pisząc reportaż, będzie czekała na lepsze dni. Powinna coś robić na miarę swoich możliwości, a stworzenie drużyny z Harel i ojcem Fowlerem było niezłym rozwiązaniem. „Przynajmniej póki mi to nie bruździ i póki się nie wtrynią między obiektyw mojego aparatu i Arkę”. - Zgoda. Mam tylko nadzieję, że mnie ten neandertalczyk nie zgwałci i nie poćwiartuje, bo wtedy wrócę jako duch i skutecznie wam zatruję życie. Andrea przeszła na środek korytarza numer 7. Plan był banalnie prosty. Harel zlokalizowała Dekkera w pobliżu mostka i miała go zająć wypytywaniem o szczepienia jego ludzi. Fowler będzie czatował na schodach pomiędzy pierwszym a drugim poziomem nadbudówki. Kajuta szefa ochrony znajdowała się na drugim poziomie. I drzwi do niej były otwarte. „Ufny sukinsyn”, pomyślała Andrea. Skromnie wyposażona kabina była prawie taka sama jak jej. Z wąską, porządnie zaścieloną koją. „Jak u tatusia. Cholerni popieprzeni wojskowi”. Metalowa szafa, mała toaleta i biurko, a na nim stos czarnych teczek. „Bingo. Łatwo poszło”. Kiedy wyciągnęła po nie rękę, rozległ się jedwabisty głos, który sprawił, że serce omal nie wyskoczyło jej z piersi. - Proszę, proszę!... A czemuż to zawdzięczam ten zaszczyt?

NA POKŁADZIE „BEHEMOTA” ZATOKA AKABA, MORZE CZERWONE

ŚRODA, 12 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 11.32

Andrea z całych sił musiała się pohamować, aby nie krzyknąć i odwrócić się z uśmiechem na twarzy. - Witam, panie Dekker. Czy woli pan: komendancie Dekker? Szukałam pana. Żołnierz był tak potężny i stał tak blisko, że Andrea musiała podnieść głowę, by nie mówić do jego szyi. - Wystarczy: panie Dekker. Czym mogę służyć... Andreo? „Wymówką, i to dobrą”, pomyślała Andrea, jeszcze szerzej się uśmiechając. - Przyszłam przeprosić za to, że wczoraj wdarłam się na rufę, kiedy pan eskortował pana Kayna. Dekker nic nie powiedział, ograniczył się tylko do wymownego chrząknięcia. Wypełniał sobą cały prześwit drzwi kajuty. Stojąc tak blisko, Andrea mogła dokładniej, niżby chciała, obejrzeć fioletową bliznę na jego twarzy, kasztanowe włosy, niebieskie oczy, dwudniowy zarost oraz poczuć zapach wody kolońskiej. „A niech mnie!... On używa Armaniego. I to najwyraźniej litrami”. - No niechże pan coś powie. - Pani niech powie. Przyszła pani przecież z przeprosinami, prawda? W filmie dokumentalnym National Geographic Andrea widziała kiedyś kobrę patrzącą na świnkę morską. Czuła się teraz jak ta świnka morska. - Przepraszam. - Nic nie szkodzi. Na szczęście pani przyjaciel Fowler uratował sytuację. Ale powinna pani uważać. Prawie wszystkie nasze cierpienia są efektem stosunków międzyludzkich. Dekker zrobił krok w przód. Andrea się cofnęła. - To bardzo głębokie. Schopenhauer? - O, jest pani znawczynią klasyki. Chyba że pobiera pani korepetycje na statku? - Zawsze byłam samoukiem. - No dobra, wielki mistrz powiada: „Patrz na twarz człowieka, gdyż mówi o wiele więcej niż jego słowa”. A ja widzę na pani twarzy winę. Andrea zerknęła na teczki i natychmiast pożałowała, że to zrobiła. Miała nie wzbudzić jego podejrzeń. Ale było już za późno. - Wielki mistrz powiedział także: „Każdy bierze granice swojego pola widzenia za granice świata”. Dekker odsłonił zęby w uśmiechu zadowolenia. - Tak jest bez dwóch zdań. Niech pani idzie się spakować, bo za jakąś godzinę schodzimy na ląd. - Tak, już lecę... Mogę przeprosić? - powiedziała Andrea, chcąc przejść do drzwi. Dekker nie od razu się ruszył. Dopiero po chwili odsunął się nieco pod ścianę, tak że dziennikarka mogła się przecisnąć między biurkiem a nim. To co wtedy się stało, Andrea chętnie by pamiętała jako sprytny wybieg ze swej strony, genialną sztuczkę, która pozwala zgarnąć informacje dosłownie sprzed nosa obywatela Republiki Południowej Afryki. Rzeczywistość jednak była o wiele bardziej prozaiczna.

Andrea się potknęła. Lewą nogą zahaczyła o lewą nogę Dekkera, który nie przesunął się nawet o milimetr. Andrea oczywiście straciła równowagę i poleciała do przodu z wyciągniętymi przed siebie rękami, żeby nie uderzyć głową o kant biurka. Zrzuciła z blatu teczki, których zawartość rozsypała się na podłodze. W osłupieniu spojrzała na podłogę, po czym na Dekkera, który patrzył na nią, dysząc. - Ups... - ...wybełkotałam „przepraszam” i wybiegłam z kajuty. Gdybyście widzieli, jak na mnie patrzył! Nigdy tego nie zapomnę. - Szkoda, że nie udało się go zatrzymać - powiedział ojciec Fowler, kręcąc głową. Musiał zejść z mostku jakimś przejściem dla załogi. Ponownie spotkali się w ambulatorium. Andrea siedziała na łóżku, Fowler i Harel patrzyli na nią zmartwieni. - Nawet nie słyszałam, jak wchodził. Nie do wiary, żeby ktoś o jego gabarytach umiał tak się skradać. I cały wysiłek na nic. A propos, wielkie dzięki za Schopenhauera, ojcze. Dekkera na chwilę zatkało. - Nie ma za co. To bardzo nudny filozof. Długo nie mogłem zapamiętać żadnego cytatu. - Andreo, a udało ci się coś podejrzeć, kiedy teczki upadły? - wtrąciła Harel. Andrea zamknęła oczy, próbując się skupić. - Były tam zdjęcia pustyni, jakieś plany, chyba domów... Nie wiem, wszystko było pomieszane i pełne notatek. Jedna teczka była inna: żółta z czerwonym logo. - Jak wyglądało logo? - zapytała lekarka. - A jakie to ma znaczenie? - skrzywiła się Andrea. - Nie masz pojęcia, ile wojen się wygrywa dzięki nic nie znaczącym szczegółom. Andrea ponownie się zamyśliła. Miała wyśmienitą pamięć, lecz zaledwie przez kilka sekund widziała rozsypane po podłodze papiery, na dodatek była akurat mocno zdenerwowana. Ścisnęła palcami czubek nosa, zacisnęła oczy i zaczęła wydawać przedziwne dźwięki, ale wszystko na nic. Już myślała, że niczego sobie nie przypomni, gdy obraz pojawił się jej w głowie. - To był ptak. Sowa bądź puchacz, sądząc po oczach. Miał rozłożone skrzydła. Fowler się uśmiechnął. - Coś rzadko spotykanego. Może nam pomóc. Podszedł do aktówki, którą przyniósł z kajuty, i wyciągnął z niej telefon komórkowy; wysunął grubą antenę i włączył aparat na oczach zdziwionych kobiet. - Myślałam, że jest zakaz połączeń ze światem zewnętrznym - powiedziała Andrea. - Bo jest. Będą kłopoty, jak księdza przyłapią. Fowler uważnie wpatrywał się w wyświetlacz telefonu, czekając, aż złapie zasięg. Był to aparat dostosowany do sieci satelitarnej Globalstar - nie korzystał z normalnych dróg połączeń, tylko łączył się bezpośrednio z siecią satelitów telekomunikacyjnych. Dla takiego jak ten modelu sieć pokrywała swym zasięgiem prawie 99 procent powierzchni Ziemi. - Dlatego musieliśmy się dowiedzieć czegoś jeszcze dzisiaj - rzekł duchowny, wybierając z pamięci numer. - Teraz jesteśmy w skupisku miejskim i sygnał ze statku zgubi się wśród sygnałów Akaby. Kiedy będziemy na miejscu wykopalisk, używanie telefonu będzie bardzo ryzykowne. - Ale... Fowler przerwał Andrei, podnosząc palec. Połączenie zostało nawiązane.

- Albert, potrzebna mi pomoc.

GDZIEŚ W HRABSTWIE FAIRFAX, WIRGINIA

ŚRODA, 12 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 05.16 Młody zakonnik wyskoczył z łóżka zaspany, doskonałe wiedząc, kto dzwoni. Ten telefon odzywał się wyłącznie w sytuacjach wyjątkowych. Ustawiony miał inny dźwięk dzwonka niż pozostałe komórki, którymi się posługiwał, i tylko jedna osoba na świecie znała jego numer. Osoba, za którą Albert bez mrugnięcia oddałby życie. Oczywiście ojciec Albert nie zawsze był ojcem Albertem. Dwanaście lat wcześniej, gdy miał czternaście lat, nazywał się FrodoPoison i był największym w Stanach cyberprzestępcą. Mały Al był bardzo samotny. Rodziców nigdy nie było w domu, zbytnio ich pochłaniało robienie kariery, by zwracać uwagę na szczupłego chłopca o blond włosach tak wątłego, że okna w mieszkaniu musiały być pozamykane ze względu na przeciągi. Jednakże Albert nie potrzebował świeżego powietrza, żeby szybować po całej cyberprzestrzeni. - Nie wiadomo, skąd wziął mu się ten talent - powiedział kilka godzin po aresztowaniu Alberta jeden z agentów FBI, który zajmował się sprawą. - Nikt go tego nie uczył. Kiedy ten szczeniak patrzy na komputer, nie widzi dwudziestu kilo miedzi, krzemu i plastiku. Widzi tylko bramki. Niektóre z tych bramek Albert otwierał. Wyłącznie dla zabawy. Między innymi do wirtualnego skarbca Chase Manhattan Bank, Mitsubishi Tokyo Financial Group i BNP. Jego przestępcza kariera trwała trzy tygodnie. W tym czasie bankowy system komputerowy pozwolił mu zrabować osiemset dziewięćdziesiąt trzy miliony dolarów z tytułu prowizji za pośrednictwo w transakcjach nieistniejącego banku, Albert M. Banku z siedzibą na Kajmanach. Banku, który miał tylko jednego klienta. Oczywiście nazwanie banku własnym imieniem nie było mądrą decyzją, lecz w końcu Albert był w cielęcym wieku. Chłopak zdał sobie z tego sprawę, kiedy dwa oddziały antyterrorystów zaatakowały dom jego rodziców w porze kolacji, niszcząc dywan w salonie i miażdżąc ogon kotu. Albert nigdy nie posmakował pobytu w celi, dowodząc prawdziwości powiedzenia: im więcej kradniesz, tym większą cieszysz się wolnością. Ale kiedy zakuty w kajdanki siedział w pokoju przesłuchań FBI, po głowie krążyły mu wszystkie, aczkolwiek dość fragmentaryczne informacje na temat amerykańskiego systemu penitencjarnego zasłyszane w telewizji. Albert miał ledwie mgliste pojęcie, że więzienie jest miejscem, gdzie ludzie gniją i gdzie szerzy się p e d e r a s t i a. Nie wiedział wprawdzie, co znaczy to drugie, przypuszczał jednak, że boli. Agenci FBI, spoceni ze zdenerwowania, patrzyli na delikatne zepsute dziecko. Ten szczeniak dał zajęcie naprawdę wielu osobom. Wytropienie go było potwornie skomplikowane i gdyby nie jego głupi błąd, długo by jeszcze skubał wielkie banki. Którym wcale nie zależało na tym, aby cała historia skończyła się w sądzie i w rezultacie została podana do wiadomości publicznej. Takie zdarzenia zawsze budzą nieufność części inwestorów. - Co zrobić z czternastoletnią bombą atomową? - zapytał jeden z agentów. - Nauczyć ją, jak nie wybuchać - odpowiedział drugi w przypływie natchnienia. I przekazali sprawę CIA, która zawsze potrafiła wykorzystać nieukształtowany talent. A na rozmowę z chłopakiem wyciągnęli z łóżka agenta, który w roku 1994 popadł w Firmie w niełaskę, niemłodego już kapelana sił powietrznych z doświadczeniem w zakresie psychologii. Kiedy zaspany Fowler wszedł tamtego poranka do pokoju przesłuchań i powiedział

Albertowi, że może wybierać między siedzeniem za kratkami a pracą dla rządu przez sześć godzin tygodniowo, dzieciak popłakał się z wdzięczności. Niańczenie rozwiniętego intelektualnie chłopaka zlecono Fowlerowi za karę, on jednak widział w tym nagrodę. Z czasem ta znajomość przerodziła się w zażyłą przyjaźń i wzajemny podziw, co w wypadku Alberta spowodowało, że przeszedł na katolicyzm i wstąpił do seminarium. Po przyjęciu święceń sporadycznie i ochotniczo wspierał CIA, aczkolwiek raczej jako łącznik ze Świętym Przymierzem, służbą wywiadowczą Watykanu, której członkiem był także Fowler. Od tamtej pory Fowler przyzwyczaił go do telefonów o świcie, częściowo w zemście za tamtą noc w 1994 roku, kiedy się poznali.

- Cześć, Anthony! - Albert, potrzebna mi pomoc. - Nie potrafisz dzwonić o normalnej porze? - Czuwajcie, bo nie znacie dnia ani godziny, powiada Pan. - Anthony, nie truj - powiedział młody ksiądz, kierując się do lodówki. - Jestem wykończony, więc streszczaj się. Jesteś już w Jordanii? - Czy słyszałeś o firmie ochroniarskiej, której logotypem jest czerwona sowa albo puchacz z rozłożonymi skrzydłami? Albert nalał sobie szklankę zimnego mleka i wrócił do sypialni. - Jaja sobie robisz? To logotyp Globallnfo. Ci chłopcy byli nową gwiazdą Firmy. Kasowali niezłą część kontraktów informacyjnych w Departamencie do spraw Terroryzmu Islamskiego. Przyjmowali też prywatne zlecenia od firm amerykańskich, a czasem nawet od rządu Tony ego Blaira. - Dlaczego mówisz w czasie przeszłym? - Kilka godzin temu podano komunikat wewnętrzny. Wczoraj w Waszyngtonie jakieś ugrupowanie terrorystyczne wystrzelało wszystkich pracowników Globallnfo i wysadziło biura. Media o niczym nie wiedzą. Oficjalnie mówi się o wybuchu gazu. Za dużo gromów sypało się już na Firmę w związku z wykorzystywaniem źródeł zewnętrznych w działaniach antyterrorystycznych. Gdyby się wydało, że to był zamach, Langley miałoby się z pyszna. - Ktoś przeżył? - Tylko jedna osoba, niejaki Orville Watson, szef i właściciel. Powiedział agentom, że nie życzy sobie ochrony CIA, i znikł. Szefostwo w Langley jest mocno wkurzone na chłopców, którzy pozwolili mu uciec. Odnalezienie Watsona i zapewnienie mu dyskretnej ochrony to priorytet. Fowler milczał przez dobrą minutę. A znający go doskonale Albert po prostu czekał. - Wiesz co? - rzekł w końcu Fowler. - My tu mamy niezły pasztet, a Watson coś wie. Musisz go odnaleźć, zanim zrobi to CIA. Grozi mu śmiertelne niebezpieczeństwo. A najgorsze, że nam też.

W DRODZE DO MIEJSCA WYKOPALISK PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

ŚRODA, 12 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 16.15

Byłoby zuchwalstwem nazwać drogą tę cienką wstążkę ubitej ziemi, którą wlókł się konwój. Z lotu ptaka lub z jednego ze wzniesień z piaskowca dominujących nad tą pustynną okolicą osiem pojazdów wyglądało jak osobliwa, wzbijająca kurz anomalia. Ledwie 162 kilometry dzieliły Akabę od miejsca wykopalisk, lecz konwój wlókł się od pięciu już godzin z powodu nierówności terenu i prawie zerowej widzialności, jaką mieli kierowcy od trzeciego wozu poczynając, ponieważ dwa pierwsze podnosiły nieprzeniknioną chmurę pyłu. Na czele konwoju jechały dwa terenowe hummery H3, a w każdym cztery osoby. Pomalowane na biało, miały na drzwiach czerwone logo Kayn Industries przedstawiające otwartą dłoń i należały do limitowanej serii stworzonej do pracy w ekstremalnych warunkach na powierzchni ziemi. - Cudny samochód - powiedział Tommy Eichberg do znudzonej Andrei, siedząc za kierownicą drugiego w kolejności H3. - Ba, więcej niż samochód, to czołg! Może pokonać pionową przeszkodę wysoką na czterdzieści centymetrów lub zbocze nachylone pod kątem siedemdziesięciu stopni. - Pewnie więcej jest wart niż moje mieszkanie. - Dziennikarka nie mogła fotografować okolicy, toteż uwieczniała zajmujących tylne siedzenie Stowea Erlinga i Davida Pappasa.

- Prawie trzysta tysięcy euro. Póki ma paliwo, pokona każdą przeszkodę. - Dlatego nie zabraliśmy tych blaszanek na kółkach, nie? - powiedział David. Był to młody brunet ze spłaszczonym nosem i tak niskim czołem, że gdy otwierał szeroko oczy ze zdziwienia, co bardzo często mu się zdarzało, brwi stykały się z włosami. Andrei się podobał, choć nie tak jak Stowe, który poza tym że był wysoki i atrakcyjny, z wypielęgnowaną kitką blond włosów, wydawał się żywcem wyjęty z poradnika dla niepewnych. - Jasne, Davidzie. Nie zadawaj pytań, na które znasz odpowiedź. Psują twój wizerunek. Asertywność, pamiętaj o tym. To klucz do sukcesu. - Jesteś mocny w gębie, jak profesora nie ma w pobliżu, Stowe - rzekł David z urazą. Kiedy rano poprawiał twoje obliczenia, nie byłeś chyba taki asertywny. Stowe z uniesioną brodą i miną „mieści ci się w głowie?” popatrzył na Andreę, która

nie zważając nań, wymieniła tylko kartę pamięci w aparacie. Na każdej czterogigowej karcie mieściło się sześćset zdjęć najlepszej jakości. Zapełniwszy kartę, przenosiła materiał na mieszczący dwanaście tysięcy plików specjalny, przeznaczony dla fotografów przenośny twardy dysk z siedmiocalowym ekranem LCD. Wolałaby zabrać swój laptop, lecz podczas wyprawy posiadanie własnego komputera było zabronione. Mieli do tego prawo jedynie członkowie ekipy Forrestera. - Tommy, ile mamy ze sobą paliwa? - spytała kierowcę. Mężczyzna z namaszczeniem pogłaskał się po brodzie. Andreę śmieszył jego spokojny sposób mówienia i rozpoczynanie co trzeciego zdania od wydłużonego „nooo”. - Dwie ciężarówki za nami wiozą zaopatrzenie. To wojskowe ciężarówki, rosyjskie kamazy. Nie do zdarcia. Ruscy wypróbowali je w Afganistanie. Nooo... Za nimi jadą dwie cysterny. Wody mamy czterdzieści tysięcy litrów. Paliwa trochę mniej, jakieś trzydzieści pięć tysięcy. - Sporo. - Nooo, spędzimy tam parę tygodni. Będziemy potrzebowali prądu. - W razie czego można przecież wrócić na statek. Żeby uzupełnić zapasy. - Nooo, nic z tego, dziecko. Rozkazy mówią, że kto raz dotrze do obozu, musi w nim zostać. Jest zakaz kontaktu ze światem zewnętrznym. - A jeżeli coś się stanie? - zaniepokoiła się Andrea. - Jesteśmy w miarę samowystarczalni. Z tym co wieziemy, możemy przetrwać wiele miesięcy, ale zgodnie z planem mamy zapewnione wszelkie zbytki. Wiem, bo jako szofer i oficjalny mechanik nadzorowałem załadunek wszystkich pojazdów. Doktor Harel wiezie ze sobą prawdziwy szpital. Nooo, a w razie czegoś poważniejszego od skręcenia kostki będziemy mieli raptem siedemdziesiąt pięć kilometrów do najbliższej miejscowości, Al-Mudawwary. - A to pociecha! Ile mieszkańców ma ta dziura? Tuzin? - Uczą takich zachowań na studiach dziennikarskich? - zabrał głos Stowe. - Tak, kurs się nazywa „Sarkazm 101”. - I pewnie tylko ten zaliczyłaś celująco. „Zasrany ważniak. Żebyś zemdlał, kopiąc, zobaczymy, co wtedy powiesz o złym samopoczuciu w samym środku jordańskiej pustyni, dupku”, pomyślała Andrea, która nigdy nie była prymuską. Urażona, na dłuższy czas pogrążyła się w milczeniu.

- Przyjaciele, witamy w centralnej Jordanii - zanucił Tommy. - Ojczyźnie samumu. Ludności brak. - Tommy, co to jest samum? - zapytała Andrea. - Gigantyczne burze piaskowe. Powiadają, że fenomen wart zobaczenia. Spójrzcie, jesteśmy prawie na miejscu. Hummer zwolnił. Ciężarówki zaczęły się ustawiać w szeregu wzdłuż umownej drogi. - Tutaj chyba powinniśmy odbić w bok - powiedział Tommy, wskazując na ekran GPS na tablicy rozdzielczej. - Do celu mamy trzy kilometry, ale zejdzie nam, zanim tam dotrzemy. Przez te wydmy teren jest strasznie nierówny. Ciężarówki będą miały problemy. Kiedy kurz nieco opadł, Andrea zobaczyła ogromną wydmę, która pośród różowawego piasku tworzyła pagórek. Za nim znajdował się wąwóz Szpon, gdzie według Forrestera od ponad dwóch tysięcy lat spoczywała Arka Przymierza. Na szczycie wydmy tworzyły się drobne wiry i jakby ścigały, wzywając Andreę. - Jak myślisz, mogłabym przejść resztę drogi na piechotę? Chciałabym porobić zdjęcia

z przyjazdu ekspedycji. Wygląda na to, że mogłabym dotrzeć na szczyt przed samochodami. Tommy popatrzył na nią z niepokojem. - Nooo, to chyba zły pomysł. Niełatwo będzie wdrapać się na górę. W samochodzie mamy chłodno, ale na zewnątrz jest ze czterdzieści stopni. - Będę uważać. No i cały czas będziemy się widzieli. Nic mi się nie stanie. - Też uważam, że nie powinnaś iść - oświadczył David Pappas. - Daj spokój, Eichberg, niech idzie. To duża dziewczynka - powiedział Stowe bardziej po to, żeby się sprzeciwić Davidowi, niż żeby wesprzeć Andreę. - Muszę się porozumieć z panem Russellem. - No to już! Tommy niechętnie wziął do ręki walkie-talkie.

Dwadzieścia minut później Andrea przeklinała swoją decyzję. Aby od drogi dojść na szczyt wydmy, musiała najpierw zejść w dolinę opadającą około dwudziestu pięciu metrów w dół, po czym piąć się mozolnie około ośmiuset metrów. Ostatnie piętnaście metrów miało nachylenie dwudziestu pięciu stopni. Szczyt wydawał się łudząco bliski. Piasek łudząco miękki. Zabrała ze sobą plecak z dwulitrową butelką wody. Zanim dotarła do szczytu wydmy, już ją wypiła. Chociaż wzięła kapelusz, bolała ją głowa, czuła też drapanie w nosie i gardle. Miała na sobie tylko koszulkę z krótkim rękawkiem, krótkie spodenki i buty, a przed wyjściem z samochodu posmarowała się kremem z filtrem 80. Mimo to skóra na ramionach zaczynała ją piec. „Niecałe pół godziny i można mnie przyjmować na oddział oparzeń. Oby samochody nie nawaliły i obyśmy nie musieli wracać na piechotę”, pomyślała. Ale wyglądało na to, że problemów nie będzie. Tommy skutecznie się zajął przeprowadzeniem wszystkich wozów, jednego po drugim, na szczyt wydmy. Wymagało to wielkiego doświadczenia, by któryś z samochodów się nie wywrócił. Najpierw Tommy zatroszczył się o kamazy ze sprzętem i zapasami, ustawiając je obok siebie na długim stoku tuż przed stromym podejściem na sam szczyt. Później zajął się cysternami. Reszta ekipy obserwowała go z cienia hummerów. Andrea całą operację śledziła przez obiektyw swojego aparatu, stojąc na szczycie wydmy. Ilekroć Tommy parkował jeden z pojazdów, machał do niej ręką. Andrea odwzajemniała pozdrowienie. W końcu Tommy wjechał hummerami na sam grzbiet ostatniej stromizny, planował bowiem podholować nimi ciężarówki, które mimo ogromnych kół nie zdołałyby wjechać na tak dużą pochyłość, na dodatek piaszczystą. Andrea zrobiła kilka zdjęć, gdy pierwsza ciężarówka wspinała się na wierzchołek pagórka. Jeden z żołnierzy Dekkera prowadził terenówkę, do której stalową liną podpięto kamaza. Kiedy z dużym trudem ogromna ciężarówka dotarła na szczyt wydmy i minęła dziennikarkę, Andreę przestało to wszystko interesować. Skierowała uwagę na wąwóz Szpon. Na pierwszy rzut oka ogromny skalisty parów nie wyróżniał się niczym specjalnym pośród innych takich miejsc na pustyni. Andrea widziała dwie ściany oddalone od siebie o jakieś pięćdziesiąt metrów. Po drodze Eichberg pokazał jej zdjęcie lotnicze miejsca, gdzie zmierzali wąwóz kształtem przypominał trójpalczasty szpon gigantycznego drapieżnika. Obydwie ściany mierzyły około trzydziestu do czterdziestu metrów wysokości na całej długości parowu. Andrea wycelowała teleobiektyw na zwieńczenie skał, szukając miejsca, gdzie mogłaby się wspiąć i zrobić ujęcie z rozległej perspektywy. I wtedy go zobaczyła.

Trwało to ułamek sekundy. Mężczyzna w stroju w kolorze khaki również się jej przyglądał. Zaskoczona poderwała głowę i spojrzała bez obiektywu. Odległość była zbyt duża. Ponownie nastawiła teleobiektyw na zwieńczenie wąwozu. Nic. Zmieniła pozycję, przepatrzyła część ściany widoczną przez obiektyw, na darmo jednak. Ktokolwiek to był, widział ją z aparatem i udało mu się schować, co nie było dobrym znakiem. Zastanawiała się, co powinna zrobić. „Najmądrzej będzie poczekać i pogadać z Fowlerem i Harel”. Skierowała się do cienia rzucanego przez pierwszą ciężarówkę, do której dołączyła już druga. Godzinę później cała ekspedycja znajdowała się na szczycie wydmy, u wylotu wąwozu Szpon.

PLIK MP3 Z DYKTAFONU ANDREI OTERO ODTWORZONY PRZEZ JORDAŃSKĄ POLICJĘ PUSTYNNĄ PO KLĘSCE EKSPEDYCJI MOJŻESZ

Tytuł, dwukropek. Arka odzyskana. Nie, czekaj, wymaż to. Tytuł... Skarb pustyni. Nie, źle. W tytule musi być Arka, to podnosi nakład gazety. Dobra, zostawmy tytuł na koniec. Lead, dwukropek. Ta nazwa przywodzi na myśl mit odnoszący się do całej ludzkości. Arka zapoczątkowała historię cywilizacji zachodniej, a dziś jest przedmiotem najbardziej pożądanym przez archeologów z całego świata. Towarzyszymy Ekspedycji Mojżesz w sekretnej drodze przez pustynię wschodniej Jordanii aż do wąwozu Szpon, miejsca, gdzie prawie dwa tysiące lat temu grupa wiernych ukryła Arkę tuż przed zburzeniem Drugiej Świątyni Salomona... OK, chłodno i rzeczowo. Lepiej napisać to najpierw. Dalej wywiad ze starym Forresterem... cholera, aż mnie ciarki przechodzą, jak facet zaczyna piszczeć tym swoim skrzekliwym głosem. Podobno to z powodu choroby. Uwaga: poszukać w Internecie, jak się pisze pneumoconiosis. [...] PYTANIE: Panie profesorze, Arka Przymierza od niepamiętnych czasów pobudza ludzką wyobraźnię. Czemu przypisuje pan to zainteresowanie? ODPOWIEDŹ: Proszę pani, jeżeli pani chce szczegółowe wprowadzenie, nie ma potrzeby robić podchodów. Proszę pytać, a ja będę odpowiadał. Udziela pan wielu wywiadów? Dziesiątek. Nie zada mi pani żadnego nowego oryginalnego pytania, żadnego, którego bym wcześniej nie usłyszał i na które bym wcześniej nie odpowiedział. Gdybyśmy w miejscu wykopalisk mieli dostęp do Internetu, powiedziałbym, żeby sobie pani poszukała jakiegoś wcześniejszego wywiadu i skopiowała odpowiedzi. O co chodzi? Boi się pan powtarzać? Czy to obsesja? Boję się, że zabraknie mi czasu. To jest moja obsesja. Mam siedemdziesiąt siedem lat. Czterdzieści trzy lata tropię Arkę. Znajdę ją teraz albo nigdy. Widzi pan? Na takie pytanie z pewnością nigdy pan nie odpowiadał. A cóż to? Konkurs oryginalności? Już pani wrzucam ciekawy temat: czy zawiązano spisek, żeby zabić prezydenta Kennedyego. I jak? Niesamowite, co? Myśli pani, że mógłbym być dziennikarzem? Profesorze, proszę. Jest pan inteligentnym, pełnym pasji człowiekiem. Dlaczego nie wysili się pan trochę, żeby tą pasją zarazić innych? (chwila ciszy) Chce pani mistrza ceremonii? Zrobię co w mojej mocy. Dziękuję. Arka... Przedmiot, który wywarł największy wpływ na historię ludzkości. To nie przypadek, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę, że wraz z nią zrodziła się cywilizacja zachodnia. Głowę bym dała, że zdaniem historyków zrodziła się w Grecji. Bzdura. Przez tysiące lat człowiek oddaje cześć plamom z sadzy w ciemnych jaskiniach. Plamom, które nazywa bogami. Z czasem zmienia się kształt i wielkość plam, zmienia się materiał, z którego są zrobione, ale plamy pozostają plamami. I dopóki Jedyny Bóg nie objawił się Abrahamowi ledwie cztery tysiące lat temu, nie wiedzieliśmy, że istnieje. Co pani wie o Abrahamie, dziecko? Że to ojciec Izraelitów. To prawda. A także Arabów. Dwa jabłka, które spadły z drzewa bardzo blisko siebie, jedno obok drugiego. I natychmiast znienawidziły się na śmierć.

Co to ma wspólnego z Arką? Pięć wieków po tym, jak Bóg się objawił Abrahamowi, Wszechmocny uznał, że ma dość tego, że jego lud odwraca się do niego plecami. Kiedy Mojżesz wyprowadził Żydów z Egiptu, Bóg objawił się ponownie swojemu ludowi. Jedyne dwieście trzydzieści kilometrów stąd. I tam podpisali kontrakt. Przepraszam, profesorze. Mówi pan o układzie czy o umowie takiej jak przy kupnie samochodu? Zdecydowanie o umowie. Ludzkość, jedna ze stron, zobowiązuje się dochować dziesięciu prostych punktów. Dziesięciorga Przykazań. Drugą stroną kontraktu jest Bóg. Zobowiązuje się dać człowiekowi wieczne życie. To najważniejszy moment w historii. Moment, gdy życie zyskuje transcendencję. Trzy tysiące pięćset lat później cała ludzkość ma zapisany w świadomości ten kontrakt. Jedni zwać go będą prawem natury, inni będą dyskutować na temat jego istnienia lub znaczenia. Będą zabijać bądź umierać za jego interpretację. Ale chwila, w której Mojżesz otrzymuje od Boga tablice z Prawem, daje początek naszej cywilizacji. I później Mojżesz zamyka tablice w Arce Przymierza. Razem z innymi przedmiotami. Zamienia Arkę w sejf, w którym przechowuje kontrakt z Bogiem. Niektórzy mówią, że Arka ma moc nadprzyrodzoną. Bzdura. To wytłumaczę wszystkim jutro, jak zaczniemy prace. Nie wierzy pan w nadprzyrodzony charakter Arki? Ależ z całego serca wierzę. Matka czytała mi Biblię, już kiedy nosiła mnie w łonie. Moje życie poświęcone jest słowu Bożemu. Co nie znaczy, że nie potrafię dementować przesądów. A propos przesądów. Przez wiele lat pryncypialne kręgi akademickie piętnowały pańskie poszukiwania. Robili to ci, którzy krytykują wykorzystywanie starych tekstów w celu poszukiwania skarbów. Z obydwóch stron padały obelgi. Akademicy... Nie widzą dalej niż czubek własnego nosa. Czy Schliemann odnalazłby skarb Troi, gdyby nie „Iliada” Homera? Czy Carter odnalazłby grobowiec Tutenchamona, nie posługując się tajemniczym papirusem z Ut? W swoim czasie obydwaj byli nagminnie krytykowani za stosowanie taktyk, które ja wykorzystuję. Nikt nie pamięta ich krytyków, a Carter i Schliemann są nieśmiertelni. Ja też będę żył wiecznie. (silny atak kaszlu) Na co pan choruje? Płacę za lata spędzone w wilgotnych tunelach, za wdychanie pyłu. Mam przewlekłą pneumoconiosis. Nigdy nie oddalam się zbytnio od butli z tlenem. Proszę dalej. O czym to... aaa, tak. Zawsze pan wierzył w istnienie historycznej Arki Przymierza czy uwierzył pan dopiero po przetłumaczeniu Miedzianego Zwoju? Dorastałem w wierze chrześcijańskiej, ale szybko przeszedłem na judaizm. W latach sześćdziesiątych czytałem teksty w starożytnym hebrajskim równie biegle jak angielskie. Kiedy zacząłem studiować zwój z Qumranu, nie odkryłem, że Arka naprawdę istniała. To już wiedziałem. W Biblii jest ponad dwieście odniesień do Arki, to najszerzej opisany przedmiot. Natomiast trzymając w rękach Miedziany Zwój, zrozumiałem, że ja odnajdę Arkę. Już wtedy... A właściwie w jaki sposób Drugi Zwój pomógł rozszyfrować Zwój Miedziany? Otóż strasznie było namieszane ze spółgłoskami takimi, jak he, chet, mem, kaf, waw,

zajin i jud... Po naszemu, profesorze. Były niewyraźne spółgłoski, które uniemożliwiały odczytanie tekstu. A najdziwniejsze, że w całym zwoju na pozór bez ładu ni składu powtykane były greckie litery. Z odpowiednim kluczem zrozumieliśmy, że greckie wtręty rozpoczynają partie, w których należy zmienić kolejność liter, a tym samym treść. To było dziewięćdziesiąt najbardziej ekscytujących dni w mojej karierze zawodowej. Pewnie czuł się pan rozczarowany, że przez czterdzieści dwa lata tłumaczył pan Miedziany Zwój, a wszystko się wyklarowało w trzy miesiące po odnalezieniu Drugiego Zwoju. Absolutnie nie. Manuskrypty znad Morza Martwego, których częścią jest nasz zwój, odnaleziono przypadkiem w jednej z palestyńskich jaskiń, gdy pasterz rzucił kamieniem i usłyszał, że coś się rozbiło. Tak właśnie odnaleziono pierwszą partię manuskryptów. To nie archeologia, to szczęście. Ale gdyby nie te lata wyczerpujących badań, nigdy byśmy nie dotarli do pana Kayna... Do pana Kayna? Co ma pan na myśli? Nie powie pan chyba, że o multimilionerze jest mowa w Miedzianym Zwoju. Nie mogę o tym mówić. I tak za dużo powiedziałem.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

ŚRODA, 12 LIPCA 2006 ROKU, CODZ. 19.33

Przez kilka następnych godzin w wąwozie panowała gorączkowa krzątanina. Profesor Forrester zdecydował rozbić obozowisko przy wlocie, gdzie parów się zwężał i skalne ściany dawały osłonę od wiatru, dalej zaś odsuwały się od siebie i znowu przybliżały, zamykając odnogę, którą Forrester nazwał Palcem Wskazującym. Pozostałe dwa rozgałęzienia wąwozu, wschodnie i południowo-wschodnie, tworzyły Palec Środkowy i Serdeczny. Grupa miała mieszkać w specjalnych namiotach zaprojektowanych przez firmę izraelską, minimalizujących skutki upału na pustyni. Większą część popołudnia praktycznie wszyscy uczestnicy wyprawy spędzili na rozbijaniu namiotów, natomiast rozładunek ciężarówek spadł całkowicie na Roberta Fricka i Tommy ego Eichberga, którzy za pomocą dźwigów hydraulicznych zainstalowanych na kamazach wypakowali olbrzymie metalowe skrzynie z wyposażeniem. - Dwie tony jedzenia, sto kilo lekarstw, tysiąc osiemset kilo sprzętu archeologicznego, trzy tony narzędzi i wyposażenia elektrycznego, tona stalowych szyn, maszyna do odwiertów i minikoparka. Co ty na to, mała? Andrea okazała podziw, jednocześnie kodując wszystko w pamięci, by wykorzystać potem w swoim artykule. Tymczasem odznaczała poszczególne pozycje na spisie, który wręczył jej Tommy. Ze względu na znikome doświadczenie w rozbijaniu namiotu zaoferowała pomoc przy rozładunku i kierowca zlecił jej pilnowanie, by każda skrzynia trafiła we właściwe miejsce. Nie zrobiła tego bezinteresownie, uważała bowiem, że im wcześniej skończy się rozładunek, tym szybciej będzie mogła porozmawiać na osobności z Harel i Fowlerem. W tej chwili lekarka była zbyt zajęta stawianiem namiotu medycznego. - Tommy, teraz kontener trzydzieści cztery! - krzyknął Frick, który stał na tyle drugiej ciężarówki. Łańcuch dźwigu, przeciągnięty przez dwa metalowe uchwyty po obydwu stronach skrzyni, zazgrzytał, kiedy kontener zawisł półtora metra nad piaszczystym podłożem. - Uważaj, cholernie ciężki. Dziennikarka nerwowo wertowała spis, przerażona, że coś jej umknęło. - Tommy, tu mi się nie zgadza. Na wykazie są tylko trzydzieści trzy skrzynie. - Spokojnie, ta skrzynia ma konkretne przeznaczenie... Już po nią idą - powiedział Eichberg, starając się odpiąć łańcuchy. Andrea podniosła wzrok znad spisu i napotkała spojrzenia Marli Jackson i Tewiego Waaki, dwojga ludzi Dekkera. Oboje uklękli przy skrzyni i odpięli klamry zabezpieczające. Wieko skrzyni odskoczyło ze stłumionym sykiem, jakby została zamknięta próżniowo. Andrea dyskretnie zerknęła do środka, jednakże Waaka i Jackson zdawali się zupełnie nie zwracać na nią uwagi. „Jakby czekali, żebym to zrobiła”. Zawartość nie mogła być bardziej prozaiczna. Paczki ryżu, kawy, warzyw strączkowych ułożone w ośmiu rzędach po dwadzieścia paczek każdy. Andrea nic nie rozumiała, jeszcze bardziej się zdziwiła, kiedy Jackson chwyciła po paczce w każdą rękę i cisnęła w dziennikarkę. Mięśnie ramion zagrały pod jej czarną skórą. - Łap, królewno.

Andrea wypuściła podkładkę z listą, aby dwie paczki ryżu nie spadły na ziemię. Waaka powstrzymał niemiły śmiech, kiedy Jackson, nie zważając na zaskoczoną dziennikarkę, włożyła rękę do dziury pozostawionej przez dwie paczki i mocno pociągnęła. Pakunki się rozsypały, odsłaniając o wiele mniej prozaiczną zawartość. Karabiny zwykłe i maszynowe oraz broń krótka ułożone na tacach ustawionych jedna na drugiej. Kiedy Jackson i Waaka wyciągnęli tace - w sumie sześć - i ostrożnie ustawili je na skrzyniach, reszta żołnierzy Dekkera oraz sam Dekker podeszli i zaczęli się zbroić. - Dobra, moi państwo. Jak powiedział mędrzec, wielcy ludzie są jak orły: budują swe gniazda na samotnych wzniesieniach. Pierwszą wartę mają Jackson i Gottliebowie. Znaleźć sobie osłonięte stanowiska tam, tam i tam - rozkazał Dekker, wskazując trzy punkty na szczycie ścian wąwozu. Jeden z nich był niedaleko miejsca, gdzie Andrea kilka godzin wcześniej widziała człowieka. - Ciszę radiową przerywać tylko na meldunek co dziesięć minut. Ciebie też to dotyczy, Torres. Spróbuj tylko jak w Laosie znowu wymieniać przepisy kulinarne z Maloneyem, a już ja wam pokażę. Odmaszerować! Bracia Gottliebowie i Marla Jackson rozeszli się w trzech różnych kierunkach, by wybrać stanowiska wartownicze na czas pobytu ekspedycji w wąwozie i wytyczyć do nich drogę. Kiedy dotarli na miejsce, zrzucili drabinki sznurowe z aluminiowymi szczeblami i umocowali je do ściany co trzy metry, aby wspinaczka była łatwiejsza.

Tymczasem Andrea zachwycała się cudami współczesnej techniki. Nawet w najskrytszych marzeniach nie wyobrażała sobie, że w najbliższych tygodniach będzie mogła stanąć pod prysznicem. Jednakże zdziwiła się bardzo, gdy zobaczyła cztery ostatnie przedmioty wyładowane z kamazów. Były to przenośne dwa prysznice i dwie toalety zbudowane z plastiku i włókna szklanego. - I co, ślicznotko?... Cieszysz się, że nie będziesz musiała srać na piasku? - zapytał Robert Frick. Kościsty chłopak krzątał się nerwowo, zwijając się jak w ukropie. Jego wulgarny komentarz Andrea skwitowała wybuchem śmiechu, gdy pomagała mu wypoziomować ostatnią z toalet. - Jeszcze jak się cieszę! I jak widzę, jest osobna łazienka dla pań i dla panów. - Trochę to niesprawiedliwe, skoro pań jest cztery, a nas dwudziestu. Pociesza mnie tylko, że będziecie musiały sobie wykopać latrynę - powiedział Frick. Andrea zbladła. Na samą myśl, że przy takim zmęczeniu miałaby chwycić za łopatę, wyskakiwały jej pęcherze na dłoniach. Frick tymczasem pokładał się ze śmiechu. - Nie widzę w tym nic zabawnego. - Ha! Zrobiłaś się bielsza niż tyłek mojej cioci. I to jest zabawne. - Nie zwracaj na niego uwagi, dziecko - wtrącił się Tommy. - Wykorzystamy minikoparkę. W dziesięć minut będzie po sprawie. - Tommy, zawsze musisz zepsuć zabawę. Mogłeś poczekać, niechby się jeszcze chwilę pomartwiła - rzekł Frick, kręcąc głową, i oddalił się w poszukiwaniu kogoś, komu mógłby podokuczać.

HUKAN

Miał 14 lat, kiedy zaczął się uczyć. Oczywiście najpierw musiał wiele zapomnieć. Na początek wszystkiego, czego nauczył się w szkole, od kolegów, w domu. Nic nie było rzeczywiste. Wszystko było kłamstwem wymyślonym przez wrogów, ciemięzców islamu. Mieli bowiem plan. Imam mu o tym powiedział, szepcząc do ucha: - Na początek dają wolność kobietom. Stawiają je na równi z mężczyznami, aby nas osłabić. Wiedzą, że jesteśmy silniejsi, zdolniejsi. Wiedzą, że nasze porozumienie z Bogiem jest szlachetniejsze. Później nam robią pranie mózgów, zjednują sobie nawet świętych imamów. Mącą ci w głowie nieczystymi obrazami rozpusty i upodlenia. Zachęcają do homoseksualności. Kłamią, kłamią, kłamią. Kłamią nawet co do daty. Mówią, że dziś mamy dwudziesty drugi maja. Ale ty wiesz, jaki dzisiaj dzień. - Szesnasty szawwala, mistrzu. - Mówią o integracji. O współistnieniu. Ale ty wiesz, czego Bóg chce. - Nie wiem, mistrzu - powiedział chłopak przerażony. Jakże mógłby wiedzieć, co Bóg ma w głowie? - Bóg chce, żebyśmy pomścili krucjaty, te sprzed tysiąca lat i obecne. Bóg chce, abyśmy przywrócili kalifat, który obalili w tysiąc dziewięćset dwudziestym czwartym roku. Od tamtego dnia społeczność muzułmańska żyje w rozproszeniu na ziemiach kontrolowanych przez naszych nieprzyjaciół. Wystarczy poczytać gazetę, aby zobaczyć, jak nasi muzułmańscy bracia żyją w ucisku i poniżeniu, jak dokonuje się na nich ludobójstwa. A największą dla nas obrazą jest drzazga wbita w serce Dar al-Islam [Dom Islamu.] : Izrael. - Nienawidzę Żydów, mistrzu. - Nie. Tylko tak ci się wydaje. Posłuchaj uważnie moich słów. Nienawiść, którą teraz czujesz, jest jak iskra, a za kilka lat będzie jak pożar całego lasu. Stać na to jedynie prawdziwych wiernych. I ty taki będziesz. Jesteś wyjątkowy. Dość spojrzeć ci w oczy, by wyczuć w tobie siłę, która może zmienić świat. Zjednoczyć społeczność muzułmańską. Ponieść szariat [Islamskie prawo, które reguluje całość spraw religijnych i świeckich.] do Ammanu, Kairu, Bejrutu. A później do Berlina. Do Madrytu. Do Waszyngtonu. - Jak tego dokonamy, mistrzu? Jak zaniesiemy szariat światu? - Nie jesteś gotów na odpowiedź. - Ależ jestem, mistrzu. - Pragniesz się tego dowiedzieć całym sercem, całą duszą i rozumem? - Niczego bardziej nie pragnę, jak nieść słowo Allaha. - Nie, jeszcze nie teraz. Wkrótce...

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH ALMUDAWWARY, JORDANIA

ŚRODA, 12 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 20.27

Godzinę później namioty były rozbite, kabiny toalet i pryszniców ustawione i podłączone do cystern z wodą, a personel cywilny ekspedycji odpoczywał na prostokątnym placyku otoczonym namiotami. Andrea, która zrezygnowała z poszukiwania ojca Fowlera, przysiadła na ziemi z butelką napoju w ręce. Nie widząc nigdzie ani duchownego, ani doktor Harel, z zainteresowaniem przyglądała się konstrukcjom z płótna i aluminium. Nie przypominały namiotów, jakie wcześniej widywała. Były prostopadłościanami z drzwiami i kilkoma plastikowymi oknami. Stały czterdzieści centymetrów nad ziemią na drewnianym podeście wspartym na cementowych filarach, aby uniknąć żaru bijącego od rozgrzanego piasku. Płócienny modelowany dach z jednej strony opadał do ziemi, by poprawić refrakcję. We wszystkich namiotach była elektryczność, ponieważ podłączono je do generatora sprzężonego z cysterną z paliwem. Trzy spośród sześciu namiotów różniły się trochę. Jednym z nich był namiot medyczny, prostszych kształtów, za to hermetyczny, z tego co mówiła Harel. Drugi był namiotem kuchenno-jadalnym wyposażonym w klimatyzację, aby ludzie w godzinach największego upału znaleźli nieco wytchnienia. Ostatni namiot należał do Kayna i stał w niewielkim oddaleniu od pozostałych. Nie miał widocznych okien i odgrodzono go łańcuchem jakby na znak, że multimilioner nie życzy sobie, by mu przeszkadzano. Kayn pozostawał w hummerze - kierowanym przez Dekkera - póki nie rozbito jego namiotu, po czym zniknął w nim i więcej się nie pokazał. „Wątpię, żeby wyściubił nos przed końcem wyprawy. Ciekawe, czy ma osobistą przenośną toaletę - myślała Andrea, popijając w roztargnieniu napój. - O, idzie ktoś, od kogo się dowiem”. - Witam, panie Russell. - Jak się pani ma? - zapytał asystent Kayna z uprzejmym uśmiechem. - Dobrze, dziękuję. Proszę pana, co do wywiadu z panem Kaynem... - Obawiam się, że to nadal niemożliwe - odparł wyniośle Russell. - Mam nadzieję, że nie ściągnął mnie pan tutaj, żebym się tylko przejechała. Musi pan wiedzieć... - Witam, panie i panowie. - Nieprzyjemny głos profesora Forrestera przerwał pretensje dziennikarki. - Wbrew wszelkim przewidywaniom udało się państwu rozstawić na czas namioty. Gratulacje. Możecie się nagrodzić oklaskami. Ton, jakim to powiedział, był równie przykry jak skąpe i mdłe brawa profesora, które się rozległy po tych słowach. Ten człowiek stwarzał wokoło atmosferę poniżenia i zniewagi. Mimo to członkowie wyprawy otoczyli go kręgiem, rozsiadając się na ziemi w ostatnich promieniach słońca zachodzącego już nad wąwozem. - Zanim rozdzielimy miejsca w namiotach i zasiądziemy do kolacji, chcę dokończyć swoją opowieść - kontynuował archeolog, stojąc w kręgu zainteresowanych twarzy. - Z pewnością pamiętają państwo, jak opowiadałem o kilku wybrańcach, którzy wynieśli relikwię z Jerozolimy. Otóż ta grupa dzielnych... - Chodzi mi po głowie pewna wątpliwość, profesorze - przerwała mu Andrea,

ignorując piorunujące spojrzenie starca. - Powiedział pan, że Jeremiasz był autorem Drugiego Zwoju. Że napisał go, zanim Rzymianie zrównali z ziemią Świątynię Salomona. Mylę się? - Nie myli się pani. - Czy pozostawił jakiś inny dokument? - Nie, nie pozostawił. - A mężczyźni, którzy wynieśli Arkę z Jerozolimy? - Też nie. - No to skąd może pan wiedzieć, co się tam wydarzyło? Ci faceci nieśli bardzo ciężki przedmiot okładany złotem przez jakieś... trzysta kilometrów? Ja ledwie dałam radę wspiąć się na wydmę, która okala wąwóz, a miałam ze sobą tylko aparat fotograficzny i butelkę wody. I gdyby nie... Starzec z każdym słowem Andrei robił się coraz bardziej czerwony, aż łysina i broda przybrały wygląd wiśni na bawełnianej pościeli. - A jak Egipcjanie dali radę zbudować piramidy? Jak tubylcy z Wysp Wielkanocnych zdołali podnieść gigantyczne posągi ważące po dziesięć ton? Jak Nabatejczycy wykuli w skale Petrę? - Podszedł do Andrei i teraz mówił pochylony nad nią, z twarzą prawie przyklejoną do jej twarzy, każde słowo okraszając kropelkami śliny. Dziewczyna odwróciła głowę, by uniknąć jego nieświeżego oddechu. - Dzięki wierze. Wierze potrzebnej, aby w palącym słońcu przemierzyć trzysta kilometrów w niegościnnym terenie. Wierze wystarczająco silnej, aby nie zwątpić, że im się uda. - Czyli poza Drugim Zwojem nie ma pan żadnego innego dowodu - powiedziała Andrea, nie mogąc się powstrzymać. - Nie, nie mam innego dowodu. Ale mam pewną teorię i lepiej, żeby się sprawdziła, inaczej wrócimy do domu z pustymi rękoma, panno Otero. Dziennikarka już miała odpowiedzieć, lecz nagle poczuła nieznaczne szturchnięcie w żebra. Odwróciwszy się, zobaczyła nieprzeniknioną twarz wpatrzonego w nią ojca Fowlera. W jego oczach dostrzegła ostrzeżenie. - Gdzie się ksiądz podziewał? Szukałam księdza. Musimy porozmawiać. - Fowler gestem kazał jej zamilknąć. - Mężczyźni, którzy z Arką wyruszyli z Jerozolimy, następnego dnia rano dotarli do Jerycha. - Forrester się wyprostował i na powrót mówił do czternastu uważnie go słuchających osób. - Tutaj wchodzimy na grunt spekulacji, ale spekulacji człowieka, który kilkadziesiąt lat roztrząsał ten problem. W Jerychu zaopatrzyli się w jedzenie i wodę. Przeprawili się przez Jordan nieopodal Betanii i doszli do Drogi Królewskiej w pobliżu Góry Nebo. Najstarszego, do dzisiaj używanego szlaku komunikacyjnego. Szlaku, który zaprowadził Abrahama z Ur do Kanaanu. Tych ośmiu Żydów przemierzyło drogę aż do Petry, tam zeszli ze szlaku, kierując się do miejsca legendarnego, dla jerozolimczyków położonego na krańcu świata. Do tego miejsca. - Profesorze, czy pan wie, w której części wąwozu szukać? Jest ogromny - wtrąciła doktor Harel. - I to jest państwa zadanie. Zaczynacie od jutra rana. Davidzie, Gordonie, proszę zademonstrować sprzęt. Asystenci pojawili się dziwacznie przystrojeni. Na piersiach mieli stelaż, do którego jak mały plecak przyczepione było metalowe urządzenie. Ze stelaża zwisały cztery pasy, które na wysokości ud podtrzymywały metalową skrzynkę w kształcie kwadratu. W przedniej części na brzegach miała dwie jakby latarki zamocowane na podobieństwo reflektorów samochodowych. „Latarki” skierowane były w dół. - Przez najbliższe dni to będzie, proszę państwa, wasz wakacyjny towarzysz. Nazywa

się magnetometr protonowy. Rozbrzmiały gwizdy podziwu. - Bajerancka nazwa, co? - powiedział David Pappas. - Cicho, Davidzie. Wychodzimy z założenia, że wybrańcy Jeremiasza ukryli Arkę w wąwozie, lecz nie wiemy gdzie. Magnetometr nam to powie. - Jak on działa, profesorze? - zapytał Tommy Eichberg. - Aparat wysyła sygnały, które podają wartość ziemskiego pola magnetycznego. Po odpowiednim dostrojeniu urządzenia każda wychwycona anomalia w wartości pola magnetycznego, jak obecność metali, zostaje zarejestrowana. Nie musicie dokładnie rozumieć, na jakiej zasadzie działa, bo wyposażony jest w bezprzewodowy przekaźnik danych bezpośrednio do mojego komputera. Jeżeli coś znajdziecie, będę o tym wiedział szybciej niż wy. - Czy trudno nim operować? - zapytała Andrea. - Nie, wystarczy umieć chodzić. Każdemu zostanie przydzielona część wąwozu podzielonego na kwadraty o boku kilkudziesięciu metrów. Wam pozostanie wcisnąć włącznik w stelażu i co pięć sekund posunąć się o krok, o tak. Gordon zrobił krok do przodu i przystanął. Po pięciu sekundach urządzenie na plecach cicho zaświergotało. Gordon zrobił kolejny krok i świergot ustał, a po pięciu sekundach rozległ się ponownie. - Będą to państwo robić dwanaście godzin dziennie z piętnastominutową przerwą co godzinę i kwadrans - oznajmił Forrester. Podniósł się szmer protestów. - A ci, którzy mają inne obowiązki? - Proszę je wypełniać, kiedy nie będziecie przeczesywać wąwozu, panie Frick. - Chce pan, żebyśmy łazili dziesięć godzin na dobę? W pełnym słońcu? - Radzę pić dużo wody. Przynajmniej litr na godzinę. W temperaturze czterdziestu czterech stopni ciało odwadnia się bardzo szybko. - A jeżeli nie będziemy w stanie wykonać dziesięciogodzinnej dniówki? - Będą państwo kontynuować nocą, panie Hanley. - Kuźwa, niech żyje demokracja - wyszeptała Andrea. Najwyraźniej niewystarczająco cicho, gdyż Forrester ją usłyszał. - Wydaje się to pani niesprawiedliwe, panno Otero? - zapytał słodkim głosem. - Skoro tak to pan nazwał, owszem - rzuciła Andrea wyzywająco. I skuliła się w obawie, że Fowler znowu ją szturchnie, lecz tym razem tak się nie stało. - Jordański rząd dał nam miesięczne pozwolenie na podstawie koncesji na rzekome wydobycie fosforytu. Proszę sobie wyobrazić, że tempo prac byłoby wolniejsze. Proszę sobie wyobrazić, że skończylibyśmy przeszukiwanie wąwozu w ciągu trzech tygodni. I proszę sobie wyobrazić, że nie udałoby nam się wydobyć Arki na czas. Czy to by było sprawiedliwe? Zawstydzona Andrea spuściła głowę. Nienawidziła tego człowieka, i to bardzo. - Czy ktoś jeszcze podpisuje się pod opinią panny Otero? - zapytał Forrester, przyglądając się twarzom obecnych. - Nikt? Świetnie. Od tej chwili nie ma tu lekarzy, duchownych, operatorów urządzeń wiertniczych ani kucharzy. Są tylko woły robocze. Proszę to wykorzystać.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

CZWARTEK,13 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 12.27 „Krok, postój, świergot, krok”. Andrea Otero nigdy nie sporządziła listy trzech najgorszych doświadczeń w swoim życiu. Po pierwsze dlatego, że nienawidziła list i klasyfikowania. Po drugie dlatego, że nie miała za grosz zdolności do introspekcji i chociaż była inteligentna, rzadko znajdowała odpowiedź na pytanie, które sobie zadała. Po trzecie dlatego, że kiedy dopadały ją problemy, po prostu uciekała przed nimi. Gdyby poprzedniej nocy pięć minut poświęciła na rozmyślanie o owej liście, pierwszym takim doświadczeniem byłoby to, co przeżyła z fasolą. Był to ostatni dzień szkoły, a ona krokiem pewnym i zdecydowanym wkraczała w lata cielęce. Wróciła do domu z jedną myślą: po raz pierwszy pójdzie na nowy basen na osiedlu. Dlatego przełykała obiad w pośpiechu, chcąc jak najszybciej wciągnąć strój kąpielowy. Z ostatnim kęsem w buzi wstała od stołu i wtedy mama wyskoczyła z pytaniem: - Czyja kolej na zmywanie naczyń? Andrea nawet się nie obejrzała, gdyż tego dnia była kolej jej najstarszego brata, Miguela Ángela. Ale w tym szczególnym dniu pozostali trzej bracia nie chcieli na niego czekać. Toteż jednogłośnie zawołali: - Andrei! - Gówno prawda. Odbiło wam czy co? Moja kolej była przedwczoraj. - Dziecko, uważaj na słowa, żebym ci nie musiała wyparzyć buzi! - Właśnie, mamo, wyparzyć ją - podchwycili bracia. - Ale mamo, dziś nie jest moja kolej - oburzyła się Andrea, tupiąc. - Mimo to pozmywasz, córko, i czyn ten ofiarujesz Panu Bogu za swoje grzechy. Jesteś w bardzo trudnym wieku - powiedziała matka, podczas gdy Miguel Ángel skrywał uśmieszek, a bracia gratulowali sobie, szturchając się pod stołem. Godzinę później Andrea, która zawsze była wygadana, wymyśliłaby z pięć różnych odpowiedzi na taką niesprawiedliwość, lecz w tamtej chwili do głowy przyszła jej tylko ta: - Mamooo! - Żadne „mamo”. Pozmywasz naczynia, a bracia pójdą na basen, skoro tak tego pragną. W tej chwili Andrea zrozumiała. Jej mama wiedziała. Wiedziała, że to nie jej kolej. To co Andrea wtedy zrobiła, trudno pojąć komuś, kto nie był najmłodszym z pięciorga dzieci i jedyną dziewczynką. Kto nie dorastał w otoczeniu konserwatywnych katolików, gdzie jest się winnym, zanim popełni się grzech. Kto nie był córką wojskowego starej daty, który doskonale wiedział, komu należy się pierwszeństwo. Kto nie był poniżany, opluwany, gnębiony i lekceważony tylko z powodu płci. Odbierane to było oczywiście w dziecięcej skali. I naturalnie z dziecięcą wrażliwością. Tamtego dnia Andrea powiedziała: dość. Podeszła do stołu i podniosła garnek z fasolą z pomidorami, która była na pierwsze danie. Garnek był do połowy pełen. Bez zastanowienia dziewczynka przechyliła naczynie nad

Miguelem Angelem i wylała mu zawartość na głowę. - Zmywaj sobie gary, gnoju, jeśli masz ochotę. Kara była najgorsza. Zmywanie naczyń rozumiało się samo przez się, a dodatkowo ojciec wpadł na wymyślne zadośćuczynienie. Żaden tam zakaz wchodzenia do basenu przez całe lato, nic z tych rzeczy. To by było zbyt łagodne. Rozkazał jej usiąść przy kuchennym stole, skąd przez okno był doskonały widok na basen, i postawił przed nią trzy kilo fasoli. - Policz ziarna. Kiedy mi powiesz, ile ich jest, będziesz mogła iść na basen. Andrea wysypała fasolę na stół i zaczęła liczyć, wrzucając ziarna do garnka. Przy tysiąc dwieście osiemdziesiątym trzecim wstała, żeby pójść do toalety. Kiedy wróciła, garnek był pusty. Ktoś przesypał jego zawartość do reszty fasoli. „Tato, jeżeli sądzisz, że usłyszysz, jak płaczę, to się mylisz”, pomyślała. Oczywiście, że płakała. Przez pięć długich dni, kiedy to czterdzieści trzy razy myliła się i znów zaczynała liczyć od nowa. Poprzedniej nocy Andrea to doświadczenie uznałaby za najgorsze w życiu, gorsze od brutalnego pobicia, jakiego zaznała rok wcześniej w Rzymie. Jednakże tego ranka bez cienia wątpliwości doświadczenie z magnetometrem wspięło się na sam szczyt listy. Dzień rozpoczął się punktualnie o piątej, trzy kwadranse przed wschodem słońca, przy wtórze dokuczliwego wycia trąbki stadionowej. Andrei wypadło spać z doktor Harel i archeolog Kyrą Larsen w namiocie medycznym, który im przydzielono ze względu na płeć, kierując się bigoterią profesora Forrestera. Pluton Dekkera zajmował jeden z namiotów, obsługa kolejny, a pięciu asystentów Forrestera i ojciec Fowler ostatni. Profesor wolał spać oddzielnie w małym namiociku za osiemdziesiąt dolarów, który woził ze sobą na każdą wyprawę. Nie sypiał dużo, toteż o piątej rano stanął na środku placyku między namiotami i zadął w trąbkę na sprężone powietrze, co paru osób omal nie przyprawiło o atak serca, wszystkich zaś poderwało na równe nogi. Andrea wstała, złorzecząc, i po omacku poszukała ręcznika i kosmetyczki, które zostawiła przy swoim „łóżku” - dmuchanym materacu ze śpiworem. Już szła do drzwi, gdy Harel ją zawołała. Pomimo wczesnej pory była całkowicie ubrana. - Nie zamierzasz chyba brać prysznicu? - Zamierzam. - Twoja decyzja. Ale przypominam, że każdy z nas ma własny kod na prysznic i przysługuje nam po trzydzieści sekund wody na dzień. Jeżeli zużyjesz swój przydział teraz, w nocy będziesz się tak lepiła, że z krzykiem będziesz błagała, abyśmy na ciebie splunęły. Zniechęcona Andrea zwaliła się z powrotem na materac. - Wielkie dzięki, spieprzyłaś mi dzień. - To prawda. Ale uratowałam ci noc. - Jestem okropna - powiedziała Andrea, wstając i wiążąc włosy w kitkę, czego od czasów studenckich nie robiła. - Gorzej niż okropna. - Kurde, Doc, myślałam, że powiesz: „Nie tak jak ja” albo: „No co ty, jesteś świetna”. Wiesz, przez kobiecą solidarność. - Cóż, nigdy nie byłam kobietą jak inne - powiedziała Hareł, patrząc Andrei w oczy. „Do diabła, coś ty chciała przez to powiedzieć, Doc? - zastanawiała się Andrea, wkładając krótkie spodenki i buty. - Czyżbyś była tym, kim sądzę? I co najważniejsze... czy odważę się przejąć inicjatywę?”

Krok, postój, świergot, krok. Stowe Erling wywiązał się ze swego obowiązku: zaprowadził Andreę do jej kwadratu i pomógł jej nałożyć stelaż. I teraz dreptała po spłachetku terenu o boku 15 metrów oddzielonym sznurkiem, który dwadzieścia centymetrów nad ziemią przeciągnięto między wbitymi w ziemię oskardami. Dreptała, cierpiąc. Po pierwsze z powodu ciężaru. Z początku szesnaście kilogramów wydawało jej się do udźwignięcia, zwłaszcza że zamocowano wszystko do stelaża. Jednakże już w drugiej godzinie zaczęły ją boleć barki. Po wtóre, cierpiała z powodu upału. W południe chodziła już nie po piasku, lecz po ruszcie rozgrzanym do czerwoności. Przydział wody na każdą turę kończył jej się po półgodzinie. Po trzecie, cierpiała z powodu przerw. Każdemu przysługiwał kwadrans na wytchnienie po zakończeniu tury, jednakże osiem minut z tego zabierała droga tam i z powrotem, dwie pobranie butelek z zimną wodą i kolejne dwie posmarowanie się kremem ochronnym z filtrem 60. Pozostawały jej więc trzy minuty, które spędzała na słuchaniu pochrząkiwania Forrestera i spoglądaniu na zegarek. Ale najgorsza ze wszystkiego była monotonia. Absurdalne: krok, postój, świergot, krok. „Kurde, w Guantanamo byłoby mi lepiej. Chociaż torturują w słońcu, przynajmniej nie każą dźwigać takiego cholerstwa”. - Dzień dobry. Trochę ciepło, prawda? - usłyszała głos mówiący po hiszpańsku. - Niech się ksiądz odczepi! - Proszę się poczęstować wodą - powiedział Fowler, podając jej butelkę. Ubrany był w lniane spodnie i zwykłą czarną koszulę z krótkim rękawem i koloratką. Wyszedł poza obwód swojego kwadratu i przysiadł na ziemi, wpatrując się w nią z rozbawieniem. - Czy można zapytać, kogo ksiądz przekupił, że jest zwolniony z tej harówki? zagadnęła Andrea, opróżniając łapczywie butelkę. - Profesor Forrester darzy ogromnym szacunkiem mój stan kapłański. On także na swój sposób jest sługą Bożym. - Raczej maniakiem miłującym siebie. - Tym także. A co pani powie o sobie? - Nie darzę miłością pracy niewolniczej. - Chodzi mi o religię. - Próbuje mnie ksiądz zbawić półlitrową butelką wody? - Wystarczyłoby? - Powiedzmy, że potrzebowałabym co najmniej litr. Fowler uśmiechnął się i wręczył jej drugą butelkę. - Proszę popijać małymi łyczkami, to lepiej zaspokoi pani pragnienie. - Dziękuję. - Nie odpowie mi pani? - Religia to dla mnie zbyt zawiłe. Wolę pojeździć na rowerze. Duchowny zaśmiał się i upił łyk wody ze swojej butelki. Wyglądał na zmęczonego. - No, niech się pani nie złości, że nie tyram jak wół. Myśli pani, że sznurek wydzielający kwadraty pojawił się za sprawą czarów? Kwadrat Andrei leżał jakieś sześćdziesiąt metrów od namiotów. Pozostali członkowie

ekspedycji byli rozmieszczeni na całej powierzchni wąwozu, każdy robił to samo: krok, postój, świergot, krok. Andrea doszła do końca sznurka, postąpiła krok w prawo, odwróciła się o sto osiemdziesiąt stopni i znów ruszyła przed siebie, teraz tyłem do duchownego. - Dlatego nie mogłam was znaleźć... A więc przez całą noc robiliście to z Harel. - Spokojnie, było nas więcej. Proszę się nie martwić. - O co księdzu chodzi? Fowler nie odpowiedział. Przez chwilę w regularnych odstępach rozlegał się tylko świergot aparatury. - Jak się ksiądz dowiedział? - spytała niespokojnie Andrea. - Podejrzewałem. Teraz już wiem. - A niech to!... - Przepraszam, że wszedłem z buciorami w pani prywatność. - Mam to gdzieś. - Andrea zamilkła na moment i przygryzła pięść. - Zabiłabym, żeby zapalić. - A czemu pani nie zapali? - Profesor Forrester powiedział, że to zakłóci pracę przyrządów. - Wie pani co? Jak na osobę, która pozuje na oblataną, jest pani niesamowicie naiwna. Dym papierosowy nie ma wpływu na ziemskie pole magnetyczne. Przynajmniej z tego co wiem. - Stary skurwiel! Andrea wygrzebała z kieszeni papierosa i zapaliła. - Z Harel też ksiądz będzie rozmawiał? - Harel jest mądra, o wiele mądrzejsza niż ja. I na dodatek to Żydówka. Nie potrzebuje pouczania starego księdza. - A ja potrzebuję, tak? - Jest pani przecież katoliczką, prawda? - Czternaście lat temu straciłam zaufanie do kręgów, w których ksiądz się obraca. - Do których? Wojskowych czy duchownych? - Do obydwóch. Rodzice dobrze się przyłożyli, żeby mi dopieprzyć. - Wszyscy rodzice to robią. Czy nie od pieprzenia zaczyna się życie? Andrea odwróciła głowę w jego kierunku. Udało jej się go zobaczyć kątem oka. - To mamy coś wspólnego. - A mamy, mamy... Andreo, dlaczego szukała nas pani w nocy? Dziennikarka rozejrzała się w prawo i lewo, zanim odpowiedziała. Najbliżej, bo w odległości trzydziestu metrów, był David Pappas objuczony wykrywaczem metali. Strumień gorącego wiatru dmuchnął od wylotu wąwozu, tworząc u stóp Andrei piękne wiry z piasku. - Kiedyśmy wczoraj dojeżdżali do wąwozu, wspięłam się na wydmę na piechotę. Stanęłam na szczycie, żeby porobić zdjęcia, i zobaczyłam przez teleobiektyw mężczyznę. - Gdzie? - wtrącił Fowler. - Na szczycie skał, tam, za księdzem. Widziałam go zaledwie przez sekundę. Miał na sobie brązowe ubranie. Nic nikomu nie powiedziałam, bo nie wiem, czy nie ma związku z osobą, która próbowała mnie zabić na „Behemocie”. Fowler zmrużył oczy, przejechał dłonią po łysinie, głęboko odetchnął. Twarz mu spochmurniała. Naraz jakby mu przybyło zmarszczek wokół oczu. - Musi pani wiedzieć, że to jest bardzo, bardzo niebezpieczne. Sukces ekspedycji bazuje na tajemnicy. Jeżeli ktoś odkryje, co tak naprawdę robimy... - Wyrzucą nas stąd?

- Zabiją wszystkich. - Ach... Andrea podniosła wzrok, ze strachem uświadamiając sobie, jak odizolowane jest to miejsce i że utkną tutaj na dobre, jeżeli przerwana zostanie cienka linia obrony, jaką stanowią ludzie Dekkera. - Muszę porozmawiać z Albertem. Natychmiast. - Mówił ksiądz, że tutaj nie będzie mógł używać swojego telefonu. Że Dekker ma skaner częstotliwości. Duchowny zerknął na nią bez słowa. - Kurde, znowu!... - mruknęła Andrea. - Zadzwonimy w nocy.

DZIEWIĘĆSET METRÓW OD WYKOPALISK PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

PIĄTEK, 14 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 01.18 Wysoki mężczyzna nazywał się O. I płakał. Musiał się oddalić od towarzyszy, żeby to zrobić. Nie chciał, by widzieli, jak okazuje swoje uczucia, a tym bardziej by komentowali je między sobą. Ale niewątpliwie jeszcze gorzej by było, gdyby wyraził na głos, dlaczego płacze. A płakał z powodu dziewczynki. Za bardzo przypominała mu własną córkę. Nie chciał jej zabić. Zabić Tahira nie było trudno, właściwie zrobił to z ulgą. Nawet pozwolił sobie na odrobinę uciechy, zabawił się z nim. Pokazał mu przedsmak piekła na ziemi. Dziewczynka to inna historia. Miała raptem 16 lat. Mimo to D. i W. zgodziliby się z nim. Misja była zbyt ważna. Stawką było nie tylko życie dziesięciu braci stłoczonych w jaskini, lecz przyszłość całego Dar al-Islam. Matka i córka za dużo wiedziały. Nie można było zrobić wyjątku. - Gówniana wojna - wymamrotał. - Teraz gadasz do siebie? Był to W. Pomalutku podczołgał się do niego. Nie lubił ryzykować. Odzywał się zawsze szeptem, nawet w jaskini. - Modliłem się. - Musimy wracać do nory. Mogliby nas zobaczyć. - Na zachodniej ścianie jest tylko jeden wartownik i nie ma takiego pola widzenia, żeby nas dostrzec. Nie martw się. - A jeżeli zmieni miejsce? Mają noktowizory. - Nie martw się. Teraz ten wielki Murzyn ma wartę. Nic tylko pali jednego za drugim. Przez żarzący się papieros nic nie widzi - powiedział O. zirytowany, że musi tyle mówić, a chciał pobyć w samotności. - No, chodź do jaskini. Zagramy w szachy. Ech, ten W... Ani na moment nie dał się nabrać. Wiedział, że O. jest smutny. Afganistan, Pakistan, Jemen. Sporo razem przeszli, był dobrym towarzyszem. Na swój sposób chciał go podnieść na duchu, choć robił to nieporadnie. O. wyciągnął się na piasku, ile się dało. Znajdowali się w kotlince u stóp niedużej formacji skalnej. Jaskinia powstała naturalnie w jej podstawie i miała zaledwie około dziesięciu metrów kwadratowych. Trzy miesiące wcześniej wypatrzył ją O., gdy zaczął przygotowywać operację. Miejsca wystarczało w niej tylko dla dziesięciu osób, lecz nawet gdyby była sto razy większa, O. i tak wolałby przebywać na zewnątrz. W gwarnej pieczarze czuł się jak w więzieniu, męczyło go chrapanie i pierdzenie braci. - Chyba jeszcze chwilę tu zostanę. Lubię chłód - powiedział. - Czekasz na znak Hukana? - Jeszcze nie pora. Na razie niewierni nic nie znaleźli. - Wolałbym, żeby się pośpieszyli. Mam już dosyć tego siedzenia w kupie, jedzenia konserw i sikania do wiadra. O. nie odpowiedział. Zamknął oczy i skoncentrował się na wietrzyku muskającym jego skórę. On nie miał nic przeciwko czekaniu. - Będziemy tu tak bezczynnie siedzieć? Jest nas dziesięciu, jesteśmy dobrze uzbrojeni.

Powinniśmy wkroczyć i rozprawić się ze wszystkimi - obstawał W. - Zrobimy, jak każe Hukan. - Hukan ryzykuje. - Wiem. Ale jest przebiegły. Opowiedział mi pewną historię. Wiesz, jak buszmeński wojownik znajduje wodę na Kalahari, gdy jest daleko od domu? Szuka małpy i przez cały dzień ją obserwuje. Małpa nie może go zobaczyć, bo jeżeli coś zacznie podejrzewać, jest po zabawie. Więc cierpliwie czeka, a małpa w końcu ujawnia swój schowek. Szparę w skale, jakiś strumyczek... miejsca, których Buszmen nigdy by nie znalazł. - I co wtedy robi? - Wypija wodę i zjada małpę.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

PIĄTEK, 14 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 01.18 Stowe Erling gryzł nerwowo długopis i w żywy pień klął profesora Forrestera. W końcu to nie jego wina, że dane z przeszukiwania tamtego kwadratu nie dotarły, gdzie trzeba. Miał dość swojej roboty: pomagał poszukiwaczom założyć lub zdjąć stelaż, zmieniał baterie w sprzęcie, pilnował, by po raz drugi nie sprawdzano tego samego kwadratu, wysłuchując przy tym biadoleń zmuszanych do pracy ludzi. Jemu natomiast nikt nie pomagał we wkładaniu i zdejmowaniu stelaża. A operacja wcale nie była prosta w środku nocy, przy świetle jedynie gazowej lampki kempingowej. Tyle że Forrester nikim się nie przejmował. To znaczy, nikim prócz siebie. Po kolacji wykrył odchylenie w danych i rozkazał Stoweowi jeszcze raz przeszukać kwadrat 22K. Na nic się nie zdały prośby - błagania! - Stowea, aby mógł to zrobić następnego dnia. Jeżeli dane z poszczególnych kwadratów się nie łączyły, program się zawieszał. „Pieprzony Pappas. Podobno najlepszy archeotopograf na świecie, prawda? Podobno uznany programista, prawda? Gówno prawda. Kurwa mać, powinien siedzieć w tej swojej Grecji. Tyle się nalizałem staremu dupy, żeby mi przydzielił opracowanie kodów magnetometrów, a on dał to Pappasowi. Dwa lata, dwa przeklęte lata! Dwa lata poszukiwania odnośników dla Forrestera, poprawiania jego dziecinnych błędów, biegania mu po lekarstwa, opróżniania jego kosza na śmieci z tych cholernych zakrwawionych chusteczek higienicznych. Dwa lata, a on mnie dalej tak traktuje!”

Na szczęście jego skomplikowana pantomima dobiegła już końca, zamocował na sobie magnetometr i uruchomił. Wziął lampkę gazową, by postawić ją nieco wyżej na pochyłości.

Kwadrat 22K w większości obejmował zbocze pokryte piaskiem i kamieniami w pobliżu knykcia Palca Wskazującego. Teren tu był inny, nie taki jak gąbczaste różowe dno wąwozu ani jak tworząca go spieczona lita skała. Piasek na zboczu, ciemniejszym i o czternastoprocentowym nachyleniu, usuwał się spod nóg jak mąka pod łapkami myszy. Na odcinkach pnących się w górę Stowe musiał podciągać przytrzymujące magnetometr taśmy, żeby nie upaść i zrównoważyć ciężar aparatu. Kiedy się schylił, by postawić na ziemi lampkę, zadrasnął się w prawą rękę o metalowy kant magnetometru. - O cholera... Au! Ssąc mocno ranę, ruszył naprzód, mozolnie idąc powolnym krokiem w rytmie urządzenia. „Żeby chociaż był Amerykaninem! Albo, kurczę, chociaż Żydem. A to tylko grecki brudas, imigrant, pasożyt. Na Boga, przecież był grekokatolikiem, zanim zaczął pracować z profesorem. Nawrócił się na judaizm po trzech miesiącach przestawania z nami. Ekspresowe nawrócenie. Na użyteczniejszą wiarę. Ależ jestem zrąbany... Czemu ja to robię? Obyśmy odnaleźli Arkę. Wydziały historyczne będą mnie rozchwytywały. Znajdę dobrą posadę i zostanę wykładowcą. Stary już długo nie pociągnie, należy mu się za to, że wszystkie zasługi przypisuje sobie. Ale za trzy, cztery lata będzie się mówić o jego ekipie. O mnie. Och, gdyby tak te dziurawe płuca pękły mu w najbliższym czasie!... Ciekawe, komu Kayn by powierzył kierowanie ekspedycją. Na pewno nie Pappasowi. Skoro facet sra po nogach na widok profesora, jedno spojrzenie Kayna rzucałoby go na kolana. Tu będzie trzeba kogoś silnego. Kogoś z charyzmą. Nie umiem sobie wyobrazić, jaki jest ten Kayn. Mówią, że bardzo chory. Po co on tu przyjechał?” Stowe zatrzymał się nagle w połowie pochyłości twarzą zwrócony w stronę wąwozu. Wydawało mu się, że usłyszał kroki, lecz to przecież niemożliwe. Spojrzał w stronę spokojnego, pogrążonego w ciszy obozowiska. „Jasne. Jedyny, który nie leży w łóżku, to ja. No dobra, strażnicy też nie leżą w łóżkach, ale siedzą gdzieś w zacisznym kątku i na pewno smacznie chrapią. Przed kim mają nas bronić? Lepiej by było, gdyby...” Przystanął. Ponownie coś usłyszał i tym razem nie było to złudzenie. Przechylił głowę, nastawiając uszu, lecz rozbrzmiał właśnie denerwujący świergot magnetometru. Stowe po omacku odszukał wyłącznik aparatu i leciutko go nacisnął. W ten sposób wyłączało się sygnał dźwiękowy, nie wyłączając urządzenia (to bowiem uruchamiało alarm w komputerze Forrestera) - za dnia ze dwanaście osób dałoby sobie rękę uciąć, żeby się o tym dowiedzieć. „To pewnie któryś ze zmieniających się żołnierzy. No, stary, za duży jesteś, żeby się bać ciemności”. Wyłączył aparat i powoli zaczął schodzić ze zbocza, myśląc, że lepiej pójść w końcu do łóżka. Jeżeli Forrestera to wkurzy, jego sprawa. Weźmie się do roboty skoro świt. Obejdzie się bez śniadania. „No właśnie. Wstanę przed starym. Kiedy już się trochę rozwidni”. Uśmiechnął się. Rozbawiło go, że bez powodu tak się wystraszył, chociaż w sumie już wcześniej mógł iść spać - a wypoczynku naprawdę potrzebował. Jeżeli się pośpieszy, prześpi się ze trzy godziny. Naraz poczuł szarpnięcie za stelaż. Poleciał do tyłu, wymachując w powietrzu rękami dla utrzymania równowagi. Spodziewał się, że uderzy plecami o skałę, lecz padł na człowieka, który przytrzymał go mocno.

Stowe nie poczuł ostrza noża wbijającego mu się w podstawę kręgosłupa. Ręka, która złapała za stelaż, pociągnęła mocniej do tyłu. Stowe przypomniał sobie dzieciństwo, gdy chadzał z ojcem łowić okoniopstrągi w jeziorze Chebacco. Ojciec przytrzymywał rybę ręką i jednym ruchem rozpruwał ją przy akompaniamencie wilgotnego świszczącego dźwięku. Bardzo przypominającego ostatni dźwięk, jaki usłyszał Stowe. Ręka przestała go przytrzymywać i Stowe jak szmaciana lalka upadł twarzą do ziemi. Stelaż z magnetometrem nie pozwolił ciału się stoczyć - powoli zsunęło się ze zbocza. Umierając, Stowe nie narobił hałasu - wydał z siebie krótki suchy skowyt i to było wszystko.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

PIĄTEK, 14 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 02.33

Pierwszą częścią planu była pobudka o umówionej godzinie. Potem wszystko szło beznadziejnie. Andrea położyła przy głowie zegarek z alarmem ustawionym na drugą trzydzieści nad ranem. Miała się spotkać z Fowlerem w kwadracie 14B, gdzie pracując, powiedziała mu o dziwacznym nieznajomym. Dziewczyna wiedziała jedynie, że duchowny potrzebuje jej pomocy, aby zmylić skaner częstotliwości Dekkera, lecz nie powiedział jej, gdzie on wtedy będzie i co ona ma zrobić. Aby mieć pewność, że Andrea się nie spóźni, pożyczył jej własny zegarek, gdyż zegarek dziennikarki nie miał budzika. Był to toporny czarny MTM z paskiem na rzep, a wyglądał, jakby miał prawie tyle lat co Andrea. Na kopercie zegarka był wygrawerowany napis: That others may live. „Żeby inni mogli żyć... Kto nosi taki zegarek? Na pewno nie ksiądz. Księża noszą zegarki marki Casio za dwadzieścia euro, najwyżej najtańszego lotusa z paskiem ze sztucznej skóry, a nie coś tak oryginalnego”, rozmyślała Andrea przed snem. Kiedy budzik zadzwonił, natychmiast go wyłączyła i pilnowała się, by zabrać zegarek ze sobą, z dwóch powodów. Po pierwsze, Fowler nie omieszkał poinformować, co się z nią stanie, jeśli go zgubi, a po drugie, cyferblat miał wbudowaną maleńką latarkę diodową, której bardzo by jej brakowało w drodze przez wąwóz, gdzie po ciemku łatwo mogła się potknąć o sznurki dzielące teren na kwadraty i roztrzaskać sobie głowę na skałach. Szukając po omacku ubrania, uważnie nasłuchiwała, czy alarm zegarka nikogo nie obudził, lecz uspokoiło ją charakterystyczne pochrapywanie Kyry Larsen. Buty postanowiła włożyć na zewnątrz, by nie robić hałasu, i ruszyła do wyjścia. Jednakże wrodzona niezdarność wycięła jej numer - Andrea upuściła zegarek. Próbowała zapanować nad nerwami i przypomnieć sobie układ ambulatorium. W głębi stały dwie prycze, stół i sprzęt medyczny. Wszystkie trzy dziewczyny spały blisko wyjścia na samonadmuchujących się materacach i w śpiworach. Andrea pośrodku, Larsen po jej lewej stronie, a Harel po prawej. Kierując się pochrapywaniem Kyry, zaczęła macać podłogę. Rozpoznała brzeg swojego materaca. Troszkę dalej namacała coś, co prawdopodobnie było brudnymi skarpetkami asystentki Forrestera. Krzywiąc się ze wstrętem, wytarła rękę o tył spodni. Na oślep przeszukała powierzchnię swojego materaca. Sięgnęła dalej, do materaca Harel. Był pusty. Zaskoczona Andrea wyciągnęła zapalniczkę z kieszeni i zaryzykowała - zapaliła ją, stając pomiędzy płomieniem a Larsen. Harel nigdzie nie było. A Fowler mówił, że nie powie lekarce, co zamierzają zrobić. Dziennikarka dłużej się nad tym nie zastanawiała. Podniosła zegarek, który leżał między materacami, i wyszła z namiotu. W obozie było cicho jak na cmentarzu. Ambulatorium stało przy północno-zachodniej ścianie wąwozu, z czego Andrea teraz się cieszyła, ponieważ miała pewność, że nie natknie się na kogoś idącego do toalety lub wracającego stamtąd. „Harel

pewnie poszła do klopa. Nie rozumiem, czemu nie może się dowiedzieć, co będziemy robić, skoro i tak wie o satelitarnym telefonie księdza. Ci dwoje kombinują coś dziwnego”. W tym momencie zawyła trąbka stadionowa profesora. Andrea struchlała, ze strachu trzewia zwinęły jej się w kłębek. W pierwszej chwili pomyślała, że Forrester ją nakrył, aż uświadomiła sobie, że głos trąbki dobiega z daleka. Dźwięk docierał stłumiony i zwielokrotniony echem, ale nie był zbyt donośny. Zabrzmiał dwa razy. Później ucichł. Po czym trąbka zaczęła grać nieprzerwanie. „To wołanie o pomoc. Daję głowę”. Zastanawiała się chwilę, kogo wezwać. Skoro Harel była nieobecna, a Fowler czekał na nią w 14B, najlepszą opcją był Tommy. Namiot obsługi stał zaraz obok. Przyświecając sobie latarką w zegarku, odnalazła zamek błyskawiczny wejścia i wpadła do środka. - Tommy!... Tommy!... Jesteś tu? Pół tuzina głów podniosło się nad śpiworami. - Na Boga, jest druga w nocy! - jęknął rozczochrany Brian Hanley, przecierając oczy. - Obudź Tommy ego. Profesor chyba ma kłopoty. Ale Tommy już się gramolił ze śpiwora. - Co się dzieje? - To trąbka profesora. Trąbi bez przerwy. - Nic nie słyszę. - Chodźcie ze mną. Jest chyba na końcu wąwozu. - Chwila, moment... - Na co czekasz, na Chanukę [Święto żydowskie obchodzone w grudniu.] ? - Nie, czekam, aż się odwrócisz. Jestem goły. Andrea bąknęła „przepraszam” i wyszła z namiotu. Dźwięk trąbki nadal było słychać, chociaż coraz słabiej. Pewnie kończył się nabój ze sprężonym powietrzem. Tommy dołączył do niej w towarzystwie pozostałych kompanów z namiotu. - Robert, sprawdź namiot profesora - polecił chudemu operatorowi urządzeń wiertniczych. - Brian, leć do żołnierzy. Ostatni rozkaz był niepotrzebny. Dekker, Maloney, Torres i Jackson już nadbiegli. Skąpo ubrani, za to z odbezpieczoną bronią maszynową. - Co się tu, do kurwy, dzieje? - ozwał się Dekker. W wielkiej szorstkiej łapie trzymał walkie-talkie. - Moi chłopcy mówią, że na końcu wąwozu ktoś odstawia wygłupy. - Pani Otero uważa, że profesor ma problemy. Co mówią strażnicy? - zapytał Tommy. - Ta strefa to martwe pole. Waaka szuka lepszego stanowiska. - Dobry wieczór. Co się dzieje? Pan Kayn próbuje spać - rozległ się głos Russella, który podszedł z lekko zmierzwioną fryzurą i odziany w jedwabną piżamę w kolorze cynamonu. - Myślę, że dobrze by... Dekker przerwał mu gestem. W walkie-talkie zatrzeszczało i z głośnika dobiegł miękki głos Waaki: - Szefie, mam widzialność. Widzę Forrestera i ciało na ziemi. Odbiór. - Gniazdo Jeden, co robi profesor? - Nic, klęczy pochylony nad ciałem. Odbiór. - Przyjąłem, Gniazdo Jeden. Zostajesz na miejscu i osłaniasz nas. Gniazdo Dwa i Trzy, wzmóc uwagę. Jeżeli jakiś szczur pierdnie, chcę o tym wiedzieć. Dekker przerwał połączenie i zaczął wydawać rozkazy. Przez tę krótką chwilę rozmowy z Waaką całe obozowisko stanęło na nogi. Tommy Eichberg włączył potężne reflektory

halogenowe, które rzuciły ogromne cienie na ściany wąwozu. Andrea tymczasem oddaliła się trochę od kręgu otaczającego Dekkera. Jeden rzut oka poza zgromadzonych pozwolił jej zobaczyć kompletnie ubranego Fowlera, który nadchodził od strony ambulatorium. Poszedł naokoło i stanął za dziennikarką. - Proszę nic nie mówić. Potem porozmawiamy. - Gdzie jest Harel? Fowler, unosząc brwi, spojrzał na Andreę. „Nie ma zielonego pojęcia”, pomyślała. Nagle w jej głowie zrodziło się pewne podejrzenie. Odwróciła się w stronę Dekkera, lecz Fowler przytrzymał ją za rękę. Zamieniwszy kilka słów z Russellem, ogromny Południowoafrykańczyk podjął decyzję. Pozostawił obóz pod opieką Maloneya, a sam z Torresem i Marlą Jackson ruszył w kierunku kwadratu 22K. - Niech mnie ksiądz puści! Powiedział, że tam jest ciało! - powiedziała Andrea, próbując się uwolnić. - Czekaj. - To może być ona! - Czekaj. Tymczasem Russell z uniesionymi rękami zwrócił się do grupy. - Proszę państwa... bardzo proszę... Wiem, że wszyscy są zdenerwowani, ale chaotyczne bieganie nikomu nie pomoże. No dobrze, sprawdźmy najpierw, kogo brakuje. Pan Eichberg? - Jest tutaj, z tyłu, napełnia zbiornik generatora. Poziom paliwa jest niski. - Pan Pappas? - Jestem. Są wszyscy oprócz Stowea Erlinga - rzekł asystent urywanym głosem, który zdradzał zdenerwowanie. - Ponownie przeszukiwał kwadrat 22K. Baza danych była źle przetworzona. - Pani Harel? - Nie ma - powiedziała Kyra Larsen. - Jak to? Ktoś wie, gdzie może być? - zapytał zaskoczony Russell. - O kogo chodzi? - rozległ się głos za plecami Andrei. Dziennikarka odwróciła się z ulgą na twarzy. Harel stała z zaczerwienionymi oczami, ubrana jedynie w buty i czerwoną długą, sięgającą kolan koszulę. - Przepraszam, ale wzięłam tabletkę nasenną i jeszcze się nie dobudziłam. Co się stało? Kiedy Russell wprowadzał lekarkę w szczegóły, Andrea stawiała czoło nowym uczuciom. Chociaż się uspokoiła, wiedząc, że Harel nic się nie stało, nie miała pojęcia, gdzie się podziewała. „I nie ja jedna - myślała, przyglądając się swej drugiej współmieszkance, która nie przestawała się gapić na Harel. - Larsen podejrzewa ją, i to bardzo. Na pewno zauważyła, że przed chwilą nie było jej w namiocie. Gdyby w oczach był laser, Doc miałaby już dziurę w plecach wielkości średniej pizzy. Będą problemy, oj, będą..

KAYN

Starzec wspiął się na krzesło i rozplątał jeden z węzłów zabezpieczających boczną ściankę namiotu. Potem zawiązał go na powrót, ponownie rozplątał i jeszcze raz zawiązał. - Znowu pan to robi. - Trup, Jacobie, trup... - Proszę pana, węzeł jest dobrze zawiązany. Proszę zejść, musi pan to zażyć powiedział Russell, trzymając w górze kartonowy kubek z wodą i pigułki. - Nie chcę ich brać. Muszę trzeźwo myśleć. Ja mogę być następny. Podoba ci się ten węzeł? - Bardzo. - Nazywa się podwójna ósemka. Bardzo mocny węzeł. Nauczył mnie go ojciec. - To idealny węzeł, proszę pana. Proszę zejść z krzesła. - Chcę mieć pewność. Jeszcze raz go zawiążę. - Znowu ulega pan tej obsesji. - Przestań to powtarzać! Karcąc go, starzec odwrócił się tak gwałtownie, że stracił równowagę. Jacob rzucił się, aby go złapać, nie zdążył jednak. - Zrobił pan sobie coś? Zawołam doktor Harel! Starzec płakał na podłodze, lecz zaledwie mała część łez była efektem upadku. -Trup... Trup...

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

PIĄTEK, 14 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 03.13

- Morderstwo. - Jest pani pewna? Ciało Stowea Erlinga leżało w kręgu oświetlonym gazowymi lampami dającymi światło blade i przejrzyste jak skrzydła muchy. Cienie otaczających ich skał rozmywały się poza kręgiem i stopniowo przeobrażały w ciemność, która niespodziewanie stała się groźna. Andrea stłumiła dreszcz, patrząc na spoczywające na piasku zwłoki. Kiedy kilka minut wcześniej Dekker dotarł ze swoimi ludźmi do profesora, starzec prawą ręką trzymał nieboszczyka za dłoń, podczas gdy lewą nadaremnie naciskał trąbkę stadionową, w której wyczerpał się nabój ze sprężonym powietrzem. Dekker bez ceregieli odsunął profesora i posłał po Harel. Lekarka poprosiła Andreę, żeby jej towarzyszyła. - Wolałabym nie - powiedziała Andrea. Zrobiło jej się nieswojo, kiedy Dekker powiadomił ich przez radio, że znaleźli martwego Stowe'a Erlinga. Nie mogła zapomnieć, jak pragnęła, aby pochłonęła go pustynia. - Proszę. Jestem zdenerwowana, Andreo. Pomóż mi. Rzeczywiście wyglądała na wytrąconą z równowagi, toteż Andrea bez dalszej dyskusji poszła z nią. Po drodze zastanawiała się, jak by tu zagadnąć Harel i dowiedzieć się, gdzie była, do diabła, kiedy rozpoczęło się całe to zamieszanie, lecz nie przychodziło jej do głowy nic, co by automatycznie nie zdradzało, że i ona znajdowała się wtedy tam, gdzie nie powinno jej być. Dotarłszy do kwadratu 22K, stwierdziły, że Dekker wymyślił sposób na oświetlenie ciała, by lekarka mogła ustalić przyczynę śmierci. - Niech pan sam zobaczy. Jeżeli nie morderstwo, to bardzo wyrafinowane samobójstwo. Pchnięcie nożem u podstawy kręgosłupa. Cios na sto procent śmiertelny. - I trudny do zadania - zauważył chmurnie Dekker. - To znaczy? - wtrącił Russell stojący obok. Trochę dalej Kyra Larsen pochylona nad profesorem próbowała go uspokoić i okryć kocem. - To znaczy, że zadano go pewną ręką, perfekcyjnie. Bardzo cienkim nożem. Niewiele było krwi - powiedziała Harel, ściągając lateksową rękawiczkę, w której badała ranę. - Cios profesjonalisty, panie Russell. - Kto go znalazł? - W komputerze profesora włącza się alarm, jeżeli magnetometr przestaje wysyłać dane - rzekł Dekker, wskazując głową starca. - Więc profesor wstał, żeby zrobić awanturę Stoweowi. Widząc go leżącego na ziemi, pomyślał, że śpi, i zatrąbił mu do ucha, aż zrozumiał, co się stało. Wtedy trąbił dalej, żeby nas wezwać. - Nie chcę nawet myśleć, jak zareaguje pan Kayn, kiedy się dowie. Do diabła, gdzie byli pańscy ludzie, Dekker? Jak to się mogło stać? - Jak sądzę, zgodnie z rozkazem mają oko na okolice wąwozu. Trzej wartownicy patrolujący ogromny teren w bezksiężycową noc. Robią, co mogą. - Jak widać, niewiele - skomentował Russell, wskazując na ciało. - Ostrzegałem pana, Russell. Mówiłem, że to szaleństwo, że sześć osób do ochrony to za mało. Przy maksymalnym wysiłku trzej ludzie mogą trzymać wartę przez cztery godziny. A

żeby skutecznie chronić tak trudny teren, trzeba co najmniej dwudziestu. Więc niech pan nie zrzuca winy na mnie. - To nie w porządku. Wie pan, co by się stało, gdyby jordański rząd... - Może byście skończyli się kłócić? - Profesor podniósł się z kocem zarzuconym niedbale na ramiona, głos drżał mu z wściekłości. Gdy minął pierwszy szok, chciał jakoś wyrzucić z siebie całą złość. - Zginął mój asystent. Ja go tutaj wysłałem. Więc przestańcie się nawzajem obwiniać. Russell skrzywił się zażenowany. I ku zdziwieniu Andrei podobnie zrobił Dekker, chociaż ukrył to, odwracając głowę do Harel. - Co jeszcze może nam pani powiedzieć? - Przypuszczam, że zabito go tam, wyżej, upadł i po skałach zjechał na dół pochyłości. - Przypuszcza pani? - podchwycił Russell, podnosząc brew. - Przykro mi, ale nie jestem patologiem, tylko zwykłym lekarzem. Chociaż specjalizuję się w medycynie wojskowej, nie znaczy to, że potrafię badać ślady zbrodni. Zwłaszcza że na tej mieszance gruboziarnistego piasku i kamieni niewiele da się zobaczyć. - Czy miał jakichś wrogów, profesorze? - zapytał Dekker. - Był skonfliktowany z Davidem Pappasem. Rywalizowali ze sobą, a ja to jeszcze podsycałem. - Czy widział pan, żeby się kłócili? - Nieraz, ale szło o bzdury... - Forrester urwał i podniósł palec przed nosem Dekkera. Zaraz, nie sugeruje pan chyba, że zrobił to któryś z moich chłopaków, prawda? Andrea tymczasem patrzyła na zwłoki Erlinga z mieszaniną zdumienia i bezradności. Chciała zrobić krok naprzód, wejść w oświetlony lampami krąg, pociągnąć Stowea za kucyk i pokazać, że nie umarł, że to tylko głupi dowcip profesora, aby się nad nimi poznęcać. Uświadomiła sobie powagę sytuacji, dopiero gdy zobaczyła drobnego profesora machającego palcem przed nosem rosłego Dekkera. I w tejże chwili skrywana od dwóch dni tajemnica wylała się z niej jak woda przez pęknięcie w tamie powstałe pod wpływem ciśnienia. - Panie Dekker... Południowoafrykańczyk spojrzał na nią z niezbyt zachęcającą miną. - Droga pani, mistrz Schopenhauer powiadał, że przy pierwszym spotkaniu twarz odciska w nas ślad, który zostaje na zawsze. A ja dotąd widziałem za wiele pani twarzy, zrozumiano? - A w ogóle czemu pani tu jest, skoro nikt jej nie wołał? Tego nie będzie pani publikować. Proszę wracać do obozu - dodał Russell. Dziennikarka cofnęła się o krok, lecz wytrzymała spojrzenie obu mężczyzn. Nie bacząc na radę Fowlera, postanowiła wszystko wyznać. - Nie. Możliwe, że ten człowiek zginął przeze mnie. Dekker przysunął się do Andrei tak blisko, że czuła suche ciepło jego skóry. - Proszę jaśniej. - Kiedy dojeżdżaliśmy do wąwozu, chyba widziałam kogoś na szczycie tamtej ściany. - Co? I słowem pani o tym nie pisnęła? - Wtedy nie wydawało mi się to ważne. Przykro mi. - No pięknie! Przykro pani!... No to wszystko jasne, kurwa mać!... Russell kręcił głową ze zdumienia. Dekker mocno pocierał bliznę, przetrawiając to, co właśnie usłyszał. Harel i profesor wpatrywali się w Andreę ze zdumieniem. Jedyną osobą, która zareagowała, była Kyra Larsen - odsunęła na bok Forrestera, podeszła do dziennikarki i uderzyła ją w twarz.

- Suka! Andrea była tak zaskoczona, że nie wiedziała, jak się zachować. W oczach Kyry zobaczyła smutek i ból i zrozumiała. Zwiesiła ręce. „Przykro mi. Wybacz”. - Suka - powtórzyła archeolog, rzucając się na nią z zaciśniętymi pięściami, waląc ją po twarzy, piersiach, ramionach. - Mogłaś powiedzieć ochronie. Nie wiesz, czego szukamy? Nie wiesz, jak to na wszystkich wpływa? Harel i Dekker chwycili Larsen za ręce i odciągnęli od Andrei. Nie stawiała oporu, widząc jednak, że lekarka ją trzyma, wyszarpnęła się i odstąpiła o kilka kroków. - Był moim chłopakiem... - wymamrotała. W tej chwili dopadł do nich zziajany David Pappas. Grube krople potu pokrywały mu oblicze i szyję, po drodze widocznie co najmniej raz się wywrócił, gdyż twarz i okulary miał pełne piasku. - Profesorze!... Profesorze!... - Co się stało, Davidzie? - Dane... dane Stowe'a - odparł, pochylając się i opierając dłonie na kolanach, żeby złapać oddech. Profesor lekceważąco machnął ręką. - Nie teraz, Davidzie. Twój kolega jeszcze nie ostygł. - Ale profesorze, musi mnie pan wysłuchać... Rekordy bazy... poczyściłem je... - To dobrze, Davidzie. Rano o tym porozmawiamy. David zrobił coś, czego w życiu by się nie ośmielił uczynić, gdyby nie straszliwe napięcie, w jakim się znalazł tej nocy - chwycił mianowicie za koc okrywający profesora i zmusił Forrestera, aby się odwrócił i spojrzał mu w twarz. - Nie rozumie pan. Mamy sygnał! Siedemdziesiąt dziewięć jedenaście! Forrester nie od razu zareagował na tę rewelację. Po chwili odezwał się powoli i tak cicho, że David ledwie go usłyszał. - Jak silny? - Bardzo silny, profesorze. Profesor padł na kolana. Niezdolny nic z siebie wykrztusić, kołysał się tylko w przód i w tył w modlitwie bez słów. - Co to jest siedemdziesiąt dziewięć jedenaście, Davidzie? - zapytała Andrea. - Ciężar atomowy siedemdziesiąt dziewięć. Grupa jedenasta w układzie okresowym pierwiastków - niewyraźnie odpowiedział Pappas słabym głosem, jakby po przekazaniu wiadomości stał się próżny w środku i niepotrzebny jak pognieciona koperta. Wzrok utkwił w zwłokach. - To znaczy... - Złoto. Stowe Erling odnalazł Arkę Przymierza.

NIEKTÓRE DANE DOTYCZĄCE ARKI PRZYMIERZA ZAPISKI Z NOTATNIKA „MOLESKINE” PROFESORA CECILA FORRESTERA

Biblia mówi: „I uczynisz arkę z drzewa akacjowego; jej długości będzie wynosiła dwa i pół łokcia; jej wysokości półtora łokcia i jej szerokość półtora łokcia. I pokryjesz ją szczerym złotem wewnątrz i zewnątrz, i uczynisz na niej dokoła złote wieńce. Odlejesz do niej cztery pierścienie ze złota i przymocujesz je do czterech jej krawędzi: dwa pierścienie do jednego jej boku i dwa do drugiego jej. boku. Rozkażesz zrobić drążki z drzewa akacjowego i pokryjesz je złotem. I włożysz drqżki te do pierścieni po obu bokack arki celem przenoszenia jej”. Przyjmę długości zwykłego łokcia. Wiem,, że mnie za to będa krytykować, gdyż mało badaczy tak robi, na ogół posługuja się. bardziej znanym łokciem egipskim albo łokciem światynnym. Ale racja jest po mojej stronie. Oto co wiemy o Arce: — rok budowy: "1453 p.n.e. u stóp góry Synaj; — 111 cm długości; — 65 cm szerokości; — 65 cm wysokości; — 385 litrów pojemności; — 265 kg wagi. Niektórzy autorzy utrzymują, że waga Arki jest o wiele większa i wynosi około 500 kilogramów. Jeden dureń ma nawet czelność twierdzić, że Arka waży powyżej tony. Bzdura! I nazywają siebie erudytami. Kockaja wyolbrzymiać wagę złota,, którym obita jest skrzynia. Idioci. Nie zdają sobie sprawy że złoto jest ciężkie, ale też miękkie, bardzo miękkie. Takiej wagi nie wytrzymałyby ani pierścienie, ani drewniane drążki wystarczająco długie, żeby Arkę niosło wygodnie więcej niż czterech mężczyzn. Złoto jest bardzo ciągliwym i kowalnym metalem. W zeszłym roku widziałem cały pokój wyłożony złotem z jednej tylko, choć dość dużej monety walcowanym metodą z epoki brqzu. Żydzi byli zręcznymi rzemieślnikami, a na pustyni nie dysponowali dużą ilością złota, nie mogli sobie też pozwolić na stworzenie przedmiotu tak ciężkiego, że utrudniałby ucieczkę przed wrogiem. Nie. oni użyli małej ilości kruszcu w postaci cienkiej blachy na pokrycie drewna. Solidnego drewna, które bez uszczerbku przetrwałoby wieki szczelnie pokryte metalem nierdzewnym, nieczułym na upływ czasu. To przedmiot zbudowany na wieczność. Czyż mogłoby być inaczej, skoro sam Wiekuisty dostarczył instrukcje?

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

PIĄTEK, 14 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 14.21

- Czyli ktoś manipulował danymi. - A ktoś inny to wykrył. - Dlatego go zamordowano. - Już wiem, co, gdzie i kiedy się stało. Jeżeli powie mi jeszcze ksiądz, kto i jak to zrobił, będę najszczęśliwszą kobietą na świecie. - Pracuję nad tym. - Sądzi ksiądz, że to był ktoś z zewnątrz? Może ten facet, którego widziałam? - Niegłupia z pani osóbka. - Ciągle czuję się winna. - Niepotrzebnie. Ja prosiłem, żeby pani nikomu o tym nie mówiła. Ale proszę mi wierzyć: jeden z członków ekspedycji jest mordercą. Dlatego tym pilniej musimy porozmawiać z Albertem. - Aha. Tyle że wie ksiądz więcej, niż mi powiedział. O wiele więcej. Przed świtem panował niespotykany tłok w wąwozie. Harel nie było na posłaniu. - Mówiłem już, że pracuję nad tym. - Kurczę, jest ksiądz chyba jedynym cholernym poliglotą, który nie lubi rozmawiać. Ojciec Fowler i Andrea Otero siedzieli w cieniu wschodniej ściany wąwozu. Ostatniej nocy nikomu nie udało się pospać, toteż dzień zaczynali mozolnie i długo, wciąż mocno poruszeni śmiercią Stowea Erlinga. Powoli wszakże wykrycie dużej ilości złota przez magnetometr Stowea przeważyło i tragiczne wydarzenie zeszło na drugi plan. Profesor Forrester rzucił się w wir prac związanych z kwadratem 22K: analiza składu skał, dalsze badania magnetometryczne, a przede wszystkim pomiary rezystywności gleby. W uproszczeniu - polegały one na przepuszczeniu przez ziemię prądu i zmierzeniu, ile może go wchłonąć. Szyb wypełniony ziemią na przykład ma inny opór właściwy od nienaruszonej otaczającej go gleby. Wyniki pomiarów były jednoznaczne: teren był nader niestabilny, co doprowadzało Forrestera do furii. Andrea widziała, jak biegał nerwowo i wymachiwał rękami, ciskał papiery w powietrze, wymyślał swoim pracownikom. - Dlaczego profesor jest taki poirytowany? - odezwał się Fowler. Od dłuższego czasu bawił się małym śrubokrętem i pękiem kabli, które wyciągnął ze skrzyni z narzędziami Briana Hanleya, tego od konserwacji. Siedział na płaskiej skale pół metra nad Andreą i nie zwracał zbytniej uwagi na to, co się dzieje dokoła. - Robili pomiary i okazało się, że nie mogą tak po prostu wydobyć Arki odpowiedziała Andrea, która kilka minut wcześniej rozmawiała z Davidem Pappasem. Przypuszczają, że jest w zagłębieniu wydrążonym przez człowieka. Jeżeli użyją koparki, bardzo prawdopodobne, że sklepienie się zawali. - Będą musieli podkopać się z boku. To może zająć tygodnie. Andrea włączyła kolejną partię zdjęć i sprawdzała je na przeglądarce. Miała niezłą sesję z Forresterem w roli głównej dosłownie pieniącym się z wściekłości. Spłoszona Kyra Larsen lękliwie odchylała głowę jak najdalej.

- Forrester znowu wrzeszczy. Nie wiem, jak jego asystenci to znoszą. - Może tego właśnie wszyscy dzisiaj potrzebują?... Andrea już miała odpowiedzieć duchownemu, by nie opowiadał bzdur, lecz uświadomiła sobie, że przecież sama jest gorliwą zwolenniczką samokarania jako metody pozbycia się bólu. „Dobrym przykładem jest PH. Gdybym go chciała przykładnie ukarać, już dawno powinien wylecieć przez okno. Cholerny kot!... Mam nadzieję, że nie gryzie sąsiadce butelek z szamponem. A jeżeli gryzie, mam nadzieję, że nie będę musiała za wszystko zapłacić”. Pohukiwania Forrestera wzmogły aktywność wokół niego, jak zapalenie światła w kuchni przyspiesza ruch karaluchów. - Może ksiądz ma rację. Ale nie sądzę, żeby ta krzątanina świadczyła o szacunku wobec martwego kolegi. Fowler podniósł wzrok znad śrubokręta i spojrzał na nią z wyrzutem. - Nie trzeba ich potępiać. Muszą się spieszyć, jutro sobota. - Ano tak. Szabas. Żydom nie wolno nawet zapalić światła, gdy w piątek zapada zmrok. Bez sensu. - Przynajmniej w coś wierzą. A w co pani wierzy? - Zawsze byłam praktyczną osobą. - Chyba chciała pani powiedzieć: niewierzącą. - Chciałam powiedzieć: praktyczną. Spędzając po próżnicy dwie godziny tygodniowo w miejscu przesiąkniętym zapachem kadzidła, straciłabym w życiu dokładnie trzysta czterdzieści trzy dni. Daruje ksiądz, ale to niezbyt korzystny układ. Nawet w zamian za domniemaną wieczność. Duchowny zaśmiał się półgębkiem. - Zatem kiedyś w coś pani wierzyła? - Wierzyłam w związek dwóch osób. - I co się stało? - Spieprzyłam wszystko. Można powiedzieć, że ona miała więcej wiary niż ja. Fowler milczał. Głos Andrei zabrzmiał trochę wymuszenie, dziewczyna bowiem zrozumiała, że ksiądz tylko chciał, aby jej ulżyło. - Na dodatek... nie wierzę, że wiara jest jedynym motywem tej wyprawy. Arka na pewno jest warta kupę kasy. - Na świecie jest około stu dwudziestu pięciu tysięcy ton złota. Uważa pani, że ktoś taki jak pan Kayn musi szukać akurat trzynastu czy czternastu kilogramów kruszcu w Arce? - Mówimy o Forresterze i jego zapracowanych chłopcach - odpowiedziała Andrea, która uwielbiała prowadzić dyskusje, nie lubiła natomiast, gdy z taką łatwością odpierano jej argumenty. - No dobrze. Chce pani praktyczny powód? Faza zaprzeczenia. Jego praca ich motywuje do działania. - O czym ksiądz mówi, do diabła? - O fazach żałoby doktor Kübler-Ross. - Ach tak!... Zaprzeczenie, gniew, depresja i całe to chrzanienie. - Właśnie. Wszyscy przechodzą teraz pierwszą fazę. - Jak patrzę na pohukującego profesora, powiedziałabym, że jest w drugiej. - Wieczorem poczują się lepiej. Profesor Forrester wygłosi hesped, mowę pochwalną. Myślę, że ciekawie będzie posłuchać, jak mówi dobrze o drugim człowieku. - A co się stanie z ciałem? - Wsadzą je do hermetycznego worka, zapieczętują i gdzieś pogrzebią.

Andrea poderwała się na nogi i spojrzała na Fowlera z niedowierzaniem. - Jaja sobie ksiądz robi? - Tak każe prawo żydowskie. Każdy umarły musi zostać pogrzebany przed upływem dwudziestu czterech godzin. - Wie ksiądz, o co mi chodzi. Nie oddadzą go rodzinie? - Nikt i nic nie opuści obozowiska przed zakończeniem prac, pamięta pani? Andrea schowała aparat do plecaka i zapaliła papierosa. - Ci ludzie są nienormalni. Mam nadzieję, że ten pieprzony artykuł nie wykończy nas wszystkich. - A pani ciągle tylko o tym artykule! Nie mogę pojąć, dlaczego pani tak rozpaczliwie się za nim ugania. - Dla kasy i sławy. A ksiądz za czym się ugania? Fowler także się podniósł i przeciągnął ręce. Wygiął się do tyłu, aż w kręgosłupie głośno strzeliło mu kilka razy. - Wykonuję rozkazy. Jeżeli Arka faktycznie istnieje, Watykan chce o tym wiedzieć, żeby ze swej strony uznać ją za przedmiot zawierający Przykazania Boże. „Cóż za proste wyjaśnienie, jakie niewinne. I całkowicie nieprawdziwe. Nie umiesz kłamać, ojczulku. Ale będę udawać, że ci wierzę”. - Być może... - powiedziała po chwili. - Czemu w takim razie szefowie księdza nie zdecydowali się przysłać tu historyka? Fowler pokazał jej to, nad czym pracował. - Bo historyk nie potrafiłby zrobić czegoś takiego. - Co to jest? - zaciekawiła się Andrea, oglądając coś, co przypominało zwykły wyłącznik, z którego wychodziły dwa kable. - Nie możemy wrócić do mojego wczorajszego planu, żeby połączyć się z Albertem. Po zabójstwie Erlinga wszyscy będą zbyt czujni. Dlatego zrobimy tak...

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

PIĄTEK, 14 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 15.42 „Niech mi ksiądz jeszcze raz powie, dlaczego to robię”. „Dlatego, że chce pani poznać prawdę. Prawdę o tym, co się tutaj dzieje. Prawdę o tym, dlaczego właśnie pani zaproponowali tę robotę, skoro Kayn, nie wyjeżdżając nawet z Nowego Jorku, mógł znaleźć tysiąc innych, o wiele lepszych i bardziej znanych dziennikarzy”. Rozmowa w dalszym ciągu dźwięczała Andrei w uszach. Pytanie brzmiało identycznie jak to, które powtarzał Głosik rozlegający się jej w głowie od wielu dni. Skutecznie tłumiła go Filharmoniczna Pycha w pełnym składzie z towarzyszeniem pana Debetu de Visa, baryton, i pani Sławy za Wszelką Cenę, sopran. Jednakże słowa Fowlera przywróciły Głosikowi należne mu miejsce w samym centrum sceny. Andrea potrząsnęła głową, próbując się skoncentrować na tym, co miała zrobić. Plan polegał na wykorzystaniu pory, kiedy tylko trzej ludzie Dekkera byli poza namiotami, na stanowiskach wartowniczych. Pozostali w tym czasie odpoczywali, drzemiąc albo grając w karty. - W tym momencie pani się włączy - powiedział jej Fowler. - Na mój znak wsunie się pani pod podłogę namiotu. - Na piasek pod te dechy? Ksiądz zwariował? - Miejsca jest dosyć. Trzeba się podczołgać jakieś pół metra do tablicy rozdzielczej instalacji elektrycznej. Pomarańczowy kabel łączy generator z namiotem. Odłączy go pani i szybko połączy z tą końcówką mojego kabelka, a mój drugi kabelek wepnie w miejsce pomarańczowego w tablicy rozdzielczej. Potem przez trzy minuty co piętnaście sekund ma pani naciskać ten przycisk. A później niech pani stamtąd wieje. - A co takiego będzie się działo? - Nic specjalnego pod względem technicznym. Nastąpi tylko lekki spadek napięcia prądu. Skaner częstotliwości wyłączy się na moment dwa razy: raz, gdy pani odłączy kabel, i drugi raz, gdy go pani na powrót wepnie. - A poza tym? - Będzie się inicjował. Tak jak komputer, gdy ładuje system operacyjny Dopóki nie zajrzą pod podest, nie będzie problemów. Problem tymczasem był. Jeden. Upał.

Wczołganie się pod podest, gdy Fowler dał znak, nie było trudne. Pochyliła się, udając, że zawiązuje sznurówkę, rozejrzała dookoła i wtoczyła pod drewnianą platformę. I jakby się zanurzyła w ogromny kawałek ciepłego masła. Powietrze tu było rozrzedzone z powodu upału, rozgrzanego piasku i ciepła wydzielanego przez generator, którego system chłodzenia tłoczył strugę gorąca wprost do dziury, gdzie wpełzła Andrea. Szybko dotarła do tablicy rozdzielczej, czując, jak płonie jej twarz i ramiona. Wyciągnęła wyłącznik Fowlera, przygotowała go w prawej ręce, a lewą pociągnęła za pomarańczowy kabel. Wcisnęła go do końcówki Fowlera, na jego miejsce podłączyła właściwy przewód i czekała.

„Cholerny zegarek!... Wskazuje, że minęło dwanaście sekund, a ciągnie się jak dwanaście minut. Boże, co za skwar!” Trzynaście, czternaście, piętnaście. Wcisnęła wyłącznik. Nad nią głosy żołnierzy zmieniły brzmienie. „Wygląda na to, że się zorientowali. Żeby się tylko nie przejęli za bardzo.. Wytężyła słuch, by wychwycić, o czym mówią. Początkowo robiła to, aby zapomnieć o skwarze i nie zemdleć. Tego ranka niewiele wypiła i teraz za to płaciła. Miała spierzchnięte wargi, suchość w gardle i lekkie zawroty głowy. Ale trzydzieści sekund później Andrea zaczęła się bać tego, co słyszy, nie zdając sobie sprawy, że minęły już trzy minuty, a ona w dalszym ciągu naciska przycisk co piętnaście sekund, walcząc ze słabością, nad którą nie mogła zapanować.

GDZIEŚ W HRABSTWIE FAIRFAX, WIRGINIA

PIĄTEK, 14 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 08.42

- Masz? - Chyba coś mam. Ale nie było łatwo. Ten facet sprytnie pozacierał ślady. - Albert, wolałbym dostać coś więcej niż tylko przypuszczenia. Tutaj zaczynają ginąć ludzie. - Ludzie zawsze umierają, nie? - To coś innego. Mam pietra. - Ty? Nie wierzę. Nie bałeś się nawet wtedy z tymi Koreańczykami. A przecież... - Albercie. - Przepraszam. Poprosiłem kogoś o przysługę. Eksperci CIA odzyskali część danych z komputerów Globallnfo. Orville Watson szedł śladem pewnego terrorysty, niejakiego Hukana. - Strzykawka. - Skoro tak mówisz... Ja ni w ząb po arabsku. Zdaje się, że koleś chciał dokonać zamachu na Kayna. - Coś jeszcze wiesz? Narodowość, przynależność do grupy? - Tyle konkretów. Reszta to supozycje, mejle wymieniane w biurze. Żaden istotny plik nie ocalał. Twarde dyski są bardzo delikatne, wiesz? - No to znajdź Watsona. On jest kluczem do wszystkiego. I znajdź go szybko. - Tak jest.

NAMIOT ŻOŁNIERZY, PIĘĆ MINUT WCZEŚNIEJ

Marla Jackson nie czytywała gazet i to ją zaprowadziło do więzienia. Oczywiście Marla tak nie uważała. Ona wierzyła, że trafiła do więzienia, bo była dobrą matką. Te dwa sprzeczne stwierdzenia podsumowują życie Marli, która miała biedne, jednak stosunkowo normalne dzieciństwo. Na tyle normalne, na ile może być życie w Lorton w stanie Wirginia, przez samych mieszkańców zwanym Pachą Ameryki. Marla urodziła się w czarnej rodzinie niskiej klasy. Bawiła się lalkami i skakanką, chodziła do szkoły i w wieku piętnastu lat i siedmiu miesięcy zaszła w ciążę. Na jej obronę należy powiedzieć, że próbowała tego uniknąć. Skąd miała wiedzieć, że Curtis przedziurawił prezerwatywę? Nie mogła tego wiedzieć. Słyszała o idiotycznym rytuale wśród czarnych chłopców mającym dowieść męskości, a polegającym na zmajstrowaniu dziewczynie dziecka, zanim ukończy szkołę. Ale to przytrafiało się innym. Ją Curtis kochał. I Curtis zwiał. Marla rzuciła szkołę i wstąpiła do mało ekskluzywnego klubu nastoletnich matek. Maleńka Mae stała się centrum świata swojej matki, na dobre i na złe. Marla pożegnała się ze snami o tym, że zaoszczędzi tyle pieniędzy, aby się poświęcić fotografowaniu burz i huraganów. Podjęła w przetwórni kurczaków pracę, która w połączeniu z obowiązkami macierzyńskimi nie zostawiała jej wiele czasu na czytanie gazet. Dlatego podjęła pewną decyzję, ponieważ była niedoinformowana. Pewnego popołudnia szef powiadomił ją, że zostaje przesunięta ze zmiany dziennej na nocną. Dziewczyna widziała już wystarczająco dużo wychodzących z nocnej zmiany kobiet, które szły z pochylonymi głowami, ze wzrokiem utkwionym w ziemię i z fabrycznym ubraniem roboczym w reklamówce z supermarketu. Kobiet, których zaniedbane dzieci szybko kończyły w poprawczakach lub przeszyte kulami w wojnie gangów. Aby tego uniknąć, Marla wstąpiła zatem do rezerwy wojska. Rezerwistów nie można było przenosić na inną zmianę, gdyż kolidowało to z dwoma godzinami szkolenia w bazie Cresaptown, toteż mogła więcej czasu spędzać z małą Mae. Marla podjęła tę decyzję dzień po tym, jak 372. kompania żandarmerii wojskowej poinformowała o swoim kolejnym miejscu działania: Irak. Tę wiadomość zamieszczono na stronie 6 „Lorton Chronicie”. We wrześniu 2003 roku Marla pomachała córeczce na pożegnanie i wspięła się do ciężarówki w bazie. Przytulona do babci Mae płakała ile sił w płucach, jak tylko potrafi sześcioletnia dziewczynka. Obydwie rozstały się z życiem cztery tygodnie później, gdy pani Jackson, która jako matka nie dorastała Marli do pięt, po raz ostatni kusiła los, paląc papierosa w łóżku. Kiedy powiadomiono o tym Marlę, nie była w stanie wrócić do domu. Po prostu nie potrafiła się z tym pogodzić, poprosiła więc swoją kompletnie oszołomioną siostrę, żeby zajęła się pogrzebem, sama zaś zwróciła się do zwierzchników o pozostawienie jej w Iraku i oddała się ciałem i duszą pracy w żandarmerii wojskowej w więzieniu Abu Ghraib. Rok później zdjęcia pokazane w programie telewizyjnym „60 minut”, zrobione nie w porę, dowiodły, że w Marli coś pękło. Dobra matka z Lorton w stanie Wirginia przeobraziła się w oprawczynię irackich więźniów. Dla opinii publicznej szczególnie odrażające było zwłaszcza jedno zdjęcie, na którym dziewczyna uśmiechała się do aparatu, celując z broni w genitalia więźnia z workiem na głowie.

Oczywiście nie tylko Marla tak postępowała. A utrata córki i matki „z winy tych brudnych psów Saddama” była usprawiedliwieniem jedynie w jej głowie. Toteż Marla w niesławie została zwolniona i skazana na cztery lata więzienia, z czego odsiedziała sześć miesięcy. Po czym udała się prościutko do Blackwater w poszukiwaniu pracy. Chciała wrócić do Iraku. Pracę otrzymała, lecz do Iraku nie wróciła.Trafiła natomiast w ręce Mogensa Dekkera. Dosłownie. W ciągu półtora roku Marla wiele się nauczyła. Dużo lepiej strzelała, wiedziała więcej o filozofii, poznała, czym jest seks z białym mężczyzną. Albowiem jej dowódca, Dekker, niemal od pierwszego wejrzenia zadurzył się w tej kobiecie o grubych nogach i twarzy anioła. Marla zaznała przy nim niejakiej pociechy, resztę załatwił zapach prochu. Zabiła po raz pierwszy i zasmakowała w tym. Bardzo zasmakowała. Pluton także był w porządku... czasami. Dekker dobrze ich dobrał. Garstka zabójców bez skrupułów, którzy dzięki kontraktowi rządowemu mogli bezkarnie zabijać. Kiedy byli na polu bitwy, wszystko szło dobrze, łączyło ich braterstwo krwi. Co innego natomiast, kiedy jak tego skwarnego popołudnia, wbrew rozkazowi Dekkera nie spali, tylko grali w karty. Stawali się rozdrażnieni i niebezpieczni jak pawian w łaźni tureckiej. A najgorszy ze wszystkich był Torres. - Wkurwiasz mnie, Jackson. I nie dałaś mi ani jednego buziaka - powiedział mały Kolumbijczyk. Marlę denerwowało, gdy bawił się małym oksydowanym składanym nożem. Ten nóż był jak on - pozornie niegroźny, choć bez większego wysiłku mógł człowiekowi podciąć gardło. Kolumbijczyk z uśmiechem na ustach ścinał nim wąskie wiórki z brzegu plastikowego stołu. - Du scheisst’ mich an, [Jesteś jak pryszcz na dupie.] Torres. Jackson ma fula, a ty masz gówno - rzekł Alrik Gottlieb, zmagając się z angielskimi zaimkami i przyimkami. Wyższy z bliźniaków z całego serca nienawidził Torresa, odkąd kilka miesięcy wcześniej razem obejrzeli w Niemczech towarzyski mecz przedmundialowy pomiędzy swoimi krajami. Zwyzywali się wtedy i pobili. Paradoksalnie metr dziewięćdziesiąt wzrostu wcale nie pozwalało Alrikowi spokojnie spać nocą. Cieszył się nadal życiem tylko dlatego, że Torres nie był pewny, czy poradzi sobie z obydwoma braćmi. - Mówię tylko, że te karty są za dobre - odpowiedział Torres, uśmiechając się jeszcze szerzej. - To jak? Dajesz czy nie? - ponagliła Marla, która oszukiwała, lecz nic nie dawała po sobie poznać. Już go zmusiła, żeby wyłożył dwie stówy. „Nie mogę za długo wygrywać. Muszę pozwolić, żeby się trochę odegrał, inaczej którejś nocy pokosztuję tego noża”, pomyślała. Torres zaczął niespiesznie rozdawać, wykonując przy tym rozmaite śmieszne gesty i wydając niezbyt przyjemne dźwięki, żeby rozproszyć ich uwagę. „Właściwie ten skurczybyk jest fajny. Gdyby nie miał natury psychopaty i nie zalatywał tak grzybami, zajebiście by mi odpowiadał”. W tej chwili zapiszczał skaner częstotliwości, który spoczywał na stoliku dwa metry od miejsca, gdzie grali w karty. - Co jest, do cholery? - powiedziała Marla. - To ten verdammt skaner, Jackson. - Torres, zobacz, co się dzieje. - Odwal się. Wchodzę z piątką. Marla podniosła się i podeszła do skanera, aparatu tej wielkości co kasety VHS,

których nikt już nie używał, ale z ekranem LCD i sto razy droższego. - Chyba wszystko w porządku, restartuje - powiedziała, wracając do stołu. - Do twojej piątki dokładam jeszcze pięć. - Pas - rzekł Alrik, odchylając się na oparcie krzesła. - Przesrane. Nie ma nawet pary. - Myślisz, że masz monopol na wszystko, dziewczyno szefa? - zakpił Torres. Marlę rozzłościł bardziej jego ton niż same słowa. Nagle zapomniała, że postanowiła pozwolić mu wygrać. - Zapomnij, Torres. Mój świat to kolor, stary. - Jaki kolor? Brązowego gówna? - Każdy prócz żółtego. Ciekawe... kolor tchórzostwa jest u samej góry twojej flagi. Marla żałowała, że to powiedziała. Torres był brudnym nikczemnikiem, szczurem z Medellin, to fakt. Jednakże dla Kolumbijczyka jego ojczyzna i flaga są święte jak boski Jezus. Jej przeciwnik zacisnął usta tak mocno, że wargi mu zniknęły, a na policzkach wystąpiły purpurowe plamy. Marla poczuła zarazem strach i podniecenie, rozkoszując się upokorzeniem rywala, napawając jego wściekłością. „Teraz będę musiała przegrać jego dwie stówy i swoje dwie stówy. Ten gnój ma takiego świra, że gotów podnieść na mnie rękę. Chociaż wie, że Dekker by go za to zabił”. Alrik przyglądał się im z troską na twarzy. Chociaż Marla potrafiła się o siebie zatroszczyć, teraz stąpała już nie po polu minowym, lecz po minach przysypanych tylko warstewką ziemi. Cieniutką warstewką. - No, Torres. Pokaż Jackson, na co cię stać. Ona blefuje. - Daj mu spokój. Nie wierzę, żeby znowu dziabał majchrem, prawda, kurduplu? - Co ty gadasz, Jackson? - Nie wciskaj nam, że to nie ty załatwiłeś tego blondasa. Torres w jednej chwili spoważniał. - Nie ja. - Wszędzie są twoje ślady. Małe precyzyjne narzędzie, nisko i od tyłu. - Mówię, że to nie ja. - A ja mówię, że widziałam, jak na statku kłóciłeś się z blondasem z kitką. - Odwal się. Stale się z kimś kłócę. Ludzie mnie nie rozumieją. - No to kto go zadźgał? Samum, morderczy wiatr? A może ten księżulo? - Nie zdziwiłbym się, gdyby to zrobił klecha. - Nie pieprz, Torres - przerwał im Alrik. - Ten ksiądz to zwykła ciota. - A widzisz? Wielki killer sra ze strachu przed klechą. - Ja niczego się nie boję. Mówię tylko, że to niebezpieczny facet. Bardzo niebezpieczny - powiedział Torres, wymownie przeciągając kantem dłoni po szyi. - Nie łyknąłeś chyba historyjki o tym, że jest z CIA? Na Boga, przecież to staruch. - Ma ze trzy, cztery lata więcej od twojego chłopaka, dzidziu. A z tego co wiem, szef potrafi gołymi rękami ukatrupić osła. - Bez dwóch zdań, kurduplu - zapewniła Marla, która uwielbiała chwalić się swoim mężczyzną. - Jest o wiele bardziej niebezpieczny, niż ci się wydaje, Jackson. Gdybyś oderwała oczy od jego tyłka, zobaczyłabyś, co ma wydziergane. Ten koleś jest ze specoddziałów, spadochroniarz. Oni są najlepsi. Parę miesięcy przed tym, jak szef wybrał cię na maskotkę plutonu, przeprowadzaliśmy operację w Tikricie. Mieliśmy w ekipie jednego takiego. To co ten

facet wyczyniał... nie było normalne. Oni zadawanie śmierci mają we krwi. - No, są kompletnie popierdoleni. I twardzi jak sto pięćdziesiąt - potwierdził Alrik. - A idźcież wy do diabła, cholerni ministranci. Jak wam się wydaje, co on ma w tej czarnej walizeczce? C4?... Broń?... Wy chodzicie po wąwozie z M4, który wyrzuca dziewięćset kul na minutę, a co on może? Walnie cię Biblią? Chyba że rąbnie skalpel lekarce i obetnie ci jaja. - Nią się nie martwię - rzekł Torres, machnąwszy ręką. - Lesba z Mosadu. Mam ją pod kontrolą. Ale Fowler... - Odwal się od klechy. Słuchaj, jeżeli to tylko takie gadanie, żeby się nie przyznać, że kropnąłeś blondasa... - Jackson, już ci mówiłem, że to nie ja. Tutaj nikt nie jest tym, za kogo się podaje. - Podziękuj swojemu Bogu, że w tej misji jest też protokół Ipsylon - powiedziała Jackson, pokazując białe, idealnie równe zęby, które jej matkę kosztowały osiemdziesiąt podwójnych zmian w kawiarni, gdzie pracowała. - Jak tylko twój chłopak powie „sarsaparylla” i zaczną lecieć głowy, pierwszym, po którego pójdę, będzie klecha. - Nie mów szyfrem, kurduplu. I wchodź w końcu. - Nikt nie wchodzi - oznajmił Alrik, gestem powstrzymując Torresa. Kolumbijczyk cofnął rękę od kart. - Skaner częstotliwości nie działa. Nie może zrestartować. - O kurwa. Pewnie coś nie tak z prądem. Zostaw to, ciulu. - Halt die klappe Affe [Zamknij mordę, małpo.]. To draństwo musi chodzić cały czas, inaczej Dekker dobierze się nam do tyłków. Idę sprawdzić tablicę rozdzielczą. Wy sobie grajcie. W zasadzie Torres chciał kontynuować grę, lecz spojrzał zimno na Jackson i wstał. - Idę z tobą, białasie. Chcę rozprostować nogi. Marla się zorientowała, że zbyt dużą presję wywierała na Torresa swoimi męskimi zachowaniami i przez to w rankingu Kolumbijczyka wysforowała się na czoło listy osób przeznaczonych do odstrzału. Odrobinę tego pożałowała. Torres nienawidził wszystkich, czemu więc nie dać mu dobrego motywu? - Ja też idę. W trójkę wyszli na powalający skwar i Alrik zajrzał pod podest. - Tutaj wszystko w porządku. Idę zobaczyć, co z generatorem. Kręcąc głową, Marla wróciła do namiotu, aby nieco się zdrzemnąć. Zanim jednak weszła do środka, zauważyła Kolumbijczyka, który schylony przy podeście grzebał w piasku. Wyciągnął jakiś przedmiot i dobrą chwilę bacznie go oglądał z dziwnym uśmieszkiem na twarzy. Marla nie rozumiała, co szczególnego jest w czerwonej zapalniczce z kwiecistym nadrukiem.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

PIĄTEK, 14 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 20.31

Popołudnie minęło Andrei na uciekaniu. Gdy usłyszała, że żołnierze się podnieśli, z wielkim trudem udało jej się wymknąć spod podestu. W samą porę. Jeszcze kilka sekund, a straciłaby przytomność w strumieniu gorącego powietrza buchającego z generatora. Przeczołgała się w kierunku przeciwnym do wejścia namiotu, stanęła i powoli ruszyła do ambulatorium, ledwie trzymając się na nogach. Marzyła o zimnym prysznicu, ale to było niemożliwe, poza tym nie chciała się natknąć na Fowlera. Zabrała dwie butelki wody i aparat fotograficzny i wyszła, by poszukać sobie jakiegoś kącika wśród skał Palca Wskazującego, w najmniej uczęszczanej części wąwozu. Znalazła dobre miejsce na pochyłości i stamtąd zaczęła obserwować krzątaninę archeologów, mimo że nie wiedziała, na jakim są etapie prac. W pewnej chwili Fowler i Harel przeszli w pobliżu, bez wątpienia szukając jej. Andrea skuliła się między skałami, aby się zastanowić nad tym, co usłyszała. Po pierwsze, doszła do wniosku, że nie może ufać duchownemu - o tym już wcześniej wiedziała - ani lekarce, co znacznie bardziej ją martwiło. Nie miała co do niej złudzeń, lecz Harel fizycznie mocno ją pociągała - „Aż ciary po mnie latają”. Jednakże to, że jest szpiegiem Mosadu, wykraczało poza granice jej wytrzymałości. Po drugie, zdała sobie sprawę, że nie ma rady, musi zaufać księdzu i lekarce, jeżeli chce przeżyć. Słowa o „protokole Ipsylon” kompletnie ją rozłożyły i wyprowadziły z równowagi. „Z jednej strony mamy Forrestera i jego sługusów, ale czy wszyscy są zbyt pokorni, żeby chwycić za nóż i zabić kogoś ze swoich? Obsługa cały czas ma zajęcie i nikt na tych ludzi nie zwraca specjalnej uwagi. Kayn i Russell, mózgi tego odjechanego przedsięwzięcia. Grupa żołnierzy przez nich opłacanych i jakiś tajny szyfr, który jest sygnałem do zabijania. Kogo mają zabijać? Pewne jest, że nasz los został na zawsze przypieczętowany w chwili, kiedyśmy wyruszyli na tę wyprawę, godząc się na wszystko, na dobre i na złe. Raczej na złe”. Musiała się zdrzemnąć, ponieważ kiedy się ocknęła, zaczynało się zmierzchać i ciężkie bezbarwne, wciąż gorące promienie zastąpiły światło dnia, w którym ostro kontrastowały cienie padające na piasek. Andrea żałowała, że straciła całe popołudnie. Obiecywała sobie, że codziennie pod wieczór będzie się starała wyjść na otwartą przestrzeń, poza wąwóz. Słońce zanurzało się w piasku, tworząc harmonijne spirale gorącego powietrza, od którego horyzont falował. W ostatnim przebłysku wybuchało barwami pomarańczowymi, które rozświetlały niebo jeszcze przez kilka minut. W głębi Palca Wskazującego ostatnim widokiem przed zapadnięciem nocy była skała z piaskowca. Andrea z westchnieniem wyjęła ze spodni papierosy, nie mogła jednak znaleźć zapalniczki. Kiedy zdziwiona obmacywała kieszenie, o mało serce nie wyskoczyło jej z piersi na dźwięk głosu mówiącego po hiszpańsku: - Tego szukasz, lala? Podniosła wzrok. Półtora metra wyżej oparty o stromiznę stał Torres, w wyciągniętej ręce trzymając czerwoną zapalniczkę. Domyśliła się, że Kolumbijczyk tkwił tam już dłuższą chwilę - „Szpiegował!” - i zimny dreszcz przeszedł jej po plecach. Zmusiła się, by nie pokazać strachu, wstała i wzięła od niego zapalniczkę.

- Co z tobą, Torres? Mama cię nie nauczyła, jak się rozmawia z damą? - zapytała i starając się zapanować nad drżeniem rąk, zapaliła papierosa, po czym wypuściła dym w stronę żołnierza. - Jasne, że nauczyła. Ale damy tu nie widzę. Torres gapił się na gładkie uda Andrei. Miała na sobie krótkie spodnie z podwiniętymi nogawkami, które odsłaniały zmysłowy jaśniejszy pasek nieopalonej skóry. Kiedy dziennikarka się zorientowała, w co Kolumbijczyk się wgapia, jej strach wzrósł. Popatrzyła w głąb Palca Wskazującego. Jeden głośny krzyk wystarczyłby, aby wezwać ludzi pracujących przy wykopalisku, które zaczęli kilka godzin wcześniej, prawie w tym samym czasie, gdy ona wślizgiwała się pod podest namiotu żołnierzy. Jednakże kiedy tam spojrzała, nikogo nie zobaczyła. Została tylko trochę przechylona koparka. - Wszyscy poszli na pogrzeb, lala. Jesteśmy sami. - Torres, a nie powinieneś przypadkiem być na posterunku? - zagadnęła Andrea, wskazując na jedno z urwisk z wystudiowaną beztroską. - Nie tylko ja znalazłem się tam, gdzie nie powinienem być, prawda? Oj, nieładnie tak robić, nieładnie, paniusiu. Trzeba się poprawić. Żołnierz zeskoczył, aby znaleźć się na tym samym poziomie co Andrea. Stali na skalnej półce nie większej od stołu pingpongowego, cztery metry powyżej dna wąwozu. Na jej skraju wznosiło się rumowisko skalne, tworząc naturalną barierę, która dotąd zasłaniała Andreę... a teraz zamykała ją w pułapce. - Nie wiem, o czym mówisz - powiedziała Andrea, próbując zyskać na czasie. Kolumbijczyk postąpił krok w przód i teraz znajdował się tak blisko, że Andrea widziała krople potu na jego czole, przetłuszczone włosy, żałobę za paznokciami. - Jasne, że wiesz. A teraz zrobisz coś dla mnie, jeśli wiesz, co dla ciebie dobre. Czyste marnotrawstwo, żeby taka laska jak ty była lesbą, ale widać nie czujesz, co naprawdę dobre, boś nigdy nie spróbowała jak należy. Andrea zrobiła krok w lewo ku skrajowi tarasu, lecz Kolumbijczyk stanął między nią a miejscem, gdzie się wdrapała. - Ani się waż, Torres. Twoi koledzy pewnie nam się przyglądają. - Tutaj widzi nas najwyżej Waaka, ale nie kiwnie nawet palcem. Będzie mi zazdrościł, tyle że jemu już dawno fiut nie staje. Za dużo sterydów. Mój za to działa bez zarzutu, zobaczysz. Andrea zdała sobie sprawę, że nie zdoła uciec, podjęła zatem desperacką decyzję. Wyrzuciła papierosa, mocno zaparła się stopami w skałę i pochyliła się nieco. Łatwo nie będzie. - No to już, skurwysynu. Bierz mnie, skoro tak się palisz. Torresowi rozbłysły oczy po części z podniecenia prowokacją, po części z gniewu za obrazę jego matki. Skoczył do przodu, chwycił Andreę za ramię i pociągnął ku sobie z siłą nieprzystającą zupełnie do jego niskiego wzrostu. - Cudownie prosisz, frajerko. Andrea zgięła się i uderzyła go łokciem w twarz. Struga krwi trysnęła na kamienie otaczające taras, a Torres wrzasnął rozwścieczony. Szarpnął za koszulkę Andrei, rozrywając ją na ramieniu i odsłaniając czarny biustonosz. Ten widok jeszcze bardziej rozpalił żołnierza, który oburącz złapał Andreę, próbując ugryźć ją w pierś. Ale kłapnął tylko powietrze zębami, gdy dziewczyna uchyliła się w ostatniej chwili. - No chodź, chodź, na pewno ci się spodoba... Przecież tego chcesz. Andrea chciała go uderzyć kolanem w krocze albo w brzuch, lecz Torres przygiął się i stulił nogi, uprzedzając jej ruch.

„Nie daj się przewrócić”, powtarzała sobie Andrea, wspominając reportaż, który dwa lata wcześniej robiła na temat stowarzyszenia ofiar gwałtu. Uczestniczyła wtedy z innymi dziewczynami w skróconym kursie obrony przed gwałcicielem. Kurs prowadziła instruktorka, którą w szkolnych latach próbowano zgwałcić. Straciła oko, ale nie dziewictwo. Gwałciciel stracił wszystko. „Jeżeli rzuci cię na ziemię, przepadłaś”. Przy kolejnym szarpnięciu pękły ramiączka biustonosza i miseczki opadły. Torres stwierdził, że to wystarczy, i mocniej ścisnął Andrei nadgarstki, tak że ledwie mogła poruszyć palcami. Brutalnie wykręcił jej prawe ramię, lewe uwalniając. Andrea przywarła plecami do skały unieruchomiona przez Kolumbijczyka, który zmusił ją teraz, by przekręciła się na brzuch, i kopał po kostkach, żeby rozsunęła nogi. „Są dwa momenty, kiedy gwałciciel nie jest zabezpieczony przed ciosem”, zabrzmiał jej w głowie głos instruktorki tak energiczny i opanowany, że Andrea poczuła przypływ siły. „Kiedy ściąga ubranie z ciebie i kiedy sam się rozbiera. Jeżeli masz szczęście i zaczyna od siebie, wykorzystaj to”. Jedną ręką Torres rozpiął pasek i spodnie w kolorze ochronnym opadły mu do kostek, tworząc harmonijkę. Andrea poczuła między udami jego nabrzmiały członek, ciepły i przerażający „Poczekaj, aż się nad tobą pochyli”. Żołnierz nachylił się nad Andreą, szukając po omacku zapięcia jej spodni. Ostry zarost drapał ją w kark - i to był znak, na który dziewczyna czekała. Znienacka poderwała lewą rękę i cały ciężar ciała przerzuciła na prawo. Zaskoczony Torres puścił rękę Andrei, której udało się odwrócić. Odepchnięty Kolumbijczyk padł twarzą do ziemi. Próbował się podnieść, ale Andrea już stała mocno na nogach i kopała go w brzuch raz, drugi, trzeci, uważając, by nie chwycił jej za kostki i nie wywrócił. Torres przyjmował kopniaki, a kiedy się skulił, aby uniknąć kolejnych, odsłonił miejsce o wiele delikatniejsze. - Dzięki ci, Boże. Nigdy mnie to nie znudzi - powiedziała młodsza siostra pięciu braci. Wzięła nogą zamach i kopnęła w jądra Torresa, którego skowyt odbił się od ścian wąwozu. - Niech to zostanie między nami - rzekła. - Teraz jesteśmy kwita. - Dorwę cię, suko. Tak cię przytrzymam, że udławisz się moim fiutem - wrzeszczał Torres, prawie płacząc. - Tak się zastanawiam... Andrea, już będąca na skraju tarasu, odwróciła się i wziąwszy parę kroków rozpędu, raz jeszcze czubkiem buta trafiła między nogi żołnierza, który na próżno próbował się zasłonić rękami. Ten kopniak był o wiele silniejszy, aż poczerwieniały Torres stracił dech i łzy popłynęły mu z oczu. Na wyklinanie zabrakło mu sił. - No, teraz na pewno jesteśmy kwita.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

PIĄTEK, 14 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 21.43

Andrea wróciła do obozu najszybciej, jak potrafiła, nie biegnąc. Nie oglądała się za siebie i nie zważała na swoje potargane ubranie, póki nie dotarła do namiotów. Wtedy ogarnął ją wstyd z powodu tego, co się jej przydarzyło, pomieszany ze strachem, że ktoś odkryje jej przygodę ze skanerem częstotliwości. Postarała się w miarę możliwości doprowadzić swój wygląd do porządku. Z rozdartą koszulką nic się nie dało zrobić, toteż ukradkiem przemykała do ambulatorium, na szczęście nikogo nie spotykając. W wejściu zderzyła się z Kyrą Larsen, która trzymała w rękach wszystkie swoje rzeczy. - Kyra, co jest grane? Archeolog obrzuciła ją zimnym wzrokiem. - Nawet nie miałaś na tyle przyzwoitości, żeby przyjść na hesped Stowe’a. Pewnie ci wszystko jedno, skoro go nie znałaś. Dla ciebie był nikim, prawda? Nie obchodzi cię, że zginął przez ciebie. Andrea już chciała odpowiedzieć, że miała co innego do roboty, lecz zdała sobie sprawę, że Kyra tego nie zrozumie. Nie odezwała się zatem. - Nie wiem, co kombinujecie - kontynuowała archeolog, odpychając ją ramieniem. Dobrze wiesz, że lekarki nie było tamtej nocy w łóżku. Mogła wszystkich oszukać, ale nie mnie. Przenoszę się do kolegów. Dzięki tobie, flądro, zwolniła się tam prycza. Andrea się ucieszyła, że Kyra się wynosi, nie miała bowiem nastroju, by z kimkolwiek toczyć spory, poza tym w skrytości ducha podpisywała się pod każdym jej słowem, chociaż nie powiedziała tego na głos. Odebrała katolickie wychowanie, którego ważną częścią jest poczucie winy oraz grzech zaniechania - nie mogła się od tego uwolnić, a teraz dopiekało jej bardziej niż kiedykolwiek. Weszła do namiotu i zobaczyła Harel, która na jej widok odwróciła głowę od Andrei. Było oczywiste, że pokłóciła się z Larsen. - Cieszę się, że nic ci nie jest. Martwiliśmy się o ciebie. - Odwróć się, Doc. Przecież wiem, że płakałaś. Harel odwróciła się, ocierając zaczerwienione oczy. - Głupie to, nie? To tylko wydzielina gruczołów łzowych, a jaka może być krępująca. - Gorsze jest kłamstwo. Lekarka dopiero teraz zauważyła poszarpane ubranie Andrei, co Larsen niewątpliwie z powodu złości przeoczyła albo nie raczyła tego skomentować. - Co ci się stało? - Spadłam ze schodów. Nie zmieniaj tematu. Wiem, kim jesteś. Harel spojrzała na nią, ważąc każde jej słowo. - Mianowicie? - Wygląda na to, że medycyna wojskowa jest specjalnością bardzo cenioną w Mosadzie. I że to zastępstwo, które musiałaś wziąć, wcale nie było takie przypadkowe, jak twierdziłaś. Lekarka skrzywiła się, wstała i podeszła do Andrei, która szukała w walizce czystego ubrania.

- Przykro mi, Andreo, że tak się o tym dowiedziałaś, naprawdę mi przykro. Jestem tylko podrzędnym analitykiem, a nie agentką. Mój rząd chce mieć oczy i uszy w każdej ekspedycji archeologicznej, która poszukuje Arki Przymierza. To moja trzecia wyprawa w ciągu siedmiu lat. - Jesteś lekarzem? Czy to też jest kłamstwo? - spytała Andrea, wkładając koszulkę. - Jestem lekarzem. - A jakim cudem tak dobrze się dogadujesz z Fowlerem? Doszło do mnie, że jest agentem CIA, gdybyś nie wiedziała. - Ona wie, a pani jest mi winna wyjaśnienie - rozległ się głos Fowlera. Stał w drzwiach ze zmarszczonym czołem i wyraźną ulgą na twarzy, że wreszcie znalazł dziennikarkę, której szukał całe popołudnie. - Mam to w dupie. - Andrea wycelowała palcem w duchownego, który zdziwiony odsunął się do tyłu. - O mało nie padłam z gorąca pod podestem, a na domiar złego dziesięć minut temu jeden z psów Dekkera próbował mnie zgwałcić. Nie mam nastroju na rozmowy. Przynajmniej nie teraz. Fowler chwycił Andreę za rękę, przypatrując się siniakom na nadgarstkach. - Dobrze się pani czuje? - Lepiej niż kiedykolwiek - powiedziała, wyrywając rękę. W tej chwili absolutnie nie miała ochoty na fizyczny kontakt z kimś płci przeciwnej. - Słyszała pani rozmowę żołnierzy, kiedy była pani pod namiotem, zgadza się? - Co ty tam robiłaś, u licha? - zdumiała się lekarka. - Ja ją o to poprosiłem. Musiała mi pomóc wyłączyć skaner częstotliwości, żebym mógł się skontaktować z moim łącznikiem w Waszyngtonie. - Wolałabym o takich rzeczach wiedzieć, ojcze. Fowler ściszył głos, teraz prawie szeptał. - Potrzebujemy informacji i nie zdobędziemy ich, siedząc tu odcięci od świata. Myśli pani, że nie wiem, że się wymyka nocą, by wysyłać informacje do Tel Awiwu? - Strzał w dziesiątkę - przyznała Harel, krzywiąc się. „A więc to robiłaś, Doc? - pomyślała Andrea, przygryzając dolną wargę i zastanawiając się, co począć. - Może się myliłam i mimo wszystko mogę ci zaufać? Oby tak było, bo i tak nie mam wyjścia”. - No dobrze, powiem wam, co usłyszałam...

FOWLER I HAREL

- Musimy ją stąd zabrać - szepnął duchowny. Otaczały ich cienie wąwozu, a słychać było tylko dźwięki dobiegające z namiotu jadalnego, gdzie członkowie ekspedycji zasiadali do kolacji. - Nie wiem jak. Myślałam o porwaniu hummera, ale trzeba pokonać wydmę. Niedaleko byśmy zajechali. A może po prostu wyjawić wszystkim, co się tutaj dzieje? - Załóżmy, że to zrobimy i uwierzą nam... Co na tym zyskamy? Ukryta w ciemności Doc zdusiła trwożne westchnienie, jęk pełen złości i bezradności. - W takim razie do głowy mi przychodzi tylko ta sama odpowiedź, jaką ksiądz dał mi wczoraj, kiedyśmy rozmawiali o wtyczce: poczekamy, zobaczymy. - Jest jeden sposób - rzekł Fowler po chwili. - Niebezpieczny i będę potrzebował pani pomocy. - Może chyba ojciec na mnie liczyć. Ale najpierw proszę mnie oświecić, co to jest protokół Ipsylon. - To procedura, zgodnie z którą kiedy przez radio padnie hasło, oddział zabezpieczenia morduje wszystkich członków grupy, których dotąd miał chronić. Wszystkich z wyjątkiem zleceniodawcy i wskazanych przez niego osób. - Nie rozumiem, jak coś takiego może istnieć. - Oficjalnie nie istnieje. Ale zatrudnieni w oddziałach najemników, którzy byli na przykład w siłach specjalnych, przywieźli ten pomysł z krajów azjatyckich. Harel przez chwilę milczała. - Czy można się jakoś dowiedzieć, kto... - Nie - odparł duchowny stłumionym głosem. - A najbardziej wkurzające jest to, że zleceniodawca zazwyczaj nie jest tym, który formalnie jest zwierzchnikiem. - W takim razie Kayn... - powiedziała Harel, otwierając szeroko oczy. - Właśnie, pani doktor. Nie Kayn życzy sobie naszej śmierci, tylko ktoś zupełnie inny.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

SOBOTA, 15 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 02.34

Początkowo w namiocie ambulatorium panował całkowity spokój. Odkąd Kyra Larsen spała ze swoimi kolegami, głębokie oddechy dwóch kobiet wpisywały się w ciszę i podkreślały ją. Potem rozległ się cichutki szmer najlepszego na świecie zamka błyskawicznego, niezawodnego i hermetycznego hawnveilera. Przy zaciągniętym suwaku ani drobina kurzu nie może wpaść z zewnątrz, wystarczy jednak otworzyć sobie jakieś pół metra zamka, a każdy intruz wejdzie do środka. Następnie rozległa się seria cichutkich dźwięków: kroki stóp w skarpetkach na drewnie; trzask otwieranego plastikowego pudełka; i ledwie słyszalny, lecz bardzo groźny szelest: dwudziestu czterech keratynowych łapek przebierających nerwowo w pudełku. Później na długą chwilę zapadła cisza, gdyż towarzyszące jej ruchy były niesłyszalne dla ludzkiego ucha: rozchylił się skraj śpiwora zasuniętego tylko do połowy, łapki zaszemrały na tkaninie, śpiwór na powrót opadł, przykrywając właścicieli łapek. Przez kolejne siedem sekund ciszą w namiocie władały znowu tylko równe oddechy kobiet, ponieważ szelest stóp podążających w kierunku wyjścia był słabszy niż podczas wejścia, intruz nie zasunął za sobą zamka, Andrea zaś w śpiworze poruszyła się tak nieznacznie, że praktycznie nic nie było słychać. Poruszyła się jednak wystarczająco, aby w gościach w śpiworze wyzwolić furię i przerażenie, jakie wzbudził w nich intruz, potrząsając mocno plastikowym pudełkiem, zanim wszedł do namiotu. Wbiło się pierwsze żądło i krzyk Andrei przerwał ciszę.

PODRĘCZNIK SZKOLENIOWY AL-KAIDY ZAREKWIROWANY PRZEZ SCOTLAND YARD W KRYJÓWCE TERRORYSTÓW, STRONA 131 I NASTĘPNE. PRZEŁ. WM I SA.

Opracowania wojskowe dżihadu przeciwko tyranii

W imię Allaha, miłosiernego i litościwego [...] Rozdział 14: Porwania i zabójstwa przy użyciu karabinów i pistoletów Najlepiej wybrać rewolwer, który ma wprawdzie w magazynku mniej pocisków niż pistolet automatyczny, lecz nie zacina się, a łuski zostają w bębenku, utrudniając dochodzenie. [•••]

Newralgiczne części ciała Strzelający musi znać najwrażliwsze części ciała - aby zadać śmierć lub poważnie zranić, musi celować w te właśnie punkty. Są to: 1. Obszar obejmujący oczy, nos i usta to strefa śmiertelna i strzelający nie powinien celować niżej, w lewo bądź w prawo, gdyż ryzykuje, że pocisk chybi. 2. Część szyi, gdzie przebiegają żyły i tętnice. 3. Serce to część śmiertelna. 4. Brzuch. 5. Wątroba. 6. Nerki. 7. Kręgosłup.

Zasady i normy strzelania Większość niecelnych strzałów spowodowana jest zmęczeniem fizycznym bądź stresem, pod którego wpływem ręka drży. To z kolei powoduje zbyt mocny nacisk na spust, a zbyt mocny nacisk na spust sprawia, że lufa się odchyla od celu. Dlatego bracia powinni się stosować do następujących wskazówek przy składaniu się do strzału i oddawaniu go: 1. Panuj nad sobą, naciskając spust, aby broń była unieruchomiona. 2. Naciskaj spust powoli i spokojnie, nie szarpiąc. 3. Nie pozwól, żeby ogłuszył cię dźwięk strzału, i nie skupiaj się na tym, że go oczekujesz, gdyż to sprawi, że zadrży ci ręka. 4. Ciało powinno być normalne, niespięte, a stawy rozluźnione; chociaż nie zanadto

rozluźnione. 5. Kiedy oddajesz strzał, ustaw swoje prawe oko na tej samej linii co cel. 6. Zamknij lewe oko, jeżeli strzelasz prawą ręką, i vice versa. 7. Nie celuj zbyt długo, ponieważ zawiodą cię nerwy. 8. Nie czuj wyrzutów sumienia, naciskając spust. Zabijasz wroga swojego Boga. [Oryginalny podręcznik szkoleniowy Al-Kaidy ma 5 000 stron w kilku tomach i zawiera szczegółowe informacje na temat przeprowadzonych w przeszłości operacji grup terrorystycznych, jak również sposób postępowania w rekrutacji nowych członków oraz metody szkolenia, tworzenia komórek, przygotowywania materiałów wybuchowych i ich wykorzystywania w obiektach wojskowych i cywilnych, zabójstw przy użyciu wszelkiego rodzaju broni palnej, białej i trucizny, wywiadu i kontrwywiadu, znoszenia przesłuchań i tortur. W kryjówkach terrorystów zawsze jest skrócona wersja podręcznika licząca 180 stron. Wynoszenie podręcznika z kryjówki jest surowo zabronione, a szef komórki przy najmniejszym zagrożeniu ma rozkaz go zniszczyć.]

PRZEDMIEŚCIE WASZYNGTONU

PIĄTEK, 14 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 20.34 Nazim upił łyk coca-coli i odstawił ją na bok. Była przesłodzona, jak wszystkie napoje w restauracjach, gdzie sprzedaje się je na szklanki i ile razy zechcesz, możesz poprosić o darmową dolewkę. „Mayur Kabab”, skąd przyniósł kolację, był właśnie takim lokalem. - Wiesz? Ostatnio obejrzałem film dokumentalny o kolesiu, który przez miesiąc żywił się tylko hamburgerami w McDonaldzie. - Ohyda. - Charuf miał przymknięte oczy. Przed chwilą bezskutecznie próbował się zdrzemnąć i w końcu jakieś dziesięć minut temu zrezygnowany podniósł oparcie fotela. Ten ford był bardzo niewygodny. - Podobno kompletnie zjechał sobie wątrobę. - Coś takiego może się zdarzyć tylko w Stanach. W kraju, gdzie jest najwięcej grubasów na świecie. W kraju, który konsumuje osiemdziesiąt siedem procent światowych zasobów. Nazim umilkł. Urodził się jako Amerykanin, chociaż był trochę inny. Nie potrafił nienawidzić swojej ojczyzny, mimo że mówił co innego. Dla niego nienawiść Charufa do Stanów Zjednoczonych była zbyt wszechogarniająca. Wolał sobie wyobrażać klęczącego prezydenta z twarzą skierowaną w stronę Mekki w Gabinecie Owalnym, niż zobaczyć Biały Dom pożerany przez ogień. Raz opowiedział coś takiego Charufowi, a ten pokazał mu CD ze zdjęciami małej dziewczynki. Zdjęciami zbrodni. - Izraelscy żołnierze zgwałcili ją w Nablusie, po czym zabili. Po czymś takim cała nienawiść świata to za mało - powiedział. Kiedy Nazim wspominał te ujęcia, jemu także wrzała krew w żyłach. Starał się jednak o tym nie myśleć. W odróżnieniu od Charufa jego hart ducha nie wypływał z nienawiści. Jego egoistyczne spaczone motywacje koncentrowały się na zyskaniu czegoś. Na nagrodzie. Kiedy ostatnio weszli do siedziby Globallnfo, Nazim ledwie był świadomy czegokolwiek. W pewnym sensie martwiło go, że te dwie minuty, gdy rozprawiali się z kafirun, niewiernymi, zupełnie mu wyciekły z pamięci. Próbował sobie przypomnieć, co się wtedy działo, lecz było to jak wspomnienia innej osoby, jak te absurdalne sny w ulubionych filmach jego siostry, w których bohaterka ogląda się z zewnątrz. - Charuf... - Mów. - Pamiętasz coś z zeszłego wtorku? - Masz na myśli operację? - Tak. Charuf spojrzał na niego, wzruszył ramionami i uśmiechnął się smutno. - Każdy szczegół. Nazim uniknął jego spojrzenia, gdyż wstydził się tego, co miał powiedzieć. - Ja... ja nie pamiętam zbyt dobrze, wiesz? - Chłopcze, dziękuj Allahowi, niech jego imię będzie błogosławione. Jak pierwszy raz zabiłem, przez tydzień nie mogłem spać. - Ty? - Nazim otworzył szeroko oczy. Charuf pieszczotliwie potargał mu włosy. - Pewnie, Nazimie. Teraz jesteś już dżihadystą, jesteśmy sobie równi. Nie dziw się, że

ja także miewam trudne chwile. Czasami ciężko jest podołać roli miecza Bożego. Na ciebie jednak zesłano zapomnienie, nie pamiętasz przykrych szczegółów. Teraz tylko możesz być dumny z tego, co zrobiłeś. Chłopak poczuł się o wiele lepiej niż przez ostatnie dni. Siedział chwilę w ciszy, mrucząc pod nosem modlitwę dziękczynną i czując, jak pot spływa mu po plecach. Nie odważyli się uruchomić silnika, by włączyć klimatyzację, i teraz czekanie zaczynało im się dłużyć. - Czy on na pewno jest w środku? Bo już zaczynam w to wątpić - powiedział Nazim, wskazując mur okalający posesję. - Może powinniśmy gdzie indziej go poszukać? Charuf zastanawiał się chwilę, po czym pokręcił niechętnie głową. - Nie mam pojęcia. Jak długo śledziliśmy go? Miesiąc? Przyjechał tutaj tylko raz obładowany pakunkami. Wyszedł bez niczego, a dom stoi pusty. Z tego co wiemy, mógłby to być dom przyjaciela, a on robił mu tylko prezent. Ale to nasz jedyny punkt zaczepienia, i to dzięki tobie, bo ty natrafiłeś na to miejsce. To prawda. Gdy pewnego dnia Nazim sam śledził Watsona, ten zaczął się dziwnie zachowywać: co rusz zmieniał pas na autostradzie, drogę do domu obrał całkowicie inną niż ta, którą zwykle wracał. Nazim pogłośnił radio i wyobraził sobie, że jest bohaterem „Grand Theft Auto” [Popularna wśród nastolatków gra wideo, której bohater jest przestępcą wypełniającym misje typu porwania, zabójstwa, handel narkotykami czy okradanie prostytutek.]. W jednej z części gry należało śledzić samochód, który robił uniki - ten fragment najbardziej lubił i bardzo mu wtedy pomogło to, czego się nauczył, grając. - Myślisz, że coś o nas wie? - Nie sądzę, nawet o Hukanie raczej nic nie wie, ale Hukan na pewno nie bez powodu chce jego śmierci. Bądź tak dobry, podaj mi butelkę do sikania. Nazim podał mu dwulitrową butelkę. Charuf rozsunął rozporek i wysikał się do niej. Mieli ze sobą kilka pustych butelek, aby dyskretnie dać ulgę pęcherzowi w samochodzie. Lepiej było załatwiać to w ten sposób i później wyrzucić butelkę do kosza, niż zwracać na siebie uwagę sikaniem na ulicy albo chodzeniem do wciąż tego samego pobliskiego baru. - Wiesz, co ci powiem? Niech to wszyscy diabli! - powiedział Charuf z gestem zniechęcenia. - Pójdę wyrzucić butelkę i jedziemy szukać go w Kalifornii, w domu jego matki. Do diabła ze wszystkim. - Czekaj, Charuf!... Nazim wskazał dom. Do jego drzwi dzwonił dostawca na skuterze. Po kilku sekundach drzwi się otworzyły. - Jest!... Świetnie! Widzisz, Nazim? Nie mówiłem? Gratulacje! Charuf był bardzo podekscytowany. Poklepał po plecach uradowanego i jednocześnie zdenerwowanego Nazima, którego serce zalewała na przemian fala ciepła i zimna. - Brawo, chłopcze. Wreszcie zakończymy to, cośmy zaczęli.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

SOBOTA, 15 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 02.34 Harel obudziła się wystraszona krzykiem Andrei. Dziewczyna siedziała w śpiworze, trzymając się za nogę, ponownie krzyknęła. - Boże! Jak boli. Aaaa... W pierwszej chwili Harel pomyślała, że Andreę we śnie złapał skurcz w łydce, toteż wstała, zapaliła światło i chwyciła jej nogę, żeby ją rozmasować. Wtedy kątem oka zauważyła skorpiony. Trzy bladożółte skorpiony - co najmniej trzy, które wyszły ze śpiwora i biegały jak oszalałe z podniesionymi ogonami. Śmiertelnie przerażona Doc wskoczyła na stolik. Na bosaka była łatwym łupem dla pajęczaków, które spadły z materaca dziennikarki. - Doc, pomóż mi... Boże, jak pali... O Boże!.. Doc! Jęki Andrei pomogły lekarce opanować strach i skupić się na zagrożeniu. Nie mogła tak zostawić dziewczyny. „Myśl!... - nakazała sobie. - Co ja, do kurwy nędzy, pamiętam o tych skurczybykach? Żółte skorpiony... Dziewczyna ma jakieś dwadzieścia minut, potem sprawy zaczną przybierać zły obrót. Pod warunkiem że ukąsił ją tylko jeden. Jeżeli nie...” Straszna myśl przyszła jej do głowy. Jeżeli Andrea jest uczulona na jad skorpiona, to ma przesrane. - Andrea, posłuchaj uważnie. Andrea otworzyła oczy i spojrzała na nią. Leżała na materacu, trzymając się za nogę, i z nieprzytomnym wzrokiem wyglądała jak uosobienie cierpienia. Harel z ogromnym wysiłkiem próbowała przezwyciężyć swój atawistyczny strach przed skorpionami - strach, który każdemu Izraelczykowi urodzonemu jak ona w Beer Szewie, na granicy pustyni, wpaja się od dziecka - i stanąć na podłodze. Nie była jednak w stanie. - Andrea, dałaś mi wykaz substancji, na które jesteś uczulona. Czy były na niej jakieś neurotoksyny? Andrea zawyła z bólu. - Skąd mam wiedzieć? Noszę ze sobą tę listę, bo nie jestem w stanie zapamiętać więcej niż dziesięć nazw. O kurrrrwa... Doc, na Boga, na Jahwe, na kogo tam chcesz, złaź stamtąd i zrób coś... Przepraszam za wcześniej, ale... Aaaaa! Harel zebrała całą odwagę, postawiła nogę na podłodze i dwoma susami dotarła do swojego materaca. „Mam nadzieję, że nie ma ich w środku. Na Wiekuistego, żeby tylko nie było ich w śpiworze”. Kopniakiem zrzuciła go na podłogę. Chwyciła buty w ręce i odwróciła się do Andrei. - Muszę tylko nałożyć buty, dotrzeć do szafy z lekami i zaraz ci się polepszy powiedziała, naciągając but. - Ten jad jest bardzo niebezpieczny, ale potrzebuje prawie pół godziny, żeby zabić. Wytrzymaj. Andrea nie odpowiedziała. Harel podniosła wzrok znad butów i popatrzyła na dziennikarkę. Andrea podniosła rękę do szyi. Twarz zaczynała jej sinieć. „Cholera!... Jest uczulona. Będzie miała wstrząs anafilaktyczny”.

Zapominając o nałożeniu drugiego buta, Harel przypadła do Andrei, gołymi nogami klęcząc na podłodze. Nigdy nie była tak świadoma każdego centymetra kwadratowego odsłoniętej skóry swoich kończyn. Poszukała ukąszenia skorpiona i znalazła dwa na lewej łydce Andrei, dwie małe, półcentymetrowe ranki otoczone zaczerwienieniem wielkości piłki tenisowej. „Szlag!... Poszły na całość”. Drzwi namiotu się rozchyliły i wszedł ojciec Fowler. Także boso. - Co się dzieje? Harel pochylona nad Andreą robiła jej sztuczne oddychanie. - Szybko! - powiedziała między dwoma oddechami. - Dostała wstrząsu. Potrzebna mi epinefryna. - Gdzie jest? - W szafce w głębi na drugiej półce od góry stoją zielone ampułki. Przynieś mi jedną. I strzykawkę. Nachyliła się i znów wdmuchnęła powietrze Andrei do płuc, musiała się jednak natrudzić, by choć trochę przedostało się przez obrzęk gardła. Jeśli nie zapanuje nad wstrząsem, za minutę będzie po Andrei. „I to będzie twoja wina, tchórzu, bo uciekłaś na stół”. - Co jej jest? - spytał ksiądz, biegnąc do szafki. - To wstrząs? - Zasunąć drzwi! - krzyknęła Doc. Pół tuzina zaspanych głów zaglądało do ambulatorium. Harel nie chciała, żeby skorpiony rozlazły się po obozie. - Ukąsił ją skorpion. Są trzy tutaj, w środku. Uważaj! Fowler drgnął, usłyszawszy te słowa, i zaczął patrzeć pod nogi. Przyniósł epinefrynę lekarce, która szybko wstrzyknęła Andrei domięśniowo pięć centymetrów sześciennych. Fowler wziął za uchwyt galonową butelkę z wodą. - Zajmij się Andreą. Ja ich poszukam. Teraz Harel nareszcie mogła poświęcić całą uwagę dziewczynie, chociaż obecnie niewiele była w stanie zrobić - tylko czuwać nad nią. Wszystkiego musiała dokonać epinefryna. W miarę jak hormon rozchodził się po całym układzie krążenia Andrei, receptory komórek budziły się jak lampki na bożonarodzeniowych choinkach. Komórki tłuszczowe w jej ciele zaczynały rozkładać lipidy, by uwolnić dodatkowe porcje energii, wzrastał rytm serca, krew niosła większą ilość glukozy, w mózgu ruszyła produkcja dopaminy i co najważniejsze, oskrzela powoli się rozszerzały i zanikał obrzęk tchawicy. Głośny wdech, gdy Andrea samodzielnie zaczerpnęła do płuc powietrza, rozbrzmiał w uszach Harel jak najpiękniejsza muzyka, równie pięknie jak trzy suche trzaski, które odnotowała, czuwając nad dziennikarką. Kiedy Fowler usiadł na podłodze obok niej, Doc nie miała cienia wątpliwości, że po skorpionach pozostały jedynie trzy mokre plamy. - A antidotum? Ma pani odtrutkę? - zapytał duchowny. - Oczywiście, że mam, ale nie mogę jej podać. Jest robiona z surowicy koni, które są setki razy kąsane przez skorpiony, aż się uodpornią. Zawsze w odtrutce są śladowe ilości jadu, a nie chcę ryzykować kolejnego wstrząsu. Fowler przyjrzał się dziewczynie, której twarz wracała do normalnego wyglądu. - Dziękuję za to, co pani zrobiła. Nie zapomnę tego. - Nie ma o czym mówić - odpowiedziała Harel i uświadamiając sobie naraz, jakie przeżyły niebezpieczeństwo, zaczęła cała drżeć. - Grożą jej jakieś następstwa? - Nie. Teraz jej ciało może walczyć z trucizną. - Podniosła do góry zieloną ampułkę. To czysta adrenalina, jakby alarm bojowy dla organizmu. Wszystkie narządy pracują teraz z

podwójną wydajnością, oprócz tego zapobiega uduszeniu z powodu wstrząsu anafilaktycznego. Za parę godzin będzie się dobrze czuła, chociaż słaba jak gówno. Napięcie na twarzy Fowlera częściowo ustąpiło. Wskazał na drzwi. - Myśli pani o tym samym co ja? - Nie jestem głupia, ojcze. W moim kraju setki razy jeździłam na pustynię. Zanim pójdę spać, zawsze sprawdzam wszystkie wejścia. Dwa razy. A ten namiot jest bardziej hermetyczny niż kieszeń Sknerusa McKwacza. - Trzy skorpiony. Naraz. W samym środku nocy. - Właśnie. Po raz drugi ktoś próbował zabić Andreę.

KRYJÓWKA ORVILLE’A WATSONA OKOLICE WASZYNGTONU

PIĄTEK, 14 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 23.36

Odkąd Orville się poświęcił polowaniu na terrorystów, przedsięwziął pewne podstawowe środki ostrożności: telefon zarejestrowany pod pseudonimem, adres zamieszkania na inne nazwisko, korzystanie ze skrytek pocztowych, a wreszcie kupienie domu przez nieznanego pośrednika z zagranicy, którego jedynie geniusz mógłby z nim połączyć. Postanowił zorganizować sobie lokum, z którego można po prostu wyjść i uciec, gdyby sprawy przybrały zły obrót. Oczywiście dom, o którego istnieniu wie tylko sam właściciel, ma swoje niedogodności. Przede wszystkim aby zrobić zaopatrzenie, musisz się osobiście pofatygować. I Orville to robił. Raz na trzy tygodnie zawoził do domu konserwy, mięso do zamrożenia i wiele płyt DVD z najnowszymi filmami. Wyrzucał przeterminowane produkty, zamykał drzwi na klucz i odjeżdżał. Paranoiczne zachowanie... lecz jakże rozsądne. Jedynym błędem, jaki popełnił Orville oprócz tego, że pozwolił się śledzić Nazimowi - było to, że ostatnim razem zapomniał o kartonie batonów Hersheya. Ten nałóg niesie ogromne ryzyko nie tylko z powodu 300 kalorii zawartych w każdym sześćdziesięciogramowym batoniku, ale również dlatego, że realizacja zamówienia przez Amazon może potwierdzić twoją obecność terrorystom obserwującym dom. Orville nie zdołał się powstrzymać. Mógłby zrezygnować z jedzenia, wody, kolekcji pikantnych zdjęć, połączenia z Internetem, książek i muzyki. Jednakże gdy w poniedziałek o świcie wszedł do domu, wyrzucił do kubła na śmieci strój strażaka i zobaczył, że szafka na słodycze jest pusta, na chwilę stanęło mu serce. Bez czekolady nie przeżyje trzech czy czterech miesięcy. Po rozwodzie rodziców całkowicie się od niej uzależnił. „Mogło być gorzej - rozgrzeszał się. - Mogłem wpaść w herę, kokę albo głosować na republikanów”. Mimo że Orville nigdy w życiu nie spróbował heroiny, można porównać uzależnienie od zabójczego „śniegu” do nieopanowanego głodu, jaki odczuwał, słysząc szelest aluminiowego opakowania czekoladki. Gdyby Orville wyznawał poglądy Freuda, wierzyłby, że tak jest, ponieważ w roku 1993 rodzina Watsonów po raz ostatni coś zrobiła razem: spędziła mianowicie Boże Narodzenie w Nowym Jorku, gdzie chłopca olśnił ogromny sklep Hersheya na Times Square. Można sobie tam wziąć metalowe wiaderko, umieścić je na końcu srebrzystej rynny, która wychodząc z sufitu, tworzy różne zygzaki, i napełniać słodyczami za pomocą specjalnej dźwigni. Dźwięk czekoladek wpadających do wiaderka był dźwiękiem szczęścia. Teraz wszakże Orville’a zaprzątał inny dźwięk: dźwięk tłuczonego szkła, jeśli zaspane uszy go nie myliły. Ostrożnie odsunął stosik opakowań i wstał z łóżka. Wytrzymał prawie trzy dni bez czekolady, co było życiowym rekordem, i teraz, skoro już uległ osobistemu demonowi, miał zamiar zrobić to jak należy. Gdyby się nawrócił na freudyzm, zdałby sobie sprawę, że zjadł siedemnaście batonów, po jednym za każdego z pracowników Globallnfo, którzy zginęli w poniedziałkowym zamachu. Ale Orville nie był wyznawcą poglądów Zygmunta Freuda. W przypadku tłuczonych szyb wierzył w skuteczność produktów firmy Smith & Wesson. Dlatego przy łóżku trzymał 38

Special. „Niemożliwe. Alarm jest włączony”. Chwycił rewolwer i przedmiot, który obok niego leżał na stoliku nocnym. Przypominał breloczek na klucze, lecz był to prosty pilot zdalnego sterowania alarmem. Jeden przycisk uruchamiał cichy alarm na policji, drugi syrenę w domu. - Jest taki głośny, że poderwałby Nixona na równe nogi - powiedział Orville’owi podczas montażu przedstawiciel firmy instalującej alarm. - Nixon jest pochowany w Kalifornii. - Właśnie!... Widzi pan, jaka moc? Teraz Orville wcisnął obydwa guziki - ani myślał ryzykować! - a kiedy nic się nie stało, aż go zaswędziały ręce, żeby dać w mordę cholernemu instalatorowi, który się zarzekał, że tego alarmu nikt nie zdoła odłączyć. „Kurwa, kurwa, kurwa... - klął Orville w duchu, ściskając w garści rewolwer. - Do diabła, co robić? Plan był taki, żeby tu uciec i przeczekać. A gdzie komórka?” Aparat leżał na niskim stoliku w salonie, na starym egzemplarzu „Vanity Fair”. Orville miał przyśpieszony oddech i zaczął się pocić. Kiedy usłyszał hałas rozbijanej szyby - prawie na pewno było to w kuchni - był w swoim pokoju, po ciemku grał na laptopie w „Simsów”, wylizując resztki czekolady z opakowań. Nawet się nie zorientował, że kilka minut wcześniej przestał działać klimatyzator - „Pewnie równocześnie wyłączyli prąd i ten alarm nie do wyłączenia. Czternaście kawałków wtopione, skurwysyny” - i teraz strach oraz wilgoć waszyngtońskiego lata sprawiły, że tysiące kropelek zmoczyły podkoszulek Orvillea, broń ślizgała mu się w spoconej ręce, a stopy na podłodze, gdy niepewnym krokiem zmierzał w stronę wyjścia. Postanowił bowiem wiać stamtąd jak najszybciej. Minął garderobę i zerknął w korytarz na piętrze. Pusty. Na pozór z piętra nie było innej drogi na dół jak drewnianymi schodami, które łączyły salon z częścią sypialną, jednakże Orville miał plan. Na końcu korytarza, naprzeciwko schodów, było podnoszone okienko, a pod nim rosła rachityczna czereśnia, która nie kwitła. Miała za to grube gałęzie i stała wystarczająco blisko okna, by mało wygimnastykowany Orville odważył się na nie wejść. Kuląc swe ogromne cielsko, z rewolwerem wetkniętym za gumkę bokserek, Orville na czworakach przebył po wykładzinie trzy metry dzielące go od okna. Na parterze zatrzeszczało, rozwiewając ostatnie wątpliwości. Ktoś wszedł do jego domu. Zaciskając mocno zęby, otworzył okno z miną, z jaką tysiące ludzi dziennie starają się coś zrobić, nie czyniąc hałasu. Tyle że ich życie nie zależy od tego hałasu. Życie Orvillea, niestety, zależało. Usłyszał kroki na schodach. Nie dbając dłużej o zachowanie środków ostrożności, stanął i wychylił się przez okno. Gałęzie znajdowały się ponad półtora metra od ściany, tak że musiał mocno wyciągnąć rękę, by musnąć palcami wystarczająco grubą gałąź. „To na nic”. Nie zastanawiając się dłużej, stanął na parapecie, odbił się i skoczył w sposób, którego najżyczliwszy nawet obserwator nie nazwałby wdzięcznym. Mocno się złapał gałęzi, jednakże podczas skoku rewolwer wpadł mu do bokserek i po krótkim zimnym kontakcie z tym, co Orville nazywał „Wojtusiem”, wyśliznął się przez nogawkę i zleciał na okalającą dom rabatę. „Kurwa mać!... Jeszcze tego brakowało!” W tym momencie gałąź się złamała. Ponad sto kilogramów żywej wagi Orvillea lądującego jak wór na grządce narobiło sporo hałasu. Jedna trzecia bokserek nie wytrzymała upadku, co poświadczały liczne krwawiące rany na pośladkach, aczkolwiek Orville w tej chwili nie zdawał sobie z nich sprawy. Teraz

myślał wyłącznie o tym, aby rzeczone pośladki donieść do odległej o dwadzieścia metrów zamkniętej bramy posesji. Nie miał ze sobą klucza, lecz gotów był przepiłować bramę zębami. Kiedy biegł pochylony, strach, który dotąd ściskał mu serce, przemieniał się w euforię. „Dwie nieprawdopodobne ucieczki w ciągu tygodnia!... Jasny gwint!” Nie do wiary - drzwi do garażu były otwarte. Orville z wyciągniętymi rękami rzucił się ku nim. Z cienia rzucanego przez mur okalający dom niespodziewanie wyłonił się niewyraźny kształt i zderzył się z twarzą Orvillea. Chłopak porządnie oberwał, uderzenie z okropnym wilgotnym chrzęstem złamało mu nos i wybiło trzy zęby. Orville z jękiem złapał się za twarz i osunął na ziemię. Ktoś nadbiegł ścieżką i przystawił mu pistolet do karku. Niepotrzebnie, gdyż łowca szpiegów stracił przytomność. Przy jego poturbowanym ciele stał Nazim w pozycji pałkarza naprzeciwko miotacza, ściskając nerwowo łopatę, którą wymierzył cios Kalifornijczykowi. Uderzenie było precyzyjne, doskonałe. Nazim w szkole grał fantastycznie w bejsbol i teraz mgliście myślał, jak dumny byłby jego trener, gdyby widział to uderzenie w ciemności. - Mówiłem ci - powiedział zasapany Charuf. - Chwyt z drzwiami jest bezbłędny. Biegną jak wystraszone króliki tam, gdzie ty chcesz. No, zostaw to i pomóż mi zanieść go do domu.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

SOBOTA, 15 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 06.34

Andrea obudziła się z takim absmakiem w ustach, jakby przeżuła starego trampka. Leżała na posłaniu, przy którym ojciec Fowler i Doc Harel w piżamach spali na krzesłach. Już miała wstać, żeby iść do toalety, gdy rozsunął się zamek u wejścia i w otworze pojawił się Jacob Russell. Asystent Kayna do paska miał przyczepione walkie-talkie, a na twarzy wypisane zatroskanie. Widząc pogrążonych we śnie duchownego i lekarkę, na palcach podszedł do posłania i zapytał szeptem: - Jak się pani czuje? - Pamięta pan dzień po rozdaniu dyplomów na uczelni? Russell z uśmiechem skinął głową. - Więc czuję się podobnie, tyle że jakbym zamiast mojito piła płyn hamulcowy odpowiedziała Andrea, trzymając się za głowę. - Bardzo się o panią martwiliśmy. W czwartek Erling, a teraz coś takiego... Autentyczna zła passa. W tym momencie obydwaj aniołowie Stróże Andrei obudzili się równocześnie. - Zła passa, akurat! - powiedziała Harel, przeciągając się na krześle. - To było usiłowanie zabójstwa. - Proszę? - Też bym chciała wiedzieć - rzekła niespokojnie Andrea. - Panie Russell - powiedział Fowler, wstając i podchodząc do asystenta - żądam, żeby przewieziono panią Otero na pokład „Behemota”. - Rozumiem ojca troskę o dobro pani Otero, jestem wdzięczny i sam się pod tym podpisuję. Ale to nie wystarczy, żeby ot tak, złamać zasady, które nas obowiązują. - Posłuchajcie... - próbowała wtrącić Andrea. - Jej zdrowie nie jest bezpośrednio zagrożone, prawda, pani doktor? - W zasadzie... nie - odparła niechętnie Harel. - Parę dni oszczędnego trybu życia i będzie jak nowo narodzona. - Posłuchajcie... - bezskutecznie usiłowała się dorwać do głosu Andrea. - Widzi ojciec? Nie ma potrzeby wywozić stąd pani Otero, póki nie skończy swojej pracy. - Nawet jeżeli próbowano ją zabić? - dopytywał spięty Fowler. - Nie ma na to dowodów. Co prawda przedostanie się skorpionów do jej śpiwora to dość nieszczęśliwy zbieg okoliczności, ale... - CICHO! - krzyknęła Andrea. Wszyscy troje zaskoczeni obrócili się do niej. - Możecie przestać, do cholery, mówić o mnie, jakby mnie tutaj nie było, i posłuchać, co ja mam do powiedzenia? Czy może nie mam prawa wyrazić własnego zdania, zanim wykluczycie mnie z ekspedycji? - Ależ mów, Andreo, słuchamy - powiedziała Harel. - Chcę wiedzieć, skąd się wzięły skorpiony w moim śpiworze. - Niefortunny przypadek - stwierdził Russell.

- To nie mógł być przypadek - sprzeciwił się Fowler. - Ambulatorium jest hermetycznie zamykane. - Niechże się państwo zastanowią - powiedział asystent Kayna, kręcąc bezsilnie głową. - Po tym co się stało Erlingowi, wszyscy histeryzują. Krążą różne pogłoski. Według jednych zrobił to ktoś z żołnierzy, według innych Pappas, który zauważył odkrycie Erlinga. Jeżeli teraz ewakuuję panią Otero, więcej osób będzie chciało odejść. Hanley, Larsen i jeszcze paru, ilekroć mnie widzą, proszą, żebym pozwolił im wrócić na statek. Dotąd się nie zgadzałem, twierdząc, że to dla ich bezpieczeństwa, bo nie możemy zagwarantować, że cali i zdrowi dotrą na pokład „Behemota”, ale ten argument odpadnie, jeżeli panią stąd teraz wywiozę. Andrea przez chwilę milczała. - Panie Russell, czy mam rozumieć, że nie wolno mi odejść stąd, kiedy zechcę? - W zasadzie przyszedłem tu z propozycją mojego szefa. - Słucham. - Źle mnie pani zrozumiała. Pan Kayn osobiście ją pani przedstawi. - Russell odpiął walkie-talkie od paska i wcisnął przycisk połączenia. - Proszę pana, już ją daję. - Witam, pani Otero. Głos starego Kayna był przyjemny i wymodulowany, chociaż pobrzmiewał w nim lekki akcent bawarski. „Jak u gubernatora Kalifornii. Tego aktora”. - Jest pani tam? Andrea była tak zaskoczona, że nie mogła wydobyć głosu z zaschniętego gardła. - Tak, jestem, panie Kayn. - Zapraszam panią na lunch. Pogawędzimy i odpowiem na pani pytania, jeżeli ma pani ochotę. - Ależ oczywiście, że mam. - Czy będzie się pani czuła na tyle dobrze, żeby przyjść do mojego namiotu? - Naturalnie. Przecież to raptem parę metrów. - No to do zobaczenia. Andrea oddała walkie-talkie Russellowi, który grzecznie się pożegnał i wyszedł. Fowler i Harel milczeli. Marszcząc brwi, spoglądali na Andreę z dezaprobatą. - Nie patrzcie tak na mnie - powiedziała Andrea, padając na posłanie i zamykając oczy. - Nie mogę zmarnować takiej okazji. - Zdumiewający zbieg okoliczności, że zaproponował ci wywiad, kiedy myśmy prosili, żeby cię stąd wywieziono - ironizowała Harel. - Nie pozwolę, żeby mi to przeszło koło nosa - obstawała przy swoim Andrea. - Ludzie mają prawo poznać prawdę o tym człowieku. Fowler machnął ręką. - Milionerzy i dziennikarze... Jedni warci drugich. Uważają się za posiadaczy jedynej prawdy. - Tak jak Kościół, ojcze?

KRYJÓWKA ORVILLE’A WATSONA OKOLICE WASZYNGTONU

SOBOTA, 15 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 00.41

Orville’a ocuciły uderzenia w twarz. Były niezbyt silne, przedzielone przerwami - w sam raz takie, aby go przywrócić do świata żywych i do reszty wybić przedni ząb, który nie wyleciał po zderzeniu z łopatą. Orville wypluł go teraz i natychmiast od złamanego nosa załomotało mu w głowie, jakby przeszło przez nią stado koni. Ból wielokrotnie przycichał i powracał w nieregularnych odstępach czasu. Jego rytm wyznaczały uderzenia mężczyzny o migdałowych oczach, które były niczym rymy na końcu wersów. - Widzisz? Ocknął się - powiedział bijący go mężczyzna do swojego towarzysza, szczupłego wysokiego chłopaka. Wymierzył jeszcze kilka uderzeń i Orville zawył. - Nie jesteś w formie, co, kunda [Kunda (arab.) - pedał.]? Orville leżał na kuchennym stole. Nie miał na sobie nic prócz zegarka. Mimo że nigdy w tej kuchni nie gotował - prawdę powiedziawszy, nigdy w żadnej kuchni nie gotował - była w pełni wyposażona. Orville przeklinał swoje obsesyjne dążenie do harmonii. Dla niego kuchnia bez przyborów kuchennych nie była kuchnią. Jednakże w tej chwili, widząc owe przybory ułożone rzędem koło zlewu, żałował, że nakupił tych ostrych noży, korkociągów oraz szpikulców do szaszłyków. - Posłuchajcie... - Zamknij się. Młodszy bez słowa wymierzył w niego z pistoletu. Starszy, który miał około trzydziestki, podniósł jeden ze szpikulców i pokazał go Orville’owi. W świetle halogenowych lampek pod sufitem nieznaczny blask błysnął przez moment na jego końcówce. - Wiesz, co to jest? - Szpikulec. Komplet dwunastu za trzy czterdzieści pięć w Wall Marcie. Posłuchaj... Orville próbował się podnieść na łokciach, lecz ten drugi oparł rękę między jego tłustymi piersiami i zmusił go, by leżał. - Powiedziałem, żebyś się zamknął. Zamierzył się szpikulcem i z całej siły wbił go w lewą dłoń Orville'a. Wyraz jego twarzy zupełnie się nie zmienił, nawet kiedy metal przeszedł przez rękę, przybijając ją do drewnianego blatu stołu. Zrazu Orville, nazbyt otumaniony bólem złamanego nosa, niczego nie poczuł. Dopiero po chwili przez ramię jakby mu przeszło potężne wyładowanie elektryczne. Zawył. - Szpikulce... Wiesz, kto je wymyślił? - spytał ten niższy i chwyciwszy Orville’a za policzki, zmusił go, by nań patrzył. - Nasz lud. W Hiszpanii mówili na nie „szpikulce mauretańskie”. Wynaleziono je w czasach, kiedy uważano, że niegrzecznie jest używać noża przy stole. „Dość tego, skurwysyny!... Muszę coś powiedzieć”. Orville nie był tchórzem, ale nie był też idiotą. Wiedział, jaka jest jego tolerancja na ból, i wiedział, kiedy musi się poddać. Trzykrotnie głęboko i hałaśliwie odetchnął przez usta - nie odważył się oddychać przez nos, by nie powiększać bólu.

- Wystarczy... Powiem wam, co chcecie. Powiem wszystko jak na spowiedzi, porobię szkice, dam schematy... Nie musicie stosować przemocy... - Ostatnie słowo przeszło w bolesny, przeniknięty strachem skowyt, gdy zobaczył, że mężczyzna bierze do ręki kolejny szpikulec. - Jasne, że będziesz mówił. Tyle że my nie jesteśmy ekipą oprawców. Jesteśmy ekipą egzekutorów. Rzecz w tym, że robimy swoje pomalutku. Nazim, przystaw mu pistolet do głowy. Nazim z beznamiętną twarzą usiadł na krześle i przyłożył lufę do głowy Orville’owi, który czując chłód metalu, kompletnie znieruchomiał. Lufa na półtora centymetra zanurzyła się w zazwyczaj jedwabistych gęstych blond włosach Kalifornijczyka, teraz tłustych i pełnych liści. - No ale skoro tak chcesz gadać... Mów, co wiesz o Hukanie. Przerażony Orville zamknął oczy. A więc o to chodziło! - Nic. Słyszałem tylko coś tu i tam. - Gówno prawda - rzekł tamten i znowu raz, drugi, trzeci uderzył go w twarz. - Kto ci kazał go szukać? Kto wie o Jordanii? - Nie wiem nic o Jordanii. - Łżesz. - To prawda. Przysięgam na Allaha! Te słowa jakby naruszyły maskę obojętności napastników. Nazim mocniej przycisnął lufę broni do głowy Orville’a, ten starszy znowu dźgnął go w bosą stopę ostrym szpikulcem. - Budzisz we mnie odrazę, kunda. Zobacz, do czego wykorzystałeś swój talent. Wyciorałeś o ziemię swoją wiarę. Zdradziłeś swoich braci muzułmanów. Wszystko za garść soczewicy. Czubek szpikulca sunął przez tors Orville’a, zatrzymał się chwilę na lewej piersi i naparł lekko na ciało, unosząc je, po czym znienacka puścił, aż przez warstwę tłuszczu pod skórą przebiegła fala, która zamarła na pępku i podwójnym podbródku. Metal zadrapał naskórek, z ranki wypłynęły maleńkie krople krwi i zmieszały się z nerwowym potem. - Chociaż właściwie to nie była garść soczewicy - kontynuował mężczyzna, mocniej naciskając stalowy szpikulec, który robił rysę na ramieniu, lecz nie rozcinał skóry do krwi i podążał dalej w dół prawej ręki. - Masz kilka domów, dobry samochód, zatrudniasz ludzi... Spójrz na swój zegarek, błogosławione niech będzie imię Allaha. „Możesz sobie to wszystko zatrzymać, tylko mnie stąd wypuść - pomyślał Orville, nie powiedział tego jednak na głos, by nie nadziano go na kolejny szpikulec. - Do diabła, nie wiem jak się z tego wykaraskam”. W udręczeniu szukał słów, które by stonowały zapędy oprawców. Ale pulsujący ból złamanego nosa i przekłutej dłoni wyraźnie mówił, że takie słowa nie istnieją. W kiszkach mu buzowało, czuł przemożne parcie. Wolną ręką Nazim ściągnął mu zegarek i podał swemu towarzyszowi. - A niech mnie... Jaeger LeCoultre. Wszystko co najlepsze, hę? Ile ci płaci rząd za to zaprzaństwo? Pewnie dużo, skoro cię stać na zegarek za dwadzieścia kawałków. Rzucił zegarkiem o ziemię i zaczął go deptać, jakby chciał z niego wycisnąć życie. Zdołał tylko porysować szkło, wreszcie skończył z tym efekciarskim przedstawieniem i stanął na chwilę, by odzyskać oddech. - Ja poluję tylko na przestępców - rzekł Orville. - Nie masz monopolu na przesłanie Allaha. - Nie wymawiaj jego imienia - odparł tamten, spluwając na Kalifornijczyka. Orvillebwi górna warga zaczęła niepowstrzymanie drżeć, chociaż nie był tchórzem. W tej chwili zdał sobie sprawę, że umrze, toteż postanowił, że odejdzie z jak największą godnością. - Ummak zanijafiha kird [Twoja matka rżnęła się z małpą.] - powiedział po arabsku,

patrząc mu prosto w oczy i starając się mówić wyraźnie. W spojrzeniu tamtego zabłysła furia. Najwyraźniej chciał złamać Orville’a, usłyszeć jego błagania, a nie taką manifestację czczej odwagi. - Będziesz płakał jak dziecko - obiecał. Zamachnął się i wbił szpikulec w prawą dłoń Orvillea, który nie potrafił pohamować bezsilnego skowytu mającego niewiele wspólnego z brawurą sprzed kilku sekund. Trysnął strumień krwi i trafił w otwarte usta Orville’a, który się zakrztusił i zaczął spazmatycznie kaszleć, przy każdym wstrząsie odczuwając coraz straszliwszy ból w przybitych stalowymi szpikulcami rękach. Kaszel zaczął powoli ustępować i wtedy spełniła się przepowiednia starszego oprawcy: dwie duże łzy spłynęły Orvillebwi po policzkach i spadły na stół. Wydawało się, że na to właśnie czekał mężczyzna, aby zrezygnować z dalszego dręczenia Kalifornijczyka. Podniósł nowy przyrząd kuchenny: trzydziestocentymetrowy nóż. - To koniec, kunda... Rozległ się huk, aż poszło metaliczne echo od patelni, które wisiały na ścianie rządkiem jak karni żołnierze, i mężczyzna upadł na ziemię. Jego towarzysz nie próbował się nawet obrócić, by zobaczyć, skąd padł strzał. Jednym skokiem rzucił się na kuchenną wyspę, sprzączką paska rysując płytę ceramiczną, i wylądował na rękach. Drugi strzał trafił we framugę drzwi, wzbijając drzazgi ponad pół metra nad jego głową, i Nazim znikł. Orville z rozkrzyżowanymi rękami, całkowicie nagi, poranioną twarzą, przybitymi do blatu zakrwawionymi dłońmi z trudem odwrócił głowę, by zobaczyć swojego wybawcę: szczupłego blondyna poniżej trzydziestki ubranego w dżinsy i coś, co przypominało koszulę duchownego. - Marnie wyglądasz, Orville - powiedział ksiądz, gdy mijał go, idąc w ślad za drugim terrorystą. Przyczaił się za framugą drzwi i niespodziewanie wychylił, oburącz trzymając pistolet. Zobaczył pusty salon i otwarte okno. Wrócił do Orville’a, który gdyby nie miał rąk przybitych do stołu, przetarłby z niedowierzania oczy. - Nie wiem, kim jesteś, ale dzięki. Jeszcze to... - wzrokiem wskazał dłonie. Z rozkwaszonym nosem zabrzmiało to jak „szczeto”. - Zaciśnij zęby. Będzie bolało. - Ujął szpikulec w prawej ręce, starając się ciągnąć maksymalnie pionowo, lecz Orville i tak wrzasnął. - Niełatwo cię znaleźć, wiesz? Orville mu przerwał, unosząc dłoń, w której widniała dziura wielkości jednocentówki. Zaciskając zęby z bólu i wysiłku, sięgnął do swej lewej ręki i sam wyrwał drugi szpikulec. Tym razem nie krzyknął. - Dasz radę iść? - zapytał duchowny, pomagając mu stanąć na nogach. - Polak jest papieżem? - Już nie. Samochód zostawiłem parędziesiąt metrów stąd. Masz pojęcie, gdzie może być ten twój gość? - Skąd mam wiedzieć, do cholery? - żachnął się Orville i wziąwszy leżącą przy oknie rolkę papieru kuchennego, niezdarnie owinął sobie dłonie, przeznaczając po pół rolki na każdą. Przypominały teraz wielkie głowy waty cukrowej, która stopniowo farbowała się od środka na czerwono. - Zostaw to i odsuń się od okna. Opatrzę cię w samochodzie. Myślałem, że jesteś ekspertem od sposobu myślenia terrorystów. - Proszę, proszę, jesteś z CIA. A ja sądziłem, że mam szczęście. - No, mniej więcej. Na imię mi Albert i jestem z ISL [International Service Liaison -

łącznik pomiędzy międzynarodowymi służbami wywiadowczymi.]. - Łącznik? Z kim? Z Watykanem? Albert nie odpowiedział. Członkowie Świętego Przymierza nigdy się nie przyznawali, że do niego należą. - Dobra, niech ci będzie - ciągnął Orville, krzywiąc się z bólu. - Spójrz, tutaj nikt nam nie pomoże. Nie sądzę, żeby ktoś usłyszał strzały, najbliżsi sąsiedzi są pół kilometra stąd. Masz komórkę? - To nie jest wyjście. Jeżeli przyjedzie policja, zabierze cię do szpitala i spisze zeznania. W niecałe pół godziny będziesz miał w pokoju chłopców z CIA z bukietami. - A jak ci idzie z tym maleństwem? - Orville wskazał głową broń. - Niezbyt dobrze. Na dodatek nienawidzę broni. Masz szczęście, że trafiłem w tego ze szpikulcem, a nie w ciebie. - Kiedyś cię za to uściskamy - obiecał Orville, podnosząc opatulone ręce. - Co z ciebie za agent? - Przeszedłem tylko podstawowe szkolenie - wyjaśnił Albert z przepraszającą miną. Moja działka to komputery. - No to się dogadamy... Kurwa mać, słabo mi... - wystękał Orville i zaczął się osuwać. Albert go podtrzymał. - Orville, dasz radę dojść do auta? - Kalifornijczyk przytaknął, choć bez większego przekonania. - Ilu ich jest? - Chyba tylko ten co zwiał. Ale będzie czekał w ogrodzie. Albert zerknął przez okno, starając się zanadto nie wychylać. - No to naprzód. Głowa nisko i pod samym murem... Facet może być wszędzie.

KRYJÓWKA ORVILLE’A WATSONA OKOLICE WASZYNGTONU

SOBOTA, 15 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 01.03

Nazim bardzo się bał. Wielokrotnie wyobrażał sobie swoją męczeńską śmierć. Były to abstrakcyjne majaki, w których ginął w ogromnej kuli ognia, coś wielkiego i pokazywanego w telewizji. Niepojęcie gwałtowna śmierć Charufa spowodowała, że przeraził się i wpadł w popłoch. Uciekł biegiem do ogrodu przerażony, że lada chwila usłyszy wycie syren policyjnych. Przez moment kusiły go zachęcająco uchylone drzwi garażu. Głos grających świerszczy wypełniał noc życiem i nadziejami, toteż Nazim się zawahał. „Nie. Ofiarowałem swoje życie Allahowi i wybawieniu moich braci. Co będzie z moją rodziną, jeżeli wymięknę i ucieknę?” Nazim nie przestąpił progu drzwi garażu. Schował się w cieniu, za żywopłotem z lwich paszczy bardzo zaniedbanych, jednak w dalszym ciągu mających nieliczne pomarańczowe kwiaty. Próbował się rozluźnić, co rusz przekładając pistolet do drugiej ręki, a wolną zaciskając w pięść i rozprostowując. „Jestem w formie. Udało mi się uciec z kuchni. Przeznaczona dla mnie kula sporo chybiła. Jeden z nich jest księdzem, a drugi ranny. Nie dadzą mi rady. Muszę tylko pilnować ścieżki do wyjścia. A jak przyjedzie policja, przeskoczę przez mur. Jest wysoki, ale poradzę sobie. Tu po prawej jest chyba ciut niżej. Szkoda, że nie ma ze mną Char ufa. Był mistrzem w otwieraniu drzwi. Do tego domu dostał się w niecałe piętnaście sekund. Ciekawe, czy jest już w objęciach Allaha. Będę za nim tęsknił. On chciałby, żebym został. Żebym skończył z Watsonem. Byłby już martwy, gdyby Charuf tyle nie zwlekał, ale najbardziej go wkurzało, jak brat zdradzał braci. Ciekawe, czy wspomógłbym jakoś dżihad, gdybym zginął tej nocy, nie rozprawiwszy się z tym kundą... Nie. Nie mogę tak myśleć. Muszę się skupić na tym, co jest ważne. Nadchodzi bowiem kres nieczystych przyjemności tego życia. Imperium, w którym się urodziłem, chyli się ku upadkowi. I ja się do tego przyczynię, przelewając swoją krew. Chociaż wolałbym, żeby nie stało się to dzisiaj”. Od domu dobiegł jakiś hałas. Nazim nastawił uszu. Idą. Musi się śpieszyć. Musi... - No, rzuć broń. Już! Nazim nie zdążył pomyśleć. Nie zdążył się pomodlić po raz ostatni. Po prostu odwrócił się z pistoletem w ręku. Albertowi, który wyszedł z domu od tyłu i posuwał się wzdłuż ogrodzenia, aby sprawdzić, czy gdzieś nie czyha niebezpieczeństwo, mignęły w ciemności odblaskowe paski na nikeach chłopaka. Do Charufa strzelił przedtem odruchowo, aby ocalić Orville’a - co cudem się udało - teraz natomiast zaskoczył całkowicie nieprzygotowanego szczeniaka w odległości zaledwie trzech metrów. Mocno się zaparł nogami, wycelował w sam środek piersi chłopaka, nacisnął spust do połowy i głośno wyraźnie wydał polecenie. Kiedy Nazim się odwrócił, Albert nacisnął do końca na spust i pierś chłopaka rozprysnęła się na kawałki. Nazim miał mglistą świadomość strzału, chociaż nie poczuł żadnego bólu, wiedział jedynie, że upadł na wyschniętą trawę. Próbował poruszyć rękami i nogami, lecz bezskutecznie.

Nie mógł także mówić. Zobaczył, że człowiek, który doń strzelił, pochyla się nad nim, sprawdza mu puls na szyi i kiwa głową. Minutę później podszedł do nich Watson. Nazim zauważył, że gdy pochylił się nad nim, kapnęła kropla krwi, ale nigdy się nie dowiedział, że zmieszała się z krwią wypływającą z jego rany. Wzrok coraz bardziej mu się mącił. Słyszał jednak głos Watsona, który się modlił: - Pochwalony niech będzie Bóg, który ofiarowuje nam życie i możliwość szczerego wysławiania go uczciwie. Pochwalony niech będzie Bóg, który wskazał nam w Świętym Koranie, że nawet jeśli ktoś podniesie na nas rękę, my nie podniesiemy ręki na niego. Wybacz mu, Panie Świata, gdyż grzechy jego są skutkiem oszukanej niewinności. Chroń go od ogni piekielnych i zabierz go do siebie, Panie Tronu. Wtedy Nazim poczuł się o wiele lepiej. Jakby zdjęto z niego wielki ciężar. Oddał wszystko za Allaha. Odchodził w takim spokoju i ukojony, że gdy usłyszał w oddali syreny, pomylił je w myślach z ćwierkaniem świerszczy. Jeden z nich grał mu wprost do ucha i był to ostatni dźwięk, jaki słyszał.

Kilka minut później dwaj umundurowani policjanci pochylali się nad ubranym w bluzę Redskinsów chłopakiem, którego otwarte oczy spoglądały w niebo. - Centrala, tutaj zgłasza się dwadzieścia trzy. Mamy dziesięć pięćdziesiąt cztery. Przyślijcie karetkę... - Nie trzeba. Już po nim. - Centrala, anuluj karetkę. Przystępujemy do zabezpieczenia terenu. Jeden z policjantów stał wpatrzony w chłopaka. Szkoda, że zginął od strzału. Był na tyle młody („Albo ja na tyle stary”), że mógłby być jego synem. Ale to nie spędzi snu z powiek funkcjonariusza, naoglądał się już bowiem tak wielu martwych chłopców na niebezpiecznych ulicach Waszyngtonu, że ich ciała mogłyby całkowicie zakryć dywany Gabinetu Owalnego. Jednakże żaden nie miał takiego wyrazu twarzy. Zastanawiał się chwilę, czyby nie zawołać swojego towarzysza i nie zapytać, co u licha może oznaczać ten spokojny uśmiech. Oczywiście nie zrobił tego. Bał się wyjść na idiotę.

GDZIEŚ W HRABSTWIE FAIRFAX, WIRGINIA

SOBOTA, 15 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 02.06

Kryjówkę Orville’a Watsona i mieszkanie Alberta dzieliło około czterdziestu kilometrów, które ranny Orville - pół śpiący, pół przytomny - przebył na tylnym siedzeniu toyoty duchownego z rękami wreszcie zabandażowanymi jak Bóg przykazał. Na szczęście ksiądz miał w samochodzie dobrze wyposażoną apteczkę. Godzinę później opatulony w płaszcz kąpielowy (jedyne ubranie Alberta, w które z trudem, ale się zmieścił) Orville połknął połowę zawartości słoiczka tylenolu, popijając przyniesionym przez duchownego sokiem pomarańczowym. - Straciłeś sporo krwi. To pomoże ci uzupełnić żelazo. Najbardziej na świecie Orville pragnął teraz położyć się na miesiąc w szpitalnym łóżku, zważywszy jednak aktualne możliwości wyboru, uznał, że najlepiej będzie słuchać Alberta. - Nie masz przypadkiem batonika Hersheya? - Nie, przykro mi. Nie mogę jeść czekolady, bo wyskakują mi po niej pryszcze. Ale zaraz skoczę do Seven Eleven po jakieś żarcie, koszulki w rozmiarze XXXL i może coś słodkiego, jeżeli chcesz. - Nie, nie trzeba. Po tym co przeszedłem, chyba do końca życia nie tknę batoników Hersheya. Albert wzruszył ramionami. - Jak chcesz.

Orville wskazał na baterię komputerów zajmującą większą część dużego pokoju Alberta. Dziesięć monitorów, czterometrowy stół i biegnący po podłodze, tuż przy ścianie, gąszcz kabli grubości uda futbolisty.

- Masz tu niezły sprzęt, panie Łączniku Międzynarodowy - powiedział Kalifornijczyk, który mówił, żeby tylko rozładować swoje napięcie. I przyglądając się duchownemu, zdał sobie sprawę, że on ma ten sam problem. Drżały mu lekko ręce i miał zagubione spojrzenie. - Systemy HarperEdwards, płyty główne TINComu... Tak mnie odnalazłeś, prawda? - Dzięki firmie na Bahamach, w Nassau, przez którą kupiłeś sobie tamtą kryjówkę. Dwie doby walczyłem z serwerem, na którym została zapisana oryginalna transakcja. Dwa tysiące sto czterdzieści trzy ruchy. Niezły jesteś. - Ty też - przyznał Orville ze szczerym podziwem. Obydwaj popatrzyli na siebie i kiwnęli głowami z uznaniem. Dla Alberta ta krótka wymiana zdań była wentylem bezpieczeństwa, który pozwolił uciszyć nerwy napięte do granic w ostatnich godzinach, tak jak pseudokibice cichną w barze przeciwnika. Nie zdążył się podnieść zwymiotował do miski z popcornem, którą poprzedniej nocy zostawił na stole. - Nigdy jeszcze nikogo nie zabiłem. Ten chłopak... Przy pierwszym nawet nie zdawałem sobie sprawy, byłem strasznie spięty, to był odruch. Ale chłopak... jeszcze dziecko. I popatrzył na mnie. Orville się nie odezwał, bo i cóż by mógł powiedzieć? Siedzieli tak z dziesięć minut. Wnętrznościami Alberta jeszcze parę razy szarpnęło, lecz nie było powtórki. - Dopiero teraz go rozumiem. - Kogo? - Jednego z moich przyjaciół. Kogoś, kto musiał zabijać i bardzo z tego powodu cierpiał. - Mówisz o Fowlerze? Albert popatrzył na niego podejrzliwie. - Skąd znasz to nazwisko? - Całe to zamieszanie zaczęło się, kiedy Kayn Industries zaangażowało moją firmę. Chcieli wiedzieć, kim jest ojciec Anthony Fowler z Bostonu. Wywąchałem przy okazji ciebie. Albert bardzo się zdenerwował. Złapał Orville’a za szlafrok. - Co im powiedziałeś? - krzyknął. - Muszę wiedzieć! - Wszystko - odparł Orville bezbarwnym głosem. - O jego przeszkoleniu, związkach z CIA, ze Świętym Przymierzem... - Boże!... Więc wiedzą, jaka jest jego prawdziwa misja? - Nie mam pojęcia. Zadano mi dwa pytania. Kim on jest i na kim mu zależy. - Co znalazłeś? I jak? - Nic nie znalazłem. Dałem sobie spokój z szukaniem, bo ktoś przysłał mi anonimowo zdjęcie i nazwisko pewnej dziennikarki, Andrei Otero. I informację, że Fowler zrobi wszystko, byle nie stała jej się krzywda. Albert puścił go i zaczął krążyć po pokoju, póki nie poukładał sobie wszystkiego. - Teraz zaczyna to pasować... Kiedy Kayn dał znać Watykanowi, że wpadł na ślad, który zaprowadzi go do Arki, że ten ślad może być w rękach nazistowskiego zbrodniarza wojennego, Cirin obiecał swojego najlepszego człowieka w zamian za obserwatora podczas ekspedycji. I podsuwając ci Otero, upewnił się równocześnie, że Kayn zgodzi się na Fowlera, bo będzie go miał pod kontrolą, a Fowler zgodzi się na tę misję. A to sukinkot, pieprzony manipulator - rzekł Albert z uśmiechem wyrażającym na poły odrazę, na poły podziw. Orville przypatrywał mu się z otwartymi ustami. - Nic z tego nie rozumiem - wyznał. -I dobrze, inaczej musiałbym cię zabić. Żartuję... Słuchaj, Orville, dzisiaj przyszedłem ci

z pomocą nie dlatego, że jestem czynnym agentem CIA. Bo nie jestem. Jestem tylko skromnym łącznikiem, który oddaje drobną przysługę przyjacielowi. A ten przyjaciel jest w wielkim niebezpieczeństwie częściowo z powodu informacji o nim, które dostarczyłeś Kaynowi. Fowler jest teraz w Jordanii, bierze udział w kompletnie porąbanej wyprawie, która szuka Arki Przymierza. I chociaż brzmi to nieprawdopodobnie, najwyraźniej ekspedycja odnosi sukces. - Hukan... - rzekł Orville cichutko. - Przypadkiem trafiłem na coś o Jordanii i o Hukanie i dałem to Kaynowi. - Chłopcy z Firmy odzyskali to imię z twoich twardych dysków. Ale nic więcej. - Natrafiłem na wzmiankę o Kaynie na jednym z serwerów obsługujących pocztę elektroniczną, z których korzystają terroryści. Masz jakieś pojęcie o islamskim terroryzmie? - Tyle co przeczytałem w „New York Timesie”. - No to zaczniemy od zera. To będzie przyśpieszony kurs. „Uwielbienie” mediów dla Osamy, największego czarnego charakteru w tej bajce, nie ma żadnego znaczenia. Al-Kaida jako superorganizacja zła nie istnieje. Nie ma przywódcy, którego trzeba pojmać. Dżihad nie ma przywódcy. Dżihad jest nakazem Boga. Istnieją za to tysiące małych komórek na różnych poziomach, które nawzajem się stymulują, chociaż nie mają ze sobą nic wspólnego. - Z czymś takim nie da się walczyć. - To jak leczenie choroby. Nie ma cudownego leku, jak inwazja na Irak, zeszłotygodniowa na Liban czy na Iran za trzy lata. Możemy tylko produkować białe krwinki i zabijać mikroby jeden po drugim. - Na tym polega twoja praca. - Problem w tym, że islamskich terrorystów nie da się zinfiltrować. Są nieprzekupni, bo działają z pobudek religijnych, które się ukształtowały pod wpływem wypaczonych wyobrażeń o wierze. Sądzę, że to dobrze rozumiesz. Albert zrobił zawstydzoną minę. - Używają zupełnie innego języka - kontynuował Orville - języka dla Anglosasów bardzo trudnego, w którym słowa mogą mieć dziesiątki różnych znaczeń. Mają inny kalendarz... Człowiek Zachodu musi każdą informację wielokrotnie weryfikować i rozgryzać jej niezliczone znaczenia. I tutaj ja wkraczam. Uderzam tam, gdzie kliknięcie myszką dzieli jednego fanatyka od drugiego, który siedzi trzy tysiące mil dalej. - Internet. - Fajniej to wyglądało przed ekranem monitora - powiedział Orville, gładząc ostrożnie zmiażdżony nos, pomarańczowy od środka dezynfekującego. Albert usztywnił go nieco tekturką przyklejoną plastrem, lecz obaj wiedzieli, że jeżeli w najbliższym czasie nie popracuje nad nim lekarz, potem trzeba go będzie złamać i nastawić. - Kiedy terroryści byli daleko ode mnie. Albert przez kilka chwil rozmyślał o czymś. - Czyli ten Hukan szykował zamach na Kayna. - Nie za dobrze to pamiętam, tyle że facet wydawał się groźny. Prawdę powiedziawszy, dostarczyłem im garść niesprawdzonych informacji. Nie miałem czasu się temu przyjrzeć. - Więc... - To taki gratis jak z supermarketu. No wiesz, dajesz klientowi trochę i czekasz, aż wróci po więcej. Nie patrz tak na mnie. Każdy orze jak może. - Musimy jakoś odzyskać te dane - rzekł Albert, bębniąc palcami na poręczy fotela. Po pierwsze dlatego, że tych, którzy na ciebie napadli, bardzo interesowało, co w ogóle wiesz. I po drugie dlatego, że jeżeli ten Hukan przeniknął między członków wyprawy... - Nie da rady. Wszystkie moje archiwa przepadły.

- Nie wszystkie. Jest jeszcze jedna kopia. Orville’owi zajęło chwilę, nim zrozumiał, co Albert ma na myśli. - Co ty? Jaja sobie robisz? Tam się mysz nie prześliźnie. - Nie ma rzeczy niemożliwych i niczego nie można być pewnym prócz jednego: że nie wytrzymam dłużej bez jedzenia - powiedział Albert, wstając i biorąc klucz do samochodu. Spróbuj chwilę odpocząć, w pół godziny będę z powrotem. Był już w drzwiach, gdy Orville go zawołał. Sama myśl o przedostaniu się do niedostępnej klatki, jaką była Kayn Tower, budziła w nim wyraźny strach. I był tylko jeden sposób, żeby go pokonać. - Albert... -Tak? - Zdecydowałem się jednak na te batoniki czekoladowe.

HUKAN

Imam miał rację. Obiecał mu, że dżihad przeniknie jego duszę i serce. Przestrzegał go przed tymi, którzy nazywali ich radykałami i których on zwał tchórzliwymi muzułmanami. - Nie trzeba się przejmować tym, jak się czują inni muzułmanie w obliczu tego, co robimy. Po prostu Bóg nie przygotował ich do tego zadania, nie rozgrzał ich dusz i serc w ogniu, który nas pożera. Pozwól im myśleć, że islam jest religią pokoju. To nam pomaga. Osłabia obronę nieprzyjaciela, tworzy luki, którymi możemy wejść. Pęknięcia. On to czuł. Czuł w głębi ducha donośny krzyk, który wyrażał to, co inni potrafili powiedzieć tylko szeptem. Po raz pierwszy to poczuł, gdy zażądano od niego, aby przywdział płaszcz dżihadysty. On, człowiek wyjątkowy o wyjątkowych predyspozycjach. Zdobycie szacunku braci nie było łatwe. Nigdy przedtem jego noga nie postała w obozie w Afganistanie czy w Libanie. Nie obrał prawowiernej drogi i bez wątpienia Słowo oplotło się wokół kręgosłupa jego istoty niczym pnącze wokół młodego drzewa. Zdarzyło się to na obrzeżach miasta, w domu towarowym. Jedni bracia musieli powstrzymać innego, który pozwolił, by prawo świata doczesnego naruszało nakazy Boga. Imam powiedział mu, że będzie musiał się wykazać siłą. Godnością. Ze wszystkie oczy będą zwrócone na niego. Po drodze do sklepu kupił strzykawkę i o drzwi samochodu lekko wygiął jej igłę. W założeniu miał wejść i porozmawiać ze zdrajcą. Z tym, który pragnął korzystać z odrzucanych przez nich zbytków. Nakłonić go, aby uznał swój błąd. Pojętność człowieka przywiązanego za nogi i ręce do krzesła, całkowicie nagiego, była gwarantowana. On natomiast wkroczył do sklepu, podszedł do niego i wbił mu w oko kupioną po drodze strzykawkę. Nie zważając na jego krzyki, wyciągnął ją, okropnie raniąc mu oko. Potem wbił ją w drugie. Nim upłynęło pięć minut, zdrajca błagał, żeby go zabili, i Hukan się uśmiechnął. Jasno przekazał swoją wiadomość. Na zewnątrz czekał jedynie ból i pragnienie śmierci. Hukan. Strzykawka. Tego dnia zyskał swój przydomek.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL MUDAWWARY, JORDANIA

SOBOTA, 15 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 12:34

- Poproszę Białego Rosjanina. - Zaskakuje mnie pani. Sądziłem, że poprosi pani o Manhattan, coś mocniejszego i postmodernistycznego - powiedział Raymond Kayn z uśmiechem na ustach. - Proszę pozwolić, że sam go przygotuję. Dziękuję, Jacobie. - Jest pan pewien? - zapytał Russell, któremu wyraźnie było nie w smak, że Andrea zostanie sam na sam ze starcem. - Proszę się uspokoić, Jacobie. Nie będę napastował pani Otero. No chyba że sama będzie chciała. Andrea poczuła, że się rumieni jak pensjonarka, i rozglądała się dokoła, gdy multimilioner przygotowywał jej drinka. Kiedy trzy minuty wcześniej Jacob Russell przyszedł po nią do ambulatorium, była tak zdenerwowana, że samym drżeniem rąk byłaby w stanie ubić trzy jajka. Kilka godzin poświęciła na poprawianie, wygładzanie, przepisywanie i ponowne poprawianie listy pytań, a tuż przed wyjściem z namiotu wyrwała pięć kartek z notatnika, zmięła je w kulkę i wcisnęła do kieszeni. Ten człowiek nie był normalny, toteż ani myślała zadawać mu normalnych pytań. Przeszedłszy przez próg jego namiotu, zaczęła powątpiewać w słuszność swojej decyzji. Namiot podzielono na dwa pomieszczenia. Pierwsze oczywiście zajmował Jacob Russell: z biurkiem, laptopem i - „A więc w taki sposób utrzymujesz łączność ze statkiem! Wiedziałam, że nie możesz być zupełnie odłączony od świata” - krótkofalówką. Po prawej cienka zasłonka oddzielała przestrzeń Kayna, co świadczyło o symbiozie, w jakiej żyli starzec i jego młody asystent. „Ciekawe, jak duża jest ich zażyłość - pomyślała Andrea. - Nasz przyjaciel Russell z tym swoim metroseksualnym wyglądem i sztywnym chodem wygląda podejrzanie. Może by tak zrobić drobną aluzję podczas wywiadu?” Kiedy Andrea weszła za zasłonę, poczuła zapach sandałowca. Proste łóżko - „Na pewno o wiele wygodniejsze od dmuchanych materacy, na których śpimy” - zajmowało jedną stronę pomieszczenia. Pomniejszona kopia toaleto-pryszniców takich jak te, których używali pozostali uczestnicy wyprawy, niewielkie puste biurko (bez komputera), barek i dwa krzesła uzupełniały umeblowanie, wszystko w białym kolorze. Stos książek wysokości Andrei groził zawaleniem, gdyby ktoś przeszedł zbyt blisko. Dziewczyna wytężyła wzrok, chcąc przeczytać tytuły na grzbietach, lecz nie zdążyła, ponieważ Kayn podszedł, aby się przywitać. Z bliska wydawał się wyższy niż wtedy, gdy Andrea zaczaiła się na niego na pokładzie „Behemota”. Metr siedemdziesiąt wzrostu, wysuszony, siwe włosy, biały strój, bose stopy. W sumie sprawiał osobliwie świeże i młodzieńcze wrażenie, aczkolwiek coś w spojrzeniu niebieskich oczu, otoczonych obwisłą pomarszczoną skórą, przywracało wszystkiemu właściwe proporcje. Nie podał ręki Andrei, tak że jej wyciągnięta dłoń zawisła w powietrzu, uśmiechnął się tylko przepraszająco. Russell przestrzegł ją, że pod żadnym pozorem nie wolno dotykać Kayna, gdyby jednak nie spróbowała, nigdy by w to nie uwierzyła, na dodatek zdobyła przewagę. Milioner najwyraźniej czuł się skrępowany i zaproponował drinka. Dziennikarka, jak każdy w jej

profesji, nie wylewała za kołnierz i nie odmawiała dobrego drinka bez względu na porę. - Wiele mówi o człowieku koktajl, który pije - rzekł Kayn, podając jej drinka tak, że trzymał szklankę od góry dwoma palcami za krawędź, Andrea zaś mogła ją wziąć od dołu, jego nie dotykając. - Tak? I cóż panu mówi o mnie Biały Rosjanin? - zapytała, upijając łyczek ze szklanki i zakładając nogę na nogę. - Hm... słodka mieszanka, dużo wódki, likier kawowy i śmietanka. To mi mówi, że gustuje pani w mocnych drinkach, umie je przyrządzać, długo pani szukała ulubionego napoju, lubi pani bacznie obserwować otoczenie i jest wymagającą osobą. - Proszę, proszę... - skwitowała Andrea ironicznym tonem, jej najlepszym sprzymierzeńcem, gdy czuła się niepewnie. - Powiedziałabym raczej, że przeprowadził pan stosowne dochodzenie i doskonale wiedział, o co poproszę. Bo słoiczek świeżej śmietany rzadko można znaleźć w barku, tym bardziej w samym środku jordańskiej pustyni u cierpiącego na agorafobię nie przyjmującego odwiedzin milionera, który jak widzę, pije whisky z wodą. - Nieźle, teraz ja jestem zaskoczony - przyznał Kayn, który odwrócony do dziennikarki plecami przygotowywał sobie drinka. - To jest tak bliskie prawdy jak saldo naszych kont bankowych, panie Kayn. Milioner odwrócił się, marszcząc czoło, lecz nic nie powiedział. - Co więcej, skłonna jestem przypuszczać, że była to próba i że udzieliłam odpowiedzi, na jaką pan liczył - kontynuowała Andrea. - A teraz proszę mi powiedzieć, dlaczego zgodził się pan na tę rozmowę. Kayn zajął drugie krzesło, unikając wzroku Andrei. - To część naszej umowy. - Chyba źle sformułowałam pytanie. Dlaczego ja? - Ach, przekleństwo gwira, bogacza. Wszyscy chcą poznać jego skrywane motywy. Wszyscy podejrzewają, że ma sekretny notes, zwłaszcza gdy jest Żydem. - Nie odpowiedział pan na pytanie. - Droga pani, obawiam się, że musi pani zdecydować, jaką woli odpowiedź. Czy na to pytanie... czy na wszystkie pozostałe. Andrea ze złości przygryzła dolną wargę. Ten stary skurczybyk był o wiele sprytniejszy, niż się wydawało na pierwszy rzut oka. „Bez mrugnięcia zmusił mnie do gry va banque. Dobra, stary, niech będzie po twojemu. Wysłucham twoich zwierzeń, łyknę, co tam naopowiadasz, i gdy najmniej się będziesz spodziewał, wyciągnę z ciebie, co chcę wiedzieć, choćbym miała wydzierać słowo po słowie”. - Dlaczego pan pije, skoro zażywa pan leki? - spytała Andrea z rozmysłem napastliwie. - Pewnie wydedukowała pani, że zażywam leki ze względu na agorafobię - odparł Kayn na równi zadowolony, że Andrea kontynuuje wywiad, i poirytowany pytaniem. - Owszem, biorę leki przeciwko starzeniu i nie powinienem pić. Ale robię to. Kiedy mój pradziadek miał osiemdziesiąt lat, mój dziadek nienawidził oglądać go, gdy był szikur, pijany. Dziecko, proszę mi przerywać, jeżeli powiem jakieś żydowskie słowo, którego nie będzie pani rozumiała. - No to często będę przerywać, bo nie znam żadnego. - Jak pani chce... Mój pradziadek pił i pił, a mój dziadek mu powtarzał: „Powinieneś trochę zwolnić, tate”. A on zawsze odpowiadał: „Odpierdol się, mam osiemdziesiąt lat i będę pił, kiedy będę miał ochotę”. Zmarł w wieku dziewięćdziesięciu ośmiu lat, gdy mulica kopnęła go w brzuch. Andrea wybuchnęła śmiechem. Głos Kayna zmienił się, kiedy opowiadał o swoich

przodkach - z wdziękiem przedstawił krótką anegdotę, jak wytrawny gawędziarz różnicując sposób mówienia jej bohaterów. - Wie pan sporo o swojej rodzinie. Był pan bardzo z nią zżyty? - Nie. Rodzice zginęli podczas drugiej wojny światowej i chociaż opowiedzieli mi wiele historii, bośmy dużo rozmawiali w związku z tym, jakie wiedliśmy życie w moich pierwszych latach, nic z tego nie pamiętam. Wszystko, co wiem o swojej rodzinie, zebrałem za pośrednictwem źródeł zewnętrznych. Powiedzmy, że gdy mogłem sobie na to pozwolić, przeczesałem starą Europę w poszukiwaniu swoich korzeni. - Proszę mi w takim razie opowiedzieć o tych korzeniach. Ma pan coś przeciwko temu, że będę nagrywać? - zapytała Andrea, wyciągając z kieszeni cyfrowy dyktafon. Mogła sobie pozwolić na 35 godzin nagrania najlepszej jakości. - Proszę bardzo. Ta historia zaczyna się pewnej mroźnej zimy w Wiedniu, kiedy żydowskie małżeństwo idzie do nazistowskiego szpitala...

ELLIS ISLAND, NOWY JORK GRUDZIEŃ 1943 ROKU

Judel płakał cichutko w ciemnościach statku. Turecki frachtowiec przybijał do nabrzeża i marynarze stroili miny do uchodźców zajmujących każdy kąt. Wszyscy się pchali do świeżego powietrza. On się nie poruszył. Mocno ściskał zimne palce Jory Meir, nie wierząc w jej śmierć. Nie był to jego pierwszy kontakt ze śmiercią. Doświadczył wielu nieznośnie ciężkich przeżyć, odkąd opuścił kryjówkę u sędziego Ratha. Wyjście z tamtej ciasnej komórki, dusznej, lecz kojąco swojskiej, było silnym ciosem. Pierwsze zetknięcie ze światłem słonecznym pokazało mu, że świat zamieszkują potwory. Pierwsze zetknięcie z miastem nauczyło go, że każdy węgieł jest schronieniem, za którym trzeba się przyczaić, zanim szybkim krokiem ruszy się do następnego. Pierwsze zetknięcie z pociągiem przeraziło go, bał się nieustającego łomotu i potworów, które przechadzały się po korytarzu w poszukiwaniu kogoś do pożarcia. Na szczęście jeśli im się pokazało żółtą kartkę, nie zwracali na ciebie uwagi i pozwalali ci przejść. Pierwsze zetknięcie z otwartą przestrzenią sprawiło, że znienawidził śnieg i przenikliwy mróz, od którego z każdym krokiem coraz bardziej marzł. Pierwsze zetknięcie z morzem przyniosło skojarzenie ze strasznym nieprzebytym bezmiarem, z murem więziennym oglądanym od środka. Na statku, który go zabrał do Stambułu, Judei znów zaznał spokoju, gdy mógł się skulić gdzieś w mrocznym kąciku. W ciągu półtora dnia dotarli do tureckiego portu. Siedem miesięcy starali się stamtąd wydostać. Jora Meir dzielnie walczyła, aby zdobyć wizę wyjazdową. W tamtym czasie Turcja była krajem neutralnym. Masa uchodźców tłoczyła się na nabrzeżach i czekała w długich kolejkach przed konsulatami lub biurami organizacji humanitarnych, jak Czerwony Półksiężyc. Na darmo. Wielka Brytania coraz bardziej ograniczała napływ Żydów do Palestyny. Stany Zjednoczone odmawiały zezwoleń na wjazd. Świat był głuchy na zatrważające wieści o masowych mordach w obozach koncentracyjnych. Nawet tak prestiżowy dziennik jak londyński „The Times” nazywał „strasznymi wymysłami” relacje o nazistowskim ludobójstwie. Nie zważając na żadne przeciwności, poczciwa Jora chwytała się każdej pracy, żebrała, a nocami otulała chłopczyka swoim płaszczem. Starała się nie ruszać pieniędzy, które dostała od sędziego Ratha. Mieszkali, gdzie się dało, a to gdzieś przy śmierdzącej gospodzie, a to w zatłoczonym holu biura Czerwonego Półksiężyca, nocami wypełnionego uchodźcami zajmującymi każdy centymetr kwadratowy szarych kafli, tak że o wyjściu za potrzebą można było tylko pomarzyć. Jora mogła się jedynie dopytywać i modlić. Nie miała kontaktów, znała tylko jidysz i niemiecki, przy czym jidysz nie chciała używać, ponieważ przywoływał bolesne wspomnienia. Podupadała na zdrowiu. Kiedy pewnego ranka kaszląc, wypluła spienioną krew, uznała, że nie może dłużej zwlekać. Zebrała się w końcu na odwagę i wszystkie pieniądze, jakie mieli, dała jamajskiemu marynarzowi z amerykańskiego frachtowca, który miał niebawem wyjść w morze. Wbrew wszelkim przewidywaniom marynarz cichaczem przemycił ich pod pokład. Znaleźli się wśród setek szczęśliwców, którym udało się skontaktować z żydowskimi rodzinami w Stanach Zjednoczonych i załatwić sobie poręczenie wizy. Jora zmarła na gruźlicę trzydzieści sześć godzin przed dotarciem do wybrzeży Ameryki Północnej. Judei nie odstępował jej na krok, mimo że sam był chory. Nabawił się okropnego zapalenia ucha, tak że od wielu dni uszy miał kompletnie zatkane. Wydawało mu się, że jego

głowa jest jak baryłka marmolady. Głośne dźwięki brzmiały niczym tętent galopujących po niej koni. Dlatego nie usłyszał wypędzającego go marynarza, który mając w końcu dość krzyczenia na Judela, kopnął go. - Wynocha, szczeniaku! Jazda do odprawy! Judei próbował wrócić do Jory. Niski pryszczaty marynarz odtrącił go i przytrzymał za kark. - Ktoś ją zabierze. A ty wyłaź! Chłopiec zdołał mu się wyrwać. Przetrząsał płaszcz Jory w poszukiwaniu listu od ojca, listu, o którym wielokrotnie opowiadała i który ukryła pod koszulą. Marynarz ponownie złapał Judela i wyrzucił na znienawidzone świeże powietrze. Kładką doszedł do budynku. Funkcjonariusze w niebieskich uniformach odprawiali szeregiem imigrantów przy długich stołach. Judei czekał w kolejce, piekły go stopy w rozpadających się butach, pragnął uciec, schować się przed światłem. Miał dreszcze z gorączki. W końcu nadeszła jego kolej. Funkcjonariusz o małych oczkach i wąskich ustach spojrzał na niego przez okulary w złoconych oprawkach. - Nazwisko i wiza. Judei utkwił wzrok w podłodze. Nic nie rozumiał. - Nie mam czasu. Nazwisko i wiza. Jesteś opóźniony czy co? Siedzący obok niego młodszy funkcjonariusz, którego oblicze zdobił bujny wąs, próbował go zmitygować: - Spokojnie, Jimussey. Jest sam i nie rozumie cię. - Te żydowskie szczury rozumieją więcej, niż ci się wydaje. Gnojarstwo!... To już ostatni dzisiaj statek i mój ostatni szczur. U 0’Kerrigana czeka już na mnie piwo. Colchie, skoroś taki dobry, to sam go obsłuż. Wąsaty funkcjonariusz okrążył stół, podszedł do Judela i kucnął przy nim. Zaczął mu zadawać pytania po francusku, niemiecku i polsku. Dzieciak w dalszym ciągu wpatrywał się w podłogę. - Nie ma wizy i jest głupi. Trzeba go wsadzić na pierwszy statek do Europy - powiedział mężczyzna w okularach. - Mów, debilu! - Wstał od lady i otwartą dłonią uderzył chłopca w lewe ucho. W pierwszej chwili Judei nic nie poczuł. Zaraz potem całą głowę ogarnął strumień gryzącego bólu. Struga ciepłej gęstej ropy wylała się z zainfekowanego ucha. - Raichmones! - zawył. [Raichmones (jidysz) - litości.] Rozzłoszczony wąsacz huknął na kolegę: - Jimussey, nie! - Porzucone dziecko, nie rozumie języka, bez wizy. Deportacja. Wąsacz pośpiesznie przeszukał kieszenie chłopca. Nie znalazł wizy. Właściwie niczego nie znalazł poza paroma okruszkami chleba i kopertą zaadresowaną po hebrajsku. Otworzył ją, by zobaczyć, czy w środku nie ma pieniędzy, lecz ujrzał jedynie list, więc włożył go z powrotem. - Jasne, że cię rozumie. Nie słyszałeś, jak wymawia swoje imię? Pewnie zgubił wizę. Jimussey, przecież nie chcesz go odesłać. Człowieku, zajęłoby nam to kolejny kwadrans. Strażnik w okularach niecierpliwie sapnął. - Niech głośno i wyraźnie wymówi swoje nazwisko, żebym je usłyszał, i będziemy mogli iść się napić. Inaczej mały znika. Deportacja. - Pomóż mi, chłopcze - szepnął mężczyzna z wąsem. - Zaufaj mi. Nie chcesz wrócić do Europy ani wylądować w jakimś pieprzonym sierocińcu. Musisz go przekonać, że ktoś tu na

ciebie czeka. - Spróbował jeszcze raz, wymawiając jedyne znane mu żydowskie słowo: Miszpacha? [Miszpacha (jidysz) - rodzina.] Judei drżącymi ustami ledwie zrozumiale wybełkotał drugie słowo: - Cohen. Wąsacz z ulgą spojrzał na swojego towarzysza w okularach. - Słyszałeś. Nazywa się Raymond. Raymond Kayn [To co spotkało Raymonda Kayna, stało się udziałem tysięcy przybyłych na Ellis Island imigrantów, którym z różnych przyczyn funkcjonariusze Urzędu Imigracyjnego zmienili nazwiska, zapisując je fonetycznie, zamieniając na inne, łatwiejsze do zapisania w formularzu albo na bardziej popularne w języku angielskim.].

KAYN

Klęcząc przy plastikowej desce klozetowej, starzec walczył z torsjami, odtrącając szklankę wody, którą asystent próbował mu podać. W końcu przestał wymiotować. Nie znosił wymiotować, nie znosił uczucia oczyszczenia i znużenia, gdy wyrzucił z siebie wszystko, co zalegało mu w środku. Taka też, zżerana przez zło, była jego dusza. - Nie wiesz, Jacobie, ile mnie to kosztowało. Nie masz pojęcia... ta lesznhoresnice... [Lesznhoresnice (jidysz) - wścibska kobieta, plotkarka.] rozmowa z nią... tak się przed nią obnażyć... Więcej tego nie zniosę. A ona chce się znowu spotkać. - Obawiam się, że trzeba będzie się zgodzić. Wstrząsany lekkim dreszczem starzec pożądliwie popatrzył na barek po drugiej stronie namiotu. Podążający za jego wzrokiem asystent posłał mu twarde spojrzenie i stary z westchnieniem odwrócił wzrok. - Ileż w człowieku jest sprzeczności, Jacobie. Zaczynamy się cieszyć tym, czegośmy najbardziej nienawidzili. Bardzo mi ulżyło, kiedy obcej osobie opowiedziałem swoją historię, na chwilę nawet czułem związek ze światem. Zamierzałem kłamać, mieszać fałsz i prawdę, a w końcu wszystko opowiedziałem, jak było. - Zrobił to pan, bo wiedział, że to nieprawdziwy wywiad. Że nie będzie go mogła opublikować. - Może. A może musiałem jej o tym opowiedzieć. Sądzisz, że ona coś podejrzewa? - Raczej nie. W każdym razie już prawie dotarliśmy do celu. - Jacobie, jest bardzo inteligentna. Pilnuj jej dobrze. Być może nie jest tutaj zwykłą statystką.

ANDREA I DOC

Z koszmarnego snu Andrea nie mogła sobie niczego przypomnieć, była tylko zlana zimnym potem i przerażona dyszała w ciemności, nie wiedząc, gdzie jest. Często jej się to śniło, lecz nigdy nic nie pamiętała. W chwili przebudzenia wszystko jej wylatywało z głowy, pozostawał tylko w głębi duszy strach i dojmujący smutek. Doc natychmiast znalazła się przy niej, usiadła na materacu, położyła jej rękę na ramieniu. Bała się posunąć dalej, Andrea była odważniejsza. Rozszlochała się i Doc mocno ją objęła. Zetknęły się najpierw czołami, potem ustami. Niczym samochód, który godzinami pnie się pod górę i w końcu dociera na szczyt, tak one przeżywały właśnie moment kluczowy, chwilę harmonii. Andrea dysząc, wsunęła język w jej usta, Doc odwzajemniła pocałunek, potem zsunęła z niej męski podkoszulek, jak obiera się pyszny owoc, który zbyt długo wisiał na drzewie, i językiem przesunęła po słonej wilgotnej skórze między piersiami. Andrea opadła na materac. Już się nie bała. Samochód przebył szczyt i ruszył po zboczu w dół bez hamulców.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

NIEDZIELA, 16 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 01.28 Długo rozmawiały, leżąc, całowały się co kilka zdań, jakby nie mogły uwierzyć, że się odnalazły, że ta druga także tutaj jest. - A niech mnie, pani doktor. To tak się opiekujesz swoimi pacjentami? - powiedziała Andrea, wodząc palcami po jej szyi, wplątując je w kręcone włosy. - To moja przysięga hipokryty. - Myślałam, że ma być przysięga Hipokratesa. - Ja przysięgałam inaczej. - Możesz sobie nie wiem ile żartować, a i tak jestem na ciebie zła. - Wybacz, Andreo, że nie powiedziałam ci prawdy o sobie, ale kłamstwo jest częścią mojej pracy. - Co jeszcze jest częścią twojej pracy? - Mój rząd chce wiedzieć, co się tutaj dzieje. I nie wypytuj mnie, bo nic więcej ci nie powiem. - Są sposoby, żeby cię zmusić do mówienia - ostrzegła Andrea, przenosząc palce w inne rejony. - Jestem przekonana, że oprę się przesłuchaniu - szepnęła Doc ochryple. Przez kilka minut nie odzywały się słowem, aż ciszę przerwała Doc stłumionym jękiem. Po czym przyciągnęła Andreę do siebie i wyszeptała jej do ucha: - Szedwa. - Co to znaczy? - zapytała Andrea również szeptem. - To moje imię. Andrea krzyknęła cicho. Wyczuwając jej zdziwienie, Doc mocno ją przytuliła. W ciemności słychać było jedynie dwa głosy. - Twoje sekretne imię!... - Nigdy go na głos nie wymawiaj. Teraz jesteś jedyną osobą, która je zna. - A twoi rodzice? - Nie żyją. - Przykro mi. - Mama umarła, gdy byłam mała, a ojciec trzy lata temu, w więzieniu w Negewie. - Dlaczego tam był? - Na pewno chcesz wiedzieć? To cholernie przygnębiająca historia. - Doc, moje życie jest pełne przygnębiających historii. Miło będzie dla odmiany posłuchać czyjejś opowieści. Przez chwilę panowała cisza. - Mój ojciec był katsą, oficerem operacyjnym Mosadu. Katsów jest zaledwie trzydziestu, a w Instytucie mało kto ma tę rangę. Sama pracuję tam siedem lat i jestem zaledwie bat lewejha. Mam trzydzieści sześć lat, więc sądzę, że wyżej już mnie nie awansują. Mój ojciec natomiast w wieku dwudziestu dziewięciu lat został katsą. Wiele lat pracował poza Izraelem, a w osiemdziesiątym trzecim roku brał udział w jednej ze swoich ostatnich operacji. Kilka miesięcy mieszkał wtedy w Bejrucie.

- Ale ciebie z nim nie było? - Na ogół mnie zabierał, kiedy jechał do Europy czy Ameryki, ale Bejrut nie był miejscem dla dziewczynki. Właściwie nie był miejscem dla nikogo. Tam poznał ojca Fowlera, który akurat wtedy ruszał do doliny Bekaa, żeby uratować trzech misjonarzy. Mój ojciec bardzo go podziwiał. Powiadał, że to co Fowler zrobił, było najbardziej bohaterskim wyczynem, jaki kiedykolwiek widział, a prasa nie poświęciła mu ani jednej linijki. Zakonnicy powiedzieli, że ich wypuszczono. - Ten rodzaj pracy chyba raczej nie lubi rozgłosu. - Jasne, że nie... Podczas misji mój ojciec natrafił na coś niespodziewanego: na informację, że grupa islamskich terrorystów ma ciężarówkę wyładowaną materiałami wybuchowymi i zamierza dokonać zamachu na firmy amerykańskie. Ojciec powiadomił swojego przełożonego, który odpowiedział mu, że skoro Amerykanie wleźli do Libanu, to im się należy - A co on na to? - Postanowił, że anonimowo ostrzeże ambasadę amerykańską, ale bez potwierdzenia z wiarygodnego źródła list został zignorowany. Następnego dnia ambasada wyleciała w powietrze, zginęło dwustu czterdziestu jeden marines. - O Boże! - Ojciec wrócił do Izraela, tyle że to nie był koniec tej historii. CIA domagało się, żeby Mosad wyjaśnił, kto za to odpowiada, i ktoś podszepnął nazwisko mojego ojca. Kiedy kilka miesięcy później wracał z Niemiec do domu, został zatrzymany na lotnisku. Policjanci zrewidowali jego bagaż i znaleźli dwieście gramów plutonu dwadzieścia dziewięć i dowody, że zamierzał go sprzedać irańskiemu rządowi. Z tego można by zbudować średniej wielkości bombę. Ojca praktycznie bez sądu zapuszkowano. - Ktoś mu to podłożył, prawda? - CIA się zemściło. Za pośrednictwem mojego ojca poszła wiadomość do służb specjalnych na całym świecie: jeżeli wytniecie nam taki numer, możecie być pewni, że się o tym dowiemy i każdego załatwimy na cacy. - O rany, Doc, musiało cię to podłamać. Ale ojciec przynajmniej wiedział, że go wspierasz. Na dłuższą chwilę zapadło milczenie. - Wstyd mi się przyznać, ale... przez kilka lat nie wierzyłam w jego niewinność. Myślałam, że po prostu się zmęczył i chciał dorobić na boku. Został zupełnie sam, wszyscy go opuścili, nawet ja. Gęsta gruba zasłona utkana z poczucia winy zawisła w powietrzu... - Zdążyłaś się przyznać do pomyłki przed jego śmiercią? - Nie. ...i spadła naraz na lekarkę, która się rozpłakała. - Dwa miesiące po jego śmierci odnaleziono sodi bejoter, ściśle tajny raport. Potwierdzał niewinność mojego ojca, przede wszystkim dostarczał dowody, które świadczyły, że pluton pochodził ze Stanów. - Zaraz, zaraz, chcesz powiedzieć, że od samego początku Mosad o tym wiedział? - Andreo, oni go sprzedali. Żeby ukryć własną wpadkę, poświęcili mojego ojca. CIA było zadowolone, a życie toczyło się dalej. Dla wszystkich oprócz dwustu czterdziestu jeden zabitych żołnierzy i mojego ojca w więzieniu o zaostrzonym rygorze. - Skurwysyny!... - Tydzień później ciało ojca przeniesiono i pochowano w Gilot w północnej części Tel Awiwu, w miejscu, gdzie oddaje się hołd zmarłym w walce przeciwko Arabom. Mój ojciec jest

siedemdziesiątym pierwszym agentem Mosadu pochowanym tam jako bohater wojenny. Co nie wymazało krzywdy, jaką mi wyrządzili. - Doc, naprawdę tego nie rozumiem. Do diabła, czemu w takim razie zaczęłaś z nimi współpracować? - Z tego samego powodu, dla którego mój ojciec wytrzymał w więzieniu dziesięć lat: Izrael jest na pierwszym miejscu. - Kolejna wariatka pokroju Fowlera. - Jeszcze nie opowiedziałaś, jak się poznaliście. Głos Andrei posmutniał. To wspomnienie nie było zbyt przyjemne. - W kwietniu dwa tysiące piątego pojechałam do Rzymu, żeby relacjonować pogrzeb papieża. Przypadkowo w moje ręce wpadło nagranie, gdzie seryjny zabójca twierdził, że zamordował dwóch kardynałów, członków konklawe, które miało wybrać następcę Jana Pawła II. Watykan próbował to zataić, a ja wylądowałam w końcu na dachu, walcząc o życie. Powiedzmy, że dzięki Fowlerowi nie została ze mnie mokra plama. A przy okazji pozbawił mnie reportażu na wyłączność. - Miałaś rację. To naprawdę przygnębiająca historia. Andrea nie zdążyła odpowiedzieć, ponieważ na zewnątrz huknęło głucho, aż podskoczyły, i ściany namiotu zafalowały. - Co to było? - Przez chwilę wydawało mi się... Nie, niemożliwe, żeby... - przerażona Doc urwała. Rozległ się krzyk. I kolejny. I jeszcze następne. - Lecimy! - zawołała Andrea, sięgając po ubranie.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

NIEDZIELA, 16 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 01.41

Na zewnątrz panował kompletny chaos. - Przynieście te wiadra! - Zabierzcie tam zbiorniki! Jacob Russell i Morgan Dekker wykrzykiwali sprzeczne rozkazy w samym środku rzeki błota, która płynęła od cysterny z wodą. Z ogromnej dziury w tylnej części ciężarówki wypływała cenna ciecz, przemieniając się na ziemi w ciastowaty czerwony szlam. Kilku archeologów, Brian Hanley i nawet ojciec Fowler biegali w bieliźnie z miejsca na miejsce, próbując utworzyć łańcuch i uratować w pojemnikach jak największą ilość wody. Stopniowo dołączali do nich pozostali zaspani, oszołomieni członkowie ekspedycji. Ktoś - Andrea nie wiedziała dokładnie kto, ponieważ od stóp do głów umazany był błotem - próbował usypać z piasku zaporę tuż przy namiocie Kayna, do którego niebezpiecznie się przybliżał strumień szlamu. Raz po raz zanurzał w piasku łopatę, zanim się jednak zorientował, szuflował w błocie, więc w końcu zrezygnował. Na szczęście akurat w tym miejscu teren był nieco pochyły, toteż milioner nie musiał opuszczać namiotu. Tymczasem Andrea i Doc włączyły się w łańcuch - tylko one były kompletnie ubrane. Gdy podawały w jedną stronę puste wiadra, a w drugą pełne, dziennikarka miała świadomość, że ubrały się przed wyjściem z powodu tego, co robiły, zanim wszczęto alarm. - Palnik acetylenowy! - krzyknął Brian Hanley na początku łańcucha i wszyscy kolejno podawali sobie jego słowa niczym błagalną inwokację. - Nie ma! - przekazał łańcuch, na którego końcu stał Robert Frick. Wiedział, że mając palnik i dużą metalową płytę, można by zaspawać dziurę, lecz nie przypominał sobie, by coś takiego rozpakował, a nie było czasu na szukanie. Należało zmagazynować jak największą ilość wody, tymczasem brakowało wystarczająco dużych pojemników. Frick zarządził, aby napełniać ogromne metalowe kontenery, w których przywieźli ekwipunek Minęło trochę czasu, zanim się zorientowali, że w czwórkę można przenieść taki zasobnik do źródła wypływającej wody i zgromadzić jej więcej. W końcu bracia Gottliebowie, Marla Jackson i Tommy Eichberg niosący jedną ze skrzyń nie zdołali pokonać ostatnich metrów. Ślizgali się na rozmokłym gruncie, tak że ledwie posuwali się naprzód. Zdążyli napełnić dwa kontenery, zanim osłabło ciśnienie wody tryskającej z cysterny. - Już prawie pusta! Spróbujmy ją zakryć! Kiedy poziom wody spadł do wysokości dziury w burcie cysterny, możliwe stało się prowizoryczne zatkanie otworu kilkoma metrami brezentu. Trzeba było sześciorga rąk, aby zwinąć brezent wystarczająco ciasno, lecz otwór był tak duży, a jego brzegi tak poszarpane, że tylko spowolniło to wyciekanie wody.

Pół godziny później sporządzono bilans - niewesoły. - Udało się uratować jakieś tysiąc osiemset litrów wody z trzydziestu trzech tysięcy powiedział zmartwiony i wyczerpany Robert Frick, któremu aż drżały ręce. Większość grupy zgromadziła się na placyku przed namiotami. Frick, Russell, Dekker i Harel stali przy dziurawej

cysternie. - Obawiam się, że nie ma już wątpliwości - rzekł Russell. - Mamy wody na dziesięć dni, licząc po siedem litrów na głowę. Pani doktor, tyle wystarczy? - Jest coraz cieplej. W południe będzie czterdzieści trzy stopnie. Siedem litrów to samobójstwo dla pracujących w słońcu. Do tego pół litra musimy przeznaczyć na higienę osobistą. - Nie zapominajmy o gotowaniu - wtrącił zasmucony Frick Przepadał za zupą, a w perspektywie miał żywienie się samym mięsem przez najbliższe dni. - Poradzimy sobie - oznajmił Russell.

- A jeśli będzie nam trzeba więcej niż dziesięć dni na wypełnienie misji? Powinniśmy poprosić o dostawę z Akaby. Wątpię, żeby to naraziło wyprawę na szwank. - Pani doktor, przykro mi, że dowiaduje się pani o tym ode mnie, ale przekazano mi ze statku wiadomość, że Izrael od czterech dni jest w stanie wojny z Libanem. - A niech mnie, nie wiedziałam - skłamała Harel. - Wszystkie radykalne ugrupowania są na wojennej stopie. Wyobraża sobie pani, co by się stało, gdyby lokalny kupiec zdradził komuś niepowołanemu, że sprzedał wodę Amerykanom, którzy na pustyni bawią się w idiotów? Wtedy brak wody i mordercy Erlinga byliby naszym najmniejszym zmartwieniem. - Rozumiem... - powiedziała Harel, uświadamiając sobie, że nadzieja, aby zabrać Andreę z linii ognia, definitywnie się rozwiewa. - Ale proszę nie mieć do mnie pretensji, gdy ludzie zaczną mdleć. - Kurwa mać!... - krzyknął Russell, kopiąc w koło ciężarówki, aby się wyładować. Harel ledwie go poznawała: utytłany w błocie, rozczochrany, z grymasem na twarzy niezbyt przypominał asystenta Kayna - „męską wersję Bree Van de Kamp” [Bohaterka serialu „Gotowe na wszystko”, pani domu, maniaczka czystości.], jak powiada Andrea dystyngowanego i opanowanego. Po raz pierwszy usłyszała z jego ust przekleństwo. - Ja tylko uprzedzam - broniła się Doc. - Dekker, a jakie jest pana zdanie? Domyśla się pan, co tu się stało? - zapytał Russell. Dekker, który nie odezwał się słowem, odkąd skończyły się ich żałosne wysiłki z ratowaniem wody, klęczał teraz przy tylnej części cysterny. Uważnie oglądał ogromną dziurę w metalu.

- Panie Dekker? - powtórzył zniecierpliwiony Russell. Ogromny żołnierz wyprostował się. - Proszę spojrzeć: okrągła dziura w samym środku. To względnie proste do zrobienia. Ale taką dziurę bez trudu można czymś zatkać. - Wskazał poszarpane brzegi dookoła. - A coś takiego dużo trudniej zrobić. - Do czego pan zmierza? - spytała Harel. - Zamachowiec zamocował tu cienki pasek materiału wybuchowego, który w połączeniu z ciśnieniem wody od środka spowodował, że brzegi metalu wygięły się na zewnątrz, a nie do wewnątrz. Nawet gdybyśmy mieli odpowiedni sprzęt, niełatwo byłoby to zespawać. To dzieło artysty. - Świetnie. Pieprzony da Vinci od bomb - jęknął Russell, łapiąc się za głowę. „Drugie przekleństwo”, pomyślała Harel.

PLIK MP3 Z DYKTAFONU ANDREI OTERO ODTWORZONY PRZEZ JORDAŃSKĄ POLICJĘ PUSTYNNĄ PO KLĘSCE EKSPEDYCJI MOJŻESZ

[-] PYTANIE: Panie profesorze, bardzo mnie interesuje\'7d rzekomo nadprzyrodzone cechy Arki Przymierza. ODPOWIEDŹ: Znowu to samo. Profesorze, w Biblii jest mowa o całej serii niepojętych wydarzeń, jak na przykład z tym światłem... Nie z „tym światłem”, tylko z Szechiną, Bożą Obecnością. Proszę używać właściwej terminologii. Otóż Żydzi wierzyli, że światłość co jakiś czas pojawia się pomiędzy dwoma cherubinami jako nieomylny znak, że Bóg jest z nimi. Albo to o Izraelicie, który upadł porażony, gdy dotknął Arki. Naprawdę pan wierzy, że Boża moc tkwi w relikwii? Musi pani zrozumieć, że trzy i pół tysiąca lat temu człowiek miał zupełnie inny sposób myślenia oraz obcowania ze światem niż my. Skoro Arystoteles, od którego dzieli nas tysiąc lat mniej, postrzegał niebo jako wiele koncentrycznych sfer, proszę sobie wyobrazić, czym była Arka dla Żydów. Pogubiłam się, profesorze. To po prostu kwestia metody naukowej, racjonalnego uzasadnienia. Albo jego braku. Żydzi nie mogli zrozumieć, dlaczego złota skrzynia świeci sama z siebie, więc nadali jej tylko imię i religijne znaczenie temu, co dziś potrafimy wytłumaczyć, a co w starożytności wykraczało poza ludzką zdolność pojmowania. A jak brzmi to wytłumaczenie? Czy słyszała pani o baterii bagdadzkiej? Nie, oczywiście, że nie. W telewizji nie podejmuje się takich tematów. Profesorze... Bateria z Bagdadu to urządzenie odnalezione w 1938 roku w jednym z miejskich muzeów. Składa się z glinianego naczynia pokrytego asfaltem, żelaznych prętów i miedzianego walca. Innymi słowy, prymitywne, ale skuteczne ogniwo galwaniczne, które służyło do pokrywania miedzią różnych przedmiotów metodą elektrolityczną. A cóż w tym dziwnego? W1938 roku ta technologia była znana od prawie dziewięćdziesięciu lat. Jeżeli nie będzie mi pani przerywać, to nie zrobi pani z siebie po raz kolejny idiotki. Naukowcy, którzy badali baterię bagdadzką, odkryli, że pochodzi ona ze starożytnego Sumeru, a jej wiek oszacowali na połowę trzeciego tysiąclecia przed naszą erą. To tysiąc lat przed Arką i czterdzieści trzy wieki przed tym, jak Faraday okrzyknął się odkrywcą elektryczności. Arka jest podobnym urządzeniem? Arka jest kondensatorem elektrycznym. Zaprojektowano ją bardzo inteligentnie, a jest przeznaczona do kumulowania prądu stałego: dwie złote płyty przedzielone izolatorem, tutaj drewnem, i połączone ze sobą złotymi cherubinami, które działają jako elektroda dodatnia i ujemna.

Ale skoro to kondensator, skąd się bierze prąd? Odpowiedź jest prozaiczna. Przedmioty z Przybytku i ze świątyni były ze skór zwierzęcych, lnu i koziej sierści, a więc z trzech spośród pięciu materiałów, które wytwarzają najwięcej ładunków elektrycznych. W odpowiednich warunkach atmosferycznych Arka mogła uwolnić ładunek rzędu dwóch tysięcy woltów. Nic dziwnego, że mogli jej dotykać tylko „wybrańcy”. Należy założyć, że „wybrańcy” nosili bardzo grube rękawice. Zatem twierdzi pan, że Arka nie pochodzi od Boga? Niczego takiego nie twierdzę, droga pani. Twierdzę, że Bóg nakazał Mojżeszowi, żeby przechowywał przykazania w bezpiecznym miejscu, w czymś, co przez wieki czciłyby następne pokolenia i co byłoby centrum żydowskiej wiary. A ludzie po prostu wyolbrzymili legendę o Arce. A co z klęskami takimi, jak zawalenie się murów Jerycha, piaskowe burze lub ognisty deszcz niszczący całe miasta? To wymysły i legendy. Czyli zdecydowanie odrzuca pan twierdzenia, jakoby Arka na swej drodze prowokowała nieszczęśliwe zdarzenia? Absolutnie tak.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

WTOREK, 18 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 13.02 Osiemnaście minut przed śmiercią Kyra Larsen była w stanie myśleć tylko o nasączanych chusteczkach dla dzieci. Było to coś na kształt odruchu. Odkąd dwa lata wcześniej urodziła małą Bente, odkryła praktyczne zalety chusteczek pielęgnacyjnych, zawsze wilgotnych i pozostawiających przyjemny zapach. Miały jeszcze jedną zaletę: jej mąż ich nienawidził. Nie żeby Kyra była złą osobą. Ale dla niej część uroków małżeństwa polegała na wykrywaniu małych szczelin w zbroi partnera i wbijaniu w nie drzazg, żeby tylko zobaczyć, co się stanie. Niewątpliwie Alex musi teraz walczyć z wieloma chusteczkami pielęgnacyjnymi, gdyż Bente została pod jego opieką na czas ekspedycji. Kyra wróci z wyprawy triumfująca, z satysfakcją będzie mogła utrzeć nosa panu Zostałem Wspólnikiem Kancelarii Adwokackiej. „Czy jestem złą matką dlatego, że dzielę z nim odpowiedzialność? Jestem? Do diabła, nie”. Kiedy dwa dni wcześniej wykończona Kyra z ust profesora Forrestera usłyszała, że będą musieli dwukrotnie przyspieszyć tempo prac i że odtąd nie wolno brać prysznicu, wydawało jej się, że wszystkiemu podoła. Że nic nie zachwieje jej niezłomnym postanowieniem: będzie sławnym archeologiem. Niestety, wyobrażenia i rzeczywistość rzadko idą w parze. Ze stoickim spokojem zniosła upokarzającą kontrolę po zamachu na cysternę z wodą. Na stojąco, utytłana w błocie po czubek głowy, wytrzymała, gdy żołnierze grzebali w jej dokumentach i przetrząsali jej rzeczy osobiste. Rewizja wywołała spore protesty wśród członków ekipy, wszyscy jednak odczuli wielką ulgę, kiedy nie przyniosła rezultatu. W grupie mocno podupadło morale po śmierci Erlinga, jeszcze bardziej po zamachu na cysternę. - Dobrze chociaż, że to nikt z naszych - powtarzał David Pappas, gdy zgaszono światło i strach przycupnął w każdym ciemnym kącie namiotu. - Trzymajmy się tego. - Ktokolwiek to jest, nie ma pojęcia, co tutaj robimy. Może to Beduini oburzeni, że tu jesteśmy. Nie odważą się posunąć dalej przy tylu karabinach maszynowych rozstawionych w górze. - Stoweowi karabiny maszynowe jakoś nie pomogły. - Mówię wam, że doktor Harel wie coś na temat jego śmierci - upierała się Kyra, która opowiedziała wszystkim, że kiedy się obudziła tamtej nocy, lekarki nie było na posłaniu, chociaż twierdziła co innego. Ale nikt jej nie słuchał. - Zamknijcie się. Najlepiej się przysłużycie i Erlingowi, i sobie, jeśli wykombinujecie, jak wydrążyć ten tunel. Macie o tym myśleć nawet we śnie! - przykazał Forrester. Profesor przeniósł się ze swojego nieco oddalonego od pozostałych namiotu nakłoniony przez Dekkera, który chciał zamknąć obozowisko na jak najmniejszej przestrzeni. Kyra była przerażona, lecz jak wszyscy zaraziła się świętym oburzeniem profesora. „Nikt nas stąd nie wypłoszy. Mamy zadanie do wykonania i wykonamy je, cokolwiek będzie się działo. Później wszystko pójdzie ku lepszemu”, myślała, nie zwróciwszy uwagi, że zaciągnęła do końca zamek śpiwora, szukając kryjówki.

Czterdzieści osiem wyczerpujących godzin później grupa archeologów wytyczyła trasę tunelu, który należało wydrążyć, by dotrzeć do Przedmiotu. Kyra nawet w duchu nie pozwalała sobie inaczej tego nazywać, dopóki nie zyska pewności, że to jest to, czego szukają, a nie... nie coś innego. O bladym świcie we wtorek wszyscy dawno już byli po śniadaniu. Cała ekipa pomagała w zbudowaniu stalowego rusztowania, po którym mini-koparka ruszyła do właściwego miejsca na spadzistym stoku. Nierówne ukształtowanie i nachylenie terenu nie pozwoliłyby małej, acz silnej maszynie pracować bezpiecznie, toteż David Pappas zaprojektował platformę, z której można było drążyć tunel na wysokości siedmiu metrów powyżej poziomu dna wąwozu. Piętnastometrowy tunel w linii prostej i ukośny spad w drugą stronę aż do Przedmiotu. Taki był plan. Śmierć Kyry należała do zdarzeń, których nie dało się przewidzieć.

Osiemnaście minut przed wypadkiem Kyrę Larsen tak swędziała wysuszona lepka skóra całego ciała, że przy każdym ruchu czuła się, jakby włożyła śmierdzący strój z neoprenu. Inni niewielką część dziennego przydziału wody przeznaczali na higienę osobistą, Kyra nie. Odczuwała ogromne pragnienie (zawsze dużo się pociła, jeszcze więcej po porodzie), ukradkiem upijała nawet wodę z butelek towarzyszy, gdy nikt nie patrzył. Zamknęła na chwilę oczy i duchem przeniosła się do pokoju małej Bente, do szafy w rogu, gdzie stos chusteczek pielęgnacyjnych dla dzieci jawił jej się niby raj. Wyobrażała sobie, że cały ten stos ma w plecaku, że przeciera nimi ciało, zmywając z siebie pot i kurz z włosów, w zgięciu łokci, przy skrajach biustonosza. Potem wyobrażała sobie, jak przytula córeczkę, bawi się z nią na łóżku i opowiada, że mamusia znalazła skarb. „Największy ze wszystkich”. Kyra niosła kilka desek, którymi Gordon Durwin z Ezrą Levine’em umacniali ściany tunelu, aby zapobiec ich osuwaniu. Tunel miał trzy metry szerokości na dwa i pół metra wysokości - na temat tych wymiarów profesor godzinami dyskutował z Davidem Pappasem. - Zejdzie nam dwa razy dłużej! Pappas, czy ty myślisz, że to wykopalisko archeologiczne?! Do cholery, to operacja ratunkowa, walka z czasem, jeśliś tego jeszcze nie zauważył! - Jeżeli tunel nie będzie dość szeroki, pojawią się problemy z wynoszeniem ziemi, koparka będzie się ocierać o ściany i wszystko się nam zawali. To nam grozi przy założeniu, że nie natkniemy się na skalny fundament, bo tylko wtedy jedynym kłopotem będzie strata dwóch cennych dni. - Pappas, wypchaj się tym swoim harwardzkim dyplomem! W końcu jednak David zwyciężył i tunel mierzył trzy na dwa i pół metra. Kyra w zamyśleniu strzepnęła z włosów skarabeusza i skierowała się ku przodowi tunelu, gdzie Robert Frick wydobywał ziemię ze ściany. Równocześnie Tommy Eichberg łopatą ładował ziemię na taśmociąg, który poprowadzono na całej długości korytarza i wypuszczono pół metra za brzeg platformy, tak że nieustannie nad wąwozem unosiły się tumany kurzu. Góra ziemi wydobytej z korytarza sięgała już niemal platformy. - Cześć, Kyra - pozdrowił ją niechętnie Eichberg. - Widziałaś Hanleya? Powinien mnie zastąpić. - Jest na dole. Przygotowuje elektrykę. Jeszcze trochę i nic nie będziemy widzieli. Weszli już na siedem metrów w głąb zbocza. Od drugiej po południu niewielka ilość

docierającego tam naturalnego światła była niewystarczająca, aby pracować. Eichberg zaklął głośno. - Mam kolejną godzinę machać łopatą? Szlag by to trafił! - warknął, ciskając łopatę na ziemię. - Tommy, zostań. Jak pójdziesz, Frick nie będzie mógł dalej kopać. - No to sama przejmij pałeczkę. Ja muszę się odlać. I poszedł. Kyra spojrzała na łopatę. Ładowanie ziemi na taśmociąg było obrzydliwą robotą. Cały czas trzeba było się pochylać i uważać, by nie oberwać łyżką koparki, a do tego zwijać się jak w ukropie. Wolała jednak nie myśleć, co by powiedział profesor, gdyby zobaczył, że lenią się przez godzinę. Jak zwykle wyładowałby się na niej. Kyra żywiła skryte przekonanie, że profesor szczerze jej nienawidzi. „Może dlatego, że podejrzewał mnie o związek ze Stoweem Erlingiem. Może dlatego, że chciałby się znaleźć na miejscu Stowe'a. Ty stary koźle, bodajbyś teraz był na jego miescu”, pomyślała Kyra, schylając się po łopatę. - Uwaga z tyłu! Frick cofnął trochę koparką i kabina o mały włos uderzyłaby Kyrę w głowę. - Człowieku, uważaj! - Ślicznotko, przecież ostrzegłem. Sorki. Kyra wykrzywiła się do koparki, ale nie potrafiła się boczyć na Fricka. Chudy operator miał niewyparzoną gębę, był sprośny i podczas pracy głośno pierdział. Był istotą ludzką w całym znaczeniu tego słowa, był rzeczywisty. Kyra ceniła to nade wszystko, zwłaszcza w porównaniu z mdłymi pozorami życia, jakie przejawiali asystenci Forrestera. „Stowe nazywał ich klubem włazidupców. Każdy by się sprzedał za miskę soczewicy”. Zaczęła wrzucać ziemię na taśmociąg. Po chwili okazało się, że trzeba dołączyć do niego kolejny moduł, gdyż korytarz się wydłużył. - Hej, Gordon, Ezra!... Przestańcie się obijać i doróbcie mi tu taśmociąg. Koledzy mechanicznie zajęli się tym, o co prosiła. W ostatnich dniach wszyscy przekroczyli granice swojej wytrzymałości, którą i tak niżej oceniali. „Dziadek by powiedział: pusty jak kieszeń hazardzisty. Ale niewiele już nam zostało. Jesteśmy tak blisko, że czuję już zapach powitalnej sałatki z krewetek w muzeum jerozolimskim. Jeszcze jedna łopata i będę się oganiać od dziennikarzy. Jeszcze jedna łopata i pan Pracowałem Tamtej Nocy do Późna z Sekretarką będzie przy mnie baaardzo malutki. Przysięgam na Najwyższego”. Durwin i Levine szli z kolejnym modułem. Taśmociąg składał się z dwunastu takich części, ogromnych płaskich kiełbasek szerokości pół metra, połączonych ze sobą kablem. Były zwykłymi wałkami owiniętymi plastikową taśmą, lecz przenosiły wiele kilogramów ziemi na godzinę. Kyra ostatni raz machnęła łopatą tylko po to, by zrobić przyjemność kolegom, którzy czekali z ciężkim modułem w rękach. Łopata zanurzyła się w ziemi z metalicznym zgrzytem, przenikliwym, ostrym. Kyrze przemknęło przez myśl wyobrażenie otwartego zimnego grobu. Po czym podłoże się przechyliło. Kyra straciła równowagę, a jej koledzy zachwiali się i przewrócili, upuszczając moduł taśmociągu tuż obok jej głowy. Dziewczyna krzyknęła, lecz nie był to krzyk przerażenia. Był to krzyk zaskoczenia i strachu. Podłoże znowu się poruszyło. Ezra i Levine przesunęli się po bokach Kyry i zniknęli, jakby zjechali na zjeżdżalni. Możliwe, że krzyczeli, ale ona tego nie słyszała, podobnie jak nie

słyszała ogromnych brył ziemi, które z głuchym stęknięciem oderwały się od ścian, ani nie poczuła, jak spadający z sufitu ostry kamień kaleczy jej skroń. Nie słyszała, jak koparka zamienia się w kupę złomu, uderzywszy o skały dziesięć metrów niżej. Kyra na nic nie zwróciła uwagi, gdyż wszystkie pięć zmysłów skoncentrowała na czubkach palców. A konkretnie na jedenastu centymetrach kabla, którego się trzymała i który był przymocowany do modułu taśmociągu wiszącego niemal równolegle do krawędzi. Wierzgnęła nogami, szukając punktu podparcia, lecz daremnie. Ręce miała na samym skraju przepaści, ziemia wolno się osuwała pod jej ciężarem. W spoconych dłoniach z jedenastu centymetrów zrobiło się dziewięć, tak że Kyra nie mogła już wszystkimi palcami trzymać się tego ostatniego kabla ratunku. Znów dłoń się ześliznęła nieco, znów zadziałała siła przyciągania i pozostało jedynie sześć centymetrów. Ludzki umysł miewa przedziwne fantazje - teraz Kyra w głębi duszy przeklinała siebie za to, że kazała Durwinowi i Levine’owi czekać chwilę dłużej, niż było trzeba. Gdyby zdążyli ustawić w korytarzu moduł podłużnie, kabel nie uwiązłby między stalowymi wałkami. Po czym kabel wysmyknął się z jej ręki i Kyra się pogrążyła w czarnej otchłani.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

WTOREK, 18 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 14.07

- Kilkoro zginęło. -Kto? - Larsen, Durwin, Levine i Frick. - Szlag!... Levine nie. Jego wyciągnęli żywego. - Lekarka jest na górze. - Jesteś pewny? - Kurwa mać, przecież mówię. - Co się stało? Kolejna bomba? - Ziemia się osunęła. Nic w tym tajemniczego. - Sabotaż. Mówię ci, to był sabotaż.

Na platformie zebrała się grupa strapionych osób. Podniósł się stłumiony gwar, gdy Pappas, a za nim Forrester wyszli z tunelu. Za nimi podążali bracia Gottliebowie, których ze względu na umiejętność schodzenia po linie Dekker wyznaczył do tego zadania. Bliźniacy na noszach przykrytych kocem nieśli pierwsze ciało. - To Durwin. Poznaję jego buty. Profesor podszedł do zebranych. - Z powodu naturalnej jamy, której nie wzięliśmy pod uwagę, osunęła się ziemia. Pośpiech, z jakim kopiemy tunel, nie pozwolił nam... - przerwał, niezdolny mówić dalej. „Pewnie jeszcze nigdy nie był tak blisko przyznania się do błędu”, pomyślała Andrea stojąca wśród zgromadzonych. Miała ze sobą aparat fotograficzny, zamierzała bowiem robić zdjęcia, lecz kiedy się zorientowała, co się stało, zakryła obiektyw i przewiesiła aparat przez ramię. Bliźniacy ostrożnie położyli ciało na ziemi, zabrali nosze i wrócili do tunelu.

Godzinę później ciała trojga archeologów i operatora koparki leżały w rządku na ziemi na skraju platformy. Ostatnie ciało, Levine’a, wyniesiono dwadzieścia minut później niż pozostałe. On jeden przeżył, ale Doc nic nie mogła dla niego zrobić. - Miał uszkodzone narządy wewnętrzne - szepnęła do Andrei. Ręce i twarz pokryte miała ziemią, powoli, uważając, żeby nie spaść, zeszła ze stalowej rampy. - Wolałabym, żeby... - Nic nie mów - powiedziała Andrea, ściskając ukradkiem jej dłoń. Wypuściła ją, aby tak jak wszyscy nakryć głowę czapką. Jedynie żołnierze nie zastosowali się do żydowskiego obyczaju, być może z niewiedzy. Zapanowała absolutna cisza podkreślana gorącymi podmuchami wiatru wiejącego w górze urwiska. Niespodziewanie naruszył ją coraz donośniej szy ludzki głos, w którym pobrzmiewało niezadowolenie. Andrea obejrzała się i własnym oczom nie mogła uwierzyć. Głos należał do Russella. Podążał kilka kroków za Raymondem Kaynem i od platformy dzieliło ich zaledwie trzydzieści metrów.

Multimilioner szedł zalękniony, ze skulonymi ramionami i skrzyżowanymi rękami. Jego asystent podążał za nim z wrogością na twarzy, a zamilkł, dopiero gdy się zorientował, że inni mogą go usłyszeć. Było oczywiste, że okropnie się zdenerwował, ujrzawszy Kayna poza namiotem. Stopniowo wszyscy odwrócili głowy ku nadchodzącym. Poza Andreą i Dekkerem jedynie Forrester widział wcześniej Raymonda Kayna we własnej osobie. I to zaledwie raz podczas długiego wyczerpującego spotkania w Kayn Tower, podczas którego archeolog bez zastanowienia zaakceptował dziwaczne żądania swojego nowego sponsora. Oczywiste, że nagroda wydawała mu się ogromna. Koszty także. W gruncie rzeczy teraz leżały na ziemi przykryte kocem. Kayn przystanął cztery metry od nich drżący, niepewny, bosy, na głowie miał jarmułkę białą jak reszta odzienia. Na wolnym powietrzu wydawał się jeszcze bardziej drobny i kruchy, aż Andrea musiała się powstrzymać, by nie paść na kolana. Spostrzegła, że w ludziach wokół niej dokonuje się przeobrażenie, jakby oddziaływało na nich niewidzialne pole magnetyczne. Stojący pół metra od niej Brian Hanley zaczął przestępować z nogi na nogę. David Pappas pochylił lekko głowę, nawet Fowlerowi, który stał osobno, nieco na uboczu, błyszczały oczy. - Drodzy przyjaciele, nie miałem okazji się państwu przedstawić. Nazywam się Raymond Kayn - powiedział starzec jasnym wyraźnym głosem, który stał w sprzeczności z kruchym wyglądem. Kilka osób skłoniło głowę, lecz Kayn, jakby tego nie zauważając, mówił dalej: - Ubolewam, że pierwszy raz spotykamy się w tak strasznych okolicznościach, i chcę państwa prosić, abyśmy wspólnie odmówili modlitwę. - Spuścił wzrok, pochylił głowę i wyrecytował: - El małe rachamim szochen bamromim hamcej menucha al kanfej ha szechina, be maalot kedoszim u tehorim kezohar ha rakija me’irim u mazhirim leniszmat... Amen. [Boże pełen miłosierdzia, który mieszkasz na wysokościach, znajdź właściwy odpoczynek pod skrzydłami Twojej Obecności, na poziomach świętości i czystości, świecących jak blask sklepienia niebieskiego, dla duszy (imię zmarłego) syna (imię ojca zmarłego), który odszedł do swojego świata.] Wszyscy powtórzyli: „Amen”. Andrea, o dziwo, poczuła się o wiele lepiej, mimo że nie rozumiała ani słowa z tego, co usłyszała, i nie w tej wierze się wychowała. Na kilka chwil zapadła niczym niezmącona cisza, którą brutalnie przerwała doktor Harel. - Czy teraz wrócimy do domu? - zapytała, wyciągając ręce w błagalnym geście. - Teraz zgodnie z halachą [Żydowskie prawo.] pochowamy naszych braci powiedział Kayn głosem trzeźwym i zrównoważonym w przeciwieństwie do zmęczonego, ochrypniętego głosu Doc. - Później odpoczniemy kilka godzin i wrócimy do pracy. Nie pozwolimy, żeby ofiara tych bohaterów była daremna. Powiedziawszy to, Kayn odwrócił się i w towarzystwie Russella podążył do swojego namiotu. Andrea w osłupieniu rozejrzała się dookoła, lecz na wszystkich twarzach widziała aprobatę. - Nie mogę uwierzyć, że kupili to gówno - wyszeptała lekarce do ucha. - Nawet do nas nie podszedł. Stał tam, kilka metrów dalej, jakbyśmy byli trędowaci albo mogli mu coś zrobić. - On nie nas się boi. - O czym ty mówisz, do diabła? Doc nie odpowiedziała. Uwadze Andrei nie umknął kierunek, w jakim pobiegło jej

spojrzenie, ani porozumiewawczy gest, który wymieniła z Fowlerem. Pobladły duchowny pokiwał głową potakująco. „Jeżeli nie nas się boi, to kogo??”

LISTY ODZYSKANE ZE SKRZYNKI MAJLOWEJ CHARUFA WAADIEGO WYKORZYSTYWANEJ DO KONTAKTÓW Z TERRORYSTAMI Z KOMÓRKI SYRYJSKIEJ

Bracia, nadeszła właściwa chwila. Hukan prosi, żebyście się przygotowali na jutro. Lokalne źródło zaopatrzy was w niezbędny ekwipunek. Z Syrii dotrzecie autostradą do Ammanu. Tam Ahmed przekaże wam szczegóły. K ***** Salam alejkum. Przed wyjściem chciałbym wam przedstawić słowa Al-Tibriziego, które mnie zainspirowały. Mam nadzieję, że dodadzą wam otuchy przed rozpoczęciem misji. W. „Posłaniec Boży powiedział: męczennik ma sześć przywilejów w obliczu Boga. W chwili przelania pierwszej kropli krwi grzechy zostają mu wybaczone; pokazuje mu się raj wolny od katuszy grobu; zapewnia mu się ochronę przed okropnościami piekła i kładzie mu się na głowę koronę chwały wysadzaną rubinami cenniejszymi od całej ziemi i od wszystkiego, co na niej jest; poślubi siedemdziesiąt dwie czarnookie hurysy; i zapewnia mu się wstawiennictwo za siedemdziesięcioma krewnymi”. ***** Dziękuję, W. Dzisiaj żona mnie pobłogosławiła i pożegnała z uśmiechem na twarzy. Powiedziała: „Od chwili naszego poznania wiedziałam, że twoim przeznaczeniem jest męczeństwo. Dzisiaj jest najszczęśliwszy dzień mojego życia”. Chwała Allahowi za to, że ją poznałem. D. ***** Powodzenia, D. O. ***** Czy nie przepełniają nas marzenia? Niestety, nie możemy się podzielić z nikim radością, nie możemy jej wykrzyczeć na cztery strony świata. D. ***** Ja także chciałbym się tym podzielić ze wszystkimi, ale nie doświadczam takiej jak ty euforii. Czuję niewiarygodny spokój. To moja ostatnia wiadomość, bo za kilka godzin wyruszam z dwoma braćmi na spotkanie w Ammanie. W. ***** Podzielam spokój W. Uczucie euforii jest zrozumiałe, ale niebezpieczne. Z moralnego punktu widzenia dlatego, że jest pokrewne pysze. Z taktycznego punktu widzenia dlatego, że możesz przez nią popełnić błąd. Powinieneś oczyścić swoje myśli, D. Kiedy się znajdziesz na pustyni, spędzisz wiele godzin w pełnym słońcu, czekając na znak Hukana. Euforia szybko może się zamienić w

rozpacz. Musisz znaleźć powody, które napełnią cię spokojem. O. ***** Co mi radzisz? D. Pomyśl o męczennikach, którzy nas poprzedzili. Nasza walka, walka naszego narodu składa się z drobnych kroków. Bracia, którzy wysadzili niewiernych w Madrycie, zrobili kroczek. Bracia, którzy wbili się w wieże, zrobili ich dziesięć. Nasza misja to będzie tysiąc kroków. Przypuszczalnie na zawsze rzuci najeźdźców na kolana. Zdajesz sobie sprawę? Twoje życie, twoje ciało pozwoli osiągnąć cel ostateczny, co żadnemu innemu z braci nie jest dane. Wyobraź sobie starego króla, który zacnie przeszedł przez życie, płodząc potomków w ogromnym haremie, gromiąc wrogów, powiększając królestwo w imię Boga. Spogląda wokół zadowolony, że spełnił swój obowiązek - tak właśnie ty powinieneś się czuć. Niech takie myśli cię wspierają, ciebie i bojowników, których zabierzesz do Jordanii. P. O., wiele godzin medytowałem nad twoimi słowami i bardzo ci dziękuję. Nabrałem animuszu, czuję się bliżej Boga. Boli mnie jedynie, że to ostatnia nasza wiadomość i chociaż odniesiemy zwycięstwo, następnym razem skontaktujemy się w innym życiu. Wiele się od ciebie nauczyłem i przekazałem tę wiedzę innym. Żegnaj, bracie. Salam alejkum.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

ŚRODA, 19 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 11.34

Wisząc osiem metrów nad ziemią, nad miejscem, gdzie dzień wcześniej cztery osoby zeszły z tego świata, Andrea nie mogła się oprzeć wrażeniu, że teraz jest w niej znacznie więcej życia niż kiedykolwiek dotąd. Nie mogła zaprzeczyć, że obecność śmierci działa jej na zmysły i w jakiś sposób zmusza ją, aby się ocknęła ze snu, w którym od dziesięciu lat była pogrążona. „Nagle problem, czy bardziej nienawidzisz nietolerancyjnego ojca homofoba czy też zakompleksionej matki, przestaje istnieć i zaczynasz się zastanawiać, czy lina wytrzyma twój ciężar”. Andrea, która nigdy dotąd nie schodziła po linie, poprosiła, by wolno opuszczano ją na dno jaskini. Częściowo ze strachu, a częściowo dlatego, że chciała pod różnymi kątami porobić zdjęcia. - Dobra, chłopcy. Stop na chwilę! - krzyknęła, unosząc głowę. Lina znieruchomiała. W dole Andrea zobaczyła resztki minikoparki przypominającej popsutą zabawkę. Ramię koparki sterczało pod dziwnym kątem, potłuczona przednia szyba opryskana była krwią. Andrea odsunęła obiektyw - „Nienawidzę krwi, nienawidzę” - albowiem brak etyki zawodowej miał swoje granice. Nastawiła aparat na dno jaskini, ale gdy już miała wcisnąć spust migawki, zaczęła się obracać na linie. - Możecie się uspokoić? Zdjęć nie mogę robić. - Piórkiem nie jesteś! - krzyknął z góry Brian Hanley. Razem z Tommym Eichbergiem spuszczali ją za pomocą krążka. - Lepiej kontynuujmy. - No co wy? Nie udźwigniecie pięćdziesięciu pięciu kilo? Wyglądacie na silniejszych zawołała Andrea, która potrafiła manipulować mężczyznami. - Waży więcej niż pięćdziesiąt pięć kilo - burknął cicho Hanley. - Słyszałam - powiedziała Andrea, udając obrażoną. Była tak podniecona tym, co przeżywała, że nie miała ochoty kłócić się z Hanleyem. Elektryk wykonał wspaniałą robotę, instalując system oświetleniowy w jaskini, tak że Andrea zupełnie zrezygnowała z lampy błyskowej. Gdyby zwiększyła rozdzielczość, mogłaby zrobić parę rewelacyjnych ujęć z końcowego etapu wyprawy. „Nie do wiary!... Jesteśmy o krok od największego odkrycia wszech czasów i na pierwszych stronach gazet ukażą się moje zdjęcia!” Pierwszy raz oglądała wnętrze jaskini. Okazało się, że dokładnie w miejscu, od którego Pappas wytyczył spad tunelu do przypuszczalnego położenia Arki, natrafili na naturalną pieczarę wydrążoną w ziemi stanowiącej ścianę wąwozu.

- Wyobraź sobie ściany wąwozu trzydzieści milionów lat temu - dzień wcześniej tłumaczył jej Pappas, szkicując w notatniku. - Wtedy ten rejon był pod wodą, która wydrążyła wąwóz. W wyniku zmian klimatycznych skalne ściany zaczęły erodować i powstała strefa zbitego gruntu i głazów, która przykryła ściany jak gigantyczny osad i zasłoniła pieczary w rodzaju tej, na jaką wczoraj natrafiliśmy. Niestety, mój błąd kosztował życie paru osób. Gdybym zbadał opór podłoża wewnątrz tunelu... - Davidzie, nie mam pojęcia, co czujesz, chociaż chciałabym powiedzieć, że cię rozumiem. Mogę tylko zaproponować pomoc, a resztę niech szlag trafi. - Dzięki.. To wiele dla mnie znaczy. Zwłaszcza odkąd parę osób wini mnie za śmierć Stowe'a tylko dlatego, że kłóciliśmy się wtedy przez cały dzień. Dziennikarka zorientowała się, że David jest napięty jak struna, z ledwością powstrzymywał wybuch emocji. Chciała go pocieszyć, przytulić, jednakże naprawdę było w tym facecie coś, co wzbudzało w niej rosnące rozdrażnienie, jak kiedy nagle widzisz znany obraz w pełnym świetle i zdajesz sobie sprawę, że w rzeczywistości przedstawia coś zupełnie innego, niż dotąd sądziłeś. - Powiedz, Davidzie, myślisz, że ci, którzy ukryli Arkę, wiedzieli o tych pieczarach? - Nie wiem. Myślę, że w wąwozie jest wejście, którego nie namierzyliśmy, zasłonięte skałami albo ziemią. Na pewno przez nie wnieśli Arkę, przez otwór, który udałoby się nam zlokalizować, gdyby nie ta pieprzona wyprawa i robienie wszystkiego na łapu-capu z obłędem w oczach i poganianiem. I zrobiliśmy coś, czego szanujący się archeolog nie robi. Najwyżej poszukiwacz skarbów. Ale nie tak mnie uczono.

Andreę nauczono robić zdjęcia i tym się zajmowała. Nadal walcząc z ruchem obrotowym liny, lewą ręką chwyciła się wystającej nad głową skały, prawą natomiast wycelowała aparat w głąb jaskini, wysokiej i wąskiej z jamą na końcu. Tam właśnie Hanley zainstalował generator oraz potężne reflektory, których światło na rozległej chropowatej ścianie skalnej rzucało cienie Forrestera i Davida Pappasa. Ilekroć któryś z nich się poruszył, ze ściany odpadały drobinki piasku i unosiły się w powietrzu. Zapach tam był ostry i cierpki, jak w piecu garncarskim, w którym glina zbyt długo się wypalała. Profesor co rusz kaszlał mimo założonej na twarz papierowej maseczki, jakiej używa się w szpitalu. Zrobiła kilka zdjęć, nim Hanely i Tommy się zmęczyli. - Puść tę skałę, zjeżdżasz! Andrea posłuchała i minutę później stała na nogach. Odpięła karabińczyki od uprzęży i lina pojechała w górę. Nadeszła kolej Briana Hanleya. Andrea podeszła do Davida, który próbował pomóc profesorowi usiąść na ziemi. Starzec drżał jak liść na wietrze, czoło pokryte miał potem. - Profesorze, proszę się napić mojej wody - powiedział David, podając mu bidon. - Idioto! Sam ją wypij! Musisz wejść do tej pieczary... - Te słowa przypłacił kolejnym atakiem kaszlu. Zerwał maseczkę i wypluł na ziemię krwawy skrzep. Mimo zniszczonego chorobą głosu profesor ciągle potrafił zwyzywać człowieka. David przymocował bidon do paska i podszedł do Andrei. - Dzięki, że zgodziłaś się pomóc. Po wypadku zostaliśmy z profesorem sami... a on w tym stanie na niewiele się przyda - dodał, zniżając głos. - Gówno mojego kota lepiej wygląda. - Niewiele... A co tam, przecież wie. Jedyny sposób, żeby opóźnić co nieuniknione, to wyjazd pierwszym lepszym samolotem do Szwajcarii.

- Rany, też się na to piszę. - Przy takim zapyleniu w jaskini... - Nie mogę oddychać, ale słuch mam doskonały - przerwał mu profesor, kończąc każde słowo dźwiękiem, który przypominał Andrei chrobot kartki mocno pocieranej o kartkę. Przestańcie mnie obgadywać i weźcie się do roboty. Pamiętaj, nie umrę, póki jej nie wyciągniesz, wałkoniu. David się skrzywił z niesmakiem. Przez chwilę Andrea myślała, że odpowie coś starcowi, lecz słowa jakby zamarły mu na ustach. „Wkurzył cię, co? Nienawidzisz go, a mimo to nie potrafisz mu się postawić... Nie dość, że wycyckał cię do zera, to jeszcze traktuje cię jak pętaka i chłopca na posyłki”, pomyślała w przypływie litości. - No dobra, Davidzie, mów, co mam robić. - Chodź. Kilka metrów dalej w głąb jaskini wygląd ściany lekko się zmieniał. Andrea stwierdziła, że gdyby nie tysiące watów oświetlających każdy zakamarek, nawet by tego nie zauważyła. Otóż zamiast zwykłej skały część ściany tworzyły poukładane kamienie. Musiał to zrobić człowiek. - O Boże, Davidzie!... - Najbardziej mnie dziwi, jak mogli postawić tak solidny mur bez zaprawy murarskiej, w dodatku mając dostęp tylko z jednej strony. - Może z drugiej strony jest wyjście. Sam tak mówiłeś. - Niewykluczone, ale nie wierzę w to. Zrobiłem pomiary magnetometrem. Za tym czopem z kamieni jest niestabilny obszar, który odkryliśmy już wcześniej. Jama podobna do tej, w której znaleziono Miedziany Zwój. - Przypadek? - Wątpię. David uklęknął i opuszkami palców przesuwał po ścianie. Kiedy się natknął na szparę między kamieniami, spróbował któryś wyciągnąć. - Nie da rady - oznajmił. - Ten otwór zastawiono murem z kamieni, które z jakiegoś powodu są teraz bardziej ściśnięte, niż kiedy je układano. Prawdopodobnie w ciągu tych prawie dwóch tysięcy lat zwiększył się nacisk z góry na ścianę. Jakby... - Jakby co? - Jakby sam Bóg zapieczętował wejście. Nie śmiej się. „Wcale się nie śmieję - pomyślała Andrea. - Nic z tego już nie jest śmieszne”. - Nie da się wysunąć kamieni jeden po drugim? - Nie, póki się nie dowiemy, jaką grubość ma ta ściana i co za nią jest. - A jak zamierzasz się dowiedzieć? - Zajrzę do środka.

Cztery godziny później przy pomocy Briana i Tommyego udało się przewiercić w murze otwór wielkości piłeczki golfowej. Musieli zdemontować silnik maszyny do odwiertów której dotąd nie używali, zważywszy, że pierwszy korytarz drążyli poziomo, do tego w ziemi - i w częściach sprawdzić go na dół. Hanley poskładał następnie szpetne hybrydowe urządzenie, wykorzystując części minikoparki, która rozbiła się na dnie jaskini. - To nazywa się recykling. Ej! Gut! - zawołał na koniec zadowolony ze swego dzieła. Rezultat był brzydki i niezbyt wygodny w użyciu. Aby maszyna pracowała prostopadle

do ściany, musieli ją we czwórkę trzymać i pchać z całej siły. Na domiar złego mogli wykorzystywać tylko najmniejsze wiertła, by nie spowodować zbyt dużych drgań ściany. - Dwa metry czternaście centymetrów! - wrzasnął Hanley, przekrzykując warkot silnika. David wcisnął przez otwór kamerę światłowodową podłączoną do minimonitora, lecz przewód był za sztywny i za krótki, a po drugiej stronie ściany coś zasłaniało widok. - Cholera! Nic nie widać. Pac. Andrea chwyciła się z głowę. Ktoś rzucił w nią kamykiem. Odwróciła się. Forrester, nie mogąc przekrzyczeć warkotu silnika, próbował w ten sposób zwrócić na siebie uwagę. Pappas podszedł i nachylił się do niego. - Jasne! - zawołał podenerwowany i ucieszony zarazem. - Tak zrobimy, profesorze. Brian, da się powiększyć otwór tak, żeby miał dwadzieścia na trzydzieści centymetrów? - Odbiło ci? - odpowiedział Hanley, drapiąc się po głowie. - Nie mamy już małych wierteł. W grubych rękawicach wymontowywał ostatni świder, zdeformowany na końcu i aż dymiący. Andrea przypomniała sobie, co się stało, gdy w mieszkaniu chciała powiesić śliczne zdjęcie Manhattanu i wybrała do tego ścianę nośną. Wiertło stopiło się, jakby było z masła. - Może Frickowi by się udało - rzekł Brian z żalem w głosie, spoglądając tam, gdzie poprzedniego dnia zginął jego kolega. - Był dużo lepszy w te klocki. Pappas milczał przez chwilę. Po minie widać było, że intensywnie coś rozważa. Prawie słychać było jego myśli. - A gdybyś użył średnich wierteł? - zapytał w końcu. - Wtedy nie ma problemu. Za dwie godziny skończę. Ale drgania będą o wiele większe. Obszar niestabilny... ryzyko istnieje. Zdajesz sobie z tego sprawę? David zaśmiał się, lecz nie było w tym radości. - Pytasz, czy zdaję sobie sprawę, że cztery tysiące ton skał może się zawalić na najważniejszy przedmiot w historii świata? Zrujnować wieloletnią pracę, wielomilionową inwestycję? Że poświęcenie życia pięciu osób może pójść na marne? „Szlag!... Dzisiaj jest inny. Jest... jest opętany jak profesor”, pomyślała Andrea. - Tak, Brianie, zdaję sobie z tego sprawę. I zaryzykuję - oświadczył David.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

ŚRODA, 19 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 19.01 Andrea zrobiła kolejne zdjęcie Pappasowi klęczącemu przed ścianą z kamieni. Jego twarz została w cieniu, za to świetnie wyszedł robot. „I bardzo dobrze, Davidzie... Bo tobie do przystojniaka daleko”, pomyślała złośliwie. Za kilka godzin będzie żałowała tej myśli, lecz w tej chwili była to prawda. Ten przyrząd był istnym cudem. - Stowe nazwał go ATER: Annoying Terrain Explorer Robot [Robot badający trudny teren.], ale my mówimy na niego Freddie. - Dlaczego? - Robiliśmy tak, żeby wkurzyć Stowea. Był aroganckim durniem, ot co - rozsierdził się David. Andreę zaskoczył wybuch nieśmiałego archeologa.

Freddie był wynalazkiem Stowea Erlinga, który niestety nie dożył debiutu swego „dziecka”. Składał się z mechanizmu bieżnego mogącego przenosić zdalnie sterowaną kamerę w miejsca niedostępne lub niebezpieczne dla człowieka. Aby pokonywać przeszkody, Freddie wyposażony został w dwie gąsienice takie jak w czołgu. Mógł się także spłaszczyć oraz bez szkody zanurzyć na dziesięć minut pod wodą. Erling skopiował pomysł grupy archeologów z Bostonu i odtworzył go wraz z kilkoma inżynierami z Massachusetts Institute of Technology - ci zaś oskarżyli go o kradzież prototypu na tę misję, aczkolwiek to już Stowea zupełnie nie dotyczyło.

- Wprowadzimy Freddiego do otworu i obejrzymy sobie wszystko - powiedział David. - W ten sposób dowiemy się, czy można zburzyć ścianę, nie niszcząc tego, co jest po drugiej

stronie. - Jak robot cokolwiek zobaczy? - Freddie jest wyposażony w noktowizor. Środkowa część pancerza emituje promienie podczerwone, które zapewniają widoczność kamerze. Jakość nie jest zbyt dobra, ale sądzę, że wystarczy. Musimy tylko uważać, żeby nie utknął albo się nie wywrócił. Jeżeli się wywróci... to koniec. Pierwsze metry były najłatwiejsze. Początkowy odcinek, korytarzyk w murze, mimo że bardzo wąski, był wystarczający dla Freddiego. O wiele trudniej było pokonać różnicę poziomów między korytarzykiem a podłożem po drugiej stronie muru, nierównym i usianym kamieniami. Na szczęście robot mógł poruszać każdą gąsienicą osobno, co pozwalało pokonywać niezbyt duże przeszkody - Dwie trzecie na lewo - rzekł David przyklejony do monitora kontrolnego, na którym było widać niewiele więcej niż czarno-biała masa kamieni. Poprosił Tommy'ego Eichberga, by obsługiwał robota, ponieważ miał znakomite wyczucie w krótkich grubych palcach. Każdą gąsienicą kierowało się osobnym pokrętłem na pilocie połączonym z Freddiem dwoma grubymi przewodami, które pozwalały także sterować poziomem energii, a nawet w razie potrzeby odzyskać robota, ciągnąc go po prostu do tyłu. - Już prawie koniec. Uffi Obraz na monitorze zachwiał się niebezpiecznie i przez moment wydawało się, że pojazd się wywróci. - Kurwa mać, Tommy, uważaj! - krzyknął David. - Spokojnie, chłopcze. Te pokrętła są czulsze niż łechtaczka zakonnicy. O, przepraszam za te wyrażanse - powiedział pod adresem Andrei. - Język mam z Bronksu. - Nic nie szkodzi. Mam słuch z Harlemu - odparła tym samym tonem. - Musisz go wyrównać. - Właśnie próbuję! Staram się! Kolejny delikatny obrót pokrętła i robot pokonał różnicę wysokości. - Wiemy, jaki dystans przemierzył już Freddie? - spytała Andrea. - Około dwóch i pół metra od ściany - odpowiedział David, ocierając pot, który zraszał mu czoło. W jaskini robiło się coraz cieplej od energii wydzielanej przez generator i reflektory. - A czy ma... Moment, stój! - Co jest? - Chyba coś zobaczyłam. - Jesteś pewna? Niełatwo go obrócić. - Tommy, skieruj go w lewo. Proszę. Eicherg spojrzał na Pappasa, który kiwnął głową. Powoli obraz na ekranie się zmienił, ukazał się kolisty ciemny kontur. - Troszkę do tyłu. Dwa trójkąty o cienkich brzegach, jeden przy drugim. Rząd ciasno ułożonych kwadracików. - Jeszcze trochę. W końcu geometryczne kształty przeobraziły się w coś rozpoznawalnego. - O Boże! To czaszka. Andrea tryumfalnie spojrzała na Pappasa. - Davidzie, masz odpowiedź: budowniczowie muru byli po obu stronach.

Archeolog jej nie słuchał. Wpatrywał się z bliska w ekran, mrucząc coś pod nosem. Ściskał oburącz monitor z żarem szalonego jasnowidza trzymającego szklaną kulę. Kropla potu spłynęła po jego tłustym nosie, spadła na oczodół czaszki i potoczyła się w miejsce, gdzie zmarły miał policzek. „Jak łza”, pomyślała Andrea. - Szybko, Tommy! Niech to okrąży i odjedzie dalej! - polecił Pappas głosem, który w uszach Andrei brzmiał coraz bardziej obco. - Na lewo! - Spokojnie, człowieku. Zróbmy to powoli. Chyba znowu jest... - Daj, sam to zrobię! - powiedział David, próbując mu zabrać pilota. - Co robisz? - zdenerwował się Eichberg. - Do kurwy nędzy, puść to! Przez kilka sekund wyrywali sobie urządzenie sterownicze, poruszając przy okazji pokrętłami. Davidowi twarz poczerwieniała ze złości, broda Eichberga podnosiła się i opadała w rytm gwałtownego oddechu. - Uwaga! - wrzasnęła Andrea, patrząc na ekran, na którym obraz znowu się poruszył. I nagle znieruchomiał. Eichberg wypuścił sterownik z rąk i David poleciał do tyłu, rozcinając sobie skroń o kant monitora. Jednakże w tej chwili bardziej go interesował obraz, który na nim widział, niż skutki upadku. - To właśnie próbowałem ci powiedzieć, chłopcze. Była tam nierówność terenu. - Cholera, musiałeś się ze mną szarpać? Wywrócił się. Wywrócił! - Zamknij się. Ty to spierdoliłeś przez poganianie. - Przestańcie! - przywołała ich do porządku Andrea. - Nie do końca się przewrócił, patrzcie - powiedziała, wskazując na ekran. Zbliżyli się niechętnie. Brian Hanley, który udał się na górę po coś do jedzenia i akurat zjeżdżał na linie, kiedy się szamotali, podszedł do nich. - Chyba da się go postawić - powiedział, wpatrując się przez chwilę w ekran. - Jeżeli wszyscy razem mocno szarpniemy za przewód, może się uda. Jeżeli będziemy ciągnąć słabo, tylko go przesuniemy po ziemi. To musi być porządne szarpnięcie, jak smagnięcie batem. - Nic to nie da - rzekł Pappas. - Urwiemy tylko przewód. - Nie zaszkodzi spróbować, prawda? Ustawili się odpowiednio, oburącz chwytając przewód jak najbliżej otworu. Hanley delikatnie napiął kabel. - Na mój znak. Raz, dwa, trzy! Szarpnęli równocześnie. Przewód zwisał luźno w ich rękach. - Cholera, urwał się... Hanley wyciągnął go do końca. - No tak... kurwa, przykro mi, Pappas. Archeolog nie zwracał uwagi na nic, co się dookoła niego działo. Przez chwilę obracał się w kółko zdjęty rozpaczą, gotowy rzucić się z pięściami na pierwszego, kto się nawinie. Złapał klucz francuski, zamierzył się nim na monitor - może w ramach spóźnionej zemsty za rozciętą skroń - i nagle znieruchomiał ze wzrokiem utkwionym w ekran. Zaciekawiona Andrea podeszła bliżej i wtedy zrozumiała. „Nie. Nie do wiary!... Bo w rzeczywistości nigdy w to nie wierzyłam, prawda? Nigdy nie wierzyłam, że istniejesz”. Nieruchomy obraz przedstawiał ostatnie zdjęcie zrobione przez robota. Zdjęcie

zrobione podczas stawiania Freddiego na gąsienice, tuż przed zerwaniem przewodu. Czaszka już nie przesłaniała kamerze pola widzenia - obraz przedstawiał jakieś iskrzenie, którego Andrea długo nie potrafiła zidentyfikować, aż uświadomiła sobie, że to światło podczerwone odbija się od powierzchni z metalu. Na górze majaczył jakiś kształt, lecz nie potrafiła go rozpoznać. Rozpoznał go natomiast Pappas, który mamrotał z uwielbieniem w oczach: - Profesorze, jest... Znalazłem ją. Znalazłem dla pana... Andrea odwróciła się w stronę profesora i bez zastanowienia wycelowała weń aparat, pragnąc uchwycić jego pierwszą reakcję, zdziwienie i radość, świadomość zdobycia nagrody za poszukiwania prowadzone przez całe życie, za poświęcenia i rezygnację z uczuć. Trzykrotnie nacisnęła spust migawki, zanim na niego spojrzała. Miał pustkę w oczach, z ust wypływał strumień krwi, która krzepła mu na brodzie. Brian podbiegł do niego. - Cholera!... Trzeba go natychmiast wynieść. Nie oddycha!

LOWER EAST SIDE, NOWY JORK

GRUDZIEŃ 1943 ROKU Judel był tak głodny, że niczego więcej nie czuł. Ze ściśniętym żołądkiem włóczył się ulicami Manhattanu. Szukał schronienia w bramach i zaułkach, lecz w żadnym miejscu nie udało mu się zostać dłużej. Zaraz bowiem płoszył go jakiś hałas, światło bądź głos i Judel uciekał, tuląc do siebie sponiewierany tobołek z ubraniami, swoją jedyną własność na tym świecie. Wyjąwszy pobyt w Stambule, nie poznał innych miejsc prócz bezpiecznego mroku komórki i ładowni statku. Gwarny, tętniący życiem, jarzący się światłami Nowy Jork był dla Judela mroczną dżunglą. Pił wodę z fontann i rowów. Pijany żebrak przechodząc, podrapał mu nogi. Policjant zawołał go zza rogu. Jego mundur przywołał wspomnienia potwora z latarką w bramie kamienicy sędziego Ratha. Uciekł. O zmierzchu trzeciego dnia po zejściu ze statku wycieńczony chłopiec osunął się na nieczystości pokrywające zaułek Broome Street. W górze, nad jego głową, w czynszówkach tętniło życie: słyszał krzyki, brzęk tłuczonych naczyń, kłótnie, seksualne zmagania... Judel na kilka minut stracił przytomność. Ocknął się, gdy poczuł, że coś biega mu po twarzy. Zanim z odrazą otworzył oczy, wiedział, co to jest. Szczur w ogóle na niego nie zważał. Zmierzał w kierunku przewróconego kubła na śmieci, gdzie wywęszył kawałek suchego chleba. Odłamek był zbyt duży, by zwierzę z nim uciekło. Gryzło go pośpiesznie. Judel podczołgał się do kosza. Drżącymi rękami złapał jakąś puszkę i cisnął nią w szczura. Chybił. Zwierzę spojrzało na niego obojętnie, nie wypuszczając chleba z zębów. Chłopak namacał ułamaną rączkę parasola. Rzucił nią w gryzonia, który uznał się w końcu za pokonanego i umknął w poszukiwaniu łatwiejszego kąska. Malec sięgnął po kawałek czerstwego pieczywa. Łapczywie otworzył buzię, żeby go ugryźć, lecz zamknął ją i odłożył chleb na kolana. Z tobołka wyciągnął jakąś szmatę, nakrył nią głowę i podziękował Wszechmocnemu za dar w postaci chleba. - Baruch ata Adonaj, Elohejnu, Melech haolam, ha moci lechem min ha arec. [Błogosławiony jesteś Panie, nasz Boże, Królu Świata, który wyprowadzasz chleb z ziemi.] Jedne z drzwi wychodzących na zaułek przez kilka minut stały otworem. Niezauważony przez Judela stary rabin był świadkiem jego zmagań ze szczurem. Kiedy z ust wygłodzonego chłopca padły słowa błogosławieństwa chleba, łza spłynęła mu po policzku. Nigdy wcześniej nie widział czegoś takiego. W wierze tego dziecka nie było rozpaczy ani zwątpienia. Rabin dłuższą chwilę przyglądał się maluchowi. Jego synagoga była bardzo biedna. Ledwie udawało się zebrać dość środków, aby ją utrzymać, i to wbrew wszelkiej logice. Dlatego nawet on nie bardzo rozumiał swoją decyzję. Judel zasnął wśród zepsutych resztek jedzenia i śmieci. Nie obudził się, kiedy rabin ostrożnie wziął go na ręce i zaniósł do synagogi. „Stary piec przez kilka nocy go ogrzeje, a później zobaczymy”, powiedział sobie rabin. Kiedy ściągnął z chłopca zapchlone ubranie i okrył go swym jedynym kocem, znalazł wręczoną mu na Elłis Island zieloną kartę, w której stało, że nazywa się Raymond Kayn i ma rodzinę na Manhattanie. Oraz kopertę zaadresowaną po hebrajsku:

Dla mojego syna, Judela Cohena

Nie czytaj do dnia swojej bar micwy w listopadzie 1951 r.

Rabin rozerwał kopertę, słusznie żywiąc nadzieję, że zdoła ustalić, skąd chłopak się wziął. To co przeczytał, sprawiło, że spochmurniał i mocno się zakłopotał, utwierdziło go wszakże w przekonaniu, że sam Miłosierny przyprowadził to dziecko do jego drzwi. Na zewnątrz zaczęły sypać duże płatki śniegu.

LIST JOSEFA COHENA DO JEGO SYNA JUDELA

WIEDEŃ, WTOREK, 9 LUTEGO 1943 ROKU Kochany Jdelu, w pośpiechu kreślę te słowa z nadzieją, że czułość i miłości, którymi Cię darzymy, pozwolą Ci wypełnić luki i odgadnąć to, czego nie będę mógł bądź nie zdążę tu napisać. Nigdy nie byłem wylewny, o czym bardzo dobrze wie Twoja matka. Odkąd przyszedłeś na świat, wymuszona izolacja w klatce, w której zamknęła nas wojna, łamie mi serce. Smuci mnie, iż nigdy nie widziałem, jak bawisz się w świetle słońca, i nigdy tego nie zobaczę. Wiekuisty wystawił nas na ciężką próbę i nie stanęliśmy na wysokości zadania. Tobie pozostaje dokonać tego, do czego my nie byliśmy zdolni. Za kilka minut odejdziemy w poszukiwaniu Twojego brata i nigdy już nie wrócimy. Twoja matka nie myśli racjonalnie i nie mogę puścić jej samej. Idę na pewną śmierć, jestem tego świadomy. Kiedy przeczytasz ten list, będziesz miał dwanaście lat. Zastanowisz się, co za obłęd opętał Twoich rodziców, że poszli prosto w paszczę Iwa. Dlaczego to robimy? Po części piszę ten list, żebym sam mógł zrozumieć. Gdy dorośniesz, przekonasz się, że sq rzeczy, które trzeba zrobić, chociaż z góry wiesz, że skutki będq niepomyślne. Czas nagli, a mam ci coś ważnego do przekazania. Od wieków przeznaczeniem członków naszej rodziny była opieka nad pewnym świętym przedmiotem. Chodzi o świecę, którq mieliśmy przy Twoick narodzinach. Na skutek okropnych okoliczności to jedyny wartościowy przedmiot, który nam pozostał, dlatego Twoja matka zmusza mnie, żebym go poświęcił i spróbował uratować Twojego brata. Będzie to daremne poświęcenie, tak samo jak daremna będzie ofiara naszych istnień. Ale to nic. Nie zrobiłbym tego, gdyby Ciebie nie było i gdybym nie pokładał w Tobie wiary. Chciałbym Ci wytłumaczyć, dlaczego ta świeca jest tak wyjątkowa, lecz sam tego nie wiem. Wiem jedynie, że moja misja polegała na przechowaniu jej w bezpiecznym miejscu, misja od wielu pokoleń przekazywana z ojca na syna — misja, w której jak w całym swoim życiu zawiodłem.

Judelu, odszukaj świecę. Teraz damy ją lekarzowi, który zatrzymał Twojego brata w Szpitalu Dziecięcym Am Spiegelgrund. Jeżeli dzięki niej Twój brat zostanie uratowany, odszukajcie ja razem. Jeżeli nie, modlę się, aby Najwyższy miał Cię w swojej opiece, licząc, że kiedy to przeczytasz, wojny już nie będzie. I jeszcze coś. Niewiele pozostało z ogromnego spadku Elana i twojego. Fabryki będące własnością naszej rodziny są w rękach nazistów. Bieżące rachunki w austriackich bankack jakiś czasu temu zostały nam odebrane. .Nasze mieszkania spłonęły podczas Kryształowej Nocy. Na szczęście możemy Ci coś zostawić. Zawsze na wypadek nieprzewidzianych okoliczności odkładaliśmy pewien rodzinny fundusz w szwajcarskim banku. Powiększaliśmy go powoli, co dwa lub trzy miesiqce przy okazji wyjazdu wpłacając pewną kwotę, czasami tylko kilkaset franków. Cieszyliśmy się z twoją Matką tymi wypadami! Nie jest to wielka fortuna, zaledwie pięćdziesiąt tysięcy franków, ale wystarczy na Twoją naukę i osiedlenie się w wybranym miejscu. Pieniqdze zdeponowane sq w Crédit Suisse na koncie 336923348927R na moje nazwisko. Dyrektor zapyta Cię o hasło. Brzmi ono „Perpignan". To wszystko. Módl się codziennie, nie odwracaj się od światła Tory i szanuj dom Twój i lud Twój. Błogosławiony niech będzie Wiekuisty, który jest naszym jedynym Bogiem, Stworzycielem Świata, Sędzią Sprawiedliwym. Jemu się oddaję i oddaję Ciebie. Niech Cię strzeże!

Twój Ojciec JOSEF COHEN

HUKAN

Przez wiele dni się powściągał, więc kiedy się dowiedział, że w końcu ją znaleźli, poczuł strach. Strach przeobraził się w ulgę - ulgę, że wreszcie może zdjąć tę okropną maskę. Będzie to następnego dnia rano. Wszyscy zbiorą się w jadalni na śniadanie. Nikt niczego nie będzie podejrzewać. Dziesięć minut wcześniej wczołgał się pod podest jadalni i umieścił ją tam. Nieskomplikowany, choć potężny i znakomicie zakamuflowany mechanizm. Nie będą świadomi, że na niej siedzą. A minutę później będą się rozliczali w obliczu Allaha. Wahał się, czy dać sygnał po wybuchu. Bracia przybędą i rozgromią dzielnych żołnierzyków. Oczywiście tych, którzy ocaleją. Później postanowił zaczekać jeszcze kilka godzin. Dać im czas na skończenie pracy. Bez wyboru i bez wyjścia. Przypomnij sobie Buszmenów, pomyślał. Małpa znalazła wodę, ale jeszcze jej nie zaczerpnęła...

KAYN TOWER NOWY JORK

ŚRODA, 19 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 23.22

- Jak chcesz, stary - powiedział szczupły hydraulik z blond czupryną. - Mnie tam obojętne, wiesz? Czy zasuwam, czy nie, płacą mi tyle samo. - Ano - potwierdził gruby rosły hydraulik z kucykiem. Pomarańczowy kombinezon tak bardzo go opinał, że na plecach wyglądał, jakby miał pęknąć. - No i bardzo dobrze - podchwycił strażnik. - Wrócicie jutro i będzie dobrze. Cholera, nie możecie mi komplikować życia. Dwóch ludzi mam na zwolnieniu i nie ma kto was niańczyć. Regulamin to regulamin. Po dwudziestej nie mogę nikogo z zewnątrz zostawić bez nadzoru. - Ekstra! - rzekł blondyn. - Przy odrobinie szczęścia padnie na inną zmianę. Strasznie nie lubię łatać dziur, wiesz? - Zaraz, zaraz, o co chodzi z tymi dziurami? - No, wybuch... bum, kapujesz? Identycznie było w Saatchi and Saatchi. Bennie, kto się tym zajmował? - Chyba Louie Warkoczyk - powiedział gruby. - Taaa, Louie Warkoczyk, niesamowity gościu... niech Bóg ma go w opiece. - Amen. Dobra, to trzymaj się, służbisto. Spokojnej nocki. - Idziemy do Spinata, Bennie? - A co? Śmierdzisz kasą? Hydraulicy pozbierali swoje rzeczy i ruszyli ku wyjściu. - Momencik - zawołał za nimi coraz bardziej zdenerwowany strażnik. - Co się stało Louiemu Warkoczykowi? - Wiesz, trafiło mu się nagłe wezwanie skoro świt, takie jak to, i nie mogli wejść do budynku przez jakiś alarm czy coś. No i w odpływie tak skoczyło ciśnienie, że wszystko zaczęło pękać i wiesz... no, gówna rozlały się po całym piętrze. - No!... Ale był sajgon! - Przestań, nie byłeś w Wietnamie. Mój stary był. - Twój stary w tamtych czasach ostro jarał. - W każdym razie na Louiego Warkoczyka wołają teraz Łysy Louie. Więc masz już pojęcie, co to była za masakra. Lepiej, żeby tu nie mieli drogich rzeczy, bo rano na wszystkim będzie brązowa paćka. Strażnik jeszcze raz sprawdził centralny monitor w holu. W pokoju 328E uporczywie migotało żółte światło alarmowe, co wskazywało na problem związany z hydrauliką lub instalacją gazową. Ten budynek był tak inteligentny, że mógł powiadamiać, jeśli komuś rozwiązały się sznurówki w butach. Sprawdził w podręcznym wykazie, do jakiej strefy należy numer 328E, i zbladł. - O kurwa. To sala posiedzeń zarządu. Na trzydziestym ósmym piętrze. - Uuu, niedobrze, kolego - powiedział grubas. - Pewnie pełno w niej skórzanych krzeseł i van Gongsów. - Van Gongsów?... A idźże, tłuku. Mówi się van Goghów. Goghów. - Wiem, kim był van Gogh. To włoski malarz. - Van Gogh był Niemcem, idioto. No, idziemy do Spinata. Zaraz zamykają, a głodny

jestem jak wilk. Strażnik (prawdziwy miłośnik sztuki) darował im lekcje o holenderskim pochodzeniu van Gogha, gdyż w tej chwili z przerażeniem myślał o Cezannie, który faktycznie wisiał w sali posiedzeń. - Chłopaki!... Hej, chłopaki! - zawołał, wychodząc zza kontuaru i biegnąc za hydraulikami. - Zaczekajcie, pogadamy...

Orville zwalił się w prezesowski fotel w sali posiedzeń - fotel, którego prezes właściwie nigdy nie używał - ubolewając, że nie może tu pospać w otoczeniu mahoniowych sprzętów. Kiedy minęło zdenerwowanie związane z podchodami wobec ochrony budynku, wróciło zmęczenie i pulsujący ból w dłoniach. - Kuźwa, już myślałem, że nigdy stąd nie pójdzie. - Świetnie sobie poradziłeś z autoryzacją, Orville. Gratuluję - pochwalił Albert, wyjmując górny organizer z torby narzędziowej hydraulika i spod niego wyciągając laptopa. - To prosty protokół. Szczęście, że mogłeś klikać zamiast mnie - odparł Orville, zdejmując ogromne rękawice, pod którymi skrywał zabandażowane dłonie. - Wytrzymaj! Mamy chyba z pół godziny, zanim ktoś tu zrobi kolejny obchód. Jeśli do tej pory nie uda nam się wejść, będziemy mieli jakieś pięć minut, nim zaczną nas szukać wyżej. Prowadź, Orville.

Pierwszy panel nie był skomplikowany. Zabezpieczenie biometryczne reagowało wyłącznie na odciski dłoni Kayna i Jacoba Russella, lecz miało taką samą wadę jak wszystkie systemy, do których kluczem jest duża liczba informacji - a taki właśnie jest odcisk dłoni. Oko speca widzi taki klucz wyraźnie w pamięci urządzenia. - Abrakadabra, hokus-pokus - powiedział Albert, zamykając laptopa, gdy zabłysło pomarańczowe światełko na ciemnej płytce i ciężkie drzwi otworzyły się z sykiem. - Na pewno się zorientują - zauważył Orville, wskazując na obudowę płytki, którą duchowny podważył, aby się dostać do obwodów urządzenia. Wyraźnie uszkodzone drewno odstawało. - Mam nadzieję. - Odwaliło ci? - Nie bój nic - odparł duchowny, wkładając rękę do kieszeni, w której natarczywie dzwoniła komórka. - Uważasz, że to pora na pogaduchy? - Nic z tych rzeczy... Cześć, Anthony. Weszliśmy. Zadzwoń za pół godziny. - I rozłączył się. Orville pchnął drzwi i weszli do wąskiego, wyłożonego dywanem korytarza, który prowadził do osobistej windy Kayna. - Zastanawia mnie, po jakiej traumie musi być człowiek, żeby się zamknąć za tyloma murami - wyraził swoje zdanie Albert.

PLIK MP3 Z DYKTAFONU ANDREI OTERO ODTWORZONY PRZEZ JORDAŃSKĄ POLICJĘ PUSTYNNĄ PO KLĘSCE EKSPEDYCJI MOJŻESZ

[•••] PYTANIE: Panie Kayn, powinnam panu podziękować za poświęcony mi czas i za cierpliwość. To był wyczerpujący dzień. Szczególnie doceniam pańską szczerą opowieść o bolesnych przejściach, ucieczce z Niemiec i przybyciu do Stanów. Te doświadczenia wywarły wpływ na pańskie dalsze życie. ODPOWIEDŹ: Drogie dziecko, niechże pani przestanie krążyć wokół pytania, tylko je zadaje. No tak, wszyscy mi dają rady, jak mam wykonywać moją pracę. Uwielbiam to. Przepraszam, proszę kontynuować. Rozumiem, że źródło pańskiej choroby, agorafobii, leży w bolesnych doświadczeniach dzieciństwa. Tak uważają lekarze. Podsumujmy krótko, będzie mi łatwiej później przyciąć wywiad dla radia. Mieszkał pan pod opieką rabina Menachema ben Szloma aż do osiągnięcia pełnoletniości. Zgadza się. Rabin był dla mnie jak ojciec. Oddawał mi kąski ze swojego talerza, chociaż sam był głodny. Udało mu się tak na mnie wpłynąć, że zebrałem wystarczająco dużo sił, aby pokonać strach i traumę. Ponad cztery lata zeszło, nim byłem w stanie wyjść na ulicę i nawiązać kontakt z innymi ludźmi. To wielkie osiągnięcie. Dziecko niezdolne spojrzeć innym w twarz, cierpiące na irracjonalne ataki paniki przeobraziło się w jednego z największych inżynierów świata. Osiągnięcie to zawdzięczam wierze i miłości rabina ben Szloma. Dziękuję Miłosiernemu, że przekazał mnie w ręce tak wspaniałego człowieka. Później został pan multimilionerem i w końcu filantropem. O tym ostatnim wolę nie mówić. Nie czuję się zbyt komfortowo, opowiadając o swojej działalności charytatywnej. Ciągle uważam, że robię za mało. Wróćmy do poprzedniego pytania. Kiedy zdał pan sobie sprawę, że może wieść normalne życie? Nigdy. Moja droga, całe życie walczę z tą dysfunkcją. Są dobre i złe dni. Żelazną ręką prowadził pan interesy i teraz znajduje się pan na liście pięćdziesięciu najbogatszych ludzi świata magazynu „Fortune”. Przypuszczam, że miał pan więcej dni dobrych niż złych. Nawet się pan ożenił i miał syna. Dobrze pani przypuszcza. O życiu osobistym wolę nie mówić. Pańska żona odeszła i teraz mieszka w Izraelu, oddając się malarstwu. Zapewniam panią, że maluje świetne obrazy. A co z Izaakiem? On... był wspaniałym człowiekiem. Wybitnym. Wyobrażam sobie, jak ciężko panu mówić o synu, ale to ważna kwestia i nie zamierzam z niej rezygnować. Zwłaszcza widząc pańskie spojrzenie. Bardzo go pan kochał. Wie pani, jak umarł?

Wiem, że był jedną z ofiar zamachu na WTC. I po... czternastu, prawie piętnastu godzinach rozmowy z panem wnioskuję, że jego odejście wywołało głęboki nawrót choroby. Wzywam Jacoba... Proszę stąd wyjść. Panie Kayn, myślę, że pan chce mówić, że pan potrzebuje rozmowy. Nie będę się narzucać z sentencjami rodem z taniej psychologii. Proszę robić, jak pan uważa. Dziecko, proszę wyłączyć dyktafon. Chcę się zastanowić. Panie Kayn, dziękuję za wznowienie wywiadu. Proszę zacząć, kiedy będzie pan gotów. Isaak był dla mnie wszystkim. Był wysoki, szczupły, bardzo przystojny. Proszę spojrzeć na jego zdjęcie. Bardzo ładny uśmiech. Myślę, że przypadłby pani do gustu. Pani mi go przypomina. Wolał przepraszać, niż prosić. Miał siłę i energię reaktora jądrowego. Zawsze osiągał swój cel. Z całym szacunkiem, ciężko jest zaakceptować takie stwierdzenie w odniesieniu do człowieka, który miał odziedziczyć fortunę wycenianą na jedenastocyfrową kwotę. A cóż ma powiedzieć ojciec? Sam Najwyższy powiedział prorokowi Dawidowi, że będzie mu synem na wieki. Wobec dowodu mojej miłości podobne słowa... Ach, widzę, że pani mnie tylko prowokuje. Przepraszam. Nie trzeba... Izaak miał wiele wad, ale nie grzeszył układnością. Nie miało dla niego znaczenia, że robi coś wbrew mnie. Podjął studia w Oksfordzie tylko dlatego, że tej uczelni nie sponsorowałem. Tam też poznał pana Russella, prawda? Chodzili razem na zajęcia z makroekonomii i po ukończeniu studiów bardzo mi go rekomendował. Z czasem Jacob stał się moją prawą ręką. Wymarzone stanowisko dla Izaaka. Nigdy nie chciał ze mną pracować. Kiedy był mały... (zduszony szloch).

Kontynuujmy. Tak... Przepraszam, że tak się wzruszyłem na to wspomnienie. Był jeszcze dzieckiem, miał nie więcej niż jedenaście lat. Pewnego dnia wrócił do domu ze znalezionym na ulicy psem. Bardzo się zdenerwowałem. Nie lubię zwierząt... Lubi pani psy? Bardzo. No, musiałaby pani zobaczyć tamtego. Był brzydkim zapchlonym kundlem o trzech łapach. Z pewnością włóczył się latami. Najrozsądniej byłoby zabrać zwierzaka do weterynarza i ulżyć jego cierpieniu. I to powiedziałem Izaakowi. Wtedy poważnie na mnie spojrzał i oznajmił: „Ciebie, tato, także znaleziono na ulicy. Myślisz, że rabin powinien był ulżyć twojemu cierpieniu?”.

Coś takiego! Jakby mnie ktoś uderzył od środka. Ogarnął mnie strach i duma. Ten dzieciak był moim synem! Zgodziłem się, żeby pies został, pod warunkiem że Izaak będzie się nim zajmował. I tak było. Zwierzę żyło jeszcze cztery łata. Chyba rozumiem, co miał pan wcześniej na myśli. Od małego miał świadomość, że nie chce żyć w moim cieniu. Tamtego... ostatniego dnia poszedł na spotkanie w sprawie pracy w Cantor Fitzgerald, w Północnej Wieży na sto czwartym piętrze. Chce pan, żebyśmy zrobili przerwę? Niszt gedajget [Nie ma potrzeby.]. Nic mi nie jest, moja droga. Izaak tamtego wtorku zadzwonił do mnie. Patrzyłem na to, co się działo, w CNN. Nie rozmawiałem z nim przez cały weekend. Do głowy mi nie przyszło, że on tam jest. Proszę wody... Podniosłem słuchawkę. Powiedział: „Tato, jestem w World Trade Center. Wybuchła tu bomba. Boję się”. Wstałem, byłem przerażony. Chyba na niego nakrzyczałem. Nie pamiętam, co mówiłem. Odpowiedział: „Od dziesięciu minut próbuję się z tobą skontaktować, sieć jest przeciążona. Kocham cię, tato”. Mówiłem, żeby się uspokoił, że zadzwonię do władz. Że go stamtąd wydostaniemy... „Tato, nie da się zejść na dół. Zapadło się piętro, ogień się rozprzestrzenia. Bardzo tu gorąco. Chcę, żebyś...”. I wszystko się skończyło. Miał dwadzieścia cztery lata. (Długa chwila ciszy). Wpatrywałem się w słuchawkę, nic nie rozumiejąc, głaskałem ją opuszkami palców. Połączenie się urwało. W tamtej chwili jakby w mojej głowie doszło do zwarcia. Nie pamiętam reszty dnia, wymazałem go z pamięci. Nic więcej pan o nim nie wie. Błogosławione imię Pana, chciałbym, żeby tak było. Następnego dnia przerzucałem gazety, szukając informacji o ocalałych. Wtedy zobaczyłem jego zdjęcie. Leciał w dół, był wolny Wyskoczył. O mój Boże!... Współczuję... Tak mi przykro... Mnie nie. Płomienie i temperatura były nie do zniesienia. Udało mu się rozbić szybę i

wybrał swoje przeznaczenie. Możliwe, że jego przeznaczeniem była śmierć, ale nie wiadomo, jak miała nastąpić. On jak mężczyzna wziął swój los we własne ręce. Zginął odważnie, sam zadecydował, jakie będą ostatnie sekundy jego życia. Skończyły się moje pieczołowicie przygotowywane przez długie lata plany. Boże przenajświętszy, to okropne. To wszystko miało być dla niego. Wszystko.

KAYN TOWER NOWY JORK

ŚRODA, 19 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 23.39

- Na pewno niczego nie pamiętasz? - Mówiłem już. Powiedział, żebym się odwrócił. I piorunem wklepał hasło. - To nie ma sensu. Pozostało jeszcze sześćdziesiąt procent kombinacji. Musisz mi dać jakiś punkt zaczepienia. Cokolwiek. Stali przy drzwiach windy, przed panelem, który był dla nich sporym wyzwaniem. Był to zwykły panel numeryczny i w odróżnieniu od hasła biometrycznego krótka sekwencja cyfr była nie do ustalenia przez komputer średniej mocy obliczeniowej. Aby otworzyć drzwi windy, Albert podłączył szeroki długi przewód do panelu w nadziei, że najprymitywniejszą metodą znajdzie hasło. Z grubsza polegało to na tym, że komputer miał porównać wszystkie możliwe kombinacje cyfr, od zera do dziewiątki. Co wymagało czasu. - Mamy trzy minuty, żeby przejść przez te drzwi, a komputer jeszcze przez sześć będzie sprawdzał układ dwudziestu cyfr. Oczywiście jeżeli wcześniej się nie spali, bo całą moc procesora skierowałem na ten program. - Rzeczywiście, wentylator komputera piekielnie hałasował, jakby w pudełku po butach pięćdziesiąt pszczół zrobiło sobie balangę. Orville wytężył pamięć. Twarzą odwrócił się do ściany i spojrzał na zegarek. Nie upłynęło więcej jak trzy sekundy. - Ogranicz do dziesięciu cyfr. - Jesteś pewny? - Absolutnie. Poza tym raczej nie mamy wyboru. Ile mu zajmie? - Cztery minuty - odpowiedział Albert, drapiąc się nerwowo w pod bródek. - Miejmy nadzieję, że układ nie będzie jednym z ostatnich i dosta niemy hasło wcześniej, bo już słyszę, że nadchodzą. W drugim końcu korytarza rozlegało się walenie w drzwi.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

CZWARTEK, 20 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 06.39 Po raz pierwszy od tygodnia, odkąd ekspedycja dotarła do wąwozu Szpon, o świcie wielkiego dnia niemal wszyscy członkowie wyprawy spali. Pięcioro leżało półtora metra pod piaskiem i kamieniami i miało się już nigdy nie obudzić. Inni przeczekiwali chłód poranka pod kocami maskującymi, zapatrzeni w rozmyty horyzont, gdzie niedługo miało rozgorzeć palące światło, które przemieni niską temperaturę w piekło dnia jordańskiego lata, najgorętszego od blisko pół wieku. Czasami komuś opadła głowa, uderzając o coś, i podrywali się niespokojnie. Każdemu żołnierzowi najtrudniej przychodzi podczas warty znosić figle płatane przez własną wyobraźnię, jednakże ten kto ma krew na rękach, czuje wtedy na karku zimny oddech tych, którym odebrał życie. W pół drogi pomiędzy łożem śmierci a punktem obserwacyjnym wśród skał piętnaście osób rzucało się na posłaniach, może z tęsknoty za dźwiękiem trąbki, którym profesor Forrester zmuszał ich przed brzaskiem do opuszczenia łóżek. O 5.33 wzeszło słońce przywitane przez ciszę. O godzinie 6.15, mniej więcej w porze, kiedy Orville Watson i ojciec Albert przechodzili przez hol w Kayn Tower, pierwszy obudził się Nuri Zajit, szturchnął nogą swojego pomocnika Raniego i ociężale wyszedł z namiotu. W jadalni zaczął przygotowywać w dużych dzbanach kawę rozpuszczalną na mleku - niewiele go zostało, gdyż wiele osób niedostatek wody nadrabiało zimnym mlekiem. Nie było soków ani owoców, by soki przygotować, mógł się wziąć tylko za smażenie omletów i jajecznicy. Milczący starzec, który przez całe życie porozumiewał się jedynie poprzez swój wyśmienity filet mignon, do składników dodał jak zawsze całą swoją sumienność i nieco pietruszki. W namiocie ambulatorium Harel wyplątała się z objęć spoconej Andrei i poszła sprawdzić stan profesora Forrestera. Starzec podłączony był do respiratora, ale wykresy dowodziły, że archeolog jest w jeszcze gorszym stanie, niż na to wskazywał jego mizerny wygląd. Doc mocno wątpiła, czy przeżyje tę noc. Kręcąc głową, by odsunąć od siebie czarne myśli, pochyliła się nad Andreą i obudziła ją pocałunkiem. Popieściły się chwilę, poszeptały ogarnięte tym samym uczuciem, które sprawiło, że się w sobie zakochały. Potem razem skierowały się do jadalni, marząc o dobrym śniadaniu. Fowler, który teraz dzielił namiot jedynie z Davidem Pappasem, zaczął dzień, łamiąc swoje zasady, i popełnił błąd. Przekonany, że wszyscy żołnierze w namiocie śpią, wymknął się i przez satelitę połączył się z Albertem, który niecierpliwie powiedział tylko, by zadzwonił za pół godziny. Fowler z sercem w gardle schował aparat - ulżyło mu, że rozmowa była tak krótka, ale równocześnie zmartwił się, iż musi się łączyć jeszcze raz. David Pappas obudził się tuż przed szóstą trzydzieści i poszedł zobaczyć, co z profesorem, po części dlatego, że pragnął, aby mu się polepszyło, a po części dlatego, że chciał złagodzić poczucie winy, które spowodowały koszmary śnione tej nocy. Koszmary, w których był jedynym żywym archeologiem, gdy słońce znowu oblało swym światłem Arkę. W namiocie żołnierzy Marla Jackson z własnego posłania przyglądała się plecom swego dowódcy i zarazem kochanka - na misji nigdy nie spali razem, chociaż czasami wymykali się pobaraszkować - i zastanawiała się, o czym Południowoafrykańczyk myśli.

Dekker należał do tych, którzy o świtaniu czuli oddech zmarłych jeżący włosy na karku. Kiedy wstrząsnął nim krótki, acz silny dreszcz pomiędzy dwoma koszmarami, na ekranie skanera częstotliwości jakby zobaczył sygnał, lecz zbyt krótki, by ustalić jego położenie. Zerwał się na równe nogi i wydał zwięzłe, ale wyraźne rozkazy. W namiocie Raymonda Kayna Russell przygotował ubranie dla swojego szefa i błagał, żeby zażył przynajmniej czerwoną tabletkę. Kayn zgodził się niechętnie, po czym ukradkiem ją wypluł. Czuł się nad wyraz spokojny. Koniec końców tego dnia miał wreszcie osiągnąć cel, do którego dążył przez siedemdziesiąt sześć lat życia. W znacznie skromniejszym namiocie Tommy Eichberg dyskretnie wsadził palec do zapchanego nosa, podrapał się po tyłku i poszedł sprawdzić, gdzie jest Brian Hanley, ale go nie znalazł. Potrzebował jego pomocy przy naprawie łożyska minikoparki. Ściana miała dwa i pół metra grubości, lecz gdyby zaczęli kopać od góry, zmniejszyliby nacisk gruntu i może by się udało kamienie z muru usunąć rękami. Jeżeli się pospieszą, skończą przed upływem sześciu godzin. Oczywiście nieobecność Hanleya w niczym nie pomagała. Hukan sprawdził zegarek, stanął w strategicznym miejscu, nad którym się zastanawiał cały tydzień, i postanowił poczekać na zmianę warty. Czekanie mu służyło. Robił to przez całe życie.

KAYN TOWER NOWY JORK

ŚRODA, 19 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 23.41

7456898123. Komputer znalazł hasło dokładnie w dwie minuty czterdzieści trzy sekundy - i całe szczęście, ponieważ Albert źle skalkulował czas, po jakim zareaguje ochrona, i w końcu korytarza już się otwierały drzwi niemal równocześnie z drzwiami windy. - Stać! Dwaj strażnicy i policjant wpadli w korytarz z odbezpieczoną bronią i minami nie wróżącymi nic dobrego. Albert i Orville wskoczyli do windy. Rozbrzmiał tupot nóg biegnących po wykładzinie, ktoś wyciągnął rękę, aby ją wsunąć w szparę między płytą drzwi a fotokomórką, lecz zabrakło mu kilku centymetrów. Drzwi zamknęły się z delikatnym mlaśnięciem, mimo to słyszeli głosy prześladowców, chociaż stłumione. - Jak to się otwiera?! - Daleko nie uciekną. Żeby tą windą pojechać, trzeba mieć specjalny klucz. Bez niego nie ruszy. - Aktywuj protokół alarmowy. - Tak jest, już się robi. Będzie to jak połów w puszce sardynek. Orville z sercem walącym w piersi jak młot pneumatyczny popatrzył na Alberta i z paniką w głosie powiedział: - Ja pierdolę, dopadną nas! Duchowny się uśmiechnął. - Do diabła, co z tobą? Rusz głową! - nalegał Orville. - Już ruszyłem. Kiedy rano weszliśmy do systemu Kayn Tower, nie mogliśmy się dostać do podprogramu otwierającego drzwi tej windy. - Za cholerę nie dało rady - przyznał z rozpaczą w głosie Orville, który nie lubił porażek, a przez ten przeklęty firewall sromotnie przegrał. - Możliwe, że niezły z ciebie szpieg i że znasz pewne sztuczki... ale żeby być dobrym hakerem, trzeba czegoś jeszcze: trzeba znać boczne drogi - powiedział Albert, krzyżując ręce za głową, rozluźniony, jakby się znajdował we własnym salonie. - Trzeba używać okien, kiedy drzwi stawiają opór. Albo jak w tym przypadku, zamienić w podprogramie położenie windy. Prosty zabieg, którego nikt nie przewidział. Teraz komputer myśli, że winda jest na trzydziestym dziewiątym piętrze, a nie na trzydziestym ósmym. - I?... - zapytał wyczekująco Orville nieco rozdrażniony pysznieniem się duchownego. - Otóż, drogi przyjacielu, wszystkie protokoły alarmowe w tym mieście są zaprojektowane tak, żeby ściągnąć windę na najniższe piętro, po czym otworzyć drzwi. W tej chwili z delikatnym szarpnięciem winda drgnęła i na oczach zaskoczonych strażników pojechała do góry. - Góra jest na dole, a dół na górze - stwierdził Orville radośnie w chmurze miętowego środka dezynfekującego. - Geniusz!... Jesteś genialny.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

CZWARTEK, 20 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 06.43 Fowler nie chciał po raz kolejny ryzykować życia Andrei. A niewątpliwie użycie telefonu satelitarnego bez wsparcia było istnym szaleństwem. Byłemu majorowi nie uchodziło popełnić dwukrotnie tego samego błędu podczas tej samej wyprawy. A to byłby trzeci raz. Pierwszy raz był zeszłej nocy. Duchowny podniósł wzrok znad brewiarza, kiedy ekipa na ramionach wyniosła spod ziemi półżywego profesora Forrestera. Andrea podbiegła do niego i opowiedziała, co się stało. Poinformowała go również, że są pewni, iż w środku jest złota skrzynia, i Fowler się dłużej nie zastanawiał. Korzystając z zamieszania spowodowanego wiadomością, zadzwonił do Alberta, który obiecał, że podejmie ostatnią próbę zdobycia informacji o terrorystach i Hukanie około północy czasu nowojorskiego, czyli godzinę po wschodzie słońca w Jordanii. Rozmowa trwała dokładnie trzynaście sekund. Drugi raz miał miejsce godzinę wcześniej, kiedy Fowler odstąpił od swojego harmonogramu i zadzwonił do Alberta na własne konto. Trwało to niecałe sześć sekund. Wątpił, żeby skaner zdążył wykryć i zlokalizować połączenie. Trzeci raz zamierzał zaryzykować za sześć i pół minuty. „Albert, na Boga, nie zawiedź mnie”.

KAYN TOWER NOWY JORK

ŚRODA, 19 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 23.45

- Jak myślisz, którędy wejdą? - Przypuszczam, że wezwą oddział antyterrorystów, którzy na linach opuszczą się z dachu, rozbiją strzałami szyby i zrobią totalną rozpierduchę. - Cały oddział antyterrorystów na dwóch nieuzbrojonych złodziei?... Nie sądzisz, że to jak strzelanie do much z armat? - Orville, spójrz na to z innej strony: dwaj obcy wtargnęli do prywatnego apartamentu najbardziej paranoicznego multimilionera na ziemi. Będę się cieszył, jeżeli nas nie zbombardują. A teraz pozwól mi się skupić. Skoro tylko on ma wstęp na to piętro, to i komputer musi mieć niezłe zabezpieczenia. - Nie mów, że po tym wszystkim, cośmy zrobili, żeby się tu dostać, nie wejdziesz do jego komputera. - Tego nie powiedziałem. Po prostu zajmie mi to co najmniej jakieś dziesięć sekund więcej. Albert otarł pot z czoła, po czym zaczął przebierać palcami po klawiaturze. Nawet najlepszy haker na świecie nie jest w stanie wejść do komputera niepodłączonego do Sieci. To stanowiło problem od samego początku. Długo łamali sobie głowy, jak zlokalizować komputer Russella, co okazało się niemożliwe, ponieważ z informatycznego punktu widzenia to piętro zwyczajnie nie należało do Kayn Tower. Dopiero po wejściu tutaj ze zdziwieniem odkrył, że zarówno Russell, jak i multimilioner używają komputerów połączonych z Internetem i między sobą za pomocą kart 3G, których w Nowym Jorku jest kilkaset tysięcy. Bez tej przełomowej informacji Albert latami mógłby poszukiwać dwóch komputerów niewidocznych w Sieci. „Płacą z pięć stów dziennie za szerokopasmówkę i za rozmowy telefoniczne. Ale cóż to znaczy, skoro wart jesteś setki milionów? Zwłaszcza że dzięki tak prostej sztuczce wodzisz za nos kogoś naszego pokroju”, pomyślał. - Chyba mam - oznajmił. Czarny ekran z białymi napisami systemowymi zaświecił się niebiesko, co świadczyło, że inicjuje się system operacyjny. - A ty znalazłeś dysk? Orville przetrząsnął szuflady oraz jedyną szafę w dyskretnie i elegancko urządzonym gabinecie Russella, rozrzucając dokumenty po drogim dywanie. Wpadł potem w jakiś głupi szał i w poszukiwaniu nieistniejącego sejfu, zrywał obrazy ze ścian i srebrnym nożem do papieru rozcinał spody krzeseł. - Wygląda na to, że tu jej nie ma - rzekł w końcu, kopnął kanapę i stanął obok Alberta. Bandaże na dłoniach znowu przesiąkły mu krwią, a twarz pobladła. - Co za paranoiczne skurwysyny! Komunikowali się tylko między sobą. Żadnego mejla z zewnątrz. Russell musi mieć inny komputer, z którego kieruje firmą. - Pewnie zabrał go do Jordanii. - Potrzebuję twojej pomocy. Czego szukamy?

Minutę później, po wpisaniu wszystkich haseł, jakie mu przyszły na myśl, Orville się poddał.

- To bez sensu. Nic tu nie ma. A jeżeli było, dawno to wykasowali. - Poczekaj, mam pomysł - powiedział Albert, wyciągając z kieszeni klucz USB i podłączając go do CPU. - Ten programik odzyskuje usunięte dane z kosza twardego dysku. Możemy w ten sposób rozszerzyć poszukiwanie. - Dobra. Wpisz Globallnfo. - Już! Zaszumiało i w oknie wyszukiwania wyświetliło się czternaście plików. Albert otworzył je wszystkie na raz. - To pliki html. Zapisane strony internetowe. Coś ci to przypomina? - Tak, sam je zapisałem. Nazywam je rozmową z serwerem. W przeciwieństwie do tego, co pokazuje się w filmach, terroryści przygotowując zamach, nigdy nie wysyłają do siebie maili. Każdy idiota wie, że zanim poczta elektroniczna dotrze do celu, przechodzi przez dwadzieścia, trzydzieści serwerów, tak że nigdy nie wiadomo, kto ją przegląda. Dlatego wysyłają sobie hasło do darmowego konta i zapisują swój mail jako wersję roboczą. Mail nigdy nigdzie nie wychodzi, bo wszyscy logują się w tym samym miejscu i... Orville zamilkł, wpatrując się w ekran, tak przerażony, że na chwilę jakby zapomniał oddychać. Coś nie do pomyślenia, niewyobrażalnego wyświetliło się przed jego oczami. - Niedobrze... - Co jest niedobrze? - Słuchaj... hakuję tysiące kont tygodniowo. Kiedy ściągamy z sieci pliki na serwer, zapisujemy sam tekst, inaczej grafika kompletnie by nam zawaliła twarde dyski. Rezultat nie wygląda najlepiej, ale da się zrozumieć. - Podniósł drżący palec, wskazując na ekran, gdzie na koncie poczty Maktoob.com pojawiła się rozmowa między terrorystami z kolorowymi przyciskami oraz z resztą grafiki. - Albercie, przez przeglądarkę tego komputera ktoś się zalogował na Maktoob.com. Później to skasowano, ale grafika zapisała się w pamięci podręcznej. A żeby wejść na Maktoob... Albert zrozumiał, zanim oszołomiony Orville skończył mówić. - Musiał znać hasło. Orville kiwnął głową. - Albercie, to Russell... Russell jest Hukanem. W tejże chwili szyba w oknie rozprysła się w drobny mak.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

CZWARTEK, 20 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 06:49

Fowler uważnie wpatrywał się w cyferblat swojego zegarka. Dziewięć sekund przed umówionym czasem stało się coś, czego najmniej się spodziewał. Zadzwonił Albert. Duchowny znajdował się przy wylocie wąwozu, gotowy stamtąd zadzwonić, z miejsca, które było martwym punktem dla Strzelca czuwającego na skale najbardziej wysuniętej na południe. Dokładnie w chwili gdy włączył telefon, by zadzwonić do Alberta, on zadzwonił do niego. Fowler natychmiast pojął, że coś jest nie tak, Albert bowiem wiedział, że podczas tej misji wszelkie rozmowy telefoniczne są zabronione. - Albert? Co jest? Z telefonu dobiegał krzyk wielu osób. Anthony próbował zrozumieć, co się dzieje. - Rzuć telefon! - Muszę porozmawiać! - Głos brzmiał, jakby Albert trzymał aparat oddalony od siebie. - Chodzi o bezpieczeństwo narodowe! - Kurwa, rzuć! - Teraz powoli opuszczę rękę i porozmawiam. Jak zobaczysz coś podejrzanego, strzelaj. - To ostatnie ostrzeżenie! - Anthony... - Głos dzielnego Alberta słychać było wyraźnie. W końcu przybliżył słuchawkę do ucha. - Słyszysz mnie? - Tak, Albercie. - Russell to Hukan. Potwierdzone. Uważaj. Połączenie się zakończyło. Fowler poczuł dreszcz, który przepłynął przezeń niczym fala. Zawrócił, by pobiec do obozu, i wtedy nastąpił koniec świata.

NAMIOT JADALNY, PIĘĆDZIESIĄT TRZY SEKUNDY WCZEŚNIEJ

Andrea i Harel, widząc Davida Pappasa biegnącego w ich stronę, przystanęły w wejściu do jadalni. Archeolog miał koszulkę poplamioną krwią i obłęd w oczach. - Doc! Doc! - wołał. - Co tam znowu, Davidzie? - burknęła, albowiem od zamachu, który wysuszył ekspres do kawy, chodziła w psim humorze. - Profesor... Źle z nim. David zaoferował się, że posiedzi przy nim, aby Andrea i Doc mogły zjeść śniadanie. Ze względu na zły stan zdrowia Forrestera opóźniało się rozebranie muru, chociaż Russell bardzo na to nalegał ostatniej nocy. David jednak odmówił otwarcia jamy, póki nie będzie wiadomo, czy profesor odzyska na tyle siły, by mógł przy tym być. Andrea - która w ostatnich godzinach nabrała o Pappasie znacznie gorszego mniemania - podejrzewała, że po prostu daje Forresterowi czas na odejście z tego świata. - No dobra! - westchnęła Doc. - Andreo, zjedz sama. Nie ma sensu, żebyśmy obydwie straciły śniadanie - powiedziała, oglądając się na nią i truchtem biegnąc już do ambulatorium. Dziennikarka zerknęła do środka. Zajit i Peterke powitali ją gestem. Andrea lubiła małomównego kucharza i jego sympatycznego pomocnika, ale przy stole nad zastawionymi tacami siedzieli w tej chwili tylko żołnierze Aldys i Maloney. Andreę zdziwiło, że nikogo więcej nie ma, ponieważ zwykle na śniadaniu zjawiali się prawie w komplecie, na pół godziny zostawiając samotnego wartownika na południowej skale - w praktyce wyłącznie o tej porze wszyscy spotykali się w jednym miejscu. Ponieważ towarzystwo jej nie odpowiadało, zdecydowała, że pobiegnie za Doc, bo a nuż do czegoś się przyda - „Chociaż moja wiedza medyczna jest tak uboga, że nawet plastry przyklejam na odwrót” - kiedy Harel się odwróciła i krzyknęła do niej: - Bądź tak miła i przynieś mi wielką kawę, dobrze? Andrea zawróciła więc do namiotu jadalnego, kalkulując, którędy najlepiej pójść, by nie natknąć się na spoconych żołnierzy pochylonych jak orangutany nad jedzeniem, gdy omal się nie zderzyła z Nurim Zajitem. Kucharz najwyraźniej usłyszał prośbę Harel, wręczył bowiem dziennikarce tacę z dwoma dużymi kubkami kawy rozpuszczalnej i talerzem z tostami. - Zastępczo rozpuszczona w mleku, co, Nuri? Uśmiechnął się bez słowa, wzruszając ramionami. Nic nie mógł na to poradzić. - Człowieku, przecież wiem. Słuchaj, a może nocą wytrysło źródło z którejś skały i takie tam biblijne historie?... Tak czy siak, ogromne dzięki. Powoli, starając się nie przechylić tacy - gdyż w głębi duszy Andrea zdawała sobie sprawę, iż ma poważny problem z koordynacją ruchową, chociaż nigdy by tego na głos nie przyznała - ponownie ruszyła w kierunku ambulatorium. Nuri na pożegnanie z uśmiechem pomachał jej ręką. Wtedy to się stało. Andrea poczuła, jak gigantyczna ręka uniosła ją nad ziemię i odrzuciła o dwa metry. Kiedy padała, potwornie ją zabolała lewa ręka, na piersiach i plecach poczuła straszny gorąc. Obejrzała się i zdążyła zobaczyć tysiące kawałeczków płonącego materiału, które wzbiły się w powietrze i zniknęły w kilka sekund. W miejscu gdzie dwie sekundy wcześniej stał namiot

jadalny, unosił się słup czarnego dymu. W górze dym mieszał się z innym, o wiele ciemniejszym. Andrea nie potrafiła rozpoznać jego pochodzenia. Ostrożnie obmacała sobie klatkę piersiową, materiał koszulki nasiąknięty był ciepłą lepką cieczą. W tej chwili podbiegła Doc i z poczerwieniałą twarzą pochyliła się nad nią. - Nic ci nie jest? O Boże!... Wszystko w porządku, skarbie? Andrea miała świadomość, że Doc krzyczy, lecz słyszała ją jakby z bardzo daleka poprzez nieustający gwizd. Czuła, jak Doc obmacuje jej szyję i ramiona. - Moje piersi... - Nic ci nie jest. Wszystko OK. To tylko kawa. Andrea ostrożnie się podniosła i stwierdziła, że wylała na siebie część zawartości kubków. W prawej ręce nadal trzymała tacę, a lewym ramieniem uderzyła o skałę. Z obawą poruszyła palcami, na szczęście jednak niczego nie złamała, chociaż cały ten bok miała zdrętwiały.

Podczas gdy kilku ogłuszonych członków ekipy próbowało piaskiem ugasić ogień, Doc skoncentrowała się na opatrywaniu ran Andrei. Dziewczyna miała potłuczony lewy bok, przypalone włosy i lekko oparzone plecy, gwizd w uszach nie ustawał. - To ustąpi. Za trzy, cztery godziny będziesz normalnie mówić, a nie wrzeszczeć jak do przygłuchych - powiedziała Doc, chowając otoskop do kieszeni spodni. - Przepraszam - krzyknęła Andrea, nie zdając sobie z tego sprawy. Płakała. - Nie masz za co przepraszać. - Nuri... wyniósł mi kawę. Gdybym weszła po nią do środka, teraz bym już nie żyła mówiła Andrea, starając się szeptać. - Mogłam go wyciągnąć na papierosa. Mogłam się mu odwdzięczyć za uratowanie skóry. Harel wskazała dookoła. Namiot jadalny i ciężarówka z zapasem paliwa wyleciały w powietrze. Dwa równoczesne wybuchy. Cztery osoby zamieniły się w popiół. - Przepraszać powinien tylko skurwysyn, który nam to zrobił. - Spokojna głowa, tu go mamy - oznajmił Torres. Zgięci wpół szli z Jacksonem, ciągnąc za nogi kogoś zakutego w kajdanki. Rzucili go na placu między namiotami na oczach osłupiałych członków ekipy. Nikt nie mógł uwierzyć w to, co widzi.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

CZWARTEK, 20 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 06.49

Fowler uniósł rękę do czoła. Krwawił. Eksplozja cysterny z paliwem cisnęła nim o ziemię i wtedy o coś się uderzył. Zrobił krok w stronę obozowiska, nadal trzymając w dłoni telefon. Zamglonym od wstrząsu wzrokiem zobaczył, jak z gęstego dymu wyłaniają się dwaj żołnierze i podchodzą z bronią gotową do strzału. - To ty, skurwysynie! - Patrz, dalej trzyma komórkę. - Tym je zdetonowałeś, sukinsynu? Jeden kolbą uderzył go w głowę. Fowler upadł na ziemię, ale nie poczuł kopniaków ani łamania trzech żeber. Dużo wcześniej stracił świadomość. - To śmieszne! - zawołał Russell, który podszedł do grupy otaczającej nieprzytomnego Fowlera. Z żołnierzy byli tam Dekker, Torres, Alrik i Jackson, z cywilów Eichberg, Hanley i Pappas. Andrea przy pomocy Harel próbowała stanąć na nogach i dołączyć do kręgu przerażonych, osmolonych sadzą osób. - Wcale nie - sprzeciwił się Dekker, rzucając telefon satelitarny na ziemię. - Trzymał to w ręce, kiedyśmy się na niego natknęli przy cysternie z paliwem. Skaner częstotliwości odnotował, że dziś o świcie ktoś nawiązał krótkie połączenie, i podejrzewaliśmy go od tego momentu. Zamiast iść na śniadanie, przyczailiśmy się, żeby go przypilnować. W samą porę. - Ale... - zaczęła Andrea, lecz Harel pociągnęła ją za rękę. - Zamknij się. Tak mu nie pomożesz - szepnęła jej do ucha. „Słusznie... Co niby powiem? Że to sekretny telefon, przez który komunikował się ze swoim łącznikiem z CIA? Idiotko, do kitu taka obrona. - To tylko telefon. Oczywiście zabroniony podczas tej wyprawy, ale to za mało, żeby oskarżyć człowieka - rzekł Russell. - Może nie... Patrzcie, cośmy znaleźli w jego rzeczach. Jackson cisnął na ziemię wybebeszoną walizeczkę. Opróżnili ją i oderwali podszewkę. W przyklejonych do dna przegródkach znajdowały się małe kawałki czegoś, co Andrei przypominało marcepan. - To C4, panie Russell - objaśnił Dekker. Wszystkich aż zatkało, kiedy to usłyszeli. I wtedy Alrik wydał z siebie jakby skowyt, po czym wyszarpnął z kabury pistolet i podszedł do Fowlera. - Ten gnój zabił mojego brata. Należy mu się kulka w ten kurewski łeb! - krzyczał, nie panując nad sobą. - Dość tego - rozległ się spokojny władczy głos. Rozstąpili się i Raymond Kayn podszedł do nieprzytomnego duchownego, który leżał ze skutymi na plecach rękami. Biała postać pochyliła się nad czarną. - Zaczynam widzieć powody, które sprawiły, że ten człowiek zrobił to, co zrobił. Przez niego mamy duże opóźnienie, ale więcej to się nie powtórzy. Panie Pappas, proszę wrócić do

pracy i zburzyć tę ścianę. - Nie ruszę palcem, póki się nie dowiem, co tu się dzieje - odpowiedział archeolog. Brian Hanley i Tommy Eichberg z rękami założonymi na piersiach stanęli obok Pappasa. Kayn wszakże ledwie na nich zerknął. - Panie Dekker? - Tak jest! - odparł potężny Południowoafrykańczyk. - Proszę narzucić odrobinę dyscypliny. Skończył się czas uprzejmości. - Jackson - rozkazał Dekker, dając jej znak. Marla podniosła swój M4 i wymierzyła w trzech buntowników. - Wolne żarty! - wymamrotał Eichberg, którego wydatny czerwony nos zaledwie kilka centymetrów dzieliło od lufy pistoletu Jackson. - Żadne żarty! No, chłoptasie, ruszać się albo wam zrobię nową dupę - oznajmiła Jackson, odbezpieczając broń ze złowrogim szczękiem metalu. Nie obdarzając więcej uwagą grupki, która się oddalała, Kayn zwrócił się do Doc i Andrei: - Co do pań, miło było skorzystać z waszych usług. Pan Dekker zapewni paniom bezpieczny powrót na pokład „Behemota”. - Co?!!... - zawyła Andrea, która mimo problemów ze słuchem bardzo dobrze zrozumiała słowa Kayna. - To draństwo! Oni w kilka godzin wyciągną Arkę. Niech mi pan pozwoli zostać do jutra. Jest mi pan to winien! ... - Czy rybak jest coś winien robakowi? Proszę ją stąd zabrać. Aha, i dopilnujcie, żeby wyjechały stąd w tym, co teraz mają na sobie. Nie wolno jej zabrać twardego dysku ze zdjęciami, które tu zrobiła.

Dekker wziął Alrika na stronę i rozkazał mu szeptem: - Odwieziesz je. - Jeszcze czego!... Chcę tu zostać i rozprawić się z klechą. Zabił mojego brata - odparł Niemiec z obłędem w przekrwionych oczach. - Będzie żył, jak wrócisz. Zrób, co powiedziałem. Torres go przypilnuje. - Kurwa mać, pułkowniku!... Do Akaby jest co najmniej trzy godziny jazdy w jedną stronę, i to na pełnym gazie. Jeżeli Torres go tknie, będzie miał za swoje. - Zaufaj mi, Gottlieb. W godzinę będziesz z powrotem. - Co ty gadasz, szefie? Dekker uważnie na niego spojrzał rozdrażniony tępotą podwładnego. Nie lubił długich tłumaczeń. - Sarsaparylla, Gottlieb. I uwiń się szybko.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

CZWARTEK, 20 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 07.14

Z tyłu hummera Andrea mrużyła oczy, walcząc z pyłem, który wpadał przez okna. Siła wybuchu cysterny z paliwem powybijała szyby i mimo że Alrik pozalepiał okna taśmą izolacyjną i zasłonił je koszulami moro - w przeciwnym razie samochodu terenowego nie dałoby się prowadzić - w pośpiechu pozostawił szczeliny, przez które wpadał piasek. Doc poskarżyła się na to żołnierzowi, lecz nie zareagował. Ze ściągniętą twarzą oburącz mocno trzymał kierownicę, aż zbielały mu knykcie. W zaledwie trzy minuty pokonał ogromną wydmę u wylotu wąwozu, a teraz gniótł pedał gazu, jakby chciał wycisnąć z niego życie. - Nie jest to najwygodniejszy sposób podróżowania, ale przynajmniej wracamy do domu - rzekła Doc, kładąc rękę na udzie Andrei, która mocno chwyciła jej dłoń. - Doc, dlaczego on to zrobił? Dlaczego przywiózł materiały wybuchowe? Powiedz, że wszystko to zostało ukartowane - mówiła błagalnie. Lekarka nachyliła się do niej tak, żeby Alrik z przedniego siedzenia nie mógł ich usłyszeć mimo warkotu silnika i szumu wiatru wpadającego do środka. - On ich nie przywiózł. Materiały wybuchowe wziął od nich. - Skąd wiesz? - spytała Andrea, patrząc na nią poważnie. - Bo mi o tym powiedział. Po tym co usłyszałaś w namiocie żołnierzy, Fowler poprosił, żebym mu pomogła w idiotycznym planie: wysadzić zapas wody. - Doc, co ty gadasz? Wiedziałaś o tym? - On przyjechał tu ze względu na ciebie, Andreo. Raz uratował ci życie i zgodnie z kodeksem honorowym, którym kierują się ludzie jego pokroju, to go zobowiązuje do pomocy, ilekroć będziesz jej potrzebowała. Nie wiem dlaczego, ale jego szef wplątał cię w to wszystko, żeby zmusić go do przyjazdu tutaj. - Dlatego Kayn powiedział o tym robaku? - Dla nich byłaś tylko sposobem na kontrolowanie Fowlera. Od samego początku wszystko było kłamstwem. - A co się z nim teraz stanie? - Zapomnij o nim. Przepytają go, po czym... zniknie. I zanim coś powiesz: nawet nie myśl, żeby tam wrócić. Potworna prawda wprawiła dziennikarkę w oszołomienie. - Dlaczego, Doc?... - Andrea odsunęła się od niej z odrazą. - Dlaczego przez cały ten czas słowem o tym nie wspomniałaś? Obiecałaś, że więcej mnie nie okłamiesz. Ty szujo, obiecałaś mi to w łóżku! Nie wiem, jak mogłam być taka głupia, że... - Mówię wiele rzeczy... - Łza spłynęła po policzku Doc, a kolejne słowa wypowiedziała z wyraźnym rozgoryczeniem w głosie. - Nasze misje się różniły. Dla mnie była to kolejna śmieszna ekspedycja, na jakie wysyłają mnie od czasu do czasu. Już ci o tym mówiłam. Ale on wiedział, że odkrycie może być realne. A skoro tak, to musiał coś z tym zrobić. - Niby co? Wysadzić nas wszystkich w powietrze? - Nie wiem, kto dzisiaj podłożył bomby, ale wierz mi, nie był to Anthony. - I słowa nie powiedziałaś w jego obronie. - Nie mogłam się odzywać, żeby się w to nie wikłać - rzekła Harel, odwracając wzrok.

- Wiedziałam, że nas stąd wyciągną. I... i chciałam być z tobą. Daleko od wykopalisk i od mojego życia. - A Forrester? Był twoim pacjentem i zostawiłaś go. - On zmarł, Andreo, tuż przed zamachem. Jak wiesz, od lat chorował. Andrea pokręciła głową. „Dostanę Pulitzera, ale jakim kosztem?” - Nie do wiary... Taka obsesja... Tyle ofiar... Tyle przemocy z powodu jednego głupiego eksponatu muzealnego. - Fowler ci nie wytłumaczył? W grę wchodzi o wiele więcej niż... - urwała. Samochód zwolnił. - To mi się nie podoba - powiedziała, wyglądając przez szpary w zasłoniętym oknie. Tutaj nic nie ma. Szarpnęło lekko i hummer stanął. - Hej, Alrik, co robisz? - zapytała Andrea. - Czemu się zatrzymałeś? Potężny Niemiec nie odpowiedział. Przezornie wyjął klucz ze stacyjki, zaciągnął ręczny hamulec i wysiadł, trzaskając drzwiami. - Kurwa mać... nie odważą się - powiedziała Harel. Andrea wyczuła strach lekarki, która zakołysała się jak chorągiew na wietrze. Rozległy się kroki Alrika na piasku. Obchodził od tyłu samochód, idąc do drzwi od strony lekarki. - Doc, co się dzieje? Drzwi się otworzyły. - Wysiadać - powiedział Alrik bez cienia emocji na twarzy. - Nie możesz tego zrobić - powiedziała Harel, nie ruszając się. - Alrik, twój szef nie chce narobić sobie wrogów w Mosadzie. Jesteśmy bardzo groźnymi wrogami. - Rozkaz to rozkaz. Wysiadać. - To chociaż jej daruj. Pozwól jej odejść, proszę. Niemiec podniósł rękę do pasa i wyjął z kabury pistolet automatyczny. - Ostatni raz powtarzam: wysiadać. Harel z rezygnacją spojrzała na Andreę, wzruszyła ramionami i oburącz złapała się uchwytu nad drzwiami pozwalającego bezpiecznie wysiadać. Nagle podciągnęła się na rękach i obiema nogami w ciężkich butach kopnęła Alrika w pierś. Niemiec wypuścił pistolet, który spadł na piasek, i Harel głową naprzód rzuciła się po broń. Natychmiast poderwała się na nogi i wymierzyła żołnierzowi kopniaka w twarz, rozcinając brew i podbijając oko. Wzięła zamach nogą, celując w jego głowę, lecz Alrik już się podniósł i wielką ręką złapał ją za nogę, brutalnie wykręcając w lewo. Rozległ się trzask łamanej kości i Doc upadła na ziemię. Najemnik wstał i odwrócił się. Andrea rzuciła się na niego z pięściami, lecz jedno uderzenie grzbietem dłoni usunęło ją z jego drogi, pozostawiając na policzku ciemnoszkarłatny ślad. Dziewczyna upadła na wznak i poczuła pod sobą coś twardego. Tymczasem Alrik się schylił, lewą ręką złapał za gęste kręcone włosy lekarki i szarpnął, ciągnąc, jakby wyrywał marchew, aż przysunął jej twarz do swojej. Harel, choć zamroczona, spojrzała żołnierzowi prosto w oczy i z pogardą splunęła nań. - Pierdol się, skurwielu... Niemiec odwzajemnił splunięcie, po czym podniósł prawą rękę, w której trzymał nóż szturmowy. Z całej siły wbił go w brzuch lekarki, rozkoszując się widokiem wytrzeszczonych oczu i otwartych ust ofiary, która próbowała złapać powietrze. Okrężnym ruchem obrócił nóż w ranie, po czym wyszarpnął go. Trysnęła struga krwi, plamiąc nogi i buty żołnierza, który z odrazą odepchnął Doc.

- Nieee! Najemnik odwrócił się do Andrei, która wylądowała na pistolecie i starała się odkryć, gdzie on ma, do licha, bezpiecznik, gdy dźwięk noża zanurzanego we wnętrznościach i agonalne rzężenie sprawiły, że podniosła głowę. Krzyknęła ile sił w płucach i nacisnęła na spust. Automat szarpnął się, aż jej palce zdrętwiały - nigdy wcześniej nie strzelała i taki był efekt. Kula minęła żołnierza, nawet go nie drasnąwszy, i trafiła w drzwi hummera. Alrik, krzycząc coś po niemiecku, rzucił się w jej stronę. Andrea nie próbowała nawet celować, tylko strzeliła jeszcze trzy razy. Jeden pocisk poleciał nie wiadomo dokąd. Drugi przedziurawił oponę terenówki. Trzeci trafił w otwarte usta Niemca, który pchany siłą bezwładności swych dziewięćdziesięciu czterech kilogramów szedł dalej w kierunku dziennikarki, chociaż nie usiłował już wyrwać jej broni ani złapać za gardło rękami zwisającymi teraz bezwładnie. Padł na wznak i próbował coś powiedzieć, lecz z ust wychodziła mu tylko spieniona krew. Andrea z przerażeniem stwierdziła, że pocisk wybił mu kilka zębów. Przewróciła się na bok, celując do niego z broni - gdyby nie zraniła go przypadkiem, jej celowanie na wiele by się nie zdało, tak bardzo drżała jej ręka i brakowało siły w palcach i ramieniu nadwerężonym odrzutem - i czekała. Niemiec umierał prawie minutę. Kula przeszła mu przez gardło, obezwładniając go, tchawicę miał zalaną własną krwią, którą się udusił. Mając pewność, że Alrik już jej nie zagraża, Andrea pobiegła do wykrwawiającej się na piasku Harel. Uniosła ją nieco, starając się nie patrzeć na wnętrzności wypływające z ogromnej rany, którą lekarka daremnie próbowała zamknąć własnymi rękami. - Wytrzymaj, Doc. Powiedz, co mam zrobić, i wyciągnę cię z tego choćby po to, żeby za kłamstwa skopać ci tyłek. - Nie trudź się - odpowiedziała słabym głosem Harel. - Mam przewalone. .. Wierz mi. Jestem lekarzem. Andrea ze szlochem przyłożyła czoło do jej czoła. Doc oderwała od rany jedną rękę i wsunęła ją w dłoń dziennikarki. - Nie... - płakała Andrea. - Powiedz, że to nieprawda. - Dość ci już nakłamałam... Chcę, żebyś coś dla mnie zrobiła. - Czego tylko zapragniesz. - Chcę, żebyś w ciągu minuty zapakowała tyłek do hummera i pojechała na zachód tą drogą. Jesteśmy jakieś sto pięćdziesiąt kilometrów od Akaby, ale powinnaś dotrzeć do autostrady... - urwała na chwilę i z bólu zacisnęła zęby - ... w ciągu dwóch godzin. Pojedź nią na północ, a jak kogoś spotkasz, zostaw hummera i zabierz się z nim. W aucie jest marker GPS, ale ty musisz się zgubić. Przyrzeknij, że tak zrobisz. - Przyrzekam. Harel wstrząsnęły przedśmiertne drgawki. Siła, z jaką trzymała dłoń Andrei, chwilami słabła. - Widzisz, nie powinnam była ci zdradzić swojego prawdziwego imienia... Chcę, żebyś coś jeszcze dla mnie zrobiła. Powiedz je na głos. Nikt nigdy tego nie zrobił. - Szedwa. - Krzyknij głośno. - Szedwa!!! Kwadrans później życie Szedwy Harel zgasło na zawsze.

Wykopanie rękami dołka w ziemi było dla Andrei ciężką próbą. Nie z powodu wysiłku, ale z powodu tego, co ów grób oznaczał. Z powodu ulotności gestu i świadomości, że Szedwa zmarła częściowo na skutek wydarzeń, które sama sprowokowała. Wykopała grób o głębokości zaledwie trzech piędzi i oznakowała go anteną radiową z samochodu, po czym obłożyła kamieniami. Kiedy skończyła, na próżno przetrząsnęła terenówkę w poszukiwaniu wody. Znalazła tylko bidon żołnierza wypełniony w trzech czwartych. Wzięła również jego czapkę, chociaż aby jej nie spadła, musiała ją zwęzić agrafką, którą zabrała mu z kieszeni. Ściągnęła jedną z koszul zasłaniających rozbite szyby, z bagażnika hummera wyjęła długą stalową rurkę, wyrwała dwie wycieraczki i wcisnęła pręty do środka rurki, po czym rozpostarła na tym koszulę - zrobiła sobie prymitywny parasol przeciwsłoneczny. Wróciła na drogę, z której zjechał hummer. Niestety, kiedy Doc zmusiła ją, by przyrzekła, że wróci do Akaby, nie wiedziała o przestrzelonej oponie, ponieważ leżała tyłem do samochodu. Chociaż Andrea bardzo chciała dotrzymać słowa - i na pewno by dotrzymała - sama nie byłaby w stanie zmienić opony, zwłaszcza że mimo poszukiwań nie znalazła lewarka. A na tak nierównym terenie samochód z dziurawą przednią oponą nie przejechałby ani stu metrów. Spojrzała na zachód, gdzie ledwo widziała drogę, cienką jaśniejszą linię wijącą się wśród wydm. „Sto pięćdziesiąt kilometrów w pełnym słońcu, prawie sto do autostrady. To co najmniej dwa dni marszu w czterdziestostopniowym upale, zanim pojawi się jakaś szansa, że kogoś spotkam. A ja nie mam wody ani na sześć godzin. Przy czym założyć trzeba, że się nie zgubię, idąc tą ledwie widoczną drogą, i że się nie natknę na tych skurwieli, którzy będą wracać, jak wydobędą Arkę”. Spojrzała na wschód, gdzie wyraźnie widoczne były ślady kół hummera. „Dwanaście kilometrów stąd stoją samochody, jest woda i wiadomość wszech czasów pomyślała i ruszyła naprzód. - Nie wspominając o gromadzie ludzi, którzy chcą mnie zabić. Mimo wszystko jest jakaś szansa, że odzyskam twardy dysk i pomogę księdzu. Chociaż... niech mnie powieszą, jeżeli wiem jak”.

KRYPTA RELIKWII, TRZYNAŚCIE DNI WCZEŚNIEJ

- Chcesz lodu na tę rękę? - zapytał Cirin. Fowler wyciągnął z kieszeni chusteczkę i owinął nią kostki krwawiące z kilku rozcięć. Omijając brata Cezarego, który krzątał się przy niszy i naprawiał rozbite przez Fowlera drzwiczki, podszedł do zwierzchnika Świętego Przymierza. - Czego ode mnie chcesz, Camilo? - Żebyś ją przywiózł. Jeżeli to pewne, jeżeli Arka istnieje, to jej miejsce jest w opancerzonej sali pięćdziesiąt metrów pod Watykanem. Czasy nie są odpowiednie, żeby niewłaściwe ręce ciągały ją gdzieś po świecie. Ani nawet żeby się dowiedziano o jej istnieniu. Fowler zacisnął zęby z zimnej furii wobec megalomanii Cirina lub tego, kto nad nim stał - może nawet samego papieża - i zdecydował o losie Arki. To o co go proszono, znacznie wykraczało ponad zobowiązania, które ciążyły nad jego życiem jak dwie kamienne płyty. Ryzyka przedsięwzięcia nie dało się przewidzieć. - My ją uchronimy - nalegał Cirin. - Potrafimy czekać. Fowler kiwnął głową. Pojedzie do Jordanii. Ale potrafił także podejmować własne decyzje.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

CZWARTEK, 20 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 09.23

-

Obudź się, klecho. Fowler powoli odzyskiwał przytomność, nie wiedząc, gdzie jest, mając natomiast świadomość, że boli go całe ciało. Ręce miał skute kajdankami nad głową i z tego co wyczuwał za plecami, był przywiązany do ściany wąwozu. Kiedy otworzył oczy, stwierdził, że się nie mylił, jak również że prawidłowo rozpoznał głos wołającego. Torres stał naprzeciwko i demonstrował coś, co przeraziło duchownego: szeroki uśmiech. - Wiem, że mnie rozumiesz - powiedział żołnierz po hiszpańsku. - I wolę do ciebie mówić w moim języku. Władam nim o wiele lepiej. - Nie można tego powiedzieć o twoim ciele - odparł Fowler w tym samym języku. - Mylisz się, klecho. Przeciwnie. W mojej ojczyźnie, w Kolumbii, słynąłem z tego, że zawsze potrafiłem wykorzystać siły natury. Maleńkich przyjaciół, którzy wykonywali za mnie brudną robotę. - To ty włożyłeś skorpiony do śpiwora dziennikarki - rzekł Fowler, dyskretnie napinając kajdanki. Na nic się to nie zdało. Były dobrze przymocowane do skały kilkoma stalowymi kołkami rozporowymi. - No, no, robotny z ciebie gość!... Ale nie ruszysz ich, choćbyś nie wiadomo jak szarpał - oznajmił Torres, którego uwagi nie uszły wysiłki Fowlera. - Chciałem spacyfikować dziewuchę, ale nie wyszło... No nic, miałem poczekać na naszego przyjaciela Alrika, tyle że chyba wystawił nas do wiatru. Rozprawia się z tymi twoimi dupeńkami. Mam nadzieję, że się rozebrał, zanim je rozwalił. Piekielnie ciężko sprać krew z munduru. Fowler mimowolnie szarpnął łańcuchami. Wściekłość go zaślepiała, aż przez chwilę nie mógł nad sobą zapanować. - Chodź tu, Torres!... No chodź! - Ho, ho, pękasz? - ucieszył się Kolumbijczyk rad, że wyprowadził z równowagi Fowlera. - Lubię, jak się wkurwiasz. Moje małe koleżanki będą zachwycone. Duchowny popatrzył w kierunku, który żołnierz wskazywał palcem. Niedaleko od jego stóp znajdował się kopczyk piasku. Na jego szczycie roiły się czerwone punkciki. - Solenopsis catusianis, wiesz? O łacinie nie mam pojęcia, ale wiem, że to najpodlejsze mrówki. Szczęście, żeśmy niedaleko natknęli się na ich mrowisko, bo lubię oglądać je przy robocie, a dawno nie miałem okazji... - Schylił się i wziął do ręki kamień. Podrzucając go, odszedł kilka kroków w tył. - Dziś sobie użyjemy, co, klecho? Bo one mają zęby, że zesrać się można, ale to małe piwo. Najlepsze jest, jak naszykują żądła i wstrzykną truciznę... Zaraz ci pokażę. Wziął zamach i podniósł zgiętą w kolanie nogę, naśladując miotacza bejsbolowego. Cisnął kamieniem, który trafił w mrowisko i zrujnował je. W czerwoną pulsującą masę na piasku jakby wstąpiło życie. Mrówki rozbiegały się na wszystkie strony, setkami na sekundę wychodząc z mrowiska. Torres jeszcze bardziej się cofnął i ponownie rzucił kamieniem, tym razem po łuku. Kamień wylądował w pół drogi między Fowlerem a mrowiskiem. Czerwona masa na chwilę znieruchomiała, po czym przypuściła szturm

na kamień, który pod nią znikł. Torres wolno odstąpił o jeszcze kilka kroków i cisnął kolejnym kamieniem, który spadł niecałe pół metra od Fowlera. Mrówki znowu go obsiadły, a pulsująca fala zbliżyła się na odległość dwudziestu centymetrów od stóp duchownego, którego uszu dobiegał już chrzęst, odrażający dźwięk podobny do szelestu papierowej torebki wypełnionej obciętymi paznokciami. „Wabi je ruch - pomyślał Fowler. - Teraz rzuci kolejny kamień tuż koło mnie i będzie chciał mnie zmusić, żebym się poruszył. Jeżeli to zrobię, będzie po mnie”. Tak też się stało. Czwarty kamień trafił w jego stopy i rozjuszone mrówki zaczęły je obsiadać. Stopniowo buty Fowlera w całości pokryła fala mrówek, która nie przestawała się wylewać z mrowiska. Torres rzucił jeszcze kilka kamieni w sam środek owadów, które gdy doszedł do nich zapach rozgniecionych insektów, jeszcze bardziej się rozwścieczyły. - I po sprawie, klecho - powiedział Torres. Cisnął jeszcze jednym kamieniem, ale nie celował w ziemię. Tym razem celował w głowę Fowlera. Chybił o pół centymetra i kamień spadł w czerwoną falę, która przeformowała szyki i ustawiła się w koncentryczne kręgi. Torres przykucnął i wybrał mniejszy, poręczniejszy kamień. Ostrożnie wycelował i rzucił. Trafił prosto w czoło, rozcinając skórę, z ranki wypłynęła strużka krwi. Fowler pohamował grymas bólu. - Oj, zmiękniesz, klecho. Posiedzę tu z tobą do południa. Przykucnął w poszukiwaniu amunicji, lecz musiał zrezygnować, ponieważ odezwało się jego walkie-talkie. - Torres, tu Dekker. Gdzieś ty jest, u diabła? - Zająłem się księdzem. - Zostaw go Alrikowi, niedługo wróci. Obiecałem mu to, a jak powiedział Schopenhauer, dla wielkiego człowieka dane słowo jest święte. - Tak jest, szefie. - Obejmij Gniazdo Jeden. - Z całym szacunkiem, szefie, to nie moja kolej. - Z całym szacunkiem, jeżeli za pół minuty nie będzie cię w Gnieździe Jeden, osobiście obedrę cię ze skóry. Zrozumiano? - Tak jest! - Miło to słyszeć. Bez odbioru. Torres odwiesił walkie-talkie na pasek i zaczął się powoli wycofywać. Mrówki nie zwracały na niego uwagi. - Słyszałeś, klecho. Po wybuchu została nas piątka, więc odłożymy zabawę na później, a ty tu będziesz sobie kruszał. Tyle czasu nikt nie wytrzyma bez ruchu. Fowler widział, jak Torres obchodzi skalny występ, kierując się w stronę wylotu wąwozu, lecz wytchnienia nie smakował długo. Pojedyncze mrówki zaczęły wchodzić mu do butów i zapuszczać się pod nogawki spodni.

INSTYTUT METEOROLOGICZNY AL-QAHIRAH KAIR, EGIPT

CZWARTEK, 20 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 09.56

Nie wybiła jeszcze dziesiąta, a na białej koszuli urzędnika IMAQ pokazały się wielkie plamy potu łączące się przy krawacie. Cały ranek spędził przy telefonie, wypełniaj ąc nie swój obowiązek, ale o tej porze lata każdy, kto coś znaczył, przebywał w Szarm al-Szejk, udając mistrza w nurkowaniu. Jednakże była to robota nie cierpiąca zwłoki. Szalejąca bestia była zbyt niebezpieczna. Po raz trzydziesty czwarty, odkąd potwierdził odczyty z przyrządów, urzędnik rozłączył się i zadzwonił do kolejnego zagrożonego punktu. - Słucham, kapitanat portu w Akabie. - Salam alejkum, mówi Dżawar Ibn Dawud z Instytutu Meteorologicznego Al-Qahirah. - Alejkum salam, Dżawarze, tu Najjar. - Chociaż nigdy się nie spotkali, rozmawiali przez telefon kilkanaście razy. - Możesz zadzwonić za parę minut? Mam tu straszny młyn. - Posłuchaj, to ważne. O świcie odkryliśmy masę gorącego jak w piekle powietrza, które zmierza w waszym kierunku. - Co? Samum? Przejdzie tędy?... Cholera, muszę zadzwonić do żony, żeby ściągnęła pranie ze sznura. - Lepiej przestań żartować. To jeden z największych, jakie w życiu widziałem. Wykresy wychodzą poza skalę. Jest bardzo, bardzo niebezpieczny. Urzędnik prawie słyszał, jak człowiek po drugiej stronie linii przełyka ślinę. Jak wszyscy Jordańczycy czuł respekt przed samumem, bał się tego morderczego wiatru, wirującej burzy piaskowej pędzącej 160 kilometrów na godzinę z powietrzem nagrzanym do temperatury 56 stopni Celsjusza. Kto znalazł się na drodze gnającego samumu na otwartym terenie, ponosił śmierć na miejscu z powodu zatrzymania akcji serca pod wpływem uderzenia gorąca. Gwałtowne odparowanie wody z organizmu sprawiało, że w ciągu paru minut z człowieka pozostawała wysuszona pusta powłoka. Na szczęście nowoczesne techniki dokonywania pomiarów pozwalały z wyprzedzeniem ostrzec ludność. - A niech mnie!... Masz jego wektor? - zapytał Najjar z wyraźnym zatroskaniem w głosie. - Parę godzin temu opuścił Synaj. Myślę, że w Akabie będzie niedługo. Wzmocnią go prądy konwekcyjne i wybuchnie jak bomba w centralnej części pustyni. Dzwoń, gdzie możesz, inni też niech dzwonią. - Wiem, jak działa łańcuch, Dżawarze. Dzięki. - Do wieczora nie wypuszczaj żadnego statku z portu, dobrze? Inaczej rano będziesz zbierał stosy mumii. Zniesmaczony urzędnik odłożył słuchawkę.

WNĘTRZE JASKINI PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

CZWARTEK, 20 LIPCA 2006 ROKU, CODZ. 11:07

Z ogromnym wysiłkiem david po raz ostatni wcisnął wiertło w szparę. Kończyli wycinać szczelinę obejmującą kęs ściany szeroki na dwa metry i wysoki na dziewięćdziesiąt centymetrów i dzięki Wiekuistemu, z sufitem komory po drugiej stronie muru nic się nie działo mimo delikatnego drżenia wywołanego wibracjami wiertarki. Teraz kamienie dawały się usunąć gołymi rękami, rozdzielało się je z wysiłkiem nie większym niż jabłko na dwie części. Wyciągnięcie każdego i odniesienie na bok to zupełnie inna kwestia, zważywszy na ich liczbę. - Zejdzie nam jeszcze co najmniej kilka godzin, panie Kayn. Multimilioner pół godziny wcześniej zszedł do jaskini. Stanął w rogu z rękami założonymi z tyłu, zgodnie ze swym zwyczajem, i tylko patrzył, na pozór zupełnie spokojny. Zejście do szybu napawało go lękiem, lecz na rozsądnym poziomie. Całą noc przygotowywał się do tego psychicznie, toteż nie doświadczył rozrywającego pierś strachu. Oczywiście przyśpieszył mu puls, jednakże nie bardziej niż każdemu innemu siedemdziesięciosześcioletniemu starcowi, który po raz pierwszy w życiu zjeżdża po linie w głąb jaskini. „Nie rozumiem, czemu tak dobrze się czuję - rozmyślał. - Czyżby uleczyła mnie bliskość Arki? A może to wpływ otoczenia, ciasnego ciepłego szybu, w którym ogarnia mnie spokój, bo czuję się bezpieczny?” Russell podszedł do niego i szepnął, że musi iść po coś do namiotu. Wyrwany z zadumy multimilioner kiwnął głową, ogromnie zarazem rad, że wreszcie uniezależnił się od Jacoba. Kochał go jak własnego syna i wdzięczny mu był za oddanie, lecz nie mógł sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni zdołał spędzić chwilę bez Jacoba siedzącego po drugiej stronie drzwi, zawsze gotowego mu pomóc lub doradzić. Ile cierpliwości miał ten chłopak! „Gdyby nie Jacob, nie doszłoby do tego wszystkiego”.

ZAPIS ROZMOWY ZAŁOGI „BEHEMOTA” Z JACOBEM RUSSELLEM W DNIU 20 LIPCA

MOJŻESZ 1: Behemot, tu Mojżesz 1. Słyszysz mnie? BEHEMOT: Tu Behemot. Dzień dobry, panie Russell. MOJŻESZ 1: Cześć, Thomas. Co słychać? BEHEMOT: Po staremu. Upał, ale kto się urodził w Kopenhadze, chyba nigdy nie będzie miał go dość. W czym mogę pomóc? MOJŻESZ 1: Pan Kayn za pół godziny będzie potrzebował BA-609. Musimy się natychmiast ewakuować. Proszę przekazać pilotowi, żeby zatankował do pełna. BEHEMOT: Obawiam się, że nic z tego. Z kapitanatu portu otrzymaliśmy wiadomość, że na pustyni szaleje burza piaskowa. Do osiemnastej został wstrzymany ruch powietrzny. MOJŻESZ 1: Thomasie, proszę mi coś wyjaśnić. Na burcie pańskiego statku namalowany jest znak kapitanatu portu w Akabie czy logo Kayn Industries? BEHEMOT: Logo Kayn Industries. MOJŻESZ 1: Tak właśnie mi się wydawało. Czy usłyszał pan nazwisko osoby, która potrzebuje tutaj BA-609? BEHEMOT: Pewnie. Pan Kayn. MOJŻESZ 1: Właśnie. Niech pan więc będzie tak miły i wykona polecenie albo wraz z całą załogą tej łajby w ciągu miesiąca wyląduje pan na ulicy. Czy wyraziłem się wystarczająco jasno? BEHEMOT: Jak najbardziej. Maszyna zaraz wystartuje. MOJŻESZ 1: Thomasie, rozmowa z panem to czysta przyjemność. Bez odbioru.

HUKAN

Rozpoczął od sławienia Wszechwiedzącego, Świętego, Miłosiernego Boga, który zwycięży swych wrogów. Zrobił to na klęczkach, bijąc czołem o ziemię, ubrany tylko w białą szatę do kostek. Przed sobą miał miednicę z wodą. Aby mieć pewność, że woda dotrze do skóry pod metalem, ściągnął pierścień z białego złota, prezent od bractwa z wygrawerowaną datą ukończenia studiów. Później umył dłonie po przeguby, zwracając szczególną uwagę na przestrzenie między palcami. Zanurzył prawą rękę, którą pod żadnym pozorem nie mógł nigdy dotknąć swych intymnych części ciała, i w stuloną dłoń nabrał wody. Trzykrotnie energicznie opłukał nią usta. Znowu prawą ręką zaczerpnął wody, podniósł ją do nosa i gwałtownie wciągnął, czyszcząc kanaliki nosowe. Trzykrotnie powtórzył zabieg. Lewą ręką wytarł wodę, piasek i wydzielinę. Jeszcze raz zwilżył palce lewej dłoni i obmył czubek nosa. Uniósł prawą rękę i zatrzymał na wysokości twarzy. Opuścił ją i zanurzył w misce, i trzy razy obmył sobie twarz od prawego do lewego ucha. Następnie obmył ją od czoła do szyi, także trzy razy. Zdjął zegarek i mocnymi ruchami mył przedramiona, od nadgarstka po łokcie, najpierw prawe, potem lewe. Zamoczywszy wnętrze obu dłoni, przetarł głowę od czoła po kark. Mokrymi końcami palców wskazujących przejechał po małżowinach usznych i wsunął je do uszu. Później kciukami przeciągnął za uszami i z tyłu płatków uszu. Na końcu obmył stopy do kostek, zaczynając od prawej nogi i szczególną uwagę zwracając na przestrzeń pomiędzy palcami. - Aszhadu an la ilaha illa Allah wahdahu la szarika lahu waanna Muhammadan abduhu wa rasuluhu - wyrecytował żarliwie, powtarzając naczelną prawdę swojej wiary: że nie ma Boga nad Boga Jedynego, a Mahomet jest jego sługą i wysłannikiem. Tak skończył się rytuał ablucji. Tak zaczęło się jego życie wojownika dżihadu kroczącego z odkrytą twarzą. Teraz gotów był zabijać i umrzeć ku większej chwale Allaha. Chwycił pistolet, pozwalając sobie na lekki uśmiech. Słyszał już silniki samolotu. Nadeszła pora, aby dać znak. Uroczystym krokiem Russell wyszedł z namiotu.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

CZWARTEK, 20 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 13.24

Pilot BA-609 nazywał się Howell Duke i przez dwadzieścia trzy lata w zawodzie wylatał osiemnaście tysięcy godzin, pilotując we wszelkich możliwych warunkach wszystko, co człowiek skonstruował. Z duszą na ramieniu przetrwał zamieć śnieżną na Alasce. Straszne chwile przeżył w burzy z wyładowaniami nad Madagaskarem. Nigdy wszakże nie doświadczył autentycznego strachu w czystej postaci, mrożącego krew uczucia, które ściska za jaja i gardło i lodowatym palcem drapie duszę. Do dzisiaj. Leciał pod czyściutkim niebem, przy pełnej widzialności, wyciskając co się da ze znakomitych silników samolotu. Ta maszyna nie była ani najszybsza, ani najlepsza spośród tych, którymi dotąd latał, natomiast znacznie się od tamtych różniąc, była najciekawsza. Mogła osiągać prędkość 510 kilometrów na godzinę, a także zawisnąć w powietrzu jak majestatyczna chmura. Wszystko miała doskonałe. Opuścił na moment wzrok, by sprawdzić pułap, poziom paliwa oraz odległość do celu. Gdy ponownie spojrzał przed siebie, zastygł z otwartymi ustami. Na horyzoncie ujrzał coś, czego przed sekundą tam nie było. Na pierwszy rzut oka przypominało to ścianę z piasku wysoką na sto trzydzieści metrów i szeroką na kilka kilometrów. Na skutek skąpej liczby punktów odniesienia na pustyni Duke zrazu pomyślał, że ściana stoi nieruchomo. Po chwili dopiero zdał sobie sprawę, że się porusza, i to z ogromną prędkością. „Wąwóz mam już przed sobą - pomyślał. - O kurwa, Bogu dzięki, że to się nie stało dziesięć minut temu. Pewnie to ten samum, o którym uprzedzali”. Błyskawicznie dokonał obliczeń. Potrzebował co najmniej trzech minut, aby wylądować, a to coś było oddalone o czterdzieści kilometrów, więc dopiero za jakieś dwadzieścia minut dotrze do wąwozu. Przełączył maszynę w tryb pracy śmigłowca i natychmiast odnotował spadek mocy silnika. „Całe szczęście!... Mam czas posadzić ptaka i wcisnąć dupę w najmniejszą dziurę, jaką znajdę. Jeżeli połowa opowieści o samumie to prawda...”

Trzy i pół minuty później podwozie BA-609 dotknęło płaskiego terenu między obozem a strefą wykopalisk. Duke wyłączył silnik i po raz pierwszy w swej karierze nie sprawdził zabezpieczeń. Odpiął pasy i wyskoczył z samolotu, jakby w spodniach miał rozżarzony węgiel. Rozejrzał się w prawo i lewo, lecz nikogo nie zobaczył. „Muszę ich ostrzec. Z wąwozu to paskudztwo zobaczą dopiero pół minuty przed natarciem”. Pobiegł w kierunku namiotów - chociaż jeszcze nie podjął decyzji, czy namiot będzie miejscem wystarczająco bezpiecznym - i natknął się na osobnika odzianego w biel, który szedł w jego kierunku. Dopiero po chwili go rozpoznał. - A, pan Russell. Widzę, że przejął pan lokalne zwyczaje - powiedział Duke półżartem, chociaż zdenerwowanym głosem. - Nie zgadnie pan, co zobaczyłem... Russell był zaledwie sześć metrów od niego. W tej chwili pilot zauważył, że trzyma w

ręku pistolet, i stanął. - Panie Russell? Co się dzieje? Menedżer słowem się nie odezwał i nie dał mu wyboru. Po prostu wycelował w jego pierś i trzykrotnie raz po raz strzelił. Podszedł do niego i znowu strzelił, tym razem w głowę, także trzy razy.

W pobliskiej jaskini O. usłyszał strzały i zaalarmował pozostałych. - Bracia, to znak! Idziemy!

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

CZWARTEK, 20 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 13.39

- Gniazdo Trzy, nawaliłeś się? - Szefie, powtarzam: Russell zastrzelił pilota samolotu i pobiegł na miejsce wykopaliska. Proszę o instrukcje. - Ja pierdolę!... Ktoś widzi Russella? - Tu Gniazdo Dwa. Wchodzi na platformę. Jest dziwnie ubrany. Mam oddać strzał ostrzegawczy? - Gniazdo Dwa, nic nie rób. Czekaj, aż dowiemy się więcej. Gniazdo Jeden, słyszysz mnie? - Gniazdo Jeden, słyszysz mnie?... Gniazdo Jeden! Do diabła, Torres, odbierz! - Gniazdo Dwa, widzisz Gniazdo Jeden? - Tak, szefie. Torresa tam nie ma. - Kurwa mać... Nie spuszczać mi oka z wejścia do tunelu. Idę tam.

PRZY WYLOCIE WĄWOZU, DZIESIĘĆ MINUT WCZEŚNIEJ

Pierwsze ukłucie nastąpiło w łydkę dwadzieścia minut wcześniej. Fowler poczuł ostry ból. Na szczęście trwał krótko, a pozostał po nim ból tępy, który w porównaniu z wcześniejszym był niczym lekki klaps w zestawieniu z piorunem. Dotąd udawało mu się hamować krzyk. Z furii chciał zacisnąć zęby, lecz i z tego siłą woli zrezygnował. To pozostawił sobie na następne ukłucie. Mrówki nie posuwały się powyżej kolan i Fowler nie mógł pojąć, czym się kierują. Starał się sprawiać wrażenie niejadalnego i niegroźnego, a żeby to osiągnąć, musiał sprostać jednemu wymogowi: nie ruszać się. Kolejne ukłucie bolało o wiele bardziej być może dlatego, że wiedział, co po nim nastąpi. Nieuniknione odrętwienie tego miejsca, poczucie niemocy. Po szóstym ukłuciu stracił rachubę. Może użądliły go jeszcze dziesięć, a może i dwadzieścia razy. Niewiele więcej, ale znalazł się u kresu wytrzymałości. Uciekał się do wszelkich sposobów. Zaciskał zęby, zagryzał wargi, nadymał tak bardzo nozdrza, że mógłby w nie wsadzić trzy palce. W pewnej chwili, w porywie rozpaczy, wykręcił sobie nawet ręce w kajdankach. Najgorsza była niepewność. Niewiedza, kiedy nastąpi kolejne ukłucie. Dotąd miał wiele szczęścia, ponieważ większość mrówek powędrowała kilka metrów w lewo od jego stóp i tylko kilkaset pokrywało ziemię tuż obok niego. Jednakże doskonale zdawał sobie sprawę, że wystarczy najmniejszy gwałtowny ruch, a wszystkie go zaatakują. Potrzebował się skupić na czymś innym niż ból, niewiele bowiem brakowało, aby się zbuntował i zaczął miażdżyć owady butami. Pewnie zabiłby ich trochę, jasne wszakże było, że w tym wypadku liczebność jest czynnikiem przeważającym nad siłą fizyczną. Kolejne użądlenie było kroplą, która przepełniła czarę. Ból przeszył mu nogę i wybuchł w genitaliach z niewiarygodną siłą. O mało nie stracił przytomności. Choć wydaje się to dziwne, życie uratował mu Torres. - Dopadły cię twoje grzechy, klecho. Gryzą cię jeden po drugim. I tak jak grzechy powoli zabijają duszę, tak ty teraz umierasz. Fowler podniósł wzrok. Kolumbijczyk stał przed nim, uśmiechając się szyderczo. W dalszym ciągu trzymał się na dystans, w odległości około dziesięciu metrów. - Jak wiesz, musiałem powlec dupsko na górę. Ale wróciłem, żeby popatrzyć na twoje piekło. Zobacz, teraz nie będą nam przeszkadzali... - Lewą ręką obrócił pokrętło walkie-talkie, aż je wyłączył. Prawą zaś wskazał kamień wielkości piłki tenisowej. - Na czym tośmy skończyli? Duchowny był niezmiernie wdzięczny Torresowi za jego obecność. Miał na kim skupić nienawiść. Na kim ją wyładować. A to mogło mu kupić kilka sekund bezruchu, kilka sekund życia. - A, tak - kontynuował żołnierz. - Skończyliśmy na tym, że albo ty zaczniesz przedstawienie, albo zrobię to za ciebie. Rzucił kamieniem, który trafił Fowlera w ramię i spadł w gromadę mrówek, znowu stanowiących pulsującą śmiercionośną masę, w jaką je przeobraził atak na ich dom. Fowler zamknął oczy, próbując zapanować nad bólem. Kamień trafił tam, gdzie szesnaście miesięcy wcześniej postrzelił go psychopatyczny zabójca. Nocami ból w tym miejscu nadal mu doskwierał, a teraz cios jakby odnowił ranę. Starał się skupić i wykorzystać ból w

ramieniu, by skanalizować ból w nogach za pomocą sztuczki, której nauczył go pewien instruktor milion lat wcześniej: „Mózg może się skoncentrować tylko na jednym ostrym bólu”.

Kiedy znów otworzył oczy i zobaczył, co się dzieje za plecami Torresa, musiał ogromnie się starać, by nie zdradziły go emocje. Mianowicie zza wydmy, która oddzielała wąwóz od strefy zewnętrznej, zaczęła się wyłaniać głowa Andrei Otero. Dziennikarka była już bardzo blisko i bez wątpienia za kilka sekund ich dostrzeże, o ile już się to nie stało. Zrozumiał, że musi zrobić wszystko, byle Torres się nie odwrócił w poszukiwaniu kolejnego kamienia. Uczynił zatem coś, czego Kolumbijczyk najmniej się spodziewał. - Torres, proszę... Błagam!... Kolumbijczykowi całkowicie zmienił się wyraz twarzy. Bandziora nic tak nie podnieca i nie cieszy jak dominacja, której dowodzi błaganie ofiary. Można sobie więc wyobrazić, w jaką ekstazę popadł ów głęboko zakompleksiony kolumbijski oprych, gdy usłyszał prośby amerykańskiego białego księdza. - A o cóż to tak błagasz, klecho? Fowler musiał się mocno skupić, by dobrać odpowiednie słowa, ponieważ od tego, czy jego oprawca odwróci się w poszukiwaniu kamienia, zależało absolutnie wszystko. Andrea już ich dostrzegła i Fowler był pewny, że zmierza ku nim, chociaż jej nie widział, bo Torres mu zasłaniał. - Błagam o życie. Daruj mi życie!... Ty jesteś wojownik, macho, a ja... ja jestem nikim... Żołnierz uśmiechnął się od ucha do ucha, pokazując pożółkłe zęby. - Dobrze powiedziane, klecho... No to... Nie zdążył dopowiedzieć. Cios spadł znienacka.

Andrea, która zbliżając się, miała dość czasu, by rozejrzeć się dookoła, postanowiła zrezygnować z pistoletu. Ponieważ efektywność tej broni - przy dużej dozie szczęścia - okazała się niewielka w przypadku Alrika, mogła najwyżej liczyć na to, że zbłąkane kule nie trafią Fowlera w głowę i nie zrobią z nią tego, co zrobiły z oponą terenówki. Wyciągnęła zatem wycieraczki ze stalowej rurki i trzymając ją jak kij bejsbolowy, wolno podkradła się do Torresa. Rurka nie była zbyt ciężka, więc dobrze musiała obrać miejsce ataku. Kilka kroków od żołnierza zdecydowała się celować po łuku. Pociły jej się dłonie i modliła się, żeby tego nie schrzanić. Jeżeli facet się odwróci, ma przechlapane. Nie odwrócił się. Andrea mocno zaparła się nogami i walnęła na odlew. - O kurwa, jakie to miłe.

Kolumbijczyk runął jak kłoda, wzbijając tuman pyłu. Mrówki widocznie poczuły wibracje, gdyż natychmiast ruszyły w kierunku leżącego Torresa, który nieopatrznie zaczął się podnosić. Osunął się ponownie na ziemię, zamroczony uderzeniem rurką w skroń, i wtedy pierwsze owady dotarły do jego dłoni. Kiedy poczuł pierwsze ukłucie, z przerażeniem w oczach podniósł rękę. Próbował przyklęknąć i strzepnąć owady, lecz udało mu się tylko pobudzić większą liczbę mrówek, którym jego feromony przekazywały jedną wiadomość: „Wróg. Zabić”. - Andrea, uciekaj! - krzyknął Fowler. - Trzymaj się od nich daleko! Dziewczyna cofnęła się o kilka kroków, ale raptem kilka mrówek podążyło za wibracjami wywołanymi przez jej kroki. Teraz wszystkie koncentrowały się na Kolumbijczyku, obsiadły go prawie całkowicie, on zaś wył w udręce niczym potępieniec, jakby każdy nerw jego ciała atakowały drobne szczęki i dotkliwe ukłucia. Udało mu się stanąć i zrobić kilka kroków, dźwigając na sobie mrówki jak płaszcz ze skóry ufoludka. Później upadł i więcej się nie podniósł.

Tymczasem Andrea cofnęła się do miejsca, gdzie zostawiła wycieraczki, i owinęła je koszulą. Szerokim łukiem podeszła do Fowlera, zapalniczką podpaliła koszulę w kilku miejscach. Kiedy zajęła się na dobre, zakreśliła w pobliżu duchownego ogniste koło. Nieliczne mrówki, które nie zaatakowały Torresa, uciekły w przerażeniu. Stalowym prętem Andrea wyłamała kajdanki, a sznur, którym Fowler przywiązany był do skały, z łatwością puścił. - Dziękuję - powiedział ksiądz, pod którym uginały się nogi. Odeszli jakieś trzydzieści metrów od mrowiska, a kiedy Fowler uznał, że to wystarczająca odległość, obydwoje bez sił padli na ziemię. Duchowny podciągnął nogawki spodni, by sprawdzić stan nóg. Poza brzydkimi, lecz maleńkimi czerwonymi ranami i bólem uporczywym, choć słabym, jak zastały smród na dnie kubła na śmieci, nie dostrzegał innych skutków dwudziestu ukłuć.

- Uratowałam księdza, więc teraz mój dług życia jest chyba spłacony, co? - zapytała z ironią Andrea. - Doc pani powiedziała? - To i wiele innych rzeczy, o które muszę księdza wypytać. - Gdzie ona jest? - zapytał duchowny, z góry znając odpowiedź. Dziewczyna potrząsnęła głową i rozpłakała się. Fowler delikatnie ją objął. - Bardzo mi przykro. - Kochałam ją... - powiedziała, chowając twarz na piersi duchownego. Pośród szlochania poczuła, że Fowler napina się jak struna i wstrzymuje oddech. - Co się stało? Fowler w odpowiedzi wskazał tylko horyzont i Andrea zobaczyła zabójczą rudą ścianę piasku, która zmierzała w ich kierunku, nieunikniona jak ciemność zapadająca po zachodzie.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL MUDAWWARY, JORDANIA

CZWARTEK, 20 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 13.48 „Nie spuszczać mi oka z wejścia do tunelu. Idę tam”. Te słowa, aczkolwiek pośrednio, spowodowały zgubę reszty oddziału Dekkera. Albowiem kiedy nastąpił atak, dwoje ostatnich żołnierzy miało oko na wszystko prócz miejsca, skąd nadeszło niebezpieczeństwo. Tylko Tewi Waaka, potężny Sudańczyk, kątem oka zobaczył odzianych na brązowo intruzów, gdy minęli już obóz. Sześciu mężczyzn uzbrojonych w kałasznikowy. Zaalarmował Marlę Jackson przez radio i oboje otworzyli ogień. Jeden z napastników upadł pod gradem kul, pozostali schowali się za namiotami. Waakę zdziwiło, że nie odpowiedzieli na strzały. Właściwie była to jego ostatnia myśl, gdyż chwilę później dwaj terroryści, którzy wspięli się na skałę, zaskoczyli go od tyłu i zastrzelili. Dwie serie z kałasznikowów i Tewi Waaka dołączył do swych przodków.

Po drugiej stronie wąwozu Gniazdo 2, czyli Marla Jackson, przez wizjer swojego M4 zobaczyła, jak z Waaki robią sito, i zrozumiała, że ją czeka ten sam los. Marla doskonale znała kręte ścieżki stromizny prowadzące na szczyt urwiska, gdzie godzinami bezczynnie przesiadywała, rozglądając się tylko wokół i dyskretnie przez spodnie pieszcząc swoje krocze w oczekiwaniu, aż Dekker przyjdzie i zabierze ją na prywatny rekonesans. Dlatego wielokrotnie wyobrażała sobie, którędy mogliby się wspiąć hipotetyczni wrogowie, gdyby chcieli ją podejść. Kiedy się wychyliła nad krawędzią ściany wąwozu, zobaczyła dwóch bynajmniej niehipotetycznych wrogów w odległości półtora metra i wpakowała w każdego czternaście wcale niehipotetycznych pocisków. Umierając, nie wydali z siebie żadnego dźwięku.

Nadal pozostało pięciu wrogów - przynajmniej o tylu wiedziała - lecz niewiele mogła zrobić z tego posterunku, nie mając niczyjego wsparcia. Jedyne co jej przyszło na myśl, to pójść za Dekkerem na miejsce wykopaliska i ustalić wspólnie plan działania. Było to gówniane wyjście - straci przecież przewagę związaną ze stanowiskiem na szczycie urwiska i widok na drogę do wylotu wąwozu - ale czuła się zobowiązana tak zrobić, gdy w walkie-talkie usłyszała dwa słowa: - Marla... pomóż... - Dekker, gdzie jesteś? Zapomniawszy o wszelkiej ostrożności, Marla zeszła po sznurowej drabinie i zostawiając wrogów za plecami, pobiegła w kierunku wykopaliska.

Leżał na ziemi koło platformy z paskudną raną po prawej stronie piersi i lewą nogą wykręconą pod ciałem. Musiał ją złamać, gdy spadł z rusztowania. Marla zbadała ranę. Dekker zdołał przyłożyć do niej opatrunek, ale jego oddech - „Brzmi jak pierdolony gwizdek” - bardzo ją zmartwił. Miał przestrzelone płuco, co

mogło się źle skończyć, jeśli szybko nie pomoże mu lekarz. - Co się stało? - To Russell. Skurwiel!... Zaskoczył mnie, jak wchodziłem. - Russell?! - zdumiała się Marla. Zmusiła się, by pokonać zaskoczenie. - Będzie dobrze. Wyciągnę cię stąd, szefie. Choćby po trupach. - Nic z tego. Musisz uciekać, ja mam przerąbane. Jak powiedział mój mistrz: „Życie człowieka jest tylko walką z pewnością, że zostanie pokonany”. - Dekker, czy choć raz mógłbyś, do kurwy nędzy, przestać z tym pieprzonym Schopenhauerem? Dekker smutno się uśmiechnął w objęciach kochanki, po czym zrobił lekki ruch głową. - Z tyłu, żołnierzu. Zobacz... Marla odwróciła się i ujrzała pięciu terrorystów biegnących tyralierą w jej kierunku, chowających się za najmniejszą nawet skałą i załomem. Ona mogła się ukryć jedynie pod osłoną zgrzebnego płótna, w które zawinięte były mechaniczne elementy platformy dla ochrony przed korozją. - Szefie, mamy przesrane. Przewiesiwszy przez ramię M4, spróbowała przeciągnąć Dekkera pod rusztowanie, ale ledwie udało jej się go ruszyć o kilka centymetrów. Ciężar bezwładnego Południowoafrykańczyka był za duży nawet dla tak silnej kobiety. - Marla, posłuchaj... - Czego? - burknęła, próbując się skoncentrować. Przycupnęła u podstawy stalowego rusztowania. Nie otwierała ognia, póki nie miała pewności czystego strzału, była jednak pewna, że tamci dużo wcześniej niż ona znajdą się na dogodnych pozycjach. - Poddaj się. Nie chcę, żeby cię zabili - powiedział Dekker znacznie już słabszym głosem. Już miała posłać dowódcę do wszystkich diabłów, gdy rzut oka w kierunku wylotu wąwozu uzmysłowił jej, że pomysł, aby się poddała, daje paradoksalnie możliwość pokonania wroga. - Poddaję się! Słyszycie, tępaki? Poddaję się!... USA go homel Cisnęła karabin kilka metrów przed siebie. Potem automatyczny pistolet. I na koniec stanęła z podniesionymi rękami. „Skurwiele, liczę na was. Macie szansę przepytać gruntownie jeńca. Tylko, kurwa, nie strzelajcie”. Terroryści wolno się podnieśli, cała piątka. Przybliżali się z bronią gotową do strzału, celując w jej głowę. Marla czuła wszystkie lufy kałasznikowów rozgrzanych w cieple popołudniowego słońca, gotowych rzygnąć ołowiem, który zakończy jej piękne życie. - Poddaję się - powtórzyła, widząc, jak wolniutko podchodzą półkolem. Na ugiętych nogach, oddaleni o siedem metrów jeden od drugiego, aby nie robić z siebie tarczy strzelniczej. „Aż się zdziwicie, jak się poddam, gnoje!... Będziecie sobie używali na tych swoich siedemdziesięciu dwóch dziewicach!” - Poddaję się! - krzyknęła po raz ostatni, licząc, że zagłuszy rosnący szum wiatru, szum, który przemienił się w huk, gdy ściana piasku przekroczyła granicę obozowiska, wchłonęła samolot i runęła na terrorystów. Dwaj obrócili się zaskoczeni. Pozostali trzej nawet nie wiedzieli, co się stało. Cała piątka zginęła w tej samej chwili. Marla rzuciła się do Dekkera. Szarpnęła za brzeg brezentu, który okrył ich jak prowizoryczna buda.

„Padnij na ziemię. Przykryj się czymś. Nie stawiaj oporu gorącu ani wiatrowi, bo zamienisz się w rodzynkę”. To były słowa wiecznie chełpiącego się Torresa, który snuł opowieści o samumie przy partyjce pokera. I wyglądało na to, że się sprawdzają. Przywarła mocno do Dekkera, który słabo odwzajemnił uścisk. - Wytrzymaj, szefie. Za pół godziny będziemy daleko stąd.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

CZWARTEK, 20 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 13.52

Jama była zaledwie szczeliną wydrążoną u podnóża wąwozu, ale wystarczająco dużą, by zmieścić dwie przytulone osoby. Udało im się wcisnąć w nią na moment przed tym, jak samum wdarł się do wąwozu, i niewielki występ skały osłonił ich przed pierwszym uderzeniem gorąca, chociaż porozumiewać się musieli krzykiem. - Wyluzuj, dziewczyno. Spędzimy tu co najmniej dwadzieścia minut. To zabójczy wiatr, na szczęście wieje krótko. - Byłeś tu już, prawda? - Parę razy. Ale nigdy nie widziałem samumu. Znam go tylko teoretycznie. Andrea milczała chwilę, próbując odzyskać oddech. Na szczęście piasek wirujący szaleńczo w wąwozie ledwie docierał do szczeliny, aczkolwiek temperatura znacznie się podniosła. - Mów... Mów coś, bo chyba zaraz zemdleję. Fowler próbował zmienić pozycję, aby rozetrzeć obolałe nogi. Ukąszenia wymagały jak najszybszej dezynfekcji i antybiotyków, chociaż w tej chwili nie to było priorytetem. Ważniejsze było wyciągnięcie stąd Andrei. - Jak tylko wiatr ucichnie, pobiegniemy do hummera, odpalimy silnik i pojedziesz w kierunku Akaby, nim zaczną do nas strzelać. Umiesz prowadzić, prawda? - Pewnie byłabym już w Akabie - skłamała Andrea - gdybym w hummerze, którym jechałyśmy z Doc, znalazła ten przeklęty lewarek. Pewnie ktoś go ukradł. - W tych wozach lewarek jest pod lukiem z kołem zapasowym. „A ja tylko tam nie zajrzałam!...” - Nie zmieniaj tematu. Użyłeś liczby pojedynczej. To znaczy, że ze mną nie pojedziesz? - Andreo, mam zadanie do wykonania. - Przyjechałeś tutaj przeze mnie, tak? Więc teraz możesz ze mną wrócić. Duchowny zastanowił się chwilę, zanim odpowiedział. Stwierdził ostatecznie, że dziewczyna zasłużyła na poznanie prawdy. - Nie mogę, Andreo. Wysłano mnie, żebym za wszelką cenę odzyskał Arkę, ale tego polecenia nigdy nie zamierzałem wykonać. Nie bez powodu przywiozłem ze sobą materiały wybuchowe. A powód jest w tamtej jaskini. Nigdy nie wierzyłem całkowicie w jej istnienie, więc nigdy nie przyjąłbym tego zadania, gdyby nie wmieszano w to ciebie. Mój szef oboje nas w to wplątał. - Dlaczego? - To naprawdę bardzo skomplikowane, ale postaram się wyjaśnić krótko. W Watykanie wielokrotnie się zastanawiano, co będzie, kiedy Arka Przymierza wróci do Jerozolimy. Ludzie będą to postrzegać jako znak. Znak, że Świątynia Salomona powinna znów stanąć w tym samym miejscu. - Na Wzgórzu Świątynnym. - Pobożność w tym regionie wzrośnie czterokrotnie. Palestyńczycy zostaną wyparci. A na koniec runie meczet Al-Aksa. Andreo, to nie są spekulacje. To wyjściowe założenie. Jeżeli

ktoś ma siłę, by drugiego zmiażdżyć, i dysponuje usprawiedliwieniem, prawdopodobnie wykorzysta to. Andrea przypomniała sobie o jednym z pierwszych doniesień, nad którymi pracowała przed siedmioma laty, w początkach swej kariery dziennikarskiej. Był wrzesień 2000 roku, a ona zaledwie od miesiąca była wystraszoną stażystką w dziale międzynarodowym pewnej gazety. Dotarła do nich wtedy wiadomość, że Ariel Sharon urządził sobie zwykły spacer - w otoczeniu setek policjantów z oddziałów prewencji - po Wzgórzu Świątynnym. W miejscu oddzielającym Izrael i Palestynę w samym sercu Jerozolimy, na najświętszym i najbardziej spornym w historii skrawku ziemi - na terenie meczetu Al-Aksa, trzeciego co do ważności w świecie islamu. Ten zwykły spacer wywołał intifadę Al-Aksa, która do dzisiaj się nie zakończyła. Przyniósł tysiące zabitych, zamachy samobójcze, największą eskalację odwiecznej nienawiści, której końca nie widać. Gdyby Arka miała oznaczać odbudowanie na tym terenie Świątyni Salomona po zburzeniu meczetu Al-Aksa, każdy kraj muzułmański wystąpiłby przeciwko Izraelowi, wywołując konflikt o niewyobrażalnych konsekwencjach. I nie znający granic, jeśli liczyć Iran, gdzie kończą budowę bomby atomowej. - To ma być usprawiedliwienie? - rozzłościła się Andrea. - Przykazania Boga Miłosiernego? - Nie, Andreo. To kontrakt przekazania Ziemi Obiecanej. Dziennikarka zmieniła pozycję w niewygodnej szczelinie. - Teraz sobie przypominam, jak Forrester to nazwał... Kontrakt z Bogiem. I co mi powiedziała Kyra Larsen na temat prawdziwego znaczenia i mocy Arki. Ale nie rozumiem, co Kayn ma z tym wszystkim wspólnego... - Panu Kaynowi przyświeca kompletnie szalony i zarazem głęboko religijny cel. Zdaje się, że ojciec zostawił mu list, w którym go zobowiązuje, żeby wypełnił przeznaczenie jego rodziny, tyle wiem. - Andrea, która po wywiadzie z Kaynem znała dużo więcej szczegółów tej historii, nie przerywała mu. „Jeżeli Fowler chce się dowiedzieć reszty, niech sobie kupi książkę, którą napiszę, jak się stąd wydostanę”, pomyślała. - I pan Kayn od urodzin syna wszystkie wolne środki firmy przeznaczał na odzyskanie Arki i na to, żeby chłopiec... - Izaak. - ...żeby Izaak wypełnił przeznaczenie rodziny. - Czyli żeby zwrócił świątyni Arkę? - Nie rozumiesz, Andreo. Jedna z interpretacji Tory powiada, że kto zwróci Arkę Przymierza, odbuduje też świątynię, co z fortuną Kayna jest w zasięgu jego możliwości. I że ten człowiek będzie Pomazańcem. Mesjaszem. - O Boże!... - Twarz Andrei zmieniała się, w miarę jak ostatni element układanki wchodził na swoje miejsce. Mania. Zachowania obsesyjne. Straszna trauma człowieka zamkniętego w dzieciństwie w ciasnej komórce. Wiara jako absolut. - Właśnie. Nawet śmierć syna, Izaaka, Kayn postrzega jako żądaną przez Boga ofiarę, aby on wypełnił przeznaczenie. - Ale skoro... skoro Kayn wiedział, kim jesteś, czemu pozwolił ci tu przyjechać? - Ach, to taka ironia losu. Kayn nic nie mógł zrobić bez błogosławieństwa Rzymu, bez potwierdzenia, że Arka jest prawdziwa. Dlatego doczepiono mnie do ekspedycji. Ale przeniknęła tu jeszcze jedna osoba. Ktoś wysoko postawiony, kto zdecydował się pracować dla Kayna, kiedy Izaak opowiedział mu o obsesji ojca dotyczącej Arki. Przypuszczam, że z początku robił to tylko ze względu na tajne informacje. A rok temu, kiedy obsesja Kayna przybrała realne kształty, zbudował własny plan. - Russell! - zawołała Andrea zduszonym głosem.

- Człowiek, który wepchnął cię do wody i zabił Stowea Erlinga, nieudolnie próbując ukryć jego znalezisko. Może chciał wykopać Arkę później? Aha, do tego on lub Kayn są odpowiedzialni za protokół Ipsylon. - I podrzucił mi skorpiony. Skurwiel! - Nie, to zrobił Torres. Członkowie twojego fanklubu to sama elita. - Tak się dzieje, odkąd ciebie poznałam. Chociaż dalej nie rozumiem, po co Russellowi Arka. - Może chce ją zniszczyć. Jeżeli tak, nie będę mu przeszkadzał, chociaż mocno w to wątpię. Najprawdopodobniej chce ją stąd zabrać i w jakiś absurdalny sposób wykorzystać do szantażowania rządu izraelskiego. Jeszcze nie powiązałem wszystkich faktów, chociaż nic mnie nie odwiedzie od postanowienia. Andrea w ciasnocie skalnej szczeliny z wysiłkiem popatrzyła na twarz duchownego. Zmroziło ją to, co zobaczyła. - Naprawdę chcesz wysadzić Arkę? Taką świętość? - Myślałem, że nie wierzysz w Boga - rzekł Fowler, ironicznie się uśmiechając. - Ostatnio w moim życiu było dużo zawirowań - odparła smutno Andrea. - Prawo Boga zapisane jest tutaj i tutaj - powiedział duchowny, dotykając palcem wskazującym czoła i piersi. - Arka to tylko skrzynia z drewna i metalu, która spowodowałaby śmierć milionów osób i wojny trwające dziesięciolecia, gdyby ujrzała światło dzienne. To co się działo w Afganistanie i w Iraku, byłoby tylko ponurym bezbarwnym prologiem. Ale z tamtej pieczary nikt jej nie wyniesie. Andrea się nie odezwała i nagle jej milczeniu przestało towarzyszyć wycie wiatru między skałami. Samum przeszedł.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

CZWARTEK, 20 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 14.16

Ostrożnie weszli do wąwozu i ich oczom ukazał się przerażający widok. Samum powyrywał namioty, ich zawartość leżała wszędzie porozrzucana. Szyby samochodów były porysowane i popękane na skutek uderzeń mnóstwa kamyczków, które samum wykruszył ze skał i ciskał nimi na oślep jak kulami. Fowler z Andreą zmierzali w tamtym kierunku, gdy ryknął silnik terenówki. I naraz hummer ruszył na nich, rozpędzając się. Fowler mocno odepchnął Andreę, sam odskoczył w drugą stronę. Przez ułamek sekundy widział za kierownicą Marlę Jackson z zaciśniętymi zębami i furią na twarzy. Duże tylne koła samochodu minęły Andreę o włos, obsypując ją piaskiem. Zanim zdążyli się podnieść, hummer wjechał za załom wąwozu i zniknął. - Chyba zostaliśmy sami - oznajmił duchowny, gdy pomagał Andrei się pozbierać. To była ta dziewczyna z oddziału Dekkera, uciekała, jakby ją diabeł gonił. Nie sądzę, żeby tu został jeszcze ktoś z jej kolegów. - Nie tylko ona się zmyła. Coś mi się zdaje, że twój plan także wziął w łeb odpowiedziała dziennikarka, wskazując na pozostałe trzy terenówki. Wszystkie koła były przedziurawione. Przez kilka minut błąkali się pomiędzy pozostałościami obozowiska w poszukiwaniu wody. Znaleźli trzy opróżnione w połowie bidony i niespodziankę przysypaną częściowo piaskiem: plecak Andrei z twardym dyskiem. - Teraz wszystko się zmieniło - rzekł Fowler, rozglądając się podejrzliwie. Bał się i szedł, jakby na każdym kroku snajper przyczajony gdzieś na szczycie urwiska mógł ich wziąć na muszkę. Przerażona Andrea szła za nim na ugiętych nogach. - Nie mogę cię stąd wyprawić, więc nie oddalaj się ode mnie, póki czegoś nie wymyślimy. Dotarli do mocno przechylonego na lewo BA-609, który przypominał ptaka ze złamanym skrzydłem. Fowler wsiadł do kabiny i wynurzył się z niej pół minuty później z wiązką kabli w ręce. - Russell już nie wywiezie nim Arki - powiedział, cisnął kable daleko i zeskoczył z maszyny na piasek. Skrzywił się, gdy nogami dotknął podłoża. „Jeszcze nie odzyskał sił. Istne szaleństwo”, pomyślała Andrea. - I co teraz? Gdzie on może być? Fowler już miał odpowiedzieć, w końcu bez słowa poszedł w stronę ogona samolotu. Przy kołach leżał tam czarny matowy przedmiot. Duchowny go podniósł. Była to jego walizeczka. Pokrywę przecięto na całej długości, tak że widać było wgłębienie po kostce plastiku, którego Fowler użył do wysadzenia cysterny z wodą. Nacisnąwszy z boku w dwóch miejscach, duchowny otworzył wieko, odsłaniając całą skrytkę. - Szkoda, że skóra się zniszczyła. Tyle lat miałem tę walizeczkę... - rzekł, wyciągając pozostałe cztery paczki materiału wybuchowego i coś jeszcze. Przedmiot wielkości tarczy zegarka, z którego wychodziły dwa metalowe zaciski. Wszystko to zawinął w pierwszą sztukę rozsianej po wąwozie odzieży, jaka mu wpadła w ręce. - Bądź tak miła i schowaj to do plecaka.

- Ani mi się śni - odpowiedziała Andrea, cofając się o krok. - Tych rzeczy boję się jak ognia. - Bez uzbrojonego detonatora jest tak niebezpieczny jak plastelina. Andrea niechętnie wyraziła zgodę. Kiedy obeszli samolot od strony platformy, natknęli się na pięciu terrorystów, którzy otaczali Marlę i Dekkera, zanim rozpętał się samum. W pierwszej chwili Andreę ogarnęła panika, póki się nie zorientowała, że są martwi. Ale gdy znalazła się bliżej, nie zdołała pohamować grymasu przerażenia. Ciała były dziwacznie powyginane - jedno na poły wyprostowane, jak gdyby unosiło rękę ku nieskończoności z szeroko rozwartymi powiekami - „Jakby zobaczył piekło” - i obliczem zastygłym w niedowierzaniu. Brakowało mu jedynie oczu. Oczodoły wszystkich były puste, otwarte usta przypominały czarne studnie, a skóra wyglądała jak zszarzały pomarszczony pergamin. Andrea wyciągnęła z plecaka aparat i zrobiła kilka zdjęć mumii spreparowanych dosłownie w kilka minut. „Niewiarygodne! - pomyślała. Wygląda na to, że życie z nich wyparowało nagle i niespodziewanie. Że czuli, jak z nich wyparowuje. Boże, co za horror!” Odwróciła się, by odejść, i plecakiem lekko trąciła głowę najbliższego ciała. Na oczach oniemiałej Andrei wysuszona postać rozsypała się, tworząc kupkę szarego pyłu, ubrania i kości. Podeszła do księdza ogarnięta wstrętem, Fowler jednak nie wyglądał na osobę mającą podobne skrupuły. On z pożytkiem wykorzystał zwłoki. Przywłaszczył sobie mianowicie kałasznikowa oraz kilka magazynków, które rozlokował po kieszeniach. Końcem lufy wskazał platformę prowadzącą do tunelu i jaskini. - Russell jest tam. - Skąd wiesz? - Kiedy postanowił się ujawnić, wezwał swoich - kiwnął głową w kierunku ciał. - To ich widziałaś, kiedyśmy tutaj przyjechali. Nie wiem, czy z Russellem jest ich więcej i ilu, ale muszą być w środku, bo koło platformy nie ma żadnych śladów. Samum wszystko przysypał. Gdyby wyszli wcześniej, na pewno byśmy ich zobaczyli. Russell jest w środku i Arka także. - Co zrobimy? Fowler z opuszczoną głową przez chwilę się zastanawiał. - Gdybym był mądry, tobym wysadził ten tunel i pozwoliłbym im umrzeć z głodu. Ale obawiam się, że oprócz Russella i ewentualnie jego ludzi są tam też inni. Przynajmniej Eichberg, Kayn i David Pappas. - Czyli pójdziesz tam? Fowler kiwnął głową. - Daj mi materiały wybuchowe. - Ja też idę - oświadczyła Andrea. - Nie, nie, zostaniesz tutaj i poczekasz, aż wyjdę. Jeżeli wyjdą oni, masz się schować i siedzieć jak mysz pod miotłą. Jeśli się da, zrób zdjęcia, a potem opowiedz światu o wszystkim.

WNĘTRZE JASKINI, CZTERNAŚCIE MINUT WCZEŚNIEJ

Pozbycie się Dekkera było prostsze, niż w najśmielszych marzeniach liczył. Kiedy facet zobaczył, jak ginie pilot, zrobił się taki rozkojarzony, tak żądny natychmiastowej rozmowy z nim, że nie podjął najmniejszych nawet środków ostrożności przy wylocie tunelu i oberwał kulę, zanim zdążył zejść z platformy. „Dopisanie do umowy protokołu Ipsylon za plecami starego było genialnym posunięciem”, pomyślał z dumą Russell. Kosztowało go to prawie dziesięć milionów dolarów. Dekker z początku podszedł do sprawy z dystansem i nieufnie, aż Russell zaproponował mu siedmiocyfrową zaliczkę i kolejną siedmiocyfrową kwotę, jeżeli zajdzie potrzeba zastosowania protokołu. Wszystko dodatkowo, nie licząc opłaty na rzecz Blackwater USA. Asystent Kayna uśmiechnął się z zadowoleniem. Za tydzień księgowi Kayn Industries zauważą deficyt w funduszu płac firmy i zaczną się pytania. Wtedy on już będzie z Arką daleko, bezpieczny w sekretnym miejscu w Egipcie. Po prostu tam przepadnie. A później znienawidzony Izrael będzie musiał zapłacić za upokorzenia, jakim poddał świat islamu. Russell tunelem podążył w kierunku jaskini i zdziwił się. Był tam Kayn. Przyglądał się, oczekując, aż Eichberg i Pappas siłą własnych rąk i przy użyciu wiertarki wyciągną ostatnie kamienie blokujące wejście do jamy. Nie słyszeli strzału Russella. Jak tylko się upewni, że droga do Arki stoi otworem i że nie będą mu już potrzebni, załatwi ich jednym strzałem. Szybko. Natomiast Kayna... Russell nie potrafił wyrazić zwięźle słowami, jak potężną nienawiścią darzy starca. W głębi duszy, niczym niesione prądem elektrony w przewodzie wysokiego napięcia, pulsowały mu i trzeszczały wszystkie razem i każde z osobna upokorzenia, jakich od Kayna doświadczył. Przez te prawie sześć lat każda minuta u jego boku była torturą nie do zniesienia. Chował się w łazience, aby się pomodlić, po kryjomu wypluwał do doniczek alkohol, który czasami sobie nalewał, by nie wzbudzać podejrzeń. Dbał o swój sponiewierany, nieustannie więziony umysł. Ze spokojem udawał powściągliwość. Kłamstwa. „Twoją najlepszą bronią będzie takijja, ostrożność wojownika. Dżihadysta może się nie przyznawać do swojej wiary, może kłamać, zatajać, mataczyć. Wobec niewiernego nigdy nie ma grzechu - piętnaście lat temu oznajmił mu imam. - Ale nie sądź, że przyjdzie ci to bez trudu. Co noc będziesz płakał nad swą rozdartą duszą, aż dowiesz się, kim jesteś”. Teraz na powrót był sobą.

Wysportowany Russell opuścił się po linie, nie korzystając z uprzęży, podobnie jak kilka godzin wcześniej się na nią wspiął. Jego biała szata trzepotała, gdy schodził, co przyciągnęło uwagę Kayna, który zaskoczony odwrócił się w stronę swojego sekretarza. - Jacobie, co oznacza ta maskarada? Russell nie odpowiedział. Podszedł do przejścia w kamiennej ścianie. Otwór miał półtora metra wysokości na dwa szerokości. - Jest tam, panie Russell. Widzieliśmy ją wszyscy - powiedział Eichberg, który z podniecenia zrazu nie zwrócił uwagi na strój Russella. - O kurczę, a cóż to za strój?

- Nie gadaj, tylko zawołaj Pappasa. - Proszę się trochę... - Nie będę się powtarzał - oznajmił sekretarz, wyciągając broń. - David! - zaskrzeczał Eichberg przerażony jak dziecko. - Jacobie! - krzyknął Kayn. - Zamknij się, stary wieprzu. Kayn posiniał na tę obelgę, tak odległą od słów, jakie człowiek z jego pozycją zwykle słyszał, zwłaszcza z ust osoby, która zawsze, jak mu się wydawało, darzyła go szacunkiem. Nie zdążył odpowiedzieć, w tej chwili bowiem z pieczary wyłonił się David Pappas i mrużąc oczy, próbował przyzwyczaić wzrok do jasności. - Co u licha... ? - Kiedy dostrzegł pistolet w dłoni Russella, zrozumiał. Pierwszy z całej trójki zrozumiał, chociaż wcale nie był najbardziej zawiedziony i oszołomiony. To przypadło w udziale Kaynowi. - Pan!... Teraz rozumiem. Pan miał uprawnienia administratora do programu magnetometru. Pan zmienił dane. Pan zabił Stowe'a. - Drobny błąd, za który omal drogo nie zapłaciłem. Wydawało mi się, że lepiej manipuluję tą ekspedycją, niż było w rzeczywistości - przyznał Russell, wzruszając ramionami. Mów, czy można już wynieść Arkę. - Odwal się, Russell. Russell bez słowa wycelował w nogę Pappasa i strzelił. Prawe kolano zamieniło się w krwawą miazgę. Archeolog upadł na ziemię z bolesnym wyciem, które odbiło się od ścian jaskini i zmieszało z ostatnimi echami strzału. - Kolejna kulka będzie w łeb. Gadaj, Pappas. - Można ją wynieść. Droga wolna - wtrącił Eichberg z rękami podniesionymi na znak poddania. - To wszystko, co chciałem wiedzieć. Dwa strzały z rzędu, ruch ręką po przekątnej i dwa kolejne strzały. Eichberg runął na Pappasa z roztrzaskaną głową. Krew obydwóch mieszała się na kamieniu. - Zabiłeś ich, Jacobie... Zabiłeś obydwóch. Kayn wcisnął się w kąt i skulił. Na jego twarzy widniał grymas strachu i niezrozumienia. - A niech mnie, staruchu!... Jak na czubka jesteś niesamowicie spostrzegawczy powiedział Russell. Zerknął do pieczary, nie przestając mierzyć do Kayna z broni. Kiedy znowu nań popatrzył, na jego twarzy widniało zadowolenie. - Więc w końcu ją mamy, co, Ray? Dzieło twojego życia. Szkoda, że nie potrwa już długo. Krótkim miarowym krokiem sekretarz podszedł do swojego szefa. Przyparty do muru Kayn jeszcze bardziej skulił się w kącie. Twarz miał zlaną potem. - Dlaczego, Jacobie?... - załkał. - Kochałem cię jak syna. - Kochałeś?... To nazywasz miłością?... - wrzasnął Russell, który podszedłszy blisko, walił go teraz pistoletem po twarzy, rękach, głowie. - Służyłem ci jak niewolnik, staruchu. Ilekroć płakałeś jak smarkacz i biegłem do ciebie w środku nocy, musiałem sobie przypominać, dlaczego to robię. Myślałem o chwili, gdy cię pokonam i mój trud zostanie nagrodzony. Kayna przygięło. Twarz miał poranioną od uderzeń. Z rozchylonych ust i pokaleczonych policzków ciekła krew. - Dobrze mi się przyjrzyj, staruchu - kontynuował Russell, jak szmacianą lalkę podnosząc Kayna za zebrane w garść odzienie na piersi. - Spójrz porażce w twarz. Za kilka minut moi ludzie tu zejdą i wyniosą twoją Arkę. Damy światu nauczkę. I sprawy potoczą się jak należy. - Cóż, panie Russell, przykro mi, ale nic z tego.

Sekretarz gwałtownie się odwrócił. Na drugim krańcu jaskini Fowler właśnie zszedł po linie i wycelował z kałasznikowa do Russella.

WYKOPALISKO PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

CZWARTEK, 20 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 14.27

- Fowler!... - Witaj, Hukan. Russell w dalszym ciągu podtrzymywał bezwładnego Kayna za odzienie, oddzielony nim od księdza, który cały czas mierzył z karabinu w głowę sekretarza. - Wygląda na to, że natknąłeś się na moich ludzi. - Nie ja, Russell. Pan Bóg. Zamienił ich w pył. Russell spojrzał na niego ze zdziwieniem, próbując dociec, czy duchowny nie blefuje. W jego poukładanym umyśle nie mieściło się, że miałby się obejść bez pomocy wspólników. Nie rozumiał, dlaczego jeszcze ich nie ma, więc usilnie próbował coś wymyślić, by zyskać na czasie. - Widzę, że mnie pokonałeś - powiedział, na powrót przywdziewając swą ironiczną maskę wyższości. - Wiem, że dobry z ciebie strzelec. Z tej odległości na pewno byś nie chybił. A może się boisz, że trafisz w nie ogłoszonego jeszcze Mesjasza? - Pan Kayn jest schorowanym starcem, który chce wypełnić wolę Boga. Z mojego punktu widzenia jedyne co was różni, to wiek. Rzuć broń. Na twarz Russella wypłynął gniew z powodu obelgi i bezsilność wobec położenia. Broń trzymał za lufę, gdyż kolbą bił wcześniej Kayna, który teraz nie osłaniał go wystarczająco. Jeden fałszywy ruch mógł go kosztować życie. I Russell był tego świadom. Otworzył prawą pięść i wypuścił broń. Otworzył lewą i uwolnił Kayna. Multimilioner bez sił wolno osunął się na ziemię, jakby nie miał władzy w żadnym z członków. - Doskonale, Russell - pochwalił Fowler. - Teraz odejdź dziesięć kroków w tył z łaski swojej... Russell machinalnie wykonał polecenie. Oczy płonęły mu nienawiścią jak stos pogrzebowy. Ilekroć robił krok do tyłu, duchowny postępował o krok naprzód, aż jeden dotarł do ściany, a drugi do Raymonda Kayna. - Świetnie. Teraz połóż ręce na głowie, to może wyjdziesz z tego żywy. Fowler pochylił się nad Kaynem, szukając pulsu. Starzec nieznacznie się poruszył, jedna noga spazmatycznie mu drgała. Zatroskany duchowny zmarszczył czoło. Takie objawy świadczyły o udarze. Z Kayna stopniowo uchodziło życie. Russell tymczasem wodził oczami w poszukiwaniu czegoś, co mógłby użyć w charakterze broni. Nagle się zorientował, że prawą nogą nie dotyka skały. Powoli spuścił wzrok i odkrył, że stoi na wiązce kabli, które pół metra na prawo od niego podłączone były do generatora prądu zasilającego jaskinię. Uśmiechnął się. Fowler ujął Kayna pod ramię, by odciągnąć go dalej od Russella i opatrzyć, gdy naraz kątem oka zauważył, że sekretarz daje susa. Bez wahania strzelił. W tej samej chwili zgasło światło. Strzał miał być ostrzegawczy, tymczasem poszła seria, która całkowicie roztrzaskała generator. Z urządzenia w kilkusekundowych odstępach tryskały iskry rozświetlające na moment

jaskinię bladoniebieskimi błyskami jak z flesza aparatu fotograficznego z wyczerpaną baterią. Fowler niezwłocznie przykucnął w pozycji ćwiczonej tysiące razy na wypadek, gdyby w bezksiężycową noc znalazł się na terytorium nieprzyjaciela. Kiedy nie wiesz, gdzie jest twój wróg, twoje jedyne wyjście to cierpliwie czekać. Iskrzenie. Fowlerowi wydało się, że widzi cień biegnący przy ścianie po lewej, więc strzelił. Chybił. Przeklinając niefart, przesunął się zygzakiem kilka metrów, aby nie być w miejscu, które zdradził błysk wystrzału. Iskrzenie. Ponownie cień, tym razem po prawej, o wiele większy i już na ścianie. Strzelił, nawet nie mierząc. Znów nie trafił i znów musiał się przesunąć. Iskrzenie. Ani drgnął przyklejony do ściany. Nigdzie nie widział wroga. Co mogło tylko znaczyć, że jest... Z przenikliwym krzykiem Russell rzucił się na Fowlera, bił pięściami po twarzy i głowie, z furią wpił się zębami w jego rękę. Nie mogąc się wyrwać, Fowler wypuścił kałasznikowa. Przez moment czuł go w ręku tamtego, szarpali się, próbując sobie wyrwać broń, aż zgubiła się w ciemności. Iskrzenie. Fowler leżał na ziemi, na nim Russell z rękami zaciśniętymi na jego szyi. Wreszcie dojrzawszy przeciwnika, duchowny złączonymi palcami zadał mu cios w splot słoneczny. Sekretarz zawył i zsunął się z niego. Iskrzenie, zdecydowanie słabsze. Fowler zdążył zobaczyć, jak Russell znika w pieczarze. Krótki jak mgnienie stalowy błysk uświadomił mu, że wróg odzyskał pistolet. Z prawej strony dobiegł go głos: - Ojcze... Poczołgał się do konającego Kayna. Nie chciał być łatwym celem, gdyby Russell postanowił na oślep wypróbować swe umiejętności strzeleckie, nie chciał także, by kolejne iskrzenie zdradziło, gdzie jest. W końcu namacał ciało starca, przyłożył usta do jego ucha i wyszeptał: - Niech pan wytrzyma. Zabiorę pana stąd. Proszę tylko wytrzymać. - Nie, nie zabierze mnie ksiądz - odparł multimilioner głosem cichym, w którym jednak wyraźnie brzmiała dziecięca naiwność i upór. - Tak jest lepiej. Teraz jestem gotów spotkać się z rodzicami i bratem. Moje życie zaczęło się w ciemnej dziurze i słusznie tak samo się skończy. - W takim razie proszę się polecić opiece Boga - rzekł Fowler. - Robię to, robię... Potrzyma mnie ksiądz za rękę, kiedy będę odchodził? Fowler nic nie powiedział, tylko po omacku odszukał dłoń konającego i łagodnie, ale oschle ją uścisnął. Niecałą minutę później w trakcie modlitwy szeptanej po hebrajsku Kayn wydał z siebie ostatnie tchnienie. Tymczasem duchowny postanowił, co zrobi. W kompletnej ciemności sięgnął do guzików u koszuli, rozpiął ją i wyciągnął paczkę z materiałem wybuchowym. Namacał detonator, wcisnął go w plastik i zaczął obracać pokrętłem, licząc jego szczęknięcia. „Dwie minuty od aktywacji”. Tyle że nie mógł zostawić ładunku w jaskini, na zewnątrz pieczary. Jego siła mogłaby się okazać niewystarczająca. Nie znał rozkładu pieczary, a gdyby Arka ustawiona była wyżej,

gotowa bez uszczerbku przetrwać wybuch. Jeżeli chciał zatrzymać to szaleństwo, musiał podłożyć ładunek przy samej Arce. Nie mógł nim cisnąć jak granatem, ponieważ najpewniej odpadłby detonator. A potrzebował także wystarczająco dużo czasu na ucieczkę. Nie miał zatem wyjścia - musiał pokonać Russella, umieścić C4 i uciekać ile sił w nogach. Zaczął pełznąć ku ścianie z kamieni, licząc, że nie narobi zbyt wiele hałasu, lecz jego nadzieje się nie ziściły. Dno jaskini usiane było kamieniami, które chrzęściły przy każdym jego ruchu. - Słyszę cię, księżulu. Czerwony błysk towarzyszył słowom Russella. Kula przeleciała daleko od Fowlera, który się jej nie spodziewał i szybko przetoczył się na lewo. Drugi pocisk trafił w miejsce, gdzie był dwie sekundy wcześniej. „W rozbłyskach chce mnie wyczaić. Ale musi się streszczać, bo zostanie bez amunicji pomyślał Fowler, licząc w pamięci rany, które zobaczył na ciele ofiar sekretarza. - Raz strzelił do Dekkera, trzy razy do Pappasa, dwa do Eichberga i dwa razy do mnie. Osiem pocisków. W tym pistolecie jest czternaście, piętnaście, jeżeli jeden był w komorze. Zostało mu sześć lub siedem. Będzie musiał szybko zmienić magazynek. Wtedy usłyszę trzask pustego i...” Jeszcze nie skończył tych kalkulacji, gdy znów dwa strzały rozświetliły przestrzeń wokół wejścia do pieczary. Fowler zdążył się przetoczyć dalej. Pocisk chybił o dziesięć centymetrów. „Zostało mu cztery lub pięć”. - Dorwę cię, księżulu. Dorwę cię, bo Allah jest ze mną. - Głos Russella zadudnił upiornie pod niskim sklepieniem pieczary. - Zjeżdżaj, póki możesz. Fowler wymacał kamień i rzucił go na środek jaskini. Russell połknął haczyk - strzelił w kierunku hałasu. „Zostały trzy lub cztery”. - Bardzo sprytne, księżulu. Ale nic z tego... - Kończąc mówić, znowu wystrzelił. Tym razem nie dwa, a trzy razy. Fowler przeturlał się w lewo, po czym w prawo, rozdzierając skórę na kolanach o ostre kamienie. „Jeden pocisk albo pusty magazynek”. Nim przetoczył się z powrotem, na mgnienie podniósł głowę. Nie trwało to nawet sekundy, ale to co zobaczył w błysku wystrzału, na zawsze miało pozostać w jego pamięci. Russell przyczaił się za ogromną złotą skrzynią. Na górze lśniły dwie toporne figury o niezbyt wdzięcznych kształtach. W świetle rozbłysku złoto zaskrzyło się surowo. Fowler odetchnął głęboko. Był już niemal w pieczarze, lecz miał bardzo ograniczone pole manewru. Jeżeli Russell znów strzeli, nawet tylko dla tej odrobiny światła, z pewnością w niego trafi. Zdecydował się zrobić coś, czego Russell zupełnie się nie spodziewał. Poderwał się na nogi i wbiegł do pieczary. Russell nacisnął na spust, ale iglica napotkała jedynie powietrze. Fowler skoczył i zanim tamten zareagował, całym ciężarem ciała pchnął górną część Arki, która runęła na Russella, jej wieko odskoczyło, a zawartość się rozsypała. Sekretarz ledwo zdążył uskoczyć, unikając przygniecenia. Wywiązała się walka na oślep chaotyczna, przerywana, nieczysta. Fowler zadał kilka ciosów w tułów Russellowi, który walczył pustym magazynkiem. Udało mu się załadować pełny, Fowler usłyszał, że pistolet jest gotów do strzału, i desperacko macał w ciemności prawą ręką, lewą unieruchamiając ramię wroga.

Natrafił na płaski kamień. Z całych sił rąbnął nim w głowę Russella, który osunął się bez czucia. Kamień się skruszył. Fowler z trudem podniósł się na nogi. Bolało go całe ciało, krwawiła twarz poraniona w walce. Przyświecając sobie latarką w zegarku, próbował określić swoje położenie. Skierował cienką, ale silną wiązkę światła na przewróconą Arkę i od ciepłego blasku pojaśniała cała pieczara. Nie miał czasu, by to podziwiać. W tym momencie jego uszy pochwyciły dźwięk, na który w ostatnich sekundach starcia nie zwrócił uwagi... Bip. I zrozumiał, że gdy się turlał, by uniknąć strzałów... Bip. .. .musiał nieopatrznie... Bip. .. .aktywować detonator... ...który przez ostatnie dziesięć sekund przed wybuchem tylko piszczał. .. Biiiiiiiiip. Instynktownie, ani chwili się nie zastanawiając, Fowler runął jak najdalej od pieczary, tam gdzie intensywna czerń, której nie rozpraszał blask bijący od Arki, przyjęła go z otwartymi ramionami.

U stóp platformy zdenerwowana Andrea Otero z desperacji obgryzała paznokcie, gdy ziemia pod jej nogami zadrżała. Stalowe rusztowanie zaskrzypiało rozpaczliwie, nie przewróciło się jednak. Tunel plunął chmurą dymu i piasku, pokrywając Andreę pyłem. Dziewczyna rzuciła się do ucieczki, przystanęła kilkanaście metrów dalej. Później ze wzrokiem utkwionym w dymiący wylot tunelu czekała pół godziny, chociaż była pewna, że to daremne. Nikt stamtąd nie wyszedł.

DROGA DO AKABY PUSTYNIA W OKOLICACH AL-MUDAWWARY, JORDANIA

CZWARTEK, 20 LIPCA 2006 ROKU, GODZ. 21.34 Andrea zmęczona jak jeszcze nigdy w życiu dotarła do hummera z przestrzeloną oponą. Znalazła lewarek dokładnie tam, gdzie powiedział Fowler, i w myślach pomodliła się za duszę biednego księdza. „Na pewno jest w niebie. Jeżeli niebo istnieje. Boże, jeżeli i Ty istniejesz, dlaczego nie przyślesz mi do pomocy dwóch aniołów, hę?” Żaden anioł się nie zjawił, tak że Andrea sama musiała wykonać całą robotę. Kiedy skończyła, pożegnała się z Doc pochowaną niecałe dwa metry od samochodu. Pożegnanie trwało bardzo długo. Andrea była ledwie świadoma, że chwilami krzyczy i szlocha. Wydarzenia ostatnich godzin doprowadziły ją na skraj załamania nerwowego. Może nawet dalej.

Księżyc zawisł na niebie, oświetlając wydmy niebieskosrebrzystym blaskiem, gdy Andrea odzyskała dość przytomności umysłu, by ostatecznie pożegnać się z Szedwą, i wsiadła do hummera. Było jej niedobrze, kiedy zajęła miejsce w kabinie, zatrzasnęła więc drzwi i włączyła klimatyzację. Rozkosznie miło się poczuła, kiedy zimne powietrze zaczęło owiewać jej spoconą lepką skórę, lecz pozwoliła sobie na to ledwie przez kilka minut. Paliwa miała tylko nieco ponad jedną czwartą baku, toteż musiała je oszczędzać, aby dojechać do autostrady. „Gdybym zwróciła uwagę na ten szczegół rano, jak wyjechaliśmy z wąwozu, na pewno bym pojęła, gdzie naprawdę jedziemy. I może Szedwa by żyła” - pomyślała z goryczą. Mocno potrząsnęła głową. Musiała się skoncentrować na prowadzeniu. Przy odrobinie szczęścia przed północą dotrze do autostrady i jakiejś osady ze stacją benzynową. Jeżeli nie, dalej będzie musiała pójść piechotą. Najważniejsze, by maksymalnie szybko znalazła komputer z dostępem do Internetu. Miała historię do opowiedzenia.

EPILOG

Ciemna postać wolno pokonywała drogę powrotną do domu. Człowiek ten niósł bardzo mało wody, wystarczająco jednak dla mężczyzny takiego jak on, wyszkolonego, jak przetrwać w ekstremalnych warunkach i sprawić, by inni przeżyli. Natrafił na korytarz, którym dwa milenia wcześniej wybrańcy Jeremiasza weszli do jaskini. Prowadziła do niego czerń, ku której się rzucił tuż przed wybuchem. Niektóre zasłaniające go kamienie osunęły się podczas eksplozji. Promień słońca i kilka godzin morderczej pracy, niemal do utraty sił, wystarczyły, aby się oswobodził. W ciągu dnia spał tam, gdzie znalazł skrawek cienia. Oddychał tylko nosem przez turban zrobiony z kawałków ubrań. Szedł nocą, odpoczywając co godzinę przez dziesięć minut. Twarz miał pokrytą warstwą kurzu i teraz, gdy wiedział, że autostrada jest już tylko o kilka godzin marszu, coraz wyraźniej uzmysławiał sobie, że jego „śmierć” może mu w końcu przynieść poszukiwane od wielu lat wyzwolenie. Już nie będzie musiał być żołnierzem Boga. Wolność była tylko jedną z dwóch nagród, które mimo wszystko dzięki temu zadaniu zdobył. Chociaż żadną z nich nie będzie mógł nigdy z nikim się podzielić. Sięgnął pod odzienie i pogładził palcami nie większy od dłoni kawałek skały. Tyle zostało z płaskiego kamienia, którym w ciemności powalił Russella. Na powierzchni widniały głęboko wyryte znaki o idealnie równych krawędziach, znaki, których nie wyżłobiła niczyja ręka. Dwie łzy spłynęły mu po policzkach, zostawiając wyraźne ślady na twarzy pokrytej kurzem, gdy opuszkami palców dotykał znaków, a usta formowały je w słowa: Lo tircach. Nie zabijaj. W tej chwili poprosił o wybaczenie. I zostało mu wybaczone.

Nowy Jork, lipiec 2005 Santiago de Compostela, wrzesień 2007

PODZIĘKOWANIA

Podziękowania niechaj przyjmą: Moi rodzice, którym zadedykowałem tę książkę, za to, że uszli z życiem przed bombami Wojny Domowej, i za to, że dali mi dzieciństwo zupełnie inne niż to, które było ich udziałem. Antonia Kerrigan za to, że jest najlepszą agentką literacką na świecie z najlepszą ekipą: Lolą Gulias, Bernatem Fiolem i Victorem Hurtadem. Ty, Czytelniku, za to, że dzięki Tobie moja pierwsza książka, „Szpieg Boga”, odniosła sukces w 39 krajach. Szczerze dziękuję. W Nowym Jorku: James Graham, mój „brat”; Rory Hightower, Alice Nakagawa i Michael Dillman. W Barcelonie: Enrique Murillo, redaktor tej książki, niestrudzony i wnikliwy, który ma rzadko spotykaną cnotę: zawsze mówi mi prawdę. W Santiago de Compostela: Manuel Soutiño, który podzielił się ze mną nieocenioną wiedzą na tematy techniczne dotyczące Ekspedycji Mojżesz. W Pampelunie: Eduardo Paniagua, autor ilustracji, dzięki któremu dociekliwy czytelnik będzie mógł zobaczyć, jak David Pappas wprowadza Freddiego przez otwór w murze. Jeżeli chcesz się z nim skontaktować, napisz na adres [email protected] W Rzymie: Giorgio Selano za jego doświadczenie w kwestii katakumb. W Mediolanie: Patrizia Spinato, poskromicielka słów. W Jordanii: Samir Mufti, Bahjat ar-Rimaui i Abdul Suhejman, którzy znają pustynię jak nikt inny i nauczyli mnie rytuału gahwy. W Wiedniu: Kurt Fischer, bez którego nic bym nie zdziałał, dostarczył bowiem mnóstwa przydatnych informacji o autentycznym rzeźniku ze Spiegelgrundu, zmarłym dokładnie 15 grudnia 2005 roku „na atak serca”. Moja żona Katuxa i moje dzieci, Andrea i Javier, za wyrozumiałość wobec moich podróży i rozkładu zajęć. Kochana Czytelniczko, drogi Czytelniku. Nie chcę kończyć tej książki, nie prosząc Cię o przysługę. Wróć na początek i ponownie przeczytaj wiersz Samuela Keena. Czytaj go, aż zapamiętasz każde słowo. Naucz go swoje dzieci, wyślij przyjaciołom. Proszę. [email protected]