Lola Stark - Forbidden Love 03

1

Forbidden Love (Needle's Kiss #3) Lola Stark Tłumaczenie nieoficjalne dla: TequilaTeam Przekład: bdomelek, G_r_e_e_n, Kaasiaax3, Patrycjaitymek, Veryme Korekta: kaferek, kk741, malwina1916

2

Prolog – Nie możemy tego zrobić tutaj, kochanie – Jude szepnął tuż przy moich, już opuchniętych wargach. Stojąc przy drzwiach do pokoju mojego bratanka, zostałam nagle mocno przyciśnięta przez ciało Jude'a. Kilka chwil temu wszedł przez drzwi frontowe i pomknął schodami w górę, gdzie miałam nadzieję wykraść w ten sposób krótką chwilę intymności niezakłóconą przez nikogo. Moje serce zamarło, gdy zobaczyłam ogrom emocji w jego oczach, podczas gdy jego ręce mocno schwyciły moje biodra. Skradzione chwile to to, co nam najlepiej w tym momencie wychodziło. Absolutnie nikt nie zdawał sobie sprawy, że zaczęliśmy się potajemnie widywać. – Łazienka. Potrzebuję cię. Tak bardzo cię pragnę, Jude – powiedziałam mu. Moja twarz i wędrujące ręce dobitnie świadczyły, że nie zamierzam dłużej czekać. – Twoi bracia są na dole i... kurwa, nie rób tego. – Jęk Jude'a rozbił się echem po korytarzu, podczas gdy przebiegłam ręką wzdłuż wypukłości w jego dżinsach. Kochałam to, jak szybko mogłam go nakręcić. – Zabijesz mnie, kochanie. – Usta Jude'a zetknęły się z moimi w miażdżącym pocałunku, który zmienił mnie z niecierpliwej na napaloną w stopniu rany-Julek-weź-mnie-właśnie-tutaj-właśnieteraz. 3

– Co tu się, do diabła, dzieje? – Głos Tripa przerwał nasz pocałunek i uczynił moją krew lodowatą. Jude wystąpił do przodu i stanął tak, by mnie zasłonić; gest chwalebny i opiekuńczy, ale naprawdę zbyteczny. Moi bracia w życiu by mnie nie skrzywdzili. Jego zresztą też nie powinni; przynajmniej taką miałam nadzieję. Ta myśl przemknęła mi przez głowę, gdy tak patrzyłam na Mace'a i Tripa, podczas gdy obojgu już praktycznie dymiło z nozdrzy. – Kurwa! – Westchnęłam, wiedząc że zaraz rozpęta się piekło, jeśli nie zdołam powstrzymać tych dwóch egomaniaków, którzy właśnie złapali nas na gorącym uczynku. – Chcesz mi wyjaśnić, co to za gówno, którego właśnie byliśmy świadkami? – Trip się skrzywił. Nie przejmowałam się moim wyszczekanym bratem. Zazwyczaj był tylko mocny w gębie. Martwiłam się jedynie zbolałym wyrazem twarzy Mace'a. Jego wzrok skierowany był wprost na Jude'a i był tak intensywny, że zagłuszał wszystkie inne emocje kumulujące się teraz w tym małym przedpokoju, w którym byliśmy stłoczeni. Nagle poczułam, że nie ma odwrotu. Muszę uwolnić co nieco tego, co tak długo w sobie dusiłam. I potrzebowałam też powietrza. Było mi cholernie duszno w potrzasku spojrzeń moich dwóch starszych braci. Miałam tylko nadzieję, że zrozumieją. – Mace, pozwól mi wyjaśnić – powiedział Jude, zupełnie ignorując Tripa . Mace spojrzał najpierw na Jude'a, potem na mnie i znów na Jude'a. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Trudno było obserwować go zamykającego się w sobie. Zdecydowanie łatwiej by mi było, gdyby zaczął się denerwować, pokazał jak bardzo go to boli; generalnie gdyby wyraził jakikolwiek rodzaj emocji. A on tylko bez słowa odwrócił się i zszedł po schodach. Kilka chwil później, zamknęły się za nim drzwi. Ściskanie w klatce piersiowej przerodziło się w zimną gorączkę. Zapadła grobowa cisza. Położyłam dłoń na ramieniu Jude'a, tylko po to, żeby on mógł na nią spojrzeć, następnie popatrzeć na Tripa i powoli odsunąć swoją. Odwrócił się i posłał mi spojrzenie, które schłodziło mnie całą. Znałam to spojrzenie. Walczył z decyzją, której się obawiałam. Nie wiedział, co powinien zrobić... i wtedy, tak po prostu, 4

opuścił głowę. – Nie rób tego – wyszeptałam drżącym głosem. Gula formująca się w moim gardle stawała się coraz trudniejsza do przełknięcia. Moje serce opadło i przysięgam, rozbiło się u moich stóp na tysiąc części na drewnianych deskach, gdy Jude odwrócił się do mnie plecami i prześliznął cicho obok wciąż wściekłego i wewnętrznie rozdartego Tripa. – Ten gnojek nie jest dla ciebie. Co ty sobie, do cholery, myślałaś? – Trip krzyknął, po czym przyszpilił mnie na górze schodów. Gapiłam się na niego tępo. Moje stopy, teraz jak z ołowiu, trzymały mnie w miejscu. Samotna łza stoczyła mi się po policzku, ciepła w porównaniu z resztą twarzy. Nie mogłam uciec. Powoli, podczas gdy Trip kontynuował pouczanie mnie, ja robiłam się obojętna na wszystko. Przyjmowałam jego słowa, ale tak naprawdę ich nie słyszałam. Potulnie odbierałam ochrzan za to, na czym on i Mace mnie złapali... Aż w końcu coś we mnie pękło. – Nie – dźwięki wreszcie zaczęły opuszczać moje usta. – Ja... muszę iść z nim. – I co jeszcze, kurwa, wymyślisz? On jest dla nas martwy. Słyszysz mnie, Haven? MARTWY! – Mój brat wziął głęboki oddech, żyły na skroniach wybrzuszyły się i zaczęły pulsować z wściekłości. – Zawożę twój tyłek do domu i byłoby cholernie dobrze, gdybyś tam, kurwa, została. – Nie mów tak! – Ocknęłam się z mojego okresowego paraliżu i warknęłam na niego. – To Jude, Trip. To nasz Jude. – Niech lepiej spieprza na drzewo – Trip wrzał. – Przestał należeć do naszego grona w chwili, gdy zaczął cię wykorzystywać. Sposób, w który Trip oceniał sytuację i nasz związek tylko na podstawie tego, co sobie wydumał, krzywdził mnie bardziej niż mogłam przewidzieć. Serce prawie wyrywało się z mojej piersi, a gniew szybko zastąpił wszystkie inne emocje. Nie mogli przecież winić Jude'a za wszystko co się stało. Do tanga trzeba dwojga, jak to mówią... 5

Zanim zorientowałam się co robię, moja ręka wystrzeliła i spotkała się z policzkiem starszego brata. Dźwięk dłoni uderzającej w jego twarz rozbrzmiał nad wyraz głośno w tej małej przestrzeni. – To nie Jude to rozpoczął, Trip. Nie waż się o nim nigdy mówić w taki sposób! – Z tymi końcowymi słowami i pękniętym sercem, pobiegłam w dół schodów i otworzyłam frontowe drzwi, by zaczerpnąć tak niezbędnego teraz tlenu.

6

Rozdział pierwszy Haven Skręcałam dłonie na kolanach i gapiłam się w białą ścianę po przeciwległej stronie pokoju. Nigdy nie pomyślałam, że mogłabym się tutaj znaleźć. Nigdy w życiu nie myślałam, że będę jedną z „tych”. Siedząc w sterylnym pomieszczeniu, stopniowo opanowywała mnie fala nudności, a łzy leciały mi po policzkach. – Haven, możesz mi powiedzieć od jak dawna to już trwa? – spytała się pulchna kobieta siedząca przede mną, poprawiwszy swoje zdecydowanie za duże oprawki okularów na nosie, gdy po raz kolejny zdążyły już opaść za nisko. – Hmm, no cóż, myślę że od około sześciu tygodni… – odpowiedziałam głucho, walcząc z potrzebą pochylenia głowy i spuszczenia ramion w geście wszechogarniającego smutku. – Czyli od niedawna. Tym bardziej pochwalam twoją decyzję. Potrzeba wiele odwagi, aby zrobić to, co zrobiłaś. Nie każdy potrafi wyjść z zaprzeczenia i okłamywania samego siebie i przyznać, że nie może sobie sam z tym poradzić. – Jej miękki, prawdopodobnie mający mnie uspokoić głos, brzmiał mimo wszystko jak osąd, bez względu na to, ile razy powtarzałam sobie, że to nie tak. Skrzywiłam się, mając dość mojej paranoi i poprawiłam się na fotelu. Poprosił mnie, żebym to zrobiła. Muszę to zrobić. Nie mogę go zawieść. Nie mogę odnieść porażki i tu... 7

Przypomniałam sobie, zapewne już po raz po setny, odkąd zwlekłam się z łóżka dzisiaj rano; Robiłam to dla Jude'a. Dla siebie... to było to, co dla mnie najlepsze. Kiwnęłam głową, sygnalizując że zgadzam się sama z sobą w tej samomotywującej przemowie i skoncentrowałam się na paplającej kobiecie i jej gestykulujących dłoniach. – Tak, no więc myślę, że zobaczymy się tutaj z powrotem przy okazji następnego spotkania i wtedy już ustalimy strategię działania – tym stwierdzeniem skończyła moją wizytę. Mechanicznie wstałam, uścisnęłam jej rękę i wyszłam z budynku do swojego samochodu. Odpaliłam go, jednak nadal po prostu siedziałam bez ruchu. Skupiłam się na uspokojeniu moich rozedrganych rąk i opanowaniu zimnego potu, który pojawił się na mojej skórze. Minęły dwa miesiące odkąd ostatni raz widziałam Jude. Dwa miesiące i nadal byłam złamana. W rzeczywistości, byłam jak rozbita szyba, po której jeszcze ktoś przejechał. Byłam cholernie pewna, że nikt nigdy nie poskleca mnie już z powrotem. Kiedy wreszcie odzyskałam kontrolę nad sobą, pojechałam na drugą stronę miasta, celowo wybierając dłuższą drogę, tak bym nie musiała przejeżdżać obok jego garażu. Jude dał mi jasno do zrozumienia jak on to widzi, kiedy już przestaliśmy się wygłupiać. Mimo, iż chciałam nadal uczestniczyć w jego życiu, w każdym jego aspekcie, miało boleć mniej, jeśli zerwiemy wszelkie więzi. Przynajmniej myślałam, że tak będzie... aż zaczęłam wymiękać. Czułam, jak to nadchodzi, fala niespełnionych próśb, marzeń i myśli o nas, rozbijająca się o mnie jak o ścianę. Zimny prąd pojawił się w moim krwiobiegu i wszechogarniająca ochota, by krzyczeć z bezsilności, gdy dotarło do mnie, że to już koniec. Bez względu na to, ile czasu minęło odkąd odszedł, ja nadal go chciałam – nie, ja go potrzebowałam. Powietrze było dziś bardziej duszne niż zazwyczaj, kolejne gorzkie przypomnienie tego, co straciłam. Sama myśl o zobaczeniu go powodowała, że tłumione emocje wypływały na powierzchnię i uderzały we mnie jak przypływ oceanicznego prądu. 8

Ślina zalała moje usta i pikantny smak, który pojawiał się zawsze kiedy nie dostawałam tego, czego chciałam zalał moje kubki smakowe. Serce przyspieszyło i przymknęłam oczy jak tylko zjechałam samochodem na pobocze. To było uczucie, które zrozumiałby tylko ktoś, kto przeżył historię podobną do mojej. Wzięłam kilka długich, głębokich oddechów, trzymając się kierownicy tak mocno, aż zbielały mi kłykcie. Minęła dobra chwila zanim ochłonęłam. Głośne pukanie do okna sprawiło, że niemal wyskoczyłam ze skóry. Zakryłam usta ręką i powstrzymałam krzyk uciekający z mojego gardła, zanim zdałam sobie sprawę, kto to był. – Co, do cholery, jest z tobą nie tak? – warknęłam na Tripa kiedy obniżyłam szybę w oknie. – Nie można tak się pałętać i straszyć ludzi. Oberwiesz za to kiedyś kosą w bok, albo coś. Trip nie powiedział ani słowa, po prostu stał, patrząc podejrzliwie na moją twarz. Oczy piętnowały mnie, podczas gdy jego usta układały się w coraz cieńszą, prostą linię, bardziej poważną dzięki piercingowi przypominającemu bliźniacze ślady ukąszenia węża. Wreszcie przemówił, choć surowiej niż się spodziewałam. – Do kurwy nędzy, Haven. Nie gadaj, że się mnie tu nie spodziewałaś? – Jego ostry ton był tak zaskakujący, że tym razem to ja spojrzałam na niego z otwartymi ustami. I szybko zarejestrowałam, że siedzę w swoim samochodzie na poboczu, tylko kilkanaście metrów od salonu tatuażu mojej szwagierki Scarlett, gdzie Trip, mój drugi starszy brat, od dawna pracował. I nawet nie zorientowałam się, że zajechałam już tak blisko. W rzeczywistości, trochę mi ulżyło, że nie skończyłam przy samej szybie salonu, zanim nie obezwładnił mnie mój kolejny epizod. Doprowadziłoby to do serii pytań, na które nie chciałam odpowiedzieć. – Przykro mi, ja... yyy.... Dlaczego jesteś pod moim oknem? – Uruchomił się wreszcie mój mechanizm obronny. Postanowiłam, że zagram kartą luzaczki i spróbuję odwrócić kota ogonem tak, żeby zrobił się mniej podejrzliwy. – Często próbujesz straszyć bezbronne kobiety? – Zdobyłam się na fałszywy uśmiech. Trenowałam ten uśmiech dość często ostatnimi laty. Urósł już prawie do rangi dzieła 9

sztuki. – A czemu ty siedzisz jak kołek w samochodzie? I czemu właśnie tutaj? – zapytał, krzyżując wytatuowane ramiona na piersi. Nie dawał się zwieść. Mój najmłodszy z braci potrafił wyglądać naprawdę groźnie, kiedy tylko chciał i w tym momencie przyjął postawę dużego-strasznego-brata perfekcyjnie. – Co jest nie tak, Haven? – Jego brwi zmarszczyły się, gdy skanował moją twarz szukając oznak emocji. Szybko zaciągnęłam swoje obronne mury

i przełączyłam się na tryb

obojętności. Skończ to jak najszybciej, Haven. Znajdź jakieś wygodne kłamstewko. – Och, chciałam przyjechać do ciebie pokręcić się i takie tam i coś się nagle stało z moją... hmm... skrzynią biegów. – Szybko wypuściłam to losowe kłamstwo ze swoich ust, płynnie niczym psalm. Jego twarz przybrała łagodniejszy wyraz i uspokoił się. Dzięki ci Boże, kupił to. Uwolniłam oddech, który przytrzymywałam w buzi i spojrzałam na niego. – Dobra, zaprowadź go do garażu Jude'a. Za dwadzieścia minut zgłoszę się po ciebie. – Nie dając mi najmniejszej możliwości na dyskusję, odwrócił się na pięcie i szybko odszedł z powrotem w kierunku Needle's Kiss. Otarłam wilgotną dłonią strużkę potu z czoła. – Kurwa! – krzyknęłam w pustą przestrzeń dookoła mnie. Oczywiście, że kłamstwo obróciło się przeciwko mnie. Jak mogłam być taka głupia? Że też musiałam akurat wymyślić bajeczkę, która traktuje o samochodach... samochodach! Jedynym mechanikiem, do którego jeździła i któremu ufała nasza rodzina był Jude. Jude, najlepszy przyjaciel mojego brata. Jude, mężczyzna, w którym byłam beznadziejnie zakochana. Beznadziejnie zakochana w zakazanym owocu. Nie tylko moi bracia zabronili mi się z nim widywać, ale też Jude nacisnął hamulce i położył kres tej "dziecinadzie", w której uczestniczyliśmy. Przed tym jak Mace i Trip odkryli, że coś było między Jude'em i mną, udało nam się wiele zrobić w ukryciu, kradnąc chwile gdziekolwiek się dało. Pocałunek tutaj, palcówka tam. Gdy opiekowałam się jego bliźniakami, Jaxsonem i Jordanem, Jude zwykł wracać do 10

domu wcześniej i kończyliśmy jako plątanina rąk i nóg. Zacisnęłam uda razem na myśl o Jude między nimi. Tak bardzo mi go brakowało. Jego całego, nie tylko niesamowitego seksu, ale także słodkiej, troskliwej maniery, z którą wszystko robił. Wyglądał jak twardy gość, z którym nie należy zadzierać, ale prawda była od tego daleka. Kiedy przekopałaś się pod tą twardą powłokę, mogłaś szybko zrozumieć, jaki był naprawdę. Tęskniłam też za chłopcami. Potrzebowałam tych chłopaków, wszystkich trzech. Dawali mi poczucie stabilności i bezpiecznej przystani. Mimo, że to złe założenie tak polegać na mężczyźnie i dzieciach, aby zachować stabilizację i trzeźwość umysłu, to była to święta prawda. Oni byli powodem, dla którego budziłam się każdego dnia. Powodem, dla którego codziennie udawało mi się wstać po tej pamiętnej, odmieniającej całe życie nocy. Rozpraszając czarne myśli, wciągnęłam swoje "majtki dużej dziewczyny" i wjechałam z powrotem na ulicę, przejeżdżając kilka kilometrów w dół drogi do Garażu J.D.. Dlaczego musiałam wymyślić taki głupi pretekst? Nie tylko miałam jak w banku to, że zobaczę Jude'a, ale gdy spojrzy na mój samochód i zrozumie, że nic złego się z nim nie dzieje, to pewnie pomyśli, że straciłam już ostatnią klepkę. To zalatuje prześladowaniem na kilometr... – To takie cholernie głupie. Zobaczymy, czy jakoś mi się uda z tego wywinąć... – Moje mamrotanie do siebie powstrzymywało umysł od zarejestrowania i przeanalizowania tego, co zamierzałam za chwilę zrobić. Chciałam zobaczyć Jude'a. Po całym tym czasie. A niech to wszystko piekło pochłonie.

*** Wybiegłam na przód garażu i odetchnęłam z ulgą. Jude'a nie było. Weszłam i stanęłam za to twarzą w twarz z jego nowym mechanikiem, Rhetem. Rhet był cichy, ale z widocznym zadziorem, mojego wieku, z blond włosami i prawie tak dużą ilością tatuaży co Trip. Rzuciłam w niego kluczami i poprosiłam o pełen przegląd 11

samochodu przed wybiegnięciem stamtąd tak szybko, jak tylko moje Jimmy Choo'sy na to pozwalały. Zaledwie kilka kroków i byłabym na zewnątrz, wolna niczym ptak. Nagle jednak duże dłonie okrążyły mnie w talii po tym, jak wpadłam prosto w dosłownie, ścianę człowieka. – Cholera. – zaklęłam, podczas gdy moje ręce wystrzeliły przed siebie szukając podpory. To właśnie moje zakichane szczęście, że wbiegam z hukiem na jedyną osobę, której nie chciałam widzieć. Nieświadomie odetchnęłam głęboko, rejestrując znajomy zapach wody po goleniu i smaru. Moje powieki bezwiednie się zamknęły, a nogi zaczęły się trząść. Nie mogę teraz znów ześwirować. Byłam tak blisko ucieczki bez szwanku. – Przepraszam – wyszeptał, jego ręce chwyciły mnie mocno, tak żebym nie wylądowała płasko na tyłku. Przepraszam. To jedno słowo wywołało lawinę emocji i wspomnień, które starałam się zablokować. – Nie rób tego, Jude – wychrypiałam. – Nie odchodź . – Ja...my nie możemy tego dłużej ciągnąć, Haven. Nie mogę zdradzić ich w ten sposób – odpowiedział przepraszającym tonem. – Oni tego nie zrozumieją. Nie są w stanie. Błagam, nie pozwól im nas rozdzielić. Potrzebuję cię. – Chwyciłam jego ramię, by powstrzymać go przed odwróceniem się. Spojrzał na mnie, a jego łagodne zielone oczy przepełnione były determinacją i pasją. – Przepraszam. – Zamknął się w sobie, wyswobodził z uchwytu i odwrócił się do mnie plecami, odchodząc, jakby to było najłatwiejszą rzeczą na świecie. A ja pozostałam w miejscu i patrzyłam na tą scenę. Nie chciałam wierzyć, że mógłby się na to zdobyć. Wróci. Przekonywałam siebie. Odzyskam go. Był dla mnie jedyną osobą, której potrzebowałam. – Haven – głos Jude'a podniósł się tylko o pół tonu. – Zabierz od niej swoje pieprzone ręce. – Donośny głos Tripa sprawił, że wyprostowałam się tak szybko, jakby ktoś mnie smagnął biczem po plecach. Obracając się energicznie wokół swojej osi, przyszpiliłam Tripa lodowatym 12

spojrzeniem i warknęłam: – Daj sobie spokój, Trip. Sam mnie tu wysłałeś! – Nie wysyłałem cię tutaj, żeby Jude mógł kłaść swoje pieprzone ręce na tobie – warknął Trip, nie zwracając na mnie uwagi, tylko patrząc wilkiem na Jude'a nad moją głową. – Zostawiłam swój samochód i wpadłam na niego w drodze powrotnej. Dosłownie. Powstrzymał mnie od wyrżnięcia na cztery litery, ty niedorozwoju! – Po tych słowach obeszłam Tripa i zaczęłam ciężko stąpać w stronę zakładu Scarlett, klnąc jak szewc i pomrukując pod nosem przez cały czas. Kilka minut później weszłam przez frontowe drzwi Needle's Kiss i opadłam na kanapę, rzucając torebkę w róg. – Hej, hej, spokojnie, Gwiazdeczko – Scarlett przywitała mnie ze swojego stanowiska przy recepcji. Zapach antyseptyków i odgłosy brzęczących pistoletów do tatuażu miały dziwnie uspokajające działanie. – Kto ci dziś nasikał do owsianki? – Odsunęła się od lady i podeszła do kanapy, wślizgując się obok mnie. – Głupi chłopcy i ich niekontrolowane wybuchy testosteronu – mruknęłam. – Musisz to szerzej wyjaśnić. – roześmiała się. – Nie jestem dzieckiem. Dlaczego ci chłopcy wciąż zachowują się, jakbym nie mogła podejmować decyzji na własną rękę? – Wzięłam głęboki oddech i kontynuowałam swoją tyradę.

– To jest tak, jakbym znów miała pięć lat i nie

pozwolono mi samej chodzić do szkoły. Nie mogę nic zrobić sama. Nie jestem cholernym dzieciakiem! Śmiech Scarlett zagłuszył moje słowa i uciął przemówienie. Patrzyłam zmieszania. – Co do cholery? – rzuciłam się na nią. – No ty! – roześmiała się. – Zobacz jak to wyglądało moimi oczami. Weszłaś tutaj, tupiąc nogami jak rozdrażnione dziecko. Teraz masz ręce skrzyżowane na klatce piersiowej i wpadasz w furię niczym rozpieszczony bachor, ale mimo to chcesz być traktowana poważnie? Moja twarz zaczerwieniła się, kiedy zdałam sobie sprawę, że miała rację. Zachowywałam się jak dzieciak, ale byłam zajebiście wkurzona. Kim oni byli, żeby 13

mówić mi co mogę robić i z kim mogę to robić? Jude nie stanowił wyjątku. Co za cipka. Nie postawił się moim braciom i nie walczył o nas. Najwidoczniej bardzo mało dla niego znaczyłam, jeśli postawił ich uczucia na pierwszym miejscu. No i dobrze. Mogli robić co chcieli. Więc ja też! Chciałam już wstać i zakończyć swój napad szału efektownym finałem, wybiegając bez słowa z zakładu, kiedy Scarlett położyła rękę na moim ramieniu i zatrzymała mnie. Jej twarz była pełna powagi, gdy dobitnie wypowiadała każde słowo: – Chcesz, aby przestali traktować cię jak bachora? To skończ bycie nim. Dorośnij i zrób coś z tym. Mój mechanizm obronny się włączył. Prychnęłam na nią. – Ależ proszę cię bardzo, możesz mnie oświecić, co, kurwa, mam niby zrobić, żeby potraktowali mnie poważnie? – Rozejrzyj się dookoła siebie. Spójrz w lustro, Haven, i zadaj sobie pytanie, czego chcesz. I wtedy dopiero po to sięgnij! – I sugerujesz, żebym po prostu wzięła to co oni robią na klatę? – odwarknęłam. – To tylko chłopcy, słonko – przekonywała. – Chłopcy są zasadniczo idiotami. Musiałam naprawdę wyraźnie okazywać swoje zmieszanie, bo zachichotała i tłumaczyła dalej swoje mądrości. – Chłopcy kierują się swoim ego i myślą swoimi penisami przez dziewięćdziesiąt procent czasu. Zawsze można na to liczyć, oraz na fakt, że zrobią wszystko, by chronić swoją siostrę lub kobietę, która im się podoba. Idiotyczne zagrania, najgłupsze i najbardziej irytujące rzeczy, jakie kiedykolwiek widziałaś. Zrobią to. Masz to jak w banku. – Nie widzę tu puenty, w jaki w takim razie sposób powinnam dokonywać swoich życiowych wyborów – tym razem ja przerwałam jej mowę. – Rób wszystko, czegokolwiek. do cholery. zapragniesz i nie szukaj na siłę przeszkód. Chcesz Jude'a? Spraw, żeby cię zapragnął. Chcesz, żeby chłopcy traktowali cię jak dorosłą? Bądź nią. Bez wymówek. Znajdź pracę. Bądź dużą 14

dziewczynką. Pokaż im, że jesteś w stanie robić rzeczy na własną rękę i nie wycofuj się. – Uderzyła ręką w stół przed nami, aby podkreślić swój punkt widzenia. – Szukałam pracy przez kilka miesięcy i nie miałam żadnych odpowiedzi zwrotnych. Nikt teraz nikogo nie szuka. – Ja szukam. Teeny i Trip pracują teraz na pół etatu, żeby móc spędzać więcej czasu z Javierem. Ja też planuję za niedługo jakiś urlop i będę potrzebować recepcjonistki. Wystarczy śledzić czy chłopaki wyrabiają się w czasie. Poza tym rezerwacje, spotkania, zapytania, wszystkie tego rodzaju bzdury. – Znalazła się nagle po drugiej stronie lady i wyciągnęła kilka dokumentów z szuflady, po czym rzuciła mi nimi i piórem tak, żeby trafiły na moje uda. – Wypełnij to gówno. Zaczynasz od jutra. Bez służbowego mundurka. Jeśli tylko nie będziesz ubierać się jak jakaś brudna zdzira to będziemy żyć w zgodzie. Spojrzałam na dokumenty, potem na odchodzącą sylwetkę Scar, a następnie z powrotem na papiery i na moje trzęsące się dłonie. Łzy napłynęły mi do oczu i poczułam gulę w gardle. Scarlett może i była rodziną jedynie poprzez małżeństwo, ale nie zadawała pytań, nie robiła z tego żadnej afery i po prostu dała mi pracę. Kochałam tę kobietę, jakby była z tej samej krwi i codziennie udowadniała mi dlaczego. Była doskonałą równoważnią dla mojego głupio upartego brata i jego durnych wybryków. Była tak sympatyczna, że nie sposób było jej nie lubić. Nie było takiego momentu, żeby będąc blisko niej, nie uśmiechnąć się, kiedy ona to zrobiła czy też nie czuć przemożnej potrzeby przyjęcia za nią kulki w pierś. Była naprawdę aniołem. Może z nieco przybrudzonymi skrzydłami, ale jednak aniołem. Zrobiłam parę wdechów i wydechów, zanim w końcu zabrałam się do wypełniania dokumentów, które trzymałam w rękach. Zanim się zorientowałam, Trip już stał w drzwiach do salonu. Szybko i tak dyskretnie na ile to było możliwe, przeskanowałam go pod kątem oznak czy brał udział w walce z Jude'em i zdecydowanie mi ulżyło, kiedy nie odnotowałam żadnych siniaków, zaczerwienień czy rozcięć. Zapewne skończyło się tylko na potyczce słownej, po czym każde poszło w swoją stronę. Taką miałam nadzieję... 15

– Samochód będzie gotowy w ciągu godziny – burknął do mnie. Moje mury obronne natychmiast poszły w górę. Nienawidziłam, kiedy przemawiał do mnie w ten sposób. Nie zamierzałam tego puścić płazem... nie tym razem. – Powiedz tak do mnie jeszcze raz i będziemy mieć duży problem, Javerio. – Spojrzałam na niego i rzuciłam ostentacyjnie długopisem na stół. Wiedziałam, że jeśli użyję jego prawdziwego imienia, zyskam jego zainteresowanie i zwrócę na siebie uwagę. Wystarczyła zaledwie sekunda i jego wzrok skupił się na mnie. Nie miałam zamiaru się wycofać. Byłam dorosła i był już najwyższy, kurde, czas, żeby zaczął mnie tak traktować. – O co ci chodzi, do kurwy nędzy? – Stał nieruchomo, budzący grozę Trip w pełnej okazałości. Prawie jak podirytowany paw czy coś. Wyglądało to praktycznie komicznie. – Przestań nadymać pierś i zacznij mówić do mnie jak do istoty ludzkiej, a nie jak do dziecka. Byłeś chamski i bezczelny. – Skrzyżowałam ręce na piersi i stałam pewnie. Trip rozejrzał się dookoła, nie rozumiejąc co właśnie się wydarzyło, po czym przez chwilę wyglądał jakby chciał tupnąć nogą, ale w końcu zdecydował się tylko wyruszyć na zaplecze zrobić sobie przerwę. Scarlett siedziała na recepcji zanosząc się śmiechem, gdy przechodził obok. Jego wymamrotane pod nosem słowa tylko jeszcze bardziej ją nakręcały. Później jednak spojrzała na mnie z czymś w rodzaju dumy świecącej w oczach. To było coś, z czym nigdy wcześniej się nie spotkałam, no może z moją Ma. To było obce i dziwnie satysfakcjonujące uczucie, ale zaakceptowałam je i uśmiechnęłam się do niej, a następnie odłożyłam wypełnioną papierologię na ladę. – Widzę cię o dziewiątej! – zawołała. Kiwnęłam głową i pomachałam wychodząc przez frontowe drzwi. Skierowałam się do kawiarni po drugiej stronie ulicy, czując się całkiem dobrze z samą sobą. Może wreszcie zacznie mi się udawać i rzeczy zaczną iść po mojej myśli? W dużej mierze dzięki słowom zachęty Scarlett, miałam tym razem odrobinę więcej nadziei. 16

Rozdział drugi Jude Wróciłem do garażu i uderzyłem w jedną z wielkich metalowych szaf z narzędziami mijając ją po drodze. Wciągnąłem ból do środka jak narkotyk, bez którego nie mogłem się obejść. Dlaczego zjawiła się tutaj? Było w niej coś tak pociągającego. Nie mogłem się z nią widzieć bez natychmiastowej, przemożnej ochoty, by upaść na kolana i czcić ją jakby była królową. Ale z ciebie cipka! Kiedy to nabawiłeś się uczuć? Rozsuwając ościeżnicę na tyłach sklepu, wystrzeliłem na zewnątrz w moich ciężkich butach, okazyjnie kopiąc kamienie podczas szybkiego marszu. Odciąłem się od swoich emocji, jak tylko mogłem. Zawsze miałem ciężką przeprawę z tym rodzajem uczuć; mieszały mi w głowie i skłaniały do podejmowania złych decyzji. Decyzji, które niszczyły przyjaźnie, rodziny i przyszłość wielu osób. Nie mogłem mieć z nią przyszłości; nikomu by to nie wyszło na dobre. Siedząc na stołku, przyciągnąłem Haven pomiędzy swoje nogi i zsunąłem ręce w dół tak, by wodziły po jej jedwabistych udach, zatrzymując się dopiero przy dolnej krawędzi jej obcisłej czarnej miniówki. Uniosła ramiona i otoczyła nimi moją szyję, a jej głowa zbliżyła się do mojej twarzy. Palcami drażniłem skórę na skraju jej 17

spódnicy, aż przygryzła moją dolną wargę i zassała ją w ustach, wywołując u mnie niski jęk. Moje palce zatrzymały się w swojej wędrówce i zacisnęły na skórze jej nóg, przyciągając ją jeszcze mocniej i pogłębiając namiętność pocałunku. W odpowiedzi, jej ręce opadły na moje barki. Jej paznokcie były niebezpiecznie blisko rozerwania skóry pod moją podkoszulką, gdy palcami napotkałem tę słodką krzywiznę, gdzie kończyły się nogi, a rozpoczynał się jej soczysty tyłek. Moja, już dość nadwyrężona, powściągliwość pękła jak tama i szybko wstałem, podnosząc ją ze sobą do góry. Nogami natychmiast owinęła się wokół mojej talii i zdobyłem się na kilka długich kroków do krawędzi warsztatowego stołu, gdzie mogłem ją usadowić, a następnie mocno przycisnąć się do jej rdzenia i przyszpilić biodrami. Ręce Haven pociągnęły za moją koszulkę, zdejmując ją przez głowę, podczas gdy przesuwałem szorstkimi dłońmi coraz wyżej i wyżej szlakiem wnętrza jej miękkich ud, aż dotarłem do celu wędrówki... Haven zaczynała jęczeć, gdy tylko moje usta schodziły niżej, pożerając ją jak wygłodniałe zwierzę. Była moim nałogiem z wyboru. Jej smak, dotyk i zapach – nigdy nie miałem dosyć. Nie mogłem się nią nacieszyć i nigdy nie czułem przesytu, czy też ochoty na kogoś innego. Haven zawsze była dokładnie tym, czego pragnąłem. – Koleś, ocknij się. – czyjś głos wyciągnął mnie z zadumy i przywrócił z powrotem do chwili obecnej. Cholera, znów to zrobiłem. Popadałem we wspomnienia o Haven od tygodni. Po prostu nie mogłem wydostać jej ze swojej głowy. A po dzisiejszym spotkaniu? Mój rozkład dnia był oficjalnie rozjebany, no i byłem zamotany, i w dupowatym nastroju zapewne już przez resztę dnia. Dlaczego musiałem zabujać się w dziewczynie, której nie mogę mieć? Chociaż, tak to zawsze działało, nieprawdaż? Facet zakochiwał się w dziewczynie, która była zabroniona lub nieosiągalna. Biedny skurczybyk wzdychał do niej przez całą wieczność i nie był w stanie pokochać żadnej tak jak ją. Kończył w niedoli i samotności, tylko dlatego, że związek byłby samolubnym rozwiązaniem i zrobiłby więcej szkody niż pożytku dla ludzi, których oboje kochali... Szorując rękoma po swojej twarzy, starając się by starły część moich myśli, zdecydowałem, że musiałem 18

odpuścić. Nie wiedziałem, ile więcej mogę jeszcze znieść. – Koleś, spierdalaj. Nie masz jakiś poluzowanych śrubek do podokręcania? – Nadąłem się, gdy wymijałem Dereka, mojego tymczasowego mechanika i wyszedłem przez frontowe drzwi warsztatu. Mocno tupałem butami po chodniku, aż dotarłem do samochodu Haven. Mogłem niemal zagwarantować, że nie było w nim absolutnie nic złego, odkąd spędziłem dwie godziny serwisując go niedługo przed tym, jak odkryto, że się potajemnie spotykamy. Widocznie jednak coś się musiało stać, że go tu zostawiła. Normalnie to Derek, nasz młody mechanik, zająłby się tym za mnie, ale to był samochód Haven i nikomu nie ufałem na tyle, by pozwolić mu go dotknąć. Założyłem kaptur i pieprzyłem się przy tym samochodzie dobre czterdzieści pięć minut, zanim się uspokoiłem i ustaliłem dokładnie to, czego się spodziewałem że nic mu nie było. Teraz próbowałem domyślić się, dlaczego, do cholery, go tu przywiozła, a następnie przyciągnęła za sobą Tripa, dającego popis swojego temperamentu. Wiedziałem, dlaczego tak walczył w tej bitwie o przewagę nad drugim. Po dowiedzeniu się o mnie i Haven, naprawdę nie był zadowolony z tej sytuacji, i nie bez powodu. Była jego młodszą siostrzyczką. Ja byłem najlepszym przyjacielem jego starszego brata. Była to granica, której faceci nie przekraczali, rodzaj niepisanego kodeksu. Normalnie pokazałbym mu gdzie jego miejsce, kiedy tak zaczął spacerować po moim warsztacie niemal z miarką do penisa w ręku, ale ponieważ już byłem z chłopakami w nie najlepszych stosunkach, to nie miałem zamiaru jeszcze bardziej mieszać w tym przysłowiowym garncu. To było wystarczająco trudne starać się trzymać z dala od Haven, nie słyszeć jej głosu, czy nie czuć jej ciepłej skóry przyciśniętej do mojej. Nie tęskniłem tylko za wybuchowym seksem... Brakowało mi też spędzania czasu ze sobą. Ja cię pieprzę! Moje jądra kurczyły się z minuty na minutę i zaczynała mi chyba wyrastać jakaś cholerna pochwa. Hałas z przodu sklepu zwrócił moją uwagę na faceta kręcącego pękiem kluczy wokół palca, opartego o wielkiego, brudnego Forda Silverado. Biła z niego zarozumiałość i ochota na zaczepkę. Obie cechy należały do takich, których nie 19

byłem dziś w nastroju tolerować. – Co mogę dla ciebie zrobić? – Zatrzymałem się przed nim i skrzyżowałem ręce na piersi. – Pełny zestaw opon i przegląd. – Rozprostował swoje nogi i odepchnął się nimi od ciężarówki, kiedy wyciągnąłem rękę po kluczyki. – Nie będzie gotowy wcześniej niż dziś późnym popołudniem. – Powiadomiłem go, po czym wziąłem klucze i minąłem go, by zorientować się w rozmiarze opon. – Nie ma problemu, stary. Oto moja wizytówka. Tylko zadzwoń do mnie, kiedy będzie już gotowy. – Wyciągnął wizytówkę ze swojej kieszeni i podał mi ją przed tym, jak udał się spacerem w kierunku kawiarni na końcu ulicy. Facet zdecydowanie nie był stąd. Wieśniak jak się patrzy; Ciężarówka praktycznie to krzyczała, tak samo jak jego ubranie i zachowanie, a jeśli to nie wystarczyło, chłopina miał taki akcent, że słoma z butów sama wychodziła. Poza tym, byłem w złym nastroju i coś w tym facecie mnie irytowało, i choć wiedziałem, że może i było to niesprawiedliwe i powierzchowne, ale było mi wszystko jedno. Byłem dziś w "szczytowej" formie. Nienawidziłem świata i prawie wszystkich, którzy chodzili po tej ziemi. Z wyjątkiem Haven. Kurwa.

*** Pod koniec dnia, mój nastrój zmienił się ze złego na jeszcze gorszy na skutek rozmowy telefonicznej. Dzwonili do mnie ze szkoły, informując, że Jaxson uczestniczył w walce na pięści z innym dzieckiem podczas lunchu. Obaj chłopcy wyszli z tego bez poważnych obrażeń. Tylko kilka zadrapań i siniaków, ale byłem bardziej niż trochę zdenerwowany, że mój syn zaczął się już bić. Żaden z chłopców nie powiedział o co chodziło, więc kiedy wrócę do domu, zamierzam zaciągnąć go na bok i upewnić się, że puści wreszcie parę. 20

Przymknąłem przesuwne drzwi do biura i zająłem się księgowaniem ostatnich kilku faktur z tego dnia. Ciche pukanie do drzwi, około dwadzieścia minut później, przysporzyło mnie o kołatanie serca. Wiedziałem kto to był, zanim jeszcze ją zobaczyłem. Zapach tych perfum nawiedzał moje sny więcej niż raz w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Poznałbym go wszędzie. Moja głowa powoli się uniosła, a oczy tęsknie ogarnęły jej sylwetkę. Znałem każdy centymetr jej doskonałego ciała. Moja klatka piersiowa spięła się z bólu, na który nic nie można było poradzić. Dobry Boże, ale mi jej cholernie brakowało. – Jude – Jej prawie niesłyszalny szept uderzył mnie prosto w bebechy i musiałem szybko wstać, by zablokować falę wspomnień, która we mnie uderzyła. – Jude, potrzebuję cię. Potrzebuję cię teraz. – Jej delikatne skomlenie zadziałało na mnie silniej, niż cokolwiek co wcześniej czułem. Pragnienie w jej głosie, gdy odsunąłem na chwilę głowę, powstrzymując się od przygryzania wewnętrznej strony jej uda, przesunęło mnie jeszcze bliżej w stronę krawędzi. Umieściłem swoje biodra w przestrzeni pomiędzy jej i powoli wsunąłem się wewnątrz mojego własnego skrawka nieba. – Kluczyki. – wymamrotałem, wyciągając je przed siebie i starając się nie myśleć o chwyceniu jej i wyznaniu jak bardzo ją chciałem i jak cholernie jej potrzebowałem. To było bezcelowe. – Z samochodem wszystko w porządku. Uważaj w drodze powrotnej. Ponoć wkrótce ma być burza. – Mój zdawkowy ton nie pozostawiał miejsca na jakąkolwiek możliwość rozmowy. Ponieważ, Bóg mi świadkiem, nie mogłem znajdować się w tym samym pomieszczeniu co ona dłużej niż pięć minut, nie tracąc całkowicie mojej starannie wypracowanej brawury. Facet może udawać tylko skończoną ilość czasu... Czekaj, co? Im dłużej tam stała, tym bardziej osuwała się moja maska. – Och, no cóż, dzięki. – Grzebała się ze słowami. W międzyczasie miałem okazję przyjrzeć się, jak jej mury, w których ustawianiu była taka dobra, powstają na nowo. To cholernie uczucie kłucia w piersi, znowu wróciło na ten widok. Nienawidziłem ją ranić. Nienawidziłem tego z dziką pasją, ale tak było lepiej. Nie 21

mogłem zdradzić mojej drugiej rodziny ponownie. Nie chciałbym ryzykować ich wszystkich będących złymi na nią. – Ile jestem ci winna? – spytała lodowatym tonem. – Nic. Wszystko już załatwione. – Skłamałem. Nigdy nie brałem pieniędzy od niej czy od jej braci, a jej wrodzony upór sprawiłby, że gdyby o tym wiedziała, to w życiu by tego nie zaakceptowała. Nawet po tym wszystkim. Z moją siłą woli chwiejącą się w posadach, musiałem wyjść z pokoju lub sprawić, by ona wyszła. Nie mogłem wytrzymać nawet minuty dłużej. – No dobrze. Uważaj na siebie, Haven. – Zbyłem ją z taką dozą obojętności, jaką tylko mogłem uzyskać i odwróciłem się plecami do niej, wciąż stojącej po drugiej stronie lady. Podniosła klucze z miejsca, gdzie położyłem je na blacie. Ciche westchnienie uciekło z jej ust, podczas gdy zaciskała kluczyki mocno w swojej dłoni. Podeszła do drzwi biura, zatrzymując się jeszcze na chwilę, by spojrzeć na mnie. – Cześć, Jude – Jej głos był cichy gdy wymaszerowywała z kolejnym odłamkiem mojego serca. Odwróciłem się z powrotem, gdy usłyszałem jak zatrzaskuje drzwi, udając, że wcale nie przyglądam się jak idzie do samochodu. Poobracałem w rękach kupkę papierów starając nie ruszyć się z miejsca. Kiedy zobaczyłem blask tylnych świateł i usłyszałem odgłosy obrotów silnika

(który sam zbudowałem)

i pojazdu

odjeżdżającego w dal, wypuściłem oddech, który już długo wstrzymywałem i opadłem na krzesło, z łokciami na kolanach i głową zwieszoną nisko. Dlaczego, do cholery, to nadal musi być tak cholernie trudne? Pod wpływem impulsu, wstałem, odsuwając krzesło z całej siły do tyłu, po to, by uderzyć nim w szafkę za mną i strącić kilka wolno leżących faktur, długopisów i innych bzdur, które zaśmiecały przestrzeń na górze kabinetu. – Do chuja! – krzyknąłem z frustracji w tym samym momencie, gdy do salonu zawitał na powrót zarozumiały wieśniak. Cicho zakląłem pod nosem mając sobie za złe utratę zimnej krwi i przeciągnąłem rękę w dół po twarzy. Starając się poskładać całe to gówno do kupy, załatwiłem go szybko i wysłałem go z powrotem do jego kurewskiej ciężarówki, po czym zamknąłem mój przybytek na noc. 22

Do czasu, kiedy zajechałem do domu i przygotowałem kolację dla chłopców, byłem już tak zmęczony, że telefon ze szkoły zdążył wylecieć mi z głowy. Tak było aż do momentu, gdy chłopcy wkroczyli przez drzwi i ujrzałem ich twarze - czarne, podbite oko, rozkwaszoną wargę i otarty policzek. – Chodź tutaj, koleżko – zawołałem Jaxsona, gdy przemykał w kierunku schodów, które prowadziły do sypialni. Jego głowa tak jak ramiona zwisały ciężko. Przyczłapał do miejsca, gdzie opierałem się o kuchenny blat i opadł na jeden z czarnych hokerów, rzucając plecak pod nogi. – Spójrz na mnie, Jax – powiedziałem do niego łagodnie. Gdy jego smutne oczy zderzyły się z moimi, moje biedne serce złamało się nieco bardziej. – Chcesz mi powiedzieć, co się stało? – Jego podbródek zaczął drżeć, a oczy zaszkliły się od łez. Wyciągnąłem rękę i uścisnąłem jego ramię w milczeniu, dając mu znać, że zaczekam na niego, kiedy będzie gotowy. – Dlaczego Haven odeszła od nas? – Jego głos był tak cichy, że ledwo słyszalny. – No cóż, ja nie mogłem... Haven miała rzeczy do zrobienia... – Krążyłem wokół tematu, szukając dobrej wymówki, którą mógłbym mu dać. Jaxson jednak zdawał się tego nie kupować ani trochę. Zanim zdążyłem wymyślić wiarygodną historię, uciął mój wywód w połowie zdania. – Nie kłam, tato. Zawsze mówiłeś nam, żeby nie kłamać. – Pociągnął nosem i spojrzał mi prosto w twarz, coraz bardziej podnosząc głos. – To ty sprawiłeś, że odeszła. Ty sprawiłeś, że nas wszystkich zostawiła. Nie tak spodziewałem się, że przebiegnie nasza rozmowa. Jak to się, do cholery, stało, że tak szybko zdołał odwrócić rozmowę przeciwko mnie?I trafić w sedno? – Ja... Ja wiem, że tego nie zrozumiesz i nie spodziewam się tego od ciebie. To dość skomplikowane, robaczku – wyjaśniłem ogólnikami, których sam nie ogarniałem. W dodatku Jaxson normalnie nienawidził, gdy używałem określenia "robaczek" w stosunku do niego, pseudonimu, którego używałem, gdy był dzieckiem; 23

Twierdził, że jest na niego zbyt stary, ale gdy tym razem to powiedziałem, tylko patrzył na mnie z wyrazem smutku na twarzy. – To twoja wina, że wszyscy jesteśmy smutni, tato. Skrzywdziłeś ją

–

mruknął, zanim wstał i podreptał do swojego pokoju. A ja zostałem tam, stojąc jak wryty i mając wrażenie, jakby uderzył mnie w twarz. Nigdy nie chciałem wpływać na chłopców, mając nadzieję, że pewnego dnia zrozumieją, że tak było najlepiej. W jakiś sposób Jaxonowi udało się oszukać mnie rozmową o Haven i odwieść od zaplanowanej z nim rozmowy o walce w szkole. Kompletnie o tym zapomniałem. Pomyślałem, że chciałbym spróbować zacząć ten temat ponownie później, kiedy trochę się uspokoi. Dlaczego, do cholery, moje życie zmieniło się w taki pierdolony bałagan? – Ale z ciebie głupi sukinkot – zakląłem i pokręciłem głową w dezaprobacie, po czym podszedłem do zlewu, żeby odcedzić makaron, który wrzał już na kuchence. – Nawet nie pomyślałeś o nikim innym, tylko poszedłeś zamoczyć swojego kutasa, prawda? – Gorąca woda rozbryzła dookoła i oparzyła mi przedramię. Upuściłem garnek i makaron rozsypał się wszędzie wokół, wliczając w to podłogę. Jęknąłem i spojrzałem przez ramię na zamknięty słoik z sosem do makaronu, wiedząc, że nie miałem już w sobie ani krztyny cierpliwości. Potrzebowałem gorącego prysznica i jedną lub dwie butelki bourbona. Sięgając ponad blatem, podniosłem telefon i wykręciłem numer. – Pizza Plaza Frankiego, jak mogę pomóc? – zaczął chrapliwy głos po drugiej stronie słuchawki. – Hej, Frankie. To Jude. Czy mogę prosić o to co zwykle? – Wyczerpanie wprost kapało z mojego głosu, gdy składałem zamówienie. – Nie martw się, stary. Brzmisz, jakbyś wrócił z pracy na kolei. Nowy kierowca będzie u ciebie do dwudziestu minut. – w tle usłyszałem dźwięki uderzających o siebie patelni. – Zdrowia życzę – Wstałem z krzesła i okrążyłem blat kuchenny, by wyciągnąć szklankę i butelkę burbona z szafki nad kuchenką. Moje mięśnie 24

zaprotestowały, gdy przeciągnąłem się mocno, podtykając szklankę pod dozownik lodu z przodu lodówki, po czym polałem zamrożone kostki złotym, bursztynowym płynem. – Czas na kąpiel, chłopcy! – zawołałem do dzieci przed pociągnięciem solidnego łyku płynnego odstresowywacza. Opierając się plecami o ladę, westchnąłem, gdy przypływ ciepła opanowywał gardło i osiadł głęboko w moim żołądku. Głowa mi nawalała, moje całe ciało bolało, a oczy już prawie zwisały z oczodołów. Przynajmniej tak mi się zdawało. Ten dzień musiał się już skończyć i nie mogło się to wydarzyć wystarczająco szybko. Chłopcy biegali od jednej strony domu na drugą. Jedynie to dawało mi wytchnienie po znojach dnia - świadomość, że byli szczęśliwi. Oczywiście, kąpiel celowo zeszła na drugi plan. Oderwałem się od lady, chcąc zagonić ich do łazienki. Dzwonek rozdzwonił się, gdy powłóczyłem stopami w kierunku schodów. Niech będzie. Zmieniłem kierunek wędrówki, aby

otworzyć drzwi. Gdy

przechodziłem obok, chwyciłem swój portfel ze stolika w przedpokoju. – Należy się trzydzieści trzy sześćdziesiąt. Dziękuję! – Roznosicielka uśmiechnęła się do mnie, kiedy otworzyłem jej drzwi. Młoda dziewczyna, nie więcej niż siedemnaście lat, strasznie podekscytowana tym, co robi. Niektórzy ludzie kochali swoją pracę stanowczo za bardzo. – Dzięki. – Przekazałem jej trochę gotówki i stwierdziłem – Reszty nie trzeba. – W tym momencie Jordan przemknął obok mnie, zabrał pizzę i skrzydełka z jej rąk, zanim nawet zdążyłem po nie sięgnąć. Zaśmiał się pod nosem. To na tyle, jeśli chodzi o kąpiel. – Dzięki za napiwek. Czy miałby mi pan strasznie za złe, gdybym dała mu też to? – Rudowłosa i podrygująca jak kijek do pogo dziewczyna wyciągnęła rękę z małą białą karteczką. Przyjąłem ją w dwa palce. Z podniesionymi brwiami i dużą dozą sceptycyzmu, zastanawiałem się, co też ona mi, do cholery, dawała. – Staram się zarabiać pieniądze gdzie się da, aby wspomóc rodziców w zbieraniu na moje czesne. – Ciągle podskakiwała na piętach, gdy to mówiła, z ogromnym uśmiechem wciąż na 25

swoim miejscu. Zaczęła wyliczać na palcach. – Opiekuję się dziećmi, koszę trawniki, sprzątam, gotuję i załatwiam sprawunki. Prawie wszystko co pan wymyśli, mogę spróbować. – Reklamowała się, a sprężyste pukle czerwonych włosów wypadały jej spod daszka. – Okej, pewnie. To brzmi zachęcająco. – Ziewnąłem, nie będąc już w stanie ukrywać dłużej mojego zmęczenia. – Świetnie, dziękuję bardzo! Cóż, jeśli kiedykolwiek będzie pan potrzebował jednej z tych usług, to mój numer jest na wizytówce. Miłego wieczoru, psze'pana! – Zamknąłem drzwi, podczas gdy ona zleciała w dół po schodach i jednym susem była z powrotem w swoim małym samochodzie. Nie zwracając wiele uwagi, rzuciłem portfel i wizytówkę na stolik i udałem się do salonu, aby zobaczyć jakie to skrawki jedzenia te chodzące jamochłony, które nazywałem swoimi dziećmi, postanowiły mi zostawić.

26

Rozdział trzeci Haven Bałam się tak wielu rzeczy. W głębi serca i duszy, po prostu wiedziałam, że to kim jestem nie było wystarczające. Bo byłam samotna, bo nie czułam się godną niczego, byłam często niewłaściwą osobą, czułam zbyt dużo, potem czułam za mało, ciągle płakałam, bo nie byłam nigdy kochaną, a końcu dlatego, że ktoś złamał moje serce... Bałam się bycia człowiekiem. Bałam się bycia sobą. I te oklepane kwestie... – "Nie jestem po prostu gotowy na związek.'' "Muszę się rozwijać jako człowiek." ''To nie ty, to ja.'' "Nie bierz tego do siebie. Jesteś świetną dziewczyną." – Słyszałam je wszystkie wcześniej. Przyciągali cię i później wypluwali za każdym razem. Ale nie mogłam zgorzknieć. Nigdy nie będę zgorzkniała. Zawsze będę naiwna. Będę naiwniaczką, która miała nadzieję na przekór wszystkiemu, że znajdzie osobę, która będzie mnie traktować, jakbym coś znaczyła, która będzie przy mnie tylko dlatego, że tego chce, która zadzwoniłaby do mnie w środku nocy, po prostu by usłyszeć mój głos. Tej jednej osobie mogłabym się oddać całkowicie bez strachu i żalu. Ta jedna osoba mogłaby patrzeć na mnie, jak łzy spływają mi w dół twarzy i nadal twierdzić, że jestem najpiękniejsza osobą w historii... Tak, będę naiwniaczką, która potknie się i 27

przewróci na moich rozbitych na tysiące kawałków marzeniach tylko po to, by wstać i zrobić to wszystko jeszcze raz. Łzy spływały mi po twarzy. Naciągnęłam kołdrę na głowę, zagnieżdżając się w moim kokonie z poduszek, w nadziei, że nie będę czuć się tak samotnie w chłodzie tej nocy. Tak nic nie znacząca, tak zepsuta, tak bardzo uszkodzona. Dźwięk mojego złamanego serca bijącego w piersi kołysał mnie do snu. Oczy powoli zamknęły się i cisza, do której zdążyłam się już przyzwyczaić, rozpłynęła się w ciemnościach.

*** Poniedziałek nadszedł zbyt szybko i wraz z pierwszymi przebłyskami słońca po cichu życzyłam śmierci wszystkim poniedziałkom. Chorym zrządzeniem losu, zdawałam się mijać po drodze więcej "szczęśliwych par" niż zazwyczaj, z których każda sprawiała, że miałam ochotę zwrócić wcześniej pochłoniętą kawę i bajgla. – Głupie uczucia – narzekałam pod nosem idąc chodnikiem. Nacisnęłam guzik przy moich kluczach, odblokowując samochód i otwierając z impetem drzwi. Wskoczyłam na siedzenie kierowcy i rzuciłam torebkę obok mnie. – Chłopcy są głupi. – powtórzyłam swoją mantrę, kiedy wciskałam z całej siły kluczyk do stacyjki i uruchamiałam silnik. Nadal czułam jego zapach w samochodzie; upajający zapach Jude'a był ciągle ze mną. Siedział w moim samochodzie kilka dni temu, sprawdzając go w swoim garażu i ten przytłaczający zapach, który po prostu go odzwierciedlał wciąż się w nim utrzymywał. Mieszanka cytryny, delikatnego aromatu skóry, smaru z silnika i jego własnych naturalnych feromonów, które sprawiały, że zawsze miałam ochotę go polizać. To było wręcz irytujące teraz, kiedy byłam w tak podłym nastroju. Po prostu nie mogłam go uniknąć, bez względu na to, jak bardzo się starałam. – Pieprzyć to! – Wcisnęłam pedał gazu i opuściłam szyby w drzwiach. Nie potrzebuję stałej przypominajki o Jude, a już zwłaszcza w moim samochodzie. To było wystarczająco złe, że nawiedzał moje myśli, moje marzenia, moją duszę. Nie 28

mogłam pozwolić na to, by on przeniknął nawet do powietrza we wnętrzu mojego samochodu. Walczyłam sama z sobą, podczas gdy przemierzałam drogę do Needle's Kiss. Mój pierwszy dzień w pracy i już byłam jak kupka nieszczęścia i gorący bałagan w jednym. – Jeśli chcesz być traktowana jak dorosła, Haven, zachowuj się jak jedna z nich. – Moja motywacyjna gadka dała tyle co nic. Nie byłam w stanie uspokoić szalejącej burzy moich emocji. Nabuzowując się tak całą drogę do pracy, pomrukiwałam pod nosem raz po raz i wypatrywałam przez przednią szybę czegokolwiek, co mogłoby zmienić mi nastrój, ale większość mijanych elementów krajobrazu na nic się nie zdawała. Podjechawszy do salonu, skarciłam się za dziecinne zachowanie i próbowałam przykleić słodki uśmiech na twarzy. W końcu, to miał być mój pierwszy dzień w pracy, która mogła sprawić, że odzyskam wolność i bardzo mi teraz potrzebny szacunek moich wielkich pół-braci pół-ogrów. – Dzień dobry – mówię na przywitanie fałszywym tonem Barbie-słodkiejkretynki. Dzwoneczki przy drzwiach pobrzmiewają, gdy wchodzę do środka. – Dzień... rany julek, cukiereczku! – Teeny zatrzymała się w pół kroku, prawie skręcając sobie kark od szybkiego odwracania głowy. – Co ci się stało? – Spotkała się ze mną przy kasie i obejrzała mnie jeszcze raz od stóp do głowy. – Słucham? – spytałam zdezorientowana. – Wyglądasz ponętnie. Tak G-O-R-Ą-C-O, jakby mnie ktoś przed chwilą potrącił ciężarówką, a diabeł posłał po mnie swoją najseksowniejszą demonicę – Skończyła z gwizdem aprobaty. – Och, daj spokój. To nic wielkiego. Scarlett kazała mi podrasować trochę swoją garderobę, więc tak zrobiłam. To chyba nie za dużo, prawda? – zapytałam nagle poddenerwowana, że przesadziłam z wykonaniem jej polecenia. Spojrzałam w dół na swoje ubranie: podarte, grube, czarne rajstopy przykryte plisowaną spódnicą w czerwoną i czarną kratę a'la uczennica i w końcu, na zwieńczenie, czarny top bez 29

rękawów, za to mocno podkreślający biust. – Żartujesz?! Kocham ten zestaw. Te buty... do diabła, nawet ja bym cię w nich przeleciała. – mówiąc to, wskazała na moje grunge'owe, eleganckie, czarno-srebrne szpilki do kostki z kolcami po bokach, z chciwym spojrzeniem w oczach. – Wyluzuj trochę, siostro. Miętosisz się już z moim bratem. Nie można mieć wszystkiego. – Mój nastrój jednak widocznie się zmienił dzięki jej pochlebstwom. Widocznie potrzebowałam tego rodzaju utwierdzenia, że zrobiłam coś dobrze. – Jedno z rodzeństwa na raz, kochanie – zażartowałam, podczas gdy wpychałam torebkę pod biurko i zajmowałam swoje miejsce. – Niech ci będzie. W takim razie wybieram tego z fujarką. Nie sądzę, że mogłabym wyżyć bez porządnego kawałka penisa nawet wtedy, gdy jest on przyczepiony do tego osła, który wkurza mnie częściej niż zadowala. – Przestań gadać o moim fiucie, do kurwy nędzy... – Trip zaczął narzekać, gdy tylko wyłonił się zza ścianki oddzielającej recepcję od pomieszczeń, w których dawali z bratem popis swoich umiejętności. Wstrzymał się wpół kroku i odwrócił się do mnie twarzą, posyłając wzrokiem wyimaginowane sztylety w moją stronę. – Wstań, zawijaj w te pędy do domu i zmień te szmaty. W tym momencie. – Jego głos był nienaturalnie cichy i śmiertelnie poważny. – Nie – odpowiedziałam mu z wojowniczym nastawieniem w głosie i odwróciłam się z powrotem do mojego biurka. – Już! – zagrzmiał za mną. – Odpieprz się, dupku. – powiedziałam nonszalancko. Nie dopuściłam, by przebił moją bańkę szczęścia swoim atakiem furii godnym neandertalczyka. – Zostaw ją w spokoju i idź już sobie. – Teeny stała z jedną ręką na biodrze, a palcem wskazującym drugiej pokazywała na tył salonu. – Teraz. No idź, sio, sio. – Przechyliła głowę na bok, cementując swoje słowa. – Teeny, nie mieszaj się w to. To moja mała siostrzyczka. – Trip wyciągnął ręce w moją stronę, próbując ugruntować swój postulat i przeciągnąć dziewczynę na swoją stronę. – Co ona sobie, kurwa, myślała, przychodząc tu w takim stanie? – Jego 30

twarz przybrała karmazynowy odcień świadczący o zbliżającym się wybuchu. Ja z kolei przez cały czas udawałam zajętą, przesuwając bezsensownie rzeczy za ladą. – Spierdalaj, Trip. No chyba, że wolisz później nie skończyć... – Teeny uśmiechnęła się z szelmowskim, trzymam-cię-mocno-za-jaja-i-nic-z-tym-nie-zrobisz, spojrzeniem w oczach. Z westchnieniem irytacji, Trip obrócił się jednak na pięcie, mamrocząc coś o cock-blocking'u, walnięciu kogoś w mordę, wykrawaniu czegoś kawałek po kawałku, i kto wie co jeszcze. Teeny odwróciła się w moją stronę, jednak jej wzrok nadal podążał za moim rozeźlonym bratem. – Wiesz, że robi to tylko dlatego, że mu zależy. – Jej głos był tylko ledwie słyszalnym szeptem. Nie było mowy, żeby oddała ciężko wypracowane berło władzy Tripowi. Nie dziś, nie nigdy. Ale to berło miało cenę w naturze... Wiedziałam, że to tylko kwestia czasu, zanim usłyszę odgłosy ciupciania wydobywające się z tyłu, zwłaszcza gdy ta dwójka właśnie miała ostrą sprzeczkę. Teeny mrugnęła do mnie i wróciła do swojego stanowiska, nucąc coś w stylu – "Kiedyś cię znajdę". – Nie pozwól mu dostać się do twojej głowy, kochanie. – Pokręciła głową w takcie, gdy przygotowywała swoje stanowisko. – Wiesz jacy są chłopcy. On po prostu przyjmuje fakt, że stałaś się dorosła, trochę gorzej niż przeciętny gość na jego miejscu. Przejdzie mu. – wyjaśniła. – A jeśli nie? – spytałam ze szczerym zmartwieniem w głosie. – Wybiję mu to z głowy – Roześmiała się. – Wiesz, moje cycki też tak kiedyś wyglądały... – Urwała, odchodząc z tęsknym westchnieniem i pozostawiając mnie z uśmiechem na twarzy. Zawsze lubiłam Teeny, ale teraz lubiłam ją jeszcze bardziej wspierająca mnie na każdym kroku i teraz nawet wiedząc, że jest na wpół zabujana w moich cyckach. Tak czy inaczej, ten układ działał.

*** – Przykro mi, proszę pana. Po prostu nie mogę tego znaleźć. Jest pan pewien, że umawiał się wcześniej? – Telefon był szczelnie przyciśnięty do mojego ramienia i 31

ucha, podczas gdy usiłowałam najlepiej jak tylko mogłam usłyszeć, co ten męski głos chce mi przekazać. Głośny szum w tle skutecznie to uniemożliwiał. – Mam kłopot z usłyszeniem pana wyraźnie. Czy mogę oddzwonić za chwilę? Wyciągnęłam telefon zakleszczony przy szyi i momentalnie się skrzywiłam. Rozprawiłam się z większą ilością kretynów w ciągu jednego dnia, niż w ciągu całego ostatniego miesiąca. Nie sądziłam, że cokolwiek może jeszcze pójść źle. Najpierw, wywaliłam całą tacę z tuszami podczas przygotowywania stacji Teeny. Potem postanowiłam pomóc kierowcy z dostarczeniem dostawy, przytrzymując mu drzwi tylko po to, by się potknąć o własne nogi i polecieć razem z nim na podłogę. Zabookowałam podwójnie Tripa na półtorej godziny. Na szczęście, Teeny miała na tyle czasu, żeby naprawić mój bałagan. Wisienką na torcie było, gdy obraziłam jedną z klientek, która przyszła zrobić sobie mały i nieszczególny (przynajmniej w moim uznaniu) tatuaż na żebrach, na co ja spytałam: – A nie wolałaby pani, żeby któryś z artystów coś pani narysował? – Już lepiej by było, gdybym zanurzyła głowę w akwarium z piraniami; byłoby to o wiele mniej bolesne, tego byłam pewna. W dodatku telefon rozdzwonił się, jakby go coś opętało. Walczyłam, aby nadążyć za tymi wszystkimi migającymi światełkami. Rany, wiedziałam, że Needle's Kiss był dobrym salonem, ale cholera! Podnosząc słuchawkę w celu odebrania kolejnego połączenia, zostałam nagrodzona przeraźliwym piskiem prosto do ucha. Nie byłam pewna, czy rzeczywiste słowa zostały wypowiedziane czy ktoś tylko dusił kota. Przystawiając sobie palec do ucha, próbowałam zablokować źródło hałasu tak, by usłyszeć o co komuś chodziło. – W porządku, nie musi pan krzyczeć. Muszę zobaczyć czy coś da się z tym zrobić. Okej, da się. Proszę poczekać. – nacisnęłam przycisk "ZATRZYMAJ" i odłożyłam na chwilę słuchawkę, uwalniając duży oddech. Dlaczego niektórzy ludzie to takie dupki? Zawsze odczuwałam szacunek dla ludzi pracujących przy obsłudze klienta, ale po dzisiejszym dniu jeszcze bardziej on wzrósł. Najwyraźniej motywem przewodnim dzisiaj byłam ja, jako dziewczynka do bicia, krzyczenie na mnie nonstop bez powodu, pouczanie mnie i ja czująca się coraz bardziej głupio. Dzisiejszą 32

Ulicę Sezamkową sponsorowała literka K, jak K***A!!! Frontowe drzwi zadzwoniły dzwonkami i spojrzałam w górę, aby ujrzeć trzy studentki zmierzające do mojego biurka. – To zajmie minutkę, przepraszam. – podniosłam palec i pognałam znaleźć Teeny. – JA PIERDOLĘ! – krzyczałam po chwili, zatrzaskując za sobą drzwi pokoju do szkiców, gdy z niego wybiegałam. Znalazłam ją, ha! i to jak, pochyloną nad biurkiem w baaardzo kompromitującej pozycji. Pozycji, która na pewno nawiedzi jeszcze moje koszmary. – Sorki za to tam. Co się stało? – zapytała, chowając swoją koszulę z powrotem za pasek wciąż porozpinanych dżinsów. – Ja... hmm... ja... – potykałam się o własne słowa, wciąż zbita z tropu po wejściu i zastaniu mojego brata, jak obrabia swoją żonę. W. Miejscu. Pracy. W miejscu, gdzie ja też się znajdowałam, ale najwidoczniej nikogo to nie obchodziło! – No dalej, wypluj to – powiedziała, poprawiając swoje włosy, tak by nie wyglądały, jakby ktoś przed chwilą za nie ciągnął.– Każdy uprawia seks, kochanie. – uśmiechnęła się. – Ja... przez telefon... hmm... – Potrząsnęłam głową i spróbowałam ponownie. – Dzwonił pewien klient, który twierdzi, że był umówiony z tobą na dzisiejsze popołudnie, ale nie znalazłam jego rezerwacji. – Podążałam za nią w kierunku przedniej części sklepu i zatrzymałam się na tyle długo, by powiedzieć: – A wy jesteście obleśni. Oboje. Teeny w odpowiedzi wysunęła język i wypchnęła cycki w górę tuż przed podniesieniem telefonu i przybraniem całkowicie profesjonalnego tonu i postawy. Nadal wstrząśnięta i czując się, jakbym potrzebowała kąpieli w wybielaczu, postanowiłam się czymś zająć i pomóc studentkom znaleźć to, czego szukały, modląc się, by ten dzień nie stał się jeszcze gorszy. Jedna z nich wybrała małą wróżkę na kostce, podczas gdy pozostałe rozsiadły się na sofach. Podałam rysunek Tripowi i przekazałam mu podpisany formularz zgody. Nie wyglądał na przejętego tym, że właśnie zobaczyłam jak uprawiał seks. W 33

rzeczywistości tylko zachichotał i zabrał swoją klientkę na koniec salonu, by zabrać się do pracy. Teeny wstała z mojego krzesła przy ladzie i umieściła słuchawkę z powrotem na widełkach. – Wszystko sprostowane. Miał rezerwację na następną środę. Okazało się, że jego dziewczyna zarezerwowała miejsce na swoje nazwisko. – Zmieniła nazwisko w aplikacji z kalendarzem wizyt i pochyliła się na szklanym blacie, patrząc na mnie rozbawionym wzrokiem. – Przysięgam, że już nie może być gorzej. Spieprzyłam wszystko, co tylko było możliwe. – mruknęłam, klikając "Drukuj" na ekranie przede mną. Drukarka obudziła się do życia i zaczęła wypluwać raz po razie piętnaście stron testowych, przez co Teeny już nie wytrzymała i wybuchła głośnym śmiechem. – Jeszcze wspomnisz swoje słowa, dziewczyno. Zmarszczyłam czoło i spojrzałam razem z nią w kierunku drzwi, gdzie nasze oczy natknęły się na wchodzącego właśnie Jude'a. Miałam uczucie, że mój żołądek opadł na podłogę, a reszta ciała zastygła jak posąg przy nagrobku. Widząc człowieka, w którym byłam całkowicie i beznadziejnie zakochana, wiedząc że go miałam i straciłam... cóż, to uczucie było patroszące... dosłownie. Spojrzałam w dół na ekran komputera, ale nie wystarczająco szybko, aby nie uchwycić braku jakiejkolwiek ekspresji, kiedy mnie zobaczył. To było jak policzek w twarz. Ten policzek przekształcił się w kopniaka w brzuch, kiedy przeszedł tuż obok mnie na tył salonu bez jednego słowa. W momencie, kiedy zniknął mi z oczu moje ramiona opadły. – Idź na drugą stronę ulicy i zrób sobie przerwę na lunch lub po prostu pójdź na spacer, ptaszyno. Daj sobie chwilę. – Ton Teeny był pełen zrozumienia. Chwyciłam swoją torbę i skierowałam się do drzwi z głową wciąż spuszczoną w dół, cicho powstrzymując łzy, które groziły wydostaniem się spod powiek. – Wiem, że to nie jest wiele warte, ale jest mi przykro, że tak się musisz czuć... – Dodała Teeny zanim wydostałam się na zewnątrz i skręciłam na parking za rogiem, gdzie łzy przełamały wszelkie bariery i spływały mi dwoma grubymi strumieniami po twarzy. 34

– Co za jebany dzień. – Pociągnęłam nosem i wytarłam smarki w rękę. Pozwoliłam nogom ponieść mnie jak najszybciej potrafiły z dala od salonu. Teeny miała rację; Zarzekałam się zbyt szybko. Jude był lukrem na torcie z okazji pierwszego dnia pracy. Nie ma mowy, że mogłabym tam teraz wrócić. Założę się, że wymówienie tylko czekało na mój nieunikniony powrót na tarczy. – Proszę, proszę, proszę, niech cię nie będzie, kiedy wrócę... – wymamrotałam do siebie, gdy otwierałam drzwi do sklepu z kanapkami. Nie miałam apetytu, ale zapach świeżego pieczywa zawsze dawał poczucie komfortu. Nie

mogłam

zapomnieć

spojrzenia,

które

mi

posłał

-

całkowitej

beznamiętności, gdy przechodził obok mnie, jakbym była niczym innym, tylko gumą przyczepioną do podeszwy jego buta. Zamknęłam oczy, opadając do małego boksu na tyłach restauracji. Prawie jakby w cichej modlitwie, skuliłam się i prosiłam swoje serce, aby nie łamało się już więcej za każdym razem, kiedy zobaczę Jude'a.

35

Rozdział czwarty Jude

Zabijcie mnie teraz. Obawiałem się pójścia do Needle's Kiss, ale kiedy rzeczywiście wszedłem do salonu, prawie potknąłem się o własny język. Zobaczenie Haven, samo w sobie było cholernie bolesne, ale ujrzenie jej wyglądającej tak dobrze było czystą torturą. Ten seksowny strój sprawił, że miałem ochotę powiedzieć "do diabła z tym wszystkim!", zarzucić ją przez ramię i zabrać do domu. Myśl o Haven w moim domu, po tym jak uczyniła z tego nasz dom, spowodowała ukłucie w piersi. Niestety to nigdy się nie zdarzy. – Czego, do cholery, chcesz? – ostry ton Tripa sprowadził mnie z powrotem do teraźniejszości. – Chciałem z tobą porozmawiać. – odgryzłem się z taką samą manierą jak on. Miałem już naprawdę dość tych animozji. Ci chłopcy byli moją rodziną ponad wszystko i cokolwiek by się nie zdarzyło. – Cóż, szkoda. Ja nie mam ci nic do powiedzenia. – Przerzucił ręcznik przez ramię i zaczął iść ku tylnemu wejściu. Dobrze się złożyło. Pomijając fakt, że nie chcę by Haven nas teraz podsłuchiwała, to wiedziałem też, że Trip może spróbować zamachnąć się na mnie z pięścią, a takie rzeczy zawsze najlepiej robić na zewnątrz. – Mam to w dupie. Nie musisz nic mówić, ale dobrze by było, żebyś 36

posłuchał. – Pozwoliłem ciężkim drzwiom zamknąć się z powrotem za sobą i zająłem stabilną pozycję w ostatnim momencie, zanim pięść Tripa połączyła się z moją szczęką. Metaliczny smak natychmiast wypełnił moje usta. Wyplułem krew na ziemię i przebiegłem językiem po małym rozcięciu w wardze. – Skończyłeś? – Pieprz się! – warknął Trip, rzucając się na mnie ponownie. Pozwoliłem mu wymierzyć tyle ciosów, ile potrzebował, nie oddając żadnego, aż w końcu zabrakło mu tchu. Po tym jak potknął się i zgiął, opierając ręce na kolanach, poprosiłem ponownie. – Teraz jesteś gotów? – spytałem, spuszczając ramiona po bokach, po cichu usiłując uspokoić własny ciężki oddech.. – Jesteś dupkiem! – wysapał. – Może. Ale mnie teraz posłuchasz. – Oparłem się o ścianę z cegieł. – Nie mów mi, co mam, kurwa, robić! – Jego napady złości nie zmieniły się ani o jotę odkąd go poznałem. A on zastanawiał się, po kim Haven to odziedziczyła. Zastanawiałem się, obserwując go, czy zaczyna dawać oznaki, że ma ochotę na rundę drugą. – Okej, sposób, w który nas przyłapaliście był dość słaby. Przyznaję to. Ale nie myśl, że choć przez chwilę nie traktowałem tej sprawy poważnie - nie traktowałem nas poważnie. – mówiłem powoli, akcentując każde słowo. Jego twarz poczerwieniała. Wstał, pragnąc kolejnej walki. – Nie mów o niej. Nie wspominaj nawet jej imienia, dupku! – prychnął. – To moja siostrzyczka! Nie pieprzysz się z czyjąś młodszą siostrą! – zamachnął się, ale tym razem usunąłem mu się z drogi. – Nigdy. Wykorzystywałeś ją. Widziałem jak robisz to raz po raz. Teraz odezwała się karma. Pieprzyła się z tobą i zapomniała już o tobie. Takim typem faceta jesteś. – Jego głos zyskiwał zarówno na agresji, jak i na poziomie wściekłości. – Gdzie, kurwa, myślisz, że się tego nauczyłem? – odpowiedziałem w podobny sposób. Nie zamierzałem się z tego wycofać. Trzeba było, kurwa, wreszcie coś z tym zrobić. – Ale ona jest inna. – powiedziałem poważnym i wyzywającym 37

tonem głosu, podczas gdy Trip odwrócił się i zamachnął się na mnie ponownie. – Wiem. Bo to moja młodsza siostra! – Próbował uderzyć ramieniem w mój żołądek, ale spudłował kiedy popchnąłem go do tyłu. – Nie, ona naprawdę była inna, Trip – powiedziałem powolnym, dobitnym tonem. Zatrzymał się i opuścił ręce do bioder, oddychając ciężko. – Słucham. – Ona nie była dla mnie jedynie podbojem, Trip. To w końcu Haven. Ta dziewczyna jest cholernie wyjątkowa. Dla każdego z nas. Nie zamierzałem jej skrzywdzić – Ta chwila szczerości była niewygodna jak cholera; nie zwykliśmy zwierzać się z uczuć pomiędzy nami, mężczyznami. – Cóż, powinieneś w takim razie wiedzieć lepiej i nie zbliżać się do niej. Ani wtedy, ani nigdy, koleś. Ona zawsze będzie zabroniona. – Z Tripa mógł być kawał fiuta i mógł robić piekło z byle sprawy, zachowując się jak skończony złamas, ale kiedy chodziło o rodzinę, był ekstremalnie lojalny. Jeśli nie mogłem być już cały czas w pobliżu Haven by ją chronić, to nie mogła trafić lepiej niż na swoich dwóch braci. – Już się do niej nie zbliżę. To może boleć jak cholera, ale będę trzymać się z daleka, bo wiem, że nigdy nie będę nawet w połowie taką osobą, na jaką ona zasługuje. I nienawidzę tego cholernego rozłamu, który powstał pomiędzy nami. Musimy sobie to jakoś ułożyć - dla niej, dla ciebie i dla moich chłopców. – Powiedziałem mu, zgodnie z prawdą, biorąc drżący oddech, kiedy już wyłożyłem to wszystko przed nim. – Kiedy matka chłopców nas opuściła, nie miałem gdzie się zwrócić. Zostaliście mi tylko wy. Nagle stałem się samotnym ojcem dwóch synów z nikim do pomocy. Z wyjątkiem was. Kochałem cię, odkąd byliśmy dziećmi, Trip. Całą twoją rodzinę. Nie mogłem przewidzieć tego, że to, co czułem do Haven ulegnie zmianie. Ale uwierz w to co teraz powiem: Kocham tę dziewczynę wszystkim, co mi zostało. Ale kocham też ciebie i Mace'a. Wy, dwa półgłówki i raptusy, jesteście jedyną rzeczą na tej planecie, która mogłaby mnie zmusić, abym odwrócił się do niej plecami. To złamało jej serce, Trip. Cholera, to wciąż je łamie. Nie chcę tego dla niej, ale to, co 38

mamy, nasza rodzina, jest ważniejsza. Więc usuwam się z tego równania. Masz moje słowo, że Haven jest poza moim zasięgiem. – Nie możesz się z tego wykpić kilkoma pięknymi słówkami, Jude. – Ton Tripa był surowy, ale spostrzegłem, że opuścił lekko gardę. – Masz jednak rację co do jednej rzeczy. Jesteśmy rodziną. Tylko ze względu na twoich chłopców, zrobimy co należy. Zasługują na to. Ale nadal masz przed sobą przeprawę z Mace, i cholernie ci tego nie zazdroszczę. – Przytrzymał dla mnie drzwi, chwytając za mój łokieć na tyle długo, aby przedstawić mi swoje ostateczne żądanie. – I tak na poważnie, trzymaj ręce z daleka od mojej siostry. – Masz to jak w banku. – Poklepałem go po plecach i wszedłem tylnymi drzwiami mając nadzieję, że nie trafię na Haven w drodze powrotnej, ale nadzieja okazała się płonna. Gdy tylko pokonałem połowę salonu usłyszałem jej śmiech. To był śmiech, który nieraz sprawiał, że upadałem na kolana. Dzisiejszy raz nie był wyjątkiem; ale tym razem bolało trochę mniej. Byłem nieszczęśliwy, ale ona była w stanie się śmiać; wciąż miała w sobie radość. Pozytywne emocje to obosieczny miecz. Chciałem, żeby była szczęśliwa, ale jednocześnie było mi przykro, że była taką beze mnie. Zatrzymałem się, gdy dotarłem do ścianki dzielącej poczekalnię od reszty pomieszczeń. To co zobaczyłem było jak cios prosto w jaja. Zarozumiały wieśniak z garażu był tu z powrotem... i flirtował z moją dziew...– tu przerwałem swój tok myślenia. Nie była moją dziewczyną, ale niech mnie coś trafi, nie pozwolę by była jego. Dureń oparł się o szklaną gablotę z megawatowym uśmiechem. Złapałem Tripa za ramię, zanim mógł tam wejść i im przerwać i skupiłem się na tym, by usłyszeć o czym rozmawiali. – Naprawdę ci w tym ładnie. Pasuje ci... – powiedział kowboj-wieśniak, wskazując na naszyjnik wokół szyi Haven, którym obecnie się bawiła. – Och, to po prostu stary rupieć, naprawdę. Ale spodobał mi się... – odpowiedziała chichocząc. Ona, kurwa, chichotała! Ten facet wyciągał z rękawa 39

najbardziej oklepane kwestie, a jej podobała się uwaga, którą jej poświęcał. – Myślę, że ty i twój ładny naszyjnik powinniście wybrać się ze mną na kolację. – Pochylił się i musnął palcami naszyjnik, który spoczywał dokładnie pomiędzy wybrzuszeniami jej piersi. Po moim trupie! Zanim zdążyłem powiedzieć choć słowo, Trip przemknął gwałtownie obok mnie i przerwał ich mały, żałosny festiwal flirtowania. – Jesteś potrzebna na zapleczu, Haven. – powiedział napiętym tonem, patrząc cały czas na kowboja. – Jestem trochę zajęta, Trip. To będzie musiało chwilę poczekać. – odpowiedziała, nawet nie patrząc na niego, za to nadal uśmiechając się do tego osła, który zadawał się nie orientować co właśnie rozgrywa się dookoła niego. – Przykro mi. Polityka firmy. Nie umawiamy się z klientami. – wycedził przez zęby. – Ani zjebami. – mruknąłem, wygrywając tym lodowate spojrzenie ze strony Haven. – A czy również nie należy przez przypadek do polityki firmy, aby nie zaciążać swoich współpracowników? Nie chcę tutaj obrażać Teeny, ale nie możesz być aż takim hipokrytą. Mogę "umawiać się" z kim mi się podoba. Czy ona właśnie zacytowała "umawiać się" palcami w powietrzu? Co ona niby zamierza z nim robić??? – Jak cholera. – Trip był w takim nastroju, że nie było to mądrym zagraniem, aby ktokolwiek drażnił to rozjuszone zwierzę, ale to była Haven i to była jej specjalność.. – Dylan, z radością pójdę z tobą na kolację. – mówiąc to, uśmiechnęła się do tego kretyna. – Co powiesz na jutro o ósmej? – Tripowi praktycznie dymiło się z nozdrzy, ja zgrzytałem zębami, a Teeny rozsiadła się na sofie i przyglądała tej scenie, jakby to był najświeższy hit kinowy. – No to mamy randkę, kochanie. – Dylan zaciągnął swoim akcentem i 40

wręczył jej taką samą wizytówkę, którą dał mi kilka dni wcześniej. – Zadzwoń do mnie później. – Tym skończył swój występ, odwrócił się i wyśliznął przez drzwi niczym wąż. Trip wybrał ten moment, aby wreszcie wybuchnąć, krzycząc niemal tak , jakby jego córka właśnie powiedziała mu, że już nie jest dziewicą. – Co do cholery, myślisz, że robisz? Żartujesz sobie czy co? – Głos Tripa odbił się od ścian, potęgując tylko wściekłe brzmienie. Wtedy drzwi frontowe otworzyły się i wszedł przez nie Mace, a za nim Scarlett. Scarlett rozejrzała się i podeszła by usiąść obok Teeny, podczas gdy Mace stał niczym posąg, wciąż wpatrując się we mnie. – Co się tu, do cholery, dzieje? – zagrzmiał. Cała sala zamilkła. Tu właśnie nie chciałem się znaleźć. W samym środku trzeciej wojny światowej. – Właśnie wychodziłem. Trip powie ci pewnie co i jak, ale i tak przyjdę tu później. Musimy porozmawiać. – Zacząłem iść ku drzwiom, udając pewność siebie, bo dobrze wiedziałem, że Mace byłby w stanie usadzić mój tyłek do parteru, gdyby tylko chciał. – No ja myślę, że już wychodzisz. Nie pozwól mi, żebym zobaczył twoje żałosne cztery litery ponownie. – Ramiona Mace'a skrzyżowały się na piersi, a on sam przesunął się na bok, tak bym mógł przejść. Gdy przechodziłem przez drzwi zdążył mnie jednak trącić ramieniem. Chyba to nie będzie tak proste, jak myślałem.

41

Rozdział piąty Haven – Cholera – zaklęłam, sięgając po kolejny wacik. Rzuciłam okiem na zegar na ścianie - już za dwadzieścia ósma! Jeśli zaraz nie ruszyłabym tyłka, spóźniłabym się na pewno na moją randkę z Dylanem. Spieprzyłam kreskę eyelinerem już trzy razy. Wypuściwszy długi, głęboki oddech, spróbowałam powstrzymać drżenie ręki przy podejściu numer cztery. Wmawiałam sobie, że to nerwy, a nie kolejny atak. Ostatnio radziłam sobie dość dobrze i przez dłuższy czas nie miałam z tym problemów. Zadecydowałam, że to na pewno nerwy. Dlaczego, do cholery, zrobiłam się nagle taka nerwowa? Podświadomie czułam, jakbym robiła coś złego. Westchnęłam z frustracji. Wiedziałam, że robię coś złego. Umówiłam się z innym mężczyzną, żeby zrobić na złość temu, w którym byłam zakochana. Powinnam była to anulować, zadzwonić do Dylana i powiedzieć mu, że nie mogę iść, ale potem przypomniałam sobie Jude'a, jak beznamiętnie minął mnie w salonie. Poddał się. Zrezygnował z nas. Był tchórzem, który zrobił wszystko, oprócz powiedzenia mi wprost, że nie byłam warta kłopotu z wstawieniem się za mną przed moimi braćmi. Pieprzyć Jude'a i jego gówniane zagrywki! Trzasnęłam kredką o toaletkę i wybiegłam w kierunku drzwi frontowych, porywając w drodze moją czarną kopertówkę. Upchnąwszy klucze do torebki po 42

zamknięciu drzwi, szybko uporałam się na słabo oświetlonej klatce schodowej, która prowadziła z mojego mieszkania na czwartym piętrze do holu. Mieszkanie nie było niczym nadzwyczajnym, ale było czyste i w sam raz do dania możliwości odpoczynku mojej głowie i nerwom przez noc. Na szczęście dla mnie, bar, w którym spotykałam się z Dylanem był po drugiej stronie ulicy. Wbiegłam do środka i zatrzymałam się przy barze. Nie dokończyłam nawet zamawiać drinka, kiedy poczułam ciepło bijące od ciała za mną. Odwróciłam lekko głowę i ujrzałam dobrze ubranego kowboja w dżinsach, niczego sobie koszuli w kratę z rękawami podwiniętymi w połowie przedramienia, i na dodatek z rozbrajającym uśmiechem odsłaniającym jego duże, białe zęby. Uniósł swojego czarnego Stetsona.1 – Dobry wieczór, piękna pani. Sposób, w jaki jego słowa zjechały mu po języku momentalnie ukoił moje nerwy. Był niezaprzeczalnie uroczy i ten właśnie urok sprawił, że było mi o wiele łatwiej zapomnieć o wszystkim innym i po prostu cieszyć się jego towarzystwem. – Hej, cześć ponownie. – uśmiechnęłam się. – Spotkanie cię dwa razy w ciągu jednego dnia czyni ze mnie szczęśliwą dziewczynę. – Jestem pewny, że to ja jestem tu szczęściarzem, cukiereczku. – Położył dłoń na dolnej części moich pleców i wymanewrował tak, by pochylić się przy mnie nad barem, zamawiając piwo dla siebie, w tym samym momencie, gdy przede mną wylądowała zamówiona wcześniej Long Island Iced Tea 2. – To dość małe miasto. Nigdy cię tu wcześniej nie widziałam. Gdzie się ukrywałeś? – zapytałam go z zaciekawieniem. Wydawał się niechętny do udzielenia odpowiedzi, ale ponieważ złożyłam to na karb jego nieśmiałości, drążyłam dalej. 1 Rodzaj kowbojskiego kapelusza: http://www.horsetown.com/images/P/sb04410734.snca.jpg 2 Dziewczyny, nazwa jest tu myląca - herbaty w tym drinku nie uświadczycie:) Cytując za Wikipedią: koktajl alkoholowy przygotowywany z wódki, ginu, tequili i rumu z dodatkiem triple sec i soku cytrynowego, zmieszanych z colą. 43

– Więc? Powiedz mi coś o sobie. Co sprowadza cię do miasta? Bez obrazy, ale trochę się tu wyróżniasz. – Spojrzałam na Dylana spod rzęs, zaczynając odczuwać nieznane mi dotąd uczucie nieśmiałości, podczas gdy moja ręka bezwiednie zwijała pukiel włosów. Zaśmiał się. – Czy to aż tak razi po oczach? A ja żyłem w przeświadczeniu , że cholernie dobrze się wpasowałem... Wziął łyk swojego piwa i obserwował mnie, jak ja z kolei wychylałam swój trunek do dna. Łoł, zwolnij trochę, Haven. – Taaa, pasujesz tu jak nie wiem co. – uśmiechnęłam się. – Bo przecież każdy tutaj nosi kowbojskie kapelusze, duże sprzączki u pasków i buty z krokodylej skóry. – Mieszałam moją słomką po pustej szklance, wywołując szczęk kostek lodu. Za sekundę uśmiechnęłam się jednak jeszcze szerzej. – Ale ja lubię twój styl. Jesteś powiewem świeżego powietrza, no i kapelusz też mi się podoba. Zaświecił swoimi doskonałymi białymi zębami, udając, że uchyla rondo kapelusza, którego nie miał nawet na głowie. Co za dżentelmen... – Cóż, szukam miejsca, aby rozpocząć życie od nowa. To miejsce wydaje się tak dobre jak każde inne. A ty, cukiereczku, jesteś niczym letni poranek. Czy zdajesz sobie w ogóle sprawę, jaka jesteś piękna?

– Jego głos obniżył się, a oczy

pociemniały. Poczułam jak ciepło ogarnia moje policzki. Czy ja się rumieniłam? Nieee, to była moja "herbatka". To musiała być herbata. – Niezły sposób na zmianę tematu, przystojniaku! – Poczułam ciepłe trzepotanie w brzuchu. Cholera, ja flirtowałam! Jude mnie nie chce. Daję sobie zielone światło. Mój żołądek zawiązał się w supeł. Spojrzałam na pustą szklankę, gnębiąc się myślami. Czy zamierzałam łżeć jak z nut i zataić swoją obecną sytuację, czy po prostu powinnam być z nim szczera? Dylan naśladując mnie, pociągnął łyk swojego 44

piwa, a następnie podjął decyzję za mnie. – Ten facet w salonie? To twój eks, czy jak? – zapytał, targając bezwiednie etykietę swojego piwa. – Och, nie. Ten nieokrzesany gość to mój brat, Trip. Podchodzi niechętnie do mnie umawiającej się z kimkolwiek. Wiesz, przypadłość starszych braci. Naprawdę mi przykro, że próbował cię zastraszyć. – Przeprosiłam, pochylając się i umieszczając rękę na jego ramieniu. Dylan uśmiechnął się i naciskał dalej, aby uzyskać więcej informacji. – A ten drugi, który patrzył na ciebie jakbyś była jego? To nie był twój brat... – Umm, okeeeej. Nie? Ja... Ech, trudno to wytłumaczyć. – Potykałam się o własne słowa, nie wiedząc jak mam mu powiedzieć o Jude. – Mam dużo czasu, cukiereczku. Nie jestem w pośpiechu, aby jechać gdziekolwiek. – Dylan spojrzał przez ramię i przysunął głowę bliżej do mojego ucha. Podczas gdy mówił do mnie szeptem, jego gorący oddech na moim karku głaskał mnie i posyłał przyjemne ciepło w dół ciała. – Tam widzę wolny stolik. Może chciałabyś usiąść? Pokonaliśmy drogę do pustego miejsca i bez zastanowienia, Dylan wysunął krzesło, czekał dopóki nie usiądę, i następnie gdy już usiadłam,dosunął je z powrotem. To był naprawdę słodki gest, którego nigdy wcześniej nie doświadczyłam. Chłopcy, których znałam byli szorstcy i zaborczy, gorący i porywczy. Dylan był słodki, troskliwy i bardzo kulturalny. Musiałam przyznać, że czułam się inaczej, ale nie w złym tego słowa znaczeniu. Dał znak kelnerce, że chcielibyśmy kolejną rundkę. – Jesteś głodna? – Mrugnął, sugerując, że pomyślał nie tylko o jedzeniu. – Właściwie, to tak. Mają tutaj świetne przekąski. A ich hamburgery też nie są najgorsze. Cholera, znów mnie rozproszył! Sama nie byłam pewna, czy powinien niepokoić mnie fakt, że siedzieliśmy tu już prawie dwadzieścia minut i gadaliśmy o dupie Maryni, a nawet nie zdążył mi 45

jeszcze zdradzić nazwy miasta, z którego pochodził. Odkładając chwilowo na bok przekonanie, że każdy facet to krętacz i szumowina, spróbowałam innego podejścia. – Okej, zagrajmy może w grę. – Tym razem to ja podniosłam rękę, dając barmanowi znać, że będziemy potrzebować butelki tequili i dwóch kieliszków. – Na każde zadane pytanie trzeba odpowiedzieć zgodnie z prawdą. Nieważne jak proste lub jak złożone będzie. Jeśli się nie odpowie, trzeba wypić shota. – Błysnęłam mu swoim najsłodszym uśmiechem siadając z powrotem na krześle. Zatroskanie chwilowo przeszyło rysy Dylana, ale zaraz zmrużył figlarnie oczy, a jego usta rozszerzyły się w diabelskim uśmiechu. – W porządku, słodziutka, zaczynajmy. Ale wiedz, że mam twardą głowę i zero do ukrycia. Odpowiedziałam mu tym samym wyrazem twarzy. – Nie masz pojęcia w co się właśnie wpakowałeś, kowboju. Kelnerka ustawiła wszystko na naszym stole, zatrzymując się, by przyjrzeć się seksownemu mężczyźnie siedzącemu naprzeciwko mnie. – Hej, czy możemy dostać dwa cheeseburgery? Średniokrwiste? I frytki? – Przerwałam jej ten festiwal ślinienia się i puściłam oczko do Dylana. – Mam nadzieję, że nie jesteś wegetarianinem. Śmiech, który wydarł się z jego piersi był donośny. Momentalnie pokochałam ten dźwięk. Był jak ciepły koc, którym można owinąć się podczas mroźnego zimowego wieczoru. – Och, kochanie, nie można mieszkać w Teksasie i przetrwać bez jedzenia mięsa. – Jego głos był pełen humoru, oczy tańczyły z rozbawieniem, a ja cieszyłam się, że moja próba odwrócenia jego uwagi od Pani Wielkie Gały okazała się sukcesem. W końcu i tak jakoś za bardzo nie musiałam się starać. Może i był chłopakiem na otarcie łez, ale wciąż nie zamierzałam się dzielić. Po tym jak kelnerka zniknęła z pola widzenia, Dylan nalał dwa shoty i pchnął jednego bliżej do mnie. – Panie mają pierwszeństwo. Spojrzałam w jego piwne oczy, podczas gdy mój umysł analizował o co się go 46

najpierw zapytać. To proste. Zacznijmy niewinnie. On może i nie miał nic do ukrycia, ale ja tak. – Okej, ile masz lat? – 29. Daj spokój, to było zbyt łatwe. Teraz zaczynam myśleć, że może to ja powinienem zacząć się martwić. – Nadal nie stracił tego figlarnego błysku w oczach. To sprawiało że czułam się... Zatrzymałam się przy tej myśli. Nie miałam pojęcia, jak się z tym czułam. – Ile masz lat? – powtórzył pytanie, chcąc się ze mną podroczyć. – Och, wystarczająco. – uśmiechnęłam się do niego. – Czy twoja mama nie mówiła ci kiedykolwiek, że to niegrzecznie pytać kobiety o wiek? – uśmiechnęłam się i pochyliłam, dając mu szansę zobaczyć trochę większy kawałek mojego dekoltu. Kurde. Może ta Long Island Iced Tea była nieco silniejsza niż myślałam? Za mocno, Haven, w cholerę za mocno. Stąpasz po cienkiej linii... Złapałam swojego shota i po sekundzie walnęłam kieliszkiem z powrotem o blat. Mam nadzieję, że da mu to do zrozumienia, że nie planuję nad niczym dłużej deliberować. – Następne pytanie. Czym się zajmujesz? – Nalałam tym razem więcej tequili do kieliszka, wypełniając go po brzegi. – Cóż, pracuję w budownictwie. Buduję ogrodzenia, baseny i tarasy. To nic takiego. Głowy nie urywa, ale to uczciwa praca i wynagrodzenie jest dobre. – Gdy opowiadał o swojej pracy, wydawał się niemal zawstydzony. Jego włosy sterczały miejscami po tym, jak dopiero co przeczesał je palcami. Czyżby był zdenerwowany? – Myślę, że muszę wymyślić coś lepszego, o co cię zapytać. Zastanówmy się. Hmmm... Już wiem, gdzie pracujesz. – Jego uśmiech powrócił, jakby właśnie wymyślił pytanie za milion dolarów. Przyglądałam się bacznie rysom jego twarzy. W głowie myśli pędziły, próbując układać prawdopodobnie brzmiące odpowiedzi, których byłam skłonna udzielić. Cholera. Może to jednak nie był taki dobry pomysł? – Czy masz jakieś rodzeństwo? To znaczy, dotąd spotkałem tego jednego 47

gościa, Tripa? Masz jeszcze innych? Moja ręka, ta spoczywająca u podstawy kieliszka, przygotowana by wystrzelić procentami do wewnątrz, wyraźnie się rozluźniła. Tak! Tym razem łatwizna. Oparłam się wygodnie i spojrzałam na na jego zagadkowy wyraz twarzy. – Mam dwóch starszych braci, Tripa, którego już poznałeś, i Mace'a. Jego żona, Scarlett, prowadzi salon tatuażu, w którym byłeś dzisiaj. Mam również starszą siostrę Millę. Przeprowadziła się jakiś czas temu. – Myślałam o tym, czy mogę zdradzić jeszcze trochę więcej. Rodzina była bezpiecznym tematem... przeważnie. – Mace jest najstarszy, po nim jest Trip, następnie jest Milla i w końcu zostaję ja. Jestem najmłodsza. Trudno im cokolwiek odpuścić, jeśli chodzi o mnie. – uśmiechnęłam się. – Myślę, że po prostu często zapominają, że nie mam już siedmiu lat. Jego oczy zabłyszczały na moje słowa. – To zrozumiałe. Jestem pewien, że byłbym taki sam gdybym miał młodszą siostrę, jeśli jakiś zamiejscowy gość pojawiłby się znikąd i zaczął do niej uderzać. Nie byłaś dla nich za ostra jak wyszedłem, co? Zachichotałam w odpowiedzi na jego pytanie. O. Mój. Boże. Czy ja teraz, kurwa, chichoczę? I co jeszcze? – Daję im non-stop popalić. Co nie zmienia faktu, że nadal zdarza im się zachować jak rasowe dupki bez ogłady i wtrącać się do mojego życia. – westchnęłam. – Ale to rozmowa na kolejną noc. Nie chcę rozmawiać o moich przytłaczających starszych braciach. Położyłam łokcie na stole i splotłam dłonie pod brodą. – A ty? Masz jakieś rodzeństwo? I co z twoimi rodzicami? Naśladując mnie, przybiera podobną pozycję. – Jestem jedynakiem. – Oczy na chwilę uciekły mu w lewo, ale zaraz potem wróciły, by mierzyć mnie wzrokiem. – Mama i tata są szczęśliwym małżeństwem od czterdziestu pięciu lat. Jestem starym, poczciwym chłopakiem z Teksasu. 48

– Więc, co cię tu sprowadza? – drążę temat. – Byłem przejazdem, kiedy musiałem się zatrzymać i zaopatrzyć samochód w nowe opony. No i miałem akurat takie szczęście, że cię zobaczyłem. Po tym wydarzeniu, postanowiłem że skoro i tak nie miałem nigdzie indziej zobowiązań, to zatrzymam się tutaj na jakiś czas. – Jego odpowiedź wywołała mrowienie w moim ciele; nie czułam się tak już od pewnego czasu. – Ale mi słodzisz. Założę się, że mówisz tak wszystkim dziewczynom. – Mój ton jest lekki i całkowicie do mnie niepodobny. Wyglądał prawie jak nieśmiały chłopiec. – Nie, zwykle nie jestem aż tak bezpośredni. Ale jest w tobie to coś, Haven. Tego pamiętnego dnia zobaczyłem twoją twarz, i miała ona taki sam wyraz, który widziałem w swoim lustrze o jeden raz za dużo. – Jego ręce ponownie przeczesały włosy. – Zapragnąłem wtedy poznać kobietę kryjącą się za tą maską. I nawet nie zachowuj się, jakbyś nie wiedziała o co mi chodzi. Ten facet - wiesz, ten który sądzi, że jest twoim właścicielem? - Jestem gotów się założyć o swoją prawą rękę, że ma coś z tym wspólnego. Kurwa, ale on spostrzegawczy. A ja głupia myślałam, że mam przewagę, że panuję nad tym. Poruszyłam się niespokojnie na siedzeniu. Miałam nadzieję, że wreszcie odpuści ten temat albo przynajmniej, że nasze jedzenie wreszcie przybędzie. Zbyt wiele shotów. Byłam już zrobiona. – Tak, ale nie jesteśmy razem, a ja jestem tutaj z tobą – uśmiechnęłam się i sięgnęłam na drugą stronę stołu, by położyć dłoń na jego ręce. – Okej, więc ustaliliśmy już, że jesteś prawie doskonały... – powiedziałam z uśmieszkiem. – Jeździsz niezłą bryką, nosisz fajne buty i zajebisty kapelusz, i kręcisz się w pobliżu, żeby trochę lepiej poznać moją skromną osobę. Cóż, kowboju, powiedziałabym, że chyba jesteś tym, którego szukałam. – Jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. Szybko obrócił dłoń, by spleść swoje palce z moimi. - Nie, Haven, myślę, że ty jesteś dokładnie tym, czego szukałem.

49

Rozdział szósty Jude – Chłopcy! – wykrzyknąłem przy schodach. – Ruszcie tyłki, albo spóźnimy się do Ma. – Biorąc torby z jedzeniem i omijając ich plecaki, skierowałem się do drzwi frontowych tylko po to, by zostać zbombardowanym hałasem ich małych stóp. – Tato? – zagadnął Jordan, zakładając plecak na plecy. – Czy Haven tam będzie? Jęknąłem wewnętrznie. Chłopcy nie widzieli Haven prawie od dwóch miesięcy. Cholera, nawet ja nie widywałem jej za często przez ostatnie cztery tygodnie. Nie, odkąd pojawił się dupek i poderwał ją. Powiedziałem sobie, że jest zakazana i trzymałbym się swoich słów. Byłoby to dla nich trudne, ale nie potrzebowali zamartwiać się czymś jeszcze. Musiałem myśleć o tym, co było najlepsze dla wszystkich, a to oznaczało: pozwolić jej odejść. Nie było to łatwe, ale musiało być zrobione. Miałem dzieciaki, o które musiałem się martwić. Moje i jej uczucia znalazły się na drugim miejscu, a taka sytuacja nie byłaby dla nikogo pomocna. Mimo to nienawidzę, że tak bardzo za nią tęsknią. Przez długi czas była ogromną częścią ich życia. Moje pięści zacisnęły się – sukinsyn. Z jego powodu, w końcu, wyglądała na szczęśliwą. Widziałem ją kilka razy w mieście, uwieszoną na jego ramieniu. 50

Uśmiechała się, promieniała. Zastanawiałem się, czy już go pieprzyła. Nie zdziwiłbym się, jeśli naciskał na nią jeśli chodzi o seks… miałem tylko nadzieję, że była wystarczająco mądra, by powiedzieć nie. Ja pierdolę. Kogo próbowałem oszukać? On był wszystkim, czym ja nie byłem. I był wolny. Nie ukrywał ich związku. Oby, kurwa, traktował ją jak anioła, którym była albo… No kurwa mać! Potrzebowałem wyrzucić Haven ze swojej głowy. Na zawsze. Spojrzałem na syna. – Nie wiem, kolego. Nie sądzę – powiedziałem mu, kiedy wsuwał stopy w trampki. Haven zwykła opiekować się chłopcami. Odkąd skończyli jakieś sześć lat, przychodziła raz lub dwa razy w tygodniu i pilnowała ich, kiedy wychodziłem z chłopakami lub załatwiałem jakieś sprawy. Była młoda… zwykły dzieciak. Aż do tej nocy, w której zobaczyłem, kim tak naprawdę była. Miała wielkie sekrety, o których rodzina nie miała pojęcia. Nikt, prócz nas dwojga, nie znał jej przeszłości, ale nadal nie pozwoliłbym, aby ktoś wiedział, jak Haven i ja zbliżyliśmy się do siebie. To były jej demony. - Haven – warknąłem nisko. – Igrasz z ogniem, kochanie. - Wiem – odpowiedziała chrapliwie, powodując, że mój w połowie twardy kutas podskoczył w pełnej uwadze. Jej głos i sposób, w jaki wysunęła język, aby dotknąć swojej górnej wargi, doprowadzał mnie do szaleństwa. Jedyne, o czym mogłem myśleć, to jak by smakowała. Jakie dla mojego kutasa będzie wsunięcie się między jej miękkie, czerwone, pełne wargi. Wsuwając język ponownie do ust, przygryzła swoją dolną wargę. To było mniej więcej wszystko, co mogłem wytrzymać. To było tak, jakby pękła gumka recepturka i rzuciłem się do przodu, chwytając w dłonie jej malutką posturę. Przyciągając ją jak najbliżej do swojego ciała, opuściłem głowę i pocałowałem ją, jakbym umierał z pragnienia. – Tato! – Głos Jaxa wyciągnął mnie ze wspomnień. Przeczyściłem gardło i 51

otrząsnąłem się z drażliwych wspomnień, kiedy zaprowadziłem i zapakowałem chłopców do ciężarówki, jak najlepiej starając się skupić na teraźniejszości oraz na tym, dlaczego dokonałem właśnie takiego wyboru. Słuchając rozmowy chłopców na tylnych siedzeniach, sposępniałem. Ostatnim razem, kiedy zabrałem nas na dzień rodzinny w mieszkaniu ich pseudo babci, Haven była z nami. Chłopcy gadali do siebie jakieś bzdury z tyłu, całkowicie rozproszeni, a ja przesunąłem dłoń w taki sposób, że dotykałem koniuszki jej palców. Tylko na taki kontakt mogłem sobie pozwolić z dwójką ciekawskich chłopców znajdujących się razem z nami w samochodzie. Byliśmy sekretem od samego początku i musiało tak pozostać. Zbyt wielu ludzi zostałoby skrzywdzonych, jeśli byśmy tak po prostu z tym wyskoczyli i coś poszłoby źle. I miałem rację. Gdy to się wydało, nastąpiła katastrofa. Przypuszczałem, że sprawy musiały być takie, jakie były. Przez cały czas, byłem sam z chłopcami, odkąd ich matka nas zostawiła, kiedy mieli zaledwie kilka miesięcy. Po tym, jak sprawy się potoczyły, było oczywistym, że Haven i ja nie byliśmy sobie pisani. Starałem się, jak mogłem dla moich chłopców, już dziesięć lat, i byli moim priorytetem. Pomimo ich różnych temperamentów, oboje pragnęli tego samego – mamy. Wszystko, co mogłem im zaoferować, to ojciec, który kochał ich bardziej niż kogokolwiek innego. Jeśli oznaczało to, że zrobię to sam, to niech tak będzie.

*** – Chłopcy! Zwolnijcie. – Nie zdążyłem zaparkować ciężarówki, a oni już wyskakiwali na zewnątrz, biegnąc do frontowych drzwi. Odkąd pamiętam, każdego miesiąca, oczekiwano ode mnie, abym pojawił się w domu rodziców Haven, na wspólne spotkanie, grillowanie, pływanie oraz generalnie na nadrobienie zaległości. Jednakże w tym miesiącu wyczekiwałem tego; wciąż nie rozmawiałem jeszcze z Mace, który unikał mnie jak plagi i Haven mogła również tutaj być. Ruszyłem 52

ociężale, aby zabrać lodówkę turystyczną oraz torby ze strojami kąpielowymi z ciężarówki, marnując jak najwięcej czasu, zanim stanąłem twarzą w twarz z rodziną, a mianowicie z Mace. – Co ty, kurwa, tutaj robisz? – Wysiadłem z ciężarówki i zamknąłem drzwi, odwracając się i przygotowując się na to, co nastąpi. Mace skrzyżował ramiona na piersi i stał, przyglądając się, jakby był bramkarzem. – Chłopcy mogą zostać, ale ty znikaj. Odbierz ich później – polecił głosem zabarwionym wrogością. – Na litość boską, Mace. Znam cię od zawsze, daj spokój – broniłem się. To była chwila, w której mnie wysłuchał. Do tej pory tak długo ze sobą nie rozmawialiśmy. – Nie mam ci nic do powiedzenia – powiedział ostro. – Byłeś moim bratem! – Znam was chłopaki, odkąd sięgaliśmy do kolan konikom polnym. – Pamiętałem dzień, w którym ich poznałem, jakby to było wczoraj. Pięcioletni Trip siedział w parku z brudnymi kolanami i łzami w oczach, po tym, jak starszy dzieciak zepchnął go z roweru i ukradł mu go. Dokładnie wiedziałam, kim był ten dręczyciel. Zaczepiał dzieciaki o połowę mniejsze od siebie tak długo, jak tam mieszkałem. Coś w smutnych oczach Tripa oraz w jego zrozpaczonej twarzy spowodowało, że nie wytrzymałem. Bez słowa odwróciłem się na pięcie i zamaszystym krokiem skierowałem się do miejsca, w którym stał dręczyciel, pokazując mu, jak to jest, kiedy wyłapuje się kilka porządnych ciosów z pięści. Nawet nie było mi go szkoda, kiedy zsikał się w gacie. Rzecz jasna, nie zaczepił już więcej żadnego dzieciaka. Kiedy wróciłem do parku z rowerem Tripa, Mace, jego starszy brat, klęczał przed nim i obejmował dłońmi jego twarz, starając się, jak najlepiej go uspokoić. Oddałem rower rozpromienionemu już Tripowi, którego uczucia zmieniły się w zdumienie oraz radość. Odwróciłem się do Mace’a i skinąłem głową. To był jeden z takich momentów w życiu, który, choć nie zdawałeś sobie wtedy z tego sprawy, odmienił cię na zawsze. Macie wyciągnął rękę w prostym geście i potrząsnąłem nią pewnie. Było to coś, czego wcześniej nie miałem, szacunek. Byłem wyrzutkiem. Kiedy miałeś ojca 53

narkomana i alkoholika, który regularnie bije ciebie i twoją matkę, ludzie trzymają się od ciebie z daleka. Zwłaszcza, kiedy wyglądałem, jak wyglądałem. Ogolona głowa, marne ubrania, zniszczone buty oraz okazjonalnie rozcięta warga. Wyglądałem jak kłopoty, więc ludzie zwyczajnie mnie omijali. Jednak Mace przeciwnie. Potrząsnął moją dłonią i przyglądał mi się z podziwem, mimo zaschniętej krwi zdobiącej moje obdarte knykcie. Było to nieznane dla mnie uczucie. Puściłem jego dłoń, przechyliłem głowę i wróciłem do przyczepy swojej mamy. Następnego dnia Mace pojawił się z wielkim garnkiem jedzenia, które wyglądało i pachniało jak najlepszy gulasz wołowy, jaki kiedykolwiek widziałem, oznajmiając przy tym, że jego mama przesyła mi to w geście podziękowania. Stałem w uchylonych drzwiach, modląc się, żeby nie widział mojego nieprzytomnego ojca na małej kanapie, którego usta pokrywały wymiociny, na spodniach miał plamę od moczu, a z ręki zwisała mu igła. Chwilę mi zajęło, żebym sięgnął i wziął garnek, a kiedy to zrobiłem, Mace uśmiechnął się i skierował się do miasta. Spojrzałem na swoje stopy, kiedy rzuciła mi się w oczy czarna torba. Kiedy wziąłem ją do środka zobaczyłem, że była wypełniona ubraniami i butami. Ubrania wyglądały, jakby były założone tylko kilka razy, tak samo i buty. Patrzyłem na rzeczy, które dla mnie zostawił i duma przejęła nade mną kontrolę. Chwyciłem torbę i rzuciłem ją w kąt w swoim pokoju. Leżała tam kilka tygodni, aż zdałem sobie sprawę, że był po prostu miły dla nieznajomego, więc wyjąłem torbę i ubrałem na siebie czystą, bawełnianą koszulkę, która nie miała na sobie żadnej dziury. Łzy w oczach mojej mamy oraz uśmiech, który pojawił się na jej ustach, kiedy wróciła ze swojej drugiej pracy, wykończona i brudna, wystarczyły, abym zdecydował, że może Mace był osobą, z którą chciałbym się zaprzyjaźnić. Nigdy wcześniej nie miałem przyjaciół, ale on zrobił coś, czym nikt inny nie zawracałby sobie głowy. Wywołał uśmiech na twarzy mojej mamy i to było bezcenne. Mace i ja nie rozmawialiśmy wiele; po prostu spędzaliśmy razem czas. Nim się obejrzałem, był moim najlepszym i jedynym przyjacielem. 54

Przysiągłem, że nigdy nie stracę tej przyjaźni. Przeszliśmy razem przez wiele. Od dziewczyn, które złamały nasze serca, utraty jego córki, pobicia mojej dziewczyny i jej obrabowania, a następnie zostawienie mnie i moich chłopców za sobą. Mace stracił swojego tatę i… prawie zabił mojego. Byliśmy blisko. I było tak, dopóki nie zrobiłem czegoś niewybaczalnego i uprawiałem seks z jego młodszą siostrą. Sprawy były napięte. Poza napięciem, Mace i ja nie rozmawialiśmy, było pewne, po czyjej stronie stał Trip. Aczkolwiek Ma, ona po prostu patrzyła na mnie tymi smutnymi oczami za każdym razem, gdy ją teraz widziałem. Zabijało mnie, że nie wiedziałem, co działo się w jej głowie. Była dla mnie jak matka zastępcza tak długo, jak znam jej synów. - Rozumiem, że jesteś zraniony, Mace, ale zatrzymaj się i przyjrzyj się na moment tej sytuacji. Jest w tym więcej, niż mogę powiedzieć, ale znasz mnie. Znasz mnie od dziecka, koleś, i wciąż jestem tą samą, pieprzoną osobą. – Byłem tak szczery, jak tylko mogłem być, ale nie zamierzałem się rozczulać, ponieważ w przeciwieństwie do Tripa, na Mace’a to nie działało. On był pełen ukrytych praw oraz milczącego szacunku. – Nie chciałem spieprzyć wszystkiego i wiesz, że to prawda. - Myślałem, że cię znam, ale spieprzyłeś to w minucie, w której położyłeś oczy na Haven. Zawsze wiedziałeś, że jest poza zasięgiem, Jude. Miałeś chronić ją przed dupkami takimi jak my. – Opuścił ręce i odwrócił się do mnie plecami, a potem ruszył do domu. Otworzyłem usta, by coś powiedzieć, ponieważ z pewnością nie chciałem dać za wygraną, kiedy Mace zatrzymał się na dolnym stopniu i stanowczo powiedział przez ramię: - Wejdź, ale wciąż trzymaj się ode mnie, kurwa, z daleka. Brakuje mi chłopców i gdyby nie oni, wpieprzyłbym ci tak bardzo, że nie mógłbyś się ruszać. – Rozważałem, czy nie powiedzieć mu, żeby spróbował, ale lepiej nie popychać go za daleko. - Jude, kochanie! – wykrzyknęła Marcy, ruszając do mnie z rozprostowanymi 55

ramionami, ze ścierką do naczyń w jednej dłoni. - Hej, Ma – odpowiedziałem, przyciągając ją do niedźwiedziego uścisku. Była niska i wyglądała na słodką, ale jeśli jej podpadłeś, niech Bóg nad tobą czuwa. Byłem raz świadkiem, jak Trip jej pyskował i, na Boga, nie miałem pojęcia, jakim cudem zdołał się poruszać przez kolejny tydzień. Spuściła mu lanie, na jakie zasługiwał i już nigdy więcej jej nie odszczekiwał. – Brakowało mi ciebie i chłopców w zeszłym miesiącu. – Odsunęła się, przyjrzała mojej twarzy i zmarszczyła na mnie brwi. – Wszystko w porządku, chłopcze? – Marcy była szybka w wychwytywaniu wszystkiego, co miałeś pod powierzchnią. Szczęśliwie dla mnie, Haven wybrała tę chwilę, aby przejść przez drzwi. Zacisnąłem powieki i mrugnąłem kilka razy. Pieprzcie mnie. Przyprowadziła go. Tuż za Haven, ubraną w brzoskwiniową letnią sukienkę, był nie kto inny jak ten kretyn. Przywitał się i uniósł swój kapelusz, powalając swoim urokiem wszystkich poza mną. Nienawidziłem go. Nie nienawidziłem go za to, kim był, ale za przebywanie z Haven. Mógł być najmilszym facetem na świecie, a i tak nienawidziłbym go z podwójną siłą. Dyskretnie wyszedłem z pokoju, z dala od wszystkich, którzy zauważyli nowego faceta i skierowałem się po piwo. Szkoda tylko, że nie było nic mocniejszego. - Chłopcy, zwolnijcie! – wrzasnąłem do Jaxsona i Jordana, którzy biegali na dworze wokół basenu z pistoletami na wodę. - Tak, tato – wykrzyknęli jednocześnie. Odwróciłem się do Tripa, który trzymał małego Javerio przy biodrze, wrzeszczącego wniebogłosy. Trip wyglądał na kompletnie sfrustrowanego i nie mogąc go położyć, wzrokiem poszukiwał Teeny. - Daj mi go – zasugerowałem, wyciągając ręce. – Zdecydowanie ma wielkie płuca – zaśmiałem się, biorąc od niego małe, pulchne stworzenie, a następnie odłożyłem piwo na stolik. - Ząbkuje i nieważne, co robię, on wciąż wrzeszczy – narzekał Trip, jego czoło 56

zmarszczyło się w porażce. – Teeny jest wykończona od ciągłego wstawania w nocy, a ja nie mogę nic na to poradzić. - Wiem, jak to jest. Chłopcy mieli tak samo. Niezliczoną ilość razy dzwoniłem po twoją mamę, ponieważ nic nie mogłem zdziałać. Czasami tata nie wystarczy. – Ułożyłem Javerio przy piersi, więc mógł słuchać bicia mojego serca i zacząłem bujać się w przód i w tył. Po kilku sekundach przestał płakać i włożył swoją malutką pięść do ust. – Idź, poszukaj swojej żony. Zajmę się nim. – Z twarzy Tripa zniknęły wszelkie oznaki zmartwienia i jego ramiona rozluźniły się. - Jestem twoim dłużnikiem. Dzięki, koleś. – Chwycił zimne piwo i poszedł poszukać Teeny, kiedy ja bujałem się ze słodkim, małym chłopcem w ramionach. Musiałem przyznać, że tęskniłem za bliźniakami, kiedy byli tacy mali. Zerknąłem w stronę basenu, żeby sprawdzić, co u nich, a następnie ruszyłem w poszukiwaniu torby Javerio. Przechadzając się po pokoju dziennym, zauważyłem czarną torbę z różnego rodzaju grzechotkami zwisającymi z pasków. Javi zdecydował, że ten moment był idealny, aby pokazać mi, że już mu nie pasuje to, co mu oferuję. Jego rączki nie były już tak spokojne. - Trzymaj się, mały. Jedzenie nadchodzi – zagruchałem do niego, biorąc jego butelkę, a następnie ruszyłem do kuchni. Dwadzieścia pięć sekund to wiele, kiedy niemowlę wrzeszczy, oczekując jedzenia. - Prawie gotowe. Cii, już dobrze. – Dalej bujałem go w ramionach i czekałem, aż odliczanie w mikrofali dobiegnie końca. - Zawsze żąda, tak jak jego tata – powiedziała zza mnie Scarlett. Odwróciłem głowę i skinąłem głową. - Tak jak każdy chłopak w tej rodzinie – odparowałem. Scarlett przysunęła się i wzięła na ręce marudnego niemowlaka, całując go w czoło. - Tak, masz rację. Twoja rodzina jest całkiem wymagająca. – uśmiechnęła się do Javerio, a następnie spojrzała mi prosto w oczy, prześwietlając mnie, co potrafiła zrobić ludziom jedynie Scarlett. – Tęskni za tobą. Zabija go to i ciężko jest mi na to 57

patrzeć. - Ja… ja nie wiem, co powiedzieć, Scar. Próbowałem to naprawić. Nigdy nie chciałem nikogo skrzywdzić. – Opuściłem wzrok na dłonie, za bardzo skupiając się na nałożeniu osłonki na butelkę. - On wie, że jest ci przykro. Również wie, że świadomie nie związałbyś się z jego siostrą. Jednak trochę mu zajmie, nim ochłonie. Myślę, że jest mu bardziej przykro, bo nie powiedziałeś mu pierwszy i że musiał dowiedzieć się o tym w ten sposób. – Podała mi Javerio i położyła dłoń na moim ramieniu. – Co ważne, wiem, że ją kochasz. Wszystko będzie dobrze, ale, Jude, jeśli nie potrafisz bez niej żyć… nie przestawaj o nią walczyć. - Chciałbym, żeby to było tak proste, Scar – odpowiedziałem ze zmarszczonymi brwiami. Javerio zaczął znowu krzyczeć, przypominając, że nie jest zainteresowany naszą rozmową i po prostu chce swoje jedzenie. Spojrzałem na niego i wsunąłem mu smoczek do ust. Scarlett odeszła z westchnieniem, zostawiając nas samych. - Nigdy się nie zakochuj, mały. To jakaś tortura. – Mrugnął i przyglądał mi się tymi swoimi wielkimi, niebieskimi oczami, tak niewinnymi, w ogóle nieskażonymi przez otaczający go okrutny świat. To musi być najlepszy wiek. Jest się czystym, tak nieświadomym prób, jakie nas czekają, niemającym pojęcia, jak bardzo może zranić kochanie kogoś. Powoli wspiąłem się po schodach do pokoju, w którym znajdowała się jego kołyska. Usiadłem za nią i rozmyślałem na tym, co powiedziała Scarlett. Walcz o nią. Chciałbym móc o nią walczyć. Oddałbym swój ostatni oddech dla tej dziewczyny, ale jej sekrety wciąż ją dręczą i nie mógłbym spojrzeć swoim najlepszym przyjaciołom w oczy, wiedząc, że oni nienawidzą nas za to, że się kochamy. Nim się obejrzałem, dziecko spało w moich ramionach, a prawie pusta buteleczka zsuwała się z jego małych ust. Wstałem i włożyłem Javerio do kołyski. Pochyliłem się i włączyłem elektroniczną nianię, a następnie chwyciłem odbiornik. 58

Nie chciałem zejść na dół do reszty rodziny, tym bardziej po tym, jak ledwie przeżyłem sytuację z Hav… - Haven, cholera! – Chwyciłem ją w tali, aby nie spadła ze schodów. Jej zaskoczone sapnięcie powiedziało mi, że byłem ostatnią osobą, na jaką spodziewała się wpaść. – Kurwa, przepraszam – wymamrotałem, rozproszony uczuciem jej w moich rękach. Elektryczność natychmiast mną wstrząsnęła i wszystkie moje zmysły wróciły do życia. Jej zaróżowione policzki powiedziały mi, że była zdenerwowana. - Ja, ach… - Szybko opuściłem dłonie i cofnąłem się. – Przepraszam. – Wyminąłem ją i zbiegłem po schodach. Wciąż mogłem poczuć delikatny dotyk jej skóry, kiedy szedłem do tylnych drzwi i wróciłem myślami do chwili, kiedy ostatni raz jej dotykałem. Sapnięcie, jakie opuściło jej usta przypomniało mi o podobnym dźwięku, jaki wydaje, kiedy dochodzi. Kurwa! Samo wspomnienie było wystarczające, abym zrobił to, co zasugerowała Scarlett i zawalczył o nią. Twardość rosnąca w moich spodniach opadła natychmiast, gdy usłyszałem płacz Jaxsona. Pospiesznie ruszyłem w stronę, z której dobiegało zawodzenie, tylko po to, aby gwałtownie się zatrzymać, kiedy zobaczyłem mojego syna w ramionach Dylana. Czerwień zalała moje pole widzenia, a serce przyspieszyło. Haven przebiegła obok mnie, biorąc mojego płaczącego syna w ramiona, zadając pytania, które ja powinienem zadać. - Moje kolano – płakał. – Upadłem! – Gruchała do niego i pocieszała, nim zniknęli w kuchni z obietnicą opatrunku i słodyczy. Kiedy zniknęli, bezpieczni poza zasięgiem słuchu, furia płynąca w moich żyłach eksplodowała. - Co ty, kurwa, myślisz, że robisz z moim dzieckiem? – Wziąłem kolejny ciężki wdech i wypuściłem go, czując, jak żyły w mojej głowie gotowe były wybuchnąć. – Mogłeś wkraść się w łaski Haven, ale mnie tak łatwo nie nabierzesz, bogaty 59

chłopcze. To mój syn. Nawet przez sekundę nie myśl, że możesz bawić się z nim w dom. Oni są dla ciebie poza zasięgiem. – Jego milczenie wznieciło moją złość. Drań po prostu stał przede mną, jakbym śpiewał pieść pochwalną, a nie wydzierał się na niego. – Słyszysz mnie, dupku? Była moja dużo wcześniej, zanim położyłeś na niej swoje dłonie i ciągle jest moja, niezależnie od tego, czyje dłonie na niej są. Szczęka Dylana zacisnęła się na moment i wiedziałem, że go miałem. Nie chciał myśleć o mnie, dotykającym jej, tak jak mnie nie podobało się, że przebywał blisko niej. - Posłuchaj mnie i to uważnie, ponieważ powiem to tylko raz. Moje dzieciaki nie są twoimi zabawkami, więc tak długo, jak będziesz ją oszukiwać, trzymaj się, kurwa, z daleka ode mnie i moich dzieci. Nie oddychasz w moim lub ich kierunku. – Spojrzałem na niego i skończyłem ujadać. – Rozumiemy się? - Pewnie, Jude. Jednak może powinieneś sprawdzić, co u twojego syna. Jego kolano jest nieźle zdarte. W chwili, w której zarejestrowałem jego słowa, moja czerwona wizja zmieniła się w gotującą lawę. Zareagowałem instynktownie, moje ciało działało na autopilocie. Zacisnąłem pięść i zamachnąłem się. Trzask po kontakcie z jego nosem był hukiem w tym cichym pomieszczeniu. Moje knykcie protestowały, a krew spływała po jego twarzy, obryzgując moją dłoń. - Skurwysyn – warknąłem. Dylan odwrócił twarz w moją stronę i uniósł dłoń do zakrwawionego nosa. - Co ty, kurwa, robisz? – zaryczał Mace przy drzwiach. – Jude, na zewnątrz, teraz. – Dokładnie w tym momencie Haven weszła do pokoju, podążając za Jaxsonem. - Dylan! – zawołała, biegnąc do niego. – Co jest z tobą nie tak, Jude? – Odwróciła na mnie spojrzenie pełne zawodu i zakłopotania, które wypełniało jej piękną twarz. - Na zewnątrz – powiedział Mace śmiertelnie stoickim głosem, powtarzając się, ale byłem pewien, że po raz ostatni. 60

- Jax, idź na chwilę z Ma na zewnątrz, kolego – uspokajałem swojego syna. Wyglądał na zmieszanego i odrobinę wystraszonego całym tym zgiełkiem. Ostatnia rzecz, jakiej chciałem, to żeby był smutny przez moje durne akcje. Nawet nie pomyślałem dwa razy, zanim powaliłem na ziemię tego dupka, kiedy zainsynuował, że nie obchodzi mnie bycie dobrym ojcem. Czasami prawda boli, a on mi wygarnął prosto w twarz, że byłem samolubnym kutasem. Krew ponownie zaczęła huczeć w moich uszach, kiedy obserwowałem Jaxsona wychodzącego przez rozsuwane, szklane drzwi, zanim ruszyłem za Mace’em na dwór, z dala od reszty. Nie zszedłem nawet ze schodów, a on już mnie zaatakował. - Masz coś z głową czy co? – Mace skrzyżował ramiona na piersi. - On jest durniem. Ja… - Ty jesteś durniem. Powiedziałem ci, żadnego gówna. Chcesz, aby przyszła Ma i skopała ci dupę? – Odchrząknął. – Wiesz, cholernie dobrze co by zrobiła, gdyby nakryła cię na bójce w jej domu. – Opuściłem delikatnie głowę. Ma nigdy nie zasłużyła na brak szacunku, a to właśnie zrobiłem, niezależnie, czy ten dupek zasługiwał na to czy nie. Uniosłem głowę i rzuciłem swoje wściekłe spojrzenie na Mace’a. - On nie jest dla niej wystarczająco dobry. Nie zasługuje na nią i jest pewnym siebie sukinsynem. Zamierzasz stać i mówić mi, że powinna przyprowadzać tutaj tego kutasa? 

Gówno mnie obchodzi, czy uważasz, że nie jest dla niej wystarczająco

dobry. Mnie też się to nie podoba, ale zostawię to dla siebie, a ty lepiej trzymaj na wodzy swój pieprzony testosteron, kiedy tutaj jesteśmy, idioto! – Mace nie dał mi szansy na ripostę, odwracając się i szybkim krokiem wracając do środka. Krążyłem przed domem przez kolejne kilka minut, nim wróciłem do środka i zabrałem dzieciaki i nasze rzeczy. Po kolejnych kłótniach z chłopcami, w końcu dotarli do ciężarówki i pomachali do reszty, kiedy wycofałem z podjazdu i ruszyłem do domu.

61

Rozdział siódmy Haven - Przepraszam, Dylan – przeprosiłam jeszcze raz. – Powinnam była wiedzieć, że odwali coś głupiego. - Przestań, cukiereczku. – Sięgnął i chwycił moją dłoń. – Nie przepraszaj za to. Nic mi nie jest. Wyrzucił to z siebie. W porządku. - Jakim sposobem udało mi się znaleźć najsłodszego faceta na ziemi? – Westchnęłam i wsunęłam stopy pod nogi, siedząc na siedzeniu pasażera. Sięgnęłam do schowka i chwyciłam ściereczkę. – Twój nos wciąż krwawi. – Zbliżyłam się, abym mogła otrzeć jego twarz. – Jesteś pewien, że nic ci nie jest? Powinniśmy jechać do szpitala? - Nie. Nic mi nie jest. Nic, czego czułość pięknej kobiety nie mogłaby naprawić. – Zerknął na mnie kątem oka, delikatny błysk pojawił się równo z uśmiechem. Wywołało to uczucie w brzuchu, o którym nie sądziłam, że jeszcze go poczuję. Motylki? - Wiesz, nie zdążyliśmy zjeść za wiele. Jesteś głodna? – Dylan utrzymując wzrok na drodze, dłonią sięgnął po moją i zabrał ściereczkę, aby otrzeć do końca swoją twarz. - Nie jestem aż tak głodna, ale zdecydowanie napiłabym się drinka. – Jak tylko 62

te słowa opuszczają moje usta, żałuję ich. Ostatniej rzeczy, jakiej potrzebowałam to drink… picie prowadzi do innego pragnienia, którego wolałabym nie mieć. - Okej, cukiereczku. Pokaż mi, gdzie mam jechać. Chyba mnie też by się jeden przydał. – Uśmiechnął się do przedniej szyby. – Może w końcu uda nam się wymyślić, jak zjeść wspólnie porządny posiłek. Słychać było rozbawienie w jego tonie. Nie mogłam uwierzyć, że chciał się ze mną widywać po tym, jak okropnie go potraktowano. - Taa. – Odwróciłam wzrok zawstydzona. Myślałam, że miałam to już za sobą; z Dylanem widywaliśmy się od jakiegoś czasu i całkiem dobrze zdołaliśmy się poznać. Cóż, na tyle dobrze, że mogłam zabrać go ze sobą do domu. – Bardzo bym chciała. Jechaliśmy w kojącej ciszy, odprężony wyraz znaczył twarz Dylana, kiedy zmierzaliśmy do najbliższego baru. Sięgnął w moją stronę, jakby obawiał się, że mogłabym zniknąć, jeśli nie dotknąłby mnie w jakiś sposób. Jego dłoń była ciepła i miękka, kiedy złączył ją z moją. Romansował ze mną za pomocą randek, pięknych, niespodziewanych lunchów, pikników oraz słodkich chwil trzymania się za rękę, jednak z jakiegoś powodu, nie ruszał dalej. Na początku to on zachowywał odległość, kiedy spaliśmy razem, ale teraz robiłam to ja. Nie mogłam dokładnie określić, co mnie powstrzymywało, ale zdecydowanie nie chodziło o niego. Robił te wszystkie rzeczy, jakie dżentelmen powinien, jednak wciąż krążyliśmy wokół siebie. - O czym myślisz, Haven? – Jego miękki głos otulił mnie, ogrzewając niczym puszysty koc. - O niczym w sumie, trochę o dzisiejszym dniu. – Nie wchodziłam w szczegóły. - Nie musisz się tym ze mną dzielić, jeśli nie chcesz. Rozumiem potrzebę utrzymania niektórych spraw dla siebie. – Głos Dylana brzmiał odlegle, jakby sam się zamyślił. – Wszyscy mamy tajemnice, cukiereczku. Może któregoś dnia podzielimy się nimi z sobą. Na jego słowa przeszył mnie niepokój. Chwilowy niepokój, że mógłby coś 63

ukrywać, poruszył moją obronę albo mój instynkt, by walczyć, jednak szybko to stłumiłam. Kim ja byłam, by osądzać? Ukrywam najgorszy sekret. - Tak, może. – Tylko tyle mogłam powiedzieć. Nie mogłam spojrzeć mu w oczy i opowiedzieć mu o swoich demonach. Moje tajemnice… o których wiedział jedynie Jude. Nie było szans, żeby cokolwiek, co ukrywa on albo reszta świata, mogło zmienić to, co do niego czuję. Zaczynałam zakochiwać się w Dylanie – słodkim, czułym, miłym Dylanie. Mogłam zobaczyć swoje życie błyskające mi przed oczami: życie z kowbojem i jego południowym akcentem, nazywanie mnie cukiereczkiem, całowanie mnie po szyi, kiedy trzymam nasze dziecko oraz wypełnianie ojcowskich obowiązków. Co. Jest. Kurwa? Odchrząknęłam, moje emocje robią się niepohamowane, powodując reakcję mojego ciała. Zatrzymaliśmy się na parkingu przy barze Jimmiego i przez chwilę, niczym w moich najgorętszych fantazjach, rozważałam zabawienie się z nim, kiedy on uwięziony jest za kierownicą. Kiedy zaparkowaliśmy, Dylan wyłączył silnik. Wyskoczył z samochodu i podszedł do drzwi od pasażera. Otwierając drzwi, podał mi swoją dłoń. - Twój drink czeka, moja pani. – Oszałamiający uśmiech igrał na jego ustach, kiedy przyłożyłam palce do jego nadgarstka. - Dziękuję, miły człowieku. – Grałam dalej i zeskoczyłam z siedzenia, sapiąc delikatnie, kiedy przyciągnął mnie do swojego ciała i powoli opuszczał, aż moje stopy sięgnęły ziemi. Moje serce zamarło, kiedy uniosłam na niego wzrok i mimo kilku obić po wcześniejszej bójce, wciąż wyglądał równie przystojnie jak w dzień, kiedy go poznałam. Dylan obniżył swoją głowę i bardzo wolno położył dłoń na tylnej części mojej. Oddech uwiązł mi w gardle, kiedy jego usta dotknęły moich, takie miękkie i ciepłe. Motylki w moim brzuchu wróciły ze zdwojoną siłą, machając swoimi malutkimi skrzydłami, kiedy ja zagubiłam się w naszym pocałunku. Nigdy wcześniej nie doświadczyłam pocałunku tak zmysłowego i subtelnego, tak słodkiego 64

i czułego. Odsunął się, rozluźniając nasze objęcia na tyle by móc mówić: - Wybacz. Nie mogłem się powstrzymać. To jedynie upewniło mnie, że nie chcę tracić więcej czasu, nie całując cię przy każdej możliwej okazji. – Odsunął włosy z mojej twarzy i obniżył głos. – Smakujesz słodziej niż wszystko inne. Przygotuj się, cukiereczku. Zamierzam z tego korzystać w każdy możliwy sposób. Owinął moją rękę wokół swojego łokcia i poprowadził mnie do wejścia Otwierając ciężkie, bursztynowe drzwi, położył dłoń na dolnej części moich pleców, ani razu nie przerywając kontaktu z moim ciałem, kiedy ruszyliśmy przez zaciemniony pub. Szafa grająca odtwarzała wolną, zmysłową piosenkę, kiedy weszliśmy do baru. Dylan pochylił się i wyszeptał do mojego ucha: - Wiem, że chciałaś drinka, ale może najpierw popracujmy nad pożądaniem za pomocą tańca? Dreszcz przebiegł po moich plecach, jego oddech był pyszną kombinacją ciepła i zimna. - Bardzo chętnie – powiedziałam, mój oddech skradło czyste pragnienie pulsujące w moim ciele. Dylan chwycił moją dłoń i owinął ramię wokół mojej talii, odwracając nas do prowizorycznego parkietu. Poruszaliśmy się do melodii płynącej z szafy grającej. Kobieta śpiewała piosenkę Black Velvet. Nie byłam w stanie za bardzo skupić się na słowach, moje własne myśli wypalały mi się w umyśle. Dylan wkradł się w mój sen na jawie, czułam jego ciepły oddech na policzku. Spojrzałam w jego piwne oczy, moje dłonie ułożone były na jego silnej, mocnej klatce piersiowej. - Wiesz, czekałem jakąś wieczność, aby mieć cię blisko swojego serca. Czujesz, jak uderza w mojej piersi? – Jego oczy płonęły ogniem, jakiego nie rozpoznawałam, żyła w jego szyi pulsowała w szaleńczym tempie. Chwyciłam wolną dłonią jego rękę i położyłam ją nad moim, równie 65

szalejącym, sercem. - Czujesz to? Twoje serce dopasowuje się do mojego. Nigdy nie czułam się w ten sposób. Czuję się… kochana. – Spojrzałam głęboko w jego oczy, które były zmrużone, jego wyraz twarzy pasował do mojego nastroju. Muzyka została zapomniana, kiedy tańczyliśmy do własnego rytmu. Nie mogłam przypomnieć sobie, abym kiedykolwiek czuła się tak z Jude’em. Z nim było inaczej. Jude wiedział zasadniczo wszystko o moim życiu, o moich demonach. Nigdy nie mieliśmy romansu typu zawrócić-mi-w-głowie-za-pomocąsłodkich-czynów-i-słów. Z nim było surowo, niezmącona namiętność. Uczucia, jakie dawał mi Dylan, były czułe i pełne miłości. - Nie masz pojęcia, jak zwykłe spojrzenie na twoją twarz sprawia, że się czuję. Czuję się taka wyjątkowa, chciana. – Oddech uwiązł mi w gardle. – Dziękuję. – Tylko tyle zdołałam powiedzieć, nim jego usta delikatnie musnęły moje. Jego przyciszony głos muskał moją skórę w najpyszniejsze sposoby. - Och, cukiereczku. – Odsunął się odrobinę, nosem ocierając się o mój własny. – To był najlepszy komplement, jaki kiedykolwiek otrzymałem od kobiety. - Cóż, to prawda. Nie wiem, co w tobie jest, Dylan – szeptałam przy jego ciepłej, gładkiej szczęce. – Zmieniasz zwyczajność w wyjątkowość. Pochylił głowę i pocałował mnie ponownie, tym razem głębiej, jakbym była ostatnią kobietą, którą pocałuje. Moje usta otworzyły się, a serce roztopiło, kiedy jego palce muskały mój policzek, sunąc w stronę moich włosów. Pomruk opuścił jego gardło, kiedy nasze przyciśnięte ciała poruszały się w rytmie piosenki, która już dłużej nie leciała. W pewnej chwili szafa grająca się zatrzymała, ale byłam zbyt zapatrzona w tego mężczyznę, aby zwrócić na to uwagę. - Cukiereczku, całuj mnie tak dalej, a możemy nigdy nie dotrzeć to tych drinków. – Jego zaciągnięcie się tlenem mieszało się z moim, żadne z nas nie mogło nabrać wystarczająco powietrza i szczerze mówiąc, nic mnie to nie obchodziło. Mogłabym całą noc oddychać Dylanem. Już zawsze, gdybym mogła. Przełknęłam ciężko, w ustach miałam sucho a w majtkach mokro. 66

- Może drink nie byłby takim złym pomysłem? – Brzmiało to jak pytanie, którego nie byłam pewna, czy chciałam zadać. Nie śpieszyło mi się, żeby zrezygnować z bezpieczeństwa w ramionach Dylana. I wiedziałam, że jeśli przestaniemy tańczyć, pożądanie, jakie nas ogarnęło, może zostać złamane. Nie dał mi szansy na przemyślenie wszystkiego, odsuwając się wystarczająco, abym zatęskniła za jego ciepłem i zachciała przyciągnąć go z powrotem do siebie i zaciągnąć w bardziej prywatne miejsce. - Albo może powinniśmy wrócić do twojego mieszkania? – Brzmiałam niepewnie i potrzebująco jednocześnie. - Czy właśnie tego chcesz? – Jego głos był poważny i głęboki, wiedziałam, że na niego wpłynęło to tak samo co na mnie. - Tak – westchnęłam. – Zabierz mnie… do domu. Twojego domu. Oboje zrezygnowaliśmy z naszych drinków. Oczywiście w menu było coś znacznie lepszego na dzisiejszą noc. Dylan objął mnie ciaśniej i westchnął w moją szyję, ustami muskając wrażliwą skórę pod uchem. - Nie mogę obiecać ci wiele, cukiereczku, ale mogę obiecać ci to; Dzisiejszej nocy będę wszystkim, czego potrzebujesz i wszystkim, czego nigdy nawet nie sądziłaś, że możesz potrzebować. – Jego ciało wydawało się spięte, jakby coś ukrywał, i nie była to twardość w jego spodniach. Wyprostował się i przyjrzał mojej twarzy. Uśmiechnęłam się i uniosłam na palcach, owijając ramiona wokół jego szyi, kiedy jego dłonie osadziły się na moich biodrach. - Chcę coś więcej niż jedną noc, panie Highsmith. I mogę tobie obiecać, że po tym jak to zrobimy, również tego zapragniesz. – Delikatnie otarłam ustami o jego podbródek. – Chodźmy, chcę doświadczyć wszystkiego, za czym tęskniłam. Jego chichot przy moim rozgrzanych policzkach spowodował gęsią skórkę na mojej naznaczonej pożądaniem skórze. 67

- Cukiereczku, będziesz najsłodszą częścią całej mojej pamięci. – Puścił mnie i zdjął moje dłonie ze swojej szyi, całując każdy knykieć, nim poprowadził mnie do wyjścia. Nawet nie usiedliśmy, ale nie miało to znaczenia. Jimmie wiedział, w chwili, w której postawiłam stopę w jego barze, że nie będę pić nic więcej niż wodę. Przynajmniej nie musiałam wyjaśniać czegoś, na co nie byłam jeszcze gotowa. Podróż samochodem była równie cicha jak wcześniej, ale tym razem napięcie seksualne przepływało przez ciężarówkę Dylana. Mogłam poczuć na sobie głębię jego spojrzenia, kiedy mijaliśmy ulicę po ulicy. Moje nogi poruszały się z niecierpliwości, jego gorące obietnice bawiły się każdą intymną częścią mnie. Przez mój umysł przebiegały wszelkie możliwe rzeczy, które mogliśmy razem robić, dając mi smakowite obrazy. Odchrząknął. - Jesteśmy, cukiereczku. – Chwycił moją nogę, aby ją zatrzymać. – Nie musimy robić nic, na co nie jesteś gotowa. – Wyraz jego twarzy był szczery i otwarty, przez co zaczęłam kwestionować jego wcześniejsze nawiązanie do sekretów. Przełknęłam i odnalazłam swój głos. Brzmiał obco, jakbym była z nim kompletnie inną kobietą. Jakiś delikatniejszy, a nawet wrażliwy: - Nie, znaczy tak – gubiłam się w swoich słowach. – Chcę tego. Chcę ciebie. – Kąciki moich ust uniosły się, dłonią nakryłam jego i ścisnęłam ją. – Dalej, kowboju, zobaczmy, czy dasz radę złapać tę szaloną dziewczynę na lasso. Zaśmiałam się, kiedy zobaczyłam zszokowanie na jego twarzy. Szybko zamaskował to zmrużonymi oczami i szerokim uśmiechem. - Nie znam się na linach, ale mogę mieć jakieś ostrogi. – Ponownie się zaśmiałam, ale tym razem bardziej w szoku. Powaga w jego głosie wydawała się jednocześnie zabawna jak i erotyczna. Nie miałam czasu, aby odpowiedzieć na jego seksowny żarcik, ponieważ Dylan szybko się odwrócił, jakby się paliło, i wyskoczył z ciężarówki. Podbiegł do mojej strony. Wciąż się uśmiechałam, kiedy otworzył drzwi. 68

- Przepraszam – wymamrotał, kiedy pomagał mi zejść. – Uważaj, jak schodzisz, cukiereczku. Spojrzałam na niego odrobinę zmieszana. - Za co przepraszasz? – Patrzyłam, jak jego wyraz twarzy się zmieniał, jakby właśnie zdał sobie sprawę z tego, co powiedział. - Och, za nic. – Wzruszył ramionami, udając nonszalancję, kiedy ruszyliśmy ścieżką do ceglanego apartamentowca. Był to dziwny komentarz, zważając na to, że mieliśmy właśnie uprawiać seks, jednak on nie czuł potrzeby, aby to wyjaśniać. Odpuściłam, co innego chodziło mi głowie. Szturchnęłam go w ramię, kątem oka patrząc w jego kierunku i nakładając na twarz skromny uśmiech. - Wiesz, nie powiem nikomu, jeśli podoba ci się to całe perwersyjne gówno – skomentowałam mimochodem, kiedy otwierał drzwi. – Kto wie, może byłoby fajnie. Nigdy wcześniej nie używałam ostróg. – Mrugnęłam i obserwowałam jego reakcję, balansując na piętach w zniecierpliwieniu. Jego mina była bezcenna, kiedy otwierał drzwi do skromnie wyposażonego salonu. - Nie, ja tylko… to był żart. – Przebiegł dłonią po swoich krótkich włosach i spojrzał na mnie spod rzęs. – Chciałem jedynie usłyszeć twój śmiech. Masz piękny śmiech, Haven. Dźwięk ten jest dla mnie jak niebo na ziemi. – Jego głos był niski i niepewny. Zamykając za sobą drzwi, kontynuował: - Gdybym mógł złapać ten dźwięk i słuchać go przez resztę swojego życia, nigdy bym nie miał go dość. – Westchnął, jego twarz wyrażała zrezygnowanie. – Nie wiem, czy ty… - przerwał, a dłoń przyłożył do mojego policzka. – Nie wiem, czy kiedykolwiek się tobą nacieszę. Jakąkolwiek częścią ciebie. – Jego oczy wyrażały zarówno smutek jak i spokój. Chciałam to zabrać, jak i wygrzewać się w tym jednocześnie. Oniemiała zrobiłam najlepsze, o czym mogłam pomyśleć. Pochyliłam się i 69

pocałowałam go. Nie wiedziałam, czy zaskoczyłam go, bo z początku zamarł. Zaczynałam się odsuwać, ale jego ramiona owinęły się wokół mnie, blokując mnie przy nim. Jego usta szalały przy moich, nasze języki tańczyły w pasjonującym tańcu. Zaczęłam się odsuwać. Pokój wydawał się do nas zbliżać, nie mogłam oddychać. Zwolnij, Haven. - Nie przestawaj, cukiereczku. – Tylko tyle powiedział, nim ponownie skradł moje usta. Tym razem płynniej, jakbyśmy w każdej chwili mogli wyruszyć w ciemną noc. Jego czuła postawa złagodziła mój przesadny umysł oraz uspokoiła moje szalejące serce. Staliśmy się dwoma postaciami połączonymi w jedno. Wydawało się, jakby jego dusza dotykała mojej, łącząc nas nie tylko fizycznie. Jego oddech był ciepły, jak złota whisky, ale smakował świeżo jak mięta, chciałam go pochłonąć. Dłonie wsunął w moje włosy, czułam jego palce przebiegające przez moje hebanowe loki. - Twoje włosy wydają się jak czarny aksamit, cukiereczku. I pachną jak maliny i wanilia. – Głęboko się zaciągnął i wrócił do moich ust, jego oddech był jak tlen, którego koniecznie potrzebowałam. Chciałam zaplątać się w jego ramionach. W sumie, był to najlepszy pomysł, o jakim mogłam pomyśleć. Gdyby jego ciało nie było przyciśnięte do mojego, już dawno bym odpłynęła. Jego ciemnoblond włosy, miękkie i gładkie, sięgały kołnierzyka. Chciałam palcami bawić się ich końcówkami, które łaskotały moje knykcie. Chciałam poczuć jego skórę przy swojej, całować go całego i cieszyć się ekstazą, jaką jego usta obiecywały. Och, kogo ja chciałam oszukać? Całowanie Dylana było jak unoszenie się na chmurze. Lekki jak piórko dotyk oraz wielkie doznania. Nie mogłam się doczekać, aż zatracę się w Dylanie Highsmith. - Pozwól mi się z tobą kochać, Haven – powiedział niskim głosem. – Pozwól, że pokażę ci, jakie to uczucie latać. - Okej – wyszeptałam przy jego szyi, pozbawiona tchu od nagłego przypływu 70

pasji przebijającej się do mojej duszy. Chciałam tego mężczyzny. Chciałam, aby pokazał mi czułość, jakiej nigdy nie znałam. I z jakiegoś powodu wiedziałam, że tak będzie. Czule. Słodko. Idealne. Dokładnie jak Dylan. Był wszystkim, czego nigdy nie podejrzewałam, że zawsze chciałam…I tamtej nocy byłam w stu procentach jego. Nie przerywając naszego pocałunku, Dylan sięgnął w dół i wsunął ramię pod moje kolana, tuląc mnie do swojej piersi. Jego pocałunki stały się lekkie, kiedy ruszyliśmy korytarzem do, jak przypuszczałam, jego pokoju. - Zaczekaj tutaj – powiedział, delikatnie kładąc mnie na masywnym, jasnoniebieskim łóżku. Było miękkie, giętkie, a materiał pod moimi palcami wydawał się jak gładka bawełna. Wrócił niecałą minutę później z dwoma świeczkami w dłoniach. Zaciągnęłam się zapachem wanilii i drzewa sandałowego, kiedy płomienie mieniły się przy twarzy Dylana. - Wow. – Spojrzał na mnie z kompletnym podziwem. – Jesteś piękna, Haven. Nigdy nie wydziałem nikogo piękniejszego od ciebie. Moje policzki rozgrzały się, a spojrzenie uciekło w dół, kiedy dalej bawiłam się chłodną, gładką pościelą. - Sam nie jesteś taki zły, kowboju. – Mój głos był uwodzicielski i miękki, co było mi tak obce. Z Judem zawsze wszystko było w pośpiechu. Brudny, mały sekret. Przyciszone głosy, skradzione chwile i ostre wzięcie. Wszystko miało się zmienić. Dylan był wszystkim, czym nie był Jude i zaczynałam myśleć, że moje pożądanie było niewłaściwie odbierane. Chciałam – nie, potrzebowałam wiedzieć, czy to tego szukałam, czy Dylan był tym, kogo szukałam. Odepchnęłam Jude’a na tył swojej głowy i skupiłam się na mężczyźnie, który spędził wiele czasu, zalecając się do mnie. Dylan zasługiwał, abym była z nim całą sobą i ja zasługiwałam na tę chwilę z nim. Moje uczucia rosły i nie było we mnie 71

żadnych wątpliwości, że byłam gotowa na wszystko, co ten facet mi da. Poklepałam miejsce obok siebie. - Chodź do łóżka, Dylan. Pokaż mi, za czym tęskniłam. – Wyszczerzyłam się do niego, rozszerzając odrobinę kolana, dając mu małe co nieco. – Przyniosłeś ostrogi? – zażartowałam. Zaśmiał się. - Nie, cukiereczku, żadnej ostrogi. Tylko ja. Poradzisz sobie z tym? – Mogłam zobaczyć wyzwanie w jego spojrzeniu. Moja odpowiedź był natychmiastowa. - Och, kowboju, czekam na ciebie z niecierpliwością. Położył świeczki na stoliku nocnym i zdjął koszulkę przez głowę. - Jeśli reszta ciebie smakuje tak słodko jak twoje usta, to czekam na to z niecierpliwością, aby pochłaniać cię aż do wschodu słońca, a może i nawet do zachodu. Położył kolano na łóżku, czołgając się na środek, gdzie na niego czekałam. Nie mogłam po niego nie sięgnąć; moja potrzeba, aby go poczuć była niemal instynktowna. Moje dłonie powitały twarde mięśnie pod miękką, gładką skórą. Koniuszkami palców musnęłam małą bliznę na jego lewej piersi, kiedy sunęłam w dół po twardych mięśniach jego brzucha. Wydawała się nie na miejscu na reszcie jego idealnie opalonej skóry. Moje brwi złączyły się w koncentracji, którą natychmiast wypędził, kiedy obniżył mnie na pluszowe poduszki, a moje włosy opadły kaskadą na materiał, wyglądając jak skrzydła kruka. - Mmm, smakujesz niesamowicie, jak deser. – Jego język sunął po moim brzuchu, gdy zdjął mi bluzkę przez głowę, kciukami oraz palcami wskazującymi ściągał moją spódniczkę i majtki. Każdym palcem przebiegł po moich udach, kiedy sunął nimi po moim ciele. Sposób, w jaki badał moje ciało; wydawał się, jakby próbował mnie zapamiętać. To było erotyczne i słodkie jednocześnie. Kontynuował rozbieranie mnie oraz badanie mojego ciała, ciągle nawiązując do swoich ulubionych przysmaków: 72

- Sernik… placek z wiśniami… jagody… czekolada… krem brulee… lody truskawkowe… jasna cholera, mógłbym jutro umrzeć, a byłbym całkowicie usatysfakcjonowany – wymamrotał do moich piersi. Mój chichot zmienił się w sapnięcia, gdy zassał mój sutek. Miękki jęk opuścił moje usta. Dylan dotrzymywał swojej obietnicy – byłam wielbiona. Nigdy w całym swoim życiu nie czułam się czczona i potrzebna. Nigdy nie czułam się tak z Judem. To uczucie wielbienia było nieoczekiwane i było dokładnie tym, czego potrzebowałam. Samotna łza wypłynęła z mojego oka, kiedy poddałam się uczuciu, jakie wywołał u mnie Dylan. Przez chwilę zastanawiałam się, czy ten przypływ emocji nie był uczuciem miłości. Trzepotanie w moim brzuchu oraz gorąco zbierające się między moimi nogami było dokładnie tym, co sobie wyobrażałam, kiedy myślałam o miłości… i Dylan nie mógł być bardziej idealny. Kiedy jego ciało zawisło nade mną, moje nogi pewnie owinęły się wokół jego talii, nie pragnąc niczego więcej, jak być blisko niego. - Cii, zrelaksuj się, cukiereczku. Pozwól, że się tobą zaopiekuję. – Jego przyciszony głos odbijał się ciepłem od mojego ramienia. - Potrzebuję cię w sobie. Proszę, Dylan – błagałam. Musiałam wiedzieć, że nie wymyśliłam sobie tego połączenia. Chciałam wiedzieć, czy kiedy się połączymy, poczułby mnie tak samo, jak ja czułam jego. Uniósł się na tyle, aby objąć dłońmi moją głowę, jego oczy niosły pytanie. - Zabezpieczasz się? Zawsze zakładam prezerwatywę i mam je… - zamilkł, nim się odezwałam. Jego spojrzenie skierowało się na szafkę nocną i wróciło do mnie. - Mam wkładkę wewnątrzmaciczną i od jakiegoś czasu nie byłam z nikim w sytuacji intymnej. – Nie mogłam już bardziej się zgodzić. Wydawało się złe bycie tak odległą i prawdą było, że jedyne, czego chciałam, to poczuć przy sobie jego skórę. 73

- Jesteś pewna? Chcę, aby było to dla ciebie wszystkim, Haven. Nie masz pojęcia, jak wiele to dla mnie znaczy… - Jego głos był niski, odzwierciedlając moje własne napięcie oraz potrzebę. Nawet w czasie uprawiania miłości chciał upewnić się, że odpowiednio się o mnie zatroszczy. Gdybym mogła wpaść w zachwyt, zrobiłabym to. - Tak. Tak. Proszę, Dylan. Nie mów nic więcej. Tylko mnie kochaj. – I na te słowa wszedł we mnie. Jego ruchy były płynne, jednak surowe. Uderzał w każdą moją krawędź, kiedy wsuwał się we mnie powoli i pewnie, jakbyśmy robili to już milion razy. Wiedziałam, że nie było to czymś normalnym: czuć się tak komfortowo, ale tak było. Dylan wsuwał się do samego końca, tylko po to, by wysunąć się do koniuszka i ponownie we mnie wejść, rozkosz. Czysty raj na ziemi. Czułam rozkosz każdym nerwem i pozwoliłam swojemu umysłowi, ciału oraz duszy, zwyczajnie odpuścić. Chciałam czuć wszystko. – O mój Boże, tak. Dokładnie tak, Dylan. – Mój oddech był urwany. Był we mnie, nade mną, wokół mnie, wszędzie i mimo to chciałam więcej. Zacisnęłam dłonie na jego ramionach i wyciągnęłam szyję, aby być bliżej niego. Chciałam, aby dotykał mnie całym sobą. Połączenie było niezaprzeczalne. Całe moje wnętrze drżało od uczucia, którego nie mogłam określić. Było dokładnie takie samo jak latanie, a ja nigdy nie chciałam lądować. - Niesamowicie cię czuć, Haven, jakbyś była dla mnie stworzona. Nie wiem, nigdy czegoś takiego nie czułem. – Słodkie słówka Dylana przy mojej szyi zawirowały mną do emocjonującego haju, tylko jedno można porównać do tego. Przychodzącą z narkotykiem adrenaliną, napływem uczuć i emocji. Pozostawiło mnie to w uniesieniu, błagającą o więcej, odszukując tego jednego, idealnego przypływu. Równoznaczne to było z igłą wbitą w moją skórę. Kiedy się szprycowałam narkotykami, nie myśląc w ogóle, czułam dokładnie to samo – uniesienie. - Proszę, zatrzymaj się, proszę – błagałam. Za każdym razem, gdy mnie wypełniał, kolejna część mojego kruchego serca przyłączała się do niego. To było 74

tak, jakby pieprzył mnie, aż się w nim zakocham… i może to robił. Wtedy nie obchodziło mnie to. Mogłabym pieprzyć Dylana Highsmith’a, aż do miłości każdej nocy, jeśli dzięki temu będę się tak czuć. To o to im chodziło, kiedy mówili o uprawianiu miłości… Ja naprawdę się unosiłam. Całkowicie odurzyłam się Dylanem. Było to uczucie, z którego nie chciałam w najbliższym czasie rezygnować. - Cukiereczku, nie wytrzymam dłużej. Powiedz ci, czego chcesz, czego potrzebujesz. – Jego żądanie brzmiało odlegle, jednak nim mogłam odpowiedzieć, obrócił nas, więc to ja znalazłam się na górze. Moje włosy spłynęły po plecach, a dłońmi natychmiast znalazłam odrobinę włosków na piersi Dylana. Zignorowałam jego małą bliznę i zamiast tego moje palce zsunęły się niżej, kiedy zderzałam się swoją łechtaczką z jego kością miednicy, powodując tarcie, które mogło wyrzucić mnie prosto w niepamięć. Dylan dosięgnął jej przede mną. Jego ruchy stały się nierówne, a oddech zmienił się w krótkie sapnięcia, kiedy napotykał każde moje pchnięcie. - Och, o mój Boże! – Ciepło wystrzeliło z każdej mojej cząstki w kręgosłupie i aż do wnętrza mojej duszy. W tamtej chwili powiedziałam na głos słowa, o których nie sądziłam, że jeszcze je wypowiem… - Kocham cię. Kocham cię? O cholera, zakochałam się w nim. Czy on mnie usłyszał? Moja głowa opadła na jego pierś, łzy spływały po mojej gorącej skórze. Jego oddech był ciężki, a ciało nieruchome po naszym wspólnym uwolnieniu. Czułam jego ramiona owinięte wokół mojego nagiego ciała, kiedy podniosłam się, aby go pocałować. Ten mężczyzna, ten piękny mężczyzna właśnie pokazał mi, czym tak naprawdę jest miłość. Zostałam zniewolona i całkowicie oczarowana przez Dylana Highsmith’a. Pocałowałam go ponownie, usta miałam słone, tak samo jak jego. Jego pot zmieszał się z moimi łzami, idealne połączenie bólu i leczenia. - Cukiereczku, całe życie czekałem na to, co teraz czuję. – Odsunął mi z twarzy 75

moje wilgotne włosy. – Zakochuję się w tobie… i przepraszam. – Wziął głęboki wdech i odwrócił głowę. – Kurwa, tak bardzo przepraszam. Usiadłam, zaszokowana jego obwieszczeniem, nie wiedząc, jak odpowiedzieć. Czy ja go dobrze usłyszałam? - Przepraszasz? – Mój głos wzrósł o oktawę. – Za co dokładnie przepraszasz? – Moje serce zwiększyło tempo, nie w dobrym tego słowa znaczeniu. Strach owinął się wokół mojego kolejnego pytania. – Czego mi nie mówisz, Dylan? – Nie czekając, aż odpowie, zeszłam z niego, jego sperma spływała po moich udach, kiedy szłam do łazienki. – Co za dupek! Ty co? Przykro ci, że wypieprzyłeś mnie do nieprzytomności? – zawarczałam. – Przepraszasz, że zakochujesz się we mnie? – prychnęłam. – To chyba jakieś bzdury. Dylan wyskoczył z łóżka tak szybko, że ledwo zdążyłam zamknąć drzwi. - Haven, poczekaj! – Uderzył o drzwi. – Otwórz drzwi! Zignorowałam go i skorzystałam z toalety. Dziewczyna musi się oczyścić, jeśli nie chce się wszędzie kleić. W tej chwili było to ostatnie miejsce, w którym chciałam być. Przeprasza? Miałam właśnie najlepszy seks w całym swoim życiu i jemu jest przykro? Jak mogę być tak głupia? Przewróciłam oczami wiedząc, że zadawałam sobie to pytanie zbyt wiele razy. - Wyjdę za… co to, kurwa, jest za gówno? – Zamilkłam, kiedy zobaczyłam cały asortyment narkomana w szafce Dylana. Fiolki, tabletki, strzykawki, nawet opaska uciskowa. W głowie zaczęło mi się kręcić, poczucie déjà vu opanowało mnie i musiałam chwycić się klamki, aby utrzymać równowagę. - Haven, do cholery, otwórz te drzwi! To nie to, co myślisz! – Dylan nie przestawał walić w barierę, która oddzielała ode mnie jego brudny, mały sekret. Musiał wiedzieć, że wyglądało to dokładnie tak, jak myślałam. Dylan był uzależniony od narkotyków. Był ćpunem? 76

- Kurwa, nie! – sapnęłam. I właśnie uprawialiśmy seks… bez zabezpieczenia. - Jasna cholera!

77

Rozdział ósmy Jude Nawet po umyciu chłopców oraz wypakowaniu ciężarówki, nie mogłem przestać myśleć. Myślenie o ostatnich kilku miesiącach wprowadziło mnie w okropny nastrój, który miałem po mojej sprzeczce z tym jej durnym facetem. Dosłownie gniłem od środka. Krążyłem po domu, zanim poszedłem na górę, aby zmyć z siebie te kilka dni. Wychodząc spod prysznica, zawinąłem ręcznik wokół talii i położyłem dłonie na umywalce, następnie pochyliłem głowę. - Cholera – zakląłem głośno, mój głos zniknął w parze zalewającej łazienkę. Spojrzałem na swoje odbicie, wycierając dłonią opary. Oczy miałem zapadnięte, otaczały je ciemne kręgi, a usta wysuszone. Utrata Haven wpłynęła na mnie. Mężczyzna wpatrujący się we mnie był tego dowodem. Ledwie siebie rozpoznawałem, to tylko skorupa człowieka, którym myślałem, że jestem. Cały ten czas robiłem, co mogłem, aby ochronić jedyną kobietę, którą kiedykolwiek kochałem, jednak ona była w ramionach innego mężczyzny… i to była moja wina. Odwróciłem się, nie będąc w stanie nadal patrzeć na cipkę, jaką byłem. - Ja pierdolę. – Zgasiłem światło i ruszyłem do swojej zaciemnionej sypialni. Migające światełko w moim telefonie rozświetlało pomieszczenie. Nawet nie chciało 78

mi się na to spojrzeć. To był chujowy dzień i nie dałbym rady znieść więcej… czegokolwiek. Skończyłem na dziś. Usiadłem na krawędzi łóżka, przez co mój ręcznik poluzował się, a następnie opadł na pościel. Opuszczając głowę na dłonie, sapnąłem. - Weź się w garść, Jude – wymamrotałem do siebie. Walcz o nią. Słowa Scarlett odbijały się echem w mojej głowie. Walcz o nią. Wstałem z łóżka i zacząłem krążyć. Ręcznik został na łóżku, a mój kutas falował, kiedy dłońmi przebiegałem przez swoje włosy. Moje myśli biegły wszędzie. Od słów Scarlett do ostrzeżenia Mace’a. Chwyciłem telefon i przesunąłem kciukiem, odblokowując go. Nawet niewinne światełko wkurzało mnie na tyle, że chciałem wyrzucić to cholerstwo. Scar: Pamiętaj, co powiedziałam, Jude. Jesteś częścią tej rodziny i jeśli ją kochasz, to wiesz, co musisz zrobić. Nie pozwól, aby ktokolwiek odciągał cię od szczęścia. W kółko czytałem słowa Scarlett, wpatrując się głupio w wiadomość. Cholera, była mądrą kobietą. Ale nie mogłem otrząsnąć się z uczucia, że może już było za późno. Haven wybrała jego ponad mnie. Wyraz jej twarzy powiedział mi wszystko, czego ona nie mogła. Opuściłem głowę ze wstydem. Ciągle ją raniłem. W rezultacie była z tym idiotą, a ja zachowywałem się jak pieprzony sukinsyn, któremu ukradziono ulubioną zabawkę. Rzuciłem telefon z powrotem na szafkę, chwyciłem parę bokserek i wyszedłem, aby sprawdzić, co u chłopców. Naprawdę potrzebowałem rozproszenia. Zerknąłem do pokoju Jaxsona i Jordana. Obaj głośno chrapali, spocone włosy kleiły im się do poduszek, wyglądali jak swoje odbicia. Leżeli na brzuchu, z jedną nogą wysuniętą z pościeli w sposób, w jaki ja sam spałem. Nie mogłem nic poradzić na uśmiech. Cholera, kochałem ich. Przymknąłem drzwi, zostawiając małą szparę, aby odrobina światła z korytarza 79

oświetlała ich duży pokój. Schodząc na dół po schodach, skierowałem się prosto do kuchni, a następnie do kredensu. Potrzebowałem się napić. Sięgnąłem po butelkę whisky, odkręciłem ją i zacząłem pić prosto z gwinta. - Cholera. – Otarłem usta wierzchem dłoni i trzasnąłem butelką o blat. Bursztynowy płyn palił mnie w gardle, a następnie w żołądku, łagodząc zbierający się tam ból. Oparłem się o ladę, pozwalając głowie opaść do tyłu i uderzyć o szafkę, nadal pławiąc się w myślach. Moje spojrzenie wciąż wracało do butelki. Uniosłem alkohol i wziąłem kolejny łyk. - Ugh. – Wciąż paliło, ale coraz mniej. Z każdym łykiem było lepiej. Moje ciało zaczęło wiotczeć, odrętwienie po alkoholu zaćmiło moje sprzeczne myśli o Haven, Mace’ie… i tym pieprzonym dupku. Walcz o nią. - Kurwa mać! Pospiesznie wypiłem całą whisky i najmocniej, jak potrafiłem, rzuciłem butelką przez kuchnię. Rozbiła się o ścianę, robiąc przy tym ogromny hałas. Mój umysł był kompletnie nieświadomy tego, że mogłem obudzić dzieciaki. Nie myślałem jasno, a alkohol nie był nagrodą pocieszenia za to, co straciłem. Gorąco mnie pochłonęło, wściekłość, której nie mogłem zatrzymać. Nie pragnąłem niczego więcej, jak walczyć o Haven. Była powodem, dla którego cokolwiek robiłem; była wszystkim. Była moja. I ją straciłem. Zostawiłem bałagan w kuchni i wróciłem do sypialni. Wiedziałem, że będę mieć strasznego kaca i od cholery szkła do posprzątania, ale w tamtej chwili nic mnie to nie obchodziło. Mój przesłonięty whisky umysł zmieszał się z zazdrością, złością oraz bólem. Musiałem odpuścić. Wróciłem do sypialni, podszedłem do szafki nocnej i podniosłem telefon. Napisałem krótką wiadomość do Scarlett. Jude: Niech tak będzie, Scar. Chce jego. To może go mieć. Dałem Mace’owi słowo, skończyłem. Pozwól jej być szczęśliwą, skoro taka jest. 80

Rzuciłem telefon na łóżko, opuściłem twarz na poduszkę i zasnąłem.

81

Rozdział dziewiąty Haven Moje ręce trzęsły się. Nie wiedziałam, czy było to spowodowane widokiem przede mną czy tym, że Dylan kłamał o czymś tak ogromnym, czy może pokusą, by wziąć jedną z tych igieł i wbić ją sobie w ramię. Słyszałam Dylana po drugiej stronie drzwi, ale nie potrafiłam skupić się na tym, co mówił. Zamknęłam oczy i wypuściłam oddech. Musiałam wiedzieć, dlaczego patrzyłam na arsenał największej fantazji lub najgorszego koszmaru uzależnionego człowieka. Musiałam się stąd, jak najszybciej, wydostać. Nie mogłam oddychać w tej malutkiej przestrzeni. Ściany zbliżały się do mnie, a sufit obniżał, podczas gdy czułam, jakby podłoga wysuwała się spode mnie. Chwyciłam klamkę i gwałtownie otworzyłam drzwi, podmuch zawiał mi włosy na twarz. Dylan stał po drugiej stronie, ramię opierał o futrynę, jego głowa była nisko opuszczona. Uniósł wzrok. Pogrążone w smutku oczy spotkały moje, jego rysy wyrażały przeprosiny oraz ból. - Haven, proszę. - Nie – przerwałam mu, unosząc dłoń do jego twarzy. Nie potrafiłam na niego spojrzeć. – Jesteś ćpunem? – wyszeptałam. – Czy ty masz jakiekolwiek pojęcie, co to 82

mi robi? – Wzięłam głęboki wdech i próbowałam przejść obok niego, jednak mi nie pozwolił. – Nie mogę z tobą przebywać, Dylan. – Zaczęłam go odpychać, żebym mogła wziąć swoje rzeczy i wyjść. Tym razem odsunął się na bok, ale chwycił moje ramię. - NIE! Boże, Haven. Pozwól mi wyjaśnić… - Z każdą sekundą coraz bardziej się rozpadał. – To nie to, co myślisz. To nie to, na co wygląda, cukiereczku. Opanowała mnie wściekłość, jakiej nigdy nie czułam. - Dokładnie wiem, co to jest, Dylan! – wykrzyczałam do niego, wściekła, że znalazłam się w znanej mi już sytuacji. Wypuściłam sfrustrowany oddech i powiedziałam przez zaciśnięte zęby. – Wiem, co to jest, ponieważ znam to! – Złość wzięła nade mną kontrolę i w oczach zaczęły zbierać mi się łzy. Jego zdezorientowanie było ewidentne. Zaczęłam zbierać swoje rzeczy, kiedy chęć zamknięcia się w łazience wzrastała z każdą sekundą. Potarł bliznę na swojej klatce piersiowej. - Co? Co masz na myśli, mówiąc, że to znasz? – Jego ton wzmocnił się i nie byłam pewna, czy chciałam zbytnio się w to zagłębiać. - Jestem narkomanką, dupku! Jak inaczej, do kurwy, miałabym wiedzieć wszystko o tych rzeczach? – wykrzyczałam, okręcając się, więc byłam milimetry od jego twarzy. Dylan ścisnął framugę i patrzyłam, jak zbladł, wszelkie kolory zniknęły z jego opalonej twarzy. Jak najszybciej założyłam ubrania, zatrzymując się na moment, kiedy przypomniałam sobie czułe chwile, jakie przed chwilą dzieliliśmy. Nie mogłam na niego spojrzeć. Jego twarz już nawiedzała moje myśli… zmieszana z żółtymi płynami, niebieskimi żyłami, szklistymi oczami i odległymi wspomnieniami unoszenia się. Byłam debilką… idiotką, która powiedziała drugiej osobie o swoim najgłębszym, najmroczniejszym sekrecie. Sekrecie, który ukrywałam przed najbliższymi przez tak długi czas. A co gorsze, właśnie się wypaplałam. W furii nie mogłam nawet porządnie tego wytłumaczyć. Kto wie, co musiał sobie myśleć… ale przecież, to nie ma znaczenia. Trafiła kosa na kamień, co nie? 83

Musiałam utknąć w martwym punkcie na tyle długo, aby Dylan zrozumiał, co właśnie powiedziałam, ponieważ następnym, co poczułam były jego ramiona owinięte wokół mnie. Od razu zesztywniałam, wiedząc, jak zakończy się ta historia. Jeden narkoman plus narkoman na odwyku równa się jeden wielki, okropny narkoman. - Proszę, Haven. Nie uciekaj. Obiecuję, że to nie to, co myślisz. Walczyłam z nim, ale zacieśnił chwyt, przyciskając moje ramiona do boków. - Puść mnie! – wrzeszczałam, zdradliwe łzy wypełniły moje oczy, grożąc uwolnieniem, podczas gdy dalej traciłam nad sobą kontrolę. - Cii… w porządku, cukiereczku – szeptał do mojego ucha, głosem niskim i kojącym. – Nie jestem uzależniony. - To jest to, co my wszyscy mówimy, Dylan. To kłamstwo, które wmawiamy sobie, aby było dobrze, aby to usprawiedliwić – łkałam. – Dlaczego? Dlaczego musiałam się zakochiwać w tych zakazanych? – Oparłam głowę na jego piersi, mój oddech zrobił się krótki, zdesperowany. Nie mogłam wziąć porządnego wdechu, moje ciało zaczynało protestować. – Nie mogę. Nie mogę, Dylan. Proszę, puść mnie. – Moje słowa były zdławione, brzmiały obco. - Najpierw musisz mnie wysłuchać. Nawet, jeśli będę musiał cię tak trzymać, Haven. Musisz wiedzieć. – Jego głos był opanowany i kojący. – Cukiereczku... nie jestem narkomanem. – Wycisnął mi małego buziaka na czubku głowy, wziął głęboki wdech i wypuścił go, jakby przygotowując się. – Zauważyłaś moją bliznę na piersi? To był port, na chemię. Mam raka, Haven. Umieram. Ledwo zarejestrowałam jego słowa, nim wszystko zaczęło wirować i zimne uczucie zaczęło mnie pochłaniać. - Haven. – Dylan obrócił mnie w ramionach. – Haven, o Boże. Obudź się, cukiereczku. Moje ciało było bezwładne, mój umysł świadomy, jednak nie reagował. Położył mnie na swoim łóżku. Poczułam chłodny nacisk na moim policzku, a następnie na czole. 84

- Dalej, kochanie, musisz się obudzić. Mów do mnie. Daj znać, że nic ci nie jest. – Jego głos był napięty, jakby hamował swoje własne łzy. Jęknęłam. Bolała mnie głowa i nie wiedziałam, czy uderzyłam nią czy to od szoku spowodowanego słowami Dylana. - Dylan. – Mój głos był ochrypły. – Co… ty…? Przerwał moje paplanie. - Cii, odpocznij chwilę, Haven. – Wciąż pocierał moją brew. – Zemdlałaś. Próbowałam usiąść, odpychając jego dłonie. - Przestań – zaprotestowałam. – Nic mi nie jest. – Zsunęłam nogi z łóżka, kiedy zalało mnie zażenowanie. Musiałam oderwać wzrok od czułości w jego oczach. Pieprzony rak? - Nie, to jest jakiś kiepski żart. Jakiś rodzaj wymówki na to rozsypane wszędzie gówno. Słyszałam kilka całkiem popieprzonych historii, Dylan, ale to jest po prostu okrutne. – Wykrzywiłam twarz w obrzydzeniu. – Jesteś młody i wysportowany… powiedziałabym, że zdrowy. Nie masz raka. Dobry pomysł z tą blizną. – Odepchnęłam go, kiedy ponownie próbował położyć na mnie dłonie. Patrzyłam na niego przez chwilę i zapytałam ze złością: – Więc jesteś narkomanem i dodatkowo kłamcą? Nie mogłam w to uwierzyć. We wszystkich ludziach, w których mogłam się zakochać, musiał to być narkoman. Ktoś, kto robił to wszystko, z czym ja walczyłam. Życie ma całkiem popieprzone poczucie humoru, rzucając mi to gówno na drogę. - Jak chuj, że w to uwierzę. – Wstałam z łóżka. Moje nogi wciąż drżały, jednak Dylan zdążył się już podnieść. – Nie dotykaj mnie, kurwa! – Oderwałam się od niego, potykając się. Nie mogłam uwierzyć, że nabrałam się na to… że zostałam przez niego oszukana. - Haven, proszę – błagał, dłonie uniósł w geście kapitulacji. Przeskanowałam oczami pokój. Musiałam się stąd wydostać, z dala od niego. Czułam się uwięziona, jakby moje płuca umieszczono w szkle, zalewając je wodą. Tonęłam w prawdziwym strachu i nie miałam żadnej szansy na ucieczkę. 85

Nie mogłam zatrzymać wściekłych łez spływających po moich policzkach. - Nie! – wykrzyknęłam, przepychając się obok niego. – To się nie dzieje. Muszę się stąd, kurwa, wydostać. - Haven, musimy porozmawiać. Przestań na pieprzoną minutę! – Podniósł głos, obawa spięła jego postać. Był przerażony, że wyjdę za drzwi i już nigdy mnie nie zobaczy. Było to wyraźnie widać w jego oczach. Chwycił moje nadgarstki i przyciągnął do siebie moją twarz. – Wysłuchaj mnie. Jeśli wciąż będziesz chciała odejść, to nie będę cię zatrzymywać. – Złość natychmiast go opuściła. Została zastąpiona porażką. – Po prostu… wysłuchaj mnie. – Jego oddech owiał moją twarz. – Pięć minut, Haven. Jesteś mi tyle winna. Spojrzałam na jego pięknie udręczone rysy twarzy. Błagał mnie spojrzeniem, abym go wysłuchała. Jak mogłabym tego nie zrobić? - Ty nie kłamiesz, prawda? – Mój głos wydawał się odległy, oziębły. Zadrżałam. Wciąż niepewna, jednak zaciekawiona jak wiele mi powie, odwróciłam wzrok i opuściłam głowę. To wszystko było po prostu zbyt intensywne. – W porządku – wymamrotałam. – Masz pięć minut. Jego ciało ugięło się pod wpływem ulgi, a następnie przyłożył usta do mojej skroni. - Dziękuję. Odsunęłam się i wyszłam z jego sypialni. Usiadłam na podłokietniku, nie będąc w stanie dotrzeć do siedziska kanapy. Znowu wstałam i zaczęłam wędrować. Moje ręce drżały, kiedy obgryzałam paznokieć u kciuka. Zrozumienie uderzyło we mnie niczym petarda wyrzucona prosto w mój tyłek. Leki w jego łazience nie były narkotykami z ulicy. To były przepisane lekarstwa. Etykiety powróciły do mnie, kiedy siedziałam tam, czekając. Naprawdę był chory. Lekarstwa, małe szklane fiolki… to wszystko to leki przeciwbólowe. Dylan pojawił się kilka minut później, z nisko wiszącymi na biodrach 86

Levisami, bez koszulki i boso. Nie wyglądał na chorego. Wyglądał zupełnie smakowicie. Skup się, Haven. - Więc, zaciągnąłeś opinii innego lekarza? – zarzucałam go pytaniami, kiedy wypełniał karafkę wodą. – Jak długo? – Nie dałam mu chwili, aby odpowiedzieć, kiedy kolejne pytanie opuściło moje usta. – Jakiego rodzaju to jest rak? – Wszystko stało się chaotyczne. – Sprawdziłeś każdy możliwy sposób leczenia? – Ostatnie pytanie zamarło na moich ustach, kiedy zerknął na mnie przelotnie, nie wymawiając ani słowa. Zamiast tego, pozwolił, abym wyrzuciła z siebie wszystko. Obserwowałam, jak krążył wokół kuchni, lady były puste prócz opiekacza oraz dzbanka do kawy. - To dlatego nie masz praktycznie nic w tym mieszkaniu? Bo umierasz? – chlapnęłam bez zastanowienia. Nie odwrócił się, aby na mnie spojrzeć, jedynie westchnął i dalej przygotowywał kawę. Maślany zapach wypełnił powietrze, aromat był pokrzepiający, mimo wojny toczącej się w mojej głowie. - To się nie dzieje. Spójrz na siebie. – Otwarcie gapiłam się na niego, gestykulując dłońmi. – Jesteś piękny. Silny. Zdecydowanie nie zauważyłam żadnych blizn na twoich ramionach. - Mój ton był sardoniczny, kiedy kontynuowałam. – Zaufaj mi, wiedziałabym. – Przygryzłam język, jak tylko te słowa opuściły moje usta. Wydał z siebie zdławiony dźwięk. - Nie mam żadnych blizn, ponieważ nie przyjmuję już żadnego leczenia. I jedną blizną, jaką mam po leczeniu, jest ta tutaj. – Wskazał na swoją pierś i westchnął zrezygnowany. – Umieram, cukiereczku. – Jego pauza była ogłuszająca. – Lekarstwa są jedynie na ból. Uświadomienie uderzyło we mnie, a zaprzeczenie wyskoczyło z siódmego piętra, rozbijając się o beton. Igły… już nie walczył. On cierpiał. 87

Podał mi kubek świeżo zaparzonej kawy. - Proszę, cukiereczku, wlej trochę kofeiny do swojego organizmu. – Otworzył lodówkę, chwycił śmietanę i wsypał jej trochę do mojego czekającego kubka. Patrzyłam na niego, świadomość powagi jego sytuacji uderzyła we mnie niczym kij baseballowy w brzuch. Ciche łzy spłynęły po moich policzkach, kiedy wpatrywałam się w wirujący karmelowy napój, słoność zmieszana ze słodkością. - Jakiego rodzaju? – zapytałam ponownie. - Rak mózgu. – Odchrząknął. Przyciągnęłam parujący kubek do ust, czując smutek, kiedy mój język połączył się z puszystą pianką kolumbijskiej kawy Dylana. - Naprawdę muszę iść. – Położyłam kubek na blacie i skierowałam się do sypialni. Dylan podążył za mną, zatrzymując się na chwilę, kiedy szukałam swojej torebki. Usiadłam na krawędzi łóżka, odwracając głowę od niego, obserwującego mnie. - Masz raka. – Zmarszczyłam brwi, w końcu akceptując to, co powiedział. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – wyszeptałam. Opuściłam głowę, a dłonie zacisnęłam na materacu. Podejrzewałam najgorsze, ponieważ byłam okropną osobą. Przerzuciłam własne demony na mężczyznę, który dosłownie tracił wiarę w swoje życie. Nie mogłam być zła na kogokolwiek, prócz siebie. I w tamtej chwili byłam kurewsko wściekła na siebie. Ciepło jego ciało oferowało komfort, kiedy materac ugiął się obok mnie. Dłonią pocierał moje lędźwie. - Cukiereczku, pamiętasz, co mówiłem o dzieleniu się sekretami? Cóż, to był mój. Nie jest to coś, co zwyczajnie możesz powiedzieć i przysięgam, że nigdy nie chciałem, abyś dowiedziała się tego w ten sposób. – Smutek wypełnił jego słowa. – Borykałem się, aby ci o tym wszystkim powiedzieć… Nie sądziłem, że mógłbym znieść widok współczucia w twoich pięknych oczach. 88

Patrzyłam przed siebie, wciąż nie będąc w stanie na niego spojrzeć. - Nie współczuję ci. Nie wyglądasz na chorego. – Mój głos był łagodny, jakbym obawiała się sposobu, w jaki mógł przyjąć moją odpowiedź. - Kochanie, już to robisz. – Jego opryskliwa odpowiedź wystarczała, abym się odwróciła. Żałowałam go. – Posłuchaj siebie. – Odsunął włosy z mojej twarzy i założył je za ucho. Na jego delikatny dotyk moje ciało pochyliło się ku niemu i samotna łza spłynęła po moim policzku. - Tak mi przykro, Dylan. – Chwyciłam jego dłoń i trzymałam przy swoim policzku, kiedy kciukiem ścierał ze mnie smutek. – Zaczęłam wyciągać wnioski. Powinnam była zapytać. Musisz mnie nienawidzić. – Moje słowa mieszały się, kiedy próbowałam przekazać swoje myśli, nim wróci mu zdrowy rozsądek i wywali mój uzależniony tyłek ze swojego życia. – Cholera… co ty musisz teraz o mnie myśleć. - Że mi się podobasz, Haven. To się nie zmieniło. – Jego miłe słowa były balsamem na moje roztrzaskane serce. – Nic, co zrobisz lub powiesz nie zmieni tego, co do ciebie czuję, cukiereczku. – Pogłaskał mnie po włosach. – Mimo to musimy porozmawiać, tylko już nie dzisiaj. Trzymał w dłoniach moją twarz i pocałował mnie czule w czoło. - Może któregoś dnia wyznasz mi swój sekret, cukiereczku – szeptał. – Teraz jestem trochę zmęczony. I z tym jego dłonie opadły i położył się. - Zostaniesz? – zapytał przez ziewnięciem. - Naprawdę musisz o to pytać? – Pociągnęłam nosem, układając się obok niego, kiedy owinął wokół mnie ramiona i pocałował tył mojej głowy.

89

Rozdział dziesiąty Haven

"We on our backs staring at the stars above, Talking about what we going to be when we grow up, I said what you wanna be? She said, 'Alive.'" -Outkast, "The Art of Storytellin' (Part 1)" Ciało Dylana zawinęło się wokół mnie. Nasze kończyny były ze sobą splątane, kiedy wpatrywałam się w sufit, na którym wiatrak kręcił się w irytująco wolnym tempie. Zamknęłam oczy, ale sen odchodził, kiedy słuchałam delikatnego chrapania Dylana. Jego usta były ciepłe przy mojej szyi, zapach kawy wydobywał się z jego oddechu. Delikatnie odwróciłam do niego głową, wdychając jego zapach. Było to odurzające oraz było dokładnie tym, czego potrzebowałam, aby uspokoić swój wirujący umysł. Rak. Nie mogłam logicznie myśleć po tym, czym się ze mną podzielił. Wszystko było pomieszane, mieszanina igieł, seksu oraz śmierci. On umierał. Piękny kowboj, który uprawiał ze mną słodką, czułą miłość opuszczał mnie 90

tak, jak każda inna osoba, którą kiedykolwiek kochałam. Może to moja pokuta za gówna, jakich się dopuściłam. Wykorzystałam wszystkie szanse, zrujnowałam je moją potrzebą do kolejnej szprycy, do ciągłego bycia na haju. Tak wiele razy kłamałam, zdradzałam, okradałam: byłam winna temu wszystkiemu. Wychodzi na to, że suka zwana karmą powracała. Tylko że nie miałam nic więcej do zaoferowania. Zdążyłam stracić wszystko, zanim naprawdę stało się moje. Najpierw Jude. Teraz Dylan. Było mi pisane zostać samą i nie mogę winić nikogo, prócz siebie. Westchnęłam i odwróciłam się od Dylana. Zaczął się wiercić. Jego ramię zacisnęło się wokół mnie i przyciszony jęk opuścił jego gardło. Jak bardzo cierpiał? Moje serce pękło odrobinę bardziej, cicho łkając na niebieskiej poduszce. Łzy frustracji i lęku były tylko koniuszkiem zalewających mnie emocji. Nad nimi wszystkimi była złość, złość na siebie. Jak mogłam chcieć mieć do czynienia z czymś tak nikczemnym jak metamfetamina i inne narkotyki, które brałam, kiedy ten mężczyzna obok mnie cierpiał, mając śmierć jako nagrodę? Powiedział mi, że to rak mózgu, ale jakiego rodzaju? Było ich tak wiele. Nie byłam pewna, jak źle było i nie mogłam pojąć, że Dylana nie będzie, że nie będzie częścią mojego życia. Dopiero co go odnalazłam. Część mnie chciała wierzyć, że rano będzie lepiej. Pozostała część chciała wejść do łazienki i pozwolić, aby pochłonęła mnie ciemność. Jednak nie mogłam poddać się swoim demonom. Nie teraz, ani nigdy. Nie zaryzykowałabym. Nie mogłam tracić życia przez narkotyki, kiedy ktoś tak niesamowity i życzliwy tracił swoje, nie mając żadnego wyboru. To byłoby samolubne. Raz prawie przez nie umarłam i obiecałam, że już nigdy nie będę mieć z nimi do czynienia. 91

Gdyby nie Jude… Jude. Mój wybawca. Mężczyzna, o który myślałam, że wszystkim stawiłby dla mnie czoła. Mężczyzna, który zostawił mnie, nawet się nie oglądając. Otarłam twarz, łzy zasychały na moim policzku, kiedy pozostałe wpijały się w mokrą już poduszkę. Wypuszczając głęboki oddech, położyłam dłoń na Dylanie. - Kocham cię, kowboju – wyszeptałam w ciemności, przysięgając, że będę mu pokazywać, jak bardzo go kocham przy każdej możliwej okazji. – Nie wiem, dlaczego zostałeś do mnie wysłany, ale cię nie zawiodę. – Pociągając nosem, splotłam nasze palce i wsłuchiwałam się w jego oddech, łkając przy tym delikatnie. - Proszę, nie rezygnuj z walki. – Mój głos stał się nawet niższy, kiedy część moich emocji wyszła na powierzchnię. – Proszę, nie zostawiaj mnie. Wiedziałam, że potrzebowałam snu, ale kiedy mój umysł tak wariował pozostanie w łóżku kosztowało wszystkie moje siły. Moja skóra mrowiła, jak przy objawach odstawienia, a w ustach miałam sucho, jakbym połknęła bawełnę. Szykowała się długa noc. Miałam tylko nadzieję, że byłam na tyle silna, aby ścierpieć to do wschodu słońca. *** Jude Rzucałem się na łóżku, pościel była wilgotna od potu spowodowanego koszmarem, który osiadł w moim umyśle już kilka godzin wcześniej. Coś było nie tak. Czułem to w kościach. Haven. Nie mogłem znaleźć sposobu, aby wyrzucić ją ze swoich myśli. Alkohol nie wystarczał. Nie było nic, co mogło wypełnić pustkę w moim wnętrzu. 92

- Kurwa. – Przetarłem twarz ręką. Dwudniowy zarost pokrywał mój podbródek. Przerzuciłem stopy przez krawędź łóżka i podniosłem się, wlekąc się po miękkim dywanie do łazienki. Miałem nadzieję, że zimny prysznic złagodzi mój niepokój. Byłem w kiepskiej formie i wiedziałem, że mogłem winić za to tylko siebie. Pozwoliłem jej odejść. Kurwa, odepchnąłem ją. Nie walczyłem, kiedy przyszedł na to czas, byłem tchórzem. Wyszedłem z jej życia i przez to byłem kutasem. Ale wciąż nie mogłem otrząsnąć się z uczucia, że mnie potrzebowała. Nieważne gdzie była lub z kim, była moja. I jeśli dostałbym szansę, byłbym wszystkim, czego potrzebuje i więcej. Połączenie, jakie dzieliliśmy nie było czymś, co się po prostu stało. Byłaby martwa, gdyby nie ja. Ironio, dokładnie tak się czułem – całkowicie martwy bez niej. Rozsunąłem drzwi prysznicowe, pochyliłem się i włączyłem zimną wodę. Zdjąłem bokserki i wrzuciłem je do kosza na pranie, a następnie wszedłem pod zimny strumień, modląc się o odrobinę ulgi. Moje ciało drżało z braku ciepła, ale pasowało to do mojego serca. Czułem się zimny, martwy. Musiałem to zmienić. Niezależnie od tego, co się stało, nie mogłem odpuścić jedynej kobiety, którą kiedykolwiek kochałem. Zdeterminowany, w myślach podjąłem decyzję, że pierwsze, co zrobię rano, to jej poszukam. Znajdę ją i przeproszę. Powiem, że byłem głupi. Powiem, że ją kocham, że jej potrzebuję i pragnę. Poproszę, aby zostawiła tego kretyna i wróciła do mnie. Miałem tylko nadzieję, że nie było za późno.

93

Rozdział jedenasty Haven Słońce wpadało przez żaluzje w oknie sypialni Dylana, ale zbyt mocno bolały mnie oczy, by je otworzyć. Jęcząc, przewróciłam się na bok. Czułam na sobie jego wzrok, mimo, że nie wydał żadnego dźwięku. Nie chciałam otwierać swoich opuchniętych powiek. Zamiast tego, na powitanie wygięłam usta w jego stronę. Odpowiedział delikatnym dotknięciem, pocierając ustami moje wargi, które trzymałam mocno zaciśnięte. Kiedy poczułam jak odchyla się do tyłu, wyszeptałam: – Wiesz, niektórzy ludzie mogliby uznać to za przyprawiające o gęsią skórkę, gdyby obudzili się obok kogoś, kto się w nich wpatruje. Stłumiony śmiech Dylana był niski i chropowaty. Sprawiał wrażenie, jakby sam niedawno się obudził. – Och, cukiereczku, cieszę się, że nie straciłaś swojej błyskotliwości wraz ze wschodzącym słońcem. Przetoczył się na mnie, a jego ręce spoczęły po obu stronach mojej twarzy. – Otwórz swoje piękne oczy, Haven. Chcę widzieć, że wciąż jesteś tu ze mną. Ciepło jego przyciśniętego do mnie ciała było pocieszające. Chciałam zostać w jego ramionach przez cały dzień. Zamrugałam powiekami,

dostosowując

wzrok

do

porannego

światła

słonecznego wlewającego się do pokoju. Napotkałam olśniewający uśmiech i ciepłe 94

spojrzenie mężczyzny, który w nocy zwierzył mi się z tego, że umiera. Nadal nie mogłam pojąć tego, czego się dowiedziałam, ale musiałam wyjaśnić Dylanowi kilka spraw. W końcu, podzielił się ze mną ogromną tajemnicą, tak będzie sprawiedliwie. Wtuliłam się w jego ramię. Pachniał cynamonem i goździkami, i czymś unikalnym tylko dla niego. – Pysznie pachniesz. Mój głos był przytłumiony, ale chciałam być blisko niego. Bardzo pragnęłam tego kontaktu i nie chciałam jeszcze go stracić. – Czy możemy zostać tak przez cały dzień? – wymamrotałam. – Chcę podzielić się z tobą moją historią, ale się boję. Nic nie mogłam poradzić na to, że mój głos zabrzmiał tak cicho. Byłam przerażona. Przerażona tym, że obnażę swoją duszę, a Dylan mnie odrzuci. Nie musiałam wyjawiać wszystkich swoich sekretów Jude'owi. Znalazł mnie na tyłach zniszczonego, opuszczonego domu, kiedy byłam zalana i pod wpływem narkotyków. – Cukiereczku, cokolwiek mi powiesz, nie zmieni to moich uczuć. Przebiegł nosem po moim policzku. – Nie kłamałem, kiedy powiedziałem, że się w tobie zakochałem. Odchylił się, żeby na mnie spojrzeć. Słońce tworzyło poświatę i cień na rysach jego twarzy. Nie mogłam powstrzymać westchnienia, które uciekło z moich ust. Patrzenie na niego bolało. Był taki piękny. – Obiecaj mi, że mnie wysłuchasz. Muszę wiedzieć, że nie będziesz mnie osądzał. Badałam jego twarz w poszukiwaniu jakiegoś wahania z powodu mojego planowanego wyznania, ale widziałam tylko akceptację tego, czym zamierzałam się z nim podzielić. – Masz moje słowo, cukiereczku. Ale wtedy mój pęcherz zaprotestował, na pozycję w jakiej leżeliśmy. Naparłam na klatkę piersiową Dylana. – Dobrze, kowboju. Pozwól mi wstać. Natura wzywa. 95

Uśmiechnął się i przewrócił na drugi bok, zabierając ze sobą prześcieradło. – Przygotuję nam coś do jedzenia. Spotkamy się w kuchni? Obserwowałam jak siada, rozciąga ramiona nad głową, a mój umysł pogalopował gwałtownie w kierunku tych wszystkich rzeczy, które wolałabym teraz robić, niż rozmawiać z Dylanem. – Mmmhmm. To było wszystko, co zdołałam z siebie wykrzesać, zbyt zachwycona widokiem jego nieskazitelnego ciała. Odwrócił się do mnie. – Przyłapałem cię na patrzeniu. Szeroko się uśmiechnął. – Wiesz, że patrząc na mnie w ten sposób sprawiasz, że pragnę zostać z tobą tutaj. Wierzgnęłam stopami w jego kierunku. – Idź kowboju. Naprawdę powinnam się trochę odświeżyć. Zaczęłam wstawać po przeciwnej stronie łóżka. – Zobaczymy się za chwilę. Zatrzymałam się na moment i zawahałam zanim wyszłam z pokoju, Dylan stanął przede mną, między łóżkiem, a drzwiami. – Muszę wyrzucić z siebie kilka rzeczy. Mam tylko nadzieję … Położył palec na moich ustach. – Ciii, przestań. Dałem ci już moje słowo. Nic się nie zmieni. Jego oczy były ciepłe. –Do zobaczenia w kuchni. Wolisz naleśniki czy gofry? Uśmiechnęłam się na „gofry” i udałam się w kierunku łazienki. Po odświeżeniu, skierowałam się w dół korytarza, podążając w kierunku dźwięków i zapachów, które jak miałam nadzieję nie były ostatnim posiłkiem, jaki mogłam dzielić z Dylanem. Obserwowałam jak napinają się mięśnie jego pleców, kiedy poruszał się po kuchni. Usiadłam na barowym stołku przy podwyższonym 96

kontuarze, skąd mogłam obserwować jak przygotowywał śniadanie. – Więc, jesteś przygotowana na najlepsze gofry na świecie? Odwrócił się do mnie, ze szpatułką w jednej ręce i talerzem w drugiej. – Tak. Umieram z głodu. Spróbowałam gofrów, które postawił przede mną i miękki jęk wydostał się z mojego gardła. – O Boże, to jest boskie. Przewróciłam oczami i westchnęłam z zadowoleniem. – Nie będziesz jadł? – zapytałam z pełnymi ustami. Nie poruszył się, tylko patrzył jak napycham jedzeniem swoje usta. – Nie, nie jestem głodny. – Efekt uboczny? – zapytałam, wpychając więcej maślanego gofra w swoje usta. – Tak, coś w tym stylu – odpowiedział chłodno. – Może opowiesz mi o sobie? Odwrócił się do kuchenki i zaczął sprzątać powstały wcześniej bałagan. – Uch, cóż – przerwałam. – To długa historia. Wolałabym, żebyś na mnie patrzył. Muszę widzieć twoją reakcję, a nie mogę tego zrobić jeśli stoisz odwrócony do mnie plecami – odpowiedziałam. – Chociaż masz świetny tyłek. Jego gardłowy śmiech wypełnił pomieszczenie, zanim zauważyłam jego trzęsące się ramiona. – Dobrze, cukiereczku. Skończ swoje śniadanie. Posprzątam ten bałagan i możemy porozmawiać. Spojrzałam w dół na swój talerz wypełniony syropem. – Mmm, dobrze. I zabrałam się za pałaszowanie swoich gofrów. Rozmyślałam nad tym w jaki sposób wyjawić Dylanowi swój najgłębszy, najciemniejszy sekret. Nie mogłam znaleźć żadnego sposobu na to, żeby to upiększyć. – Więc, jestem wychodzącą z uzależnienia narkomanką. 97

Zrozumiałam, że najlepiej będzie jeśli po prostu się przyznam i to powiem. Zastygł w bezruchu, ale szybko wznowił swoje czynności. – Powiedziałaś mi o tym ostatniej nocy, cukiereczku. Może opowiesz mi najpierw kiedy i jak to się zaczęło. Chwyciłam swój talerz i zeskoczyłam ze stołka. Kierowałam się w stronę zlewu, kiedy Dylan odwrócił się i mnie powstrzymał. – Ja to wezmę. Zabrał mój talerz i podszedł do zlewu, żeby go umyć. Nie patrzył na mnie, zamiast tego skupiał się na swoim zadaniu. – Dobrze, cóż … Oparłam się o kuchenny blat, krzyżując ramiona na piersi w ochronnej postawie. – Zaczęłam imprezować w wieku szesnastu lat. I spróbowałam kilku tabletek z kilkoma przyjaciółmi, z którymi zazwyczaj spędzałam czas. Wydawało się to nieszkodliwe, był to sposób żeby się dobrze poczuć, albo w ogóle nic nie czuć. Zakręciłam stopą po wykafelkowanej podłodze. – Nie wiem, kiedy to wszystko wymknęło się spod kontroli. Po prostu pewnego dnia, obudziłam się w obcym miejscu, z igłą obok siebie. Nie potrafiłam na niego spojrzeć, ale czułam jak na mnie patrzy, woda wciąż płynęła, ale nie zmywał naczyń, a jego ręce spoczywały po obu stronach zlewu. – Byłam w ciągu przez jakieś trzy dni. Mój głos był cichy. – Jude mnie znalazł. Byłam brudna, naćpana i próbowałam znaleźć jakiś sposób, żeby zdobyć następną działkę. Dylan zakręcił wodę i odwrócił się do mnie, osuszając ręce ręcznikiem. – Chodź, cukiereczku. Skończmy tę rozmowę gdzieś, gdzie będzie nam wygodniej. Chwycił mnie za rękę, nieumyślnie muskając moją pierś. Przeszył mnie dreszcz pożądania, ale go stłumiłam. To nie była pora na myślenie o seksie. 98

Spojrzałam w górę, obejmując mężczyznę przed sobą. – Okej, możemy wrócić do łóżka? Będzie mi łatwiej wyjaśnić ci wszystko, jeśli będziesz nagi i nie będziesz mógł uciec. Wolną ręką ujął mój policzek. – Cukiereczku, nie wiem co … a niech to. Chodźmy do łóżka. Uśmiechnęłam się triumfalnie. – Dziękuję. Dylan zaprowadził mnie z powrotem do swojej sypialni, zatrzymując się tylko raz, żeby mnie pocałować zanim wyskoczył ze swoich dżinsów i wspiął się na łóżko. Poklepał niebieską pościel obok siebie. – Twoja kolej, kochanie. Zdjęłam koszulkę, ale zostawiłam swoje majtki. Wspięłam się na łóżko i położyłam obok niego. Tak jakbyśmy spali razem od wieków, instynktownie otoczył mnie swoimi ramionami i przycisnął do swojej klatki piersiowej. Poczułam jego oddech na moich włosach, zanim wyszeptał: – Pachniesz jak syrop klonowy – ponownie wciągnął powietrze – …i maliny. Uśmiechnęłam się i wtuliłam w jego ciało. Ciepło jego klatki piersiowej za moimi plecami działało jak kojący balsam dla mojego odrętwiałego stanu. – A teraz, na czym to skończyliśmy, cukiereczku? Pocałował czubek mojego ucha. – Opowiedz mi wszystko. Nie pomijaj niczego. Odchrząknęłam, przygotowując się do podzielenia z nim wszystkimi odrażającymi szczegółami mojej przeszłości. – Więc, Jude odnalazł mnie po tym, jak byłam na haju od jakichś trzech dni. Zabrał mnie do hotelu i spędził następny tydzień pomagając mi pozbyć się z organizmu substancji toksycznych. Przez cały ten czas z nim walczyłam. Przecież nie miałam z tym problemu, a przynajmniej tak mi się wydawało. Wzięłam głęboki oddech. – Trzymał moje włosy, kiedy wymiotowałam, kąpał mnie i karmił. Nigdy mnie 99

nie zostawiał. Mój głos się załamał. – I chyba gdzieś po drodze rozwinęło się między nami uczucie. Był moim wybawcą. Co gorsze, albo co lepsze, w zależności jak na to patrzeć, stało się to naszą małą tajemnicą. Poruszyłam się niespokojnie. – Nikt z mojej rodziny o tym nie wiedział, a Jude chronił mój sekret. Nigdy nie powiedział ani słowa. Oddech Dylana przyspieszył, jakby przygotowywał się do jakiegoś apokaliptycznego odkrycia.

100

Rozdział dwunasty Jude Po chujowo przespanej nocy, jeśli nawet można to tak nazwać, jęknąłem i przetoczyłem się na łóżku. Zakryłem twarz przedramieniem, kiedy światło słoneczne wlewało się przez zasłony, podobne do migających radiolatarni, zmuszając mnie do podniesienia tyłka z łóżka. – Ja pierdolę – odetchnąłem, podciągając się do pozycji siedzącej. Potarłem dłońmi swoją twarz i rozejrzałem się po pokoju. Mój wzrok wylądował na zdjęciu zatkniętym za ramę lustra. Byliśmy na nim razem z Haven. Miała rozmazany makijaż, a na mojej twarzy widniał pełen zadowolenia uśmiech. Leżeliśmy w jej łóżku. Wyglądała na szczęśliwą. Ja to sprawiłem. Uczyniłem ją szczęśliwą. Uderzyłem pięściami w łóżko po obu swoich stronach. – Niech to szlag! Podniosłem się i przeszedłem przez pokój do swojego biura. Wyszarpnąłem zdjęcie z miejsca, za które było zatknięte i przyjrzałem mu się z bliska. – Kochasz mnie, do cholery – powiedziałem, kierując te słowa do jej kochanej twarzy. – Nie poddam się bez walki. Moje zęby zacisnęły się, kiedy zdjęcie pomarszczyło się w moim zbyt mocnym uścisku. Rzuciłem je i otworzyłem górną szufladę. Musiałem ją odnaleźć. 101

Wytłumaczyć się i walczyć o nią. Dowieść, że jestem dla niej tym jedynym, bez żadnych żałosnych wymówek. Krzyknąłem przez otwarte drzwi na korytarz. – Chłopaki, chcecie jechać do Ma? Usłyszałem dudniący tupot stóp. – Tak! – krzyknęli jednocześnie. – Dobrze. – Zadzwoniłem, w trakcie szukania swoich bokserek. – Ubierać się. Wychodzimy za dziesięć minut. Dobiegły mnie ich podekscytowane krzyki i dudniący tupot stóp, kiedy pospieszyli przygotować się do wyjazdu do domu Ma. Wciągnąłem koszulkę przez głowę i pospieszyłem do łazienki, żeby się umyć. Obmyłem twarz wodą i wycisnąłem na swoją szczoteczkę trochę pasty do zębów. Szybko doprowadziłem się do porządku i poczekałem na chłopców, żeby skończyli myć zęby. Spojrzałem na faceta patrzącego na mnie w lustrze, z nowym ogniem w oczach, którego jeszcze wczoraj tam nie było. – Zamierzam, kurwa, to zrobić. Szybko skończyłem i zszedłem na dół, w towarzystwie dwóch hałaśliwych chłopców. – Tato! – krzyknął Jaxon za mną. – A śniadanie? – Piep …umm weźcie sobie Pop Tarts3, tylko szybko – krzyknąłem przez ramię. Słodkie przekąski śniadaniowe nie były czymś nadającym się do ich nakarmienia, ale było to wystarczające. W ten weekend, były ważniejsze rzeczy, które rangą przewyższyły prawidłowe odżywianie. – Czas odzyskać dziewczynę. Uśmiechnąłem się do siebie, wskakując do swojej ciężarówki i odpaliłem ją. Obaj chłopcy wybiegli z domu, zatrzaskując za sobą drzwi, zanim wspięli się na 3 Pop Tarts – słodkie zapiekane tosty.

102

swoje siedzenia i zapięli pasy bezpieczeństwa. – Jedziemy. Włączyłem radio i pogwizdywałem podczas całej piosenki lecącej z głośników. Mój nastrój uległ gwałtownej zmianie od ostatniej nocy. Wiedziałem, że należeliśmy do siebie. Byliśmy Haven i Jude'm, to była jej bajka i moje szczęśliwe zakończenie. Te piętnaście minut jazdy samochodem, do domu matki Haven, zleciało błyskawicznie, a chłopcy jak zwykle wyskoczyli z samochodu, jeszcze przed zgaszeniem silnika. – Moje dzieciaczki – usłyszałem głos Ma, zanim zdążyłem wejść do domu. – Jude, mój chłopcze. – Spotkałem Ma przy kuchennym stole, a ona uszczypnęła mnie czule w policzek, tak jak miała w zwyczaju. – Jak się masz, kochanie? – Świdrowała mnie spojrzeniem, odczytując wszystkie moje małe tajemnice, w sposób, w jaki tylko ona potrafiła. – Czuję się już lepiej. Znacznie lepiej. Słuchaj, muszę coś załatwić. Czy to byłby dla ciebie duży kłopot, gdybym zostawił chłopców z tobą na jakiś czas? Nie chciałem ujawniać swoich planów, ale chciałem zostawić chłopców z kimś, komu ufałem. Poza tym, musiałem przeprosić Haven za wiele rzeczy i postarać się wszystko jej wynagrodzić, a z dziećmi w pobliżu było to niemożliwe. – Oczywiście, że nie, kochanie. Właściwie, to powinni zostać na noc i dotrzymać mi towarzystwa. Mamy dzisiaj do zrobienia dużo wypieków. Z poklepywaniem po ramieniu, zaczęła przeganiać mnie z kuchni. – Idź już. Poradzimy sobie. Do zobaczenia jutro po południu. – Dziękuje, Ma. Zginąłbym bez ciebie. Pochyliłem się nad jej małą, pulchną posturą, czując na niej świeże ciasteczka i cynamon, i cmoknąłem ją w policzek. – Cześć chłopcy! Bądźcie grzeczni! – zawołałem, kiedy podążałem w kierunku drzwi wyjściowych. Chóralny krzyk: – Cześć tato – był wszystkim, co usłyszałem, zanim drzwi frontowe zamknęły się za mną, a nucenie Ma dobiegło z otwartego okna. 103

*** Bez nerwów, bez wahania i bez wątpliwości, wszedłem szybko po schodach do mieszkania Haven, przypominając sobie ostatni raz, kiedy tu byłem. – Pieprz mnie, Jude. Potrzebuję cię we w sobie, teraz. Błaganie Haven pchnęło mnie na krawędź. Potrzeba w jej głosie prawie zmusiła mnie do popchnięcia jej na ścianę i rozpięcia swoich dżinsów, żeby zanurzyć się w niej głęboko. Zrobiłem kolejny krok poruszając się w górę po schodach, podczas gdy jej nogi były ciasno owinięte wokół mojego pasa. – Już nie daleko, kochanie. Jak bardzo tego potrzebujesz? Powiedz mi, jak bardzo. Warknąłem, przygryzając jej dolną wargę. Jęk, który nadszedł spowodowany moim drażnieniem wysłał jeszcze więcej impulsów bezpośrednio do silnej erekcji wyprężonej w moich dżinsach. Haven przycisnęła swoje biodra do przodu, kiedy zanurzyłem palce pomiędzy jej pośladkami, gdzie moje ręce podtrzymywały jej ciężar. – Potrzebuję cię teraz, Jude. Nie mogę już dłużej czekać. Potrzebuję, żebyś wszedł we mnie i wbijał się, aż zacznę krzyczeć. Jej szorstkie słowa sprawiły, że stałem się tak podniecony, że ledwie mogłem to znieść. Przeniosłem swoje usta z powrotem na jej i pocałowałem ją, głęboko i mocno. Jedna z moich rąk kierowana swoją własną wolą, wsunęła się do ciepła między jej nogami. Z jej drażnienia się wiedziałem już, że była bez majtek, ale uczucie ich braku wciąż mnie podniecało, delikatnie mówiąc. Zatopiłem dwa place w jej cieple i oparłem swój kciuk na jej łechtaczce. – Ja pierdolę! Jęknęła głośno, a dźwięk ten odbił się echem na klatce schodowej. Jej nogi zacisnęły się nieznacznie, a jej dłoń wsunęła się w moje włosy, ściskając mnie ze wszystkich sił. Kiedy pompowałem swoimi palcami do środka i na zewnątrz, dopasowała swoje biodra do każdego ruchu. Pieprząc moją rękę, aż zaczęła zawodzić 104

z desperacji. W końcu dotarliśmy do jej drzwi, ale zamiast poszukać kluczy, wyciągnąłem z niej swoje palce i wylizałem je do czysta. Pospiesznie rozpiąłem swoje dżinsy i obniżyłem je nieznacznie. Kiedy wszedłem w nią naprzeciwko drzwi jej mieszkania, mógłbym przysiąc, że wszystko znieruchomiało, zanim zaczęliśmy się gorączkowo poruszać. W chwili, kiedy mój kutas w nią wszedł, zacisnęła swoje mięśnie i wygięła plecy. Przewróciła oczami i wbiła paznokcie w moje ramiona. – Kurwa – krzyknęła, rozpadając się wokół mnie. Cofnąłem się i wbijałem się w nią, przedłużając jej wyzwolenie i doprowadzając siebie prosto nad krawędź. Głośny ryk wydobył się z mojej piersi, kiedy doszedłem. Potrząsnąłem głową, żeby rozwiać mgłę spowodowaną zapierającymi dech jękami i przełknąłem westchnienie. Wciąż jeszcze czułem krzyki rozkoszy Haven, odbijające się echem w mojej klatce piersiowej, kiedy pukałem do drzwi. Moje dżinsy stały się nieprzyjemnie ciasne. Był to bardzo widoczny dowód na to, że miała na mnie tego rodzaju wpływ. – Siad, teraz to nie czas … Drzwi otworzyły się, żeby ukazać Haven ubraną w parę chłopięcych szortów, koszulkę bez rękawów i hebanowymi włosami zawiązanym na czubku głowy. Spojrzałem w górę, odrywając spojrzenie od dopingu swojego krocza, przyswajając każdy centymetr jej ciała, ciała, które zapragnąłem zatwierdzić w tej samej chwili, jako swoje. – Czy miałeś wystarczająco, …? Przerwała w połowie zdania, kiedy zdała sobie sprawę, że to ja, a nie ktoś inny znajduje się po drugiej stronie drzwi. W tym momencie nie bardzo mnie to obchodziło. Przyszedłem tu, żeby coś udowodnić i nic mnie nie powstrzyma przed zrobieniem tego. – Haven … Odetchnąłem i zanim zdążyła zarejestrować, że to ja przed nią stoję, pochyliłem się do przodu i owinąłem swoje ramiona wokół jej wąskiej talii. 105

Przycisnąłem swoje usta do jej ust i pocałowałem ją z całkowicie obnażoną duszą. To było tak, jakby ona była słońcem, a ja byłem uwięziony w ciemności przez całe swoje życie. Moje ręce gładziły jej plecy i tyłek. Ścisnąłem ją z niemym zaproszeniem, żeby owinęła się wokół mnie, tak jak robiła to przedtem wiele razy. Przycisnąłem ją do swojego wciąż sztywnego fiuta, a mój język szukał wejścia do jej ust. – Wpuść mnie, Haven. Musze cię posmakować – wymruczałem i jeszcze raz nacisnąłem swoimi ustami na jej wargi. Zajęło jej chwilę, żeby zareagować na moją prośbę, ale poczułem jak jej usta rozdzielają się wystarczająco, abym mógł je zmusić do otworzenia. Nasze języki wirowały z niesłabnącą pasją, której uczucie wielokrotnie sobie przypominałem. – Nie. Przestań. Jude! Haven położyła ręce na mojej piersi i popchnęła. Mocno. Oddychała z trudem, jakby właśnie wróciła z biegania. – Nie możesz tak po prostu przychodzić tutaj i całować mnie w ten sposób! – wrzasnęła. – Co ty sobie myślałeś? Próbowała z powrotem popchnąć mnie w stronę drzwi, ale bez skutku. Byłem niewzruszony jeśli chodziło o Haven i to nie stanowiło wyjątku. – Och, nie wciskaj mi kitu, Haven! – Wszedłem głębiej do jej mieszkania. – Wiedziałaś, że to ja i chciałaś tego pocałunku tak samo jak ja. – Przyznaj się. Tęskniłaś za mną. Odwróciłem się, kiedy wszedłem do jej kuchni, ze skrzyżowanymi ramionami i uśmieszkiem błąkającym się na swoich ustach. Zamknęła drzwi i odwróciła się opierając o nie, jakby potrzebowała pomocy, aby utrzymać się w pozycji stojącej. Jej twarz była zarumieniona, a jej wargi opuchnięte od moich pocałunków, ale czegoś tam brakowało. Jej oczy były zimne. Pełne rezerwy, brakowało w nich tej iskry, która zawsze tam była, kiedy byliśmy razem. Uśmieszek zamarł na moich ustach na równi z rozszalałą erekcją między moimi nogami. Spojrzenie, jakie mi posłała odpychając się od drzwi i maszerując w moim 106

kierunku, było w najlepszym wypadku lodowate. Wskazała palcem na moją klatkę piersiową, podchodząc do mnie. – Nie masz prawa tu być! – Szturchnęła mnie. – To ty – szturchnięcie – mnie – szturchnięcie – zostawiłeś – szturchnięcie. – Dupku! Chwyciłem ją za palec zanim zdążyła ponownie mnie nim zaatakować. – Przestań – stwierdziłem po prostu, niskim głosem. – Nie chcę z tobą walczyć, proszę, Haven. – Spojrzałem na jej piękną twarz w kształcie serca. – Wysłuchaj mnie. Wyrzuciła ręce w górę i warknęła z frustracji. – Co? Co takiego jeszcze ewentualnie masz mi do powiedzenia? – Właściwie, to dużo. – Pozwoliłem, aby ramiona opadły mi po bokach, moje palce bolały z potrzeby dotknięcia jej. – Muszę cię przeprosić. – Dobrze. Spojrzała na mnie z nieufnością i ciekawością. To nie było to, co spodziewałem się zobaczyć, ale to było lepsze niż

zimna obojętność, którą

zaprezentowała wcześniej. – M...możemy usiąść? – wyjąkałem. Moje brwi zmarszczyły się razem. Spociły mi się dłonie, puls podskoczył wyżej, a mój żołądek poczuł się tak, jakby do gardła wlewano mi właśnie cement. Byłem na krawędzi, to było ostatnią rzeczą, którą powinienem czuć, kiedy do niej przyszedłem, ale z jakiegoś powodu nie mogłem się uspokoić. Mimo wszystko, to była Haven. Moja Haven. – Jasne, spotkam się z tobą w salonie. – Machnęła lekceważąco usuwając mnie ze swojej drogi. – Muszę się napić trochę wody. Przeszedłem obok niej i usiadłem na brzegu kanapy. Z opartymi łokciami na kolanach, opadniętymi ramionami i schyloną głową. Wciąż mogłem widzieć jej słodki mały tyłeczek w tych chłopięcych szortach. – Hej, czy miałabyś coś przeciwko, żeby coś na siebie założyć? – zwróciłem się do niej. 107

Haven wystawiła głowę z kuchni. – Poważnie? Przewróciła oczami i poszła w dół korytarza. Po kilku minutach pojawiła się ubrana w parę workowatych spodni dresowych, spodni, które nie należały do mnie. Zamrugałem gwałtownie, starając się otrząsnąć z czerwonej wściekłości, którą poczułem na jej widok w ubraniach innego mężczyzny. Pocierając w górę i w dół swoje nogi, starałem się pozbyć swojej zazdrości, w każdy możliwy sposób. Zatrzymała się w wejściu do korytarza, oparła swoje filigranowe ciało o ścianę, ścianę, przy której ją pieprzyłem, czekała. Wiedziałem, że muszę to zrobić teraz albo nigdy, mój umysł prześcigał się ze wszystkimi możliwymi scenariuszami, jak to rozegrać. Pomyślałem, że zacznę od czegoś prostego. – Haven, przepraszam. Uniosła brwi. – Jak to smakuje na twoim języku, Jude? Skrzyżowała ramiona na piersi, wypychając je w górę w swojej koszulce z głębokim dekoltem. – Smakowało gorzko? Czy nienawidzisz tych słów tak samo jak tego, co mi zrobiłeś?

108

Rozdział trzynasty Haven Osunęłam się na ścianę z wyczerpania. Gorące łzy wypływały z moich zamkniętych oczu i spływały w dół, do wciąż obrzmiałych od pocałunku warg. Zlizałam je odruchowo i poczułam jak moje ciało reaguje. Jude. Nadal czułam jego smak. Podciągnęłam się z trudem i chwyciłam ręcznik. Musiałam usunąć z siebie wszelkie jego ślady, zaczynając z tego miejsca. Miałam tworzyć nowe wspomnienia, których z niecierpliwością oczekiwałam, nawet gdyby miały trwać tylko przez ograniczony czas. Udałam się z powrotem do swojego pokoju. Rzeczy Juda wciąż leżały w worku przy szafie. Zawiązałam węzeł, zacisnęłam mocno i zaniosłam go do zsypu. – Żegnaj, Jude – wyszeptałam, kiedy wepchnęłam worek do pojemnika. Kiedy wróciłam z powrotem do swojego mieszkania i zamknęłam drzwi, poczułam się … pusta. To było tak, jakbym właśnie wyrzuciła kawałek swojego serca do śmietnika i jednocześnie, nie chciała go z powrotem. To była ta część, która została złamana, posiniaczona i okaleczona przeszłością, o której wolałabym raczej zupełnie zapomnieć, tak samo, jak chciałam zapomnieć o tym mężczyźnie. Ale w głębi serca wiedziałam, że moja miłość do Jude’a, zawsze będzie częścią 109

mnie. Zawsze będzie moją pierwszą miłością. Na zawsze pozostanie w maleńkim kąciku mojego serca. Z powodu tego kim był i tego, co mieliśmy. Ocalił mnie. Zranił mnie. Naprawił, po czym zniszczył moje serce do tego stopnia, że myślałam, że było nie do naprawienia. I ja, to samo zrobiłam jemu. Odepchnęłam się od drzwi i wróciłam z powrotem do swojego pokoju. Wszędzie leżały porozrzucane rzeczy z powodu mojego szału porządkowania. – Hmm. Westchnęłam. – Patrząc na to miejsce, nikt nie uwierzy, że coś zrobiłam. Moje usta wygięły się w górę, ale opadły równie szybko. Zdjęcie Jude’a i mnie patrzyło na mnie, jak laserowe spojrzenie Cyklopa. Chwyciłam je z widocznego miejsca na podłodze i wepchnęłam do dolnej szuflady stolika nocnego. Docisnęłam zawartość szuflady, tak aby zasunąć ją ponownie. Stało się oczywiste, że miałam więcej miejsc do sprzątnięcia niż tylko swoją szafę, wszędzie było pełno badziewia. Pomyślałam, że porządkowanie szuflad będzie następne. Skończyłam, zbierając swoje porozrzucane ubrania i inne osobliwości, aż pot zrosił moje czoło. Miałam kosz pełen brudnych ubrań, ale nie byłam w nastroju, aby zrobić pranie. Zamiast tego zdecydowałam się na chłodny prysznic. Potrzebowałam czegoś, co odciągnie moje wirujące myśli od okaleczonych serc, leków przeciwbólowych i czułych słówek wypowiadanych przez niewłaściwe osoby. Nie byłam pewna, jak długo stałam pod letnim strumieniem masującej głowicy prysznica, ale kiedy wyszłam z łazienki w swoim puszystym szlafroku i kapciach, poczułam się lepiej. Mój telefon zadzwonił, odciągając mnie od użalania się nad sobą i podeszłam, żeby wziąć go z blatu. Miałam dwie wiadomości. Jedną od Dylana, a drugą wysłaną z nieznanego numeru. Tą od Dylana otworzyłam jako pierwszą. Ta druga była prawdopodobnie od kogoś, próbującego wmówić mi, że wygrałam jakiś rejs albo inne gówno. Dylan: Chcę cię znowu zobaczyć, cukiereczku. Nie mogę się tobą 110

nacieszyć. XO Przycisnęłam telefon do swojej piersi. Wiedziałam, że muszę mu powiedzieć, co się stało. Złożyliśmy sobie obietnicę, że będziemy wobec siebie uczciwi i nie zamierzałam jej złamać. Migający kursor wyśmiewał się ze mnie, kiedy układałam słowa, ale nic nie brzmiało właściwie, więc zadowoliłam się tylko takimi: Kiedy mogę cię znów zobaczyć? Szybko otworzyłam drugą wiadomość. Nieznany numer: Może zechcesz przyjść do baru. Jude wszystko demoluje i pieprzy głupoty. Jimmy. Zobaczyłam, że ta sama wiadomość została wysłana do kilku osób. Również do moich braci. Pieprzyć to. Niech oni sobie z tym poradzą. Jude już nie był moim obowiązkiem. Pokręciłam głową. Właściwie, to nigdy nie był. Mój telefon zadzwonił ponownie. To Dylan, wysłał mi już odpowiedź. Dylan: Teraz. Właśnie wtedy rozległo się pukanie do moich drzwi. Wiedziałam, że tym razem to był on, a nie niespodziewany gość, tak jak wcześniej. Odetchnęłam. Dobra, mogę mu powiedzieć, co się stało po przyjściu Jude’a. Pospieszyłam do drzwi, piszcząc z zachwytu i prawie przewróciłam się z powodu swojego podekscytowania, żeby znaleźć się przy Dylanie. Skoczyłam w jego ramiona, zmuszając go do upuszczenia torby. – Powoli, cukiereczku. Pocałował moje włosy, kiedy ukryłam twarz w jego szyi. – Ja też za tobą tęskniłem. Nie mogłem po prostu trzymać się z daleka. Podniosłam głowę i spojrzałam na mężczyznę, którego kochałam i uśmiechnęłam się, pokazując wszystkie zęby. – Masz piękny uśmiech, cukiereczku. Rozpromienia całą twoją twarz. Zsunęłam się z jego ciała, właśnie tam, w drzwiach. Pochylił się i podniósł 111

DVD, które upuścił, kiedy na niego skoczyłam i wszedł do mojego mieszkania. Moje palce nie mogły się już doczekać, żeby znów go dotknąć, więc nie traciłam czasu. Wciągnęłam go do środka, pozwalając mu kopnięciem zamknąć drzwi i złączyłam swoje usta z jego. – Mmm … tak dobrze smakujesz. Pomińmy kolację i przejdźmy prosto do deseru. Położył dłonie na moich zarumienionych policzkach i musnął w pocałunku jeszcze raz mój nos uchylając się przed moimi wysiłkami, aby rozpiąć jego pasek. – Powoli, cukiereczku. Mamy całą noc. Najpierw coś zjedzmy. Westchnęłam z udawaną frustracją, ukazując w uśmiechu swój blef. – Dobrze. – Zrobiłam nadąsaną minę. – Zamówię pizzę. Skierowałam się do kuchni, aby chwycić telefon. Wyraźnie było widać, że jestem podekscytowana wizytą Dylana. Myślałam, że po naszym ostatnim, długim i wyczerpującym spotkaniu potrzebuje przerwy. Chyba nie. Czułam, że podszedł i stanął za mną, a ciepło jego ciała promieniowało od niego i przesączało się na mnie przez moją koszulkę bez rękawów. – Podoba mi się to, że nosisz moje ubrania. To niesamowicie seksowne. Jego oddech był gorący na moim uchu, a jego ramiona otoczyły moją talię, żeby spocząć na moim brzuchu. Przycisnął mnie do siebie, zmuszając moją głowę, aby opadła do tyłu na niego. Balansowałam telefonem na swoim ramieniu, odsłaniając bok szyję tak, aby Dylan nie tracił czasu i z tego skorzystał. Podczas gdy gryzł lekko moją szyję, walczyłam z jękami, które groziły wymknięciem się, kiedy streszczałam się wystarczająco szybko, aby złożyć zamówienie na naszą pizzę. Spojrzał na mnie ze słodko szelmowskim błyskiem w oku i widać było, że pizza była ostatnią rzeczą o jakiej myślał, kiedy spytałam: – Co chcesz na swoim cieście? Jego oczy zrobiły się okrągłe, a usta wygięły do góry. 112

– Tylko ser. Nie lubię, kiedy moje jedzenie styka się ze sobą. Teraz była moja kolej, żeby się na niego gapić. – Co? To pizza! Zaśmiałam się z jego dziecinnego dziwactwa i złożyłam zamówienie na zwykłą pizzę z serem. – Cześć, czy mogę złożyć zamówienie? Jedna pizza z samym serem. – Powiedziałam do faceta po drugiej stronie telefonu. – Tak, zgadza się. Proszę dopilnować, aby nie było na niej niczego innego. Jedzenie nie powinno stykać się ze sobą. Pokazałam język Dylanowi i uśmiechnęłam się, wywołując tym jego poruszenie. Roześmiałam się, kiedy Dylan uniósł brew i pokręcił głową. Wyrecytowałam szybko swój adres, cały czas wpatrując się w przystojnego mężczyznę, bębniącego palcami w blat, z brwiami uniesionymi tak, aby naśladować moje, tylko czekającego na swoją zemstę. Kiedy odłożyłam słuchawkę, chwycił mnie nie tracąc czasu, pochłaniając moje usta swoimi. Wessał moją dolną wargę i wypuścił ją z trzaskiem. – Więc myślisz, że to zabawne, co? Dłonie Dylana spoczęły na moich biodrach. Jego palce wsunęły się pod moją koszulkę, muskając moją klatkę piersiową. Wpatrywałam się intensywnie w jego przystojną twarz i zrobiłam widowisko z narzekania. – Acha. Stałam z szeroko otwartymi ustami, a oczy wywracałam z humorem. Myślałam, że zamierzał przyciągnąć mnie bliżej, ponieważ jego wyraz twarzy sprawiał wrażenie jakby miał mnie pocałować nieprzytomnie. Zamknęłam oczy, mój ironiczny uśmieszek zniknął, kiedy westchnęłam z powodu ogarniającego mnie pożądania. – Och! 113

Podskoczyłam, ale nie byłam w stanie odsunąć się z powodu mocnego jak imadło uścisku Dylana wokół mnie, a jego palce wbijały się po moich bokach łaskocząc i usuwając ze mnie każdy niepokój. – Przestań! Przestań! Płakałam ze śmiechu. Szarpałam się i skręcałam, próbując uwolnić się z jego uścisku. – Nie, nie, cukiereczku. Chciałaś się pośmiać. Śmiej się z tego. Brakowało mu tchu, ale zachowywał się beztrosko, kiedy tak mocowaliśmy się w kuchni. W końcu udało mi się uciec, tylko po to, aby gonił mnie po mieszkaniu, przez co oboje dostawaliśmy histerycznych napadów śmiechu. Rzuciłam się na kanapę, próbując złapać oddech, a on opadł na mnie. – Nadal myślisz, że jestem zabawny, cukiereczku? Jego twarz znajdowała się zaledwie kilka centymetrów od mojej. Kiwnęłam głową, z twarzą zastygłą z radości. Pochylił się niżej i popieścił moje usta swoimi. Na początku było to lekkie jak piórko, ręce położył po moich bokach, aby utrzymać swój ciężar, nie przygniatając mnie sobą. Podniosłam ramiona znad mojej głowy i oplotłam nimi Dylana tak daleko, jak mogłam sięgnąć. Moje nogi owinęły się wokół jego pasa, a moje ramiona objęły jego szyję, gdzie mogłam cieszyć się miękkością jego włosów, które opadały na kołnierzyk jego koszuli. – Zabierz mnie do sypialni – wymruczałam. – Z przyjemnością. Nie cofnął swoich ust z moich, więc jego słowa zostały wymamrotane, a powstałe wibracje wysłały słodkie uczucie prosto do mojego sedna. Uniósł mnie z kanapy przytuloną do niego jak małpka. Ruszył w stronę sypialni, ale w drodze do niej zatrzymało go pukanie do drzwi. – Dostawa pizzy! Usłyszeliśmy za drzwiami mojego mieszkania. 114

– Cholera. Powstrzymani przez faceta ze zwykłą pizzą z serem. Zachichotałam w szyję Dylana, kiedy ponownie zsunęłam się w dół, jego teraz już twardego ciała. Spojrzałam w dół na jego krocze i dobitnie stwierdziłam. – Zachowaj tę myśl! Cholerny fiutoblok z tego faceta od pizzy. Z tą myślą, pobiegłam do drzwi i szybko zapłaciłam facetowi za nudną pizzę Dylana i skierowałam się z powrotem do kuchni, aby ją tam zostawić. Nie będziemy jedli w najbliższym czasie. Miałam zaplanowane lepsze rzeczy na porę obiadową. – Mam nadzieję, że lubisz zimną pizzę – powiedziałam niskim, zmysłowym głosem. – Przez chwilę będziemy zajęci. Wróciłam do miejsca, w którym zostawiłam stojącego Dylana i opadłam na kolana, jego nisko opuszczone dżinsy wybrzuszały się przed moją twarzą. Odpięłam guziki, podczas gdy Dylan patrzył w dół na mnie, a jego oczy wypełniły się potrzebą. – Mhmm – zamruczałam, przesuwając dłonią w górę i w dół jego twardego jak skała kutasa. Jego biodra szarpnęły na uczucie moich dłoni na nim, co stało się dla mnie bodźcem do dalszego działania. – Jezu Chryste, cukiereczku – zajęczał, kiedy wzięłam całą długość w swoje usta, pozwalając, aby główka jego erekcji uderzyła w tył mojego gardła. Spojrzałam w górę na jego twarz przez swoje grube rzęsy, ciągnąc głowę do tyłu, by jeszcze wolniej pchnąć ją ponownie do przodu. Zablokował swoje kolana, a jego dłoń opadła delikatnie na moje włosy, odsuwając mi je z twarzy. Zwiększyłam szybkość i poruszałam głową do przodu i do tyłu, aż Dylan wił się pod wpływem moich działań. Unosząc ręce w górę ze swoich ud, chwyciłam jego biodra i pociągnęłam je w tym samym czasie co swoją głowę, doprowadzając go coraz bliżej krawędzi. Z sekundy na sekundę stawałam się coraz bardziej podniecona. Słyszenie jego jęków, które sama wywołałam, było czymś wyjątkowo seksownym, tak jak i to, że byłam w stanie rzucić mężczyznę na kolana. – Uch… Haven. Zaraz dojdę – wyjęczał Dylan, chwytając mocniej moje włosy 115

i wysyłając wstrząs energii przez moje ciało. Sięgnęłam pod nim i nacisnęłam miejsce między jego jądrami i tyłkiem z wystarczającym naciskiem, aby jego oczy rozszerzyły się i aby natychmiast eksplodował w moich ustach. – Święte piekło! – zajęczał głośno głębokim głosem, podczas gdy jego oczy zamknęły się, gdy pompował biodrami, pozwalając mi wyssać go całego. Kiedy zaczął wracać na ziemię, wypuściłam go, wydając ustami mlaskający dźwięk, kiedy jego kutas został uwolniony z moich ssących ust. Cofnęłam się, żeby przykucnąć i podniosłam się, stając przed nim. Jego wciąż na wpół twardy kutas sterczał w moim kierunku, dżinsy leżały zwinięte wokół jego kostek, a głowa była przechylona leniwie na jego klatkę piersiową. – Co to było? – zapytał Dylan, chwytając moje biodra i przyciągając mnie, zarumienioną do swojego ciała. Czułam jak serce wali mu w piersi, a jego oddech nadal był ciężki z podniecenia. – To było smaczne. Uśmiechnęłam się do niego przekornie. Sperma Dylana nie była słona i obrzydliwa. Tak naprawdę była słodka i prawie bez smaku, z czego byłam najbardziej zadowolona. – Ty jesteś smaczna, cukiereczku. To było coś innego. Cholera! Przyciągnął mnie mocniej do siebie i pocałował mocno, i głęboko, pozostawiając mnie bez tchu. Kiedy się cofnął, potarł kciukiem moją dolną wargę i powiedział zmysłowym głosem. – Moja sperma na twoich ustach wygląda cholernie seksownie, kochanie. Pizza została kompletnie zapomniana, kiedy Dylan podniósł mnie i podszedł do łóżka, kładąc mnie na nim, zwracając przysługę. – Twoja kolej. W końcu zasnęliśmy kompletnie wyczerpani bez kolacji, czy filmu.

116

Rozdział czternasty Jude – Zamknij tą pieprzoną jadaczkę! – warknąłem na faceta uwłaczającego swojej dziewczynie przy stoliku obok. Po tym jak Haven wyrwała mi serce i wyrzuciła je do śmieci, udałem się do jedynego miejsca, o którym wiedziałem, że ukoi moją duszę. Bar Jimmy’ego. Dwie godziny i pół butelki Jacka Danielsa później, kłapałem zębami i warczałem na wszystko w zasięgu wzroku. – Co do kurwy jest z tobą, skurwielu? – rzucił ten idiota przez ramię. – To twoja pani? – spytałem, znając już odpowiedź. Spojrzał na młodszą dziewczynę ze złośliwością, jaką widziałem jedynie u mężczyzn, którzy lubili bić kobiety. – To pieprzona dziwka. Chcesz ją? Położy się na stole i rozłoży nogi za kilka dolców – zażartował obrzydliwie. – Właściwie to ta brudna kurwa, wyssie twojego kutasa za mniej. Te wstrętne słowa, które wypłynęły z jego ust, sprawiły, że zrobiło mi się niedobrze. Jak ktokolwiek mógł traktować w ten sposób inną osobę? Nie mówiąc już o tym, żeby być z kimś takim. Ta drobna dziewczyna spojrzała w dół na swoje nogi, powstrzymując łzy, które groziły wylaniem się z jej oczu. Wstałem szybko, przewracając krzesło. Jednym szybkim ruchem, miałem koszulę tego dupka w swojej pięści, a moja twarz znalazła się w odległości kilku 117

centymetrów od jego. – Lubisz traktować kobiety jak śmieci? Założę się, że również ją bijesz. Czy to sprawia, że czujesz się jak wielki, silny mężczyzna, kładąc na niej swoje łapska? Poniżając ją i sprawiając, że czuje się bezwartościowa? Początkowo nie zamierzałem go uderzyć, ale byłem wystarczająco szalony, by odepchnąć go na tyle, aby mógł wziąć zamach. Kątem oka zobaczyłem, jak młoda dziewczyna

złapała

swoją

torebkę

i

skierowała

się

w

stronę

drzwi.

Usatysfakcjonowany tym, że uciekła od swojego oprawcy, posłałem facetowi stojącemu przede mną spojrzenie, które sprawiało, że większość się wzdragała i znikała. – Suka nie jest warta tego, aby mówić o niej pochlebnie. Jest zerem. A teraz zabierz swoje cholerne, brudne łapy ode mnie, kutasie. – Splunął odpychając mnie i robiąc zamach. Jego gruba łapa zetknęła się z moją twarzą, upuszczając odrobinę krwi. Oblizałem wargi i warknąłem nisko i groźnie. – Mówisz do swojej mamusi tymi ustami? – spytałem, z powodu alkoholu moje zmysły były trochę wolniejsze niż normalnie. – Moja matka była dziwką. Podobnie jak twoja, kiedy krzyczała za moim kutasem. Jego głos był pełen nienawiści, a jego twarz pokrywały blizny, rany i brud. Wyciągnąłem zaciśniętą rękę do tyłu i przywaliłem mu z całej siły w nos. – Ty … – Zamachnąłem się ponownie, a satysfakcjonujący chrzęst łamanej kości zabrzmiał pod moją pięścią. – Nie … Uderzając ponownie, tym razem moje kostki zetknęły się bezpośrednio z jego zębami. – Porozmawiajmy o … Okładając go pięściami, wymawiałem każde słowo z kolejnym uderzeniem w jego twarz. – To za moją matkę, dupku! Ostatni cios go znokautował. Krew kapała z mojej ręki, kiedy posłałem go na 118

podłogę. Ta szumowina opadła na podłogę jak szmaciana lalka i Jimmy pojawił się u mojego boku. Ledwie mogłem słyszeć jego głos przez to zamieszanie, ale udało mi się załapać, że mówi mi, żebym zabrał swój tyłek na zaplecze i tam poczekał. Dochodząc do wniosku, że nie mógłbym teraz prowadzić, a istniała większa szansa natknięcia się o tej porze na gliniarzy niż na taksówkę, ściągnąłem swoją kurtkę z oparcia krzesła i przechodząc zgarnąłem butelkę whisky. Jak tylko znalazłem się na zapleczu, które pełniło również rolę biura Jimmy’ego, osunąłem się na skórzaną kanapę i pociągnąłem długi łyk magicznego bursztynowego płynu. - Co ty, do cholery, wyprawiasz, Jude? Trip zatrzasnął za sobą drzwi i podszedł do mnie. – Próbujesz wydymać Jimmy’ego bijąc się teraz w jego barze? – Odpieprz się. W tym momencie chciałem przywalić Tripowi. Wiedziałem równie dobrze, jak i kolejna osoba, że spieprzyłem po królewsku i straciłem Haven, ale wciąż byłem tylko człowiekiem i on wyglądał jak ktoś, kogo mogę o to obwinić. – Wyciągnij swoją głowę z dupy, bracie i zacznij od wyjaśnienia, dlaczego jestem tutaj zamiast być w domu kochając się z żoną? Trip prawdopodobnie nie mógłby powiedzieć niczego więcej, aby mnie wkurzyć. Miał żonę. Miał rodzinę, kogoś kto go kochał. Wypuściłem butelkę z ręki i wstałem, atakując go wszystkim, co mi zostało. Moje kończyny były słabe i niechętne do współpracy. – Hej! – zawołał, kiedy się z nim zderzyłem. Po przewróceniu nas obu na podłogę, wywiązała się walka zapaśnicza. Mogłem odegrać się na Tripie za swój najgorszy dzień, ale dzisiejszy dzień nie był moim najgorszym dniem w życiu. Wykraczał poza to. Po kilku minutach przetaczania się po podłodze, kiedy to próbowałem dostać się na niego, a on próbował mnie od siebie odepchnąć, zostałem bezceremonialnie chwycony za tył koszuli i rzucony na ścianę. – Nie! – ryknął Mace. 119

Byłem tak cholernie skupiony na tym, żeby kogoś skrzywdzić, że nawet nie usłyszałem jak wszedł. Oddychając ciężko, oparłem swoją głowę o ścianę za sobą. Czułem jak moje nozdrza rozszerzają się, i wyobraziłem sobie, że wyglądam jak coś w rodzaju złapanego na gorącym uczynku byka, który kołysze dookoła swoim kutasem w nadziei na uderzenie nim kogoś w pysk. Z krótkim okrzykiem „Jestem mężczyzną, spójrz jak ryczę”, idealnie odgrywałem rolę głupiego jaskiniowca. A dodatkowo niespecjalnie miałem to w dupie. – Pieprzyć to gówno. Znikam stąd – prychnąłem z niesmakiem. Mace i Trip byli ostatnimi ludzi, których chciałem oglądać. Odepchnąłem się od ściany i ruszyłem do drzwi. Butelka whisky i kurtka leżały zapomniane. – Nigdzie nie pójdziesz. Posadź swoją pijaną dupę. Mace nie zostawił miejsca na dyskusję i przesunął się tak, aby zablokować drzwi swoją większą posturą niż moja. Zdałem sobie sprawę, że nie pozostało mi wystarczająco energii, aby wyjść i zacząłem spuszczać z tonu. – Mam gówno do powiedzenia, każdemu z was, wy dranie – krzyknąłem, podchodząc do małego zlewu, który był przymocowany do tylnej ściany. Tak szybko, jak potrafiłem, spłukałem swoje zakrwawione kłykcie i chwyciłem garść papierowych ręczników, aby je osuszyć. – Jude. Głos Mace’a utracił swój ostry, niewzruszony gniew i przybrał łagodniejszy ton. – To nie jesteś ty. Co jest do diabła, bracie? – Co cię to, do kurwy nędzy, obchodzi? Zachowywałeś się jakbym był martwy przez ostatnie trzy pieprzone miesiące – zadrwiłem z niego. – Macie to w dupie. Jesteście zajęci byciem cholernie szczęśliwymi. Obaj. Mówiąc wszystkim, że nie można mieć tego, co wy. Mówiąc mi, że jestem gówno warty. Wiecie co, dupki, nie jestem. To chcieliście usłyszeć? Wziąłem głęboki oddech i machnąłem swoją zranioną ręką, starając się bezskutecznie powstrzymać pulsowanie rany. 120

– A teraz zejdź mi z drogi i pozwól mi, trzymać się od was z daleka. Nieprzyjazny nie było słowem, które opisywałoby to, jak się czuję. Mały, pokonany, bezwartościowy i użalający się nad sobą, było bardziej odpowiednie. Krótko mówiąc, czułem się samotny. – Wysłuchaj mnie. Jeśli nie spodoba ci się to, co mam do powiedzenia, to później możesz wyjść. Mace skrzyżował ramiona na piersi i spojrzał prosto na mnie. Świdrował mnie spojrzeniem, czekając na kłótnię. – Proszę bardzo. Nie powiesz mi niczego, czego już nie słyszałem – syknąłem. – Przepraszam . – Poprosił silnym spokojnym głosem. – Przepraszam, Jude. Nie mam prawa być na ciebie zły. Teraz widzę, że ją kochasz. Wziął zacinający się oddech i odchrząknął. – Bardziej boli mnie to, że ukrywałem to przed tobą. Ona jest moją młodszą siostrą. To tak, jakby randkowało twoje dziecko. Przesadziłem i zanim zdałem sobie z tego sprawę, było już za późno. Albo tak myślałem. Opuścił ręce po bokach i kontynuował. – Jesteś moją rodziną. Ona jest moją rodziną. Kocham was oboje i nie będę teraz stał na przeszkodzie. Myliłem się. – Ja pierdolę. Przeciągnąłem dłońmi po twarzy i powstrzymywałem emocje, które tętniły blisko powierzchni. Trip stał z boku, opierając się o biurko, z wyrazem zmieszania na twarzy. – Zostawię was obu … Słowa Tripa zostały szybko przerwane przez moje własne. – To trochę zbyt cholernie późno. Skończyła ze mną. Nie walczyłem, kiedy miałem szansę i skończyła ze mną. Zakochała się w tym zarozumiałym, pierdolonym kowboju. Opuściłem głowę i wpatrywałem się w krople krwi na swoich butach. 121

– Nie zakładaj się o to, Jude – perswadował Mace. – Niczego nie zakładam. Poszedłem się z nią zobaczyć. Powiedziałem, że nie przestanę jej kochać, a ona ze mną skończyła. Równie dobrze mogła uderzyć mnie w twarz jego fiutem. Uniosłem głowę, pokazując to, czego nie mogłem wyrazić słowami. – Wobec tego pozostaje tylko jedna rzecz do zrobienia. Mace zmarszczył brwi. W pomieszczeniu przez chwilę panowało milczenie, kiedy podszedł do rzędu magazynowych regałów i podniósł dwie butelki whisky. – Cholernie się narąbiemy i postaramy zapomnieć. Rzucając krótką notatkę na biurko Jimmy’ego, wyszedł z biura do baru. Trip i ja podążyliśmy za nim, kiedy ruszył w kierunku parkingu.

122

Rozdział piętnasty Haven – Dzień dobry, cukiereczku. Chrapliwy poranny głos Dylana nakręcał mnie za każdym razem po przebudzeniu. Schowałam twarz głębiej w poduszkę i zajęczałam, czując jego dłonie przesuwające się powoli w górę i w dół, z tyłu moich nóg. – Budzenie się z tobą, bardzo szybko staje się jedną z moich najlepszych rzeczy do zrobienia. Umieścił swój nos z boku mojej szyi i przesunął dłonie wyżej na mój tyłek. – Dla mnie też jest w porządku to całe budzenie się razem. Uśmiechnęłam się wciąż leżąc twarzą w dół na łóżku. Jednym palcem drażnił krawędź moich majtek, jednocześnie składając małe pocałunki na moim ramieniu. Moje biodra nieznacznie się uniosły, zapraszając go do zaprzestania drażnienia się i przejścia do miejsca, w którym chciałam go mieć. – Taka niecierpliwa – wymamrotał żartobliwie przy mojej skórze. Gwałtowny wdech, był jedyną odpowiedzią jakiej mogłam udzielić, kiedy przesunął jeden palec pod cienką warstwę koronki, którą była obszyta moja bielizna i wsunął go we mnie. – Myślę, że mógłbym z powodzeniem cię drażnić, tak przez cały ranek. Jego palec poruszał się dręcząco powoli do środka i na zewnątrz, zatrzymując się na krótko, aby potrzeć moją pobudzoną łechtaczkę, a następnie wsuwał się z 123

powrotem do środka. – Dylan … nie bądź złośliwy. Jęknęłam bez tchu. Kolejny palec dołączył do pierwszego, kiedy przesunął usta w dół moich pleców ani razu nie przerywając drażniącego ruchu swojej ręki. – Czego chcesz, cukiereczku? Chwycił delikatnie zębami brzeg moich majtek i ściągnął je powoli w dół. Jego palce zachowały leniwe, powolne tempo. – Chcę ciebie. Pragnę ciebie całego. – powiedziałam, wyginając swoje biodra do tyłu i do przodu, próbując złagodzić napięcie budujące się między moimi nogami. – Masz mnie całego, Haven – odparł z powagą. – Zawsze będziesz miała wszystko, co mi pozostało do ofiarowania. Jego słowa były słodkie i uczciwe, nie pozostawiając miejsca na pytania. Dylan będzie mnie kochał, dopóki będzie w stanie. Wyciągnął palec i ściągnął moje koronkowe chłopięce szorty. – Och, Dylan – jęknęłam, kiedy przesunął się, żeby klęknąć między moimi nogami. – Proszę – błagałam, kiedy pochylił się w dół, lekko gryząc mój pośladek. Jego dłoń ześliznęła się na moją obolałą łechtaczkę. Bardzo delikatnie uniósł moje biodra w górę, aż mój tyłek znalazł się w górze, a moja twarz wtuliła się w poduszkę. W ciągu kilku sekund, jego usta znalazły się na mnie. Okrążając i ssąc moje wszystkie potrzebujące miejsca. Jego kciuk czule śmigał nad tym kłębkiem nerwów, aż zaczęłam poruszać biodrami na jego twarzy. – Sprawiasz, że zaraz dojdę. Święta … och! Wykrzyczałam, kiedy błyskawicznie wsunął we mnie swój język. Poczułam jak świat się zawęża, kiedy ogarnęły mnie fale przyjemności. Dylan jeszcze raz okrążył kciukiem moją łechtaczkę i krzyknęłam z czystej rozkoszy. – Dylan! Och, mój Boże! – jęczałam. – Och!. Zassał mocniej i delikatnie wypuścił. Wycofując się przytrzymał moje biodra w powietrzu i przysunął się do mnie bliżej, pocierając główką swojego kutasa po mojej 124

pulsującej cipce. – Czy właśnie w ten sposób miałaś nadzieję się obudzić? – zapytał, kiedy pchnął do środka, idealnie mnie wypełniając. Chwyciłam poduszkę pod swoją twarzą i zajęczałam głośno i długo. Nie mogłam sobie wyobrazić bycia obudzoną w jakikolwiek inny sposób. Dylan rozpieścił mnie do tego stopnia, że bez niego będę zrujnowana. Sprawiał, że jakaś inna część mnie stawała w ogniu. Część, o której nawet nie wiedziałam, że istnieje. Okazało się, że z Dylanem byłam łagodniejsza. Byłam czuła i chciałam być dla niego równie delikatna, jak on był ze mną. Nie miałam ochoty na mocny i ostry seks, tak jak wtedy, kiedy byłam z Jude'm. Było tak, jakby ta część mnie zniknęła razem z nim. Moje biodra poruszały się razem z jego, a nasze spływające potem ciała ocierały się o siebie. Jego usta opadły na moją szyję, kiedy ruchy stały się szaleńcze i coraz szybciej nadciągało moje uwolnienie. Dyszał i chwycił mocniej moje biodra, dochodząc we mnie, aż ostatnia kropla jego uwolnienia pchnęła mnie na krawędź do raju. – Jesteś taka piękna. Tak bardzo, że patrzenie na ciebie prawie boli, kochanie – zanucił Dylan przy moim uchu. – Uwielbiam patrzeć na ciebie, zarumienioną w ten sposób. A świadomość tego, że ja umieściłem tam te rumieńce, sprawia, że jestem szczęśliwy. Uśmiech, który posłałam mu w odpowiedzi, wraz z pomrukiem satysfakcji, był wszystkim, co mogłam z siebie wykrzesać. Byłam radośnie wyczerpana z powodu orgazmu, a dzień jeszcze nawet się nie zaczął. Leżąc na splątanej niebieskiej pościeli, łapaliśmy oddech, gapiąc się w okno i obserwując jak słońce rozjaśnia ciemne niebo. – Co chcesz dzisiaj robić, cukiereczku? – zapytał Dylan między pocałunkami, kiedy przesuwałam delikatnie palcami w górę i w dół po jego brzuchu. – Cokolwiek zechcesz. Nie dbam o to, tak długo jak tu jesteś, jestem szczęśliwa – odpowiedziałam, czując jak gorący rumieniec rozprzestrzenia się po moich policzkach. Nasze słodkie przekomarzanie było wypełnione tak wieloma 125

słodkimi słowami i miłosnymi gestami, że nie zdawałam sobie nawet sprawy, jak tandetnie czasami mogłam brzmieć. – Nie mogę sobie wyobrazić nic lepszego jak spędzenie czasu z tobą i twoją piękną twarzą. Dylan przesuwał usta z jednego zarumienionego policzka do drugiego, przeganiając pocałunkami moje zmartwienia. Czułam się najszczęśliwszą kobietą na świecie i nawet wiedząc, że nie będę go miała na zawsze, postanowiłam udawać, że nasza rzeczywistość jest wolna od smutku, który niosła jego choroba. Poruszył się, aby wstać, a moje ciało sprzeciwiło się jego zamiarom opuszczenia naszego gniazdka. – Nie – jęknęłam – jeszcze nie. Poleżmy tu jeszcze trochę przez kilka minut. Potem możemy zacząć nasz dzień. Dylan oparł się z powrotem o wezgłowie, przyciągając mnie ponownie do swojej piersi. – Cukiereczku, jeśli chcesz, abyśmy nigdy nie opuścili tego łóżka, to jestem za – uśmiechnął się w dół do mojej uniesionej twarzy i pocałował mnie w nos. – Ale musimy jeść. Reszta dnia upłynęła wypełniona dużą ilością śmiechu i miłosnych chwil. Tu dotyk, tam pocałunek. Wreszcie wstaliśmy z łóżka późnym rankiem i udaliśmy się do lokalnej kawiarni. Trzymaliśmy się za ręce, no cóż, za mały palec u ręki w każdym razie i gawędziliśmy sobie zgodnie, tak jak starsza para siedząca przed nami. Pobrali się pięćdziesiąt pięć lat temu i kochali się wzajemnie, bardziej każdego dnia. Wiedząc, że Dylan i ja nigdy tego nie doświadczymy, było to zarazem piękne jak i smutne, ale nie pozwoliłam, aby to mnie przygnębiło. Miałam chwilę obecną. Później, oglądaliśmy wspólnie filmy i zabawialiśmy się w łóżku. Śmiech, którego nie słyszałam od wielu lat, rozbrzmiewał z moich ust, wydostając się na powierzchnię. Dylan rozbawiał mnie do łez swoimi kiepskimi żartami i głupimi parodiami. Okazywał mi słodycz, której mi brakowało. Nie musieliśmy się ukrywać. 126

Nie trzymaliśmy naszej miłości w tajemnicy, pokazywaliśmy każdemu, kto chciał to oglądać, jak bardzo się wzajemnie kochamy. I to było naprawdę cudowne.

127

Rozdział szesnasty Jude Stoczyłem się z łóżka, i udałem się najkrótszą drogą do łazienki, mając nadzieję, że uwolnię się od uczucia suchości w ustach, które wywołała wypita przed snem, kolejnej już nocy, whisky. Miesiącami obserwowałem z daleka, jak Haven i jej kowboj obnosili się publicznie ze swoim związkiem. Uśmiechała się prawie przez cały czas. Rzadko kiedy widziałem ją bez niego i nigdy nie dostrzegłem chwili, w której nie promieniowałaby zadowoleniem. Minęło bite sześćdziesiąt osiem dni, odkąd powiedziała mi, że go kocha. Odkąd wróciłem do domu Mace’a i wylałem żale. Sześćdziesiąt osiem dni będących torturą, ponieważ pragnąłem wierzyć, że nie kochała go naprawdę i starałem się udawać, że nie zauważam żadnej z tych chwil, w których ich związek i uczucia były oczywiste. Chciałem utrzymać nadzieję żywą, że pewnego dnia wróci do mnie, ale słabła ona szybko. Kochała go. Była szczęśliwa, a ja co noc tonąłem w bursztynowym płynie. Kiedy tylko chłopcy zasnęli, wlałem whisky do lodu i siedziałem w ciemnościach swojego pokoju. Tak długo, jak była szczęśliwa musiałem to zaakceptować. Chęć powiedzenia jej, że pragnąłbym zmienić sprawy, stać się dojrzalszą osobą, nie miała teraz znaczenia. Chociaż skłamałbym, gdybym powiedział, iż nie podobało mi się to, że była szczęśliwa, ale wolałbym, by była 128

szczęśliwa ze mną. Tęskniłem za nią i pragnąłem jej. Moje życie było bez niej puste… dokładnie tak jak kolejna butelka.

129

Rozdział siedemnasty Haven Sześć i pół miesiąca. Tyle czasu minęło, odkąd zamknęłam jeden rozdział i zaczęłam kolejny. Sto osiem wspaniałych dni z mężczyzną, który kochał mnie w sposób, w jaki żaden inny mężczyzna nigdy nie kochał. W ostatnich miesiącach dzieliliśmy więcej niż mogłam zliczyć; posiłków, rozmów, czułych słówek, splecionych dłoni, skradzionych spojrzeń i rozgorączkowanych pocałunków. Kto wiedział, że sześć miesięcy temu, nieznajomy wkroczy do mojego życia i skradnie mi serce, obracając mój świat do góry nogami i nakłaniając mnie do tego, bym uwierzyła, że byłam otoczona miłością i czułą opieką. Odkryłam, że kiedy szliśmy chodnikiem, uwielbiał splatać nasze małe palce. To był prosty gest. Obietnica na mały palec, mówiąca, że nigdy mnie nie opuści. Nasze dni mogły być policzone, ale byłam błogo szczęśliwa i odmawiałam myślenia o tym, kiedy to może się skończyć. Kiedyś dowiedziałam się, że Dylan wynajmował swoje mieszkanie tylko tymczasowo – nie planował zatrzymać się na dłużej, więc nie podpisał umowy najmu na cały rok – co wyszło nam na korzyść, ponieważ w zeszłym miesiącu zdecydowaliśmy się zamieszkać razem. Biorąc pod uwagę, że każdej nocy spaliśmy razem w tym samym łóżku, wydawało się to logiczne. Albo ja w jego mieszkaniu albo on w moim. Naprawdę nie było żadnego sensu w zatrzymywaniu jego 130

mieszkania, które przeważnie było pozbawione... cóż, wszystkiego. Tworzenie nowych wspomnień z Dylanem w moim mieszkaniu było jedną z moich ulubionych części. Stało się ono naszym mieszkaniem. Mieszkając razem, dowiedziałam się kilku, dosyć fascynujących, rzeczy. Dylan był fantastycznym kucharzem, ale oddzielał swoje jedzenie kolorami. Nie lubił jak stykały się na talerzu, więc serwowanie było katorgą. Kiedy mógł, używał oddzielnych pojemników i jadł tylko jedną rzecz naraz. Plusem było to, że uwielbiał zmywać naczynia, więc nigdy się nie skarżyłam, że używał mnóstwo zastawy stołowej na jeden posiłek. Był również szalenie schludny. Nawet jeżeli nie wstawałam z łóżka, zawsze je ścielił. Za każdym razem, czyli prawie codziennie, kiedy owijał mnie w koc jak taco, doprowadzało mnie to do śmiechu. W niektóre dni nakłaniałam go, by wrócił do miękkiej pościeli, a moje ciało obiecywało słodkie desery i szczęśliwe zakończenia. Zazwyczaj to działało. Uwielbiałam to, że nie zostawiał włosów w umywalce czy na sedesie. Bardzo szybko zorganizował mój chaos. Moja szafa na ubrania znowu miała podłogę, a górna półka wypełniona była pudłami naszych wspomnień. Udokumentowaliśmy wszystko. Chciał, bym miała o nim wieczne wspomnienia, coś, o czym mogłabym myśleć i pamiętać, by przejść przez ból jego utraty. W ostatnich dwóch miesiącach, wypełniliśmy dwa pudła zdjęciami, broszurami, biletami do kina, uroczymi liścikami, zasuszonymi kwiatami i nawet serwetkami z naszych ulubionych restauracji. Tworzenie naszych wspomnień było niesamowite. Każdy smutek zaliczany był do głupich chwil. Dylan często stroił sobie głupie żarty, co uznałam za zabawne, poczynając od powiedzonek o serze, do którego się szczerzy, kończąc na żartach typu „do baru weszło trzech facetów”. Większość z nich była obrzydliwa, ale nie mogłam się powstrzymać i za każdym razem chichotałam. Tak, nadal doprowadzał mnie do śmiechu, tak jak wtedy, gdy byłam uczennicą. Nigdy się nie kłóciliśmy. To był jeden z tych związków, gdzie wszystko 131

pasowało.

Byliśmy

całkowicie

zsynchronizowani.

Wiedział,

kiedy

byłam

przewrażliwiona lub pod wpływem hormonów i pozostawał cicho, oferując czekoladę i wino. Wiedziałam, kiedy był zdenerwowany, lub kiedy cierpiał z bólu, wtedy chodził. Wykonywałam swoją powinność; słuchałam i pocieszałam. Mieliśmy wiele nerwowych dni z powodu niekończących się testów i kontrolnych badań związanych z leczeniem bólu. Jednak nie zamieniłabym nic z tego. Ani jednej chwili, którą spędzałam z Dylanem, której bym żałowała przez całe życie. Mimo bycia moim kompletnym przeciwieństwem, idealnie wypełnił każdą poszarpaną dziurę w moim sercu. Był moim rycerzem w lśniącej zbroi i księciem z bajki, owiniętym w uroczą, południową, kowbojską paczkę. Po prostu… pasowaliśmy. Mój umysł poszybował do jednych z wielu wspomnień, które Dylan i ja razem stworzyliśmy. Okrążyłam go i szybkim ruchem ręki chwyciłam butelkę wina, która stała po jego drugiej stronie. Dylan sięgnął swoimi zachłannymi rękoma i ścisnął mój tyłek, próbując mnie po raz kolejny rozproszyć. - Co myślisz, że robisz, kowboju? – zaśmiałam się, sięgając w górę, by wyciągnąć z szafki nad moja głową dwie lampki do wina. - Schlebiam szefowi kuchni. – Wszedł za mną i położył swoje dłonie na mojej nagiej skórze, w miejscu, gdzie koszulka podjechała do góry. Zostawił pocałunek na mojej szyi, a jego ręce owinęły się z przodu na moim brzuchu. - To jest sposób, w jaki dziękujesz każdemu, kto dla ciebie gotuje? – Położyłam delikatnie lampki na blacie przede mną i odkręciłam srebrną nakrętkę z butelki. - Tylko tym najbardziej wyjątkowym. – Poczułam, jak jego wargi uniosły się w uśmieszku przy mojej skórze, nim usłyszałam jego chichot. - Nie bądź flirciarzem. – Zaśmiałam się z niego. Dylan obrócił mnie i przycisnął do kuchennego blatu. Czułam jego podniecenie, zanim kompletnie się do mnie przycisnął. Jego erekcja była duża i w pełnym wzwodzie. 132

- Czy to pistolet w twojej kieszeni, czy jesteś po prostu szczęśliwy, że mnie widzisz? – zażartowałam, dopasowując swoją minę do jego. - Och, skarbie, wiesz, że to zawsze jesteś ty. Nigdy nie byłem uzbrojony bardziej, niż to co widzisz przed sobą. Każdy cal należy do ciebie i zamierzam go wykorzystać do maksimum na swoją korzyść. - Jego słowa zostały wypowiedziane szorstko i nisko. Obietnica tego co miało nadejść. - Podoba mi się to, co mówisz, kowboju. Dlaczego nie zabierzesz mnie do łóżka i nie pokażesz, co tam przy sobie nosisz? – Zadrżałam w niecierpliwym wyczekiwaniu, ale nie czekałam na odpowiedź. Obróciłam się w jego uścisku i pozwoliłam swojemu tyłkowi otrzeć się o niego. Powoli odkręciłam nakrętkę i nalałam dwie pełne lampki. Podniosłam obie do góry i jedną wręczyłam Dylanowi, kiedy wzięłam łyk z drugiej. - Mniammm. – Moje wargi wydały głośny dźwięk cmoknięcia, kiedy przełknęłam. Po moim języku rozszedł się smak gruszki i wiciokrzewu. Obserwował, jak wzięłam kolejny łyk słodkiego, czerwonego Pinota. Za każdym razem wydawałam inny dźwięk przyjemności. - Chłopaku, czego ja bym nie dała, by być tą lampką lub tym winem. Upił własne wino. - To brzmi, jakbyś chciała się upewnić, że trudno mi będzie utrzymać ręce przy sobie. Spojrzałam na Dylana. Moje oczy błyszczały. - Więc nie rób tego. I z tym, wziął moja lampkę, położył obie na blacie i przerzucił mnie sobie przez ramię. Włosy opadły mi na twarz i zaczęłam dławić się ze śmiechu, który mnie opanował. - Postaw mnie na ziemi, jaskiniowcu! – łajałam, ale między napadami śmiechu, moje słowa nie brzmiały poważnie. Klepnął mnie w tyłek, kiedy szedł korytarzem. 133

- Uspokój się, kobieto. Muszę zabrać cię do łóżka.

134

Rozdział osiemnasty Jude Tak wyglądało piekło na ziemi. Stałem nie więcej niż trzy metry od promieniującej szczęściem pary, która stała przytulona do siebie, śmiejąc się i rozkoszując szczęściem. Moje serce leżało pod fioletowymi, piętnastocentymetrowymi obcasami Haven, a ona nawet go nie widziała. Rodzinny grill był moim własnym, osobistym koszmarem. Wszedłem do kuchni, starając się oddalić od szczęśliwej pary najbardziej, jak to było możliwe. Chłopcy byli na zewnątrz, biegając wokół dorosłych siedzących na krzesłach i gawędzących o tym, co przyniósł im dzień. Słyszałem ich zachwycone okrzyki, kiedy ktoś przelotnie ich złapał, by ich połaskotać lub pocałować. Pocałunek. Tamten pocałunek. Ostatni, który dzieliłem z Haven, nim rozszarpała moje serce, by rozrzucić jego strzępy na podłodze swojego salonu. A właśnie byłem świadkiem pocałunku między nią, a tym debilem na zewnątrz. Uderzyłem dłońmi o blat i zwiesiłem głowę. - Pierdo… - Nawet nie myśl o skończeniu tego zdania w moim domu, mijo. – Ma weszła do kuchni, wycierając ręce w fartuch. – Co się dzieje, że musisz tak przeklinać, hmm? – Jej wielkie, brązowe oczy wpatrywały się we mnie, szerokie z niepokoju. 135

- Kocham pani córkę – powiedziałem bez zastanowienia. Jej jęk zmusił mnie do zastanowienia się drugi raz nad swoim wyznaniem. – Mace pani nie powiedział? – zapytałem wstrząśnięty tym, że mógł ukryć coś takiego przed swoją matką. – Byłem pewny, że coś powiedział… ale proszę się nie martwić. Wiem również, że ona mnie nie kocha i nie zamierzam powodować problemów z jej pier… z

Dylanem.

Zwiesiłem głowę i wzruszyłem ramionami, czekając, aż Maria coś powie. Nie zrobiła tego. Wpatrywała się we mnie. Wyraz jej twarzy wypełniony był czystym uwielbieniem, kiedy podeszła do miejsca, w którym stałem i położyła obie ręce na mojej twarzy. - Ty, mój synu, jesteś dobrym mężczyzną. – Ucałowała oba moje policzki i kontynuowała. – Moja Haven jest szczęściarą. Ma dwóch mężczyzn, którzy ją kochają. – Zobaczyłem, jak jej uśmiech blednie, kiedy przerwała, by zebrać słowa. – Po prostu pamiętaj, stara miłość, w sprzyjających okolicznościach, może znowu stać się nową. – Poklepała mnie po zaroście na szczęce i ruszyła w kierunku kuchenki. – Możesz, proszę, pójść sprawdzić grilla? Nie wiem, czy twoi bracia go doglądają. I tak po prostu zostałem odesłany. Jej słowa mnie zastanawiały, kiedy pokonywałem drogę powrotną na cholerne podwórko, na którym miłość mojego życia pławiła się w blasku swojej miłości.

136

Rozdział dziewiętnasty Haven Spędzanie dnia z Dylanem w otoczeniu mojej rodziny było wszystkim, na co miałam nadzieję. Świeciło słońce, ale nie było zbyt gorąco. Często powiewał lekki wiaterek, szumiąc liśćmi na drzewach i unosząc moją spódniczkę. Kilka razy musiałam ją przytrzymać. Podmuchy unosiły ją w stylu Marylin Monroe. Fakt, że byłam bez majtek, z całą pewnością nie był czymś, czym chciałam się podzielić z całym światem. Dylan i ja śmialiśmy się, kiedy rozmawialiśmy z Tią i Abuelą, rzucającymi w niego niestosownymi żartami. Nie było sekretem, że adorowały Dylana. Uwielbiałam to, jak bez przeszkód przyjęły go do naszej rodziny. I nawet przyłapałam jedną z nich na próbie skradzenia mu pocałunku. Dylan, będący zawsze dżentelmenem, przyjął to spokojnie, choć jego twarz była pąsowa ze wstydu. - Abuela, jesteś taka zła – skarciłam. – Zostaw mojego chłopaka w spokoju. – Uśmiechnęłam się i zasyczałam na nią, kiedy obejrzała się na mnie z przebiegłym uśmiechem na twarzy. - Och, Haven. – Pacnęła moją dolną wargę. – Jest go wystarczająco dużo, by starczyło dla wszystkich. Wyluzuj staruszko. – Z tym, odwróciła się w stronę Dylana, 137

chwyciła jego zarumienione policzki i złożyła porządny, mokry pocałunek na jego wydatnych, różowych wargach. Śmiech, który po tym nastąpił, był naszą ścieżką dźwiękową w ciągu dnia. Gdyby nie to, że Dylan był u mojego boku, mogłam się tam rozpaść. I prawie tak się stało, wzdrygnęłam się, kiedy zauważyłam, jak moja mama całuje Jude'a w policzki w kuchni. Wiedziałam, że kochała go jak syna. Po prostu to nie sprawiało, że było mi choć trochę łatwiej, widzieć go wśród innych ludzi, których kochałam. Czułam się rozdarta. Kochałam Jaxona i Jordana bardziej niż cokolwiek i wiedziałam, że Ma też. Ze względu na nich będę bez końca tolerować widok Jude’a. Po prostu miałam nadzieję, że nie wyrządzi to więcej szkody niż pożytku, jeśli chodziło o jego uczucia do mnie. Dokonał swojego wyboru, a ja swojego. Kochałam Dylana i nie zamierzałam tego ukrywać, ani udawać, że z Judem wszystko było w porządku, bo nie było. W końcu skończyłam z nim, ruszyłam dalej i znalazłam światełko w mroku. Mogło ono być tylko tymczasowe, ale zamierzałam zatrzymać wszystko, co miałam do ostatniego oddechu Dylana. Miałam tylko nadzieję, że pewnego dnia Jude znajdzie to samo. Kogoś do kochania, kto otoczy go czułą opieką, kto obdarzy go miłością, na jaką również zasługiwał. - Hej, skarbie, dokąd idziesz? – Zapytanie Dylana przedarło się przez moje myśli jak słońce po burzy. Obdarzyłam go ciepłym uśmiechem. - Tylko pomyśleć o swojej rodzinie. – Przez twarz Dylana przetoczył się smutek, ale doszedł do siebie i uśmiechnął się lekko do mnie. – Twoja rodzina jest całkiem niesamowita, Haven. Jesteś pobłogosławiona, mając tak wielu ludzi, którzy cię kochają i się o ciebie troszczą. – Skinął głową na moje kuzynostwo, które przechodziło obok nas, gawędząc leniwie o zawodach, które widzieli czy coś w tym rodzaju. – Twoja babcia – pokręcił głową – Abuela, przepraszam. Prawdopodobnie jest moją ulubioną osobą. I nie dlatego, że źle całuje. - Śmiałam się do rozpuku z jego 138

przemowy, łapiąc się za brzuch i pochylając do przodu, akcentując reakcję. - Co? – Wyglądał na zaskoczonego. – Mówię poważnie. Założę się, że w czasach swojej młodości była modliszką. – Nie mogłam się powstrzymać i mój śmiech rozbrzmiał po ogrodzie i wydawało się, że każdy znieruchomiał, oglądając spektakl, jaki z siebie robiłam. Kiedy w końcu mogłam złapać oddech, przegoniłam wszystkich i obróciłam się w kierunku swojego mężczyzny. - Jesteś niemożliwy. Kocham cię. – Owinęłam ręce wokół jego szyi i przyciągnęłam go do pocałunku. - Och, ona się do ciebie nie równa, skarbie – wymruczał Dylan. Jego czoło spoczywało na moim. Znowu mnie pocałował, stapiając swoje usta z moimi. Nasze języki tańczyły i wirowały w czułym pożądaniu, które chciałam poznać i na które oczekiwałam. To był mój start do rozkoszy. To wzrastające uczucie, które miałam za każdym razem, gdy mnie dotykał. To dolegliwość, której od niego łaknęłam. Z nim. Dylan zastąpił ciemność światłem, a jedyną rzeczą, którą nie potrafiłam się nacieszyć, był on. - Co powiesz na to, byśmy stąd myknęli, tak bym mógł cię właściwie kochać, bez twojej rodziny jako publiczności? – Dylan zmarszczył nos i przycisnął go do mojego czoła. Jego wargi były w jednej linii z moim nosem. – Wiem, że nie masz pod tą sukienką majtek, skarbie. Myślisz, że jak długo będę w stanie znieść fakt, że nie trzymam cię w swoich rękach? – Był pełen niegrzecznych obietnic w najsłodszy możliwy sposób. Nie mogłam się doczekać, by spędzić tę noc, tak jak każdą inną, kochając się z Dylanem. - Porozmawiam z Ma i zobaczę, za ile czasu będzie obiad. Nie możemy wyjść, przynajmniej dopóki nie zjemy. Wiesz, jak się natrudziła, by nas tu wszystkich mieć. – Zatrzepotałam rzęsami. – I nikt nie walczy. No dalej, chodźmy zobaczyć, czy możemy pomóc. – Obejmując jego mały palec swoim, poprowadziłam nas w kierunku reszty imprezowiczów. 139

Odwróciłam się i spojrzałam do tyłu na mężczyznę, który trzymał moją rękę i moje serce. - Chyba będziesz musiał poczekać i zobaczyć, co mam pod tą sukienką… lub czego nie mam, jeśli o to chodzi. Obróciłam się, kiedy poczułam, jak Dylan przeciągnął dłonią po moim tyłku w dół i z powrotem. Lekko mnie ścisnął. - Nie prowokuj, skarbie – tchnął w moje włosy, nim się odsunął na przyzwoitą odległość, na nowo splatając swój mały palec z moim. Zarumieniłam się. Mocno. Ten mężczyzna owinął mnie sobie wokół i nigdy nie chciałam się odczepić.

*** - Dyl? – Dźwignęłam się z łóżka i znowu zawołałam – Dyl, w porządku? Cisza. - Dylan? – Oblał mnie zimny pot. W chwili, kiedy wstał z łóżka wyglądał blado i pobiegł do łazienki. Dźwięki, które po tym nastąpiły, były trudne do słuchania. Jego nudności stawały się gorsze. Zamiast obudzić się i spędzić godziny w łóżku na tuleniu się, skierował się prosto do łazienki i wymiotował, dopóki nie opróżnił żołądka. Tak bardzo nienawidziłam tego, że nie mogłam mu pomóc. Czułam się bezużyteczna. Był chory, a ja nie mogłam zrobić żadnej cholernej rzeczy, by mu pomóc. Nacisnęłam klamkę od drzwi z łazienki i pchnęłam je. - Dylan? – zawołałam, kiedy weszłam do środka. Jego wygięte ciało leżało twarzą w dół do podłogi, sprawiając, że moje serce z miejsca stanęło. – Dylan! – wrzasnęłam. Serce opadło mi na dno brzucha, kiedy podbiegłam do jego boku i opadłam na kolana. Napływająca, gorąca lawa przepaliła mi serce, paraliżując moje ciało. Strach niepodobny do niczego, czego doświadczyłam, zagroził całkowitym owładnięciem mną, kiedy niereagujące ciało próbowało dogonić pędzący umysł. 140

Odwróciłam go na bok. Wyczuwając puls, moje modlitwy zmieszały się z błaganiami, by było z nim w porządku. Krzyknęłam głośniej, mój strach był nie do powstrzymania i nic nie słyszałam przez krew huczącą mi w uszach. Pędzące serce pragnęło opuścić klatkę piersiową i bić w jego. Zmuszając się do ruchu, wystrzeliłam z ziemi i pobiegłam po telefon w chwili, gdy zarejestrowałam obecność słabego pulsu. - Zostań ze mną, Dyl – płakałam, dzwoniąc pod 911. - Potrzebuję sanitariuszy. Pospieszcie się, proszę! – Chwyciłam jego lepką dłoń i trzymałam mocno, modląc się do Boga. To nie była chwila, w której mogłam go stracić. Nie tak powinno się to skończyć, a ja byłabym przeklęta, gdybym się poddała. Nie byłam gotowa, by się pożegnać i zaprzedałabym duszę diabłu, gdybym musiała, by dostać więcej czasu. Chciałam, nie, potrzebowałam więcej czasu. – Proszę, pospieszcie się. Nie mogę go stracić!

*** - Może mi pani, do cholery, powiedzieć, co się dzieje? – błagałam starszą pielęgniarkę w szpitalnej recepcji. - Za chwilę będzie tu lekarz, kochaniutka. Przykro mi, ale nie mogę teraz nic więcej powiedzieć. – Spojrzała na mnie przyjaźnie i odprowadziła z powrotem do pustego rzędu krzeseł z tyłu pomieszczenia. – Mogę dla ciebie do kogoś zadzwonić? - Ja… hmm – przez chwilę rozważałam jej pytanie, marszcząc brwi. – Nie. Nie ma potrzeby – powiedziałam jej. Dylan nie miał nikogo. Nie miał żadnej rodziny. Żadnych więzi prócz mnie. Pamięć o nim umrze razem ze mną… tak jak on. Wysłałam w górę milionową modlitwę, prosząc o więcej czasu. - Pani Torres? – zawołał profesjonalny, męski głos. Spojrzałam w górę od moich rąk, które spoczywały bezwładnie na kolanach. - Tak – powiedziałam ochrypłym głosem. – To ja. – Wystrzeliłam w górę ze swojego siedzenia do lekarza, który właśnie przyszedł zza ogromnych, białych drzwi, 141

które oddzielały Dylana i mnie przez ostatnie dwie godziny. - Panno Torres, jest pani na liście najbliższych krewnych Dylana. - Wyglądał poważnie, jakby nie miał dla mnie dobrych wieści. – Możesz pozwolić ze mną, proszę? Poszłam za nim. Głośny dźwięk maszyn przyćmiewał mój umysł. Ogarnął mnie

silny zapach środków

odkażających,

przywracających

nieprzyjemnie

wspomnienia o czasie, kiedy byłam podłączona do jednej z tych maszyn. Pikanie przypominało irytujące dziecko, walące w stół w cichej restauracji. Sterylny zapach medykamentów, zamaskował smród śmierci, która czaiła się za każdą zasłonką. Mój żołądek groził zwróceniem swojej zawartości na myśl, jak blisko byłam śmierci. Czułam się teraz tak, jakbym doświadczała tego wszystkiego przez umysł i ciało kogoś innego, Dylana. - Tędy, proszę. – Lekarz poprowadził mnie do prostego, białego pomieszczenia wypełnionego kanapą wypoczynkową i stolikiem kawowym z otwartym pudełkiem chusteczek na nim. - Dlaczego tu jesteśmy? Gdzie jest Dylan? Co się dzieje? Czy z nim w porządku? – wystrzeliłam do niego z pytaniami, myśląc o najgorszym. Ta mała sala była miejscem, do którego zabierano rodziny, by powiedzieć im, że ktoś, kogo kochali zmarł… Byłam tego pewna. Łzy ponownie spływały mi po twarzy. Szlochając, zapytałam ponownie. – Gdzie on jest? - Żyje, panno Torres. – Lekarz podał mi chusteczkę i zajął miejsce, wskazując, bym zrobiła to samo. – Proszę usiąść. Muszę podać pani kilka szczegółów. - Och, dzięki Bogu! – Opadłam na popękaną, skórzaną sofę i starałam się osuszyć twarz maleńkim kawałkiem papieru. – Jak jest źle? – Wiedziałam, nawet zanim pytanie opuściło moje usta, że nie zamierzał powiedzieć mi nic, czego już bym nie wiedziała w swoim sercu. Traciłam go. Szybko. - Cóż, jak już pani wie, Dylan ma raka mózgu. Od dłuższego czasu już się nie leczył i przeżył dużo dłużej, niż początkowo przewidywaliśmy. – Przeskanowałam identyfikator lekarza, który był umiejscowiony nad kieszonką. 142

Dr Polouski. Przytakując, pociągnęłam kolejną chusteczkę z kartonowego pudełka i wydmuchałam nos. - Do niedawna było z nim niesamowicie dobrze, jednak ostatnio trochę mu się pogorszyło. Tego ranka, po tym jak został przyjęty, miał wyjątkowo poważny napad. – Położył podkładkę do pisania, którą trzymał, na kawowym stoliku między nami. – Stan zdrowia Dylana szybko się pogarsza. Napady wskazują na to, że jego mózg już sobie nie radzi. Jego organy ulegają osłabieniu i w tym momencie nie jest w stanie normalnie funkcjonować. Wciągnęłam drżący oddech. - Napady? Jest pan pewny? - Obawiam się, że tak, panno Torres. – Lekarz wydawał się przygotowywać, nim otworzył usta. – Robi się coraz słabszy, a kilka kolejnych tygodni będzie ciężkich dla jego ciała i umysłu. Wpatrując się beznamiętnie, niezdolna wyłapać, co do mnie właśnie powiedział, nie wydałam żadnego dźwięku. Dr Polouski wyciągnął rękę i położył na mojej. - Jego ciało się poddaje. Nie zostało mu więcej niż kilka tygodni, panno Torres. Przykro mi. Powinna pani teraz poczynić przygotowania. Kiedy nadejdzie czas, nie będzie pani we właściwym nastroju. – Lekarz spojrzał na moją opuchniętą twarz. – Czy jest pani świadoma ostatnich życzeń Dylana? Wie pani, czy ma testament? – Jego spojrzenie było miłe, ale zawodowe. Jedno zdanie i moje serce roztrzaskało się, rozpadając się w piersi na kawałki. - Muszę się z nim zobaczyć. – Zerwałam się z krzesła. Jedyną rzeczą, na której potrafiłam się skupić, było dostanie się do niego. - Dobrze, proszę pani. Zabiorę teraz panią do niego. – Lekarz wstał i podszedł do drzwi. Zanim je otworzył, zatrzymał się i odwrócił do mnie – Proszę zrozumieć, że to może wyglądać strasznie. Jest do niego teraz podłączonych dużo rurek i przewodów. Wygląda tak źle, jak z nim jest. Zobaczenie ukochanego może być 143

znacznym wstrząsem. - Rozumiem. Proszę, muszę się z nim po prostu zobaczyć – błagałam, nie zdając sobie sprawy, jak przerażające miało być zobaczenie go takim. Kilka skrętów w długich korytarzach i doszliśmy do jasnoniebieskiej zasłonki, która wyglądała tak samo jak pozostałe. - Jeśli będzie pani czegoś potrzebować, tam jest dyżurka pielęgniarek. – Lekarz wskazał duże biurko, oblegane przez ludzi, którzy przychodzili i wychodzili. Przytaknęłam i ruszyłam do przodu, mając wrażenie, że moje stopy ważyły tonę. Uniosłam, tak samo ciężką, rękę i odciągnęłam zasłonkę wystarczająco, by wejść do środka. Bez względu, jak bardzo myśli się, że jest się gotowym, nic naprawdę nie przygotowuje na zobaczenie kogoś, kogo się kocha leżącego w szpitalnym łóżku, wyglądającego tak blado jak duch. Z rurkami, przewodami i mieszanką maszyn, podłączonych do jego słabego ciała. Przełknęłam z powrotem swój odruch, by zapłakać i rzuciłam się na niego. - Dyl? – sapnęłam. Moja dłoń poleciała do ust. Łzy, które zdołałam powstrzymać, rozlały się i znowu pobiegły w dół moich policzków. - Skarbie. – Usiłował się uśmiechnąć, ale zaprzestał. – Nie płacz, skarbie. – Jego głos był chrapliwy i brzmiał płasko. – Chodź. – Był zdyszany po zaledwie kilku słowach. Popędziłam do jego boku, będąc świadomą medycznego sprzętu. - O Boże, Dylan. – Wyciągnęłam rękę tylko, żeby go dotknąć, ale zatrzymałam się i unosiłam ją nad nim, niepewna gdzie mogłam go dotknąć i czy w ogóle mogłam. – Ja-ja nie wiem, gdzie mogę… - Wycofałam ręce, a on wyciągnął lekko swoją, by mnie uściskać. – Kocham cię – powiedziałam mu przez szloch. – Tak bardzo się bałam. Tak bardzo cię kocham, Dylan. - Jest w porządku, skarbie. – Jego powieki zamknęły się i wziął przerywany oddech. – Jestem tutaj. – Rozluźnił swój chwyt na mojej ręce i znowu uderzyła we mnie panika jak półciężarówka. Walnęłam w mały, czerwony wzywający przycisk i chwilę później do środka wpadła pielęgniarka. 144

- On… ja… - Moje słowa zaginęły w otchłani strachu, rozpaczy i przerażenia. - Jest z nim w porządku, kochaniutka – zapewniła mnie pielęgniarka, przyglądając się monitorom wokół nas. – Będzie teraz bardzo senny. – Podeszła bliżej i poklepała mnie życzliwie po ramieniu. – Często będziesz widziała go teraz śpiącego. Jego ciało stara się dojść odrobinę do siebie. - Och, przepraszam. Spanikowałam – przeprosiłam pulchną, starszą panią, która pachniała piżmem i środkiem dezynfekującym. - To nic, słodziutka. W każdej chwili, kiedy będziesz zmartwiona, po prostu zadzwoń, a będziemy tu. – Uśmiechnęła się do mnie smutno. Coś w jej oczach powiedziało mi, że widziała już takie sytuacje wcześniej i to skradło odrobinę jej własnego serca. Spojrzałam na Dylana i zamknęłam oczy. Odchodził, a ja byłam bezradna, nie mogłam tego powstrzymać. Nie byłam pewna, czy moje serce mogło sobie poradzić z tym, co miało nadejść.

145

Rozdział dwudziesty Jude Siedząc w salonie w domu Mace’a, byłem rozdarty na pół. Chwilę temu zadzwonił telefon Teeny. Wieści były lustrowane przez każdego w milczącym smutku. - Co dokładnie powiedziała? – Scarlett zapytała Teeny. - Powiedziała, że Dylan był chory – wyjaśniła żałośnie Teeny. – Zapytała, czy możemy spotkać się w jej mieszkaniu za pół godziny. Potrzebuje naszej pomocy. – Teeny zamrugała i spojrzała prosto na mnie. - Jude… ja, hm. Nie wiem, czy to dobry pomysł, żebyś pojechał. – Jej słowa bolały, chociaż wiedziałem, że miała rację. Nie chciałem powodować żadnego dyskomfortu czy niezręczności, ale każda część mojego jestestwa krzyczała na mnie, bym do niej pojechał. Bym ją trzymał i sprawił, aby bez względu na ból znowu poczuła się lepiej. - Będę tutaj czuwał nad dzieciakami – powiedziałem do niej, czując na sobie spojrzenie wszystkich. – Tylko upewnij się, że z nią wszystko w porządku. – Kiwnąłem głową i opuściłem pokój, obracając głowę to tyłu, by upewnić się, że Jaxson i Jordan nie planowali zrobić czegoś złego. - Jude? – Teeny weszła do pokoju i powiedziała cicho zza mnie – Napiszę do ciebie tak szybko, jak tylko dowiemy się, co się dzieje. Jesteś pewien, że możesz 146

zostać z dziećmi? Obróciłem się i fałszywie uśmiechnąłem połowicznym uśmiechem. - Oczywiście, że jestem. Z Javierem będzie dobrze. Idź. - Powinien spać przynajmniej przez kolejne pół godziny. – Teeny podeszła do mnie i wycisnęła na moim policzku troskliwy pocałunek. – Niedługo wrócimy. Przytaknąłem i obserwowałem kątem oka, jak wszyscy wygramolili się przez frontowe drzwi. -

To musi wkrótce przestać boleć. – Potarłem ręką bez celu po klatce

piersiowej, próbując na próżno ukoić ból, który wydawał się nigdy nie odejść. Zerknąłem w dół na komórkę w dłoni i rzuciłem ją z powrotem na stołek w kuchni. - No dawaj, już. – Zrzędziłem w pustym pokoju. Minęły trzy godziny i nadal nie miałem żadnych wieści. Bliźniacy byli w salonie, oglądając film o robotach lub jakimś podobnym gównie. Usłyszałem chichot Javiera, kiedy przeszedłem obok kojca, w którym siedział, bawiąc się zabawkami. Przeszedłem się kilka razy i podniosłem go. - Jesteś gotowy na jedzenie, gogusiu? – Uśmiechnął się i wsunął pięść w usta, ośliniając ją. – To odwróci moją uwagę i jestem pewien, że mamusia nie będzie miała nic przeciwko bałaganowi, który zrobisz. – Zmarszczyłem twarz, przypominając sobie bałagan, jaki robili bliźniacy w tym wieku z miseczką czy przecierem. - Nadlatuje samolot. Brrrr. – Poszybowałem łyżką do góry w powietrze, robiąc dźwięk samolotu w nadziei, że otworzy usta i pozwoli mi wsunąć do nich papkę z groszku. Moje oczy znowu śmignęły do zegara. Trzy godziny i trzydzieści pięć minut. – Jeszcze? – gruchałem, patrząc do tyłu na brudnego chłopca, siedzącego na swoim krzesełku. – Gotowi… - Otworzyły się drzwi wejściowe i do środka weszli Teeny, Trip, Scarlett i Mace. Teeny pokonała najkrótszą drogę do swojego syna, podczas gdy wszyscy wyglądali na zszokowanych i wykończonych. - Więc? – zapytałem, kiedy Teeny zagarnęła Javiera w ramiona, pozostawiając na nim pocałunki i wydając się nie zauważać, że cały był pokryty jedzeniem. – 147

Niech ktoś mi powie, co tu się, kurwa, dzieje. – Wyrzuciłem niecierpliwie ręce w górę. - Dylan ma raka – powiedziała mi Scarlett, opadając ciężko na sofę. – Umiera. W jednej chwili poczułem ogromną potrzebę, by do niej pójść i trzymać ją w ramionach. By skłamać i powiedzieć jej, że wszystko się dobrze skończy. Że ze wszystkimi będzie dobrze i nikt nie będzie cierpiał. Osunąłem się na najbliższe, wolne miejsce i zmarszczyłem brwi. Uderzyłem go. Sprawiłem, że poczuł się mniej, niż mile widziany, traktowałem go jak gówno, a on przez cały czas był chory. - Jestem takim kutasem – skarciłem sam siebie. Mace podszedł za mnie i ścisnął mnie za ramiona. - Trochę, taa. – Zawsze był tym uczciwym, nawet w potwornej sytuacji. – Ale nic, co zrobiłeś nie sprawiło, że zachorował. Prawdopodobnie nie potrzebował uderzenia w twarz, ale był już zdiagnozowany i chory, kiedy to się stało. - Muszę ją zobaczyć. – Spojrzałem w górę od podłogi do drzwi. – Jak ona się ma? – Prawdopodobnie było to najgłupsze pytanie na świecie, ale potrzebowałem, by ktoś mi powiedział, jak ona się czuła. - Miała trudny dzień. Dylan miał dzisiejszego ranka przełom w najgorszej odsłonie – wtrąciła Scarlett. – Ale jest silna, Jude. – Scarlett nie wiedziała, jak silna naprawdę była Haven, ale ja wiedziałem i wiedziałem, że nawet najsilniejsza część kobiety, którą kochałem, nie mogła wytrzymać utraty mężczyzny, którego kochała. 

Teraz, kiedy wiemy, zapewniliśmy ją, że pomożemy w każdy możliwy

sposób, ale sądzę, że najlepiej dla niej, to dać jej tyle czasu ile potrzebuje, by się z nim pożegnać i być tam, kiedy będzie nas potrzebować. – Scarlett ciężko westchnęła i potarła skronie. – A będzie nas potrzebowała.

148

Rozdział dwudziesty pierwszy Haven – To nie jest śmieszne, Dyl. – Żachnęłam się, gdy emocje po raz kolejny wzięły nade mną górę. – Co??? – spytał Dylan ze zmieszanym wyrazem na twarzy. – To mój pogrzeb. Powinienem móc mieć wszystko, czego tylko sobie zażyczę... – Uśmiechnął się. Jego uśmiech nadal był olśniewający, pomimo że był już wtedy przykuty przez większość czasu do łóżka i bardzo osłabiony. – Tak, ale tak właśnie ludzie będą cię pamiętać, Dyl. Nie mogłabym stać i patrzeć, jak robią pośmiewisko z twojego życia. – marudziłam dalej. Moja frustracja była odpowiedzią na jego całkowitą obojętność w stosunku do tej sytuacji. – Hej, hej, nie jestem jeszcze martwy, Haven! Chcę po prostu mieć przy tym trochę zabawy. Chcę, żeby ludzie zapamiętali moją humorystyczną stronę, tą, która sprawiała, że się śmiali. Tą, która sprawiała, że ty się śmiałaś... – Przechylił twarz, by złapać moje spojrzenie. – Spójrz na mnie, cukiereczku. To nic wielkiego. Naprawdę. Podniosłam ręce w górę w geście poddania. – Świetnie! Niech ci będzie! – zawołałam. – Chcesz głupich żartów typu "twoja stara jest taaaka gruba", ludzi poprzebieranych w koszulki z prześmiewczymi napisami, gumowych kaczuszek i samochodu wypełnionego klaunami, w porządku! – Odwróciłam się w momencie, 149

gdy łzy zaczęły piec moje oczy. Nie mogłam uwierzyć, że tak będzie wyglądać moje ostatnie wspomnienie o Dylanie. Ale skoro naprawdę tego chciał, to zrobię wszystko, żeby uszanować jego życzenia. Otarłam twarz i odwróciłam się ku niemu, by położyć się na łóżku obok jego schorowanego ciała. – W porządku, zacznijmy spisywać te dowcipy... – powiedziałam ze smutnym uśmiechem na twarzy. – To właśnie dziewczyna, którą kocham. – Chwycił swoim małym palcem za mój. – Co myślisz o tym?: Twoja stara jest taka gruba, że budzi się strefami... albo czekaj, lepiej: Twoja stara jest taka gruba, że jak idzie do kina, to dostaje zniżkę grupową. Nie mogłam nic na to poradzić. Parsknęłam śmiechem. – Jesteś niepoprawny, Dylanie Highsmith. – Śmiech rozprzestrzeniał się od moich policzków aż do oczu. Zmarszczki w ich kącikach wyrażały prawdziwą radość z powodu jego głupich żartów. – Być może, ale muszę to robić, cukiereczku. Hej, śmiech jest najlepszym lekarstwem, prawda? – Podniósł wychudzoną rękę i odgarnął włosy z mojej twarzy. – Naprawdę chcesz to zrobić? Zaplanować swój pogrzeb? – spytałam. Byłam rozdarta, nie chciałam, żeby musiał robić wszystko sam, ale nie chciałam jednocześnie myśleć o nim, leżącym w trumnie dwa metry pod ziemią. Gumowe kaczki do kąpieli wyglądałyby makabrycznie, leżąc

dookoła niego ze swoimi

wesołymi oczami i otwartymi dziobami wywiniętymi na zawsze w niemym uśmiechu. Przeszły mnie dreszcze. Nie było na świecie wystarczająco dużo rzeczy, które mogłyby pokazać, jak bardzo kochałam tego człowieka, a już najmniej jakieś głupie, gumowe kaczuchy. – Tak jak mówiłem, cukiereczku, chcę, aby ludzie wspominali mnie i się uśmiechali, nawet choćby

było to ze względu na to, jak będzie wyglądać mój

pogrzeb. Chciałbym, żebyś mi pomogła, jeśli tylko chcesz mi pomóc. – Podniósł się do pozycji siedzącej. Podbiegłam do niego i podałam dodatkowe poduszki pod głowę. Szpital nie mógł już zrobić nic więcej, jak tylko postarać się o jego komfort. 150

Prawda była taka, że czułby się znacznie lepiej w domu, w naszym łóżku, ze mną. Chciałam spędzić z nim każdą sekundę, i jeśli spędzi swoje ostatnie dni w domu, miałabym taką możliwość. Podczas

gdy Dylan był jeszcze w szpitalu, zadzwoniłam do Teeny, żeby

wszystkich do mnie zwołała. Potrzebowałam ich pomocy w przygotowaniu mieszkania na Dylana. I tak zrobili. Rozbiegli się po mieście zabierając z domów lub kupując wszystko, naprawdę wszystko, co uważaliśmy, że sprawi, że poczuje się wygodniej - nowe puszyste poduszki, stolik na kółkach, taki jak w szpitalu, maszynę do lodu i nowy telewizor do sypialni. Mace nawet przyniósł konsolę do gier, więc Dylan nie będzie się nudził leżąc w łóżku i słuchając mnie jak gadam bez przerwy. Dał mi również płatny urlop, więc mogłam sobie pozwolić na pobyt w domu i zadbanie o ukochanego mężczyznę. Wszystko było gotowe i przygotowane na jego powrót. Dylan chwycił mnie za rękę i spojrzał mi w oczy. – Cukiereczku, jeśli nie chcesz, to jest w porządku. Nie poczuję się zraniony. – Nie, to nie tak, że nie chcę. Prawda jest taka, że... no cóż. Nie wiem, jak mogę to powiedzieć. – Usiadłam na łóżku obok niego, nie wypuszczając jego dłoni ani na sekundę. – Nic nie będzie wystarczająco dobre. A ja po prostu nie mogę zrozumieć do końca o co mnie prosisz... samochód z klaunami, naprawdę??? – Moją twarz wykrzywił grymas rozczarowania. Zaśmiał się słabo. – Och, cukiereczku... – A zaraz po tym zamknął oczy. Westchnęłam i nadal przetwarzałam jego prośbę raz po raz. Jeśli rzeczywiście chciał mojej pomocy, chciałbym mu pomóc w każdy możliwy sposób. Ale chciałbym również uczcić mężczyznę, który przywrócił mnie do życia i ukradł mi bezpowrotnie serce. Nie mogąc jedynie bezczynnie siedzieć (nieróbstwo zawsze było moim najgorszym wrogiem) zaczęłam pracować nad listą życzeń Dylana. Zacznijmy od początku, pomyślałam, dobrze byłoby sprawdzić dostępność domów pogrzebowych. Bądź co bądź, nadal zdarza się, że ktoś chce sobie porządnie zaplanować pochówek, 151

prawda? W czasie gdy Dylan spał, przejrzałam Panoramę Firm na swoim telefonie. – Zobaczmy... Hmm... – Przeglądałam listę lokalnych domów pogrzebowych. – Dom pogrzebowy Godność, Epitafium, ...Pod Aniołkiem?!... kto wymyślił im takie nazwy? – dumałam na głos. Nazwy nie wróżyły nic dobrego, więc zawęziły moje poszukiwania. Może Dylan wolałby jednak być skremowany? A co z pogrzebem? Czy to nie byłoby lepsze rozwiązanie? Był tylko jeden cmentarz... – Och, to jest okropne. – Rzuciłam telefonem o stół i poszłam chwycić za pióro i kartkę papieru. Musiałam zrobić listę. Listę rzeczy, które musiały być załatwione. Nie chciałam martwić Dylana byle czym. Chciałam skupić się na polepszeniu jego samopoczucia, żeby odłożyć nasze pożegnanie chociaż o jeden dzień. Zapisałam wszystko, co potrzebne będzie przy pogrzebie, oczywiście z pomocą wujka Google. – Dobry Boże, to jak planowanie ślubu... tyle że z Jezusem. Muszę wybrać i zamówić garnitur, transport, dekoracje, Kośció...--- wtedy usłyszałam chichot, poprzedzony porcją kaszlu. – Och, Haven. Kocham cię, moje kochanie. – Spojrzałam za siebie, aby zobaczyć jak Dylan uśmiecha się do mnie z łóżka. – Mam już garnitur, więc możesz skreślić ten punkt ze swojej listy. – Jego wyniszczone rysy konkurowały z ciepłym spojrzeniem. – Ja też cię kocham, Dylan. Mam tylko nadzieję, że będę w stanie pokazać kim dla mnie jesteś i uczcić twoją pam---Yyych! – Zakrztusiłam się przy ostatnich słowach. – Cholera, rozmawiamy o tym, jakbyś już był martwy. To jest takie trudne... – Ciii... chodź tutaj... – Podniósł tylko mały palec, przywołując wspomnienia dni, kiedy zamiast trzymać się za ręce, trzymaliśmy po prostu nasze małe palce złączone w uścisku. To było coś tylko naszego; coś co będę pamiętać długo po tym, jak mnie opuści. Łzy piekły mi powieki, gdy szłam do jego łóżka. Owinęłam swój palec wokół jego i położyłam rękę na wierzchu jego dłoni. Przy jego zimnej skórze moja dłoń 152

wydawała się rozpaloną pochodnią. Pociągnęłam nosem. – Tak więc, jakieś sugestie? Ale teraz na poważnie, nie pozwolę - nie mogę pozwolić ci zajechać do miejsca ostatecznego spoczynku w samochodzie klauna. – Wybuchł krótkim śmiechem. – Poważnie, Dylan. Poruszam się po omacku po tym terenie. Nigdy wcześniej nie planowałam pogrzebu, szczególnie nie takiego nadającego się dla Ronalda McDonalda. Popatrzył na mnie spod opuszczonych rzęs. Widziałam, że walczy, aby nie zasnąć. – Lubię goździki – wyszeptał. – I możesz wybrać dowolny kościół. Nie jestem wybredny. – Jego oddech robił się coraz cięższy, gdy zbierał siły na cokolwiek to było, co chciał mi powiedzieć. – Wybierz "Godność". Podoba mi się ta nazwa. To brzmi prawie tak, jakbym miał jakiś wybór w sprawie mojego życia i śmierci... Uśmiechnęłam się, choć łzy stale lały się po moich policzkach. Potarłam jego dłoń. – Dobra, Dyl. Zajmę się wszystkim. Ale proszę, proszę, poczekaj tylko trochę dłużej. Nie jestem jeszcze gotowa. Widziałam jak jego klatka piersiowa wznosi się wraz z w westchnieniem, ale oddech miał tak płytki, że nie było słychać żadnego odgłosu wychodzącego z jego ust. – Postaram się, cukiereczku. Tak długo, jak tylko będę mógł. – Zamknął oczy, usłyszałam chrapanie i jego ręka zwiotczała w mojej. Dylan powoli znikał z mojego życia i nie mogłam znieść myśli, że wkrótce przyjdzie dzień, w którym przyjdzie mi się z nim pożegnać.

153

Rozdział dwudziesty drugi Jude Jej uśmiech zniknął na dobre. Kroczyła z tak ogromnym, wszechobecnym smutkiem. Widziałem ją, jak wchodziła i wychodziła ze sklepu po drugiej stronie drogi, naprzeciwko mojego garażu, wyglądając na coraz bardziej wyczerpaną i odwodnioną. Wyglądała tak, jak ja się czułem. Choć podejrzewałem, że ona mogła czuć się jeszcze gorzej... Nie mogłem sobie nawet wyobrazić, jakby to było stracić ją na zawsze. Wiedza o tym, że żyje, była kroplą pocieszenia w czarze goryczy wynikającej z wiedzy, że nie mogłem jej mieć. Jej ból był moim bólem. Nie chciałem nic więcej, jak zabrać od niej to jarzmo. Chciałem to za nią znosić i przetrzymać. Chciałem być opoką. Wczoraj zadzwonił do mnie Dylan. Nie rozpoznałem numeru, więc nie odbierałem. Ale później jak się okazało, zostawił mi wiadomość. – Jude, Haven nie wie, że do ciebie dzwonię, ale muszę prosić cię o przysługę. Nigdy jej nie okłamałem, ani niczego przed nią nie zataiłem, ale łamię tę obietnicę teraz... – Wziął głęboki oddech.; był głośny, jakby miał z tym duży kłopot. – Ona będzie potrzebowała kogoś, gdy odejdę, choć jest zbyt uparta, aby to przyznać. Więc mówię ci to tu i teraz – chciałbym, żebyś to był ty. To musisz być ty... ona potrzebuje właśnie ciebie. Proszę, dbaj o naszą dziewczynkę... – Mogłem 154

usłyszeć emocje kryjące się za tonem jego głosu. Wiedziałem, jakie to musiało być dla niego trudne. – Haven wciąż cię kocha, Jude. Bądź takim mężczyzną, jakim potrzebuje, abyś był. Zaopiekuj się nią. I po tych słowach, odłożył słuchawkę. Bez prośby bym do niego oddzwonił, po prostu nic więcej nie dodał. Nawet nie prosił, bym jej nic nie mówił, co było o tyle dziwne, bo oczywistym było, że zrobił to w tajemnicy przed Haven. A do cholery z tym wszystkim! Chciałem się nią zająć już od dłuższego czasu. Haven zawsze była typem dziewczyny, którą każdy facet pragnął wziąć pod swoje skrzydła. Aby ją kochać i troszczyć się o nią. Chciałem być tym człowiekiem, któremu to będzie dane. Będę tym człowiekiem. Haven zasłużyła na to, by kochać i być kochaną. Dylan pokazał jej ile jest warta, i za ten dar dla niej, byłem mu dozgonnie wdzięczny. Mam tylko nadzieję, że przyjmie mnie raz jeszcze, gdy jego już zabraknie... Kliknąłem "Zapisz" na mojej poczcie głosowej. Istniała taka szansa, że będę musiał kiedyś udowodnić to, o co poprosił mnie Dylan. Ale prawda jest taka, że chciałem zaopiekować się Haven niezależnie od tego. Czy będzie mnie chciała czy nie, nie mogłem przecież odmówić życzeniu umierającego mężczyzny...

155

Rozdział dwudziesty trzeci Haven Leżąc w ramionach Dylana, nie mogłam powstrzymać łez, które spływały mi po twarzy Zdawałam sobie sprawę, że to może równie dobrze być ostatni raz, gdy byłam w jego objęciach. Noce spędzałam zastanawiając się, kiedy nadejdzie ta chwila, gdy będę musiała go pożegnać. Czułam jakby moje gardło było w ogniu i próbowałam na próżno przełknąć gulę, która tam tkwiła. Jego ciało wyglądało na tak udręczone i wiedziałam, po prostu wiedziałam, że jedyną rzeczą jaka umożliwiała mu głęboki sen były środki przeciwbólowe. Światła były przyciemnione, a

z głośników stereofonicznych wychodziły

ciche, spokojne dźwięki muzyki. To była nasza rzeczywistość. Natomiast świat na zewnątrz był zupełnie nieświadomy, zupełnie nieczuły na fakt, że traciłam go z każdą minutą. Że z każdą sekundą było go mniej. – Cukiereczku,– wychrypiał nagle. – Obiecasz mi coś? – Jego oddech był słaby, gdy próbował mówić wyraźnie. – Wszystko, Dyl. – przesunęłam rękę na jego pierś, opierając dłoń na jej środku, czekając na jego prośbę. Byłam gotowa obiecać mu wszystko. – Pozwól mu się tobą zająć. – Starał się wziąć kolejny oddech zanim znów się odezwał. – Nie zamykaj się na niego już więcej. Wiem, że mnie kochasz, ale to dla 156

mnie oczywiste, że zarazem nigdy nie przestałaś kochać jego. I to jest w porządku, kochanie. – Zatkało mnie. TO było jego ostatnie życzenie? Ze wszystkich rzeczy, o które mógł poprosić, na to chciał przeznaczyć swoje ostatnie tchnienie? Schowałam twarz w zagłębieniu pod jego pachą i walczyłam mocno, by się nie złamać... ponownie. Niepohamowany szloch czaił się w mojej piersi, starałam się go stłamsić w zarodku, bo jak się zacznie to już koniec. Tak, byłam zła. Nie tylko moje serce już wkrótce będzie wyrwane z wewnątrz tak, że pozostanie tylko pusta klatka piersiowa, to jeszcze jego prośba rozrywała i obnażała starannie tkaną przez te wszystkie miesiące pajęczynę zaprzeczenia. Walcząc o oddech, walczyłam o kontrolę nad sobą. Tak desperacko, tak z całych sił chciałam zaprzeczyć jego słowom, że w tym momencie byłam bliska, by błagać Boga o to, żeby to wszystko się już skończyło. Nie mogłam unieść już ani trochę więcej. Nieproszona, ostra salwa szlochu wybuchła, odbijając się echem po całym

pomieszczeniu.

Potrząsając

głową

w

zaprzeczeniu,

walczyłam

by

wyartykułować słowa, które wiedziałam, że musi usłyszeć. – Cukiereczku, wiem że mnie kochasz... – znów wychrypiał. Nie odważyłam się spojrzeć na jego piękną twarz, wiedząc, że zobaczę tak wiele bólu w jego rysach. Choroba zabrała mi tego Dylana, przy którym byłam przyzwyczajona budzić się każdego ranka. Stracił na wadze tyle, że ledwo przypominał starą, zdrową wersję samego siebie. Jego twarz była wychudzona, a oczodoły zapadłe. Moje własne ciało odczuwało fizyczny ból, gdy widziałam jego zmagania i cierpienie, które mu stale towarzyszyły. Nie mogłam zliczyć ile razy opadłam na kolana i modliłam się do Boga i niebios, czy jakiejkolwiek wyższej mocy, która może być tam gdzieś w górze, o chociaż chwilę ulgi dla mojego słodkiego kowboja. Kiedy znów odpłynął, wyszeptałam te słowa na głos, wiedząc dobrze, że to może być pierwszy i jedyny raz, kiedy okłamię tego człowieka, którego tak bardzo kochałam. – Obiecuję ci, Dylan... 157

***

Bulgoczący dźwięk, który obudził mnie tamtej nocy, to odgłos którego nigdy nie zapomnę. Podniosłam się szybko z łóżka i rozejrzałam po słabo oświetlonym pomieszczeniu; moja klatka piersiowa dudniła jakby przebiegało przez nią stado panikującej zwierzyny. Obok mnie leżał Dylan, walcząc, by wziąć głęboki oddech. Jego usta były blade, a oczy wyrażały jedynie zmęczenie. Uruchomił się we mnie tryb paniki. Instynkt, by wezwać pomoc przejął nade mną kontrolę. – Dylan! – płakałam, wyciągając rękę po telefon, który leżał na stoliku przy łóżku. Potrząsnął głową i poruszył swoją ręką, by chwycić moją. – Nie... To jedno słowo, złożone z zaledwie jednej sylaby, to słowo załamało mnie momentalnie. Opuszczał mnie. To był jego czas i tym słowem prosił mnie, abym tego nie powstrzymywała. Prosił mnie, bym nie dzwoniła po karetkę i nie odkładała nieuniknionego. Nieuchronne łzy spływały mi po policzkach, kiedy spojrzałam w twarz mężczyzny, którego kochałam tak głęboko. A teraz byłam zmuszona oglądać jak umiera. Nie w przyszłym tygodniu, nie jutro, nie za kilka godzin. Właśnie teraz, w tym momencie chwytał swoje ostatnie oddechy. – Co mogę zrobić, Dylan? Co mam robić? – Błagałam przez swój szloch. Ból wykrzywił jego piękną twarz, choć jego oczy, które od czasu do czasu koncentrowały się na moich, przekazywały mi spokój i akceptację. Świadomość ogromu tej chwili rozdzierała moje serce i zostawiała mnie chwilowo sparaliżowaną. To jest to. Nie było już nic co mogłam dla niego zrobić. Mając dość bezsilności, spojrzałam na niego w panice, prosząc go spojrzeniem, by pozwolił mi pomóc. – Nic... tylko... – westchnienie – potrzymaj... moją rękę... – kolejne westchnienie. Chwyciłam go i usiadłam obok niego, podczas gdy on nie przestawał wpatrywać się we mnie. Światło, które normalnie świeciło w jego oczach, gasło. – Kocham cię, Dylan. Zawsze będę cię kochać. – Pochyliłam się i 158

pocałowałam jego chłodne, miękkie usta, moje słone łzy sklejały nasze wargi. Nie chciałam, żeby to było pożegnanie. Nie miałam pojęcia, jak to zrobić. Gdzie zacząć. Jak zacząć, albo nieuchronnie, jak to zakończyć. – Zawsze... – wychrypiał – Cukiereczku... – W swoim ostatnim słowie, z zamkniętymi już oczami, wydał przeciągnięty oddech i przestał oddychać. Patrzyłam uważnie na jego klatkę piersiową, zaklinając ją, by się znów podniosła, chcąc by znów odetchnął. Jednak jego klatka piersiowa pozostała nieruchoma i poczułam jak jego ręka staje się bezwładna w mojej. Za mało, za mało... Dano nam za mało czasu! Ledwo mieliśmy szansę się pośmiać, zatańczyć, wypłakać, pokochać, a on już mnie opuścił. Zostawił mnie. Chciałam sięgnąć w dół i potrząsnąć nim, zmusić go do walki, zmusić go do oddychania, dla mnie, dla niego, dla nas. Wybuchłam znów płaczem. Tym razem dzikim, nieposkromionym, szaleńczym i wyniszczającym. Prosto z głębi mojej duszy. Płaczem, który pod koniec nie przypominał już płaczu, a bardziej wycie. Łzy mieszały się z potem, katarem ściekającym z nosa i w końcu ze śliną, wyciekającą z moich wykrzywionych bólem ust. Moje serce, poturbowane i przebite na wskroś, poddawało się. Nie było powrotu do naszego uczucia. Był dla mnie wszystkim, a teraz go nie było. – Nie... – Płakałam, przyciskając swoje usta do jego martwych warg. – Nie! Nie! Niiiieeee!!!! – Mój głos stawał się głośniejszy i bardziej drżący. – Dylan! – zawodziłam. – Dylan. Nie!!! – Przyłożyłam swoje czoło do jego i zawołałam. – Proszę!!! – Moje słowa odbiły się echem po zastygłym pokoju, wypełniając pustkę moimi głośnymi błaganiami. Gdy moje słowa ucichły, świadomość tego, co się właśnie zdarzyło, popchnęła mnie na sam dół rozpaczy. Żadna ilość czasu, rozmów o tym i planowania nie mogła pomóc. Żadna ilość słodkich wyznań wypowiedzianych zaledwie poprzedniej nocy, nie mogłaby złagodzić bólu w moim rozbitym na kawałki sercu. On odszedł. Mój Dylan właśnie odszedł...

159

Rozdział dwudziesty czwarty Jude Dylan zmarł. Otrzymałem wiadomość od Teeny. Rak zabrał go we wczesnych godzinach porannych, kiedy Haven siedziała przy jego boku. Nie było nic, co ktokolwiek mógłby zrobić. Haven była zdruzgotana. Jedyną rzeczą trudniejszą niż świadomość, że kobieta którą kochasz opłakuje stratę i jest w żałobie po innym mężczyźnie, jest niezdolność do zabrania od niej tego bólu. Postanowiłem dotrzymać obietnicy, którą w duchu złożyłem Dylanowi i planowałem być tuż obok niej zawsze, gdy będzie mnie potrzebowała. Ale jeszcze nie teraz... Chciałem wyleczyć jej złamane serce. Chciałem, żeby wiedziała, że Dylan poprosił mnie, abym się nią zajął... ale musiałem poczekać. To było stanowczo zbyt wcześnie. Teraz i tak by mnie nie posłuchała.. .

160

Rozdział dwudziesty piąty Haven Łzy groziły wylaniem się, gdy stałam w przyćmionym świetle pochmurnego poranka, patrząc w dół do dziury pełnej zimnej, mokrej ziemi. Moje kończyny poddawały się i serce było puste, gdy patrzyłam tępo na ciemny mahoń trumny, jego miejsce spoczynku wśród setek grobów, które tworzyły ten cmentarz. Kochałam go. Kochałam go, a teraz straciłam. Moje serce znów było złamane. Fizyczny ból rozrywał mi klatkę piersiową, kiedy patrzyłam na surowość marmurowych nagrobków - symbolów bólu i straty, stojących w kontraście do bujnego, zielonego krajobrazu cmentarza. Nigdy nie zobaczę go ponownie. Nigdy nie będę już oglądać go jak drży, gdy jest zdenerwowany, lub jak śmieje się z jednego ze swoich głupich żartów. Nigdy nie będę mogła przyczepić się, że je swój obiad w kolejności kolorystycznej, nigdy nie usłyszę jego cichego głosu mówiącego mi, że mnie kocha, nigdy nie poczuję jego małego palca owiniętego wokół mojego. Nigdy nie poczuję już jego pocałunków lub jego tętna, które czułam, gdy leżałam zaplątana w jego ramionach. Nigdy więcej, nic z tego już nigdy się nie stanie. To wszystko, co składało się na niego, to wszystko właśnie zniknęło. Stał się wspomnieniem, a właściwie wspomnieniami, które z czasem będą znikać, jak zapach jego skóry, kolor oczu, albo to jak czułam jego twarz, gdy 161

pochylał ją i opierał w moich dłoniach. Wizja niego, wciąż świeża w moim umyśle, wkrótce zblednie. Jedyne co pozostanie to dziura w moim sercu, część mnie, która zostanie pochowana tu z nim na zawsze. Opadłam na kolana, nylon moich pończoch zaczął wchłaniać błoto, które powstało przez deszcz, który padał nieustannie odkąd odszedł, odkąd Bóg mi go zabrał. Moje powieki przymknęły się z łatwością, dzięki

cichym łzom, które

ostatecznie wygrały i wylewały się potokiem. Boleśnie szybko sunęły po mojej zastygłej twarzy i opadały na płaszcz i zrujnowane już pończochy. Jude stanął za mną; miękka ziemia stłumiła jego kroki. Tak czy inaczej, to nie miało większego znaczenia. Czułam go. Schylił się i owinął ramionami moją talię. – Chodź, Haven. – Takie proste polecenie, ale najtrudniejsze jakie kiedykolwiek miałam wykonać. Ostatnią rzeczą, jaką chciałam zrobić, to odejść. To było moje pożegnanie, a ja nadal nie byłam gotowa. Jude podniósł moje wyczerpane, złamane ciało z rozmoczonej ziemi. Jego ramiona były silne i pewne. Położyłam głowę na jego piersi. Serce waliło mu stałym rytmem, przypominając mi zarówno mężczyznę, którego straciłam i tego stojącego przy mnie, trzymającego mnie. Dylan. Jude. Gdy ponownie zamknęłam oczy, łzy ciągle spadały po moich przemoczonych policzkach, a deszcz konsekwentnie zmywał ślady mojego smutku. Chciałam zasnąć, zamknąć oczy i zapaść w niewybudzalny sen na kilka dni, a może nawet miesięcy. A potem chciałam się obudzić z myślą, że to był tylko koszmar i że człowiek, którego kochałam nie był wcale dwa metry pod ziemią i zamiast tego, czekałby na mnie w domu. Nasz dom. Pusta skorupa, która kiedyś była naszym domem. Chwyciłam koszulę Juda i zaszlochałam. – O Boże, jego naprawdę już nie ma!!! Nie ma go!!! – Moje płuca walczyły o każdy haust tlenu, podczas gdy usiłowałam złapać oddech. – Już nie mogę - po prostu nie mogę! To za dużo... Spraw, 162

żeby to odeszło! Proszę!!! – Wyrzucałam z siebie desperackie prośby wraz z kolejnymi wydechami. A potem przestałam. Z nadal zamkniętymi oczami, wykrzywiłam usta w niemym krzyku i tak już zostały. A on tylko cały czas mnie trzymał. Nic nie powiedział, po prostu tam był. Po prostu Jude. Moje serce pozostało w kawałkach, rozbite w dniu w którym Dylan mnie opuścił. Myślałam, że kiedyś wcześniej rozpadło się bezpowrotnie, ale Dylan z powrotem je posklejał, kawałek po kawałku. Teraz czuję, jakby znów opadło na twardą posadzkę, ale tym razem, kawałki były wielkości piasku. Nienaprawialne. Nie było czego sklejać z powrotem. Żółć, cierpka i ostra w smaku, podniosła się do mojego gardła. Czy tak właśnie smakował żal? Kwasem? Rzeczą, która mogła wypalić dziurę w czymkolwiek... dokładnie tak, jak działo się właśnie teraz. Gigantyczna dziura wypalana była w wizji życia, którego pragnęłam, ale która została mi bezlitośnie skradziona. Reszta mszy pożegnalnej i pochówek Dylana minęły w kompletnym rozmyciu. Nie wiem nawet, czy byłam tam w ogóle jeszcze obecna. Nie pamiętałam niczego poza widokiem trumny opuszczanej do ziemi. Byłam odrętwiała. Z jednym wyjątkiem. Pamiętałam Jude'a. On tam był. Trzymał mnie, cicho mnie pocieszał, podczas gdy się rozpadałam kawałek po kawałku w jego ramionach. Położył mnie w nocy do łóżka. Tak myślę... Miałam na sobie jedną z koszulek Dylana i spodnie dresowe, więc musiał mi pomóc przy zdejmowaniu przesiąkniętych deszczem i błotem sukienki i pończoch. Pamiętałam jak przebudziłam się następnego dnia rano, poczułam zapach boczku i uśmiechnęłam się sama do siebie. Wszystko sprawiało wrażenie złego snu, a ponieważ łóżko było zimne po stronie, na której Dylan zwykł spać, mój umysł natychmiast wytłumaczył to sobie w ten sposób, że musiał się po prostu obudzić wcześniej i teraz robił nam śniadanie. Wpadłam do kuchni, aby znaleźć tam Jude'a, wciąż ubranego w koszulę i spodnie od garnituru z poprzedniego dnia. Świadomość, gdzie jestem i co się wydarzyło, wróciła przez to szybko, waląc mnie przy okazji pięścią w brzuch. Zapach boczku już wcale nie wydawał się 163

atrakcyjny, wręcz przeciwnie, wywoływał skręt żołądka, a dźwięk smażącego się tłuszczu i brzdękanie łopatki opadającej na ladę, stały się głośnymi hałasami, które dzwoniły mi w uszach. Każde wspomnienie wróciło z powrotem jak fala i łzy wypełniły na nowo moje oczy. Gdy Jude spojrzał na mnie, wszystko, co mogłam zrobić, to stać przed nim i gapić się bez wyrazu. Po chwili, odwróciłam się i wróciłam do łóżka, zwijając się w kłębek w smutku, nie mogąc stawić czoła światu, gdzie Dylan nie trzymał mnie w ramionach. Nie chciałam się obudzić. Nie chciałam z nikim rozmawiać i przybierać dzielnego wyrazu twarzy. Chciałam tylko jego. – Haven... – Wzdrygnęłam się na dźwięk własnego imienia. – Dylan? – szepnęłam, wychodząc powoli z mojego snu. Najwidoczniej znów odpłynęłam. – Nie, kochanie. To ja. Jude. Wstań proszę, musisz coś zjeść. Uchyliłam powieki tylko po to, żeby je znów zamknąć. Zupa pomidorowa i Jude to z pewnością nie było to, czego chciałam. Chciałam Dylana. – Nie! – Odwróciłam się i zaciągnęłam koc na głowę. Zamknęłam się ponownie na świat wokół mnie, zwinęłam w kłębek i zagłębiłam w ciemnościach. Ale nawet to nie wystarczyło, aby zablokować emocje i odczucia. Pragnęłam niepamięci i stanu otumanienia, które mogły mi zagwarantować jedynie silne leki na specjalną receptę. Chciałam uczucia niebytu, życia w bańce bez bólu. Problem polegał na tym, że byłam zbyt wyczerpana i czułam wszechogarniającą niemoc, by wstać i sprawdzić czy w łazience nie zostały jeszcze odpowiednie leki - pozostałości po Dylanie. Dodatkowo, nie miałam też cienia wątpliwości, że Jude już dawno usunął te pokusy z mojego pola widzenia. Wiedział, że gdybym je znalazła, nie wzięłabym odpowiedniej ilości... Mój stan w półśnie był o wiele szczęśliwszym miejscem dla mnie. Dylan był ze mną. Był zdrowy i czuł się dobrze... i w ogóle, po prostu tam był. Mogłam go zatrzymać, gdy spałam. Poza tym, gdy spałam bolało mniej. Łóżko, gdzie leżałam tonąc w moim bólu było ostatnim miejscem, gdzie go miałam. To było nasze i tylko 164

nasze. – Kochanie, czas, aby otworzyć te piękne oczy. – Odciągnęłam koc z głowy, wiedząc bardzo dobrze, że nie zobaczę go obok mnie. Punkt ciężkości na łóżku nie był tam gdzie powinien. Uścisk ręki na moim ramieniu to nie był uścisk Dylana. Zapach, którym przesycone było powietrze w niczym go nie przypominał. – Daj spokój, piękna. – Głos, który obudził mnie z baśni tym razem należał do Teeny. – Przyniosłam trochę klopsików od Ma. Twoich ulubionych. Co ty na to? – Nic nie chcę. – odpowiedziałam słabym głosem. Cała moja energia opuściła mnie wraz z Dylanem. Moje serce, dusza i ciało - wszystko poszło z nim; tylko ból pozostał. – Wiem, kochanie. Wiem, że nie chcesz. – Teeny odpowiedziała z drżeniem w głosie. – Ale potrzebujesz zjeść choć trochę, Haven. Proszę. – Nawet prośba Teeny nie sprawiła, że chciałam być obecna w tamtej chwili. – Jestem zmęczona... – powiedziałam i odwróciłam się, próbując znaleźć to idealne senne miejsce, gdzie mogę go zobaczyć, dotknąć i porozmawiać z nim.

***

– Nie wiem, co robić. Próbowałem. Scarlett, teraz twoja kolej. – Jak przez mgłę usłyszałam szept Jude'a. – Co sprawia, że myślisz, że to ja będę w stanie pomóc jej z tego wyjść? – zapytała Scarlett, w czasie gdy ja sięgałam po poduszkę Dylana. Nadal trochę go na niej czułam. Mieszanina jego cynamonowego żelu do mycia ciała i jego własnego zapachu. Drzwi sypialni otworzyły się ze skrzypnięciem i trzask obcasów rozniósł się echem po drewnianych deskach podłogowych. – Kochanie? – Scarlett zaczęła. – Czas coś zjeść. Wszyscy cholernie się już zaczynamy martwić. – Jej głos był zabarwiony smutkiem, którego nie mogłam zrozumieć. Pokręciłam głową i zatopiłam się jeszcze głębiej w poduszce Dylana, 165

wdychając ledwo wyczuwalny już zapach aż do moich płuc, tak mocno jak tylko mogłam. – Haven... – Usiadła na łóżku za mną, odgarniając moje włosy z twarzy. – Minął tydzień. Musisz coś zjeść. Potrzebujesz coś w siebie wcisnąć. – Ja... po prostu nie chcę... – odpowiedziałam jej wyciszonym poduszką gardłowym głosem. – To po prostu... to tak cholernie boli. – Wiem, kochanie. Wiem, że to boli – odpowiedziała Scralett. Słyszałam zrozumienie w jej głosie. Położyła się przy mnie i objęła moje kruche ciało, działając jak tarcza, starając się wchłonąć część tego bólu. W momencie, gdy pocałowała mnie w skroń, coś we mnie rozpadło. Niepohamowany szloch przeszył moje udręczone ciało, a ja się ostatecznie załamałam. Moje kruche serce nie było w stanie poradzić sobie z komfortem, który próbowała mi zaoferować. Odczułam jednak wreszcie delikatną różnicę... Nie byłam zupełnie sama w tym wszystkim. Nie miałam Dylana, ale miałam rodzinę, który kochała i troszczyła się o mnie. Płakałam i płakałam, nie wiem nawet jak długo. Pozwoliłam, żeby wszystko się ze mnie wylało i kiedy myślałam, że już nic nie ma, uderzyła we mnie ponownie kolejna runda. Grube, słone krople moczyły poduszkę pod

policzkiem, zalewając moją

umiłowaną tkaninę. Scarlett leżała ze mną, starając się dyskretnie trzymać ostatnie odłamkami mnie w garści. W końcu, gdy minęło już nie wiem ile godzin, a ja nadal płakałam tak mocno, że moje kruche ciało nie mogło już fizycznie nadążyć, zapadłam z powrotem w niespokojny sen, dołączając do Dylana w naszej wyfabrykowanej krainie szczęścia. Wzdrygnęłam się i przewróciłam na drugi bok. W międzyczasie Mace zastąpił Scarlett i zastałam go tulącego mnie do siebie jak wtedy, kiedy byliśmy mali, a ja otarłam sobie skórę na kolanie. – Hej, piękna. – Mrugnął na mnie. – Już nie śpisz!? – Starałam się coś powiedzieć, ale moje usta były zbyt lepkie i szczelnie sklejone zaschniętą śliną. Wyciągnął rękę i podał mi kubek wody z nocnej szafki, popychając słomkę ku moim 166

ustom. – Spałaś przez kolejne dwa dni. Myślę, że zapach z twoich ust może teraz przypominać ten z kociej kuwety. – Mace mrugnął, próbując zażartować. Wychyliłam jednym haustem prawie cały kubek wody i odepchnęłam go od siebie. Dudniło mi w głowie, a moje ciało było jak jeden wielki zakwas. – Chcesz wreszcie coś do jedzenia, mikrusie? – zapytał, używając mojego przezwiska z dzieciństwa. – Nie bardzo. – odpowiedziałam szczerze, rozciągając moje dawno nie używane struny głosowe. – Trudno. Musisz jeść. Powołuję się na kartę Starszego Brata. – powiedział rzeczowym tonem, nie pozostawiając mi specjalnego wyboru. – Jude!!! – Mace zawołał swoim donośnym głosem na co nieznacznie podskoczyłam. – Haven jest gotowa by coś zjeść! – Już się tym zajmuję! – odpowiedział Jude z pobliskiej kuchni. W jednej chwili usłyszałam brzdęk talerzy, dzwonienie sztućców. Zapach pomidorów i sera już do nas dochodził przez uchylone drzwi. Mój żołądek wykorzystał ten moment, by zacząć głośno burczeć i wyrazić ogólne niezadowolenie ze swojego pustego stanu. – Tak właśnie myślałem. – Mace się uśmiechnął, jakby wygrał bańkę na loterii. – Obiad!!! – Jude ogłosił uroczyście forsując drzwi i niosąc tacę z jedzeniem. Podszedł i położył mi ją na kolanach, starannie dostosowując wysokość z obu stron, by nie przewrócić szklanki z sokiem. Spojrzałam na stos klopsików, zupę pomidorową i grillowaną kanapkę z serem, które zdobiły tacę i usłyszałam ponowny ryk żołądka. Zabawne było to, że nadal nie czułam głodu. To było tak, jakby moje ciało zapomniało o podstawowych rzeczach, które należy robić. Podniosłam łyżeczkę i zagarnęłam trochę ciepłej czerwonej cieczy, aromat bazylii i pomidorów podryfował ku mojej twarzy wraz z parą wodną. Popijając ją delikatnie z łyżki, spojrzałam w górę, aby zobaczyć obu chłopaków patrzących na mnie ze zdecydowanie zbyt dużym zainteresowaniem. – Co?! Czy macie teraz zamiar przyglądać mi się jak jem? – spytałam, 167

zastanawiając się, co oni niby myślą że robią. – Tak!!! – odpowiedzieli chórem. Nie miałam siły, by powiedzieć im, gdzie mają sobie co wsadzić lub w ogóle by się kłócić, więc po prostu popijałam dalej zupę. Jak chcą być takimi zbokami, to niech mają raz używanie... Zjadłam tyle jedzenia o smaku tektury, ile tylko mogłam znieść i położyłam głowę z powrotem na zagłówku za mną. – Przepraszam, – powiedziałam w stronę ich obojga, ale do nikogo w szczególności. – To tylko... – Nie ma ci o co być przykro, księżniczko. – Jude przerwał mi, ratując mnie od jeszcze większego zmieszania. Patrzyłam na niego jak wziął moją tacę i wyszedł po cichu z pokoju. – Nie opuścił cię ani na sekundę przez cały ten czas. – powiedział mi Mace, kiedy Jude był już poza zasięgiem słuchu. – Nie musiał przy mnie zostawać. – odpowiedziałam, czując współczucie dla Jude'a. To nie mogło być dla niego łatwe - obserwować jak opłakuję Dylana. – Wiem, ale ogłosił mimo to, że nie ma zamiaru cię opuścić. W pokoju zapadła komfortowa cisza. Mace obserwował, jak wreszcie wszystko zaczęło do mnie docierać. Ci ludzie kochali mnie na tyle, aby nie pozwolić mi samej się wykończyć. Uśmiechnęłam się łagodnie. – Dziękuję... – wyszeptałam. – Wy wszyscy... A ja... Mace położył rękę na moim ramieniu. – Ciii, już wszystko dobrze, mikrusie. Mamy to. Przez półtora tygodnia nic, tylko leżałam w łóżku i spałam, ale wciąż czułam jakby to było zaledwie kilka godzin. Zdałam sobie sprawę, jaką byłam szczęściarą, że miałam tylu troskliwych ludzi wokół siebie. Nigdy o tym nie zapomnę. Nigdy więcej... – Praca! – powiedziałam głośno, zaskakując zarówno siebie jak i Mace'a. – Powinnam wreszcie wrócić w pracy! – Byłam pewna, że Scarlett mnie udusi za ten "urlop dziekański" od pracy w salonie. Najpierw opieka nad Dylanem, a potem moje własne, okupione ogromnym bólem uwiązanie do łóżka. 168

– Nie ma mowy. Wrócisz kiedy Scar stwierdzi, że jesteś na to gotowa, i ani minuty wcześniej. – Wystarałam się o jako taką buńczuczną minę w kierunku Mace'a, ale on szybko to olał, kręcąc stanowczo głową. – Czynsz za mieszkanie został opłacony jeszcze na kilka tygodni z góry i... i Haven, jest jeszcze coś o czym powinnaś wiedzieć. – Co? – Czy mnie wyeksmitują? Czyżbym zapomniała o niektórych rachunkach? Nie byłam pewna, jak zniosę kolejną "dobrą" wiadomość. – Dylan poczynił pewne kroki, zanim... no, zanim odszedł. – Jego głos był lekko zniekształcony, a ja próbowałam jak tylko mogłam, aby nie koncentrować się na oślepiającym bólu, który przeszył moją pierś, gdy imię Dylana zostało wypowiedziane na głos. – Zostawił ci kilka rzeczy. – Mace odchrząknął i sięgnął do szuflady łóżka. – Wiem. Nie miał żadnej bliskiej rodziny... – Rozejrzałam się po sypialni po skromnym dobytku Dylana. Ubrania zawieszone po jego połowie szafy. Mała skrzynka spoczywająca w rogu zawierająca ostatnie z jego własnych wspomnień z życia: zdjęcia, pamiątki, formalności i dokumenty. – Tamten miś jest chyba moją ulubioną rzeczą od niego. Wygrał go dla mnie, kiedy cyrk przybył w lecie do miasta. – W ogóle nie o takie rzeczy mi chodzi, mikrusie. – Mace usiadł w nieco większym wyproście i zacisnął dłoń na kopercie w swojej ręce. – Prawnik zatrzymał się tu wczoraj. Zostawił dla ciebie jakieś dokumenty. Byłam kompletnie zdezorientowana tym faktem. Dylan nigdy nie wspomniał, że ma coś dla mnie. Nie rozmawialiśmy nawet o tym, co chciał żebym zrobiła z jego samochodem. – Co masz na myśli? – Splotłam ręce na kolanach, uczucie niepewności ogarniało mnie coraz bardziej. – To. To jest dla ciebie. Dam ci trochę czasu na przeczytanie tego. Wszyscy będziemy w pobliżu, jeśli będziesz nas potrzebować. – Mace przekazał mi teczkę i pocałował w czubek głowy. Wyskakując z łóżka, wymknął się przez drzwi sypialni. Musiałam siedzieć tak w bezruchu dobre dziesięć minut, jedynie trzymając ten 169

folder w ręku. Wpatrując się w niego, demonizując go, aż miałam wrażenie, że wypali dziurę w ręku. Nie byłam pewna, czy chcę go otworzyć. Wszystko to, co zostało po Dylanie zawarte było w tym jednym cienkim kawałku tektury. Wszystko, z wyjątkiem moich wspomnień.

Droga Haven, Miałem to zacząć od zwykłego – Jeśli czytasz to... – Ale to byłoby zbyt oklepane. Poprosiłem mojego prawnika, aby dostarczył kilka dokumentów dla Ciebie, w tym ten list, gdy mój czas się skończy. Spędziliśmy ze sobą trochę czasu, ale nadal nie tyle, abym był w stanie powiedzieć Ci wszystko, co chcę, żebyś wiedziała. Haven, pojawiłaś się w moim życiu w mojej najczarniejszej godzinie. Tuż zanim Cię poznałem, przygotowałem się, by opuścić ten świat w ten albo w inny sposób. Gdy pękła opona podczas mojej podróży donikąd, pojawiłaś się Ty, piękna dziewczyna, lśniąca jak słup światła i przemówiłaś do mnie na każdym poziomie. Ciała i duszy. Uratowałaś mnie. Gdybym Cię nigdy nie spotkał, moja podróż zakończyłaby się już dawno temu, a ja nigdy nie zaznałbym prawdziwego znaczenia miłości. Dałaś mi nadzieję w ogromie tego przerażającego świata i spustoszenia jakie na nim czyni czas. Nigdy ani 170

przez chwilę nie spodziewałem się, że się w kimś zakocham w moim zbyt krótkim życiu. Nawet gdy piszę ten list, nie mam wrażenia, że to jest wystarczające. Ty, Haven, jesteś moim aniołem. Byłaś dokładnie tym czego potrzebowałem i zarazem nigdy nie wiedziałem, że chcę. Uważam się za najszczęśliwszego człowieka na świecie, mogąc doświadczyć Twojej miłości. Czy jeszcze coś widzisz na tej stronie? Podejrzewam, że do teraz minęło już dostatecznie dużo czasu, bym miał nadzieję na twoje ostateczne ukojenie. Chcę, żebyś wiedziała, że Cię kocham. Kocham Twoją siłę, twoją radość z życia, twoje wojownicze nastawienie. Mógłbym się tak rozpisywać o setkach tych małych rzeczy... Sposób w jaki Twoje włosy pachną malinami i wanilią. Uwielbiałem zakopywać swój nos z boku twojej szyi, tuż poniżej ucha. Tam zapach był zawsze najsilniejszy; jakby odżywka nie była do końca spłukana. Kochałem czuć twoją miękką jak masło skórę, która zawsze wyglądała na lekko opaloną. To sprawiało, że chciałem pocałować Cię wszędzie. Byłem zazdrosny o to, gdzie jeszcze słońce było w stanie Cię dotknąć, a ja nie mogłem. Patrzeć na Ciebie. Kochałem to. Cholera, patrząc Ci w oczy, gdy po raz 171

pierwszy otwierałaś je w godzinach porannych było jak patrzenie się prosto w gwiazdy. Chciałem policzyć je wszystkie, moją prywatną konstelację. Te, które wiedziałem, że były tylko dla mnie. A Twój śmiech, ten wspaniały rozdzwoniony dźwięk, który w końcu przeradzał się w śmiech z głębi brzucha, gdy wymyślałem najbardziej absurdalne rzeczy. Po to tylko, żeby go usłyszeć. Myślałaś, że jestem zabawny. Nie mogę Ci powiedzieć, Cukiereczku, ile to dla mnie znaczy. Oboje wiemy, że nie jestem zabawny, ale przy Tobie, czułem się jakbym to Ja zawsze był przyczynkiem tych wszystkich pięknych uśmiechów na Twoich ustach. I wreszcie, Twoje pocałunki. Mogłem spędzić wiele godzin całując cię, degustując Cię, kochając Cię. Jak myślisz, dlaczego zacząłem nazywać cię Cukiereczkiem? Nie mogłem wymyślić jakiejkolwiek innej nazwy, która lepiej by do Ciebie pasowała, tak bardzo mi smakowałaś. Jesteś moją słodyczą w gorzkim świecie. Jesteś słodkim nektarem, którego pszczoły mi zazdrościły. Nie mogłem się nacieszyć. I nie ma znaczenia, ile dni, tygodni, miesięcy, lat, minie, nigdy nie wątp w moją miłość do Ciebie. Wróciłem do domu wiedząc, że miałem miłość mojego życia u swego boku, mój Cukiereczku. To był najlepszy sposób, aby odejść, a ja kochałem 172

każdą minutę każdego dnia z Tobą. Dziękuję Ci za to, że byłaś moją. Dziękuję za pokazanie mi, czym jest prawdziwa miłość, i dziękuję za to, że byłaś na tyle odważna, by mnie pokochać, nawet gdy wiedziałaś, że nie potrwa to tyle, ile byśmy oboje chcieli. Nigdy nie zapomnę tego jak sprawiłaś, że tak się czułem i będę czekał na Ciebie, gdy nadejdzie dla nas dzień, by znów być razem. W międzyczasie... żyj. Żyj dla mnie, żyj dla nas, ale przede wszystkim żyj dla miłości. Znajdziesz ją ponownie, a kiedy to zrobisz, nigdy jej nie puszczaj. Dostaniesz kolejną szansę, cukiereczku. Miłości jest wystarczająco dla nas obojga. Z całego serca, na zawsze. Dylan. Jego podpis na dole był teraz rozwodniony od ogromu moich łez. Nie mogłam oddychać. Ręce splotłam na piersi, starając się z powrotem przywrócić oddech do moich płuc. Wytarłam stronę, mając nadzieję, że będzie jeszcze mimo to czytelna. To była moja ostatnia nić łącząca mnie z Dylanem, jego słowa, jego nazwisko, jego ostatnie wszystko; i to było w moich rękach. Nie wiedziałam, kiedy znalazł czas, aby to napisać, ale nie mogłam prosić o bardziej idealne zakończenie naszej historii miłosnej. 173

Nawet zza grobu, nadal o mnie pamiętał. Kochał mnie nadal tak, jak pokazywał mi to każdego dnia, gdy jeszcze żył. W swoim liście ujął wszystkie uczucia w słowa. Słowa, które będę pielęgnować na zawsze. Próbując się jakoś pozbierać, skupiłam się na stosie papierów leżących oprócz tego na moim łóżku. Podniosłam pierwszy arkusz.

Ostatnia Wola i Testament Dylana Highsmith'a. Ja, Dylan

Highsmith, będąc

przy zdrowych

zmysłach,

oświadczam, że jest to moja ostatnia wola i testament. Tym samym cofam wszystkie testamenty i umowy uzupełniające wykonane wcześniej przeze mnie. ARTYKUŁ I Wskazuję Radców Prawnych ze spółki "Bing i Dumont Solicitors"

jako

moich

osobistych

przedstawicieli

w

administrowaniu mojej woli, i proszę jednocześnie, aby byli oni dopuszczeni do rozparcelowania mojego majątku bez nadzoru sądowego i bez dodatkowych umów i pozwoleń. ARTYKUŁ II Nakazuję mojemu Osobistemu Przedstawicielowi opłacić z moich spieniężonych pozostałości wszystkie wydatki związane z moją chorobą, oraz koszty administracyjne, wszystkie prawnie wyegzekwowane roszczenia wierzycieli, wszystkie podatki od nieruchomości

zatwierdzone

przez

Federalny

Rząd

Stanów 174

Zjednoczonych,

państwowe

podatki

od

spadków,

a

także

wszystkie inne opłaty rządowe nałożone z powodu mojej śmierci, bez próby uzyskania zwrotu jakiejkolwiek części podatków, opłat lub rekompensaty od żadnej innej osoby ze mną związanej lub spowinowaconej. Artykuł III Zrzekam się, przekazuję i oddaję moje Silverado rocznik 2014 Pannie Haven Torres. Zrzekam się, przekazuję i oddaję wszystkie swoje rzeczy osobiste Pannie Haven Torres. Artykuł IV Zrzekam pozostałych

się,

przekazuję

spieniężonych

i

oddaję

posiadłości

całą

resztę

moich

rozdzielając

je

w

następujący sposób: Art IV § 1. 100% moich oszczędności w łącznej wysokości $ 1,657,954.77 dla Panny Haven Torres. Zrzekam...... łoś....... daję............. ączne............. ę................ Kr..........

łoś.............

ę

..........

łoś.....

...............

Have.....

Torre......... Ost.... daję.............. ączne.................. .. ę........... Have...... orre...... $........................ § 2......... Reszta paragrafów stała się jedną wielką rozmytą szarą plamą. Wypuściłam papier z ręki na ułożony i czekający na mnie uparcie stosik dokumentów na łóżku. Moja ręka powędrowała do ust w szoku. Odrzuciłam z całej siły kołdrę powodując 175

taniec papierzysk w powietrzu i pobiegłam do łazienki, by pozwolić ciału pozbyć się resztek obiadu, z którym tak wcześniej walczyłam, żeby go w siebie wcisnąć.

***

Jude Nie mogłem wytrzymać dźwięku jej smutku ani chwili dłużej. Nie chciałem niczego więcej niż wparować wreszcie do łazienki, żeby wziąć ją w ramiona. Wiedziałem, że przeczytała jego list; Jej szloch odbił się wokół jej małego mieszkania tak, jakby był transmitowany przez głośniki. – Hej, muszę się stąd wydostać. – Klepnąłem Mace'a po ramieniu i skinąłem głową w stronę drzwi. – Myślisz, że będzie miała coś przeciwko, jeśli zniknę na chwilę? Nie pójdę daleko. Potrzebuję jedynie trochę świeżego powietrza. Mace spojrzał w górę i w dół, oceniając mój zaniedbany wygląd. – Tak, człowieku, nie spiesz się. My poczekamy żeby być tutaj, kiedy Haven wyjdzie. Ona zrozu--Nie pozwoliłem mu dokończyć. – Nie, nie rozumiesz mnie, ja CHCĘ tu być, kiedy ona wyjdzie... – Przebiegłem ręką po moich nieumytych, zmierzwionych włosach. – Tylko wyślij mi sms-a, dobrze? Będę w pobliżu. Mace przytaknął ponownie. W tym samym momencie Scarlett oparła się z powrotem o jego ramię. Wszyscy byliśmy już lekko zmęczeni. – Masz to jak w banku, bracie. Dzięki! – Mace wstał i wyciągnął rękę. Wziąłem ją i mocno nią potrząsnąłem. Scarlett też wstała i objęła mnie. – Nie poddawaj się, Jude. Znając ją to musi potrwać... – szepnęła. – Tak. Wiem. – Odwróciłem się na pięcie chcąc się stamtąd wynieść. Mój umysł był skonfliktowany myślami o potrzebie wejścia do niej i pragnieniu dania jej przestrzeni. Moja głowa wiedziała, co powinienem zrobić, ale przekonanie do tego serca, to była już zgoła inna historia. 176

Nie wiedziałem, ile jeszcze każda z moich opozycyjnych stron jest w stanie wytrzymać.

177

Rozdział dwudziesty szósty Jude – Może to pani zapakować jak na prezent, proszę? – poprosiłem sprzedawczynię zza szklanej lady. Zajęło mi trzy pełne tygodnie, aby opuścić mieszkanie Haven po raz pierwszy, nie licząc krótkich epizodów i wypadów na zewnątrz; zarówno by zebrać myśli, jak i walczyć z klaustrofobią ogarniającą mnie w tej klitce, która stanowiła dla niej namiastkę

domu.

Miałem wszystko ogarnięte

- przekazałem tymczasowo

pracownikom opiekę nad warsztatem, a chłopcy spędzali czas oscylując pomiędzy domem Teeny, Scarlett i Ma, a także składając popołudniami wizyty mnie i Haven. Nadal trochę bałem się zostawić ją zupełnie samą, ale prawda jest taka, że zaczęła funkcjonować. Teraz, pięć miesięcy po tym, jak pożegnała się z mężczyzną, którego kochała, radziła sobie coraz lepiej. Albo przynajmniej próbowała. Wychodziła z łóżka na prawie cały dzień, jadła, piła i przynajmniej starała się w jakimś stopniu udzielać towarzysko. Pierwsze kilka tygodni były dla niej naprawdę ciężkie; jednak poszła z powrotem do pracy i uczyła się żyć na nowo jak najlepiej umiała. Nie sądziłem, by kiedykolwiek stała się z powrotem tą słodką, niewinną - choć nie bez wad kobietą, w której się zakochałem, ale to właśnie ta o wiele silniejsza postać, która zrodziła się z jej smutku sprawiła, że pokochałem ją jeszcze bardziej. – Oczywiście, proszę pana. – odparła, wyjmując jakąś miękką różową bibułkę 178

czy coś i kilka pasujących kolorystycznie wstążek. Wysunąłem telefon z tylnej kieszeni i przeciągnąłem palcem po ekranie, sprawdzając ponownie czy Haven aby na pewno nie dzwoniła, a ja jej nie usłyszałem. Mniejsza o to, że sprawdzałem to już kilkanaście razy w ciągu dziesięciu minut, gdy stałem w tym sklepie jubilerskim. – Proszę bardzo. – Sprzedawczyni przesunęła w moim kierunku starannie opakowane pudełeczko i położyła dłonie na ladzie. – To będzie bardzo szczęśliwa dama, ta która to dostanie... – Tak, jest dla mnie bardzo wyjątkowa, ale to ja jestem szczęściarzem, proszę pani. – Skinąłem głową i wziąłem pudełko, mając nadzieję, że moje wilgotne dłonie nie zrujnują opakowania. Z podarunkiem dla niej mocno zaciśniętym w dłoni, pokonałem drogę do mieszkania Haven w dziesięć minut na piechotę i skierowałem się na górę. Haven zaczynała się powoli na mnie otwierać w ciągu tych kilku ostatnich tygodni. Czułem się tak, jak gdyby chciała dać mi szansę na pokochanie jej ponownie. A przynajmniej taką miałem nadzieję. A może ten prezent mógłby być początkiem czegoś nowego? Może jest cień szansy, że moglibyśmy zbudować coś niesamowitego na ruinach w naszych sercach? – Haven?! – Zawołałem, gdy tylko otworzyłem drzwi kluczem, który Mace podarował mi miesiąc temu i wślizgnąłem się do środka. Zarejestrowałem odgłosy uderzania wody i pisk kranów, zanim zostały wyłączone. – Będę na dole za minutę! – zawołała, obłoki pary uciekały, gdy uchyliła na chwilę drzwi do łazienki. Zapach jej żelu do mycia ciała przesycił powietrze. Jagody z nutą wanilii. To był zapach, który nigdy mi się nie znudzi. Kilka minut później, gdy chodziłem w tę i z powrotem po salonie, Haven wyszła ze swojego pokoju wyglądając wspaniałe jak zwykle. Para rozciągliwych spodni do jogi opinała ją we wszystkich właściwych miejscach, a jej luźna koszula wisiała odsłaniając jedno z jej kremowych ramion. Czego bym nie zrobił, żeby być którymkolwiek z tych elementów odzieży... 179

– Co się dzieje? Czemu jesteś taki zdenerwowany? – Haven zatrzymała się i przechyliła głowę na bok, obserwując moją mowę ciała. Zawsze była bardzo spostrzegawcza. – Nie jestem zdenerwowany! – ściemniłem, stopując jednak swój niedorzeczny marsz. – Chciałem tylko z tobą porozmawiać. – Wskazałem na kanapę, cicho prosząc ją, aby usiadła ze mną. Posłuchała mnie. Wsunęła nogi pod siebie i luźno objęła kolana. Wciąż próbuje jak może trzymać się na dystans, a przynajmniej stworzyć barierę pomiędzy sobą a mną. Nie chciałem się w to zagłębiać. Wiedziałem, że nadal pracowała nad bałaganem w swoim sercu. – Wyduś to z siebie, Jude. – naciskała, czekając aż usiądę obok niej; zamiast tego usiadłem na dużym dębowym stoliku kawowym zaledwie kilka centymetrów od jej podkurczonych nóg. Jej palce zwisały poza krawędź sofy. Palce mojej wolnej ręki znalazły jej. Zacząłem delikatnie wodzić po każdym z nich z osobna. Miała na paznokciach ciemnoniebieski lakier, który poodpryskiwał już na wierzchołkach paznokci. Jej oczy nigdy nie opuściły moich, gdy nagle poruszyła palcami, witając mój dotyk. Byłem jednak świadomy, że wciąż była ciekawa, dlaczego się tu znaleźliśmy i dlaczego zbliżyłem się do niej w ten sposób. – Jude? – zapytała po prostu. Wyciągnąłem podłużne pudełeczko, trzymając je na wierzchu dłoni. Minęła długa chwila zanim wyciągnęła rękę i dotknęła go. Przez cały czas moje serce kołatało, jakbym przed chwilą przebiegł maraton. – Co to jest? –Jej wzrok powędrował w kierunku moich oczu, jej palce wciąż tylko lekko dotykały wstążki. – Weź to. To dla ciebie. – Położyłem moją drugą rękę na jej, by owinęła w końcu dłonią pudełko. Mogłem zobaczyć wyraz nadziei, który na krótko rozprzestrzenił się na jej całej twarzy. Gdybym nie wpatrywał się w nią tak intensywnie, mógłbym to przegapić. Czyżby myślała, że to od kogoś innego, a nie ode mnie? Chyba nie pomyślała, że w jakiś cudowny sposób prezent był od Dylana??? Czułem, że muszę 180

jej to wyjaśnić. – Zobaczyłem to i wiedziałem, że będzie idealna dla ciebie. – wyjąkałem. – Jeśli ci się nie podoba, albo coś, mogę to zawsze zabrać z powrot--Haven podniosła rękę, aby zatrzymać mój słowotok. – Ciii, Jude. Już w porządku. Pozwól mi tylko zobaczyć co jest w środku. Powoli cofnęła rękę, trzymając cienki prostokąt tak delikatnie, jakby był wykonany ze szkła. Ostrożnie pociągnęła za wstążkę, pozwalając jej spaść na kolana. Potem wyjęła kartkę i wszystko, co pozostało, to otworzyć pokrywkę. Zrobiła to bardzo subtelnym ruchem. Górne światło załamało się i odbiło w diamencie, odzwierciedlając blask po całym pomieszczeniu. – Jude... – Westchnęła. – To jest piękne. – Wyjęła bransoletkę z wyściełania z czarnego aksamitu i przytrzymała ją w górze. – Tu masz diamentowe serce, które reprezentuje twoje - delikatne i piękne, ale silniejsze niż cokolwiek na świecie. Jest miś, bo wiem, że je lubisz, torebka... Cóż, wszyscy widzieliśmy ile ich masz. Jest też charm "Córeczka tatusia", to chyba oczywiste, no i w końcu litera D, jak Dylan. – Opisywałem każdy z talizmanów po kolei w tym samym czasie, gdy jej oczy badały uważnie każdy z nich. W końcu spojrzała na mnie ze łzami, które zaczynały się formować pod powiekami. – Nie płacz, księżniczko. Nie chciałem, żebyś przez to płakała. Rzuciła się z sofy prosto w moje ramiona, przytulając mnie mocno. – Dziękuję, Jude. Jest doskonała! – Przerywając uścisk o wiele za szybko, wytarła oczy i podała mi swoją nową bransoletkę. – Możesz mi ją założyć, proszę? Wziąłem ją z jej ręki i owinąłem wokół nadgarstka, męcząc się z maleńkim zapięciem, podczas gdy ona wciąż patrzyła. Kiedy podniosłem wzrok, jej oczy były przyklejone do mnie. – Jude? Dlaczego tu jesteś? Wiesz o co mi chodzi, dlaczego wciąż tu jesteś? – odchrząknęła z frustracją, nie będąc zadowolona z oddźwięku, który miały jej pytania. – Dlaczego tu zostałeś? To nie mogło być dla ciebie łatwe. – Haven... – Trudziłem się by znaleźć odpowiednie słowa, więc w zamian postanowiłem odtworzyć jej to z czym tu przyszedłem. To był ten moment. Ten, na 181

który czekałem. Wstałem i wyciągnąłem komórkę z kieszeni, dotykając ekran i przeglądając nagrania, aż znalazłem to, którego szukałem. – Musisz coś usłyszeć. – mówiąc to spojrzałem w jej błyszczące piwne oczy. – Pierwszy i najważniejszy powód to ten, że cię kocham, Haven. To nigdy się nie zmieni jeśli chodzi o mnie. Nawet jeśli nie będziesz w stanie tego odwzajemnić i wiedz, że zrozumiem, jeśli nie będziesz w stanie tego zrobić. Ale ja cię kocham. Kocham cię wszystkim co mam. Byłem głupcem, że nie walczyłem o ciebie wtedy kiedy powinienem. – Wziąłem głęboki wdech i wypuszczałem go miarowo, czekając na nią, aż spróbuje wyrzucić mnie ze swojego mieszkania do czego miała pełne prawo. Kiedy zdałem sobie sprawę, że nic nie powie, i po prostu patrzyła na mnie nadal z zaciekawieniem, kontynuowałem: – A to powód numer dwa... – Stuknąłem w ekran telefonu i pozwoliłem zapisanej wiadomości rozbrzmieć w tym cichym pomieszczeniu. Modliłem się w głowie do wszystkiego co święte, żeby ponownie się przez to nie załamała. Albo, co gorsza, nie znienawidziła mnie na zawsze...

182

Rozdział dwudziesty siódmy Haven W chwili, gdy jego głos wypełnił powietrze, moje serce zamarło na moment, a kolejny jego kawałek odpadł i przeszył moją klatkę piersiową. – Jude, Haven nie wie, że do ciebie dzwonię, ale muszę prosić cię o przysługę. Nigdy jej nie okłamałem, ani niczego przed nią nie zataiłem, ale łamię tę obietnicę teraz... – Ona będzie potrzebowała kogoś, gdy odejdę, choć jest zbyt uparta, aby to przyznać. Więc mówię ci to tu i teraz – chciałbym, żebyś to był ty. To musisz być ty... ona potrzebuje właśnie ciebie. Proszę, dbaj o naszą dziewczynkę... – – Haven wciąż cię kocha, Jude. Bądź takim mężczyzną, jakim potrzebuje, abyś był. Zaopiekuj się nią. Schowałam twarz w dłoniach i zamknęłam oczy, przypominając sobie jego ostatnie życzenie. Pamiętałam, że prosił mnie, bym mu obiecała… – Możesz to puścić jeszcze raz? – poprosiłam Jude’a przez palce. Zrobił to, a ja znów usłyszałam słodki głos Dylana. Mogłam 183

rozpoznać, w których momentach walczył o oddech, ale zostało to przesłonięte przez sam fakt, że dane mi było usłyszeć go ponownie. Dylan upewnił się, że nawet po jego śmierci będę otoczona opieką. Wybrał jedyną osobę, której nie dopuszczałam do siebie i zmusił mnie do zaakceptowania jego ostatniego życzenia. Poczułam, jak moją twarz zalewa czerwień spowodowana krótkim błyskiem gniewu i bólu. Złamał obietnicę, którą mi złożył, jedyną, której przysięgał nie złamać nigdy. Miał sekret, sekret, który sprawił, że Jude ponownie pojawił się w moim życiu, podczas gdy ja potrzebowałam czegoś zupełnie przeciwnego. Byłam wobec niego okrutna, złamałam jego serce tak, jak on złamał moje. Ale nie mogłam wymazać przeszłości; czarna skaza już zawsze będzie częścią mnie. Ale Dylan kochał mnie całą. Na powrót, z czułością i miłością, złożył w całość moje bolące, złamane serce. Nauczył mnie też ważnej lekcji o przebaczeniu. Musiałam wybaczyć Jude’owi. Musiałam wybaczyć sobie. W końcu gdyby to wszystko nie wydarzyło się, mogłabym nigdy nie spotkać Dylana. Mogłam pojawić się w jego życiu, ponieważ Jude mnie odtrącił. I pomimo tego, że go straciłam, bardzo mnie kochał. W końcu mogłam zaakceptować to, że zasługiwałam na miłość. Dylana. Jude’a. Swoją własną. Nagranie się skończyło i spojrzałam na siedzącego obok mnie Jude’a, który nigdy nie opuścił mojego boku. Wyglądał na strasznie zmartwionego. Zauważyłam coś, z czego nie zdawałam sobie sprawy przez ostatnie miesiące: Jude wyniszczał się, martwiąc się o mnie. Jego włosy były rozczochrane, pod oczami miał ciemne kręgi i ewidentnie stracił na wadze. Wszystko z mojego powodu. Jude poświęcał się w jedyny sposób, jaki znał, 184

tylko po to, by upewnić się, że było ze mną dobrze. – Nie staram się tobie przypodobać. W sensie… Jakbyś myślała, że staram się, nie wiem… zdobyć twoje zaufanie przez kłamstwa. Odłożył telefon na stół i oparł łokcie na kolanach. – Kocham cię, Haven. Bardzo. Ale wiem, że potrzebujesz czasu. Cholera, po tym wszystkim możesz wcale mnie nie chcieć, to zależy od ciebie. Nie będę ci się narzucał. Ale przez ten cały czas, kiedy mówiłaś, że już mnie nie kochasz, byłem pewien, że kłamiesz – Jude wstał i zaczął chodzić – Uważam, że możesz kochać dwie osoby równocześnie, więc mogłaś mnie kochać. Zatrzymał się i rozłożył ręce. – Może kochasz mnie nawet teraz. Usiadł na stole przede mną, a jedna z jego ciepłych, dużych dłoni chwyciła moją, mniejszą. – Ma powiedziała mi kiedyś coś, co aż do teraz nie miało dla mnie sensu – Zbierając myśli spojrzał w dół i napotkał spojrzenie moich szeroko otwartych oczu – powiedziała mi, Haven, że stara miłość może stać się na powrót nową, w obliczu okoliczności łagodzących. Kiedy zrozumiałam jego słowa, wciągnęłam gwałtownie powietrze. – A to, kochanie, zdecydowanie są „okoliczności łagodzące”. Ale wiedz, że moje uczucia do ciebie nigdy, dosłownie nigdy się nie zmieniły. Przyszło mi wtedy do głowy, że miał rację. Tak, jak Dylan. Wciąż kochałam Jude’a. Nigdy nie przestałam. Wcześniej kochałam dwóch mężczyzn równocześnie i prawdopodobnie już zawsze będę. Nic nie powiedziałam i Jude wziął to za odpowiedź. Widziałam, jak z jego oczu znika nadzieja, zastąpiona poczuciem klęski. – Kochałem cię, odkąd byliśmy dziećmi, Haven. Kiedy znalazłem cię 185

w tym zniszczonym domu i opiekowałem się tobą, kiedy wracałaś do zdrowia, skorzystałem z twojej wrażliwości i być może nigdy nie byłoby właściwego czasu, by podzielić się ze wszystkimi tym, jak bardzo cię kochałem. Jak bardzo wciąż cię kocham - jego oczy wpatrywały się w moje, błagając, bym zrozumiała. Wolną ręką dotknęłam jego policzka i wstałam. Poprawiłam koszulę, która podniosła się lekko, i ruszyłam tam, gdzie wcześniej Jude próbował wychodzić dziurę w dywanie. To była moja kolej, by chodzić. Moje dłonie spoczywały na biodrach, głowa była pochylona, a ja sama starałam się przyswoić wszystkie słowa, które usłyszałam od Jude’a, a na które czekałam od zawsze. – Haven – stanął obok mnie na tyle blisko, że gdyby sięgnął, mógłby mnie dotknąć – proszę, powiedz coś. Jego serce było naprzeciwko mnie, zupełnie jak ostatnim razem, kiedy staliśmy w tej pozycji. Oczyściłam gardło i dałam mu najszczerszą odpowiedź, na jaką mogłam się zdobyć. – Jude, dziękuję ci za powiedzenie mi tego wszystkiego. Za podzielenie się życzeniem Dylana. Jego głos… - stłumiłam szloch – potrzebowałam go usłyszeć. Jego słowa, prośba, powiedział mi dokładnie to samo, zanim… zanim umarł – teraz już płakałam. Jude próbował mnie objąć, ale się odsunęłam; musiałam powiedzieć swoją część. Jego ramiona opadły po raz kolejny, a on sam czekał. – Zawsze będę kochać Dylana. Ale masz rację. Nigdy nie przestałam kochać ciebie. I nigdy nie przestanę – jego zszokowany wyraz twarzy nie był tym, czego oczekiwałam. Jakoś wmówiłam sobie, że Jude i ja byliśmy na dobrej drodze i oboje wiedzieliśmy, na czym stoimy. Widocznie się myliłam. 186

Nagle nie mógł dłużej trzymać się ode mnie z daleka, nawet jeśli próbował. A ja nie chciałam, by to robił. Złapał mnie i owinął ręce wokół mojej talii. Podniósł mnie i obrócił, zanim jego usta opadły na moje. – To prawdopodobnie najlepsza rzecz, jaką kiedykolwiek usłyszałem, Haven – znów mnie pocałował, tym razem nieco delikatniej – Dziękuję. Przysięgam, nigdy nie pożałujesz tego, że dałaś mi drugą szansę. Oparł czoło o moje. – Nie zamierzam stracić cię ponownie, Haven Torres. Walczyłbym z samym diabłem, by udowodnić ci, ile dla mnie znaczysz – stwierdził z przekonaniem – kocham cię, ponad czas i przestrzeń, Haven. Jego usta jeszcze raz opadły na moje, a nasze języki splotły się w namiętnym pocałunku, przez który zakręciło mi się w głowie. – Jude – wyszeptałam jedno słowo – mój Jude. Owinęłam się wokół niego, pamiętając uczucie jego ciała i to, jak doskonale do mnie pasował. Tak, kochałam i byłam kochana przez dwóch mężczyzn. Dwóch bardzo różnych mężczyzn. Straciłam Dylana, ale w moim sercu nadal żył. Zrozumiałam, że było tam miejsce dla nich obu. Jude był tutaj; nigdy tak naprawdę nie odszedł, a kiedy tak trzymał mnie w ramionach, dowiedziałam się nawet więcej o jego miłości do mnie. Kochał mnie wystarczająco, by pozwolić mi być kochaną przez kogoś innego. Kochał mnie wystarczająco, by trzymać się blisko, kiedy naprawdę trudno było mnie kochać, by być obecnym w moich najmroczniejszych godzinach. Nie raz, ale dwa. Już raz mnie uratował i zrobił to ponownie, gdy straciłam Dylana. Nie mogłam wyobrazić sobie lepszego mężczyzny, niż Jude, któremu mogłabym dać drugą szansę w miłości. Robię to, Dylan. Znowu kocham, tak, jak chciałeś. Dziękuję ci za to, że przywiodłeś Jude’a z powrotem do mnie. 187

Wysłałam cichą modlitwę dziękczynną do mężczyzny, który wciąż nade mną czuwał, uleczając mnie od środka. Potarłam nosem o nos Jude’a w pocałunku Eskimosów, nasze oddechy się zmieszały, a ręce błądziły. – Kocham cię, Jude – westchnęłam – proszę, nie złam mnie. Pocałowałam go znowu. – Nigdy więcej, Haven. Będę cię kochać i wielbić już zawsze, tak, jak na to zasługujesz. Tak, byłam uszkodzona. Zjadłam zakazany owoc i musiałam zmierzyć się

z

konsekwencjami.

Blizny,

które

nosiłam

na

duszy

będą

przypomnieniem. Przypomnieniem zarówno bolesnego, jak i cennego doświadczenia. Pomyślałam przez chwilę o mojej rodzinie i przyjaciołach. Ich życia też były czasem pogrążone w smutku i chaosie. Nieraz zastanawiałam się, dlaczego nie odpuścili, dlaczego tak bardzo walczyli. I w końcu zrozumiałam. Miłość była warta tego bólu. Gdy połamane części mojego postrzępionego serca zostały uleczone, wiedziałam, że będę patrzeć na te blizny z uśmiechem. Wiedząc, że mimo, iż się go zupełnie nie spodziewamy, otrzymujemy szczęśliwe zakończenie – nawet, jeśli wynika z zakazanej miłości.

188

Epilog Haven

– Pocę się! – jęknęłam, wycierając pachy chusteczką. – Och, nie bądź dzieckiem – odpowiedziała Scarlett, podając mi antyperspirant – Każdy się poci na swoim weselu. Poza tym, Jude i tak nie dba o to, jak pachniesz. – Racja. On chciałby raczej znaleźć jakąś komórkę i cię porządnie wypieprzyć – zaśmiała się Teeny, wręczając mi bukiet składający się z róż i goździków. – Chwilka – zawołała Scarlett tuż przed tym, jak dała nura pod warstwy mojej koronkowej, kremowej sukni. – Co ty… o mój Boże! – krzyknęłam zaskoczona przez zimny spray – Co do cholery, Scar? – zapytałam, gdy wyszła spomiędzy moich nóg, trzymając buteleczkę Febreze. – Tylko się upewniam, że tam na dole też dobrze pachniesz. Nie chcesz chyba, żeby po tym, jak ściągniesz tą sukienkę okazało się, że śmierdzisz jak kanapka z tuńczykiem, no nie? – powiedziała z pełnym 189

przekonaniem. Zabrakło mi słów. Stojąca z boku Teeny zgięła się w pół ze śmiechu. – Wy dwie jesteście okropnymi druhnami, wiecie? – rzuciłam, próbując się nie roześmiać. – Wiemy – zanuciły unisono. – Idziemy. Zamierzam poślubić mojego narzeczonego i boję się dłużej przebywać z wami w tym pokoju. Ruszyłam do drzwi i wzięłam długi, głęboki wdech, muskając opuszkiem palca talizman na mojej bransoletce. Dziękuję, Dylan. Oddałeś mi go. Zawsze będziesz w moim sercu. Posłałam swoje ciche podziękowania do nieba, otworzyłam drzwi i skierowałam się do kościoła. Prawdę mówiąc, trochę płakałam, kiedy Jude spojrzał mi w oczy i obiecał, przed całą naszą rodziną i wszystkimi przyjaciółmi, że już na zawsze będzie mój. Nigdy nie sądziłam, że spotka mnie coś takiego, ale oto jestem, trzymając dłoń swojego męża i wchodząc do pięknie przystrojonego przedsionka. Jaxon i Jordan szli tuż przed nami, z Javerio, który trzymał ich za ręce i chichotał za każdym razem, gdy się potykali. Z boku, przytulona do Mace’a stała Scarlett, a obok nich Teeny opierająca głowę na ramieniu Tripa i uśmiechająca się do niego promiennie. Oni wszyscy znaleźli swoje miejsce na Ziemi, a ja nie mogłabym być szczęśliwsza z tego powodu. Ciężko walczyli o to, co mają i na to zasłużyli. Weszłam do pokoju z Judem trzymającym moją dłoń i westchnęłam. To było to. To moje „żyli długo i szczęśliwie”. Okazało się, że moja zakazana miłość wcale nie była taka zakazana.

190

Od autora: "I to już koniec serii "Needle’s Kiss". Dziękuję za przeczytanie i mam nadzieję, że wam się podobało. XOXO Lola

191