Lucy Diamond - Pewnej nocy we Wloszech

Lucy Diamond

Pewnej nocy we Włoszech Przełożyła Barbara Sieradz

Wołowiec 2015

Prolog Io ricordo – pamiętam

W późniejszych latach, ilekroć sięgała pamięcią do tych wakacji spędzonych we Włoszech, najpierw przypominały jej się zapachy: upajające połączenie aromatu różowych bugenwilli, które rosły wokół stojącego przy basenie baru Lukki, oraz ostrych woni olejku kokosowego i papierosowego dymu. Była wówczas młoda, beztroska i opalona jak nigdy w życiu, miała na sobie czerwoną sukienkę, a w głowie niefrasobliwe myśli. Upalne powietrze drżało milionem możliwości. Wszystko mogło się zdarzyć. W dniu, który odmienił jej życie, rozłożyła ręcznik na leżaku, zdjęła sukienkę i usiadła, poprawiając ramiączka od góry bikini. Już miała się wygodnie odchylić i zrelaksować, gdy po skórze przeszły jej ciarki – zapewne szósty zmysł. Przez szkła okularów przeciwsłonecznych dojrzała mężczyznę opierającego się o krawędź basenu po stronie, gdzie woda była najgłębsza. Na jego szerokich opalonych ramionach połyskiwały kropelki wody. Wyglądało na to, że patrzy wprost na nią. Właśnie do niej mrugnął czy tylko jej się zdawało? Uniosła okulary, by to sprawdzić; nagle świat zatonął w promieniach słońca. Teraz nie miała już wątpliwości – mężczyzna puszczał do niej oko. Co więcej, był cholernie atrakcyjny. Gdy wymieniali długie, ciężkie spojrzenia, jej ciało zalała fala gorąca. Nagle znikł gwar przy basenie, jakby ktoś wyłączył dźwięk. Słyszała tylko łomotanie własnego serca. A co mi tam, pomyślała beztrosko. Nie miała chłopaka, przyjechała tu na wakacje, mogła się zabawić. On może być w tej samej sytuacji. Serce biło jej jak szalone, gdy odwzajemnił uśmiech, ukazując idealnie białe zęby. Chwilę potem wychodził już z basenu, a po jego muskularnych ramionach spływała woda. Był wysoki, atletycznie zbudowany, miał dwadzieścia parę lat, skórę o złotawym odcieniu i figlarny uśmieszek. Gdy się wyprostował, bezwiednie zauważyła, że spodenki kąpielowe odsłaniają częściowo jego kości biodrowe, i niespodziewanie poczuła dreszcz pożądania. Cały czas patrząc jej w oczy, zbliżył się do miejsca, gdzie leżała. Na jego ciele wciąż lśniły krople wody. – Ciao, bella – powiedział niskim, gardłowym głosem. Poczuła pulsujące w skroniach tętno, a oddech zamarł jej w piersiach. Miała wrażenie, że to na tę chwilę czekała całe wakacje. Zalotnie uniosła brew i odwzajemniła uśmiech. – Ciao – odparła.

Rozdział 1 Mio padre – mój ojciec

Anna Morley była dziennikarką, a jej myśli formowały się w nagłówki prasowe; przychodziło jej to naturalnie, niemal nieświadomie. W jej głowie pojawiały się cięte hasła, ułożone z wielkich, drukowanych liter, które opisywały najzwyklejsze wydarzenia z jej życia. WK U RZO N A ! Trzydziestodwuletnia dziennikarka nie zdąża na autobus do domu. N I EBEZP I ECZEŃ STWO N A N A SZY CH U LI CA CH ! Poluzowane płytki chodnikowe. „Tylko czekać, aż zdarzy się wypadek” – mówi trzydziestodwuletnia kobieta. N I ECH STA N I E SI Ę ŚWI ATŁO ŚĆ . Zarząd ostro krytykowany za niedostateczne oświetlenie ulic. Dziś rusza kampania „Heralda”. GŁÓ D W WI ELK I M MI EŚCI E . Bliska śmierci trzydziestodwuletnia publicystka żałuje, że nie skoczyła do sklepu na rogu po puszkę fasolki. Trzeba przyznać, że żaden z tych nagłówków nie był szczególnie błyskotliwy. Ale też jej życie nie było zbyt interesujące. Gdyby nagle zmarła i potrzebowała epitafium na nagrobek, jej egzystencję najlepiej byłoby podsumować słowami: „Wszystko po staremu”. Najbardziej wstrząsająca z wiadomości prasowych ukazała jej się w najmniej spodziewanym momencie i odtąd już nic nie było „po staremu”. Zadziwiające, jak jedna rozmowa może wszystko odmienić. Babcia Anny mieszkała w domu opieki Clemency House położonym trzynaście kilometrów od Sheffield. Tę zalatującą moczem, środkami odkażającymi i przegotowaną kapustą placówkę zaludniała zbieranina emerytów różniących się między sobą stopniem zagubienia i zniedołężnienia. Było to niewątpliwie ostatnie miejsce na ziemi, w którym można by się spodziewać wielkiego oświecenia. Anna zwykła odwiedzać babcię w ostatnią niedzielę miesiąca i poznała już niemal wszystkich mieszkańców ośrodka. Gdy tylko weszła do holu, przywitało ją podekscytowane trajkotanie. – Och, to Anna. – Obudź się, kochaniutka, Anna tu jest, patrz, przyjechała odwiedzić Norę. – Anno! Podejdź tu! To zawsze sprawiało, że torując sobie drogę przez morze siwych włosów i pończoch uciskowych, czuła się jak poślednia gwiazda. – Dzień dobry, pani Ransome, jaka śliczna sukienka! Dzień dobry, Violet, co słychać u wnuka? Dzień dobry, Elsie, mam dzisiejszą krzyżówkę, chciałabyś…? Nora podnosiła się ze swojego ulubionego fotela w kolorze toffi i nadstawiała do pocałunku miękki, upudrowany policzek, potem piły zbyt długo parzoną herbatę i gawędziły przez jakąś godzinę, a następnie niespiesznie przechadzały się po ogrodzie, by Nora mogła bez świadków ponarzekać na tego współmieszkańca, który w danym tygodniu działał jej na nerwy. I zwykle to było wszystko. Jednakże tym razem schemat spotkania został zmieniony. Był wietrzny jesienny dzień, ciemne chmury przepychały się na niebie, podczas gdy w budynku centralne ogrzewanie podkręcono tak bardzo, że ludzi ogarniała senność. Anna chciała właśnie zaproponować, by wyszły na zewnątrz zaczerpnąć świeżego powietrza, gdy nagle rozpętała się burza, deszcz lunął jak z cebra i wielkie, ciężkie krople zaczęły

uderzać o szyby. – Mój Boże! – Nora drgnęła, zamrugała niespokojnie i uniosła dłoń do pomarszczonej szyi. Ubrana była jak zwykle dość dziwacznie, tego dnia włożyła kremową bluzkę, zielony wełniany kardigan z kuleczkami, ulubioną tweedową spódnicę i grube, brązowe rajstopy, które marszczyły się wokół spuchniętych kostek. – Może jednak zostańmy w środku – powiedziała Anna, dyskretnie zerkając na zegarek. Trzecia po południu. Pete miał dziś przyjść na kolację. Ambitnie obiecała mu pieczeń. Tymczasem była absolutnie pewna, że w całym domu nie znalazłoby się ani jedno warzywo, nie mówiąc o czymś, co można by polać tłuszczem i upiec. Nora odwróciła się i spojrzała na Annę tak, jakby widziała ją po raz pierwszy. Jej demencja była jak nieobliczalna bestia; w niektóre dni staruszka miała zupełnie jasny umysł i zwyczajnie rozmawiała, w inne na jej twarz opadała zasłona zamroczenia i tylko bredziła. – Naprawdę jesteś do niego podobna – oznajmiła znienacka. – Gino, jeśli się nie mylę. – Wypadająca sztuczna szczęka sprawiała, że słowa stawały się niewyraźne. – Gino? – powtórzyła Anna. – O czym ty mówisz, babciu? – Wiesz, ten Włoch. – Nie patrzyła na wnuczkę, jej spojrzenie było zamglone i odległe. – Twój ojciec. Serce Anny zamarło. Musiała się przesłyszeć. – Mój ojciec? Nora zmarszczyła brwi. – Czy nie to przed chwilą powiedziałam? Twoja biedna mama. – Potrząsnęła głową, sękate palce zacisnęły się wokół poręczy fotela. – Same kłopoty! Przez chwilę Annie trudno było złapać oddech. Otworzyła usta i znów je zamknęła, jej umysł przypominał przepalony bezpiecznik strzelający iskrami niecierpliwych pytań. – Tak miał na imię? – spytała oszołomiona. Wreszcie, pomyślała. Wreszcie! – Gino? Czy tak ono brzmiało? – Daleka jest droga do Tipperary[1] – zaintonowała w tle pani Ransome swoim piskliwym głosem. – Od okopów, fortów, gniazd. Zawtórowało jej kilka osób i Anna z konieczności zaczęła mówić głośniej. – Babciu? – ponagliła, nie doczekawszy się odpowiedzi. – Czy mój ojciec miał na imię Gino? Nora zamrugała. – Spójrz tylko na ten deszcz! – zachwycała się. – Może lepiej wniosę pranie do środka? – Babciu, nie masz tu żadnego prania. Jesteśmy w Clemency House, pamiętasz? – Jakże z Tobruku trafisz do swej Mary i do jej oczu jak do gwiaaaazdy. – Dziś rano uprałam białe rzeczy – odparła Nora z rozmarzeniem. – Prześcieradła. W szkółce niedzielnej Mereditha nosiło się różowe wstążki. I odpłynęła, kolejny raz pochłonięta przez zdradziecką otchłań przeszłości. Jej mąż miał na imię Albert i od dawna spoczywał w grobie. Anna nie miała pojęcia, kim był Meredith. – Babciu, posłuchaj mnie. Czy pamiętasz Gina? Jak on wyglądał? Anna odnotowała bezwiednie, że ktoś klaskał nie w takt. – Żegnaj, poczciwa wyspo – Noro, dołącz do nas! – Żegnajcie stare wsie…

Nora nie słyszała, przebywała w swoim równoległym świecie, z przechyloną głową wyglądała tak, jakby nasłuchiwała odległych głosów. – I obrus! Trzeba się było porządnie naszorować, żeby wywabić ten sos, prawda, Susan? Skonsternowana Anna dała za wygraną. Susan była dawno zmarłą siostrą babci, z którą ta ostatnia czasem myliła wnuczkę. Temat Gina był już tak odległy jak Tipperary. – A teraz moknie. Rusz się! Gdzie jest kosz? Podniosła się z fotela, ale Anna złapała ją za chude ramię. – Usiądź – wnuczka zasugerowała łagodnie. – Pani Eccles przyniesie pranie. Gdy Nora nagle zmieniała temat, często wspominała o pani Eccles. Annie wciąż nie udało się rozszyfrować, co to za postać. Warto było jednak spróbować dorzucić do tego miszmaszu jej nazwisko, teraz, gdy babcia się uniosła. – Choć o tysiące mil jest Tipperary, zawsze przy tobie serce meeee! Nora spojrzała na nią. – Na pewno masz na myśli Ivy Eccles? – Na pewno – odparła Anna krzepiąco. – A jeśli chodzi o Gina… – Daj spokój! Ivy Eccles nie żyje od trzydziestu lat. O czym ty mówisz, kochana? – Komuś herbaty? – Jeden z opiekunów wszedł do pomieszczenia z promiennym uśmiechem, pchając przed sobą wózek. – Ktoś ma dzisiaj ochotę na czekoladowe ciasteczko? Śpiew urwał się gwałtownie, zastąpiony przez wyczekujące pomruki zadowolenia. – Jak miło – powiedziała Nora. – Tak, poprosimy tutaj, mój drogi. – Odwróciła się do Anny i spytała z błyskiem w oku: – Skusisz się na jedno, Susan? Gdy tego popołudnia Anna wracała samochodem do domu, w jej umyśle roiło się od sensacyjnych nagłówków. K I M J EST TATA ? Wreszcie pojawił się trop. GD ZI E J EST GI N O ? Polowanie na tajemniczego Włocha. CÓ RECZK A TATU SI A . Dawno zaginiona córka znów połączona z ojcem. Gino. Tak miał na imię jej tata. Był Włochem. Czuła się tak, jakby ktoś otworzył drzwi i pozwolił, by do ciemnego, od dawna zamkniętego pokoju wniknęło światło. Matka nigdy nie wspomniała nawet słowem o ojcu Anny. Jego imię nie widniało nawet na jej akcie urodzenia. – Nie masz taty – powiedziała łagodnie, gdy Anna była małą dziewczynką zaczynającą zdawać sobie sprawę z faktu, że większość dzieci w jej klasie ma dwoje rodziców, nie jednego. – Masz mnie, to wystarczy. Później, gdy Anna podrosła i odkryła, że tak czy inaczej, jakiś mężczyzna musiał być zamieszany w jej przyjście na świat, matka upierała się przy swoim. – Nie przypominaj mi o tym nieudaczniku – syknęła, gdy córka zebrała się na odwagę, by ponowić pytanie. – Wierz mi, kochanie, lepiej dla ciebie, że nic o nim nie wiesz. Przez cały okres dorastania, który upłynął Annie w obskurnym domu komunalnym w Chesterfield, ani przez chwilę nie czuła, by tak było dla niej lepiej. Nienawidziła tej niewiedzy. Czy jej tata był jakimś psychopatą? Albo niebezpiecznym przestępcą? Czy w jakiś sposób skrzywdził mamę? Musiał zrobić coś okropnego, skoro nikt nie chce nawet wymawiać jego imienia (nie sądziła, by był to Voldemort, ale

z powodu tej ostatniej przesłanki Anna musiała brać to pod uwagę). Kiedy indziej dziewczynie przeszło przez myśl, że jej mama, będąc położną, mogła ją wykraść jako niemowlę z porodówki, stąd ta nieprzenikniona tajemnica. Może całe to gadanie, że tata jest nieudacznikiem, to tak naprawdę zasłona dymna, która ma ukryć fakt, że mama nie jest jej prawdziwą mamą. Choć nie, musi nią być, bo obie mają takie same seksowne tyłki, duże cycki i śmiesznie małe stopy. Różnią się za to karnacją: Tracey ma falowane, jasne włosy, niebieskie oczy i porcelanową cerę, podczas gdy Anna jest brunetką o oliwkowej skórze. – Gino – powiedziała półgłosem, zjeżdżając na rondzie z obwodnicy. W jej głowie pojawił się obraz śniadego mężczyzny z oczami jak błyszczące, brązowe daktyle. „Ten Włoch”, powiedziała babcia, wywołując następną lawinę pytań. Może mama poznała go na wakacjach we Włoszech? Czy to była wakacyjna przygoda, która zakończyła się w nieprzyjemny sposób? Gdzie teraz był jej ojciec? Odsłoniła lusterko w daszku przeciwsłonecznym i przyglądała się swojemu odbiciu, stojąc w korku z innymi samochodami, które to ruszając, to się zatrzymując, zmierzały w stronę centrum. Sama miała śródziemnomorski typ urody. Na dziewczęcych wypadach, ku zazdrości przyjaciółek, zawsze pierwsza łapała opaleniznę, co już wcześniej skłoniło ją do rozważań nad tym, czy jakaś cząstka jej genotypu nie była aby grecka, perska czy nawet hinduska. Teraz miała odpowiedź, po raz pierwszy pewną. To ojciec Włoch dodał szczyptę egzotyki do jednolicie brytyjskiego wywaru jej matki. Czuła się przez to wyjątkowa: bardziej interesująca i atrakcyjna. – Mamma mia! – powiedziała na głos, skręcając w swoją ulicę i niezgrabnie wjeżdżając tyłem na miejsce parkingowe. Zaintrygowana i podekscytowana wbiegła po schodach do domu. Anna przyjechała do Sheffield czternaście lat temu na studia i już tu została. Mieszkała najpierw w akademiku, potem w wynajmowanych z różnymi współlokatorami domach w Broomhill i Crookesmoor, aż w końcu we własnym gniazdku na pierwszym piętrze domu w pobliżu Ecclesall Road. Nie miała zamiaru po studiach długo grzać miejsca w tym mieście – najwyżej kilka miesięcy, podczas których chciała zaoszczędzić dość pieniędzy, by zrobić coś emocjonującego, coś jak przeprowadzka do Londynu czy dalekie podróże. Wtedy jednak dostała pracę w lokalnej gazecie i jakimś sposobem przez sześć kolejnych lat nie zmieniła ani miejsca zamieszkania, ani zatrudnienia. Marzenia o pracy w redakcji informacyjnej jednego z ogólnokrajowych dzienników lub wyjeździe z plecakiem na dalekie plaże pozostały tylko marzeniami, a prawdopodobieństwo ich spełnienia zmniejszało się z każdym rokiem. Weszła do swojego mieszkania i przyjrzała mu się krytycznie. Było ciasne i zagracone, a w jednym z kątów przy suficie, w miejscu, gdzie przeciekał dach, wiecznie zbierała się wilgoć. Roślina stojąca na telewizorze dogorywała, na listwach przypodłogowych zalegały szare drobiny kurzu. Wyglądało jak zdjęcie zatytułowane „przed” do tekstu „Posprzątaj bałagan” zamieszczanego w jej gazecie każdej wiosny. Choć z pewnością któregoś dnia zrobi z niego szykowne cacko. Bez dwóch zdań. Po prostu jeszcze nie nadszedł ten czas. Pod wpływem emocji chwyciła telefon, wybrała numer i zapadła się w sofę. Mama odebrała po trzech sygnałach. – Słucham? – Mamo, to ja. Widziałam się dziś z babcią i… – nagle język zaczął się jej plątać i zawahała się, nie

wiedząc, co teraz powiedzieć. – Wszystko w porządku? Dobrze się czuje? – Nic jej nie jest – Anna przełknęła ślinę. – Chodzi o to, że powiedziała… – znów zająknęła się w kluczowym momencie. „Spytaj ją! Po prostu spytaj!” – Co za fatalne połączenie. Cały czas przerywa. Co powiedziała? Znowu jej się pogorszyło? Szkoda, że nikt mnie o tym nie zawiadomił. – Nie, ma się dobrze, tylko że… – Bezradnym gestem przeczesała długie włosy i wtedy jej wzrok napotkał zdjęcie z wakacji w Rhyl, ustawione na zakurzonym gzymsie kominka. Dziewięcioletnia Anna i jej mama – obie opalone, w okularach przeciwsłonecznych, uśmiechające się do obiektywu. Była to jedna z jej ulubionych fotografii, przywołująca wspomnienie zamków z piasku, lodów i przejażdżkę na płowym, włochatym ośle. Ona i jej mama wiele razem przeszły. Czy naprawdę mogła to zrobić teraz, przez telefon? – Nic ważnego – wymamrotała. – Pomyślałam tylko, że dam ci znać, że ma się dobrze. Wszystko w porządku. – Cieszę się – odparła Tracey, w jej głosie słychać było lekką dezorientację. – Świetnie. U ciebie też okej? Ten kaszel już cię nie męczy? – Tak, mamo, u mnie doskonale. Muszę lecieć. Pozdrów Grahama. Pa. Zakończyła rozmowę, czując się jak tchórz. Nie ma to jak powściągliwość. Teraz nie jest ani mądrzejsza, ani bliższa poznania prawdy. Odłożywszy telefon, Anna zaczęła szperać w książkach i skoroszytach piętrzących się bezładnie na półkach, aż znalazła stary szkolny atlas. Wertując kartka po kartce, trafiła na mapę Włoch. Przyglądała się zarysowi kraju, tak jakby mógł wyjawić jej tajemnicę, przesuwała palcem po grzbietach Alp, wyznaczając trasę biegnącą wzdłuż wschodniego wybrzeża. Gdy szeptem odczytywała nazwy miast i miejscowości, czuła ucisk w żołądku. „Neapol. Florencja. Siena”. – Gdzie jesteś, Gino? – mamrotała półgłosem. Ze wstydem zdała sobie sprawę, że nie wie o tym kraju dosłownie nic, w jej głowie kołatają się tylko hasła takie jak „pizza”, „chianti”, „Rzymianie”. Żałosne. I pomyśleć, że to ojczyzna jej ojca! Cóż, najwyższy czas się czegoś dowiedzieć. Z tego wszystkiego całkiem zapomniała o wizycie Pete’a i pieczeni, którą miała przyrządzić, aż do chwili, gdy o szóstej zabrzmiał dzwonek do drzwi i Anna aż podskoczyła, wyrwana ze swojego snu na jawie. O kurde. Ko l a c j a. Pete nie był Anny wymarzonym, kochającym ją do szaleństwa przystojniakiem. Gdyby miała być szczera do bólu, zakwalifikowałaby go raczej do kategorii „z braku laku”, coś jak pieróg kornwalijski zamiast szlachetnego steku wołowego. W sumie był porządnym facetem, który nigdy jej nie zdradził, nie okradł ani nie okazał się gejem (wszystko to przytrafiło się jej koleżankom). Zgoda, nie należał do najbardziej rzutkich i namiętnych mężczyzn na świecie – Anna zastanawiała się, czy w ogóle zna słowo „romantyzm” – ale nie był zły. Świetnie się razem bawili. Chociaż akurat w tej chwili nie tryskał humorem. – Jak to zapomniałaś? – jęknął płaczliwie, gdy wpuściła go do środka. – Kolacja miała być ze wszystkimi dodatkami. Czekałem na nią od śniadania! Cała jego twarz wyrażała konsternację, przypominał teraz psa gończego, który zgubił trop. – Przepraszam, Pete, straciłam poczucie czasu. Widzisz, zdarzyło się coś naprawdę niezwykłego –

zaczęła i podzieliła się z nim malutkim, lśniącym okruchem prawdy, który wymsknął się z ust jej babci. – Przez całe popołudnie nie potrafiłam myśleć o niczym innym. Pete rozejrzał się po zabałaganionej kuchni, gdzie próżno było szukać przyrumienionego pieczonego kurczaka tylko czekającego, by go pokroić, ciężkiego sosu chlebowego bulgoczącego na kuchence niczym wulkan i złotych, chrupiących ziemniaków skwierczących w piekarniku. – Pójdziemy w takim razie do pubu? – spytał, trzymając jedną rękę na brzuchu. – Mój żołądek nabrał właśnie przekonania, że poderżnięto mi gardło. Temu to dobrze, pomyślała gorzko Anna. Pete wiedział, skąd pochodzi jego mama, która z pasją kolekcjonowała chińskie figurki kotów, mieszkała z tatą w nieskazitelnie czystym bliźniaku (trafnie nazwanym Wits’ End[2]). Jego dwie siostry, obie zamężne i wychowujące dzieci, rozlokowane w różnych częściach Sheffield, wiodły życie równie ekscytujące, co egzystencja pary skarpetek. Miał rodzinę, korzenie, był pewny swojego miejsca na świecie. Nie wiedział jednak, jakim szczęśliwcem go to czyniło. – Pete, właśnie opowiadam ci, że jestem bliska namierzenia swojego taty, a ty myślisz tylko o swoim żołądku? Nie mógłbyś okazać choć odrobinę więcej zainteresowania? Zabrzmiało to nieco ostrzej, niż zamierzała, i na jego twarzy odmalowało się zdumienie. – Kochanie, z całym szacunkiem, ale to, że dowiedziałaś się, jak on ma na imię i skąd pochodzi, ma niewiele wspólnego z „namierzeniem” go – wytknął ze swoją zwykłą irytującą pedanterią. – Nie zapominaj, że we Włoszech żyje pewnie więcej niż jeden facet o imieniu Gino. Zacisnęła zęby. – Tak, Pete, masz całkowitą rację – odparła sarkastycznie. – Równie dobrze mogę już zrezygnować. Skinął głową, jakby uważał temat za zamknięty. – To co, możemy iść? Po co silić się na tłumaczenie? I tak niczego nie zrozumie. – Chyba tak – wymamrotała, przewracając oczami. Zastanawiała się, gdzie jej ojciec mógł jadać niedzielne obiady. Postawiłaby wszystkie swoje oszczędności, że na pewno nie w pełnej zgiełku spelunie z uszkodzoną spłuczką w toalecie i właścicielem wykorzystującym każdą okazję, by zajrzeć jej w dekolt. Na pewno nie. On – Gino – pewnie zabawia rozmową towarzystwo siedzące przy wielkim stole ustawionym na zalanym słońcem toskańskim zboczu, skąd rozciąga się widok na pola lśniących drzew oliwnych. Jada wielkie, ciemnoczerwone pomidory, kremową mozzarellę skropioną oliwą i nalewa sobie aromatycznego wina z karafki. Dzieci biegają boso po rozgrzanej pylastej ziemi, od czasu do czasu pies ospale podnosi łeb i szczeka… Czy Gino wiedział, że ma córkę gdzieś w dżdżystym Sheffield? Czy kiedykolwiek ją widział? – Nie słuchasz, prawda? – spytał Pete z rozdrażnieniem w głosie, gdy zamknęła drzwi mieszkania i wlekli się na dół po schodach. – Nie usłyszałaś ani słowa z tego, co właśnie powiedziałem. Wciąż była we Włoszech. Wydawało jej się tam o wiele przyjemniej. – Przepraszam, nie – przyznała. – Co mówiłeś? – Pytałem, czy widziałaś wyniki United. Oglądałem mecz u taty. Wiesz, że ma teraz Sky Sports? Niesamowite. Ten nowy napastnik jest świetny, mówię ci… – Super – odpowiedziała, ale myślami wracała już do swojego ojca i jego słonecznego życia. Musiała go znaleźć. Po prostu musiała.

Poczucie winy z powodu kolacyjnej porażki w połączeniu ze spożyciem niemal całej butelki czerwonego wina sprawiły, że Anna – mimo że podniecona mniej więcej tak jak rękawica kuchenna – nie protestowała, gdy tego wieczoru, już po powrocie do mieszkania, Pete zaczął ją obmacywać. Był to epizod z rodzaju wejście–wyjście, wejście–wyjście, ściśnięcie piersi, stęknięcie, opad. Przez całe trzy minuty czuła się nieatrakcyjna i sfrustrowana. – Ja nie mogę – powiedział po wszystkim, staczając się z niej. – Sądzę, że to będzie siedem i pół. Za pierwszym razem, gdy wystawił ich erotycznym doznaniom ocenę mieszczącą się w skali od jednego do dziesięciu, Anna myślała, że żartuje. Okazało się jednak, że był śmiertelnie poważny. Ku swojemu przerażeniu odkryła później, że rejestrował wyniki w arkuszu kalkulacyjnym. Poważnie. Nie myszkowała w jego rzeczach, ale któregoś dnia przypadkiem nie wyłączył laptopa, a nazwa pliku „Seks z Anną” przykuła jej uwagę. I oto czarno na białym widniały: data, ocena i krótki opis każdego aktu. „Na górze, oliwka dla niemowląt, włączone światło” – ten zdobył dziesięć punktów. Jednak już „Zły humor, zbyt wkurzony, trochę w pośpiechu” zasłużył na nędzne sześć. – O mój Boże – powiedziała wtedy osłupiała, z oczami wbitymi w jeden punkt. – Pete, co to, do diabła, ma być? – Nie przeszkadza ci to, prawda? – odparł, uciekając wzrokiem. – Pomyślałem, że może być ekscytujące. Ekscytujące? Raczej drętwe. Nie miało wiele wspólnego z listami miłosnymi na pachnącym papierze czy z pełnym namiętnych wyznań dziennikiem. Żałowała, że w ogóle to zobaczyła, że nie mogła wymazać tego z pamięci. – Nie masz zamiaru… pokazać tego komukolwiek, prawda? – Oczywiście, że nie, króliczku. To prywatne notatki, chronione hasłem. Przeznaczone tylko dla naszych oczu. – Przewinął stronę do góry. – Widzisz, tu masz dziesięć. Pamiętasz tę noc? Dzień dobry, siostro. Dzień dobry, doktorze Perwersie, pomyślała Anna, hamując odruch wymiotny, ale on wydawał się tak chłopięco zadowolony z siebie, że nie miała serca, żeby się z nim kłócić. Jednak od tego czasu nie mogła przestać się zastanawiać – często podczas samego aktu – jak Pete opisze to zbliżenie. To się nazywa popsuć urok chwili. – Pete – zwróciła się do niego teraz. – Może prowadź punktację w swojej głowie? I tylko tam? Czuję się przez to poddana presji, coś jak tresowana foka. Wyciągnął rękę i podrażnił jeden z jej sutków. Było to straszliwie irytujące. – Nie chcę uprawiać seksu z foką, króliczku – odpowiedział, przytulając się do niej. Na szyi czuła jego ciepły, alkoholowy oddech. – Wiem, ale… – Miała ochotę dodać: „I nie mów do mnie »króliczku«”. Nie lubiła czuć się jak zwierzę hodowlane. Źle wychowane stworzenie, które nie chce, by przyznawano mu punkty za każdym razem, gdy rozłoży nogi. – Po prostu mi się to nie podoba, rozumiesz? – powiedziała po dłuższej chwili. – Pete? Ale jego dłoń opadła już luźno na jej klatkę piersiową, a z gardła zaczęło wydobywać się chrapanie. I kto był teraz zwierzęciem, pomyślała, odwracając się od niego z rozdrażnieniem i kładąc sobie poduszkę na głowę. W jej umyśle pojawił się kolejny nagłówek: K O BI ETA D U SI SWO J EGO BEZN A D ZI EJ N EGO

CH ŁO PA K A . Ale właśnie wtedy on się obrócił i zarzucił na nią ramię.

– Dobranoc, piękna – wymamrotał przez sen, a ona poczuła, że mięknie. Pete naprawdę ją kochał. Wiedziała to. A związek z nim był z pewnością o niebo lepszy niż samotność. Zamknęła oczy z nadzieją, że przyśnią jej się Włochy. Obiecała sobie, że rano wznowi poszukiwania. Niezależnie od opinii Pete’a.

Rozdział 2 Arrivederci – do widzenia

Catherine Evans wyjrzała przez nakrapianą deszczem szybę okienną i zrozumiała, że właśnie kończy się pewien rozdział. Matthew i Emily stali na podjeździe z Mikiem, który pomagał im pakować bagaże do samochodu wypchanego niezbędnymi studenckimi akcesoriami, takimi jak prostownica do włosów i głośniki do iPoda. Weszła na górę pod pretekstem ostatniego rzutu okiem na ich sypialnie, ale tak naprawdę po to, by w odosobnieniu przełknąć łzy i opóźnić nieuniknioną chwilę rozstania. Jak sobie bez nich poradzi? Poprzedniego wieczoru zamówili w Hong Kong Garden jedzenie na wynos i otworzyli butelkę wina musującego. Gdy stukali się kieliszkami, wyciągnięte nad stołem ramiona przypominały szprychy koła. Z podekscytowania wszystkim kręciło się w głowach. Wszystkim oprócz niej. Ledwo uszczknęła kęs jedzenia, makaron pełzł przez jej przełyk niczym zimne robactwo, a zapach alkoholu i sosu sojowego przyprawiał ją o mdłości. Chciała, żeby nie wyjeżdżali. Mike wzniósł toast („Za Matthew i Emily: wszystkiego dobrego. Na szczęście intelekt odziedziczyliście po ojcu, no nie?”), a ona z najwyższym trudem powstrzymywała się przed tym, by zaryglować drzwi i nie pozwolić im wyjść. Serce jej pękało, a płuca zdawały się kurczyć. Chciała, żeby zostali. – Hej, spadaj! To moja ładowarka! – Z dołu dał się słyszeć oburzony głos. Należał do Emily, która stała, opierając dłonie na biodrach, z wykończonym futerkiem kapturem od bezrękawnika zaciągniętym na głowę, by chronić długie włosy przed skręceniem się w loki na deszczu. – Wiedziałam, że będziesz próbował przemycić ją ze swoimi rzeczami, bo twoja jest do niczego. – Ta, jasne – odparował Matthew. Zawsze był uparty i opanowany w odróżnieniu od żywiołowej, nieprzewidywalnej Emily; skała i fajerwerk, żółw i zając. – To tw o j a ładowarka jest do dupy. To ty wylałaś na nią colę, co znaczy, że… – Ej, nie kłócić się tu – powiedział Mike, podkreślając zakaz gestem. – A co się w ogóle stało z waszą mamą? Zgubiła się na górze czy jak? – Myślę, że poszła ostatni raz powąchać poduszkę Matthew – rzuciła Emily, próbując wydrzeć ładowarkę bratu. – Nie bądź niemiła, Em. To dla niej trudne przeżycie. – Nie jestem niemiła! To ty powiedziałeś… – Tam jest, patrz, w oknie na górze. Mamo! Będziemy jechać! Catherine, z oczami pełnymi łez, uczyniła wysiłek, żeby uśmiechnąć się do trzech twarzy patrzących na nią pytającym wzrokiem. – Już idę! – zawołała. Wąchanie poduszki Matthew, też coś. Doprawdy, jakby kiedykolwiek robiła cokolwiek w tym rodzaju. Zanim wyszła z pokoju, wygładziła narzuty na łóżkach, by zatrzeć wszelkie ślady. Dzieci wyjeżdżały na studia – „Jesteśmy tacy d umni ”, mówiła Catherine, epatując udawaną radością, każdemu, kto poruszył ten temat – Matthew do Manchesteru, Emily do Liverpoolu. Może i z geograficznego punktu widzenia żadne z tych miast nie było zbyt odległe od Sheffield, ale nie ma na

świecie mapy, która potrafiłaby ukazać skalę matczynej tęsknoty. Równie dobrze mogliby lecieć na Wenus. Obawiała się tego dnia. Przez ostatnie osiemnaście lat dzieci stanowiły centrum jej świata. Ba, one b ył y jej światem. Żadne nie miało rudej czupryny i piegów jak ona, odziedziczyli po Mike’u włosy w kolorze piasku, wesołe, niebieskie oczy i zadarte nosy; oboje byli od niej wyżsi, tryskali młodością i urodą, godzinami przesiadywali w łazience albo wisieli na telefonie, wypełniali dom muzyką, produktami do stylizacji włosów i przyjaciółmi w spodniach zwisających z tyłków. Ale teraz ją opuszczali, a ona nie mogła tego znieść. – Komu w drogę, temu czas – powiedziała, wynurzając się z domu ze swoim najszerszym i najodważniejszym uśmiechem. – Wszyscy gotowi? Nikt nie chce skorzystać z toalety przed wyjazdem? – Mamo, proszę – jęknęła Emily, podnosząc oczy do nieba. – Przepraszam – powiedziała Catherine, czując się jak idiotka. Zaraz zacznie pomagać im w wydmuchiwaniu nosa. – To cześć, tato – Matthew zwrócił się do Mike’a. Ojciec poklepał go po plecach koleżeńskim gestem. – Cześć, synu – powiedział. – Jedź i pokaż tam klasę. Niestety, Mike nie mógł wybrać się z nimi. Jako najbardziej doświadczony internista w przychodni uczestniczył ostatnio w wielu konferencjach i musiał się teraz uporać z mnóstwem papierkowej roboty. – Chodź tu, Em – powiedział następnie, obejmując ją i całując w czubek głowy. – Dużo pracuj, dużo baluj, tak? – Tak, tak – odparła Emily zgodnie, wywijając się z uścisku. – Jasne, że tak. Catherine osuszyła oczy. Emily, córeczka tatusia. Nie mogłaby popsuć im tej relacji, mówiąc Mike’owi o pigułkach antykoncepcyjnych, na które natknęła się w szufladzie z bielizną córki, ani o torebce trawki znalezionej w kieszeni jej dżinsów, a już na pewno nie o tym, jak kilkakrotnie, nie wiedzieć w jakich celach, przemycała do swojego pokoju Rhysa Blackwooda. Catherine radziła sobie z tymi występkami na własny sposób. Rozpętałoby się piekło, gdyby Mike dowiedział się, jak beztrosko zignorowano jego niezliczone wykłady na temat narkotyków, alkoholu i seksu. – Do zobaczenia później – powiedział do Catherine, gdy siadała w fotelu kierowcy. – Jedź ostrożnie, dobrze? Nie naciskaj hamulca co dziesięć sekund, wiesz, że to denerwuje pasażerów. Zrobił cierpiętniczą minę, a Matthew i Emily się zaśmiali. Catherine nic nie odpowiedziała, tylko włączyła silnik i wycofała z podjazdu. Jadąc drogą, cały czas widziała we wstecznym lusterku, jak Mike macha im na pożegnanie. Potem skręcili w prawo, kierując się ku autostradzie i stracili go z oczu. Po godzinie dotarli do pierwszego przystanku na swojej drodze; były nim nowe akademiki Matthew. – To już tu – powiedziała Catherine słabym głosem, wyłączywszy silnik i spojrzawszy na stojące przed nimi budynki. – Bosko – skomentował Matthew, wyskakując z auta jako pierwszy. Jej mały synek miał już sto osiemdziesiąt osiem centymetrów wzrostu i potargane włosy sięgające – ku dezaprobacie Mike’a – do ramion. Stał teraz, ubrany w snowboardową bluzę z kapturem, wysłużone dżinsy i swoje ukochane vansy, i wodził wzrokiem po nowym terytorium. Potem wzniósł ręce do nieba i wrzasnął, jakby właśnie dawał koncert na stadionie: – Witaj, Manchesterze.

Kilka głów zwróciło się w jego stronę. Stojące nieopodal długowłose dziewczyny w obcisłych dżinsach uśmiechnęły się do niego, po czym zachichotały konspiracyjnie. Jakiś tata rozładowujący zdezelowane stare volvo wysłał Catherine porozumiewawcze spojrzenie. „Te nastolatki – zdawały się mówić jego oczy. – Żyją na zupełnie innej planecie, nieprawdaż?” W krótkim czasie, jaki zajęło wypakowanie pudeł z toyoty, a potem wtaszczenie ich do pustego, dość funkcjonalnie urządzonego pokoju, Matthew zdążył już nawiązać ożywioną rozmowę z londyńczykiem w koszulce z napisem „BA BE MA GN ET ” i z chłopakiem z dredami na głowie i kolczykiem w nosie. Teraz wszyscy trzej umawiali się na nieuchronną wyprawę do studenckiego baru. „Myślę, że przyjdę z tymi dziewczynami, które poznałem na dole” – Catherine usłyszała Matthew mówiącego wyniosłym, trudnym do rozpoznania głosem. Odchrząknęła. – Cóż, zostawiam cię w takim razie – powiedziała. Przez kilka ostatnich tygodni wyobrażała sobie tę chwilę bez końca, nawet o niej śniła. Łzy, uściski, wyrazy uznania i wdzięczności za wszystko, co dla niego zrobiła. Może nawet zadrży mu dolna warga… – To do zobaczenia, mamo – odpowiedział lekko. Zaraz… To już wszystko? Spławiał ją marnym „do zobaczenia”? Mógłby się jeszcze zastanowić. Zarzuciła mu ramiona na szyję i przytuliła, ale on stał sztywny, jakby połknął kij. Spoglądał już za siebie, gotów zająć się czymś innym, gdy się rozstaną. Ach. Więc to było w s zys tko . Wracając chwiejnym krokiem do samochodu, Catherine czuła się tak, jakby została pchnięta nożem. Bolało ją serce. Przyłożyła rękę do klatki piersiowej i próbowała oddychać głęboko. – Następna stacja, Liverpool! – krzyknęła Emily, ładując się na przednie siedzenie, podczas gdy jej telefon zasygnalizował nadejście setnego dzisiaj SMS -a. Spojrzała na ekran i zaśmiała się. – To od Matthew? – spytała Catherine z nadzieją. – Co? Nie. To tylko Flo pajacuje. Jedziemy? – Jedziemy – odpowiedziała Catherine. Z córką będzie inaczej, pocieszała się, gdy jechały kolejne pięćdziesiąt czy ile tam kilometrów na zachód, do Liverpoolu. Dziewczyny lepiej rozumieją takie sytuacje, prawda? Emily zaproponuje pewnie, żeby została na kawę i pogaduszki, być może znajdą jakieś wyjątkowe miejsce na wspólny pożegnalny lunch. A co, jeśli dostanie ataku nieśmiałości, na którą cierpiała w przedszkolu, kiedy przywierała do nóg Catherine z kciukiem zaklinowanym w buzi, bojąc się do kogokolwiek odezwać? No dobrze, do tego ostatniego prawdopodobnie nie dojdzie, ale to nie zmienia faktu, że Em potrzebowała jej bardziej niż Matthew, zawsze tak było i będzie. Nowe mieszkanie Emily pachniało wybielaczem, a prowadziły do niego ciężkie drzwi przeciwpożarowe, które zatrzaskiwały się za wchodzącym. Chłodne i puste, w niczym nie przypominało jej przytulnego pokoju z miękkim dywanem, grubymi zasłonami i sufitem wciąż pyszniącym się świecącymi w ciemnościach księżycem i gwiazdami, które przykleili, gdy była dzieckiem. Catherine dopadła nagła chęć chwycenia jej i wciągnięcia z powrotem do samochodu, ale Emily już rozmawiała z dziewczyną w czerwonych dżinsach i niebieskiej bluzie marki Hollister. – Świetne masz buty – powiedziała z ujmującym uśmiechem, ignorując kręcącą się za jej plecami matkę.

Catherine wypakowywała rzeczy córki i taszczyła je po schodach, sapiąc i dysząc, gdy przyszło jej dźwigać pudła z butami i wypełnione ubraniami torby na śmieci. Kiedy bagażnik był w końcu pusty (nie licząc pary samotnych pomarańczowych japonek odrzuconych w ostatniej chwili jako obciachowe), usiadła w kuchni, słuchając, jak Emily i jej nowe współlokatorki rozmawiają o festiwalach i okropnych wakacyjnych pracach. Czekała, aż ktoś zaproponuje jej coś do picia albo wręcz przedstawi pozostałym. Ponieważ na nic takiego się nie zanosiło, spytała: – Komuś herbaty? Emily gwałtownie odwróciła głowę i spojrzała na nią oskarżająco. „Wciąż tu jesteś?”, zdawało się mówić jej spojrzenie, gdy zbliżała się szybkim krokiem. – Mamo, w ogóle nie pozwalasz mi rozwinąć skrzydeł – syknęła, przeganiając ją. – Zadzwonię za parę dni, dobrze? – Oczywiście, kochanie – odpowiedziała Catherine. – Może pomóc ci trochę przy rozpakowywaniu, zrobić coś, żeby twój pokój był przyjemniejszy? Mogłybyśmy powiesić na ścianach… – Nie, mamo, naprawdę nie trzeba. Zrobię to później. – Pamiętaj, żeby nosić ciepłą bieliznę, kiedy zrobi się chłodno, dobrze? I ucz się. Nie zapomnij… – Mamo! – Emily spojrzała przez ramię, przestraszona, że ktoś mógłby podsłuchiwać. – Potrafię już o siebie zadbać! Catherine otworzyła usta, a potem znów je zamknęła. Wydawało jej się, że to wczoraj Emily wołała ją w nocy, bojąc się potworów czyhających w kątach pokoju. „Mamo! Ma-mu-siu!” Ale teraz mama nie była potrzebna, nie miała co do tego wątpliwości. – No dobrze – powiedziała, skarcona. – Cóż… W takim razie do zobaczenia. Kocham cię. Uważaj na siebie. – Pa, mamo. Dowlekła się z powrotem do samochodu i z dotkliwym bólem w klatce piersiowej usiadła za kierownicą, czując się urażona i odrzucona. Jej dzieci nie mogły się doczekać, kiedy od niej uciekną. Pozbyły się jej jak przebrzmiałej mody, jak niechcianych pomarańczowych japonek. Jej oczy wypełniły się łzami i przez parę chwil siedziała nieruchomo, zalewana falami żalu nad samą sobą. Oto ona martwi się, że dzieci będą czuły się opuszczone w swoich nowych domach, a paradoksalnie, to ją wyrzuca się na dwór, zatrzaskując drzwi przed nosem. Ani się obejrzała, a jej pisklęta, nie patrząc za siebie, wyfrunęły z gniazda w poszukiwaniu nowych horyzontów. Och, dlaczego nie namówiła ich, by zrobiły sobie rok przerwy i zostały w domu choć trochę dłużej? Dwa miejsca parkingowe dalej dojrzała inną rodzicielską parę. Wyglądali tak samo jak ona: wstrząśnięci niedawnym rozstaniem spoglądali głupkowato przez przednią szybę. Oni też będą musieli pozbierać okruchy dawnego życia i ułożyć wszystko od nowa. Rozpocząć dziwne, pozbawione hałaśliwych, okupujących łazienkę i plądrujących lodówkę dzieci życie. Życie spokojniejsze, ale i bardziej puste. Wydmuchała nos i wyprostowała się w fotelu. W takim razie może równie dobrze jechać do domu. Nie ma powodu, by się tu pałętała całe popołudnie. Wycofując się wolno z miejsca parkingowego, spojrzała ostatni raz na blok, w którym teraz mieszkała Emily (Do zobaczenia, kochanie), i przyszło jej do głowy, że powinna wysłać SMS -a do Mike’a, dać mu znać, że będzie w domu szybciej, niż się spodziewał. Zapowiedziała się na wczesny wieczór,

wyobrażając sobie, że ten dzień będzie o wiele dłuższy. Za nią stał samochód owych opuszczonych rodziców, którzy również postanowili przybrać dzielny wyraz twarzy i odjechać. Zdecydowała, że skoro już ruszyła, nie będzie się zatrzymywać; zrobi Mike’owi niespodziankę, zjawiając się wcześniej. Gdyby tylko wiedziała, jakiego rodzaju będzie to niespodzianka, siedziałaby na parkingu uniwersyteckim w Liverpoolu zdecydowanie dłużej. A raczej w ogóle nie wracałaby do domu. Catherine przebiła się przez niewielki korek i kiedy skręcała już w cichą, ślepą uliczkę, przy której mieszkali przez ostatnie dziesięć lat, wydawało się jej, że od wyjazdu minęła ledwie chwila. Wetherstone było urokliwą, otoczoną drzewami wioską położoną w hrabstwie South Yorkshire, z kamiennymi domkami jak z malowanych pocztówek. Zamieszkiwała ją zżyta, przyjazna społeczność. Dojazd do Sheffield, gdzie bliźnięta chodziły do szkoły, nie nastręczał trudności, a Mike mógł stąd szybko dotrzeć do swojego ośrodka zdrowia. Catherine wysiadła z samochodu i spojrzała w okna pokoju córki, pragnąc, by Emily wciąż tam była, by rozciągnięta na bladoróżowej kołdrze pisała SMS -y do znajomych i słuchała muzyki. Smutek przeszył ją jak nóż i na chwilę oparła się o samochód. No już, Catherine. Myśl pozytywnie. Nowy rozdział, takie tam… Poza tym, to jak druga szansa dla niej i Mike’a. Mogą teraz wziąć urlop w trakcie roku szkolnego, spróbować znów się do siebie zbliżyć (ostatnio Mike wydawał się zdystansowany), a nawet znowu wnieść w życie romantyzm bez wysłuchiwania komentarzy typu: „To okropne, zamówcie sobie pokój”. Dlaczego by nie? Chyba nie są na to już za starzy? Czując powiew optymizmu, otworzyła drzwi frontowe i weszła do środka. – Wróciłam! – zawołała, cisnęła torebkę na ławkę stojącą w holu i zdjęła buty. Nie usłyszała odpowiedzi. Musi być w ogrodzie, pomyślała beztrosko. Weszła na górę, żeby wziąć szybki prysznic, zanim zaparzy sobie herbatę i zacznie myśleć o obiedzie. Mój Boże, teraz będzie gotować tylko dla nich dwojga, to coś nowego. Lista zakupów zmieni się nie do poznania, skoro w domu nie grasują już pożerające całą zawartość lodówki nastolatki. Będą mogli raczyć się stekami, a Emily nie wyrazi wegetariańskiego oburzenia, albo wypić razem parę kieliszków wina, nie czując, że powinni dawać dobry przykład. Z ich sypialni dobiegała muzyka. Doskonale. Pewnie skończył już pracę. – Mike, czy… – zaczęła, otwierając drzwi. I tak zamarła z krzykiem. W jej łóżku leżała blondynka ubrana jedynie w czerwoną szminkę i zdziwiony wyraz twarzy. Tak samo kurewsko goły Mike wyłaniający się spomiędzy jej ud zaciskał mięśnie pośladków i wytrzeszczał na nią przerażone oczy. Nie, pomyślała Catherine, wycofując się, porażona widokiem. O, nie. Kobieta zachichotała. – No, ładnie – skomentowała, leniwie przeciągając samogłoski. Wydawała się przede wszystkim rozbawiona. Tak, rozbawiona! – Cholera! – wykrzyknął Mike, uwalniając się z uścisku kochanki. Chwycił porzucone bokserki i śmiesznie wstydliwym gestem zakrył nimi krocze. – Cath, nie spodziewałem się ciebie. Ja… Umysł Catherine wciąż nie był w stanie przetworzyć tego, co widziały jej oczy. To nie mogło się dziać naprawdę. W żadnym wypadku.

– Catherine… – zaczął Mike, zbliżając się do niej. Cofnęła się. Z jej gardła wyrwał się szloch. I zaraz już zbiegała po schodach, czując, że łomocze jej serce, a adrenalina buzuje w żyłach. Nie, to wykluczone. Nie Mike. – Czekaj! – usłyszała jego gorączkowe wołanie. – Catherine! Nie posłuchała go po raz pierwszy od lat. Wybiegła drzwiami frontowymi i wskoczyła do samochodu. Ręce drżały jej tak mocno, że dopiero przy trzeciej próbie udało jej się zapiąć pasy. Potem zapaliła silnik, jak szalona wyprowadziła wóz z podjazdu i odjechała.

Rozdział 3 Una telefonata – rozmowa telefoniczna

– Buongiorno. Due cappuccini, una coca i… Mówiłaś, że masz ochotę na lody, Lily?… Eee… Gelato? Per favore? Sophie Frost zlitowała się nad ubraną w bluzkę bez ramiączek kobietą o zaróżowionym nosie, która wyraźnie miała trudności ze znalezieniem właściwych słów. – Proszę się nie przejmować, ja też jestem Angielką. Mamy lody czekoladowe i waniliowe. Kobieta uśmiechnęła się z wdzięcznością. – O, wspaniale! Dziękuję! Moja znajomość włoskiego, delikatnie mówiąc, pozostawia wiele do życzenia. – Pochyliła się do stojącej obok dziewczynki, która wyszeptała jej coś na ucho. – Poprosimy lody czekoladowe. – Już podaję – odparła Sophie. – Proszę usiąść, przyniosę je za parę minut. Odwróciła się w stronę ekspresu do kawy i nucąc dobiegającą z radioodbiornika piosenkę, zabrała się do przygotowywania zamówienia. Inni może i narzekają na pracę w barach i kawiarniach, ale Sophie wykonywała ją tak, jakby właśnie występowała na scenie przed dużą publicznością, zwłaszcza gdy w lokalu było tłumnie i gwarno. Gdyby jeszcze dostawała oklaski, gdyby od czasu do czasu wywołano ją przed kurtynę, zamiast zostawiać marne jedno euro napiwku, podobałoby się jej tutaj jeszcze bardziej… Ta praca miała swoje zalety, do których należało głównie przebywanie w słonecznym Sorrento – dla Sophie to był mały raj na ziemi. Ponad zgiełkiem i muzyką wypełniającymi kawiarnię, można było łatwo rozróżnić piskliwe wrzaski mew dobiegające znad zatoki w dole. Nie musiała spoglądać w tamtą stronę, by wiedzieć, że grupa niewiarygodnie pomarszczonych nonne[3] jak zwykle siedzi na brukowanym placu i szydełkuje, a ich brzuchaci mężowie, usadowieni przy stoliku przed barem, z ożywieniem naprawiają świat nad malutkimi filiżankami espresso lub kieliszkami grappy. Wiedziała, że w pobliskiej trattorii niedługo rozpalą się piece i rozgrzane powietrze wypełnią nęcące zapachy pizzy i oregano, a nieopodal przeparadują wystrojeni miłośnicy żeglarstwa zmierzający ku Corso Italia i designerskim sklepom. Dziewczyny z odsłoniętymi nogami mkną na vespach, słychać dźwięk klaksonów samochodowych. W górze słońce hipnotyzująco kreśli łuk na niebie, rzucając złote światło na wspaniałe stare budynki z kamienia. W tym miejscu wszystko jest wręcz doskonałe. A ona tu mieszka! Nie chciałaby znaleźć się teraz nigdzie indziej. Otwierając butelkę coli, zastanawiała się, jaka pogoda panuje teraz w Sheffield, i zadrżała, gdy w jej umyśle pojawiły się obrazy mokrych liści, porannego szronu i odmrozin. Jesień trwała już od dawna, a w Sorrento wciąż było ciepło, dwadzieścia trzy stopnie. – Proszę – powiedziała, podchodząc z tacą do stolika angielskich klientów. – Dwie filiżanki cappuccino, cola… To dla ciebie? I pyszne lody czekoladowe. – Dziękuję – odparła kobieta, wlewając colę do szklanki dla syna. – Co się mówi, dzieci? – Dziemkuje – wymamrotał chłopiec. – Grazie – wysepleniła dziewczynka ujmująco. – Mądra mała – pochwalił ojciec, mierzwiąc jej włosy. – Dzięki – zwrócił się do Sophie, wsypując cukier do kawy.

Sophie zostawiła ich samych, ale wracając za ladę, nieświadomie przyciskała do siebie pustą tacę, jakby to była tarcza. Zawsze z dużą rezerwą podchodziła do Anglików wchodzących tu z dziećmi, nie mogła nic na to poradzić. Ta rodzina sprawiała miłe wrażenie, ale w miejscach tak tłumnie odwiedzanych przez turystów jak Sorrento spotykało się też naprawdę koszmarne typy: rozkrzyczanych nowobogackich, wymuszających na swoich zawstydzonych, jąkających się dzieciach, by zamówiły coś po włosku, bez przerwy do czegoś je popychających, niepozwalających na odpoczynek i napawanie się wakacjami. Innymi słowy, rodzice tacy jak jej właśni, którzy żywią przekonanie, że miarą sukcesu jest stan konta w banku. To z powodu ich postawy Sophie ścigało uczucie, że nie dorasta do wymagań; uczucie, którego nie można się pozbyć, niezależnie od tego, jak daleko by się wyjechało. „Kelnerka w kawiarni?! – Wyobraziła sobie wrzask mamy, gdyby ta choć przypuszczała, co Sophie robi. – Co za marnotrawstwo twojego wykształcenia! Wszystkie te lata nauki w prywatnych szkołach na nic!” „Raczej marnotrawstwo umysłu – zagrzmiałby ojciec. – A poradziłabyś sobie w każdym zawodzie. Czy naprawdę to właśnie chcesz zrobić ze swoim życiem?” Zresztą mniejsza o to. To chyba zrozumiałe, że postanowiła trzymać się od nich z dala, jak iskra na wietrze, której nie przygniotą do ziemi ani oni, ani nikt inny? Przyznaje, że nie jest dobrą córeczką, o jakiej marzyli, i to mimo wszystkich lekcji jazdy konnej, nauki tańca i recitali fortepianowych, na które ją zabierali, nie mówiąc o okropnych szkołach żeńskich, do których musiała uczęszczać, a które od podłogi po dach wyładowane były snobistycznymi księżniczkami patrzącymi na nią z góry jako na „nowobogacką”. „Do dupy jest być jedynaczką”, myślała często, marząc o bliźniaku lub bliźniaczce, dzięki którym brzemię oczekiwań rodziców rozłożyłoby się po równo na dwie osoby. Miała im za złe, że na nią spadł cały ciężar. Czas to przeboleć. Spędziła poza domem już osiem lat: osiem lat niezwykłych przygód w tętniących życiem zagranicznych miastach i na białych piaskowych plażach, osiem lat pracy, mieszkania i znajdowania przyjaciół w wielu różnych krajach. Jej życiem wstrząsnął nawet romans, który zakończył jej miłosne przygody, niestety nie przez swą trwałość. A teraz ona i jej ukochany paszport znaleźli się tutaj, w bella Italia, gdzie jasne śródziemnomorskie słońce wlewało się przez okno, a na plaży kwitło życie. Nie była związana z żadną osobą ani z żadnym miejscem. Nie pracowała w ponurym, szarym biurze, ciułając na emeryturę, czego bez wątpienia życzyliby sobie jej rodzice. Wygrałam, pomyślała. – Signorina. Signorina! Chryste, ktoś pstrykał palcami, żeby ją przywołać. Naprawdę to robił. Niewychowany gbur. Podniosła brew i złośliwie najwolniej, jak potrafiła, podeszła do mężczyzny, który po drodze zgubił chyba dobre maniery. Wyrecytował zamówienie, nie używając przy tym słów „proszę” ani „dziękuję” i przez cały czas wymieniania dań zwracając się do jej biustu. Potem, gdy odwróciła się w stronę kuchni, złapał ją za tyłek i mocno ścisnął. – Mi scusi! – wykrzyknęła i oddaliła się pospiesznie, podczas gdy on i jego znajomi śmiali się drwiąco za jej plecami. Tylko w ten sposób udało jej się powstrzymać przed chwyceniem pierwszego z brzegu menu i zdzieleniem całej grupy po głowach. Trzęsąc się z gniewu, weszła do kuchni, by przekazać zamówienie kucharzowi o imieniu Vito. – Śmiało możesz napluć do każdego dania – dodała na koniec po włosku.

Cóż, może jednak nie wszystko było doskonałe, pomyślała, biorąc parę głębokich wdechów przed powrotem do części lokalu przeznaczonej dla klientów. Tak czy inaczej, to była niewygórowana cena za wolność. A w ostatecznym rozrachunku to ją ceniła ponad wszystko. Ostatnio jej domem była mała kawalerka w kamienicy górującej nad rojnym Piazza Torquato Tasso. Nie mogła sobie pozwolić na wynajęcie mieszkania z widokiem na morze, ale ze swojego okna każdego wieczoru widziała zarówno mieszkańców, jak i turystów odbywających passeggiata, rekreacyjny spacer, na który wybierali się, gdy słońce chowało się za horyzontem. Miała własną malutką łazienkę z cieknącym prysznicem, pojedyncze łóżko, kilka ubrań na zmianę, laptopa i kapryśny wentylator, którym mogła wprawić w ruch gęste powietrze. Nie potrzebowała wiele więcej. Gdy przed ośmioma miesiącami przybyła do Sorrento, wyobrażała sobie, że zapuści tu korzenie, że to miasto stanie się jej domem. Nieźle mówiła po włosku i wydawało jej się, że nie będzie miała trudności, by zasymilować się ze społecznością, nawiązać przyjaźnie, poznać sąsiadów. Bo komu potrzeba rodziny? Niestety, nic z tego nie wyszło. Oczywiście znała Vita z kawiarni, a także menedżerkę Federicę i oboje byli dla niej dość przyjaźni, ale nie zaznała tu takiego samego koleżeństwa jak w innych miejscach, w których pracowała. Nie wychodzili razem się napić, nie integrowali się po godzinach. Jeden jedyny raz, kiedy Federice zrobiło się jej żal i zabrała ją ze sobą na rodzinne przyjęcie, Sophie czuła się tam jak postać z innej bajki; jej krótkie, potargane blond włosy i zielone oczy natychmiast kategoryzowały ją jako odmieńca. No cóż. Spędzanie wieczorów we własnym towarzystwie to nie koniec świata, lubiła je, zawsze należała do osób samodzielnych. Od czasu do czasu, gdy czuła się samotna, sprawdzała, co się dzieje na Facebooku. Miała książki. Miała swoją internetową społeczność, cały zastęp wirtualnych przyjaciół ze wszystkich zakątków świata, którzy śledzili jej przygody opisywane na prowadzonym od lat blogu podróżniczym. Oczywiście, że to jej wystarczało! Tak czy inaczej, niebawem pewnie trzeba będzie ruszyć dalej, bo sezon tutaj dobiega już końca. Kilka zim temu pracowała w Val Thorens i świetnie się tam bawiła, a wtedy właśnie tego potrzebowała, by wyleczyć złamane serce. Cały personel świętował razem Boże Narodzenie i Nowy Rok, to była jedna długa, wspaniała impreza, o wiele lepsza od rodzinnego świętowania w pełnej napięcia ciszy nad pieczonym indykiem w Sheffield. Zimą na północnym zachodzie, niedaleko granicy ze Szwajcarią zawsze było mnóstwo pracy. Być może nadszedł czas, by porzucić morze i pojechać w góry… Tego wieczoru Sophie usadowiła się z książką, kieliszkiem czerwonego wina i dojrzałą, soczystą nektarynką na swoim stałym miejscu na balkonie, kiedy zaskoczyło ją pukanie do drzwi. Było to niezwykle rzadkie zjawisko, właściwie niespotykane. To prawdopodobnie nieporozumienie, ktoś pomylił numery mieszkań, szukał pewnie chłopaków z góry (była pewna, że są Polakami). Otworzyła drzwi. – Sì? – Ojej. – Buonasera, Signor Russo. Na progu stał właściciel. Ratunku! Czy przyszedł, żeby ją wyrzucić? Może ktoś się poskarżył na to, że suszy figi i podkoszulki na wąskiej poręczy balkonu? Pewnego razu miał miejsce żenujący incydent: podmuch wiatru zrzucił jej różowy biustonosz, który wylądował na ramieniu starszego pana idącego ulicą, ten jednak umiał dostrzec zabawną stronę tego zdarzenia. Albo tylko jej się wtedy zdawało. – Telefonata – powiedział, wciskając jej w dłoń kartkę papieru. – Ktoś do ciebie. – Ktoś do mnie dzwonił? – wypaliła zaskoczona, a potem zobaczyła nabazgrane imię „Samantha”, to

jedna z jej kuzynek, i brytyjski numer telefonu. Ścisnęło ją w żołądku. – Grazie – odparła, zaciskając palce na kartce. – Grazie, signor. O, cholera. Zatrzasnęła drzwi na oślep, serce waliło jej jak młotem. To było tysiąc razy gorsze od latającego biustonosza. Samantha, żona miłego młodego pastora Juliana, była, jak wynikało z Facebooka, zajęta dwójką swoich małych dzieci. Nie zadawałaby sobie trudu, by namierzyć kuzynkę aż na wybrzeżu Amalfi tylko po to, by miło pogawędzić. Coś musiało się wydarzyć. Coś poważnego. – Sophie, to ty? Dzięki Bogu! Myślałam, że zniknęłaś z powierzchni ziemi. Pisałam do ciebie maile i SMS -y; kończyły mi się już pomysły, jak cię… Julian, mógłbyś potrzymać Henry’ego? Z Sophie. Nie, z moją kuzynką Sophie. No już, mój mały bąbelku… – Halo? Sam? Jesteś tam jeszcze? Sophie stała w odbijającym echo holu bloku mieszkalnego, wpychając kolejne euro do automatu telefonicznego. Nie miała czasu do stracenia. – Przepraszam. Tak, jestem. Słuchaj, przykro mi to mówić, ale mam złe wieści. Chodzi o twojego tatę. Miał rozległy zawał. Jest… cóż, przenieśli go już z oddziału intensywnej opieki, ale jego stan jest naprawdę poważny. Przyjedziesz do domu, żeby się z nim zobaczyć? Każde zdanie było jak uderzenie młota. Tata. Zawał. Intensywna terapia. – O Boże – powiedziała ochrypłym głosem. – Tak. Tak, przyjadę. – Gdyby to był mój tata, chciałabym się z nim spotkać. Więc po prostu pomyślałam… – Jasne. Dzięki, Sam. Powiedz mu… Powiedz mu, że jadę. Odłożyła słuchawkę i oparła się o chłodną ścianę holu. Szok sprawił, że odczuwała zawroty głowy, jakby się upiła albo rozchorowała. Towarzyszyło temu uczucie odrealnienia. Cholera. Rozległy zawał. Oj, tato… Jej ojciec Jim zawsze był typem sybaryty – lubił wino i dobre jedzenie, a podczas spotkań towarzyskich dominował każdą konwersację, opowiadając anegdoty. Ten wysoki, krzepki mężczyzna wydawał się najszczęśliwszy, gdy wędrował z kompasem w dłoni po parku narodowym Peak District w ubłoconych butach turystycznych. Okropnie było wyobrazić sobie, jak zatacza się z bólu, być może upada na podłogę, z jedną ręką daremnie przyciśniętą do klatki piersiowej. Musiała tam pojechać, to jasne jak słońce. Odkąd pożegnała się z domem, jej kontakt z rodzicami ograniczał się do sporadycznego wysłania pocztówki i krótkich, niezręcznych rozmów telefonicznych w święta. Ale oto tata, który stanowił fundament jej życia, leżał teraz straszliwie chory w szpitalu. Tak naprawdę nigdy dotąd nawet przez myśl jej nie przeszło, że mogłaby stracić rodziców. Ta perspektywa sprawiła, że poczuła się tak, jakby bardzo szybko wytrzeźwiała po szalonej imprezie. Kiedy wróciła do mieszkania, rozejrzała się po bezbarwnej, ciasnej przestrzeni, jakby widziała ją po raz pierwszy: brązowe zasłony, przez które wpadało za dużo światła, warstwa kurzu nad oknem, której winien był wieczny korek uliczny w dole; maleńka kuchnia mieszcząca jedynie płytę grzejną i lodówkę… Na ten widok nagle zachciało jej się płakać. Zrozumiała, że tylko bawiła się w mieszkanie tutaj, i opadło ją przygnębienie. Rozbiła obóz w kryjówce, tak jak to robiła w dzieciństwie, kiedy chowała pod stołem misie oraz przeznaczone dla lalek filiżanki do herbaty i bawiła się w dom. „Nigdy nie oglądaj się za siebie”, powtarzała sobie. Tym razem jednak nie dało się tego uniknąć. Dwa dni później wsiadała do samolotu. Pożegnanie z pracą i mieszkaniem we Włoszech było niepokojąco łatwe. Federica przytuliła ją i wyraziła swoje zrozumienie („Twój tata? Ależ oczywiście, że

musisz jechać!”). Sophie spakowała swój skromny dobytek, włożyła klucze do mieszkania do koperty i zostawiła ją na dole – signor Russo odbierze je później. I już. Przecięła wątłe więzy i znów była na wolności. Wchodzenie na pokład samolotu zwykle napawało Sophie radością, jednak ta podróż stanowiła raczej dyktowany strachem krok wstecz. Wcale nie była tchórzem. Ani też nie wybierała się tam na zawsze. Obiecywała sobie, że tylko odwiedzi ojca, upewni się, że wszystko z nim w porządku. Będzie opanowana, uprzejma, nie da się sprowokować. A potem znów wyjedzie, by cieszyć się zasilaną sznapsem zimą w jakimś zaśnieżonym regionie. Proste jak drut. – Jesteśmy gotowi do startu – oznajmił pilot przez głośniki przy akompaniamencie ryku silników. – Niech wszyscy zajmą miejsca i zapną pasy. Do widzenia, Włochy, pomyślała Sophie, ssąc landrynkę i spoglądając przez okno na świat w dole, który przechylał się i oddalał. Arrivederci. Mam nadzieję, że niedługo tu wrócę. – Leży tutaj – powiedziała pielęgniarka, rozsuwając zasłony otaczające łóżko. – Wszystko w porządku? – Dziękuję – wyjąkała Sophie, nie czując, by cokolwiek było w porządku. Jej ojciec leży w szpitalnym łóżku z zamkniętymi oczami, włosy na jego skroniach są popielate. „Kiedy dorobił się tych wszystkich zmarszczek?”, zastanawiała się z niedowierzaniem. „Kiedy tak się postarzał?” Aparatura, której rurki i elektrody oplatały jego ciało, relacjonowała upływ czasu krótkimi sygnałami i warkotem. Przez wąskie okno Sophie widziała krople rzęsistego deszczu, który padał nieprzerwanie, odkąd wylądowała w Manchesterze. Sorrento wydawało się teraz oddalone o tysiące kilometrów, niczym kolorowy sen, z którego właśnie się obudziła. Nie chcę tu być, pomyślała ze smutkiem. Z ramion zwisał jej przemoczony plecak, a wilgotne dżinsy kleiły jej się do nóg. Stała i zastanawiała się, co ma zrobić. Dziwnie było tu wrócić. Cały ten lokalny akcent. Szarzyzna i płaskość regionu. No i fala wspomnień, które dopadły ją, gdy autobus przemierzał ulice Sheffield: próby w zakurzonym szkolnym holu, picie cydru na Gladstone przed osiągnięciem pełnoletności, triumfalne trzaśnięcie frontowymi drzwiami w dniu, w którym opuściła dom… – Cześć, tato – wyszeptała, wciąż nie zbliżając się ani o krok. Obok łóżka stało puste krzesło, gościnnie odsunięte, jakby na nią czekało. W jej głowie wyświetlił się krótki film, w którym ciska na ziemię ciężki plecak, podchodzi parę kroków do krzesła, siada na nim i ujmuje dłoń ojca w swoją. „Zrób to!”, ponaglała się. „Zrób to!” Nie potrafiła. Przyglądała się jego pogrążonej we śnie twarzy, odnotowując każdą nową zmarszczkę wokół oczu, siwienie włosów. Krzaczaste brwi i dumny nos wciąż nadawały mu wygląd męża stanu, ale wydawał się stary i zmęczony, nie był już tym samym człowiekiem; który uczył ją grać w szachy i niemal nigdy nie pozwolił wygrać, który pomagał jej w nauce jazdy na rowerze, trzymając ją wielką dłonią za koszulkę na plecach, gdy pedałowała; który zaszczepił w niej uwielbienie dla Elvisa i głośnej gitary. – Tato? – zwróciła się do niego nieco głośniej. – To ja, Soph. To… – zamrugała, w ostatniej chwili powstrzymując się przed powiedzeniem „Sophie-zdrzał”, bo takie jej kiedyś nadał przezwisko. Zastanawiała się, czy ojciec jeszcze kiedykolwiek odezwie się do niej w ten sposób, i ścisnęło ją w gardle. Właściwie jak bardzo był chory? Już nigdy nie wyzdrowieje czy może za dwa tygodnie wróci do pracy? Samantha przekazała jej przez telefon tylko podstawowe informacje, a kiedy późnym wieczorem tego samego dnia Sophie zebrała się na odwagę, by zadzwonić do mamy, nikt nie odbierał.

Wyobraziła sobie pusty dom, w którym echem niesie się dzwonek telefonu, podczas gdy Trish trzyma straż przy łóżku męża, i poczuła, że jest bardzo daleko. Jej serce zaczęło bić szybciej. Nie była pewna, czy nadal chce poznać szczegóły. Co, jeśli prawda okaże się zbyt trudna do przełknięcia? Może powinna po prostu odejść, wycofać się w błogą niewiedzę. Mogłaby się odwrócić, pojechać na lotnisko, wskoczyć w samolot lecący do jakiegoś nieznanego miejsca, zatopić smutki w taniej zagranicznej whisky i… – Och, Sophie! Dzięki Bogu. Za późno. Jej matka mało na nią nie wpadła, wkraczając z impetem do sali. Zdążyła wypowiedzieć kilka słów, a już brzmiało to jak początek kłótni. Sophie przygotowała się na scysję. – Cześć, mamo – powiedziała. Te słowa nie wyszły z jej ust od Bożego Narodzenia zeszłego roku, kiedy to dzwoniła z budki telefonicznej w Rzymie, pijana tak, że nie potrafiła złożyć zdania. Od ośmiu lat nie zdarzyło im się przebywać w jednym pomieszczeniu i oto stały naprzeciw siebie: Sophie – brudna i przemoczona, matka zaś zadbana, w eleganckiej bluzce, z perfekcyjnym makijażem i fryzurą, z której nie śmiał wystawać choćby jeden włosek. „Należy trzymać fason” – Sophie wyobraziła sobie, że to właśnie mama powtarzała sobie dziś rano, nakładając puder na twarz. – Co z nim? – spytała. – Jego stan jest stabilny – matka odparła rzeczowo. Podeszła do łóżka i położyła dłoń na dłoni męża. – Jim, kochanie, to ja. I znów to samo: przypomnienie dawnego rozkładu sił. Mama fizycznie biorąca stronę taty, potem działania zespołowe, traktowanie Sophie jak powietrze. Choć na pewno nie jak powietrze w tym pokoju – na ten zaduch trudno nie zwrócić uwagi, pomyślała Sophie. Pozwoliła, by plecak zsunął się jej z ramion, położyła go przy ścianie. – Co się stało? – spytała. – Mam na myśli zawał. – Byliśmy w Meadowhall – mama zaczęła opowiadać. – Oglądaliśmy torby podróżne w Hanleys. Pomyśleliśmy, że skoro już mamy w lutym lecieć na Kanary, szarpniemy się na nowe walizki. Twój ojciec znalazł jedną, która mu się podobała, taką elegancką, brązową… Zresztą, nieważne. Nie mógł złapać tchu, nagle po prostu się przewrócił, padł bez sił na podłogę w sklepie. – Zacisnęła usta na wspomnienie tej chwili. – Dziewczyna przy kasie musiała wezwać pogotowie, bo ja zapomniałam naładować telefon. – Gwałtownie wciągnęła powietrze, zaciśnięte na torebce kłykcie zbielały. – Przewieziono nas tutaj na sygnale. Od tamtej pory cały czas tu leży. – Och, mamo – Sophie czuła jej ból, wyobrażała sobie, jak okropne musiało to być przeżycie, ale wciąż nie potrafiła się zmusić do zrobienia kroku naprzód. Mama prawdopodobnie odepchnęłaby ją, gdyby próbowała ją przytulić. – Samantha mówiła, że to był poważny atak – zaryzykowała żałośnie po chwili. – Tak. Zatrzymanie akcji serca. – Pauza. – Samantha była dla nas bardzo dobra. Przychodziła tu codziennie, chociaż jest tak zajęta maluchami. Szukała cię w otchłani… miejsca, w którym akurat się znajdowałaś. Ta zawoalowana krytyka przyprawiła Sophie o ciarki. Samantha to złota dziewczyna, Sophie – wyrzutek, słyszała to już milion razy. Nie odrywała wzroku od nieruchomej postaci leżącej w łóżku. – Ale odzyskał od tamtego czasu przytomność? – spytała. – Tak. Przez kilka godzin był nieprzytomny i musieli go wentylować, to znaczy umieścić w jego sercu coś w rodzaju balonika, który sprawia, że ono funkcjonuje prawidłowo – powiedziała mama. – Miał

całkowicie zablokowaną tętnicę wieńcową, więc w niej i dwóch innych trzeba było założyć stenty. Ale… – Na jej dolnych rzęsach pojawiły się łzy. – Ale dobrze sobie radzi. Lepiej. – To musiało być przerażające – zauważyła Sophie. Twarz jej mamy znów stała się nieprzenikniona, jakby uczucia zagościły na niej tylko przez pomyłkę. – Nic nam nie będzie – oznajmiła dziarsko. Ach, to wyniosłe „my”, jedno maleńkie słowo, które tak wiele znaczyło. Nagła zmiana atmosfery sprawiła, że Sophie zesztywniała. – Więc… co teraz? Jak długo będzie musiał… – urwała, bo tata poruszył się pod pościelą, marszcząc brwi przez sen. – Jak długo będzie musiał tu zostać? – wyszeptała, nie chcąc go zbudzić. Bała się, że nie wiedziałaby, jak zareagować, gdyby otworzył oczy. – Miejmy nadzieję, że już niezbyt długo – odparła jej mama. – Są zadowoleni z jego postępów, ale nie wiadomo jeszcze nic pewnego. Jim znów się poruszył. Tym razem jednak naprawdę otworzył oczy i zamrugał. Potem ujrzał Sophie i wyraz jego twarzy zmienił się z zaniepokojonego na zaskoczony. – Soph! Witaj, kochanie. Właśnie o tobie śniłem. Podeszła do niego, stanęła przy tej stronie łóżka, gdzie nie było matki, i nieśmiało ujęła jego dłoń. Jego palce były blade i wykrzywione jak u starego człowieka. – Tato, jak się masz? – No, wiesz – odpowiedział. – Zdrowieję. Niedługo znów stanę na nogi, wrócę do normalności. – Nie całkiem, Jim – bąknęła jego żona przez zaciśnięte usta. – Naprawdę ceny w Hanleys były aż tak wysokie? – spytała Sophie, próbując zbagatelizować sytuację. Co to ma być, żałosna strategia radzenia sobie z bólem? – Wiem, mówi się, że ludzie z Yorkshire są skąpi, ale naprawdę, tato… – Prawdopodobnie istnieją lepsze sposoby na to, by dostać zniżkę – zgodził się ze śmiechem, a potem uścisnął jej rękę. – Dobrze cię widzieć, Soph. Naprawdę dobrze. Może warto było mieć zawał, żeby cię znowu zobaczyć. – Oj, tato. Nie mów tak. – Poważnie. Ładnie wyglądasz. Jak życie? Zawahała się. Jakimś sposobem pominęli poważne sprawy i przeszli do zwykłej rozmowy. – Eee… świetnie – odparła wymijająco. – Mieszkałam w Sorrento, poznałam cudownych ludzi i wiesz, naprawdę polubiłam włoski styl życia… – To wspaniale, kochanie. Pięknie się tam opaliłaś. – Ba! Każdego dnia słońce. – Podniosła brew, zerkając znacząco na obryzgane deszczem okno, a on się uśmiechnął. – Jim, właśnie rozmawiałam z lekarzem, który podał mi najświeższe informacje – obwieściła wtedy jej mama, a Sophie próbowała słuchać, jak mówi o lekarstwach i wynikach badań, ale świat wydawał się szaleńczo chybotać. Nagle poczuła, że kręci jej się w głowie i traci równowagę. – Wszystko w porządku? – spytał tata, zauważywszy, co się dzieje. – Jesteś jakby zielonkawa pod tą opalenizną. – Czuję się dobrze, naprawdę. Spiesząc się na autobus na lotnisko, nie zdążyła zjeść śniadania, na pokładzie samolotu ceny były jak

dla niej stanowczo wygórowane (cztery funty za kanapkę – jeszcze czego!?). A kiedy już wylądowała, myślała tylko o tym, żeby zdążyć na autobus do szpitala, o tacie i o… – Wyskoczę po kawę – zadecydowała. – Jakieś zamówienia? Ojciec powiódł za nią wzrokiem. – Tylko wróć – odpowiedział. – Zostaniesz tu trochę, skoro już przyjechałaś, prawda? Wzięta znienacka, Sophie przytaknęła. Zdała sobie sprawę, że nie ma się gdzie zatrzymać, nie zastanawiała się, co zrobi, gdy się już tu znajdzie. – Możesz spać w swoim starym pokoju. Co ty na to, Trish? Będzie jak za dawnych czasów. Dawne czasy? Co to, to nie. Nie chciała do nich wracać. Tymczasem w ustach Trish, ściągniętych tak, że przypominały koci tyłek, najwyraźniej już formowały się słowa „po moim trupie”. Ona też nie miała ochoty wracać do dawnych czasów. – Zatrzymam się u znajomej – powiedziała Sophie szybko, by wybawić je obie z opresji. – Zaraz wracam. Gdy opuszczała pokój, trzęsły jej się nogi, a serce zdawało się szarpać w piersi i zacinać się tak samo, jak u taty. Zatrzymać się u rodziców? Nigdy więcej. Prędzej będzie spała na ulicy. Szła korytarzem, próbując sobie przypomnieć, do kogo może zadzwonić. Hmm… do nikogo. Od lat nie utrzymuje kontaktu z żadnym ze swoich szkolnych znajomych. Pieprzyć to, jeśli będzie trzeba, zatrzyma się w hostelu. Bilet lotniczy pożarł większość jej oszczędności, ale mogła wyskrobać trochę gotówki na jedną lub dwie noce w jakimś tanim miejscu. „Zachowaj dystans” – upomniała samą siebie. Tylko tak można uniknąć ponownego zranienia.

Rozdział 4 Il segreto – sekret

Catherine oddalała się od domu, jadąc bez celu przed siebie. Łzy spływały jej po policzkach. Po prostu musiała uciec, znaleźć się daleko od męża i… o d ni e j. Jak Mike mógł zrobić coś takiego? I to w i c h łóżku! Napędzana adrenaliną, gnała przed siebie, nie mogąc się skupić na drodze, prawie nie dostrzegając skrzyżowań i zakrętów. W jej umyśle natrętnie pojawiała się twarz kochanki Mike’a i to jej swobodne „No, ładnie”, wypowiedziane tak, jakby uważała, że sytuacja jest zabawna. Pomyśleć tylko, że miała czelność spojrzeć Catherine w oczy i uśmiechnąć się z wyższością – tak, właśnie z wyższością – leżąc na jej pościeli z Marks & Spencera, z jej mężem wpychającym w nią swojego wiarołomnego kutasa. Jak to się stało? Nie rozumiała. Co z papierkową robotą, którą miał wykonywać? Czy to wszystko było kłamstwem? Czy pomyślał sobie: „Doskonale, żony i dzieci nie ma w domu, kogoś sobie przelecę?”. Nie, Mike by tak nie postąpił. W żadnym razie. Przestawała już wierzyć własnym oczom, własnemu umysłowi. Te dziwaczne dwie minuty spędzone w sypialni musiały być jakąś pomyłką. Mike zawsze mówił, że jest mniej więcej tak spostrzegawcza jak Stevie Wonder. Miał rację. Poza tym nie należał do mężczyzn, którzy w niedzielne popołudnia, w świetle dnia, uprawiają seks z obcą kobietą. Zwyczajnie taki nie był. – Ty głuptasie – na pewno powie po jej powrocie. – Naprawdę myślałaś, że zrobiłbym ci takie świństwo? To absurdalne, nawet jak na ciebie. Może miała halucynacje. Jakieś okropne przeciążenie mózgu spowodowane stresem związanym z wyjazdem dzieci. Jednak… Przełknęła ślinę głośno i nieelegancko. „Zmądrzej, Catherine”, pomyślała. W głębi serca wiedziała, że nie było żadnych halucynacji, żadnego błędu. Widziała ich, choćby nie wiem jak bardzo chciała udawać, że jest inaczej. Mike’a i tę blondynkę. Ponętną, z jędrnymi cyckami, zdecydowanie bardziej seksowną, zdecydowanie młodszą blondynkę. Nagą. W ich małżeńskim łóżku, z kołdrą wypchaną gęsim pierzem skopaną na dywan. Widziała ich. Wstrząśnięta i przepełniona żalem, zatrzymała się na poboczu, oparła głowę o kierownicę, włączyła światła awaryjne i wybuchła płaczem. Blisko dziewiętnaście lat temu Catherine weszła do szpitala w pełni przygotowana, by powiedzieć: „Nie chcę go”. Zamierzała zapisać się na aborcję tak szybko, jak to możliwe, by się pozbyć intruza (właściwie błędu) ze swojego łona i mieć to z głowy. Cóż, miała dopiero dwadzieścia lat. Cztery semestry studiów, wakacyjna przygoda i nieoczekiwanie – ciąża. Nie wyglądało na to, że da sobie radę. Leżała na łóżku prześcielonym papierowym ręcznikiem, czekając, aż lekarz natrze jej brzuch zimną, niebieską galaretą i zacznie wykonywać okrężne ruchy głowicą urządzenia. – Nawet nie patrz – poradziła jej przyjaciółka Zoe. – To tylko bezkształtna masa, a nie dziecko. Ale wtedy lekarz zawołał: – Bliźniaki! W jego głosie słychać było podniecenie. Nieoczekiwanie Catherine została oczarowana widokiem na monitorze, przedstawiającym bulwiaste głowy i ciałka. Nie bezkształtną masę komórek, ale dwoje

prawdziwych dzieci rosnących w jej wnętrzu. Maleńcy ludzie. Och! Skłaniali ku sobie główki, jakby odbywali prywatną naradę w intymnej ciemności, którą dzielili. Zaraz… – Trzymają się za ręce – wyszeptała, wytrzeszczając oczy z niedowierzaniem i zachwytem. – Rzeczywiście, tak to wygląda – przyznał lekarz. – Słodkie. Nie dało się ukryć, widok był słodki, najsłodszy ze wszystkich, jakie oglądała w życiu. W następnej chwili zapanowała nad nią jakaś siła, atawistyczna, nagła i przemożna. Wiedziała już, że aborcja nie wchodzi w rachubę. – Dziękuję – powiedziała słabo, gdy lekarz sprawnym ruchem starł żel z jej brzucha. Po bezsennej nocy wsiadła do pociągu do Sheffield z poczuciem, że doświadcza cudu, wciąż zaskoczona własną, natychmiastową decyzją. Poprzedniego wieczoru usiadła w sekcji naukowej uniwersyteckiej biblioteki i przestudiowała wszystko, co mogła znaleźć na temat niemowląt i porodu. Jej ciało przypominało tykający zegar, cenne naczynie skrywające tajemnicę. Ściskając skrawek papieru z adresem Mike’a, niepewnie zapukała do jego drzwi i czekała przed nimi w swojej parce, rękawiczkach bez palców i z ziarnistymi zdjęciami U SG ukrytymi w kieszeni. Otworzyła Shirley, jego matka, drobna, srebrnowłosa kobieta w szarej wełnianej sukience i z krzyżykiem na szyi. – Tak, kochana? – spytała. – Czy zastałam Mike’a? Mike’a Evansa? Kobieta spojrzała na nią z zaciekawieniem. – Nie, moja droga, jest na uniwersytecie w Nottingham. Nie będzie go przez następne kilka tygodni. – Zawahała się. Najwyraźniej twarz Catherine zdradzała, że nie była to zwyczajna, niezobowiązująca wizyta. – Czy mam mu coś przekazać? Ręka Catherine instynktownie powędrowała na brzuch. Ostatnio po raz pierwszy poczuła, jak dzieci się poruszają, dziwne drgania właśnie wróciły. – Ja… Shirley dostrzegła umiejscowienie dłoni dziewczyny, jej wychudzoną twarz i determinację, z jaką zapytała o Mike’a. Była osobą praktyczną, potrafiła rozpoznać katastrofę, która właśnie stanęła w jej progu. – Wejdź, proszę – powiedziała. Dochodziła szósta wieczorem, Catherine od kilku godzin siedziała w samochodzie zaparkowanym na poboczu. Nawet nie zauważyła, że słońce schowało się za wzgórzami; przemykające w gęstniejących ciemnościach samochody miały włączone przednie światła. Nie wiedziała, co począć. Jej mózg odmawiał właściwego funkcjonowania. Co, jeśli wróci do domu, a ta kobieta ciągle tam będzie? Co, jeśli wejdzie, a oni wciąż będą uprawiać seks, śmiejąc się z niej? „No, ładnie – może znów powiedzieć uszczypliwie ta kobieta. – Wróciła. Zrozum aluzję, dobrze, kochanie?” Zmarznięta, objęła się ramionami, wtykając dłonie pod pachy, żeby się zagrzać. Wciąż nie mogła w to uwierzyć. Cała historia wydawała jej się złym snem, żartem. Gdyby tylko nie spieszyła się tak do domu! Gdyby bliźnięta nie chciały jak najszybciej się jej pozbyć, gdyby korek na autostradzie był większy, może nigdy nie przeszkodziłaby Mike’owi i te j. Kim ona w ogóle była? I od jak dawna wyskakiwała z majtek,

by potem uprawiać seks z jej mężem? O Boże. To takie okropne, a zarazem jakby żywcem wzięte z opery mydlanej. Żona wychodzi z domu, kochanka zjawia się w sypialni. To dopiero tandeta. I brak charakteru. Czy Mike był chory? Przeżywał załamanie nerwowe? Może to rodzaj histerycznej ucieczki, stan, w którym nie odpowiada się za swoje działania? Widziała kiedyś program telewizyjny na ten temat. Musi istnieć jakieś wytłumaczenie, przecież on ją kocha. Jest jego żoną! Chyba że… Przeszyło ją zimne ostrze strachu. Chyba że nie był chory. Chyba że doskonale wiedział, co robi. Chyba że w ogóle jej nie kochał. Po chwili zdała sobie sprawę, że dzwoni jej telefon. Było już po siódmej i z każdą minutą robiło się ciemniej. Nie zauważyła, jak upłynęła następna godzina. Może to ona przechodziła załamanie nerwowe? Zdrętwiałymi z zimna palcami sięgnęła do torebki, by odebrać telefon. – Słucham? – powiedziała ochryple. Gardło bolało ją od płaczu. – Catherine. – To był Mike. – Gdzie jesteś? – W… – Zamrugała oczami i wyjrzała przez okno. Nie mogła nic zobaczyć. – Nie wiem – przyznała. Żałosne. Była pewna, że to właśnie myślał – żałosne. Jak można dokądś jechać i nie wiedzieć, gdzie się jest? Czasem, kiedy do niej mówił, w jego głosie pobrzmiewała taka pogarda, że miała ochotę schować się pod ziemię. – Nie rób scen, Catherine – powiedział w końcu. – Po prostu wróć do domu i porozmawiajmy. Wtedy jej telefon musiał stracić zasięg, bo ni z tego, ni z owego w jej uchu rozbrzmiał sygnał wybierania numeru. Oparła głowę o wyprofilowany zagłówek i wzięła długi, drżący oddech. Chciał rozmawiać. Powiedział „wróć do domu”. To chyba dobry znak? Właściwie przeprosiny. Musi czuć się z tym okropnie. Tak. Wróci do domu, a on wyjaśni, że to był głupi błąd, który nigdy więcej się nie powtórzy. Że to było chwilowe szaleństwo, oto, co powie. Wtedy ona mu wybaczy, pewnie trochę popłacze, potem zażyje jedną ze swoich tabletek nasennych, by wymazać to wszystko z pamięci. Jutro będą żyć dalej tak samo jak wcześniej. Wspominanie tego nie będzie miało sensu. Innym parom udało się przetrwać zdradę, czyż nie? Jej i Mike’owi też się uda. Musi. Ponieważ bez niego Catherine jest nikim. Pierwszym, co ujrzała, przekroczywszy próg domu, była walizka w holu, czarna i złowieszcza. Pokrowiec na garnitur wisiał na wieszaku. Spojrzała na niego, potem znów na wypchaną walizkę. Nie, pomyślała w panice. Nie. Jak we śnie przeszła do pokoju gościnnego. Mike siedział na sofie, niecierpliwie podrygując nogą. Gdy ją zobaczył, wstał. – Przykro mi, że dowiedziałaś się w ten sposób – oznajmił. Zdanie zabrzmiało tak, jakby przećwiczył je wiele razy. – Chciałem ci powiedzieć już od jakiegoś czasu. Zaraz. Chwilowe szaleństwo trwało od „jakiegoś czasu”? – Oboje wiemy, że przede wszystkim nie powinniśmy się byli pobierać – kontynuował. – Dla dobra dzieci starałem się, żeby to jakoś funkcjonowało, ale teraz, kiedy opuściły dom… Chwileczkę. Przede wszystkim nie powinniśmy się byli pobierać? – Chcę się wyprowadzić. Poznałem kogoś.

– Tę blondynkę – powiedziała głupio. Brawo, Catherine, wygrała pani suszarkę. Trafne spostrzeżenie. – Tak. Rebeccę. Nastała ogłuszająca cisza. W uszach Catherine szumiała krew. Przez chwilę zdawało jej się, że zemdleje. – Czy ty naprawdę… – Przełknęła ślinę. – Mówisz poważnie? – Uważasz, że mógłbym żartować na taki temat? Zabolał ją ostry ton, jakim to powiedział. – Nie… – Rozdziawiła usta jak półgłówek. – Nie rozumiem. Mike wstał. – Nie kocham cię – powiedział powoli i wyraźnie. – Teraz rozumiesz? Przywiązałaś mnie do siebie, zachodząc w ciążę. Nigdy tego nie chciałem. Z jej oczu popłynęły łzy. Zatopiła się w fotelu, nie mogąc ustać na nogach. – Ale… – Zrozum – powiedział rozdrażniony. – Między nami wszystko jest skończone i to od wielu lat. Oboje o tym wiemy. Tak będzie najlepiej dla nas obojga. Nie ma sensu dalej się męczyć, unieszczęśliwiać się wzajemnie przez resztę życia. Unieszczęśliwiać? Naprawdę tak uważał? Czy nie każde małżeństwo ma swoje lepsze i gorsze chwile? Takie jest życie. – Wrócę za parę dni, żeby zabrać więcej rzeczy – oznajmił. – Do zobaczenia, Catherine.

Rozdział 5 L’investigatore – detektyw

Poszukiwania tajemniczego Włocha, który był ojcem Anny, nie nabrały tempa. Konieczność przyznania Pete’owi racji irytowała ją, ale naprawdę imię Gino było we Włoszech bardzo popularne. Anna potrzebowała znacznie więcej danych, jeśli kiedykolwiek miała zamiar zawęzić pole poszukiwań. Ze strony babci nie mogła liczyć na coś więcej ponad szczątkowe informacje, od których wszystko się zaczęło. Od tamtego czasu Anna kilkakrotnie odwiedzała dom opieki, próbując różnymi sposobami przywrócić babci pamięć, ale nic to nie przyniosło, tylko całkiem zamąciła jej w głowie. Oprócz demencji w umyśle Nory wyraźnie znajdowała się jakaś dodatkowa blokada, co oznaczało, że będzie lojalnie strzec swoich sekretów, aż do końca. Anna jeszcze dwa razy rozmawiała z mamą przez telefon, lecz nie zebrała się na odwagę, by prosto z mostu zapytać ją o ojca. Ale przecież Anna była dziennikarką. Potrafiła dotrzeć do informacji o każdej aferze… – Colin – zwróciła się do najstarszego stażem pracownika gazety pewnego listopadowego ranka. – Gdybyś kogoś szukał i znał tylko jego imię, co byś zrobił? – Poddał się – odparł z kamienną twarzą Colin, który przez lata pracował w edynburskim oddziale BBC , a także jako dziennikarz kryminalny w „Telegraph” i był znany z tego, że nie owija w bawełnę. – No tak, racja. Ale gdybyś postanowił mimo wszystko spróbować, co byś zrobił, żeby go namierzyć? Od czego zacząłbyś? – Gdybym miał tylko imię? Nie zadawałbym sobie trudu, żeby w ogóle zaczynać. To niewykonalne. Jego siwe, krzaczaste brwi ułożyły się tak, jakby miał je lada chwila zmarszczyć. Bywał gburowaty, zwłaszcza gdy niepokoiło się go przed wypiciem piwa w porze lunchu. – Kogo szukasz, Anno? – spytał Joe, jeden z dziennikarzy sportowych, który właśnie niespiesznie przemierzał redakcję z kawą w dłoni. – Nie mów mi, że ktoś zrobił ci świństwo. Anna, która zniechęcona wróciła do przygotowywania materiału o planowanym na przyszły tydzień włączeniu wielkich bożonarodzeniowych lampek, podniosła głowę i uśmiechnęła się blado. – Niezupełnie – odparła. – Szukam ojca. Nie chciała być tak otwarta, ale w przyjacielskim Joem było coś, co zawsze ją rozbrajało. Miał długie kończyny i wyraźnie zarysowane kości policzkowe, a ładnie rzeźbione rysy i modnie obcięte czarne włosy sprawiały, że podobał się połowie kobiet w redakcji. – Ach – powiedział, zatrzymując się i sprawiając wrażenie zmieszanego. – Przepraszam, nie chciałem być niedyskretny. – Nie szkodzi – zapewniła. Zdawała sobie sprawę, że kilka innych osób w redakcji nadstawiło uszu; nagle zapanowała napięta, pełna czujności cisza. Każdy dziennikarz lubi wścibiać nos w nie swoje sprawy, to wchodziło w zakres obowiązków. – Nigdy go nie poznałam, nic o nim nie wiem. Ale ostatnio dowiedziałam się, że ma na imię Gino i jest Włochem. W każdym razie był. Do tej pory mógł już oczywiście kopnąć w kalendarz. – Nieźle – skomentował Joe. Przysiadł na krawędzi jej biurka. – To musi być dziwne uczucie. – Owszem – przytaknęła Anna. – Można tak powiedzieć.

– Więc jesteś pół-Włoszką? Fajnie. – Wiem. To jest ta dobra wiadomość. Jeśli chodzi o złą… cóż, nie wiem nic więcej. Colin uniósł brew. Nawet najbardziej zrzędliwy pismak nie mógł się oprzeć kuszącej historii. – O ile ja się orientuję, istnieje tylko jeden sposób, by coś z tym zrobić. – Jaki? I nie mów mi znowu „poddać się”. – Musisz wrócić do źródła – poradził jej Colin. – Innymi słowy, poproś matkę, by powiedziała ci prawdę. Anna skrzywiła się. – Gdyby to było takie proste, Col. Wierz mi, próbowałam. – Na pewno warto spróbować jeszcze raz – odparł Colin łagodnym tonem. – Przy wszystkich najlepszych historiach trzeba trochę pokopać. Zadaj właściwe pytanie, nigdy nie wiadomo, czego możesz się dowiedzieć. – Pewnie tak, ale… – Przed oczami Anny pojawił się obraz matki, zaciskającej usta i kręcącej przecząco głową. To nie będzie łatwa rozmowa. Jeśli mama się wkurzy, może nawet skończyć się na tym, że straci jedynego rodzica. – Powodzenia – powiedział Joe, wstając i odchodząc. – Czy raczej buona fortuna. – A po ludzku? – Powodzenia – powtórzył Joe i cmoknął z dezaprobatą. – Myślałem, że zrozumiesz, zważywszy na twoją włoską spuściznę i w ogóle. Nadrób zaległości. Anna wróciła do pracy, ale te słowa trafiły do niej. Jej w ł o s ka s p uś c i zna. Jak wspaniale to brzmiało. Na dodatek miał rację. Powinna dowiedzieć się więcej o kraju swojego ojca, była to sobie winna. Porzucając po raz kolejny temat bożonarodzeniowego oświetlenia, włączyła wyszukiwarkę internetową i wstukała „nauka włoskiego”. Może nie zaszła jeszcze zbyt daleko w poszukiwaniach ojca, ale mogła przynajmniej przygotować się do rozmowy z nim, kiedy już zostaną zwieńczone sukcesem. Wyglądało na to, że przegapiła właściwy moment, jeśli chodzi o naukę języka włoskiego – we wszystkich szkołach językowych kursy startowały we wrześniu i trwały aż do lata. O, może jednak nie we wszystkich. Hurst College, centrum kształcenia dorosłych, organizował trzymiesięczne konwersacje dla początkujących, które rozpoczynały się w styczniu. – W sam raz – powiedziała półgłosem, jednocześnie wyjmując kartę Visa i od razu zapisując się na zajęcia. Następnie z niechęcią i wahaniem schowała ją do portfela. Styczeń był odległy o całe wieki. Musiała zapełnić czymś czas oczekiwania. Wróciła do wyników wyszukiwania. Mogłaby studiować wspaniałą włoską architekturę na uniwersytecie – hmm, jako specjalizację w ramach innego kierunku, lepiej jednak nie. Znalazła też wykłady z historii Włoch, te nie wzbudziły jej zainteresowania. I wtedy natknęła się na pewną ofertę. W kuchniach nad Giovanni’s, uroczymi delikatesami na Sharrowvale Road, prowadzono kursy gotowania. „Rustykalne włoskie kolacje. Dania z domowym makaronem. Klasyczne włoskie desery”. Zaburczało jej w brzuchu. To coś bardziej dla niej. Uwielbiała włoskie jedzenie! Kilkoma szybkimi kliknięciami zapisała się na kurs Wprowadzenie do włoskiej kuchni odbywający się w sobotę za dwa tygodnie. Nagle usłyszała w pobliżu energiczny stukot szpilek i pospiesznie zamknęła przeglądarkę. Ten odgłos oznaczał tylko jedno: Imogen, szefowa i to jej prześwietlające spojrzenie, któremu nie umknie

bumelujący pracownik. Anna wróciła do swojego nudnego artykułu o tajemniczym gościu specjalnym, który w tym roku włączy bożonarodzeniowe lampki. Przy tym śmigała palcami po klawiaturze, by wyglądać na pilną w każdym calu żurnalistkę. Jednak jej myśli krążyły wokół uczty złożonej z własnoręcznie przyrządzonego pesto i czekoladowych trufli oraz włoskiego kucharza podnoszącego do ust palce i cmokającego w geście uznania dla jej zdolności kulinarnych. Może okaże się, że jest do tego stworzona. Może drzemie w niej nieodkryty dotąd talent. Wyobraziła sobie, jak nonszalancko wyjaśnia innym uczestnikom kursu: „Cóż, mój ojciec jest Włochem. Pewnie mam to we krwi”. Wtedy przypomniała sobie, że jeśli nie podejmie działań, nigdy nie spotka tego ojca. „Wróć do źródła” – radził Colin. I chyba było to jedyne sensowne wyjście, czy jej się to podobało, czy nie. Zbierze się na odwagę i przyciśnie mamę. Tracey Morley nazywała się teraz Tracey Waldon; przed pięcioma laty wyszła za Grahama Waldona. Para mieszkała na spokojnych przedmieściach Leeds z nadąsanym rudym kotem Lambertem (Butler, jego brat, rok wcześniej odszedł do Krainy Wiecznych Łowów) i pokaźną kolekcją kaktusów Grahama. Chociaż przez całe dzieciństwo Anna i Tracey miały tylko siebie, wcale nie były – czego można by się spodziewać – papużkami nierozłączkami. Niektóre z koleżanek Anny łączył z mamami rodzaj przytulnej relacji, wypełnionej codziennymi pogaduszkami przez telefon, plotkami podczas długich lunchów, dniami spędzanymi w spa w białych frotowych szlafrokach – relacja Tracey i Anny do takich nie należała. Nie przeszkadzało jej to. Wiedziała, że mama kocha ją do bólu, że w razie potrzeby skoczyłaby pod koła pędzącego autobusu, by ją ratować, ale wiedziała też, że Tracey ma mocny charakter i emocje traktuje z najwyższą ostrożnością. Nigdy nie wykładała kart na stół. – Świąteczne zakupy? – powtórzyła z powątpiewaniem, kiedy Anna zadzwoniła, by zaproponować spotkanie. – Tylko my dwie? – Pomyślałam, że byłoby miło zrobić coś razem – odparła jej córka, lekko urażona tym, że pomysł nie spotkał się z entuzjazmem. – Właściwie to nie musimy kupować prezentów – kontynuowała, nie doczekawszy się odpowiedzi. – Możemy, wiesz, zjeść lunch i porozmawiać. Nastała cisza, podczas której w głowie Tracey roiło się od podejrzeń. – O Boże – powiedziała nagle. – Jesteś w ciąży, Anno? O to chodzi? – Nie! – Bo właśnie przy naszym ostatnim spotkaniu wydawałaś mi się trochę pulchna na twarzy i nawet powiedziałam Grahamowi: „Zobaczysz, niedługo Anna będzie miała dla nas nowiny”. I… – Mamo! MA MO ! Nie jestem w ciąży! – Pochyliła się do telefonu, żałując, że dzwoni z pracy. Jej koledzy mają dziś używanie, słysząc tyle o jej prywatnym życiu. – Na litość boską, nie można już zaproponować wspólnego lunchu, żebyś nie snuła absurdalnych domysłów? Spojrzała na siedzącą przy biurku naprzeciwko Marlę i przewróciła oczami, a ta odwzajemniła się uśmiechem, wyraźnie rozbawiona sceną. – Dobrze, dobrze, uspokój się, tylko się zastanawiałam – odparła Tracey. – Swoją drogą, dzięki Bogu. Bez obrazy, ale nie jestem jeszcze gotowa, by zostać babcią. – Nie martw się, w najbliższym czasie na pewno ci to nie grozi – sucho poinformowała Anna. Może była nielojalna, ale odczuwała lekkie mdłości na myśl o urodzeniu małego Pete’a, który na pewno stworzyłby arkusz obliczeniowy i wystawiałby jej oceny za nieudolne matczyne wysiłki. – A wracając do

spotkania, może wyskoczyłybyśmy na lunch do Living Room? – O rety, tam jest tak wytwornie – odpowiedziała mama. – Jesteś pewna, że nie ma nic na rzeczy? Nie próbujesz mnie urobić, zanim przyznasz się do popełnienia jakiegoś straszliwego przestępstwa? – Nie ma sprawy, jeśli wolisz, to pójdziemy na frytki do jakiegoś fast foodu – warknęła Anna. – Albo przyniesiemy własny lunch w folii, do cholery. To była tylko propozycja. Była bliska wpadnięcia w nastoletnie rozdrażnienie – „Nie będę więcej przeszkadzać!” – ale udało jej się ugryźć w język. W końcu miała wkupić się w jej łaski, nie chciała tego zepsuć, nim zobaczyły menu. – Spokojnie! Odnajdę się w wytwornym lokalu. Tak tylko powiedziałam. – Doskonale – wycedziła Anna przez zaciśnięte zęby. – W takim razie zarezerwuję stolik i napiszę ci SMS -a, żebyś potwierdziła termin, okej? Cieszę się, że się zobaczymy. – Ja też. Tak mi się wydaje. W sobotę Anna dotarła do Leeds pół godziny za wcześnie, więc zajrzała jeszcze do księgarni Waterstones na Albion Street, żeby umilić sobie czas. Nie zatrzymując się, minęła wszystkie stoły ze współczesną beletrystyką i skierowała się do działu podróży. Może nie chodziło tylko o zadawanie właściwych pytań, myślała, przeglądając półki w poszukiwaniu tego, czego potrzebowała. Może powinna przygotować jeszcze kilka rekwizytów. Następne dwadzieścia minut upłynęło jej na przeglądaniu przewodników i map. Wpatrywała się w barwne zdjęcia, chłonąc widoki: splendor Rzymu, olśniewające toskańskie pola szkarłatnych maków, unikatowe piękno Wenecji, dzikie wybrzeże i wspaniałe plaże… Och, jakże jej się to wszystko podobało. A najlepsze było to, że teraz ten kraj stał się i jej krajem. Przyciągał ją z taką mocą, że była niemal zaskoczona, gdy oderwawszy wzrok od otwartych stron, wciąż znajdowała się w Yorkshire. Spojrzała na zegarek i zdała sobie sprawę, że jeśli się nie pospieszy, przyjdzie spóźniona, więc szybko zapłaciła za zakupy i wyszła. Szykowna, elegancka restauracja Living Room, w której Anna jadła tylko raz, podczas wieczoru panieńskiego przyjaciółki, nie sprawiała wrażenia lokalu, z którego jej mama mogłaby wypaść jak burza w napadzie złości. Taką miała nadzieję. Gdy Anna dotarła na miejsce, Tracey siedziała już przy stoliku w kącie sali, popijając cappuccino i rozwiązując sudoku w telefonie. – Cześć, kochanie – powitała córkę i podniosła się, by pocałować ją w policzek. – Przepraszam za spóźnienie – powiedziała Anna, zdejmując wilgotny płaszcz i wieszając go na oparciu krzesła. – Byłam w księgarni i straciłam poczucie czasu. Planujemy wakacje. – Ty i Pete? Dokąd zamierzacie jechać? – Do Włoch – odparła Anna. No, proszę. Zdążyła to powiedzieć, nim jeszcze usiadła. Jej serce biło szybko, gdy śledziła reakcję mamy w nadziei, że zdradzi ją wyraz twarzy lub język ciała. – Byłaś kiedyś? – Ja? Tak. Wiele lat temu, zanim się urodziłaś. Babskie wakacje, ja i twoja ciocia Marie. Dwa tygodnie w Rimini, było jak w bajce. Na jej twarzy pojawiła się zaduma. Lepkimi palcami Anna wyciągnęła swoje nowe przewodniki z torby. – Rimini. Gdzie to właściwie jest? – spytała, och!, jakże niezobowiązująco, przełykając inne, bardziej oczywiste pytanie, które kipiało w jej wnętrzu. Ostrożnie. Żadnych gwałtownych ruchów.

Żadnego wyskakiwania z „Gdzie poznałaś mojego ojca?”, choćby nie wiem jak bardzo pragnęła się tego dowiedzieć. Ku jej zdziwieniu ta metoda zdawała się działać. – Chyba na północy. Pokaż mi tę mapę, znajdę je. Fantastyczne plaże. – Zaczęła przeglądać strony, nagle zatrzymała się i spojrzała na Annę pytająco. – Czekaj chwilę, myślałam, że Pete nie lubi wyjazdów za granicę. Jak udało ci się go do tego namówić? – Och… – Niech to szlag. Nie przemyślała tego. A zdecydowanie nie chciała zmieniać tematu na Pete’a, chciała wrócić do Rimini i wspomnień mamy. – Szczerze mówiąc, jeszcze mu nie powiedziałam. Pracuję nad tym. Pomyślałam, że najpierw wszystko obadam, a potem przedstawię mu plan wakacji marzeń. Więc jeśli uważasz, że Rimini to dobry pomysł… Uszło jej to na sucho? – Jest śliczne. Pewnie trochę się zmieniło od czasu, kiedy tam byłam – Boże, ponad trzydzieści lat temu, straszna myśl. Ponad trzydzieści lat temu. Tak, to by pasowało. – I nigdy więcej nie wróciłaś? Tracey zmrużyła oczy. – Cóż, nie, bo potem ty się pojawiłaś. Nie miałam pieniędzy na zagraniczne wakacje. – Przepraszam – odpowiedziała Anna mechanicznie, ale na skórze czuła ciarki. „Nie, bo potem ty się pojawiłaś?”. Och. Hm. Ha! Jej matka właściwie przyznała się do wakacyjnego romansu we Włoszech, który zakończył się niespodziewaną ciążą. Nic dziwnego, że nigdy nie chciała rozmawiać o ojcu Anny. Musiałaby przyznać, że nawet nie wie, gdzie on mieszka! – Nie ma potrzeby przepraszać, ty głuptasie – powiedziała mama, przerywając ciąg myśli Anny. – To nie była twoja wina. – Prawda. – Anna wzięła głęboki oddech. – No, chodzi o to, mamo… – Szczerze mówiąc, chętnie sama wyjechałabym na wakacje. Oderwała się od tego wszystkiego. Dobrze byłoby zażyć teraz trochę słońca. – Tak – Anna ścisnęła kolana pod stołem i zebrała się w sobie. „Po prostu ją zapytaj”. – Mamo… zastanawiałam się… – Ostatnio było tak chłodno, prawda? Na naszym łóżku leżą w tej chwili dwie kołdry, a jedna z nich ma ekstra ciepłe coś, nie pamiętam, jak to się nazywa. – Tracey ucięła i spojrzała na nią badawczo. – Wszystko z tobą w porządku? Wyglądasz trochę nieswojo. Blado. Chorujesz na coś? – Jestem zdrowa, mamo. Słuchaj, chciałabym cię o coś spytać. – Może powinniście z Pete’em przyspieszyć te wakacje. Wybrać wcześniejszą datę. Chociaż nie jestem pewna, jak ciepło będzie teraz we Włoszech. Pamiętaj, żeby to sprawdzić. Z rozmarzonym wyrazem twarzy patrzyła na okładkę przewodnika. Anna straciła odwagę. Może to miejsce było zresztą zbyt publiczne na szczere rozmowy. Pilnie potrzebowała nowej strategii. – Nie zastanawiałam się, jaki okres byłby najlepszy na wyjazd – odparła, podczas gdy jej mózg pracował na pełnych obrotach. – Słyszałam, że lipiec i sierpień są upalne. Może lepiej byłoby wyjechać wcześniej, powiedzmy w czerwcu? Trzymała kciuki pod stołem, mając nadzieję, że mama połknie przynętę. Ryzykuje najwyższą stawkę. – Kiedy my tam byłyśmy? Niech pomyślę. Mam wrażenie, że to też był czerwiec. Tak, bo Marie

akurat zdała maturę, a… – Na chwilę jej twarz przybrała dziwny wyraz. – W każdym razie najlepiej będzie, jeśli sprawdzisz w swoim przewodniku. Ale nie teraz, dobrze? Umieram z głodu. Obie pochyliły się nad menu, ale Anna ledwo odczytywała słowa. O mój Boże, wszystko układa się w całość. Jeśli Marie i mama pojechały tam w czerwcu, to by się zgadzało, musiała właśnie tam zajść w ciążę. Anna urodziła się w marcu, dokładnie dziewięć miesięcy później. I niezaprzeczalnie na twarz mamy wypłynął dziwny grymas, kiedy o tym wspomniała. Na ułamek sekundy stała się skryta i nienaturalna, wyraźnie robiła to samo, co Anna: odliczała w umyśle dziewięć miesięcy od jej daty urodzin. Puzzle układały się o wiele łatwiej, niż mogłaby się spodziewać. Chociaż… zaraz. Dla pewności musiała jeszcze dowiedzieć się, który to dokładnie był rok. – Jednak – powiedziała bezceremonialnie, jakby właśnie przyszło jej to na myśl – jeśli chce się przeżyć ostatnie wspaniałe wakacje przed zajściem w ciążę, to powinno być odpowiednie miejsce. Tracey milczała, a Anna ukryła uśmiech za rozłożonym menu. Mama z pewnością nie zaprzeczyła, że to były jej ostatnie wakacje przed macierzyństwem. Oto dowód. Kolejny! Zaczęła wczytywać się w listę przekąsek, próbując skoncentrować się na wyborze. – Będziesz jadła jakieś przystawki? – spytała. Cisza. Odchyliła menu i zobaczyła przerażony wyraz twarzy swojej mamy. – Co? – Więc jednak masz zamiar urodzić dziecko – odparła Tracey. Trzeba przyznać, że nie tryskała radością, jak przystało na babcię. Prędzej współczuciem. – Hm? – Ostatnie wspaniałe wakacje przed zajściem w ciążę… sama to powiedziałaś. Och, Anno. Przemyślałaś to? – Nie, chodziło mi o… – Nie popełniaj mojego błędu. Oj, to brzmi okropnie. Ty sama w sobie nie byłaś błędem… – Mamo, źle mnie zrozumiałaś. – Cóż, rzeczywiście, byłaś wypadkiem, niespodzianką! Ale chciałam cię od początku. Tylko że rodzicielstwo to ciężka praca, a ty i Pete… Czy naprawdę jesteście na to gotowi? Chodzi mi o to, że nawet nie mieszkacie razem. – Mamo! Ja… – Czy on się do ciebie wprowadzi? Tylko że, choćby nie wiem jak się chciało, w tym mieszkaniu nie ma wiele miejsca. Na pewno niewystarczająco dla całej trójki. – MA MO ! Przestań. Źle mnie zrozumiałaś. My… – Anna westchnęła. – Wiesz co? Poddaję się. Wszystko mi jedno. Biorę szaszłyki z kurczaka na początek i żabnicę na drugie danie. A ty?

Rozdział 6 A casa – w domu

Sophie przebywała w Wielkiej Brytanii już od dwóch tygodni, ku zdziwieniu wszystkich i swojemu własnemu. Był to jej najdłuższy pobyt w Sheffield od lat. Miała zamiar spędzić tu tylko dzień lub dwa, zobaczyć się z tatą, ale ten niemal od razu po jej przylocie złapał dość poważną infekcję dróg oddechowych. Nawet najbardziej nieczuła osoba nie odeszłaby w takiej chwili. Na początku zameldowała się w hostelu, co jej mama przyjęła z niekłamaną ulgą. Jednak to miejsce było pełne żywiołowych Australijczyków i Nowozelandczyków, używających życia z dala od domu, upijających się i hałasujących każdej nocy. Zgoda, sama robiła to samo, gdy podróżowała po Australii i Nowej Zelandii: balowała przy każdej okazji. Teraz jednak nie była w najmniejszym stopniu skłonna dołączyć do imprezy, szczególnie wtedy, gdy szalała ze strachu, że jej tata umrze. Zdawała sobie sprawę, że złoszcząc się i obrzucając współlokatorów morderczymi spojrzeniami, psuje atmosferę, dopłaciła więc i przeniosła się do jednoosobowego pokoju, ale i to na niewiele się zdało. Teraz mieszkała we frontowej części budynku, a jej okna wychodziły na głośną ulicę. Jeśli o drugiej w nocy nie budziły jej wrzaski balangowiczów, robiły to przetaczające się pod oknami autobusy i ciężarówki. – Wyglądasz na wykończoną, kochanie – zauważył tata, gdy po następnej bezsennej nocy złożyła mu wizytę. Wpadała codziennie, niewiele więcej miała tu zajęć. Od lat nie utrzymywała kontaktu ze znajomymi ze szkolnych czasów, a ile można włóczyć się po mieście w deszczu i bez grosza przy duszy. – I kto to mówi, podłączony do kroplówki i kardiomonitora – odparowała Sophie. – Wielkie dzięki. – Mówię poważnie. Gdzie się zatrzymałaś? O ile w ogóle gdzieś? Powiedz mi, że to nie jest ławka w parku czy coś takiego. – Tato! Zaufaj mi trochę. Nie sypiam na ławkach w parku. Nie wyglądam chyba aż tak źle? Chryste! – Jakoś udawało jej się patrzeć na siebie przez ostatnie osiem lat spędzonych w różnych częściach świata, na litość boską. Chwycił ją za rękę czułym gestem, jego palce wydawały się tak samo ciepłe i mocne jak zawsze, zaprzeczając obecnej słabości. Zawsze był bardziej wylewny od mamy, to do niego zwracała się po radę – aż do czasu, gdy odkryła, że zdradził ją dokładnie tak samo jak Trish. Jej dłoń zesztywniała pod jego dotykiem, gdy przypomniała sobie, jak bardzo czuła się dotknięta, gdy wyszło na jaw, że zmawiał się przeciwko niej. – Daj spokój, Soph – powiedział teraz. – Dlaczego po prostu nie zamieszkasz z mamą? Wiem, że my troje… – Nie ma mowy. – …w przeszłości nie zgadzaliśmy się w paru kwestiach, ale… – Tak, tato, i nie tylko to. Nie zgadzali się, doprawdy. Tak też można to ująć. – Ale jesteś naszą córką. Chcemy się o ciebie zatroszczyć. Sophie odwróciła wzrok. Prawie wierzyła w jego słowa, ale mama wciąż odnosiła się do niej chłodno i z dystansem, gdy tylko znalazły się w jednym pomieszczeniu. Cokolwiek by mówił, Trish wcale

nie chciała, by córka zamieszkała w ich domu. Poza tym Sophie była zbyt dumna, by tam wrócić, nawet jeśli rozwinięto by przed nią czerwony dywan. Nawet gdyby jej mama rzuciła się na kolana i błagała. – A co z pieniędzmi? Masz dość, by przeżyć? – Oczywiście, że tak! Skrzyżowała palce za plecami. – Pozwól, że dam ci bonus – powiedział ten natrętny, stary spryciarz. Nawet będąc ciężko chorym, nie potrafił odpuścić. Wyciągnął rękę w stronę szafki stojącej przy łóżku. – Gdzieś tam powinien być mój portfel. – Tato, naprawdę nie chcę twoich pieniędzy. Nie weźmie ich za żadne skarby. Od lat nie przyjmowała od nich ani grosza i nie miała zamiaru teraz tego zmieniać, nawet jeśli, mówiąc całkiem szczerze, była już prawie bankrutem. Musiała podjąć zdecydowane kroki, i to szybko. Jeśli zostanie jeszcze trochę w Sheffield, utopi ostatnie pieniądze w tym gównianym hostelu. I co wtedy zrobi? – Czyli masz oszczędności? Coś na czarną godzinę? – Tak, trochę mam. Wystarczająco dużo. Nie martw się, radzę sobie. Naprawdę. – Przepraszam. Jednak zrób mi tę przyjemność, dobrze? Upłynęło sporo czasu, od kiedy mogłem być dla ciebie nadopiekuńczy. Nic nie odpowiedziała. „A dlaczego tak się stało, tato?” Właśnie wtedy do pokoju weszła Trish, mama Sophie. – O – powiedziała jak zwykle po ujrzeniu Sophie, tonem, którym wyraża się niezadowolenie czy irytację na widok ptasiej kupy na samochodzie. – Dzień dobry. Jak ci się spało, Jim? Zdaniem pielęgniarki lepiej zniosłeś tę noc. – Spałem jak zabity – odparł radośnie. – Właśnie mówiłem naszej Soph, że to raczej ona wygląda tak, jakby potrzebowała porządnej drzemki. Twarz jej mamy pozostawała niewzruszona. Prawdopodobnie myślała, że cienie pod oczami Sophie są skutkiem całonocnej szalonej imprezy. „Możesz winić tylko siebie”. – Aha – odrzekła, jakby temat niespecjalnie ją interesował. – Mówiłem jej, że moim zdaniem powinna przez jakiś czas pomieszkać z tobą – dodał Jim. Co jak co, ale intrygantem był pierwszorzędnym. Sophie wbiła w niego wzrok, on jednak robił wrażenie nieprzeniknionego. – Wiecie, bardzo by to uszczęśliwiło umierającego człowieka, gdybyście doszły do porozumienia w spornych kwestiach. Żadna z nich nie miała zamiaru znosić takiej gadaniny. – Jim! Ty nie umierasz! – Nie mów takich rzeczy! Przerażone głosy obu kobiet rozbrzmiały jednocześnie. – Proszę – dodała Trish błagalnym tonem. – Nawet tak nie żartuj. – Możesz dać sobie spokój ze wzbudzaniem poczucia winy i tym podobnymi – poradziła mu Sophie. W jego oczach zapaliły się iskierki. – W końcu w czymś się zgadzacie – powiedział przebiegle. Sophie i jej mama spojrzały na siebie z napięciem i zażenowaniem. Trish zacięła usta. – Słuchaj, jeśli nie masz się gdzie zatrzymać… – zaczęła nieoczekiwanie. – Cóż, chyba niemądrze

jest wydawać pieniądze, jeśli możesz mieszkać w domu? To przecież głupota. Cały pokój jakby wstrzymał oddech w oczekiwaniu na odpowiedź Sophie. Powiedziała „dom”. Znów nim był. – To bardzo miłe – zaczęła z trudem. – Ale… – Och, na miłość boską – ojciec przerwał jej, kiedy właśnie miała wymyślić wyobrażonego przyjaciela, u którego może się zatrzymać. – Czy muszę paść trupem, żebyście znów zaczęły się ze sobą komunikować jak ludzie? Proszę! Nie możecie zrobić dla mnie tej jednej rzeczy? – Jim, nie unoś się – ostrzegła Trish. – Dobrze – wymamrotała Sophie. – Mówię tylko, że… – Powiedziałam „dobrze”! – powtórzyła głośniej, niż zamierzała. – W porządku – dodała już ciszej. – Oczywiście zapłacę ci za wyżywienie i pokój – dodała, usiłując zachować resztki niezależności. – Nie ma mowy – oświadczyła mama. Upór był wspólną cechą wszystkich Frostów. – Świetnie – powiedział Jim, który nagle wydawał się wyczerpany. Zamknął oczy, a Sophie zauważyła, jak blado wyglądała jego twarz na tle poduszki. – A teraz się prześpię – wymamrotał, jakby ukończył jakieś dzieło. – Do zobaczenia później. Sophie i jej mama spojrzały po sobie. – Dobrze – skwitowała Trish niepewnie. – No dobrze – powtórzyła jak echo Sophie. – Zostawię go na chwilę – powiedziała jej mama. – Muszę wpaść do miasta, odebrać parę rzeczy. – Zawahała się. – Zjadłabyś dzisiaj kotlet? – Jestem wegetarianką – odparła Sophie i od razu poczuła się podle z powodu urażonego wyrazu twarzy mamy. „Postaraj się mocniej, Soph”. – Może zamiast tego ja coś ugotuję. Oszczędzę ci kłopotu. Trish wyglądała tak, jakby miała zamiar rozpętać awanturę, potem jednak spojrzała na Jima, który leżąc wciąż z zamkniętymi oczami, lekko zmarszczył brwi. – To byłoby… miłe – powiedziała słabo. – Dziękuję. Sophie wróciła do hostelu, by zabrać swoje rzeczy, a następnie udała się na Fulwood Road, gdzie złapała autobus jadący na osiedle jej rodziców. Po drodze widziała domy i sklepy, które mijała milion razy, a które teraz zdawały się zarazem znajome i obce. Niemal mogła usłyszeć wizg rolek, na których ona i Kirsty, dziewczynka z sąsiedztwa, pomykały po okolicy, ręka w rękę, piszcząc, gdy pędziły wzdłuż jezdni. Skulona pod tą autobusową wiatą, paliła pierwszego papierosa (kaszląc i charcząc, zielona na twarzy), a na tej samej ulicy, w Gladstone Arms, piła swoje pierwsze nielegalne małe piwo. I oto znów tu była, z każdym krokiem zbliżając się do domu rodziców. O Boże! Tam, w szpitalu, kiedy tata patrzył na nią tym błagalnym wzrokiem, wydawało jej się, że postępuje właściwie, że to jedyny słuszny wybór, ale teraz żałowała, że podporządkowała się jego widzimisię. Stanęła pod pubem i zawahała się, czując nagłą chęć napicia się wódki z tonikiem, by przytępić zmysły. Potem otworzyła portmonetkę i spojrzała na jej nędzną zawartość. Trzy dziesięciofuntowe banknoty, zmięta piątka, kilka jednofuntowych monet i garstka drobnych. Razem trzydzieści dziewięć. I to wszystko. – Tutaj jesteś! – usłyszała za sobą głos młodego, atrakcyjnego, ostrzyżonego na krótko mężczyzny o ciemnej karnacji, który właśnie wyszedł z pubu.

Przez chwilę Sophie myślała, że mówi do niej, ale potem zobaczyła zbliżającą się kobietę ubraną w skórzaną kurtkę, obcisłe dżinsy i kozaki, z długimi, ciemnymi włosami związanymi w niedbały kok. – Freddie! – zawołała, podbiegając do niego. Zaczęli się namiętnie całować, tam, gdzie stali, przy wejściu do pubu, a każde przesuwało dłonie po ciele drugiego. Sophie odwróciła wzrok. Nikt jej tak nie obejmował od długiego czasu. Właściwie ostatni raz robił to Dan trzy lata i dwa miesiące temu w Sidney. Upomniała się, że miała już nigdy o nim nie myśleć. Wsunęła portmonetkę z powrotem do torby i niechętnie minęła pub. – Nic z tego nie będzie – mruknęła półgłosem, idąc dalej ulicą. Trisha Frost najwidoczniej nie wierzyła w umiejętności kulinarne córki, ponieważ lodówka była wypchana gotowymi daniami wegetariańskimi z Waitrose. Sophie, przyzwyczajona do mieszczenia się w najskromniejszym ze skromnych budżetów, nawet jeśli miało to oznaczać jedzenie makaronu przez siedem dni w tygodniu, nie mogła się zdecydować, czy powinna być zachwycona (mnóstwo jedzenia), czy zgorszona (mnóstwo wyrzuconych pieniędzy). Głód jednak zwyciężył. Wszystko wyglądało przepysznie. – Dzięki, mamo – powiedziała, gdy Trish pokazała jej szafkę, w której trzyma ciastka (tak jakby mogła zapomnieć!) i nową dobudówkę, w której mieściły się pomieszczenie gospodarcze i ubikacja. – Pranie zostawiaj po prostu tutaj w koszu – powiedziała Trish. – Prasuję w niedziele, więc jeśli chciałabyś… – Mamo, niczego nie potrzebuję, naprawdę. – Kolacja będzie o szóstej – kontynuowała Trish. – I wolałabym, żebyś nie paliła w domu. To dotyczy też wychylania się z papierosem z okna pokoju. Potem zasłony śmierdzą. – Nie palę – powiedziała zaskoczona Sophie. – Od lat. – Boże, naprawdę nic o sobie nie wiedziały. Może i ta kobieta miała ten sam mały nos i zielone oczy jak ona, ale wydała jej się w tej chwili zupełnie obca. – A jeśli chodzi o gotowanie, mówiłam poważnie – dodała. – Może będziemy to robić na zmianę? Naprawdę nabrałam wprawy od czasu, kiedy uruchamiałam alarm przeciwpożarowy za każdym razem, gdy smażyłam jajko. Trish nie odpowiedziała. – Wstawiłam do twojego pokoju przenośny telewizor – kontynuowała. – Aha, prysznic jest trochę kapryśny. Czasem nagle zamiast gorącej wody zaczyna lecieć zimna, nie panikuj, to tylko chwilowe. – Okej. – Pomyślałam, że po kolacji wrócę do szpitala odwiedzić tatę. Mogę cię zabrać, jeśli też chcesz pojechać. – Świetnie. Dzięki. – W porządku. Pomogę ci się rozpakować. Sophie poczuła ucisk w gardle, gdy wchodziła do swojego pokoju. Łóżko było zasłane tą samą kołdrą w czarno-czerwone zygzaki, w oknach wisiały te same dopasowane kolorystycznie zasłony, na podłodze leżał stary miękki, niebieski dywan, ale wszystko inne się zmieniło. Aromaty perfum Impulse i paczuli zostały zastąpione przez zapach proszku do prania, na ścianach nie wisiały już plakaty, a na blacie komody nie piętrzyła się plątanina biżuterii i akcesoriów do makijażu. Było też cicho; gdy ona tu mieszkała, zawsze nastawiała głośno muzykę, regularnie narażając się na krzyki w stylu: „Wyłącz ten hałas, Sophie!”. Otrząsnęła się, zaskoczona nagłym napływem emocji. Nie bądź głupia. To tylko pokój.

Rozpakowywanie się jak zwykle nie trwało długo, ale tutaj, w stosunkowo luksusowym otoczeniu, jakim był dom rodziców, jej ubrania wyglądały na znoszone i bardzo nie na czasie. Nie mogła się zdecydować, czy lepiej upchnąć wszystko w pralce, czy też część od razu spalić. Przypomniawszy sobie, że nie ma pieniędzy, żeby kupić coś nowego, zdecydowała się na to pierwsze. Swoją drogą, wspaniale będzie znów mieć do swojej dyspozycji pralkę i nie musieć prać wszystkiego ręcznie, a potem wieszać na słońcu, żeby wyschło. Nie wspominając o innych rozkoszach, jak długa gorąca kąpiel w wannie, lodówka pełna jedzenia, brytyjska telewizja… Spojrzała na przenośny odbiornik, który jej mama postawiła na komodzie. Czy to oznaczało, że nie wolno jej korzystać z wielkiego płaskiego telewizora, który dostrzegła na dole? Czy plan był taki, że mają każdego wieczoru siedzieć w oddzielnych pokojach? Litości! Niezależnie od wszelkich wygód, mieszkanie pod jednym dachem z matką przez choćby najkrótszy czas i tak będzie bardzo niekomfortowe. Im szybciej zejdą sobie z oczu, tym lepiej. Jednak, żeby to zrobić, potrzebowała trochę pieniędzy… Zeszła na dół ze swoim laptopem. – Macie tu Wi-Fi? – spytała, otwierając go na kuchennym stole. – Tak – odpowiedziała jej mama powściągliwie. – Czy mogę prosić o hasło? Muszę się rozejrzeć za pracą. Trish wyglądała na zaskoczoną. – Szukasz pracy? Tu, w Sheffield? Sophie wzruszyła ramionami. – Chyba nie za bardzo mogę wyjechać znowu za granicę, dopóki tata jest chory, prawda? Trish wybąkała coś, co mogło brzmieć: „Wcześniej cię to nie zatrzymywało”. – Słucham? – Nic. Sophie zacisnęła zęby. – Nie martw się, wyjadę, kiedy tylko będę mogła. Nie podoba mi się to wszystko tak samo jak tobie. – Nigdy nie powiedziałam… – No tak, nie musiałaś. Zrozum, muszę zarobić trochę pieniędzy, żeby znowu ruszyć w drogę. Mam nadzieję, że znajdą się jakieś dorywcze bożonarodzeniowe zajęcia w którymś ze sklepów albo lokali w mieście. – Ach. Myślisz, że zostaniesz tu tak długo? Sophie zjeżyła się. – Czemu pytasz? To dla ciebie problem? „Daj mi to pieprzone hasło”, pomyślała niecierpliwie. Czy wszystko musiało przeradzać się w taki pokaz sił? – Nie, oczywiście, że to nie jest żaden problem – odparła Trish, chociaż ton jej głosu wskazywał na coś dokładnie odwrotnego. – Proszę. Odpięła z tablicy korkowej karteczkę, na której zapisane było hasło, i położyła ją obok Sophie. – Dziękuję. Tak samo jak kiedyś, nie sposób było odbyć z mamą zwykłej rozmowy, nie słysząc przy tym małostkowych docinków. Teraz już była pewna, że mieszkanie tutaj będzie bardziej wyczerpujące od

spania w hostelu. – Sophie szuka pracy – powiedziała Trish Jimowi tego wieczoru, gdy drugi raz przyszły do niego z wizytą. – O, naprawdę? Dokąd tym razem się wybierasz? I czy mogę jechać z tobą? Przydałoby mi się trochę słońca, żeby się pozbyć tego kaszlu. Sophie obrzuciła mamę gniewnym spojrzeniem. Nie żeby jej poszukiwania pracy stanowiły tajemnicę państwową, ale nie podobało jej się, że Trish ogłosiła nowinę tonem, w którym pobrzmiewała kpina, jakby to miał być żart. – Nigdzie się na razie nie wybieram. Dlatego potrzebuję pracy. – Aha – zastanawiał się przez chwilę. – Dokąd w takim razie chciałabyś pojechać następnym razem? Jakieś pomysły? – Może kurort narciarski – odparła. – Albo zaoszczędzę trochę więcej i przez kilka miesięcy będę podróżować po południowo--wschodniej Azji. Gdzie mnie wiatr poniesie. Skinął głową, patrząc na nią przenikliwie. – A co potem? Masz zamiar każdego roku przenosić się w inne miejsce, aż będziesz w moim wieku? Nigdy nie myślałaś o zapuszczeniu korzeni, osiągnięciu jakiegoś sukcesu? Te pytania brzmiały jak atak. „Osiągnięcie jakiegoś sukcesu?” Trochę to niedelikatne. – Tato, nie masz pojęcia, co robiłam przez parę ostatnich lat – powiedziała rozdrażniona. – Tak się składa, że akurat mam, wiem całkiem sporo. Jak się nazywa ten twój blog? Independent Traveller, tak? – Ty… czytałeś mojego bloga? – Oczywiście, że czytaliśmy. Czy nie stworzyłaś go po to, by dzielić się swoimi przeżyciami z całym światem? Tym, jak bardzo się cieszysz, że jesteś z dala od naprzykrzających się rodziców, jak zachwyca cię wolność od kajdan domowego życia… – Zmrużył oczy. – Jak bardzo czujesz się czasem samotna. Jak nienawidzisz udawania, że przeżywasz wspaniałą przygodę, podczas gdy od czasu do czasu czujesz się bardzo nieszczęśliwa. – Jak to…? Ale…? Przez chwilę dosłownie nie mogła mówić, siedziała tylko z rozdziawionymi ustami. O cholera. Czyta l i… – Od czego uciekasz, Soph? – spytał teraz łagodniej. – Chyba już nie od nas. Od siebie? – Od niczego nie uciekam! – krzyknęła, czując się tak, jakby znowu była nastolatką. Czemu nie mogą po prostu zostawić jej w spokoju? – A w ogóle co tobie do tego? Następnie obróciła się i pospiesznie opuściła salę. Biegła na oślep korytarzem, serce kołatało jej w piersi, oddech miała ciężki i krótki. Myśl o tym, że rodzice szpiegowali ją w ten sposób, że czytali o jej prywatnych doświadczeniach – a niektóre były naprawdę prywatne – była upokarzająca. Jak oni mogli? Jak śmieli? Oparła się o ścianę i zamknęła oczy, czując mdłości, gdy w jej umyśle pojawiały się kolejne szczegóły. A zatem czytali o tym, że wylądowała w szpitalu w Wellington, po tym jak zsiadała z roweru i została ogłuszona. Czytali o jej burzliwym romansie z Danem i o tym, jak bardzo była później załamana. Czytali też wszystkie te okropne wpisy na własny temat; bezlitośnie obrzucała ich błotem, winiąc za jej kompleksy, szydząc z nudnego, podmiejskiego życia. Niech to diabli. Czuła, że zbiera jej się na wymioty. Nic dziwnego, że mama traktowała ją z takim

dystansem. Nic dziwnego, że spanikowała, kiedy Sophie poprosiła o hasło do Wi-Fi – pewnie myślała, że szykuje się nowy wpis na blogu, cały o tym, jak okropnie jest być z powrotem u mamy i taty! Poczuła przemożną chęć, by się rzucić do ucieczki. Od początku czuła, że nie będzie mile widziana w Sheffield. Zabierze swoje rzeczy, złapie pociąg i zacznie od nowa. Tata przecież dochodzi do siebie. Wszędzie będzie lepiej niż tutaj. Wtedy się zawahała. Była już ósma wieczorem, na zewnątrz panowała ciemność. Padało. Koszmarny deszcz ze śniegiem dopadł je, gdy biegły z parkingu do szpitala; wciąż miała mokry płaszcz. Poza tym zostało jej tylko trzydzieści funtów czy coś koło tego. Była w pułapce. Wciąż słyszała w głowie słowa taty: „Od czego uciekasz, Soph? Chyba już nie od nas. Od siebie?”. Przeczesała ręką krótkie blond włosy, próbując podjąć decyzję.

Rozdział 7 Una amica – przyjaciółka

Po odejściu Mike’a Catherine przez całe dnie leżała w łóżku i płakała, a jej łzy wsiąkały w poduszkę. Miała wrażenie, że świat skurczył się do pomalowanych na lawendowo ścian sypialni, zasklepiając się wokół niej, tkwiącej tam z nadzieją, że Mike wróci. Nie zrobił tego. Lada chwila, powtarzała sobie, obudzę się z tego strasznego snu i znów nastanie niedzielny poranek, bliźnięta będą jeszcze w domu, gotowe do wyjazdu na uczelnie. Ponieważ to nie mogło stać się w prawdziwym życiu. Zwyczajnie nie mogło. Zegar jednak wciąż tykał, cicho i uporczywie. Pokój stawał się ciemniejszy wraz z nastaniem nocy, a o wschodzie znów zalewało go różowozłote światło. Samochody na zewnątrz warczały, gdy ludzie wyjeżdżali do pracy. Z ulicy dobiegały odgłosy kroków. Lada chwila, myślała, usłyszę szczęk klucza w drzwiach. Mike przyjdzie z kwiatami, przeprosinami, wyjaśnieniami. Powie mi, jak bardzo mu przykro, jak bardzo się pomylił. Nic takiego nie nastąpiło. W poniedziałek zwlekła się z łóżka i zadzwoniła w parę miejsc. Do domu opieki, gdzie pracowała jako wolontariuszka, by zawiadomić, że tym razem nie przyjdzie. Do szkoły podstawowej, by powiedzieć, że nie może tego popołudnia czytać trzecioklasistom. Do sklepu charytatywnego, by dać znać, że się rozchorowała i przez kilka dni nie będzie w stanie pomóc. Przeziębienie. Paskudne przeziębienie. Wycieńczona wszystkimi kłamstwami i brakiem pomysłu na to, co ma robić, usiadła przed komputerem i otworzyła wyszukiwarkę. Wpisała: „Czuję s…”, i rozwinęła się przed nią cała lista możliwości. „Czuję się samotna Czuję się nieatrakcyjna Czuję się beznadziejnie Czuję smutek”. Boże, tyle jest cierpienia w internecie. Tyle nieszczęśliwych dusz wołających o pocieszenie. Wyklikała: „Czuję strach”, i znów pojawiło się więcej wyników. „Czuję strach bez powodu Czuję strach Czuję strach przed wszystkim”. Łzy cisnęły jej się do oczu. „To wszystko dotyczy i mnie”, pomyślała, podczas gdy pod oknem formularza pojawiała się lista stron dotyczących chorób psychicznych, razem z numerami telefonów zaufania i rozmaitymi forami o lękach. Litery rozmywały się i wirowały przed jej oczami, umysł miała zbyt zamglony, by się w nich dopatrzyć sensu. Usunęła poprzednią frazę i wzięła głęboki wdech. Drżącymi dłońmi wpisała: „Mąż mnie zostawił”, i zaraz wyskoczył nowy szereg wyników. „Mąż mnie zostawił dla innej kobiety Mąż mnie zostawił dla mężczyzny

Mąż mnie zostawił, nie dam rady Mąż mnie zostawił z dzieckiem Mąż mnie zostawił, po tym jak go zdradziłam”. Wszyscy ci małżonkowie opuszczający żony, wszystkie zatrzaskiwane drzwi, wszystkie kobiety zostawione samym sobie, łkające i samotne. Gdyby nawet Catherine nie była taka zdruzgotana, już to by wystarczyło, żeby pękło jej serce. Wyłączyła komputer, nie potrafiąc poradzić sobie z nieszczęściem innych, wróciła do łóżka i naciągnęła kołdrę na głowę. Przed laty Catherine w końcu odnalazła Mike’a w obskurnym domu studenckim w Nottingham i przekazała mu wieść o tym, że jest w ciąży. Wytrzeszczył oczy z przerażenia. – Chyba, kurwa, żartujesz – powiedział. – Nie – odparła Catherine. Podejrzewała, że gdyby to zależało tylko od niego, wyparłby się i jej, i dzieci, ale Shirley nie miała zamiaru pozwolić mu się z tego wywinąć. Pobrali się zaledwie dwa miesiące później. – Bóg tak chciał – powiedziała jego mama z prostotą, sporządzając listę gości i odkurzając swój najlepszy kapelusz. – Co siejesz, to żąć będziesz. Wszyscy znajomi Catherine myśleli, że postradała zmysły. – Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? – pytali zatrwożeni, zerkając na jej nabrzmiały brzuch. – Naprawdę chcesz rzucić uniwerek i być tylko żoną? Mama też uważała ją za wariatkę. Rozstała się z tatą Catherine wiele lat wcześniej i odtąd nie kryła się z faktem, że woli koty od mężczyzn. – Masz dopiero dwadzieścia lat, kochanie. Rób, co chcesz, ale nie rezygnuj ze swoich ambicji, poświęcając się dla mężczyzny i dzieci. Zmęczona targającymi nią skrajnymi emocjami – wyczerpująca ciąża, ślub, plany zamieszkania u rodziców Mike’a na czas, gdy on będzie kończył studia („Myślę, że to najlepsze wyjście”, orzekła Shirley tonem nieznoszącym sprzeciwu, którego Catherine nauczyła się już bać) – czuła, że nie ma sił na podejmowanie żadnych decyzji, tak jakby zmarnowała już swoją szansę na życie. – Wrócę na studia w następnym roku – powiedziała znajomym na odczepnego, wiedząc, że tego nie zrobi. Nie był to łatwy okres. Shirley niezachwianie stała na stanowisku: „Nawarzyłaś sobie piwa, to teraz je wypij”, i gdy bliźnięta przyszły na świat, zostawiła Catherine, by każdego dnia, od rana do nocy, zajmowała się nimi sama, podczas gdy ona zajęła się organizowaniem w pobliskim kościele sesji modlitewnych za dzieci głodujące w Ugandzie. Parę pierwszych miesięcy pamięta jak przez mgłę: urywane drzemki, karmienie, pieluchy i długie spacery po parku, które miały ukołysać maluchy do snu i od których bolały ją nogi. Jej studenckie życie wypełnione pisaniem esejów, wykładami i imprezami wydawało się bardzo odległe, jak z innej galaktyki, poza zasięgiem. Gdy Mike skończył studia, dołączył do niej w Sheffield. Myślała, że odtąd ciężar rozłoży się równo między nich, zwłaszcza odkąd przeprowadzili się do własnego domku, ale tak się nie stało. On spędzał niezliczone godziny w szpitalu, by się wykazać w swojej pierwszej pracy, podczas gdy ona czuła się jak dojna krowa wypuszczona na zieloną łąkę. Chociaż przez jakiś czas miała nadzieję, że wróci na uniwersytet, nigdy tego nie zrobiła. Po paru latach zupełnie przestała o tym wspominać.

– Zresztą, na co ci dyplom? – spytał kiedyś Mike. – Nigdy nie zapowiadałaś się na człowieka nauki. No i kto opiekowałby się dziećmi? Bolesna rzeczywistość wdarła się do jej życia dopiero we wtorek. Usłyszała natarczywy dźwięk dzwonka, po którym nastąpiło energiczne pukanie. – Cath, jesteś tam? Catherine! Aż podskoczyła, słysząc ten hałas. Dźwięk był ostry i donośny. To na pewno Penny – sąsiadka, z którą w każdy wtorek grała w tenisa. Czyżby to już wtorek? Najwidoczniej. Wygramoliła się z łóżka i otworzyła okno. Włosy miała zmierzwione i w strąkach, była brudna, łzy prawdopodobnie wyżłobiły rowy w jej twarzy. – Och, Pen. Źle… – zaczęła. Miała zamiar powiedzieć, że źle się czuje, przeziębienie, paskudne przeziębienie, ale została wzięta z zaskoczenia i kłamstwo nie chciało przejść jej przez gardło. Penny odrzuciła głowę do tyłu i spojrzała na Catherine z niepokojem. Była przyzwyczajona widzieć ją stosownie ubraną, z pomalowanymi ustami, a nie przypominającą zjawę. – Ożeż, dziewczyno, wyglądasz okropnie – powiedziała, jak zwykle taktownie i delikatnie. – Co się, u licha, z tobą dzieje? – Jestem… – Z oczu Catherine, ku jej zgrozie, potoczyły się łzy, wprost na dach samochodu stojącego pod domem. Kap, kap, kap. Rozbijały się o karoserię toyoty. – Jestem… – Wejdźmy do domu – zaordynowała Penny. – Chodźmy, ale już. Trzeba cię doprowadzić do porządku. Catherine nigdy nie potrafiła ukrywać prawdy. Opór też nie leżał w jej naturze. Nie minęła więc minuta, a Penny już była w kuchni, przygotowując im obu mocną kawę, odszukując ostatnie czekoladowe herbatniki i roztaczając wokół siebie aurę specjalistki od zarządzania kryzysowego. – No już, mów – poleciła Penny, stawiając parujące kubki i siadając naprzeciw niej przy czyściutkim sosnowym stole. Była smukła i wysoka, nosiła krótką, błyszczącą fryzurę z jaskrawoniebieskim pasemkiem na grzywce, a ostremu spojrzeniu jej brązowych oczu nie mógł umknąć żaden szczegół. – Co się stało, do jasnej cholery? Catherine posłusznie wszystko jej opowiedziała. By wyrzucić z siebie tę historię, potrzebowała całych dwóch ciastek. Zrobiła też krótką przerwę na wydmuchanie nosa, otarcie oczu, a także pozwoliła Penny, by przytuliła ją, przyciągając tak blisko i ściskając tak mocno, jakby się znalazła w objęciach King Konga. – Do diabła – powiedziała Penny. – A ja myślałam, że czymś się zatrułaś albo tęsknisz za dziećmi. Nie spodziewałam się czegoś takiego. – Ja też nie – odparła Catherine drżącym głosem. – Och, kochana – powiedziała Penny, przykrywając jej dłoń swoją. – To na pewno cały ten kryzys wieku średniego. Założę się, że wróci przed końcem tygodnia z podkulonym ogonem i będzie cię błagał o przebaczenie. – Penny, on powiedział, że nigdy mnie nie kochał, że go zniewoliłam, zachodząc w ciążę, i że nie powinniśmy byli się pobierać. Penny wciągnęła powietrze. – To po prostu wstrętne. Cholerni faceci, o niczym nie mają pojęcia, prawda? – To była raczej moja wina – Catherine cicho zaprotestowała.

– Bzdura! – ucięła Penny. – Czy to twoja wina, że jest sukinsynem? Nie wciskaj mi tu kitu. Nigdy wcześniej nikt nie nazwał Mike’a sukinsynem w obecności Catherine. Był lekarzem, filarem społeczności, j e j mę że m. – On nie jest… – zaczęła, odruchowo stając w jego obronie. Penny podniosła brwi. – Pieprzy inną kobietę i oświadcza ci, że nigdy cię nie kochał? Jest stuprocentowym sukinsynem, kochanie. Przepraszam, nie chcę ranić twoich uczuć, ale to czyste sukinsyństwo. W głowie Catherine dzwoniło od całego tego sukinsyństwa. Otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale nie udało jej się wykrztusić ani słowa. Penny uścisnęła jej rękę. – Nie martw się, zapomnisz o nim – zapewniła. – Krzyżyk na drogę. Możesz na mnie liczyć w okresie przejściowym. – Myślę, że nie potrzebuję… – Zaufaj mi, potrzebujesz. A teraz, Cath, jako twoja przyjaciółka mam prawo zapytać: kiedy ostatnio jadłaś porządny posiłek? Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio robiła coś zwyczajnego. – W sobotę? – zgadywała. – I bez obrazy, kochana, ale już śmierdzisz. Ty się w ogóle ostatnio myłaś? Tak serio? – Niezbyt. – Aha. Otóż to. Idź wziąć prysznic, a ja przygotuję coś do jedzenia. No, już! – Penny, nie musisz. Ja… – I umyj włosy, na litość boską. Wyglądasz tak, jakby na twojej głowie nastąpiła katastrofa ekologiczna: wyciek oleju. Poważnie, Cath, zrób to. Teraz. Catherine otworzyła usta, by zaprotestować, ale Penny opierała dłonie na biodrach, a jej oczy przybrały zdecydowany wyraz. Ta kobieta w swoim czasie wychowywała troje dzieci i sześć złośliwych psów. Nie była osobą, której można by się sprzeciwić, chyba że ma się niezłomny charakter olimpijczyka. Gmerała już w spiżarce w poszukiwaniu składników. Gdy Catherine wspinała się po schodach na górę, słyszała dźwięki płynące z radia. Potem program Women’s Hour został przestawiony na stację z muzyką pop. Parę sekund później jej uszu dobiegł śpiew i łoskot garnków. Catherine stała pod prysznicem, pozwalając, by woda spływała po jej ciele. Czuła jedynie lęk i przerażenie na myśl o tym, co przyniesie przyszłość. Z pewnością nawet Penny nie mogła uratować jej przed tym koszmarem? – Wiesz, możesz na to spojrzeć jak na szansę – powiedziała jej Penny dwadzieścia minut później, wlewając gorącą wodę do stojącej w zlewie miski i dodając płynu do mycia naczyń. Catherine była już ubrana, miała czyste włosy i z apetytem pałaszowała omlet z serem i szynką, który upichciła przyjaciółka. Boże, jakaż była głodna. – Szansę? – powtórzyła z ustami pełnymi gorącego, kleistego cheddaru. – Tak, szansę. Nowy początek. Możliwość zrobienia wszystkiego, co zawsze chciałaś zrobić, ale brakowało ci odwagi. – Penny rozchlapywała pianę, a Catherine zastanawiała się nad jej słowami. – Mogłabyś wyjechać i pomieszkać jakiś czas za granicą. Mogłabyś…

– Nie chcę mieszkać za granicą. – Mogłabyś przynajmniej wybrać się na wakacje. Uciec z Anglii i złapać trochę słońca. Rozegraj to właściwie, a może nawet złapiesz coś innego… No wiesz, co mam na myśli. Odgarnęła zbłąkany rudy kosmyk za ucho i posłała przyjaciółce miażdżące spojrzenie. – Rzeżączkę? – Nie, malkontentko! Miałam na myśli wakacyjny romans z przystojnym Pedrem albo Jeanem-Paulem. Właśnie tego potrzebujesz, żeby zapomnieć o swoim występnym mężu wiarołomcy. – Penny! – Tylko mówię! – To nie mów. A swoją drogą zrobiłam to osiemnaście lat temu… Mam na myśli wakacyjny romans. No i zobacz tylko, gdzie mnie to zawiodło. – Widzę. Osiemnaście szczęśliwych lat i dwoje uroczych dzieci. Catherine włożyła następny kęs omletu do ust, nie próbując się sprzeczać. Penny była dwukrotną rozwódką i teraz romansowała z trzydziestolatkiem. Nie mogła tego zrozumieć. – Albo… – Penny nie odpuszczała, wyczuwając jej opór. – Mogłabyś wrócić na studia. Pójść na uniwersytet! – Żeby się zapisać na dwudziesty pierwszy rok studiów dyplomowych? To dopiero byłby rekord! – W takim razie znajdź sobie pracę. Dobrą pracę. Nigdy nie jest za późno, żeby się przebranżowić, a ty ciągle jesteś młoda. Młodsza ode mnie, starej krowy. – Jak mogę się przebranżowić, skoro nigdy nie pracowałam w żadnej branży? – zauważyła Catherine. – Poza tym jestem zbyt zajęta tym, co teraz robię. – Czym? Podawaniem herbaty starszym paniom i sprzedawaniem zatęchłych szmat w sklepie charytatywnym? – Jest jeszcze Psie Pogotowie Ratunkowe. I mnóstwo prasowania, które obiecałam zrobić pani Archbold. – Zdaje mi się, że potrzebujesz przerwy, Cath. I to jest najlepszy jak dotąd pomysł. Co myślisz o babskim wypadzie, tylko my dwie? Złapiemy trochę zimowego słońca… Co ty na to? Catherine westchnęła. Nie potrafiła podjąć decyzji. Wystarczająco dużo trudności dostarczało jej rozstrzygnięcie, czy chce sałatkę do omletu. – Nie wiem – powiedziała słabo. – Muszę najpierw porozmawiać z Mikiem. – Chrzanić Mike’a. Nie musisz z nim rozmawiać, jeśli nie chcesz. A już na pewno nie potrzebujesz jego zgody na… – Mam na myśli względy finansowe. Jeśli się rozstaniemy… – Przerwała, czując, że znów traci apetyt. – Jeśli się rozstaniemy, nie będę miała żadnych dochodów, nieprawdaż? Nie mogę się rozbijać za granicą za jego oszczędności. – Jasne, do cholery, że możesz. Chociaż tyle powinien zrobić ten niewierny gnojek po tym, jak zadał ci tyle bólu. Zapał opuścił Catherine razem z apetytem. Odsunęła talerz, zmęczona tą rozmową. – Nie mogę jasno myśleć – wymamrotała. – Nie przejmuj się. Przepraszam, że na ciebie naciskam. Tylko tego ci jeszcze trzeba, prawda? Dolna warga Catherine znów zaczęła drżeć. Szybko wydmuchała nos, unikając wzroku Penny.

Sąsiadka skończyła zmywać i nim usiadła przy stole, wytarła dłonie w ścierkę do naczyń. – Może chcesz przez jakiś czas pomieszkać u nas? Tylko do chwili, aż poukładasz to sobie w głowie? Obiecuję, że nie będę cię już cały czas zadręczać. Penny zdobyła się na słaby uśmiech. W domu Penny panował zgiełk i chaos, a ze wszystkich kątów i zakamarków wysypywały się psy i nastolatki. Kiedy ostatnio się tam pojawiła, zastała też kochanka Penny, Darrena, w ręczniku kąpielowym obwiązanym wokół bioder, prezentującego nagą, umięśnioną klatkę piersiową. Nie była pewna, czy miała teraz dość energii, by obcować z całym tym towarzystwem. – To naprawdę miłe z twojej strony, ale muszę się na jakiś czas zahibernować, jeśli wiesz, co mam na myśli. Naciągnąć kołdrę na głowę i odizolować się od świata. Penny nie wiedziała, co Catherine ma na myśli; ona, gdy chciała zapomnieć o mężczyźnie, robiła się na bóstwo, wkładała krótką sukienkę i szpilki, dodawała sobie animuszu kieliszkiem tequili i szła do klubu z kimkolwiek, kto odważył się jej towarzyszyć. Mimo to kiwała głową i cały czas ściskała dłoń Catherine. – Jak uważasz, Cath. Zrób to, co uznasz za stosowne. Ale wiesz, że jestem w pobliżu, prawda? I jeśli tylko zechcesz, pomogę ci przez to przejść, przysięgam.

Rozdział 8 La cucina – kuchnia

Był zimny, grudniowy ranek, szron posrebrzył trawniki, a Anna zmierzała w kierunku delikatesów Giovanni na całodzienny sobotni kurs gotowania włoskich potraw. Miała nadzieję, że nie przyniesie wstydu narodowi swego ojca. Znając siebie, mogła odciąć własny kciuk, gdyby podczas siekania czosnku górę wzięła jej ambicja, albo zrobić coś jeszcze gorszego. Może dlatego tata ją porzucił, zastanawiała się gorączkowo, kurczowo łapiąc się poręczy schodów, gdy zmierzała do sali na piętrze, gdzie odbywały się zajęcia. Może jeszcze gdy była kwilącym niemowlęciem, dojrzał w jej oczach, że nie nadaje się na prawdziwą córkę Włocha. Może… – Buongiorno – przywitał ją Giovanni, uśmiechając się ciepło. Anna oblała się rumieńcem. – Buongiorno – odpowiedziała. – Ty pewnie jesteś Anna? Witam. Wszyscy już dotarli, możemy zaczynać. W zajęciach uczestniczyło dwanaście osób: szeroki przekrój ludzi, młodszych i starszych, ale – ku uldze Anny – nikt nie wyglądał na kucharza. Gdy już wypili kawę i kolejno przedstawili się pozostałym, umyli ręce, założyli fartuchy i zabrali się do dzieła. Najpierw przygotowali płaty makaronu w kolorze żółtka (zaskakująco proste) i stworzyli z nich ravioli faszerowane ricottą i szpinakiem. Potem nauczyli się przyrządzać focaccię (mniam) i prawdziwą włoską zupę minestrone (kluczem był wyśmienity bulion z kurczaka), a skończyli na kremowym deserze, a była to panna cotta serwowana z jagodami. Najlepsze było to, że gdy skończyli gotować, usiedli razem i spałaszowali wszystko. Każdy kęs był przepyszny. – Smakuje ci? – spytał Giovanni, widząc jej rozanieloną minę, gdy zeskrobywała resztki panna cotty z miski. Był wysoki i ogorzały, miał białe nitki we włosach i ciemne, żywe oczy. – Smakuje – odpowiedziała z uśmiechem. – Właściwie mój tata jest Włochem, więc… Umilkła, wzdrygnąwszy się na myśl, jak żałośnie to brzmi, ale Giovanni zdawał się zachwycony. – Twój papà? Ach! Teraz możesz ugotować mu włoskie smakołyki! Jego entuzjazm był zaraźliwy. – Bardzo chętnie – odparła zgodnie z prawdą. Zajęcia były tak ciekawe i odprężające, że spędziła następne popołudnie, piekąc w domu drugą focaccię, tym razem z rozmarynem i czosnkiem. Może nie udała się tak doskonale jak ta zagniatana i pieczona pod czujnym okiem Giovanniego, ale wypełniła cudownym zapachem całe mieszkanie, a Anna była z siebie tak dumna, że połowę zabrała w poniedziałek do pracy, by poczęstować kolegów. – Po prostu rewelacja – powiedział Joe, sięgając po dwa kawałki. Polizał palce i uśmiechnął się do niej. – Od razu wydajesz się bardziej włoska, wiesz? – Och, macie szczęście – westchnęła Marla, która pisała recenzje restauracji i artykuły na różne okazje. Była redakcyjną seksbombą, zawsze miała idealną fryzurę i nienaganny manikiur, a dzisiaj włożyła krótką sukienkę w odcieniu pudrowego różu, przezroczyste rajstopy i przyprawiające o zawrót głowy szpilki, mimo że na zewnątrz były minus dwa stopnie i padał śnieg. – No, mam na myśli to, że możecie jeść węglowodany. Ujdzie wam na sucho, gdy nabierzecie okrągłości, ale osobom o drobniejszej budowie, takim jak ja… – Wydęła wargi, spoglądając na swój nieistniejący brzuch. – Lepiej, jeśli ich

sobie odmówię. Anna zdążyła tylko wzdrygnąć się na tę niezbyt subtelną zniewagę, a Joe już na nią odpowiadał. – Nazywasz mnie grubasem? Bezczelne babsko – powiedział z drwiącym oburzeniem, wpychając sobie do ust więcej pieczywa. – Nie, ja… – zaczęła nerwowo Marla. „Nie miałam na myśli ciebie, robiłam przytyk Annie”, nie musiała tego wypowiadać na głos. – Wyobraź sobie, że mnie jest dobrze z moimi krągłościami – kontynuował, kładąc dłoń na biodrze i trzepocząc rzęsami. Anna prychnęła najdyskretniej, jak mogła. Joe nie miał na sobie grama zbędnego tłuszczu; był chudy i żylasty i doskonale wiedział, co insynuowała Marla. Całe biuro wiedziało. Marla zacisnęła usta i zaczęła pisać bardzo szybko, a Joe uśmiechnął się do Anny. – Jak mówiłem, rewelacja – oznajmił głośno. Nawet gderliwy Colin przyznał, że jej wysiłki zostały zwieńczone sukcesem. – Wspaniale ci wyszło – powiedział. – Możemy liczyć na więcej? – Właśnie, kiedy następny kurs kulinarny? – dopytywał się Joe. – Zapisałaś się już? Może tym razem przygotowałabyś obiad dla nas wszystkich? Nie zapomnij o talerzu surowych warzyw dla Marli… – Wszystko słyszę – warknęła Marla. – …ale my poprosimy raczej po talerzu makaronu. Albo risotto. Lubisz risotto, Col? Nie jesteś przypadkiem wegetarianinem ani nie eliminujesz żadnej z podstawowych grup pokarmowych? – Kocham risotto – oświadczył Colin. – Chociaż, jeśli mam być szczery, wolę placek z mięsem. – Czyli poprosimy risotto, placek z mięsem, marchewkę dla Marli i to, co ty będziesz jadła. – Nie spodziewaj się za wiele – zaśmiała się Anna, co nie przeszkodziło jej delektować się pochwałami. Nie zdradziła im, że przeszukała już internet w poszukiwaniu nowego wyzwania i znalazła fantastycznie zapowiadającą się szkołę gotowania w Toskanii, oferującą tygodniowe kursy. Obiecała sobie, że pojedzie, kiedy opanuje podstawy włoskiego. – Co się tu dzieje? Ktoś coś upiekł? Uśmiech zamarł Annie na ustach, gdy Imogen podeszła do nich, stukając obcasami. Miała na sobie kanciastą liliową marynarkę i dopasowane szpilki, przez co przypominała cukierek Bajeczny. – Tylko trochę włoskiego pieczywa – powiedziała Anna niepewnie, a Joe w tym czasie rozpłynął się w powietrzu. – Częstuj się. – Cholera, chyba się nie liczy, kiedy robi się to na stojąco?! – wykrzyknęła Imogen, sięgając po najmniejszy kwadracik. Była wysoka i elegancka, miała srebrzyste ufryzowane włosy i szósty zmysł w dwu kwestiach: a) źle zachowujących się dziennikarzy, b) darmowego jedzenia w biurze. – Cholera, to się chyba nie liczy, kiedy się je na stojąco? – spytała. – Zabrzmiało dwuznacznie – wymamrotał Colin. – Jedz mniej, bramy raju są wąskie… Mmmm. – Oczy Imogen powiększyły się, gdy odgryzła kawałek focacci. – To mi się podoba. Doskonała, Anno. Super! Nie sądziłam, że jesteś taką świetną gosposią, jeśli wolno mi tak powiedzieć. Anna przełknęła zniewagę. – Szczerze mówiąc, ja też siebie o to nie podejrzewałam – odparła. – Całe to gotowanie przypomina bardziej podróż odkrywczą.

– Mmmm – wymruczała Imogen po raz drugi, lekko marszcząc czoło przy rozpatrywaniu przypadku Anny. Potem pokiwała głową i odeszła. – Ciekawe – rzuciła, oddalając się. Anna zaczerwieniła się, nie wiedząc, jak to rozumieć. Marla podniosła głowę znad pracy i przewróciła oczami. – Ciekawe – powtórzyła bezgłośnie, przedrzeźniając szefową za jej liliowymi plecami. Niedługo potem Anna dowiedziała się, co tak zastanawiało Imogen. Już następnego dnia została wezwana do biura szefowej na „małą pogawędkę” – dwa słowa, które napełniają lękiem serce każdego pracownika. Przekroczenie progu gabinetu Imogen przypominało wizytę w sklepie ze starzyzną. Tekturowi Jess Ennis i Sean Bean naturalnych rozmiarów opierali się poufale o szafkę na dokumenty, a na półkach stały rzędem podpisane zdjęcia wszystkich lokalnych bohaterów, od Davida Blunketta po Jarvisa Cockera. – Chciałaś mnie widzieć? – spytała uprzejmie Anna, omijając stos rzuconych na podłogę przyszłorocznych kalendarzy klubu piłkarskiego Sheffield Wednesday. – Tak, chciałabym, żebyś przejęła rubrykę kulinarną w gazecie – oświadczyła Imogen, składając palce w piramidę i przyglądając się Annie znad oprawek swoich okularów od Armaniego. – Chcesz, żebym…? Powiedzieć, że Anna wyglądała na zaskoczoną, byłoby niedomówieniem. Przez ostatnie dwanaście lat rubrykę prowadziła Jean Partington, niegdyś szefowa kuchni i właścicielka restauracji. Owszem, tajemnicą poliszynela było to, że Jean, która przekroczyła już sześćdziesiątkę, chętnie odwiesiłaby fartuch i zwolniła tempo, jednak Anna, jak wszyscy pozostali, przypuszczała, że Imogen albo wyrzuci tę rubrykę, albo zabuli za przepisy jakiejś agencji, jak robiło wiele innych lokalnych gazet. – Chcę, żebyś ją tworzyła – powtórzyła Imogen, a jej uśmiech nie był już tak szczery. – Ale… tak naprawdę nie wiem nic o gotowaniu – przyznała Anna najuprzejmiej, jak potrafiła. – Ta focaccia była wyjątkiem. Zwykle nie… Głos zamarł jej w gardle, gdy dostrzegła niezadowolenie malujące się na twarzy szefowej. Tego dnia Imogen była ubrana w beżowy kostium i wyglądała wypisz wymaluj jak poirytowany Werther’s Original. – Zajmie ci to dziesięć minut – oznajmiła. – Wygugluj po prostu jakieś przepisy. Każdy idiota to potrafi. Sama powiedziałaś, że gotowanie to podróż odkrywcza w głąb siebie, podobało mi się to. Podziel się tym z czytelnikami. Zabierz ich ze sobą, nie ukrywaj błędów i w ogóle. To oczywiste, że wybór padł na ciebie. Jasne. To oczywiste, że jesteś największą frajerką w redakcji. – To był kurs kuchni włoskiej – wystękała bez przekonania. – U Giovanniego. – Nawet lepiej! Mogłabyś napisać krótki artykuł o tym doświadczeniu, dostać pozwolenie na wykorzystanie jednego z przepisów. Może przy okazji wyłudzić od niego coś w rodzaju porady. Daj spokój, Anno, nie muszę cię przecież prowadzić za rękę. – Dobrze – zgodziła się Anna, kierując się w stronę drzwi. Stało się jasne, że dalsze protesty nie mają sensu. – Zostaw to mnie. Wróciła do swojego biurka chwiejnym krokiem. Czy to się naprawdę przed chwilą stało? – Wszystko w porządku? – spytała Marla głośno, gdy Anna siadała. – Właściwie tak – odpowiedziała. – Chce, żebym przejęła rubrykę kulinarną Jean. Idealne brwi Marli uniosły się.

– Nie! Własna rubryka? Jakim sposobem? – Zmusiła cienkie, czerwone usta do ułożenia się w coś na kształt uśmiechu. – To znaczy… wspaniale. Anna zlekceważyła nieszczerość w jej głosie. Poczuła się o wiele lepiej od momentu, gdy to do niej dotarło. Jej własna rubryka. Po raz pierwszy będzie miała prawdziwy nagłówek. Może i chodziło tylko o kącik kulinarny, o mały skrawek miejsca gdzieś pośrodku gazety, ale mimo wszystko… Jej własna rubryka! O jedzeniu! Niech tylko powie Giovanniemu. Niech tylko powie ojcu! – Czy to oznacza, ze będziesz nam przynosić więcej pieczywa i innych rzeczy do spróbowania? – spytała Charlotte, jedna z sekretarek. – Wiesz, jeśli kiedykolwiek potrzebowałabyś degustatorów… Anna uśmiechnęła się. – Będziecie pierwsi na mojej liście – obiecała. Potem, czując lekki zawrót głowy, znalazła numer do Giovanniego i zadzwoniła. Pierwszy kulinarny artykuł Anny miał się ukazać w następnym tygodniu. Anna i Geoff, jeden z fotografów gazety, poszli do delikatesów i upozowali scenę w kuchni Giovanniego: rozpromieniona Anna w fartuchu i czepku kucharskim stała za górą różnorakiego jedzenia. Giovanni chętnie pozwolił, by podała recepturę na focaccię, pod warunkiem że wspomni, iż to jego przepis. Dodatkowo zaproponował gazecie promocyjną zniżkę w wysokości pięciu funtów za każde dwadzieścia pięć wydanych w delikatesach. Tak więc z przepisem, voucherem, zdjęciem i krótką notką na temat sobotniego kursu, rubryka Anny zajęła przynajmniej trzecią część strony, czyli więcej niż każda pisana przez Jean. „Będę z wami szczera – zaczęła – nie jestem nawet w połowie tak kompetentną kucharką jak Jean. Zamierzam jednak co tydzień nauczyć się czegoś nowego. Mam nadzieję, że wybierzecie się ze mną na tę wyprawę i będziecie na bieżąco wypróbowywać moje przepisy. Jeśli mnie się uda, to uda się każdemu!” Imogen, jak się wyraziła, była „podekscytowana” końcowym efektem. – Znakomicie – powiedziała. – Doskonale. Właśnie czegoś takiego oczekiwałam, Anno. Zachęcona tą reakcją, Anna zabrała się do szukania przepisów na następny tydzień. Szybko zauważyła, że jedzenie jest o wiele bardziej interesującym tematem niż ustalenia rady miejskiej w zakresie recyklingu. „Ostatnio dowiedziałam się, że płynie we mnie odrobina włoskiej krwi – napisała, pewna, że jej mama nigdy tego nie przeczyta. – Trudno znaleźć lepszy pretekst do zmierzenia się z klasycznym włoskim tiramisu. Szukając idealnej receptury, wypróbowałam kilka wariacji i ta jest, moim zdaniem, bezkonkurencyjna. Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu – prześlijcie mi swoje opinie!” – Dobre to jest – pochwaliła Imogen po przeczytaniu tekstu, kiwając głową tak żywiołowo, że poruszały się nawet jej włosy. – Sympatyczne i przyjacielskie. Podoba mi się to, że opowiadasz w tej rubryce jakąś swoją historię. Oby tak dalej! Gdy gazeta poświęciła się całkiem wszystkiemu, co bożonarodzeniowe, Anna posłusznie dostarczyła przepis na babeczki z nadzieniem bakaliowym, sugerując sposoby na dodanie nowej nuty do ich smaku. „Dodałam do nadzienia żurawiny – zdradziła czytelnikom. – To była moja szczypta fantazji. Poza tym dzięki owocowemu wkładowi lepiej zniosłam świadomość, że w przepisie jest aż tyle prawdziwego masła, no i ta góra cukru. Jestem pewna, że wszystkie moje babeczki razem wzięte nie dorównują jednej przygotowanej przez was… A jednak są tak pyszne, że trudno się oprzeć zjedzeniu ich do ostatniego okruszka!” Niedługo potem zaczęły do niej napływać listy oraz e-maile od czytelników – z początku wąską

strużką, ale każdego dnia było ich więcej. Zwykle pisali tylko, jak udała im się potrawa sporządzona według przepisu Anny, z czasem zaczęli się dzielić własnymi pomysłami. „Przykrywam babeczki z nadzieniem bakaliowym plastrami z ciasta francuskiego – napisała jedna z kobiet. – Wydają mi się przez to jeszcze bardziej wyjątkowe”. „Proszę spróbować dodać do nadzienia trochę otartej skórki z cytryny albo z pomarańczy – podpowiadała inna. – Naprawdę czuć różnicę”. „Moja mama zawsze dodaje do nadzienia łyżkę kremu custard – przeczytała w trzecim mailu. – Efekt nieziemski, całkiem jak pudding!” – Nadzwyczajne – wyszeptała do siebie Anna, zachwycona tym, jak chętnie czytelnicy dzielili się swoimi kulinarnymi doświadczeniami. Do tej pory jedyną opinią zwrotną, jaką od nich uzyskiwała, były sporadycznie pojawiające się na stronie internetowej gazety niegrzeczne komentarze na temat jej twarzy, która wyglądała na zdjęciu na grubą, albo skarg na to, że błędnie zapisała czyjeś nazwisko. Nie omieszkała sporządzić listy najlepszych porad na temat pieczenia babeczek i umieścić jej w następnej rubryce razem z podziękowaniami dla wszystkich nadawców. „Proszę, napiszcie, co myślicie na temat tego przepisu – zakończyła. – Czytanie wiadomości od was sprawia mi wielką przyjemność. Zaglądajcie na stronę, gdzie będziecie mogli poznać wybrane komentarze i rady. Wszystkie były bardzo pomocne!” Podniesiona na duchu początkowym sukcesem, Anna zaczęła planować przyrządzanie obfitych włoskich gulaszy i słodkich ciast na nadchodzące zimowe miesiące. Może nawet upiecze walentynkowy specjał – dania miłości i takie tam? Po raz pierwszy od miesięcy – od lat! – na myśl o pracy poczuła entuzjazm. Nie biegła już z ulgą do drzwi, gdy tylko wybiła piąta trzydzieści. Teraz zmierzała do domu spacerowym krokiem, niemal nie zauważając oblodzonych chodników, zatopiona w rozmyślaniach nad kruchymi tartami i parującymi zupami. – Przyszła poczta od twoich fanów – powiedział Joe w Wigilię, ciągnąc za sobą przez redakcję ogromny worek korespondencji. – Niemożliwe – Anna nabrała powietrza w płuca, patrząc na niego ze zdumieniem. – Mówisz poważnie? Zaśmiał się. – Oczywiście, że nie, ty młotku – odpowiedział z błyskiem w ciemnych oczach. – Tylko się z tobą droczę. To formularze zgłoszeniowe na nasz konkurs, w którym można wygrać bilety na Puchar Anglii. Zmarszczyła nos. – Bardzo śmieszne. – Ale ta część jest twoja – dodał, wyrzucając paczkę i stertę listów na jej biurko. – Dorabiasz teraz na boku jako listonosz? – docinała mu. – Nie mów mi, że w końcu masz dość deszczowych sobotnich popołudni spędzonych na meczach? – Nigdy! – zadeklarował. – Tylko pomagam. Zobaczyłem, że dostałaś parę rzeczy i pomyślałem, że ci je przyniosę. – Uśmiechnął się. – A poza tym umierałem z ciekawości, co to jest – przyznał, podnosząc paczkę o dziwnym kształcie. – Przedwczesny prezent bożonarodzeniowy? Anna zabrała mu paczkę i rozdarła opakowanie. Na blat wysypała się kolekcja przyrządów kuchennych: jasnozielona szpatułka, turkusowa trzepaczka, świetna tarka i… – Co to u diabła ma być? Jakieś akcesoria erotyczne? – wykrztusił Joe, podnosząc ostatnią rzecz. Anna spojrzała na niego znacząco.

– Myślę, że to wyciskarka do cytrusów, wiesz, do pozyskiwania soku. – Tak to się teraz nazywa? Obracał przyrząd między palcami z wymownym wyrazem twarzy. Anna zaśmiała się i podniosła załączoną notatkę. – Są ze sklepu z akcesoriami kuchennymi w Meadowhall – odczytała. – Zainteresowała ich moja rubryka i zastanawiają się, czy nie zechciałabym przekonać się, jak się sprawdza ich nowy asortyment. Dostaję upominki, Joe! – Niektórym to dobrze – odparł. – Mnie na przykład nikt nigdy nie wysłał darmowej szpatułki. – Powinieneś postarać się być profesjonalnym recenzentem, jak ja – rzuciła lekko Marla zza swojego biurka. – Cały czas jestem bombardowana upominkami. Szczerze mówiąc, po pewnym czasie wszystko się nudzi. Wyobraź sobie, zaproszenia na kolacje i bilety do teatru na każdy wieczór… ile można. Joe i Anna wymienili spojrzenia, potem on zarzucił wór z korespondencją na ramię, jak młody, atrakcyjny święty mikołaj. – A w ogóle to moja mama upiekła panettone według twojego przepisu – dodał, odwracając się, by iść dalej. – Nie pozwoli nikomu tknąć ciasta przed Bożym Narodzeniem, ale wygląda świetnie. Dobry przepis. – A, to dziwne – wtrąciła niewinnie Marla, a Anna zebrała siły przed atakiem. Marla była mniej więcej tak niewinna jak Bill Sikes[4]. – Nie chciałam ci tego mówić, ale moja mama też wypróbowała ten przepis. Zastanawiała się, czy nie pomyliłaś proporcji. Jej babka wyszła dziwnie, jakaś za wielka. Skończyła w misce naszego psa i nawet nie chciał jej tknąć. – Lepiej nie karmić pupili produktami z cukrem – odparła Anna, nie dając się złowić na haczyk. – Tak czy inaczej, dzięki, Joe. Cieszę się, że w egzemplarzu twojej mamy proporcje były właściwe – nie powstrzymała się od komentarza. – No i wesołych świąt, jeśli się już dziś nie zobaczymy. – Nawzajem, Anno. Mam nadzieję, że będą smaczne. Uśmiechnęła się, gdy odchodził, po czym upchnęła nowe przyrządy w rogu biurka. Darmowe artykuły z Kitchen Shop! To się nazywa pochwała. Może następnym razem zaproponuje Imogen dział recenzji gadżetów kuchennych; wypróbowywałaby tam różne urządzenia… Wróciła do pisania ze świeżym przypływem energii. Dzięki ci, Jean Partington, za w porę podjętą decyzję o emeryturze, myślała. To najlepsze, co mi się przytrafiło w karierze. Mamo Joego, tobie też dzięki za wypróbowanie mojego przepisu. Zastanawiała się, ilu innych ludzi przeczytało to, co napisała, i upiekło na święta panettone? Z przyjemnością wyobraziła sobie pełne po brzegi formy do ciasta przechowywane bezpiecznie w kredensach całego hrabstwa, podczas gdy wszyscy czekają na nadejście wielkiego dnia. Jej ojciec z pewnością byłby z niej dumny, gdyby wiedział, że sprowadziła do Yorkshire cząstkę Włoch.

Rozdział 9 Il diario – pamiętnik

19 kwietnia 1993 r. Tak, wiem, że to było b. złe, ale nie mogłam się powstrzymać – chwyciłam newky brown [5] Jamiego i wylałam mu na głowę. On nie wiedział, co się dzieje, za to gdy odchodziłam, wszystkie dziewczyny wiwatowały na moją cześć. To było TAKI E Ś M I ES ZNE! 2 czerwca 1993 r. Alex Zetland może mnie PO CAŁO WAĆ W D U PĘ, jeśli myśli, że ma jeszcze u mnie szanse. Jestem wściekła! Głupi, wulgarny gnojek. Oberwał ode mnie prosto w jaja, kiedy próbował mnie obmacywać. I pomyśleć, że z tego, co pamiętam, kiedyś mi się podobał! 11 lipca 1993 r. Jutro ja i Zoe wyjeżdżamy! Jestem tak histerycznie podekscytowana, że chyba się posikam. Gary tylko pytał, czy ciągle jesteśmy razem, czy jak. A ja na to: „Wybacz, Gazza, wyjeżdżam w podróż po Europie, nie zobowiązujmy się do niczego, okej?”. Trochę się ucieszył, gdy mówiłam o „niezobowiązywaniu się”, dopóki nie załapał, co to znaczy. Czy to było niemiłe z mojej strony? Właściwie, nie obchodzi mnie to. Wyjeżdżam bawić się w Europie, przeżywać przygody i pić mnóstwo la-la-la-la-lagera!

Podczas oczyszczających generalnych porządków Catherine natknęła się na swoje stare pamiętniki. Boże, jaka była narwana na studiach. Charakterna i zadziorna, nie pozwalała sobie w kaszę dmuchać. Nie była dumna ze swoich wyczynów – wylewanie alkoholu na mężczyzn, atakowanie ich miejsc intymnych, bezlitosne porzucanie, gdy opuszczała kraj… Miała nadzieję, że Emily nie zachowuje się tak na uniwersytecie – ani Matthew, jeśli już o tym mowa. A jednak w pewnym stopniu podziwiała nieustępliwą postawę, która przebijała z kart pamiętnika. Była wtedy taka pewna siebie, taka śmiała. Ale potem poznała Mike’a i wszystko się zmieniło. Ona się zmieniła. Dopiero teraz, gdy odszedł, zaczęła zadawać sobie pytania, analizować ich związek. Czy rzeczywiście był taki trwały, jak zawsze zakładała? Czy ona i Mike naprawdę się dopełniali? Parę tygodni wcześniej pracowała w domu opieki i usłyszała, jak Nora i Violet, jej dwie ulubione starsze panie, wspominają swoje namiętne romanse z dawnych lat i znacząco chichoczą. Ich opowieści sprawiły, że poczuła pustkę, a potem zazdrość. One tak uwielbiały swoich amantów i przelotne miłostki! Czy mogła szczerze powiedzieć, że kiedykolwiek czuła coś takiego do Mike’a? Mniej więcej przed tygodniem Catherine miała swój dyżur w sklepie charytatywnym. Akurat tego dnia do sklepu weszła opalona blondynka, szukając tanich czarnych spodni i białych bluzek, bo właśnie podjęła pracę kelnerki. Tłumaczyła, że „przez osiem lat podróżowała i wszystkie jej ubrania nadają się tylko do kosza”. Catherine na chwilę zaniemówiła, czując mimowolnie ukłucie nostalgii za sobą z czasów, gdy zwiedzała Europę ze swoją przyjaciółką Zoe, pracując to tu, to tam, by po jakimś czasie, gdy naszła je ochota, wskoczyć do następnego pociągu. Kiedy ostatni raz dała się porwać przygodzie? Gwoździem do trumny stała się rura, która pękła kilka dni temu, zalewając kuchnię. Spanikowana próbowała złapać Mike’a w pracy, ale dowiedziała się tylko, że jest na urlopie na Seszelach. – Och – powiedziała skonsternowana recepcjonistka Lindsay. – To dziwne. Zakładałam, że pani pojechała z nim. – Nie – odparła ostrym tonem. Nie pojechała z nim. Wciąż tkwiła tu, w Wetherstone, po kostki w brudnej wodzie, martwiąc się o instalację wodno-kanalizacyjną. A w ogóle jakim sposobem, do cholery, Mike’a było stać na wakacje

na Seszelach? Przyszło jej do głowy, że może przez cały czas źle ustawiała swoje priorytety. I może powinna coś z tym zrobić. Nie była pewna. Penny oczywiście całkowicie zaaprobowała nową pozytywną perspektywę, którą pewnego ranka Catherine jej przedstawiła, kiedy wracały z tenisa. – Tak, jak najbardziej. Chwytaj dzień! – powiedziała, uderzając ręką w kierownicę dla podkreślenia swoich słów. Siedziały w jej starej beemce, w której pachniało psem i po której walały się paczki po chipsach i puste opakowania po papierosach. – Co zamierzasz zrobić? Jaki jest plan działania? Catherine struchlała, słysząc władczy ton przyjaciółki. – Sądzę, że po prostu chcę się trochę zabawić. Nie mam ochoty skończyć jako staruszka w domu opieki, która nie ma co wspominać. – Zabawić – powtórzyła Penny z namysłem, a jej oczy zalśniły. – Darren ma takiego uroczego przyjaciela, mogłabym… – Nie chodzi o taką zabawę – powiedziała Catherine stanowczo. Sama myśl o zanurzeniu choćby palca u nogi w basenie randek powodowała, że zbierało jej się na wymioty. A może to tylko styl jazdy Penny, pomyślała, gdy przyjaciółka skręciła gwałtownie, by wyprzedzić opieszałą białą fiestę. – Muszę znaleźć jakąś pracę – dodała po chwili. Penny wydała drwiący odgłos. – Myślałam, że mówiłaś o zabawie? Może poszłabyś ze mną w czwartek na tańce kowbojskie? Można się tam uśmiać. No i przychodzą niezłe ciacha. Kowbojskie tańce liniowe do niej nie przemawiały, podobnie jak „ciacha” w kraciastych koszulach. – Hmm… Może… Myślałam raczej o innych zajęciach – powiedziała Catherine uprzejmie. – Doskonały pomysł, Cath. Zawsze tak radzą w gazetach, no nie? Zapisz się na kursy wieczorowe, zaszalej z seksownym nauczycielem stolarstwa i takie tam. – Nie chcę się uczyć stolarstwa. – Ech – skomentowała Penny. – Stolarstwo, konserwacja samochodu i… no nie wiem, budownictwo… Na takich zajęciach będą tłumy mężczyzn. TŁU MY . – Stolarka i budownictwo nie kojarzą mi się z zabawą – odparła Catherine. – Myślałam o czymś w stylu garncarstwa albo… – Weź… – Rękodzieła – Za dużo kobiet. – W takim razie języki. Może włoski. – O, to rozumiem. Język miłości i takie tam. Podoba mi się, Cath. Zrób to! Zahamowała gwałtownie na rondzie, sprawiając, że plecy Catherine oderwały się od fotela. Podróżowanie z Penny przypominało grę w ruletkę, w której stawką był uraz kręgosłupa. – Przy okazji chciałam spytać, co robisz w święta? Chcesz wpaść z dziećmi do mnie? W tym roku będą u nas moi rodzice, ale znajdzie się dość miejsca. Muszę niedługo zamówić indyka, więc daj mi tylko znać, okej? – Dzięki, ale… – Catherine była zadowolona, że Penny skupiła się na zjeździe z ronda i nie mogła dostrzec wyrazu jej twarzy. – Będziemy spędzać święta w domu – powiedziała z wahaniem. – Nasza

czwórka i rodzice Mike’a. – Co? – jęknęła Penny. – Co ty mówisz? Zeszliście się? Myślałam, że wyjechał na Seszele? – Nie, to tylko… – Ale przyjeżdża do ciebie na Boże Narodzenie? Jak to ma wyglądać? Zdezorientowana jestem. Bliźnięta wiedzą? Mam wrażenie, że przeoczyłam coś ważnego. – Nie, nie wiedzą. A ty nie możesz im powiedzieć. To był pomysł Mike’a. Mamy zamiar… – Odchrząknęła, obawiając się reakcji przyjaciółki. – Właściwie to mamy zamiar udawać, że wszystko jest w porządku. Niewiele brakowało, a Penny uderzyłaby w jadącego przed nimi vana. – Że co chcecie zrobić? – Gwałtownie zmieniła pas i wykonała niebezpieczny manewr wyprzedzania, ściągając na siebie trąbienie klaksonów i niegrzeczne gesty. – Udawać, że wszystko jest w porządku? Ton jej głosu jasno wskazywał, że jej zdaniem było to czyste szaleństwo. Zapewne miała rację. – Po prostu nie mogę się przemóc, by im powiedzieć – przyznała Catherine. – A Mike też nie chce. – Jezu, Cath. To obłęd! To jest, kurwa, paranoja, wybacz słownictwo. Czyli co, będziecie znów spać w jednym łóżku i zachowywać się jak szczęśliwi starzy rodzice? I wydaje wam się, że oni nic nie zauważą? Catherine skrzyżowała ręce obronnym gestem. Gdy w zeszłym tygodniu Mike wysunął tę propozycję, nie zabrzmiała aż tak idiotycznie. Właściwie to wydawała się nawet rozsądna, w każdym razie było to najprostsze rozwiązanie. W chwili słabości zastanawiała się nawet, czy nie chciał wprowadzić się na stałe, czy nie zmieni zdania, nie pocałuje jej pod jemiołą, nie wygłosi przeprosin wielkich jak święty mikołaj. Rzecz jasna, myślała tak, zanim się dowiedziała, że wyjechał na zagraniczne wakacje z kimś innym. Penny była jak pies myśliwski w pogoni za gryzoniem. Nie odpuszczała. – A co, jeśli ludzie zaczną gadać? – spytała. – Wiesz, że ja to mogę zabrać wasz sekret do grobu, ale czy nie sądzisz, że plotkarze tacy jak pani Archbold nie narobią zamieszania? „Dawno nie widziałam tu waszego taty. Wprowadził się z powrotem?” Wystarczy jeden krótki komentarz i będzie po wszystkim. Zaparkowała na ich uliczce, zaciągając hamulec ręczny z większą siłą, niż było to konieczne, a Catherine spojrzała na stojący dwa budynki dalej schludny dom pani Archbold i żałośnie wzruszyła ramionami. Ostatnio firanki w jej oknach były tak często odchylane, że aż trudno uwierzyć, jakim sposobem karnisz wciąż jeszcze wisiał. – Cóż… spróbujemy – powiedziała. – Jeśli się dowiedzą, to się dowiedzą. Wciąż jednak uważam, że warto podjąć ryzyko. Oddałabym wszystko za ostatnie wspólne święta, nawet jeśli mają być sztuczne jak śnieg w sprayu. Penny pogłaskała ją po ręce. – Przepraszam, nie chciałam sprawić ci przykrości. I w pełni rozumiem twoje pragnienie spędzenia rodzinnych świąt, ale… – Rozpięła pasy. – Hmm, życzę ci powodzenia, tylko tyle. Ale gdyby zdarzyła się jakaś katastrofa, pamiętaj, że u mnie w domu czeka na ciebie dużo czekolady i papierowa czapeczka z twoim imieniem. Catherine, starając się nie przejmować złowieszczymi słowami Penny, zostawiła rakietę do tenisa w holu, chwyciła stos korespondencji z wycieraczki i przeszła do kuchni. Przejrzała listy – jak zwykle wszystkie były adresowane do Mike’a – i dopiero ostatnia koperta

zwróciła jej uwagę, ponieważ na jej froncie widniało logo banku Barclays. Zmarszczyła brwi. To było dziwne. Zawsze w tych sprawach korzystali z usług Co-operative. Dlaczego miałby do niego pisać Barclays? To pewnie ulotka, pomyślała, odkładając list z resztą korespondencji. Mike prosił ją, żeby od czasu do czasu podrzucała listy do niego do szpitala, ale ona wysyłała je wszystkie w wielkiej kopercie, nie chcąc przychodzić tam osobiście i znosić upokorzenia, jakim były pełen współczucia wzrok kobiet w rejestracji i krępująca cisza. Wzdrygała się już na samo wyobrażenie. „Patrz, to ona. Wiesz, że ją zostawił, prawda? Biedaczka, spójrz, w jakim jest stanie. Szczerze mówiąc, nie wiem, co w niej widział. A pamiętasz ten urlop, na który ostatnio wyjechał? Zabrał tam kogoś innego. To okropne, wiem!” Catherine westchnęła, gdy wyobraziła go sobie, jak za rękę z Rebeccą idzie po piaszczystej, białej plaży, a potem oboje dokazują w krystalicznie błękitnej wodzie. Koktajle. Krem do opalania. Śmiech. To było nie do wytrzymania. A pieprzyć to. I jego też. Mike jakoś nie tracił energii na płakanie nad ich rozbitym małżeństwem. Najwyższy czas, by zaczęła sobie radzić bez niego. Czas zacząć przypominać Catherine, którą kiedyś była, buntowniczą i odważną, czerpiącą z życia pełnymi garściami. Bez wahania włączyła komputer i zapisała się na wieczorowy kurs włoskiego, zaczynający się w styczniu. Proszę! To jest początek. Narodziny nowej, przebojowej Catherine. Niemal mogła usłyszeć dopingujący ją głos samej siebie sprzed lat.

Rozdział 10 Buon Natale! – wesołych świąt!

Niespodzianie zaczął się już grudzień, a Sophie wciąż mieszkała u rodziców w Sheffield. Było to niemal tak zaskakujące, jak fakt, że się z matką jeszcze nie pozabijały. Ojciec był już w domu, grzechocząc różnymi tabletkami od lekarza rodzinnego i wracając do zdrowia, co jak dotąd oznaczało stękanie przed telewizorem albo nad puzzlami, podczas gdy mama stała nad garem domowej zupy, która miała postawić męża na nogi. Był beznadziejnym rekonwalescentem, znudzonym i zniecierpliwionym tym, że musi przesiadywać w domu, rozpaczliwie pragnącym wrócić do pracy i z uporem wydzwaniającym do biura każdego ranka, by usłyszeć najświeższe wieści. Zanim przydarzył mu się zawał, w całej karierze wziął tylko dwa dni chorobowego. Wszelkie forsowne zajęcia były mu surowo zakazane, przynajmniej tak twierdziła Trish. – Nie doszedłeś jeszcze do siebie, Jim – przypominała mu. – Powinieneś się oszczędzać, a nie być w ciągłym ruchu, jak kiedyś. Siedź w domu i kończ tę układankę, na litość boską. Teraz rodzice Sophie obchodzili Boże Narodzenie zupełnie inaczej niż wtedy, gdy córka z nimi mieszkała. Kiedy dorastała, pierwszą część dnia spędzali tylko we troje, po południu odwiedzali babcię, jedli po kawałku świątecznego ciasta, a w tygodniu wychodzili do teatru na świąteczne przedstawienie. Teraz zdawało się, że sami organizowali spektakl: zapraszali na świąteczny obiad ciotkę, wuja i babcię, później zjawiali się jej kuzyni, Sam i Richard w towarzystwie dzieci i partnerów. – Zaraz, zaraz – powiedziała Sophie do mamy, gdy zrozumiała, jak napięty będzie ich plan zajęć w te dni. – Od kiedy to święta stały się tu takie niespokojne? Mama wyciskała na tacy koła z ciasta – spody babeczek z nadzieniem bakaliowym. – Nie chcieliśmy być z Jimem sami, gdy wyjechałaś – wyznała. – Zaprosiliśmy więc wszystkich. Potem wracali już co roku. Sophie nie wiedziała, co odpowiedzieć. Przypomniały jej się wszystkie udane święta Bożego Narodzenia, które spędzała z dala od Sheffield, ani przez chwilę nie myśląc o pozostawionych tam rodzicach, budzących się w pustym domu i łaknących towarzystwa. – To na pewno zasługa twoich zdolności kulinarnych, mamo. Trish uniosła brew. – Albo to, albo po prostu nam współczuli. Au. Zapanowała niezręczna cisza. – Mogę ci pomóc przy tych babeczkach – zaryzykowała Sophie po chwili. – Dziękuję – odparła mama. – Chociaż nie są to oczywiście włoskie przysmaki, do których przywykłaś. – Oj, mamo, mogłabyś przestać? Uwielbiam te babeczki, okej? I od lat ich nie jadłam, nie takich prawdziwych – powiedziała to ostrzej, niż zamierzała, i Trish się wzdrygnęła. – Nie ma potrzeby krzyczeć – rzuciła z urażoną miną. – Nie krzyczę, po prostu… – Sophie zacisnęła zęby. – Mam wrażenie, że cały czas jesteś na mnie zła. Mama Sophie odłożyła wykrawacz do ciasta. – Nie jestem zła – oznajmiła po chwili. Przeciągnęła dłonią po twarzy, zostawiając na niej smugę

mąki. – Tylko… och, nieważne. – Jasne, że ważne. O co chodzi? Porozmawiajmy o tym w końcu. Chcesz, żebym wyjechała? – Nie, oczywiście, że nie. Jesteś naszą córką. – Westchnęła. – Po prostu czuję się przy tobie nieswojo. Mam wrażenie, że krytykujesz wszystko. Że przechowujesz to w pamięci, by potem napisać na blogu, jacy jesteśmy nudni, jacy podmiejscy, jak nie możesz się doczekać następnego wyjazdu. Sophie przyznała w duchu, że to jej się należało. – Ale ja nie… nie myślę w ten sposób – zaprotestowała. – Przysięgam! Trish milczała. – Mamo, obiecuję – dodała cicho. – Nie zrobiłabym wam tego. Wzrok Trish mówił „Już to zrobiłaś”. – Tyle że to zabolało mnie i twojego tatę – powiedziała, nakładając łyżką porcje lepkiego, ciemnego nadzienia na ciasto. – I chociaż on się do tego nie przyzna, jest teraz kruchy. Nie zniósłby czegoś podobnego po raz kolejny. To mogłoby go zabić. Sophie przełknęła ślinę. – Przepraszam. Nie wiem, co jeszcze miałabym powiedzieć. Nie będę już pisać o tobie i tacie, okej? Posłuchaj. – Wzięła głęboki oddech. – W przeszłości wielokrotnie siebie wzajemnie raniliśmy. Każde z nas zrobiło coś, czego nie powinno było robić. – O, proszę. Na to czekałam. Wiedziałam, że do tego dojdziemy, prędzej czy później. – Ale to prawda! Chyba nie tylko ja zachowałam się źle, prawda? – Jest jakaś szansa na to, że dostanę filiżankę herbaty? – Jim podjął desperacką próbę stłumienia wybuchu trzeciej wojny światowej. Atmosfera w pomieszczeniu aż kipiała od zduszonej w zarodku kłótni. – Ja zrobię – wymamrotała Sophie. Przynajmniej miała teraz dobrą wymówkę, by często wychodzić z domu. Po dwudniowych poszukiwaniach znalazła pracę w kawiarni mieszczącej się na końcu ulicy, przy której mieszkali jej rodzice. Sześć dni w tygodniu podawała kawę bogatym młodym mamom, które mówiły: „Naprawdę nie powinnam”, a potem z zapałem wsuwały ogromne migdałowe croissanty. Wypłata była skromna, ale Sophie obliczyła, że do lutego uzbiera na bilet lotniczy do następnego miejsca. O ile, rzecz jasna, w domu uda się uniknąć wybuchu reaktora jądrowego. Jej rodzicom to się, oczywiście, nie spodobało. Któregoś dnia Trish wróciła do domu triumfalnie ogłaszając, że „znalazła Sophie pracę”. – Eee, słucham? Już mam pracę – przypomniała jej Sophie. – W Nico’s Cafe. Byłam tam cały dzień. Pamiętasz? Aż się zagotowała ze złości. Rodzice nigdy się nie zmieniają. Usypiają cię najwyżej fałszywym poczuciem bezpieczeństwa, by potem znowu zacząć do czegoś popychać. „Źle to robisz. Powinnaś zrobić co innego. Naszym zdaniem najlepszym wyborem są studia ekonomiczne. Szkoła aktorska nie da ci stabilnej pracy. Popełniasz wielki błąd, moja droga…” – Wiem, kochanie. Ale to jest praca wieczorowa, uczenie włoskiego „metodą konwersacji” w Hurst College. Sądzę, że dostałabyś ją z łatwością. Sophie miała ochotę krzyczeć. Wyobraziła sobie, jak Trish po cichu wertuje gazety w poszukiwaniu ofert zatrudnienia, zapisuje ją do agencji pracy, próbuje zarządzać jej życiem w skali mikro, dokładnie

tak samo jak kiedyś. – Mamo, potrafię sama o siebie zadbać, wiesz. Nie musisz chodzić i szukać mi innych zajęć. – Wiem, że nie muszę. Zrobił to mąż Tiny. – Co?! Teraz była naprawdę rozdrażniona. Czyżby mama rozpuściła wici wśród znajomych, tłumacząc, że jej mała córeczka potrzebowała protekcji w świecie pracy? Och, wspaniale. Mocno zacisnęła pięści, dzięki czemu udało jej się zostać na miejscu, a nie pobiec na górę i spakować rzeczy. Już raz rodzice próbowali dyktować jej, jak ma żyć. Nie pozwoli, by to się powtórzyło. – Uspokój się, na miłość boską. Wspomniałam tylko Tinie, że wróciłaś na jakiś czas, nic więcej. Jej mąż jest koordynatorem kursów w szkole językowej, a nauczycielka włoskiego odchodzi właśnie na urlop macierzyński. No więc Tina, która jest naprawdę życzliwa i pomocna, skojarzyła fakty, powiedziała mu, że tu jesteś, że znasz biegle włoski i szukasz pracy, i… – Trish rozłożyła szeroko ręce. – Alan jest twoim wujkiem. Zaprosił cię na rozmowę. – Ale ja… Złość w niej słabła. – Nie zamierzam się wtrącać – kontynuowała Trish. – Mnie jest wszystko jedno, czy ją dostaniesz, czy nie. Postawiłaś sprawę jasno: nie chcesz zostawać tu na dłużej, nie robię z tego problemu. – Wyświadcza ci cholernie wielką przysługę, chociaż jest zbyt uprzejma, by to podkreślić – burknął Jim, wyglądając znad gazety. – A uczenie włoskiego brzmi o niebo lepiej niż bieganie z kawą. Nawet ty, z całym twoim uporem, musisz to przyznać. – Przepraszam – powiedziała Sophie powściągliwie po chwili. – Macie rację. Rzeczywiście brzmi ciekawie. Mimo to nie wezmę jej. – Dlaczego nie, do diabła? Jesteś taka inteligentna, mogłabyś robić wszystko – dorzucił Jim podniesionym głosem. – Nie możesz wiecznie imać się byle jakich zajęć – niespodziewanie wybuchła Trish. – Życie to nie próba, Sophie. Córka spojrzała na nią gniewnie. – W twoich ustach brzmi to niefortunnie – mruknęła pod nosem, nim zdążyła się powstrzymać. – To nie na miejscu wyciągać tak stare historie – odparowała Trish, poczerwieniawszy na twarzy. Chyba miała rację. – Przepraszam – wymamrotała. – Dobrze – powiedział Jim. – Czy to znaczy, że spróbujesz? – Ale tato, przecież ja nigdy nie uczyłam – odparła, po czym zamilkła, zastanawiając się nad tym. – No, może trochę, dawałam korepetycje z angielskiego jednemu biznesmenowi w Wenezueli, ale to było na lewo, pieniądze do ręki, żadnej umowy ani niczego. Jedyne referencje, jakie mam, wystawiali mi obcokrajowcy. – Nawet lepiej. Przy odrobinie szczęścia mąż Tiny nie zrozumie z nich ani słowa. – Jima rozbawił własny żart. – Założę się, Soph, że jesteś znakomitą nauczycielką, czy robisz to legalnie, czy nie. Masz świetne podejście do ludzi, no chyba że kłócisz się z własnymi rodzicami, ma się rozumieć… Poza tym jednak jesteś cierpliwa, umiesz się wysłowić… Sophie rysowała po ziemi palcem u nogi, nie wiedząc, co ma powiedzieć. Jej tata zwykle nie był zbyt

rozmowny. Nazywał rzeczy po imieniu, nigdy nikomu nie kadził. Jego pochwała sprawiła, że poczuła w środku zawstydzające, przyjemne ciepło. – Dzięki – powiedziała. – Mogłabyś to robić – zgodziła się jej mama. – W każdym razie przemyśl to. Tina powiedziała, że jej mąż chętnie z tobą porozmawia, jeśli jesteś zainteresowana. Co masz do stracenia? „Hmm, wolność?” – pomyślała od razu Sophie. Praca nauczycielki, nawet jeśli tylko w zastępstwie na czas urlopu macierzyńskiego, była o wiele bardziej zobowiązująca niż ścieranie stolików czy nalewanie piwa za barem. Wcześniej zawsze wyjeżdżała, kiedy tylko chciała, z dnia na dzień składając wymówienie – po prostu gdy tylko poczuła pragnienie zmiany, wskakiwała w autobus. Nawet w Caracas uczyła angielskiego przez… może trzy tygodnie, i to tylko po to, by zebrać fundusze na następny etap podróży. Nigdy nie traktowała tego poważnie. Ku jej irytacji wciąż wracały do niej słowa taty: „Brzmi o niebo lepiej niż bieganie z kawą”. Jeśli miała być szczera, było w tym trochę racji. Mogła nosić tace z jedzeniem i czyścić stoliki z zamkniętymi oczami, zarabiać pieniądze w ten nieskomplikowany sposób. Jednak, choć bardzo lubiła kolegów z pracy i codzienne rozmowy z nowymi ludźmi, często czuła się znużona. Poza tym płaca była marna, a cały dzień spędzało się na nogach. Jako kelnerka zużyła tyle par butów, że można by ją oskarżyć o zbrodnię przeciwko obuwiu. – Chyba się nie boisz? – droczył się z nią tata, zauważywszy, że jest zatopiona w myślach. – Oczywiście, że nie! – odparowała Sophie, chwytając kartkę papieru z zapisanym numerem telefonu. – Zadzwonię do niego jutro. Hurst College mieścił się w centrum miasta, ze stacji szło się tam niespiesznie ledwie chwilkę. Budynek nie był okazały – zaprojektowany w kanciastym stylu lat sześćdziesiątych, podniszczony wewnątrz, nie wygrałby konkursu na najlepiej zaprojektowany obiekt. Odbywały się tam jednak, jeśli wierzyć ulotce szkoły, najróżniejsze ciekawe zajęcia: ceramika, gotowanie, języki współczesne, inżynieria, teatr… Jej wzrok zatrzymał się na opisie ostatniego, złapała się na tym, że połyka go wzrokiem: aktorstwo i praktyczne umiejętności teatralne… techniki wokalne… charakteryzacja i analiza scenariusza… – Sophie Frost? Z zamyślenia wyrwał ją głos stojącej przed nią kobiety w granatowym bliźniaku. Sophie wstała, usiłując wyprostować zagięcia na pożyczonej od mamy bluzce. – Tak, to ja. Dzień dobry. – Proszę tędy. – Oczywiście. Dziękuję. Z bijącym nagle nerwowo sercem Sophie poszła za kobietą. „Poradzisz sobie” – słyszała głos swojego taty. Cóż, chyba już czas się o tym przekonać. Alan McIntyre, mąż Tiny, był wysoki, nieco zgarbiony i mówił z lekkim szkockim akcentem. Miał mocny uścisk dłoni. Sophie zdawało się, że zmiażdży jej palce. Pamiętając radę taty – „mocny uścisk, mocny charakter” – Sophie potraktowała to jako pewnego rodzaju test wstępny i odwzajemniła się najmocniejszym chwytem, na jaki było ją stać. Alan wydał stłumiony okrzyk zaskoczenia i puścił jej dłoń, posyłając jej spojrzenie mówiące „Zwariowałaś?”. I to by było tyle w kwestii dobrego pierwszego wrażenia.

– Usiądź – polecił, oglądając swoją dłoń ze zmarszczonym czołem. – A więc włoska robota[6]. – Och, uwielbiam ten film – powiedziała Sophie z uśmiechem, czując, że musi zadbać o swój wizerunek. – Poczekajcie chwilę, chłopaki… – …mam świetny pomysł! – uzupełnił. Oboje się zaśmiali. – Pierwsza klasa. Uwielbiam Michaela Caine’a. – Ja też. Można się uśmiać. – No, dobrze. – Przetrząsał jakieś papiery na biurku. W zasadzie przejrzał tylko wierzchołek całej sterty papierów. Na blacie piętrzyły się stosy dokumentów i skoroszytów. – Opowiedz mi o sobie. Jak dobrze mówisz po włosku? – Posługuję się tym językiem biegle. Przez ostatnie dwa lata mieszkałam i pracowałam we Włoszech – odparła. – Na początku ukończyłam intensywny kurs językowy w Rzymie, ale w żaden inny sposób nie da się dobrze nauczyć języka, jak tylko żyjąc tam. – Pewnie – zgodził się Alan McIntyre i rzucił jej zazdrosne spojrzenie. – Szczęściara z ciebie. Wiesz, to jedna z rzeczy, których najbardziej żałuję: nigdy nie mieszkałem nigdzie poza tym krajem. Teraz jestem już za stary, mam dzieci i zdecydowanie za wysoki kredyt, żeby w ogóle się nad tym zastanawiać. Zostało tylko skromne marzenie o emeryturze i ucieczce od paskudnych brytyjskich zim… zresztą, mniejsza o to. Przepraszam. W jakich rejonach Włoch przebywałaś? – Przez rok w Rzymie, a ostatnio w Sorrento, na zachodnim wybrzeżu. – O, znam Sorrento. Piękne miejsce. Niezwykłe plaże. I jedzenie… mój Boże. Najlepsze, jakie kiedykolwiek miałem w ustach. Sophie znów się zaśmiała. Ta rozmowa kwalifikacyjna przeistaczała się w pogawędkę z wesołym wujkiem. – Jedzenie w Sorrento jest faktycznie świetne – przytaknęła. – Muszę tam jeszcze kiedyś pojechać, na parę dni uciec z żoną od dzieci. Zdecydowanie. No ale wróćmy do rzeczy. Praca. Tak. Zajęcia, które chciałbym ci powierzyć, odbywają się… niech sprawdzę… we wtorkowe wieczory, od szóstej trzydzieści do ósmej trzydzieści. Grupa początkująca. Zapisało się już osiem osób i bardzo bym nie chciał odwoływać lekcji. Semestr trwa dziesięć tygodni z przerwą semestralną pośrodku. Co ty na to? – Bajka! To znaczy tak, bardzo chętnie – odparła Sophie, starając się brzmieć profesjonalnie. Odchrząknęła i wyprostowała się. – Myślałam już nad planem kursu… – Wygrzebała kawałek papieru wyrwany z kelnerskiego notatnika, gdzie zapisała pomysły, gdy przez chwilę w kawiarni zapanował spokój. – W pierwszej lekcji mogłyby się znaleźć przywitania i przedstawianie się, potem podstawowe pytania i odpowiedzi, które padają w rozmowie, takie jak „Co u ciebie?” i „Czym się zajmujesz?”. – Doskonale, doskonale. Słyszałem, że robiłaś to już wcześniej? – Tak, w Wenezueli. Uczyłam angielskiego. Chociaż to było już parę lat temu. Skuliła się, pewna, że właśnie ostudziła jego entuzjazm do zera. Odchylił się na krześle i lekko zwęził oczy, rozważając jej kandydaturę. – Sophie, będę z tobą szczery. Nie masz wielkiego doświadczenia, trochę ryzykuję. Polubiłem cię. I potrzebuję nauczyciela włoskiego. Praca jest więc twoja, jeśli ją chcesz. Starała się, jak mogła, by nie wyglądać na zbyt zaskoczoną, ale nie było jej łatwo. O mój Boże. Czy to się naprawdę stało?

– Chcę – zapewniła go z promiennym uśmiechem. – Nie zawiodę cię. Uścisnęli dłonie – tym razem bardzo ostrożnie – i wyszła z nową pracą. Włoską robotą. Miała co do niej dobre przeczucia. S TATU S NA FACEBO O KU: Sophie Frost – 25 grudnia Wesołych świąt wszystkim! Pierwszy raz od lat jestem w domu w Sheffield. Czuję się trochę dziwnie! Przepraszam, że od wieków nic nie wrzucałam. Oj, działo się… Mam nadzieję, że będziecie mieli wspaniały dzień. xxx

Kliknęła „Opublikuj” i obserwowała dalsze losy wpisu. Potem przejrzała oś czasu, by sprawdzić, co słychać u jej rozproszonych po całym świecie przyjaciół. Lydia, z którą mieszkała w Nowej Zelandii, spędzała z chłopakiem wakacje na Fidżi. „Przytulanie w hamaku. Wesołych świąt wszystkim!” – napisała. Ekstrawagancki i piękny Harvey wciąż pracował w Berlinie i spędzał ten dzień z Kurtem, swoim nowym facetem, w ich nowoczesnym białym mieszkaniu przy Leipziger Strasse. A Marta i Toni, dwie przyjaciółki z Holandii, były teraz na Manly Beach, bez wątpienia z połową podróżników przebywających w Sydney. Sophie poczuła ukłucie w sercu na wspomnienie Bożego Narodzenia, które spędziła tam z Danem. Pojechali na Bondi[7] z jednorazowym grillem, skrzynką wina i przyjaciółmi. Grała muzyka. Wszyscy tańczyli na piasku. To był słoneczny dzień. Jeszcze tej samej nocy ona i Dan siedzieli w maleńkim ogródku na podwórku mieszkania, które wynajmowała, i kieliszkami szampana wznosili toasty za siebie nawzajem. – Wesołych świąt – wyszeptał, pochylając się, by ją pocałować. Nie chciała teraz o tym myśleć. Zwłaszcza że on już nic dla niej nie znaczył. Ostatnio już prawie nie śledziła go na Facebooku. Pewnie był żonaty, miał dziecko i tłustego labradora – oczywiście, nic ją to nie obchodziło. – Sophie! Śniadanie! – zawołała mama w tej samej chwili. Sophie szybko osuszyła oczy – nie płakała, to musi być jakaś alergia – i pospieszyła na dół. Dwie kanapki z bekonem później (plus uszczknięty z zapasów batonik mars) czuła się o wiele lepiej. Ona i jej rodzice siedzieli przy stole, obierając warzywa na lunch, a z głośników wieży stereo ryczała płyta taty Now That’s What I Call Christmas. – Czas na prezenty! – obwieszczał od czasu do czasu Jim, posyłając Sophie, by przyniosła im spod choinki zawiniątka do odpakowania. – Czas na gin – dodawał też w przerwach, otwierając trunek marki Gordon’s i nalewając każdemu hojnie do szklanki. – Ostrożnie z alkoholem – przypominała mu Trish. – Musisz uważać na cholesterol, pamiętasz? – A tam, w dupie mam cholesterol – odpowiadał. – Jest Boże Narodzenie, kobieto! Dzisiaj nikt nie powinien sobie niczego odmawiać. Ciocia Jane, wuj Clive i babcia Sophie pojawili się w południe, akurat w momencie, gdy ziemniaki zaczęły skwierczeć na patelni. Dom wypełnił się hałasem, okrzykami i brzękiem lodu, który uderzał o ścianki szklanek przy nalewaniu kolejnych drinków. Babcia chodziła teraz zgarbiona, ze skręconymi kończynami, głucha jak pień, chyba że krzyczało się jej prosto do ucha, ale przez cały czas była promienna i radosna, z zaskakującą energią śpiewała słowa bożonarodzeniowych hitów zespołów Slade i Wizzard. Ciocia Jane, już po dwóch wypitych duszkiem kieliszkach sherry, chichotała i pozwalała, by wujek Clive zanudzał wywodami o polityce każdego, kto zechciałby słuchać (nie było chętnych), aż w końcu Jim rzucił mu wyzwanie, by dokończył układać pozostawione w pokoju gościnnym puzzle

przedstawiające Dovedale[8]. – Chętnie pomogę – natychmiast zaoferował się uszczęśliwiony Clive. – Wiesz, Jim, jestem świetny w układaniu puzzli. – Oczywiście, że tak, Clive – odparł Jim, mrugając do Sophie. Po olbrzymim i gwarnym lunchu przybyło więcej gości: kuzyni Sophie Samantha i Richard ze swoimi rodzinami – czworgiem dzieci, niemowlęciem w ramionach i pętającym się między nogami nadmiernie pobudzonym yorkiem. Dom pękał teraz w szwach; trudniej tu było usiąść na sofie niż wywalczyć bilet na finał mężczyzn Wimbledon. Pokój gościnny stał się polem bitewnym zasilanych czekoladą dzieci, w powietrzu co chwilę unosiły się strzępy kolorowego papieru, hałas dawno osiągnął poziom karczemnej awantury… a Sophie przeżywała prawdziwie wspaniały dzień. Co jej po Bondi i Berlinie, to było naprawdę coś: grać w szarady ze swoją babcią i kuzynami, ciągnąć za bożonarodzeniowe cukierki[9] i płakać ze śmiechu, gdy wujek Clive zasypia, słuchając przemówienia królowej i zaczyna chrapać głośniej niż dziki wieprz. Poszukała wzrokiem mamy, na którą przypadała kolej odegrania scenki w budzącej ducha rywalizacji grze, jaką były szarady. Nawet Trish wyglądała na rozentuzjazmowaną i szczęśliwą, gdy lekko umalowana, ubrana w najlepszą sukienkę, palcami wskazującymi kreśliła w powietrzu prostokąt. – To program telewizyjny. Jedno słowo. Kiwnięcie głową. Trish policzyła na palcach, potem wystawiła przed siebie cztery. – Cztery sylaby. Kiwnięcie. – Pierwsza sylaba. Trish złapała się za ucho i wskazała na babcię Sophie. – Brzmi jak… babcia. Bab? Ba? – Ma. – Ta. – Ja. Kręcenie głową za każdym razem. – Za. – La. – Da. Znowu kręcenie. – Podaj nam następną, Trish. – Trzecia sylaba. Ręka? Ramię! – Ba coś ramię coś. – Druga sylaba… Brzmi jak… Cola. – Wola. – Jola. – Napój. Ożywione kiwanie głową. – Napój? Pierwszy człon? Na! – Ba – no – ramię – coś. Co to ma niby…?

Jim skoczył na równe nogi. Wzrok miał gorączkowy. – Panorama! – wrzasnął. – To musi być to! – Dobrze! – Rozpromieniona Trish biła mu brawo. – Dobra robota, Jim! – Wyraz jej twarzy się zmienił. – Jim? Źle się czujesz? Jim? Sophie, jak w złym śnie, powoli odwróciła wzrok od twarzy swojej mamy i spojrzała na ojca. Przyciskał dłoń do klatki piersiowej i próbował złapać oddech; choć poruszał ustami, nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. – Chryste! – krzyknęła przerażona. – Wezwijcie pogotowie. Niech ktoś zadzwoni po pogotowie!

Rozdział 11 La riunione – zjazd

Catherine uwielbiała Boże Narodzenie, kojarzyło jej się z choinką, prezentami, ekscytacją. Jednak tego roku atmosferę świąt zniszczyły kłamstwa, niedopowiedzenia, były – niech go szlag – mąż. Udawanie szczęśliwej rodziny z Mikiem było jak granie w bardzo kiepskiej farsie. Mieszkanie z nim znów pod jednym dachem stanowiło nadludzki wysiłek. Jak też udawało jej się przez cały ten czas – każdej nocy – znosić to gardłowe chrapanie, przywodzące na myśl morsa? Poza tym zabierał jej kołdrę, wciąż przewracał się z boku na bok i ciągnął ją ze sobą, tak że Catherine budziła się po kilka razy, drżąc z zimna, i musiała mu ją wyszarpywać. Zapomniała też o innych jego przywarach, jak choćby głośne przełykanie jedzenia, niespłukiwanie wanny po kąpieli albo to, że widok stosu naczyń w zlewie czy sterty ubrań do prania w żaden sposób nie kojarzy mu się z nim samym. Jeśli chodzi o pilota od telewizora, można by pomyśleć, że został chirurgicznie doszyty do jego ręki. Rządził wieczornym oglądaniem telewizji niczym tyran, narzucał świąteczne Radio Times i ciągle wszystko komentował. On sam zdawał się nie zauważać, jakie katusze przechodzi Catherine. Sprawiał wrażenie zupełnie nieporuszonego. Pewnie czuł się jak na wakacjach po tym, jak dwa miesiące musiał sam troszczyć się o siebie w wynajętym mieszkaniu. I oto znów był panem i władcą, gwiżdżącym pod prysznicem, zabierającym Matthew na mecz piłki nożnej i z irytująco dobrym humorem wchodzącym na powrót w rolę osobistego taksówkarza Emily. Co kilka dni znikał na wieczór, prawdopodobnie po to, by zniewolić nieszczęsną Rebeccę na wynajmowanej sofie. Gdy później wracał do domu i wślizgiwał się do jej łóżka, wciąż czuć było od niego zapach perfum innej kobiety. Catherine przyprawiało to o mdłości. Dlaczego w ogóle przyszło jej do głowy, że ta głupia maskarada to dobry pomysł? Catherine z jej pamiętnika nigdy nie pozwoliłaby na podobną farsę. Wylałaby mu piwo na głowę i powiedziała, gdzie ma iść. Sytuacja miała jedną zaletę: dzieci znów były w domu. Tyle że to już nie te same nastolatki, które wyjechały dziesięć tygodni temu. Matthew udekorował ramię tatuażem, naprawdę okropnym, przedstawiającym czaszkę z płomieniami buchającymi z oczodołu. Tymczasem Emily utleniła i obcięła na krótko swoje piękne włosy, a w jej nozdrzu połyskiwał fioletowy kolczyk. Catherine próbowała ukryć przerażenie, ale nie przychodziło jej to łatwo. – Dorastają, szukają swojej tożsamości – powiedział Mike ze zniecierpliwieniem, gdy poruszyła ten temat. – Ale ja lubiłam ich starą tożsamość – odparła bezradnie. – Teraz czuję się tak, jakbym już ich nie znała. Właściwie, myślała Catherine, ładując kolejną partię brudnych ubrań do pralki, prawie ich nie widywała, odkąd przyjechali, nie mówiąc o okazji do rozmów od serca mamy z dziećmi, a tak na nie liczyła. Traktowały ją tak samo jak Mike, jak służącą, która powinna po nich posprzątać, zaopatrzyć lodówkę w ich ulubione przekąski i o szóstej każdego wieczoru zapewnić kolację. Czy tylko tyle dla nich znaczyła? Ale przecież, przypominała sobie, spędzą razem cudowne święta. To było najważniejsze. W bożonarodzeniowy poranek, przed jedenastą, w Catherine narastał histeryczny krzyk. Obudziła się

o brzasku, by mocować się z indykiem, potem obrała i pokroiła górę ziemniaków, marchewek i brukselek. Własnymi rękami sporządziła nadzienie kasztanowe, nakryła stół najlepszym obrusem i położyła na nim najładniejsze srebrne sztućce, wypolerowała wszystkie kieliszki do wina. W tym czasie Matthew i Emily walczyli na Xboxie, a Mike utknął w swojej nowej politycznej biografii, oflankowany puszką cukierków Celebrations i nieodłącznym pilotem od telewizora. Nikt nie kiwnął palcem, by jej pomóc. Nikt nawet nie zaparzył jej herbaty. Zdała sobie sprawę, że nigdy tego nie robili. Przez lata pozwalała, by jej rolą było zaspokajanie wszystkich potrzeb swojej rodziny, jakby tylko do tego się nadawała. Dla nich to było po prostu najzwyklejsze Boże Narodzenie. Gdy nadeszła pora otwierania prezentów, Matthew z zakłopotaniem przeprosił za to, że niczego jej nie kupił. – Nie miałem czasu – tłumaczył się, chociaż odkąd przyjechał do domu, tylko się obijał. Tymczasem Emily podarowała jej babciowaty zestaw przyborów toaletowych, który Catherine widziała na przecenie w drogerii w miasteczku. Mike oczywiście nie zapędził się w zachowaniu pozorów szczęśliwej rodziny tak daleko, by wyłożyć pieniądze na jakikolwiek prezent. Uchowaj Boże! Przyłapać Mike’a na marnowaniu cennych, zarobionych ciężką pracą pieniędzy? Akurat! Shirley i Brian, jego rodzice, przyjechali prosto z kościoła. – Catherine, kochana, jesteś taka zaróżowiona – wykrzyknęła Shirley, po czym przygryzła wargę. – Czyżbyśmy przechodziły zmianę? Uderzenia gorąca? – spytała. Emily zachichotała, Matthew wyglądał na skrępowanego, Mike włożył sobie do ust następnego minimarsa. Zaraz to ja cię uderzę, pomyślała bezlitośnie Catherine. – Jestem zajęta w kuchni, to wszystko – powiedziała. – Mike, mógłbyś przynieść rodzicom coś do picia? – Ooo, nie, Mike, zostań tam, gdzie siedzisz, na pewno jesteś zmęczony – powiedziała Shirley, nim zdołał ruszyć choćby mięśniem. Co nie znaczy, że wyglądał tak, jakby miał zamiar kiwnąć palcem, najwyżej po to, by kolejny raz sięgnąć do opakowania. – To ja poproszę brandy – powiedział Brian jowialnie. – Skoro już mamy święta. – A ja napiję się sherry – dodała Shirley. – Małej. Skoro już mamy święta. A ja dostanę załamania nerwowego, pomyślała Catherine, znikając z powrotem w kuchni, zanim ktoś jeszcze złoży zamówienie. Skoro już mamy te cholerne święta. Pół godziny – i następny kieliszek wina – później posiłek był gotowy. Catherine podała danie złożone z okraszonych masłem warzyw, chrupiących pieczonych ziemniaków, sosu chlebowego i wina. Podczas gdy ona przynosiła kolejne półmiski Mike, Emily, Matthew, Shirley i Brian siedzieli przy stole i nikt nie zaproponował jej pomocy. „Tylko patrzeć, a podniesie się chór »Dlaczego musieliśmy tyle czekać?«”, pomyślała Catherine z wściekłością. – Idzie! – ucieszyła się Emily, której oczy zaświeciły się na widok Catherine wnoszącej na półmisku zarumienionego, połyskującego indyka otoczonego soczystymi kiełbaskami chipolata zawiniętymi w bekon. – Chodź do tatusia – powiedział Matthew, zacierając dłonie. – Najlepszy posiłek roku – zadecydował Mike, oblizując usta. – Och… – powiedziała Shirley zdziwionym tonem. – Czyżbym zapomniała wspomnieć, że przeszliśmy na wegetarianizm?

W Catherine coś pękło. W dupie ma szczęśliwą rodzinę. Dość tego! – Wiecie co? – usłyszała swój podniesiony głos. – To najgorsze Boże Narodzenie wszech czasów. Nie zasługujecie na to, wy lenie. I zanim zdołała się powstrzymać, podniosła tacę z indykiem nad głowę i cisnęła o ścianę. Emily krzyknęła. Mike wrzasnął. Shirley pisnęła. Matthew zaśmiał się nerwowo. – Co to, kurwa, ma być? – zagrzmiał Brian, gdy ogromny indyk rozbryzgał się o oprawione zdjęcie rodzinne, pokrywając je tłuszczem. Indyk odbił się od kaloryfera i wylądował na dywanie, gdzie położył się nieelegancko, z nogami sterczącymi do góry. Kiełbaski uderzyły w tapetę jak mięsne naboje, zostawiając po sobie oleiste plamy. Zdjęcie ze stłumionym brzdękiem spadło z haka za kaloryfer. – Catherine! – wykrzyknął Mike. – Co ty wyprawiasz, na litość boską? – Upiła się – mruknęła Shirley do Briana. Wyglądała na zbulwersowaną. – Bezczelna – odmruknął Brian, wyraźnie zszokowany. Wszyscy wpatrywali się w nią z zaskoczeniem. Teraz w końcu zwróciła na siebie uwagę. Teraz zadali sobie trud, by na nią spojrzeć. Przebrała się miarka, pomyślała, zaciskając pięści. – Nie jestem pijana, nie zwariowałam i nie przechodzę menopauzy! – warknęła. – Mam po prostu dość, słyszycie? Dość! Sami sobie przygotujcie świąteczny obiad, ja idę do Penny. Tam przynajmniej zaznam trochę szacunku. – Ależ mamo! – zaprotestowała Emily, z oczami nagle pełnymi łez. – Są święta, nie możesz teraz iść! – Mamo, przepraszamy – powiedział Matthew. – Usiądź, ja się zajmę indykiem. Za późno. Za późno, do ciężkiej cholery. Catherine stała się nieczuła na wszelkie łzy i protesty. – Nie martw się, tata sobie z nim poradzi – uśmiechnęła się szyderczo. – Ptaki to jego domena, prawda, Mike? Mike pobladł jak trup. – Catherine… – zaczął błagalnym tonem. – To niedorzeczne – wykrztusiła Shirley. – Och, pierdol się, Mike… – odparła Catherine, zrywając z siebie fartuch. – Ty też! – dodała, zwracając się do teściowej. Cisnęła fartuch na stół, wylądował w pieczonych ziemniakach. – Wesołych, kurwa, świąt – powiedziała, odwróciła się na pięcie i wyszła. Penny otworzyła drzwi w fioletowej papierowej czapeczce na głowie i ubrana w złoty, jedwabny dres. – Ojej, kochanie – powiedziała zaniepokojona. – Co się stało? – Właśnie rzuciłam indykiem o ścianę – chlipała Catherine. – I powiedziałam Shirley, żeby się pierdoliła. Najgorsze Boże Narodzenie życia! Penny przytuliła ją mocno do swojej wyperfumowanej piersi. – Cóż, to dla ciebie paskudne święta – powiedziała, kojąco głaszcząc Catherine po plecach. – Wejdź i coś przegryź. Mamy właśnie zaczynać, a jedzenia jest tyle, że starczyłoby na zatopienie Titanica. – Na pewno nie będę przeszkadzać? Nagle zdała sobie sprawę z tego, co właśnie zrobiła. „O mój Boże!” Mogła myśleć tylko o sterczących w górę nogach indyka, tej plamie oleju na tapecie, zdziwionych twarzach wokół stołu. „Wesołych, kurwa, świąt”. TRZA SK .

– Oczywiście, że nie przeszkadzasz, Cath, im nas więcej, tym weselej. No dobrze, czego się napijesz, słonko? – Solidnego drinka. – Wchodzę w to. Pół godziny później znów odezwał się dzwonek. Za drzwiami stała Emily, blada, ze śladami łez na twarzy. – W samą porę na świąteczny pudding, kochanie – powiedziała Penny, nie mrugnąwszy powieką. – Napij się wina i przytul mamę, na litość boską. – Wszystko w porządku, Em? – spytała Catherine, otaczając ją chwiejnie ramionami. Boże, to brandy, a potem pinot gris uderzyły jej do głowy. – Przepraszam za indyka i… właściwie to za wszystko. – Tutaj zostało udko, jeśli masz jeszcze miejsce, Emily – zaproponowała Penny, której czapeczka przechyliła się zawadiacko. – Albo możesz od razu przejść do puddingu. Dazza właśnie odgrzewa sos. – Co się dzieje w domu? – spytała Catherine. – Wszystko okej? Shirley i Brian ciągle tam są? Emily wyglądała na oszołomioną. – Tata nam powiedział – wykrztusiła, a jej głos przeszedł w szloch. – O tej Rebecce. Mówił, że ją kocha i że się rozstajecie. – Szloch zamienił się w lament. – Dlaczego musieliście nam to mówić w Boże Narodzenie? Wszystko zepsuliście! – Przepraszam – powiedziała Catherine sama bliska płaczu. – Nie chcieliśmy, żebyście dowiedzieli się w ten sposób. – Co ona właśnie powiedziała? – spytała Janice, mama Penny, nadstawiając ucha. – Że miły Mike cię zostawił? I to, psiamać, w Boże Narodzenie? Co za kapcan. – Mamo! Nie bądź niegrzeczna. Pij swój Babycham[10] i się nie odzywaj – syknęła gospodyni. – Mamo! To nie do pojęcia… – powiedział Darren, chłopak Penny, wchodząc do pokoju z garnkiem pełnym sosu i śmietaną kremową w sprayu. Potrząsnął pojemnikiem i wpsikał sobie dwie wielkie chmury prosto do ust. – Odejść od takiego kociaka? Co on sobie myślał? – To kto chce świątecznego puddingu? – spytała Penny, próbując zmienić temat. – Mamy sos, brandy butter[11] i… Darren! Przestań! Jeszcze wina, Cath? – Tak, poproszę – zgodziła się Catherine. – Biorę wszystko. Przed końcem tego dnia umrę na zawał. – A czemu by nie, do cholery? – powiedziała Janice. – Wcinaj zdrowo, mała. W końcu nie każdego dnia dowiadujesz się, że twój facet to kanalia. Mężczyźni! – Hej – powiedział Darren dobrodusznie. – Nie każdy z nas jest kanalią, Janice. Właściwie to mam wam coś do powiedzenia. To wszystkich rozpogodzi… – Poszperał w kieszeni, a potem klęknął przed Penny. – Penny, czy zaszczycisz mnie i… – TA K ! – wykrzyknęła Penny, zanim skończył zdanie. Upuściła łyżkę do nakładania potraw i odebrała małe pudełeczko z jego dłoni. – Tak, Dazza, o tak! – Powtórka z rozrywki – mruknęła Tanya, najstarsza córka Penny. – Ooo… – westchnęła Janice. – Czy to nie romantyczne? – Och, co my tu mamy… – powiedziała Emily, trochę się ożywiając. – To cudownie, gratulacje – powiedziała Catherine, starając się cieszyć szczęściem przyjaciółki. To znaczy cieszyła się, bez dwóch zdań. Z okna widziała, jak drzwi wejściowe ich domu otwierają się i wymaszerowują przez nie oburzeni

Shirley i Brian, a za nimi Mike w fartuchu, skruszony i znękany. Tego Bożego Narodzenia żadne z nich długo nie zapomni.

Rozdział 12 L’emergenza – nagły wypadek

– Wezwijcie pogotowie! – krzyknęła znów Sophie, gdy Jim upadł na dywan, kurczowo przyciskając dłoń do klatki piersiowej. Na jego twarzy malował się ból, a z ust dobywał się przejmujący jęk. W jednej chwili skończyło się Boże Narodzenie. Na chwilę zaległa cisza, wszyscy byli oszołomieni, a zaraz potem w pokoju zapanował chaos. Dały się słyszeć histeryczne okrzyki i płacz wystraszonych dzieci. Trish i Sophie podbiegły do Jima. – Nie oddycha – powiedziała Sophie nagląco, przyłożywszy dłoń do jego klatki piersiowej i odkrywszy, że ta się nie porusza. Twarz jej taty była wstrząsająco blada i pozbawiona oznak życia. Czy go straciły, tak po prostu? Czy było już za późno? Trish wyglądała na przerażoną. – Co począć? – Przełknęła ślinę. – Jim! Słyszysz mnie, kochanie? J I M ! Sophie gorączkowo zbierała myśli. Gdy pracowała w Val Thorens, personel musiał przejść obowiązkowy kurs pierwszej pomocy. Ona i jej przyjaciele czuli lekką odrazę do tematu szkolenia, nie chcieli ćwiczyć sztucznego oddychania metodą usta–usta na plastikowym manekinie o groteskowej twarzy, którego przyniósł prowadzący. Większe zainteresowanie budziło w nich planowanie wieczornej imprezy. Ale na szczęście jakimś cudem niektóre informacje utkwiły w jej umyśle, przechowywane w szufladce opatrzonej etykietą: „Może się kiedyś przydać”. Położyła dłoń na mostku swojego taty i mocno ucisnęła, na początek dwukrotnie, pamiętając, że czasem tyle wystarczy, by przywrócić akcję serca. Zegar na gzymsie kominka tykał, okrutnie naśladując rytm jej pracy – raz, dwa, trzy… Nic się nie wydarzyło. Niech to szlag. – Koniecznie powiedzcie sanitariuszom, że nie oddycha – wykrzyknęła przez ramię. – Dawaj, tato – ponaglała go. – Dawaj. Nie było żadnych oznak życia. Słysząc dudnienie własnego serca, przyklękła przy tacie, ułożyła lewą dłoń na prawej i splotła palce na jego klatce piersiowej. Trzydzieści uciśnięć, mocnych i szybkich, przypomniała sobie polecenia instruktora. – Jeden, dwa, trzy… – liczyła półgłosem. – Co się dzieje? – krzyknęła Trish. – Gdzie jest karetka? – Będzie za dwie minuty – usłyszała głos Richarda gdzieś za sobą. – Daj mi znać, gdy będziesz chciała, żebym cię zmienił, Soph. Sophie nie miała zamiaru z kimkolwiek się zamieniać. Uratuje swojemu ojcu życie, za wszelką cenę… – Dwanaście, trzynaście, czternaście… – dyszała dynamicznie, uciskając mocno i żałując, że nie była bardziej skoncentrowana tego dnia w Alpach Francuskich. Co dalej? Trzeba odchylić głowę reanimowanego, zanim przejdzie się do usta–usta, przypomniała sobie. Zatkać nos, potem objąć ustami usta ratowanego i dwa razy wdmuchać powietrze. Trzydzieści uciśnięć, dwa oddechy. Powtarzać, aż zacznie oddychać samodzielnie. O ile zacznie. – No dalej, Jim – chlipała Trish, ujmując jego dłoń i wylewając łzy na koszulę. – Proszę, Jim, wróć. Są święta – dodała płaczliwie.

– Dwadzieścia osiem, dwadzieścia dziewięć, trzydzieści. – Sophie wzięła głęboki oddech. „Gotowy, tato?” Odchyliła jego głowę, zatkała nos, potem przycisnęła usta do jego ust i powoli wdmuchała powietrze, zauważając, jak podnosi się klatka piersiowa ojca. Jego zarost ocierał się jej o twarz; ta intymność była dla niej niekomfortowa. Lada chwila, myślała, obudzę się z tego upiornego koszmaru. Dwa oddechy i ciągle nic. „Proszę, chcę się obudzić, proszę…” Znów zaczęła uciskać jego klatkę piersiową, pobudzona adrenaliną, bólem i desperacją. „Dawaj, tato. Przestań się wygłupiać. P RO SZĘ ”. – Już jest! – usłyszała krzyk Juliana, męża Samanthy, który stał przy oknie, wypatrując karetki. Podbiegł do drzwi wejściowych i po kilku sekundach w domu pojawili się sanitariusze – mężczyzna i kobieta z apteczkami pierwszej pomocy w dłoniach. Momentalnie ocenili sytuację i przejęli kontrolę. – Dobra robota, kochanie – powiedział mężczyzna do Sophie, klękając przy drugim boku Jima. – Jestem Will, pozwól, że teraz ja się tym zajmę. – Jak długo jest nieprzytomny? – kobieta spytała Trish, ujmując w dłoń nadgarstek Jima, podczas gdy Will zaczął pompować jego pierś. Sophie usiadła na piętach, przyglądając się bezradnie, jak sanitariusze biorą się do dzieła. Oddychała z trudem, tak bardzo sama cierpiała. – Czy on…? – zaczęła ochryple. – Czy on będzie…? Nie mogła skończyć zdania. Trish płakała w dłonie, więc Sophie podeszła do niej i objęła ją ramieniem. – No, dawaj, tato – powtórzyła, płacząc. – Nie zjadłeś jeszcze ani kawałka naszego… – gardło miała tak ściśnięte, że z trudem mogła mówić – …naszego bożonarodzeniowego ciasta. Taki głupi, trywialny powód płaczu. Taki żałosny. Ale jedyne, o czym mogła teraz myśleć, to ciasto, które zrobiły razem z mamą, a które wciąż nietknięte leżało w kuchni. Jim już od tygodnia żartował, że się do niego dobierze, że nie wytrzyma ani jednego dnia dłużej bez choćby kawałka, aż w końcu Trish schowała je przed nim. Z oczu Sophie znów polały się łzy. Dzięki tacie, jego przekomarzaniu się i kpinom, atmosfera w domu stawała się lżejsza. A teraz… A teraz on… – Okej, wyczuwam puls – powiedziała w tej samej chwili sanitariuszka. – Oddycha. Trish załkała jeszcze głośniej i przywarła do Sophie. – Żyje – jęknęła Sophie przez łzy. – Uratowałaś mu życie – powiedziała Trish, dławiąc się słowami. – To twoja zasługa, Sophie. Jim oddychał, ale był nieprzytomny i sanitariusze oznajmili, że trzeba go przewieźć do szpitala. Trish od razu zaczęła się przejmować bożonarodzeniową herbatą – coś podobnego. Samantha położyła jej dłoń na ramieniu uspokajającym gestem i powiedziała jak matka do drugiej matki, gospodyni wielu podwieczorków do drugiej gospodyni. – Nie martw się teraz niczym oprócz Jima – przykazała. – Doskonale sobie tutaj poradzimy. Trish, rozumiem, że jedziesz karetką z Jimem? Sophie, podwiozę cię tam, nie piłam, więc można ze mną bezpiecznie wsiąść do samochodu. Może weź parę rzeczy dla taty i wyruszymy. – Dzięki – powiedziała Sophie głucho, gdy Jima zabierano na noszach do karetki. Oparła się o poręcz na korytarzu, przez chwilę czując się tak, jakby sama miała upaść. W końcu udało jej się wejść na górę i zebrać podstawowe kosmetyki i piżamę. Gdy weszła do sypialni rodziców, zobaczyła w nogach łóżka to, co zostało z zawartości jego skarpety świątecznej, którą opróżnił tego ranka – chocolate orange[12],

paczka odblaskowych piłeczek do golfa, nowy dziennik, jakieś śmieszne skarpetki w renifery, malutka whisky Famous Grouse… Jej oczy zaszły łzami. Zachwyciło ją, że rodzice wciąż wkładali sobie prezenty do świątecznych skarpet, po tylu latach spędzonych razem. To było słodkie. Pociągając nosem, spakowała rzeczy ojca, dorzucając skarpety z reniferami w nadziei, że wywołają uśmiech na jego twarzy. Oczywiście, jeśli kiedykolwiek dojdzie do siebie. Jeśli w ogóle jeszcze kiedyś zobaczy jego uśmiech. Gdy dotarła na oddział ratunkowy, Jim był na sali operacyjnej. Przez ekrany komputerów przewieszono błyszczącą girlandę, a wokół recepcji wpięto kolorowe, świąteczne kartki. Sophie czuła się teraz całkowicie oderwana od bożonarodzeniowej atmosfery, tak jakby radość była czymś zarezerwowanym dla innych ludzi. Trish siedziała w poczekalni, zielonkawobiała na twarzy. Wyglądała, jakby skurczyła się od czasu, gdy Sophie widziała ją ostatnio: mała, przestraszona kobiecina w granatowym anoraku, podskakująca za każdym razem, gdy obok przechodził lekarz. – Ciągle jest nieprzytomny – powiadomiła Sophie drżącym głosem. – Mówili coś o wprowadzeniu go w śpiączkę farmakologiczną. – Impulsywnie przylgnęła do córki. – Śpiączka, Sophie. To źle, prawda? Co, jeśli się nie wybudzi? – Wybudzi się, mamo. Wybudzi się. – Jeśli będzie powtarzać to wystarczająco często, być może przekona też samą siebie. – Musimy to tylko przeczekać. Znasz tatę. Jest silny jak byk. – Ale co będzie, jeśli umrze? Co ja zrobię? Nie poradzę sobie sama. – Kolejne łzy pojawiły się w jej oczach. – Co ja bez niego pocznę? Sophie delikatnie usadziła Trish na jednym z krzeseł i chwyciła ją za ręce. – Nie myśl o tym teraz – powiedziała. – Poczekajmy, co powiedzą lekarze. Weź się w garść, mamo, musimy myśleć pozytywnie. Tata nie chciałby, żebyśmy siedziały tu przygnębione. – Powinnam była bardziej go pilnować – powiedziała Trish, która sprawiała wrażenie, jakby nie usłyszała ani słowa. – Ile on dziś wypił! Mówiłam mu, że nie powinien. Cały czas mówiłam! Co miałam zrobić, wyrywać mu butelkę? – Nie rób sobie wyrzutów, mamo, tu nikt nie zawinił. – Poczuła wyrzuty sumienia na wspomnienie lunchu i stuknięcia kieliszkiem o kieliszek taty. „Zdrowie!” Dlaczego jej nie przyszło do głowy, że powinna lepiej nadzorować jego zachowanie? – Mówiłaś mu, słyszałam to. Chyba po prostu za bardzo się podekscytował. Nie mógł się powstrzymać. Duże dziecko z niego i tyle. Siedziały teraz bez słowa, obie ciągle jeszcze ubrane w kurtki. Z radia dobiegały pienia Cliffa Richarda. Sophie, niespecjalnie religijna, zaczęła się modlić o bożonarodzeniowy cud. „Proszę, niech on przeżyje – mówiła desperacko w myślach. – Zrobię wszystko. Chcę spędzić więcej czasu z tatą. Chcę, żeby zobaczył, jak osiągam sukces, żeby mógł wreszcie być ze mnie dumny. Czy to zbyt wiele?” Parę godzin później wciąż tkwiły na tych samych krzesłach, obstawione brzydkimi kubeczkami z resztkami kaw i herbat z automatu. Samantha zjawiła się ponownie z kanapkami z indykiem zapakowanymi w pudełko marki Tupperware, paluszkami Twiglets, jajkami po szkocku i dwoma kawałkami świątecznego ciasta. – Wszyscy was pozdrawiają – zawiadomiła, wyjmując z torby termos, a zaraz po nim, rozejrzawszy się ukradkowo po korytarzu, butelkę brandy. – Jakieś wieści? Trish ze znużeniem pokręciła głową.

– Nie. Ciągle go operują. Nikt nam nic nie mówi. – Macie zamiar zostać tu na noc? Mogę przynieść wam szczoteczki do zębów i inne rzeczy, jeśli chcecie – zaproponowała Samantha. – Dzięki, kochanie – powiedziała Trish. – Zostaniemy, ale nie ma potrzeby, żebyś tu jeszcze raz przyjeżdżała. Masz swoje szkraby, no i przecież jest Boże Narodzenie. – Mają się dobrze. Położę je spać i wrócę do was. Napiszcie mi SMS -a, jeśli czegoś jeszcze będziecie potrzebowały. Sophie uwierało, że Samantha tak ją zawsze irytowała i że za plecami ironicznie nazywała kuzynkę wzorem wszelkich cnót. Nigdy więcej jej nie skrytykuje, nie po tym, jak okazała im tyle dobroci. – Dzięki, Sam – powiedziała, przytulając ją. – Jesteś taka miła. Prawdziwy skarb z ciebie. Potem znów były tylko ona, Trish i niekończące się czekanie. Obie już zgłodniały i zabrały się do kanapek z indykiem, ale nie mogły przełknąć ciasta. – Nie czułabym się dobrze, jedząc je bez niego – powiedziała Sophie. Trish potajemnie dolała im po kropelce brandy do plastikowych kubeczków z automatu. – Sophie – powiedziała nagle. – Chcę cię przeprosić. – Za co? – Za… no, wiesz. Za to, co zrobiłam. Za szkołę teatralną. Nie powinnam była. Naprawdę tego żałuję. – Z jej oczu popłynęły łzy. – Nie byłam najlepszą matką, wiem o tym. – Och, mamo. – Brandy buzowała w jej żyłach jak prąd elektryczny i Sophie na chwilę zamknęła oczy, niepewna, czy chce przeprowadzać tę rozmowę akurat w posępnej szpitalnej poczekalni. – Nie musisz tego mówić. Naprawdę. To było dawno temu. – Właśnie potrzebuję to powiedzieć. Powinnam była zrobić to wtedy. Wiem, że nigdy mi nie wybaczyłaś. Sophie zorientowała się, że trochę za mocno ściska kubek i plastik trzeszczy. Wyglądało na to, że w końcu odbędą Wielką Rozmowę. Przeprowadzała ją w głowie mnóstwo razy, pielęgnując w sobie złość i nieufność. Kto by potrafił inaczej? Cała toksyczna afera wybuchła w roku, w którym miała zdawać na studia. Między nią i rodzicami trwał burzliwy konflikt. Nie mogli dojść do porozumienia w kwestii odpowiedzi na pytanie: „Co powinna zrobić dalej?”. Wbrew ich woli zapisała się na przesłuchania do szkoły aktorskiej w Manchesterze. Wb r e w jej woli rodzice wypełnili za nią dokumenty aplikacyjne na studia ekonomiczne w Sheffield. Miałaby lepsze perspektywy, tak się tłumaczyli. Więcej możliwości. Ale ona miała to gdzieś. Rozmowa kwalifikacyjna i przesłuchanie w Manchesterze poszły lepiej, niż mogła sobie wymarzyć. Wróciła do domu z poczuciem triumfu i ekscytacji przygodą, która właśnie się dla niej zaczyna. Niestety, ku jej rozczarowaniu, szkoła nie zaproponowała jej miejsca. Nie zadali sobie nawet trudu, by wysłać jej wiadomość, że została odrzucona. Czy naprawdę wypadła aż tak źle? Jej rodzice byli oczywiście zadowoleni niczym bogacz na jachcie. „Szczęśliwie się złożyło, że mieliśmy plan awaryjny, prawda?”, mówili, wymachując informatorem szkoły ekonomicznej. Sophie odmówiła. Powiedzieli jej, że to najlepszy wybór. Odmówiła ponownie. Powiedzieli, że już zapłacili. Nie. Ale… Nie. Sytuacja patowa trwała, aż Sophie zebrała się na odwagę, by zadzwonić do college’u

w Manchesterze i spytać, czy nie była dość dobra, by przyjęto ją na studia (wolałaby wiedzieć, nawet gdyby miała usłyszeć, że wypadła beznadziejnie). Okazało się jednak, że szkoła wysłała do niej zawiadomienie, że może podjąć naukę. – Na przesłuchaniu oceniono panią bardzo wysoko – powiadomiła ją sekretarka. – Jednak według naszych informacji zrezygnowała pani z kształcenia w naszej uczelni jeszcze w lutym. – Nie zrobiłam tego – zająknęła się Sophie z niedowierzaniem. – W ogóle nie dostałam zawiadomienia. Ale jak najbardziej chcę u was studiować! Oczywiście było już za późno. College przyjął na j e j miejsce kogoś innego. Trzęsąc się z wściekłości, Sophie przeprowadziła poważną rozmowę z rodzicami i prawda wyszła na jaw. Za odrzucenie miejsca w college’u w Manchesterze odpowiadała mama. – Zrobiłam to dla twojego dobra! – krzyczała wzburzona. Usłyszawszy to, Sophie wybiegła z domu, trzaskając drzwiami. Dla jej dobra, wolne żarty. Raczej z niewiary w to, że Sophie może chcieć decydować o swojej przyszłości. To była kropla, która przepełniła czarę goryczy. Sophie w jednej chwili rzuciła szkołę, mimo że zostały jej tylko dwa miesiące, spakowała trochę rzeczy i wyszła. Sypiała odtąd na sofach przyjaciół i łóżkach polowych, dzień i noc pracowała jako sprzątaczka albo kelnerka, aż uzbierała dość pieniędzy, by wyjechać. Nie pozwoli, by Trish i Jim dalej dyktowali jej, jak ma żyć, koniec kropka. – Słuchaj – powiedziała, zmuszając się, by wrócić do teraźniejszości. – Ta cała sprawa ze szkołą teatralną… nie ma już znaczenia. Pewnie i tak nigdy nie zostałabym aktorką. Może zwyczajnie oszczędziłaś mi wiele cierpienia. Wcale tak nie myślała, ale nie miała sił na kłótnię. – Nie jest za późno – powiedziała Trish nieśmiało. – To znaczy… wiesz, mogłabyś spróbować jeszcze raz. Sophie pokręciła głową. Ta myśl zaświtała jej już kiedyś, ale połączenie dumy i śmiesznie małego budżetu powstrzymywały ją przed podjęciem jakichkolwiek działań. – Nie byłoby mnie stać, mamo – powiedziała. – Dajmy temu spokój. To już nieważne. – Zrobiłam to tylko dlatego, że mnie samej życie nie rozpieszczało – ciągnęła Trish, ocierając oczy wilgotną już chusteczką. – Chciałam dać ci możliwości, których sama nie miałam. Teraz widzę, że powinniśmy byli ci ufać i wspierać cię w twoich decyzjach, niezależnie od tego, czy się nam podobały, czy nie. – Wlała im obu po następnej porcji brandy. – Przepraszam, kochanie. Zawiodłam cię. Sophie wzięła głęboki oddech i niewidzącym wzrokiem patrzyła w automat z napojami. – Zawsze miałam poczucie, że to ja was zawiodłam… – wyznała po chwili – że was rozczarowałam. Trish pokręciła głową. – Rozczarowałaś? O, nie. Byliśmy z ciebie bardzo dumni, z tych wszystkich niewiarygodnych rzeczy, które zrobiłaś. Uwielbialiśmy czytać twój blog, no, może nie cały, nie te fragmenty, w których pisałaś o nas. Ale, mój Boże! Gdzie ciebie nie było! Podziwiam cię, naprawdę. Twój tata też. Sama nie potrafiłabym dokonać połowy z tego, co tobie się udało. Sophie czuła się oszołomiona tak nietypowym wybuchem uczuć. – Och, mamo – powiedziała poruszona. – Dziękuję. Spojrzały na siebie i się uśmiechnęły. To była najmilsza chwila całego dnia. Na ułamek sekundy Sophie zapomniała nawet, dlaczego siedziały w szpitalu i z zachwytem patrzyła na twarz mamy, z której

zdecydowanie biła miłość. – A teraz podaj mi, proszę, te twigletsy, wciąż jestem głodna – poleciła Trish swoim codziennym, nieznoszącym sprzeciwu tonem. – Proszę – powiedziała Sophie, podając jej paczkę. „Może jednak Boże Narodzenie to naprawdę czas cudów – rozmyślała, wgryzając się w jajko po szkocku. – Żeby tylko zdarzył się jeszcze jeden, tam, na sali operacyjnej, proszę…”

Rozdział 13 La vigilia di Capodanno – sylwester

– Dziesięć… dziewięć… osiem… – zagrzmiał do mikrofonu mężczyzna, którego zarumieniona twarz wypełniała ekran telewizora. Anna spojrzała na Pete’a, na jego głowę odchyloną na oparcie sofy, półotwarte usta, zaciśnięte powieki. Wyglądał tak, jakby jedynie torba semteksu mogła zmusić go do ruchu. – Siedem… sześć… pięć… – skandował ogromny tłum zebrany wokół London Eye i wzdłuż brzegu rzeki. Widać było morze maleńkich światełek błyskających z telefonów i aparatów, wtórnych świadków wydarzenia. – Pete – syknęła Anna, trącając go łokciem. – Pete! Jego głowa podskoczyła od siły kuksańca, ale oczy pozostały zamknięte. Mała strużka połyskującej śliny spłynęła z kącika ust i zatrzymała się na krawędzi szczęki. – Cztery… trzy… dwa… – pojawiło się obowiązkowe ujęcie Big Bena, na którego boku jaśniała ogromna laserowa projekcja odliczającego sekundy czasomierza. Z kolei parlament podświetlono tak, że przypominał zamek z bajki. – Pete! – powtórzyła Anna, wciskając głębiej łokieć. – Obudź się! – Jeden… Szczęśliwego Nowego Roku! – krzyknął prezenter, szczerząc zęby do kamery. Ludzie zaczęli wznosić radosne okrzyki i się przytulać. Rozbłysły flesze zwiastujące tysiące nowych fotografii. Nad Tamizą wybuchły fajerwerki – niczym deszcz światła odbijający się w czarnej tafli wody. Odgrywano Auld Lang Syne[13], a na ekranie telewizora pojawiły się świąteczne wiadomości. Anna westchnęła i spojrzała krzywo na Pete’a. Wielkie świętowanie. W telewizji wszyscy całowali się i tańczyli. Tu, w mieszkaniu, Pete zaczął właśnie chrapać, nisko i z gwizdem. Wymierzyła mu solidnego kuksańca. – P ETE! Jego oczy otworzyły się gwałtownie, twarz przybrała zdezorientowany wyraz. – Co? Co się dzieje? Po co to robisz? – Bo jest Nowy Rok! – syknęła Anna. – Przegapiłeś go! – Ach! Już? Chyba odpadłem. – Chyba tak – powiedziała kąśliwie. – No to daj buziaka. Mmmm. Szczęśliwego Nowego Roku, kochanie. Sądzę, że będzie bombowy. – Tak. – „To rok, w którym odnajdę swojego tatę”, pomyślała Anna. Tak będzie. Zrobi to. – Myślę, że masz rację – dodała z trochę większym entuzjazmem. Wychyliła ostatni łyk prosecco, które teraz było już ciepłe. – Chcesz jeszcze drinka? Mam tę dziwną nalewkę, którą dostałam od mamy i Grahama. – Lej, nie zastanawiaj się. Anna poszła wygrzebać butelkę ze stosu jeszcze niepoukładanych prezentów, stojących wśród pogniecionych papierów. Noworoczny alarm postanowieniowy, pomyślała w duchu. Naucz się porządku. Posprzątaj trochę to śmietnisko. To zdecydowanie nastąpi w tym roku. – Myślisz, że powinno się to pić z lodem? – spytała, podejrzliwie przyglądając się butelce. Jej mama

przywiozła nalewkę z dwutygodniowej podróży kamperem po Hiszpanii, na którą wybrała się w zeszłe wakacje; na etykiecie nadrukowano jaskrawe wizerunki drzew palmowych i wybuchającego wulkanu. Był to rodzaj trunku, po który sięgają tylko osoby i tak już całkiem pijane. – Tak, jeśli jakiś masz. Anna otworzyła swój maleńki zamrażalnik, gdzie znalazła tylko pół paczki paluszków rybnych, bardzo starego loda Cornetto i trochę mrożonego groszku. Znajdował się tam również pojemnik na kostki lodu – niestety całkiem pusty. „W takim razie wypijmy to solo”, zadecydowała, odkorkowując butelkę i wąchając alkohol, by zaraz wzdrygnąć się od wywołującego mdłości zapachu i zatkać sobie nos. Jasna cholera. Postanowienie numer dwa: zaopatrywać barek w bardziej luksusowe alkohole. Nie wyobrażała sobie swojego ojca Włocha, który choćby zbliża się do takiego gówna. W jej głowie pojawiła się wizja fajerwerków wybuchających nad Koloseum. „Szczęśliwego Nowego Roku, tato”. Czując nagły głód, wbiła wzrok w lodowy rożek, po czym szybko zatrzasnęła drzwiczki zamrażalnika. Postanowienie numer trzy: zdrowsze odżywianie. Pożywne zupy i nafaszerowane witaminami, schłodzone musy owocowe. Bezsprzecznie zaoszczędziła parę funtów przez święta, kiedy sama przygotowywała posiłki. Postanowienie numer cztery: wrócić do biegania. Ona, Chloe i Rachel przez całe lato sumiennie uczestniczyły w biegach parkrun w Endcliffe Park, ale dały sobie spokój z joggingiem, gdy się ochłodziło. – Masz jakieś postanowienia? – spytała Pete’a, podchodząc do sofy z dwiema szklankami i butelką. Nalała im obojgu i usiadła, podkulając pod siebie nogi. Ogrzewanie popsuło się wieki temu, a temperatura na zewnątrz spadła. (Postanowienie numer pięć: wyregulować piecyk albo chociaż znaleźć instrukcję obsługi). – Cóż… – Położył ramię wzdłuż oparcia sofy za jej głową i spojrzał na nią uroczyście. Potem popełnił błąd – skosztował swojego drinka i w tej samej chwili dostał ataku kaszlu, niszcząc to, co można by niemal nazwać romantyczną chwilą. – Jezu Chryste! Co to ma być? Twoja mama próbuje nas otruć czy jak? Z obawy przed tym, co może być przyczyną ckliwego spojrzenia, którym ją właśnie obdarzył, (do czego on niby zmierza?), Anna zaczęła przekrzykiwać jego kaszel: – Ja mam parę. Mówię o postanowieniach. Oczywiście znaleźć tatę. Uporządkować mieszkanie… – Rozejrzała się krytycznie wokół. – Właściwie to może gdzieś się przeprowadzę – dodała w nagłym przebłysku optymizmu. – Nie ma się co oszukiwać, to jest nora. Zakładałam, że nie będę tu mieszkać dłużej niż pół roku. – Miałem zamiar o tym porozmawiać – wtrącił Pete. Znów patrzył tak poważnie, tym razem odstawiwszy szklankę na stół, na bezpieczną odległość. Ujął jej dłoń w swoją i bawił się jej palcami. – Może to mógłby być rok, w którym zamieszkamy razem, Anno. – Zamieszkamy razem? Ooo. Tego się nie spodziewała. – Tak. Ja i ty. Mógłbym najpierw wprowadzić się tutaj, a potem poszukalibyśmy czegoś razem. Co o tym sądzisz? Co o tym sądzi? W pierwszym odruchu chciała zeskoczyć z sofy i skrzyżować palce, jakby przeganiała wygłodniałego wampira. Nie ma mowy. Pete doprowadziłby ją do szaleństwa. Po pierwsze, chciałby uprawiać seks każdej nocy (po zdjęciu skarpetek okropnie śmierdziały mu stopy), po drugie,

jego zestaw stereo zmniejszyłby powierzchnię salonu, po trzecie, trzeba by znaleźć miejsce na tę zbieraną całe życie kolekcję programów Sheffield United… – Hmm – zaczęła, nie chcąc urazić jego uczuć. – Nie myślałam jeszcze… – Jesteśmy razem od lat, Anno. Wszyscy nasi przyjaciele się ustatkowują. Plus zaoszczędzilibyśmy mnóstwo pieniędzy. Myślę, że byłoby nam dobrze, a ty? Nie, pomyślała żarliwie. Nie, w żadnym razie nie uważała, że byłoby dobrze. Jego irytujące przyzwyczajenia w dwa dni doprowadziłyby ją do rozstroju nerwowego. „To po co ciągle z nim jesteś, jeśli tak się czujesz?”, odezwał się głos w jej głowie. – Eee… – powiedziała, pociągając łyk drinka, zapomniawszy, że przeszli już od smacznego prosecco do podłej nalewki z piekła rodem. Paliło ją w gardle, tak bardzo, że zaczęła się krztusić. – Myślę, że nie powinniśmy się z niczym spieszyć – wyjąkała, gdy doszła do siebie. – Wcale się nie spieszymy – zaprotestował. – Po prostu wydaje mi się, że to właściwy czas. Nie mówię, żebyśmy brali ślub ani nic z tych rzeczy. – To dobrze – wypaliła, zanim zdążyła ugryźć się w język. Ech. Przemawiał przez nią napój wydobyty z wnętrza wulkanu. – To znaczy… – Ale może już czas, byśmy zrobili kolejny krok – powiedział, ściskając jej rękę. Spojrzała na niego. Skąd brał te bzdury? Brzmiało to jak zdanie wyjęte prosto z artykułu zamieszczonego w kiepskim magazynie. – Poza tym w następnym miesiącu wyrzucają mnie z mieszkania – dodał, nagle zabierając rękę i wiercąc się w miejscu. – Wyrzucają… Ach, tak. O to więc chodziło. „Jakie to typowe”, pomyślała Anna, zaciskając zęby. Typowe jak cholera. Nie potrafił nawet zdobyć się na romantyczny gest i zaraz go nie spartaczyć, na litość boską. – W porządku – powiedziała, gdy on milczał. – Rozumiem. Posłuchaj, teraz oboje jesteśmy trochę podchmieleni. Porozmawiajmy o tym, kiedy będziemy w stanie myśleć trzeźwo, dobrze? Idę do łóżka. Położył dłoń na jej udzie i uśmiechnął się lubieżnie. – Czytasz mi w myślach, kotku. Wejdźmy w Nowy Rok tak, jak należy, co ty na to? Pierwszego dnia stycznia Anna szczęśliwie uwolniła się od Pete’a, odebrała swoją babcię z Clemency House („Dzień dobry, Violet”, „Szczęśliwego Nowego Roku, Elsie”, „Dzień dobry, pani Ransome!”), a potem pojechały z mamą i Grahamem do Skipton w odwiedziny do ciotki Marie i jej partnera Loisa. Ostatnio Anna była tak zajęta pracą, że nie poczyniła żadnych postępów w poszukiwaniach Gina, ale zdała sobie sprawę, że ta podróż może dać jej szansę na zdobycie jakichś informacji. Marie pojechała z mamą na te brzemienne w skutki wakacje do Rimini, czyż nie? Może podsunie jej kolejny trop. Marie była wysoką, zasuszoną kobietą z opadającymi kącikami ust, przez co robiła wrażenie, jakby życie sprawiało jej bezustanny zawód (biedny Lois, myślała zawsze Anna), ale gdy siostrzenica pod pretekstem pomocy w sprzątaniu przyparła ją do muru i spytała o włoskie wakacje, w jej oczach zapaliły się iskierki. – Rimini? – powtórzyła Marie, nieuważnie zawijając w folię spożywczą ricottę i terrinę z soczewicy (Anna już wiedziała, że jej babcia po zjedzeniu jednego kawałka będzie pierdzieć całą drogę powrotną). – O mój Boże! Nie myślałam o tych wakacjach od lat. Jaki to był ubaw! Ja i twoja mama

naprawdę poszłyśmy wtedy w tango. „Z tego, co wiem, wy i wasze majtki”, dodała w myślach Anna, wypełniając zlew gorącą, spienioną wodą. – Brzmi wspaniale – rzuciła zdawkowo. – Może i ja bym się tam wybrała. Nie masz może jakichś starych zdjęć, które mogłabyś mi pokazać? – A, tak, możliwe, że mam – zastanawiając się nad tym, Marie włożyła sobie do ust ostatnią kiełbaskę w cieście francuskim. – Tylko gdzie ja je mogłam schować? Pamiętaj, że od tamtego czasu wszystko się już pewnie zmieniło. Gdzieś je miałam… – Nie musisz szukać dzisiaj – powiedziała Anna. Za nic w świecie nie chciałaby, by mama coś zwietrzyła. – Może przesłałabyś je do mnie, jeśli się na nie natkniesz? – Ależ oczywiście – odparła Marie. – I tak miałam zamiar uporządkować albumy ze zdjęciami. Przynajmniej się czymś zajmę, prawda? – Dzięki – odparła Anna, próbując ukryć radość. Kto powiedział, że praca prywatnego detektywa jest trudna? Jak dotąd wszystko szło jak z płatka. Parę dni później Anna zmierzała po pracy w stronę Hurst College, jej myśli wciąż jeszcze zaprzątały pyszne przepisy, które przeglądała tego dnia: gotowany na wolnym ogniu tadżin z jagnięciny, zupa fasolowo-jęczmienna, chlebowo-maślany pudding z sosem cynamonowym… Boże, umierała z głodu. Na szczęście zapobiegliwie rano przygotowała sobie kanapkę z serem. Trochę się zgniotła w czeluściach torby, ale głód sprawiał, że nie miało to znaczenia. W budynku college’u panował zgiełk, kursanci, starsi i młodsi, zapoznawali się z listą zajęć wywieszoną na tablicy informacyjnej. Tak bardzo się cieszyła, że tam jest. Wystarczy spojrzeć na tych wszystkich ludzi, zebranych w chłodny, ciemny zimowy wieczór na wspólne poszukiwania wiedzy! Zachwycający widok. Najpierw jednak znajdzie jakieś miejsce, by usiąść i zjeść tę kanapkę. Kobieta o kędzierzawych włosach z wielkim pieprzykiem na podbródku, trzymająca przed sobą podkładkę do pisania podeszła do Anny dwie sekundy po tym, jak ta przysiadła na schodach, by rozwinąć kanapkę z folii. – Przepraszam, tu nie wolno siedzieć, przepisy BH P – powiedziała. – Przyjechała pani na zajęcia? – Tak – odparła Anna, ponownie wstając. – Na włoski dla początkujących. – Odbywają się w C 301 – poinformowała ją kobieta, spojrzawszy na podkładkę. – Proszę pojechać windą na trzecie piętro i podążając za znakami, przejść do bloku C. To będą pierwsze drzwi po lewej stronie. – Dzięki – powiedziała Anna, zbyt rozproszona przemożnym głodem, by uważnie wysłuchać instrukcji. Co ona powiedziała? Na trzecie piętro i… coś tam. Podeszła do windy i przycisnęła guzik oznaczony cyfrą trzy, po czym, odchyliwszy folię, ukradkiem ugryzła kanapkę. Mniam. Pieprzyć regulaminy, zje ją w windzie, skoro nie ma innego wyjścia. Obok niej stanęła rudowłosa kobieta. – Nie wybiera się pani przypadkiem na lekcję włoskiego? – spytała. Miała bardzo jasną cerę, piegi i szeroko rozstawione, niebieskie oczy, które nadawały jej twarzy przestraszony wyraz. Wyglądała na niespełna czterdzieści lat. Anna przeżuwała w pośpiechu, świadoma, że spadło jej na buty kilka kawałków tartego sera. Nie najlepszy widok. – Tak – odpowiedziała.

– O, to doskonale. Ma pani jakiekolwiek pojęcie, dokąd powinnyśmy iść? – Kobieta zamilkła na chwileczkę, jakby przypominając sobie o dobrych manierach. – A w ogóle dzień dobry, nazywam się Catherine. – Zmarszczyła czoło. – Chwileczkę, czy my się nie znamy? – Nie sądzę – powiedziała Anna i dodała: – Jestem dziennikarką, więc myślę, że mogłyśmy się spotkać, gdy relacjonowałam jakieś wydarzenia z pani okolicy. Drzwi windy otworzyły się ze świstem i kobiety weszły do środka. Annie zaburczało w brzuchu. – Przepraszam – powiedziała, pokazując kanapkę. – To ja. Umieram z głodu. Proszę mi wybaczyć. – Wpakowała sobie do ust następny kawałek i wtedy twarz Catherine się wypogodziła. – Aaa, już wiem! Jest pani tą szefową kuchni, prawda? Znawczynią gotowania. Nigdy nie zapominam twarzy. Szefowa kuchni! Znawczyni gotowania! Ojej. Ludzie rozpoznają ją na ulicy – czy to nie świetne? Za to jak nieświetnie być rozpoznaną podczas pożerania jasnego pieczywa z tartym serem. Coś takiego na pewno nigdy nie przydarzyło się Nigelli. Szybko przełknęła kęs, który miała w ustach, i uśmiechnęła się promiennie. – Tak – odpowiedziała. – To ja. Chociaż nie jestem szefową kuchni, w zasadzie stawiam pierwsze kroki… Ale… czyta pani tę rubrykę? – Czy ją czytam? Ja ją uwielbiam. Wycinam pani przepisy i zachowuję je, bo zawsze są świetne. Na nasz świąteczny obiad zrobiłam pani nadzienie kasztanowe. Proszę sobie wyobrazić, że nawet nie miałam okazji go spróbować. – Naprawdę? – Pani babeczki z bakaliami też były fantastyczne. Lepsze nawet od tych Delii, a z jej przepisu korzystałam od lat. – Dziękuję! – Anna nie mogła opanować zalewającej jej, przyprawiającej o zawroty głowy fali przyjemności. Dostawać listy oraz e-maile od czytelników to jedno, ale naprawdę spotkać kogoś (prawdziwą osobę!), kto wykorzystuje twoje przepisy, to dopiero wspaniałe uczucie. – Lepsze od tych Delii? No, no… Wyryję to sobie na płycie nagrobnej, bez dwóch zdań. Catherine uśmiechnęła się nieśmiało. – A kto to Delia? Nie znam takiej. Anna zaśmiała się. – No, właśnie! Może to sobie wytatuuję. Dobre. Dzyń! „P I ĘTRO TRZECI E ”, zabrzęczał w tej samej chwili głos w windzie i drzwi odskoczyły na boki. Szły teraz korytarzem, rozglądając się. Anna wyrzuciła resztkę kanapki do kosza. – Aha, włoski dla początkujących tędy – powiedziała, wskazując na znak umieszczony na ścianie. Teraz, gdy opuściły zamkniętą przestrzeń windy, Catherine wydawała się niepewna. – Boże. Trochę się denerwuję – wyznała. – Będę klasowym grubasem siedzącym w ostatniej ławce. – W żadnym wypadku! – zaprotestowała Anna. – A raczej, jeśli nawet, to ja też. Jestem zupełnie zielona. Pizza. Spaghetti. Mniej więcej tyle wiem. – Prosecco – zaryzykowała Catherine. – A tak, to też znam – Anna wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – No, proszę, właściwie to już mówimy płynnie. Sala była już wypełniona ludźmi. Anna założyła, że drobna blondynka, która opierała się o biurko

ustawione frontem do reszty klasy, to nauczycielka. Przed nią siedziały dwie młode Azjatki, które musiały być siostrami: jedna z różowymi pasemkami we włosach, druga o dość smętnej fizjonomii. Dalej zauważyła starszą kobietę w swobodnie wytwornych okularach o szkarłatnych, kocich oprawkach; robiła na drutach coś z różowej, połyskującej wełny; obok niej siedział pan w podobnym wieku (małżeństwo?). W sali znajdowało się jeszcze dwóch mężczyzn – jeden młody, o ciemnej karnacji, bawiący się telefonem i niełapiący z nikim kontaktu wzrokowego, drugi nieco starszy (trzydzieści parę lat) z niedbałą czupryną jasnobrązowych włosów i otwartą, przyjazną twarzą. – Sì – odpowiedziała kobieta stojąca z przodu. Wstała z nerwową energią. Spiczasta broda, zielone oczy i krótkie blond włosy nadawały jej jakby elfiego wyglądu. – Buonasera, mi chiamo Sophie. Mam na imię Sophie. Och, więc pochodziła z Anglii. Anna przypuszczała, że nauczycielka będzie Włoszką, ale sposób, w jaki się przedstawiła, wskazywał na to, że pochodziła z Sheffield, a nie z żadnego egzotycznego miejsca. – Jestem Anna, a to jest Catherine – przedstawiła je z wahaniem, mając nadzieję, że z jej twarzy nie można wyczytać rozczarowania. – Wspaniale – powiedziała Sophie. – Usiądźcie. Myślę, że wszyscy już dotarli. Bierzmy się do pracy! Na początek każdy, poczynając od Sophie, miał przedstawić się grupie. – Mogę nie wydawać się wam dość włoska – powiedziała przepraszająco, zerkając na Annę (cholera, jej konsternacja musiała być jednak widoczna). – Ale przez ostatnich kilka lat żyłam we Włoszech, podróżowałam po tym kraju i pragnę was zapewnić, że kocham jego język i kulturę, jakbym była jego rodowitą mieszkanką. Może zaczniemy od tego, że każdy się przedstawi i powie krótko, dlaczego się tu dziś znalazł. Zaczęła starsza para. – Mam na imię Geraldine, a to jest mój mąż Roy – powiedziała kobieta, odkładając robótkę i uśmiechając się do wszystkich. – Jesteśmy tu, bo tego lata świętujemy rubinową rocznicę ślubu i wykupiliśmy wycieczkę po Włoszech. – Zawsze chcieliśmy zobaczyć freski we Florencji – wtrącił Roy. – Piza, Rzym, Pompeje, Neapol… zwiedzimy wszystko – powiedziała Geraldine. – To będzie podróż naszego życia, prawda, Roy? Spojrzał na nią z uwielbieniem przez grube oprawki. – Z pewnością, kochanie. – Wspaniale – skomentowała Sophie. – W takim razie witajcie na zajęciach! Zadbam o to, byście przed wyjazdem poznali słownictwo, jakie może wam się przydać. – Bylebym wiedziała, jak poprosić o kieliszek porto, to wystarczy – powiedziała Geraldine z błyskiem w oku, jak niegrzeczna uczennica. Sophie uśmiechnęła się. – Myślę, że powinnam nauczyć was, jak zamawiać szampana, skoro to wasza rubinowa rocznica – odparła. – Kto następny? – Mam na imię George – powiedział mężczyzna o piaskowych włosach. – I jestem tu ze względu na noworoczne postanowienie: ruszyć trochę mózgownicą. Na razie nie mam w planach podróży do Włoch,

ale świetnie byłoby umieć zamówić obiad we włoskiej restauracji i rozumieć, o co właściwie proszę. – To całkiem niezły powód – odpowiedziała na to Sophie. – Miło, że jesteś, George. A ty? – zwróciła się do Catherine, która oblała się purpurą. Miała ten rodzaj jasnej karnacji, który bardzo nabiera rumieńców. – Mam… Mam trochę więcej czasu teraz, gdy… hmm… obecnie – wyjąkała. – I, tak jak George, ostatnio nie bardzo korzystałam z mózgu. Wszyscy się zaśmiali, zakładając, że żartuje, ale Catherine przytknęła dłoń do ust i wyglądała na zażenowaną. – O rany, nie chciałam… – krzyknęła, a George udawał, że poczuł się urażony. – Chodziło mi tylko o… Ech, przepraszam. – Zachichotała nerwowo. – Jestem pewna, że jesteś bardzo bystry, George. To ja tu jestem osłem. Nie potrafię nawet mówić po angielsku, co dopiero po włosku…? – Hej, słyszałem już o sobie gorsze rzeczy – odparł George swobodnie. – Musiałabyś się bardziej postarać, żeby mnie urazić. Catherine schowała zaczerwienioną twarz w dłoniach. – Już widać, że trudno będzie coś ze mnie wycisnąć, prawda? Beznadziejny przypadek! – Nic podobnego – odpowiedziała Sophie życzliwie. – Poza tym dobrze jest rzucać sobie wyzwanie, brava! Kto następny… Anna, tak? Skądś cię kojarzę. Anna uśmiechnęła się. – Jestem dziennikarką – powiedziała. – W marzeniach politycznym detektywem w stylu „Newsnight”[14], w rzeczywistości prowadzę rubrykę kulinarną w „Heraldzie”. – Oczywiście! Wiedziałam, że wyglądasz jakoś znajomo. Moja mama uwielbia twoją rubrykę – powiedziała Sophie. – A jesteś tu, ponieważ…? – Ponieważ ostatnio odkryłam, że mam częściowo włoskie pochodzenie – wyjaśniła Anna. – I chcę sobie przybliżyć ten kraj; poznać kulturę, nauczyć się języka. Próbowałam też sił z włoską kuchnią – kontynuowała, dziwnie onieśmielona tym, że wszyscy na nią patrzą. – Toruję sobie drogę do Prady i Versace – zażartowała. – Może via Ferrari… Muszę się zaprzyjaźnić ze swoją wewnętrzną Włoszką, prawda? – No, jasne – powiedziała dziewczyna z różowymi włosami, uśmiechając się szeroko. – Dziękuję, Anno – skomentowała Sophie. – Czy masz może w planach wizytę u swojej włoskiej rodziny? Anna nie miała ochoty przechodzić do konkretów i wyznawać, że właściwie nie zna jeszcze swojego ojca, a co dopiero jakiejkolwiek dalszej rodziny. – Jeszcze nie teraz – odparła dyplomatycznie. – Informuj nas na bieżąco – poprosiła Sophie, widząc jej wahanie. – Kto następny? Freddie, tak? Freddie był tym młodym facetem, Panem Zdystansowanym, siedzącym samotnie na końcu klasy. W czarnej koszuli ze starannie zaprasowanym kołnierzem wyglądał bardzo atrakcyjnie, zauważyła Anna. Albo wciąż mieszkał z mamą, albo był jednym z tych nielicznych mężczyzn, dla których dobry wygląd jest superważny. W tym względzie Pete mógłby zasięgnąć u niego porady, pomyślała. – Jestem Freddie – powiedział chrapliwym głosem, przeciągając samogłoski. – I zapisałem się na zajęcia, bo… – Przerwał i zaczął wodzić rozbieganym wzrokiem. – Eee… Czy muszę o sobie opowiadać? To trochę żałosne.

Anna nadstawiła uszu. Proszę, proszę, człowiek zagadka. – Oczywiście, że nie musisz. Jeśli nie masz ochoty się tym z nami dzielić, to w porządku. Geraldine dociekliwie nachyliła się w jego stronę. – Chodzi o dziewczynę? – spytała. Spokój Freddiego zniknął w jednej chwili, pokręcił głową, wlepiając oczy w biurko. Anna i Catherine wymieniły porozumiewawcze spojrzenia. Wnosząc ze sposobu, w jaki Freddie unikał odpowiedzi, musiało chodzić o dziewczynę. Sophie zmarszczyła brwi. – Freddie… – mruknęła z namysłem. – Czy ja cię skądś znam? Nie jesteś chyba następnym znanym dziennikarzem? Pokręcił głową. – Nie. Jeszcze studiuję – odpowiedział. – Mieszkasz niedaleko Ranmoor? – próbowała zgadnąć. – Jestem pewna, że widziałam cię w okolicy… – Jej twarz rozjaśniła się. – Czy to mogło być w Gladstone Arms? Uśmiechnął się, zmieszany. – Możliwe – powiedział. – Moi rodzice mieszkają niedaleko, więc zdarza mi się tam wpadać. – To musiało być tam – orzekła Sophie. – Zabawna rzecz, moi też mieszkają w okolicy. Jaki ten świat jest mały. – Odwróciła się do sióstr. – I w końcu – powiedziała. – Dziewczyny? – Jestem Nita – przedstawiła się ta o dość smętnej twarzy. – A to jest Phoebe, moja siostra. Znalazłyśmy się tu, ponieważ… – Wymieniły spojrzenia. – Uważamy, że włoski to piękny język – powiedziała nieprzekonująco. Phoebe prychnęła. – Mów za siebie – poradziła. – Jestem tu tylko dlatego, że ona mnie namówiła. A ona jest tu tylko dlatego, że chce poznać seksownych Włochów! Wszyscy wybuchli śmiechem, nawet Freddie, co natychmiast przełamało lody czy raczej to, co z nich zostało. Usta Sophie drgnęły. – Nie zdradzę twojej tajemnicy – Sophie obiecała Nicie, która teraz patrzyła na siostrę z wściekłością w oczach. – Nie martw się, to, co się dzieje na kursie włoskiego, zostaje na kursie włoskiego. – Klasnęła w dłonie. – No, dobrze. Wypadałoby teraz nauczyć was, jak się przywitać z seksownymi Włochami. Nie traćmy czasu. Dobry wieczór i witam! Tego wieczoru Anna wróciła do domu zmęczona, ale w doskonałym nastroju. Naprawdę podobały jej się zajęcia. Sophie na początku wydawała się zdenerwowana, ale kiedy przeszli do słownictwa, szybko odnalazła się w roli lektora. Niebawem wszyscy ćwiczyli w małych grupach krótkie, kulawe rozmowy. Nauczyli się podstawowych powitań i przedstawiania się, liczb, dni tygodnia i miesięcy, a skończyli na nazywaniu członków rodziny. Anna rozkoszowała się tym, że potrafi powiedzieć „Mio padre si chiama Gino”. Uwalniające było wypowiadanie na głos tych słów, zważywszy, jak ostatnio musiała kryć się ze swoim sekretem przed mamą i ciotką. „Mia madre si chiama Tracey”. – Brava – Sophie się uśmiechnęła. – Twój ojciec ma na imię Gino, twoja matka ma na imię Tracey. Może teraz ty, Geraldine, powiesz, jak nazywają się twoi rodzice? Przez całą drogę do domu w głowie Anny rozbrzmiewały nowe, nieznane słowa. Buongiorno. Come stai? Sto bene. Mi chiamo Anna. Come ti chiami?

Gdy weszła na dzieloną z sąsiadami klatkę schodową, na szczycie stosu listów leżących na półce zobaczyła małą, zaadresowaną do niej paczuszkę. Serce zabiło jej mocno, gdy rozpoznała pismo swojej cioci Marie. Czyżby w środku znajdowały się zdjęcia z Rimini? Wbiegła po schodach i gdy tylko znalazła się w mieszkaniu, od razu rozerwała starannie zalepioną taśmą paczkę. Tak, to te zdjęcia. O mój Boże. Prawdziwy dowód na wakacje we Włoszech. Usiadła na bocznym oparciu sofy i przerzucała je drżącymi rękami. Jedna z fotografii sprawiła, że wydała z siebie głośne westchnienie. Widniała na niej mama: stała w jasnoczerwonej sukience przed nadbrzeżną restauracją i pozowała do zdjęcia, obejmując ramieniem jakiegoś mężczyznę. Był wieczór, mama miała umalowane usta i buty na obcasach. Wyglądała młodo i ładnie i wydawała się niezwykle szczęśliwa, wtulając się w mężczyznę. Tymczasem on miał ciemne włosy, oliwkową karnację i był uwodzicielsko przystojny. Jego ręka spoczywała zaborczo na talii mamy. Anna wstrzymała oddech, przyglądając mu się. Był do niej tak podobny, że nie mogła oderwać od niego wzroku. To musiał być jej ojciec. Po prostu musiał. – Buonasera, Gino – wyszeptała, chłonąc każdy szczegół jego twarzy. Niemal bała się mrugnąć oczami na wypadek, gdyby zdjęcie miało zniknąć, gdy spuści z niego wzrok. – Buonasera, papà.

Rozdział 14 Che lavoro fai? – czym się zajmujesz?

Catherine naprawdę podobała się pierwsza lekcja włoskiego. Oczywiście poza tym, że obraziła biednego George’a, mówiąc, że ostatnio nie używał mózgu. Na szczęście przez resztę zajęć udało jej się nie strzelić już żadnej gafy i na koniec inni kursanci wciąż się do niej odzywali. Przez kolejne dni ćwiczyła nowe słownictwo w domu, w samochodzie, podczas obkładania ściółką roślin w ogródku. Nawet listonosza, który przyniósł jej paczkę, zaskoczyła radosnym „Buongiorno!”. Gdy tydzień później jechała do college’u na lekcję numer dwa, czuła się podekscytowana tym, że nauczy się więcej. – Buonasera! – wykrzyknęła Sophie, gdy Catherine weszła do sali. – Come stai, Catherine? – Sto bene, grazie – odpowiedziała nieśmiało. Mam się dobrze, dziękuję. – A ty? To znaczy come stai? – Sto bene – odparła Sophie. – Usiądź, czekamy jeszcze na pozostałych. Catherine zauważyła z troską, że Sophie wyglądała mizernie. W poprzednim tygodniu też nie uszło to jej uwadze. Pod oczami miała ciemne obwódki, nadgarstki były zbyt szczupłe i wystawały z rękawów swetra jak gruzłowate gałązki. Chciała właśnie spytać, czy naprawdę wszystko jest bene, kiedy zaczęli zjawiać się pozostali. – Dobry wieczór paniom – powiedziała Geraldine, wchodząc, otoczona chmurą perfum Chanel. Ubierała się stylowo, teraz miała na sobie cudowny płaszcz w kolorze kobaltowego błękitu, szpilki, a na ramieniu niosła ogromną, błyszczącą czarną torbę, taką, którą można by jednym ciosem powalić każdego rabusia. – Mój Boże, chłodno dziś, prawda? Słyszałam w radiu, że w nocy ma padać śnieg. Myślę, że będziemy musieli wyciągnąć dodatkową kołdrę, Roy. – Och, masz rację, moja droga – powiedział, podążając za nią. Mrugnął do Catherine i Sophie. – Wiecie, zgadzam się ze wszystkim, co mówi – powiedział teatralnym szeptem. – Dzięki temu latem będziemy świętować czterdziestą rocznicę. – W tym więc tkwi sekret? – zaśmiała się Sophie. – Zapamiętam na wypadek, gdybym kiedyś znalazła sobie męża. Dopóki będzie wiedział, że ma zgadzać się ze wszystkim, co mówię, będzie nam się układało. Witaj, Anno! Cześć, George, wchodźcie do środka. Gdy wszyscy już się zjawili, narzekając na zimno i zdejmując płaszcze i szaliki, zaczęła się druga lekcja. – Dzisiaj nauczymy się kilku nowych włoskich słówek i przejdziemy do zdań, byście mogli prowadzić dłuższe rozmowy – powiedziała Sophie. – A przy okazji lepiej się poznamy. – Odwróciła się do tablicy, na której zapisała kilka słów kredą. – Che lavoro fai? – spytała. – To znaczy: Czym się zajmujesz? Catherine ścisnął się żołądek. Jaką pracę? Nie miała pracy! Co im powie? – Więc, Phoebe, zacznijmy od ciebie. Che lavoro fai? Jaki jest twój zawód? Phoebe okręcała długie pasmo włosów wokół palca. Catherine zauważyła, że różowe pasemka zniknęły, a końcówki włosów na długości około piętnastu centymetrów stały się intensywnie czerwone. – Jestem fryzjerką – odpowiedziała.

– Ach, una parrucchiera – powiedziała na to Sophie, zapisując słowa. – Powinnam się była domyślić. Odpowiedziałabyś więc „sono una parrucchiera”, co znaczy „jestem fryzjerką”. Kto następny? Każdy kolejno mówił Sophie, czym się zajmuje. Oczywiście pozostali kursanci mieli o wiele bardziej interesujące życie niż Catherine. Anna, co już wiedziała, była una giornalista. Miły George, którego obraziła, zajmował się ogrodnictwem – un giardiniere. Nita i Freddie studiowali, Roy był emerytowanym nauczycielem, a Geraldine – pielęgniarką. – Udzielam się teraz trochę w amatorskim teatrze, żeby pozostać aktywną – powiedziała, trzepocząc rzęsami. – Więc powiedz mi, Sophie, jak będzie: „Jestem aktorką?”. Gdy wszyscy opowiadali o sobie, Catherine czuła, jak policzki płoną jej coraz bardziej i bardziej, tak że z trudem mogła się skoncentrować na tym, co mówią. „Pomocy!” Co u licha miała odpowiedzieć? Że niby kim jest? „Jestem rozwiedzioną gospodynią domową. Za głupią, by znaleźć pracę. Kto by mnie zatrudnił?” – I w końcu Catherine – powiedziała Sophie z uśmiechem. – Czym się zajmujesz? Che lavoro fai? Catherine otworzyła usta, żałując, że nie może pochwalić się czymś imponującym. – Jestem… – Kusiło ją, by wybrać jedno z szeregu kłamstw, które pojawiły się w jej głowie. „Jestem akrobatką cyrkową. Jestem chirurgiem. Jestem astronautką”. Nie potrafiła zachować kamiennej twarzy. Jeśli ucieknie się do takich kłamstw, pomyślą, że zwariowała. – Jestem tylko mamą – powiedziała w końcu, śmiejąc się nieznacznie. – Nie mam… Właściwie nigdy nie… Geraldine pochyliła się do przodu, próbując spojrzeć jej w oczy. – Najtrudniejsza praca świata – wtrąciła stanowczo, ratując ją z opresji. – Nie bagatelizuj jej. – Święta prawda – dodała Sophie. – Moja mama powtarza to samo. Zwłaszcza kiedy ma się taką córkę… Zresztą, nieważne – zmitygowała się. – Po włosku powiesz zatem: „Sono una madre”, czyli „jestem matką”. Ile masz dzieci, Catherine? – Dwoje – wymamrotała Catherine, czując się jak ostatni nieudacznik. Lada chwila Sophie spyta, w jakim są wieku, i będzie musiała powiedzieć, że to osiemnasto-, prawie dziewiętnastolatki, właściwie opuściły już dom. Wtedy wszyscy dowiedzą się, że nie jest miłą mamą, która siedzi w domu, dba o szkolne sprawy i piecze ciastka ze swoimi brzdącami. „Sono una madre”, zapisała Sophie na tablicy. – Ho due bambini. Okej? Jestem matką. Mam dwójkę dzieci. Twarz Catherine płonęła, gdy powtarzała te włoskie słowa. Żałowała teraz, że nie wspomniała o swoim wolontariacie, zamiast przepraszać za to, kim jest. Wszystko zależy od sposobu przedstawienia, przypomniała sobie. Penny nie chodziła do pracy – opiekowała się dziećmi, domem i psami między tenisem, wypadami na zakupy i lunchami. Czy Penny odpowiedziałaby w ten sposób, tak skromnie, tak słabo? W żadnym razie. Odpowiedziałaby tak, że wszyscy by się śmiali. Pewnie poprosiłaby Sophie, by przetłumaczyła „dusza towarzystwa” albo nazwałaby siebie „domowym niewolnikiem”, robiąc przy tym komiczną, cierpiętniczą minę. Nie tłumaczyłaby się ze swojego życia. Porozmawiali w grupach o wykonywanych zawodach, po czym Sophie przeszła do jeszcze gorszych tortur. – Dowiedzieliśmy się już, że Catherine ma dwoje dzieci – powiedziała, uśmiechając się do niej promiennie. – Jakie inne pytania moglibyśmy zadać sobie nawzajem?

– Czy jesteś mężatką? – zasugerował Roy, podnosząc rękę. – Skąd pochodzisz? – powiedziała Anna. – Czy jesteś singlem? – dodała Nita. – To wszystko dobre pytania, mogą się pojawić w rozmowie – powiedziała Sophie. – Zacznijmy od stanu cywilnego. Sei sposata? – Zapisała pytanie na tablicy. – To znaczy: „Czy jesteś mężatką?”. Odpowiedź: „Tak, jestem mężatką”, brzmi… „Och, ratunku. To jakiś koszmar!” Czy naprawdę będzie musiała odpowiadać na to pytanie? „Nie, nie jestem mężatką. Mąż mnie zostawił. Podobno nigdy mnie nie kochał. Tak, może i mam na palcu obrączkę, ale okazało się, że to była lipa”. Catherine wstała gwałtownie. Nie chciała tego robić, ale nagle jej nogi same się wyprostowały. – Skoczę tylko do łazienki – skłamała, spiesząc w stronę drzwi. – Ach – powiedziała Sophie z zaskoczeniem. – Za dziesięć minut mamy przerwę na kawę, więc… Catherine się nie zatrzymała. – Zaraz wrócę – rzuciła przez ramię, torując sobie drogę ucieczki. Na korytarzu oparła się plecami o ścianę i ukryła twarz w dłoniach. „Co zrobiłaby Penny?”, zastanawiała się desperacko. Przyjaciółka zapewne rozwiązałaby problem stanu cywilnego w typowym dla niej stylu, spytałaby: „Jak się mówi po włosku: »beznadziejny bydlak«?”. Zażartowałaby, wznosząc oczy do nieba w taki sposób, że wszyscy wybuchliby śmiechem. Albo nawet błysnęłaby swoim nowym okazałym pierścionkiem zaręczynowym. „Jak się mówi po włosku: »Mieć szczęście po raz trzeci«?”, spytałaby, poruszając palcem serdecznym. Jednak Catherine nie potrafiła się zdobyć na coś podobnego. Penny to Penny, a Catherine to Catherine, są z innej gliny. Powinna po prostu tam wrócić i zmierzyć się ze sobą. Nie musiała nawet odpowiadać na to głupie pytanie zgodnie z prawdą. Co to obchodziło Sophie i pozostałych? Mogła równie dobrze powiedzieć wesoło: „Tak, jestem mężatką”, bez wdawania się w upiorne szczegóły. Zrób to, rozkazała sobie ostro, otwierając ponownie drzwi sali. – Przepraszam – mruknęła, zajmując miejsce. – Musiałam wydmuchać nos. – Nie ma problemu. Więc Catherine, sei sposata? Catherine zacisnęła dłonie pod biurkiem i postarała się najlepiej, jak mogła, by wyglądać normalnie. – Sì – powiedziała przez zaciśnięte zęby, odczytując słowa z tablicy. – Sì, sono sposata. „Tak, jestem mężatką. Gdyby tylko wiedzieli”. – Brava! – powiedziała Sophie. – Zróbmy sobie krótką przerwę. Wróćcie, proszę, za dziesięć minut.

Rozdział 15 Il bar – bar

– Dziękuję wszystkim, idzie wam doskonale – powiedziała Sophie na koniec, składając papiery i obdarzając grupę uśmiechem. Upłynęły dwa tygodnie, a ona zdążyła już bardzo polubić swój włoski dla początkujących, nawet jeśli dziś w połowie zajęć Catherine zaczęła się trochę dziwnie zachowywać. Czy Sophie mogła bezwiednie się do tego przyczynić? – Nie zapomnijcie o pracy domowej na następny wtorek – dodała. – Do zobaczenia, ciao! Po paru trudnych tygodniach życie Sophie ostrożnie wróciło do jako takiej stabilizacji. Tata spędził tydzień w szpitalu, przeszedł operację wszczepienia by-passów, ale był już w domu i powoli wracał do formy. Rodzice musieli na razie odłożyć planowany urlop na Kanarach, ale to naprawdę nie było najgorsze, co mogło się stać. W zimnej wojnie, jaką toczyły ze sobą Sophie i jej mama, nastąpił etap odwilży: zaczęło się od nieśmiałego odmarzania w noc po Bożym Narodzeniu i podczas kolejnych dni lód topił się coraz szybciej. Obie wyczerpane nerwowo i fizycznie, gdy stan Jima był tak przerażająco niestabilny, polegały na sobie w sposób, w jaki nie zdarzyło im się nigdy wcześniej, były dla siebie nawzajem pocieszeniem. Trauma po tym, jak Jim osunął się na ziemię, a także tym, co nastąpiło później, odnowiła ich relację. Dla nich obu był to nowy początek. Wyrazy uznania za uratowanie życia własnego ojca wywoływały w Sophie najdziwniejsze odczucia. Trish nie omieszkała opowiedzieć o tym każdemu przyjacielowi i sąsiadowi, żywo opisując szczegóły. – Była niewiarygodna – mówiła w zachwycie każdemu, kogo spotkała. – To było jak z Gry o życie. Gdyby nie Sophie, byłoby już po nim, zapamiętaj moje słowa. O ile mama traktowała ją jak Florence Nightingale[15] skrzyżowaną z aniołem miłosierdzia, tata był jeszcze gorszy. – Jestem twoim dłużnikiem, mała – powtórzył kilkakrotnie z powagą, zamykając jej dłoń w swojej. Oczy miał wtedy wilgotne od łez. Kiedy nie był w sentymentalnym nastroju, a akurat czegoś potrzebował, dzwonił małym mosiężnym dzwoneczkiem umieszczonym przy łóżku, krzycząc przy tym: – Siostro Frost! Siostro Frost! – Następnym razem nie będę pana resuscytować – marudziła, wchodząc, by sprawdzić, czego chce. Uśmiechała się do siebie na wspomnienie jego uśmiechu. Boże, jak dobrze było go znowu zobaczyć! Sophie włożyła notatki do wielkiej, czarnej torby na ramię i nagle zdała sobie sprawę, że słyszy głos Geraldine. – Czy ktoś chce wyskoczyć na szybkiego drinka? Ja i Roy nagrywamy dzisiaj Holby[16] na taśmę, więc myśleliśmy o tym, by wpaść do Bitter End, może ktoś miałby ochotę do nas dołączyć? Wkładając płaszcz i przerzucając torbę przez ramię, Sophie przypomniała sobie z rozkojarzeniem, że pub Bitter End znajdował się nieopodal college’u. Nie była tam – prawdę mówiąc, ostatnio nie bywała nigdzie – ale ten bar wyglądał na porządną knajpę w starym stylu, taką, której nie pozbawiono duszy, przerabiając na lokal gastronomiczny. – Sophie? Idziesz z nami? – Geraldine znalazła się nagle dokładnie na wprost niej, promieniejąc pełnym nadziei uśmiechem. Jak na emerytkę poruszała się zaskakująco zwinnie.

– Ach… ja? – powiedziała zaskoczona Sophie. – Tak, ty – odparła Geraldine. – Spytałabym cię po włosku, tylko że jeszcze nie potrafię. Co o tym sądzisz? Szybki kieliszek, zanim się rozejdziemy? – Nie musisz – wtrącił szybko Roy, jakby przyzwyczajony do kiełznania zapędów żony. – Chociaż bardzo chciałbym wypytać cię o Włochy. Miejsca, w których byłaś, rady dla początkujących… – Postaw jej drinka, kochanie, jeśli masz zamiar cały wieczór zasypywać ją pytaniami – ostrzegła Geraldine, czule uśmiechając się do męża. – Co ty na to? Pozostali idą. To znaczy oprócz Freddiego. Podobno jest zajęty. Powiedział, że może wybierze się z nami następnym razem. Och, pomyślała Sophie, przypominając sobie romantyczną scenę, której była świadkiem w Gladstone – Freddie i ładna dziewczyna w skórzanej kurtce, biegnący do siebie. Możliwe, że to przede wszystkim z jej powodu uczył się włoskiego: chciał zaimponować jej kulturalnym obyciem. Geraldine wciąż czekała na odpowiedź. – Więc jak będzie? – spytała. – No to chodźmy – odpowiedziała Sophie. Od wieków nie wyszła z nikim na drinka. – To wspaniały pomysł! – Czyli tak: czerwone wino dla Anny, sok pomarańczowy dla Catherine, guinness dla George’a, porto z cytryną dla Geraldine i… możesz powtórzyć tę nazwę? – powiedział Roy, zezując na jaskrawoczerwonego drinka w kieliszku. – Sourz, Roy – odpowiedziała Phoebe, uśmiechając się do niego. – Dziękuję, to moje. Nita zamówiła cydr. – Dzięki – powiedziała nieśmiało Catherine. Znaleźli dwa duże stoły w przytulnym zakątku Bitter End, staromodnego pubu ze ścianami wyłożonymi ciemnym drewnem, z mosiężnymi ozdobami końskiej uprzęży przybitymi do czarnych belek i trzaskającym ogniem w kominku. – Cola light dla Sophie i gorzkie piwo dla mojej skromnej osoby. I już! Roy z wielkim rozmachem postawił ostatniego drinka na blacie i odłożył tacę obok stołu. – No to zdrowie, moi drodzy. Miło wpaść tu z wami na pogawędkę. Nie musimy teraz rozmawiać po włosku, prawda, Sophie? Sophie uśmiechnęła się. – Oczywiście, że nie. Teraz możecie się wszyscy odprężyć i być sobą przez następny tydzień. – Uniosła szklankę. – Może powinnam was tylko nauczyć, jak się mówi „zdrowie” po włosku, potem już wyłączę tryb nauczyciela. Salute! – Salute! – powtórzyli wszyscy chórem, stukając się kieliszkami. – Boże, czuję się teraz taką kosmopolitką – oświadczyła Phoebe, sącząc swojego drinka. – Mówię wam, mój chłopak uwielbia wszystkie słowa, których się uczymy. Kazał mi bez przerwy szeptać mu do ucha: Tuuutti Frrrruuutti wczorajszej nocy, kiedy… – Poczerwieniała gwałtownie, nagle przypominając sobie, że jest w towarzystwie osób, które ledwie zna. – Kaszlnęła. – Eee… Nita szturchnęła ją łokciem. – Pheebs! Nie chcemy słuchać o twoich brudnych sekrecikach! – krzyknęła oburzona, ale wszyscy się śmiali. – O, to jest myśl – powiedziała Geraldine z błyskiem w oku, trącając Roya. Przez chwilę wyglądał na

spłoszonego, potem uniósł brew tak łobuzersko, że wszyscy się znowu roześmiali, nawet Phoebe. – To tak cudownie brzmiący język, prawda? – westchnęła Anna. – Mamma mia! Nie mogę się doczekać, kiedy tam pojadę. – Zarezerwowałaś wyjazd? – spytała Sophie, przypominając sobie mętnie, że Anna napomknęła kiedyś o rodzinie we Włoszech. – Jeszcze nie. – Wyglądała tak, jakby chciała coś ukryć. – Ciągle próbuję zdecydować, dokąd się wybrać. Zastanawiałam się nad Rimini. Byłaś tam? Sophie pokręciła głową. – To chyba na północy? Na wschodnim wybrzeżu. Ale nie, nie dotarłam tam. Wyglądało na to, że nikt inny też nie. – Ja byłem na Sycylii – powiedział George. – Fantastycznie wspominam tę podróż. Mam ciągle przewodnik, jeśli chcesz pożyczyć. – Pracowałam w Sorrento, zanim tu przyjechałam – dodała Sophie. – Wspaniała baza wypadowa na wakacje. Po pierwsze, jest prześliczne, po drugie, łatwo stamtąd dojechać do Pompei i Neapolu, można się udać na jakąś jednodniową wycieczkę. Anna nie wydawała się tak entuzjastyczna w kwestii Sycylii i Sorrento. – Tylko że ja poniekąd muszę pojechać do Rimini. Mam tam jakby misję, więc sami rozumiecie. – To intrygujące! – powiedziała Geraldine, pochylając się do przodu i kołysząc połyskującymi kolczykami. – Jaką misję? Powiedz coś więcej! Anna wzięła łyk wina. – To długa historia – odparła. – Nie chcę was nią zanudzać. – Ależ nie zanudzisz – zapewniła Geraldine, ale Roy położył dłoń na jej dłoni ostrzegawczym gestem. – Nie dręcz – powiedział. – Powie nam, jeśli zechce. Sophie pomyślała, że Anna wygląda teraz na naprawdę zakłopotaną. – Nie, to tylko… Szukam swojego taty – powiedziała. – Zgubił się? – spytała skonsternowana Phoebe. – Zamknij się, idiotko – syknęła Nita. – Za szybko pijesz. – Ojej – powiedziała Geraldine z nietypowym dla niej zmieszaniem. – Przepraszam, kochana, za tę niedyskrecję. Nie moja sprawa. Anna wzruszyła ramionami. – Nic nie szkodzi. – Wykrzywiła usta, jakby rozważała, czy mówić coś więcej, ale nagle słowa same pospiesznie wydostały się na zewnątrz. – Cóż, nigdy go nie znałam. Mama nie chciała zdradzić mi nawet jego imienia. Dopiero ostatnio wymsknęło się babci. Wiem, że tata nazywa się Gino i że jest Włochem. Myślę, że poznali się z mamą podczas jej wakacji w Rimini. Zawtórował jej chór ochów i achów. – Jej! – powiedziała Sophie. – To dopiero coś. – Masz coś jeszcze, żeby pchnąć to dalej? – spytał George. – To znaczy, czy udało ci się dowiedzieć czegoś jeszcze? – Mam zdjęcie – powiedziała Anna. – Ale to właściwie wszystko. Wiem, że to szukanie igły w stogu siana, ale pomyślałam, że pojadę i po prostu będę je pokazywać ludziom, każdemu, kogo spotkam. Jestem dziennikarką, przywykłam do podążania za tropem, więc… – Rozłożyła ręce. – Co innego mogę zrobić?

Naprawdę chcę go poznać. Muszę spróbować. – Dlatego uczysz się włoskiego… – wywnioskowała Sophie. – Tak. – Wykrzywiła twarz, jakby nie czuła się z tym komfortowo. – Więc, proszę, Sophie, zadbaj o to, żebym na koniec kursu umiała zapytać: „Czy rozpoznajesz tego mężczyznę?”. Potrzebuję kompletnego słownictwa w temacie znajdowania ojców, muszę być wyposażona i gotowa do działania. – Brawo – powiedziała Catherine. – Właśnie, trzymam kciuki – dorzucił George. Geraldine pochyliła się i poklepała Annę po ręce. – Na pewno go znajdziesz – powiedziała. – A kiedy to się stanie, będzie porażony urokiem córki. W oczach Anny zabłysły łzy, które pokryła bladym uśmiechem. – Och, Geraldine… Dziękuję – powiedziała. – Widzisz, co narobiłaś! – wykrzyknął Roy. – Wyciągnęłaś to z niej! Naprawdę, nie mogę cię nigdzie zabierać. Przepraszam wszystkich za moją żonę. Wyobrażacie sobie, ile takich akcji musiałem wytrzymać przez prawie czterdzieści lat? Nic dziwnego, że włosy mi posiwiały. Sophie zachichotała. Roy przypominał jej tatę, udawał cierpiętnika, ale wszyscy wiedzieli, że uwielbia swoją zadziorną żonę. Geraldine pacnęła go żartobliwie i podniosła kieliszek. – Za misję Anny! – oświadczyła. – Za misję Anny! – zawtórowali wszyscy. – I za to, żebyście potem żyli długo i szczęśliwie – dodała Nita. – Tata Włoch, świetna sprawa. No i koniecznie daj nam znać, czy masz jakichś wysportowanych braci, okej? – Myślałam, że podoba ci się Freddie! – wypaliła Phoebe, w zamian dostając od siostry kuksańca. Catherine odchrząknęła, a jej twarz stała się jasnoróżowa. – Czy mogę postawić komuś następnego drinka? – spytała. Jeden drink zmienił się w dwa, a dwa w trzy, grupa podzieliła się na mniejsze gromadki i rozmowy zeszły na bardziej prywatne tematy. Sophie siedziała obok starszego małżeństwa i słuchała, jak Geraldine zaczyna wypytywać Phoebe o fryzjerskie triki. – Na potrzeby spektaklu – powiedziała Geraldine nieco uroczyście. – Pamiętasz, jak mówiłam, że trochę się udzielam w amatorskim teatrze? Gdybyś mogła dać mi jakieś wskazówki, jak się czesać, byłoby bosko, kochana. – Co to za spektakl? – spytała Sophie z zainteresowaniem. Minęły lata, od kiedy ostatnio była w teatrze. – I czy masz dużą rolę? – No jasne, że jest gwiazdą – powiedział Roy lojalnie. – Daj spokój, Royu Brennanie. Żadna ze mnie gwiazda – zadrwiła Geraldine. – Wypowiadam tylko dwie kwestie, kochana. Sztuka nosi tytuł Pieniądze mówią, a ja jestem agentką nieruchomości. Dwie linijki, to wszystko, co mam powiedzieć, próbując sprzedać rezydencję durnemu babsztylowi, który wygrał loterię. – Ściągnęła usta i przemówiła pełnym wyższości tonem: – Pierwsza to „Czy mogę pani w czymś pomóc?”. Drugiej się jeszcze nie nauczyłam. Pracuję we własnym tempie, jak widzisz. Sophie się roześmiała. – Nie można przyspieszać takich spraw – zgodziła się poważnie. – Pieniądze mówią, tak? Chyba jej nie znam.

– Och, nic dziwnego. Napisał ją reżyser i szczerze mówiąc, to stek sama wiesz czego. – Przewróciła oczami, a Sophie nie mogła powstrzymać się od refleksji, że Geraldine się marnuje, odzywając się tylko dwa razy. Ta kobieta miała wypisane na twarzy: „odtwórczyni głównej roli”. – Tak więc Phoebe, jak mówiłam, włosy agentki nieruchomości… Co mi radzisz? Phoebe wyglądała na trochę wstawioną: mówiła, kołysząc się lekko na krześle. – Boże, nie wiem, schludnie i starannie, nic ekstrawaganckiego ani szalonego. Geraldine wydawała się skonsternowana tą radą. – Aha – powiedziała, zaciskając usta. – Chyba że jest zbuntowanym typem agentki nieruchomości – dodała szybko Phoebe. – Wiesz, taką podminowaną. – O tak, podminowana – Geraldine pokiwała głową. – Podoba mi się to słowo. – W takim wypadku dodałabym trochę koloru. Nie płukankę ani nic tandetnego, tylko piękne liliowe pasemko czy coś. – Hmmmm. – Albo – kontynuowała Phoebe, widząc, że z tą sugestią zajedzie mniej więcej tak daleko, jak rower z przedziurawioną oponą. – Mogłabym zrobić ci ślicznego, szykownego boba. Może lekko zwichrzonego. Z przodu trochę rozkołysanego, bardzo efektownego. O! Co ty na to? – Doskonale! – zapaliła się Geraldine. – Właśnie tego mi trzeba. Dziękuję, Phoebe. Zamówię wizytę jakoś przed premierą i będziesz mogła zrobić mnie na szaro. Phoebe zabulgotała zawartością kieliszka (tym razem była jaskrawozielona i wyglądała na radioaktywną). – Chciałaś powiedzieć, że zrobię cię na bóstwo – powiedziała. – Zrobisz na bóstwo! O rany, wypiłam o jednego drinka za dużo – zachichotała Geraldine. – Roy, miej mnie na oku, dobrze? Przy tym tempie rychło wpakuję się w kłopoty. Phoebe otworzyła portmonetkę i wyjęła wizytówkę. – Proszę – powiedziała, podając ją Geraldine. – Sophie, może ty też chcesz? Albo ktoś inny? Cath, pozwól, że dam ci tylko jedną radę: wspaniale wyglądałabyś z grzywką. Pomyślałam o tym, jak tylko cię zobaczyłam. – Och – powiedziała Catherine, wyglądając na spłoszoną, ale uradowaną. – Tak sądzisz? – Wiem to. Daj mi znać, jeśli będziesz chciała, a zaczaruję twoje włosy. – Dobrze. – Wszystkie się do ciebie zgłosimy – obiecała Sophie i schowała wizytówkę Phoebe do torebki z zamiarem zafundowania niespodzianki mamie. Po tym, jak ostatnio skakała wokół Jima, przydałaby jej się odrobina luksusu. – Geraldine… – kontynuowała – kiedy będziemy mogli zobaczyć cię w spektaklu? Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z tego, że wszyscy usiądziemy w pierwszym rzędzie. Geraldine klasnęła w dłonie i zapiszczała z uciechy. – Musicie! Roy, kiedy to wypada? Jestem beznadziejna w datach. W każdym razie jakoś w lutym. Ale przyjdźcie koniecznie. Będzie zabawnie. Dochodziła dziesiąta, kiedy grupa Sophie wstała od stołów i rozeszła się w różnych kierunkach, wykrzykując pożegnania w mroźne powietrze. Przenikliwy wiatr smagał jej twarz, gdy wędrowała na przystanek autobusowy, a mimo to nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. Wszyscy byli tacy mili, tacy

interesujący! Nawet Nita z tymi opuszczonymi kącikami ust po wypiciu kieliszka okazała się czarująca i na dodatek niezmiernie inteligentna, wnosząc po tym, co mówiła o studiach doktoranckich, których połowę miała już za sobą. Sophie i Geraldine ucięły sobie żywą pogawędkę o aktorstwie, potem Anna wypytywała ją o podróżowanie po Włoszech. George rozśmieszył wszystkich opowieścią o pewnym okropnym zespole, w którym kiedyś grał, a Catherine była dla każdego słodka i miła, chociaż wydawała się zupełnie pozbawiona pewności siebie. Sophie przyzwyczaiła się do nawiązywania rozmowy z ludźmi, których nie znała; po latach podróżowania stała się ekspertką w tej dziedzinie. Istniał pewien ustalony schemat konwersacji z innymi turystami – skąd pochodzisz, jak długo jesteś w drodze, gdzie byłeś/byłaś, najlepsze wspomnienie z wyprawy (zdecydowanie grzybki halucynogenne na plaży), najgorsze wspomnienie (zdecydowanie czerwonka i napaść), gdzie się teraz wybierasz. Tym, co uderzyło ją w dzisiejszej rozmowie, było głębokie zakorzenienie wszystkich w Sheffield. Nikt nie wspominał o tym, dokąd się teraz wybiera, i nikt nie przechwalał się podróżniczymi osiągnięciami. Wręcz przeciwnie, wydawali się zadowoleni z miejsca, w którym się właśnie znajdują. Ciekawe. Wsiadła do autobusu i usadowiła się na górnym pokładzie, ciągle zatopiona w myślach. Potem, mijając rozświetloną na tle ciemnego nieba katedrę, nie mogła otrząsnąć się ze wspomnień wszystkich świątecznych szkolnych koncertów, które się tam odbywały, odgłosu własnych kroków, gdy się po niej chodziło; zapachu kurzu właściwego starym budynkom. Z tym miastem wiązało się tyle jej wspomnień, zasadzały się na nią na każdym rogu, przypominając o minionym czasie. „Od czego uciekasz, Sophie?”, spytał ją tata w szpitalu. Coraz trudniej było przypomnieć sobie odpowiedź.

Rozdział 16 Una scoperta – odkrycie

– Słuchaj, przestań cudować, to tak jak upadek z konia – syknęła Penny, otwierając butelkę czerwonego wina z cichym pyknięciem. – Musisz od razu wskoczyć z powrotem w siodło. Zaufaj mi. Catherine spojrzała gniewnie na przyjaciółkę, która niestety odwróciła się tyłem – bez wątpienia umyślnie – i napełniała kieliszki merlotem. Upadek z konia, też coś. W tej chwili miała ochotę wepchnąć Penny pod kopyta jakiegoś galopującego ogiera. „Przyjdź w sobotę na kolację – zaproponowała wcześniej. – Będziemy we dwoje, ja i Dazza – dodała. – Pozbędę się dzieci, zrelaksujemy się i pośmiejemy razem”. Jak miło z ich strony, myślała Catherine z wdzięcznością, pukając do drzwi o siódmej wieczorem z butelką merlota i czekoladkami Bendicks. Jak życzliwie. Powinna była wywnioskować z przebiegłego wyrazu twarzy Penny, że był w tym jakiś haczyk. – Catherine, to jest Callum, przyjaciel Darrena. Psy jak zwykle tworzyły coś na kształt futrzanego dywanu typu patchwork przed piecykiem gazowym, a Tanya, najstarsza córka Penny, rozciągnięta w fotelu, głośno kłóciła się przez telefon. Ze skórzanej karmelowej sofy podniósł się Callum z wyczekującym uśmiechem na rumianej, pyzatej twarzy. Miał na sobie koszulkę polo w kolorze groszkowym i beżowe spodnie z drelichu. „Ty przebiegła małpo”, pomyślała Catherine w panice, wprawiona w kłopotliwe milczenie. Zauważyła, że na znajdującym się w odległej części pokoju stole położono cztery nakrycia, postawiono kieliszki do wina i świece. „Zabiję cię za to, Penny”. – Miło cię poznać – powiedział Callum zaskakująco wysokim głosem. „Pewnie w rozmowach telefonicznych jest stale brany za kobietę”, pomyślała Catherine z roztargnieniem. – Cześć – odpowiedziała, boleśnie uświadamiając sobie, że na jej strój składają się dżinsy i luźna czerwona bluzka, którą nosiła przez cały dzień, oraz że nie zadała sobie trudu nałożenia makijażu, ponieważ miała to być tylko niezobowiązująca kolacja z Penny i Darrenem. Odwróciła się do przyjaciółki i spytała zdławionym głosem: – Potrzebujesz pomocy w kuchni? Callum był od niej pięć lat młodszy i co najmniej dwa, trzy centymetry niższy. Zapytany przez Catherine o zawód, odparł, że jest operatorem wózka widłowego w magazynie. – Och – powiedziała uprzejmie. – Hmm… Jakiego rodzaju rzeczy podnosisz? – Głównie skrzynki – odparł, nabierając na widelec i wkładając do ust wielką porcję p ur é e ziemniaczanego, jakby chciał zademonstrować niezbędne umiejętności. „Gł ó w ni e s kr zynki. Boże wszechmogący. Skąd oni go wytrzasnęli?” Catherine spojrzała wilkiem na Penny, która – należy oddać jej sprawiedliwość – wyglądała teraz na bardzo skruszoną. – Myślałam, że będzie w porządku – wyszeptała z poczuciem winy, gdy obie stały w kuchni, zmywając naczynia i talerze po głównym daniu (kawał szynki wędzonej z purée i groszkiem; Penny nigdy nie pretendowała do uczestnictwa w programie MasterChef). – Darren zawsze opowiada, jak śmiesznie jest z nim w pubie. – Cóż, mnie nie jest teraz do śmiechu – odparła Catherine. Samotne siedzenie na kanapie we własnym domu sobotniej nocy zaczynało wydawać się o wiele bardziej atrakcyjne niż tkwienie tutaj z tym

spaślakiem. – Przepraszam, kochanie – powiedziała Penny, wyjmując stos misek z kredensu. – Pomyślałam tylko, że przyda ci się trochę śmiechu, to wszystko. Nie swatam cię, nic z tych rzeczy. – Oczywiście, że nie, Pen. Penny wykosztowała się na tort Sary Lee, który podała na deser po rozmrożeniu, choć i tak okazało się, że w biszkopcie wciąż czają się kawałki lodu, przez co ciasto było nieprzyjemnie zimne i chrzęściło w zębach. – Zatem – powiedziała Catherine mężnie, krzywiąc się, gdy lodowy odłamek wprawił w drżenie jej plomby. – Jak idą przygotowania do ślubu? – Jeśli chodzi o weekend kawalerski, zastanawiam się nad Amsterdamem – powiedział Darren, puszczając oko do Calluma. – Odlot – entuzjastycznie skomentował Callum. – Byłem tam na wypadzie kawalerskim brata, widziałem świetny striptiz. Te holenderskie panienki zrobią dosłownie wszystko. – Zarezerwowaliśmy ładny pub na przyjęcie – szybko wtrąciła Penny, widząc wyraz twarzy Catherine. – W przyszłym tygodniu roześlemy zaproszenia. – Zerwała się, chwyciła magazyn z kredensu i zaczęła go kartkować, a dotarłszy do strony zaznaczonej samoprzylepną karteczką, podsunęła go pod nos Catherine. – A w ogóle, co dałabyś druhnom? Może różowe albo lawendowe girlandy? – Och! Tanya zgodziła się być druhną? – spytała zaskoczona Catherine. Na początku miesiąca córka Penny odmówiła tego stanowczo, twierdząc, że była nią już na dwóch ślubach mamy i nie zbliży się więcej do tej głupiej sukienki, po swoim trupie. Po długich namowach i błaganiach „poszła na kompromis”, mówiąc, że zostanie druhną tylko wtedy, gdy będzie mogła ubrać się na czarno. Doskonale zdawała sobie sprawę, że Penny nigdy się na to nie zgodzi. (Tanya przechodziła fazę czerni, na którą składały się grube kreski na powiekach, death metal i kiepska poezja. Kolory przestały dla niej istnieć). – Nie, poddałam się. Tanya oświadczyła, że prędzej umrze, niż założy żabot. Moimi druhnami będą psy. – Psy? – Tak, zrobi się dla nich małe wiązanki z kwiatów do zawieszenia na szyjach, będą wyglądały uroczo. – Wspaniale – powiedziała Catherine, zastanawiając się, czy jej przyjaciółka żartuje. Nie żartowała. – Wiem! O ile nie obsikają urzędu stanu cywilnego. Wyobrażasz to sobie? A w ogóle, chcesz jeszcze ciasta? Na koniec wieczoru Callum uparł się, że odprowadzi Catherine, mimo że drzwi wejściowe do jej domu widać było z okien Penny. – Nie trzeba – powiedziała, zakładając płaszcz (sfatygowaną, starą kurtkę przeciwdeszczową z naderwaną kieszenią, którą zarzuciła, ponieważ nie sądziła, że musi się odstawiać na spokojny wieczór u Penny). Od tej pory nigdy więcej nie zapuka do drzwi przyjaciółki bez: a) pełnego makijażu, b) czystych ubrań i c) wyjrzenia zza firanek w celu wybadania, czy przypadkiem nie zostali zaproszeni również mężczyźni stanu wolnego. – Nalegam jako dżentelmen – wybełkotał. Dżentelmen? Który przez połowę wieczoru trajkotał o powabach wyzwolonych „holenderskich

panienek” i klubach go-go? – Nalegam jako osoba w pełni zdolna do przekroczenia ulicy bez eskorty – odparowała. Przez kilka sekund przetwarzał długie słowa użyte w zdaniu, by zaraz się rozpromienić. – Lubię mądre panienki – powiedział. – Chodź, piękna. Zaprowadźmy cię do domu. Hej, moglibyśmy nawet wychylić kieliszek na dobranoc, co ty na to? Czy on zwariował? Catherine spojrzała błagalnie na Penny, oczekując wsparcia. – Callum, kochanie, nie trzeba – odezwała się. Piła dubbonet i zaczynała zezować. – Do zobaczenia niebawem, tak? – Dzięki, Penny – powiedziała Catherine, przytulając ją. Pomijając kwestię swatania, miło było spędzić ten wieczór inaczej niż przed własnym telewizorem. Zostawiona samej sobie obejrzałaby najwyżej jakiś beznadziejny serial w stylu Ice Road Truckers. – Dzięki, kotku – powiedział Callum, otaczając Penny tłustym ramieniem i ściskając. Był od niej niższy i jego głowa spoczęła wygodnie na jej ramieniu. Patrzył prosto w dekolt Penny, jak zauważyła Catherine z odrazą. – Biegnij – powiedziała bezgłośnie Penny nad jego głową, a Catherine wyślizgnęła się przez drzwi, na pożegnanie machając ręką Dazzie, i kłusem rzuciła się na drugą stronę ulicy. A jednak nie dość szybko. – Czekaj! – dobiegł ją wrzask kilka sekund później. – Myślałem, że cię… Catherine zerwała się do biegu. Otworzyła drzwi najszybciej, jak umiała, właściwie wpadła do przedpokoju, dwa razy przekręciła klucz w zamku i założyła łańcuszek. Potem wyjrzała przez judasza i obserwowała, jak Callum idzie zygzakiem wzdłuż ulicy. – Show me the way to go hoooome – usłyszała po chwili jego śpiew i nie była pewna, czy ma się roześmiać czy zapłakać. Oparła się o kaloryfer i osunęła na dywan, kładąc głowę na kolanach, a nogi oplatając ramionami. Gdyby zechciała, mogłaby zaprosić go na „kieliszek przed snem” – i resztę. Mogliby teraz uprawiać seks na dywanie w jej przedpokoju, gdyby dała mu choć najdrobniejszą zachętę. To wyobrażenie sprawiło, że omal nie zwymiotowała wędzonej szynki i tortu czekoladowego. Upłynęło tak dużo czasu, od kiedy choćby spojrzała na innego mężczyznę, zawsze była bezwarunkowo lojalna. Sama myśl o tym, że mogłaby pozwolić komuś innemu, by ją rozbierał, dotykał, całował… Czy kiedykolwiek będzie na to gotowa? Czy jej przeznaczeniem było spędzenie reszty swoich dni w samotności? – Spraw sobie kota – poradziła jej mama ze współczuciem, gdy ostatnio rozmawiały przez telefon. – Nie będzie tobą pomiatał jak facet, a poza tym koty o wiele bardziej niż mężczyźni dbają o higienę. Jeśli alternatywą był facet taki jak Callum, jej mama miała rację. W niedzielę pojechała na drugą zmianę do domu opieki, by pomóc w kuchni i przy niekończącym się praniu. Był to jeden z wolontariackich dyżurów, w które została (nie wiedzieć kiedy) wrobiona: była frajerem w słusznej sprawie. Mike nie zapalił się do jej pomysłu znalezienia sobie pracy („Twoją pracą jest bycie moją żoną”, powtarzał), więc stopniowo nagromadziła sposoby na zapełnienie swoich pustych dni: czytanie dzieciom w lokalnej szkole podstawowej, robienie zakupów staruszkom z sąsiedztwa, kilka poranków w tygodniu w sklepie charytatywnym z używanymi rzeczami, wyprowadzanie na spacer psów z pobliskiego schroniska dla zwierząt, zbieranie śmieci z grupą Woodland Trust… „Och, Catherine to

zrobi”, zwykli mawiać ludzie, a jej trudno było odmówić. Co innego Clemency House – naprawdę lubiła jego mieszkanki i – ma się rozumieć – nielicznych mieszkańców. Jakie one miały życie! Co za historie się tam słyszało! Dla przykładu Violet Wickes w swoim czasie była tancerką – bardziej artystką rewiową niż primabaleriną – i występowała na całym świecie. W lepsze dni wciąż potrafiła zademonstrować kilka kroków. No i jeszcze Alice, która teraz może i była słodką, trzęsącą się ze starości kobieciną, ale w młodości jako wojująca aktywistka polityczna całymi miesiącami bez przerwy obozowała w Greenham Common i prowadziła marsze protestacyjne na Downing Street. – Tak wiele razy aresztowano mnie za naruszenie porządku publicznego, że krążyły żarty o zorganizowaniu dla mnie własnej celi – opowiadała wesoło. No i oczywiście Nora, która wyciągała najbardziej niegrzeczne historie o swoich wyczynach z czasów, gdy była prześliczną dziewczyną. Miała na koncie niezłe wybryki. Niezwykłe były te wszystkie kobiety. Catherine miała nadzieję, że znajdzie się coś, co będzie mogła o sobie opowiedzieć, jeśli pożyje na tyle długo, by znaleźć się w podobnym miejscu. Nie przestawała o tym myśleć, gdy po południu jechała do schroniska, by zabrać dwa psy na włóczęgę po lesie. Violet, Alice i Nora teraz były stare, słabe, nosiły niezgrabne obuwie ortopedyczne i czasem zapominały, który to właściwie mamy rok, ale ilekroć wspominały przeszłość, w ich oczach zapalały się iskierki i przez moment dało się zobaczyć, jak musiały wyglądać w swoich najlepszych latach: młode, dynamiczne, zostawiające swój ślad w świecie. Catherine zastanawiała się, jaki ślad sama zostawi, ledwo zauważając, że psy zaczęły szaleńczo ciągnąć za smycze, chcąc rzucić się w pogoń za wiewiórką, która właśnie zaczęła się wspinać na drzewo. Co będzie wspominać w nadchodzących latach, o czym będzie z dumą opowiadać? Musi być coś takiego, myślała. Musi być coś szlachetnego, odważnego i ekscytującego, co mogłaby zrobić. Czyż nie? Gdy jeszcze spacerowała, niebo nagle się rozdarło i w końcu pobiegła z psami do schroniska, ubłocona i przemoczona do suchej nitki, tak samo zresztą jak one. Psom zupełnie to nie przeszkadzało – szybkie otrząśnięcie się, wytarcie kocem przez opiekuna i wróciły do siebie. Tymczasem Catherine dochlupotała się do samochodu, zziębnięta i przemoczona. Pomyślała, że gdy tylko wróci do domu, od razu wskoczy pod prysznic, i wyobraziła sobie gorącą czekoladę i tost, które sobie później przygotuje. Te plany wyparowały jej jednak z głowy, gdy skręciła w ich uliczkę i zobaczyła stojącego na podjeździe peugeota Mike’a. Kłykcie pobielały jej na kierownicy, gdy parkowała za nim. Co tu robił? Od Bożego Narodzenia i tego okropnego incydentu z latającym indykiem trzymał się na dystans; na pewno nie wpadłby na miłą pogawędkę i kawałek ciasta. „Coś musiało się wydarzyć. Coś ważnego. O Boże, byle nie chodziło o dzieci”. Zaciągnęła ręczny i wystrzeliła z samochodu jak pocisk Exocet, nerwowo szamocząc się z kluczami przed drzwiami wejściowymi. – Mike? To ty? Wszystko w porządku? – zawołała. Pojawił się na schodach. Wyglądał na poirytowanego. – Gdzie byłaś, u licha? – wykrzyknął. Potem zatrzymał się w pół drogi na dół i zmierzył ją wzrokiem. – Jezu, Cath, co ty ze sobą zrobiłaś? – Co? – Przełknęła ślinę, zapominając przez chwilę, jaka musi być ubłocona. – Byłam na spacerze.

Co się dzieje? – Spójrz na siebie! Jak ty wyglądasz?! Kapie z ciebie na cały dywan, na litość boską. Jak udawało mu się w kilka sekund sprawić, że czuła się taka mała? Potulnie zdjęła płaszcz i odwiesiła go, czując się taka beznadziejna jak zwykle. Rebecca niewątpliwie wyglądała zawsze idealnie. – Co ty tu robisz? – zagadnęła, próbując odzyskać kontrolę nad rozmową. – Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Coś jest nie tak? Co się stało? – Dzwoniłem do ciebie cały dzień – odparł niecierpliwie. – Nie zadałaś sobie trudu, by odebrać, więc pozwoliłem sobie przyjechać. Musiałem wziąć dokumenty hipoteki, żebyśmy mogli puścić mechanizm w ruch. Puścić mechanizm w ruch? Patrzyła na niego w osłupieniu. – Co masz na myśli? Zauważyła, że nie mógł spojrzeć jej w oczy. – Co niby mogę mieć na myśli? Posłuchaj, Cath, rozstajemy się, musisz się z tym pogodzić. A brutalna prawda jest taka, że to mój dom. – Ale… – Kupiłem go, spłaciłem hipotekę. A teraz chcę zamieszkać z Rebeccą, więc… – Wzruszył ramionami. – Wystawię go na sprzedaż. – Ale co ze mną? – wychrypiała. Serce waliło jej w piersi. – Ja tu mieszkam. Odwrócił wzrok. – Obawiam się, że to twój problem – powiedział. – Przykro mi, ale nie stać mnie na utrzymanie dwóch domów. W tygodniu przyślę tu agenta nieruchomości, dobrze? – Mike, czekaj! Musimy o tym porozmawiać – powiedziała, ale on już przecisnął się koło niej i szedł w stronę samochodu. Nie obdarzywszy jej nawet spojrzeniem, uruchomił silnik, wycofał się na drogę i odjechał. Cholera. Tego się obawiała. Wyprowadzka, konieczność zaczynania od początku w nowym miejscu. Wciąż nie miała pracy ani żadnych dochodów, funduszu oszczędnościowego ani planu B. W jej głowie zaroiło się od szaleńczych, desperackich myśli. Czy powinna z podkulonym ogonem wrócić do Reading, do mamy? Poprosić Penny, by przyjęła ją pod swój dach? Płaszczyć się przed władzami miasta, by przyznały jej tymczasowy kwaterunek? Czy skończy na ulicy? Nie. Oczywiście, że nie. Mike to dobry człowiek, nie wyrzuciłby jej z domu, wiedząc, że nie ma gdzie się podziać, prawda? Drzwi wejściowe wciąż były otwarte, zamknęła je więc drżącą ręką, wyobrażając sobie inną kobietę stojącą wkrótce na jej miejscu i zamykającą te same drzwi. Do domu wprowadzi się nowa rodzina, zwabiona przestronnymi pokojami, uroczym ogrodem, bliskością świetnej szkoły podstawowej i lokalnymi udogodnieniami. A co wtedy stanie się z nią? Nagle zauważyła leżącą w korytarzu teczkę na dokumenty; Mike zapomniał ją zabrać. Podniosła ją, zastanawiając się, co włożył do środka. Bez wątpienia wszystkie ich dokumenty hipoteczne i pozostałe papiery związane z domem, tak by mógł „puścić mechanizm w ruch”. Mechanizm bomby atomowej, która zniszczy całe jej życie. Jej dłonie zatrzymały się na metalowych zatrzaskach. Czy to będzie wścibskie, jeśli przejrzy

dokumenty? Zdecydowała, że nie. Oboje mieszkali tu przez dziesięć lat. Może i płacił za wszystko, ale był to także jej dom. Zatrzaski kliknęły głośno, gdy otwierała teczkę i podnosiła klapkę. W środku znajdował się szereg czystych plastikowych kopert na dokumenty, schludnie podpisanych H I P O TEK A , D O M i SP . Zmarszczyła brwi. SP ? Co to jest SP ? Wyciągnęła zagadkową kopertę spod pozostałych. W pośpiechu upuściła ją na podłogę i papiery zasłały cały dywan w przedpokoju. Przyklękła, by je pozbierać i zamarła w bezruchu, widząc mnóstwo wyciągów z banku Barclays. Od kiedy to Mike ma osobny rachunek? Myślała, że wszystkie pieniądze wpływają na ich wspólne konto w banku spółdzielczym. O co w tym chodzi? Potem podniosła jeden z wyciągów, by przyjrzeć mu się bliżej i usta rozwarły jej się ze zdziwienia. Oddychając ciężko, jeszcze raz przeczytała kwoty, zastanawiając się, czy oczy jej nie mylą. Ale nie. Widziała czarno na białym prawie sto tysięcy funtów na prywatnym koncie Mike’a, przy czym każdy przelew na liście pochodził od CEN TA U RA . Catherine zaschło w ustach. Nic nie rozumiała. Kim lub czym był Centaur i dlaczego płacił jej mężowi tyle pieniędzy?

Rozdział 17 Il foglio di calcolo – arkusz kalkulacyjny

– Nie przeszkadza ci to, prawda? Tylko parę tygodni. Przeszkadzało jej. Nawet bardzo jej przeszkadzało, że Pete – na czas negocjowania nowych warunków lokalowych – postanowił wykorzystać jej mieszkanie jako magazyn do przechowywania stosów pudeł pełnych jego rzeczy. – Nie – odpowiedziała przez zaciśnięte zęby, rzucając na swoje łóżko karton z powieściami fantasy w krzykliwych okładkach. – To dobrze. Nastaw, proszę, czajnik, kotku. Umieram z pragnienia. „Nie mógłbyś spróbować umierać trochę szybciej?”, chciała warknąć, ale w ostatniej chwili ugryzła się w język. Przecisnęła się pomiędzy pudłami i skrzynkami. „Dlaczego z jednej wystawał bumerang? Od kiedy Pete ma cokolwiek wspólnego z południową półkulą?”, pomstowała pod nosem, idąc do kuchni. Tego wieczoru wypróbowywała różne przepisy na piernik do następnego artykułu i zostawiła dwie ciemne, kleiste piękności o wspaniałym aromacie na półce do wystygnięcia. Szkoda tylko, że Pete przesunął pudło oznakowane „Przybory kuchenne” na blat, a robiąc to, obsypał jej dzieła kurzem i Bóg wie czym jeszcze. Popełniła kolosalny błąd. Pozwalając Pete’owi na przechowanie płyt dvd z programami o piłce nożnej i filmami science fiction w swoim mieszkaniu, wkroczyła na równię pochyłą. Udało jej się, przynajmniej na razie, odroczyć zamieszkanie razem, ale na jak długo? Naprawdę musiała postawić na swoim, odciąć się na dobre, pozbyć się Pete’a i wszystkich jego rupieci. W przeciwnym wypadku, nim się zorientuje, lata miną i obudzi się jako stara kobieta ciągle tkwiąca w tym związku. Znienawidziłaby się za to. – Muszę – wymamrotała. – Musisz co, kochanie? Pozwolić mi zerknąć na swoje cycki? – I już wskakiwał do kuchni z tym swoim irytująco impertynenckim, szczeniackim uśmieszkiem. – Kurczę, to rozumiem. Jeszcze upiekłaś mi ciasto i w ogóle. Dwa ciasta! A co z moją herbatą? Wzięła głęboki oddech. Równie dobrze mogła to zrobić teraz. Bez względu na to jak bardzo bała się samotności, zostania pomarszczoną starą panną, alternatywa – obecny stan – z każdą minutą zdawała się gorsza. – Pete – powiedziała, starając się, by jej głos brzmiał neutralnie i spokojnie. Odstawiła butelkę mleka i założyła ramiona. – Słuchaj… dużo myślałam. – Ach! – Udał, że upada ze zdziwienia. Bardzo śmieszne. – Moje gratulacje i w ogóle, kotku, ale właśnie miałem powiedzieć, że muszę przestawić samochód. Zaparkowałem „na drugiego”, a twoi sąsiedzi właśnie wyszli na zewnątrz i chyba mają mi to za złe. – Wyciągnął oba palce wskazujące w jej kierunku jak kiepski gospodarz programu telewizyjnego. – Zachowaj więc tę myśl, kotku. Nie pozwól jej się zmarnować. Zaraz wrócę. „Powiedział to człowiek mający tak mało szarych komórek, że każdej z nich można by nadać imię”, pomyślała Anna, gdy drzwi się zatrzasnęły. Zupełnie przypadkiem wlała za dużo mleka do jego herbaty, tylko po to by go rozzłościć, a potem spojrzała na przyczepione do lodówki i podpisane zdjęcie z Rimini

i zapragnęła być tam już teraz. Wyjechać daleko stąd, czuć ciepło promieni słonecznych na gołej skórze, nosić okulary przeciwsłoneczne i japonki, dzielić się życiowymi opowieściami z ojcem. Zamiast tego dopadała ją klaustrofobia, rosnąca w miarę jak dobytek Pete’a zajmował jej przestrzeń. Spotkanie z ojcem we Włoszech dojdzie do skutku, choćby nie wiem co. Poprzedniego wieczoru w pubie, gdy zdradziła swój plan znajomym z włoskiego, ci patrzyli na nią, jakby była trochę stuknięta. Pewnie myśleli, że brakuje jej piątej klepki, skoro pędzi w jakimś szalonym pościgu za ojcem, mając tylko jedno zdjęcie. Mimo to nie podda się. Nie ma mowy. Żałowałaby do końca życia, gdyby nie spróbowała podążyć tym tropem. Zabrzęczał jej telefon. „Mogę zabrać więcej rzeczy, skoro już jestem w samochodzie – odczytała wiadomość od Pete’a. – Będę za jakąś godzinę x”. Więcej rzeczy?! To ile on ich miał? Gdy leżały rozrzucone bezładnie po jego mieszkaniu, nie wyglądało na to, by mogło ich być tak wiele, a tu nagle Pete staje się męskim odpowiednikiem Imeldy Marcos[17] z całym jej majątkiem. Jak tak dalej pójdzie, Anna nie będzie mogła się ruszyć w swoim domu. Spojrzała gniewnie na przyprószone kurzem pierniki i zamiast spróbować któregoś z nich, ukroiła sobie kawałek bożonarodzeniowego ciasta z bakaliami (mijał drugi tydzień stycznia, a ono wciąż smakowało bajecznie) i zabrała je razem z kubkiem herbaty do salonu z zamiarem odpisania na kilka emaili, zanim wróci Pete. Jednak, gdy tylko weszła do pokoju, zauważyła, że udało mu się – za pomocą blokady z pudeł i walizki – całkowicie zastawić jej stojący na maleńkim narożnym stoliku komputer. Anna jęknęła z irytacją. Świetnie. Jak ma tu teraz pracować? Zaklęła wściekle, wcisnęła się w ciasną przestrzeń, która została na kanapie, i w zastępstwie włączyła telewizor, wcinając ciasto. Nic jej nie zainteresowało. Jej wzrok natrafił na torbę z laptopem Pete’a, położoną ostrożnie na jednym z pudeł. Pieprzyć to, skorzysta z jego komputera. Uważała, że Pete był jej winien kilka przysług. Włączyła komputer i odgadła hasło (Korki – bingo. Piłka nożna i seks zdawały się zaprzątać cały umysł jej chłopaka; miała do wyboru jedno albo drugie), połączyła się z internetem i zabrała się do odpowiadania na ostatnie komentarze i e-maile od czytelników. Jej ostatnim przepisem była pożywna wegetariańska zupa na rozgrzanie najzimniejszego nawet wieczoru. Zawierała kabaczek, ciecierzycę, suszone pomidory domowej roboty i wiele innych warzyw i ziół. Była wyśmienita, bez dwóch zdań. Z mnóstwa wiadomości, które Anna dostała, wynikało, że potrawa przypadła do gustu wszystkim czytelnikom, nie licząc paru zapamiętałych mięsożerców, ci zaś sugerowali, że byłaby smaczniejsza z odrobiną pancetty albo kawałkami kurczaka. Zawsze znalazł się ktoś, kto uważał, że zrobiłby to lepiej, ale Anna nie zawracała sobie tym głowy. Nigdy nie twierdziła, że jest kulinarnym autorytetem. „Dziękuję wszystkim z całego serca – wystukała. – Wasze komentarze są zawsze mile widziane, znalazłam tu też garść świetnych propozycji. W mojej kuchni stygnie tymczasem kilka pierników… W tym tygodniu zamieszczę przepis na najpyszniejszy. Gotujcie, nie przestawajcie!” Czas upływał tak przyjemnie, że nie zauważyła, kiedy minął wieczór. Gdy następnym razem spojrzała na zegar stojący na gzymsie kominka, uświadomiła sobie, że: a) czuje ogromny, bolesny skurcz w karku od pochylania głowy nad laptopem, b) jest dziesiąta, a Pete’a ciągle nie ma. Właśnie wtedy, zupełnie jakby zadziałała telepatia, telefon rozjarzył się i zadźwięczał dzwonek

nadchodzącej wiadomości. „Postanowiłem jednak zostać dziś u mamy. Widzimy się jutro? P x”. „Okej, do jutra. Dobranoc x”, odpisała. Czy powinna czuć się źle z tym, że czuje ulgę na myśl, że tej nocy będzie mieć łóżko dla siebie? Tak, zadecydowała z poczuciem winy. Dobre dziewczyny nie powinny cieszyć się z nieobecności chłopaka. Miała już zamknąć laptopa Pete’a, gdy wzdrygnąwszy się z obrzydzenia, przypomniała sobie ten przeklęty arkusz kalkulacyjny, na który kiedyś natrafiła – „Seks z Anną” – i wszystkie oceny w skali od jednego do dziesięciu, które jej przyznał. „Czy wciąż go uzupełniał?”, zastanawiała się. Łatwo sprawdzić… Arkusze. Ostatnie. „Seks z Anną”. Tak, oto i ona, między miesięcznymi wydatkami i skatalogowaną kolekcją książek science fiction i fantasy. Strefa erogenna, doprawdy. Zażenowana tym, co robi, otworzyła arkusz, by prześledzić ostatnie uwagi. „Twierdziła, że boli ją głowa. Znów 5”. „Paskudne babciowate majtasy, prawie mi opadł. Zdecydowanie przytyła przez święta – 6”. „Nuda. Musiałem zamknąć oczy i myśleć o tej szczupłej z centrum – 5”. Co to ma być? Oczy Anny stawały się coraz większe w miarę jak przewijała listę skarg: litania złego seksu i szybko słabnącego romantyzmu. Najlepszy wynik, jaki uzyskała w ciągu trzech ostatnich miesięcy, to samotne 7 w grudniu. Siedem! Krytykował jej cycki, uda, sposób, w jaki go całowała… To nie na miejscu. Wszyscy przybierają na wadze w święta, taka jest zasada! I co z tego? Kilogram tu czy tam… Przecież nie to się liczy. On z tym swoim gąbczastym brzuszyskiem nie był żadnym ciachem. Jedyny sześciopak, którym mógł się pochwalić, to zgrzewka piw Boddingtons pozostawiona w jej kuchni. Kim był, żeby ją osądzać? Z walącym sercem zamknęła laptopa, nie chcąc czytać nic więcej. Dlaczego jej nie rzucił, skoro uważał, że jest taka nieatrakcyjna? Po co udawać? Ukryła głowę w dłoniach, wiedząc, że to hipokryzja, że powinna skierować te pytania do samej siebie. Przez ostatnie pół roku oboje odwlekali nieuchronne; ich związek to już tylko przyzwyczajenie. Ale koniec z tym. Przy najbliższej okazji zamknie ten etap. Dokona eutanazji. Znów zawibrował jej telefon, sprawiając, że aż podskoczyła. Dostała następnego SMS -a od Pete’a. Ten jednak był raczej niecodzienny. „Pan Duży rośnie dla ciebie. Napalona? ;-O”. Pod spodem widniało zdjęcie jego różowego penisa w erekcji. Anna patrzyła na niego przez pięć bitych sekund, nie wierząc własnym oczom. O mój Boże! Co to niby…? Czy to nowy pomysł na wzniecenie płomienia? Pisanie niecenzuralnych wiadomości z wolnej sypialni mamy? Przygryzła wargę, zastanawiając się, jak odpowiedzieć. Czy w ogóle powinna? Może lepiej uda, że spała, kiedy przyszła wiadomość, rano przeprosi. Ale co on wtedy napisze w arkuszu? „Oziębłe babsko, nie pozwoliła mi nawet na trochę telefonicznej masturbacji”. Pokazała język laptopowi. Och, a nawet jeśli, co z tego? Niech pisze, co chce, i tak zerwie z nim do końca tygodnia, a potem będzie mógł ją krytykować, ile serce zapragnie. Mimo wszystko nie mogła sobie poradzić z dziwną ciekawością. Ona i Pete właściwie nigdy nie uprawiali seksu przez telefon. Kiedy się nad tym zastanowić, nie uprawiała go nigdy z nikim. Co właściwie trzeba zrobić? Opisać w SMS -ie jakieś brudne fantazje? Czy raczej wepchnąć telefon w majtki

i zrobić analogiczne zdjęcie? (Właściwie może lepiej nie, trochę się tam zapuściła. Mógłby pomyśleć, że patrzy na zdjęcie dżungli na Borneo). Może powinna uznać to za pewnego rodzaju eksperyment społeczny. Mogłaby nawet, na podstawie tego doświadczenia, napisać anonimowy artykuł do kolorowego magazynu – zawsze tam drukują takie paskudztwa. Upłynęły trzy minuty, a ona ciągle nie odpowiedziała. Albo „mu opadł”, albo już się onanizuje, myśląc o tej szczupłej z centrum. Czy przegapiła moment? „Jestem mokra – odpisała, trochę podekscytowana, a trochę przerażona własną śmiałością. – Pokaż mi, co to ostra jazda, Panie Duży”. Uniosła palec nad klawiszem „wyślij” i się zawahała. „O rany – pomyślała, patrząc na wiadomość i marszcząc nos. – Jaki to banał. Rodem z niskobudżetowego pornosa. »Pokaż mi, co to ostra jazda, Panie Duży«, doprawdy. Jak nieoryginalnie”. Gorsze nawet od nieoryginalności było uświadomienie sobie, że Pete z pewnością zachowałby sprośne SMS -y i pokazywał je wszystkim swoim kumplom. Raz usłyszała, jak jego kolega Andy Gordon (przezwisko Szybki) przechwalał się w pubie, że jego dziewczyna Kirsty „zgodziła się w bocznym zaułku”, i uzupełnił żywymi szczegółami. Anna w żadnym razie nie chciała stać się przedmiotem podobnej rozmowy. Wyobraziła sobie, jak pewnego wieczoru wchodzi z Pete’em do pubu i łapie znaczące spojrzenia i uśmieszki. O nie, dzięki. Kasuj, kasuj, kasuj. Zamiast tego wstukała „ŁO BU Z !” z mrugającym emotikonem. Lepiej być banalnym czy brzmieć jak Kenneth Williams[18]? Była zbyt zdezorientowana, by zdecydować. Wysłała wiadomość i przez parę minut, wstrzymując oddech, czekała na odpowiedź. Gdy ta nie nadeszła, domyśliła się, że przegapiła moment. Znając Pete’a, zasnął już i chrapie pod wymuskaną nylonową pościelą, leżąc na gościnnej sofie w domu swojej mamy; w koszu leżą wilgotne chusteczki, a na jego twarzy maluje się usatysfakcjonowany uśmieszek. Czując dziwne połączenie rozczarowania i ulgi, wskoczyła w piżamę i sama skierowała się do sypialni. – I co upichciłyśmy w tym tygodniu? – spytała Marla w czwartek. – Proszę, tylko już nic wegetariańskiego – dodała promiennie, szczerząc zęby w tak olśniewającym uśmiechu, że Anna prawie uwierzyła w jej dobre intencje. – Nie mogę znieść tej paszy dla królików, wiesz, co mam na myśli? Jak ludzie mogą na tym p r ze tr w a ć ? – Ciasto – odpowiedziała Anna zwięźle, spoglądając znad komputera. Przepisywała najlepszy przepis na piernik, mając pewność, że czytelnikom się spodoba. Gdy już odcięła zakurzony wierzch, okazał się korzenny, przyjemnie wilgotny i magicznym sposobem każdego upływającego dnia jakby lepszy. – Och – powiedziała Marla z powątpiewaniem. – Hmmm. – Co chcesz zakomunikować przez to „Och, hmmm”? Marla otworzyła szeroko oczy i przechyliła głowę na bok. – Wiesz, nie chcę oczywiście krytykować, ale myślisz, że to mądre? Mamy w końcu styczeń, nie? Wszyscy uważają na to, co jedzą, ze względu na noworoczne postanowienia i w ogóle. Gdyby nie znało się prawdy, można by pomyśleć, że Marla szczerze się troszczy o sprawy Anny. Na szczęście Anna tę prawdę znała. – Nie wszyscy są na diecie – rzuciła, pisząc zapamiętale i z błędami.

– Och, wiem! Ja na przykład, dzięki Bogu, nigdy na niej nie jestem! Umarłabym, gdybym była gruba, naprawdę, chyba strzeliłabym sobie w głowę. Ale wiem, że nie wszyscy mają taki świetny metabolizm jak mio. – Zaśmiała się wdzięcznie. – Nie mówię, że ty powinnaś przejść na dietę, Anno. Ależ tak, właśnie to Annie sugerowała. – Boże broń, nikt by tak nie pomyślał, Marlo – odparła Anna z godnym podziwu opanowaniem i wróciła do gniewnego pisania, jakby biła rekord szybkości. „Połaćz makę z porszkiem dp piecznia”, ogłaszała druga linijka jej przepisu. – Ludzie, których poznaję, zawsze mówią: nie możesz być krytykiem kulinarnym, w żadnym razie! Jesteś taka szczupła! Czy ty w ogóle jesz te dania, czy tylko je wąchasz? To takie śmieszne! Hasztag komiczny! Raczej hasztag kłamczucha, pomyślała Anna, pisząc jeszcze szybciej. „Wnij jaka i dodja do masu”. Zastanawiała się właśnie, jak uda jej się rozewrzeć szczęki i wydusić z siebie odpowiedź, gdy usłyszała za sobą charakterystyczne stukanie obcasów władzy. – Dzień dobry paniom – oświadczyła Imogen, pojawiając się w chmurze diora. Dzisiejszy komplet był pogrzebowo czarny, ponieważ tego dnia miał się zjawić w redakcji właściciel gazety, Dick Briggs (czy Big Dicks[19], jak go wszyscy nazywali). – Marlo, Anno, mogę wam zająć minutkę? Mam następny pomysł, moim zdaniem genialny. – Super! – Marla uśmiechnęła się głupawo, trzepocząc długimi rzęsami, jak faun wazeliniarz. – Masz urlop w przyszłym tygodniu, prawda? – spytała ją Imogen. – Tak, przepraszam wszystkich, że to powiem, ale tak, lecę do Malezji złapać trochę zimowego słońca – ogłosiła Marla całej redakcji, jakby ktokolwiek był choć odrobinę zainteresowany. – Obiecuję, że nie będę się rozgadywać, wspomnę tylko o pięciogwiazdkowym hotelu i basenie z widokiem na linię horyzontu, i… Imogen przerwała te przechwałki. – Otóż to, wyjeżdżasz. Sugeruję, by na czas twojej nieobecności zastąpiła cię Anna – powiedziała. – Zgadzasz się, Anno? Pomyślałam, że recenzje kulinarne byłyby dla ciebie znakomitym krokiem naprzód, skoro już i tak zostałaś naszym kuchennym ekspertem. Cisza, która zapadła w tej chwili, była tak dojmująca, że można by usłyszeć kroplę deszczu wpadającą do basenu z widokiem na horyzont. – Och – odparła zaskoczona Anna. – Naprawdę? Byłoby świetnie. – Nie! – zaprotestowała Marla, usiłując ukryć wściekłość. Dzielnie spróbowała się opanować, ale jej uśmiech był sztuczny jak biust Pameli Anderson. – Chodzi o to, że… niestety, nie jestem pewna, czy Anna się nadaje – powiedziała. – Bez obrazy, Anno, ale to wymaga konkretnych umiejętności i… Imogen zmrużyła oczy. – Myślę, że świetnie sobie poradzi – oświadczyła swoim najsroższym, bezpardonowym tonem. – Marlo, jeśli możesz, poinstruuj Annę przed wyjazdem i przekaż jej notatki… – Ale… – Dziękuję, Marlo. Dziękuję, Anno. Nie mogę się doczekać, aż zobaczę twój tekst. Wspaniale! Marla patrzyła za nią z nieskrywaną pogardą. – Czytelnikom się to nie spodoba – powiedziała gorzko, nim odwróciła się do Anny z zaciśniętymi ustami. – Nie zrozum mnie źle, Anno, kapitalna z ciebie dziennikareczka…

Kapitalna dziennikareczka! Protekcjonalne babsko. Anna pracowała w gazecie całe lata przed nią. – I bardzo dobrze ci idzie z pisaniem o domowym pichceniu… Powiedziała to tak, jakby Anna pisała o psim gównie. – Ale wiesz, czytelnicy cenią mój styl pisania. Jest dowcipny i inteligentny… Pierwsze słyszę, pomyślała Anna ponuro. – Więc bez obrazy, ale… Anna usłyszała wystarczająco dużo. – Marlo, zlituj się, to tylko recenzja kulinarna na pięćset słów, nie opiniotwórcza rubryka w „Guardianie”. Pikuś! Marla sapnęła z oburzenia. – No, jeśli tak ci się wydaje, może ktoś inny powinien mnie zastąpić – warknęła. – Przykro mi słyszeć, że tak lekceważąco podchodzisz do centralnej części przeglądu rozrywki. – Na litość boską! – Colin zagrzmiał jak niedźwiedź wybudzony z zimowego snu. – Przymkniecie się w końcu? Niektórzy próbują tu pracować. Marla odwróciła się do swojego biurka i rozpoczęła wściekły atak na klawiaturę, z ustami zaciśniętymi jak odbyt kota. Anna nie mogła się powstrzymać od ukradkowego uśmiechania się do siebie. Krytyk kulinarny w zastępstwie, tak? Imogen nazwała ją „kuchennym ekspertem”. To się nazywa zwycięstwo, bezdyskusyjnie.

Rozdział 18 L’agenzia di lavoro – agencja zatrudnienia

W niedzielną noc Catherine prawie nie zmrużyła oka. Ze snów, które ją nawiedziły, przebijał niepokój: ktoś inny mieszkał w jej domu, ona stała na zewnątrz i patrzyła, nie mogąc otworzyć drzwi wejściowych… Potem budziła się zlana zimnym potem i czuła mdłości na myśl, że to może stać się rzeczywistością. Kiedy nie zamartwiała się potencjalną bezdomnością, próbowała przeniknąć tajemnicę ogromnych pieniędzy na koncie Mike’a. Zdecydowanie coś tu śmierdziało. Jako starszy internista na oddziale chirurgii miał z pewnością dobrą pensję, ale nie aż tak dobrą. W każdym razie nie mógłby odłożyć tysięcy funtów na sekretnym koncie bankowym. Skąd więc pochodziły dodatkowe fundusze? Natarczywie przypominały jej się wszystkie powieści kryminalne, jakie kiedykolwiek czytała. Czyżby Mike kogoś szantażował? Był zaangażowany w jakieś przekręty? A może… Zabijał ciężko chorych emerytów i w jakiś sposób fałszował ich testamenty? Gdy nastał świt, wiedziała, że już nie ma co liczyć na sen, wstała więc i zaparzyła sobie mocną kawę. Pozbierała dokumenty i rozłożyła je na kuchennym stole. Nie, to zdecydowanie nie był wytwór jej wyobraźni. Z wyciągów wynikało, że przez ostatnie półtora roku Mike regularnie otrzymywał duże sumy pieniędzy (każdorazowo pięć lub dziesięć tysięcy funtów), zawsze od tej samej firmy – Centaur. Na pewno więc nie ukatrupiał wątłych staruszek, chyba że Centaur był mózgiem operacji, nierozerwalnie związanym ze spiskiem. Strzepnęła kurz ze starego laptopa (Mike zabrał ze sobą nowy, szybszy model) i włączyła Wi-Fi. „Jeśli robił coś podejrzanego, odkryję to”, pomyślała w nagłym przypływie energii. Przecież wciąż była jego żoną, u licha. Żoną, która wkrótce może zostać pozbawiona środków do życia. Miała prawo wiedzieć. – Co przede mną ukrywasz, Mike? – wymamrotała półgłosem, otwierając przeglądarkę. Jej internetowe śledztwo nie przyniosło jednak wielkich efektów. Według Google’a na całym świecie istniały setki przedsiębiorstw o nazwie Centaur, ale choć bardzo się starała, nie była w stanie wyobrazić sobie, by którekolwiek z nich mogło mieć coś wspólnego z Mikiem. Bezradnie zmarszczyła brwi, patrząc na wyciągi. Tymczasem stygła już druga kawa, którą sobie przyrządziła. Wiedziała, że przeoczyła coś kluczowego, ale nie potrafiła wymyślić, co to takiego. Właśnie miała pójść pod prysznic, gdy uderzyła ją pewna myśl. Niezależnie od tego, czy rozwiąże zagadkę, czy nie, Mike groził jej sprzedaniem domu, więc naprawdę musiała szybko znaleźć pracę. Na przykład, dajmy na to, dzisiaj. Tego samego ranka Catherine przekroczyła próg agencji Jenny Hayes Recruitment, ubrana nienagannie w swój jedyny czarny kostium. Była gotowa walczyć. Czy to może być aż takie trudne? – Potrzebuję pracy – powiedziała szczerze do kobiety siedzącej w recepcji. – Jakiejkolwiek. Nie jestem wybredna. Przez chwilę recepcjonistka nie reagowała. Była mniej więcej w wieku Catherine, nosiła wielkie okulary w czarnych oprawkach, które nadawały jej lekko wynędzniałego wyglądu. „Może to był poród kleszczowy?”, zastanawiała się Catherine. Na stole stał kubek z napisem „Don’t Worry Be Happy”, co

miało nieco ironiczny wydźwięk, bo recepcjonistka była ostatnią osobą, po której można by się spodziewać uśmiechu. Catherine miała właśnie podjąć drugą próbę nawiązania konwersacji, kiedy recepcjonistka przemówiła. – Musi pani przesłać CV – oświadczyła znudzonym, obojętnym głosem, nie odrywając przy tym wzroku od monitora. Wstukała coś szybko, jej pomalowane paznokcie zalśniły nad klawiaturą. – Wtedy dodamy panią do naszej bazy i skontaktujemy się, jeśli pojawi się coś odpowiedniego. – Tak, zrobiłam to – odparła uprzejmie Catherine. W pierwszym tygodniu stycznia, na fali noworocznego optymizmu, wysłała ze dwadzieścia aplikacji. – Ale nie dostałam od was żadnej odpowiedzi, pomyślałam więc… – Nazwisko? – Catherine Evans. Recepcjonistka westchnęła, jakby to było zupełnie bezcelowe, po czym wpisała nazwisko Catherine. – Mill Cottage, Forge Lane? – Tak, to ja. – Nie, nic nie mamy. Niestety. Catherine zacisnęła zęby. – Musi być coś, co mogę robić. Naprawdę wszystko mi jedno, co to będzie. Jej uwagę przyciągnął nagle widok zza okna agencji: mężczyzna obejmował o wiele starszą kobietę. W klasycznym płowym trenczu wyglądała wytwornie, a jej blond włosy sprawiały wrażenie dopiero co wymodelowanych. Gdy z uśmiechem odsunęli się od siebie, Catherine ze zdziwieniem zdała sobie sprawę, że młodym mężczyzną był Freddie z kursu włoskiego. Nieźle! Nie spodziewała się po nim, że spotyka się z taką kobietą. Niegrzeczna baba za biurkiem kasłała znacząco. – Pytałam o doświadczenie w pracy biurowej. – Co? Och, przepraszam. Doświadczenie biurowe. Segregowałam dokumenty dla męża i takie tam rzeczy. Ukradkiem skrzyżowała palce. – Doświadczenie we wprowadzaniu danych? – Eee… – Co to znaczy, u licha? – Szybko się uczę – zaryzykowała. – Umie pani pisać na komputerze? – Tak jakby. Nie… – Pokazała na migi szybko piszące palce. – Raczej… – Udała wstukiwanie litera po literze. – Ale w końcu daję radę. I jestem dobra w pisowni. I w interpunkcji. Dostałam A z angielskiego w GCSE [20]. Nozdrza recepcjonistki drgnęły, jakby poczuła jakiś odrażający smród. – Czyli odpowiedź brzmi „tak” – trajkotała dalej Catherine. – Tak, potrafię pisać na komputerze. – Ale nie… Teraz to recepcjonistka z pogardliwym wyrazem twarzy demonstrowała szybkie pisanie na klawiaturze. – Nie. Nie… – Postanowiła nie pokazywać tego znowu. – Nie w ten sposób. Recepcjonistka potrząsnęła głową.

– Przykro mi. Niczego teraz nie mamy – powtórzyła. – Mogę robić to szybciej! – wykrzyknęła Catherine. – Obiecuję. Będę ćwiczyć cały dzień, aż… – Zacisnęła dłonie w pięści, by nie zawstydzały jej już żadnymi głupimi pantomimami. – Aż będę naprawdę niezwykle szybka. Aż klawiatura będzie mi się palić pod palcami. Nastała okropna, poniżająca cisza, po czym recepcjonistka zaczęła stukać w klawisze, znów znacząco. Pisała szybko, porządnie, bez spoglądania na klawiaturę, zauważyła Catherine posępnie. – Czyli byłaby jakaś praca? – nalegała. – Gdybym potrafiła szybko pisać, podalibyście mi szczegóły oferty? Mogę zrobić wszystko. Dlaczego nie dacie mi szansy? Recepcjonistka utkwiła w niej stalowe spojrzenie. – Przykro mi – powtórzyła trzeci raz, ale jej głos zdradzał, że wcale nie było jej przykro. – Niczego. Teraz. Nie. Mamy. Przywołana do porządku Catherine spuściła głowę. – Cóż… dziękuję – powiedziała potulnie i już jej nie było. Gdy wyszła na zewnątrz, oparła się o ścianę. Czuła się poniżona. Cóż, ta rozmowa była tak żenująca, jak to tylko możliwe. – Jedna mniej, jeszcze dziewięć – wymamrotała pod nosem. Wygrzebała listę agencji, do których wysłała swoją aplikację, i przekreśliła Jenny Hayes Recruitment tak mocno, że długopis rozerwał papier. Jenny Hayes i zadzierająca nosa panienka, która dla niej pracowała, mogą wsadzić sobie wprowadzanie danych w wiadome miejsce. Teraz może już być tylko lepiej, prawda? Nieprawda. Było tylko gorzej. Selektywna Rekrutacja… cóż, okazali się zbyt selektywni, by ją zechcieć. Koronna Posada nie przywitała jej po królewsku. Nawet Domowe Boginie, agencja specjalizująca się w sprzątaniu, nie miała dla niej niczego odpowiedniego. Zaczęła popadać w desperację. Czy nikt jej nie chciał? Nie było niczego, co mogłaby robić? – Hej! Catherine! Szła właśnie Pinstone Street w stronę ostatniej agencji na swojej liście, gdy usłyszała swoje imię. Odwróciwszy się obojętnie, zobaczyła Phoebe z kursu włoskiego, która wychylała się z pobliskiego zakładu fryzjerskiego i machała do niej. – Cześć – powiedziała, ucieszywszy się na widok przyjaznej twarzy. – Hair Raisers. To twój zakład? – Jak najbardziej mój. Dokąd idziesz? Jakieś zakupy? Catherine posmutniała. – Próbuję znaleźć pracę – powiedziała. – I ponoszę straszliwą klęskę. – Rozumiem – Phoebe pokiwała głową ze współczuciem. – Mój chłopak Liam też próbuje coś znaleźć. Lipa, nie? – I to jaka. Wielka, stara, spróchniała lipa. Phoebe zachichotała. – Ej, może wpadniesz na herbatę? Mam wolną godzinę, a ty wyglądasz, jakbyś potrzebowała przerwy. Catherine miała potwornie obolałe stopy. Myśl o tym, żeby usiąść i czegoś się napić, była zbyt kusząca, by ją odrzucić. – Byłoby wspaniale – powiedziała z wdzięcznością. – Dzięki. Phoebe przyglądała jej się przez chwilę.

– Wiesz co – powiedziała. – Skoro jestem wolna, może ostrzygę cię szybko i uczeszę? Na koszt firmy. – Och, nie mogłabym. – Oczywiście, że byś mogła. No już, ściągaj płaszcz. Mówię ci, doskonale pasowałaby ci grzywka… Zanim Catherine się zorientowała, już myto jej głowę pieniącym się szamponem o zapachu jabłka, a za nią stał parujący kubek kawy. – A zatem – powiedziała w końcu Phoebe, prowadząc Catherine do wielkiego wygodnego fotela i rozczesując wilgotne włosy. – Chciałabym nadać twojej fryzurze trochę więcej kształtu z przodu, z tyłu może pocieniuję, żeby dodać objętości, i musisz mi pozwolić obciąć ci grzywkę, Cath. Zaufaj mi w tej kwestii. To zrewolucjonizuje twój wizerunek. – Hmm… – Catherine nie była do końca pewna, czy chce rewolucji, ale Phoebe była tak urocza i przekonująca (a kawa taka smaczna), że nie miała sił na odmowę. Poza tym upłynęły wieki, odkąd przywiązywała wagę do swoich włosów i robiła z nimi cokolwiek innego niż związywanie w kucyk. Może zmiana dobrze jej zrobi. Właśnie w momencie, gdy Phoebe przystąpiła do pracy, do salonu weszła platynowa blondynka w białym płaszczu. Catherine drgnęła w fotelu. O, nie. To nie ona, prawda? To nie może być ona. Proszę, nie! – O Boże, mało nie odcięłabym ci ucha, Cath – zaskomlała Phoebe. – Wszystko w porządku? Catherine prawie jej nie słyszała. Była zbyt zajęta gapieniem się na nowo przybyłą. Nieskazitelny biały trencz. Czarne szpilki. Dobrze skrojona, jasnobrązowa torba ze skóry. Oczywiście nie miała na sobie żadnej z tych rzeczy, kiedy Catherine widziała ją ostatnio. Tylko czerwona szminka pozostawała niezmienna. – Cath? – mówiła zdezorientowana Phoebe. – Co się dzieje? Pobladłaś. Zmieniłaś zdanie co do grzywki? – Jestem umówiona na drugą do Melissy – oznajmiła kobieta recepcjonistce. – Rebecca Hale. Rebecca. To jednak ona. Ostatnio widziana całkiem naga, obejmująca nogami Mike’a. I ten wstrętny uśmieszek. No, ł a d ni e. – Cholera – wymamrotała Catherine, odwracając głowę, by ukryć twarz, gdy Rebecce pomagano nałożyć ochronną czarną pelerynę. – O rany. Muszę iść. – Dlaczego? – Phoebe usiadła w fotelu obok niej. – Co się stało? Źle się czujesz? – Ta kobieta, która właśnie weszła – nie odwracaj się – ma na imię Rebecca. Mąż mnie dla niej zostawił. – O, jasna cholera – powiedziała Phoebe. – O, nie. To okropne. – Zniżyła głos. – Prawdziwa z niej suka i w ogóle. Przychodzi tu co dwa tygodnie, żeby zafarbować odrosty, nigdy nie zostawia napiwku. Ręce Catherine drżały. Czuła się tak, jakby miała zwymiotować. – Chcę się tylko stąd wydostać. Nie chcę, żeby mnie rozpoznała. – Nie przejmuj się – powiedziała Phoebe, klepiąc ją po ramieniu. – Gdy z tobą skończę, sama siebie nie rozpoznasz. Siedź, nie ruszaj się, ja tu pracuję. Catherine wstrzymała oddech, gdy fryzjerka prowadziła Rebeccę do pobliskiego fotela i pytała ją, czego sobie życzy. Potem Rebecca wyjęła iPada i zaczęła na nim pisać, roztaczając wokół aurę wyniosłości. Catherine z ulgą zauważyła, że kobieta wydawała się zaabsorbowana tym, co robiła, i nie zwracała uwagi na fryzjerkę, która rozdzielała jej włosy na pasma, by je następnie ufarbować.

Tymczasem Phoebe strzygła w najlepsze, od czasu do czasu zatrzymując się i sprawdzając, czy włosy mają równą długość po obu stronach. Usadowiła się przed nią, by obciąć grzywkę, a Catherine zamknęła oczy, gdy miękkie włosy spadały jej na kolana. Gdzieś zaczął dzwonić telefon; zesztywniała, słysząc głos Rebekki. – Tak – powiedziała. – A nie może wrócić o czwartej? Mówiłam przecież, że dziś po południu mam spotkanie, Paul. – Spotkanie, o, w dupę – wymamrotała Phoebe, pochylając się nisko, gdy wyrównywała końcówki nowej grzywki Catherine. – Zawsze się urywa, żeby tu przyjść. Nigdy nie strzyże się w weekend, jak większość pracujących ludzi. Ups, przepraszam, bez obrazy, Cath. – Nic nie szkodzi – powiedziała Catherine. – Już – oznajmiła po chwili Phoebe z satysfakcją. – Możesz otworzyć oczy. Powiedz mi, co myślisz o długości. Taka jest dobra? Catherine ostrożnie rozkleiła powieki i spojrzała na kobietę w lustrze. Jej czoło zniknęło. Podobnie jak potargane długie loki i rozdwojone końcówki. Zamiast tego miała na głowie schludnego boba do ramion. Włosy okalały jej twarz, a prosta grzywka kończyła się tuż nad brwiami. – Mówiłam, że będzie ci pasować. Masz takie wspaniałe kości policzkowe, Cath, twoje rysy są jak stworzone do tej stylizacji. A będzie to wyglądało jeszcze lepiej, gdy wymodeluję je suszarką. Co myślisz? – No, no – odparła Catherine zafascynowana własnym odbiciem. Wyglądała jakieś pięć lat młodziej. – Zupełnie inaczej. Odmieniłaś mnie. – Pozwól, teraz wysuszę ci włosy. Będzie bosko. Poczekaj, znajdę jeszcze nabłyszczacz. Phoebe przeszukiwała kolekcję butelek, a Catherine uśmiechnęła się niepewnie do kobiety w lustrze. Wyglądała zupełnie inaczej. Może nawet jak ktoś bardziej pewny siebie. – Nic mnie to nie obchodzi! – Głos Rebekki podniósł się gniewnie w tle. – Po prostu to zrób. I dopilnuj, żeby przeszły przelewy Centaura. Nie chcę więcej skarg. Catherine wzięła ostry wdech, gdy te słowa zadzwoniły jej w uszach. Przelewy Centaura? Rebecca była związana z Centaurem? – No to jedziemy – powiedziała Phoebe, rozpylając kosmetyk na włosach Catherine, i włączyła suszarkę. Potem Catherine nie słyszała nic poza głośnym biciem własnego serca. Wróciwszy do domu, skierowała się prosto do gabinetu Mike’a. Teraz, gdy wiedziała, że istnieje związek między nim, Rebeccą i tymi pieniędzmi, trzeba było przeszukać wszystko jeszcze raz. Gdzieś musi być wskazówka. Sięgnęła po wyciągi bankowe. Pierwsza wpłata wpłynęła na konto w maju 2011, czyli przed rokiem. Co się wtedy działo? Może gdyby znalazła stary kalendarz spotkań, udałoby jej się prześledzić działania męża w tygodniach poprzedzających pierwszą pokaźną wpłatę w wysokości dziesięciu tysięcy funtów. Depczę ci po piętach, Mike, pomyślała. Przeszperała szuflady biurka w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby ją naprowadzić. Najpierw robiła to ostrożnie, tak jakby Mike miał się zaraz pojawić za jej plecami i urządzić awanturę, ale niebawem przyspieszyła, powodowana ciekawością. Było tam wszystko: skoroszyty zatytułowane „Emerytura”, sprawozdania z najróżniejszych spotkań, ubezpieczenie samochodu. Jak również masa długopisów i notatników z logo przedsiębiorstw farmaceutycznych, sterta papierów uniwersyteckich bliźniąt,

broszury konferencyjne i… Zatrzymała się, gdy z jednej z konferencyjnych teczek wyfrunęła wizytówka. Widniał na niej napis „Schenkman Pharma”, poniżej „Rebecca Hale, specjalista ds. kontaktu z klientem”. Pod spodem był numer telefonu do biura i osobisty numer wewnętrzny. Ktoś dopisał czarnym tuszem numer telefonu komórkowego. Schenkman Pharma. SP . Zaschło jej w ustach. Przez chwilę trzymała wizytówkę w ręce. Okruch historii. Zdała sobie sprawę, że musieli się poznać na jednej z tych drętwych konferencji. Och, wyobraziła to sobie. Weź jednego znudzonego internistę, dodaj seksowną Rebeccę, potem połącz z nocami w hotelu konferencyjnym i rzekami alkoholu. Zmieszaj. A zatem długopisy, notatniki i drobne upominki nie były jedynym, co stamtąd wyniósł. Wizytówka wciśnięta mu w rękę, odrobinę za długo przetrzymany uścisk dłoni z pomalowanymi na czerwono paznokciami. „To mój numer komórki. Zadzwoń”. Wyświechtany banał. Wydęła wargi, wyobrażając sobie pijacką szamotaninę w windzie, jego spocone ręce na jej bluzce. „Co dzieje się podczas podróży służbowej, zostaje w podróży służbowej. W którym jesteś pokoju? Masz ochotę na kieliszek przed snem?” Zmarszczyła czoło. Zaraz, zaraz. Rebecca u fryzjera mówiła o przelewach Centaura – jednak z tej wizytówki wynikało, że pracowała w Schenkman Pharma. Były więc dwie Rebekki? Rebecca w każdym porcie? O co w tym chodziło? Podniosła broszurę delikatnie, jakby była radioaktywna. Wypadła wizytówka kochanki jej męża. Kwiecień 2011 roku, konferencja Schenkman Pharmy w hotelu Barlett w Blackpool. Uuu, prestiż. Otworzyła ją i przebiegła wzrokiem pierwszą stronę. Wita Schenkman Pharma – wschodząca gwiazda przemysłu farmaceutycznego, bla, bla, bla. Boże, już sam harmonogram wystarczał, by ukołysać człowieka do snu: wykłady o korzyściach płynących z ich nowego leku, przegląd ostatnich nowinek MedTech, techniki badań i studium przypadku. Prawie poczuła dokuczliwe współczucie dla Mike’a, który musiał przesiedzieć weekend, wysłuchując nudnych tyrad przedstawicieli handlowych ćwiczących swoje chwyty marketingowe. Potem przypomniała sobie pięciogwiazdkowe wyżywienie i luksusowe wyposażenie hotelu, które musiały uczynić nudę nieco bardziej znośną. Podobnie jak darmowe drinki i Rebecca Hale. Ze zmarszczonym czołem przyglądała się to wizytówce, to broszurze, próbując powiązać je z tym, co usłyszała wcześniej. Potem spojrzała w górę na zegar: szósta trzydzieści. Za późno, by teraz zaczynać obdzwaniać biura. Odłożyła dokumenty tam, gdzie je znalazła. W żadnym razie nie chciała, by Mike się dowiedział, że w nich węszyła. Wizytówkę zostawiła jednak na biurku. – Jeszcze z tobą nie skończyłam – powiedziała półgłosem.

Rozdział 19 La fotografia – fotografia

Gdy w poniedziałek rano Anna przyszła do pracy, w biurze „Heralda” wyraźnie coś się zmieniło. Wszyscy wyglądali na wyjątkowo spokojnych i zrelaksowanych. Dwie sekretarki chichotały w kącie o swoich weekendowych wygłupach, a z kuchni unosił się smakowity aromat świeżej kawy. Colin gwizdał. Podniosła głowę, rozglądając się wokół i próbując wykryć przyczynę tej zmiany. Wtedy jej wzrok padł na pusty fotel Marli i doznała olśnienia. No tak! Wyjechała na urlop. Na cały tydzień. Pięć dni bez kąśliwych uwag i docinków, bez obelg niedokładnie przykrytych płaszczykiem niewinności. Jak w niebie. Kto by pomyślał, że poniedziałkowy poranek może być taki błogi? Usiadłszy za biurkiem i włączywszy komputer, zauważyła leżący na blacie stos papierów, a na nim jaskrawożółtą karteczkę samoprzylepną. „Załączam spis restauracji do recenzji – głosił pospieszny bazgroł. – Wybierz, którą chcesz. Pięćset słów dla Imogen na czwartek przed 16.00”. Anna poczuła ucisk w dołku. Czy to naprawdę były notatki, o których przekazanie Imogen poprosiła Marlę? Jedna gówniana karteczka i tyle? No to świetnie. Wielkie dzięki. Tak naprawdę każdy szanujący się dziennikarz raczej złożyłby dodatkową recenzję, niż zwalał pracę na współpracownika. Ale nie Marla. Znając ją, wylegiwała się teraz na leżaku, nakremowana i błyszcząca, uśmiechając się do siebie i żywiąc nadzieję, że Anna w tym tygodniu poniesie sromotną klęskę. Wtedy oczywiście Imogen się wścieknie, a Marla będzie mogła powtarzać swoje: „Cóż, nie chciałam tego mówić, ale…”. Anna uświadomiła sobie, że cicho powarkuje pod nosem, i natychmiast przestała, nie chcąc burzyć nieznanego dotąd spokoju panującego teraz w redakcji. Próbujesz chwytu poniżej pasa, Marlo Tucker? Wybrałaś złą osobę. Anna miała zamiar napisać najlepszą recenzję kulinarną w historii. To utrze zołzie nosa. Zgniotła w kulkę bezużyteczną notatkę i wyrzuciła ją do kosza, po czym zaczęła przeglądać papiery: same zaproszenia do miejskich restauracji i wiejskich hoteli z prośbami do gazety, by jej pracownik wypróbował ich menu. Było ich mnóstwo! Nic dziwnego, że Marla zawsze wyglądała na taką zadowoloną z siebie. Z tą liczbą ofert można by każdego wieczoru jeść na mieście i dodatkowo uraczyć się paroma bezpłatnymi lunchami. Pytanie brzmiało, od którego miejsca powinna zacząć. Nie zaszkodzi w pełni wykorzystać tę okazję. Przeglądała spis restauracji i szukała zapowiadającej się najprzyjemniej, a przy tym takiej, na którą zwykle nie mogłaby sobie pozwolić. Po wykluczeniu pubów gastronomicznych i tanich pizzerii liczba możliwości znacznie się zmniejszyła. Niektórzy spryciarze przysyłali nawet ulotki z kebabiarni na London Street. Chyba w snach, kochani! Na szczęście można było wybrać coś bardziej klasycznego. Anna zatrzymała się przy menu nowej, luksusowej francuskiej restauracji w pobliżu Leopold Square – na nią można by postawić. Wytworny lokal niedaleko Peace Gardens? Hmm, niepokoiła ją ta ekskluzywność. Z doświadczeń Anny wynikało, że w takich miejscach nigdy nie można się rozluźnić, a porcje zawsze są maleńkie. Co jeszcze zostało? Ooo. Tak. Kuchnia włoska Enrico’s – ten lokal wyglądał lepiej. Przejrzała próbkę menu zszytą

z zaproszeniem: risotto, dania z makaronem, dania al forno… Aż ślinka cieknie. Oblizała wargi i podniosła telefon. – Heja – powiedziała, gdy Pete odebrał. – Co robisz w środę wieczorem? – O, cześć, kochanie – odpowiedział zaskoczony. Dopiero wtedy przypomniała sobie, że powinna wciąż być na niego śmiertelnie obrażona. W sobotę wystawił ją w ostatniej chwili przed wspólnym wyjściem na imprezę urodzinową jej przyjaciółki Chloe. Wieczór kawalerski jakiegoś kumpla, powiedział o ósmej piętnaście, dwie minuty przed tym, jak miała opuścić mieszkanie. Co gorsza, następnego dnia nawet nie zadzwonił z przeprosinami. Chamstwo, tak to się nazywa. Nic dziwnego, że był zaskoczony, słysząc ją pytającą przyjacielsko o plany na środek tygodnia. – Eee… gram z chłopakami w piłkę – odparł po chwili. – Dlaczego pytasz? – Myślałam, że piłkę macie w czwartki? – Zmieniło się. A o co chodzi? Do czego zmierzasz? W ogóle jak się masz? – To ja powinnam pytać ciebie. Co się stało w sobotę? Upiliście się? Próbowałam się do ciebie dodzwonić, wiesz? – Przepraszam za to, kotku. Nie słyszałem telefonu w klubie, dlatego nie odbierałem. Obracała długopis w palcach, nie będąc pewna, czy mu wierzyć. Poza tym wciąż nie wspomnieli o erotycznych SMS -ach z zeszłego tygodnia. O co w tym wszystkim chodzi? – No, dobrze – powiedziała. – W takim razie może wtorek? Nastała cisza. – Eee… mam sprawy związane z pracą. – Naprawdę? Pete nigdy nie pracował po godzinach. Uciekał od biurka dokładnie o siedemnastej trzydzieści. – Tak. To… ktoś odchodzi. I robi imprezę. – We wtorek? – Tak! To chyba dozwolone? Teraz zaczynał się bronić. Westchnęła ze zniecierpliwieniem. – W takim razie kiedy ja się z tobą zobaczę? – Jesteś na mnie wkurzona, prawda? – Nie, ja… – Wiedziałem. Dlatego nie dzwoniłem, nie chciałem oberwać po głowie. – Pete, ja tylko… – Słuchaj, kotku. Jestem w pracy. Pogadajmy o tym w naszym wolnym czasie, co? Muszę iść. Na razie. Połączenie zostało przerwane, a ona wytrzeszczała oczy z niedowierzaniem. Co to u licha miało być? Dzwoniła, żeby zaprosić go do przemiłej nowej włoskiej restauracji w Sheffield, a jemu udało się przeinaczyć wszystko tak, że okazała się ograniczającą go zrzędą. – Niewiarygodne – wymamrotała gniewnie. – Absolutnie niewiarygodne. – Co takiego? – spytał Joe, który akurat wszedł. – Autobus numer dziewiętnaście? Coś o tym wiem. Znowu spóźnił się dwadzieścia minut. Taczka jechałaby szybciej niż ten bezużyteczny złom. Anna wciąż kipiała ze złości na Pete’a. – Ty nie odmówiłbyś spędzenia wieczoru w uroczej włoskiej restauracji, prawda, Joe? – spytała

z wściekłością. – Jasne, kurna, że bym nie odmówił. A co, proponujesz? Anna zaśmiała się. – Nie, ale… – To była chwila, w której powinien też się zaśmiać i powiedzieć, że tylko żartuje i też tak nie myślał. Zamiast tego stał w wyczekującej pozie, jakby naprawdę czekał na propozycję. – No, cóż… – powiedziała z wahaniem. – Właściwie to naprawdę potrzebuję kogoś, kto ze mną pójdzie. Chodzi o recenzję kulinarną. Zastępuję Marlę, pamiętasz? Zadzwoniłam do Pete’a, ale on nie może. – A ja mogę – wypalił natychmiast. – Chyba że to dziś albo w czwartek. – Myślałam o środzie. – Spoko. – Jak to, naprawdę? Wzruszył ramionami. – Dlaczego nie? Może być zabawnie. Zastanowiła się nad tym. Rzeczywiście, dlaczego nie? To nie będzie prawdziwa randka. Joe jest kolegą z pracy, mogliby się przerzucać pomysłami. Poza tym miał rację, może być zabawnie, jeśli pójdą tam razem. Nawet lepiej, będzie miała szansę poćwiczyć włoski. – W porządku, zróbmy tak – powiedziała. – Zarezerwuję nam stolik. Dzięki, Joe. I za chwilę, by nie miał żadnych wątpliwości co do charakteru tego nieoczekiwanego spotkania, dodała: – Dobry z ciebie kumpel. Następnego dnia miała się odbyć kolejna lekcja włoskiego i Anna cieszyła się, że zobaczy pozostałych uczestników kursu. Po jednym wieczorze spędzonym wspólnie w pubie tydzień wcześniej, czuła się tak, jakby zyskała nowych przyjaciół. – Cześć, Geraldine, jak idą próby? – spytała, wchodząc do sali. (Wspaniale, tekst miała opanowany bezbłędnie, a teraz próbowała skombinować kostium do spektaklu). – Co się działo na twojej randce w ciemno? – wyszeptała do Nity, otwierając podręcznik. (Facet się spóźnił i miał wąsy, padła odpowiedź, uzupełniona wydłużoną miną, jego numer został już wykasowany z telefonu Nity). – Śliczna fryzura. No, no! – zachwyciła się na widok Catherine. – Pheebs, to twoje dzieło? – Jasne! – odparła uradowana Phoebe. Dziś zaplotła dwa warkocze i wyglądała jak skromna uczennica. – Super jej w tej fryzurze, nie? – Dzięki – powiedziała Catherine, płonąc rumieńcem. – Jestem naprawdę zadowolona. Radzę wam wszystkim zapisać się w tygodniu do Phoebe na strzyżenie. Jest czarodziejką! Fryzjerka pochyliła się do przodu ze świecącymi oczami. – A przy okazji, Cath – powiedziała. – Kiedy wyszłaś, zdarzył się okropny wypadek. Na biały płaszcz Rebekki wylała się kawa. Nie mam pojęcia, jak do tego doszło. – Nie! – półgłosem odpowiedziała Catherine, wstrząśnięta i zachwycona jednocześnie, po czym zachichotała, przykładając dłoń do ust. – Naprawdę? – Yhy. Powiedziała, że już do nas nie wróci. Bardzo nam wszystkim smutno. Będziemy naprawdę tęsknić za tymi nieistniejącymi napiwkami – złośliwie mrugnęła okiem. George podniósł brew.

– A niech mnie! Wygląda na to, że twojemu salonowi przydałby się osobny show telewizyjny – powiedział. – Swoją drogą, Catherine, fryzurę masz świetną. – Dziękuję! – powiedziała i znów oblała się rumieńcem. – George, jeśli kiedykolwiek chciałbyś, żeby przyciąć ci włosy, po prostu wpadnij – zaproponowała od razu Phoebe, wymachując wizytówką. – Mogłabym zrobić ci szelmowską fryzurę chłopca z boysbandu, taką z luźno opadającą długą grzywką i… Potrząsnął głową, uśmiechając się. – Dziękuję, ale podoba mi się potargany, niedbały styl – odparł, przeczesując dłonią swoje jasne włosy i trzepocząc rzęsami. – Ale będę pamiętał o twojej propozycji, Pheebs, na wypadek gdybym zapragnął odmiany. Przed tygodniem Sophie poprosiła ich, by w ramach pracy domowej przygotowali po parę zdań o sobie, używając włoskich fraz, których już się nauczyli. Lekcja zaczęła się od odczytywania ich na głos. Od czasu do czasu zatrzymywali się nad jakimś słowem i ćwiczyli wymowę, przy czym byli i tacy, a właściwie tylko Geraldine, którzy naśladowali akcent w bardzo teatralny sposób, uzupełniając wrażenie o mocne „r” i nadmierną gestykulację. Po pochwaleniu wszystkich – nawet Phoebe, która chichotała za każdym razem, gdy musiała powiedzieć „Ho” – za ich starania Sophie przeszła do nauki podstawowego słownictwa dotyczącego miasta (targ, katedra, biuro turystyczne itp.) i narodowości. Anna poczuła ciarki na plecach na myśl o tym, jak pojawia się w Rimini i płynnie pyta po włosku o kierunek. Bo wyruszy w tę podróż. I to lada dzień. Dwugodzinna lekcja jak zwykle upłynęła w mgnieniu oka. – Świetna robota, idzie wam wszystkim doskonale – powiedziała Sophie. – Do następnego razu. Ciao! – Ciao! – odpowiedział jej entuzjastyczny chór. Sophie zaprosiła Annę gestem, gdy ta miała już iść. – Mogę na słówko? – Jasne – odpowiedziała. – Wspominałaś, że wydaje ci się, że twoja mama poznała tatę w Rimini? – spytała Sophie prosto z mostu. – Tak, zgadza się. Dlaczego pytasz? – Przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Zauważyłam na Facebooku, że pracuje tam teraz mój znajomy. Pomyślałam, że… Jeśli pozwoliłabyś mi pożyczyć to zdjęcie swojego taty, mogłabym je zeskanować i przesłać do niego mailem, może wiedziałby, gdzie je zrobiono – powiedziała Sophie. – Miałabyś od czego zacząć poszukiwania, gdyby wskazał ci dokładne miejsce, prawda? A może go zna! Serce Anny zaczęło bić szybciej. – Byłoby cudownie – powiedziała. – Dziękuję! – Pomyślała o zdjęciu stojącym na jej nocnym stoliku, żałując, że nie może wręczyć go Sophie tu i teraz. – Jak mogę ci je dostarczyć? Jesteś w ogóle w mieście w ciągu tygodnia? Pracuję w „Heraldzie”, więc mogę wyskoczyć i spotkać się z tobą w każdej chwili. – Zajrzę do miasta w czwartek – powiedziała Sophie. – Może od razu napijemy się kawy? – Doskonale – odparła Anna. – Znasz kawiarnię Marmadukes? Spotkajmy się tam koło jedenastej. Dzięki!

Przed salą czekała na nią Catherine. – Eee… Anno, mogę cię o coś spytać? – Jasne, że tak – odpowiedziała. – Możemy rozmawiać, idąc? Mój bilet parkingowy wygaśnie za piętnaście minut. Ruszyły korytarzem. – Dowiedziałam się czegoś – zaczęła Catherine bez ogródek. – Czegoś trochę dziwnego i niezrozumiałego. Wiem, że dziennikarze są ekspertami w poszukiwaniu prawdy, więc pomyślałam… Uprzejmy uśmiech zamarł Annie na twarzy. Od czasu do czasu tak się właśnie działo – ludzie prosili ją, by dotarła do zaginionego testamentu albo z oburzeniem opowiadali o jakiejś niesprawiedliwości, która spotkała ich w pracy, w nadziei, że opisze to w gazecie. Zwykle mieli w tym swój interes. Teraz cieszyła się, że dała Catherine piętnastominutowy limit. Niektórzy potrafili mówić i mówić, jeśli dało im się choć cień przyzwolenia. – A zatem… ogólnie chodzi o internistę. Jest dobrym lekarzem, ale wiem, że dostawał skądś mnóstwo pieniędzy, przez ostatnie półtora roku w sumie prawie sto tysięcy funtów. Nie mam pojęcia za co. Anna zmarszczyła brwi. Trzeba przyznać, że to nie była sprawa jak wszystkie. – I nie wiesz, kim jest ten tajemniczy darczyńca? – Nie. Właśnie o to chodzi. Co byś pomyślała jako dziennikarka, znając te dwa fakty? – Co, że internista dostawał sekretne przelewy? – powiedziała, przechodząc przez drzwi obrotowe umieszczone we frontowej ścianie budynku i wkraczając w zimną, ciemną noc. Zadrżała i wsunęła ręce do kieszeni płaszcza, by je rozgrzać, czekając na Catherine. – Pomyślałabym, że internista został przekupiony – odparła. – Szantaż albo łapówka. Moim zdaniem wygląda to podejrzanie. – Ja też tak przypuszczałam – powiedziała Catherine. Mimo zimna bił od niej swego rodzaju blask, jakby rozgrzewała ją jakaś nerwowa energia. – Kim on jest? Co to za historia? – spytała Anna, nie mogąc powściągnąć ciekawości. – Eee… To skomplikowane. Cholera. Dlaczego zamknęła się w sobie akurat wtedy, gdy Annie zaostrzył się apetyt. – No dobrze, jeśli będziesz potrzebować mojej pomocy w szperaniu, po prostu zadzwoń – powiedziała, wyjmując wizytówkę z torebki i wręczając ją Catherine. – Potrafię zająć się dziennikarstwem śledczym tak samo dobrze jak kuchnią i chętnie pomogę. Catherine schowała kartonik i skinęła głową. Wyglądała, jakby intensywnie się nad czymś zastanawiała. – Gdyby ten internista rzeczywiście był zamieszany w takie czy inne machinacje, myślisz, że co by go mogło spotkać w razie przyłapania? – Wszystko zależy od tego, co właściwie zrobił. W sensie: czy te pieniądze mógł podarować mu wdzięczny pacjent? – Nie – odpowiedziała Catherine. – To regularne przelewy z konta firmowego. Wdzięczny pacjent nie wchodzi w grę. Intrygujące. – W takim wypadku, zakładając jakiś rodzaj oszustwa lub korupcji, internista może pójść do więzienia – zawyrokowała Anna. – Prawie na pewno dostanie też zakaz wykonywania zawodu, jeśli to wyłudzenie albo przekupstwo. Trudno stwierdzić, nie znając historii, ale z pewnością nie obeszłoby się

bez konsekwencji. Anna zatrzymała się tuż przy samochodzie. – Jesteś pewna, że nie chcesz o tym ze mną porozmawiać? Obiecuję, że zachowam dyskrecję. „Hej, wydam nawet więcej siana na parking”, pomyślała. Catherine przepraszająco pokręciła głową. – Lepiej nie – powiedziała. – Może innym razem. Anna wzruszyła ramionami, próbując ukryć rozczarowanie. Nie było nic gorszego od podstawienia dziennikarzowi pod nos zajmującej historii, a potem wyrwania jej. – Jak uważasz – powiedziała. – Ale jeśli podejrzewasz wykroczenie, a masz dowody, powinnaś zgłosić to na policję. Ponieważ jeśli tego nie zrobisz, mogą równie dobrze oskarżyć cię o współudział w przestępstwie. Catherine się przestraszyła. Zgodnie z zamierzeniem Anny, oczywiście. Jeśli cokolwiek mogło skłonić nieśmiałą Catherine do mówienia, to tylko perspektywa znalezienia się na ławie oskarżonych za to, że siedziała cicho. W przyćmionym świetle latarni ulicznej trudno było wyczytać emocje z jej twarzy, ale wydawała się zmieszana. – Będę mieć to na uwadze – powiedziała. – Dzięki, Anno. Trochę to wszystko… Dziennikarka pochyliła się bliżej. No już, Catherine, wyjaw sekret. – To skomplikowane – powtórzyła. – Przepraszam. – Nie ma za co przepraszać. Niczego się teraz nie dowie. Anna uniosła dłoń na pożegnanie, po czym nacisnęła umieszczony w breloczku do kluczy guzik otwierający zdalnie drzwi samochodu. – Do zobaczenia w przyszłym tygodniu. Zanim wsiadła, obróciła się przez ramię i zobaczyła, jak Catherine odchodzi w swoją stronę, głęboko zatopiona w myślach. Zagadka zafrapowała Annę, a w jej umyśle pojawiło się mnóstwo nowych nagłówków. U J AWN I O N E! Lokalny internista okazał się oszustem. N A ŁAWI E O SK A RŻO N Y CH ! Lekarz szantażysta płacze w sądzie. J U Ż N I E LEK A RZ! Internista pozbawiony prawa wykonywania zawodu za malwersacje finansowe. Ta historia miała wszystkie cechy kwalifikujące do publikacji na pierwszej stronie, nie ma co do tego wątpliwości, pomyślała Anna, uruchamiając silnik i ustawiając pokrętło na maksymalne ogrzewanie. Odjechała z głową pełną pytań.

Rozdział 20 Cosa stai facendo? – co robisz?

Status na Facebooku: Sophie Frost „Jestem…” Była środa wieczór. Sophie leżała na łóżku z laptopem, a jej mózg pracował na najwyższych obrotach. Próbowała przypomnieć sobie coś na tyle interesującego, by warto było to opisać. „Jestem zniecierpliwiona”. Skasowała. Było to prawdą, ale brzmiało zbyt negatywnie, zbyt marudnie. Nikt nie lubi facebookowych marud. „Planuję następny ruch”. Zmarszczyła nos. To też było prawdą, ale wtedy ktoś na pewno spyta „Dokąd się teraz wybierasz, Soph?”, a ona musiałaby odpowiedzieć, że właściwie jeszcze nie wie. To też skasowała. „Czuję, jakby moje życie ugrzęzło na mieliźnie :-(”. Zdecydowanie nie. Znowu marudzenie. No, już. Pozbieraj się. Bądź optymistką. „Cieszę się, że tata wraca do zdrowia. Dawaj, Jim!” Jest poprawa, choć nie przywykła do wrzucania tak mało emocjonujących postów. Odkąd dołączyła do Facebooka, jej oś czasu była wielką relacją z magicznej podróży – dosłownie „Kobieta na krańcu świata”. Na dowód dorzucała zdjęcia: miejsc i własnej opalenizny. „Wschód słońca w Byron Bay!” „Degustowanie koktajli z Danem w Darling Harbour. Przyznajcie, że cieknie wam ślinka!” „Dziś w Kaikourze pływałam z delfinami. N I ESA MO WI TE! ” „Buongiorno, amici! Teraz jestem w Rzymie, pracuję jako przewodniczka angielskich turystów – uwielbiam to”. „Widok z mojego balkonu… Nie znienawidźcie mnie ;-)”. Teraz to było jak inne życie, życie, które nagle porzuciła. Czym nowym mogła się ostatnio podzielić? „Miałam dziś kolejną ekscytującą zmianę w kawiarni. Zrobiłam jakieś dziewięć tysięcy latte i dostałam aż dwa funty i siedemdziesiąt pięć pensów napiwku. H U RRA !” „Zabrałam tatę na wizytę do lekarza. Dzieje się!” „Oglądam Coronation Street z rodzicami. Życie na krawędzi”. „Widok z mojego okna… Uwielbiam ślepe uliczki”. Miała wrażenie, że w ostatnich miesiącach jej świat drastycznie się skurczył: od oceanów, gór, plaż i lasów tropikalnych do rozmiarów domu jednorodzinnego na przedmieściach, beznadziejnej kawiarni dwie ulice dalej i raz w tygodniu trasy autobusowej do college’u. Widziała siebie jako cyfrową mapę, którą ktoś przybliżał i przybliżał, aż w końcu reszta planety zniknęła bez śladu. Odległe horyzonty i przygody wydawały się teraz tak nieprawdopodobne jak fala upałów w styczniu. Mimo że ostatnio właściwie nawet lubiła towarzystwo rodziców, miała już dość mieszkania w ich domu. Bardzo brakowało jej niezależności; nie tylko podróżniczego stylu życia, lecz także małych rzeczy: wychodzenia bez zapowiedzi i konieczności tłumaczenia, o której wróci; gotowania, kiedy zachciało jej się jeść, zamiast dostosowywania się do pór posiłków rodziców; przełączania kanałów telewizyjnych

bez pytania… Trudno było mieszkać z mamą i tatą, nawet jeśli nalegali, że będą gotowali i wszystko za nią prasowali. Wszystkie te gadki szmatki… „Czy ktoś widział moje okulary?” „Herbata gotowa!” „Włóż na siebie coś porządnego, dobrze, kochanie? Za parę minut wpadnie babcia”. „Jak długo będziesz brała ten prysznic?” Poza tym naprawdę brakowało jej wrzucania od czasu do czasu czegoś ekscytującego na Facebooka. „Sophie Frost… naprawdę zazdrości wam wszystkim tego, co robicie”. „Sophie Frost… jak tak dalej pójdzie, będzie musiała zdmuchiwać kurz z paszportu”. „Sophie Frost… nie ma nic do powiedzenia”. Najgorsze było to, że nie wyobrażała sobie, by coś mogło się niebawem zmienić. Szczerze mówiąc, została bez grosza. Gdyby nawet wiedziała, dokąd chce się teraz wybrać (nie wiedziała), nie miała jeszcze pieniędzy ani na bilet lotniczy, ani na wynajem mieszkania do momentu wyjazdu. Na dodatek była zobowiązana uczyć włoskiego co najmniej do Wielkanocy, nie mogła się teraz wycofać. Może tak wygląda dorastanie – prawdziwe życie. Może musiała po prostu zakasać rękawy i sobie z tym poradzić. Spojrzała jeszcze raz na posty znajomych, czując ukłucie zazdrości. Wszyscy zdawali się mieć coś niezwykłego do zakomunikowania. „Matt Howard: Uczę się nurkowania. Musicie tego spróbować!” „Nell Shepherd: Znowu zostałam dumną ciocią. Wczoraj Josie i Robowi urodziło się dziecko numer dwa. Chłopiec! W przyszłym tygodniu przylatuję, żeby się z nimi zobaczyć”. „Ella Fraser: Za dwa tygodnie Marakesz. Ktoś chciałby się tam spotkać?” „Dan Collins…” Wlepiła wzrok w ekran, na którym pojawiła się nowa informacja. Dan Collins? Widok jego imienia spowodował skok adrenaliny, która rozeszła się po całym jej ciele. Nie mogła się powstrzymać od stłumionego okrzyku radości, gdy przeczytała to, co napisał. „Dan Collins: Wróciłem do Manchesteru. Tęskniliście za mną?” Jej oddech stał się płytki i gwałtowny, a w piersiach poczuła ból, gdy patrzyła na zdjęcie profilowe, na którym uśmiechał się znad piwa pitego w tym czy innym barze. Potem zamknęła laptopa, by nie napisać czegoś, czego by żałowała (K I ED Y MO GĘ CI Ę ZN O WU ZO BA CZY Ć? ? ? ) i poszła zaparzyć sobie herbaty. Wszystko wydawało się nierealne i falowało jej przed oczami, miała wrażenie, że podłoga w kuchni chwieje się i przechyla, gdy po niej idzie, w jej głowie kołatały się przeczytane przed chwilą słowa. „Dan Collins: Wróciłem do Manchesteru. Tęskniliście za mną?” Dan Collins: Manchesteru. Tęskni? Tęskni? Tęskni? O mój Boże. Ostatnio widziała go przez strumienie łez na lotnisku w Sydney trzy lata temu, gdy odlatywał z jej życia. Oczywiście, że tęskniłam, Dan, pomyślała żałośnie. Nigdy nie przestałam tęsknić, ty idioto. – Nie chcę, żebyś wyjeżdżał – wychlipała, gdy uścisnęli się po raz ostatni. – Spotkamy się jeszcze – powiedział jej we włosy. – Ma m ta ki e p r ze c zuc i e. Pewnie mówił to wszystkim kobietom. W końcu jakoś potrafił się od niej oderwać i polecieć do Auckland. Dzięki i do zobaczenia, miło było, ale teraz mam inne plany.

Miło to za mało powiedziane, Sophie przeżyła siedem najlepszych miesięcy w swoim życiu, gdy podróżowała z nim po Australii. Wspierali się przy okropnych pracach dorywczych (jej najgorsza: plantacja bananów w Queensland, którą regularnie nawiedzały węże i karaluchy; jego najgorsza: domokrążca, kiedy musiał przebierać się za truskawkę i unikać pobicia). Wynajęli samochód i zwiedzili Góry Błękitne, Wielką Wyspę Piaszczystą i Noosa; spanikowali po grzybach w Nimbin i zaśmiewali się podczas zakrapianych alkoholem nocy w Sydney. W sylwestra poszli razem na plażę w Coogee i kąpali się nago. Powiedziała „Kocham cię” i po raz pierwszy w życiu naprawdę to czuła. Aż pewnego pogodnego sobotniego wieczoru powiedział jej, że wyjeżdża. Termin ważności australijskiej wizy wygasał i Dan musiał złapać samolot. Świetnie się bawił, ale… – Mogłabym polecieć z tobą – wypaliła, jedno uderzenie serca później. Weszli na targ w Glebe. Powietrze wypełniły dudnienie bębnów i zapach smażonej cebuli. Pobliskie stoiska oferowały wróżenie z kart tarota, używane levisy, masaże głowy i lody sojowe. – Nie musisz tego robić – powiedział. Parę metrów dalej ktoś żonglował ognistymi pochodniami; wokół zebrał się entuzjastycznie klaszczący tłum. – Wiem, że nie muszę – odparła. Odwrócił się do niej z pełnym żalu wyrazem twarzy. – Może powinniśmy po prostu… – zaczął i wzruszył ramionami. Chinka w podeszłym wieku chwyciła Sophie za ramię. – Hej, panienko, masaż? – spytała, wskazując gestem swoje stoisko. Sophie ją zignorowała. – Co masz na myśli? – Cóż… nie wybrałem się w podróż, by stworzyć związek. Było kapitalnie, nie zrozum mnie źle, uwielbiam z tobą przebywać, ale… – Chcesz masaż? – Nie! – Sophie prawie krzyknęła na kobietę, uwalniając ramię. Dygotała, targ przed nią przypominał teraz kalejdoskop, był jakby pokruszony na rozedrgane części. – Nie musimy być w związku – powiedziała, pragnąc, by to nie brzmiało tak desperacko. – Możemy po prostu… spędzać razem czas. – Proszę pana? Hej, proszę pana. Chcesz pan masaż? – Nie, dzięki. – Złapał Sophie za rękę i poszli w głąb targu. – Posłuchaj, jesteś naprawdę świetna. Jesteś absolutnie rewelacyjna, zabawna i zachwycająca. I gdybyśmy byli teraz w Anglii, żyli zwykłym życiem, pewnie chciałbym… nie wiem… poślubić cię albo coś równie szalonego. Ale… Zamknęła oczy. Dlaczego musiało być jakieś „ale”? – Ale ta wyprawa miała być dla mnie. Rozumiesz? Ja, Dan i samotna podróż dookoła świata. Trochę chciałbym, żeby tak zostało. Nieopodal odbywały się jakieś warsztaty gry na bębnach i Sophie miała wrażenie, że dźwięk powoduje wibracje w każdej jej kości. Dan musiał prawie krzyczeć, żeby go dosłyszała. Patrzyła na niego, starając się nie rozpłakać i zastanawiając się, jak mogła tak opacznie wszystko zrozumieć. – Ale myślałam… – udało jej się powiedzieć. Przełknęła ślinę. Nieprzerwane dudnienie przyprawiało ją o zawrót głowy. Podniosła głos. – Myślałam, ŻE SI Ę K O CH A MY !

Akurat w chwili, gdy wykrzykiwała te słowa, bębny ucichły. Wszyscy odwrócili głowy i spojrzeli na wrzeszczącą Brytyjkę o czerwonej twarzy, która wybuchła płaczem i uciekła, na oślep przepychając się przez tłum. Ech. Nieszczęśliwe czasy. Mimo całego jej płaczu, dąsania się, a gdy zupełnie straciła godność, usilnego błagania, wyjechał tydzień później, na koniec przytulając ją niezobowiązująco. To wszystko. Zostawił ją samą, zdezorientowaną, tęskniącą za nim do tego stopnia, że nie mogła trzeźwo myśleć; nie była w stanie jeść, spać czy nawet sklecić zdania. To nie w porządku! To takie niesprawiedliwe! Przecież powiedział, że ożeniłby się z nią, gdyby byli w Anglii. Słyszała to na własne uszy. Jak można wyznać komuś coś takiego, a potem odlecieć do innego kraju bez tej osoby? To nie miało sensu. W końcu złamała wszystkie swoje zasady i kupiła bilet do Auckland, dokąd poleciała dziesięć dni po Danie w nadziei, że go odszuka. Niestety, zdążył całkiem zniknąć, rozpłynąć się w bezmiarze Nowej Zelandii. Nieważne, ile wiadomości mu zostawiała, jak bardzo się upokarzała, włócząc się po ulubionych miejscach spotkań podróżników i pokazując wszystkim jego zdjęcie („Widziałeś tego człowieka?”), spotykała się tylko z brakiem reakcji z jego strony oraz z przeczącymi odpowiedziami i współczującym spojrzeniem ze strony wszystkich innych. Odjechał. Na długo. I nigdy go nie zobaczy, mimo że zawsze rozglądała się za tą piegowatą twarzą i szerokim uśmiechem, nadstawiała uszu, czy nie usłyszy gdzieś jego charakterystycznego, zbyt głośnego śmiechu. Niby wciąż byli znajomymi na Facebooku, ale to o niczym nie świadczyło; prawie nie aktualizował swojego statusu, a ostatnio, gdy sprawdzała, miał sześciuset takich „znajomych”. Raz po pijaku przejrzała wszystkich, zadręczając się zgadywaniem, z iloma kobietami spał. Może jego pasja to namiętny, przelotny romans na każdym kontynencie? Nie wyglądał na tego typu faceta, ale może po prostu była naiwna. – Wszystko w porządku, kochanie? – spytała mama, wchodząc do kuchni i widząc ją siedzącą nieruchomo nad blatem z kubkiem, a w nim wciąż suchą torebką herbaty. – Eee… tak – odpowiedziała nieobecnym tonem, zagubiona w spirali zalanych słońcem wspomnień. Dan Collins wrócił i przebywał w tym samym kraju co ona. Zaledwie sześćdziesiąt pięć kilometrów stąd, zaraz po drugiej stronie Peak District. Musiała go znów zobaczyć. – Mamo, mogę otworzyć butelkę wina? – spytała, czując nagłą potrzebę złagodzenia tego niespodziewanego ogromnego wstrząsu. Herbata nic tu nie poradzi. – Oczywiście – odparła Trish. – Częstuj się – zawahała się. – Na pewno wszystko w porządku? Sophie posłała jej znikomy, dzielny uśmiech. – Wszystko gra – powiedziała. Następny dzień w pracy był jeszcze nudniejszy niż zwykle. Deszcz siąpił i wyglądało na to, że każdy klient jest w okropnym humorze. Jej szef Grant przypuszczalnie pojechał do hurtowni dla przedsiębiorców, choć była pewna, że widziała, jak pół godziny wcześniej wślizgiwał się do pubu po drugiej stronie ulicy. W tym czasie miała zająć się wszystkim sama. Już dwukrotnie poparzyła się o ekspres do kawy, potem rozochocony brzdąc wpadł na stół, uderzając się w głowę i rozlewając napoje po całej podłodze. Podczas gdy zegar rozwlekał każdą nudną, bezmyślną minutę, ona bezwiednie wpatrywała się w drzwi, pragnąc, by pojawił się w nich Dan i zabrał ją gdzieś daleko od tego wszystkiego.

„Popełniłem straszliwy błąd – powiedziałby. – Przetrząsnąłem cały świat, żeby cię znaleźć. Ucieknijmy razem i żyjmy długo i szczęśliwie!” Właśnie wtedy otworzyły się drzwi. Sophie odwróciła się w szaleńczym przypływie optymizmu, ale ku jej rozczarowaniu nie był to ani Dan, ani nawet powracający z pomocą Grant, tylko rudowłosa kobieta walcząca z parasolką i lodowatym przeciągiem. Sophie nagle zdała sobie sprawę, że to jej kursantka, Catherine. – O, cześć – przywitała ją. – Jak się masz? Nowo przybyła złożyła parasol i wstawiła go za drzwi. – Cześć! – powiedziała zaskoczona. – Nie wiedziałam, że tu pracujesz. – Tak, niestety – kwęknęła Sophie, zanim zdążyła się powstrzymać. – Mieszkasz gdzieś w okolicy? Nigdy cię tu nie widziałam. – Mieszkam w Wetherstone, ale kilka razy w tygodniu mam zmianę w sklepie Cancer Research[21] dosłownie parę budynków stąd – powiedziała Catherine, zdejmując szalik. – Właśnie uciekł mi autobus, a na zewnątrz jest tak okropnie, że postanowiłam napić się kawy, żeby sobie osłodzić oczekiwanie na następny. – Dobry pomysł – powiedziała Sophie. – Usiądź, przyniosę kawę. Masz ochotę na coś jeszcze? Ciasto? Herbatnik? Catherine spojrzała na wystawione ciasta, potem z niechęcią pokręciła głową. – Lepiej nie – odmówiła. – Oszczędzam. Ciągle jeszcze nie znalazłam pracy. Sophie zniżyła głos. – Ale dzisiaj obowiązuje specjalna promocja. Darmowe ciasta, tylko dla uczestników kursu włoskiego. Podejdź i wybierz, które ci się podoba. – Jesteś pewna? Nie będziesz miała przez to kłopotów? – Nie. Szef jest w pubie, a kiedy wróci, niczego nie zauważy. Mów, które chcesz. Sophie przyrządziła każdej z nich po kawie, podczas gdy Catherine zastanawiała się nad ciastem. W końcu wskazała na kawałek bloku czekoladowego. – Dobry wybór – powiedziała Sophie, wsuwając go na talerz. – Nie będzie ci przeszkadzać, jeśli się przysiądę? Nie miałam przerwy przez cały dzień. – Czuj się jak u siebie – odparła Catherine z uśmiechem. Usiadły przy stoliku obok kontuaru, tak by Sophie mogła odejść na chwilę, by obsłużyć nowych klientów, jeśli zajdzie potrzeba, ale wyglądało na to, że deszcz wymiótł wszystkich z High Street. Catherine uszczknęła kawałeczek ciasta i włożyła sobie do ust. – Pycha – powiedziała. – To od kiedy tu pracujesz? Na pewno nie od dawna, wciąż jesteś taka szczupła. Gdybym ja przez całe dnie podawała takie pyszności, po tygodniu wyglądałabym jak szafa trzydrzwiowa. – Spowszedniałyby ci, wierz mi – zapewniła Sophie. – Zaczęłam tuż przed Bożym Narodzeniem. Wcześniej przez parę lat byłam we Włoszech. – Pamiętam, że o tym wspominałaś. Sorrento, prawda? Pracowałaś tam, studiowałaś czy po prostu zrobiłaś sobie wspaniałe, długie wakacje? – Pracowałam. W barach i kawiarniach – odparła Sophie. – Niezbyt to emocjonujące, ale w jakiś sposób za granicą wydaje się mniej uciążliwe, jeśli wiesz, co mam na myśli.

– Boże, tak. Wykonywałam okropne prace, kiedy jeździłam po Europie pociągiem. Byłam pokojówką, sprzątaczką, barmanką… Robisz, co musisz, no nie? – Właśnie. A kto by się przejmował, skoro można po wyjściu z pracy od razu iść na plażę? Wyjrzała przez okno – wciąż lało. – Dziwnym trafem w lodowatym, zimowym Sheffield trudno tak funkcjonować. – Ale jesteś też nauczycielką – przypomniała jej Catherine. – Wydaje się, że wszystkim bardzo podoba się ten kurs. Mnie na pewno. Sophie uśmiechnęła się do niej. – Dzięki. Tak, lubię uczyć, ale to tymczasowa praca, parę godzin w miesiącu. Nie wiem, co pocznę, kiedy kurs się skończy. – Bezmyślnie bawiła się łyżeczką. – Miałam zamiar trochę zaoszczędzić i znów ruszyć w świat, ale… – Ale…? – Zachęciła Catherine, gdy Sophie urwała w pół zdania. – Ale w pewnym sensie podoba mi się to, że wróciłam do kraju. Och, sama nie wiem. – To co cię powstrzymuje przed pozostaniem tu? – spytała Catherine z zaciekawieniem. – Cóż, wiem, że pogoda nie jest teraz najcudowniejsza. Myślę, że wszystkich nas kusi, żeby odlecieć w stronę słońca. Ale czy jakaś część ciebie nie chciałaby… się ustatkować? Sophie zmarszczyła nos i spróbowała złożyć myśli w spójne zdanie. – W ustatkowaniu się przeraża mnie to, że jest się wtedy szczerym – powiedziała z wahaniem. – W ten sposób powiedziałabym: taka jestem. Oto, co mogę zrobić. Jestem nauczycielką albo lekarką, albo mężatką z piątką dzieci. I to wszystko. Catherine zmarszczyła brwi, nie nadążając za jej tokiem myślenia. – Za to kiedy podróżujesz, tak naprawdę nic nie wiadomo. Wciąż możesz zrobić potencjalnie wszystko, być kimkolwiek zechcesz. Dopiero gdy się zatrzymujesz i faktycznie próbujesz robić te rzeczy, odkrywasz swoje możliwości, tak mi się wydaje. Boże. Robiło się z tego bardzo głębokie i znaczące spotkanie. Nigdy wcześniej nie wypowiedziała tej myśli na głos, ba, nawet nie sformułowała jej we własnej głowie. – Ale tak chyba powinno być – odparła Catherine. – Każdy musi w końcu podjąć decyzję, co będzie robić. Nawet ja. – A co, jeśli nie potrafię zrobić żadnej z tych rzeczy? Boję się tego. Kiedy wyjechałam, nie miało znaczenia, że jestem tylko kelnerką i nie zajmuję się niczym ambitniejszym; mogłam sobie myśleć: „Och, oczywiście znalazłabym świetną pracę w Anglii, gdybym zechciała, ale wolę podróżować i poznawać świat”. To mi pasowało. Catherine pokiwała głową. – I martwisz się, że jeśli zostaniesz tutaj, ludzie zaczną osądzać cię za to, że nie robisz nic imponującego; będą zakładać, że pracujesz jako kelnerka, bo to wszystko, na co cię stać. – W zamyśleniu upiła łyczek kawy. – Chyba jedziemy na tym samym wózku. Nigdy nie miałam porządnej pracy, bo mój mąż… Zresztą, to długa historia. A teraz muszę się rozejrzeć za jakimś zajęciem i okazuje się, że niewiele jest rzeczy, którymi mogłabym się zająć. Praca albo jej brak potrafią zdefiniować człowieka. – Tak. Właśnie o to chodzi. A praca tutaj… – zatoczyła ramieniem półokrąg – definiuje mnie jako nieudacznika. – Kto tak mówi? Nikt z twojej grupy tak nie uważa. Wszyscy myślimy, że jesteś genialna.

Sophie uśmiechnęła się z wdzięcznością. – To bardzo miłe z waszej strony, ale nie jestem ani wykwalifikowana, ani nawet specjalnie doświadczona. To tylko następna podróbka autorstwa Sophie Frost – westchnęła głęboko. – Szczerze mówiąc, martwię się, co myślą o mnie rodzice. Nie powiedzieli tego na głos, ale wiem, że życzyliby sobie, żebym się zajęła czymś bardziej prestiżowym. – Sophie, posłuchaj mnie. Jako matka chcę tylko, żeby moje dzieci były szczęśliwe. Tego sobie dla nich życzę przede wszystkim. I mogę się z tobą założyć o cokolwiek zechcesz, że twoi rodzice czują to samo. – Tak, ale… – Znajoma postać wyłoniła się z pubu Hare and Hounds i lekko się zataczając, wstąpiła na chodnik. – O rany, mój szef się zbliża. Lepiej wrócę na stanowisko. – Przechyliła się przez stolik i pocałowała Catherine w policzek, nim odeszła. – Dziękuję. Jesteś pierwszą osobą, z którą w ogóle mogłam o tym porozmawiać. Czuję się o niebo lepiej, tylko dlatego, że to z siebie wyrzuciłam. – To dobrze – powiedziała Catherine. – I niezależnie od tego, co o tym pomyślisz: nie jesteś nieudacznikiem. W najmniejszym stopniu. Twoje zajęcia są główną atrakcją całego mojego tygodnia. Mówię poważnie. – Dziękuję. Cieszę się, że to słyszę – odparła wzruszona Sophie. – Cóż, to prawda. Masz wielki potencjał. – Zerknęła na zegarek. – Lepiej już pójdę, autobus przyjeżdża za minutę. Nie zamartwiaj się, dobrze? Niedługo odnajdziesz swoje powołanie, jestem tego pewna. Dzięki za ciasto! – Polecam się. – Widząc nadchodzącego Granta, Sophie szybko uprzątnęła kubki i talerz po cieście, całym sercem żywiąc nadzieję, że Catherine ma rację.

Rozdział 21 La cena – kolacja

W środę wieczorem Anna szykowała się na kolację z Joem i dziwnie się z tym czuła. Wyjście do restauracji z innym mężczyzną, nawet jeśli tylko w celach zawodowych, w jej mniemaniu ocierało się o zdradę. „To przecież nie jest randka”, przypominała sobie stanowczo, układając włosy w wielkie fale i usuwając nadmiar szminki. Joe wyświadcza jej tylko przysługę, pomaga, to wszystko. Nic wielkiego. Krytycznym okiem przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze. Nie chciała wyglądać jak wamp ani być nadmiernie wystrojona (Joe wystraszyłby się na śmierć), ale to jednak nowa i ekskluzywna restauracja, nie bardzo więc mogła się tam pokazać w znoszonych dżinsach i converse’ach. Zdecydowała się na szmaragdowozieloną luźną minisukienkę z króciutkimi rękawkami, znalezioną na wyprzedaży w Reissie oraz czarne skórzane szpilki. W końcu jednak stwierdziła, że te buty to już przesada. Włożyła botki na wysokim obcasie i z aprobatą skinęła głową. Lepiej. Teraz nie wygląda na przesadnie odstawioną. Jeszcze śliczna, czarna pelerynka, błyszcząca czarna torebka i Anna była całkiem gotowa. W chwili, gdy miała wychodzić z mieszkania, przypomniała sobie, że może przydać jej się notatnik, w którym szczegółowo opisze menu i samą kolację. Przecież w gruncie rzeczy szła tam do pracy. Schowała go do torebki i pospiesznie wyszła. Umówiła się z Joem w Porter Brook na drinka przed kolacją. Gdy się pojawiła, czekał już przy barze z gorzkim piwem w dłoni. Czy jej się zdawało, czy jego oczy powiększyły się odrobinę, gdy zobaczył ją wystrojoną w najlepszą kreację? – Gorąca laska na dwunastej – zażartował, gdy podeszła, udając, że rozluźnia kołnierz koszuli. – Myślę, że temperatura wzrosła tu właśnie przynajmniej o stopień. – Och, cicho bądź – powiedziała, przewracając oczami. – Poproszę kieliszek czerwonego wina – zwróciła się do barmanki i usiadła na stołku obok niego. – Jak ci się udał popołudniowy wywiad? Przekonałeś już Tigers, by pozwolili ci zostać drużynową maskotką? – Jeszcze nie. Dranie. Prezentowałbym się tak dobrze w tym kostiumie tygrysa i w ogóle. – Uśmiechnął się do niej. – Poszło nieźle. Spotkałem się z Seanem Daviesem, żeby mieć świeże informacje, pamiętasz go? – Nigdy o nim nie słyszałam. – Słyszałaś. Grał dla Tigersów jako nastolatek, przeszedł do Harlequins po jednym doskonałym sezonie. Marla ma obok biurka duży plakat z nim. Wygląda, jakby miał grać w boysbandzie. – A, ten. Już wiem. Jedyny gracz rugby, który nie ma złamanego nosa ani zdeformowanych uszu. – Daj mu czas. Ale owszem, wygląda porządnie. Potrafi nawet sklecić zdanie, co zawsze jest dodatkowym atutem. Uważa też, że ma wielkie szanse dostać się do składu Walii w Pucharze Sześciu Narodów. – Ho, ho – skomentowała Anna, płacąc za swoje wino. Nie była fanką rugby. – Wielkie „ho, ho” – zgodził się Joe, ignorując jej sarkazm. – Bo jeśli tak się stanie, będę relacjonował mecze na oficjalnym kanale z Sheffield. Zwycięstwo! Wzięli swoje drinki i usiedli przy stoliku. – Opowiadaj – zaczął Joe swobodnym tonem. – Jak twoje poszukiwania taty? Dowiedziałaś się

czegoś więcej? Anna zaczęła mówić o zdjęciu, o Rimini i o tym, jak Sophie może jej pomóc. – Kiedy tylko zdobędę trochę więcej informacji, wskakuję w samolot i ruszam na poszukiwania do Rimini, poczekaj tylko. – Gratuluję – powiedział. – Mam nadzieję, że to zrobisz. – Mam przeczucie, że tak będzie – odparła. – Śniło mi się to, wiesz. Jestem tam, we Włoszech, widzę go po drugiej stronie ulicy, tylko przez chwilę, a wtedy wszystko zaczyna się dziać jak w zwolnionym tempie. W moim śnie wyglądamy naprawdę podobnie, więc biegnę do niego, on mnie zauważa i oczy mu się jakby rozświetlają, bo orientuje się, że jestem jego córką, po prostu to widzi… Przerwała, czując się niepewnie, że tak bez skrępowania, publicznie opowiada swój sen, ale Joe potakiwał. – Chyba tego chciałabyś najbardziej, prawda? Żeby po prostu rozpoznał w tobie córkę i żeby natychmiast wytworzyła się między wami więź? Anna wzruszyła ramionami. – Wiem, że to wszystko stawianie zamków na lodzie. Ale tak, o czymś takim marzę. – Upiła łyk wina. Było letnie i przydymione. – Nie wiem, co potem. Może, jeśli będziemy się doskonale dogadywać, zostanę z nim na trochę we Włoszech. – Odeszłabyś z „Heralda”? – No, wiesz. Może. – Naprawdę zostawiłabyś bezkompromisową lokalną gazetę z Sheffield dla mieszkania we Włoszech? Zrezygnowałabyś z tego wszystkiego? Uśmiechnęła się. – Trudno to pojąć, co? Ale możliwe, że mam tam całą rodzinę, o której dotąd nie miałam pojęcia. Chciałabym ich poznać, nie chciałbyś na moim miejscu? Poza tym i tak marzy mi się odmiana. Sądzę, że doskonale odnalazłabym się we włoskim stylu życia, pod tamtejszym słońcem i z przepysznym jedzeniem. – To ostatnie przypomniało jej, co mieli robić. Spojrzała na zegarek. – Cholera, musimy iść, bo się spóźnimy. Torując sobie drogę do drzwi pomiędzy krzesłami i stolikami, Anna zauważyła nagle Freddiego z kursu włoskiego, stojącego w drugim końcu pubu. Jaki ten świat jest mały! Właśnie miała go zawołać, kiedy przechylił się przez stół i objął siedzącego naprzeciw niego dużego faceta w koszuli w tureckie wzory. – O! – wykrzyknęła. – Freddie jest gejem? – Co? – spytał Joe, niemal wpadając na jej plecy. – Nic – odparła, idąc w stronę wyjścia. „Nita będzie tym rozczarowana”, pomyślała. Na zewnątrz panował chłód, na ciemnym niebie pobłyskiwały gwiazdy. Anna zaczęła żałować, że nie wzięła cieplejszego okrycia. Na szczęście nie musieli iść daleko, po chwili, omijając kilka hałaśliwych grup studentów i gromadek dziewcząt spędzających wieczór na przemieszczaniu się chwiejnym krokiem od jednej winiarni do drugiej, dotarli na miejsce. W restauracji Enrico’s do niedawna mieścił się Mulligan’s Bar – irlandzki pub znany z awanturniczych nocy i nielegalnych posiadówek po zamknięciu. Teraz lokal wyglądał o wiele porządniej, nad drzwiami wisiał nowy, elegancki szyld, wnętrze było świeżo odmalowane, a na stolikach

migotały świeczki typu tea light. Gdy tylko przekroczyli próg restauracji, Anna wyczuła czosnek i pieczone warzywa, na co jej żołądek zareagował radosnym, zniecierpliwionym burczeniem. Starszy kelner wskazał im stolik i podał oprawione w skórę menu, a także kartę win. – Dobry wybór – powiedział Joe, rozglądając się wokół po oświetlonym miękkim światłem wnętrzu, czystych, wyprasowanych obrusach i mieszczącej się na tyłach restauracji otwartej kuchni, w której uwijało się trzech kucharzy. Sięgnął po kartę win. – Zakładam, że nie będziemy tego potrzebowali? Dla dobra recenzji musisz zachować trzeźwość umysłu, prawda? Anna spojrzała na niego. – Żartujesz, prawda? Dawaj to natychmiast. Mamy pracę do wykonania, słoneczko. Nie mogę napisać dobrej recenzji bez wypróbowania alkoholu, nie sądzisz? – Jak zawsze profesjonalna. – Wiesz o tym. – Przebiegła wzrokiem listę roczników. Białe, czerwone, różowe, musujące… Uniosła wzrok i posłała mu uśmiech. – Jaki jest twój ulubiony alkohol? Ja chyba spróbuję prosecco. – I to mi się podoba. Popatrzmy. Przekornie odsunęła od niego kartę. – Myślałam, że chcesz zachować trzeźwość umysłu? – Ja? Nigdy. Martwiłem się o ciebie. Nie mogę pozwolić, żebyś napruła się w pracy. Uniosła brew. – To brzmi jak wyzwanie. Oboje się zaśmiali. – Nawet jeśli urżniesz się w trupa, i tak napiszesz lepszy tekst niż Marla – powiedział. – Więc powiem tak: do dna. Nieoczekiwany komplement sprawił, że Annę przeszedł dreszcz. – Dzięki – powiedziała. – Wiesz co, zaszaleję i wezmę koktajl. Nasi czytelnicy na pewno chcieliby, byśmy z myślą o nich spróbowali szerokiej gamy alkoholi. Nie możemy się zadowolić nudnym starym białym winem czy czymś w tym rodzaju. – Jakie to miłe z twojej strony, że tak o nich dbasz – powiedział. – Ja też tak zrobię. – Zajrzał w listę win. – Bellini, pasuje idealnie. – Mrugnął do niej. – Do Wenecji… – Jesteśmy w Sheffield. – Nie psuj tego. No już, to twoja szansa na jeden wieczór wyśnić swój włoski sen. Spojrzała na niego przeciągle. – Nie słyszysz dzwonów z campanile? Chlupotu wody rozbryzgującej się o gondole? Trzepotu skrzydeł tysięcy gołębi wzbijających się z placu Świętego Marka? – Mówisz tak, jakbyś dobrze znał to miejsce – zauważyła zaskoczona. – Tak, byłem tam w zeszłym roku z Julią. – Och. – Julia. Słynąca z urody Julia, dziewczyna Joego. – Co chciałbyś zjeść? – spytała, zmieniając temat. Przez parę chwil uważnie studiowali menu. Wszystko zapowiadało się przepysznie, ale Anna mimowolnie odczuwała rozczarowanie, że cała karta dań była zapisana po angielsku. Szkoda – miała nadzieję zaimponować Joemu włoskim słownictwem, tłumacząc mu nazwy różnych potraw. Czy to nie odrobinę żałosne?

Tak. Ponieważ on miał dziewczynę, a ona chłopaka, przypomniała sobie surowo. Z tego powodu nie powinna chcieć zaimponować ani Joemu, ani żadnemu innemu mężczyźnie. Co się z nią działo? – Dobry wieczór. Czy są państwo gotowi, by zamówić drinki? Kelner pojawił się za nimi znikąd i stał w usłużnej pozie, z długopisem uniesionym nad notatnikiem. – Myślę, że możemy już złożyć zamówienie – odparł Joe. – Anno? Spojrzała na niego, a on uśmiechał się do niej w tak słodki, czuły sposób, że zakręciło się jej w głowie. – Eee… – zaczęła, próbując wziąć się w garść. – Ja poproszę Spring Sling. – Dla mnie Bellini. Dzięki. – A jeśli chodzi o jedzenie, może powinniśmy zamówić bruschettę? – Jak najbardziej. I oliwki. – Oczywiście. Bruschetta i oliwki. Dziękuję. Kelner był Włochem; Anna poczuła ekscytację, słysząc jego akcent. Ledwie udało jej się powstrzymać, by nie spytać, skąd pochodzi. Di dove sei? Jeszcze parę drinków i zacznie wyciągać z torebki zdjęcia ojca i pokazywać kolejno kelnerom, pomyślała. „Widziałeś tego człowieka?” – Hej, a w ogóle, dziękuję ci – powiedział Joe, gdy kelner znów zniknął. – Za pyszną, darmową kolację. – To ja dziękuję, że przyszedłeś – zaoponowała Anna. – Co przypomina mi… – Zaczęła szperać w torebce w poszukiwaniu notatnika. – Że powinnam spisać pierwsze wrażenia z tego miejsca, zanim wypijemy za dużo. – Zawsze na posterunku, Sondro[22]. – Ba! – przytaknęła i zaczęła notować. – Dobra obsługa – mamrotała przy tym. – Świece. Porządne menu, nie sądzisz? Pokiwał głową. – Porządne menu. – Kelner prawidłowo wymówił „bruschetta” – kontynuowała. Jej pismo stawało się coraz bardziej chaotyczne i skrótowe. – Miła, gwarna atmosfera, coś ponad trzydzieści osób, dobrze mówię? – Muzyka trochę gówniana, jak na mój gust. Wnioskuję, że właściciel lubi delikatnego rocka. Wsłuchali się w nuty rockowych ballad. Anna zmarszczyła nos. – Beznadziejna muzyka – zapisała, po czym odsunęła notatnik, gdy kelner wrócił z drinkami. – Wystarczy. Recenzja składa się w całość. – Właściwie to już sama się napisała – zgodził się Joe, gdy kelner ostrożnie stawiał przed nimi koktajle. – Zdrowie! – Salute! – powiedziała Anna. Stuknęli się kieliszkami. – Szczęścia… – I tobie. Kelner odchrząknął, na co oboje podskoczyli, zupełnie zapomniawszy o jego obecności. – Czy chcą już państwo zamówić dania? – spytał, a Anna i Joe zaczęli chichotać. W miarę jak upływał wieczór, świat zdawał się kurczyć do rozmiarów ich dwuosobowego stolika rozświetlonego płomieniami świec. Anna nie pamiętała, by kiedykolwiek naśmiała się tyle przy kolacji. Poradzili sobie z wyborem drinków, zgodnie przyznając pierwsze miejsce PornStar Martini (marakuja, wódka i szampan), a potem wmusili w siebie deser. Zdanie „Dla dobra recenzji” stało się sloganem

wieczoru. Gdy w końcu poprosili o rachunek, ten okazał się pokaźny. Anna wręczyła kelnerowi kartę płatniczą z nadzieją, że: a) nie zostanie odrzucona, b) gazeta zwróci pełną sumę. W notatkach na karteczce samoprzylepnej Marla nie poinstruowała jej co do ograniczeń budżetowych, a ona sama nie pomyślała, by spytać o to Imogen. Oj tam. Nawet jeśli znacznie przekroczyła limit i będzie musiała dodatkowo zabulić, ta kolacja była tego warta. Świetnie się na niej bawiła. Niechętnie kończąc wieczór, nie spieszyła się przy wstawaniu i zapinaniu peleryny. – Cóż… – powiedziała z ociąganiem. – Było przemiło. Ale chyba… – Moglibyśmy pójść na ostatniego drinka – przerwał. – To znaczy, jeśli chcesz. Jest dopiero po dziesiątej. Serce zabiło jej mocno. – Świetny pomysł – odpowiedziała, czując w środku ciepły żar. Joe nie sprawiał wrażenia, że spieszy się do Julii. Na nią zaś czekało tylko puste mieszkanie pełne gratów Pete’a. – Co myślisz o tym, żeby zrobić to w Lescarze? Mam na myśli drinka, nie… Ratunku. To, co mówiła, nie przechodziło już przez żaden filtr. Zaczęła iść w stronę drzwi, by nie mógł zauważyć, jak bardzo była wytrącona z równowagi i poczerwieniała na twarzy. – Brzmi dobrze – powiedział, podążając za nią. Lescar, stylowy pub o ciemnych ścianach, z ogródkiem piwnym i doskonałymi niedzielnymi obiadami, był oddalony tylko o pięć minut drogi, w stronę jej domu. Zanim jednak skręcili w tym kierunku z głównej ulicy, musieli minąć Nando’s. Spojrzenie Anny przykuło dwoje ludzi siedzących przy stoliku tuż za szybą. Jednym z nich był Pete. Drugim – nieznana Annie kobieta o krótkich kasztanowych włosach. Anna przystanęła i chwiejąc się na obcasach, obserwowała jak we śnie, jak ta dwójka pochyla się ku sobie nad stolikiem i całuje. – O mój Boże – przełknęła ślinę, nie potrafiąc oderwać od nich wzroku. Wino, koktajle i całe to jedzenie zaczęły nieprzyjemnie wirować w jej żołądku. Bolało ją serce. Kim była ta kobieta? Dlaczego Pete ją całował? Teraz nawet położył dłoń na jej twarzy, wyglądało na to, że ich usta skleiły się ze sobą w niepohamowanej namiętności. – Wszystko w porządku? Co się dzieje? Wzdrygnęła się, słysząc głos Joego. Zapomniała, że w ogóle tam był. – To… – Anemicznie otworzyła i znów zamknęła usta. Nic już nie wydawało się realne – śmiech i świetne jedzenie w Enrico’s, recenzja, którą musiała napisać następnego dnia, widok jej chłopaka całującego inną kobietę. Nagle poczuła dotkliwy chłód, otuliła się więc ciasno peleryną. – Muszę iść – wydusiła. – Przepraszam, właśnie przypomniałam sobie… – Zawiodły ją wszystkie wiarygodne wymówki. – Zobaczymy się jutro, dobrze? – Nie rozumiem. Co się stało? – Przepraszam, Joe – powiedziała. O, nie. Czyżby miała się rozpłakać? Tylko nie to, proszę. – Nie mogę… – Podniosła ręce. – Cześć. Wyglądał na zdezorientowanego, nawet oszołomionego, ale ona chciała tylko stamtąd zniknąć, musiała uciec, zanim Pete odwróci się i ją zauważy. Joe coś mówił, a ona, nie słysząc z tego ani słowa, zaczęła po prostu biec. Dawaj. Adrenalina napędzała jej krwiobieg, drżący oddech wydobywał się z niej z każdym susem.

Wszystko zaczynało nabierać sensu. Jednoznacznego, straszliwego sensu. Tak jakby spadła zasłona, ukazując prawdę w całej jej brzydocie. To, że Pete ostatnio wykręcał się od spotkań. To, że wystawił ją w sobotni wieczór. Zmienił dzień tygodnia, w który gra w piłkę nożną – powinna była się domyślić, że to kłamstwo. Ten wieczór był zarezerwowany, niczym wielki głaz, nie do ruszenia. Jeśli chodzi o erotyczną wiadomość, którą wysłał tamtego wieczoru… Czy w ogóle była skierowana do Anny, czy napisał ją z myślą o tamtej chłopczycy? Przemierzając ostatni odcinek drogi do swojego budynku, trzymała dłoń na klatce piersiowej. Czuła się tak, jakby zawalił się świat. Od jak dawna ją zdradzał? Czy zamierzał się z nią rozstać? Gdy dotarła do swojego bezpiecznego mieszkania, opadła na kanapę, a z jej oczu pociekły strumienie łez. Wciąż nie mogła w to uwierzyć. Przecież w sylwestra mówił o wprowadzeniu się do niej! Może to jej wina… nie okazała entuzjazmu i własnymi zębami nie przegryzła rzemyka, by dać mu klucz. Może gdyby była dla niego milsza, bardziej zachęcająca, nie popchnęłaby go prosto w (irytująco szczupłe) ramiona dziewczyny z chłopięcą fryzurą… Wydmuchała nos i czknęła, potem objęła się ramionami. Wtedy coś przyszło jej do głowy. Arkusz Pete’a. Czy była tam laseczka chłopczyca? Serce biło jej jak oszalałe, gdy otwierała laptopa, nie będąc pewna, czy w ogóle chce się tego dowiedzieć. Drżącymi palcami kliknęła w jego arkusze i przewinęła je. Powieści science fiction i fantasy Seks z Anną Wydatki miesięczne Skład drużynowy Blades i wyniki meczów Zwrot podatku… Hmmm. Nie było tam niczego podejrzanego. W każdym razie niczego niepodobnego do Pete’a. Może ta kobieta była jednorazowym wyskokiem. Może – poczuła paniczne szarpnięcie w żołądku – może zobaczył ją i Joego w Enrico’s, wysnuł pochopne wnioski i rzucił się na krótkowłosą, żeby jakoś sobie poradzić z tym wstrząsem. Zmarszczyła nos. Akurat. Taki odwet nie był w stylu Pete’a. Wpadłby tam z furią, może nawet próbował uderzyć Joego pulchną pięścią. Pamiętała jednak, że pozory mogą mylić. Może było jakieś usprawiedliwienie, jakiś naprawdę dobry powód, dla którego Pete był z tą kobietą. A może w ogóle coś jej się pomyliło i widziała kogoś innego! Od miesięcy zbierała się, żeby pójść do okulisty; była pewna, że ostatnio jej wada wzroku się pogłębiła. Wątlutki płomyk nadziei wystrzelił w górę i zgasł tak szybko, jak się zapalił. Nie oszukuj się, Anno. Nie jesteś aż tak krótkowzroczna, by nie rozpoznać własnego chłopaka obcałowującego inną babę. Miała już zamknąć laptopa Pete’a, kiedy coś ją uderzyło w liście arkuszy. Jak to możliwe, by przy „powieściach science fiction i fantasy” widniała najświeższa data aktualizacji? Od tygodni nie widziała go z książką. Otworzyła plik… i zamarła z otwartymi ustami. Podstępny drań. Zdradziecki, zakłamany, zakopujący dowody dupek. Okazało się, że ten arkusz nie był zestawieniem jego ulubionych książek. Po kliknięciu na ikonę dokumentu ukazywał się prawdziwy tytuł – „Seks z Kateriną”. Oczy Anny stanęły w słup, gdy zaczęła czytać pierwsze wpisy: „Kapitalny oral w łazience rodziców – 10”.

„Szybki numerek w toaletach w Greyhound. Niegrzeczna dziewczynka! – 9”. „Najlepszy w życiu. U niej w domu. Tantryczny! – 11”. Annę piekły oczy. Wciąż oszołomiona, zaczęła łkać. „Och, Pete. Och, Jeżyku – czy raczej, Katerino. Och, nie!” Odsunęła od siebie laptopa, ale po jej głowie wciąż krążyły przeczytane słowa, będące torturą. Chyba do końca dni będą ją nawiedzały koszmary. Szybki numerek we wstrętnych toaletach Greyhound. Fu. A jeśli chodzi o robienie tego Pete’owi w łazience o kolorze awokado u jego rodziców… Brakowało jej słów. W porywie złości chwyciła laptopa i dwoma kliknięciami skasowała cały arkusz. Dwoma następnymi skasowała też ten o sobie. A pięć minut później stworzyła zupełnie nowy dokument. Ten był opatrzony nagłówkiem: „Pete, frajerze bez kręgosłupa, z nami K O N I EC” .

Rozdział 22 Il caffé – kawiarnia

W czwartek Sophie stawiła czoło tumanom wirującego śniegu i poszła spotkać się z Anną w Mamadukes, kawiarni naprzeciwko katedry Najświętszej Marii Panny. To musiał być szczęśliwy traf: w poprzednim tygodniu Sophie przyuważyła na Facebooku status swojego znajomego kucharza Marco. Pisał, że właśnie spędził weekend na targach w Rimini, a teraz wybrał się w odwiedziny do swoich mieszkających w tym regionie rodziców. Poznała Marco, gdy pracowała w fantastycznej cukierni w Rzymie, i zawsze dobrze się dogadywali. Skoro jego rodzice byli prawie miejscowi, musieli znać okolicę. Sophie zapewniała też, że Marco jest chętny do pomocy. Mamadukes była małą i przytulną kawiarenką; na ladzie stały tacki z pysznie się prezentującymi wypiekami, a z głośników dobiegało Cast No Shadow Oasis. – Wystarczająco zimno, Alf? – pytał chłopak stojący za kasą starszego mężczyznę w wełnianym kapeluszu, którego obsługiwał. – Zimno? – zadrwił mężczyzna. – Tutaj jest wręcz ciepło. Na wzgórzach mamy ponad metr śniegu. Musieliśmy przekopać sobie drogę. Tutaj to jeszcze nic! Sophie ukryła uśmiech. „Ludzie z Yorkshire są nie do pobicia”, pomyślała, gdy przeciskała się, by sprawdzić, czy przypadkiem Anny nie ma w dalszym pomieszczeniu. Ciepło, faktycznie. Na dworze lodówka. Zauważyła jednak, że występował tutaj – zwłaszcza wśród mężczyzn – szczególny typ uporu, polegający na niezłomnym odmawianiu przyznania się do najmniejszej nawet słabości. Anna znalazła dość odległy stolik i pomachała ręką, gdy Sophie weszła do środka. Długie ciemne włosy miała ułożone w niesforny koczek spięty zielonym ołówkiem, nosiła okulary w czarnych oprawkach, a na szyi miała zawiązany nakrapiany fioletowy szalik, reszta stroju wyglądała już bardziej konwencjonalnie i składała się z czarnego swetra w serek i dżinsów. – Cześć! – zawołała. – Cześć – odpowiedziała Sophie. – Wezmę tylko herbatę i wracam do ciebie. Chcesz coś jeszcze? – Te pain au chocolat wyglądają smakowicie – przyznała Anna. – Zjem, jeśli ty zjesz… Sophie uśmiechnęła się. – Dwa pain au chocolat nadchodzą. Zostawiła płaszcz na oparciu krzesła i podeszła do lady. Herbatę podano w kubkach Yorkshire Tea (ma się rozumieć), na których wymalowane były urocze, staroświeckie butelki mleka. Anna i Sophie zabrały się do wcinania ciastek. – Jestem ci bardzo wdzięczna za pomoc – powiedziała Anna, dotykając palcem zabłąkanego okruszka i wkładając go do ust. – To naprawdę miłe z twojej strony. – Nie ma problemu – odparła Sophie. – Nie wiem, ile będzie w stanie ci powiedzieć, ale pomyślałam, że warto spróbować. – Każda informacja to dla mnie dodatkowe wsparcie – przyznała Anna. – Z tego, co wyczytałam w internecie, samo Rimini jest bardzo rozległe. Podobno plaża rozciąga się na czternaście kilometrów, więc jest tam mnóstwo hoteli i ośrodków wczasowych. Mama mogła być w każdym z nich. – Przesunęła zalaminowane zdjęcie po blacie stołu. – Ale jeśli twój przyjaciel ma pomysł, gdzie mogło zostać

wykonane, to byłby jakiś początek. – Pewnie – powiedziała Sophie. Spojrzała na zdjęcie, na środku którego ciemnowłosy mężczyzna obejmował ramieniem rozpromienioną młodą kobietę. – Jej. Czyli to twój tata. – To on. Gino. – Widzę podobieństwo – stwierdziła Sophie, przyglądając się bliżej. Nie było to najostrzejsze zdjęcie świata, ale nie dało się przeoczyć oliwkowej karnacji, ciemnych włosów i oczu; takich samych u Gina i jego córki. Ostrożnie schowała fotografię do torebki. – To takie ekscytujące. Zostaw to mnie. Mam nadzieję, że Marco da jakieś pomocne wskazówki. – Dzięki. Nie mogę się doczekać, kiedy go spotkam. Mam na myśli mojego tatę. Nie wiem nawet, czy on zdaje sobie sprawę, że istnieję. – Zamierzasz pojechać sama do Rimini i spróbować go znaleźć? – spytała Sophie. – Taki jest plan – Anna zamieszała herbatę, wyglądała teraz na pogrążoną w myślach. – Chociaż wiele się teraz zaczęło dziać, niestety. – Och. Dobrego czy złego? – Złego – Anna westchnęła. – Wczoraj wieczorem dowiedziałam się, że mój chłopak spotyka się z inną. Po prostu cudownie. Jej palce zadrżały na łyżeczce, Sophie zauważyła ciemne kręgi pod jej oczami. – O, cholera. Jesteś pewna? – Całkowicie pewna. Ponad wszelką wątpliwość. – Spochmurniała. – Po pierwsze widziałam, jak się całowali w Nando’s. A po drugie odkryłam, że zarejestrował całą historię namiętnych zbliżeń w arkuszu kalkulacyjnym. Sophie otworzyła usta. – Nie! W arkuszu?! – Tak, kurna, w arkuszu. Każdy szczegół, do ciężkiej cholery. – Okropne. A jednocześnie strasznie słabe. – Sophie upiła herbaty i prychnęła. – W arkuszu kalkulacyjnym, a to dobre. – Wiem. Jakim gnojkiem trzeba być, żeby zrobić coś takiego?! – Gnojkiem, który na ciebie nie zasługuje, właśnie takim – odparła Sophie. – Nie wierzę. Czy książki też kataloguje w porządku alfabetycznym? – Tak. I ma szczegółowy dziennik każdej transakcji finansowej, którą kiedykolwiek przeprowadził. Wliczając, nie żartuję, ten jeden raz, kiedy dał bezdomnemu funta. – Boże. Ostatni wielki filantrop. – Ostatni pieprzony bałwan! Nastała cisza. Dwie kobiety plotkowały przy sąsiednim stoliku. – Nie zrobił tego. – Ależ zrobił! – Powiedz mi, że tego nie zrobił. – No mówię ci, że zrobił! Ich konwersacja stawała się coraz głośniejsza. – I co teraz? – spytała Sophie Annę. – Czy on wie, że ty wiesz? – Nie. Ta rozkoszna rozmowa jeszcze przed nami. Napisałam mu w e-mailu, że musi zabrać wszystkie

rzeczy z mojego mieszkania przed dziewiątą albo wyrzucę je na ulicę, pewnie więc załapał, że mam go odrobinę powyżej uszu. – Przewróciła oczami. – Chociaż, zważywszy na to, jakim jest durniem, mógł nie zrozumieć nawet i tej aluzji. Przepraszam, że w kółko o tym gadam. To nie twój problem. – Nic nie szkodzi. Mam nadzieję, że wszystko się rozwiąże. – Sophie przyglądała się Annie znad kubka. – Wiesz, z mojego doświadczenia wynika, że po tym, jak ktoś złamał ci serce, najlepiej jest wskoczyć do samolotu i przeżyć jakąś przygodę. Może powinnaś zrobić sobie wolne na jakiś czas? Oderwać się od tego wszystkiego. Anna uniosła brew. – Tak? To właśnie zrobiłaś? – Tak. – Sophie urwała, czując się jak hipokrytka. Zanim choćby zaczęła zapominać o Danie, upłynęły trzy lata i odbyła wiele dalekich podróży. I oto, co się z nią stało poprzedniego wieczoru: całkiem się rozkleiła na wieść, że on wrócił do kraju. – W każdym razie na pewno pomaga to na jakiś czas – dodała po chwili. – Ale nie jestem ekspertem. Chodziło mi o to, żebyś robiła wszystko, co uznasz za konieczne. – Wczoraj w nocy uznałam za konieczne szemrany likier i ciasto. Dzisiaj było to pisanie recenzji i ignorowanie telefonów. Dzisiaj wieczorem posprzątam mieszkanie i pewnie wdamy się w kłótnię na chodniku. – Anna się skrzywiła. – Tak czy inaczej, zapewne wyjdzie mi to na dobre. – Tak. Hmm, powodzenia. Przez chwilę siedziały w ciszy, dość niezręcznej, biorąc pod uwagę wszystko, co sobie wyznały, prawie się nie znając. – Nie wierzę. – Ale to prawda! – piszczały kobiety za nimi. – Wiedziałam, że coś kombinuje, kiedy przyszedł z tymi linami elastycznymi. Pomyślałam, że albo chce się w końcu uporać z bagażnikiem dachowym, albo zaraz pokaże mi swoje pięćdziesiąt twarzy. Anna zachichotała. – W głowie się nie mieści – wyszeptała i dopiła resztkę herbaty. – Lepiej już pójdę. Jeszcze raz dzięki za pomoc ze zdjęciem. I za rozmowę. – Polecam się – powiedziała Sophie. – To mój numer – dodała, zapisując go na papierowej serwetce. – Zadzwoń, jeśli będziesz chciała się napić albo ponarzekać. No i pamiętaj, co powiedziałam o wskakiwaniu w samolot, jeśli wszystko stanie się zbyt skomplikowane. Może właśnie tego ci trzeba, odrobiny włoskiego słońca. – Niegłupi pomysł – odparła Anna. Schowała serwetkę do torebki i uśmiechnęła się. – Tymczasem nie mogę się doczekać, co powie twój znajomy. Do zobaczenia niebawem. Tego popołudnia Jim miał umówioną wizytę w szpitalu. Sophie, ponieważ akurat nie pracowała, postanowiła mu towarzyszyć. Gdyby siedziała w domu, zastanawiałaby się tylko, jaki dowcipny i rozkochujący w sobie komentarz mogłaby umieścić pod ostatnim wpisem Dana na Facebooku albo sprawdzałaby godziny odjazdu pociągów do Manchesteru. Nie może biedaka prześladować. Z pewnością miał już żonę i gromadkę dzieci. (Chociaż wcale tak nie było, co wiedziała aż za dobrze. Jeśli jednak tak było, to nie pomyślał o tym, żeby podzielić się tym na Facebooku. Sprawdziła). Wszyscy mieli nadzieję, że to będzie ostatnia wizyta Jima w szpitalu. Od czasu drugiego ataku serca brał nowy lek. Nie czuł się już taki zmęczony i nie brakowało mu tchu. Trish przestała nawet grozić

palcem za każdym razem, gdy poruszał temat powrotu do pracy. Istniała szansa, że w jego życiu zapanuje w końcu upragniona normalność. Na dworze wciąż było nieprzyjemnie, wiał przenikliwy, porywisty wiatr, ale gdy tylko weszło się do szpitala, temperatura gwałtownie wzrastała, jakby się trafiło do tropików. Gdy Sophie i jej rodzice zatrzymali się przy recepcji, by zdjąć płaszcze i szaliki, dostrzegła twarz osoby, której się tu nie spodziewała. – Roy! – wykrzyknęła zaskoczona, gdy wchodził. – Co tu robisz? Wszystko w porządku? Uśmiech, który zwykle gościł na twarzy Roya, teraz gdzieś zniknął. Właściwie to wyglądał okropnie – był blady i zestresowany, odpowiadając, splatał ze sobą dłonie. – Geraldine się przewróciła – powiedział z oczami pełnymi niepokoju. – Wczoraj. Jest tu całą noc. – Och, Roy – westchnęła Sophie. – Nic jej nie jest? Jak to się stało? – Gołoledź na ścieżce przed domem – powiedział drżąco. – Szła na wysokich obcasach, głupia. Wysokie obcasy przy gołoledzi, proszę cię! Mówiłem jej, żeby włożyła kalosze, ale nie chciała. Nie Geraldine. „Musiałbyś mnie uśpić, żebym pokazała się w kaloszach publicznie”, tak powiedziała. Jim spotkał się z nim wzrokiem. – Kobiety – skwitował ze znawstwem, dostając w zamian kuksańca od Trish. – Tak mi przykro – powiedziała Sophie, kładąc dłoń na ramieniu Roya. – Coś jej się stało? Co powiedzieli lekarze? Aha, tak w ogóle to moi rodzice. Mamo, tato, to Roy, jeden z moich kursantów. Roy obdarzył ich lekkim, napiętym uśmiechem. – Ma pęknięcie miednicy – powiedział. – Zatrzymali ją tu na noc. Pojechałem do domu, żeby przywieźć jej jakieś ubrania. Bardzo ją boli. – Biedactwo – powiedziała współczująco Trish. – Czy możemy jakoś pomóc? – Tak, pozwól, że wezmę twój numer – powiedziała Sophie, wyciągając telefon. Roy wyglądał tak, jakby ktoś postawił jego świat do góry nogami, a potem trząsł nim tak długo, aż rzeczywistość zmieniła się nie do poznania. Pamiętała, jak Geraldine mówiła, że nie mają dzieci („Nie żebyśmy nie próbowali, prawda, Roy? Ale nie było nam to przeznaczone”), i zastanawiała się, jak sobie teraz poradzą. – Macie w pobliżu jakąś rodzinę albo sąsiadów, którzy mogliby pomóc? Mrugał oczami, jakby nie potrafił przetworzyć tych wszystkich pytań. Bez rozgadanej, uroczej Geraldine u boku wydawał się taki zagubiony – wyglądał starzej i bardziej mizernie, gdy tak stał, w płaszczu i szaliku. – Wiesz – powiedziała szybko. – Pójdę z tobą, dobrze? Nie masz nic przeciwko, tato? Potem przyjdę do was na kardiologię. – Chwyciła Roya pod ramię. – No, już. Powiedz, dokąd idziemy, dotrzymam ci towarzystwa. Gdy wieczorem Sophie wróciła do domu, od razu usiadła przed laptopem z mocnym postanowieniem, że przełknie dumę i odpowie na ostatni wpis Dana. Kiedy zobaczyła, jak Roy i Geraldine trzymają się za ręce na szpitalnym oddziale i patrząc sobie w oczy, uśmiechają się do siebie, mimo upływu lat wciąż w sobie zakochani, uzmysłowiła sobie, że prawdziwa miłość naprawdę istnieje. Zdarzała się niektórym ludziom – jej rodzice stanowili następny doskonały przykład. Dlaczego ją miałaby ominąć? A o Dana Collinsa warto było zawalczyć, jak o nikogo innego. W sumie to był dobry dzień, myślała, czekając na załadowanie się strony głównej. Miło jej się rozmawiało z Anną. Potem jej tata został wypisany ze szpitala i powiadomiony, że w poniedziałek może

wrócić do pracy. Od tego czasu uśmiech nie schodził mu z twarzy. Jeśli idzie o Geraldine – cóż, niestety przyszłość nie wyglądała tak różowo, czekało ją kilka tygodni leżenia w łóżku, a wysokie obcasy musiały na jakiś czas pójść w odstawkę. Poza tym trudno było ją biedną rozpoznać bez makijażu, ubraną we flanelową piżamę. Ale Sophie cieszyła się, że spotkała Roya i mogła zaproponować mu wsparcie i pocieszenie. Obmyśliła już, jak ona i pozostali uczestnicy kursu mogliby wspólnie przyjść im z pomocą. W drodze ze szpitala do domu w jej głowie roiło się od możliwych komentarzy pod wpisem byłego chłopaka „Wróciłem do Manchesteru. Tęskniliście?”. Jeśli ma mu odpowiedzieć (a na pewno to zrobi, szczęściu trzeba pomóc i tak dalej), to ta odpowiedź musi być idealna: swobodna, zabawna i odrobinkę kokieteryjna, tak by wiedział, że ma jeszcze u niej jakieś szanse. Co więc napisać? Odrzuciła „Tak, do cholery” (zbyt oczywiste), miotała się między paroma dowcipnymi grami słownymi z wyrażeniem „drugi koniec świata” (nazbyt prymitywne); rozważała żart, który zrozumieją tylko oni dwoje (kij wam w oko, pozostali znajomi Dana). W końcu postawiła na prostotę. Bezpośrednie, dorosłe „Dan! Witaj z powrotem. Pozdrowienia ze słonecznego Sheffield” – coś w tym stylu. To powinno załatwić sprawę. Ani śladu babskiej histerii, a jednak subtelnie da mu znać, że też jest w Anglii. Z drżeniem otworzyła przeglądarkę i zalogowała się do Facebooka. Przewijała oś czasu tak długo, aż znalazła jego wiadomość. Zmarszczyła czoło, a nerwową ekscytację zastąpiło rozczarowanie – jego wpis skomentowano już dwadzieścia trzy razy. Kiepski refleks, Sophie. Gemma Blaine: „Tęskniłam okropnie, ziom! Kiedy mogę cię dopaść? ;) xxxxx”. Alice Harris: „Danny! Zawijaj dupę na Tib[23], migiem!”. Eloise Winters: „Pewnie, że tak. ZA D ZWO Ń D O MN I E !”. Jade Nicholls: „N I E WI ERZĘ , D A N ! Nie mogę się doczekać, kiedy się zobaczymy. Zdecydowanie tęskniłam, słonko. Wielkie buziaki”. Sophie nie mogła czytać dalej. Buziaki. Wielkie litery. Słonko. Ziom. Kim są te kobiety i jakie roszczą sobie prawa do Dana? Zamknęła stronę internetową, ręka drżała jej na myszce komputerowej. Gemma i Alice, i Eloise, i Jade… Mogła się założyć, że to tylko wierzchołek góry lodowej. Przystojny Dan o swobodnym stylu bycia musiał się od nich opędzać przez ostatnich parę lat. Dlaczego kiedykolwiek myślała, że jest inaczej? Powinna była się domyślić. Niech ją diabli, jeśli dorzuci swoje imię do tego haremu. Dan jeszcze w Sydney nie pozostawił wątpliwości co do tego, że wszystko, co dobre, dobiegło końca. Trafnie to ujął za pierwszym razem.

Rozdział 23 In ufficio – w biurze

Już próba napisania wybitnej recenzji kulinarnej na kacu przysparzała kłopotów. Ale pisanie jej na kacu i z pojawiającą się przed oczami, mniej więcej raz na trzydzieści sekund, wizją swojego chłopaka migdalącego się z inną kobietą, było właściwie skazane na porażkę. Co do faktów: po pierwsze, tekst Anny musiał się znaleźć na biurku Imogen do godziny czwartej tego dnia. Po drugie, wiedziała, że Marla po powrocie do pracy rzuci się na jej recenzję niczym pocisk termolokacyjny, zdeterminowana, by zaprezentować długą i miażdżącą listę jej wad. Jeśli znajdzie choć jedno kiepskie zdanie, będzie je cytować jako rozstrzygający dowód na to, że Anna nie nadaje się do tego zadania. Złapanie świeżego powietrza i spotkanie z Sophie nieco pomogły, zwłaszcza że ta ostatnia była tak pewna, że jej znajomy dokona przełomu w poszukiwaniach Gina. Ale zanim się zorientowała, wróciła do dusznego biura, a pusty ekran przed jej oczami doprowadzał ją do szału. „Enrico’s, nowa włoska restauracja na Ecclesall Road, ma wspaniałą atmosferę i cudowną obsługę”, zaczęła i od razu skasowała. Fuj! Sztywne i przeciętne. Jeszcze raz. „Uwielbiasz włoskie jedzenie? W takim razie spodoba ci się Enrico’s, nowa restauracja na Ecclesall Road”, spróbowała następnie. Też okropne, zdecydowała po chwili, kasując całość. Teraz zabrzmiało jak tandetna reklama. Pisanie recenzji okazało się trudniejsze, niż sądziła. Nie mogła ułożyć pierwszego zdania, tak kluczowego dla odbioru tekstu. Z wcześniejszych wykładów Imogen Anna wiedziała, że na to, by zaskarbić sobie czytelnika, ma się około trzech linijek. Jeśli ten od razu nie złapie haczyka, przerzuci stronę i zignoruje twój starannie napisany tekst. – Możesz mieć najbardziej fascynujący, najgenialniej skonstruowany artykuł wszech czasów – lubiła powtarzać Imogen. – Jeśli jednak początek jest do dupy, nikt się nie zmusi, by odkryć jego wspaniałość. Dopiła letnią już kawę, próbując wprowadzić się we właściwy nastrój. Zwykle nie miewała takich problemów. Pieprzony Pete i ten jego wszędobylski jęzor. Nie tylko sprawił, że czuła się jak skończona idiotka, lecz także nieumyślnie niszczył teraz jej karierę, odciągając jej uwagę od pracy, którą ma do wykonania. – Wszystko w porządku? – spytał Joe, który akurat przechodził obok. Miał czujny wyraz twarzy, jakby się obawiał, że Anna oszaleje i ucieknie sprintem, tak jak to zrobiła poprzedniego wieczoru. – Tak, fantastycznie – odparła z sarkazmem. – Nie mogło być lepiej. Podniósł ręce. – Tylko pytam – powiedział i odszedł. No, świetnie. Teraz odstraszyła go, chociaż starał się jedynie wyrazić przyjacielskie zainteresowanie. Otworzyła usta, żeby przeprosić, wytłumaczyć, że to nie miało tak zabrzmieć, ale był już za daleko. Z westchnieniem odwróciła się z powrotem do komputera, powiększyła tytuł, pogrubiła go, potem znów zmniejszyła i dodała datę. Następnie zmieniła czcionkę, którą zapisane były jej imię i nazwisko na kursywę tylko po to, by zaraz ją wyprostować. No już, Anno, zaczynaj. Zawsze możesz się cofnąć i przeredagować kiepskie fragmenty później. Po prostu pisz, do cholery!

Jej palce wciąż jednak unosiły się nad klawiaturą, odmawiając wpisania choćby słowa. Beznadzieja. Może powinna po prostu wziąć zwolnienie i pod pretekstem choroby pójść do domu. Ale wtedy nie złoży żadnej recenzji i Imogen nigdy nie da jej kolejnej szansy. Poza tym Marla będzie wniebowzięta. Już sobie wyobrażała ten triumfalny ton, to trudne do zniesienia samozadowolenie. „Bardziej wymagające, niż się wydaje, co? Niestety, nie każdy ma dość talentu, by pisać recenzje”. Myśl o Marli podsunęła jej pewien pomysł. Jak to robi ona, samozwańcza królowa sceny restauracyjnej w Sheffield? Anna otworzyła stronę internetową gazety i kliknęła w poprzednie recenzje z nadzieją znalezienia inspiracji. „Wyobraźcie sobie taką scenę: jest sobota wieczór, mam na sobie nową sukienkę z Republic i wyjątkowo wysokie obcasy, trzy moje przyjaciółki, z którymi wybrałam się na miasto, wyglądają świetnie. Dokąd w Sheffield mogą pójść cztery kobiety, by zjeść coś fantastycznego w stylowym otoczeniu? Ha, zabawne, że pytacie…” Anna ściągnęła usta. Marla pisała w typowym dla siebie egocentrycznym stylu, ale Anna musiała przyznać, że to w jakiś sposób działało. Niewątpliwie było to o wiele lepsze od jej rozwlekłych zdań otwierających, które już wypróbowała i odrzuciła. „Dawaj, Anno. Potrafisz powiedzieć coś od siebie. Potrafisz tchnąć w to życie. Tylko zacznij w końcu pisać, na litość boską”, próbowała się zmobilizować. Rozluźniła palce, jak maestro przygotowujący się do zagrania trudnego koncertu na fortepianie i w końcu zaczęła stukać w klawiaturę. – Anno, to ja, Pete. – Wejdź. Anna otworzyła mu drzwi, po czym cofnęła się, gdy chciał ją objąć. – Przestań. – Anno, kochanie, źle to wszystko zrozumiałaś. – Nie wydaje mi się – jej głos zgrzytał jak arktyczny lód. – Jak to było: oral w domu twojej mamy? Szybki numerek w toaletach Greyhound? To urocze, Pete. To naprawdę wysublimowane. – Założyła ręce i dodała wyniośle: – Po prostu zabierz swoje rzeczy i wyjdź. W jego oczach pojawiło się zaskoczenie i strach. Opadła mu szczęka. Mam cię. – Co przez to rozumiesz? Skąd to…? – zająknął się. – Z twojego laptopa – odparła zwięźle. – Jest tam wszystko, czarno na białym, a przeczytać może każdy. To znaczy każdy, kto ma pół szarej komórki i odgadnie hasło. Jego twarz obwisła jak opadnięty suflet serowy. – Ja… ja… ja tylko się wygłupiałem – tłumaczył się. – To nic nie znaczyło. – Nie pogarszaj sprawy. – Chwyciła torebkę. – Wychodzę. Daję ci pół godziny na zabranie rzeczy, potem nie chcę cię już nigdy więcej widzieć. Zrozumiano? – Ale Anno… – Pa, Pete. Energicznie wyszła z domu i skierowała się do Lescara, gdzie przez trzydzieści koszmarnych minut siedziała sama przy narożnym stoliku z piwem i z całych sił próbowała się nie rozpłakać. Gdy wróciła do domu, po Pecie nie było śladu, pomijając karteczkę pozostawioną na stole. „Przepraszam, Anno”. Dalej zaczął pisać „Jeśli kiedykolwiek”, ale zmienił zdanie i skreślił te słowa.

Hmm. Mogła się tylko domyślać, co chciał powiedzieć. „Jeśli kiedykolwiek miałabyś ochotę na bzykanko, zadzwoń do nas”. „Jeśli kiedykolwiek czułabyś się zdesperowana, odezwij się”. „Jeśli kiedykolwiek uznałabyś, że popełniłaś błąd, wiesz, gdzie mnie znaleźć”. Ta, jasne. Prędzej piekło zamarznie. Jeśli Anna myślała, że jej tygodniowy limit nieszczęść się wyczerpał, to niestety się pomyliła. Gdy tylko weszła do pracy następnego dnia, zanim jeszcze zdążyła zdjąć płaszcz, do akcji wkroczyła Imogen. – Proszę na słówko, Anno – oświadczyła rzeczowym, zasadniczym tonem, który natychmiast napełniał duszę przerażeniem. „O Boże!”, pomyślała Anna, idąc za szefową do jej gabinetu. Co tym razem? Chodziło o recenzję restauracji, czuła to w kościach. Imogen jej nie znosiła. Imogen żałowała, że poprosiła ją, żeby zastąpiła Marlę. Imogen miała zamiar… – Chodzi o twoją recenzję kulinarną – powiedziała szefowa, jakby czytała jej w myślach. – Muszę powiedzieć, że mnie rozczarowała. Miałam nadzieję na coś bardziej dynamicznego, z większą siłą wyrazu. – Bardziej dynamicznego, z większą siłą wyrazu – powtórzyła Anna z przygnębieniem. – Tak, Anno, cudowna, dynamiczna siła wyrazu, którą udaje ci się uzyskać w rubryce kulinarnej. Tym razem rażący jest jej brak. Co poszło nie tak? Masz jakieś wytłumaczenie? Byłaś chora? Pijana? Czy ktoś dosypał ci valium do herbaty? Zawaliłaś to. Ach. Dlaczego nie powiedziałaś tego od razu wprost, pomyślała Anna, krzywiąc się. Otworzyła usta, zastanawiając się, czy wylewać swoje smutki związane z życiem miłosnym, płacząc w bladoniebieskie, wywatowane ramię szefowej. Podjęcie decyzji zajęło jej mniej niż sekundę. Na pewno nie. Imogen była mniej więcej tak emocjonalna jak aligator. – Przepraszam – powiedziała anemicznie. – Musiałam mieć zły dzień. Spróbuję jeszcze raz. – Zrób to. I tym razem dodaj coś od siebie. Mniej banałów, chcę usłyszeć twój głos. Niech to będzie historia Anny, dobrze? Obiecałam redaktorom, że dostaną tekst do południa, więc lepiej zabieraj się do pracy. Czas ucieka. Obróciła fotel do swojego maca. Anna zrozumiała aluzję i wyszła z gabinetu. Uch. To było jak poprawianie pracy domowej. Dziennikarz nigdy nie może za bardzo przywiązywać się do swoich tekstów – nieuchronnie zostaną poddane korekcie, dopracowane, pocięte – i nie miała nic przeciwko temu, to był element pracy. Zupełnie co innego, jeśli zostało się poproszonym, by zacząć od zera. Pocieszała się tylko myślą, że Marla nie jest świadkiem tego poniżającego, hańbiącego wręcz marszu z powrotem do biurka. Przeczytała jeszcze raz swoją odrzuconą recenzję z rosnącym niezadowoleniem. Musiała oddać sprawiedliwość Imogen, szefowa miała rację, wywalając tekst. Całość była dość napuszona, w najgorszych momentach przypominająca wyliczankę: ja jadłam to, mój kompan tamto, restauracja była taka a taka. Okej. Ale to była wczorajsza próba. Dzisiaj da radę. Upora się z tym w dwie godziny i czterdzieści minut. Jeśli Imogen życzy sobie więcej dynamizmu, siły wyrazu i wkładu osobistego, da jej tego mnóstwo, do ciężkiej cholery. „Jeśli ostatnio czytaliście moją rubrykę kulinarną – zaczęła – wiecie, że mam słabość do włoskiej

kuchni. Gdy więc dostałam szansę na zrecenzowanie nowej restauracji Enrico’s na Ecclesall Road, zamówiłam stolik szybciej, nim zdążylibyście powiedzieć »bruschetta«”. Zatrzymała się. Dobrze. To się nada. Co dalej? „Dodaj coś od siebie”, przykazała Imogen. Od siebie. W porządku. Wtedy przypomniała sobie kłamstwo Pete’a na temat tego, że nie może pójść z nią do restauracji i jej oczy się zwęziły. Czy powinna wpleść swojego byłego w recenzję, uczynić go częścią „historii”? Imogen może się wściec, że wykracza poza zakres obowiązków. „To ma być tekst o jedzeniu, nie o twoim prywatnym życiu, na litość boską”, może powiedzieć ostrym tonem. Ale z drugiej strony, jest szansa, że jej się to spodoba. Czy istnieje lepszy sposób na zwabienie czytelnika niż dodanie opowieści pikanterii, przyprawienie jej plotką z prawdziwego życia? „Lokal wydawał się idealnym miejscem na spędzenie romantycznego wieczoru – niestety mój chłopak miał inne plany – wstukała Anna. – Szkoda! Dobrze, że…” Zawahała się, wiedząc, że jego mama czyta weekendowe wydanie gazety od deski do deski, podobnie jak koledzy. Och, niech ich szlag trafi, pomyślała. Sam jest sobie winien. „Dobrze, że Przystojny Kolega z pracy mógł dotrzymać mi towarzystwa”, wpisała. „Czytaj to i płacz, Pete”, myślała, brutalnie uderzając w klawisze. I tak cię nie potrzebuję. W odróżnieniu od pierwszego, drętwego tekstu, ta recenzja praktycznie napisała się sama. Chmura się rozwiała, a ona radośnie aż się wyprężyła z pisarskiej dumy, zdając sobie sprawę, że jej tekst jest dowcipny i pełen życia, z trudną do zdefiniowania siłą wyrazu w hurtowych ilościach. „Czy wrócę do Enrico’s? O, tak! A oto próba ogniowa. Gdy Przystojny Kolega i ja opuściliśmy restaurację, w głowach szumiało nam od niebezpiecznie pysznych drinków Martini PornStar, a ja czułam się tak wybornie syta i zadowolona, że nawet widok »mojego chłopaka«, pieszczącego w najlepsze twarz innej kobiety za szybą Nando’s, nie był w stanie zetrzeć uśmiechu z mojej twarzy. Tego kwiatu jest pół światu, jak mówią!” Przebiegła całość wzrokiem, by sprawdzić, czy w tekście nie ma błędów gramatycznych lub literówek, potem skopiowała do e-maila i szybko przesłała Imogen, by nie zdążyć zmienić zdania. Czasem dziewczyna musi zrobić to, co musi zrobić. A pokazanie Pete’owi środkowego palca za pomocą weekendowej recenzji mogło stanowić bardzo dobry początek. W sobotę rano Anna obudziła się i przypomniała sobie, że to pierwszy dzień reszty jej życia. Włożyła biustonosz sportowy, spodnie od dresu i buty do biegania, a potem sumiennie udała się na cotygodniowy trening do Endcliffe Park. Było to jedyne noworoczne postanowienie, którego cały czas się trzymała; uwielbiała co sobotę spotykać znajomych i wspólnie brać udział w wielkim, otwartym dla wszystkich, pięciokilometrowym biegu odbywającym się niezależnie od pogody. Bieg z dziewczynami, a potem obfity brunch w parkowej kawiarni – tego właśnie potrzebowała. Jej przyjaciółka Chloe ostatnio też czuła się samotna i teraz nad talerzami jajecznicy z bekonem planowały parę dziewczyńskich przyjemności, by się wzajemnie wesprzeć. Później Anna skierowała się w stronę domu, czując się o wiele bardziej pogodzona ze światem. Chciała wypróbować parę przepisów do następnej rubryki kulinarnej, a potem miała zamiar zrobić w mieszkaniu wiosenne porządki, od podłogi po sufit. Może nawet rzuci okiem na loty do Rimini. Czy Sophie nie mówiła jej, że podróże to najlepsze lekarstwo na złamane serce? W drodze do domu kupiła w kiosku gazetę i przerzuciła strony w poszukiwaniu swojej recenzji. Imogen po przeczytaniu nowej, ulepszonej wersji tekstu, oświadczyła, że jest nią „zachwycona”

(„O wiele lepiej!”), a Anna promieniała dumą (i ulgą) przez resztę dnia. O, tutaj jest. Stała na ulicy i patrzyła na niego krytycznym okiem – po chwili, wstrząśnięta, o mało nie upuściła gazety. Zaraz – ktoś zmienił tytuł. To znaczy napisał go od początku. Ona zatytułowała recenzję: MA MMA MI A ! WŁO SK I SMA K ZWY CI ĘSTWA W EN RI CO ’ S, ale teraz napis krzyczał: MA MMA MI A ! EN RI CO ’ S… D A N I A MI ŁO ŚCI? Co gorsza jeden z grafików (Który? Niech go tylko dorwie) dodał obok tekstu wizerunek złamanego serca, jak również… O, nie. Zdjęcie Joego, wycięte z notki o autorze, ze znakami zapytania wokół, jasno utożsamiające go z Przystojnym Kolegą z tekstu. Cholera by to wzięła! Katastrofa. Spektakularne okropieństwo. Grafik sprawił, że zamiast pokazać środkowy palec Pete’owi, tekst raczej dawał do zrozumienia, że Anna zakochała się w Joem. Jak to się stało? Czy była to decyzja Imogen, czy też grafik postanowił spłatać Annie figla? Wetknąwszy gazetę pod pachę, przebiegła całą drogę do domu. Po wejściu natychmiast chwyciła za telefon. Musiała ostrzec Joego, powiedzieć mu, że to straszliwe nieporozumienie, dać mu znać, że to nie jej – jeszcze raz, N I E jej – sprawka. Za późno. Gdy włączyła telefon, zobaczyła, że wysłał jej już SMS -a, którego chłodna wrogość zmroziła ją do szpiku kości. „Właśnie przeczytałem twoją recenzję. WTF ? Jules jest wściekła. Wielkie dzięki”. – Ale ja nie chciałam… – zaprotestowała Anna na głos i skonsternowana osunęła się na kanapę. Do dupy. Jest tylko gorzej i gorzej. Jakim sposobem kiedykolwiek się z tego wygrzebie?

Rozdział 24 L’abito da sposa – suknia ślubna

– Ta-dam! Co o tym myślisz? Catherine zamrugała oczami, by przegonić chmurne myśli, i podniosła wzrok. To, co ujrzała, gdy jej przyjaciółka wyłoniła się zza aksamitnej zasłony w przymierzalni sklepu Wedded Bliss, sprawiło, że słowa ją zawiodły. – Och! – westchnęła błyskotliwie po chwili. Czy uśmiech trzymał jej się na twarzy? Miała nadzieję, że nie wyglądał na zbyt wymuszony. W tym czasie sprzedawczyni Wedded Bliss, Carole, z polakierowanymi włosami i sztuczną opalenizną, złożyła dłonie w sposób niepokojąco przypominający ckliwą ekstazę. – Och, wygląda absolutnie olśniewająco – zapowietrzyła się. – Prawie się tu popłakałam. Fantastycznie! Catherine wciąż nie potrafiła sklecić zdania. – Hmm… – wychrypiała. Penny odwróciła się bokiem i przyjęła pozę z jedną dłonią obleczoną w białą rękawiczkę na biodrze, drugą ręką sięgnęła do kapelusza Stetson z białą wstążką. Wysunęła szczękę, jakby mierzyła wzrokiem konia na rodeo. – Nie tego się spodziewałaś, Cath? – spytała. – Nie do końca – wyznała Catherine. Prawdę powiedziawszy, nie miała pewności, czego się spodziewała. Na pewno nie wykończonej frędzlami sukienki do połowy łydki z pokrytymi cekinami kowbojskimi butami do kompletu. – Pasuje doskonale – kontynuowała Carole entuzjastycznie, podchodząc krok bliżej. – Bardzo twarzowa. Ten styl jest zupełnie nowy, więc jest bardzo „na topie”, jak to się mówi. Penny tupnęła nogą i udawała, że kręci lassem nad głową, cały czas podziwiając swoją postać w dużym lustrze. – To był pomysł Darrena – zwróciła się do Catherine, ignorując marketingowe ględzenie. – Pamiętasz, mówiłam ci, że chodziliśmy razem na tańce liniowe. Powinnaś wpaść, jest przezabawnie. I pomyśleliśmy, że właściwie to dlaczego by nie pójść na całość z tematem westernu? Wiesz, jak on uwielbia filmy o kowbojach. – Racja – powiedziała Catherine uprzejmie. Darren należał do tych facetów, którzy zadowalają się dżinsami i T-shirtem, sporadycznie przywdziewając koszulę w paski i dodając płyn po goleniu na romantyczny wieczór pod gwiazdami. Nie mogła go sobie jednak wyobrazić galopującego do urzędu stanu cywilnego w czarnym stetsonie, czapsach i ze srebrnymi ostrogami błyszczącymi u butów. Mimo wszystko byłoby to oryginalne. – A co będzie miał na sobie Darren? – Nie jesteśmy tu po to, żeby rozmawiać o nim, kochanie – prychnęła Penny. – Co o tym myślisz? – Myślę, że jest bardzo… twoje – odparła Catherine szczerze, oglądając koronkowe rękawki, obcisły satynowy gorset, zygzakowaty ścieg. – Ale wydawało mi się, że postanowiłaś nie zakładać bieli? – Wiem. No ale widziałaś, jak wygląda większość sukienek kowbojek? Mnóstwo tam brązowych, zamszowych frędzli. A przy całej mojej miłości do Dazzy za cholerę nie ubiorę się w brązowy zamsz na

własne wesele. – Spojrzała na swoje odbicie w lustrze i uśmiechnęła się. – A taki strój niewątpliwie jasno oświadcza: panna młoda. – O, tak, zdecydowanie – przytaknęła Carole żarliwie. – Mówi: pewna siebie, nowoczesna panna młoda, która nie boi się łamać konwencji. Penny spojrzała na Carole ze zdziwieniem, jakby dostrzegając ją po raz pierwszy, po czym odwróciła się do Catherine. – Cath? Catherine uśmiechnęła się słabo. Sukienka zdecydowanie coś mówiła. – Eeee… Penny przekrzywiła głowę na bok i zmarszczyła brwi. – Wszystko w porządku? – spytała. – Jesteś jakaś cicha. Jak nie ty. Catherine wzięła głęboki wdech. – Miałam zamiar powiedzieć ci później – odparła, zerkając w stronę Carole, która pojęła aluzję i natychmiast udała, że pracuje nad przearanżowaniem wystawy diademów. – Dzisiaj rano… – Przepraszam za spóźnienie! – Drzwi otworzyły się gwałtownie i do sklepu zamaszystym krokiem weszła Leona, siostra Penny. Catherine od lat widywała ją na imprezach urządzanych przez przyjaciółkę, nie wspominając jej poprzednich dwóch ślubów; była piersiastą blondynką, jej rechotliwy śmiech potrafił roztrzaskać szkło, a biodra łamać męskie serca. – Słodki Jezu, dziewczyno, co ty masz na sobie? – spytała, wyrzucając ręce w górę dramatycznym gestem. – To nasza sukienka Savannah – wtrąciła się Carole, a jej uśmiech stał się teraz lekko nieprzyjemny. – Stworzona z myślą o wesołej, romantycznej pannie młodej, pragnącej nieformalnego, ale olśniewającego kroju. – Za to wygląda tragicznie – oznajmiła Leona. – Pen, upadłaś na głowę? – O, zaczyna się – powiedziała Penny, robiąc smutną minę. – Porady mojej siostry, która sama nigdy nie potrafiła znaleźć sobie męża, w sprawie sukni ślubnej. – Ej! Pyskate krówsko. Chcesz, żebym pomogła, czy nie? – Jeśli masz zamiar rozstawiać mnie po kątach, to nie! – odparowała Penny. – Nie musisz zachowywać się arogancko od samego wejścia. Catherine i Carole wymieniły spojrzenia. – Mamy też szeroką gamę innych stylizacji – zaczęła taktownie ta ostatnia. – Może zechciałaby pani przymierzyć coś innego? – Może moja siostra zechciałaby okazać trochę wdzięczności – powiedziała Leona, zagłuszając słowa Carole. – Może chciałaby powiedzieć słowo podziękowania, że znów tu jestem i pomagam wybrać trzecią suknię ślubną, chociaż wszyscy wiemy, że za jakieś sześć miesięcy przyjdą papiery rozwodowe. – Ależ nie kłopocz się – powiedziała Penny tonem ociekającym sarkazmem. – Mówię poważnie: jeśli tak do tego podchodzisz, to daruj sobie. Nie potrzebuję twojej pomocy! – Panie, proszę – powiedziała Carole, załamując ręce. – Świetnie, czyli bez sensu przyjechałam do miasta i zapłaciłam za parking – fuknęła Leona. – Chryste, Leona, dwa funciaki, poważnie zmywasz mi głowę z powodu dwóch funtów wydanych na parking?

– Zamknijcie się w końcu! Obie! Wszyscy zamilkli, gdy Catherine krzyknęła. Penny wyglądała na zaskoczoną, a Leona patrzyła na nią wzrokiem mówiącym: „A ty kim, do cholery, jesteś?”. Za to Carole obdarzyła ją subtelnym uśmiechem uznania, by po chwili przybrać z powrotem minę pokerzystki i udawać, że znów przekłada diademy. – Przepraszam – powiedziała Catherine, czerwieniąc się. – Ale to nas do niczego nie doprowadzi. Penny, nie obraź się, ale zgadzam się z Leoną co do tej sukienki. Ścieg zygzakowaty jest trochę dziwny, ale kapelusz i buty wyglądają fajnie. Carole, czy macie jakąś inną kowbojską sukienkę, którą mogłaby przymierzyć zamiast tej? – Tak, oczywiście – odparła Carole. – Są jeszcze MaryLou i Sapphire. Sprawdzę tylko, czy mamy te modele we właściwym rozmiarze… Oddaliła się szybko, zostawiając Catherine sam na sam z siostrami, które wciąż się w nią wpatrywały. – Przepraszam – powtórzyła. – Nie chciałam krzyczeć. Mam po prostu trochę dziwny dzień. – Wszystko w porządku, kochanie – powiedziała Penny, wracając do siebie. – A ja przepraszam, że przerwało ci wtargnięcie mojej siostry. Właśnie miała mi coś powiedzieć – wyjaśniła Leonie. – Ach, tak – powiedziała Leona. – No to już, co się dzieje? Catherine przełknęła ślinę. Wyobrażała sobie, że sprawy potoczą się inaczej. Leona usadowiła się na obitej aksamitem ławce, skrzyżowała nogi obute w długie kozaki i pochyliła się do przodu w oczekiwaniu, ukazując imponujący dekolt. Penny skrzyżowała obleczone koronką ręce na piersiach i pokiwała głową. – Mów, Cath. – Zadzwoniłam do Rebekki – wypaliła bez ogródek. – Kochanki Mike’a – wytłumaczyła Penny Leonie scenicznym szeptem. – Co powiedziałaś? Mam nadzieję, że wszystko jej wygarnęłaś. Carole przybiegła tymczasem z dwiema białymi atłasowymi sukniami, ale wyczuwając poważną atmosferę, dyskretnie się wycofała. Bolesne doświadczenia, których nie uniknęła, przez lata mając do czynienia ze znerwicowanymi pannami młodymi, niepewnymi, wybuchowymi matkami i spiętymi przyjaciółkami, sprawiły, że wykształciła w sobie coś na kształt ultraczułego radaru. – Odkryłam coś – powiedziała Catherine, nie zważając już na to, czy ktoś słyszy. – Rebecca i Mike siedzą w tym razem. Ona płaciła mu w czasie ich romansu. Tysiące funtów. Carole próbowała powstrzymać westchnienie, ale bez powodzenia. Leona wybałuszyła oczy. – Płaciła twojemu mężulkowi za seks? – Mike’owi? – Penny była sceptyczna. – To znaczy bez obrazy, słonko, ale on raczej niezbyt… – Nie, nie za seks – przerwała Catherine. – Za coś jeszcze gorszego. W końcu rozpracowała to wszystko sama: wpłaty, konferencje, romans. Musiała jedynie zadzwonić pod numer podany na wizytówce Rebekki i wszystko ułożyło się w całość. – Schenkman Pharma, w czym mogę pomóc? – Czy mogę rozmawiać z Rebeccą Hale? – Zaraz sprawdzę, proszę pozostać na linii… Przykro mi, jest na spotkaniu. Czy chciałaby pani zostawić wiadomość?

Catherine zebrała się na odwagę. Czas na jej strzał w ciemno. – Miałam nadzieję porozmawiać z nią o płatności, którą dostałam od Centaura – odparła rzeczowo. – Czy jest w oddziale ktoś oprócz niej, kto mógłby mi pomóc? – Oczywiście. Połączę panią z asystentem Rebekki, Paulem. Jakie to proste. Potem odbyła miłą i bardzo odkrywczą rozmowę z Paulem, który nie grzeszył inteligencją i którego głos brzmiał dość młodo. Radośnie zawiadomił ją, że owszem, wszystkie płatności za ten akurat projekt wychodzą od Centaura, nie od Schenkmana. – Nie jestem pewny dlaczego – dodał. – Przypuszczam, że łatwiej im księgować wszystko osobno. „Błyskotliwe przypuszczenie, Paul, ale to może mieć coś wspólnego z tym, że wszystko tu jest etycznie podejrzane”, pomyślała ponuro Catherine. – Dzięki – powiedziała na koniec rozmowy. – Byłeś bardzo pomocny. – Czy chciałaby pani, żeby Rebecca oddzwoniła, pani… przepraszam, nie dosłyszałem nazwiska. – Nie trzeba, Paul. Myślę, że dowiedziałam się wszystkiego, co było mi potrzebne. Penny zmarszczyła czoło, gdy Catherine skończyła tę relację. – Co ty mówisz? Firma farmaceutyczna płaciła Mike’owi? Za co? Leona opadła z powrotem na ławkę, wyraźnie preferując wersję wydarzeń „pieniądze za seks”, której się początkowo spodziewała. – Za przepisywanie ich produktu – odparła Catherine. – I doradzanie innym internistom, żeby robili to samo na tych wszystkich szykownych konferencjach, na których bywa. – Co to za produkt? Viagra czy coś takiego? – spytała Leona z odrobinę większym zainteresowaniem. – Nazywa się Demelzerol, to jakiś rodzaj beta-blokera. Zupełnie nowy na rynku; z tego, co się zorientowałam, w niewielkim stopniu przebadany klinicznie. – I co z tego? Pogubiłam się. Teraz nawet na twarzy Penny malował się taki wyraz, jakby chciała zapytać, czy to już wszystko. Catherine otworzyła usta, by odpowiedzieć, ale Carole ją uprzedziła. – Czyli to jest typowy przykład konfliktu etycznego – powiedziała takim tonem, jakby przemawiała do idiotek. – Czy on przepisuje lek, bo rzeczywiście uważa, że zadziała na korzyść pacjenta, czy robi to, żeby napełnić sobie kieszenie? – No właśnie – potwierdziła Catherine. – To podejrzane jak chuj – oświadczyła Penny. – Skandaliczne – zgodziła się Leona. – Wiem – powiedziała Catherine. Rozłożyła szeroko ręce i spojrzała kolejno na każdą z nich. – Ale skoro już się tego dowiedziałam… Jak sądzicie, co powinnam zrobić? Od momentu, gdy Catherine zdobyła nowe informacje, roiło jej się w głowie od pomysłów na to, co powinna uczynić lub czego absolutnie nie powinna. Jak dotąd lista możliwych scenariuszy prezentowała się następująco: Pierwszy: donieść na Mike’a do General Medical Council. Carole (która zdawała się mieć zaskakująco bogatą wiedzę o etyce lekarskiej) sądziła, że zostałby prawdopodobnie poddany przesłuchaniu dyscyplinarnemu i ewentualnie pozbawiony prawa wykonywania zawodu. Mógłby nawet pójść do więzienia, gdyby udowodniono, że jego działania miały niekorzystny wpływ na zdrowie pacjentów. To oczywiście byłoby sprawiedliwe, ale jak odbiłoby się na dzieciach? Wstyd zniszczyłby im

życie. Drugi: zaszantażować Mike’a, by przekazał jej część pieniędzy. To był pomysł Penny. – Powiedz mu, że nie wyprowadzasz się z domu – dodała. – To mu dopiecze. Kusiło ją, by tak zrobić. Problemy finansowe zniknęłyby w mgnieniu oka. Ale czy później sumienie dałoby jej spokojnie żyć? Nie. Nigdy. Trzeci: donieść na Rebeccę i jej szemrany koncern farmaceutyczny, a do tego zaszantażować Mike’a. To był koncept Leony. – Niech zawisną oboje – oświadczyła bojowo. – Robili to razem i razem powinni iść za kratki. Krzyżyk na drogę tej zdegenerowanej parze. Oczywiście, istniała też czwarta możliwość: pieprzyć to wszystko. W ten sposób Emily i Matthew nigdy się nie dowiedzą, że ich ojciec złamał wszelkie zasady przyzwoitości i etyki lekarskiej. No, a poza tym sama uniknęłaby okropnej konfrontacji z Mikiem. Jeśli miała być szczera, jej obawiała się najbardziej. Nie zgodzi się potulnie na żadną z tych rzeczy, to jest pewne. Ostatni pomysł nie spotkał się jednak z przychylną reakcją pozostałej trójki. Carole przyrządziła wszystkim kawę i otworzyła pudełko ciasteczek Gypsy Cream (chociaż Penny odmówiono obu, dopóki nie zdjęła sukienki Savannah i nie odwiesiła jej bezpiecznie poza strefą zagrożenia rozlaniem kawy). Zgromadzone kobiety przecząco kręciły głowami, gdy Catherine omawiała czwartą możliwość. – Nic nie robić? Nie możesz pozwolić mu wyjść z tego bez szwanku – powiedziała Penny. – Nic nie robić? Przecież mogłabyś puścić sukinsyna z torbami. Nie żartuj – dodała Leona, prychając okruszkami z oburzeniem. – To byłoby moralnie złe – powiedziała Carole dostojnie. – Ludzie mogliby umrzeć przez chciwość twojego męża. Miały rację. Musiała coś zrobić. Poza tym w zeszłym tygodniu po kursie włoskiego Anna przedstawiła jej możliwości aż nazbyt jasno: jeśli Catherine nie wykorzysta w żaden sposób dowodów, które zebrała, sama naraża się na karę. Mogła pójść do więzienia jako współwinna przestępstwa! Zdecydowanie nie chciała wylądować w więziennej celi. Och, jakie to było trudne. Jakie skomplikowane. Wolałaby nigdy nie natrafić na wyciągi z banku, konferencyjne broszury i wizytówkę Rebekki-niech-ją-diabli-Hale. A teraz musiała poważnie zastanawiać się nad tym, co (o ile w ogóle coś) miała zamiar z tym zrobić. Wieczorem Catherine udała się na zajęcia z włoskiego, wciąż nie podjąwszy żadnej decyzji. – Buonasera, Catherine – przywitała ją Sophie, podnosząc głowę znad jakichś notatek, które przeglądała przy swoim biurku. – Come stai? – Non c’è male – odpowiedziała Catherine. „Nieźle. Trochę skołowana. Niepewna, co zrobić. Ale ogólnie nieźle”. – Czy wszyscy już są? – spytała Sophie, licząc zebranych. – Nie ma Roya i Geraldine – zauważyła Anna, obracając się na krześle, by się rozejrzeć. Małżeństwo zawsze siadało na tych samych miejscach po lewej stronie, ale tego dnia oba były puste. – Och – powiedziała Sophie. – No właśnie, mam złe wieści na temat Geraldine. Na pewno Roy nie miałby nic przeciwko, żebym wam powiedziała: jest w szpitalu, ma pękniętą miednicę. Po pomieszczeniu przeszła fala westchnień. – O, nie! – wykrzyknęła Anna. – Wyzdrowieje?

Oj, pomyślała Catherine. Jako żona lekarza – prawie była żona – wiedziała, że pęknięcie miednicy to bardzo bolesny uraz, a rehabilitacja będzie długa. – Jak ona się czuje? – spytała Nita. – Co mówią lekarze? – A jak sobie radzi Roy? – dodał George. – Mój tata całkiem się rozkleił, kiedy mama chorowała. – Myślę, że Geraldine spędzi trochę czasu w szpitalu – powiedziała Sophie. – A Roy jest… – Przerwała dyplomatycznie. – Cóż, jest rzecz jasna zmartwiony i zasmucony. Pomyślałam, że wam o tym powiem, może moglibyśmy jakoś im pomóc. – Mogę wpadać do niego z obiadami – zaoferowała się natychmiast Anna. – Ze względu na swoją rubrykę gotuję o wiele więcej, niż da się zjeść w pojedynkę. – Ja też mogę pomóc – wypaliła Catherine. – Zrobić mu zakupy albo podwieźć do szpitala, jeśli będzie potrzebował. Ciągle szukała pracy, równie dobrze mogła się więc do czegoś przydać. – Pracuję niedaleko szpitala – dodała Nita. – Jeśli Geraldine ma ochotę przyjmować gości, mogłabym podskoczyć i ją odwiedzić. – Och, to bardzo miłe z waszej strony – powiedziała Sophie. – Jeśli ktoś chciałby zostawić numer telefonu, przekażę go Royowi. Jestem pewna, że doceni każdą pomoc, jaką zaproponujemy. – Podniosła stos fotokopii i zaczęła wręczać je kursantom. – Zajęcia na pewno będą cichsze bez tych dwojga, ale i tak przejdźmy do dzisiejszej lekcji. Myślę, że ta wam się spodoba. Nauczymy się, jak zamawiać jedzenie i napoje, poznamy słownictwo przydatne podczas zakupów w różnych sklepach, a także słówka związane z podawaniem czasu. Zacznijmy. – Zaczynam wątpić, czy Freddie kiedykolwiek wyskoczy z nami na drinka – narzekała Nita, gdy tego wieczoru zajęli swój stały stół w The Bitter End. – Po prostu tego nie rozumiem. Zdecydowanie odbieram od niego pozytywne wibracje, ale potem nigdy nie chce z nami wyjść. – Aa – powiedziała Catherine. – Myślę, że wiem dlaczego. Anna rzuciła jej spojrzenie z rodzaju „Ty te ż”? – Tak – przytaknęła. – Nito, miałam zamiar ci powiedzieć. – Do dupy – westchnęła Nita. – Jest zajęty, prawda? Typowe! – Freddie? – spytała Sophie, włączając się nagle. – Tak, spotyka się z kimś, nie wiedziałaś? – Wczoraj wieczorem widziałam go na mieście – wtrąciła Anna. – Właściwie byłam trochę zaskoczona. – Ja też – powiedziała Catherine, przypominając sobie elegancką kobietę, z którą widziała Freddiego w zeszłym tygodniu. – Przede wszystkim jest od niego sporo starsza. – Tak? – zdziwiła się Sophie, marszcząc brwi. – Nie wydawało mi się. – Ona? – Teraz to Anna zmarszczyła brwi. – Ja widziałam go z facetem. Myślałam, że jest homoseksualistą. Phoebe zaśmiała się, szturchając siostrę. – Nie masz szczęścia, Neet – powiedziała. – Z facetem? – powtórzyła Catherine. – Kiedy go zobaczyłam na Fargate, był z taką starszą od siebie kobietą. Swoją drogą, atrakcyjna z niej laska. – Boże, nieźle się chłopak zabawia – wtrąciła się Sophie. – Widziałam go obcałowującego młode seksowne ciacho.

– Faceta czy kobietę? – spytała Nita posępnie. – Kobietę – odpowiedziała Sophie. – Mniej więcej w twoim wieku – dodała. – Do licha ciężkiego, ile on ich ma naraz? – wykrzyknęła Phoebe. – Może jest jednym z tych żigolów? – Wtedy ciągle miałabyś szansę – George dokuczał Nicie, puszczając jej oko. – Tak, o ile jesteś gotowa wybulić na jego honorarium – podśmiewała się Phoebe. Nita wyglądała na rozdrażnioną. – Zwykle nie mylę się w tych sprawach – powiedziała. – Naprawdę myślałam, że coś jest na rzeczy. A teraz dowiaduję się, że jest pierwszym w Sheffield casanovą! – Opróżniła szklankę i zerwała się na nogi. – Pieprzyć to, upiję się. Kto chce następnego? Catherine siedziała obok George’a, który miał na sobie koszulkę z napisem A CE O F SPA D ES i rysunkiem łopaty ogrodowej. Teraz, kiedy otrząsnęła się ze wstydu, który odczuwała po pierwszej lekcji, zaczęła lubić tego stąpającego twardo po ziemi, przyjacielskiego człowieka. Miał na oko trzydzieści kilka lat, rozczochrane włosy w kolorze piasku i spokojne, brązowe oczy, które przyciągały spojrzenie. – Jak dużo pracujesz w ogrodzie, kiedy panuje taki ziąb? – spytała, by nawiązać rozmowę. – Nie za wiele – odparł. – Jestem też stolarzem, więc ostatnio wykonywałem dużo elementów kuchennych na zamówienie – uśmiechnął się. – Mogę też zrobić ci ładny stół albo regał, jeśli to ci bardziej odpowiada. – Pięknie – powiedziała z aprobatą. – Zarabiać na życie pracą własnych rąk. – Wiadomo – zgodził się. – Chociaż, jak dla mnie, nic nie pobije roboty na zewnątrz. Sadzenia. Hodowania. Jedzenia tego, co się wyhodowało… O to w tym wszystkim chodzi. Właściwie chciałem powiedzieć… – Przechylił się do przodu i zwrócił do całego stolika. – Jeśli ktoś z was miałby ochotę się zaangażować, jestem współwłaścicielem ogrodu komunalnego za Hillsborough. Uprawiamy owoce i warzywa w ramach kooperatywy spożywczej i szukamy wolontariuszy na czwartki i niedziele rano. Phoebe wyglądała na niewzruszoną. – Że co, kopanie i takie tam? Spójrz na te paznokcie, George. Niestety, kochanie, nic z tego nie będzie, wybacz. Pomachała swoimi wypielęgnowanymi dłońmi, z paznokciami połyskującymi ciemnofioletowym lakierem. – Mógłbym pożyczyć ci jakieś rękawice ogrodowe… – zaoferował George. Pokręciła głową. – Z naturą mi nie po drodze. Sorry. – Ja przyjdę – zaproponowała Catherine. – W niedziele pomagam w domu opieki, ale… – To jednak byłaś ty! – powiedziała nagle Anna. – W Clemency House? Wydawało mi się ostatnio, że stamtąd wychodzisz, akurat kiedy przyjechałam odwiedzić babcię. Nazywa się Nora Morley. Mówi, że robisz doskonałą herbatę. – Uwielbiam Norę! – wykrzyknęła Catherine. – Jest taka… – Zatrzymała się, nim zdążyła powiedzieć „nieprzyzwoita”. Chyba nikt nie chciałby usłyszeć takiego epitetu o swojej babci. – Jest taka zabawna. Latem zajmuję się tamtejszym ogrodem. – Ostatnie słowa skierowała do George’a. – Ojej, jesteś bardzo zajęta – skomentowała Sophie. – A ostatnim razem wmawiałaś nam, że nie pracujesz! Tymczasem pomagasz w domu opieki, zajmujesz się sklepem charytatywnym i jeszcze masz

dzieci. – Wyprowadza też na spacer psy ze schroniska. Powiedziała mi to, kiedy robiłam jej fryzurę. Prawda, Cath? – wtrąciła Phoebe. Wszyscy patrzyli na nią z… cóż, mogła to opisać tylko jako podziw. – Prawda – powiedziała, czując, jak jej policzki nabierają koloru. Nie była przyzwyczajona do tego, że się ją podziwia. Absolutnie cudowne uczucie. – Boże, to niesamowite – powiedział George. – Gratuluję. – Tak – zgodziła się Anna. – W porównaniu z tobą jestem wielkim leniem. – Nie mam prawdziwej pracy – zaznaczyła. – Muszę się więc czymś zajmować cały dzień. – Nawet jeśli, i tak teraz czuję się źle, że cię o to proszę, wiedząc, że jesteś tak zajęta – powiedział George. W jego oczach pojawił się błysk. – Hej, jeśli interesuje cię ogrodnictwo, może wybierzesz się z nami kiedyś na bieg partyzancki. Masz ochotę trochę podrasować chodnik? – Co zrobić z chodnikiem? – spytała Nita. – Podrasować. Część z nas od czasu do czasu to robi. Sadzimy kwiaty w mieście, żeby lepiej wyglądało. O tej porze roku nie za wiele da się zrobić, ale mamy mnóstwo krzewów owocowych, jeśli ktoś chciałby nam pomóc. – Aaa, bieg, jak w grze „bomba” – zorientowała się Anna. – Właśnie ten – powiedział George. – Czy to legalne? – Catherine zaraz pożałowała tego pytania. Brzmiała tak sztywno i poprawnie. – To znaczy: czy ktoś z was nie wpakował się w kłopoty, robiąc to wcześniej? W kącikach oczu George’a pojawiły się zmarszczki. – Ściśle rzecz ujmując, to nie jest legalne – odparł. – Ziemia do nas nie należy, więc nie powinniśmy jej rozkopywać ani niczego sadzić. Ale większość urzędników miejskich, na których ja się natknąłem, przymyka na to oko. Nie robimy w końcu żadnej szkody. W zeszłym roku, kiedy rada miasta miała uszczuplony budżet i nie mogła sobie pozwolić na nowe rośliny, zorganizowaliśmy całą grządkę słoneczników w Peace Gardens. Nie wiem, czy je widzieliście? Prezentowały się pięknie. – Ja widziałam! Pamiętam je – powiedziała Catherine. – Wyglądało to tak, jakby cząstka Prowansji zawitała do Sheffield. George zrobił zadowoloną minę. – Tak, to nasze dzieło. Zasadzaliśmy też mnóstwo tulipanów i lawendy na Fitzwilliam Street oraz całą małą działeczkę warzyw na uniwersytecie. Niektórzy studenci przyłączyli się i pielili je latem. Potem mogli częstować się wszystkimi warzywami i owocami, które wyrosły. – To naprawdę genialne – powiedziała Sophie. – O to właśnie chodzi w partyzanckim ogrodnictwie: o zmianę nudnego, zaniedbanego terenu w coś pięknego i użytecznego – George zamilkł na chwilę. – Jeśli zatem ktoś chciałby do nas dołączyć, niech da mi znać. Im nas więcej, tym weselej. – Ja… – Catherine zawahała się. Lata posłuszeństwa i podporządkowywania się były w niej głęboko zakorzenione. Nagle przed jej oczami pojawił się obraz Mike’a, którego wezwano do niej, zamkniętej w celi po aresztowaniu. Co by powiedział? – Ja pójdę – powiedziała Nita. – Może być zabawnie. – Ja też – zadeklarowała się Sophie. – Sądzę, że damy czadu, jeśli chodzi o partyzancką stylizację,

dziewczyny. – Ja też mogę pójść – powiedziała Anna z namysłem. – Coś mi się wydaje, że artykuł do gazety już sam się pisze. Brązowe oczy George’a wciąż cierpliwie wpatrywały się w Catherine, czekając na jej odpowiedź. – No więc… – zaczęła z przeszywającym dreszczem obawy. – Ja też, czemu nie? Może być zabawnie. Dolicz mnie!

Rozdział 25 In ospedale – w szpitalu

– To ten oddział – Sophie wcisnęła guzik i zbliżyła twarz do małego głośniczka. – Dzień dobry, chciałyśmy odwiedzić Geraldine Brennan. – Proszę wejść. Gdy drzwi zabzyczały, otworzyła je pchnięciem. Za nią weszły Anna i Catherine. Był środowy wieczór, a one przybyły w odwiedziny do wciąż przebywającej w szpitalu Geraldine, przynosząc ze sobą pełną garść magazynów i trochę ekskluzywnych czekoladek. – Wielkie nieba! – wykrzyknęła poszkodowana na widok kobiet stojących u stóp jej łóżka. Wspierała się na górze poduszek, olśniewająca w niebieskiej atłasowej piżamie i zdecydowanie o wiele bardziej przypominała siebie, pomyślała Sophie, zauważając róż na jej policzkach i pomadkę na ustach. To już postęp. – Czyżby trzy dobre wróżki przybyły z wizytą? – spytała Geraldine, zanim miały choćby szansę się przywitać. Pokiwała palcem. – Robicie to na zmianę, prawda? Wpadła tu już Phoebe z lokówkami, żeby „mnie poprawić”, jak to sama określiła. To bardzo miłe z waszej strony, dziewczęta. – Wszystkim nam było tak przykro, gdy usłyszeliśmy złe wieści – powiedziała Anna, kładąc czekoladki na stoliku przy łóżku. – Unieruchomiona za sprawą spektakularnych szpilek… To takie niesprawiedliwe. Jak się czujesz? – O wiele lepiej, odkąd was widzę – odparła Geraldine. – Co za fantastyczna niespodzianka. Usiądźcie. Dali mi tylko dwa krzesła, ale jedna z was może przycupnąć na łóżku. Mówiłam im: „Mam nadzieję, że zdajecie sobie sprawę, że będę przyjmować wielu gości i naprawdę powinniście przynieść tu co najmniej cztery krzesła”. Nie usłuchali. No, ale nie narzekam. Jestem wdzięczna za te, które dostałam. Patrzcie tylko, jak nawijam. Można się domyślić, że ostatnio niemiłosiernie się nudziłam, co? – Czy Roy cię dziś odwiedzał? – spytała Sophie. – Przychodzi codziennie, poczciwiec. Powtarzam mu: „Roy, nie wychodź z domu, zwłaszcza kiedy chodniki są oblodzone. Nie chcemy leżeć tu oboje, pogruchotani jak doskonale dobrana para”. Ale on nalega. Nie potrafi trzymać się z daleka – mrugnęła niefrasobliwie. – Cóż ma począć? Ciągle mam w sobie to coś, nawet przykuta do szpitalnego łóżka. Nie może się oprzeć. Wszystkie się zaśmiały. – Zdecydowanie wciąż masz to coś – zgodziła się Anna. – W każdym razie to bardzo miłe z waszej strony, że przyszłyście odwiedzić takiego starego piernika jak ja – kontynuowała. – Lekarze powiedzieli, że mam odpoczywać sześć tygodni. Sześć tygodni? Spytałam, czy mówią serio. Nie usiedzę spokojnie sześciu minut, a co dopiero sześć tygodni. – Jesteś jak mój tata – powiedziała Sophie z uśmiechem. – Był tutaj przed Bożym Narodzeniem. Najbardziej niecierpliwy pacjent świata: nie mógł się doczekać, kiedy wstanie z łóżka i wróci do domu. – Wydaje mi się bardzo rozumnym człowiekiem – powiedziała Geraldine. Jej sękate dłonie zadrżały delikatnie na pościeli, a kąciki ust opadły. – Pluję sobie w brodę za to, że tu wylądowałam, naprawdę. No, przynajmniej plułabym, gdybym nie miała złamanej tej cholernej miednicy. – Założę się, że te tygodnie szybko przelecą – powiedziała łagodnie Catherine. – Założę się, że wcale nie – burknęła Geraldine. – Przegapię wieczorek taneczny Valentine.

Czekaliśmy na niego z Royem od tygodni. I stracę twoje zajęcia, moja droga. Nie wspominając o spektaklu. – O, nie – powiedziała Sophie. – Zapomniałam o nim. Masz dublerkę? Geraldine zmarszczyła nos. – Pewnie poproszą Brendę Dodds, żeby mnie zastąpiła. Ona ma zdolności aktorskie jak wypchany lis. – Potem jej twarz się rozjaśniła. – Chyba że… Hej, Sophie, dlaczego ty tego nie zrobisz, kochana? Pamiętam, jak mówiłaś, że sama trochę zajmowałaś się aktorstwem. Mogłabym szepnąć słówko reżyserowi. Brenda Dodds nie dorasta ci do pięt, wierz mi. Potworne beztalencie. Sophie przyjęła, że Geraldine żartuje, i się zaśmiała. Ale ta chwyciła jej rękę i ściskała ją ze świeżym entuzjazmem. Najwyraźniej jednak nie żartowała. – Ja? Cóż… Nie należę do grupy teatralnej. Nie mogę po prostu tam wparować i przejąć twoją rolę. – Dlaczego nie? Zostaw to mnie. Porozmawiam z Maxem, to znaczy z reżyserem. To taki miły człowiek. Muszę też przyznać, że jest niczego sobie, chociaż w szczęśliwym stałym związku z uroczym facetem Joshem, więc dla nas, kobiet, niestety, nieosiągalny. Chociaż można ociupinkę ponarzekać, widząc niezłe ciacho, no nie? Sophie zaczynała pojmować, dlaczego Roy powiedział kiedyś, że po prostu zgadza się ze wszystkim, co mówi jego żona. Geraldine była jak niepowstrzymana fala, która unosi cię, nie pozwalając na zmianę kierunku. – Ja…eee… – jąkała się. – Chodzi o to, że nie grałam od lat. Na pewno nie profesjonalnie. Geraldine prychnęła. – Profesjonalnie? Daj spokój. Żadne z nich nie ma nic wspólnego z tym słowem, kochana, w ogóle się nie martw. Dam Maxowi twój numer, dobrze? Będzie zachwycony. Wpadł tu wczoraj i, mówię poważnie, wyglądał na porażonego. Geraldine, tak powiedział, co ja bez ciebie zrobię? – Przedstawienie musi trwać – przyznała Anna. – Myślę, że powinnaś spróbować, Sophie. – O, proszę! Jest po mojej stronie – Geraldine nie potrafiła ukryć triumfu w swoim głosie. – I ty też, Catherine, prawda? No, Sophie. Widzisz? Wszystkie się zgadzamy. Teraz musisz to zrobić! – Geraldine jest przeurocza i kocham ją miłością absolutną, ale to trochę jak próbować kłócić się z buldożerem – powiedziała Sophie później, kiedy siedziały we trzy w pobliskim pubie. – Prawie mi żal tego biednego człowieka, który próbuje reżyserować sztukę. Założę się, że Geraldine ciągle wcina się z sugestiami, jak jej zdaniem coś powinno być zrobione. – To pewnie on pokrył lodem jej podjazd, czyli głównego sprawcę wypadku – zażartowała Catherine. – Biedna Geraldine. Lekcje włoskiego będą bez niej o wiele cichsze, to na pewno. – I co, zgodzisz się? – spytała Anna, popijając piwo. – Nie mogłam wyczytać z twojej twarzy, czy w końcu chcesz to zrobić, czy też myślisz sobie tylko: „Nigdy w życiu!”. – Skrzyżowała palce, jakby odganiała wampira, a potem trąciła Sophie łokciem. – Nie wiem, jak z resztą twoich aktorskich umiejętności, ale minę pokerzystki opanowałaś do perfekcji. Sophie się uśmiechnęła. – Zawsze uwielbiałam aktorstwo; musiałam wspomnieć o tym Geraldine któregoś wieczoru w pubie – powiedziała. – Ale nie byłam na scenie od… jakichś ośmiu lat… od kiedy skończyłam szkołę średnią. – Nagle zobaczyła siebie w długiej aksamitnej sukni, boso. – Lady Makbet. „Przeistoczcie w żółć moje mleko, o wy, śmierć niosące potęgi”[24], i tak dalej.

Boże, uwielbiała to. W czasie gdy wystawiali tę sztukę, potrafiłaby wyrecytować ją od końca. Dali tylko kilka spektakli dla szkoły i rodziców, ale ona cała oddała się roli, żyjąc obłąkaną ambicją i intryganctwem granej postaci, śniąc o nich. – Wygląda to na szczęśliwe wspomnienie – zauważyła Catherine delikatnie. – Tak, właśnie to tak naprawdę chciałam robić w życiu, zanim rzuciłam wszystko i ruszyłam w świat. Przeszły ją ciarki na wspomnienie elektryzującego momentu pod koniec sztuki, tuż przed tym, jak publiczność wybuchła brawami. A potem, gdy znów wyszła na scenę, by się ukłonić, owacje stały się głośniejsze. „To dla mnie – pomyślała, pękając z dumy wymieszanej z radością. – Oni mnie oklaskują”. – Wydaje mi się, że Geraldine postawiła na dobrą osobę – powiedziała Anna żartobliwie. – Ona mięknie, Cath. Patrz, jakie ma teraz zamglone spojrzenie. Sophie się zaśmiała. – Tak, zgodzę się – powiedziała. – Prawdopodobnie reżyser będzie tylko przeklinał Geraldine za to, że się wtrąca, ale nigdy nie wiadomo… – Nie można się za bardzo entuzjazmować, napomniała się. Dwie linijki, tak mówiła Geraldine. Niezależnie od tego, pragnienie dołączenia do grupy teatralnej i skok adrenaliny na myśl o wyjściu na scenę niosły ją jak fala. – W każdym razie… – zaczęła, próbując zmienić temat. Nagle przypomniała sobie. – O Boże! Anno! Mam dla ciebie wieści. Miałam ci powiedzieć wcześniej. – Zaczęła przetrząsać zawartość swojej torebki, wyrzucając w powietrze długopisy i balsamy do ust. – Gdzie ja to wsadziłam? Anna natychmiast się wyprostowała. – Czy to coś od twojego znajomego we Włoszech? Co powiedział? Sophie wyciągnęła pognieciony kawałek papieru, wydrukowany e-mail, który odebrała poprzedniego wieczoru. – On pisze, że to zdjęcie wykonano chyba w Lungomare Augusto – przeczytała na głos i wręczyła kartkę Annie. – Okazuje się, że to typowo turystyczne miejsce, pełno tam hoteli i barów. Skoro wybierasz się na poszukiwania taty, zacznij od niego. – Przerwała. – Bo ciągle się wybierasz? – Lungomare Augusto – powtórzyła Anna do siebie i się uśmiechnęła. – O mój Boże. To takie ekscytujące. Dziękuję! Pojechałabym choćby jutro, gdybym tylko mogła. – Ach… – Sophie westchnęła, pamiętając ich rozmowę w Marmadukes. – Żadnej poprawy z chłopakiem? – Zasadniczo to już były chłopak – odparła Anna. – Widziałam w weekend twoją recenzję Enrico’s – powiedziała Catherine współczująco. – Ale podoba mi się ten Przystojny Kolega. Coś się dzieje? Anna jęknęła. – Ja i moje gadulstwo, to wszystko, co się dzieje – powiedziała. – Napisałam to jako przytyk pod adresem Pete’a, mojego byłego, nie zastanawiając się, jak Joe, ten Przystojny Kolega, się poczuje, kiedy to przeczyta. Co więcej, nie myśląc o tym, jak się poczuje jego dziewczyna. Tak naprawdę, to tylko znajomy, nigdy nie chciałam sugerować niczego innego. – Ajaj – skomentowała Sophie. – Wielkie ajaj – westchnęła Anna. – A to wszystko wina tej cholernej redaktorki. Ona i grafik pomyśleli, że będzie przezabawnie dołączyć zdjęcie Joego i wyolbrzymić cały ten motyw romantyczny, nieistniejący zresztą, a teraz on jest na mnie wściekły, a ja czuję się tak, jakbym straciła przyjaciela.

Pete’a oczywiście nic to nie obchodzi. Pewnie jest zbyt zajęty bzykaniem się z nową panienką, żeby spojrzeć na coś tak nudnego, jak gazeta. – O, nie – powiedziała Catherine. – O, tak – zawtórowała Anna. – Szczerze mówiąc, ostatnie parę dni to był prawdziwy koszmar. Podobno dziewczyna Joego strzeliła wielkiego focha, oskarża go o zdradę, której oczywiście on się nie dopuścił. On natomiast jest obrażony na mnie, bo uważa, że jestem szaloną prześladowczynią, która nie spocznie, póki nie zaciągnie go do łóżka. Podczas gdy… – Zawahała się leciutko. – Ja w ogóle tego nie chcę! – To rzeczywiście koszmar – zgodziła się Catherine. – Nie możesz mu tego wyjaśnić? – spytała Sophie. – Tak jak przed chwilą nam? – Próbowałam. Nie chciał słuchać. Był bardzo chłodny i zdystansowany; powiedział, że zrobiłam z niego pośmiewisko redakcji. A najgorsze jest to, że ta suka, z którą pracujemy, a która zwykle pisze recenzje kulinarne, uważa, że to najśmieszniejsza sprawa na świecie, i cały czas o tym gada. Muszę przyznać, że owszem, myśl o opuszczeniu kraju wydaje się teraz kusząca – Anna się wzdrygnęła. – Mężczyźni… – Catherine rzuciła z zaskakującą gwałtownością. – Dlaczego muszą tak cholernie komplikować nam życie? – Otóż to! – zgodziła się Sophie, która wciąż nawet nie spróbowała rozwiązać zagadki Dana Collinsa. Dopiero po chwili zauważyła zaciekłość w tonie Catherine. – Czekaj, myślałam, że jesteś szczęśliwą mężatką? Catherine prychnęła. – Tak, ja też tak myślałam. Do czasu, gdy Mike odszedł z blond laleczką, która… – Zamilkła. – Nieważne. Dlatego uciekłam z twoich zajęć. Pamiętasz, wtedy, kiedy uczyłaś nas Sei sposata? Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. – Och, Catherine, przepraszam – powiedziała Sophie. – To nie twoja wina – Catherine zakołysała winem w kieliszku. – Pomyślałam, że poproszę cię o przetłumaczenie: „Tak, ale mój mąż właśnie mnie zostawił”, ale stwierdziłam, że to pewnie jednak odrobinkę zbyt dramatyczne jak na wieczorny kurs językowy. Dlatego powiedziałam tylko „Jestem mężatką”. – Czy to definitywny koniec? Nie kryzys wieku średniego albo… – To koniec – odparła Catherine. – Powiedział, że tak naprawdę nigdy mnie nie kochał. Trudno wycofać się z takiego oświadczenia. Poza tym… – Jej twarz wykrzywił grymas. – Po tym, czego się o nim ostatnio dowiedziałam, i tak nie chciałabym się z nim zejść. – Dlaczego? Co zrobił? – spytała Sophie, ale zaraz poczuła, że jest wścibska. – Przepraszam. To nie moja sprawa. Anna pochyliła się ku Catherine. – Czy to ma coś wspólnego z tym, o co pytałaś mnie w zeszłym tygodniu? Z podejrzanymi wpłatami? Kobieta pokiwała głową, zacisnęła dłonie na kolanach, ale nie powiedziała nic więcej. Sophie patrzyła to na nią, to na Annę, nie nadążając za rozwojem konwersacji. Podejrzane wpłaty? Teraz przyszła kolej na przeprosiny Anny. – Przepraszam – powiedziała w następnej chwili, widząc skrępowanie Catherine. – Nie polowałam na informacje, przyrzekam. Nie musisz mi niczego mówić.

– Nie szkodzi. Wciąż nie zdecydowałam, co z tym zrobić. – Wzięła głęboki oddech i zaczęła opowiadać gorącą historię o byłym mężu, który najprawdopodobniej brał łapówki od koncernu farmaceutycznego. – Najokropniejsze jest to, że wyguglałam Demelzerol, lek produkowany przez tę firmę, który przepisywał, i znalazłam wiele forów, na których ludzie pisali, jak fatalnie się po nim czuli – dodała. – Martwię się, że skuszony dużymi pieniędzmi, przepisywał ludziom szkodliwy środek. Ta nazwa zapaliła lampkę w głowie Sophie. – Czekaj, powiedziałaś Demelzerol? – Z jakiegoś powodu brzmiało to znajomo i nagle przypomniała sobie, gdzie go widziała: w swoim domu, na opakowaniu tabletek w szafce łazienkowej. Nazwa zawsze przypominała jej dziewczynę o imieniu Demelza, która chodziła z nią do elitarnej prywatnej szkoły. – Czy to beta-bloker? Sądzę, że przepisano go mojemu tacie po pierwszym ataku serca. – Jej własne serce zaczęło nagle bić jak oszalałe. Poczuła się niezręcznie z powodu kierunku, w którym zmierzała ta rozmowa. – Twój były mąż nie jest przypadkiem jednym z lekarzy w Risbury Road Medical Centre, prawda? Z twarzy Catherine odpłynęła cała krew. – Owszem, jest – powiedziała ochryple, otwierając szeroko wypełnione niepokojem oczy. Patrzyły na siebie przez straszliwą chwilę naładowaną oskarżeniem i przeprosinami. – O Boże, Sophie. Czy twój tata dobrze się czuje? Sophie przełknęła ślinę. – Tak, teraz tak – odparła. – Lekarze w szpitalu przestali podawać mu Demelzerol, bo tata przeszedł drugi zawał. Catherine wyglądała tak, jakby miała zwymiotować. – Czyli lek mu nie pomógł – powiedziała głosem ledwo głośniejszym od szeptu. – Nie. Właściwie mógł nawet spowodować drugi zawał, który nastąpił w Boże Narodzenie. Długo stan taty był poważny, dopiero w ostatnich dniach pozwolono mu wrócić do pracy. Łzy zalśniły w oczach Sophie. Jeśli zdrowie jej taty zostało narażone na niebezpieczeństwo z powodu jednego zachłannego lekarza, myślącego tylko o napchaniu własnych kieszeni, to ona… ona… – Jezu… – Anna westchnęła. – To okropne. Oczy Catherine też błyszczały. – To straszne – przyznała. – Sophie, tak mi przykro. Nienawidzę Mike’a za to, co robi. Muszę go powstrzymać. Obiecuję, że powstrzymam. – Musisz – powiedziała wciąż oszołomiona Sophie. – Tata mógł umrzeć. Myślałyśmy, że tak się stanie… – Dławiła się słowami. – Myślałyśmy, że go straciłyśmy. Catherine chwyciła jej dłoń i uścisnęła ją. – Jest mi naprawdę okropnie przykro z powodu tego, przez co przeszłaś – powiedziała. – Naprawdę. Będę szczera: bałam się konfrontacji z Mikiem, kiedy to wszystko odkryłam, bo… cóż… zawsze był dość despotyczny. Wiedziałam, że będzie zły, kiedy się dowie, że myszkowałam w jego rzeczach, i… – Machnęła obiema rękami. – Nieważne. Ale teraz, kiedy usłyszałam o twoim tacie, nie mogę dalej siedzieć cicho. Nie ma mowy. Sophie była wzburzona, ale i tak widziała, jak bardzo Catherine przerażała perspektywa konfrontacji z mężem. – Chcesz, żebym ci towarzyszyła podczas rozmowy z nim? – spytała. – By mieć odrobinę moralnego

wsparcia? Catherine przez chwilę rozważała tę propozycję, w końcu jednak pokręciła głową. – Muszę zrobić to sama – powiedziała. – Ale dziękuję. Dam ci znać, co się wydarzyło. Gdy Sophie czekała na autobus powrotny do domu rodziców, jej serce wciąż waliło mocno. Miała wielką ochotę znaleźć tego doktora Evansa i dać mu wykład, nie mówiąc o daniu mu w zęby. Catherine mogła się go bać, ale nie ona. Sophie była wściekła. Jak można robić coś podobnego? Jak można potem ze sobą wytrzymać? Lekarze powinni być po tej dobrej stronie, ratować innych, nie kombinować, co mogą zyskać kosztem pacjentów. Autobus przyjechał, kupiła bilet i znalazła wolne miejsce na górnym piętrze. Zajęło jej chwilę, nim się zorientowała, że dzwoni jej telefon. Na ekranie pojawił się nieznany numer. – Słucham? – Cześć, czy to… Sophie Frost? Męski głos, którego nie rozpoznawała. – Tak? – Cześć, przepraszam, że niepokoję tak późno. Nazywam się Max Winter, dzwonię w imieniu Grupy Teatralnej Aktorów Sheffield. – Och… – zatkało ją. Wygląda na to, że Geraldine nie traciła czasu. – Przepraszam, jeśli Geraldine wierciła ci dziurę w brzuchu… – Potem przerwała. Niech najpierw on powie, co ma do powiedzenia. – Ależ skąd – odparł swobodnie. – Mówiła, że szukasz grupy teatralnej i że mogłabyś być zainteresowana naszą. – Tak powiedziała? To znaczy… Tak. – Sophie nie pamiętała, żeby mówiła coś takiego, ale uznała, że to nie jest dobra pora, by spierać się o drobiazgi. – Mamy teraz próby w poniedziałki, czwartki i niedziele, może więc po prostu przyjdziesz jutro i porozmawiamy. Co o tym sądzisz? – Sądzę… – Sophie zawahała się, czując, że to wszystko zostało jej narzucone, że ona sama nie miała wiele do powiedzenia. Ale chodziło tylko o maleńką rolę w spektaklu, nie ubiegała się przecież o przesłuchanie do hollywoodzkiej produkcji. „Dawaj!”, usłyszała głos Anny i Catherine w swojej głowie. – Brzmi świetnie – powiedziała w końcu. – Dziękuję. Zakończywszy rozmowę, siedziała w szarpiącym autobusie, zastanawiając się, w co, u licha, się wpakowała. Z tego, co wiedziała, Grupa Teatralna Aktorów Sheffield to banda apodyktycznych starszych pań w typie Geraldine, a sztuka zapowiadała się po prostu okropnie. No ale mogło się też okazać, że będzie się bawić tak dobrze, jak nigdy. „Obwaruj jeno swe męstwo – pomyślała, przypominając sobie dawną rolę Lady Makbet. – A nie chybimy”. Cóż, nie była tego pewna, ale chyba zawsze warto spróbować?

Rozdział 26 Il coraggio – odwaga

Ostatni raz Catherine tak się denerwowała, gdy Matthew i Emily czekali na wyniki matury. Ale było to niczym w porównaniu z zaćmiewającym umysł, prawie paraliżującym strachem, od którego zalewał ją zimny pot. Ten strach chwycił ją, gdy dwa dni później zmierzała do Plough na spotkanie z Mikiem. No, jedziemy, runda pierwsza, czas start. Oczywiście nie dosłownie, chociaż Penny doradziła jej: „Weź mu jebnij, na litość boską”. Powie, co ma mu do zakomunikowania, za wszelką cenę. Musi. Wcześniej przez telefon celowo wyraziła się ogólnikowo, powiedziała, że chce się spotkać, żeby porozmawiać o „przyszłości”. – W porządku, wpadnę po pracy – powiedział w ten swój lakoniczny sposób, którym manifestował, że nie ma czasu na rozmowy z nią. Bez wątpienia sądził, że Catherine zacznie łkać i błagać, by pozwolił jej dalej mieszkać w ich domu. Przemyśl to jeszcze raz, Mike. – Spotkajmy się w pubie – zasugerowała, a on, dzięki Bogu, zgodził się. Wymyśliła, że nie będzie mógł tak bardzo się na nią wściekać w miejscu publicznym, choć nie brała niczego za pewnik. Gdy się pojawiła, on już tam siedział z do połowy wypitym piwem. – O co właściwie chodzi? – spytał, gdy usiadła naprzeciw niego, ściskając kieliszek wina. Cześć, Mike. Co u ciebie, Mike? Nieważne. Nie musieli zawracać sobie głowy uprzejmościami, mogli od razu zająć się gwoździem programu. Wzięła głęboki wdech i rzuciła na stół stertę papierzysk: wyciągów z banku i broszur z konferencji. – Chodzi o to – powiedziała, na koniec szerokim gestem dorzucając na szczyt wizytówkę Rebekki. Spłoszonym wzrokiem spojrzał najpierw na leżący przed nim stos papierów, a potem na nią. Przez ułamek sekundy na jego twarzy malowała się panika, ale szybko przybrał maskę obojętności. – Co masz na myśli? – spytał. – I dlaczego, do cholery, przeglądałaś moje prywatne papiery, chociaż nie masz do tego prawa? – Chodzi o to, że wiem, co robiłeś. Wszystkie te pieniądze to łapówki od Schenkmana – powiedziała, starając się zachować spokój. Nigdy nie była dobra w konfrontacjach, instynktownie chciała rzucić się do ucieczki, pierzchnąć, przepraszając za wściubianie nosa w nie swoje sprawy. Wtedy pomyślała o udręce na twarzy Sophie i przypomniała sobie, jak ważne jest to, co robi. – I myślę, że to obrzydliwe. – Nie wiem, o czym mówisz – powiedział, sięgając po wyciągi bankowe. – A teraz poproszę to z powrotem. – Nie ma mowy – zaoponowała. Jej serce waliło jak młotem. To było jak gra w szachy, pomyślała. Posuwać się naprzód i blokować, posuwać się naprzód i blokować. Mike niechętnie dawał za wygraną w sporach. – Myślę, że dobrze wiesz, o czym mówię. – Catherine… w przeszłości plotłaś różne głupoty, ale to przechodzi wszelkie pojęcie. Był rozdrażniony, widziała to. Niemal słyszała, jak za jego oczami brzęczy mózg, próbując wyprodukować prawdopodobne usprawiedliwienie. Miała ochotę powiedzieć: „Zapomnij, słoneczko. Z tego się nie wywiniesz”. – Naprawdę? – Źle to… Doszłaś do najbardziej szaleńczych wniosków – warknął. Wszelki pozór uprzejmości

zniknął. – Pomyślałaś, że sobie powęszysz, co? Syndrom kobiety odrzuconej i podobne bzdury. – Spojrzał na nią. – Chodzi o dom, tak? Nie możesz się pogodzić z tym, że chcę go sprzedać. – Nie chodzi o dom – odparła, starając się, żeby jej głos się nie łamał. Żałowała teraz, że nie przystała na propozycję Sophie. – Chodzi o to, że robisz coś złego. Myślisz bardziej o sobie niż o swoich pacjentach. Prawie zabiłeś Jima Frosta w Boże Narodzenie. Szarpnął głową tak gwałtownie, że groził mu uraz kręgosłupa. – Co wiesz o Jimie Froście? – spytał, chwytając ją za nadgarstek. – Wystarczająco dużo, by mieć pewność, że to nie dzięki tobie ciągle żyje – odparła Catherine. – Puść mnie. – To szantaż? – wysyczał, zaciskając mocniej palce. – O to ci naprawdę chodzi? Próbujesz nieuczciwie pogrywać? Zabrać trochę moich pieniędzy? – Nie chcę twoich śmierdzących pieniędzy – zaoponowała, szarpiąc się, by uwolnić nadgarstek. – Powiedziałam: puść mnie. Pokręcił głową, zwężając oczy. – Moja mama zawsze uważała, że jesteś naciągaczką. I pomyśleć, że cię broniłem! – Nie jestem naciągaczką – powiedziała, ale głos jej zadrżał. Pieprz się, Mike. Pieprz się, jego cholerna matko. Zawsze potrafił ją sprowokować, i to w najgorszy ze sposobów. – Proszę, jak sobie teraz siedzisz, przekonana o własnej racji, ze swoim „dowodem” – dorzucił pogardliwie, zarzucając drugą dłoń na stos papierów. – Kiedy tu szłaś, wydawało ci się, że jesteś sprytna, tak? Nieprawdopodobnie, kurwa, sprytna! Wiesz co, powiem ci coś. Jesteś niczym innym jak… Gdy on wygłaszał swoją tyradę, Catherine opanowała nagle rozgrzana do białości furia. Przyszła tu przygotowana na rozsądną rozmowę, ale po pierwszych pięciu minutach on zaczął uciekać się do despotycznych taktyk rodem z piaskownicy. Wyszydźmy Catherine. Zróbmy znów z Catherine głupią. I rzeczywiście, czuła się głupia i beznadziejna przez cały czas trwania ich małżeństwa. Ale teraz już z nim nie była. Jedyną głupotą, jaką popełniła, było to, że wcześniej się nie broniła. – Moja znajoma dziennikarka już wie o wszystkim – powiedziała, przerywając mu. – Przekazałam jej kopie tych dokumentów. To go rozbiło. Przynajmniej na jakieś dwie sekundy. – Znajoma? Ty nie masz znajomych – uśmiechnął się szyderczo. – Tylko Penny. A jej nikt przy zdrowych zmysłach nie potraktowałby poważnie. – A jednak mam znajomych – powiedziała cicho. – Wystarczy, że zadzwonię do tej dziennikarki i poproszę, żeby ujawniła całą historię. A teraz puść mnie albo zacznę krzyczeć. Uwolnił jej nadgarstek, jakby go parzył; jej dłoń aż łupnęła o stół. W miejscu, gdzie ją ściskał, skóra była otarta i zaczerwieniona. – Nie pozwolę, żebyś mnie skrzywdził – powiedziała cicho. – Nigdy więcej. – Co? Na litość boską, Catherine. Nie dramatyzuj. Podniosła oczy i zmierzyła się z nim wzrokiem. Jakże go nienawidziła. – O, myślę, że mam do tego pełne prawo – odparła. – A teraz: dlaczego po prostu nie przyznasz, że zrobiłeś coś nie tak? Wtedy będziemy mogli porozmawiać o tym, jak to naprawisz. Mike nie skapitulował całkowicie i nie przyznał się do winy w taki sposób, jakiego by sobie życzyła, ale i tak ilekroć później odtwarzała w głowie tę scenę, rozpierała ją duma. Dokonała tego. Choć raz

naprawdę mu się postawiła, chociaż – a to ci niespodzianka – próbował zastosować swój popisowy numer, polegający na sprowadzaniu jej do parteru. Tym razem jednak nie pozwoliła mu na to. Tym razem ona wygrała bitwę. – Musisz przestać brać od nich pieniądze i przemawiać na ich konferencjach – powiedziała odważnie, kiedy zdał sobie sprawę, że Catherine nie żartuje, jeśli chodzi o donos na niego. – Poza tym musisz przestać przepisywać te cholerne lekarstwa! Co by było, gdyby Jim Frost umarł? Miałbyś krew na rękach, Mike. Tego chcesz? – Zrobiłem to, co uważałem za najlepsze – powiedział poważnie, ale nie wierzyła w żadne jego słowo. – Nie zrobiłeś, Mike. Co się z tobą stało? Parę lat temu nie śniłoby ci się nawet, by przepisywać lekarstwa, co do których nie masz absolutnej pewności. Zawsze byłeś dobrym człowiekiem. Co cię zmieniło? Schował głowę w dłoniach, w końcu sprawiając wrażenie skruszonego. – Nie wiem, co robić, Cath – powiedział stłumionym głosem. – Zadzwonię do agentów nieruchomości i powiem im, że zmieniłem zdanie. Czy to wystarczy? Patrzyła na niego zbulwersowana. Chyba wciąż myślał, że chodzi o nią. Wystarczy? Wystarczy komu? Na pewno nie Jimowi Frostowi ani żadnemu innemu oszukanemu pacjentowi. – Och, zmądrzej! – warknęła. – Kto mówi o agentach nieruchomości? Chodzi o to, żebyś ty zrobił, co należy. Sądzę, że musisz zamienić słowo z własnym sumieniem, zanim podejmiesz jakiekolwiek decyzje. Podniósł głowę. – A co z dziennikarką? Co jej powiesz? Dziwne. Mike bezbronny? Tego jeszcze nie było. – Jeszcze nie zdecydowałam – odparła. – Spotkajmy się za parę dni, powiesz mi, co zamierzasz. Na razie… – Wstała i zgarnęła plik broszur. – Zostawiam cię z tym. Wyszła z podniesioną głową, wiedząc, że Mike śledzi ją wzrokiem. A także wiedząc, że on nie czuje się już tak pewny siebie. Odtąd cały czas towarzyszyły jej szacunek dla samej siebie i wiara we własne możliwości, otaczając ją jakby tarczą mocy. Po raz pierwszy była dzielna, nie pozwoliła mu źle się potraktować. Czuła się z tym wspaniale. Na fali świeżo nabytej pewności siebie nazajutrz zaszła do centrum ogrodniczego i zobaczywszy na drzwiach ogłoszenie o wakacie w szkółce leśnej, bez wahania sięgnęła po formularz zgłoszeniowy. Czemu nie? Nie dostała jeszcze żadnej oferty od nadętych pracowników biurowych z agencji pracy tymczasowej, a grzebanie w ziemi i praca z sadzonkami i tak wydawały się o wiele bardziej do niej pasować niż wysokie obcasy i makijaż. Samo hodowanie czegoś cieszyło ją. Gdy rozglądała się za potrzebnymi drobiazgami, przypomniała sobie, co George mówił o ogrodniczej partyzantce. Zanim się zorientowała, już wrzuciła do koszyka dodatkowe nasiona słonecznika i zaczęła się zastanawiać, gdzie mogłaby je posadzić. Zdumiewające, jak piękne kwiaty mogą wyrosnąć z jednego maleńkiego ziarenka, rozmyślała, ustawiając się w kolejce do kasy. Miała nadzieję, że zasiane w niej ziarenko pewności siebie też zakwitnie. – Kiedy się tym zainteresowałeś? Mam na myśli ogrodnictwo. Tej niedzieli Catherine zrezygnowała z innych prac wolontariackich i udała się do ogrodu

działkowego, o którym mówił George. Była to rozległa przestrzeń z sadem, dwoma polami warzyw i starą wiktoriańską szklarnią. Krzątało się tam też mnóstwo ludzi, wszyscy pracowali razem, a ich dzieci bawiły się w berka. Catherine pomagała George’owi pokryć jedno z poletek warzywnych starym brezentem, by wybić chwasty. Teraz przygważdżali rogi połamanymi cegłami. – Zawsze miałeś smykałkę do roślin? – Tak, od małego – odparł. – Tata miał działkę, a ja mu pomagałem. To była nasza wspólna pasja. – Wspaniale – odparła Catherine, nagle przypominając sobie, jak Mike i Matthew spędzali razem godziny, konstruując i malując modele samolotów Airfix. Wyobraziła sobie syna mówiącego w przyszłości z roztkliwieniem jakiejś kobiecie „To była nasza wspólna pasja”. – Czy twój tata mieszka w tej okolicy? – Tak, niedaleko stąd – odpowiedział, z głuchym odgłosem ciskając kłodę na skraj brezentu. – W stronę Bakewell. – Miło – powiedziała. – A ty chyba jakoś blisko? Często go widujesz? – Prawie każdego tygodnia – odparł. – Teraz jest sam, mama umarła parę lat temu. Zaglądam do niego, kiedy tylko mogę, żeby pomóc mu przy drobnych pracach. – Pamiętam, jak mówiłeś, że nie mógł się pozbierać, kiedy zachorowała – powiedziała Catherine. – To musiało być trudne. Przykro mi. Wyprostował się i obdarzył ją subtelnym, przelotnym uśmiechem, chociaż w jego oczach pojawiło się cierpienie. – Tak – powiedział. – No, to już zrobione. Może zaczniemy teraz porządkować szklarnię? Przydałoby się ją wyszorować, zanim za parę tygodni przystąpimy do sadzenia. – Jasne – powiedziała, mając nadzieję, że nie popełniła jakiejś gafy. Każdy ma swoje czułe punkty. Szklarni musiało ostatnio brakować troskliwej opieki. Zapuszczona i zasnuta pajęczynami, z grubą warstwą brudu na szybach, zmieniła się w jednym rogu w cmentarzysko martwych roślin, w drugim w zimowe schronisko dla kilku wątłych drzewek cytrusowych, poza tym była pusta. George napełnił wiadro ciepłymi mydlinami i zaczęli z Catherine szorować szyby, odgarniając przy okazji zwinięte w kłębek stonogi i martwe pająki. – Kiedy poznam resztę twojej rodziny, Catherine? – spytał George po chwili, nawiązując rozmowę. – Myślisz, że któregoś dnia przyjdą tu pomóc? – Resztę mojej… Och – westchnęła. „Nigdy?” – Cóż, dzieci wyjechały na studia, a mąż… Jego też nie ma. Zasadniczo. – Aaa – wyglądał na zawstydzonego. – Przepraszam. Nie wiedziałem. – Tak. Na kursie włoskiego pominęłam kwestię bycia porzuconą żoną – powiedziała, starając się brzmieć dzielnie i radośnie. – Taka informacja jest kiepskim początkiem rozmowy. – Domyślam się. Przez parę chwil szorowali w ciszy. Cath poczuła się dziwnie. Najwyraźniej jej wyznanie oznaczało też koniec rozmowy. – Ale to nic – powiedziała raźno, zanim cisza zdążyła zagościć między nimi na dobre. – To znaczy… wiesz. Radzę sobie. – To dobrze – powiedział. – Co cię nie zabije, to cię wzmocni i w ogóle. – Tak – przyznała. Czas na zmianę tematu. – A ty jesteś żonaty? Masz dzieci?

– Już nie – odparł. – Dzieci nie mieliśmy. Moje małżeństwo rozpadło się parę lat temu, więc mam jakieś pojęcie o tym, przez co przechodzisz. Skoncentrowała się na szczególnie brudnym fragmencie szyby, tak by nie musieć na niego patrzeć. – Co się stało? – Mieszkaliśmy w Londynie, para prawników, wyobraź sobie – powiedział, a ona starała się nie wyglądać na nadmiernie zaskoczoną. Patrząc na niego teraz, ubranego w wyblakłe czarne dżinsy, gruby, niebieski, rybacki sweter i ubłocone kalosze, z jednodniowym zarostem na twarzy, nie potrafiła go sobie wyobrazić w modnym garniturze, zwracającego się do zebranych w sali sądowej. – Potem mama zachorowała, a ja wziąłem urlop, żeby tu przyjechać i pomóc tacie. Bo widzisz, jestem jedynakiem. – Ach… – westchnęła Catherine. – Gdy mama umarła, czułem się rozdarty. Tata był taki bezradny, nie miał pojęcia, jak się o siebie zatroszczyć. Mama zawsze była motorem wszelkich działań – powiedział. – A jednocześnie Jess miała dość, bardzo chciała, żebym był z nią w Londynie, ciągle pytała, kiedy wrócę. Catherine poczuła dla niego współczucie. – W takiej sytuacji żaden wybór nie jest dobry. – Tak – zgodził się. – Przez jakiś czas zastanawialiśmy się, czy nie przeprowadzić się tutaj. W końcu prawnik może pracować wszędzie. Ale ona… – Wzruszył ramionami. – Och, sam nie wiem. Pochodzi z wielkiego Londynu, zawsze trochę protekcjonalnie traktowała Yorkshire, uważała, że nie ma tu ciekawego, tylko kaszkiety i wyścigi chartów. Wydaje mi się, że nie widziała tu siebie ani nas, jakich sobie wyobrażała. – Więc ty się przeprowadziłeś, a ona została? – Nie od razu. Próbowaliśmy to ciągnąć, ale katastrofa wisiała w powietrzu. Zaczęliśmy się kłócić ciągle o drobiazgi, które były tylko wymówką, żeby na siebie krzyczeć. Potem ona miała romans z jednym z moich przyjaciół i… – Rozłożył szeroko ręce, z jego gąbki spływała spieniona woda. – Tak to się skończyło. – I jak się masz? – spytała nieśmiało Catherine. – Wydaje się, że wszystko sobie poukładałeś, ale wiem, że to trudne. – Tak. Chwilę to zajęło. Zostawić pracę, przyjaciół, dom i pozbierać się po nieudanym małżeństwie, wszystko naraz – czułem się, jakbym wpadł do króliczej nory, rozumiesz? Nagle znalazłem się w zupełnie nowym świecie: z powrotem na północy, samotny, bez żadnej pozycji zawodowej… To było straszne. – Wyobrażam sobie. – Ale też dało mi to szansę na przewartościowanie wszystkiego, takie życiowe podsumowanie. Zdałem sobie sprawę, że właściwie jako prawnik nigdy nie byłem naprawdę szczęśliwy. Czasem klienci, których musiałem reprezentować… Wiedziałem doskonale, że są winni jak cholera, ale i tak musiałem ich bronić, taką miałem pracę. W dwie sekundy zdecydowałem, że po przeprowadzce tutaj nie chcę już tego robić. Zająłem się więc stolarstwem. To jest porządna praca. Robienie czegoś własnymi rękami, tworzenie ładnych albo użytecznych przedmiotów z drewna… To jest to. Coś dla mnie. – Wiem, co masz na myśli – powiedziała Catherine. Usiadła na piętach, nie zważając na to, że się ubrudzi ziemią. – To, że Mike mnie zostawił, też zmusiło mnie do przemyśleń nad tym, co chcę robić. Przez tak wiele lat byłam tylko żoną i mamą. Myślę, że zapomniałam, jak być sobą, jeśli to nie brzmi zbyt cudacznie.

– Mnie się to w ogóle nie wydaje cudaczne. – George uśmiechnął się do niej. On najwyraźniej też zapomniał teraz o myciu szyby. – A czy już sobie przypomniałaś, jak to jest być sobą? – Pracuję nad tym – odparła. W jej umyśle pojawił się teraz obraz Mike’a i jego zdziwiona mina, kiedy poprzedniego wieczoru w pubie postawiła na swoim. W zasadzie groziła mu. – Tak – powiedziała, kiwając głową. – Pracuję nad tym.

Rozdział 27 Mi dispiace – przykro mi

Anna przyzwyczajała się do myśli, że sprawa Przystojnego Kolegi nigdy nie pójdzie w zapomnienie. Jeśli nic się nie zmieni, wyryją jej tę pieprzoną frazę na nagrobku. Każdy dzień w pracy był niekończącym się koszmarem, pamfletem na Annę. Colin, stary intrygant, za każdym razem, gdy Joe przechodził przez redakcję, gwizdał przeciągle, a Marla uparła się powtarzać, jaką Anna i Joe tworzą uroczą parę. – Zawsze żywiłam pewne podejrzenia – szczebiotała. – To była tylko głupia ksywka – warczała Anna mniej więcej dziewięćdziesiąt siedem razy dziennie. – Chciałam się zemścić na chłopaku. Skąd miałam wiedzieć, że Imogen i graficy wszystko poprzekręcają? Joe od czasu publikacji był dla niej oschły. – Następnym razem nie wciągaj mnie w swoje problemy sercowe. Tylko tyle powiedział, patrząc na nią zimno. Czuła się jak najgorsza koleżanka świata. – Nie rozumiem, w czym problem, czytelnicy byli zachwyceni – oświadczyła beztrosko Imogen. Malowała usta, kiedy Anna weszła, by się wyżalić. – Dostaliśmy już listy z pytaniami, kiedy ty i twój „Przystojny Kolega” – nakreśliła palcami cudzysłów – będziecie znowu w mieście. To jak powtórka reklam Gold Blend[25]. Pamiętasz? Pewnie jesteś za młoda. Seksualne napięcie utrzymywało się latami. Anna wlepiła w nią wzrok, niepewna, czy szefowa mówi poważnie, żartuje, czy też jest stuknięta. – Co masz na myśli? – spytała. – Miałam napisać recenzję kulinarną tylko raz, w zastępstwie Marli. Teraz wróciła, więc… Zamarła, pragnąc, by Imogen przestała wydymać wargi do lustra i zwróciła na nią uwagę. – Och, ależ czytelnicy uwielbiają takie historie – odparła Imogen, odwracając się do Anny i oczarowując ją swoim uśmiechem. – Zawsze to mówiłam. Myślę, że na parę tygodni przeniosę Marlę do innego działu. Zastąpi Ruth na czas urlopu macierzyńskiego, to będzie dla niej idealne. Powiem jej, że musi pomóc nowej osobie się wdrożyć, przyuczyć ją. Annie ani trochę nie podobał się kierunek, w jakim to zmierzało. – Ale Ruth jest reporterką wiadomości – powiedziała słabo. – Tak – odparła Imogen. – A Marla zawsze powtarza, że jest niezwykle elastyczna. Jestem pewna, że będzie zachwycona możliwością wyjścia na ulicę i zasmakowania prawdziwego dziennikarstwa, tak dla odmiany. Anna stłumiła prychnięcie. „Ta, a ja jestem Jarvis Cocker[26]”, pomyślała. Marla się wścieknie na myśl o tym, że ma zostawić wygodne biurko w jakimkolwiek innym celu niż wyjście na wystawny posiłek, by napisać następną łatwą recenzję. Wtedy dotarły do niej wszystkie konsekwencje tego, o czym mówiła Imogen. – Czekaj, czyli masz na myśli… – Owszem – potwierdziła. – Mam. Możesz napisać recenzję także i w tym tygodniu; druga wersja wyszła ci bardzo dobrze, wiesz. I koniecznie weź ze sobą Joego. Nie mogę się doczekać, co będzie dalej. I tak samo nasi czytelnicy. Będą wniebowzięci!

– Co powiedziała? Czy to jakiś żart? – Chciałabym, żeby tak było – odparła Anna żałośnie. Ona i Joe stali w małym pomieszczeniu kuchennym i właśnie przekazała mu nowiny nad parującym czajnikiem. – Naprawdę przykro mi, Joe. Popełniłam wielki błąd. I nie musisz tego robić. Tak naprawdę obojgu nam ułatwi życie, jeśli się nie zgodzisz. Zrozumiem, jeśli odmówisz. Trudno było odczytać wyraz jego twarzy, gdy sięgał po paczkę z herbatą i wrzucał po jednej saszetce do każdego kubka. – Julia się wścieknie – wymamrotał. – Tak, wiem. Słuchaj, nie martw się. Wrócę do Imogen i powiem, że to niemożliwe. – No ale w zeszłym tygodniu świetnie się z tobą bawiłem w Enrico’s – powiedział niespodziewanie. Spojrzał jej w oczy, a ona poczuła, jak jej policzki pokrywają się rumieńcem. – Tak? To znaczy… Tak, ja też. – A szczerze mówiąc, z Julią… od wieków kiepsko się dogadujemy – dodał. Z jakiegoś powodu Anna dostała gęsiej skórki. – Przykro mi to słyszeć. Ale tak naprawdę nie było jej ani trochę przykro. Właściwie to nawet się ucieszyła. Czy to nie w porządku z jej strony? Czy była przez to naprawdę okropną koleżanką? „Tak – pomyślała stanowczo. – Właśnie tak”. Zapanowała niezręczna cisza, wypełniona świstem czajnika i nagłym kliknięciem, gdy woda się zagotowała. – Jeśli to ma ułatwić sprawę, mogę porozmawiać z Julią – ofiarowała się Anna. – Powiedziałabym jej, wiesz, że nie ma nic na rzeczy, nazwałam tylko twojego chłopaka „przystojnym”, bo… Joe patrzył na nią w tak dziwny, opanowany sposób, że zgubiła wątek. – Bo… – plątała się. – Chciałam zezłościć swojego byłego. – Aha – powiedział. – Nie ma innego powodu? Zarumieniła się. – No… – O, kogo my tu mamy, gołąbeczki w kuchni! – zaćwierkała Imogen, wchodząc energicznie do pomieszczenia i włączając ekspres do kawy, którego tylko ona mogła używać. – Czyżbyście planowali następną randkę? Knujecie romantyczny odcinek numero duo? – Imogen! – Anna w zasadzie krzyknęła. Boże, jak ona potrafiła wprawić człowieka w zakłopotanie. – To nie randka. – Oczywiście, że nie – poparł ją Joe. – I sprzeciwiamy się temu, żebyś nas w ten sposób umawiała. „Naprawdę, sprzeciwiamy się?”, pomyślała Anna, zawiedziona. – Tak – dodała szybko. – Jak najbardziej. Sprzeciwiamy się. Bo my… to niedorzeczny pomysł, że coś między nami jest. Że Joe mógłby mi się podobać! Jej głos zabrzmiał bardziej przenikliwie i było w nim więcej oburzenia, niżby tego chciała. Zauważyła, że Joe się skrzywił. Ech. Teraz znowu zraniła jego uczucia, właśnie wtedy, gdy wszystko zaczęło się układać. – No właśnie – ciągnął Joe. – Jeśli więc naprawdę chcesz, żebyśmy kontynuowali tę maskaradę, Imogen, oczekujemy słusznego wynagrodzenia, biorąc pod uwagę psychiczne tortury, którym oboje

musimy się poddawać. „Psychiczne tortury?”, pomyślała Anna, dotknięta do żywego. Nie musiał być aż tak… Wtedy dostrzegła błysk w jego oku. – Prawda, Anno? – spytał, mrugając do niej ukradkowo, podczas gdy Imogen majstrowała przy swoim automacie. – Eee… prawda – powiedziała, chociaż wciąż nie była pewna, do czego zmierzał. – Zgadza się. – Może przypomnę, że jestem waszą szefową i z radością wypełnicie moje polecenia – odpowiedziała Imogen swoim najbardziej dyrektorskim tonem. Jednak Anna czuła, że jest bardziej rozbawiona niż zagniewana. – No to już, czego chcesz, Joe? I nie mów, że podwyżki, bo oboje wiemy, że Dick Briggs tego nie łyknie. – Cóż, tak się składa, że jest coś, o czym chciałem z tobą porozmawiać – powiedział Joe. – Może wiesz, że Sean Davies, nasz lokalny bohater rugby, gra w reprezentacji Walii i ma nadzieję znaleźć się w pierwszym składzie podczas rozgrywek Pucharu Sześciu Narodów. Chciałem spytać, czy mogę pojechać i to zobaczyć. Jeśli Sean w końcu będzie grał, mógłbym po meczu przeprowadzić z nim rewelacyjny wywiad. Osłupionej Annie opadły ręce. „Och, Joe – pomyślała rozgniewana. – Typowy, cholera, facet! Ze wszystkiego, o co mógł poprosić, wybrał pieprzony mecz rugby!” Myślała, że ma więcej tupetu. – A kiedy jest następny mecz? – spytała Imogen przez zaciśnięte usta. – Dwudziestego trzeciego lutego – odparł Joe. – Walia kontra Włochy. W Rzymie. Annie opadła szczęka. W Rzymie? Nie przesłyszała się? Dobra, wróć, cofa wszystko. Joe bezapelacyjnie był geniuszem, który właśnie błyskotliwie podszedł Imogen. – A Anna mówiła, że chciałaby zapisać się na świetny kurs kuchni włoskiej – mówił dalej, szturchając ją. – Też w Rzymie. W sam raz do działu podróży. Że niby ona tak mówiła? Wymyślił to na poczekaniu. Dobry jest! – Prawda, Anno? – spytał, podnosząc brew. – O, tak – skłamała. – To prawda. – A w ogóle to ten sam weekend – powiedział Joe, a Anna nagle poczuła, że się w sobie zapada. Nogi się pod nią ugięły. No, nie. Joe próbował wyłudzić wycieczkę do Włoch dla nich obojga. Nie było mowy, żeby Imogen na to poszła, ale i tak… „Joe próbował wyłudzić wycieczkę do Włoch dla nich obojga!” Co to oznaczało? Imogen się zaśmiała. – Ten sam weekend, co? – powiedziała. – To dopiero przypadek. – Wzięła swoją filiżankę espresso i upiła z namysłem. – Zostawcie to mnie – dodała. – Ale w tym czasie zarezerwujcie, proszę, stolik w następnej restauracji. Wybór należy do was, byle było tam romantycznie. Gdy odeszła, Anna i Joe spojrzeli na siebie i wybuchli śmiechem. – To się nie może udać – stwierdziła Anna. – Ale warto było spróbować – powiedział Joe, podając jej kubek herbaty. – Wymyśliłeś to na poczekaniu? – zachwycała się. – Marnujesz się jako reporter sportowy. Powinieneś zostać powieściopisarzem. – Znów się zaśmiała. – Najlepsza blaga w historii. Kurs gotowania, jasne. To było natchnione. Lepiej pójdę i znajdę jakiś w internecie, w razie gdyby chciała zweryfikować nasz blef.

– Założę się, że mogłabyś też znaleźć pociąg z Rzymu do Rimini – powiedział. – Czy to nie tam powinien być twój tata? – O mój Boże, tak. – Anna wzięła głęboki wdech. – Chyba dałabym radę. Patrzyła na niego podekscytowana, nie mogąc uwierzyć w to, co się może zdarzyć. I to na koszt firmy! – Lepiej przećwicz kilka włoskich zwrotów – powiedział, chowając mleko do lodówki. – I wybierz następną restaurację do recenzji. Warto trochę poudawać romans, jeśli nagrodą są Włochy, no nie? – Jasne – odpowiedziała już z mniejszym entuzjazmem. Poudawać trochę romans? Nie żeby chciała między nimi prawdziwego romansu… Cóż, przynajmniej chyba nie. A może jednak? – O, tak – dodała szybko, starając się brzmieć bardziej przekonująco. – Warto nawet strugać wariata. Potrafię udawać jak nikt inny. W końcu przez dwa lata byłam z Pete’em. Jestem mistrzynią udawania. Nagle zdało jej się, że nie potrafi przestać używać słowa „udawać”. – Tak sobie myślę, że może zamknę już udawaczkę – powiedziała, próbując wziąć się w garść. – Dzięki za herbatę. I trzymam kciuki za Rzym! W następnym tygodniu Anna dosłownie nie mogła doczekać się lekcji włoskiego. – Nigdy nie zgadniecie, co się stało – powiedziała zdyszana, gdy tylko weszła do sali. – Jadę do Włoch, do Rzymu! – No co ty! – zapiszczała Sophie. – To wspaniała wiadomość. Jak to się stało? I co z Rimini? – Tak, tam też jadę – powiedziała Anna, ciesząc się własnym szczęściem. Wciąż trudno jej było uwierzyć, że Imogen się na to zgodziła. – Za parę tygodni! Kolega z pracy wyłudził wycieczkę dla nas obojga. – Wow! Szczęściara – zagwizdała Phoebe. – To fantastycznie – powiedział Roy, który przyszedł na zajęcia sam. Był dość blady i zmęczony, ale przynajmniej obecny. – Oby tak dalej, skarbie. Catherine posłała Annie spojrzenie mówiące „Ale jesteś cwana”. – To nie ma nic wspólnego z Przystojnym Kolegą, prawda? – spytała. – Nie jest tak, jak myślisz – odparła. – Och, czyżby, proszę pani? Z sobotniej recenzji wynikało, że doskonale się dogadujecie – powiedziała Catherine, zwężając oczy. – Prawie dym buchał ze strony. – Boże, i to jak – zgodziła się Nita. – Myślałam sobie, że na pewno będziecie się całować pod koniec tej kolacji. Ulala! – Ja nie czytałam, co się działo? – spytała Phoebe. – Było dotykanie się stopami pod stołem, Anno? Migdalenie się nad koszykiem z pieczywem? Anna zachichotała. – Nie, ja… – zaczęła i spojrzała na Sophie, zdając sobie sprawę, że zajmuje cenny czas zajęć szczegółami ze swojego życia osobistego. – Przepraszam – powiedziała. – Tracimy lekcję. Opowiem wam o tym wszystkim w pubie po zajęciach, co wy na to? – Boże, zawieszenie akcji – kwęknęła Nita, przewracając oczami, ale zaraz szturchnęła Annę łokciem, gdy ta siadała. – No, ładnie, dziewczyno. Zaklepuję miejsce koło ciebie w pubie. – Rozejrzała się za Freddiem. – I patrz, nawet Freddie jest zainteresowany tą plotką. Czyżbyśmy w końcu mieli zaciągnąć cię do pubu, Fredziu? Chłopak zagryzł usta.

– Właściwie jestem już umówiony – powiedział przepraszającym tonem. – Och – westchnęła Nita, zapadając się w siedzenie. – Dziiiwne – zanuciła Phoebe półgłosem. – Zawsze możesz wziąć tę osobę ze sobą – zasugerowała Sophie. – Wszyscy są mile widziani. Dobrze, ale czy możemy przejść do lekcji? Dzisiaj nauczymy się kilku nowych czasowników i zaczniemy rozmawiać o naszych codziennych czynnościach: wstawaniu, posiłkach, chodzeniu do pracy… tego typu rzeczy. – Uśmiechnęła się. – A potem w pubie wyciągniemy z Anny wszystkie plotki. Przyspieszmy to. Druga kolacja, konieczna do napisania recenzji kulinarnej – nie randka, przypominała sobie Anna – została spożyta w Milton’s, małej restauracyjce na Norfolk Street. Z migoczącymi świecami i intymnymi boksami dla dwojga miejsce to zdecydowanie należało do romantycznych, tak jak zażądała Imogen. Serwowano tam dania nowoczesnej francuskiej kuchni, a Annie jeszcze nigdy tak bardzo nie ciekła ślinka, jak podczas przeglądania karty apetycznych deserów. – Dobry wybór – powiedział Joe z uznaniem, gdy zdejmowała płaszcz. – Restauracja też wygląda nieźle – dodał. – Ha ha. Ale dzięki. – Włożyła swoją ulubioną czarną sukienkę z dekoltem w łódkę i upięła włosy tak, by wielkimi falami spływały na ramiona. Gdy się szykowała, celowała w elegancki wygląd rodem z serialu Mad Men, ale w drodze do centrum zaczęła się martwić, czy nie przypomina raczej Jessiki Rabbit, wydekoltowanej, z biodrami podkreślonymi o wiele za bardzo jak na kolację z kolegą. – I ty także. – Co, ten stary łach? – zażartował, otrzepując koszulę. – Dzięki. Co dziś przeskrobią Anna i jej Przystojny Kolega? – powiedział, sięgając po menu. Przewróciła oczami. – To, że nazwałam cię tak raz, nie znaczy, że zrobię to znowu – ostrzegła. – Zanim tekst pójdzie do druku, możesz zostać przechrzczony na Irytującego Kolegę. – Imogen chce romansu – przypomniał jej. – A czytelnicy z Sheffield jej zdaniem łakną akcji. – No i…? Czytelnicy z Sheffield będą musieli o tym zapomnieć – odpowiedziała Anna, wczytując się w swoje menu. – Daj spokój, tylko żartuję – powiedział. – Myślę, że „Przystojny Kolega” może później chociaż spróbować cię pocałować. Wiesz, jaki on jest. Anna przestała widzieć wyraźnie listę potraw. Próbować ją pocałować? Czy chciał przez to powiedzieć, że powinna to zmyślić na potrzeby artykułu, czy też chodziło mu o…? Sytuacja stawała się bardzo niejasna. – Sądzę, że Przystojny Kolega powinien pamiętać, że ciągle ma dziewczynę, zanim stanie się cokolwiek takiego – rzuciła lekko, mając nadzieję, że nie słychać bicia jej serca. – Podoba mi się stek z frytkami. A tobie? Był to bardzo dziwny wieczór. Przyjemny, to na pewno, ale nie dało się zaprzeczyć, że także przesycony podtekstami. Żeby napisać zmyśloną romantyczną recenzję, siedziała w romantycznej restauracji, z mężczyzną, do którego czuła pociąg, nie mając pojęcia, co on czuje… To naprawdę mieszało w głowie. – Do niczego więc nie doszło? – spytała Sophie, gdy po zajęciach ulokowali się w swoim tradycyjnym miejscu w Bitter End.

– Obyło się nawet bez buziaka w policzek – odparła Anna, starając się, by w jej głosie nie było słychać rozczarowania. – To dobrze, oczywiście. Bo przecież on ma dziewczynę, piękną, choć marudną Julię. – Wygląda na to, że ona jest na wylocie – skomentowała Phoebe. – Ale w recenzji napisałaś, że było między wami „narastające napięcie” – wtrąciła Catherine. – Miałam nadzieję, że ten fragment jest prawdziwy. – Bo trochę jest – powiedziała Anna. – Ale udaję, że nazmyślałam, żeby szefowa się odczepiła.– Zrobiła smutną minę. – To wszystko niezmiernie skomplikowane. – Przynajmniej jedziecie razem do Rzymu – zauważył George. – Tak – potwierdziła Anna. – On zobaczy mecz z Walią, a ja zapisałam się na kurs włoskiej kuchni. Nie mogę się doczekać! – Cudownie – powiedziała Sophie. – A potem do Rimini? Do Lungomare Augusto? – Żebyś wiedziała. Odnajdę tatę i wszyscy będziemy żyć długo i szczęśliwie – ogłosiła Anna. Podniosła kieliszek. – Wypijmy za to! Wszyscy stuknęli się kieliszkami i powiedzieli chórem: – Salute! – Więc naprawdę tam jedziesz – zwróciła się Catherine do Anny, gdy George spytał Roya o Geraldine, a wszyscy pozostali pochylili się, żeby dosłyszeć odpowiedź. – O rany, to takie ekscytujące. Anna się rozpromieniła. – Wiem. Nie mogę uwierzyć, że Imogen się zgodziła. W zamian muszę napisać jeszcze co najmniej dwie recenzje kulinarne, taka jest umowa. Stała recenzentka Marla aż się gotuje z wściekłości, mówię wam. – A masz strategię, jeśli chodzi o namierzanie taty? Udało ci się dowiedzieć czegoś więcej? – Cóż, grzebałam trochę w sieci – odparła Anna. – Wrzuciłam jego zdjęcie na parę tablic ogłoszeń z Rimini w nadziei, że ktoś zidentyfikuje go przed moim przyjazdem. Jestem też w kontakcie z panią z biura turystycznego, która powiedziała, że pomoże mi przeszukać archiwum w ratuszu miasta. – Upiła swojego drinka. – To ciągle przypomina szukanie igły w stogu siana, ale muszę spróbować. – Szkoda, że nie możesz poznać jego nazwiska – powiedziała Catherine. – To by bardzo pomogło w zdobyciu adresu czy numeru telefonu. Anna bawiła się podkładką do piwa. – Wiem, ale moja mama jest taka uparta. Nigdy nie chciała o nim rozmawiać. A Bóg wie, że próbowałam. Babcia więcej o nim nie wspomniała. Jeśli chodzi o ciotkę… Jest lojalna wobec mamy i wiem, że nie piśnie nawet słówka. – Może warto spróbować jeszcze raz – zasugerowała Catherine. – Skoro jedziesz tak daleko. Nie sądzisz? – Hmmm – Anna zagryzła wargę. Catherine miała rację, ale ile by to kosztowało? Wielką awanturę? Ciągnącą się miesiącami wrogą ciszę? – Czasem rodzic nie mówi o czymś swoim dzieciom, bo chce je chronić – powiedziała Catherine. – Sama tak robiłam. Ale gdyby któreś z nich przyszło do mnie i powiedziało prosto z mostu, że chce wiedzieć, myślę, że bym nie odmówiła. Zwłaszcza gdyby miało jechać za granicę na poszukiwania, jak ty. Anna nie odpowiedziała od razu. Próbowała sobie wyobrazić, co zrobiłaby jej mama, gdyby córka

wyłożyła karty na stół i poinformowała, że jedzie do Rimini, i już. Czy Tracey by jej pomogła, czy raczej stanęła na jej drodze? – Cześć, mamo, to ja. O dziesiątej wieczorem tego samego dnia Anna, z połową butelki wina w organizmie, postanowiła podjąć działanie. – Dobry wieczór, kochanie, właśnie szłam na górę do łóżka. Wszystko w porządku? – Wszystko dobrze – powiedziała Anna. Na chwilę zamknęła oczy i zmusiła się, by to zrobić. – Eee… mamo. Posłuchaj, wiem, że to może być dla ciebie wstrząs, ale w zeszłym roku babcia powiedziała mi o Ginie. Moim tacie. Chodzi o to, że… Cóż, za parę tygodni jadę do Rimini, żeby go znaleźć. Zapanowała cisza, podczas której mama przetrawiała jej słowa. Anna skuliła się, czekając na wybuch wściekłości, który musiał zaraz nastąpić. – Twój tata? – powiedziała Tracey w osłupieniu. – Rimini? Przepraszam, kochanie, pogubiłam się. O czym ty mówisz? – Widziałam zdjęcie Marie. Babcia podała mi jego imię. Jadę do Rimini, ale potrzebuję więcej niż tylko fotografii. Gdybyś mogła podać mi jego nazwisko albo powiedzieć cokolwiek innego na jego temat, bardzo byś mi pomogła. Proszę, mamo. Naprawdę mnie to gryzie. Chcę tylko wiedzieć. Znowu długa cisza. – Proszę – powtórzyła Anna. – Powiedz mi, nawet jeśli to okropne. Naprawdę chcę się z nim spotkać. Po to uczyłam się włoskiego i tak dalej. Głos Tracey drżał. – O Boże – powiedziała. – Ja nie… Och, Anno. – Proszę, mamo. Pr o s zę. – Okej – zgodziła się w końcu. – Ale nie chcę rozmawiać o tym przez telefon. Może wpadniesz w weekend? Wtedy wszystko ci opowiem, obiecuję.

Rozdział 28 L’attrice – aktorka

Kiedy Sophie szła na spotkanie z grupą teatralną do salki parafialnej w Broomhill, która była miejscem prób, nie wiedziała, czego się spodziewać. „Czy pozostali członkowie okażą się energicznymi emerytami, jak Geraldine?”, zastanawiała się, pełna wątpliwości. Czy nemezis Geraldine, Brenda Dodds, wygoni ją balkonikiem ze swojego terenu, zarzucając impertynencję i tupet? No i dobrze, niech tak zrobi. Sophie wyświadczała tylko przysługę, przypominała sobie, podchodząc do drzwi. Jedyne, co się liczyło, to żeby mogła z czystym sumieniem powiedzieć Geraldine, że poszła i spróbowała. Prawdopodobnie i tak nie miała szans na otrzymanie roli. Geraldine trochę opowiedziała jej o wystawianej sztuce. „To współczesna komedia omyłek”, opisała ją uroczyście, po czym dodała: „satyra na bogaczy, którzy myślą, że są lepsi, niż w istocie są”. Fabuła zdawała się koncentrować wokół rodziny wygrywającej loterię i zmieniającej się na gorsze. Geraldine miała grać agentkę nieruchomości, oprowadzającą ich po rezydencji, którą chcą kupić. Sophie nie wydawało się, żeby miała wielkie pole do popisu, jeśli chodzi o rozwinięcie postaci. Nawet Meryl Streep z trudem wykrzesałaby coś z takiej maleńkiej rólki. Meryl Streep jednak nie stałaby chyba w rozterce przed drzwiami. Otworzyłaby je zdecydowanie, uśmiechnęła się szeroko i weszła. A zatem Sophie zrobi właśnie tak. – Dzień dobry, ty musisz być Sophie! Podejdź i przyłącz się do nas. Geraldine miała rację: Max Winter, reżyser, bez dwóch zdań był boski. Na głowie miał burzę czarnych włosów, a spojrzenie jego żywych, niebieskich oczu dosłownie przyklejało się do człowieka, nawet jeśli stał po drugiej stronie tłumnej sali. Miał też promienny, szeroki uśmiech, który sprawił, że Sophie od razu się odprężyła. – Cześć – powiedziała, ściskając jego dłoń i uśmiechając się nieśmiało do pozostałych, którzy na nią patrzyli. Z zadowoleniem skonstatowała, że byli grupą zróżnicowaną wiekowo – od nastolatków po osoby starsze – i że żadne starowinki nie zbliżały się groźnie z jakimś rodzajem oparcia, które mogłoby im posłużyć za maczugę. – Dziękuję za zaproszenie. Jestem wdzięczna, że Geraldine trochę mnie wam wmusiła. – W żadnym razie – odparł. – Zawsze się cieszymy z pojawienia się nowej osoby. – Wskazał gestem wolne siedzenia. – Może opowiesz coś o sobie? Przez parę minut siedzieli i rozmawiali. Opowiedziała mu o swoich podróżach i wędrownym stylu życia, jaki prowadziła do jesieni ubiegłego roku. – Zawsze jednak kochałam teatr – zakończyła. – A skoro mam przez jakiś czas zostać w Wielkiej Brytanii, chcę do niego wrócić, spróbować jeszcze raz. – Dobrze, dobrze – powiedział. – Doskonale. Mogę usłyszeć, jak coś czytasz? – Chwycił z pobliskiego stołu wymiętoszony skrypt i przewertował go. – Proszę. Może wcielisz się w Rose w tej scenie. Ja będę Markiem. To małżeństwo, któremu się nie powodzi. On właśnie przepuścił na loterii ich ostatnie pieniądze. – Okej – powiedziała niespokojnie. Przejrzała scenę. Kłótnia, dobrze. Przeczytała w myślach kilka linijek, potem postarała się najlepiej, jak umiała, postawić się w pozycji wściekłej, sponiewieranej żony,

wyobrażając sobie, że ma za sobą wiele gorzkich lat rozczarowań i frustracji. Ścisnęła mocno skrypt, tak by Max nie mógł spostrzec, jak drżą jej dłonie. Miała nadzieję, że głos jej nie zawiedzie. „Chcę to zrobić – pojawiła się myśl w jej głowie. – Chcę zrobić na nim wrażenie”. Wzięła głęboki wdech i wyprostowała ramiona. – Jeśli ty jesteś gotowy, to ja też – powiedziała. Taki fragment na przesłuchaniu dla aktora był jak prezent. Linijki tego skryptu zawierały wszystko: konfrontację, napięcie i tempo. Sophie zagrała najlepiej, jak umiała. Na koniec, ku jej zaskoczeniu – i zachwycie – usłyszała, jak ludzie zgromadzeni w sali nagrodzili ją słabymi brawami. Zapomniała, że w ogóle tam są. – Och – powiedziała, rumieniąc się. – Dziękuję bardzo. Max też klaskał. – Bardzo dobrze – pochwalił ją. – Cóż, niezmiernie się cieszę, że przejmiesz rolę Wendy, skoro Geraldine nie bierze udziału w akcji. Mam nadzieję, że później będziesz chciała z nami zostać. Jako następną planujemy wystawiać Świętą Joannę. – Uwielbiam tę sztukę – powiedziała Sophie. – Omawialiśmy ją w klasie maturalnej. – Właściwa odpowiedź – odparł z uśmiechem. – Pozwól, że przedstawię cię innym, a potem dam ci skrypt. Cóż, teraz przypadła ci maleńka rólka, ale pomyśl o niej jak o rozgrzewce przed przyszłymi spektaklami. – Podniósł rękę. – Hej, wszyscy, to jest Sophie. Może na początek kolejno się jej przedstawimy i powiemy kilka zdań o sobie? Potem zaczniemy próbę. Tego wieczoru Sophie wróciła do domu nieprawdopodobnie podekscytowana. Tak świetnie się bawiła! Owszem, jej rola była maleńka i nie dawała szansy na zaprezentowanie talentu, ale nie o to chodziło. Wspaniale było po prostu czytać z innymi i czuć się jak trybik w fantastycznej maszynie, która zawsze stawała się czymś więcej niż sumą części. Do pierwszego przedstawienia zostało tylko parę tygodni, panowało więc ożywienie. Aktorzy przejmowali się kostiumami i ostatecznym rozmieszczeniem na scenie. Zapomniała, jak bardzo to wszystko kochała. Wróciwszy do domu, od razu usiadła do laptopa. STATU S N A FA CEBO O K U : Sophie Frost „Zgadnijcie, kto znowu stanął na deskach teatru? – napisała, uśmiechając się do siebie. – Królowa sceny… M O I !” Przejrzała oś czasu, żeby zobaczyć, co słychać u znajomych, i wydała z siebie podekscytowany pisk, gdy przeczytała, że Harry, przyjaciel z australijskich czasów, wrócił do Anglii. „Książę H.! – wstukała. – Musimy się spotkać i wychylić po kuflu! Zaplanujmy to”. Ułamek sekundy po tym, jak opublikowała komentarz pod jego wiadomością, pojawił się tam też następny. Od Dana. „K SI Ą ŻĘ! – napisał. – Zamawiam Victoria Bitter, stary. Podaj czas i miejsce”. O Boże. Nie-zręcz-nie, jak by to powiedziała Phoebe. Musiał pisać swoją wiadomość dokładnie w tym samym czasie co ona. Zagryzła wargę, zastanawiając się, czy to komentować. „Tęgie umysły myślą podobnie!” albo „Fatum!”, albo „O MG , zawsze nadajemy na tych samych falach, Dan, jesteśmy sobie przeznaczeni!” Hmm, może lepiej nie. Jednak zanim wymyśliła jakiś popisowy tekst, Harry zdążył już odpowiedzieć. „Hej! Fajnie, że się

odzywacie. Ciągle jesteście razem?” Co za pytanie. „Gdyby tylko, Harry”. Jej palce zawisły nad klawiaturą; zastanawiała się, jak najlepiej odpowiedzieć. „Nie” i smutna buźka? Zdecydowanie nie. „Nie, rzucił mnie”? Fuj. Harry nie chce znać brutalnych szczegółów. Może najlepiej będzie w ogóle nie odpowiadać. Pochyliła się nad komputerem i wtedy przyszła nowa wiadomość od Dana. A potem poczuła się tak, jakby wyssało z niej cały oddech. Jego komentarz brzmiał: „Nie, stary. Niestety, spieprzyłem to, idiota ze mnie”. Chryste. „Niestety, spieprzyłem to”? Czy to oznaczało, że żałuje? Czy po prostu był uprzejmy, żeby nie zranić jej uczuć? „Zawsze byłeś pierwszorzędnym durniem – odpowiedział Harry pogodnie. – To co, pijemy? Zdecydowanie powinniśmy zebrać całą ekipę z Sydney. Soph, ty też wpadasz?” Zamarła z palcami na klawiaturze. Czuła się całkiem zbita z tropu przebiegiem tej konwersacji. O cholera. Picie z Harrym i resztą ekipy z Sydney – wielkie tak. Picie z Harrym i resztą ekipy z Sydney, włączając w to Dana – wielkie nie wiem. Wtedy wzięła się w garść. Wiedząc, jakim wariatem jest Harry, przypuszczała, że to całe spotkanie może równie dobrze nigdy nie dojść do skutku. A nawet jeśli, to zawsze może w ostatniej chwili się wykręcić. Nie ma mowy, żeby odmówiła na Facebooku i dała Danowi do zrozumienia, że ciągle do niego wzdycha. „No pewnie”, odpisała śmiało. Potem wyłączyła laptopa, by nie wplątać się w coś bardziej określonego. – Proszę. Jajka, bekon, herbata w torebkach, trochę mielonego. Torba marchwi, jabłka Koksa, mleko i masło. To wszystko, prawda? – Dziękuję, moja droga. Zostań jeszcze na herbatę. Roy, powłócząc nogami, podszedł do czajnika, podczas gdy Sophie zaczęła wkładać jego jedzenie do lodówki. Podobnie jak pozostali uczestnicy kursu włoskiego, była ostatnio częstym gościem w położonym w Nether Edge małym, szeregowym domku z dwoma pokojami na dole i dwoma na górze. Catherine wpadała regularnie, by trochę poszaleć z odkurzaczem. George przyszedł naprawić zepsutą poręcz, a Anna przyniosła słodkie wypieki, twierdząc, że tylko by się zmarnowały, gdyby Roy ich nie wziął. Phoebe, dobra dziewczyna, pożyczyła zestaw do manikiuru z salonu i poszła do szpitala, żeby pomalować Geraldine paznokcie na ciemnoczerwono. Podobno trzy inne kobiety z oddziału zażyczyły sobie, by wróciła. – …czego nie byłem pewien – usłyszała głos Roya właśnie w tej chwili. – Jak uważasz? Sophie wróciła do tu i teraz, gdy ktoś z łoskotem postawił przed nią parujący kubek. – Przepraszam, co mówiłeś? Byłam we własnym świecie – wyznała. – Rzeczywiście, wyglądasz dziś na trochę rozkojarzoną, kochanie – powiedział Roy, sypiąc cukier do kawy i mieszając. – Co się dzieje? Sophie westchnęła. – Och, to tylko… – „Zamknij się”, udzieliła sobie reprymendy, nim zdążyła powiedzieć więcej. Roy nie chciał poznawać wszystkich zawiłości jej życia miłosnego. – Nic takiego – powiedziała żałośnie. – Jasne, nic. No już, wystaw mnie na próbę. Jestem dobrym słuchaczem.

Sophie uśmiechnęła się. – To naprawdę nic takiego. Podejrzliwie podniósł srebrzystą brew. – Jestem mężem Geraldine od prawie czterdziestu lat, najdroższa, słyszałem już to wszystko, wiesz – powiedział. – Mów. Chodzi o faceta? Chcesz, żebym poszedł i zamienił z nim słowo? W swoim czasie byłem w wojsku niezłym bokserem. Myśl o Royu okładającym Dana z jej powodu sprawiła, że zadrżały jej usta. – Nie kuś mnie, Roy – rzuciła. – Więc jednak chodzi o faceta. Zbywa cię? Świnia. – Cóż… to skomplikowane. – Najlepsze historie zawsze takie są – powiedział mądrze. – Czekaj, mam tu gdzieś trochę ciastek. Anna je przyniosła. To kruche herbatniki, pyszne. – Zakrzątnął się, znalazł puszkę i talerze i postawił wszystko na stole. – Wsuwaj. – Dzięki. – Ni z tego, ni z owego Sophie odkryła, że jednak chce porozmawiać o tym, co zaprzątało jej myśli przez ostatnie parę dni. – Ten chłopak – zaczęła z wahaniem. – Przed kilkoma laty sądziłam (głupia!), że on jest miłością mojego życia. Poznaliśmy się w Australii, byliśmy razem bardzo szczęśliwi. Czułam się jak nigdy wcześniej ani później. A potem rzucił mnie zupełnie znienacka, wyjechał i tyle go widziałam. – Na moje oko, to jakiś kretyn – skomentował Roy, maczając herbatnika w naparze. – Tylko że teraz on odnowił kontakt – kontynuowała Sophie. – A ja nie wiem, co mam robić. Przepraszam – napisał w prywatnej wiadomości na Facebooku poprzedniego dnia. – Zachowałem się jak egocentryczny palant. Myślałem, że chcę wolności, ale przez cały ten czas tylko za tobą tęskniłem. Byłem bez ciebie nieszczęśliwy. Może jest za późno i związałaś się z kimś innym, w takim wypadku mam nadzieję, że jesteście szczęśliwi. Ech, bzdura, oczywiście, że nie. Mam nadzieję, że to jakaś cipa i masz zamiar go rzucić. Tak czy inaczej, bardzo chciałbym się spotkać. Co o tym myślisz? Zawaliłem to? Pozdrawiam, Dan x”

– Hmm – powiedział Roy, kiedy szczegółowo mu wszystko opowiedziała. Chwilę się namyślał, jedząc kolejnego herbatnika. – Wszyscy popełniamy błędy. Ale żeby się do nich przyznać, trzeba osoby szczególnego rodzaju. – Tak – powiedziała. – Zauważ, ile czasu mu to zajęło. Nie widziałam go od trzech lat. Najwidoczniej aż tak mu nie zależało. Roy potrząsnął głową. – Ja i Geraldine raz ze sobą zerwaliśmy. Dawno temu, jeszcze zanim się zaręczyliśmy. Pokłóciliśmy się o bardzo głupią rzecz: pożyczyłem jej rower mojej siostry, a ona zostawiła go przed biblioteką. Nie było go tam, kiedy wyszła. Ale czy przeprosiła, że to poniekąd z jej winy ktoś go buchnął? Nie, do cholery, nie zrobiła tego. Sophie uśmiechnęła się, tak bardzo spodobało jej się wyobrażenie nastoletniej Geraldine jeżdżącej rowerem po mieście. – Założę się, że była olśniewająca w czasach swojej młodości – powiedziała. – Tak, właśnie taka była. Olśniewająca jak czerwcowa róża, ale uparta jak osioł. Tak czy inaczej, rozstaliśmy się przez to. Ja dostawałem po głowie od Janet, podczas gdy Geraldine próbowała zrzucić winę na mnie, bo to przecież ja pożyczyłem jej ten rower. – Potrząsnął głową. – Zacząłem się spotykać z Mary Gibbons, ale tak naprawdę moje serce nigdy do niej nie należało. A Geraldine odeszła z Bobbym

Hendersonem, o którym wszyscy wiedzieli, że to okropny typ. – To co się stało? – Byliśmy na potańcówce w Cutler’s Hall, cała nasza czwórka. Geraldine miała na sobie sukienkę, której nigdy nie zapomnę, białą w czerwone róże. Upięła długie włosy. Wyglądała fantastycznie. W tym czasie pracowała jako konduktorka w tramwajach, więc podszedłem do niej i spytałem: „Proszę pani, czy mogę prosić powrotny?”. „Powrotny?”, zapytała trochę nadętym tonem. „Dokąd?” „Powrotny do miejsca, w którym byliśmy przed kłótnią o ten nieszczęsny rower”, odparłem. – Ooo – Sophie zmarszczyła nos. – Roy, to urocze. – I od tego dnia – powiedział – nigdy się nie rozstaliśmy. – Teraz, kiedy pił herbatę, jego oczy zaszły mgłą nostalgii. – Widzisz… – kontynuował. – Jeśli oboje chcecie spróbować jeszcze raz, możecie. Nie pozwólcie, żeby przeszłość wszystko zepsuła. – Cóż, u was to zadziałało – powiedziała Sophie, przypominając sobie ze ściśniętym sercem, jaki był wtedy Dan: opalony i beztroski, ciągle roześmiany. Pamiętała dotyk jego skóry na swojej, jakby to było wczoraj. – Tak – odparł. – I u was też może zadziałać, jeśli dacie sobie szansę. Co masz do stracenia? – Dumę, godność, szacunek dla samej siebie… – wyliczyła na palcach. – Sądzę, że warto zaryzykować. Miłość twojego życia? Prosząca o drugą szansę? W takiej sytuacji nie możesz odmówić, Sophie. – Rzeczywiście – zgodziła się. – Chyba nie mogę. – Dopiła herbatę i wstała. – Muszę już iść, za pół godziny zaczynam swoją zmianę w kawiarni. Dzięki za rozmowę. A tak w ogóle masz rację. Jesteś dobrym słuchaczem. – Trzeba nim być, kiedy się ma taką żonę jak moja – powiedział, robiąc śmieszną minę. – Dzięki za przyniesienie mi zakupów, mała. I powodzenia z tym gościem. Jeśli ma choć trochę rozumu, będzie się przed tobą czołgał, żebyś do niego wróciła. Uśmiechnęła się słabo. – Dam ci znać.

Rozdział 29 Il giardino – ogród

– No więc – powiedział Mike, odchylając się na krześle i obrzucając Catherine czujnym spojrzeniem. – Co teraz? Był czwartkowy wieczór, a oni znów siedzieli w Plough, ich prywatnej Szwajcarii wśród miejsc spotkań. „Czas wyłożyć karty na stół – pomyślała Catherine. – Czas załatwić to raz na zawsze”. Tym razem przyszła lepiej przygotowana, przemyślawszy dokładnie, czego chciała i jak on mógł naprawić swoje błędy. Mike pojawił się blady i nieogolony, z podkrążonymi oczami i brzydką cerą wskazującą na bezsenność. „Dobrze”, pomyślała bez cienia współczucia. Jeśli komuś należało się kilka długich, mrocznych nocy, to właśnie jemu, po tym jak podle się zachował. Kiedy na stole pojawiły się drinki, ona też spojrzała mu w oczy. – Chcę zostać w domu – powiedziała. – Wiedziałem. Powinienem był przewidzieć, że chodzi ci o własną korzyść. „Pierdol się, Mike”. – Nie chodzi o mnie – kontynuowała, tak jakby nic nie powiedział. – Ale przede wszystkim o Matthew i Emily. Potrzebują stabilności, dopóki mieszkają w akademikach; dobrze, żeby mogli na wakacje wracać do swojego domu z dzieciństwa. – Założyła ręce. – Trzy lata, to wszystko, tylko do czasu, aż skończą studia. Cztery, jeśli sądzisz, tak jak ja, że potem mogą potrzebować trochę czasu na poukładanie sobie wszystkiego i znalezienie pracy. Potem możesz go sprzedać, jeśli chcesz. – Hmm – mruknął wymijająco. – Przecież hipoteka jest już czysta – dodała. Przez ostatnie dni udało jej się gruntownie przeanalizować dokumenty. – A w tym czasie będę opłacać rachunki ze swojej pensji. Nie wydasz ani pensa. – Twojej pensji? – powtórzył drwiąco. – Masz pracę? Wiedziała, że zachowywał się teraz szczególnie wstrętnie, bo go nakryła, ale tak czy inaczej, wolałaby, żeby nie mówił tego w sposób, jakby myśl o pracującej Catherine wydawała mu się śmiesznym żartem. – Tak – odpowiedziała cierpko. – Mam, dziękuję ci za troskę. Prychnął. – Nigdy nie jest za późno, żeby zacząć – wymamrotał półgłosem. Przed oczami jej wyobraźni przewinęła się długa lista wszystkich obiadów, które mu ugotowała, wszystkich koszów prania, wszystkich wypchanych worków na śmieci, całego prasowania i odkurzania schodów. Potem pojawił się ostatni obraz: jej rąk zaciskających się na jego korpulentnej, niewdzięcznej szyi. – Byłabym zachwycona, gdybym mogła zacząć wcześniej – warknęła. – Ale ty zawsze twierdziłeś, że moją pracą jest zajmowanie się dziećmi i tobą, pamiętasz? – Bzdury – zaprzeczył nieprzekonująco. – Zniszczyłeś moją wiarę w siebie. Wmówiłeś mi, że się do niczego nie nadaję i że nikt by mnie nie zechciał – kontynuowała, coraz bardziej zdecydowanie. – Odgrywałeś macho, który utrzymuje dom i jest

bohaterem rodziny, zapewniającym wakacje i przyjemności. Tak bardzo to polubiłeś, że ani razu nie wsparłeś mnie, kiedy chciałam pójść do pracy albo wrócić do college’u. – Spojrzała na niego. – Teraz pamiętasz? – Nie – odparł, chociaż przebiegły wyraz jego oczu mówił jej, że coś mu bardzo jasno i promieniście świtało. Wiercił się na krześle. – A co to za praca? Wystarczy spojrzeć na ten protekcjonalny uśmieszek – nie może się doczekać, kiedy zmiażdży ją i jej tajemniczą, nową pracę. Zdaniem Mike’a lekarz to najszlachetniejszy zawód, każdy inny jest gorszy. „W wyciąganiu ręki po łapówki nie ma nic szlachetnego, nie sądzisz, Mike?”, miała ochotę spytać. – To zwykła praca – powiedziała opanowanym głosem, odmawiając współzawodnictwa. Tylko że dla niej, oczywiście, nie była taka zwykła. Poprzedniego dnia pojechała do szkółki leśnej w Risbury z formularzem zgłoszeniowym, a tam od razu przywitała ją menedżerka Maggie, która na miejscu zapoznała się z dokumentem. Potem oprowadziła ją po terenie, a po drodze ucięły sobie przemiłą pogawędkę o roślinach i ogrodnictwie w ogóle. Szkółka wyglądała świetnie: pokaźna szopa, w której trzy kobiety stały wokół dużego stołu, każda z tacką kompostu i ziaren wermikulitu, sadziły nasiona lub przerywały sadzonki. W tle grało radio. Mogłabym to robić, pomyślała Catherine, z pewnością siebie o wiele większą niż we wszystkich agencjach pośrednictwa pracy, które odwiedziła. Na dodatek szkółka leśna prowadziła inspirujący program pomocy potrzebującym, w ramach którego trudna młodzież zdobywała umiejętności ogrodnicze, a Catherine marzyła, żeby się w to zaangażować, jeśliby to było możliwe. – Świetnie to wszystko wygląda – powiedziała do Maggie na koniec. – Dziękuję, że poświęciłaś mi czas. Daj mi znać, jeśli będziesz chciała się umówić na rozmowę. Maggie wybuchła śmiechem. Była mającą czym oddychać kobietą o kasztanowych kręconych włosach, ciemnoniebieskich oczach i delikatnej piegowatej cerze. Miała może pięćdziesiąt kilka lat, w młodości musiała być zachwycająca. – A co właśnie robiłyśmy? – powiedziała, kładąc rękę na biodrze. – Tak właśnie wyglądają u mnie rozmowy kwalifikacyjne, laleczko! Catherine poczuła się jak skończona idiotka. Stała tam w dżinsach i zaniedbanych butach, nie miała nawet umalowanych rzęs. – Założyłabym spódnicę i szpilki, gdybym wiedziała, że jadę na rozmowę – wyznała. – Umyłabym włosy i w ogóle. Maggie znów parsknęła śmiechem. – Szpilki nie będą ci tu potrzebne, piękna – powiedziała przyjaźnie. – Poza tym jak dla mnie wyglądasz dobrze. Możesz zacząć od poniedziałku? Catherine opadła szczęka. – To znaczy… że dostałam tę pracę? – Pewnie, jeśli tylko ją chcesz. Muszę cię uprzedzić, że wynagrodzenie jest niewielkie, ale przyjemnie się tu pracuje. Pewnie powinnam zobaczyć list polecający i co tam jeszcze, ale wydajesz się w porządku, a ja zwykle nie mylę się co do ludzi. – Wyciągnęła dużą piegowatą dłoń. – Czyli wchodzisz w to? Catherine otrząsnęła się z niedowierzaniem. – Wchodzę.

Przez resztę dnia czuła radość i ekscytację. Praca w tej szopie z kobietami, które widziała, z glebą pod palcami, grającym radiem… Mogła to robić, wiedziała o tym, mogła to robić o wiele lepiej, niż gdyby przyszło jej się zmagać z komputerem w klimatyzowanym biurze. Oznaczało to rezygnację z większości wolontariackich zobowiązań, czego żałowała, ale na pewno spotka się ze zrozumieniem. Czas zacząć robić więcej dla siebie, zamiast spędzać życie na bieganiu wokół innych ludzi. – Jeśli chodzi o pieniądze, które otrzymałeś od Centaura – zwróciła się teraz do Mike’a, energicznie zmieniając temat. – Sądzę, że powinieneś je oddać. Gdy mówiła, podnosił właśnie piwo do ust, ale gdy mózg zarejestrował te słowa, mało co nie upuścił szklanki na stół. – Oddać je? – powtórzył. – Nie firmie farmaceutycznej – powiedziała z kamienną twarzą. – Powinieneś je przekazać do N H S [27] u . Żeby daleko nie szukać, Szpital Dziecięcy apeluje o fundusze, na pewno chętnie przyjęliby twoje zadośćuczynienie. Część pieniędzy chyba powinieneś przekazać rodzinom, które ucierpiały przez twoje decyzje. Na przykład Jimowi Frostowi. Jakieś dziesięć tysiaków powinno zrekompensować mu to, że prawie go zabiłeś i zniszczyłeś rodzinne święta. – Nie sądzę, by… – wykrztusił. – Och, ale ja tak sądzę. – Obdarzyła go przeciągłym, wymownym spojrzeniem. – Myślę, że przynajmniej tyle powinieneś zrobić, Mike. To i tak niewiele. W przeciwnym razie… „W przeciwnym razie… – Jej niewypowiedziana groźba zawisła ciężko – powiem o tym znajomej dziennikarce. Wiesz, że to zrobię, Mike”. Miał zbolałą minę i przełknął duży łyk piwa, chyba nawet go nie kosztując. Potem spojrzał na nią tak, jakby jej już nie rozpoznawał. – Zmieniłaś się – powiedział oskarżycielsko. „Owszem, Mike, zmieniłam się – pomyślała. – I to jest zmiana na lepsze”. – Nie przystałeś jeszcze na moją sugestię – przypomniała mu. Spojrzał na nią. – Tak – wymamrotał, nareszcie pokonany. „Więc to wszystko był tylko blef i czcze pogróżki”, pomyślała. Oddaj mu, a okaże się, że atakowało cię gorące powietrze, nic więcej. Wolałaby, żeby odkrycie tego nie zajęło jej tyle lat – ale przynajmniej wiedziała to teraz. – Gratuluję, Cath – powiedziała Sophie. – Wygląda na to, że miałaś wspaniały tydzień. Nowa praca i w ogóle… W sobotę Catherine spotkała się z Sophie i Anną na cotygodniowy parkrun (pomysł Anny). Poranek był szary i mżysty, ale mimo to zebrało się około setki ludzi, a atmosfera podczas wspólnego biegu była żywa i radosna. – Mam wrażenie, że twój były nie jest jedynym lekarzem, który w przyszłości będzie musiał jeszcze raz przemyśleć kwestię wypisywanych recept – powiedziała Anna tajemniczo i przytknęła palec do ust. – Taka mała nowinka od agencji prasowej. Przyuważyłam wczoraj w redakcji. – Co się stało? – spytała Catherine. – Schenkman Pharma, prawda? Mają mnóstwo kłopotów. Są zmuszeni wycofać Demelzerol i parę innych leków z rynku ze względu na dużą liczbę pacjentów cierpiących z powodu skutków ubocznych.

Mówi się też, że czekają ich ogromne kary finansowe. Wyciekło trochę danych z badań i wygląda na to, że wiele negatywnych wyników pominięto w oficjalnych raportach. Catherine poczuła, jak ogromny ciężar spada jej z barków. Czyli już po wszystkim. Sekret wyszedł na jaw i sprawa nie jest już w jej rękach. – Dzięki Bogu – powiedziała. – Cały czas gryzło mnie sumienie. Zastanawiałam się, czy powinnam przekazać tę historię do prasy, zrobić z tym coś więcej. Ale potem myślałam o dzieciach i po prostu nie mogłam. Nie potrafiłam zmusić się do zburzenia ich wizerunku Mike’a jako dobrego człowieka. Zacisnęła usta, przytłoczona emocjami i poczuciem winy. Nie ma wątpliwości, że Sophie się z nią nie zgodzi, skoro jej własny ojciec ucierpiał z rąk Mike’a. Ale twarz tej ostatniej wyrażała współczucie. – Znalazłaś się w sytuacji bez wyjścia – powiedziała. – I jeśli moje zdanie ma tu jakiekolwiek znaczenie, uważam, że byłaś bardzo dzielna, przeciwstawiając się swojemu byłemu i zmuszając go do działania. – Jak najbardziej – zgodziła się Anna. – Nie dręcz się, Cath. Podjęłaś działanie. Inni ludzie pewnie schowaliby głowę w piasek. Catherine uśmiechnęła się blado. – Myślę, że to grożenie „znajomą dziennikarką” w końcu na niego podziałało. Mowa o tobie, tak przy okazji. Anna się zaśmiała. – Bo jestem taka groźna – powiedziała, krzywiąc się. – Mogłabym nawet… Opisać go w mojej następnej recenzji kulinarnej. – Przystojny Kolega zmienia się w Podejrzanego Lekarza – zasugerowała Sophie, unosząc brew. Anna posmutniała. – Nie, w tym tygodniu nie – powiedziała. – To w końcu walentynkowe wydanie specjalne. Uwijałam się w kuchni jak szalona, próbując opracować jadłospis na najlepszą kolację dla dwojga, jaką można przyrządzić w domu. Poza tym ja i Joe w wieczór walentynkowy będziemy musieli przetrwać czerwone róże i tandetną muzykę w White House, oczywiście na potrzeby recenzji restauracji. Wyobraźcie sobie, jak się na to cieszy jego biedna dziewczyna! – Cholera – skomentowała Sophie. – Byłabym wściekła, gdyby mój chłopak musiał pójść z kimś innym na kolację. – Ja też. Myślę, że ich związek wisi już na włosku. Muszę przyznać, że naprawdę kiepsko się z tym czuję. – Nie powinnaś – powiedziała Catherine, czując początki kolki. Biorąc pod uwagę, jak dużo grała w tenisa przez lata, myślała, że pięć kilometrów to będzie pestka, ale rozmawianie i bieganie w tym samym czasie było dość trudne. – Mógł się na to wszystko nie zgodzić, prawda? Nie zrobiłaś nic złego. – Hmm. Tak czy inaczej, za dwa tygodnie będę w Rzymie, więc wszystko okaże się tego warte – powiedziała Anna, wzruszając ramionami. – O, właśnie, skoro mowa o imponujących podróżach, jadę dziś do Leeds zobaczyć się z mamą. Zgodziła się w końcu opowiedzieć mi więcej o tacie. – Naprawdę? To fantastycznie – powiedziała Sophie. – Musisz być podekscytowana – zauważyła Catherine. – Tak, czuję coś na kształt tremy. Właściwie to jestem i stremowana, i przerażona, upiornie. Boję się,

że powie o nim coś okropnego – ładne usta Anny wykrzywiły się, zdradzając jej zdenerwowanie. – Nie – udało się wydyszeć Catherine. – Jestem przekonana, że będzie inaczej. Ale nawet jeśli, przynajmniej będziesz wiedziała. – Tak – zgodziła się Sophie. – Założę się, że okaże się świetnym człowiekiem. Zobaczysz. Po biegu cała trójka usiadła na kawę i brunch w przytulnej parkowej kawiarni. Zaczęła się właśnie przerwa semestralna, więc w nadchodzącym tygodniu nie było lekcji włoskiego, ale umówiły się na kolejny bieg w następną sobotę. – A czy dostałyście SMS -a od George’a o jutrzejszej partyzantce? – spytała Catherine, gdy się żegnały. – Ja nie dam rady, mamy dodatkową próbę – oznajmiła Sophie. – A ja jestem zasypana pracą – powiedziała Anna. – Ty idziesz, Cath? – Mrugnęła. – Myślę, że nasz George ma do ciebie słabość, wiesz. – Bzdura! – zaprotestowała Catherine. – Jest miły dla wszystkich, nie tylko dla mnie. Anna i Sophie spojrzały na siebie z uniesionymi brwiami. – Coś mi się zdaje, że ta pani za bardzo protestuje – zakpiła Sophie, dając Catherine kuksańca. – W każdym razie jest uroczy. Mogłaś trafić dużo gorzej. – Ale ja tak naprawdę nie… Nawet nie myślałam… – zaczęła Catherine, usiłując coś powiedzieć. O Boże. Dlaczego o tym mówiły? Teraz była całkiem skołowana. – Powinnam już iść – podjęła próbę zmiany tematu. – Powodzenia z mamą, Anno, no i z tą walentynkową kolacją. Przeczytam o niej wszystko. – Powodzenia w nowej pracy – odwzajemniła się Anna. – A tobie w próbach do spektaklu, Sophie. Wszyscy chcemy przyjść i zobaczyć cię na scenie, więc daj nam znać, co z biletami, dobrze? – Naprawdę, moja rola tam to… błysk i już mnie nie ma – powiedziała Sophie, ale widać było, że jest uradowana. Uściskała koleżanki. – Było mi bardzo miło, dziewczyny. Dobrego tygodnia! Następnego dnia, gdy przyszedł czas spotkać się z George’em i wyruszyć na partyzancką ogrodową misję, Catherine wciąż przypominała sobie uwagi Anny i Sophie i prawie zawiodły ją nerwy. „Tylko się wygłupiały”, powtarzała sobie, stojąc przed drzwiami i wahając się, czy iść. Tylko żartowały. Ona i George… Cóż, to się nie mogło wydarzyć. Głupio nawet o tym myśleć. Gdy kilka dni wcześniej byli w pubie, George przedstawił jej plan: ich grupa oczyści grządkę nieużytku niedaleko Fox Hill. Wyjaśnił, że nie jest to operacja przeprowadzana pod osłoną nocy w kominiarkach. Chodziło o przygotowanie terenu: oczyszczenie go, potem przekopanie gleby. – Ogrodnictwo to tylko połowa historii – powiedział. – Chodzi raczej o przemienianie zaniedbanych przestrzeni; zagospodarowanie ziemi, żeby znów służyła społeczności. Gdy dotarła na miejsce, George już tam był, a razem z nim wysoki Irlandczyk imieniem Cal i dwie kobiety, Jane i Nicki. Uzbrojeni w gumowe rękawice i worki na śmieci zabrali się do oczyszczania gruntu z potłuczonego szkła, pustych puszek, paru strzykawek, starej opony, paczek po chipsach, a nawet zużytych kondomów. Obrzydlistwo. – Jaki jest plan działania, kiedy już tu posprzątamy? – spytała. – Zasadzimy tu warzywa i tak dalej? – Chcemy stworzyć ogród komunalny – odpowiedziała jej Jane. – Nic wielkiego, tylko kawałek trawnika, może dziki ogród kwiatowy i parę grządek… Przede wszystkim przestrzeń, gdzie ludzie będą mogli spędzać czas. W okolicy jest sporo bloków, więc nie wszyscy mają własny ogród. To mogłoby być miejsce dla nich.

– Chciałbym wyprawić tu dużą imprezę latem – powiedział Cal rozmarzonym głosem. – Może nawet grilla, zaprosić całe osiedle, zebrać wszystkich. O to w tym przecież chodzi. Catherine rozejrzała się wokół, wyobrażając sobie muzykę, taniec i zapach kiełbasek z grilla. – Teraz czuję się winna, że nie dbam bardziej o swój ogród – wyznała. – Ostatnio go trochę zapuściłam. – Wygląda na to, że byłaś dość zajęta – powiedział George, z grymasem obrzydzenia podnosząc męskie slipy i wrzucając je do swojego worka. – Tak – przyznała Catherine. – Najbardziej irytujące jest to, że mam w szopie worek cebulek, których nie zasadziłam zeszłej jesieni. Cały czas miałam zamiar, ale potem, gdy… – Zniżyła głos, żeby inni nie słyszeli. – Wyszła ta cała sprawa z Mikiem, po prostu nie mogłam się do tego zabrać. Kupiłam takie ładne cebulki tulipanów, to moje ulubione kwiaty, i niedługo wszystkie zaczęłyby wschodzić. Och, trudno. W przyszłym roku się uda, tak sądzę. Kiedy już zebrali wszystkie śmieci, Cal odznaczył obszar na grządkę przy ścianie opuszczonego budynku. Przytaszczył ze sobą jakiś stary podkład kolejowy, którego użyli, by oddzielić grządkę, potem przerzucili ziemię i wymieszali z kompostem. W końcu wykopali dołki i zasadzili kilka krzaczków czarnej porzeczki, małą gruszę i parę śliw. – To już wygląda o wiele lepiej – powiedziała Catherine, odsuwając się i podziwiając to, czego ich piątce udało się dokonać w jedno popołudnie. – Będzie wspaniale – zgodził się Cal. – Dołączysz do nas następnym razem? – Zdecydowanie tak – odparła Catherine i uśmiechnęła się do George’a. – Nie mogę się doczekać.

Rozdział 30 La verità – prawda

– A zatem – powiedziała Anna, wpatrując się intensywnie w mamę. – Powiedz mi. Rozsiadły się w oranżerii Tracey na trzeszczących wiklinowych krzesłach wyłożonych puszystymi, spłowiałymi poduszkami. Przed każdą z nich stała kawa („Lepiej niech będą mocne”, powiedziała Tracey z wymuszonym uśmiechem). Trzydzieści dwa lata upartego milczenia właśnie dobiegały końca. Tracey wzięła głęboki wdech. – Dobrze – powiedziała. – Więc co ci powiedziała babcia? Za c zę ł o s i ę. – Powiedziała, że mój tata nazywa się (albo nazywał?) Gino i jest Włochem – odparła Anna drżącym głosem. Trudno jej było uwierzyć, że w końcu doszło do tej rozmowy. – Powiedziała, że był z nim tylko kłopot. A potem wspomniałaś o tym, że ostatnie wakacje przed moim urodzeniem spędziłaś w Rimini i pomyślałam: Aha! – Tak, ale… – Ciocia Marie pokazała mi zdjęcia z waszego wyjazdu – kontynuowała, nie potrafiąc się zatrzymać, skoro już zaczęła. – I po prostu skojarzyłam fakty. Czy to on? – Wilgotną dłonią wyciągnęła fotografię z torby. – Powiedziano mi, że to Lungomare Augusto. Czy tutaj poznaliście się z tatą? To był jej moment jak z Sherlocka Holmesa: dowody ujawnione, karty wyłożone na stół. Ta-dam! Gdy jechała tutaj samochodem, wyobrażała sobie w tym momencie nieskrywane zaskoczenie na twarzy Tracey i, tak, czysty podziw, że Annie udało się ułożyć te puzzle. To było dziecinnie proste, moja droga matko. Jednak mama patrzyła to na zdjęcie, to znów na Annę, z coraz większą konsternacją na twarzy. Potem potrząsnęła głową. – Przepraszam, kochanie – powiedziała. – Musiałaś coś źle zrozumieć. Nie mam pojęcia, kim jest facet na zdjęciu, a już na pewno nie jest to twój ojciec. – To nie on…? – Nie. Powiedz mi, co dokładnie powiedziała babcia, jeśli potrafisz sobie przypomnieć. Oszołomiona tym niepowodzeniem, Anna z całych sił próbowała się skupić. – Powiedziała, że wyglądam jak on – przypomniała sobie. – A potem jeszcze „Włochy, twój ojciec, nic tylko kłopoty”. Przez chwilę panowała cisza przerywana tylko pykaniem stojącego w pobliżu elektrycznego grzejnika olejowego. Potem Tracey westchnęła. – Kiedy babcia powiedziała „Włochy”… – zaczęła Tracey ze znużeniem – miała na myśli włoską restaurację w Clay Cross, gdzie pracowałam jako kelnerka. Miałam osiemnaście lat i dopiero co skończyłam szkołę pielęgniarską. Tego lata dorabiałam tam wieczorami i w weekendy, jednocześnie szukając porządnego zajęcia. Anna patrzyła na nią w osłupieniu. Co? Włochy były restauracją? – Gino’s, tak się nazywała – ciągnęła Tracey. – Już nie istnieje. Na jej miejscu jest teraz chyba Costa Coffee.

Gino’s. Restauracja nazywała się Gino’s. – Mój tata to był Gino, twój szef? – spytała Anna, której zaschło w ustach, gdy próbowała coś z tego zrozumieć. Tracey potrząsnęła głową. – Nie było żadnego Gina – odpowiedziała. – To tylko zmyślone imię, po prostu nazwa lokalu. Menedżer nazywał się Bob Woldesley i był zbereźnym, starym lubieżnikiem. – O, nie! – powiedziała Anna, porażona wizją zbereźnego, starego Boba Woldesleya napastującego jej biedną nastoletnią matkę w magazynie (co gorsza jej ojciec miałby nazywać się Bo b Wo l d e s l e y? Brzmiało to jak kawałek śmierdzącego sera). – Czy… to był on? I dlatego nigdy nie chciałaś o tym rozmawiać? Zbierało jej się na płacz. Co ten sukinsyn zrobił jej mamie? – Boże, nie, co za pomysł? – Teraz to Tracey wyglądała na przerażoną. – Powiedziałam Bobowi, dokąd ma spadać. Wyobrażasz mnie sobie zdejmującą majtki przed… Nieważne. Nie. Twój tata był kucharzem. – Zacisnęła usta. – Naprawdę miłym gościem. Zabawnym. Przystojnym. Jej tata był kucharzem. Kucharzem! Nagle zapalił się w niej promyk nadziei. – I pochodził z Włoch? – Tony? Nie, kochanie. Był londyńczykiem. – Pociągnęła nosem. – Kretynem z południa. Powinnam była wiedzieć, że do niczego się nie nada. Anna czuła się wstrząśnięta. Londyńczyk? To nie miało sensu. Czuła się jak Włoszka. Zaczęła kochać wszystko, co włoskie! A jednak jej nowo zdobyta wiedza o kulturze, języku, gastronomii… nie miała z nią nic wspólnego. W jej żyłach nie płynęła ani kropla śródziemnomorskiej krwi. – Co się stało? – zdołała z siebie wydusić. – Okazało się, że dla niego to była tylko miłosna przygoda – powiedziała Tracey ze smutkiem. – Wszystko na jego warunkach, a ja byłam głupia. Poszliśmy na cztery czy pięć randek, potem powiedział mi, że musimy się przestać widywać, bo ma się ożenić. – Och, mamo. Może to i zdarzyło się trzydzieści dwa lata temu, ale Anna wciąż widziała ból w oczach Tracey. – Wtedy oczywiście było już za późno. On się wyprowadził, a ja dosyć długo nie zdawałam sobie sprawy, że jestem w ciąży. Trudno w to teraz uwierzyć, ale wtedy byłam chudziuteńka, a tu nagle te ogromne, świetne cycki i wystający brzuch. To był szok. – Dałaś mu znać? Udało ci się go znaleźć? – Wtedy nie. Byłam zbyt dumna. Poza tym nie miałam pojęcia, gdzie mieszka. Londyn to duże miasto. Poszłam do biblioteki i próbowałam znaleźć go w książce telefonicznej, ale donikąd mnie to nie doprowadziło. Annie kręciło się w głowie. Zrozumiała wszystko całkiem na opak. Nie była Włoszką. Jej tata nie nazywał się Gino. Nie będzie żadnych poszukiwań ojca w Rimini. – To musiało być okropne – zdołała powiedzieć. – Tak. Mama się na mnie wściekła. Widzisz, zawsze powtarzała, żebym nie rozkładała nóg aż do ślubu i… – Jej usta wygięły się w podkówkę. – Cóż, to nie były najszczęśliwsze czasy. Anna wyciągnęła rękę i ścisnęła jej dłoń. – Wyobrażam sobie.

Oczy Tracey lśniły. – Przepraszam, że nie mogę ci powiedzieć, że twój tata jest jakimś wspaniałym Włochem – dodała. – Chciałabym, naprawdę. Powinnam była wyjawić ci to wcześniej, ale nie potrafiłam. Było mi głupio. Anna objęła mamę i przytuliła ją mocno. – Nie martw się – powiedziała. – To nie ma znaczenia. Rozumiem. Drogi tato, dziwnie jest pisać taki list, ale…

Zmięła kartkę i wrzuciła ją do kosza. Nie. Nie powinna zaczynać od „Drogi tato”, za wcześnie na taką poufałość. Wiedziała, że może zaczepić nie tego Tony’ego Sandbrookesa, co trzeba, chociaż wydawało się, że jest tylko jedna osoba w Londynie o takim nazwisku. Może gdyby zaczęła od zwykłego „Dzień dobry”… – A w ogóle jak długo zamierzasz to robić? – usłyszała lodowaty głos. Może w ogóle nie powinna pisać listu, w którym przedstawia się nieznanemu dotąd ojcu, będąc w pracy. – O co chodzi? Podniosła głowę, by zobaczyć Marlę patrzącą na nią groźnie z góry. – Jak długo jeszcze – powtórzyła Marla gorzko – zamierzasz panoszyć się w mojej rubryce? Ach. – Nie cierpię działu wiadomości – powiedziała z płonącymi wściekłością oczami. Wyglądała, jakby chciała tupnąć nogą. – To niesprawiedliwe, że tak beztrosko za moimi plecami ją zagarnęłaś. – To nie było tak. – Obie wiemy, że właśnie tak było. Ty i Joe spiskowaliście. Podlizywaliście się Imogen. A teraz masz zrecenzować walentynkową kolację i… – Jeszcze tylko dwie restauracje, tylko tyle chce Imogen – powiedziała Anna, próbując ją udobruchać. Jeszcze dwie restauracje, a potem miała pojechać do Rzymu, chociaż nawet to odbierała jako zniewagę, teraz, kiedy już wiedziała, że jej tata jest raczej w Rotherhithe niż w Rimini. Nie powiedziała jeszcze Joemu ani w ogóle nikomu. Może jeśli zachowa tę informację tylko dla siebie, ona przestanie być prawdziwa. – Potem rubryka znów będzie tylko twoja, nie mam co do tego wątpliwości – dodała ze znużeniem. Już jej to nie obchodziło. Marla zmrużyła oczy. – Wiesz, że próbował tego wcześniej ze mną, prawda? – spytała opryskliwie. – Joe. Podczas redakcyjnej wigilii. Przy deserze włożył mi ręce pod spódnicę i spytał, czy będę jego małym bożonarodzeniowym cukierkiem. – Nie! Anna jej nie wierzyła. Czy na pewno? Marla mówiła ze zdecydowaniem. Czując, że uderzyła w czułe miejsce, ciągnęła dalej. – Robi tak z każdą. Nie wiedziałaś? Jest jednym z tych facetów, którzy po prostu biorą wszystko, co mogą dostać. – Uśmiechnęła się triumfalnie. – Na twoim miejscu zdusiłabym w zarodku ten udawany romansik, zanim Joe zacznie się do ciebie przystawiać. To znaczy, jeśli nie jest za późno. Marla odeszła, zadzierając nosa, a Anna patrzyła za nią. Sianie zamętu – oto, co jest specjalnością Marli, powtarzała sobie. Próbowała odzyskać „swoją” rubrykę. A jednak… Joe to z pewnością żaden babiarz, to wszystko nieprawda. Jasne, jest czarujący i, owszem, zdarzało mu się flirtować – ale ręka pod

spódnicą Marli? Bożonarodzeniowy cukierek? Postępowanie tak z każdą? Zaciskając zęby, odwróciła się z powrotem do komputera. Nie miała czasu myśleć o tym teraz, kiedy powinna skończyć dwa teksty i przejrzeć masę korespondencji, nie wspominając o napisaniu listu do taty. Zaczynała go wciąż od nowa i nie potrafiła skończyć. Musiała też uporać się z walentynkową recenzją, przygotowaniami do przyszłotygodniowego wyjazdu do Rzymu, jak również z nowymi informacjami o ojcu – Tonym z Londynu. Miała dość rzeczy na głowie. Walentynki wypadały tego roku w czwartek. Pierwszy raz od lat nie czekała na nią głupawa kartka od Pete’a, którą otworzyłaby przy śniadaniu, żaden nieprzyzwoity limeryk, który czytałaby, chichocząc (był z nich dumny, stały się tradycją), i żadna czekolada w kształcie penisa, którą by mogła rozpakować (trzeba przyznać, że one naprawdę ją uszczęśliwiały). Opychając się musli, myślała o tysiącach romantycznych śniadań, które odbywają się teraz w sypialniach całego kraju, i poczuła się straszliwie samotna, kiedy tak siedziała w znoszonym szlafroku, za towarzystwo mając jedynie Johna Humphrysa i program Today. Kiedy Pete z zakłopotaniem zabrał swoje rzeczy z jej mieszkania, zniknął z jej życia zaskakująco szybko, nie zostawiając po sobie śladu. Żadnych SMS -ów, żadnego pojawiania się, nic. Po prostu odszedł. Sprawa zamknięta. Wyobraziła sobie, jak on pisze niedorzeczny limeryk dla swojej nowej dziewczyny („Pewna seksowna laska Katerina…”) i zdziwiła się, że przez to tak bardzo zbierało jej się na płacz. Jechała rowerem do pracy, próbując poczuć wolność i niezależność, ale na wjazdach do obu stacji benzynowych, które mijała, stały wiadra pełne owiniętych w celofan bukietów, a w oknach wystawowych wszystkich sklepów w pobliżu jej pracy roiło się od czerwonych i różowych serc. Reszta kraju świętowała walentynki, zupełnie się nią nie przejmując. Przynajmniej wychodziła dziś wieczorem na miasto, nawet jeśli była to tylko udawana randka, umówiona na potrzeby recenzji kulinarnej. Po wszystkich wysiłkach włożonych w stworzenie walentynkowej rubryki kulinarnej Anna chętnie zrezygnowałaby z romantycznej części wieczoru i wyskoczyła na rybę z frytkami, ale niestety mieli z Joem zarezerwowany stolik w White House, restauracji z najbardziej tandetnym walentynkowym menu w mieście. Normalnie omijałaby takie miejsce szerokim łukiem, ale Imogen, rozochocona ostatnim sukcesem artykułów z Przystojnym Kolegą w roli głównej, postanowiła nadać całej historii rumieńców i nalegała na ten lokal. – Nie zachowuj się jak snobka, na pewno będziecie się świetnie bawić – oświadczyła apodyktycznie. – A nawet jeśli nie, to udawajcie, że tak właśnie jest, mój mąż gra w golfa z jednym z właścicieli. White House, jak wiele innych restauracji, dla których najważniejszy był zysk, prowadziła tego dnia zapisy na dwie tury walentynkowych kolacji. Anna zarezerwowała im miejsce na wcześniejszą godzinę, o szóstej trzydzieści. W ten sposób, jak wyliczyła, Joe będzie mógł później spotkać się z Julią, jak porządny chłopak. Gdy po godzinach w biurowej łazience robiła makijaż i upinała włosy, zdała sobie sprawę, że miała mieszane uczucia co do tego wieczoru. Po ostatniej konwersacji z Marlą nie potrafiła patrzeć na Joego jak dawniej. Wiadomość o tym, że podrywał Marlę – i z tego, co Anna zrozumiała, mnóstwo innych – zabiła wszelkie dość nieokreślone uczucia, jakie zaczęła do niego żywić. Wcześniej nie uważała go za wstrętnego typa – w żadnym wypadku.

Marla pewnie kłamała, żeby się na niej zemścić, powtarzała sobie Anna, tuszując rzęsy. Nie mogła się jednak oprzeć uczuciu, że cały romantyzm zniknął, zupełnie się rozwiał. Dopiero co uwolniła się od jednego beznadziejnego faceta. Nie zamierza od razu wiązać się z kolejnym. Gdy zjawiła się w restauracji, on już tam był, chichocząc nad menu. Spędził popołudnie na Hillsborough, przeprowadzając wywiady z zawodnikami, którzy grali w środowym meczu, ale najwidoczniej znalazł czas, by wrócić do domu i się przebrać, bo teraz był pod krawatem, jakby się spodziewał nad wyraz wytwornego posiłku. Wybuchła śmiechem, kiedy go zobaczyła. – Ładny strój – wykrztusiła. – Pomyślałem, że będzie stosowny do okazji. Miejsce, w którym serwuje się danie o nazwie Łososiowa Pieszczota, musi być szykowne, nie? Znów się zaśmiała. – Łososiowa Pieszczota? Wymyśliłeś to na poczekaniu. – Ależ skąd – stuknął palcem w menu. – Zrobił to jakiś inny bałwan. Wygląda na to, że chodzi o pieczonego łososia „otulonego salsa verde i ziemniakami parmentier”. – Łososiowa Pieszczota, to dobre – prychnęła Anna. – Kto o zdrowych zmysłach chciałby być pieszczony przez łososia? – Może inny łosoś – odparł Joe i ułożył usta w rybi pyszczek. – Są walentynki, Anno. – Znów spojrzał na menu. – Ale jeśli łosoś do ciebie nie przemawia, jest jeszcze Uwodzicielska Sola. – Uwodzicielska…? O rany! Naprawdę nie żartujesz? Rozejrzała się wokół, dopiero teraz zauważając wystrój. Pod sufitem unosiły się wypełnione helem różowe i srebrne balony. Na każdym stoliku stała samotna czerwona róża w kieliszku, a wokół niego rozsypano po garstce srebrzystego konfetti. Brakowało tylko skrzypka i przelatujących od czasu do czasu papużek nierozłączek, a ułożyliby pełną linię na walentynkowej planszy do bingo. Usiadła. Właściwie walentynkowy przepych stał się teraz dziwnie zabawny; można było sobie wyobrazić, jak obsługa pęka ze śmiechu, tworząc tę dekorację. – Cóż, jeśli w karcie nie ma różowego szampana, to lepiej, żeby mieli jakiś naprawdę dobry powód – ogłosiła. Prychnęła, gdy zaczęła sama czytać menu. – Będę musiała spróbować Szczytu Krewetkowej Przyjemności tylko po to, by sprawdzić, czy potrafię zachować powagę przy składaniu zamówienia. – No, to jest wyzwanie – zgodził się Joe. – Pomyśl tylko, kiedy usiądziemy w restauracji w Rzymie, jedząc nudne risotto albo cannelloni, będziemy marzyć o tym, by jeszcze raz ucieszyć podniebienia Straceńczo Oddaną Kaczką. – Oddanym czym? – Anna zaczęła wpadać w lekką histerię. – Nie zaczynaj – uśmiechnął się do niej. – Hej, nie mogę uwierzyć, że udało nam się załapać na ten wypad do Rzymu. Będzie wspaniale. Zawahała się, z jej głosu nagle zniknęło rozbawienie. – Tak. – Sprawdzałem loty, jest jeden bezpośredni z Manchesteru w sobotę, ale startuje o siódmej rano, a to trochę nieludzka pora. Pomyślałem, że gdybyśmy wylecieli dzień wcześniej wieczorem, spędzilibyśmy tam dwie noce i wtedy nie trzeba by gnać na lotnisko o świcie. A w ogóle to kiedy chciałaś pojechać do Rimini? Bo zacząłem sprawdzać pociągi i… Podniosła dłoń. Zatrzymaj się tutaj.

– Nie pojadę jednak do Rimini. Zmarszczył czoło. – Nie? Jak to? Myślałem… – On okazał się nie być Włochem. Źle wszystko zrozumiałam. Mój ojciec nie mieszka w Rimini. – Ku swojemu przerażeniu, poczuła, że do oczu napływają jej łzy. Nie potrafiła spojrzeć na Joego z obawy, że będzie się śmiał. – Ale ze mnie tuman, nie? – Och, nie. – Sięgnął ręką nad stołem i położył dłoń na jej dłoni. – Jesteś pewna? – Że jestem głupia czy że mój tata nie jest Włochem? Jestem pewna jednego i drugiego. Mama rozwiała moje wątpliwości. – Anna pociągnęła nosem i otarła oczy brzegiem dłoni. – Jest zasranym londyńczykiem. Moje prawdziwe dziedzictwo to węgorz w galarecie i lambeth walk[28]. Więc całe to gotowanie, uczenie się języka, podróż do Rzymu… wszystko na nic. – Nieprawda – zaprotestował delikatnie. – Uwielbiałaś to robić i wydawałaś się ostatnio taka szczęśliwa. Z tego, co mi mówiłaś, lekcje włoskiego były genialne, a gotowanie też szło ci znakomicie, i to dzięki niemu zyskałaś własną rubrykę! Co za różnica, skąd pochodzisz? Londyn-srondyn. I tak możesz się cieszyć tymi rzeczami. Był taki miły i słodki, że teraz naprawdę groziło jej, że się rozbeczy. – Dzięki, Joe – powiedziała z bladym uśmiechem. – A w Rzymie też będziemy się świetnie bawić – przypomniał jej. – Właściwie pobyt tam sprawi ci jeszcze większą przyjemność. Presja zniknęła! Nie będzie cię stresowała wizja podróży do Rimini. – To prawda – zgodziła się. – Mogę przecież wziąć udział w kursie, nie będąc Włoszką. – No jasne, że możesz. Chyba nie będą badać próbek D N A przy wejściu? – Miejmy nadzieję, że nie. – Wydmuchała nos. – Dzięki, że jesteś dla mnie taki miły. Serio, straszny głuptas ze mnie. Nie mogę uwierzyć, że tak wszystko poplątałam. – Nie wygłupiaj się – powiedział. – Poza tym narodowość twojego taty nie ma w ogóle znaczenia. Jesteś tą samą Anną: zabawną, śliczną, utalentowaną publicystką, dobrą koleżanką, genialną kucharką… – Kontynuuj. – …która potrzebuje różowego szampana, i to już. Zamówmy coś wreszcie.

Rozdział 31 Il ragazzo – chłopak

– Mamo! – Och, Em! Witaj, kochanie! Chodź tu do mnie! Catherine radośnie przytuliła córkę, wdychając zapach czystych włosów i perfum. J e j d zi e w c zynka. Było piątkowe popołudnie, Catherine właśnie zakończyła pierwszy tydzień w nowej pracy. To, co robiła, było proste, ale satysfakcjonujące, a współpracownicy uroczy. Maggie jest świetną szefową, przyłączała się do nich i podnosiła wszystkich na duchu. (W czwartek przyszła z czekoladkami dla zespołu. „Na wypadek, gdyby wasi faceci byli w temacie walentynek tak samo beznadziejni jak mój i zapomnieli o upominku”. Czy to nie urocze?!). A teraz zaczął się weekend i Emily przyjechała na całe dwa dni. To się nazywa szczęście. Catherine wyczekiwała jej cały tydzień. Zarezerwowała już dla nich przytulny dwuosobowy stolik na piętrze Browns, by mogły tam zjeść sobotni lunch, a potem planowała wielkie wspólne zakupy. Jeśli nie można za wypłatę zafundować czegoś własnej córce, to jaki cel ma zarabianie? Chwilę później zauważyła młodzieńca stojącego przy ganku – wysokiego, przystojnego chłopaka w ramonesce. Otaczała go aura powściągliwej niefrasobliwości, tak jakby wolał robić coś odjazdowego z odjazdowymi ludźmi gdzieś, gdzie jest o wiele bardziej odjazdowo niż tu. Trzymał dwa kaski motocyklowe i dopiero wtedy Catherine zobaczyła połyskujący metal – czarną bestię za jego plecami. W oczach każdej matki nastoletniej córki taki pojazd to śmiercionośny potwór. – Och – powiedziała, starając się nie okazywać zaniepokojenia. Emily nie wspominała o chłopaku. A już na pewno nie o motocyklu. Czy nie wiedziała, jakie są niebezpieczne? – Dzień dobry – dodała szybko. „I już po babskim weekendzie”. – Mamo, to jest Macca. Macca, to jest mama. Dla ciebie Catherine – dodała z uśmiechem. „Pani Evans, jeśli łaska”, miała ochotę poprawić ją Catherine. – No, dobrze – odezwał się Macca, przeciągając samogłoski i unikając jej spojrzenia. – Miło cię poznać, eee, Macca – powiedziała Catherine. Wyciągnęła do niego rękę na powitanie, ale zignorował uprzejmy gest, więc szybko ją opuściła. – Wejdźcie. Hmmm… ty też zostajesz na weekend? – Yhm. Tak? – odparł Macca, jakby było mu to zupełnie obojętne. Catherine ciągle próbowała pogodzić się z faktem, że jej córka została tu przywieziona na motorze. Okropne obrazy rodem z koszmarów przesuwały się przed jej oczami: para lawirująca między samochodami, przechylająca się w bok na ostrych zakrętach, zderzająca się z nadjeżdżającą ciężarówką i wyrzucona na środek drogi… – Napijecie się herbaty? – spytała pospiesznie. Przestań, Catherine. Przyjechali tu w jednym kawałku, prawda? – Kawy? – Sądząc po minie Makki, herbata i kawa były napojami dobrymi dla ramoli w średnim wieku. – Mus owocowy? Coś mocniejszego? – spytała desperacko. – Mamo, ty agentko, nie mów, że już piłaś sherry? – zaśmiała się Emily. – Niczego nie chcemy, dzięki. Powiedziałam Katy, że spotkamy się z nią później w pubie. Chodź – zwróciła się do Makki. – Pokażę ci mój pokój.

Pobiegli na górę, śmiejąc się z czegoś, a Catherine samotnie udała się do kuchni. Och… No, dobrze. Obiad dla dwóch osób okazał się nagle obiadem dla trzech osób. Starała się wyrzucić z głowy czarne myśli i skupić się na jasnych stronach. Emily wróciła, tak czy inaczej, wspaniale spędzą razem czas. Czyż nie? – Więc też jesteś studentem, Macca? Dzięki dorzuceniu marchewki do mięsnego nadzienia i dodaniu największych pieczonych ziemniaków, jakie miała, udało jej się powiększyć porcje ciasta z kurczakiem tak, by nakarmić całą trójkę. Przy czym ten prostak w ogóle nie docenił jej starań; wsuwał kolejne kęsy jakby umierał z głodu, podczas jedzenia jedną ręką głaszcząc udo Emily pod stołem. – Wziąłem urlop dziekański – wymamrotał, a z jego ust posypała się mała lawina ciasta. – Urlop dziekański? Żeby pracować czy zarabiać na podróże, czy…? – spytała, chociaż była pewna, że nie chodziło ani o jedno, ani o drugie. – Po prostu urlop dziekański – odparł, unikając jej wzroku. – Macca jest muzykiem – powiedziała Emily, obdrzając go spojrzeniem pełnym uwielbienia. – Och. Na czym grasz? Boże, ta rozmowa to ciężka praca. Z pewnością Macca nie ćwiczył umiejętności komunikacyjnych podczas urlopu. – Na gitarze. – W jakimś zespole? – Mamo, daj mu odetchnąć – zaprotestowała Emily. – To nie przesłuchanie! Catherine zobaczyła, jak jej córka zwraca się w jego stronę, przewracając oczami, i poczuła się zdradzona. – Tylko jestem ciekawa – powiedziała zranionym tonem. Emily zaczęła rozmawiać z Maccą o planach na wieczór i Catherine wyłączyła się; w jej głowie pojawiały się żałosne obrazy córki spędzającej czas w obskurnych suterenach z nieprzyjemnymi mężczyznami, w pomieszczeniach z brudnymi oknami, które nie przepuszczają ani odrobiny światła, przesyconych słodkawym, mdłym zapachem konopi. Z męczącą gitarową brzdąkaniną w tle. Oto Emily, taka promienna, świeża i czysta, z pulchnymi, rumianymi policzkami i rozetą kucyka, na którym jeździła, ciągle wiszącą na jej szafie. Myśl o tym, że siedzący naprzeciw niej kretyn śmiał przyćmiewać blask jej córki, sprawiała, że Catherine miała ochotę go zabić. – Dobry! – powiedziała Catherine, przebiegając przez zaszroniony trawnik do Sophie i Anny. Następnego dnia obudziła się wcześnie i postanowiła, że pójdzie do parku pobiegać, pewna, że Emily i Macca pośpią jeszcze parę godzin. Był przejrzysty, chłodny poranek, a Catherine – w dresie zapiętym pod brodę – truchtała, wypuszczając z siebie małe kłębki powietrza. Sophie robiła pajacyki, żeby utrzymać ciepłotę, a Anna w niebieskiej czapeczce rozciągała ścięgna podkolanowe. – Hej, myślałam, że dziś przyprowadzisz ze sobą córkę – droczyła się z Catherine, gdy ta podeszła bliżej. – Taki miałam zamiar – odparła Catherine. – Ale ona ni z tego, ni z owego przywiozła z Liverpoolu jakiegoś faceta. Z obojgiem nie było żadnego kontaktu, kiedy wstałam rano, więc pomyślałam, że ich tak zostawię.

– Ooo. To musi być chłopak, którego traktuje poważnie, skoro zabrała go na weekend – zauważyła Sophie, unosząc brew. Catherine zrobiła kwaśną minę. – Mam nadzieję, że nie – wyznała. – Jest cholernie tępy. I niewychowany. Sophie się zaśmiała. – Powinnaś pogadać z moją mamą. W swoim czasie przyprowadziłam do domu kilku małpoludów – powiedziała. – Mogłybyście porównać notatki. – Jak my wszystkie – przypomniała Anna. – Szkoda tylko, że nie udał się miły weekend. Pamiętam, jak na niego czekałaś. – Spojrzała w stronę linii startowej. – Chyba nas wołają – dodała. Catherine próbowała spojrzeć na wszystko z dystansu, gdy truchtały, by dołączyć do pozostałych biegaczy. Dziewczyny mają rację, powiedziała sobie stanowczo, gdy ruszały ścieżką. Każda kobieta musiała przejść przez etap okropnych chłopaków, prawda? Ona sama też spotykała się z kilkoma. Być może trochę zbyt surowo oceniła Makkę. Jednak wtedy przypomniała sobie sposób, w jaki on mówił wczoraj do Emily, i jej wyrozumiałość się ulotniła. Szła właśnie na górę z koszykiem prania, gdy usłyszała głos Emily dobiegający z jej pokoju. – Jak myślisz: niebieska bluzka z dżinsami czy czarna sukienka? Catherine zatrzymała się, przez chwilę myśląc, że córka zwraca się do niej. Wtedy odezwał się Macca. – Bluzka jest trochę za obcisła, nie wydaje ci się? – Tak myślisz? W głosie Emily słychać było powątpiewanie. – Tak. O wiele za obcisła. Nie masz do niej figury. Bez obrazy. Była to najdłuższa wypowiedź, jaką Catherine usłyszała z jego ust, i nie podobało jej się ani jedno słowo. Dobre sobie, bez obrazy, chociaż właśnie skrytykował dziewczynę. Kogo chciał nabrać? – Och – powiedziała niepewnie Emily i Catherine skrzywiła się, wyobrażając sobie zdruzgotany wyraz twarzy córki. – W takim razie włożę sukienkę. – Trochę przykrótka. Nie masz czegoś mniej… zdzirowatego? To było jak cofanie się w czasie, jakby słyszała Mike’a mówiącego do niej podobne rzeczy. Pamiętała, jak drżąca z niepokoju paradowała przed nim to w jednym, to w innym stroju i widziała, że znów kręci głową i zaciska usta na znak dezaprobaty. Och, Emily. Nie gódź się na to gówno, jak ja to robiłam. – Hmm… Wydaje mi się, że mam. Emily wydawała się teraz zawstydzona. Catherine usłyszała grzechotanie wieszaków w jej szafie, gdy przeglądała rzeczy. Znała to z autopsji. Zawahała się, stojąc na półpiętrze, nie wiedząc, co począć. W pierwszym odruchu chciała bronić Emily, ale wiedziała, że córka może nie być jej za to wdzięczna. – Cath? Wszystko w porządku? Głos Sophie kazał jej wrócić do teraźniejszości; biegły wzdłuż placu zabaw, ale ona była zupełnie gdzie indziej. – Przepraszam – powiedziała. – Jeszcze się nie dobudziłam. – Ciągle myślisz o chłopaku idiocie? – Tak.

Ostatecznie nic nie powiedziała, skomplementowała tylko Emily, że wygląda prześlicznie, gdy w końcu wyłoniła się z pokoju w bluzce koszulowej z długimi rękawami i dżinsach. Uśmiech Emily był jakby wymuszony, Catherine poznała, że jej córka wcale nie czuje się śliczna. – Jak poszło z twoją mamą? – Sophie spytała Annę po chwili, a Catherine poczuła się źle z tym, że była tak zaabsorbowana sobą. – O Boże, właśnie! – zawołała przepraszająco. – Co powiedziała? Dowiedziałaś się czegoś o tacie? Anna miała dość znękany wyraz twarzy. – Nie – odpowiedziała. – Nie za bardzo. – Och – westchnęła Sophie, spoglądając na nią z ukosa. – Myślałam, że miała ci opowiedzieć… – Uhm – odparła Anna. – Właściwie to była dziwna rozmowa. Wciąż próbuję się w tym połapać. – Skrzywiła się. – Nie tego się spodziewałam. Catherine nigdy nie widziała pełnej życia Anny tak powściągliwej. – Wszystko w porządku? Nie musisz nam mówić, jeśli nie chcesz – zaczęła, ale Anna już zmieniała temat. – Zresztą nieważne – zaczęła, lekko wydłużając krok. – Jak wy się macie? Jak idą przygotowania do spektaklu, Soph? Sophie spojrzała na Catherine, a ta wzruszyła ramionami. Cokolwiek wydarzyło się między Anną i jej mamą, najwyraźniej nie było dobrym tematem do rozmowy. W każdym razie jeszcze nie teraz. Po treningu Catherine wróciła do domu. Czuła, że rozpiera ją energia. Miała dziś o dwie minuty lepszy czas niż przed tygodniem, a od świeżego powietrza aż przechodziły ją ciarki. Gdy jednak w holu zdejmowała sportowe buty, usłyszała dobiegający z kuchni głos Emily – podniesiony i defensywny. Natychmiast pogorszył jej się humor. – To tylko przyjaciel, znam go od zawsze. Naprawdę, w żadnym wypadku nie jest mną zainteresowany. Catherine nadstawiła uszu, ale dosłyszała tylko nieuprzejmy pomruk Makki. Potem znowu odezwała się płaczliwie protestująca Emily. – Nie zrobiłam tego! Przysięgam! Nawet go nie lubię! Catherine wstrzymała oddech, gdy do jej uszu znów dobiegł niski pomruk. Co on jej mówił? – To nie tak! – krzyknęła żałośnie Emily i w Catherine coś pękło. Cokolwiek to było, musiała to zatrzymać. Niech ją diabli, jeśli pozwoli, by historia się powtórzyła. Z dłońmi ściśniętymi w pięści wparowała do kuchni. – Co się tu dzieje? – spytała. Emily stała przy kuchence, wybierając widelcem bekon z patelni i podskoczyła, słysząc głos Catherine. Miała na sobie tylko czarny T-shirt, było coś beznadziejnie bezbronnego w jej gołych, różowych, pokrytych gęsią skórką nogach i wilgotnych rzęsach. – A, to ty, mamo. Nic takiego. – Nie brzmiało mi to jak nic. Brzmiało, jakby coś cię zasmuciło. Znowu. Co jest grane? Emily skuliła się w sobie, zerkając nerwowo to na Maccę, to na Catherine. – Naprawdę, mamo, wszystko jest w porządku. Tylko rozmawialiśmy. – Rozmawialiście? To była rozmowa? – Catherine położyła ręce na biodrach i spojrzała na Maccę. – Przyjmij dobrą radę! Nie waż się wyszydzać moją córkę w tym domu – powiedziała. – Słyszałam

też, jak wczoraj krytykowałeś to, jak się ubrała. Lekceważąco i z niedowierzaniem podniósł kącik ust. – Że co? – Dobrze wiesz. To po prostu wstrętne. Wstrętne i chamskie. Mój były mąż poniżał mnie w ten sam sposób. Przez lata to znosiłam, z dnia na dzień tracąc pewność siebie. Uwierz mi, nie będę stać i patrzeć, jak ty robisz to samo mojej córce. Zasługuje na o wiele lepsze traktowanie. – Mamo! – syknęła przerażona Emily. – Mówię śmiertelnie poważnie – warknęła Catherine. – Lepiej zacznij okazywać jej trochę szacunku, kolego. W innym wypadku możesz opuścić mój dom. Zrozumiano? Spojrzał na nią bez emocji. – Dobra. – Jak rozumiem, to miało oznaczać zgodę – warknęła. – Teraz idę pod prysznic. A ty przemyśl, co powiedziałam. Zabarykadowawszy się w łazience na górze, weszła pod prysznic, oparła się niepewnie o wykafelkowaną ścianę i pozwoliła, by woda ją obmywała. O mój Boże. Czy naprawdę właśnie powiedziała to wszystko, z dłońmi opartymi na biodrach, jak młócąca językiem przekupka? Nie mogła wprost uwierzyć we własną śmiałość i zdecydowanie. Ale mówiła to, co naprawdę myślała, nie cofnęłaby ani jednego słowa. W żadnym wypadku nie pozwoli swojej córce, by tolerowała zachowanie Makki, jak ona sama znosiła pogardliwe zachowanie Mike’a – sarkastyczne obelgi, to jego „bez obrazy”, uszczypliwe uwagi, które sprawiały, że siły zaczynały rozkładać się nierówno, aż w końcu on przeistoczył się w tyrana, a ona w kobietę pozbawioną poczucia własnej wartości. A jednak: czy Emily kiedykolwiek wybaczy jej ten wybuch? – I co się stało? Wyjechał? – Tak. – Następnego dnia po nieprzespanej nocy Catherine pojechała na działkę w nadziei, że ciężka praca i świeże powietrze pomogą jej odzyskać równowagę psychiczną. Pogoda była zaskakująco przyjemna, Catherine pomagała więc George’owi w przekopywaniu grządki warzywnej. – Szkopuł w tym, że ona też wyjechała. – Twoja córka? Jak to, oboje po prostu wstali i odjechali? – Kiedy wyszłam spod prysznica, już ich nie było. Nawet nie zjedli śniadania. – Oparła się ciężko na łopacie, przypominając sobie swój wstrząs na widok pustego domu, bieganie od pokoju do pokoju i wołanie Emily, porzucony na patelni bekon. Za późno. – Czuję się okropnie, George. Pierwszy prawdziwy chłopak, którego przyprowadziła do domu, a ja go opieprzyłam i kazałam mu się wynosić. – I wydaje się, że słusznie – powiedział. – Z tego, co mówisz, ten gość to palant. – O, zdecydowanie. Poślubiłam podobnego palanta, więc coś o tym wiem. – Cóż, możemy zatem uznać, że wyświadczyłaś córce przysługę. – Energicznym ruchem kilkakrotnie przerzucił glebę widłami. – Co ona na to? Pogodziłyście się? – Ja i Emily? Nie. Nawet nie odbiera ode mnie telefonów – odpowiedziała ze smutkiem w głosie. – Naprawdę, George, takie wtrącanie się w nie swoje sprawy jest do mnie zupełnie niepodobne. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Już w momencie wypowiadania tych słów czuła, że nie były do końca szczere. Dobrze wiedziała, co ją tak poruszyło: okropna wizja przyszłości Emily, gdyby dziewczyna poszła tą samą złą ścieżką, którą

wybrała matka; obraz kobiety, w której mężczyzna złamał ducha, tak, że przestała poznawać samą siebie. – Daj jej parę dni – poradził George. – Pewnie uraziłaś jej dumę, wściekając się na tego chłopaka. Zakwestionowałaś lojalność swojej córki. – To mnie martwi: postanowiła być lojalna wobec niego, nie wobec mnie. Wiesz, jak to jest w tym wieku, emocje biorą górę. A rodzice oczywiście niczego nie rozumieją. – Jestem pewien, że w głębi serca wie, że chciałaś ją chronić – powiedział George, a Catherine uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. Tak swobodnie się z nim rozmawiało; bardzo się cieszyła, że postanowiła tu dziś przyjść. – Tak samo jak ja w głębi serca wiem, że ty wiesz, że przyszłaś pomóc mi przekopać tę grządkę. Catherine zaśmiała się, mimo swoich obaw. – Przepraszam. Wbiła łopatę w twardą ziemię i napierała na nią stopą tak długo, aż do końca się wkopała. Miała nadzieję, że George się nie mylił i serce podpowie Emily, że Catherine zrobiła to, co zrobiła, z miłości. Z pewnością tak będzie. Słońce wybrało ten moment, by wyjrzeć spomiędzy dwóch grubych chmur, które wyglądały, jakby były z waty. Catherine czuła wdzięczność za tę odrobinę ciepła, którą przyniosło. Obróciła twarz ku niebu. „Za parę miesięcy przyjdzie wiosna”, pomyślała i zaczęła zruszać ziemię z nową energią. Dni staną się dłuższe i jaśniejsze, drzewa pokryją się pąkami, przebiśniegi i pierwiosnki ustąpią miejsca żonkilom i kwiatom na krzewach. Koniec końców, to była długa zima. – Wiesz, Catherine, jesteś naprawdę miłą osobą – George oświadczył ni z tego, ni z owego. Podniosła zdumiony wzrok, by zobaczyć go opartego o widły i uśmiechającego się do niej. – Och! Naprawdę? Dziękuję – powiedziała zaskoczona. – Mąż traktował cię w odrażający sposób – dodał. – Cieszę się, że już z nim nie jesteś. – Ja też – powiedziała, czując zakłopotanie. – I pomyślałem – kontynuował. – Że może wyskoczylibyśmy gdzieś razem. Tylko my dwoje. Tylko oni dwoje… Wielkie nieba. Czyżby zapraszał ją na randkę? Jej pierwszą reakcją była panika. – Cóż… ja… O rany… – powiedziała głupkowato. Paliły ją policzki. – Trochę wyszłam z wprawy – wyznała i zaczerwieniła się jeszcze mocniej. „O Boże. To zabrzmiało tak, jakby miała na myśli seks”. – Chodzi mi o umawianie się. No, o umawianie się z mężczyznami. – „W odróżnieniu od kogo? Borsuków?” – Upłynęło trochę czasu. – W zasadzie nie musisz umawiać się z mężczyznami – zaznaczył łagodnie. – Wystarczy, że się umówisz ze mną. Jeśli zechcesz. – George wykopał wielki korzeń jeżyny i cisnął go za siebie. – Moglibyśmy dziś wieczorem wyskoczyć na drinka, jeśli masz ochotę. – Dziś wieczorem? – Tak, jeśli nie masz innych planów. Oczywiście, że nie ma. Nigdy nie miała planów na wieczór. Ale drink? Z nim? Dziś wieczorem? „Nie jestem gotowa na randkę”, pomyślała niepewnie. Czy kiedykolwiek będzie? Zerknęła na niego, a on się uśmiechnął, uczciwym, ciepłym uśmiechem. Odwzajemniła się tym samym. Właściwie czemu nie? To George. Jest uroczy. A w następnej chwili poczuła, jak rośnie w niej zapomniana, dziewczęca ekscytacja na myśl o wspólnym wyjściu do jakiegoś pubu. Rozmawianiu. Sączeniu drinków. Poznawaniu się. „To jak upadek z konia”, powiedziała Penny.

– Okej – wypaliła. – Serio? Świetnie! – George się ucieszył. Posłał Catherine promienny uśmiech, a jej nagle brakło tchu. – Dogadani. Gdy później wracała samochodem do domu, czuła się upojona poczuciem, że zrobiła krok naprzód. Ona i George, razem na drinku. Była skłonna podejrzewać, że zaraz szturchnie ją łokciem i powie, że tylko żartował, że nie miał niczego takiego na myśli. A jednak, gdy tego popołudnia strzepywała błoto z kaloszy, na pożegnanie usłyszała tylko, że widzą się o ósmej w Walkley Arms, pubie mieszczącym się nieopodal ogródka. Postanowione więc. To miała być prawdziwa randka. No to grubo, jakby powiedziała jej córka. Kiedy skręcała z głównej drogi w kierunku wsi, zastanawiała się, czy będzie próbował ją pocałować, i poczuła, że zaczyna wpadać w histerię. Czy to będzie początek związku? Czy się w sobie zakochają? Czy będzie chciał pójść z nią do łóżka? O rany! To ją naprawdę przerażało. Potrzebowała rady Penny – albo nie, nie jej. Kazałaby jej rzucić się na niego w pubie, wsadzając mu język do ust. To może dziewczyny z kursu włoskiego, Sophie i Anna. Co by powiedziały, gdyby tu teraz były? Ich głosy zadźwięczały jej w głowie, niemal mogła je usłyszeć. „Ojej! Musisz spróbować, Catherine!” Zasygnalizowała, że skręca w lewo w swoją ulicę, a potem, gdy dostrzegła samotną postać siedzącą na schodach przed frontowymi drzwiami, prawie zgasł jej silnik. Po najbardziej potwornym, ekspesowym parkowaniu w historii, z pośpiechem wyszła z samochodu. – Emily! – zawołała, podbiegając do niej. – Myślałam, że wróciłaś do Liverpoolu! Wszystko w porządku? Emily wybuchła płaczem, gdy Catherine ją objęła. – Przepraszam, mamo – wychlipała. – Naprawdę przepraszam. – Och, kochanie – Catherine przygarnęła córkę do siebie i poczuła na policzku chłód jej twarzy. – Wejdź do środka, zaparzę ci herbatę. Od jak dawna tu siedzisz? – Jakąś godzinę. Zapomniałam klucza, a Penny nie było w domu. – Otarła oczy rękawem, gdy Catherine wpuszczała je do środka. – Macca mnie rzucił. – Co za idiota! – powiedziała wzburzona Catherine. Serce jej pękało na widok tej zalanej łzami opuchniętej twarzy. – Wiem, że go nie polubiłaś, mamo, ale ja go na-naprawdę… naprawdę kochałam. – Och, kochanie, chodź tutaj. Z twarzy Emily zawsze można było czytać jak z otwartej książki, a teraz wykrzywiał ją grymas czystego cierpienia. Catherine chciała po prostu otulić córkę swoją gorącą miłością, by już nigdy nikt jej nie skrzywdził. Mogłaby zabić Maccę, tego cholernego osła. Z pewnością by go zabiła, gdyby go jeszcze kiedyś spotkała, nie miała co do tego wątpliwości. – Powiedział… powiedział, że jestem zbyt przeciętna. Zaniosła się szlochem przy ostatnim słowie, a na sweter Catherine polały się świeże łzy. – Przeciętna? Bzdury! Jesteś najwspanialszą, najbardziej wyjątkową, najpiękniejszą dziewczyną na tej planecie – powiedziała. – I ani się waż pozwolić, by ktokolwiek wmówił ci coś innego. – Przytuliła ją jeszcze mocniej. – Przeciętna, też coś! Ta, jasne!

Emily wytarła nos i noga za nogą weszła do domu, pozwalając Catherine skakać wokół siebie z gorącą czekoladą i paczką ciastek Jaffa. – Dzięki, mamo – powiedziała ze słabym uśmiechem, patrząc na matkę zaczerwienionymi oczami. Załkała znowu tak, że zadrżały jej ramiona. – Przepraszam, że wczoraj po prostu tak uciekłam. Macca był tak zły, że nie wiedziałam, co innego mogłabym zrobić. Powiedział, że jeśli z nim nie pojadę, to mnie zostawi. Catherine usiadła koło niej przy stole i pogładziła ją po policzku. – Przepraszam, że postawiłam cię w takiej sytuacji – powiedziała. – Pewnie nie powinnam wygarniać w ten sposób. Po prostu straciłam nad sobą panowanie, gdy zobaczyłam, jak cię traktuje. Nie podobało mi się to. Emily dmuchała na gorącą czekoladę. – Czasami był dla mnie naprawdę miły – powiedziała obronnym tonem, patrząc w dół. – Czasami to nie dość – oświadczyła Catherine. – Ludzie, którzy włączają i wyłączają swoją uprzejmość, nie są warci zaufania. Uwierz mi. Przez chwilę panowała cisza, podczas której myślała o Mike’u. Nie rozmawiali od czasu tej ostatecznej rozgrywki w pubie i z niepokojem zastanawiała się, czy dotrzymał obietnicy w kwestii pieniędzy, czy może zmienił już zdanie. – Chyba nie mieliśmy ze sobą za wiele wspólnego – przyznała Emily po chwili. – To znaczy naprawdę mi się podobał, ale wiesz… w zasadzie nigdy nie rozmawialiśmy, przynajmniej nie tak, jak trzeba. I zawsze był zazdrosny o chłopaków, którzy zwrócili na mnie uwagę. – Cóż, może czuł się niepewnie. Może należał do tych ludzi, którzy dołują innych, żeby poczuć się lepiej. Jak… – zaczęła, ale zatrzymała się. – Jak tata robił z tobą? – podpowiedziała Emily. Catherine złożyła dłonie na kolanach. Nie chciała obgadywać Mike’a z Emily; był jej ojcem, jej bohaterem. – Czasem – przyznała cicho. Emily oparła głowę na ramieniu Catherine. – Wiesz, mamo, właściwie to bardzo mi się podobało, jak wygarniałaś Macce. Catherine miała gulę w gardle. – Naprawdę? – Tak. Myślałam sobie: „Dawaj, mamo!”. Dzięki, że stanęłaś w mojej obronie. – Sięgnęła po następne ciastko. – Cieszę się, że byłaś po mojej stronie, a nie jego. – Zawsze jestem po twojej stronie, Em. Zawsze. Nigdy o tym nie zapominaj. – Dzięki, mamo. Przez parę minut siedziały w kojącej ciszy, a Catherine czuła ulgę, że znów są razem. Sojuszniczki. – Przykro mi, że to nie był udany weekend – odezwała się po jakimś czasie Emily. – Ale zaczynam zajęcia dopiero jutro po południu, mogę więc dziś zostać, jeśli ci to nie przeszkadza. Może wyszłybyśmy gdzieś razem na herbatę. – To byłoby cudowne – zgodziła się Catherine, ale wtedy przed jej oczami pojawiła się uśmiechnięta twarz George’a i przypomniała sobie, że ma już plany. Randkę. – Aaa… – powiedziała. – Hmm… Obiecałam komuś spotkanie. Ale jestem pewna, że da się to przełożyć.

Emily odsunęła się od niej – minimalnie, ale Catherine to poczuła. – Komu? – spytała. – Penny? – Nie, nie Penny. Komuś, kogo ostatnio poznałam, z ogrodu komunalnego. To tam dziś byłam. – Och – w głosie Emily pojawił się nowy chłód. – Czy to mężczyzna? – Tak, ale… – Czy tata wie? – To nie tak, Em. – Czyżby? „No właśnie, czyżby?” Catherine bardzo nie podobał się chłód, który nagle pojawił się między nimi. – To nie ma znaczenia. Mogę to odwołać – dodała szybko. – Trochę dziwnie się czuję z tym, że spotykasz się z innym mężczyzną. – Z nikim się nie spotykam. Emily przyglądała jej się, lekko zmarszczywszy czoło. – Czy nie jest trochę ze wcześnie? Bo tata był tu jeszcze w Boże Narodzenie. Myślę, że nie powinnaś się spieszyć, mamo. Powiedziała dziewczyna, która właśnie oddała serce debilowi, jakim był Macca. – Nie spieszę się, Em. Tak czy inaczej, pamiętaj, że ja i tata rozstaliśmy się przed świętami. Odszedł w dniu, w którym ty i Matthew wyjechaliście z domu. Ale Emily zdawała się nie słuchać. – Pocałowałaś go? Spałaś z nim? – Emily! Co to za pytania? – Czy Matthew wie? Poznał go? – Nie! Nie ma o czym wiedzieć! Cieniutka, nieopierzona, delikatna jak dmuchawiec więź, która się między nimi wytworzyła, w ciągu sekund zmieniła się w coś brzydkiego i złowieszczego. – Posłuchaj, to nic ważnego. Spotkam się z nim innym razem, dobrze? Wolę wyjść z tobą. – Wolisz? Wo l a ł a ? Catherine próbowała zapomnieć o ekscytacji, którą czuła w drodze do domu. Emily… George… och, to niesprawiedliwe, że musi między nimi wybierać. Oczywiście jej córka wygra za każdym razem – zwłaszcza gdy jest taka delikatna i tak lgnie do niej jak teraz. – Owszem – odpowiedziała pewnie. – Oczywiście, że wolę. Muszę tylko zmienić te ubłocone dżinsy i spędzimy razem cudowny, babski wieczór. Emily się uśmiechnęła – w końcu – i nagle wszystko wydało się tego warte. – Dzięki, mamo – powiedziała. Wiadomość do: George Od: Catherine Cześć, George, bardzo Cię przepraszam, ale czy możemy przełożyć dzisiejsze spotkanie? Emily (córka) przyjechała, rzucił ją ten beznadziejny chłopak, potrzebuje mnie. Naprawdę przepraszam. Nie gniewasz się? C Wiadomość do: Catherine Od: George Nie przejmuj się. Mam nadzieję, że córka ma się dobrze. G Wiadomość do: George Od: Catherine Może uda nam się innym razem?

– Mamo? Pytałam, czy będziesz jadła pudding. – Och. Eee… nie, dzięki, niczego już nie wcisnę. Catherine spojrzała na telefon, podczas gdy Emily namyślała się, z nosem w menu. Ciągle nie było odpowiedzi. – Mmm, rozpływająca się czekoladowa kremówka, to brzmi bosko. Jesteś pewna, że się nie skusisz? – Nie. Ale ty sobie zamów. Brzmi wspaniale. Gdy później wróciły do domu, wciąż nie dostała odpowiedzi od George’a. Czyżby już zrezygnował z pomysłu? Wiadomość do: George Od: Catherine Jeszcze raz przepraszam za dzisiaj. I jeszcze raz dzięki za rozmowę. Naprawdę mi pomogła. Do zobaczenia jutro na włoskim. x

Rozsiadły się z butelką wina, by obejrzeć komedię romantyczną, Catherine nie mogła się jednak skoncentrować. Może rozładował mu się telefon. Może był poza zasięgiem. A może cisza była spowodowana tym, że pogniewał się na nią za odwołanie randki. Ale przecież miała wytłumaczenie, prawda? To nic osobistego! Telefon zawibrował, gdy przyszła kolejna wiadomość, a ona omal nie rozlała wina, sięgając po niego w pośpiechu. Pisała do niej Anna. Wiadomość do: Catherine Od: Anna Właśnie słyszałam w lokalnych wiadomościach, że fundusz Szpitala Dziecięcego otrzymał ogromną darowiznę – naprawdę ogromną. Tajemniczy darczyńca – tak powiedzieli. Czyżby to miało coś wspólnego z Tobą? A x x

Catherine uśmiechnęła się lekko. Mike jednak to zrobił – oddał pieniądze, zamknął ten rozdział. To naprawdę dobra wiadomość. Niestety oznaczało to również, że jej telefon działa bez zarzutu. No już, George, odezwij się. Próbowała oglądać film, ale wciąż odpływała myślami. Zastanawiała się, co mogłoby się zdarzyć w równoległym wszechświecie, w którym włożyłaby ładną sukienkę, spryskała się perfumami, a potem, z kolanami trzęsącymi się ze zdenerwowania, poszła się z nim spotkać. Być może nigdy się tego nie dowie.

Rozdział 32 Lo spettacolo – spektakl

– O kurwa! – Jim! Hamuj się! Trish cmoknęła, upychając brudne kubki po kawie w zmywarce. – Jasna dupa, no, nie wierzę. – Jim? – To jeszcze nie pora prima aprilis, prawda? Co u licha…? Sophie podniosła głowę znad śniadania i zobaczyła, jak jej ojciec wpatruje się w wyciąg z banku, a niebieskie oczy wychodzą mu z orbit. – O co chodzi, tato? Jim przejechał dłonią po czole i pokręcił głową. – To na pewno pomyłka – wychrypiał. – Na pewno. Bo skąd, do cholery, na naszym koncie pojawiłoby się dziesięć tysięcy funtów? – Co? Pokaż. – Sophie nigdy nie widziała, żeby jej mama poruszała się tak szybko. – O mój Boże, Jim. Tylko spójrz. Dziesięć tysięcy funtów! – Zszokowana opadła na krzesło. – Skąd, u licha, wzięły się te pieniądze? – Nie mam pojęcia – odpowiedział Jim. – Napisane jest tylko „przelew środków”. Okaże się, że bank coś spartaczył, zobaczycie. Stawiam, że ktoś grubymi paluchami wcisnął nie ten numer, co trzeba. Sądzę, że powinienem tam zadzwonić i poinformować o tym. – Pozwolił, by ostatnie zdanie zawisło w powietrzu. – Dziewczyny, nie ekscytujcie się. Są spore szanse, że te dziesięć tysięcy zostanie nam zabrane szybciej, niż zdążymy powiedzieć „zakupowy szał”. Tego ranka, podczas spokojniejszej chwili w kawiarni, Sophie wyskoczyła na tylne podwórze pod pretekstem wyrzucania śmieci i zadzwoniła do Catherine. – Przyszły – powiedziała. – Pieniądze. Dziękuję. – O, świetnie. Bardzo się cieszę. Dzięki za podanie numeru rachunku. Nie byłam pewna, czy Mike to w końcu zrobi. Widocznie sumienie nie dawało mu spokoju. – Przelał dziesięć tysięcy funtów – powiedziała Sophie, promieniejąc radością na wspomnienie zdumienia i zachwytu swoich rodziców. – Trudno mi było zachować kamienną twarz dziś rano. Mama i tata myślą, że to jakaś pomyłka, jeszcze nie zdali sobie sprawy, że to ich pieniądze. – Cóż, mam nadzieję, że wydadzą je z przyjemnością. I przepraszam, że postawiłam cię w sytuacji, w której musisz mieć przed nimi sekrety, ale… – W porządku. Rozumiem. Sophie wiedziała, że był to warunek, jaki Mike wymusił na Catherine, bojąc się, że jeśli zostanie zdemaskowany, jego kariera się skończy. – Dzięki. W każdym razie cieszę się, że ostatecznie wszystko się udało. A Dan się odezwał? – Ani słowem. Muszę iść. Dzięki jeszcze raz, Cath. Do zobaczenia niedługo. „Dan się odezwał?” Gdyby tylko. Sophie prawie porzuciła nadzieję, że on się z nią skontaktuje. Można naprawdę wiele razy odświeżać stronę Facebooka czy skrzynkę mailową, zanim się człowiek

zorientuje, że tylko się oszukuje. Po tym, jak wysłała mu odpowiedź, do której słowa dobierała tak ostrożnie, że zajęło to prawie godzinę, nie otrzymała od niego choćby cienia informacji zwrotnej. Dlaczego mężczyźni to robią – dają ci do zrozumienia, że jest szansa, że są jakieś widoki na przyszłość, tylko po to, by całkowicie cię zignorować, kiedy zareagujesz? Do diabła, nie prosiła go przecież o dziesięć tysięcy funtów. Wystarczyłoby dziesięć linijek tekstu. Nawet zwykłe „Cześć” to zawsze jakiś początek. Czy jakoś go uraziła? Przeczytała raz i drugi swoją wiadomość, analizując ją jak detektyw, na próżno szukała czegoś, co mogłoby go odstraszyć. „Nie martw się tym – napisała. – Mam się dobrze. Miło, że piszesz”. [Oczywiście pominęła to, że bezskutecznie szukała go po całym świecie, że miesiącami (latami) cierpiała z powodu złamanego serca, że nie pokochała nikogo innego]. „Daj mi znać, jeśli będziesz kiedyś w okolicy – zakończyła lekko. – Buziaki, Sophie”. Nie napisała „zadzwoń” albo „spotkajmy się!” czy „wróćmy do siebie!!!”, choć była przekonana, że te jej myśli musiały być słyszalne, brzęczały nad wyżyną Peak District i docierały do Dana w formie drgających fal dźwiękowych. Może to „Buziaki, Sophie” go przestraszyły. Ale przecież sam zakończył tak samo: „Buziaki, Dan”. Napisał, że ma nadzieję, że Sophie z nikim się nie spotyka, że za nią tęsknił i że bez niej był nieszczęśliwy! A jednak… Mniejsza o to. Od trzech lat ten etap jest zakończony, więc zwięzła wymiana wiadomości niczego nie zmieni. Poza tym i tak ma o wiele za dużo na głowie, żeby o nim myśleć: pracę w kawiarni o różnych godzinach dnia i nocy, planowanie następnego semestru kursu włoskiego, a w tym tygodniu jeszcze spektakl. Zdecydowanie nie ma teraz czasu na zadręczanie się kilkoma linijkami tekstu na ekranie komputera. Koniec kropka. Będzie jej przykro, kiedy skończą grać ten spektakl. Brała udział w próbach dopiero od paru tygodni, ale czuła się już bardzo związana z całą grupą. Uwielbiała enigmatycznego, seksownego Maxa, którego pasja dla teatru udzielała się wszystkim. Była fanką Ruby i Garetha, którzy grali parę głównych bohaterów. Tak jak ona mieli po dwadzieścia parę lat i byli przemili. Do grupy należały też dwie nastolatki, Beth i Alys, obie w typie nieśmiałych emo, chowające się za grzywkami i zbyt mocnym makijażem, ale wspaniałe, jeśli chodzi o charakter i zmieniające się nie do poznania, gdy grały swoje role. Obie bez wzajemności kochały się w Jontym, dwudziestolatku o ciemnej karnacji, dołeczkach w policzkach i najbardziej seksownym śmiechu, jaki Sophie kiedykolwiek słyszała. Starsi też byli cudowni: Valerie, która szyła wszystkie kostiumy na swojej maszynie marki Singer; Patrick, tryskający energią i wytworny w eleganckim garniturze, z brylantyną na włosach, Meredith, a także Dickie, który raz wystąpił w serialu Emmerdale i nie bacząc na nic, co chwila rzucał jakieś znane nazwiska. Jeśli chodzi o Brendę Dodds, była do rany przyłóż, a na próby zawsze przynosiła brownie własnego wypieku. Zagadką pozostawało, dlaczego Geraldine tak jej nie lubiła. Sztukę mieli wystawić w dwa wieczory – czwartkowy i piątkowy – i z tego, co mówił Max, bilety na oba spektakle zostały prawie wyprzedane. Grupa nie dysponowała własną salą teatralną, ale była w dobrych stosunkach z pobliską szkołą podstawową, która za niewielką opłatą użyczała im scenę i urządzenia techniczne. Nie grali Czarownic z Salem, ale przecież od czegoś trzeba zacząć. Kostiumy i rekwizyty były już gotowe, a wszyscy niemal idealnie opanowali swoje role. Czas na spektakl.

Sophie nie przeceniała swojej roli w tej sztuce, ale gdy tuż przed premierą zerknęła zza zasłon i zobaczyła rodziców siedzących wyczekująco w drugim rzędzie, a nieco dalej także Annę, Catherine, Phoebe, Nitę i Roya, aż się zachwiała. Nagle jej oczy zaszły łzami wzruszenia i musiała wziąć trzy głębokie wdechy. Wszyscy przyszli. Wszyscy zadali sobie trud, by kupić bilety i usiąść na plastikowych krzesłach. Zrobili to przez wzgląd na nią. Gdy Sophie spojrzała na swój telefon, zobaczyła, że Geraldine też pamiętała i wysłała jej wiadomość: „Rzuć widownię na kolana, mała”. – Dwie minuty – powiedział Max, a za kulisami podniósł się nerwowy szczebiot. Beth zamartwiała się o swoją fryzurę, Ruby miała mały kryzys kostiumowy, który został zażegnany za pomocą trzech agrafek Valerie, a Jonty zamknął się w toalecie i wykonywał niecodzienne ćwiczenia głosu, które brzmiały tak, jakby jednocześnie płukał gardło i był duszony. Sophie z tremy kręciło się w głowie i czuła okropną suchość w ustach. O Boże! Naprawdę będzie musiała pojawić się na scenie przed tymi wszystkimi ludźmi i przemówić. I grać! Jak kiedykolwiek mogło jej się wydawać, że to dobry pomysł? Dlaczego dała się na to namówić Geraldine? Wtedy Max zaszedł ją od tyłu i ścisnął za ramię. – Będziesz świetna, ślicznotko – powiedział. – Kiedy tylko tam wyjdziesz, górę weźmie adrenalina i wszystko po prostu popłynie. Bez problemu. – Bez problemu – powtórzyła nerwowo, ledwo łapiąc oddech. A potem światła w korytarzu zgasły, opadł zgiełk i odsłonięto zasłony, by ukazać Ruby i Garetha na scenie. – Zaczynamy – oznajmił Max półgłosem. Zanim się zorientowała, było po wszystkim – stopy same poniosły ją we właściwe miejsce na scenie, wypowiedziała swoją kwestię bez zająknięcia, z dłonią na biodrze i twarzą wyrażającą rozdrażnienie zwróconą ku publiczności (która zachichotała), a potem klik-klak, klik-klak i znów stała za kulisami. Było w tym jednak coś więcej: buzowało w niej trudne do opanowania uczucie oszołomienia; przypływ dumy na końcu, gdy publiczność oklaskiwała ich podczas dwóch odsłon kurtyny, i radość na widok rozpromienionych twarzy rodziców, Phoebe unoszącej do góry kciuki i przyjaciół bijących brawa. To było jak zamroczenie narkotykowe, czysty szczyt szczęścia, ulgi i satysfakcji. Wtedy spojrzała w głąb sali i na samym jej końcu dostrzegła jeszcze jedną znajomą twarz; on klaskał, trzymał uniesione wysoko ręce i promiennie się uśmiechał. To był Dan. Gdy ich oczy się spotkały, włożył wskazujące palce do ust i zagwizdał, podczas gdy ona nie mogła otrząsnąć się z osłupienia. „Skąd on…?”, zastanawiała się, ale zaraz sobie przypomniała, że przecież wrzuciła na Facebooka link do strony z informacją o spektaklu. Właśnie stąd. A teraz był tutaj, naprawdę tutaj był, znów w tym samym pomieszczeniu co ona. Z najwyższym trudem opuściła scenę, gdy kurtyna opadła po raz ostatni. Znalazłszy się za kulisami, cała obsada piszczała i wpadała sobie nawzajem w ramiona. – Fantastycznie, byliście fantastyczni – mówił Max, poklepując po plecach każdego, kto go mijał. – Ruby, doskonale sobie poradziłaś z tym zakończeniem. Gareth, znakomicie, przyjacielu. Publiczność była wami zachwycona. Świetna robota. Brawo! Sophie nie słyszała prawie nic z tego, co mówili. Była wstrząśnięta widokiem Dana na widowni, na przemian zalewały ją fale zimna i gorąca. Nie wyobraziła go sobie chyba? Nie – on naprawdę tam był. Uśmiechał się do niej. Gwizdał w wyrazie uznania. Jak wie każdy uczący się aktor, czyny znaczą więcej niż słowa. A jego czyny były nad wyraz wymowne. – Wszystko w porządku, Soph? Jesteś taka zarumieniona.

Ruby położyła dłoń na jej plecach, jej oczy aż lśniły od energii. – Ja… tak, w porządku. Świetna byłaś, tak w ogóle. – Dzięki. Ty też. Wydaje mi się, że Max ma szampana w lodówce, chcesz kieliszek? – Pewnie. – Przełknęła ślinę, świadoma, że zachowuje się dziwacznie. – Pójdę tylko do toalety i spotkać się ze znajomymi. Wracam za minutkę. Stali tam wszyscy, zebrali się przed drzwiami prowadzącymi na scenę: jej znajomi z kursu włoskiego, rodzice, Dan. Wszyscy ludzie, którzy tak wiele dla niej znaczyli. Nie wiedziała, kogo pierwszego powitać. Anna i Catherine rzuciły się naprzód, by ją uściskać, rozwiązując ten problem. – Hej! Wypadłaś znakomicie! – zawołała Anna. – Cała sztuka była świetna – zachwycała się Catherine. – Geraldine pęknie z dumy, kiedy jej wszystko opowiem – powiedział Roy z wilgotnymi oczami. – Ten chłopak z ciemnymi włosami jest niezły, co nie? – mówiła Nita. – Nie wiesz, czy kogoś ma? – Dobra robota, kochanie – pochwaliła mama, która podeszła jako następna i ucałowała ją. – Spisałaś się na medal. – Byłaś najlepsza – dodał Jim szorstko. – Naprawdę! – Och, tato – powiedziała czule. – Myślę, że nawet… – Ale ja myślę inaczej – uciął. – Lśniłaś tam jak prawdziwa gwiazda. – Jak najbardziej – zgodziła się Anna. – Sądzę, że czeka cię kariera, wiesz. Zauważyła, że Dan stał z tyłu za wszystkimi i z uśmiechem patrzył, jak ona przyjmuje komplementy. Boże, wciąż był tak samo przystojny, z tymi łagodnymi brązowymi oczami i dołeczkiem w policzku; włosy miał trochę krótsze niż w czasach, gdy surfowali w Australii, przez co trochę mniej przypominał chłopaka z boysbandu, wyglądał bardziej dojrzale. Stał z czarnym płaszczem przerzuconym przez ramię; zdała sobie sprawę, że nigdy nie widziała go w zimowych ubraniach. – Cześć – przywitała go cicho, brakowało jej tchu na myśl, że znów dzieli z nim przestrzeń. Uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Cześć – odpowiedział, również niemal szeptem. Inni ludzie coś mówili – Roy przedstawiał wszystkich jej rodzicom, Phoebe dzieliła się jakimś spostrzeżeniem – ale Sophie była na wszystko głucha. Ślepa na wszystkich wokół. Korytarz zdał się kurczyć i kurczyć wokół niej, aż w końcu świat składał się tylko z ich dwojga. Zrobiła krok naprzód, on też. Potem oboje jednocześnie podbiegli ku sobie i wpadli sobie w ramiona. Sophie płakała i śmiała się na przemian, czuła jego zapach (dokładnie ten sam) i miażdżący uścisk (dokładnie ten sam) i była to, bez najmniejszej wątpliwości, najpiękniejsza chwila, jaką przeżyła od lat. – To jak będzie? Idziemy do pubu? – usłyszała po chwili głos Jima. – Chcę wznieść toast za moją utalentowaną córkę. – A ja chcę wiedzieć, kim jest ten facet – usłyszała pomruk swojej mamy. – Gdzie ona go chowała przez cały ten czas? Sophie odkleiła się od Dana i stanęła obok niego, obdarzając wszystkich promiennym uśmiechem. – Mamo, tato, to jest Dan. Parę lat temu byliśmy razem w Australii. Mężczyźni uroczyście uścisnęli sobie dłonie. Trish była cała rozdygotana i podekscytowana. – Witaj! Więc jesteś Australijczykiem? To fascynujące!

– Kim? Pochodzę z Manchesteru – powiedział, a wszyscy się zaśmiali. – A to są moi uczniowie z kursu włoskiego – kontynuowała Sophie. – Catherine, Anno, Royu, Phoebe i Nito – to moi rodzice, Trish i Jim. A to Dan. Roy zmierzył go wzrokiem od góry do dołu. – Czy to ten, który…? – spytał. Sophie się zarumieniła. – Uhm. Tak, tak, Roy. To on. Pochylił się do przodu i uścisnął dłoń Dana. Mocno uścisnął, jak zauważyła. – Słyszałem o tobie – powiedział lekko ostrzegawczym tonem. – I nie chcę tu żadnych wygłupów, nie z naszą Sophie. – Roy, nie musisz… – Zrozumiano? – Tak jest – powiedział Dan, zerkając na nią z ukosa. Sophie zaczęło się kręcić w głowie. Ciągle nie wiedziała, po co tak naprawdę Dan tu przyjechał. Definitywnie nadszedł czas, by pójść do pubu. – Ruszmy się – pospieszyła zgromadzonych. – Z tego, co wiem, cała obsada wybiera się do Queen’s Head. Może my też tam pójdźmy, jeśli wszystkim to odpowiada. – Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, że pojawiłem się tutaj bez zapowiedzi – powiedział Dan do Sophie, gdy opuścili budynek szkoły i wyszli na zewnątrz, w noc. – Miałem zamiar odpisać ci na Facebooku, ale potem pomyślałem, że właściwie lepiej będzie spotkać się twarzą w twarz. Tylko nie pomyślałem, że mogą się tu zjawić inni twoi znajomi, rodzina. – Ściszył głos. – Myślałem, że ten facet sprzeda mi plombę. Sophie zaśmiała się. – Roy? Jest kochany – powiedziała. – Chociaż rzeczywiście wspominał, że w wojsku był niezłym bokserem. Pewnie lepiej nie nadepnąć mu na odcisk. Musiała wciąż patrzeć na Dana, by upewnić się, że on nie jest wytworem jej wyobraźni. Wysokie, szczupłe ciało, zmierzwione włosy, seksowny, głęboki głos: tak, to na pewno on. – Ale to dziwne… Mam na myśli to, że idziemy razem ulicą w Anglii – powiedziała. – Na jak długo wróciłeś? Wiedziała, że był taki jak ona: podróżnik z paszportem pełnym pieczątek. Więc prawie potknęła się na chodniku, gdy odpowiedział: – Chyba już na dobre. – Serio? Nie spodziewała się tego. – Tak. Nie zrozum mnie źle. Wspaniale się bawiłem. Spotkałem świetnych ludzi, mam piękne wspomnienia, nie licząc ostrej czerwonki w Indiach. Ale to wszystko było takie tymczasowe, wiesz? Chcę się teraz rozpakować, nie tylko plecak, ale też tak mentalnie. Mieć znowu drzwi wejściowe i klucz do nich, adres, pod którym ludzie mogą mnie znaleźć. Chcę tu zacząć nowe życie. – Zaśmiał się z lekkim zażenowaniem. – Boże, to było trochę pompatyczne. Brzmiało choć trochę sensownie? – Owszem. Przez chwilę szli w milczeniu.

– Co chcesz robić teraz, gdy już wróciłeś? – spytała. – Ja mam z tym problem, muszę znaleźć coś, czym naprawdę chcę się zająć. – Od września idę na uniwerek – powiedział, gdy dotarli do pubu i czekali, aż inni ich dogonią. – Zrobię dyplom z pedagogiki i zostanę nauczycielem muzyki. – Uśmiechnął się. – Jak bardzo dorośle to brzmi? – Przerażająco dorośle – odparła, otwierając drzwi do pubu i czując ukłucie zazdrości. Nawet Dan wiedział, co chce zrobić ze swoim życiem. Kiedy ona się tego dowie? Max postawił drinki całej obsadzie, natomiast Jim, największy sknerus w Yorkshire, chciał postawić kolejkę przyjaciołom Sophie. – Nie codziennie dostaje się nieoczekiwany zastrzyk gotówki, co nie? – powiedział, poklepując portfel. – Niech ktoś zrobi zdjęcie, szybko – żartowała Sophie. – To pierwszy i ostatni raz, kiedy zobaczycie, jak mój tata funduje drinki, nie mając lufy pistoletu przystawionej do głowy. Tymczasem Trish zajęła miejsce obok Dana, gdy przejmowali dwa duże stoły. – A zatem… – zaczęła, mierząc go zaciekawionym spojrzeniem. – Czym się zajmujesz, Dan? Sophie jęknęła w duchu. „Czy zasługujesz na naszą córkę?” Bardzo głośno i wyraźnie wybrzmiewał podtekst. Ale to był Dan, przypomniała sobie: czarujący, wyluzowany, przyjacielski Dan, który przemierzył Indie z dwiema parami spodni i scyzorykiem. Jeśli ktokolwiek potrafił poradzić sobie z jej matką, to on. – Mam zamiar zostać nauczycielem muzyki – odparł. – Jesienią zaczynam studia. Chwilowo pracuję w sklepie muzycznym w Manchesterze, a poza tym udzielam lekcji gry na gitarze. – Uśmiechnął się swoim szerokim, życzliwym uśmiechem, tym, któremu żadna żywa istota nie mogła się oprzeć. – W zasadzie zmieniam się z leniwego podróżnika w studenta bez grosza – kontynuował radośnie. – Sądzę, że moi rodzice ustanowią nowe święto w dniu, w którym zdobędę w końcu porządną stałą pracę. – Czy to brzmi znajomo? – spytała Sophie Jima i Trish. – Oczywiście, że nie – powiedziała Trish lojalnie, ale Jim zaśmiał się głośno. – Cholernie znajomo. Ja i twoja mama też się nad tym zastanawialiśmy. – O Boże, już się zaczyna – powiedziała Sophie, krzywiąc się. – Po prostu, biorąc pod uwagę, że wczoraj nie wiadomo skąd na nasze konto wpłynęła spora sumka – powiedział Jim (a Catherine, słysząc te słowa, poczerwieniała) – pomyśleliśmy, że chcielibyśmy wydać część z nich na ciebie. Na college czy cokolwiek chcesz zrobić. Widzisz, wiemy, że przed laty straciłaś przez nas swoją szansę. Jeśli więc nadal ciągnie cię do szkoły teatralnej… – Och, tato! – Od nagłego przypływu emocji niemal odebrało jej mowę. – Mówisz poważnie? – Jasne, że tak! Twoja mama nie ma nic przeciwko temu, byśmy zamienili wakacje all inclusive na camping w Lake District… Żartuję. I tak wybierzemy się na cudowne wakacje. Ale chcemy, żebyś ty też miała możliwość dokonania wyboru. – I tym razem nie będziemy się wtrącać – dodała Trish. – Obiecujemy. Dan ścisnął jej rękę. – Wiesz co, w Manchesterze jest dobra szkoła teatralna – powiedział. Sophie napotkała wzrok swojej mamy. – Wiemy – powiedziały razem.

Jej nowi przyjaciele uśmiechali się do niej promiennie. – Zrób to! – nakłaniała Anna. – Byłoby wspaniale – dodała Catherine. – Wszyscy przyjdziemy cię zobaczyć, kiedy będziesz występować na West Endzie – droczył się z nią Jim. – Już widzę ten neon: SO P H I E FRO ST . Nasza córka. – Przestań, tato – zaprotestowała Sophie, ale nie potrafiła opanować uśmiechu. Już dawno zepchnęła marzenia o aktorstwie do szufladki z napisem „N I EMO ŻLI WE ”. A teraz zaproponowano jej drugą szansę – lśniący, złoty bilet do nowych perspektyw. „W końcu. Właśnie to chcę robić najbardziej. W głębi serca zawsze to wiedziałam”, pomyślała. – Nasze zdrowie – powiedziała, czując gulę w gardle, i podniosła kieliszek. – Za przyszłość! – Zdrowie! – odpowiedzieli chórem. Dan musiał wyjść koło dziesiątej trzydzieści, żeby złapać ostatni pociąg do Manchesteru, i gdy się żegnał, Sophie poczuła nagle niepokój, że więcej go nie zobaczy. – Musisz jechać? – spytała, idąc z nim w stronę drzwi. Celowo trzymała ręce przy sobie, żeby desperacko nie chwycić za rękaw jego płaszcza. – To znaczy… możemy się kiedyś jeszcze spotkać? – Boże, mam nadzieję – odparł i znów znalazła się w tym cudownym, miażdżącym uścisku. Potem stali naprzeciw siebie i uśmiechali się, nagle zawstydzeni. – Czyli… mogę zadzwonić? – spytał. – Nie masz nic przeciwko? Możemy… zacząć od początku? W jej wnętrzu doszło do gwałtownej, kosmicznej eksplozji radości. „Tak. Tak! Jeszcze pytasz? Tak!” – Chciałabym – odparła. Pocałował ją, najpierw delikatnie, potem bardziej namiętnie, a ona przytuliła się do niego jeszcze mocniej, pragnąc go tak bardzo, że aż kręciło jej się w głowie. Chciała tylko go chłonąć, chciała, by to trwało całą wieczność. – Może przyjechałabyś do mnie w ten weekend? – powiedział w końcu miękko, tuż obok jej ucha. – W ten weekend? Serce podskoczyło jej z radości. – Wynajmuję mieszkanie w centrum, wygląda trochę jak pudełko na buty, ale jest superpraktyczne. Moglibyśmy spędzić razem trochę czasu. Poczuła dreszcz na skórze, mimo że w pubie było gorąco jak w piecu. Wspólne spędzanie czasu. Szkoła teatralna. Jego twarz na widowni, jego dłoń w jej dłoni. Wieczór wydawał się już teraz koncertem spełnionych życzeń; było tak wiele momentów, które będzie wspominać wciąż na nowo. – Zawsze lubiłam pudełka na buty – powiedziała i znów go pocałowała.

Rozdział 33 Due notti a Roma – dwie noce w Rzymie

W piątkowy poranek Anna usiadła na łóżku z laptopem, skrzyżowała nogi i przystąpiła do pisania prawdopodobnie ostatniej recenzji restauracji do „Heralda”. Pracowała z domu, bo chciała zdążyć na lotnisko na popołudniowy lot do Rzymu, a musiała się jeszcze spakować, obiecała jednak, że najpierw prześle Imogen recenzję. Żegnała się z tą rubryką, czując pewną ulgę: teraz Marla się odczepi, Imogen będzie musiała skończyć ze swoimi nietaktownymi uwagami, no i oczywiście nie będzie już związana z Joem tą absurdalną, zawstydzającą sytuacją. Powiedzieć, że przysparzało im to stresu, byłoby niedomówieniem roku. Dlaczego nie czuła się tak do końca szczęśliwa, że wreszcie uwolni się od całego tego cyrku? Dwa dni wcześniej wybrała się z Joem na ostatnią kolację do Maxwell’s, nowej restauracji specjalizującej się w stekach. Zaśmiewali się do rozpuku, rozprawiając o tym, jak w spektakularnym stylu zakończyć ten cykl recenzji. Joe zasugerował nieszczęśliwy wypadek z udziałem Przystojnego Kolegi, zadławienie ością i wyprawę na ostry dyżur. – To chyba byłby dobry tekst, jak sądzisz? Anna odniosła się jednak niechętnie do tego pomysłu, obawiając się procesu, który mogłaby wytoczyć im restauracja Maxwell’s, jak również natychmiastowego odcięcia źródła zaproszeń i gratisów. Marla by jej za to nie podziękowała. – Może pojawia się Przystojny Rywal i wyznaje mi niegasnącą miłość? – zaproponowała Anna. – Między nim a Przystojnym Kolegą dochodzi do rękoczynów, wino się rozlewa, płyną łzy. – Nie jestem pewny, czy Przystojny Kolega jest taki waleczny – przerwał Joe. – Rzuca się do ucieczki, skomląc i drżąc o życie. – No dobrze, w takim razie przenieśmy romans na następny poziom – powiedziała Anna. – Oświadczyny podczas deseru. „Nasze oczy spotkały się nad tiramisu…” – Zaraz, zaraz – zaoponował Joe. – Przystojny Kolega nie jest szaleńcem, który spieszyłby się z takimi deklaracjami. Pamiętaj, że jeszcze się nawet do recenzentki nie dobrał. – Jego oczy zabłysły szelmowsko. – O, to jest pomysł… – Co, Przystojny Kolega się do mnie dobiera? Tutaj, w Maxwell’s? Poczuła, jak rumieni się z powodu samej sugestii. Okej, on oczywiście tylko żartował, ale tak czy inaczej… Joe lekceważąco machnął ręką. – Boże, w życiu, Przystojny Kolega ma na to o wiele za dużo klasy – powiedział. – Poczeka, aż będziecie razem wracać do domu, i wtedy znajdzie wygodną wiatę autobusową. – Och, to po prostu urocze – stwierdziła Anna, przewracając oczami. – Myślę, że zostałby wepchnięty pod pierwszy wygodny autobus za to, że zachowuje się jak nieromantyczny kretyn. – Złączyła dłonie, wydając odgłos zgniatania. – Spłaszczony Przystojny Kolega, koniec. – Próbowałem tylko pomóc. Tak, jasne. Wolałaby, żeby nie próbował. Dobijało ją domyślanie się, czy flirtuje, czy jednak nie. – Może zamiast namiętności potrzebujemy jej przeciwieństwa – powiedziała, starając się przekierować

rozmowę na bezpieczniejsze tory. – Ogromny dramat: Przystojny Kolega oświadcza, że jest zakochany w kimś innym. – O ile nie będzie to szefowa. I zdecydowanie nie Colin. Nie jestem pewny, czy czytelnicy są gotowi na gejowski trójkąt miłosny. – O, mam: jest zakochany w poprzedniej recenzentce kulinarnej – Anna zachichotała. – Marla będzie przeszczęśliwa, wyobrażasz sobie? Ostateczna dziennikarska rozgrywka. Ups, nie powinna była tego mówić, pomyślała w następnej chwili, przypominając sobie, jak Marla chełpiła się tym, że Joe się do niej przystawiał. „Wiesz, że próbował tego wcześniej ze mną, prawda? Włożył mi ręce pod spódnicę i spytał, czy będę jego małym bożonarodzeniowym cukierkiem”. – Nie ma mowy – powiedział Joe, z przerażeniem odkładając menu. – Nawet nie żartuj. W Annę wstąpił diabeł. – Aaa, prawda boli, co? Słyszałam, że między wami coś było. Cholera. Widocznie pije za szybko. Nie tylko zabrzmiało to tak, jakby była zazdrosna, lecz także sprawiła, że Joe wyglądał teraz na zbulwersowanego. – Co? Ona ci tak powiedziała? „Robi tak z każdą. Nie wiedziałaś? Jest jednym z tych facetów, którzy po prostu biorą wszystko, co mogą dostać”. – Mówiła coś o tym, że się do niej przystawiałeś… Przepraszam. Nie mój interes. – Pospiesznie pochyliła się nad menu, podczas gdy on patrzył groźnie. – Co zamawiasz? – Kłamliwe babsko – powiedział, rozdrażniony. – Do kurwy nędzy. Było odwrotnie, to ona rzuciła się na mnie, kiedy wychodziłem z męskiej ubikacji na przyjęciu bożonarodzeniowym. Nie mogę uwierzyć, że przedstawiła ci to inaczej. Wierzysz mi, prawda? – Oczywiście. Wierzyła. Wszystko stało się jasne. Jak Anna mogła zmarnować choćby sekundę, biorąc serio słowa Marli? – Nigdy bym… Och. Naprawdę tak powiedziała? W życiu bym jej nie tknął. W żadnym razie. Joe wyglądał na tak skrępowanego, że Anna zaczęła mieć wyrzuty sumienia. – Przepraszam, że o niej wspomniałam. Naprawdę. Uznajmy ten temat za zakazany. A teraz złóżmy zamówienie, dobrze? Kelner nabawi się kompleksu odrzucenia, jeśli znowu go odeślemy. Gdy Anna zabrała się do pisania recenzji, postanowiła zignorować wszystkie ich głupie pomysły i rozegrać to czysto, niemal nie wspominając o Joem. Opis wystroju wnętrza – jest. Opis jedzenia – jest. Opis karty win – jest. Bardzo informacyjnie, ale bezbarwnie, tak to miało zabrzmieć. Dokładnie czterdzieści minut po otrzymaniu tekstu Imogen odesłała dokument z jednym komentarzem: „WI ĘCEJ SEK SU ” . Czyli to jednak nieuniknione. Z lekkim westchnieniem drugi raz tego ranka otworzyła plik i wpatrywała się w niego tak długo, aż słowa straciły znaczenie. Jak mogła opisać ich ostatnią kolację, nie migając się od prawdy? Jak mogła oddać jej sprawiedliwość? Oczywiście błędem było pominięcie Joego w jej wcześniejszej próbie. Wieczór był go pełny – ich przekomarzania się, żartów, sposobu, w jaki się śmiali i rozmawiali. Sposobu, w jaki od czasu do czasu na siebie patrzyli, elektryzująco, intensywnie. „Też to czujesz? – Miała ochotę spytać. – Chyba sobie tego nie wyobrażam? Bo tak cholernie mi tu z tobą dobrze”. Spojrzała na ekran laptopa, a potem skasowała cały tekst. „Pieprzyć to”, pomyślała. Może to dlatego,

że wczoraj zobaczyła, jak Sophie po spektaklu migdali się ze swoim byłym, i poczuła palącą zazdrość. Czasem po prostu trzeba iść za głosem serca, nawet jeśli to przerażające jak cholera. To było ryzyko, które musiała podjąć. Wzięła głęboki wdech i zaczęła pisać, początkowo z wahaniem, później pewniej, aż w końcu jej palce biegały po klawiaturze. Kawa stygła u jej boku, a słowa płynęły szybciej i szybciej. Potem, z dudniącym sercem, przeczytała całą recenzję. Było tam wszystko, czarno na białym. To był najszczerszy tekst, jaki kiedykolwiek napisała. Czy naprawdę mogła wysłać go do druku? Właśnie wtedy zadźwięczał dzwonek u frontowych drzwi. – Tu listonosz – usłyszała, gdy odebrała domofon. – Mam list, musi pani pokwitować. – Dzięki – powiedziała i kliknęła „wyślij”, nim zdążyła się rozmyślić. Zobaczymy, co na to Imogen, pomyślała, biegnąc na dół, by otworzyć drzwi. Podpisała odbiór listu, ucięła sobie pogawędkę z listonoszem, potem weszła na górę i zaparzyła kolejną mocną kawę. Telefon zabrzęczał, zawiadamiając o nadejściu nowej wiadomości. „D O SK O N A ŁE” – Imogen napisała tylko tyle. Anna przełknęła ślinę. Już za późno, żeby zmienić zdanie. Rozdarła kopertę w roztargnieniu, mając nadzieję, że nie popełniła właśnie gigantycznego błędu. Potem zaczęła czytać list i zapomniała o całym świecie. Droga Anno, dziękuję ci za list. Był dla mnie sporym wstrząsem, ale tak, pamiętam Tracey i pracę w Gino’s, więc zdecydowanie dotarłaś do właściwej osoby. Przykro mi, że przez ostatnie trzydzieści dwa lata nie byłem częścią twojego życia. Ja i moja żona – ma na imię Dina – nie mogliśmy mieć dzieci, co napełniało nas wielkim smutkiem. Proszę, wierz mi: nie posiadam się ze szczęścia, słysząc, że jednak jestem ojcem. Bardzo chciałbym cię poznać, jeśli to możliwe. Pytałaś, jak potoczyło się moje życie po tym, jak wyjechałem z Yorkshire. Poślubiłem Dinę i wynajęliśmy małe mieszkanie przy Clerkenwell Road w Londynie. Byliśmy tu bardzo szczęśliwi, pracując w restauracji o nazwie Pappa’s, która kiedyś należała do mojego dziadka. Jestem tu szefem kuchni, a Dina też wciąż tu pracuje. Ludzie nazywają Pappa’s „małymi Włochami” (moja matka jest Włoszką), a klienci i personel przez lata stali się dla nas jak rodzina. Dziękuję za przesłanie próbek twoich artykułów. Tak się cieszę, że moja córka pisze o jedzeniu! Wypróbowałem twój przepis na zabaglione i nawet moja matka – twoja nonna! – powiedziała, że w życiu lepszego nie jadła. Bardzo chciałbym kiedyś coś dla ciebie ugotować. Proszę, przyjedź do nas w odwiedziny. Wszyscy bardzo się ucieszyli na wieść, że nasza rodzina powiększyła się o jeszcze jedną osobę. Załączam moje zdjęcie z Diną oraz moich rodziców. Wszyscy mamy nadzieję, że poznamy cię niebawem. Ucałowania, Twój ojciec, Antonio

Oczy Anny zaszły łzami. Łzami szczęścia. Łzami zachwytu i zdumienia. Przeczytała list jeszcze raz, a potem kolejny. Niech tylko opowie o tym Joemu! Osiem godzin później siedzieli razem w trattorii przy placu Hiszpańskim u podnóża Schodów Hiszpańskich. W Rzymie! Niebo nad nimi było jedwabiście czarne, ale to miejsce wciąż tętniło życiem – turyści wchodzili po sławnych Scalinata (według przewodnika Joego najszerszych schodach w Europie), podziwiali pięknie podświetlone dzwonnice na szczycie kościoła i robili sobie zdjęcia przy fontannie. Poczuła, że wypełnia ją duma. To jednak był jej kraj; czyż od początku tego nie wiedziała? Przez cały dzień trzymała sekret dla siebie, nie chcąc opowiadać Joemu wieści w otoczeniu tak nudnym jak lotnisko czy autobus do centrum miasta. Genialna opowieść, taka jak ta, zasługiwała na najlepszy rodzaj scenerii. Zaczekała do czasu, gdy siedzieli w restauracji z kieliszkami prosecco. Wtedy opowiedziała mu wszystko. Joemu opadła szczęka. – Więc jednak jest Włochem – zaśmiał się. – No, no, Anno. Miałaś rację!

– Trudno mi w to tak całkiem uwierzyć – przyznała. – Ma włoską rodzinę, jest kucharzem w ich włoskiej restauracji… Czy mogło być lepiej? – To niezwykłe – powiedział Joe. – Po prostu świetne. A twoja mama nie miała o tym pojęcia? – Z tego, co ona wiedziała, nazywał się Tony Sandbrookes. Widzisz, jego tata jest Anglikiem. Tylko że tak naprawdę ma na imię Antonio, a jego mama i dziadkowie pochodzą z Włoch. Co, moim zdaniem, jest nawet lepsze niż tata mieszkający tam na stałe, którego pewnie nie mogłabym jakoś często widywać i który być może nawet nie znałby angielskiego. – Uśmiechnęła się promiennie. – Teraz mogę wskoczyć w pociąg do Londynu i odwiedzić go, kiedy zechcę. Tak po prostu! – No to twoje zdrowie – powiedział Joe, napełniając ponownie kieliszki. – To wspaniałe wieści, Anno. Za rodzinę i nowe początki. I pobyt we Włoszech, kraju twojego ojca. – Stuknęli się kieliszkami, a on się uśmiechnął. – Wiesz, ciągle nie mogę się nadziwić, że w ogóle tu jesteśmy. – Ja też. Nawet na lotnisku wydawało mi się, że zaraz pojawi się Imogen i zaciągnie nas z powrotem do biura. – Anna wdychała zapachy pomidorów, oregano i wina, rozkoszując się faktem, że z każdej strony słyszała język włoski. – To wszystko dzięki tobie. Tysiąckrotne dzięki, że miałeś na tyle rozumu, żeby w ogóle jej to zasugerować. – A tobie dzięki za cudowne recenzje, które tak się spodobały Imogen – odparł. – Co za drużyna – powiedziała, rozkoszując się bąbelkami prosecco musującymi jej na języku. – Zwycięska – zgodził się i uśmiechnęli się do siebie. „Naprawdę jest przystojny”, pomyślała. To był łut szczęścia: przede wszystkim to, że dostała to zastępstwo za Marlę, a poza tym fakt, że Joe dołączył. W najśmielszych snach nie przypuszczałaby, że razem polecą do Rzymu. – Jeśli mowa o Londynie – powiedział wtedy z dość nietęgą miną, wyrywając ją z zadumy. Londyn? – Miałem zamiar ci powiedzieć: ja też tam jadę za parę tygodni. Mam rozmowę o pracę. Z zaskoczenia aż zakrztusiła się winem. – Jak to? W Londynie? – Mhm. W „Guardianie” szukają nowego dziennikarza sportowego. Wysłałem swoje CV , nie robiąc sobie wielkich nadziei, ale oni zaprosili mnie na rozmowę. Poczuła się tak, jakby wylano jej na głowę kubeł zimnej wody. – Nieźle. Czyli… przeniósłbyś się tam? – No, tak, jeśli dostanę pracę. Sądzę, że dojeżdżanie z Sheffield byłoby trochę uciążliwe. Dobry humor ulotnił się, zastąpiony przez ból straty. Redakcja bez niego będzie do bani. Uświadomiła sobie, że jej życie bez niego też będzie do bani. – Będę za tobą tęsknić – wypaliła. Skrzywił się. – Jeszcze nie wyjechałem! Może nawet nie dostanę tej pracy. Po prostu wydawało mi się, że to niezła okazja. Szansa na krok do przodu. – Jak najbardziej – powiedziała, próbując brzmieć pogodnie. – Cóż, powodzenia – wykrzesała z siebie słaby uśmiech, ale czuła żal na myśl o jego wyjeździe. Wtedy przypomniała sobie ostatnią recenzję, która miała się ukazać następnego dnia, i wzdrygnęła się. O, nie. Dlaczego, na Boga, postanowiła napisać ją w tak osobistym, szczerym tonie? Przez głowę przeszła jej myśl, by popędzić do łazienki, zadzwonić do Imogen i ubłagać ją, by wycofała tekst, proponując wszystko: pieniądze, resztę kariery zawodowej, własną duszę… ale było za późno. Gazeta właśnie się drukuje.

– Kiedy tam będziesz, koniecznie zajrzyj do Pappa’s, by poznać mojego ojca – mówiła radośnie, gdy kelner stawiał między nimi bruschettę i czarne oliwki. – Grazie. – Jasne – powiedział, wkładając sobie oliwkę do ust. – A co z tobą, jakie masz plany? Z pewnością niedługo napiszesz książkę kucharską albo dostaniesz własny program telewizyjny. Mogłabyś zostać drugą Nigellą, lizać drewniane łyżki w kuchni i posyłać uwodzicielskie spojrzenia do kamery. – Nie sądzę – odparła Anna, przewracając oczami. – W pisaniu świetne jest to, że można to robić wszędzie – przypomniał jej. – Masz solidne doświadczenie reporterskie, no i w recenzowaniu restauracji, w ogóle w tematach kuchennych. I jesteś dobra. Jesteś naprawdę dobra, Anno. Co cię powstrzymuje przed pisaniem do magazynów? Albo większej gazety? Co cię powstrzymuje przed pójściem naprzód? Zdała sobie sprawę, że zjadła cały kawałek bruschetty i w ogóle nie poczuła jej smaku. Nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Powiedzmy sobie szczerze, nie będzie uważał, że jest taką dobrą dziennikarką, gdy jutro przeczyta recenzję Maxwell’s. – Nie wiem – powiedziała z rezerwą. – Inercja. Strach przed nieznanym. – Przełknęła ślinę. – Joe, jest coś, o czym powinieneś wiedzieć. Na temat jutrzejszego wydania „Heralda”. – Hmm? – Liczna grupa walijskich fanów rugby wybrała ten moment, by przejść koło okna restauracji w okryciach z czerwonej flagi ze smokiem; twarze dwóch z nich były okolone ogromnymi czapkami w kształcie żonkili. Joe zapatrzył się na nich i rozkojarzył się, dopiero po chwili odwrócił się znów w jej stronę. – Co mówiłaś? Jednym haustem dopiła prosecco. Pieprzyć to. Niedługo i tak się dowie. Nie będzie psuć im wieczoru. – Nieważne – powiedziała. – Zamówimy następną butelkę? Gazeta opłaciła im nocleg w skromnym hotelu niedaleko Schodów Hiszpańskich – oczywiście, w dwóch osobnych pokojach. Anna czuła się pijana, gdy wlekli się tam po kolacji. Nie udało jej się wrócić do tematu swojej recenzji, ale położył się on cieniem na reszcie tego wieczoru. Co ona najlepszego zrobiła? Mimo wszystkiego, co mówiła o inercji i niemożności opuszczenia obecnej pracy, pomysł, by w poniedziałek rano wręczyć wypowiedzenie i nie wrócić już nigdy, z każdą minutą wydawał jej się coraz bardziej pociągający. Już pierwsza recenzja z wątkiem Przystojnego Kolegi dała jej się we znaki. Jak ma kiedykolwiek zapomnieć o tej? – No – powiedział, kiedy dotarli do hotelu i weszli na swoje piętro. – Wiem, że musisz wstać wcześnie rano… – Lepiej już się położę – powiedziała szybko, by go uprzedzić. – Och – powiedział. – Nie skusisz się na drinka przed snem? Skusić? Gdyby tylko wiedział. Ale była już zalana i po wypiciu jeszcze odrobiny alkoholu prawdopodobnie zrobiłaby z siebie kompletną idiotkę. – Lepiej nie – powiedziała i włożyła kartę magnetyczną w zamek, potrząsnęła nią, aż zapaliło się zielone światełko. – To dobranoc – dodała. – Mam nadzieję, że dobrze ci jutro pójdzie. Mam nadzieję, że nie dostaniesz lawiny SMS -ów od kumpli, natrząsających się z ciebie z mojego powodu. Westchnęła. Niech to szlag. Nie mogła nawet nie wspomnieć o tym. – Słuchaj, Joe. Lepiej cię ostrzegę – wypaliła. – Jutrzejsza recenzja… Przepraszam, dobrze? Mam nadzieję, że się nie wkurzysz.

W półmroku, który panował na korytarzu, jego oczy zdawały się lśniąco czarne, trudno było coś z nich wyczytać. – Dlaczego? Co napisałaś? Odwróciła wzrok. – Zobaczysz. Ale przepraszam. Mam nadzieję, że… między nami nadal będzie wszystko dobrze. – Boże. Co u diabła…? Czekaj, Anno, nie możesz po prostu… Otworzyła drzwi pokoju i czmychnęła do środka, pozwalając, by się za nią zamknęły. Potem stała tam w ciemnościach, z walącym sercem, żałując swojej impulsywności. „Doskonałe”, skomentowała Imogen i wtedy to naprawdę wydawało się doskonałe. Ale teraz… Joe pukał do drzwi. – Anno! Wpuść mnie. To było potworne. Co powinna zrobić? Zamknęła oczy i modliła się, żeby sobie poszedł. Jakiego bałaganu narobiła! – Do zobaczenia jutro – powiedziała w końcu. „Proszę, idź. Po prostu idź już”. Nastała chwila ciszy. – Okej – odparł niepewnie. – Słuchaj, nie martw się. Jestem pewny, że cokolwiek napisałaś, między nami wszystko w porządku. „Chcesz się założyć?”, pomyślała żałośnie. Usiadła na zapadającym się, jednoosobowym łóżku, które wydało cichy jęk. No i dobrze. Przynajmniej go ostrzegła. Co się stało, to się nie odstanie. A jutro następny dzień… Przegląd restauracji: Maxwell’s Steak House Anna Morley Maxwell’s wygląda jak wytworny dodatek do zestawu lokali na placu Leopolda – jest to wymuskana, elegancka restauracja, która daje z siebie wszystko, oferując szeroki wybór najlepszych owoców morza i steków z dojrzewającej wołowiny, porządną kartę win i koktajli, a także szykowny, ekskluzywny wystrój. Przystojny Kolega i ja ubraliśmy się stosownie do okazji, jaką jest kolacja w takim miejscu. Muszę coś wyznać. To moja ostatnia recenzja dla „Heralda” i chciałabym zakończyć ten epizod z pompą. Tak więc, gdy skubaliśmy przystawki (moja: wyśmienity krab i sałatka z awokado; jego: dwa wspaniale kruche dukaty z kozim serem i świeżym szpinakiem), zaczęliśmy spiskować, wymieniając się sugestiami, jak uczynić ten tekst naprawdę pamiętnym. Żartowaliśmy, wymyślając miłosnego konkurenta, dramatyczną podróż do szpitala z powodu zadławienia ością (wizja procesu ochłodziła nasz zapał), wybuch spontanicznej namiętności między nami. Z komentarzy, które otrzymałam po poprzednich recenzjach, wiem, że czytelnicy „Heralda” uwielbiają drobne intrygi przy restauracyjnym stoliku. Przeszliśmy do dań głównych, wciąż dyskutując o tym, co powinno się pojawić w tej recenzji. Ja zamówiłam ważący 280 gramów stek z antrykotu z zapiekanymi ziemniakami Dauphinoise i z sałatką (pyszne). Przystojny Kolega oświadczył, że umiera z głodu, i zamówił stek Porterhouse (450 gramów) oraz frytki z dodatkiem majonezu truflowego i parmezanu (spałaszował wszystko). I wtedy coś do mnie dotarło. Po co próbuję wyssać z palca jakąś opowiastkę, by Was zadowolić, Drodzy Czytelnicy, pomijając najlepszą ze wszystkich historii? Dlaczego po prostu nie być szczerą wobec siebie i wszystkich innych, przyznając: byłam (wciąż jestem) zakochana w Przystojnym Koledze. No, proszę. Wyznałam to. Może domyśliliście się od początku, ale, wierzcie mi, ja nie. Przez ostatnie cztery tygodnie, gdy jadaliśmy razem na mieście, rozmawialiśmy, żartowaliśmy i doskonale się razem bawiliśmy, nie mogłam wprost uwierzyć, że dostaję za to pieniądze. Czytelniku – szaleję na jego punkcie. Jedyny problem tkwi w tym, że nie mam pojęcia, czy on czuje to samo. Wróćmy jednak do tematu restauracji. Jedzenie było fantastyczne, nie mogłam mu nic zarzucić. Obsługa uprzejma i uczynna, atmosfera ciepła i gwarna; krótko mówiąc, to świetne miejsce, do którego można przyjść zarówno na romantyczną kolację, jak i na spotkanie z grupą przyjaciół. Dziękuję, Maxwell’s, za wspaniały wieczór i za pomoc w uświadomieniu sobie, co przez cały czas miałam pod nosem.

Gdy następnego dnia zadzwonił budzik, Anna czuła się nietrzeźwa i zdezorientowana. Przynajmniej

do momentu, gdy fragmenty poprzedniego dnia zaczęły wracać do niej z szaleńczą prędkością. List od taty. Lot do Rzymu. Kolacja z Joem. Recenzja restauracji… Cholera. W jednej chwili już całkowicie rozbudzona, zrzuciła z siebie luźną koszulkę, w której spała, i wskoczyła pod prysznic. Recenzja restauracji. Musiała się stąd wydostać i pójść na kurs, zanim Joe będzie miał szansę ją zobaczyć. Pięć minut później przeczesywała grzebieniem mokre włosy i pospiesznie się ubierała. Potem chwyciła torebkę i ruszyła na dół. Kurs kulinarny rozpoczynał się od wyprawy na targ żywności, Trionfale, gdzie wraz ze Stefano, kucharzem, mieli kupić składniki, a następnie wrócić do jego kuchni mieszczącej się nieopodal ogrodów Watykanu i wspólnie przygotować ucztę. Zamówiła taksówkę, by zawiozła ją na targ, ale miała jeszcze piętnaście minut, by zjeść jakieś śniadanie. Na szczęście dla niej Joe startował bardziej spokojnie, bo mecz zaczynał się dopiero o 14.30. Ciągle leży w łóżku, błogo nieświadomy tego, co zrobiła. Hotelowa restauracja była mała i dość obskurna, ale pachniało w niej krzepiąco kawą i tostami. Po załadowaniu tacy jedzeniem, usiadła przy wolnym stoliku i upiła pierwszy łyk parującego napoju. Mniam. Nawet kawa z automatu w hotelu we Włoszech smakowała lepiej. Rozwinęła wydruk swojego planu i przeczytała go po raz setny. Zapowiada się świetny dzień, gotowanie z prawdziwym włoskim kucharzem, uczenie się od mistrza. Miejmy nadzieję, że będzie to tak interesujące i przyjemne, że nie znajdzie czasu, by myśleć o Joem. Jeśli chodzi o wieczór… cóż, wieczorem przekona się, czy on ciągle się do niej odzywa. Będzie się o to martwić później. – Mogę się przysiąść? Aż podskoczyła na dźwięk tego głosu. Joe usiadł naprzeciw niej, musiał dopiero co wziąć prysznic, bo jego włosy wciąż były wilgotne. – Och. – Przełknęła ślinę. – Nie spodziewałam się, że zobaczę cię dziś rano. – Widziałem recenzję – powiedział bez ogródek. – Znalazłem ją wczoraj w nocy w internecie. Tak to jest, jak się zostawi faceta bez odpowiedzi. – O Boże… – Schowała twarz w dłoniach. Właśnie tego chciała uniknąć. Ona i jej kłapanie dziobem! – Przepraszam, Joe. Nie wiem, co mnie naszło. Na pewno myślisz, że jestem kompletną… – To na poważnie? Czy Imogen cię podpuściła? Wciąż zakrywała oczy, nie mogła się zmusić, by na niego spojrzeć. Ale podarował jej drogę ewakuacyjną, mogła ją wybrać, jeśli chciała. Mogła przytaknąć, powiedzieć, że napisała to na polecenie Imogen… Przełknęła ślinę. Nie. To by było kłamstwo. Powoli oderwała ręce od twarzy i spojrzała na niego. Potem wzięła głęboki oddech i wyznała prawdę. – Na poważnie – powiedziała drżącym głosem. – Ale wiem, że dopiero co zerwałeś z Julią i pewnie nie chcesz, i… – Dzięki Bogu – powiedział i złapał ją za ręce nad stołem. – Bo ja czuję to samo do ciebie. Oddech zamarł jej w piersiach. – T-t-tak? – To nie jest oczywiste? Jasne, że tak. Od wieków. Uważam, że jesteś piękna, zabawna i mądra… Zaśmiała się z zachwytem. Świat wirował wokół niej. – Naprawdę?

– O, tak. Sądzisz, że dlaczego rozstałem się z Julią? Wiedziałem, że nie czuję do niej tego, co ona do mnie. Uśmiechali się do siebie przez zawrotną, pełną uniesienia chwilę. Serce biło jej mocno. – To znaczy… że możemy się pocałować? – spytała z brawurą. – Jesteśmy w Rzymie… – powiedział. – Zgadnij.

Rozdział 34 Qual è il tuo numero de telefono? – jaki jest twój numer telefonu?

Catherine była zmartwiona zniknięciem George’a z Sheffield. We wtorek po ich niedoszłej randce nie pojawił się na kursie włoskiego. Nie przybył na spektakl Sophie dwa dni później, chociaż Anna kupiła dla niego bilet. W niedzielę Catherine wybrała się na osiedle Fox Hill, by pomóc przy tworzeniu nowego komunalnego ogrodu, ale tam też go nie było. – George? – powtórzył Cal, gdy o niego spytała. – Nie widziałem go od tygodnia. Musi mieć dużo pracy. Teraz znów nadszedł wtorkowy wieczór, czas na włoski. Zorientowała się, że wchodząc do sali, wstrzymuje oddech – po to, by z rozczarowaniem wypuścić powietrze, gdy nie dostrzegła George’a. Żałowała teraz, że w ubiegłym tygodniu nie zadzwoniła do niego, a tylko pisała SMS -y. Tak łatwo źle zinterpretować krótką wiadomość, prawda? Gdyby z nim tylko porozmawiała, usłyszałby w jej głosie, że żałuje. Och, czemu wszystko musiało być takie trudne? W następnej chwili zauważyła, że Phoebe, Nita, Sophie i Roy zgromadzili się wokół Anny. Catherine przypomniała sobie, że jej przyjaciółka właśnie wróciła z Rzymu. Och, i – no, przecież! – napisała tę zdumiewającą recenzję do „Heralda”, w której wyznała, że jest zakochana w Joem! – Anno! – wykrzyknęła, przyspieszając kroku, żeby się do nich przyłączyć. – Jak było w Rzymie? Dobrze się bawiłaś? Anna wyglądała promiennie – nie istnieje lepsze słowo, które by ją mogło w tej chwili opisać. – Cudownie – odparła. Na jej twarzy malowało się czyste szczęście. – Mam wam tyle do opowiedzenia, proszę, powiedzcie, że możemy po zajęciach pójść do pubu? – Koniecznie – odparły chórem Sophie i Catherine. – Pójdziemy wszyscy – powiedziała Nita, patrząc znacząco na Freddiego, który właśnie wszedł do sali. – Nie mogę się doczekać, aż usłyszę całą historię. Później, w Bitter End, siedząc przy tym samym stole co zwykle, wszyscy – nawet Freddie – słuchali jak urzeczeni, gdy Anna opisywała im weekend, który spędziła we Włoszech: sobotni kurs kulinarny (z tego, co mówiła, fantastyczny) i parogodzinne zwiedzanie, które udało im się z Joem wcisnąć przed niedzielnym wylotem. – I nawet sporo mówiłam po włosku – dodała z dumą. – A co z tobą i Przystojnym Kolegą? – spytała Catherine. – No, już, nie trzymaj nas w niepewności! – Właśnie! – powiedziała Sophie z przejęciem. – Przeczytałam w sobotę twoją recenzję… Wow. Miałam gęsią skórkę. – Ja też! – zawołała Phoebe, kładąc dłoń na sercu w pełnym dramatyzmu geście. – To było takie romantyczne. Co powiedział? Anna uśmiechnęła się radośnie. – Powiedział, że czuje to samo. Został więc Przystojnym Chłopakiem, nie tylko Kolegą. – Ojej! – zapiszczała Nita. – Boże, wszystkie nas, kobiety, to teraz spotyka, nie? Pierwsza była Sophie z tym swoim ciachem. Kto będzie następny? – Zatrzepotała rzęsami. – Czyżby moi?

– Cóż, nie sądzę, żebym to miała być ja – powiedziała Catherine, śmiejąc się lekko. – Nie? – Anna spojrzała na nią pytająco. – Myślałam, że może… – Nie – powiedziała Catherine. Serce waliło jej jak młotem. Zauważyła, że Sophie i Anna wymieniły spojrzenia, i modliła się żarliwie, żeby nie wspomniały o George’u. Nie na głos, przy wszystkich. W żadnym razie nie chciała, by ktoś wyciągnął fałszywe wnioski albo zaczął plotkować. Och, Boże. „Czy to oznaczało, że coś do niego czuła?” – Dostałam SMS -a od George’a, napisał, że nie będzie go dziś wieczorem – powiedziała Sophie cicho, podczas gdy Phoebe zabawiała pozostałych śmieszną historyjką o jednej ze swoich klientek. – Okazuje się, że jego żona miała wypadek i jest teraz w szpitalu. Pojechał ją odwiedzić. – Nie wiedziałam, że jest żonaty – powiedziała Anna. – Już nie jest – wyjaśniła Catherine, ale czuła się tak, jakby jej serce było w żelaznym uścisku. George, który rzuca wszystko i spieszy na południe, by być przy łóżku byłej… Co to miało oznaczać? – Pisał coś jeszcze? – Nie, tylko tyle. Brzmi to dość poważnie – Sophie przerwała, przyglądając się jej znad kieliszka wina. – Wszystko w porządku, Cath? Czy między wami coś się wydarzyło? – W sumie nic. W zeszłym tygodniu zaprosił mnie na drinka… – Wiedziałam! – zawołała Anna. – Ale odmówiłam. A raczej zgodziłam się, a potem musiałam odwołać spotkanie. Moja córka była… cóż, potrzebowała mnie. – Przygryzła wargę. – Od tego czasu George się do mnie nie odezwał. Myślałam, że mnie unika. Jednak wygląda na to, że ma teraz inne zmartwienia. – Tak sądzę. Cóż, miejmy nadzieję… Ale Sophie nie było dane skończyć zdania, bo nagle Anna zaczęła szturchać je obie i wskazywać na coś o wiele bardziej interesującego, coś, co działo się po drugiej stronie stołu. – Mój numer telefonu? – mówiła Nita. Freddie poczerwieniał lekko, gdy się zorientował, że wszyscy przysłuchują się ich rozmowie, ale brnął dalej. – Pomyślałem, że może któregoś wieczoru moglibyśmy się gdzieś wybrać – powiedział. – Poćwiczyć włoski w jakiejś włoskiej restauracji? Twarz Nity na chwilę przybrała triumfalny wyraz, który jednak zniknął niemal natychmiast. – Zaczekaj chwilę – odparła. – Nie jestem pewna, czy chcę być tylko następnym punktem do odhaczenia na twojej liście. – Mojej liście? O co chodzi? – spytał z konsternacją. – Słyszałam o wszystkich twoich podbojach, Freddie – powiedziała Nita z miażdżącą pogardą. – Podbojach? – spytał Freddie. – Co masz na myśli? Sophie odkaszlnęła cicho. – Cóż, nadmieniłam Nicie, że widziałam cię z ciemnowłosą dziewczyną w Gladstone tuż przed Bożym Narodzeniem – wyznała. – A ja pewnego dnia natknęłam się na ciebie w mieście, gdy przytulałeś piękną starszą od siebie kobietę – powiedziała Catherine, czując się jak najgorsza plotkara w dziejach. – Ja za to w zeszłym miesiącu widziałam cię z facetem w Porter Brook – dodała Anna. – Przykro mi, człowieku.

Freddiemu po każdej z tych rewelacji szczęka opadała niżej. – Zaczekajcie – zaoponował. – Ciemnowłosa dziewczyna w Gladstone… to musiała być Maria. Moja była dziewczyna – zwrócił się do Nity. – Ma rodzinę we Włoszech i dlatego zapisałem się na kurs – mieliśmy jechać na wielkie wesele w Toskanii i chciałem nauczyć się paru zwrotów. – Ojej, jakie to miłe, Freddie – powiedziała Phoebe ze współczuciem, za co doczekała się groźnego spojrzenia siostry. – Tylko że dwa tygodnie później zerwaliśmy – wyjawił Freddie. – Więc już z nią nie jestem. – W takim razie co z tą starszą kobietą? – spytała Nita z zaciśniętymi ustami. – I z tym facetem, z którym widziała cię Anna? Nie odpuszczała mu tak łatwo. Freddie wyglądał na skołowanego. – Nie jestem gejem – powiedział. – Więc facet musiał być moim znajomym. – Gdy się zastanawiał, na jego czole pojawiła się bruzda. – Mówiłaś, że widziałaś mnie w Porter Brook? Parę tygodni temu? To mógł być mój kumpel, Lee. Wtedy właśnie stracił pracę i zupełnie się załamał. Uścisnęliśmy się po męsku, to wszystko. Nie obmacywałem go, nic z tych rzeczy. – Przepraszam – powiedziała Anna z zawstydzoną miną. – Wyciągnęłam pochopne wnioski. – Co do starszej kobiety… – Freddie wyglądał na zaskoczonego. Po chwili jego twarz się wypogodziła. – A. Czy może przypadkiem miała na sobie długi, niebieski płaszcz? Bardzo jasne włosy, może upięte w kok? – Chignon – przyszła z pomocą Phoebe. – Bardzo elegancki. – Tak, tak mi się wydaje – potwierdziła Catherine. Freddie pokiwał głową. – To moja mama – oznajmił. – I jej też na pewno nie obcałowywałem. Catherine spłonęła rumieńcem. – Och, wybacz, Freddie – powiedziała przepraszającym tonem. – Pewnie myślisz, że jesteśmy okropnie wścibscy. – To tylko dlatego, że jesteś taki atrakcyjny – stwierdziła Anna. – Po prostu nie mogłyśmy cię nie zauważyć. – Cóż, nie chodzę już z Marią ani z Lee, moim kumplem, ani tym bardziej z mamą – powiedział Freddie, a jego policzki zaróżowiły się. – Więc, Nito, pozwól, że spróbuję jeszcze raz. Czy zechciałabyś wyjść ze mną na kolację któregoś wieczoru? – Na miłość boską, zgódź się – błagał Roy. – Biedny chłopak. Wybaw go z kłopotu, Nito. Dziewczyna się rozpromieniła. – Tak – odparła z uśmiechem. – Bardzo bym chciała. – Posłała swojej siostrze złośliwy uśmieszek. – Mówiłam ci! – powiedziała, po czym przechyliła się przez stół i dała Freddiemu wielkiego całusa. Phoebe wzniosła radosny okrzyk, a Sophie, Anna i Catherine biły brawo. Roy poklepał Freddiego po plecach. – Nic dziwnego, że nigdy wcześniej nie wyszedłeś z nami do pubu – powiedział, śmiejąc się. – Cholerna jaskinia lwów, co nie? Pozwól, że postawię ci drinka. W ogóle pozwólcie, że postawię kolejkę dla wszystkich. Geraldine się to spodoba! Wiadomość do: George Od: Catherine Tak mi przykro z powodu twojej żony. Jak ona się ma? A ty? Zadzwoń, jeśli będziesz chciał z kimś porozmawiać. C

Wiadomość do: Catherine Od: George Dzięki. Jechała rowerem i wpadła pod samochód. Poważne obrażenia głowy, krwotok wewnętrzny, połamane kości. Przez cały tydzień była na oddziale intensywnej opieki. :-( Wiadomość do: George Od: Catherine O Boże, to straszne. Bardzo, bardzo mi przykro. Mam nadzieję, że się jakoś trzymasz. Gdybyś chciał pogadać, jestem. X

Nie zadzwonił. Nawet nie odpisał. „Tak, to by było na tyle”, pomyślała Catherine ze smutkiem.

Rozdział 35 Due settimane dopo – dwa tygodnie później

Anna minęła okazałą fontannę na Sheaf Square, zmierzając w kierunku dworca w Sheffield ze spakowaną na dwa dni torbą na ramieniu. „Następna stacja – Londyn”, pomyślała i przebiegł ją dreszcz emocji. Całe te poszukiwania, całe zastanawianie się i wyobrażanie sobie… dzisiaj to się skończy. Po prawie trzydziestu trzech latach na tym świecie w końcu pozna ojca. Parę dni wcześniej rozmawiali przez telefon i ciężar spadł jej z serca – ciężar, z którego istnienia nie zdawała sobie sprawy, dopóki nie zniknął. Jej ojciec istniał naprawdę. Rozmawiała z nim. Miał londyński akcent i chrapliwy śmiech i powiedział, że nie może się doczekać, kiedy ją pozna. – Ja też – udało jej się powiedzieć. Niespodziewanie zaczęły ją piec oczy. – Och, ja też. – Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, ale moja żona, matka, wszyscy krewni są bardzo podekscytowani twoim przyjazdem i koniecznie chcą cię poznać. Jeśli to za wiele, mogę trzymać ich na dystans, więc tylko powiedz, jeśli wolałabyś, żeby nie… – Bardzo chciałabym ich poznać – powiedziała, czując, jak kipi w niej radość na myśl o całej tej dużej włoskiej rodzinie, która jej oczekuje. – Im będzie nas więcej, tym weselej. Nocą upiekła dla niego ciasto – właściwie to przygotowała je dla nich wszystkich. Wybór odpowiedniego przepisu zajął jej trochę czasu, w końcu zdecydowała się na przekładańca Dolce alla napoletana z kremem i płatkami migdałów. Miała nadzieję, że jej wypiek przypadnie im do gustu, a przede wszystkim, że ona sama im się spodoba. Nagle telefon zabuczał jej w torbie i zatrzymała się, by przeczytać wiadomość. „Mam nadzieję, że dobrze dziś pójdzie, kochanie. Myślę o Tobie. Mama xx” Anna była wdzięczna, że Tracey tak dobrze zareagowała na jej chęć nawiązania relacji z tatą. Mama stała się bardziej emocjonalna, od kiedy wyjawiła prawdę. Zwykle nie nosiła serca na dłoni, teraz wybuchła płaczem, wyrzucając sobie, że nie starała się bardziej odszukać ojca swej córki. Mówiła, jak trudno było jej być samotną matką, przepraszała, jeśli zawiodła Annę w jakikolwiek sposób. – Och, mamo – powiedziała Anna z gardłem ściśniętym z emocji. Kręciło jej się w głowie od tych wszystkich wyznań. – Nie zawiodłaś mnie. Nigdy tak nie pomyślałam, ani przez minutę! Jednak potok słów Tracey nie przestawał płynąć. – Wiem, że czasem byłam dla ciebie surowa, ale po prostu nie chciałam, żebyś… – Jej słowa zagłuszyła nowa fala płaczu. – Nie chciałam, żebyś powtórzyła moje błędy. – Naprawdę, mamo, nie musisz tego mówić. – Byłaś… Jesteś najlepszym, co mnie kiedykolwiek spotkało. Naprawdę. Może nie mówiłam tego wystarczająco często… – Mamo, wszystko w porządku. – Ale mam nadzieję, że wiesz, że mówię poważnie. Przez parę minut trzymały się w objęciach, a potem Tracey parsknęła śmiechem i wytarła oczy. – Przepraszam. Nie wiem, co mnie napadło. Anna uścisnęła ją jeszcze raz i puściła, kiedy Lambert, spasiony rudy kot, dumnym krokiem wszedł do pokoju, głośno miaucząc i domagając się uwagi. Obie kobiety roześmiały się i rozmowa zeszła na

bardziej przyziemne tory: pracę, babcię Anny, prognozę pogody na weekend (według Tracey miało się wypogodzić). Anna czuła jednak, że powstała między nimi nowa nić porozumienia, nowa bliskość. Nie dzieliły ich już żadne sekrety. Tak dobrze się z tym czuła. Przyszła następna wiadomość. „PS Zrób mu zdjęcie, dobrze? W swoim czasie nieźle się prezentował”. Anna się zaśmiała, chowając telefon do torby i szła dalej w kierunku stacji, machając do Joego, gdy zobaczyła go czekającego na nią przed budynkiem dworca. – Stój, mam cię – droczyła się. – Savile Row[29]? – Ta, jasne – zadrwił, spoglądając na swoje spodnie od garnituru. – Raczej Marks & Spencer. – Pochylił się, by ją pocałować. – Wszystko dobrze? Dała mu buziaka i poczuła znajome upojenie, które pojawiało się zawsze, gdy była z nim. – Gotowa do wyjazdu. A ty? Wszystkie trudne pytania kwalifikacyjne przećwiczone? Gdzie widzisz się za pięć lat i takie tam bzdury? Uniósł brew. – Siedzę w fotelu szefa i mam wszystko pod kontrolą, oczywiście – powiedział. – Chodźmy. Zostało dziesięć minut do odjazdu pociągu. Złapmy jakąś kawę i znajdźmy nasze miejsca. Uśmiechnęła się do niego i razem weszli na stację. Po głowie chodziło jej to samo pytanie. Gdzie ona widzi siebie za pięć lat? Cóż, nie ma na nie gotowej odpowiedzi. Czuła się teraz tak, jakby wszystko mogło się wydarzyć. Jak widzi siebie w przyszłości? Jedno wiedziała na pewno: z Joem. Dopóki była z nim, nic nie mogło zmącić jej szczęścia.

Epilog Io ricordo – pamiętam

Włoskie niebo było przejrzyste i błękitne, aromat różowych bugenwilli, które rosły wokół stojącego przy basenie baru Lukki, łączył się z ostrymi woniami olejku kokosowego i papierosowego dymu. Catherine była opalona jak nigdy w życiu, miała dwadzieścia lat, gęsto ostemplowany bilet InterRail, na sobie czerwoną sukienkę, a w głowie niefrasobliwe myśli. Upalne powietrze drżało milionem możliwości. Wszystko mogło się zdarzyć. W dniu, który odmienił jej życie, rozłożyła ręcznik na leżaku, zdjęła sukienkę i usiadła, poprawiając ramiączka od góry bikini. Już miała odchylić się wygodnie i zrelaksować, gdy nagle przeszły ją ciarki – zapewne szósty zmysł. Przez szkła okularów przeciwsłonecznych dojrzała mężczyznę, opierającego się o krawędź basenu po tej stronie, gdzie woda była najgłębsza. Na jego szerokich, opalonych ramionach połyskiwały kropelki wody. Wyglądało na to, że patrzy wprost na nią. On, Mike, wychodził z basenu, a po jego muskularnych ramionach spływała woda. Był wysoki, atletycznie zbudowany, miał dwadzieścia parę lat, skórę o złotawym odcieniu i zawadiacki uśmieszek. Gdy się wyprostował, bezwiednie zauważyła, że spodenki kąpielowe odsłaniają jego kości biodrowe i niespodziewanie poczuła dreszcz pożądania. Ani na chwilę nie odwracając spojrzenia, podszedł do niej. Na jego ciele wciąż lśniły krople wody. – Ciao, bella – powiedział niskim, gardłowym głosem. Poczuła pulsujące w skroniach tętno, dech jej zaparło. Miała wrażenie, że na tę właśnie chwilę czekała. Zalotnie uniosła brew i odwzajemniła uśmiech. – Ciao – odparła. Co to było za lato. Ona i jej przyjaciółka Zoe spędzały studenckie wakacje, podróżując z plecakami, aż wylądowały w tętniącym życiem hotelu w Lido di Jesolo na Riwierze Weneckiej, gdzie znalazły pracę jako pokojówki. Pewnego dnia, po zmianie, Catherine zeszła sama nad basen i tam go spotkała. „Ciao, bella”, powiedział, imitując włoski akcent najlepiej, jak potrafił. Od samego początku bardzo jej się spodobał. Przyjechał tam na dziesięć dni z grupą znajomych. Dobrze się bawili we dwoje, tańcząc w lokalnej dyskotece, popijając kolorowe koktajle, całując się namiętnie przy blasku zachodzącego słońca… i nie tylko. Żadne z nich nie myślało, że to coś więcej niż wakacyjna przygoda: dwoje młodych ludzi omamionych upalnym, śródziemnomorskim słońcem i nieposkromionym pożądaniem. Jednak test ciążowy wskazał coś innego. Zabawne, jak życie się układa. Czasem wydaje się, że zatacza pełne koło. Teraz, niemal dwadzieścia lat później, Catherine znów była w Wenecji, niedaleko od miejsca, gdzie wszystko się zaczęło. – Una spremuta, per favore. Grazie – powiedziała do kelnerki, która podeszła, by przyjąć zamówienie. Był wspaniały, słoneczny kwietniowy dzień, a ona siedziała w kawiarni z widokiem na Canal Grande. Spoglądała na taksówki wodne i gondole, poruszający się z wolna tłum turystów, błyski fleszy, gdy próbowali uchwycić okruchy wspaniałości miasta. – Un momento – odparła kelnerka z uśmiechem. Dwa tygodnie wcześniej skończył się semestr w Hurst College i dobiegł końca dziesięciotygodniowy

kurs włoskiego. Cała grupa – no, prawie cała – wybrała się na włoską kolację, by się pożegnać i wspólnie świętować. Następnego dnia Catherine zarezerwowała bilety na samolot do Wenecji i z powrotem oraz apartament w pobliżu bazyliki Frari. Dlaczego by nie? W końcu można robić takie rzeczy, gdy jest się wolnym jak ptak. Wenecja była zachwycająca, tak piękna, jak ją zapamiętała. Właściwie nawet piękniejsza, bo kiedy Catherine miała dwadzieścia lat, nie potrafiła w pełni docenić majestatu mostu Rialto, placu Świętego Marka, Pałacu Dożów i, och, wszystkiego wokół. Zapomniała też, że na każdym kroku były tu place, na każdym rogu przed oczami wyrastały starożytne kościoły, na parapetach okien pełno było jasnoczerwonych pelargonii, chude bezpańskie koty przemykały po zakurzonych zaułkach, na straganach widziało się warkocze papryczek chili i misy wielkich cytryn, szkło z Murano mieniło się w każdej sklepowej witrynie… O, tak. Teraz to doceniała. Każdy zachwycający szczegół. Dostała swój sok, podziękowała ubranej na czarno kelnerce i zaczęła go sączyć, rozkoszując się ciepłymi promieniami wiosennego słońca, które ogrzewało jej twarz. Nie mogła uwierzyć, że naprawdę znowu jest w miejscu, gdzie przed blisko dwudziestoma laty w jej życiu dokonał się nagły zwrot. Cóż, przynajmniej teraz wszystko wróciło na właściwe tory, to na pewno. Cała naprzód! Ostatnia lekcja włoskiego była trochę smutna, jakby właśnie kończyło się coś naprawdę znaczącego. Przez dziesięć tygodni kurs włoskiego stał się dla niej czymś więcej niż tylko nauką. Od każdego z uczestników otrzymała coś cennego: przyjaźń i wiarę w siebie, nie mówiąc o najlepszej fryzurze świata. Zamierzała utrzymać kontakt ze wszystkimi. Phoebe ostatnio awansowała, a Catherine zapisała się do niej na następne strzyżenie. Nita i Freddie zostali parą i planowali już weekendowy wypad do Mediolanu. Geraldine wypuszczono ze szpitala, pod warunkiem że będzie leżeć w łóżku. Miała nadzieję, że za parę tygodni zacznie już chodzić o kulach, poza tym ona i Roy chcieli wybrać się do Włoch na wakacje życia, podróż zaplanowali na wrzesień. Anna poznała swojego tatę i babcię i została entuzjastycznie przywitana przez „małe Włochy”. Wciąż była z Joem i jaśniała szczęściem, kiedy tylko o nim wspominała. Podczas grupowej włoskiej kolacji ogłosiła, że Joe otrzymał propozycję pracy w Londynie i że ją przyjął – a ona postanowiła, że przeniesie się razem z nim. Będzie pisać artykuły kulinarne jako freelancerka, a jednocześnie poszuka stałej pracy w stolicy. – No i mój tata mówi, że zawsze znajdzie się dla mnie zajęcie w Pappa’s, jeśli utknę w martwym punkcie – dodała z uśmiechem. Catherine pomyślała, że chyba uschnie z tęsknoty, ale wiedziała, że przyjaciółce wyjdzie to na dobre. – Mam nadzieję, że będziesz nas często odwiedzać – powiedziała, gdy się uścisnęły na pożegnanie. – No jasne! – obiecała Anna. – Będę ciągle wracać po swoją dawkę Yorkshire, zobaczysz. Sophie też snuła plany. Teraz, gdy odkryła, co chce zrobić ze swoim życiem, nie marnowała czasu. Poszła na przesłuchania do szkoły teatralnej w Manchesterze. Została przyjęta. Tym razem nikt nie przechwycił zawiadomienia. Razem z Danem zbierali pieniądze, by przed rozpoczęciem semestru we wrześniu, korzystając z ostatnich chwil wolności, wybrać się w podróż po Europie. Catherine była zadowolona, że pieniądze przekazane przez Mike’a w ramach zadośćuczynienia zostały tak wspaniale wydane i nie kiszą się już na jego rachunku bankowym. Jeśli chodzi o George’a, cóż, niestety już nie wrócił na zajęcia. Catherine domyślała się, że miał za

dużo na głowie. I choć właściwie nic się między nimi nie wydarzyło, zdała sobie sprawę, że już to, iż zostali przyjaciółmi, było czymś wspaniałym i satysfakcjonującym. Zawsze miała przy sobie woreczek z nasionami polnych kwiatów i rozsypywała je, ilekroć szła odrażającą ulicą lub zaniedbanym bezdrożem, na wypadek gdyby jedno ziarenko miało znaleźć szczelinę i zakwitnąć. Tak samo jak George i jego przyjaciele partyzanci nosiła w sobie wizję miasta jako jednego wielkiego ogrodu, czekającego na zapełnienie kwiatami i owocami. Zadziwiające było, jak szybko niekochane miejsce – a nawet osoba – mogło zostać odmienione. Wtedy właśnie jej rozmyślania przerwał głos. Dwa głosy. – Hej, mamo! – Ciao! Matthew i Emily wrócili, usiedli na krzesłach po drugiej stronie stołu. Oboje w ciemnych okularach, ubrani w koszulki z krótkimi rękawami. Ich ramiona zaczęły już brązowieć od słońca. – Cześć – powiedziała radośnie. Wystarczy na nich spojrzeć, jacy są oboje śliczni i zadowoleni. Czego więcej może chcieć matka? – Znaleźliście coś ładnego na zakupach? – Kupiłam odjazdową maskę karnawałową – powiedziała Emily, wyjmując ją z torby papierowej i przykładając sobie do twarzy. Maska była upiornie biała ze złotymi i niebieskimi zawijasami wokół oczu i policzków. – Super, nie? Na pewno założę ją w czerwcu na uniwersytecki bal maskowy. – Cudownie – skomentowała Catherine. Emily miała nowego chłopaka, który, co Catherine z przyjemnością odnotowała, stanowił wyraźny postęp w porównaniu z Maccą. – Zrobiliśmy małą zrzutkę i kupiliśmy coś dla ciebie, mamo – powiedział Matthew, podając jej niewielką torebkę. – W ramach podziękowania. Fajnie, że nas tu zabrałaś. Catherine, chcąc nie chcąc, nie potrafiła zapomnieć, że nie pomyśleli o prezencie dla niej na Boże Narodzenie, i teraz czuła, jakby jej serce odtajało, gdy rozpakowywała małe pudełeczko. – Och, dzieciaki, dziękuję – powiedziała, otwierając je i znajdując w środku serduszko z niebieskiego szkła weneckiego, zawieszone na delikatnym srebrnym łańcuszku. – Śliczne – dodała, zapinając wisiorek na szyi. – Naprawdę piękne. Dziękuję. – To my dziękujemy za tę podróż – powiedziała Emily z czułością, ściskając jej ramię. – Kocham Wenecję. To chyba najfajniejsze miejsce na świecie! – Zgadzam się – przyznała Catherine. – Wydawało mi się oczywiste, że powinniście tu przyjechać. W końcu to tutaj zaczęło się wasze życie. – To tutaj my…? Uch – Matthew wyglądał na zdegustowanego. – No, tak. – To znaczy, że ty i tata…? Tutaj? – spytała Emily. – Dosłownie parę kilometrów stąd – odparła Catherine. – I byliśmy tylko troszkę starsi niż wy teraz. To się wydaje trochę dziwne, prawda? – Cholernie przerażająca myśl – powiedziała Emily, wzdrygając się. – Stawiam na antykoncepcję. Matthew wciąż miał zbolały wyraz twarzy. – Chyba muszę się napić – wymamrotał, na próżno rozglądając się wokół w poszukiwaniu kelnerki. – Co chcesz, Em? – Poproszę colę light. Chyba że ktoś zaczyna się już alkoholizować, w takim wypadku wezmę peroni. – Dobry wybór – pochwalił Matthew. – W końcu jesteśmy na wakacjach. Catherine wyciągnęła z portfela dwadzieścia euro i podała mu.

– Weź – powiedziała. – Niech przyniosą trzy peroni. Gdy Matthew pospiesznie oddalił się po napoje, Emily założyła okulary na głowę. – Czy między tobą i tatą teraz wszystko jest w porządku? – spytała. – Spotkałam go w zeszłym tygodniu i mówił, że będzie mieszkał z tą kobietą. Jak jej tam na imię… Ciągle jej nie poznałam, ale tata chce, żebyśmy z Matthew ich odwiedzili. Nie masz nic przeciwko temu? – Nie mam – odparła Catherine, bo tak było naprawdę. Zdała sobie sprawę, że ona i Mike różnili się za bardzo, by mogła choćby wyobrazić ich sobie znowu jako parę. Widziała go parę tygodni temu, o dziwo w miejscu, gdzie odbywał się wieczór panieński Penny. Odstawiał jakiś niezgrabny taniec na parkiecie. Ludzie szturchali się i uśmiechali złośliwie, a jej na chwilę zrobiło się go żal… aż do momentu, gdy zobaczyła, jak przystawia się do dziewczyny, która na pewno nie była Rebeccą. Jak to dobrze, że Catherine się go pozbyła. Uważała, że on i Rebecca są siebie warci. – Mamo, myślisz, że jeszcze kiedyś się zakochasz? – spytała Emily z zatroskaną miną. – Co się stało z tym gościem, tym, z którym miałaś się spotkać tamtego wieczoru? – Zaraz przyniosą piwo – powiedział wtedy Matthew, dołączając do nich. Rozparł się na krześle, założył ręce za głowę i uśmiechnął się z zadowoleniem. – Proszę, powiedzcie mi, że przestałyście rozmawiać o naszym niepokalanym poczęciu. – Tak, mama właśnie będzie nam opowiadać o facecie, który jej się podoba – powiedziała Emily, a jemu zrzedła mina. – Och – westchnął. – Nie jestem pewny, czy chcę tego słuchać. – Nie przejmuj się nim, mamo – poleciła Emily. – No, mów. Co się wydarzyło? Jest ciągle na tapecie? – Bawiła się okularami i wyglądała teraz na mniej pewną siebie. – Przepraszam za ten wieczór, wiesz. Było mi potem głupio. Zmusiłam cię, żebyś została ze mną, zamiast wyjść z nim. I to po tym, jak tak odważnie i świetnie poradziłaś sobie z Maccą. Catherine spojrzała na nią czule nad stołem. Emily tak bardzo dojrzała od czasu, gdy wyprowadziła się z domu. – Nic nie szkodzi – powiedziała. – Ale dzięki. – Tre peroni? – spytała w tym momencie kelnerka, wskazując na trzy piwa stojące na tacy. Postawiła przed każdym butelkę i szklankę. – Grazie – powiedziała Catherine. – Prego. – Mamo! – ponaglała Emily. – Co się wydarzyło? Catherine nalała sobie piwa do szklanki, nie chcąc odpowiadać od razu. – Cóż… nic – przyznała. – Przechodził ostatnio trudny okres. Jego żona… umarła. To musiało być straszne. – Jego żona? – Emily wyglądała na oburzoną. – Nie mówiłaś, że jest żonaty! – Rozstali się parę lat temu – odparła Catherine. – Była związana z kimś innym. Ale tak czy inaczej, człowiek nie przestaje cię obchodzić dlatego, że nie jesteście już razem. Popijała piwo, po raz tysięczny zastanawiając się, jak on się miewa. Gdy przechodził kryzys, wymienili kilka SMS -ów i, z tego, co się orientowała, wrócił już do Sheffield, ale wyglądało na to, że gdzieś się zaszył. Tęskniła za jego radosnym usposobieniem, tęskniła za rozmową z nim i tęskniła za tym kłującym, nerwowym podekscytowaniem, które ją ogarnęło, gdy zaprosił ją na drinka. Ale wiedziała, że

wstrząsająca i nagła strata musiała go mocno dotknąć. Żywiła nadzieję, że miał się dobrze. – Czyli… co? To wszystko? – spytała Emily, jakby rozczarowana. – Hmm… – powiedziała Catherine, biorąc łyka zimnego peroni, które tak łatwo prześlizgiwało się przez gardło. – Właściwie nie jestem pewna. Całe wieki temu wspomniałam mu, jak bardzo kocham tulipany. To znaczy miesiące temu. Mówiłam też, że jestem na siebie zła, bo jesienią, przybita odejściem taty, zapomniałam o zasadzeniu cebulek. – Doooobrze – Emily zmarszczyła czoło, jakby nie mogła pojąć, do czego to zmierza. – A kilka dni temu wyszłam rano z domu i zobaczyłam, że w ogródku przed domem pojawiły się dwie grządki tulipanów. Wspaniałe żółte i czerwone kwiaty, naprawdę piękne. – Myślisz, że to on je tam zasadził? – Nie wiem. Ale kiedy później dotarłam do pracy, przed główną bramą były kolejne tulipany. Tym razem różowe i białe. Moja szefowa, Maggie, powiedziała, że nie ma pojęcia, skąd się wzięły. – Ojej, to urocze! – zawołała Emily. – A mnie przyprawia to o gęsią skórkę – wymamrotał Matthew. – Mogę więc tylko przypuszczać, że to wiadomość do mnie. Wyraz sympatii i wdzięczności. – To na pewno wiadomość – powiedziała Emily entuzjastycznie. – Czarująca, piękna, romantyczna wiadomość. Boże, chciałabym, żeby ktoś kiedyś zrobił coś takiego dla mnie. – Zrobi – zapewniła ją Catherine. Na chwilę zapanowała cisza. – Pytanie, jak mam zareagować? – Najlepiej do niego zadzwonić – poradziła Emily. – A wam by to nie przeszkadzało? No, gdyby coś się między nami wydarzyło? – Pytanie za sto punktów. Z tego powodu wahała się przed natychmiastową odpowiedzią na jego gest. – Oczywiście, że nie! Prawda, Matt? Matthew wzruszył ramionami. – Sądzę, że nie. O ile to jakiś porządny facet. – Bardzo. Naprawdę kochany. – Przeniknęło ją uderzające do głowy uczucie ekscytacji. – Jesteście pewni, że nie macie nic przeciwko? Bo chcę, żebyście wiedzieli, że wy dwoje zawsze będziecie dla mnie najważniejsi. Wiecie to, prawda? – Na litość boską! Oczywiście, że wiemy. Nie musisz tego mówić – Emily chwyciła jej dłoń i ścisnęła. – Spróbuj, mamo. Będziemy się cieszyć twoim szczęściem. Co nie, Matt? – Tak. Spoko, mamo. Musi tylko wiedzieć, że jeśli źle cię potraktuje, to będzie miał do czynienia ze mną. Zaśmiała się. – Penny powiedziała to samo. Dodała jeszcze, że zarezerwowała już dla niego miejsce przy stole na poprawinach pod koniec miesiąca i nie przyjmuje odmowy. – No, widzisz – powiedziała Emily. – Biedny facet, nie ma już odwrotu. Boże, pomóż mu. – Uśmiechnęła się. – A tak poważnie, cieszę się. Naprawdę się cieszę. To jak, zadzwonisz do niego, kiedy wrócimy? Catherine ogarnęło nagłe, ale i przyjemne uczucie oczekiwania. Zdała sobie sprawę, że jest szczęśliwa. Szczęśliwa, że w tak wspaniałym otoczeniu spędza czas ze swoimi dziećmi, szczęśliwa, że wszystko tak cudownie się ułożyło, po prostu szczęśliwa, ciesząca się życiem. Czuła się gotowa, by spróbować jeszcze raz, potrzebowała tylko błogosławieństwa dzieci. Ono miało być ostatecznym

potwierdzeniem, którego szukała. – Tak – odparła entuzjastycznym tonem. – Myślę, że zadzwonię. Musi istnieć jakiś związek między Wenecją a jej życiem miłosnym, zdecydowała, i rozmowa zeszła na nadchodzące egzaminy Matthew i plany wakacyjne Emily. „Dziękuję, Wenecjo – pomyślała z uśmiechem. – Grazie. Nie wiem, co tym razem czeka na mnie za rogiem… Ale już nie mogę się doczekać, kiedy się o tym przekonam”.

Włoskie słowa i zwroty Jeśli ta książka zainspirowała cię, by spędzić urlop we Włoszech, przed tobą wspaniałe chwile! Oto parę podstawowych słów i zwrotów, które mogą ci się przydać. Szczęśliwej podróży! Dzień dobry – Buongiorno Do widzenia – Arrivederci Cześć – Ciao Mam na imię… – Mi chiamo… Jak masz na imię? – Come ti chiami? Przepraszam panią / pana – Scusi Dziękuję – Grazie Proszę – Per favore Nie rozumiem po włosku – Non capisco l’italiano Gdzie jest…? – Dov’è…? Najbliższa plaża – La spiaggia più vicina Zamek – Il castello Basen – La piscina Przyjemny lokal – Un locale simpatico Ile kosztuje…? – Quanto costa…? Chciał(a)bym – Vorrei… Kawa – Un caffè Piwo – Una birra Kieliszek białego wina – Un bicchiere di vino bianco Paracetamol – Del paracetamolo

Przepisy Anny Jeśli tego lata nie uda ci się dotrzeć do Włoch, te przepisy, zainspirowane rubryką kulinarną Anny, pozwolą ci przynajmniej przygotować prawdziwy włoski posiłek. Buon appetito! Focaccia

Ten podstawowy przepis można dostosować do własnych upodobań – na przykład polać oliwą aromatyzowaną rozmarynem i czosnkiem lub przed pieczeniem dodać oliwki i ugotowaną czerwoną cebulę. Składniki na jedną blachę: 250 g mąki pszennej chlebowej opakowanie (7 g) drożdży instant 1 łyżka stołowa oliwy 200 ml zimnej wody oliwa i sól morska do smaku 1. Wsyp suche składniki do miski, dodaj oliwę i 150 mililitrów wody. Mieszaj, aż ciasto będzie miało jednolitą konsystencję, zagniataj jeszcze przez dziesięć minut, stopniowo dodając resztę wody. Jeśli wolisz, możesz skorzystać z miksera, używając końcówek do wyrabiania ciasta. 2. Lekko natłuść oliwą blat kuchenny, wyłóż na niego ciasto i zagniataj kolejne pięć minut. Następnie wlej trochę oliwy do czystej (dużej!) misy i umieść w niej ciasto. Przykryj ściereczką i pozostaw w ciepłym miejscu do czasu, aż podwoi ono swoją objętość. 3. Wyrośnięte ciasto należy „zbić”, co oznacza, że musisz kilkakrotnie uderzyć je pięścią – to czynność przynosząca wiele satysfakcji. Następnie wyłóż je na pokrytą pergaminem blachę do pieczenia i nadaj mu właściwy kształt, rozprowadzając równomiernie, z uwzględnieniem narożników. Zostaw na jakąś godzinę, by wyrosło. 4. W tym czasie nagrzej piekarnik do 220°C. Przed wstawieniem do pieczenia palcami utwórz w cieście wgłębienia, następnie skrop je oliwą i posyp solą morską (jeśli dodajesz gotowaną czerwoną cebulę itd., zrób to teraz). 5. Piecz przez dwadzieścia minut. (Kuchnię wypełni cudowny zapach!) 6. Najlepiej podawać na gorąco z dodatkiem oliwy. Tiramisù

Uwielbiasz kawę? Uwielbiasz czekoladę? W takim razie pokochasz ten łatwy w przygotowaniu, klasyczny włoski deser… Składniki na sześć porcji: 568 ml śmietany kremówki (czyli duży garnek) 250 g sera mascarpone 60 ml wina marsala 5 łyżek stołowych cukru pudru 300 ml mocnej kawy (2 łyżki kawy rozpuszczalnej na 300 ml wrzącej wody) 170 g podłużnych biszkoptów 30 g gorzkiej czekolady

kakao do posypania deseru 1. W dużej misie ubij śmietanę, mascarpone, marsalę i cukier puder, miksuj do uzyskania jednolitej konsystencji. 2. Podziel biszkopty na dwie części, następnie zanurzaj jeden po drugim w kawie (użyj płaskiej miski lub talerza, żeby ułatwić sobie życie), obracając je tak, by nasiąkły. Pierwszą porcję biszkoptów ułóż na dnie półmiska. 3. Kremową masę rozsmaruj na nasączonych kawą biszkoptach, następnie zetrzyj czekoladę i posyp nią kremową masę, zachowując około 5 gramów na później. Zanurzaj w kawie pozostałe biszkopty i układaj je na warstwie kremu, a następnie wyłóż na nie resztę masy. 4. Przykryj folią spożywczą i wstaw na parę godzin (lub na całą noc) do lodówki. Przed podaniem posyp kakao i resztą startej czekolady. Tiramisù można jeść przez dwa dni, ale prawdopodobnie zniknie o wiele wcześniej!

Podziękowania Nie sposób napisać książkę o kursie włoskiego, nie wziąwszy w żadnym udziału. Dlatego stokrotnie dziękuję Cinzii Azzali i serdecznym buongiorno pozdrawiam Lindsey, Dinę, Annabel i Marię. Teraz w końcu możecie spać spokojnie – jak mówiłam, ta powieść nie jest o was. Składam najszczersze wyrazy wdzięczności Lizzy Kremer, znakomitej agentce literackiej, za opinie, wskazówki i mnóstwo śmiechu. Wspaniale jest należeć do Drużyny Kremer! Grazie cudownym ludziom z Pan Macmillan: Caroline, Natashy, Jeremy’emu, Wayne’owi, Annie, Jodie, Becky… Spotkało mnie wielkie szczęście, że mogę z wami pracować. Aperol Spritz dla wszystkich! Podziękowania i uściski niech przyjmą Fran Punnett, Dave, Ella, Darcey i Marnie, którzy opowiedzieli mi o najciekawszych miejscach w Sheffield i zabrali do niektórych z nich. Świetnie spędza się z wami czas. Kiedy mogę was znów odwiedzić? Kieliszek prosecco dla znajomych pisarzy z Bath – Jo Nadin, Anny Wilson, Catherine Bruton i całej grupy spotykającej się w poniedziałkowe wieczory. Uwielbiam nasze literackie pogawędki… i lunche… i wspólne wyjścia na drinka… Dziękuję wszystkim za miłe wiadomości na Facebooku i Twitterze, a także za e-maile, w których piszecie, że podobała wam się ta czy inna moja książka. Te wyrazy uznania wiele dla mnie znaczą. Mam nadzieję, że moja najnowsza powieść również przypadnie wam do gustu. I wreszcie dziękuję swojej rodzinie: Martinowi, Hannah, Tomowi i Holly. Powodów jest zbyt wiele, by je wymieniać. Jesteście najlepsi.

Przypisy [1] Daleka droga jest do Tipperary (ang. It’s a Long Way to Tipperary) – irlandzka piosenka skomponowana w 1912 roku przez Jacka Judge’a, popularna wśród żołnierzy walczących na frontach I wojny światowej (wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki). [2] Be at one’s wits’ end (ang.) – odchodzić od zmysłów; nie wiedzieć, co począć. [3] Nonna (wł.) – babcia. [4] Bill Sikes – czarny charakter z powieści Oliver Twist Charlesa Dickensa. [5] Newky brown – potoczne określenie piwa Newcastle Brown Ale. [6] Nawiązanie do filmu Włoska robota (The Italian Job) z 1969 roku, wyreżyserowanego przez Petera Collinsona. [7] Popularna plaża w Sydney. [8] Dovedale – jeden z parków narodowych w Wielkiej Brytanii. [9] Christmas cracker – wykonany z papieru, walcowaty cukierek z niespodzianką w środku. [10] Babycham – angielskie wino gruszkowe. [11] Brandy butter – krem z masła, cukru i brandy. [12] Chocolate Orange – duża czekoladka przypominająca kształtem pomarańczę, produkowana przez Mondelēz International, produkt niedostępny w Polsce. [13] Popularna szkocka pieśń ludowa, w Polsce ta melodia jest znana jako pieśń harcerska Ogniska już dogasa blask. [14] „Newsnight” – program emitowany od 1980 roku w BBC, specjalizujący się w śledzeniu afer politycznych. [15] Florence Nightingale (1820–1910) – angielska pielęgniarka i założycielka pierwszej szkoły pielęgniarskiej, działaczka społeczna i publicystka. [16] Szpital Holby City – serial brytyjski emitowany na BBC. [17] Imelda Marcos (ur. 1929) – żona prezydenta Filipin w latach 1965–1986 Ferdinanda Marcosa, znana z zamiłowania do luksusu i drogich strojów. [18] Kenneth Williams (1926–1988) – brytyjski aktor i komik. [19] Big Dicks – od angielskiego dość wulgarnego wyrażenia „big dick”, które znaczy tyle, co „palant”, „kretyn”. [20] GCSE – w Wielkiej Brytanii (oprócz Szkocji) egzamin zdawany zwykle na zakończenie nauki w szkole średniej. [21] Cancer Research – brytyjska organizacja charytatywna wspierająca badania nad chorobami nowotworowymi i stawiająca sobie za cel zwiększenie świadomości społecznej na ich temat. [22] Sondra – główna bohaterka (energiczna dziennikarka) komedii kryminalnej Scoop. Gorący temat w reżyserii Woody’ego Allena. [23] Tib Street – ulica w Manchesterze. [24] Fragmenty Lady Makbet Williama Szekspira w przekładzie Józefa Paszkowskiego. [25] Emitowana w brytyjskiej telewizji w latach 1987–1993 seria reklam kawy Nescafé Gold Blend, utrzymana w konwencji serialu. [26] Brytyjski muzyk, wokalista zespołu Pulp. [27] N H S – National Health Service. Jeden z czterech systemów służby zdrowia w Wielkiej Brytanii, finansowanych ze środków publicznych. [28] Taniec popularny pod koniec lat trzydziestych XX wieku wśród niezamożnych londyńczyków, swą nazwę zaczerpnął od musicalowej piosenki o tym właśnie tytule. [29] Savile Row – na ulicy Savile Row i sąsiednich w Londynie mieszczą się luksusowe pracownie krawieckie, mianem tym określa się również powstającą w nich odzież.