Kittredge Caitlin - Nocturne City 02 - Czysta krew

Rozdział pierwszy Nie jestem cierpliwą osobą nawet w najlepszych okolicznościach. Stanie obok trupa na zimnym miejskim chodniku, nie jest jedną z nich. Dodać do tego fakt ,że byłam jedynym detektywem z wydziału zabójstw obecnym na miejscu przestępstwa, i stałam przestępując z nogi na nogę, rozcierając dłonie razem już przez jakieś pół godziny i mogłam pocałować jakąkolwiek cierpliwość jaką jeszcze miałam na pożegnanie. Złapałam oficera Martineza za łokieć kiedy koło mnie przechodził kierując się do swojego wozu patrolowego — Gdzie do cholery jest ekipa? Wzruszył ramionami — Przykro mi Detektyw Wilder. Była strzelanina na Archer

Avenue. To może potrwać jeszcze jakieś czterdzieści minut. Jesteśmy teraz niskim priorytetem Spojrzałam do tyłu na martwego mężczyznę. W migoczącym świetle jego policzki były szarymi zapadlinami, jego powieki doszły już do momentu w którym były całkowicie czarne. Był chudy, z szarawą skórą która zbierała się woków jego szyi i nadgarstków. Koszulka nie robiła nic aby przykryć ślady na jego przedramionach, pomiędzy palcami, w zgięciu łokci… wszędzie. Gdybym zdjęła jego buty znalazłabym je też na kostkach, palcach i wszędzie indziej gdzie tylko mogła kryć się jakaś żyła Taka sprawa zazwyczaj nie wymaga obecności detektywa z wydziału zabójstw ,ale jechałam akurat do pracy i odebrałam wezwanie. Byłam przecznice dalej, więc przyjechałam. Przy okazji ten martwy koleś śmierdział tak jak miałam nadzieję ,że śmierdział nie będzie. Przedawkował, przedawkowana skóra, przedawkowany pot. Zapach gotowanej heroiny spowił mi usta kiedy nabrałam powietrza — Ekipa jest w drodze detektywie! — Martinez zawołał ze swojego wozu. Rozprostowałam ramiona. Dzięki bogu. Byłam w kiepskiej dzielnicy z limitowanym wsparciem i kogoś w rzędzie ciemnych domów które stały szeregiem wzdłuż całej ulicy już prawdopodobnie swędziało aby zastrzelić mnie w tej sekundzie

— Chce pani kubek kawy Detektywie? Mam termos w samochodzie Potrząsnęłam głową na Martineza, który wyglądał słodko, rozczarowanie. Miał twarz dziecka, ale miał też połyskujące czarne oczy i duże dłonie które mogły prawdopodobnie rozedrzeć podejrzanego na połowę — Nie pijam kawy — Coś odrobinę mocniejszego? — odsunął swoją niebieską satynową kurtkę aby pokazać mi wygrawerowaną piersiówkę. Moje usta zakrzywiły się w uśmiechu — Twój kapitan wie ,że nosisz to przy sobie? — Nie pytam o nocne odwiedziny kobiet u kapitana, on nie pyta o to co zabieram na partol — Martinez wyszczerzył się w uśmiechu — Hej, wyglądasz mi jakoś znajomo. Nie przeniosłaś się tutaj dopiero co, prawda? Westchnęłam. Musiało się to zdarzyć prędzej czy później. Redakcje gazet dorwały się do mojego zdjęcia jeszcze z czasów akademii które było potem na pierwszej stronie każdej większej gazety w Nocturne — Byłam na zwolnieniu lekarskim przez trzy miesiące. Wróciłam dzisiaj — Trzy miesiące O cholera! Ty jesteś tą gliną co zabiła prokuratora!

— Byłego prokuratora — ryknęłam — I nie zapominaj ,że to on próbował zabić mnie i wezwał demona, zanim udało mi się coś z tym zrobić

— O cholera — powiedział Martinez, i strzelił się w nogę — Mieliśmy wszystkie wycinki z gazet na temat tej sprawy na posterunku i w domu. Robiliśmy nawet zakłady, czy pozwolą ci wrócić do służby czy pozbędą się ciebie Przeleciał mi przed oczami obraz doktora Merriman, mojego psychiatry z wydziału i powiedziałam — Mogę założyć ,że stawiałeś przeciwko mnie — Hej, pewnie ,że nie — powiedział Martinez — Jesteś twardą su... kobietą. Wiedziałem ,że wrócisz — Twoja pewność jest wzruszająca — powiedziałam do niego i odwróciłam się z powrotem do ciała. Nagle towarzystwo martwego ćpuna nie wydawało się takie złe. Przynajmniej nie mógł wskazywać mnie palcami i szeptać

Przeszukiwałam właśnie czarną torbę, ozdobioną emblematem fantazyjnego skrzydlatego logo legendarnego posłańca bogów kiedy podjechał van ekipy medycznej Czarny Lincoln z logo miejskiego eksperta medycznego zaparkował tuż za nim, i Bart Kronen wyłonił się z niego po chwilowej walce z pasem bezpieczeństwa. Miał ze sobą torbę wyplenioną narzędziami niezbędnymi w jego fachu i pomachał do mnie wolną dłonią — Dobrze mieć cię z powrotem Detektywie! Jaki prezent przygotowałaś dla mnie tego wieczora? — Obawiam się ,że nic ekscytującego — powiedziałam kiedy technik podświetlił miejsce zbrodni błyskiem flesza z aparatu — Standardowy ćpun z okolicy — gestem wskazałam na rząd budynków przecznice dalej — Domyślam się ,że przyszedł tutaj z tej strzelnicy i padł martwy zanim zdał sobie sprawę ,że udaje się do miejsca z którego nie ma już powrotu Kronen niedbale sprawdził puls faceta a następnie wyciągnął jego ramie. Poruszał się jak manekin w sklepie, kończyny i stawy miał całkiem sztywne — Skóra ma prawie temperaturę otoczenia… zmarł jakieś sześć godzin temu. Obawiam się ,że nie mogę być bardziej precyzyjny Wzruszyłam ramionami — Nie robi mi to żadnej różnicy, chyba ,że ktoś dziabnął go tą igłą wbrew jego woli Kronen błysną latarką po paznokciach i dłoniach trupa — Żadnych dowodów na to, przynajmniej takich które mogę zobaczyć — Podniósł powieki i zbadał oczy. Martwy mężczyzna miał zielone oczy, koloru jasnej trawy który już powoli zanikał Ból przeszył moje wnętrze, fizyczna sensacja która przepłynęła przez mnie wraz ze wspomnieniami ciemnych zielonych oczu i kudłatych kasztanowych włosów padających na nie jak jesienne liście spadają na taflę głębokiego stawu. Niech cię, Dmitri. Niech cię

cholera, ciebie i ziemię po której chodzisz — To interesujące, detektywie? Tak szybko jak się pojawił, zniknął, wtapiając się w chmurę dymu i żwirowatego śmiechu

Przykucnęłam obok Kronena, próbując się nie krzywić kiedy wkładał w oczy ćpunka końcówkę palca — Widzisz to tutaj? — wskazał pajęczynę czerwieni rozpływającą się na białej powierzchni — Trochę za późno na krople — powiedziałam. Usta Kronena zagięły się w niezadowoleniu, przestałam się śmiać — To krwotok. Pęknięcie miniaturowych naczyń krwionośnych na powierzchni oka — Więc? — powiedziałam Kronen zgasił latarkę i wstał, poprawiając krawat i drogi pasek — To nie jest zgodne z objawem przedawkowania heroiny. Taki krwotok występuje zazwyczaj kiedy mózg zostaje pozbawiony dopływu tlenu — Nie został uduszony — powiedziałam defensywnie — Jest po prostu martwy — byłam kompetentna do cholery, nie potrzebowałam aby ktoś prowadził mnie przez moje własne miejsce zbrodni jak oficera na pierwszym patrolu. Wiem kiedy ktoś zostaje uduszony, dziękuje Kronen poszedł i zapakował cały swój rynsztunek z powrotem do samochodu, wyciągnął ze schowka, tabliczkę na której przypiął raport znalezienia białego mężczyzny na miejscu zdarzenia i podał mi abym podpisała jako oficer odpowiadający za sprawę — Nie mam pojęcia co mogło mu się stać — powiedziałam — Ale kiedy zrobię autopsję jestem pewien ,że wszystko się wyjaśni.. W międzyczasie, znalazłaś coś....cokolwiek? Mój długopis zamarł w połowie podpisywania — Co to dokładnie miało znaczyć, Brat? Rozłożył ręce — Cóż, po tym incydencie z Alistairem Duncanem plotki rozprzestrzeniały się w zastraszającym tempie. Gdybyś mogła wykorzystać swoje zdolności, mogłoby to przyśpieszyć wykrycie przyczyny zgonu.

Wyciągnęłam długopis podpisałam i oddałam mu raport — Nie wiem co ci się wydaje ,że wiesz Bart, ale obszczekujesz nie to drzewo — wyglądał jak wzburzona sowa z szeroko otwartymi ślipiami kiedy na niego ryknęłam — Nie jestem psem wykonującym sztuczki — i popędziłam w dól ulicą Moje dłonie drżały kiedy sztormowałam chodnik w moich motocyklowych butach. Jestem wilkołakiem i dzięki sprawie Alistaira Duncana, każdy kto czytał gazety w Nocturne o tym wiedział, w co wliczała się większość wydziału Kronen prawdopodobnie nie miał pojęcia o tym ,że był niewrażliwy, a ja byłam suką ,że na niego naskoczyłam ale od czasu Magicznych Rozruchów , wilkołaki i czarownice nie mają najlepszej reputacji. W sumie nie mają żadnego rodzaju reputacji oprócz tej ,że to stwory kryjące się pod łóżkiem których istnieniu zaprzeczamy I pieprzyć to nie byłam węszącym psem który mógł zwietrzyć jakąś wskazówkę. Bycie wilkołakiem nie oznaczało wcale ,że miałam wyostrzone wszystkie zmysły i dzięki temu moja praca była łatwiejsza. Tak to też plus niekontrolowany gniew i siła która pozwoliłaby mi urwać komuś głowę jeśli tylko straciłabym kontrolę Znałam tylko jedną osobę która wiedziała jakie to uczucie i była ona gdzieś po drugiej stronie świata Odetchnęłam głęboko, zaczęłam się odwracać aby wrócić na miejsce przestępstwa wiedząc ,że wszyscy znajdujący się tam ludzie rozmawiają teraz o mnie W dole ulicy, światło rozbłysło nad jednym z szeregowych domów otworzyły się drzwi i kolejny strach na wróble rozpoczął spacer w moim kierunku. Zobaczył wóź patrolowy, samochód ekipy, Martineza, użył tego co zostało z jego mózgu i zaczął uciekać. — Coraz lepiej i lepiej — wymamrotałam, rzucając się w pogoń za żyjącym jeszcze ćpunem. Stwierdziłam ,że skoro uciekał to prawdopodobnie wiedział coś o tym martwym kolesiu. Zrównałam się z nim mniej więcej po przebiegnięciu przecznicy i użyłam ramienia aby przygwoździć go do żelaznego ogrodzenia ciągnącego się wzdłuż chodnika — Złaź ze mnie! — krzyczał, odpychając się i spychając mnie na krawężnik. Zdezorientowana oparłam się na stojącym Fordzie, dysząc z zaskoczenia. Nie wielu zwykłych ludzi jest w stanie poradzić sobie z siłą wilkołaka

Przeszukiwał swój płaszcz w poszukiwaniu czegoś bez wątpienia szkodliwego dla mojego zdrowia kiedy wyciągnęłam służbową broń i wymierzyłam mu pomiędzy oczy. Tylko Glock, dziewięć milimetrów, nic specjalnego ale spełnia swoje zadanie, ćpun zamarł, jego klatka piersiowa trzepotała z wysiłku — Policja — powiedziałam — Pokaż mi ręce Dreszcz przetoczył sie przez niego— Nie strzelaj — Daj mi chociaż jeden powód aby tego nie zrobić, dobry albo zły — powiedziałam, odbezpieczając broń. Jego dłonie wciąż spoczywały wewnątrz kieszeni. Jego oczy wyglądały na zbyt spanikowane jak na mój gust — Proszę nie strzelaj! — Ręce za głowę! Nie poruszył się, obserwował mnie mrugając — Pokaż mi ręce! — zarządziłam ponownie — Wszystko będzie w porządku — powiedział niskim, śpiewnym głosem — Uspokój się, wszystko w porządku — w świetle, widziałam moimi wilkołaczymi oczami jak jego ramiona stężały kiedy złapał to co miał w kurtce Pieprzyć to — Proszę nie zabijaj mnie oficerze — zaczął powoli, kiedy zobaczyłam jak jego dłoń wysuwa się z kieszeni jak z zwolnionym tempie Powinnam była pociągnąć za spust. To byłby dobry strzał, ponieważ, ten koleś albo był największym idiotą na ziemi albo był uzbrojony i miał zamiar mnie zabić Moje palce opadły na spust, wszystko stało się w ciągu dwóch uderzeń zegara chociaż wydawało się ,że trwa to wieczność, krew szumiała mi w uszach, instynkty w moim mózgu krzyczały! Strzelaj! — Proszę — zasyczał ponownie Nie strzeliłam. Zamarłam, czułam jakby moje kończyny były zamknięte w szkle. Co jeśli był tylko na haju? Jeśli nie był uzbrojony a ja byłabym morderczynią. Już przecież byłam morderczynią

Zakrzywiony nóż poleciał w moją stronę. Mój lepszy refleks odrzucił mnie na bok i wylądowałam na mojej broni z palącym bólem w żebrach. Ćpun znalazł się na mnie, twarz dzika, nóż jak srebrny pazur zwisał tuż nad moim okiem. Zaparłam się i kopnęłam, przekręcając nas tak ,że teraz to ja byłam u góry. Uderzyłam go jednym ostrym ciosem w skroń i zwiotczał natychmiast, palce puściły ściskaną broń. Martinez nadbiegł z jednym z techników — Nic ci nie jest? — zapytał, wymierzając swoją broń w nieprzytomnego ćpuna Wstałam i otrzepałam się z kurzu. Nie wyczułam żadnej krwi ale będę musiała obejrzeć się w lepszym świetle. Nadcięty kawałek czarnych włosów muskał moją twarz, sięgnęłam i szarpnęłam go do końca. Nóż przeleciał milimetry od mojego lewego oka — Niech to cholera — wymamrotałam — Skuj to gówno — powiedziałam do Martineza — Możesz zawieść go prosto na

24 posterunek. Spotkamy się na miejscu

Owinęłam się szczelnie moją skórzaną kurtką kiedy szłam, aby nikt nie widział jak bardzo się trzęsłam

Rozdział drugi Po raz pierwszy od kiedy odeszłam na zwolnienie lekarskie trzy miesiące temu podjechałam na parking na

24 posterunku. Posterunek ten był upchnięty w starym

budynek straży pożarnej który pamiętał lepsze dni, chociaż sąsiedztwo wokół powoli zapełniało się japiszonami. Naliczyłam cztery lśniące SUV'y zaparkowane przed odnowionymi kamienicami po drugiej stronie ulicy. Zaparkowałam mojego Forda Fairlane'a z

'69 na przypisanym mi miejscu i

przeszłam w górę kamiennymi szerokimi stopniami schodów

24 posterunku. Tuż przed

tym zanim otworzyłam drzwi, zatrzymałam się, wdychając smród starego linoleum i słodkiej , niedobrej kawy. Pachniało domem ale też obco, jak powrót do twojego pokoju dziecinnego już kiedy się wyprowadziłeś. Postałam tam chwilę i pchnięciem otworzyłam drzwi. Zadudniły głośno na starych zawiasach. Dobra robota, Luna. Jeśli wszyscy nie wiedzieli ,że wracasz dziś na służbę, to teraz już wiedzą. Rick, recepcjonista na nocnej zmianie spojrzał w górę kiedy weszłam, jego usta wygięły się w uśmiechu — Dobrze widzieć cię z powrotem Detektywie! — wyszedł z za swojego biurka i uścisnął moją dłoń Ulga przelała się przeze mnie — Ciebie też dobrze widzieć Rick. Jak tam twój syn? — Teddy? W porządku, zaczął szkołę podstawową kilka tygodni temu — Rick uśmiechnął się — A jak tam twoja kuzynka? Mój dobry nastrój zniknął zmyty jak powódź — Wyprowadziła się. Mieszka teraz w

Battery Beach Rick zagwizdał — Kawał drogi To był kawał drogi, duży na tyle ,że moja kuzynka Sunny przyjeżdżała tylko raz na kilka tygodni. Jestem pewna ,że fakt iż ledwie z nią rozmawiałam przez całe lato ucieszył naszą babcię Rhodę.

Rhoda wyrzuciła mnie kiedy miałam piętnaście lat, i jeden raz tylko pomogła mi od tego czasu a w zamian za to zażądała abym zgodziła się na wyprowadzkę Sunny z powrotem do jej domu, który znajdował się odpowiednio daleko od mojego złego, okropnego, gorszącego wpływu wilkołaka. Stara zła wiedźma Przeprosiłam Ricka i poszłam wąskim, podświetlonym, fluorescencyjnym światłem korytarzem do pokoju wspólnego detektywów, udając ,że żołądek nie skręca mi się po tych dwóch bekonowych cheeseburgerach które zjadłam na kolację. Nie ,żebym tak naprawdę mogła winić Sunny za tą wyprowadzkę. W trakcie śledztwa Duncana, do naszego domu włamał się czarownik krwi wysłany aby mnie zabić, dałam się postrzelić a Sunny została aresztowana przez jednostkę SWAT policji w Nocturne. Nasze stabilne życie okazało się wcale takim nie być. I dźgało mnie to w serce za każdym razem kiedy otwierałam zamek tego co kiedyś było naszymi frontowymi drzwiami i znajdowałam się sama w mieszkaniu Moje biurko wciąż stało z tylu w rogu, zakurzone z powodu nie używania. Ktoś napisał słowa ugryź mnie w warstwie kurzu na monitorze mego komputera Obróciłam się szybko i przeskanowałam na wpół pusty pokój. Nikt nie pochylał się podejrzanie nad biurkiem, ani nie wyglądał na zakłopotanego. Kilku nowych gapiło się na mnie z otwartymi ustami — Zróbcie zdjęcie albo spadajcie — warknęłam. Moje serce waliło gdy sięgnęłam i rozmazałam to dłonią pozostawiając smugi palców. Przynajmniej jedna osoba na

24 nie

była zbyt uszczęśliwiona z powodu mojego powrotu. Jeśli się okaże ,że będzie tylko on jeden to będę naprawdę szczęśliwa, jeśli chodzi o ścisłość — Matko, wyglądasz jakby ktoś nasikał na twój grób — porucznik McAllister podszedł opierając się na skraju mojego biurka i spojrzał na mnie z małą zmarszczką pomiędzy brwiami która wyrażała ogromne zaniepokojenie Otrzepałam kurz o dżinsy — To była dość ciekawa noc Mac — Słyszałem — powiedział — Jakiś ćpun próbował załatwić ci lifting brwi? — Tak, szkoda ,że nie trafił — powiedziałam — Miałabym jedną z tych seksownych, małych poprawek oka

Mac klepnął mnie w ramię i spojrzał prosto w oczy — Cieszę się ,że jesteś z powrotem Wilder, nie zrozum mnie źle....było wiele przetasowań po tej sprawie Duncana i mieliśmy mało personelu — Tak mi też brakowało śmierdzącej wody kolońskiej Brysona — powiedziałam, wskazując podbródkiem w miejsce na którym siedział Dave Bryson. Jego okropne pamiątkowe piłeczki zostały zastąpione zdjęciami dzieci jakiegoś faceta — Wilder — powiedział Mac — Jeśli pozwolisz mi dokończyć, chce powiedzieć ,że nie wyglądasz jakby wszystko było w porządku, wcale tak nie wyglądasz I wcale nie czułam się jakby wszystko było w porządku. Wcale. Ale jeśli będę musiała spędzić jeszcze jedną minutę więcej w ciszy mojego nawiedzonego domku to chyba oszaleje. Więc przesunęłam dłoń Maca z mojego ramienia i skłamałam — Nic mi nie jest Mac. Jestem trochę rozbita z powodu tego kolesia co na mnie wskoczył — i z powodu tego ,że wszyscy wiedzieli ,że jestem wilkołakiem a Dmitri wyjechał i wcale nie byłam gotowa być z powrotem tutaj w miejscu z którym wiązały się moje wszystkie związane z nim wspomnienia — Mam nadzieje ,że nie wciskasz mi kitu — powiedział — Ponieważ kapitan chce z tobą mówić jak tylko się pojawisz Chwilę zajęło mi uświadomienie ,że nie może mówić o Wilburze Roenbergu, byłym kapitanie

24 posterunku. Ten kapitan spędzi następne 25 lat w celi Los Altos za

współudział którym potraktowano to ,że krył te wszystkie morderstwa. Chociaż z tym wszystkim co mnie ostatnio spotykało nie byłabym zdziwiona gdybym go tu zobaczyła — O czym on chce ze mną rozmawiać? — Ona — powiedział Mac — I nie mam pojęcia. Nie jest zbyt gadatliwa A to coś nowego. Było tylko piętnaście albo dwadzieścia kobiecych detektywów z dwustu w całym mieście, i garść poruczników. Żadnej kapitan z tego co było mi wiadomo — Kim ona jest? Skąd pochodzi? — Niech mnie Wilder, nie znam historii życia tej kobiety. Była dowódcą zmiany na

43 kiedy przeniosła się do biura detektywów.

Nazywa się Matilda Morgan i z tego co zdążyłem zaobserwować wkurza się kiedy ludzie się spóźniają, więc ruszaj swój tyłek — obrócił się na pięcie i poszedł z powrotem do swojego gabinetu. Zamrugałam kiedy trzasnęły drzwi. Mac zazwyczaj nie dawał się ruszyć, był jak skała po środku burzliwego oceanu. Kapitan Morgan musi być niezła jeśli udało jej się go zirytować, cudownie już nie mogę się doczekać Poszłam w dól korytarza do biura kapitana i zapukałam. Pierwszą rzeczą jaką zauważyłam było to ,że imie Roenberga zostało zeskrobane z ciężkich szklanych drzwi i świeże litery wciąż jeszcze pachnące farbą głosiły MORGAN —

KAPITAN — Wejść — jej glos był ostry, brzmiał jak glos sierżanta w wojsku albo nauczycielki z katolickiej szkoły Przekręciłam klamkę, niezbyt zachwycona faktem ,że moja dłoń spociła się już od samego jej głosu — Kapitan Morgan — wycofałam nadpływający chichot na widok drobnej blondynki ubranej w perukę i stój pirata który błysnął w mojej głowie Och bogowie Luna.

Nie teraz Morgan spojrzała do góry na mnie z za pary półksiężycowych okularów, akta piętrzyły się w stosach na całym jej biurku — O co chodzi detektywie? — Kapitan Morgan — spróbowałam ponownie, tym razem osiągając trochę większy sukces — Jestem Luna Wilder, chciał mnie pani widzieć Rozpoznanie rozbłysło w jej oczach kiedy zaznaczyła sobie akta i odłożyła je na bok — Oczywiście. Powinnam pamiętać cię z gazet. Zamknij drzwi i usiądź Zamknęłam łagodnie drzwi i usiadłam na krześle na przeciwko nowego biurka Morgan. Cały męski, drewniany wystrój Roenberga plus jego stare śmierdzące stęchlizną krzesła zostały zastąpione przez blondynkę siedzącą za chromowanym biurkiem i dwa stojące przed nią plastikowe krzesła. Siedziałam tak kiedy wbijała we mnie swoje spojrzenie koloru oceanu które tego jestem pewna uzyskiwała dzięki specjalnie dobranym kolorom tego gabinetu Ale może, zbyt wiele się tu doszukiwałam. Morgan była kobietą na stanowisku, prawdopodobnie musiała codziennie zmagać się z niezłym gównem, więc jej twarz zimnej suki mogła być tylko fasadą

— Detektyw Wilder, przejdę od razu do rzeczy, nie byłam za tym aby pozwolić ci wrócić do służby Albo mogła być naprawdę zimną suką Przełknęłam i udało mi sie jakoś zachować pozory uprzejmości, zaciskają dłonie na poręczach plastikowego krzesła, czułam jak wyginają się pod naporem moich palców — A to dlaczego proszę pani? — Jeśli już musiałaś zapytać, jesteś nawet gorszym detektywem niż byłam skłonna na początku uwierzyć Poczułam jak moje policzki robią się czerwone kiedy Morgan kontynuowała — Prowadzę swoich detektywów twardą ręką. Nie ma u mnie miejsca na wychodzenie przed szereg, lekceważenie rozkazów a zwłaszcza (zdjęła okulary i przyjrzała mi się z góry na dół) wilkołaki które nie potrafią kontrolować swoich impulsów i stanowią zagrożenie dla ludzkich członków mojego zespołu. Jeśli chociażby spowodujesz wzburzenie mojego włosa na głowie zostaniesz usunięta Gniew trysnął przez mnie — Co do cholery insynuujesz? — zażądałam ostro odpowiedzi Morgan uśmiechnęła się zamykając usta, jej oczy cięły jak szafiry — I oto jest ten sławny temperament wilkołaka — zamruczała — Zastanawiałam się jak długo można cię utrzymać w ryzach — odwróciła głowę aby spojrzeć na swój chromowany ścienny zegar — Najwyraźniej nie za długo Zamknęła akta i przesunęła je na biurku w moją stronę. Zobaczyłam na nich swoje imię i zdałam sobie sprawę ,że to moje raporty dyscyplinarne Wewnątrz brązowej okładki znajdowało się więcej niż kilka żółtych kartek z notatkami służbowymi — Jeśli chce pani zatrzymać swoją pracę tutaj pani Wilder, sugeruje aby przykuła się pani do biurka i zabrała się za pracę która nie wymaga zbytnich umiejętności interpersonalnych. Ten narkoman do którego pojechałaś wcześniej, jak na razie powinien ci wystarczyć Boże, jak chciałam ją skrzywdzić. Czułam fizyczny ból tak chciałam wywlec ją z za tego nowoczesnego biurka i rozszarpać jej kark, rozlewając krew po całych tych dziewiczych meblach

Wstałam, moje dłonie wibrowały, musiałam się ruszyć. Jeśli pozwolę aby wilk poczuł się jak w pułapce, wpadnę w szał i ktoś zostanie zraniony. Tak jak chciałaby Morgan. Nie zabije tej suki, nie była warta zachodu — Czy to wszystko? — wyszeptałam, Morgan pomyślała przez chwilę i odpowiedziała — Na razie — podała mi folder — Proszę odnieść po drodze do swojego biurka Nie wiem jak powstrzymałam się aby nie wyrwać jej ręki. Lata samo kontroli i powstrzymywania się przed okazywaniem emocji nauczyły mnie trzymać wilka wewnątrz ale wszystko to zmył teraz jej uśmieszek pełen samozadowolenia. Jeśli do tego wracałam, to komu potrzebna była taka praca?

Nie. Matilda Morgan nie zmusi mnie do odejścia. Martwe ćpuny i ataki nożem też mnie do tego nie zmuszą. Nawet jeśli posadzi mnie przy biurku i tak się mnie nie pozbędzie. Byłam dobrym gliną, i miałam zamiar być nim dalej. Sunny nie będzie musiała słuchać jak zostałam zwolniona, znowu. A Dmitri, jeśli kiedykolwiek wróci, nie będzie wiedział jak bardzo zraniło mnie jego odejście. Nawet nie trzasnęłam drzwiami kiedy wyszłam z biura Morgan i nie pozwoliłam aby ktoś w korytarzu zarobaczył łzy buchające mi z oczu, dopóki nie znalazłam się w pustym pomieszczeniu w którym trzymaliśmy akta i nie pozwoliłam się sobie rozpłakać. Rick złapał mnie kiedy wychodziłam wycierając oczy wierzchem dłoni — Ten facet który próbował cię zadźgać, właśnie się ocknął. Umieściliśmy go w pokoju przesłuchań, w trójce Uśmiechnęłam się zdawkowo moim uśmiechem nie ma tu nic do oglądania i odpowiedziałam — Zaraz tam będę Rick przechylił na mnie głowę — Nic ci nie jest? — Kiedy wszyscy przestaną mnie o to pytać? — zażądałam głośno odpowiedzi — Gdyby nie było nie wracałabym do tej cholernej pracy! — Niech mnie — powiedział Rick odsuwając się do tyłu — Przepraszam. Przyprowadź go kiedy z nim skończysz — odwrócił się i poszedł z powrotem do swojego biurka. Natychmiast poczułam się jeszcze gorszą wiedźmą niż Morgan za to ,że na niego ryknęłam.

Musiałam się stąd wydostać. Nie powinnam była jeszcze wracać. Mogłam przyjąć ten ostatni miesiąc płatnego urlopu aby się do końca pozbierać Zatrzymałam się zanim otworzyłam drzwi do pokoju przesłuchań. Kolejny miesiąc siedzenia w domu nie poprawiłby mojego spojrzenia na to wszystko. Moje życie wirowało wokół zegara, odmierzając czas do przemiany, wiedząc ,że tym razem będę sama kiedy to się stanie. Przynajmniej powrót do pracy sprawi ,że nie będę o tym myśleć Ćpun był skuty, jego głowa kiwała się odbijając od klatki. Kopnęłam nogę jego krzesła — Obudź się dupku Poczułam słaby zapach ciała i perfum dochodzący z za lustra obserwacyjnego i poczułam jak włoski jeżą mi się na karku. Czy Morgan była gdzieś tam i mnie obserwowała? Zasłoniłam zasłonę na lustrze z ponurym uśmiechem satysfakcji przeznaczonym dla tego kto znajdował sie po drugiej stronie i odwróciłam się do mojego ćpuna — Jak się nazywasz? — Edward — powiedział ponuro — Zostałeś powiadomiony o swoich prawach Edward? Jego płonące, brązowe oczy przesunęły się po mnie, zatrzymując na mojej twarzy i uśmiechnął się popękanymi ustami — Niezła fryzura oficerze Musiał po prostu wciskać odpowiednie guziki, no musiał? Byłam na nim w tej samej sekundzie, dłoń zaciśnięta wokół gardła, rzucając go o ścianę z takim impetem ,że jego żółte zęby zatrzasnęły się razem. Tylne nogi jego krzesła zostawiły czarne ślady na linoleum. Siła wilkołaka zdecydowanie miała swoje atuty — Posłuchaj mnie, ty kupo gówna — ryknęłam mu do ucha — Napaść na policjanta to przestępstwo i szczerze wątpień ,że jakikolwiek sędzia zasugeruje ci pobyt na odwyku Dławił się i szarpał trochę zbyt dramatycznie ponieważ nie trzymałam go za gardło aż tak mocno ,żeby odciąć mu dopływ powietrza. To była kusząca propozycja

— Kim jest twój martwy kolega? — zażądałam odpowiedzi — Powiedz mi a może zastanowię się nad zmianą postawionych ci zarzutów, z napaści na obrazę — co oczywiście było tylko pieprzeniem, nie miałam już żadnych powiązań z biurem prokuratora po tym co zrobiłam z ich szefem — Nie możesz mi pomóc — Edward sapnął — Gryząca suka! Puściłam go, zaskoczona ,że wziął mnie za wilkołaka. Uśmiechnął się ponownie, obejrzał pomieszczenie zanim spuścił wzrok na swoje nogi — Czuł truciznę w swoich żyłach — powiedział nagle — Widział pustymi oczami Westchnęłam rozcierając oczy. Szalone majaki były tym co wykazywało moje pierwsze przesłuchanie, super — O czym ty gadasz Edward? Głowę miał opuszczoną na klatkę piersiową kiedy ponowił swój bełkot — Puste oczy......każdy z nas. Widzi każdego z nas Cóż, wspaniale, może jaki mi się poszczęści, to zacznie mi tu śpiewać i rysować po ścianach — On widzi każdego z nas! — Edward wyjęczał ponownie. Sięgnęłam w jego stronę aby zabrać go do celi kiedy nagle jego głowa wystrzeliła a jego oczy napotkały moje, były przejrzyste jak szkło — Ciebie też widzi detektywie Złapałam go za ramię i szarpnęłam — Tak, jasne, ruszaj się Edward pozwolił mi zaprowadzić się do biurka Ricka, gdzie nie powiedział ani słowa kiedy Rick go zabierał i przekazywał dalej mundurowemu. Nie byłam już dłużej w stanie znieść tego szaleństwa, oparłam się o zewnętrzną część wykrywacza metalu — Przypomnij mi jeszcze raz dlaczego wykonuje tą robotę Rick bez słowa zaoferował mi cukierka z naczynia które trzymał na biurku, odwinęłam go i zaczęłam przeżuwać energicznie — Może mogę zjeść ich wystarczająco dużo aby wpaść w jakiś rodzaj szoku i nie musieć jutro tutaj wracać W dole korytarza kapitan Morgan, wyszła ze swojego biura. Miała na sobie szary kostium ze spodniami i parę wyjątkowych szpilek od Marca Jacobsa które zauważyłam już wcześniej jak dawała mi reprymendę

— Pieprzyć to wszystko — wymamrotałam. Morgan przystanęła i spoglądała na mnie przez kilka długich sekund zanim powiedziała — Nie ma pani biurka detektywie? — Mam kapitanie — odparłam sztywno — Więc zakładam ,że to wylegiwanie się tutaj jest rezultatem jakiś problemów świadczących o tym ,że wilkołaki nie mogą usiedzieć na miejscu. Wracaj do pracy — podreptała przez hol w swoich butach które kosztowały więcej niż moje miesięczne wynagrodzenie i pozwoliła aby drzwi zamknęły się za nią nie spoglądając nawet na Ricka. Miałam ochotę iść za nią i walnąć ją w głowę jej własnym butem Zamiast tego, złapałam kolejną garść cukierków i wyszłam wcześniej do domu

Rozdział trzeci O drugiej nad ranem, słyszałam ocean ale nie widziałam go kiedy zaparkowałam Fairlane'a naprzeciwko mojego domu. Kiedy wysiadłam zobaczyłam jak upiorne kształty dryfującego drewna znikały za wydmami prowadzącymi do wody. Woskowaty księżyc stał wysoko na niebie usianym jesiennymi gwiazdami Chatka, pokryta pnącym różami i dość tania jeśli chodzi o wynajem była ciemna. Z tego co wiedziałam pozostawianie świateł nigdy nie zniechęcało włamywacza, i raczej nie mogłam pozwolić sobie na jakieś astronomiczne rachunki za prąd teraz kiedy nie było już Sunny Zatrzymałam się w progu, sprawiając ,że moje ciało zrobiło się całkowicie nieruchome i nasłuchiwałam. Nie usłyszałam niczego z wyjątkiem szumu fal, nie było też żadnych zapachów z wyjątkiem zwiędłych róż i świeżej soli. Zamknęłam drzwi i natychmiast sięgnęłam do włącznika światła, mój kręgosłup przeszyły dreszcze wspomnień za nim światło rozbłysło Nie tak dawno temu, zostałam zaatakowana przez czarownika w tym samym miejscu w którym teraz stałam aby ściągnąć kurtkę. Wciąż miałam koszmary i złe wspomnienia kiedy byłam pewna ,że ktoś stoi tuż za mną i czeka aż oswoję się z ciemnością. Ale salon wciąż był taki sam, nowy dywan leżał w miejscu w którym strzeliłam do Regana Lockharta. Powiesiłam moja motocyklową kurtkę na wieszaku i wśliznęłam Glocka do szuflady w biurku. Kiedyś zamykałam szufladę na klucz. Teraz, zostawiałam ją niezamkniętą i najczęściej lekko otwartą, tak abym mogła sięgnąć po broń w każdej sekundzie. Dużo się zmieniło odkąd powstrzymałam Asmodeusa. Już nie przesypiałam nocy. Trzymałam nóż przy łóżku i broń w miarę szybko dostępną. Maleńka część mego mózgu szeptała mi ,że mam paranoje, że jestem jedną z tych glin które siedzą same oglądają stare filmy i trzymają w ręku broń myśląc o tym jak zginą No dobra może nie było ze mną aż tak źle, ale miałam teraz większą paranoję niż kiedykolwiek bym przypuszczała ,że będę miała. Dr. Merriman zwaliła to na post traumatyczny stres ale to czego nie wiedziała to to jak Asmodeus mówił do mnie tuż przed tym jak zabiłam Duncana i uwolniłam go.

Uwolniłam go, puściłam wolno coś starożytnego i strasznego. I zabiłam, jako wilkołak, i nie było to czyste jak wtedy kiedy byłam zmuszona zastrzelić podejrzanego o morderstwo podczas mojego pierwszego roku w wydziale zabójstw. Oddałam to mojemu wilkowi i zabiłam. I nie był to pierwszy raz — Jak sądzisz dlaczego ciągle odtwarzasz ten moment? — Dr. Merriman zapytała mnie krzyżując nogi w kostkach i obracając pióro pomiędzy palcami Skupiłam się na miejscu ponad jej lewym ramieniem, czytając tytuły książek które miała na swoich półkach na pokaz. Merriman radziła sobie ze strzelaniami, samobójstwami, rozwodami gliniarzy, nie radziła sobie z wilkołakami. Uśmiechnęłam się, pot skraplał jej bluzkę za każdym razem kiedy byłyśmy razem w jej gabinecie — Czujesz się winna z powodu tego co stało się z panem Duncanem? — Nie — parsknęłam posyłając jej ponury uśmiech aby pokazać jak ostra byłam. Merriman była kiepskim psychiatrą ale nawet ona była w stanie to przejrzeć — Więc dlaczego wciąż wracasz do jego śmierci? Dlaczego czujesz potrzebę aby nieustannie dążyć do tego kiedy wiesz jakie to destrukcyjne? I tak jak ona i wszyscy inni oczekiwali ode mnie wybuchnęłam — Co do cholery mam ci powiedzieć Dr. Merriman? Chcesz abym westchnęła, spojrzała na swoje buty i przyznała ,że jestem ćpunką uzależnioną od adrenaliny, żerującą na chaosie? I tych obrazach śmierci które nosze w swojej głowie? Myślisz ,że nie wiem ,że sama się tym wyniszczam? Merriman uśmiechnęła się, bo w końcu miała coś co mogla zapisać na mój temat w swoim notesie, po trzech miesiącach sesji, na których udzielałam patowych odpowiedzi na wszystkie zadane pytania — Szczerze Luna? Myślę ,że nie będziesz usatysfakcjonowana dopóki wszystko wokół ciebie nie stanie w płomieniach Wyszłam z jej biura i chociaż miałyśmy umówione dwa kolejne spotkania, już tam nie wróciłam Po tym jak weszłam na górę z echem wspomnień których nie chciałam mieć, stałam pod prysznicem dopóki moje palce nie zaczęły marszczyć się na końcach, wytarłam się ręcznikiem i włożyłam stare dresy. Zgasiłam światło i obserwowałam księżyc przez kratki znajdujące się za oknem. Myślałam o złotych oczach demona i krzykach Alistaira Duncana. Sen kiedy w końcu nadszedł był pokryty krwawymi wspomnieniami

Dokładnie o czwartej nad ranem obudzałam się z pewnością ,że ktoś był w moim domu, Usłyszałam trzask zewnętrznej kratki i delikatne zamknięcie za sobą wewnętrznych drzwi, i stłumione przekleństwo kiedy ten kto wszedł nadział się na jeden z moich mebli W jednej chwili wyskoczyłam z łóżka, łapiąc nóż, który trzymałam przy łóżku. Kucając biegłam na schody. Sięgnęłam do włącznika i zapalając krzyknęłam — Policja stój! — Cholera! — postać poniżej rozłożyła ramiona, upuszczając dwie białe torby z piekarni które trzymała. Gorąca kawa wyleciała z jednej z nich prosto na mój nowy dywan — Cholera! — krzyknął, łapiąc chustkę z kieszeni i wycierając plamę — Luna cholernie mnie przestraszyłaś! Wciąż stojąc z nożem na schodach wydałam z siebie jedno długie westchnienie — Trevor, co ty tu do cholery robisz? Trevor Wick posłał mi spojrzenie które było na wpół zmieszane na wpół wkurzone — Mój ostatni występ skończy się wcześniej. Przyniosłem ci śniadanie do łóżka, albo przynajmniej próbowałem ... Opuściłam nóż i podeszłam aby pomóc mu pozbierać torby i osuszyć plamy z kawy — Jak się tu dostałeś? Trevor przysiadł na butach — Dałaś mi klucz, pamiętasz? — podniósł brew spoglądając na nóż który trzymałam — Kochanie po co ci to? Położyłam go na oparciu sofy — Nie lubię trzymać broni w sypialni — przyznając to komuś na głos w oświetlonym pomieszczeniu poczułam się głupio i zdecydowanie bardziej niż szalenie. Trevor pocałował mnie w policzek — Jesteś przerażającą laską, podoba mi się to — wziął torbę z moich rąk — Mam zamiar podgrzać te pozostałości mojego zaskoczenia. Twarożek czy łosoś? — Twarożek — powiedziałam wciąż kucają, nie mogłam się zdobyć aby spojrzeć mu w oczy. Cóż nie spotykaliśmy się długo ale wyszłam na całkowitą wariatkę Trevor musnął moją pierś swoim kciukiem kiedy wstawał — Nie każ mi czekać zbyt długo, skarbie — zniknął w kuchni, gapiłam się na brązową plamę na moim dywanie i czułam jak idiotka Nalałam soku pomarańczowego i wyjęłam talerze kiedy Trevor smarował twarożkiem mojego bajgla. Widząc go jak stoi w mojej kuchni, z łatwością znajduje noże i łyżki, talerzyk na łososia, to było dziwne uczucie. Bardzo dziwne Trevor wyczuł ,że się mu przyglądam i podniósł brew — Co ci chodzi po głowie skarbie?

Przełknęłam. Tylko raz wcześniej był w moim domu, ale został na tyle długo aby zrobić mi śniadanie następnego ranka, i dałam mu mój zapasowy klucz co było oczywiście przypływem całkowitego szaleństwa. Czy w jakiś sposób dałam mu do zrozumienia ,że to oznacza iż może tu sobie przychodzić kiedy mu się podoba? — Nic. Ostatnia noc to była moja pierwsza noc w pracy Trevor oblizał nóż i wrzucił go do zlewu — Super. Złapałaś jakiś złych kolesi? Czy szalony ćpun który chciał mnie zadźgać się liczy? — Tylko jednego Wrzucił pół bajgla do ust i połknął zanim zaczął mówić. Wzięłam gryza mojego, nawet jeśli byłam zbyt zdenerwowana z nim siedzącym przede mną aby odczuwać głód — Wiesz — powiedział Trevor — Nie mogę przeboleć faktu ,że spotykam się z gliną. Wiesz ile razy zostałem przymknięty? Dwukrotnie. Dwa razy za wykroczenia które zostały po jakimś czasie usunięte z akt. Wiedziałam również ,że Trevor miał

5.10 a nie 6

stóp wzrostu jak zawsze twierdził i ,że

nosił niebieskie szkła kontaktowe. No co? Miałam sypiać z kimś kto mógłby być mordercą z piłą łańcuchową? Jak normalne kobiety to robiły nie miałam pojęcia Powiedziałam — Tak, to całkiem zabawne — tonem który zabrzmiał smętnie nawet dla mnie Trevor sięgnął poprzez stół podejrzanie pachnącymi palcami i założył mi kosmyk włosów za ucho — Wszystko w porządku kochanie? Wydajesz się naprawdę oddalona — była prawdziwa i szczera troska w jego oczach i odetchnęłam głęboko zanim odpowiedziałam, aby wypełnić nozdrza zapachem który znajdował się tu i teraz i rozwiać ten który czułam z przeszłości. — W porządku skarbie — to wyszło ze mnie tak gładko ,że spróbowałam jeszcze raz — Dzięki ,że wpadłeś, to było bardzo miłe Trevor parsknął — Miłe? Nie jestem miły ale lubię cię — mrugnął wkładając talerz do zlewu i podszedł do mojej nowej błyszczącej lodówki. Stara została oddana na złom z powodu uszkodzeń po kulach — Masz jakieś piwo? — Nie — wypiłam wystarczająco dużo w moim nastoletnim życiu, prawdopodobnie wystarczająco dużo na resztę mojego życia. I co mu się do cholery wydawało ,że robił? Czy istniał jakiś zestaw semafor związkowych w które nie byłam wtajemniczona a które mówiły, naruszaj sobie moją prywatność i wypijaj całe moje piwo jeśli tylko je mam. Jedyną miłą rzeczą bycia z Dmitrim był brak tego całego pieprzenia,

Pragnął mnie i pewnego razu ja zapragnęłam jego, stało się i po wszystkim sprawił ,że poczułam się dobrze lekkim uśmiechem i dotykiem mego policzka. Wilkołaki to stworzenia polegające na instynkcie, i wiesz na czym stoisz, nawet jeśli ograniczasz się do bycia zdobyczą albo partnerką Trevor stanął za mną i zaczął masować mi ramiona — Jesteś spięta skarbie — wymamrotał do mego ucha po którym przesuwały się jego usta — Zapomnijmy o piwie i chodźmy na górę, zobaczymy co mogę na to poradzić Mój instynkt kopnął z impetem na wspomnienie dłoni Dmitria tam gdzie leżały teraz ręce Trevora i skręciło mi żołądek. Drgnęłam pod dotykiem Trevora a on to zauważył, odsuwając się z westchnieniem — To znowu on? Odwróciłam się z tym co miałam nadzieje było przekonywający, pewnym siebie uśmiechem — Kto? skarbie — cholera, byłam kiepska w używaniu tych frazesów Trevor oparł się o blat w kuchni i przeczesał ręką przez swoje czarne włosy z zielonymi pasemkami które opadały mu na oczy — Twój tajemniczy ex o którym nie chcesz rozmawiać. Luna wiesz ,że uważam cię za najseksowniejszą kobietę z jaką kiedykolwiek byłem ale ten egzystencjonalny kryzys musi się skończyć Spojrzałam w dół na pleciony dywan zawstydzona. O jak wielu rzeczach nie mówiłam, Trevor nie miał pojęcia. I to było nie w porządku. Dmitri zniknął. Poznałam Trevora właśnie dlatego ,że zniknął. Czy nie wyszłam wtedy z domu po to aby o nim zapomnieć? Teraz miałam Trevora i odrzucenie go byłoby okrutne i naznaczyło mnie jaki prawdziwie dysfunkcjonalną osobę już na całe życie Spojrzał na mnie ponownie kiedy podeszłam i objęłam go w pasie, przyciskając nasze ciała do siebie. Upewniłam się ,że wyczuje iż nie miałam na sobie stanika i jego oczy pociemniały odrobinę, uśmiech zatańczył w kącikach ust. Pocałowałam go i specjalną uwagę poświęciłam na wśliźniecie języka do środka. Wypukłość naciskającą na okolice mego podbrzusza którą poczułam przez jego dżinsy powiedziała mi ,że jesteśmy na najlepszej drodze aby się pogodzić — Na górze, mówiłeś? — wymruczałam, odsuwając się. Trevor pokiwał, czułam jego całkowicie ludzkie feromony, ckliwe i słodkie jak kwiaty narcyza — Na górze — zgodził się łapiąc mnie za ramię i wciągają za sobą po schodach

Słońce zaszło już ponownie zanim wstałam, wzięłam prysznic i zeszłam na dół do gabinetu sprawdzić e-maile. Trevor wciąż chrapał zaplątany w prześcieradła, i byłam skłonna go tam pozostawić Upewniłam się aby trzymać trochę antyseptyków i bandaży w pudełku na stoliku nocnym, zakłopotana tym jak głęboko moje paznokcie wbijały się w jego ramiona Przynajmniej mogłam to wyjaśnić tym ,że doprowadza mnie do niewyobrażalnego wręcz stanu pasji jak z romantycznych powieści. Trochę niewinnych kłamstw było zdecydowanie lepsze niż wyjawienie ,że jestem wilkołakiem Powinnam mu powiedzieć pierwszej nocy jak się poznaliśmy w klubie gdzie grał jego zespół. Zdecydowanie powinnam była to zrobić po pierwszej nocy jaką spędziliśmy wspólnie. Sprawdziłam kalendarz na ścianie biura i zobaczyłam ,że pełnia była za szesnaście dni, za wcześnie aby jakieś oznaki zbliżającej się przemiany były widoczne dzięki bogu. Jak mu to wyjaśnię nie miałam pojęcia Moja skrzynka e-mailowa była zawalona spamem, nie byłam tym zaskoczona. Kto chciałby ze mną rozmawiać w tym stanie w jakim się aktualnie znajdowałam? Ostatni z otrzymanych e-maili w mojej skrzynce przykuł moje spojrzenie ale przyrzekałam ,że będę silna. Nie otworze go, nie otworze, nie otworze Przesunęłam myszką i kliknęłam z taką samą koniecznością która ogarniała mnie kiedy licytowałam na aukcji jakąś torebkę albo szpilki vintage i rezultat, emocjonalne uderzenie w żołądek był dokładnie taki sam Od [email protected] Do [email protected] Temat Nie martw się o mnie Droga Luno Nie martw się o mnie skarbie. Nie mam zbyt wiele czasu ale jestem na Ukrainie i nic mi nie jest. Nie rozmawiaj z nikim o mnie, ani o sobie, ani o nas. Proszę. Nie mogę ci powiedzieć co się stanie jeśli to zrobisz, ale sprawy mogą przybrać poważny i nie najlepszy obrót Staram się ciebie chronić, nie wiem tylko czy mi się uda Dmitri Datowany ponad miesiąc temu, ostatnia wiadomość jaką miałam od Sandovskiego.

Tej nocy właśnie, wyszłam i poznałam Trevora. Ostatnia linijka tej wiadomości nawiedzała mnie kiedy byłam w połowie drogi pomiędzy jawą a snem Staram się ciebie

chronić — Cóż, Dmitri, jak na razie wykonałeś kawał cholernie dobrej roboty — wymamrotałam z sarkazmem. Kroki rozległy się nade mną i Trevor zawołał z góry — Skarbie, jesteś na dole? Znajdzie się dla mnie jakieś śniadanie? Wcisnęłam guzik monitora i wyszłam z pokoju — W kuchni powinny być płatki, jestem już spóźniona do pracy, muszę iść — jak stare były te płatki, zastanowiłam się przez chwile, nie byłam też spóźniona, ale spoglądanie na Trevora po wspólnie spędzonej nocy przeszywało mnie poczuciem winy. Powinnam bardziej cieszyć się tą znajomością, albo mniej? Co było do cholery ze mną nie tak? Od kiedy martwiłam się o takie rzeczy? Trevor pośpieszył na dół, złapał za łokieć i przyciągnął do siebie. Musiałam zwalczyć w sobie instynkt aby nie ryknąć na to co mój wilk spostrzegł jako próbę dominacji — Na prawdę musisz już iść? Pocałowałam go w policzek — Obawiam się ,że tak Wciąż trzymał moje ramię — Mamy dzisiaj występ w Belladonnie. To naprawdę duża rzecz. Bardzo chciałbym abyś przyszła Mentalnie skalkulowałam sobie jak dużo niepowodzeń mieli ci z wydziału narkotyków w klubie Belladonna i zdecydowałam ,że to dla Trevora powinno być dużą sprawą. Ludzie w Belladonnie nie byli pozerami, byli prawdziwymi złymi ludźmi. Biedny Trevor. — Spróbuje — obiecałam, wciąż przecząc mojemu postanowieniu ,że będę

przyzwoitą i prawdziwą dziewczyną — Teraz naprawdę muszę już iść Wzięłam broń, odznakę kurtkę i uciekłam do Fairlane'a, szczęśliwa ,że mogę być z dala od domu i mojego chłopaka, tak zdecydowanie nie powinna zachowywać się żadna normalna kobieta

Rozdział Czwarty Skierowałam Fairlane'a wzdłuż drogi ekspresowej Appleby, nadjeżdżając od strony śródmieścia a nie z tej co zwykle. Tym sposobem mogłam unikać pracy przez kilka minut dłużej. Moja komórka zadzwoniła kiedy stałam na światłach na rogu Devere i Branch. Identyfikacja dzwoniącego powiedziała mi ,że dzwoni ktoś z zakładu medycyny więc odebrałam nawet jeśli jazda i rozmowa w tym samym czasie mogła kosztować mnie dwieście dolarów według taryfikatora Nocturne — Luna, tu doktor Kronen Udało mi się przesunąć i skręcić w lewo jedną ręką, przerzucają telefon do drugiego ucha — Co tam Bart? — Mam wyniki badań toksykologicznych twojego przypadku przedawkowania gdybyś chciała wpaść — Odwiedziny w kostnicy w Nocturne były na mojej liście życzeń zaraz za wakacjami na bliskim wschodzie ale przecięłam dwa pasy ruchu i zawróciłam — Będę za dziesięć minut Kostnica, jedno piętro piwnicy, tuż pod głównym laboratorium wydziału, smród starego formaldehydu, i ledwie zatarty zapach rozkładu który pochodził z sali przeznaczonej do autopsji, ściana lodówek którą musiałam minąć idąc do gabinetu Kronena Spojrzał w górę kiedy weszłam, okulary spadały mu z nosa — Ach, detektywie — szukał czegoś w kupie kartek która na moje oko była chaosem raportów, wyników badań i przepisów na posiłki w restauracji sushi tuż za rogiem — Tutaj są wyniki, jak sama widzisz — otworzył raport i wskazał — Nic niezwykłego we krwi i innych płynach, jak na kogoś zażywającego narkotyki — Heroina? — zgadywałam — W zasadzie to nie — powiedział Kronen — Śladowe ilości narkotyków których nie byłem w stanie zidentyfikować. Jednakże ma kilka cech wspólnych z heroiną więc zakładam ,że to jakiś uliczny miks który jeszcze nie znalazł się w powszechnym użyciu — Cóż może dlatego ,że wszyscy którzy go do tej pory użyli zginęli straszną śmiercią — powiedziałam

— Możliwe — zgodził się Kronen — Zrobię jeszcze inne analizy i ustalę termin autopsji, aby oficjalnie orzec o przypadkowej śmierci, ale coś czuje ,że możesz dorzucić to o swojego stosu — Jakiego stosu — wymamrotałam, biorąc raport. Dzięki Matyldzie pieprzonej Morgan nie miałam żadnych spraw — Detektywie — powiedział Kronen kiedy odwróciłam się aby odejść — Liczę ,że...tam na miejscu przestępstwa.. Westchnął i strzepał ziarenko ryżu z przodu swojej koszuli — Nie miałem nic złego na myśli, chociaż to ,że jesteś wilkołakiem wyjaśnia dlaczego nie możesz znieść zapachów w miejscu autopsji...i ,że jesteś świetnym śledczym. Cieszę się z każdej okazji którą tylko będę miał aby z tobą pracować — uśmiechnął się nieznacznie i podniósł jakieś grube medyczne czasopismo Nie byłam przygotowana na takie oświadczenie z ust Kronena, więc udało mi się wymamrotać tylko — Dzięki doktorku — i skierować się do wyjścia zanim zrobię się bardziej czerwona niż przecięta tętnica. Gdyby tylko cały wydział myślał jak Kronen moje życie mogłoby nie być tak do końca piekielne Westchnęłam kiedy kierowałam się z powrotem. Kogo chciałam oszukać? Byłam jak magnes na katastrofy którymi okazywało się być całe moje życie. Pokój, miłość i uściski od moich kolegów i koleżanek w niebieskim tego nie zmienią. Nic tego nie zmieni z wyjątkiem mnie magicznie nie będącej jednak wilkołakiem a wątpiłam w to aby to mogło wydarzyć się w niedalekiej przyszłości Typowa piątkowa noc na

24 posterunku składała się z kilku pijaczków, kilku świrów

przekonanych o tym ,że jesteśmy wysysającymi życie demonami i twardzieli którzy zdecydowali ,że nie zgadzają się na areszt za jazdę

55

na godzinę przy ograniczeniu do

25

ich Porsche i to pod wpływem. I właśnie w tej chwili jeden taki krzyczał na Ricka. — Sir — Rick powiedział kiedy oficer aresztujący szarpał się z facetem w garniturze — Czy wydaje się panu ,że gdybym wiedział kim pan jest to byłby mniej skłonny aby pana spisać — Pieprz się! — garniturek wrzasnął — Żądam adwokata! Gdzie mój telefon? Sam do niego zadzwonię, skoro wątpię ,że taka niska forma życia jak ty jest w stanie jakikolwiek obsłużyć

Podeszłam stając za nim i macałam po kieszeniach jego tweedowego płaszcza dopóki nie znalazłam jego eleganckiego telefonu. Odłamałam klapkę ze słuchawką od podstawy i rzuciłam na biurko Ricka. Garniturek odwrócił się z szeroko otwartą buzią, położyłam mu rękę na ramieniu i ryknęłam — Uspokój się — moje oczy oszałamiały kiedy pozwalałam im zapłonąć na złoto, po kilku sekundach zrobiły się z powrotem szare. To niezła sztuczka używana na pijakach, którą kiedyś musiałam bardzo starannie ukrywać, aby jeden z moich współpracowników nie zabił mnie przypadkiem srebrnymi kulami Sapał swoim basowym głosem przez sekundę — Złoże pozew — wyszło mu to bardzo piskliwi, mrugnęłam do Ricka i przeszłam przez wykrywacz metalu podczas gdy on zapytał po raz kolejny — Jeszcze raz, adres sir… ? I jeśli zaraz nie poda pan swoich danych to poproszę panią detektyw aby przyszła tu jeszcze raz i złamał coś jeszcze Czułam się prawie szczęśliwa kiedy dotarłam do pokoju wspólnego. Może ta cała sprawa z nieukrywaniem się jednak nie była tak do końca zła. Zawsze używałam mojego instynktu wilkołaka i wyostrzonych zmysłów które dostałam wraz z ugryzieniem ,ale trzymanie siły i niekontrolowanego temperamentu w tajemnicy to była prawdziwa walka Gdybym nie była tak cholernie ostrożna przez cały czas, kto mógł wiedzieć co by się stało? Może gdybym też w miarę szybko rozwiązywała te jej małe, gówniane sprawy Morgan spuściłaby mnie ze smyczy Kobieta siedziała na skraju mojego biurka, wpatrując się w rodzinne zdjęcie przedstawiające mnie, Sunny i moją babcię ,które tam trzymałam. Zamarłam, kilka stóp od niej, i odchrząknęłam głośno — Co ci się wydaje ,że do cholery robisz? Odwróciła się twarzą do mnie i dziarski uśmiech rozkwitł jej na ustach — Detektyw Wilder? Jakoś wiedziałam ,że później tego pożałuje ale powiedziałam — To ja Ześliznęła się ze swojego miejsca i wyciągnęła dłoń noszącą ślady drogich kremów i perfekcyjnych tipsów wykończonym francuskim manikiurem — Shelby O'Halloran. Właśnie się przeniosłam z

19

— Ok... — powiedziałam, robiąc to co robi każdy gliniarz kiedy poznaje kogoś nowego, tworzy mentalną podstawę do aresztowania — Możesz powiedzieć mi co twój tyłek robi na moim biurku Shelby? —

5,6 lub 7 cal wzrostu, 115 funtów wagi, blond włosy,

niebieskie oczy. Żadnych blizn, tatuaże, to należałoby pozostawić w sferze spekulacji chociaż jej krótki biały top z dzianiny nie pokazywał mi żadnych...

— Zostałam przypisana jako twój nowy partner Chwila chwila, co? — Jako mój co? — powtórzyłam na głos, głupio mrugając. Uśmiechnęła się szeroko, pomalowanymi błyszczącymi ustami, rozciągając rząd małych, białych zębów które jakiegoś dentystę musiały przyprawiać o mokre sny właśnie w tej chwili — Twój partner, rozumiem ,że pracowałaś bez takowego od kiedy zostałaś awansowana na detektywa — Tak, i podoba mi się ten stan rzeczy — ryknęłam. Shelby podniosła czarną torbę i przewiesiła przez ramię — Porucznik McAllister powiedział ,że jutro dostanę biurko ale dzisiaj, nie masz nic przeciwko ,żebym zostawiła swoje rzeczy tutaj? Nie trzymasz niczego w drugiej szufladzie Zrobiło mi się gorąco, a moja szczęka zazgrzytała tonem podobnym do morderczego szału — Zaglądałaś do moich szuflad? — Spóźniałaś się — powiedziała Shelby ze wzruszeniem ramion — Nudziłam się Wskazałam moim własnym nierówno spilnikowanym paznokciem w kierunku jej słodziutkiej twarzy — Nie ruszaj się — obróciłam się na pięcie i wpadłam do biura Maca — Nawet ze mną nie zaczynaj, Wilder — wyciągnął rękę kiedy tylko mnie zobaczył — To nie mój pomysł, Morgan poprosiła o jej przeniesienie jeszcze zanim wróciłaś na służbę — I nikt mi tego nie powiedział — wypaliłam — Mac, nie mogę mieć za partnerkę, żyjącego wcielenia Barbie. Wszystko czego jeszcze jej potrzeba to różowy kabriolet i wielka szczotka do włosów Sięgnął do szuflady i wyciągnął zmięta paczkę Cameli — Nie wyciągałem ich od kiedy poszłaś na urlop, ale nagle mam przeczucie ,że ta noc może się tylko pogorszyć — Mac, nie możesz..... — zaczęłam — Wilder, to nie zależy ode mnie! — warknął — Teraz jeśli chcesz na kogoś pokrzyczeć idź znajdź Morgan. W innym razie weź swojego nowego partnera i ruszaj do pracy Ha ha ha,jasne. Trzasnęła drzwiami do jego pokoju tak ,że zatrzęsły się szyby i pognałam do biura Morgan, gdzie weszłam nie czekając aż powie 'proszę' — Co ty do cholery próbujesz zrobić przypisując do mnie jakąś panienkę? — bardzo subtelnie Wilder. Dobry sposób aby stanęła po twojej stronie

Morgan zdjęła okulary i wbiła we mnie spojrzenie które zredukowałoby każdą inną kobietę do poziomu mokrej plamy. Dobre było to ,że Morgan nie była najstraszniejszą rzeczą z jaką zetknęłam się w życiu — Detektywie Wilder, gdybym chciała aby oficerowie którymi dowodzę, kwestionowali moje decyzję i podważali osąd umieściłabym pudełko na skargi na zewnątrz swojego biura — Ale ja nigdy nie miałam partnera! — powiedziałam z desperacją — Byłam sama odkąd zaczęłam pracować w wydziale zabójstw ! — Detektywie — Morgan pukała knykciami w biurko akcentując swoje słowa — Nie wiem co robił tu Roenberg ale fakt ,że pozwalał komuś tak niestabilnemu jak ty poruszać się po mieście bez wsparcia jest odpowiednim komentarzem. Każdy detektyw w wydziale do którego jestem przypisana będzie miała partnera, włączając w to ciebie Otworzyłam usta aby zaprotestować — Nie jesteś specjalnym przypadkiem dlatego ,że jesteś wilkołakiem Wilder! — Morgan zasyczała wstając. Sięgała mi tylko do ramienia, ale była dość szerokiej kości i miała spojrzenie którego mógł jej pozazdrościć sam Dżyngis chan — Nie będę chodzić wokół ciebie na paluszkach! Wykonuj rozkazy albo wynoś się ! To twój wybór, sama zdecyduj Moje dłonie mrowiły i wilk wśliznął się do mojej podświadomości ponieważ czułam ,że moja dominacja znajduje się teraz w fazie testów. Zazgrzytałam zębami, rozciągając mięśnie szyi, próbując wykrzesać z siebie w miarę normalny ton głosu — Dziękuje za pani czas, proszę pani Morgan wróciła na miejsce i podniosła papiery które czytała — Następny raz kiedy nie okażesz mi należnego szacunku będzie twoim ostatnim jako członka tego posterunku, czy wyrażam się jasno detektyw Wilder? — Tak, proszę pani — wyszeptałam spoglądając na swoje buty ponieważ gdybym spojrzała na Morgan, oderwałabym tej suce głowę — A więc skończyłyśmy — odprawiła mnie i wyszłam, zamykając drzwi ostrożnie za sobą

Rozdział piąty Shelby spoglądała na wyniki badań które dał mi Kronen kiedy wróciłam z powrotem do swojego biurka. Wyrwałam jej folder z ręki i trzasnęłam nim na biurko z hukiem — Wyjaśnijmy coś sobie minispódniczko. Nie chcę cie tutaj, nie lubię takich jak ty więc nie spodziewaj się jakiegoś siostrzanego zacieśniania więzi podczas łapania złych facetów i ratowania świata, zrozumiałaś? Nie zareagowała, poza tym ,że potrząsnęła powoli głową i uśmiechnęła się — Jak chcesz Luna. Jestem tutaj aby wykonywać swoją pracę. Jeśli masz z tym jakiś problem to twoja sprawa Pieprzyć ją. Co daje jej prawo ,żeby była na temat tego wszystkiego taka wyluzowana? — Widze ,że pracujesz nad sprawą możliwego przedawkowania — powiedziała Shelby podnosząc ponownie folder — Jaki jest nasz następny krok? Zastawiałam się czy rozszarpanie jej gardła zostałoby zaklasyfikowane jako uzasadnione zabójstwo, gdyby ktoś z ławy przysięgłych posłuchał przez chwilę jej gadki — Nie mów mi ,że nie masz żadnych poszlak — powiedziała Shelby opryskliwym tonem — Rozmawiałaś z jego dilerami, z jego kumplami od ćpania? — To przypadkowa śmierć — powiedziałam — Zostanie za taką uznana oficjalnie kiedy autopsja dobiegnie końca — i wtedy właśnie wpadłam na idealny sposób aby pozbyć się Shelby na resztę nocy Żaden gliniarz przy zdrowych zmysłach nie chce być tym który zadzwoni i będzie musiał powiedzieć ,współmałżonkowi czy też dziecku ,że jego ukochany nie żyje. Zwłaszcza gdy ten ukochany miał dużo śladów po igłach i skończył martwy w kiepskiej części miasta. Stwierdziłam ,że Shelby na pewno nagle przypomni sobie o jakimś ważnym spotkaniu u kosmetyczki o którym zapomniała jak tylko poruszę ten temat Zamiast tego wzruszyłam ramionami i powiedziała — Ok. Możemy zjeść coś w drodze powrotnej

Pieprzyć to, naprawdę zaczynałam jej nienawidzić W samochodzie Shelby powiedziała — Nie wspominałaś jeszcze o moim nazwisku Wrzuciłam Fairlane'a na piąty bieg kiedy skręciłyśmy na drogę ekspresową i westchnęłam — Powinnam być pod wrażeniem wielkiego nazwiska O'Halloran? Umierać z podziwu być może? Upaść na kolana? Rodzina O'Halloran to jak czarodziejska bajka w mieście Nocturne. Rodzina biednych, irlandzkich imigrantów, którzy zaczęli jako służący, praczki i tym podobnie a wzrośli w siłę i teraz byli właścicielami znanego na całym świecie konglomeratu bankowego. Była też jeszcze sprawa Siobahn O'Halloran, członkini oryginalnej rodziny, która zadźgała żonę jednego z wybitnych członków socjety na śmierć w

1880 roku. A

plotki głosiły o tym ,że rodzina O'Halloran była rodziną czarownic ochronnych. Podobno każde jedna z nich była czarownicą. — Słyszałaś o nas? — powiedziała Shelby tym samym tonem którym jej krewni prawdopodobnie zwracali się do służby — Słyszałam o tobie i słyszałam też wszystkie plotki — powiedziałam — Jeśli oczekujesz ,że będę się ciebie bała, to źle trafiłaś. Moja kuzynka jest czarownicą Shelby zaśmiała się, zakładając swoje miodowe pasemka włosów za ucho — Jeśli już wymieniamy się plotkami Luna, to czy powinnam, wspomnieć te które słyszałam na twój temat? Moje palce zacisnęły się na kierownicy i Fairlane zjechał delikatnie na jedną stronę — Co słyszałaś? — Tylko to ,że jesteś wilkołakiem — odpowiedziała Shelby z chytrym uśmieszkiem — I ,że kiedy zabiłaś Alistair Duncan zrobiłaś to jako wilk, co według prawa uważane jest za morderstwo Spojrzałam na nią, i jej spojrzenie powiedziało mi ,że moje oczy połyskują na złoto — Chcesz przekonać się z pierwszej ręki Shelby? — Och wyluzuj — machnęła ręką — Po prostu próbuje zaleźć ci za skórę, to chyba sprawiedliwe biorąc pod uwagę ten komentarz o minispódniczce — Mała rada Shelby. Nie chcesz się dowiedzieć co mam pod skórą

— Przepraszam — brzmiała na szczerą — Nie wiedziałam ,że masz tak mało samokontroli. Nigdy nie spędzałam czasu w otoczeniu wilkołaków Musiałam sobie przypomnieć ,że nie była niewrażliwa, była tylko głupia i ta myśl pozwoliła mi osiągnąć sukces w niezabiciu jej do czasu aż nie znajdę się przynajmniej na trasie prowadzącej na obrzeża miasta Martwy ćpun nazywał się Bryan Howard. Adres który znaleźliśmy prowadził do

Bottomlands, podmokłe, tereny, położone na zachód od centrum miasta wzdłuż zatoki. Od czasu do czasu, kanalizacja zapadała się i wchłaniała jeden z tych tanich, drewnianych domów prawie ,że w całości, i opieka społeczna pozywała miasto w imieniu szlochających ludzi którzy stracili cały dobytek, i przy okazji skandalizująca historia pokazywała się w wieczornych wiadomościach

Bottomlands pełne było śmierdzących pływami mieszkań i zawsze obecnego zapachu rozkładu który sprawia ,że powietrze jest ciężkie od ludzkiej beznadziejności. Adres Howarda poprowadził nas do zapleśniałego kompleksu bliźniaków z podwórzem na który znajdowała się zardzewiała huśtawka i porzucona buda dla psa. Światło na ganku paliło ale i tak wydawało się ,że nie ma nikogo w domu Zaczęłam iść pomiędzy zniszczonymi plastikowym zabawkami i stłumiłam chichot kiedy Shelby potknęła się o jedną taką i zaklęła. Widzenie w nocy dostawało się w pakiecie. Pchnęłam na bok zardzewiałe drzwi, zapukałam i zawołałam — Policja! — Nie powinnyśmy tu być — powiedziała do mnie Shelby, rzucając spojrzenia w górę i w dół cichej ulicy — Nie mogłabym bardziej się zgodzić. Mam zamiar spalić te ubrania kiedy dotrę do domu — Nie — powiedziała Shelby natarczywie, wskazując na symbol gangu namalowany sprayem na słupie ulicznej lampy — Naprawdę nie powinnyśmy tu być Zapukałam ponownie — Pani Howard? Ktokolwiek? Otwierać drzwi — Niech mnie cholera — wymamrotała Shelby. Spojrzałam jeszcze raz na znak gangu i poczułam znajomy skręt w dole żołądka. To nie był żaden znak gangu, to była pieczęć, jakaś czarownica krwi namalowała go aby zaznaczyć własne terytorium — Cholera — wymamrotałam, zbyt nisko aby mogła usłyszeć to Shelby. Shelby była czarownicą ochronną, ich naturalnym wrogiem.

Czarownica krwi potraktuje ją jako najeźdźce, odznaka czy nie — A więc w jaki sposób czarownica staje się gliną? — zapytałam ją, próbując nie myśleć o tym ,że być może zginiemy, straszną, ofiarną śmiercią nim ta noc dobiegnie końca Shelby spojrzała na swoje stopy i kopnęła zardzewiałą zabawkę, wóz strażacki gdzieś na bok — Kiedy nie jest czarownicą Podniosłam brew — Nie masz magicznej krwi? — Nikt w mojej rodzinie nie może dojść do tego jak to się stało — powiedziała — Mój ojciec praktycznie wyrzekł się mnie stwierdził ,że to musi być winna mojej matki Jak mogłam się do tego odnieść? Jedyny wilkołak w rodzinie czarownic. Jedyne dziecko ojca pijaka. Jedyna kobieta w akademii — Nie mogę uwierzyć ,że właśnie ci to powiedziałam — wymamrotała Shelby — Zapomnij o tym dobra? Wystarczy ,że powiem iż nie korzystam z wsparcia finansowego mojej rodziny i jestem zdana na siebie Wiedziałam ,że to przegrana sprawa ale mimo to zapukałam do drzwi jeszcze raz , i pozwoliłam aby siatkowe drzwi zamknęły się z trzaskiem — Chodź — powiedziałam i zobaczyłam jak jej ramiona się relaksują. Nie widziałam nikogo innego na ulicy ale była naprawdę przestraszona. Czułam jak zapach ten spływa z niej ,spod jej dezodorantów i perfum, jak opary stopionej miedzi. Podejrzewam ,że gdybym została wychowana przez rodzinę czarownic mogłabym popaść w paranoje ale z moją babcią bardziej obawiałam się magii której istnienie mi pokazała niż tego co mogło czaić się tutaj w nieznanym Drzwi za mną stanęły otworem Shelby odskoczyła kawałek. Odwróciłam się szybko, dłoń powędrowała do kieszeni w której dotknęła broni Kobieta o nitkowatych włosach wpatrywała się w nas mrugając — Czego chcecie? — Czy pani jest panią Howard? — zapytałam, wyciągając odznakę. Spojrzała na nią a potem z powrotem na mnie — Zadzwoniłam Shelby wierciła się obok mnie, rzucając spojrzenia na znajdującą się za nami ulicę co kilka sekund. Spojrzałam na nią i powiedziałam — Zadzwoniła pani do kogo?

— Dirka Bukowskiego, mojego kuratora. To on was przysłał, tak? Ponieważ powiedział ,że nie zadzwoniłam Nic nie wiedziałam na temat Bukowskiego, ale nie zaskoczyło mnie ,że ta brudna, chuda kobieta wyglądając przez zardzewiałe drzwi jest notowana. Jej przedramiona były posiniaczone z okrągłymi śladami po igle dość dużej średnicy a jej palce drżały w miejscu w którym oparła się na klamce — Pani Howard, nie jesteśmy tutaj z powodu tego ,że naruszyła pani warunki zwolnienia. Muszę porozmawiać z panią na temat Bryana — Więc proszę przestać nazywać mnie panią Howard — zasyczała — To mój brat — Możemy już z tym skończyć? — syknęła na mnie Shelby — Przepraszam na chwilę — powiedziałam do jednak nie pani Howard, odwracając się do mojej niechcianej partnerki — Co się z tobą do cholery dzieje? — Nie mogę tu być! — powiedziała gorączkowo — To terytorium czarownicy krwi a ona jest dawcą krwi! — cokolwiek to znaczyło — Nie ma miejsca w mojej robocie na to twoje pieprzenie — wymamrotałam do Shelby, zniżając ton głosu do niebezpiecznego tak aby zrozumiała przesłanie — Albo jesteś w stanie poradzić sobie wydziale zabójstw albo nie, i jeśli tak bardzo ci to przeszkadza idź poczekać w samochodzie Zesztywniała na ta uwagę i skrzyżowała ramiona wyzywająco — Po prostu się pośpiesz Detektywie — Robie co mogę Detektywie — odpowiedziałam jej z szerokim ,sztucznym uśmiechem Kapryśna dziewucha. Jak tylko skończyłam pogawędkę z Shelby O'Halloran zwróciłam się z powrotem do kobiety — Co się stało z Bryanem? — powiedziała z drzwi — Znowu go zgarnęli? Obawiam się ... — zaczęłam ale męski głos ryknął z wnętrza domu — Stella! Zamknij te pieprzone drzwi!! jest zimno! — Gliny tu są, Dusty! — odkrzyknęła. Dusty pojawił się kilka sekund później, chudy z kucykiem i żółtawą skórą która wyglądała jak pokryty pleśnią papier — Co wy tu do cholery robicie? — zażądał odpowiedzi. Zobaczył ,że i ja i Shelby obie jesteśmy kobietami i wykrzywił usta — Zapomniałem zapłacić mandat? Co to jakiś choleryny patrol?

Skupiłam się z powrotem na Stelli Howard — Proszę pani, przykro mi panią o tym poinformować ale pani brat Bryan został znaleziony martwy dziś rano Stella upadła na kolana, lamentując. Dusty cofnął się jakby mogła go tym zanieczyścić — Nie Bry!— Stella wyła — Och Bry.... — leżał zwinięta w kulkę, ramiona jej drżały. Otworzyłam siatkowe drzwi i sięgnęłam aby jej dotknąć — Hej!— krzyknął Dusty — Nie możesz wchodzić na prywatną własność! Wypierdalaj stąd! Stella, zamknij się! Wskazałam na niego palcem — Jeszcze jedno słowo a postawie moją stopę tam gdzie obecnie mieszka te kilka twoich pozostałych zębów — Ostrzegałam go — łkała Stella — Mówiłam mu ,że to ćpanie go zabije — podniosła twarz na mnie kiedy poklepałam ją po plecach. Była koścista i zmarznięta Shelby podeszła do Dustiego i zapytała — Jesteś świadomy tego ,że pan Howard zmarł z przedawkowania heroiny? Stella spojrzała na mnie ze szklistym spojrzeniem — To prawda? — Na to wygląda — wymamrotałam — Już nie żył kiedy zjawiliśmy się na miejscu — nie wspomniałam tej części z niezidentyfikowanymi narkotykami — Tak myślałem — wymamrotał Dusty — Mówiłem mu ,że ten towar doprowadzi jego głupi tyłek do końca — Przestań tak o nim mówić! — krzyczała Stella — To nie była jego wina! — Kobieto zaraz cię strzelę jak się nie zamkniesz — krzyknął Dusty — Shelby, zabierz go stąd — warknęłam — A jeśli się pośliźnie i upadnie to wiedz ,że spoglądałam akurat w drugą stronę Położyła dłoń na łokciu Dustiego i poprowadziła go do następnego pomieszczenia w żelaznym uścisku — Potrzebne ci jakieś miejsce aby przenocować? — zapytałam delikatnie Stellę Potrząsnęłam głową — Jutro muszę stawić się w tej darmowej klinice..muszę być tam o szóstej aby ustawić się w kolejce — Metadon?— powiedziałam. Zamrugała ostro i potrząsnęła głową tak mocno ,że zatrzęsły się jej tłuste włosy

— Nigdy nie tknęłam tego gówna! — powiedziała żarliwie — Nie po tym co stało się z Bryanem Wskazałam okrągłe ślady na jej ramionach — Stella, nie mam zamiaru cię przymknąć. Jeśli potrzebujesz pomocy, to lepiej powiedz mi o tym od razu — nie wiem skąd wzięła się we mnie ta dobroduszność jak z jakiejś alternatywnej rzeczywistości ale wydaje mi się ,że miało to coś wspólnego z desperackim spojrzeniem schwytanego w pułapkę zwierzęcia w oczach Stelli Howard. Przypominała mi o czymś co miałam w sobie kiedy byłam młodsza i bardziej przerażona a milion dróg rozprzestrzeniało się przed mną a wszystkie były złe i nie było w zasięgu ręki żadnej mapy aby się po nich poruszać — Mam anemię — powiedziała Stella i wyciągnęła z kieszeni opakowanie tabletek na którym widniało logo publicznej służby zdrowia. Rzeczywiście zawierało w sobie duże, białe pigułki i rzekomo pomagało w leczeniu ciężkiej niedokrwistości. — Jak... — zaczęłam i wtedy komentarz Shelby na temat dawców krwi nabrał sensu. Nie czułam nic ponad zwykłego człowieka od Stelli i Dustiego, ale pieczęć na zewnątrz i duże znaki po igłach na ramionach Stelli wypełniły luki — Sprzedajesz im ją — powiedziałam ze zrozumieniem. Pokiwała ponownie. — I to nie jest nielegalne, więc możesz już iść Może i nie w tym samym sensie co gotowanie mety czy kradzież ferrari, ale sprzedaż ludzkiej krwi czarownicy zdecydowanie znajdowała się w szarej strefie. A jeśli czarownica krwi z którą związana była Stella pozwalała jej uczestniczyć w swoich czarach w nagrodę w zamian za ciągłą gotowość do oddania krwi...... to było po prostu złe. Stella podniosła się i musnęła przy tym moje kolana — Pomyśl bardzo intensywnie o tym co tutaj robisz, Stella. Może nie jesteś ćpunką, ale karmisz uzależnionych jak diler który sprzedał Bryanowi jego ostatni strzał — jeśli Bryan Howard naprawdę zginął z przedawkowania — Wiem co robię — powiedziała Stella, jej usta zaciśnięte — Nie pchamy się do tych gangów na ulicach. Dusty i ja jesteśmy szanowanym towarem Nie mogłam na to odpowiedzieć, więc wymamrotałam — Bardzo mi przykro z powodu pani straty — i zawołałam Shelby ,że czas iść — Nazwała się towarem — powiedziałam do Shelby kiedy wracałyśmy na posterunek — Jak...jakby była jakimś pieprzonym niewolnikiem! I lubiła to! — Ona jest niewolnikiem — powiedziała Shelby tonem który powiedział mi ,że miała całkowicie gdzieś los Stelli Howard — Dawcy krwi są jak prostytutki, tylko gorsi, ponieważ pozwalają na to aby magia krwi zachodziła jako rezultat ich handlu

Zdjęłam oczy z drogi aby się jej przyjrzeć. Obserwowała w migoczącym świetle samochodów swoje paznokcie — Nie obchodzi cię to — powiedziałam i nie było to pytanie. Shelby zmarszczyła brwi — A dlaczego miałoby? Tacy ludzie zasługują na to co ich spotyka. Sami z chęcią się poniżają. Jestem realistką Luna. Nigdy nie wzięłabym cię za idealistkę — jej ton zalatywał drwiną i miałam ochotę dać po hamulcach tak aby złamać jej ten jej słodki nosek o deskę rozdzielczą — Nie jestem pieprzoną idealistką — ryknęłam i tylko po to aby jeszcze zaognić sytuację dodałam — Uważam ,że Bryan Howard mógł nie zginąć z powodu przedawkowania — Oczywiście ,że tak — powiedziała Shelby lekceważąco — Kiedy już raz skazisz swoją krew twardymi narkotykami, nie masz już żadnej przydatności dla czarownicy krwi, więc pewnie zabił się bo nie mógł już dłużej być niczyją dziwką dostarczają krew Ona chciała pogadać o dziwkach. Słyszałam ten zimny, akademicki ton którego używała Shelby już wcześniej, zwykle w pogadankach wygłaszanych bezpośrednio do wilkołaków przez kogoś kto nie miał o tym zielonego pojęcia. Sprawiał on ,że kolce gniewu przetoczyły się po moich plecach, i docisnęłam akcelerator odrobinę mocniej — Samobójstwo nadal nie jest wypadkiem — naciskałam — Wydaje mi się ,że powinnyśmy się temu bliżej przyjrzeć — A ja uważam ,że powinnyśmy zamknąć tą sprawę, tak abym mogła w końcu zająć się jakąś prawdziwą — powiedziała Shelby — Tylko dlatego ,że nadepnęłaś na odcisk Morgan nie znaczy ,że ja nie mogę zająć się przez to prawdziwym morderstwem

24 posterunek pojawił się po mojej prawej i dałam po hamulcach, Fairlane zapiszczał zatrzymując się przy krawężniku. Sięgnęłam ponad Shelby i pchnięciem otworzyłam jej drzwi — Wysiadaj Przechyliła głowę — Dlaczego miałaby tutaj wysiadać? — Jeśli nie zabierzesz swojego zadowolonego z siebie tyłka z mojego samochodu to cię trzasnę — Bierzesz wszystko za bardzo do siebie — powiedziała Shelby kiedy zapinała płaszcz i wyskoczyła z samochodu — Co mam powiedzieć Morgan? — Shelby zażądała odpowiedzi — Powiedz jej ,żeby mnie ugryzła — odpowiedziałam, odjeżdżając

Rozdział szósty Klub Belladonna znajdował się za uniwersytetem Nocturne, był walącym się eks burdelem wyposażonym w scenę, bar i wątpliwe toalety. W poza weekendowe noce w większości był wypełniony studentami ale weekendy dostarczały trochę mniej zdrowego tłumu Trzy lokalne kapele i zespół Trevora nadal robili próbę dźwięku kiedy weszłam. Zostawiłam odznakę i broń zamknięte w schowku w samochodzie, skoro byłam już po służbie, a moje czarne jeansy, służbowe buty i zniszczona skórzana kurtka zmieszała mnie idealnie z resztą klubowiczów. Zamówiłam whiskey z lodem na pokaz ponieważ nie chciałam zawstydzać Trevora moją zwyczajową wodą sodową z cytryną. Whiskey było moją trucizną zanim przestałam tak naprawdę pić — Hej — gładki głos Trevora przemył się przez tłum — Dzięki ,że przyszłaś Ktoś rzucił butelkę która roztrzaskała się u stóp Trevora ale on to zignorował, i na swojej czarnej gitarze Fender zagrał akordy otwarcia Grzechu śmiertelnego westchnęłam — Grzech śmiertelny była to oda do byłej dziewczyny Trevora, tej która uciekła z byłym perkusistą Egzorcystów — Coś nie tak z twoim drinkiem?— krzyknął barman kiedy reszta zespołu dołączyła do Trevora Barman był wielki i dość mocno po kolczykowany, więc potrząsnęłam głową — Nie winię cię! — krzyknął — Ta gówniana muzyka też zniechęciłaby mnie do picia Opuściłam czoło na moje założone ręce. Pewnie,że Egzorcyści byli gotyckim zespołem i mieli głupią nazwę ale nie byli tacy najgorsi

Grzech śmiertelny ginął z rykiem w ustach Trevora. Nikczemny był to jego pseudonim sceniczny, kolejna rzecz od której starałam się go odwieść, chwycił statyw do mikrofonu ,oparł się na nim ciężko oddychając — To było dla Sherrine — wyszeptał — Ciemnowłosej bogini która złamał moje serce, Sherrine, pani mojej duszy Spojrzałam z powrotem na moją szklankę. Nagle whiskey zrobiła się potężnie atrakcyjna

— Następna piosenka to nasz całkiem nowy materiał — Trevor nagle wyprostował się i podał swoją gitarę do jakiegoś kolesia — Ta piosenka jest o wyjściu z mroku i ciemności Zaczął śpiewać — Czarna jak twarz nowego księżyca, Nigdy nie widziałem oczu

wyrażających tak prawdziwą miłość Zamarłam, pewna ,że każda głowa w tym pomieszczeniu zwraca się w moją stronę — Luna, moja Luna... Och,cholera. To się nie może dziać na prawdę. Spotykaliśmy się od kilku tygodni a on już pisał o mnie piosenki? Czy propozycja aby dołączyć do niego już na zawsze w ciemnej otchłani jego krwawiącej duszy miała być taka kusząca? Na boga nie mogłam zainspirować ,czegoś innego niż ballada? Barman zauważył jak kulę się w upokorzeniu — Ty jesteś Luna? Śpiewa o tobie? Wychyliłam whiskey i zeskoczyłam ze stołka — Już nie śpiewa — zmyłam się do damskiej toalety, torując sobie drogę przez przyodzianych w skórę klientów, sparaliżowanych teraz przez krzyk Trevora — Luna, moja Luna — Luna, dokąd idziesz? Udało mi się trzasnąć drzwi i zamknąć zasuwkę, gotowałam się z wściekłości. Co mu się do cholery wydawało ,że kim byłam, jego ciemnowłosą boginią

2.0 i dlaczego na boga

musiał o tym śpiewać? Przed tymi wszystkimi ludźmi? Oparłam czoło o drzwi. Chyba po prostu przyciągnęłam skrajnych mężczyzn, jedne uciekł i nigdy więcej go nie widziałam a drugi pisał jakieś poetyckie piosenki na moją cześć, pomimo tego ,że zna mnie krócej niż potrzeba czasu aby uzyskać prawo jazdy Oddychałam głęboko aby spowolnić bicie mego serca i oparłam się o drzwi na kilka uderzeń zegara, próbując przekonać wszystkie moje wilkołacze części siebie ,że Trevor jest zwykłym człowiekiem, głupio zakochanym, i wcale nie miał zamiaru zrobić ze mnie pośmiewiska na oczach całego klubu Jeśli zostanę tu wystarczająco długo, może uda mi się wymknąć podczas Diabeł w

mym umyślę , podczas której wykorzystywali stroboskopowe światła. A wtedy będę mogła przenieść się do jakiegoś kraju trzeciego świata, ufarbować włosy i zapomnieć ,że to kiedykolwiek miało miejsce Otworzyłam oczy i przeniosłam się w kierunku zlewu, kątem oka dostrzegłam jakiegoś mężczyznę leżącego na podłodze. Leżał skulony w wymiocinach i krwi

— O cholera — opadłam na kolana i na wpół prześliznęłam się w jego kierunku, obracając go na bok i przesuwając mu głowę w kierunku czystego powietrza. Sprawdziłam puls na jego szyi ale nic nie biło mi pod palcami Badałam jego otwarte, przekrwione oczy i zakończone paznokciami pace wbite w dłonie do żywego mięsa. Niech to cholera. Był martwy. Pozwoliłam ciału opaść powrotem do pierwotnej pozycji i moje oczy po dryfowały w górę do obskurnej ściany nad jego głową. W słabym świetle słowa mogły równie dobrze być w kolorze fioletowego atramentu, ale czułam świeżą krew zmieszaną z żółcią Moim pierwszym ruchem było złapanie barmana — Masz klucz do damskiej toalety? — Kto to może wiedzieć. Po co? — Potrzebny mi klucz! — zażądałam, uderzając w bar dłonią. Wyjął go z kasy i podał mi razem z kwaśnym spojrzeniem — Lepiej przynieś go z powrotem... i żadnego ćpania tutaj!— ostrzegł. Pobiegłam z powrotem do damskiej toalety i zakluczyłam ją ,zabezpieczając miejsce przestępstwa najlepiej jak mogłam, co ograniczyło się do zrobienia praktycznie niczego. Publiczne toalety są absolutnie najgorszym miejscem do kopnięcia w kalendarz, dla wszystkich zainteresowanych stron Następnie udałam się do Fairlane'a, wyjęłam odznakę i broń i zadzwoniłam do Maca — Zadzwoń po ekipę — powiedział kiedy opowiedziałam mu dziesięcio sekundową wersję znalezienia tego ciała. Resztę łącznie z muzycznym pokazem Trevora i faktem ,że tym momencie byłam po służbie opuściłam — I zadzwoń do swojej partnerki — dodał McAllister — Mac, nie — wyjęczałam — Nie mogę się z nią teraz użerać. Może ty przyjedziesz zamiast niej? — Wiesz co zaplanowałem na ten wieczór Wilder? Drinki z miłą dziewczyną pracując w biurze na

33, wiesz co będę teraz robił?

— Co? — zapytałam — Będę pił drinki z miłą dziewczyną z

33. Morgan dała ci partnerkę, Wilder. Jesteś

dorosła, nie potrzebujesz mnie tam, rozwiń skrzydła, działaj Ścisnęłam telefon i wydał on z siebie żałosny dźwięk — Jestem już spóźniony — powiedział Mac — Skończyłaś już przeklinać mnie w głowie, tak abym mógł się w końcu rozłączyć?

— Tak, idź, baw się dobrze — wymamrotałam, zakańczając rozmowę. Potem połączyłam się z prywatnym numerem Dr. Kronena, gdy już podałam mu adres

Belladonny, zadzwoniłam na numer kontaktowy Shelby — O'Halloran — odpowiedziała, brzmiąc tak dziarsko jak cheerleaderka z Dallas Zwalczyłam w sobie chęć aby coś połamać i powiedziałam — Shelby, tu Luna — To właśnie powiedziała mi identyfikacja w telefonie. Myślałam ,że już jesteś po służbie — Cóż, martwy facet w łazience w klubie mojego chłopaka zmienił moje zdanie. Jak szybko możesz przyjechać w pobliże uniwersytetu? Praktycznie mogłam zobaczyć jak tworzy w głowie swoje przemówienie związane z jej awansem na porucznika. Wiedźma — Zaraz tam będę! — Zrób pętle za campusem. To bar Belladonna nie możesz go przegapić — już się rozłączyła Poszłam z powrotem do łazienki i stanęłam przy drzwiach, klinując je stopą i czekając na przyjazd Barta i Shelby. Trevor wciąż był na scenie a ludzie kręcili się i pili nie zawracając sobie głowy tym co się wokół niech dzieje Sprawdzenie węchem tego tłumu nie przyniosło mi niczego oprócz chęci użycia dezodorantu na każdej znajdującej się tu osobie. W praktyce wrażliwy nos rzadko kiedy okazuje się błogosławieństwem. Istniej całkiem sporo śmierdzących ludzi i rzeczy na tym świecie. Lecz dziś wieczorem, żadne z nich nie pachniało krwią, co pozostawiało mnie praktycznie z niczym więcej niż to martwe ciało. Złapałam kątem oka błysk blondu i khaki w drzwiach i zobaczyłam jak Shelby pokazuje bramkarzowi odznakę i odsuwa go sobie z drogi — Ale bałagan! — krzyknęła do mnie przekrzykując ciężki dźwięki muzyki Trevora — Potrzebujemy tu mundurowych ,żeby zabezpieczyć to miejsce! — Nikt nie wyjdzie dopóki nie skończy się koncert! — krzyknęłam w odpowiedzi — Sprowadzenie mundurowych i zrobienie zamieszania teraz w miejscu takim jak to to ostatnia rzecz która może pomóc temu śledztwu! Shelby wyjęła swój telefon i zadzwoniła gdzieś, po chwili odwróciła się z powrotem do mnie z zadowolonym z siebie wyrazem twarzy — Szefowa dyspozytorów jest przyjaciółką rodziny, przyśle tu każdego dostępnego mundurowego w ciągu dziesięciu minut

— Wspaniale — ryknęłam, przekręcając klucz w łazienkowych drzwiach — Shelby, gdybym chciała aby nikt nie słuchał co mówię, złożyłabym cholerne śluby milczenia — Nie nadążam — powiedziała, przepychając się koło mnie i ubierając rękawiczki tuż obok ciała. Trzasnęłam drzwiami, odcinając się od klubowego hałasu — Partnerzy szanują się nawzajem — powiedziałam do niej, zakładając swoje własne rękawiczki — Partnerzy nie wchodzą sobie w drogę Shelby kucnęła przy ciele, oglądając jego dłonie i twarz, przeszukując kieszenie jego czarnych dżinsów. Czarna koszula zapinana na guziki była otwarta prawie do pępka, pozostawiając tylko nie wiele dla wyobraźni. Był chudy i miał biała jak proszek skórę z niewielką ilością czarnych włosów na piersi — To prawda — powiedziała Shelby — Ale wydajesz się nie chcieć mieć we mnie partnerki, więc jeśli o mnie chodzi nasza wspólna praca jest tylko niefortunnym zbiegiem okoliczności — Wiesz co minispódniczko — powiedziałam głośno — Nie zrobiłam jeszcze nic aby cię obrazić. Wydaje mi się ,że po prostu martwisz się tym ,że praca z detektywem wilkołakiem zaszkodzi twojej drogocennej karierze — nie spojrzała na mnie kiedy dodałam — Chodzi o to albo po prostu jesteś pierwszej klasy suką — przejęłam ton Morgan prawie w ogóle nie zdając sobie z tego sprawy, i poczułam przerażenie kiedy usłyszałam swój własny głos — Może lepiej poślubiłabyś jakiegoś podobnego do siebie, niegodnego zaufania kolesia i zajęła się wydawaniem na świat jego bachorów, ponieważ nie masz żadnych umiejętności które byłabym w stanie dostrzec — jej głowa odskoczyła i spojrzała na mnie — Przesadziłaś — Jeśli chcesz sobie ulżyć to proszę bardzo możesz mnie uderzyć — powiedziałam — Przynajmniej obie będziemy miały to z głowy i będziemy mogły w końcu zająć się pracą Wytrzymałam jej spojrzenie z całkowitym spokojem, dając jej znać ,że się nie boję i ,że to ja tu dominuje — Luna, jesteś prawdopodobnie najbardziej nieprzyjemną kobietą z jaką kiedykolwiek miałam do czynienia — westchnęła Shelby. Wyjęła portfel martwego facet i rzuciła w moją stronę — Ale obydwie jesteśmy dobrymi policjantkami. Masz rację, jestem suką, przyzwyczaj się do tego albo zrezygnuj i sama wydaj na świat jakieś bachory

Zdałam sobie sprawę ,że czekałam aż Shelby mnie uderzy. Zasłużyłam na to. To co powiedziałam było niewybaczalne i wstrętne, zrelaksowałam się po chwili i wzruszyłam ramionami — Zniosę ciebie jeśli ty zniesiesz mnie — W końcu coś z czym obie się zgadzamy — powiedziała Shelby — Nastąpiło pukanie w drzwi łazienki i krzyknęła — Zamknięte! — Technicy — odkrzyknął pukający. Shelby otworzyła drzwi i wpuściła ich do środka. Otworzyłam czarny płócienny portfel i wyciągnęłam to co zwykle, karty kredytowe, bilety autobusowe, paragony. Nie było prawa jazdy, ale za do znalazłam dowód. Twarz o ostrych kościach policzkowych ukryta pod czarnymi włosami, pasująca do trupa leżącego u mych stóp. Przeczytałam nazwisko — O cholera Shelby pozostawiła fotografa z ekipy aby zrobił zdjęcia i obejrzał ciało w przenośnym świetle ultrafioletowym i zerknęła mi przez ramie — Co się stało? Podałam jej dokument — Martwy facet to Vincent Blackburn Na zewnątrz, muzyka Trevora zamilkła nagle i zobaczyłam mundurowych zagarniających tłum. Odwróciłam się plecami do powstałego chaosu i włożyłam dokument Vincenta z powrotem do portfela. — Nie dobrze — wymamrotała Shelby. Miała prawdziwy dar do tworzenia niedomówień. Jeśli rodzina O'Halloran była twarzą czarownic ochronnych, to rodzinka Blackburn była dokładnie tym samym dla czarownic posługujących się magią krwi, której niesamowite wręcz szczęście odwróciło się po śmierci żony jednego z ich potomków. Uniwersytet Nocturne został zbudowany na terenach ich dawnej posiadłości A teraz jeden z nich był tutaj, martwy u moich stóp i to ja będę odpowiedzialna za to aby dowiedzieć się co się stało Pieprzenie fantastycznie — Detektywie, mamy tu jakieś ślady — powiedział technik, podnosząc ramię Vincenta. Obrzydliwe, czarne ślady, szły rzędem aż do łokcia, z ostatniego wciąż sączyła się krew — Jasne — powiedziała Shelby — Wszystko jasne, ćpające świry żyjące w brudzie. Każdy jeden z nich jest tak samo zły — Możemy odłożyć na bok osobiste i społeczno gospodarcze uprzedzenia? — zapytałam kucając obok technika. Światło w łazience było słabsze niż świeczka, ale pożyczyłam sobie latarkę technika i przyjrzałam się śladom.

Głębokie blizny powstałe od regularnego zażywania. Obejrzałam jego nadgarstki i drugie ramie, nie było na nim śladów, ale oba nadgarstki miały okrągłe siniaki wewnątrz — Luna, to wyraźne przedawkowanie — powiedziała Shelby — Może zrobił sobie strzał z tego samego towaru co nasz drugi gość. Prawdopodobnie jakaś nowa mieszanka którą jakiś dupczasty diler wyrabia w swojej własnej wannie. Skontaktuje się z moim człowiekiem w wydziale narkotyków. Zapakujcie go i zabierzcie stąd. Otworzyłam szerzej koszulę Vincenta i zauważyłam podobne podłużne siniaki na obojczyku, jak również kolczyki w sutkach i przekątne czerwone pręgi na jego piersiach. Pręgi nie były świeże ale siniaki tak, był świeże i ciemne — Daj spokój — powiedziała Shelby, która stała tak daleko od ciała Vincenta jak tylko mogła będąc nadal w tym samym pomieszczeniu — Moja zmiana już się kończy. Możemy przyjrzeć się temu jutro w kostnicy — Nie — powiedziałam, dostrzegając kolejnego siniaka na linii szczęki Vincenta — Poczekamy na koronera — Już tu jest — powiedział Kronen, przechodząc przez drzwi i kucając tuż obok mnie — Co jest takie ważne? Pokazałam mu wszystkie ślady. Odciski przemocy są trudne do wymazania. Vincent zostanie pochowany z tymi siniakami. Nigdy nie zbledną. Po pełnym irytacji westchnieniu Shelby powiedziałam — Myślę ,że został przytrzymany Kronen starł świeże ślady krwi z jego ramienia i pokiwał — Przez osobę, te ślady zostały zrobione palcami, tak mi się wydaje Shelby głośno wypuściła powietrze tuż za mną — Więc, bił się z kimś, co z tego? Zdjęłam rękawiczki i wstałam — Więc może ta bójka skończyła się tym ,że dostał gorącą dawkę w ramię. To morderstwo. Jesteśmy detektywami z wydziału zabójstw Shelby przerzuciła włosy przez ramię, łapiąc je w nerwowy geście w kucyk a następnie pozwalając im opaść, Spojrzałam jej w oczy. Panika wypływała z ich najgłębszych otchłani i robiła się coraz gorsza za każdym razem gdy spoglądała na ciało — Nie sadzę aby ten fakt zasługiwał na dochodzenie — próbowała rozpaczliwie — Cóż a ja sądzę — odpowiedziała — A partnerzy słuchają się nawzajem i szanuj swoje zdanie. Bierzemy tą sprawę Dotknęłam Kronena delikatnie w ramie — Jak szybko możesz zrobić autopsję?

— Dal ciebie, przepchnę go w kolejce — powiedział Kronen — Mniej więcej dziesięć ran postrzałowych czeka przed nim — Zabawne — zapewniłam go kiedy pomylił moje milczenie z naganą. Bez względu na to jak długo będę pracowała w departamencie nigdy nie przywyknę do tego czarnego humoru — Możemy teraz iść i wypełnić raport? — domagała się Shelby. Z drugiej strony policyjny humor to było coś co zdecydowanie częściej by mi się przydało — Tak, tak idziemy — zapewniłam ją. Poza nią Trevor przepychał się przez tłum do mundurowych stojących przed drzwiami — Luna! Podeszłam do niego, wzięłam za rękę i odprowadziłam z dala od miejsca przestępstwa, zatrzymał mnie łapiąc za ramiona — Co tam się stało? Dlaczego uciekłaś podczas występu? Przygryzłam wargę — Ktoś zginął Trevor Zgiął się trochę i wziął mnie w ramiona, co zamieniło mnie w ludzkich rozmiarów drewnianą kodę. Zmusiłam się do relaksu i oddania mu uścisku — Wszystko w porządku? — Tak, nic mi nie jest — wymamrotałam w jego ramiona — To nie mój pierwszy trup w łazience Puścił mnie i spojrzał w tamta stronę — Kto to? — Nie mogę rozmawiać o szczegółach otwartej sprawy — powtórzyłam jak automat a wtedy uderzyło mnie ,że Trevor i Blackburn mogli obracać się w tych samych kręgach — To Vincent Blackburn. Wygląda na to ,że mógł mieć wypadek — jeśli wypadkiem można nazwać przytrzymanie i wstrzyknięcie trucizny oczywiście — Niech mnie — Trevor przetarł twarz dłonią — To jest naprawdę popieprzone Wzięłam jego dłoń w swoją — Wiesz cokolwiek na temat Vincenta? Mógłbyś mi pomóc? — Był barmanem w jakimś miejscu na peryferiach centrum.....w jednym z tych gównianych piwnicznych miejsc, baty i łańcuchy te sprawy wiesz? — Fetyszystyczny klub? — nie byłam zaskoczona, rodzinka Blackburn była znana z tego ,że interesowała się wszystkim co wiązało się z krwią i bólem raczej chętnych ofiar — Luna — powiedział nagle Trevor — Podobała ci się moja piosenka?

Shelby wyszła z łazienki i skierowała się do drzwi. Pomachałam do niej i odwróciłam się z powrotem twarzą do Trevora — Muszę wiedzieć — powiedział i niech go cholera, naprawdę tak myślał. Jego oczy przeszukiwały moją twarz i zmusiłam się aby trochę się zmiękczyć. W końcu był dobrym facetem. Wydawało mu się ,że mnie kocha. Piosenka w tej sytuacji była czymś całkowicie normalnym, nawet słodkim. Nie będę myśleć o tym ,że nigdy przenigdy nie wypełni pustki w moim sercu — To był bardzo słodki gest Trevor — powiedziałam całując go w policzek — Jesteś kochany — Nie mów tak — wyszczerzył się w uśmiechu — Rujnujesz moją reputację — pocałował mnie w usta, pocałunek trwał o wiele dłużej niż planowałam i wtedy mnie puścił — Wracaj do pracy skarbie, zadzwonię wkrótce

Rozdział siódmy Shelby opierała się o sportowego, białego Nissana na parkingu, miarowo stukając jedną nogą odzianą w szpilki. Rozpoznałam jej buty jako najnowsze z kolekcji Jimmy Choo i poczułam ukłucie zazdrości zanim powiedziałam — Blackburn był barmanem w fetyszystycznym klubie ale mój chłopak źródło tej informacji nie wie w jakim miejscu — Cóż jeśli jesteś zdeterminowana, aby to rozpracować, nie powinno być trudno dowiedzieć się w którym — powiedziała Shelby — To dość specyficzna branża, bardzo ograniczona nie ma wielu takich miejsc. Mogłybyśmy złożyć jego pracownikom wizytę kiedy już sprawdzimy gdzie — A już mi się wydawało ,że ostatnio widziałam wystarczająco dużo facetów w średnim wieku odbierających klapsy — odpowiedziałam, otwierając Fairlane. — To tylko jedno oblicze — Shelby powiedziała mi z czymś co prawie na pewno było frajdą — Dobre knajpy fetyszystyczne mają chłostę.....i wiele innych opcji — Cudownie — odpowiedziałam — Nie mogę się doczekać aż jakiś facet w obroży i skórzanym bikini wyliże mi stopy — To ty chciałaś to wyjaśnić — powiedziała Shelby — Spotkamy się na posterunku aby wypełnić raport? Przygryzłam usta — Musimy poinformować rodzinę Vincenta. Czym szybciej tym lepiej — Z dwoma podobnymi zgłoszeniami w ciągu dwóch dni już nie miałam farta przy stole kosmicznej ruletki. Rodzinka Blackburn była typową kliką i miałam przeczucie ,że wiem na kim odbije się ich furia jeśli dowiedzą się ,że Vincent jest martwy od kogoś innego niż policja — Jeśli nawet miał rodzinę, klan Blackburn jest ściśle w podziemiu — powiedziała Shelby — Nikt nie wie gdzie mieszkają Wsiadłam do Fairlane i otworzyłam drzwi po stronie pasażera — a wiem Ghosttown jest przerażającym, gnijącym podziemiem miasta Nocturne, miejscem do którego nikt nie pójdzie chyba ,że jest zdesperowany, miejscem w którym zwyczajni ludzie znikają szybciej niż popiół strzepany z papierosa

Shelby złapała mnie za ramię kiedy odbijałam z drogi ekspresowej na zjazd

43 —

Chyba nie mówisz poważnie Spoglądałam na jej dłoń dopóki jej nie zdjęła — A wyglądam jakby ta sytuacja mnie bawiła Shelby? Fairlane przejechał przez ulice pokrytą potłuczonym szkłem, a potem bulwar który kiedyś był sercem związkowego projektu mieszkaniowego i spłonął w Magicznych Rozruchach w

1969

— Myślałam ,że nikt tutaj nie mieszka — wymamrotała Shelby, z twarzą przyklejoną do szyby kiedy mijałyśmy zaciemnione cementowe bloki które kiedyś były domami i sklepami. Moje światła omiotły kilka chudych, zgarbionych osób nad krawędzią drogi a ręce zacisnęły się na kierownicy — Nie pozwól aby ta nazwa cię zwiodła. Jest tu o wiele więcej niż tylko duchy — powiedziałam a w myślach dodałam włączając w to większość czarownic i czarowników posługujący się magią krwi zamieszkujących Nocturne. Moja kuzynka Sunny, która sama była czarownicą, opowiedziała mi wszystkie soczyste plotki na temat klanu Blackburn, zabezpieczającego się magią krwi i pełnego deprawacji poza wszelką wyobraźnią. Do tego jakaś orgia lub dwie od czasu do czasu. Ale Sunny była skłonna do przesady. Jedyny konkretny fakt jaki znałam był taki ,że siedziba rodu Blackburn znajdowała się gdzieś w pobliżu centrum tej okolicy — Niewiarygodne — wymamrotała Shelby — To jak kraina czarów — Jak cholera — bycie w tym dziwnym, pokrytym cieniami świecie, sprawiało ,że pokryłam się nerwowym potem, ponieważ wilkołaki też mieszkały w Ghosttown. Stada wilkołaków, wszyscy oni bronili swego terytorium zazdrośnie. I oto byłam ja, wilkołak Insoli, zarozumiały i spacerujący sobie po ich terenie. Insoli są to wilkołaki które zostały wyrzucone ze swojego stada po otrzymaniu ugryzienia. Lub jak w moim przypadku, takie które uciekły tak szybko jak tylko były w stanie unieść je ich nogi. Najniżsi z najniższych na drabinie stada, tak to właśnie ja Przez większość czasu nie mam nic przeciwko byciu Insoli. Nigdy nie miałam stada i nie chciałam go mieć.

Ktoś albo coś, wyskoczyło przed maską Fairlane, dałam po hamulcach i zapach brudnego wilkołaka wtargnął do samochodu. Obdarty nastolatek przywalił pięścią w moją maskę i wystartował przez bulwar Dziś jednak nie był to jeden z tych dni — Wiesz dokąd jedziesz? — zapytała Shelby obserwując uciekającego wilkołaka. Miałam tylko nadzieję ,że jego piętnastoletni naładowani testosteronem kolesie nie podążająca tuż za nim, szukając towarzyszki. Ford Fairlane nie był tak skonstruowany aby utrzymać z daleka napalonych wilkołaczych mężczyzn — Nie zupełnie — odpowiedziałam — Ale mam przeczucie ,że kiedy zobaczymy to miejsce to będziemy wiedziały — zaczęłam jechać dalej do przodu, rozglądając się w poszukiwaniu pieczęci i znaków zabezpieczających, lub każdego kto wyglądał anemicznie i niewyraźnie Liczyłam na to ,że nigdy więcej nie będę musiała wracać do Ghosttown, ale zawsze tu wracałam jak marynarz wzywany przez syrenę. Kilka mil dalej, zabiłam Alistaira Duncana. Nie zdążyłam niestety zrobić tego zanim poświecił siostrę Dmitri'a Olyie do swoich chorych celów, ale zginął. Zamordowany przez mojego wilka — Przestań — wymamrotałam na głos — Co mam przestać? — zapytała Shelby i machnęłam ręką. Gdybym zastrzeliła Alistaira Duncana nie miałabym w głowie i we krwi tego strasznego poczucia winy. Musiał zostać zgładzony, zrobiłam co do mnie należało. Co za różnica czy za pomocą kuli w mózgu czy zębów w gardle, zrobiłam co słuszne i czego ode mnie żądano Ale chętnie pozwoliłam przemianie aby mnie porwała i ktoś znowu przez to zginął Ucieszyłam się kiedy zobaczyłam murowany dom mieszkalny oznaczony krwawą pieczęcią na drzwiach. Czujesz ,że jest źle kiedy czekasz na spotkanie z przywódcą klanu pałającego się czarną magią — To nie jest miejsce w którym chce być — powiedziała Shelby wysiadając z samochodu i podnosząc bluzkę tak aby widać było jej broń — To jest nas dwie — powiedziałam jej zamykając Fairlane'a — Masz jakiekolwiek pojecie jakie historię usłyszałam na temat tych ludzi? — żądała odpowiedzi Shelby, podeszłam do drzwi i zapukałam, pieczęć była z prawdziwej krwi starej i zaschniętej, ale bez wątpienia ludzkiej

— Prawdopodobnie byłabym w stanie zgadnąć — wymamrotałam, wycierając ręce o dżinsy — Słuchaj, postaraj się nie być...sobą a załatwimy to szybko i bezboleśnie — Pewnie — parsknęła Shelby Drzwi otworzyły się i twarz o zapadniętych policzkach wyjrzała przez szparę — Czego? Wyjęłam odznakę i uśmiechnęłam się, co nie dało żadnego widocznego rezultatu — Gliny nie są mile widziane pod tym adresem — powiedziała twarz — Spadajcie Moja stopa powstrzymała drzwi od zatrzaśnięcia się i obiecałam sobie ,że jeśli uszkodzi mi buty to pożałuje — Nie jesteśmy tu aby cię nękać, muszę się widzieć z kimś kto tu rządzi — Blackburnowie nie kupczą ze zwykłymi ludźmi — powiedział odźwierny. Rzucił pogardliwe spojrzenie w kierunku Shelby a następnie skupił się z powrotem na mnie — Przyjdź z nakazem w innym razie zostaw nas w spokoju — Hej geniuszu — powiedziałam sięgając przez szparę i łapiąc go za przód koszulki — Jeśli naprawdę chciałabym wejść do środka uważasz ,że twój wymoczkowaty tyłek powstrzymałby mnie przed tym? Na razie jeszcze jestem uprzejma, i masz jeszcze jakieś pięć sekund tej uprzejmości zanim nie wykopie tych drzwi i nie wejdę po tobie do środka — Zrobi to — potwierdziła Shelby. Usta odźwiernego wykrzywiły się w obrzydzeniu — Daj szczeniakom trochę władzy i już tworzą się z nich faszyści — wysyczał — Wszystko jedno — powiedziałam popychając drzwi aby stanęły otworem — Bądź dobrym chłopcem i idź zawiadom Blackburna ,że musimy się z nim widzieć W całej okazałości okazało się ,że był wysoki i wręcz boleśnie chudy, szokująco blada skóra odbijała się na tle czarnych ubrań — Co mam mu powiedzieć, że w jakiej sprawie tu jesteście? — zapytał, węsząc i spoglądając w dół na nas Odpowiedziałam — Powiedz ,że chodzi o Vincenta Po tym jak zniknął, pojawił się ponownie i poprowadził nas w górę wąskimi schodami i dalej korytarzem połączonym z niewielkimi pomieszczeniami mieszkalnymi, w większości pozbawionymi drzwi.

Zimny wystrój pochodził z połowy przemysłowego wieku obskurny szary dywan pod moimi stopami i akustyczne kafelki tworzące nieszczelną, czarną formę ponad naszymi głowami. Mój nos zbuntował się i zakaszlałam dyskretnie przykrywając dolną połowę twarzy — Ile osób jest tutaj? — zapytała cicho Shelby kiedy mijałyśmy pomieszczenie w którym kobieta trzymając w ramionach dziecko gotowała — Wystarczająco aby uprzykrzyć nam życie jeśli nieodpowiednio się zachowamy, tak sądzę — odszeptałam Przeszliśmy jeszcze dwie kondygnację do ostatniego piętra budynku, które było na wpół wyburzone aby stworzyć serię znacznie większych pomieszczeń Oddzierany poprowadził nas do salonu wyposażonego w oklepany perski dywan i zniszczone skórzane fotele. Wymamrotał ,że pan Blackburn wkrótce do nas zejdzie i zniknął Pod jedną ścianą zostały zainstalowane skrzynki pocztowe całego budynku, pozbawione drzwiczek, prezentując w swoim wnętrzu, różnego rodzaju buteleczki, noże a nawet jedną czy dwie tarcze ochronne. Shelby podniosła jeden z gładkich, owalnych dysków, których czarownice ochronne używają do kierowania magii, zrobiony z drewna koloru soczystej krwi — To z amarantu. Musi mieć przynajmniej sto lat — Odłóż to — ktoś powiedział od drzwi. Podskoczyłam instynktownie i znalazłam się twarzą w twarz z niskim człowiekiem który miał opalizujące, białe włosy, czarną koszulę i prawdopodobnie wkurzony wyraz twarzy — Panie Blackburn, przepraszam — powiedziałam, wyciągając tarczę z dłoni Shelby i umieszczając ją z powrotem na miejscu. Mrowiła mi palce w miejscu w którym jej dotknęłam, złączyłam dłonie razem. Zbytnie zbliżanie się do magii zawsze miało na mnie zły wpływ — Ja i detektyw O'Halloran przepraszamy za tą niegrzeczność Blackburn chrząknął — Nie ważne — wpatrywał się w nas przez długą minutę. Jego oczy były prawie całkiem czarne tylko na brzegach miały jaśniejszy kolor, i pachniał spalenizną. Blackburn parał się czarną magią od długiego czasu i obrało go to z jego człowieczeństwa jak paski kwasu obrałyby skórę — Żadna z was i tak nie mogłaby tego użyć — powiedział. Jego pomarszczone usta rozciągnęły się w uśmiechu

— W twoich żyłach równie dobrze mogłaby płynąć czerwona woda — powiedział zwracając się w kierunku Shelby — To smutne, cała ta endogamia jaką uprawiają O'Halloranowie i nie mogą nawet stworzyć dziecka które miałoby w sobie magiczną krew. A może to właśnie z powodu tej endogamii — Ty draniu! — wysyczała Shelby robiąc krok w jego kierunku, wyciągnęłam ramię i złapałam ją — Panie Blackburn — powiedziałam — Jesteśmy tu aby porozmawiać o Vincencie Jego usta pomarszczyły się w grymasie irytacji który zmienił się w smutny uśmiech — Co mój bezwartościowy syn zrobił tym razem? Ma kłopoty? — Obawiam się ,że tak — powiedziałam — Panie Blackburn — Victor — poprawił mnie wciąż się uśmiechając — Victor, twój syn nie żyje Przez chwilę nie mogłam niczego wyczytać z jego twarzy ale potem, uśmiech zniknął a Blackburn zakołysał się jakby ktoś uderzył go kawałkiem skały. Na jego ziemistych policzkach pojawiły się plamy koloru i sięgnął ręką skraju skrzynek — Victor? — powiedziałam wyciągając rękę aby złapać go gdyby zemdlał. Jego ciało wyglądało jakby było w stanie znieść tylko lekki podmuch wiatru — Jak? — wyszeptał, jego knykcie zrobiły się białe — Nie znamy jeszcze przyczyny zgonu... — zaczęłam ale przerwał mi ucinając gestem — Czy został zamordowany? — Panie Blackburn, naprawdę nie mogę

— Czy został zamordowany? — Victor wrzasnął. Chwycił najbliższy słoik i cisnął nim przez pokój. Klejąca ciecz sączyła się po ścianie w miejscu w którym się rozbił Usłyszałam kroki i drobna, nastolatka, kobieca wersją Vincenta Blackburna wsunęła głowę pomiędzy szparę w drzwiach — Tatusiu? Wszystko w porządku? — dostrzegła nas i cofnęła się z szeroko otwartymi oczami endogamia — kulturowa reguła nakazująca jednostce zawieranie małżeństw (dobieranie sobie partnera) wewnątrz własnej grupy

Na jej widok, Blackburn podniósł się i zacisnął usta w obrazie zwartej furii — Detektywie to moja córka, Valerie, Valerie to detektyw O'Halloran i ?

— Wilder — powiedziałam cicho wyciągając dłoń — Jak się masz? Valerie jej nie przyjęła, tylko przesuwała spojrzeniem pomiędzy naszą trójką — Tato co się dzieje? — żądała odpowiedzi Blackburn ukrył twarz w dłoniach, siadając ciężko na skraju fotela — Panno Blackburn, przykro mi ,że muszę to pani powiedzieć ale pani brat Vincent został znaleziony martwy tego wieczora, najprawdopodobniej powodem było przedawkowanie narkotyków — dla tych ludzi nie miało znaczenia ,jak zginął Vincent liczyło się tylko to ,że nie żyje — Nie! — krzyknęła i podbiegła do ojca obejmując go ramionami — To niemożliwe! — Obawiam się ,że to właśnie się stało — powiedziała Shelby odzywając się po raz pierwszy. Wyciągnęła notes i długopis i napisała datę na pierwszej czystej stronie — A teraz potrzebujemy pewnych informacji, od jak dawna twój brat zażywał nielegalne narkotyki? Głowa Victora odskoczyła do tyłu po czym skupił swoje spojrzenie na Shelby jak wściekły drapieżnik — Co? Co to do ciężkiej cholery ma znaczyć? Złapałam Shelby za ramie i poprowadziłam w róg pomieszczenia, plecami do Blackburnów — Co ty do cholery robisz? — Próbuje spisać oświadczenie od wspólników ofiary — powiedziała uwalniając się z uścisku — Shelby, to jego rodzina. Właśnie się dowiedzieli ,że ich syn i brat nie żyje. Spuść z tonu i daj im cholerną minute na złapanie oddechu ! — Po co? Po to aby mogli wykombinować wspólną historyjkę? — zapytała. Szczęka mi opadła, ale wyraz twarzy najwyraźniej nie powiedział jej ,że to nie najlepszy pomysł bo wróciła już do Vincenta i Valerie i zapytała — Czy styl życia pana Blackburna mógł przyczynić się do tego rodzaju incydentu? — Masz tupet suko — powiedziała Valerie, łzy spływały po jej twarzy

— Tylko dlatego ,że nie używamy tych lśniących, małych magicznych kręgów jak ty uważasz się za lepszą od nas? A może to dlatego ,że się boisz? — puściła ojca i podeszła do Shelby, pukając palcem wskazującym w jej klatkę piersiową — Boisz się tego co wielka, zła czarownica krwi mogłaby ci zrobić? Według ciebie mój brat zasłużył na śmierć, mam rację? Ty grafomanko magicznych kręgów — Proszę się odsunąć panno Blackburn — powiedziała Shelby a jej ręka osunęła się na broń — Obyś spłonęła! — krzyknęła w odpowiedzi Valerie. Shelby wyjęła broń Pokonałam te piętnaście stóp przestrzeni w sekundzie, używając do tego mojej wilkołaczej szybkości nawet o tym nie myśląc. Złapałam za lufę służbowego Glocka Shelby i przekręciłam ją, zginając jej nadgarstek a wraz z nim palce znajdujące się na spuście. Rozbroiłam ją szybko i przycisnęłam jedno ramie za jej plecami, kiedy zaczęła szarpać się z wściekłością — Uspokój się! — ryknęłam i poczułam jak moje oczy ulegają przemianie a zęby zamieniają się w kły kiedy nie zastosowała się do tego co powiedziałam — Niech mnie cholera — wymamrotał Victor gapiąc się na mnie — Na pani miejscu zrobiłbym co każe panno O'Halloran Shelby obróciła się spoglądając na mnie i natychmiast zamarła mówiąc — O cholera O cholera w rzeczy samej. Wilk orał swoimi pazurami w głębi mego umysłu, żądając aby go uwolnić tak aby mógł przystosować swoje ciało do walki której jeszcze nie zaczął ale miał wielką ochotę zakończyć — Luna, puść mnie — powiedziała Shelby — Wyświadcz nam obu przysługę i nie ruszaj się — ryknęłam z walącym sercem. Czułam jak moje palce tężeją i pazury przebijają się tuż pod powierzchnią. Ciągle miałam dwa tygodnie do pełni ale niektóre wilkołaki przemieniały się kiedy tylko miały na to ochotę — Luna....— powiedziała ponownie Shelby. Wilkołak ryknął i wypuściłam ją, odsuwając się od niej. Nie kuliła się jak zwierzyna, tylko stała tam po drugiej stronie pokoju, rozczochrana i wściekła

Wypuściłam powietrze i w końcu moje dłonie zrelaksowały się a oczy wróciły do normalnego koloru — Cóż, a to coś nowego — powiedziała Valerie Blackburn Victor wstał i wskazał w kierunku drzwi — Wynoście się stąd obie Podniosłam broń Shelby i wsadziłam za pasek — Bardzo mi przykro panie Blackburn — Wierze ,że tak jest — pokiwał do mnie — Jest pani stworzeniem honoru. Jednakże jeśli nie zabierze pani z mojego domu tej wychudzonej, blond włosej małej suki....— błysnął zakrzywionym, srebrnym ostrzem które widocznie trzymał gdzieś ukryte przy sobie — Wychodzimy — obiecałam ciągnąc za sobą Shelby za nadgarstek kiedy zaczęła otwierać usta. Blackburn i Valerie obserwowali jak odchodzimy, a odźwierny odprowadził nas do wyjścia upewniając się ,że naprawdę wyszłyśmy

Rozdział ósmy — Co ty do cholery próbowałaś tam zrobić?! — eksplodowałam w kierunku Shelby tak szybko jak tylko znalazłyśmy się na chodniku — Nie wyciąga się broni na nieuzbrojonych podejrzanych! — Jej krew jest jej bronią! — krzyknęła Shelby — Ci ludzie wykrwawiliby mnie bez zastanowienie Luna! I ciebie też! Masz pojęcie ile trzeba zapłacić za krew wilkołaka na czarnym rynku? — Blackburnowie nie są wrogami w twojej świętej wojnie! — krzyknęłam do niej uderzając w bok Fairlane'a z naciskiem — Nie mam czasu aby zajmować się twoim uprzedzeniami Shelby! Albo weźmiesz się w garść albo zejdź mi z oczu! — Wziąć się w garść? — powiedziała z niedowierzaniem — I to stwierdzenie pochodzi od kobiety która prawie złamała mnie na pół! to naprawdę ironiczne! Ryknęłam ale tym razem nie miało to nic wspólnego z wilkołakiem. Shelby O'Halloran wciąż wciskała moje guziki cierpliwości, gładko raz za razem — Przepraszam — powiedziała — Przepraszam to było nie w porządku — Cholernie nie w porządku — wymamrotałam — Było również niegrzeczne Valerie Blackburn przerwała nasze niezbyt komfortowe milczenie. Wyśliznęła się na zewnątrz i pomachała w naszą stronę — Nie ty — powiedziała kiedy Shelby podążyła za mną — Będę rozmawiać tylko z detektyw Wilder Zrobiła coś co być może było pierwszą mądrą decyzją jaką podjęła w swoim młodym życiu, Shelby cofnęła się i dała nam namiastkę prywatności. Valerie spojrzała na nią i zapytała — Świętoszkowata czarownica, jak sobie z tym radzisz? — Duże ilości wypijanego alkoholu działają całkiem niezłe — powiedziałam i dodałam do tego niewielki uśmiech. Valerie miała tak samo czarne włosy jak jej brat, ale jej kręciły się za ramiona a oczy miała płynne i brązowe. Za kilka lat będzie uderzająco piękna ale teraz jej okrągłe policzki nadawały jej wygląd cherubina

— Mój ojciec nigdy by wam nic z tego nie powiedział — zaczęła — Wstydziłby się — Obiecuje ,że się nie dowie, o żadnej informacji która pochodzi od ciebie — zapewniłam ją. Valerie przygryzła usta — Mam nadzieję ,że Henri nas nie obserwuje — Jeśli masz na myśli tego stracha na wróble przebranego jakby szedł na koncert the Cure, to nie, nie robi tego — zapewniłam ją — Wyczułabym go — To super, nigdy wcześniej nie poznałam żadnego wilkołaka — Valerie oceniła mnie spojrzeniem z góry na dół — Wyglądasz całkiem normalnie — Przez

28 dni w miesiącu jestem — powiedziałam — Albo 27, jeśli to ten jeden z

krótszych — Vincent spiknął się z chłopakiem którego poznał w klubie — wyrzuciła z siebie Valerie i spojrzała na swoje buty, wiedziałam z doświadczenia ,że w ten sposób ukrywa swoje łzy — Twój brat był gejem? — gdzieś na liście różnego rodzaju zniewag które zawstydziłyby głowę klanu Blackburn, zamiłowanie do innego rodzaju seksu wydawało się stosunkowo niewielką. Ale jednak, może Vincet, najstarszy z nich wywodził się z tych tradycjonalistów, którzy chełbią rodzinne wartości, pomijając pałanie się czarną magią — On jest...był biseksualny — powiedziała Valerie — Wcześniej miał dziewczynę ale wtedy on i mój ojciec zaczęli się kłócić i wyprowadził się z domu — O co się kłócili? — zapytałam Valerie zarumieniła się — Mój brat nie był zbyt dobry jeśli chodzi o magie, detektywie. Chciał odejść i zająć się przygotowaniami koncertów różnych zespołów albo zając się swoją sztuką. Malował i robił naprawdę świetne rysunki używając tuszu. Tata ześwirował i powiedział ,że równie dobrze może przeciąć swoje nadgarstki i zrobić sobie transfuzje z ludzkiej krwi — To brzmi jak coś co powiedziałby twój ojciec — zgodziłam się z nią — Więc Vincent czuł presję i miał chłopaka ?

— Tak — potwierdziła Valerie — Tylko ,że ten koleś to całkowite dno moralne. Vincent kiedyś był naprawdę słodki. Dobrze mu szło malowanie, po tym jak złapał tą pracę w Złym Duchu całkowicie się zmienił. Ostatnim razem jak przyszłam do klubu go szukać, nawrzeszczał na mnie i zawołał bramkarzy, wiem ,że jestem nieletnia ale to co zrobił wyglądało jak doktor Jekyll i pan Hyde Byłam gotowa założyć się o moją całą szafę z butami ,że to praca w klubie zbiegła się w czasie z zażywaniem przez Vincenta narkotyków. Jednak na głos powiedziałam tylko — Jak nazywa się ten jego chłopak? — Samael — powiedziała Valerie, wywracając oczami — Jak Samuel, tylko ,że gotycko i pretensjonalnie, na pewno go nie przeoczysz Dotknęłam delikatnie ramienia Valerie i zadrżała — Zrobię co w mojej mocy aby winny odpowiedział za śmierć twojego brata — i znowu to robiłam, szalone obietnice składane martwym ludziom. Naprawdę muszę sobie znaleźć jakieś hobby — Dziękuje — powiedziała Valerie — To miłe ale gwarantuje ci ,że jesteś jedyną która się tym przejmuje — Jeśli ktoś zabił Vincenta to moim zadaniem jest się tym przejmować — powiedziałam — Miej trochę wiary w moje umiejętności Nie miała. Mogłam to stwierdzić po twardym wyrazie jej oczu. Valerie była prawdopodobnie w tym samym wieku w którym byłam ja kiedy otrzymałam ugryzienie i musiałam zostawić moje gówniane życie za sobą. Nigdy nie przebolejesz takiej straty. Jedyne co mogłam zrobić to znaleźć tego kto był przyczyną tej straty — Dzięki za pomoc — powiedziałam w końcu — Będziemy w kontakcie Valerie odwróciła się nie mówiąc już ani słowa i weszła do środka, maleńki smutny cień przeciw ciemnej fasadzie Ghosttown. — Czego chciała? — zapytała Shelby kiedy ruszyłyśmy — Mamy nazwę klubu i imię chłopaka Vincenta — powiedziałam pomijając inne szczegóły. Jeśli Shelby uraczy mnie jeszcze dzisiaj jakimś sarkastycznym tekstem albo niesmacznym komentarzem to stracę panowanie

— Dobrze — powiedziała — Więc pojedziemy tam od razu jutro rano Odwróciłam się i dostrzegłam kątem oka zarys teatru Korona. Rząd motocykli stał przy krawężniku, dokładnie tak samo jak ostatnim razem kiedy tu byłam Opony Fairlane'a zapiszczały kiedy przyśpieszyłam i skierowałam się z powrotem w kierunku drogi ekspresowej, zawieszenie na tym ucierpi. Stado Redbacków wciąż było w swoim starym miejscu, minus Dmitri. Przez sekundę myślałam o tym aby zawrócić, ale co miałabym powiedzieć? Czy ktokolwiek kto tam był w ogóle by mnie poznał? Większość stada Redbacków związanych bliżej z Dmitrim została zamordowana przez Duncan'a, kiedy ten wplątał się w tą sprawę ze mną Do ciężkiej cholery dlaczego ta rana wciąż musiała się otwierać? Musiałam ją zamknąć, wyrzucić go ze swojej głowy. Dmitri Sandovsky nie wrócić. Nie jest moim rycerzem w lśniącej zbroi Po prostu już go nie ma

Rozdział dziewiąty Zawsze na koniec długiej zmiany czułam się sztywna i podatna na obrażenia. Kiedy w końcu wróciłam do domu wszystko czego chciałam to położyć się do łóżka nie pozwalając sobie wcześniej na przeżycie psychicznego załamania. Mały czerwony cabrio stał zaparkowany na moim podjeździe. Zostawiłam Fairlane'a na piasku pokrytym połamanymi muszlami i popędziłam do drzwi znajdując je otwarte Sunny siedziała skulona na sofie z kubkiem herbaty i wczorajszą gazetą. Spojrzała do góry kiedy weszłam i podniosła brew — Spóźniłaś się Zegar ścienny wskazywał szóstą rano. Nic dziwnego ,że czułam się rozbita — Co tu robisz? — powiedziałam ostrożnie neutralnym tonem kiedy wkładałam pistolet do biurka nie zamykając go jednak na klucz — Nie mogę już odwiedzić swojej kuzynki? — powiedziała Sunny, odsuwając gazetę — Nie wiem — powiedziałam — A możesz? Co reguły życia u Rhody Swann mówią na ten temat w tym tygodniu? Usta Sunny wykrzywiły się w dół z jednej strony — Nigdy nie odpuścisz tego ,że pozwoliła mi się sprowadzić z powrotem prawda? Trzasnęłam głośno szufladą i powiedziałam — Pozwoliła ci? To świetne odkręcenie kota ogonem. Wytargowała sobie ze mną twój powrót kiedy najbardziej potrzebowałam jej pomocy. W zasadzie to nie, to ma całkowity sens w jej dziwacznej wersji świata — Luna — westchnęła Sunny — Może to dla ciebie szok ale jestem człowiekiem i okazjonalnie jestem w stanie podejmować swoje własne decyzje — poszła do kuchni usłyszałam szum wody, podążyłam za nią z nawyku. Sunny ustawiła wymyty kubek na suszarce po czym odwróciła się w moją stronę — Łatwiej jest ci wierzyć w to ,że babcia manipulowała przy moim wyjeździe niż przyznać ,że częściowo był on twoją winą

— Wow czy ty i doktor Merriman dzielicie się tymi psychologicznymi, podręcznikowymi bzdurami? — zapytałam z szeroko otwartymi oczami Sunny wskazała we mnie palcem — Nie zaczynaj, wyładuj swój gniew na worku treningowym czy czymś w tym stylu Płonęłam. Zapomniałam już jak niewzruszona pozostawała na moją wewnętrzną sukowatość — A jak tam życie w domku z piernika naszej babci? — Jeszcze nikt nie próbował się włamać i mnie zabić — powiedziała cicho Sunny Na to nie miałam ciętej riposty. Usiadłam wpatrując się w swoje dłonie tak aby Sunny nie zauważyła ,że zarobiła punkt — Utrzymujesz dom w dobrym stanie — powiedziała Sunny — Żadnych nowych uszkodzeń, jak tam twoja przemiana? — W porządku — powiedziałam. Teraz prawiłyśmy sobie uprzejmości, i nienawidziłam tego. Jak zawsze Sunny zamiatała problemy pod dywan prowadząc pogadanki o niczym ale byłam za bardzo zmęczona aby się o to kłócić — Nic mi nie jest. Sunny pokiwała — Cieszę się ,że to słyszę, wiesz ,że możesz do mnie zadzwonić jeśli będziesz czegoś potrzebować — Już nie jesteś na wojennej ścieżce w kwestii mojego leczenia? — zapytałam z niewielkim uśmiechem. Sunny potrząsnęła głową — Dokonałaś tego wyboru kiedy zabiłaś Duncana, widziałam jak próba kontrolowania przemiany cię zabija, przykro mi ,że tak mocno naciskałam A mi jest przykro ,że pierwszą rzeczą jaka przyszła ci do głowy była ucieczka — Daj spokój — wstałam — Muszę się przespać ja i mój nowy partner idziemy w pewne fetyszystyczne miejsce dziś wieczorem a jestem wykończona — Partner? — zapytała Sunny — To coś nowego, kim on jest? — Ona — powiedziałam— Shelby O'Halloran, mała wiedźma która nie może być wiedźmą — O'Halloran? — Oczy Sunny rozbłysły — Jedna z O'Halloranów? Luna, to cudowne!

— Nie użyłabym tego określenia ale tak, to ona — Mogę ją poznać?— domagała się Sunny — Tak bardzo bym chciała. O'Halloranowie to Kennedy magii — Do kompletu z piciem i dziwkami? — zapytałam, wywróciła na mnie oczami — Nie lubisz jej bo masz uraz do magii — To nie żaden uraz — powiedziałam — To instynkt nakazujący mi unikać czegoś co próbuje mnie zabić za każdym razem gdy się do tego czegoś zbliżę — a faktem było to ,że magia jeśli chodziło o mnie była jak cholerny kryptonit. Nie mogłam jej używać, nie lubiłam jej i przyprawiała mnie o mdłości. To było pierwsze z długiej listy rozczarować mojej babci i matki to i piercing nosa który zrobiłam sobie kiedyś sama w domu — Co jedna z O'Halloranów robi pracując jako glina? — zastawiała się Sunny — Wykorzystuje magie w pracy? — To całkowity niewypał jeśli chodzi o magie —od powiedziałam — Nie ma magicznej krwi, nie ma też żadnych umiejętności jeśli chodzi o prace jako policjantka — Wciąż jednak chciałabym ją poznać — powiedziała Sunny — Miło byłoby usłyszeć jej spostrzeżenia — Wpadnij na

24 posterunek którejś nocy i podążaj za krzykiem — powiedziałam

— Jest całkiem nieznośna — Cóż ty też potrafisz być — powiedziała Sunny z jej cholerną logiką — Więc wy dwie musicie być do siebie bardzo podobne — zerknęła na zegarek — Musze iść, babcia potrzebuje mojej pomocy z ceremonią powitania słońca — Nie możemy pozwolić babci czekać — powiedziałam z przesłodzonym uśmiechem. — Zanim odejdę.... — Sunny zawahała się a potem powiedziała — Jeśli będziesz udawać się dziś w pracy w jakieś niebezpieczne miejsce, chciałabym ci dać ochronną runę. Wciąż się uczę ale moja technika jeśli chodzi o podstawy jest coraz lepsza Chciałam się jej pozbyć ale wtedy zdałam sobie sprawę ,że kiedy wyjdzie znowu zostanę sama w tym pogrążonym w ciszy domu.

Wyjęłam markera z szuflady i podałam jej prawy nadgarstek — Maż sobie do woli — nie miało znaczenia to ,że nie wierzyłam w nic włączając w to twarde i zimne kule ,co ochroni mnie przed tym co jest naprawdę złe — Zauważyłam nową szczoteczkę do zębów i szampon w łazience — powiedziała jak gdyby nigdy nic Sunny kiedy zaczęła rysować coś co wyglądało jak celtycki węzeł — Trevor tu zostaje? — Czasami — powiedziałam walcząc ze sobą aby nie cofnąć nadgarstka. Marker połaskotał cienką skórę i poczułam dreszcze kiedy magia zaczęła spływać na runę nad która pracowała Sunny — Kiedy się z nim poznałaś powiedziałam ci, że stać cię na więcej — Sunny skończyła wzór i zaczęła przesuwać po nim raz jeszcze dodając kolejny na całym obwodzie. Moje całe ramię czuło się tak jakbym zasnęła i była w tym czasie nakłuwana szpilkami — Cóż, nie obchodzi mnie to ponieważ w tej chwili ja go lubię — ryknęłam — I od kiedy to jesteś moim dyrektorem do spraw życia towarzyskiego Sunny dźgnęła mnie markerem i podskoczyłam — Jest jakimś załamanym muzykiem który bez przerwy mówi do ciebie kotku, nosi ubrania w których wygląda jakby wyrwał się prosto z wideoklipu Nine Inch Nails a jego piosenki są idiotyczne — dokończyła Sunny — Wow Sunny, w końcu powiedziałaś co naprawdę czujesz Skończyłam i zabrałam ramie z powrotem do siebie przyglądając mu się — Nie mam zamiaru rzucać Trevora tylko dlatego ,że przeżywa jakiś rodzaj artystycznego snobizmu. Zawsze nie cierpiałaś wszystkich moich facetów. Dmitria też nie lubiłaś — Bardzo lubiłam Dmitria — powiedziała Sunny podnosząc swoją torbę i kluczyki — Przynajmniej był szczery Ból który przywiozłam ze sobą z Ghosttown powiększył się aż groził rozerwaniem mojej klatki — Taki szczery ,że zmył się i nigdy więcej się do mnie nie odezwał — wszeptałam bardziej do siebie — Prawdziwy okaz — Przykro mi — odpowiedziała Sunny— To nie moja sprawa, uważaj na siebie dziś wieczorem Luna

Otworzyła drzwi i wyszła. Chwile później usłyszałam jak cabrio wycofuje z podjazdu. Stałam przy kuchennym stole przez długą chwilę, obserwując wschodzące słońce

Rozdział dziesiąty Klub Bete Noire zajmował piwnicę pod sklepem z używanymi ubraniami w centrum Nocturne. Mały, różowy neon był jedyną implikacją tego ,że cokolwiek dzieje się za czarnymi stalowymi drzwiami Dostrzegłam Nissana Shelby i zaparkował tuż za nią. Wysiadła i obie spoglądałyśmy teraz na wejście do klubu — Byłaś tu kiedyś? — zapytałam — Nie w tym konkretnym — odpowiedziała Shelby — Dokonałam paru aresztowań nieletnich w Top Hat, i to wystarczyło mi na naprawdę długi czas — Top Hat ? — byłam tylko w połowie pewna czy chce wiedzieć — Różne specjalności — powiedziała Shelby — Z dziecięcym porno kręconym w pokoju obok oczywiście Poprawiłam ramiączka mojego koronkowego topu, skóra zamrowiła mnie na samą myśl. Miałam na sobie czarno różowy stanik pod moją motocyklową kurtką i czarne dżinsy które pasowały właściwie podczas poprzedniej administracji prezydenta. Wciąż jednak liczyło się ,że są ciasne, a kto musiał przejmować się czymś takim jak siadanie ? Na pewno nie ja. Zamieniłam moje zwykłe motocyklowe buty na szpilki z lakierowanej skóry, błyszczące ze stalowymi obcasami, ponad trzy cale, podniosły mnie do wysokości jakiś sześciu stóp. Czułam się trochę jak zdzirowata Godzilla obok delikatnej Shelby Udało jej się jakimś cudem znaleźć jakieś czarne ubranie, ale niestety nadal krzyczało, bogata mamuśka z przedmieścia. Może klienci Bete Noire pomyślą ,że jest częścią jakiegoś przedstawienia czyjejś fantazji. Jej jedynym wysiłkiem ubraniowym była para czerwonych przeleć mnie szpilek Manolo — Niezłe buty — powiedziałam — Dzięki. Wchodzimy czy przechodzimy do komplementowania swoich włosów i makijażu? Warknęłam wewnętrznie i przeszłam przez chodnik a potem w dół schodami prowadzącymi do drzwi klubu. Zapukałam, Shelby stała za mną przestraszona

— Ilu aresztowań dokonałaś? — zapytałam,żeby podtrzymać konserwację — Nie wiem i nie interesuje mnie to — odpowiedziała Shelby Kiedy podniosłam brew w odpowiedzi na jej defensywność, rozłożyła ręce i powiedziała — Co? A ty wiesz dokładnie ile martwych ciał znalazłaś? — Znalazłam sama czy zostałam do nich wezwana? Ponieważ to dwie zupełnie inne liczby — To tak naprawdę nie ma znaczenia — powiedziała Shelby — Po prostu przestań gadać i wyłącz swój policyjny radar. Jeśli ja potrafię go wyczuć ludzie w środku zjedzą cię żywcem. Osoby naszej profesji nie są tu mile widziane chyba ,że na scenie, kiedy dostajemy klapsy w naszych uniformach, więc wyluzuj chyba ,że chcesz to przeżyć na własnej skórze Drzwi stanęły otworem zanim zdążyłam odpowiedzieć i nieszkodliwy bramkarz w czarnym podkoszulku i dżinsach zapytał o nasze dokumenty. Dałam mu prawo jazdy, które obejrzał w podczerwieni po czym odsunął się wpuszczając nas do klubu — Mogłabym dostać z powrotem prawo jazdy? — zapytałam wyciągając rękę. Potrząsnął głową, szary kucyk pokiwał się w tą i z powrotem — Dostaniesz kiedy wyjdziecie. Miłego wieczoru Shelby pchnęła mnie z tyłu i weszłam do środka, pozwalając aby fala światła, hałasu i zapachu Bete Noire oblała mnie całą Nic jednak (ani okaleczone zwłoki, żyjące, krwawiące ofiary mojego własnego ataku dokonanego przez Joshue, wilkołaka który ugryź i przemienił mnie piętnaście lat temu) nie mogło przygotować mnie na to co znalazłam wewnątrz Bete Noire Ośmiokątna klatka była centralnym punktem pomieszczenia, a wznoszące się podwyższenia znajdowały się w każdym z czterech rogów. Reszta niewielkiej przestrzeni została pomalowana matową czernią i wypełniona stolikami, didżejem i barem który był wykonany ze zbitej do kupy różnej odmiany sklejki Różowe światło przesycało wszystko, razem z dudniącą housową muzyką i paplaniną blisko setki ludzi ściśniętych w miejscu które mieściło czterdzieści

— A niech mnie cholera — Shelby zaklęła kiedy mężczyzna w podartej siatkowej koszuli i widocznym braku nie tylko spodni potrącił ją. Jej twarz była blada w różowym świetle a spojrzenie miała takie jakby zdała sobie sprawę ,że to białe światło na końcu tunelu to pędzący na nią pociąg Podążyłam za jej spojrzeniem do klatki. Ubrana w gorset kobieta była przykuta do jednego z wiszących na ścianie łańcuchów, zakneblowana z zasłoniętymi opaską oczami, podczas gdy stały strumień kobiet i mężczyzn wchodził do klatki, niektórzy wybierali pejcz lub jakąś zabawkę ze stolika znajdującego się tuż obok kobiety, niektórzy używali tylko rąk. Kolejka ciągnęła się prawie do łazienki Shelby wciąż gapiła się z wytrzeszczonymi ze wstrętem oczami i złapałam ją za ramię — Dlaczego nie przyniesiesz nam czegoś do picia? Pokiwała powoli i w końcu udało jej się odwrócić wzrok od przykutej łańcuchem kobiety. Odetchnęłam głęboko kiedy zniknęła w tłumie. Jeszcze raz coś takiego zrobi i naprawdę nas załatwi Udało mi się zająć niewielki stolik z dwom krzesłami i usiadłam czekając na powrót Shelby. Wciąż stały na nim puste szklanki po ostatnich klientach i odsunęłam je na bok. Moje palce zrobiły się dziwnie piaszczyste. Powąchałam i dotknęłam języka, który natychmiast stracił czucie na końcu. Zapach wybielacza podcięty przez słodkość najechał mój nos Nie ma to jak dobrej jakości kokaina aby ożywić nieco wieczór niewoli i upokorzenia. Ale nie byłam z wydziału narkotyków a nikt w zasięgu mego wzroku nie podkładał sobie niczego pod nos. Wszystko co mogłam zrobić to czekać aż pokaże się Samael. Samael. Tak naprawdę pewnie nazywał się Herbert. — Mogę wyczyścić twoje buty? — Podniosłam głowę aby zobaczyć normalnie wyglądającego (w zasadzie to dobrze wyglądającego) faceta w czerwonej koszuli i czarnych luźnych spodniach. Uśmiechnął się i pozwolił aby jego język wysunął się odsłaniając srebrny kolczyk przebijający się przez ciało — Słucham?

Przyklęknął i złapał moją lewą stopę — Mogę wyczyścić twoje buty? — jego prawa dłoń zaoferował coś co wyglądało na whiskey z colą — Mogę kupić ci tyle ile trzeba abyś się zgodziła Słyszałam już dużo różnych dziwnych rzeczy od mężczyzn, szczególnie jeszcze wtedy kiedy nie musiałam martwić się ich kryminalną przeszłością czy poziomem trzeźwości. Moim pierwszym odruchem było Co? ale raczej pełne zaskoczenia niż obrzydzenia, ale mój potencjalny czyściciel butów miał tak bardzo chcący to zrobić wyraz twarzy, plus już kupił mi drinka. I jeśli będę zachowywać się nienaturalnie w miejscu takim jak to to spale całą akcję i okaże się ,że przyszłyśmy tu na darmo — Te buty kosztowały trzysta dolarów — ostrzegłam kolesia — I jestem do nich bardzo przywiązana, więc bądź ostrożny — Dziękuje — wykrzyknął, pochylając głowę w dworskim geście — Tak wiele osób z tych które przychodzą po raz pierwszy, obawia się tego doświadczenia — Byłam aż tak oczywista, co? — powiedziałam kiedy delikatnie podniósł moją stopę, chwytając moją nogę tak jak książę wkładając szklany pantofelek na stopę kopciuszka. Był prawie znajomy kiedy się uśmiechał, generalne piękno jak dodatek do mydła dla gwiazd — Bez obrazy. Jesteś bardzo piękną — Dzięki... — zaczęłam kiedy otworzył usta i zaczął lizać mojego buta, z prawej strony na wysokości śródstopia. Tylko fakt ,że to nie była najdziwniejsza rzecz w jakiej brałam udział, jakkolwiek smutne by to nie było powstrzymywała mnie przed wyszarpaniem nogi. Punkt dla niego ,że nie wydawał z siebie żadnych odgłosów, tylko lizał w dość skuteczny sposób dopóki pokrył każdy widoczny milimetr mojego buta — Czy mogę przesunąć nogawkę twoich spodni aby dokończyć? — zapytał słodko. Dwa uderzenia serca zajęło mi aby pozbierać się na tyle ,żeby nie pisnąć w odpowiedzi — Hm, jasne — Co do cholery? — powiedział głos tuż za mną, głośno. Obróciłam się ostrożnie aby nie odpędzić przypadkiem kolesia od butów. Shelby stała trzymając dwie szklanki — Shelby, to...

— Mark — powiedział koleś od butów bez przerywania — Mark — powtórzyłam — I właśnie urządzamy tu sobie przyjacielskie czyszczenie butów. Dzięki za drinka — błagałam ją wzrokiem aby wyluzowała, ponieważ jej postawa sygnalizowała ,że chciała uciec stąd w cholerę wsiąść do nissana i zwiać do meksyku — Cóż, to...to świetnie — Shelby opadła na drugie krzesło, pokonana. Nigdy nie widziałam aby ktoś wyglądała tak nieszczęśliwie i byłabym kłamczuchą gdybym powiedziała ,że nie sprawiło mi to odrobiny przyjemności Mark skończył z moimi butami i usiadł na piętach — Dziękuje ci, to była czysta przyjemność. Czy twoja przyjaciółka chciałaby się dołączyć? — Nie. Nie chciałaby! — krzyknęła Shelby przyciągając spojrzenia z sąsiednich stolików. Puknęłam ją w ramię — Mark, może ty mógłbyś nam pomóc Wstał i otrzepał spodnie — Co tylko zechcesz — Szukamy Samaela. Pracuje tutaj? Cień pojawił się na twarzy Marka, po chwili zamrugał i uśmiechnął się — Lubisz żyć niebezpiecznie — cokolwiek to znaczyło — Samael pracuje tylko na prywatnych spotkaniach dla VIP ów. Jest zabukowany na kilka miesięcy wcześniej. Ale jeśli chcecie specjalnej uwagi zawsze możecie wybrać kogoś ze ściany — wskazał na ścianę za barem która była wypełniona czarno białymi fotografiami — Dzięki Mark Ukłonił się ponownie i zniknął w tłumie. Shelby złapała mnie za ramie i wysyczała — Oszalałaś? Szarpnęłam się z dala od niej — A ty? Zachowujesz się jak dziewica na pierwszej randce. Myślałam ,że już bywałaś w takich miejscach! — Top Hat w niczym nie przypomniał tego — odpowiedziała Shelby, spoglądając na najbliższe podwyższenie. Dwóch mężczyzn było zaangażowanych w grę niewolnik i mój

pan

— Mam zamiar przyjrzeć się tej ścianie — powiedziałam — Jeśli nie chcesz dostać jakiejś propozycji w stylu, zrobię ci kąpiel przy pomocy języka, sugeruje abyś trzymała się mnie Shelby poderwała się i poszła za mną ,tak blisko ,że czułam się jakbym znowu była w przedszkolu. Hałas i smród dużej ilości ciasno ubitych spoconych ludzi zaczął już przyprawiać moją głowę o drżenie ale nigdy bym tego nie przyznała. Śmierdziało tu prawie jak w siedzibie stada, wszechogarniający atak feromonów wstrząsnął mymi zmysłami wielokrotnie Na ścianie wisiało jakieś dwadzieścia fotografii, niektóre z nich nie przedstawiały ludzkich twarzy. — Ta cała noc to strata czasu — powiedziała Shelby — Jeśli ten Samael nie pokazuje się publicznie to co tu robimy? Już zaczęłam się z nią zgadzać kiedy szpiczasta, młoda twarz na jednym ze zdjęć przyciągnęła moją uwagę. Wyglądał trochę inaczej kiedy próbował wbić mi nóż w oko, ale gdyby zdjąć mu tą skórzaną obrożę i zmyć makijaż to zdecydowanie był on — Edward — powiedziałam. Shelby spojrzała na miejsce które wskazywałam — Kim do cholery jest Edwarda? — Ćpunem, który próbował zabić mnie tej nocy kiedy znalazłam Bryana Howarda — złapałam łokieć barman kiedy przechodził i uraczył mnie spojrzeniem które zmroziłoby nawet Napoleona — Co wiesz na temat Edward? — To ,że nie spodobałabyś mu się — odpowiedział barman, wyszarpując rękę — Tylko faceci — Nie pytam z powodów osobistych — powiedziałam — Muszę tylko wiedzieć jak długo tu pracuje i z kim współpracuje Usta barmana zakrzywiły się — Słuchaj, nowa jeśli szukasz historyjek które będziesz mogła opowiedzieć swoim przyjaciołom z przedmieścia, na temat swojej nocy w wielkim, złym mieście, upij się i daj zgwałcić w Waterfront. To co tu robimy jest prywatne.

Uroczo. Najwyraźniej mój kobiecy spryt zdał się na nic. Wyjęłam portfel i znalazłam pięć dwudziestek, położyłam je na malowanej sklejce — Sto dolarów jeśli załatwisz mi spotkanie z Samaelem, dziś wieczorem Spoglądał na mnie i na Shelby ze zmrużonymi oczami — Kim jesteście? — Tymi które wiedzą czego chcą — odpowiedziałam — Samael. Dzisiaj. Możesz to zrobić czy jesteś tu tylko aby nakręcać picie? Jego dłoń zadrżała kiedy zabierał pieniądze, otworzył drzwi ze sklejki prowadzące za bar i powiedział — Chodź ze mną na zaplecze. Po negocjujemy. Ty — wskazała na Shelby — Zaczekaj tutaj. Nie mogę być widziany z kimś w takim stroju Kiwnęłam na Shelby dając jej znać, że wszystko jest w porządku i ma się odczepić, wycofała się niechętnie, wyglądając na szczerze zmartwioną — Zaraz wracam Barman poprowadził mnie do jakiegoś pomieszczenia które okazało się być magazynem i zamknął za nami drzwi wkładając klucz do kieszeni A może jednak nie było tak całkiem w porządku. Wyjął torebkę czegoś co na pewno nie było cukrem z tylnej kieszeni spodni i zaoferował — Chcesz sobie pociągnąć dla relaksu? — Nie. Chce Samaela Wywrócił oczami — Mogłabyś spróbować być milsza kochanie, pomyślałaś kiedyś o tym? — Przykro mi — odpowiedziałam — Chodzące, gadające gryzonie wyzwalają we mnie to co najgorsze Zaśmiał się, wcierając kokainę w dziąsła — To i tak nie ma znaczenia. Nie zobaczysz się z nim w najbliższym czasie, tak czy inaczej — torebka zniknęła i rzucił się na mnie, przyciskając ramiona do ściany — Sadze,że doświadczysz tu czegoś co bardzo poszerzy twoje horyzonty i już mi za to zapłaciłaś — polizał jedną stronę mojej szyi i zaśmiał się ponownie — Bogowie, uwielbiam głupotę Jedna dłoń opadła na mój stanik. Szok spowodowany tym ,że to działo się naprawdę i ,że zwyczajny człowiek właśnie miał zamiar mnie napastować, w końcu ze mnie spłynął. Nie miał pojęcia czym byłam.

W jego oczach byłam tylko głupią karierowiczką która wplątała się w coś co ją przerosło i teraz płaciła za to odpowiednią cenę Wilkołak eksplodował w mojej podświadomości i ryknęła. Barman zaprzestał swojej szarpaniny z moim zamkiem i gapił się z szeroko otwartymi oczami Złapałam go mocno za kark, wbiłam mu kolano w krocze i przytrzymałam, zgniatając go jak w imadle dopóki nie zaczął krzyczeć, co zrobił prawie ,że natychmiast — Na boga! Przyszpiliłam go znowu kolanem, z całą moją wilkołaczą siłą — Bóg ma z tym naprawdę niewiele wspólnego ty sukinsynu Zawył i złożył się jak źle postawiony namiot, upadając na podłogę, drżąc tak mocno ,że obawiałam się iż może mieć jakieś drgawki. Nie mogę stwierdzić czy przestałabym gdyby miał Podholowałam go do góry, trzymając jego prawe ramię w podręcznikowo założonym uścisku, i wskazałam na drzwi — Otwieraj — Klucze...są w mojej kieszeni — wysapał, łzy płynęły mu z oczu — Ty suko, pobiłaś mnie — Wciąż masz jedno sprawne ramię więc sugeruje ,żebyś go użył — To boli — wyjęczał — Oczywiście ,że boli — zgodziłam się — Jądra są delikatne, prawda? A teraz otwórz drzwi tym kluczem albo ja otworze je twoją głową Udało mu się jakoś wyciągnąć klucz i otworzył drzwi, narażając nas na hałas i zgniatających nas ludzi po raz kolejny. Shelby podbiegła do nas — Co się do cholery stało? — Zaatakowała na mnie! — zawył barman — Wzywam policję! — Ty pierwszy mnie zaatakowałeś — odpowiedziałam — I my jesteśmy z policji — Chryste — powiedziała Shelby — A mnie strofowałaś za przyciąganie uwagi! — Przepraszam ,że zostanie zmaltretowaną nie było moim pomysłem na spędzenie wieczoru — warknęłam — Hej, gadaj gdzie jest Samael?

— Na tyłach — wyjęczał — Jest z klientami Skręciłam jego ramię aby go bardziej zmotywować — Zabierz nas do niego Jakoś udało mu się pozostać w pozycji pionowej, pomimo tego ,że przez chwilę chwiał się i zataczał. Miał cholerne szczęście ,że nie byłam blisko przemiany bo w innym razie nosiłby swoje krocze jako czapkę Zaplecze było nieszkodliwie wyglądającymi drzwiami zlokalizowanymi za klatką, na których po prostu widniał napis pomieszczenie prywatne. Kobieta przykuta w środku została zastąpiona przez kolejną, rudą, a kolejka wciąż była tak samo długa Barman zapukał do prywatnych drzwi — Ani słowa — ostrzegłam go ,miażdżąc bardziej jego nadgarstek. Skrzywił się i pokiwał Po długiej chwili drzwi otworzyły się i kobieta topless spojrzała na nas — Robbie, musisz przestać pozwalać tym ślicznotkom się wykorzystywać — powiedziała z uśmieszkiem wykrzywiającym jej usta — Samael będzie bardzo niezadowolony ,że się mu przeszkadza — Naprawdę nam przykro — powiedziałam zanim Robbie zdążył otworzyć usta — Proszę chcemy z nim tylko porozmawiać Spojrzała na mnie, wystający język prześlizgiwał się pomiędzy jej wargami i poczułam się brudniejsza niż gdybym właśnie wygrała konkurs miss mokrego podkoszulka, oceniona przez portowych dokerów — A więc wejdź, piękna i gorącą — powiedziała do mnie. Odepchnęłam Robbiego z powrotem w tłum i przeszłam przez drzwi. Shelby podążyła za mną. Jeśli bycie piękną i gorącą dla klona Wendy O. Williams pozwoli mi uzyskać kilka odpowiedzi, to niech tak będzie — Ja też jestem gorącą — Shelby gderała kiedy Wendy prowadziła nas przez mały korytarz do czegoś co kiedyś musiało być, wielką zamrażarką a teraz było udrapowane aksamitem i podświetlone tym samym odcieniem różu co reszta klubu — Shelby? To naprawdę nie jest odpowiednia chwila — powiedziałam — Jakieś panienki chcą cię zobaczyć najdroższy — powiedziała kobieta która nas wprowadziła

Moje pierwsze spojrzenie na Samaela było swego rodzaju rozczarowaniem, był średniego wzrostu, dobrze zbudowany ale nic specjalnego, miał na sobie skórzane spodnie koszulkę i efektowną skórzaną maskę. Żadnych tatuaży, blizn nawet kolczyka Wtedy spojrzał na mnie i spoglądałam w oczy tak lodowate jak ocean zimną. Jego usta były nieco za duże w stosunku co do reszty jego twarzy, co sprawiło ,że wyglądał plugawo. Tuż za mną, zapach Shelby przeszedł ze zdenerwowania do czystego strachu. — Ach — wymruczał, odstawił pejcz który trzymał i wyciągnął dłoń — Czemu zawdzięczam tą przyjemność? Gdybym miała wybrać ostatnią rzecz na świecie jaką zrobiłabym z własnej woli było by nią dotknięcie Samaela. Miał coś takiego w swoich ruchach co przypomniało mi wilkołaka na polowaniu, stworzenie nosząca ludzką skórę Trzymałam dłonie przy sobie i powiedziałam — Słyszałyśmy ,że ty i Vincent Blackburn czasem działaliście w tandemie, jest może tutaj? — niewinność i szczerość to właśnie ja Uśmiech zamigotał i zamarł na twarzy Samaela — Vincent nie żyje A skąd do cholery on o tym wiedział? — Tak? To okropne Usłyszałam jęk dobiegający zza pleców Samaela i spojrzałam za niego tylko po to aby zobaczyć dziewczynę, rozłożoną i przywiązaną do stołu przeznaczonego do masażu, krwawe czerwone ślady, znaczyły jej żebra i piersi. Asystent Samaela podszedł i od niechęcią zaczął ją pieścić wydając przy tym kojące dźwięki — Nic jej nie jest? — zapytała Shelby. Wciąż był nerwowa i nie chciałam aby zrobiła scenę — Doświadcza największej przyjemności swojego życia — powiedział Samael z uśmiechem — Będzie uczyć się rytuałów znoszenia bólu i oczekiwać go jako nagrody. Bardzo szczęśliwa młoda dama — Przepraszamy ,że zabrałyśmy ci czas — powiedziałam. Nie chciałam się zdemaskować. Chciałam przesłuchać Samaela właściwie, ale byłam świadoma ,tego ,że jestem w zamkniętym, dźwiękoszczelnym pomieszczeniu i wiedziałam ,że to nie najlepsza chwila W tej chwili chciałam tylko teleportować się z tego popieprzonego wymiaru i znaleźć się w domu

— Ja cię znam, młoda damo — powiedział Samael do Shelby, skupiając na niej spojrzenie — Och, nie wydaje mi się — powiedziała Shelby — Nigdy wcześniej tu nie byłam — pociągnęła mnie za rękaw — Nie możemy przegapić tego trójkąta którego chciałyśmy, er … Hester. Chodźmy Hester? Cóż, Shelby wygrałaby nagrodę za najgorszą przykrywkę jaką kiedykolwiek wymyślono — Nie — powiedział Samael i obie odruchowo zatrzymałyśmy się — Nie. Teraz cię pamiętam — zdjął maskę i podszedł do Shelby, ściskając ją za ramie tak mocno ,że krzyknęła — Top Hat — powiedział — Ty jesteś tą małą suką która aresztowała mnie przy jakimś tuzinie moich kumpli. Masz w ogóle jakiekolwiek pojęcie jak mnie upokorzyłaś? — jego poprzedni akcent zniknął zastąpiony przez taki który zdradzał ,że urodził się gdzieś pomiędzy Nowym Jorkiem a Jersey — Mam, pamiętam również ,że zdjęłam cię z trzynastoletniej dziewczynki — wypluła Shelby — Zabieraj łapy! Samael rzucił nią przez pomieszczenie i Shelby uderzyła w metalową ścianę. Odwrócił się do mnie ale już miałam przygotowaną broń — Policja — powiedziałam — Pokaż mi ręce Gniew zapłonął jak niebieski ogień w jego oczach, powoli podniósł dłonie — Na ziemie — powiedziałam — Powoli i spokojnie. Ręce za głowę Nie poruszył się, tylko przeniósł spojrzenie ponad moje ramie na sekund zanim poczułam jak coś ciężkiego uderza mnie w tył głowy. Gwiazdy rozbłysły mi przed oczami i upadłam na kolana, wypuściłam broń i poczułam jak ciężkie ręce podnoszą mnie za ramiona i włosy Szarpałam się, rycząc i walcząc jak wilkołak a nie detektyw z wydziału zabójstw. Moja szczęka zabolała kiedy zaczęły przebijać się kły. Jak przez mgłę słyszałam jak dziewczyna krzyczała kiedy ona i Samael szarpali się aby mnie unieruchomić. Ktoś uderzył mnie ponownie, i wszystko zalała ciemność, miękka jak bawełna i gwałtowna

Rozdział Jedenasty Doszłam do siebie z siatką wprasowaną w policzek i rytmicznym skandowaniem tłumu w uszach. Moja głowa wibrowała jak struna gitary i poczułam mdłości kiedy próbowałam się podnieść, dotknęłam tyłu głowy i trochę krwi zostało na mych palcach — Luna! — to był głos który rozpoznałam. Shelby pojawiła się na widoku, z ramionami przytrzymywanymi przez dwóch bramkarzy prawie pochłonięta przez naciskający tłum. Rozdzielono nas. Byłam w klatce. Jakaś dłoń podniosła moją głowę za włosy, opadła ona jednak prawie natychmiast — Teraz nic z tego — powiedział Samael, opryskując moją twarz wodą z butelki. Była zimna i zapiekłyte wszystkie niewielkie nacięcia jakie zostawiła na moim policzku siatka, ale dobudziła mnie — Jestem gliną — powiedziałam — Tak jak Shelby, nie możesz nam tego robić Samael pochylił się blisko do mego ucha, pieszcząc je oddechem — Naprawdę wydaje ci się ,że kogokolwiek w tym miejscu to obchodzi? Miał co do tego rację Podłoga w klatce zadrżała kiedy Samael przeszedł przez nią i otworzył drzwi, podziwiając dwóch wychudzonych kolesi w dżinsach z nagim torsem. Może to był dress code obowiązujący w Bete Noire, pozbawieni koszulki, wychudzeni, usługujący Mężczyźni przeszli za Samaelem, przynosząc ze sobą przepełniony hormonami odór smrodu który przeszywał to miejsce. Ponownie spłynęły na mnie wspomnienia siedziby stada i wtedy zdałam sobie sprawę ,że ci dwaj faceci byli wilkołakami. Cholera. Nie jest dobrze — Chcecie zobaczyć strach? — Samael zapytał skandujący tłum — Chcecie zobaczyć pierwotną potrzebę która napędza nas wszystkich? Tłum ryczał jakby co najmniej Led Zeppelin miał właśnie wyjść na scenę. Samael wyszedł z klatki i jak tylko to zrobił dwa wilkołaki pośpieszyły do mnie. Sięgnęli i podparli mnie o ścianę klatki, gapiąc się. Spojrzałam do góry na nich — Nie dotykaj mnie

— Insoli nie mają praw — powiedział jeden — Zamknij się — Właśnie — dodał drugi — Nie masz żadnego alfy do którego pobiegniesz na skargę kiedy już z tobą skończymy — wbił we mnie sugestywnie swoje krocze Och, cholera, byli w rui i chcieli się sparować. Ze mną. Pierwszy pochylił się i powąchał mnie za uchem — Jesteś gotowa skarbie. Damy ludziom niezły pokaz — Nie! — krzyczała Shelby — Nie! Puśćcie mnie! To moja partnerka! — wbiła obcas w stopę bramkarza i wypuścił ją z rąk. Shelby zaczęła uciekać przez tłum, kilka osób wykonało niezdolną próbę powstrzymania jej. Ale większość była zainteresowana moim nadchodzącym gwałtem — Och w porządku — wymamrotałam za Shelby — Po prostu tu zostanę i posprzątam a ty uciekaj — Nie ruszaj się — powiedział drugi wilkołak — Nie chce żebyś się szarpała. Ale jeśli chcesz sobie pokrzyczeć to w porządku — pochylił się nosem nad moją szyją chcąc ugryźć mnie aby zaznaczyć swoją dominację, sprezentować mi taki rodzaj ugryzienia jakiego używając w stosunku do siebie wilkołacze pary, aby oznaczyć partnerkę jako swoją. Szarpnęłam głową w bok i wbiłam się czołem w jego nos. Usłyszałam satysfakcjonujące trzaśnięcie, nawet przy całym tym wszechogarniającym hałasie Zmusiłam się aby stanąć na nogach, wyślizgując się z butów i krzywiąc się kiedy zimne oczka siatki przecinały poduszki mych stóp, próbując jednoczeście utrzymać równowagę i przygotować się do nadchodzącej walki. Moja świadomość już co prawda powróciła ale nawet z moją wilkołaczą zdolnością do szybkiego zwalczania ran, byłam w zbyt kiepski stanie aby poradzić sobie z dwoma facetami Pierwszy zaryczał widząc ,że jego dominacja jest kwestionowana i uderzył mnie w jedną stronę głowy, posyłając na skraj oszołomienia. Wstałam ponownie i spojrzałam mu w oczy, zapędzając go pod przeciwną ścianę. Jeśli uda mi się go zdominować, uda mi się też ujść z tego z życiem i w miarę nietknięta. Jeśli i było to naprawdę bardzo duże jeśli. Męskie wilkołaki w czasie rui, miały tendencje do bycia jednomyślne, przynajmniej tak można to nazwać Podszedł do mnie ponownie i kopnęłam go w bebechy posyłając na klatkę. Dominacja czy nie, nie miałam zamiaru leżeć i umierać. Będę walczyć jak moim przodkowie a nawet mocniej, zęby i pazury dopóki ktoś w końcu wybije ze mnie ostatnie tchnienie

Facet ze złamanym nosem wskoczył mi na plecy, jego ciężar prawie mnie powalił. Skierowałam łokieć ponad ramię i kiedy puścił wbiłam mu go prosto w twarz. Jego szczęka, przekrzywiła się na bok i zajęczał nakrywając ją rękoma Poczułam ból w dłoni i spojrzałam w dół na swoje ręce tylko po to aby zobaczyć długie, czarne wybijające się pazury. Moje widzenie zmieniło się na czarno białe. Niech to cholera, zaczęłam się przemieniać. Krew i seks wezwały mojego wilka, i wyszedł ze swojej jaskini czy mi się to podobało czy nie Pierwszy mężczyzna próbował podnieść się na nogi i ryknęłam, tym razem dominując. Przesunął się, ostrożnie z pochyloną głową aby przypadkiem nie rzucić mi wyzwania ale wciąż się poruszał. Podstępny drań. Zdecydowałam ,że muszę go unieruchomić zanim nadarzy mu się okazja do zabłyśnięcia jako mądry drań Oczywista wada tego planu ujawniła się kiedy tylko przesunęłam się aby zacząć wprowadzać go w życie. Coś, piekącego i gorącego uderzyło mnie prosto w twarz, eksplodując białym światłem bólu. Jeden z pejczy, ostro zakończony stalowymi szpicami Syknęłam kiedy krew zalała mi oczy i byłam na wpół ślepa. Drugi facet uderzył mnie w krzyż i upadłam, każda część mojego ciała krzyczała. Nie. Nie, to nie możliwe. Jedne z nich nie wiem który uderzył mnie w twarz i poczułam jak krew płynie z rozciętej wargi. Wystrzeliłam pazurami o usłyszałam wrzask kiedy spotkały się z ciałem. Nie przestanę, nie przestanę... Trzymali mnie na dole, ich dłonie na moich ubraniach ale wciąż walczyłam, jeśli słabe szarpanie się można nazwać walką, chciałam po prostu stracić przytomność, nie wiedzieć co ze mną robią ale walczyłam starając się utrzymać otwarte oczy pomimo napływające krwi Wtedy jedna para rąk została ode mnie oderwana, i usłyszałam trzask kiedy lecące w powietrzu ciało uderzyło przeciwną stronę klatki. Drugi facet puścił mnie i odczołgał się krzycząc — Hej stary co ty do cholery robisz? — zanim okropny dźwięk pięści spotykającej się z jego twarzą odebrał mu głos Podniosłam się na kolana, używając przedramion aby pozbyć się krwi z twarzy. Naprawdę, naprawdę chciałam skulić się w kłębek i leżeć ale tajemnica tego kto mnie uratował miała pierwszeństwo. Walczyłam aby wstać, najpierw kolana potem dłonie i zobaczyłam wysokiego mężczyznę walącego głową drugiego wilkołaka rytmicznie w siatkę, jego twarz robiła się bardziej miazgowata i mnie rozpoznawalna z każdym uderzeniem

— Hey — wychrypiałam, niesłyszana z powodu tłumu który równie chętnie skandował teraz dla obcego jak wcześniej dla wilkołaków — Hej! — krzyknęłam ponownie. Facet przestał bić i odwrócił się twarzą do mnie — Co? Tylko mi nie mów ,że będziesz narzekać na to ,że uratowałem twój policyjny tyłek, skarbie Zakołysałam się, łapiąc się klatki. Zniknął. Ja byłam martwa a to była jakaś okrutna halucynacja mojej podróży do piekła — Dmitri? — Jeden jedyny — powiedział, podnosząc drugiego wilkołaka i waląc go w pięścią w brzuch. Facet upadł na podłogę klatki i zwymiotował — Pieprzony, pogryziony przez pchły kawał gówna — powiedział Dmitri odsuwając się z odrazą Drugi spojrzał na naszą dwójkę,oczy biegały pomiędzy Dmitrim a mną kiedy kalkulował swoje szanse pozostania przy życiu. Ryknęłam na niego — Spieprzaj stąd i módl się ,żebym nie zdecydowała się cię odnaleźć Uciekł. Mądry facet, biorąc pod uwagę noc jaką miałam do tej pory. Dmitri potrząsnął głową, coś co mogło być flirtującym uśmieszkiem pojawiło się na jego ustach — Wciąż tak samo twarda suka. Nie mogę powiedzieć, że mi tego nie brakowało Moją pierwszą rekcją na to ,że zobaczyłam Dmitria Sandovskiego był całkowity szok. Moją drugą furia. Uderzyłam go, pięścią. Zwykły babski policzek nie oddał by sprawiedliwość zaistniałej sytuacji. Potknął się, gładząc szczękę — Do cholery Luna! Co się z tobą do cholery dzieje? — Ty! — wysyczałam z furią — Ty, to właśnie się ze mną dzieje! Jak długo jesteś w mieście i nic mi nie powiedziałeś?! Muzyka w klubie ucichła, pojawiły się piski i fala normalnego świetlówkowego światła. Drzwi prowadzące na zewnątrz wypełniły się oficerami policji w Nocturne w specjalnym oprzyrządowaniu wykorzystywanym przy zamieszkach. Ktoś z megafonem ogłosił ,że to nalot Pomimo ,że odczułam ulgę iż Shelby wybrała właśnie ten moment aby zrobić coś właściwego, nie byłam wystarczająco zajęta tym faktem aby nie zauważyć ,że Dmitri próbuje wyśliznąć się z klatki. Złapałam go za ramię — Wydaje ci się ,że skończyliśmy? Jego usta zakrzywiły się kiedy odwrócił się w moją stronę — Naprawdę chcesz prowadzić tą rozmowę na środku sex klubu Luna?

Miał rację, widziałam wystarczająco dużo Bete Noire ,że wystarczy mi na kilka kolejnych wcieleń. Nałożyłam buty i poprowadziłam go za ramię w dół schodami na korytarz przy łazienkach kiedy policja ustawiała klientów klubu pod ścianą. Samael uśmiechnął się słodko kiedy umundurowany funkcjonariusz zakładał mu prawdziwe kajdanki Dmitri wyszarpał swoje ramie, kiedy tylko przestałam iść — Poniewieranie zdecydowanie nie jest sposobem w jaki chciałem zostać powitany — Doprawdy! — warknęłam, oczy i usta miałam szeroko otwarte z udawanego szoku — Ponieważ zastanawiam się czy w ogóle chciałeś zostać przez mnie powitany. Jak długo jesteś z powrotem w Nocturne? I nie kłam! — dodałam po namyśle — Nie martw się, nie mam ochoty na drugie uderzenie — mruknął Dmitri — Wróciłem ostatniej nocy — I oczywiście, pierwszym logicznym miejscem do którego się skierowałeś jest fetyszystyczny bar — sarkałam — Czemu sama o tym nie pomyślałam? — Do cholery Luna, zamkniesz się w końcu i pozwolisz mi wyjaśnić? — ryknął Dmitri. Jego głębokie, szmaragdowe oczy zapłonęły na złoto i niemiło przypomniałam sobie ,że Dmitri nie potrzebował pełni aby się zmienić, magia jego stada pozwalała mu to robić kiedy tylko chciał — Lepiej wyjaśnij i nie mów mi ,że mam się zamknąć — To piętnastogodzinny lot z St. Petersburga. Byłem zmęczony po długiej podróży a mieszkania nad klubem należą do Redbacków więc wybacz ,że natychmiastowo nie poinformowałem cię o moim kalendarzu towarzyskim Jego wschodnio europejski akcent był silniejszy, był zdecydowanie bardziej miękki, stracił swoją ostrość podczas jego pobytu Ukrainie ale nie był zły — Miałeś w ogóle zamiar do mnie zadzwonić? — zapytałam kopiąc brudne linoleum czubkiem mojego bardzo czystego buta Dmitri dotknął mojej twarzy, lekko, koniuszkami paców — Oczywiście, że miałem. Kiedy tylko miałbym chwilę dla siebie i byłoby bezpiecznie — potrząsnął głową — Co tu robiłaś kobieto? To miejsce jest ostre nawet jak dla ciebie — Pracowałam — odpowiedziałam — I dostałam niezłe lanie, chociaż tego akurat nie było w planie

Zaśmiał się — Widziałem tylko końcówkę, ale myślę ,że poczujesz to dopiero jutro. A oni będą musie wytłumaczyć się swojemu Alfie w jaki sposób zostali tak pobici a on pewnie po prostu ich zabije Moja twarz już się prawie zaleczyła, ale wciąż miała lekkie nacięcia i siniaki, które w najbliższym czasie nigdzie się nie wybierały. Kiedy oddychałam, kłujący ból w mym boku był moją nagrodą. Dmitri zmarszczył czoło — Nic ci nie jest? — W porządku — odpowiedziałam szybko — Słuchaj jest tu jakieś miejsce w którym moglibyśmy porozmawiać? — miejsce w którym mogłam w końcu zadać mu te pięć milionów pytań które kłębiły się w mojej głowie od czasu kiedy wyjechał. A może i walnąć go ponownie jeśli jego odpowiedzi nie będą wystarczająco satysfakcjonujące. — Chodź na zewnątrz — powiedział Dmitri otwierając drzwi przeciw pożarowe i prowadząc mnie do alejki za klubem Dmitri pozwolił zamknąć się drzwiom za nami z hukiem. Nie miała już swojej skórzanej kurtki ze znakiem stada Redbacków na plecach, miał dżinsową i nosił też kraciastą koszulę zamiast czarnego podkoszulka. Odczułam ,że jest zimno, to było nawet więcej niż zimno. Zamarzałam i moja skóra kuła od tego boleśnie — Niech to! — wykrzyknęłam — Co? — Ci dranie ukradli moją kurtkę kiedy byłam nieprzytomna! — drżałam i skrzyżowałam nagie ramiona na piersiach. Ta kurtka byłam moją ulubioną, była też czymś co zabrałam od jednego z moich eks, Teda, czy Jeda, coś w tym stylu. Kurtka i tak pasowała na mnie lepiej Dmitri okrył swoim dżinsem moje ramiona kiedy zęby zaczęły mi już szczękać — Chociaż rozkoszuje się widokiem....— wskazał na mój stanik — Jesteś jak każdy facet Wyszczerzył się w uśmiechu, wokół trzymanego w ustach papierosa — Nic na to nie poradzę — Dlaczego nigdy do mnie zadzwoniłeś? — spytałam miękko — Ani nie napisałeś? Wariowałam śniąc o wszystkim co mogło ci się przytrafić — nie chciałam aby to ostatnie zdanie mi się wymknęło ale Dmitri sprawiał ,że zaczynałam paplać w jego zdecydowanie milczącej obecności

— Napisałem ci w e mailu ,że nie mogłem — powiedział Dmitri bawiąc się zapalniczką — Luna, sprawy się skomplikowały — Więc mi to wyjaśnij — warknęłam — Spróbuj wykombinować jakąś naprawdę dobrą wymówkę dlaczego zwiałeś ode mnie i nigdy więcej się nie odezwałeś — Teraz z tobą rozmawiam, prawda? — powiedział, z doprowadzającym mnie do wściekłości spokojem — Wiesz ,że nie o tym mówię — wymamrotałam — Sądziłam ,że mogę ci ufać Dmitri skrócił dystans pomiędzy nami , i podniósł palcem mój podbródek abym spojrzała mu w oczy — Możesz mi ufać — wyszeptał — Zawszę będziesz mogła mi zaufać. Ale ja....ja nie mogę tego zrobić, proszę postaraj się to zrozumieć Jego bliskość to było dla mnie zbyt wiele. Wszystko wokół zniknęło stałam na palcach aby połączyć nasze usta razem. Jakieś poczucie słuszności wypełniło mnie całą, coś czego brakowało mi od kiedy Dmitri wyjechał — Luna, powiedziałem ,że nie mogę — tak szybko jak zaczął się pocałunek Dmitri złapał mnie za ramiona i odepchnął Zawstydzenie i gniew stoczyło krótką bitwę o to kto będzie pierwszy i gniew wygrał. Obmyło mnie gorąco upokorzenia i rzuciłam się w jego kierunku. Złapał moją pięść, przyciskając ją do mego boku — Co to ma do cholery znaczyć? — wysyczałam — Po co w ogóle tu wróciłeś? — Dmitri — głos był kobiecy, z ciężkim akcentem, uzupełniony przez chmurę perfum które dusiły wszystkie moje zmysły. I tak nie były w stanie ukryć ciężkiego piżmowego zapachu wilkołaka Dmitri spojrzał ponad moim ramieniem i zmrużył oczy — Powiedziałem ci ,że masz zaczekać na górze Irina — Usłyszałam krzyki — powiedziała Irina, wchodząc w światło padające z ulicznej latarni. Była trochę niższa, miała szerokie ramiona, kości policzkowe wikinga i niewielki prosty nos. Jej brązowe włosy przeplatane złotymi pasemkami świeciły w blasku lampy — Wszystko jest pod kontrolą — powiedział Dmitri — Wracaj do środka Irina położyła dłoń na nieistniejącym biodrze i spojrzała na mnie — Kto to jest do cholery? — Kim ty do cholery jesteś? — odpowiedziałam spoglądając na Dmitria — Kim ona jest do cholery?

— Ja pierwsza zapytałam — ryknęła, podchodząc bliżej, odciągając rękę Dmitria z dala od mojej — Dlaczego pozwalasz temu śmieciowi się dotykać kochanie? — zażądała od niego odpowiedz Kochanie? Spojrzałam na ich złączone ramiona, na to z jakim poczuciem własności go dotyka i cała krew odpłynęła mi z głowy — Ty draniu — udało mi się wykrztusić — Luna, nie — powiedział Dmitri — Mówiłem ci ,że to skomplikowane. Irina jest — — Gówno mnie obchodzi kim jest Irina — ryknęłam — Ty sukinsyny, powiedziałeś mi ,że wrócisz do mnie! Irina ścisnęła dłoń Dmitria — Zrób coś ,żeby ten Insoli przestał krzyczeć. Przyprawia mnie o ból głowy — Suko, moja stopa przyprawi cię o całkowicie inny ból w kolejnej sekundzie — powiedziałam do niej — Wystarczy! — zaryczał Dmitri — Luna, nie możesz tak mówić. Przykro mi ale Irina jest członkiem stada. Nie mogłem ci powiedzieć, przepraszam — przejechał wolną dłonią przez swoje ciemne, czerwone włosy — Na boga, przepraszam — Powinieneś — powiedziałam — Jak mogłeś? Jak mogłeś to zrobić? Usłyszałam kroki u wlotu alejki i dwie postacie które pachniały jak wilkołaki podeszły do nas. Ich zapach był normalny ale inny niż Iriny czy Dmitria, wiekowy, jakby byli zamknięci gdzieś przez długi czas Mężczyzna przemówił do Dmitria jak zakładałam po ukraińsku, a ten warknął coś w odpowiedzi. Wywiązał się jakiś pokaz siły pomiędzy nimi, zawierający w sobie również pokazanie kłów, którym Irina wydawała się rozkoszować. Wiedźma Kobieta która wyglądała jak czyjaś babcia, miła starsza pani z biały kokiem spojrzała na mnie z góry na dół — Nie jesteś tym czego się spodziewaliśmy — powiedziała — Kim jesteście? — zapytałam bezradnie — Jestem Yelena Krievko — skinęła głową — A to mój partner Sergei Peskevitch — Ok — powiedziałam — Bez obrazy babciu ale to sprawa osobista pomiędzy mną a Dmitrim więc może wrócicie na bingo zanim tego nie zakończymy Uderzyła mnie w twarz tak mocno ,że usłyszałam jak dzwonią moje kolczyki. Upadłam na ścianę klubu, totalnie znokautowana. Nie mogłam uwierzyć ,że ktoś tak stary i nieszkodliwy mógł być tak silny

— Yelena! Na boga! — krzyknął Dmitri i podszedł aby mi pomóc Odrzuciłam jego pomoc ryknięciem. Nie chciałam aby te same ręce które dotykały Iriny przez ostatnie trzy miesiące teraz dotykały mnie — Nauczy się trochę szacunku dla swojego dobra — wysyczała Yelena i jej twarz częściowo uległą przemianie, kły i żółte oczy. Przypominała mi Babę Jagę ze starej bajki — Możecie sobie darować ten pieprzony temat Insoli! — warknęłam — Dmitri, powiedz mi co jest grane. Powiedz mi teraz albo komuś stanie się krzywda — Sergei i Yelena to dwójka ze starszyzny stada Redbacków — powiedział Dmitri — Sprowadzili mnie z powrotem do miasta Cała moja wściekłość odpłynęła. A więc nie wrócił tu z własnej woli, nie przyjechał aby mnie zobaczyć. Irina dostrzegła wyraz mych oczu i wyszczerzyła się w uśmiechu, gładząc ramię Dmitria. Warknęłam na nią ale w środku czułam się złamana — Masz poważne kłopoty młoda damo — powiedział Sergei. Był niski i brązowy, jak orzech ze strzechą czarnych włosów — Dmitri, pokaż jej Dmitri zrolował rękaw koszuli na prawy przedramieniu, i jeszcze zanim pokazał mi czarną bliznę w kształcie pół księżyca wiedziałam dlaczego naprawdę tu wrócił Ugryzienie demona zaleczyło się, wygładziło z blizny którą było i teraz wyglądało jak szklana lawa. Poszarpane krawędzie półksiężyca, gdzie wezwany przez demona wilkołak wbił swoje zęby w Dmitria, były tak czyste i precyzyjne bardziej przypominając tatuaż — Nie zniknęła — powiedział Dmitri — Starszyzna stada nie wie dlaczego — Przykro mi — wyszeptałam — Czy to cię boli? — Nie, przez większość czasu — powiedział Dmitri z zakłopotaniem — Ale, wpływa na mnie, niekorzystnie — spojrzał na Sergeia i Yelenę i nie dokończył tego co chciał jeszcze powiedzieć. Pieprzone stada wilkołaków i ich gówniane sekrety — Tak długo jak Dmitri jest zainfekowany, jest niebezpieczny dla wszystkich — powiedziała Yelena — Nie wiemy do czego jest zdolny. Został pozbawiony statusu Alfy, i powróci do naszej pierwotnej siedziby w Kijowie dopiero kiedy znajdziemy rozwiązanie — Więc po co w ogóle tu wrócił? — zapytałam zmęczona skupiając się na Dmitrim — Zgodził się przyprowadzić nas do ciebie — powiedział Sergei — Tak aby kara mogła zostać wymierzona Moja głowa szarpnęła się do góry — Jaka kara?

Sergei i Yelena wymienili spojrzenia, niewypowiedziana wiedza przepłynęła pomiędzy nimi. Wpatrywałam się w Dmitria — Jaka kara ? Nie spojrzał na mnie — Jesteś Insoli i uwiodłaś wysokiego rangą członka stada — powiedziała Irina odrzucając głowę — Nie jesteś lepsza niż zwykła dziwka. Jak sądzisz co się stanie? Może i jestem Insoli, ale to nie oznacza ,że muszę znosić obelgi od każdego kto zdecyduje się mnie nimi obrzucać, zwłaszcza nie od wściekłej oblubienicy z eksportu śliniącą się na mężczyznę którego uważałam za swojego towarzysza. Podeszłam do Iriny i zaskamlała, stając za Dmitrim — Przesuń się! — wydyszałam — Jeśli ma mi coś do powiedzenia może powiedzieć mi to prosto w twarz! — Już to zrobiłam — Irina zadrwiła ze swojej kryjówki — Dziwka Wystrzeliłam w jej stronę ale Dmitri mnie złapał, potrząsając mną tak ,że zaklekotały mi zęby — Daj spokój Luna! — Ognista — Yelena wymamrotała do Sergeia. Mruknął coś w odpowiedzi — Przykro mi ,że to się dzieje — powiedział Dmitri — Ale to sprawy stada a ja jestem związany i podlegam prawu stada. Starszyzna tak zdecydowała Och, Nie mogłam się doczekać aby usłyszeć co staruszki zadecydowały w mojej sprawie. Było to prawie tak samo ekscytujące jak informacja o tym ,że potrzebujesz to leczenia kanałowego — Nie jesteś mile widziana w siedzibie naszego stada — powiedziała Yelena — Nowa towarzyszka, właściwa towarzyszka została już wybrana dla Dmitria, i jeśli jeszcze kiedyś będziesz próbowała się z nim skontaktować pożałujesz. Tylko na jego prośbę nie zajęliśmy się tobą już dzisiaj. Odejdź i nie wchodź więcej w drogę Redbackom. Mimowolnie cale moje ciało zaczęło drżeć — Nie możecie mi tego zrobić, to nie średniowiecze — To nasze prawo — powiedział Sergei — Odejdź teraz albo zginiesz — Złapał ramię Yeleny — Chodź skarbie bo się przeziębisz Odeszli w dół alejki i usłyszałam jak zatrzaskują się drzwi. Odwróciłam się do Dmitria — Pozwalasz im na to Spoglądał na swoje stopy, Irina wciąż trzymała go za rękę — Jeśli nie pozwolę aby stado wymierzyło sprawiedliwość będę cierpiał równie mocno Luna

— To nie jest żadna sprawiedliwość — powiedziałam do niego — To tylko ty, jesteś po prostu cholernym tchórzem — odwróciłam się plecami do niego w zamierzonym nie okazaniu ani krzty szacunku dla dominacji jego stada. Byłam jak ogłuszona, nie widziałam, ani nie słyszałam i nie czułam niczego oprócz chodnika pod mymi stopami — Luna Przystanęłam, nie odwracając się — Proszę, nie znienawidź mnie — Za późno — wyszeptałam i odeszłam

Rozdział Dwunasty Shelby znalazła mnie siedzącą z twarzą w dłoniach na masce Fairlane'a. Byłam zmęczona, taka zmęczona ,zupełnie odrętwiała. Mogłabym skulić się tam i zasnąć, gdybym tylko była w stanie zapomnieć o zdradzie Dmitri'a Dotknęła mojego ramienia i spojrzałam do góry — Dobrze się czujesz? — Nie — odpowiedziałam. Zostawiłam to tak a ona już nie pytała. Jak Dmitri mógł to zrobić, jak mógł pozwolić na to co się stało?. Ślepo podążając za prawem stada, takie zachowanie było przeznaczone dla prostaków, zwolenników którzy kończyli jako zwyczajni wyznawcy jakiegoś kultu który przyprawiłby każdego o dreszcze. To był jeden z głównych powodów dla którego wybrałam pozostanie Insoli, to plus ciągła przyprawiająca o ból głowy walka o dominację, i świadomość ,że każdy Alfa mógł mnie sobie tak po prostu wziąć, jako towarzyszkę bez względu na to czy miałam na to ochotę czy nie. Lepiej polować niż usługiwać — Znaleźliśmy całkiem sporo narkotyków przy klientach baru — powiedziała Shelby — Więc noc nie była tak do końca stracona — Z punktu widzenia naszej sprawy była — wymamrotałam, pocierając zmęczone oczy wierzchem dłoni. Kiedy je oderwałam były usmarowane makijażem i krwią — Detektywie! — zawołał mundurowy. Shelby po raz kolejny dotknęłam mego ramienia — Siedź, ja się tym zajmę — podeszła do mundurowego, który trzymał skutego podejrzanego za ramię. Rozpoznałam w nim mojego czyściciela butów, szkoda, wydawał się być całkiem przyzwoitym facetem Shelby rozmawiała z nim przez chwilę, po czym posłał jej ten swój uśmiech, i po raz kolejny odczułam mrowienie świadczące o tym ,że skądś znam tą twarz.

Pozwolił Shelby zabrać swój portfel i przejrzeć dokumenty. Jej twarz przeskoczyła z wstrząsu do zakłopotania, po czym szybko oddała portfel, gestem wskazując na mundurowego aby rozkuł kolesia od butów. Uścisnęli sobie ręce i Shelby odesłała go z tym co wyglądało na szczery, przeprosinowy uśmiech — Co to było? — zapytałam kiedy wróciła, otrzepując dłonie jakby chciała je wyczyścić — To była pomyłka — powiedziała krótko — Ta cała noc to była pomyłka — odpowiedziałam. Nie każdego wieczoru zostaje pobita we wnętrzu gigantycznej klatki i znajduje jedyną osobę na której mi kiedykolwiek zależało od naprawdę sporego czasu w ramionach wschodnio europejskiej wilkołaczej

Playmate. Ta noc zdecydowanie wskoczyła na szczyt najgorszych nocy w życiu Luny — Może mam coś co cię rozweseli — powiedziała Shelby ostrożnie. Skręciłam moje splatane, spocone włosy w kok i gestem nakazałam aby mówiła dalej. Jeśli ona będzie mówić ja nie będę rozmyślać nad różnymi kreatywnymi sposobami zabicia Dmitria i Iriny gołymi rękoma — Ten klub ma tylko jednego zarejestrowanego właściciela — powiedziała Shelby — Ale jeśli dzieciak Blackburna pracował tutaj a narkotyki przepływały przez to miejsce, może udałoby nam się namierzyć przepływ gotówki — Dobrze kombinujesz — powiedziałam — Ale jakoś wątpię ,że ci z wydziału narkotyków powitają nas na swoim podwórku z otwartymi ramionami — wydział narkotyków to była zamknięta klika. Mieli dostęp do większej ilości federalnych baz danych niż wydział zabójstw, ale nie lubili się dzielić i zawsze zachowywali się tak jakby wyświadczali ci cholerną przysługę. A połowa z nich świrowała jeśli tylko oddychało się w pobliżu ich sprawy Shelby podniosła dłoń — A kto mówił cokolwiek o tych z wydziału narkotyków? Mój wujek Patrick nam pomoże. Korporacja mojej rodziny ma dostęp do wszystkiego do czego ma dostęp departament Wiedziałam o tym, tak jak każdy kto od czasu do czasu czytał gazetę. Patrick O'Halloran był publiczną twarzą grupy O'Halloran. Był również tym którego pokazywali w CNN kiedy bełkotał na tematy giełdowe.

Z tego co widziałam w telewizji wydawał się być niezłym wazeliniarzem — Będzie szczęśliwy ,że może nam pomóc — powiedziała Shelby — Jestem jego ulubioną siostrzenicą Mogłam się założyć o to ,że była. Kolejny czarownik przed którym będę musiała udawać grzeczność i skończę będąc mu coś winna Ale zdecydowanie był o klasę ponad śmierdzących potem detektywów z wydziału narkotyków, zbyt hojnie skrapiających się wodą kolońską — Nie sądzę aby mógł zrobić zbyt dużo bez żadnych istotnych szczegółów — powiedziałam — A nie możemy powiedzieć mu ,że prowadzimy śledztwo na temat pieniędzy pochodzących z narkotyków, nie możemy powiedzieć mu ,że prowadzimy śledztwo na temat powiązanej z tymi narkotykami śmierci, cholera nie możemy nawet powiedzieć mu ,że ktoś zginął. Wiesz co McAllister powiedziałaby na temat przekazywania szczegółów sprawy cywilom — raczej co Mac wykrzyczałby i kim rzucił przez środek pokoju gdyby się dowiedział — Potrafi dokonać tajemnicy — dodała Shelby, i kiedy otworzyłam usta aby zaprotestować kontynuowała — Już za późno, zadzwoniłam do niego i umówiłam nas na jutro Spojrzałam na nią — To może nie ma znaczenia dla takiej gwiazdy jak ty ale ja mam ostatnio aż w nadmiarze, złamanych reguł — Za bardzo się martwisz — powiedziała Shelby — Wracaj do domu i wyśpij się. Wyglądasz jak Courtney Love po trwającej trzy dni imprezie — A ty jak June Cleaver na speedzie Posłała mi irracjonalnie dziarski uśmiech i pomaszerowała do samochodu — O jedenastej jutro, spotkamy się w budynku korporacji Obserwowałam jak jej tylne światła znikają za rogiem. Van wypakowany klientami aresztowanymi wewnątrz klubu podążył za nią po kilku minutach, kierując się do więzienia w hrabstwie Las Rojas. Dwa martwe ćpuny przekształciły się w pełnowymiarowe dochodzenie. Mogłam sobie tylko wyobrazić minę Morgan kiedy przeczyta nasz raport. Zimna mgła opadała na mnie, osiadając na mojej twarzy i pozostawiając na niej kropelki chłodu ale nie wsiadłam do Fairlan'a i nie pojechałam do domu jak nakazywał rozsądek

Chyb myślałam ,że jeśli będę siedzieć tu wystarczająco długo Dmitri wyjdzie z za rogu alejki i obejmie mnie ramionami, powie ,że to wszystko było tylko strasznym nieporozumieniem. Ale nie zrobił tego a ja wciąż siedziałam tam sama, pozwalając aby zimna mgła otulała mnie i odrętwiała moje rany jeszcze długo po tym jak wszyscy opuścili miejsce przestępstwa Różowy neon klubu Bete Noire mrugał kiedy ostatni samochód patrolowy odjechał po zabezpieczeniu drzwi taśmą i założeniu kłódki. Kilka świateł wciąż pozyskiwało w mieszkaniach nad klubem i obserwowałam je wszystkie zanim w końcu odjechałam W połowie drogi przez most nad zatoką zdałam sobie sprawę ,że jestem już daleko poza punktem w którym byłabym w stanie zasnąć. Ręce mi się trzęsły a światła znajdujące się na całej rozpiętości drogi wydawały się być zbyt jasne, otaczając moje wilkoczałe nocne spojrzenie zlotem Zmieniłam pasy i skierowałam się na wyjazd z portu w Nocturne, jadąc pomiędzy żurawiami i kontenerami które rzucały dziwne cienie na chodnikach, tak jakby jakaś gigantyczna dłoń naznaczyła ziemie Światła wypływały z magazynu znajdującego się na przeciwko, jedynego miejsca wykazującego jakieś oznaki toczącego się wewnątrz życia o tej porze. Zwyczajne, czarne litery głosiły, Kickboxing — Karate — Samoobrona. Sala była otwarta dwadzieścia cztery godziny na dobę i zbierała u siebie gliniarzy, ochroniarzy i tych co cierpieli na bezsenność Zaparkowałam na żwirowym trawniku i wyjęłam torbę gimnastyczną z bagażnika Fairlane'a Moje mięśnie były tak sztywne od tej krótkiej jazdy samochodem ,że aż zamrugałam, przewidując już karę jak spotka mnie za zbyt wiele opuszczonych treningów Mort, właściciel, spojrzał z za biurka kiedy zadzwoniły dzwonki — Wilder. Już myślałem ,że nie żyjesz — Nie mam tego szczęścia — odpowiedziałam — Chociaż to może ulec zmianie po treningu Mruknął coś w odpowiedzi. Mort wyglądał jakby pracował przy produkcji Rockiego. Był łysy, krępy i bardzo blady, nikt nigdy by nie zgadł, że miał czarny pas piątego stopnia w Shotokan, lub ,że boksował na gołe pieści w Tajlandii.

Był jednym z najtrwalszych ludzi jakich kiedykolwiek znałam — Jesteś mi winna za ostatni miesiąc — powiedział, podnosząc jakiś romans który akurat czytał, coś co nazywało się Nieokiełznane Pragnienia. Okładka przedstawiała kobietę z dużym tyłkiem jadącą na koniu w objęciach, rozebranego samca alfa. Prawdziwa

miłość nie zna granic, mówiła linijka mająca rekomendować książkę — Co za palant — wymamrotałam — Słucham? — powiedział Mort — Nic — zapewniłam go szybko, wygrzebując siedemdziesiąt pięć dolarów z portfela, aby przywrócić moje członkostwo. Zagwizdał — Sporo gotówki Wilder — Mort, gdybym ją miała, nie ćwiczyłabym w tej dziurze — Prawda — odpowiedział Poszłam do damskiej szatni i przebrałam się w luźne, czarne szorty i sportowy stanik, oklejając dłonie i wkładając rękawiczki które zwykle nosiłam. Musiałam się zranić, wybić to upokorzenie i gniew ze swojego wnętrza Od początku zacząć zapominać o Dmitrim Tajski boks jest dobry z jednego powodu ,a tym powodem są uszkodzenia jakie powoduje. To przeklęte skrzyżowanie sztuk walki i zachodniego boksu zadające ciosy przy pomocy pięści i stóp w celu zranienia przeciwnika tak ,że już więcej się nie podniesie Przynajmniej na tym polegała teoria, którą wykorzystywałam w pracy ze wszystkiego tego czego nauczyłam się od Morta Zaczęłam od serii kopnięć – wymachów , zaledwie dotykając worka próbując rozgrzać się po długim tygodniu nieobecności w siłowni. Byłam pozbawiona równowagi z powodu zmęczenia, ale udało mi się wykonać klika kombinacji i serii prostych wypadów zanim mój oddech nie zrobił się ciężki Dmitri miał Irinę. Który facet nie chciałby zdzirowatej panienki spełniającej wszystkie jego zachcianki? Był szlamem którego musiałam się pozbyć Nawet mój wewnętrzny głos nie brzmiał przekonywująco. Przyśpieszyłam swoje ruchy, worek poruszał się naśladując ruchy prawdziwego przeciwnika

W porządku. Zdradził, kłamał i wciąż go pragnęłam. To przyprawiało mnie o mdłości, a on wciąż pozostawał draniem. Najlepszą rzeczą jaką mogłam zrobić to ruszyć dalej Jasne. Zapomnieć o jego oczach i uśmiechu, zapachu, dłoniach, którymi teraz dotykał Irinę zamiast mnie. Musiałam usunąć ze swojej głowy poczucie czegoś właściwego które czułam gdy byliśmy razem Byłam świadoma tego ,że kopię worek niezdarnie, opuszczając ręce i atakując na ślepo. Cóż już dzisiaj zostałam nieźle zdeformowana w prawdziwej walce Usłyszałam dźwięk dochodzący z szatni. Mort nie podniósł wzroku ale moje uszy rozpoznały sygnał mojej komórki. Zastanawiałam się czy odebrać przez naprawdę długą chwilę, byłam po służbie, całkowicie usprawiedliwiona gdybym nawet wzięła wolny dzień i byłam naprawdę w kiepskim nastroju Ale to mogło być coś ważnego. Na przykład Sunny. Albo Dmitri. Wybiegłam truchtem z głównej sali i złapałam telefon juz kiedy miała włączyć sie poczta — Hallo? — Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś? Opadłam na ławkę obok swojej torby — Trevor — Gdzie byłaś? Wstałam aby nie złapał mnie skurcz i zaczęłam przechadzać się w tą i z powrotem — Pracowałam — Mówiłaś ,że zadzwonisz — Przykro mi. Nie pamiętam ,że to powiedziałam, chociaż mogłam być trochę otumaniona z powodu uderzenia w głowę które otrzymałam kilka godzin wcześniej Trevor wydał z siebie ciężki westchnięcie. Słyszałam odgłosy rozmów w tle i stwierdziłam ,że prawdopodobnie był w Poe Bar, knajpie w której on i reszta Egzorcystów spotykali się aby odpocząć przy kilku piwach po koncercie — Kochanie to do ciebie niepodobne, czy jest coś o czym chcesz mi powiedzieć?

Tylko to ,że mój były facet wrócił do miast z jego nową biuściastą kobietą i mam mordercze pragnienia względem ich obojga — Nie. Słuchaj, przepraszam ,że zapomniałam ale jestem naprawdę zmęczona, miałam ciężką noc — Dobra, słuchaj — powiedział — Zespół dostał zaproszenie aby zagrać dwa koncerty w San Romita. Nie będzie zbyt dużo ludzi bo sezon turystyczny już prawie sie skończył ale właściciel klubu ma naprawdę spore kontakty na wschodnim wybrzeżu — przerwał i usłyszałam jak napił się czegoś po czym dodał — Chciałbym żebyś tam ze mną była Moje już i tak walące serce nabrało prędkości na wzmiankę o San Romita. Nie postawiłam stopy w moim rodzinnym mieście od piętnastu lat, od czasu kiedy zostałam ugryziona. Wciąż nie byłam pewna czy miałam szczęście czy nieszczęście ,że uciekłam od tego martwego poza sezonem życia z dziwaczną rodziną i nieistniejącą przyszłością — Kochanie? — Trevor brzmiał na zniecierpliwionego — Przykro mi — wyszeptałam — Ale nie mogę Trevor wydał z siebie ostre westchnienie — Co masz na myśli? Nigdy nie bierzesz sobie wolnego, pracujesz dwadzieścia cztery godziny na dobę, nie mogłabyś raz dla odmiany wziąć wolnego i mnie wesprzeć? Maleńka logiczna część mojego mózgu która wisiał na cienkiej nitce, bez względu na to jakich uszkodzeń doznałam, wskazywała mi ,że kilka tygodni spotykania się to trochę za krótko na takie żądania — Nie wspierasz mnie! — mówił reszta była już tylko krzykiem — Nie o to chodzi skarbie — A więc o co? — warknął Trevor Jedyny sposób aby powiedzieć mu prawdę wiązał się z tym ,że musiałabym mu powiedzieć ,że jestem wilkołakiem — Nie oczekuje ,że zrozumiesz Trevor, ale proszę cię uwierz ,że po prostu nie mogę — Tak, jasne wierze — powiedział, kwas w jego głosie polał na nowo ranę którą otworzył we mnie Dmitri — Wiesz co? Jesteś samolubna, bierzesz ode mnie ale nigdy nie dajesz niczego w zamian, zastanawiasz się dlaczego każdy w twoim życiu trzyma się od ciebie z daleka co najmniej na odległość ramienia? Właśnie dlatego Luna! Ty nigdy nie bierzesz pod uwagę nikogo oprócz siebie!

Otworzyłam usta żeby zacząć krzyczeć ale zamknęłam je zaraz jak tylko poczułam spływające mi po policzkach łzy. Miał rację, wiedziałam o tym i to mnie bolało. Wyobcowałam Sunny ponieważ nie musiałam myśleć o jej bezpieczeństwie. Rzuciłam Dmitria w ramiona Iriny ponieważ żądałam poświęcenia którego on nie mógł dokonać — Słuchaj.... to jest ..nie mogę tego teraz robić, zadzwonię do ciebie jutro — powiedział Trevor — Nie kłopocz się — wyszeptałam, ale on już się rozłączył. Wrzuciłam telefon z powrotem do torby i poszłam na matę, rozciągając dłonie. Wilk wypełniał moje myśli ckliwą wściekłością i frustracją która domagała się ujścia. Zawsze, za każdym razem kiedy byłam wściekła, zła, zraniona tak się właśnie działo. Rzecz w tym ,że ukrywa się głęboko w ciemnych, mrocznych miejscach wewnątrz mnie i zawsze oddala ode mnie ludzi których kocham, jeśli najpierw nie doprowadzi mnie do szaleństwa. A teraz był głodny i chciał satysfakcji Szłam w linii prostej, przyśpieszając tempo kiedy uderzyłam pod kątem w ciężki worek na który wcześniej ćwiczyłam, ustawiając ramię i pozwalając aby mój impet poniósł mnie całkowicie Dźwięk podobny do wystrzału przetoczył się przez siłownie, worek odskoczył pozbawiony swojego haka i pofrunął jakieś dobre dziesięć stóp z dala ode mnie po uderzeniu w które włożyłam moją całą wilkołaczą siłę Głowa Morta odskoczyła znad jego papierów — Chryste Wilder! Trochę przyzwoitości — dodał kiedy zaczął zbierać rozczłonkowany worek — Jezu — powiedział ponownie — Przepraszam! — odpowiedziałam odruchowo, furia wywołana uderzeniem powoli ze mnie spływała. Szum w uszach ustąpił, wilk zaczął czołgać się z powrotem do dziury znajdującej się w mojej podświadomości — Nie potrzebnie, nie potrzebnie — wymamrotał Mort, prawdopodobnie martwiąc się bardziej o potencjalną kłótnie niż uszkodzenia na sali — Cholerne, tandetne śruby, powiedział spoglądając na hak, który przesuwając się wyżłobił dziurę w belce — Tak — zgodziłam się z nim czując ulgę ,że nie trzyma krzyża i nie krzyczy Ty

demonie! Po moim występie — Tak, musisz je sprawdzić

Z mojej zranionej dłoni ściekała krew. Przebiłam się czysto przez taśmę i przecięłam wszystkie cztery knykcie — Pójdę już — powiedziałam, przyciskając dłoń do piersi. Już więcej nie chciałam krzywdzić Dmitria czy Trevora, chciałam po prostu zwinąć się w kłębek i płakać — Pewnie — powiedział z roztargnieniem, wciąż potrząsając głową i zniszczonym workiem — Dobranoc Naciągnęłam bluzę na stanik i nie zawracałam sobie głowy resztą, praktycznie wybiegłam z siłowni We Fairlane wzięłam trzy głębokie wdechy i zmusiłam się do przestania skupiania mojej uwagi się na głębokim bólu który zaczynał się w mym podbrzuszu. Bez względu na to czy to z nadmiaru wysiłku czy też z powodu tego co zrobił mi Dmitri, nie wiedziałam i nie obchodziło mnie to Musiałam zostawić go za sobą, zaakceptować to ,że już go nie było. W innym razie wszystkie te cienkie sznurki trzymające do kupy moje człowieczeństwo znikną A jeśli do tego dojdzie doskonale wiedziałam do czego wtedy będę zdolna się posunąć i sama myśl o tym wystarczyła abym miała dreszcze jeszcze przez długi czas po tym jak zaczęło działaś ogrzewanie Fairlane'a

Rozdział trzynasty — Dlaczego płaczesz Insoli? Stojąc przed lustrem w łazience szczotkowałam zęby. Byłam pewna ,że to nie sen ale słodki głos w mojej głowie brzmiał inaczej Odwróciłam się i moja szczoteczka upadła na podłogę, kiedy ujrzałam Asmodeusa, porzuconego demona, uciekiniera z rzeczywistości w której rezydują źli i potężni mieszkańcy otchłani. Mienił się odcieniami złota jak zawsze, a jego lwie nogi ocierały się o moje płytki w łazience — Nie płaczę — wymamrotałam, plując do zlewu

— Kto cię zranił? — Co cię to obchodzi? Masz zamiar im się odpłacić? — Gdybym była nonszalancka, nie musiałabym zmagać się z faktem ,że gwiazda numer jeden moich niedawnych koszmarów właśnie objawiła się w mojej łazience Asmodeus wypuścił z siebie chmurę złotej i mrocznej magii, i każdy włosek który posiadałam stanął mi dęba. Potrząsnął głową, jego krokodyle oczy przeskakiwały wokół mnie i po mnie, tak jakby mógł poprzez to dostrzec moją duszę. Jak cholera ,że mu na to nie pozwolę. Asmodeus widział wszystko i nie miał problemu z pojmowaniem i interpretacją

Nie widzisz tego Insoli ale różne sprawy gromadzą się wokół ciebie, sprawiając ,że wyglądasz jak owad który wpadł w wielowarstwową pajęczą sieć. Sama ciągniesz się w dół, krok za krokiem, do miejsca z którego nie ma powrotu. Nie podążaj za swoimi impulsami — Mam pomysł — powiedziałam na głos — Pójdę do łóżka i spróbuje zapomnieć jakie to wszystko jest popaprane a ty możesz iść się pieprzyć Asmodeus zaśmiał się — Nagle mnie nienawidzisz, po tym jak uratowałem ci życie?

Uratowana za cenę Dmitria. Uratowana tylko po to aby wszyscy poznali mój najmroczniejszy, najgłębszy sekret, dzięki dupku — Czego ode mnie chcesz? — wymamrotałam — Zostałeś...uwolniony i całe to gówno, nie możesz cieszyć się swoją wolnością gdzie indziej? — Teraz jestem tutaj, później będę w innym miejscu, jestem wolnym tak jak

powiedziałaś. Ignorujesz ostrzeżenia Insoli ale nie ignoruj tego co jest tuż przed twoimi oczami Otworzyłam usta aby powiedzieć mu ,że gdybym chciała proroctwa, udałabym się do wyroczni ale wtedy pojawił się smród węgla i Asmodeus zniknął. Być może akurat mrugałam i przegapiłam ten moment ale jakoś mi się nie wydawało Czy Asmodeus był po prostu znudzony i lubił bawić się ludźmi, lub nie do końca ludźmi? Albo ustalił sobie z bogami ,że potrzebuje wiernego demona aby uderzał kiedy robi się w moim życiu ostro? — Wielkie dzięki — wymamrotałam zanim zapadłam w sen, to było najbliższe modlitwie co wydusiłam z siebie od długiego czasu. Nie wiedziałam jak długo dzwonił mój budzik, ale kiedy byłam w końcu w stanie poruszyć ramieniem i go wyłączyć, mały niebieski neon głosił

10:30.

I było to rano a nie

wieczorem — Cholera! — krzyknęłam, wyskakując z łóżka i potknęłam o kupkę brudnych dżinsów — Cholera, cholera, cholera! Miałam mniej niż trzydzieści minut aby dojechać na nasze spotkanie z Patrickiem O'Halloranem. Jakoś nie wydawało mi się ,żeby jeden z najbogatszych mężczyzn na wschodnim wybrzeżu dobrze przyjął fakt ,że został wystawiony do wiatru. Plus, będę wtedy musiała wysłuchać jeszcze więcej skomlenia Shelby

5 minut później byłam na tyle ubrana aby nie aresztowali mnie za obnażanie, włosy opuściłam luźno na dół aby choć trochę przypominały normalną fryzurę. Przynajmniej potargana łóżkowa fryzura była sexy tak sobie powtarzałam kiedy próbowałam ujarzmić moje splątane do połowy pleców masy przy pomocy spinki

Wybrałam trochę dłuższą trasę przez drogę ekspresową aby uniknąć utknięcia w korkach na moście które o tej porze na pewno już się zaczęły, łamiąc kilka przepisów ruchu drogowego i podjeżdżając pod garaż budynku grupy O'Halloran dwie minuty przed czasem, dosłownie — Panienko! Odwróciłam się zamykając Fairlane'a tylko po to aby zobaczyć młodziutką twarz w niebieskim uniformie i czapce, machającą w moją stronę ramionami — Panienko, nie można tu parkować! Zerknęłam na Fairlane'a, stałam pomiędzy dwoma białymi liniami, pod kołami nie miałam zakleszczonego żadnego ciała — Czy to nie miejsce parkingowe? — To miejsce jest zarezerwowane dla klientów grupy O'Halloran — powiedział z tego rodzaju arogancją na którą stać tylko dziewiętnastolatka. Jak na kogoś kto skończy trzydzieści trzy lata za mniej niż dwa tygodnie, nie byłam skłonna się z tym pogodzić — Mam spotkanie z Patrickiem O'Halloranem o jedenastej — powiedziałam — I przez ciebie właśnie się na nie spóźniam — Bardzo w to wątpię, panienko — pociągnął nosem mierząc mnie wzrokiem z góry na dół. Podążyłam za jego spojrzeniem i wiedziałam jak moje podarte dżinsy i podkoszulka z nadrukiem musi wygadać w jego oczach. Ale przynajmniej moje ubranie było pozbawione krwi z miejsca zbrodni a to już coś. Powinien uważać się za szczęściarza ,że widzi mnie w takim stanie — Ujmę to inaczej — powiedziałam wyciągając odznakę z kieszeni kurtki (mojej czarnej płóciennej kurtki, pieprzeni złodzieje) i podtykając mu ją pod nos — To sprawa policji a ty utrudniasz śledztwo, więc przestań to robić — Z tego co wiem ,to może wcale nie być prawdziwa — powiedział, zastanawiałam się ile miałabym problemów gdybym wpakowała go do bagażnika samochodu do czasu zakończenia spotkania — Luna! — ktoś krzyknął z wjazdu do garażu. Shelby podeszła do nas, ubrana w szarą wełnianą spódnicę i marynarkę

— Rzucisz dobrym słowem, strażnikowi wierzy? — zapytałam ją zgrzytając zębami — Vaughn, Detektyw Wilder jest tu aby spotkać się z moim wujkiem — Shelby skarciła garażowego adiutanta — Wstydź się! Przez ciebie jesteśmy spóźnione Vaughn przełknął — Twojego wujka? — przysięgam na boga ,że zrobił się biały w tym fluorescencyjnym świetle, jak postać z kreskówek — Wujka Patricka, nie wujka Seamusa — powiedziała Shelby, wywracając oczami — Upewnij się ,że nic się nie stanie z samochodem pani Detektyw, Vaughn Vaughn zaczął ponownie oddychać i pokiwał tak ostro ,iż myślałam, że odpadnie mu głowa i potoczy się po garażu — Tak proszę pani, panno O'Halloran! Przepraszam detektywie! Myślałem ,że będzie pani wyglądać bardziej jak panna Shelby Zdjęłam jego idiotyczną czapkę z głowy i rzuciłam w przeciwną stronę — Wiesz co się mówi o założeniach i sądzeniu po pozorach? Pobiegł za czapką a Shelby szarpnęła mnie w kierunku windy. Wcisnęła guzik

42

pietra i powiedziała — Ciesz się ,że spotykamy się z Patrickiem a nie z Seamusem — Dlaczego, czyżby Seamus miał za drzwiami swego gabinetu trap po którym zsyłał spóźnionych petentów na pożarcie rekinów Shelby posłała mi mroczne, poważne spojrzenie, rozłożyłam ręce — Przepraszam, zaspałam. Mój wstrząs mózgu po pobiciu jest za to odpowiedzialny — to i zdradzający mnie były

Przestań. Zapomnij — Więc jeśli Seamus i Patrick to twoi wujowie, to kto jest twoim ojcem? — zapytałam ,zmieniając temat — Nazywał się Thomas O'Halloran — powiedziała krótko Shelby — On i moja matka, obydwoje nie żyją Niech mnie cholera. Wszyscy wiedzieli o Tommym O'Halloronie i o jego pijackim, dramatycznym, rajdzie samochodowym który zakończył się zanurzeniem w zatoce i śmiercią — Przykro mi — powiedziałam głośno — Shelby wzruszyła ramionami — Miałam dziesięć lat. Jak dobrze jesteś w stanie poznać rodziców w tym wieku?

Winda zwolniła, mrugając kiedy dotarła do naszego piętra. Zauważyłam znaki zabezpieczające wyryte w drewnianej ścianie nad świetlnym wskaźnikiem pięter i kolejny nad drzwiami. Moja skóra zadrżała odruchowo. Trzeba było naprawdę potężnej magii aby trwale coś w taki sposób zabezpieczyć, magii czarownic z dekadami praktyki i wcale nie małą ilością wrodzonych umiejętności — Zimno ci? — zapytała Shelby — Drżysz — Nie lubię magicznych zabezpieczeń — powiedziałam, wskazując na znaki — Przyzwyczaj się — powiedziała Shelby kiedy winda zadzwoniła i drzwi stanęły otworem — Są wszędzie Nie kłamała. Dekorację w holu Patricka były wyrzeźbione w powtarzające się napisane alfabetem zaklęcie ochronne, w jakiś sposób wyglądające jednocześnie dekoracyjnie i złowrogo Recepcjonistka, zimna i piękna jak lodowiec, spojrzała na mnie z góry na dół podczas gdy Shelby pytała — Czy Patrick może nas przyjąć, Vera? — Tak, za momencik — powiedziała Vera z powierzchownym uśmiechem. Wyczułam jak powietrze gęstniej pomiędzy nią i Shelby i zastanawiałam się o co chodzi Tuż za głową Very, wielkie logo grupy O'Halloran dominowało na ścianie. Mogłam gapić się na nie zdecydowanie zbyt długo bez potrzeby mrugania i wiedziałam dlaczego, logo samo w sobie było magicznym zabezpieczeniem, ten sam symbol zdobił też czeki mojego banku Może jednak wynagrodzenia budżetówki nie były jedynym powodem dla którego zawsze byłam spłukana — Imponujące, nieprawdaż? — spytała Shelby. Vera wróciła, sprawdzając coś w swoim srebrnym, eleganckim, komputerze — Obfite — stwierdziłam — Wyobrażam sobie ,że gdybym była jakimś określonym typem osoby obsikałabym się teraz ze strachu Głowa Very odskoczyła na ten komentarz — Co? — spytałam. Zadrgała swoimi chirurgicznie zrobionymi, perfekcyjnymi nozdrzami i spojrzała w drugą stronę

— Nie przejmuj się nią — wyszeptała Shelby — Jest czyjąś siostrzenicą już dwukrotnie usuniętą z biura mego wujka Seamusa. Nepotyzm w najlepszym wydaniu — Wydaje się trochę znerwicowana — odpowiedziałam — Jak jeden z tych małych wiecznie wystraszonych psów — To suka — powiedziała dosadnie Shelby. Zamrugałam ze zdziwienia. Shelby przygryzła wargę i spojrzała na swoje buty, byłam zdziwiona ,że nie zjadła kostki mydła po takim komentarzu Naśladując Verę odetchnęłam głęboko. Shelby pachniała jak olejek z drzewa herbacianego zmieszany z drogim mydłem, wymieszane z zapachem wydawanym przez zwyczajnych ludzi. Vera pachniała wyraźnie kłójąco, jej krew była obca — Kapuje — powiedziałam Shelby — Ona jest czarownicą a ty nie. Przyjazna rywalizacja? Vera uderzyła dłońmi w biurko — Musisz mówić? Muszę się skoncentrować — Vera, zamknij się — powiedziała Shelby — Jeśli już i tak podsłuchujesz może pójdziesz powiedzieć ,że już jesteśmy — zaczerwieniła się, były to jedyne emocje jakie u niej dostrzegłam Vera wywróciła oczami wcisnęła guzik na stojącym na biurku telefonie, chwilę później, płynny, męski głos poinstruował — Przyślij moją ulubioną siostrzenice, mogłabyś Vera? Nieprzeźroczyste szklane drzwi prowadzące chyba do wnętrza gabinetu Patricka O'Hallorana stanęły otworem i Shelby pomaszerowała do środka nie zaszczycając Very nawet jednym spojrzeniem — To nawet pasuje ,że Shelby otacza się towarzystwem kogoś w twoim typie — wymamrotała kiedy ruszyłam za nią. Obróciłam się na pięcie — Co masz na myśli mówią kogoś w moim typie? Jej usta zadrgały — Tylko to ,że Shelby wydaje się być zadowolona kiedy otacza się istotami niższej rangi aby zrekompensować sobie jej własne....braki

Kilka lat temu, do cholery jeszcze pół roku temu starłabym jej ten uśmieszek z twarzy jednym uderzeniem, ale byłam zmęczona, byłam gościem Shelby i jakoś nie sądziłam ,żeby Patrick był skłonny nam pomóc gdybym pobiła jego rasistowską sekretarkę Zamiast tego wskazałam na jej buty i powiedziałam — Przyjacielska rada na przyszłość, oryginalne buty Manolo Blahnika nie mają pomalowanych, plastikowych obcasów. Mam nadzieję ,że nie zapłaciłaś za nie tyle ile kosztowałyby prawdziwe, ktoś mógłby wtedy pomyśleć ,że jesteś hm....niezbyt rozgarnięta Stanęła z otwartymi ustami a ja poszłam za Shelby z uśmiechem. Shelby przejechała po twarzy rękoma zanim zapukała w gładkie, drewniane drzwi z mozaiką ze stali — Przykro mi z powodu Very, moja cała rodzina, nie potrafi sobie zbytnio radzić ze światem zewnętrznym — wyglądała na szczerze zasmuconą, tak jakbym po tym incydencie miała zdecydować ,że już nie będę jadła z nią lunchu w szkole na przerwie — To naprawdę cię gnębi prawda? — powiedziałam. Shelby skrzywiła się — Powiedzmy ,że wiem jak to jest być czarną owcą — Ty i ja, my obie partnerko — wymamrotałam kiedy otworzyły się drzwi Patrick O'Halloran był za swoim biurkiem. Był w koszuli a jego włosy koloru soli z pieprzem były strategicznie potargane. Wstał, uścisnął Shelby, pocałował ją w policzek, zanim wyciągnął dłoń w moją stronę — Patrick O'Halloran. Proszę mów mi Patrick. Każdy przyjaciel Shelby jest też moim przyjacielem Pozwoliłam aby moja dłoń została ściśnięta w starannie wykalkulowanym, niezbyt mocnym uścisku. Patrick wydzielał więcej mocy niż reflektor chociaż z bliska mogłam dostrzec bruzdy opalenizny i kurze łapki gromadzące się wokół jego oczu i ust. Nie był tak perfekcyjny jak przedstawiały to kamery — Nie moglibyśmy już być bardziej dumni z Shelby — powiedział — I mówiła nam o tobie same imponujące rzeczy — Wujku, możesz przestać sprzedawać — powiedziała Shelby — Luna i tak tego nie kupi Patrick zaśmiał się, jego zęby były tak białe ,że mogłyby zostać użyte jako drogowskaz dla niewielkich samolotów — Nie, chyba masz rację kochanie — powiedział, do mnie dodał — Jest ostra, nieprawdaż?

— O tak — odpowiedziałam grzecznie — Shelby jest dobrą partnerką — jeśli dobrą możemy zamienić tu na irytującą i wkurzającą jak cholera — Chciałybyśmy zerknąć na finansową historię nocnego klubu — powiedziała Shelby — Obawiam się jednak ,że nie mogę ci powiedzieć dlaczego Patrick podniósł rękę — Nic więcej nie mów. Wszystko czego potrzebujesz dziecko, wiesz o tym Shelby przesunęła się niekomfortowo przed jego biurkiem. Grałam bardzo zrelaksowaną, trzymając ręce w kieszeniach i nie zwracając uwagi na otoczenie Była to całkiem przyzwoita przykrywka zważywszy na to ,że Patrick O'Halloran wydawał mi się naprawdę przerażający. Był jak lalka Ken, mówił właściwe rzeczy we właściwym czasie w dobrze skrojonym garniturze i jedwabnym krawacie z delikatnym uściskiem dłoni — Nazwa tego miejsca to Bete Noire — powiedziała Shelby, podając mu adres. Patrick otworzył na komputerze okno finansowej bazy danych i wpisał coś szybko generując numer. Wcisnął guzik interkomu na swoim telefonie — Vera, możesz wygenerować raport dla tego numeru identyfikacji podatkowej? Odpowiedziała coś czego nie zrozumiałam po czym wyłączył interkom, składając ręce za głową — To chwile potrwa, usiądźcie proszę, powiedz mi jak ci idzie z nowym zadaniem — Bardzo dobrze — powiedziała Shelby pól głosem. Czym bardziej Patrick podnosił napięcie i ton swego głosu tym bardziej Shelby wyciszała swój. Nie żebym nie rozkoszowała się tą zaskakującą ciszą — A co z tobą Luna? — powiedział Patrick — Pamiętam ,że widziałem twoje imię w gazetach zeszłej wiosny. Jak się trzymasz po zabiciu tego mężczyzny? Poczułam jak gniew skręca się w moim wnętrzu, i przeszukałam oczy Patricka szukając w nich złych intencji. Jego plastikowa szczerość ani na chwilę nie opadła

— Cóż Patrick — powiedziałam — Wciąż mam koszmary, w których widze jak przyjaciółce podrzynają gardło i ktoś kogo kochałam prawie umiera. Budzę się z krzykiem, zlana potem, z posmakiem krwi Alistaira Duncan na języku. Czy to brzmi jakbym dobrze się trzymała? — wytrzymałam spojrzenie jego niebieskich oczu, tylko na sekundę coś tam zamigotało ( jakiś swego rodzaju uśmiech i przekomarzanie które wynikało z tego ,że był twarzą publiczną tej rodziny) — Brzmi jakbyś była szczęściarą ,że moja mała siostrzenica może cię osłaniać — powiedział w końcu , gadający, chodzący, Ken — Szczęściarą, nie byłoby określeniem jakiego bym użyła — wymamrotałam ignorując lekko przerażony wyraz twarzy Shelby. Czarownik da nam to czego potrzebowałyśmy, nie musiałam już dłużej udawać i zachowywać się najlepiej jak potrafię Vera śmignęła przez drzwi, długa, wąska czarna spódnica i przeźroczysta bluzka otulały jej kościstą figurę we wszystkich właściwych miejscach. — Dziękuje ci kochanie — powiedział Patrick kiedy brał od niej raport, przeglądając go strona po stronie w końcu podając go Shelby. Pochyliłam się aby zobaczyć ciasno ułożone kolumny informacji, w większości dla nas nie przydatne, chyba ,że chciałybyśmy zając się właścicielami Bete Noire za zaległe podatki, których było całkiem sporo — Pierwotne nazwisko na akcie własności i dokumentach handlowych należy do faceta o którym już wiemy ale nie podał on żadnych dodatkowych danych osobowych wymaganych przez państwo więc to był fałszywy trop. Ale ktoś inny, podpisał dokumenty pożyczki z banku mojego wujka wziętej na klub pięć lat temu Nazwisko brzmiało Benny Joubert. Udzielający pożyczek w tym banku posiadał kopię jego prawa jazdy z którego spoglądała na mnie twarz o ceglastej szczęce i wrogich małych oczkach, emanująca czystą agresją — Mam cię — wymamrotałam, składając kserokopię i wpychając ją do kieszeni kurtki — Nie możesz... — zaczęła Shelby ale Patrick machnął ręką — W porządku, weź jeśli to pomoże

— Bardzo ci dziękuje wujku — powiedziała Shelby — Już i tak zabrałyśmy ci za dużo czasu — Nie bądź nie mądra — wykrzyknął — Po tym wszystkim, zabieram was obie panie na lunch, nie widuje cię wystarczająco często Shel — Och cholerka, spotykam się dziś z Muffy i Jody w klubie do gry w badmintona za godzinę — powiedziałam, pstrykając palcami — Może innym razem Shelby złapała moje ramię z siłą która była naprawdę imponująca jak na człowieka — Naprawdę jesteśmy zawalone robotą w związku z tą sprawą wujku, przykro mi Wstał i złapał marynarkę wiszącą na krześle — Nie chcę o tym słyszeć. Spotkajmy się na dole przy samochodzie za dziesięć minut. Znam świetną knajpkę serwującą ryby nad zatoką gdzie wszyscy będziemy mogli się zrelaksować Shelby poddała się — W porządku, spotkamy się na dole

Rozdział czternasty W windzie, zdjęła marynarkę i upchnęła ją jak piłkę pod ramieniem, wyglądając jak obłąkana nosząca broń bibliotekarka w swojej konserwatywnej bluzce i kaburze — Uwierz mi mamy szczęście ,że skończyło się tylko na lunchu — powiedziała — Ostatnim razem kiedy przedstawiłam swojego chłopaka Patrickowi, ten zabrał go na polowanie na kaczki i postrzelił go w goleń ze śrutówki — Przypadkowo? — spytałam — Nikt nie wie tego na pewno — odpowiedziała Shelby. Jechałyśmy powoli w milczeniu przez kilka pięter zanim powiedziała — Przepraszam — Za co? — spytałam — Uwierz mi, przywykłam do tego ,że ludzie zachowują się jak skończeni idioci jeśli chodzi o wilkołacze sprawy i owszem twój wuj jest trochę apodyktyczny ale widziałam gorszych, znacznie gorszych — Nie przepraszam cię za to — powiedziała Shelby — Ja tylko...zapomnij Nie wiedziałam co jej odpowiedzieć. Shelby próbowała mi powiedzieć, że czuje się zawstydzona tym ,że widzę ją taką, miękką małą dziewczynkę, która ukrywa się w środku rządzącej się na prawo i lewo pani detektyw. Wiedziałam o tym bo kiedy mieszkałam w domu byłam dokładnie taka sama. Było mi przykro z powodu alkoholizmu mego ojca i tego ,że moja matka żyje w krainie zaprzeczenia, byłam zawstydzona tym ,że nie mogłam uczynić mego życia normalnym bez względu na to jak bardzo tego chciałam Winda zatrzymała się na dwudziestym piątym piętrze i mężczyzna tak wysoki i jednocześnie szeroki ,że przy nim czułam się delikatna wszedł do środka. Kabina zatrzeszczała lekko — Shelby! — gigant wykrzyknął kiedy ją zobaczył — Dlaczego nie powiedziałaś ,że tu dzisiaj będziesz? Przez ułamek sekundy zwierzęca panika ukazała się na twarzy Shelby a następnie uśmiechnęła się w odpowiedzi — Myślałam ,że jesteś w podróży wujku Seamusie

— Nie masz tyle szczęścia dziewczyno — zażartował — Co cię tu sprowadza? Ach jestem okropnie niegrzeczny — powiedział w moją stronę wyciągając dłoń — Seamus O'Halloran. Pozwalają mi udawać ,że prowadzę to miejsce — Luna Wilder, partnerka Shelby na

24

posterunku — uścisnęłam jego dłoń

spodziewając się kolejnego politycznie poprawnego uścisku, ale tym razem znalazłam swoje palce prawie ,że zmiażdżone przez jego wielką łapę. Zamrugałam, próbując uwolnić rękę ale on wciąż szczerzył się w uśmiechu i ściskał więc nie wycofałam się tylko pozwoliłam mu poczuć siłę mego wilka — Niezły uścisk! — powiedział, puszczając — To przyjemność poznać kogoś tak ślicznego. Jesteś niezłym udoskonaleniem przeciętnego gliniarza, moja droga Uśmiechnęłam

się

w

odpowiedzi,

nieszczerze,

podczas

gdy

jednocześnie

obserwowałam Seamusa. Już wiedziałam skąd Shelby miała swoją prawie ,że słowiańską urodę, Seamus miał szokująco wręcz blond włosy, prawie białe, uzupełniały one tą potężną krzykliwą twarz i intensywne niebieskie oczy. Miał lekki brzuszek ale wciąż był ogromnym, tego rodzaju facetem z którym nie chciało się zadzierać ani fizycznie ani w żaden inny sposób — Patrick zabiera Lunę i mnie na lunch — wyjaśniła Shelby. Seamus roześmiał się a dźwięk ten zadudnił w tym małym pomieszczeniu — Lepiej pilnuj swojego zaręczynowego palca panienko — powiedział do mnie — Patrick to jedyny z O'Halloran który się jeszcze nie zadeklarował, a ktoś tak piękny jak ty jest dla niego jak dyndający stek przez nosem wygłodzonego Dobermana — Nigdy nie nudzi mi się kiedy jestem porównywana do mięsa — powiedziałam grzecznie — Proszę jeśli cenisz sobie własne zdrowie, nigdy więcej tego nie rób Martwa cisza zaległa wokół nas. Shelby wyglądała jakby miała zwymiotować na swoje dziś wyjątkowo brzydkie buty. Seamus wpatrywał się we mnie twardymi, nudnymi oczami, jego twarz i szyja nabrała kolorów Oddałam spojrzenie. Głowa bolała mnie od przebywania w towarzystwie tak wielu czarowników i magicznych zabezpieczeń, że desperacko wręcz potrzebowałam kofeiny. Stwierdziłam ,że jeśli Seamus wysunie się do przodu i porządnie mnie walnie, dostanę trochę płatnych wolnych dni i satysfakcję zakłucia go w kajdanki

Uśmiech zagościł na jego twarzy, jakby burza z pierunami wycofała się aby jednak zrobić miejsce dla słońca — Bogowie — zagrzmiał, klepiąc mnie w ramie — Dziewczyno, masz ikrę, dobrze dla ciebie Winda zjechała do holu i otworzyła się ujawniając rwetes korporacyjnych trutni czekających na samochody. Wszyscy oni skurczyli się widząc Seamusa — Dzięki bogu — wymamrotała Shelby, idąc w kierunku garażu — Bez obrazy panno Wilder — powiedział Seamus — Najwyraźniej jesteś kobietą która ma głowę na karku i nigdy w życiu nie zainteresowałaby się moim idiotycznym małym braciszkiem — wyciągnął wizytówkę i na odwrocie napisał coś złotym długopisem — Jeśli byś kiedykolwiek potrzebowała pomocy, jakiejkolwiek pomocy z użyciem mojej mocy, proszę zadzwoń to mój prywatny numer — Tak, dzięki — odpowiedziałam i wycofałam się z kabiny tuż przed tym zanim drzwi ponownie się zamknęły. Skóra mrowiła mnie od intensywnej magii w miejscu w którym dotknął mego ramienia. Seamus O'Halloran był najbardziej potężnym czarownikiem z jakim kiedykolwiek miałam do czynienia i przerażał mnie. Naprawdę musiałam się wydostać z tego cholernego budynku Ekspres do kawy w holu przykuł moją uwagę kupiłam dużą latte bez mojej zwyczajowej posypki z orzechów laskowych. Chciałam się po prostu obudzić, zrzucając z siebie ciężkie uczucie które zagłębiło się w moim wnętrzu, z powody takiej ilości magii otaczającej me ciało i umysł Mój telefon zadzwonił — Gdzie jesteś? — zażądała odpowiedzi Shelby — Czekamy na ciebie na pierwszym poziomie — Na boga, już idę — odpowiedziałam — Możesz winić za to swojego wujka, dał mi swój numer telefonu — warknęłam i rozłączyłam się zanim Shelby zdążyła wydać z siebie wściekły pisk i uśmiechnęłam się do siebie. Może można było jeszcze uratować coś z tego dnia Wyjęłam ponownie zdjęcie Bennego Jouberta i szłam jednocześnie dzwoniąc do McAllistera — Mac, musisz spojrzeć na faceta który nazywa się Benny Joubert ten J-o-u-be-r-t

— Czy noszę krótką spódniczkę? Czy wyglądam jak sekretarka? — zapytał Mac — Nie, ale i tak dzięki za mentalny obrazek — Luna, chyba nie pracujesz wciąż nad sprawą tego ćpuna? — powiedział — Morgan wisi mi nad głową ,żeby ją zamknąć i zająć się czymś innym — Na przykład czym, ekscytującym światem zbierania i segregowania danych?— narzekałam — Pobija to utratę pracy i mojego najlepszego detektywa — powiedział krótko Mac — Oto on Benny Joubert był aresztowany dwukrotnie plus jeden wyrok skazujący za posiadanie.

Oskarżenie

zostało

zredukowane

do

rozprowadzania

substancji

kontrolowanych. Musiał mieć jakieś plecy...jak dla mnie wygląda na dilera średniego szczebla. Masz coś? — Może — wymamrotałam, spoglądając ponownie na twarz Jouberta — Bardziej jestem zainteresowana czym jest niż tym co robi — Co to do cholery znaczy? — zapytał Mac — To znaczy ,że rozpoznaje wilkołaka kiedy go widzę — powiedziałam — Mój telefon znowu się rozdzwonił i skierowałam się w kierunku garażu — Prześlij to do mojej skrzynki, Mac, zobaczymy sie później Powiedział coś co mogło zabrzmieć jak bądź ostrożna zanim wyszłam — Tu jesteś! — zawołała Shelby zanim zdążyłam rozważyć nieludzki status Bennego Jouberta. Tuż za nią, Patrick siedział w lśniącym Jaguarze, który nawet nie udawał ,że nie jest rekompensatą za coś Shelby podeszła kilka kroków w moją stronę i zerknęła — Czy to kawa, nie mogłaś poczekać? — Nie — warknęłam, biorąc całkiem sporego łyka Shelby podeszła jeszcze bliżej — Po prostu się pośpiesz! — Miłe panie — zawołał Patrick — Ten pociąg opuszcza stację! — przekręcił kluczyk w stacyjce jaguara

Ryk wypełnił moje uszy, i przez jakieś idiotyczne pół sekundy myślałam ,że to nie był silnik samochodu tylko gorąca powietrzna dłoń, złapała mnie i rzuciła mną o podłoże Oślepiający biało pomarańczowy błysk, wypełnił moje oczy kiedy Jaguar stanął w płomieniach Uderzyłam plecami w cement, beton i szkło posypało się w dół. Moja kurtka i dżinsy w dużej mierze chroniły kończyny ,chociaż kiedy dotknęłam bolącego miejsca na policzku poczułam krew Dzwonienie ( nie, krzyk) był jedyną rzeczą jaką słyszałam kiedy udało mi się jakoś podnieść głowę. Byłam głucha od wybuchu i całkowicie niezdolna do działania. Jaguar płonął, skręcony czarny szkielet był wszystkim co z niego pozostało. Na miejscu kierowcy mogłam dostrzec, zwęglony kształt któremu nie chciałam zbyt dokładnie się przyglądać, wuj Shelby został upieczony

Shelby Moje nogi zadziałały kiedy próbowałam się na nich podnieść, chociaż czułam jak głębokie sińce zaczynają pojawiać się od uderzeń spadającego na mnie gruzu — Shelby! — krzyczałam, nie mogłam się usłyszeć ale krzyczałam dalej, wdychając przy tym toksyczny dym Była tak blisko samochodu, o wiele bliżej niż ja Jeśli zginęła to nie wiedziałam co zrobię. Pięć minut temu nawet jej nie lubiłam, a teraz nagle gdy myślałam o tym ,że może być martwa..... Nikt więcej kto jeszcze mógł mnie opuścić już mi nie pozostał — Shelby! — tym razem mogłam się odrobinę usłyszeć, ale wszystkie moje zmysły były nadal przytłoczone przez ogień, dym i tynk W pobliżu samochodu, bomba rozwaliła ogromny kawałek garażowej ściany i sufitu, zbrojenia i gruz walały się wokół samochodu. Pod największym kawałkiem zawalonego sufitu, na wpół przywalona leżała nieprzytomna Shelby Musiała być nieprzytomna Przykucnęłam i poczułam puls który był stabilny ale słaby.

Miała okropne rozcięcie na policzku z którego ze stałą prędkością wypływała krew, plus jakiś pięćset funtowy kawałek sufitu przygniatał dolną połowę jej ciała — Shelby!— uderzyłam ją w policzek — Zbudź się! Po chyba najdłuższej chwili oczekiwania w całym moim życiu, zakaszlała i otworzyła oczy — Och na boga — Leż spokojnie — powiedziałam, bardziej czytając z jej ust i wyrazu twarzy niż słysząc — Jak bardzo jesteś ranna? — Moja noga — łzy płynęły po jej twarzy i krzyknęła kiedy poczuła falę bólu — Moja noga, lewa noga, naprawdę boli — To dobrze — powiedziałam — Co w tym do cholery dobrego? — krzyknęła na mnie Shelby — Ból oznacza ,że nie spędzisz reszty swojego życia dmuchając w rurkę aby przesunąć swój wózek inwalidzki — powiedziałam. Czarny dym zaczął kłębić się spod maski Jaguara. Ogień się wzmagał i rozprzestrzeniał — Musimy się stąd wydostać — powiedziałam — Inne samochody też się zapalą i będziemy tu miały piętnaście bomb zamiast jednej — Och na boga — powiedziała Shelby, oczy rozszerzały się do momentu aż zrobiły się prawie czarne. Jej oddech zrobił sie płytki Cholera. Nie najlepsza chwila na szok — Słuchaj! — pstryknęłam jej palcami przed oczami — Spróbuje to podnieść ale będziesz musiała się szybko przesunąć bo nie dam rady zbyt długo tego utrzymać, rozumiesz? . — Moja pieprzona noga jest zmiażdżona — Shelby wyła — Jak mam niby poruszać się szybko? — Wymyśl coś, chyba ,że chcesz zrobić się super chrupiąca — warknęłam, chwytając beton tuż przy krawędzi i podnosząc się na nogi. Zaparłam się kolanami i przygotowałam Nie wiedziałam jak silna byłam. Nigdy nie testowałam siły mojego wilka, przez większość czasu byłam bardziej zainteresowana ukrywaniem jej. Byłam prawie pewna ,że nie mogłam sobie chodzić podrzucając w dłoniach Volkswagena, ale kto to mógł wiedzieć na pewno?

Jeśli z tego wyjdziemy, obiecuję ,że przestanę być niemiła dla Sunny i dla Shelby i naprawdę postaram się naprawić sprawy z Trevorem. Ale nie będę mogła tego zrobić jeśli będę martwa, a spalone zwłoki nie są najprzyjemniejszym widokiem, więc proszę, abym się tylko nie usmażyła — Przygotuj się! — powiedziałam Shelby i podciągnęłam betonowy blok z całą siłą jaką mogłam w sobie odnaleźć. Po chwili poczułam jak blok zaczyna się wyślizgiwać bez względu na to jak bardzo się starałam — Shelby, ruszaj! — sapnęłam i trzymałam jeszcze mocniej, krew szumiała mi w uszach!. Poczułam jak coś w moim ramieniu się poddaje i w tej samej chwili beton się poruszył a ja upadłam kiedy opadł z powrotem na ziemie Shelby usiadła kilka stóp dalej, krwawiąc z rany znajdującej się w łydce — A niech mnie — powiedziałam odruchowo. Zbrojenie przebiło się przez mięśnie aż do kości Samochody obok Jaguara płonęły, tapicerki wydzielały gryzący, toksyczny dym — Musimy iść — powiedziałam Shelby, podnosząc ją do góry, i zarzucając sobie jej rękę na ramię. Moje drugie ramię nie działało zbyt sprawnie, wisząc bezwładnie po drugiej stronie i przesyłając przez moje ciało fale bólu za każdym razem kiedy nim czegoś dotykałam Później. Pocierpię sobie później. Teraz musiałyśmy uciekać Na zewnątrz zostałyśmy prawie rozpłaszczone przez straż pożarną i ambulans, syreny wyły Vaughn parkingowy stał na zewnątrz swojej budki, obserwując to całe show z rybim wyrazem twarzy Dwóch sanitariuszy podbiegło i zabrało z moich ramion Shelby w tym właśnie momencie moje ciało zadecydowało ,że dobrze by było teraz stracić przytomność. Nie mogę powiedzieć abym oponowała

Rozdział Piętnasty Lata później, a przynajmniej wydawało się jakby minęły lata sanitariusz kucał obok mnie świecąc latarką w oczy — Czy była pani w środku? — Au! Wyłącz tą cholerną latarkę, tak byłam Odsunął ją, sprawdził mi puls i pomacał brzuch — Wszystko wygląda stabilnie, nie ma żadnych obrażeń wewnętrznych, czy możesz przejść ze mną do karetki? Skinęłam głową i prawie mi się udało. Mój wzrok był zamglony a kolana ugięły się pode mną. Medyk złapał mnie za ramię i krzyknęłam z bólu, zapominając na chwilę o tym jak bardzo się zraniłam Tylko ty, Luna, mogłaś zranić się bardziej niż samochodowa

bomba — Hej! — powiedział medyk jego plakietka z imieniem mówiła ,że nazywał się Chen — Zerknijmy na to — przeszedł na drugą stronę, poprowadził mnie do karetki, i posadził na zderzaku sam w tym czasie przeszedł do przodu pojazdu — Upadłaś czy uderzyłaś w coś podczas wybuchu? Słyszałam go jak przez mgłę, moja koncentracja zanikała kiedy spoglądałam na płomienie. Czarny dym wydobywał się z garażu O'Halloranów, trzy wozy strażackie stały zaparkowane przy wejściu, strażacy biegali w tą i z powrotem z siekierami, wężami i butlami z tlenem. W dole przecznicy kolejna drużyna ewakuowała pracowników gromadząc ich na chodniku i spoglądający teraz w naszą stronę, obserwując płomienie powoli ginące pod kontrolą strażaków — Proszę pani ? — Chen przykucnął przede mną, trzymając worek z lodem i rolkę bandaży — Moja partnerka? — wymamrotałam — Podniosłam z niej betonowy blok i zraniłam się w ramię Chen zagwizdał — Jesteś partnerką detektyw O'Halloran? Do tego trzeba mieć jaja

— Szkoda ,że żadnych nie posiadam — uśmiechnęłam się słabo — Ale dzięki, czy Shelby z tego wyjdzie? — napędzająca mnie panika i adrenalina zaczęły powoli ustępować i czułam całe fale bólu na nowo, w uszach mi dzwoniło usta miałam suche jak popiół — Shelby nic jej nie jest? Udało mi się chyba wynieść ją z pożaru? — Jest w drodze do szpitala — odpowiedział — Straciła sporo krwi a jej noga wymaga operacji Wiedząc ,że Shelby nic nie jest w końcu pozwoliłam sobie na relaks. Jednakże ból i adrenalina którą wykorzystałam na to aby uratować Shelby sprawiły ,że szczeka zaczęła mi pulsować a w krzyżu wyczułam ostrzegające charakterystyczne drgania informujące mnie o tym ,że moje ciało chce się przemienić Nie mogłam tego zrobić tego dnia miesiąca ale mogłam już wypuścić kły i pazury Miałam jednak przeczucie ,że Chen mniej entuzjastycznie bawiłby się wtedy w doktora — Nastaw moje ramie — ryknęłam — Powinnaś pojechać na pogotowie — zaczął Chen — Jest złamane? — zapytałam, starając się stać normalnie. Wszystkie moje instynkty chciały uciec stąd i znaleźć bezpieczne miejsce w którym mogłabym się skulić, uleczyć i być z dala od wścibskich spojrzeń — Nie, jest zwichnięte ale ....— zaczął …Chen — Więc je nastaw, proszę. Teraz Westchnął, ale mocno ścisnął moją rękę — Przygotuj się to naprawdę zaboli Złapałam ścianę karetki i zdławiłam krzyk kiedy Chen szarpnął gwałtownie mym ramieniem i wróciło ono na miejsce z miękkim kliknięciem Kilka sekund gwałtownego, ogłupiającego wręcz bólu i pozostał mi tylko otępiający ból i sprawne ramię — Dziękuje — powiedziałam sztywno do Chena. Ogień został ugaszony, teraz już tylko śmierdzący dym wydobywał się z pod drapacza chmur. Przyjechała policja i dostrzegłam wśród niej dwa nieoznakowane sedany w kolorze który określiłabym jako kolor lekko przypieczonego tosta i tego dobrze przypieczonego który podjechał tuż za nim. McAllister wygrzebał się z pierwszego, Matilda Morgan z drugiego Niech mnie cholera

Mac zaczekał na Morgan i podeszli razem co nie było dobrym znakiem. Gdyby mój porucznik i mój kapitan działają w porozumieniu, potoczą się głowy Morgan spojrzała na mnie, potem na pogorzelisko i z powrotem na mnie — Detektyw Wilder, czy to pani pomysł na to aby się nie wychylać? — jej ton był lekki i przyjemny, ale wściekłość płonąca w jej oczach była większa niż wybuch każdej bomby — Nie proszę pani — wymamrotałam spoglądając na swoje stopy — Poruczniku muszę powiedzieć ,że jestem rozczarowana — powiedziała do Maca, stając z nim twarzą w twarz. Ledwie sięgała mu do obojczyka, ale Mac wyglądał jak królik którego gonił pit bull i właśnie zdał sobie sprawę ,że jego sznurowadła są razem związane — Twoja służba jest wzorowa ale kiedy widze sposób w jaki prowadzisz swoich detektywów zaczynam się zastanawiać jak to możliwe Twarz Maca przybrała kolor dojrzałych pomidorów chociaż jego spojrzenie wcale się nie zmieniło. Mac jest jak uśpiony wulkan, naprawdę sporo trzeba aby w końcu wybuchł Morgan kontynuowała — Uszkodzenie mienia, oficer pod twoim dowództwem kompletnie ignorujący rozkazy, inny oficer zostaje ciężko ranny z powodu tych uchybień , równie dobrze mogłeś własnoręcznie wysłać detektyw O'Halloran do szpitala — wyprostowała się odrobinę, jej klockowate ciało przypomniało mi o krasnoludach z powieści fantastycznych które wydają się słodkie do czasu aż nie przejadą ci swoją siekierą po goleniach — Mogę was zapewnić ,że to wszystko zostanie zgłoszone do komisji dyscyplinarnej i bardzo wątpię w to ,że jeszcze ponosisz odznakę — Przestań — powiedziałam. Morgan odwróciła się do mnie i gdybym już nie czuła przenikliwego do kości bólu to poczułabym go teraz od samego jej spojrzenia — Słucham? — Zostaw Maca w spokoju — napotkałam jego spojrzenie — Chcesz kogoś obwiniać za to wszystko, obwiniaj mnie. Ale mniej przynajmniej jaja aby powiedzieć to do mnie. Nie karaj Maca ponieważ lubisz sobie pogrywać z ludźmi — Luna, to naprawdę nie najlepszy moment na przemówienia — westchnął Mac. Morgan podniosła rękę i Mac niechętnie zamknął usta

— Uważam ,że to idealny moment — zamruczała z uśmieszkiem oznaczającym triumf na swej twarzy — Proszę kontynuować swój emocjonalny wybuch detektywie — Wiem ,że mnie nie lubisz — powiedziałam — I nie wiem czy to z powodu tego ,że jestem wilkołakiem, czy z powodu tego ,że nie podlizuję ci się w odpowiedni sposób, a nawet w żaden, ale jestem dobrym gliną i wykonuję tą cholerną pracę najlepiej jak potrafię i jeśli nie potrafisz spojrzeć ponad swoje uprzedzenia i tego dostrzec to mam to gdzieś Stałam, spoglądając na Morgan — Moja partnerka prawie zginęła więc jeśli mi wybaczysz pójdę teraz znaleźć osobę która jest za to odpowiedzialna Morgan zmrużyła oczy, wyzywając mnie aby przeszła obok i była pierwszą która zerwie kontakt wzrokowy, ale zaskoczyła mnie tym ,że nie eksplodowała gniewem tak jak myślałam ,że się zachowa. Mac stał spokojnie obok niej ale mogłam wyczuć zapach jego potu pod jego znoszonym garniturem — A więc idź — powiedziała w końcu Morgan, po dłuższym zastanowieniu — Chyba już tutaj skończyliśmy poruczniku McAllister — odwróciła się i poszła do samochodu, przechodząc pomiędzy ekipą techników która właśnie nadchodziła z aparatami i sprzętem Mac złapał moje ramię — Nie zrozum źle, doceniam to co powiedziałaś ale nigdy więcej tego nie rób. To ty jesteś moim detektywem jeśli złamałaś protokół to cię zawieszę Zamrugałam — Jasne. Mac, nie ma za co — sarkałam Zacisnął usta, posyłając mi spojrzenie które było zbyt ojcowskie — Nie czujesz się dobrze, Wilder, a ten cały bałagan tylko o tym świadczy. Nie mogę traktować cię wyjątkowo. Albo wrócisz do gry albo wylecisz z mojej drużyny Co było z tymi wszystkimi facetami w moim życiu którzy mówili mi ostatnio co jest dla mnie najlepsze? — Luna? — Mac skrzyżował ramiona, czekając. Zostałam uratowana kiedy jeden z techników CSU podszedł i dotknął mego ramienia — Detektyw Wilder? Potrzebujemy pani — Mam miejsce przestępstwa do zabezpieczenia — powiedziałam do Maca. Wyglądał jakby chciał coś jeszcze powiedzieć ale odwrócił się i poszedł do samochodu

— Pomyślałem ,że przyda się pani pomoc — powiedział technik — Dzięki, on.. — zaczęłam mówić gdy zarejestrowałam przystojną twarz technika którą już miałam w pamięci — Pete! Pete Anderson uśmiechnął się do mnie i powiedział — Dobrze panią widzieć Detektywie! Poznałam Pete'a podczas sprawy Duncana, kiedy pracował w laboratorium identyfikacji. Biedny Pete naprawdę wiele zniósł ode mnie przy tej sprawie, trzymany tak jakby na muszce przez wrogo nastawione stado wilkołaków i moją generalną złośliwość związaną z całą sprawą. — Awansowałeś — zauważyłam. Miał broń i niebieską kurtkę śledczego — Tak — powiedział — Departament uznał ,że był to najłatwiejszy sposób na powstrzymanie mnie przed pozwaniem ich tyłków po tym całym bałaganem ze sprawą Roenberga — Cieszę się ,że tu jesteś — powiedziałam do niego i naprawdę tak myślałam. Pete był jednym z tych stabilnych ludzi, który promieniował spokojem i kompetencją. Był też jedyny z tych ludzi przy których mogłam przebywać nieokreśloną ilość czasu — Ja też. Zobaczmy co tu mamy W garażu wciąż było gorąco i oczy mi łzawiły od szkodliwego dymy, ale straż pożarna mówiła ,że jest już bezpiecznie. Ekipa Pete'a krzątała się wokół szczątków spalonego Jaguara, robiąc zdjęcia i pakując w worki elementy które zostały rozrzucone w wyniku wybuchu Zauważyłam kawałek samochodu osadzony w betonowej ścianie garażu i rozciągnęłam ramiona. Naprawdę miałam cholerne szczęście Pete błysnął latarką do wnętrza Jaguara i zwęglone zwłoki Patricka O'Hallorana, tkwiły tam w ledwie rozpoznawalnym kształcie — Ktoś wiedział co robi — wymamrotał — Gorąco i szybko, żadnej szansy na przeżycie, zrób zdjęcie — poinstruował technika z kamerą, wskazują na ścianę za samochodem. Oprócz kawałka betonu który został wyrwany siłą wybuchu, była nienaruszona

— Coś znalazłeś? — spytałam obserwują miejsce najwnikliwiej jak tylko mogłam w tym przydymionym ciemnym świetle — Nie tam — powiedział Pete — Garaż jest wciąż nietknięty, co oznacza ,że wieżowiec ponad nim też jest nienaruszony — Więc? — Więc ta bomba nie był przeznaczona do tego aby zniszczyć budynek. Była przeznaczona aby kogoś zabić Odkaszlnęłam, starając się oczyścić gardło — Kto chciałby zabić Patricka O'Hallorana? Jest tylko figurantem, nie byłoby mądrzej zapolować na Seamusa? — To twoja działka — powiedział Pete — Jestem tutaj aby dowiedzieć się jak udało im się to zrobić — z doświadczeniem obadał ramę samochodu, a następnie wszedł do środka przez drzwi od strony pasażera aby zbadać wnętrze — Hm.. — Widzisz coś? — spytałam — To właśnie problem — powiedział Pete — Wszystko co tu jest to samochód — wysiadł i zlustrował go jeszcze raz latarką — Ogień podąża ścieżką najmniejszego oporu prawda? Wybucha przez okna i dostaje się do komory silnika, zbiornika paliwa który wybucha jako drugi ładunek — To znaczy? — spytałam wiedząc ,że nie spodoba mi się odpowiedź którą usłyszę z powodu ponurej miny na twarzy Peta — Dla takiej eksplozji, bomba musiałaby zostać umieszczona z przodu pod siedzeniem — podał mi swoją latarkę i pochyliłam się starając jednocześnie ignorować nieprzyzwoicie , słodkawy zapach pochodzący z ugotowanego ciała kierowcy Siedzenia i deska rozdzielcza były nietknięte, zwęglone i stopione ale nadal miały swój kształt. Podniosłam głowę i posłałam Petowi zdziwione spojrzenie — Czy nie powinno być więcej, no nie wiem, odłamków po takiej eksplozji? — Nie powinno zostać nic z wnętrza tego samochodu — powiedział Pete — Ale tak nie jest...— wymamrotałam. Coś podświadomie nie dawało mi spokoju, narodziny teorii która jeszcze nie była całkiem ukształtowana — Pete, w jaki sposób zabić czarownika?

Przewróciłam oczami — Nie mam zielonego pojęcia — Nie możesz tego zrobić — powiedziałam — Ponieważ żaden czarownik nie pozwoli zbliżyć ci się na wystarczająca odległość aby tego dokonać — Coś ci przyszło do głowy? — zapytał ostrożnie Pete, ponieważ przechadzałam się w tą i z powrotem jak zamknięte w klatce zwierze. W jaki sposób zabić potężnego czarownika na jego własnym terytorium, otoczonym jego własnymi magicznymi zabezpieczeniami i zaklęciami?

Czekasz aż znajdzie się w jedynym nie zabezpieczonym magią miejscu, odpowiedziałam sobie sama i rozwalasz mu jego własną twarz — Detektywie? — powiedział Pete z niepokojem Grzebałam w kieszeniach kurtki w poszukiwaniu kluczyków — Wrócę. Nie dopuszczaj tu nikogo oprócz techników, żadnych strażaków, sanitariuszy nikogo Biegnąc do Fairlane'a zdałam sobie sprawę ,że to prawdopodobnie nie był najlepszy pomysł jak również i to ,że mój samochód prawdopodobnie był całkowicie rozwalony. Zaparkowałam tylko jakieś pięćdziesiąt stóp od miejsca eksplozji Ta myśl sprawiła ,że biegłam szybciej, ponieważ w ciągu dziesięciu lat użytkowania tego samochodu nigdy nie udało mi się zrobić z nim nic ponad wgniecenie błotnika. Fairlane był wierny, seksowny i należał do mnie, i jeśli ten kto podłożył tą nie bombę rozwalił go przy okazji, to niech bóg ma go w swojej opiece Przystanęłam, spoglądając na ogromne pęknięcie w przedniej szybie w miejscu gdzie spadł deszcz gruzu, ale samochód nie miał innych poważnych obrażeń. Fairlane odpalił trochę głośniej niż zwykle, ale mruczał już gładko kiedy wyjeżdżałam z garażu innym wyjściem, machając odznaką mundurowemu który go pilnował. Kiedy wyjechałam na ulicę Fairlane zakrztusił raz jeszcze i płynnie jechał dalej. Westchnęłam z ulgą. Miałam przed sobą długa drogę

Rozdział Szesnasty Domek Babci Rhody wyglądał bardziej nieciekawie w świetle dnia. Był bardziej zwyczajny i nie taki znowu przerażający jak gotycki dom z horrorów, bardziej przypominał stary, zdezelowany dom w wiktoriańskim stylu który coraz bardziej osuwał się w dół wydmy Cabrio Sunny stało samotnie na podjeździe. To jeszcze o niczym nie świadczyło, chociaż Babcia Rhoda przecież nie prowadzi, w moich mniej przyjaznych momentach spekulowałam czy przypadkiem jako środka transportu nie używa miotły i szpiczastego kapelusza — Sunny? — zawołałam, pukając zaciekawiona w ramę drugich siatkowatych drzwi. Nie wiedziałam jakiego rodzaju magiczne zabezpieczenia założyła Rhoda od ostatniego razu kiedy u niej byłam. Wtedy miałam ze sobą Dmitria. Zabrzmiały kroki i oko pojawiło się w wizjerze zanim otworzyły się drzwi — Luna — Sunny zmarszczyła się z zaskoczenia czy zmartwienia nie mogłam tego stwierdzić — Potrzebuje twojej pomocy — powiedziałam przechodząc od razu do rzeczy — Och, bogowie, co ci się stało? — powiedziała natychmiast Sunny. Miała ten nawyk zakładania

,że

to

ja

zawsze

znajduję

się

na

pograniczu

jakiegoś

skrajnego

niebezpieczeństwa. Cóż w większości przypadków miała rację — Nic mi nie jest — odparłam, bardziej szorstko niż zamierzałam — Mam miejsce przestępstwa na które chcę abyś rzuciła okiem Sunny zamrugała — Ja? Dlaczego ja? Nie jestem najlepsza w tych krwawych sprawach Luna — Och, nie martw się. Jestem prawie pewna ,że cała krew tego martwego faceta spłonęła — Proszę, Sunny?

— Nie widzę co dobrego mogłoby to przynieść — powiedziała — Plus babcia wkrótce będzie w domu — Użyli magi — powiedziałam — Zabili Patricka O'Hallorana Oczy Sunny otworzyły się szeroko. Wiedziałam ,że to ją zainteresuje — Jak? — wyszeptała — Miałam nadzieję ,że ty mi to powiesz Pokiwała powoli — Oczywiście. Wezmę torbę i spotkamy się przy samochodzie W tej samej minucie w której wjechałyśmy do garażu Sunny zaczęła drżeć — Zimno ci? — spytałam — Nie — wymamrotała Sunny — Ja tylko...moc...bardzo dużo mocy...jest wszędzie wokół nas — Wygląda to na magiczne ogrodzenie które rodzinka O'Halloran wzniosła na około tej swojej wierzy — powiedziałam, też to czułam, jeśli sobie tylko na to pozwalałam, otępiające pulsowanie pomiędzy oczami jak bezcielesny szept którego nie można do końca zrozumieć — Niewiarygodne — powiedziała Sunny — Po prostu niewiarygodne. Nie mogę uwierzyć ,że tu jestem — Cóż, ja nie mogę uwierzyć w to ,że byli na tyle głupi aby pozostawić swój garaż bez zabezpieczeń — powiedziałam — Chodźmy Żółta taśma okalała miejsce przestępstwa do czasu mojego powrotu. Pete wypełniał raport podczas gdy jego ekipa pakowała sprzęt. Powitał mnie skinieniem głowy — Detektywie, pani Wilder — Swann — poprawiła go Sunny — Jestem jej kuzynką ze strony matki — Wszystko cokolwiek cię rozchmurzy — powiedział Pete — Dlaczego tu jesteś dokładnie? Odciągnęłam Pete'a na stronę — Wiesz ,że Sunny jest czarownicą, tak? I O'Halloran też?

— Słyszałem wszystkie te same plotki co ty — powiedział Pete nieporuszonym tonem — Pete, mógłbyś rozważyć przez chwilę ,że mogła zostać tu użyta magia? — powiedziałam. Potarł policzek — Detektywie, nie zapomniałem o tych wilkołakach. Nie zapomniałem tego co stało się z prokuratorem. Magia ma tu więcej sensu niż niewidzialna bomba czy jakaś konspiracja CIA — Sunny może nam powiedzieć w jaki sposób jej użyli — powiedziałam — Jeśli nie będziesz miał nic przeciwko temu ,żeby się tu rozejrzała Pete pomyślał o tym przez sekundę i pokiwał — Chyba po prostu nie umieszczę tej części w moim raporcie — Mądry facet z ciebie — powiedziałam. W kieszeni dżinsów znalazłam zmiętoloną apaszkę poplamioną słodko kwaśnym sosem i unurzaną w zapachu ohydnych kwiatowych perfum które na pewno znalazłabym w każdym snobistycznym domu towarowym w którym Shelby prawdopodobnie spędzała większość swojego wolnego czasu — Sunny, weź to — podniosłam i przeszłyśmy pod taśmą ale Sunny zamarła kiedy zobaczyła ciało Patricka — Chyba będę rzygać — Nie — zapewniłam ją — Nie będziesz. Oddychaj — Bogowie — powiedziała Sunny, przykładając chustkę do nosa i ust — Czy zawsze tak strasznie śmierdzi? — Nie zawsze — powiedział Pete — Chociaż w ostatnim miesiącu był taki facet którego wyciągnęliśmy z zatoki, musiał tam pływać przez dobre dwa tygodnie, i kiedy wyciągnęliśmy go z wody jego żołądek— — Pete — ostrzegłam, głosem którego zazwyczaj używałam do powstrzymywania przed ucieczką podejrzanych oraz powodowania nerwowego skrętu jelit u byłych chłopaków — Pozwólmy Sunny pracować w spokoju

Moja kuzynka była zielona jak boisko piłkarskie, ale wzięła głęboki oddech i podeszła bliżej do samochodu, przyklękając i egzaminując ziemie kilka stóp od drzwi kierowcy — Widzieliście to? Spojrzałam na zwęglony beton i poczułam się głupio — Ślady pożaru? — To krąg — powiedziała Sunny, i kawałki układanki których nie mogłam wcześniej poskładać wskoczyły na miejsce. To co wzięłam za promień odrzutu było kręgiem, otaczającym Jaguara zbyt idealnie aby mógł być spowodowany przez bombę — Proste — powiedziała Sunny — Wystarczy ustanowić krąg ale go nie zamykać, to tak jakby ustanowić krąg z zapalnikiem działania. Wtedy wystarczy już tylko wykonać tą odpowiednią czynność po jego przekroczeniu i bum — gestem wskazała samochód — Nie miał żadnych szans, czy mogę już odsunąć się od tego ciała, bardzo proszę? Pete pomógł jej wstać i powiedział — Coś błyszczącego znajduje się pod samochodem Przykucnęłam obok niego, widząc małą tubkę rozmiaru szminki lub bardzo drogiego cygara. Pete nałożył rękawiczkę i przysunął obiekt podczas gdy ja nakładałam moje własne aby go dotknąć Tubka była nie oznaczona z wyjątkiem znajdującej się na niej sadzy — Co to jest? — zawołała Sunny z za taśmy? — Nie mam pojęcia — wymamrotałam, odkręcając obie połówki. Kawałek zrolowanego grubego płótna lub pergaminu leżał w moich dłoniach. Rozwinęłam go tylko po to aby ujawnić napisane atramentową kursywą Widzimy pustymi oczami — Cholera — powiedziałam Szpital w Nocturne nie jest szpitalem w którym chcesz się znaleźć kiedy zachorujesz. Wygląda bardziej jak miejsce z powieści Stephena Kinga niż jak prawdziwy szpital, tanie azbestowe płyty i zielone linoleum pochodzące z wczesnych lat siedemdziesiątych. Wszystko to zwieńczone migoczącym wiecznie żarówkami które wypełniają powietrze stałym bzyczeniem Nie jest to również miejsce w którym chcesz się znaleźć kiedy jesteś wilkołakiem, sam zapach sprawiał ,że robiło mi się słabo. Opary wybielacza próbujące pokryć trzydzieści lat potu krwi i umierania całkowicie bezskutecznie

Pokój Shelby był pół prywatny na drugim piętrze które jakiś zbyt ambitny artysta próbował rozweselić ostrą różową farbą i tapetą z motywem bawiących się kociaków — Hej — powiedziała, słabo — Dawno cię nie widziałam Nie odpowiedziałam, po prostu rzuciłam notkę zapakowaną w worek na dowody i skrzyżowałam ramiona. Shelby przeczytała i jej już i tak blada twarz zrobiła się całkiem biała — Skąd to masz? — Ten kto wysadził auto zostawił to dla nas — powiedziałam — Wspaniałomyślnie z jego lub jej strony Shelby przełknęła i zobaczyłam w jej oczach chęć aby wcisnąć guzik wzywający pielęgniarkę leżący na jej nocnym stoliku. Sięgnęłam przez łóżko, szarpnęłam kabel przypięty do ściany i przy eksplozji iskier wrzuciłam go do śmieci — Ty i ja musimy porozmawiać i nikt nie będzie nam w tym przeszkadzał Lęk w oczach Shelby powiedział mi wszystko co musiałam wiedzieć, ta wiadomość miała dla niej jakieś znaczenie, a to oznaczało ,że mnie okłamała — Luna,to nie to co myślisz — Nie, wydaje mi się ,że to dokładnie to co myślę. Vincent Blackburn został znaleziony martwy, a twój wuj zginął w wyniku wybuchu. Ten kto spowodował wybuch zostawił dla nas wiadomość, taką samą jaką słyszałam ,że zostawiają czarownice i czarownicy krwi. Oko za oko jakoś nasuwa się tu samo Shelby — pochyliłam się, tak blisko ,że byłam w stanie wyczuć krew wypływającą z jej ran i powiedziałam — Trwa wojna pomiędzy czarownicami krwi a czarownicami ochronnymi. Jak ci się wydaje ile czasu potrwa zanim Blackburnowie przerzucą się na twoje pokolenie? Shelby przetarła twarze dłońmi. Jej ramiona drżały, odwróciła wzrok, tak abym nie mogła zobaczyć jej łez. Jak na glinę strasznie łatwo się załamywała. Łapałam złodziej torebek którzy potrafili wytrzymać dłużej — Czekam — powiedziałam — Powiedz mi prawdę albo pójdę prosto do Morgan i zostaniesz zawieszona Wydała z siebie ostry dźwięk który równie dobrze mógł być śmiechem — Naprawdę? Ta wojna nie została rozpętana z powodu Vincenta Blackburna. Zawsze trwała. Zawsze walczymy z czarownikami krwi, a oni od zawsze nas nienawidzą. To się nigdy nie skończy więc po co nawet próbować?

— Może dla tego — powiedziałam — Że nie podoba mi się to ,że prawie zamieniłam się w smażony stek z powodu nudy dwójki starszych panów. To się musi skończyć Shelby machnęła na mnie ręką tak jakbym była bezradna — Nie. Wcale nie. Teraz Seamus zarządzi odwet a oni wlezą z powrotem do swojej nory dopóki następny głupi ćpun nie będzie martwy — podniosła się trochę na łokciach — Nie możesz stanąć na drodze mego wuja. Zrobi to co będzie musiał aby chronić swoją rodzinę. Zawsze tak robi — Ludzie umierają — powiedziałam — Prawdziwi ludzie. Może są ćpunami i dziwkami i wyrzutkami tego miasta ale są ludźmi. Nie są czarownikami ani czarownicami krwi czy też ochronnymi — westchnęłam. Głowa mnie bolała i chciałam jechać do domu, zmyć z siebie zapach dymu — Nie chcesz dowiedzieć się kto zabił Vincenta, Nie chcesz doprowadzić sprawy do końca? I zakończyć tego wszystkiego? — Nie mam nad tym kontroli — powiedziała chłodno Shelby — Jestem tylko zakałą rodziny. Zawsze nienawidzili Blackburnów i zawsze będą. Nie wiem co za tym stoi. Nikt nigdy nie dopuszczał mnie do żadnych magicznych sekretów. Jestem nic nie warta w tej dziedzinie sama rozumiesz ... Zgorzknienie w jej glosie mogło być moim własnym kiedy mówiłam o stadzie i wilkach Insoli. Pomyślałam o mojej babci potrząsającej głową i mówiącej, Dlaczego na

boga nie możesz mieć tej samej krwi co twoja kuzynka? Zbyt dobrze znałam piętno bycia normalnym pośród czarownic Pomijając to że mnie okłamała, moje postanowieni potraktowania jej twardo trochę zmiękło — A dlaczego klan Blackburn nienawidzi twojej rodziny Shelby? Widziałam już wystarczającą ilość związków ,żeby wiedzieć ich tak głęboko zakorzeniona niechęć nie zdarza się z powodu kilku barowych kłótni czy jakiś bezpańskich czarów? Usiadłam obok niej i wygładziłam jej koc, gest który Sunny często wykonywała kiedy budziłam się z koszmaru, gdy byłyśmy dziećmi i mieszkałyśmy z naszą babcią. Shelby westchnęła i otarła łzy wierzchem dłoni — Przepraszam Podałam jej chusteczkę bez komentarza

— Wszystko co wiem — powiedziała Shelby wydmuchując nos — To to ,że dawno temu moja rodzina ukradła coś od Blackburnów, a oni musieliby zabić..... zabili, aby to odzyskać — Co to było? Usta Shelby wykrzywiły się bez odrobiny humoru — Myślisz ,że mi powiedzieli? Tu musiałam się z nią zgodzić. Wszystkie moje narzekania na dysfunkcjonalność mojej rodziny były niczym w porównaniu z tym czego musiała doświadczyć, Shelby Oddech Shelby ustabilizował a powieki opadały — Przepraszam — powiedziała ponownie, ziewając — Dają mi całą masę środków przeciwbólowych — Masz jakieś pojęcie kiedy cię wypiszą? — zapytałam — Doktor powiedział ,że za mniej niż tydzień. Zbrojenie ominęło większość moich głównych naczyń krwionośnych czy coś w tym stylu Nigdy nie powiedziałabym głośnio ,że w jakiś sposób przyzwyczaiłam się mieć ją w pobliżu, nawet jeśli nigdy się nie zamykała — Dobrze — powiedziałam na głos — Dam znać Macowi ,że jesteś już po operacji — Luna? — zawołała kiedy skierowałam się do drzwi — Naprawdę mi przykro — Wiem — machnęłam ręka — Zapomnij o tym — jeśli nie było jej przykro przed wybuchem to na pewno było jej przykro teraz Mój telefon zaczął dzwonić i pomachałam do Shelby, dając jej znać ,że wpadnę później ale już spała. Poszłam na klatkę schodową aby nie zakłócić pracy czyjegoś serca i odebrałam — Luna, tu Bart Kronen Telefon doktora Kronena był dziwny ale nie całkiem bezzasadny — Robisz autopsje ofiary po wybuchu bomby? Byłam prawie pewna ,że będę musiała w tej kwestii użerać się z tym który wygląda jak Eli Wallach gdyby był naprawdę stary — Bomba? — powiedział Kronen, potem dodał — Nie ważne, nie obchodzi mnie to. Powód dla którego dzwonie jest taki ,że mam dość niezwykłe wyniki jeśli chodzi o twoją sprawę przedawkowania

Usiadłam przygryzając wargę — Chodzi o dzieciaka Blackburna — Jego badanie toksykologiczne, przyniosło interesujące wyniki — powiedział Kronen. Drzwi z trzaskiem zamknęły się w tle i Kronen ściszył głos — Mogłabyś wpaść do mojego biura? Chciałby te wyniki przedyskutować z tobą osobiście Moja skóra na karku zamrowiła kiedy usłyszałam ten ton — Coś nie tak Bart? Przez długą chwilę nic nie powiedział — Być może — wydusił w końcu — Będę wiedział lepiej kiedy pokaże ci co znalazłem

Rozdział siedemnasty Gabinet Kronena był zamknięty kiedy przyjechałam, zapukałam miękko wcześniej upewniając się ,że jestem sama w korytarzu. Jego głowa pojawiła się moment później — Proszę wejść Detektywie — jego biuro wyglądało tak samo, oświetlone ciepłym światłem, cichy jazz napływał z komputerowych głośników — Zamknij drzwi — powiedział — Co jest grane Bart? — zapytałam — Nie mów mi tylko ,że znalazłeś DNA kosmitów Nie uśmiechnął się co wzięłam za niezbyt dobry znak — Zanim podzielę się z tobą tymi wynikami detektywie, chce żebyś wiedziała ,że jestem dumny z mojego laboratorium i moich kompetencji zawodowych. Nie mam żadnych wątpliwości ,że te wyniki są prawdziwe — Bart — powiedziałam — Nigdy nie kwestionowałam twoich rezultatów — jedną z pierwszych lekcji jakich się nauczyłam na temat tej pracy było to ,że możesz nauczyć gliniarza jak być ludzkim wykrywaczem kłamstw ale nigdy nie nauczysz go obróbki dowodów tak jak potrafi to wykonać zajmujący się tym technik czy lekarz sądowy. Są oni jedną z naszych najlepszych broni, coś jak Batman i jego cudowne sprzęty — Po prostu chciałem to ustalić zanim podzielę się z tobą wynikami tego raportu — powiedział Bart — Ponieważ to jest dziwne, bardzo dziwne — otworzył jeden z leżących brązowych folderów i podał mi raport toksykologiczny z nazwiskiem Vincenta Blackburna i numerem sprawy. Udawałam ,że rozumiem coś z wykresów i skrótowych opisów pokazujących zestaw chemikaliów znajdujących się w ciele Vincenta kiedy umarł — To — powiedział Kronen, wskazując jedną linie — Jest typ krwi ofiary, A+, jak sama widzisz. To — przesunął palcem do następnej linii — To drugi typ krwi znaleziony wokół śladu przebicia igły i w śladowych ilościach w jego układzie krążenia — Sądziłam ,że ciało może posiadać tylko jedną grupę krwi — wymamrotałam — Bo tak jest — powiedział Kronen — Ktoś mu to wstrzyknął Poczułam fale ostrzegających mdłości w żołądku — Bogowie, kto mógł to zrobić?

— Miał grupę A+, wstrzyknięcie mu odpowiedniej ilości krwi innej grupy mogło spowodować wstrząs anafilaktyczny — dodał Kronen Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie Vincenta Blackburna cierpiącego gdy zamykają sie jego drogi oddechowe a serce przyspiesza próbując wydalić truciznę. Zabijasz kogoś w taki sposób tylko wtedy kiedy chcesz aby cierpiał — Są także inne śladowe substancje — powiedział Kronen. Odwróciłam stronę i zobaczyłam

jego

schludne,

odręczne

pismo

zaraz

obok

oznaczeń

chemicznych

pierwiastków. Węgiel. Ołów. Miedź. Pulsowanie pomiędzy mymi oczami nasiliło się. Już kiedyś widziałam ten zestaw, w jednej z receptur mojej babci — Czy coś z tego ci coś mówi detektywie? — zapytał Kronen — Ponieważ szczerze, kiedy sprawdzam ludzką krew w oczekiwaniu ,że znajdę heroinę a zamiast tego znajduję coś takiego jestem trochę zaskoczony — To składniki — westchnęłam — Składniki których używają czarownice ochronne i czarownice ziemi do rzucenia zaklęcia Kronen podniósł brwi — Co to oznacza? —

To oznacza ,że mieliśmy rację — powiedziałam, krew szumiała mi w uszach

zdecydowanie za głośno — Ta sprawa to morderstwo, ktoś bardzo dokładnie to sobie zaplanował a on na pewno nie był jakimś przypadkowym ćpunem Cholerna Shelby. Mogła temu zapobiec mówiąc mi prawdę po tym jak znalazłyśmy Vincenta. Mogłaby wtedy ocalić życie swojego wujka — Te wyniki są również zgodne z tym drugim przypadkiem przedawkowania — powiedział Kronen — Mimo ,że trochę różnią się składem i znajdują się w mniejszych ilościach Na początku nie mogłam tego połączyć a potem coś się zmieniło i wszystko wskoczyło na swoje miejsce — Sukinsyn! — powiedziałam głośniej niż powinnam ponieważ Kronen próbował mnie uciszyć — Bryan Howard był pieprzonym testem — wymamrotałam — Zrobili to aby doprowadzić swoją pracę do perfekcji. Edward, ten pieprzony palant, musieli mu za to zapłacić

— Czy chcę być w to wtajemniczony detektywie? — zapytał Kronen. Byłam wściekła, tak bardzo wściekła ,że mogłam wybić dziurę w stalowej ścianie. Mężczyzna zginął zupełnie bez powodu, dla jakiegoś pieprzonego, pseudo akademickiego eksperymentu. Niewinny mężczyzna. Ofiara — Nie — powiedziałam w końcu — Nie, nie chcesz, doktorku Oddałam mu raport — Zatrzymaj to na razie dla siebie. Czy możesz orzec przyczynę zgonu Vincenta bez tego raportu? Kronen roztarł podbródek — Mam przeczucie ,że pokazanie tego komukolwiek nie będzie zbyt rozsądne. Mam rację? Pomyślałam o tej ogromnej ilości policjantów którzy pojawili się kiedy wybuchła bomba zabijająca Patricka O'Hallorana a tych kilku którzy pokazali się kiedy znalazłam ciało Vincenta. Czy Matilda Morgan choć przez sekundę uwierzy w to ,że filar społeczności wynajął dilera narkotykowego i posunął się do morderstwa z powodu magicznej rywalizacji? Oczywiście ,że nie. Zwolni mnie. — Masz całkowitą rację, dzięki Bart — powiedziałam. Skinął na znak zgody i schował raport do szuflady biurka. Stwierdziłam ,że musiało byś tam bezpieczniej niż w każdym innym miejscu — Uważaj na siebie — powiedziałam mu wychodząc. Nie żebym była w stanie zrobić coś

przeciwko

finansowemu

imperium

i

dobremu

imieniu

O'Halloranów.

Kiedy

rozprawiałam się z osobami związanymi z magią takimi jak Alistair Duncan, przynajmniej miałam tą świadomość ,że jestem mu w pewnym sensie równa. Kiedy jednak przychodziło do atakowania ludzi tak silnych zarówno w tym magicznym aspekcie jak i publicznym byłam prawie całkowicie bezradna Nie podobało mi się to ani trochę. Ludzie którzy zabijają tylko dlatego ,że wydaje im się ,że mogą rozpalają ogień mego gniewu jak nikt inny. W tym właśnie momencie zdecydowałam ,że klan O'Halloran odpowie za rozpoczęcie tego domina śmierci. Jak tego dokonam, cóż to już zupełnie innego rodzaju problem. Ale nigdy nie pozwalam takim małym drobiazgom wyprowadzać się z równowagi, prawdopodobnie dlatego tak często wpadam w kłopoty

Kiedy dochodzi się do jakiegoś przełomu w sprawie, prawda jest taka ,że dostarcza on zazwyczaj więcej pytań niż odpowiedzi. Pewnie, czarownik ochronny zabił Vincenta Blackburna, ale każdy jeden adwokat był w stanie stwierdzić ,że nie musiał to być jeden z klanu O'Halloran Poza tym jeśli to O'Halloranowie wszczęli tą wojnę, to co chcieli na niej uzyskać? Blackburnowie byli praktycznie na wymarciu a Vincent nikogo nie krzywdził. Shelby wyjaśniłaby to powiedzonkiem w stylu żyj mieczem, zgiń od miecza ale ja wiedziałam ,że to nie było takie proste. Blackburnowie byli w tym przypadku pokrzywdzonymi Czegoś tu brakowało, jakiejś części scenariusza, jakiegoś połączenia pomiędzy Vincentem a jego zabójcą którego byłam gotowa się założyć ,że O'Halloranowie mieli nadzieję iż nie znajdę. Fakt ,że wznowili wojnę która była w uśpieniu tak długo jak żyłam było raczej kiepskie dla interesów jak również po prostu głupie Miałam jeden solidny ślad w tej coraz dziwniejszej sprawie i był nim Benny Joubert, druga figura z Bete Noire Wsiadłam do samochodu i rozmyślałam o tym przez chwilę. Joubert był mężczyzną, wilkołakiem, członkiem stada skoro rozprowadzał narkotyki na ulicach Nocturne. Wilkołaki kontrolowały większość branży narkotykowej i nawet bóg nie pomoże jeśli się o tym fakcie przypadkiem zapomni. Był również gwałtownym recydywistą a ja byłam samotnym wilkiem Insoli, w dodatku kobietą Tylko jedna osoba przyszła mi do głowy jako potencjalny partner w tej wyprawie i sprawiła ,że moja pierś ścisnęła się tak bardzo ,że nie mogłam złapać tchu. Pomysł ,że zobaczę ponownie Dmitria szczęśliwego z Irina? Mój żołądek nie mógł tego przetrawić Z drugiej strony, jeśli chciałam wciąż pracować nad tą sprawą i nie skończyć zgwałcona i poobijana przez Jouberta Dumpstera, to był on jedyną osobą którą mogłam poprosić o pomoc. Przysięgłam sobie ,że nie zabiję go ani nie okaleczę bez względu na to jak, irytujący będzie i skierowałam sie do centrum Irina otworzyła drzwi do mieszkania, skóra pomiędzy jej oczami zmarszczyła się kiedy mnie zobaczyła. Za kilka lat będzie potrzebowała zastrzyków z Botoksu — Co ty tu robisz? Naruszasz prawo!

— Co zrobisz, wezwiesz gliny —zażartowałam z uśmiechem — Muszę porozmawiać z Dmitrim — Nie — zaczęła zamykać drzwi. Wsadziłam ramię i drzwi odbiły się z hukiem — Nie sądzę abyś zrozumiała. Muszę porozmawiać z Dmitrim i mam już dość zatrzaskiwania mi drzwi przed nosem Pchnęła się na mnie, sapiąc z wysiłku ale wpatrywałam się w te złoto brązowe oczy nie zawracając sobie głowy tym aby ukryć moją pogardę — Tracisz mój czas Irina. Tak czy inaczej wejdę do środka — Kiedy dostanę cię samą — zasyczała Irina — Och nie pochlebiaj sobie księżniczko. Rozszarpie cię na strzępy — zuchwałość pomaga, i miałam nadzieję ,że pokryje ten paskudny przebłysk strachu który się przez mnie przetoczył. Nie miałam pojęcia jak silna była Irina, plus nie zapomniałam ,że mogła przejść przemianę w każdym momencie. Wściekłość wykrzywiała jej bladą, twarz. — Irina? — Dmitri wyszedł z pomieszczenia które zakładałam ,że było sypialnią, nie miał na sobie koszulki, tylko wyblakłe dżinsy i nabijany ćwiekami pasek. Poczułam jak oblewa mnie fala instynktu terytorialnego, ryk wzrastał w mojej wyobrażani kiedy uświadomiłam sobie co musieli robić gdy przyszłam — Ach! — Irina upadła na tyłek a drzwi poleciały i odbiły się od ściany, zrywając się z zawiasu. Dmitri obserwował to wszytko beznamiętnie, jego oczy rozbłysły na złoto kiedy mnie spostrzegł — Luna — podszedł i pomógł Irinie wstać. Złapała go pod rękę — Ona chce mnie zabić Do cholery jeśli będę musiała oglądać kolejne przedstawienie w stylu Scarlett O'Hara zrobię się zielona i zacznę rozwalać ściany — Nie sądzę aby miała zamiar to zrobić — usta Dmitria wykrzywiły się w uśmiechu. Ścisnął ją za ramie a potem puścił — Wracaj do sypialni skarbie, zaraz przyjdę — Nie możesz z nią rozmawiać! — stwierdziła Irina podniesionym głosem — Starszyzna

— Nie dowie się o tym, prawda Irina? — posłał jej to spojrzenie, spojrzenie ciemnych zielonych oczu pokryte cieniem obietnicy bólu, to którego używał na swoim stadzie kiedy był ich Alfą Irina pochyliła głowę w geście poddania, eksponując kark po czym zniknęła w sypialni zamykając drzwi — Dobrze ją wyszkoliłeś — wycedziłam, pokrywają ból jaki poczułam kiedy zobaczyłam ich razem, okrutnym tonem głosu — Nosi też małą obrożę z dzwoneczkiem? — Do cholery Luna — westchnął Dmitri siadając na nędznym czerwonym fotelu — Przyszłaś tu tylko po to aby mi dokopać? — mieszkanie nie było lepiej umeblowane niż stary dom należący do jego stada w Ghosttown, wyglądało jakby czyiś dziadkowie mieszkali tu około czterdziestu lat i niczego nigdy nie czyścili — Nie — powiedziałam — Zadziwiające ale nie. Przyszłam tu ponieważ...— koniec tego zdania utknął mi w gardle. Jak mogłam prosić go o przysługę po tym jak się rozstaliśmy? Po tym jak wybrał swoje pieprzone stado zamiast mnie? Mogłam ponieważ musiałam udowodnić ,że wciąż mnie pragnie, to oczywiste. Przetrwałam bez załamania nerwowego od czasu tej okropnej sceny w Bete Noire tylko dzięki nadziei na to — Dmitri, potrzebuje twojej pomocy — powiedziałam stanowczo, na tyle głośno aby usłyszała Irina — Muszę zrobić coś naprawdę niebezpiecznego z naprawdę niebezpiecznym facetem a ty jesteś jedyną osobą która mogłaby pójść tam ze mną Dmitri wyprostował palce — Już nie mogę ci pomagać Luna — Wysłuchaj mnie — powiedziałam podnosząc dłonie — Jest taki wilkołak, nazywa się Benny Joubert, muszę go przesłuchać w sprawie o morderstwo. Jeśli pójdę sama, będę tylko Insoli, w dodatku jeszcze gliną, i skrzywdzi mnie naprawdę mocno ale i tak pójdę. Więc pomyśl o tym przez chwilę zanim powiesz nie Potrafię naprawdę dobrze manipulować innymi kiedy trzeba, tym razem też zadziałało ponieważ Dmitri przetarł twarz dłońmi, plątając swoje miedziane włosy jeszcze bardziej niż zrobił to już niewątpliwie wspaniały sex z Iriną — Masz jakiekolwiek pojęcie co ze mną robisz? — wymamrotał tak miękko ,że musiałam przysunąć się bliżej aby w ogóle usłyszeć

— Najwyraźniej, nic co potrafi zrobić Irina — odpaliłam, czując się beznadziejnie już w momencie w którym moje słowa wyszły z ust, spojrzał na mnie a na jego twarzy malował się niczym nieskrępowany ból — Do cholery Luna, powinnaś była pozwolić mi wprowadzić cię do stada kiedy jeszcze miałem na to szanse, to wszystko, starszyzna, Irina jako moja towarzyszka, to wszystko, to mogłaś być ty — westchnął i oprał łokcie na kolanach podpierając podbródek — Myślę o tobie cały czas. Czuje twój zapach. Jesteś we mnie, tak jak ten demon Dotknęłam jego nagiego ramienia opuszkami palców, gest którego używałam kiedy byliśmy razem aby wybadać jego nastrój. Wypuścił z siebie niewielki drżący oddech — Potrzebuje twojej pomocy — powiedziałam ponownie — Proszę cię o nią — proszę

zgódź się, powiedz tak, udowodnij mi ,że to wszystko jest jakimś strasznym nieporozumieniem — Jak mógłbym powiedzieć nie? — Dmitri westchnął — I tak to zrobisz. Znam cię Cóż nie dokładnie to na co liczyłam ale wezmę i to — Dziękuje — powiedziałam, całe napięcie ze mnie spłynęło — Naprawdę ci dziękuje — nie zdawałam sobie sprawy z tego jak bardzo bałam się samotnej konfrontacji z Bennym Joubertem. Z własnego i niezbyt przyjemnego doświadczenia wiedziałam ,że nie mogę postawić się dorosłemu, męskiemu wilkołakowi chyba ,że przejdę przemianę a ciężko byłoby jednak to zrobić tego konkretnego dnia Dmitri wstał i otworzył drzwi do sypialni. Irina wyskoczyła wyglądając na zawstydzaną — Idę z tobą — Nie — powiedział Dmitri automatycznie — Zostaniesz tu gdzie jest bezpiecznie z Sergeiejem i Yeleną Wsłuchiwałam się w jego głos szukając w nim jakichkolwiek oznak miłości i troski jaką wilkołak miałby dla swojej towarzyszki, ale znalazłam tylko chłodną praktyczność. Moja wewnętrzna, mściwa suka odtańczyła mały taniec radości — Dmitri .. — Irina zaczęła i przeszła na Ukraiński besztając go potokiem słów.

Mogłam stwierdzić ,że go beształa bo wymachiwała i wskazywała przy tym na niego palcem. Dmitri warknął, odsunął ją i założył T-shirt reklamujący Jacka Danielsa i skórzaną kurtkę. Warknął coś jeszcze do Iriny i po kilku sekundach dąsów przyniosła mu buty i wśliznęła na stopy — Na boga, ale z ciebie wysyłkowa panna młoda zaraz zacznę zwracać kwiatkami i serduszkami — powiedziałam. Irina i Dmitri obydwoje na mnie spojrzeli — Bądź cicho Insoli — powiedziała Irina — Masz co chciałaś, a teraz będzie cisza — Teraz będzie strzał w twoją twarz jeśli dalej będziesz się tak do mnie odzywać — powiedziałam, naśladując jej gardłowy akcent — Skończmy z tym, czym szybciej nie będę zmuszona dłużej oglądać twoich tanich pasemek, tym lepiej Irina otworzyła usta aby odpowiedzieć ale Dmitri wstał i podniósł ręce — Wystarczy, obie. Irina, przestań dręczyć Lunę. Luna, przestań jej to tak ułatwiać Irina zacisnęła swoje pomalowane na czerwono usta tak ciasno ,że prawie zniknęły. Chyba jednak było kilka korzyści z faktu ,że już dłużej nie byłam towarzyszką Dmitria. Dominacja to kiepska sprawa, kiedy używa się jej do kontrolowania kogoś o niższym statusie w stadzie niż ty — Dobrze — parsknęła w końcu Irina, jej oczy pojaśniały z furii — Mogę mieć tylko nadzieję ,że ten facet którego idziemy zobaczyć rozszarpie ci gardło Wywróciłam oczami kiedy opuściła pokój. Dmitri złapał mnie za ramię — Kim jest ten Joubert? Z jakiego jest stada? — Nie wiem — powiedziałam szczerze — Wiem tylko ,że porasta sierścią i nie jest za ładny — stado i jego magia określa porządek i zwiększa możliwości wilkołaków. Redbacki były prawie na szczycie, z tego co mogłam stwierdzić. Ja powinnam należeć do stada

Serpent Eye, było to stado bez magii, ale wolałam stać się Insoli niż należeć do stada Serpent Eye. Przerażają większość innych wilkołaków, z dobrego powodu — Mam nadzieję ,że Joubert nie jest kąśliwy — wymamrotał Dmitri kiedy opuszczaliśmy mieszkanie — Ja też — odpowiedziałam

Rozdział osiemnasty Dyspozytor podał mi adres Benna Jouberta, trzypiętrowy okazały dom w Needle

Park. Needle Park kiedyś była dzielnicą typowo mieszkaniową, dawno dawno temu była to typowo sypialniana społeczność ulokowana pomiędzy wzgórzem Cedar a obrzeżami miasta które zostały rozbudowany przez marynarzy przybyłych do miasta Nocturne w dziewiętnastym wieku. Od tego czasu, zamieszkiwało ją mniej rodzin a więcej narkomanów, i teraz Needle Park było tak samo smutne i niebezpieczne na swój własny sposób jak dzielnica Waterfront w Ghosttown. Zaparkowałam przy krawężniku, wciskając Fairlane pomiędzy przepełnione kosze na śmieci i to co zakładałam było samochodem Jouberta, starym modelem czarnego Mercedesa. Nikt go nie dotykał i to wprawiło mnie w zdenerwowanie. Joubert musiał być głównym graczem w sąsiedztwie aby uzyskać tego rodzaju respekt — Ok — powiedziałam kiedy stanęliśmy w rzędzie na chodniku — Wy dwoje po prostu tutaj zostańcie do czasu aż nie wpadnę w kłopoty Irina parsknęła, przeszyłam ją spojrzeniem — Nie musiałaś tu przychodzić, księżniczko — A kto inny miałby oko na Dmitria?— warknęła — To twoja wina ,że został zainfekowany. Nie możemy ci ufać Czasem brak odpowiedzi działa tak samo jak środkowy palec Irina

zacisnęła

kwaśno

wargi

i

odwróciła

głowę,

udając

,że

z

wielkim

zainteresowaniem ogląda popękany chodnik — Jeszcze raz — powiedziałam — Zostańcie tutaj chyba ,że zdarzy się naprawdę coś złego, rozumiecie? — Nie wkurzaj go bardziej niż musisz — powiedział Dmitri Nienawidziłam tego ,że tak dobrze mnie znał. Traktowanie go jako przelotni flirt byłoby o wiele łatwiejsze gdyby nie uczucie które zawiązało się pomiędzy jego i moim wilkiem w czasie kiedy zrobił ze mnie swoją towarzyszkę.

To dlatego wilkołaki dawały tego rodzaju ugryzienie (w teorii oczywiście) tylko mężczyźnie lub kobiecie z którą planowały pozostać na resztę życia. Dmitri miał już dwie towarzyszki ,jak i ja. Chociaż tak naprawdę nie liczyłam siłowego wymuszenia na piętnastoletniej dziewczynie wilka ze stada Serpent Eye. Na pewno nie była to też moja wina ,że Joshua utracił swoją towarzyszkę, ale to ja pozostałam z tą palącą potrzebą aby go zastąpić alfą stada czy kolejnym mężczyzną. Każdy wilkołak by tak zrobił a Insoli odczuwał tą potrzebę jeszcze bardziej instynktownie Życie jako pozbawiona stada, wilkołak, kobieta przez większość czasu było kupą śmiechu Sięgnęłam do frontowych drzwi Jouberta, które były pokryte ciężką, stalową kratą i nacisnęłam dzwonek. Kiedy nie przyniosło to żadnych widocznych efektów, kopnęłam w kratę i krzyknęłam — Joubert! Otwieraj ! Po długich dwóch minutach usłyszałam zasuwy przynajmniej trzech zamków i drzwi stanęły otworem. Benny Joubert pachniał prawie tak samo źle jak wyglądał. Jego skóra miała żółtawy odcień a brązowe włosy były dłuższe i bardziej tłuste niż na zdjęciu. Z bliska jego twarz była pokryta bliznami, od noży lub pazurów, tego nie mogłam stwierdzić. — Czego do cholery chcesz? — powiedział do mnie na powitanie Próbowałam oddychać przez usta i powiedziałam — Muszę cię zapytać o Vincent Blackburna Jego małe czarne oczy zerkały na mnie — Jesteś gliną? — Tak— odpowiedziałam, decydując ,że zagranie w otwarte karty będzie prawdopodobnie najszybszym sposobem na zdobycie tego czego chciałam — Pokaż jakiś dokument Pozwoliłam mu przyjrzeć się mojej odznace dopóki nie skinął powoli i nie otworzył kraty — Vincent Blackburn. Słyszałem ,że jest martwy

— Pan Blackburn został zamordowany — powiedziałam — Jestem detektywem zajmującym się tą sprawą. Rozumiem ,że jesteś wspólnikiem w klubie w którym pracował jako barman

Joubert wzruszył ramionami — Nie zajmuje się zatrudnianiem. Gdybym się tym zajmował nie mielibyśmy tylu cholernych wróżek w tym miejscu

— Cóż dzwoneczku — powiedziałam — Nie interesują mnie twoi pracownicy. Jestem zainteresowana narkotykami które ty i Vincent przepuszczaliście przez Bete Noire Otrząsnął się ze swojej znudzonej pozy i przyjrzał mi z uwagą. Mogłam stwierdzić ,że mój status zmienił się z drobna uciążliwość do niebezpieczna uciążliwość — Coś ty kurwa powiedziała? — domagał się chrapliwie odpowiedzi, jego świńskie oczka wyszły na wierzch. Zwęszył zwierzynę, tak samo jak zrobiłabym i ja gdybym była w odwrotnej sytuacji. Dlaczego sytuacja nie mogła być odwrotna? Zakłóciłam jego osobistą przestrzeń, jedną stopę opierając na progu

—

Powiedziałam ,że jesteś pieprzonym dilerem narkotykowym i skoro już jesteśmy przy osobistych tematach, jesteś świadomy takiego wspaniałego wynalazku jakim jest dezodorant? Joubert powinien się wściec, zacząć bluzgać i dać mi powód do aresztowania, ale jego nozdrza zadrgały i zaczął się śmiać — Wydaje ci się ,że możesz mnie przestraszyć, przychodząc tu i błyskając swoją odznaką? — jego ręka wyśliznęła się z za drzwi , pociągnęła mnie za włosy i wyeksponowała moją szyje w jednym zręcznym ruchu który nie sądziłam ,że jest możliwy spoglądając na jego niską i pokrytą bliznami postać — Nie wiesz co to strach ty suko Insoli Cholera Miałam dokładnie wystarczającą ilość czasu aby o tym pomyśleć kiedy Joubert uderzył moją głową o kratę tak mocno ,że zobaczyłam gwiazdy. Wciągnął mnie do domu za włosy, rzucając w korytarzu gdzie wylądowałam. Drzwi zamknęły się z trzaśnięciem, Joubert odwrócił się do mnie rozpinając rozporek spodni — Teraz ty i ja odbędziemy sobie prawdziwą pogawędkę suko, taką podczas której będziesz krzyczeć moje imię Boże, moja głowa. Krwawiła i to bardzo, dużo gorzej niż wtedy w klatce. Bolała tak bardzo ,że wciąż dzwoniło mi w uszach. On cię zabije szeptała jakaś logiczna część mego mózgu To ostanie minuty twoich logicznych myśli, wstań i przygotuj się Moja logika ma tendencja do czarnych myśli w ciężkich momentach

Joubert złapał mnie ponownie za włosy i pociągnął tak ,że moje oczy znalazły się na wysokości jego rozporka — Czasem ,trzeba wam pokazać w jaki sposób dobrze wykorzystać wasze usta ale zazwyczaj łapiecie o co chodzi Co on kurwa robił ? Prowadził seminarium? Byłam dziwnie wyluzowana, w ogóle nie panikowałam ale wiedziałam ,że to z powodu utraty krwi. Głowa krwawi obficie i szybko. — Zrozumiałaś suko? — zapytał Joubert. Nie używał słowa suka w tym samym sensie w którym użyłby go zwykły człowiek, miał na myśli to ,że legnie ze mną a ja nie miałam w tej sprawie nic do powiedzenia Wymamrotałam coś pod nosem — Co tam mamroczesz? — żądał odpowiedzi Joubert Podniosłam głowę i zamrugałam — Powiedziałam, że Tootsie Roll

(miękkie,cukierki do żucia)

byłby bardziej satysfakcjonujący Nigdy nie wiadomo kiedy zamkniecie się może się naprawdę przydać, we właściwych okolicznościach. Joubert ryknął i podniósł dłoń aby mnie uderzyć ale jego drzwi otworzyły się z impetem i odwrócił się w tamtą stronę, szarpiąc mnie boleśnie za włosy Dmitri przekroczył hol jednym długim krokiem i złapał wolne ramię Joubert'a, skręcając je jak makaron spaghetti. Skrzywiłam się na powstały dźwięk — Zabieraj od niej swoje pieprzone łapy! — powiedział Dmitri — Albo amputuje ci to ramię tu i teraz a potem zrobię to samo z twoimi jajami! — Pieprz się! — ryknął w odpowiedzi Joubert. On i Dmitri wyszczerzyli do siebie wzajemnie kły, próbując zaznaczyć swoją dominację. Joubert wciąż trzymał dłoń wplątaną w moje włosy, ugryzłam go mocno w nadgarstek. Szarpnął się i puścił — To twoja suka? — zapytał Dmitria — Rozumiem ,że facet ma swoje potrzeby ale powinieneś lepiej ją wyćwiczyć — jego usta rozdziawiły się w lubieżnym uśmiechu — Albo może lepiej pozwól mi to zrobić Znacie ten wyraz twarzy ukazujący czystą zimną furię? Myślałam ,że to tylko takie określenie dopóki nie zobaczyłam wyrazu twarzy Dimitria. Był całkowicie pusty z wyjątkiem malującego się na nim gniewu, i raczej nie tego rodzaju gorącego, pasjonującego gniewu. To była wściekłość bezlitosnego łowcy, cała skupiona na Joubercie

— To — powiedział jeszcze bardziej przerażającym tonem — Był kurewsko zły pomysł Dmitri ryknął, jego kły pokazały się w całej okazałości a oczy były czarne, tak jakby ktoś zamazał jego źrenice czarnym atramentem. Cofnęłam się instynktownie w kierunku schodów. Jego oczy nie powinny być czarne. Oczy żadnej żyjącej istoty nie powinny tak wyglądać Joubert wydał z siebie zwierzęcy skowyt kiedy Dmitri rzucił nim przez pokój na przeciwległą ścianę, i wylądował w deszczu tynku. Dostrzegłam, długie, zakrzywione, ostre jak żyletka szpony wystające z palców Dmitria kiedy szedł w kierunku Jouberta w tym samym spokojnym, miarowym tempie Krwawienie mojej głowy powoli ustępowało, chociaż moja czaszka wciąż huczała stwierdziłam ,że chyba to przeżyje. Ile kontuzji można przetrwać w ciągu jednego tygodnia? Moja głowa była na tyle trzeźwa ,że rozumiała iż potrzebujemy Jouberta żywego. Otworzyłam usta aby to właśnie powiedzieć ale Irina wpadła przez drzwi i rzuciła się na Dmitria krzycząc — Przestań! Nie zabijaj go! Dmitri pozbył się jej jak ktoś inny kopniakiem pozbywa się irytującego teriera i Irina wylądowała na tyłku już po raz drugi tego dnia — Zejdź mi z drogi — powiedział do niej, obracają powoli głowę aby spojrzeć jej w oczy. Irina zmarniała jak bukiet tanich kwiatów, realny strach ożył w jej oczach Ja też to czułam, widząc ,że Dmitri którego znałam został zastąpiony przez tą lodowatą fasadę z martwymi oczami. Joubert szlochał w kącie, po jego dominacji nie było śladu. Dmitri zatrzymał się nad nim, ręce miał opuszczone swobodnie po bokach, wtedy sięgnął i podniósł Jouberta do góry, nogi wilkołaka wisiały dobrą stopę nad ziemią Nigdy w całym swoim życiu nie pragnęłam aż tak bardzo wycofać się z bójki. Ale zamiast tego podniosłam się, zataczając ale w miarę świadomie i racjonalnie funkcjonując, co było wszystkim na co mogłam liczyć w tych dniach i podeszłam do Dmitria. — Nie! Dmitri wydał ze swojej piersi głęboki pomruk, maleńki gest który znałam i wiedziałam ,że będzie wstępem do wybuchu jego temperamentu — Zranił cię. Próbował rościć sobie do ciebie prawo. Jesteś moja — jego dłoń zacisnęła się na gardle Jouberta, czarne pazury wbijały się w nie

Wow, cholernie szalone alleluja. Przynajmniej demoniczny Dmitri zdawał sobie sprawę ,że ciągle mu na mnie zależy. I chociaż byłam uszczęśliwiona, wciąż musiałam sobie dać radę z jego instynktem godowym — Wiem — powiedziałam — Jest kupą gówna i zasługuje na śmierć. Ale nie w tej chwili. Teraz musisz go wypuścić Dmitri potrząsnął głową — Chce go zabić dla ciebie. Chciałbym to zrobić Jak i ja, prawdę mówiąc. Nic tak nie zaostrza smaku rywalizacji jak pokazanie dziewczynie ,że ci zależy. Zignorowałam gorące dreszcze które przeszły przez moje ciało z powodu planowej akcji Dmitria i dotknęłam jego ramienia, mocno, zdecydowanie, naciskając aby wypuścił Jouberta. — Potrzebujemy go żywego. Po tym, możesz zrobić co zechcesz Jego oczy spotkały moje, jego czarne spojrzenie paliło jak płonący olej — Cokolwiek zechce? — powiedział chrapliwie — Cokolwiek — pokiwałam, usta miałam kompletnie suche, niech to szlag dlaczego musi być tak cholernie atrakcyjny nawet wtedy gdy jest morderczy? Dmitri zamrugał i wypuścił Jouberta, który upadł na podłogę. Spojrzał na nas do góry i rozmasował gardło. Wskazałam palcem w jego twarz i powiedziałam — Ani drgnij — Co sie do cholery stało?— zażądał odpowiedzi Dmitri. Jego głos był z powrotem normalny i rozdrażniony. Zamrugał a jego oczy były znowu zielone — Nie pamiętasz? — powiedziałam ostrożnie — Nie zupełnie — przyznał Dmitri — Pamiętam tylko zapach krwi — spojrzał na Jouberta. — Co on ma za problem? Wszystkie te pierwotne instynkty pożądania które wytworzyły się w momencie w którym próbowałam przekonać go aby nie zabijał Jouberta zniknęły w podmuchu zimnego wiatru rzeczywistości — Podnieś go — powiedziałam gestem wskazując na Jouberta — Po tym jak go przesłucham, ty i jak musimy sobie porozmawiać Dmitri wyglądał niezbyt komfortowo, poprawiając swoje dżinsy jak nastolatek na pierwszej randce — Jakiś problem? — warknęłam. Byłam zawstydzona i zareagowałam tak jak zawsze reaguje w kiepskich sytuacjach, robię się sukowata

— Nie — wymamrotał Dmitri, jego twarz zarumieniła się lekko — Ja po prostu.... — Poprawił rozporek i skrzyżował ramiona na piersi — Nic mi nie jest Irina podniosła się na nogi zanim zdążyłam w pełni zanalizować ,że ten rozlew krwi wprawił i Dmitria i mnie w ten podekscytowany stan i co to będzie oznaczało w kontekście mojej następnej sesji terapeutycznej — Dmitri, pozwól mi wyprowadzić się na zewnątrz. Nie wyglądasz najlepiej — Nic mi nie jest! Do cholery Irina, przestań nade mną krążyć! — warknął. Cofnęła się tak jakby ją uderzył Złapałam Jouberta za kołnierz i zaciągnęłam go do jadalni, sadzając na krześle. Ryknął kiedy go dotknęłam, ale zrobił to zupełnie bez entuzjazmu — Zabiją cię za to jeśli się kiedykolwiek dowiedzą — I mam uwierzyć ,że powiesz swojemu stadu ,że twoją dupę skopał Insoli i Redback?— moja kolej aby się pośmiać — Kolego masz szczęście ,że twoja tchawica nie leży teraz na środku pokoju Zaryczał — Czego chcesz glino? — Vincent Blackburn — powiedziałam — Wiem ,że został zamordowany. Wiem ,że ustawił to klan O'Halloran z jakichkolwiek powodów jakie mieli — nad tym wciąż jeszcze pracowałam — Kto odwalił brudną robotę? — zapytałam Jouberta — Ty? Zrobił cię w konia i zdecydowałeś ,że dogadasz się czarownikami ochronnymi z powodu zemsty? Joubert parsknął — Do cholery, Vincent nie był wystarczająco inteligentny aby zrobi mnie w konia. Ten dzieciak był takim ćpunem, że ubrałby sukienkę i dał się przelecieć kozie gdybym tylko załatwił mu narkotyki. Marnotrawstwo przestrzeni, zawsze spłukany — Słuchaj — powiedziałam — Jeśli nie powiesz mi kto zabił tego dzieciaka, a wiem ,że wiesz albo przynajmniej masz naprawdę całkiem dobry pomysł kto mógł to zrobić, to miasto spłonie, a następny raz kiedy będziesz w stanie upłynnić kilogram swojej koki nastąpi jakieś sześć miesięcy po uprzątnięciu po cholernych zamieszkach które wybuchną Nieporuszony, Joubert westchnął i spojrzał na sufit — Dlaczego Vincent? — wymamrotałam — Został praktycznie wyrzucony z rodziny. Co mógł zrobić aby zasłużyć sobie na takiego rodzaju śmierć? — powiedziałam wspominając w głowie, skulone w kłębek ciało Vincenta.

Miałam naprawdę nieprzyjemny przebłysk tego jak musiały wyglądać jego ostatnie minuty, bezsensowny ból i męczeńska śmierć. Jestem agresywna z powodu mojego instynktu wilka i krwi, ale sprawianie

bólu od tak sobie innej żywej istocie jest mi

całkowicie obce — Powiedziałem ,że zawsze był spłukany — powiedział Joubert, sprawdzając kieszenie i wyciągając zgniecioną paczkę papierosów. Podpalił jednego i zaciągnął się dymem — Do klubu przychodzi sporo wysoko postawionej klienteli. Vincent, idiota, zdecydował ,że sprzedawanie im koki nie wystarczy. Zaczął sobie dorabiać na zapleczu, brudnymi filmami video i tego rodzaju rzeczami Jak fala przybijająca do brzegu, zobaczyłam w czystym świetle logiki dlaczego Vincent został zamordowany. Nie z powodu magicznej wojny. Nie z zemsty, honoru czy czegoś tak wzniosłego — Szantaż — Tak — pokiwał Joubert — Idiota — powiedział ponownie — Mieliśmy przyzwoity dodatkowy dochód. Tak po prostu musiał wszystko spieprzyć — Kto to zrobił? — zapytałam — Podaj mi nazwiska i zostawimy cię w spokoju — a przynajmniej ja cię zostawię. Nie mogłam mówić za Dmitria, który czaił się w drzwiach jadalni jak niezbyt przyjemny cień Joubert wstał nerwowo i odsunął się ode mnie strzepując popiół z papierosa — Nie mogę tego zrobić. To nie byłoby dobre dla interesu — Nie mam całego pieprzonego dnia — powiedziałam — Jeśli to sprawi ,że poczujesz się lepiej możesz po prostu napisać to dyskretnie na kartce a ja będę udawać ,że znalazłam ją pośród wszystkich moich listów miłosnych od tego tutaj Dmitria — sarkałam. Ktoś kto był blisko klanu O'Halloran. To mógł być każdy w tym mieście, ktoś szanowany albo bogaty, albo ktoś czyja twarz pokazywała się wystarczająco często w wiadomościach. Joubert zaciągnął się głęboko papierosem, gasząc go nogą i wypuszczając dym. Spojrzał na siebie w dużym lustrze zawieszonym na przeciwległej ścianie i ciężko westchnął — Nie odejdę — powiedziałam — Ruszaj się

Wszystko stało się w mgnieniu oka, Joubert wpatrywał się ponuro w swoje nie atrakcyjne odbicie, a następnie wbił w nie pięść, rozbijając lustro i roztrzaskując szkło po całej jadalni — Pieprzyć to — powiedział Dmitri — Co ty do cholery robisz Joubert? Joubert nie odpowiedział. Jego ciało zesztywniało a jego gardło drżało jakby chciał coś powiedzieć. Odwrócił się jak żołnierz zabawka, szczęki miał zaciśnięte i wyczułam jego krew jeszcze zanim zobaczyłam kawałek lustra zaciśnięty w jego dłoni — Nie — powiedziałam — Nie... Mechanicznie, Joubert podniósł odłamek szkła, każdy centymetr jego ciała wytężył się przeciwko temu. Wydał z siebie zduszony jęk i dostrzegłam jak pękają mu naczynka krwionośne w oku z wysiłku, czerwona plama rozpływała się po źrenicy Spojrzałam na Dmitria — Zrób coś! — krzyczał do mnie, jak zawsze pomocny — Joubert, nie rób tego —skierowałam się w jego stronę z wyciągniętymi do góry dłońmi tak aby nie poczuł się zagrożony. Rozważałam aby powiedzieć mu ,że ma po co żyć, ale był dilerem narkotykowym w średnim wieku, więc stwierdziłam ,że to mogło tylko pogorszyć sprawę Tak szybko jak tylko znalazłam się w jego zasięgu, Joubert rzucił się w moją stronę z kawałkiem szkła — Cholera — odskoczyłam do tyłu i poczułam jak lustro rozdarło moją kurtkę. Kolejna zrujnowana kurtka —Joubert — prosiłam — Odłóż to Spoglądał

prosto

na

mnie,

swoimi

przekrwionymi

oczami,

wzrokiem

tak

przerażającym ,że będę go wspominać aż do śmierci. Jego oczy były jak w pułapce, przerażone, błagające kogoś aby mu pomógł nawet jeśli to on sam przeciął swoje własne gardło Ktoś krzyknął i zobaczyłam Irinę chowającą twarz w klatce piersiowej Dmitria gdy Joubert upadał, już dłużej nie był sztywny kiedy jego życie uciekało na dywan w chmurze czerwieni.

Po prostu stałam tam zszokowana, przez dwie lub trzy sekundy a wtedy moje wyszkolenie wzięło górę , złapałam obrus ze stołu w jadalni i opadłam przy ciele Jouberta, przyciskając ranę na jego szyi z całą siłą Oczywiście było za późno. Rozciął tętnicę i drgnął tylko raz zanim się wykrwawił, puls robił się coraz bardziej nitkowaty a następnie zanikł całkowicie pod moimi szkarłatnymi już teraz dłońmi Zachwiałam się do tyłu na pięcie — Cholera Dmitri podniósł mnie z dala od ciała, posyłając Irinie lakonicznie — Zaczekaj na nas w samochodzie — i wyprowadził mnie z jadalni. Trzymał mnie za ramiona, zmuszając abym spojrzała na niego — Co to do cholery było? Pod wpływem jego dotyku zdałam sobie sprawę ,że drżę — Chyba obydwoje wiemy co to było Dmitri Przechylił głowę do tyłu i zamknął oczy. Nie chciałam mieć do czynienia z prawdą, nie bardziej niż on, to co widzieliśmy, to co zrobił sobie Joubert mogło być tylko demoniczną magią , jakiś ludzki czarownik nie powinien być w stanie jej używać Oczywiście, Alistair Duncan udowodnił ,że nie zawsze tak było — To musiał być czarownik krwi tak? — powiedział Dmitri, powracając do swojej starej roli stawiania mi pytań dopóki odpowiedziami nie dojdę do prawdy — Tak — odpowiedziałam. To czego nie powiedziałam to to ,że Blackburn zabijający Jouberta nie miał żadnego sensu. Ledwie było ich stać na miskę zupy, nie wspominając patronowaniu ekskluzywnemu fetyszystycznemu klubowi, do punktu w którym posunęliby się do szantażu. Niech to cholera z jakiego powodu można ich szantażować? Słoików pełnych krwi i czarnych skórzanych spodni? Chyba ,że Joubert był tym który naszpikował Vincenta( ale on wyglądał mi na faceta który tylko małych i bezradnych traktował przemocą) inaczej nie mieli żadnego motywu — Przeszukajmy dom — powiedziałam spychając moją połowiczną kolekcję złych przeczuć z powrotem do swojej głowy — Spróbujemy się dowiedzieć kto jeszcze jest współwłaścicielem klubu

— Nigdy nie sądziłem ,że to powiem, ale czy nie powinniśmy wezwać glin? — zapytał Dmitri Odwróciłam się plecami do ciała Jouberta i wstrętnego smrodu wilkołaczej krwi i poszłam do miejsca które okazało się być kuchnią. Też kiepsko pachniało ale było znośnie — Jeszcze nie — powiedziałam — Nie chcę aby moja kapitan wpadła tu już teraz — pod presją stresu miałam tą nieszczęśliwą tendencję aby być niegrzeczną i wrogą a nie sądziłam aby Morgan spodobało się takie zachowanie — Poza tym najpierw i tak musi przyjechać ekipa — Przynajmniej nie są to głowy, ani palce, ani Dmitri podniósł rękę — Kapuje — Dlaczego wziąłeś sobie Irinę na towarzyszkę? — wypaliłam — Jak mogłeś nie wiedzieć co to ze mną zrobi? Dmitri westchnął, jego plecy były zwrócone w moją stronę, oparł się o zamknięte drzwi lodówki — Już to przerabialiśmy Luna — Wiem, wiem — mój głos znalazł sie na krawędzi goryczy do której nie sądziłam ,że byłam zdolna — Musisz zrobić to co każe stado. Nie chcesz znowu zostać zapięty na łańcuch Uderzył mocno w lodówkę, zamkniętą pięścią i podskoczyłam na ten odgłos — Wydaje ci się ,że mi się to podoba? — ryknął odwracając się. Jego oczy znowu były całkowicie czarne, przejmując zieleń w mgnieniu oka — Wydaje ci się ,że obudziłem się pewnego dnia po nocy zapasów z tym czymś i powiedziałem, cóż zobaczymy jak mocno uda mi się dzisiaj skrzywdzić Lunę? Wydaje ci się ,że tak właśnie było? —

Nie wiem — powiedziałam wysuwając podbródek — Ale wydaje mi się ,że

pieprzenie Iriny zamiast mnie musi być zdecydowanym profitem Byłam wkurzona i już mnie nie obchodziło to co myślał Dmitri. Potraktował mnie jak każdy inny stadny wilkołak, lub jak zwyczajny ludzki dupek który wymienił mnie na nowszy bardziej zdzirowaty model Dmitri zaryczał i podszedł do mnie wychodząc z za rogu kuchennego stołu. Przycisnął mnie plecami do zlewu

— Odsuń się ode mnie — warknęłam. Odpychałam go kładąc mu dłonie na klatce — Wracaj do samochodu, poczekaj tam ze swoją dziwką Ryknął, złapał mnie za ramiona i przycisnął je do boków, zaciskając przy tym nadgarstki tak ciasno ,że poczułam drżenie kości — Nie nazywaj jej dziwką — wyszeptał — Więc jak mam ją nazywać? — szarpałam się z nim, odmawiając mu pozwolenia na dominację. Czułam jak spływa z jego przydymionego spojrzenia i nie chce odpuścić — Kim ona jest dla ciebie? Twoją jedyną prawdziwą miłością? — te trzy ostatnie słowa prawie wyplułam Dmitri uderzył swoimi biodrami w moje, poczułam ,że moje wiercenie się zdecydowanie rozbudziło jego uwagę. Jego twarz była tylko cal od mojej, jego zapach przenikał przez moje wszystkie pory. Chciałam być na niego wściekła i jednocześnie chciało mi się płakać. Pragnęłam Dmitria, bez względu na to jak beznadziejnie skończyło się nasze ostatnie spotkanie. Nigdy nie pragnęłam tak bardzo Trevora ani żadnego z moich ludzkich facetów Nawet Joshuy nie pragnęłam tak bardzo — Kim jest? — wyszeptałam ponownie, łzy płynęły po mych policzkach. Dmitri pochylił głowę, zagłębiając się w krzywiźnie mojej szyi tuż za uchem i powąchał mnie z głębokim drżącym oddechem który naśladował bicie mego serca — Ona nie jest tobą — powiedział Wyglądał tak jakby chciał powiedzieć coś jeszcze ale złapałam go za kark i przyciągnęłam nasze usta do siebie, całując go tak mocno ,że rozściełam wargę przednimi zębami. Dmitri zlizał moją krew, jego dłonie objęły mnie w pasie i przyciągnął mnie do siebie całą. Jęknęłam kiedy się ode mnie oderwał i zaczął posuwać się w dół mojej szyi, kąsając skórę w sposób który nigdy nie sądziłam ,że może być tak spektakularny — Co tu się do cholery dzieje? — zażądała odpowiedzi stojąca w drzwiach Irina Dmitri cofnął się, tworząc między nami dystans na odległość ramienia — Kazałem ci zaczekać w samochodzie

— Długo cię nie było — powiedziała Irina, jej warga drżała — A teraz możesz sobie wrócić na piechotę do naszego pieprzonego mieszkania — odwróciła się i wybiegła, furia malując się na jej twarzy spotęgowała się jeszcze kiedy zatrzasnęła drzwi z taką siłą ,że z kuchennych półek pospadały przedmioty Poprawiłam koszulkę i włosy. Ale nic nie mogłam zrobić z rumieńcem który pojawił się na mojej twarzy. Dmitri pochylił głowę, kopiąc linoleum końcem buta — Chyba zapomniała ,że przyjechaliśmy twoim samochodem — Przykro mi — powiedziałam, nawet jeśli nie miałam tego na myśli. Jakaś mała , okrutna część mnie cieszyła się widząc ten sam ból który czułam wypisany na twarzy Iriny. Ta część mnie szeptała ,że nadchodzi wredna suka. Jakaś inna większa część mnie czuła się głupio ,że dałam się znowu złapać w pułapkę swojego instynktu. Dobra robota, Luna. Świetnie ci poszło profesjonalne zachowanie — Nie martw się o to — powiedział Dmitri — To tak samo moja wina jak twoja — Prawie skończyłam — powiedziałam neutralnie Nie patrz na Dmitria. Nie myśl o

tym co się wydarzyło. Nie waż się myśleć ,że to coś zmienia Podczas gdy sama sobie udzielałam nagany, szybko sprawdziłam szuflady Jouberta. W szufladzie niedaleko zlewu znalazłam rewolwer kaliber

38. Stary aparat telefoniczny stał

na przeciwko, książka adresowa była otwarta na C — W końcu — wymamrotałam. W rzeczywistości, podejrzani rzadko skrywali swoje sekrety. Przez większość czasu, byli po prostu głupi i oczywiści jak reszta z nas i pozostawiali rzeczy leżące na widoku. Strona miała tylko dwa wpisy, miejsce zwane Cat's co zakładałam ,że było klubem striptizowym lub burdelem i rozmazany numer przy którym zapisał Carrie — Koffe Kart

Koffe Kart była to restauracja w lobby budynku O'Hallorana. Zbieg okoliczności?, może wcześniej bym w to uwierzyła, zanim otrzymałam rezultaty autopsji Vincenta. W tej chwili to było coś obciążającego. Poza tym zabawnie było wyobrazić sobie jedną z tych czarownic ochronnych rzucającą czar na odległość na Jouberta Wyrwałam stronę z notesu i schowałam do kieszeni, wskazując na Dmitri. — Chodźmy

Kiedy wyszliśmy z domu zadzwoniłam po ekipę i odwróciłam się do Dmitria — Potrzebujesz podwózki? — miałam nadzieję ,że powie nie, ponieważ przebywanie z nim w jednym samochodzie w tym momencie będzie najbardziej niezręczną rzeczą na świecie — Możesz mnie podrzucić do Waterfront? — zapytał. Waterfront było terytorium jego starego stada i należało do kogokolwiek kto był teraz Alfą stada Redbacków. Pójście tam to praktycznie błaganie o skopanie tyłka Już zaczęłam mówić nie ale wtedy pomyślałam o Irinię i tym jak Dmitri odsunął się ode mnie kiedy weszła i zmieniłam zdanie — Pewnie — powiedziałam — Wskakuj

Rozdział Dziewiętnasty Zostawiłam Dmitria stojącego na chodniku ulicy Cannery i nie mogę powiedzieć abym czuła się z tego powodu źle. Był korek więc zaparkowałam dalej i szłam wpatrując się w wieżowce i rozmyślając o klanie O'Halloran Żadna czarownica ochronna ,którą znałam nie była zdolna do używania czarnej magii, bez względu na to jak bardzo by tego chciała. Nie mogły one używać swojej własnej krwi, a ich magia koncentrowała się w kierunku pozytywnego rezultatu samoistnie. Tego ,że czarownice te były takimi samymi ograniczonymi sukami jak każda grupa użytkowników magii byłam tak samo pewna jak tego ,że klan O'Halloran stał za zabójstwem Vincenta i Jouberta, tylko nie mogłam dojść do tego jak i to przyprawiało mnie o ból głowy Spoglądałam na trąbiące w korku taksówki i samochody oraz wkurzonych pieszych prących prosto do przodu, odwróciłam się w kierunku ulicy Devere. Uniwersytet w Nocturne majaczył przede mną, czarny ponury ceglasty nawet w słońcu. Włóczęga z koszykiem zastąpił mi drogę — Masz jakieś drobne? Cokolwiek? Podałam mu dolara, wziął i wsunął do kieszeni płaszcza. Zadrżałam. Zimny wiatr zawsze wydawał się smagać w tej okolicy, na uliczkach położonych wzdłuż wąskich budynków — Dzięki — powiedział — Nie potrzebowałbym pieniędzy, tylko ,że Wylie obrabował mnie z mojej ostatniej butelki. Powiedział ,że potrzebuje więcej, głupi idiota Zostawiłam go mamroczącego o Wyliem, i jego wielu skazach charakteru i szłam dalej w kierunku uniwersytetu. Shelby powiedziała ,że jej krewni ukradli coś z klanu Blackburn dawno temu. Co to było? Księga zaklęć? Takich które powinny zostać zapamiętane i spalone? Coś co pozwoli czarownicy ochronnej korzystać z demonicznej magii? Cokolwiek by to nie było, klan O'Halloran z tego korzystał ,co znaczyło ,że już dłużej nie grał sprawiedliwie. Jeśli uda mi się wykombinować co zostało skradzione, mogłam się założyć ,że będę miała przełom w sprawie Vincenta Postawiłam kołnierz kurtki aby ochronić się przed wrześniowym wiatrem i skierowałam się w kierunku uniwersytetu

Pomieszczenia na uniwersytecie były tak zimne jak powietrze na zewnątrz. Gdzieś w oddali grzejniki szczękały i pojękiwały czyniąc odrobinę dobrego. Wspięłam się schodami na trzecie piętro, stwierdzając ,że mnie to trochę rozgrzeje, i stanęłam przed drzwiami oznaczonymi tabliczką Jacob Hoskins — Kto tam? — głos profesora Hoskinsa był nerwowy, bez żadnej modulacji. Był jednym z najbardziej nerwowych ludzi jakich kiedykolwiek poznałam, ale również jednym z najbardziej szczerych. W mojej pracy to niezmiernie rzadkie, więc wyjaśniało to po części dlaczego tak bardzo go lubiłam — Tu detektyw Wilder, profesorze — wiedziałam aby nie wchodzić od tak sobie do jego biura, taki grzech mógłby spowodować zatrzymanie pracy jego serca. Plus ostatnim razem kiedy rozmawialiśmy złożyłam mu obietnicę ,że nigdy więcej już tego nie zrobię — Ach — usłyszałam energiczne kroki i drzwi otworzyły się dokładnie o cal. Umieściłam pokerowy uśmiech na twarzy — Witam Hoskins zacisnął wargi i otworzył do końca drzwi — Jeśli miałaś zamiar zniknąć na całe lato mogłaś przynajmniej wysłać pocztówkę. Nawet coś za pośrednictwem tych okropnych emalii byłoby wystarczające — Dlaczego profesorze, nie miałam pojęcia ,że to pana interesuje Parsknął — Przynajmniej jesteś zniewalająca detektywie, czego nie mogę powiedzieć o tegorocznych pierwszakach, proszę wejdź Po otrzymaniu wolnego przejścia do jego sanktuarium, przeszłam przez próg i zanurzyłam się w boleśnie sterylną i zorganizowaną przestrzeń Hoskinsa. Wszystkie jego książki ustawione były dokładnie jeden cal od krawędzi półki. Jego plemienne maski i obrazy wisiały w rzędach wzdłuż ściany. Na dużym biurku nie było żadnych papierów, żadnego dowodu na to ,że ktoś tu pracował, z wyjątkiem płaskiego ekranu monitora i złotego pióra spoczywającego w tej chwili obok Hoskins powrócił do swojego biurka i wyciągnął stos esejów ze środkowej szuflady.

Wziął pióro i zaczął poprawiać je odręcznie pismem tak małym ,że równie dobrze mogłyby to być ślady pozostawione przez myszy — Co panią sprowadza, detektywie? Jak się pani miewa? — Dobrze — odpowiedziałam, decydując ,że opowiadanie o tym jak gówniany był mój tydzień byłoby tylko startą czasu — Muszę zadać ci kilka pytań na temat klanu Blackburn —

Cóż — powiedział Hoskins, kreśląc cały akapit eseju. Zrobiło mi się żal tego

studenta — Ja jestem tylko profesorem okultystycznej mitologii a nie historii — To zdecydowanie podchodzi pod twoją dziedzinę, możesz mi wierzyć — powiedziałam. Hoskins ma doświadczenia zarówno z teorią magii jak i praktyką. W końcu to on wyuczył mordercę ze wzgórza Cedar, czarownika krwi próbującego wiele lat temu wezwać tego samego demona którego udało się wezwać Alistairowi Duncanowi. Kiedy się o tym mówiło ,żyłki na szyi Hoskinsa nerwowo się napinały — A więc mów dalej detektywie — powiedział, pisząc coś na ostatniej stronie eseju i odkładając go na bok — Dawno temu, nie wiem jak dawno klan ochronnych czarownic O'Halloran ukradł coś rodzinie Blackburn. Muszę wiedzieć co to było — Ach — powiedział Hoskins — Mówisz o morderstwach które doprowadziły do powstania tego uniwersytetu — Chyba — powiedziałam — Czy to dlatego Gertrude Blackburn skończyła martwa? Theodore Blackburn, jeden z pierwszych z tej rodziny który osiedlił się w Nocturne. Był zdrowym mężczyzną, zdeprawowanym i bezwzględnym, który odwrócił się w kierunku magii krwi aby zwiększyć swoje zyski. Siobhana O'Hallorana, rodzinna pokojówka wykorzystując magię podcięła gardło Madame Blackburn i pozostawiła jej ciało jako wiadomość dla pana Blackburna. Taka swego rodzaju grzecznościowa wiadomość o tym ,że białe czarownice z tego miasta nie będą już więcej znosić jego gównianych zachowań Niestety, Gertrude udało się wypuścić magiczną strzałę zanim dosięgło ją uderzenie magii Siobhan kiedy Theodore powrócił do domu, znalazł je obie martwe. Był tak zdewastowany ,że wrócił do picia i stracił cały majątek, stracił swoją posiadłość w mieście, którą przekształcono w uniwersytet

— Powiem tylko to — dodał Hoskins — Po śmierci Gertrude rodzina Blackburn popadła w załamanie a klan O'Halloran wydostał się z szałasów emigrantów na nabrzeżu i został potężnym imperium bankowym w mniej niż pół wieku. Użyj swojej własnej dedukcji Westchnęłam — Ale nie masz pojęcia czym faktycznie był ten przedmiot? Hoskins potrząsnął głową — To staranie strzeżony sekret, w klanie Blackburn tak samo dobrze jak w klanie O'Halloran — Cholera — wymamrotałam, widząc jak łatwe zamknięcie sprawy Vincenta oddala się ze śmiechem — Ale i tak dziękuje — Możesz spróbować w kolekcji — powiedział Hoskins. Sposób w jaki wypowiedział i podkreślił ostatnie słowo był złowrogi — W jakiej kolekcji? — Książek które rodzina Blackburn zostawiła na uniwersytecie. Albo zostały zajęte wraz z ich własnością, powinienem powiedzieć. Dość fenomenalne źródło informacji — A ta kolekcja byłaby? Hoskins wskazał w kierunku głównej części byłego dworu Blackburnów — W bibliotece Lubię biblioteki. Są uporządkowane i bardzo ludzkie. No chyba ,że to księgarnia okultystyczna, energia przepływająca przez to miejsce jest czysta i łagodna, nie ma porównania do niczego co przyprawia mnie o gęsią skórkę tak jak magia Dziewczyna przy biurku była bardzo blada, z włosami opadającymi na jej okulary w stylu Johna Lennona. Zamrugała w moją stronę — Tak? — Muszę zobaczyć kolekcję klanu Blackburn — powiedziałam. Zmarszczyła się — Przykro mi, tylko wykładowcy i studenci mają dostęp do tych rzeczy Moja odznaka wywołała serię kolejnych mrugnięć. Oblizała usta i powiedziała — Nie możesz tak po prostu mi tego pokazać i oczekiwać ,że przekaże wszystkie informację — Słuchaj — powiedziałam próbując zachować spokój i siostrzaną nić porozumienia chociaż w moich dżinsach, czarnych butach i koszulce z długim rękawem, prawdopodobnie wyglądałam dla niej jak gestapo — Nie dbam o nic z wyjątkiem książek.

Mogą one zawierać informację które mogą mieć wpływ na dochodzenie w sprawie zabójstwa Rozchmurzyła się — Jak w tym serialu Prawo i Porządek? — Tak — powiedziałam cierpliwie — Dokładnie tak — zaśpiewałabym dla niej ,gdyby udostępniła mi te książki — Wow to coś nowego — wzięła klucze z szuflady biurka, obeszła mnie i poprowadziła pomiędzy rzędami książek — Tędy Książki klanu Blackburn znajdowały się w niewielkim klimatyzowanym grobowcu tuż za poematami Kafki i Nietzschego. Moja przewodniczka otworzyła szklane drzwi i weszła do środka nakładając parę bawełnianych rękawiczek, drugą podając do mnie — Nałóż je jeśli chcesz dotykać książek. Jeśli będziesz czytać połóż je płasko i daj mi znać jeśli będziesz czegoś potrzebować detektywie. Nazywam się Lauren — zamrugała ponownie — Potrzebujesz moich zeznań do akt tej sprawy? — Nie, chyba ,że byłaś świadkiem przestępstwa — powiedziałam Rozchmurzyła się — Ktoś ukradł sumeryjski tekst dwa tygodnie temu — Co to za język na boga? — powiedziałam ,zamykając za sobą szklane drzwi. Wyglądała na rozczarowaną Rękawiczki nie były tak naprawdę bawełniane, był to jakiś rodzaj specjalnej tkaniny który zakładałam ,że miał trzymać moją okropną skórę od starych książek. Swędziały mnie od nich dłonie. Postanowiłam zrobić to szybko i skanowałam półki w poszukiwaniu czegoś użytecznego Rodzina Blackburn naprawdę czytała całkiem niezłe rzeczy w swoim czasie. Większość książek, była wysokiej jakości, oprawiona w skórę. Dickens i Verne i jeden skandalista Stoker. Na niższych półkach seria oprawionych w skórę tomów związanych sznurkiem przykuła moją uwagę. Gustowna tabliczka poinformowała mnie

,ze to

pamiętniki rodzinne klanu Blackburn — Skandal — wymamrotałam uszczęśliwiona. Zdjęłam pierwszy skórzany tom z półki. Jakieś zapiski z rodzaju spraw gospodarstwa domowego, sporo zapisów dotyczących mydła, mąki i zabijania krów

Drugi pamiętnik Własność Theodora Luciusa Blackburna głosiła tabliczka po wewnętrznej stronie okładki. Położyłam go ostrożnie na stole i przeskoczyłam na pierwszy wpis

Czerwiec

18,1886

Moja żona zakupiła dla mnie ten dziennik na rynku, zauważając ,że mój poprzedni jest już pełny różnych opowieści dotyczących moich nudnych przedsięwzięć. To ,że wierzy iż moja pisanina przetrwa dla potomków jest wzruszające i sentymentalne, chociaż nigdy nie wypowiem na głos takiej myśli

Pamiętnik rozciągał się na ponad dwa lata i w tym czasie Blackburn podróżował od Afryki na Karaiby a nawet do Chin, starannie i szczegółowo opisując swoje podróże. Raz czy dwa, pisał o kręgach i fazach księżyca, ale jeśli czytałoby to nie wprawione w temat oko, nikt nigdy by nie odgadł ,że był potężnym czarownikiem krwi. Podejrzewałam ,że nie byłoby dla niego zbyt dobrze gdyby jakiś wścibski sługus przeczytał wszystko na temat magii krwi i jej działania zapisanego krystaliczny, odręcznym pismem Theodora. Kto chciałby kupować drewno od użytkownika czarnej magii?

Luty

13,1889

Na dziobie parowca Gwiazda Szanghaju, zmierzam do San Francisco a następnie do domu. Jestem zasmucony ,że nie będę z Gertrudą w dzień świętego Walentego. Żaden z jej listów nie dotarł do mnie od miesięcy z powodu mojego szybkiego odpływu z orientu Muszę coś wyznać, te strony są moim konfesjonałem w ciągu ostatnich miesięcy. Kupiłem pewien przedmiot od sprzedawcy antyków w Pekinie, sądząc ,że jest to nic więcej niż żartobliwy, podrabiany, drobiazg przeznaczony dla cudzoziemców. Jednakże. Rozpoznałem pismo jako swego rodzaju antyczny arabski tekst i zacząłem się lękać, zamiast wątpić w to ,że obiekt ten jest autentyczny

Odręczne pismo Blackburna, było łatwe do odczytania jak wydruk komputerowy, ale czym dalej czytałam tym bardziej widać było ,że pisane jest drżącą ręką. Czy to statek powodował te drgania czy owy przedmiot , tego nie wiedziałam

Poczułem to w głębi swojego umysłu, szaleństwo kiedy spoglądam zbyt długo na litery wyryte na jego powierzchni głowa zaczyna mi pulsować. Tłumacz poinformował mnie ,że jest to relikt znany jako Czaszka Mathiasa. Ludzka czaszka, każdy jej cal pokryty jest tymi runicznymi bazgrołami które mają w sobie taką moc ,że ledwie mogę pozostać wewnątrz mej kabiny. Rozważałem wyrzucenie jej za burtę, ale tej nocy kiedy o tym postanowiłem uderzył w nas sztorm i trzech z moich współtowarzyszy zaginęło. Po tym nie mogę już spać bez strachu chociaż nawet wtedy kiedy nie jestem pod pokładem to ją widzę, wpatrującą się we mnie pustymi oczami...... Odsunęłam dłonie od strony odnosząc wrażenie ,że płonie. Puste oczy. Przejechałam po ostatnim zdaniu Blackburna i wymamrotałam — Znalazłam cię ty sukinsynu Na zewnątrz gdzie mogłam skorzystać ze swojego telefonu zadzwoniłam do Sunny. Odebrała Rhoda. Taki już mój niefart — Luna — powiedziała lodowato kiedy już powiedziałam ,że to ja — Czemuż zawdzięczam ten telefon? — Niczemu — powiedziałam, po cichu dodając ty pomarszczony, stary nietoperzu — Musze porozmawiać z Sunny — Sunny jest niedostępna — powiedziała tym samym tonem. Miałam przeczucie ,że w jej hierarchii nie mieściłam się wyżej niż natrętny telemarketer — A co jej usta zostały zaszyte — mentalnie walnęłam się w głowę tak szybko jak powiedziałam te słowa. Wkurzanie mojej babci nie pomoże mi dotrzeć do Sunny — Jest w sklepie — powiedziała Rhoda — Być może ja mogę ci pomóc skoro wiem ,że dzwonisz tylko wtedy kiedy czegoś chcesz? — W zasadzie gdybym miała jakikolwiek wybór w ogóle bym do ciebie nie zadzwoniła — powiedziałam wesoło — Nawet grzebanie sobie kijem w oku jest lepsze niż to — udław się tym ty wiedźmo

— Bardzo dobrze — powiedziała Rhoda — Nie będę mówić Sunny ,że dzwoniłaś w tym stanie, to by ją tylko zasmuciło Chciałabym powiedzieć ,że w tej chwili chodziło o coś więcej ale tak naprawdę byłam wściekła i szukałam zemsty — Zaczekaj chwilę — powiedziałam — Jeśli jesteś taka mądra to owszem możesz mi pomóc. O co chodzi z tą Czaszką Matriasa? Nie będzie wiedziała. Rhoda była dumna ze swojej dysocjacji z czarną magią. W tej dziedzinie była snobką, w ten sam sposób który sprawiał ,że traktowała swoich krewnych którzy nie byli czarownikami jak gówno Długa cisza przeciągała się i wyszczerzyłam się w uśmiechu. Będzie musiała przyznać się do porażki a wtedy mój dzień zdecydowanie się poprawi. Może nawet zafunduje sobie cheeseburgera na lunch. Bogowie wiedzieli ,że na jednego zasłużyłam — Ta czaszka to fikcja — powiedziała moja babcia. Mówiła stonowanym a nawet ostrożnym głosem, tak jakbym właśnie jej powiedziała ,że wiem iż tak naprawdę była człowiekiem. Nie żeby nim była. To akurat wiedziałam — To podobno czaszka pierwszego czarownika krwi Mathiasa, który oddał swoje moce demonowi. Jego czaszka była zapisana każdym zaklęciem i wszystkim czego nauczył się na temat magii. Maggi demonicznej, niezbyt wyrafinowanej — To brzmi dość prawdziwie — powiedziałam — Ale oczywiście tak naprawdę nie istniała. Czarownica ochronna wiedziałaby o tym — powróciła do swojego aroganckiego tonu i rozłączyłam się delikatnie. Znałam przynajmniej jednego czarownika ochronnego który wierzył w to ,że czaszka była prawdziwa na tyle aby używać jej i dzięki niej zabijać i kolejnego który powie mi na ten temat wszystko, czy mu się to podoba czy nie

Rozdział dwudziesty Shelby została przeniesiona do prywatnego pokoju na najwyższym piętrze szpitala, jedynym które zostało odrestaurowane w czasie minionej dekady. Kwiaty i balony wypełniały to miejsce wraz z przesycającym powietrze zapachem i kichnęłam. Spojrzała do góry znad magazynu i posłała mi zaciekawiony uśmiech — Czemu zawdzięczam tą przyjemność? Przysunęłam jedno z plastikowych krzeseł do prawej strony jej łóżka i usiadłam na nim okrakiem — Możesz opowiedzieć mi coś na temat Czaszki Mathiasa Shelby wzruszyła ramionami — Nie wiem co to jest — Daj spokój, Shelby — stukałam palcami w ramę jej łóżka i patrzyłam jak podążą za każdym moim ruchem. Była nerwowa jak dziewica w noc poślubną — Pozwalałam ci na tą całą gównianą postawę w stylu ja biedna niewinna, ponieważ wtedy mówiłaś mi to czego potrzebowałam, czyli to ,że twoja rodzina ukradła coś od klanu Blackburn. Teraz wiem już co a ty musisz podać mi szczegóły — Nie wiem! — wykrzyknęła Shelby — Nikt niczego mi nie mówi, tylko oczekują abym się zamknęła i była dobrą córką! Myślisz ,że mi ufają? Bądź poważna! Luna ! Miała rację, po za tym było mi jej trochę żal, miałyśmy w sumie podobne doświadczenia rodzinne, które były naprawdę gówniane — A więc zakładam ,że masz jakiś ślad? — zapytała, oddychając głęboko i odzyskując kontrolę po swoim wybuchu — Tak — powiedziałam — Ale to ci się nie spodoba — Uważasz ,że ktoś z mojej rodziny zabił Vincenta Blackburna — powiedziała. Próbowałam nie okazywać tego ,że byłam zaskoczona, pokerowa twarz Luna — Cóż...tak. Mam. Ktoś z twojej rodziny albo ktoś bardzo niej blisko Shelby przesunęła się na łóżku do pozycji siedzącej i przyglądała mi się tymi swoimi zimnymi niebieskimi oczami, tym samym spojrzeniem które widziałam u Seamusa — A więc masz obowiązek pójść swoim tropem ale nigdy nie proś mnie abym pomogła ci skazać członka mojej własnej rodziny Luna, bo nie zrobię tego na pewno

— To mordercy — powiedziałam, wściekając się i myśląc o tym czy ja kiedykolwiek wykazywałam się taką lojalnością w stosunku do moich dziadków czy rodziców, no cóż nigdy — Jak możesz ich chronić? — Oni są moją rodziną — powiedziała Shelby — To moja krew i bez obrazy ale to wszystko jest czymś czego częścią nie jesteś więc nigdy nie będziesz w stanie tego w pełni zrozumieć. — Pewnie — odparłam — Tak sobie powtarzaj jeśli to sprawia ,że czujesz się lepiej — Proszę idź — powiedziała Shelby uprzejmie, ponownie podnosząc czytany wcześniej magazyn — Jestem zmęczona i wciąż jeszcze obolała — Dowiem się kto za tym stoi — powiedziałam — Z twoją pomocą lub bez niej Shelby nie odpowiedziała Opuściłam szpital bardzo wkurzona. A więc moja partnerka nie będzie pomocna i prawdopodobnie nienawidziła mnie bardziej niż na początku naszego dysfunkcjonalnego tak jakby sojuszu. Nikt kto coś wiedział nie będzie ze mną rozmawiał. Nie tylko byłam outsiderką w tym otoczeniu ale też szczerze nienawidziłam magii i prawdopodobnie to okazywałam Oczywiście prawie natychmiast zdałam sobie sprawę ze swojej głupoty. Przecież był pewien czarownik który mi pomoże jeśli nie z innych powodów to chociaż z zemsty. Jak na razie powinno mi to wystarczyć W samochodzie ktoś pojawił się w moim wstecznym lusterku jak złota flara. Przeklęłam skręcając mimowolnie i prawie wypadłam z drogi na wiadukcie — Niech to cholera! — W kierunku czego zmierzasz Insoli? — Zostaw mnie w spokoju! — krzyczałam na Asmodeusa, zjeżdżając na bok — Czaszka Mathiasa nie wiąże się z twoim przeznaczeniem Insoli. Sprowadzisz

dokładnie to przed czym próbujesz się ukryć, jeśli nadal będziesz podążać jej śladem — Sporo tajemnic — warknęłam do niego, gdzie byli wszyscy dobrzy egzorcyści kiedy byli potrzebni?

— Przyciągają mnie zbieżności, Insoli, i jedna z nich dzieje się teraz kiedy rozmawiamy. Ciemna magia. Magia która zabija. Lepiej zrobisz jak będziesz się trzymać od niej z daleka

Zanim zdążyłam ponownie krzyknąć na niego aby się wynosił, silny wiatr zatrząsł Fairlanem i kiedy spojrzałam z powrotem na tylne siedzenie Asmodeus zniknął — A niech mnie — wymamrotałam ponownie kiedy próbowałam uspokoić trzęsące się dłonie. Poczucie tego ,że Asmodeus miał rację, które ścisnęło mi klatkę piersiową, zniknęło po kilku minutach i pojechałam dalej W końcu każdy wiedział ,że demonom nie można ufać Budynek Blackburnów nie wyglądał nic lepiej w świetle dnia. W zasadzie, mogłam dostrzec pokruszone kawałki cegieł i zdartą farbę, oraz śmieci na całym chodniku, więc było nawet znacznie gorzej Zapukałam i ten sam ohydny strażnik prawdopodobnie w tych samych ohydnych dżinsach i koszulce otworzył mi drzwi — Muszę się zobaczyć z Victorem — powiedziałam — To pilne Podniósł na mnie jedną brew, ale odsunął się bez komentarza i wskazał na górę — Proszę bardzo glino — dodał po chwili. Miałam przeczucie ,że miała to być obelga ale jakoś kiepsko mu z tym poszło Muzyka klasyczna dochodziła z najwyższego pietra apartamentu, i otworzyłam drzwi aby zobaczyć Victora kiwającego się głową w fotelu. Wyglądał bardzo staro, wykorzystany i wypluty przez magię i moc która biegła w jego krwi W momencie kiedy postawiłam nogę w drzwiach jego oczy otworzyły się i skupił na mnie — Czy ktokolwiek w pani generacji puka pani Wilder? — Przykro mi — odpowiedziałam bez namysłu. Kiedy już się obudził siła woli ożywiła jego twarz i ciało z intensywnością pożaru Westchnął — Nie ważne. Valerie z dnia na dzień robi się bardziej dzika, niedługo będzie dokładnie taka jak ty, herbaty? Usiadłam na przeciwko niego — Kawa, jeśli już Victor podniósł staroświecki dzwoneczek i zadzwonił, potem usiadł — Zakładam ,że to nie wizyta towarzyska — Nie — odpowiedziałam — Ale jestem tu aby prosić o przysługę Zmarszczył się — Wiesz, że według magicznego prawa, mogę — Wiem ,możesz zażądać czegoś w zamian, wiem — warknęłam — Co to będzie? — kolejna rzecz z powodu której nienawidziłam czarowników i czarownic. Przywiązują cholerną wagę do tego całego gówna związanego z równowagą, przysługami i tym podobnymi

— Mogę, ale nie zrobię tego — odpowiedział cierpliwie Victor — Nie masz niczego co bym chciał — Cóż...a więc dobrze — powiedziałam rumieniąc się — Więc o nic nie proś — Nie za bardzo lubisz czarowników prawda? — zapytał Victor, parsknęłam w odpowiedzi — Skąd ten pomysł? — Nie winie cię. Jesteśmy niewarci zaufania, egoistyczni, ograniczeni — przerażający sługus przyszedł z tacą na której stały dwa kubki. Victor dodał cukier do herbaty i zaczął popijać. Spróbowałam moją kawę wcześniej dyskretnie ją wąchając czy nie jest zatruta. Nie była taka zła — Potrzebuje pewnych informacji — powiedziałam — A ty jesteś jedyną osobą którą znam i wiem ,że gotowa jest mi powiedzieć prawdę — Dobrze więc — powiedział Victor — A więc pytaj Przygryzłam wargę — Czym jest Czaszka Mathiasa? Na początku myślałam ,że Victor dostanie ataku serca. Zamarł z kubkiem w połowie drogi do ust, i gapił się na mnie całkowicie spokojny. Jego oddech był jednak tak tak szybki i płytki jak oddech kolibra — Victor? — powiedziałam ostrożnie — Nic ci nie jest? — Skąd wiesz o Czaszce? — wyszeptał odstawiając kubek. Ręce mu się trzęsły — To nie ma znaczenia — powiedziałam — Ale to co ma znaczenie to fakt ,że wciągnęliście mnie do środka waszego idiotycznego, sporu i chce wiedzieć co to jest, chcę zamknąć moją sprawę i wrócić do świata który ma przynajmniej pozory normalności — postawiłam kawę i pochyliłam się w kierunku Victora, który wciąż wyglądał jakby śmierć stała nad jego głową — Jesteś to winieni swojemu synowi, zasłużył sobie na spoczynek, a Valerie zasługuje na to aby wiedzieć kto zabił jej brata i dlaczego — nie powiedziałam niczego na temat tego na co zasługuje Victor, w końcu zabił Patricka O'Hallorana, albo to komuś zlecił. Nawet jeśli nigdy nie będę mogła tego udowodnić, był winny. Victor znowu zrobił się opanowany, jego jasnym oczom nie umykało nic. Tylko ta zaciśnięta szczęka zdradzała szok jaki przeżył — Teraz rozumiem jakim cudem przetrwałaś tak długo jako wilk Insoli — powiedział w końcu — Nigdy się nie poddajesz — Nie, dopóki nie będę martwa — zgodziłam się. Victor westchnął, wyciągając poobijaną ,srebrną manierkę z kieszeni swoich spodni i wlała zawartość do herbaty.

Płyn był czarny i oleisty. Zdecydowałam ,że lepiej będzie dla mnie jeśli nie będę tego wąchać zbyt blisko — Jak dużo wiesz o demonach ? — zapytał w końcu Asmodeus pojawił się w mojej głowie, nieubłagane złote oczy, paliły moją skórę i myśli — Więcej niż bym chciała — Kiedyś chodziły one pośród ludzi — powiedział Victor — Obdarowując tych pozbawionych magii zdolnościami niszczenia i zabijania. Czarownice ochronne nie doceniały implikacji wyzwania i wyrzuciły demony z powrotem do królestwa cieni Wiedziałam o tym wszystkim. Wiedziałam również ,że nie wszystkie demony zostały wyrzucone ze świata śmiertelników. Na nieszczęście dla mnie — I co dalej Victor? — zapytałam Potarł policzek — Mathias był jedynym człowiekiem poddającym się permanentnej magii, czerpiącym moc ze swojego własnego ciała. Jego potomkowie rozcieńczali i nadużywali tej mocy do czasu aż musieli zacząć używać swojej własnej krwi, lub krwi ofiar, aby zogniskować straszliwy dar który demon dał ich przodkowi — Był pierwszym czarownikiem krwi — powiedziałam — Tak, ale również nie był czarownikiem krwi — powiedział — Mathias nie potrzebował krwi, tak samo jak demon nie potrzebuje bufora czy skupienia. Kiedy został zabity jego zwolennik zapisał każde zaklęcie czy czar przez niego stworzone na jego własnej czaszce Są takie pytania których wciąż nie chcesz zadać, ponieważ wiesz ,że odpowiedz wyślę cię w drogę ścieżką którą żaden zdrowy na umyśle człowiek by nie poszedł. Ale w mojej pracy, i tak zadajesz te pytania i chętnie wyruszasz do ciemnego lasu — Co stałoby się gdyby czaszka wpadła w ręce współczesnego czarownika? — Nic — powiedział Victor — Ponieważ środki służące do odczytania zaklęć zostały utracone. Moja rodzina odziedziczyła kawałki niektórych tłumaczeń jakie stworzono przez wieki ale klucz do odczytania tych symboli został zniszczony. Oczywiście przez cholerne czarownice ochronne — Hipotetycznie — powiedziałam nawet chociaż wolałabym nie — Co potrafi zrobić ta Czaszka? — Nie potrzebowałaś już krwi — powiedział Victor z westchnieniem — Nie byłabyś zależna od dawców krwi, nie musiałabyś obawiać się swoich własnych słabości. Mogłabyś mieć tak dużo magii jak tylko byłabyś wstanie pobrać, bezpośrednio z eteru

Dokładnie jak demon. — Dziękuje ci — powiedziałam — Przepraszam ,że zajęłam ci tak dużo czasu — to zadziwiające jak bardzo można trzymać się dobrych manier kiedy twoje myśli wirują i czujesz się jakbyś miała zemdleć. Zaklęcie użyte na Joubercie było demoniczną magią, tą samą z którą miałam do czynienia podczas sprawy Duncana. Jeśli klan O'Halloran wykombinował sobie aż tyle to jak blisko znajdował się od odczytania Czaszki? Co by się działo gdyby istoty ludzkie mogły używań nieludzkiej magi? Moje doświadczenia mówiły mi ,że nic dobrego — Nie przejmuj się — powiedział Victor — I tak czekam na Valerie aż wróci do domu i pomoże mi w pracy — zerknął na zegarek zawieszony na łańcuszku, nadszarpnięty przez upływ czasu jak wszystko inne w domu Blackburna — Gdzie ona jest? Coś nieprzyjemnego rozbłysło gdzieś w mojej głowie, coś instynktownego co wyczuwał każdy gliniarz kiedy działo się coś złego — Kiedy wyszła? Dokąd poszła? Victor schował zegarek — Poszła na zakupy, tak sądzę. Jeden z ochroniarzy Calvin, był z nią — Calvin ma komórkę? Victor pokiwał — Zadzwoń do niego — co za ojciec pozwala swojej córce tak sobie łazić podczas trwającej wojny klanów? Nieproszony obraz ciała Vincent'a pojawił się w mojej głowie, pomasowałam skronie palcami aby odpłynął. Valerie nie była martwa, jeszcze. Taką przynajmniej miałam nadzieje — Nie odpowiada — powiedział Victor, odkładając telefon — Chyba nie myślisz... Złapałam go za łokieć i skierowałam się w kierunku schodów — Chodźmy Victor zaparł się o mnie. Był silny jak na mężczyznę który wyglądał jakby pukał do drzwi śmierci, ale ja byłam silniejsza — Nie musisz się w to angażować detektywie — powiedział kiedy pędziliśmy w dół po drewnianych schodach — To sprawa pomiędzy mną a O'Halloranami — Nie robie tego dla ciebie ty stary głupcze — powiedziałam, ramieniem otwierając drzwi prowadzące do holu — Po prostu nie mam w nawyku pozwalać aby ginęli niewinni ludzie

— Jak rycersko z twojej strony — wymamrotał, odwróciłam się aby na niego spojrzeć — Tak jakbyś cokolwiek o tym wiedział — szukałam kluczyków do samochodu wolną ręką, ostre powietrze na zewnątrz drapało mi twarz — Co pani zrobiła detektywie, aby zainspirować w sobie tą ślepą chęć do obrony bezradnych? — zapytał Victor. Stanęłam i spojrzałam mu w twarz. Moje wspomnienia, już i tak nadszarpane z powodu powrotu do Ghosttown i spotkania z Blackburnem, eksplodowały wizją krwawych krzyków i rozszarpanych ciał, było w tym wszystkim więcej dźwięków i zapachów niż rzeczywistej wizji, zamglonej i przesiąkniętej czerwienią Victor zasyczał i wiedziałam ,że moje oczy zrobiły się złote — Naprawdę chcesz wiedzieć? — wyszeptałam Rozważał to przez chwilę a potem wzruszył ramionami — W tej chwili jestem wdzięczny i akceptuję twoją pomoc w znalezieniu mojej córki — Dobrze — powiedziałam krótko, mrugając aby pozbyć się mojej wizji. Nikt nie wiedział o Joshule i mojej pierwszej pełni z wyjątkiem Sunny i Dmitria. Nawet oni nie znali całej prawdy. W pewien sposób zabicie Alistaira Duncana podczas przemiany było błogosławieństwem, ponieważ wspomnienia jego krwi i krzyki pokryły wspomnienia czegoś starszego i mroczniejszego co starłam się pogrzebać głęboko, w miejscu w którym nawet moje sny nie mogły tego znaleźć Moje kluczyki były już w drzwiach Fairlane'a kiedy zobaczyłam mężczyznę idącego zataczającym się krokiem po chodniku w naszym kierunku. Położyłam prawą dłoń na broni, trzymając ją przy boku w neutralnej pozycji. W końcu to było Ghosttown, wyciąganie konkluzji o tym ,że ktoś jest przerażający i niezrównoważony było w dobrym tonie Victor rozwiał mój dylemat, popędził do przodu i złapał faceta — Calvin! — krzyknął. Nie był to jednak krzyk troski. Podbiegłam do niego i pomogłam mu położyć Calvina na plecy. Trząsł się a jego źrenice wyglądały jak łebki szpilki, w kącikach jego ust zgromadziła się krwawa piana — Cholera, jest w szoku — pobiegłam z powrotem do Fairlane'a wyjęłam koc i okryłam nim Calvina, który zaczął charczeć jak wadliwe dudy — Podnieś jego stopy — warknęłam na Victora. Przyłożyłam palce do przełyku Calvina aby sprawdzić jego niedrożność dróg oddechowych, i szarpnęłam się do tyłu kiedy poczułam jak jego gardło zacisnęło się wokół palca

— Co się dzieje? — zażądał odpowiedzi Victor — On umiera — powiedziałam krótko — Victor potrząsnął nogami Calvina — Gdzie jest Valerie? Gdzie moja córka? Oczy Calvina wywróciły się w naszą stronę kiedy jego kończyny zaczęły się kurczyć pozbawione dopływu tlenu — Oni..... — wysapał — Ją mają. Mają.... Valerie — Nie umrzesz! — krzyknął Victor, upuszczając nogi Calvina i łapiąc go za włosy — Zawiodłeś! Nie uda ci się uciec tak łatwo! Oparłam się na stopach kiedy Calvin wydawał swoje ostatnie tchnienie — Za późno — Niech go cholera! — pozwolił aby głowa Calvina opadła z powrotem na chodnik — Powinien ją chronić! Obejrzałam ciało Calvina i zobaczyłam spuchnięte czerwone ślady po igłach na jego szyi — Cóż, przynajmniej wiemy kto ją ma — powiedziałam. O'Halloranowie robili się aroganccy Victor złapał moje ramie, tak mocno ,że wiedziałam ,że zostaną siniaki kiedy zdejmę koszulkę — Znajdź moją córkę detektyw Wilder Sprowadź ją z powrotem albo przysięgam ,że spale to miasto I oczywiście nie powiedziałam Victorowi ,że muszę kierować się oficjalnymi metodami, że moje ręce są związane przez system prawa. Ani tego ,że Valerie mogła zostać już poświęcona w walce O'Halloranów o odczytanie Czaszki. Tylko pokiwałam i pomogłam mu wstać, byłam gliną ale byłam też wilkołakiem i tym razem mój wilkołak wygrał bitwę pomiędzy obowiązkiem a starym kodem krwi pomiędzy stworzeniami a innymi ludźmi — Znajdę ją Victor obserwował mnie naburmuszony kiedy wsiadałam do Fairlane'a i odpaliłam silnik — Lepiej to zrób

Rozdział Dwudziesty pierwszy W szpitalu w Nocturne poinformowali mnie ,że Shelby wypisała się do domu, wbrew zaleceniom lekarskim. Dyspozytor podał mi adres apartamentowca w Mainline, położonego niecałe piętnaście przecznic od rodzinnej siedziby firmy. Do cholery O'Halloranowie prawdopodobnie byli właścicielami też tego budynku Wciskałam guzik oznaczony

1023—S.

O'Halloran, bez przerwy, utrzymując stały

irytujący rytm do momentu kiedy zaspany i poirytowany głos Shelby zapytał — Czego chcesz? — Wpuść mnie — odparłam — Luna? — Nie, kot w butach, otwieraj te cholerne drzwi! Interkom wyłączył się i minęła prawie cała minuta zanim otworzyła mi drzwi, pchnęłam je i weszłam do wyłożonego marmurem holu uzupełnionego fontanną i sączącą się w tle włoską muzyką Minuta to całkiem sporo czasu. Shelby mogła wydostać się przez balkon. Mogła już ładować broń, i czekać aż zapukam do drzwi

Kiedy popadłaś w taką paranoje Luna? Zastanawiałam się nad tym gdy opieczętowane mosiężne drzwi widny zamknęły się za mną. Pewnie stało się to wtedy kiedy bomba prawie wybuchła mi w twarz. Nie miałam żadnego powodu aby ufać którejkolwiek z tych czarownic, a nawet jeszcze mniej powodów żeby zaufać Shelby skoro to ona była tą która po pierwsze mnie okłamała a po drugie mogła mnie zranić i prawdopodobnie zrobi to wszystko jeśli tylko zagrożę jej komfortowemu, krwawemu bogatemu stylowi życia

Winda otworzyła się na dwudziestym piętrze i skierowałam się do drzwi Shelby. Nacisnęłam dzwonek i poczułam sie idiotycznie stojąc tam wciśnięta pomiędzy ościeżnicę ale to i tak mnie nie powstrzymało — Otwarte! — krzyknęła Shelby z wewnątrz. Jej mieszkanie zostało udekorowane w tych delikatnych zniewieściałych kolorach których używali ci wszyscy bogaci ludzie w swoich domach, biała sofa i kudłaty dywan, brzoskwiniowe blaty kuchenne i duży brokatowy fotel na którym siedziała Shelby a jej zabandażowana noga leżała na stosie poduszek — To pobija szpital — powiedziałam, wahając się przez chwilę czy przejść po podłodze która kosztowała prawdopodobnie więcej niż moje całe mieszkanie — Nie mogłam tam zostać ani dnia dłużej — powiedziała Shelby. Miała głębokie, niebieskie kręgi pod oczami i wyglądała mizernie. — Valerie Blackburn zaginęła — powiedziałam. To wywołało błysk w jej spojrzeniu ale udawała ,że jest zajęta poprawianiem swojej kaszmirowej narzuty — Szkoda — Tak, szkoda, zwłaszcza ,że wiem iż wiesz gdzie ona jest Shelby westchnęła — Już to przerabialiśmy Luna, nie mogę ci pomóc — jej ton głosu był pusty, tak jakby odpychała ze swojej drogi żebraka. Moje zszarpane nerwy szukały ujścia cały dzień, więc podniosłam najbliższą rzecz (jakiegoś rodzaju kosztownie wyglądającą wazę) i rzuciłam nią w ścianę z całą moją siłą

— Nie mów mi ,że nie możesz pomóc Shelby — powiedziałam miękko — I nie pogrywaj sobie znowu ze mną w tą grę bo przegrasz Spokojnie, jej prawa dłoń pojawiła się na widoku, trzymając trzydziestkę ósemkę. Potężna, mała broń. Popularna wśród gliniarzy — Wyjdź — powiedziała Shelby — Naprawdę byś mnie zastrzeliła? — zapytałam — Zastrzeliłabyś swoją partnerkę z zimną krwią tylko dlatego ,że należysz do takiej a nie innej rodziny? Shelby potrząsnęła głową ale jej broń nawet się nie drgnęła — Nie rozumiesz, Luna. Nigdy nie zrozumiesz. Dla nich mogłabym skoczyć z tego budynku, zabiłabym dla nich.

Takiego posłuszeństwa wymagają moi wujowie, jeśli nie robisz tego co ci każą to tak jakbyś już była martwa Przełknęłam, ponieważ moje gardło było ściśnięte przez uczucie strachu. Czy zdążę rozbroić Shelby zanim mnie zabije? Być może. Zanim zabije siebie, nie ma szans — Zaraz po tym jak się poznałyśmy powiedziałaś mi ,że brak równowagi ci przeszkadza — powiedziałam — Możesz sobie wygłaszać te całe rodzinne bzdury na temat klanu O'Halloran ale to nie zmienia faktu ,że odeszłaś. Zostałaś detektywem ponieważ to ci przeszkadzało, to co oni robią. Widziałam to w twoich oczach kiedy spotkałyśmy się z Patrickiem. Nienawidzisz ich tak samo jak nienawidzi ich Victor Blackburn Nozdrza Shelby zadrgały a jej oczy pokryły się mokrym blaskiem. Dobrze, jeśli się rozpłacze to uda mi się ją rozbroić — Nie każ mi cie zabić, Luna — wysyczała — Lepiej ,żebym nie uwierzyła ,że to zrobisz, Shelby — powiedziałam — Posłuchaj, odłóż to co czujesz chociaż na sekundę. Bądź gliną, a nie czarną owcą. Valerie Blackburn ma piętnaście lat, jest ofiarą i wiesz ,że zostanie zamordowana — zrobiłam krok w jej stronę, broń znalazła się na wysokości moich oczu. Cholera cholera, cholera, dlaczego to zawsze ja kończę w takiej sytuacji?

Ćpunka adrenaliny, moja zdradziecka wewnętrzna Luna wyszeptała Nigdy nie jesteś usatysfakcjonowana, dopóki wszystko nie stanie w płomieniach — Jeśli ci pomogę, oni będą wiedzieli — Shelby parsknęła — A co masz do stracenia? — powiedziałam — Zaufaj mi, Shelby. Wiem ,że nigdy nie odzyskasz aprobaty której nie miałaś od samego początku — i ja o tym wiedziałam, co mogło wyjaśniać dlaczego w jakiejś części cieszyłam się z tego ,że zostałam ugryziona jako nastolatka. Napełniło mnie to taką odwagą którą pozwoliła mi uciec z San Romita i stworzyć sobie prawdziwe życie — Bogowie! — przeklęła Shelby. Podniosła z powrotem

38,

moje serce waliło —

Dlaczego musiałaś to zrujnować? Dlaczego nie mogłaś odpuścić kiedy jakiś głupi narkoman zginął głupią śmiercią?

— Ponieważ staram się dobrze wykonywać swoją pracę — powiedziałam — Tak jak i ty. Jesteś dobrym gliną, Shelby. Nie stań się tym czym twoja rodzina sądzi ,że jesteś Wzdrygnęła się tak jakbym ją spoliczkowała i upuściła broń na podłogę, nakrywając twarz rękoma. Jej ramiona drżały kiedy w końcu załamała się nie wydając przy tym żadnego dźwięku Najpierw podniosłam broń, zabezpieczyłam i wetknęłam za pasek spodni. Potem podeszłam i usiadłam obok Shelby, pocierając jej plecy dopóki nie przestała szlochać — Boże — powiedziała ponownie — Byłam okropna, byłam okropną partnerką — Nie, żebym ci to zbytnio ułatwiała — przyznałam — Słuchaj, jeśli potrzebujesz jakiegoś wzruszającego, sentymentalnego oczyszczenia umów się z doktor Merriman. Gdzie jest Valerie? Shelby potarła oczy rękawem jedwabnej piżamy — Seamus zabierze ją nad jezioro Basin. Mamy tam prywatną kwaterę. Jest tam bardzo odludnie, zwłaszcza jesienią Jezioro Basin leżało jakieś dwie godziny jazdy na wschód od Nocturne. Z tego co wiedziałam, Valerie już mogła być martwa — Dziękuje ci — powiedziałam do Shelby, i naprawdę tak myślałam. Jak na kogoś kogo niezbyt lubiłam nasze partnerstwo okazało się nie takie znowu najgorsze — Mam nadzieję ,że nic jej nie jest — powiedziała Shelby Już wybierałam numer Maca na swojej komórce — Ja też

— Przyjeżdżaj na komisariat, teraz — to było jedyne zdanie które usłyszałam od Maca kiedy zadzwoniłam po wsparcie nad jezioro Basin — Mac, nie mam na o czasu! Życie dziewczynki jest w niebezpieczeństwie! — Nie obchodzi mnie to czy nawet sam Jezus Chrystus i Maria Magdalena powrócili na ziemie i tańczą czaczę na ulicy wraz ze świętym Piotrem! — krzyczał Mac — Zabieraj tyłek z powrotem albo zostaniesz natychmiast zwolniona!

Telefon zamarł w moim uchu. Nigdy nie słyszałam Maca tak wściekłego, ale Valerie wciąż zginie bez względu na to czy byłam zostanę zwolniona czy nie — Cholera — wymamrotałam. Jeśli pojadę ją ratować bez żądnej jurysdykcji czy autorytetu którym będę mogła się podeprzeć, nie będę miała tak naprawdę nic przeciwko jej porywaczom Manewrowałam Fairlane'm przez korek, jak rekin płynący przez ocean surferów, mijając, lusterka, zderzaki i błotniki tylko o cale. Nie miałam czasu na to, czegokolwiek chciał ode mnie Mac, więc miałam nadzieję ,że to coś naprawdę ważnego Rick posłał mi współczujące spojrzenie kiedy wpadłam na komisariat — Czeka na ciebie w swoim gabinecie Och, to już była przesada. Byłam detektywem z wydziału zabójstw, a nie młodocianym przestępcą wzywanym do gabinetu dyrektorki na każdy jej kaprys. Otworzyłam drzwi do gabinetu Morgan — Co! Była wściekła, cała ta poza chłodnej kobiety sukcesu zniknęła z jej zaróżowionej od gniewu twarzy — Jesteś naszą hańbą!— warknęła — Opuściłaś miejsce zbrodni i wielokrotnie zignorowałaś moje rozkazy! Oddaj odznakę i broń i wynoś się z mojego posterunku! Zamrugałam — Zwalniasz mnie? Morgan zaśmiała się. Nie był to przyjemny śmiech, raczej śmiech kojota, drapieżnika — Wydaje ci się ,że dam ci tą satysfakcję bycia bezrobotną po tym na jakie piekło naraziłaś cały departament i rodzinę O'Halloranów? Zawieszam cię, bez wynagrodzenia, w oczekiwaniu na ocenę twojej osoby wykonaną przez psychiatrę Nagle prawda spłynęła na mnie — Czy to Seamus O'Halloran cię do tego podpuścił? Oczy Morgan zwęziły się — Co ty insynuujesz detektywie? — To ,że Seamus jest przekonywujący — powiedziałam — Bogaty i przekonywujący Morgan spojrzała na sufit, zaciskając dłonie w pięści tak jakby chciała w coś uderzyć. Prawdopodobnie we mnie — Oddaj mi broń i odznakę, Luna

— Nie — powiedziałam zaskakując nas obie — Nie proszę pani. Przykro mi. Seamus O'Halloran jest porywaczem i mordercą i jeśli nie pozwolisz mi tego udowodnić to nie zastosuje się do twoich instrukcji, będziesz musiała zawiesić mnie przy użyciu siły Twarz Morgan zrobiła się czerwona, potrząsnęła głową i spojrzała na mnie — Pieprzenie niewiarygodne — wymamrotała. Obie tam stałyśmy, dopóki nie wycofałam się do holu i nie odeszłam szybko zanim Morgan zdążyła się pozbierać. McAllister złapał mnie po drodze — Co do cholery się stało? — Chyba jestem zawieszona — powiedziałam — Chociaż ta część nie jest tak do końca jasna Mac westchnął ciężko — Znowu? — zawieszanie mnie było jednym z ulubionych nawyków byłego kapitana Roenberga — Na to wygląda — powiedziałam — Słuchaj kieruje się nad jezioro Basin, przykro mi z powody tych wszystkich kłopotów które na ciebie ściągnęłam Mac zatrzymał mnie kładąc rękę na ramieniu — Dlaczego ścigasz Seamusa O'Hallorana, Luna? Znam dyktatorów z trzeciego świata którzy boją się tego faceta — Ponieważ zbyt łatwo udaje mu się wyśliznąć — powiedziałam — Jest okropny i zły i wydaje mu się ,że skoro potrafi posługiwać się magią, wszyscy powinnyśmy się go bać. Chodzi o to i o morderstwo — Wiesz — powiedział Mac, przeżuwając koniec nie zapalonego papierosa — Można o tobie powiedzieć wiele rzeczy Luna, ale jeszcze nigdy się nie pomyliłaś. Idź, zadzwonię i wezwę ci wsparcie, powiadomię też szeryfa Zalała mnie fala troski. Ostatnim razem kiedy Mac włączył się jedną z moich spraw, skończył prawie martwy i bez pracy — Możesz stracić przez to emeryturę, Mac — Do cholery i tak planuje całymi dniami łowić ryby na Florydzie, czy do tego potrzebna mi pieprzona emerytura? Ta sprawa strasznie się ciągnęła i moje wątpliwości odpłynęły, więc uściskałam mocno Maca i wyszeptałam — Dziękuje ci — po czym pobiegłam z powrotem do Fairlane'a

Rozdział Dwudziesty drugi Jezioro Lake pojawiło się w oddali, jak duch którego jesteś w stanie dostrzec tylko kątem oka. Prowadząca tam główna droga jest dwupasmową trasą pelą zakrętów wijąca się wokół góry ale przez całą drogę nie schodziłam poniżej

55

na godzinę. Od czasu do

czasu byłam w stanie dostrzec czarny kształt helikoptera brygady SWAT przetaczający się na tle wiecznej zieleni, ale oprócz tego byłam w lesie zupełnie sama Przynajmniej za ostatnim zakrętem znalazłam jakąś pogrążoną w całkowity bezruchu stację benzynową i sklep oraz dostrzegłam jezioro rozłożone poniżej, pozostałość po starym kataklizmie. Droga rozwidlała się, z jednej strony prowadząc do publicznej przystani a z drugiej blokowana przez pozbawioną gustu drewnianą bramę na której zawieszony był znak teren

prywatny Helikopter SWAT leciał w oddali. Moje radio zatrzeszczało — Siedemdziesiąt sześć tu jedynka Złapałam radio w międzyczasie przyglądając się bramie. Była wykonana z bali, solidnych ale zawiasy były zardzewiałe a wszystko razem wyglądało na całkiem przegniłe. A można by pomyśleć ,że O'Halloranów stać było na przyzwoite zabezpieczenia — Jedynka, mów — Otrzymaliśmy potwierdzenie nakazu przeszukania wystawionego przez szeryfa — powiedział mi anonimowy oficer jednostki SWAT — Odbiór, jedynka — powiedziałam. Przynajmniej nie dodam więzienia do zawieszenia Morgan za to ,że wtargnęłam do O'Halloranów. Nie żeby mi na tym jakoś specjalnie zależało — Drużyna skorzysta z lądowiska na tyłach rezydencji — powiedział głos w radiu. O'Halloranowie mieli własne lądowisko? Powinnam się tego domyśli — Dziesięć minut od celu

Za długo. Czarownicy mieli juz całe trzy godziny czasu spędzone z Valerie. Jeśli nie była martwa albo okaleczona, to będzie jak tylko usłyszą odgłosy helikoptera SWAT — Odbiór — odwiesiłam głośnik i wyłączyłam radio. Wtedy ustawiłam Fairlane'a i wycofałam na parking pod sklepem, po drugiej stronie ulicy na przeciwko bramy. Ostrożnie sprawdziłam obie strony drogi czy przypadkiem nie jedzie jakaś ciężarówka z drzewem czy wracający z połowu rybak, wcisnęłam sprzęgło i wyszeptałam — Przepraszam — po czym dodałam gazu Moje sześć cylindrów zahuczało jak myśliwiec szykujący się do startu. Fairlane popędził do przodu, przecinając ulice i bramę O'Halloranów, z impetem który odbił mnie rykoszetem od kierownicy i wbił w moje ciało pas bezpieczeństwa Ignorując dzwonienie w głowie, walczyłam aby utrzymać samochód pod kontrolą kiedy pędził do rowu z boku żwirowej drogi. Kawałek mojego podwozia odpadł i skrzywiłam się na dźwięk jaki wydał z siebie kiedy po nim przejechałam Chata O'Halloranów, jeśli tak można było ją nazwać, była jednym z tych nowych budynków zrobionych tak aby wygadał na stary. Wiekowa patyna szerokiego ganku i starannie zrobione ściany z bali wyglądały jak gigantycznych rozmiarów wyzwanie na miniaturowym polu golfowym Miejsce to było zaskakująco opuszczone. Jeden czarny Humvee stał na podjeździe, ale żaden ruch nie przykuł mojego wzroku w żadnym z okien a jedynym dźwiękiem po tym jak wyłączyłam silnik były ptaki skrzeczące nad jeziorem Ta cisza przerażała mnie bardziej niż gdybym musiała stawić czoło uzbrojonej armii ludzi Seamusa. To była martwa cisza, taka jaką wyobrażałam sobie ,że znaleźli w Czarnobylu tuż po wybuchu. Zła magia unosiła sie wokół mnie jak powietrze, plus to miejsce po prostu pachniało źle, podpowiadał mi półgłos który sprawiał ,że mój wilk zaryczał i schował się w swojej jaskini w podświadomości mojego umysłu Zatrzymałam Fairlane'a przed domkiem, wyczołgałam się przez drzwi pasażera wokół samochodu, wyciągnęłam kamizelkę kuloodporną i nałożyłam na podkoszulek. Zawsze ktoś mógł strzelić mi w głowę ale było to lepsze niż nic. Sprawdziłam swojego Glocka i wsunęłam zapasowe magazynki do tylnej kieszeni

Z za linii drzew po drugiej stronie jeziora słyszałam dźwięki helikoptera. Moje wyszkolenie mówiło mi ,że powinnam na nich zaczekać ( do cholery tak naprawdę wcale nie powinno mnie tu być) ale moja wyobraźnia podsuwała mi obrazy torturowanego ciała Valerie Blackburn i wydostałam moje trzęsące się ciało z za Fairlane'a przesuwając się pochylona przez otwartą przestrzeń w kierunku trzy stopniowego ganku Serce mi waliło a pot skapywał pod ciężką kamizelką. Nie byłam przestraszna, przynajmniej nie bardziej niż w każdej innej sytuacji w której próbowałam wtargnąć do pomieszczenia pełnego uzbrojonych podejrzanych, ale to niemożliwe do zidentyfikowania poczucie,że coś jest nie tak, sączyło się we mnie, rozwalając moje zmysły — Policja ! — krzyknęłam — Wyjdźcie z budynku z podniesionymi dłońmi! — to nigdy nie przynosiło niczego dobrego ale rutyna w jakiś sposób mnie uspokajała. Żaden dźwięk nie dochodził ze środka. Nasłuchiwałam przez chwilę moim wilczym słuchem, i dopiero wtedy wykryłam kilka dźwięków, podchodzących pod normalne dźwięki mieszkalne. To wystarczyło, ktoś był w środku Przesunęłam się w kierunku drzwi, utrzymując się z dala od szerokich okien znajdujących się po jednej stronie budynku, przez które ktoś mógłby mnie zobaczyć, po czym zapukałam w nie kolbą pistoletu — Policja! Mamy nakaz! — my, oznaczało nadlatującą ekipę SWAT Drzwi były solidnymi sosnowymi deskami, tak szerokimi jak ja, przepasanymi żelaznymi okuciami. Nie ma mowy ,że uda mi się otworzyć je kopniakiem w stylu brudnego harrego, nawet przy użyciu siły wilkołaka. Te same znaki zabezpieczające zostały wypalone na ościeżnicy, w tym momencie byłam bardzo szczęśliwa ,że nie jestem czarownicą Złapałam za masywną żelazną klamkę i drzwi skrzypnęły otwierając się przede mną. Odskoczyłam do tyłu. Nic mnie nie zaatakowało. Nie poleciał grad kul — Policja! Mamy nakaz! — zawołałam niezdecydowanie po raz kolejny, po czym weszłam do holu z katedralnym sufitem zrobionym z ociosanych belek, pozbawionego jakichkolwiek oznak ,że ktokolwiek tu mieszka

Każdy mój zmysł był na krawędzi, dłonie miałam spocone. Moje instynkty krzyczały na mnie, coś w moim wnętrzu chciało uciekać stąd w cholerę, z dala od tej miażdżącej ciszy i tego subtelnego, przegniłego zapachu który przesycał powietrze coraz mocniej i mocniej jak zagłębiałam się w czeluście tego domku W oddali pojawiła się kuchnia, miedziane blaty i puste szafki kuchenne, i zobaczyłam ,że korytarz za nią prowadził do pomieszczenia z widokiem na jezioro, solidne okna od podłogi do sufitu dawały panoramiczny widok. W jakiejś dziwnej części mojego mózgu pomyślałam ,że musi być ciężko ogrzać to miejsce Wtedy usłyszałam głosy —

Pisz ty głupia dziwko — głos nie krzyczał, wręcz przeciwnie. Był miękki i

obojętny, należący do osoby która jest przyzwyczajona do posłuszeństwa bez pytania Valerie odpowiedziała mu — Nie potrafię. Nie wiem jak to przetłumaczyć Przycisnęłam się do ściany przy przejściu do kuchni, czując ulgę jak nigdy wcześniej z powodu tego ,że ktoś przemówił. Żyła i nic jej nie było przynajmniej na tyle ,że była w stanie mówić. Moje miasto nie zostanie zniszczone z powodu czarownic i ich bezsensownej wojny Trzask dłoni na skórze odbił się echem w kuchni, i ten sam męski głos powiedział — Karl! — ton głosu był ostry tym razem, ostry jak nóż. Cieszyłam się ,że nie jestem Karlem — Dlaczego ta cholerna rzecz nie działa? — zażądał odpowiedzi Karl — Możesz nam powiedzieć czy ona nas okłamuje? — Cóż nigdy wcześniej nie zawodziło — powiedział głos — wydawało mi się ,że słyszałam go już wcześniej, ale odłożyłam to na tą chwilę, w końcu byłam schowana w jakiejś piekielnej kuchni podczas gdy co najmniej dwóch mężczyzn trzymało zakładnika niecałe dwadzieścia stóp dalej — Powinniśmy zabić dzieciaka i iść po starucha — wymamrotał Karl — Czy nie mówiłem tego kiedy nadszedł rozkaz aby porwać tą spódniczkę? — Kwestionujesz mój osąd? — powiedział pierwszy głos, cisza przeciągała się — Dobrze, a teraz Valerie. Proszę przeczytaj tą stronę i przetłumacz inskrypcję

— Nie mogę — powiedziała ponownie — Nie wiem jak to przetłumaczyć — brzmiała okropnie radośnie jak na kogoś kto był przetrzymywany przez bandytów zatrudnionych przez wrogów jej rodziny ale wszyscy mamy różne sposoby radzenia sobie w trudnych sytuacjach Spokojny mężczyzna zaklął — Valerie, zaufaj mi. Nawet nie masz pojęcia jak źle to się dla ciebie skończy jeśli wciąż będziesz się opierać Niektóre rzeczy (obrazy, zwroty, zapachy) są zakodowane w naszym mózgu tak samo jak zakończenia nerwowe. Wyczuj takie wspomnienia a może to mieć na ciebie taki efekt jak otrzymanie ciosu w głowę Wciąż jednak nie byłam do końca pewna czy to on dopóki nie wpadłam do kuchni i nie krzyknęłam — Stać! Ręce za głowę! Joshua odwrócił się w moją stronę, przyjemny uśmiech pojawił się na jego twarzy — Zastanawiałem się ile czasu zajmie ci dotarcie tutaj — naprawdę mnie poznał— Na boga Luna, Czy to ty? W końcu dostrzegłam ,że w pomieszczeniu było przynajmniej sześciu innych mężczyzn, wszyscy w kiepsko skrojonych garniturach. Valerie siedziała przy stole z podkładką i długopisem w dłoni. Karl złapał jej ramię Ale wszystko co tak naprawdę widziałam to Joshua. Był starszy, zmarszczki pojawiły się wokół jego oczu i ust nadając mu powagi której brakował piętnaście lat temu. Te same, palące, ciemne oczy, te same cienkie usta, okrucieństwo w wyrazie jego twarzy. Jego kudłate, jasno brązowe włosy związane w kucyk i spięte nad karkiem srebrną sprzączką. Miał na sobie garnitur od Armaniego zamiast motocyklowej kurtki, ale to był on, było to tak samo pewna jak to ,że ja byłam Luną Joanne Wilder. — Luna! — wykrzyknął — Na siedem piekieł, życie czasem potrafi spłatać figla, nieprawda? — zrobił krok w moją stronę i podniosłam moją broń kierując ją bezpośrednio miedzy jego oczy — Nie rób już żadnego pieprzonego kroku! — mój ludzki mózg mógł być w szoku po tym rozpoznaniu ale wilkołak znał jego zapach Joshua podniósł obie dłonie w kpiącym geście — Wow, dziewczyno, nie robimy tu nic złego

Gniew przedostał się w końcu przez szok, pęd emocji z powodu ujrzenia ponownie po tylu latach koszmarów i niewypełnionej pustki w sercu mojego de fakto alfy stada uderzyły we mnie. Ten sukinsyn traktował mnie protekcjonalnie — Ręce za głowę — warknęłam — Wszyscy! — dodałam kiedy jeden z mężczyzn na skórzanej kanapie sięgnął po broń Joshua machnął ręką — Nie martwcie się chłopaki, ona tylko szczeka ale nie ugryzie — tuż za nim helikopter SWAT wylądował na lodowisku O'Halloranów. Najwyższy czas Odwróciłam się do Valerie — Nic ci nie jest? — W porządku. Dlaczego miałoby nie być? — powiedziała, odwracając swoją głowę powoli w moją stronę i posyłając mi zdumione spojrzenie. Jej oczy były puste, jak za szkłem, tak jakby ktoś wziął gumkę i wymazał jej charakterystyczne cechy Przesunęłam dłoń w kierunku Joshuy — Co jej zrobiłeś? — to musiał być jaki przymus, jakiś czar, rozmarzone, czarne oczy Valerie nie były ludzkie — Ja? Nic — powiedział Joshua — I czuje się urażony tą implikacją Zamrugałam. Joshua którego poznałam na ognisku w San Romita miał problem z wypowiedzeniem czegoś co miało więcej niż dwie sylaby — Wiesz, Luna, nigdy nie oczekiwałem ,że jeszcze kiedyś cię spotkam — powiedział, kierując się ponownie w moją stronę. Złapałam jego spojrzenie i wpatrywałam się w nie, dziwiąc się jak jego oczy połyskiwały złotem nawet wtedy kiedy był w pełni człowiekiem — A teraz kiedy do tego doszło, jestem trochę rozczarowany, w zasadzie to bardzo rozczarowany. Dziewczyna którą znałem nigdy nie dołączyłaby do tych świń,

a tym

bardziej celowała z broni do swojego należytego towarzysza Zatrzymał się kilka stóp ode mnie, ani na chwile nie zrywając kontaktu wzrokowego. Moje kończyny zrobiły się ciężkie i poczułam jak moje własne myśli są spychane przez to co Joshua chciał abym myślała. Był zdegustowany a to czyniło mnie okropnie smutną. Musiałam to naprawić, pokazać mu ,że jestem warta aby.... Drużyna SWAT wypełniła pokój, pokrzykując i przyszpilając mężczyzn do podłogi. Ledwie ich zauważyłam, tak bardzo skupiona byłam na oczach Joshuy

— Dobra dziewczynka — powiedział w ten sam sposób w jaki chwaliłby pudla — A teraz może uda nam się dokończyć to co zaczęliśmy tyle lat temu — sięgnął po mnie i dostrzegłam fragment tatuażu węża na jego prawym nadgarstku. Poczułam się tak jakby ktoś odłączył mi wtyczkę, wola Joshuy została zastąpiona przez powódź wspomnień, jego ataku, uczucia paniki i traumy które temu towarzyszyły Próbował mnie zdominować. Mnie! I na siedem piekieł prawie mu się udało. Wystrzeliłam na lewo od ucha Joshuy i posłałam kulę w sosnowy panel tuż za jego głową. Drużyna SWAT krzyczała i wymierzyła do nas z broni. Kajdanki nie mogły zrobić tym bandziorom nic więcej ponad tym ,że błyszczały na ich rękach Ponownie napotkałam spojrzenie Joshuy, moja furia spaliła doszczętnie próbę jego dominacji — Następnym razem to będzie rana w twojej piersi Uśmiechnął się ponownie, próbując wyśmiać tą całą sytuację ale jego szczęka zacisnęła się z wściekłości. Gestem wskazałam na oficera SWAT nagle odczuwając ciężar mojej kamizeli, broni i kości — Zabierzcie go z moich oczu — Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają — powiedział Joshua kiedy go zakuwali i odprowadzali — Wciąż jesteś tą samą zarozumiałą, małą suką Opadłam na skórzany podnóżek, z nogami, kopytnego, martwego zwierzęcia i ukryłam twarz w dłoniach. Joshua. Tak długo miałam nadzieję ,że był martwy, albo w więzieniu albo gdzieś gdzie nigdy więcej nie będę musiała już na niego patrzeć — Detektywie, mamy problem — powiedział kapitan SWAT — O co chodzi kapitanie — Fuller, proszę pani i jestem sierżantem — Przepraszam. Sierżancie Fuller. O co chodzi? Wskazał na Valerie, która wciąż siedziała jak naszpikowana Valium królowa balu — Ta panienka twierdzi ,że nie jest tu przetrzymywana wbrew swojej woli To poderwało mnie na nogi — Co? Została porwana, na miłość boską!

— Skoro tak mówisz detektywie — powiedział Fuller ze spokojem który był całkowicie szalony. Byłam gotowa się założyć ,że był też negocjatorem — Ale panna Blackburn mówi ,że nie została zabrana wbrew swojej woli, ani nie była tu więziona Kompulsja która ktoś na nią rzucił, ciągle jeszcze była w pełnej mocy. Spojrzałam na Fullera, pomieszczenie pełne członków brygady SWAT. Próba wyjaśnienia demonicznej magii, czarownic, wilkołaków i czarowników ochronnych posługujących się magią krwi, oraz czaszki pokrytej demonicznymi zaklęciami, była w tym momencie ponad moje siły — Będziemy musieli wszystkich wypuścić — powiedział Fuller — Nie ma przestępstwa, nie ma aresztowania, przykro mi — posłał mi zakłopotane klepnięcie w ramię i przyjazny uśmiech. Pewnie myślał ,że wybuchnę, do cholery sama tak myślałam Joshua, został zwolniony z kajdanek — Życzę więcej szczęścia następnym razem pani detektyw — Trzymaj się ode mnie z daleka, Joshua — ostrzegłam — Wątpię w to ,że ktokolwiek będzie mnie obwiniał jeśli obije ci trochę twarz — Z wyjątkiem Seamusa O'Hallorana — powiedział, wciąż tym samym irytująco spokojnym tonem — Jestem szefem jego ochrony — Pochyl się a pokaże ci co o tym sądzę — ryknęłam — Uroczo. Naprawdę zaczynam się zastanawiać co ja w tobie widziałem. Och...już pamiętam, byłaś łatwa — powiedział i wyszedł gestem wskazując na swoich ludzi aby szli za nim Chciałabym powiedzieć ,że ten komentarz mnie rozwścieczył i rozwaliłam coś w gniewie albo walnęłam go w nos, ale tak naprawdę mnie zabolał. Zabolał prawie tak mocno jak zobaczenie Dmitria z Iriną, w tej części siebie do której nie dopuszczałam nikogo. Joshua był pod moją skórą. Jego krew była moją krwią i mógł rozedrzeć mnie na strzępy kiedy tylko chciał. Jedyny sposób aby uciec spod jego wpływu to dołączyć do innego stada albo zginąć Skoro żadna z tych dwóch rzeczy nie była w tej chwili opcją. Poszłam do Fairlane'a, usiadłam na siedzeniu kierowcy i krzyczałam dopóki mojego gardło nie było całkowicie zdarte

Rozdział Dwudziesty trzeci Słońce chyliło się ku zatoce kiedy w końcu dotarłam do miasta. Mój domek pokryty był tym różowym cieniem który tworzył się przy zachodzie słońca, pnące róże pokrywały odpryski farby i brakujące deski Wyłączyłam telefon, rzuciłam broń na stół kuchenny i rozbierałam się idąc po schodach na górę. Odkręciłam wodę, musiałam zmyć z siebie smród Joshuy Trzydzieści minut później byłam czysta i pachniałam olejkiem herbacianym i brzoskwiniami, ale moje myśli nadał były tak samo czarne. Nie mogłam sobie przypomnieć kiedy ostatnio byłam tak skołowana, wściekła i zmęczona Jak Joshua śmiał używać na mnie dominacji? I jak łatwo dałam się na to złapać? Byłam dumnym wilkiem Insoli. Nie uginałam się przed nikim. Z wyjątkiem mężczyzny który

cię stworzył wyszeptałam do siebie Owinęłam ręcznikiem włosy, drugim oplotłam się pod pachami i wrzuciłam wciąż rosnącą stertę prania do kosza. Porządek był powodem dla życia Sunny nie moim Jeśli Joshua mógł wywierać na mnie taki wpływ, byłam w niezłym gównie. Mogę stracić status wolnego wilkołaka, moją skuteczność jako detektywa. Moje całe życie zostało naruszone w momencie w którym na niego spojrzałam Niech to Właśnie miałam wyciągnąć starą butelkę szkockiej z szafki pod zlewem kiedy usłyszałam głosy na dole i zamarłam. Wyczułam trzy ciała, dwa płci żeńskiej i jedno męskiej, wszystkie z piżmowym zapachem charakterystycznym dla wilka Wilkołaki. W moim domu. Kimkolwiek byli, będzie im naprawdę przykro z powodu tej wizyty Zeszłam na boso po schodach, i wyszłam z za rogu prosto do kuchni — Co wy do cholery tu robicie!

Irina, Sergei, i Yelena przerwali swoją szeptaną konwersację i uraczyli mnie rozbawionymi spojrzeniami. Zdałam sobie sprawę ,że wciąż jestem owinięta w puszyste ręczniki, jeden różowy a drugi biały — Przyszliśmy z wizytą — powiedziała Irina z uśmieszkiem Zmrużyłam oczy i pozwoliłam im zaświecić na złoto — Jak tu weszliście? — Drzwi były otwarte — powiedział Sergei szorstko. Nie przyjrzałam mu sie zbyt dokładnie w tej alejce ale w jasnym świetle mojej kuchni dostrzegłam ,że był solidny i pokryty bliznami, jak uliczny zawodnik albo rosyjski mafiozo — Irina chciała z tobą porozmawiać — powiedziała Yelena. Była tak delikatna jak Sergei brzydki. Widziałam tatuaże na jej knykciach które sugerowały nie do końca lekkie życie. No cóż pewnie nie była baletową tancerką — Słyszałaś kiedyś o cholernym telefonie? — zapytałam Irinę. Zerknęła na mnie i uderzyła pięścią w swoją dłoń. Efekt był kiepski, coś jak przesłuchanie modelki reklamującej bieliznę do filmu o doświadczonej przez życie dziewczynie — Czas na uprzejme pogawędki minął — poinformowała mnie. Przesunęłam się ustawiając w pozycji bojowej. Może i miałam na sobie tylko ręcznik, ale to nie znaczył ,że musiałam znosić to gówno — Wyjaśnij — Zmusiłaś Dmitria aby się przemienił i wyeksponował na potencjalna infekcję. Musisz go jeszcze bardziej niszczyć? — powiedział Sergei. Musiał zaczerpnąć powietrza i jakoś nasunęło mi się ,że to chyba najdłuższe zdanie jakie wypowiedział od miesięcy — Popełniliśmy błąd ,że nie zabraliśmy się za ciebie od razu — powiedziała Yelena — Ale Dmitri zawsze był wiernym członkiem stada i spełniliśmy jego prośbę — To był błąd — wyjaśniła pomocnie Irina Poczułam strach ale wywróciłam oczami i zachowywałam się jakby przerwali mi właśnie jakiś super ciekawy program w telewizji — I co potrzeba aż całej waszej trójki ,żeby dostarczyć mi tą wiadomość?

Luna, przesadziłaś. Masz trzy wkurzone wilkołaki ze stada w swojej kuchni a ty nie masz nawet na sobie stringów aby się bronić Nakazałam sobie porzucenie sarkazmu i zaczęłam myśleć jak pozbyć się tego problemu, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Irina stała przede mną podczas gdy Sergei i Yelena przesunęli się stajać po obu jej stronach. Obejrzałam dość programów o zwierzętach aby wiedzieć ,że osaczali mnie przygotowując się do ataku na swoją zdobycz Czy wspominałam już ,że naprawdę nienawidzę być zdobyczą? — Nie możecie mnie tak po prostu zabić — powiedziałam bez przekonania — Jestem gliną. W tym kraju mamy prawdziwą policję Yelena zaczęła się śmiać —Wydaje ci się ,że stado Redbacków przejmuje się ludzką policją w jakimkolwiek kraju Insoli? Miała rację. Nie mogłam walczyć. Nie mogłam uciec. Nie mogłam nawet oślepić Redbacków moją nagością i pobiec po broń, leżącą na stole w kuchni. Ścierałam się już z Dmitrim. Wiedziałam jak szybcy i pamiętliwi będą jego bracia — Masz coś do powiedzenia? — zapytał Sergei, z podniesionymi krzaczastymi brwiami, W rzeczywistości nie spodziewałam się ,że będę miała coś do powiedzenia i chyba lepiej by było gdybym się zamknęła i pozwoliła im robić swoje Jeśli jest jedna rzecz którą posiadam, to instynkt przetrwania, ponieważ kiedy nie widze żadnego wyjścia, przychodzą mi do głowy najbardziej szalone pomysły, jak ten na który wpadłam właśnie w tej chwili — Wyleczę go Irina spojrzała na mnie — Co? Przełknęłam i powiedziałam moim głosem 'Prawo jazdy i dowód rejestracyjny' — Wyleczę Dmitra z ugryzienia demona. Musicie tylko dać mi trochę czasu Yelena przestała krążyć, przechyliła głowę — Skąd masz pewność ,że uda ci się to zrobić? Nam się nie udało, a jesteśmy jego stadem. Ty jesteś tylko wilkiem warczącym w rynsztoku o resztki

— Bez obrazy paniusiu — powiedziałam i nie musiałam już udawać stali w tonie mego głosu. Przytyki na temat bycia Insoli zawsze wprawiają mnie w kiepski nastrój — Może to dlatego nic nie zadziałało. Macie swoje tradycję i możecie skandować i potrząsać nad nim ziołami szałwii dopóki krowa nie znajdzie się na księżycu ale żaden wilkołak ani człowiek nie potrafi uleczyć skażenia demona Sergei przypatrywał mi się masując swój podbródek, odpowiedziałam na jego spojrzenie, rzucając mu wyzwanie aby czegoś spróbował. Nie była to walka o dominację, tylko czysty konkurs siły woli pomiędzy wilkiem Insoli a przywódcą stada. W końcu odwrócił wzrok i splunął na podłogę — Niech spróbuje Yelena i Irina natychmiast zaczęły dyskutować z nim po Ukraińsku ale ryknął i obie zamilkły — W porządku — Irina odrzucił głowę w ten sposób rozpuszczonej księżniczki w którym była tak dobra — Spróbuj i tak ci się nie uda a ja przynajmniej będę rozbawiona obserwowaniem — Po prostu przyznaj ,że tym razem przegrałaś — Suka — wymamrotała i wyszła trzaskając drzwiami. Yelena podążyła za nią. Zimne powietrze zatrzepotało wokół moich łydek i zadrżałam. Sergei parsknął tak jakby poczuł spaleniznę i podniósł palec — Masz czas do następnej pełni — Zamknij za sobą drzwi, i nie pozwól ,żeby trzasnęły cię w tyłek — odpowiedziałam. Wyszedł po cichu, kroki które powinny być ciężkie nie wydały z siebie żadnego dźwięku Tak, będę musiała się pilnować. I właśnie obiecałam uleczyć Dmitria z infekcji demona a to wszystko w mniej niż tydzień W co ja się do cholery wpakowałam?

Oczywiście pierwszą rzeczą która zrobiłam był telefon do Sunny, oczywiście po tym jak założyłam ubranie — Nie ,żebym nie cieszyła się ,że dzwonisz — powiedziała — Ale masz ten ton, wiesz jaki ton? Ten którego używasz kiedy dzieje się naprawdę coś strasznego? — Uh-huh — powiedziałam ostrożnie — Więc, co się stało, Luna? Westchnęłam — Lepiej tu przyjedz Dotarła w piętnaście minut, nie lada wyczyn wziąwszy pod uwagę miejsc w którym mieszkała — Wiesz jak zabić prędkość — powitałam ją — Dostałabyś jakieś

200

dolarów

mandatu gdyby jakiś znudzony patrol policyjny cię dopadł — Och, wszystko jedno — odpowiedziała — Kuzynka policjantka, pamiętasz? I chociaż byłam zadowolona z faktu ,że zdeprawowałam ją tak dokładnie od czasu jej pomocy przy sprawie Duncana ,to miałam ważniejsze rzeczy na głowie jak na przykład moja szybka i niezbyt przyjemna śmierć jeśli nie uda mi się rozwiązać tej sprawy z Dmitrim Zrobiłam Sunny kakao, skoro w końcu pozbyłam się tych ohydnych jaśminowych herbatek które u mnie trzymała, i opowiedziałam jej skróconą wersję mojego dylematu, pomijając moją chęć aby spuścić Irinie porządne manto Sunny przygryzła wargę — Luna, dlaczego robisz takie rzeczy? — Byłam naga i zaraz miałam zostać pożarta Sunny. Nie miałam zbytniego wyboru — Cóż, nie mogłaś po prostu zaoferować im pieniędzy, albo czegoś innego, zamiast jakiegoś fantomowego leczenia? Złoto, słyszałam ,że złoto jest bardzo pożądane na rosyjskim czarnym rynku — Po pierwsze — powiedziałam — Stado Redbacków pochodzi z Ukrainy, po drugie wcale mi nie pomagasz — Czego ode mnie chcesz!? — wykrzyknęła — Nie jestem tak uzdolniona magicznie aby uleczyć truciznę wsączoną przez demona!

Tak trochę miałam nadzieję ,że to będzie proste chociaż z drugiej strony wcale się tego nie spodziewałam — Czy jest coś co możemy zrobić, Sunny? Myślała przez długą chwilę po czym potrząsnęła głową — Przykro mi — była na tyle miła ,żeby nie wskazywać na to ,że nie było żadnego my w tym całym bałaganie, jeśli ja nie pojawię się z lekarstwem. Sunny będzie żyła nadal jako ta normalna ,choć mniej impulsywna, wściekła, uzależniona od internetowych zakupów kuzynka Przyłożyłam dłonie do oczu które swoim pieczeniem przypominały mi ,że nie spałam przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny — Niech to cholera, a więc mam przesrane — Tylko magia demona może usunąć zanieczyszczenie demona — powiedziała Sunny — Więc, jeśli nie możesz wezwać jakiegoś na niewielką, robotę to… Nie miałam zamiaru podążyć tą drogą, bez względu na to ile wściekłych wilkołaków będę miała na karku. Poza tym miałam przeczucie ,że Asmodeus raczej nie przybędzie kiedy zostanie przeze mnie wezwany. Kiedy był potrzebny to nigdzie go nie było. Chyba musze sobie skombinować jakiś specjalny gwizdek na demony — Dziękuje za twoją pomoc — wymamrotałam do Sunny, kładąc głowę na stole. Chciałam tylko spać, najlepiej przez następny miesiąc a może w tym czasie świat ponownie nabierze sensu Sunny wstała i poklepała mnie po plecach — Nie martw się Luna, coś wymyślimy, spróbuje czegoś poszukać Po tym jak Sunny odjechała, wyjęłam komórkę i wybrałam z pamięci numer Dmitria. Wykasowałam go z listy kontaktów, usunęłam adres e-mail z komputera, w ataku furii po zdradzie przez którą przechodzi każda kobieta. Niestety z moją pamięcią nie poszło mi już tak łatwo Za pierwszym razem nie pozwoliłam nawet aby telefon zadzwonił zanim nie rozłączyłam połączenia. Wtedy wzięłam głęboki oddech, przypominając sobie ,że powinien wiedzieć co się dzieje i wybrałam ponownie. Tym razem odczekałam dwa dzwonki — Nie jesteś w siódmej klasie — wymamrotałam kiedy wybrałam i słuchałam jak telefon dzwonił zanim Dmitri odebrał — Luna?

Siedziałam tam i starałam się wykombinować co powiedzieć. Hej, twoja nowa

rodzinka wpadła grożąc mi śmiercią, więc teraz muszę cię wyleczyć. Cześć pamiętasz tego demona który ugryzł cię poprzez Stephena Duncana? Witaj, Dmitri, tu twoja szalona ex Luna dzwonie ,żeby ci powiedzieć ,że muszę cię wyleczyć w innym razie stanę się pokarmem dla rybek — Luna, wiem ,że to ty, mam identyfikację numeru — powiedział Dmitri. Zatrzasnęłam telefon, nie mogłam tego zrobić. Tyle razem przeszliśmy a teraz nie mogłam wymyślić nawet jednego słowa które powiem Dmitriemu. Nie było żadnego dobrego sposobu aby wytłumaczyć co stało się z Iriną, ani dlaczego tak naprawdę dobiłam tego targu Nie dbałam o moje własne życie, do cholery, wóz albo przewóz, w końcu żyłam z oględzin trupów i stawania twarzą w twarz z niebezpiecznymi psychopatami. Ale zależało mi na Dmitrim. Wciąż. Pieprzyć to, to była naprawdę patetyczna wymówka dla dorosłej kobiety. Wzięłam szkocką i czystą szklankę, i rozpoczęłam proces solidnego upijania, coś co nie zdarzyło mi się od czasu kiedy byłam mundurową. Miałam nadzieję ,że alkohol odmaluje mój świat w lepszych barwach ale wciąż miałam tą samą opinie na swój temat kiedy wdrapałam się do góry i straciłam świadomość. Zakochana. W niebezpieczeństwie utraty życia i pracy. Patetyczna.

Rozdział Dwudziesty czwarty Obudził mnie perkusyjny beat i po kilku zamroczonych sekundach zdałam sobie sprawę ,że to bicie mojego serca odbijające się echem i docierające do mojej bolącej czaszki. Słońce stało już na dole i po konsultacji z moim budzikiem okazało się ,że przespałam cały dzień Wolny czas mogłam lepiej spożytkować szukając lekarstwa aby uleczyć Dmitria lub zebrać do kupy wszystkie te luźne wątki sprawy Vincenta Blackburna. Kac zniknął dość szybko dzięki zdolnością leczniczym wilkołaka i chodziłam już całkiem prosto do czasu aż wyszłam spod prysznica i ubrałam się odpowiednio na to co miałam w planach, czyli użalanie się w kółko nad sobą, doprowadzając się tym samym do szaleństwa Prawie przegapiłam migającą wiadomość na mojej sekretarce, ktoś nagrał się kiedy byłam nieprzytomna. Pewnie ktoś ohydny jak Matilda Morgan albo mój psychiatra Stwierdzając ,że nic nie może być gorsze niż spotkanie Joshuy, wcisnęłam guzik i odsłuchałam wiadomość — Detektyw Wilder, Melissa Gordon z biura prokuratora okręgowego — brzmiała tak jakby wolała nagrywać się na pocztę Charles'a Mansona niż na moją. Żadna nowina, biorąc pod uwagę to ,że zabiłam jej byłego szefa — Dzwonię aby poinformować panią o dacie złożenia zeznań przeciwko Arthurowi Samuelsonowi, znanemu jako Samael, w sprawie oskarżenia o napaść. Dwudziesty piąty listopada o dziesiątej rano, w sądzie najwyższym Nocturne — rozłączyła się i moja sekretarka powiedziała mi ,że nie mam już więcej żadnych wiadomości Arthur Samuelson. Wiedziałam ,że jego prawdziwe nazwisko będzie brzmiało jakoś w tym rodzaju. Jedyna osoba o której wiedziałam ,że ma konkretne powiązania z Vincentem, która mogła widzieć go tej nocy kiedy został zabity. Potem uderzył mnie fakt ,że Samael stanie przed sądem o napaść na oficera policji. Był pracownikiem seks klubu. Nawet w Nocturne City, było mało prawdopodobne ,że uda mu się uzyskać wyjście za kaucją

Złapałam broń i odznakę i pobiegłam do Fairlane'a, przystając na chwilę aby ocenić straty po mojej szarży przez bramę O'Halloranów. Jedne z reflektorów wisiał wyrwany na kablach. Chromowy zderzak który sobie dokupiłam kiedy przestałam być mundurową, był rozwalony nie do naprawienia. Zadziwiająco symetryczne wgnieciecie w kształcie litery V przecinało maskę. Koniec końców mój samochód wyglądał jak przerażający wehikuł Cholerni O'Halloranowie. Wyśle im rachunek. Fairlane wyglądał jak gówno ale odpalił tylko odrobinę głośniej niż zwykle. Modliłam się tylko aby zawiózł mnie do więzienia w Las Rojas Było już po godzinach odwiedzin ale moja odznaka przy niezadowoleniu straży załatwiła mi wejście. Więzienie podlegało pod biuro szeryfa w Las Rojas więc nie dziwiłam się ,że byli niemili. Więzienie znajdowało się daleko poza centrum, niedaleko rzeki Vortiger. Kiedyś był to browar należący do rodziny Vortiger. Rzeka została nazwana od ich nazwiska. Chociaż browar nie przetrwał a miasto wchłonęło te tereny i z czasem przekształciło budynki w w wiezienie. Może myśleli ,że pozostałości po piwnych oparach utrzymają więźniów w spokoju — Z kim chce się pani zobaczyć detektywie? — powiedziała strażniczka, która kontrolowała przestrzeganie zakazu wnoszenia metalowych przedmiotów do więzienia. Bycie wewnątrz tego budynku przypominało mi Alcatraz czy Sing-Sing, więzienia w których czuć było karę a nie rehabilitację — Arthur Samuelson — powiedziałam. Podniosła grubą, czarną brew. Jej twarz wyglądała jak twarz buldoga — Z Sir Samaelem — zaintonowała sarkastycznie — Będzie zachwycony. Broń i wszystkie metalowe przedmioty zostają za bramką Położyłam wszystko w plastikowym pojemniku i usłyszałam akceptujące kliknięcie kiedy przeszłam przez bramkę — Upewnij się ,że potem umyjesz ręce — powiedziała strażniczka Szłam wyłożonym cegłą korytarzem do stalowych drzwi pomieszczenia przesłuchań. Więzienie miało komórkową budowę z cywilnymi korytarzami po jednej stronie i pomieszczeniami dla odwiedzających, pokojami przesłuchań w środku oraz głównym blokiem z celami po drugiej stronie

Wewnątrz, zajęłam miejsce i czekałam jakieś siedem minut według antycznego, ściennego zegara aż przyprowadzą Samaela Był szczuplejszy niż pamiętałam, teraz kiedy nosił luźną koszulę, jego włosy pozbawione żelu wisiały mu nad oczami. Jego postura ugięła się kiedy strażnik przykuł mu kajdany do ringu umieszczonego w podłodze ale oczy były takie same jak pamiętałam — Jak twoja głowa? — zapytał mnie po tym jak strażnik zamknął drzwi — Jak tam wiezienie? — w normalnym świetle i ciszy pokoju przesłuchań, nawet nie zbliżał się do tych koszmarów które ukazywały mi się nocą po zamknięciu oczu. Pomogło też pewnie to ,że nie przyprawiał mnie o wstrząs mózgu, obijając po klatce — W porządku — powiedział gładko — Ludzie są łatwi do kontrolowania kiedy są już zamknięci — Lubisz kontrole — stwierdziłam, i nie potraktował tego jak pytanie, uśmiechał się po prostu tak jakbym go zapytała czy chce batonik — Chyba już o tym wiesz, ślicznotko — powiedział — Wydział zabójstw — powiedziałam. Samael zamrugał — Słucham? — Jestem detektywem z wydziału zabójstw — powiedziałam — Nazwij mnie inaczej niż detektywie albo proszę pani a zetrę ci ten uśmiech z twarzy i pozostawię na tym stole Samael odchylił głowę do tyłu, obserwując mnie — Nie mam zbytniego wyboru co? — Nie, wcale — zgodziłam się — Opowiedz mi o Vincencie Blackburn — Skonfundowanie, sporo nastoletniego gniewu, kiepski w łóżku — powiedział — jego usta wykrzywiły się, pomijając moje groźby i jego kajdany, wciąż miał kontrole i dobrze o tym wiedział, drań Bycie wilkołakiem nigdy nie pomaga w takich sytuacjach. Wyostrzone zmysły nie powiedzą mi niczego poza tym ,że Samael naprawdę potrzebuje prysznica. Pobicie go nie wchodziło w grę, z powodu tych wszystkich prawnych ceregieli — Skończyliśmy? Leci pewien program w tv który naprawdę lubię oglądać

Och, chyba warto byłoby narazić się na konsekwencję aby chociaż raz go walnąć. Cóż nie dali mi tej odznaki od tak sobie. Plus spędzając większą cześć życia jako kelnerka i uciekająca nastolatka znałam się trochę na ludziach i ich reakcjach — A może to — zasugerowałam do Samaela wesołym tonem głosu — Będziesz ze mną współpracował albo załatwię ci przeniesienie z tego miłego i przyjemnego więzienia pełnego ludzi dojrzałych do stosowania dominacji na oddział psychiatryczny na wzgórzu Cedar którzy gdzie napompują się do pełna haloperidolem i przywiążą do łóżka Pozwoliłam sobie nawet na lekki uśmiech który miał uświadomić Samaelowi ,że wyobrażam sobie tą fantazję — Może nawet dostaniesz cewnik ,żebyś już nigdy nie musiał się ruszać Trzeba mu to oddać, nie zmienił wyrazu twarzy ale dostrzegłam kropelki potu spływające z linii jego włosów po policzku — Ups — strzeliłam palcami — Zapomniałam. Nie jesteś fanem zniewolenia — Czego chcesz? — wymamrotał Samael. Był sztywny jak Indiana Jones w tej scenie z wężami — Słucham? — powiedziałam nakrywając rękoma uszy — Czego chcesz! — krzyknął uderzając w stół — Chce żebyś powiedział mi prawdę Arthur? Wzdrygnął się — Chcesz ,żebym opowiedział ci jakiś wielki sekret, że Vincent dostał jakiś tajemniczy telefon albo list napisany krwią albo jakieś innego detektywistyczne gówno? Cóż tak się nie stało. Vincent był głupim dzieciakiem i zadarł z niewłaściwymi ludźmi i przez to zginął. Koniec historii, napisy końcowe — Z jakimi ludźmi? Co zrobił Vincent? Samael zaśmiał się — A czego nie robił? Pracował w seks klubie, wielu bogatych ludzi tam przychodzi. Wszyscy oni lubili Vincenta, dopowiedz sobie resztę szczegółów — Gdzie trzymał swój zapas zdjęć? Samael zamrugał ze zdziwienia, uśmiechnęłam się spokojnie. Liczył na to ,że zostanie mu jeszcze jakiś as w rękawie do szantażu — Och, i jeśli mógłbyś mi powiedzieć który z bogatych perwerów sprzeciwił się temu pomysłowi i go zabił, tym lepiej

— Do cholery nie wiem — powiedział Samael po kilku sekundach — Zarabiam wystarczającą ilość pieniędzy przyciskając ludzi którzy chcą poczuć ból — Nawet nie mogę ci powiedzieć jak odświeżająco jest spotkać szczerego, ciężko pracującego, niezależnego biznesmena — powiedziałam — Wpadnij się ze mną zobaczyć kiedy wyjdę detektywie — odparł z mrugnięciem kiedy strażnik odprowadzał go z powrotem do celi Pomijając to ,że moje spotkanie z Samaelem pozostawiło na mnie uczucie jakbym potrzebowała wziąć co najmniej dziesięć pryszniców, potwierdził ,że Vincent wymachiwał swoimi brudnymi zdjęciami i filmami pod nie tym nosem co trzeba i dał mi wskazówki na temat tego czego brakowało w tej sprawie. Jeśli uda mi się przetrwać noc bez konieczność wywarzania jakiś drzwi czy wyskakiwania z helikoptera będę szczęśliwą kobietą Zerknęłam na zegarek. Było po szóstej, a depozyt z dowodami zamykają o piątej. Będę musiała poczekać do rana aby sprawdzić rzeczy osobiste które miał przy sobie Vincent. Jeśli miał kompromitujące materiały na temat Pięknych Sławnych i Bogatych miasta Nocturne, trzymał je pewnie pod ręką. Szantażyści byli właśnie tacy paranoidalni Szkoda ,że Vincent nie był jeszcze odrobinę bardziej paranoidalny może wciąż by żył Po bardzo upublicznionym skandalu zawierającym noszących broń bandziorów zatrudnionych jako pracowników depozytu z dowodami przez Alistaira Duncana, Depozyt Nocturne znajdujący się wnętrz sądu przeszedł gruntowny remont i był teraz wypełniony dziarskim absolwentami, którzy nosili pseudo oficjalne mundury i tabliczki z imionami — Alyse? — powiedziałam, kiedy podbiegła truchtem do okienka — Literuje się jako Alice — poprawiła mnie — Jak się dzisiaj czujesz? — W porządku — odparłam ostrożnie, zastanawiając się czy nowym planem miasta było zabijanie swoich detektywów nadmiarem życzliwości — Co mogę dla pani zrobić? — Cóż, nie chcesz obejrzeć moich dokumentów? — zapytałam — Jasne, jeśli masz przy sobie, żartuje! Muszę tylko sprawdzić twoją odznakę

Pokazałam jej odznakę wraz z numerem sprawy Blackburna i podała mi dziennik w którym musiałam się podpisać w taki sam sposób jakby podawała mi słodką bułkę na herbacianym przyjęciu. Oczekiwałam ,że zostanę posadzona i dostanę filiżankę herbaty w każdej chwili — Nie wydaje ci się ,że to trochę dziwaczne ,że zatrzymują ubrania martwych ludzi? — Alisse zapytała kiedy przyniosła mi dużą papierową torbę z rzeczami osobistymi Vincenta — Uważam ,że powinni oddać je na jakąś wyprzedaż. Żartuje! — dodała kiedy moje brwi podjechały do góry — Wychodzę — poinformowałam ją pośpiesznie wycofując się do Fairlane'a. Złapałam gumę Usiadłam na krawężniku i zaczęłam przeglądać torbę podczas czekania na pomoc drogową. Mogę co prawda sama zmienić oponę ale po dzieciństwie spędzonym z ojcem mechanikiem samochodowym oddaje tą przyjemność komuś innemu, tak jak dzieci kaznodziei piją i palą Ciuchy Vincenta były drogie, ale miały już ten szarawy odcień którego nabierają czarne ciuchy po bardzo wielu praniach, i śmierdziały jak wymiociny i stara krew. Dzięki bogu byłam na zewnątrz Doktor Kronen umieścił wszystkie kolczyki Vincenta w osobnym woreczku i tylko jeden kawałek biżuterii dzwonił w torbie. Wyciągnęłam zwykły łańcuszek z niewielką szklaną fiolką, popularne akcesoria dla uzależnionych. Wnętrze fiolki uderzyło mnie powiewem heroiny, a to szok. Vincent rzucił na fiolkę też kilka pomniejszych uroków, siedmioramienna gwiazda, nieperfekcyjny krąg czarownic krwi. W środku znajdował się też medalion ze zdjęciem Valerie. Mały stalowy klucz który z początku wzięłam za co innego na którym widniał emblemat pierwszego banku w Nocturne. Vincent Blackburn wynajmował skrytkę depozytową w banku należącym do O'Hallorana. Ironia to piękna sprawa

Rozdział dwudziesty piąty Pierwszy bank w Nocturne. Znalazłam kasjerkę i pokazałam jej odznakę oraz klucz. Przygryzła wargę — Przykro mi. Nie mogę dopuścić cię do czyjejś prywatnej skrytki. Vincent był miłym chłopakiem, nie mogę sobie wyobrazić aby zrobił coś złego — Cóż, ktoś myślał ,że mógł dlatego go zabił — odparłam. Jej usta i oczy rozszerzyły się — Więc, skoro pan Blackburn raczej już nie będzie miał do pani pretensji może pokazałabym mi pani tą skrytkę? Pewnie, prawdopodobnie załatwiłam jej traumę na resztę życia, ale jeśli jej się wydawało ,że dealer narkotykowy, szantażysta był miłym chłopakiem to miała większe problemy niż ja Skrzynka depozytowa był duża, z płaskim składanym wieczkiem. Kasjerka położyła ją przede mną na dębowym stole i wyszła. Byłam w małym pomieszczeniu, ściany pokryte były czerwonym aksamitem a krzesło było tapicerowane. Poczułam się jak wewnątrz ładnej trumny — Lepiej ,żebyś miał dla mnie coś dobrego Vincent — wymamrotałam kiedy podnosiłam wieko. Powitał mnie stos folderów wszystkie ładnie oznakowane, nazwiskiem i datą. Podniosłam pierwszy, połyskujące fotografie posypały się ze środka. Nikt poza internetowymi

zwyrodnialcami

nie

chciałby

pewnie

poznać

ich

zawartości,

ale

powiedzmy ,że nie byłam świadoma iż istniej aż tyle możliwości wykorzystania płonącej świecy Wszystkie foldery były do siebie podobne. W kasetce znalazłam jeszcze kilka płyt z zapasowymi kopiami tych zdjęć. Rozsiadłam się wygodnie i zaczęłam robić notatki, zawierające daty, nazwiska i krótki opis

Mniej więcej w połowie znalazłam folder Rogera Davidson, otworzyłam główną teczkę tylko po to aby znaleźć kolesia od butów spoglądającego mi prosto w twarz. Vincent miał przypięty jego artykuł w Fortune do zdjęcia Rogera w sukience. Była to całkiem niezła sukienka, prawdopodobnie Gucci. Przynajmniej teraz już wiedziałam dlaczego wyglądał znajomo Folder pod folderem Rogera był podpisany Seamus Malachy O'halloran. Przerwałam na chwilę dotykając palcami folderu. Podejrzewałam kogoś z rodziny ale sam Seamus? Był przerażający, nie mogłam temu zaprzeczyć ale był również perwerem? Kiedy znajdował na to czas? Tylko jeden pasek negatywów leżał w środku. Podniosłam go pod światło żarówki i aż zamrugałam na to co zobaczyłam Seamus, tak jak Samael z domu Arthur lubił kontrolę, i nie był zbyt wybredny jeśli chodzi o płeć czy wiek swoich partnerów Wzięłam oddech nieświeżego powietrza i włożyłam negatyw do folderu, zginając go w pół i wciskając pod moją czarną koszulkę polo. Utworzyło się dziwne wybrzuszenie ale zapięłam kurtkę i udało mi się zrobić tak aby wyglądało na wczesną ciąże a nie dziwaczną deformację. Reszta plików i fotografii wróciła z powrotem do folderu. Miałam klucz. Były tak bezpieczne jak tylko mogłam je uczynić Wtedy wyszłam z banku i przeszłam dwie przecznice do budynku korporacji O'Halloran. Krew szumiała mi w uszach tak jakbym właśnie skończyła pięcio milowy bieg, wilk sapał mi do ucha karmiąc się moim powoli rozpalającym się gniewem Seamus był mordercą i sadystą i był skończony. Kiedy skończę jego życie i reputacja będzie rozszarpana na takie kawałki ,że nawet pies nie będzie chciał ich podnieść. Przewrotnie pomyślałam o Shelby kiedy szłam przez hol wieży O'Halloranów i wciskałam guzik prowadzący na najwyższe piętro. Byłaby przerażona moim działaniem ale jakoś nie mogłam pozbyć się uczucia ,że gdyby jej nogi były zdrowe stała by tuż obok Przynajmniej to wmawiałam sobie aby utrzymać myśli od tego jak kiepskim pomysłem była konfrontacja z Seamusem O'Halloranem, i działało dopóki drzwi windy nie stanęły otworem

Sekretarka Seamusa była przyjemniej wyglądającą dziewczyną w ubraniach na które prawdopodobnie jej nie stać. Spojrzała na mnie i wydała z siebie dość głośny pisk. W tej poczekalni prezentowałam się prawdopodobnie jak piekielny anioł w pokoju pełnym księży — Muszę się zobaczyć z Seamusem— poinformowałam, błyskając odznaką. Zerknęła na złotą tarczę jakby była pokryta sanskryckim — Pan O'Halloran jest bardzo zajęty— powiedziała w końcu, opierając się na krześle i zakładając ramiona — W to nie wątpię — odpalam — Ale zastanów się czy to ty wolisz mu przeszkodzić czy ja mam to zrobić? Kopniakiem w drzwi?— przechyliłam głowę w kierunku podwójnych oszklonych drzwi prowadzących do gabinetu — Jestem pewna ,że są połączone bezpośrednio z alarmem to posterunku Nocturne. Możesz użerać się ze mną albo z tuzinem mundurowych....A oni nigdy nie wycierają nóg Jej usta wykrzywiły się ale sięgnęła po srebrny telefon leżący na biurku, który miał tyle guzików ,że mógłby kontrolować statek kosmiczny. Położyłam dłoń na jej ręce aby przestała dzwonić — Po prostu otwórz drzwi Otworzyła usta aby coś powiedzieć i pozwoliłam moim oczom zaświecić się na złoto. Czasem bezpośrednie podejście jest najlepsze. Sekretarka przełknęła po czym przełączyła włącznik pod biurkiem. Zamek w drzwiach kliknął sygnalizując otwarte — Mądry wybór — powiedziałam sekretarce. Po prostu zamarła z głową w dłoniach kiedy pchnęłam drzwi, pozwalając im uderzyć o ścinę. Seamus stał tam dociskając telefon do ucha, trzymając jego drugą część w dłoni jak filmowy magnat. Jego głowa podskoczyła do góry kiedy weszłam — Rozłącz się — powiedziałam — Musimy porozmawiać — Zaczekaj, Herb — powiedział do odbiornika — Nie każ mi powtarzać — ostrzegłam — Rozłącz się — Co na siedem piekieł się tu dzieje? — wysyczał do mnie Seamus — Jak śmiesz tak tu sobie wchodzić ty mała suko?

Podeszłam do miejsca w którym telefon wisiał na ścianie i kliknęłam odłączając przewód który puściłam na podłogę. Seamus odłożył aparat — Herb? Herb? Cholera! — odwrócił się do mnie — Masz pojecie z kim się rozłączyłaś? Skrzyżowałam ramiona — Nie dbam o to. Porozmawiamy o Vincentcie Blackburnie. Och, i tej zatrutej krwi której użyłeś aby go zabić i tej samochodowej bombie która nieomal zabiła twoją siostrzenicę Oczekiwałam ,że Seamus wszystkiemu zaprzeczy, zacznie krzyczeć, wymachiwać rękoma i przysięgać. Był bogatym białym facetem. To czego się po nim nie spodziewałam to to ,że zbliży się do mnie i uderzy mnie w twarz Gdybym była normalną kobietą to uderzenie by mnie powaliło. A ,że było jak było, poczułam jak moje zęby zatrzaskując się razem, oraz smak krwi z rozciętej wargi. Moja głowa odskoczyła i trzymałam ją tam przez sekundę, czekając aż dzwonienie w czaszce ustanie Seamus obserwował mnie z czerwoną twarzą. Wyglądał jakby miał mieć atak serca. Potrząsnęłam głową i napotkałam jego spojrzenie — Bijesz jak senior, Seamus — będę spokojna. Nie doprowadzę do sytuacji w której mój wilk odbierze to jako wyzwanie. Prawdopodobnie mogłabym oderwać mu ramiona i nogi gołymi rękoma ale on nie musiał o tym wiedzieć — Wynoś się — zarządził — Zanim dam ci lekcję której najwyraźniej potrzebujesz — Skoro wspominasz już o lekcjach — powiedziałam i wyjęłam kawałek kliszy z kieszeni — Mam jedną dla ciebie — rzuciłam go na dywan pomiędzy nami — Zawsze upewnij się ,że dostaniesz wszystkie negatywy kiedy komuś płacisz Seamus spojrzał na mnie, na film, z powrotem na mnie, wtedy przykucnął i podniósł. Odwrócił się do mnie plecami, podszedł do szerokiego okna za jego biurkiem, podnosząc klisze do światła — Dobra kompozycja — powiedziałam — Twarze są bardzo wyraźne. Vincent mógł mieć prawdziwy talent. Jego siostra wspominała ,że mógłby być malarzem — wsunęłam dłonie do kieszeni kurtki aby ukryć strach który wypływał z mojego żołądka i wylewał się na środek dywanu Seamusa — Ale chyba nigdy się nie dowiemy, skoro go zamordowałeś

Odwrócił się do mnie, zgniótł kliszę w dłoni — Wydaje ci się ,że to coś zmienia? Nigdy nie udowodnisz ,że otrułem tego śmiecia. Jestem bogiem w tym mieście, mała dziewczynko — cień czerni pojawił się w kącikach jego oczu i wypłynął na źrenice. Włosy na moim karku stanęły dęba, a w krzyżu mnie kuło, co było odpowiednikiem czerwonego migającego światła i klaksonu dla wilkołaka — Oczywiście ,że nie trzymałeś igły, Seamus. Ale komuś to zleciłeś — albo zmusił Vincenta aby sam się zabił używając Czaszki — W końcu, wojny czarownic magi i waśnie krwi, są czymś tak prozaicznym. Szczerze to jestem trochę rozczarowana. Tyle zabójstw z powodu kilku brudnych zdjęć. Musisz spoglądać na rzeczy pewnej perspektywy Seamus zaśmiał się potrząsając głową — Jesteś tak bardzo skupiona na tym co czarne i białe, mała dziewczynko. Nie dostrzegasz tego ,że uzależniony zrobi wszystko za narkotyki i pieniądze. Zrobił kilka kompromitujących zdjęć, i stracił interes kiedy został złapany Zanim mogłam odpowiedzieć na to z jakimkolwiek sensem dłoń Seamusa wplotła się w moje włosy, przysuwając moją twarz do swojej. Jego oczy był teraz całkiem czarne i odsłonił swoją moc, jak demon który stanął na mojej drodze. W ludzkiej twarzy były przerażające — A teraz myślę ,że już wystarczy tych zwierzeń — powiedział Seamus miękko — Nie opieraj się — dodał kiedy szarpałam się, warcząc — Albo od razu cię zabije Zaklęcie przymusu opadło na mnie i było jak pogrążenie się w basenie z gorącym lodem ( wszystko było ciepłe i solidne i nic więcej już mnie nie obchodziło ) To nie było jak dominacja, ciężkie kończyny, przytłumione zmysły, jak bycie pijanym. Wciąż byłam całkowicie świadoma tego ,że stoję w biurze Seamusa, spoglądając mu w oczy, ale widziałam wszystko jakby z oddali gdzieś głęboko w swoim umyśle. Moje ciało i moja świadomość — Dobrze — Seamus odetchnął kiedy zobaczył ,że zaklęcie działa — Teraz idź — wciąż trzymając moje włosy, poprowadził mnie przez gabinet do małego metalowego panelu osadzonego w ścianie. Wcisnął guzik i część ściany się rozsunęła. Miałam jakąś dziwną wizje tunelu, to co było na wprost mnie było jasne ale wszystko inne było przytłaczającym wirem światła i dźwięku

Seamus zaciągnął mnie do małej komory i zaczęliśmy się poruszać, w dół. Po tym co wydawało się jak długie oczekiwanie, drzwi otworzyły się i zarządził — Wyłaź — Co my tu mamy? — powiedział ostry, znajomy głos. Seamus chrząknął — Wpadła do mojego biura i zaczęła wysuwać oskarżenia na temat śmierci Vincenta Blackburna. Nic takiego ale trzeba to poratować poważnie — Puścił moje włosy i opadłam na kolana bo wydawało mi się to najbardziej naturalną rzeczą jaką mogę zrobić — Zrób co chcesz — powiedział Seamus — Rzuciłem na nią zaklęcie, także nawet jeśli się na chwilę ocknie, to i tak nie będzie niczego pamiętać Joshua, miał na sobie nowy ciemny garnitur który kosztował więcej niż mój cały samochód, pławił się w polu mojego widzenia i zagwizdał — Uwielbiam uroki tej pracy Seamus. Naprawdę — Potrzebuje samochód na siódmą — powiedział Seamus. Kliknęły gdzieś drzwi i już go nie było Joshua pocierał szczękę przyglądając mi się — Cóż, jesteśmy sami, co Luna, przypomina ci to coś?

Sama, na podłodze czyjegoś vana gdy ognisko na plaży, migotało w oddali. Nikt mnie nie usłyszy jeśli zacznę krzyczeć. Trzyma mnie na dole, szczerzący się wąż gotowy do skoku. I tak krzyczę Wiedziałam co się stanie ale nie mogłam się ruszyć, mogłam tylko ślepo spoglądać przed siebie podczas gdy Joshua podniósł palcem mój podbródek i rozkazał — Zostań W tej chwili, chciałam umrzeć. Odejść w nicość tak abym nie musiała żyć z tym co Joshua mi zrobi i odtwarzać tego znowu w swojej głowie, tak jak żyłam z obecnością jego ugryzienia przez ostanie piętnaście lat. Ale nie umarłam. Stałam tam po prostu podczas gdy Joshua rozbroił mnie i wrzucił moją odznakę do śmietnika — Szkoda ,że sprawy tak się mają — wymamrotał — Byłabyś cholernie dobrym wilkiem stada Serpent Eye. Uzbrojona i niebezpieczna, dokładnie tak jak lubię Nie. Nie. Już raz kiedyś mu uciekłam. To się nie stanie. Ktoś przyjdzie. Weszłam do biura Seamusa

— Niestety — westchnął Joshua — Muszę wyegzekwować to co nakazuje mi prawo stada zamiast tego co naprawdę wolałabym zrobić — spojrzał na mnie z góry na dół i gdybym mogła krzyczeć, to krzyczałabym tak ,że potłukłyby się wszystkie szyby Wtedy Joshua odsunął się i uderzył mnie mocno w twarz — poleciałam na ścianę — Ale co ty wiesz o prawie naszego stada?— zapytał Joshua, strzelając knykciami — Mojego stada, skoro mnie opuściłaś. Ale zrozumiesz, upokorzyłaś mnie i teraz mam prawo cię ukarać — jego stopa poleciała na mój brzuch i zajęczałam zwijając się w pół — Nie — powiedział spokojnie Joshua — Nie będziesz się bronić, będziesz leżeć i przyjmować razy. To naprawdę niewiele w porównaniu do tego co mnie spotkało kiedy uciekłaś — kopnął mnie ponownie i wtedy naprawdę już żałowałam ,że nie jestem martwa. Głowa mi pulsowała a ciało było jak w płomieniach i mimo to nie mogłam się ruszyć. Byłam wiotka i wciąż mrugałam próbując ogarnąć co się dzieję kiedy Joshua stanął nade mną w rozkroku i podniósł w górę głowę — Seamus mówi ,że wciąż jesteś świadoma pod tymi szklistym oczami. Mam nadzieję ,że to prawda, mam nadzieję ,że to poczujesz Pochylił głowę i pocałował mnie, nie w taki sposób w jaki całował mnie Dmitri ale w taki w jaki zrobiłby to wilkołak. Otarł się o moje usta zębami i gwałtownie wtargnął w nie językiem, warcząc. Wyczułam jego podniecenie i wtedy wszystko eksplodowało jak zaczął rytmicznie walić moją głową w podłogę, uśmiech pojawił się na jego twarzy. Wzrok miałam zamglony czarnymi plamami kiedy podniósł mnie na nogi. Tył mojej głowy był chłodny i mokry, poczułam krew. Joshua przyszpilił mnie do ściany i przyglądał się mojej twarzy. Głowa opadłą mi na jedna stronę kiedy zawroty się nasiliły — Nie możliwe ,żebyś nie straciła przytomności — powiedział —Nie kiedy już z tobą skończę. Mogę zrobić ci wszystko byle cię nie zabić, takie mam prawo według stada — głaskał mój policzek, od linii szczeki do ust — I nie chcę cię zabić Luna. O wiele bardziej użyteczna będziesz żywa Dalej mnie bił, trzymając jednym ramieniem podczas gdy drugie zadawało ciosy w twarz, klatkę, brzuch. W końcu uderzył mnie tak mocno ,że straciłam oddech i parsknęłam krwią z rozcięcia które mi zrobił na wardze prosto na jego twarz — cofnął się do tyłu, wycierając oczy — Do cholery! — zerknął na dół na krople krwi zdobiące teraz jego koszulę — Po prostu kurwa fantastycznie, sześćset dolców w błoto — Puścił mnie i zniknął. Usłyszałam szum wody po drugiej stronie pokoju i Joshue mamrotającego pod nosem przekleństwa

Ześliznęłam się po ścianie i powitałam nadciągającą ciemność. Szybko opadałam na krawędź utraty świadomości i prawdopodobnie już się nie obudzę. Zaklęcie jakoś nie pozwoliło zbytnio martwic mi się o tą część. Wszystko co obchodziło mój mózg to czy ból wkrótce się skończy. Poniżej w najgłębszych partiach mojej nieprzytomności wilk drapał i domagał się wyjścia, zapadałam się coraz głębiej i głębiej w ciemną otchłań Osunęłam się na bok i nadziałam na coś ostrego. Fakt ,że ból penetrowany przez magię, wywoływał stan małych płomieni palących się w moim mózgu nie zniwelował zakorzenionych instynktów przeżycia który pozsiada każde zwierze. Kształtem tym był mój telefon komórkowy. Palce miałam zdrętwiałe i wciskałam guziki na chybił trafił. Telefon zamrugał na mnie i spięłam się czekając na uderzenie które nastąpi kiedy tylko Joshua zobaczy co robię Nie nadszedł. Rozmawiał przez telefon którego nie mogłam zobaczyć — Tak. Tu Joshua Mackleroy biuro ochrony biurowca O'Halloran. Możesz mi przysłać zmianę ubrania? Miałem tu mały wypadek — zatrzasnął telefon i przeklął ponownie Przesunęłam ciało tak żeby ukryć telefon. Wszystko wciąż było niczym albo agonią. Czułam się jak kłoda ale przełamałam zaklęcie Seamusa. Pamiętałam jak ciężko było zmusić Bennego Jouberta żeby się zabił. Magia Seamusa nie była jeszcze idealna — Kurwa, nieprawdopodobne — Joshua powiedział do mnie — Pół godziny czekania na koszule, chyba jednak będziemy mieli dla siebie trochę czasu, co Luna? — przykucnął i podniósł moją powiekę, sprawdzając źrenice z zatroskaniem — Nie pozwól aby ogarnął cię szok kobieto. Będę bardzo zawiedziony jeśli tylko tyle wystarczy aby wprowadzić cię w ten stan. Nawet nie widziałaś połowy tego co potrafię zrobić Dużo gadał już za pierwszym razem, kiedy go poznałam i to się nie zmieniło. Normalnie ktoś tak chudy i pewny siebie jak Joshua nie byłby dla mnie wyzwaniem. Radziłam sobie z podejrzanymi dwukrotnie cięższymi nawet kiedy nie było jeszcze blisko pełni. Ale tym razem rzucono na mnie zaklęcie, zostałam ciężko pobita i byłam w pułapce Więc kiedy Joshua sięgnął aby sprawdzić mój puls zrobiłam do co zrobiłaby każda szanująca się pozbawiona siły dziewczyna, wbiłam mu palce w oczy Joshua szarpnął się i poleciał na tyłek, przykładając dłonie do twarzy — Ty suko! Oślepiłaś mnie!

Wstawaj nakazałam sobie martwym głosem, wiedząc ,że jeśli nie ruszę się teraz to straż przybrzeżna wyłowi mnie z zatoki. Moje nogi krzyczały kiedy szłam przez pokój jak pijana królowa balu. Joshua złapał mnie i poleciałam na ziemie, chwytając krawędź stalowego stołu. Podniosłam się na kolana i zobaczyłam ,że na stoliku stał rząd krótkofalówek jak również trzy podłączone do gniazdka zasilającego, mrugające do mnie wesoło paralizatory Jęcząc Joshua podniósł się na nogi i ruszył do mnie. Złapałam pierwszy z brzegu paralizator i nacisnęłam guzik, wyrzucając na oślep kiedy ręka Joshuy zamknęła się na moim karku. Usłyszałam strzał i pokój wypełnił się zapachem palonych włosów. Joshua krzyczał, był to wysoki zwierzęcy dźwięk bólu, zwinął się w kłębek i upadł nieprzytomny. Paralizator wypuścił z siebie ostanie iskry i zgasł Podniosłam się do góry, używając najpierw stolika potem ściany. Joshua leżał na boku, zamek błyskawiczny na jego spodniach od garnituru zlał się w jeden pasek srebra pod wpływem działania prądu. Wbiłam mu paznokcie w jaja, teraz było tak jak powinno być — Popieprzeniec — wymamrotałam, zbyt słaba aby do tego dorzucić mu jeszcze kopniaka. Wiedziałam ,że powinnam sprawdzić czy nie żyje ale w tej właśnie chwili, z moją krwawiącą twarzą i połamanymi żebrami, cholernie bolącymi przy każdym oddechu nie tylko nie obchodziło mnie czy Joshua zejdzie z ziemskiego padołu ale z chęcią bym mu pomogła wpychając go pod pędzący autobus gdyby jednak jeszcze tego nie zrobił Kiedy stalowe drzwi pojawił się po mojej lewej stronie, potknęłam się ale udało mi się chwycić za klamkę. Zamknięte. Klawiatura odbijała się światłem na mojej dłoni. Potrzebowałam kodu. Zerknęłam na Joshue. Nie ruszał się ale kto mógł wiedzieć ile potrwa ten stan? Nie mogłam tu być kiedy się obudzi Seamus zaciągnął mnie do ukrytej winy aby doprowadzić mnie do tego pokoju, po prostu muszę znaleźć ten panel i uruchomić. Mój wzrok wciąż był gdzieś pomiędzy zamroczonym i zamglonym. Przejechałam dłońmi po ścianie, przyciskając policzek do chłodnego gipsu dopóki moje palce nie znalazły guzika. Nie dbając o to czy był to alarm czy guzik przywołujący windę. Nacisnęłam i pozwoliłam mojemu bolącemu ciału opaść

Po kilku sekundach drzwi windy otworzyły się. Podniosłam odznakę, broń i telefon i na wpół wpadłam przez otwarte drzwi. Zrobiłaby się niezłą zadyma gdyby ktoś znalazłby tu to wszystko razem z ciałem Joshuy Wewnątrz windy wcisnęłam guzik i opadłam na podłogę, moje nogi w końcu powiedziały dość. Winda stanęła po długiej jeździe w dół i otworzyła się na jakiegoś rodzaju kierowniczą łazienkę. Łysy facet w koszuli mył ręce. Zobaczył mnie i cały ochlapał się wodą — Chryste! Podbiegł do mnie i złapał drzwi zanim się zamknęły. Czerwony jedwabny krawat dyndał nad moją twarzą — Nic pani nie jest? Jestem Marty, z księgowości. Czy pani tu pracuje? Próbowałam mówić. Mój język był lepki i pokryty krwią, i próbowałam kilka razy zanim udało mi się wydusić — Pomożesz mi wstać? Marty i ja chwialiśmy się kiedy podnosił mnie do pionu i spoglądał przy tym na mnie jakbym zerwała się z jakiegoś horroru — Boże, to okropne, chcesz tu zaczekać kiedy będę dzwonił po policję? — Żadnej policji — wymamrotałam opierając się o ścianę — Słuchaj jeśli martwisz się wniesieniem oskarżenia czy tym... — zaczął Marty. Dobre sobie. Jeśli już to Seamus O'Halloran pozwie mój tyłek za wtargniecie bez nakazu, gdybym tylko wmieszała w to policję. Taki już moje parszywe szczęście — Po prostu pozwól mi odejść — powiedziałam do niego. Mówienie cholernie bolało. Moja szczęka pulsowała a ból w żebrach powiedział mi ,że na pewno były złamane Odsunął się, bezradny w swoim garniturze za tysiąc dolców i ręcznie robionym krawacie, i pozwolił mi wyjść z toalety po czym skierować się na korytarz gdzie widziałam neon wyjście który jarzył się jak ogień Prometeusza. Wieki i tysiąc szarych klatek schodowych później doszłam w końcu do bocznego wyjścia i prawie ,że weszłam prosto na ulicę w godzinach szczytu —Dzięki ci jasna panienko — wymamrotałam. Teraz mogłam położył się na chodniku i poczekać aż znajdą mnie patrolowi. Zadzwonią do Maca i wyjaśnię mu wszystko, i ktoś weźmie się za Seamusa O'Hallorana.

Nie podobało mi się to poczucie przegranej, ani trochę, ale w tym stanie nie mogłam nic zrobić z wyjątkiem posadzenia tyłka na stercie przygotowanych do recyklingu gazet i policzenia wszystkich miejsc które mnie bolały — Luna? Szarpnęłam głową do tyłu. Joshua. Nie, nie możliwe. Kogo chciałam oszukać oczywiście ,że było to możliwe. Cóż, tym razem go zabije. Zdecydowałam wtedy w tamtej chwili ,że jeśli jeszcze kiedykolwiek go zobaczę to uwolnię świat od jego ścierwa Ktoś chwycił mnie za ramiona i potrząsnął — Na siedem piekieł! — krzyczał Dmitri łapiąc moje nadgarstki — Luna! Gapiłam się na twarz Dmitria i nie mogłam nic na to poradzić. Łzy popłynęły, powodując krwawe strumienie płynące po mojej twarzy. — Do cholery! Kto ci to zrobił? — Jak...Skąd się tu wziąłeś? — zapytałam głupio. Dmitri sprawdził moje źrenice i dotknął miejsca na policzku które paliło — Zadzwoniłaś do mnie. Cóż, mój telefon zadzwonił i wyświetlił się twój numer i usłyszałem jak ktoś mówi coś na temat wierzy O'Hallorana, a potem całą serię hałasów. Stwierdziłem ,że lepiej przywiozę tu swój tyłek. Wszystko w porządku? — Nie — odparłam, zadowolona ,że zapytał. Mogłam odpowiedzieć jednym słowem. A Dmitri był ostatnią osobą do której zadzwoniłam poprzedniej nocy. Jeden z guzików który wcisnęłam na telefonie musiał połączyć się z nim — Nie, jestem tak daleko od pieprzonego w porządku jak tylko mogę być. I chyba będę rzygać....

Chyba stało się kwestią sporną kiedy pochyliłam się i zwymiotowałam do rynsztoka. Dmitri przytrzymał mnie i zebrał mi włosy do tyłu — Cholera potrzebny ci szpital — Nie. Żadnego szpitala — powiedziałam gwałtownie. Seamus z łatwością mógł mnie tam wytropić a nie miałam dokąd pójść Dmitri o nic więcej nie pytał, pokiwał po prostu, zarzucił sobie jedno z moich ramiona na swoim, i małymi kroczkami zaczął mnie prowadzić — Motor jest tam. Tam zaparkowałem. Nie byłem pewny czy nie będę musiał wejść po ciebie

— Nie sądzę aby to spodobało się Irinie — wycharczałam. Wszystko co teraz powiem zostanie zwalone na ból wędrówki, i miałam zamiar powiedzieć jeszcze kilka rzeczy — Fałszywa suka z ... — Czasem sprawiasz ,że pomaganie ci jest naprawdę trudne — odparł Dmitri — A Irina wcale taka nie jest. To dobra dziewczyna — Nienawidzę jej — wymamrotałam — Jej i jej wielkiej, fałszywej klatki piersiowej. Czy ludzie naprawdę wierzą ,że one są prawdziwe? A jej zęby.... — A może po prostu nie będziemy rozmawiać? — powiedział Dmitri — Oszczędzaj siły — Wiesz czego nienawidzę nawet bardziej? Nienawidzę tego ,że cię dotyka i może być z tobą kiedy ja nie mogę. Nienawidzę tego ,że ją kochasz — i tego ,że nie pragnąłeś mnie na tyle aby zostać i nie wyjeżdżać, dodałam już do siebie w myślach. Nawet ciężkie pobicie nie mogło sprawić ,żebym przestała o tym myśleć Dmitri przystanął przy swoim czarnym motorze — Luna.... — westchnął, szukając kluczyków — Nie kocham Iriny. Jest moją towarzyszką. To mój obowiązek względem stada. To dlatego nie możesz tego zrozumieć Każdego innego dnia, w każdym innym miejscu, to co powiedział Dmitri wprawiłoby mnie w stan tryumfu. Ale po tym co mnie spotkało, wiedziałam ,że ma rację. Nie rozumiałam dlaczego obowiązek stawiany jest na pierwszym miejscu przed tym czego się pragnie. Nigdy nie będę wiedziała. I dlatego kobiety takie jak Irina zawsze zostaną wybrane zamiast kogoś takiego jak ja — Gotowa? — powiedział Dimitri, wsuwając kluczyk Pisnęłam, wbijając palce w skórę jego kurtki kiedy sadzał mnie delikatnie na motocyklu, bokiem a potem przesunął moją lewą nogę. Nie skojarzył moich dźwięków sygnalizujących ból, ale jakoś mi to nie przeszkadzało — Ok. Prawie jesteśmy Wsiadł i kopnął starter — Trzymaj się. Zabiorę cię do domu

Rozdział Dwudziesty Szósty Dom, okazał się być domem Redbacków. Dmitri zaniósł mnie po schodach na górę i położył delikatnie na łóżku które śmierdziało Iriną. Tłukł się po całej łazience by w końcu pojawić się z gazą, wodą tlenioną, i bez koszuli. Zobaczył ,że się gapię i wzruszył ramionami — Wysmarowałaś ją krwią — Czy nie miałoby więcej sensu zabranie mnie do mojego domu? — wyjęczałam — Nie jestem zbyt mile widziana w twoim stadzie Dmitri potrząsnął głową — Szukaliby cię tam od razu. Jaki byłby ze mnie rycerz na białym rumaku gdybym cię tam zostawił? — Kiepski— odparłam. Zmoczył gazę i musnął moje czoło. Zabolało jakbym dotknęła się do elektrycznego ogrodzenia — Pieprzyć to! — krzyknęłam odtrącając jego rękę — Pozwól mi się samej wyleczyć! Usta Dmitria zacisnęły się w cienką kreskę, złapał lusterko stojące na szafce przy łóżku i rzucił w moją stronę — Popatrz na siebie! Z tego nie wyleczysz się w najbliższym czasie! W lusterku, ledwie rozpoznałam moją własną twarz. Miałami spuchnięte policzki i ziejącą rozciętą ranę na czole od uderzenia w ścianę, prawe oko było tak spuchnięte ,że prawie całkowicie zamknie, Joshua był naprawdę dobry w tym co robił — Boże — powiedziałam, odsuwając je z daleka — Jak możesz w ogóle na mnie patrzeć? — Proszę — parsknął Dmitri — Jeśli jestem w stanie znieść twoją nastawnie to odrobina opuchlizny, na pewno mnie nie powstrzyma — zmoczył nową gazę i podał ją mi — Wyczyść się, ten zapach krwi doprowadza mnie do szaleństwa — Sprawia ,że pragniesz szyi dziewicy i boisz się czosnku? — powiedziałam żartobliwym tonem kiedy przecierałam rozcięcie na wardze. Paliło jeszcze bardziej niż czoło i syknęłam — Nie — odparł, odchodząc w najdalszy kąt sypialni — Nie, szyja nie jest tym czego pragnę

Przestałam wycierać twarz i napotkałam jego spojrzenie. Było zachmurzone i nieprzeniknione. Wciągnęłam powietrze, automatycznie wąchając Dmitria jakby był zdobyczą. Jego czoło opadło — Nie rób tego Podniecenie uderzyło we mnie a adrenalina mojej własnej ucieczki i feromony Dmitria, zderzyły się ze sobą w powietrzu. Jęknął — Słuchaj to był kiepski pomysł. Wyjdę — Nie rób tego — powiedziałam. Czasem po prostu wiesz kiedy twoje życie znajduję się na etapie jakiegoś rozgraniczenia i to był jeden z takich razów. Jeśli wciąż mu na mnie zależało to zostanie. Jeśli nie, to już naprawdę i całkowicie straciłam jego i wszystko co nas łączyło Proste. Zwierzęce. I o wiele mniej skomplikowane niż terapia dla par — Nie wychodź, Dmitri — powiedziałam ponownie — Jest dobrze Uderzył futrynę zamkniętą pięścią — Do cholery Luna, jeśli tu zostanę to nie odpowiadam za to co się stanie Odstawiłam wodę utlenioną i usiadłam, podciągając nogi pod siebie. Wyzywając go aby podszedł bliżej — W porządku. Ja też nie — serce głośno waliło mi w uszach, a krew płynęła do wszystkich zakończeń nerwowych mego ciała które reagowały na zapach Dmitria. To był naprawdę kiepski pomysł, ale mój zwierzęcy mózg nie dbał o to. Chciał czego chciał. Dmitri przeszedł przez pokój kilkoma krokami i przyszpilił mnie do zagłówka, mrucząc kiedy wciągał głęboko zapach krwi z mojej twarzy i szyi — Zostań ze mną — wyszeptałam. Dmitri zaryczał i dostrzegłam ,że jego źrenice robią się czarne. Za późno, zdałam sobie sprawę ,że to może być ekstremalnie kiepska i nierozważna metoda pogodzenia się Dmitri pocałował mnie z tą samą pasją jaką wkładał we wszystko, jego język zlizywał krew z moich ust. Trzymał moje ramiona przyciśnięte do ściany jedna ręką a drugą poprowadził moje palce do swojego rozporka. Był natarczywy, pewny swojej absolutnej kontroli. Otworzyłam oczy i zobaczyłam ,że jego własne były czystą czernią, ale dziwnie jakoś się tego nie obawiałam.Tym razem będzie inaczej. Ale to wciąż był Dmitri, krew demona czy nie

Był tutaj. I Był mój Przestałam się opierać. Oddałam mu pocałunek, szarpiąc jego jeansy w dól i przyciągając go do siebie. Nie wydał z siebie żadnego dźwięku, zrywał ze mnie ubrania, rozszarpując je i wyrywając guziki. Jego natarczywość była czymś nowym, wcześniej rozkoszował się dotykiem naszej wzajemnej nagiej skóry, drażniąc mnie do momentu aż nie eksplodowałam. Teraz, wydawał się przestraszony ,że mógłby mnie stracić — Nie stracisz — wyszeptałam mu do ucha — Nigdzie się nie wybieram Wciąż nie wydając z siebie żadnych dźwięków, Dmitri ścisnął moje ramiona paznokciami pozostawiając krwawe półksiężyce i wtargnął we mnie. Pisnęłam, ponieważ było ostro i zabolało, ale powitałam go swoimi biodrami. Każde pchnięcie pozostawiało mu na plecach głębokie ślady wyorane moimi paznokciami ale nie zwracał na to uwagi, wpatrywał się we mnie a ja w niego. Nasze oddechy mieszały się pierwszy raz od niepamiętnych czasów, ręce Dmitria rozgniatały moje piersi kiedy napierał na mnie coraz mocniej i mocniej. Nasze bliźniacze oddechy, urwały się kiedy nadszedł orgazm. Zamknęłam oczy, zaciskając się wokół Dmitria serce mi kołatało i czułam jak szczytuje w odpowiedzi Poczułam wilgoć na policzkach otworzyłam oczy aby zobaczyć zielone oczy Dmitria zamiast czarnych źrenic. W kącikach dostrzegłam kropelki które podniosłam się i scałowałam. Nie zapytałam dlaczego płakał. Wiedziałam ,że to z tego samego powodu z którego i ja chciałam Potem odpłynęłam, słyszałam gdzieś w oddali trzaskające drzwi i krzyczących ludzi w mieszkaniach pod nami, mieszało mi się to wszystko z fragmentami snów, gdy się przebudziłam byłam pewna, że Dmitria już nie będzie Jego usta zakrzywiły się w uśmiechu kiedy obróciłam się aby na niego spojrzeć — Wciąż tutaj Oblałam się rumieńcem — Nie zakładałam wcale ,że nie będziesz Dmitri wstał i naciągnął jeansy, rozciągnął się, dostrzegłam blednące rysy na jego ramionach, zadane przez moje palce — Boli?

— Tak — odparł — Ale tylko w ten dobry sposób. Czesz wody? Piwa? Jacka? Obawiam się ,że tylko to mam — wszystko co mógłby sobie pomyśleć o tym co się stało nie miało znaczenia, stał z jednym biodrem wypchniętym do przodu trzymając całkowicie kontrolę Znalazłam stanik i nałożyłam go decydując się nie naciskać. Moje majtki były podarte więc wcisnęłam się obolała w dżinsy i zapięłam je. Wiele miejsc wciąż bolało mnie po pobiciu przez Joshue, plus miałam teraz kilka ekstra obolałych miejsc — W zasadzie Dmitri, myślę ,że powinieneś wyjść zanim Irina wróci. Naprawdę nie czuje się na siłach na tą scenę Machnął na to ręką — Nie wróci do jutra. Chyba pojechała gdzieś ze starszyzną — Tak, pojechała — powiedziałam, żałując ,że to powiedziałam jak tylko te słowa opuściły moje usta — Złożyli mi wizytę Dmitri zamarł w drzwiach do łazienki — Co? Cholera. Cholera. Cholera. Kiedy w końcu nauczę się zamykać? — Mów co się stało — zażądał Dmitri tym swoimi niskim, zimny głosem którego używał na niższych rangą członkach stada albo na ludziach którzy byli w cholernym gównie — Irina, Sergei i Yelena — powiedziałam — Przyszli do mnie do domu i... cóż grozili mi ,żeby już nigdy więcej chociażby ośmieliła się pomyśleć o tobie — I? — cholera, dlaczego nie mogłeś zadowolić się okrojoną wersją? — I — powiedziałam powoli, wpatrując się w moje nagie stopy. Lakier zdarł się z lewej ale prawa była nietknięta — Tak jakby zawarłam z nimi układ Twarz Dmitria zrobiła się czarna i sztormowa jak noc — Jaki układ Luna? Może, pomyślałam, może nie będzie aż tak źle. Dmitri może będzie wdzięczny ,że ktoś stanął po jego stronie Jasne a mój Fairlane dostanie skrzydeł i wzniesie się ku zachodowi słońca — Powiedziałam im ,że cię wyleczę z tej demonicznej infekcji do następnej pełni — wyrzuciłam z siebie

Po chyba najdłuższej sekundzie mojego życia zdobyłam się na odwagę aby spojrzeć na Dmitria. Natychmiast pożałowałam ,że jednak nie wpatrywałam się dalej w swoje własne stopy. Jego spojrzenie wyrażało furię, mocno kontrolowaną i skierowaną jak laser prosto na mnie. Po długiej chwili krzyknął — Kurwa, nie mogę uwierzyć ,że to zrobiłaś! — A co miałam zrobić! — eksplodowałam, chęć obrony zastąpiła mój żal jak stalowe antywłamaniowe drzwi zamykające kryptę — Wolałbyś abym pozwoliła rozedrzeć się na kawałki i dostarczyć w pudełku śniadaniowym? Dmitri przemierzył pokój tak szybko ,że był tylko plamą miedzianych włosów i rozwścieczonych zielonych oczu, złapał mnie za ramiona i podniósł praktycznie trzymając w powietrzu — Wydaje ci się ,że muszę być 'uleczony' jakbym miał jakiegoś pieprzonego wirusa I wydaje ci się ,że będziesz tą małą bohaterką, która zawsze pilnuje żeby wszystko było idealne?! — potrząsnął mną aż zaklekotały mi zęby — Puszczaj! — ostrzegłam go, wilk wychodził na powierzchnie — Nie mam zamiaru brać udziału w tej scenie każdego dnia, nie wspominając już nawet teraz — Myślisz ,że jestem głupią bestią — wysyczał Dmitri. Jego oczy przeskoczyły z zieleni do czerni tak szybko ,że wyglądało to jakby ropa rozlała się po czystym stawie — Sądzisz ,że jestem jakimś potworem czającym się w cieniu. Że potrzebuje ciebie abyś pozbierała moje problemy i wygładziła wszystko? — Dmitri, wydaje mi się ,że to gadka demona…— zaczęłam — To twoja wskazówka skarbie!— ryknął, brzmiąc bardziej jak wilkołak niż kiedykolwiek do tej pory — Następnym razem, nie rozpieprzaj mózgu potwora zanim zaoferujesz swoje cudowne uzdrowienie. I nie zakładaj ,że ten potwór chce przestać — Chciałam ci pomóc — wyszeptałam — Sergei i Yelena zabiją nas oboje — Nie wszystko na tym świecie jest twoim problemem Luna. W zasadzie, większość z twoich wielkich krucjat skończyłaby się o wiele lepiej gdybyś zachowała je dla siebie Gorąco napłynęło mi do twarzy. Tym razem nie miało to nic wspólnego z podnieceniem. Złapałam nadgarstek Dmitria i pchnęłam go z całą swoją siłą. Upadł do tyłu, po czym krąży warcząc z tymi swoimi czarnymi oczami

— Pieprz się — powiedziałam, nie dbając już dłużej o nic — Próbuje ci pomóc. Jestem jedyną która próbuje ci pomóc. Ale wiesz co? Zapomnij, nie zasługujesz na pomoc, ty draniu. Zasługujesz na to aby zgnić, aby obrócić się w to...coś i spędzić resztę życia zamknięty w jakimś bunkrze w Kijowie W tym momencie naprawdę tak myślałam i Dmitri o tym wiedział. Jego źrenice pokryły się odcieniem zieleni kiedy wkładałam resztę swojej garderoby — Luna.... — Idź do diabła — powiedziałam, wychodząc i zatrzaskując za sobą drzwi

Wróciłam do domu, drżąc w taksówce zanim zwinęłam się w kłębek i zapłakałam, Myślałam ,że fiasko z Iriną i stadem było najgorszym co mogłam poczuć ale byłam w błędzie. Tak do końca nie wierzyłam ,że Dmitri zniknął z mojego życia. Przekonywałam się ,że gdy tylko będę wystarczająco silnia i cierpliwa, wróci Zadzwonił telefon. Wyłączyłam go i nakryłam się poduszką, płacząc jak cheerleaderka którą rzucił ktoś na dzień przed szkolnym balem Teraz, wiedziałam już ,że Dmitri naprawdę zniknął i nie straciłam go wcale na rzecz stada czy Iriny. Mężczyzna na którym mi zależało był konsumowany przez to co znajdowało się w jego wnętrzu, i nie było ani jednej cholernej rzeczy którą mogłabym w związku z tym zrobić To bolało tak bardzo ,że nie byłam pewna czy będę w stanie się znowu podnieść. Chciałam tylko pozostać skulona w pozycji embrionalnej Po chwili musiałam zasnąć, ponieważ kiedy się przebudziłam było już ciemno na zewnątrz i ktoś walił do moich drzwi. Walenie ustało i usłyszałam dźwięk klucza w zamku, po czym krzyk Sunny — Luna? Jesteś w domu? Wiesz ,że twój telefon jest wyłączony? Moje oczy były i opuchnięte, a gardło zdarte od płaczu. Kroki Sunny zadudniły na schodach i rozbłysło światło w mojej sypialni. Usłyszałam jak wciąga powietrze — O mój boże!

— Powinnaś zobaczyć tego drugiego wilkołaka — wymamrotałam, przykładając dłoń do oka Sunny odsunęła ją i wpatrywała się we mnie, jej spojrzenie wisiało gdzieś pomiędzy przerażeniem i słusznym gniewem — Kto co to zrobił? — zażądała odpowiedzi — Usmażę jego pieprzone jaja — O to akurat już się zatroszczyłam — powiedziałam, chichocząc. Ten dzień był zdecydowanie za długi i zbyt przerażający, w zasadzie tak bardzo ,że nie pozostawało mi nic innego niż się śmiać Sunny pomogła mi usiać przykryła kocem moje nogi i zarządziła — Nie ruszaj się zrobię ci herbatę — lekarstwo na wszystko według Rhody i Sunny . Pośpieszyła na dół a ja pozwoliłam moim oczom aby się zamknęły Sunny powróciła po jakimś czasie z tacą, na której znajdował się parujący kubek i talerz ryżu, makaronu i mięsa — Pomyślałam ,że możesz być głodna — powiedziała, wsuwając chusteczkę pod mój podbródek i poprawiając poduszki — Dzięki — westchnęłam biorąc gryza. Było pyszne, a ja umierałam z głodu — Dlaczego masz wyłączony telefon? — zapytała Sunny — Tak jakby pokłóciłam się z Dmitrim — Dmitri? — zamrugała Sunny — Co się stało z Trevorem? Wróciłam myślami do naszej ostatniej rozmowy telefonicznej i jego późniejszego milczenia. — Hmm, z nim chyba też się pokłóciłam — Nie mogę powiedzieć ,że się tego nie spodziewałam — odparła Sunny — Co się stało z Dmitrim? Odłożyłam widelec — Złożyłam obietnicę której nie mogę dotrzymać. Pozwolił aby ugryzienie demona przejęło nad nim kontrolę. Zrobiło się nie przyjemnie. Stało się to zaraz po tym jak ludzie Seamusa O'Hallorana prawie zatłukli mnie na śmierć, więc nie myślałam do końca jasno —modliłam się żeby kupiła tą okrojoną wersję i już mnie nie przesłuchiwała. Nie byłam zbyt dobrą kłamczuchą jeśli chodzi o Sunny

Sunny przygryzła wargę — Więc, teraz muszę wydawać się cholerną idiotką z całym tym moim szacunkiem i podziwem dla tej rodzinki — Przestań — powiedziałam jej, ukrywając ulgę — Skąd niby miałaś o tym wiedzieć? — opowiedziałam jej pokrótce o wszystkim — Więc ukradli Czaszkę od Blackburnów? Pokiwałam. Sunny roztarła policzki — To naprawdę źle — Nie wiesz nawet połowy, są całkiem blisko wykombinowania w jaki sposób jej używać — potrząsnęłam głową — To zabawne jak Blackburnowie trzymali ją w ukryciu przez trzydzieści siedem pokoleń czy coś koło tego i ani razu nie stało się nic złego, a teraz rzekomo ci dobrzy mają w swoim posiadaniu ostateczną broń tych złych i wszystko zmierza wprost do piekła — Ludzie nie zawsze robią to co wydaje ci się ,że powinni zrobić — powiedziała Sunny delikatnie — Na przykład Ty — Auć — powiedziałam do niej ale jak zwykle miała całkowitą rację. To był jeden z jej irytujących nawyków Nikt nie będzie w stanie powstrzymać Seamusa O'Hallorana jeśli będzie miał dostęp do demonicznej magii. Do cholery nawet teraz nie byłam pewna czy będę w stanie go powstrzymać. Miałam dość demonów, dość Asmodeusa, Dmitria i tej głupiej Czaszki Zadławiłam się kawałkiem wołowiny, Sunny uderzyła mnie po plecach — Co jest? — Boże — powiedziałam. Poczułam się tak jakby słońce w końcu przedarło się przez chmury, wyszczerzyłam się w uśmiechu. Seamus nie mógł zostać dopuszczony do magi demonicznej a Dmitri tej magii potrzebował — Luna? — powiedziała z troską Sunny — Czy coś się stało? — Sunny — powiedziałam łapiąc ją za rękę — Musisz pomóc mi ukraść Czaszkę

Mathiasa

Rozdział Dwudziesty siódmy Sunny oczywiście uważała ,że jestem ewidentnie szalona i poszła do domu po tym jak wymusiła na mnie obietnicę ,że nie zrobię niczego głupiego. Właściwie mogłam dotrzymać tej obietnicy ponieważ, kradzież czaszki nie była głupotą, była rozwiązaniem wszystkich moich problemów Właśnie dlatego jechałam lekkomyślnie do miasta, wymijając taksówki i pieszych którzy prawdopodobnie mieli pierwszeństwo. Podjechałam na wolne miejsce do parkingowego budynku Shelby. Facet spojrzał na mnie gdy wysiadłam po czym przeniósł wzrok na rozbitego Fairlane'a i jego zwisające z boku światło. Jego wzrok mówił abym lepiej pojawiła się z cholernie dobrym napiwkiem skoro ma przejechać tą kupą gówna za róg przecznicy Shelby tym razem sama otworzyła drzwi i odczułam ulgę kiedy zobaczyłam ,że jej noga zamknięta jest w jednym z tych gipsów w których można chodzić a nie w tym pęcie bandaży rodem jak z filmów o Frankensteinie które dostała w szpitalu — Wróciłaś ,żeby znowu na mnie naskoczyć? — zapytała ponuro. Zauważyłam ,że większość obrazów które miała na ścianach zniknęła a jej mieszkanie było ciemne z wyjątkiem pojedynczego światła obok jej fotela — Nie — odparłam, wchodzą — Chciałam cię o cos zapytać i.....nie miałaś tu przypadkiem wcześniej więcej mebli? Shelby zamrugała — Przyszłaś tu aby zapytać o moje meble? — Nie, nie, o coś innego — odparłam. Jej mieszkanie było praktycznie puste — Wujek Seamus zadziałał — powiedziała Shelby — Tracę to mieszkanie z końcem miesiąca. Sprzedałam kilka rzeczy aby mieć na depozyt nowego mieszania Och bogowie. Jeśli kiedykolwiek czułam sie gorzej z powodu jakiejś decyzji którą podjęłam to jakoś nie mogłam sobie przypomnieć kiedy to było. Siedziała tutaj w ciemności jak mała dziewczynka a ja miałam ją właśnie poprosić o uczestnictwo w czymś bardzo radykalnym

— Przykro mi — powiedziałam — Jeśli mogę ci jakoś— — Zapomnij — Shelby podniosła podbródek — Zarabiasz tyle samo co ja więc proszę cię nie próbuj wymazać swojego poczucia winy oferując mi pomoc — dokuśtykała z powrotem do krzesła i opadła na nie — Od dawna sie tego spodziewałam. Przynajmniej od czasu śmierci ojca. Seamus był zdruzgotany. Kochał tatusia. Starszy brat pilnujący zawsze młodszych i tak dalej — Shelby, Seamus nie jest tym kim myślisz ,że jest — powiedziałam ostrożnie, próbując aby nic z tego co przydarzyło mi się na rozkaz Seamus'a przedarło sie do mego głosu — Nigdy nie pogodził się z tym ,że go zawiodłam — dumała Shelby — Wykombinował ,że to musiała być wina mojej matki. Wiedziałaś ,że spędziłam miesiące w szpitalu kiedy miałam piętnaście lat? Próbowałam połknąć garść tabletek nasennych. Seamus sprawiał ,że czułam sie tak beznadziejnie — Mój ojciec był alkoholikiem i mechanikiem samochodowym — zaoferowałam — I to nawet nie najlepszym Shelby zaśmiała się — Mam imię po samochodzie. Mustang Shelby z

1967.

Mój

ojciec prowadziło go tej nocy kiedy zmarł Stałam w milczeniu i Shelby westchnęła, zawijając i odwijając końcówkę swoich długich błąd włosów. Spojrzała na mnie do góry i gapiła się tak jakby dopiero co się obudziła — Co się stało z twoją twarzą? — Seamus — odparłam — I jego wynajęty pit bul Joshua — Co zrobiłaś? — powiedziała bez zaskoczenia Shelby — Musiało to być coś co bardzo nim wstrząsnęło skoro ryzykował pobicie policjantki w taki sposób Nabrałam powietrza. Nie chciałam, nie miałam prawa pytać Shelby o to o co miałam zamiar ją zapytać ale jeśli tego nie zrobię śmierć będzie stale narastać. Krew O'Halloranów i Blackburnów, krew czarownic będzie płynąć ulicami jeśli nie zwrócę Czaszki tam gdzie należy — Poszłam do niego i powiedziałam ,że wiem iż zabił Vincenta Blackburna. I ,że wiem też o Czaszce, Shelby. Wszystko czym twój wuj....— pominęłam tą część o dowodach które zostały zgniecione w małą piłkę na podłodze Seamusa

Shelby pokiwała — To by załatwiło sprawę — powiedziała i roztarła nogę — Udało ci się jednak uciec, nie spodoba mu się to — Cóż, to spodoba mu się jeszcze mniej — odparłam — Wracam z powrotem do wieży i mam zamiar ukraść Czaszkę — wbiłam w Shelby moje najbardziej srogie spojrzenie — I potrzebuje twojej pomocy Siedziała w milczeniu przez długi czas, spokojna jak manekin — Powinnam go nienawidzić — powiedziała w końcu — On mnie nie kocha. Czyni moje życie prawdziwym piekłem. Okłamał całą rodzinę na temat trzymania tego brudnego reliktu czarownic krwi pod naszym dachem — Shelby westchnęła — Zdajesz sobie sprawę ,że próba walki z Seamusem to jak oblewanie się krwią i skok do basenu pełnego rekinów — Nie jest najgorszą rzeczą z jaką się zetknęłam — powiedziałam szczerze. Zdecydowanie drugą najgorszą. Blisko drugiej. Ale ona nie musiał o tym wiedzieć — Chciałabym ,żeby dla mnie wszystko było takie czarno białe — powiedziała Shelby — Dla ciebie wszystko jest proste, Luna, Dobro albo zło, nic pomiędzy Gdyby tylko wiedziała jak bardzo po miedzy się znajdowałam. Zabiłabym za tak czyste sumienie jakie miała Shelby — Czego potrzebujesz ode mnie? — zapytała. Odmówiłam nieme dziękczynienie do najjaśniejszej panienki — Muszę wiedzieć gdzie Seamus trzyma czaszkę — powiedziałam — Jak dostać się do wieży po godzinach urzędowania z resztą sobie poradzę — miałam nadzieję ,że trafię Joshuę. Jedna seria porażająca jadra nie była wystarczająca dla tego palanta Shelby pokiwała powoli — W porządku — powiedziała — Dobrze — dodała z większym naciskiem. Sądziłam ,że może jakimś cudem uda jej się wyjść z tego wszystkiego cało, jeśli jakakolwiek z nas pożyje wystarczająco długo. Jeśli uda mi sie zdobyć czaszkę. Jeśli nie, miałam przeczucie ,że tak szybko jak uda mu się przetłumaczyć inskrypcję, moje niespłacone karty kredytowe i pusty apartament Shelby nie będą miały wielkiego znaczenia — Za kilka godzin się ściemni — powiedziała Shelby — Podaj mi notes i długopis Podałam jej to o co prosiła — Będzie ciemno — powiedziała raz jeszcze — Możesz zostać tu do czasu aż słońce nie zajdzie, jeśli chcesz

— Tak długo jak nie będziesz oczekiwała ode mnie szczotkowania włosów i pogaduszek o chłopcach — jedna strona jej ust zakrzywiła się w uśmiechu —

Narysuje

ci

mapkę

budynku

z

rozmieszczeniem

kamer

i

systemów

bezpieczeństwa — powiedziała — Przynajmniej tych o których mi wiadomo. Czaszka prawdopodobnie jest w sejfie w prywatnych apartamentach Seamus'a, które są połączone z jego biurem — Dziękuje — powiedziałam i naprawdę tak myślałam. Nieważne ,że nie wiem jak włamać się do sejfu, pomijając idiotyczne pogłoski ,że policjant jest najlepszym przestępcą. Gdybym potrafiła otwierać takie rzeczy żyłabym na mojej prywatnej wyspie z jachtem i helikopterem. To plus szafa rozmiarów parku Fenway aby pomieścić wszystkie moje buty od projektantów — Nie dziękuj — odparła Shelby — Ponieważ poza tą mapką, wszystko co mogę ci zaoferować to życzyć szczęścia

Słońce było cienką smugą pomarańczu nad zatoką. Wzięłam kurtkę i klucze — Będę się zbierać — powiedziałam Shelby, wciskając jej mapkę apartamentów Seamus'a do kieszeni — Nie zawracaj sobie głowy telefonem kiedy już tam dotrzesz — powiedziała Shelby na jej jakże zachęcający sposób — Mam przeczucie ,że i tak dowiem się wystarczająco szybko — miała na tyle klasy ,że nie dodała, jeśli sie nie dostaniesz. Cóż wtedy też bym nie zadzwoniła ponieważ byłabym martwa lub poza punktem w którym rozmowa w ogóle byłaby możliwa Pozwoliłam swoim myślą błądzić kiedy jechałam te kilka przecznic do wieży O'Halloranów. Powinnam była zadzwonić do Sunny. Teraz już za późno. Gdyby wiedziała co się dzieje zadzwoniłaby do Maca a on przywołałby wszystkiego rodzaju siły piekielne aby tylko wszystko rozpieprzyć. Powinnam była być milsza dla Trevora ostatnim razem kiedy rozmawialiśmy. Nigdy nie powinnam była wpuszczać Dmitria Sandovskiego do mojego życia. Był jedynym nad którym nie ubolewałam

— Przestań zachowywać się tak jakbyś miała zginąć — powiedziałam sobie we wstecznym lusterku — To cholernie przygnębiające Wieża była cicha o

7

wieczorem, jeden samotny ochroniarz stacjonujący przy

pulpicie z kamerami w holu i jeden recepcjonista który siedział przy biurku w informacji. Przeskanowałam listę nazwisk umieszczonych na mosiężnych płytkach po prawej stronie drzwi i wybrałam jakieś nazwisko z najwyższego piętra. Zignorowałam strażnika tak jak zrobiłby to każdy normalny cywil i podeszłam do recepcjonisty — Może mógłbyś mi pomóc? Spojrzał znudzony do góry — Czego potrzebujesz panienko? — Czy mógłbyś mi powiedzieć gdzie znajdę biuro Gerarda Mansfielda? Recepcjonista kliknął w swój komputer. Miał na sobie tanią kamizelkę która miała nadać mu profesjonalnego wyglądu a jego plakietka z imieniem mówiła ,że nazywa się Emmanuel. Było mi go żal, bo prawdopodobnie przez ze mnie zostanie zwolniony — Gabinet

76 na 38 piętrze — powiedział

— Windy nadal działają? — zapytałam z dziarskim uśmiechem — Pan Mansfield mnie oczekuje Emmanuel posłał mi spojrzenie które mówiło ,że nie jest taki młody i głupi na jakiego wygląda — Gdyby cię oczekiwał powiedziałby ci ,że windy przestają działać bez specjalnej karty z kodem o szóstej Cholera, przejmowałam się kamerami i siłami Joshuy ale nie oczekiwałam ,że mądraliński pracownik który zarabia płacę minimalną zablokuje mi drogę — To bardzo osobiste spotkanie — wymruczałam, kładąc jedną dłoń na jego ramieniu. Powinnam była odpiąć górny guzik koszulki, albo mieć ciaśniejsze dżinsy czy coś w tym stylu. Emmanuel się na to nie nabierze — Paniusi, jeśli nie masz do załatwienia żadnej sprawy w wieży będziesz musiała wyjść — powiedział wyszukanie — Ok, w porządku — odparłam — Powiem ci o co chodzi. Jestem Jess McMillan z SEC. Pan Mansfield skontaktował się z nami jakiś czas temu poufnie zgłaszając pewne nieprawidłowości w grupie O'Halloran

— SEC? — zmarszczył brwi Emmanuel — Poufne informację i takie tam? — Dokładnie takie — zgodziłam się z nim — Jesteśmy bardzo zaniepokojeni pewnymi szczegółowymi transakcjami w które zamieszany był pan Seamus O'Halloran — Ten koleś to szumowina — dodał Emmanuel — Wiesz ,że obciął świadczenia zdrowotne dla pracowników pracujących tylko na godziny? — Dlatego to takie ważne abym mogła zobaczyć się z panem Mansfieldem właśnie w tej chwili — powiedziałam. Emmanuel posłał spojrzenie w kierunku ochroniarza, który czytał jakieś czasopismo z kobietą w bikini na okładce, a następnie wręczył mi biały plastik — Karta do windy — powiedział — Zawiezie cię na czterdzieste piętro, a potem i tak trzeba już mieć prywatne kody dostępu — Dziękuje za całą twoją pomoc — powiedziałam szczerze — Hej, jeśli zobaczę jak wyprowadzają ich stąd w kajdankach z kamerami wiadomości skierowanymi prosto w ich twarze, to będzie wystarczająco — powiedział Emmanuel Nie powiedziałam mu ,że w przypadku Seamus'a naprawdę miałam nadzieję ,że jego życzenie się spełni Górne piętra wieży były zaciemnione. Gerard Mansfield już dawno poszedł do domu, a wózek sprzątającego biura pracownika stał na końcu korytarza z ryczącym jakąś piosenkę o byciu zakochanym radiem Podniosłam kółko z kluczami z wózka i dowiedziałam się ,że są starannie oznakowane, numerem piętra i pokoju na przedzie. Numerem

38

od kluczyłam drzwi do

gabinetu Mansfield'a i wśliznęłam się do środka, pozostawiając włączone światło Szybkie przeszukanie biurka Mansfield'a ujawniło jego zamiłowanie do organizacji, przeżuwania końcówek ołówków i wiśni w czekoladzie. Co za święty. Czułam sie prawie źle wykorzystując go w ten sposób Znalazłam kartę z kodami Mansfield'a pod jego pudełkiem ze słodyczami, lekko klejącą ale jak najbardziej użyteczną. Udało mi się prawie wrócić z powrotem do windy kiedy sprzątaczka wyszła z za rogu i mnie dostrzegła

— Kim jesteś? — zażądała — To piętro jest zamknięte wieczorem O

cholera,

w

jakiś

sposób,

nie

sądziłam

,że

jakiegokolwiek

rodzaju

niezapowiedziana wizyta załatwi sprawę więc uśmiechnęłam się słodko i powiedziałam —

No hablo ingles, senora — Zostań tutaj — powiedziała głośno i powoli. Jakby to miało kiedykolwiek pomóc — Wzywam ochronę. Zostań! — warknęła na mnie sięgając do guzika alarmującego przy windzie Jeśli zawiadomi ludzi Joshuy, będę załatwiona. Zrobiłam szybki krok, przenosząc ciężar ciała i uderzyłam ją pod prawą kością policzkową. Jej głowa szarpnęła się i straciła przytomność zanim w ogóle poczuła jakikolwiek ból Zaciągnęłam ją do windy i przesunęłam kartą Mansfield'a aby ruszyła na ostatnie piętro. James Bond nigdy nie musiał przejmować się stojącymi na jego drodze sprzątaczkami Drzwi windy otworzyły się na ciemność na szczytowym piętrze. Biuro Seamus'a było upiorne w poświećcie światła miasta znajdującego się poniżej, ale mogłam rozróżnić, biurko, krzesło i bar a nawet pęknięcie w tynku gdzie wpadłam na ścianę. Za pęknięciem dostrzegłam błysk metalowych drzwi Włączyłam światła, posłałam windę ze sprzątaczką do piwnicy, i ostrożnie odsunęłam połamane kawałki ściany. Stalowe drzwi prowadzące do prywatnych apartamentów Seamus'a były tak małe i poniszczone jakby przeżyły już wcześniej kilka ataków. Nie było żadnego panelu z alarmem, ale nawet z tego miejsca czułam mrowienie zabezpieczeń które były jak niewidzialne kraty na ich powierzchni Brutalna siła nie pomoże mi przedostać się przez te drzwi. Jeśli ich dotknę, skończę ekstra przypieczona i Seamus znajdzie mnie taką jutro rano — Wielkie dzięki, Shelby — wymamrotałam. Chociaż sama przekonywałam siebie ,że to włamanie to kiepski pomysł czułam się jakoś irracjonalnie rozczarowana ,że zostałam pokonana przez coś tak prostego jak przeciwpożarowe drzwi. Opadłam na krzesło Seamus'a z westchnieniem Jego telefon przykuł mój wzrok, a dokładniej schludnie opisane przyciski z napisem, Hol, Garaż, Ochrona

Pomysł który pojawił się w mojej głowie był straszny i niebezpieczny, ale kiepskie pomysły zawsze wydawały się do mnie przemawiać więc podniosłam słuchawkę i wcisnęłam guzik Głos który odpowiedział brzmiał jak chrzęst żwiru, tak jakby ten ktoś właśnie ucinał sobie drzemkę i bardzo starał się ten fakt zamaskować — Ochrona — Musisz mi pomóc! — powiedziałam, nadając mojemu głosowi odpowiednią dawkę małoletniego przerażenia — Ktoś próbuje tu wejść! Głos poderwał się — Gdzie pani jest? — Sześćdziesiąte piętro — wyskrzeczałam i rzuciłam słuchawkę. To powinno podnieść mu trochę ciśnienie krwi. Nikt z wyjątkiem Seamusa nie powinien był tu być, tego akurat byłam pewna Teraz miałam prawdopodobnie jakieś sześćdziesiąt sekund zanim wpadnie tu Joshua. Podbiegłam do panelu z włącznikami znajdującego się na ścianie, spuszczając ciężkie, czarne, story w dół po okiennej ścianie. Wyłączyłam światła i czekałam schowana za drzwiami do windy z plecami przyszpilonymi do ściany Zaległa całkowita miękka czerń. Zwykłemu człowiekowi ciężko byłoby zlokalizować własną dłoń wyciągnięta na przeciwko twarzy. Z moim nocnym wzrokiem mogłam widzieć to co ciemniejsze niż czerń, kształty mebli i miękki blask światła wokół krawędzi zasłon. Nie było to wiele ale powinno wystarczyć Winda zadzwoniła i usłyszałam miękki dzwonek z wnętrza tuż przed tym zanim otworzyły się drzwi Zaatakowałam pierwszą pojawiającą sie osobę, mężczyznę z bronią i latarką. Broń zauważyłam kiedy obróciłam jego nadgarstek i uderzyłam go nią w twarz, była SigSauerem P226. Wszystko co najlepsze dla prywatnej armii Seamusa Drugi gość w windzie wydał z siebie jęk kiedy jego krwawiący partner wpadł z powrotem na niego i oddał dziki strzał na ślepo — Kto tam jest do cholery? — zażądał — Mam broń Drzwi windy zamknęły się, pogrążając nas ponownie w ciemności, z wyjątkiem strumienia światła z latarki.

Wkroczyłam za niego i złapałam rękę z bronią wykręcając mu ramię, tak ,że nie mógł zareagować. Szybkość jest wszystkim w walce. Ochroniarz szarpał się ze mną i kopnęłam go w nerki. Jęknął i upadł na podłogę — Nigdy nie ujdzie ci to na sucho! — obiecał, chociaż w ciemności mogłam być równie dobrze duchem — Klucze — zażądałam, naciskając na jego nadgarstek. Kilka milimetrów więcej i złamię mu go. Nie chciałam tego zrobić nawet chociaż facet prawdopodobnie na to zasłużył — Klucze do —aaa! Klucze do czego? — Apartamenty O'Hallorana — warknęłam do jego ucha —Daj mi je — Nie wiem o czym mówisz! — jęknął, w niezbyt przekonujący o swojej niewinności sposób. Oparłam się tak aby mógł zobaczyć moje błyszczące na złoto oczy. Zaczął drżeć i szybko oddychać — Jezus — On ci nie pomoże, wiedz o tym — powiedziałam. Zamachnął się na mnie latarką, i w jakiejś szaleńczej plątaninie ruchów udało mu się przebić. Przynajmniej facet miał instynkt przetrwania. Nie był całkowicie bezradny Złapałam latarkę z jego spoconej dłoni i rozbiłam ją o drzwi windy Załkał teraz — Proszę nie zabijaj mnie — Koleś gdybym chciała cię zabić, do tej pory już byłbyś w kawałkach — Klucze są przy moim pasku, proszę... Pochyliłam się (ostrożnie aby nie wpadł na jakiś głupi pomysł) i znalazłam kółko z kluczami przypięte przy jego pasku. Spryciarz — Proszę — powiedział ponownie — Co? — zażądałam — Przywal mi — poprosił — Jeśli tylko mnie zwiążesz, będą wiedzieli ,że zostałem obezwładniony i stracę pracę. Tylko jeden strzał tuż za uchem. Mogę powiedzieć ,że nigdy cię nie widziałem

Pieprzenie nieprawdopodobne — Joshua dobiera sobie samych najlepszych pracowników co nie? — wymamrotałam, podnosząc latarkę. To był dobry policyjny model. Wzięłam zamach i uderzyłam go w głowę. Jego czaszka i latarka wydała z siebie trzask i ucichł nie wydając już z siebie żadnego dźwięku Miałam nadzieję ,że mi później podziękuje

Rozdział Dwudziesty ósmy Musiałam wypróbować ze dwadzieścia kluczy zanim znalazłam te które otwierały zamki w gabinecie drzwi Seamus'a. Popchnęłam je otwierając i zobaczyłam miękkie światło. Moje serce zamarło na chwilę kiedy wyobraziłam sobie spotkanie twarzą w twarz z Seamusem, ja bez broni i żadnego pozwolenia aby być w miejscu w którym byłam Ale światła zapalały się automatycznie, mosiężne kinkiety wpuszczone w pokrytą satyną ścianę. Seamus miał gust który sklasyfikowałabym jako pałac cezara w

początkowej fazie. Doryckie kolumny i bogate sofy przytłaczały zwartą przestrzeń, która była wysoka i wąska i kiedyś mogła być pomieszczeniem gospodarczym Na końcu pokoju, wpatrując się we mnie stała Czaszka Mathiasa. Stała za szkłem, ustawiona na kolejnej fałszywej kolumnie Podeszłam w jej stronę powoli, ledwie będąc w stanie uwierzyć ,że patrzę na coś tak antycznego. Czułam się prawie ,że pokornie, tak jakbym przebywała w obecności martwego boga Bliżej, spostrzegłam ,że sejf znajdował się tuż za Czaszką, trójstronne szkło, zbudowany jak rozszerzające się sklepienie. Przemawiał do ego Seamus'a to ,że trzymał tą rzecz otwartą tak aby każdy mógł zerknąć Przystanęłam kilka stóp od półki. Z tego miejsca mogłam zobaczyć rzeźbienia, maleńkie znaki runiczne które pokrywały każde miejsce na czaszce. Poruszały się przed moimi oczami, nie w obrzydliwy sposób demonicznej magii ale w zmysłowym ruchu obiektu tak nasyconego mocą którą była prawie żywa. Ta moc promieniowała z Czaszki, od wyszczerzonego uśmiechu, poprzez kości policzkowe aż do bezdennych pustych oczu Karciany stolik stał po jednej stronie półki a żółte notatniki walały się rozproszone po jego powierzchni razem ze starą księgą która była tu zupełnie nie na miejscu Próbując ignorować namacalną magię emitowaną przez Czaszkę, zerknęłam na papiery i zobaczyłam ,że spora ich część została przetłumaczona na angielski. Księga była zapisana odręcznym pismem które zmieniało się co kilkadziesiąt stron. Ostatni był datowany i podpisany. Victor Blackburn,

1946.

Słowa Seamus'a odbiły się echem, Nie zdajesz sobie sprawy ,że ćpun zrobi

wszystko, gdy zostanie przyłapany Vincent zrobił mizerne tłumaczenie zaklęć Czaszki dla Seamusa. W zamian za swoje życie? Narkotyki? Czy to naprawdę miało znaczenie? Ale Seamus nie potrzebował tylko księgi, potrzebował Vincenta aby rozszyfrował dla niego klucz. A kiedy Vincent w końcu powiedział nie, zginął Zlokalizowałam niewielkie drzwi w podłodze, oznaczone jako zsyp na śmieci. Pozbierałam notatniki i zapiski które poczyniła Valerie, i wrzuciłam je w dół zsypu. Nie miały dla mnie żadnego sensu. A nikt inny nie musiał rozszyfrowywać pisma na Czaszce Mathiasa w trakcie trwania całego mojego życia. Ani Seamus, ani Victor Blackburn. Sunny znienawidzi mnie za zniszczenie czegoś o tak wielkim magicznym znaczeniu ale w końcu jej przejdzie Czaszka spoglądała do przodu, widząc nicość podczas gdy jak patrzyłam się na nią. Coś tak małego (naprawdę małego, nieomal rozmiaru dziecka) Chyba nikt nie jest w stanie przewidzieć gdzie skoncentruje się moc i władza Szklana półka była solidna gdy nacisnęłam na nią w ramach eksperymentu, w trzech czwartych kuloodporna, odporna na wszystko z wyjątkiem cięcia lasera. Włącznik znajdował się na ścianie tuż po mojej prawej i sięgnęłam w jego stronę Seamus był arogancki i próżny. Chciał jej dotykać, chwalić się nią, uspokajać się. Przesunęłam włącznik i górna część półki rozsunęła się z warkotem, eksponując czaszkę na otwarte powietrze — Ty draniu — powiedziałam, z tryumfem. Wyciągnęłam szmatkę z mojej tylnej kieszeni, rozwinęłam i zawinęłam w nią Czaszkę, która sprawiała wrażenie twardej i zakonserwowanej jak sękate drewno Wstrzymałam oddech kiedy podnosiłam czaszkę z podstawy. To się nie skończy dobrze. Nie może Nic się nie wydarzyło. Nie uruchomił się żaden alarm z migającymi czerwonymi światłami czy też czymś ciężkim spadającym mi na głowę. Ego Seamusa O'Halloran'a było naprawdę wielkie. Cóż, nie był pierwszą osobą która popełniła ten błąd w moim otoczeniu, chociaż szczerzę trochę zabolało ,że zostałam aż tak niedoceniona. Przynajmniej Alistair Duncan poczynił pewne starania aby mnie zabić Teraz tylko pojawił się lepki problem polegający na tym jak wydostać się z wieży.

Zaalarmowałam już ochronę, prędzej czy później wykombinują sobie ,że ich zespół nie odpowiada i wyślą na górę kawalerię, która na pewno będzie się składała z Joshuy. A skoro raczej nie szukałam pobicia do utraty świadomości dwukrotnie w ciągu jednego tygodnia zdecydowałam się skorzystać z drzwi prowadzących na dach Wiatr wychłostał mnie tak szybko jak tylko znalazłam się na zewnątrz. Na tej wysokości zawsze jest wiatr, powietrze przecinało mnie przechodząc przez kurtkę. Żadnego śmigłowca czekającego na jałowym biegu, z zaopatrzeniem i pilotami czekającymi w gotowości na szczycie wieży, tylko pusta przestrzeń wysypana żwirem, usiana odpowietrznikami Jestem stworzeniem ziemi i generalnie nie lubię znajdować się wysoko ponad nią. Daleko w dole, reflektory ogarnęły niebo nad dzielnicą Waterfront, a policyjny śmigłowiec sunął nad wzgórzem Cedar. Słyszałam dobiegające z ulicy klaksony samochodów i krzyki przechodniów tak jakby były tuż obok mnie. Wszystkie te odgłosy odbijały się od ścian miejskiego kanionu nad przepaścią którego się znajdowałam Jedynym wyjściem które dostrzegłam, była mała przerażająca drabina znikając nad krawędzią dachu. Spojrzałam w dół, gładkiej strony wieży, okna były ciemne z wyjątkiem szachownicy jasności. Obok drabiny znajdował się cienki pręt i półka szeroka zaledwie abym zmieściła na niej stopę, jakieś dziesięć metrów w dół. Był to jakiś swego rodzaju system zabezpieczający dla pracowników nawigujących zewnętrzną część wieży Prowizoryczna budka znajdowała się kilka metrów dalej, oznaczona tylko dla

pracowników, i uderzyłam w drzwi tylko po to aby dowiedzieć się ,że jest to miejsce zamknięte na kłódkę. Kopnęłam kłódkę zrzucając ją z zawiasów i drzwi otworzyły się z kołysaniem. Znalazłam w środku trzy neoneowo pomarańczowe uprzęże i kaski Zabezpieczyłam się najlepiej jak mogłam, przyczepiając worek z czaszką do samej siebie przy pomocy nylonowej uprzęży zabezpieczającej. Nie wzięłam kasku, w końcu kogo chciałam tu oszukać? Bez patrzenia na krawędź przypięłam uprząż do prętu a następnie przerzuciłam jedną nogę przez krawędź dachu. Pomodliłam się szybko do jakiegokolwiek boga jaki mógł teraz obserwować głupią kobietę wilkołaka, i rozpoczęłam długą wspinaczkę w dół Nie wiem jak długo schodziłam po ścianie budynku, manewrując krok po kroku pomiędzy podmuchami wiatru, który wydawał się być zdeterminowany aby posłać mnie w dół jak bezpański śmieć złapany na wietrze.

Kiedy w końcu dotknęłam twardego betonu za wieżą, upadłam i podciągnęłam kolana do piersi, drżąc niekontrolowanie Czaszka była ze mną. Udało mi się. Następną ,rzeczą o której nie pomyślałam to to gdzie ją ukryje, nie mogłam zabrać jej do domu czy też na komisariat, no chyba ,że chciałam przejść na wcześniejszą emeryturę z powodów załamania psychicznego Ona mnie za to zabije, ale to było jedyne miejsce o którym wiedziałam ,że mogłam tam być absolutnie bezpieczna, przynajmniej do czasu aż Seamus dowie się co zrobiłam

Rozdział Dwudziesty Dziewiąty Miękkie światło sączyło się zza okien domku, słyszałam muzykę klasyczną płynącą z wnętrza. Była dopiero ósma trzydzieści, dziewięćdziesiąt minut od momentu w którym weszłam do wieży O'Halloran. Dziewięćdziesiąt minut może się wydawać cholernie długim okresem czasu kiedy spędzasz go wokół bezcennego artefaktu. Mówię wam Zapukałam mocno do drzwi, nie zawracając sobie głowy tym czy obudzę sąsiadów. Nic tak dobrze nie wpędza cię w paranoję jak stanie w samotności na pustej drodze przy plaży gdzie nic z wyjątkiem księżyca nie oświetla twojego otoczenia. Mogłam przysiądź ,że czuje obserwujące mnie oczy za każdym krzakiem i słupem telefonicznymi, tylko czekające aby się na mnie rzucić. Sunny otworzyła drzwi. Była w dresach i poplamionej koszulce

Pretenders. Teraz jak o tym myślę, to zginęła mi taka sama koszulka kilka miesięcy przed moją ucieczką — Sunny, musisz przestać kraść moje ubrania — przechyliła głowę — Nie wiem o czym mówisz. Co tu robisz? — weszłam do środka i zatrzasnęłam drzwi — Czy Rhoda śpi? — Nie, nie śpi — powiedziała moja babcia stając w drzwiach. Wywróciłam oczami zanim odwróciłam się do niej. Pieprzenie fantastycznie — Miło znowu cię widzieć, babciu — Jest późno — powiedziała ostro — Jesteśmy zajęte — Babcia Rhoda wygląda jak na tych starych pomarszczonych zdjęciach które znajdujesz w sklepie czyjegoś pionierskiego przodka, wysuszone ciało i uparta szczęka, na szycie z pozbawionymi humoru Purytańskimi oczami. Była tak daleka od stereotypu mądrej, starej wiedzmy jak to tylko możliwe — Cóż, nie kłopocz się — powiedziałam słodko — Jestem tu aby zobaczyć się z Sunny — Wróć później — powiedziała Rhoda, robiąc krok aby otworzyć drzwi — Albo lepiej, nie wracaj wcale. Sunny ma dość na głowie bez twoich problemów — Babciu! — Sunny tupnęła nogą — Rozmawiałyśmy o tym! Nie mam już sześciu lat! W porządku?!, sama podejmuje moje własne decyzję

Ale ja zwarłam się spojrzeniami z moją babcią i zajęłyśmy się kolejną rundą naszych odwiecznych zapasów aby zobaczyć kto jest bardziej prostacki i uparty — W porządku — powiedziałam — Dobrze wiedzieć. Nie miałam zamiaru zakłócać waszych tak bardzo istotnych zadań babciu. Po prostu pomyślałam ,że może będziesz chciała to zobaczyć — szarpnęłam płócienną torbę wyciągając z niej czaszkę. Z niemałym stopniem satysfakcji, obserwowałam jak kolory odpływają z twarzy Rhody. Oparła się o klamkę tak jakbym ją spoliczkowała — Mathias …— wyszeptała — Jasna cholera! — wykrzyknęła Sunny po czym przyłożyła dłoń do ust — Więc, wychodzę i nie będę wracać — powiedziałam i zaczęłam wpychać czaszkę z powrotem do torby — Chodź tutaj — Rhoda zarządziła, tym idealnym tonem głosu którym mogłaby ciąć szkło, wyćwiczonym przez lata wychowywania mnie. Zrobiłam to co mi kazała, podając jej czaszkę. Zrobiła niedostrzegalny wręcz krok w tył, jak turysta który ma do czynienia ze szczególnie wkurzonym grzechotnikiem — To prawdziwa rzecz — powiedziałam walcząc z chęcią aby wytrzeć dłonie o dżinsy. Oleista energia czaszki zniekształcała moją wizję, głowa waliła mi tak jakbym obudziła się właśnie po zakrapianym weekendzie — Wierzę ,że tak — powiedziała Rhoda lakonicznie, ukrywając to jak bardzo ją to przeraziło pod płaszczykiem pogardy — To w co nie wierze, to to ,że ktoś oddał tą rzecz komuś takiemu jak ty chętnie z własnej woli — Wierz w co chcesz — powiedziałam, kopiując jej złośliwy ton — Muszę zostać tu na noc, potrzebuje notatnik i długopis, proszę — zerknęłam na Sunny — Mam coś do zrobienia Co stanie się z Czaszką, nie wiedziałam ale gdzieś na jej pokrytej runami powierzchni było zaklęcie które mogło uwolnić Dmitri'a z trucizny demona — Ok. Pewnie — pokiwała Sunny, oczami wielkości ćwierć dolarówek — Nie możesz tu zostać — zaoferowała niezdecydowanie moja babcia — Nie chcę mieć tego czegoś pod moim dachem — Babciu — powiedziałam — W ciągu ostatniego tygodnia musiałam radzić sobie z martwymi ciałami, zatruciami, bombami samochodowymi, byciem pobitą nieomal na śmierć. Dzisiaj włamałam się do budynku a potem musiałam zsuwać się w dół na zewnątrz aby zdobyć tą rzecz. Czy naprawdę chcesz się teraz ze mną kłócić?

Rhodę można określić wieloma niepochlebnymi epitetami ale głupota na pewno nie jest jednym z nich. Jej oczy zrobiły się szklane i twarde, obróciła się na pięcie i wparowała z powrotem do kuchni. Wspaniale, kolejna rzecz której mi nigdy nie wybaczy — Mam dla ciebie długopis i notes — powiedziała Sunny nadchodząc z salonu — Możesz zrobić to co chcesz zrobić tutaj — nigdy nie zdjęła wzroku z Czaszki, tak jakby ta mogła powstać do życia i zatrzasnąć się na jej palcach — Dzięki — powiedziałam, kierując do niej mój pierwszy uśmiech który miałam wrażenie ,że pojawił się tam po dekadach. Sunny przygryzła wargę — Nie będę pytać w jaki sposób udało ci się zabrać to od Seamusa O'Hallorana — powiedziała — Nigdy nie chce tego wiedzieć. Ale to źle się dla ciebie skończy, prawda? Postawiłam Czaszkę na stolik do kawy w saloniku Rhody i opadłam w dół na jedną z jej wyściełanych sfatygowanym denimem kanap. Nie zdawałam sobie sprawy jak blisko omdlenia się znalazłam dopóki moja głowa nie dotknęła poduszki. Bogowie. Byłam zmęczona. Zmęczona do kości — Luna? — Sunny naciskała cicho — Tak — powiedziałam — Prawdopodobnie tak się to skończy — Seamus cię zabiję — tym razem to nie było pytanie — Będzie próbował — powiedziałam, zmuszając się aby podnieść długopis i notatnik, obracając Czaszkę tak abym mogła zobaczyć pozorny punkt wyjściowy inskrypcji znajdujący się na koronie — Z pewnością spróbuje — Był czas kiedy przeklinałam cię za to ,że jesteś taka głupia — powiedziała Sunny z westchnieniem — Ale przynajmniej nauczyłam się ,że zazwyczaj robisz zawsze to co konieczne. Daj mi znać jeśli będziesz potrzebowała pomocy Nie odpowiedziałam, wchłaniając skomplikowane, maleńkie rzeźby, rzeźby których uwiecznienie pewną ręką na Czaszce musiało zająć lata Sunny była taka pewna ,że robię właściwą rzecz. Wszystko co ja słyszałam to szepty, zbyt pewna siebie. Poszukująca mocnych wrażeń. Samobójcza Obie miały rację, moje wewnętrzne wątpliwości i Sunny, ale naprawdę miałam nadzieję ,że kiedy przyjdzie co do czego i zginę straszliwą śmiercią okaże się ,że obie się myliły. Wpatrywałam się w Czaszkę — Tylko ty i ja, teraz — powiedziałam pustej twarzy. Mathias nie odpowiedział

Symbole zdecydowanie były alfabetyczne, kręte i rożne, psychodeliczne skrzyżowanie run z sanskrycką. Moja ręka skurczyła się jeszcze zanim pierwsza linia w notatniku dobiegła końca Wtedy zaczęła się trząść. Następnie to samo stało się z resztą mojego ciała, całkowicie wbrew mojej woli. Długopis rysował szaleńczo po notatniku, pozostawiając długie linie jak rzeka na mapie Błyski eksplodowały w moich oczach i poczułam jak świat nagle przenosi się pod moimi stopami. Mój cały wszechświat był bólem, większym niż kiedykolwiek zaznałam. Gorszym niż bycie postrzelonym. Gorszym niż przemiana. Każde zakończenie nerwowe i każda cząstka mego ciała krzyczała. Pomimo tego wszystkiego poczułam jak moje czoło uderzyło o stolik kiedy upadłam na podłogę a język spuchł mi do dziesięciu normalnych rozmiarów, blokują mi gardło Nie mogłam krzyczeć pomocy. Wszystko co mogłam zrobić to zwinąć się w kłębek i pozwolić mojej podświadomości aby została napiętnowana przez ból. To była śmierć, wiedziałam to na pewno, zdawałam sobie z tego sprawę bardziej niż z czegokolwiek wcześniej. Koniec, napisy końcowe, światła gasną i widownia wychodzi do domu Ktoś mną potrząsał, mocno, za ramiona. Dotyk tego kogoś był jak przypalanie gorącym żelazem i chciałam aby się skończył bardziej niż czegokolwiek innego. Nie mogłam nic powiedzieć ani podnieść ręki, więc tylko modliłam się o szybką śmierć I tak samo nagle jak ból na mnie spłynął, tak samo nagle się zakończył — Luna! — krzyczała Sunny potrząsając mną na tyle mocno ,że klekotały mi wszystkie zęby. Jej blada twarz znajdowała się na pograniczu histerii. Widziałam to, była przezroczysta i świecąca, wypełniała moje całe pole widzenia. Zamrugałam. Kiedy oczy Sunny stały się tysiącem odcieni błękitu, jak maleńkie kawałki lodu pływające w morzu arktycznym A żyłki tak samo niebieskie pojawiły się tuż pod porcelanową skórą którą obie odziedziczyłyśmy Tchnęłam, próbując powiedzieć jej ,że wszystko jest w porządku i zamiast tego się zadławiłam. Zapach sosny, pyłu, czosnku, pomidorów i tofu zaatakował mnie z mocą — Kto robi lasagne cioci Deli? — zaskrzeczałam Sunny wybełkotała — Ja...my miałyśmy ją na obiad ostatniego wieczora. Co się stało! Usłyszałam straszny hałas, kiedy tu przybiegłam wiłaś się w konwulsjach!

Nie sądziłam aby Sunny krzyczała ale w uszach i tak mi dzwoniło. Słyszałam odgłos przeżuwania przez coś izolacji tuż pod podłogą, słyszałam krew przepływającą w żyłach Sunny. Czułam wszystko od zatęchłych starych tynków na ścianach domku począwszy przez lekki zapach kadzidła do zapachu jedzenia i mydła oraz morskiego powietrza dochodzącego z zewnątrz. Czułam ,że jeśli zamknę oczy będę mogła poruszać się po domku z taką samą łatwością jak przy otwartych a może nawet lepiej. Ostatnie resztki bólu które pozostały mi po wcześniejszym pobiciu zniknęły tak jakby moje DNA wykopało je z mojego systemu — Nie mówię tego często ale naprawdę mnie przerażasz — dodała Sunny — Idę po babcie Chciałam zaprotestować ale ciężko było mi mówić i myślałam (boże dopomóż mi) ,że może zawołanie Rhody nie było wcale takim złym pomysłem Zapach mnie przytłoczył kiedy Sunny wybiegła, stając się dymem. Dymem palonego papieru jeśli już chodzi o ścisłość. Kopiowane notatki leżały obok mojej głowy, ich krawędzie skręcały się i czarniały, tusz z transkrypcji run osmalał się od razu na stronie Cholera. To nie mogło być normalne — Nie rozumiem o co cały ten krzyk — Rhoda przystanęła kiedy zobaczyła mnie i kupkę popiołów które kiedyś były notatnikiem — Och — Co się dzieje? — zażądała Sunny — Co się dzieję z Luną? — Więcej niż jestem w stanie wymienić — powiedziała Rhoda. To stary nietoperz. Praktycznie umarłam a ona wciąż zachowywała się tak samo. Prawdopodobnie sypałaby dowcipami na moim pogrzebie — Chodź — Sunny, kucnęła obok mnie — Połóżmy cię na kanapie — jest silna, ta moja mała kuzyneczka wiedźma, silniejsza niż wygląda na wiele sposobów, wciągnęła mnie na sofę. Nie mogłam zrobić znacznie więcej niż opaść tam z pustym wyrazem twarzy, ale nie pobił on wyrazu twarzy jaki miałam wijąc się w agonii na dywanie Rhody. Kichnęłam. Naprawdę musi odkurzyć to cholerstwo Rhoda podniosła resztki notatnika i zmarszczyła brwi — Próbowałaś skopiować te runy — powiedziała nie zawracając sobie głowy z ukrywaniem oskarżycielskiego tonu głosu — Dlaczego to zrobiłaś? — To bardzo długa historia — westchnęłam. Zapachy, dźwięki i wizja tak żywa ,że raniła powoli zanikała i teraz czułam się po prostu jakbym starła się z Batmanem i przegrała

— Powiedz co zrobiłaś — powiedziała Rhoda. Pieprzyć to jeśli nie wróciłam znowu do sytuacji w której miałam dziesięć lat i musiałam tłumaczyć się dlaczego jedna z jej ulubionych szklanek została zbita Przymknęłam oczy masując czoło palcami wskazującymi — Po prostu.... wypisywałam litery — wymamrotałam — I nagle nie mogłam nic zobaczyć. Ból... to było jakbym została uderzona przez ciężarówkę i czuła ....tak jakby...mój umysł został wypchnięty przez moje zmysły. Wszystko podniosło się do kilkakrotnej potęgi — to był najlepszy sposób aby opisać co tak naprawdę się stało Kiedy otworzyłam oczy usta Rhody były zaciśnięte w wąską kreskę. Nigdy nie widziałam jej twarzy dokładnie takiej, jej oczy były ostre i dzikie i oddychała przez nos. Byłam zszokowana kiedy zdałam sobie sprawę ,że moja babcia była przestraszona — To się nie może dziać — mamrotała, przesuwając dłońmi po twarzy — Luna, powiedz dokładnie co zrobiłaś — Tylko skopiowałam symbole — powiedziałam zdziwiona — To wszystko — Babciu nic ci nie jest? — Sunny zapytała niespokojnie — Musisz się położyć, czy może wziąć swoje tabletki? — Skopiowałaś symbole własną dłonią. Kiedy czarownica kopiuje coś swoją własną dłonią, energia jest przekazywana do zaklęcia — kontynuowała Rhoda tak jakby wcale nie usłyszała Sunny — Do zaklęcia. Symbole absorbują ukrytą magię czarownicy i to sprawia ,że zaklęcie i symbole działają, tak to się objawia — skupiła swoje spanikowane spojrzenie we mnie — Ty to zaabsorbowałaś. Całą tą magię... — Ok, przydałoby się zwyczajne tłumaczenie na angielski — powiedziałam ,posyłając Sunny spojrzenie ona jest szalona. Sunny przygryzała wargę tak jakby to było pożywienie i przeskakiwała spojrzeniem pomiędzy mną a Rhodą — Ścieżka, tak to nazywają — powiedziała powoli Rhoda — Czarownica która absorbuje magię zamiast ją wydawać. Przechowuje ją w sobie. Takie czarownice są bardzo rzadkie — nabrała powietrza i zamrugała wracając do maski przerażające, znajomej babci którą znałam — Ale ścieżki zawsze dotycząc czarownic nigdy wilkołaków, więc to musiało po prostu być coś co uczyniłaś sobie przy pomocy tego brudnego reliktu czarownic krwi. Cieszę się ,że nic ci nie jest — wstała, otrzepując się tak jakby bliski kontakt ze mną zabrudził ją i poszła do kuchni Sunny gapiła się na mnie — Co się do cholery dzieje?

— Ty mi powiedz! — zasyczałam — W jednej minucie siedzę sobie tutaj zajmując się swoimi własnymi sprawami a w następnej gada coś o jakiś ścieżkach, przechowywaniu magicznej energii i czarownicach! — Nie chcę ci tego mówić ale ona ma rację — powiedziała Sunny — Ale ścieżki dotycząc tych od magii krwi, nie wilkołaków. To nie ma żadnego sensu Skuliłam się przytulając do siebie dużą poduszkę — W zasadzie, to ma dla mnie sporo sensu, Niestety — Och bogowie — wymamrotała Sunny — Luna, to nie możliwe. Nie jesteś czarownicą, zaufaj mi — Tylko dlatego ,że nigdy wcześniej nie miało to miejsca nie oznacza ,że nie może się wydarzyć — wymamrotałam — A skąd jesteś taka pewna, tak w ogóle? Magia stada

Serpent Eye działa inaczej na każdego kto zostaje ugryziony. Mogę nie być pierwszym wilkołakiem którego dotyczy magia Ścieżki — do tej pory zawsze zakładałam ,że miałam jakiś defekt, zostałam pozbawiona magii ponieważ wybrałam bycie wilkiem Insoli. Ale czym więcej mówiłam o tym i czym bardziej Sunny kręciła głową, tym pewniejsza byłam. Teraz miało to sens, to mrowienie które odczuwałam za każdym razem kiedy byłam blisko potężnej magii. Moja niechęć do uprawiania magii, ustanawiania magicznych kręgów i wszystkie te inne oznaki bycia czarownicą. A oto myślałam ,że to tylko psychologiczny bagaż dzieciństwa Wyraziłam to wszystko Sunny, a ona powoli pokiwała — Chciałabym wierzyć ,że to przynajmniej to Luna. Ścieżki są ekstremalnie wrażliwe na przenoszenie energii — Tak, bo to ja — odparłam — Wrażliwa jak cholera, na przenoszenie energii — Jeśli to prawda.... a przyznaję ,że możesz nie być pierwszą. Pojawiły się już takie doniesienia, wokół inkwizycji czarownic które— — Sunny — powiedziałam — Mniej historii. Więcej pomocy w wykombinowaniu sposobu na to abym nie eksplodowała kiedy tylko będę miała styczność z magią — Pomogę ci tak bardzo jak tylko mogę — odparła Sunny — Ale nie jestem Ścieżką, ani wilkołakiem. Jestem standardową czarownicą, nie wiem nic o tej gałęzi magii — Mimo wszystko dzięki — westchnęłam — Wciąż chcesz spędzić noc?

— Nie — odparłam, wstając i wkładając Czaszkę z powrotem do torby — W tej chwili chyba chcę iść do domu — nie powinnam tego robić, oczywiście ale po tym co mnie spotkało chciałam być w swoim własnym domu, w moim łóżku, sama. Pieprzyć cokolwiek co będzie próbował zrobić mi Seamus. Miałam to gdzieś Domek był ciemny i pusty, dokładnie taki jak go zostawiłam. Żadnych kryjących się w krzakach facetów z jego ochrony. Żadnych podejrzanych przewodów pod moim drzwiami Umieściłam Czaszkę na najwyższej półce, na dole w szafie z pudłami starych butów które chciałam sprzedać przez internet i poszłam do sypialni po moją zapasową broń. Morgan prawdopodobnie przeżuje mnie na śniadanie za utratę Glocka, ale w tej chwili wszystko na czym mi zależało to była jakakolwiek broń, więc załadowałam

38 mojego ojca

i położyłam na nocnym stoliku. Opadłam na łóżko z zamiarem odsapnięcia przez minutę zanim doczłapię się pod prysznic ale kiedy się obudziłam było rano a mój budzik brzęczał na mnie Nie budzik, zdałam sobie sprawę po chwili. Coś z dołu, natarczywe ding ding ding które każdy o zwyczajnym słuchu z tej odległości na pewno by zignorował Podążyłam za źródłem hałasu do mojego biura i zobaczyłam ,że moja skrzynka mailowa sygnalizuje nową wiadomość Żadnego znanego mi nadawcy, poinformowała mnie skrzynka. Wysłana z anonimowego źródła. Wiadomość była jednym słowem. Popatrz Video mrugało w załączniku wiadomości Cholera. Już wiedziałam ,że to mi się nie spodoba Pojawił się obraz, ziarnista ręka trzymająca kamerę cyfrową. Trzy puste czarne krzesła stojące na tle białej ściany. Na krzesłach siedziały trzy ciała, związane, na głowach miały naciągnięte kaptury. Jeden z anonimowych ochroniarzy podszedł i zerwał kaptury. Mój żołądek fiknął koziołka pomimo ,że na wpół oczekiwałam tego co ujrzałam Victor Blackburn był przywiązany na krześle, jego twarz była pokryta krwią z powodu niedawnego pobicia. Był trupio blady, jego oczy rozkojarzone. Drugą osobą była Shelby kolejną Valerie. Shelby wyglądała na przestraszoną, ale nie spanikowaną a wyraz jej twarzy był wściekły. Gdybym to ja była na miejscu tego ochroniarza to raczej bym do niej nie podchodziła

Seamus pojawił się przed kamerą, pochylając się i spoglądając bezpośrednio w obiektyw — Masz dwie godziny aby przynieść do mnie Czaszkę. Skoro wiem ,że tak po prostu jej nie zwrócisz, proponuje to, weźmiesz udział w Certamen Letum, wilkołaku. Jeśli mnie pokonasz, uwolnię zakładników. Jeśli nie..cóż dośpiewaj sobie resztę — uśmiechnął się lekko i wbiłam paznokcie w dłonie. Sukinsyn dobrze się bawił — Wieża O'Halloran. Chyba wiesz gdzie to jest. Dwie godziny Ekran zrobił się ciemny Na plus muszę powiedzieć ,że zamarłam z niedowierzania tylko na jakieś trzydzieści sekund, zanim złapałam telefon i wybrałam numer Sunny. Odpowiedziała mamrocząc — Luna, jest

6.30 rano

— Co to Certamen Letum? Cisza — Gdzie o tym usłyszałaś? — Seamus O'Halloran — powiedziałam ponuro — Oczywiście. Ma Shelby. Mam dwie godziny aby przynieść Czaszkę i wziąć udział w tym czymś czymkolwiek by to nie było — To konkurs — powiedziała Sunny, i usłyszałam jak usiadła na łóżku — Konkurs czarownic. Dosłownie, konkurs na śmieć i życie Domyśliłam się ,że chodzi o coś melodramatycznego w tym stylu — Więc co, staniemy w dużym ringu i będziemy kłóć się nawzajem kijami podczas gdy inni będą się przyglądać? — To nie jest zabawne — odparła Sunny — Dwie czarownice mierzą się wewnątrz kręgu i wznoszą swoją energię dopóki jedna z nich nie wypali się. Lub nie zginie Miała rację, to nie brzmiało jakoś przezabawnie —Więc czego on chce ode mnie? Nie jestem czarownicą Sunny westchnęła — Nie, nie jesteś. Ale nie wydaje się jakbyś miała tu jakąś opcję Miałam dokładnie jedną opcję, naprawdę, ponieważ nie miałam absolutnie żadnych wątpliwości ,że Seamus zabije Victora, Shelby i Valerie jeśli nie pojawie się w ciągu dwóch godzin, teraz już mniej niż dwóch — — Dzięki, Sunny — zaczęłam powoli — Dzięki za wszystko — Luna.... — zaczęła ale rozłączyłam się i odłączyłam telefon z gniazdka. Znając Sunny, będzie dzwonić tak długo aż nie odbiorę chociażby z czystej tylko irytacji. A teraz potrzebowałam koncentracji

Poszłam do salonu, i przeszukałam każdą szufladę w końcu znajdując jeden ze starych kawałków kredy Sunny. Kopniakiem odsunęłam dywan i narysowałam podwójny krąg, zamykając samą siebie w środku. Usiadłam ze skrzyżowanymi nogami, próbując zignorować wrażenie ,że powoli pogrążam się w głębokiej wodzie kiedy zamykałam krąg — Asmodeus — powiedziałam głośno, wyraźnie i ostro. Tylko raz. Całe to skandowanie zaklęć w martwym języku które odstawiały czarownice krwi wzywając demona było przereklamowane. Wszystko co trzeba było zrobić to pomyśleć o nim. One zawsze obserwują, słuchają, i czekają — Wzywałaś mnie, Insoli. Nie myliłem się co do twoich zbliżających się kłopotów Asmodeus pojawił się tak jakby otaczała go kolumna złotego dymu, migoczący i na wpół przeźroczysty. Przełknęłam, nawet na wół obecny, demon ustawiał każdy mój instynkt i nerw na komendę uciekaj. Był inny, niebezpieczny — Zmierzę się z Seamusem O'Halloranem w Certamen Letum — powiedziałam — I wezwałam cię z powodu twojej obietnicy — Ach, ale już spełniłem twoje pragnienie — twarz Asmodeusa była przysłonięta ale mogłabym przysiąc ,że się uśmiechnął — Przywróciłem tą inną istotę, tego mężczyznę, kiedy tego chciałaś — Zatrułeś go — warknęłam — Nie tego chciałam — Często tak jest — Seamus O'Halloran próbuje użyć Czaszki Mathiasa dla swoich własnych celów — powiedziałam z desperacją — I staram się go powstrzymać. Czy to nie ma znaczenia? — W jakim celu ty użyłabyś czaszki Insoli? Potrafisz szczerze odpowiedzieć? — Wrzuciłabym ją do zatoki — odparłam — Nigdy więcej nie chcę jej widzieć. Nienawidzę tego, wszystkich tych idiotów walczących o coś co nigdy nie było przeznaczone do wykorzystania przez ludzi, od samego początku. To jakaś perwersja Asmodeus rozważał, jego złota skóra emitowała miękkim, pulsującym blaskiem który był jaśniejszy niż poranne słońce — Idź na swój konkurs czarownic. Dobiję z tobą targu raz jeszcze — jego forma stała się cielesna, sięgnął do kręgu i umieścił dłoń na szycie mojej głowy. Przeszedł mnie pojedynczy, masywny dreszcz tak jakby moje ciało zamknęło się w lodzie — Ale nie popełniaj błędu Insoli. Któregoś dnia zażądam zwrotu przysługi. I nie będziesz wtedy miała więcej możliwości ucieczki. Akceptujesz?

— Tak — wyszeptałam z drżeniem — Akceptuje — Zmierz się z O'Halloranem wiedząc ,że cię wspomogę. I nie wzywaj mnie więcej — Więc przestań się pokazywać! — warknęłam. Za późno. Już go nie było, pozostawił za sobą ten zwęglony zapach przełamanych barier i zakazanej magii

Rozdział Trzydziesty Czekałam pełne dwie godziny aby pojechać do wieży O'Hallorana, i przyniosłam ze sobą broń. Naprawdę rozważałam pozostawienie Czaszki za sobą, próbując zablefować i uwolnić Shelby, Victora i Valerie ale koniec końców zaniosłam ją do środka w tej samej płóciennej torbie w której ją wyniosłam Hol wieży był opuszczony podczas gdy powinno być tu pełno ludzi, właśnie zaczynał się kolejny pracowity dzień. Jedna winda stała otworem, pozornie jasna i spokojna Pojechałam do biura Seamus'a, i wyciągnęłam rewolwer, prześlizgując palce na spust w gotowości. Nie oczekiwałam ,że go użyje, ale był znajomy i dawał poczucie bezpieczeństwa. Planowałam zginąć w walce od czasu kiedy zostałam ugryziona i nie zmieniam w tej kwestii zdania Dwóch ochroniarzy zmieniło moje wielkie plany tak szybko jak tylko winda osiągnęła piętro na którym znajdowało sie biuro Seamus'a. Obszukali mnie i zabrali rewolwer — Co miałaś zamiar z tym zrobić? — jeden parsknął — Wyciągnij swoją głowę z tyłka a ci pokażę — warknęłam. Przywdział na twarz przerażająco kpiący wyraz i wskazał na torbę — To obiekt o który prosił pan O'Halloran ? — Masz jeszcze jakieś głupie pytania? — warknęłam — Może chcesz wiedzieć czy często tu przychodzę? Szarpnął głową na swojego kumpla, który poprowadził mnie do prywatnego pokoju znajdującego się za biurkiem — Jest tutaj, panie O'Halloran — wymamrotał i ulotnił się Nie żebym winiła go za to ostatnie. Seamus sunął na przód w czarnych spodniach z materiału i swetrze. Nie miał szaty z pentagramem i nakrycia głowy z rogami ale i tak było to dość zastraszające — Dziękuje ,że jest pani na czas, detektywie — powiedział pochylając głowę — I za to ,że nie próbowała pani zrobić niczego głupiego Przełknęłam i wypchnęłam podbródek do przodu — Tego nie wiesz

Uśmiechnął się. Nie był to zły uśmiech. Żadnych kręcących się wąsów pod sardonicznym pół uśmieszkiem. Tylko niewielki, pełen satysfakcji uśmiech który zapewniał wszystkich wokoło ,że to właśnie on ma pełną kontrolę Drań — Jestem pewien ,że nie chcemy mieć żadnych nieprzyjemności, detektyw Wilder. Pokaż mi Czaszkę — Pokaż mi Shelby ,Valerie i Victora — odparowałam przyciągając bliżej torbę — Nie ma ich tutaj — powiedział Seamus — Zaufaj mi, Oglądałem wszystkie te same szpiegowskie filmy co ty, detektywie. Są w zabezpieczonym pokoju w piwnicy. Wydaje mi się ,że musiał to być kiedyś schron przeciw bombowy. Bardzo cichy i obudowany tak aby uniknąć ewentualnych pytań o dochodzące stamtąd krzyki. Ale żyją. Jestem honorowym czarownikiem, dotrzymuje swoich obietnic Zerknęłam w oczy Seamus'a, próbując dostrzec w nich kłamstwo. Nic sobą nie zdradził. Ale był honorowym czarownikiem. Złym, ambitnym, zdeprawowanym ale wciąż czarownikiem. A wszyscy oni mieli fioła na punkcie honoru, obietnic i takich tam. — W porządku — powiedziałam wyciągając Czaszkę z torby — Skończmy z tym w końcu Seamus wyciągnął rękę i wśliznęłam do niej Czaszkę —Bardzo dobrze — powiedział. Podszedł I ustawił ją z powrotem na piedestale, następnie pochylił głowę i gestem wskazał mi okrąg wyrysowany na krzykliwych płytkach podłogowych którego nie zauważyłam wcześniej — Proszę Upewniłam się ,że oboje wejdziemy do kręgu w tym samym czasie a Seamus złączył dłonie i wymamrotał kilka słów zamykając krąg i wznosząc energię Krąg zatrzasnął się wokół nas jak szczęki potrzasku, i prawie zachwiałam się pod ciężarem mocy Seamus'a. Był silniejszy od Sunny o jakieś tysiąc razy, silniejszy nawet niż moja babcia. Nawet Alistair Duncan nie był taki zły — Prawem ustanowionym w Rouen w

1597, walczymy o honor i prestiż w tym kręgu

— powiedział Seamus — Czy przystępujesz do konkursu z własnej woli, związana aż do czasu zakończenia konkursu? — Um — powiedziałam — Pewnie. Tak Seamus pokiwał — Bardzo dobrze. Niestety, ja nie

I kiedy jego moc we mnie uderzyła, poczułam niebieskie płomienie palące moje ciuchy i skórę oraz piętnujące moje ciało i duszę, dostrzegłam jak głupia byłam. Pozwoliłam mojemu zamartwianiu się o Shelby oślepić mnie na fakt ,że kiedy Seamus będzie już miał Czaszkę, nie będzie już więcej musiał zachowywać się honorowo. I nie potrzebował mnie żywej Lepiej uwierzcie ,że walczyłam. Próbowałam wzburzyć w sobie moc tak jak wtedy gdy kopiowałam runy. Próbowałam poczuć siłę Asmodeusa jak mnie nasyca i tak szybko jak krzyknęłam poczułam z zimną pewnością jak dar demona zostaje wypalony przez magię Seamus'a — Jakiekolwiek małe sztuczki chciałaś zastosować — powiedział Seamus — Nie masz na to cholernie żadnych szans wewnątrz tego kręgu — Pieprze cię — wyjęczałam i wtedy nie mogłam już więcej przemówić. Serce mi waliło i ciężko było mi oddychać. Byłam wściekła na moja własną arogancję i na to ,że zgodziłam się na układ z Asmodeusem bez powodu oraz na to ,że ktoś taki jak Seamus O'Halloran przechytrzył mnie praktycznie bez żadnego wysiłku Leżałam w kręgu a niebieskie linie magii trzaskały nade mną, obserwując jak Seamus ruszył z powrotem do Czaszki, łamiąc ustanowiony krąg. To nie miało znaczenia. Miał czego chciał — Tatum lucidium — Seamus przeczytał z Czaszki — Tatum nocturnum. Infine

mortis, lucium est — skandował, nisko i miarowo. Widziałam jasną złotą poświatę otaczającą wszystko w pokoju i czułam zimno ale nie pochodzące z własnej skóry. To była śmieć, a nie przeraźliwy ból którego doświadczyłam kiedy czytałam Czaszkę. Ta chłodna nicość była końcem i wiedziałam o tym, byłam tego tak samo pewna jak tego ,że zawiodłam a Seamus wygrał Nie. Nie, Zasyczałam sama na siebie. Może byłam słaba ale byłam tą która pozostanie przy życiu. Przeżyję. Zmaltretowana i połamana ale przeżyje ponieważ wilk nie pozwoli mi zginać. Bez względu na to jak bardzo będzie mnie to bolało, to mnie nie zabije. To nie sposób w jaki wszystko się zakończy — Nie — wyszeptałam, ponieważ to było wszystko co wyszło z moich ust — Nie Skandowanie Seamus'sa ustało kiedy odwrócił się gdy usłyszał jak przemówiłam — Na wszystko co święte i magiczne! — krzyknął zaskoczony — To powinno cię było zabić! Niech to cholera, naprawdę mówiłam. Nie płynęłam w kierunku sufitu, nie szłam w stronę światła i wszystkie te nonsensy. Moje ciało za bardzo cierpiało aby tak było

Wiedź ,że ci służyłem To zimno nie było śmiercią, to był demon we mnie, ochrona którą mi zaoferował, jego własna obsceniczna parodia siły życiowej — Wiem — wymamrotałam — Wiem Resztki magii Asmodeusa spłynęły we mnie a potem odpłynęły i czułam tylko ból, czułam się tak ciężka ,że miałam wrażenie iż spadnę na dól przez podłogę. Ale żyłam, byłam poparzona ale żywa — Ty sukinsynu — wyjęczałam na Seamusa, turlając się na bok i podnosząc się na kolana — To była moja ostatnia kurtka Złota poświata nadal migotała wokół mnie kiedy wstałam, otrząsnęłam się z tych resztek migoczącej magii i podeszłam do Seamusa. Gapił się na mnie z niezrozumieniem dopóki nie znalazłam się prawie ,że na nim. Jego oczy były teraz czystą czernią a skóra była woskowa. Wyrzeźbione symbole na czaszce były tak samo pulsującą czernią, żywe i pełzające po skórze Seamusa Pieprzyć to, było za późno Seamus odwrócił się i wspiął po schodach na dach, pozostawiając czaszkę rzucając ją na marmurowe płytki. Chyba już jej nie potrzebował **** Podążyłam za Seamusem, słysząc miarowe skandowanie dochodzące ze schodów i kopniakiem otworzyłam drzwi, aby znaleźć go z rozpostartymi ramionami spoglądając w niebo na płynące nad nim chmury — Infinitum obscura! — Seamus ryczał a ja obserwowałam w przerażeniu jak chmury zbierają się przed słońcem, spowijając miasto Nocturne w niebieskim zmierzchu tak jakby mściwy bóg wyciągnął swoją dłoń — Seamus! — krzyczałam starając się przekrzyczeć wiatr. Obrócił się i wyszczerzył w uśmiechu kiedy mnie zobaczył — Czyż to nie wspaniałe, detektywie?! — krzyczał — Mathias miał wizję świata! I wszyscy żyjemy aby tego doświadczyć! Był bogiem! — A kim ty jesteś? — krzyczałam — Posiłkujesz się mocą zmarłego! Jesteś niczym! — Jak bardzo się mylisz — Seamus już dłużej nie krzyczał ale mogłam usłyszeć go tak dobrze jakby jego usta znalazły się przy moim uchu —Jestem jego spadkobiercą. Jestem nowym wcieleniem boga

Och, daruj sobie. Gdybym dostawała centa za każdym razem kiedy słyszałam podobny tekst, mogłabym grać w Las Vegas aż do emerytury — Chcesz zobaczyć? — krzyknął na mnie Seamus — Więc patrz! — rozpostarł ramiona, stanął na krawędzi wieży i obrócił się twarzą do mnie. Potem poleciał Nie leciał jak Supermen, bardziej jakby chodził w powietrzu, odpływał ode mnie w górę, w stronę zatoki. Jego śmiech niesiony przez wiatr brzmiał na zniekształcony i dziecięcy W tym momencie wiedziałam dwie rzeczy, jeśli wkrótce nie powstrzymam Seamusa, miasto będzie miało poważnie przerąbane. Jak również to ,że magia Czaszki, wpędziła go w poważne szaleństwo — Dlaczego to zawsze ja muszę sobie radzić z tym gównem? — spytałam samą siebie zanim pobiegłam schodami w dół i skierowałam się do samochodu *** Podążałam za Seamusem kiedy tak płynął w huraganowym wietrze który łamał na pół drzewa, używając mojego przenośnego koguta i jego nacisku manewrowałam w dół bulwaru Magnolia, unikając latających gałęzi drzew, zablokowanych samochodów i porozbijanych szyb Mac odpowiedział po pierwszym dzwonku, jego głos był trochę zniekształcony — Wilder! Skąd wiem ,że masz z tym coś wspólnego? — Daj spokój! — warknęłam — Dzieją się poważnie niepokojące rzeczy jakbyś nie zauważył! Seamus poruszał sie łukiem wzdłuż ulicy Cannery, w dzielnicy Waterfront gdzie pierwszy raz spotkałam Dmitria, a następnie udał się w kierunku zabudowań niedaleko mostu nad zatoką — Dawaj wszystkich na most! Natychmiast! — powiedziałam do Maca i rzuciłam telefonem. Dodałam gazu, pędząc szybciej niż ktokolwiek w godzinach porannego szczytu w Nocturne, tego byłam pewna. Seamus i ja spotkaliśmy się na szczycie pomiędzy miastem Nocturne a półwyspem ponad wściekle pieniąca się szarą wodą, wznieconą przez burzę

Ustawiłam bokiem Fairlane'a i zablokowałam pas ruchu prowadzący na zachód, szarpiąc hamulec i wyskakując z samochodu. Seamus stał całkowicie spokojny, spoglądając w kierunku miasta na wysokiej do pasa poręczy chroniącej okazjonalnych nieustraszonych pieszych od tego od tego aby spać dwieście stóp poniżej Most trzeszczał, stalowe liny kołysały się kiedy wiatr nimi chłostał, pojękując i tworząc razem z wiatrem upiorne wycie — Widzisz to? — spytał Seamus — Całe miasto wyczyszczone, stworzone na obraz Mathiasa! — Masz na myśli na swoje podobieństwo? — zapytałam zbliżając się ostrożnie — Oczywiście — zgodził się, i zachęcony moim stwierdzeniem wyciągnął dłoń jakby próbował zmienić ustawianie statków towarowych stojących wzdłuż portowych doków, po czym szarpnął ją z powrotem z frustracją — Nie! Dlaczego jego wiedza mi się wymyka? Znowu muszę przeczytać te pieprzone runy! — uśmiechnął się cierpko — I właśnie kiedy już myślałaś ,że wszystko rozpracowałaś, co detektywie? Cicho wyjęłam Czaszkę Mathiasa, którą w tym szaleńczym pędzie wrzuciłam do samochodu — Ale tak naprawdę tak nie było — Daj mi to! — Seamus zażądał zaciskając pięści — Dlaczego? — drwiłam — Jesteś wszystkim, Jestem bogiem pośród wszystkich ludzi

i wszystkiego więc stwierdziłam ,że już więcej nie potrzebujesz starego Mathiasa — Nie masz pojęcia do czego się mieszasz — powiedział Seamus, tym razem delikatnie. Jego spokojny ton był bardziej przerażający niż te krzyki — Oddaj mi Czaszkę — powiedział ponownie i zobaczyłam tą samą manifestację niebieskiej mocy wokół jego pięści. Pierwsze uderzenie odbyło się jeszcze zanim spił magię z Czaszki. To zdecydowanie mnie zabije U podstawy mostu widziałam migoczące niebiesko czerwone światła kiedy cała kolumna patrolowych samochodów pędziła w naszą stronę ale nie było czasu. Nie było mowy aby udało mi się wstrzymać Seamusa, skoro mój urok osobisty i wygląd najwyraźniej zawiódł w tym temacie Zapach soli podrażnił moje nozdrza i spojrzałam w dól na wodę. Utopię ją w zatoce — Oddaj mi ją albo zginiesz! — zawył Seamus. Oparłam się o reling mostu, złapałam wiszącą linę i weszłam, balansując na wąskiej metalowej belce. Wyciągnęłam wolną rękę i pozwoliłam Czaszce tańczyć ponad rozszalałą przez wiatr wodą

— Zabierz mi ją — powiedziałam do Seamus. Nie krzyczałam. Nie groziłam. Stojąc tam z szalejącym pode mną sztormem wiedziałam co musi zostać zrobione aby skończyć ten cały bałagan

Poszukująca dreszczyku emocji, ćpunka adrenaliny. Wszystko w płomieniach Trzymałam Czaszkę blisko przy sobie. Potem puściłam linę i nie próbowałam jej złapać kiedy spadałam *** Można by pomyśleć ,że upadek z wysokości dwustu stóp prosto w dół da ci sporo czasu na to aby całe życie mignęło ci przed oczami ale wszystko co widziałam to niebiesko szara mgła. Słyszałam też krzyk powietrza pędzącego przy moich uszach kiedy nabierałam prędkości Potem zatrzęsło mną tak jakby ręka jakiegoś anioła zemsty stwierdziła ,że nie wywinę się tak łatwo Ale to był tylko Seamus, płynący i łapiący mnie w powietrzy za wolne ramię, jego twarz miała taki wyraz, którego nie mogła przybrać żadna ludzka twarz — Oddaj mi Czaszkę — ryknął — Albo pozwolę ci upaść — Naprawdę wydaję ci się ,że to mnie teraz martwi? — powiedziałam, pozbawiona tchu i zaskoczona tym ,że nadal jestem w stanie mówić mimo ,że stoję jedną nogą nad swoim własnym grobem — Odbiorę ci ją i rozedrę cię na strzępy ty śmieciu! — powiedział Seamus, sięgając po Czaszkę. Przekręciłam ramię i zamknęłam je na jego karku, prymitywny instynkt walki zacisnął się aby zdobyć chociaż ostatni moment życia Seamus zaczął się dławić ale nie dlatego ,że podjęłam próbę uduszenia go w powietrzu. Poczułam ten sam ból ale o wiele mniejszy tym razem, przy akompaniamencie adrenaliny. Czułam i widziałam tak intensywnie ,że mnie to przytłoczyło, kiedy magiczna energia Seamusa przepłynęła z jego skóry na mnie — Bogowie! — krzyknął i zaczęliśmy się chwiać ponad wodą — Na boga co ty mi robisz? Ból był euforyczny, bardzo odmienny od czegoś co kiedykolwiek czułam. Zaczęliśmy spadać szybciej, Seamus krzyczał już teraz nie ze złości tylko ze strachu.

Magia płynęła, kształtowała się w coś co należało do mnie a nie do Seamus'a, i nabrałam gwałtownie powietrza starając się to utrzymać kiedy uderzyliśmy w wodę i pogrążaliśmy w lodowatej zatoce. Całkowicie straciłam kontrolę na wszystkim z wyjątkiem mojej świadomości i leciałam przez wodę do póki energia którą pobrałam od Seamusa nie rozmyła się a ja zlodowaciała i rozbita nie krzyczałam próbując zaczerpnąć powietrza i przebić się na powierzchnie Wypłynęłam na powierzchnie zatoki spiąć i krzycząc. Moje prawe ramię było złamane i czułam się tak jakbym miała złamane też obie kostki ale kopałam jak cholera aby utrzymać się na powierzchni więc musiały być nietknięte Żyłam, cierpiałam, pływając w lodowatej wodzie i walczyłam z nią obecnie ale żyłam. Czaszka Mathiasa nie. I to było wszystko co miało znaczenie *** Podczas gdy dryfowałam próbując nie stracić przytomności z zimna, spostrzegłam odzianą na czarno unoszącą się w moim pobliżu postać. Seamus. Wyciągnęłam jedno ramię i udało mi się go przysunąć bliżej oraz przerzucić jego ciało tak abym mogłam go złapać w ratunkowym uchwycie Teraz w końcu wszystko się skończyło. Seamus był tylko kolejny głodnym władzy czarownikiem który roztrzaskał się na swoich wielkich pomysłach Warkot motoru silnika przykuł moją uwagę i zobaczyłam zbliżającą się szybko policyjną łódź. Wciągnęli nas na łódź gdzie osunęłam się z drżeniem na pokład. Ktoś okrył mnie kocem, podczas gdy ktoś inny z członków załogi krzyczał coś przez radio — Hipotermia...niech ekipa czeka w doku... Westchnęłam, pozwalając sobie na relaks po raz pierwszy od kilku dni. Czaszka zniknęła na dobre, a wraz z nią pokusa dla ludzi pokroju Seamusa Ekipa medyczna wzięła mnie w swoje ręce jak tylko łódź zawinęła na miejsce. Drżałam niekontrolowanie już do tego czasu, tak samo z szoku jak i z wody. To takie uczucie kiedy wiesz ,że na pewno nie powinieneś przetrwać a jednak tu jesteś, widząc ten sam świat tymi samymi zmęczonymi oczami McAllister przepchała się przez tłumek oficerów stojących w dokach i przyklęknął przede mną biorąc moją twarz w swoje dłonie — Musisz przestać mi to robić — zadeklarował — Bogowie, dzięki im za to ,że nic ci nie jest

— Oczywiście ,że nic mi nie jest — wyszczękałam — Nigdy nic mi nie jest. Nigdy nie oczekuj niczego poniżej Mac spojrzał na przemoczone ciało leżące dalej doku. Ekipa medyczna pracowała nad nim ale nawet stąd wyglądało to niedbale — Niech mnie cholera to Seamus O'Halloran? — To był Seamus O'Halloran — powiedziałam z powolnym uśmiechem — Był, Mac — W porządku — powiedział rozkładając dłonie — Jestem pewny ,że wszystko na ten temat usłyszę czy ci się to podoba czy nie ale nie chcę tego robić w tej chwili — jego twarz się zmarszczyła i wydaje mi się ,że przeleciał mu przez głowę pomysł aby mnie uściskać — Cieszę się ,że żyjesz Wilder. Ciężko byłoby cię zastąpić przy tej pensji którą ci płacimy — Mac... — zaczęłam Krzyk rozległ się z drugiego końca doku i zobaczyłam jak ekipa medyczna próbuje powstrzymać Seamusa ale ten szedł prosto trzymając w dłoni srebrny nóż, nóż Victora, ten który pokazał mi przy naszym pierwszym spotkaniu — Ty — wysyczał Seamus, chwiejąc się w pionie — Widzę cię! — rzucił się na mnie i zobaczyłam wszystko, nóż w moim garde, mnie samą wykrwawiającą się na drewnianą podłogę w doku, Maca i ekipę, bezradną, nie mogącą zatrzymać Seamusa kiedy ucieka Tym razem się nie zawahałam. Złapałam pierwszą rzecz z torby medyków na której zamknęły się moje palce co okazało się być parą chirurgicznych nożyczek i wbiłam je w udo Seamusa kiedy pochylił się nade mną. Zachwiał się do tyłu i usłyszałam grzmot rozlegający się ponad moją głową. Trzy czerwone dziury pojawiły się na piersi Seamusa i poleciał do tyłu wpadając do wody Mac pochylił swojego Glocka — Któregoś dnia, Luna, będziesz musiała mi powiedzieć, gdzie się tego wszystkiego nauczyłaś

Epilog Skończyłam z powrotem w tym samym szpitalu w do którego zostałam wysłana po moim starciu z Alistairem Duncanem. Tym razem była to tylko hipotermia i złamana kość strzałkowa oraz ogólny niezbyt mocny uraz wewnętrzny więc spędziłam tam noc i zostałam odesłana do domu z różowym gipsem. Jestem pewna ,że mój lekarz doktor Northgate, uważał to za przezabawne Kiedy wypisywałam się ze szpitala i pozwoliłam pielęgniarką podpisać się na gipsie ktoś pojawił się przy moim łokciu — Luna Jego zapach był nie do pomylenia, ten który nawiedzał moje wspomnienia. Odwróciłam się i puknęłam Joshue w klatkę — Zabieraj te łapy ode mnie — Spokojnie! — podniósł do góry ręce — Jesteś tak cholernie nerwowa, może powinnaś zobaczyć się z psychiatrą — Może powinieneś zejść mi z oczu zanim ponownie potraktuje prądem twoje krocze, ty kupo gówna — ryknęłam z większym pragnieniem aby kogoś skrzywdzić niż kiedykolwiek wcześniej Joshua miał tupet ,że się uśmiechnął — Zdecydowanie udowodniłaś ,że jesteś warta aby zostać członkiem stada Serpent Eye. Przyjmij to członkostwo Luna. Nie chcesz już dłużej być Insoli, zaufaj mi. Nie w tych czasach — Przestań mówić mi czego chcę — warknęłam. Odwróciłam się do pielęgniarki która zajmowała się moim wypisem — Wychodzę na zewnątrz zawołać taksówkę. Jeśli ten dupek za mną pójdzie proszę zawołać ochronę Poszedł za mną a kiedy nie odwróciłam się w jego stronę, szarpnął mnie za ramię które nie było złamane. Eksplodowałam — Nie dotykaj mnie kurwa! — Możesz przestać robić scenę? — westchnął — Na wszystko co przeklęte i święte, Luna. Oferuję ci jedyną szansę na normalne życie, takie podczas którego nie będziesz musiała stale oglądać się przez ramię — gapił się na mnie i poczułam ciężar dominacji — Przyjmij ją

— Czy byłabym twoja? — zapytałam napotykając jego spojrzenie — Oczywiście — uśmiechnął się — Jako członek stada Serpent Eye, i przywódca stada, wszystko czego dotknę należy do mnie — W to akurat wierzę — powiedziałam z czymś w rodzaju uśmiechu — Więc możesz iść się pieprzyć — Mógłbym cię zmusić — powiedział Joshua, jego dominacja na mnie spływała Warknęłam na niego — Mógłbyś spróbować Cofnął się do tyłu Czując się bardziej wolna niż piętnaście lat temu, odwróciłam się plecami do Joshuy i wyciągnęłam rękę aby zatrzymać taksówkę. Złapał mnie za ramiona i obrócił — Jeszcze nie skończyliśmy suko! Nie odejdziesz ode mnie po raz kolejny! Ktoś na motocyklu przeciąć korek i podjechał zatrzymując się na miejscu postojowym taksówek tuż przede mną, wywołując dźwięki klaksonów i narażając się na zagrożenie uszkodzenia ciała od całej kolejki kierowców czekających na swoją kolej. Dmitri spojrzał na mnie przez okulary przeciwsłoneczne — Kim jest ten dupek? — Co ty tu robisz? — spytałam. Mogłam radzić sobie z Joshuą i Dmitrim osobno ale razem sprawiali ,że miałam ochotę schować głowę w piasek — Twoja kuzynka powiedziała mi ,że byłaś w szpitalu — odparł — Chociaż i tak domyśliłem się ,że coś okropnego zdarzyło się po tym jak ode mnie wybiegłaś. Tak to już zawsze z tobą jest — My tu rozmawiamy, stary — powiedział Joshua — Spadaj — Joshua, zamknij się — warknęłam wyszarpując ramię z jego uścisku — Nigdzie z tobą nie idę i możesz powiedzieć swoim ze stada to samo. Albo nie nich zgadnę, powiesz im ,że byłam zbyt zimną suką i zdecydowałeś się ,że nie jestem tego warta plus tym samym nie dowiedzą się ode mnie, że masz maleńkiego penisa i ,że zawsze właśnie tak było — podniosłam brew i spojrzałam jak brwi Joshuy wędrują do góry — Cóż nie mogę się za to winić. Elektro wstrząsy raczej nie poprawiają działania męskości

— To jest Joshua? — zażądał odpowiedzi Dmitri, zgasił silnik i zsiadł. Poruszał się trochę sztywno i modliłam się tylko aby nie okazało się ,że starszyzna stada dopadła go po naszej małej sesji. Zdjął okulary słoneczne i spojrzał na Joshue — Ten kutas który cię ugryzł a potem zaatakował? — Stary, sama tego chciała — Joshua spojrzał na mnie chytrze — Najwyraźniej nie znałeś wtedy naszej dziewczynki. Była małą zdzirą i z wyrazu twojej twarzy mogę stwierdzić ,że się nie zmieniła. Wciąż rozkładasz nogi dla każdego kto ma motor i gładką gadkę? Co Luna? Dmitri warknął i rzucił się w kierunku Joshy, ale powstrzymałam go moim zdrowym ramieniem — Zajmę się tym — Może powiesz mi co to za bękarta wystrzelam po gębie, mała dziewczynko? — powiedział Joshua — Wiesz co? Już wiem. I podoba mi się to. Więc dlaczego po prostu nie będziesz puszczała się dalej Luna, a ja znajdę sobie prawdziwą kobietę i wszyscy będą szczęśliwi. A nawet będę szczęśliwy za każdym razem kiedy pomyślę sobie o tym jak twój żałosny tyłek będzie się z nim szmacić — posłał Dmitriemu sarkastyczne spojrzenie Jest czas na słodkie słówka nawet wtedy kiedy masz ochotę coś rozwalić. I jest jeszcze Joshua.

— Pomimo tego jak bardzo wydaję się to kuszące — powiedziałam do niego — Wolę zrobić to — wystrzeliłam lewym sierpowym w twarz Joshuy z każą uncją siły wilka jaką w sobie znalazłam, z nadzieją ,że wbiję mu w mózg zęby. Upadł jak worek ziemniaków, jego czaszka uderzyła o chodnik ze słyszalnym odgłosem Kopnęłam go jeszcze butem — Mam nadzieję ,że jakiś pies na ciebie nasika Dmitri oplótł mnie ramieniem w pasie i pocałował policzek — Niezły strzał kochanie — Chwila, chwila — powiedziałam odpychając go z daleka — Co to za teksty,

kochanie? Ostatnim razem jak rozmawialiśmy nienawidziłeś mnie — Zapomnij o tamtym — powiedział Dmitri ponownie próbując mnie objąć. Pchnęłam go tym razem mocniej i cofnął się o krok — Czego się naćpałeś koleś? Nie możesz mnie tak po prostu dotykać po tym wszystkim co między nami zaszło

Dmitri wzruszył ramionami, wyglądając na rozkosznie zakłopotanego. Pieprzyć go — Popełniłem błąd, Luna. Czy nie wolno mi popełnić błędu? — I oczekujesz ode mnie ,że zapomnę o wszystkim z tego powodu? — powiedziałam. Dmitri myślał przez chwilę — Cóż...tak Faceci wilkołaki. Pieprzenie nieprawdopodobne — Dobrze — powiedziałam ale tylko dlatego ,że nie chciałam wydawać dwudziestu dolców na taksówkę — Możesz odwieźć mnie do domu. Ale żadnego dotykania — A co potem? — oczy Dmitria pociemniały na krawędziach, odrobina czerni wśliznęła się tam pomiędzy odcieniami zieleni, jak mały wyciek ropy lub powoli krwawiące nacięcie — Potem... — przerzuciłam nogę przez siedzenie pasażera i zdecydowałam się na szczerość — Co będzie potem, Dmitri, Nie mam pojęcia

Sunny była w domu kiedy Dmitri przywiózł mnie na swoim motorze i rzuciła mi się w obcięcia, przygniatając mój gips — Au — powiedziałam i uściskam ją zdrowym ramieniem — Widziałaś gazetę? — zapytała, wpychając ją w moją stronę. Pierwsza strona dziennika miasta Nocturne świeciła informacją ,że Seamus O'Halloran został zastrzelony

przez porucznika Troy'a McAllistera po gwałtownym i niczym niesprowokowanym ataku na służby miejskie Poniżej na pierwszej stronie była opisana historia o holdingach grupy O'Halloran. Aktywa

zostały

zamrożone.

Kierownictwo

opuściło

kraj.

Biznes

jak

zwykle

dla

najpotężniejszych czarownic w Nocturne — W Inquirer jest jeszcze gorzej — powiedziała Sunny — Mają nawet zdjęcie z miejsca zdarzenia, Seamus leży tam w dokach, zimny i martwy — Mnnn — wymamrotałam, przeglądając pierwszą stronę aby zobaczyć czy pojawiło się gdzieś moje nazwisko. Może udałoby mi się wyskrobać z oszczędności na jakąś radykalną operację plastyczną i zmianę tożsamości

Na szczęście jedną z najbardziej niezwykłych części tej historii było to ,że reporter przyznaje całkowitą wiarę pogłoskom czarownic, stwierdzając ,że śmierć Seamusa O'Hallorana została spowodowana przez nieokreślone ''złośliwe siły". Cieszyłam się tylko ,że moje zdjęcie nie widniało tuż obok zajęcia Seamusa. Ale w końcu tak się stanie. Nikt nie mógł zaprzeczyć ,że wilkołaki i czarownice i cholera wie kto jeszcze chodziły obok zwykłych ludzi na co dzień i sprawiały ,że ich chaos stawał się coraz bardziej i bardziej powszechny Zastanawiałam się tylko ile jeszcze czasu trzeba aż znowu wybuchną jakieś Magiczne Zamieszki. Dmitri wyjął gazetę z moich rąk i poprowadził na sofę. Położył moje nogi u góry i odgarnął pasemko włosów z twarzy — Co mówiłam o dotykaniu? Usiadł obok mnie i otoczył ramieniem — Nie możesz mi szczerze powiedzieć ,że nie sprawia ci to przyjemności, przynajmniej odrobinę? Mamy tu naprawdę całkiem przytulną i domową scenerie — Rób tak dalej a jeszcze się przyzwyczaję — ostrzegłam — Może nie byłoby to takie złe — powiedział Dmitri. Gapiłam się na niego — Nie mów mi ,że rycerz w końcu zdecydował się wybrać zamek — Być może — powiedział, posyłając mi zupełnie zagadkowy uśmiech — Cóż, a więc dobrze — zaanonsowała głośno Sunny kiedy Dmitri pochylił się do pocałunku. Odsunęłam głowę i pomachałam na do widzenia kiedy zabierała swoją torebkę — Pogadamy jutro Sunny. Wpadnij jeśli masz ochotę — Ale nie za wcześnie — powiedział Dmitri, wciąż się uśmiechając. To był najdłuższy czas przez jaki widziałam go w dobrym humorze i czułam dyskomfort w głębi żołądka, tą nerwowość którą wywołuje wiedza ,że zostawiło się nie zamknięte drzwi — Podjechał naprawdę wstrętny samochód — poinformowała Sunny — Jakaś blondyna prowadzi Mój żołądek fiknął koziołka — Cholera — powiedziałam na głos, tuż przed tym jak Irina zaczęła walić w drzwi. Sunny otworzyła je zanim mogłam powiedzieć jej aby tego nie robiła

— Tak myślałam ,że cię tu znajdę — powiedziała do Dmitria, przyjmując pozę na środku mojego plecionego dywanu — Irina — westchnął — Czego do cholery ode mnie chcesz ? — Niczego od ciebie — warknęła — Ale od ciebie — wskazała na mnie swoim pomalowanym paznokciem — Złożyłaś obietnicę. Wywiązałaś się z niej? — Nie — powiedziałam szczerze — Jedyna szansa jaką miałam na powstrzymanie krwi demona leży teraz na dnie zatoki, prawdopodobnie w małych kawałkach, ale hej mam pomysł, mogłabyś zanurkować i tego poszukać, najlepiej bez dopływu tlenu — Zawiodłaś — powiedziała Irina — Dmitri, chodź. Stado zajmie się tą dziwką Insoli O co chodziło z tym ,że wszyscy dzisiaj nazywali mnie suką albo dziwką? Zaczynałam się już powoli czuć jak jakaś. Zaczęłam wstawać aby powiedzieć Irinie ,żeby wypieprzała w cholerę z mojego domu i poparła to argumentacją siłową kiedy odezwał się Dmitri — Nie muszę nigdzie iść, Irina — Co? — przeszła na Ukraiński i Dmitri westchnął — Irina, zamknij się. Po prostu chociaż raz w całym swoim życiu zamknij gębę — złapał T-shirt i zdjął go sycząc przy tym odrobinę Sunny powiedziała — A niech mnie — ja nie mogłam wydusić z siebie nawet tego. Prawe ramię Dmitria było jednym wielkim siniakiem, w kolorze fioletowo niebieskich burzowych chmur z dwoma czerwonymi śladami po środku. Ugryzienie. Ugryzienie wilkołaka Irina przyłożyła dłoń do ust — Dmitri..... — Nie jestem już dłużej alfą, zawieszonym czy też aktywnym — powiedział jej cicho Dmitri — Więc odejdź Irina. Wracaj do domu do Sergeia i Yeleny Potrafiłam rozpoznać poniżające ugryzienie, znak który nie ma tak naprawdę wyrządzić ci krzywdy jest tylko blizną dającą znak innym wilkołakom ,że ugryziony został zdegradowany, bez żadnych dwuznaczności — Do ciężkiej cholery — jęknęłam — Dmitri, to nie było konieczne....

Płacz Iriny wyrwał mnie z rozmyślań. Załamała się tuż przede mną i jetem pewna ,że widziałam w jej oczach to samo poczucie zdrady które było widoczne w moich kiedy przytulała się do Dmitri na zewnątrz Bete Noire. Dłonie jej drżały, twarz odrobinę pobladła, syknęła a jej usta podniosły się ukazując kły — Nie powiedziałeś mi — Dlaczego miałbym to zrobić? — odparł Dmitri — Próbowałabyś tylko mnie od tego odwieść — Jestem Twoją towarzyszką! — krzyknęła do niego. Tak często myślałam o tym aby skrzywdzić Irinę przez minione tygodnie, że na pewno powinnam być zadowolona widząc ją w takiej sytuacji Ale tak nie było. Było mi wstyd i czułam się zakłopotana za nią — Nie jestem twoim towarzyszem — powiedział Dmitri — Jestem z Luną, i tak właśnie powinno być Sunny, która obserwowała tą całą sytuację w milczeniu ale z wciąż rozszerzającymi się ze zdziwienia oczami wzięła Irinę za ramię — Wydaje mi się ,że byłoby najlepiej gdybyś teraz wyszła Irina. Dla wszystkich — zabrała ją do samochodu a ja czekałam aż odjedzie nim odwróciłam się do Dmitria — Odeszłaś i zdałem sobie sprawę ,że zrobiłaś to aby znaleźć sposób by mnie uleczyć — powiedział Dmitri — I wiedziałem ,że Irina nigdy przenigdy by czegoś takiego nie zrobiła. Więc zdecydowałem dokąd muszę się udać. Poszedłem do Sergieja i zrobił co trzeba — Jesteś teraz Insoli? — zapytała cicho Sunny. Dobrze ,że się odezwała ponieważ jedyną rzeczą która wyszłaby z moich ust byłby krzyk — Nie — powiedział Dmitri — Wciąż jestem Redbackiem, tylko...niżej w hierarchii. Mogę zostać zdominowany, więc muszę schodzić z drogi stadom z Nocturne przez jakiś czas odwrócił się i wziął moje dłonie w swoje — I tu właśnie pojawiasz się ty — Dmitri — wyszeptałam — Nie prosiłam cię abyś to zrobił — Nie, nie zrobiłaś tego — powiedział — Ale ja chciałem i mogłem to zrobić. Jeśli nie chcesz zmienić się dla mnie Luna...to ja muszę to zrobić dla ciebie

Jakaś część mnie chciała pozwolić mu odejść, uwolnić go, powiedzieć mu ,że nie jestem tego warta. Ta znacznie większa część była znowu pełna, głodna tego aby mieć znowu Dmitria przy swoim boku. Uściskałam go mocno a on zrobił to samo w odpowiedzi — Muszę zabrać swoje rzeczy i wracam z powrotem, dobrze? Zostanę tak długo jak tylko mi pozwolisz — To się nigdy nie uda — powiedziałam ale nie mogłam się powstrzymać aby się nie uśmiechać — Będzie strasznie ciężko — Prawdopodobnie — powiedział Dmitri — Ale już teraz mam to gdzieś — pocałował mnie — Wracaj szybko kochanie Wiedziałam ,że będą konsekwencję, że starszyzna stada Redbacków nigdy nie pozwoli byłemu alfie i Insoli żyć w spokoju zbyt długo ale w tym momencie, wierzyłam w Dmitria ,wiec puściłam jego ręce i powiedziałam — Wracaj szybko — pozwoliłam sobie uwierzyć kiedy wyszedł ,że wróci

Miesiąc zajęło mi wyleczenie ramienia. Wilkołaki leczą się szybko z takich ran jak zadrapania i rozcięcia ale kiepsko jeśli chodzi o złamane kości. Doktor Northgate nie zauważył, był zaskoczony ,że w ogóle przeżyłam po mojej kąpieli w zatoce. Nie powiedziałam mu ,że myślę podobnie do niego I nie powiedziałam nikomu ,że już dłużej nie czuje tej otwartej obecności w moim umyśle. Doktor Merriman mogłaby pomyśleć ,że ma coś wspólnego z poprawą mojego stanu a nie mogłam pozwolić aby tak się stało Moja pierwsza zmiana z powrotem w pracy po śmierci Seamusa i zakończeniu leczenia polegała na przekopywaniu się przez dokumenty które zgromadziły się w czasie gdy dochodziłam do zdrowia, i czekałam na nieuniknione. Czterdzieści pięć minut po tym jak usiadłam przy biurku, Matilda Morgan pojawiła się w pokoju wspólnym — Detektyw Wilder, do mojego gabinetu, natychmiast

Poszłam tam oczekując zwolnienia. Obeszłam prawdopodobnie każdy protokół działania jaki znajdował się w tym departamencie, doprowadziłam do sytuacji w której moja partnerka stała się zakładnikiem i byłam niczym więcej niż tylko wrogo nastawioną małą suką w oczach kapitan Morgan. Przynajmniej mogę przyjąć to z godnością. Do cholery nie będę nawet krzyczeć i postaram się niczego nie zniszczyć — Detektywie — powiedziała Morgan — Muszę tylko powiedzieć jedną rzecz. Jesteś najgorszym w egzekwowaniu prawa oficerem jakiego kiedykolwiek miałam pod sobą Cóż, kapitan Roenberg uważał tak samo — Przykro mi to słyszeć, proszę pani — wymamrotałam, czekając aż ta przemowa zakończy się słowami oddaj broń i odznakę — Jesteś również najlepszym detektywem — powiedziała Morgan — I zdecydowanie najbardziej wytrwałym. Jak na razie Zamrugałam na nią. Te słowa całkowicie zbiły mnie z tropu — Będziesz zadowolona wiedząc ,że Shelby przetrwała swoją próbę z zimną karwią — powiedziała Morgan — W zasadzie to były pracownik ochrony grupy O'Halloran jest w tej chwili na intensywnej terapii dzięki jej wysiłkom w uwolnieniu siebie i innych zakładników Dobrze dla Shelby. Nie była już tą lodową księżniczką i kurcząca się ze strachu policjantką którą poznałam. Może mogłam sobie pozwolić na myślenie o sobie jak o złym wpływie — Wracaj do pracy — powiedziała Morgan — I proszę postaraj się nikogo nie zabić przynajmniej przez tydzień — Proszę pani...— powiedziałam. Nie mogłam wymyślić żadnej adekwatnej odpowiedzi na słowa Morgan. Pozwalała mi wrócić do pracy. Wydaje mi się ,że chyba nawet skomplementowała mnie. Bogowie, jeśli wszystko czego trzeba aby zasłużyć na uznanie to skoczyć z mostu będę to robić dwa razy w tygodniu — Dziękuję za uwagę Detektywie, możesz odejść — machnęła wypraszając mnie z biura i wydaje mi się ,że kiedy zamykałam drzwi chyba nawet posłała mi lekki uśmiech. Ale pewnie sobie to wyobraziłam Na moim biurku gapiłam się na zaległe raporty spraw, migający kursor odzwierciedlał bicie mojego serca. Znowu byłam detektywem z wydziału zabójstw. Nikt nie zaglądał mi przez ramię po to aby się mnie pozbyć

Mogłam wykonywać swoją prace — Wiesz czego potrzebuje to biurko? — zapytała Shelby, opuszczając torebkę zaraz obok mojej klawiatury i siadając na krawędzi biurka — Roślin. Dużych, liściastych, pachnących kwitnących roślin. Nie sadzisz ,że dodałoby to tu trochę życia? Uściskałabym Shelby, ale stwierdziłam ,że to mogłoby zniszczyć moją reputację jako twardej pozbawionej serca kobiety wilkołaka więc tylko się uśmiechnęłam— Miło widzieć ,że nie jesteś związana — Miło widzieć ,że nie jesteś martwa — wyszczerzyła się w uśmiechu Przestałam się uśmiechać kiedy zdałam sobie sprawę co stało się jej tamtego dnia — Przykro mi z powodu twojego wujka Usta Shelby wykrzywiły się w dół — Niepotrzebnie. Mi nie jest przykro. Był cieniem mojego całego życia i ciesze się ,że ten drań jest martwy — zaczęła obracać w dłoniach torebkę która prawdopodobnie została zrobiona gdzieś we Włoszech i kosztowała więcej niż roczny przegląd Fairlane'a. Nadal nie mogłam sobie pozwolić na naprawę tego cholernego reflektora — Więc cieszę się ,że nic ci nie jest — powiedziałam — Widziałam video i cóż... martwiłam się — Ten koleś z którym zostawił nas Seamus był prawdziwym żartem, odegrałam przy nim scenę w stylu och tak źle się czuję, muszę się na pić i go załatwiłam, nawet nie wiedział co go uderzyło Zaśmiałam się. Dobrze było widzieć Shelby jako normalną kobietę a nie rodzinnego robota. Wyobrażałam sobie ,że taka była zanim zginął jej ojciec — Jestem ci winna przeprosiny — powiedziała Shelby, spoglądają na swoje dłonie — A to dlaczego? — zapytałam — Ukradłaś pomadkę z mojej torby? Przymierzałaś moje buty? — Okłamywałam cię — powiedziała Shelby, a wyraz jej twarzy był taki poważny. Miałam wrażenie ,że ktoś umarł — Przeniosłam się tu niedawno — dodała — Ale nie do wydziału zabójstw Serce spadło mi gdzieś w okolice żołądka — A więc dokąd?

Shelby westchnęłam — Jestem w wydziale spraw wewnętrznych Poczułam się jakbym właśnie została uderzona przez ciężarówkę — Jesteś z wewnętrznego? — wyszeptałam — Co do cholery tu robisz? — Morgan poprosiła o oficera pracującego z tobą pod przykrywką — powiedziała Shelby — Aby mieć możliwość wykopania cię ze służby A to wiedźma. Właśnie miałam wyrazić swoje odczucia co do Morgan i Shelby kiedy zdałam sobie z czegoś sprawę, wciąż miałam swoją pracę. Rick nie eskortował mnie za drzwi z kartonowym pudłem pełnym moich rzeczy — Napisałaś na mój temat dobry raport — powiedziałam do Shelby Shelby uśmiechnęła się — Nie jestem taka jak mój wujek — Pieprzyć to — wymamrotałam — Shelby, powiedziałam tak dużo strasznych rzeczy na twój temat... — Teraz to już nie ważne — doprała podnosząc torebkę — Naprawdę przyszłam tylko po to aby powiedzieć ci ,że biorę urlop i prawdopodobnie już nie wrócę — Dlaczego? — zażądałam odpowiedzi, wstając tak jak ona — Jesteś świetną policjantką! Nie możesz odejść ponieważ czujesz się winna ,że mnie szpiegowałaś lub z równie idiotycznego powodu Zaśmiała się — Nie odbieraj tego osobiście Luna, w porządku? Wciąż mam zobowiązania względem mojej rodziny. Oni mnie potrzebują. Policja w Nocturne nie. To proste Wtedy ją uściskałam a ona odpowiedziała tym samym — Odezwij się czasem ok? — powiedziałam — Tak zrobię — odparła Shelby — Do zobaczenia Luna — Do zobaczenia — odparłam. Obserwowałam jak opuszcza pokój po czym zasiadłam do swojego biurka i wróciłam do pracy

Po tym jak moja zmiana dobiegła końca, pojechałam do domu i znalazłam pojedyncze światło palące się w kuchennym oknie mojego domu, dokładnie tak jak kiedyś gdy mieszkałam tu z Sunny Dmitri witał mnie uśmiechem zamiast kubka herbaty, ale był tak samo mile widziany — Czekałem na ciebie kobieto pracująca. Przyniosłaś swoje kajdanki? Po miesiącu, obecność Dmitria przez większość czasu przy mnie była nadal ekstremalnie dziwna. Nie widziałam go podczas ostatniej pełni a zbliżała się kolejna — Czy to wszystko o czym myślisz? — zapytałam odkładając moją nową broń i odznakę do szuflady i zamykając ją na klucz — Głównie — odparł Dmitri, przyciągając mnie do siebie — Chcę tylko spędzić z tobą trochę dobrze wykorzystanego czasu zanim oddalę się na czas pełni, jeśli wiesz co mam na myśli — Dmitri — odepchnęłam go trzymając na odległość ramienia — Zostań — Nie — potrząsnął głową natychmiast — Jestem zbyt nieprzewidywalny Luna, z ugryzieniem demona, po prostu nie wiem co mogłoby się zdarzyć. Całkowicie tracę teraz świadomość kiedy nadchodzi pełnia. Mógłbym cię skrzywdzić Złapałam go za nadgarstki i spojrzałam w oczy. Nie wywinie się tym razem — Nigdy wcześniej mnie nie skrzywdziłeś — Wcześniej nie byłem potworem — wyszeptał, jego smutek przelał się przez mnie, tak właśnie myślał o sobie? O nas? Złapałam jego twarz w dłonie — Dmitri, nie jesteś potworem — Tak mówisz — wymamrotał — Tak — zgodziłam się — W głębi też o tym wiesz. I mówię ,że zostaniesz. Nie boję się twojego ugryzienia demona. Nie boje się ciebie — Może powinnaś — wymamrotał Dmitri — Może — wzruszyłam ramionami — Ale nadal chcę abyś został Jego szczęka pracowała jakby chciał zaprotestować ale w końcu oplótł mnie ramionami i przycisnął do swojej piersi tak ,że mogłam usłyszeć bicie jego serca

— Jesteś najbardziej upartą kobietą jaką kiedykolwiek poznałem, zdajesz sobie z tego sprawę? — Tak — odparłam — I wiem ,że nie chciałbyś mnie gdybym była inna niż jestem Dmitri wziął mnie za nadgarstki i poprowadził na zewnątrz — Chodź tu — poprowadził mnie na podjazd gdzie oboje stanęliśmy pod księżycem, pozwalając aby nas wypełnił i mamił obietnicą pełni i przemiany — To ty i ja — wyszeptał Dmitri — Bez względu na wszystko. Ty i ja Luna, przyrzekam Ta jego próba ratowania mnie była słodka, naprawdę ale kiedy tak oparłam się o solidne ciało Dmitria, odmawiając cichą modlitwie do jaśnie panienki za Vincenta Blackburna i wszystkie te bezimienne ofiary Seamusa wiedziałam ,że jedyną rzeczą co do której możemy mieć pewność to to ,że nie możemy wiedzieć co przyniesie przyszłość. Nikt nie mógł obiecać mi szczęśliwego zakończenia, nawet Dmitri. Ale stawię czoła nieznanemu tak jak zawsze i z pomocą Dmitria będę w stanie to zrobić z otwartymi oczami — Luna? — powiedział Dmitri — Wszystko w porządku? — Tak — wymamrotałam, spoglądając na ocean — Chodźmy do środka — Coś ci chodzi po głowie? — zapytał Dmitri Pocałowałam go i pozwoliłam wprowadzić się z powrotem do domu — Nie. Chce tylko rozkoszować się czasem który mamy