Kordel Magdalena - Uroczysko_2010

Magdalena Kordel UROCZYSKO

Zima to najgorsza pora roku, jaką znam. A znam wszystkie, bo los rzucił mnie w strefę klimatyczną, w której mam całe spektrum pogody. Nie mówię tu rzecz jasna o pięknej, śnieżnej zimie widzianej zza okna porządnie ogrzewanego domu. Mówię natomiast o tej, która powoduje, że każde wyjście kończy się zamarzaniem dziurek od nosa, oraz tej, przez którą w moim domu panuje dziki chłód bez względu na to, ile węgla używam i zużywam. Zimie, która spowodowała ostatnimi czasy brak opału we wszystkich okolicznych składach węgla, bo ni z tego, ni z owego postanowiła przypomnieć nam stare dobre lata, gdy minus trzydzieści stopni to była norma. Szczerze mówiąc, nie podobało mi się to, co owa nieprzyjazna pora roku wyczynia, i byłam skłonna obwiniać ją o całe zło - że pies dostał zapalenia uszu i wyłysiał, że wystawiony na noc do przedpokoju rosół zamarzł na kość i że temperatura panująca w domu zniechęcała do zdejmowania z siebie jakichkolwiek części ubrania, co skutecznie sprowadziło moje życie seksualne do zera. I zapewne między innymi dlatego mój mąż poszedł sobie do innej, młodszej pani, która zajmowała miłe i ciepłe mieszkanko w bloku, więc, jak przypuszczałam, mogła sypiać w skąpych nocnych koszulkach, a nie w dresie z kilkoma bluzami na wierzchu. Jakieś resztki rozsądku mówiły mi wprawdzie, że mój małżonek poszedłby sobie wcześniej czy później niezależnie od panującej temperatury, ale przecież musiałam obarczyć kogoś winą. No i padło na zimę. I tak jestem kobietą porzuconą. Broń Boże nie samotną! Nie należy mylić tych dwóch pojęć, bo znaczą diametralnie różne rzeczy. Gdybym była samotna, mogłabym sobie pozwolić na zatopienie się w bólu, popadnięcie w alkoholizm i totalne rozmemłanie. Ewentualnie mogłabym zacząć prowadzić rozwiązły tryb życia, udowadniając sobie, że nadal jestem atrakcyjna seksualnie, a mój mąż to ślepiec, który nie

wie, co stracił. Niestety nie jestem w tak dobrej sytuacji. Mój szanowny małżonek bowiem pozostawił mnie z całym naszym przychówkiem, czyli córką lat piętnaście, dwoma psami i jednym kotem. Towarzystwo skutecznie uniemożliwiające zrealizowanie którejkolwiek z wyżej wymienionych rzeczy. Pozostawił mi także sporo dylematów, na przykład, jak zawiadamia się o tym, że właśnie zostało się porzuconą? Na ślub wysyła się zaproszenia, ale tu? Właściwie może pisemne zawiadomienie wcale nie byłoby złym rozwiązaniem. Uniknęłabym osobistego opowiadania o tym, bądź co bądź, przykrym wydarzeniu. Albo jeszcze lepiej - zamiast listów jedno oznajmienie w prasie. Nawet mam gotową treść: UPRZEJMIE INFORMUJE, ŻE DNIA TEGO I TEGO MÓJ MĄŻ SOBIE POSZEDŁ. NIEUTULONA W ŻALU MAJA W. Zmęczona snuciem niemożliwych do spełnienia planów, postanowiłam zadzwonić do przyjaciółki, która jak na złość miesiąc temu wyjechała do Francji, by tam układać sobie życie z ukochanym mężczyzną. Telefon za granicę w tym konkretnym wypadku był niebywałą rozrzutnością, ale wyszłam z założenia, że żyje się raz i do tego nie wiadomo jak długo, bo być może moja krucha psychika nie poradzi sobie z obciążeniem i na przykład popełnię samobójstwo. Ledwo wykręciłam numer, a już dopadło mnie zwątpienie. Wprawdzie Jagoda była moją najlepszą przyjaciółką, z nią już beczkę soli zjadłam i konie mogłam kraść (aczkolwiek z wrodzonej i nabytej uczciwości nigdy z tego nie skorzystałam), ale co mam jej powiedzieć? Moja świętej pamięci babcia rzekłaby zapewne, że po prostu prawdę, ale co w sytuacji, kiedy prawda jest skomplikowana i nie do ujęcia w dwóch prostych zdaniach? Już byłam bliska rozłączenia się (zapewne wyszłoby to na dobre mojemu portfelowi), gdy w słuchawce odezwał się lekko schrypnięty głos Jagody.

- Cześć - odpowiedziałam ponuro na nieśmiertelne „słucham". - Maja? To naprawdę ty? - ucieszył się głos w słuchawce. - A co się stało, że dzwonisz? Jak tego dokonałaś, że twój mąż, miast kazać ci oszczędzać na ocieplenie domu, naprawę dachu oraz opał, zezwolił na telefon? I to za granicę? - Eee, Jagoda, daj spokój... Dzwonię, bo się stęskniłam. - Bardzo nie podoba mi się to, co słyszę - zawiadomiła mnie moja kochana przyjaciółka. - No a co ci się nie podoba? Tęsknić już nie wolno? Chyba nie wątpisz, że ja też miewam jeszcze jakieś ludzkie uczucia. - Nie chodzi o uczucia, ale o twój ton, Majeczko. Brzmi podobnie jak wtedy, gdy w szóstej klasie rzucił cię ten mały paskudny Grześ z odstającymi uszami. Stało się coś? - Tak - potwierdziłam i jakoś zabrakło mi odwagi. Problem Grzesia wydał mi się nie dość że adekwatny do sytuacji, to jeszcze wywołał żal, że mój niedługo były mąż nie chodzi do podstawówki. Mogłabym go wtedy ubezwłasnowolnić albo przekupić batonikiem. Musiałam jednak coś Jagodzie odpowiedzieć. - Toska ma chore uszy i kompletnie wyłysiała na grzbiecie - zwierzyłam się, płacząc rzewnie. - No i chcesz mi powiedzieć - odezwała się po chwili ciszy Jagoda - że dlatego do mnie dzwonisz cała we łzach? Żeby poinformować mnie, że twój pies wyłysiał? - A co, niedobry powód? - wyszlochałam. - Tak bez wstępu mam ci oświadczyć, że zamarzam w tej pieprzonej ruinie, węgla w składach brakuje, weterynarz kosztuje majątek, a mój mąż wolał ciepłe mieszkanko u jakiejś zdziry?! Sama chciałaś! Ja wolałam jakoś tak delikatnie to powiedzieć, żeby nie wywołać szoku i niezdrowej ekscytacji. A ty... - Boże, poczekaj, czy ja dobrze usłyszałam?

- Nie mów do mnie „Boże", bo się peszę odpowiedziałam, pociągając nosem. - Dobrze usłyszałaś. - Wiesz co, Maja - głos Jagody zawibrował ukrytą troską - przede wszystkim odłóż słuchawkę. Ja zadzwonię do ciebie. - Nie przesadzaj, na ten jeden telefon jeszcze mnie stać odburknęłam. - Nie wątpię, ale wolałabym mieć świadomość, że po nim stać cię również na jedzenie i opłacenie rachunków. Szkoda czasu na dyskusję. Rozłączam się i zaraz zadzwonię. - Nie czekając na moją odpowiedź, odłożyła słuchawkę. Po rozmowie z Jagodą stwierdziłam, że telefon do niej był jednym z mądrzejszych pomysłów, na jaki wpadłam przez ostatnie dni. Przede wszystkim Jagódka nie była osobą, która biadoliła. Zaczęła, jak to ona rzeczowo, od ustalenia niezbędnych faktów. - Jak ten pieprzony gnojek mógł ci coś takiego zrobić? wybuchła, gdy tylko podniosłam słuchawkę. - Najnormalniej na świecie - stwierdziłam spokojnie, bo czekając na jej telefon (czyli jakieś dwadzieścia sekund), zdążyłam się uspokoić i nawet wyeliminowałam pociąganie nosem. - Powiedział, że chyba najwyższy czas, żebym się dowiedziała, potem wyjął walizkę, wrzucił tam trochę swoich rzeczy, zadzwonił po taksówkę i, mówiąc obrazowo, odjechał z mojego życia. - A co ze zwierzakami i utrzymaniem? - No cóż, ostatnio, jak się widzieliśmy, stwierdził, że cała ta menażeria to przecież mój pomysł. Nie pytałam, czy Marysię też do niej zalicza, bo jeszcze nie daj Boże uzyskałabym odpowiedź twierdzącą. - A ten dom? - Nie wiesz? - zdobyłam się na ironiczny ton. - To przecież ja zawsze chciałam mieszkać w małym romantycznym domku.

- I ta ruina ma być tym twoim romantycznym marzeniem? - Też się sobie dziwię. I mam niezbite przekonanie, że zwariowałam, bo cały czas mam w pamięci, jak przed kupnem tego czegoś namawiałam Igora, byśmy jednak jeszcze się zastanowili. Ale zapewne wymyśliłam to sobie. - W takim razie cierpimy na to wspólnie, bo byłam przy tej urojonej rozmowie. - W słuchawce usłyszałam, że Jagoda bębni palcami o blat. - To, jak widać, moje szaleństwo jest zaraźliwe westchnęłam. - No dobrze, w takim razie co masz zamiar teraz zrobić? I co na to Marysia? - Ja... cóż, nie będę cię okłamywać, ale jakoś tak sprawy wymknęły mi się spod kontroli i właściwie wszystko dzieje się poza mną. To mój mąż w tym związku jest stroną, która cokolwiek zamierza. O ile wiem, w najbliższych planach ma rozwód. Ze mną, rzecz jasna. A Marysia jest na niego wściekła. W pełni się ze mną solidaryzuje. - Hmm... Ale chyba nie zamierzasz mu odpuścić alimentów, domu, samochodu... - Samochód już zabrał. Powiedział, że dom mi zostawia. Alimenty pewnie będą przyznane tak czy inaczej, bo Marysia jest nieletnia. A tak ogólnie to nie wiem, jak mam teraz z tym żyć - wymknęło mi się. - Maja, no jak to jak? Nie strasz mnie takimi tekstami. Żałuję, że jestem tak daleko. - Jagoda westchnęła. - A jak w pracy? - Jeżeli dyplomatycznie chcesz się dowiedzieć, czy jeszcze pracuję, to odpowiedź brzmi: tak. Na całe szczęście zresztą, bo gdybym siedziała bezczynnie w domu, to albo bym zwariowała, albo zamarzła. Nie wiem, która opcja bardziej mi się podoba. Po pracy natomiast staram się nigdzie nie wychodzić, z obawy, że spotkam kogoś znajomego i na

pytanie „co słychać?" rzewnie się rozpłaczę albo nie będę wiedziała, co powiedzieć. To ostatnio mój największy dylemat, co mam zrobić, żeby wszyscy się dowiedzieli, a jednocześnie, żebym nie musiała każdemu z osobna o tym opowiadać. Myślałam już o czymś w rodzaju nekrologu w gazecie, jakimś pisemnym zawiadomieniu... - Majka, zamknij się wreszcie, bo nie mogę się skupić, jak tyle gadasz - fuknęła gniewnie Jagoda. - Lepiej mi powiedz, czy jesteś pewna, że to tak już definitywnie? - Co definitywnie? - Byłam z lekka zaniepokojona jej oficjalnym tonem. - No, że on już nie wróci, że to nie jest jakiś głupi wybryk i czy ty na pewno nie chcesz z nim być? - Jagoda - odpowiedziałam po długiej chwili milczenia, bo pytania, które przed momentem padły, zadawałam sobie już milion razy, ale jakoś nie mogłam znaleźć żadnej satysfakcjonującej odpowiedzi. - jestem pewna. - Tym razem ku mojemu zaskoczeniu odpowiedź błyskawicznie się znalazła. - On nie ma zamiaru wracać, o ile mi wiadomo, zamierza natomiast złożyć pozew o rozwód. Moje chcenie nie ma tu żadnego znaczenia. Jeśli nawet to tylko głupi wybryk, chyba pora, by Igor przekonał się, że za głupotę się płaci. Wcześniej czy później. Najbardziej żałuję, że nie ma sposobu, żeby to wszystko ominęło Marysię. Ale na to nic już nie mogę poradzić. Tkwienie w nieudanym małżeństwie tylko dla dobra dziecka jest bzdurą, co do tego jednego nie mam wątpliwości. - Skoro tak, to coś wymyślę - mruknęła Jagoda. - Muszę tylko mieć trochę czasu. - A co ty, Jagódko, możesz wymyślić? Chcemy czy nie chcemy, scenariusz napisał już mój mąż. To jest tak zwana sytuacja bez wyjścia - stwierdziłam gorzko. - Kochana, z całą pewnością nie ma czegoś takiego jak sytuacja bez wyjścia. Zawsze można coś zrobić. Na razie

pomyślę, co wykombinować, żebyś nie musiała każdemu z osobna opowiadać o tym, jaką wredną świnią okazał się Igor. - Jagoda, słyszysz siebie? To niewykonalne. Kiedyś będę musiała stawić temu czoło i po prostu oznajmić, że po tylu latach zostałam sama. Kryśka mówi, że powinnam olać innych i myśleć tylko o sobie, ale strasznie się boję, że ludzie będą się dopytywać, a ja nie mam ochoty opowiadać o swojej sytuacji na prawo i lewo. - To nie opowiadaj - asertywnie stwierdziła Jagoda. - A tak w ogóle to pesymistka z ciebie. Jak mówię, że coś wymyślę, to wymyślę. Muszę teraz kończyć. Odezwę się jutro. I pamiętaj, skoro jest tak źle, że gorzej być nie może, to też dobra wiadomość. Kończąc rozmowę, nie miałam pojęcia, że już niedługo się okaże, że wbrew pozorom może być gorzej. Ale odkładając słuchawkę, trwałam w przekonaniu, że już nic obrzydliwszego mnie nie spotka. W końcu tak na zdrowy rozsądek nieszczęścia też powinny mieć jakiś nieprzekraczalny limit. Cóż, jak się miałam przekonać, prawdziwe było powiedzenie, że rzeczą ludzką jest błądzić... I się mylić. Gorzej zaczęło dziać się już w momencie, gdy Marysia wróciła ze szkoły i nie zdejmując butów, wpadła jak burza do kuchni. - Mamo, będą kłopoty - oznajmiła bez wstępów, jednocześnie wyplątując się z dwumetrowego szalika. - Jakoś mnie to przesadnie nie dziwi - stwierdziłam, przypatrując się, jak śnieg oblepiający buty mojej córki zmienia się w malowniczą błotnistą kałużę. Było to nawet pocieszające, bo wskazywało, że w domu mamy jednak dodatnią temperaturę. - No to co tam się stało, kogo mam bić i za co? zapytałam, siląc się, by mój głos brzmiał zachęcająco.

- Właściwie nie wiem, jak mam ci to powiedzieć. Marysia powoli rozpinała kożuszek, po czym niedbale rzuciła go na krzesło. - Prawdopodobnie zostaniesz wezwana do szkoły. Szczerze mówiąc, tego się nie spodziewałam. Jeszcze nigdy nie byłam wzywana do szkoły. Zwykle małe przewinienia mogły spokojnie doczekać do zebrania lub dnia otwartego. Czyżby już zaczynały się problemy związane z rozstaniem? Wprawdzie się z tym liczyłam, ale nie przypuszczałam, że to się stanie tak szybko. - A co się stało? - zapytałam, w ostatnim momencie rezygnując z pytania „co narozrabiałaś?". - Nic poza tym, że nie lubię wścibskich nauczycielek - odpowiedziało moje dziecko wyniośle. - Nie wiem jak, ale musiało się roznieść po okolicy, że ojciec się wyniósł. I wyobraź sobie, Klucha podchodzi do mnie na przerwie i pyta, czy to prawda, że tatuś się wyprowadził. Zamarłam. Potem, gdy już odzyskałam zdolność logicznego myślenia, pogratulowałam sobie w duchu, że jednak nie wystartowałam z tym „co narozrabiałaś". Ładnie bym wyglądała. A swoją drogą, świetne nauczycielki uczą te biedne dzieci. Cóż za pedagogiczne podejście, podchodzić do uczennicy i wypytywać ją o prywatne sprawy rodziców! Sama z wykształcenia byłam nauczycielką, miałam za sobą kilka lat praktyki i w głowie mi się nie mieściło, jak można zadać takie pytanie dziecku. Nagle poczułam, że ogarnia mnie wściekła furia. Z trudem się opanowałam. - I co? - zapytałam spokojnie. - No to jej powiedziałam, że się nie wyprowadził, tylko mama go wyrzuciła, bo zadawał zbyt wiele pytań dokończyła triumfalnie Marysia. - Myślę, że Klucha mi tego nie odpuści. Pewnie cię wezwie. - Nie wezwie - wycedziłam przez zaciśnięte zęby. - Nie będzie musiała. Sama się do niej pofatyguję. Myślę, że obie -

ty i ja - mamy prawo do prywatności, a to jest już szczyt szczytów. Żeby tak bezczelnie, i to do dziecka... - Mamo, nie mów do mnie dziecko! - Nie do ciebie, lecz o tobie - sprostowałam, z niechęcią zdejmując trzecią z kolei bluzę i czując, jak na rękach zaczyna pojawiać mi się gęsia skórka. Skoro szłam na spotkanie z wychowawczynią mojej córki, wielowarstwowy ubiór odpadał. Wciągnęłam na grzbiet coś niewiarygodnie cienkiego, co kiedyś, w dawnych czasach, gdy mieszkaliśmy w bloku, niemądrze zakwalifikowałam jako cieplejszą wyjściową bluzkę. - Idę - oznajmiłam Marysi. - I nic się nie martw. Wszystko załatwię. - Wolałabym, żebyś tak nie mówiła - mruknęła moja córka. - Nie wiem dlaczego, ale brzmi to bardzo niepokojąco. Kluchę zastałam w pokoju nauczycielskim, gdzie z beztroską miną siedziała nad parującą szklanką herbaty. Z pewnym mściwym zadowoleniem zauważyłam, że mina zmieniła jej się natychmiast na mój widok. I dobrze. Znaczyło to, że sumienie ma nieczyste i łatwiej będzie do niego przemówić. - Hmm... Mama Marysi - powiedziała, podnosząc się od stołu nerwowym ruchem i rozlewając sporo herbaty. - Co panią do mnie sprowadza? - Chęć odbycia pedagogicznej pogadanki - odparłam z miłym uśmiechem. - Myślę, że to pani powinna ją zacząć dodałam prowokująco. Szczerze mówiąc, życzyłam sobie wyprowadzenia wścibskiej baby z równowagi, ale to, co się stało, przekroczyło moje najśmielsze oczekiwania. Klucha przez moment stała nieruchomo nad stołem, po którym malowniczo rozpełzała się przez nikogo nieujarzmiana herbaciana kałuża, a potem nagle opadła na krzesło i chowając twarz w dłoniach, zaczęła szlochać. Spodziewałam się wszystkiego poza

rzewnym płaczem. Jedynym plusem było niewątpliwie to, że poza nami pokój nauczycielski świecił pustką. - Ja wiedziałam! - szlochała Klucha. - Wiedziałam, że pani tutaj przyjdzie, i zupełnie nie wiem, co mam pani powiedzieć. Nie wiem, co mnie opętało, dlaczego zadałam to idiotyczne pytanie. Doskonale wiem, że nie powinnam tego robić, i nie pozostaje mi nic innego, jak serdecznie panią przeprosić i... - Tu dramatycznie zawiesiła głos. - I prosić o zachowanie dyskrecji. Przecież jeżeli to się rozniesie, dyrektor Starachowicki mi nie daruje. Stracę pracę, a nie jestem już najmłodsza... Niechże pani będzie człowiekiem! Człowiekiem niewątpliwie byłam. Burknięciem wyraziłam nadzieję, że podobna sytuacja nigdy się nie powtórzy. Gdybym wiedziała, że na takie oświadczenie Klucha zechce wycałować mnie siarczyście, moje człowieczeństwo zostałoby wystawione na dotkliwą próbę. Kiedy w końcu opuściłam pokój nauczycielski, poczułam, że jest mi niebywale gorąco (szkoła w przeciwieństwie do mojego domu była porządnie ogrzewana) i czuję potworny niesmak. Wyciągnęłam z torebki paczkę chusteczek higienicznych i dokładnie wytarłam obślinione policzki. Wprawdzie miałam świadomość, że Klucha popatruje na mnie zza uchylonych drzwi, ale jakoś mało mnie to obchodziło. Gdy wychodziłam ze szkoły, w torebce rozbrzęczała się komórka. Dzwoniła Marysia. - Mamo - powiedziała, zanim zdążyłam się odezwać wracaj szybko. Ojciec przyszedł i chce z tobą porozmawiać. Jest jakiś dziwny, jakby zielony. - Zaraz będę - odpowiedziałam i ogarnęło mnie niepokojące przeczucie. Może to mój pierwotny instynkt zmuszony sytuacją budził się do życia. Tak czy siak, drogę do domu przebyłam biegiem, pokonując niewątpliwie wszelkie rekordy czasowe.

Po wejściu do pokoju zauważyłam, że faktycznie Igor jest zielonkawosiny. Widocznie odzwyczaił się od niskich temperatur, pomyślałam mściwie. Co więcej, nie wykazał się inteligencją, bo zamiast jakiegoś porządnego grubego swetra miał na sobie cieniutką koszulkę. Patrząc, jak dygocze z zimna, przypomniałam sobie, że ja też jestem nader lekko ubrana, i roztropnie postanowiłam zostać w kurtce. - Mów, czego chcesz, i nie przeciągajmy tej niemiłej wizyty - burknęłam, nie siląc się na wstępy. Naciągając na nogi grube wełniane bambosze, zerknęłam na jego gołe stopy i poczułam, jak po plecach przelatuje mi nieprzyjemne zimno. Oczywiście, dosłownie rzecz biorąc, stopy były w skarpetkach, ale mając na uwadze lodowaty wiaterek, który wpadał przez dziurawą podłogę, stwierdzenie „gołe" było jak najbardziej uzasadnione. - Tak... Nie masz przypadkiem jakichś kapci, które bym mógł... Bo wiesz, Marysia kazała mi zdjąć buty. - Igor odchrząknął i wymownie podkulił palce obleczone w cieniutkie skarpetki. - Kapcie zabrałeś z resztą swoich rzeczy odpowiedziałam rzeczowo, obojętnym tonem, a w duchu pogratulowałam sobie córki. - Myślę więc, że to pytanie jest nie na miejscu. A teraz mów, czego chcesz, bo po pierwsze, szybciej uwolnisz mnie od twojego towarzystwa, a po drugie, będziesz krócej marzł. - Może lepiej zamknij drzwi. - Igor ukradkiem spojrzał w stronę kuchni. - Wolałbym, żeby to, co powiem, chwilowo zostało między nami. Coś w jego głosie spowodowało, że bez słowa wstałam i zrobiłam, o co prosił. - Boże, nie wiem, jak mam ci to powiedzieć - westchnął i potarł ręką czoło. - Naprawdę nie wiem - powtórzył i spojrzał mi w oczy bezradnym spojrzeniem zbitego psa. Lecz zamiast

osiągnąć oczekiwany efekt - czyli, jak przypuszczam, współczucie - wywołał we mnie tylko wściekłość. - Nie dalej jak parę dni temu bez skrupułów oznajmiłeś mi, że masz kochankę, wyprowadzasz się do niej i zamierzasz się ze mną rozwieść! Nie wciskaj mi więc teraz głodnych kawałków o tym, że nie wiesz, jak masz mi coś tam powiedzieć! - krzyknęłam i poczułam, że najchętniej bym go stłukła na kwaśne jabłko. - Skoro już tu przyszedłeś, to mów, o co chodzi, albo wynoś się do tej swojej lafiryndy i nie nadwerężaj mojej cierpliwości! - Jak chcesz - fuknął urażony. - Ale jeżeli mogę ci coś poradzić... - Nie możesz - przerwałam mu obcesowo. - No więc? - Mam problemy - wyznał mi mój niedługo były mąż i zamilkł jak zaklęty. - No i...? - Ponagliłam go zniecierpliwiona. - Jak na razie nie powiedziałeś mi nic nowego. Ja też mam mnóstwo problemów, i to większość przez ciebie. Więc jeżeli to tylko tyle, mogę ci z czystym sumieniem powiedzieć, że są gorsze nieszczęścia. - Otóż dochodzimy do sedna sprawy - mruknął Igor, a ja zauważyłam, że odcień zieleni na jego twarzy się pogłębił. - To znaczy? - To znaczy, że doszliśmy do tych gorszych nieszczęść. Posłuchaj, wziąłem kredyt. Bardzo duży kredyt. Pod zastaw tego domu. A moja firma zbankrutowała. Pamiętasz, jak parę miesięcy temu mówiłem ci o świetnym interesie? - O tym, który miał ci przynieść złote jaja podpowiedziałam usłużnie. - Otóż nie wyszło - ciągnął Igor, udając, że ogłuchł i nie słyszał mojej uwagi - i zostały mi jedynie same długi. Dlatego lada moment zabiorą ten dom. Nie mam już nic. Samochód komornik zajął wczoraj.

- Czekaj, czekaj - powiedziałam bardzo powoli, bo wydawało mi się, że czegoś nie zrozumiałam lub ewentualnie źle usłyszałam. - Chcesz mi powiedzieć, że zabierają dom? Ten dom? I ty wziąłeś pożyczkę hipoteczną bez mojej wiedzy? Zanim odpowiesz, przemyśl to dobrze, bo ja za siebie nie ręczę, jeżeli usłyszę potwierdzenie. - Tu nie ma się nad czym zastanawiać. Wziąłem kredyt bez twojej wiedzy, bo nie chciałem cię denerwować. Interes był prawie pewien. I... - Prawie pewien? - zapytałam, czując, że narasta we mnie furia. - Prawie pewien?! I ty w tym prawie pewnym interesie utopiłeś całą naszą egzystencję?! Jak mogłeś zrobić coś takiego?! Przecież to jest cholerne świństwo! I co teraz? Ty zabezpieczyłeś sobie wikt i opierunek u tej tam, ale co z Marysią? Rozumiem, że ja cię nie obchodzę, ale dziecko? Jak mogłeś coś takiego zrobić swojej córce? - Nie sądziłem, że to tak się skończy. Ale nie dramatyzuj, w końcu to nie pałac, coś się wymyśli. - Igor nerwowo przejechał ręką po czuprynie, a ja po raz kolejny w ciągu ostatnich dni poczułam się całkowicie bezradna. Dopiero po kilku minutach groza sytuacji w pełni do mnie dotarła. Mój mąż nie tylko mnie zdradził i porzucił, on mnie jeszcze oszukał w najgorszy z możliwych sposobów. Zabrał mi poczucie bezpieczeństwa i nawet się nie wysilił, żeby powiedzieć przepraszam. Niewiele by to wprawdzie zmieniło, ale zawsze. Wstałam i pomaszerowałam do przedpokoju. Bez słowa wyciągnęłam z szafy walizkę i zaczęłam pakować swoje rzeczy. Marysia wybiegła za mną i przez moment przyglądała się w milczeniu, jak wrzucam do walizki, co popadnie. - Mamo, co robisz? - zapytała w końcu. - Pakuję się - wyjaśniłam zwięźle i nagle poczułam, że dłużej tego nie wytrzymam. Wybuchnęłam płaczem. - Ty też

zacznij. Przenocujemy dzisiaj u cioci Krysi. Wszystko wyjaśnię ci po drodze. - Majka, jak zwykle przesadzasz. - Igor wyszedł za mną do przedpokoju i patrzył na mnie z pobłażaniem. - Przecież jeszcze nie ma nakazu eksmisji, komornik nie pojawi się tutaj w tej chwili, a ty wychowasz dziecko na histeryczkę. Popatrzyłam na niego jak na kosmitę. Coś było w tym porównaniu, bo kolor zielony jeszcze niezupełnie zlazł mu z twarzy, i pomyślałam, że nie ma sensu się odzywać. Żeby na niego nie patrzeć, prawie cała zagłębiłam się w ubraniach. - Myślę, tato - usłyszałam przytłumiony przez ciuchy głos Marysi - że jesteś ostatnią osobą, która może mamie zwracać uwagę. Ona przynajmniej jest uczciwa. Nie wiem jeszcze, co zrobiłeś, ale już cię za to nie znoszę i mam nadzieję, że za każdą minutę, którą mama przez ciebie przepłakała, życie ci porządnie dokopie, a tamta, z którą mieszkasz, przejrzy w końcu na oczy i wyrzuci cię na zbity pysk. - Marysiu, jak ty się do mnie odzywasz, natychmiast przeproś! - Tato, ja też oglądałam „Seksmisję" - prychnęła moja córka - i bardzo żałuję, że nie ma tutaj takich układów jak tam wtedy. Z przyjemnością bym wykorzystała skalpel, by cię tego i owego pozbawić! Zanurzona w szafie z ubraniami słuchałam oniemiała wykładu, który Marysia wygłosiła ojcu, i myślałam sobie, że moja córka właśnie powiedziała to, co właściwie powinnam powiedzieć ja. Z tym że w przeciwieństwie do mnie ona nie miała z tym kłopotu. I tego z całego serca jej zazdrościłam. Ale fragment ze skalpelem w ustach piętnastolatki zszokował nawet mnie, dlatego się nie zdziwiłam, że potem już mój podły mąż milczał jak zamurowany. Wreszcie zasunęłam suwak od walizki, złapałam kota do klatki i zadzwoniłam po taksówkę. Igor na pożegnanie

popukał się palcem w czoło, a widząc podjeżdżający samochód, złapał mnie za ramię. - I tak jeszcze będziemy musieli się skontaktować, bo być może wierzyciele zechcą się spotkać i porozmawiać też z tobą na temat długów. - Mogłeś ze mną rozmawiać, zanim wziąłeś kredyt. To był nie tylko twój dom! I nie tylko twoje życie. Jesteś padalcem i egoistą. Żegnam. - Z tymi miażdżącymi słowami, które nawet dla mnie brzmiały jakoś słabo i bezbarwnie, wsiadłam do taksówki. Taksówkarz popatrzył na mnie spod oka. - A co tam? zagaił beztrosko. - Kłótnia małżeńska? Po pani to widać, że kobitka z ikrą. Aż zazdroszczę pani mężowi, jak pomyślę o momencie pogodzenia. Ale żeby tak na całego, od razu brać walizkę i wszystko... W lusterku widział klatkę z kotem, w której trwało jedno wielkie kłębowisko, zupełnie jakby było w niej kilka potężnych kocurów, a nie jeden średniej tuszy zwierzak. Kot nie lubił podróży. Ja z całą pewnością nie lubiłam taksówkarza. Powody były dwa: bo facet, a do tego jeszcze wścibski. - Wie pani - ciągnął niezrażony moim milczeniem - jak tak się jeździ, człowiek się nasłucha tylu historii, że potem już nic nie dziwi. Jeśli pani chce, niech się pani wygada, jestem cierpliwy i wszystko zniosę. Spojrzałam na niego morderczym wzrokiem i pomyślałam sobie, że wcale się nie dziwię fali zbrodni, jaka jakiś czas temu dopadła taksówkarzy. Sama chętnie wynajęłabym mordercę, by załatwił faceta, który siedział za kółkiem. Tak naprawdę bardzo chętnie osobiście rąbnęłabym swojego kierowcę czymś ciężkim w głowę, ale nie miałam pewności, czy sąd odebrałby to jako obronę konieczną. Następnie doszłam do wniosku, że ten zawód powinni wykonywać

wyłącznie niemi. Przy takim ciekawskim idiocie nawet nie mogłam spokojnie popłakać. Za to wypłakałam się za wszystkie czasy później, gdy widmo rozgadanego taksówkarza odjechało w siną dal, a ja siedziałam na kanapie w domu Krysi. Jej mąż pojechał po Marysię, która została w domu, bo do taksówki nie zmieściliśmy się wszyscy z kotem i psami, więc swobodnie mogłam zdać jej relację z najnowszych wydarzeń. - I tak, pomijając już wszystko, nie mam teraz gdzie mieszkać - chlipałam, bulgocząc nosem. - Chryste! - Krysia zamilkła na dłuższy czas. - No i co teraz zrobisz? - zapytała po chwili. Wpadłam na genialny pomysł. - Zabiję go. Zabiję i dostanę rentę na dziecko. Wynajmę kawałek rozsypującego się drewniaka, będę przymarzać zimą, a latem zabijać wyłażące zewsząd karaluchy. I tak spędzę resztę życia. Chyba że mnie wcześniej zamkną w więzieniu. Wtedy zdechnę tam o chlebie i wodzie. - W dzisiejszych czasach byś się raczej utuczyła sprostowała Kryśka z westchnieniem. - Więźniowie mają lepiej niż my wszyscy. Jeszcze mogłabyś spokojnie pochodzić na siłownię, aerobik i takie tam. Głębiej się nad tym zastanawiając, to może jakbym ci pomogła w tym morderstwie, zamknęliby mnie za współudział? Od dawna marzą mi się wczasy ze wszystkimi wygodami. Ale tak realnie, co teraz? - Nie wiem. Najgorsze jest to, że zupełnie tego nie ogarniam. W jednym momencie zawalił się cały mój świat. Facet, którego kochałam, mówi, że byłam po prostu pomyłką, i pozbawia mnie wszelkich środków do życia. Marysia jest cudowna, ale dla niej muszę udawać silną i twardą. A tak naprawdę jestem potwornie bezradna i zmęczona. Co ja mam zrobić, no powiedz, co?

- Nie wiem. - Moja przyjaciółka, która zwykle miała odpowiedź na wszystkie pytania, pokręciła bezradnie głową. Po prostu nie wiem. Słuchaj, jeżeli chcesz, możesz się u mnie zatrzymać, dopóki jakoś nie rozwiążesz tej sytuacji. - Dzięki, ale potrzebuję tylko jednego noclegu szepnęłam, wydmuchując nos. - Jutro pójdę wyjaśnić wszystko rodzicom. - Nie powiedziałaś im jeszcze? - Jakoś absurdalnie wierzyłam, że to się jakoś rozwiąże, chociaż nie mam pojęcia, jak by to się miało stać - wyznałam. - Sama nie wiem, na co czekałam, bo przecież było jasne, że nawet gdyby Igor nagle chciał wrócić, ja się na to nie zgodzę. Tak więc najwyższy czas powiedzieć to mamie i tacie, zanim ktoś inny, życzliwy, zrobi to za mnie. Myślę, że potem zatrzymam się u nich. Ale i tak dzięki za wszystko. - E... daj spokój. - Krysia uśmiechnęła się pokrzepiająco i ścisnęła mi rękę. W duchu myślała sobie zapewne, że ma wielkie szczęście, bo jej mąż nie chciał mieć nigdy złotych jaj i nie okazał się kłamliwym padalcem. Nawet nie mogłam mieć do niej pretensji. Na jej miejscu zapewne myślałabym podobnie. Następnego dnia po pracy poszłam do rodziców. Jedynym plusem nocowania u Krysi było to, że nareszcie się wyspałam. Kryśka wieczorem przezornie podała mi jakiś podejrzanie wyglądający proszek, po którym usnęłam jak dziecko. Ponadto po raz pierwszy od niepamiętnych czasów nie musiałam wstawać w nocy, by dołożyć węgla do pieca - w naszym domu był to jedyny sposób, by uniknąć zamarznięcia i popękania rur. U rodziców było swojsko i jakoś po dawnemu bezpiecznie. Drzwi otworzył mi tata, który tylko na mnie spojrzał i już wiedział, że coś jest nie tak. Popatrzyłam na niego, na wszystkie znane od dzieciństwa kąty i ryknęłam

głośnym płaczem. Teraz ojciec przeraził się nie na żarty. Z pokoju wybiegła mama schludnie ubrana w fartuszek, którym natychmiast zaczęła wycierać mi twarz. Posadzili mnie na kanapie i starali się szybko uspokoić. Nic z tego nie wychodziło. Czułam się tak, jakby ktoś odkręcił we mnie dwa krany, którym nagle puściła uszczelka. - Dziecko, co ci jest? - pytała bezradnie mama, klepiąc mnie po ręce. Oczywiście nic to nie pomagało. - Bo Igor... - zdołałam tylko wychlipać i płakałam dalej. Ojciec robił się coraz bardziej czerwony na twarzy. W końcu wyrżnął pięścią w stół i ryknął na cały dom: - Ja tego drania zabiję! Zawsze wiedziałem, że on cię skrzywdzi! Co on ci zrobił? Zdradził cię? Tak? - To też, ale jest gorzej - wychlipałam - o wiele gorzej. Tatusiu, ja jestem tak strasznie nieszczęśliwa! - wyznałam nagle, cały czas płacząc rzewnie. - Ale co się właściwie stało? - dociekała moja mama, która nie bardzo wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. - Jak to co? Nie słyszałaś? Zdradził ją! - huknął ojciec. Zrobił jej coś złego! Nie widzisz, kobieto? Majka, cokolwiek się stało, nie powinnaś wyprowadzać się z domu! Przecież jest Marysia. Dziecko nie może mieszkać na walizkach. Masz większe prawo tam zostać! - Ja już nie mam domu - rozpaczałam bezradnie. - Kochanie, co ty mówisz, w najgorszym wypadku to Igor się wyprowadzi - wtrąciła uspokajająco mama. - Wy nic nie rozumiecie - powiedziałam, przestając płakać (uszczelki się nagle zmaterializowały). - Oboje musimy się wyprowadzić. Wprawdzie on to zrobił już jakiś czas temu, mieszka u jakiejś baby. Nie zmienia to faktu, że nie mamy już domu! Igor wziął bez mojej wiedzy pożyczkę hipoteczną i zbankrutował. Zabiorą nam dom.

W salonie zapanowała cisza. Rodzice przetrawiali tę wiadomość. Oczywiście pierwszy doszedł do siebie tata. - O nie, ja tego tak nie zostawię! Zabiję go, jak mi Bóg miły! Gdzie moja strzelba? Pytam! - Tato, uspokój się. Przestań się zachowywać jak Dionizy ze Złotopolskich. - Poczułam, że jestem potwornie zmęczona. - On już nie żyje - powiedziała nagle moja matka. - Kto? - Aż podskoczyłam na kanapie, bo w pierwszym momencie myślałam, że mówi o Igorze. - No, Machalica, Dionizy - wyjaśniła. - A... - Uspokoiłam się, bo myśl, że ktoś zabił mojego niedługo byłego męża i potencjalnie pozbawił mnie tej przyjemności, zdenerwowała mnie mocno. - O czym wy, do cholery, rozmawiacie?! - zdenerwował się mój ojciec. - Maja straciła wszystko, a wy ględzicie o jakimś idiotycznym serialu? Fakt, obrzydliwa świadomość nieposiadania niczego natychmiast powróciła i wbiła się jak drzazga w moją głowę. - Ale wyjaśnij mi jedno, córeczko, w jaki sposób on dostał ten kredyt bez twojej wiedzy? - chciał wiedzieć ojciec. - Nie mam pojęcia. - Uświadomiłam sobie, że tak naprawdę Igor nie powinien móc wziąć kredytu bez mojej zgody. - Nie wiem, ale się dowiem - powiedziałam powoli. Dowiem się na pewno. - Dobrze, a teraz opowiedz nam wszystko po kolei zażądała mama, która lubiła być dobrze poinformowana. - Co tu dużo mówić. - Wzruszyłam ramionami i westchnęłam. - Najpierw Igor powiedział, że ma kogoś i już pora, żebym się o tym dowiedziała, i że w najbliższym czasie złoży pozew o rozwód. Potem się wyprowadził i cały czas utrzymuje, że rozwód jest tylko kwestią czasu. Wczoraj natomiast przyszedł i powiedział, że zabierają nam dom, a on zostaje z długami. A jak on, to i ja, bo przecież mamy

wspólnotę majątkową - dokończyłam znużona. - W tej sytuacji bardzo się cieszę, że na ślubie nie przyjęłam jego nazwiska, przynajmniej to mam z głowy i nie będę musiała wracać do panieńskiego. - O niedoczekanie tego, tego skur... żebyś jeszcze płaciła jego długi! - Ojciec aż uniósł się w fotelu, pomijając milczeniem wzmiankę o nazwisku. - Po moim trupie! - Masz rację - mama wyjątkowo bez dyskusji zgodziła się z ojcem. - Trzeba zadzwonić do Staszka. Jest całkiem niezłym prawnikiem, niech się na coś w końcu przyda. A ty, córeczko, co teraz zrobisz? Gdzie będziecie z Marysią mieszkały? Chyba u nas, co? Marysia będzie miała opiekę i tobą się zajmiemy. Przecież masz rodzinę. I właśnie wtedy spłynęło na mnie olśnienie. Wiedziałam już, co powinnam zrobić, żeby zacząć z powrotem jasno myśleć. - Bardzo wam dziękuję. - Położyłam głowę na kolanach ojca, czując, że znowu płaczę. - Ale ja to wszystko sama muszę jakoś przetrwać... Natomiast chętnie zostawiłabym u was Marysię na parę dni. Chcę wziąć sobie wolne i odpocząć. Spokojnie przeanalizować sytuację. - Oczywiście, córeczko. A co ty będziesz wtedy robić? zainteresowała się mama. - Powieszę się - powiedziałam nieroztropnie i natychmiast zostałam zasypana gradem okrzyków przepełnionych troską, potępieniem i radami. - Dziecko, przecież tak nie można! - krzyczał mój tata. - Dziecko, przecież ty masz dziecko! - krzyczała mama, usiłując wepchnąć mi do ust łyżeczkę z nervosolem. - Powinnaś iść do psychologa! - przedarł się przez wrzask mamy ojciec. - Boże, uspokójcie się! - ryknęłam nie swoim głosem, wypluwając przy tym cały nervosol. - Tylko tak sobie

powiedziałam. Takie czarne poczucie humoru! Gdybym miała jakieś zamiary samobójcze, na pewno bym się nimi z nikim nie podzieliła. Teraz chcę jedynie odrobiny spokoju. SPOKOJU! Rozumiecie? Nie psychologa, nie kropli na uspokojenie! Chcę poczuć się normalnie. Nie traktujcie mnie jak histeryczki. Mimo że momentami tak się zachowuję dodałam uczciwie. - Wezmę sobie wolne - ciągnęłam - i, jeżeli pozwolicie, wyjechałabym do domku cioci Klaudii w Sudety, do Malowanego. - Do Malowniczego, a nie Malowanego - poprawił mnie ojciec. - Kochanie, ciocia przecież nie żyje - przypomniała mi delikatnie mama. - Wiem. - Spojrzałam na nią zdziwiona. - Nie chcę jechać do niej, tylko do domu, który po niej odziedziczyliście. - Ale ty tam nigdy nie byłaś - rzekł ojciec tonem, który sugerował, że kobiety, którym właśnie rozleciał się cały świat, nie powinny za żadne skarby wyjeżdżać w nieznane miejsca. - I będziesz tak strasznie daleko - jęknęła moja matka. - A gdyby coś się stało? Zresztą nie powinnaś teraz zostawać sama. - Właśnie teraz muszę zostać sama, mamo - powiedziałam poważnie. - Muszę sobie wszystko na nowo poukładać. Bo inaczej pewnego dnia zrobię komuś coś strasznego. To była prawda, ale tylko częściowa. Bo jak niby miałam powiedzieć moim rodzicom, że marzę jedynie o zalaniu się w trupa, by nie myśleć o niczym? Boże, móc z nikim nie rozmawiać, nie odpowiadać na żadne pytania i nie musieć zastanawiać się nad przeszłością i przyszłością! Taka perspektywa jawiła mi się jako prawdziwy luksus i coś mi mówiło, że to jest naprawdę dobry pomysł. To po prostu było przeczucie, a ostatnio wzrosło we mnie przekonanie, że powinnam słuchać głosu wewnętrznego. Cóż, może to były

pierwsze oznaki samotności albo zdziwaczenia, ale tak czy inaczej im dłużej o tym myślałam, tym bardziej wiedziałam, że powinnam wyjechać. A skoro znalazłam w końcu rzecz, na której mi zaczęło zależeć, uznałam, że warto o nią zawalczyć i postarać się o parę dni wolnego. Jeszcze tego samego wieczoru rozdzwoniła się moja komórka. - Majka, nie mam za dużo czasu, więc słuchaj uważnie odezwała się Jagoda z powagą. - Gwarantuję ci, że wszyscy nasi znajomi, a nawet nieznajomi, którzy potencjalnie mogą stać się znajomymi, wiedzą już o tobie i Igorze. Ze wszystkimi szczegółami, a przypuszczam, że o wielu nawet ty nie masz pojęcia. - Wybitnie się staram, ale nic nie rozumiem - wyznałam jej po chwili. - Może mnie oświecisz? - No po prostu, mówiłam ci, że jak pomyślę, to na pewno i wymyślę. I zgadnij, co zrobiłam? - Na mój gust mocno przedawkowałaś francuskie wino postawiłam diagnozę. - A to też, nie mów, że czuć! - zachichotała. - Strasznie, aż mi komórka w ręku zwiędła od oparów alkoholu - mruknęłam i przysiadłam na taborecie. - No to co zrobiłaś, moja pijana genialna przyjaciółko? - Zadzwoniłam do Agatki - triumfalnie oznajmiła Jagoda. - Do naszej Agatki? Szkolnej koleżanki o małych chytrych oczkach i krzywych nogach? Do Agatki z twojej kamienicy? - ze zdziwienia dostałam pytajtoku. - Do tej samej. Opowiedziałam jej wszystko, oczywiście w najgłębszej tajemnicy, i poprosiłam o dyskrecję. Przyznaj, że jednak jestem genialna. Tylko szybko, bo muszę już kończyć. - Jesteś genialna, i to bez jednak - powiedziałam posłusznie. - Najgenialniejsza na świecie. Zadzwonię do

ciebie jutro, bo sporo się u mnie zmieniło. A, i kup trochę tego winka, przyślij mi w paczce. Widzę, że dobrze działa na inteligencję, a tego potrzebuję jak kania dżdżu. Buziaki i baw się dobrze - dodałam i zakończyłam rozmowę, myśląc, że Jagoda rzeczywiście jest genialna. Agatka była największą plotkarą, jaką w życiu spotkałam. Ktoś, kto powierzył jej sekret, miał jak w banku, że nazajutrz cała Warszawa i okolica będzie o nim wiedzieć. W tej sytuacji rzeczywiście nie musiałam się już martwić o to, jak oznajmić swoje położenie światu. Agatka zrobi to najlepiej, bo po prostu jest w tym najlepsza. I dobrze. Teraz spokojnie mogłam brać się do załatwiania urlopu. Po dwóch tygodniach nareszcie dostałam wolne. Gdy poszłam z podaniem do szefa, tylko westchnął ponuro. - Z wami, babami, nie można dojść do ładu. Akurat teraz wolne? Przecież kończymy projekt dla najważniejszego klienta. Co się dzieje, Majka? Od kilku dni marnie wyglądasz. - I tak się czuję - odpowiedziałam szczerze. - Po co ci ten urlop? - Grzegorz patrzył na mnie wyczekująco, a ja nie wiedziałam, co mam odpowiedzieć. Dam ci go, ale tylko gdy będę miał pewność, że to konieczne. Przecież zbliżamy się do sfinalizowania największej pracy, jaką kiedykolwiek robiliśmy. Nie muszę ci przypominać, jaki to gorący okres. - Nie musisz - zgodziłam się z nim potulnie, zastanawiając się, jak mam streścić w kilku słowach moją sytuację i przy tym nie płakać. - Boże, Grzesiu, nie wiem, jak mam ci to powiedzieć - wyznałam w końcu bezradnie. - Najlepiej po prostu - przemówił Grzegorz słowami mojej świętej pamięci babci. - Po prostu? No to tak... Mąż mnie zdradził, wziął pożyczkę hipoteczną pod zastaw domu, zbankrutował, straciliśmy wszystko. Moje małżeństwo legło w gruzach, a ja

nie mogę się pozbierać - powiedziałam jednym tchem, z paniką stwierdzając, że oczy pieką mnie coraz mocniej i ani chybi zaraz się rzewnie rozpłaczę. - Teraz to ja nie wiem, co powiedzieć. - Szef przez moment wyglądał, jakby dostał w głowę czymś ciężkim. Nie dziwiłam się mu ani trochę. W końcu opowiedziałam mu historię jakby żywcem wyjętą z telenoweli brazylijskiej. Spodziewałem się raczej, że jesteś w ciąży. Strasznie mi przykro, Maja. Masz to wolne. No i ten... uważaj na siebie mruknął zakłopotany. - Dzięki. Natychmiast wyszłam z gabinetu i pognałam do toalety, gdzie spokojnie pięć minut płakałam, wymyślając sobie od kretynek, bo niby w czym te łzy miały mi pomóc? Gdy tego dnia skończyłam pracę, przed drzwiami wejściowymi czekał Igor. Chciałam zawrócić, ale niestety było już za późno, bo mój wyrodny niedługo były mąż zdążył mnie zauważyć. - Maja, poczekaj! - krzyknął na mój widok. - Nie chcę z tobą rozmawiać. - Gratulowałam sobie w duchu, że włożyłam buty na płaskim obcasie. Na szpilkach w życiu bym się tak szybko nie poruszała. - Majka, posłuchaj... Musimy porozmawiać. Musimy sobie pewne sprawy wyjaśnić. - Chyba powoli przestajemy mieć wspólne sprawy? powiedziałam i ze zdziwieniem stwierdziłam, że przez ten czas, kiedy mieszkałam u rodziców, pogoda bardzo się zmieniła. Zadziwiające, że gdy wszystko wokół się wali, przestaję dostrzegać takie rzeczy, a przecież zrobiło się dużo cieplej i wszędzie walały się nadtopione, brudne kupy śniegu. Sceneria więc adekwatnie do sytuacji była dość obskurna. - Mylisz się. - Igor z pewnym trudem usiłował dotrzymać mi kroku. - Marysia nie przestała być moją córką, a ty mi

utrudniasz z nią kontakty. Majka, zatrzymaj się wreszcie! Złapał mnie za ramię. - Porozmawiajmy jak ludzie. Chodźmy na jakąś kawę albo lody... - Nie chcę z tobą nigdzie chodzić. - Strąciłam jego rękę ze swojego ramienia. - Co do Marysi, jakbyś nie zauważył, to całkiem duża dziewczynka. Trudno jej czegoś zabronić, szczególnie jeżeli na coś ma ochotę. Zresztą jeżeli chcesz się z nią zobaczyć, to w najbliższym czasie możesz ją zastać u moich rodziców. - Marysia będzie u twoich rodziców? To jakiś podstęp! Doskonale wiesz, że ja tam nie mogę się teraz pokazać, bo twój ojciec mnie zabije! Już sobie wyobrażam, co mu naopowiadałaś! To był już szczyt wszystkiego. Szczyt szczytów, rzec by można. - Powiedziałam mu jedynie prawdę. - Przystanęłam. - I jeszcze jedno, skarbie - dodałam, patrząc mu prosto w oczy. - Jesteś świnią, kłamcą, egoistą i tchórzem! Powiedziałam, co wiedziałam, i czym prędzej odleciałam. Nie wiem, dlaczego fragment wierszyka o biedronce i żuku się do mnie przyplątał właśnie w takiej chwili. Czyżby to było jakieś porównanie? Ja biedronka, on żuk? Zero podobieństw. Żadnej szansy na przyszłość. Żadnej przyszłości. Po prostu złowieszcza dziura. Jakoś tak pobieżnie zauważyłam, że zmienia się pogoda i zrobiło się tak jakby ciemnawo. Może to dlatego, że jest mi czarno na duszy? - pomyślałam sobie. Ale to nie było tylko to. W górze zobaczyłam ogromną chmurę, która zakrywała całe niebo. Prawie w tej samej chwili lunął deszcz ze śniegiem. I dobrze. Przynajmniej nikt nie widział, że płaczę. Łzy mieszały się z deszczem, który zimnymi strumieniami skapywał mi z włosów i wpływał sobie pod kurtkę i cienką bluzeczkę. Zerwał się wiatr i nagle tuż koło mnie potężnie zagrzmiało. Pierwsza w tym roku

zwiastująca wiosnę burza w przyrodzie. I w moim bardzo dorosłym życiu. Wyjechałam do Malowniczego. Marysia została u dziadków, zwierzaki razem z nią. Przed wyjazdem zatelefonował do mnie pan Stanisław - wieloletni przyjaciel mojego ojca i doskonały prawnik. Uświadomił mi, że w żadnym razie nie powinnam tak zostawić tej sprawy. Proponował swoją pomoc i spotkanie, na którym wszystko byśmy omówili. Wiedziałam, że zapewne ma rację, ale nie czułam się na siłach, by w tym momencie podejmować jakiekolwiek decyzje. Odłożyłam je sobie na odległy czas „po powrocie". Zanim jednak rodzice puścili mnie w podróż, musiałam wysłuchać jeszcze mnóstwa porad i przestróg (mama) oraz udowodnić, że umiem posługiwać się mapą i nie zaginę w wielkim świecie, czego widocznie obawiał się ojciec. Gdy wreszcie przysięgłam, że będę codziennie dzwonić, dobrze się odżywiać i odpoczywać, oraz z zamkniętymi oczami wskazywałam na mapie drogę prowadzącą do domu cioci, moi na wpół nieżywi z niepokoju rodzice zdecydowali się wręczyć mi klucz do domostwa ciotki Klaudii. Odprowadzona na stację przez całą rodzinę i psy (kota na szczęście zostawili w domu) czułam się z lekka osaczona. - Kochanie, tylko pamiętaj, że masz odpocząć i dzwoń! Mama złapała mnie za rękę, uniemożliwiając wejście do pociągu. - Aha, i tam mieszka sporo sympatycznych osób. Jak jeździliśmy do cioci, zaprzyjaźniliśmy się z miejscowymi. Nie siedź sama, tylko wyjdź do ludzi, dobrze, Majeczko? - Zobaczymy, jak to będzie - odpowiedziałam wymijająco. - Zadzwonię, jak dojadę - obiecałam, jednocześnie żegnając się z Marysią, i nareszcie wsiadłam do pociągu. Starannie zamknęłam drzwi wagonu i odetchnęłam z ulgą. Prawdę mówiąc, wcale nie zamierzałam bratać się z

miejscowymi ani zdrowo się odżywiać. Na ten wyjazd miałam ściśle sprecyzowane plany. Chciałam pić, spać, pić, spać i tak dalej, i tak dalej. Ale o tym miłosiernie nie poinformowałam ani rodziców, ani Marysi. Ojca i mamy nie chciałam denerwować, a Marysi uświadamiać, że jej matka zupełnie świadomie planuje przez dwa tygodnie się upadlać. W końcu bez tej wiedzy przeżyją. I to dużo lepiej niż ze świadomością moich planów. Okazało się, że dom cioci stoi na sporej górze. No cóż, ogólnie rzecz biorąc, powinnam się tego spodziewać. Skoro ciocia mieszkała w górach, to potencjalnie dom mógł znajdować się nieco wyżej, niż przywykłam. Zanim tam dotarłam, byłam umazana po kolana we wczesnowiosennym błocie i czułam się tak, jakbym za moment miała dostać zawału. Żywiłam tylko nadzieję, że taka błotna kąpiel nie przyprawi mnie o przedwczesny reumatyzm. Uświadomiłam sobie, że moja dobra kondycja jest jedynie mglistym wspomnieniem, a to, co mnie obecnie charakteryzuje, można ewentualnie nazwać kondycją ujemną. Gdy wreszcie dotarłam przed dom (który, nawiasem mówiąc, okazał się nie małą chatynką, jakiej się spodziewałam, tylko wielkim, kamiennym i niewątpliwie uroczym budynkiem), byłam ledwo żywa i tak zmęczona, że nawet odechciało mi się rozpaczać, za to zachciało mi się jeść. Zanim weszłam do środka, rozejrzałam się dookoła i stwierdziłam, że w pobliżu jest tylko jedno gospodarstwo. Brak większej liczby sąsiadów niewątpliwie stanowił duży atut. W lecie można było sobie spokojnie odpocząć, a w czasie załamania nerwowego zaszyć się i nie gorszyć ludzi swoim widokiem. Gdy wreszcie zdecydowałam się wejść do środka, w nozdrza uderzył mnie zapach świeżego sprzątania. Aha, pomyślałam, mama nie byłaby sobą, gdyby nie zadbała o szczegóły. Widać ktoś z miejscowych miał klucze i został

poproszony o drobną przysługę. W pokoju leżący koło kominka stos równo pociętego drewna tylko potwierdził moje domysły. Zrzuciłam z ramion ciężki plecak i rozpaliłam ogień. Od razu zrobiło się przytulniej. Potem odnalazłam kuchnię, na której środku królował ogromny okrągły stół. Aż zapraszał, by przy nim usiąść. Nie zamierzałam się zbytnio opierać i szybciutko wyciągnęłam z plecaka jedzenie, w lodówce umieściłam zapas piwa i przygotowałam sobie kolację. Bardzo dużą. Od kilku dni nie miałam takiego apetytu. Co ja mówię. Ostatnio w ogóle nie bywałam głodna. Potem wyjęłam z lodówki dwie puszki browaru i zrobiłam sobie grzańca, którego wypiłam duszkiem. Po krótkim namyśle doszłam do wniosku, że reszta piwa do jutra z całą pewnością się zepsuje. Nie mogłam do tego dopuścić. Piło mi się bardzo fajnie. Przy czwartym piwie doszłam do wniosku, że Igor to palant i nie ma się co nim przejmować. W ogóle sytuacja, która do tej pory jawiła mi się jako tragiczna, zaczęła mnie lekko śmieszyć. Przy kolejnej puszce byłam już tak rozbawiona i pijana, że nie słyszałam pukania do drzwi. Dopiero przy porządnym załomotaniu dotarło do mnie, że dźwięk jest nieco dziwny i pochodzi na pewno z zewnątrz. Natychmiast jednak wytłumaczyłam sobie, że to burza - w górach bywa intensywna i dlatego tak dobrze ją słychać. Jednak łomotanie nie ustawało i zaczęłam odczuwać lekką irytację, dlaczego ta pierońska burza musi walić prosto w moje drzwi. Łyknęłam piwa i postanowiłam pójść się z nią rozprawić. Niech sobie nie myśli, burza jedna. Trzymając się ścian, dotarłam do drzwi i otworzyłam je z impetem. A potem natychmiast przetrzeźwiałam. Przed drzwiami stały dwie kobiety i przyglądała mi się z zainteresowaniem. - No! - odetchnęła jedna z nich z wyraźną ulgą, a ja nieco zakłopotana schowałam puszkę za plecami. - Żyje! - dodała,

patrząc na swoją koleżankę, drobną blondyneczkę. - Trzeba powiadomić panią Renatę. Aniu, skocz na dół i przedzwoń! Od razu mówiłam, że kobiety są za mądre, żeby przez durnego faceta głupstwa robić. - Przepraszam, ale nie bardzo rozumiem - udało mi się wtrącić słabym głosem. - A tu nie ma co rozumieć! Pani Renatka do mnie zadzwoniła i poprosiła, żeby zobaczyć, czy pani dotarła, bo nie mogła się dodzwonić. I się denerwowała, że coś się stało, bo podobno jesteś świeżo po rozstaniu z mężem - wyjaśniła z uśmiechem rozgadana czarnula. - No to jak mogłyśmy nie pomóc. W końcu trzeba solidarnie się trzymać razem. Tym bardziej że ja już mam to za sobą, wiem, jak się człowiek czuje, gdy mu się cały świat rozpada przez faceta. Tak na wszelki wypadek przyniosłyśmy trochę jedzenia i załącznik. O ile oczywiście nas wpuścisz. - Wejdźcie, wejdźcie - powiedziałam słabo i dopiero wtedy w pełni dotarło do mnie, co mówiła czarnulka. Pani Renatka! Mama! Wrrr... Zamorduję ją po powrocie! W czasie pobytów zaprzyjaźniła się z całą wsią i zapewne rzeczona wieś już wie z wszelkimi szczegółami, co się stało z moim małżeństwem. W milczeniu patrzyłam, jak dziewczyny wchodzą do przedpokoju. - Łucja, to ja stąd zadzwonię, wzięłam komórkę, nie muszę schodzić. Niech się kobieta już nie przejmuje nieśmiało wtrąciła blondyneczka Ania. - Nie ma potrzeby - powiedziałam, zamykając za nią drzwi. - Ja też mam telefon. Tylko zapomniałam włączyć. Zaraz zadzwonię. Przepraszam, że z mojego powodu musiałyście iść taki kawał - dodałam, bo jak się zorientowałam, dom ciotki poza sąsiednim gospodarstwem był na górze jedyny i dziewczyny musiały iść z samego dołu.

- Jaki kawał! - zaśmiała się czarnooka Łucja. - To ledwo spacerek. Ona nazywała spacerkiem to, co mnie zwaliło z nóg! Chyba wypadałoby się przedstawić, pomyślałam mgliście, bo widać mój mózg tonący w oparach alkoholu funkcjonował nieco wolniej niż zazwyczaj. - Tak w ogóle to jestem Majka. - Wyciągnęłam rękę. - Ja jestem Łucja, a to Ania - potwierdziła moje wcześniejsze obserwacje czarnulka. - Jak pani Renata nam powiedziała, dlaczego tu jesteś, od razu wiedziałyśmy, że siedzisz tutaj, ryczysz i pijesz. To normalna reakcja. Zabiję matkę po powrocie, obiecałam sobie powtórnie i sprostowałam, że pić piłam, ale nie ryczałam. - I dobrze! Faceci by chcieli, żebyśmy po nich rozpaczały - sarknęła Łucja i z koszyka, który przyniosły, wyciągnęła wódeczkę, czyli, jak się domyśliłam, wspomniany wcześniej załącznik. - A nie wszyscy. - Ania stanowczo pokręciła jasną głową. - Ty, Anka, się nie wypowiadaj, bo tobie trafił się nietypowy egzemplarz - stwierdziła Łucja i łypnęła ciemnymi oczami. - Ponadto wyjątek potwierdza regułę. A u ciebie, Majka, co się stało? Wyrzuć to z siebie, zaraz zrobi ci się lepiej. Popatrzyłam na nią nieufnie. No bo jak niby miałam opowiadać takie osobiste sprawy zupełnie nieznanym ludziom? Przez krótką chwilę nawet zastanawiałam się, czy matka nie postanowiła mi zrobić świństwa. Może na koniec jedna z tych dziewczyn wykrzyknie radosnym głosem: Uśmiechnij się! Jesteś w ukrytej kamerze! Albo wyciągnie spod podłogi Igora i zakomunikuje, że jestem w programie „Przebacz mi". Ale szybko odpędziłam od siebie te chore myśli. Westchnęłam. Właściwie dlaczego nie? - pomyślałam i nagle poczułam, że bardzo się cieszę, że nie jestem tu sama i

mogę komuś opowiedzieć, jakim wrednym skurczybykiem jest mój mąż. Po północy byłam już bardzo zaprzyjaźniona z dziewczynami. Byłam też bardzo pijana i bardzo szczęśliwa (wiem, to podłe), że nie tylko mnie facet zrobił świństwo. Otóż Łucji mąż też wywinął niezły numer. Z kilkoma swoimi przyjaciółmi szukał pracy. A jak mądre przysłowie mówi, kto szuka, ten znajdzie. No i dostali pracę, w mieście, w tej samej firmie. Wtedy Łucji i pozostałym żonom to się jeszcze nie wydawało dziwne. Ot, szczęśliwy traf. Chodzili na te same godziny, wracali tak samo późno. Wymagający szef, bezrobocie, nie można marudzić i te sprawy. Potem przyszedł problem pensji, bo to niby pracują przez całe dnie, a pieniędzy nie ma. I śpiewka zaczynała się ta sama, że to wymagający i nieuczciwy szef, ale przecież w końcu zapłaci, a pracy brakuje, to jak oni mają posadę rzucić? No i tak było przez pewien czas, dopóki jakaś usłużna przyjaciółka nie poinformowała Łucji, że ta praca mieści się w pewnym nielegalnym domu publicznym (czy bywają legalne domy publiczne?), który jakiś czas temu otworzyła przedsiębiorcza Rosjanka. Plotka okazała się nie do końca plotką. Mężowie pracę mieli, i owszem. Jakąś dorywczą chałturę. Resztę dnia spędzali na graniu w karty, piciu rosyjskiej wódki, która zapewne wyżarła im resztki mózgów, i zabawie z pracownicami tego przybytku. Dziewczyny najpierw rozpaczały, nie spały po nocach, popadały w depresje, obwiniając siebie za całą sytuację. Potem poszły po rozum do głowy i wyrzuciły facetów z domów (szczęściary, miały ich skąd wyrzucić), wzięły rozwód i tyle. Przebolały, chociaż nie było i jeszcze teraz nie jest łatwo. - Przecież trzeba mieć swoją dumę - wybełkotała Łucja, lejąc wódkę po stole. - Pamiętaj o tym zawsze, Majka. I

jeszcze jedno - dodała, odstawiając butelkę - nigdy nie pij rosyjskiej wódki. To powinno być prawnie zabronione! Aaa... Szósta rano, a ja zapomniałam zadzwonić do mamy, jestem skacowana i w ogóle strasznie wyrodne ze mnie dziecko. Mama mnie zabije. Po powrocie, rzecz jasna. I jeszcze jedno. Mówią, że wieś jest zacofana, atu proszę, takie mądre kobiety tu mieszkają. Jak widać, nieprawdą jest stwierdzenie, że wykształcenie jest niezbędne. Najważniejsza jest mądrość życiowa. Następnego dnia okazało się, że wykształcenie może nie jest niezbędne, ale moje nowe znajome je posiadają. Co więcej, Ania stwierdziła, że tutaj większość młodych ludzi studiuje. Jakoś to wszystko nie pasowało mi do obrazu pokazywanego w telewizji. W szklanym pudełku wieś jawiła się jako wylęgarnia ciemnoty i zabobonu. - To stereotypy - powiedziała Łucja, która przyszła mnie odwiedzić. - Właśnie na wsi, na której od małego trzeba ciężko pracować, ludzie coraz bardziej doceniają wykształcenie. Chociaż tak jak wszędzie, tutaj też są i lenie, i tępaki. Ale może ja to źle oceniam, w końcu jestem elementem napływowym. - Skrzywiła się śmiesznie. - A jakim sposobem tu napłynęłaś? - zagadnęłam ubawiona. - Bardzo prostym. Tak jak wiele kobiet, które tutaj mieszkają. W tej małej mieścinie było dużo starszych osób, a bardzo mało młodych kobiet. Teraz to się trochę zmieniło, ale jeszcze parę lat temu mężczyźni musieli szukać sobie żon poza rodzinną wsią. - Nigdy nie myślałaś o tym, żeby wybaczyć swojemu mężowi? - zapytałam po chwili. - Owszem. Był czas, kiedy myślałam tylko o tym, jak mu wybaczyć. Ale nie wyszło. Nie można żyć z kimś, do kogo nie czuje się szacunku.

- Fakt - mruknęłam zamyślona. - Ja to właściwie wiem, rozumowo pojmuję, ale strasznie się boję. Samotności, wychowywania córki tak, żeby jej nie zaszkodzić, i w ogóle wszystkiego. Nie mam pojęcia, jak sobie z tym poradzić. - Ba, gdyby ktoś znalazł gotową receptę na twoje dylematy, psychologowie nie mieliby co robić. - Łucja w zamyśleniu potarła czoło. - To, co powiem, na pewno cię nie pocieszy ani nie zaskoczy, bo to żadna nowość, ale niestety w takich sytuacjach niezbędny jest dystans, a żeby go osiągnąć, musi upłynąć trochę czasu. Potem nagle któregoś dnia odkrywasz, że nadal chcesz żyć, i to wszystko coraz mniej boli. Teraz wydaje ci się to niemożliwe, ale zobaczysz za parę miesięcy, jak już się ogarniesz, że przyznasz mi rację, w końcu mam wielomiesięczną praktykę z niewiernym mężem. Ile lat ma twoja córa? - Piętnaście. Udaje, że się trzyma, ale wiem, że wcale nie jest jej łatwo. Na razie jest na Igora zła i to jej pomaga, ale złość w końcu przejdzie i wtedy będę musiała zmierzyć się z jej żalem. Tego się boję najbardziej - westchnęłam. - Ja mam syna. Dwa lata starszego od twojej córki. Było ciężko, ale jakoś sobie radzimy. Gorzej jest z teściami. Oni pochodzą ze wsi. Nie uznają rozwodów. Miałyśmy z dziewczynami niezły cyrk, jak te wszystkie staruchy nas przeklęły. Dopiero ksiądz proboszcz, niesamowicie równy facet, trochę wpłynął na ich światopogląd. Muszę przyznać, że o teściowej nie pomyślałam nawet przez jedną chwilkę. Wprawdzie mama Igora ze wsią nie miała nic wspólnego, była rodowitą warszawianką, ale obawiałam się, że jej poglądy w tej sprawie niewiele się będą różniły od tych, o których przed momentem mówiła Łucja. Zatrzęsłam się ze zgrozy na myśl o rozmowie z nią. Zawsze uważała, że Igor jest dla mnie zbyt dobrą partią, i nie chciało mi się wierzyć, by jej zapatrywania uległy radykalnej zmianie.

- No dobra - przerwała mi niewesołe myśli Łucja. Koniec tych rozważań. Chodź, pojedziemy na targ do miasteczka. Byłaś kiedyś na prawdziwym wiejskim targu? Pokręciłam przecząco głową. - No to, moja droga, nie możesz przegapić takiego wydarzenia. Zbieraj się szybko, bo muszę zrobić generalne zakupy. W lodówce lata mi tylko wiatr i Małysz, a Norbert jak każdy młody facet pochłania niewyobrażalne ilości jedzenia. Ciesz się, kobieto, że masz córkę. Dziewczyny się w kółko odchudzają i są tańsze w utrzymaniu. No i pojechałyśmy. Łucja, jak większość miejscowych, nie jeździła samochodem osobowym, ale zgrabną terenówką, która, jak mnie zapewniła, jest dobra do wszystkiego, i do zadań domowych, i do pracy. Wziąwszy pod uwagę, że Łucja pół życia spędza w aucie, bo jest wziętą fotografką, trzeba przyjąć, że wie, co mówi. Na targu było mnóstwo różnych rzeczy. Od warzyw po meble i zwierzęta. Zrobiłyśmy zgodnie zakupy (prawie zapomniałam, że można je robić wspólnie z kimś) i już wracałyśmy do samochodu, gdy moje oczy przyciągnął zapijaczony oblech. Trzymał na smyczy psa i okładał go kijem. Spojrzałyśmy po sobie z Łucją i jednomyślnie ruszyłyśmy w jego kierunku. - Niech pan przestanie! - wrzasnęłam, usiłując wyrwać mu kij z ręki. Oblech jednakże okazał się bardzo silnym typem. - A paniusia czego? - spytał, zamierzając się na mnie. - Paniusia chce odkupić od pana tego psa - wtrąciła się szybko Łucja i miałam okazję zaobserwować, jak migiem mężczyzna może podlegać metamorfozie. - Było tak od razu mówić - rzekł, uśmiechając się przymilnie i udając, że wcale nie chciał rąbnąć mnie kijem,

tylko podrapać się nim w głowę. - Daje paniusia stówkę i sprawa załatwiona. Stówkę za kolejnego psa? Chyba jestem nienormalna, przemknęło mi przez głowę, ale spojrzałam w smutne psie oczy i już sięgałam do torebki. Jednak Łucja była szybsza. Złapała mnie za rękę i powiedziała: - Stówę? To jakiś żart. Co najwyżej trzydzieści złotych. - Ile?! - Obleśny typ zamrugał pozbawionymi rzęs powiekami. Nic na to nie mogłam poradzić, że zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem nie wypadły mu w wyniku zbyt intensywnego picia różnych wynalazków. - Przecież ten pies jest wart o wiele więcej! To bardzo rzadka rasa. - No to trudno. - Łucja wzruszyła ramionami. - Musi pan poszukać innych klientów. Chodź, Majka, idziemy. - Ale ja nie mogę zostawić z nim mojego psa! zaszeptałam opornie. - Już go sobie obejrzałam i... - Chodź, nie gadaj - syknęła moja koleżanka i pociągnęła mnie stanowczo za rękę. Ledwo zrobiłyśmy krok, oblech zmaterializował się przed nami. - Daje pani czterdzieści, niech będzie moja strata powiedział, wciskając mi smycz do ręki. Nogą pyrgnął psa w moim kierunku. Zatrzęsłam się z oburzenia. Czym prędzej wyjęłam portfel, zapłaciłam i pochyliłam się nad zwierzakiem. - No chodź, malutki - powiedziałam do niego pieszczotliwie. - Chodź, idziemy do domu. W samochodzie przypomniałam sobie, że nadal nie zadzwoniłam do mamy. W związku z tym kiepsko widziałam przyszłość. Mama była zbulwersowana, oburzona i przejęta moim stanem psychicznym. Mój kot podobno się obraził. Zniszczył ulubiony skórzany fotel ojca, podrapał wyciszenie w drzwiach

i zżarł kwiatki na oknie, po czym tata musiał z nim jechać do weterynarza, bo nikt nie wiedział, czy kwiatki nie były trujące. Weterynarz też niestety nie mógł na ten temat nic pewnego powiedzieć i profilaktycznie podał środki przeczyszczające. Przeczyściły kota bardzo ładnie już w samochodzie ojca. Teraz auto nie nadawało się do użytku, a tata nie mógł dojść do siebie po tak wstrząsającym doświadczeniu. Marysia wprost przeciwnie, niczego nie zjadła i odmawiała jedzenia obiadów, bo, jak stwierdziła, jej talia jest w stanie zaniku. Ponadto zerwała z Arkiem i z tego powodu popadła w depresję, która przeszkadza jej w nauce i chodzeniu do szkoły. Moja mama do tej pory przyjmowała Arka na obiadkach, ale teraz również z nim zerwała, ponieważ, jak mi wyjaśniła, Marysia nie może na niego patrzeć, a ona nie może patrzeć, jak jej wnuczka się męczy, bo to na nią źle wpływa (bałam się zapytać na kogo: na mamę czy Marysię). Mama chciała również wiedzieć: a) dlaczego nie dzwoniłam i odzywam się dopiero teraz, b) czy Łucja do mnie zajrzała, bo miała to zrobić, c) jak ja się czuję, chociaż na pewno źle, bo jak ma się czuć kobieta w mojej sytuacji, d) dlaczego, do cholery, ktoś szczeka prosto do słuchawki? I czy w moim wieku nie mogłabym sobie wybierać normalnego towarzystwa, a nie psychopatów udających psa? - Zaraz ci wszystko opowiem - powiedziałam szybko w momencie, gdy moja rodzicielka łapała oddech. - To po kolei, dobrze? Po pierwsze, trudno, żeby pies przemówił nagle ludzkim głosem, Łucja u mnie była, kot się odbrazi, a wyciszenie i fotel oczywiście odkupię. Co do samochodu, to kiedyś w dalekiej przyszłości na pewno wywietrzeje. - Majka, nie zawracaj sobie głowy wyciszeniem i fotelem. - Mama wyraźnie zniżyła głos. - Nareszcie mam pretekst, żeby się pozbyć tych staroci. Wiesz, że tata zgodzi się na remont

tylko wtedy, kiedy będzie do tego zmuszony. A fotel już od dawna chciałam wymienić. Mam nadzieję, że niedługo wrócisz, bo bardzo martwię się Marysią... - Marysią i Arkiem się nie przejmuj - powiedziałam uspokajająco. - Oni zrywają ze sobą średnio dwa razy w miesiącu. Do jedzenia jej nie zmuszaj, zgłodnieje, to zakradnie się nocą do lodówki i pochłonie wszystko, co znajdzie. Podobno to normalne w jej wieku. - Wiesz, to twoje „podobno" wcale mnie nie uspokoiło. Ton mamy brzmiał wyraźną dezaprobatą. - Nie możesz tak lekceważyć swojej jedynej córki. A poczekaj, bo zapomnę... był u nas Igor. - Ooo... i co? - zapytałam zduszonym głosem. - Dziwnie się zachowywał - wyznała mama po chwili ciszy. - Przyszedł, skradając się przez ogród, a potem, jak zobaczył twojego ojca, wydał z siebie zduszony okrzyk i chciał uciekać. Tatuś wprawdzie wtedy czyścił strzelbę, ale mimo wszystko to nie usprawiedliwia takich dziwactw. Strasznie się pokłócili i tatuś mu powiedział, że nie chce go więcej widzieć. Igor zostawił do ciebie list z sądu, chyba wezwanie na rozprawę. - Może to i lepiej, wszystko w miarę szybko się zakończy. - Po raz pierwszy, i to na własnym przykładzie, przekonałam się, że rzeczywiście można mieć pęknięty głos. - I tak nie ma co z tego związku ratować, więc lepiej będzie, że ten etap zostanie szybko zamknięty. - A w tej sprawie porozmawiasz jeszcze ze swoim prawnikiem. Nie możesz zgodzić się na rozwód bez orzekania o winie - odpowiedziała mama tonem nieznoszącym sprzeciwu. - I mam nadzieję - ciągnęła - że to nie jest twój pies, bo w twojej sytuacji kolejny zwierzak byłby szczytem nierozsądku.

- Mamo, spójrz na to realnie. Pies zmienia jedynie tyle, że w tej chwili nie mam gdzie mieszkać z dzieckiem i o jednym więcej zwierzakiem - stwierdziłam spokojnie i dopiero po chwili dotarło do mnie, co moja matka przed momentem powiedziała. - Zaraz, zaraz o jakim prawniku mówisz? Przecież ja w życiu nie miałam prawnika! - No jak to! - oburzyła się trochę sztucznie. - Przecież rozmawiałaś już ze Staszkiem. Nie wiedziałam, że z tobą jest tak źle. Widocznie podświadomie usuwasz ze świadomości traumatyczne przeżycia. - Od kiedy to wierzysz w podświadomość, mamo? warknęłam do słuchawki. - To, że rozmawiałam z panem Staszkiem, nie znaczy, że go już zatrudniłam. Nie stać mnie na prawnika, a ponadto to zwykły rozwód, powiemy, że nie chcemy ze sobą już być, i tyle. Z wypowiedzeniem tych słów dam sobie radę sama. - Majeczko, posłuchaj mnie uważnie. - Ton mamy złagodniał. - To mógłby być zwykły rozwód, gdyby to była zwyczajna sytuacja. - A nie jest? Jedna osoba stwierdza, że już drugiej nie chce, owszem, to podłe i okrutne, ale prozaiczne do bólu. Powtarzające się na całym świecie od prawieków. - I gdyby to było wszystko, zgodziłabym się z tobą bez zastrzeżeń. - Nie oszukuj, mamo - wysiliłam się na odrobinę jadowitego humoru. - Ty z nikim nigdy nie zgadzasz się bez zastrzeżeń. I tak byś mu nie chciała odpuścić. - A wiesz, że masz rację - zirytowała się moja matka. Natomiast nie rozumiem, dlaczego ty mu chcesz to wszystko ułatwić. Nie dość, że cię zdradził, porzucił, to jeszcze wciągnął cię w kłopoty finansowe. Oszukał i doprowadził do tego, że zostałaś bez dachu nad głową. Dziewczyno, obudź się, zawalcz o siebie i o Marysię! Rozmawiałam ze Staszkiem.

Powiedział, że nic od ciebie nie weźmie. W końcu to nasz przyjaciel. I stwierdził, że w tej sytuacji trzeba zrobić dwie rzeczy... - Mamo, nie chcę tego słuchać - przerwałam jej stanowczo. - Ale musisz... - Nie muszę - odpowiedziałam i natychmiast się rozłączyłam. A potem sama przed sobą udawałam, że jestem głucha i nie słyszę uporczywego dzwonienia telefonu. Niestety, nie udało mi się samej siebie przekonać, że już wyczerpałam limit na łzy. Płynęły sobie wąską strużką po moich policzkach, zakręcając przy ustach i skapując z brody na stół. Kogo ja chcę oszukać? - pomyślałam. Wyjazd niczego nie zmieni, w końcu będę musiała wrócić i stanąć z życiem twarzą w twarz. Nagle jasno zrozumiałam, jak to będzie teraz wyglądało. Samotne posiłki (Marysia jada z rzadka i o dziwnych porach), samotne wieczory spędzane na oglądaniu teledysków z moim dzieckiem, samotne noce, zero seksu. Od czasu do czasu kieliszek do poduszki. Od tej wizji zrobiło mi się niedobrze. I poczułam z całą mocą, że nie chcę być samotna. Zryczałam się tak, że rozbolała mnie głowa. Jednak chyba właśnie taki płacz był mi potrzebny. Cały czas ciągnąc nosem, zaparzyłam sobie mocną kawę i z parującym kubkiem wyszłam na werandę, a potem przed dom. Po raz pierwszy od przyjazdu rozejrzałam się wokół uważnie. Ładnie tu było. Góry porośnięte lasami otaczały dom, jakby strzegąc jego spokoju. Wokół panowała niezmącona cisza. Na rosnącym w rogu podwórza bzie zaczęły pojawiać się pierwsze pączki. Powietrze pachniało zbliżającą się wiosną... Otuliłam się szczelniej kurtką i ruszyłam na tyły budynku. Z zainteresowaniem przyjrzałam się sąsiedniemu domowi. Kto tam mieszka? - przemówiła przeze mnie niezdrowa

ciekawość. A może nikt? Jak zrobi się ciemno, wyjdę i zobaczę, czy w oknach się świeci, postanowiłam. Z dalszych oględzin wynikało, że ciocia była właścicielką pokaźnego sadu i... pasieki. No chyba że ule stały puste. Nie miałam zamiaru tego sprawdzać, na owadach nie znałam się praktycznie w ogóle, a o pszczołach wiedziałam tyle, że robią miód dla prywatnej przyjemności mojej i Kubusia Puchatka. Trzeba by było coś zrobić z tymi pszczołami... kogoś wynająć do opieki nad ulami czy coś. A gdyby tak... Przez głowę przemknęła mi zuchwała myśl, którą natychmiast odpędziłam. To nie mogłoby się udać, mruknęłam do siebie i czym prędzej wróciłam na werandę. Gdy przemarznięta wróciłam do domu, usłyszałam, że dzwoni moja komórka. Westchnęłam i mimo wszystko postanowiłam odebrać. Ostatecznie i tak nie uda mi się do końca życia unikać rozmowy z mamą. Ku mojemu zdziwieniu jednak nie dzwoniła moja matka, tylko Jagoda. Cierpliwie wysłuchała sprawozdania z wyjazdu i relacji z rozmowy telefonicznej z mamą. - No i tak jesteśmy na wojennej ścieżce - kończyłam swój raport. - Ale stanowczo nie zamierzam godzić się na żadnych prawników i ich pomysły. Jagoda, jesteś tam? - spytałam zaniepokojona przedłużającą się ciszą. - Jestem. Tylko nie wiem, co powiedzieć. Wyjaśnij mi dlaczego. - Co dlaczego? - Dlaczego nie chcesz skorzystać z pomocy tego pana Staszka? Dlaczego godzisz się na to wszystko? - No wiesz co! - oburzyłam się. - Myślałam, że tobie nie będę musiała tłumaczyć tak oczywistych rzeczy. - A co w tym oczywistego? Oczywiste jest to, że dajesz się robić Igorowi w balona. I to koncertowo! - Jagoda, ja tylko chcę uniknąć cyrku, który będzie temu wszystkiemu towarzyszyć!

- Cyrk to już się zaczął, idiotko - przemówiła dosadnie moja przyjaciółka. - Co ten prawnik ci proponował? - Nie wiem - przyznałam zakłopotana, bo nagle dotarło do mnie, że tym razem mama może mieć rację. - Rozłączyłam się, zanim powiedziała, o co chodzi. Czyli co, głupia jestem? - No, moja droga, sama sobie odpowiedz na to pytanie. A teraz zadzwoń do mamy i zapytaj grzecznie o szczegóły. - Wiesz, że to będzie straszne i będę musiała się Bóg wie ile nasłuchać? - jęknęłam. - Nie sądzę. - Jagoda zaśmiała się do słuchawki. - Twoja mama będzie zdziwiona, że jednak zrezygnowałaś z oślego uporu, i na pewno daruje sobie prawienie kazań. A nawet jeżeli, to zwieś pokornie głowę i pomyśl, że zasłużenie ci się dostaje. - Mądrala z ciebie, ciociu dobra rada - powiedziałam zirytowana, ale w głębi serca wiedziałam, że Jagoda ma rację. Dlatego też gdy tylko skończyłam z nią rozmawiać, zadzwoniłam do mamy. - Dobrze, córeczko, że sobie to przemyślałaś. - Ku mojemu zdziwieniu był to jedyny komentarz, który usłyszałam. - No więc co proponuje pan Staszek? - zapytałam z westchnieniem. - Najpierw rozdzielność majątkową ze wsteczną datą, a potem rozwód z orzeczeniem o winie. - Zastanowię się jeszcze nad tym i do ciebie oddzwonię. Szybko zakończyłam rozmowę. Teraz musiałam już tylko się dowiedzieć, o co dokładnie chodzi w obu tych propozycjach. Zamiast kończyć studia nauczycielskie, które notabene i tak mi się do niczego nie przydały, powinnam iść na prawo. Nie miałabym wtedy żadnych dylematów, sama sobie bym wszystko wyjaśniła, ba, nawet sprawnie przeprowadziłabym wszystko łącznie z

orzeczeniem o winie. A tak nie pozostało mi nic innego, jak znaleźć dostęp do Internetu i poczytać o zawiłych procedurach, które niebawem staną się moim udziałem. Mogłam wprawdzie zadzwonić do pana Staszka, on zapewne wyjaśniłby mi nawet najdrobniejsze szczegóły, ale wolałam przeprowadzić z nim rozmowę w momencie, gdy już będę wiedziała, o czym mamy dyskutować. W końcu jakaś prawda musiała się kryć w powiedzeniu „Przezorny zawsze ubezpieczony". Po południu odwiedziła mnie Łucja z Anią i razem zjadłyśmy obiad, a potem zasiedziałyśmy się z kawą w salonie. Pies odebrany oblechowi zamieszkał pod stołem i za nic nie chciał stamtąd wychodzić. Panicznie bał się ludzi. Patrząc na niego, jeszcze bardziej - o ile w ogóle większa niechęć jest możliwa - nie lubiłam facetów. Dziewczyny planowały, co posadzą u siebie w ogródkach. Cholernie im zazdrościłam i natychmiast się do tego przyznałam. - Przecież możesz zrobić sobie ogródek tutaj powiedziała Łucja, pogryzając słone paluszki. - No coś ty - westchnęłam - o roślinki trzeba dbać, a ja muszę wracać do domu. To znaczy do... No wiecie, o co mi chodzi. - Wiemy, wiemy - przerwała mi litościwie Łucja. - A co zamierzasz zrobić, jak już wrócisz? - Nie wiem - odpowiedziałam szczerze. - E, daj jej spokój - burknęła Ania - nie minęły jeszcze dwa tygodnie, a ty byś już chciała, żeby miała gotowy plan na przyszły rok. Chodźmy do mnie. Po tym obiedzie stanowczo przyda nam się trochę ruchu, a przy okazji Maja pozna Tomka. No to poszłyśmy. Nie powiem, nawet byłam ciekawa tego jej męża. Niewątpliwie musiał być szczególny. Łucja opowiadała o nim niestworzone historie i wychodziło na to, że

to ostatni taki facet na świecie. Muszę przyznać, że zawsze pragnęłam zobaczyć dinozaura na żywo, a to było coś w tym stylu. Gdy weszłyśmy do domu, Tomek siedział przed telewizorem. Na pierwszy rzut oka nie widziałam w nim nic nadzwyczajnego. Kolejny miłośnik szklanego ekranu. Zaraz wrzaśnie „Cześć!" i zacznie domagać się jedzenia, pomyślałam sobie,. Jakby w odpowiedzi na moje myśli Tomek wrzasnął „Cześć!", a potem zrobił coś, czego mój mąż nie zrobiłby nigdy. Otóż wstał, uśmiechnął się i zapytał: - Napijecie się kawy? I nie czekając na odpowiedź, dodał: - Zaraz zrobię. I przygotuję jakieś kanapki, bo po spacerze pewnie jesteście głodne. Jesteś Majka, prawda? Bardzo miło mi poznać. - Mnie również - wydukałam z trudem, bo zdziwienie odebrało mi głos, a ponadto całą uwagę musiałam skoncentrować na tym, żeby nie rozdziawić ust. Sam z własnej woli wstał sprzed telewizora!!! Patrzyłam się na niego z niedowierzaniem, a potem doszłam do wniosku, że to nawet lepsze niż najprawdziwszy dinozaur. Mój pies przestał jeść. Biorąc pod uwagę, że składał się głównie z kości (mogłabym go z powodzeniem wypożyczać studentom zoologi, by uczyli się na nim psiej anatomii), było to nad wyraz niepokojące. Zrozpaczona zadzwoniłam do Łucji. - Cześć, słuchaj, mój pies jest chyba bardzo chory jęknęłam do słuchawki. - A przecież jak on zdechnie, to nic mi już się w życiu nie uda! - Mam nadzieję, że to tylko alkohol i niedługo wytrzeźwiejesz - zaburczał w słuchawce zaniepokojony głos mojej koleżanki. - Co ma do twojego przyszłego życia pies? - No jak to co? Uratowałam go, on jest taką wróżbą na nowy początek wszystkiego. Jak teraz zdechnie, to znaczy, że

mi nic nie wyjdzie, no, taki znak - tłumaczyłam mętnie, bo zdawałam sobie sprawę, jak idiotycznie to brzmi. - Za dużo myślisz, wariatko. Zamiast się tyle zastanawiać, zabierz zwierzaka do lekarza. Jest tu taki jeden, podobno weterynarz. - Łucja podała mi numer domu, w którym mieszkał ten podobno weterynarz. Trochę się wahałam. Przecież to wiejski lekarz. Zapewne jakiś przedpotopowy staruszek, bo młodzi weterynarze wolą praktykować w miastach i zamiast krów i świń leczyć chomiki i pudelki. Taki przedpotopowy staruszek zapewne stosuje przedpotopowe sposoby leczenia. Moja wyobraźnia szalała. A jak zrobi mu krzywdę? Przecież pies to nie koń! Skoro to staruszek, zapewne niedowidzi. Może pomylić psa z młodą owcą albo Bóg raczy wiedzieć z czym. Skoro niedowidzi, zapewne też niedosłyszy - poszłam najkrótszą drogą skojarzeń - a skoro jest głuchy jak pień, nie będzie słyszał moich gromkich okrzyków mających go przekonać, że to nie owca, tylko pies. Ale zwierzak czuł się coraz gorzej i chyba dostał gorączki. Darowałam sobie mierzenie mu jej osobiście, bo jakoś nie miałam ochoty pakować mu w wiadome miejsce termometru. Zostawiłam tę wątpliwą przyjemność podobno weterynarzowi. Porzuciwszy wszystkie czarne myśli, wpełzłam pod stół, by zapiąć psu smycz. Po kilku nieudanych próbach zachęcania, by opuścił swoją podstołową kryjówkę, wyciągnęłam go stamtąd siłą. - No chodź, jak ładnie pójdziesz, dam ci jakieś imię, co? Wiadomo, każdy musi się jakoś nazywać, żeby być indywidualną jednostką. Może Osioł, co ty na to? powiedziałam pierwsze, co przyszło mi na myśl w związku z niezłomnym uporem czworonoga. - Chyba ci się nie podoba. No to może Biszkopt, to bardzo ładne imię. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że chyba niechcący dobrze trafiłam. Pies miał kolor sierści jak przypalony w piecu

biszkopt. Nie zmieniało to faktu, że uparte bydlę wcale nie zamierzało się ruszyć, a ja musiałam dostać się z nim do weterynarza. - Dobra, stary, sam tego chciałeś - mruknęłam i z pewnym wysiłkiem wzięłam Biszkopta na ręce. W połowie trasy pies ważył już chyba ze sto kilo. Nie chciało mi się myśleć o drodze powrotnej, która przecież biegła pod górę. Gdy dotarłam pod dom weterynarza, byłam przekonana, że w ogóle nie mam rąk, a waga psa urosła ze stu kilogramów do tony. Zapukałam do drzwi nogą, niejasno zdając sobie sprawę, że nie zachowuję się zbyt grzecznie, ale zaraz wytłumaczyłam sobie, że staruszek lepiej usłyszy kopniaka w drzwi niż wyważone puk, puk. Zresztą nie miałam trzeciej ręki. Czekając, aż ktoś się zjawi, przygotowywałam się psychicznie na wygłoszenie bardzo głośnej przemowy. Wreszcie usłyszałam zgrzyt otwieranego zamka i w tym momencie pies zasłonił mi łbem oczy. - Dzień dobry! - powiedziałam tubalnym głosem zza psiej sierści. - Dostałam pana adres od mojej koleżanki! krzyknęłam, jednocześnie próbując gwałtownym dmuchaniem usunąć kłaki z oczu. - I przyszłam! - Widzę. Zastanawiam się tylko, czy z psem, czy ze swoimi uszami - odpowiedział mi męski głos. Wyplątawszy się z kudłów, zobaczyłam faceta w moim wieku. Tak na oko. Dzięki Bogu, nigdy się nie dowiem, jaką miałam wtedy minę. W duchu zwymyślałam się od idiotek, ale postanowiłam nic po sobie nie pokazywać i uśmiechnęłam się swobodnie. - Z psem - zapewniłam go, zastanawiając się, czy pozwoli mi w końcu wejść i postawić gdzieś to cholernie ciężkie bydlę. - Proszę, niech pani wejdzie - powiedział, jakby czytając w moich myślach.

Miał miły głos. Pewnie po to, żeby się go zwierzęta nie bały. Postawiłam psa na podłodze. Weterynarz kucnął przy nim i popatrzył mu głęboko w oczy. Potem przesunął mu ręką po grzbiecie i spojrzał na mnie z niechęcią. - Co mu jest? - zapytał, omijając mnie wzrokiem. Nie wiem dlaczego, ale wydało mi się to nad wyraz obraźliwe. - Nie chce jeść. Jest osowiały. Chyba chory. - Nie schudł tak od wczoraj. Dlaczego, na litość boską, doprowadziła go pani do takiego stanu? Dorosła kobieta, a zero odpowiedzialności, współczucia, empatii. Powinienem panią oskarżyć o maltretowanie zwierząt! Zamurowało mnie. Tego się doprawdy nie spodziewałam. Po raz pierwszy od kilku dni poczułam nie rozpacz, ale wściekłość. I nareszcie znalazłam się na znajomym gruncie. - Posłuchaj, ty podobno weterynarzu! - warknęłam, gotując się ze złości. - Jakim prawem mnie oceniasz? Czy uważasz, że gdybym doprowadziła psa do takiego stanu, targałabym go na rękach przez tyle kilometrów? Otóż myślę, że nie. Kupiłam go wczoraj od jakiegoś pijaka na targu. Wzięłam go, mimo że w mojej sytuacji to bardzo nierozsądne, bo nawet ja nie mam gdzie mieszkać, a teraz nie mam gdzie mieszkać razem z dodatkowym psem. Więc wypraszam sobie, żeby pouczał mnie jakiś podobno weterynarz. Doprawdy żałuję, że nie jesteś tym miłym przedpotopowym staruszkiem - zakończyłam i poczułam, że chyba trochę przesadziłam z informacjami. - Wprawdzie niewiele z tego rozumiem, ale chyba należą się pani przeprosiny. - Odniosłam wrażenie, że z trudem opanowywał wybuch śmiechu. Widocznie miał poczucie humoru, chociaż zupełnie na to nie wyglądał. - Nie chcę być niemiły, ale „podobno weterynarz" jakoś nie bardzo do mnie pasuje. Dlatego proszę do mnie mówić Czarek. I nie wiem, o jakim staruszku pani mówi.

- O tym, który miał pomylić mojego psa z owcą palnęłam i natychmiast obiecałam sobie, że zanim kolejny raz się odezwę, najpierw policzę do dziesięciu. - Hmm... - Podobno weterynarz vel Czarek popatrzył na mnie spod oka. - Chyba ma pani bardzo bogate życie wewnętrzne - dodał i prychnął cichym śmiechem. Zauważyłam, że jak się śmieje, robią mu się takie sympatyczne zmarszczki wokół oczu. Ale rzecz jasna i tak go nie lubiłam. Imię miał dobre, czaruś jeden! - Pies jest niewątpliwie chory. Pewnie ma robaki i kłopoty z jelitami. Dam mu zastrzyk z antybiotykiem, pastę na odrobaczenie i jutro następna wizyta. No i specjalna dieta. Tylko ryż z jakimś chudym mięsem. Kurczakiem najlepiej. Podobno weterynarz postawił diagnozę, udowadniając, że jednak chyba rzeczywiście powinnam nazywać go po prostu Czarkiem, a nie podobno weterynarzem. Dał wszystko, o czym mówił, założył książeczkę i przez moment przyglądał mi się uważnie. - A więc to pani mieszka w domku pani Klaudii? - zapytał po chwili, spoglądając na dane w książeczce. - Przygotowałem dla pani drewno do kominka, mam nadzieję, że łatwo się rozpala. - Tak, dziękuję, choć na pewno sama bym sobie poradziła. A skąd pan wiedział, że przyjeżdżam? - Nie wątpię w pani możliwości, ale zostałem o to poproszony, ot, taka drobna sąsiedzka przysługa. Nie ma o czym mówić. Mam nadzieję, że czuje się pani coraz lepiej. - A dlaczego miałabym się czuć źle? - Zdziwiona potrząsnęłam głową, bo w końcu co może o mnie wiedzieć przygodnie spotkany facet. - No wie pani, po tak nagłym rozstaniu z mężem trudno dojść do siebie.

- Panie Czarku - powiedziałam, gdy już odzyskałam mowę. - Kto pana prosił o to drewno? Niech pan mi powie, bo inaczej nie ręczę za siebie. Proszę pamiętać, że jestem w szoku po rozstaniu z mężem i jeżeli ciężko pana pobiję, właśnie tym będę się tłumaczyła policji. - Chyba strzeliłem gafę - z lekkim opóźnieniem zauważył podobno weterynarz. - Strzelił pan - zgodziłam się bez oporów. - Ale to nie zmienia faktu, że nie wyjdę stąd, dopóki się nie dowiem, skąd czerpie pan tak dokładne informacje na mój temat. Nie muszę chyba tłumaczyć, że w tej chwili nie bardzo lubię facetów, i mógłby pan nie pogarszać ich obrazu w moich oczach. - No cóż, pewnie i tak w końcu by się pani dowiedziała. Otóż pani mama dzwoniła i prosiła mnie o ten drobiazg. Chyba była zdenerwowana i dlatego opowiedziała mi to wszystko.. - zakończył nieporadnie. Zabiję moją matkę po powrocie. Z wymyślnymi torturami. Karzę jej całe dnie jeździć w samochodzie, który zanieczyścił mój kot. I przecież moja matka wcale nie mówiła, że zna jakiegoś weterynarza. A powinna mnie uprzedzić. W tych czasach człowiek nie może zaufać nawet własnym rodzicom! - No tak... - Cholerny czaruś przerwał niezręczną ciszę. To ma pani daleko do domu. Nie da rady pani przez całą drogę go nieść. Może panią odwiozę? - Poradzę sobie - powiedziałam wyniośle, bo nadal nie mogłam się znaleźć w sytuacji, w której obcy ludzie wiedzą o moich najintymniejszych sprawach. - Jak pani uważa. - Wzruszył ramionami i z irytującym rozbawieniem przyglądał się, jak wytaszczam psa na zewnątrz. Mógłby się przynajmniej tak nie gapić, palant jeden! Nie wiem, czy to możliwe, ale pies okazał się niewątpliwie cięższy niż w drodze do weterynarza. Już po

dziesięciu minutach byłam zasapana, a jeszcze nie zaczęłam wchodzić pod górę. Zdeterminowana postawiłam Biszkopta na jego własnych nogach i kusząco zacmokałam. Pies odmówił współpracy. Klnąc pod nosem, z powrotem wzięłam go na ręce. Żeby było zabawniej, tym razem one nie chciały współpracować. Czepiając się desperacko każdego pomysłu, spróbowałam zastosować autosugestię i usiłowałam wmówić sobie, że pies jest lekki jak piórko, podobno to niekiedy pomaga. Potem złożyłam obietnicę, że zapiszę się na siłownię. Po kolejnych dziesięciu minutach obiecałam sobie, że się przekwalifikuję i zostanę zawodową podnoszaczką ciężarów, będę miała ogromne mięśnie i zero mózgu. Po co komu mózg w czasie noszenia psa ważącego tonę? Może to nie pies, tylko słoń? Gdy byłam już całkiem wykończona, usłyszałam za sobą klakson. Nie odwróciłam się nawet. Będąc w stanie krańcowego wyczerpania, stwierdziłam, że to zapewne omam. Fatamorgana dźwiękowa. Tędy nikt nie jeździ. Omam niestrudzenie trąbił. W końcu spojrzałam, żeby się przekonać, czy fatamorgana jest przynajmniej dobrej jakości. Była całkiem niezłej. Terenówka. Inna niż Łucji, ale też bardzo ładna. Lśniąco czarna. Za kierownicą siedział ten podobno weterynarz. Też mi omam figla spłatał. Nie mógł być sam samochód? Ale po chwili auto się zatrzymało, ze środka wysiadł weterynarz i powiedział, żebym się nie wygłupiała, tylko wsiadała, bo on w końcu jest mężczyzną i nie może patrzeć, jak ja się męczę. Nie może? Wrażliwy jakiś. Mój Igorek patrzył przez tyle lat i się nie wzruszał. A podobno też był mężczyzną. Weterynarz wyglądał na prawdziwego, samochód pachniał samochodowo - słońcem i czymś tam, co jest charakterystyczne dla samochodów. Porzuciłam dumę, wsiadłam bez protestów i przymknęłam oczy. Dzięki Bogu, to

nie był omam. Wysiadłam przed domem i podziękowałam weterynarzowi. - Nie ma za co - powiedział, uśmiechając się kpiąco. Jutro ja do pani przyjadę. Na te zastrzyki - dodał, widząc, że patrzę na niego ze zdziwieniem, i znowu się uśmiechnął. A uśmiech miał nawet w oczach. I niewątpliwie było mu z tym ładnie. Cholerny czaruś! Ale jednak dżentelmen. Drugi dinozaur w tej małej i niepozornej wsi. Wieczorem zadzwonił szef. - Słuchaj, Majka - zaczął bez wstępów. - Mam tu cholerne urwanie głowy, klient nie chce gadać z nikim oprócz ciebie i żadne tłumaczenia nie pomagają. I co ja mogę zrobić w tej sytuacji? - nieoczekiwanie zakończył pytaniem. - Nie mam pojęcia - odpowiedziałam markotnie, bo przez skórę przeczuwałam, że to będzie koniec moich wolnych dni. - Otóż wyobraź sobie, wiedząc, że potrzebujesz tego urlopu jak kania dżdżu, udało mi się przekonać Gerarda, żeby do ciebie zadzwonił i umówił się na kontakt e - mailowy. I jak myślisz, co się wtedy stało? - Grzegorz, gadaj normalnie, nie cierpię zagadek, a ostatnio słabo kojarzę, więc nie oczekuj elokwencji wypaliłam zdenerwowana. - No a wtedy ty nie odbierasz telefonu! W ogóle się z tobą nie można skontaktować, nie wiadomo, co się z tobą dzieje! Ja mam żonę, jedna kobita, o którą muszę się martwić i niepokoić jej wyskokami, wystarczy mi aż nadto. Na przyszłość więc łaskawie włączaj ten cholerny telefon i nie wystawiaj moich nerwów na próbę! Choroba wie, co w twojej sytuacji mogło ci przyjść do głowy. - A, czyli martwiłeś się o mnie! - ucieszyłam się. - Nawet nie wiesz, jakie to miłe. - Majka, nie przeginaj. Gerard jest wściekły, ledwo go ugłaskałem. Zadzwoń do niego i odkręć to wszystko, bo jeżeli

zrezygnują ze zlecenia, pójdziemy z torbami. Nie stać nas teraz na stratę takiego klienta. - Tylko wiesz, ja tu nie mam dostępu do sieci - wyznałam. - To gdzieś ty pojechała? Może powiesz mi jeszcze, że nie masz tam telewizora? - A wiesz, nie zwróciłam uwagi - odpowiedziałam, jednocześnie usiłując przypomnieć sobie, czy widziałam w którymś z pokoi odbiornik. - Jezus Maria! - W myślach widziałam, jak Grzegorz łapie się za głowę. - Nieważne. Nie obchodzi mnie, jak to załatwisz, po prostu załatw. Dobrze? - Dobra. Słuchaj, muszę kończyć - powiedziałam szybko, bo kątem oka zobaczyłam, że Biszkopt idzie do drzwi. - Poczekaj, chciałem... - Zadzwonię później - rzuciłam na odczepnego do słuchawki. - Wiesz, on jest chory, ma biegunkę i zaraz będzie nieszczęście - dodałam, żeby wyjaśnić sytuację. Dopiero później, kiedy stałam w otwartych drzwiach i czekałam, aż Biszkopt wróci, zdałam sobie sprawę, że właściwie swobodnie mogłam rozmawiać. Ostatnio wyjątkowo ciężko idzie mi myślenie - sprawnie zdiagnozowałam swoją przypadłość. Jak tak dalej pójdzie, może udoskonalę to do tego stopnia, że uda mi się nie myśleć o Igorze i o tym, że rozwód, chociaż niematerialny, jest strasznie bolesny. A boli szczególnie w okolicach serca. W środku nocy obudził mnie natarczywy dzwonek telefonu. Dla nikogo nie jest tajemnicą, że jeżeli telefon odzywa się o tak dziwnej porze, może oznaczać tylko trzy rzeczy: pomyłkę, pijanych znajomych, którzy właśnie odczuli przypływ ciepłych uczuć do odbierającego, albo nieszczęście. Słysząc w słuchawce szept Marysi, od razu zakwalifikowałam tę rozmowę do kategorii trzeciej.

- Marysiu, na litość boską, co się stało? - zapytałam, szukając po omacku światła i usiłując zrozumieć cokolwiek z szeptów w słuchawce. - Nie krzycz tak, mamo, bo wszystkich pobudzisz wyszeptała gorączkowo moja córka. - No co ty, przez telefon chyba nie słychać powiedziałam trochę niepewnie i na wszelki wypadek zniżyłam głos. - A rzeczywiście - zreflektowała się Marysia. - Dziecko, ty mi lepiej od razu powiedz, co się stało, bo za chwilę umrę na zawał serca. Chora jesteś, złamałaś sobie coś, ktoś ci zrobił krzywdę? - Wiesz, mamo, ty jednak masz wypaczoną wyobraźnię odburknęło urażonym tonem moje jedyne dziecko. - Nie można do ciebie zadzwonić, bo od razu widzisz wszędzie mord i zniszczenie. - No chyba trochę przesadzasz, moja panno. W końcu nie jest to typowa pora na pogawędki, prawda? - Może i racja. - Tym razem moja córka postanowiła pójść na ustępstwo, czym zdenerwowała mnie jeszcze bardziej. Nastolatki rzadko kiedy poddają się bez walki i przepychanek słownych, Marysia nie stanowiła tu wyjątku. Mój niezawodny węch kochającej matki wyraźnie wyczuwał coś niepokojącego. - Tylko wiesz, mamo, nie mogłam czekać aż do jutra - zaszeptała moja córka, potwierdzając tym moje najgorsze domysły. - Myślałam, że uda mi się zadzwonić wcześniej, ale u dziadka był ten prawnik i dopiero niedawno wyszedł. Grali w szachy i popijali koniaczek. Mamo, ja wiedziałam, że szachy to gra dla cierpliwych, ale nie sądziłam, że jedna partia może trwać aż tyle. Myślałam, że to nigdy się nie skończy!

- Marysiu, nie chcę być niegrzeczna, ale powiedz mi wreszcie, o co chodzi. Chyba nie o zasady gry w szachy? I mów trochę głośniej, bo ledwo cię słyszę. - Nie mogę. Wiesz, że babcia śpi jak zając, a stanowczo zabronili mówić ci cokolwiek. Ale myślę, że ty musisz wiedzieć... - powiedziała Marysia drżącym głosem i zamilkła. - Kochanie, co muszę wiedzieć? - zapytałam, siląc się na spokój i czując, jak mi się ściska serce. - Ojciec tu dzisiaj był - zaszlochała do słuchawki. - I zobaczył, że nadal cię nie ma. I tak się zezłościł, że powiedział, że mnie zaniedbujesz i że jak tak dalej pójdzie, to on się postara o zabranie ci praw rodzicielskich. Mamo, ja za nic nie chcę mieszkać z nim i tą jakąś tam, słyszysz? Dziadek kazał mu się wynosić, ale to nic nie pomogło. Ojciec nie chciał wyjść i bardzo zdenerwował dziadka... - A to bydlak - wyszeptałam do słuchawki. - Dziadkowi nic nie jest? - zapytałam, bo przypomniałam sobie, że ostatnio tata narzekał na serce. - Właściwie nic, tylko boli go ręka. - Marysia pociągnęła nosem. - Nic nie rozumiem. Myślałam, że się zdenerwował, co do nerwów ma ręka? - No wiesz, mamo, jak się komuś podbija oko, to trzeba się z tym liczyć - wyjaśniła mi precyzyjnie córka. - O Chryste! - wyjąkałam. - Chyba rzeczywiście muszę wracać. A ty się niczym nie martw. Nikt cię ode mnie nie zabierze, już ja się o to postaram. I dzięki, że zadzwoniłaś. Właściwie to dlaczego babcia zabroniła ci o tym mówić? Przecież ja muszę wiedzieć takie rzeczy! - Dlatego zadzwoniłam. Babcia nie chciała cię denerwować.

- I tak bym się dowiedziała i z całą pewnością zdenerwowanie by mnie nie ominęło. Córuś, słuchaj, a dziadek to mocno walnął ojca? - Myślę, że skończy się to porządną śliwką i ciemnymi okularami. - Marysia westchnęła. - Powiedz mi, mamo, czemu dorośli tak wszystko komplikują? - Kochanie, gdybym znała odpowiedź na to pytanie, to po pierwsze, mielibyśmy cudowne życie, a po drugie, byłabym najsławniejszą kobietą świata. A teraz kończymy, ty się nie martwisz i idziesz spać, tak? - No dobra, ale... - Żadnego ale. Ja się wszystkim zajmę, obiecuję. Nikomu cię nie oddam, a z twoim ojcem porozmawiam i myślę, że przestanie was dręczyć. - Mamo, ale wrócisz już niedługo, prawda? - Tak, wrócę. Zmykaj do łóżka i dobranoc. Zadzwonię jutro - obiecałam i rozłączyłam rozmowę. Przez moment z trudem usiłowałam pozbierać myśli. Ręce mi się trzęsły, a serce waliło tak, że mało co nie wyskoczyło z piersi. W końcu poszłam do kuchni i pod kranem obmyłam twarz zimną wodą. A to drań! Już mu nie wystarcza, że tak namieszał, że mnie upokorzył i zachwiał wszystkim, co ważne, teraz jeszcze usiłuje Marysi zabrać resztki stabilności. No cóż, chce wojny, będzie miał wojnę! Doszłam do wniosku, że najrozsądniej będzie się ubrać i napić kawy. Sen i tak już miałam z głowy i stanowczo zamiast przewracać się na łóżku, wolałam spokojnie pomyśleć. Do rana szkielet planu miałam już gotowy. Ledwo nastał ranek, zadzwoniłam do Łucji. - Pamiętasz, jak ostatnio rozmawiałaś przy mnie przez telefon z dyrektorką szkoły? - zapytałam bez wstępów.

- Majka, oszalałaś?! Wiesz, że jest dopiero siódma, a ja chałturzyłam wczoraj do nie wiem której? Jaka dyrektorka, na litość boską?! - Rozmawiałaś z nią o zdjęciach z jakiegoś przedstawienia czy czegoś takiego. Skup się no! - A, pani Tamara. A możesz mi powiedzieć, co cię nagle naszło, żeby skoro świt nękać mnie jej osobą? - Nie wiem, czy ja wtedy dobrze zrozumiałam, ale czy rozmawiałyście o tym, że została bez nauczycielki języka polskiego i nie ma nikogo na zastępstwo? - Maja, a może załatwimy to za jakieś dwie godziny, o bardziej ludzkiej porze? Mogę ci nawet przynieść zdjęcie pani Tamary, bo robiłam ostatnio klasowe. Ba, przyniosę ci zdjęcia wszystkich nauczycieli, jeżeli ci zależy, ze szczególnym zbliżeniem polonistów, tylko teraz daj mi się wyspać. - Nie ma mowy. Gdybym wiedziała, że pracujesz w nocy, przyszłabym do ciebie na kawę, a tak grzecznie czekałam, aż się rozwidni. Mówiła coś takiego czy nie? - O czym? - Łucja rozdzierająco ziewnęła do słuchawki. - No o braku kadry! - Rzeczywiście coś wspominała. Chyba ktoś jej niespodziewanie wyjechał czy w ciążę zaszedł, nie pamiętam! Przecież trudno wymagać ode mnie, żebym pamiętała wszystkie rozmowy swoich klientów. A czemu cię to interesuje? - Mam do ciebie prośbę. - Rozmyślnie zignorowałam jej pytanie. - Jak będziesz się z nią widziała, powiedz, że masz kandydatkę, i daj jej mój numer telefonu albo umów mnie na rozmowę, dobrze? - Czekaj, czekaj... Czy dobrze zrozumiałam, że chcesz dostać posadę w naszej szkole? Ale przecież ty jesteś specjalistką od tłumaczeń, marketingu czy czegoś tam, bynajmniej niezwiązanego z nauczaniem!

- Kochana, specjalistką to ja jestem z przyczyn losowych, nauczycielką zaś z wykształcenia, i to nauczycielką ze stażem. Może niezbyt długim, ale zawsze. - Majka, ja nic nie rozumiem. Miałaś wracać do domu! Co się stało? - To nie jest rozmowa na telefon. Pogadamy, jak się zobaczymy. Tylko wspomnij o mnie tej swojej dyrektorce. - Nie ma mowy! Nie wywiniesz się tak łatwo. Już mnie rozbudziłaś i rozpaliłaś moją ciekawość do czerwoności. Rób kawę, za pół godziny będę. - OK. Czekam - zgodziłam się bez oporów, bo aż kipiałam od niewypowiedzianych emocji i czułam, że wygadanie się jest mi bardzo, ale to bardzo potrzebne. Gdy po półgodzinie przy drzwiach zadźwięczał dzwonek, kawa już stała na stole. Otworzyłam święcie przekonana, że to Łucja, i zamarłam. W drzwiach stała staruszka. Mała, drobna, uczesana w schludny kok, wyglądała w porannej mgle, jakby była nie z tego świata. Cały czas milcząc, wpiła we mnie bladoniebieskie oczy, które - dałabym sobie głowę uciąć lśniły oskarżycielsko. - Mogę w czymś pani pomóc? - zapytałam w końcu. - Mnie pomóc? W żadnym razie. Raczej proszę mi powiedzieć, kim pani jest i dlaczego bezprawnie zajmuje ten dom? - Bezprawnie? To dom moich rodziców. - Każdy tak może powiedzieć, a dowody jakieś pani ma? Staruszka nadspodziewanie silnie chwyciła mnie za ramię. I w tym samym momencie zdarzyły się dwie rzeczy: w Biszkopcie widać obudził się instynkt obrony stada, bo z głuchym warknięciem znalazł się pod moimi nogami, a tuż za staruszką pojawiła się Łucja.

- A, dzień dobry, pani Walerio - przywitała się jakby nigdy nic z moim nieproszonym gościem. - Majka, czemu ten pies tak warczy? - Dzień dobry - odburknęła pani Waleria. - Znasz, Łucjo, tę kobietę? - Przecież to krewna pani Klaudii! Przyjechała parę dni temu. - No, chyba że tak. Nie wiedziałam. Nie było mnie. Staruszka bez większego przekonania puściła moje ramię. Mam nadzieję, że nie będzie zbyt głośno wieczorami - dodała jeszcze i majestatycznie odmaszerowała w kierunku sąsiedniego domu. - A więc jednak mam sąsiadkę - mruknęłam, rozmasowując sobie rękę. - Czemu mnie nie uprzedziłaś, że mieszka tam wszędobylska staruszka? - Jakoś wypadło mi z głowy. - Łucja wzruszyła niedbale ramionami. - Ale teraz to nadrobię - dorzuciła natychmiast, widząc moją minę. - Otóż w sąsiednim domu mieszka Waleria. Jak będziesz niemiła albo niegrzeczna, rzuci na ciebie urok. Albo cię otruje. - Cha, cha! Bardzo śmieszne. Dobrze, że mnie uprzedziłaś. - Śmiej się, śmiej, a ja mówię poważnie. Wiesz, że Waleria jest uznaną zielarką? - Zielarką? Istnieje jeszcze taki zawód? - Jak widać, tak. Powiedziałabym ci więcej, gdybyś w końcu wpuściła mnie do domu i uspokoiła psa. Swoją drogą to co mu się stało? Zaciął się czy jak? Dopiero teraz zauważyłam, że Biszkopt nadal stoi i szczerzy zęby, tym razem na Łucję. Widocznie psina była w ciężkim szoku i sama nie wiedziała, co ma zrobić z nagle odkrytą agresją.

- Cicho już, dobry piesek - powiedziałam, głaszcząc go po łbie. - Dobry dzielny Biszkopt, idź się połóż. Ale widziałaś? Broni mnie - powiedziałam dumnie, wpuszczając Łucję do domu. - Oby tylko mu się nie pogłębiło, bo będziesz musiała wziąć go na łańcuch - sarknęła Łucja. - Łańcuch? Zwariowałaś? Psów się nie trzyma na łańcuchach - odparłam z przekonaniem. - Chyba musisz zrobić sobie spacerek po okolicy. - Łucja z politowaniem kiwała głową. - Wtedy natychmiast zmienisz zdanie. Nie zapominaj, że jesteśmy na wsi, a ty prezentujesz poglądy zatwardziałego mieszczucha. - Mieszczucha? Tylko dlatego że traktuję zwierzęta po ludzku? - No właśnie. W mieście różnica się zaciera, tu zwierzę to zwierzę. Ma określone cele, zadania i tyle. Nikt się nad tym nie roztkliwia. Pies mieszka w budzie i stoi na łańcuchu, kot sypia w stodole i łapie myszy, tak było i jest, i ludzie nie widzą w tym nic złego. Sorry, Majka, ale musisz zrozumieć. I od razu zauważ, że ja nie krytykuję twojego podejścia do sprawy. Ja tylko przedstawiam ci inny punkt widzenia. - Tak? I właśnie dlatego, że jesteś taka tolerancyjna, nie mogłaś patrzeć, jak ten zwyrodnialec na targu lał Biszkopta? - Nie, ja też jestem typowym mieszczuchem. - Łucja uśmiechnęła się do mnie pojednawczo. - Dlatego mój kot sypia u mnie w łóżku, a myszy widział tylko w telewizji. Powiedz mi lepiej, o co chodzi z tą pracą w szkole. - Teraz to ja już sama nie wiem - odpowiedziałam markotnie. - Dałaś mi sporo do myślenia. - Ja? Czym? - Łucja popatrzyła na mnie ze zdziwieniem. - Właśnie mi uświadomiłaś, że życie tutaj bardzo, ale to bardzo różni się od tego, które znam. I nie wiem, czy dam radę

do niego przywyknąć. Czy jestem w stanie to wszystko zaakceptować i zyskać akceptację. - Maja, po kolei. O co dokładnie chodzi? - Dzisiaj w nocy zrobiłam mały bilans. Podsumowałam ważniejsze etapy mojego życia i wyszło mi, że jestem sama z dzieckiem, bez mieszkania, w trakcie rozwodu z facetem, który wcale mi niczego nie ułatwia i prawdopodobnie będzie rzucał kłody pod nogi. Jeżeli wrócę, będę musiała zamieszkać z rodzicami. Nie muszę ci chyba mówić, że nieruchomości w okolicach Warszawy zaczynają się od takich kwot, jakich ja na pewno nie umiem nawet przeczytać, nie mówiąc już o tym, że nigdy w życiu takich sum nie posiadałam. Tam nie będzie mnie na nic stać nigdy w życiu. Chyba że w najbliższym czasie wygram w totka, co z góry wykluczam, bo żebym miała chociaż cień szansy, musiałabym grać. Wymyśliłam więc sobie, że przeniosę się tutaj. Dom stoi pusty, przekształcę go w gospodarstwo agroturystyczne. Jeżeli jeszcze znajdę stałą pracę, taką jak ta w szkole, w ogóle będzie super. Mogłabym być nadal samodzielna i przy okazji utrzeć nosa Igorowi. Wyobraź sobie, on mnie oskarża, że zaniedbuję Marysię, bo wyjechałam na trzy tygodnie! Straszy ją, że wystąpi o opiekę nad dzieckiem! - A to łajdak! - Łucja z niedowierzaniem pokręciła głową. - Wiesz, skoro uważasz, że to dobry pomysł, czemu nie. Do rodziców zawsze możesz wrócić, a tak rzeczywiście czymś byś się zajęła i pewnie byłoby ci łatwiej psychicznie. Tylko nie wiem, jak ty się utrzymasz z pensji nauczycielskiej. W Warszawie z całą pewnością zarabiasz lepiej. - Dlatego myślałam o turystach. Ale strasznie się boję, że to życie tutaj mnie przerośnie. - O tym to ja bym zbyt długo nie myślała. Raczej zastanowiłabym się nad inną sprawą... - Zawiesiła głos znacząco.

- No, nad jaką? - zapytałam, drapiąc Biszkopta za uchem. - Nad Marysią. Wiesz, ona niekoniecznie musi chcieć tu zamieszkać... - E, tym to ja się w ogóle nie przejmuję. Marysia uwielbia wieś - powiedziałam z przekonaniem. - Może i uwielbia latem, w wakacje, ale nie liczyłabym na to, że przeniesie się tutaj na stałe ze śpiewem na ustach. No i jeszcze twój mąż. Jemu też się nie spodoba, że zabierasz mu córkę tak daleko. Nie dlatego - ciągnęła dalej, machając ręką, by mnie uciszyć - że tak mu zależy na stałych kontaktach, ale z przekory. Co więcej, on naprawdę będzie czuł się pokrzywdzony. - I tutaj go mam, bo w rezultacie to wszystko, obiektywnie biorąc, jest jego winą. W końcu to on przyczynił się do tego, jak wygląda moja sytuacja. A mnie nie stać na to, żeby marudzić. Muszę brać od życia, co mi daje. A dało mi ten dom. Pogadasz z tą dyrektorką? - Pewnie. Umówię cię na spotkanie. - Jak najszybciej się da, bo muszę wracać. Martwię się o Marysię i w ogóle o wszystko - powiedziałam i odwróciłam się do okna, bo nagle zebrało mi się na płacz. - Nie rycz. - Łucja poklepała mnie po ręce. - Jak tak dalej pójdzie, będę musiała wezwać Walerię, żeby wymiotła z ciebie urok. - A właśnie - przypomniałam sobie. - Kim ona jest? - No zielarką. Niektórzy mówią, że oprócz tego umie zamawiać. Leczy choroby, zdejmuje uroki. Jest ważną figurą tutaj na wsi i w miasteczku. Ludzie ją szanują, ale jednocześnie boją się jej jak ognia. To taka, ja wiem... lokalna czarownica. Po tej informacji zapanowała cisza, bo szczerze mówiąc, musiałam przetrawić to, co właśnie usłyszałam. Z jednej strony mój racjonalizm nie chciał dopuścić do głosu wiary w

takie zabobony. Zamawiaczka? W XXI wieku instytucja wioskowej czarownicy wciąż żywa? Ale z drugiej strony na własne oczy widziałam, że właśnie przy niej Biszkopt zaczął się zachowywać jak normalny pies. Z badawczą uwagą wpatrzyłam się w psie cielsko niedbale rozłożone pod drzwiami. Nie wiem, czy rzeczywiście tak było, czy tylko ja zaczęłam dopatrywać się cudów, ale wydawało mi się, że Biszkopt jest niebywale wyluzowany. Nawet kilka razy zamachał ogonem. - Wiesz co? Coś w tym może być. Popatrz, jak dobrze podziałała na Biszkopta. Chyba jej podziękuję. - I ty się martwisz, że możesz tu nie pasować, wariatko? Łucja popukała się palcem w głowę. - Chcesz mi powiedzieć, że z miejsca w to uwierzyłaś? - Czemu nie? - powiedziałam ostrożnie. - Ostatecznie od lat były kobiety, które zajmowały się ziołami i takimi tam... - Takimi tam - przedrzeźniała mnie Łucja. - Machaniem spódnicą nad noworodkiem, bo płacze po nocach, kulkami z chleba ugniecionymi z włosami, które trzeba zjeść, i jeszcze mnóstwem różnych rzeczy. Ja w to po prostu nie wierzę i koniec. - Ale skoro wiara czyni cuda, trzeba wierzyć, że się uda ucięłam dyskusję, bo sama się trochę przeraziłam swoją świeżo odkrytą skłonnością do zabobonów. - W każdym razie nie zaszkodzi jej podziękować. - To z całą pewnością. - Łucja pokiwała głową. - Ale czekaj, czekaj, nieźle wykombinowałaś, nie ma co. Prawie że mnie nabrałaś i praktycznie uwierzyłam, że naprawdę wierzysz w te wszystkie dyrdymały. - O czym ty mówisz? - zdziwiłam się szczerze. - Dobra, dobra, nie udawaj. Masz rację. Jak zdobędziesz sympatię Walerii, to od razu trzy czwarte wioski cię polubi. Że też ja nie byłam tak zapobiegawcza.

- No widzisz, jaka ze mnie podstępna i przebiegła kobieta - mruknęłam niewyraźnie. Postanowiłam nie prostować wyobrażeń Łucji. Niech sobie myśli, co chce. Samej przed sobą było mi trudno się przyznać, że jakaś część mnie wierzy w magię i uroki. A skoro w nie wierzyłam, łatwiej mi było żyć, gdy dopuściłam do głosu wiarę, że istnieje też ktoś, kto nad tym wszystkim panuje. I być może, jak będę grzeczna i miła, przyśle do mnie księcia na białym koniu. A jeszcze przedtem złą teściową zamieni w żabę. O tak! Myślę, że gdyby to ode mnie zależało, znalazłabym zajęcie dla wioskowej czarownicy do końca jej dni albo jeszcze dłużej. Tymczasem późnym popołudniem zamiast księcia zjawił się podobno weterynarz. Obejrzał psa i zaczął mi się podejrzliwie przyglądać. - Stało się coś? - zapytałam, siląc się na spokój, bo nie wiedzieć czemu, weterynarz irytował mnie ogólnie, a jak tak jeszcze popatrywał na mnie spod oka, miałam ochotę uderzyć go czymś ciężkim. - Sam nie wiem - odpowiedział powoli i z niedowierzaniem pokręcił głową. - Co pani zrobiła temu psu? No nie! O co temu cholernemu Czarusiowi znowu chodzi? Maniak jakiś czy co? Cały czas mam mu udowadniać, że nie jestem maniakalną oprawczynią zwierząt? Jego niedoczekanie! - A, to! - odpowiedziałam niedbale. - Sama jestem zdziwiona. Nie wiedziałam, że jest tak podatny na hipnozę. Niech pan sobie wyobrazi, w stu procentach uwierzył, że jest jurnym byczkiem, i odwiedził wszystkie okoliczne krowy. Trochę miał biedak kłopotu, bo różnica wzrostu i gatunku dała mu się nieźle we znaki. Ale myślę, że nie ma się czym przejmować i niedługo dojdzie do siebie. Ja tymczasem chyba zacznę ćwiczyć moje zdolności na kimś względnie ludzkim,

może weterynarzu, co pan o tym sądzi? Którym ze swoich pacjentów chciałby pan się poczuć? - O czym, do cholery, pani mówi? - Z zadowoleniem zauważyłam, że nareszcie udało mi się go zirytować. - Pytam, jak pani tego dokonała, że wygląda o niebo lepiej niż wczoraj? - Lepiej? - wybąkałam zakłopotana. - Cóż, trochę cierpliwości, miłości i gotowanego kurczaka czyni cuda, jak widać - dokończyłam w natchnieniu. - Jeżeli tak działa ta kuracja, chyba sam się zgłoszę. Podobno weterynarz w skupieniu napełniał strzykawkę jakimś przezroczystym płynem. - Nawet mogę zrezygnować z gotowanego drobiu. - Uśmiechnął się i obrzucił mnie przelotnym spojrzeniem. A mnie zamurowało, bo Czaruś weterynarz ani chybi mnie podrywał. Usiłowałam w zakurzonych zakamarkach pamięci wygrzebać informację, co się w takich wypadkach robi. Ostatnio na prawdziwej randce z mężem byłam całe lata temu i niestety wyszłam z wprawy. W końcu doszłam do wniosku, że jedynym godnym zachowaniem, na jakie mnie stać, jest zachowanie milczenia. Zresztą nie zamierzałam dać się podrywać. Nie przed rozwodem i nie jakiemuś weterynarzowi. Chociaż z drugiej strony czemu nie? Mąż i tak już niedługo nie będzie moim mężem, a taki niewinny flirt mógłby być bardzo przyjemny. Gdybym tylko chciała... a ja nie chciałam i nie lubiłam mężczyzn. Tak, Majka, powiedziałam sobie w duchu. Tego się trzymaj. Faceci to przekleństwo. Wszyscy są podli. Jedni mniej, drudzy bardziej, ale w żadnym z nich nie ma nic szczególnie szlachetnego. I już. Tylko czyhają... - Pani Maju, to jak będzie z tym naszym spotkaniem? - W moje rozmyślania wdarł się głos Czarusia. Tak zajęłam się swoimi rozważaniami, że nie usłyszałam, co dokładnie do mnie mówił. Wywnioskowałam, że niewiele straciłam, bo on, jak widać, cały czas o tym samym.

- Z drobiem czy bez - odparłam kategorycznie - ze spotkania nic nie będzie i koniec. Bardzo mi przykro. - Z drobiem? Myślałem, że cały czas mówimy o psie. - A mówimy? - zapytałam mało inteligentnie. - Chodzi o kontrolną wizytę i szczepienia. - A tak, oczywiście. Ale to chyba już nie u pana. Wyjeżdżam i w związku z tym szczepionki załatwię już u lekarza w moim mieście. - Chyba po raz pierwszy podczas jego wizyty udało mi się powiedzieć coś normalnego i na dodatek z sensem. I nagle zupełnie irracjonalnie poczułam, że jest mi przykro, że to nie on będzie szczepił Biszkopta. Czaruś bo czaruś, ale pies go polubił, w przeciwieństwie do doktora, do którego mieli nieprzyjemność uczęszczać moi miastowi podopieczni. A przecież wiadomo, że pacjent musi mieć zaufanie do swojego lekarza. - Już pani wyjeżdża? Szkoda, bo cały czas miałem nadzieję, że jeszcze zdążę panią oczarować i zaprosić na kolację. - Podobno weterynarz popatrzył na mnie znad kudłatej głowy Biszkopta. - A tak nie mam żadnych szans. Bo nie mam, prawda? - Najmniejszych - odpowiedziałam i już w tym momencie żałowałam, że nie odpowiedziałam czegoś zgoła innego. Przede wszystkim dlatego - brnęłam dalej - że... że ja... no po prostu nie jadam kolacji - zakończyłam niezręcznie i poczułam, jak na policzki wypływa mi krwisty rumieniec. - Cóż, w takim razie gdyby się okazało, że wyjazd się trochę odsunął, proszę zadzwonić, a ja przyjadę ze szczepionką. To ważne, nie można tego odwlekać powiedział, nie patrząc na mnie i wrzucił swoją lekarską torbę na tylne siedzenie samochodu. - Do widzenia i życzę miłej podróży.

Wsiadł za kierownicę i odjechał. A ja zostałam z palącą świadomością, że popełniłam jakiś fatalny błąd, chociaż jak mi Bóg miły nie wiedziałam, na czym on ma polegać. Jeszcze tego samego dnia postanowiłam w końcu zadzwonić do Gerarda. Czas był ku temu najwyższy, bo zapewne Grzegorz już niejednego psa na mnie powiesił za moją opieszałość. - Witaj - powiedziałam, gdy gdzieś tam po drugiej stronie Gerard odebrał komórkę. - Maja z tej strony. Chciałam przeprosić, że się nie odzywałam, i zapewnić, że tłumaczenie będzie na czas. W tym tygodniu już wracam do pracy... - Maja, nic się nie stało. - Popłynął mi do ucha uwodzicielski głos ze śmiesznym cudzoziemskim akcentem. Ja nie wiedziałem, że ten Igor to twój mąż i że to taki drań. Ty się, Maja, nie spiesz, tylko siedź sobie na tych górach, ile chcesz. - W górach - poprawiłam odruchowo - ale skąd ty wiesz... nie, poczekaj, od początku. Skąd znasz Igora? - Ja go nie znam. Znam Violette. - Jezus Maria! Gerard, mówże jaśniej, bo już nic nie rozumiem. - Zdenerwowana zabębniłam palcami o stół. - Ja się do znajomości z Igorem nie przyznaję, bo jak on mógł ci coś takiego narobić. Ja nawet się do znajomości z Violette nie przyznam, bo ja jestem uczciwy facet. - Gerard, dziękuję ci bardzo za solidarność, ale wstrzymaj się jeszcze przez chwilę z tym nieprzyznawaniem powiedziałam, jednocześnie zastanawiając się, jak mam dogadać się z facetem, który chyba nie do końca rozumie, o co mi chodzi. - A kto to jest ta Violette? - zaczęłam od innej strony. - Violette jest dyrektorką mojego banku. I ja naprawdę nie wiedziałem, że Igor jest twoim mężem. Cały czas myślałem, że to chłopak Violette.

- Daj spokój, Gerard - przerwałam mu tłumaczenia. - W końcu jest dokładnie tak, jak myślałeś. To chłopak tej całej Violette. Patrz, ja nawet nie wiedziałam, jak ona ma na imię. Tak ogólnie to nie rób sobie żadnych wyrzutów. Do zobaczenia w pracy - zakończyłam rozmowę i zapatrzyłam się tępo w komórkę. A więc to takie buty. Jak ja mogłam wyjść za tak żałosnego dupka, który aż musiał się przespać z dyrektorką banku, żeby dostać bez mojej zgody kredyt? Przynajmniej jedno się wyjaśniło. Swoją drogą zabawne, jaki świat jest mały. Wprost przezabawne. Biorąc to pod uwagę, nie rozumiałam, dlaczego zupełnie mi nie było do śmiechu. Idąc za ciosem, zrobiłam coś, co odwlekałam już od dawna. Mianowicie zadzwoniłam do pana Stanisława. Bez przygotowania. Nie miałam czasu ani możliwości, żeby zapoznać się z wszystkimi zawiłymi terminami, z którymi łączyły się pojęcia „rozdzielność majątkowa" i „rozwód z orzekaniem o winie". Aczkolwiek o tym ostatnim co nieco słyszałam. - Panie Stanisławie - powiedziałam, gdy już przebrnęliśmy przez formalności powitalne. - Chciałabym pana prosić, żeby reprezentował mnie pan w sądzie. Ale na normalnych warunkach, dobrze? - Co rozumiesz przez normalne warunki, Majeczko? - To znaczy, że to, że zna mnie pan od dziecka i widział mnie pan, jak biegałam w ogródku w samych majtkach, nie będzie miało żadnego znaczenia. Czyli potraktuje mnie pan jak każdego innego klienta i jak od każdego weźmie pan normalne wynagrodzenie. - Boga w sercu nie masz, dziewczyno! - wykrzyknął pan Stanisław zbulwersowany. - Po pierwsze, nigdy nie traktowałem rodziny swojego najlepszego przyjaciela jak każdego innego. Po drugie, twój ojciec nie chciałby mnie

widzieć na oczy, gdybym wziął od ciebie pieniądze, a to mój jedyny poważny partner do szachów. Po trzecie, w końcu ja sam miałbym do siebie wstręt, gdybym myślał o kasie, skoro wiem wszystko o twojej sytuacji materialnej. Cóż, jedno ci mogę obiecać: niczego nie będę owijał w bawełnę. I dlatego powiem wprost. Dziewczyno, jesteś w fatalnym położeniu. Nie masz oszczędności, nie masz domu, za to masz gigantyczne długi. Znaczy, twój mąż je ma, ale wiesz, że co jego, to i twoje, prawda? - Wiem, i jeszcze do niedawna to zdanie wydawało mi się piękne i romantyczne - mruknęłam. - Ile jest tych długów? - Nie wiem dokładnie. O ile mi wiadomo, ten kredyt pod zastaw domu to wierzchołek góry lodowej. Czekałem, aż się do mnie odezwiesz, bo nie mogę dotrzeć do dokumentów, jeżeli nie jestem zatrudniony przez którąś ze stron. - Już pan jest. Ale pozwoli pan, że o wynagrodzeniu jeszcze porozmawiamy, dobrze? Przecież czas to pieniądz, a zmarnuje go pan mnóstwo na mnie i mojego niedługo byłego męża. Czyli najpierw co? Rozdzielność? - Tak. Dobrze by było, gdybyśmy się spotkali. No i trzeba wyjaśnić, w jaki sposób twój mąż dostał kredyty bez twojej wiedzy. - Kredyty? - Liczba mnoga mnie zaniepokoiła. Liczba mnoga sugerowała duże sumy. - Zresztą nieważne, ile tego jest. Panie Stanisławie, ja chyba się domyślam, jakim cudem Igor dostał te wszystkie pieniądze - westchnęłam i pokrótce zreferowałam rozmowę z Gerardem. - To mi wygląda na logiczne wyjaśnienie - dokończyłam. - Jeżeli rzeczywiście tak jest, wspaniale! - ucieszył się pan Stanisław. - Bardzo nam ułatwi całą sprawę. No cóż, żeby nie przedłużać... Ja to, co mogę, zrobię tutaj bez ciebie. Z resztą poczekam na twój powrót, bo pewnych rzeczy nie załatwię bez twojej obecności i upoważnienia na piśmie. To do

zobaczenia, Maja, i niczym się nie przejmuj. Wygramy te sprawy z palcem w nosie - zapewnił mnie mój świeżo zatrudniony adwokat i się rozłączył. Zostałam z dziwnym przeświadczeniem, że słowo „wygramy" jest tu wyjątkowo nie na miejscu. Bo co ja wygram? Potwierdzenie tego, że mój mąż jest oszustem? Jeśli ktoś w todze autorytatywnie stwierdzi, że nic sobie nie wmówiłam, rzeczywiście zostałam oszukana i wpuszczona w maliny, to żadna wygrana. Tak naprawdę całą sobą czułam, że przegrałam lata, które wniosłam w ten związek, młodość i wiarę, że jak się kogoś kocha, to się go nie rani i się przy nim trwa. Moja dotychczasowa filozofia życiowa legła w gruzach. I to, że zdołam uwolnić się od długów i wykazać, że nasz związek rozpadł się nie z mojej winy, jej nie odbuduje. W związku z tym słowo „wygrana" nie mogło mi przejść przez usta. Ale jednocześnie wiedziałam, że nie mogę wziąć całej odpowiedzialności na siebie. Przez cały czas trwania małżeństwa tak robiłam i, jak widać na załączonym obrazku, nie wyszłam na tym najlepiej. Nadeszła właściwa pora, żeby Igor zaczął pić piwo, którego sam nawarzył. Wieczorem poszłam z sąsiedzką wizytą. Przygotowałam się do niej należycie i nawet samodzielnie upiekłam ciasto. Jakoś nie ośmieliłam się pomyśleć, że mogłabym zanieść pani Walerii coś kupnego. Z pewną nieśmiałością zapukałam do grubych drewnianych drzwi, które prawie natychmiast się uchyliły. - To ty - stwierdziła staruszka i gestem zaprosiła mnie do środka. Jak na chatkę czarownicy jej mieszkanie wyglądało całkiem zwyczajnie. W kuchni królowała kuchnia węglowa z prawdziwą lepką, jaką jeszcze pamiętałam z dziecięcych wizyt u dziadków.

- Proszę, przyniosłam pani ciasto - powiedziałam i położyłam placek na stole. - Chciałam podziękować ciągnęłam dalej, czując się coraz bardziej niezręcznie. Podziękować za Biszkopta. Obudziła w nim pani chęć do życia. - Ja? - Pani Waleria popatrzyła na mnie ze zdziwieniem, a potem roześmiała się głośno. - Dziecko kochane, ja obudziłam w nim tylko agresję, a tak naprawdę to ty podarowałaś mu energię. - Skąd pani wie? - zapytałam szczerze zdumiona. - Teraz powinnam powiedzieć, że zobaczyłam wszystko w szklanej kuli albo wywróżyłam z fusów. - Skrzywiła się ironicznie. - Ale prawda jest bardziej prozaiczna. Mieszkam tu od urodzenia i znam wszystkich... prawie wszystkich poprawiła się, patrząc znacząco na mnie. - Bez trudu rozpoznałam psa tego pijaczyny Grzelaka. Dlatego domyślam się, że musiałaś się nim zająć. Psem, nie Grzelakiem, rzecz jasna. A biorąc pod uwagę, jak do tej pory był traktowany biedny zwierzak, to musiał cię bardzo pokochać, skoro pokonał strach i zaczął cię bronić. A, i nie miej do mnie żalu, że tak na ciebie napadłam rano, ale dom do tej pory stał pusty, więc pomyślałam sobie, że może zadomowił się tam jakiś dziki lokator pod moją nieobecność. Nie było mnie w końcu prawie trzy tygodnie. - Łucja opowiadała mi o pani... hmm, profesji dokończyłam z braku lepszego określenia. - Zajęcie jak każde inne. Znam się na ziołach, nauczyła mnie o nich wszystkiego moja matka i babka. To taki nasz rodzinny zawód i dar. - Pani Waleria popatrzyła na mnie wyblakłymi niebieskimi oczami. - Niekiedy staram się leczyć chore dusze. Właściwie robię na co dzień to, co ty zrobiłaś dla tego psa. Człowiek niewiele różni się od zwierzęcia. I jednemu, i drugiemu potrzebne jest to samo. Chociaż

oczywiście większość ludzi będzie protestować. Dałaś temu kundlowi nadzieję na lepsze życie. Ja to samo daję moim podopiecznym. Jeżeli uwierzą, łatwiej zdrowieją. Nadzieja i wiara to nieśmiertelne wartości. Ale po co ja ci to wszystko mówię? - mruknęła sama do siebie i zajęła się krojeniem ciasta. A ja pomyślałam, że pani Waleria naprawdę jest czarownicą. Bo świadomie czy nie, powiedziała dokładnie to, co było mi potrzebne. Wiara i nadzieja - muszę je tylko w sobie obudzić i będę miała szansę na wyzdrowienie. Zanim wróciłam do stęsknionej Marysi i zaniepokojonych rodziców, spotkałam się z dyrektorką liceum. Okazało się, że rzeczywiście ma wolny etat, bo poprzednia nauczycielka była w zagrożonej ciąży i lekarz bezwzględnie kazał jej leżeć. A pani dyrektor została w kropce, bo znalezienie dobrej nauczycielki, która dobrze zajmie się młodzieżą, było (jej zdaniem) praktycznie niemożliwe. - Tak więc z nieba mi spadłaś, kochanieńka - powiedziała na koniec naszej rozmowy. Nie miałam pojęcia, skąd czerpie niezachwianą pewność, że ja podołam trudnemu wyzwaniu i wtłoczę do opornych głów niezbędną wiedzę, która pozwoli na koniec szkoły zdobyć papierek świadczący o dojrzałości. Szczerze mówiąc, osobiście byłam daleka od takiego optymizmu, ale co tam. Najważniejsze, że pracę miałam przyrzeczoną i... spontanicznie się na nią zgodziłam. Dostałam miesiąc na uregulowanie wszystkich spraw. A więc do rozpoczęcia przeprowadzki zostały mi jakieś trzy tygodnie. Cóż, skoro powiedziałam A, to muszę powiedzieć i B, pomyślałam słowami, które w czasie porodu usłyszałam od lekarki i które zapamiętałam do końca życia. Nie miałam wprawdzie pojęcia, co na to wszystko powie moja rodzina, ale niefrasobliwie postanowiłam być dobrej myśli. Z tak optymistycznym

założeniem pożegnałam się z Łucją, wrzuciłam najpotrzebniejsze rzeczy do małej torby (w końcu bez sensu było zabierać cały bagaż, skoro i tak miałam tu wrócić) i z psem na smyczy wsiadłam do pociągu. Podróż upłynęła mi miło, w nieco sennej atmosferze. Nie miałam pojęcia, że to ostatnie tak spokojne chwile przed burzą. Moja rodzina na rewelacje, jakie ze sobą przywiozłam, zgodnie zakrzyknęła „nie!". Teraz, gdy się nad tym zastanawiam, nie wiem, skąd mogło mi przyjść do głowy, że przyjmą moją decyzję spokojnie i jeszcze ją poprą. - Kochanie, to nie jest najlepszy czas na takie decyzje perswadowała łagodnie mama, co chwila nerwowo zerkając na Biszkopta, który od początku nie wzbudził jej zaufania i sympatii. - Mama ma rację - poparł ją natychmiast tata. - Najpierw dojdź do siebie, poukładaj tu wszystkie sprawy, a dopiero potem na zimno podejmuj tak ważne decyzje. - Ależ ja mam aż trzy tygodnie na poukładanie tutaj wszystkich spraw - powiedziałam, instynktownie prostując się na krześle. Po raz pierwszy od wielu lat czułam się jak nastolatka, która musi wywalczyć późniejszy powrót do domu, bo jak jej się to nie uda, będzie musiała zdecydować się na ucieczkę. - A może mnie ktoś by zapytał o zdanie? - odezwała się nagle Marysia, stając przy stole w pozie, która nie wróżyła niczego dobrego. - Chyba że ja w tej sprawie nie mam nic do powiedzenia? - dokończyła groźnie. - Oczywiście masz - przytaknęłam szybciutko, czując, że byłoby lepiej dla mnie, gdybym powiedziała, że od podejmowania tak ważnych decyzji są dorośli. Ale cóż, skoro do tej pory wychowywałam córkę na niezależne stworzenie, teraz musiałam ponosić konsekwencje.

- No więc ja nie zamierzam się wyprowadzać w żadne Sudety, na żadną wieś ani teraz, ani nigdy! Co wy sobie wszyscy myślicie, co? Przewracacie moje życie do góry nogami i nie przyjdzie wam do głowy, że może mi się to wszystko nie podobać! Jakim prawem? - Marysiu, jacy my? - pogubiłam się w oskarżycielskiej liczbie mnogiej. - Ty i ojciec! - wykrzyczała mi córka w twarz i z płaczem wybiegła, trzaskając drzwiami. - No ładnie! - Moja mama pokiwała głową. - Nieźle ją wychowałaś. Wychodzi ci to bezstresowe wychowywanie bokiem! - Uspokójcie się! - Ojciec bezsilnie złapał się za głowę. Jeszcze tylko tego brakowało, żebyście się kłóciły. Swoją drogą, Maja, czego się spodziewałaś? Że ona radośnie zgodzi się na zostawienie szkoły, chłopaka i wszystkiego, co zna, żeby przenieść się do zabitej dechami dziury? - To nie żadna dziura - jęknęłam z rozpaczą. - Bardzo ładna okolica, do Wrocławia jedzie się pociągiem godzinę, czyli niezbyt daleko do cywilizacji. Zresztą wy mi też nie pomogliście, od razu wyskoczyliście z tym swoim nie, jakbym była ledwo odrosłym od ziemi podlotkiem. - Bo to nie jest dobry pomysł - rzeki stanowczo tata. Wrócimy do tej rozmowy, jak załatwisz sprawę z rozwodem. - O nie - powiedziałam spokojnie, chociaż czułam, jak w środku mi się wszystko gotuje. - To postanowione. Po raz pierwszy od wielu tygodni mam pomysł na życie. I mam ochotę coś robić, a nie położyć się i w ekspresowym tempie umrzeć. Ja wiem, że to nie mój dom, tylko wasz. Jeżeli nie chcecie, żebym tam mieszkała, wynajmę coś innego, ale to jedyny pomysł, jaki aktualnie mam i zamierzam go bronić jak niepodległości. Marysię może uda mi się przekonać, a jak nie... - tu zawiesiłam głos, bo żaden mądry argument nie

przychodził mi do głowy - to się jeszcze zobaczy dokończyłam mało konkretnie i miałam okazję się przekonać, jak ciężka może być cisza. Ta, która zapanowała po mojej przemowie, dosłownie przypierała mnie do podłogi. - Córko, przecież nie o dom chodzi - odezwał się w końcu tata. - My się martwimy o was. - Ja też się martwię. I właśnie dlatego muszę spróbować. Nie chcę przez całe życie czuć się przegraną kobietą po rozwodzie. Tam będę miała tyle zajęć, że zabraknie mi czasu na zbyt głębokie zastanawianie się nad tym wszystkim. I być może zdołam się chodzeniem po tych górach tak zmęczyć, że będę nareszcie sypiać w nocy. Jeżeli nie, jeżeli się mylę, wrócę do was z podkulonym ogonem. I wtedy z pokorą przyznam wam rację, co wy na to? - Po raz pierwszy, córeczko, będę się modliła o to, by tej racji nie mieć - drżącym głosem powiedziała mama i zobaczyłam, że w oczach ma łzy. - Nawet nie wiesz, jak bardzo chcę się mylić. Po raz kolejny przekonałam się, że mam najwspanialszych rodziców na świecie. Wiedziałam, że cokolwiek się stanie, oni będą przy mnie trwać. I tego właśnie od nich oczekiwałam, i to chciałam dać Marysi. Bo co jak co, ale bezwzględne trwanie w niestabilnym świecie było i będzie czymś, za co nie można zapłacić nawet kartą Mastercard. Po prostu cholernie bezcenne. Czekała mnie jeszcze przeprawa w pracy. Nie sądziłam, że Grzegorz będzie zachwycony moją rezygnacją. I jak się okazało, miałam rację. - Co to, do cholery, jest? - zapytał groźnie, gdy położyłam mu na biurku prośbę o zwolnienie. - Żarty sobie robisz? - Nie. Tylko widzisz, przenoszę się na stałe w góry. Potrzebna mi jest zmiana. Wszystkiego.

- Przenosisz się na to zadupie, gdzie byłaś na urlopie, dobrze zrozumiałem? - Doskonale - przytaknęłam, jednocześnie zastanawiając się, co oni wszyscy z tym zadupiem. - Wiedziałem, że nie powinienem się godzić na te wolne dni. Gdybyś nie pojechała, nie miałbym teraz kłopotu. Żadne bzdury nie przyszłyby ci do głowy. Majka, nie możesz mi tego zrobić! Przecież poza pracą jesteśmy też przyjaciółmi. Nie wystawia się przyjaciół do wiatru! - zaatakował mnie z całą mocą. - Grzesiu, ja cię do niczego nie wystawiam - jęknęłam. Robię to, co uważam za słuszne. Może trochę egoistycznie, fakt, ale przecież jest mnóstwo dobrych tłumaczy, którzy z pocałowaniem w rękę zajmą moje miejsce. - A zastanawiałaś się nad powiedzeniem, że wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma? Może jednak przemyślisz to raz jeszcze, co? I w ogóle co ty tam będziesz robić? Przecież pieniądze będą ci potrzebne. - Na razie dostałam pracę w szkole w miasteczku. A dalej to się zobaczy - powiedziałam ogólnikowo, bo jakoś nie chciałam wszystkim opowiadać o swoich planach. - Ty naprawdę chcesz to zrobić! Na mój gust oszalałaś. Na razie tego nie przyjmuję. Porozmawiamy o tym za tydzień! - Dobrze, ale to nic nie zmieni, Grzesiu. - Pożyjemy, zobaczymy, a teraz wracaj do tłumaczenia, bo Gerard w końcu straci cechy i cierpliwość dżentelmena i kopnie nas w dupę. - Nie kopnie, nie kopnie - stwierdziłam autorytatywnie. Zacznij rozglądać się za kimś na moje miejsce. A wracając do tego powiedzonka, którym mnie uraczyłeś, no wiesz, wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma, to ja odpowiem słowami Rilkego: „Należy zmienić sobie życie". Też ładnie, prawda?

- Majka, ty mnie lepiej nie denerwuj. Kompletna wariatka - usłyszałam jeszcze, zanim odgrodziły mnie od niego zamknięte drzwi. No cóż, lepiej kompletna niż wybrakowana, mruknęłam pod nosem. I tego powinnam i będę się trzymać. W domu poza naburmuszoną i obrażoną Marysią zastałam ku swojemu ogromnemu zaskoczeniu Jagodę. Siedziała w zniszczonym fotelu ojca, ze swojsko podwiniętymi nogami i wyglądała tak, jakby nigdzie nigdy nie wyjeżdżała. - Boże, jak się cieszę! - zawołałam. Rzuciłam się, by ją wycałować i wyściskać. - A co ty tu robisz? Czemu nie zadzwoniłaś, żeby mnie uprzedzić? Wyjechałabym na lotnisko! - A tak masz niespodziankę. Poza tym raz mi już narobiłaś międzynarodowego obciachu, jak po mnie przyjechałaś z tym bukietem wielkości całego hangaru. Pamiętasz? Stanowiłaś zagrożenie dla wszystkich w zasięgu paru metrów, bo jak machałaś tym gigantem, mało co nie pozabijałaś paru osób. - Oj tam, oj tam. Chodź lepiej do kuchni, zrobię kawę i coś do zjedzenia. Marysiu, a gdzie jest dziadek? - Poszedł do apteki po melisę - odpowiedziało moje dziecko. - I od razu ci powiem - dodało prowokacyjnie - że to przeze mnie ma zszarpane, jak to ujął, starcze nerwy. - Znowu się z nim pokłóciłaś? - mimo usilnych starań nie udało mi się wyeliminować z głosu oskarżycielskich nutek. Przecież wiesz, że dziadek nie może się denerwować! Tak naprawdę jesteś zła na mnie, kłóć się ze mną, jeżeli musisz. Przynajmniej istnieje szansa, że ja to przeżyję, a dziadek ma słabe serce. - A dlaczego ty się złościsz na matkę, Kryśku? - zapytała Jagoda, zwracając się do Marysi jej starym przezwiskiem.

- Niech ci sama powie. - Moja córka parsknęła jak rasowa zła kocica. - Jak ja bym chciała już mieć osiemnaście lat! dodała i ostentacyjnie zamknęła się w swoim pokoju. - O, kochana, jakoś ci nie zazdroszczę. - Jagoda pokręciła głową. - Coś ty jej zrobiła, że tak nagle zapragnęła dorosnąć? - Wyszłam za mąż - powiedziałam ponuro. - Bez rozwodu?! - Głupia jesteś? Za jej ojca! Gdybym za niego nie wyszła, nie musiałabym się teraz rozwodzić i uciekać od starego życia. Ba, może nawet nie miałabym w ogóle dzieci i nie musiałabym słuchać, że niszczę im życie. - A to masz więcej dzieci? - Jagoda jawnie robiła sobie ze mnie żarty. - Obrazowo mówię. Miejmy to już za sobą, i tak ci będę musiała powiedzieć. Jagoda, wyprowadzam się. - Wiem - powiedziała ku mojemu zaskoczeniu. - Twoja mama - dodała gwoli wyjaśnienia. A więc to tak! Coś zaczynało mi świtać. Mama nękana niepokojem posunęła się do tego, że ściągnęła moją najbliższą przyjaciółkę - bagatela - z Paryża! Jak mi Bóg miły, ta kobieta powinna zostać adwokatem! Przekonałaby każdy sąd o niewinności oskarżonego, nawet gdyby rzeczony oskarżony popełnił zbrodnię na oczach tłumów i samego sędziego. Ewentualnie powinna otworzyć firmę i reklamować się: „Rzeczy niemożliwe załatwiam od ręki". - I chcesz mi powiedzieć, że przyjechałaś tylko dlatego, żeby na prośbę mojej mamy próbować odwieść mnie od tego pomysłu? Przecież mogłaś zadzwonić, wyszłoby na to samo, tylko trochę taniej. - Oj, Majka, ale w tobie jadu. To chyba pozostałość po Igorze, co? A poza tym daj spokój swojej mamie. Poprosiła mnie tylko, żebym z tobą pogadała. To ja chciałam pomóc ci w przeprowadzce i zapytać, czy ty naprawdę wiesz, co robisz.

- Szczerze? Absolutnie nie. Wiem tylko, że jak tu zostanę, zwariuję z rozpaczy. W sumie to te trzy tygodnie w górach dały mi jasne zrozumienie sytuacji. I teraz mogę ci z ręką na sercu powiedzieć, że nic takiego się nie stało. Nic poza tym, że wyszłam za nieodpowiedniego faceta, rzecz banalna i częsta. I że nic nie mogę poradzić na to, że tam myślę o tym, co mogę zrobić, a tu ile straciłam i jak to boli. Co byś na moim miejscu wybrała? Pytanie było czysto retoryczne i Jagoda wiedziała, że nie oczekuję odpowiedzi. Siedziałyśmy więc w milczeniu nad parującymi kubkami kawy i patrzyłyśmy, jak zmierzch wpełza przez lśniące czystością szyby do wnętrza żółtej jak cytryna kuchni. Z pokoju Marysi słychać było jakąś wściekłą muzykę - widać moja córka wyładowywała złość albo ewentualnie chciała zagłuszyć własne myśli. Swoją drogą jaka ja byłam głupia, gdy myślałam, że bezawaryjnie uda mi się ją przekonać do przeprowadzki. Szczerze mówiąc, brakowało mi już pomysłów, które mogłyby mi pomóc tego dokonać. Teraz mogłam liczyć jedynie na cud. A jak na razie moje życie jakoś w cuda nie obfitowało. Gdy ja główkowałam, jak pokonać upór Marysi i jak nęcąco przedstawić życie na wsi, los szykował mi niespodziankę i własne rozwiązanie. Wszystko zaczęło się od awantury o fotel. Ten sam, który tak brutalnie potraktował mój kot. I od tego, że moja mama postanowiła wystawić go na śmietnik. - Tadeuszu, trzeba się pozbyć tego grata - powiedziała stanowczo. - Przecież wstyd ludzi wpuścić do pokoju. Widziałeś, jak Jagódka mu się przyglądała? - Nijak mu się nie przyglądała, kobieto - odpowiedział ojciec ze złością. - Widziałem, że całkiem wygodnie jej się w nim siedziało. - Ja tam swoje wiem - obstawała przy swoim mama.

- Pytałam już syna Wandy, wiesz, tej mojej przyjaciółki, czyby nie pomógł nam go wynieść. Powiedział, że z przyjemnością pomoże. - Po moim trupie! - Ojciec aż uniósł się z obiektu sporu. - To fotel, w którym siedział jeszcze mój ojciec, przeżył powstanie warszawskie. Gdyby nie to wściekłe kocisko, miałby się nadal całkiem nieźle. Nie myśl, że się go pozbędę tylko dlatego, że trochę stracił na urodzie. On ma dla mnie wartość sentymentalną, a poza tym jak ja się zacznę sypać, to też wystawisz mnie na śmietnik? Przy pomocy syna swojej przyjaciółki? - Tadeusz!!! - W głosie mamy brzmiała prawdziwa wściekłość. - Jesteś głupim starym osłem, ot co! Dalej już nie słuchałam. Nie było warto, i tak wiedziałam, jak to się skończy. Mama obrażona wyjdzie do którejś ze swoich licznych przyjaciółek, ojciec dla ukojenia nerwów łyknie wiśnióweczki własnej produkcji, a wieczorem nastąpi przełamanie lodów. Dzięki Bogu, rodzice nigdy nie potrafili długo się na siebie boczyć. Nie zmieniało to jednak faktu, że sprawa fotela ruszyła moje sumienie. W końcu to mój kot przyczynił się do jego obecnego stanu. Nękana poczuciem winy zadzwoniłam do Łucji i zapytałam, czy będzie w najbliższym czasie na targu. - Mogę być, ale trochę się ciebie obawiam. Podejrzewam, że masz jakieś nadprzyrodzone zdolności i jakimś sposobem nawiązałaś kontakt z moją lodówką, która rzeczywiście świeci pustką i domaga się napełnienia - powiedziała Łucja z rozbawieniem. - Kochana, stan twojej lodówki nie jest dla mnie tajemnicą nawet z tej odległości. I bez specjalnych uzdolnień wiem, że nawet po totalnych zakupach Norbert wymiata jej zawartość w ciągu góra dwóch dni. - Roześmiałam się. - Ale tym razem chodzi mi o coś innego. Jak ostatnio robiłam

zakupy, widziałam na targu owcze skóry. Kup mi ze trzy i wyślij pocztą albo lepiej jakimś kurierem, bo inaczej moi rodzice się pozabijają. - I tu w skrócie przedstawiłam jej historię fotela z kotem w roli głównej. - Więc sama rozumiesz, że liczy się tutaj czas - zakończyłam. - Wszystko pięknie, oczywiście kupię ci te skóry albo nawet całą owcę, jeśli sobie tego zażyczysz, tylko wyjaśnij mi, jaki to wszystko ma związek z fotelem? - zdumiała się Łucja. - Aaa, no tak. Wiedziałam, że coś mi umknęło. Widzisz, mama ma sentyment do owiec w takiej postaci. Wymarzyła sobie, że taka skóra będzie uroczo wyglądała przy łóżku. Może da się podejść i uzna, że fotel tak przykryty będzie pasował do całości. - Nie lepiej poszukać podobnego mebla na targu staroci? - Oj, Lucja, a gdzie ja dokupię do niego wartość sentymentalną, co? - No fakt, może być problem. I nie wiem, czy udałoby ci się namówić swoich przodków do powrotu i naznaczenia tego czcigodnego mebla ich widmowymi zadkami. - Łucja zachichotała. - Rzeczywiście lepiej przyślę ci te skóry. Pojutrze może być? - Pewnie. Jak wyślesz pojutrze, może za tydzień dojdą. - Pojutrze do odebrania. Masz fart, moja droga. Norbert jedzie na olimpiadę językową czy jakieś inne cholerstwo do Warszawy, to ci przy okazji podrzuci. - Rewelacyjnie! Słuchaj, a może trzeba go przenocować albo jakoś pomóc? - Dzięki, ale wszystko jest już załatwione. Organizator stanął na wysokości zadania. Dam tylko Norbertowi kartkę z pozwoleniem na samodzielne poruszanie się po mieście i nie będzie sprawy. - Słuchaj, to bez sensu. Ja po prostu podjadę na stację i odbiorę od niego paczkę. Przecież nie będzie się fatygował

specjalnie po to, by zrobić mi przysługę. Myślę, że ma ciekawsze zajęcia. - Może masz rację. Zadzwonię wieczorem i powiem, o której masz być na peronie. To całuski i do usłyszenia później. Westchnęłam z ulgą. Przynajmniej może to uda mi się naprawić, pomyślałam. Mama powinna się dać złapać na fortel ze skórami i każdy będzie szczęśliwy. Poza Marysią oczywiście, która z racji ostatnich przeżyć oraz wieku była przekonana, że świat jej nienawidzi i tylko pełnoletność zapewni zmianę tej obrzydliwej sytuacji. Panie Boże, poprosiłam w myślach, daj mi wrócić do czasów, gdy pełnoletność też była moim marzeniem, a już nigdy nie powiem, że chcę być dorosła. Bycie nastolatką dużo bardziej by mi odpowiadało niż bycie prawie rozwódką z dorastającą córką. Ciekawe tylko, co na to powiedzieliby moi rodzice. Obawiam się, że mimo miłości, jaką do mnie żywili, cofnięcie w czasie powitaliby ze zgrozą. Ponadto tak czy inaczej nie miałabym gwarancji, że znów nie zakocham się w Igorze i którejś mroźnej zimy nie obudzę się z ręką w nocniku. Wcale nie miałam ochoty na powtórkę. Raz już przeżyłam ten szok i wystarczy. Teraz jak prawdziwy Leon Zawodowiec musiałam tylko posprzątać. A potem... Potem zacząć wszystko od nowa z jutrem jeszcze wolnym od błędów. Gdy następnego dnia wróciłam z pracy, na progu prawie potknęłam się o Marysię, która z głupim wyrazem twarzy czatowała pod drzwiami. - O, mama! - zdziwiło się teatralnie moje dziecko. - O, córka! - odwdzięczyłam się tym samym, mając nadzieję, że minę mam inteligentniejszą od niej. - Czyżbyś spodziewała się kogoś innego? - Słuchaj, mamuś, a jak jest na tej wsi, co? Ładnie? - Pięknie - odpowiedziałam odruchowo i dopiero uświadomiłam sobie, że: a) moje dziecko do mnie przemówiło

z własnej woli i normalnym głosem; b) rozmawiało ze mną na temat znienawidzonej wsi, jakbyśmy nic ostatnio nie robiły poza zgodnymi planami przeprowadzki. - A jak przewieziemy nasze rzeczy? Bo wiesz, to jednak duża odległość, a sporo tego mamy. Szczerze mówiąc, zgłupiałam. Zagapiłam się na Maryśkę i zupełnie nie wiedziałam, co mam o tym myśleć. - To jakiś podstęp? - zapytałam nieufnie. - Jaki podstęp? Martwię się tylko, bo ty nigdy nie miałaś praktycznego podejścia do takich spraw - wypaliła Marysia z grubej rury i wzdychając jakoś dziwnie, poszła do swojego pokoju. - Nic z tego nie rozumiem - podzieliłam się swoimi odczuciami z kotem i trzema psami, które kłębiły się w opętańczej radości pod moimi nogami, i przepychając się przez skomląco - prychające towarzystwo, ruszyłam za córką. Gdy weszłam do niej do pokoju, odebrało mi głos. Na kanapie i całej podłodze leżały równo poukładane kupki książek i ubrań. Pod oknem stały wielkie kartony, do których Marysia najwidoczniej pakowała swój dobytek. - Co ty robisz? - zapytałam, gdy już odzyskałam zdolność mówienia. - Jak to co? Pakuję się. - Przecież ty nawet słyszeć o tym nie chciałaś. Nienawidziłaś mnie, moich pomysłów, tego zadupia, na którym mamy zamieszkać, i marzyłaś tylko o tym, żeby w jakiś czarodziejski sposób przemieścić się w czasie i mieć osiemnaście lat, by móc powiedzieć swojej głupiej matce, czyli mnie, że nic nie musisz i spokojnie możesz zostać w Warszawie. Tak? - Mamo, ależ ty masz wyobraźnię! - Marysia popatrzyła na mnie z niesmakiem. - A mówią, że to ja dorastam i jestem trudna. Tymczasem ja wyraziłam tylko swoje wątpliwości, jak

każdy rozsądny człowiek się zastanawiałam i doszłam do wniosku, że przeprowadzka wcale nie jest złym pomysłem. Nawet dostrzegłam w niej dobre strony. - A jakie, jeśli można spytać? - Nic nie mogłam poradzić na to, że zamiast radości z nagłej zmiany decyzji odczuwałam tylko niejasny niepokój. - Noo, różne - zająknęła się moja córka. - Czyste powietrze, bliskość dzikiej natury... - Tu zauważyłam, że oczy jej się zaświeciły, a twarz pokrył szkarłatny rumieniec. - Tak, nagle zdałam sobie sprawę, że bardzo, ale to bardzo pociąga mnie dzika silna natura - dokończyła zdecydowanie rozmarzonym głosem, a mnie przeszył nieprzyjemny dreszcz. - Córeczko, ty przypadkiem nie jesteś chora? zaniepokoiłam się i przyłożyłam jej dłoń do czoła. - No coś ty, mamo, tylko tak jakoś tu gorąco, widocznie dziadek znowu za bardzo podkręcił ogrzewanie - wymigała się sprytnie moja córka. - A tak ogólnie - dodała stanowczym tonem - to ja na twoim miejscu też wzięłabym się do pakowania. Ostatecznie wcale nie masz zbyt dużo czasu. - Ostatecznie wezmę to pod uwagę - sparodiowałam jej ton. Mając chaos w głowie, wycofałam się do kuchni. - Mamo, co zrobiłaś Marysi i jak tego dokonałaś? Jak to możliwe, że rano zostawiłam zbuntowanego potwora, a po południu zastaję układne miłe dziewczę? Zapłacę każdą cenę, bylebym tylko się tego dowiedziała. - No cóż, jak przypuszczam, niechcący użyłam właściwych argumentów - powiedziała zagadkowo moja mama. - Na przykład prania mózgu? - usiłowałam błysnąć. - Właściwie to Marysia sama zmieniła zdanie, po tym jak doszła do wniosku, że ta wieś może kryć w sobie atrakcje, jakich nie brała pod uwagę. A tak a propos, dostałaś przesyłkę.

- List? - Paczkę. Przyniósł ją syn tej twojej koleżanki, Łucji. Mówił, że miał być jutro, ale pozmieniały się mu plany, a nie mogli się do ciebie dodzwonić na komórkę. - Rzeczywiście, wyładowała mi się. Trafił bez trudu? Trafił... i to jak! - Co masz na myśli? - Zajęta snuciem domysłów, co się stało Marysi, jakoś tak pobieżnie słuchałam mamy i nie od razu załapałam, co mi chce przekazać. - Zaraz, zaraz! - W końcu coś zaczęło mi świtać. - Czy ty chcesz mi powiedzieć, że wystarczył widok Norberta, żeby Marysia zmieniła zdanie? - Żałuj, że jej nie widziałaś. - Mama prychnęła śmiechem. - Jak go zobaczyła, to jakby w nią grom strzelił. A że przyszła, gdy chłopak już pił herbatę, nie miała pojęcia, kto to jest. Dopiero jak sobie poszedł, wyjaśniłam jej, skąd przyjechał. I jak widać, wieś nagle przypadła jej do gustu. - No to ładnie! - Złapałam się za głowę. - Już rozumiem, o jaką dziką i silną naturę jej chodziło. Mamo, teraz to ja nie wiem, czy nadal chcę tam się wyprowadzić. Uparta nastolatka to jedno, ale uparta napalona nastolatka to już zupełnie inna para kaloszy. - Majka, jak ty się wyrażasz? - żachnęła się mama, ale zaraz potem się roześmiała. - Cóż, spójrz na to inaczej: po prostu pierwsze koty za płoty. Takie zakochanie nigdy nie trwa długo, a zanim jej przejdzie, już się tam przymieszka, nawiąże nowe znajomości i nie będzie chciała wracać. Ale chyba przyznasz, że gust ma całkiem niezły. Ten Norbert jest całkiem niczego sobie... - Mamo - przerwałam jej zaskoczona - jeszcze trochę i zacznę cię posądzać o nieprzyzwoite myśli! To przecież dzieciak! - Ale sama przyznasz, że jak na dzieciaka...

- Tak, tak, nie dziwię się Marysi i nieraz sama chciałabym mieć piętnaście lat - powiedziałam szybko, bo czułam się trochę niezręcznie, omawiając z własną matką walory fizyczne ledwo odrosłego od ziemi nastolatka. - Teraz idę się położyć, bo muszę jakoś dojść z tym wszystkim do ładu. Gdy byłam już w drzwiach, usłyszałam wyraźnie, jak moja mama mruczy pod nosem: „No, no, ale ciasteczko". Odwróciłam się zszokowana. - Mamo, mówiłaś coś? - zapytałam z nadzieją, że to moja zbyt rozbuchana wyobraźnia płata mi figle. - Może zjadłabym ciastko do herbaty - odpowiedziała z niewinną miną. Zbyt niewinną jak na mój gust. Rany Julek, świat zwariował! - pomyślałam i poszłam się położyć. W czasie krótkiej drzemki nękały mnie sny o Norbercie z twarzą jak herbatnik i mojej mamie, która usiłowała go włożyć do piekarnika i upiec. Obudziłam się z niejasnym poczuciem, że zaczynam wariować. Nie muszę chyba nikogo przekonywać, że nie wpłynęło to na mnie zbyt pozytywnie. Ale w końcu w sprawie Marysi prosiłam o cud. No i dostałam coś na jego kształt. Po prostu na przyszłość muszę zapamiętać, że jak się o coś prosi, trzeba na wszelki wypadek zadbać o podanie szczegółów. Bo jak się tego nie zrobi, trzeba brać, co się dostanie, i nie marudzić. W tej sytuacji jedyne, co mi pozostało, to wzorem córki załatwić parę kartonowych pudeł i zacząć przygotowywać się do całkiem nowego życia. Igor się wściekł. Poinformował mnie o tym dzikim wrzaskiem, chociaż mógł sobie darować efekty dźwiękowe. Wystarczyło, że na niego popatrzyłam i wiedziałam, że gdyby tylko to było możliwe, para buchałaby mu uszami, nozdrzami i prawdopodobnie zadkiem. Wpadł do moich rodziców późnym wieczorem i już od progu wrzeszczał, że on sobie nie pozwoli na takie traktowanie, że żąda, bym natychmiast zeszła

i wszystko wyjaśniła. Zanim znalazłam szlafrok i pantofle, które zapodziały się wśród licznych pakunków sukcesywnie przygotowywanych do przeprowadzki, minęła spora chwila i gdy w końcu pojawiłam się na schodach, Igor nie wrzeszczał już w próżnię, tylko zajadle kłócił się z moimi rodzicami. - Twoje niedoczekanie, żebyś mi we własnym domu rozkazywał, szczeniaku jeden! - usłyszałam podniesiony głos ojca i czym prędzej poszłam do przedpokoju. - Jak Maja będzie chciała, to z tobą porozmawia i myślę, że zwrot „żądam" jest w tym wypadku wysoce nie na miejscu - pouczyła go mama wyniosłym tonem i poklepała mnie uspokajająco po ręku. - A wy mi nie będziecie mówić, co jest na miejscu, a co nie! - wrzasnął mój niedługo były mąż. - Jak mówię, że żądam, to żądam! Co to, do cholery, jest, co?! - Tu teatralnie rzucił w moim kierunku jakieś kartki. - Zadrukowany papier - odpowiedziałam spokojnie. - A jeżeli chodzi o dokładniejszą ekspertyzę, to musiałabym na nie popatrzeć z bliska, więc jeżeli chcesz o tym ze mną porozmawiać, pozbieraj je i przyjdź do kuchni. Tam na ciebie poczekam, a ty - zwróciłam się do Marysi, która już od dłuższego czasu stała przytulona do ściany i wyglądała jak małe skrzywdzone dziecko - wracaj do pokoju. Nie ma potrzeby, żebyś słyszała, co tu się zaraz będzie działo. - Już idę. Tylko właśnie zrozumiałam, że jedynie w filmach takie sprawy załatwia się z klasą - powiedziała smutno Marysia i obrzuciła ojca łzawym spojrzeniem. - Babciu, pójdziesz ze mną? - Oczywiście, kochanie. - Ja natomiast nigdzie się nie wybieram - twardo oświadczył mój tata. - Myślę, że nie powinnaś sama zostawać z tym... problemem - dokończył, rezygnując z bardziej dosadnego określenia mojego męża.

- Tato, poradzę sobie. Jak będę potrzebowała pomocy, zawołam. Naprawdę - zapewniłam stanowczo, ucinając tym wszelkie potencjalne protesty. - Idę do kuchni. Tam porozmawiamy - zwróciłam się w stronę Igora, który po komentarzu Marysi jakby zmalał i umilkł. Gdy usiedliśmy przy stole, jeszcze przez długą chwilę panowała cisza. Igor, żeby zająć czymś ręce i uspokoić nerwy, miętosił w palcach róg kartki. A ja ku swojemu ogromnemu zdziwieniu odczuwałam jedynie spokój. Chyba wynikał z nieuchronności tego, co się stało i miało stać. - Po pierwsze - odezwałam się końcu - chciałabym, żebyś kontaktował się ze mną telefonicznie, jeżeli masz do mnie jakieś sprawy. Po drugie... nie przerywaj mi - zastrzegłam, widząc, że szykuje się do wygłoszenia komentarza - nie chcę więcej takich scen. Oszczędźmy sobie kompromitacji, a Marysi niedobrych wspomnień. Ja nie robię ci karczemnych awantur w twoim nowym miejscu zamieszkania. Nie wykrzyczałam ci prosto w twarz, przy twojej konkubinie, że wiem, ile jest wszystkich długów, że oszukiwałeś mnie w podły sposób i że ją po prostu wykorzystałeś, bo wiem również, czym zajmuje się zawodowo. To tyle z mojej strony. Teraz powiedz mi, o co chodzi, i wynoś się z mojego życia raz na zawsze. - Zawsze miałaś skłonność do dramatyzowania ironicznie stwierdził Igor. - Wynoś się z mojego życia, sraty taty, co ty sobie myślisz? Że gramy w jakiejś kiepskiej telenoweli? - Jak na razie nie dajesz mi myśleć nic innego - odcięłam się - tylko ta twoja rola jakaś taka... żałosna. A teraz serio. Czego chcesz? Szkoda mi czasu na kłótnie i obrzucanie się wyzwiskami. Co to za kartki, bo chyba z nimi do mnie przyszedłeś? - Może powiesz mi, że się nie domyślasz, co to jest?

- Może i się domyślam. - Rzeczywiście przypuszczałam, że Igor dostał pismo o ustaleniu rozdzielności majątkowej. Pan Stanisław uprzedzał, że już złożył pozew w tej sprawie. Zapewne uruchomił swoje liczne znajomości, żeby przyspieszyć całą procedurę. - Co ty sobie wyobrażasz, że teraz ze wszystkiego się wykpisz? Że na mnie spadnie cała odpowiedzialność? - Myślę, że w tej sprawie powinien pan porozmawiać ze mną - usłyszałam za swoimi plecami głos pana Stanisława. Moje nazwisko Koterski, będę reprezentował panią Maję w sądzie. - Panie Stanisławie, skąd pan się tutaj wziął?! - zapytałam bezbrzeżnie zdumiona. - Ma pan jakiś szósty zmysł, czy jak? - Ja zadzwoniłem po Stasia. - Za Koterskim stał mój ojciec i miał minę skruszonego spaniela. Teraz dopiero dostrzegłam, że zwykle nienagannie ubrany pan Stanisław jest z lekka potargany i jakby trochę wygnieciony. Widocznie ojciec wyciągnął go z łóżka. - I co, Majka, myślisz, że to mnie przeraża? - usiłował się stawiać Igor. - Że machniesz mi przed nosem jakimś adwokaciną, a ja podkulę ogon pod siebie i ucieknę? O nie, moja droga! Masz natychmiast to wycofać, rozumiesz? Bo jak nie, to zobaczysz... - Panie Drops, chciałem zauważyć, że pan grozi mojej klientce. A to jest karalne. To po pierwsze. - Pan Stanisław jak gdyby nigdy nic usiadł przy stole i ze stoickim spokojem zaczął wyjmować z teczki jakieś papiery. - Po drugie, panie Drops, wtargnął pan na teren cudzej posesji, co też jest karalne. Po trzecie, skoro już pan tu się zjawił i nikt pana nie wyrzucił, to wykorzystam okazję i wyjaśnię panu, że pozew zawiera same fakty. Dotyczy on zaciągania kredytów bez zgody pana małżonki. Zinterpretuje je sąd, a moja klientka, o ile mi wiadomo, nie zamierza niczego wycofywać. Natomiast

jeżeli sytuacja się powtórzy i będzie pan groził komukolwiek z tej rodziny, zostanę zmuszony podjąć odpowiednie kroki i wezwać policję. W tak niepewnej sytuacji, w jakiej się pan znajduje, radziłbym nie komplikować sobie dodatkowo życia. To taka prawnicza sugestia adwokaciny. Termin rozprawy znajduje się na pozwie, moje nazwisko jako reprezentującego pańską żonę również. Myślę, że nic tu więcej nie ma do wyjaśnienia. Pan Stanisław umilkł. Siedziałam cicho, przejęta ogromnym podziwem dla jego opanowania i rzeczowego podejścia do sprawy. Igor też nic nie mówił, chociaż, jak przypuszczałam, powody jego milczenia były zupełnie inne niż moje. - Jeżeli myślicie, że to koniec - wycedził w końcu mój niedługo były mąż - to się grubo mylicie. Na żadną rozprawę się nie stawię. - No cóż, to już pańska decyzja. Sąd podejmie swoją. Możliwa jest grzywna albo przymusowe doprowadzenie. I jeszcze kilka innych ewentualności. W tej chwili to chyba wszystko, co mam panu do powiedzenia. Maju, czy chciałabyś coś dodać? - Chciałabym porozmawiać z nim sam na sam powiedziałam ku swojemu zaskoczeniu. - Bardzo panu dziękuję i tobie, tato, również, ale byłabym wdzięczna, gdybyśmy mogli zostać na chwilę sami. - W takim razie, córeczko, będziemy w moim gabinecie. Tata popatrzył na mnie i pokręcił głową. Wiedziałam, że się martwi i że dziś w nocy już nie będzie spał. - Posłuchaj, Igor - powiedziałam, gdy już zostaliśmy sami. - Chciałabym, żebyś wiedział, że to nie ja dokonałam takiego wyboru. Ja tylko muszę bronić siebie i Marysi. Naprawdę nie widzisz, że to ty zawiniłeś? Nie mówię o rozstaniu, bo powiedzmy, że stałoby się to wcześniej czy

później, ale o długach, o tym, że nawet nie raczyłeś się zapytać, czy mamy z czego żyć, i nie powiedziałeś głupiego przepraszam. Dlatego muszę załatwić to w taki, a nie inny sposób. Oszukałeś nas. I właściwie nie wiem, jakim ty, do cholery, jesteś facetem, bo tyle lat byliśmy razem i wydawałeś mi się zupełnie inny. A, i jeszcze jedno. Teraz jeżeli będziesz chciał czegoś od nas - ode mnie i Marysi - musisz najpierw zadzwonić. Wyprowadzamy się. Od poniedziałku nas tu nie będzie i nie chcę, żebyś denerwował moich rodziców. - Gdzie będziecie mieszkać? - Chwilowo nie podam ci adresu. Masz telefon. Na razie wystarczy. Bardzo chciałam krzyczeć, wyrzucić z siebie wszystkie złe emocje, zmęczyć się do nieprzytomności. Może zrobiłoby mi się lepiej. Zamiast tego spokojnie wstałam i wymownie popatrzyłam w kierunku wyjścia. Gdy już zamykałam drzwi, odwrócił się i złapał mnie za rękę. - Słuchaj, rzeczywiście mogłem załatwić to wszystko inaczej. Może się zagalopowałem. Nie jest mi łatwo. Ale ty też jesteś winna i teraz wyjeżdżasz z tym sądem. Podobno leżącego się nie kopie. - A co, spłaca się za niego i jego nową laskę długi? Z radością życzy mu się szczęścia na nowej drodze życia? Pomyśl o tym, co mi właśnie powiedziałeś, i zastanów się, jak to zabrzmiało - powiedziałam drżącym głosem i stanowczo wyswobodziłam rękę z jego dłoni. - I odezwij się do Marysi dodałam jeszcze. - Może uda ci się nie zepsuć wszystkiego. Ona nadal cię kocha. Nie mam pojęcia, po co mu to powiedziałam. Może dlatego, że nie ma nic gorszego niż widok nieszczęścia w oczach własnego dziecka. A może dlatego, że sprawa naszej przeprowadzki przepłynęła tak gładko. Wiedziałam wprawdzie, że jak Igor się dowie, gdzie mieszkamy, awantura

wybuchnie ze zdwojoną mocą. Ale przynajmniej chwilowo miałam spokój. Teraz natomiast musiałam wziąć głęboki oddech, pójść do Marysi i wyjaśnić jej, dlaczego rzeczywistość nie wygląda jak żywcem wyjęta z serialu amerykańskiego. Choć jak mi Bóg miły, nie wiedziałam, jak mam się do tego zabrać. Szczerze mówiąc, sama chętnie dałabym sobie co nieco wytłumaczyć, gdybym tylko znalazła kogoś, kto by się chciał podjąć tego zadania. - To wszystko jest cholernie niesprawiedliwe powiedziałam do Biszkopta, który wiernie mi asystował. - Nie ja powinnam tłumaczyć Marysi, dlaczego życie jest takie popaprane, tylko on. Dlaczego matki zostają zawsze same z takimi rozmowami, a ojcowie idą sobie w cholerę i uważają, że płacenie alimentów to dostatecznie duży wkład w wychowanie dzieci, co? - zapytałam, ale zamiast odpowiedzi dostałam kilka pocieszających machnięć ogonem. Może to lepiej, bo gdyby nagle Biszkopt przemówił, miałabym poważne wątpliwości co do stanu swojej psychiki. A i bez tego wystarczało mi kłopotów i bynajmniej nie potrzebowałam dodatkowych. Jeżeli myślałam, że po wyjeździe z Warszawy będę w końcu miała święty spokój i czas na przygotowanie się do nowej pracy, to grubo się myliłam. Po pierwsze, przez całą podróż (małym dostawczakiem pożyczonym od znajomych rodziców) wydzwaniał Grzegorz. Uparł się, że nie przyjmie mojego wymówienia i będzie mi zlecał tłumaczenia, które mogę przesłać e - mailowo, bez konieczności umawiania się z klientami. Nie chciałam się na to za nic zgodzić i Grześ postanowił wziąć mnie upierdliwością. Zapewne bym się nie dała, bo cierpliwość miałam wyćwiczoną przez życie z córką, niewiernym mężem i stadem zwierzaków, ale Jagoda, która jechała ze mną, nie była aż tak uodporniona. Po którymś z rzędu telefonie Grześka i zapoznaniu się z jego wizją: mnie

umierającej z głodu i zimna na zapadłej wsi, mnie wywożonej przez zaściankową ludność Malowniczego na wozie z gnojem za niemoralne i mało religijne postępowanie, mnie w zgrzebnej koszulinie, z winem marki Wino pod pachą, leżącej wśród spitych autochtonów, i mnie zamordowanej przez wioskowych zboczeńców, Jagoda nie wytrzymała. Wydarła się do zestawu głośnomówiącego, że z całą pewnością wezmę każdą pracę, którą mi zleci. Grzegorz, który do tej pory był przekonany, że mówi tylko do mnie, zamilkł skonsternowany i dopiero po chwili odzyskał głos. - Maja, mogłaś mnie uprzedzić, że nie jesteś sama - jęknął z wyraźnie wyczuwalną pretensją. - Nie dałeś mi najmniejszej szansy. Dostałeś strasznego słowotoku. Nawiasem mówiąc, masz ciekawe postrzeganie świata. - A kto tam z tobą jest? - znękanie w jego głosie sięgało zenitu. - Moja przyjaciółka, Jagoda - odpowiedziałam, dusząc się ze śmiechu. - Poza tym jeżeli chodzi o tych wioskowych zboczeńców, to chyba wystarczy, że mnie niecnie wykorzystają, jak to na zboczeńców przystało, mordowanie zaś powinni zostawić mordercom, nie sądzisz? - Ja z tobą, Majka, nigdy do ładu nie dojdę - obruszył się Grześ. - W każdym razie przekaż swojej przyjaciółce, że gratuluję jej zdrowego rozsądku i cieszę się, że cię przekonała do wzięcia tłumaczeń. - Co takiego?! Grzegorz, ja... Grzegorz, do cholery! Rozłączył się bydlak jeden. Zabiję go! Albo ciebie odwróciłam się do Jagody i wbiłam w nią mordercze spojrzenie. - Ciebie mam bliżej. - Ciekawe, kto cię wtedy dowiezie na miejsce. Przepraszam - jęknęła skruszona Jagoda - ale jak on tak mówił, przeraziłam się, że odetniesz sobie drogę powrotu,

jakby ci na tej wsi jednak nie wyszło. A jak jeszcze zaczął o tych zboczeńco - mordercach, to w ogóle mnie wzięło. - Nie wiem, po co niby miałabym mieć w zanadrzu posadę, skoro zakładacie, że będę martwa - zdenerwowałam się, ale po chwili wybuchnęłam śmiechem. - No tak, wygląda na to, że w tej zapadłej dziurze, jak o tym uroczym miejscu mówi Grzegorz, będę miała tyle pracy, że na nic innego mi nie starczy czasu. Cóż, nuda mi nie grozi, to pewne. A o bezrobociu podobno tak powszechnym na wsiach będę mogła sobie tylko pomarzyć. - I dobrze - stwierdziła krótko Jagoda. - Na razie wolny czas byłby dla ciebie szkodliwy. Być może, jak pozałatwiam wszystkie sprawy w mieście, dołączę do ciebie. Przy okazji obejrzę sobie autochtonów pod kątem potencjalnych dewiacji. - Trochę ci to zajmie. Ja byłam tam tylko parę dni i wiem, że po jednej wizycie na targu materiału do badań starczy ci na parę ładnych lat. - Zaśmiałam się i nagle zdałam sobie sprawę, że coś w jej wypowiedzi mnie niepokoi. - Jagódka, a kiedy wracasz do Paryża? I do Klaudiusza? Bo rozumiem, że on tam został i schnie biedaczyna z tęsknoty. - Wzięłam trochę wolnego. Jak się urządzisz, zaraz wracam. A Klaudiuszowi, jak przypuszczam, nic istotnego nie uschnie. Wiesz, rozłąka dobrze robi takim długoletnim związkom jak nasz - powiedziała lekkim tonem, rozwiewając moje wszelkie obawy. Reszta podróży upłynęła w milczeniu. Jagoda skupiła się na prowadzeniu wozu, a ja zastanawiałam się, jak mam zmieścić w czasie urządzanie domu, pracę w szkole, tłumaczenia dla Grzegorza i wychowywanie Marysi. To ostatnie szczególnie mnie niepokoiło, bo jak wiadomo, praca matki jest nienormowana czasowo, ciężka i obciążona ryzykiem powikłań zdrowotnych. Tak naprawdę powinna być

zaliczona do najbardziej ekstremalnych i niebezpiecznych zawodów świata. Na miejscu już czekała Łucja uprzedzona o moim przyjeździe. Lecz zamiast rzucić się ofiarnie do wynoszenia tobołków z samochodu, konspiracyjnie odciągnęła mnie na bok. - Maja, ratuj! - jęknęła i obejrzała się za siebie. Też spojrzałam w tamtym kierunku, ale zobaczyłam tylko małą rudowłosą dziewczynkę, która bawiła się z moimi psami. - Uratuję, tylko powiedz jak - zapewniłam. - Widzisz tamtą małą? - Łucja wskazała ruchem głowy dziecko, które z radosnym piskiem goniło za przerażoną Toską. - To moja kuzynka, Anielka. Zajmuję się nią, jej matka jest w szpitalu, a ja muszę pojechać na zdjęcia. Trzy, cztery dni. Może tydzień. Nie mam jej z kim zostawić. Błagam! - Dobra - powiedziałam bez zastanowienia. - Zmykaj, bo znając życie, powinnaś być już w drodze. I jutro przyślij do mnie Norberta na obiad. Może się zaprzyjaźnią z Marysią. - A gdzie ona jest? - Łucja rozejrzała się dookoła. - Jutro przyjedzie z moim tatą - westchnęłam. - Tak, towarzystwo na najbliższy czas mam zapewnione. Chyba obawiają się mnie tu zostawić samą. Jak tak dalej pójdzie, moja zaniepokojona rodzina też tu zamieszka, byle mieć mnie na oku. Ale teraz uciekaj i przekaż Norbertowi moje zaproszenie. Zabrałam się do rozpakowywania upchanego do granic możliwości bagażu. Cóż, jutro do napiętego grafika muszę jeszcze dodać zakupy i gotowanie czegoś pysznego. Było nie było, miałam mieć na obiedzie przyszłego zięcia, przyjaciółkę, odchudzającą się non stop nastolatkę, małoletnią Anielcię i zamartwiającego się na śmierć ojca. Dzięki Bogu, do jutra zostało jeszcze trochę czasu, może zdołam wzbudzić w sobie chęć do gotowania dla dzikich tłumów. Bo o ile zdążyłam się

zorientować, nigdzie w najbliższej okolicy nie serwowano gotowych dań na wynos. Nie mówiąc już o transporcie gratis. Boże, co ja zrobiłam? - zapytałam sama siebie, trzęsąc się jak osika, bo właśnie zaczynało do mnie docierać, że odmieniłam całe swoje życie i cały świat. Obecny nie posiadał pizzy na zamówienie, kawiarni na każdym rogu i rodziców po drugiej stronie miasta. Był niebezpieczny i obcy, a ja dobrowolnie poleciałam do niego jak ćma do ognia. Ale jednocześnie zdałam sobie sprawę, że tylko ode mnie zależy, czy spalę się w tym ogniu, czy ominę go z daleka. Najwyższy czas dorosnąć i wziąć życie za rogi, a byka w swoje ręce, czy może odwrotnie. Grunt to się nie poddawać. Nigdy w życiu i za nic na świecie! Z takim krzepiącym postanowieniem weszłam do swojego nowego domu, by rozpocząć w nim całkiem nowe życie. W planach na nowe życie nie uwzględniałam wstawania ciut świt. A powinnam, bo Anielcia, jak się okazało o szóstej rano, była zwolenniczką wczesnych pobudek. Przydreptała do mojego pokoju i pakując mi się bezceremonialnie do łóżka, zażądała kakao. - Skąd ja mam ci wziąć kakao o tej porze? - zapytałam, z trudem otwierając zapuchnięte powieki. - Najlepiej zrobić. - Anielka beztrosko wzruszyła ramionami. - Ja co rano pijam kakao. - No to tym razem napijesz się herbaty, młoda damo westchnęłam i zrezygnowana wstałam z łóżka. Szczerze mówiąc, nie pamiętałam już, jak to jest mieć małe dzieci. Teraz niestety zaczęłam sobie przypominać, że główną cechą posiadania małego potomstwa jest notoryczne niewyspanie. - Wiesz co, moja nowa ciociu? - zagaiła Anielka, schodząc po schodach. - Masz straszny bałagan w domu. Czy ty aby nie jesteś brudafonem?

No, ładnie się zaczyna, pomyślałam, wznosząc oczy do nieba. Obce dziecko wytyka mi wady. To jakieś przekleństwo, czy co? Widać zabrakło Igora, który trudnił się tym na co dzień i w zamian los postanowił zesłać na mnie wścibską dziewczynkę. - Brudafonem? A kto to taki? - udałam, że się nie domyślam, o co chodzi. - No, ktoś taki jak ty - wyjaśniło ufnie dziecko. - Kto rzuca rzeczy na podłogę, nie zmywa garnków i trzyma śmiecie pod łóżkiem. Bo wiesz, ja u cioci Łucji widziałam taką panią, która może ci pomóc. Czyli sprzątaczkę, domyśliłam się i postanowiłam przy najbliższej okazji zapytać Łucję, kto sprząta jej w domu. Może i mnie by się taka pomoc przydała. - W telewizji - sprecyzowała Anielka. - Jest taka pani, do której można się zgłosić, jak się chce być presekcyjną panią domu. Ona zaprasza te panie do siebie, puszcza im film, na którym są ich brudne domy, one płaczą i obiecują sprzątać. Czy ty też, moja nowa ciociu, będziesz wtedy płakała? Czułam się, jakbym traciła grunt pod nogami. Trudno mi było nadążyć za jej rozumowaniem. Pojęłam, że jeżeli natychmiast nie napiję się mocnej kawy i nie pobędę przez moment sama, to zwariuję. O ile oczywiście już tego nie zrobiłam. - Płakać nie będę, bo do żadnego programu się nie wybieram - odpowiedziałam stanowczo, jednocześnie grzebiąc w szafce w poszukiwaniu kawy i cukru. - A bałagan, moja nowa koleżanko, mam dlatego, że dopiero się tu przeprowadzam. - Kto miałby płakać i dlaczego? - zainteresowała się Jagoda, która w tym momencie weszła do kuchni. - Ja, kajając się przed całym światem z powodu niechlujstwa - mruknęłam, lokalizując kawę w puszce po

cukrze, a cukier w pojemniku na sól. - Anielka właśnie zwyzywała mnie od brudafonów i wysłała do programu „Presekcyjna pani domu". Żeby mnie tam ucywilizowano. - Niestety, ciocia jest już stracona, bo nie chce się niczego nauczyć - podsumował mnie ten wcielony diabeł. - A dlaczego wy się tu przeprowadzacie? - Bo... - zaczęłam i umilkłam. Niby jak miałam wyjaśnić małej dziewczynce, że w dorosłym życiu nieraz tak jest, że trzeba zacząć wszystko od nowa? A dlaczego tu? Nie mogłam na to udzielić żadnej konkretnej odpowiedzi. Niestety, sama jej nie znałam. - Bo cioci pozmieniały się plany życiowe - wymigała się zręcznie Jagoda i rozdzierająco ziewnęła. - A, plany! - Upiorne dziecko ze zrozumieniem pokiwało głową. - Ja mam już ustalone na całe życie. Po tym tekście Jagoda rozkaszlała się dziwnym, przypominającym kwiczenie kaszlem, a ja udałam, że spadła mi łyżeczka i zanurkowałam pod obrus, gdzie udało mi się odzyskać poważny wyraz twarzy. - Jakie ty masz te plany, Anielko, jeżeli mogę zapytać? zwróciłam się do niej śmiertelnie poważnym tonem. - No, najpierw muszę dorosnąć - zaczęła dziewczynka rzeczowo - a potem zostanę pisarką. Mama mówi, że z tego to ja w życiu nie wyżyję, więc wezmę sobie bogatego męża i problem z głowy. Bo wie ciocia, mężczyzna jest jak bank. Musi zarabiać, i tyle. Będziemy sobie razem mieszkać, co rano pić kakao i jeść kluski z jagodami. Anielka skończyła i w skupieniu siorbnęła herbatę z kubeczka, a my z Jagodą zagapiłyśmy się na nią z podziwem. Gdybym ja była taka mądra, zamiast Igora znalazłabym sobie jakiegoś bogatego przystojniaka rodem z brazylijskiej telenoweli, który świata by poza mną nie widział, rano przynosił kakao do łóżka i zamiast wymyślnych dań

pałaszowałby makaron z jagodami. I miałabym, jak to Anielka ujęła, z głowy. A tak mogłam się tylko sama siebie zapytać: Gdzie ja do tej pory miałam oczy, do cholery? I dlaczego nie poświęcałam więcej uwagi reklamom w telewizji? Może Marek Kondrat by mnie czegoś nauczył, gdybym na poważnie zaczęła traktować reklamy. No cóż, teraz już wiedziałam, że jak coś w kwestii damsko - męskiej będzie dla mnie niejasne, powinnam zgłosić się do Anielki. Ona na pewno znajdzie radę, udzieli jej z przyjemnością i nie każe sobie zapłacić. A zamiast pisarką radziłabym jej zostać w przyszłości psychoterapeutką. Na pewno przejawiała ku temu zdolności i jak przypuszczam, zarobiłaby lepiej niż niejedna pisarka i pisarz razem wzięci. Po południu przyjechali tata z Marysią, zaraz po nich zjawił się Norbert i całe towarzystwo spałaszowało schabowe, ofiarnie utłuczone przez Jagodę. Dziękowałam Bogu, że Jagoda przyjechała tu ze mną, bo dzięki niej nie musiałam zmieniać planów, czyli na przykład nie byłam zmuszona odwołać spotkania z dyrektorką szkoły, która chciała mi przedstawić byłą wychowawczynię mojej przyszłej klasy. Moja poprzedniczka miała mnie wprowadzić w tajniki szkolnego życia. Podobno z trudem przekonała swojego lekarza, że takie spotkanie nie zaszkodzi ciąży, i biorąc to pod uwagę, czułabym się nieswojo, gdybym nie mogła przyjść. Zanim wyszłam, szepnęłam jeszcze Jagodzie, żeby miała oko na Marysię, bo moja córka na widok Norberta straciła wszelkie oznaki inteligencji i snuła się za nim jak cień z wyrazem głębokiej tępoty na twarzy. Jeżeli tak miała wyglądać miłość, zaczynałam się cieszyć, że ja mam to już za sobą. Tata, który kręcił się trochę bezcelowo po domu, widząc, że wychodzę, zaoferował, że mnie podwiezie, a przy okazji zabierze Anielkę do miasteczka na ciastka. Sama nie wiedziałam, czy robi to z nudów, czy po prostu boi się spuścić

mnie z oka. Tak czy inaczej dotarłam wreszcie pod szkołę, zapewniłam tatę, że jak już skończę, na pewno po niego zadzwonię, i z ulgą zamknęłam za sobą drzwi samochodu, w którym Anielka radośnie pouczała tatę, czego powinien unikać na starość. Swoją drogą ciekawe, skąd to dziecko wytrzaskiwało takie tematy. Gdy weszłam na teren szkoły, przystanęłam, wzięłam głęboki oddech i weszłam do budynku. W środku rozejrzałam się zdezorientowana, bo za nic nie mogłam przypomnieć sobie, gdzie był gabinet pani dyrektor, i gdy już miałam wybrać kierunek na chybił trafił, wyrosła przede mną ogromna baba. Wrażenie potęgował jeszcze fartuch wielkości namiotu, który sprawiał, że kobieta wyglądała jak góra zakończona głową. - A dzień dobry, dzień dobry! - huknęła tubalnym głosem i uśmiechnęła się od ucha do ucha. - Pani jest tą nową nauczycielką, tak? - Dzień dobry - mruknęłam speszona. - Tak, to ja, Maja Woroniecka. - Wyciągnęłam rękę, nie wiedząc, że tym drobnym gestem zdobywam sobie sympatię najbardziej poważanej osoby w szkole. - Szukam gabinetu pani dyrektor. - Alicja Łagoda - przedstawiła się i chociaż wydawało się to niemożliwe, uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - Zaraz pokażę drogę. A jak czegoś nie będzie pani wiedziała, to niech do mnie przychodzi. Wszystko powiem i pokażę. - Dziękuję bardzo. - Podążyłam za ogromną Alicją Łagodą, która doholowała mnie pod sam gabinet, pokrzepiająco poklepała po ramieniu i powiedziała, że wszystko będzie dobrze. Chyba właśnie tego potrzebowałam, bo gdy odprowadzana jej wzrokiem wchodziłam do gabinetu, czułam się uspokojona i pewna, że podjęłam słuszną decyzję, a praca nauczycielki będzie na pewno miłym i fascynującym doświadczeniem.

Na spotkaniu dowiedziałam się, że klasę mam zdolną, dowcipną i żywą. - Tylko ten Krawiec... - Dyrektorka dwuznacznie zawiesiła głos. - Krawiec? Dorabia szyciem po szkole? - zapytałam, a przed oczami przesunęli mi się ubodzy bohaterowie pozytywistycznych nowel, przeniesieni w czasy współczesne na teren szkoły, w której miałam uczyć. - A gdzie tam, na nazwisko tak ma. Filip Krawiec. Jeszcze pani się z nim naużera - przestrzegła dyrektorka. Moja poprzedniczka, Jola, milczała, gładząc się miarowym ruchem po wypukłym brzuszku. - No to chyba tyle, prawda, pani Jolu? Reszty dowie się pani w praktyce. Zresztą to nie pierwsza klasa, którą pani będzie uczyła, więc nie będziemy strzępić języków. Czyli do zobaczenia jutro. - Do zobaczenia. - Podniosłam się równocześnie z panią Jolą i obie opuściłyśmy gabinet. Na zewnątrz pani Jola konspiracyjnie szepnęła, że chciałaby jeszcze zamienić ze mną słowo na zewnątrz - tu porozumiewawczo wskazała uchylone drzwi do gabinetu dyrektorki. Cuda jakieś się tu działy, bo dałabym sobie głowę uciąć, że wychodząc, bardzo dokładnie je zamknęłam. - Chciałam pani życzyć powodzenia - powiedziała, gdy znalazłyśmy się przed szkołą - i prosić, żeby przez palce patrzyła pani na Filipka. To dobry chłopak. Tylko cóż... Nie bardzo za sobą przepadają z panią dyrektor. No i ma trochę nieszkodliwych dziwactw... - Filipek czy pani dyrektor? - Mimo szczerych chęci nie do końca rozumiałam, co tak naprawdę chce mi przekazać pani Jola. - Chodzi mi o Filipka, chociaż i u pani dyrektor też by się coś tam znalazło. - Prychnęła śmiechem, ale zaraz

spoważniała. - Proszę mi obiecać, że nie oceni pani Filipa pochopnie i postara się być tolerancyjna, dobrze? - Dobrze, mogę obiecać, ale może powie mi pani, o co dokładniej chodzi? - Sama pani zobaczy, powodzenia. - Uśmiechnęła się zagadkowo i wolnym krokiem poszła w kierunku auta, w którym ktoś niecierpliwie już kilka razy trąbił. No cóż, pożyjemy, zobaczymy, pomyślałam i poszłam na rynek, żeby zrobić zakupy. W piekarni sprzedawczyni patrzyła na mnie nieufnie i chyba jakoś tak wrogo, w mięsnym ekspedientka ze złośliwym uśmiechem powiedziała, że niestety wszystko jest już zamówione przez jej stałych klientów, nie może mi niczego sprzedać i radziłaby jakoś inaczej rozwiązać kwestię zakupów. Zdziwiona i zdenerwowana wyszłam i wpadłam prosto na wielką Alicję Łagodę, która widząc, że jestem bliska płaczu, posadziła mnie na pobliskiej ławce i zapytała, co się stało i czy w szkole coś nie tak poszło u pani dyrektor. Zaprzeczyłam i ku swojemu zaskoczeniu opowiedziałam tej obcej, starszej kobiecie wszystko. Zaczynając od dziwnego zachowania sprzedawczyń, a na Igorze kończąc. - Widzi pani, myślałam, że zacznę z czystą kartą, nowe życie, nowy dom, nowi ludzie - beczałam jej w rękaw - a tu nawet nie chcą mi kawałka mięsa sprzedać. Dlaczego? O co chodzi? - Ej, dziecko, jak w takiej mieścinie nie wiadomo, o co chodzi kobietom, to z całą pewnością chodzi o chłopa. - O chłopa?! - Ze zdumienia aż przestałam płakać. - O jakiego chłopa? - A słyszałam co nieco, ale nie będę ci plotkami głowy zaśmiecać. Mało masz innych zmartwień? - Alicja Łagoda pokiwała głową i zmrużyła oczy. - A tymi durnymi się nie przejmuj. Jutro już inaczej cię potraktują. Wracaj do domu.

Jutro, jak przyjdziesz do szkoły, zajrzyj do mnie do szatni. No już, zmykaj stąd! - przynagliła mnie, a sama majestatycznym krokiem ruszyła do mięsnego. Z mieszanymi uczuciami zadzwoniłam po ojca, który chyba czaił się za krzakiem, bo podjechał praktycznie w sekundę po moim telefonie. - No i co, Majeczko, zrobiłaś zakupy? - zagadnął. - Nie, jutro zrobię. Jak już sprawa tego chłopa się wyjaśni - dodałam gwoli wyjaśnienia. - Jakiego chłopa? - W głosie taty usłyszałam to samo bezgraniczne zdumienie, które przed momentem sama odczuwałam. - Nie wiem - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. - Ale podobno w takim miejscu jak nie wiadomo, o co chodzi, zawsze chodzi o chłopa - podzieliłam się z nim świeżo nabytą mądrością. - Córuś, gdzie tu jest jakiś lekarz? Może by cię przebadał, bo na mój gust majaczysz. - To ty powinieneś wiedzieć, gdzie tu jest lekarz, bo to wy z mamą tu bywaliście. Ja mogę ci tylko pokazać, gdzie mieszka weterynarz, ale nie zgadzam się na żadne badania. Szczególnie przez niego. - Moja kochana nowa ciociu, chyba rzeczywiście nie czujesz się najlepiej, ostatnio oglądałam taki program, ktoś też tam tak bredził, a potem, wyobraź sobie, umarł - powiedziała Anielcia i to była ostatnia kropla, która przepełniła czarę. - Ja nie umrę - zapewniłam ją wściekła - chociażby dlatego, żeby móc dopilnować szlabanu na telewizję, który masz u mnie do końca pobytu. A ty, tato, co się tak gapisz?! wrzasnęłam całkiem wyprowadzona z równowagi. Natychmiast jedziemy do domu, bo zaraz i ty dostaniesz szlaban. Zero telewizji i wychodzenia po zmroku... zagalopowałam się i skonsternowana umilkłam.

Przez moment w samochodzie panowała kompletna cisza, ale po chwili tata nie wytrzymał i wybuchnął niepohamowanym śmiechem. Anielka, która chyba nie bardzo wiedziała, co ma o tym myśleć, przez moment zdezorientowana popatrywała to na niego, to na mnie, ale doszła do wniosku, że kryzys został zażegnany, i zawtórowała mojemu ojcu. Do domu zajechałam wśród radosnych kwików i rechotów. Sama nie wiedziałam, czy mam zacząć płakać, czy raczej się dołączyć do ogólnej wesołości. Dzięki Bogu, to nie ja prowadziłam, więc mogłam zamknąć oczy i udawać, że jestem głucha i mam kamienny sen. I to było, jak zapewniłam samą siebie, rozwiązaniem sprytnym i słusznym. Jeden tylko problem widziałam - że jeszcze nie dotarłam do stadium, w którym mogłam wmówić sobie wszystko. Ale cóż, na pewno kiedyś uwierzę, że robienie z siebie kretynki przed własnym ojcem i prawie obcym dzieckiem jest ze wszech miar słuszne. Następnego dnia poszłam na zajęcia zupełnie nieprzygotowana, lecz miałam nadzieję, że pierwszego dnia ujdzie mi to na sucho. I tak musimy najpierw się poznać, a dopiero potem będzie można myśleć o konkretach, pocieszyłam się i tak pokrzepiona weszłam do jaskini smoka. Na pierwszy rzut oka klasa wyglądała względnie normalnie. Poza jednym osobnikiem, który ni mniej, ni więcej ubrany był na... różowo, landrynkowo. Co więcej, włosy miał długie, lekko podkręcone, no po prostu anioł gej. Musiałam się skoncentrować na wyrazie twarzy i dopilnować, żeby nie odbił się na niej nawet cień zaskoczenia. Jak powszechnie wiadomo wszystkim nauczycielom na całym świecie, uczniowie powinni być przekonani, że nie istnieje nic, czym mogliby belfra zaskoczyć. A tu podejrzewałam, że albo chłopak zrobił tę maskaradę specjalnie dla mnie i czeka na reakcję, albo po prostu tak ma i jako wolnemu człowiekowi wolno mu ubierać się, jak chce. W sumie to nie miałam nic

przeciwko ani kolorowi różowemu, ani aniołom, ani gejom, więc po pierwszym zaskoczeniu wróciłam do równowagi i rozpoczęłam żmudny proces zapoznawania się z klasą. Okazało się, że przeważają chłopcy, w tym dwóch Michałków i dwóch Jureczków (jak podsłuchałam na przerwie, takimi zdrobnieniami posługiwały się dziewczęta w rozmowie z nimi), a różowy okazał się Filipem Krawcem, o którym wczoraj już co nieco słyszałam. Żeby dowiedzieć się, na czym stoję, na pierwszej przerwie zamiast do pokoju nauczycielskiego pognałam na złamanie karku do szatni w poszukiwaniu Alicji Łagody. Znalazłam ją w oszklonym kantorku, gdzie siedziała i popijała herbatę ze szklanki bez ucha. Z takiej samej, z jakiej pijała moja babcia. - A, jesteś już - powiedziała i wyciągnęła w moją stronę białą paczuszkę. - Masz, zjedz coś, bo jak ja was młodych znam, to zapewne nic w ustach jeszcze nie miałaś. - Pani Alicjo, jest pani jasnowidzką! - Uśmiechnęłam się z wdzięcznością, przyjmując pakunek, który smakowicie pachniał czosnkową kiełbasą. Jednocześnie przypomniałam sobie, że podobna paczka została zapomniana na stole w kuchni. Nie zamierzałam jednak przyznawać się do tego przed panią Alicją, wystarczyła mi świadomość, że będę musiała gęsto tłumaczyć się przed tatą, który ofiarnie wstał i zrobił mi śniadanie, nie bacząc na wczesną porę. - Żaden ze mnie jasnowidz. Po prostu sama mam dzieci i wnuki. Wiem, jak to z wami bywa, i żadne nadprzyrodzone talenty nie są mi do tego potrzebne. A idziesz ty dzisiaj, dziecko, po mięso? - Nie wybierałam się, szczerze mówiąc. Może, wie pani, muszą się do mnie przyzwyczaić, może jak im dam trochę czasu, to mnie zaakceptują. - Taaa. Dużo się jeszcze musisz nauczyć. Tymczasem posłuchaj się kogoś, kto zna tutaj wszystkich jak własną

kieszeń. Idź dzisiaj po mięso od razu po zajęciach. Zgadzaj się na wszystko i cokolwiek się będzie działo, nie dyskutuj. Patrz i ucz się życia w małych miasteczkach. Poczułam, jak moje zaintrygowanie gwałtownie rośnie. - Skoro tak pani mówi, pójdę. Nawet do wszystkich sklepów na rynku. - Stanowczo wystarczy, jak kupisz dzisiaj w mięsnym. - Dobrze, w końcu pani tutaj dowodzi. - Roześmiałam się. - Ale ja jeszcze w innej sprawie do pani przychodzę. Niech mi pani powie, czy Filip Krawiec zawsze się tak ubiera, czy tylko chciał mi wyciąć numer? - On tak ma. Dobre dziecko... tylko specyficzne. - Specyficzne, to chyba dobre określenie - zgodziłam się, mając wciąż przed oczami różową sylwetkę. - Dziękuję, pani Alicjo, za wszystko. Muszę biec, bo zaraz przerwa się kończy, a ja jeszcze nie byłam w pokoju. Powiedzą, że jestem zarozumiała i nawet nie przyszłam się przywitać. - i tak będą gadać. - Alicja Łagoda lekceważąco machnęła ręką. - O wszystkich gadają. Trzeba się do tego przyzwyczaić. Ale rzeczywiście lepiej nie dawać im pretekstów. Biegnij i pamiętaj o zakupach. W drodze do pokoju nauczycielskiego myślałam, że to ostatnie przypomnienie było zupełnie niepotrzebne. Moja ciekawość dotycząca tajemniczej akcji „Mięsny" sięgała zenitu i niewiele było rzeczy, które by mi uniemożliwiły zrobienie dzisiaj wędliniarskich zakupów. Po zajęciach - ku mojej ogromnej uldze przebiegły gładko i bezkonfliktowo - zgodnie z umową udałam się na rynek. Sklep wyglądał zupełnie tak jak wczoraj, nigdzie też nie dostrzegłam Alicji Łagody ani nikogo, kto mógłby wpłynąć na zmianę uczuć ekspedientki. Ale cóż, powiedziałam A, to wypadało dośpiewać resztę alfabetu. W środku stanęłam w kolejce i dopiero po chwili spostrzegłam, że przede mną stoi

pani Waleria. Ukłoniłam się jej. Ona ledwo skinęła głową. No cóż, droga Alicjo, nie wyglądało to najlepiej. Czułam, że otacza mnie wrogość, i jakoś nie widziałam dobrego rozwiązania. Gdy w końcu przyszła moja kolej, zanim jeszcze się odezwałam, napotkałam ironiczne spojrzenie ekspedientki. - Dzień dobry. Poproszę kilogram mielonego mięsa i pół kilo szynki - powiedziałam z przeczuciem nadciągającej klęski. - Nie ma. Przecież mówiłam, że wszystko zamówione. - No to może ja też zamówię - zaproponowałam, bo właściwie co miałam do stracenia. - Nie przyjmuję więcej zamówień. Prosiaka starcza dokładnie na tyle, ile mam stałych klientów - powiedział wredny babsztyl. - W takim razie ja pani odstąpię swoje mięso - odezwała się w nagle zapadłej ciszy pani Waleria. - Swoją drogą strasznie dziwnie się pani ostatnio zachowuje, pani Kraśniakowa. Towaru pani nie starcza? Od kiedy? Chyba od tego momentu, jak kupiła pani to rasowe bydlę, z którym codziennie pani córka do weterynarza lata. To dziwne, taki chorowity, a tyle zeżreć może? Musi pani więcej zamawiać, bo nie daj Boże ktoś pomyśli, że pani tak krzywo się patrzy na każdą młodą i ładną kobietę. To oczywiście nieprawda, ale wie pani, jak to może wyglądać? Że pani o tego weterynarza jest zazdrosna... Kraśniakowa zgodnie ze swym nazwiskiem pokraśniała, a z tyłu z kolejki dobiegły mnie stłumione chichoty. - Co też pani Waleria mówi! - Spłoniona ekspedientka odzyskała głos. - Przecież ja mężatką jestem, zresztą czy ja bym się za takim młodym oglądała? - Pani nie, ale dla córki go może pani upatrzyła. Swoją drogą niech Kaśka do mnie przyjdzie, to jej ziółek na pęcherz dam, bo jak ostatnio gnała z tym waszym psiskiem do

weterynarza, taką kusą spódnicę miała, że na pewno co nieco sobie przeziębiła. Tak w ogóle to muszę z pani mężem porozmawiać, niech przyprowadzi psa do mnie. Może ja coś poradzę, bo takie leczenie musi być kosztowne, a znając pana Kraśniaka, nie jest zbyt szczęśliwy, płacąc za każdą wizytę. Ja psa obejrzę za darmo. - Pani Walerio, naprawdę nie trzeba. - Kraśniakowa wyraźnie zbladła pod rumieńcem. - Pies nagle... hmm... ozdrowiał. Myślę, że nie trzeba zawracać głowy mężowi, skoro nie ma problemu. A mięso niech pani zatrzyma. Mnie się coś pomyliło. Na pewno jeszcze na zapleczu w lodówkach znajdzie się trochę mielonego, a jak nie, to ze swojego odstąpię. I szynki ukroję oczywiście. - Jest pani pewna? - zatroszczyła się pani Waleria. - Bo jeżeli jest jakiś problem... - Nie ma żadnego. A pani niech się nie martwi, będzie już pani moją stałą klientką - zwróciła się do mnie Kraśniakowa. - Naprawdę? - zdziwiłam się uprzejmie. - No to strasznie się cieszę. Tylko jednego nie mogę zrozumieć. - Tak? - Kraśniakowa wprost wiła się pod bacznym spojrzeniem pani Walerii. - No bo wie pani, ja jestem wprawdzie z miasta i na hodowli zwierząt się nie znam, ale mówiła pani, że prosiaka jest akurat tyle, ile ma pani klientów, to co pani zrobi? No bo chyba sam z siebie nie zwiększy objętości? Kolejka za mną wyraźnie nastawiła uszu i zamilkły nawet ciche śmieszki. - Eee, coś wymyślę, podtuczę dłużej, z zewnątrz zamówię, w każdym razie mięsa nie zabraknie. - Kraśniakowa z trudem panowała nad sobą. Jeżeli wzrok mógłby zabijać, już bym leżała martwa i kto wie, może przerobiono by mnie na wędlinę. Zdawałam sobie sprawę, że ta kobieta nigdy mnie nie polubi. Ale jednocześnie

byłam już dużą dziewczynką i wiedziałam, że nie wszyscy muszą mnie darzyć sympatią. Ważne, że drogę do mięsiwa miałam szeroko otwartą, bo na wegetariankę stanowczo się nie nadawałam, a hodowanie świnki czy innego bydlątka skończyłoby się najpewniej tym, że ów potencjalny mięsodawca i posiłek dostałby swoje imię, miseczkę i zamieszkał z nami na dobre i złe. Tak więc cieszyłam się, że Kraśniakowa jednak będzie sprzedawać mi swoje produkty. Nawet niech przy tym w myślach ćwiartuje moje zwłoki. Po wyjściu ze sklepu z miejsca wpadłam na przyczajoną tuż pod drzwiami Alicję Łagodę. Szczerze mówiąc, określenie „przyczajona" w zestawieniu z jej potężną sylwetką niezupełnie pasowało, ale nic bardziej trafnego nie przychodziło mi do głowy. - No i jak? Gdzie Waleria? - Jestem, jestem, Alicjo - usłyszałam tuż za sobą głos swojej sąsiadki. - Ale zanim cokolwiek opowiemy, chodźcie stąd, na litość boską, zanim Kraśniakowa przygrzmoci mi tasakiem. - Myślę, pani Walerio, że nie ma się pani czego obawiać powiedziałam. - Mam wrażenie, że upatrzyła sobie na ofiarę mnie jako kwintesencję wszelkich jej problemów. - Tak czy inaczej widzę, że mięso kupiłaś. Wszystko poszło tak, jak miało pójść - stwierdziła pani Alicja. - Dzisiaj już nie chodź po zakupy. Daj językom czas, a gwarantuję ci, że jutro będziesz obsługiwana jak królowa. - Chciałam paniom bardzo podziękować. W imieniu swoim i całej rodziny, która dzięki wam nie będzie chodziła niedożywiona. Jednego tylko nie rozumiem. Skąd przypuszczenie, że mnie i weterynarza coś łączy? - Czarek cię bardzo lubi. Tu wszyscy się znają i wszyscy wszystko wiedzą. A doktor weterynarii to doskonała partia dla tutejszych dziewczyn, które z reguły mogą wybierać

pomiędzy chłopakiem po technikum a chłopakiem bez technikum. - Chyba trochę przesadzacie - zaoponowałam. Weterynarz był u mnie zaledwie dwa razy, a dzieciaki całkiem nieźle się uczą, nie wierzę, że nikt się dalej nie kształci. - Oczywiście, są i tacy, ale oni wyjeżdżają i nie zawracają sobie głowy miejscowymi dziewczynami. A przecież niektóre zostają po szkole tutaj. - Przepraszam, lecz to wszystko nie trzyma się kupy. Postanowiłam zdobyć się na szczerość. - Skoro chłopcy, którzy są po studiach, wolą mieć wykształcone żony, to skąd przypuszczenie, że Czarek, który też skończył wyższą uczelnię, zechce wziąć sobie jakąś niegramotną gęś? Do tego chociaż nie uważam, że jestem Bóg wie jak stara, to jednak wydaje mi się, że córka pani Kraśniakowej jest sporo ode mnie młodsza i to by była prawie pedofilia ze strony pana weterynarza, który pi razy oko jest w moim wieku. - Dziecko, my to wszystko rozumiemy, ale ty nadal nie pojmujesz, jak ludzie tutaj myślą. Po pierwsze, te gęsi, jak je nazwałaś, są na miejscu, na wyciągnięcie ręki, po drugie, są młode i niebrzydkie - przynajmniej niektóre, po trzecie, wiek tu nie gra roli, weterynarz ma posadę, w miarę porządne zarobki, może zapewnić takiej dziewczynie wikt i opierunek oraz spełnienie innych zachcianek. A nagle zjawiasz się ty, zajmujesz się chorym psem, niesiesz go ofiarnie na rękach do doktora, to niby po co to robisz? - Bo na przykład szkoda mi zwierzaka. Nikomu taka interpretacja nie przyszła do głowy? To zbyt skomplikowane czy jak? - Zatrzęsłam się z oburzenia. - No cóż, raczej zrozumiano to inaczej. I dlatego matki młodych panien zaczęły traktować cię jak zagrożenie i chciały wyeliminować. To tyle. Ale teraz nie powinnaś mieć już kłopotów - dokończyła pani Waleria i poklepała mnie po

ramieniu. - Choć na mój gust rzeczywiście ich obawy nie są do końca bezpodstawne. Zatrzymałam się jak wryta. Sama nie wiedziałam, czy to świat zwariował, czy ze mną jest coś nie w porządku. - Pani Walerio, całkiem niedawno mąż mnie zdradził i porzucił, zostawił bez dachu nad głową, z małoletnim dzieckiem i naręczem pretensji. Ostatnią rzeczą, o której teraz myślę, jest związek z facetem. Nawet najwspanialszym. Dlatego wszystkie matki, żony, córki mogą spać spokojnie. Dam to nawet na piśmie. Każdemu. Rozumiemy się? Obie panie pokiwały potakująco głową, ale po ich minach widziałam, że nie do końca trafiła do nich moja argumentacja. Cóż, niech myślą sobie, co chcą, a ja swoje i tak wiedziałam: żadnych facetów ani teraz, ani nigdy. Prosta, a jakże skuteczna recepta na szczęśliwe, spokojne życie. Jak się okazało, Alicja i Waleria miały rację: nikt nie robił mi już trudności w zakupach ani w innych momentach codziennego życia. Przeciwnie, wszyscy byli uprzejmi, a niektórzy chyba nawet mnie polubili. W szkole też nie było najgorzej, z moją klasą obdarzaliśmy się wzajemną sympatią, a z innymi dzieciakami jakoś udawało mi się dogadać. Największym indywidualistą okazał się Filip, który poza tym, że z zadziwiającą konsekwencją ubierał się na różowo, to jeszcze pisał wiersze i wydawał je na własny koszt, drukując całkiem przyzwoite, choć bardzo cienkie książeczki. Wyróżniał się także tym, że działał na panią dyrektor jak czerwona płachta na byka. Mimo usilnych starań nie udało mi się dociec, dlaczego dyrektorka obdarza go tak silnymi wrogimi uczuciami. Co więcej, niechęć do Filipka zaczęła się też przenosić na mnie, bo mimo wyraźnych sugestii nigdy nie poskarżyłam się na Krawca. Po prostu nie miałam powodów do narzekań, a pani dyrektor chyba żywiła do mnie pretensje,

że nie zamierzam powiększać jej bogatej kolekcji negatywnych opinii o Filipku. W domu wszystko układało się zadziwiająco poprawnie. Marysia, mimo zbliżającego się końca roku szkolnego, bezboleśnie zaaklimatyzowała się w nowej szkole, Anielka która nadal mieszkała u mnie, bo Łucji zdjęcia jakoś niepokojąco się przedłużyły - wyglądała na całkowicie zadomowioną, Jagoda przez całe dnie albo tonęła w opasłych książkach, albo stukała w klawiaturę komputera, ojciec - co szczerze mówiąc, trochę mnie niepokoiło - wyglądał na jeszcze bardziej zadomowionego niż Anielka. Nawet Igor miło mnie rozczarował, bo gdy w końcu się dowiedział, że mój nowy adres znajduje się grubo ponad trzysta kilometrów od Warszawy, tylko kilka razy zaklął szpetnie i zapytał, kiedy zamierzałam mu o tym powiedzieć i jak w takim razie on ma się spotykać z Marysią. Gdy wyjaśniłam mu, że Marysia może go odwiedzać (ktoś na razie bliżej nieokreślony zawsze ją odwiezie), zachował się po ludzku i nie drążył tematu. Czyli, mówiąc najzwięźlej, wszystko układało się nad podziw dobrze. Aż zaczęło mnie to trochę niepokoić, bo doświadczenie nauczyło mnie, że sielanka nigdy nie trwa długo. I rzeczywiście, zgodnie z oczekiwaniami na gładkiej powierzchni mojego całkiem nowego spokojnego życia zaczęły pojawiać się drobne fale. Pierwsza objawiła się w postaci Anielki. Dziecko pokochało nas do tego stopnia, że nie chciało słyszeć o zamieszkaniu u Łucji, która w końcu wróciła, kajając się i przepraszając za opóźnienie. - Ciociu, ja już nigdy nie włączę telewizora i będę anielsko dobra i piękna, tylko pozwól mi zostać. Przecież mama kiedyś wyzdrowieje, to mnie i tak zabierze. Ja nie chcę wracać do cioci Łucji! - Anielcia postanowiła nie przebierać w środkach i żeby mnie przekonać, nie tylko wyła jak opętana, ale malowniczo rzuciła się na kolana.

Osłupiała Łucja stała z rozdziawionymi ustami i nie miała pojęcia, co z tym zasmarkanym i głośnym fantem zrobić. Jakby było mało zamieszania, wrzaski Anielki ściągnęły na dół całą rodzinę plus Norberta, który pomagał Marysi odrabiać matematykę. Nawiasem mówiąc, patrząc na swoją córkę, odnosiłam wrażenie, że w stanie, w jakim się znajduje, przyswojenie wiedzy matematycznej całkowicie przekracza jej zdolności. Chyba że Norbert zastosował metodę obrazkową, polegającą na dodawaniu, mnożeniu i tak dalej serduszek z wypisanymi inicjałami w środku. Moje rozmyślania przerwał ojciec, który zbulwersowany widokiem czerwonego i zapuchniętego stwora łkającego na podłodze rzucił się utulać i pocieszać cierpiącą. - Czy ktoś może mi wyjaśnić, czemu to biedne dziecko tak krzyczy? - Dziecko krzyczy, bo nie chce do mnie wracać wyręczyła mnie w wyjaśnieniach Łucja. - Więcej panu nie powiem, bo też niewiele z tego rozumiem. Taka ze mnie jędza czy co? - Pani Maju, jak ja też zacznę krzyczeć, to pozwoli mi pani zostać? - z uwodzicielskim uśmiechem zagadnął Norbert, jednocześnie uchylając się przed rękawiczkami, którymi rzuciła w niego Łucja. - No wiesz co? Tego się po tobie nie spodziewałam, synu wyrodny! W ślad za rękawiczkami poleciało etui na komórkę, które również nie trafiło w cel. - O, mamo, to dobry pomysł - dołączyła się Marysia. - Ja się mogę nawet z Norbertem podzielić pokojem i tapczanem. - Jeszcze tego brakowało! - powiedziałam ze zgrozą w głosie, a oczami wyobraźni ujrzałam swoją córkę jako małoletnią matkę i siebie jako stanowczo zbyt młodą babcię. A swoją drogą to co was tak do mnie ciągnie?

- Zapewne twój zwierzęcy magnetyzm - prychnęła śmiechem Jagoda. - Przepraszam, ale ja tu szlocham - przypomniała o sobie urażonym głosem Anielcia, na którą już od kilku minut nikt nie zwracał uwagi. - I to specjalnie dla ciebie, ciociu. Mogłabyś bardziej to docenić. - Jestem zaszczycona - mruknęłam, z trudem zbierając myśli. - Wydaje mi się, że najlepiej będzie, jeżeli najpierw porozmawiam spokojnie z ciocią Łucją. Dobrze? - Czyli mam jeszcze szansę? - zainteresował się Norbert. Bez urazy, mamo, ale tutaj przynajmniej zawsze jest ktoś w domu i wszystkie kobiety odznaczają się niebywałymi talentami kulinarnymi. - No tak, wiedziałam, że w końcu coś takiego usłyszę, podły zdrajco! - Łucja się zaśmiała. - Rozprawię się z tobą w domu, ale dopiero jutro, bo dziś mam dla was, dziewczyny, propozycję nie do odrzucenia. - To znaczy? Szczegóły poproszę - zażądałam, jednocześnie podnosząc z podłogi opierającą się nieco Anielkę. - Szczegóły zaraz przyniesie z bagażnika mój wyrodny syn. Biegnij, dzieciaku, biegnij, będziesz wiedział, co przynieść. - Brzmi intrygująco - zauważyła Jagoda. - Mam nadzieję, że nie chowasz tam żadnego trupa i nie każesz nam go zakopywać w ogródku. - Skąd u ciebie takie krwawe myśli? - zainteresowałam się, usiłując podpatrzyć przez okno, co takiego targają Norbert i Marysia. - A nie wiem, powinnam chyba poczytać Freuda, może on by mi to wyjaśnił - westchnęła Jagoda. - Ale z tym trupem to nie do końca się myliłam - dokończyła, wbijając wzrok w skrzynkę, którą dzieciaki wniosły do domu. - Nie będziemy

wprawdzie nikogo zakopywać, ale jak widzę, zalejemy się w zupełnie niezłego denata. Obrabowałaś monopolowy czy jak? - Nie, to tylko taki prezent z pracy. Robiłam sesję markowym alkoholom i w rezultacie trochę mi się oberwało. Mam zamiar dziś z wami to rozpić. - Matko Boska, wszystko naraz? - zapytałam lekko zszokowana. - A czemu by nie? - rozochociła się Łucja. - Takich win, dziewczynki, to wy w życiu nie piłyście. Nawet nie chcecie wiedzieć, ile tu stoi pieniędzy. Chociaż raz w życiu możemy się poczuć jak prawdziwe bogate księżniczki. Zaśmiałam się. - Słuchaj, księżniczko, ja jutro muszę iść do pracy i byłoby niedobrze, gdybym dzieciakom chuchała prosto w twarz oparami alkoholowymi. Nawet jeżeli będą to markowe opary. - No nie bądź taka sztywna belferka! - Jagoda się skrzywiła. - Zresztą czy od razu musisz zdoić się jak świnia? Przecież możemy wypić kulturalnie jedną, góra dwie butelki i już, dobrze mówię, panie Tadku? - zwróciła się do mojego taty. - Pewnie, Jagódko, trochę się zabawicie, odpoczniecie. Maju, tobie to naprawdę dobrze zrobi. Raz na jakiś czas nie tylko można, ale wręcz trzeba dla zdrowia - powiedział tata i zawadiacko mrugnął do Łucji. - No, widzę, że masz bardzo rozsądnego tatę - podlizała się Łucja. - Ale oczywiście pan też do nas dołączy, prawda? - Dziękuję bardzo, ale nie. Obiecałem Anielce przeczytać bajkę na dobranoc i mam jeszcze Norbertowi wytłumaczyć fizykę, ale chętnie wezmę kieliszeczek ze sobą na górę. - Moje drogie, od czego zaczynamy? - zapytała Jagoda, gdy tylko zostałyśmy same. - Może wylosujemy?

- Losujmy - zgodziłam się. - Możecie też przeszukać kredens, powinny tam jeszcze być jakieś ciastka. Słuchaj, Łucja, może od razu pogadajmy o Anielce, bo potem nie będzie... hmm... warunków. - Ale o czym tu rozmawiać, mała musi wrócić do mnie, to logiczne. - A może dopóki jest tutaj mój tata, mogłaby zostać, co? Ojciec się do niej przywiązał, zresztą ty, znając życie, za chwilę znów wybędziesz w świat i mała trafi do mnie. To może nie mieszajmy jej w głowie i niech po prostu zostanie. - Nie mogę. Zrozum, obiecałam jej mamie, że się małą zajmę. Jak by to wyglądało, gdybym podrzuciła ją komuś innemu? Jestem za nią odpowiedzialna. - Masz rację... No dobra, to bez nocowania, co? Ty będziesz mogła pracować, a tata będzie miał zajęcie. Oni się po prostu pokochali od pierwszego wejrzenia i nie wyobrażam sobie, co ja zrobię z ojcem, jak zabierzesz małą. Łucja, bądź człowiekiem! - A, to inna bajka. Na dzień możesz ją zabierać. Ja i tak nie miałam prawie w ogóle czasu, żeby się nią zajmować, i Anielka pętała się bez celu. Jeżeli twój tata będzie szczęśliwy, nie ma sprawy. A teraz, dziewczynki, koniec dyskusji i wypijmy za miłość! - Za miłość? - Nastawiłam czujnie uszu. - A dlaczego za miłość? - Bo jest najpiękniejszym uczuciem, takim wzniosłym i czystym i... - Dobra. To jak ten wzniosły wygląda i skąd go wytrzasnęłaś? - przerwałam jej bezceremonialnie. - A co, od razu musi ktoś być? Może ja tak platonicznie... No dobra, słuchajcie. - Łucja zrezygnowała z podniosłego tonu i cała się rozpromieniła. - Poznałam go na zdjęciach.

Brunet, wdowiec, jego żona parę lat temu zginęła w wypadku. A jaki przystojny! I ma takie światełko w oczach! - Przynajmniej zaoszczędzisz na żarówkach - mruknęła Jagoda i napełniła kieliszki. - No to teraz dla odmiany wypijmy za koniec miłości i koniec paryskiej przygody. - Co takiego? - Znieruchomiałam z uniesionym kieliszkiem. - Co ty, Jagódka, mówisz? - Że wróciłam na dobre. Klaudiusz wybrał paryżanki. Jak on to powiedział? „One są takie subtelne i zadbane". Od siebie mogę dodać, że są również wyjątkowo młode. Przynajmniej te, które przewijały się przez nasz dom. Zauważyłyście, że faceci zwykle odchodzą do młodszych? - Dlaczego nic nie powiedziałaś? Boże, a ja, egoistka, widziałam tylko swoje nieszczęście! Przez moment wydawało mi się, że coś jest nie w porządku, ale błyskawicznie uśpiłam to przeczucie! - Rzeczywiście kilka razy miałam wrażenie, że Jagoda jest jakaś nieswoja, lecz nigdy nie usiłowałam jej przycisnąć i zachęcić do zwierzeń. Podła, podła egoistka ze mnie! - Daj spokój, Majka! Teraz to mi nawet już nie żal. Dobrze, że się nie pobraliśmy, bo było łatwiej się rozejść. Miałam ci powiedzieć, ale wtedy zaczęła się u ciebie ta historia z Igorem. U mnie to już była końcówka żalu, u ciebie początek problemów. Po co miałabym cię martwić? - Teraz to mnie jest głupio - wtrąciła się Łucja. - Wy tu przeżywacie tragedie, a ja wypaliłam z miłością i zakochaniem! - Dajcie spokój. - Jagoda wzruszyła ramionami i sięgnęła po butelkę. - Nie ma co rwać szat. U mnie było, minęło. Lżej mi się po prostu zrobiło, jak to powiedziałam i nic już nie muszę ukrywać. A w przyrodzie musi być równowaga. Widać nam dopiekło, a tobie, Łucjo, tym razem się poszczęściło. I

dobrze. A z rozpaczą koniec. Na pohybel z nią. Wypijmy za to! I wypiłyśmy. Spodobał nam się ten toast. Potem piłyśmy jeszcze za to, żeby Klaudiuszowi na wieki wieków co nieco uschło, żeby Łucji brunet świecił wyłącznie dla niej, żebym znalazła letników i... nie pamiętam już za co. W każdym razie dużo było tych toastów. Gdy szumiało nam już nieźle w głowach, Łucja nagle wstała i popukała mnie w ramię. - A ja jeszcze coś dla ciebie mam - powiedziała i czknęła. - Otwórzcie następną butelkę, a ja pójdę po Żyda. - Matko Boska, po jakiego Żyda? - zapytałam wstrząśnięta. - Normalnego, zaraz zobaczysz, mam go w samochodzie. - Coś ci się pokręciło, w twoim samochodzie nie ma nikogo - usiłowałam ją przekonać. - A co ty tam wiesz, jak mówię, że jest, to jest. Miły, ładny Żyd. - Łucja, a po co go tam trzymasz? - zainteresowała się Jagoda. Była w tym momencie upojenia alkoholowego, w którym jeszcze się wszystko rozumie, ale nic już nie dziwi. - Ależ wy jesteście tępe! No przecież mówię, że Majce go przywiozłam. Powiesi go sobie... - Zwariowałaś? - przerwałam jej przerażona. - Ja nie mam żadnych uprzedzeń rasowych! I nikogo nie będę wieszać! - A co ma do tego uprzedzenie? - zdziwiła się Łucja i nie bacząc na protesty, wyturlała się do samochodu, skąd po chwili wróciła z niewielką paczuszką. - Masz, to dla ciebie. Nieufnie obracałam pakunek w dłoniach. - Co to jest? - Żyd. Otwórz wreszcie! - Za chwilę - burknęłam i odłożyłam paczkę na stół tak ostrożnie, jakby zawierała bombę, i dla dodania sobie odwagi wychyliłam pełen kieliszek jednym haustem.

A potem zdecydowanym ruchem rozpakowałam paczuszkę. W środku był obrazek. Portret Żyda. Prawie że słyszałam uderzenie kamienia, który właśnie spadł mi z serca. - No dobrze. Rzeczywiście Żyd. Ale po co? - zapytałam mało inteligentnie i choć wiedziałam, że pod żadnym pozorem nie powinnam już więcej pić, sama sobie dolałam do kieliszka. - Na pieniądze. Podobno działa. Trzyma się takiego Żyda... - Kocham was, dziewczynki, i jego też kocham przerwała wywód Łucji Jagoda, wskazując Biszkopta śpiącego pod kanapą z uchylonym pyskiem, z którego wystawał różowy jęzor. - Patrz, Majka, ja go kocham, a on śpi! - Zaśmiała się i łyknęła wina wprost z butelki. - No i co dalej z tym Żydem? - zignorowałam Jagodę, bo możliwość pomnożenia moich zasobów finansowych bardzo mi się spodobała. - Stawiasz go albo wieszasz w jakimś miłym miejscu, na ramie obrazka kładziesz pieniążek i Żyd zaczyna działać. Trzeba jeszcze go czasami potrząsnąć i pogadać do niego. - A co ja, głupia jestem, żeby do obrazka gadać? - Nic nie poradzę, taka instrukcja obsługi i już. A masz mu mówić, żeby liczył pieniądze dla ciebie. Żeby wiedział, co ma robić. - No tak, jasna sprawa - zgodziłam się, bo nagle po kolejnym kieliszku wszystko wydało mi się proste i logiczne. Teraz mogłabym nawet przemawiać do koni na obrazie Kossaka i poplotkować z łasiczką damy. - To ja jutro mu wszystko wyłożę co i jak, podam numer konta i poproszę, żeby zadzwonił za mnie do weterynarza. Nie wiesz, czy zajmuje się też takimi sprawami? - Wszystkim - powiedziała Łucja z przekonaniem. - A po co ci weterynarz?

- Mnie na całe szczęście po nic, ale zwierzaki trzeba zaszczepić. Przy ilości hurtowej chyba przyjeżdża, no nie? - Trzeba zapytać, ale chyba tak. - Tak czy inaczej mój Żyd się tym zajmie, a teraz, dziewczynki, pijmy za bogactwo i nowe możliwości. No i piłyśmy. Obrazek z Żydem leżał na stole przykryty dwoma banknotami, bo gdyby miał ochotę już działać, szkoda by było nie skorzystać. A banknoty zamiast grosika miały zapewnić szybszy wzrost możliwości biednego staruszka. Gdybym w tym momencie szaleństwa alkoholowego jakimś cudem przypomniała sobie o tym, że po każdej nocy przychodzi ranek, najpewniej umarłabym z przerażenia, a już z całą pewnością nie wzięłabym ani kropli więcej do ust. Gdybym też zamiast pić do nieprzytomności, wzięła do ręki swój kalendarz - robiłam w nim notatki, do których nigdy nie zaglądałam - zapewne też zakończyłoby się to moim zgonem. Nic takiego jednak nie zrobiłam i w nieświadomości spowodowanej odurzeniem alkoholowym przetrwałam do rana, śpiąc pod kanapą razem z Biszkoptem i mając na twarzy stopy Jagody, która usnęła na siedząco. A ranek, jak to miał w zwyczaju, niestety nadszedł. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam, gdy udało mi się wreszcie wstać z podłogi, było zlokalizowanie komórki, która pokazywała jakąś koszmarnie późną godzinę. Bolała mnie głowa i ogólnie czułam się tak, jakbym była jedną wielką opuchniętą banią z watą w środku. Wewnątrz mego niedobudzonego jestestwa narastało przekonanie, że to z całą pewnością nie będzie dobry dzień. W drodze do łazienki zajrzałam do kuchni, gdzie przy stole z głową opartą na dłoniach siedziała Łucja i małymi łykami piła wodę z cytryną. - Cześć - powiedziała nieomal szeptem i natychmiast zamknęła oczy. - Picie jest w lodówce. Kac po drogich

alkoholach niczym się nie różni od tego po zwyczajnych. Nie sądzisz, że to niesprawiedliwe? - Przede wszystkim sądzę, że na wszelkich skrzynkach, które ze sobą wozisz, powinnaś umieścić kartkę zawierającą dwa punkty. Po pierwsze, nie nadużywaj. Po drugie, nigdy nie mieszaj ze sobą różnych rodzajów alkoholi. Po trzecie, jeżeli już masz zamiar zlekceważyć punkt pierwszy, załatw sobie dzień wolny. - To trzy punkty, Majeczko. - Ty mnie nie zagaduj matematyką! Chryste! Głowa mi za chwilę pęknie i nie mam czasu nawet na prysznic. Idę umyć zęby, uczeszę się i spadam do szkoły. Przypuszczam, że dziś nie mam szans na samotność, towarzystwo kaca giganta mam zapewnione. Jak powiedziałam, tak zrobiłam i nawet udało mi się wpaść do szkoły równo z dzwonkiem, więc nie naraziłam się pani dyrektor. Pierwszą godzinę miałam ze swoją klasą. Rysowała się nadzieja, że coś im zadam, a sama podrzemię nad dziennikiem. Niestety, nawet nie przypuszczałam, jak dalece będę musiała zweryfikować swoje plany. Gdy weszłam do klasy, wszyscy już byli na miejscach poza Michałkiem numer dwa, co zresztą nie wzbudziło mojego zdziwienia, bo Michałek zawsze się spóźniał jakieś dziesięć minut i zaczęłam to już traktować jako swoisty folklor. Pobieżnie sprawdziłam listę, kazałam otworzyć podręcznik i coś tam czytać, a sama zawisłam nad stołem niczym ścięta lilija. Czułam się fatalnie, w głowie na pewno wyrosło mi coś kolczastego i wbijało mi się w mózg świdrującym bólem, oczy piekły, w gardle miałam pustynię. Musiałam też nieciekawie wyglądać, bo po klasie przelatywały ciche śmieszki, na które starałam się nie zwracać uwagi. W końcu, było nie było, zasłużyłam sobie. Grunt, że byli w miarę cicho i mogłam sobie w świętym spokoju

siedzieć z przymkniętymi oczami. I tak mi się dobrze przymknęły, że widocznie trochę przysnęłam, bo na równe nogi poderwało mnie szuranie krzeseł i głos pani dyrektor, która chyba coś do mnie mówiła. - Pani Maju, wszystko w porządku? - zapytała, gdy zdenerwowana usiłowałam dojść do siebie. - Mam nadzieję, bo państwo z kuratorium z niecierpliwością czekają na pani lekcję. - Państwo z kuratorium? Oczywiście... zapraszam... wydukałam i dopiero wtedy zauważyłam dwie panie i jednego pana, którzy stali w drzwiach sali i przyglądali mi się z niejakim zaciekawieniem. Spłynęło na mnie nagłe olśnienie. No tak, wizyta z kuratorium! Była o niej mowa, miałam nawet zapisaną datę w kalendarzu. Cholera, no to klops! Czułam, jak robię się zielona. Cholera, cholera, cholera! Nawet nie wiedziałam, jak wyglądam, bo o ile mogłam sobie przypomnieć, w łazience naciągnęłam na siebie jakieś przypadkowe sztuki odzieży. Zdenerwowana do granic możliwości usiłowałam zezem stwierdzić, co też mam na sobie i czy to bardzo gorszący strój. Obserwując moje wzrokowe akrobacje, państwo z kuratorium jak na komendę unieśli brwi, a ja ostatnim wysiłkiem woli przybrałam w miarę normalny wyraz twarzy, który znikł natychmiast, gdy zdałam sobie sprawę, że chyba się dziś nie uczesałam. No cóż, pomyślałam zrezygnowana, to zapewne będzie mój ostatni dzień w pracy. Ale jakby w odpowiedzi na te ponure wizje podniosła się ostatnia ławka w osobach Filipka i Michałka numer jeden. - To my może ustąpimy państwu miejsca, o proszę, już dostawiamy krzesełko! - entuzjastycznie zakrzyknął Filipek, który dziś ubrany był w jaskraworóżową bluzę zakończoną jakąś dziwną falbaną. - I chyba będziemy, pani profesor, kontynuować, prawda? Tylko ja może państwa wprowadzę w

temat lekcji - dodał natychmiast, widząc moją ogłupiałą minę. - Otóż tematem przewodnim dzisiejszych zajęć jest... - Tu zawiesił głos, a ja struchlałam. - Improwizacja! No to proszę, pani profesor niech siada i dalej udaje, że śpi, tylko tak jak poprzednio, realistycznie, z pochrapywaniem - dodał z diabelskim błyskiem w oczach. Pomyślałam, że jeżeli jednak jakimś cudem nie wylecę, to najpierw go zamorduję, a później ozłocę za uratowanie mi tyłka. Tymczasem nie pozostało mi nic innego, jak wrócić za biurko i udawać mocny sen, co niewątpliwie miało swoje dobre strony, bo przy zamkniętych oczach nie musiałam patrzeć na to, co wyprawia moja klasa i jakie miny mają ci z kuratorium oraz moja własna pani dyrektor. A klasa pod przywództwem Filipka pokazała, że rzeczywiście ma klasę i głowy na karkach. Naprędce stworzyli całkiem niezłą i zabawną historię o bardzo starej śpiącej królewnie (to oczywiście ja) uwięzionej przez złą czarownicę (w tej roli ku mojemu przerażeniu Filipek obsadził panią dyrektor) w ciasnej klasie szkoły dla trudnych i nieprzystosowanych krasnoludków. Śpiąca królewna była już bliska obłędu, bo krasnoludki okazywały się bardzo nieprzystosowane (w rolach cała klasa) i niewątpliwie źle by się wszystko skończyło, gdyby nie dwie piękne i dobre wróżki (do tych ról sprytnie wybrane zostały panie z kuratorium) i rycerski dzielny książę (oczywiście tu miał pole do popisu wizytujący łysawy pan), którzy przywrócili ład i porządek w całej klasie, krasnoludki stały się układne, zła czarownica musiała przyrzec poprawę, a śpiąca królewna z księciem dostali polecenie, by żyć długo, szczęśliwie i mieć dużo... krasnoludków. Państwo z kuratorium wciągnięci w przedstawienie stracili całą sztywność i dali się ponieść rozbawieniu do tego stopnia, że łysiejący pan odtańczył ze mną na środku klasy nasz zaręczynowy taniec w asyście dobrych wróżek porwanych w

ramiona przez Filipka i Michałka, a reszta krasnoludków podrygiwała wokół nas i wyglądała na mój gust jak grupa paralityków po ciężkich przejściach. Gdy przerażona zastanawiałam się, co też moja ukochana klasa jeszcze zaimprowizuje, zabrzmiał dzwonek i uratował mnie przed niechybnym zawałem serca. Państwo z kuratorium odeszli, wylewnie się ze mną żegnając, a pani dyrektor z surowym wyrazem twarzy szepnęła, żebym przyszła do niej na następnej przerwie. Patrząc za jej niknącą w tłumie uczniów sylwetką, pomyślałam, że nawet jeżeli mnie wyleje i tak kocham swoje dzieciaki całym sercem. W końcu wysilali się tylko po to, żeby uratować mi skórę. Co znaczyło, że mnie polubili, i to w tej chwili było dla mnie najważniejsze. Jak się okazało w gabinecie, pani dyrektor nie wiedziała, co ma o tym wszystkim myśleć. Wyraziła to dokładnie tymi słowami: - Pani Maju, ja naprawdę nie wiem, co o tym myśleć. W związku z tym, że w tej kwestii nie miałam nic do powiedzenia, milczałam i czekałam na ciąg dalszy. - Z jednej strony wypadło to świetnie, po prostu świetnie, z drugiej strony było bardzo ryzykowne. A gdyby wzięto to całe przedstawienie za prowokację? - Za prowokację? - Moje zdziwienie nie miało granic. Prowokację czego? - No... czegokolwiek. A gdyby na przykład odczytano to jako krytykę szkolnictwa? - To by znaczyło, że mamy myślącą młodzież, która umie poddać coś krytyce - odpowiedziałam zirytowana, bo gołym okiem było widać, że dyrektorka szuka dziury w całym. - Mogłoby to być źle odczytane. Ale cóż, suma summarum państwo z kuratorium wyszli zachwyceni. Bardzo im się podobało, powiedzieli, że powinno być więcej takich nauczycielek ze zdrowymi i świeżymi pomysłami, i że miło

by było, gdyby pani wraz z klasą założyła amatorski teatr. Myślę, że to dobry pomysł. - Tak? A co z ryzykiem? A jak kolejna sztuka zostanie odczytana jako prowokacja, to co? - Zrozpaczona odwołałam się do jej własnych słów, bo za nic na świecie nie chciałam dać się wmanewrować w dodatkowe zajęcia. Najzwyczajniej w świecie nie miałam na to czasu ani ochoty. - Skoro ta lekcja została dobrze odebrana, myślę, że nie ma się czego obawiać, ale dobrze, że bierze pani pod uwagę moje zdanie - pochwaliła mnie łaskawie. - No to czekam na przedstawienie, tak? Zaprosimy na nie delegację z kuratorium. I w taki oto sposób wpadłam jak śliwka w kompot. I dowiedziałam się, że Filipek ma świeże i zdrowe podejście do młodzieży i ciała pedagogicznego. Bo jemu należały się wszystkie słowa uznania i pochwały. Ja tylko byłam skacowaną nauczycielką, którą ratowano przed potępieniem. Ciekawe, co by powiedzieli państwo z kuratorium, gdyby poznali prawdziwą wersję wydarzeń. Obawiam się, że nie byłoby to nic pozytywnego, a jednocześnie nie byłam znowu aż tak ciekawa, żeby to sprawdzić na własnej skórze. Jedno natomiast jest pewne - otóż znalazłam niezawodną metodę na kaca. Wystarczy tylko ogromny stres i kac znika, jak ręką odjął. Bez proszków, napojów chłodzących i innych wynalazków. Cóż, nie pozostało mi nic innego, jak po tak pełnym napięcia dniu uznać, że jest to jednak bardzo miłe odkrycie i na pewno lepsze są stargane nerwy bez bolącej głowy niż stargane nerwy z kacem w tle. Grunt to w każdej sytuacji znaleźć coś pozytywnego. I tego zamierzałam się trzymać po kres swoich dni, a przynajmniej do momentu dotarcia do domu. W domu ku mojemu zaskoczeniu panowała miła cisza, niechybny znak, że Marysia jeszcze nie wróciła ze szkoły, a wszyscy inni gdzieś sobie poszli. Korzystając z ładnej,

wiosennej pogody, zostawiłam otwarte na oścież drzwi na werandę i weszłam do salonu, gdzie ktoś litościwie uprzątnął pozostałości po nocnej libacji. Na stole jako przypomnienie pozostał tylko obrazek z Żydem. Podniosłam go i obejrzałam uważnie. Namalowany staruszek przeliczał plik banknotów. Właściwie to czemu nie spróbować? - pomyślałam. W końcu jeżeli ma mi to przynieść majątek... - Żydzie kochaniutki - powiedziałam, z determinacją potrząsając obrazkiem z całej siły. - Policz teraz pieniądze dla mnie, dobrze? Obiecuję, że będę cię odkurzała co drugi dzień, tylko licz i dbaj o moje konto, OK? - Hmm... Na mój gust lepiej by było, poza tym sposobem oczywiście, mieć jakąś umowę o pracę. Tak na wszelki wypadek - odezwał się ktoś za mną. Poczułam, jak moje policzki robią się szkarłatne. W otwartych drzwiach stał weterynarz Czaruś i patrzył na mnie kpiącym wzrokiem. - A co ty tu robisz? - zapytałam, chowając obrazek za plecami i wymyślając sobie od wariatek. - Nie przypominam sobie, żebyśmy byli umówieni. - O, jesteśmy na ty. No, no, bardzo mi miło, że się zdecydowałaś. Łucja prosiła, żebym przyjechał do twojego zwierzyńca. Powiedziała, o której kończysz pracę, akurat nie miałem żadnych wizyt, więc wpadłem. - „Więc wpadłem" - przedrzeźniłam go. - Dlaczego ja nic nigdy nie wiem i wszyscy starają się mnie wyręczać? Czy ja nie mogłam sama do ciebie zadzwonić? - Pewnie mogłaś. Ale może wyjaśnicie to sobie z Łucją, a ja zająłbym się szczepieniami? Zreflektowałam się i zaczęłam kiciać i cmokać, co podziałało na psy, natomiast kot nie dał się na to nabrać i tylko sobie znanymi sposobami pozostał niewidzialny. Gdy nie

pomogło nawet potrząsanie pudełkiem z suchym jedzeniem, bezradnie rozłożyłam ręce. - Rozumiem, że kot, tak jak jego pani, jest na mnie uczulony - rzekł z uśmiechem Czarek, zapinając teczkę. - Ja nie jestem na nikogo uczulona, tylko chcę zachować zdrowy dystans - powiedziałam obronnym tonem. - Zresztą czy ja wiem? Może masz rację, jestem uczulona na mężczyzn i tyle. - Mam zastrzyk odczulający, podawałem go ostatnio jednej krowie... - O, dziękuję za porównanie - obruszyłam się, jednocześnie powstrzymując wybuch śmiechu, bo mimo oburzenia górę zaczęło brać poczucie humoru. - Nie to chciałem powiedzieć. Może byśmy spróbowali się zakolegować. Nawet nie zaprzyjaźnić, bo rozumiem, że na to potrzeba więcej czasu. Ale wydałaś mi się sympatyczna, mieszkasz tutaj, masz zwierzęta. Będziemy się czasami widywać. Chyba lepiej by było nawiązać przyjazne stosunki, nie sądzisz? - Tak, i cale miasteczko mnie znienawidzi za to, że zabieram im potencjalnego kandydata na męża - mruknęłam, zaglądając pod szafę w poszukiwaniu kota. - Co takiego?! - Czarek popatrzył na mnie jak na niespełna rozumu. - No zwyczajnie. Nie udawaj, że nie wiesz. Już i tak Kraśniakowa nie chciała mi mięsa sprzedawać, dopiero po interwencji pani Walerii jakoś mnie przyjęła na klientkę. - Poczekaj, Maju, możesz mnie uznać za idiotę, ale ja naprawdę nie wiem, o co chodzi. Oczywiście znam Kraśniakową, tylko co to ma wspólnego z twoimi zakupami, na litość boską? - Ty naprawdę nic nie rozumiesz. Myślałam, że wyłącznie mnie jest obca logika tego miasteczka, a tu popatrz, główny

zainteresowany nic nie wie. Zrobię kawę i wszystko ci wyjaśnię - zlitowałam się, patrząc na jego zagubioną minę. Może w tym czasie kot się zmaterializuje. Rozpuszczalną czy sypaną? - Rozpuszczalną z mlekiem i cukrem poproszę. No to o co chodzi z tymi pannami na wydaniu i Kraśniakową w roli głównej? Sam chciał, to go uświadomiłam w sposób podobny, jak zrobiły to Waleria i Alicja. Opowiedziałam jeszcze o przygodach w sklepie mięsnym i ratunku, jaki zorganizowały dla mnie obie panie. Skończyło się to obopólnym atakiem wesołości. - Patrz, a ja durny głowiłem się, co też tej psinie jest powiedział Czarek, wycierając załzawione oczy. - Dobrze, że mi powiedziałaś, bo jak mi Bóg miły, miałem wzywać starszego kolegę na konsultację. Już zupełnie nie wiedziałem, co mam ze zwierzakiem robić. W kółko rozstroje żołądka, zwijanie się z bólu, drapanie po uszach połączone z piszczeniem, tarcie oczu - a ja oglądałem psa i miałem wrażenie, że albo oślepłem i straciłem wszelkie umiejętności, albo sam nie wiem co. Byłem tak zdesperowany, że zrobiłem komplet badań łącznie z USG, a tu popatrz, wszystko po to, żebym zajął się córką. No nie mogę! Myślę, że pani Kraśniakowa bardzo by się zdziwiła, gdybym jej powiedział, że nawet nie bardzo pamiętam, jak ta jej pociecha wygląda. Za to psa rozpoznałbym nawet po ciemku. Może powinienem ożenić się z psem? - Pomysł niegłupi, tyle że niewykonalny. Nawet pary homoseksualne nie mogą się pobierać, to kto by wydał zgodę na ślub nie dość, że tej samej płci, to jeszcze nie tego samego gatunku? - Chichotałam, bo rozbuchana wyobraźnia podsunęła mi obraz weterynarza stojącego przed ołtarzem z psem Kraśniakowej ubranym w muchę i frak. - Ale ciekawa jestem,

w jakiej roli występowaliby państwo Kraśniakowie. Teściów? - Rozbawiłam się na całego. - No to dzięki tobie wiem, jak jestem postrzegany przez miasteczko. Cholera, nawet nie przypuszczałem, że panie są gotowe zagłodzić kogoś z mojego powodu! Ale nadal nie rozumiem, co to ma wspólnego z nami. Przejmujesz się plotkami naprawdę? - Chyba się trochę przejmowałam, ale co tam! Od dziś niech sobie plotkują do woli. Dawno z nikim tak dobrze się nie bawiłam. Oczywiście mam na myśli płeć męską. Mogę ci mówić na ty, czasami nawet się do ciebie uśmiechnę, jak zasłużysz, ale żadnego podrywania, OK? Koleżeństwo w czystej postaci, tak? - Oczywiście! Czy ja wyglądam na desperata, który chciałby cię podrywać? Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy? - Wiesz co? Jak mówisz, tracisz na uroku - prychnęłam w odpowiedzi. Mimo wszystko uśmiechnęłam się do jego błyszczących radością oczu. A co tam, niech ma! Facet, bo facet, czaruś, bo czaruś, ale sympatyczny. I lekarz. A każdy lekarz, jak twierdziła moja mama, jest mile widziany w gronie przyjaciół. Nigdy nie wiadomo, kiedy będzie potrzebny. Nie wiem wprawdzie, czy mamie chodziło o weterynarza, ale w końcu profesja to profesja, czyż nie? Tydzień rozpoczęłam od nieobecności w pracy, bo czekała mnie sprawa o rozdzielność majątkową i musiałam wziąć dni wolne. Jechałam sama pociągiem, ponieważ tata wymigał się osobą Anielki, Marysia kazała ucałować babcię, ale widać było, że stanowczo woli uczyć się z Norbertem matematyki, niż tłuc się ze mną do Warszawy. Szczerze mówiąc, nie dziwiłam się jej. Natomiast postawa taty bardzo mnie niepokoiła. Na moje delikatne pytania, czy nie stęsknił się za

mamą, wymijająco odpowiadał, że jeszcze pobędzie ze mną, że tak jest lepiej i żebym się nie martwiła. Gdy z kolei dzwoniłam do mamy, nikt nie podnosił słuchawki. Było to niepokojące. Mama wprawdzie telefonowała średnio dwa razy w tygodniu i dziarskim tonem oznajmiała, że jest bardzo zajęta, że jej przyjaciółka Jola ostatnio chorowała, dlatego cały czas nie było jej w domu, bo przecież ktoś musi się ową Jolą zaopiekować. Ponadto pomagała (mama, rzecz jasna) jakiejś znajomej w ogródku, bo wiosna w pełni i wszystko z ziemi wyłazi, jakiejś znajomej w schronisku, bo zwierzątka biedne, innej znajomej w porządkach na strychu i tak dalej, i tak dalej. Strasznie dużo jej się tych znajomych porobiło, i to takich wymagających nagłej pomocy. Nie całkiem wierzyłam w te wyjaśnienia, dlatego cieszyłam się, że jadę i na własne oczy zobaczę, co też dzieje się w domu. Z kolei czekająca mnie sprawa w sądzie spędzała mi sen z powiek i szczerze życzyłam sobie mieć ją już za sobą. Wprawdzie pan Stanisław przekonywał mnie, że nie mam się czym przejmować, że wszelkie fakty świadczą na moją korzyść i że tak naprawdę czeka mnie tylko formalność. I zapewne miał rację, ale w związku z tym, że było to moje pierwsze tego typu doświadczenie, a do tego jeszcze miałam zobaczyć Igora i rozgrzebać wszystko, co mimo usilnych starań nadal bolało, nie napawało mnie to optymizmem. Ze stacji udałam się prosto do domu, w którym ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu zastałam grupę obcych ludzi. Zanim odzyskałam utracony na skutek zdziwienia głos, z głębi domu nadciągnęła mama. - O, dzień dobry, córeńko! - zawołała na mój widok. - Jak ładnie wyglądasz. Mieszkanie na wsi ci służy, kochanie. - Cieszę się, że tak uważasz - odpowiedziałam nieuważnie, bo bez reszty skupiłam się na intruzach, którzy wyglądali na mocno zadomowionych w moim własnym domu.

No, może domu rodziców, ale w końcu biorąc pod uwagę, że ja się tu wychowałam, w jakimś sensie był to też mój dom. Co to za ludzie, mamo? - Robotnicy. Skorzystałam z tego, że tatuś jest u ciebie, i postanowiłam zrobić remont. - A tata o tym w ogóle nie wie? Mamo, oszalałaś?! Przecież on padnie na zawał serca, jak mu zafundujesz taki wstrząs! - Przesadzasz - fuknęła mama. - Dobrze będzie, zajmij się sobą, a nami się nie przejmuj - rzuciła dziwnie lekko. Czekałam tu na ciebie, bo jak sama widzisz, nie da się tu zostać, przenocujemy u Lidii, mojej znajomej. Jej teraz nie ma, wyjechała do córki. Zajmuję się jej mieszkaniem, podlewam kwiatki i przy okazji mogę tam mieszkać, dopóki ten cały bałagan się nie skończy. - Mam nadzieję, że wiesz, co robisz, mamo powiedziałam złowróżbnie. - Pewnie, zawsze miałam rękę do roślin i... - Przecież wiesz, że ja nie mówię o kwiatkach! zdenerwowałam się. - Tata powinien wiedzieć, co ty tu wyprawiasz. - Ależ ty jesteś gderliwa! - Mama spojrzała na mnie spod ściągniętych brwi. - No po prostu jakbyś była zgorzkniałą staruszką, czy coś. - „Czy coś, czy coś" - powtórzyłam za nią ironicznie. Ciekawe, co powiesz, jak tata wróci. On nie lubi zmian. Ale to już wasza sprawa. - Zirytowana machnęłam ręką. - Daleko to mieszkanie? - Blisko. A o tatę się nie martw. Ani o mnie. Wszystko jest pod kontrolą. - Pewnie - mruknęłam sceptycznie. Obejrzałam dom, który opanowali robotnicy. Cały czas nie mogłam się pozbyć wrażenia, że coś tu jest nie w porządku,

ale nie mogłam sprecyzować co. W końcu dałam sobie spokój z podejrzliwością. Mama jest dorosła i wie, co robi. A nawet jak nie wie, za nic nie da się o tym przekonać. W związku z tym postanowiłam już nie myśleć o remoncie i przygotować się psychicznie na czekającą mnie nazajutrz rozprawę. W mieszkaniu koleżanki mamy wzięłam długą kąpiel i po lekkiej kolacji położyłam się do łóżka. Niestety, moje naprężone jak postronki nerwy nie dawały się uspokoić i o zaśnięciu mogłam tylko pomarzyć. W końcu zmęczona przewracaniem się z boku na bok łyknęłam czarodziejską pigułkę, po której spałam snem kamiennym i obudziłam się z uczuciem, jakbym poprzedniego wieczora napaliła się czegoś dziwnego. Dopiero po drugiej kawie siekierze poczułam, że żyję i że strasznie się denerwuję. Sama już nie byłam pewna, czy lepiej było udać się do sądu lekko nieprzytomna, czy nieprzytomnie zdenerwowana. Ale w związku z tym, że skutków kawy nie mogłam cofnąć, pojechałam na sprawę, gryząc paznokcie i usiłując nie zapomnieć, jak się nazywam. Dopiero widok pana Stanisława czekającego przed sądem zmusił mnie do wzięcia się w garść. Na niewiele się to jednak zdało, bo wystarczyło mu jedno spojrzenie i już wiedział, co się ze mną dzieje. - Dziewczyno, ty jesteś niemal zielona! - Dyskretnie sięgnął za połę płaszcza. - Masz, łyknij sobie, tylko tak żeby nikt nie zobaczył, to pomaga - powiedział poufnym szeptem, wciskając mi w rękę piersiówkę. Posłusznie łyknęłam. W końcu to on był prawnikiem i wiedział, jak się trzeba zachować w sądzie. W piersiówce było coś niebywale mocnego. Dostałam ataku kaszlu i mało co się nie udusiłam. Jednak czy to zawartość buteleczki, czy też groźba utraty życia spowodowały, że zapomniałam o nerwach i na salę sądową weszłam prawie zupełnie spokojna,

intensywnie ssąc miętówkę. I tak rozpoczęła się pierwsza w moim życiu prawdziwa sprawa sądowa. Po zakończeniu sprawy wiedziałam już, że sąd to miejsce, którego szczerze nie znoszę. Nie znosiłam też pani sędzi, która zadawała pytania tak, jakbym co najmniej dokonała napadu na bank i wystrzelała opornych zakładników. - I to ma być ta niby formalność? - zapytałam pana Stanisława, gdy tylko wyszliśmy. - Przecież ta kwoka w pelerynie Batmana potraktowała mnie tak, jakbym była winna złu całego świata! Tymczasem dla Igora była bardziej uprzejma! Przekupił ją czy jak? - Ona nie bierze łapówek. Mogła ci się wydawać nieco oschła, ale przecież sędzia musi ustalić, kto w sporze ma rację, i w rezultacie zobaczysz, że wyrok będzie na naszą korzyść. Potem tylko rozwód i będziemy mogli świętować zwycięstwo. - Podziwiam pana optymizm i pewność siebie, ale mnie się wydaje, że może być różnie - wyraziłam głośno wątpliwości, które nękały mnie od opuszczenia sali rozpraw. - Będzie dobrze. Igor się zaplątał w zeznaniach, nie pozostawił cienia wątpliwości, że to on narozrabiał. Zresztą wszystko mamy udokumentowane. Teraz poczekamy na ogłoszenie wyroku, ale moim zdaniem możesz być spokojna. Zostajesz w Warszawie, czy wracasz do siebie? - Wracam, nie dostałabym tylu dni wolnych, zresztą co bym tutaj miała robić? Tam przynajmniej zajmę się pracą. A jeszcze muszę znaleźć kogoś do uli, bo na tyłach domu mam zaniedbaną pasiekę, i trzeba poszukać letników. Chyba zrobię sobie stronę internetową ze zdjęciami domu, pokoi i okolicy, to ludzie będą mogli zobaczyć, czy im odpowiada spędzenie urlopu w takim miejscu. No i mam swoje dzieciaki w szkole, Marysię w domu, tak więc nudzić się nie będę. A im mniej będę miała czasu na myślenie, tym lepiej. Przyjadę w przyszłym tygodniu, pewnie dzień przed ogłoszeniem wyroku.

Zresztą jeszcze do pana zadzwonię. I dziękuję za pomoc w postaci płynnej. - Uśmiechnęłam się, wymownie pokazując na kieszeń, w której zniknęła piersiówka z tajemniczą zawartością. - Nie ma za co. Zawsze mam przy sobie, ot tak na wszelki wypadek, gdybym potrzebował dodać sobie odwagi. - Pan Stanisław się roześmiał. - Chodź, odprowadzę cię do wyjścia. Kiedy wyszłam przed gmach sądu, ze zdziwieniem dostrzegłam czekającego na mnie Igora. - Możemy pogadać? - zapytał, nawijając na palec końcówkę krawatu. - Dobrze - zdecydowałam po chwili wahania. Przejdziemy się? - Możemy. Słuchaj, Majka, nie mam zbyt dużo czasu, dlatego przejdę do rzeczy. Jak zamierzasz rozwiązać sprawę z Marysią? - To znaczy? Więcej szczegółów poproszę, bo nie rozumiem. - Daj spokój, wywiozłaś ją kawał od miejsca mojego zamieszkania, utrudnia mi to kontakty, gdy będę chciał córkę odwiedzić, muszę ponieść koszty podróży i zakwaterowania, bo nie przypuszczam, żebyś chciała mnie przenocować u siebie. No i muszę przeznaczyć na dojazdy mój prywatny czas. Teraz już rozumiesz? - Tak, nawet więcej, niżbym sobie życzyła powiedziałam, trzęsąc się z oburzenia. - Teraz ty posłuchaj, a uważnie, bo drugi raz nie będę powtarzać. To ty nie dałeś mi wyboru, ty przegrałeś nasze wspólne życie, ty mnie oszukałeś i doprowadziłeś do ruiny. W końcu to ty nas zdradziłeś, bo widzisz, jak ma się rodzinę i funduje sobie kochankę, wtedy nie zdradza się tylko żony, ale i dzieci. Więc to ty będziesz ponosił wszystkie koszty, jeżeli chcesz widywać się z córką. I gdybyś miał chociaż odrobinę godności, wstydziłbyś się o tym

wspominać. A, i jeszcze jedno. Marysia nie zawsze będzie miała piętnaście lat i nie zawsze będzie skora do wybaczenia. Więc nie zmarnuj szansy i przestań w końcu być dupkiem. Przynajmniej dla niej. - Schowaj sobie te rady sama wiesz gdzie - warknął Igor. - Ja ci tego wszystkiego nie mogę darować, Majka! No proszę, on mi nie może darować! Po prostu oniemiałam z oburzenia pomieszanego ze zdziwieniem. Dzięki Bogu, nie musiałam dociekać, o co mojemu niedługo byłemu mężowi chodzi, bo sam wylał z siebie wszelkie żale. - Nie mogę ci darować, że założyłaś tę sprawę, że nie zgodziłaś się na normalny rozwód, że wszyscy dookoła już wiedzą o upadku mojej firmy i patrzą na mnie jak na jakiegoś potwora, który zostawił żonę bez środków do życia. A ty co, niby taka święta byłaś? Kiepska w kuchni, do kitu w łóżku, to co mnie miało przy tobie trzymać? A jeżeli jeszcze teraz Wioleta ode mnie odejdzie, bo psychicznie nie wytrzyma, to nie wiem, ale chyba zrobię ci coś złego! - To są groźby - powiedziałam drżącym głosem, bo strasznie chciało mi się płakać i ledwo powstrzymywałam łzy, które czułam pod powiekami. - A groźby są karalne. Nie wiem, co się z tobą stało, i niewiele mnie to obchodzi, ale jeżeli jesteś taki dla wszystkich, nie dziw się, że postrzegają cię jak zwyrodnialca. I wcale nie ma w tym mojej zasługi. A teraz spadaj do swojej Violette, jak mówił o niej Gerard. Zdziwiony? Nie tylko ode mnie ludzie wiedzą, co zrobiłeś. Świat, szczególnie jeżeli chodzi o skandale, jest bardzo mały dokończyłam pękniętym głosem. Odwróciłam się szybko, by ukryć zdradzieckie łzy, które wymykały mi się na policzki. Nic nie widząc, przedostałam się na drugą stronę ulicy i resztkami świadomości zarejestrowałam, że widać jeszcze coś nade mną czuwa, bo trafiłam na zielone światło. Gdyby było czerwone, i tak

wlazłabym na ulicę, a potem Igor mógłby mówić, że nękana wyrzutami sumienia rzuciłam się pod koła rozpędzonych aut. Płacząc już na całego, zatrzymałam się pośrodku chodnika i starając się nie zwracać uwagi na gapiących się na mnie ludzi, wygrzebałam z torebki telefon. Wybrałam numer Jagody. Czekając, aż odbierze, czułam, jak słowa Igora palą mnie żywym ogniem. „Kiepska w kuchni, do kitu w łóżku" - tłukło mi się cały czas po głowie i bolało jak diabli. Gdy w końcu w słuchawce usłyszałam jakieś niewyraźne „mhmm", rozchlipałam się jeszcze bardziej. - Jagoda, ja już nie mogę - wyszlochałam. - Nie przerywaj mi! - zastrzegłam, bo w słuchawce usłyszałam, jak moja przyjaciółka bierze głęboki oddech. - Muszę to z siebie wyrzucić, bo zwariuję. Igor po sprawie oskarżył mnie o zabranie Marysi, właściwie to powiedział, że cała ta sytuacja jest moją winą, że zrobiłam mu świństwo, zakładając sprawę, i że przeze mnie może od niego odejść jego kochanka. Powiedział też, że zawsze byłam kiepska w łóżku i w ogóle nie sprawdziłam się jako żona (chlip, chlip). I podobno nie umiem gotować! - Rozszlochałam się spazmatycznie. Kurczę, czego on jeszcze ode mnie chce? Czemu mnie upokarza, co? I jak ja mam normalnie żyć, skoro się dowiedziałam, że jestem ledwie namiastką kobiety? - Jeżeli mogę powiedzieć tylko jedno zdanie w tej sprawie, twój mąż, przepraszam za szczerość, to po prostu klasyczny dupek - powiedział do mnie telefon męskim głosem, który w żadnym razie nie mógł należeć do Jagody. Przerażona zerknęłam na wyświetlacz, a tam migało „weterynarz czaruś". Gdy ponownie przykładałam telefon do ucha, z całą jasnością zdałam sobie sprawę, że właśnie wyznałam najbardziej intymne i upokarzające rzeczy ledwo znajomemu facetowi. Facetowi, który pomimo że był niemal obcy, w żadnym razie nie powinien usłyszeć ode mnie takich

tekstów, bo nie daj Boże jeszcze w nie uwierzy. Gdy dotarło do mnie w pełni, jakie znaczenie mają moje myśli, rozpłakałam się jeszcze bardziej i nie mogąc wydusić z siebie ani słowa, po prostu się rozłączyłam. Jak ostatni tchórz. I nie mogę tego zwalić na nagły atak paniki ani na działanie w pierwszym odruchu, bo telefon rozdzwonił się natychmiast, jak go tylko wyłączyłam, i dzwonił cały czas przez kolejne pół godziny. Trzęsąc się ze zdenerwowania i przerażenia, dotarłam do domu koleżanki mamy i ukryłam torebkę z wciąż dzwoniącym telefonem w kanapie pod pościelą. Stamtąd prawie nie było go słychać. Następnie zamknęłam się w łazience i siedząc na sedesie, doszłam do konstruktywnego wniosku, że niezła ze mnie idiotka. Ledwo zaczęłam wyplątywać się z jednego nieudanego związku, który przecież miał być miłością mojego życia, a już zależało mi na opinii jakiegoś innego faceta. Więc właściwie co to, do cholery, jest ta miłość i o co w niej chodzi? Jak można nagle ni z tego, ni z owego powiedzieć komuś, z kim, było nie było, spędziło się tyle lat, że ten ktoś był tylko pomyłką? Błędem, w dodatku kiepskiej jakości. Zawsze myślałam, że po trzydziestce człowiek nie ma takich dylematów, że tylko nastolatki mają przechlapane i zastanawiają się nad takimi sprawami, bo przecież dorośli (w tym ja) już mają drugie połówki, stałe związki, ciepłe i szczęśliwe domy. Oczywiście słyszałam o rozwodach, ba, kilkoro moich przyjaciół doświadczyło ich na własnej skórze, ale jakoś do niedawna nie brałam tego do siebie. Byłam ponad to. Jak się okazało, do czasu. Gdy wyszłam z łazienki, czułam się, jakby mi przybyło dwadzieścia lat, a z kanapy nadal dolatywało przytłumione dzwonienie. Jakby tego było mało, w drzwiach wejściowych zazgrzytał zamek i weszła moja mama, podśpiewując sobie pod nosem. Do momentu aż na mnie spojrzała, bo wtedy śpiew zamarł jej na ustach.

- Kochanie, czemu płaczesz? - Wcale nie płaczę - zaprzeczyłam i mimo że wydawało mi się to zupełnie niemożliwe, rozbeczałam się jeszcze bardziej. - No, może trochę, bo ten telefon ciągle dzwoni i dzwoni. Już nie mogę tego znieść - łkałam, zalewając się łzami. - A gdzie on jest? - zainteresowała się mama, usiłując zlokalizować dzwoniący aparat. - W kanapie, pod pościelą - wyjaśniłam przerywanym głosem. - Stamtąd najmniej go słychać... - Aha. - Mama przez moment patrzyła na mnie dziwnym wzrokiem. - Wiesz co, Majeczko, usiądź sobie, a ja się wszystkim zajmę, dobrze? Najpierw wyjmę twój telefon z kanapy... - Zostaw go tam, nie mogę go słuchać - rozpaczałam bezsensownie. - Rozumiem, córeczko, ale zrobimy to po mojemu. Myślę, że to ostatecznie rozwiąże sprawę - powiedziała i zdecydowanym ruchem wyciągnęła dzwoniącą komórkę, a potem najzwyczajniej w świecie ją wyłączyła. Patrzyłam się na to z rozdziawionymi ustami, myśląc, że inteligencji z całą pewnością nie odziedziczyłam po niej. Ani po ojcu. Na pewno dostałam coś z puli genów naszych pierwotnych przodków, którzy właśnie odkryli kij i tłukli się nim po owłosionych łydkach i torsach. - A teraz zrobię kawę i wszystko mi opowiesz - powiedziała mama tonem, którym z powodzeniem mogła przemawiać do znerwicowanych pacjentów ośrodka psychiatrycznego. - Dobrze? Pokiwałam głową, bo cóż innego mogłam zrobić? W końcu wiadomo, że matka kocha swoje dziecko miłością bezwzględną. Nawet jak owo dziecko przejawia zerową

inteligencję, wygląda jak pomidor z wysiękiem z nosa i chowa komórkę do kanapy, zamiast ją wyłączyć. Po rozmowie z mamą, w miarę uspokojona, spakowałam torbę i pojechałyśmy na dworzec, gdzie moja rodzicielka wpakowała mnie do pociągu, nakazując zachowanie zimnej krwi. - Ty, Majka, za bardzo wszystkim się przejmujesz. Przecież wiadomo, że w takiej sytuacji Igor zrobi wszystko, żeby wytrącić cię z równowagi! Pali mu się grunt pod nogami, nie wiadomo, czy ta jego kochanica nie zostanie oskarżona o oszustwo, bo udzieliła mu kredytu niezgodnie z prawem. Łącząc to wszystko, nietrudno się domyślić, że atmosfera w ich miłosnym gniazdku daleka jest od idealnego romantyzmu. A Igor nigdy nie umiał przyznać się do błędu i teraz robi dokładnie to samo, co przez cały czas trwania waszego małżeństwa: zrzuca winę na ciebie. A ty się dajesz podpuścić jak ostatnia naiwna - wytknęła mi, stojąc przy otwartym oknie przedziału. W odpowiedzi pokiwałam tylko głową. - A Czarkiem się nie przejmuj - ciągnęła dalej mama. - To mądry facet. Na pewno nie puści pary z ust, więc nie musisz obawiać się plotek. - Ja się nie obawiam plotek, tylko mi głupio, że mu tak wszystko wywaliłam. Przecież takie rzeczy mówi się najbliższym przyjaciołom, i to też nie wszystkim. Po prostu fatalnie się z tym czuję. - Fakt, to takie trochę niezręczne, ale cóż, czasu nie cofniesz, stało się i się nie odstanie. Moim zdaniem musisz zachowywać się jak gdyby nigdy nic. Nie poruszaj tematu tego telefonu i tyle. - Tak? A jak on go poruszy?

- Wtedy musisz podejść do tego jak do czegoś najnormalniejszego w świecie. Nie daj po sobie poznać, że to cię krępuje, a sprawa błyskawicznie przyschnie. Łatwo powiedzieć: podejdź do tego jak do czegoś najzwyklejszego w świecie. Trudniej mi było sobie wyobrazić siebie, jak to wyluzowanym tonem rozprawiam z Czarkiem o mojej telefonicznej histerii. Najwyżej jakiś czas nie będę korzystała z usług weterynarza, postanowiłam i wygodniej usadowiłam się na pociągowym fotelu. W końcu jeżeli kot jeszcze przez jakiś czas nie zostanie zaszczepiony, nie powinno mu to zaszkodzić. Niestety, w swoich postanowieniach i decyzjach nie wzięłam pod uwagę tego, że nie na wszystko w życiu mamy wpływ. A powinnam. Wtedy może nie byłabym zaskoczona wszelkimi niespodziankami, jakie przygotowywała dla mnie najbliższa przyszłość. We Wrocławiu, ku mojemu zaskoczeniu, czekał na mnie tata z Anielcią. - No cześć, co wy tu robicie? Nie musiałeś, tato, jechać aż do Wrocławia. Przecież spokojnie bym sobie poradziła. - Nikt nie mówi, że nie. - Tata nerwowo potarł czoło. Ale wiesz, mama dzwoniła i pomyślałem sobie, że im krócej będziesz sama, tym lepiej. Zresztą szybciej będzie samochodem, po co masz się tłuc pociągiem, skoro można to było tak załatwić. - Właśnie - wtrąciła Anielcia tonem wszystkowiedzącej młodej damy. - Twoja mama, kochana ciociu, mówiła, że masz problemy z roze... rozechwianą osobowością i trzeba mieć cię na oku. Dlatego zamierzam z tobą spać w jednym łóżku. - Anielka! - powiedział groźnie tata, unikając mojego wzroku. - Miałaś nic nie mówić!

- A nie, nic nie mówić to ja miałam o tamtej sprawie, no wiesz, dziadziu, o k... - Wiem! - przerwał jej tata niemal histerycznie. - Wiem. Ty, dziecko, lepiej nic nie mów. Żeby ci w tym pomóc, kupię ci zaraz jakieś cukierki. Najlepiej mordoklejki. Może to poskutkuje! - No dobrze, o co chodzi? - zapytałam, wodząc wzrokiem od taty do Anielki. - O nic, córuś, naprawdę o nic. Chodźmy do samochodu. - Tato, jakoś ci nie wierzę. - A niesłusznie. Zresztą nie będę ci udowadniał, że nie jestem wielbłądem. W końcu to ja jestem ojcem, tak czy nie? I z samego tego faktu nie należy podawać w wątpliwość, co mówię, tak? - Skoro tak twierdzisz - mruknęłam dla świętego spokoju, bo swoje i tak wiedziałam. Natomiast Anielcia rozdziawiła buzię i wpatrzyła się w tatę z podziwem. - Ale dziadek cioci powiedział! - wysapała głosem pełnym uznania. - Myślę, że mama byłaby zachwycona, gdyby wiedziała, jaki mam męski wzór! - O czym ty mówisz, moje dziecko? - speszył się ojciec. - Mama zawsze się martwiła, że nie znamy żadnego porządnego mężczyzny, bo podobno taki męski wzór jest niezbędny, żeby wychować normalne dziecko. I trochę się bałam, że będę jakimś głupolakiem, ale teraz mogę być spokojna. Dziadek jest na pewno prawdziwym mężczyzną. Tylko prawdziwi mężczyźni umieją tak pięknie krzyczeć! - No i już wiadomo, dlaczego tyrani mają takie poparcie stwierdziłam z przekąsem. - Po prostu pięknie krzyczą. - Opowiem to wszystko mamie, jak będę ją odwiedzała w szpitalu. Ciociu, pojedziesz ze mną? Opowiadam mamie o wszystkim i ona bardzo chce was poznać. Ciebie, dziadku, też.

- Ale zwykle odwiedzasz mamę z ciocią Łucją. Myślisz, że nie będzie nas za dużo? - Łucja znów złapała pracę poza miastem - wyjaśnił mi tata. - Tak więc mała została u nas. - No tak, to musiało nastąpić wcześniej czy później westchnęłam. - Rozumiem, że stołujemy również Norberta? - Przecież zwykle stołujemy go niezależnie od obecności Łucji - uświadomił mi ojciec. - Tak więc, moja droga córko, nie widzę zbytniej różnicy - dokończył i nerwowo zabębnił palcami o kierownicę. - Dziadku, miałeś mi kupić krówki - zamarudziła z tylnego siedzenia Anielka, na co mój tata najpierw zesztywniał, a potem gwałtownie przyhamował. - Jakie znowu krówki? - zapytał takim tonem, że aż przebiegły mi ciarki po plecach. - No jakie?! - Tato, co ci jest? - zapytałam, jednocześnie zastanawiając się, czy nie składam zbyt wiele na jego barki. Może w czasie mojej nieobecności nie radzi sobie z Marysią, domem i wszystkim dookoła. - Przecież obiecałeś Anielce cukierki przypomniałam, patrząc na niego z niepokojem. - A, cukierki... - Tata zakaszlał nerwowo. - Zupełnie zapomniałem, popatrz, chyba jednak się starzeję - stwierdził bez przekonania i znowu szarpnął samochodem. - Może ja poprowadzę, bo ty chyba jesteś jakiś zdenerwowany - zaproponowałam przebiegle. - I myślisz, że moim nerwom pomogłaby świadomość, że za kierownicą siedzi osoba niemająca prawa jazdy? - zapytał tata retorycznie. - Ha, czyli jednak czymś się denerwujesz - stwierdziłam zadowolona, że moja prowokacja odniosła zamierzony skutek. - Czyli od samego początku miałam rację. Co się stało? - Maja, ty mnie nie łap za słowa, bo doskonale wiesz, że tego nie znoszę. Jak mówię, że nie mam nic do powiedzenia,

to nie mam. Zresztą już dojechaliśmy, dzięki Bogu, i wszystkiego się dowiesz. - Czego się dowiem? - Teraz dopiero zaniepokoiłam się nie na żarty i szybko wysiadłam z samochodu. - Czy to jest auto Czarka? - zapytałam, widząc czarną terenówkę przed domem. Absurdalnie miałam nadzieję, że tata udzieli odpowiedzi przeczącej. - Tak. Idź na tył domu. Ja zaraz też przyjdę. No i tak moje postanowienie o niewidywaniu weterynarza legło w gruzach. Właściwie nie wiem, dlaczego spodziewałam się, że uda mi się go dotrzymać, skoro ostatnio wszystko, czego się tknęłam, szło nie tak, jak chciałam. Na tyłach domu wbrew moim obawom panował spokój, tylko w starej oborze świeciło się światło i dochodziły stamtąd stłumione głosy. Coraz bardziej zaintrygowana otworzyłam cicho drzwi i stanęłam jak wryta. W środku na małym stołeczku siedziała pani Waleria i z zafrasowaną miną patrzyła na Czarka, który zanurzał rękę obleczoną po ramię w gumową rękawicę w krowim zadzie. Po jego obu stronach w milczeniu stali zszokowana Marysia i z lekka rozbawiony Norbert. Gdy po kilku mrugnięciach scena nie zniknęła, doszłam do wniosku, że to jednak jawa, a nie sen, i zrobiło mi się słabo. - Co to, do cholery, jest? - zapytałam zduszonym głosem. - O, mamo, już jesteś! - Marysia uśmiechnęła się nerwowo. - Jak tam sprawa? - Pytałam, co to jest - powtórzyłam dobitnie, wskazując palcem krowę. - Facet gmerający w krowim tyłku - usłyszałam tuż za sobą głos Jagody. - Masz problemy z rozpoznaniem zwierzęcia czy ludzkiego osobnika? - Wiem, jak wygląda krowa, chodzi mi raczej o to, co ona robi w mojej oborze. I dlaczego, na litość boską, ty ją

publicznie upokarzasz? - zwróciłam się do Czarka, starając się omijać wzrokiem okolice krowiego zadu. - Ja ją badam. Ponadto krowa to zwierzę i nie zna takiego stanu jak upokorzenie. Poza tym nie grzebię jej w tyłku, tylko w... - Nie, nie, nie! - przerwałam mu, machając gwałtownie ręką. - Oszczędź nam ponurych szczegółów. Czy ktoś w końcu wyjaśni mi sytuację? Pani Walerio, co tutaj się dzieje? - Napiję się herbaty. - Pani Waleria, jakby nie słysząc mojego pytania, podniosła się ze stołeczka. - Zrobię dla wszystkich i poczekam na was w salonie z twoim tatą, Maju. - Czarek? To może ty? - Ja tu jestem w celach zawodowych i niczego nie zamierzam tłumaczyć - stanowczo stwierdził Czarek, wyjmując jednocześnie rękę z wnętrza krowy. - W końcu ktoś mi będzie musiał powiedzieć, o co tu chodzi - powiedziałam, siląc się na spokój. - Cóż, myślę, że powinna to zrobić Marysia - odezwała się Jagoda. - W końcu od początku wiedziałaś, że matka kiedyś wróci i będziesz musiała się wykazać odwagą cywilną zwróciła się do mojej córki, która stała ze spuszczoną głową i czubkiem buta grzebała w słomie. - No to może ja ją wyręczę - ulitował się Norbert. - W końcu jestem mężczyzną. - Daj spokój - weszła mu w słowo Marysia. - Przecież ty mi to wszystko cały czas odradzałeś, zresztą udowodniłeś tym, że jesteś bezdusznym bydlakiem. Nadal nie wiem, jak mógłbyś pozwolić, żeby coś takiego jej zrobili! - Kto komu i dlaczego?! - krzyknęłam, bo moja cierpliwość właśnie ulotniła się całkowicie. - Pokłócicie się później, teraz żądam wyjaśnień. Zwięzłych i precyzyjnych, bo inaczej kogoś zabiję - ostrzegłam lojalnie.

- Mamo, ja nie mogłam inaczej - rozpoczęła moja córka tonem łzawym, który z miejsca doprowadził mnie do jeszcze większej furii. Zagryzłam jednak wargi, bo wiedziałam, że jeżeli chcę się czegoś dowiedzieć, niezbędny jest spokój. Na wybuch wściekłości zawsze będę miała czas, a teraz jedynym rozsądnym posunięciem było wysłuchanie całej historii, nie bacząc na ton, jakim zostanie opowiedziana. - Ja się z nią zaprzyjaźniłam na samym początku, zaraz po przeprowadzce ciągnęła Marysia. - Chodziłam na spacery koło torów kolejowych i ona tam się pasła. Nawet się dziwiłam, że już ją ktoś wyprowadza, bo trawy prawie jeszcze nie było... Wiesz, jak patrzyła na przejeżdżające pociągi? Jakby chciała powiedzieć, że ona też kiedyś się stąd wyrwie. Takim tęsknym, łzawym, krowim wzrokiem. - Przecież to krowa, jak miała patrzeć? Psim wzrokiem? wtrąciłam przytomnie i zerknęłam na krowę, która łypała na mnie wielkimi brązowymi oczami. Niewątpliwie ładne miała te oczyska. - Nazwałam ją Krową Podróżną i odwiedzałam ją przy tych torach. Ona mnie nawet zaczęła poznawać, no po prostu fajny zwierzak. I wyobraź sobie, oni chcieli ją oddać do rzeźni. - Jacy oni? - poczułam się lekko zagubiona w tkliwej opowieści o tęskniącej za wolnością krowie. - No jej właściciele, Jędrzejowie. To przecież mogłam zrobić tylko jedno, tak? - Chcesz mi powiedzieć, że ją wzięłaś? Do nas? Na krótki okres, aż to przemyślą? Na bardzo krótki okres, który kończy się dziś wieczorem? Tak? - naiwnie usiłowałam nie dopuścić do siebie myśli, że właśnie stoję przed swoim nowym zwierzątkiem.

- Mamo, ja im ją prawie siłą wydarłam i obiecałam, że ty zapłacisz - szybciutko wyrzuciła z siebie Marysia i głęboko odetchnęła. Poczułam, jak schodzi ze mnie całe powietrze. Tak niewątpliwie musi się czuć przekłuty balon, zakładając oczywiście, że balony w ogóle coś czują. Bezsilnie opadłam na stołeczek, starając się nie patrzeć w stronę weterynarza, który coś tam majdrował przy krowich wymionach. Najwyraźniej w świecie los się uparł, by mi udowodnić, że jestem do niczego. Teraz na przykład pokazał naocznie, że w ogóle nie radzę sobie z wychowaniem córki. W związku z tym, że niewielki miałam wpływ na to, co się stało, rozsądnie postanowiłam, że weterynarzem pomartwię się potem, a teraz wyjaśnię do końca sprawę krasuli. - Ile? - zapytałam rzeczowo. - Co ile, mamusiu? - Moja córka widocznie postanowiła wykończyć mnie nerwowo i zaczęła udawać niedorozwiniętą. - Maryśka, nie przeginaj! - poradził jej scenicznym szeptem Norbert. - Lepiej powiedz wszystko od razu. - Ile? - powtórzyłam, zgrzytając zębami. - Mamo, ja na wakacje pójdę do pracy, oddam ci wszystko co do złotówki, obiecuję! - Nie wątpię, ty zaczniesz pracować już od dzisiaj w obejściu, tak to się fachowo nazywa. Teraz natomiast pytam po raz ostatni: ile? - Trzy tysiące - powiedziała Marysia, a mnie zamurowało. - A nie wiesz, skąd ja wezmę takie pieniądze? - zapytałam zrozpaczona. - Nie mogłaś ratować czegoś innego, na przykład białych myszek? One też są maltretowane, rzucają je na pożarcie wężom, a są mniejsze i tańsze. Ale nie, ty musisz od razu z grubej rury! Inne dzieci przynoszą do domu małe kocięta, chore gołębie, a moja córka co? Przytargała krowę. Co sobie miała żałować!

- Mamy jakieś oszczędności, ja mam odłożone trzysta złotych, sprzedam swoje rolki i gry komputerowe, no przecież nie mogłam tak po prostu patrzeć, jak Kasandra idzie na śmierć. - Kasandra, powiadasz - powtórzyłam, bo właśnie w pełni do mnie dotarło, że to jest już nasze nowe zwierzątko. Dostało nawet imię. Teraz to i ja nie mogłabym patrzeć, jak zabijają Kasandrę. Co innego nie przejmować się losem jakiejś tam krowy, a co innego patrzeć, jak konkretna Kasandra idzie pod topór. Zresztą nie pozostało mi nic innego, jak pogodzić się z jej obecnością i wyczyszczeniem konta bankowego. W końcu moja córka zrobiła coś, czego ją zawsze uczyłam, nie przeszła obojętnie obok kogoś, kto potrzebował pomocy. A że to była akurat krowa, to już inna bajka. - Maja, mogę z tobą chwilę porozmawiać? - z zamyślenia wyrwała mnie Jagoda. - Chyba się na to nie zgodzisz, co? Po co ci krowa, na litość boską? - A co mam niby zrobić? - zaszeptałam jej do ucha. Przecież ja dokładnie to samo zrobiłam z Biszkoptem. - Ale to jest krowa! - wysylabizowała mi Jagoda. - Nie pies, nie chomik, tylko wołowina, z której gotujesz rosół. Ponadto, co ty o niej wiesz? - O wołowinie całkiem sporo - powiedziałam i energicznie podniosłam się ze stołeczka. - Spójrz na to inaczej. Teraz będzie ze mnie gospodyni pełną gębą, krowę już mam, może i kozę sobie kupię do kompletu. - Mamo, naprawdę się zgadzasz?! - krzyknęła Marysia i z radości zaczęła podskakiwać. - Ja wiedziałam, że nie pozwolisz, żeby Kasandrze coś się stało! - Dobrze, to jeszcze nie koniec, jeszcze będziemy rozmawiać, w końcu, było nie było, rozporządziłaś nie swoimi pieniędzmi. A teraz idźcie sobie wszyscy, bo chciałabym

zamienić słowo na osobności z Czarkiem - powiedziałam i z westchnieniem popatrzyłam na krowę. - Ale twoja mama jest niesamowita - usłyszałam jeszcze pełne podziwu słowa Norberta i drzwi do obory zostały zamknięte przez pukającą się sugestywnie w czoło Jagodę. Zostałam z gapiącą się łzawym spojrzeniem krową i wciąż milczącym Czarkiem. - Przede wszystkim chciałam ci podziękować, że zająłeś się naszym nowym nabytkiem - powiedziałam rozsądnie, trzymając się spraw bieżących i jak najpłynniej przechodząc nad zaistniałą sytuacją do porządku dziennego. - Powiesz mi, czego taka krowa potrzebuje? Bo wiesz, w mojej kadencji największym zwierzęciem, z jakim miałam do czynienia, była do tej pory Toska, ale nie przypuszczam, żeby krowa chciała żreć suchą karmę dla psów. - Ty kompletnie nic nie wiesz o bydle, prawda? - Taaa. Jak zwykle wykazałeś się ogromną przenikliwością. Można by przypuszczać, że w mieście hodowałam je pasjami, szczególnie w blokach to popularne zwierzę. Już wyobrażam sobie minę sąsiadów, gdyby taka krasula na porannym spacerze użyźniła ich piękny trawnik. - No tak... Myślę, że przez parę dni będę do ciebie przyjeżdżał i udzielę ci przyspieszonego kursu obsługi krowy. Pod warunkiem że nie będziesz pluć jadem na prawo i lewo. - Przepraszam - zreflektowałam się - jestem zmęczona i przerażona krowią perspektywą. A właściwie dlaczego chcieli ją oddać do rzeźni? - Ostatnio nie dawała mleka i była osowiała, jakby chora, ale na mój gust nic jej nie dolega. Jest trochę zaniedbana. Zresztą może to krowa melancholiczka. - Czarek prychnął śmiechem. - Wiesz, skoro Marysia twierdzi, że Kasandra marzy o podróżach, to może trzeba zabrać ją na wycieczkę. Patrząc na twoją córkę, wcale bym się nie zdziwił, gdyby

postanowiła wysłać ją na wyprawę po Europie, coby się krówsko trochę rozerwało. Podobno w Toskanii wspaniale leczy się depresję, zasugeruję to Marysi. - Ani mi się waż! Chyba że sam zawieziesz tam Kasandrę. Wspaniale będzie wyglądała w twojej terenówce, wystawiając łeb przez okno, by poczuć powiew wolności. Dostałam ataku śmiechu, bo moja wyobraźnia wyprodukowała bardzo sugestywny obraz Czarka i krowy na romantycznej wyprawie. - A wracając do rzeźni i kwoty, jakiej zażądali Jędrzejowie, to postaram się wybić im z głowy taką sumę powiedział, gdy już wyśmiałam się do woli. - Dziękuję - mruknęłam, wycierając mokre oczy. - Ile jestem ci winna za te oględziny? - Wycieczkę - powiedział i spojrzał na mnie tym swoim ciepłym spojrzeniem, które natychmiast obudziło moją czujność. - Daj spokój, żadnych wycieczek. Ile kosztuje wizyta u krowy? - Starałam się zachować rzeczowy ton. - W twoim wypadku wycieczkę. Transakcja barterowa. Ponadto słyszałem, że zamierzasz przyjmować turystów. - A co ma jedno do drugiego? - Zdziwiona wzruszyłam ramionami. - A co im chcesz zaproponować, skoro sama nie wiesz nic o okolicy? Gdzie byłaś do tej pory? Co zobaczyłaś? - Jak się bada krowę. - Zaśmiałam się. - To było coś, czego nigdy w życiu nie widziałam. Może zaproponujemy to jako swoistą atrakcję? - Cha, cha, bardzo śmieszne. Ja pytam serio. Nie możesz proponować ludziom czegoś, o czym nie masz bladego pojęcia. Czyli w sobotę o szóstej jestem po ciebie, zgoda?

- Rano?! - Z niedowierzaniem popatrzyłam na faceta, który w sobotę zamiast leżeć w łóżku i pić kawę, zamierza zrywać się ciut świt i pokazywać mi okolicę. - No chyba nie wieczorem. Połóż się w piątek wcześnie, zresztą domówimy się jeszcze, bo jutro i tak wpadnę, przywiozę ci książki z podstawowymi informacjami o krowach, dziś już nic nie musisz z nią robić. Jutro rano pani Waleria przyjdzie ją wydoić, nauczysz się raz - dwa. - Hmm, słuchaj, może wejdziesz na herbatę zaproponowałam, rumieniąc się jak nastolatka. - Lepiej nie. Jeszcze czeka cię rozmowa z Marysią, a i tak jesteś zmęczona. W końcu nie miałaś ostatnio łatwo. Przyjadę jutro - powiedział i odgarnął mi włosy z czoła. - Norbert miał rację, wiesz? - rzucił jeszcze przez otwarte okno samochodu. Jesteś niesamowita. Uśmiechnął się i odjechał, a ja jeszcze długi czas stałam na podwórku i błogosławiłam zapadający zmierzch, że litościwie ukrywał buraczany kolor, który zalał mnie od stóp do głów. - Taaa, niesamowita - mruknęłam w końcu pod nosem. Chyba niesamowicie głupia. To by lepiej pasowało do ogólnego obrazu. Teraz dodatkowo poza skomplikowaną sytuacją rodzinną mam jeszcze na utrzymaniu krowę, którą nie wiem, jak się zająć, puste konto i przeświadczenie, że bycie nastolatką miało też swoje dobre strony. A czucie się dorastającą panienką w wieku dojrzałym niewątpliwie posiadało jeszcze więcej pozytywów, bo nie dotyczyła mnie już huśtawka hormonalna, a szybkie bicie serca i zawrót głowy był identycznie przyjemny. No cóż, jak ktoś się głupi urodził, to głupi zostanie, podsumowałam filozoficznie swoje odczucia i z westchnieniem pomaszerowałam do domu, by wygłosić umoralniającą pogawędkę o niestosowności dysponowania czyimiś funduszami i uświadomić córce, że

teraz przybędzie jej obowiązków, bo ja żadną krową nie zamierzam się zajmować. Wprawdzie rozsądek mi podpowiadał, że to wszystko przyniesie niewielkie efekty, bo przyjemność obcowania z Kasandrą w rezultacie mnie przypadnie w udziale, ale cóż, bycie matką zobowiązuje do pewnych działań, nawet jeżeli w rezultacie są one bezcelowe. Następnego dnia rano obudziło mnie coś dziwnego. Usiadłam na łóżku zlana potem i wsłuchałam się w dziwne przerażające dźwięki dochodzące z dołu. Dopiero po chwili dotarło do mnie przypomnienie, że przecież mamy krowę, zapewne ona tym przeraźliwym rykiem wita poranek. Za oknem ledwo dniało, a luba krówka, sądząc po odgłosach, była już zwarta i gotowa do życia. Co więcej, obudziła również Anielcię, która przybiegła do mnie na bosaka i powiadomiła mnie radośnie, że ta krowa tak ma. - Znaczy jak? - zapytałam, jednocześnie zastanawiając się, dlaczego dzieci, mimo że chodzą spać późno, skoro świt są już wyspane i radosne, natomiast starsze osobniki ledwo żyją. - Od razu chce jeść. - Anielka bezceremonialnie wpakowała się do mojego łóżka i otuliła moją kołdrą. - Muczy tak długo, aż dostanie śniadanie - wyjaśniła precyzyjnie. Ciociu kochana, może ja ci oddam trochę kołdry, żebyś nie zmarzła - zatroszczyła się następnie. - To doprawdy miłe, że chcesz się ze mną podzielić moją własną kołdrą w moim własnym łóżku - powiedziałam jadowicie, bo jak było widać na załączonym obrazku, pobudki w stanie szoku nie miały na mnie dobrego wpływu. - Lecz nie skorzystam. Idę zrobić z tym porządek, a ty na razie możesz tu zostać, ale później, gdy wrócę, wracasz do siebie. - Gdy nakarmisz krowę, ciociu? - Nie, gdy obudzę Marysię!

- Czyli mogę już tu zostać i spokojnie pooglądać sobie bajki w twoim telewizorze, bo i tak już nie wrócisz do łóżka. - A to niby dlaczego? - Zdziwiona zatrzymałam się w drzwiach. - Oj, ciociu, bo przecież Marysi nie da się obudzić. Już lepiej niech ciocia sama nakarmi Kasandrę, wtedy będzie szybciej. - Po moim trupie - stwierdziłam, zaciskając zęby. - A co to znaczy, że po twoim trupie, ciociu kochana? Anielka jak zwykle wykazała się ogromną dociekliwością. - To znaczy, że prędzej umrę, niż pozwolę, żeby Maryśka dalej spała - wysiliłam się na cierpliwość i jakimś cudem powstrzymałam się od wszelkich zjadliwych uwag. - No tak... - Anielcia ze zrozumieniem pokiwała głową. A czy pogrzeby są bardzo drogie? Bo chciałam cioci przypomnieć, że nie mamy już żadnych oszczędności dokończyło piekielne dziecko, jasno dając mi do zrozumienia, jak zakończy się moja poranna misja. - Najwyżej pochowacie mnie w ogródku - powiedziałam z rezygnacją i nie wgłębiając się w dalsze dyskusje, pomaszerowałam do pokoju mojej córki, która, o dziwo, mimo makabrycznych ryków dobiegających z dołu, spała snem kamiennym. - Marysiu! - Pochyliłam się i szarpnęłam ją za ramię. Marysiu! - powtórzyłam nieco głośniej i policzyłam do dziesięciu, bo czułam, jak powoli ogarnia mnie furia, która z każdym dobiegającym z dołu ryknięciem gwałtownie rosła. Maryśka!!! - wrzasnęłam w końcu, na co moja córka lekko uchyliła oczy i popatrzyła na mnie półprzytomnie. - Czemu tak wrzeszczysz? - zapytała z niesmakiem, naciągając na siebie kołdrę. - Przecież dopiero świta. Czy w tym domu nie można normalnie funkcjonować?

- Nie można, bo jak słusznie zauważyłaś, dopiero się rozwidniło, a twoja krowa chce jeść - wyjaśniłam sytuację i zdarłam z córki kołdrę. - No to skoro już nie śpisz, nakarm ją. Przecież nie można pozwolić, żeby biedaczka była głodna i obudziła przy tym całą okolicę. - Marysia naciągnęła na siebie kołdrę z powrotem. Zresztą taka krowa ma podobno kilka żołądków, to wyobraź sobie, jak musi być głodna - mruknęła i zamknęła oczy. Tego było już za wiele! - O nie, moja droga!!! - wrzasnęłam na pół domu. - Albo natychmiast wstajesz, albo twoja krowa wraca jeszcze dziś tam, skąd przyszła! Co ty sobie myślisz?! Jak w ogóle mnie traktujesz?! - szalałam. - Nie dość, że jesteś nieodpowiedzialna, to dodatkowo jeszcze jesteś... - Tu mnie przytkało. - Bezczelna do granic możliwości - dokończyłam z rozpędu. - Albo się nią zajmujesz, albo nie ma mowy, żeby tu została, rozumiesz? - Boże, ale ty jesteś dziwna - burknęła spod kołdry Marysia i wystawiła z łóżka jedną nogę. - Przecież już wstaję! Mogłaś po prostu powiedzieć, że nie chcesz jej karmić, a nie tak od razu wrzeszczysz! - No to przyjmijmy, że właśnie mówię, że nie chcę jej karmić ani teraz, ani nigdy - powiedziałam, z satysfakcją obserwując, jak moje dziecko naburmuszone i wściekłe wyłazi z łóżka. - A gdy już ją nakarmisz, zrób śniadanie i kawę dla wszystkich. Ja wprawdzie mam jeden żołądek, ale za to jestem głodna za trzech - dodałam perfidnie i wróciłam do swojego pokoju, gdzie rozwalona na moim łóżku spała w najlepsze Anielka. No cóż, pomyślałam z rezygnacją, siadając na krześle i otulając się szlafrokiem. Jedyna korzyść z tego taka, że akcja pedagogiczna zakończyła się sukcesem. A jak dobrze pójdzie, to jeszcze kiedyś w dalekiej przyszłości na pewno się wyśpię.

Gdy Anielka już się wyprowadzi, krowa zdechnie, a ja przejdę na emeryturę, na pewno mi się to uda. Na razie, korzystając z ciszy i wczesnej pory, postanowiłam poszukać w Internecie wiadomości na temat krów. I rozejrzeć się za kimś do pszczół. Najwyższa pora tym się zająć. Nadeszła wiosna, trzeba było zwyczajem wiejskich gospodyń zatroszczyć się o inwentarz. Nawet jeśli składało się na niego tylko kilka zaniedbanych uli i jedna krowa melancholiczka. I nawet jeśli o zwyczajach wiejskich gospodyń miałam bardzo, ale to bardzo blade pojęcie. Do śniadania wszyscy, poza Marysią, siedliśmy w wyśmienitych nastrojach. Fakt faktem, że moja córka przechodziła przyspieszoną szkołę życia dziecka wiejskiego, to mogło być przyczyną jej braku entuzjazmu. Poza tym, że musiała nakarmić Kasandrę i zrobić śniadanie, to jeszcze gdy dopiero co skończyła parzyć kawę, do drzwi zapukała pani Waleria, oznajmiła, że przyszła wydoić krowę, i zapytała ogólnie, kto z nas będzie się tym zajmował. - No jak to kto - odpowiedziałam wesoło. - Marysia. W końcu to jej krowa - dodałam, puszczając oko do pani Walerii. - Mamo, to jest maltretowanie! - Moje świeżo upieczone wiejskie dziecko tupnęło nogą. - Przecież ja się uczę i mam swoje prawa! - Pewnie - zgodziłam się ochoczo. - A ja pracuję na utrzymanie ciebie oraz całego tego inwentarza i cóż, też mam swoje prawa, których zamierzam bronić jak niepodległości. Marysiu, podjęłaś pewne decyzje, które nieodwołalnie mają wpływ na twoje życie. Ale jeszcze nie jest za późno, możesz się wycofać. Dopóki nie zapłaciliśmy za krowę, możemy ją zwrócić - dodałam, słodząc kawę i nakładając sobie na talerz kanapki. - Wiesz, że to jest szantaż? - zapytała Marysia i z obrażoną miną poszła za panią Walerią do obory.

- Córko, obawiam się, że jesteś bez serca - powiedział tata. - Rozumiem odpowiedzialność, ale nie sądzisz, że powinniśmy Marysi trochę pomóc? - Jeszcze będziemy zmuszeni jej pomagać uśmiechnęłam się z lubością, wdychając zapach kawy. Przecież w końcu zapłacę za tę nieszczęsną krowę i wtedy bat na Marysię zniknie. Dlatego teraz nie zamierzam palcem kiwnąć, chociaż oczywiście umówiłam się z panią Walerią na kurs dojenia i z Czarkiem na ogólne krowie szkolenie. A teraz zmieńmy temat, bo nie wszyscy muszą wszystko wiedzieć powiedziałam wymownie, patrząc na wchodzącą do kuchni zaspaną Anielkę. - O, śniadanko! - ucieszyła się Anielcia, siadając koło taty. - Dobrze, ciociu, że jeszcze z tym trupem nie wypaliło, bo ja muszę się czegoś dowiedzieć. - Z jakim trupem? - zapytał tata wśród zapadłej nagle ciszy. - Cioci trupem, po którym mielibyśmy chodzić wyjaśniła precyzyjnie Anielka, ziewając rozkosznie. - Bo ja oglądałam w serialu, że dla przyszłego trupa ważne jest miejsce, gdzie się go zakopie. A ty, ciociu, powiedziałaś tylko, że w ogródku. - Wiecie co, za dużo wrażeń jak na jeden poranek jęknęłam, odstawiając kubek z niedopitą kawą. - Idę do pracy, tam trochę odpocznę. Młodzież jest wprawdzie w okresie buntu i oporu, ale przynajmniej względnie normalna. Nikt nie przyprowadzi żadnego zwierzęcia ani też nie będzie chciał mnie żywcem zakopywać. Ewentualnie zwyczajnie się podenerwuję i tyle - stwierdziłam, odmawiając jakichkolwiek wyjaśnień. - Aha, tato, dałam ogłoszenie w Internecie, że poszukuję kogoś do zaniedbanych uli. Może ktoś się zgłosi. Wkładając buty, usłyszałam jeszcze, jak tata domaga się szczegółów od Anielki i jak Jagoda śmieje się do rozpuku,

słuchając jej wyjaśnień. A potem ruszyłam pieszo do szkoły. Gdy byłam już w miasteczku, zaskoczona spostrzegłam, że ta sama trasa, która na początku przyprawiała mnie prawie o zawał serca, w tej chwili nie robi na mnie żadnego wrażenia. Zero przyspieszonego oddechu, zero zadyszki. Może wielbiciele zdrowego i aktywnego trybu życia nie do końca się mylą? Może rzeczywiście stały ruch wpływa na dobrą kondycję, która przestaje być mglistym mitem i wytworem zbyt bujnej wyobraźni? W końcu miałam naoczny i namacalny dowód w swojej własnej osobie. A z faktami się nie dyskutuje. Zwłaszcza na środku małego Malowniczego, gdzie wszyscy wszystkich znają i na pewno by spostrzegli, gdybym zaczęła do siebie mamrotać... W tym momencie zdałam sobie sprawę, że nie robię nic innego, tylko właśnie mamroczę do siebie, stojąc naprzeciwko sklepu Kraśniakowej, która bezczelnie gapi się na mnie zza uniesionej rolety. W piątek wieczorem przezornie nastawiłam sobie budzik na piątą rano, bo przecież wycieczka to jedno, a bycie kobietą wytworną drugie. Gdy zadzwonił, za oknem świtało, a ja półprzytomna powlokłam się do łazienki i oddałam się trudnej sztuce robienia porannego makijażu. Gdy w miarę zadowolona z efektów opuściłam łazienkę, natknęłam się na Jagodę, która szeroko otworzyła zaspane oczy i wyraźnie się wzdrygnęła. - Majka, na litość boską, co ty masz na twarzy? Zapomniałaś się wczoraj umyć czy jak? - zapytała, oglądając mnie pod światło. - Jak to co mam na twarzy? - oburzyłam się. - Świeżutki makijaż. A co z nim nie w porządku? - Wszystko. Przesadziłaś z odcieniami ziemi. Wyglądasz jak własne zwłoki. Idź się umyj, bo mimo że Czaruś to twardy facet, może nie zdzierżyć twojego widoku i zamiast poznawać

okolicę, będziemy musiały cały poranek cucić pana weterynarza. - Chyba trochę przesadzasz - prychnęłam, ale w rezultacie wróciłam do łazienki i zmyłam wszystko z twarzy. - Teraz lepiej? - zapytałam Jagody, która wstrząśnięta moim widokiem rozbudziła się na tyle, żeby nie wracać do łóżka, tylko wypić ze mną szybką kawę. - Stanowczo. Nawet dobrze, że się obudziłam, nareszcie jesteśmy same i możemy spokojnie porozmawiać. Bo wiesz, przyjechałam z tobą tylko na moment, a w rezultacie jakoś zostałam. I chyba chcę tu zamieszkać. Pracować mogę tutaj, lekarzy potrzebują wszędzie, badania też mogę prowadzić na miejscu. Gabinet muszę otworzyć w centrum Malowniczego, to chyba logiczne, i tylko nie wiem, jak rozwiązać sprawę mieszkania. - A co ci znowu chodzi po głowie? - Spojrzałam jej prosto w oczy. - Przecież mieszkasz tutaj i nie myśl, że się tak łatwo od tego wywiniesz. Ostatecznie kto jak nie ty pomoże mi w układaniu na nowo życia? Potrzebuję cię jak kania dżdżu i jeżeli sobie wymyśliłaś, że zostawisz mnie tu samą, to już bardziej nie mogłaś się pomylić. Nic z tego, ostatecznie ktoś musi mi pomóc w wychowaniu córki i w tych wszystkich strasznych pracach gospodarczych. - Ha, czyli mam być tanią siłą roboczą? Wiedziałam, że kryje się za tym jakiś podstęp. - No cóż, rozgryzłaś mnie. Będziesz moim osobistym Kopciuszkiem, tylko po to przywlokłam cię z Warszawy. No i oczywiście potrzebny był mi szofer. A że jesteś moją najukochańszą przyjaciółką, to tylko nieistotny szczegół. - Jasne jak słońce - mruknęła Jagoda i pociągnęła nosem. - Majka, nie wiem, jak mam ci dziękować. W końcu jesteś moją najbliższą rodziną. Najlepszą, jaką mam, bo z wyboru. Taką na dobre i na złe. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.

Obie miałyśmy mokre oczy. I zapewne skończyłoby się obopólnym wzruszającym pochlipywaniem, gdyby nie to, że przed dom zajechała czarna terenówka Czarka i obie jak na komendę wytarłyśmy twarze ściereczkami kuchennymi. A ja przy okazji odkryłam jeszcze jedną prawdę: na opanowanie wzruszenia najlepsze jest pojawienie się faceta. I jak tu nie wierzyć, że mężczyźni są w życiu niezbędni? Bez nich byłybyśmy miękkie jak kaczuszki, a tak, obcując nieustannie z płcią przeciwną, mamy szansę się utwardzić i zahartować charaktery. A że nieraz takie hartowanie boli, to już zupełnie inna historia. Przecież w końcu życie to nie je bajka, jak mówi Marysia. Mimo młodego wieku i głupich pomysłów w tym akurat ma całkowitą rację. Nigdy nie przypuszczałam, że to powiem, ale cóż, jak widać, czasami robi się rzeczy, które wcześniej nawet przez myśl nie przejdą. Otóż z całą stanowczością stwierdzam, że nienawidzę wycieczek, chodzenia i wszelkiej aktywności fizycznej. Ruch to wcale nie jest zdrowie, ruch to coś strasznego, co prowokuje okropne pomysły. Na przykład jak miło by było zabić pewnego weterynarza. Szczerze mówiąc, nie próbowałam tylko i wyłącznie dlatego, że on jedyny w naszym dwuosobowym gronie miał pojęcie o mapie, co dawało nikłe szanse, że jeżeli nie umrę wcześniej z wyczerpania, to jednak uda mi się wrócić do domu. Na początku było całkiem miło i przyjemnie. Szliśmy sobie przez sielankowe ciche wioski, cykaliśmy fotki, zachwycaliśmy się ciszą, pięknymi widokami i śpiewem ptaków, które najwidoczniej urządziły wielki poranno - wiosenny koncert. W końcu dotarliśmy do pierwszego punktu naszej wyprawy, ruin pałacu. Ruiny wyglądały imponująco, tyle że stały na prywatnym terenie, którego broniła agresywna tabliczka z napisem TEREN PRYWATNY WSTĘP WZBRONIONY. Przez moment miałam nawet wrażenie, że gdy podejdę bliżej,

tabliczka wrogo na mnie zawarczy i obnaży swoje ostre tabliczkowe kły. Na całe szczęście w ostatnim momencie udało mi się ugryźć w język i nie podzieliłam się tymi chorymi myślami z Czarkiem. - Czyli co, nie możemy tam wejść? - westchnęłam rozczarowana. - No nie wiem, niby jest ostrzeżenie, ale patrz, teren nieogrodzony, widać ścieżkę. Próbujemy? - Może tylko kawałeczek - uległam pokusie, bo ścieżka przywodziła mi na myśl wejście do tajemniczego ogrodu i po prostu nijak nie mogłam się oprzeć. Dróżka była pełna zakrętów i prowadziła do kamiennych zarośniętych schodów, na których z dużym żalem się zatrzymałam. - Nie idziemy dalej? - Czarek zadarł głowę do góry i jak na dłoni widać było, że on by poszedł. - Nie wiadomo, co tam jest, w końcu było ostrzeżenie, a jak tam będą spuszczone psy? Albo wściekły właściciel? - No wiesz, jestem weterynarzem, z psami bym sobie poradził, ty musiałabyś wziąć na siebie gospodarza, bo o ile zdążyłem się zorientować, mój niewątpliwy urok nie działa na facetów. - Chyba że to będzie gej. Wściekły gej ze stadem wielkich psów, jak podoba ci się taka wizja? - Hmm.... Gej zoofil? Jak by to powiedzieć... Bardzo interesujące, ale wolę nie doświadczyć takiego spotkania na własnej skórze. Masz rację, zawracamy - westchnął wyraźnie zawiedziony Czaruś i z ociąganiem zszedł ze schodków. Gdy wyszliśmy z powrotem na drogę, natknęliśmy się na autochtona, który siedział na krawężniku i z roztargnieniem popijał piwo, gapiąc się na nas bezczelnie. Widząc jego mętne oczka, przyspieszyłam kroku, bo właśnie odkryłam, że chronicznie nie lubię podpitych typków, lecz autochton

wyraźnie był w towarzyskim nastroju i nic a nic nie interesowały go moje osobiste odczucia. - No, jak tam? - zagadnął. - Ruiny dostatecznie ruinowate? Ludzie to są jednak matoły - ciągnął dalej oczywiście bez urazy. - Oczywiście - przytaknęłam i sugestywnie pociągnęłam Czarka za rękaw. - Czemu pan tak krytycznie ocenia swoich bliźnich? Czarek zignorował mój pośpiech i z miną badacza przysiadł koło rozleniwionego tubylca. A mnie zamurowało. Bo jak to tak? Ja mu wyraźnie daję sugestywne znaki, a on nic? Tymczasem autochton najwyraźniej poczuł się doceniony, bo rozgadał się na całego. - Widzisz pan, kupa kamieni, a ludzi do nich ciągnie, jakby nie wiem co tam było. A człowiek miejscowy spokoju nie ma. Kiedyś to można tam było i winko wypić, i się przespać, a teraz to tylko łażą i łażą. Jak tu żyć? - Rzeczywiście, bezczelność ludzka nie zna granic rzuciłam kąśliwie, ale tubylec wziął moje słowa za dobrą monetę, zapominając widać, że przecież my też należymy do wrogiego obozu entuzjastów ruin. - No właśnie. Z paniusi to jest swoja babka skomplementował mnie z uznaniem. - Chce paniusia łyka? czknął, wyciągając w moim kierunku prawie opróżnioną butelkę piwa. - Nie, nie, dziękuję - powiedziałam szybko, z wściekłością patrząc na Czarka, który przysłuchiwał się naszej salonowej rozmowie, z trudem hamując rozbawienie. - A to tak można tam było wchodzić, właściciel się nie denerwował, że urządzają tam sobie panowie imprezy? - zagadnęłam, bo nagle dostrzegłam możliwość dowiedzenia się czegoś konkretnego.

- Przecież tam nikogo nie ma. Jeszcze jakiś czas temu ten pałac był w całkiem dobrym stanie, kupił go pewien facet i podobno sam podpalił. - Po co miałby sam podpalać? - Zdziwienie pozwoliło mi nawet zapomnieć, że powinnam żywić urazę do podpitych tubylców. - Dla kasy, rzecz jasna. Ubezpieczony był, to widać mu się opłaciło. - No to my niczym te ostatnie matoły pójdziemy zobaczyć z bliska tę kupę kamieni - stwierdziłam - oczywiście bez urazy. - Do paniusi urazę? Ależ jak bym mógł! Z pani jest przecież superkobita. - Z tubylca wyłonił się niespodziewanie autochton dżentelmen. - Ba, ja nawet z państwem pójdę i osobiście wszystko pokażę - rzekł, podnosząc się z krawężnika. Chwiejnym krokiem podążył w kierunku pałacu. Chciał nie chciał, poszliśmy za nim i pod jego mętnym, acz czujnym okiem obejrzeliśmy ruiny, w których ni mniej, ni więcej, tylko się zakochałam od pierwszego wejrzenia. Tubylec z miną pana i władcy robił za przewodnika po terenie, na którym stał pałac, a potem odprowadził nas do samej ulicy i machał ręką, dopóki nie zniknęliśmy mu z oczu. - Jakbym wygrała w totka, tobym to odremontowała powiedziałam do Czarka. - A w ogóle co ty sobie myślisz? Przecież widziałeś, że nie chcę gadać z tym podpitym typem, i co? - zaatakowałam go następnie, bo przypomniałam sobie, że przecież jestem na niego zła. - I nic - odpowiedział bezczelnie, błyskając ironicznie oczami. - Musisz się nauczyć trudnej sztuki kontaktu z tubylcami, którzy, jak widać na załączonym obrazku, bywają różni, ale docelowo są z reguły sympatyczni.

- Czyli zrobiłeś to specjalnie, żeby mnie zezłościć! Oburzona stanęłam na środku drogi. - Ależ broń Boże! Zrobiłem to, żebyś poszerzyła nieco swój światopogląd. Od miejscowych można dowiedzieć się mnóstwa rzeczy, a ponadto lepiej, żeby cię lubili, niż traktowali z niechęcią. Zresztą nawet jak trochę się zirytowałaś, co to szkodzi. Odrobina złości ożywia umysł i ciało. Czy moglibyśmy już iść dalej? Zauważyłaś, że kobiety nie potrafią robić dwóch rzeczy jednocześnie? To chyba rodzaj jakiegoś upośledzenia. Nie wiem, czy przeprowadzono już na ten temat badania naukowe, to może być bardzo ciekawe, jak uważasz? - zapytał, jednocześnie ruszając energicznie do przodu. - Nie, nie uważam - wysapałam, podbiegając, by dorównać mu kroku. - To, co powiedziałeś, to wierutna bzdura. Szowinistyczna brednia. Kobiety już chociażby z racji bycia matkami muszą robić wiele rzeczy naraz. Tylko skończony idiota może tego nie zauważyć. - Właśnie nazwałaś mnie skończonym idiotą poinformował mnie uprzejmie Czarek, wyciągając z kieszeni mapę. - A ty zasugerowałeś, że jestem upośledzona! - Bynajmniej, to była tylko hipoteza, nie stuprocentowe stwierdzenie. Zresztą nie dotyczyło bezpośrednio ciebie, tylko ogółu. - Sraty - taty. Zostaw już te mętne, niewiarygodne tłumaczenia i powiedz lepiej, czy jeszcze daleko. - Do czego? - Czarek spojrzał na mnie ze zdziwieniem. - Do końca trasy - wyjaśniłam precyzyjnie. - No cóż, powiedziałbym, że jesteśmy ledwo na początku - odpowiedział lekko skonsternowany i ponownie obejrzał mapę. - A co, już jesteś zmęczona?

- Ależ skąd - skłamałam, bo przecież nie mogłam mu pokazać, że jestem miagwa i mięczak. I tak oto strzeliłam gola do własnej bramki. Lecz o tym miałam się przekonać dziesięć kilometrów dalej, kiedy się okazało, że trasa dotąd w miarę równa zmienia się w drogę przez góry, które mimo że z dołu wyglądają na niezbyt strome i wysokie, to przy wchodzeniu stają się nie lada wyzwaniem. Szczególnie dla kogoś, kto obsesyjnie boi się stromych zejść. I kogo bolą nogi. I kto jest nieszczęśliwy i pragnie tylko jednego: dotrzeć do miejsca, gdzie istnieje coś tak cudownego jak pojazdy mechaniczne, w których można złożyć swe obolałe ciało i nie musieć już niczym przebierać, z niczego się zsuwać i na nic wspinać. Niestety, do tego było jeszcze daleko, a ja nie dość, że czułam, że nie zrobię już ani kroku, to jeszcze musiałam walczyć z ogarniającą mnie histerią, którą wywoływały coraz to bardziej strome skałkowate zejścia. - Tylko spokojnie - mruczałam pod nosem. - Tylko spokojnie. Jedyne, co mi grozi, to ewentualne połamanie rąk, nóg, w najgorszym razie kręgosłupa. Nic ponadto, li i jedynie. - Co tam mówisz?! - zakrzyknął Czarek, który szedł pierwszy i bynajmniej nie wyglądał ani na zmęczonego, ani na przerażonego. - Przepowiadam sobie przyszłość - sarknęłam. - Mówiłeś, że to będzie łatwa, krótka trasa. Ja wiem, że jestem mieszczuch, ale wydaje mi się, że przesadziłeś! - Cóż... - zająknął się weterynarz Czaruś - muszę ci się do czegoś przyznać. Wydawało mi się, że to łatwiejsze przejście. Z mapy nie wynikało, że tu będzie tak stromo. Ale to jeszcze nie wszystko... - Nie? - Po plecach przebiegi mi nieprzyjemny dreszcz. - Wydaje mi się, że zgubiliśmy szlak - wyznał ze skruchą. - Jak to zgubiliśmy? Jak można zgubić szlak? zdenerwowałam się natychmiast.

- Po prostu od jakiegoś czasu nie mogę znaleźć oznakowania. - Czy ja dobrze rozumiem? - Z nerwów głos zaczął mi się łamać. - Jesteśmy gdzieś w dziczy, a ty nie wiesz gdzie? - Aż tak źle nie jest. Mniej więcej się orientuję niefrasobliwie stwierdził Czaruś, a ja poczułam, że robi mi się niedobrze. - Mam nadzieję, że raczej więcej niż mniej, bo jeżeli chodzi o mnie, to jak już ci wcześniej powiedziałam, orientację w terenie mam zerową. Zakładając oczywiście, że nie może ona przyjmować wartości ujemnych. To co teraz zrobimy? - zapytałam, łudząc się, że weterynarz ma przygotowany plan awaryjny. - Nie mam pojęcia - rozwiał natychmiast moje nadzieje. Wracać nie ma sensu, bo już niedaleko jest koniec szlaku. - Tego szlaku, którego nie ma? - upewniłam się uprzejmie. - Musi gdzieś tu być. Właściwie nie mamy innego wyjścia, tylko pójść w tamtą stronę. - Machnął ręką w kierunku zarośniętej ścieżki. - W końcu powinniśmy wyjść na właściwą drogę. - Jesteś pewny, tak? Zaznaczam, że niekoniecznie musisz mówić prawdę - zmusiłam się do żartobliwego tonu, usiłując odpędzić od siebie wizję nas obojga wycieńczonych i błąkających się po dzikich ostępach. - Tak wynika z mapy, więc nie ma się czym niepokoić. Ze szlakiem czy bez, dojdziemy do celu. - Cieszy mnie twój optymizm. Osobiście nie czuję się aż tak pewnie. Jak przypuszczam, niebagatelny wpływ na to mają moje doświadczenia z przeszłości. Na przykład biegi na orientację kończyły się zawsze moją sromotną porażką, z tym że wtedy zawsze wcześniej czy później ktoś mnie odnajdywał. Wystarczyło, że siadłam i grzecznie poczekałam. Potem, gdy

już dla nikogo nie było tajemnicą, że mapa nic dla mnie nie znaczy, radzono mi po cichu, żebym nie oddalała się zbytnio, tylko w miejscu w miarę wygodnym i bliskim czekała, aż gry i zabawy się zakończą. No więc krótko mówiąc, jestem przerażona i naprawdę mam nadzieję, że ty wiesz, gdzie iść i co robić - zakończyłam i z ogromnym trudem zapanowałam nad dalszą chęcią mówienia. Zawsze na stres reaguję niekontrolowanym słowotokiem. Ewentualnie całkowitym milczeniem. Cóż, jak widać, mam skłonności do popadania ze skrajności w skrajność. - No to na pocieszenie mogę ci powiedzieć, że ja się nigdy nigdzie nie gubiłem i nie mam kłopotu z odnajdywaniem właściwego kierunku - rzekł Czarek uspokajająco. - A teraz chodźmy, nie ma sobie nad czym łamać głowy - stwierdził autorytatywnie i pomaszerował zarośniętą ścieżynką. Chciał nie chciał, podążyłam za nim, obiecując sobie solennie, że już nigdy nie pójdę na wędrówkę bez wykwalifikowanego przewodnika. Na szlaku, a raczej na bezszlaku panowała cisza. Wokół ścieżki rosła trawa prawie tak wysoka jak ja, a drzewa wyglądały tak mrocznie, jakby zostały żywcem wyjęte z „Władcy Pierścieni". Słońce prawie się nie przebijało przez ich gęste korony. Tuż nad ziemią unosiły się mgielne opary i ogólnie atmosfera była trochę horrorowata. I właśnie gdy to pomyślałam, z tyłu za nami coś ryknęło. Przerażenie ścisnęło mi gardło i zapewne tylko dlatego nie zaczęłam opętańczo wrzeszczeć. Podbiegłam do Czarka i mocno chwyciłam go za rękę. Sądząc po jego minie, był tak samo przerażony jak ja, co wcale nie wpłynęło na polepszenie mojego samopoczucia. - Słyszałeś? - wyszeptałam, kurczowo ściskając mu dłoń. - Ten odgłos? - Czarek obrzucił mnie uważnym spojrzeniem. Widać wyglądałam marnie, bo machinalnie się

wyprostował i zrobił dziarską minę. - To zapewne jakieś drobne zwierzę - powiedział pełnym otuchy tonem i uspokajająco poklepał mnie po ramieniu. - Aha, drobne - mruknęłam pod nosem. - Na przykład dinozaur. Czy ty naprawdę myślałeś, że uwierzę w małe stworzonka ryczące na pół lasu? - No wiesz, zawsze można przyjąć, że takie zwierzątko ma bardzo donośny głos. - Czarek się roześmiał i pociągnął mnie za rękę. - Chodźmy, im szybciej wrócimy do cywilizacji, tym lepiej. Widzę, że na dziś ci wystarczy kontaktu z naturą. - O, natury to ja mam powyżej uszu na całe wieki! powiedziałam wściekła. - I nie udawaj, ty też się przeraziłeś tym rykiem. Naprawdę nie wiesz, co to mogło być? - Nie mam pojęcia. Zresztą, co nam da ta wiedza? Po prostu oddalmy się stąd czym prędzej. - A więc jednak - wysapałam, bo przy tempie, jakie narzucił Czarek, ledwo mogłam mówić. - To może być coś groźnego! O Boże! - Przystanęłam nagle. - A jeśli to był niedźwiedź? Czy to w ogóle możliwe? Bo niedźwiedzie z całą pewnością żyją w Tatrach, ale jak jest tutaj? - Ze zdenerwowania aż zaczęłam się jąkać. - Czarek, słyszysz mnie?! - Trudno nie słyszeć. Drzesz się na pół lasu. Nie mam pojęcia, czy tu są niedźwiedzie. - Jak to, przecież jesteś weterynarzem! Dlaczego weterynarz nie wie, gdzie występują niedźwiedzie? Rozżaliłam się na całego. - Bo weterynarz może ewentualnie leczyć niedźwiedzia, usypiać niedźwiedzia, jeść niedźwiedzia, ale nie musi znać historii całego gatunku - zirytował się Czarek, a ja poczułam, że jeżeli zaraz ta koszmarna droga pod górę się nie skończy, z całą pewnością padnę na tej ścieżce i ta rycząca bestia będzie miała kolację podstawioną pod nos. Wprawdzie nie

zaliczyłabym się w tej chwili do posiłków superświeżych, ale to ryczącego zwierza zapewne nie zniechęci. Przypuszczalnie będzie szczęśliwe, że znalazło kawał spoconego mięsa, które leży i nie ucieka. - Czarku, chciałabym cię lojalnie uprzedzić, że albo zaraz dotrzemy do jakiejś miłej wioski, albo umrę z wyczerpania wysapałam w stronę pleców podobno weterynarza. W końcu co to za weterynarz, który nie ma zielonego pojęcia o niedźwiedziach? Słowo „podobno" było tu jak najbardziej uzasadnione. - Dlaczego wolisz umierać z wyczerpania w wiosce niż tutaj? - przejawił niezdrowe zainteresowanie Czaruś, sprawca wszelkich dzisiejszych nieszczęść. - Bo tam przynajmniej żaden wieśniak mnie nie pożre, a tu, niestety, jest to bardzo możliwe. - Możliwe, że pożre cię tutaj krwiożerczy wieśniak? zaśmiał się, a ja na poważnie zaczęłam się zastanawiać, czy nie huknąć go czymś ciężkim w głowę. Jego dobry nastrój potwornie działał mi na nerwy. - Spokojnie, Maja - ciągnął dalej, ale jakimś odmienionym tonem. - Nie pozwolę, żeby ci się coś stało. W końcu trzeba dbać o kobietę swojego życia, nawet jeżeli jest się niebywałym kretynem, który nie do końca dobrze wybrał trasę. Jak będzie trzeba, to cię doniosę na rękach. Albo na plecach - dodał po chwili namysłu. - Lepiej, żebym ręce miał wolne. Do asekuracji. - Czy ja kiedykolwiek mówiłam, że chcę być księżniczką? Nie, nie trać siły na szukanie odpowiedzi, wyręczę cię. Otóż nie, nie mówiłam. Tak więc nie oczekuję noszenia na rękach, nie szukam księcia. Chcę natomiast, żebyś znalazł ten cholerny szlak, a przynajmniej wyprowadził mnie gdzieś, gdzie mieszkają ludzie! - warknęłam gniewnie. Bo co on sobie myśli, księżniczek jeden! Tkliwy romantyzm był ostatnią rzeczą, na którą miałam ochotę.

Czarek w pierwszym momencie wyglądał, jakby chciał coś odpowiedzieć, ale spojrzał na mnie i dał sobie spokój. A mnie coraz bardziej wszystko bolało - nogi, ramiona i kark. Stopy odmawiały posłuszeństwa i rwały jak cholera, szczególnie przy wspinaniu się i schodzeniu. Czyli biorąc pod uwagę, że powierzchni zupełnie płaskich było niewiele, praktycznie ciągle dawały o sobie znać. Na nieszczęście poinformowałam o tym cholernego czarusia, któremu z miejsca wszystko się pokojarzyło i reszta koszmarnej drogi przebiegała pod znakiem takiej oto piosenki: Zabrałem dziewczę w góry, by miło spędzić czas, słońce nam świeciło, wesoło szumiał las i szliśmy tak we dwoje, za nami drogi szmat, aż nagle przystanęła i powiedziała tak: Bolą mnie już nogi, ramiona i kark, chodzić już nie mogę i sił zupełnie brak, ręce mi opadają i czuję się jak wrak, i dosyć mam tych gór, i niech je trafi szlag... Trzeba przyznać, że słowa oddawały dokładnie moje uczucia, co nie znaczy, że śpiewający weterynarz działał kojąco na moje zszarpane nerwy. W rezultacie nie wytrzymałam, zaproponowałam mu zmianę profesji i rozpoczęcie kariery wokalnej, najlepiej w jakimś popularnym programie typu „Mam talent" lub czymś podobnym. Gdy w końcu udało nam się dojść do jakiejś maleńkiej wioski, byłam gotowa paść na asfalt i z wdzięcznością całować nawet taką namiastkę cywilizacji. Niestety, moja radość nie trwała długo, bo zagadnięta przeze mnie staruszeczka ze smutkiem stwierdziła, że tu nic nie jeździ. - Wie pani, w tygodniu kursuje autobus szkolny, ale tak, to nic. - Nic? - Absurdalnie poczułam żal do Bogu ducha winnej kobiety. - Absolutnie nic? Ja się poddaję - stwierdziłam z rozpaczą. - Siądę tutaj i najpierw odpocznę, i jeżeli wcześniej

nie umrę ze zmęczenia, to może potem uda mi się dotrzeć do jakiegoś przystanku. - A co też pani opowiada! - oburzyła się staruszka. - Tak nie można. Z takim podejściem to ja bym już pierwszego dnia wojny nie żyła. Nie można tak sobie pobłażać! Twardym trzeba być, a miękkie to można mieć serce, i to też tylko od czasu do czasu. Jak warto. - Posłuchaj pani, mądrze mówi - zaapelował do mnie Czarek. - Jeszcze trochę musisz wytrzymać! - A pan niech lepiej cicho siedzi! Kto to widział wlec dziewczynę taki szmat drogi, kiedy ona niezwyczajna! zgasiła go natychmiast staruszka, a ja poczułam do niej ogromną wdzięczność. - Poczekajcie chwilę - powiedziała i weszła na podwórko przed małym białym domkiem. Po chwili wróciła z młodym blondynkiem, który obrzucił nas kpiącym spojrzeniem. - No to co, Sławeczku, podrzucisz ich? - bardziej stwierdziła, niż zapytała. - Pewnie, dla babci wszystko - mruknął Sławeczek i ku mojej radości wyprowadził z garażu auto. - No to jedźcie z Bogiem - pożegnała nas i poczekała, aż wsiądziemy do samochodu. W czasie jazdy Sławeczek trochę się rozchmurzył i nawiązał nić porozumienia z Czarkiem. Ja byłam zbyt zmęczona, żeby się odzywać, zdobyłam się tylko na sprostowanie, gdy uroczy Sławuś powiedział o mnie, że jestem żoną weterynarza. I zapewne tylko mi się przywidziało, że na tę wieść po przystojnym obliczu blond Sławusia przemknął pełen zadowolenia uśmiech. Następnego dnia ledwo otworzyłam oczy, stwierdziłam, że z całą pewnością zapadłam na wyjątkowo ciężką grypę. Bolały mnie wszystkie mięśnie. Ledwo o tym pomyślałam, od razu uświadomiłam sobie, że to nie żadna choroba, tylko

skutki wczorajszego górskiego szaleństwa. Dzięki Bogu, była niedziela i rysowała się nadzieja, że uda mi się nieinwazyjnie rozruszać obolałe członki. Podnosząc się z trudem z łóżka, postanowiłam zacisnąć zęby i pogodzić się z obecną kondycją, a raczej jej brakiem. W końcu co mnie nie złamie, to mnie wzmocni. Chyba że najpierw odpadną mi nogi albo zwariuję z bólu. Cóż, jedno było pewne: z całą pewnością miałam mięśnie. A jak się coś ma, to powinno się z tego cieszyć. Ponadto pocieszająca było również to, że nikt poza najbliższymi nie miał szansy zobaczyć mnie w tak upokarzającym stanie. Ale gdy sykając z bólu i przemieszczając się w pochylonej pozycji, dotarłam na dół do kuchni, rozległ się dzwonek do drzwi. - Kto to może być? - zapytałam retorycznie i poleciłam Marysi otworzyć. Zadanie miała trudne, bo żeby dostać się do wejścia, musiała przebrnąć pomiędzy ujadającymi psami i kotem, któremu ostatnio wyraźnie się coś pomieszało i zaczął uważać, że jest psem. Szczęście w nieszczęściu, że jeszcze nie zaczął szczekać. Czekając, aż Marysia sprawdzi, kto się dobija, postanowiłam sobie solennie, że ktokolwiek to będzie, ja mu się nie pokażę na oczy. Niestety, jak po chwili powiadomiła mnie moja osobista córka, przed drzwiami stał obcy facet i domagał się widzenia ze mną. - Jak to, obcy facet powiedział ci, że chce się ze mną zobaczyć? - Byłam niebotycznie zdumiona. - A skąd obcy facet mnie zna? - Mamo, ja nigdy za tobą nie nadążałam. - Marysia z irytacją przewróciła oczami. - Może to nie jest obcy facet dla ciebie, tylko dla mnie. Idź i zobacz, bo mimo wszystko nie wpuściłam go do domu. W końcu nikogo oprócz nas nie ma, skoro świt poszli do kościoła. Najpierw idź i człowieka obejrzyj.

- Myślisz, że to takie proste - wystękałam. Poczłapałam w kierunku drzwi, myśląc, że mężczyzn cechuje jakaś samcza złośliwość. Nie miał kiedy się taki przypałętać. Zero szacunku dla moich zmaltretowanych mięśni i fatalnego samopoczucia, mruczałam pod nosem, zdejmując łańcuch i jednocześnie odpychając nogą psie towarzystwo, które wyraźnie rwało się do powitania przybysza. A on rzeczywiście okazał się obcym, szpakowatym facetem w średnim wieku. - Słucham, chciał się pan ze mną widzieć - powiedziałam, zastanawiając się, czy to któryś z ojców moich uczniów. Tylko takie wytłumaczenie przychodziło mi do głowy, chociaż szczerze mówiąc, trochę to było niegrzeczne zabierać mój prywatny czas w wolny dzień. Tymczasem facet uśmiechnął się uroczo, ukazując rząd białych zębów, i przestąpił z nogi na nogę. - Miodek - powiedział wreszcie, gdy już zaczęłam myśleć, że w życiu nie przemówi. Zaskoczona szybko zamrugałam. - Tak? - zapytałam, starając się, żeby brzmiało to w miarę zachęcająco. - Eee, nnno Miodek... - zaczął znowu i wyraźnie się zapowietrzył. Stwierdziłam, że chyba nie jest do końca normalny. Jednocześnie spojrzałam na wielką torbę, którą miał przerzuconą przez ramię, i doznałam olśnienia. - A, miodek! - rzuciłam w przypływie zrozumienia. - Bardzo dziękuję, ale niepotrzebnie pan się fatygował, mam jeszcze cały słoik. Nic od pana nie kupię - dodałam przezornie, ubezpieczając się na wypadek, gdyby w torbie miał coś jeszcze.

- Nnnie, nnnie miodek... - wyjąkał z trudem. Utwierdziłam się w przekonaniu, że ma nie po kolei w głowie albo ewentualnie jest pijany. - No to miodek czy nie miodek? Niech się pan zdecyduje - popędziłam dziwnego gościa, bo doprawdy miałam inne zajęcia niż tkwienie w progu z dorosłym wcieleniem Kubusia Puchatka. - Miodek - zdecydował facet natychmiast, a ja odniosłam wrażenie, jakbym znalazła się w rzeczywistości alternatywnej. - No to gratuluję. Czy to już wszystko? Pomogłam panu w podjęciu jakiejś ważnej decyzji życiowej i mogę sobie iść? zapytałam, macając za sobą drzwi w poszukiwaniu klamki. Gość stanowczo nie był normalny i dobrze było móc w razie potrzeby wypuścić na niego psie towarzystwo, które wprawdzie nigdy nikogo nie pogryzło, ale zawsze istniała szansa, że zaliże go z miłości na śmierć. - Nie, niech paaannii poczeka. Ja jestem Miodek. - Nie chciałabym rozwiewać pana złudzeń, ale pan jest człowiek, nie miodek - wyprowadziłam go z błędu. - Sugeruję wizytę u specjalisty, a teraz już się pożegnamy - zdobyłam się na stanowczość i dla podkreślenia efektu groźnie ściągnęłam brwi. - BBBoże kkkochany, jak zwykle to samo - westchnął facet. - Nnnazywam się Miodek. A do specjalisty chodzę, takiego od jjjąkania - wyjaśnił ze zrezygnowaną miną. Poczułam, że niestety to, co przeczuwałam ostatnimi czasy, okazuje się prawdą. Byłam upokarzająco głupia. - Przepraszam bardzo, ale tak jakoś dziwnie wyszło jęknęłam. - Nie zrozumieliśmy się. Ponadto pan jąka się tylko momentami i dlatego... - rozłożyłam ręce w bezradnym geście. - Rrrrozumiem. Jjjąkam się tylko na początku, jak jestem zzzdenerwowany. Taka przyyypadłość. Podobno szuka pani kogoś do uli.

- Pan jest pszczelarzem? - Tak. I nazywam się Miodek. - Zaśmiał się, a w kącikach oczu zrobiły mu się urocze kurze łapki. Odwzajemniłam uśmiech, ale nie odważyłam się głośno roześmiać. W końcu, bądź co bądź, już dziś zdążyłam się zbłaźnić i nie życzyłam sobie powtórki z rozrywki. - Wejdźmy do środka i porozmawiajmy. Ale poza tym nazwiskiem ma pan jakieś imię? - zapytałam z nadzieją, że to nie będzie Kubuś albo inny miodożerca. - Florian, nnnazywam się Florian - odpowiedział, wyciągając do mnie rękę. - No to zapraszam na herbatkę, panie Florianie. Obiecałam sobie w duchu, że będę unikała jego nazwiska jak ognia. Summa summarum, pomijając początek naszej znajomości, byłam bardzo zadowolona. Wiosna nastała już w pełnym rozkwicie i czekała zaniedbana pasieka, tak więc pan Miodek nie mógł lepiej trafić. Teraz tylko pozostało mi omówić warunki zatrudnienia, nie dając po sobie poznać, że bolą mnie nogi, ramiona i kark... i tak dalej, i dalej... I tak po raz pierwszy w życiu zatrudniłam pracownika. Co więcej, nie tylko zatrudniłam, ale wynajęłam mu pokój na bardzo niejasnych warunkach, za co niewątpliwie całą winę ponoszę osobiście. Oczywiście niemały wpływ na moje roztargnienie miał początek znajomości z panem Miodkiem i dalszy rozwój wypadków, który, niestety, też nie wyglądał najciekawiej. Otóż gdy już zasiedliśmy przy stole ze świeżo zaparzoną herbatą, pozostali domownicy wrócili z kościoła. Pierwsza do salonu weszła Jagoda, gnąc się konwulsyjnie i wykrzywiając twarz w upiornym grymasie. Wprawiła mnie w takie zdumienie, że poczułam w głowie dojmującą pustkę. Tuż koło mojej wijącej się przyjaciółki truchtała Anielcia i z miną badacza obserwowała poczynania Jagody. Reszta pochodu, względnie normalna, po tym, co już dane było nam ujrzeć,

prawie się nie liczyła. Jagoda, która miała przymknięte oczy i niewiele widziała, wykonała jeszcze spazmatyczne wicie, przewróciła oczami, ukazując białka, i po tym końcowym popisie nareszcie dostrzegła osłupiałe oblicze mojego przyszłego pracownika. Zdziwiona zastygła bez ruchu w pozie zawodowego paralityka. - Hmm - odchrząknęłam, z trudem dochodząc do siebie. Możesz mi wyjaśnić, co to było? - Ja cioci powiem, dobrze, ciociu kochana? - Jak widać, Anielka jedyna nie miała trudności z ogarnięciem sytuacji. To było to, co się dzieje z zatwardziałymi grzesznikami po śmierci, gdy dostaną się już w łapska szatana. Koszmarnie ciekawe, prawda? - Anielka z uciechą zatarła rączki. - A swoją drogą ciekawe, skąd ciocia Jagoda to wie, skoro nawet ksiądz nie wiedział - zastanowiła się po chwili, beztrosko opierając się o kolano ogłupiałego pana Florka. Jagoda obudziła się z letargu. - No cóż, Anielko, po prostu mam konszachty z diabłem. Ksiądz ma raczej znajomości po drugiej stronie i przypuszczam, że stąd jego niewiedza. - A to niedobrze - zacmokało z przyganą upiorne dziecko. - Moja mama zawsze mówi, że trzeba poznać swojego wroga. Muszę o tym koniecznie powiedzieć księdzowi. - Księdzu - poprawiłam słabo. Od tego wszystkiego lekko kręciło mi się w głowie. - A teraz poznajcie pana Floriana. Będzie u nas pracował jako miodziarz... - Z trudem udało mi się wrócić do jako takiej równowagi. - Jako kto, kochanie? - zapytał tata, który dopiero teraz zdecydował się wejść do salonu i obrzucił pana Miodka uważnym spojrzeniem. - No przecież mówię, że pszczelarz - zdenerwowałam się. - A wcale nie mówisz - zaoponował ojciec - mówiłaś, że miodziarz.

- Oj, tato, nie komplikuj! - Ze zniecierpliwieniem machnęłam ręką. - Panie Florianie, to jest mój tato, to moja przyjaciółka Jagoda, która wbrew pozorom jest całkiem normalna, to z kolei jest Anielka, Marysię już wcześniej pan poznał. Na co dzień zachowujemy się bardziej po ludzku, więc nie musi się pan obawiać. Czyli dogadujemy szczegóły, tak? - Nnno tttak - z lekkim wahaniem zgodził się pan Miodek. - Ale jjjeżeli chodzi o szczegóły, to mmmogą być dwa problemy - wyznał, z trudem odrywając zaniepokojone spojrzenie od Jagody. - Tak? A jakie, jeżeli mogę zapytać? - zainteresowałam się uprzejmie, jednocześnie robiąc w stronę przyjaciółki koszmarny grymas. - Pppo pierwsze, mmmam kota - wyznał pszczelarz, tak jakby posiadanie zwierzęcia było czymś haniebnym i z góry dyskwalifikującym. - Wielu ludzi posiada czworonogi i nie widzę w tym nic problematycznego. - Wzruszyłam ramionami, zastanawiając się, czy facet przypadkiem nie mówi o kocie w głowie. Bo szczerze mówiąc, taki rzeczywiście mógłby mnie zaniepokoić. Zwłaszcza jeśli w tak zawoalowany sposób pszczelarz informował mnie na przykład o swojej chorobie psychicznej. - Tooo się tylko tttak wydaje. Bo mam kota, a nie mam mieszkania. Szukam pracy z mmmożliwością wynajęcia pokoju. - I będzie tam pan mieszkał z kotem? - upewniła się Jagoda, siadając na kanapie. - Taki nowoczesny związek? - Jagoda, cicho bądź! - zdenerwowałam się i z trudem wykręciłam głowę w jej stronę (okazało się, że mój organizm poszedł na całość i właśnie do bolących fragmentów dołączył mięśnie szyi). - Mam pokój, który się będzie dla pana nadawał - zdecydowałam i posłałam swojej przyjaciółce piorunujące spojrzenie. - Oczywiście będzie pan za niego płacił, no i

wymaga nakładu pracy. Trzeba będzie zamurować wejście od strony domu, a zrobić je od zewnątrz. Wtedy będziemy mogli zachować prywatność. Ma pan tam nawet łazienkę, bo ta część domu była kiedyś domkiem stróża. Dopiero moja ciocia, która tu mieszkała, połączyła stróżówkę z domem. Tak więc zewnętrzne wejście istnieje, tylko trzeba je na nowo wybić. Rzecz jasna, wszystkie prace zostają na pana głowie. Jeżeli to panu odpowiada, ja ze swojej strony nie widzę żadnych przeciwwskazań. - Bbbardzo dziękuję. I kkkot nie będzie przeszkadzał? - Przy tylu zwierzętach jedno mniej czy więcej nie robi różnicy. - Tttoo dobrze, mogę go wyjąć? - Ma go pan przy sobie? Gdzie? - Zaskoczona rozejrzałam się dookoła. - W tttorbie, to bbbardzo spokojne zwierzę - wyjaśnił pan Florian i wydobył z torby coś, co do złudzenia przypominało martwego kota. W pokoju zapanowała cisza, a ja w popłochu zastanawiałam się, co się robi z wariatami kolekcjonującymi zwłoki. Szczególnie z takimi, którym właśnie zaproponowałam dach nad głową. - Nie chcę być złym prorokiem, ale ten kot chyba nie żyje - stwierdził w końcu mój tata. - Może się udusił w tym zamknięciu? - Nnno co też pan opowiada! - oburzył się pan Miodek Przecież jest żywy. Ten niewątpliwie pokręcony osobnik zaczął trząść biednym zwierzęciem tuż przed moimi oczami. Ale rzeczywiście, ku mojemu ogromnemu zdziwieniu kot przeciągnął się leniwie, ukazując różowe wnętrze pyszczka, otworzył jedno oko, obrzucił mnie kpiącym spojrzeniem i znów bezwładnie zawisł na ręce miodziarza.

- On po prostu jest niebywale spokojny - po raz kolejny zapewnił nas pan Florian. - Tak... To ja może pokażę panu ten pokój. - Z trudem podniosłam się z kanapy ze stanowczym zamiarem zakończenia chorej sytuacji, której zaczynałam mieć powyżej uszu. - Jak wrócę, to porozmawiamy - rzuciłam jeszcze w kierunku Jagody, która wyraźnie dawała mi jakieś znaki, i nie zwracając już na nic uwagi, zaprowadziłam pana Miodka z kotem do jego pokoju. Gdy wróciłam, cała rodzina plus Norbert, który zjawił się w międzyczasie, czekała na mnie w salonie i miny miała oskarżycielskie. - No co? - zapytałam wyzywająco, jednocześnie masując sobie szyję. - O co znowu chodzi? - Jak mogłaś zaproponować obcemu facetowi mieszkanie? - Jagoda zdecydowała się rozpocząć akt oskarżenia. - Przecież nic o nim nie wiesz, nawet nie zapytałaś, dlaczego nie ma gdzie mieszkać. A co będzie, jak się okaże, że to jakiś psychopata i wymorduje nas wszystkich we śnie? - Myślę, że wtedy będziemy całkiem martwi odpowiedziałam z kamienną twarzą. - Ponadto dlaczego akurat we śnie? Psychopaci lubią napawać się strachem swoich ofiar, a nie iść na łatwiznę. - Majka, nie żartuj sobie - poparł Jagodę tata. - Przecież ty w ogóle nie znasz tego człowieka. - To wy się uspokójcie, bo taka panika jest w ogóle nieuzasadniona. Nie znamy go, to nie ulega dyskusji, ale nie wiem, czy pamiętacie, że tu niedługo ma być gospodarstwo agroturystyczne. Będzie mnóstwo nieznanych osób, których nikt nie będzie o nic pytać. Szczerze mówiąc, to dobrze, że udało się komuś na stałe wynająć ten pokój, bo będzie trochę dodatkowych pieniędzy. I tyle.

- Mnie też się wydaje, że pani Maja ma rację. Nie wolno z miejsca oceniać gościa - wtrącił Norbert. - A poza tym ja wiem, kto to jest. Pracował u takiej staruszki w miasteczku, ale ona niedawno zmarła, więc pewnie już go tam nie potrzebowali. - A widzisz! - wpadła mu w słowo Jagoda. - Staruszka nie żyje! Mówiłam, to psychol... - Akurat! - Byłam nieubłagana. - Przyjęłam wierzyć, że staruszki zwykle umierają i nikt nie musi im w tym pomagać. Wszystko jasne, w najbliższym czasie nie ma co liczyć na żadną sensacyjną zbrodnię. A teraz wybaczcie, muszę się położyć - stwierdziłam i przeklinając w duchu zastałe kości, udałam się do swojego pokoju. Dopiero tam uświadomiłam sobie, że właściwie niczego konkretnego co do pana Miodka nie ustaliłam. Pojęcia nie miałam, ile bierze pszczelarz. Nie pozostało mi nic innego, jak żywić nadzieję, że nie są to zbyt duże pieniądze i że zatrudnienie pana F. nie zrujnuje mnie kompletnie. Oprócz tego przez głowę przemknęła mi zdroworozsądkowa myśl, że ktoś, kto ma tak niefrasobliwe podejście do pieniędzy, ludzi i zwierząt, nie powinien zatrudniać pracowników, bo z całą pewnością dobrze na tym nie wyjdzie. Nie bez przyczyny wymyślono powiedzenie o dobrym sercu i twardej dupie. Ale jednocześnie za późno było na takie rozważania, więc uspokoiłam się myślą, że z całą pewnością jakoś to będzie. Ostatecznie skoro już cechowałam się wyjątkową niefrasobliwością, powinnam czerpać z tego jak największe korzyści. Z tą krzepiącą myślą ułożyłam się na kanapie i zapadłam w miłą, regenerującą drzemkę. Niestety, nie było mi dane długo pospać. Ledwo odpłynęłam w miękki niebyt, do pokoju wpadła Marysie i potrząsając mnie za ramię, oznajmiła, że jakiś obcy mężczyzna chce się ze mną widzieć. Skonsternowana

usiadłam na łóżku i gdy upewniłam się, że to z całą pewnością już nie sen, z niedowierzaniem potrząsnęłam głową. - Mam wrażenie, że to jakieś pieprzone deja vu wyznałam ziewając. - Czy przypadkiem już dziś mi nie mówiłaś, że jakiś obcy mężczyzna chce się ze mną widzieć? - Mamo! Jak ty się wyrażasz! Pamiętaj, że jestem tylko dzieckiem - zwróciła mi uwagę oburzona córka. - A co do mężczyzny, to zupełnie inny nieznajomy facet. Swoją drogą muszę z tobą poważnie porozmawiać. W końcu to ja jestem nastolatką i to ja powinnam być oblegana. Tymczasem... - Tymczasem ty się dziecko ucz. O facetach porozmawiamy za parę lat - przerwałam jej bezceremonialnie. - Gdzie znajduje się teraz ów kolejny tajemniczy nieznajomy? - W salonie na dole. Przybył z wielkim wiklinowym koszem i ma bardzo stremowaną minę - zachichotała Marysia. - Mam nadzieję, że to nie kolejny pszczelarz bez dachu nad głową - westchnęłam, poprawiając włosy. - No coś ty, mama! Widziałaś, żeby ktoś przechowywał swój dobytek w wiklinowym koszu? Tamten miał przynajmniej torbę. - Z tego można wnioskować, że jest jeszcze gorzej. Widać, z tego tam na dole jest zupełny golas i nawet torby nie posiada. Nie mówił, jak się nazywa? - Nie, spłoniony tylko zapytał o panią Maję. I coraz bardziej czerwieniał, aż się przestraszyłam, że biedak nie wytrzyma tego ciśnienia i wybuchnie. - Maryśka, jesteś niemożliwa! - Prychnęłam śmiechem i poszłam osobiście obejrzeć spłonionego nieszczęśliwca. Ku mojemu zaskoczeniu w salonie, kurczowo ściskając wiklinowy kosz, siedział czerwony jak rak blond Sławuś. Na mój widok poderwał się, mało co nie wypuszczając z rąk kosza.

- Dzień dobry, panie Sławku - powiedziałam, uśmiechem maskując zaskoczenie. - Witam. Przepraszam, że tak bez uprzedzenia wpadłem, ale wczoraj rozstaliśmy się w dużym pośpiechu i nie zdążyłem wziąć od pani numeru telefonu. - Nic nie szkodzi - odparłam machinalnie, bo przed oczami przesuwała mi się właśnie scena pożegnania, w której (dałabym sobie głowę uciąć) ledwo wyczołgałam się z jego samochodu i mogłam określić to w różny sposób, ale na pewno nie użyłabym słowa „pośpiech". - Babcia... no i oczywiście ja martwiliśmy się o panią, bo tak mizernie wczoraj pani wyglądała, no i babcia prosiła, żeby pani to przekazać. - Czerwieniąc się jeszcze bardziej, blond Sławuś wyciągnął w moim kierunku wiklinowy kosz, w którym było: wino półsłodkie, bułeczki maślane, dziesięć jaj, biały serek i ku mojemu zaskoczeniu puszka z rybkami w pomidorach. Nie wiem dlaczego, ale jej widok spowodował, że o mało co nie wybuchnęłam dzikim śmiechem. Na domiar złego przed oczami stanęła mi zszokowana twarz starowinki, która na pewno wcześniej czy później zorientuje się, że jej spiżarnia została brutalnie ogołocona. Tu już nie wytrzymałam i usiłując powstrzymać śmiech, wydałam z siebie zduszony gulgot. - Ehm, ehm - odchrząknęłam. - Bardzo dziękuję za troskę i w ogóle za wszystko, ale nie wiem, czy mogę to przyjąć... wyraziłam oględnie swoje wątpliwości, pilnując się, żeby broń Boże nie zerkać do koszyka, bo bałam się, że wystarczy jedno spojrzenie na zapuszkowane rybki i całe moje opanowanie diabli wezmą. - Może pani, może. - Na potwierdzenie swoich słów Sławuś energicznie kiwnął głową. - Zresztą, eee, babcia byłaby niepocieszona, gdybym to przywiózł z powrotem.

- W to nie wątpię - mruknęłam, odstawiając kosz na szafkę. - W takim razie pozwoli pan, że w ramach podziękowania zaproszę pana na obiad. A babci... - Babcia nic nie przyjmie. Obraziłaby się śmiertelnie przerwał mi spłoszony Sławek, utwierdzając mnie w przekonaniu, że babcia w tej sprawie jest jedynie ofiarą. - To wszystko naszej produkcji. Znaczy z naszego gospodarstwa. - Rybki też? - zapytałam niewinnie. - Rybki? Jakie rybki? - Sławuś wyraźnie zaczynał się pocić, aż mi się biedaka szkoda zrobiło. Machnęłam ręką. - Nieważne. Co z tym obiadem, zostanie pan? - Będzie mi bardzo miło... - To dobrze, ale może w takim razie skończymy z tym panem i panią. Majka jestem. - Wyciągnęłam do niego rękę, a w tym momencie w przedpokoju zadźwięczał dzwonek. Przeprosiłam Sławusia i poszłam otworzyć. Za drzwiami stał Czarek, na którego widok wszystkie diabły się zmaterializowały i zabrały moje opanowanie czort wie gdzie, co poskutkowało dzikim wybuchem śmiechu. Właściwie analizując przebieg wypadków, powinnam się czegoś takiego spodziewać. Nie pamiętałam, kiedy pod swoim dachem miałam tylu różnych facetów. Niespodziewanie los okazał się wyjątkowo rozrzutny. Nic, tylko wybierać! - Cieszę się, że sam mój widok wprawia cię w tak przedni humor, chociaż jest to trochę niepokojące. - Czarek przyglądał mi się ze zdziwieniem pomieszanym z rozbawieniem Spodziewałem się, że będziesz na mnie raczej wściekła. Oczywiście nie narzekam. Po prostu trochę jestem zaskoczony. - Wiesz, gdybyś przyszedł z samego rana, to zapewniam cię, że byś się nie zawiódł. Kipiałam złością i wszystko mnie

bolało. Ale teraz już mi przeszło, chociaż i tak nigdy w życiu nigdzie już z tobą nie pójdę. - To się jeszcze zobaczy - stwierdził autorytatywnie. Wpuścisz mnie do środka? - Jeśli obiecasz, że już nigdy nie będziesz przy mnie śpiewał, to nawet załapiesz się na obiad. - Uśmiechnęłam się do niego. - W razie popisów wokalnych mogę być nieobliczalna. Właź, bo muszę iść do Jagody pomóc jej smażyć naleśniki. Ty tymczasem dotrzymasz towarzystwa naszemu wspólnemu znajomemu. O, widzisz, niedawno przyjechał Sławek, pogadacie sobie, a ja pójdę zobaczyć, co tam jeszcze jest do zrobienia w kuchni - zadysponowałam, uroczo uśmiechając się do zaskoczonych panów i udając, że nie widzę wrogich spojrzeń, jakie sobie rzucili, lekkim krokiem udałam się do kuchni, zabierając po drodze wiklinowy kosz. Strasznie chciało mi się śmiać. Przez tyle lat posucha, a teraz proszę - wysyp wolnych przystojnych mężczyzn. No po prostu żyć, nie umierać! Do kuchni weszłam, nucąc sobie pod nosem: „Być kobietą, być kobietą, o tym marzę, będąc dzieckiem"... To był doprawdy piękny i oddający moje uczucia tekst. Nawet jeżeli dzieckiem już dawno być przestałam. Popołudnie upłynęło mi w bardzo radosnym nastroju. Najpierw Jagoda dostała ataku śmiechu na widok zawartości wiklinowego kosza. - Przepraszam, ale czy on chciał ci dać do zrozumienia, że woli bardziej puszyste? Patrz, nawet serek tłusty przywiózł. Mówię ci, on uważa, że trzeba cię odkarmić! Ale pomysłowy jest, osobiście na puszkę z rybkami bym nie wpadła - kwiczała z uciechy. - Ja myślę, że on nawet nie wie, że ta puszka tu jest, prawdopodobnie wpadła mu przypadkiem. - Zaznajomiłam

Jagodę ze spiskową teorią dotyczącą ograbionej spiżarni babci staruszeczki. - Nie jestem w stanie uwierzyć, że babcia włożyłaby do koszyka wino. Już prędzej podejrzewałabym ją o zapuszkowane rybki. - A skąd ta pewność? Może chłopak, miast ograbiać własną babkę, to wszystko kupił w sklepie za własne ciężko zarobione pieniądze. - Widziałaś kiedyś sklep, w którym sprzedawali wino własnej roboty i takie bułeczki? - Masz rację, to przemawia na niekorzyść blond Sławusia - zgodziła się ze mną Jagoda. - Patrz, co miłość czyni z ludźmi! Tego młodzieńca już przywiodła do zbrodni. Swoją drogą ciekawe, co będzie dalej... A tak nawiasem mówiąc, ilu ludzi mamy dziś na obiedzie? - Nie licząc domowników, to jeszcze doszedł weterynarz, Sławuś, pan Florian, no i Norbert. - Norbert jest już prawie domownikiem, przynajmniej jeśli chodzi o posiłki - uprzytomniła mi Jagoda. - Powinnyśmy pobierać od Łucji miesięczną stawkę żywieniową. A jak rozwiązałaś sprawę nieszczęsnego miodziarza? Będzie jadać z nami? - Właściwie nie wiem. Nie mów ojcu, ale ja się z nim w ogóle w rezultacie nie dogadałam. Nawet nie wiem, ile mam mu płacić. Przypuszczam, że dobrze by mu było zaproponować posiłki, wtedy mniej byłoby gotówki. - Nie przyszło ci przypadkiem do głowy, że może niektórzy nie powinni prowadzić interesów? - Jagoda znacząco spojrzała na mnie znad patelni, na której dosmażał się ostatni naleśnik. - Niestety, przyszło - przyznałam się. - Ale życie jest okrutne. Świat jest podporządkowany kasie i bez niej ani rusz. Sama rozumiesz.

- Rozumiem i dlatego lojalnie uprzedzam, że musimy pomyśleć, jak zorganizujemy tu wszystko, kiedy otworzę gabinet. Będę oczywiście robić co w mojej mocy, ale na pewno nie zdołam w tygodniu gotować obiadów dla całego stada ludzi. Trzeba trochę pogłówkować. - To pogłówkujemy. - Lekceważąco machnęłam ręką, bo jakoś nie miałam ochoty zastanawiać się nad skomplikowanymi aspektami organizacji życia domowego. Teraz lepiej zobacz, jacy śmieszni są faceci - mruknęłam, zaglądając przez szparę w drzwiach do salonu, w którym Sławuś i Czarek napuszeni jak dwa koguciki rzucali sobie mordercze spojrzenia. - Zadziwiające, jeszcze wczoraj rozmawiali jak dwaj kumple, a dzisiaj wyraźnie nie są zachwyceni swoim towarzystwem. - No cóż, wczoraj Sławuś z Czarkiem byli tylko przygodnymi znajomymi, natomiast dziś chodzi o samicę, a tu, jak wiadomo, panuje terytorializm. - Coś ty, Sławuś to prawie dziecko. Ledwo wąs mu się sypie pod nosem. - Nie przesadzajmy, pod nosem to i owo sypie mu się już od dawna. Zresztą nie wygląda na takiego, który będzie się pytał o pozwolenie, raczej po prostu stanie w szranki. I tak, moja droga, masz już trzech absztyfikantów. - Jakich trzech? - zdziwiłam się, bo ewentualnie brałam pod uwagę panów z salonu i nikt inny nie przychodził mi do głowy. - Czaruś, Sławuś i pan Miodek - uśmiechnęła się chytrze Jagoda. - Chyba przesadzasz. Pan Florian przybył tu w sprawach czysto zawodowych - zaprotestowałam. - Pożyjemy, zobaczymy - stwierdziła sentencjonalnie moja przyjaciółka. - A teraz lepiej chodźmy już podawać

obiad, bo zaczynam się obawiać, że bez naleśników pokoju się nie obędzie. No i rzeczywiście na widok jedzenia panowie zaprzestali wrogich spojrzeń oraz pomruków i już zgodnie zasiedli do stołu. Niestety sielanka nie trwała długo, bo po chwili w salonie pojawił się pan Florian ubrany w podkoszulek, opinający wyjątkowo ładnie umięśniony tors, i dopasowane dżinsy uwydatniające wyjątkowo muskularne nogi. No po prostu wszystkim kobietom, nie wyłączając Marysi, szczęka opadła. Zupełnie inne odczucia malowały się na twarzach Czarka i blond Sławusia. - Maju, może przedstawisz nam swojego gościa zaproponował Czarek, łypiąc na pszczelarza spod oka. - Ależ oczywiście, gapa ze mnie! - Poderwałam się z krzesła. - To jest pan Florian, będzie u mnie pracował i mieszkał, a to, panie Florianie, moi znajomi, Czarek i Sławek. - Dzień dddobry - przywitał się pan Miodek i rozparł się wygodnie na krześle, co nie wiedzieć czemu, zdenerwowało obu panów jeszcze bardziej. - Pracownik? - Czarek postanowił dowiedzieć się wszystkich szczegółów. - Nie mówiłaś, Maju, że chcesz kogoś zatrudnić - dodał tonem sugerującym, że przedtem wszelkie decyzje podejmowałam w porozumieniu z nim. - Taka była potrzeba, więc nie było nad czym się zastanawiać - zdusiłam jego zapędy w zarodku. Jeszcze tego brakowało, żeby jakiś weterynarz usiłował mnie kontrolować. Takiego od kontrolowania to ja już kiedyś miałam i nie zamierzałam fundować sobie duplikatu. - Ale jak to tak? Pan tu zamieszka? Nie będziecie się czuli skrępowani? - ciągnął niezrażony Czaruś. - Myślę, że to rzeczywiście może być bardzo krępujące włączył się do dyskusji Sławek, niespodziewanie stając po

stronie Czarka. - Wie pan, wspólna łazienka, kuchnia... zwrócił się przezornie nie do mnie, ale do pana Florka. - Pan Florian będzie jadał z nami - wyręczyłam go w odpowiedzi. - A w ogóle to co wy, chłopcy, tacy dociekliwi się zrobiliście? - My nie... Coś ci się wydaje, to tylko troska, prawda, Sławek? - Czarek spojrzał znacząco na blond Sławusia, dając mu wyraźnie do zrozumienia, że w takim wypadku lepiej stworzyć wspólny front. - Zresztą jak potrzebowałaś pomocy, było powiedzieć, przecież mógłbym zająć się tym i owym. - Tym i owym, powiadasz... - Jagoda pokiwała głową, patrząc kpiąco na Czarka. - Ja też chętnie pomogę - zapewnił nieśmiało Sławuś, co wywołało lekki uśmiech na twarzy pana Floriana i atak śmiechu mojej przyjaciółki. - Posłuchajcie, doceniam waszą gotowość do działania zapewniłam, jednocześnie apelując w duchu do niebios o jakąś ekspresową przesyłkę cierpliwości - ale ze wszystkim sobie doskonale radzimy, a pan Florian jest niezbędny. - Aha, ciekawe, czy pan Florian zajmie się twoimi zwierzętami. A ja mógłbym to zrobić, i to z czystej chęci pomocy - wytknął mi weterynarz święcie oburzony. - Tak z czystej chęci pomocy zająłbyś się moimi pszczółkami. Pewnie każdą z osobna zaszczepiłbyś na wściekliznę i na odwłoczek założył mały kagańczyk. Oczekiwana przesyłka z nieba nie nadeszła i niestety nie zdzierżyłam. - Pan Florian jest pszczelarzem i zajmie się ulami. Mieszkanie będzie zupełnie niekrępujące, bo zbuduje się osobne wejście. Pan Miodek sam to zrobi, więc nie musicie się kłopotać. A teraz jedzmy i zacznijcie się zachowywać jak ludzie, bo mi za was wstyd - dokończyłam miażdżąco i pierwsza sięgnęłam po naleśnika.

- Niepotrzebnie, Maju. Aby ci udowodnić, że źle nas oceniłaś, my dopil... to znaczy pomożemy panu pszczelarzowi zamurować i odmurować, co trzeba. Prawda, Sławek? - Jasne, będziemy murować jak zawodowi murarze zapewnił Sławuś i jeszcze bardziej się zaczerwienił, choć wydawało mi się to niemożliwe. - Panie Florianie, zgodzi się pan? - Nnnooo ja.... - Cieszymy się bardzo! - Czarek uśmiechnął się ujmująco i błysnął oczami. - Zaczynamy choćby i dziś. Im szybciej pana zamurujemy, tym lepiej. - Dzisiaj jest niedziela - wtrąciła niedbale Marysia, która do tej pory w milczeniu śledziła rozwój wypadków. - I materiałów nie ma, więc chyba dziś to jednak nie. - No tak - zreflektował się Czaruś. - Jutro załatwimy wszystko raz - dwa. Co ty na to, Maja? Szczerze mówiąc, nie wiedziałam, co ja na to, bo po prostu mnie zatkało. Zabrakło mi słów, a że zwykle jestem wygadana, ta niespodziewana przypadłość zupełnie wytrąciła mnie z równowagi. Dlatego też milczałam jak zaklęta. Za to tata nie miał takiego problemu. Gdy panowie zajęli się w końcu jedzeniem, nachylił się w moim kierunku i szepnął mi do ucha: - Córeczko, to jest nawet lepsze niż operetka. Ja ci dobrze radzę, zapraszaj tych młodych ludzi jak najczęściej. Oni doskonale robią mi na samopoczucie. A w moim wieku to bardzo ważne. Po krótkim namyśle dotarło do mnie, że tata ma rację. Nakładając sobie kolejnego naleśnika, pomyślałam, że to będzie bardzo ciekawy okres obfitujący w nagłe zwroty i wypadki. I z zaskoczeniem stwierdziłam, że już nie mogę się doczekać dalszego ciągu wojny męsko - męskiej.

Gdy następnego dnia wróciłam z pracy, zostałam przywitana przez trzech panów pracujących zgodnie młotkami, wiertarkami i nie wiem czym jeszcze. Z całą pewnością natomiast mogłam stwierdzić, że wszystkie te narzędzia odznaczały się zdolnością do czynienia okropnego hałasu. Nie muszę chyba nikogo przekonywać, że nie wpłynęło to na mnie kojąco. Miałam za sobą ciężki dzień naznaczony jadowitymi dzwonkami, upiornie hałaśliwymi i dociekliwymi uczniami oraz irytującą panią dyrektor, która chciała wiedzieć, co zamierzam zrobić z tym paskudnym indywiduum. A ja nie tylko nie miałam żadnych zamiarów co do wyżej wymienionego, na domiar złego nie miałam pojęcia, o jakim indywiduum mowa. - O kogo konkretnie pani chodzi? - zapytałam, z trudem opanowując chęć do ziewania. - Niech pani nie udaje. Przecież miała dziś pani zajęcia ze swoją klasą. Fakt, miałam. Ale biorąc pod uwagę, że do trzeciej nad ranem poprawiałam wypracowania, o których przypomniałam sobie bardzo późnym wieczorem, jakoś nie zwróciłam na swoją klasę szczególnej uwagi. I teraz mimo wytężonego wysiłku nie mogłam sobie przypomnieć nic szczególnego. - Pani dyrektor, naprawdę nie mam pojęcia, o czym pani mówi - wyznałam szczerze. - Nic drastycznego nie rzuciło mi się w oczy. - No pięknie, po prostu pięknie! Sama nie wiem, czy w takim wypadku powinno się pani powierzać wychowanie młodzieży! Nic mi nie ma pani do powiedzenia na temat Krawca? - Filipka? - Mgliście kojarzyłam, że Filip miał coś dziwnego we włosach, ale za chorobę nie pamiętałam co. W końcu postanowiłam rzucić się na głęboką wodę. - Nie, nic szczególnego w nim nie zauważyłam.

- No wie pani?! Jak można to tolerować! Nie dość, że ubiera się wyzywająco, to jeszcze dzisiaj te różowe kwiatki! Rozczarowała mnie pani, pani Maju! Spłynęło na mnie olśnienie. Filipek rzeczywiście we włosy wplótł różowe kwiecie, ale nie zdziwiło mnie to nadmiernie. Krawiec miał specyficzny styl bycia i po prostu brałam go takiego, jak go Pan Bóg stworzył. Niestety pani dyrektor miała na Filipka uczulenie i wspominanie jej o czymś tak banalnym jak tolerancja nie miało najmniejszego sensu. - Aaa, o to pani chodzi! - zakrzyknęłam, udając nagłe objawienie i gorączkowo starając się wymyślić jakieś wiarygodne usprawiedliwienie dla mojego ulubionego ucznia. - Tym to się w ogóle nie ma co przejmować, to był mój pomysł - klepałam trzy po trzy, byle zyskać na czasie. - Chce mi pani wmówić, że to pani kazała założyć Krawcowi to różowe paskudztwo? - zapytała pani dyrektor lodowato. Chwyciłam się pierwszej lepszej myśli, którą podsunęła mi wizja wianka na czole topielicy jakiejś sztuki w teatrze telewizji. - Tak, to po prostu rekwizyt... był potrzebny do zajęć. - Jakich zajęć? - drążyła dyrektorka podejrzliwie. - Teatralnych - brnęłam dalej. - Wystawiamy sztukę o Apollinie w nowoczesnej aranżacji. W ramach teatru szkolnego - dodałam gwoli uwiarygodnienia swojej wersji. - Tak, tego nie wzięłam pod uwagę - przyznała niechętnie moja przełożona. - Ale jak pani mogła do tej roli wyznaczyć Filipa? Krawiec i tak ma kłopoty ze sobą, a tu jeszcze go pani zachęca do dziwactw, zakładając mu na głowę różowe wianki! - Nabierała nowego rozpędu. - Filip jest idealny do tej roli. - Postanowiłam twardo stać na obranym stanowisku. - W ogóle to bardzo zdolny chłopak i świetny uczeń. Nie wiem, dlaczego go pani tak nie lubi -

wypaliłam z grubej rury i ku swojemu zaskoczeniu poczułam się o wiele lepiej. - Pani Maju, ja nie jestem od lubienia czy nielubienia stwierdziła dyrektorka oschle. - Ja tu jestem od pilnowania, by wszystko przebiegało jak należy. A Krawiec mi w tym przeszkadza. Chyba zauważyła pani jego umiłowanie do koloru różowego? - Kolor jak kolor - mruknęłam. - Też go nawet lubię. Ale jeśli wezwała mnie pani w sprawie wianka, to chyba już wszystko wyjaśniłam? - zapytałam, nawet nie siląc się na dyplomację, bo jedyne, czego pragnęłam, to opuścić gabinet w jak najkrótszym czasie. - Tak, wszystko. - Pani dyrektor popatrzyła na mnie zmrużonymi oczami. - Ma pani szczęście, pani Maju, że jest pani dobrą nauczycielką. - O, to miłe, że tak pani uważa - zaszczebiotałam jak rasowa kretynka i udałam, że wcale a wcale nie usłyszałam groźby w jej wypowiedzi. Nie zamierzałam dać się szantażować. Po skończonych lekcjach musiałam odszukać swoją klasę i wyjaśnić im, że niestety nasze teatralne plany ulegają zmianie i musimy wymyślić coś z Apollinem w roli głównej. - No wie pani? - jęknął Michałek. - Nie miała już pani co wykombinować? Nie lepiej było powiedzieć, że to sztuka o Hitlerze? Przynajmniej postrzelać by można było z karabinów, granatami porzucać, a tak? Ci cholerni starożytni są fatalnie nudni! - Michał, ty się hamuj - zwróciłam mu uwagę. - Zresztą Hitler z wiankiem na głowie? W to dopiero nikt by nam nie uwierzył. I nie narzekać mi tutaj. Przecież ratowałam wam tyłki. - Nie nam, nie nam, tylko Filipowi - sprostował Michałek numer dwa.

- Wam, bo wiecie, że jak pani dyrektor przyczepi się do jednego, to potem cała klasa ma przerąbane. A ty swoją drogą, Filip, musisz tak ją denerwować? - zwróciłam się do Krawca. - Było darować sobie zielsko we włosach, nie byłoby sprawy. - Pani profesor, przecież pani wie, że sprawa by była. Filipek wzruszył ramionami obleczonymi w biało - różową koronkę. - Ona mnie po prostu chronicznie nie znosi. A czy ja nie mam prawa do indywidualnego stylu? - Wszyscy mamy - mruknęłam. - Tylko nie zawsze inni to rozumieją. I czasami warto się ujednolicić - powiedziałam bez przekonania. Nagle dostrzegłam, że moja klasa popatruje po sobie jakoś dziwnie. - Co jest? - spytałam zaintrygowana znaczącą wymianą spojrzeń. - Eee, nic, nic - lekkim tonem powiedział Krystian, mój kolejny ulubiony uczeń. - Tak słuchamy, pani profesor, i po prostu musimy przyznać pani rację. - Nie podlizywać mi się tutaj. - Uśmiechnęłam się, jednocześnie czując jakiś niepokój. - To wy sobie tutaj zostańcie, podebatujcie nad scenariuszem z Apollem w roli głównej, a jutro na polskim omówimy przedstawione propozycje - zadysponowałam i ciągle zaniepokojona poszłam do szatni w poszukiwaniu Alicji Łagody, która była istną kopalnią wiedzy na temat wszystkich mieszkańców Malowniczego. Chciałam w końcu się dowiedzieć, o co chodzi z Filipkiem i panią dyrektor. Intuicja podpowiadała mi, że kolor różowy to tylko wierzchołek góry lodowej, i bardzo chciałam dowiedzieć się czegoś więcej. Pani Alicja potwierdziła, że rzeczywiście niechęć dyrektorki ma głębsze podłoże, ale dodała też, że to nie jest rozmowa na teraz. - Dziecko, tu ściany mają uszy - szepnęła konspiracyjnie. - Będę w tym tygodniu u Walerii po ziółka, to zajdę do ciebie na herbatę i wszystko ci opowiem. A teraz powiedz mi lepiej, czy głodna nie jesteś, bo mam smalczyk swojej roboty.

- Nie, dziękuję bardzo - odmówiłam grzecznie, zastanawiając się, dlaczego ostatnio wszyscy chcą mnie dokarmiać. - Uciekam do domu, pani Alicjo. Muszę trochę odpocząć, strasznie chce mi się spać. - A, bo pogoda taka. Niby ładnie, ale człowieka nuży. - Alicja pokiwała głową i pomachała mi ręką na pożegnanie. W domu, jak już wspominałam, zamiast ciszy i błogiego spokoju zastałam głośny plac budowy, trzech mężczyzn pocących się na słońcu i tatę siedzącego w cieniu na składanym krzesełku. - O, córeczko, już jesteś? W piekarniku masz obiad, powinien być jeszcze ciepły. Weźmiesz sobie? - Pewnie, a ty nie idziesz ze mną? - zapytałam, uśmiechając się do blond Sławusia, który na mój widok wyraźnie się rozpromienił. - A nie. - Tata spojrzał na mnie spod oka. - Właśnie odkryłem, że mam w sobie coś z wodza. Mianowicie niebywale dobrze wydaję rozkazy - wyznał rozbrajająco. - W tym wypadku nie z wodza, ale raczej z nadzorcy niewolników - sprostowałam, z niepokojem patrząc, jak Czarek wali wielkim kilofem w mur. - Mam nadzieję, że wieczorem będziemy mieli jeszcze gdzie mieszkać - dodałam posępnie i poszłam na górę, mając nadzieję, że może gdy zamknę drzwi od sypialni i podomykam wszystkie okna, hałas z dołu do mnie nie dotrze. Niestety, ledwo zdążyłam wejść na górę, na dole rozdzwonił się telefon, co zmusiło mnie do powrotu na parter. Jak się po chwili okazało, dzwoniła mama, by mi przekazać, że ogłoszenie wyroku w sprawie o rozdzielność majątkową zostało przesunięte. - Jak to przesunięte? Na kiedy? - Zdenerwowana potarłam ręką czoło.

- Nie wiadomo dokładnie. Ale Staszek mówił, że nie musisz przyjeżdżać. Ma jakieś upoważnienia, a przy odczytywaniu wyroku to chyba nawet nie musisz być obecna. Więc się nie denerwuj. - Łatwo się mówi... Tak to bym miała świadomość, na czym stoję, a tak znów muszę czekać. A jeśli wyrok będzie na moją niekorzyść? - Córuś, to się odwołasz. Zresztą Stanisław twierdzi, że wygracie. Podobno te wszystkie świstki, które zgromadził, czarno na białym wskazują, że całą odpowiedzialność ponosi Igor. W każdym razie jak coś będę wiedziała, dam znać. - Dobrze, to ja może dam ci tatę, na pewno się za nim stęskniłaś... - Nie, Majeczko, rozmawiałam z tatusiem przed momentem. Dzwonił na komórkę. Będę kończyła, bo za piętnaście minut mam umówione spotkanie. - A z kim? - zapytałam niby od niechcenia. - Zzz... z Anką. Potrzebuje kogoś, kto jej pomoże wybrać kolor farby. Odmalowuje salon. - Mama odkaszlnęła, jakby coś stanęło jej w gardle. - Salon mówisz... Anka, twoja koleżanka ze studiów, mamo, tak? - No tak, ta sama. - W głosie mamy usłyszałam wyraźne zniecierpliwienie. - A co ty się tak dopytujesz? - Bo twoja koleżanka Anka mieszka w kawalerce powiedziałam niewinnie i z satysfakcją wsłuchałam się w ciszę, jaka zapadła po drugiej stronie słuchawki. - No tak, to by było na tyle, jeżeli chodzi o salony. Powiedz mi lepiej, co z remontem domu. - Postanowiłam chytrze wykorzystać moment psychicznej przewagi i w końcu dowiedzieć się czegoś konkretnego. - Jakim remontem? - Tym razem w głosie mamy słychać było autentyczne zdziwienie.

- No, twoim remontem, naszego domu - tłumaczyłam lekko oszołomiona, bo przestawałam cokolwiek z całej tej sytuacji rozumieć. - Aaa! Tym remontem! - Głos mamy, mimo że entuzjastyczny, brzmiał jakoś mało wiarygodnie. - Kończy się. Już niedługo. A teraz naprawdę muszę pędzić. Pa, córuś. Ucałuj Marysię! - Pa - powiedziałam do piszczącego sygnału, bo mama przezornie natychmiast odłożyła słuchawkę. To wszystko strasznie mi się nie podobało. Działo się coś niepokojącego, a ja nie miałam pojęcia, co to może być. Jedyne, co mi przychodziło do głowy, to że mama ma romans. Ale było to tak idiotyczne, że zupełnie nie mogłam tego podejrzenia traktować poważnie. Zresztą gdyby tak było, znając tatę, nie siedziałby tu sobie tak spokojnie, niczym się nie przejmując. I właśnie w tej chwili dotarło do mnie, że to też jest jakieś dziwne. Ten cały spokój, brak chęci pojechania do mamy, zero stresu. To po prostu wyglądało na spisek! Nie pozostawało mi nic innego, jak przycisnąć ojca i wyciągnąć z niego całą prawdę. Że też wcześniej niczego podejrzanego nie zauważyłam! No ale podobno co się odwlecze, to nie uciecze, powiedziałam sobie ku pokrzepieniu i z westchnieniem poszłam otworzyć drzwi, do których ktoś uparcie od paru minut pukał. - O, to ty - błysnęłam elokwencją na widok Czarka. - W czym mogę ci pomóc? - Mnie w niczym. - Weterynarz był jakiś taki ponury. Chciałem zapytać, czy masz krem z filtrem, bo Sławek strasznie się spalił na słońcu. - Uuu, nie wiem, jak to powiedzieć, ale ja zwykle używam kremu, zanim wyjdę się opalać. Wtedy jest bardziej skuteczny - objaśniłam Czarusia, grzebiąc w szafce z kosmetykami.

- My się nie opalamy, tylko ciężko pracujemy. Najwyraźniej nie miał nastroju do żartów. - A, to zmienia postać rzeczy. Przy pracy rzeczywiście najpierw należy się spalić i spopielić, a dopiero potem stosować kremy. - Nie mogłam się powstrzymać od odrobiny złośliwości. W zamian otrzymałam ciężkie spojrzenie spode łba i westchnienie mające sugerować, że jestem potworną niewdzięcznicą i zołzą. - Aha, zapomniałbym ci powiedzieć. - Czaruś przybrał ton, który potwierdził charakter ciskanych we mnie spojrzeń i westchnień. - Załatwiłem sprawę krowy. Połowa pierwotnej sumy wystarczy. Pod warunkiem że zapłacisz w ciągu trzech najbliższych dni. - Naprawdę? Czarek, jesteś cudotwórcą! - Ucieszyłam się tak, że mało co się nie zapomniałam i nie rzuciłam mu na szyję. Na całe szczęście uchroniła mnie od tego wściekła Marysia, która jak burza wpadła do przedpokoju i cisnęła plecakiem o podłogę. Włosy miała potargane i żądzę mordu wypisaną w oczach. - Mamo, nienawidzę cię! - krzyknęła, zupełnie nie zwracając uwagi na osłupiałego weterynarza. - Nienawidzę tej wiochy i facetów! Wszyscy idźcie do diabła! - Zanosząc się płaczem, pognała na górę i zamknęła się w swoim pokoju, o czym świadczyło potężne łupnięcie drzwiami. A ja, wpatrując się w zszokowane oblicze Czarka, pomyślałam, że teraz to już żaden facet się mną nigdy nie zainteresuje. Maryśka skutecznie odstraszyłaby każdego zdrowego na umyśle. Kto z własnej woli fundowałby sobie rozhisteryzowaną nastolatkę jako niezbędny dodatek do matki? - Co jej się stało? - Czaruś pierwszy odzyskał głos i ze zgrozą popatrzył w kierunku schodów. - Może ktoś coś jej chciał złego zrobić? - Biedak usiłował wyciągnąć logiczne wnioski z zachowania mojej targanej hormonami córki.

- Przypuszczam, że jest wręcz odwrotnie - mruknęłam, zastanawiając się, jak najprościej wyjaśnić mu to, co widział. Chodzi właśnie o to, że ten potencjalny ktoś nie chciał jej nic zrobić albo zrobił coś, co akurat wyjątkowo jej się nie podobało, ale raczej nie podciągałabym tego pod pojęcie zła podzieliłam się z nim swoimi domysłami. - Nie rozumiem - wyznał weterynarz, co tylko potwierdziło moje przekonanie, że ten szczęśliwy człowiek absolutnie nic nie wie o trudnej hodowli nastolatków. - Wyjaśnię ci to jak najprościej. Otóż prawdopodobnie Maryśka pokłóciła się ze swoim przyjacielem, czyli, patrząc z jej punktu widzenia, największą miłością jej życia. W związku z tym musi zrzucić na kogoś negatywne emocje, normalnie mówiąc, po prostu się wyżyć. Do tak niecnych celów nastolatki używają rodziców, a biorąc pod uwagę, że ojciec wyniósł się z jej burzliwego nastoletniego świata, siłą rzeczy pada na mnie. - I...? - Czarek najwyraźniej czekał na ciąg dalszy. - I nic. To wystarczy, jak się ma niespełna szesnaście lat. Wtedy nienawidzi się wszystkiego i wszystkich dla zasady. Albo jak się ma dobry dzień, wręcz odwrotnie, szaleńczo się kocha cały świat. Tak więc to, co przed chwilą ujrzałeś, to standard - dokończyłam, siląc się na pogodny ton, bo mimo całej teoretycznej wiedzy, jaką posiadałam, nie wiedziałam, jak zastosować ją w praktyce w tym konkretnym przypadku. A musiałam coś szybko wymyślić, bo przecież nie pozostawało mi nic innego, jak tylko czym prędzej udać się do jaskini dojrzewającego smoka i spróbować wszystko załagodzić. Właściwie mogłabym na wzór Szewczyka Dratewki posłużyć się wypchanym baranem, tyle że zamiast siarki i smoły użyłabym raczej jakichś środków uspokajających. Duży baran i dużo chemii. I zupełnie nie przeszkadzałoby mi, że to byłby plagiat.

- Jeżeli jest tak, jak mówisz, to albo mam wyidealizowany obraz samego siebie, gdy dorastałem, albo nigdy nie byłem nastolatkiem - przerwał mi rozmyślania Czarek. - Stawiałabym raczej na to pierwsze. A teraz bierz krem i znikaj, bo nam się Sławuś całkowicie usmaży, tymczasem ja spróbuję się dowiedzieć, o co chodzi Marysi. Dzięki za Kasandrę. Jeszcze dziś zaniosę im pieniądze. - Nie ma za co. Ale zanim zapłacisz, podpiszcie umowę. Na wszelki wypadek. No i powodzenia. Gdybyś długo nie wracała, przyjdę z odsieczą - dodał i poszedł, a ja powędrowałam do pokoju Mańki, zastanawiając się, czy chodziło mu o rozmowę z moją córką, czy raczej o krowią transakcję. Stojąc przed drzwiami, zza których dochodziła wściekła muzyka, po raz enty zastanowiłam się nad dziwnym masochistycznym popędem, który każe ludziom mieć dzieci, i po raz enty nie doszłam do żadnych odkrywczych wniosków. Na moje subtelne pukanie oczywiście nie doczekałam się reakcji, więc dla dodania sobie odwagi głęboko odetchnęłam i nacisnęłam klamkę. Moje dziecko leżało w butach na niezaścielonym łóżku i wnioskując z ogólnego obrazu, rozpaczliwie płakało. Nie mogłam tego stwierdzić „nausznie", bo wściekła muzyka zagłuszała wszystko inne. Gdy w końcu udało mi się odnaleźć właściwy przycisk pilota i ściszyć to paskudztwo, moja głowa zaczęła domagać się natychmiast ogromnej porcji proszków przeciwbólowych. Jednak wiedziałam, że gdyby nawet czaszka miała mi eksplodować, muszę sprawę wyjaśnić bezzwłocznie. Tak jak przypuszczałam, po wyeliminowaniu dzikich dźwięków pokój wypełnił się szlochami Marysi. - Dobra - powiedziałam, bezceremonialnie sadowiąc się na łóżku. - O co chodzi? Tylko jasno i prosto, bez tekstów, że cały świat jest zły, a rodzice toksyczni.

- Ale ja nic innego nie mam ci do powiedzenia zachlipała moja córka, ukrywając głowę pod poduszką. - No cóż, więc nie mamy o czym gadać. Takie banały może powiedzieć każdy, ale one nic nie znaczą. Świat bywa zły, a rodzice toksyczni. Czy poprawiłam ci nastrój? postanowiłam zaryzykować i potraktować Marysię jak dorosłą partnerkę w dyskusji, choć jak twierdziła moja mama, to nigdy nie prowadzi do niczego dobrego. - Nie! - dobiegła mnie precyzyjna, choć nieco przytłumiona przez poduszkę odpowiedź. - Nikt nie jest w stanie poprawić mi nastroju! - Poduszka pociągnęła nosem i nieco zmieniła pozycję. - A, to rzeczywiście dam sobie spokój. - Pokiwałam głową, skłaniając się do przyznania mamie racji. Nastolatka to nastolatka i nic tego nie zmieni, nawet podejście do niej jak do normalnego człowieka. - Mamo, bo to jest niesprawiedliwe - rozszlochała się nagle Marysia, gwałtownie siadając na łóżku i ukazując opuchniętą czerwoną twarz. - Ta wieś mnie całkiem wchłonęła! Tylko szkoła, krowa, dom i od początku! I co, tak ma zostać na zawsze? - Cóż - mruknęłam, odgarniając jej włosy z czoła zasadniczo życie cechuje pewna monotonia. W przyszłości szkołę wymienisz na pracę, a krowę na męża... - Nigdy nie będę miała męża! - Moje dziecko rozszlochało się ponownie. - Zostanę źle ubraną, niemodną starą panną! I to przez ciebie! - Oskarżycielsko machnęła w moim kierunku wyciągniętym palcem. Muszę przyznać, że zaskoczyła mnie zupełnie. Bo i owszem, czasami składała zapotrzebowanie na jakiś nowy ciuch, który z reguły otrzymywała, ale nie przejawiała głębszych skłonności do bycia modnisią. Ba, twierdziła nawet, że woli mieć mniej ubrań, za to takich, które z całą pewnością

jej się nie znudzą. Przeważały w nich spodnie i sportowe bluzy. - Ależ kochanie, przecież do tej pory twierdziłaś, że nie suknia zdobi człowieka, tylko wnętrze. - Zdezorientowana usiłowałam dociec, o co w tym wszystkim chodzi. - Mamo, ty mi tu nie cytuj pani Musierowicz! - Marysia pociągnęła nosem. - Bo ja doskonale pamiętam, co Cesia w tej sytuacji odpowiedziała. Że suknia też zdobi człowieka. Z wnętrzem. No i ja się muszę z tym zgodzić, bo ten kretyn jeden poleciał na Mariolkę, a wiesz dlaczego? - Nie mam pojęcia - odpowiedziałam i darowałam sobie sprostowanie, że w żadnym razie nikogo nie cytowałam, nie wiem, kim jest ten kretyn, i postać Mariolki też mi jest bliżej nieznana. I niestety z pełną jasnością uświadomiłam sobie, że niewiele wiem o własnym dziecku. - Dlatego że fajnie jest się z nią pokazać, bo można z nią pójść wszędzie, a nie tylko do obory wydoić krowę, bo poza tym, że Mariola ma niewiele w głowie, to jednak ma bardzo bogatych rodziców i najmodniejsze ciuchy. I nie trzeba się za nią wstydzić! Przynajmniej dopóki milczy, ale jak widać, im to wystarcza. Ładna laska z pustą głową! - Moja córka rozszlochała się na całego. - A ty jesteś fajna laska z głową na karku odpowiedziałam spokojnie. - Natomiast on rzeczywiście jest kretynem. - Jaki on? - spłoszyła się Marysia. - No jak to jaki? Norbert rzecz jasna! - Uśmiechnęłam się pod nosem, bo nareszcie wszystko do siebie zaczęło pasować. - A teraz wstawaj, umyj twarz i poczekaj na mnie na dole. - Ale po co? - urywanym głosem zapytała Marysia i kilka razy pociągnęła nosem.

- Jedziemy do Wrocławia. Na zakupy. Żadna pustogłowa Mariolka nie będzie lepsza od mojej córki. No, chyba że nie chcesz... - Oj, mamo, pewnie że chcę! - Marysia poderwała się na równe nogi. - Strasznie cię kocham, wiesz? - Szczerze mówiąc, od jakichś strasznych piętnastu minut byłam przekonana, że żywisz do mnie wręcz odwrotne uczucie. Jeśli dobrze pamiętam, na dole twierdziłaś, że mnie nienawidzisz... - A bo byłam wściekła. Wiesz, nastolatki tak mają, hormony i te sprawy - stwierdziła, robiąc niewinną minkę. - Wiem, i dlatego wspaniałomyślnie podaję ci gałązkę oliwną w postaci własnego portfela, choć nawet nie wiesz, ile mnie to kosztuje - mruknęłam, wychodząc z jej pokoju. - Nie wiem - przyznała zgodnie moja córka - ale z całą pewnością to się zmieni, jak podliczymy wszystkie paragony z naszych szaleńczych zakupów. W sumie tobie też przydałoby się trochę ciuchów i kosmetyków, bo i ty trochę zatęchłaś w tej dziurze. - No, nie pozwalaj sobie! - oburzyłam się, jednocześnie krytycznie przyglądając się swemu odbiciu w lusterku. Rzeczywiście to, co zobaczyłam, nie wzbudziło mojego zachwytu. Marysia miała rację, trzeba było coś ze sobą zrobić i, niestety, było to nierozerwalnie połączone z wysupłaniem konkretnych sum z niezbyt konkretnej zawartości mojego konta. Cóż, zawsze mogę zrobić debet, pomyślałam zuchwale. Ostatecznie pieniądze się jakoś odda w jakiejś bliżej niesprecyzowanej, ale odległej przyszłości. A to, że była to bardzo odległa i bardzo niesprecyzowana przyszłość, zdecydowałam się pominąć wyniosłym milczeniem. Kilka godzin później byłyśmy bogatsze o dwie torby szmatek i sporo kosmetyków. W napadzie szaleństwa zafundowałyśmy sobie również fryzjera, który sprawił, że na

głowie Marysi znacznie ubyło włosów, a na mojej powstała jakaś dziwna przerażająca konstrukcja, której pozbyłam się natychmiast w damskiej toalecie empiku, obficie mocząc nową fryzurę wodą z kranu. Efekt nie był zadowalający, moje lustrzane odbicie przypominało skrzyżowanie maltretowanej kobiety z mokrą kurą. Przed popadnięciem w rozpacz chroniła mnie resztka wiary, że jak wrócę do domu i umyję to, co zostało z moich włosów, może jednak uda się z tego zrobić normalną niekompromitującą fryzurę. - Mamo, nie możesz tak wyjść do ludzi - z brutalną szczerością oznajmiła mi Marysia, kuląc głowę w ramionach, co, jak się domyślałam, miało spowodować, że nikt jej nie rozpozna. - Wyglądasz koszmarnie! - No dzięki! Nie ma to jak wspierająca córka - jęknęłam, usiłując sczesać kapiące kosmyki na jeden bok. - Nie wiesz przypadkiem, w czym ja zawiniłam temu fryzjerowi? To miała być jakaś zemsta czy jak? - Poprosiłaś o fryzurę dla dojrzałej kobiety. - Marysia wzruszyła ramionami. - I chcesz mi wmówić, że dojrzałe kobiety chodzą ze skrzyżowaniem wieży Eiffla i Łuku Triumfalnego na głowie? - sarknęłam, ignorując rozbawione spojrzenia, którymi obrzuciły mnie dwie długowłose panienki wychodzące z toalety. - Ja nie, ale widać ten, co cię strzygł, miał na ten temat inne zdanie. Teraz lepiej się zastanów, co z tym zrobić, bo przecież musimy w końcu kiedyś stąd wyjść - uświadomiło mi moje wyrodne dziecko i z zupełnym brakiem empatii poprawiło swoją modną fryzurkę. - Dobra, dawaj torbę z zakupami - zdecydowałam z determinacją. - Tę, w której są ścierki kuchenne. - Po co ci ścierki? Lepiej myśl, co zrobić z tym czymś na twojej głowie...

- Nie gadaj, tylko dawaj - zażądałam, a potem zdecydowanie wytarłam mokre kosmyki w ścierki, które na całe szczęście okazały się bardzo chłonne. - Teraz jeszcze pożycz mi swój szal i gotowe. Zawiązałam na głowie turban, który ku mojemu zaskoczeniu okazał się bardzo twarzowy. - No i jak? - Zarąbiście! Też sobie taki zrobię - zachwyciła się moja córka, obchodząc mnie dookoła. - Pokażesz mi, jak to zawiązać? - Pewnie - zgodziłam się wspaniałomyślnie i z ulgą opuściłam toaletę. - No, możemy wracać do domu. Chyba na jakiś czas zażegnałyśmy niebezpieczeństwo twojego ewentualnego staropanieństwa. - Teraz Mariola może mi co najwyżej nastukać rozpromieniła się Mańka, zaglądając do torby, w której leżało, bagatelka, trzysta złotych w postaci nowych łaszków. - Ale jutro będzie miała minę! Paplała wesoło, a ja, słuchając jej jednym uchem, w oknach mijanych wystaw narcystycznie podziwiałam własne odbicie. Wyjątkowo ładnie mi było w turbanie skleconym naprędce z Marysinego szala. Właśnie gdy doszłam do wniosku, że może nawet wybaczę cholernemu fryzjerowi brak gustu, zobaczyłam coś, co po prostu mnie zamurowało. Za szybą, w której przed chwilą widniało odbicie mojej zaturbanionej sylwetki, przy stolikach siedzieli młodzi ludzie, a wśród nich... Filipek Krawiec! Albo jego bliźniak, przedstawiciel ciemnej strony mocy, ubrany w czarną skórzaną kurtkę nabijaną ćwiekami i czarne obcisłe spodnie. Było to tak szokujące zestawienie mój Filipek w różanych pastelach i ten tutaj mroczny wielbiciel twardego rocka - że zupełnie straciłam zdolność logicznego myślenia.

- Marysiu, wchodzimy! - powiedziałam, groźnie marszcząc brwi. - Muszę tu coś załatwić. - Mamo, to jest pub dla młodzieży, a w ogóle co cię ugryzło? Może nagle odkryłaś, że kręcą cię faceci w skórach? Nawet jeżeli tak, stanowczo powinnaś poszukać kogoś w swoim wieku. Słyszysz? - Słyszę, słyszę - mruknęłam, przeciskając się pomiędzy stolikami. - A ty może wiesz dokładniej, co to za klub? Zresztą nieważne, i tak już za późno na wyjaśnienia stwierdziłam, bo właśnie stanęłam przed stolikiem, przy którym najspokojniej w świecie siedział mój ukochany uczeń i beztrosko sączył piwo. Notabene na mój widok się zachłysnął. - O rany boskie, co pani zrobiła! - krzyknął w moim kierunku młodzian siedzący obok Filipka, jednocześnie grzmocąc go w plecy. - Zepsuła nam pani gitarzystę! - Ja?! Ja zepsułam?! - oburzyłam się szczerze. - Przecież ja nawet słowa nie powiedziałam - dodałam, rejestrując z pewną ulgą, że Filipowi udało się złapać powietrze i wraca mu normalny koloryt twarzy. - No właśnie, kto to widział tak nagle się pojawiać i na dodatek nic nie mówić - wytknął mi młodzian już spokojniej. A w ogóle kim pani, a raczej panie są? - Tu zajrzał za moje plecy, za którymi czaiła się Marysia, starając się, jak widać bezskutecznie, pozostać niewidzialna. - To jest moja pani profesor, Waldi - wyręczył mnie w odpowiedzi Filip, łypiąc na mnie z ukosa. - A drugą panią sam chętnie poznam - rzucił, z wyraźnym zainteresowaniem zerkając za moje plecy. - To moja córka, Marysia. Marysiu, to Filip, a przynajmniej tak mi się wydaje - dokonałam prezentacji, nie spuszczając z Filipka pełnego wyrzutu wzroku. - O, nie wiedziałem, że pani ma córkę! - Krawiec uśmiechnął się bezczelnie. - I to taką córkę - dodał tonem, pod

którego wpływem Marysia pokraśniała. - Panowie, no co tak siedzicie? Zorganizujcie jeszcze dwa krzesła! Zaraz będziemy grać - zwrócił się do nas, podczas gdy jego koledzy miotali się pomiędzy stolikami w poszukiwaniu wolnych siedzeń. Chyba pani profesor zostanie? A potem wszystko wyjaśnię, dobrze? - Nie możemy zostać. Zaraz odchodzi nasz ostatni pociąg i... - Oj, mamo, nie bądź taka! - Marysia szarpnęła mnie za rękaw. Wyraźnie Filip wpadł jej w oko. - Pani profesor, proszę. Ja wracam z Waldim samochodem, zabierze się pani z nami. Proszę zostać i zobaczyć, jak gramy! A potem wszystko wyjaśnię, obiecuję. - Niech się pani nie da prosić - poparł Filipka Waldi. Chłopaki, a może my po prostu zagramy dziś specjalnie dla pań? - Pewnie! - ucieszył się dryblasowaty brunet, który zafascynowany wpatrywał się w mój turban. - Teraz to już nie ma wyjścia. Ależ masz fajną mamę, Mario - zwrócił się do mojej córki z uwodzicielskim uśmiechem. - W życiu bym nie powiedział, że jesteś jej córką, bo wyglądacie na siostry. Roześmiałam się wreszcie. - No dobra, panowie, nie kadzić mi tutaj. Zostaniemy, jeżeli pan, panie Waldi, może nas zabrać, i jeżeli pan nie pił dodałam, znacząco spoglądając na stojące na stole puste kufle. - Przecież prowadzę, to się rozumie samo przez się wyjaśnił ponuro Waldi, dla którego najwyraźniej wieczór bez piwa był wieczorem straconym. - A teraz musimy już iść, bo zaraz nasza kolej - westchnął i ruszył w głąb sali, a za nim reszta zespołu odzianego na czarno. Jeszcze zanim znikli mi z oczu, usłyszałam, jak dryblas, przekrzykując hałas, informuje Filipka, że w końcu się doigrał i że to musiało kiedyś się wydać. Zaintrygowana ustawiłam

krzesło przodem do podium, z którego właśnie znikła grająca do tej pory kapela. Czekając na następny występ, nie mogłam przestać zastanawiać się nad nowym wcieleniem Filipka. Gdzież podział się mój uroczy blond anioł i czemu, do diabła, miała służyć ta mistyfikacja? Bo niewątpliwie była celowa. I najważniejsze - czy prawdziwy Filip to ten pastelowy niewinny chłoptaś, czy czarny, skórzany twardziel? A może Krawiec cierpi na rozdwojenie jaźni i sam nie wie, kim naprawdę jest? - przemknęła mi przez głowę straszna myśl. Z zamyślenia wyrwał mnie zirytowany głos Marysi. - Mamo, ogłuchłaś czy jak? Mówię do ciebie i mówię, a ty nic. - A, bo tak jakoś się wyłączyłam. Co mówiłaś? - Pytałam, kim oni są i skąd znasz takich fajnych ludzi. I dlaczego ja ich jeszcze do tej pory nie poznałam, co? To po prostu niesprawiedliwe! W końcu to ja jestem nastolatką, za mną powinni ganiać napaleni faceci, tymczasem wszyscy osobnicy płci męskiej koncentrują się na kim? Na mojej własnej matce! Nie sądzisz, że coś tu jest nie tak? - Marysia zawiesiła znacząco głos. - Po pierwsze, moja droga, ty mi tu nie wyskakuj z napalonymi facetami, bo ja jeszcze nie jestem gotowa, żeby słuchać z ust własnego dziecka takich tekstów zdenerwowałam się. - Po drugie, znam tylko jednego z nich, Filipa. Jest moim uczniem i zupełnie nie wiem, co ty tam sobie uroiłaś na temat rzekomych koncentrujących się na mnie facetów - odparłam z godnością i pociągnęłam nosem. - Ja nic sobie nie uroiłam. Sama popatrz: weterynarz, wstydzioch Sławuś, a teraz na własne oczy widziałam, jak ten brunet się na ciebie gapi. Swoją drogą rzeczywiście świetnie wyglądasz w tym turbanie. Ale ja się nie czepiam, ja jestem szczerze zadowolona, że masz takie rwanie. A wracając do

tematu, to chyba nie ten Filip, o którym tyle opowiadasz? No, ten pedałkowaty koleś, wiesz... - Nie wiem, nie wiem, bo nigdy o nim tak nie mówiłam prychnęłam oburzona. - Trochę więcej tolerancji, moja droga. Ale tak, to właśnie jest ten chłopak. Sama nie mogę wyjść ze zdziwienia, bo jeszcze dzisiaj w szkole ubrany był w koronki i róże, a nawet dodatkowo miał wianek z różowego kwiecia na głowie. Za chorobę nie mogę sobie tego wytłumaczyć i dlatego właśnie tu weszłam. Chociaż nie wiem, czy dobrze zrobiłam. Ostatecznie to nie moja sprawa, jak kto się ubiera i jak spędza wolny czas - westchnęłam ciężko. W tym samym momencie na podium pojawił się Filip i ponura reszta. - Witamy wszystkich! - zakrzyknął do mikrofonu dryblasowaty brunet, a tłum na sali odpowiedział mu wściekłym rykiem. - Dziś w szczególności chcemy zagrać dla Majki i Marii oraz wszystkich pań, których imiona zaczynają się na M! Resztę jego słów zagłuszyły oklaski i wrzaski, a ja bezwiednie się uśmiechnęłam. Dryblasowaty brunet sprawił, że jakoś tak z minuty na minutę ubyło mi lat, co w moim wieku było uczuciem cennym i niebywale rzadkim. - Marysiu, na co czekasz?! - krzyknęłam do Mańki. - Idź bliżej, w końcu grają dla ciebie. Ja skoczę do baru, tam się spotkamy. Nie czekając na odpowiedź, przepchnęłam się przez tłum i zamówiłam drinka. - Nieźle grają chłopaki, nie uważa pani? - zagadnął mnie barman, stawiając przede mną wysoką szklankę wypełnioną jakimś tajemniczym płynem. - Uważam. - Zgodnie kiwnęłam głową i poczułam, jak turban mi się niepokojąco przekrzywia.

- Musi pani jeszcze raz zawiązać - doradził mi barman przyjaźnie. - I zrobić ciaśniejszy węzeł. - Tak, ale z całą pewnością nie tutaj. - Oburącz złapałam rozwijający się szal. - Pan nawet nie wie, co ja mam pod spodem! Jakiś kretyn udający fryzjera zrobił ze mnie potwora i po prostu nie mogę pozwolić temu spaść. Tam pod sceną stoi moja córka, chłopcy, którzy teraz grają, dedykowali mnie i jej koncert, a w ogóle na gitarze gra mój uczeń. Rozumie pan powagę sytuacji? - Wydaje mi się, że z grubsza łapię - z namysłem odpowiedział barman i chwycił mnie za rękę. - Niech pani idzie za mną - rzucił przez ramię i z jakimś dziwnym błyskiem w oku popatrzył na moją głowę. - A dokąd pan mnie prowadzi?! - zaniepokojona usiłowałam zabrać mu rękę, ale jego uścisk okazał się nadzwyczaj silny. - Proszę mnie puścić! - wrzasnęłam więc ile sił w płucach, bo przecież nie mogłam tak bez żadnego sprzeciwu dać się wlec na zaplecze byle pierwszemu maniakowi, ale było już za późno, bo barman wariat zamknął za nami jakieś drzwi, za którymi panowały egipskie ciemności. Chryste Panie! - pomyślałam trwożnie. Teraz ani chybi mnie zgwałci i bezlitośnie zabije. - Czemu pani tak krzyczy? - zapytał z niesmakiem mój przyszły oprawca, zapalając światło i ukazując moim oczom mały pokoik ze stołem i krzesłami. - Niech pani pokaże, co tam ma. - A jeszcze czego! - oburzyłam się. - Sama z własnej woli mam panu pokazać, tak? Może jeszcze mam się położyć, żeby było łatwiej? - warknęłam i w tym momencie poczułam, jak turban zupełnie spada mi z głowy. I dobrze, pomyślałam mściwie. Przynajmniej będzie miał wątpliwej jakości doznania estetyczne.

- O rany boskie, rzeczywiście jest fatalnie. - Barman zacmokał. - Ale po co od razu tak dramatyzować? Zaraz się tym zajmiemy, niech pani siada. Tylko szybciutko, bo niedługo wraca szef, a mnie tam zastępuje dziewczyna, która dopiero się uczy. - Czegoś nie rozumiem - wyznałam skonsternowana. Pan mnie napadł, czy nie napadł? - A dlaczego miałbym panią napadać? - Spojrzał na mnie z niebotycznym zdziwieniem. - Skąd mam wiedzieć? Nie znam się na psychopatach, a skoro pan mnie złapał i zaciągnął w odosobnione miejsce, to znaczy... - To znaczy, że chciałem pomóc. - Roześmiał się. Jestem fryzjerem. - A nie, nie dam się nabrać. Pan nie jest fryzjerem, tylko barmanem - wytknęłam mu triumfalnie. - Jestem fryzjerem z zawodu, a barmanem z zamiłowania. Co nie znaczy, że nie umiem porządnie obciąć włosów wyjaśnił, podstawiając mi krzesło. - A pani zawsze taka podejrzliwa? - Nie, tylko wtedy, jak się mnie bez słowa wyjaśnienia wlecze siłą w nieznane miejsce - prychnęłam. - A co by pan sobie na moim miejscu pomyślał? - Ach, ja to bym sobie pomyślał, że mam niebywałe szczęście. Chętnie bym się dał gdzieś zawlec, a nawet wykorzystać. .. - Manipulował nożyczkami przy mojej głowie. - A pani to jest Majka, Maria, czy inna na M? - Majka i proszę mi mówić po imieniu. - Bardzo mi miło, Witold - mruknął, przycinając coś zawzięcie przy moim uchu. - Zawsze nosisz przy sobie nożyczki? - zapytałam ostrożnie, bo jakoś nie do końca się uspokoiłam.

- Nożyczki są podręczne, do rozpakowywania towaru, ale i nimi sobie poradzę. Dobra, zobacz, czy może być. Dzieło sztuki toto nie jest, ale wydaje mi się, że wyglądasz dużo lepiej - stwierdził, otwierając przede mną drzwi małej szafki, na których przymocowane było lusterko, a w nim widniała moja nadzwyczaj modnie obstrzyżona głowa. - Witold, jesteś niesamowity - wyszeptałam. - Jakim cudem w tak krótkim czasie udało ci się tego dokonać? - Eee, nie przesadzaj. Wystarczyło tylko trochę podocinać. A teraz spadaj na salę, bo jak mnie tu szef złapie, to dopiero będzie jazda. - Otworzył przede mną drzwi. - No, zmykaj - popędził mnie zniecierpliwiony. Zmyknęłam więc i usadowiłam się jak gdyby nigdy nic przy barze. Chłopcy właśnie kończyli swój mroczny i głośny występ, cała sala wrzeszczała i wyła, a ja intensywnie zastanawiałam się, jak mogę podziękować Witoldowi za doprowadzenie mnie do kultury. Nic oryginalnego nie przyszło mi do głowy, po prostu wręczyłam mu duży napiwek i obiecałam sobie, że w przyszłości jakoś się zrewanżuję. Tymczasem występ dobiegł końca i Marysia wraz z całym zespołem odszukała mnie przy barze. - Mamo, jak tego dokonałaś? - Wskazała moją fryzurę. - Ależ pani czadowo wygląda! - włączył się Filip, oglądając mnie tak, jakbym była jakimś niesamowitym eksponatem. Barman Witold ukradkiem puścił do mnie oko i zajął się nalewaniem piwa do wielgaśnych kufli, a ja postanowiłam wpadać tutaj za każdym razem, gdy będę we Wrocławiu. Kto wie, może nawet zostanę fanką mrocznego rocka, pomyślałam ubawiona, idąc za Filipem, Marysią i Waldim do samochodu. Gdy usadowiłam się koło kierowcy, z tylnego siedzenia rozległo się ciężkie westchnienie.

- Pani profesor, teraz nie pozostaje mi nic innego, jak tylko zacząć się tłumaczyć - rozległ się tuż za mną głos mojego ulubionego ucznia, a ja nieoczekiwanie stwierdziłam, że tak naprawdę nie mam ochoty niczego wiedzieć. W końcu to nie moja sprawa, a Krawiec ubrany tak czy inaczej pozostaje nadal tym samym Krawcem, po prostu fajnym dzieciakiem. - Filip, uznajmy, że jestem krótkowidzącą daltonistką i jako takiej nic dziwnego nie rzuciło mi się w oczy powiedziałam i uśmiechnęłam się do siebie. - Jak to? I nic pani nie powie w szkole? I mojemu ojcu? Filip wcisnął głowę pomiędzy fotele, usiłując zajrzeć mi w twarz. - A o czym? - zdziwiłam się. - Przecież ja nic nie widziałam i nie słyszałam. - Ale... ja nie rozumiem - wyznał zagubiony Krawiec. - Filip, głąbie, ty nie rozum, tylko grzecznie podziękuj doradził mu zza kierownicy Waldi. - Gdzie panią zawieźć? - Na rynek, jeżeli mogę prosić. - Może jednak podwieziemy panią pod dom, przecież to spory kawałek - zatroszczył się Filip. - Nie, chętnie się z Marysią przejdziemy - powiedziałam, ze zdziwieniem odnotowując brak sprzeciwu ze strony mojej córki. Gdy wysiadłyśmy, Marysia stanęła przede mną i popatrzyła mi głęboko w oczy. - Mamo, jak już będę dorosła i będę musiała podejmować strasznie trudne i poważne decyzje, chciałabym być taka jak ty. I muszę ci powiedzieć, że chociaż czasami jestem wredną zołzą, to strasznie cię kocham za... no, za wszystko dokończyła łamiącym się głosem. - Ja też cię strasznie kocham, córeczko. - Odchrząknęłam, żeby zamaskować wzruszenie. - Nawet jak jesteś wredną

zołzą. - Roześmiałam się i potargałam jej modnie przycięta fryzurkę. - No a teraz gadaj mi tu, jak udało ci się zrobić porządek z włosami. - Marysia znienacka zmieniła temat. - Bo zupełnie nie wiem, jak z tego koszmaru mogła wyjść taka fajna fryzura. I od razu ci mówię, nie uwierzę, że wystarczyło chwilę potrzymać włosy w turbanie, wypowiedzieć życzenie i już. - Wiesz, Marysiu, ja ci dobrze radzę, zapomnij o tym, jak wyglądały moje włosy tuż po wizycie u tego partacza pozującego na fryzjera. Najlepiej udaj, że zupełnie nic nie pamiętasz, dobra? A moja fryzura wyglądała tak od początku, OK? - Nie miałam zamiaru zdradzać tajemnicy barmana. Jeszcze nie daj Boże by się to rozniosło i Witold miałby jakieś nieprzyjemności. W końcu pub dla młodzieży to nie zakład fryzjerski. - Taaa, jak to było...? Jesteś krótkowidzącą daltonistką, dobrze łapię? - Bardzo dobrze, co jak co, ale inteligencję masz po matce. - Roześmiałam się i pomyślałam sobie, że dobra córka nie jest zła. A dobra i dodatkowo inteligentna to już szczyt marzeń i skoro się dostało taki bonus, wszelkie małe niedogodności trzeba bez mrugnięcia okiem wybaczać. - Przyjmijmy, że dałam się tak zbyć, ale i tak z ciebie to wyduszę. Podstępnie i niespodziewanie. - Dobra, dobra, będę w takim razie czujna jak gajowy. A teraz zwiększmy tempo, bo w życiu nie dotrzemy do domu. - Właśnie, zupełnie nie wiem, dlaczego dałam ci się namówić na powrót piechotą - marudziła Marysia. - Musiało mi całkowicie odbić. A jutro umówiłam się po lekcjach z Filipem. Przyjdzie z gitarą i będzie mnie uczył grać. Fajnie, nie? - Yhm - wymruczałam tylko.

Jakoś nie mogłam zdobyć się na większy entuzjazm. Szczerze mówiąc, dręczyło mnie przypuszczenie, że jak Krawiec do nas przyjdzie, zostanie na dobre, włączając w to pełne wyżywienie. Już tak jakoś to dziwnie wychodziło, że wszyscy mężczyźni, którzy przewijali się przez nasz dom, zostawali na posiłkach. Jak tak dalej pójdzie, będę musiała kupić większy stół i krzesła, zatrudnić kucharza, a po zakupy jeździć dostawczakiem. Z kierowcą, bo przecież nie mam prawa jazdy. A biorąc pod uwagę, że Marysia ma niespełna szesnaście lat, czeka mnie jeszcze kilku do kilkunastu absztyfikantów, którym zapewne będę musiała zapewnić wikt. Ale jak już wcześniej stwierdziłam, skoro się ma fajną córkę, drobne niedogodności trzeba wybaczać. Nawet jeżeli te drobiazgi ważą osiemdziesiąt kilogramów, mają blond włosy i niebieskie oczęta. W końcu czego się nie robi dla własnego dziecka? Kiedy zmachane dotarłyśmy pod dom, ze zdziwieniem stwierdziłam, że w środku chyba nikogo nie ma, bo w żadnym oknie nie paliło się światło i panowała niczym niezmącona cisza. - Ciekawe, gdzie wszystkich wywiało - zastanawiałam się, po omacku celując kluczem w zamek. Gdy tylko otworzyłam drzwi, w przedpokoju zaroiło się od psów i kota, co nie było niczym zaskakującym, a spod okna wyczołgała się psykająca Jagoda, która w przeciwieństwie do zwierząt zaskoczyła mnie zupełnie. Szeptem nakazała nam niezapalanie światła i natychmiastowe zamknięcie drzwi. Tuż za nią stał ktoś jeszcze, ale trudno mi było ocenić kto, bo w ciemności widziałam tylko zarys sylwetki. - Kto tam z tobą jest? - wyszeptałam, jednocześnie przepychając Marysię przed siebie. Posłusznie wymacałam zasuwę i jak najciszej ją zamknęłam.

- To ja - zaszeptał cień głosem Norberta. - Myśleliśmy, że już nie wrócicie. - Co tu się dzieje? - chciała wiedzieć Marysia. Poszaleliście, czy bawicie się w wywoływanie duchów? - Ciszej! - zdenerwowała się Jagoda. - My nie poszaleliśmy, w przeciwieństwie do tego twojego pana Miodka - zwróciła się do mnie. - Od początku mówiłam, że to wariat. - Stawiałaś raczej na mordercę staruszek - sprostowałam. - A o cóż znowu chodzi i gdzie jest tata z Anielką? - Twój tata z Anielką pojechali odwieźć Sławka. Biedak tak się spiekł, że nie mógł prowadzić samochodu, bo go wszystko bolało przy byle ruchu. No i ledwo wszyscy poszli, pszczelarz zaczął wariować. - Co to znaczy? Awanturuje się? - No nie, tak bym tego nie nazwała. Ale zaraz sama zobaczysz, on robi tylko krótkie przerwy - zaszeptała nerwowo Jagoda i pociągnęła mnie do okna. - Tylko się schyl - nakazała. - Niech cię lepiej nie zobaczy, bo cholera wie, co mu strzeli do łba. - Nie szarp mnie, bo nic nie widzę - jęknęłam, waląc głową w parapet, spod którego usiłowałam ukradkiem wyjrzeć. I w tym samym momencie zobaczyłam pszczelarza wychodzącego zza domu. Wyglądał względnie normalnie, no może trochę nerwowo rozglądał się na boki. - I co? Wzruszyłam ramionami. - Chodzi sobie, może ma ochotę na wieczorny spacer. - Siedź cicho i czekaj - nakazała mi Jagoda, dopuszczając do okna zaintrygowaną Marysię. Nagle usłyszałam przenikliwy krzyk. - Bigos, bigooos!!! - wrzeszczał pan Miodek ile sił w płucach. - Bigos!!!

- Rzeczywiście dziwne - zgodziłam się ostrożnie. - Długo to już trwa? - Z jakieś dwadzieścia minut - mruknął Norbert. - Łazi tak dookoła domu i wrzeszczy. Chciałem do niego wyjść, ale pani Jagoda mi nie pozwoliła. - No i miała rację. Ale o co może mu chodzić? Pierwszy raz słyszę o bigosowej obsesji. Nie mamy przypadkiem w zamrażalniku jakiejś porcji kapusty? Może gdyby mu ją dać, toby się uspokoił? - Albo wręcz przeciwnie, nie masz pewności, że widok prawdziwego bigosu go nie rozjuszy - uświadomiła mi Jagoda. - Im dłużej żyję, tym większe mam przekonanie, że powinnam iść na psychiatrię. Przynajmniej wiedziałabym, co z takim jednym czy drugim zrobić. - Biiigooos! - rozległo się rozpaczliwe wołanie tuż pod oknem, a ja uświadomiłam sobie, że z pszczelarzem może jest coś nie w porządku, ale my też zachowujemy się nienormalnie. - Po prostu do niego wyjdę i porozmawiam zdecydowałam. - Ostatecznie chyba mnie nie zabije, nie wygląda na agresywnego. Zresztą w razie czego przyjdziecie mi z pomocą. Nie ma sensu kryć się w zamkniętym ciemnym domu. Idę. - Podniosłam się z klęczek i ruszyłam do drzwi. - Poczekaj, idę z tobą - zdecydowała Jagoda. - A wy siedzieć tutaj i się nie ruszać! - nakazała Norbertowi i Marysi. - W razie czego dzwońcie po Czarka, OK? - OK. - Marysia pokiwała głową. - A może zadzwonię po dziadka? - Oszalałaś? - sarknęłam. - Dziadek ma chore serce, chcesz go wykończyć? - A myślisz, że jak ten obsesant cię rąbnie czymś ciężkim, dziadek się nie zdenerwuje?

- Może nie rąbnie. I tego się trzymajmy - stwierdziłam stanowczo. Otworzyłam drzwi, prawie wpadając na pana Miodka, który stał na progu i chyba zamierzał kontynuować swoje kulinarne okrzyki. Na mój widok tylko otworzył i zamknął usta, nie wydając przy tym żadnego dźwięku. - Dobry wieczór, panie Florianie - przywitałam się jak gdyby nigdy nic. - Tak nam się z Jagodą wydaje, że pan zgłodniał. Może zrobić kolacyjkę? - Nie, dziękuję, w ooogóle nie jeeestem głodny. Machnął ręką. - Nie? A bigo... - zaczęłam, ale Jagoda zakryła mi usta ręką. - Nie wymawiaj tego słowa na B, bo może to źle na niego podziałać - wyszeptała spanikowana. Pan Miodek przyglądał nam się z wyraźnie widocznym zdumieniem. - Jakiego słowa na B? - Jak się okazało, cechował się doskonałym słuchem i Jagoda mogła sobie spokojnie darować konspirację. - Jakiego? Jakiego? - nie wytrzymałam i dałam upust nerwom. - Biega pan wkoło domu, wrzeszczy bigos i bigos postanowiłam niczego nie owijać w bawełnę - co to ma znaczyć? Jest pan uzależniony od kapusty czy jak? Pszczelarz przez moment patrzył na nas z zastanowieniem, a potem niespodziewanie wybuchł gromkim śmiechem, wprawiając mnie w niemałą konsternację. - Bigos, drooogie panie - przemówił urywanym głosem to mój kot. Zawieruszył się gdzieś i po prooostu go wooołam. - Chryste, ależ nas pan nastraszył! - wysapała Jagoda. - A swoją drogą co to za imię? Kto normalny tak nazywa zwierzę?

- Moja babcia - spokojnie stwierdził pan Florian, popatrując na Jagodę spod oka. - To był jej kot. Jjjak zmarła, to się nim zaaająłem. Nazywa się tak, bo ma jjjak na kkkota dziwne uuupodobbbania. Kocha bigos. Widziała kiedyś pani kota wsuwającego bigosik? - Nie widziałam. - Moja przyjaciółka się zmieszała. - No i przykro mi z powodu pana babci. Nie chciałam być niemiła. - No to może skoro już wszystko wiemy, wspólnie poszukamy Bigosa - zaproponowałam, z trudem dochodząc do siebie. - A dzieciaki zrobią nam w tym czasie kolację zadysponowałam, gratulując sobie w duchu, że nie pozwoliłam zadzwonić do taty. Niepotrzebnie naraziłabym jego serce na stresy, a siebie na śmieszność i docinki Anielki. Zadziwiające, ale mała miała niezwykle cięty język, którego obawiali się wszyscy w domu. Dzięki swej przezorności nie musiałam się obawiać, że komiczna historia z potencjalnym szaleństwem pana Miodka się rozniesie. I dobrze, bo jakoś tak nie pragnęłam okryć się śmiesznością przed mieszkańcami Malowniczego. Jak zdążyłam się już przekonać, małe miasteczka mimo niewątpliwego uroku miały też wady. A jedną z nich była doskonała pamięć mieszkańców. I od tego oraz od szalonych bliźnich Panie Boże zechciej mnie trzymać z daleka. Teraz i zawsze, i nie będę kończyła, żeby nie bluźnić, bo tego mieszkańcy małych miasteczek również nie zapominają. Następnego dnia szłam do szkoły na późniejszą godzinę, co uważałam za cudowny zbieg okoliczności, bo nareszcie trafiała się okazja do odespania wszystkich stresów dnia poprzedniego. Niestety, najpierw skoro świt rozmuczała się Kasandra, potem, gdy nareszcie jej pełne żalu porykiwanie ucichło (znak, że udało jej się kogoś nakłonić do wstania i napełnienia paśnika), pan Miodek rozpoczął niebywale głośną pracę przy przebudowie i o spaniu mogłam już tylko marzyć.

Kiedy półprzytomna zwlokłam się na dół do kuchni, okazało się, że i tak byłam najtwardsza, bo reszta domowników już siedziała przy kawie. - O, Majka! - Jagoda ziewnęła na mój widok. Rozumiem, że ciebie też pokonał ten hałas. A już byliśmy skłonni ci zazdrościć kamiennego snu. - W życiu nie doświadczyłam czegoś takiego jak kamienny sen - poinformowała nas Anielka, wyjadając jogurt palcem. - Ale w przeciwieństwie do was jestem jeszcze młoda i mam na wszystko czas. Dziadziu - zwróciła się do mojego taty - czy trudno jest stać jedną nogą w grobie? - A to zależy, czy ma się trudności z utrzymywaniem równowagi - poważnie odpowiedział ojciec, gdy tymczasem ja bezskutecznie usiłowałam zabić Anielkę wzrokiem. - Ha, czyli ty, dziadziusiu, nie masz się czego obawiać, bo zauważyłam, że jesteś bardzo wysportowany. Jak na starca oczywiście - stwierdziła Anielcia beztrosko i wyrzuciła pusty pojemniczek po jogurcie do śmieci. Marysia nie wytrzymała. - Słuchaj, paskudo, uważaj trochę na to, co mówisz, bo w końcu ktoś cię ukatrupi za ten twój niewyparzony jęzor. - Od razu utrupi! - Anielka z oburzeniem wzruszyła ramionkami. - Ja tylko pytałam. A ty, moja droga, lepiej nie miej dzieci, bo coś mi się widzi, że powiększysz przemoc domową - dokończyła z godnością, napełniając sobie kubek i przy okazji wlewając kakao na pół kuchenki. - Żebym ja ci zaraz nie pokazała przemocy domowej, smarkulo! - zdenerwowała się Marysia. Widocznie brak snu negatywnie wpływał na jej usposobienie. - Spokój, dziewczyny! - zareagowałam odruchowo. - A tobie, Anielko, skąd przyszła do głowy przemoc? zagadnęłam z zaciekawieniem, bo mała co rusz mnie zaskakiwała.

- Wczoraj oglądałam taki program w telewizji, gdzie wszyscy wszystkich bili. I pan mówił, że to właśnie jest ta przemoc domowa, chociaż ja nie wiem, czy on się nie pomylił, bo raz oni się lali na podwórku, to chyba podwórkowa powinna być, no nie? - Na logikę biorąc, tak, ale powiedz mi, kochanie, kto ci pozwolił oglądać takie programy, hmm? Nie był to przypadkiem dokument dla dorosłych? - Ciociu, ja to oglądałam ku przestrodze, żeby unikać tej, no, przemocy. - Anielka spojrzała na mnie niewinnie. - To wiele tłumaczy - poddałam się. - Wiecie co, chyba pójdę się szykować do pracy - usiłowałam zdezerterować w dobrym stylu. - Już? Tak wcześnie? Nie chcesz przypadkiem posiedzieć z nami i pozażywać życia rodzinnego? - zadrwiła Marysia. - Pozażywam, jak wrócę. A teraz muszę jeszcze sprawdzić e - maile, może ktoś się odezwał w sprawie noclegów. W końcu dałam ogłoszenie, jakiś, choćby minimalny, odzew powinien być - westchnęłam. - A co, jeszcze nie miałaś żadnej odpowiedzi? zainteresował się tata. - Dziadku, kogo ty pytasz - prychnęła Marysia. - Znając mamę, od tamtej pory nie zajrzała do skrzynki e - mailowej. Zresztą jak ktoś ma się odezwać, jeśli mama nie powstawiała zdjęć? Teraz to się robi inaczej, wszystko musi być pokazane, przecież to jasne. - No dobra, sami chcieliście. Wracam z pracy i zajmujemy się pokojami gościnnymi. Marysia ma rację, jeżeli pensjonat ma ruszyć, trzeba do tego podejść profesjonalnie. Jeszcze dziś zrobię listę zakupów i w następnym tygodniu pojedziemy zamówić meble. Najbardziej ekonomicznie będzie w Ikei, co?

- Mamo, a byłaś u nas na strychu? Bo jeżeli nie, to zanim zrobisz listę, najpierw tam zajrzyj. Naprawdę warto. Ciocia chyba nie wyrzuciła przez całe swoje życie ani jednej zbędnej rzeczy. Biorąc to pod uwagę i patrząc na ciebie, mam wrażenie, że sentymentalizm jest dziedziczny - dodała Marysia i rozdzierająco ziewnęła. - Ty i dziadek też zarastacie rzeczami. Babcia się tylko wyrodziła, co pozwala mi mieć nadzieję. - A co ty robiłaś na strychu, mało sentymentalna dziewczynko? Na starych zagraconych strychach zwykle buszują ludzie sentymentalni albo handlarze starociami i z miejsca mogę cię wykluczyć z tej ostatniej grupy. Zaintrygowana przysiadłam z powrotem na krześle. - Po prostu z ciekawości zajrzałam. - Marysia zmieszana wzruszyła ramionami. - Dziwię się, że nikt inny tego nie zrobił. W końcu dobrze wiedzieć, co ma się w domu. A wracając do tematu, to jeżeli jestem ci w czymś potrzebna, wykorzystuj mnie przez cały tydzień poza weekendem, bo wtedy przyjeżdża po mnie ojciec. Mam nadzieję, mamo, że nie masz nic przeciwko temu, że pojadę z nim do Czech? Pytanie zawisło w powietrzu, a w kuchni zapanowała martwa cisza. Przez te wszystkie dni, które upłynęły od naszego spotkania w sądzie, udało mi się skutecznie (poza maleńkimi wyjątkami) nie myśleć o niczym związanym z Igorem. Nawet zaczęłam mieć nieśmiałą nadzieję, że w końcu uda mi się prawie zupełnie wyrzucić go z pamięci. Nie zupełnie o nim zapomnieć, ale - powiedzmy - usunąć go z pamięci podręcznej. I oczywiście zrobiłam błąd, którego rozmiary właśnie zaczęłam sobie uświadamiać. Nie mogłam pozbyć się Igora ze swojego życia, bo przecież poza tym, że był moim mężem, co zamierzałam w najbliższym czasie zmienić, pozostawał również ojcem Marysi, czego zmienić nie mogłam i nie zamierzałam. Ale zupełnie się nie

spodziewałam, że jego osoba pojawi się tak nagle w dyskusji. Może gdybym była na to przygotowana, nie czułabym się tak, jakby ktoś walnął mnie czymś ciężkim w głowę. Nie pozostawało mi nic innego, jak wziąć się w garść i stanąć na wysokości zadania. Odchrząknęłam, bo nagle poczułam, że gardło mam wyschnięte na wiór. - Ooo, a kiedy tata do ciebie dzwonił? - Ostatnio przedwczoraj, ale rozmawiamy dosyć często. Mamo, przepraszam, że ci nie powiedziałam od razu. Nie chciałam ci robić przykrości. Poza tym mogłabyś myśleć, że ja cię zdradzam albo coś, a wiesz, czasami tęsknię za tatą... W oczach Marysi pojawiły się łzy, a ja po raz kolejny stwierdziłam, że dupa ze mnie, a nie matka. Zapatrzona we własne nieszczęście nie dostrzegłam, że udawanie, że Igor nie istnieje, rani moją córkę. - To my pójdziemy na górę - odezwała się sztucznie ożywionym głosem Jagoda. - Wszyscy - dodała znacząco i władczo popchnęła przed siebie opierającą się Anielkę. Ojciec, wychodząc, położył mi dłoń na ramieniu i niemal czułam, jak usiłuje wlać we mnie otuchę. - Marysiu, oczywiście wiem, że chcesz widywać się z tatą, i nie zamierzam ci w tym przeszkadzać - powiedziałam, gdy zostałyśmy same. Zacisnęłam ręce pod stołem. To, co miałam za chwilę powiedzieć, nie należało do najłatwiejszych i zastanawiałam się, jakich słów użyć, żeby Mańka mnie dobrze zrozumiała. - Nie ukrywam natomiast, że moje stosunki z Igorem nie układają się najlepiej i nie miej mi za złe tego, że nie będę chciała, by tata się tu zatrzymywał, ani nie zamierzam zapraszać go do środka. Mam nadzieję, córeczko, że to zrozumiesz - dokończyłam. Z piersi wyrwało mi się ciężkie westchnienie, a zaraz potem uzmysłowiłam sobie, że to się nigdy nie skończy. Bez względu na to, co

postanowi sąd i czy będę miała rozwód, Igor zawsze będzie rzucał złowrogi cień na moje życie. Zawsze gdzieś tam będzie się przewijał. Przyjedzie, jak Marysia zda maturę, będzie na jej zaręczynach i ślubie, moje wnuki będą też jego wnukami no po prostu koszmar. - Ale może tu po mnie przyjechać? - Marysia nieświadoma moich myśli zajrzała mi w oczy. - Tak, nawet musi, bo chciałabym zamienić z nim parę słów na temat tego wyjazdu. - Jakimś cudem udało mi się odpowiedzieć normalnym głosem, mimo że czułam, jak powstrzymywany płacz podchodzi mi do gardła. - No i chyba pora, żebyśmy ustalili, kiedy będziecie się widywać dokończyłam heroicznie. - A teraz pójdę sprawdzić e - maile, dobrze? - Pewnie. Wiesz, że jesteś moją najbardziej ukochaną i dzielną mamą? - Wiem. I vice versa - odpowiedziałam naszym starym tekstem, który wygłaszałyśmy od niepamiętnych czasów, gdy chciałyśmy dodać sobie otuchy, i poszłam na górę. Wchodząc po schodach, myślałam, że gdy tylko wejdę do sypialni, wybuchnę płaczem, lecz gdy zamknęłam za sobą drzwi, ze zdziwieniem stwierdziłam, że w ogóle nie mam na to ochoty. Nie wiem, jak to możliwe, ale przez te parę minut dokonała się we mnie ogromna zmiana. Już nie czułam potrzeby użalania się nad sobą, ba, nie czułam nawet niechęci do Igora, mimo że jeszcze parę minut temu byłam skłonna stwierdzić, że nienawidzę go całym sercem. Zamiast tego wszystkiego poczułam natomiast dziwny wszechogarniający spokój. I właśnie wtedy z całą pewnością stwierdziłam, że stało się coś zupełnie nieoczekiwanego. Otóż ja w końcu dorosłam. Stałam się kobietą w pełni dojrzałą i wiek bynajmniej nie miał tu nic do rzeczy. Dostałam przysłowiowego kopa, który niespodziewanie wyniósł mnie

tam, gdzie, być może, będąc z moim mężem, nigdy bym się nie znalazła. Zdana na siebie nauczyłam się radzić z sytuacjami, które pozornie mnie przerastały. Stałam się silniejsza. I niezależna. Po prostu przeistoczyłam się w dojrzałego i samodzielnego człowieka. I o dziwo, było mi z tym niespodziewanie dobrze. A co tam, pomyślałam zuchwale, niech Igor przyjeżdża na maturę, ślub i zaręczyny Marysi, niech bawi nasze wnuki, to wspaniale, że będą miały dziadka, a Marysia ojca. Odwołuję wszystko, co wcześniej myślałam, przecież to nie żaden koszmar, tylko prawdziwe szczęście! I może - błysnęła mi nieśmiała myśl - może ja też jeszcze będę kiedyś tak zupełnie szczęśliwa? Może znajdzie się ktoś, kto będzie dla mnie i tylko dla mnie? Ale o tym na razie sza. Jak to mówią: Nie mów, a nawet zbyt głośno nie myśl, żeby nie zapeszać! I tak po raz pierwszy jako kobieta zupełnie dorosła przekroczyłam próg szkoły. Z miejsca zostałam prawie siłą wciągnięta przez Alicję Łagodę do szatni, a następnie powleczona za łokieć do jej kantorka. Chyba nie muszę nikogo przekonywać, że coś takiego nie powinno się w żadnym razie przytrafiać świadomej dorosłej kobiecie. Za łokieć to się ciągnie niedojrzałe małolaty albo, jak się okazało, wychowawczynię drugiej B, czyli mnie. - Boże, jak to dobrze, dziecko, że udało mi się ciebie przechwycić - wysapała Alicja Łagoda, upychając mnie w zacienionym kącie pokoiku. - Już myślałam, że może cię nie zauważyłam - dodała, przysłaniając oszkloną ścianę firaneczką. - Ja też się cieszę - wyjąkałam skonsternowana. - Atak ogólnie o co chodzi? - Dzieciaku, dyrektorka szuka cię po całej szkole, jest wściekła jak osa. Wiesz, co nawywijała twoja klasa?

- Nie, ale zapewne, niestety, zaraz się dowiem mruknęłam, zastanawiając się, co też wymyśliła moja genialna druga B i co ja będę musiała wymyślić, żeby wyplątać z tego i siebie, i ich. - Pewnie, że się dowiesz, cała szkoła o tym huczy. Twoja klasa jak jeden mąż ubrała się na różowo. A w dodatku dziś jest ważna wizytacja z kuratorium. No i pierwsze, co zobaczyli wizytujący, to była właśnie twoja różowiutka klasa. Zrobiła się afera. Gospodarz już był wzywany do dyrektorki i powiedział, że po rozmowie z tobą postanowili się ujednolicić, żeby nikt się negatywnie nie wyróżniał. Podobno to jest ich protest przeciwko dyskryminacji twórczych jednostek. - O cholera! - jęknęłam i opadłam na stojący za mną taboret. - I tak wszyscy bez wyjątku się ujednolicili? - Z niedowierzaniem potrząsnęłam głową. - Wszyscy. I co więcej, wyszło na to, że ty ich do tego namówiłaś. - Bo rzeczywiście wczoraj mówiłam, że czasami warto się nie wyróżniać, ale chodziło mi raczej o coś odwrotnego. Dziękuję, pani Alicjo. Zawsze lepiej jest być przygotowanym na takie niespodzianki... A swoją drogą są solidarni, nie uważa pani? - Ha, bo to są dobre, inteligentne dzieciaki - stwierdziła z szelmowskim błyskiem w oku pani Łagoda. - I ty też o tym pamiętaj - dodała znacząco ku mojemu zaskoczeniu, bo jej słowa niewątpliwie oznaczały poparcie dla nieszczęsnego pink protestu. - Uważaj, żeby cię dyrektorka nie złapała. Idź wejściem dla uczniów, może uda ci się pogadać z dzieciakami, zanim zostaniesz wezwana - doradziła mi dobrotliwie. Właściwie nie wiem, dlaczego jej posłuchałam i zamiast jak uczciwy człowiek wejść do miejsca własnej pracy, ja niczym złoczyńca przemykałam po korytarzu, żeby tylko dostać się niezauważona pod klasę, gdzie powinna być moja

różowa trzódka. I była. Trudno jej było nie dostrzec. Zwłaszcza barczysty Jureczek prezentował się okazale w przyciasnej różowej bluzeczce. Chłopcy wykazali się szczególną inwencją, bo w ich strojach królowały koronki, kokardki i koraliki. Gdy już myślałam, że udało mi się pozostać niezauważoną, poczułam, jak ktoś z tyłu chwyta mnie za ramię. Byłam pewna, że ujrzę zaciętą twarz dyrektorki, ale za mną stał Michał wuefista. Do tej pory znaliśmy się słabo, ogólnie jakoś tak nie nawiązałam bliższych stosunków z kolegami po fachu. Nie było okazji. - No cześć. Idź spokojnie, ja cię zasłonię, żeby nie było cię widać - wyszeptał konspiracyjnie ku mojemu wielkiemu zdziwieniu. - Postoję tak, jak będziesz rozmawiała z dzieciakami - wyjaśnił, widząc moją mało inteligentną minę. - Czyli jednym słowem będziesz robił za żywą tarczę? Uśmiechnęłam się słabo. - Jak zwał, tak zwał - zniecierpliwił się. - Zaraz będzie dzwonek, więc się pospiesz. No cóż, nie zamierzałam z nim dyskutować, bo nie było o czym, miał facet rację. Podeszłam do mojej klasy i zażądałam wyjaśnień. - A bo my, pani profesor, mamy tego dość - wystąpiła odważnie Justyna, która do tej pory wydawała mi się nieśmiała. Jak widać, pozory czasami mylą. - Nie możemy dopuścić, żeby kogokolwiek z nas prześladowano. A Filip jest niesprawiedliwie traktowany tylko i wyłącznie za to, jak się ubiera, i osądzany za decyzje swojego ojca. - Właśnie - wtrącił Michałek, obciągając na swym kościstym grzbiecie rozkloszowaną ku dołowi różową bluzeczkę zakończoną powiewnym tiulem. - Wczoraj pani profesor stwierdziła, że czasami dobrze jest się nie wyróżniać, no to Filip już nie odstaje. Nie chcemy, żeby pani musiała jeszcze kiedyś za nas kłamać. Chcemy za to móc być sobą. I

dlatego prosimy, żeby pani to włożyła - dokończył, podając mi torebkę, w której była różowa bluzka. - Chyba że nie chce pani ryzykować, my to zrozumiemy dodał Jureczek. Tym zdaniem przypieczętował moją decyzję. Nie mogłam ich zawieść, jedynym słusznym posunięciem było ujednolicenie się z nimi. Ponadto jak zrozumiałam, niechęć dyrektorki do Filipa miała podłoże osobiste, a to kłóciło się z moim pojęciem sprawiedliwości. Bez słowa sięgnęłam po różowy łaszek, co spotkało się z aplauzem całej klasy wyrażonym spontanicznymi brawami. Cóż, to ostatni moment chwały przed klęską, pomyślałam, wciągając bluzkę przez głowę. Od dziś mogłam szukać nowej pracy, bo nie miałam ani cienia wątpliwości, że dyrektorka mnie wyleje. Gdy ujednolicona odwróciłam się, by podziękować wuefiście, okazało się, że już go nie ma. Widocznie zmył się, gdy dotarło do niego, że zamierzam przyłączyć się do pink protestu. Trudno było mu się dziwić. Każdy normalny uciekłby stąd gdzie pieprz rośnie i jeszcze parę kilometrów dalej. Tylko nie ja, ostatnia sprawiedliwa, niedługo bezrobotna kretynka. Pani dyrektor dopadła mnie na lekcji z pierwszą A i widząc moją różową bluzkę, niebezpiecznie poczerwieniała. - Przepraszam, ale jestem zmuszona prosić panią do gabinetu - wycedziła, mrużąc oczy. - Prosić zawsze można - rzucił od niechcenia Krzyś, który z widocznym zainteresowaniem przyglądał się twarzy dyrektorki. Rzeczywiście buraczkowy kolor na jej policzkach wyglądał intrygująco. - Dobrzański, z tobą porozmawiam później - warknęła w jego stronę. - A panią zapraszam. - Już idę. - Potoczyłam po klasie uspokajającym wzrokiem. - Dopóki mnie nie będzie, zróbcie trzy pierwsze

zadania ze strony sto sześćdziesiątej - poleciłam i pomaszerowałam na teren wroga. W gabinecie pani dyrektor obrzuciła mnie gniewnym spojrzeniem. - Rozumiem, że ta bluzka to nie przypadek - powiedziała ironicznie. - A myślałam, że jednak pani zmądrzeje. Co to wszystko ma znaczyć?! - Po prostu klasa stwierdziła, że warto zawalczyć o tolerancję - tłumaczyłam spokojnie. - Nie uważa pani, że to słuszny cel? Wart poparcia. - Niech pani nie żartuje, w pani sytuacji nie byłabym tak arogancka! To pani ma zły wpływ na młodzież! I wyciągnę z tego konsekwencje! - wrzasnęła dyrektorka. W tym samym momencie rozległo się pukanie do drzwi i przez szparę wsunęła się głowa przestraszonej sekretarki. - Pani dyrektor, ktoś... - Pani Aniu, nie teraz. Przecież mówiłam, żeby mi nie przeszkadzać! - Ja mówiłam, ale to nic nie daje - pisnęła pani Ania i nic więcej nie zdołała powiedzieć, bo drzwi otworzyły się szerzej i moim zdziwionym oczom ukazał się niebywały widok. W sekretariacie stali moi koledzy nauczyciele ubrani w różowe bluzy i bluzeczki. Pierwszy do gabinetu wszedł Michał wuefista, a za nim gęsiego cała reszta. Na samym końcu dumnie kroczyła Alicja Łagoda wciśnięta w różowy podkoszulek, który niebezpiecznie opinał jej obfity biust wyglądający, jakby za chwilę miał się uwolnić z różowego więzienia. Dyrektorka i ja - po raz pierwszy zgodnie oniemiałyśmy. Wśród nauczycieli brakowało zaledwie dwóch osób. Rany boskie, dobrze, że Filip przychodzi do szkoły w tych różach, a nie w obcisłych czarnych skórach, w których widziałam go wczoraj! - przemknęło mi przez myśl. A potem

wyobraziłam sobie Alicję Łagodę upakowaną w nabijany ćwiekami obcisły kostium i z gardła wyrwał mi się niepowstrzymany chichot, który natychmiast pokryłam ochrypłym kaszelkiem. - A to co ma znaczyć? - Dyrektorka z trudem odzyskała głos. - Czy wszyscy dookoła mnie powariowali? - zadała retoryczne pytanie, z niedowierzaniem patrząc na swoją kadrę i dłużej zatrzymując wzrok na woźnej. - I pani, pani Łagoda, też? W pani wieku? - A ty mi tu, Jadźka, z wiekiem nie wyskakuj! - obruszyła się pani Alicja. - Gdybyś więcej myślała, a mniej dyrektorowała, nie musiałabym tutaj stać i się za ciebie wstydzić, ot co. - To może ja wyjaśnię, po co tu przyszliśmy - wtrącił się Michał, który pierwszy zrozumiał, że należy szybko przywrócić zagrożoną powagę. - Chcemy powiedzieć, że popieramy Majkę i jej klasę. To bardzo dobrze, że nasza młodzież jest tak otwarta i tolerancyjna. I wspaniale, że umieją stanąć za sobą murem. Myślę, że pani też się z nami zgodzi, bo właśnie wyjaśniłem panu z kuratorium, że to taka szkolna manifestacja tolerancji, w której wszyscy bierzemy udział. Co pani na to, pani dyrektor? I tu wystąpiła stojąca za nim Dagmara, nauczycielka historii, wyciągając w stronę dyrektorki różową tunikę. - Ci z kuratorium stwierdzili, że jak na małą szkołę mamy dużo pomysłów i dbamy o młodzież, chociaż czasami może zbyt niesztampowo, ale jednak to godne pochwały - dodała przebiegle anglistka. - No nie wiem, nie wiem... - Dyrektorka rozglądała się bezradnie. Szczerze mówiąc, zrobiło mi się jej żal. Moi koledzy postawili ją pod ścianą i w pięknym stylu uchronili mnie przed stratą pracy. - Chyba nie wypada, żebym

uczestniczyła w czymś takim... - Jednak wyciągnęła ręce po bluzkę. - O, całkowicie wypada - zapewnił ją wuefista i puścił do mnie oko. - W końcu nie jest pani przeciwko tolerancji, prawda? - W żadnym razie! - Pani dyrektor wyprostowała się dumnie. - Co nie znaczy, że takie wybryki będą tolerowane w przyszłości. To niedopuszczalne, żeby tak bez uzgodnienia ze mną... Ale jeszcze dziś przymknę na to oko i nie wyciągnę konsekwencji. A teraz proszę wracać do klas i zawalczyć dla odmiany o jakość zajęć - dokończyła i obrzuciła nas niechętnym spojrzeniem. - Pani też — zwróciła się do mnie i coś w jej głosie mówiło mi, że jeszcze ze mną nie skończyła. No cóż, w tej bitwie dzięki pomocy kolegów zwyciężyłam, chociaż do wygranej wojny było jeszcze daleko. Ale w tej chwili postanowiłam o tym nie myśleć, za to wszystkich moich sojuszników zaprosić na grilla. W końcu to dzięki nim nie będę musiała co poniedziałek stać w kolejce do kiosku po najnowszą „Wyborczą". Wychodząc z gabinetu pani dyrektor, minęłam delegację z kuratorium, którą uroczo uśmiechnięta anglistka obdarowywała różowymi podkoszulkami. I zaskoczona stwierdziłam, że po lekkim wahaniu wszyscy je przyjęli. Znów okazało się, że wszystko, co nas w życiu spotyka, ma swój cel. Gdyby nie pink protest, nigdy bym się nie przekonała, jakich mam lojalnych kolegów i zapewne jeszcze długo w ogóle nie zwracałabym na nich uwagi. A tak zyskałam nowych przyjaciół i poczucie, że nigdzie nie jestem zostawiona samej sobie. Było to bardzo miłe, bo jednak człowiek jest zwierzęciem stadnym i niezbyt dobrze się czuje, gdy jest sam jak palec. Jak się okazało, pozytywny rozwój wypadków w szkole był początkiem dobrych wiadomości tego dnia. Gdy tylko skończyłam zajęcia, zadzwonił do mnie Grzegorz z nowym

zleceniem tłumaczeń. Ogromnie się z tego ucieszyłam, bo ostatnio mój budżet znacznie się uszczuplił, a wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że jeżeli zamierzam urządzić pokoje gościnne, sytuacja raczej się nie poprawi. - No, Majka, czekam na pierwsze dwadzieścia stron za tydzień, a teraz przy okazji mów, co u ciebie słychać. Jakoś się ostatnio nie odzywałaś. - Bo jestem zaganiana i notorycznie nie mam czasu. Ale dobrze, że dzwonisz, bo będę miała do ciebie sprawę. Nie znasz nikogo, kto za rozsądne pieniądze zrobiłby stronę internetową? Postanowiłam otworzyć pensjonat, wiesz, dom jest duży, położony w ciekawej okolicy, a mnie przyda się parę groszy, ale żeby wejść na rynek, przydałoby się zaistnieć w Internecie. - Nie wiem, nikt tak z miejsca nie przychodzi mi do głowy, będę musiał się zastanowić, ale czemu do tej pory nie mówiłaś o swoich planach? Chętnie bym wpadł do ciebie z żoną w czasie urlopu. - No to wpadaj, ale jako mój przyjaciel, a nie płatny gość. - Uśmiechnęłam się do słuchawki. - Chyba żartujesz! Mowy nie ma! - oburzył się Grzegorz. - W końcu to ma być dochodowy interes, a nie działalność charytatywna. Właśnie przyjaciele powinni przede wszystkim płacić, żeby nie puścić cię z torbami. Wstępnie zarezerwuj mi pokój. Dużo masz już zapowiedzianych gości? - Coś ty! - westchnęłam. - Niestety, obawiam się, że nie nadaję się do prowadzenia interesów. Wszyscy mi to powtarzają. Dzisiaj Marysia uświadomiła mi, że moje ogłoszenie bez zdjęć i szczegółowego opisu na stronie internetowej nie ma racji bytu. Muszę coś z tym zrobić. - Majka, strona stroną, a najważniejsze są referencje. Jak ludzie zaczną cię polecać sobie nawzajem, to obłożenie będziesz miała nie tylko na lato, ale i przez cały rok.

Oczywiście o własnej stronie warto pomyśleć, ale na razie dołącz parę zdjęć do tego ogłoszenia, resztę zostaw mnie. Mam paru znajomych, którzy jeżdżą na urlopy do Polski, to aż grzechem by było nie wykorzystać tego patriotyzmu krajowego. Przyślij mi tylko e - mailem trochę zdjęć domu, pokoi, jakieś fotki okolicznych zabytków i atrakcji. Zresztą co ja ci będę mówił, sama wiesz najlepiej i znając ciebie, już to wszystko masz gotowe. Odezwij się jak najszybciej, OK? - OK, odezwę się i dzięki, i cześć. W duchu pomyślałam, że jednak Grzegorz ma o mnie błędne mniemanie. Błędne i stanowczo zbyt wysokie. Ale co by dało, gdybym wyprowadziła go z błędu? Nic. Niech więc żyje sobie w słodkiej nieświadomości, ja zaś postaram się zrobić wszystko, by sięgnąć ideału. Jako kobieta całkowicie dorosła i odpowiedzialna nie miałam innego wyjścia, jak zachować się po dorosłemu i dojrzale. Tak więc zamiast pić wieczorami piwko, kawkę, herbatkę tudzież inne napoje, zajmę się urządzaniem pokoi, robieniem zdjęć i sprzątaniem. Popołudniami będę zwiedzać okolicę, robić fotki zabytkom i dokonywać niezbędnych sprawunków. Przedpołudniami będę uczyć w szkole, wczesnymi rankami kultywować życie rodzinne, w środku nocy tłumaczyć teksty dla Grzegorza. W życiu nie przypuszczałam, że dojrzała i odpowiedzialna kobieta ma tyle zajęć. Nie miałam również pojęcia, że może się obyć bez spania, bo mój napięty plan doby nijak nie przewidywał czasu na sen. Ale cóż, skoro można podobno żyć bez jedzenia, odżywiając się jedynie energią kosmiczną, to chyba można obyć się też bez snu? Zawsze trzeba było mieć nadzieję, chociaż przypuszczałam, że aż takiej doskonałości duchowej nie tylko jeszcze nie osiągnęłam, ale też nie osiągnę nawet za sto lat, zakładając oczywiście, że tylu dożyję, co przy notorycznym niedojedzeniu i niewyspaniu jest doprawdy mało prawdopodobne. Cóż, do wielu prawd objawionych tego dnia

doszła i ta, że kobiety dorosłe i dojrzałe żyją krótko, bo niestety nie mają czasu na odpoczynek. Jedyną pociechą było to, że poza tym, że nieoczekiwanie dorosłam, pozostałam również niesamowicie leniwa. To dawało mi jakąś szansę na szczęśliwe i długie życie w uroczej symbiozie odpowiedzialności z lenistwem. Jak postanowiłam, tak zrobiłam. Po powrocie do domu od razu powędrowałam na strych, który rzeczywiście okazał się prawdziwą skarbnicą starych mebli i bibelotów. Gdybym tylko chciała, z powodzeniem mogłabym otworzyć mały sklep z antykami. Marysia miała rację, gdy stwierdziła, że z listą meblowych zakupów należy się wstrzymać. Tu miałam praktycznie wszystko. Kiedy usiłowałam staszczyć z góry orzechowy sekretarzyk, jak na złość rozległ się dzwonek. I oczywiście skoro ja byłam na górze zablokowana sekretarzykiem, to na dole nie było nikogo, kto by mógł otworzyć. Przepchnęłam się wąską szparą pomiędzy ciężkim meblem a ścianą, zasapana dopadłam drzwi i zastałam przed nimi Alicję Łagodę, która szykowała się już do odejścia. - Myślałam, że nie ma nikogo w domu - powiedziała, przyglądając się mi spod oka. - Stało się coś? - Nie, tylko w końcu wzięłam się do pokoi gościnnych, o których pani opowiadałam. No i usiłuję przetransportować meble ze strychu na piętro. Ależ tam tego jest, mówię pani rozgadałam się entuzjastycznie. - Sama te meble chcesz nosić? - zapytała pani Alicja z zastanowieniem. - Taty nie poproszę, bo ma chore serce, Marysia jest za słaba, Jagody w kółko nie ma, pan Miodek też gdzieś przepadł, więc tyle, ile zdołam, zrobię sama - stwierdziłam zadowolona, że taka ze mnie supersamodzielna kobitka.

- Taaa, pewnie - powątpiewająco mruknęła pani Łagoda i popatrzyła na mnie przeciągle. - Dużo już zrobiłaś? - Dopiero zaczęłam, ale mogę na chwilę przerwać i zrobić nam herbaty. A w ogóle to chciałam podziękować za szkolną solidarność i za wszystko, pani Alicjo. Jest pani nieoceniona! - Daj spokój, moje dziecko, nie ma o czym mówić, a co do herbaty, to nie rób sobie kłopotu. Wpadłam tylko na chwilę, więc chodźmy na górę, ty sobie będziesz robiła to, co zaczęłaś, a ja dotrzymam ci towarzystwa, dobrze? - Będzie mi bardzo miło. Razem weszłyśmy na schody, u których szczytu tuż przy wejściu na strych pysznił się sekretarzyk. - I ty masz zamiar sama to znieść, tak? - upewniła się pani Alicja. - Chyba dam radę - stęknęłam, usiłując przesunąć choć o centymetr uparty mebel, który nic sobie nie robił z moich wysiłków i spokojnie tarasował wejście na poddasze. - Aha. - Pani Alicja popatrzyła na mnie jak na niespełna rozumu. - A mogłabym skorzystać z telefonu? - Ależ oczywiście - wysapałam, czując, jak krople potu występują mi na czoło. - Aparat jest na dole - dorzuciłam, jednocześnie przesuwając sekretarzyk o parę milimetrów do przodu. Zajęta walką z opornym meblem nawet nie zauważyłam, kiedy Alicja Łagoda wróciła. Ubrana była w mój kuchenny fartuch, który przykrywał zaledwie niewielki fragment jej potężnej sylwetki, włosy zaś przykryła ścierką, którą dziś rano wycierałam naczynia. - No co się tak patrzysz? - zapytała, widząc moją osłupiałą minę. - Sama to ty się z tym w życiu nie uporasz, więc ci razem z Walą pomożemy.

- Z panią Walerią? Ale przecież ja nie mogę pań tak wykorzystywać! I w ogóle skąd pani Waleria będzie wiedziała... - Stąd, że Ala po mnie zadzwoniła - odpowiedziała mi z dołu schodów pani Waleria, a po chwili zjawiła się na piętrze. - No to pokażcie, co tam mamy. Po chwili już we trzy taszczyłyśmy meble, otwierałyśmy pokoje i zastanawiałyśmy się, co i jak poustawiać. - Dziewczyny, zaczęłyśmy od złej strony. Najpierw trzeba tu posprzątać - zawyrokowała pani Alicja. - Racja, meble na końcu, trzeba to wszystko odkurzyć, umyć i wypastować - poparła ją pani Waleria. - Przynieś no, moje dziecko, coś od kurzu, pastę do podłogi, szczotki, ścierki, jakiś płyn do mycia, to się wyszoruje parapety... - Tu przerwała, widząc moją z lekka skonsternowaną minę. - Hmm... Ajax może być? - zapytałam, choć i tak wiedziałam, że jako gospodyni w ich oczach właśnie poległam. - Rozumiem. - Pani Waleria pokiwała głową z politowaniem. - To ja zaraz przyniosę od siebie. - Ale odkurzacz mam - usiłowałam chociaż trochę odbudować swoją nadszarpniętą reputację. - Dobre i to - westchnęła pani Alicja. - Dawaj, w międzyczasie poodkurzamy. Niestety nie poodkurzałyśmy, bo jak się okazało, właśnie skończyły się worki i nikt nie uzupełnił zapasów. Tak więc ledwo pani Waleria przytaskała wielki kosz różnych środków czystościowych, wracała się po przedpotopowy model odkurzacza, który, jak dumnie stwierdziła, ma płócienny worek, a taki po prostu się opróżnia, po co wyrzucać pieniądze na papierowe worki. Cóż, biorąc pod uwagę brak worków w moim odkurzaczu, trudno było z nią polemizować, więc

przezornie milczałam i pozwoliłam obu paniom decydować co, jak i w jakiej kolejności. Muszę przyznać, że wyszło mi to na dobre. Pod ich nadzorem praca paliła się nam w rękach. Po raz pierwszy w życiu miałam w domu takie rzeczy jak: pasta do podłogi, nabłyszczacz do drewna, środki od kurzu, mnóstwo jakichś dziwnych płynów i całą masę ściereczek, z których każda służyła do czego innego. A ponadto się dowiedziałam, dlaczego dyrektor tej szkoły tak nie znosi Filipa. Okazało się (w przerwie między pastowaniem a froterowaniem opowiedziała mi wszystko pani Alicja), że po śmierci mamy Filipka pani Jadwiga zagięła parol na atrakcyjnego wdowca, który jednak grzecznie, acz stanowczo dał jej do zrozumienia, że nie jest zainteresowany i mimo licznych prób ze strony pani dyrektor pozostał nieugięty. No i pani Jadwiga, nie mogąc zapomnieć porażki, odgrywała się na Filipie. A przegrana była tym dotkliwsza, że wszyscy wiedzieli o jej zamiarach i niepowodzeniu. - Podobno ona nawet w skąpej bieliźnie do niego po nocach latała, a on nic. Tyle że to nic pewnego, bo to Kraśniakowa mówiła, a wiadomo, że ona z prawdą jest na bakier - zakończyła z westchnieniem pani Alicja. - To tragiczne, taka nieszczęśliwa miłość. Mnie jej trochę szkoda - wyznałam szczerze. - A tam miłość, do pieniędzy chyba! - prychnęła pani Waleria. - Gdyby ona się naprawdę zakochała, toby ludzie tak nie gadali, ale było wiadomo, że ona poluje na jego pieniądze. A facet okazał się nie w ciemię bity i dał babie po nosie. Chłopaka tylko szkoda, bo nie ma teraz w szkole łatwego życia. A on zdolny jest, wiersze pisze, muzykę komponuje. Poeta z niego wyrośnie - zawyrokowała staruszka. - Taaa, poeta z mroczną osobowością - mruknęłam, przypominając sobie, jaką muzykę Filip grał w klubie we

Wrocławiu. - A on zawsze się tak dziwnie ubierał? zagadnęłam, bo nagle coś przyszło mi do głowy. - Nie, jakoś tak mu się porobiło po tej sprawie z jego ojcem i dyrektorką - przypomniała sobie Alicja Łagoda. Utwierdziłam się w przekonaniu, że moja teoria jest słuszna. Otóż Filip wcale nie kocha koloru różowego, koronek i innych takich. On po prostu postanowił stanąć do walki z dyrektorką i odpłacić jej pięknym za nadobne. Skoro ona zaczęła się na nim wyżywać z powodu niepowodzenia z jego ojcem, on z kolei postanowił zaleźć jej za skórę w inny sposób. No i udało mu się koncertowo. Tak wyjaśniła się sprawa Krawca i dyrektorki, a ja z zaskoczeniem stwierdziłam, że w jeden wieczór udało nam się posprzątać całe piętro i poustawiać większość mebli. Te dwie przecież już starsze kobiety okazały się nie do zdarcia, co więcej, gdy ja padałam na nos, one wyglądały, jakby zaledwie były po rozgrzewce. - No dobrze, może być - oceniła rezultat naszej pracy pani Alicja. - Jutro jeszcze trzeba będzie pozawieszać zasłony i firanki, rozłożyć coś na podłogach i powiesić obrazki na ścianach... i przydałyby się jeszcze jakieś kwiatki. - Ma pani rację. Jutro kupię trochę roślinek, materace na łóżka, zasłony i firanki, bo nie mam takich dużych wyliczałam, z zachwytem patrząc na to, co udało nam się wyczarować dzięki zawartości strychu i naszej pracy. Zupełnie nieoczekiwanie miałam przed sobą ciepłe pokoje urządzone w starym stylu, które wręcz zapraszały do odpoczynku. Jednak to prawda, że stare meble mają duszę i stwarzają klimat, o którym nowoczesne wnętrza mogą tylko pomarzyć. - Zasłon nie kupuj, mam tego mnóstwo w szafie powiedziała pani Waleria, gasząc światło i schodząc po schodach.

- A ja ci jutro podrzucę szydełkowe kapy na łóżka. U mnie dzieciaki nie chciały, bo mówiły, że to taka wiejska moda, a tutaj będą jak znalazł - dodała pani Alicja, zdejmując fartuch i ściągając ścierkę z głowy. - Boże, jak ja się paniom odwdzięczę! - Rozczulona uściskałam najpierw panią Alicję, którą ledwo udało mi się objąć, następnie panią Walerię, która dla odmiany zniknęła w moich objęciach. - A jeżeli chodzi o szydełkowe rzeczy, może pani dzieciom powiedzieć, że teraz takie robótki to ostatni krzyk mody - dodałam, odprowadzając je do drzwi, za którymi, jak się okazało, stał Filip Krawiec z ręką wyciągniętą w kierunku dzwonka. - O, dzień dobry, pani profesor. Właśnie miałem zamiar zadzwonić. O, i pani Alicja, i pani Waleria, witam. Przyszedłem do Marysi - zwrócił się do mnie. - Mam ją uczyć grać na gitarze. - Tak, wiem, słyszałam już o tym nieszczęściu stwierdziłam z westchnieniem. - Marysia zaraz wróci, a ty idź na razie do kuchni, zaraz będzie kolacja - dodałam machinalnie, przyzwyczajona do karmienia wszystkich osobników płci męskiej, jacy przewijali się przez ten dom. - Ja odprowadzę panie i zajrzę do Kasandry do obory, bo jakoś tak jest dziwnie cicho. Zaraz do ciebie przyjdę - rzuciłam na odchodnym, z ulgą rejestrując, że wyjątkowo Krawiec nie jest ubrany ani w róże, ani w czarne obcisłe kostiumy, ale w najnormalniejszy golf koloru khaki i czarne dżinsy. - O, to Filip zna się z twoją córką? - zagadnęła niby od niechcenia pani Alicja. - Tak, poznali się wczoraj i jak widać, przypadli sobie do gustu - odpowiedziałam, starając się, by zabrzmiało to jak najbardziej naturalnie. - Panie wybaczą, pójdę nakarmić krowę.

- Jak tam z nią? - zainteresowała się pani Waleria. - Daje więcej mleka? - A gdzie tam, ale za to nareszcie dobrze wygląda. Zresztą skoro żre jak głupia, byłoby dziwne, gdyby się nie poprawiła. - Zajrzę tam z tobą. Dawno jej nie widziałam, to od razu zobaczę, czy rzeczywiście przybrała - zadecydowała pani Waleria i w rezultacie wszystkie trzy poszłyśmy w odwiedziny do Kasandry, bo pani Alicja czekała na syna, który miał po nią przyjechać, i stwierdziła, że jak ma sterczeć sama jak palec, to woli iść z nami. W oborze było ciemno, ciepło i pachniało sianem. Przy wejściu wciągnęłam gumiaki - hit obornianej mody, nacisnęłam włącznik światła i zamarłam. Kasandra stała na środku obory z lekko rozkraczonymi nogami, a jej boki dziwnie się poruszały. Zupełnie jak na filmach o obcych, którzy włazili w skórę Ziemian. - Jezus Maria, co jej jest?! - zapytałam przerażona i w tym samym momencie krowa wydała z siebie rozdzierające muczenie. - Chyba jest strasznie chora, ale rano nic jej nie było, przysięgam! - Spanikowana i przerażona wpatrzyłam się w falujące krowie boki. - Na mój gust nic z niej już nie będzie - pesymistycznie stwierdziła pani Alicja. - Wiadomo, że jak krowa bokami robi, to już po niej - dodała. Serce mi się ścisnęło z przerażenia. - Jak to bokami robi, co to znaczy? - pytałam zrozpaczona. - Zapewne zjadła coś nieświeżego. - Pani Łagoda wzruszyła ramionami. - A ty, Alu, kiedy ostatnio miałaś krowę, co? - z kpiącym uśmiechem zapytała pani Waleria i zdecydowanym krokiem podeszła do Kasandry. - Dawno temu rodzice mieli, ale ciotka mojej ciotki opowiadała, że...

- Dajże spokój, Alka, tak właśnie rozsiewa się plotki sarknęła pani Waleria. - Przecież ona po prostu się cieli! Nic dziwnego, że mleka nie dawała, skoro była cielna. - Jak to cieli? - wybełkotałam. - Chce mi pani wmówić, że to niepokalane krowie poczęcie? Tak? Krowi anioł jej zwiastował, czy jak? - Tego to ja nie wiem, myślę, że po prostu na pastwisku spotkała się kiedyś z jakimś byczkiem. Anioła bym wykluczyła, chyba że urodzi się boża krówka. - Staruszka prychnęła śmiechem. - Powiedz lepiej, jakim cudem nie zauważyłaś, że ona jest cielna? - A ja wiem? Do tej pory w ogóle nie bardzo wiedziałam, jak wygląda krowa z bliska, Kasandra była pierwsza, z jaką miałam do czynienia, to niby jak miałam rozpoznać krowią ciążę? I jak się odbiera krowi poród, na litość boską? - Zadzwoń po weterynarza. Niby to naturalny proces i powinna sobie sama poradzić, ale jak to mówią, strzeżonego Pan Bóg strzeże. Jakby na potwierdzenie ostatnich słów Kasandra wydała z siebie pełen bólu ryk, po którym całkowicie straciłam panowanie nad sobą i niewiele myśląc, dzikim galopkiem pognałam do domu, żeby zadzwonić. Drżącymi palcami wystukałam numer, modląc się, żeby Czarek odebrał. Tym razem niebiosa były łaskawe, bo podniósł słuchawkę już po pierwszym sygnale. - Czarek, musisz przyjechać, bo wiesz, boki jej chodzą i podobno rodzi, a ja zupełnie nie wiem, co mam robić! Kładzie się ją czy ma zostać na stojąco, no i jak ona mogła zajść w ciążę? Kiedy? - Majeczko, piłaś coś? Bo jeżeli tak, to chyba będzie lepiej, jak wyjaśnię ci te sprawy kiedy indziej. Oczywiście chodzi mi o sposób zachodzenia w ciążę, dokładnego terminu

i miejsca to jako człowiek postronny nie mogę określić, bo nic nie wiem - odezwał się Czarek, chichocząc. - Ja nie żartuję, ona naprawdę rodzi, a ja nie wiem, co z nią robić, w życiu nie odbierałam porodu.... - Powoli, bo ja nic nie rozumiem! - Nareszcie się przejął. - Kto rodzi? Wezwać normalnego lekarza? Bo wiesz, ja jestem od zwierząt... - A myślisz, że dlaczego akurat do ciebie dzwonię? Przecież ona jest zwierzęciem - zdenerwowałam się. - Mam ją położyć czy nie? - Kogo, na litość boską?! - wydarł się do słuchawki i okazało się to najlepszym posunięciem, bo nieoczekiwanie przywróciło mi jasność myślenia. - Nie wrzeszcz, przecież cały czas mówię, że Kasandrę - odparowałam urażona. - Słowem nie wspomniałaś! I niby w jaki sposób chciałabyś położyć krowę? I jakim cudem ona jest w ciąży? Miałaś tam u siebie jakiegoś byka? - No wiesz, tak blisko ze sobą nie jesteśmy, żebym odpowiadała ci na tak osobiste pytania - zadowcipkowałam. Natomiast Kasandry żaden w oborze nie odwiedzał. Musiała bryknąć na boczek - dodałam. Z obory doleciało mnie przeciągłe muczenie. - Czarek, ona tak strasznie ryczy! jęknęłam, od nowa zdjęta panicznym strachem. - Ryczy, a co ma robić, przecież to krowa. Już jadę stwierdził spokojnie i odłożył słuchawkę. Dopiero wtedy spostrzegłam, że w drzwiach kuchni stoi Filip i patrzy na mnie okrągłymi ze zdumienia oczami. Rzeczywiście musiałam dziwnie wyglądać w spódnicy i gumiakach, wrzeszcząca w panice do telefonu. - Pani profesor, stało się coś? - zapytał niepewnie. - Tak, mamy drugie w dziejach niepokalane poczęcie. Krowa rodzi - dodałam, opadając na krzesełko. - Zupełnie nie

wiem, gdzie ona dorwała byka - wyznałam następnie w zadumie, po czym zorientowałam się, że niekoniecznie powinnam o tym rozmawiać z własnym uczniem, zmieniłam więc temat. - Marysi jeszcze nie ma? - Jestem - odpowiedziała moja córka, stając w drzwiach. - Co się tu dzieje? I dlaczego chodzisz w gumiakach po domu? Przed momentem na własnym podwórku mało co nie zostałam przejechana przez samochód weterynarza, przed oborą jest jakieś dziwne poruszenie, Kasandra ryczy jak opętana... - A ty się spóźniłaś na umówione spotkanie - przerwałam bezceremonialnie tę wyliczankę. - Zajmij się gościem, najlepiej zróbcie gigantyczną kolację, bo będzie jak zwykle dużo ludzi, a ja biegnę do obory. Mówiłaś, że Czarek przyjechał... - Nie, mamo, mówiłam, że mało co mnie nie przejechał, ale widzę, że nic cię to nie obchodzi. Ładnie, ładnie, mogłam zginąć pod kołami, a własna matka się tym nie przejmuje zupełnie. - Marysiu, pozwolisz, że już pójdę. Kasandra rodzi. - Cooo?!! - Mańka z wrażenia wypuściła z rąk torbę. - Jak przypuszczam, cielaka - błysnęłam elokwencją. - A, i jeszcze jedno - przypomniałam sobie w drzwiach. Jak wróci tata z Anielką, przypilnuj małą, żeby się tam nie kręciła, dobrze? - Ale mamo, jak to Kasandra...? - Marysia wyraźnie nie była w stanie przejść do porządku dziennego nad usłyszaną właśnie informacją. Szczerze mówiąc, nie dziwiłam się jej w najmniejszym nawet stopniu. W rezultacie to Filip uspokajająco powiedział, że zajmie się i tatą, i Anielką - ktokolwiek miałby to być, ale zapewne rozpozna mężczyznę z dzieckiem, i razem z Marysią przygotują kolację, a grą na gitarze zajmą się później albo

umówią się na następny dzień. Następnie władczo pociągnął za sobą do kuchni domagającą się szczegółów Marysię, mówiąc, że wszystko jej wyjaśni w czasie robienia kanapek. Zaimponował mi tym niezwykle. Nie dość, że wziął sprawy w swoje ręce, to jeszcze sprawił, że Mańka bez opierania się go posłuchała. I tak, pędząc do obory, doszłam do wniosku, że Krawiec jest młodym, bo młodym, ale za to stuprocentowym mężczyzną. A potem nie myślałam już o niczym innym tylko o cudzie, który mogłam oglądać. Na moich oczach i przy niewielkiej pomocy Czarka przyszedł na świat nowy członek naszej rodziny - łaciaty byczek Kaspian, który sprawił, że poważnie zaczęłam się zastanawiać nad zostaniem wegetarianką. A już z całą pewnością jego przyjście na świat wykluczyło z naszej diety cielęcinę. Dobrze, że nie uczestniczyłam przy porodzie innych zwierząt, bo wtedy na wegetarianizm po prostu byłabym skazana - i nie tylko ja, ale cała moja rodzina. Kolejne dni minęły mi nie wiadomo kiedy. W szkole miałam masę pracy. Zbliżały się wakacje, a co za tym idzie, trzeba było wystawiać oceny, wypisywać świadectwa i uczestniczyć w najnudniejszych na świecie radach pedagogicznych. Popołudniami, tak jak założyłam wcześniej, jeździłam po okolicy, oglądałam wszelkie atrakcje turystyczne i zapomniane przez Boga zakątki. Dopiero w czasie tych wędrówek zaczęłam sięgać do serca Sudetów i zauroczyły mnie okoliczne miasta i wioski. Wyposażona w plecaczek z wodą, aparat i najróżniejsze przewodniki wędrowałam po pięknych szlakach. Często byłyśmy tam zupełnie same z Jagodą, którą wybrałam na towarzyszkę. Przez moment zastanawiałam się, czy nie poprosić o pomoc Czarka albo Sławka, ale panowie ostatnio byli zajęci głównie dziwną rywalizacją, która skutkowała tym, że w kółko dotrzymywali mi towarzystwa, co czasami było dość zabawne, ale też trochę

męczące i w rezultacie wolałam Jagodę jako współpiechura. Swoją drogą, patrząc, ile czasu Czarek i Sławek przesiadują u mnie, poważnie się zastanawiałam, kiedy oni pracują, ale widać mieli na to jakimś cudem wygospodarowany czas, bo żaden jeszcze nie zaczął przymierać głodem, chociaż to mogłam wytłumaczyć tym, że jadali głównie u mnie. Tak czy inaczej, mimo że Jagoda wiedziała o okolicy nie więcej ode mnie, okazała się świetnym towarzyszem, co zresztą biorąc pod uwagę naszą wieloletnią przyjaźń, nie dziwiło mnie zbytnio. Ponadto Grzegorz stanął na wysokości zadania i znalazł kogoś, kto podjął się zrobienia strony pensjonatu w ramach wymiany barterowej, a dokładniej - on mi stronę, ja jemu tydzień pobytu gratis. Poza tym Grześ po obejrzeniu fotek, które sukcesywnie mu wysyłałam, potwierdził chęć zarezerwowania pokoju, a jakby tego było mało, naraił mi dwie zaprzyjaźnione rodziny. Nawiasem mówiąc, miałam nadzieję, że Grzegorzowi i jego znajomym rzeczywiście spodobały się zdjęcia, a nie była to działalność charytatywna mająca uchronić mnie przed bankructwem. Tak więc czasu miałam niewiele i pewnie dlatego wiadomość o wyroku, który w końcu zapadł, przeszła bez większego wrażenia. Sąd, tak jak przewidywał pan Stanisław, uznał, że niewiele miałam wspólnego z działalnością mojego męża, i uzyskałam rozdzielność majątkową z datą wsteczną, co zwalniało mnie z obowiązku spłacania nie moich długów. Oczywiście uszczęśliwiło mnie to niezmiernie, nie wywołało jednak żadnej ekscytacji. Ba, ku mojemu własnemu zaskoczeniu stwierdziłam, że właściwie jedyne, czego pragnę, to rozwieść się jak najszybciej z Igorem i definitywnie zamknąć sprawy między nami. Dlatego - ku wielkiemu niezadowoleniu mamy gdy Igor przyjechał po Marysię, powiedziałam, że jeżeli mu to odpowiada, odstępuję od rozwodu z orzekaniem o winie.

Był tak zdziwiony, że nie umiał tego w żaden sposób ukryć. - A możesz mi powiedzieć dlaczego? Przecież właściwie teraz masz wygraną w kieszeni. - Ale mi już na tym nie zależy - wyjaśniłam, gestem zapraszając go na werandę i sadowiąc się za wielkim drewnianym stołem. - Nic poza satysfakcją taki rozwód by mi nie dał, a niedawno doszłam do wniosku, że już tego nie potrzebuję. Poza tym dotarło do mnie w pełni, że to, co robimy sobie, robimy też Marysi. Dlatego nie szarpiąc się ze sobą, automatycznie poprawiamy jej samopoczucie, a to akurat nam obojgu powinno leżeć na sercu. Zresztą dla mnie najważniejszy był ten dokument, który właśnie uzyskałam. On dostatecznie wyjaśnia zależności między nami. - Bardzo się zmieniłaś, Majka - stwierdził Igor po dłuższej chwili. - Myślałem, że nie odpuścisz, a tu popatrz, jaka siostra miłosierdzia się z ciebie zrobiła na tej wsi. - Ta ironia jest zupełnie niepotrzebna. Tak czy siak musicie się dogadać z Marysią co do widzeń. Myślę, że jesteśmy na tyle dorosłymi ludźmi, że uda nam się dojść w tym względzie do porozumienia bez interwencji sądu ciągnęłam zaskoczona, że udaje mi się z nim rozmawiać tak rzeczowo i spokojnie. - No i jeżeli chcesz Marysię odwiedzać, musisz zatroszczyć się o nocleg. W tym momencie w drzwiach werandy stanął Czarek z kanapką w jednej ręce i kubkiem herbaty w drugiej. Na pierwszy rzut oka wyglądał na bardzo zadomowionego, a drugie i trzecie spojrzenie niczego w tym względzie nie zmieniało. - O, masz gościa - zdziwił się uprzejmie, mimo iż doskonale wiedział, że czekam dziś na ojca Marysi. - Może mnie przedstawisz?

- Igor, to jest Czarek, Czarku, to tata Marysi - dokonałam jak najkrótszej prezentacji, obiecując sobie w duchu, że wykopię wścibskiego weterynarza, jak tylko Igor sobie pójdzie. Jeżeli myślałam, że to koniec, grubo się myliłam, bo nie minęło nawet pół minuty, a za Czarkiem pojawił się Sławuś. Dziś przybył pod pretekstem uraczenia mnie przepysznymi truskawkami, które jakoby kazała przywieźć jego babcia. Swoją drogą zastanawiałam się, co by powiedziała rzeczona babcia staruszeczka, gdyby ktoś uświadomił ją, że notorycznie dokarmia naszą rodzinę. Na widok uroczego blond Sławusia Igor popatrzył na mnie z zastanowieniem, ale nic nie powiedział. Dla odmiany Sławek dzierżył w jednej ręce kubek z kawą, a w drugiej michę z truskawkami. - Tak sobie pomyślałem, Majeczko - przemówił słodko, aż mnie zatkało - że przyniosę trochę truskawek. Ostatecznie mają dużo witamin, a ty teraz musisz o siebie dbać. Postawił przed nami miskę i bezceremonialnie usadowił się obok mnie na ławce. Widząc to, Czarek ani myślał stać dalej w drzwiach i dosiadł się obok Igora. - Może kawki? - zwrócił się z uśmiechem do mojego niedługo byłego męża, a mnie trafił szlag. - A może zostawicie nas samych? - zaproponowałam uprzedzająco grzecznie i wtedy na werandzie pojawił się pan Miodek w obcisłych dżinsach i koszuli rozchełstanej na piersi, a mnie po prostu opadły ręce. - Dzień dobry - przywitał się grzecznie pan Florian, na co zdezorientowany Igor tylko skinął głową. - Mam dobrą wiadomość - oznajmił pszczelarz i z braku miejsca na ławkach przystawił sobie krzesło. - Ule dadzą się odratować, już w tym roku będziemy mieli własny miód. Idę robić herbatę, zrobić i panu? - Zatroszczył się o Igora, widząc, że tylko on z męskiego grona nie ma kubka.

- Tak, poproszę. - Igor skinął głową i nieco odsunął się od Czarka. - Majka, a ty dlaczego musisz niby o siebie dbać, w ciąży jesteś czy jak? - zainteresował się, patrząc to na mnie, to na Sławusia. - Widzisz, Sławek, jak to niektórzy nic nie rozumieją - od niechcenia rzucił weterynarz, z zainteresowaniem wpatrując się w swoją herbatę. - Czy pan uważa - tu zwrócił się bezpośrednio do Igora - że tylko kobieta spodziewająca się dziecka zasługuje na troskę? Bo mnie się wydaje... Nie wytrzymałam. - Dobrze, Czarek, opowiesz mi to później, a teraz, na litość boską, idźcie sobie do diabła, bo chcę w normalnych warunkach dokończyć rozmowę, wyrażam się jasno?! - Krzyczysz najjaśniej pod słońcem - obruszył się weterynarz i razem ze Sławkiem z minami skrzywdzonych spanieli wynieśli się do kuchni. - Na czym stanęliśmy? - Z trudem zebrałam myśli, usiłując odzyskać panowanie nad sytuacją. - Na spotkaniach moich z Marysią, ale ja bym mimo wszystko chciał się dowiedzieć, co to był za męski harem. - Zasadniczo to moja sprawa i nie widzę powodu, żeby się tłumaczyć. To moi przyjaciele. Nie ukrywam, że nie pałają zbytnią sympatią do ciebie, a pan Florian, ten ostatni, mieszka w oddzielnej części domu i pracuje tutaj. Mam względem tego domu pewne plany i dlatego pomoc była mi niezbędna. - No tak, Marysia wspominała, że zamierzasz otworzyć pensjonat. - Igor gładko przełknął wzmiankę o braku sympatii do swojej osoby. - I tym bardziej dziwi mnie fakt, że nie możesz mnie u siebie przenocować. To nie w porządku. Chodzi o pieniądze? Zapłacę. - Nie przeginaj, Igor, bo moja dobra wola ma jakieś granice - ostrzegłam go, mrużąc oczy. - Czy nie możesz w końcu po prostu ustalić ze mną pewnych rzeczy? Nie chcę cię

pod moim dachem, to chyba nie tak trudno zrozumieć, ale jednocześnie nie zamierzam stawać pomiędzy tobą a Marysią. Chcesz do niej przyjeżdżać, proszę bardzo, ale zatroszcz się o mieszkanie. Chcesz ją zabierać do siebie, uprzejmie proszę, z tym że ani ona, ani ja nie chcemy, żeby w tym czasie spotykała się z twoją, hmm.... przyjaciółką. To są moje warunki. Myślę, że nie ma w nich nic strasznego ani krzywdzącego. A, i jeszcze pozostaje kwestia dłuższych wyjazdów. Prosiłabym, żebyś mnie o nich informował sam, a nie za pośrednictwem Maryśki, no i najpierw ustalaj je ze mną, bo nie zawsze termin jest odpowiedni i będzie trzeba dogadać szczegóły. Z mojej strony to tyle. - Odetchnęłam z ulgą i uśmiechnęłam się nieuważnie do pana Floriana, który przyniósł Igorowi herbatę. - I uważasz, że ja się na to zgodzę? A pomyślałaś, jak będzie wyglądało moje życie z Wiolą? Co mam jej powiedzieć, kiedy Marysia będzie do mnie przyjeżdżała? Że na ten czas ma się wyprowadzić? A święta? Jeśli będę chciał spędzić je z Marysią, będę musiał rezygnować ze świąt z Wioletą, a to jej się nie spodoba, gwarantuję ci. - No tak - westchnęłam teatralnie i udałam, że głęboko nad tym dumam. - To rzeczywiście problem. - Pokiwałam głową z udawanym współczuciem. - Ale na szczęście nie mój - dodałam natychmiast i twardo spojrzałam Igorowi w oczy. Najwyższy czas, żebyś wziął sobie do serca, że dobro tej pani nie jest dla mnie istotne. Ba, nie interesuje mnie zupełnie, jak to sobie poukładasz. Świat nie kręci się wokół ciebie i twojego życia. - Tak? A co byś powiedziała, gdybym ja stwierdził, że nie możesz spotykać się w domu z innymi facetami, których, nawiasem mówiąc, sporo tu się kręci? Przecież to adekwatne do tego, czego ty ode mnie żądasz. Z niechęcią musiałam się z nim w duchu zgodzić.

- Tak, ale to ty odszedłeś, ja zostałam postawiona przed faktem dokonanym. I nie zamierzam z tego powodu żyć jak pustelnica. Poza tym jest jedna zasadnicza różnica pomiędzy mną a tobą. Ja z żadnym z tych panów nie sypiam. Ale w części masz rację. Nie powinnam wymagać od ciebie dokonywania wyborów. Tak więc jeżeli Marysia zgodzi się na spotkanie z tą twoją Wioletą, ja nie będę się sprzeciwiała. Ale nasza córka ma prawo odmówić, zgoda? - To chyba uczciwe. - Igor z ociąganiem pokiwał głową. Chociaż... - Na pana miejscu nie ciągnąłbym tttej dyskusji - odezwał się nieoczekiwanie pan Florian, który, jak się okazało, stał cały czas w drzwiach werandy i uważnie przysłuchiwał się naszej rozmowie. - A niby dlaczego? - zaperzył się Igor. - Bo ona i tak idzie ci na rękę, idioto - odpowiedziała mu Jagoda, wchodząc nieoczekiwanie na werandę. - Jeszcze to do ciebie nie dotarło? - To jedno - zgodził się z nią pan Miodek. - A drugie, że chociaż ze mnie jest niespotykanie spokojny człowiek, to jak pana słucham, mam nieprzepartą ochotę panu przyłożyć. - A to chyba zaraźliwe - włączył się Czarek, pojawiając się koło Jagody. - Bo mnie też tak jakoś dziwnie ręce świerzbią. I to wyłącznie jak patrzę w pana stronę - dodał i stanął za moimi plecami. Nawet nie musiałam się odwracać, żeby wiedzieć, że jest tam też Sławek, i nieoczekiwanie zrobiło mi się po prostu dobrze i bezpiecznie. - Jeżeli ci się coś nie podoba, to może faktycznie rozwód z orzekaniem o winie wyjaśni wszelkie wątpliwości - dodała Jagoda, opierając dłoń na moim ramieniu. - O, widzę po twojej minie, że nie jesteś zainteresowany. - Prychnęła ironicznie. - Więc daj Majce spokój i niech do ciebie dotrze,

że ona nie jest już sama i nikt z nas nie pozwoli jej skrzywdzić. Po tej przemowie na werandzie zapanowała cisza, którą przerwała Marysia. Wpadła z dworu jak burza, w towarzystwie Norberta i Filipka, którzy notabene nie odstępowali Mańki na krok, usilnie przed sobą udając, że nie są o siebie zazdrośni. - O, tata - ucieszyła się moja córka na widok Igora. Jedziemy? Wszystko już sobie wyjaśniliście? - Myślę, że tak - odezwałam się pierwsza. - Przynajmniej tak mi się wydaje. - Tak, tak, córeczko, wszystko ustalone - potwierdził szybko Igor, rzucając niechętne spojrzenie na werandowe towarzystwo. - Jesteś już spakowana? - Jasne, zaraz zniosę bagaże. Pomożecie mi? - zwróciła się do Filipa i Norberta, którzy pomrukując twierdząco, poszli za nią na górę. I tak oto kolejny rozdział mojego życia mogłam uznać za zamknięty. Wprawdzie jeszcze pozostał rozwód, ale to była zwykła formalność niewarta głębszego zainteresowania. Machając za oddalającym się samochodem, w którym siedziała Marysia z Igorem, dziękowałam Bogu, że moje najczarniejsze myśli się nie sprawdziły. Igor wprawdzie odszedł, ale moje życie wcale się w związku z tym nie skończyło. Przeciwnie, zaczynało się dopiero coś nieznanego, innego i fascynującego. I za Anią z Zielonego Wzgórza - moją ulubioną bohaterką z lat dziecinnych - powtórzyłam w myślach podziękowanie za to, że zawsze przed nami istnieje droga, na której może zdarzyć się zakręt. A za zakrętem... No cóż, czeka tam pewnie dużo wyzwań, łez i śmiechu. I na pewno odrobina szczęścia, bo przecież każdy, kto stanął przed takim zakrętem, wie, że żaden porządny zakręt bez niej nie mógłby się obejść.

Niezauważalnie przyszło lato. Rok szkolny się zakończył i nieuchronnie zbliżało się otwarcie pensjonatu. Strona internetowa była już dawno gotowa, czekała na aktywację. Zaproszenia na party w ogrodzie z okazji otwarcia miałam już zaprojektowane, wystarczyło je tylko uzupełnić i wydrukować. I tu stanęłam przed ogromnym problemem, bo zupełnie nie miałam pomysłu, jak mój pensjonat ma się nazywać. Z tego też powodu nie mogłam zamówić szyldu nad bramę ani aktywować strony internetowej. Cała rodzina głowiła się nad tym od dobrych kilkunastu dni i nic nie mogliśmy wymyślić. W końcu zdesperowana stwierdziłam, że nazwę go U Mai, U Marysi albo jakoś równie nowatorsko. I gdy już zupełnie straciłam wiarę w kreatywność swojego umysłu, nazwa się znalazła. Po prostu pomyślała mi się i od razu wiedziałam, że to jest to. Siedziałam wieczorem na werandzie, zmęczona do nieprzytomności szorowaniem łazienek na piętrze (ostatnie przygotowania na przyjęcie gości), zniechęcona po nieudanej próbie rozmowy z ojcem na temat mamy - taką rozmowę usiłowałam przeprowadzić już któryś raz, zawsze z jednakowym skutkiem. Tata jak zwykle stwierdził, że nic złego się nie dzieje, że wszystko jest pod kontrolą, a mama przyjedzie na otwarcie pensjonatu, może nawet wcześniej, i na pewno wtedy już się nie rozstaną. Brzmiało to z jednej strony dość wiarygodnie, z drugiej natomiast wydawało mi się dziwne, że mama ani razu nas nie odwiedziła, trudno się z nią dogadać przez telefon i notorycznie kłamie. Tata na moje argumenty tylko łagodnie się uśmiechał, machał ręką i zalecał cierpliwość. A ja zaczynałam mieć tego dość i obiecałam sobie, że jeżeli mama nie zjawi się u nas z własnej woli, zasymuluję chorobę, żeby ją tu ściągnąć i wtedy po prostu zmuszę ich oboje do wyjaśnienia sytuacji. W końcu mam

prawo widzieć, co się dzieje pomiędzy moimi własnymi rodzicami. Po tym postanowieniu zamknęłam oczy, zasłuchałam się w muzykę koników polnych i rechotanie żab z pobliskiego stawu. Z niedowierzaniem uprzytomniłam sobie, że rok temu nie miałam pojęcia o istnieniu tego miejsca, które zauroczyło mnie bez reszty. Tu czułam się u siebie, znalazłam przyjaciół i własny kawałek świata. Moja przyszłość miała upłynąć właśnie tu, wśród gór i ich mieszkańców. Malownicze po prostu mnie zaczarowało. Chociaż może bardziej urzekło? W zastanowieniu zmarszczyłam nos, bo to nadal nie było to słowo, które w pełni oddałoby moje odczucia. I właśnie wtedy spłynęło na mnie olśnienie. To była wspaniała nazwa dla mojego pensjonatu! Zerwałam się z fotela i pognałam do telefonu, żeby podzielić się informacją z facetem od strony. - No to może pan już uzupełnić - stwierdziłam, podając mu nazwę. - Ale aktywuje pan dopiero za tydzień, dobrze? Po otwarciu i odsłonięciu szyldu. Następnego dnia pojechałam do sąsiedniej wioski, w której, jak powiedziała mi Waleria, był warsztat kowalski. Rzeczywiście był. „Kowalstwo artystyczne i liternictwo" głosiła tablica z fikuśnie wykutych liter. Tego mi było trzeba. W środku pracował brodaty wielki facet i jego mniejsza bezbroda kopia. - Witam, potrzebna mi tablica nad bramę - powiedziałam. - Ale nie wiem, jak panu wytłumaczyć, o co mi chodzi dodałam, z zachwytem przyglądając się wiszącym na ścianach kwietnikom, tabliczkom i fragmentom ogrodzeń. - A to akurat bez problemu da się załatwić - mruknął facet, wycierając wielkie jak bochny chleba dłonie w czysty ręcznik. - Szymon, przynieś wzornik! - krzyknął w stronę swojej bezbrodej kopii i gestem wskazał mi krzesełko.

Po chwili oglądałam zdjęcia liter i obrazków zrobionych z niesamowitą precyzją i fantazją. W końcu wybrałam dość prosty wzór, zapisałam nazwę na kartce i podałam ją kowalowi. - Uda się to zrobić w ciągu pięciu dni? - zapytałam, patrząc olbrzymowi w oczy błękitne jak bławatki. - A co ma się nie udać? - Brodacz wzruszył ramionami. Niech pani przyjedzie w połowie następnego tygodnia. Szyld będzie gotowy. I rozpoczął się najbardziej pracowity tydzień w moim życiu. Nigdy nie byłam tak zmęczona, ale i tak zadowolona. Zresztą nie tylko ja. Wszyscy domownicy i moi przyjaciele pracowali ciężko, przygotowując otwarcie pensjonatu. Co więcej, zjawiła się też moja mama, która z tajemniczą miną oznajmiła, że wszystko wyjaśnią mi z tatą podczas przyjęcia. Nie wiedziałam, jak mam to interpretować, czy jest to coś tak uroczystego, że potrzebuje odpowiedniej oprawy, czy raczej złego i wolą mi to powiedzieć w towarzystwie, żebym nie robiła scen. Tak czy inaczej musiałam uzbroić się w cierpliwość. Poza tym rąk do pracy przybywało, bo poza moją marnotrawną matką do domu wróciła Łucja z plikiem pięknych zdjęć, sporą sumką na koncie i uroczym brunetem, który rzeczywiście jak na nią patrzył, miał charakterystyczne światełko w oczach. Nie tylko on. Pan Miodek ostatnimi czasy również jakoś tak się rozjaśniał od środka, gdy spoglądał na Jagodę, a ona z kolei ni z tego, ni z owego zainteresowała się ulami, pszczołami i ogrodnictwem. Biorąc pod uwagę, że do tej pory moja przyjaciółka na widok byle jakiego owada wstrząsała się ze wstrętem, a rośliny dostrzegała wyłącznie wtedy, gdy znajdowały się na talerzu, to nowe hobby dawało do myślenia. Kibicowałam jej z całych sił i myślałam, że w przyszłości razem z panem Miodkiem z całkowitą powagą będą mogli opowiadać swoim znajomym, że połączyły ich

rozmowy o pszczółkach i motylkach. Poza tym pensjonat, mimo że jeszcze nieotwarty, miał już pierwszego gościa. Była nim mama Anielki, która w końcu wyszła ze szpitala i została u mnie, tłumacząc się, że nie chce siedzieć Łucji na głowie, a jeszcze nie może wrócić do domu, bo musi mieć blisko do szpitala. Szczerze mówiąc, przypuszczałam, że głównym powodem jej decyzji była Anielcia, która nijak nie chciała rozstać się z moim tatą. I tak wśród gotowania, zakupów i sprzątania nadszedł dzień uroczystego otwarcia. Z samego rana razem z panem Miodkiem, jedynym wtajemniczonym, pojechałam po szyld, który po powrocie pan Florian przykręcił nad wejściową bramą, a następnie szczelnie zakrył płachtą materiału. Wszyscy inni byli zobligowani do siedzenia w domu i niepodglądania. - To ma być niespodzianka - stwierdziłam stanowczo na nieustanne nagabywania Jagody. - Niespodzianka niespodzianką, ale co będzie, jeżeli wymyśliłaś jakąś głupotę? - marudził tata. - Wcześniej można by temu zaradzić, a tak? - No a tak nie pozostaje ci nic innego, jak zaufać inteligencji swojej córki - poparła mnie nieoczekiwanie mama. - Dajcie jej spokój, do wieczora niedaleko i wszystko się wtedy wyjaśni. Niewątpliwie miała rację. Wieczór nieuchronnie nadchodził, a ja się czułam, jakbym miała za chwilę zdawać najważniejszy egzamin w życiu. A mówiąc prościej, najzwyczajniej w świecie zżerała mnie trema i tyle. Otwarcie pensjonatu było jednocześnie oficjalnym rozpoczęciem mojego nowego życia. I chyba nikt nie powinien mi się dziwić, że w związku z tym byłam potwornie, przepotwornie zdenerwowana.

Punktualnie o dwudziestej przed bramą zgromadziła się spora grupa zaproszonych gości. Ze zdziwieniem ujrzałam Grzesia i moje dwie przyjaciółki z rodzinami, mimo że przypuszczałam, że nie będzie im się chciało fatygować taki szmat drogi z Warszawy. Poza tym była Łucja z Norbertem i swoim brunetem, pani Waleria, pani Alicja, wszyscy nauczyciele - uczestnicy pink protestu, a także Czaruś, Sławek, barman Witold, z którym od pamiętnej wizyty we Wrocławiu zdążyłam się zakumplować, i jego żona, drobniutka blondyneczka. Do tego dodać jeszcze wszystkich domowników i robił się całkiem spory tłum, przed który wyszłam z mocno bijącym sercem. Wprawdzie miałam przygotowaną mowę, ale stojąc przed tymi ludźmi, z których każdy był mi inaczej bliski, dotarło do mnie, że te wzniosłe słowa, które miałam zamiar wygłosić, są po prostu nie na miejscu. - Witam - powiedziałam przez ściśnięte gardło i powiodłam wzrokiem po wszystkich twarzach. - Szczerze mówiąc, miałam zamiar uraczyć was długą przemową, ale zmieniłam zdanie. Powiem tylko, że przyjechałam tutaj złamana i nieszczęśliwa, pragnąc schować się przed światem. Tymczasem ku mojemu zaskoczeniu właśnie tutaj świat mnie odnalazł. Ale nigdy tak by się nie stało, gdyby nie wy wszyscy. To właśnie dzięki rodzinie i przyjaciołom udało mi się znaleźć własny kawałek świata, który jednak nie jest tylko mój, lecz nasz wspólny, bo wspólnie go stworzyliśmy. Jest w tym coś magicznego i dlatego, aby to nigdy nie zginęło i nie uciekło, i żebyście pamiętali, że w tym domu zawsze będzie dla was miejsce bez względu na to, co przyniesie wam los, pensjonat będzie nazywał się... - Tu przerwałam i dałam panu Florianowi znak, żeby ściągnął płachtę zasłaniającą tablicę nad bramą, na której piękne litery tworzyły napis UROCZYSKO. - Oby rzucano tutaj tylko uroki z dobrych

słów i w dobrej wierze - dokończyłam przy akompaniamencie gromkich braw. - A teraz zapraszam do środka - dodałam, czując, że ze wzruszenia mam wilgotne oczy. - Jeszcze momencik! - dobiegł mnie głos taty i ku mojemu zaskoczeniu przed tłum wyszli moi rodzice. Mama w rękach trzymała jakieś papiery i tak jak ja miała mokre oczy. Mamy ci coś, córeczko, do powiedzenia. - Wręczyła mi plik kartek. - To jest akt własności domu. Teraz prawnie Uroczysko jest twoje. To po pierwsze, a po drugie, tak jak obiecałam, chcę ci wyjaśnić, dlaczego tak dziwnie się z tatą zachowywaliśmy. To nieprawda, że robiłam w domu remont za plecami twojego ojca. My ten dom sprzedaliśmy i kupiliśmy inny. - Sprzedaliście swój dom? - powtórzyłam, sądząc, że się przesłyszałam. - Dlaczego? - Bo to tylko budynek. A my nie chcieliśmy rozstawać się ani z tobą, ani z Marysią. Więc gdy się okazało, że wy zostajecie tutaj, i my postanowiliśmy przenieść się blisko was. Właśnie dlatego tata był potrzebny tutaj, a ja musiałam zostać tam, żeby dopilnować wszystkich formalności. W końcu udało nam się wszystko pomyślnie załatwić i mamy dom w sąsiedniej wiosce. - Ale mamo, dlaczego nic mi nie powiedzieliście? zapytałam zdumiona. - Nie chcieliśmy, żebyś miała jakiekolwiek wątpliwości powiedział tata. - Bo my ich nie mieliśmy. Jesteście dla nas z Marysią najważniejsze. Będziemy razem z wami, jak to mówią, na dobre i na złe. I myślę, że teraz nadszedł najwyższy czas wpuścić gości za bramę. Trzeba w końcu wznieść toast za pensjonat, za Majkę i za wszystkich tu zgromadzonych. Zapraszamy. Całe szczęście, że tata, widząc moje wzruszenie, wziął sprawy w swoje ręce. Gdy tłum sprzed bramy wchodził do

ogrodu, podszedł do mnie Czarek i z powagą popatrzył mi w mokre oczy. - Ja też za twoim tatą chciałbym powtórzyć, że jesteście dla mnie z Marysią bardzo ważne - szepnął, kładąc mi ręce na ramionach - i że za nic nigdy nie odejdę, i nie pozwolę ci odejść. Nie wiem, co zrobiłaś, rzuciłaś na mnie urok czy jak, ale prawda jest taka, że jesteś mi niezbędna do życia. - No cóż, w końcu to Uroczysko. - Popatrzyłam na niego z uśmiechem. - Tu uroki same się rzucają, a my możemy im tylko pomóc - dodałam i przytuliłam się do niego. I patrząc, jak ogród zapełnia się moimi przyjaciółmi i rodziną, podziękowałam wszelkim dobrym mocom za wszystko, co dostałam. Za ludzi, którzy otworzyli przede mną swoje serca, za rodzinę, która zawsze za mną stała murem, za łzy i chwile bezsilności, które mnie nauczyły, że szczęście nieodłącznie splecione jest z cierpieniem. I gdy tak spoglądałam na to wszystko, co mam, doszłam do wniosku, że nic mi już więcej w życiu nie potrzeba. To, co najważniejsze, już miałam: rodzinę, przyjaciół i wiele, wiele marzeń, które tylko czekały, aby móc się w przyszłości spełnić. Uroczysko rzuciło czar, który zawsze będzie otaczał mnie, moje dzieci i wszystkich bliskich mi ludzi - tych, którzy już są w moim życiu, i tych, którzy się w przyszłości w nim pojawią.

Podziękowania Z całego serca pragnę podziękować moim bliskim za pomoc i wsparcie, jakich udzielili mi w czasie pracy. Szczególnie dziękuję mojemu mężowi za cierpliwość, wyrozumiałość i podsuwanie pomysłów. Córce - za uważną lekturę i pomoc przy młodszym braciszku, dzięki czemu miałam więcej czasu na pracę. Przyjaciołom - za to, że nieustannie mnie wspierali, byli pierwszymi czytelnikami i krytykami. Dziękuję również wszystkim pracownikom wydawnictwa Prószyński Media, którzy przyczynili się do wydania tej książki. M.K.