Marcin Wolski - 7.27 do Smolenska

SPIS TREŚCI Prolog 25 godzin przed... 24 godziny przed... 23 godziny przed... 22 godziny przed... 21 i pół godziny przed... 20 i pół godziny przed... 20 godzin przed... 18 godzin przed... 17 i pół godziny przed... 16 i pół godziny przed... 15 i pół godziny przed... 15 godzin przed... 14 i pół godziny przed... 12 godzin przed... 11 i pół godziny przed... 11 godzin przed... 10 i pół godziny przed... 10 godzin przed... 9 i pół godziny przed... 9 godzin przed... 8 i pół godziny przed... 8 godzin przed... 7 i pół godziny przed... 7 godzin przed... 6 i pół godziny przed... 5 i pół godziny przed... 5 godzin przed... 4 godziny przed... 3 i pół godziny przed... 3 godziny przed...

2 i pół godziny przed... 2 godziny przed... 1,5 godziny przed... Godzina przed... Godzina 7.27 Kwadrans później Godzinę później

Prolog Dwie krople ciężkiego czerwonego wina spadły na plik kartek. Kolorem i gęstością przypominały świeżą krew. Polak usiłował zetrzeć je palcem, ale jedynie rozmazał plamę. Gospodarz wydawał się tego nie zauważać. Pora była późna, za oknem dawno zapadł zmrok, a stołeczny hałas zelżał, choć wielkie miasta, zwłaszcza te położone na ciepłym południu, tak naprawdę nigdy nie zasypiają. Rozmowa była prowadzona w zadziwiającym języku, teoretycznie zbliżonym do angielskiego, jednak obfitowała w liczne słowa rosyjskie, a czasem łacińskie, gdy gość zaplątał się w jakimś sformułowaniu dotyczącym „prometejskich” czy „jagiellońskich” koncepcji marszałka Piłsudskiego. Wreszcie Gruzin poradził mu, aby mówił po polsku, bo specjalnie dla wzajemnych kontaktów gruzińsko-polskich zaczął uczyć się tego egzotycznego języka. Utalentowanemu poliglocie nie sprawiało to zresztą szczególnych trudności. – Mówię jeszcze słabo, ale rozumiem prawie wszystko – wyjaśnił Gruzin. – Odwrotnie jak ja po angielsku – odparł Polak. – Mogę powiedzieć bardzo wiele, ale prawie nic nie rozumiem. Roześmiali się obaj i była to rzadka chwila, kiedy oderwali się na moment od mrocznych kontekstów dawnej i obecnej historii ich narodów. Nagły powiew wiatru przyniósł zapach cyprysów i róż, przez co sceneria rezydencji stała się nierzeczywista, niemal sielankowa. Zbliżała się pora pożegnania, prezydent musiał wracać do Polski, a Gruzina czekało jeszcze spotkanie z szefem kontrwywiadu, który miał nowe informacje w sprawie nadgranicznego incydentu. Polak wstał. Zaraz to samo uczynił mocno zbudowany gospodarz, który stojąc obok drobnego gościa wydawał się prawie olbrzymem. Uścisnęli się serdecznie.

– Do następnego spotkania, Misza! – Do następnego! – odparł machinalnie Gruzin. Równocześnie nagła myśl przeleciała mu przez głowę niczym czarny ptak. Chciał powiedzieć, że nigdy nie wiadomo, które spotkanie jest ostatnie... Ale przemilczał swoje spostrzeżenie. Nie należy przyzywać zła! – Bądźmy optymistami! – kontynuował Polak. – Oni są silni tylko dzięki naszemu strachowi. I co miał mu odpowiedzieć? Że losy ich obu są już przesądzone i tylko nie wiadomo, kiedy i jak skończą? Czy zostaną pozbawieni tylko władzy, czy również życia, a może jednego i drugiego? Nie zadziera się bezkarnie z hegemonem. Nie targa się tygrysa za wąsy, jeśli nie ma się pod ręką szybkostrzelnego sztucera... Ale przecież jego gość doskonale o tym wiedział. Ich narody, należące do „bliskiej zagranicy” agresywnego mocarstwa, dźwigały wielowiekowy bagaż doświadczeń – nie brakowało w nich wojen i przemocy, ale nade wszystko – zdrady, prowokacji, wysiłków całej armii marionetek tańczących na niewidocznych nitkach przy akompaniamencie rzeszy użytecznych idiotów z Zachodu. Czy znaczyło to jednak, że mieli wycofać się ze swych marzeń, podkulić ogon, biernie przypatrywać się odradzaniu imperium, czego, jak się zdawało, nikt inny poza nimi nie zauważał? Najgorsze jest to, że jeśli nas zabraknie, wszystko może zostać zmarnowane – pomyślał z goryczą. – Oczywiście, tylko na jakiś czas. * Satelity zawieszone w przestrzeni kosmicznej są uszami i oczami współczesnego świata. Ten wiszący na stacjonarnej orbicie nad północną Europą, wystrzelony zaledwie przed paru laty, został wyposażony w sprzęt szpiegowski najnowszej generacji. Dysponował niewiarygodnym przybliżeniem, z którym w parze szła trudna do wyobrażenia rozdzielczość obrazu. Technicy w Forcie Meade w stanie Maryland mieszczącym Agencję Bezpieczeństwa Narodowego Stanów Zjednoczonych codziennie mogli praktycznie testować te możliwości.

Tak było i tym razem. Obraz początkowo ogarniał obszerny akwen śródlądowy, potem przybliżył się do południowego wybrzeża morza tworzącego w tym miejscu półkolistą zatokę, oddzieloną od pełnego morza wąskim półwyspem w kształcie kosy. Oficer przybliżył obraz jeszcze bardziej. I już miał przed sobą szeroką piaszczystą plażę z wielką bryłą eleganckiego hotelu oraz spacerowe molo wybiegające w błękitne wody zatoki. Choć dzień wyglądał na dość ciepły, po molo spacerowali tylko dwaj mężczyźni. Rozmawiali, żywo gestykulując, a wiatr szarpał poły ich płaszczy. Znacznie dalej było widać grupki innych osób, zapewne asysty lub ochrony. Zmieniono kąt obserwacji i jeszcze bardziej przybliżono obraz. Komputer wyostrzył rozmazane rysy twarzy. Aby rozpoznać twarze dwóch mężczyzn, nie potrzeba było korzystać z potężnych baz danych na serwerach ukrytych w bunkrach Nebraski. Aktualnie liczyła ona pół miliarda danych. Ci, których obserwowano, znajdowali się w ścisłej czołówce najważniejszych osób na świecie. Wywiad satelitarny nie był jedynie w stanie dostarczyć dźwięku. Podsłuchiwanie rozmowy z pobliskiego gmachu hotelu też by nic nie dało, bowiem ludzkie głosy tonęły w szumie fal. Jednak kiedy zapadła decyzja o monitorowaniu, bezzwłocznie z Sekcji Europy Wschodniej wezwano paru ekspertów specjalizujących się w czytaniu z ruchu warg. Jeden był specjalistą od języka rosyjskiego, drugi od niemieckiego. Oba mogły być używane w trakcie rozmowy. Pół godziny potem zapis prowadzonego dialogu (na tyle, na ile udało się go odtworzyć; kiedy rozmówcy odwracali się tyłem, satelita był bezradny) trafił na biurko dyrektora Agencji. Ten przeczytał go wyraźnie zasępiony. Jeszcze tego samego dnia spotkał się z prezydenckim doradcą do spraw bezpieczeństwa narodowego. Wspólnie analizowali tekst rozmowy. – Czy powiemy prezydentowi, panie generale? – zapytał dyrektor. – Wnioski są co najmniej niepokojące. – Ale niekonkretne. Natomiast nasza administracja zaangażowała się w program poprawy stosunków dwustronnych. I aktualny prezydent tego

nie zmieni. – A jeśli...? – Dyrektor zawiesił głos. – Nawet wtedy. * Ordynator zajrzał do pacjentki zajmującej separatkę w ogromnym kompleksie Wojskowego Szpitala Klinicznego przy ulicy Szaserów w Warszawie. Kobieta nie spała, choć dawki leków i trudności z oddychaniem sprawiały, że była półprzytomna. Jednak doktor wiedział, że jego wizyty poprawiają samopoczucie starszej pani, która mimo zaawansowanego wieku i słabego stanu zdrowia, niezwykle imponowała swoją postawą. Była jedną z tych wspaniałych przedwojennych dam, „Matek Polek”, jak nazywali je poeci. Doktor przyjął informacje od opiekującej się nią pielęgniarki i życzył starszej pani dobrej nocy. Już chciał wyjść, kiedy dobiegł go jej szept. – Panie doktorze! Podszedł bliżej i nachylił się nad jej łóżkiem. – Miałabym prośbę, panie doktorze. Niedługo przyjdzie tu mój syn. Na pewno zapyta o mój stan zdrowia. Proszę mu powiedzieć o pogorszeniu... – Ależ... Proszę pani... Wszystko wskazuje, że pani stan jest stabilny, a nawet się poprawia. – Wiem. I bardzo się cieszę. Ale proszę o drobną przysługę dla starej kobiety. Proszę powiedzieć, że moja sytuacja wyjaśni się dopiero jutro albo pojutrze. – Ale... – Bardzo proszę! To dla mnie bardzo ważne. Ordynator był doświadczonym lekarzem, znał naczelną zasadę swego zawodu primum non nocere i wiedział też, że samopoczucie pacjenta jest kluczem do jego wyzdrowienia. – Jeśli sobie pani tego życzy.

– Proszę... I dziękuję. Kiedy doktor opuścił pokój, starsza pani szepnęła z wyraźną ulgą. – Boże, niech przynajmniej jeden zostanie! Mówiła tak cicho, że usłyszeć mógł ją jedynie Bóg.

25 godzin przed... Szpital był stary, zapewne pamiętający czasy Jaśnie Pańskiej Polszy, a może nawet cesarsko-królewskich Austro-Węgier. Niedawno pomalowana fasada i nowe wykładziny nie były w stanie ukryć mizerii państwowej służby zdrowia współczesnej Ukrainy. W dodatku mimo zmiany ustroju w grubych murach pozostał na trwałe zapach, trudny do określenia, tłumiony przez środki dezynfekujące i pastę do podłóg. Zapach śmierci! Prawdę powiedziawszy nie tylko zapach, ale również poczucie jej bliskiej obecności dopadło Rykowa, kiedy tylko minął drzwi wejściowe. Po raz pierwszy przelotnie widział jej okrutną twarz, kiedy wiele lat temu jako mechanik pilotował trafioną maszynę na północnym Kaukazie. Obaj piloci nie żyli. Transportowy suchoj płonął. Rykow zobaczył wtedy za potrzaskaną szybą jej blade oblicze. Dopiero później zorientował się, że musiało być to odbicie martwego drugiego pilota. Jednak nie było mu pisane ostateczne spotkanie ze śmiercią. Przeżył. Jakoś posadził samolot na śnieżnym polu. Kto wie, dlaczego udało mu się to, co nie miało prawa się udać? Może nie upłynął jego czas? A może bezlitosna Atropos akurat nie mogła znaleźć nożyczek... W każdym razie wchodząc do szpitala, wiedział, że się spóźnił. Że trwający dwa dni szaleńczy wyścig z czasem nie przyniósł żadnych rezultatów. Nie zdoła pożegnać się z matką. Może gdyby były wolne miejsca z Moskwy do Lwowa i nie musiał spędzić nocy na lotnisku w Kijowie... W dodatku gdy spał na ławce, ktoś podwędził mu komórkę z kieszeni płaszcza. Dobrze, że portfel i paszport miał schowane głęboko, a złodziej nie chciał ryzykować obudzenia postawnego inżyniera. Igor Rykow mierzył metr i osiemdziesiąt dwa centymetry, był

barczysty, a jego twarz, może na pierwszy rzut oka toporna, podobała się kobietom i wzbudzała respekt u wielu mężczyzn. Dopiero dobijał czterdziestki, jednak doświadczenia życiowe sprawiły, że przeważnie był brany za starszego. Zapytał o doktora Stanisława Bieleckiego. Kuzyn Antona bardzo szybko pojawił się w szpitalnej recepcji, a jego wąska, aktualnie posępna twarz mówiła wszystko. – Odeszła we śnie – powiedział, mocno ściskając mu ręce. – Stwierdziliśmy to zaledwie godzinę temu. Dzwoniłem do Antona... Ale nie było go w domu. Nie jechał z panem? Rykow odruchowo rzucił okiem za siebie, ale przecież nikogo za nim nie było. – Musiał pędzić do szkoły – wyjaśnił. – Odebrał mnie z lotniska i zostawił mi swój samochód... Chyba nie przypuszczał, że... – urwał, słowo „śmierć” nie chciało mu przejść przez gardło. – Podobno wczoraj poprawiło się... Bielecki tylko skinął głową. – Wszyscy mieliśmy nadzieję. Pani Zofia cieszyła się na wasze spotkanie... Rozmowa rwała się. W takich sytuacjach zawsze brakuje słów. – Zawiadomię Antona i Halinkę – powiedział lekarz. – Mam telefon do szkoły i jej komórkę... – Halina jest w Polsce – wyjaśnił Igor. – Rzeczywiście, zupełnie zapomniałem – zmieszał się doktor. Nie powinien zapominać. Halina Taranienko rok w rok w miesiącu „polskiej pamięci narodowej” woziła swoich podopiecznych z polskiej szkoły do Krakowa, dawnej stolicy Rzeczypospolitej. Doktor ujął delikatnie Rykowa pod rękę i powiedział cicho: – Chodźmy! Matka znajdowała się jeszcze w izolatce. Kobieta wydawała się spać. Drobniejsza i bielsza niż kiedy widział ją po raz ostatni. Zacisnął powieki. Byłoby mu łatwiej, gdyby jego kanaliki łzowe działały należycie. Niestety, wskutek jakiejś organicznej anomalii Rykow nie mógł w ogóle płakać.

Tymczasem przed oczami przesuwał mu się w zawrotnym tempie film z matką w roli głównej. Te najwcześniejsze wrażenia – pamięć jaskrawej bieli i zabawa w śnieżki na leśnej polanie albo, niedługo później, trzepot wielkiego ptaka, który wpadł do ich mieszkania i tłukł się jak oszalały, próbując się wydostać. Potem ojciec na koniu, matka obok w chuście zupełnie jak wiejska kobieta... Matka czy babcia? Dlaczego zapamiętał go właśnie w siodle? Przy jakiej okazji? A może był to jakiś okruch pamięci genetycznej – obraz dziadka, polskiego kawalerzysty, którego nigdy nie zdołał poznać, bo zabili go bolszewicy w 1939 roku. Od kiedy pamiętał, chciał o tym porozmawiać z matką. Podobnie jak bardzo pragnął się dowiedzieć, jak to się stało, że ona – polska szlachcianka – wyszła za Rosjanina, syna jednego z tych najeźdźców, którzy przybyli sowietyzować Kresy...? Z historii rodzinnej znał jedynie urywki, wzmianki na temat jej ocalenia z rzezi wołyńskiej, jednak nigdy nie poznał konkretnych faktów. I już nigdy nie pozna. Ludziom młodym wydaje się, że mają mnóstwo czasu na wszystko, a kiedy człowiek budzi się z tego złudnego przekonania, zauważa, że w klepsydrze życia pozostało już niewiele ziarenek i na wszystko jest już za późno. Nawet na okazanie miłości najbliższym! Kolejny wczesny obraz przechowany gdzieś w zakamarkach mózgu to pogrzeb ojca na cmentarzu Łyczakowskim. Pierwsze spotkanie ze śmiercią, choć nie bardzo potrafił swym pięcioletnim umysłem pojąć, co to śmierć. Starszy brat Oleg płakał. On nie potrafił. Już wtedy. Uchylił powieki i czym prędzej je przymknął. Wspomnienia były przyjemniejsze, zwłaszcza gdy pamięć podrzucała cudowne obrazy – plaży w Jałcie sprzed trzydziestu lat, kiedy wspólnie baraszkowali w wysokich falach przyboju, i nieco późniejsze ze wspinania się na Howerlę czy spływu kajakowego na Dnieprze... Kiedy to było? Wczoraj? Najwyżej przedwczoraj. Klęknął i ucałował zimne czoło. Próbował sobie przypomnieć jakąś modlitwę. Wymamrotał coś nieskładnie. Pomyślał o Olegu. Powinien zawiadomić brata. Wprawdzie kiedy dzwonił do niego wczoraj do Sankt Petersburga, Oleg zachował się dość

nieprzyjemnie. Bagatelizował alarmistyczne wiadomości ze Lwowa. Obiecywał, że przyjedzie, kiedy będzie mógł. Teraz będzie musiał. Na pogrzeb. Dopiero kiedy sięgał do kieszeni, przypomniał sobie, że nie ma komórki. Zauważył, że doktor Bielecki ciągle stoi w drzwiach. Jego wzrok zdawał się pytać: „Czy mogę w czymś pomóc?”. Igor potarł czoło. Nikt mu nie mógł pomóc. Co najwyżej ułatwić załatwienie spraw niezbędnych w takiej sytuacji. Sam, bez telefonu i laptopa, był całkowicie zdezorientowany. – Czy mógłbym skorzystać z komputera? – zapytał. – Powinienem zawiadomić brata. – Naturalnie! – Lekarz znów delikatnie ujął go pod ramię. – Zapraszam do mojego gabinetu. Pokoik ordynatora był niewielki, ale widać było, że zajmuje go ktoś, dla kogo medycyna nie jest jedynie źródłem zarobkowania, ale prawdziwą pasją. Właściwie jedynym miejscem, w którym nie leżały żadne papierzyska ani książki, był czarny prostokąt klawiatury. Litery były nieco wytarte, ale przynajmniej oznakowane cyrylicą. Bielecki taktownie zostawił go samego, w spokoju więc wszedł na swoją pocztę. Napisał krótki list do Olega – „Odeszła we śnie, nie cierpiała.” – prosząc, aby kiedy będzie mógł, zatelefonował do mieszkania Taranienków, gdzie miał się zatrzymać. Poinformował go też, bez wdawania się w szczegóły, że stracił komórkę. Skończył. Kliknął polecenie „wyślij”... Potem jeszcze napisał parę słów do Nikołaja Riabina, swego szefa, że wróci za parę dni, do sąsiadów Abgarowych, którzy w ostatnich czasach byli mu najbliższymi ludźmi, no i oczywiście do Ziny. W tym momencie, aby nie nadużywać uprzejmości Bieleckiego, powinien się wylogować, ale... Przyzwyczajenie jest drugą naturą człowieka. Postanowił jeszcze sprawdzić pocztę przesłaną do niego przez ostatnie dni. Gdy pisał mejle, nie zauważył jakoś braku „wiadomości

nieodebranych”. Teraz spoglądając uważniej, bardzo się zdziwił. Dwa ostatnie dni były idealnie puste. Nie było nawet nachalnych reklam i codziennych, a czasami nawet pisanych częściej, niezmiennie czułych liścików od Zinaidy. Przypadek? Brakowało jeszcze jednego. Tekstu jego referatu z naniesionymi po dyskusji poprawkami, które wprowadził na gorąco i wysłał z Centrum Kongresowego na swój adres mejlowy. Przepadł? Zrobiło mu się nieprzyjemnie gorąco. W folderze „wysłane” także nie było mejli z ostatnich dwóch dni. Zniknął nawet ślad z wysłania referatu. – Cholera! Czy byłem aż tak zmęczony, by zrobić coś głupiego i w dodatku tego nie pamiętać?... Ale był przygotowany nawet na takie przypadki. Od dość dawna ważniejsze teksty przerzucał na pocztę Wiktora Lenza, kiedyś najbliższego współpracownika. Robił to nawet wtedy, gdy Wiktor przeprowadził się do Wołgogradu. Nadal znał jego login i hasło. Wszedł na pocztę naukowca i już po chwili uspokojony zauważył, że jego tekst spokojnie leży w skrzynce mejlowej starego kumpla. Już zamierzał ją zamknąć, kiedy zobaczył adres Zina_123. Zaskoczenie! Owszem, poznał ją kiedyś z Wiktorem, kiedy spotkali się pewnej zimy. Wylądowali w trójkę w Samarze, ale nie miał pojęcia, że pisywali do siebie... W zasadzie szanował tajemnicę korespondencji, ale tym razem otworzył. „Wiktorze! – pisała rudowłosa dwudziestopięciolatka z Irkucka. – Nie mogę dodzwonić się do Igora, nie odpowiada też na moje mejle. Jeśli masz z nim jakiś kontakt, przekaż mu koniecznie, że dzisiejszej nocy zginęła czwórka jego kolegów – Gajdar, Rudnik, Piłatow, Ławrynowicz... Podobno wracali z jakiejś balangi. Ich samochód wypadł z oblodzonej drogi i stanął w płomieniach”. Lodowate zimno przeniknęło ciało Igora. Część jego umysłu krzyczała: „To niemożliwe, żeby Żenia, Wasia, Sasza i Kola...!”. Wiedział jednak, że Zina jest osobą poważną i nie przekazywałaby niesprawdzonych wiadomości. Mimo to poszukał potwierdzenia.

Wszedł na portal wiadomości lokalnych. I znalazł. „Około 2.15 czasu lokalnego w samochodzie marki Łada zginęła czwórka inżynierów i techników z Samary – Eugeniusz G., Wasyl R., Aleksander P. i Mikołaj Ł. Według policji wracali nietrzeźwi z przyjęcia u znajomych i prowadzący Mikołaj Ł. nie zapanował nad samochodem na łuku szosy w pobliżu Krasnego Jaru, czterdzieści kilometrów na północny wschód od Samary. Samochód wypadł z drogi, dachował i stanął w płomieniach...”. Coś tu nie grało! Informacje zawarte w krótkim komunikacie tworzyły dla Igora zadziwiającą kakofonię. Ten wypadek nie mógł się po prostu zdarzyć – w ciągu kilku ostatnich miesięcy Żenia i Sasza zrezygnowali z pracy w Lotniczych Zakładach Remontowych, a Wasia wyprowadził się w ogóle do Uljanowska... Z jakiego powodu mieliby się znaleźć w jednym samochodzie? Nawet pół roku temu, kiedy pracowali razem, było to niemal wykluczone. Po prostu nie przepadali za sobą. Nawet zanim jeszcze Żenia poderwał żonę Saszy (zresztą bez większej trudności), nigdy nie spotykali się w tym gronie. Ale gdyby mimo wszystko organizowali spotkanie... Przecież w czwartek rano, zanim jeszcze dotarły do niego alarmujące wieści ze Lwowa, rozmawiał z Kolą Ławrynowiczem przez telefon. Gdyby planowali jakiś wypad, na pewno by mu powiedział. Samolot Igora miał przybyć do Samary koło szóstej po południu, zdążyłby się załapać... Zauważył kolejną nieprawdopodobną rzecz – Nikołaj od lat nie pił, a już z pewnością nie zasiadłby po alkoholu za kierownicą. A Krasny Jar? W żaden sposób nie przychodziło mu do głowy, jaki powód sprawił, że jego koledzy wyruszyli w nocy w tamtym kierunku. Poza jednym, ale ten był całkiem nieprawdopodobny... Scenariusze z powieści sensacyjnych nie zdarzają się w normalnym życiu, nawet w Federacji Rosyjskiej. Zamyślony Rykow przerzucał kolejne strony internetowe, ale nie znalazł już nic szczególnego. W końcu zrezygnował. Nic nie przywróci życia jego przyjaciołom. Teraz musi zająć się sprawą

pogrzebu matki! Zrobiło mu się głupio, że na chwilę zupełnie o niej zapomniał. Tymczasem do gabinetu znów zajrzał Staszek Bielecki. Dziwnie niespokojny. – Pytano o pana – rzekł. – Kto? – Jakiś facet w recepcji. Dopytywał się o pokój, w którym leżała pana mama i czy pan też tam jest. Pielęgniarka zadzwoniła do mnie, bo gość wybitnie jej się nie spodobał. Mówił, że jest pańskim kolegą z pracy, ale na takiego nie wygląda. Czeka przy wyjściu. Zdaje się, że nie przybył sam. Igor pomyślał o „kolegach z pracy”, których zwęglone ciała prawdopodobnie znalazły się już w miejskiej kostnicy w Samarze, i poczuł dziwną suchość w ustach. W jaki sposób ktoś z Samary albo Moskwy mógł znaleźć się we Lwowie? U byłego lotnika zapaliły się nagle w głowie wszystkie kontrolki, a jego umysł zaczął działać na przyspieszonych obrotach. – Jest tu jakieś tylne wyjście? Jeśli pytanie zaskoczyło Bieleckiego, nie dał po sobie niczego poznać. Rodowity Rosjanin pewnie w podobnym przypadku doniósłby zwierzchnikowi, ale doktor nosił w sobie anarchistyczne geny Polaka. – Jest. Wyprowadzę pana! – I dorzucił półgłosem: – Co się dzieje? – Lepiej nie wiedzieć – odparł Rykow. Inna sprawa, że sam nie wiedział, co jest grane. Jego sowiecki dziadek, który przeżył Wielką Czystkę, udzielił mu dawno temu bezcennej rady: „Jeśli kiedyś przyjdą po ciebie – wiej!”. Czyżby nadeszła pora, żeby z niej skorzystać? Zeszli schodami do piwnicy, potem przez kotłownię wydostali się na podwórko. Lekarz doprowadził Rykowa do samego parkingu. Wyglądało, że nikt nie interesuje się wozem Antona. Igor pożegnał Bieleckiego i ostrożnie wsiadł do samochodu. Dzięki lornetce znalezionej w schowku mógł dokładnej obejrzeć dwóch facetów stojących koło drzwi wejściowych – czujnych, zwalistych, młodych. Różnili się od typowych klientów ukraińskiej służby zdrowia. Pilnowali drzwi, ale zapewne w środku był przynajmniej

jeszcze jeden, o którym wspominał lekarz. Igor jeszcze raz powiódł wzrokiem dookoła – przybysze musieli dysponować jakimś samochodem. Tyle że mógł to być praktycznie każdy pojazd stojący na parkingu. Stary moskwicz albo ekskluzywny dodge z napędem na cztery koła. Przekręcając kluczyk, nie potrafił pozbyć się lęku, że starczy ułamek sekundy, żeby się zorientowali... Ale nic się nie stało. Trzeba tylko nie zwracać na siebie niczyjej uwagi. Spokojnie więc dołączył do dwóch innych wyjeżdżających samochodów i wraz z nimi wydostał się na ulicę. Patrząc we wsteczne lusterko, nie zauważył, by ktokolwiek pojechał w jego ślady. Może po prostu jestem przewrażliwiony – myślał Igor. Może ten szukający mnie mężczyzna rzeczywiście był jakimś znajomym, natomiast tamte typki przy drzwiach, być może agenci ukraińskich bądź rosyjskich służb, zjawiły się w zupełnie innej sprawie...? A jeśli jednak chodziło im o mnie...? Kolesie nie wyglądali na takich, których wysyła się jedynie na rozmowę wyjaśniającą. Igor nie należał do ludzi podejrzliwych ani bojaźliwych i może postępowałby inaczej, gdyby nie rozmowa z Ławrynowiczem, na parę dni przed wyjazdem na konferencję do Moskwy. Wyszli na papierosa na alejkę za hangarem. Był pogodny dzień, choć tu i ówdzie leżały jeszcze płaty brudnego śniegu. Specjalista od awioniki był bardzo niespokojny. – Boję się, Igor – mówił, rozglądając się dookoła. – Bardzo się boję. Nie odnosisz wrażenia, że jesteśmy obserwowani? – My? – Rykow omal się nie roześmiał. – Z jakiego niby powodu? – Wiesz z jakiego – ściszył jeszcze bardziej głos Ławrynowicz. – Jak myślisz, dlaczego chłopaki zwolnili się z roboty? Gajdar nie powinien w stołówce gadać o swoich podejrzeniach. Nie powinien w ogóle podnosić tego tematu, nawet jeśli coś zauważył... – Nie przesadzaj, rozmawialiśmy zaledwie w kilka osób. Zresztą nie powiedział nic ważnego. Fantazjował. Przecież takiej maszynie nic nie może się przytrafić! Hałas byłby na cały świat.

– A gdyby jednak coś się stało? – Nie będziemy mieli z tym nic wspólnego. – Poza tym że będziemy jedynymi zdolnymi domyślić się prawdy. Módl się, Igor, by nic się nie stało z tym samolotem, bo gdyby moje obawy się sprawdziły, nasze życie nie byłoby warte złamanej kopiejki! Czyżby wykrakał? Jego życie do tej pory układało się spokojnie, a po rozwodzie z Maszą niezwykle spokojnie. Dobrze zarabiał, awansował, wyżywał się w kole łowieckim i klubie, gdzie trenował sporty walki. Nawet w jego życiu emocjonalnym zapłonął jasny promień... Zbliżał się do krzyżówki dróg i zaczął się zastanawiać. Co właściwie powinien zrobić – jechać do domu szwagra i z nim pogadać? Udać się do jakiejś niezależnej stacji radiowej i podzielić się swymi obawami? Jednak jeśli założyć najbardziej niekorzystną interpretację, po prostu nie miał na to czasu. Lepiej być żywym tchórzem niż martwym bohaterem – przemknął mu przez głowę przeczytany kiedyś cytat. Pomacał portfel. Przez przypadek miał przy sobie paszport z niewykorzystaną polską wizą i dwie karty kredytowe ze sporym limitem. Machinalnie włączył radio. Trafił na jakąś polską stację. Ani chybi Przemyśl albo Rzeszów. Mówiono o rocznicowych uroczystościach w Katyniu. Dwa dni temu bawił tam premier Polski razem z premierem Rosji. Teraz miał przylecieć rządowym tupolewem polski prezydent. „Ten nacjonalistyczny awanturnik!” – jak go określano w większości mediów na Ukrainie... Przed oczami pojawił się drogowskaz – „Przemyśl – 38 kilometrów”. Cholera, tylko trzydzieści osiem kilometrów i mógłby znaleźć się w Zjednoczonej Europie, bez granic celnych, bez kontroli paszportowej... W kraju należącym do NATO, sojusznika potężnej Ameryki. Rzucił okiem na zegarek. Za dwadzieścia cztery godziny samolot z prezydentem Polski powinien lądować na lotnisku w Smoleńsku. Jeśli dobrze pójdzie, Igor mógłby w tym czasie być już w Berlinie. Albo Monachium. Jeśli dobrze pójdzie. Energicznie zakręcił kierownicą i dodał

gazu. * Obudziła się jak zwykle kilkanaście sekund wcześniej, zanim zdążył rozwrzeszczeć się jazgotliwy budzik. Wstawał piękny słoneczny dzień, jak to zdarza się w kwietniu, kiedy wydaje się, że cała przyroda nagle zrywa się do życia. Darły się ptaki, odzywały się, budząc do porannej aktywności, rury kanalizacyjne. Rzuciła okiem na drugą połowę łóżka. Bartka nie było. Chwalić Boga, stosował się do ustaleń, które przyjęli kilka miesięcy temu. Odwiedzał ją po północy, znikał przed świtem. Kamilla nie zamierzała wiązać się z nikim na stałe, traktowała więc czwartkowo-piątkowe noce jako rodzaj terapii, zmysłowego relaksu, bez zobowiązań i bez przyszłości. A Bartosz? Jemu również odpowiadała ta forma seksualnej „chwilówki” wizyt po kryjomu (gdyby ktoś spotkał go na korytarzu, mógłby powiedzieć, że wpadł pożyczyć soli albo nakarmić kota). Przede wszystkim miał blisko, ot dwa piętra i dziesięć metrów korytarza. Inne formy kontaktów były niewskazane. Choćby ze względu na ślimaczący się proces rozwodowy Bartosza Wasilewskiego. A poza tym – to nie on dyktował warunki. Z wyjątkiem tych krótkich chwil, kiedy był górą nad rzucającą się w spazmach orgazmu panią nadkomisarz, chyba po prostu się jej bał. Zresztą jako klasyczny jajogłowy z uniwersytetu, zwolniony ze względu na platfusa i krótkowzroczność ze służby wojskowej, objawiał nadzwyczajny szacunek wobec osób w mundurze, chyba że ten złożony w kostkę leżał na fotelu obok łóżka wraz z rajstopami, stanikiem i mikroskopijnymi figami. Zresztą nie tylko on jeden czuł mores przed energiczną czterdziestoparolatką. Nadkomisarz Kamilla Zabielska była legendą wśród funkcjonariuszy służb południowowschodniej Polski. Trafiła do Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego po kilku latach spędzonych w policji wraz z nagłą falą

prawicowych zmian i, o dziwo, żadna z kolejnych restrukturyzacji nie dała jej rady. Była za dobra, za kompetentna, za ładna i programowo apolityczna. W dodatku nigdy nie miała ciągu ku wyższym stanowiskom, pozostając ciągle jedynie nadkomisarzem. Narażała się wielokrotnie. Odporna na manipulacje, łapówki i naciski gromadziła materiały śledcze z całą skrupulatnością. Resztę, w tym również częste zamiatanie spraw pod dywan, pozostawiała prokuraturze i sądom. Istniała wersja, iż miała kiedyś męża, ale krótko, tak więc nie odziedziczyła po nim nawet nazwiska. Krążyły na ten temat fantastyczne pogłoski, że dokonała zbrodni doskonałej, rozpuszczając zwłoki współmałżonka w wannie. Druga wersja brzmiała, że po pół roku małżeństwa facet zwiał przed nią aż na Nową Zelandię. Plotka była nie tylko atrakcyjna, ale i niesprawdzalna. W każdym razie w odnośnej rubryce uparcie pisała – panna. Dalsze życie uczuciowe Kamilli, a nawet jej ewentualne preferencje seksualne też pozostawały tajemnicą. Czy miała na to wpływ trauma z młodości, kiedy omal nie zginęła z ręki seryjnego mordercy, trudno stwierdzić. Kiedyś zwierzyła się bratu, że po prostu nie miała na to czasu, traktując mężczyzn co najwyżej jako „ciacha” do szybkiej konsumpcji. Doszło do tego, że boss mafii nowosądeckiej Mrugała ogłosił prywatną premię dla tego, kto przeleci panią kapitan. Rok później aresztowany przez nią osobiście w leśniczówce pod Turbaczem dostał taki wycisk, jakiego najstarsi górale nie pamiętają. I co ciekawe – ani on, ani ona – nie ujawnili szczegółów tego wstępnego przesłuchania. Koledzy obiektywnie przyznawali, że Zabielska cierpiała tylko na jedno zboczenie – była pracoholiczką. Tymczasem budzik nie zadzwonił. Kamilla wytrzymała w łóżku jeszcze trzydzieści sekund i sięgnęła po staromodny czasomierz. Tykał. Wskazówka minęła wpół do ósmej. – Co jest? Popatrzyła na Leona – ogromnego zwierzaka ekskluzywnej rasy. „Kot brytyjski liliowy” poderwał się pod ciężarem jej wzroku na swoim fotelu,

gdzie przypominał jeszcze jedną wielką poduchę, ale nie wyglądało, żeby znał odpowiedź na tę kwestię. Za pomocą pilnika do paznokci odkręciła denko. I wszystko było jasne. Pękła jedna ze sprężyn odpowiedzialna za dzwonienie. Budzik był ciężko chory jak jej mama, która po wylewie dostała afazji i na zawsze straciła mowę... Zrobiło jej się przykro. Kto jej to naprawi? Dzisiejsze sprzęty domowe, kiedy przestaną działać, wyrzuca się, a nie reperuje. Ale jak wyrzucić coś, co przypominało jej dwadzieścia pięć lat życia i było jedynym łącznikiem z dzieciństwem, z domem rodzinnym... Westchnęła i poszła do łazienki. Myjąc zęby, przyglądała się swemu obliczu. Nie zachwycało. Wypity alkohol i nocna gimnastyka odcisnęły na jej twarzy swoje piętno. Całe ciało było młodsze o dobre dziesięć lat. Oczywiście wystarczyłaby odrobina makijażu... Ale dla kogo miała się upiększać? Bartek akceptował ją nawet w maseczce ziołowej, a dla wszystkich innych była nie kobietą, ale kolegą z pracy. Jeszcze raz popatrzyła na budzik. Czy był to jakiś znak? Akurat teraz, kiedy jej życie miało zacząć się na nowo, musiało coś pęknąć. Przeżegnała się i zaczęła zakładać ubranie.

24 godziny przed... Dziesięć kilometrów przed granicą minął go wariacko rozpędzony kamaz. Igor tak mocno ścisnął kierownicę, aż mu pobielały knykcie, i w ostatniej chwili zjechał na prawy skraj drogi. Ryk motoru, podmuch wiatru i kamaz już go wyprzedził. Inżynier zwolnił, ale czuł, że drżą mu ręce. Kompletnie zwariowałem! – pomyślał. Gdyby ktoś powiedział mu dwa dni wcześniej, że całe jego dotychczasowe świetnie poukładane życie rozwali się jak kwiat dmuchawca przy silniejszym porywie wiatru, wyśmiałby podobnego czarnowidza. Jeszcze w środę wszystko układało się wspaniale. Dostał podwyżkę, mówiło się o awansie, romans z Ziną miał szansę przejść w bardziej konkretne stadium, jesienią dziewczyna miała przenieść się na stałe do Samary. W bliższym planie były wspólne wakacje na Goa... Ciągle jeszcze nie w pełni docierał do niego fakt, że umierająca matka prawdopodobnie uratowała mu życie. Gdyby nie wezwanie do Lwowa, w czwartek wróciłby do Samary i zapewne zostałby jeszcze jedną „nieszczęśliwą ofiarą” nocnej eskapady do Krasnego Jaru. Miasta, w pobliżu którego mieściła się, owiana w czasach Breżniewa i Andropowa mroczną sławą, jednostka specjalna GRU... Łada Ławrynowicza miała, jakby nie było, pięć miejsc. Wzdrygnął się i ponownie przyspieszył. Jeśli dzięki matce dostał „drugie życie”, musiał wykorzystać tę szansę. Jak dotąd miał sporo szczęścia! Przed granicą jak zwykle oczekiwała wielokilometrowa kolejka tirów. Ogonek wozów osobowych był znacznie krótszy, gdzieś tak na godzinę stania. Igora to jednak nie interesowało. Nie zamierzał przekraczać granicy samochodem pożyczonym od szwagra. Zajechał na parking

nieopodal kantorów. Schował dowód rejestracyjny pod wycieraczką (miał nadzieję, że Anton posiada w domu zapasowy komplet kluczyków). Najpotrzebniejsze rzeczy zabrał ze sobą w skórzanej teczce. Wyciągnął z bankomatu całą kwotę dopuszczalną w limicie i bezzwłocznie zamienił ją na złotówki, nie zastanawiając się nawet, czy po tej stronie granicy kurs jest dobry czy zły. Potem stanął w kolejce do przejścia dla pieszych składającej się głównie z lokalnych mrówek, niezmordowanie kursujących wte i wewte przez granicę. Paszport Rykowa nie wywołał sensacji u pograniczników. Jeśli coś mogło dziwić, to szczupły bagaż ograniczający się do niewielkiej teczki. – Cel podróży? – spytał oficer. – Sprawy rodzinne – odparł lakonicznie Igor i już był po drugiej stronie. Tam zaczerpnął spory haust powietrza i dyskretnie obejrzał się za siebie. Nikt z kolejki pieszych nie wyglądał szczególnie podejrzanie. Zresztą rosyjskie FSB, następcy niesławnego KGB, nie zatrudniało raczej zniszczonych życiem bab obładowanych tobołami. Wojskowa razwiedka tym bardziej. Rykow doszedł do przystanku i rzucił okiem na rozkład. Autobus do Przemyśla odchodził dopiero za dwadzieścia pięć minut. Nie podobała mu się perspektywa oczekiwania na transport. Skierował wzrok w głąb parkingu, na który zjeżdżały samochody bezpośrednio po przekroczeniu granicy. Ponieważ obok znajdowała się toaleta, cel ich postoju wydawał się oczywisty. Najbardziej odpowiedni wydał mu się granatowy seat pamiętający zapewne jeszcze zeszłe tysiąclecie. Z tablicy rejestracyjnej wynikało, że wóz pochodzi z Wrocławia. Ten kierunek bardzo mu odpowiadał. Rozejrzał się za właścicielem. Chwilę później od strony toalet nadeszła parka młodych ludzi, z pewnością sporo przed trzydziestką. On typowy inteligent, ona różowiutka, zaokrąglona i wyglądająca na sympatyczną. Na rękach pobłyskiwały obrączki, a sposób, w jaki odnosili się do siebie, wskazywał, że muszą być młodym, a nawet bardzo młodym

małżeństwem. – Bardzo przepraszam – zwrócił się do mężczyzny piękną kresową polszczyzną wyniesioną z lwowskiego podwórka. – Czy ewentualnie reflektowaliby państwo na niekrępującego pasażera, który gotów jest zapłacić za swoją podróż, bo właśnie uciekł mu autobus? Chłopak wydawał się niezdecydowany, ale dziewczyna rzuciła tylko okiem na Igora i stwierdziła: – Wporzo! Bierzemy go! – Czuł, że w myślach dorzuciła jeszcze: „Ale ciacho!”. Jak się okazało, państwo Galińscy wracali z podróży poślubnej do Lwowa i okolic, spełniając obietnice dane dziadkom, którzy przed ponad pół wiekiem opuścili ojczyste strony, nie czekając na porządki wprowadzane przez Armię Czerwoną. Z zachwytem mówili o zabytkach i wspaniałej kuchni, chwalili też napotkanych w trakcie włóczęgi Ukraińców, którzy nie okazywali się tacy straszni, jak opisywała ich polska prasa. Rykow odpowiadał uprzejmie, choć raczej monosylabami, bardziej zaprzątnięty myślami kłębiącymi mu się w głowie. Nawet szczęśliwe dotarcie na Zachód rozwiązywało przecież zaledwie część jego problemów. Jeśli podejrzenia były słuszne, potężna instytucja dziedzicząca tradycje Ochrany i Czerezwyczajki, która już usunęła czterech świadków, z pewnością zrobi wiele, by pozbyć się piątego. Chociaż – myślał Igor. – Gdybym po dotarciu na Zachód dał im jakoś do zrozumienia, że będę trzymał gębę na kłódkę? Jeśli jednak coś złego przydarzy się mnie lub moim najbliższym, zdeponowane zeznania trafią do władz i mediów. Może udałoby się wynegocjować spokój? Zaraz za Przemyślem do rzeczywistości przywołał go głos Dominiki Galińskiej. – Może ją też zabierzemy? – A jeśli to tirówka? – zapytał Andrzej, posłusznie zwalniając. – Tirówki nie wymachują kartonem z napisem „Tarnów”. Co najwyżej cennikiem – odparła żona.

Przedmiot tego dialogu – dziewczyna w szarym płaszczyku i nieefektownej czapeczce na głowie, która smętnie i bez wiary przyglądała się potokowi samochodów – była wyraźnie zaskoczona, kiedy seat zahamował obok niej. – Zapraszamy – rzucił do niej Galiński. Dopiero kiedy usiadła obok, Igor zorientował się, że jest piękna, ale nie eksponuje swojej urody, jak zwykły to robić na poboczach dróg robotne przedstawicielki płci pięknej z krajów ościennych. – Chcesz się dostać do Tarnowa czy dalej? – zapytała Dominika. – Jedziemy do Wrocławia. – Wystarczy mi Tarnów – odpowiedziała. – Tam mam nadzieję złapać coś jadącego do Warszawy. Nazywała się Wanda, pochodziła z Przemyśla i pracowała w Warszawie, niańcząc dzieci jakimś bogaczom nowego chowu. – Nie boi się pani podróżować samotnie autostopem? – zapytał Galiński. – Ja w ogóle jestem mało bojaźliwa – odpowiedziała. – Wychowałam się wśród trzech starszych braci. A poza tym... – Wyciągnęła z torebki wąski pojemniczek. – Mam gaz! Rykow miał sporą ochotę powiedzieć, co mogłaby zrobić ze swoim gazem, gdyby trafiła w łapy kogoś naprawdę gotowego zrobić jej krzywdę, ale się powstrzymał. Po co straszyć tego dzieciaka? Z wyglądu przypominała mu Zinaidę. Młodszą, bardziej subtelną, mniej „zrobioną”. Ale za jakieś dwa, trzy lata... będzie mogła uchodzić za siostrę bliźniaczkę „Krasawicy z Irkucka”. Swoją drogą, zanim spotkał Zinę, nie przypuszczał nawet, że takie kobiety istnieją, a jeśli nawet chodzą po ziemi, to że mogą być w zasięgu ręki zwykłych śmiertelników. Cud zdarzył się dwa lata temu w egipskiej Hurghadzie. Pierwszy raz od rozwodu wybrał się na urlop za granicę. Sam! Dużo pływał, nurkował, stroniąc od ludzi. Ale w końcu dał się namówić rezydentce ze swego hotelu na rejs do Szarm el-Szejk po drugiej stronie Morza Czerwonego, połączony z nocną wspinaczką na górę Synaj. Zaraz na pokładzie

zobaczył trzy długonogie gracje o urodzie topmodelek. Rosjanki i w dodatku samotne – Zina, Luba i Nadia. W pierwszej chwili wziął je za luksusowe prostytutki. Ale szybko przekonał się, że jest w błędzie. Jakie dziwki wybierałyby się na nocny rajd szlakiem Mojżesza? Zagadnęły go zaraz po wyjściu na morze, prosząc o zrobienie im zdjęcia, i pierwsze lody zostały przełamane. Jedno piwo, potem następne. Wnet Rykow wpadł w doskonały humor – zabawiał swe rodaczki rozmową, dowcipkował, wreszcie zapytał, czy są w Egipcie same. – Skądże, z facetami! – odparła Luba. – A gdzie oni? Wzruszyły ramionami, a Zina mruknęła półgłosem: – Nie trzeźwieją od początku turnusu. Polubiła go. Chyba. Zresztą stanowiła jaskrawe przeciwieństwo stereotypu, że piękna dziewczyna musi być głupia i rozpieszczona. Kiedy jej towarzyszki wynajęły sobie wielbłądy, zdecydowała się maszerować pieszo i nie odstępowała go przez całą wspinaczkę. Była oczytana i nieźle zorientowana w historii starożytnej. Nad ich głowami jarzyła się najdoskonalsza mapa nieba, jaką kiedykolwiek oglądał. – Czy też masz wrażenie, że tutaj jesteś bliżej Boga? – zapytała nieoczekiwanie. Przez grzeczność potwierdził. Skądinąd w miejscu, w którym Mojżesz otrzymał Dziesięcioro Przykazań nawet taki niedowiarek jak on odczuwał dotknięcie nieskończoności. Niedługo po wejściu na szczyt Zinaida usnęła z głową na jego ramieniu w oczekiwaniu na wschód słońca. Rano odnalazły się przyjaciółki i cała poufałość prysnęła. Schodząc z trapu w Hurghadzie rozstali się oficjalnie, sucho. Trudno, żeby było inaczej, w porcie na swe kobiety czekali wytęsknieni oligarchowie. Był przekonany, że nie zobaczy jej już nigdy więcej. Owszem, podczas powrotnego rejsu wymienili z Ziną telefony i adresy mejlowe, ale kto wierzy w podtrzymanie takiej znajomości?

Pomylił się. Po dwóch miesiącach dostał z Irkucka jednozdaniowy mejl: „Czy mnie jeszcze pamiętasz?”. Pamiętał. Odpisał. Z drugiego listu dowiedział się o zerwaniu z Maksem. Po trzecim, podniecony jak nastolatek poleciał nad Bajkał. Spędzili razem tylko tydzień, ale to wystarczyło, żeby wrócił do domu nieuleczalnie zakochany. Zina miała wszystko, czego nie potrafił znaleźć u swej byłej żony. Wrażliwość, czułość, inteligencję i gotowość akceptacji wzajemnych odmienności. Kiedy jej o tym powiedział, zapytała, dlaczego w takim razie się ożenił. – Poderwała mnie, a ja głupi dwudziestoparoletni chłopak nie wiedziałem, że może być inaczej. Wystarczyło parę dni rozstania, aby zrozumiał, że niezobowiązujący romans przemienił się w miłość. Szaleńczą miłość czterdziestoletniego mężczyzny. Czułą, delikatną, wyrozumiałą. – Przypominam panu kogoś? – zapytała Wanda, wyrywając go ze wspomnień. Zmieszał się i nieskładnie wytłumaczył, że był myślami daleko stąd. Zauważył, że Wanda miała ze sobą gazetę. – Mógłbym rzucić okiem? – zapytał. – Proszę bardzo, chociaż nie ma jakichś specjalnie ciekawych wiadomości – odparła. Faktycznie tego piątku kilka kolumn poświęcono rocznicy zbrodni katyńskiej i wylocie prezydenta do Smoleńska. Głównie koncentrowano się na konflikcie z premierem, który trzy dni wcześniej wspólnie z premierem Rosyjskiej Federacji odwiedził nekropolię polskich oficerów. Zwracano uwagę, że dla kontrowersyjnego prezydenta Polski jest to faktyczny początek kampanii wyborczej... Niepokój Igora jeszcze bardziej wzrósł. Pocieszał się jednym. To nie był jego kraj, jego prezydent ani jego sprawa... *

Nadkomisarz Zabielska jak zwykle wyszła z domu bardzo wcześnie i bez śniadania. Zdążyła jedynie wypić kawę, zmienić piasek w kuwecie i nakarmić Leona. Wprawdzie poza poczuciem obowiązku niewiele ciągnęło ją do pracy, zamierzała jednak załatwić kilka spraw po drodze. Choćby problem nieszczęsnego budzika. Zmieniam się – pomyślała z goryczą. Faktycznie, czasy zarwanych nocy i całodobowych dyżurów minęły. Szef zwołał zebranie dopiero na jedenastą, a to, co należało do jej obowiązków, wykonała już dawno. A reszta? Od pewnego czasu Kamilla dochodziła do wniosku, że jej robota nie ma większego sensu. Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego wykorzystywano do wielu spraw, którymi spokojnie mogłaby zajmować się policja albo CBA. A to, do czego naprawdę powołano ich instytucję...? Zwolniła przed główną bramą cmentarza. Tam znajdowała się jej najważniejsza sprawa. Spopielona i pogrzebana. Tatianę P. przywiózł do Polski pewien znany krakowski aktor, który olśniony jej urodą wprowadził dziewczynę na salony, a nawet się z nią ożenił. W czym nie przeszkadzała ani różnica wieku, blisko trzydziestu lat, ani maniery wybranki. – Ch...jem sobie grób kopie! – twierdzili znajomi. I wykrakali. Trzy lata potem artysta zmarł w objęciach swej młodej żony na zawał mięśnia sercowego. Całkiem możliwe, że powód śmierci był czysto naturalny, choć Zabielska żałowała, że nie została przeprowadzona sekcja. Tatianie trzy lata tego związku wystarczyły, aby nabrała ogłady i zaczęła uchodzić za damę. Sprzyjała temu uroda, która zdawała się z każdym rokiem rozkwitać. Wkrótce kobieta prowadziła nieduży antykwariat ze sztuką nowoczesną, ale czy to było jej głównym zajęciem? Nie wyszła powtórnie za mąż, co nie znaczy, że cierpiała na brak partnerów. Można było raczej mówić o ich nadmiarze. Kamilla trafiła na nią przypadkiem, badając sprawę samobójstwa pewnego polityka. Po niedługim czasie zorientowała się, że młoda Rosjanka z polskim obywatelstwem jest kimś więcej niż drobną antykwariuszką czy bywalczynią salonów. Nie była też luksusową call girl – to ona wybierała

mężczyzn. Czasami robiło to wrażenie, jakby była bonusem w interesach, nagrodą za korzystnie sporządzony kontrakt. Biznesmeni, politycy, a nawet oficerowie rozmaitych rodzajów broni przewijali się przez jej sypialnię. Rosjanka była osobą tyleż występną, co dyskretną. Bywała na przyjęciach, również tych organizowanych w ambasadach, przy czym – rzecz znamienna – nie utrzymywała najmniejszych nawet kontaktów z ambasadą rosyjską. Z rodziną, jak twierdziła, definitywnie zerwała i po roku 2000 nie udała się na wschód dalej niż do Przemyśla, bo przecież trudno nazwać pobytem na Wschodzie wczasy na Bali, Malediwach czy Seszelach. Była ostrożna – podsłuch w jej domu został odkryty (i uszkodzony) już nazajutrz po założeniu, a dłuższa inwigilacja nie dała żadnych rezultatów. Później, gdy zmieniło się kierownictwo Agencji, Kamillę skierowano do innych zadań i przestano się interesować Tatianą. Było to zadziwiające, gdyż zdaniem Zabielskiej kobieta była „kontrolerką” co najmniej kilku agentów wpływu. Rok temu panie spotkały się ponownie, zupełnie przypadkiem, podczas badań w klinice onkologicznej. U Tatiany zdiagnozowano guza piersi, a w wypadku pani nadkomisarz alarm okazał się fałszywy. Korzystając z faktu, że Tania nie wiedziała o roli Zabielskiej w prowadzonej przed laty obserwacji, ta przedstawiła się jej jako pisarka książek dla dzieci (faktycznie miała w dorobku jakieś bajeczki napisane podczas studiów), a przy tym dyplomowany psycholog, co prawda, nieuprawiający swego zawodu. Panie przypadły sobie do gustu. Kamilla skontaktowała Rosjankę ze znakomitym fachowcem onkologiem. Później odwiedziła ją podczas pobytu w szpitalu. Wpadła podczas rekonwalescencji do Zakopanego. Tatiana nie chciała zawodowego terapeuty, ale korzystała z jej usług po znajomości. Potrzebowała komuś się zwierzyć. Oczywiście nie otwierała się całkowicie, ale również niedomówienia mogą sporo powiedzieć. Kamilla nie naciskała. Słuchała więc o dzieciństwie Rosjanki – Tania była sierotą wychowywaną przez zakłady opiekuńcze pełne sadystów i

pedofilów – o mężczyznach (bez nazwisk!), o samotności, o dzieciach, których nie będzie mieć wskutek komplikacji ze źle zamontowaną spiralką. Podczas wizyt domowych pani nadkomisarz udało się odkryć, że jej przyjaciółka ma cały zapas telefonów na kartę, że w sypialni są zainstalowane kamery, a laptop zabezpieczono programem szyfrującym... Więcej nie dało się osiągnąć metodami detektywa amatora. Kamilla przekazała zdobyte informacje swemu szefowi, który wyglądał na niezwykle zainteresowanego. W piątek podczas kolejnej wizyty u Tatiany Zabielska zauważyła nazwisko i warszawski numer telefonu odciśnięte na czystej kartce z notesu. Numer odpowiadał pokojowi 333 w Hotelu Holiday Inn, a nazwisko brzmiało STEIN. Zapewne nie miałoby to większego znaczenia, gdyby nie to, że w noc po ich ostatnim spotkaniu Tatiana połknęła dwie fiolki silnych środków nasennych i popiła morzem alkoholu. Nigdy się już nie obudziła. Sekcja dokonana dopiero w poniedziałek i to na usilne naleganie Zabielskiej nie wykazała niczego szczególnego, w mieszkaniu nie stwierdzono obecności osób trzecich, choć policja nie potrafiła wyjaśnić braku jakichkolwiek odcisków palców na butelce, szklance i fiolkach od barbituranów. Telefon do Holidaya niczego nie wyjaśnił. A przeciwnie, zagmatwał jeszcze bardziej – pokój 333 zajmowała jakaś emerytka z Kaliningradu, Jelena Iwanowa, ale już się wyprowadziła. Sprawdzenie w bazie danych dowiodło, że żadna Jelena Iwanowa z Kaliningradu nie przebywała w tym czasie w Polsce. Widocznie recepcja hotelu musiała coś pokręcić. Na pogrzeb Tatiany oprócz nielicznych znajomych (żaden z kochanków vel klientów wolał się nie pokazywać) nie przybył nikt z przyjaciół z jej młodości ani w ogóle żadni goście z Rosji. Ta smutna historia spowodowała jedynie, że sprawy, którymi przyszło zajmować się Kamilli, były coraz bardziej drugo – i trzeciorzędne. Gdy Kamilla mijała pod domem poobijaną hondę Wasilewskiego,

przemknęło jej przez myśl, że problem budzika mogłaby podrzucić usłużnemu sąsiadowi tak, jak od pewnego czasu zrzucała na niego sprawę karmy dla kota (Bartek miał identycznego). Jednak stwierdziła, że każda dodatkowa nić, która mogłaby ich połączyć, to tylko mnożenie kolejnych niepotrzebnych komplikacji. Dlatego zdecydowała się na tradycyjną wizytę u pana Kazka. Pan Kazek był prawdziwą złotą rączką. Dawno temu zajmował się w milicji sprawami technicznymi, a zwolniwszy się ze służby, zanim nadeszła Trzecia Rzeczpospolita i związane z nią obowiązkowe weryfikacje, zajmował się świadczeniem napraw wszelakich. Potrafił uruchomić nieczynną pralkę albo sprawić, żeby ożyła kamera, której nie chciał przyjąć żaden punkt reklamacji. Potrafił też założyć podsłuch, a także go odnaleźć. Od ładnych paru lat zajmował się piętnastoletnim volvo Zabielskiej, sprawiając, że sędziwe auto poruszało się z werwą małolata. Może poradzi coś budzikowi po zawale.

23 godziny przed... W Jarosławiu pasażerowie seata zatrzymali się na stacji benzynowej. Kolejka samochodów do dystrybutorów była długa, toteż Rykow postanowił wykorzystać czas i po znalezieniu automatu telefonicznego zadzwonić do siostry. Na szczęście Galina czy też Halinka, jak nazywała ją polska część rodziny, nigdy nie wyłączała komórki. Odebrała po drugim sygnale. W tle rozbrzmiewał gwar otaczającej ją dzieciarni. – Galina? – zawołał, zastanawiając się, czy zdoła przekrzyczeć hałas. – To ja... – Igor? Gdzie ty się podziewasz? Anton mówił mi, że wyjechałeś ze szpitala, a w domu też cię nie ma... A więc wiedziała już o śmierci matki. Ulżyło mu, nie lubił być zwiastunem złych wieści. Inna sprawa, że siostra od paru miesięcy, opiekując się matką, była na ten moment przygotowana. Poza tym, jako wierząca katoliczka, traktowała śmierć jako bramę do lepszego świata i wyzwolenie z ziemskich cierpień. – A ciebie gdzie złapałem? – zapytał, nie chcąc tłumaczyć się przed siostrą. – W Wieliczce. Czekamy na zjazd na dół do kopalni. – Jak się czujesz? – A jak się mogę czuć? Fatalnie! Ale nie mam czasu na rozpamiętywanie. Kiedy Anton zadzwonił do mnie, nasz autokar znajdował się akurat na wysokości Łagiewnik, wykorzystałam to, aby na moment zjechać do sanktuarium i pomodlić się za duszę mamy. Ale mów, co z tobą...? Informacja o tym, że brat wyjechał do Polski, bardzo ją zaskoczyła, jednak jeszcze bardziej zdumiało ją pozostawienie samochodu na granicy i prośba do Antona, aby go stamtąd odebrał.

– A dlaczego sam do niego nie zadzwonisz? – Jak się spotkamy, wszystko ci wytłumaczę. – Nie chciał mówić o kabale, w którą się wplątał, ani o tym, że ich telefon domowy z całą pewnością jest podsłuchiwany. – Ale jesteś tajemniczy! To ma związek z twoją pracą? – W pewnym sensie. Zapytał ją o dalsze plany. Razem z dzieciakami miała spędzić jeszcze dwie noce w Krakowie i dopiero potem wrócić do Lwowa. – Skoro jesteś w Polsce, to może się spotkamy? Nie bądź taki tajemniczy. Powiedz, dokąd się wybierasz? Nie mógł jej powiedzieć, tym bardziej, że sam nie wiedział. – Jeszcze zadzwonię – rzekł wymijająco. Wyszedł z pawilonu akurat kiedy Galiński skończył tankowanie. – Ja zapłacę! – rzucił do zaskoczonego Polaka i stanął w ogonku do kasy. Nie chcąc wyzbywać się polskiej gotówki, nie miał w końcu jej zbyt wiele, zapłacił kartą kredytową i wrócił do samochodu. Pojechali dalej przez malownicze wzniesienia pośród sadów zaczynających co dopiero kwitnąć. Rykow często bywał w Polsce, jednak nieodmiennie uderzała go ta eksplodująca wszędzie ludzka aktywność, tak niezwykła w porównaniu z marazmem zalegającym rosyjską prowincję. Nigdy nie przestawały go zdumiewać te dziesiątki reklam na każdym kroku, ta obfitość prywatnych knajpek i warsztatów, a nade wszystko wygląd zadbanych ogródków, schludnych płotów, czystych gospodarstw. Podejrzewał, że zna powód owej diametralnej różnicy. Tutejsi ludzie byli wolni i czuli się właścicielami swego kawałka świata. Siedząca obok niego Wanda okazała się dziewczyną inteligentną, nad wiek oczytaną, co mogło zaskakiwać w porównaniu z jej statusem społecznym – „kuchty i bony do dzieci”, jak sama się przedstawiła.- Na szczęście w tym charakterze pracuję tylko do października – opowiadała. – To, co do tej pory zarobię, powinno wystarczyć mi na pierwszy rok studiów. – Musisz mieć dobrych państwa? – rzuciła z pierwszego siedzenia

Dominika Galińska. – Nie ukrywam, że płacą mi dobrze. W ogóle z pieniędzmi się nie liczą, ale idylli nie ma. Pan Jędrzej to wiecznie zdenerwowany polityk, a jego żona to kobieta z pretensjami jakby była co najmniej panią de Pompadour. – A dzieci? – Okropnie rozpaskudzone, ale niegłupie. Ale co ja narzekam! Warunki mam świetne, dom w Aninie, z ogrodem, a właściwie parkiem, bo nikt niczego tam nie uprawia. Rosną tam tylko iglaki i trawa. W dodatku mam do swej wyłącznej dyspozycji przytulny domek ogrodnika. Chałupka jak z bajki, ze spiczastym czerwonym dachem... Państwa Romaniewskich przeważnie nie ma w domu, bo prowadzą światowe życie, a dzieci pół dnia są w szkole, do której spacerkiem jest dziesięć minut, w związku z czym mogę siedzieć wtedy w oranżerii i czytać. A jak przyjdzie cieplejszy dzień to na tarasie. – A sprzątanie? – Zabiera mi wszystkiego pół godziny. Od gruntowniejszych porządków jest Swieta – Białorusinka, która przychodzi raz w tygodniu. Rykow zapytał ją o lektury i z radością stwierdził, że oboje pasjonują się Bułhakowem. Wanda czytała i Białą Gwardię, i Psie serce, ale szczególnym uczuciem darzyła Mistrza i Małgorzatę. Pociągała ją baśniowość i wątek miłosny zawarty w powieści, i tym właśnie różniła się od Igora, którego od czasu, kiedy przeczytał książkę, nie opuszczała wizja diabła towarzyszącego od niepamiętnych czasów dziejom Rosji. Obojętnie jak się nazywał – Woland, Stalin... Od fascynacji literackich przeszli do filmu. Jak się okazało, grzeczna panienka z Przemyśla była wielką miłośniczką filmów akcji – i co zabawne, wśród ulubionych filmów z Igorem mieli dwa identyczne – Kolekcjonera kości z Denzelem Washingtonem i Angeliną Jolie oraz Władzę absolutną z Clintem Eastwoodem i Genem Hackmanem... – Gdybym miała więcej odwagi, zamiast na nauczycielkę kształciłabym się na policjantkę – stwierdziła niezwykle poważnie dziewczyna.

Nikt nie skomentował tego wyznania i rozmowa przeszła na jej doświadczenia wychowawcze. Dziewczyna pokazała zdjęcie młodych Romaniewskich na tle wejścia do szkoły pośród anińskich sosen, potem siebie przed malowniczym „domkiem ogrodnika”. Na miłej rozmowie czas upływał szybko, ani się obejrzeli, jak minęli Rzeszów i Dębicę i zbliżyli się do Tarnowa. Dominika Galińska poprosiła o kolejny postój. Igor zorientował się, że jest w ciąży i to raczej będącej konsekwencją intensywnego okresu narzeczeństwa niż podróży poślubnej. Przed miastem zjechali na nowoczesną stację benzynową ze sklepem i barem. Andrzej Galiński zaproponował dla wszystkich kawę, Wanda miała ochotę na herbatę, a Dominika po powrocie z toalety stwierdziła, że chętnie by coś przegryzła. Rykow również odczuwał głód, jednak szybko stracił apetyt, kiedy zobaczył terenowy wóz, dodge’a z ukraińską rejestracją, który po kawaleryjsku minął podjazd i dystrybutory, znikając za budynkiem, gdzie znajdował się parking. Chwilę potem do restauracji zajrzało dwóch postawnych byczków po trzydziestce. Igor był prawie pewien, że już widział tych mężczyzn przy drzwiach szpitala we Lwowie. Trzeci zapewne pozostał w wozie. Pochylony nad jadłospisem Rykow bardziej poczuł, niż zobaczył ciężar spojrzeń przybyszów, które na ułamek sekundy zatrzymały się na nim. Jednak starał się zachować spokój, łudząc się, że być może go nie rozpoznają. Oczywiście, jeśli byli tymi, kim podejrzewał, taka nadzieja była złudna. Rozważał swoje szanse. Wystąpienie przeciwko dwóm, a pewnie trzem uzbrojonym facetom byłoby szaleństwem. Na szczęście oni też mieli ograniczone możliwości działania. Nie mogli ot tak wziąć go za łeb i zaciągnąć do samochodu. A kropnąć z marszu...? W lokalu było zbyt wielu potencjalnych świadków, a przy dystrybutorach tankował akurat jakiś radiowóz... Przybysze poprzestali tylko na rekonesansie, przeszli koło bufetu, nie zatrzymując się, minęli toaletę i zniknęli w głębi sklepu. W jaki sposób tak szybko go namierzyli? Ktoś na granicy zauważył, jak wsiadał do auta Galińskich? A może on sam jak kretyn podłożył się,

korzystając z karty kredytowej? Ich służbowi hakerzy zapewne od lat monitorowali polską sieć bankową... Mogli też podsłuchać rozmowę z Galiną, chociaż nie był pewien, czy na obcym terenie byli w stanie zlokalizować telefon, z którego dzwonił? W każdym razie znaleźli go. Tylko jak zamierzali go zgarnąć? Dwaj osobnicy nie zabawili długo w sklepie. Po minucie dostrzegł, jak wychodzą, skręcając w stronę parkingu, po następnych pięciu ich wóz wystartował z piskiem opon, kierując się w stronę Tarnowa. Może zamierzali przygotować pułapkę na drodze? Tylko co robili przez te pięć minut? Naradzali się? Wcześniejsza nadzieja, że mu odpuszczą, właśnie prysnęła. Polowanie trwało, a on był w nim zwierzyną łowną. – Co pan zamawia? – Przez mgławicę spekulacji przedarł się do jego świadomości głos kelnerki, która przyjęła zamówienia już od wszystkich przy ich stoliku. – Ja?... – Zorientował się, że Galińscy i Wanda patrzą na niego wyczekująco. Zamówił podwójną jajecznicę na szynce. Zdawał sobie sprawę, że kolejna okazja posiłku prędko może się nie powtórzyć. Po złożeniu zamówienia przeprosił na chwilę resztę towarzystwa i wyszedł z lokalu. Musiał koniecznie coś sprawdzić. Okrążył restaurację i znalazł się na parkingu. Puste miejsce przy niebieskim seacie wskazywało, gdzie parkował terenowy dodge. Dookoła nie było żywej duszy. Szybko przyklęknął i zaczął delikatnie obmacywać podwozie samochodu Galińskich. To, czego szukał, kryło się pod bakiem paliwa. Ładunek był nieduży, sprzęgnięty z mikroskopijnym nadajnikiem. Z pewnością wystarczająco silny, by po zdalnej detonacji wóz w mgnieniu oka stanął w ogniu. Dla postronnych obserwatorów mogło to wyglądać na wypadek, a gdyby sprawcom pod pozorami ratowania pasażerów udało się jeszcze zabrać detonator, zbrodnia byłaby niemal doskonała... Za pomocą scyzoryka oddzielił ładunek od podwozia, a potem wyniósł całość w kartoflisko ciągnące się zaraz za stacją paliw. Mógł naturalnie próbować wyłączyć detonator, ale obawiał się, że nie ujdzie

to uwadze zamachowców, którzy mogliby zdecydować się na atak bezpośredni. Smakowita jajecznica trafiła już pewnie na stół, ale Igor nie miał zamiaru wracać do restauracji. Podróżując dalej z Galińskimi i Wandą, wystawiał sympatycznych Polaków na śmiertelne niebezpieczeństwo. Kątem oka zobaczył odkrytą ciężarówkę firmy zbierającej złom stojącą przy dystrybutorze. Kierowca skończył właśnie tankować ropę i poszedł do kasy. Igor, nie zastanawiając się ani przez chwilę, jednym susem wskoczył na pakę i przycupnął płasko wśród metalowych rupieci. Już po chwili ciężarówka wytoczyła się na drogę i nabrała prędkości. Przez szparę między klapami Rykow obserwował pobocze. Był przekonany, że mordercy czekają w pobliżu i kiedy tylko wóz Galińskich znajdzie się na drodze i nabierze prędkości wyślą impuls do detonatora. Nie pomylił się! Dodge mignął mu w bocznej drodze jakieś pięćset metrów za stacją. Czekajcie, skurwiele, nic wam z tego nie przyjdzie! – pomyślał z satysfakcją, wyobrażając sobie ich zdumienie i wściekłość, kiedy wóz Galińskich przeleci nietknięty. Może nawet usłyszą detonację z kartofliska. Obliczył czas, który zyskiwał. Liczył, że Galińscy zjedzą do końca śniadanie, potem zapewne jakiś czas będą bezskutecznie poszukiwać amatora podwójnej jajecznicy. Oznaczało to, że wyruszą dopiero za kwadrans albo później. Wypadało jeszcze dorzucić jakieś dziesięć minut, zanim zbiry zorientują się, że zostali wyprowadzeni w pole i ruszą w pościg... W sumie zarobił co najmniej pół godziny. Majątek! Powinien być w tym czasie już daleko. * – Oczywiście, że się da! – powiedział pan Kazek, witając Kamillę przyjaźnie i ujmując budzik z delikatnością, jakby był to co najmniej klejnot koronacyjny. – Jeśli coś można zepsuć, można i naprawić! Kamilla uśmiechnęła się. Podziwiała tę prostą filozofię świata

wyznawaną przez starego mechanika. Czasami zastanawiała się, jakie drogi doprowadziły go do służby w Milicji Obywatelskiej, jak również co sprawiło, że jako „złota rączka” nie próbował lepiej urządzić się w wolnej Polsce. Może powodem był jego flegmatyczny temperament, nieprzydatny w czasach, kiedy ludzie byli codziennie gotowi na kolejny etap wyścigu szczurów? Może sprawiło to wczesne wdowieństwo i samodzielne wychowanie trójki synów, z których wszyscy trzej wyemigrowali? Nie można też było wykluczyć jakichś grzechów z przeszłości... Ale nie próbowała nigdy tego zbadać. Wiedziała tylko, że były milicjant chodzi do kościoła, rzecz w tym środowisku niezbyt częsta, i pasjonuje się piłką nożną. Naprawa trwała nie więcej niż kwadrans. Pan Kazek, czego mu Kamilla zazdrościła, potrafił robić dwie rzeczy równocześnie – pracować i gadać. Otrzymała więc serwis najnowszych informacji z życia jego synów, którzy dorobili się już czwórki potomków – Obywateli Świata, dowiedziała się o dobroczynnym wpływie wywaru z pewnych ziół na trawienie oraz poznała długoterminową prognozę pogody. Zapytał ją, pewnie z grzeczności, o zdrowie kota, ale nie pytał o Bartosza. Może jak inni, poza kocurem, nic o nim nie wiedział. W ogóle związek sąsiada i jej czworonoga był zadziwiający. Leon lubił łazęgowanie i potrafił w błyskawiczny sposób wydostawać się z mieszkania. Nie żeby odchodził daleko, ponieważ zdecydowanie nie lubił ulicy, ot poszwendał się po korytarzach, zajrzał na strych lub do piwnicy, aby w końcu zawsze wrócić. Wtedy siadał pod drzwiami i miauczał. A po otwarciu potrafił w ramach podzięki złożyć u jej stóp dorodną mysz. Jednak jakieś pół roku temu przepadł na dłużej. Mijały godziny, a on nie wracał. Kamilla przeraziła się możliwością utraty kosmatego przyjaciela. Toteż gdy przebiegła cały blok i wreszcie zobaczyła niebieską plamę na ławce przed wejściem na klatkę, bez namysłu pobiegła i porwała kota na ręce. Ten ku jej zaskoczeniu zaczął wyrywać się, gryźć i drapać... – Co pani wyprawia z moim kotem? – usłyszała naraz melodyjny głos.

Wypuściła zwierzaka z rąk, a ten podbiegł do łysiejącego mężczyzny o łagodnym uśmiechu i zaczął ocierać się o jego nogi. – Spokojnie, Leokadio – powiedział osobnik, z którym do tej pory spotykała się zaledwie parę razy na schodach. – Zdaje się, że nasza sąsiadka nie potrafiła rozpoznać twojej płci... Pani nadkomisarz zaczerwieniła się. – Bartosz Wasilewski – przedstawił się właściciel kotki. Bąknęła swoje nazwisko, pytając, czy nie widział kota tego samego gatunku. – Niestety nie. Czuję, że będziemy musieli razem poszukać pani ulubieńca. Leon odnalazł się w piwnicy w ciężkim stanie. Wasilewski podejrzewał, że zjadł trutkę na szczury, toteż nie tracił czasu. Swoją hondą zawiózł Kamillę na pogotowie weterynaryjne. Ściągnął z domu najlepszego specjalistę. W efekcie Zabielska odzyskała kota i zyskała przyjaciela, zawsze gotowego zająć się Leonem, gdy wyjeżdżała gdzieś służbowo na dłużej. O sprawach zawodowych praktycznie nie rozmawiali. Bo i o czym? Wasilewski był doktorem psychologii i nie interesowała go ani polityka, ani kryminologia. Zresztą dopóki pierwszy raz nie znaleźli się w łóżku, a służbowa broń nie upadła na podłogę, chyba nie miał pojęcia, czym się Kamilla zajmuje. – Marnuje się pani – powiedział naraz pan Kazek. Dopiero gdy powtórzył zdanie, zorientowała się, że mówi do niej. – To nie jest robota dla kogoś takiego jak pani. Zwłaszcza tu i teraz. Chyba czytał w jej myślach. – Nie sądzi pan, że w moim wypadku trochę za późno na zmianę zawodu? – zapytała. – A kto mówi o zmianie zawodu? Miejsce trzeba zmienić, ot co. Kiedyś przeklinałem moich chłopaków, teraz przekonuję się, że mieli rację... Jest pani urodzoną policjantką, ale tu nie rozwinie pani skrzydełek... – A gdzie? – Wszędzie przyda się dobry policjant. Przecież była pani w Stanach.

– Na praktyce. – I trzeba było tam zostać. Ten kraj schodzi na psy. Mówię to pani jako stary gliniarz. Jest coraz gorzej. Ale najgorsze polega na tym, że ludzie ze szczętem pogłupieli. Przeżyłem stalinizm, gomułkowszczyznę, Gierka i Jaruzela, ale tak głupiej władzy i tak durnego społeczeństwa to jeszcze nie widziałem... – W tym momencie uniósł do góry budzik. – O proszę, dzwoni! Nie wiedzieć czemu, przyszła jej do głowy idiotyczna sentencja: „Nie pytaj, komu dzwoni budzik, dzwoni on tobie!”.

22 godziny przed... W Tarnowie wiosnę czuć było w pełni. Ranek należał do ciepłych, do tych z gatunku, gdy ptaki śpiewają, ludzie się zakochują, a najtrudniejsze nawet sprawy rozwiązują w sposób bezbolesny. Choć nie zawsze. Dowodem mógł być kondukt pogrzebowy, który przeciął drogę ciężarówce ze złomem na samym wjeździe do miasta. Czerń i powaga maszerujących za staromodnym karawanem kłóciła się z optymizmem rozpoczętego dnia. Na pierwszych światłach Rykow zeskoczył z samochodu. Zrobił to równie płynnie jak wcześniej wskoczył na pakę. Kierowca nawet go nie zauważył. Instynkt samozachowawczy nakazywał Igorowi uciekać jak najszybciej i jak najdalej. Podejrzewał, że z nie najgorszą znajomością angielskiego i ze swoimi umiejętnościami majsterkowicza dałby sobie radę wszędzie, choć zapewne do końca życia będzie musiał ustawicznie oglądać się przez ramię, niepewny dnia ani godziny... Zabawne, przecież ja nic nie wiem – powtarzał sobie w duchu. – Czy oni tego nie wiedzą? Wiedzieli, ale zapewne zdawali sobie sprawę, że nawet śladowa wiedza w pewnych sytuacjach może mieć siłę rażącą bomby atomowej. To jednak mogło okazać się dopiero w przyszłości. O ile była przed nim jakaś przyszłość. Jeśli szczęście go nie opuści – może przeżyje następną dobę. A jeśli opuści? Ludzie postawieni w jego sytuacji mają w zasadzie dwie możliwości – uciec albo się ukryć. Na opcję heroiczną mogli zdecydować się jedynie szaleńcy. W jego wypadku opory nie wynikały wyłącznie ze strachu. Był produktem pewnego systemu i określonych czasów. Wychowano go w

posłuszeństwie dla zwierzchników, w kulcie regulaminów i procedur. W przekonaniu, że jeśli nawet władza nie wie wszystkiego lepiej, to jednak może wszystko. Tylko jak miał przestrzegać procedur po tym, co zrobiono jego kolegom, którym nie towarzyszył jedynie przez przypadek? Wyobraźnia znów przywołała obraz zwęglonych ciał... Cholera! Chyba coś był im winny! A gdyby mógł jeszcze sprawić, żeby ich śmierć nie okazała się nadaremna? Próba zamachu, z którą miał do czynienia na parkingu, ostatecznie potwierdziła przypuszczenie, że incydent pod Krasnym Jarem nie był wypadkiem, lecz popełnionym z zimną krwią morderstwem. Co gorsza, jeśli podejrzenia Ławrynowicza były słuszne, szykowało się coś tak strasznego, że nawet tragedia okrętu podwodnego „Kursk” czy zestrzelenie samolotu południowokoreańskich linii lotniczych mogły przy tym zblaknąć... Dlatego obłędna logika tych, którzy za tym stali, oznaczała, iż nie pozwolą, aby upiekło się jedynemu ocalałemu świadkowi manipulacji z samolotem – jemu! Nie chciał wojny ze swoim państwem, które pomimo całego krytycyzmu kochał i podziwiał. Oczywiście mógł nie robić nic, czekać, licząc, że jego lojalność zostanie nagrodzona. Mógł też działać. Tylko jak? W Stanach Zjednoczonych zwróciłby się do pierwszego lepszego policjanta. Tu, podobnie jak na Ukrainie, miał pewność, że zwykły krawężnik zlekceważy bredzenia jakiegoś Ruska. Ale przecież Polska była częścią Unii Europejskiej, członkiem NATO, no i miała swoje służby specjalne! Dotarł na miejscową pocztę, w książce telefonicznej województwa małopolskiego znalazł telefon do delegatury Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego w Krakowie, wykręcił numer i poprosił o połączenie z oficerem dyżurnym. Odebrał młody mężczyzna o znudzonym głosie. Rykow zastanawiał

się, czy mówić po rosyjsku, czy też zaufać swojej nie najlepszej polszczyźnie. Zdecydował się na to drugie, świadomy, że mowę Lermontowa i Puszkina zna w Polsce niewielu przedstawicieli młodego pokolenia. – Chciałbym zawiadomić o poważnym zagrożeniu... – zaczął oględnie. – Wasze nazwisko? – Chciałbym pozostać anonimowy. – Nie przyjmujemy anonimów. – Nawet jeśli jest możliwe zagrożenie wagi państwowej? – Czyli konkretnie co? – Po tonie głosu rozmówcy poznał, że rozmowa zmierza do końca. Oficer najwyraźniej nie lubił żartownisiów, którzy telefonują z informacją o bombie w żłobku. Jednak inżynier przygotował się na taką ewentualność. – Jeśli pan nie wierzy, że jestem fachowcem od detonacji, proszę zapytać mnie o różnice między heksogenem, trotylem czy pentrytem albo między ammonexem i amonalem. Lub poczciwym radzieckim amonitem 10 ŻW... Choć pewnie teraz, będąc w NATO, wolicie amerykański PBXN... – Rykow nigdy nie przypuszczał, że informacje wyniesione z kursu saperskiego kiedykolwiek mu się przydadzą, ale po ciszy panującej po drugiej stronie zorientował się, że faceta zamurowało. – Czy mam kontynuować? Było to pytanie pro forma. Po słownym ostrzale facet z ABW zmiękł, a może nawet się przestraszył. – O co właściwie panu chodzi? – zapytał uprzejmie. – Muszę przekazać pilną informację dla waszego szefostwa. I nie mogę tego zrobić przez telefon. – W takim razie proszę przyjechać do nas... – To z paru powodów nie wchodzi w grę. – W takim razie my przyjedziemy do pana. Gdzie pan aktualnie przebywa? – W Tarnowie. – To akurat wiemy. W Tarnowie na poczcie! Chwilowo nie mamy w okolicy wolnych ludzi, ale jutro chętnie wyślemy kogoś...

Rykow prawie krzyknął: – To nie może czekać do jutra! Każda minuta jest cenna! Funkcjonariusz dłuższą chwilę się zastanawiał, wreszcie rzekł: – Przypadkowo mamy jednego człowieka na miejscu. Sądzę, że mógłby spotkać się z panem... – Kiedy? – Za... powiedzmy pół godziny. – Tylko niech przyjdzie sam. – Nawet gdybyśmy chcieli, nie mamy skąd załatwić dla niego towarzystwa. Gdzie chciałby pan się spotkać? – Niech wasz człowiek czeka na ławce pod ratuszem. Od strony wieży. – W porządku, postaramy się, żeby tam był. – Chciałbym jeszcze wiedzieć, jak będzie wyglądał. Ile ma lat? – Trzydzieści pięć. Rudy. – Poznam – stwierdził Igor, jednak przypominając sobie oglądane filmy szpiegowskie, dorzucił jeszcze: – Na wszelki wypadek niech trzyma w ręku rozłożoną gazetę. – Może być „Wyborcza”? – Niech będzie! Rozłączył się i naraz oblała go fala gorąca. W całej swej kalkulacji zapomniał o Zinie! Kurwa mać! Zdecydował się na wojnę z przeciwnikiem bezwzględnym, zapominając, że będzie to konflikt, w którym nie oszczędza się nikogo. Jego ukochana idealnie nadawała się na zakładniczkę. Że też nie pomyślał o tym wcześniej! Wrócił do automatu. Na szczęście aparat przyjmował również banknoty. Wybrał numer komórki Zinaidy Orłowej – nie odpowiadała. Z drżeniem serca wykręcił numer domowy. Po pięciu dzwonkach odezwała się automatyczna sekretarka i wysoki, przypominający strumień górski głos Ziny: – Nie mogę odebrać, ale chętnie wysłucham, co masz do powiedzenia...

Czuł, jak wokół jego serca zaciska się lodowata obręcz... Dorwali ją? Jak mógł to sprawdzić? Zadzwonił do Tamary, jej najbliższej przyjaciółki i powiernicy, której numer, na co wpadł przypadkiem, pokrywał się z datą jego urodzenia. Odebrała komórkę i natychmiast poznała Rykowa po głosie. W ogóle nie wydawała się zaniepokojona. – Zina musiała wyjechać – stwierdziła lakonicznie. – Nie powiedziała mi dokąd, ale obiecała, że się odezwie. – Wiadomo chociaż, dlaczego wyjechała? – Nie mam pojęcia. Wyjechała jeszcze w nocy, a całkiem niedawno przysłała mi SMS-a, że wszystko jest OK. A co u ciebie, słyszałam o tym okropnym wypadku twoich kolegów...? – Odezwę się później! Przerwał połączenie i odetchnął głęboko. Zina, wiedziona kobiecą intuicją, zorientowała się, co się dzieje, ostrzegła go i sama postanowiła gdzieś się ukryć. Szanse, że przynajmniej jedno z nich przeżyje, coraz bardziej wzrastały. Kiedy ujawni to, co wie, i cała prawda wyjdzie na jaw, zrobi się takie zamieszanie, że być może nie zdołają jej odszukać. Tyle że to nie musiała być prawda. SMS-a mógł nadać każdy, a zniknięcie równie dobrze mogło oznaczać porwanie lub zabójstwo. * – Kiedy się zdecyduję na jakąś zmianę w swoim życiu, pan będzie pierwszym, komu o tym powiem, panie Kazku – obiecała pani nadkomisarz i ruszyła przebijać się przez poranne korki. Mogła mu powiedzieć, że już teraz coś się szykuje, ale wolała nie zapeszyć. W ciągu ostatnich paru miesięcy odbyła kilka interesujących rozmów z ważnym urzędnikiem z Biura Bezpieczeństwa Narodowego przy Prezydencie RP. Zaczęło się od pewnej narady na temat działalności wywiadów we współczesnym świecie i skuteczności osłon służb narodowych i międzynarodowych. Kamilla wystąpiła tam w zastępstwie chorego

kolegi jako ekspert zespołu resortowego. Referat miała krótki, ale i tak wywarła na słuchaczach wrażenie. Wrażenie musiało było całkiem spore, skoro jakiś czas później umówił się z nią na kawę wysoki urzędnik z Pałacu Prezydenckiego („przypadkowo będący przejazdem w Krakowie”). Jak się okazało, nie chodziło wcale o urodę pani nadkomisarz, którą dygnitarz nie wydawał się zainteresowany. Pytał ją o coś, co nazwała w swym wystąpieniu „kompleksową agenturą wpływów”. Nie interesował go tradycyjny wywiad, bo tym zajmowały się służby wojskowe, ani szpiegostwo gospodarcze, bo, prawdę powiedziawszy, nie bardzo było co w Polsce szpiegować. Interesowała go raczej możliwość sporządzenia mapy czegoś, co dziennikarze chętnie nazywali Układem, a urzędnicy kręgu prezydenckiego „promoskiewskim lobby”. – Jest to naturalnie bardziej sfera domniemań niż udokumentowanych faktów – mówił. – Do niedawna ulegaliśmy złudzeniu, że tak zwany „układ” to sieciowa struktura dawnych powiązań ubeckich, uwłaszczonych postkomunistów wspieranych przez struktury pewnych partii i częściowo przychylne media o ograniczonym wsparciu zewnętrznym. Teraz, niestety, wszystko uległo zdynamizowaniu. – Wiem o tym. Najwyraźniej „układ” przeraził się ewentualnych skutków waszych rządów i robi wiele, żeby je obalić. – Żeby tylko o to chodziło i cały problem kończył się na swojskich porachunkach, nie rozmawiałbym z panią, tylko spokojnie czekał na kolejne wybory. Rzecz jednak wygląda na dużo poważniejszą. Sąsiednie mocarstwo po latach smuty odradza się, zbroi na gwałt, mając za cel pierwszorzędny odbudowę imperium. Dodajmy, odbudowę imperium zarówno wewnętrznego, jak i zewnętrznego. Proces ten na naszych oczach ulega przyspieszeniu i jest rozgrywany za pomocą bardzo wielu instrumentów, od działań politycznych na Ukrainie po siłowe w Gruzji. W całym szeregu krajów, naszego nie wykluczając, wyczuwamy penetrację elit. O wykorzystywaniu zachodnioeuropejskiej lewicy nie będę już wspominał. Ale skoncentrujmy się na Polsce! Pod wieloma względami

nasza Trzecia Rzeczpospolita przypomina niestety przeżartą obcymi wpływami Rzeczpospolitą szlachecką z osiemnastego wieku. Wie pani, ilu czołowych polityków tamtych czasów brało pensje w Petersburgu? – Podejrzewam, że co najmniej paru... – Jeśli idzie o pierwszą ligę – większość! Inna sprawa, że nie wszyscy służyli wystarczająco wiernie. Nawet sam „król Staś” chętnie by się urwał z łańcucha carycy. Rozmawiali około godziny. Kamilla z lat nauki w częstochowskim liceum wyniosła całkiem niezłą wiedzę historyczną, a rodzice i starszy brat zadbali o wpojenie jej poglądów konserwatywno-patriotycznych. Początkowo, w latach młodzieńczego buntu, odrzucała to jako bajanie starych pierników, dekadę później każdy dzień utwierdzał ją w przekonaniu, że starsi mieli rację. Jej profil ideowy wydawał się odpowiadać rozmówcy. Ona sama, im dłużej trwała ta pogawędka, coraz intensywniej zastanawiała się, ku czemu zmierza to spotkanie. Nie doczekała się odpowiedzi. Prezydencki urzędnik, w myślach nadała mu pseudonim „Omega”, podziękował za rozmowę, zapłacił za kawę i się rozstali. Więcej dowiedziała się dopiero podczas kolejnego spotkania, tym razem w Warszawie. – Sondujemy możliwość powołania małej komórki doradczej – mówił „Omega”. – Chętnie widzielibyśmy tam panią jako eksperta. Oczywiście ciało to nie miałoby uprawnień śledczych, jednak zdaniem pana prezydenta mogłoby zająć się pracami studialnymi, z pewnymi formami monitorowania sytuacji, oczywiście w porozumieniu z naszymi sojusznikami z NATO. – I we współpracy z rządem? Urzędnik delikatnie się skrzywił. – Powiedzmy – obok. Powinniśmy być przygotowani na czas, kiedy wygramy wybory parlamentarne. Przemknęło jej przez głowę, że biorąc pod uwagę obecne notowania partii opozycyjnych, być może wypadnie długo poczekać. Mimo to nie odrzuciła propozycji. – Powiedzmy, że bym się zgodziła. Na czym miałaby polegać moja

praca? Uśmiechnął się. – Nasza rozmowa ma charakter wstępny. Osobiście myślę, że byłoby to stanowisko analityka lub doradcy w naszej centrali. To by oznaczało dla pani koniec z pracą w terenie... Ale o szczegółach pomówimy, kiedy zapadną wiążące decyzje. W przyszłym tygodniu po powrocie z Rosji pan prezydent spotka się z panią... Wtedy doprecyzujemy szczegóły. Oczywiście, jeśli będzie pani tym zainteresowana... Była zainteresowana i nie mogła się doczekać. W budynku krakowskiej delegatury ABW zastała w swoim pokoju podkomisarza Malickiego. – Dużo straciłaś – powiedział. – Dzwonił wariat! – Do mnie? – Do nas jako do instytucji. Akurat padło na mnie. Gość ma kompletnego świra. Twierdził, że dysponuje jakąś wiadomością o zagrożeniu wyjątkowej wagi. – O czym mówił? O talibach w Wieliczce czy może o bombie w Smoczej Jamie? – Nie podał konkretów, za to sypnął taką kupą informacji o środkach wybuchowych, że ten zamachowiec z Oklahomy, jak mu...? – Timothy McVeigh. – Właśnie!...By się nie powstydził. Pewnie to jakiś pomyleniec, za wszelką cenę potrzebujący rozgłosu. W każdym razie, chciał koniecznie spotkania w cztery oczy. – I co? – Ustaliliśmy, że dzwonił z Tarnowa. – Mamy tam kogoś? – Michała Tomaszkiewicza. Mają się wkrótce spotkać. Zabielska skrzywiła się. Podkomisarz Tomaszkiewicz! Nigdy nie podobał się jej ten dandys, który przy każdej okazji obmacywał ją wzrokiem. Malicki zauważył jej reakcję. – Faktycznie, facet orłem nie jest, lecz zna się na fachu wystarczająco, aby stwierdzić, czy ten koleś pirotechnik to jakiś kretyn czy tylko

mitoman.

21 i pół godziny przed... Około południa na tarnowskim rynku znajdowało się całkiem sporo ludzi. Przeważali emeryci, bezrobotni oraz uczniowie na wagarach. Ich obecność nastrajała Igora optymistycznie, tym bardziej, że nie widział żadnej grupy mogącej przypominać komandosów gotowych do pochwycenia go – w zasięgu wzroku nie było żadnego wozu dostawczego, ekipy robotników budowlanych czy hydraulików majstrujących przy studzience kanalizacyjnej. Agenta ABW spostrzegł prawie natychmiast. Siedział na ławce opodal fontanny i zgodnie z umową wachlował się „Gazetą Wyborczą”. Wyglądał na cokolwiek zziajanego, jak ktoś, kto bardzo się spieszył, aby dotrzeć na spotkanie. Sprawiał też wrażenie młodszego niż trzydzieści pięć lat, był jednak ewidentnie rudy i nosił ciemne rogowe okulary nadające mu wygląd intelektualisty. Na pierwszy rzut oka wyglądał na niższego pracownika naukowego miejscowej filii jakiejś krakowskiej uczelni. Z drugiej strony, statusowi młodszego pracownika wyższej uczelni zaprzeczały markowe buty i elegancka kurtka, ale być może stanowiły one część zawodowego kamuflażu wywiadowcy. Czy przybył sam, czy z ubezpieczeniem? Igor obszedł ponownie rynek, zaglądając w przecznice i wypatrując ewentualnej obstawy. Nic! Chcąc ostatecznie się upewnić, namówił jakiegoś gościa, żeby podszedł i poprosił wywiadowcę o ogień. Sam obserwował, czy ktoś zwróci na to uwagę. Ale nikt na to zbliżenie nie zareagował. Postanowił nie czekać dłużej, podszedł sprężystym krokiem i usiadł obok agenta na ławce. – Ostrożny – mruknął z uznaniem Polak i, wyciągnąwszy do niego rękę, przedstawił się: – Michał jestem. – Igor – zrewanżował się Rykow. – Zna pan jakieś miejsce, gdzie możemy spokojnie porozmawiać?

Śpiewny ton nie uszedł uwagi funkcjonariusza. – Ukrainiec? – zapytał. – Rosjanin. Z matki Polki, krew jego obce bohatery – popisał się znajomością literatury, nie wzbudzając tym reakcji Michała, który raczej poematów do poduszki nie czytywał. – Więc gdzie możemy się przenieść? – powtórzył z naciskiem. – Rynek panu nie odpowiada? – Nie bardzo, moja historia będzie dosyć długa i wymaga znacznej poufności. W dodatku obawiam się, że ktoś może mnie wypatrywać, więc nie chciałbym zbyt długo pozostawać na widoku. Agent tylko wzruszył ramionami. – Mam w pobliżu stary lokal kontaktowy, tyle że warunki nie będą tam komfortowe. – Nie szkodzi, zdarzało mi się rozmawiać w dużo gorszych okolicznościach. Wspomniany lokal mieścił się niedaleko od rynku na ulicy Kapitulnej. Za niedawno odnowioną kamieniczką kryła się oficyna – dziewiętnastowieczna rudera, wyraźnie przeznaczona do remontu albo do rozbiórki. Pracownik ABW zlekceważył zakaz wejścia umieszczony na przegradzającym podwórko parkanie. Rozchylił dwie luźno wiszące dechy, robiąc przejście, a następnie, ominąwszy kupy śmieci, wśród których sterczał metalowy trzepak, poprowadził Rykowa w stronę wejścia, chyba od dawna pozbawionego drzwi wyrwanych razem z zawiasami. Zaczynały się tam strome drewniane schody w stanie dość haniebnym. – Trzecie piętro bez windy – poinformował oficer. Igor przepuścił go przy wejściu. – Może pan z łaski swojej poprowadzić? – zaproponował. – Czemu nie? Schody były stare, dziurawe, skrzypiące, a poczynając od podestu trzeciego piętra, wnosząc po grubej warstwie kurzu, od dawna nieużywane nawet przez miejscowych obszczymurków, co bardzo uspokoiło Rykowa.

– Ma pan broń? – zapytał wywiadowcę. – Nie – odparł Michał. – Sprawdzę! – Błyskawicznie przycisnął go do ściany i obszukał. Rzeczywiście, funkcjonariusz przyszedł nieuzbrojony. – Przepraszam. – Zakończył zabieg, zwalniając nacisk. – Zna się pan na robocie! – mruknął z uznaniem rudzielec, chyba trochę zaskoczony sprawnością swego rozmówcy. – A pan tak zawsze wierzy ludziom, stając plecami do nieznajomych? – Prawdę powiedziawszy, zajmowałem się dotąd głównie przestępczością gospodarczą. A w Polsce księgowi rzadko chwytają za broń. Wejścia na poddasze broniła krata z wielką kłódką. Oficer otworzył ją małym kluczykiem, po czym włączył światło. Weszli na duszny korytarz pozbawiony okien, biegnący na przestrzał domu. Oświetlała go ledwie jedna żarówka bez osłony. Sadząc po obfitości kurzu i wszechobecnych pajęczynach, dawno nikt tędy nie przechodził. Być może nie używano tych pomieszczeń od czasu rozwiązania Służby Bezpieczeństwa. W połowie korytarza rudzielec odryglował niskie drzwi po lewej stronie i wprowadził gościa do pokoju na poddaszu robiącego wrażenie równie zapuszczonego jak cała reszta. Okno zostało zabite dechami, ale niezbyt dokładnie, toteż przez szpary można było zobaczyć ślepą ścianę sąsiedniego budynku. Znalazły się na szczęście jakieś chybotliwe zydle, na których dało się usiąść. – Mogę nagrywać? – zapytał Michał, wyjmując komórkę mogącą służyć także za dyktafon. – Czemu nie? I tak nie jestem w stanie pogorszyć mojej sytuacji. – Cóż za „tajemnicę stanu” chce pan nam przekazać? – w głosie młodego zabrzmiał na poły kpiący ton. – I czego chce pan w zamian? – Na razie niczego. Ale jeśli moje podejrzenia się potwierdzą, nowej tożsamości i przerzutu za ocean. – Polska jest dla pana za mała? – Może się okazać, że Unia Europejska również. – Nie mam upoważnień do składania tego rodzaju obietnic... – głos

oficera zrobił się chłodny i nieprzyjemny. – Poza tym to, co ewentualnie będziemy mogli panu zaoferować, będzie zależeć od wagi sprawy i jakości przekazanych informacji. – Zatem porozmawiamy o tym potem. Nazywam się Igor Rykow, mam czterdzieści trzy lata i jestem, a właściwie wypada raczej powiedzieć: byłem, inżynierem z działu kontroli technicznej Lotniczych Zakładów Remontowych w Samarze nad Wołgą, kiedyś nazywanej Kujbyszewem. Kontynuując swoją opowieść, wspomniał o delegacji do Moskwy, a następnie nagłej, nieplanowanej wcześniej podróży do Lwowa, łącznie z wieloma godzinami zmarnowanymi w Kijowie. Funkcjonariusz wyglądał na rozczarowanego. Ożywił się, dopiero gdy Igor wspomniał o niejasnych okolicznościach śmierci swoich kolegów. – Twierdzi pan, że to mógł nie być wypadek? – Nie ma możliwości, żeby dobrowolnie wsiedli do jednego samochodu, w dodatku pijani. – Tylko komu mogłoby zależeć na śmierci czwórki ludzi...? – Wspomniałem już, że nasz zakład zajmował się przeglądami i naprawami samolotów. Tuż przed świętami Bożego Narodzenia zakończyliśmy przegląd jednej maszyny. Tupolewa 154M, samolotu specjalnego należącego do rządu Rzeczypospolitej Polskiej. Zauważył, że lekceważący półuśmieszek zniknął nagle z ust polskiego oficera. – Co chce pan powiedzieć? Że coś jest nie tak z tym samolotem? – Formalnie wszystko było w porządku, dokonano kapitalnego remontu silników, wykonano dwa loty sprawdzające i dodatkowo jeszcze jeden z udziałem polskich pilotów. Była też na miejscu grupa polskich dziennikarzy. Z naszej strony podpisaliśmy odpowiednie protokoły, stwierdzając, że wszystkie układy samolotu są sprawne i działają znakomicie. – Więc w czym problem? Rykow potarł zroszone potem czoło. – Dwa dni przed ostatecznym odesłaniem maszyny do Polski zdarzyło się coś dziwnego. Zarządzono dodatkową kontrolę...

– Kto? FSB? GRU? – Nie wiem dokładnie. Jakaś supertajna służba. W każdym razie rzecz firmowało chyba Ministerstwo do Spraw Nadzwyczajnych... – Dużo tych „chyba”... – Wtedy nie zwracałem na to uwagi. Jedna kontrola więcej czy mniej... My, Rosjanie, mamy to we krwi. Jak mawiał towarzysz Stalin: „Ufać to znaczy kontrolować”... Jednak znamienne było to, że wspomniana kontrola trwała całą noc. I przez ten czas nikogo z naszych nie było przy samolocie... – Czy to normalna sytuacja? – Raczej wyjątkowa. Chociaż jak mówiłem, wówczas nie zwróciłem na to szczególnej uwagi. Pamiętam za to, że ekipą dowodził facet w cywilu, do którego zwracali się per „generale”. – Zna pan jego nazwisko? – Iwanow, choć nie ręczę, że było prawdziwe. Dwa dni później przyjechali Polacy. – Sprawdzali samolot? – Pobieżnie. Towarzyszył im wspomniany Iwanow, tyle że nosił już inne nazwisko i występował jako jakiś doradca jednej z dwóch polskich firm pośredniczących w operacji... Zauważyłem, że jeden z dowodzących z grupy Polaków był z nim bardzo zaprzyjaźniony... – Dużo pan zauważył. – Moim zdaniem zdecydowanie za mało. Chociaż, póki Gajdar się nie wygadał, prawie o tym zapomniałem... Żenia był nadzwyczajnie spostrzegawczy, jednak trzy miesiące trzymał język za zębami. – I co takiego zauważył? – Że ktoś ponownie pomalował maszynę. I nie była to z całą pewnością nasza robota. – Cholera! – Michał wydawał się być wyraźnie poruszony. – Gruba sprawa. Tylko czego to pana zdaniem dowodzi? Jakiegoś celowego uszkodzenia...? – Muszę być ostrożny w formułowaniu przypuszczeń. Mogli na przykład zamontować jakieś urządzenie podsłuchowe...

– Albo...? – Nie likwiduje się ludzi z powodu byle podsłuchu, którego nie wykryto przez cztery miesiące eksploatacji. W grę więc wchodzi jakieś uszkodzenie albo gorzej... – Zdumiewające, że nie wykryła tego żadna z polskich kontroli! – wykrzyknął funkcjonariusz ABW. – Wie pan... Można tak szukać, żeby nie znaleźć. Mówiłem już – jeden z Polaków zachowywał się tak, jakby był podwładnym Iwanowa... Michał zasępił się jeszcze bardziej. – Jednego nie rozumiem. Wasza ekipa to ludzie odpowiedzialni. Nawet jeśli rozmawialiście na ten temat we własnym gronie, nikt nie poleciałby na ochotnika z gębą do mediów. Po cóż miano by kogokolwiek likwidować? – Chyba... – Igor przełknął ślinę. – Chyba że zaplanowano coś tak strasznego, że nie będzie można dłużej milczeć... – Jednak nadal to są tylko domniemania. – Rudzielec mówił tak, jakby sam usiłował się uspokoić. – Niezupełnie. Od rana próbuje mnie dorwać trójka facetów. – W tym momencie wspomniał o incydencie w szpitalu i o próbie wysadzenia w powietrze samochodu Galińskich, a widząc sceptyczny wyraz twarzy funkcjonariusza, zapytał: – A nie mieliście przypadkiem informacji, że koło stacji benzynowej przy wylocie na Rzeszów eksplodował jakiś niewypał...? Tomaszkiewicz wstał. – To nie moja działka – mruknął i dłuższą chwilę głęboko zastanawiał się nad czymś. – Mógłby pan zidentyfikować tych napastników? – zapytał po pauzie. – Przynajmniej dwóch z nich. Ich szef do tej pory trzymał się w cieniu. Mogę podać rysopisy, a także numery ich samochodu, to dosyć nowy dodge z napędem na cztery koła. Oficer zakończył nagrywanie. Nieudolnie próbował ukryć swoje zdenerwowanie, a może podniecenie. Nie wzbudzało to szczególnego niepokoju Rykowa. Cóż, rzadko kiedy pionkowi z prowincji trafia się

taka sprawa. – Znakomicie pan zrobił, że się do nas zwrócił – powiedział na koniec oficer, próbując się uśmiechnąć, chociaż wychodziło mu to średnio. – To oczywiste, że musimy działać. Nawet gdyby był tylko jeden procent szans na najgorszą z możliwych ewentualności... – Moim zdaniem takie prawdopodobieństwo jest dużo większe. – Domyślam się. – Ruszył ku drzwiom. – Natychmiast zawiadomię Warszawę. Muszą zbadać samolot, a na pewno nie mogą wysyłać nim naszej delegacji. Który to był tupolew – numer dwa? – Numer jeden. – Tym bardziej... Jest pan pewien, że zgubił swoich prześladowców? – Przypuszczam, że pędzą teraz w kierunku Krakowa, podejrzewając, że będę się starał jak najszybciej dotrzeć do Niemiec. – Też bym tak pomyślał na ich miejscu. Na wszelki wypadek niech pan nie opuszcza tego lokalu. Zawiadomię Warszawę i przygotujemy pańską ewakuację... Był już w drzwiach, kiedy Igor zatrzymał go pytaniem: – Nie może pan stąd zadzwonić? – Wolę skorzystać z bezpiecznego telefonu. Nie ma pan pojęcia, jak wielki jest stopień wrogiej inwigilacji... Pan zresztą też, dzwoniąc do nas, wolał nie posługiwać się komórką. – Bo mi ją skradziono. – Zapewne dlatego jeszcze pan żyje. Czasem takie przypadki mogą obrócić się na korzyść. Załatwię wszystko, a pan niech przez ten czas odpocznie. – Z ukrytej w boazerii pakamery wyciągnął składane łóżko. – Najpóźniej za pół godziny powinienem być z powrotem. Rykow tylko skinął głową. Walczył z narastającą sennością. * Po dziesiątej głód wreszcie dopadł Zabielską. Trzecia kawa (bez cukru!) nie była w stanie go poskromić. Wyskoczyła do pobliskiego baru i wróciła z hot dogiem. Trudno! Będzie musiała dłużej powalczyć na

siłowni. Na korytarzu nieomal zderzyła się z Malickim. – I jak tam twój piroman? – zapytała. – Nie mam pojęcia. Tomaszkiewicz jeszcze nie zadzwonił. – Czy to cię niepokoi? – W żadnym wypadku. Zapewne trafił na straszliwego gadułę. Zresztą dzwoniłem do niego, by go pospieszyć, ale musi być nieźle zagadany, skoro ma włączoną komórkę, a nie odbiera! * Rzadko kiedy Michał Tomaszkiewicz był tak zdenerwowany jak wtedy, kiedy opuszczał lokal kontaktowy. Do orłów wprawdzie nie należał, ale nie był kretynem i zdawał sobie sprawę, jak ważne mogą być informacje Rykowa. Nie znaczy, że w pełni mu wierzył, ale w takich sprawach nawet cień podejrzenia może mieć większe znaczenie niż w innych stuprocentowa pewność. – Diabli nadali, diabli nadali! – powtarzał sobie. Pech chciał, że telefon z centrali zastał go w sytuacji mocno kłopotliwej. W jakiej nigdy nie powinien go zastać, chociaż teoretycznie Tomaszkiewicz mógł to zrzucić na karb wypełniania obowiązków służbowych. Jego problem zaczął się dużo wcześniej – przed paroma miesiącami, kiedy Sasza Wołkoński zwany „Wołkiem”, ojciec chrzestny mafii podkarpackiej, rozgryzł agenta, pracującego pod przykrywką dilera prochów. „Wołk” okazał się niezłym strategiem i w dodatku znał się na ludziach – mógł zgładzić Tomaszkiewicza, mógł też zwinąć interes, ale nie zrobił tego. Podsunął mu do zdemaskowania konkurencyjny kanał przerzutowy w Przemyślu i zaproponował dość intratny deal. Michał miał łapać płotki, chroniąc grubą rybę. Oznaczało to stały przypływ gotówki, chociaż równocześnie „Wołk” trzymał Tomaszkiewicza jak w imadle i nie było mowy, aby to zmienić. Jednak była to sympatyczna niewola z naprawdę przyjemnymi urozmaiceniami.

Dla „Wołka” pracowało kilkanaście niezłych dziwek. I jedna z nich, Sonia Cycatka, w ramach miesięcznej premii umilała funkcjonariuszowi kwietniową noc z czwartku na piątek w gościnnym apartamencie Wołkońskiego. Tomaszkiewicz miał naturalnie świadomość, że jest podczas orgietki nagrywany, ale równocześnie wiedział, że i tak nie może wpaść głębiej w korupcyjne gówno. Rano dostąpił nawet zaszczytu spożycia śniadania z samym „ojcem chrzestnym”, doświadczając dobroczynnych skutków klina sączonego na kanapie w przeszklonej oranżerii z pięknym widokiem na zieleniące się wzgórza. Niestety sielski nastrój zmącił szczebiot komórki. Rzucił okiem na wyświetlacz. Kraków. Miejmy nadzieję, że nie przyjdzie im do głowy sprawdzać, gdzie się znajduję – pomyślał. Chciał wstać i wyjść na zewnątrz, ale „Wołk” gestem nakazał mu pozostanie na miejscu. Pod czujnym okiem mafiosa wysłuchał polecenia nakazującego spotkanie z tajemniczym Rosjaninem, raczej mitomanem niż terrorystą... – Za pół godziny na rynku – brzmiało polecenie. – Oczywiście, będę tam. – Coś nowego? – zapytał Sasza. – Robota. Będę musiał lecieć – starał się zbagatelizować swoje zadanie. – Ale tajemniczy! A cóż to za ważna sprawa cię wzywa? – Czujne oczy gangstera nieomal przyszpiliły go do kanapy. Tomaszkiewicz we własnej opinii uchodził za mistrza kłamstwa, skutecznie okłamywał rodzinę, swoje kobiety i zwierzchników. Jednak Wołkońskiego jakoś nie potrafił. Zbyt dobrze wiedział, że dla tego mężczyzny o posturze niedźwiedzia rozkazać kogoś zabić, to jak dla innego splunąć! Bez wahania opowiedział o czekającym go spotkaniu. – Idź – powiedział łaskawie boss. – I natychmiast zamelduj mi, co to za rewelacje. Oczywiście przed złożeniem meldunku w delegaturze.

– Oczywiście. – Jeśli ta informacja będzie coś warta, pomyślimy o premii. Teraz po rozmowie z Igorem nie zamierzał wykonać tego zobowiązania. Sprawa była gruba. Grubsza niż on mierzony razem z Wołkońskim. Dlatego miał zamiar bezzwłocznie przekazać wiadomość do centrali, a potem wystawić służbom „Wołka”, którego dossier było większe niż stąd do Krakowa. Sam postanowił prysnąć do brata mieszkającego w Irlandii. To, co zgromadził na czarną godzinę, powinno starczyć na rozkręcenie niezłego interesu. Niestety, „Wołk” okazał się czujniejszy, niż przypuszczał. Zadzwonił na drugą tajną komórkę Tomaszkiewicza, zanim ten zdążył połączyć się z Krakowem. – Czego się dowiedziałeś? – rzucił. Michał zdrętwiał. Coś jednak musiał odpowiedzieć, a więc pospiesznie zapewnił, że to, czego się dowiedział, w najmniejszym stopniu nie dotyczyło Wołka i jego interesów. Odpowiedź chyba nie zadowoliła bossa. Lekko poirytowany żądał dalszych szczegółów. – Przecież nie chcesz, żebyśmy się pogniewali? Nie chciał. Wjeżdżając do wystawnej rezydencji, obejrzał sobie czuwających w holu ochroniarzy gangstera. Bary i ponure twarze stanowiły ich wizytówkę, toteż nie życzył nikomu mieć z nimi do czynienia. Zwłaszcza sobie. – To naprawdę nas nie dotyczy. Ten Rykow to jakiś inżynier z Samary. Twierdzi, że ma informacje, jakoby coś było nie tak z naszym samolotem rządowym, który u nich remontowano. – Faktycznie to nie nasza działka. Co zamierzasz z tym zrobić? – Muszę zameldować w centrali i przekazać im faceta. – Oczywiście. Mam jednak prośbę, żebyś wstrzymał się z tym jakieś pół godziny. – Dlaczego? – wyrwało się Tomaszkiewiczowi. – Być może ten inżynier robi cię w konia. Wiem, że Kałmucy od kilku miesięcy chcą wejść na mój teren. Sprawdzę tylko, czy ten Rykow nie

pracuje dla nich, i zostawiam ci wolną rękę. – Pół godziny? – Nie więcej! Zjedz sobie przez ten czas lody! Powiedz „Włochowi”, że chcesz „Boską Kantylenę”, którą robi wyłącznie dla mnie.

20 i pół godziny przed... Rykow zasnął natychmiast po wyjściu funkcjonariusza i równie błyskawicznie się obudził. Przypominało to głębokie pogrążenie się w topieli i szybkie wypłynięcie na powierzchnię, aby zaczerpnąć powietrza. Obudzony, gwałtownie się poderwał. Nie pamiętał, co mu się śniło, ale czuł, że nic przyjemnego. Zerkając na zegarek, uzmysłowił sobie, że minęło zaledwie piętnaście minut od wyjścia rudego Polaka. Przyspieszone tętno bardzo szybko się wyrównało, a zaraz potem dopadł go głód. Zrozumiałe. Nie licząc chudego śniadania w samolocie z Kijowa, nie jadł od wielu godzin, a podwójna jajecznica zamówiona w barze na stacji benzynowej zapewne nienaruszona wróciła do kuchni. Niestety w lokalu kontaktowym nie znalazł niczego spożywczego, a czekanie na agenta ABW mogło przecież potrwać. Dzięki fotograficznej pamięci przypomniał sobie, że od frontu kamienicy znajdował się sklep spożywczy. Nic się nie stanie, jeśli skoczy po zakupy. Cały manewr zajmie mu najwyżej parę minut, a ryzyko, że wróg go zauważy, było minimalne. Szybko przemierzył korytarz pełen pajęczyn i z niemiłym zaskoczeniem zauważył, że krata prowadząca na klatkę schodową została ponownie zamknięta. Co u diabła? Funkcjonariusz obawiał się, że Igor mu ucieknie? Mógł go przynajmniej uprzedzić! Rykow wrócił na mansardę i tam natychmiast zorientował się, że deski w oknie też zostały wzmocnione stalowymi prętami. Został uwięziony? Dlaczego? Na wszelki wypadek? A może agent dostał takie polecenie z góry...? Oznaczało to złamanie reguł gry, toteż postanowił się ewakuować. Sprawdzając wytrzymałość kolejnych drzwi w korytarzu, natrafił

wreszcie na takie, w których skobel ustąpił po silnym kopnięciu. Wewnątrz znajdowała się graciarnia, ale okno było niezakratowane i w dodatku miało wybitą szybę. Bez żalu pozbył się nieporęcznej teczki, z którą nie rozstawał się od granicy, zabierając jedynie lornetkę oraz latarkę, po czym wypełznął na dach. Jak się okazało, następny budynek był zaledwie o kondygnację niższy, toteż zeskoczywszy mógł bez trudu dostać się na równoległą ulicę. Wolał jednak najpierw zorientować się, co się działo. Stanął schowany za kominem i sięgnął po lornetkę. Po młodym, pewnym siebie funkcjonariuszu nie było śladu. Uciekł, może tylko ukrył się, czekając na wsparcie? Poza tym Rykow nie zauważył nic podejrzanego. Mimo to postanowił chwilę poczekać. Dobrze zrobił. Po niecałych dziesięciu minutach zobaczył ciemnego dodge’a wolno wtaczającego się na ulicę Kapitulną. Wóz zatrzymał się dwie bramy dalej. Wyszło z niego tych samych dwóch rosłych facetów, którzy ścigali go od rana. Spokojni, sprawni fizycznie, wyprani ze zbędnych emocji. Ot, profesjonaliści! Igor nie wahał się ani chwili. Zostawiając na dogodniejszy czas analizę, czy Polak zdradził, co w wypadku funkcjonariusza żyjącego ponad stan było wysoce możliwe, czy też przeciek nastąpił w centrali, czy raczej w krakowskiej delegaturze, albo też przeciwnik posiadł umiejętność podsłuchiwania nawet zabezpieczonych połączeń – Rykow postanowił zmiatać co sił w nogach. Po dachach przedostał się na drugą stronę kwartału domów. Tam zauważył uchylony świetlik, przez który wślizgnął się na świeżo odmalowaną klatkę schodową. Z niej, starając się zachować spokój, wyszedł na ulicę noszącą nazwę Wałowej. Przeszło mu przez myśl, że gdyby działo się to w Ameryce, nazywałaby się Wall Street. * Lodowy puchar „Boska Kantylena”, przygotowany w ekspresowym tempie, smakował Tomaszkiewiczowi. Oficer rozluźnił się. Czekał na

przyzwolenie od Wołkońskiego, po którym i tak zamierzał zrealizować swój plan. Gangster nie miał dość długich rąk, żeby odnaleźć go za granicą. Zresztą kiedy centrala otrzyma komplet pieczołowicie zgromadzonych materiałów, Rusek znajdzie się w pierdlu. Być może gdyby Michał mniej koncentrował się na pucharze lodowym, zauważyłby nadjeżdżającego dodge’a. Ale skąd miał wiedzieć, jak naprawdę miały się sprawy? Jeszcze zanim zszedł na śniadanie (Sonia już się ulotniła), „Wołk” odebrał ważny telefon. „Proszę przekazać Sonii, że jej braciszek dostał gorączki” – powiedział bezosobowy głos mogący należeć zarówno do kobiety, jak i mężczyzny. Wołkoński nie zastanawiał się nad tą kwestią. Nie znał rozmówcy zwanego „Organizatorem”, ale wiedział, że nie może lekceważyć jego poleceń. Zresztą do tej pory zrealizował zaledwie trzy. I nigdy tego nie żałował. Mocodawcy jego mocodawców zapewniali ochronę jego legalnym i nielegalnym interesom, żądając w zamian drobnostki – zaledwie informacji z podległego mu terenu. Usłyszawszy hasło, natychmiast wyciągnął ze skrytki pod podłogą jedną z jednorazowych komórek na kartę używanych przy tego rodzaju okazjach i wybrał odpowiedni numer. „Organizator” odebrał i przekazał polecenie. Tym razem chodziło o faceta nazwiskiem Igor Rykow, z zawodu inżyniera, który właśnie prysnął na terytorium Polski. Sprawa miała najwyższy priorytet. W wypadku pojawienia się jakichkolwiek informacji na jego temat, „Wołk” bezzwłocznie miał się porozumieć z osobnikiem o pseudonimie „Stein”, co po niemiecku znaczyło mniej więcej to samo co po rosyjsku, czyli Stalin... Dlatego zaraz po wyjściu Tomaszkiewicza „Wołk” połączył się ze „Steinem”, powiadamiając go o rozmówcy polskiego oficera. Stein wydawał się bardzo uradowany informacją i stwierdził, że wkrótce przybędzie do Tarnowa. – Bezzwłocznie meldujcie o tym, czego się dowiecie! – zakończył rozmowę. Toteż kiedy tylko „Wołk” otrzymał informację o przesłuchaniu

Rykowa, zadzwonił ponownie. Ciekawe, że Steina w odróżnieniu od Wołkońskiego w ogóle nie interesowały szczegóły tego przesłuchania. Być może znał zasadę, że ciekawi żyją krócej? Chciał wiedzieć jedynie, gdzie przebywali agent i inżynier. Z zadowoleniem przyjął informacje o Rykowie uwięzionym na poddaszu oficyny przy Kapitulnej. – Nie oddalaj się od aparatu – polecił. – Wkrótce zadzwonię. Kwadrans później „Stein” zadzwonił raz jeszcze. „Wołk” miał nakazać Tomaszkiewiczowi powrót na poddasze i zniszczenie komórki. Natychmiast! – A ten inżynier? – Nie wasza sprawa. Mimo grubej skóry Wołkoński poczuł nieprzyjemny dreszcz. – Czy coś jest nie w porządku? – zapytał. – Ależ nie. Jest świetnie. I jesteśmy wam wdzięczni. Bardzo. * Z lodowej kompozycji pozostała resztka roztopionej brei na dnie pucharu, kiedy Tomaszkiewicz znów poczuł wibracje swej tajnej komórki. Na jawną z Krakowa dzwonili już dwa razy. Ale nie odbierał. Popatrzył na wyświetlacz – numer nieznany. Nacisnął przycisk i natychmiast poznał po głosie „Wołka”. Ten przekazał mu polecenie: – Masz wrócić do Rykowa! Szybko! Wkrótce dowiesz się, co robić dalej. Niedobrze – pomyślał Michał i powiedział gangsterowi: – Mam trudną sytuację. Centrala dzwoniła już dwa razy... Zupełnie nie wiem, co mam im zameldować. To, czego faktycznie się dowiedziałem, czy też twierdzić, że Rosjanin nie stawił się na spotkanie? Albo, że plótł wierutne brednie? – Nie biespakojsia, pareń! Instrukcje dostaniesz na miejscu. Jesteśmy bardzo zadowoleni z twojej roboty. W głosie Wołkońskiego niemal zaszeleściły pieniądze, toteż

podniecony agent nie zwrócił uwagi na liczbę mnogą użytą przez „Wołka”. Mafioso nie używał dotąd pluralis maiestatis. Michałowi rzecz jasna nie uśmiechało się wspinanie na strych, ale sprzeciwianie się sponsorom nie leżało w jego charakterze. Zresztą jak się powiedziało „A”... Dowie się, o co chodzi, możliwe że zainkasuje gratyfikację, a potem wróci do swego planu. Trochę zgrzał się, pokonując szybko strome schody, jednak widok otwartej kraty, którą wcześniej starannie zamknął, wzbudził w nim nagły chłód niepokoju. A jeśli Rykow uciekł? Było to mało prawdopodobne. Jednak w lokalu kontaktowym faktycznie Igora nie było. Zamiast niego czekało tam trzech facetów, przy których ludzie „Wołka” wyglądali jak ministranci. Ich szef, niższy od pozostałych o dobre pół głowy, ale zdecydowanie najbardziej władczy z całej trójki, podał mu rękę i kazał siadać. – Stein – przedstawił się. Całkiem dobrą polszczyzną zadawał krótkie pytania i żądał na nie równie krótkich, ale precyzyjnych odpowiedzi. Siła, która zeń emanowała, nieporównanie większa od tej, którą dysponował „Wołk”, sprawiała, że Tomaszkiewiczowi nawet do głowy nie przyszło coś taić czy mataczyć. Zorientował się, że jego Rosjanin jakimś sposobem uciekł z pułapki, i czuł, że była to jego wina. Powinien skuć inżyniera albo związać. Tylko jak wytłumaczyłby to potem swoim przełożonym? „Stein”, jeśli nawet był wściekły, w ogóle tego nie okazywał, zupełnie tak, jak gdyby był pewien, że dopadnięcie zbiega nie sprawi mu większych kłopotów. W odróżnieniu od Wołkońskiego nie interesowało go też, co Rykow mówił, bardziej co chciał zrobić i czego żądał w zamian za swoje informacje. Na koniec zapytał jedynie, co w delegaturze ABW wiedzą o rewelacjach Igora. Michał czuł, że powinien skłamać, powiedzieć, że w Krakowie już wiedzą o manipulacjach z samolotem... ale przestraszył się własnej odwagi. Wyznał więc: – Wiedzą tylko, że jakiś Rosjanin, którego nazwiska zresztą nie znają, chce nas ostrzec przed jakimś aktem terrorystycznym, ale nie mają

pojęcia, gdzie ani kiedy taki atak mógłby nastąpić. Przesłuchujący uśmiechnął się. – A ty dzieliłeś się z kimś wynikami swego przesłuchania? – Tylko z „Wołkiem”, ale to chyba jasne... – ...jak słońce! Dobrze się spisałeś! I nie przejmuj się, że koleś dał nogę. Daleko nam nie ucieknie. Tomaszkiewicz odczuł ulgę i zastanawiał się, czy wspomnieć o należnej mu gratyfikacji. Jednak „Stein” i tym razem go ubiegł. – Podziękujcie mu, chłopaki – rzekł. Charakter podziękowania porucznik pojął dopiero, kiedy było za późno, żeby cokolwiek zrobić. Kiedy dwaj Rosjanie, silni jak polarne niedźwiedzie, chwycili go pod ramiona i pociągnęli ku oknu. Wtedy zauważył to, co wcześniej uszło jego uwadze – ktoś usunął dechy i pozbył się kłódki od kraty zabezpieczającej otwór. Wszystko naraz ułożyło się w jedną całość. Jednakże paraliżujący strach pozbawił go jakiejkolwiek woli oporu. Popuścił w spodnie, a krzyczeć zaczął dopiero, gdy znalazł się na zewnątrz i przelatywał koło drugiego piętra. Krzyczał tylko przez chwilę. Lecące ciało natrafiło na metalowy trzepak, kręgosłup chrupnął jak zapałka. Jednak kiedy oprawcy zeszli na dół, Tomaszkiewicz jeszcze żył i, nie mogąc się poruszyć, cicho jęczał. „Stein” pochylił się nad nim i wprawnym ruchem przekręcił jego głowę o sto osiemdziesiąt stopni, co w sytuacji Michała można by nazwać prawdziwym aktem miłosierdzia. Potem cała trójka rozejrzała się czujnie dookoła. Okna wychodzące na studnię podwórza były pozamykane. Chyba nikt nie widział upadku funkcjonariusza. „Stein” kucnął i przeszukał trupa. Jego zainteresowanie wzbudziła wyłącznie komórka denata. Wyjął z niej kartę pamięci. Resztę rozdeptał butem. – Pozbądź się tego, Fiedia! – rzucił do wyższego ze swych podkomendnych. Potem pojedynczo opuścili podwórko. Idąc do samochodu, Fiodor

wrzucił zmasakrowany aparat Tomaszkiewicza do studzienki kanalizacyjnej. „Stein” tymczasem podszedł do ukrytego w plastikowej półkuli aparatu telefonicznego. W Polszy od pewnego czasu wandale już nie masakrowali automatów. Wszyscy mieli komórki. Wybrał numer miejscowej policji. – Nieszczęście – wychrypiał, perfekcyjnie udając głos staruszka. – Przy Kapitulnej ktoś wyrzucił człowieka z okna czerda... to znaczy trzeciego piętra i uciekł... Kto to zrobił? Nie wiem, proszę pana. Mężczyzna koło czterdziestki, wysoki, barczysty blondyn. Uciekając, klął po rosyjsku... Kto mówi? Przechodzień. Nie chcę mieć żadnych kłopotów. Odwiesił słuchawkę i ruszył w stronę zawracającego dodge’a, wsiadł jednak do niego dopiero na następnej ulicy. Oczy lśniły mu jak u wilka, który zwietrzył świeżą krew. – I co teraz zrobicie, towarzyszu inżynierze? – mruknął przez zęby. – Jak będziesz próbował oszukać przeznaczenie?

20 godzin przed... „Nie ulec panice!” – To zdanie dzwoniło w uszach Rykowa, gdy oddalał się od „bezpiecznego lokalu kontaktowego”. Z doświadczenia wiedział, że w podobnej sytuacji szansę mają tylko ludzie zachowujący zimną krew. Pamiętał przed laty pożar w zakładach w Samarze, gdzie produkowano Tupolewy Tu-154. Ogień strawił ćwierć fabryki. Uratowała go wtedy zimna krew Ławrynowicza... Teraz zdany był wyłącznie na siebie. I nie bardzo wiedział, co powinien zrobić. Zastanawiały go błyskawiczne działania zabójców i niewiarygodna łatwość, z jaką wpadali na jego trop. Kto ich informował, kto wspomagał? Jeśli w delegaturze małopolskiej krył się kret, telefonowanie tam ponowne mogło jedynie pogorszyć jego sytuację, a dzwonienie bezpośrednio do Warszawy...? Jeśli przeciwnik monitorował połączenia... Zastanawiał się, ile na jego temat przekazał do centrali Michał. O ile w ogóle cokolwiek przekazał. W każdym razie sprawy zaszły zbyt daleko, by salwować się ucieczką. Jego prześladowcy nie zostawili mu takiej możliwości. Mógł jedynie doprowadzić swoje działania do końca. Tylko jak? Istniało oczywiście sporo metod na podniesienie alarmu, włącznie z telefonami na lotnisko Okęcie i do telewizji. Można też było pokusić się o wpuszczenie informacji do sieci. To jednak uznał za ostateczność. Żeby ratować polską delegację, najpierw musiał uratować samego siebie. Niestety, jeśli trafnie przewidywał możliwy rozwój zdarzeń, czas, którym dysponował, kurczył się w zastraszającym tempie. Stosunkowo najbardziej racjonalne wydawało się wyruszenie do Warszawy. W stolicy mieszkała siostrzenica jego mamy, Marychna Lisiecka. Równocześnie porozumienie z tamtejszymi funkcjonariuszami

mogło być łatwiejsze niż z niezbyt rozgarniętymi prowincjuszami. A im dalej od wschodniej granicy, tym lepiej! Tylko jak miał dotrzeć do stolicy? Kolej czy komunikacja autobusowa mogły być pod obserwacją, nawet jeśli siły jego prześladowców były ograniczone. Wiele wskazywało, że prześladowcy dysponowali przynajmniej chwilowo tylko jedną ekipą. Trudniej natomiast przyszłoby skontrolować wszystkie wozy osobowe czy ciężarowe... Podobnie raczej niewykonalne byłoby obstawienie wszystkich dróg wychodzących z Tarnowa. Na ich miejscu uznałbym zachód za najbardziej prawdopodobny kierunek ucieczki i tam umieścił swoich ludzi – pomyślał. Zatem spróbuję udać się na północ! Pytanie jak? Wzdragał się przed kradzieżą samochodu, pozostawał więc autostop. Taksówką dojechał na stację benzynową przy północnym wylocie z miasta. Tam po paru nieudanych próbach kontaktu dogadał się wreszcie z kierowcą ogromnego tira na warszawskich numerach. – Jadę prościutko przez Kielce – wyjaśnił Igorowi. – Tyle tylko, że będę musiał na godzinkę zjechać do Dąbrowy Tarnowskiej do rodziny. Nie wiem, czy to panu pasuje?... – Aż tak bardzo się nie spieszę – rzekł Rykow. Kierowca był wielki jak naczepa jego samochodu. Być może w specyficznych sytuacjach mógł być niebezpieczny. Mimo że nie było specjalnie gorąco, prowadził wóz w samym podkoszulku, spod którego na jego masywne łapska wypływały fioletowo-zielonkawe węże tatuaży dowodzące burzliwej i niezbyt grzecznej przeszłości. Jednak Igor, sam nieułomek, zdecydowanie wolał takich siłaczy od niepoczytalnych nerwusów wagi koguciej. Ruszyli. Benedykt (dla kumpli Benek), bo takie imię nosił olbrzym, oświadczył, że chętnie przyjmuje pasażerów, zwłaszcza gdy droga długa, bo nie lubi gadać sam do siebie. Tym razem wiele się nie nagadał. Mimo że dysponował szerokim asortymentem kawałów dotyczących sfer erogennych, a także plotek z życia polskich celebrytów, już po

kilkunastu minutach zauważył, że jego zmęczony pasażer po prostu odpływa i zapada się w głąb fotela. W przypływie dobrego serca zaproponował miejsce na kozetce z tyłu szoferki. Jeszcze do niedawna sypiał tam na zmianę ze wspólnikiem, ale ostatnio wspólnik zdecydował się pracować u Niemca i Benek musiał jeździć sam. Specyficzny zapaszek dowodził, że niejedna tirówka została przytulona na tym dawno niepranym leżu, ale Igor nie wybrzydzał. Natychmiast zasnął, tak jakby wiedział, że na następną podobną okazję przyjdzie mu poczekać jeszcze długo. * Zabielska, z natury żywa, nie potrafiła nigdy zbyt długo bezczynnie usiedzieć na miejscu. Dlatego z nudów poprosiła o nagranie rozmowy z „terrorystą z Tarnowa”, jak określono telefonującego mężczyznę. Po pierwszym przesłuchaniu była pewna, że to nie żartowniś, po drugim uznała, że jest to człowiek zdesperowany, ale świadomy tego, co robi. Nie stawiał żadnych żądań i najwyraźniej dysponował wiedzą, która go przerażała. Zdobył skądś informację o terrorystycznym spisku? A może chodziło tylko o porachunki gangów? Krytyczna część jej umysłu podsuwała inną możliwość – ktoś testował ich czujność. Przy czym tym kimś mogli być swoi albo obcy... Usiłowała wyobrazić sobie rozmówcę. Niewątpliwie nie był to Polak, choć polszczyzną z charakterystyczną lwowską wymową posługiwał się całkiem nieźle. Co wiesz, kolego, i dlaczego nie chciałeś puścić farby przez telefon? – zastanawiała się, patrząc na fotografię mężczyzny idącego wokół rynku, którą przesłał ze swej komórki Tomaszkiewicz. Z jakiego powodu pragniesz negocjować osobiście? Chodzi o kasę?... Drzwi do jej pokoju otworzyły się gwałtownym szarpnięciem. W twarzy podkomisarza Malickiego nie było ani kropli krwi. – Chodź do szefa! – wybełkotał. – Natychmiast! – Ale co się stało?

– Co się stało?! Najwyraźniej ten „terrorysta z Tarnowa” zamordował Michała Tomaszkiewicza!

18 godzin przed... Trudno powiedzieć, dlaczego Igor się obudził, przecież spokojnie przespał wizytę kierowcy u rodziny, a także moment, w którym z podporządkowanej drogi wtarabanił się traktor, który mimo trąbienia przez dłuższą chwilę posuwał się środkiem jezdni. Nie dotarł do niego również krótki dialog Benka z tirówką na skraju zagajnika koło Pacanowa. Dziewczyna – typ bałkański – była bardzo chętna do współpracy, jednak kierowca nie mógł skorzystać z jej usług ze względu na pasażera. Skąd więc owo nagłe przebudzenie? Być może sprawiło je samochodowe radio, które po kilku słowach spikera kierowca najpierw pogłośnił, a następnie równie szybko ściszył. Rykow znajdował się jeszcze na granicy snu i jawy, ale komunikat, który zabrzmiał w głośniczku, z pewnością nie był sennym zwidem. Poszukiwano cudzoziemca, podejrzanego o zabójstwo w Tarnowie funkcjonariusza na służbie, porucznika Michała T. Padało imię, którym posługiwał się poszukiwany – „Igor” – i podawano również rysopis potencjalnego mordercy – wysoki, postawny blondyn, z charakterystyczną blizną na czole... Na moment Rykowowi, który definitywnie się obudził, zrobiło się żal biednego, głupiego funkcjonariusza, który zginął zapewne z powodu własnej głupoty albo przez chciwość, jednak równocześnie zaprzątał go poważniejszy problem. Jego własny. Komunikat dowodził, że poza komandem zabójców będącym jakimś odpowiednikiem dawnego SMIERSZ-u, ścigała go jeszcze cała polska policja. Co gorsza, z faktu szybkiego ściszenia radia mógł wywnioskować, że Benek już skumał, kogo wiezie. I pewnie teraz zdrowo główkował, co począć z tym fantem.

Tylko spokojnie... Igor zmusił się do odczekania jeszcze parunastu minut, udając drzemkę, dopiero potem chrapnął mocniej i wstał... Wcześniej wymacał za fotelem kierowcy solidny kawałek metalowej rurki i wsunął ją w rękaw. – Obudził się pan? – zapytał kierowca. – Jak widać, i chętnie bym się odpryskał – mruknął, ziewając i trąc oczy. – Doskonały pomysł. Ja też. Wysiedli. W głowie Igora walczyły dwie przeciwstawne koncepcje. Uciekać w krzaki albo spróbować przejąć kontrolę nad samochodem. Właściwie, biorąc ze sobą rurkę, postawił na to drugie rozwiązanie. Chcąc dostać się do Warszawy, musiał mieć jakiś środek lokomocji. Kiedy obaj zajęli się rozporkami i wyglądało, że ta czynność zaabsorbowała kierowcę bez reszty, zaatakował. Niestety Benek przewidział taką sytuację i był na nią przygotowany. Zablokował cios tak zdecydowanie, że Igor na moment stracił czucie w prawej ręce. Wprawdzie zdołał uderzyć lewą, jednak jego cios miał niewielkie szanse, by znokautować tę prawdziwą górę mięsa. Wyglądało, że tirowiec nawet nie odczuł uderzenia, które normalnego człowieka powinno posłać do szpitala. Błyskawicznie wystrzelił swoim prostym. Gdyby było więcej czasu, Benek opowiedziałby Ruskowi o swojej młodości boksera i technice walki udoskonalonej w trakcie pobytu w paru zakładach karnych. W starciu z tym przeciwnikiem umiejętności wyniesione z klubu sportowego kompletnie Igora zawiodły. Rykow poczuł i usłyszał, jak pęka jego chrząstka nosowa, i zalany krwią runął na ziemię. Kierowca dżentelmeńsko pozwolił mu wstać, po czym zadał kolejną serię ciosów. Chyba aż od czasu naparzanek na lwowskim podwórku Igor nie oberwał takiego manta. Mógł tylko podziękować Bogu, że Benek nie chciał go zabić, a jedynie udzielić mu porządnej nauczki. – Głupio zrobiłeś, synuś! – rzekł do leżącego Rykowa, uznając, że lekcja dobiegła końca. – Ja bym cię „psom” nie sprzedał, a tak będziesz

musiał zapierdalać na piechotę! To mówiąc, wsiadł do szoferki i odjechał. Igor leżał na ziemi jeszcze dłuższą chwilę, zastanawiając się, czy uda mu się wstać. Był cały poobijany i zakrwawiony jak prosię, które uciekło z rzeźni. Jego garnitur stracił rękaw. Jako potencjalny autostopowicz nie miał większych szans, by na jego widok zatrzymał się ktoś poza kierowcą radiowozu. Zrezygnował więc z wędrowania poboczem i skręcił w jakąś piaszczystą boczną drogę. * Nadkomisarz Kamilla Zabielska znalazła się na feralnym podwórku niecałe dwie godziny po tym, jak zginął jej kolega. Aby tam dotrzeć, musiała najpierw przekonać swego szefa, żeby to właśnie jej przydzielił sprawę, przynajmniej zanim na miejscu zjawi się specjalna grupa z Warszawy, co w wypadku śmierci funkcjonariusza podczas akcji było naturalną procedurą. – Czynnik czasu jest decydujący – tłumaczyła. – A wiesz, że mam do tego nosa. Potem mogę działać w zespole, a na razie chcę się rozejrzeć i zabezpieczyć ślady. Szef jak to on chwilę kręcił nosem, ale po rozmowie z Warszawą, gdzie nadinspektor Liwski poparł kandydaturę Zabielskiej, rzekł z westchnieniem: – W porządku. Weź to! Tylko nie bądź zbyt aktywna i wstrzymaj się ze zbyt daleko idącymi wnioskami! Do Tarnowa dojechała w rekordowym tempie. Nie przejmowała się przepisami drogowymi. Jechała z włączonym kogutem policyjnym. Jeszcze z Krakowa zadzwoniła do szefostwa drogówki, informując o swym rajdzie i serdecznie radząc, aby się do niej nie przypieprzali. Na podwórku przy Kapitulnej już dawno nie było ciała zabitego funkcjonariusza, rozeszli się nawet gapie. Jeden osowiały policjant pilnował wejścia do oficyny i był zdumiony, czego pani z Krakowa może

jeszcze szukać. Było jasne, że Rusek wypchnął Tomaszkiewicza przez okno i uciekł, toteż wszelkie siły należało skierować na pościg, zamiast tracić czas na oględziny ponurego zakątka. Szczęśliwym trafem Michał zauważył Igora wystarczająco wcześnie, by cyknąć mu fotkę z komórki i jeszcze przed rozmową wysłać do Krakowa. Po wejściu na mansardę zauważyła, że jej tarnowskim kolegom udało się zadeptać wszelkie ewentualne ślady, nie przegapiła jednak stosu desek wcześniej zapewne zasłaniających okno, a także ukręconej kłódki służącej do zamykania okiennej kraty. Mówiło to sporo o przeszłości lokalu i dramatach, które mogły się w nim rozgrywać. Podeszła do okna, wychyliła się. Otwór był dosyć wąski, zatem przypadkowe wypadnięcie raczej nie wchodziło w grę, ale... Tomaszkiewicz był wysportowanym byczkiem i trudno było sobie wyobrazić, że dałby się łatwo wypchnąć jednemu człowiekowi. Może wcześniej został ogłuszony? A może tajemniczy Igor miał wspólnika? Podłoga była gruntownie zadeptana, ale nie zauważyła żadnych śladów walki, ani kropelki krwi czy świeżych zarysowań desek mogących świadczyć, że wleczono tu kogoś ciężkiego po podłodze. Wróciła na korytarz i szybko zorientowała się, że policjanci przegapili fakt, iż jedne z sąsiednich drzwi zostały dość brutalnie wyłamane. W potoku światła dostrzegła ślady na kurzu pokrywającym podłogę pozostawione przez jedną osobę, prowadzące do szeroko otwartego okna. A więc tędy uciekł sprawca? – pomyślała. Tylko dlaczego nie skorzystał ze schodów?... Zrobiła zdjęcie i zmierzyła odstępy między śladami. I bez tego było dla niej jasne, że ktoś, kto udał się w stronę okna, do ułomków nie należał. W pomieszczeniu znalazła dość elegancką teczkę, zupełnie niepasującą do zapuszczonej graciarni, wepchniętą do szafki z rupieciami. W teczce – udanej rosyjskiej podróbce Gucciego – obok pidżamy, swetra, zmiany bielizny, dwóch par skarpetek oraz saszetki z przyborami do mycia i golenia, znalazła pełen poprawek i przekreśleń napisany po rosyjsku tekst referatu o dość skomplikowanym tytule, z którego dla osoby

średnio obeznanej z technicznym żargonem wynikało, że chodzi o jakieś urządzenia hydrauliczne. Referat w nagłówku miał nazwisko prelegenta – inżyniera Igora Rykowa. W bocznej kieszeni znalazła też niewykorzystany bilet lotniczy relacji Moskwa – Samara wystawiony przed trzema dniami na to samo nazwisko. Ponieważ rozmiar pidżamy, a także jasne włosy na grzebieniu wskazywały, że poszukiwany Rosjanin i Igor Rykow to ta sama osoba, pozostawało do wyjaśnienia, dlaczego rosły inżynier od spraw lotniczych zamiast na wschód skierował się na zachód? Jaką drogą dotarł do Tarnowa i czym zawinił mu podrzędny funkcjonariusz ABW, że potraktował go tak bezlitośnie? Z miejsca zbrodni pojechała na Komisariat Policji Tarnów-Centrum. Zajmujący się sprawą major Ratajczak nie krył niezadowolenia, że jakaś baba z Krakowa wtyka nos w nieswoje sprawy. – Rozpoczęliśmy pościg za tym Igorem. Komunikaty o tym są nadawane przez radio od ponad godziny – poinformował. – Znacie jego nazwisko? – zapytała. – Pracujemy nad tym. Zebraliśmy odciski palców na miejscu zbrodni i, mając od was zdjęcie, zwróciliśmy się o pomoc do kolegów zza granicy o sprawdzenie w bazach danych... – zaczął mówić, ale zadowolona mina zaraz mu zrzedła, kiedy pani nadkomisarz pokazała mu teczkę Rosjanina i podała dane prawdopodobnego sprawcy. Teraz sytuacja się zmieniła. Na jej żądanie błyskawicznie pojawił się funkcjonariusz, który pierwszy przybył na miejsce zbrodni i odnalazł ciało. Zapytany o okoliczności przybycia, policjant wspomniał o anonimowym telefonie z ulicznego automatu. – To był jakiś staruszek – dodał. – Niestety nie przedstawił się. – Rozumiem, że go nie znaleźliście...? A macie może jakichś innych świadków tego zdarzenia? Ratajczak i jego podkomendny rozłożyli ręce. – Zastukaliśmy do wszystkich okolicznych mieszkań, ale nikt nic nie widział i nie słyszał. W dodatku głos żadnego ze staruszków z sąsiedztwa nie pasuje do nagrania.

– Macie nagranie? – Nagrywamy wszystkie zgłoszenia. Odtworzyli je. Zabielska nie miała wątpliwości, że ktoś udawał starca, ale nie był zawodowym aktorem. W dodatku wymsknęło mu się jedno słowo niepasujące do dobrej, ale najwyraźniej wyuczonej polszczyzny. Słowo, właściwie pół słowa brzmiało „czerd”... jak czerdag – ukraińskie określenie strychu. Robiło się coraz ciekawiej. Tymczasem po rozesłaniu nazwiska i fotografii Rykowa na przejścia graniczne już po kwadransie nadeszła informacja z Medyki. O godzinie 9.55 mężczyzna legitymujący się paszportem Federacji Rosyjskiej na nazwisko Igor Rykow przekroczył granicę Polski. – Jaki miał samochód? – zapytała pogranicznika Zabielska. Ten na szczęście okazał się dość spostrzegawczy. – Przechodził pieszo. I co ciekawe, poza elegancką teczką nie miał żadnego bagażu. Poprosiła o informacje o wszelkich odbiegających od normy zdarzeniach na trasie Medyka – Tarnów z ostatnich sześciu godzin. Jedyna ciekawsza informacja dotyczyła niewypału, który samoczynnie eksplodował w kartoflisku nieopodal stacji benzynowej przy wjeździe do Tarnowa... – Jedziemy tam! – zdecydowała.

17 i pół godziny przed... Po przejściu kilkuset metrów boczną drogą Rykow szczęśliwie napotkał jakąś rzeczułkę, w której umył twarz. Schłodził swój zdefasonowany nos i sprał częściowo krew z koszuli. Nadal jednak trudno było uznać go za osobnika wzbudzającego zaufanie, którego każdy chętnie zabrałby do samochodu. Tymczasem za kolejnym zakrętem drogi zobaczył samochód z podniesioną maską, spod której unosiły się kłęby pary. Wokół wozu kręciły się dość bezradnie dwie zakonnice. – Czy mógłbym w czymś pomoc? – powiedział, podchodząc. Kobiety były tak zdenerwowane, że w ogóle nie zwróciły uwagi na jego powierzchowność. Dość nieskładnie tłumaczyły, że zlekceważyły wskazania czujnika temperatury i zatrzymały się dopiero, kiedy chłodnica zaczęła kipieć. – Otworzyłam maskę, odkręciłam korek od chłodnicy i jak na mnie nie buchnie...! – opowiadała z ekspresją młodsza z siostrzyczek, nawet niebrzydka. – Prawdopodobnie poszedł termostat – oświadczył, z trudem tłumiąc uśmiech. – Może też być coś z alternatorem. – I co teraz możemy zrobić? – Po pierwsze, odczekać, aż samochód trochę ostygnie, potem dolać wody do chłodnicy... – Tylko skąd wziąć wodę? – Rzeczka jest paręset metrów stąd. Jeśli siostry mają jakieś naczynie, chętnie się tym zajmę... Miały. Dwie puste butelki po mineralnej. Wrócił z wodą w dziesięć minut. Nalał. Zakręcił chłodnicę, potem za zgodą zakonnic zajął miejsce przy kierownicy.

– Daleko mamy jechać? – zapytał. – Do klasztoru jest około trzydziestu kilometrów, ale po drodze mamy odwiedzić księdza Kazimierza w Kamiennej. – Przy takim dystansie będzie pewien dyskomfort – powiedział. – Musimy otworzyć wszystkie okna i dać ogrzewanie na pełny regulator. – Po co? – Żeby samochód ponownie nie zmienił się w parowóz! Jazda z zakonnicami mimo żaru panującego w samochodzie przebiegła bez problemów. Radio nastawione było na stację, która puszczała jedynie modlitwy, toteż siostry nie mogły nic wiedzieć o ogłoszonym pościgu. W dodatku w prostocie ducha zaakceptowały wersję, że Igor został pobity i wyrzucony z pędzącego samochodu przez nieuczciwego wspólnika. – Jacy ludzie potrafią być bezbożni i niegodziwi! – westchnęła starsza z sióstr imieniem Amelia. – Na szczęście dla mnie skończyło się jedynie utratą rękawa. – Bo z pewnością Pan Bóg czuwał nad panem! – stwierdziła z pełnym przekonaniem młodsza siostra Imelda. – Skoro siostry tak uważają – zgodził się uprzejmie. Po czym zadał im pytanie, które nurtowało go od dość dawna. Dlaczego mimo nieustannego czuwania Pana Boga dochodzi na świecie do tylu niegodziwości, tak jakby Stwórca nie istniał? – Bóg dał ludziom wolną wolę, a ci robią z niej użytek wedle swego uznania – odparła siostra Amelia. Już po paru kilometrach Rykow zorientował się, że podróż w bogobojnym towarzystwie nie przybliża go do Warszawy, choć z całą pewnością oddala od miejsca, w którym policja i zabójcy mogliby go szukać, gdyby kierowca Benek mimo swych zapewnień zawiadomił jednak odpowiednie władze. * Wbrew nastrojom tarnowskich policjantów, dla których wszystko

wydawało się dość proste, sprawa Tomaszkiewicza stanowiła dla Zabielskiej łamigłówkę. Wersja, że telefon do Krakowa i opowieści o środkach wybuchowych miały na celu zwabienie Tomaszkiewicza w zasadzkę, nie bardzo ją przekonywała. A gdyby na spotkanie z Rykowem wysłano innego funkcjonariusza? Ponadto jeśli w wyrzucaniu przez okno Rosjaninowi ktoś pomagał, to gdzie podział się ten drugi? Na pewno nie przechodzili razem przez zakurzony pokój. A kim był osobnik podający się za staruszka, któremu najwyraźniej zależało na szybkim wykryciu zbrodni i skierowaniu pościgu za Rykowem? Przecież gdyby nie ów telefon, ciało funkcjonariusza mogło poleżeć pośród śmieci nawet kilka dni... I kim był ów Rykow? Pod warunkiem, że jego personalia były autentyczne... Wysłano odpowiednie zapytanie do Rosji, ale Kamilla z doświadczenia wiedziała, że na informacje z FSB czeka się długo, a często nie przychodzą w ogóle. Wizyta na stacji benzynowej nie rozjaśniła sytuacji. Przeciwnie, jeszcze bardziej ją skomplikowała. Miejsce wybuchu rzekomego niewypału o zaskakująco niewielkiej sile rażenia zostało kompletnie zadeptane, a jednak Kamilli udało się odnaleźć kawałek detonatora. Nie było to urządzenie domowej roboty, raczej część profesjonalnego zapalnika sterowanego falą radiową. To oczywiście wykluczało wersję samoczynnej detonacji jakiegoś pocisku z drugiej wojny światowej. Nadkomisarz wsunęła znalezisko do plastikowej torebki, polecając miejscowym zbadanie go w laboratorium. Później zażądała przesiania ziemi z okolicy wybuchu. Popatrzyli na nią jak na idiotkę, ale Ratajczak kiwnięciem głową autoryzował jej fanaberie. Jeszcze ciekawszy wynik dało obejrzenie materiału filmowego z kamer zamontowanych na stacji. Głównie obejmowały przestrzeń wokół dystrybutorów, ale jedna rejestrowała również wejście do restauracji. Ruch tego poranka nie był wielki, toteż dość szybko zidentyfikowano czwórkę gości z granatowego seata, którzy na pół godziny przed detonacją weszli do środka. Młode małżeństwo, niebrzydka małolata i małomówny, zwalisty mężczyzna odpowiadający rysopisowi Igora

Rykowa. Kelnerka zapamiętała tę grupkę tym lepiej, że jeden z konsumentów, Rosjanin, zamówił jajecznicę, po czym, zanim mu ją podano, ku zaskoczeniu reszty towarzystwa tajemniczo się ulotnił. Nagrania z kamer pokazywały, jak Rykow opuszcza swoje miejsce, znika za rogiem, kierując się w stronę niewidocznego parkingu, a następnie zaledwie po paru minutach pojawia się ponownie, czujnie rozglądając się dookoła siebie. Co ciekawe, nie wraca już do restauracji, tylko wskakuje na pakę ciężarówki firmy handlującej złomem. Przestraszył się czegoś i uciekł? Czy miało to jakiś związek z krótkim wyjściem dwóch postawnych byczków do restauracji? Kamilla znalazła ich jeszcze na innych nagraniach – byli niewątpliwie pasażerami terenowego dodge’a, który zajechał na parking, a następnie po parunastu minutach opuścił teren stacji bez tankowania... Zwolniła przesuw. Zauważyła, że w samochodzie było trzech pasażerów. Do restauracji zajrzało dwóch. Gdzie podziewał się trzeci? Czekał w wozie? Niestety żadna z kamer nie obejmowała parkingu. Nie udało się również ustalić numerów rejestracyjnych samochodu. Tablica była gruntownie zachlapana błotem. Czytelna była jedynie literka „U” wskazująca na ukraińską rejestrację. Ciekawe, skąd wzięło się to błoto, skoro od paru dni po obu stronach granicy nie padało? I jaki wóz w takim stanie przepuszczono przez granicę? Poleciła obdzwonić okoliczne przejścia i ustalić, do kogo mógł należeć ten samochód. Dodge nie był w tych stronach szczególnie popularną marką... Zabielska obejrzała jeszcze odjazd pozostałej trójki konsumentów, widać było, że kręcą się w poszukiwaniu czwartego pasażera. Mężczyzna zajrzał do toalety, małolata do sklepu... Detonacja w kartoflisku rozpoznawalna po drżeniu wszystkich kamer nastąpiła dokładnie trzy minuty po ich odjeździe. Dziwne, bardzo dziwne. Czyżby próbowano wysadzić inżyniera Rykowa razem z przypadkowymi podróżnymi, a ten przejrzał grę przeciwnika? To by dowodziło, że ma do czynienia z profesjonalistą.

Dalsze jej spekulacje przerwał Ratajczak. – Mamy kolejnego trupa! – powiedział, nie kryjąc emocji w głosie. – Godzinę temu we własnej posiadłości zginął Andriej Wołkoński! – Major nie wiedział, czy Kamilli mówiło coś to nazwisko, uzupełnił więc: – Szerzej znany był jako „Wołk”. Ukrainiec z polskim obywatelstwem uważany za szefa miejscowej mafii.

16 i pół godziny przed... Wioska, która nagle pojawiła się za zakrętem drogi, w pierwszej chwili przypomniała Igorowi tę na Kaukazie, do której ewakuowano go bezpośrednio po przymusowym lądowaniu na ściernisku. Dopiero zbliżywszy się, pojął, iż odniósł mylne wrażenie. W świętokrzyskim przysiółku domy były murowane, a nie drewniane. Nie było tam też żadnych ruin, a całość wręcz tchnęła spokojem, o który tam, na ziemi doświadczonej wojną, było bardzo trudno. Podobne były za to rozmiary osady, ot kilka chałup rozsianych wokół drogi, sklep i nieproporcjonalnie duży kościół wskazujący, że kiedyś wieś musiała być większa, ale nie poszczęściło się jej w historii. Dzięki wskazówkom siostrzyczek wyminął dwie dziury w jezdni, uniknął spotkania ze zdradliwym krawężnikiem i dojechał wprost pod plebanię. Zaraz na ganku pojawiło się dwóch mężczyzn w czerni – zażywny ksiądz tytułowany przez siostrzyczki ojcem Kazimierzem, który powitał go serdecznie, i organista – chudy jak tyka jegomość o wyglądzie osobnika wiecznie chorego na żołądek, zdecydowanie mniej wylewny. Zakonnice wychwalały Igora pod niebiosa, mówiąc o pomocy, jakiej im udzielił, a zarazem wspominając, jakie go spotkało nieszczęście w związku z kłótnią z brutalnym wspólnikiem. Przynajmniej nie musiał jeszcze raz kłamać, choć postanowił, gdy tylko zostanie z proboszczem na osobności, powiedzieć mu całą prawdę (jak na spowiedzi!). Wiedział, jaką potęgę stanowi w Polsce Kościół i miał nadzieję, że przynajmniej ta instytucja, zwłaszcza na szczeblu lokalnym, uniknęła spenetrowania przez obce służby. Ojciec Kazimierz mógłby umożliwić mu kontakt z lokalnym biskupem, a ten ułatwić dostęp do hierarchów w

Warszawie. Przekazałby im swe ostrzeżenie, a oni z pewnością wiedzieliby, co robić. Jednak chwilowo nie było sposobności na taką pogawędkę. Grupą weszli na plebanię, natychmiast uaktywniła się gospodyni, pulchna jejmość na pierwszy rzut oka wykonana z samej dobrotliwości. Pewnym dysonansem były jej oczy. Igor poznał już wielu ludzi, jednak w spojrzeniu pani Agaty kryło się coś tajemniczego, coś, co dotąd widywał jedynie na niektórych obrazach przedstawiających mistyków. Jednak kiedy uśmiechnęła się życzliwie, wrażenie minęło. Gospodyni błyskawicznie postarała się o czwarte nakrycie, a wcześniej wskazała gościowi drogę do łazienki. Kiedy przepuszczała go w drzwiach w dość wąskim przejściu, otarła się o niego całym ciałem. Nie było w tym niczego erotycznego, ale Rykow poczuł falę ciepła rozchodzącą się po całym ciele. – Niech Agata ze swej łaski znajdzie czystą koszulę i jakąś porządną marynarkę, która będzie pasować na naszego gościa – polecił duchowny. – Z magazynu dla ubogich? – Nie, z mojej garderoby! Proboszcz był wprawdzie niższy od Igora, ale dość rozłożysty, toteż jedna z marynarek pasowała na Rykowa jak ulał. W trakcie przymierzania zakonnice przeszły do jadalni, ale organista nie opuszczał księdza ani na metr i przypatrywał się gościowi z wyraźną wrogością, tak jakby ten zamierzał wygryźć go ze stanowiska. Nie minęło dziesięć minut, a w czwórkę zasiedli do obiadu, który widać był przygotowany znacznie wcześniej. Sama atmosfera domu sprawiła, że Igor poczuł się lepiej, tak dobrze, jakby mordobicia w wykonaniu pana Benka w ogóle nie było. * Rezydencja Wołkońskiego, wzniesiona w stylu, który lud polski nazywał „gargamelem”, znajdowała się spory kawał za miastem i pewnie

dlatego oprócz trzech wozów policji i karetki nie zastali tam tłumu gapiów, zwykle towarzyszącego podobnym incydentom. Kamilla i oficjalnie prowadzący śledztwo Ratajczak weszli głównym wejściem przez ganek i niezwykle okazały hol, w którym dostrzegli szlochającą babinę, ani chybi gosposię. – Gdzie trup? – Ratajczak zwrócił się do miejscowego funkcjonariusza. – W salonie. Śmierć „Wołka” tylko w pierwszej chwili wyglądała na samobójstwo. Lufa sztucera tkwiła w miejscu, w którym kiedyś znajdowały się usta denata, a paluch bosej stopy w kabłąku cyngla. Kamilla nie była patologiem, ale krótki ogląd ofiary pozwolił jej zdemaskować mistyfikację. Wprawdzie przód twarzy był kompletnie zmasakrowany, dostrzegła jednak aż dwa otwory wylotowe – jeden niewielki po strzale prawdopodobnie z broni małokalibrowej i ten drugi, efekt użycia naboju na grubego zwierza, który był sprawcą odstrzelenia znacznej części czaszki denata. – Zabito go i próbowano upozorować samobójstwo – mruknęła do siebie. Jednocześnie zwróciła uwagę na strój. Mafioso spotkał się ze śmiercią w drogim jasnym garniturze, tak jakby zdecydował się na samobójstwo w samym środku drugiego śniadania, zapewne z udziałem jakichś szacownych gości. Jednak resztek takiego posiłku nigdzie nie znaleźli. Zwłoki zastała gosposia Lesia, która właśnie wróciła ze sklepu. Pan wysłał ją po większe zapasy piwa, bo spodziewał się gości. – Nie było mnie raptem trzy kwadranse – twierdziła. Czy miała powód kłamać? Zabielskiej wydawała się dość szczera, zwłaszcza kiedy potwierdziła ranną bytność Tomaszkiewicza. – Taki młody, ryżawy, bardzo grzeczny – opisywała funkcjonariusza. – Chyba tu nocował. – Na jakiej podstawie pani tak sądzi? – Było mnóstwo sprzątania po nocnej zabawie i brudy po sypialniach... Kamilla nie wnikała, jakie konkretnie brudy ma na myśli kobieta,

zapytała natomiast o ewentualny list samobójczy. – Nie znalazłam niczego takiego. Zresztą pan pisał wyłącznie na laptopie, a tego nigdzie nie ma. – A spotkała pani może kogoś po drodze do tego sklepu? – Nikogo. Szłam ścieżką na skróty. Z dalszych wypowiedzi Lesi wynikało, że zaginął również pies rottweiler, który nigdy nie opuszczał swego pana, a także dwaj ochroniarze, Wasia i Stiopa, przebywający w rezydencji przez okrągłą dobę. W garażu brakowało dwóch motorów marki Yamaha, którymi posługiwali się szczególnie w niedzielę, konwojując swego pana do cerkwi. Ratajczak snuł przypuszczenia, że boss pokłócił się ze swymi podkomendnymi, a ci go po prostu stuknęli i dali nogę. Taką wersję uprawdopodobniał otwarty i pusty sejf w sypialni. Kamilla na razie nie polemizowała, chociaż miała na ten temat własne zdanie. Ratajczak wypytywał Lesię o rysopisy pochodzących z Ukrainy ochroniarzy. Ta odpowiadała nader chętnie, wzdychając co pewien czas: – Co ja teraz zrobię? Co ja zrobię? Później wygadała się jeszcze, że nie była to pierwsza wizyta agenta Tomaszkiewicza. Wedle niej „grzeczny, ryżawy” bywał tu przynajmniej raz w miesiącu. Agent ABW zajmujący się przestępczością gospodarczą na comiesięcznych odprawach u lokalnego mafiosa – co za kraj! – pomyślała z goryczą Kamilla. Tymczasem Ratajczak ochoczo rozwijał własną interpretację zdarzeń. Jego zdaniem „Wołk” wszedł w układ z Michałem Tomaszkiewiczem. Mafioso z jakiegoś powodu gotów był wsypać swoich mocodawców. Ci zorientowali się i wysłali egzekutora z zagranicy, zaopatrzywszy go w papiery nieszkodliwego inżynierka. Jeśli idzie o ochroniarzy – najwyraźniej złożono im propozycję nie do odrzucenia zmiany pana, a ci jako ludzie rozsądni ją przyjęli. Zabielskiej sprawa wydawała się o wiele bardziej skomplikowana.

Inżynier z Samary nie bardzo pasował jej do wizerunku bezlitosnego zabójcy, w dodatku sam zachowywał się, jakby był ścigany. Równie niejasna była rola trzech pasażerów terenowego dodge’a. Nie wiadomo było też, skąd miałby się pojawić ów samochód. Nie odnotowano, by taki wóz w ostatnim czasie przekraczał granicę. Naturalnie, mógł przedostać się jakimś lewym przejściem albo, co bardziej prawdopodobne, został przetransportowany wewnątrz któregoś z tirów. Na przykład w tych ze środkami spożywczymi, które były pobieżnie kontrolowane i odprawiane w pierwszej kolejności. Intuicja Kamilli podpowiadała jej, że trafiła na coś niezwykle ważnego, jednak aby pokusić się o wnioski, brakowało jej mnóstwa elementów. Pierwsze ekspertyzy balistyczne oraz patologiczne mogła mieć dopiero w poniedziałek. Sam Rykow wedle zapewnień centrali, chociaż w przeszłości parę razy odwiedzał Polskę, nigdy nie był obiektem zainteresowania ABW. Pozostawało czekać na dalszy rozwój wydarzeń. Funkcjonariusze przy wszystkich zjazdach z autostrady A4 otrzymali potwierdzenie wypatrywania starego granatowego seata i dodge’a z ukraińską rejestracją, gdyby za nim podążał. A cała armia „krawężników” z drogówki dostała rysopis Igora z poleceniem meldowania, jeśli tylko ktoś taki zostanie zauważony.

15 i pół godziny przed... Obiad wydawał się nie mieć końca, Rykow musiał jednak przyznać, że trudno byłoby zarzucić cokolwiek zarówno jadłospisowi, jak i poziomowi rozmowy. Ksiądz jak na prowincjonalnego proboszcza był wielkim erudytą spragnionym intelektualnego wkładu w ekumeniczny dialog, zasypywał więc Igora dziesiątkami kwestii dotyczących Wielkiej Schizmy Wschodniej i przeszkód w osiągnięciu jedności w Duchu Świętym. Inżynier z Samary, słabo praktykujący członek Kościoła Prawosławnego, był marnym partnerem do takiego dialogu, wszelako poczciwemu gospodarzowi wydawało się to w niczym nie przeszkadzać. Zakonnice taktownie nie włączały się w rozmowę. Jednym z niewielu fragmentów biesiady, w których Rosjanin mógł wypowiedzieć się szerzej, była opowieść o doświadczeniach z drugiej wojny czeczeńskiej, która wyraźnie wzruszyła przysłuchujące się rozmowie zakonnice. Księdza jednak bardziej od wojennego dramatu interesowały powody renesansu islamu na terenach byłego Związku Sowieckiego. Wiara muzułmanów wydawało się, że została wykorzeniona przez rządy ateistycznego komunizmu, natomiast obecnie była wykorzystywana przez obie strony konfliktu. Igor, mimo interesującej wymiany zdań, nie potrafił oderwać wzroku od tarczy wielkiego zegara wiszącego na ścianie, który w mniemaniu Rosjanina poruszał się co najmniej dwa razy szybciej niż powinien. Rykow heroicznie dotrwał do deseru, do którego pleban zaproponował domową nalewkę. Nie uszedł jego uwagi fakt, że organista, niezaproszony do wspólnego stołu, co najmniej dwukrotnie usiłował wywołać proboszcza z jadalni, ale za każdym razem był odprawiany przez duchownego machnięciem ręki niczym namolna mucha.

– Później, Wacusiu, później! Korzystając z momentu, kiedy gospodyni wnosiła ciasta na stół, Rykow pochylił się w stronę proboszcza. – Przepraszam, ale czy moglibyśmy porozmawiać na osobności? – zapytał, patrząc księdzu prosto w oczy. – Teraz? – Jeśli można... Zależy mi na czasie. Ksiądz wstał, dając znać zakonnicom, aby pozostały na swoich miejscach, i zaprowadził Rykowa do gabinetu, gdzie obok szafy bibliotecznej znajdował się wielki portret Papieża Polaka i kilim z Matką Boską Ostrobramską. – O co chodzi, synu? – zapytał z przyzwyczajenia, rozglądając się za stułą. – Wersja moich przypadków, którą przedstawiłem siostrom, nie do końca jest prawdziwa. Podobnie jak informacje na mój temat, o których bębnią w mediach i które zapewne wkrótce do księdza dotrą... – Nie wiem, o czym mówisz... – Potrzebuję pomocy księdza, ponieważ zagrożone jest nie tylko moje życie... Urwał, jego wzrok pobiegł za okno, gdzie na drodze ukazała się pędząca policyjna furgonetka. Zauważył, że ksiądz, który poszedł za jego wzrokiem, był nie mniej zaskoczony od niego. Pojazd zahamował kilkadziesiąt metrów od domu, wyskoczyła z niego czwórka funkcjonariuszy i w sposób podpatrzony z filmów szpiegowskich, rozdzieliwszy się na dwie grupki, zaczęła okrążać plebanię. Różne pomysły przelatywały przez głowę Rykowa. Mógł posłużyć się gośćmi księdza jako zakładnikami albo spróbować kolejno rozbroić wsiowych policjantów, jednak to jeszcze bardziej podważyłoby jego wiarygodność. Odsunął się od okna. – Proszę, niech ksiądz wyjdzie do nich i powie, że chcę się poddać, nie jestem uzbrojony.

– Ale przecież chciałeś mi coś ważnego powiedzieć...? – Powiem o tym policji. Nie będę mieszać w to księdza. To niebezpieczna sprawa. Ojciec Kazimierz dobrze wypełnił funkcję negocjatora i trzy minuty potem Rykow wyszedł na ganek z rękami uniesionymi do góry, zastanawiając się tylko, czy gliniarze nie zechcą strzelać. Nie strzelali. Choć trochę frajdy mieli. Energicznie obalili inżyniera na ziemię, skuli mu ręce na plecach, kopnęli parokrotnie. Skatowaliby zapewne znacznie bardziej, ale powstrzymał ich głos duszpasterza, który szparko ruszył w ich kierunku: – Panowie, tak nie można, ten człowiek nie stawia oporu! – Jaki człowiek! Ten bydlak zabił jednego z naszych! – zawołał dowódca patrolu, podkomisarz Maciąg. – To jedynie podejrzenie! – odszczeknął się Igor. – Pozwólcie mi z nim chwilę pogadać. – Ksiądz nie mógł zapomnieć o przerwanej rozmowie. – Wykluczone! Mamy natychmiast przewieźć go do delegatury ABW w Kielcach. – Ta opcja mi odpowiada – Rykow uprzedził ewentualne protesty księdza. – Tylko rozkujcie mnie na chwilę, żebym oddał proboszczowi marynarkę. – Zachowaj ją, synu, i niech Bóg ci wybaczy. Uniósł rękę, aby przeżegnać go znakiem krzyża, i wtedy dobiegły go słowa aresztowanego. – Proszę pomodlić się za mnie, a zwłaszcza za waszą ojczyznę. Policjanci podnieśli Rykowa i poprowadzili go do samochodu, żegnani triumfalnym spojrzeniem organisty. Ksiądz udawał, że tego nie dostrzega, ale już w duchu postanowił, że przy najbliższej okazji rozejrzy się za nowym pracownikiem. Nie cierpiał kapusiów. W stołowym natknął się na Agatę. Gospodyni, która nie wyszła z nimi na ganek, dziwnie pobladła. Księdzu Kazimierzowi nie podobała się ta

bladość, znał Agatę od paru ładnych lat i cenił jej zdolności profetyczne. Inni pokpiwali z nawiedzonej wdowy. Przynajmniej do czasu aż w lecie nie wskazała miejsca, w którym Jóźwicki zakopał swoją teściową. – Stało się coś? – zapytał, zmierzając do karafki z wiśniówką. Gosposia usunęła ją zwinnie, wiedząc dobrze o początkach cukrzycy ojca Kazimierza. – Widział ją ksiądz? – Kogo? – Damę w czerni. – Co Agata opowiada? Jaką damę? – Śmierć! – z trudem przeszło jej to słowo przez gardło. – Początkowo szła przodem, a gdy wsiedli do samochodu, popędziła za nimi. – Jak to popędziła? – Nie wiem jak. Unosiła się niczym na koniu albo motorze. Pomodli się ksiądz ze mną? – To akurat nie zaszkodzi. * Po drodze z daczy Wołkońskiego, do której ściągnęła już ekipa techników dochodzeniowych, Zabielska wraz z Rajewskim postanowili zajrzeć do mieszkania Michała Tomaszkiewicza. Z zewnątrz dwupokojowy lokal na drugim piętrze nowego osiedla nie wyróżniał się niczym szczególnym – opuszczone żaluzje w oknach doskonale chroniły jego prywatność, drzwi prezentowały się skromnie... Dopiero wewnątrz przeżyli szok. Znając wynagrodzenie oficera, trudno było wyobrazić sobie, że całe wyposażenie pochodziło z pensji – kino domowe, wieża hi-fi, nowoczesny komplet mebli, dywany... W łazience z luksusowym jacuzzi pachniało drogą wodą kolońską. Inna sprawa, że Kamilli ta woń kojarzyła się bardziej z ewidentnym zapachem korupcji. Wyglądało na to, że oficer ABW zupełnie nie obawiał się ani złodziei, ani resortowej kontroli

wewnętrznej. Kupki polskich pieniędzy i obcej waluty leżały spokojnie w szufladzie biurka, elegancko spięte aptecznymi recepturkami. – Trudno o lepszą symbiozę interesów publicznych z prywatnymi – skomentowała Zabielska. Jej tarnowski kolega milczał zakłopotany. Doskonale zdawał sobie sprawę, że również dla miejscowej policji zaczną się ciężkie dni. W kuchni napiła się wody. Kranówka smakowała jej nieszczególnie, ale od mniej więcej godziny czuła narastający ból głowy. Diabli nadali. Na okres było za wcześnie. Może coś z ciśnieniem...? Nic to, wytrzymam! Kamilla założyła gumowe rękawiczki i dokonała pobieżnej rewizji. Być może Tomaszkiewicz uważał się za sprytnego, ale trudno było podzielać jego opinię. Co prawda, w szufladach czy bieliźniarce trudno było znaleźć inne obciążające dowody, jednak wystarczyło podważyć listwę i wysunąć jedną deskę boazerii, aby wejść w posiadanie książki rachunków obrazującej całokształt owocnych kontaktów Tomaszkiewicza z Wołkońskim. Wpłat dokonywano systematycznie, a z dodatkowych rubryk wynikało, że część brudnych pieniędzy szła dalej. Trzydzieści procent dla kogoś o kryptonimie „Krak” i dwadzieścia procent dla oznaczonego jako „Tarn”. Nie trzeba było być Herculesem Poirot, by zorientować się, że Tomaszkiewicz opłacał się komuś z Krakowa i z Tarnowa. Do tego dochodziła płyta CD z danymi i karty pamięci z telefonu... Zabielska postanowiła, że gdy tylko skończy ze sprawą inżyniera z Samary, z wielkim zapałem zajmie się kwestią aresztowania skorumpowanych wspólników. Na wszelki wypadek wyciągnęła swój aparat fotograficzny i obfotografowała kartki z książki rachunkowej. Doskonale wiedziała, jak często w Polsce dowody rzeczowe lubią znikać w tajemniczy sposób w trakcie śledztwa... Kątem oka obserwowała Ratajczaka. Był smutny i nieco zakłopotany, ale nie przestraszony. Może nie brał udziału w tym procederze? Skądinąd potwierdzało to wersję gangsterskich porachunków, których w jego mniemaniu motywem były pieniądze – główny powód większości zbrodni świata.

Kamilla chętnie pobuszowałaby dłużej w mieszkaniu skorumpowanego kolegi, ale zadzwonił Malicki. – Mam na linii Opole – meldował. – Przy zjeździe z A4 udało się zatrzymać seata państwa Galińskich, tego małżeństwa, które podwoziło Rykowa... – Zeznali coś ciekawego? – Nic szczególnego. Igora Rykowa nie znali wcześniej, po prostu zabrali autostopowicza z granicy. Zrobił na nich sympatyczne wrażenie, choć zauważyli, że jest raczej zamknięty w sobie. Trzecia pasażerka, Wandzia z Przemyśla, nazwisko nieznane, dojechała z nimi do Krakowa, skąd zamierzała złapać okazję do Warszawy. Galiński twierdził, że z całą pewnością dziewczyna wcześniej nie znała się z Rosjaninem, który chyba jej się spodobał. W każdym razie bardzo przejęła się jego zniknięciem. – A Galiński? – Był jedynie zdziwiony. Zeznał, że na stacji w Przemyślu pasażer zapłacił kartą za pełny bak benzyny, a w tej restauracji pod Tarnowem zamówił podwójną jajecznicę, po czym wyszedł, chyba do toalety, i już się nie pojawił. – To wiem, a jak oni to zinterpretowali? – Galińska uważa, że coś nagle musiało go zdenerwować. – Coś w ich rozmowie? – Na pewno nie. – Nie zwróciła uwagi, czy Rosjanin kogoś nie zobaczył? – Jeśli nawet tak, to oni tego nie dostrzegli. Nasi ludzie wzięli od nich adresy, telefony i pozwolili jechać dalej... – Całkiem słusznie. – Jak chcesz, prześlę ci zapis tego przesłuchania. A tobie jak tam idzie...? Podobno są nowe trupy? Nie zamierzała szczegółowo opowiadać o swoich wątpliwościach i hipotezach, a już szczególnie Malickiemu. Poprzestała więc na rzuceniu kilku banalnych informacji, zresztą po kilku zdaniach jej krakowski kolega sam przerwał rozmowę. – Czekaj! Mamy coś nowego. Zadzwonię za chwilę.

Chwila okazała się długimi dziesięcioma minutami, a do rozmowy włączył się sam szef Kamilli. Jego głos wskazywał, że zdarzyło się coś ważnego. Faktycznie. Z Kielc spłynął właśnie meldunek o ustaleniu miejsca pobytu Rykowa. – Gdzie jest? – nie mogła powstrzymać się z pytaniem Zabielska. – Na plebanii w wiosce Kamienna w sercu Wyżyny Świętokrzyskiej. – Wiadomo, co tam robi? – dopytywała się pani nadkomisarz. – Według doniesienia miejscowego organisty patrioty, który usłyszał apel o „niebezpiecznym osobniku” w radio, podejrzany spożył obiad z miejscowym księdzem proboszczem. – To pewne, że to Rykow? – Rysopis się zgadza, podobnie imię, które podał podczas powitania. Rosjanin był mocno poturbowany i wyraźnie unikał głównej drogi. Miejscowi gliniarze bardzo się przejęli tym zgłoszeniem i niezwłocznie posłali tam patrol, który akurat znajdował się w pobliskiej wsi. – Mam nadzieję, że nie będą próbować go aresztować, tylko zaczekają na naszych antyterrorystów. – Zabielska poczuła nagły wzrost adrenaliny we krwi. Z drugiej strony dobiegł ją śmieszek zwierzchnika. – Spokojnie, Kamo! Jak się okazało, nie było takiej potrzeby. Sam się im poddał, nie miał ze sobą żadnej broni i w ogóle nie stawiał oporu. Kamilla przełknęła ślinę. Jej podejrzenia potwierdzały się. Rykow nie mógł być mordercą Tomaszkiewicza. Najemny zabójca, który dopiero co sprzątnął funkcjonariusza ABW, tak ochoczo nie powędrowałby za kratki. – Co z nim zrobią? – zapytała jeszcze. – Aktualnie przewożą go do delegatury w Kielcach. Tam przejmie go grupa wysłana z Warszawy. – Pojadę tam – bardziej oświadczyła niż zaproponowała Zabielska. – To moja sprawa. – Nie mogę ci zabronić. Ale teraz całość i tak przejmie centrala i twój idol Liwski... Ratajczak, który przysłuchiwał się rozmowie, tylko wzruszył

ramionami. Brać dobrowolnie dodatkową pracę tuż przed weekendem? Skąd tyle zaciętości w pięknych kobietach, kiedy tylko dostaną broń i mundur?

15 godzin przed... Mimo krwi płynącej z rozbitej wargi Igor z trudem hamował uśmiech ulgi. Udało się! Jest bezpieczny. Za chwilę jego ucieczka się skończy, a że otrzymał przy okazji drobny łomot? W porównaniu z tym, jak oberwał od kierowcy tira Benka, były to drobne pieszczoty. Policjanci byli młodzi i niezwykle podnieceni akcją. Bardzo chętnie od razu przesłuchaliby Rykowa, ale, po pierwsze, dostali polecenie, aby go jedynie odtransportować, a po drugie, sam zatrzymany nie palił się do rozmowy. W ogóle to był dziwny facet. Normalnie zatrzymani bandyci rżną głupa, usiłują przekonać władze, że to pomyłka, że złapali niewłaściwego człowieka, a ten nic. Zachowywał się, jakby był zadowolony, że go zgarnęli. Dał się potulnie zaprowadzić do radiowozu, dwóch policjantów usiadło razem z nim z tyłu, pozostałych dwóch wsiadło do szoferki. Widząc jego nadzwyczajną spolegliwość, podkomisarz Maciąg zlitował się nad nim i pozwolił na skucie rąk z przodu. – Tylko nie próbuj żadnych numerów! – uprzedził. – Bo i bez tego ręka mnie swędzi... – Nie mam zamiaru sprawiać wam trudności – odparł uprzejmie Rykow i równie grzecznie zapytał: – Jak długo będziemy jechać do Kielc? – Jak dobrze pójdzie, z pół godziny – odparł dowódca patrolu. – A jak źle? – Czterdzieści pięć minut! Nie pytał o ewentualność „bardzo złą”, która mogła oznaczać, że nigdy do Kielc nie dojadą. Z jakiegoś powodu policjanci nie skierowali się na główną drogę, przy której wcześniej Benek poturbował Igora, tylko

posuwali się krętymi traktami pośród lasów, pól i wiosek. Może w ten sposób było po prostu krócej? Pełny żołądek i księża wiśniówka sprawiły, że znowu zachciało mu się spać. Jego myśli zwolniły. Wprawdzie został aresztowany i skuty, ale przynajmniej był bezpieczny. Zresztą nie tylko on, także wszyscy, których życie zależało od tego, czy posiadane przez niego informacje trafią o właściwym czasie do odpowiednich ludzi. Wkrótce zachrapał. Sny miał przecudowne – biegał z Ziną po zielonej, kwietnej łące wśród śmiechu dzieci, których jednak nie widział. Czyżbym był w raju? – marzył. Faktycznie nie znajdował się zbyt daleko. I nie chodziło bynajmniej o świętokrzyską jaskinię Raj. Obudził się nagle, kiedy twarz Ziny wykrzywił grymas. Jej brzoskwiniowa skóra spłynęła niczym woskowa maska, ujawniając parszywe oblicze śmierci. Co do cholery?! Otworzył oczy. Towarzyszący mu gliniarze również spali, siedząc z rozdziawionymi ustami. Radiowóz posuwał się dość szybko prostym odcinkiem leśnej drogi. Nigdzie nie było innych pojazdów, tylko daleko w tyle widać było przez tylne okienko mały, cienki przecinek mknący za nimi wśród zielonych ścian. Przecinek szybko rósł i wkrótce zmienił się we współczesnego centaura – mężczyznę w kasku i ciemnej skórze pędzącego na motocyklu. – Ale wariat! – usłyszał głos kierowcy, który musiał dostrzec motocyklistę w bocznym lusterku. – Widzi policję, a grzeje jakieś sto pięćdziesiąt kilometrów na godzinę! – Może wie, że mamy ważniejsze sprawy na głowie – mruknął siedzący obok Maciąg. Igor znowu poczuł znajome ssanie w dołku. Zdążył prawie zapomnieć

o ścigających go zabójcach, ale teraz... – Powinniśmy się zatrzymać – powiedział. Zignorowali go. – Stańcie! – krzyknął głośniej. – Aresztant, milczeć! – huknął Maciąg. – Wysikasz się na posterunku! Tymczasem motocyklista zrównał się z nimi i zaczął gestykulować żywo jak ktoś, kto pragnie przekazać informacje, na przykład o przebitym kole czy braku zapalonych świateł. Kierowca opuścił szybę. Inni też przypatrywali się z ciekawością. – Nie rób tego! – jęknął Igor. Nikt nie zamierzał go słuchać, a najbardziej mężczyzna w czarnej kurtce. Podjechał jeszcze bliżej, tak że oba pojazdy nieomal ocierały się o siebie, po czym wrzuciwszy zwinnym ruchem coś do szoferki, dodał gazu. – To granat! – ryknął Maciąg, próbując odblokować drzwi. – Hamuj! Szofer próbował wykonać komendę, ale spanikowany w pierwszej chwili zamiast hamulca nacisnął gaz. Funkcjonariusze z tyłu dopiero budzili się i nie pojmowali jeszcze, co się dzieje. Rykow zrobił jedyne, co mógł uczynić w tej sytuacji, padł na podłogę i przylgnął do niej całym ciałem. Eksplozja zdewastowała cały przód samochodu, szarpnięcie wyrzuciło wóz z drogi. Jedno dachowanie, drugie... W trakcie koziołkowania odpadł dach, a ciała pasażerów wyfrunęły jak pchełki z pudełka. Rykow, na którego runęli bezwładni funkcjonariusze, modlił się, aby tylko nie trafić na drzewo. Wszystko trwało zaledwie sekundy, choć jak na zwolnionym filmie wydawało się trwać wieki. Nagle piekielne wirowanie się skończyło, zapadła cisza, w której pobrzmiewały czyjeś jęki. Igor, który ani na chwilę nie stracił przytomności, poczuł, że leży na wznak w podmokłym rowie. Chyba nie doznał żadnego poważnego urazu. Poruszył kończynami i z zadowoleniem stwierdził, że zachował czucie zarówno w rękach, jak i nogach. Krew, która go zbryzgała, nie należała do niego. W dodatku w

trakcie koziołkowania pękły kajdanki spinające mu przeguby. Nad głową widział błękitne niebo prześwitujące między koronami drzew. Naprawdę miał po raz kolejny wielkie szczęście!... Rozległ się warkot motoru. Sprawca katastrofy powracał na miejsce zbrodni popatrzeć na swoje dzieło. Popatrzeć, a w razie potrzeby poprawić. Inżynier zdawał sobie sprawę, że w starciu z potężnym, dobrze uzbrojonym zabójcą nie ma wielkich szans. Pozostało mu jedynie udawać trupa. Wyszczerzył zęby i nieruchomo wlepił oczy w przestrzeń. Mógł jedynie modlić się w duchu i wierzyć, że zabójca najpierw sprawdzi, czy ofiara żyje, a dopiero później postanowi ją dobić. Egzekutor zdjął kask, zsiadł z motoru i ruszył w stronę Igora. Już po chwili inżynier zobaczył jego cień, a potężna stopa znalazła się tuż obok jego twarzy. Czuł, że morderca przygląda mu się badawczo. I w tym momencie jeden z rannych policjantów jęknął... Napastnik, który akurat przenosił ciężar z jednej nogi na drugą, odwrócił głowę. To wystarczyło. Igor błyskawicznie chwycił i przekręcił jego stopę, skręcając mu kostkę. Nikt, nawet zawodowy zabójca nie jest w stanie wytrzymać takiego bólu. Zaskoczony egzekutor runął na ziemię. W odróżnieniu od niego Igor mógł przewidzieć kolejny ruch, toteż kantem dłoni zdruzgotał mu krtań, a potem złamał kark. Z ust zabójcy bluznęła krew. Rykow wstał i dopiero teraz zorientował się, że drżą mu nogi i ma kłopoty z zachowaniem równowagi. Wiedział jednak, iż nie może pozwolić sobie ani na chwilę odpoczynku. Potykając się, dotarł do wraku radiowozu, wokół którego rozlewała się coraz szersza kałuża benzyny. Kierowca i Maciąg ewidentnie nie żyli.

Dwaj pozostali policjanci leżeli nieprzytomni, ale oddychali. Puls był wyczuwalny... Jeśli prędko otrzymają pomoc, przeżyją. Odciągnął obu na bok, natomiast zwłoki rosyjskiego mordercy wepchnął do środka zrujnowanego samochodu. Wcześniej zdarł z niego skórzaną kurtkę, zakładając na trupa marynarkę otrzymaną od księdza. Pozostawił w niej swój portfel, zachowując jedynie paszport, pieniądze i jedną z kart kredytowych. W ostatniej chwili przypomniał sobie o kajdankach. Znalazł kluczyk u Maciąga i nałożył rozerwane „obrączki” nieżywemu zabójcy. Przy okazji postanowił zamienić się na zegarki. Nie zapomniał rzecz jasna o zabraniu pistoletu, który umieścił z tyłu za paskiem spodni i zasłonił kurtką. Jednocześnie cały czas z trudem powstrzymywał się przed torsjami. Teraz pozostało już tylko zaświecić zapalniczkę skonfiskowaną oprychowi i cisnąć ją w kałużę paliwa. Minutę później w zdobycznej kurtce i kasku na głowie siedział już na motocyklu. Zastanawiał się, jak wezwać pogotowie dla rannych funkcjonariuszy. Na szczęście problem rozwiązał się sam. Trzy minuty później minęły go dwa wozy podążające z naprzeciwka. Z pewnością pasażerowie zrobią to za niego. On sam, jeśli nic się nie wydarzy, miał szanse za trzy godziny dotrzeć do Warszawy. * „Proszę pomodlić się za mnie, a zwłaszcza za waszą ojczyznę” – zdanie powtórzone przez księdza spotęgowało niepokój Kamilli. Początkowo, gnając śladem Rykowa, zamierzała pojechać prosto do Kielc, ale doszła do wniosku, że po drodze dobrze będzie zajrzeć na plebanię ojca Kazimierza w Kamiennej. Przy okazji postanowiła poprosić o jakieś proszki na ból głowy. Z każdą chwilą odczuwała rosnącą migrenę. – Nie wyglądał na mordercę – opowiadał kapłan, charakteryzując

Igora. – Wielki, silny, ale z jakąś taką wewnętrzną delikatnością w sobie. Pomógł w potrzebie siostrom i chciał chyba przekazać mi coś ważnego, ale przeszkodziło mu pojawienie się policjantów. Dziwna sprawa, ale odniosłem wrażenie, że oczekiwał ich przybycia i gdy się zjawili, nie wyglądał na specjalnie przerażonego. Opisane reakcje Rykowa były ważniejsze od wrażenia, jakie wywarł na proboszczu. Pani nadkomisarz poznała w swym życiu wielu zdeterminowanych morderców mogących z pozoru uchodzić za łagodne baranki. Czy Rykow mógł się do nich zaliczać? Obejrzała przyniesioną przez panią Agatę marynarkę z urwanym rękawem. Nic ekskluzywnego, solidny produkt rosyjskiego przemysłu. Starannie przetrząsnęła kieszenie. Z bocznych wyleciały jakieś kopiejki, w górnej znalazła drobną monetę egipską, przechowywaną być może na szczęście, a w wewnętrznej natrafiła na fotografię, która być może wypadła właścicielowi z portfela. Przedstawiała zdjęcie młodej urodziwej dziewczyny o ogromnych sarnich oczach, pięknej cerze i wydatnych ustach. – „Igorowi – Zina” – przeczytała wraz z dopiskiem „Irkuck 2009”. Z jakiegoś powodu obywatel z Samary przechowywał zdjęcie krasawicy z Syberii. Ratajczak prawdopodobnie uznałby ją za kolejny cel dla zawodowego zabójcy, Kamilla była prawie pewna, że to miłość inżyniera. Trzeba będzie przesłać to Rosjanom. Może ustalą tożsamość dziewczyny... – pomyślała. Postanowiła jednak zrobić to dopiero po rozmowie z Rykowem. – Dać pani jakąś torbę na te łachy? – zapytała gospodyni. – Chętnie. – Nie wiedzieć czemu Zabielska, odczuwająca do ludzi sporą rezerwę, w towarzystwie pani Agaty czuła się niezwykle dobrze. Nawet ból głowy ustąpił samoczynnie, tak więc zapomniała nawet poprosić o pastylki. Tylko dlaczego gospodyni wpatrywała się w nią z taką intensywnością? – Pogryzł panią kot? – zapytała naraz pani Agata. Nadkomisarz roześmiała się.

– Jakiś czas temu, ale myślałam, że nie zostały już żadne ślady. – Koty są fałszywe – kontynuowała starsza pani, jakby nie zależało jej na odpowiedzi. – Ale ludzie bywają fałszywi jeszcze bardziej, zwłaszcza jeśli się ma do nich za duże zaufanie. Sentencja dobra jak każda inna. Zabielska wzruszyła ramionami. Pożegnała się z księdzem i poszła do samochodu. Zanim wyruszyła w dalszą drogę, znów zadzwonił jej telefon. Z Warszawy. Dzwonił sam nadinspektor Liwski. Zabielska odbierając, poczuła nagłe ukłucie niepokoju. – Gdzie jesteś? – rzucił oficer. Zameldowała, że opuszcza plebanię. – Porobił się okropny pasztet – powiedział Liwski.

14 i pół godziny przed... Pierwsze dwa kwadranse Rykow był jak w transie. Pędził z wykorzystaniem pełnej mocy silnika, biorąc przykład z poprzedniego użytkownika motocykla. Zwolnił dopiero po wyjechaniu na główną drogę. Musiał zwolnić. Dobroczynne działanie adrenaliny się skończyło i dopadł go ból. Ból tak silny, że musiał się zatrzymać. Atakował z różnych stron ciała – od stłuczonego kolana, rozharatanego uda i pękniętego żebra (a może dwóch?). Zaraz do kompletu dołączyła głowa. – Czyżbym miał wstrząs mózgu? Najgorsze, że ból nieustannie narastał, a Igor wiedział, że jeśli mu ulegnie, to przepadnie. Oczywiście treningi w sztukach walki sprawiły, że był o wiele bardziej wytrzymały niż przeciętny mężczyzna w jego wieku, ale mimo to daleko było mu do herosów z komiksów. Zagryzając zęby z bólu, ogromnym wysiłkiem przejechał jeszcze parę kilometrów i znalazł jakąś aptekę. Ryzykował, że go rozpoznają, na szczęście poza farmaceutką, która z pewnością nie oglądała telewizji w czasie pracy, w środku nie było nikogo. Kask i kurtka zakrywały liczne kontuzje. Igor kupił najmocniejsze dostępne środki przeciwbólowe i zażył potrójną dawkę. Najchętniej zwinąłby się gdzieś w kłębek i spróbował zasnąć. Wiedział, że nie może sobie na to pozwolić. Żeby tylko dostać się do Warszawy! Jeśli dotrze do swojej kuzynki, ona postawi go na nogi. Jakby nie było, Marychna to farmaceutka. Na ławce obok apteki odczekał jakieś dziesięć minut. Ból ustępował, ale bardzo niechętnie. Musiało mu wystarczyć, że chociaż odrobinę zmalał. Pojękując, wgramolił się na siodełko, zapalił i włączył się do ruchu. Obwodnicą minął Kielce.

Nagle z kieszeni kurtki odezwał się cichy dźwięk. Potem drugi, głośniejszy. Coś takiego! Zjechał na pobocze, kręcąc ze zdziwienia głową. Jak to się stało, że przeoczył komórkę zabójcy? Co prawda, ta była nie większa od pendrive’a i ukryta w wewnętrznej kieszonce, ale przecież powinien ją wymacać. Nie znał tego modelu. Aparat nie posiadał klawiatury, jedynie przycisk umożliwiający włączenie i wyłączenie. Jednak Rykow domyślił się, że numer można było wybierać za pomocą głosu. Co miał począć? Telefon dobre pół minuty wibrował w jego rękach. Najwyraźniej szef egzekutora usiłował się dowiedzieć, jak powiodła się akcja. Nie zamierzał ułatwiać mu zadania, a tym bardziej zdradzać miejsca swego pobytu. Choć aparat mógł mu się przydać, równocześnie z całą pewnością ułatwiał namierzenie, toteż pozbył się go, ciskając na przyczepę traktora podążającego w przeciwną stronę niż on. Potem kontynuował jazdę w kierunku Warszawy. Nie ryzykował jednak najprostszej drogi, łatwej do kontrolowania przez prześladowców. Wybrał szlak biegnący bliżej Wisły, dłuższy i bardziej kręty, ale z pewnością bezpieczniejszy. Wróg był potężny, ale z pewnością nie miał wystarczających środków na obsadzenie wszystkich dróg w Polsce. Gdyby jeszcze uwierzono, że nie żyje. Pod tym względem nie miał złudzeń. Mistyfikacja mogła się powieść na tyle, żeby Polacy stwierdzili jego śmierć. Aby rozpoznać, kto naprawdę zginął w spalonym radiowozie, potrzebowali czasu i szczegółowych badań, których z pewnością nikt nie przeprowadzi w trakcie weekendu. Ponieważ nic nie wiedzieli o zamachowcu na motorze, liczba ofiar będzie się zgadzać. Założą więc, że nie żyje. To raczej spowoduje, że zrezygnują z obławy, a przynajmniej osłabią jej intensywność. Niestety nie mógł oszukać Rosjan. Zwłaszcza utrata łączności z zabójcą była dla nich oczywistym sygnałem, co się stało. Pocieszał się jedynie, że ograniczył możliwość namierzenia. To, że tak łatwo go dopadli, dowodziło, że monitorowali łączność

polskiej policji. Jeśli jednak Polacy zrezygnowaliby z pościgu, to może ich możliwości też by radykalnie zmalały?... To wydatnie zwiększało prawdopodobieństwo dotarcia do Warszawy. Tyle że nadal nie miał pomysłu, co dalej robić, kiedy już tam się znajdzie... Jeszcze raz dzwonić do ABW? Po incydencie na świętokrzyskiej drodze Igor Rykow zarówno żywy, jak i martwy, musiał być dla polskich władz absolutnie niewiarygodny. Wątpliwe nawet, czy gdyby oddał się dobrowolnie w ich ręce, wysłuchaliby jego zeznań. Zresztą, czy by zdążył? Prześladowcy, ścigając go, dowiedli, że nie tylko posiadają doskonałe, błyskawicznie otrzymywane informacje, ale również, iż mogą dopaść go wszędzie. Nawet w policyjnym areszcie. A może tam nawet łatwiej. Pewnie zanim pojawiliby się kompetentni śledczy z centrali, „inżyniermorderca” powiesiłby się w celi w miejscu absolutnie niewidocznym dla obserwujących go kamer. * Nadkomisarz Zabielska w ekspresowym tempie dotarła na miejsce wypadku, kosztem zaledwie jednego przejechanego kota i dwóch kur, przy czym losu tej drugiej nie była do końca pewna. – Jatka, po prostu jatka! – powitał ją komisarz Doleszuk z kieleckiej policji, prowadząc Kamillę na miejsce wypadku. Właściwie, biorąc pod uwagę rozmiary nieszczęścia, należało mówić o katastrofie. Okolica była dość odludna, cały niewielki ruch skierowano objazdami, a mimo to wokół obszaru odgrodzonego żółtą taśmą zgromadziło się sporo gapiów. W powietrzu unosił się swąd spalenizny, w którym dominował mdlący zapach ludzkiego mięsa. Kamilla przeszła pod taśmą, którą elegancko uniósł przed nią komisarz, i skierowała się prosto w stronę miejsca zdarzenia. Pojawienie się eleganckiej, przystojnej kobiety wywołało żywe komentarze gapiów, choć powszechnie sądzono, że jest to żona lub kochanka którejś z

obecnych tu osób, a w najlepszym przypadku „prokuratorka”. Zabielska nie przepadała za służbowym uniformem. Kiedy była ubrana po cywilnemu, nikt nigdy nie brał jej za policjantkę, i to niekiedy bardzo się przydawało. – Pani robota się skończyła, nasza dopiero zaczyna! – kontynuował Doleszuk, tłumacząc, że dwóch ciężko rannych funkcjonariuszy zabrano już do szpitala, natomiast zwłoki trójki ofiar czekają na przyjazd całej ekipy. – Dlaczego pan sądzi, że nie mam tutaj nic do roboty? – usiłowała zapanować nad irytacją w głosie. – Pani ścigany nie żyje, za to my będziemy mieli kupę roboty. Nie zamierzała polemizować z tą opinią, choć nawet jeśli Rykow nie żył, pozostało mnóstwo rzeczy do wyjaśnienia. Nie wierzyła w przypadki. Znała zbyt wiele historii śledztw, które prokuratura umarzała z podobnego powodu, mimo że szeregowi policjanci uważali, że przeciwnie – należy rozszerzać zakres śledczego postępowania. – Macie wstępną hipotezę, co się właściwie stało? – zapytała, przystając w miejscu, w którym na asfalcie widać było ślady gwałtownego hamowania. Kawałki radiowozu ukazywały ślad dalszej destrukcji. – Zderzenie! – odparł komisarz, wskazując miejsce na środku drogi, w którym znajdowało się mnóstwo szkła i elementów karoserii. – Zderzenie? – Zabielska ostrożnie szła wśród odłamków, aż do miejsca, w którym samochód wypadł z drogi. – A wiadomo, z czym nastąpiła ta kolizja? – W tym cały kłopot. – Z ziemi podniósł się jeden z techników, do tej pory zajęty robieniem zdjęć poszczególnym odcinkom szosy. – Na razie znajdujemy wyłącznie kawałki tego radiowozu. Najmniejszych śladów drugiego uczestnika kolizji, przy czym sądząc z rozmiaru zniszczeń, musiałaby to być co najmniej ciężarówka. – I jak to zinterpretujecie, panie komisarzu? – Kamilla zwróciła swe czujne oczy na Doleszuka. – Czyżby wóz zderzył się z niezidentyfikowanym obiektem latającym?

Oficer był zirytowany. Nie zdążył jeszcze wyjść z szoku wywołanego śmiercią kolegów, a tu jeszcze diabli nadali tę wścibską babę. – Widzi pani, że dopiero badamy teren. Nie można wykluczyć jakiegoś zwierzęcia... Uśmiechnęła się ironicznie. – Nie miałam pojęcia, że na Kielecczyźnie żyją słonie. Nie odpowiedział. Chwilę przyglądała się okruchom szkła na drodze. Zauważyła kawałek wstecznego lusterka i wiszącego na nim krzyżyka... Zastanawiające. Wyglądało, że wszystkie okna wyleciały w tym miejscu, zanim jeszcze wóz zaczął dachować. Doszli do wypalonego wraku. Zabielska widziała wiele wypadków, ale tak zmasakrowanej szoferki nie spotkała od czasu krótkotrwałego pobytu w Iraku, gdzie zdarzyło się jej oglądać samochody po spotkaniu z miną pułapką. Jednak jej bystre oczy zauważyły różnicę. Tamte wozy miały bardziej zniszczone podwozie, a tu... Popatrzyła na bezgłowe zwłoki kierowcy i zmasakrowane ciało Maciąga. – Wzięłabym pod uwagę możliwość jakiegoś wybuchu wewnątrz samochodu – powiedziała. Ci ze służb we wszystkim dopatrują się aktów terroryzmu – przemknęło przez myśl Doleszukowi. Podeszli do trzeciego denata znajdującego się ciągle wewnątrz wypalonego wraka, którego trzech techników przygotowywało do transportu. Nawet po śmierci mężczyzna wydawał się niezwykle potężny. – Jesteście pewni, że to Rykow? – zapytała Zabielska. – Pewni to będziemy w poniedziałek po badaniach patologicznych – odparł komisarz. Skrzywiła się. – Mówi pan, że identyfikacja nastąpi dopiero w poniedziałek? Nie można by przyspieszyć sekcji? – Podczas weekendu? – Popatrzyli na nią jak na wariatkę. – Chyba musiałaby pani sama zabawić się w patologa! Zresztą jestem

przeświadczony w jakichś dziewięćdziesięciu, nawet dziewięćdziesięciu pięciu procentach, że był to nasz aresztowany Rosjanin. Wskazują na to rozerwane, zapewne w trakcie kolizji, kajdanki i zegarek produkcji rosyjskiej. Zachowały się też resztki portfela z kartą kredytową na nazwisko Igor Rykow. No i to. – Wskazał na złoty ząb widoczny pomiędzy wyszczerzonymi zębami. – U nas takie koronki spotyka się rzadko... Pokiwała głową. Ponieważ marynarka częściowo zachowała pierwotny kolor i deseń, chcąc się upewnić, zadzwoniła na plebanię w Kamiennej. Gospodyni Agata chętnie opisała garderobę Rosjanina. Co do marynarki, nie mogło być najmniejszej wątpliwości. Dała spokój dalszym pytaniom. Obejrzała jeszcze raz wrak samochodu. Wyciągnęła notes i zapisała kilka zdań opatrzonych wielkimi znakami zapytania. Wybuch? Samozapłon? Kiedy umieszczono ładunek i jak go odpalono? Sądząc po efektach, gdzieś pod siedzeniem kierowcy. Powód? Kim był Rykow? Osoby trzecie – kim są jego mordercy i jak wpadli na trop Rykowa? Dużo by dała, aby znać odpowiedź na przynajmniej jedno z tych pytań. Podszedł do niej jeden z techników. – Może to panią zainteresuje – rzekł. W ręce obleczonej rękawiczką trzymał sczerniały przedmiot wielkości męskiego kciuka. – To stara metalowa zapalniczka. W dodatku leżała w miejscu, gdzie powstała kałuża paliwa. Może wypadła sama, ale wygląda raczej, że użyto jej do podpalenia... – Ciekawe, czy da się zdjąć z niej odciski palców. – Miejmy nadzieję! – Technik ostrożnie wrzucił przedmiot do celofanowej torebki. Kamilla zamyśliła się. A więc ktoś po wypadku dodatkowo podpalił szczątki samochodu z Rykowem w środku. Dlaczego? Może istotnie Rykow nie był tym, za kogo się podawał, a ci, co go załatwili,

postanowili za wszelką cenę utrudnić jego identyfikację. Tylko co się za tym kryło? Coś innego poza gangsterstwem? Przecież czasy zimnej wojny podobno minęły... Po trwającym pół godziny oglądzie Kamilla zorientowała się, że więcej nie wskóra. Tymczasem zadzwonił znowu Liwski. Kiedy zaczęła przekazywać mu swoje spostrzeżenia, powiedział krótko: – Chcę mieć na jutro raport całej sekwencji zdarzeń! Potem zapytał o ewentualnych świadków. Zwróciła się do Doleszuka. Bezpośrednich świadków katastrofy nie było, jednak dwa samochody zjawiły się na miejscu, kiedy jeszcze się paliło. Potem dojechał trzeci. Jeden z kierowców próbował użyć gaśnicy, ale nie działała. Zapisano personalia tego, który zgłosił katastrofę policji i zadzwonił na pogotowie. Mieszkał w sąsiedniej wsi. Kamilla przeprowadziła z nim rozmowę osobiście. Twierdził, że na miejscu wypadku nie widział nikogo, kto mógł poruszać się o własnych siłach. – A wcześniej? – Jakieś dwie minuty zanim tam dojechałem, widziałem motocyklistę. Grzał dobrze ponad stówę. – Jak wyglądał? – Widziałem go przez sekundę. Miał kask i czarną skórzaną kurtkę. Facet. Raczej duży. Motor chyba Yamaha... Pomyślała o zaginionych ochroniarzach Wołkońskiego... I znów sięgnęła do notesu. Jej myśli krążyły wokół osoby ewentualnego sprawcy. Goryl „Wołka”? Czy raczej ktoś z trójki pasażerów dodge’a, przed którymi uciekał inżynier z Samary? Przypomniała sobie ich potężne, muskularne sylwetki... Jeśli to oni pozbyli się mafiosa, być może wraz z ochroniarzami...? – Pojedzie pani do Kielc czy wróci do Krakowa? – dobiegł do niej głos Doleszuka. Popatrzyła na niego wzrokiem człowieka zbudzonego z głębokiego snu. Powtórzył pytanie. – Nie wiem – mruknęła. – Chyba pojadę do Warszawy.

Zadecydował impuls. Nie wypływał z samego faktu, że rozpoczynał się weekend, a w Krakowie czekał na nią jedynie kot i „mężczyzna zastępczy” w postaci Bartka. W Warszawie rezydował Liwski, z którym musiała porozmawiać w cztery oczy. Mieszkał tam też jej brat Bogdan, kiedyś cieszący się opinią supergliniarza, i choć obecnie odszedł z zawodu, chętnie poznałaby jego opinię w tej bardzo niepokojącej sprawie. Czuła się okropnie pogubiona.

12 godzin przed... Apteka, stanowiąca własność rodziny Lisieckich, znajdowała się przy jednej z bocznych uliczek Grochowa, kiedyś zabudowanej głównie przez jednopiętrowe wille i parterowe domki, a dziś przygniecionej bryłami bloków wciskanych przez deweloperów gdzie popadnie. Apteka mieściła się na parterze jednego z wyższych budynków. Oświetlona witryna i jakaś postać w bieli majacząca za kontuarem dowodziły, że dzięki Bogu była jeszcze czynna, mimo że zapadł już zmierzch. Igor zostawił motor w bocznej uliczce, sam zaś ruszył w stronę drzwi. Bardzo nie chciał wplątywać w swoje sprawy kuzynki Marychny, ale nie miał wyboru. Ledwie trzymał się na nogach. Bez silnych środków przeciwbólowych i czegoś na wzmocnienie nie mógł nawet logicznie myśleć, a co dopiero działać. Jedynie bohaterowie kina akcji po podobnych przeżyciach potrafią otrzepać się i iść dalej. Gdyby nie sportowa zaprawa i żelazne zdrowie, Rykow już dawno trafiłby do szpitala. Zbliżając się do apteki, rozglądał się czujnie. Wprawdzie w środku nie było widać klientów i nikt nie dyżurował w żadnym z nielicznych samochodów parkujących w pobliżu. Ale czy można było wykluczyć obserwatora w którymś z parterowych domków vis-ŕ-vis? Czy był przewrażliwiony? Swojego czasu w sanatorium na rekonwalescencji po kaukaskich przygodach poznał Wasyla, starszego od siebie żołnierza specnazu, który wyczuwając bratnią duszę, a może jedynie nudząc się okrutnie, opowiadał mu szeroko o swej działalności, nie wahając się przed zdradzaniem technik operacyjnych. Sporo go nauczył, tak więc obecnie Igor mógł weryfikować swoją wiedzę w praktyce. Nie zwalniając niedbałego kroku wieczornego przechodnia, minął

lokal. Zerknął w okno i przyjrzał się samotnej pyzatej farmaceutce. Poznał ją podczas poprzedniej wizyty w Warszawie. Jeśli dobrze pamiętał, miała na imię Zuzanna. Nie wyglądała na terroryzowaną, przestraszoną czy choćby na smutną. Nie można jednak było wykluczyć, czy w kantorku nie kryje się uzbrojony agent. Aby to sprawdzić, okrążył kwartał domów. Za blokiem znajdowały się niewielkie ogródki. Przelazł przez płot. Spadając na ziemię, z bólu omal nie stracił przytomności. Ale pozbierał się, wspiął na schodki i przez zakratowane okno zajrzał do pomieszczenia na zapleczu. Było nieoświetlone, jednak odblask z wnętrza apteki pozwalał stwierdzić, że nie ma tam nikogo, chyba że intruz krył się, leżąc na podłodze. Odbezpieczył broń i, przywierając do framugi, zastukał w szybę. Zero reakcji. Może rzeczywiście nikogo tam nie było? Zastukał mocniej. Zapaliło się światło na schodkach i młoda pani magister podeszła do okna. Chyba go nie poznała. – To ja, Igor – rzucił. – Kuzyn Marychny. – O Jezu, co się panu stało?! – wykrzyknęła, widząc tę prawdziwą ruinę człowieka. Dziewczyna po krótkim wahaniu wpuściła Rykowa do środka. – Przewróciłem się na motorze – wyjaśnił, ściągając kurtkę wraz z koszulą i pozwalając Zuzannie zająć się jego rozlicznymi skaleczeniami. – A Marychny nie ma? – dorzucił jakby od niechcenia. – Nie. Jakąś godzinę temu jej mąż poprosił, aby wpadła do domu w jakiejś ważnej sprawie. Pobiegła, bo to niedaleko, i miała zaraz wrócić. Ale do tej pory nie wróciła. Igor nie komentował, pełen najgorszych obaw. Był prawie pewny, że ścigający znali już jego wszystkie możliwe kontakty w Polsce. Czy starczyło im ludzi, żeby obstawić każdy punkt? Na razie cierpliwie czekał, aż dziewczyna skończy zajmować się jego obrażeniami. Zuzia spisała się na medal. Delikatnie obmyła i opatrzyła rany, dała zastrzyk przeciwtężcowy i zdecydowanie mniej chętnie blokadę umożliwiającą

chodzenie mimo kontuzji kolana. Poprosił o coś mocniejszego, coś, co niwelując ból, nie przyciemniałoby umysłu, a przeciwnie – pozwoliło działać na szybszych obrotach... Dziewczyna dotąd miła, prawie zalotna, nagle spoważniała. – Nie wolno mi wydawać takich środków bez zgody lekarza... Te leki podlegają ścisłej kontroli. – A gdyby zażądał ich od pani uzbrojony ćpun? – Wezwałabym policję. Wyciągnął z kieszeni pistolet i wręczył jej. – W takim razie proszę mnie zastrzelić, pani Zuziu! – C-c-co takiego...? – Szeroko otwarte oczy pyzatki wskazywały, że udało mu się nieźle ją nastraszyć. – Bez tego wspomagania nie przeżyję nocy. Podobnie jak Marychna i prawdopodobnie mnóstwo innych niewinnych ludzi... – O Boże! W co się pan wplątał? – Odłożyła na szafkę broń, jakby ta była rozgrzana do czerwoności. – Dla pani lepiej będzie nie wiedzieć. Pokiwała głowa i wystukała kod na zamku metalowej szafki. Pięć minut potem było już po kolejnym zastrzyku. – Jak długo będzie działać? – zapytał Rykow. – Ze dwie godziny. – A potem? – Będzie pan musiał odpocząć, przespać się. – Kiedy będę mógł zrobić sobie ponowny zastrzyk? – Najwcześniej po dwunastu godzinach. Podziękował. Dzwonek z apteki przypomniał młodej pani magister o obowiązkach. Igor zgasił światło na zapleczu, ponownie sięgnął po pistolet i ostrożnie wyjrzał przez szparę w drzwiach. Ale była to tylko jakaś nastolatka, po lek dla chorej babci. Po paru minutach Zuzanna wróciła na zaplecze, pytając, co mogłaby jeszcze dla niego zrobić. – Dosłownie ostatnia sprawa – powiedział Rykow. – Chciałbym, żeby

zadzwoniła pani do Marychny... Ale proszę nie pytać wprost, co u niej, tylko powiedzieć, że powstał jakiś kłopot z receptą. Przy okazji dobrze byłoby zapytać, czy dziś jeszcze wpadnie. Aha! Czy ten aparat ma opcję głośnomówiącą? – Tak. Wystarczy przycisnąć tutaj. Przycisnął, a Zuzia wybrała numer swojej pryncypałki. Pierwsze cztery sygnały nie wywołały żadnej reakcji, potem słuchawka została podniesiona. – Słucham? – Ewidentnie był to głos Marychny, ale jakiś stłumiony, bolesny, jak u kogoś, kto wylał mnóstwo łez. – To ja, Zuzia, pani Marychno. Mam okropne kłopoty z odczytaniem recepty dla pani Malinowskiej... – W takim razie trzeba z tym poczekać do jutra. Zajmę się tym osobiście – Lisiecka odpowiadała trochę jak automat. – Stan pani Eugenii nie jest tak dramatyczny, żeby podnosić alarm. – Czy to znaczy, że dziś już pani nie wróci? – Nie dam rady. Powaliła mnie straszliwa migrena. – W takim razie może wpadnę, przyniosę coś uśmierzającego ból i przy okazji oddam klucze? – Nie potrzeba, pyzatko. Mam drugi komplet. Słuchawka została odłożona. – Coś się dzieje – szepnęła dziewczyna. Igor zauważył, że pobladła. – Szefowa daje mi sygnał. Muszę natychmiast wezwać policję! Zdecydowanym ruchem położył rękę na słuchawce. – Policja mogłaby tylko pogorszyć sprawę – rzekł. – Proszę mi powiedzieć, co to były za sygnały. – Po pierwsze, pani Malinowska ma na imię Honorata, a nie Eugenia. A po drugie, szefowa nigdy nie nazwałaby mnie „pyzatką”, bo wie, że to określenie wywołuje we mnie furię. Musiała zrobić to celowo! – W takim razie będę miał do pani jeszcze jedną prośbę. Za chwilę wyjdę. Proszę odczekać pięć minut, a następnie zadzwonić jeszcze raz do Marychny. Powiedzieć jej, że Igor właśnie przyjechał, jest ranny i potrzebuje szybkiej pomocy. A potem szybko zamknąć aptekę i wiać

stąd gdzie pieprz rośnie... – Ale... – Jeszcze jedno! Jeśli kiedykolwiek będzie panią ktoś wypytywać o ten wieczór, proszę powiedzieć, że sterroryzowałem panią bronią. Jasne? – Jasne. – Wypuściła go na zewnątrz tylnym wyjściem i popatrzyła mu prosto w oczy. – A pan co zrobi? – Przede wszystkim postaram się przeżyć, urocza „pyzatko”! Na szczęście furtka miała od wewnętrznej strony klamkę, toteż nie musiał ponownie przełazić przez parkan. Zresztą narkotyk już zaczął działać, więc czuł się wręcz euforycznie. Na motorze podjechał okrężną drogą w pobliże bloku, w którym mieszkali Lisieccy. W ich mieszkaniu zasłony były opuszczone, ale z głównego pokoju przez szparę sączyło się światło. Ukrył pojazd w krzakach i zaczaił się za śmietnikiem w pobliżu wyjścia z klatki. Nie musiał długo czekać. Po niecałych siedmiu minutach z klatki wypadło dwóch osobników, krępych, z gatunku zapaśników niższych kategorii wagowych. Nie przypominali rosłych przyjemniaczków ścigających go od rana, ale w ruchach mieli wystarczająco dużo cech zdradzających przynależność do specnazu, omonu czy diabli wiedzą jakiej służby. Pobiegli tak szybko, że zanim drzwi wróciły do pierwotnej pozycji i zaskoczył zamek, Igor wskoczył do środka. Ból zupełnie ustąpił, nogi były jak nowe. Zwinnie dotarł na drugie piętro. Liczył, że być może agenci podnieceni telefonem Zuzanny zapomnieli zamknąć drzwi do mieszkania. Nie pomylił się. Cicho wsunął się do środka. Ze stołowego dochodził dźwięk włączonego na pełen regulator telewizora. To ułatwiało sprawę. Szybko przemierzył korytarzyk i zaraz ponad fotelem zobaczył ciemny łeb gościa z całą pewnością nienależący do gospodarza – Maciek, mąż jego kuzynki, był blondynem. Tuż koło niego na stole leżał pistolet z nakręconym tłumikiem, a na wprost obok plazmowego ekranu samsunga siedziała przywiązana do krzesła Marychna. Oczy miała szeroko otwarte, a rozmazany tusz i łzy żłobiące kanały

na policzkach nadawały jej kredowobiałej twarzy upiorny wygląd. Oczywiście zauważyła wchodzącego Igora i oczy jej rozbłysły. Niestety jej reakcję zauważył również strażnik. Poderwał się, sięgając po broń. Rykow był szybszy. Grzmotnął go pistoletem w skroń i ogłuszył. Niezbyt skutecznie. Po paru sekundach facet zaczął ponownie gramolić się na kolana. Jednak tych parę chwil wystarczyło, by jego pistolet znalazł się w rękach Igora. – Człowieku – wysapał po rosyjsku mężczyzna. – Nawet nie wiesz, co robisz! – Przeciwnie, z nas dwóch jestem bardziej świadomy swego działania niż ty. Dobranoc! W tym momencie grzmotnął go powtórnie. Gość sflaczał i upadł na dywan. Na oko nie przypominał typowego bandziora, raczej podrzędnego pracownika z ambasady skierowanego w trybie nagłym na front w myśl hasła: „Wszystkie ręce na pokład”. Sprawdziwszy, że tym razem ogłuszył przeciwnika na dobre, inżynier podbiegł do swej kuzynki, usunął knebel i zaczął rozcinać więzy. – Zabili Maćka! – zawołała, ledwo tylko zaczerpnęła oddechu. – Nie wiem dlaczego! Co ty im zrobiłeś? Czuł się podle, ale zbyt długo musiałby tłumaczyć. – To w zasadzie nie dotyczy ani ciebie, ani mnie – powiedział ogólnikowo. – Nie kręć! Chodziło im o ciebie! Oszczędzili mnie, bo liczyli, że spróbujesz się ze mną skontaktować! Mówili o tym zupełnie otwarcie... – W tym momencie szloch przerwał jej dotychczasową, w miarę składną mowę. – Gdzie jest Maciek? – Zawlekli go do łazienki. Chciał ich powstrzymać... Zajrzał tam. Niestety, zjawił się zbyt późno, żeby cokolwiek zrobić. Mąż kuzynki był martwy, a trzecie oko – niewielki czerwony otwór na

czole – wyjaśniało, jak zginął. Czuł, że ogarnia go ślepa furia. Gdyby w tym momencie miał do dyspozycji karabin maszynowy... Ale zmusił się do racjonalnego działania. Kazał Marychnie zamknąć się w sypialni i nie wychodzić stamtąd, dopóki jej nie powie. Następnie posadził nieprzytomnego strażnika na powrót w fotelu, zastanawiając się, ile czasu zabierze jego kumplom zorientowanie się, że w aptece nie ma nikogo, a lokal jest zamknięty na cztery spusty. I co wtedy zrobią? Sforsują wejście i sprawdzą, czy nikt tam się nie ukrył? To na pewno – ale co zrobią dalej? Zadzwonią do kumpla pilnującego mieszkania Lisieckich, żeby się zorientować, co jest grane. A jeśli się nie dodzwonią? Znalazł komórkę nieprzytomnego mężczyzny i połączył się za jej pośrednictwem z jakąś infolinią. Teraz mogą sobie dzwonić! Przy okazji przyjrzał się aparatowi. Był cięższy od zwyczajnej nokii i co ciekawe, Igor nigdzie nie mógł zauważyć nazwy firmy. Przeglądając listę ostatnich rozmów, zauważył tylko pojedyncze literki, wśród których najczęściej powtarzało się „O”. W ciągu ostatnich dwóch godzin „O” dzwonił dwa razy, a posiadacz aparatu aż trzy. Miał nadzieję, że nie były to połączenia z żoną oczekującą z kolacją. Jak przewidywał, „zapaśnicy” wrócili po kwadransie. Najpierw zadzwonili na domofon, ale Igor bez słowa zwolnił przycisk. Czekał, odczuwając, jak jego serce przyspiesza niczym u sprintera rekordzisty. Drzwi pozostawały nadal niezamknięte. Weszli więc, kierując się w stronę fotela, z którego wystawał czubek ciemnego łba. – Szefie... Zrobili nas w konia... – zaczął mówić pierwszy. Igor ukryty za drzwiami łazienki czekał, aż go miną. Czuł awersję do strzelania ludziom w plecy. Ale nie był to szlachetny pojedynek na Dzikim Zachodzie, w którym najgorszy nawet zakapior dostaje szansę sięgnięcia po broń, tylko walka o przetrwanie. Spokojnie wyczekał, aż znajdą się na linii strzału. Bęc, bęc! Upadli jak szmaciane lalki. Podszedł bliżej i dla pewności strzelił

każdemu w głowę. A więc tak łatwo jest zabijać – przemknęło mu przez myśl. Refleksja jednak okazała się przedwczesna, musiał zaraz pobiec do łazienki i zwymiotować do sedesu. Marychna mimo zakazu wytknęła głowę przez drzwi i, widząc trupy, krzyknęła. Igor wrócił, objął ją i zaprowadził z powrotem do sypialni. – Sama wiesz, że zasłużyli na to – powiedział. – Teraz szybko zabierz najpotrzebniejsze rzeczy, pieniądze, dokumenty i znikaj... Wyglądało, że najprostsze słowa do niej nie dochodzą. Potrząsnął nią. – Niedługo to się wszystko skończy! – zapewnił. – Na razie musisz gdzieś to przeczekać. Kumple tych łotrów z pewnością niedługo się tu pojawią... Masz jakichś znajomych godnych zaufania? – Mam, państwa Bo... – Nie chcę znać nazwisk! – przerwał jej szorstko. – Jutro po południu, ale nie wcześniej, zadzwonisz na policję! – Dobrze! Wezmę samochód... – Namierzą go! Wrócisz po niego, jak się wszystko uspokoi. – A ty co zrobisz? – Mam do załatwienia kilka ważnych spraw. – W tym momencie rzucił okiem na poręczny laptop leżący na nocnej szafce. – Mogłabyś mi go pożyczyć? – Bierz! Teraz już nic nie ma znaczenia! Po pięciu minutach była gotowa. Widział, jak mijając trupy leżące w korytarzu, stara się nie wdepnąć w kałużę krwi. – Kim oni byli? – zapytała, kiedy znaleźli się na klatce schodowej. – Wrogami – odparł krótko. – Ale to przecież Rosjanie! Twoi rodacy! – Zło czasami bywa ponadnarodowe. * Prywatny telefon zadzwonił, kiedy Zabielska utknęła w korku na

wysokości supermarketu w Jankach. Rzuciła okiem na wyświetlacz: „Leokadia”. Prawdopodobieństwo, że dzwoniła kotka Bartosza Wasilewskiego, było niewielkie. Odebrała i zaczęła od wyrzutów. – Tyle razy prosiłam, żebyś dzwonił tylko w wyjątkowych sytuacjach! – Sytuacja poniekąd jest wyjątkowa – odpowiedział Bartek. – To znaczy? – Spotkałem na klatce schodowej Leona. I nie sadzę, żebyś to ty go wypuściła. – Nigdy tego nie robię, zwłaszcza kiedy wychodzę na dłużej... – Pani nadkomisarz zmarszczyła brwi, zastanawiając się głęboko. Nie było możliwe, żeby Leon wymknął się przy niej. Kiedy stała w drzwiach, kocur nawet nie zamierzał opuszczać swego fotela. Dziwne, bardzo dziwne... Zapytała więc: – Gdzie jest teraz? – U mnie. Leokadia usiłuje go bałamucić, nie przyjmując do wiadomości, że to eunuch. – Sprawdzałeś może, czy drzwi do mojego mieszkania są zamknięte? – Na głucho. Zastawiała się tylko chwilę. – Masz ten zapasowy komplet kluczy, który ci dałam? – Oczywiście. – A mógłbyś wpaść do środka, rozejrzeć się, co się tam dzieje, i zostawić Leona? – Teoretycznie mógłbym. – Mam cię prosić w jakiś szczególny sposób? – Chodzi mi o alarm. Nie chcę mieć na głowie ochroniarzy, policji i ABW... Chyba że tym razem go nie włączyłaś... – Włączyłam jak zwykle. – No to nikt nie mógł się tam dostać. Uśmiechnęła się. Krzywo. Jak miała mu wytłumaczyć, że ci, którzy chcieliby tam zajrzeć, nie przejmują się takimi banalnymi rzeczami jak zamki i alarmy? – Mimo to sprawdź, proszę! Kod jest prosty – powiedziała. – Data

bitwy pod Grunwaldem. 15-07-14-10... Zorientuj się, co tam się dzieje, i oddzwoń do mnie. Kiedy się rozłączył, przetarła zroszone potem czoło. Ktoś składał wizyty pod nieobecność właścicielki? Co tu u diabła jest grane?!

11 i pół godziny przed... „Stein” dotarł do Warszawy około dziewiątej wieczorem. Dużo wcześniej w dziupli pod Zamościem pozostawił dodge’a. Wiedział, że interesują się nim Polacy, i nie zamierzał ułatwiać im zadania. Przesiadł się do starej skody, potem dołączył do niego Dymitr, dotąd krążący na motorze w poszukiwaniu Rykowa po drogach kielecczyzny. Spalonymi zwłokami Fiodora się nie przejmował – jego DNA nie figurowało w żadnej bazie danych poza FSB. Mimo to był wściekły. Od początku nie podobała mu się ta akcja, na którą w trybie błyskawicznym ściągnięto go z Naddniestrza, gdzie zajmował się dość banalną sprawą skłaniania do posłuchu pewnego oligarchy. Likwidację „figuranta” poprzedzało zazwyczaj staranne rozpoznanie, a tu trzeba było improwizować. Owszem, rzecz zapowiadała się banalnie. We lwowskim szpitalu mieli zgarnąć Rykowa, przedstawiając mu się jako funkcjonariusze milicji, i pod byle pozorem wywieźć za miasto. A potem...? Specjalnością ekipy „Steina” (niektórzy przyjaciele znali jego imię – Siergiej) były nieszczęśliwe wypadki lub nagłe samobójstwa. Jeśli idzie o Rykowa, miał wymyślone co najmniej trzy warianty rozstania ze światem. Inżynierek tymczasem wszystko popsuł. Czmychnął do Polski. A tam wyślizgiwał się mu niczym piskorz. – Musiał być szkolony – utrzymywał Dymitr. – Albo ma kurewskie szczęście. „Stein” mógł na to jedynie zakląć. Po blamażu w Tarnowie bezpieczną linią połączył się ze „Zleceniodawcą”. Prosił o więcej danych na temat Igora. Czy służył w wojsku? A jeśli tak, to w jakiej formacji? O powód likwidacji nie pytał. Nie było takiego zwyczaju.

„Zleceniodawca” wiedział, co robi. A jeśli nie wiedział, nie „Steinowi” było to rozstrzygać. Z jakiegoś powodu „górze” zależało na niedopuszczeniu do kontaktu Rykowa z polskimi władzami. Dlatego trzeba było zlikwidować Tomaszkiewicza i w gruncie rzeczy bardzo użytecznego Wołkońskiego, którym przekazał jakieś informacje. Jakie? Nieistotne! Kolejne polecenia otrzymywał od człowieka nazywanego „Organizatorem”. Od niego dowiedział się o aresztowaniu Rykowa w Kamiennej i natychmiast wysłał za nim Fiodora, który był bliżej niż Dymitr obstawiający Lubelszczyznę. I znowuż jakimś cudem inżynierek wykaraskał się z opałów, a w dodatku zabił Fiodora. Kurwa mać, „Stein” od lat nie pamiętał, żeby stracił podwładnego w tego rodzaju akcji! W końcu to nie Afganistan ani Kaukaz! Znany był z koronkowej roboty – odwalił kilkadziesiąt zleceń dla Firmy i nigdy go nie namierzono. A tu tyle niezaplanowanych trupów: Tomaszkiewicz, Wołkoński i jego dwaj goryle, których musieli skasować i utopić w bagnie, bo wiedzieli za dużo, wreszcie gliniarze z radiowozu... Oczywiście zatuszują to jak zawsze, ale będą się musieli zdrowo nagłówkować. W Warszawie zostawił Dymitrija na Krakowskim Przedmieściu – jeśli Rykow miał trochę oleju w głowie, to zdaniem „Organizatora” powinien w pierwszym rzędzie szorować do Pałacu Prezydenckiego i tam sprzedać swoje rewelacje. Sam „Stein” poszedł chwilę odpocząć. Lokal, do którego się skierował – suterena w starej przedwojennej kamienicy z trzema wyjściami – idealnie nadawał się na punkt kontaktowy. Nieczynny warsztat introligatorski nie budził niczyjego zainteresowania, a już naprawdę nikomu nie przyszłoby do głowy łączyć jego właściciela – starego kawalera i odludka, który zresztą głównie przebywał po sanatoriach – z jakąkolwiek ambasadą. Sklepy i okoliczne biura późnym popołudniem były już zamknięte, a mieszkańcy, w większości wiekowi, po zmierzchu nie szwendali się po podwórku.

„Stein” zatrzymywał się tutaj do tej pory ledwie dwa razy, ale zdawał sobie sprawę, że mały pokój z tapczanem i mikroskopijną łazienką ukryty pod podłogą pracowni musiał być wykorzystywany znacznie częściej. Po uniesieniu skrytej pod dywanikiem klapy schodziło się do idealnie wytłumionej piwnicy, do której nie sięgał podobno żaden podsłuch. Pokój wyposażony był w doskonały sprzęt elektroniczny. Były tam też specjalne linie, mogące łączyć bez zwracania czyjejkolwiek uwagi z serwerami wszelkich tajnych służb kontrolujących zarówno kraj macierzysty, jak i „bliską zagranicę”. I pomyśleć, że w promieniu jednego kilometra znajdował się i Belweder, i Urząd Rady Ministrów, i ABW, a Polaczki nic o tej melinie nie wiedzieli! Elementem pracy „Steina” było unikanie bezpośrednich kontaktów ze zwierzchnikami podczas akcji wyjazdowych, tym razem jednak sytuacja musiała być naprawdę wyjątkowa. W lokalu bowiem czekał na niego „Organizator”. Nieduży, pękaty, w okrągłych okularkach, wyglądał na niezbyt udaną replikę Ławrientija Berii. Dotąd znany jedynie jako głos w telefonie. Przywitał „Steina” oschle, nieprzyjemnie. – Jeden człowiek, w dodatku amator, a narobił tyle zamieszania! Starzejesz się, Siergieju Siergiejewiczu. – Przystąpiliśmy do akcji bez należytego przygotowania. – Nie znosił się tłumaczyć, zwłaszcza takim dupkom zza biurka. – Wszystko miało skończyć się we Lwowie. Nikt nie uprzedził nas, że to zawodowiec. – W porównaniu z tobą żaden zawodowiec, szczęściarz i tyle. – Musiał mieć pomoc samego diabła, żeby ujść z życiem z rozpirzonego w drebiezgi samochodu. – Diabła, nie diabła, zostało naprawdę niewiele czasu, żeby zakończyć tę sprawę. Wszystkiego paręnaście godzin. Steinowi” nie podobał się ów niezrozumiały pośpiech, ale nie wyrażał własnej opinii. – Wystawcie mi go, a sprawa będzie załatwiona od ręki – powiedział. – Robimy, co możemy, sęk w tym, że durne Polaczki kupiły bajeczkę o

jego śmierci i przestały go szukać. Ale jesteśmy pewni, że prędzej czy później się odezwie. – Jedno gwarantuję, do policji się nie zgłosi, bo wie, że uważają go za mordercę agenta Tomaszkiewicza, a teraz na jego konto idą jeszcze ci gliniarze pod Kielcami. Przynajmniej to się na razie udało. – W tym momencie popatrzył na „Organizatora”. I zapytał: – Jesteście pewni, że przybędzie do Warszawy, a nie przywaruje gdzieś po drodze jak zając w bruździe? – Jestem pewien! – padła natychmiastowa odpowiedź. – Powiem więcej – moim zdaniem, ujawni się w przeciągu paru godzin. – Rozumiem, że znacie jego tutejsze kontakty? – Nie miał ich wiele. Ale znaleźliśmy jego polskich kuzynów – niejakich Lisieckich. Wysłałem ekipę do ich domu na Grochowie. – Nie odezwał się do nich? – Na razie spokój. Poza tym udało nam się ustalić tożsamość dwóch kolegów z branży lotniczej, z którymi spotykał się podczas pobytu w Polsce. – Może zwrócić się do nich o pomoc? – Nie za bardzo. Jeden aktualnie przebywa w Stanach, a drugi... No cóż, drugi jest naszym człowiekiem. – Czyli sytuacja jest pod kontrolą? „Organizator” nie odpowiedział od razu. – Jest w sprawie wiele wątków, wiele zagrożeń. – W tym momencie przymrużył oczy. – A tak prywatnie, wiecie, dlaczego musi zginąć? – Ta kwestia do mnie nie należy – odparł „Stein”. – Rozsądne postawienie sprawy. Ŕ propos, ten polski agent, jak mu było, Tomaszek... – Tomaszkiewicz! – Czy coś nagrywał? – Zniszczyłem jego komórkę, której używał jako dyktafonu, i zabrałem kartę pamięci. – Przesłuchiwaliście nagrania? – Jak? Nie miałem nawet czasu, żeby się podrapać.

– Dajcie mi je! „Stein” bez wahania dał mu prostokącik zabezpieczony w foliowej torebce. „Organizator” po raz pierwszy tego wieczoru się uśmiechnął. I dodał: – W porządku „Stein”, wszystkim zdarzają się pomyłki. Nawet najlepszym. Teraz odpocznijcie, umyjcie się, przebierzcie. Była to rozsądna propozycja. Siergiej przeczuwał, że czeka go długa, bezsenna noc. Jednak w progu łazienki jeszcze się odwrócił. – A jeśli spróbuje kontaktu z Polakami za pomocą środków elektronicznych bez zdradzania miejsca swego pobytu? – Niech cię o to głowa nie boli, tym już zajmuje się kilka naszych ekip hakerów. Jeśli zrobi jakikolwiek ruch, zostanie zablokowany... W chwili kiedy „Stein” zniknął za drzwiami, w kieszeni „Organizatora” zawibrował telefon. Wyciągnął aparat. Na ekranie wyświetliła się literka „W”. Mają go! – pomyślał, włączając deszyfrator. – Co nowego, Wołodia? – zapytał. Odpowiedział mu po rosyjsku głos, którego nie znał. – A więc to pan polecił mnie zamordować? – Rykow?! – Komórka omal nie wypadła „Organizatorowi” z ręki. – We własnej osobie. Jeśli idzie o pańskiego Wołodię i jego ludzi, obawiam się, że do porozmawiania z nimi potrzebny byłby seans spirytystyczny. Załatwił całą trójkę? Niewiarygodne! – pomyślał „Organizator”. Co ten amator sobie wyobraża? Zamierza w pojedynkę stawić czoła imperium? Rzucił do słuchawki: – O co wam chodzi?! – Zamierzam negocjować – odpowiedział. – Masz duże poczucie humoru, Rykow. Przecież dobrze wiesz, że jesteś już trupem! – Jeśli prawda wyjdzie na jaw, wy też... „Organizator” z niedowierzaniem pokręcił głową. – Maładiec – mruknął do siebie i zapytał: – Jakie masz propozycje?

– Potrzebuję dwóch drobnych rzeczy. Odwołania pościgu, który za mną wysłałeś, i poniechania figli z tupolewem. – Pierwsze jest ewentualnie do rozważenia. Jeśli idzie o drugie... Zupełnie nie wiem, co masz na myśli i o co chciałbyś gołosłownie nas oskarżać... – Szczegóły techniczne pozostawiam tobie, chcę komunikatu, że specjalny Tu-154M numer 1 nie wystartuje jutro rano do Smoleńska. – A jeśli nie jest to w mojej mocy? – Zaleję Okęcie SMS-ami na temat bomby w samolocie. Wykorzystam w jak najszerszej skali sieć... Jestem przygotowany i nie mam żadnych oporów. Wyglądało, że jest bardzo pewny siebie, ale i „Organizator” nie był w ciemię bity. I nie pozbył się swoich atutów. – Nie rozpędzaj się, Rykow. A dziewczyna? – Jaka dziewczyna? – Nie udawaj głupiego. Twoja! Zinaida Orłowa z Irkucka. Czy jej los jest ci całkowicie obojętny? Dopiero po dłuższej chwili, kiedy „Organizator” już zaczął myśleć, że Igor dostał z wrażenia zawału, zabrzmiał jego niepewny głos: – Zina żyje?! – Ma się świetnie i znajduje się w przytulnym miejscu pod naszą czułą opieką. A zatem ograniczmy się do punku pierwszego. Gwarancji bezpieczeństwa dla ciebie i dla niej. Jak okażesz się rozsądny, dorzucimy coś jeszcze z funduszu premiowego. Na moment Rykow wydał się zbity z pantałyku. Odezwał się po dobrej chwili. – Blefujecie. Jeśli chcecie mnie przekonać i skłonić do gry według waszych zasad, muszę usłyszeć jej głos. Natychmiast! – To może być trudne. Znajduje się w miejscu, w którym nie działa telefonia komórkowa. Być może orientujesz się, jak potężne są luki w pokryciu wschodniej Syberii. – Wiem, że macie swoje metody dotarcia na każde odludzie. Muszę z nią porozmawiać.

– Powiedzmy, że przy maksymalnym wysiłku byłoby to możliwe. Ale potrzebujemy na to trochę czasu. – Ile? „Organizator” rzucił okiem na zegarek. Byle doczekać pory, kiedy większość internautów pójdzie spać. Wtedy zapanowanie przez hakerów z Firmy nad siecią w Polsce stanie się dużo łatwiejsze. – Powiedzmy, za pięć godzin. – Zadzwonię za trzy. I chcę mieć ją przy aparacie. – Rozumiem, że do tej pory zaniechasz wszelkich działań. – „Organizatorowi” wracała właściwa mu pewność siebie. – Jeden nierozsądny ruch, a podetniemy tę łabędzią szyjkę! – Wtedy macie kompletnie przechlapane, a ciebie dopadnę choćby pod ziemią. – Zobaczymy! – powiedział „Organizator” i z trudem powstrzymał się od uwagi, że właśnie znajduje się pod ziemią. Rykow wyłączył się, a „Organizator” zobaczył „Steina”, który w ręczniku stał na progu łazienki. – To on? – bardziej stwierdził niż zapytał zabójca. – Jebionny pareń! – syknął sobowtór Berii. – Jakimś cudem załatwił moich ludzi na Grochowie i zdobył telefon Wołodii. Ośmiela się stawiać nam warunki! – Co mam robić? – „Stein” błyskawicznie zaczął się ubierać. – Jedź na Grochów do domu Lisieckich i sprawdź, co się stało. To po drugiej stronie Wisły. Oczywiście Rykowa z całą pewnością tam już nie będzie. – Możemy go jakoś namierzyć? – Tylko podczas logowania. To sprzęt satelitarny z przekazem kodowanym. Polacy nie wiedzą, że go używamy na ich terenie. Chcesz kogoś do pomocy? – Wezmę Dimę, a z Brześcia ściągnąłem dodatkowo Lwa. Dopadniemy drania. – Oby! – Organizator spojrzał mu prosto w oczy. – Nie spieprz tego, „Stein”!

* Nadinspektor Liwski kazał się zameldować Kamilli dopiero rano, postanowiła więc odpocząć. Skoro Rykow zginął, sprawa, choć nie przestawała być ważna, traciła swoją wyjątkową pilność. Mogła zatrzymać się w hotelu, ale postanowiła odwiedzić brata. Bogdan Zabielski mieszkał w czteropokojowym segmencie na Bemowie. Nieszczególnie dorobił się w Trzeciej Rzeczypospolitej. Prawdę powiedziawszy, miałby jeszcze mniej, gdyby nie pracowitość jego żony Moniki, autorki poczytnych książek z zakresu historii sztuki. Znakomity swego czasu śledczy od kilku lat znajdował się na emeryturze. W czasach Czwartej Rzeczypospolitej nadgorliwcy z Centralnego Biura Śledczego zadbali, aby przypomnieć jego postkomunistyczną przeszłość. Faktycznie rozpoczął służbę w paskudnym 1982 roku, ale to było jedynym zarzutem, który można mu było postawić. W następnych latach zajmował się jedynie tropieniem kryminalistów i miał nawet kilka sukcesów międzynarodowych przy współpracy z Interpolem i FBI. Jednak dla ludzi urodzonych dwadzieścia lat po nim nie miało to większego znaczenia. Za IV RP przeniesiony do działu szkolenia, w 2007 roku został ostatecznie odsunięty od służby, tym razem za rzekome sprzyjanie prawicy. Od dwóch lat bezskutecznie ubiegał się o koncesję prywatnego detektywa, ale sprawa szła jak po grudzie. Gdyby nie Monika, namiętna patriotka, dawno rzuciłby wszytko w diabły i wyemigrował, choćby do USA, a tak cieszył się statusem młodego emeryta i dorabiał jako mechanik u zaprzyjaźnionego kolekcjonera starych samochodów. Telefon od siostry bardzo go ucieszył. – Wpadaj natychmiast! Bardzo się za tobą stęskniłem. – Monika nie będzie miała nic przeciwko? – Nie ma jej – odparł. – Pojechała na jakąś konferencję naukową do Londynu... Przyjeżdżaj jak najszybciej! Volvo Kamilli skręciło w stronę Woli.

Znów zadzwonił Wasilewski. – W mieszkaniu spokój – zameldował. – Żadnego śladu obecności osób trzecich, poza prezerwatywą pod łóżkiem. – W tym momencie zachichotał. – Nikt nie majstrował przy alarmie, nie otwierał twojego komputera ani nie spustoszył barku. Leon musiał ci się przemknąć między nogami albo, o co go dotąd nie podejrzewaliśmy, umie przenikać przez ściany... Kamilla również się roześmiała. – Pewnie rzeczywiście tak było. Tymczasem Bartek wyraźnie nie chciał się rozłączać. – Wracasz dziś do Krakowa? – zapytał. – Nie, zanocuję u brata. Sprawa, którą dostałam, okazuje się bardziej rozwojowa, niż myślałam. – To dobranoc. Aha. Bardzo cię lubię, Kamo. – Dziękuję, ale uważaj, żebyś nie powiedział jednego słowa za dużo – odpowiedziała, tłumiąc ochotę zrewanżowania się podobnym stwierdzeniem. – Nie powiem niczego bez skontaktowania się z moim adwokatem.

11 godzin przed... W trakcie rozmowy z „Organizatorem” Rykow ani na chwilę nie spuszczał z oczu Marychny, która na przystanku oczekiwała na tramwaj w stronę centrum. Odetchnął z ulgą, gdy wsiadła do środka, a skład ruszył. Uruchomił motor i skierował się bocznymi uliczkami w stronę centrum. Nadal czuł się fizycznie nie najgorzej, ale w głowie miał mętlik. Przemyślany plan działania w tracie rozmowy rozsypał się jak domek z kart. Jak mógł myśleć, że sam szantaż skłoni przeciwnika do odstąpienia od swych zamiarów? Niby dysponował sporymi aktywami. Gdyby wiadomość o pułapce zainstalowanej w samolocie prezydenckim pojawiła się w różnych miejscach cyberprzestrzeni, władze ostro reagując na najmniejszą nawet plotkę o bombie, nie mogłyby zignorować przestróg. Dlatego mógł żywić przekonanie graniczące z pewnością, że jeśli taka informacja przedrze się na Okęcie, Tu-154 nie oderwie się od ziemi. Zapobiegłby katastrofie, a jeśli idzie o jego własny los...? Chyba mógłby liczyć na odrobinę wdzięczności ze strony Polaków? Ale teraz miał laptopa Marychny i nie mógł go użyć. Jakikolwiek plan tracił klarowność na samą myśl o Zinie w łapach czekistów. Miał tak po prostu spisać ją na straty? Żeby jeszcze mógł zdobyć pewność, że istotnie jest ciągle żywa! Naturalnie zdawał sobie sprawę, że przeciwnik gra na zwłokę. Orientował się też, że po północy wydatnie zmniejszy się liczba użytkowników Internetu, więc wrogom łatwiej będzie monitorować sieć. Tym samym wzrastało ryzyko, że go namierzą. I co z tego?!

Wiedział, że do końca życia nie darowałby sobie, gdyby nie spróbował ratować Ziny, nawet jeśli szansa była niewielka. Musiał się o tym przekonać. Popatrzył na zegarek. Ciągle zostawało sporo czasu na działanie. Tylko gdzie miał przeczekać ustalone trzy godziny, gdzie mógł podładować i podłączyć do Internetu laptopa? Nie uśmiechało mu się jeżdżenie w kółko na motorze – był coraz bardziej zmęczony. Ruch na ulicach Warszawy malał i wkrótce jego yamaha zacznie zwracać na siebie uwagę, a informacji Rykowa nie bardzo będzie miał kto odebrać, skoro wszyscy będą spać. W dodatku zdawał sobie sprawę, że blokujące działanie narkotyku wkrótce spadnie. Powróci ból, a wraz z nim zapowiadany przez farmaceutkę dołek psychiczny. Tak, przede wszystkim potrzebował bezpiecznego schronienia. Znów pomyślał o Zinie. Coś w wypowiedzi przeciwnika mu nie pasowało do praktyk służb specjalnych... Dlaczego, dysponując nieograniczonymi możliwościami, umieszczono ją na jakimś odludziu? Ktokolwiek jej pilnował, musiał mieć łączność z centralą. A podejmując negocjacje, niczego nie ryzykowali... Zatem? Igor był niezłym szachistą, zdolnym przewidywać kilka ruchów naprzód. Postępowanie przeciwnika było racjonalne tylko w dwóch wypadkach – jeśli Orłowa nie żyła, mogli jedynie grać na zwłokę albo... Olśniło go i ta chwila nieuwagi omal nie sprawiła, że spadłby z motoru. A jeśli uciekła, ukryła się i nie mogą jej znaleźć?! Zina była bystrą dziewczyną. Jeśli zdołała ostrzec Igora przed podzieleniem losu czwórki kolegów, równie dobrze mogła im zwiać... A wówczas – biorąc pod uwagę jej inteligencję – z pewnością znalazłaby sposób, żeby mu dać znać o swych losach i nawiązać z nim kontakt. Pozostawało zatem zaszyć się gdzieś. Odpocząć, przespać, podłączyć się do Internetu, wczuć się w psychikę Zinaidy i zastanowić się, jakie kroki mogłaby podjąć dziewczyna, żeby się z nim skontaktować. Tylko gdzie mógł szukać kryjówki? Znał kilka osób z kręgu Marychny,

ale nie chciał ich narażać. Wykluczył też pracowników naukowych z warszawskich uczelni, z którymi miewał kontakty zawodowe. Ci z pewnością byli obserwowani i jakakolwiek próba kontaktu mogła się zakończyć wpadką. Czyżby nie miał żadnych szans? I wtedy z głębszej przeszłości wypłynęła jedna twarz i jedno nazwisko – Baszirow. Doktor Mustafa Baszirow. Czeczeński lekarz, który kurował go po awaryjnym lądowaniu jego samolotu. Mustafa nie figurował w żadnym z jego notatników, w poczcie mejlowej ani w komórce... Od czasu wojny na Kaukazie spotkali się tylko raz. Właśnie w Warszawie! Igor dosłownie wpadł na niego, kiedy robił zakupy na dawnym Stadionie Dziesięciolecia zamienionym w ogromny, kosmopolityczny bazar, przez przekorę chyba zwany Jarmarkiem Europa. Obaj trochę się spieszyli, ale Mustafa rozpoznał go i zaprosił na doskonałą kawę do Kemala Turka, podobno wielce wpływowej osoby na tym obiekcie. Baszirow mieszkał w Polsce i jak mówił „zapuszczał tu korzenie”. Jego dzieci chodziły do polskich szkół, a nowa żona Krystyna (pierwszą pochował w Groznym) była nie tylko rodowitą Polką, ale również katoliczką, co czeczeńskiemu lekarzowi muzułmaninowi wydawało się zupełnie nie przeszkadzać. Tak, Mustafa byłby właściwym człowiekiem, w dodatku ostatnim, którego mógł posądzać o sympatię do reżimu aktualnie rządzącego Rosją. Reżimu, który pozbawił go rodziny i ojczyzny. Tylko jak miał go znaleźć? Wówczas przed dwoma laty wymienili adresy i telefony, ale było to tak dawno, a Rykow błyskawicznie posiał gdzieś wizytówkę lekarza... Jako wytrawny turysta wiedział, że w wypadku zagubienia należy cofnąć się do punktu, gdzie po raz ostatni widzieli się razem. Czyli na bazar... Istniało drobne prawdopodobieństwo, że przynajmniej natrafi na

Turka Kemala. Wyjechał na Grochowską i przejechał ją w parę minut. Po dojechaniu na miejsce zatrzymał się zdumiony. Tam, gdzie wcześniej znajdował się stadion, był obecnie wielki plac budowy. Z bazaru pozostało ledwie kilkanaście bud od strony ulicy Zamoyskiego – żałosne resztki dawnej świetności. Zresztą wiele wskazywało, że i ich egzystencję należy liczyć w miesiącach. Mimo to zszedł z motoru i skierował się w stronę skupiska straganów. Bystry wzrok zauważył też napis „Bar – Kebab”. O tej porze teren robił wrażenie odludnego i nieprzyjaznego. Jednak zapuszczając się w uliczkę między pozamykanymi kramami, Igor nie miał wątpliwości, że ktoś tego dobytku musiał pilnować. Nie pomylił się w swych przypuszczeniach. Nie zrobił nawet pięćdziesięciu kroków, kiedy usłyszał za sobą szmer. Odwrócił się i zobaczył Azjatę na krzywych nogach. Przy słabym świetle nie był w stanie rozpoznać, czy był to Mongoł, czy Wietnamczyk. W każdym razie ktoś sprężony do ataku niczym wychowanek klasztoru Szaolin. – Czego, gościu? – zagaił Azjata po „warsiawsku”. – Szukam Kemala – odparł grzecznie, orientując się równocześnie, że ktoś wyrasta za jego plecami. – I nie chcę żadnych kłopotów. – Kto cię przysłał? Gruby Witalij? – Ton ani przez moment nie przestał być agresywny. Nie odpowiedział, za to cofnął się tak, aby mieć za plecami drewnianą ścianę pobliskiej budy. Kątem oka zauważył faceta próbującego zajść go od tyłu. Wnosząc po metalowym pręcie w ręku, nie miał on dobrych zamiarów. Pomylili mnie z kimś, czy po prostu mają ochotę na mój portfel? – przemknęło przez myśl Igorowi. Jednak rozważenie tej kwestii zostawił sobie na później. Teraz wykonał gwałtowny wypad i kopniakiem wytrącił rurkę jednemu z napastników. Potem obrócił się ku drugiemu, w którego ręku zalśnił nóż o długim

ostrzu. Widać nie do końca ufał metodom Dalekiego Wschodu. – Myślałem, że używanie sprężynowców jest w Polsce zabronione? – skomentował Rykow. Atakujący wyraźnie był amatorem. Igor bez trudu zablokował jego cios, a następnie silnie wykręcił mu rękę, po czym cisnął wyjącego z bólu Azjatę w szarżującego z boku kolegę. Upadli obaj. Wtedy trzeci, dotąd zupełnie niewidoczny, z okrzykiem bojowym godnym samuraja skoczył na inżyniera z niskiego daszku. Nie miał na szczęście broni i ważył najwyżej pięćdziesiąt kilo, co sprawiło, że jego atak zrobił na Igorze mniejsze wrażenie niż spotkanie z dużym kotem. W dodatku kotem pozbawionym pazurów. Strząsnął go z siebie. Atakujący chciał wykonać efektowne salto niczym Bruce Lee, ale coś mu w manewrze nie wyszło i się przewrócił. Próbował jeszcze wstać, ale Rykow kopnął go precyzyjnie, pozbawiając woli walki, a następnie cofnąwszy się, wyciągnął spluwę. – Dosyć, chłopaki! Pobawiliśmy się, ale nie mam czasu. Dlatego uprzejmie proszę, znajdźcie dla mnie Turka Kemala. * Bogdan Zabielski przywitał siostrę kolacją, jednak Kamilla nie miała apetytu. Była niespokojna. Brat dobrze ją znał – wiedział o zawodowym kryzysie i o tym, że rozgląda się za nową pracą, choć nie miał pojęcia o jej ostatnich konszachtach i nowych perspektywach w Pałacu Prezydenckim. Jednak dziś poza trawiącym ją niepokojem wyczuwał coś więcej. Pani nadkomisarz skubnęła wędliny, odmówiła alkoholu, tak jakby przeczuwała, że jeszcze dziś przyjdzie jej usiąść za kółkiem. Zabielski czekał, nie zadawał siostrze żadnych pytań, wiedząc, że jak zechce powiedzieć, co ją gryzie, to sama się do niego zwróci... Tak też się stało. Przy herbacie wypaliła znienacka: – Trafiłam na coś, co mnie przerosło. Potrzebuję twojej rady. – Zawsze do usług. Wyraźnie nie miała ochoty dostosować się do jego żartobliwego tonu.

Wstała i poprawiła ciężkie zasłony w oknie. – Dawno odpluskwiałeś mieszkanie? Miała tak poważną minę, że aż się roześmiał. – Wy ze służb pod każdym krzaczkiem widzicie szpiega! A kto i z jakiego powodu miałby podsłuchiwać emerytowanego gliniarza? Włączyła głośno radio, wyciągnęła z szafy wtyczkę stacjonarnego telefonu, swoją i jego komórkę przywaliła poduchami i zamknęła w szufladzie. – A teraz pewnie każesz mi pójść do łazienki i puścić wodę do wanny? – kpił Bogdan. Pokręciła głową i pociągnęła go w przeciwnym kierunku, do ślepej kuchni. Tam po zamknięciu drzwi jak za dziecinnych lat usiedli na dwóch taboretach. – Słowo honoru, ty to robisz wszystko na poważnie! – rzekł. – Co się takiego dzieje, że oficer ABW zachowuje się jak Jason Bourne? Wpadłaś może na trop bin Ladena? Opowiedziała mu ze szczegółami chronologiczny przebieg zdarzeń kończącego się dnia, układających się w dramatyczną sekwencję. Etapy tworzyły: przybycie Igora Rykowa do Polski, tajemniczy wybuch koło stacji benzynowej, telefon inżyniera do delegatury w Krakowie, spotkanie z Tomaszkiewiczem zakończone wyrzuceniem oficera przez okno, śmierć Wołkońskiego i zaginięcie jego ochroniarzy, rozpoznanie Rosjanina na plebanii w Kamiennej i wreszcie jego dziwna śmierć w katastrofie policyjnego radiowozu. Jej brat słuchał z coraz większą uwagą. – Wnioski? – zapytał tonem wymagającego nauczyciela. – Nic do niczego nie pasuje. Wygląda raczej, że facet rozpaczliwie uciekał, a przeciwnicy ponawiali próby jego zgładzenia. Był tak zdesperowany, że próbował znaleźć pomoc u nas... – podsumowała pani nadkomisarz. – Szefostwo uważa to za wojnę gangów... W Tarnowie przyjęto hipotezę, że ten Rykow to jakiś „zawodowy wymiatacz” przysłany, aby uporządkować sytuację w miejscowej mafii. Zwabił w zasadzkę skorumpowanego agenta, wycisnął z niego

informację o jego kontaktach z „Wołkiem”... Tyle że taka interpretacja to czysty absurd. „Wołk” i jego rola były dość powszechnie znane, a z kolei żeby dobrać się do Tomaszkiewicza, nie trzeba było dzwonić aż do Krakowa i opowiadać bajeczki o terroryzmie. Przecież gdybym ja odebrała to zgłoszenie, nie posługiwałabym się miejscowym niedojdą, tylko sama pojechała do Tarnowa... – Słusznie! Ale jeśli nie stoją za tym gangsterzy, to kto? – Dla mnie osobiście bardziej to pachnie jakąś rywalizacją postsowieckich służb specjalnych. – Uważasz, że Rykow to też służby? – Nie wiem, co o tym myśleć. Jak na amatora jest niezwykle skuteczny i sprawny. Oczywiście miał sporo szczęścia. Ale tylko do czasu... Dużo myślałam nad tym wypadkiem przewożącego go radiowozu. Zniszczenia w szoferce wskazują, że wybuchł tam pocisk albo granat. A dwaj kierowcy, którzy pierwsi zauważyli płonący samochód, twierdzą, że chwilę wcześniej przemknął obok nich motocyklista w kasku. – Zamachowiec? – Nie wykluczałabym takiej ewentualności. Co gorsza, to wskazywałoby, że ścigający mieli informacje prosto z naszej sieci policyjnej. – Zdziwiło cię to? – Zabielski wzruszył ramionami. – Chyba mniej niż cała rzeczywistość, w której działasz? Korupcja, agentura, zdrada, aż dziw, że ten kraj w ogóle może funkcjonować. – Niestety wszystko to są tylko podejrzenia i hipotezy nie do zweryfikowania. Większość konkretów Rykow zabrał do grobu. – Pod warunkiem, że Igor Rykow naprawdę nie żyje – zauważył cicho, jakby mówił sam do siebie Zabielski. – Co ty mówisz? – wykrzyknęła. – Widziałam jego ciało! – Albo ciało kogoś innego, kogo podstawiono na jego miejsce... Samochody zmieniają się w kulę ognia jedynie w amerykańskich filmach. Mówiłaś o znalezionej zapalniczce. Zastanów się! Jeśli zabójcą był ten motocyklista i wykonał swoją robotę jak trzeba, to dlaczego miało mu zależeć na utrudnieniu identyfikacji zwłok Rykowa? Natomiast jeśli

odwrócimy role i przyjmiemy, że to nie inżynier zginął, tylko napastnik...? – Uznanie za zmarłego bardzo pomogłoby Rykowowi w ucieczce. – Przed nami. Swoich nie zmyli. Kolejne pytanie – jeśli nie są to porachunki gangsterskie, a wiele wskazuje, że nie są, dlaczego prześladowcy tak skwapliwie chcą go zabić? Nie schwytać, nie przesłuchać, ale zabić? Tak w czasach ZSRS dawny SMIERSZ ścigał zdrajców. – Może ten Rykow rzeczywiście dysponuje jakimiś nadzwyczajnymi informacjami, które chce sprzedać? – Gdyby chodziło mu o sprzedaż, zwróciłby się do CIA, a nie do was. Oni lepiej płacą. Kamilla westchnęła. – Jeśli jesteś taki mądry, jak zinterpretowałbyś sekwencję zdarzeń, o której ci opowiedziałam? – Po pierwsze, nie kombinowałbym za bardzo ze snuciem domysłów. Wszystko wskazuje, że jakaś trójka facetów, nazwijmy ich grupą „Dodge”, od dzisiejszego poranka usiłuje załatwić Rykowa. Dostali zlecenie, żeby wyglądało to na wypadek, stąd pierwszy pomysł z doprowadzeniem do katastrofy seata. Kiedy nie wyszło, starali się poprawić, próbując wykorzystać spotkanie inżyniera z Tomaszkiewiczem. Jednak zginął Tomaszkiewicz, a Rykow znów uciekł. – I ja nie wykluczam, że to nie on załatwił Michała! – Ja jestem prawie pewien, że kiedy ginął Wołkoński, inżynier był gdzieś w drodze na Kielecczyznę. – Wszystko układa się jako tako, ale gdzie motyw? Mają zlecenie na Rykowa, ale dlaczego załatwiają również Wołkońskiego i Tomaszkiewicza? Mimochodem czy przypadkiem? – Nie wiem! Może dowiedzieli się czegoś albo przejęli coś, z czym uciekał Rykow. – Chyba nie przejęli, bo wówczas nie kontynuowano by z takim zapamiętaniem pościgu. Poza tym, twoja konstrukcja ma sporo plusów, ale identyfikacja, kto właściwie zginął wraz z policjantami, zabierze

trochę czasu... Zabielski wstał i zaczął przechadzać się, jeśli można tak nazwać trzy kroki w prawo i cztery w lewo w wąskiej kanciapie. – W twojej opowieści zwróciłem uwagę jeszcze na dwa szczegóły niepasujące do wizerunku wynajętego cyngla. Podpalenie wraka oraz fakt, że rannych policjantów ktoś odciągnął na bok poza strefę ognia. Kto mógł to zrobić poza Rykowem? Ci, którzy podnieśli alarm? – Zarzekali się, że niczego nie dotknęli na miejscu zdarzenia. – Wytłumacz mi zatem, jeśli przyjąć wersję o zimnym bezlitosnym zabójcy w kasku – skąd u kogoś takiego troska o życie dwóch rannych gliniarzy?... Popatrzyła na brata z uznaniem. – Ty to potrafisz wszystko skomplikować. Ale jeśli masz rację, to ten Rykow jest odważnym i być może całkiem przyzwoitym człowiekiem! I w dodatku ciągle żyje i potrzebuje naszej pomocy.

10 i pół godziny przed... Kemal pojawił się nadspodziewanie prędko. O dziwo, na pierwszy rzut oka rozpoznał Rykowa i natychmiast kazał się zabierać ochroniarzom, a tego jęczącego z powodu uszkodzonej ręki polecił zawieźć do szpitala. – Pomyliliście się! – stwierdził. – A za pomyłki trzeba w życiu płacić! – W tym momencie zwrócił się do Igora, który nieporuszony stał oparty plecami o budę: – Co mogę dla ciebie zrobić? Poszukujesz dobrej kawy? – Przede wszystkim szukam kontaktu z Mustafą... – odparł. – Znaczy z doktorem Baszirowem. – Bez nazwisk – syknął Turek. – Na jutro mogę ci skombinować jego adres. – Potrzebuję go dziś, muszę się z nim natychmiast spotkać. – To byłoby trudne, ponieważ przeprowadził się do Szczecina, ale jeśli masz jakieś problemy – poobijana twarz Igora mogła świadczyć, że potrzebuje pilnej pomocy chirurga plastycznego – znam innych zaufanych lekarzy. – Nie chodzi mi o lekarza, tylko o kogoś zaufanego, kto udzieliłby mi bezpiecznej gościny. – Pytanie: od kiedy i na jak długo? – Od zaraz do rana, ważne, żeby była tam możliwość zalogowania się do Internetu... – Mogę cię zabrać do siebie do domu – zaofiarował się Turek. – Poznasz moją żonę i dzieciaki. – Mam... kłopoty i nie chciałbym nikogo narażać. Najlepszy byłby jakiś pusty lokal. Kemal zmarszczył swe krzaczaste brwi. – Ale masz wymagania... Ale czekaj! Chyba coś znajdę. Raisa jest akurat w szpitalu po zabiegu i jej chata stoi pusta.

– Raisa? – Rykowowi natychmiast stanęła przed oczami szykowna małżonka Michaiła Gorbaczowa. – Jedna z naszych dziewczynek... – A widząc, że Igor nie bardzo kuma, dorzucił dosadniej: – Kurwa po prostu! W dodatku prawdziwa kretynka. Nie pojmuję, jak można zajść w ciążę z klientem! To nieprofesjonalne! Ale pies jej cycki lizał. Z tego, co pamiętam, ma lokal niedaleko stąd, a ja znam kogoś, kto może mieć zapasowy klucz. Daj mi z pół godziny, a wszystko będzie załatwione. – Doskonale! Tylko gdzie mam na ciebie czekać? Tu nie jest zbyt przyjemnie. Turek roześmiał się. – Jeśli nie boisz się ciemności i pijaków, to proponowałbym park Skaryszewski. Obok ronda jest zapomniany pomnik żołnierzy radzieckich. Stamtąd do Raisy mamy rzut beretem. – Nie mam beretu, mam kask. – No to rzut kaskiem. * – I co mamy z tym zrobić? – zapytała Kamilla. Po kolejnej filiżance mocnej kawy kompletnie odeszła ją senność. – Rykow ucieka, jego wrogowie następują mu na pięty, a nasze służby zdążyły już uznać go za zmarłego. W dodatku nie wiemy, o co chodzi i jaka tajemnica warta była śmierci tylu ludzi. Popatrzyła na brata, ten już od pewnego czasu porzucił wcześniejszy niefrasobliwy ton. – Wydaje mi się, że w tej chwili tajemnica jest sprawą drugorzędną. Jeśli dotrzemy do Rykowa przed mordercami, sam nam powie. Tylko że nie wydaje mi się to takie łatwe, bo facet będzie coraz ostrożniejszy. Zdani wyłącznie na siebie, nie damy rady... Przede wszystkim potrzeba nam dostępu do bieżących informacji policyjnych. Kamilli przemknęła sylwetka „Omegi” – jej protektora z Pałacu Prezydenckiego. Chociaż w tej sytuacji, bez zaplecza logistycznego i

odcięty od bieżących informacji przez służby podległe rządowi, też niewiele mógłby im pomóc. – Rozmawiałaś o swoich podejrzeniach z nadinspektorem Liwskim? – zapytał Bogdan. – Kazał mi rano zgłosić się z raportem. – To oficjalna droga. Myślałem o spotkaniu prywatnym. Mieszka stosunkowo niedaleko stąd, na Bemowie. – Masz do niego zaufanie? To przecież komuch. Uśmiechnął się gorzko. – Jak ja, ale... Podobno jeszcze pod koniec lat osiemdziesiątych przewerbowała go CIA i od tego czasu cieszy się wielkim zaufaniem Amerykanów. Widziałem jego zdjęcia z centrali w Langley. Wpuścili go nawet do Fortu Meade. Poza tym, wydaje mi się, że jest całkiem niezłym patriotą. A jeśli nawet nie on sam, to jego wybujałe ego. – Znasz go dobrze? Bogdan uśmiechnął się. – Powiedzmy, nieźle. A przynajmniej raz uratowałem mu dupę. I choćby to upoważnia mnie do złożenia mu krótkiej niezapowiedzianej wizyty.

10 godzin przed... Po stosunkowo ciepłym dniu nastał chłodny wieczór i nawet pijakom nie chciało się wałęsać po alejkach parku Skaryszewskiego. Niebo przetarło się i pojawiły się nawet co jaśniejsze gwiazdy. Rykow półśpiąc na motorze, zastanawiał się, co pierwsze powróci – Turek czy ból? Ten drugi ciągle czaił się gdzieś w zakamarkach mózgu uśpiony lekiem, natomiast Kemal zjawił się z kluczami nawet przed zapowiadanym przez siebie czasem. Wsiedli na motor, okrążyli rondo Waszyngtona, na którym ruch ciągle był spory, skręcili we Francuską, a potem w jedną z uliczek pierścieniem otaczających centrum Saskiej Kępy. Kemal wskazał dom, przedwojenną kamienicę, która swe najlepsze czasy wyraźnie miała za sobą. Od frontu znajdowała się brama prowadząca na podwórze i na klatkę schodową oraz mniejsze drzwi, nieco z boku, za czasów sanacji używane zapewne przez służbę. Rykow rozejrzał się po okolicy. Zaparkowane dość ciasno samochody nie wzbudziły jego podejrzeń, jednak na wszelki wypadek postawił motor w odległości około stu metrów od lokalu, wykorzystując wąską lukę między jakąś furgonetką rzucającą głęboki cień i starym bmw. Potem wziął plecak z laptopem otrzymanym od Marychny Lisieckiej i ruszył w ślad za Kemalem. Turek na szczęście nie zadawał żadnych pytań, koncentrując się na dopasowaniu jednego z trzech kluczy do bramy. Luksusowa dziwka rezydowała na pierwszym piętrze trzypiętrowego domu pamiętającego międzywojnie. Za typowymi, chociaż dość solidnymi drzwiami, oczywiście zaopatrzonymi w judasza, znajdował się apartament złożony z pomieszczenia „służbowego”, wyglądającego dokładnie tak, jak powinien wyglądać „pokój pracy” profesjonalnej call girl: czerwone kotary w oknach, teraz lekko rozsunięte, okrągłe łoże,

lustro na suficie, obok łazienka ze wszystkimi bajerami potrzebnymi do higieny i rozpusty. Dopiero po odsunięciu jednej z kotar ujawniały się kolejne drzwi prowadzące do normalnego pokoju, w którym mogła mieszkać całkiem przyzwoita studentka, za jaką w czasie wolnym zapewne lubiła uchodzić Raisa. Było tam sporo książek i tradycyjnych płyt do staroświeckiego gramofonu, a nawet malutka ikona z Matką Boską. Obok niewielkiej kuchni znajdowały się drzwi prowadzące do dodatkowej klatki schodowej. Lokum odpowiadało Igorowi. Serdecznie podziękował Kemalowi, który o dziwo nie chciał od niego żadnych pieniędzy, powtarzając: „Przyjaciele moich przyjaciół są moimi przyjaciółmi”, po czym z wielką ulgą zamknął za nim drzwi. Od kilkunastu minut walczył z narastającą sennością. Najwyraźniej jeden z podanych mu leków właśnie przestawał działać. Jeszcze raz popatrzył na zegarek. Do umówionego telefonicznego kontaktu pozostało półtorej godziny. Bał się, że zaśpi, ale, jak się okazało, prostytutka ceniąca sobie czas (który jak wiadomo w jej wypadku był pieniądzem) posiadała aż dwa budziki, więc nastawiwszy oba, postanowił zaryzykować. Opadł miękko na okrągłe łoże, które mogłoby opowiedzieć niejedną ciekawą historię, i zasnął, nie zdążywszy nawet ściągnąć butów. * Brudnożółta willa na Bemowie zarówno z zewnątrz, jak i wewnątrz nie wyróżniała się niczym szczególnym. Od ulicy zasłaniały ją wysokie krzewy, co nie przeszkodziło Kamilli wypatrzyć parę kamer kontrolujących okolicę, trudnych do zauważenia przez laika. Wprawdzie nie uprzedzali nadinspektora o wizycie, ale nie zdążyli zadzwonić do furtki, kiedy ta otworzyła się niczym sezam po wypowiedzeniu zaklęcia. – Czujny! – mruknął z podziwem Zabielski. Drzwi wejściowe zachowały się podobnie jak furtka. Uchyliły się z delikatnym szczękiem. Sam gospodarz oczekiwał w przedpokoju.

Nadinspektor Adam Liwski spokojnie mógł robić za wizytówkę służb specjalnych. Dobijał sześćdziesiątki, ale trzymał się krzepko, szpakowaty, postawny, wysportowany. Widać było, że służy mu III RP. Zresztą w PRL-u też świetnie dawał sobie radę. Uścisnął im ręce i zaprosił do środka. Wnętrze, do którego weszli, przypominało nieco staromodne mieszkanie przedwojennego inteligenta. Sporo książek w salonie, skrzyżowane szable nad kominkiem i duży portret Marszałka. Naprzeciwko wisiał zdecydowanie nowszy wizerunek gospodarza w stroju afgańskiego mudżahedina. Skojarzenie oczywiste – mistrz i uczeń! – pomyślała Zabielska. Liwski nawet najmniejszym gestem nie dał po sobie poznać, czy zaskoczyła go wieczorna wizyta rodzeństwa Zabielskich. Również fakt, że Kamilla podzieliła się informacjami z bratem, aktualnie przecież cywilem, nie wzbudził jego zastrzeżeń. Jednocześnie nawet najlepszy detektyw miałby trudności z ustaleniem, czym zajmował się oficer tego wieczora. Telewizor był wyłączony, barek zamknięty, brak śladów ucztowania, nie było też żadnych rozrzuconych papierów. Jeśli oprócz niego ktoś jeszcze znajdował się w domu, to nie zdradzał swojej obecności. – Wybacz najście, Adamie! – zaczął bez zbędnych wstępów Bogdan. – Kamilla zamierzała rano przedstawić ci raport, ale uznałem, że to nie powinno czekać. – Po czym zwrócił się do siostry: – Podziel się wnioskami dotyczącymi sprawy. W skrócie! Ponieważ Liwski znał prowadzone śledztwo, nie zajęło jej to więcej niż pięć minut. Nadinspektor wysłuchał Zabielskiej z uwagą, nie przerywając ani nie dopytując, co zdarzało mu się dość rzadko. – Taaak... – powiedział w końcu, po czym zniknął za drzwiami. Kamilla i Bogdan popatrzyli na siebie, nie wiedząc, czy oznacza to dezaprobatę, czy wręcz przeciwnie. Co mieściło się za drzwiami, nie mieli pojęcia. Może prywatne centrum łączności, a może jedynie toaleta?

Liwski wrócił dopiero po dziesięciu minutach. Palił cygaro, co było, jak mówiono, jego jedynym nałogiem wyniesionym z lat służby w Ameryce. – Mam coś, co powinno was zainteresować – powiedział. – Zwłaszcza jeśli sprawdzi się wasza teza, że ten Igor Rykow żyje. – W tym momencie zrobił efektowną pauzę i zaciągnął się cygarem. – Do warszawskiej komendy wpłynął ciekawy meldunek. Przed godziną doszło do bójki na terenie bazaru przy Stadionie Dziesięciolecia. W tym rejonie to normalka. Informator, Wietnamczyk, który był świadkiem zajścia, doniósł o tym policjantowi z patrolu, który zresztą przepytywał go w innej sprawie. Słysząc o napastniku, prawdopodobnie Rosjaninie, który gołymi rękoma poradził sobie z trzema ochroniarzami pracującymi na rzecz jednej z rodzin mafijnych, funkcjonariusz przypomniał sobie list gończy, który rozesłano po popołudniu. Zaczął wypytywać Wietnamczyka o szczegóły, bliznę na czole, a na koniec pokazał zdjęcie Rykowa, które wcześnie wydrukował na komendzie. Wietnamczyk utrzymywał z pełnym przekonaniem, że to ten sam mężczyzna. Policjant przekazał informację przełożonym, lecz został wyśmiany. Uczestnik bójki nie mógł być inżynierem Igorem Rykowem z Samary, bo ten przed paroma godzinami zginął na podkieleckiej szosie w wyniku katastrofy policyjnego radiowozu. – A więc jest na Pradze! – zawołała Kamilla. – Nie można tego wykluczyć. – Liwski po ojcowsku popatrzył na Zabielskich. – Rozumiecie, nie mogę uruchamiać obławy jedynie na podstawie przypuszczeń. Tym bardziej, że zgodnie z tym, co sugerujecie, mogę mieć w biurze kreta. Natomiast ci, co ścigają Rykowa, dodatkowo jeszcze podsłuchują nasze łącza. Nie mam jednak nic przeciwko temu, żebyście półprywatnie pojechali na Pragę, rozejrzeli się i dowiedzieli, dokąd mógł udać się Rykow. No i pogadali z tym łebskim funkcjonariuszem. – A kto to taki? – zapytał Bogdan. – Młodszy aspirant Paweł Gwarek. Łebski chłopak. Postaram się, żeby czekał na was pod Teatrem Powszechnym.

9 i pół godziny przed... Wizyta „Steina” w mieszkaniu Lisieckich nie wniosła nic nowego do sprawy. Wołodia po ocuceniu dalej był półprzytomny, a jego kumple konsekwentnie martwi. W międzyczasie człowiek od „Organizatora” dostarczył ciężarówkę z napisem „Przeprowadzki”, do której niczym w brytyjskiej komedii kryminalnej wyniesiono ciała agentów zawinięte w dywany. Wprawdzie przeprowadzka o tak niezwykłej porze mogła wzbudzić niezdrową ciekawość sąsiadów, ale Siergiej wiedział o pogłębiającej się obojętności bliźnich i zaniku więzi sąsiedzkich. I na to liczył. Przy okazji „przeprowadzki” zabrano również ciało Lisieckiego. Dima sugerował wprawdzie prostsze rozwiązanie i zatarcie śladów zbrodni przez wybuch instalacji gazowej, ale „Stein” miał dosyć fajerwerków. Stawianie całej warszawskiej policji na nogi też nie ułatwiłoby mu sprawy. Był zły. W mieszkaniu nie znalazł najmniejszych wskazówek na temat dalszych planów Rykowa. W jednym z pokoi na biurku zauważył drukarkę, jednak komputer, prawdopodobnie laptop, zniknął. Bałagan w szafach wskazywał na pospieszne pakowanie się gospodyni. „Stein” uznał, że poszukiwanie Lisieckiej byłoby w obecnej chwili stratą czasu. Igor musiałby być idiotą, żeby zwierzać się kuzynce ze swych planów. A jeśli uciekli razem? Uznał to za mało prawdopodobne, w sytuacji Rykowa rozhisteryzowana baba byłaby jedynie obciążeniem. Uporawszy się z tym wszystkim, „Stein” zawrócił w stronę centrum. Na moście Poniatowskiego złapał go telefon „Organizatora”. – Cel namierzony!

* Młodszy aspirant Paweł Gwarek miał błękitne oczy ciekawego świata dzieciaka i zapowiadał się na znakomitego policjanta. Spotkawszy się z rodzeństwem Zabielskich, bezzwłocznie wsiadł do ich samochodu i tam powtórzył jeszcze raz to, co przekazał mu jego informator, Wietnamczyk o pięknym imieniu Lui. – To dość pewne źródło i z pewnością sam sobie tego Rosjanina nie wymyślił – stwierdził. Co do samego zajścia, Lui był przekonany, że doszło do pomyłki, jego koledzy wzięli Rosjanina za człowieka konkurencyjnej bandy „Grubego Witalija”, która już dwa razy sfajczyła azjatyckie kramy. Zresztą Rosjanin okazał się dość przyzwoitym człowiekiem, decydując się na walkę wręcz, mimo że miał ze sobą spluwę. „Absolutnie nie pasował mi na specjalistę od mokrej roboty” – powiedział na koniec relacji Lui i Gwarek precyzyjnie to zacytował. – A wiadomo przynajmniej, z jakiego powodu pojawił się tam ten Rosjanin? – dopytywała się Kamilla. – Podobno szukał kontaktu z Turkiem Kemalem – odparł Gwarek. Młodszy aspirant znał Kemala i wiedział coś niecoś o jego interesach nieograniczających się do pieczenia kebabów, ale gwarantujących w pakiecie hazard i dziewczynki. Zresztą najciekawsze policjant zachował na sam koniec. Po rozmowie z Luim i przekazaniu meldunku, który szefostwo wyraźnie zlekceważyło, ruszył na objazd dzielnicy osobowym wozem z prywatną rejestracją. Szczęście mu sprzyjało. Na rondzie Waszyngtona ujrzał wspomnianego Turka wynurzającego się z podziemnego przejścia i szparko zmierzającego w stronę parku. Czego tam szukał o tej porze? Chyba guza! Polecił swemu partnerowi Genkowi Matusowi objechać dookoła rondo i skręcić w Zieleniecką, gdzie wyskoczył z wozu. Zamierzał zanurkować w alejkę, gdy tymczasem z głębi parku dobiegł ryk silnika i po żwirze w stronę ronda przemknął motor z potężnym facetem w

kasku. Towarzyszył mu przyklejony z tyłu Kemal. – Nie zgub ich! – rzucił do Matusa. Polecenie okazało się dość łatwe do wykonania – motor przejechał ledwie kilkaset metrów. Według Genka pasażer i prowadzący motocykl – identyczny jak Rosjanin ze zdjęcia – weszli do domu zamieszkiwanego przez znaną nie tylko u nas na Saskiej Kępie luksusową kurewkę Raisę, po czym po trzech minutach Kemal oddalił się szybkim krokiem w stronę postoju taksówek. – Co robimy? – zapytał Matus. – Pilnuj Rosjanina – odparł młodszy aspirant, po czym jeszcze raz połączył się z komendą. Tym razem już go nie zlekceważono. Po kilku przełączeniach usłyszał władczy głos kogoś przywykłego do wydawania rozkazów, który polecił mu, aby za kwadrans czekał pod Teatrem Powszechnym na nadkomisarz Zabielską z ABW. Gdy Gwarek zakończył swoją relację, Bogdan zapytał: – I jak pan tu dotarł, skoro samochód zostawił pan koledze? – Biegiem! – odparł z całą prostotą funkcjonariusz. – Czyli jaką mamy obecnie sytuację? – Kamilla uruchomiła silnik. – Genek Matus ciągle obstawia tamten dom, a poszukiwany Rykow ciągle jest w środku. Może nabrał ochoty na seks? Serce Zabielskiej zabiło mocniej. Czyżby rozwiązanie było aż tak łatwe? Jej brat był bardziej konkretny. – Jest decyzja o przysłaniu antyterrorystów? – zapytał. – Nic mi o tym nie wiadomo. Ja mam jedynie obserwować i w miarę możliwości wam pomagać. Skręciwszy w senną uliczkę, od razu zobaczyli popielaty samochód osobowy z praską rejestracją zaparkowany na miejscu dla inwalidów. Matus ciągle trwał na stanowisku, choć gdy wysiedli z wozu i podeszli bliżej, zobaczyli, że leży z głową na kierownicy. – Zasnął? Pełen najgorszych przeczuć aspirant Gwarek szarpnął za drzwi. Matus miękko osunął się w jego ramiona.

Nozdrza stojącej zaraz za Gwarkiem pani nadkomisarz uderzył mocny zapach gazu paraliżującego. Ktoś zneutralizował funkcjonariusza, ale na szczęście go nie zabił. Nim Kamilla zdołała zebrać myśli, w ręku jej brata pojawiła się spluwa. Gestem nakazał współtowarzyszom przykucnąć za samochodem. Gwarek rozglądał się, szukając potencjalnego wroga. Czyżby towarzyszący pani nadkomisarz cywil miał wzrok lepszy od niego? Ale nie była to kwestia wzroku, tylko taktyki. Zabielski uniósł broń i trzykrotnie wypalił w powietrze. W pustej, wąskiej i cichej uliczce strzały zabrzmiały na podobieństwo gromu. W pierwszej chwili Kamilla pomyślała, że Bogdan zwariował. * Ponieważ „Organizator” w odróżnieniu od tępaków z Komendy Głównej nie zlekceważył doniesienia aspiranta Gwarka, „Stein” dotarł na Saską Kępę niedługo po tym, jak Rykow znalazł się w mieszkaniu Raisy. Doskonała aparatura nasłuchowa wyłapała rozmowy Gwarka z Matusem. Zlokalizowanie wozu policjanta nie okazało się trudne, a mieszkanie Raisy było od dawna w bazie danych „Organizatora”. Dojeżdżając z Dymitrem na miejsce, „Stein” dowiedział się jeszcze, że aspirant Gwarek został wezwany na jakieś ważne spotkanie, ale rozmowa w tej sprawie odbyła się za pomocą szyfrowanego połączenia. Wzbudziło to zrozumiałe obawy, że do akcji włączyły się czynniki wyższe. – Podejrzewam, że nie macie za wiele czasu, aby załatwić tę sprawę – powiedział „Organizator”. – Kwadrans mi wystarczy – odparł Siergiej. * Rykowa wyrwały gwałtownie ze snu strzały na zewnątrz. Na swoje szczęście pozostał bez ruchu. Szparę pomiędzy kotarami oświetlało

księżycowe światło, toteż zdołał zobaczyć, że w wychodzącym na podwórko oknie ktoś wyciął diamentem kółko i ręka w rękawiczce, która wsunęła się do środka, sięgnęła klamki... Nie zastanawiał się ani sekundy dłużej. Chwycił odbezpieczony pistolet znajdujący się w zasięgu ręki i strzelił w kierunku cienia za oknem, prawie nie celując. Odpowiedzią był skowyt bólu i łomot ciała spadającego na beton. Miał ochotę wyjrzeć na podwórko, ale był więcej niż pewien, że ktoś musiał ubezpieczać napastnika, który przybył go zabić. Porwał plecak z laptopem i skoczył w stronę kuchennego wyjścia. Zbiegł na parter. Słyszał odgłos przestrzeliwanego zamka w bramie, a potem tupot kilku par nóg na schodach. Czy biegnący pozostawili kogoś na ulicy? Wejście miało zamek zapadkowy otwierany od wewnątrz klamką. Ostrożnie wyjrzał przez uchylone drzwi. Pusto! Niespiesznie ruszył w stronę motoru. Nikt go nie zatrzymywał. Minął otwarty samochód z nieprzytomnym facetem stojący na stanowisku dla inwalidów, potem zobaczył volvo z krakowską rejestracją. Czy był to przypadek, że znów tak szybko go zlokalizowano? Zastanawiał się, kim byli ci, którzy wtargnęli do domu. Wsparciem zabójcy? Raczej nie, ci nie musieliby wyłamywać drzwi. A zatem policjanci? Może ludzie z ABW? Odczuwał ogromną pokusę, aby zaczekać na nich i oddać się w ich ręce. Ale póki sprawa Ziny pozostawała niewyjaśniona, nie mógł tego zrobić. Tymczasem strzelanina przyniosła jeszcze jeden dodatkowy skutek – w okolicznych domach poczęły zapalać się światła, a w otwartych oknach pojawiły się głowy rozespanych obywateli. Igor zapalił silnik i niespiesznie odjechał w kierunku alei Jerzego Waszyngtona. Nikt go nie ścigał. Chyba. * Strzał i bolesny okrzyk sprawiły, że nie patyczkowali się z bramą.

Bogdan przestrzelił zamek. Wbiegli do środka, po czym rozdzielili się, Gwarek pognał w kierunku drzwi na pierwszym piętrze tak, aby nikt nie mógł opuścić apartamentu Raisy (o istnieniu klatki gospodarczej nie mieli pojęcia), zaś Zabielscy wybiegli na podwórko. Natychmiast zobaczyli nieprzytomnego mężczyznę leżącego na betonie. Kamilla włączyła latarkę. Wysoki, muskularny, w czarnym kombinezonie niczym wojownik ninja, miał pospolitą wschodnioeuropejską twarz i lekko wystające kości policzkowe. Mógł być Rosjaninem. Z pękniętej czaszki sączyła się krew. Zauważyli przebity kulą sweter. Jednak pod nim znajdowała się kevlarowa kamizelka kuloodporna i w niej utkwił pocisk. Zatem uraz był bardziej efektem upadku z wysokości niż strzału... Zaczepiona o gzyms kotwa i lina wskazywały na metodę, jaką chciał dostać się do wnętrza apartamentu. Alpinista! – pomyślał Zabielski. Napastnik był wielki i wyglądał na silnego. Poza nim nie zauważyli nikogo. Jeśli ktoś go ubezpieczał, to potrafił rozpłynąć się w powietrzu. Przy rannym znaleziono diament stosowany przy cięciu szkła oraz brzytwę, lancet i linkę do garoty. Szeroki zestaw środków zadawania cichej śmierci. Kamilla pobiegła dołączyć do Gwarka, Zabielski nadal rozglądał się po podwórku. Żadna z kłódek w komórkach i garażach nie wyglądała na wyłamaną. Okna w mieszkaniu prostytutki pozostawały ciemne. Czyżby Rykow zginął? Aspirant, który czuwał przy zamkniętych drzwiach, twierdził, że nie słyszał jakichkolwiek odgłosów ze środka. – Wyważamy? – gorączkował się, wskazując na drzwi. Nie musieli. Szybko pojawił się gospodarz domu dysponujący zapasowym kompletem kluczy, którego chętnie im użyczył, twierdząc, że właścicielka lokalu, która przebywa właśnie w klinice, na pewno nie miałaby nic przeciw temu. Ubezpieczając się nawzajem, weszli do wnętrza „gabinetu rozkoszy”. Jeśli nocował w nim Rykow, o czym świadczyłoby zgniecenie pościeli na okrągłym łożu oraz ślady ziemi ze żwirem z parkowej alejki na podłodze, zdołał się już ulotnić. Po dłuższej chwili znaleźli drzwi za

kotarą i odkryli drogę ewakuacji inżyniera. Znowu okazał się szybszy. Tymczasem nadszedł Bogdan. – Gdyby nie ty, zastalibyśmy w mieszkaniu trupa! – powiedziała Kamilla, pokazując otwór w szybie wycięty przez napastnika. Obok był drugi wybity przez kulę. Zapach prochu dowodził, że Rykow obudzony strzałami z ulicy, zareagował błyskawicznie jak zawodowiec. – Prawie go mieliśmy! – westchnęła Zabielska. – Teraz szukaj wiatru w polu. Jak zdołał się oddalić? Dozorca wspomniał, że wkrótce po strzałach usłyszał dochodzący z ulicy warkot motoru. * Otwieranie drzwi, nawet ze znacznie bardziej skomplikowanymi zamkami niż ten, w który zaopatrzyła się Raisa, było specjalnością „Steina”. Tu nie próbował jednak dostać się do wnętrza. Warował przed apartamentem wyłącznie na wypadek, gdyby Dymitr skrewił, a spłoszony inżynier próbował ucieczki. Z wchodzeniem drzwiami zawsze łączyło się ryzyko. Rykow, ostrożny i inteligentny, mógł zbudować jakąś barykadę, poza tym był uzbrojony. Lepiej było postawić na efekt zaskoczenia. I udałoby się, gdyby nie ci gliniarze na ulicy. Kiedy rozległy się pierwsze strzały, odczuł je jak fizyczny ból. Jeszcze bardziej zaskoczył go strzał z wewnątrz mieszkania. Miał sekundę na podjęcie decyzji – sforsować drzwi i spróbować dokończyć robotę bez elementu zaskoczenia, mając za plecami polskich gliniarzy, lub chwilowo odpuścić i ratować się ucieczką, pozostawiając Dimę na pastwę losu. Wybrał to drugie rozwiązanie. Schodami wbiegł na strych, wydostał się na dach. Sąsiedni budynek oddalony był o trzy metry i niższy o jedno piętro, ale nie zrobiło to na nim wrażenia. Wylądował miękko i zaczął, najszybciej jak mógł, oddalać się od miejsca swojej porażki. Dusiła go wściekłość. Dlaczego „Organizator” nie poinformował go o tych

dodatkowych gliniarzach? Wszystko przecież było pod kontrolą! Czyżby rewolwerowcy działali na własną rękę? W myśli dopisał ich do krótkiej listy osób, z którymi miał jeszcze niewyrównane rachunki. Tymczasem z kanionu uliczki dobiegł warkot motoru. Siergiej dobiegł do krawędzi dachu i sięgnął po broń. Jednak yamaha Rykowa już go minęła i posuwała się zbyt prędko, aby ryzykować strzał. Po chwili zresztą motocykl zniknął, skręcając w aleję Waszyngtona na wschód. – Job jewo mać! – zaklął cicho, myśląc o konieczności ponownej rozmowy z „Organizatorem”. Znów spatałaszył sprawę jak nowicjusz. Starzeję się czy jak?! Inżynier nadal pozostaje na wolności – myślał „Stein”. A Dymitr trafił w ręce Polaków. Miejmy nadzieję, że nie przeżyje, gdyż inaczej... Zidentyfikować go nie mogą, ale gdyby zaczęli przesłuchiwać...? Trzeba będzie się tym zająć, ale w dalszej kolejności. Tymczasem dotarł do końca kwartału domów, po rynnie opuścił się na jakiś balkon, potem zeskoczył na dach garażu... Z goryczą pomyślał, że noc dopiero się zaczyna i zapowiada się długa. Tymczasem z trzyosobowej grupy, która przed kilkunastoma godzinami przybyła do Lwowa, został tylko on jeden.

9 godzin przed... No to sobie pospałem – pomyślał Igor, oddalając się ile mocy w silniku od mieszkania Raisy. Przez pierwsze kilka kilometrów pędził jak na złamanie karku, nie zastanawiając się dokąd zmierza – przeleciał przez Grochów, Wawer... Z emocji zapomniał nałożyć kask ukryty pod siedzeniem. Później też go nie wyciągał, mając nadzieję, że pęd wiatru poskromi senność. Jedno dobre, że ból powracał wolniej, niż się spodziewał. Zatrzymał się dopiero za miastem, w miejscu, w którym las porastający wydmowe wzgórza dochodził aż do szosy. Zastanawiał się, czy powinien zadzwonić do swego przeciwnika. Po ataku na Saskiej Kępie mógł uznać, że negocjacje zostały zerwane. Nie upłynęły jednak jeszcze ustalone trzy godziny, a poza tym nie potrafił wyrzucić z pamięci słodkiej twarzy Ziny... Jadący na długich światłach samochód oświetlił tablicę informacyjną o Centrum Kardiologii w Aninie... W Aninie! Twarz Ziny błyskawicznie została wyparta przez oblicze jej młodszej wersji – Wandy. Młoda, inteligentna autostopowiczka Wanda mieszkała przecież w Aninie, pracowała w domu jakiegoś polityka. Gdyby mógł ją odszukać, a ona zdecydowała się mu pomóc... Tylko dlaczego właściwie miałaby pomagać nieznajomemu cudzoziemcowi z twarzą przypominającą Frankensteina? A przecież czuł, że mu pomoże. Sporo wiedział o kobietach i przekonał się nie raz, że bardzo często nie myślą racjonalnie, postępują, kierując się emocjami, wrażeniem... W trakcie krótkiej wspólnej podróży zorientował się, że bardzo się Wandzie podoba, i był to ważny aspekt nowego planu działania. Problem polegał na tym, że nie znał jej adresu.

Na szczęście dysponował znakomitą pamięcią i mimo że w ciągu dnia zdarzyło się tak wiele, potrafił powtórzyć prawie każde zdanie usłyszane od ślicznej dziewczyny. Skręcił w ulicę Kajki stanowiącą główną oś osiedla i po kilkuset metrach dojechał do miejsca, które zapamiętał ze zdjęcia – była to szkoła, charakterystyczny gmach z lat pięćdziesiątych o stromych schodach. To na nich zostali sfotografowani młodzi „panicze”, którymi opiekowała się Wanda. Desperacko usiłował przypomnieć sobie jak najwięcej szczegółów na temat rezydencji, w której mieszkali. Budynek miał być otoczony parkiem pełnym iglaków. Szybko przekonał się, że w Aninie, dzielnicy zamieszkiwanej głównie przez ludzi zamożnych, było wiele takich obiektów. Jednak nie na każdej działce znajdował się domek ogrodnika ze spiczastym dachem... Najcenniejszą informacją było to, że od szkoły do domu tych Romańskich, Romanowskich czy Romaniewskich było dziesięć minut spacerkiem. Czyli w zależności od tempa, jakim maszerowała Wanda, od ośmiuset do tysiąca metrów. Biorąc pod uwagę szachownicę ulic, z których większość prostopadłych nosiła nazwę Poprzeczna, zapewne ten promień mógł być jeszcze mniejszy. Robota zapowiadała się na żmudną, pieszo pewnie była niewykonalna, ale dysponował przecież motorem – poza tym po drugiej stronie linii torów nie było już sosen i ten kierunek mógł wykluczyć. Obszar poszukiwań zawężał też sąsiadujący z nim park krajobrazowy. Może do rana skończę! – pomyślał. * – Zgubiliśmy go – zameldował „Stein”. – Spokojnie, czas pracuje na naszą korzyć – odparł „Organizator”. – Nie uprzedzono mnie, że ktoś wejdzie mi w paradę. Wiecie, kto to taki? – Paru ambitnych Polaczków. Pani nadkomisarz z Krakowa, jej brat, policyjny emeryt... Czują, że coś dzwoni, ale nie wiedzą, w którym

kościele. Poza tym w centrali popiera ich praktycznie tylko jeden człowiek. – A jak skapują, co jest grane? – Wtedy będziesz się musiał nimi zająć, Sierioża. Twoimi metodami. Mów, gdzie jesteś! – Wracam do Śródmieścia. Miałem przez tych gliniarzy odcięty odwrót do mego samochodu i dlatego wezwałem Lońkę, żeby mnie stamtąd zabrał. – W porządku, ktoś od nas zajmie się twoim samochodem. Co zamierzasz? – Czekam na informację, gdzie znowu pojawi się ten przeklęty Rykow. A na razie, jeśli pozwolisz, chciałbym chwilkę odpocząć. Ledwie trzymam się na nogach. – Jeszcze nie teraz, Sierioża. Mam dla ciebie inne zadanie niecierpiące zwłoki, z którym tylko ty jesteś w stanie się uporać. Jest z tobą Lew? – Lońka? Jest! – W takim razie będzie to zadanie dla was dwóch.

8 i pół godziny przed... Wezwanie do siedziby ABW zaskoczyło Kamillę. W pierwszej chwili była przekonana, że wzywającym jest nadinspektor Liwski, który opuściwszy domowe pielesze, przybył nocą do centrali. Bogdan wysadził ją pod bramą, a sam pojechał napić się gdzieś kawy. Mimo późnej pory w agencji panował jeszcze ruch, dowodzący, że służby nie śpią. Niewykluczone, że wzmożona aktywność wynikała z jutrzejszej wizyty prezydenta i jego świty w Rosji. Zabielska wparowała do sekretariatu i dopiero tam dowiedziała się, że wzywającym nie był nadinspektor Liwski. W gabinecie z oknami wychodzącymi na ulicę Rakowiecką czekał na nią wicedyrektor Cezary Mirski. Młody dupek uznawany za wschodzącą gwiazdę służb – dla Zabielskiej typowy karierowicz z politycznego rozdania. Miał też zupełnie inny sposób zachowania niż staroświecki nadinspektor. Nie wstał na jej widok, nie podał ręki ani nie całował w dłoń jak Liwski przy takich okazjach. W dodatku jako przejaw nowoczesności dyrektor uznawał mówienie wszystkim na „ty”, chociaż do niego należało mówić per „panie dyrektorze”. – Siadaj! – powiedział krótko. Nie zaproponował kawy ani herbaty, co nie było najlepszym znakiem. – Nieźle narozrabiałaś!- dorzucił, nie patrząc jej w oczy. – Samowolne działanie bez upoważnienia poza swoim terenem, zaangażowanie do współpracy cywila, wdanie się w nieuzasadnioną wymianę ognia... Ładny zestaw jak na jeden wieczór. Na końcu języka miała stwierdzenie, że działała na polecenie nadinspektora Liwskiego, ale nie chciała wrabiać szefa. Uznała, że należy przeczekać burzę, a kiedy zjawi się nadinspektor, wszystko odkręci. – Mój brat znalazł się tam przypadkiem – powiedziała krótko. –

Działaliśmy pod presją chwili. Rykowowi groziło śmiertelne niebezpieczeństwo. Broni użyłam jedynie strzelając w powietrze, żeby go ostrzec. – Rykowowi? – zdziwił się Mirski. – Przecież on nie żyje. Zginął w wypadku. – Istnieje sporo przesłanek, że nie był to wypadek, tylko zamach, a inżynier Rykow jedynie upozorował własną śmierć. W krótkich słowach przekazała swe wątpliwości i wnioski wyciągnięte razem z bratem, oczywiście nie wspominając o hipotezach Liwskiego na temat możliwości penetracji polskich służb przez Rosjan. Mirski wysłuchał jej bez przerywania, bawiąc się leżącym na biurku długopisem. – Hipoteza dobra jak każda inna – mruknął. – A jeśli nawet jest w niej ziarno prawdy, nie wyklucza to podstawowej wersji, że mamy do czynienia z rozgrywkami w ramach przestępczego półświatka... – Środki stosowane przez ludzi ścigających Rykowa przekraczają możliwości nawet najlepiej zorganizowanych grup przestępczych. – Czyli co sugerujesz?! – Niczego nie sugeruję, ale nie wykluczam, że w naszym kraju, bez naszej, rozumiem, wiedzy rozgrywa się operacja obcych służb. Mirski spurpurowiał. – Pani nie zdaje sobie sprawy z konsekwencji swoich hipotez? – wysyczał, nieoczekiwanie rezygnując z „tykania”. – Co pani sobie wyobraża? – Uważam, że powinniśmy wszelkimi siłami postarać się chronić Rykowa, dowiedzieć się, dlaczego jest ścigany i co nam chciał przekazać. Przypominam, że w jego pierwszych wypowiedziach przewinął się wątek możliwej akcji terrorystycznej przeciw naszemu krajowi. – Zajmiemy się tym, ale dyskretnie. I bez pomocy wolontariuszy. Trzeba zdawać sobie sprawę z politycznego aspektu sprawy. – W tym momencie znowu zaczął bawić się długopisem. – Sytuacja jest skomplikowana.

– Nie przeczę! – Skomplikowana, ale w inny sposób niż pani uważa! Pani sugeruje, że powinniśmy rozpocząć operację jak za czasów zimnej wojny. Dziś coś takiego jest po prostu niemożliwe. – Naprawdę? – Nawet jeśli miałaby pani rację, trzeba zdawać sobie sprawę z konsekwencji ewentualnej kontroperacji. Nasze stosunki z Federacją Rosyjską znalazły się właśnie w punkcie zwrotnym. Jako dwa sąsiedzkie kraje przechodzimy od nastrojów konfrontacyjnych do pojednania, czego najlepszym dowodem są spotkania przywódców naszych krajów. Wyciągnięcie na pierwszy plan walki z rosyjską mafią, w którą miałyby dodatkowo być zaangażowane rosyjskie służby, mogłoby mieć fatalny wpływ na nasze przyszłe relacje. – Czyli zdaniem pana dyrektora lepiej pozwolić, żeby ubili tego Rykowa, niż narazić się na ochłodzenie stosunków? – Pierwsza rozsądna uwaga. To tylko jeden Rusek, który mógł komuś podpaść, żadna świetlana postać, wiadomo, że uczestniczył w wojnie w Czeczenii, bynajmniej nie po stronie rebeliantów... Jeśli Ruscy biją się między sobą, nie mieszajmy się do tego. – A kiedy robią to na naszym terytorium? Czy to oznacza, że rezygnujemy z suwerenności? Mirski zmieszał się. – A czy ja powiedziałem, że nic nie będziemy robić? Będziemy, ale dyskretnie. A co do ciebie. Wracaj do Krakowa. – Ale moje śledztwo... – Czy ty niczego nie rozumiesz? Nie prowadzisz żadnego śledztwa. Jesteś zawieszona. – Przez kogo? – nie poddawała się. – Przez pana? – Przez kierownictwo – odparł enigmatycznie. – Możesz naturalnie odwołać się od decyzji drogą służbową, chociaż, jestem pewien, wcześniej zostaną zbadane twoje naruszenia dyscypliny i dzisiejsza samowola. Tyle na razie. – Wstał i otworzył drzwi.

Wyszła, nie mówiąc „do widzenia”. Dzięki Bogu nie próbował podawać jej ręki. Była przekonana, że jest śliska i lepka. * Na willę Romaniewskich Igor natrafił po pół godzinie swego systematycznego krążenia po Aninie. Niewiele zresztą brakowało, żeby ją w ogóle przeoczył. Ból powracał, w dodatku Rykow był zdenerwowany, bo kilkanaście minut wcześniej na rogu Pożaryskiego z ulicą Hafciarską zobaczył kilkadziesiąt metrów za sobą samochód z wielkim napisem „POLICJA”. Zastanawiał się, czy numery yamahy spod Tarnowa trafiły już do policyjnej bazy danych. Przez moment miał ogromną ochotę targnąć kierownicą w prawo, skręcić w las, popędzić wąskimi ścieżynami, gdzie nie mogliby go ścigać. Opanował się jednak. Niespiesznie zjechał na stację benzynową i zatrzymał się pod dystrybutorem. W razie czego zawsze jeszcze mógł dać z kopyta w pobliski zagajnik. Radiowóz nieco zwolnił, minął stację, po czym dodał gazu, kierując się w stronę Centrum Zdrowia Dziecka. Rykow odetchnął i kontynuował swe poszukiwania. W pewnym momencie natrafił na dość wysoki mur, zza którego nie widać było budynku. To nie tu – pomyślał. Wanda nic nie wspomniała o ogrodzeniu posesji. Z pewnością nie była to posiadłość ludzi biednych. Dla świętego spokoju, sycząc z bólu, wspiął się na siodełko i rzucił okiem na drugą stronę. Zaraz zobaczył elegancką willę, a dalej, nieco z boku, malutki budyneczek ze spiczastym dachem – domek ogrodnika. Świetlisty prostokąt na trawniku przed oknem wskazywał, że jego lokator, czy może lokatorka, jeszcze nie śpi. Odjechał kawałek. Dotarł do zakrętu muru i wspiął się raz jeszcze. Teraz znajdował się dokładnie na wprost oświetlonego okna. I widział nawet wierzchołek lampy o zielonym abażurze. Zapewne młoda lokatorka oddawała się ulubionej lekturze, tyle że czytała na leżąco.

Korciło go, by zawołać. Pamiętał jednak o telefonie. Upływały dokładnie trzy godziny od ostatniej rozmowy... Orientując się, że telefon może zostać namierzony, postanowił oddalić się od rezydencji Romaniewskich. Na wszelki wypadek, przejechał aż do Międzylesia, gdzie zatrzymał się w wąskiej, piaszczystej uliczce opodal Centrum Zdrowia Dziecka. Złożył telefon – karta, bateria – i wybrał zakodowane połączenie. – Czas minął! – oświadczył bez bawienia się w długotrwałe wstępy. – Chcę rozmawiać z Ziną! „Organizator” musiał już wcześniej wiedzieć, że egzekucja na Saskiej Kępie nie wypaliła, toteż jeśli nawet został zaskoczony telefonem, to nie dał tego po sobie poznać. – Sprawa okazała się bardziej skomplikowana, Igorze – powiedział. – Ale wysłaliśmy już po nią śmigłowiec. Proszę zadzwonić za dwie godziny, to porozmawiacie sobie. Igor czuł, że to ewidentne kłamstwo i gra na zwłokę, ale co miał zrobić? Nawet jeśli była jedna szansa na milion uratowania Ziny, musiał zaryzykować... Zwłaszcza że według jego kalkulacji nawet po tym terminie miał dość czasu na podniesienie alarmu. – Dobra – powiedział. – Dokładnie dwie godziny. I ani sekundy dłużej.

8 godzin przed... Bogdan czekał na siostrę pod kinem Silver Screen na Puławskiej, obok kamiennych lwów stanowiących jedyną pamiątkę po dawnym kinie Moskwa, w którym jako bardzo młody człowiek był kiedyś na „Konfrontacjach”. – Co się stało? Wyglądasz jak po zderzeniu z górą lodową! – Trafiona i zatopiona! W paru zdaniach streściła mu przebieg rozmowy z Mirskim. Brat słuchał i tylko kręcił głową. – Obawiałem się, że może do tego dojść. Choć nie przypuszczałem, że tak prędko. – O czym mówisz? – O naciskach z góry. Mirski wyraźnie nie działa samodzielnie. Choć prawdopodobnie jest wykorzystywany instrumentalnie. Ale to wskazuje, że sytuacja jest poważniejsza, niż myśleliśmy, a Rykowa nie ściga jakieś wynajęte komando. – Tylko kto? – Służby. Służby supermocarstwa, które odziedziczyły najgorsze tradycje KGB, GRU i SMIERSZ-u i dlatego nigdy nie zrezygnowały z indywidualnej przemocy i eliminacji tych, których uznały za wrogów, czego dowodem są zabójstwa Litwinienki, Politkowskiej i tylu innych. Ale to znaczy, że jeśli tak pilnie usiłują zgładzić tego Rykowa, inżynier musiał im zdrowo zaleźć za skórę. – Niewątpliwie! Co gorsza, sama jesteś świadkiem, że hulają u nas zupełnie bezkarnie. – Bez przesady! Jest jeszcze Liwski. Nadinspektor nie przestraszy się nacisków. Nawet z samej góry. – Mam nadzieję. Rozmawiałem z nim przed kwadransem, był

zaniepokojony twoim nagłym wezwaniem do centrali. Obiecał w razie czego interweniować. Powiedział jeszcze coś niesłychanie interesującego – ma hipotezę na temat tego, co może wiedzieć Rykow i dlaczego jest tak uporczywie ścigany. – Powiedział ci, jaka to teoria? – Przez telefon, który może być podsłuchiwany? Jeszcze nie zwariował! Zaraz do niego zadzwonię i umówimy się na spotkanie. Wystukał numer na klawiaturze swej komórki i czekał z napięciem na efekt. – I co? – nie wytrzymała po kilkunastu sekundach Kamilla. – Nic. Nie odbiera. *

Zakończywszy rozmowę, Igor ponownie zdemontował aparat. Nie było to łatwe. Ręce mu się trzęsły. Powrócił pod rezydencję Romaniewskich i znów z niemałym trudem wspiął się na mur. Okno w domku ogrodnika w międzyczasie zrobiło się ciemne. Najwyraźniej grzeczna panienka umyła ząbki, zrobiła siusiu i poszła spać. Na murze leżało kilka sosnowych szyszek. Wziął jedną i delikatnie cisnął w okno. Rozległ się dość słaby hałas. Wziął drugą i rzucił mocniej. Pojawił się zielonkawy odblask żyrandola, a Wanda podeszła do okna i wychyliła się na zewnątrz. – Kto tam? Zagwizdał motyw z Ojca chrzestnego, ustawiając się tak, aby maksymalnie oświetlało go światło pobliskiej latarni. Chyba go poznała. Po minucie wybiegła do ogrodu w płaszczyku narzuconym na nocną koszulę. – To pan Igor! – zawołała. – Co pan tam robi? Mógł naturalnie twierdzić, że uwielbia nocą spacerować po ogrodzeniach, ale postanowił nie owijać niczego w bawełnę, więc rzekł: – Potrzebuję pani pomocy. – Uwielbiam spieszyć z pomocą – zadeklarowała, ale kiedy zrobił gest,

jakby chciał zeskoczyć, powstrzymała go. – Ostrożnie! Spadnie pan na skalny ogródek i skręci nogę! Trzydzieści metrów w prawo jest furteczka, zaraz ją panu otworzę. Była to korzystna okoliczność, dzięki której również motor mógł znaleźć się na posesji. Wanda zaprowadziła go do domu. Pod płaszczykiem prześwitująca koszulka ujawniała całe bogactwo jej kształtów, od jabłuszek ze sterczącymi szypułkami po ciemny trójkącik panieńskiego zagajnika. Igor starał się na to nie patrzeć. Ale nie mógł. Zresztą Wandzie chyba to zupełnie nie przeszkadzało, a nawet trochę musiało jej pochlebiać jego zmieszanie. Na własnym terenie robiła wrażenie osoby o niebo odważniejszej niż w seacie Galińskich. Owszem, zniknęła na chwilę w łazience, gdzie zapewne nałożyła majtki, a na pewno naciągnęła obcisły sweterek, przez co wcale nie zaczęła wyglądać mniej seksownie. Dopiero teraz dostrzegła jego poharataną twarz i ślady krwi na koszuli z kiepsko zaschniętej rany, widoczne po zdjęciu kurtki. – Jezus Maria, co się panu stało? – krzyknęła. Sekundę zastanawiał się, co może jej powiedzieć, żeby za bardzo nie przerazić. Na przykład, że w czasie, gdy ona podróżowała autostopem, jego dwa razy pobito, kilkakrotnie próbowano zabić, natomiast on sam wyprawił czterech wrednych osobników na łono Abrahama czy może raczej Dzierżyńskiego (nie jest do końca ustalone, dokąd idą po śmierci polegli czekiści). Wybrał wersję kompromisową: – Wszedłem w drogę kilku niefajnym facetom – stwierdził enigmatycznie. Zobaczył w jej oczach strach. – Ścigają pana? Wiedzą, gdzie pan teraz jest? – Nie! Jestem przekonany, że nie mają pojęcia o pani istnieniu – odparł. – Zrobiłem wszystko, żeby ich zgubić. Zapewnienie wystarczyło, bo powrócił ufny uśmiech. Dziewczyna nalała herbaty i wyciągnęła jakieś ciasteczka, upierając się, że założy Igorowi świeże opatrunki. Okazało się, że Rykow był głodny jak wilk. Pochłonął co najmniej garść

smakołyków, zanim sięgnął po swojego laptopa. – Mógłbym się zalogować do Internetu? – Prościej będzie skorzystać z mojego komputera – zaproponowała. – Chyba że chodzi o jakieś dane, które ma pan zapisane u siebie. – Nie, potrzebuję wyłącznie kontaktu z siecią. Obsesyjnie myślał o Zinie. Po kolejnej rozmowie z wrogiem przychodziły mu do głowy trzy ewentualności: że jego rozmówca mówił prawdę i rzeczywiście znajdowała się w rękach organów; że nie żyje; lub że udało jej się uciec. Ale w takim wypadku sprytna dziewczyna na pewno spróbowałaby mu dać znać. Chciał wejść na własną pocztę i ze zdumieniem zauważył, że jego skrzynka po prostu zniknęła, jakby jej nigdy nie było. Spróbował więc jak wówczas we Lwowie dostać się na mejla Wiktora Lenza, ale okazało się, że login i hasło zostały zmienione. W związku z tym nie próbował nawet odpisać do brata, szwagra czy przyjaciół. Z pewnością wszyscy byli obstawieni i jedyne, co mógł uzyskać, to namierzenie, własną dekonspirację i narażanie na represje postronnych ludzi. Zastanawiał się, co mogła zrobić osoba obdarzona taką inteligencją jak Zina. I co on zrobiłby na jej miejscu. Tymczasem Wanda wyciągnęła z bieliźniarki pół butelki koniaku. Igor był zaskoczony. Dziewczyna nie wyglądała na osobę lubiącą pociągać w samotności. – Dostałam to od Jędrzeja... – wyjaśniła. – Znaczy, od pana Romaniewskiego. – I nieindagowana ciągnęła dalej: – Kiedyś usiłował dobierać się do mnie i... – Zrobiła efektowną pauzę. – I nic nie wskórał. – Taki paskudny? – Wszyscy uważają go za bardzo przystojnego. Ale za bardzo lubię jego żonę. Przepraszam, odrywam cię od pracy... – Ależ nie! Lampki nie odmówię. Pomysł okazał się nie najgorszy. Koniak pomógł mu zebrać myśli. Znał pasje Ziny, a ona jego. Nieraz równocześnie mówili to samo słowo albo przyłapywali się na wspólnych skojarzeniach. Wierzył, że i tym

razem będzie podobnie. Gdzie mogłaby ukryć przekaz? Na stronach poświęconych zabytkom Egiptu ze szczególnym uwzględnieniem Synaju, na jednej z miliona stron poświęconych nurkowaniu? Za szeroko, ale... Kiedyś zgadali się, że uwielbiają archeologię, a także paleontologię. Oboje znali klasyczne prace Bogowie, groby i uczeni Cerama czy Wieczność piramid i tragedia Pompei Boultona.W jednym z niedawnych mejli Zinaida pisała, że poznała grupę zapaleńców zajmujących się badaniami cmentarzysk dinozaurów na pustyni Gobi. Okazało się, że wielkie gady interesowały ją prawie w równym stopniu jak egipscy faraonowie i starożytni Izraelici. Stron poświęconych tyranozaurom i brontozaurom było mnóstwo, ale zawęził obszar poszukiwań do pustyni Gobi i stanowisk rosyjskich archeologów działających w rejonie gór Khongoryn Els. Przeglądając pospiesznie kolejne linki, natrafił na forum dyskusyjne i wpisy internautów. Mnóstwo tego było. Ale przy jednym drgnął. „Cudownie znajdować się wśród tych skamieniałości i być w odróżnieniu od nich żywym. Co pięć godzin oglądać świat, upewniając się, że jest rzeczywistym...” Internautka podpisała się „Nefretete 1111”, czyli imieniem ulubionej bohaterki Ziny z czasów faraonów i liczbami oznaczającymi dzień jego urodzin – jedenastego listopada. A zatem Zina żyła! W dodatku była wolna, a przynajmniej miała dostęp do Internetu i próbowała się z nim skontaktować. Sprawdził czas zamieszczenia informacji. Pięćdziesiąt pięć minut temu. Cholera! Teraz będzie musiał czekać cztery długie godziny, aż znowu się odezwie! Wanda zauważyła zmianę jego nastroju. – Coś się stało? – zapytała. – Dowiedziałem się, że osoba, którą uważałem za zmarłą, żyje. – To osoba panu bliska? – Bardzo. – Żona? – Będzie, jak Bóg da.

Nie skomentowała tej deklaracji, chociaż nieco zmarkotniała. Czyżby snuła jakieś dalekosiężne plany związane z jego osobą? Zrobiło mu się głupio, więc żeby jakoś ocieplić sytuację, zaproponował: – Mówmy sobie na ty, Wando. Ucieszyła się i cmoknęli się w policzki. Po tej ceremonii Rykow zalogował się jako „Rogi 222”. Szyfr powinien być dla niej jasny – Zinaida urodziła się dwudziestego drugiego lutego. Natomiast Rogi to imię Igor czytane wspak. Szukał właściwych słów do przekazania wiadomości. Ostatecznie sformułowane pytanie brzmiało: „Czy najlepszym schronieniem dla małych ssaków była ucieczka, zaszycie się w bezpiecznej kryjówce, czy może, co preferuję osobiście, zjadanie jaj gadzim gigantom?...”.

7 i pół godziny przed... Nawet nie chciało im się gadać. Oboje czuli się jak baloniki, z których wypuszczono powietrze. Dopadło ich zniechęcenie i jego brat bliźniak – zmęczenie. Jadąc na Wolę do mieszkania Bogdana, Kamilla marzyła wyłącznie o śnie. Co zresztą innego mogła zrobić? Odebrano jej śledztwo, a bez wsparcia policji nie mogła nawet marzyć o odszukaniu Rosjanina. Zabielski był nieco świeższy i chyba mniej zrezygnowany niż ona, kiedy zajechali pod jego blok. Jeszcze raz zadzwonił do Liwskiego. Uważał, że w mocy nadinspektora jest wszystko poodkręcać. – Nie odbiera. Ani komórki, ani domowego – rzekł z irytacją. – A nie przypuszczam, żeby ktokolwiek zakazał mu kontaktów z nami. – Może gdzieś wyszedł albo przyjmuje jakąś damę?... – rozważała Kamilla. Ale po krótkiej chwili namysłu dodała: – Skoro jesteśmy niedaleko, moglibyśmy jeszcze raz tam wpaść. W tym momencie odezwała się jej komórka. Czyżby Liwski oddzwaniał? – Cześć – dobiegł ją głos Bartka. – Co się dzieje? – burknęła, nie mając siły, by go besztać za dzwonienie na służbowy telefon. – Kot ci uciekł, a może oba? – Chciałem po prostu usłyszeć twój głos. Bardzo martwię się o ciebie. – Nie ma potrzeby! Wszystko jest w porządku. – Z twojego głosu wynika coś przeciwnego. Słyszę, że jesteś zdenerwowana. – Błędna ocena. Jestem spokojna jak zawsze, a w dodatku znajduję się pod profesjonalną opieką mego brata. Dobranoc. Nie dzwoń więcej. Schowała komórkę, zadowolona, że przynajmniej senność odeszła.

– Kto to był? – zapytał Bogdan. – Sąsiad – rzuciła, nie mając zamiaru kontynuować tematu. * – Zostało mi półtorej godziny do kolejnego telefonu – powiedział Igor, zamykając laptopa. – Powinienem przymknąć oczy na te dziewięćdziesiąt minut. – No to proszę! – Wskazała na rozesłane łóżko. – A ty gdzie się położysz? – Mam jeszcze całkiem wygodną kanapę, a poza tym zupełnie odechciało mi się spać. To wszystko jest takie podniecające! – Raczej niebezpieczne. – Jedno nie wyklucza drugiego. Powiesz mi wreszcie, w co się wplątałeś? – Nie mogę. Przekazanie ci mojej wiedzy groziłoby ci trafieniem na listę osób do odstrzału... – Pewnie znalazłam się na niej już w chwili, kiedy do mnie przyszedłeś – zauważyła. – Przecież ci, co cię ścigają, nie wiedzą, czy coś wiem czy nie... A ja w razie czego wolałabym wiedzieć, dlaczego chcą mnie skrzywdzić. Igor nie potrafił znaleźć kontrargumentu. – Pozwól, że się najpierw prześpię. Ziewnął i rozebrał się do bielizny, po czym wsunął się pod kołdrę. Udała, że odwraca głowę. W istocie nie odmówiła sobie zerknięcia na harmonijną, muskularną postać Igora. Boże, jeśli już tacy faceci chodzą po świecie, to przeważnie należą do kogoś innego – pomyślała.

7 godzin przed... Pojechali ponownie na Bemowo. Kamilla układała w myślach dłuższą przemowę na temat stanu polskich służb specjalnych i podejścia niektórych wyższych funkcjonariuszy do sprawy suwerenności państwa i bezpieczeństwa narodowego. Oczywiście nie miała wątpliwości, że Adam Liwski o tym wszystkim już wie, ale musiała zrzucić to z siebie. Nawet gdyby to miała być ostatnia wypowiedź w jej karierze. Słysząc, jak klnie pod nosem, Bogdan nie wytrzymał. – Może teraz zrozumiesz, dlaczego zrezygnowałem? Po prostu nie mogłem dłużej znieść tego bagna! – Nie musiałeś angażować się w politykę. Mogłeś łapać złodziei, morderców, dilerów – skontrowała. – Jesteś znakomitym fachowcem. – Tak, mogłem wrócić na komisariat w Koniecpolu, łapać szczeniaków bijących się w dyskotece i alkoholików, którzy ukradli kurę. I tyle! Każda zbrodnia choćby odrobinę znaczniejsza, okazuje się u nas wypustką kolejnej jeszcze większej. A gdy wychodzimy na ostatnią prostą w śledztwie, możemy się przekonać, że to droga donikąd! Złodzieje okazują się godnymi zaufania politykami z immunitetem, zboczeńcy czcigodnymi senatorami, dilerzy prochów cennymi informatorami, bandyci – świadkami koronnymi, dzięki którym można gładko wrobić przeciwników politycznych, a mordercy, nawet ci złapani na gorącym uczynku, kuzynami wysoko postawionych osób, toteż nawet średnio rozgarnięty adwokat może bez trudu wyciągnąć ich z mamra. – Nigdy tak o tym nie mówiłeś. – Bo nie chciałem studzić twojego entuzjazmu! Czytałaś może kryminały Moniki? W każdym z nich na koniec moskiewska funkcjonariuszka i dobro zwyciężają. Ale nie całkiem. Jakaś nitka, nienazwany cień, wskazuje, że śledztwo powinno być kontynuowane,

ale nie może, bo zaprowadziłoby śledczą na Kreml. Czy u nas jest inaczej? – Nie ma Kremla. – Pozornie! Służby byłego imperium działają w najlepsze w naszym kraju, a twoi koledzy boją się drażnić Starszego Brata. – Mamy więc się poddać? Zrezygnować? Czekać, aż rzeczywiście obudzimy się w jakimś kondominium albo bantustanie? – A kto mówi o poddawaniu się?... Urwał. W perspektywie ulicy pojawił się dom Liwskiego. Za dnia jasny, teraz dużo ciemniejszy, jakby wyludniony. Wyszli z samochodu. Nie zapaliły się lampy przed wejściem, które zazwyczaj oświetlały każdego zbliżającego się do domu. – Dziwne – mruknął Zabielski. – Bardzo dziwne. Nagłe uczucie chłodu przeszyło Kamillę. Może był to jedynie podmuch wiatru? Podeszli do bramy. Ta jednak nie otworzyła się gościnnie jak za pierwszym razem. – Nie chce nas widzieć? Na masywnej kolumnie Bogdan wymacał dzwonek. Nacisnął mocno, ale z wnętrza domu nie dobiegł żaden odgłos. – Skoro nie ma światła, nie ma i dzwonka – zauważyła Kamilla. Miała jeszcze coś powiedzieć na temat czasowych wyłączeń prądu, ale przecież dwie wille dalej paliło się jakieś światełko na poddaszu, a vis-ŕvis po skosie błękitna lampka oświetlała figurkę Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. – Może wkurzony awarią poszedł do sąsiadów na telewizję? – rozważała nadkomisarz inne możliwości. – W świecie Liwskiego nie ma sąsiadów – są jedynie swoi i obcy. Już bardziej prawdopodobne jest, że wezwano go do centrali. Po chwili odrzucili tę wersję, bo samochód Liwskiego stał przed garażem, a jak twierdził Bogdan, nadinspektor nie znosił, żeby wozili go resortowi kierowcy. – Nie chcę zginąć w przypadkowym wypadku drogowym – mawiał. – A jak skończę siedemdziesiątkę, zacznę pisać pamiętniki.

Obchodząc dookoła dom, Kamilla zauważyła uchylone okno na pierwszym piętrze. – Wiesz, co tam jest? – Sypialnia Adama. – Pozwól, że coś sprawdzę. – Wyciągnęła telefon i wybrała numer komórkowy swego zwierzchnika. Po chwili od strony domu dobiegł ich wibrujący dźwięk. Pierwszy, drugi, trzeci, czwarty... – A więc już wiemy, że nie opuścił domu – powiedział Bogdan. – Musimy tam wejść. Podsadzisz mnie? Przelazł przez bramę, a potem znalazł mechanizm ręcznego zwalniania i rozsunął stalowe wrota ręcznie. – Czy ty wiesz, co robimy? – zapytała Kamilla. – Włamujemy się do domu urzędnika państwowego. – Nie sądzę! Przecież nas tutaj nie ma! Obeszli dom, próbując otworzyć drzwi kuchenne, potem frontowe i wreszcie ogrodowe. Wszystkie były zamknięte na głucho. Powiodło się dopiero z okienkiem prowadzącym do piwnicy. Ktoś przed nimi musiał odkręcić zawiasy, otworzyć je, a następnie przyłożyć na miejscu, tak by wyglądało na zamknięte. Po prześlizgnięciu się przez wąski otwór znaleźli się w pomieszczeniu z hydroforem. Zapalili latarki, wydobyli broń. Po schodach wspięli się na parter. Tuż przy drzwiach zobaczyli panel z korkami. Kamila wyciągnęła rękę, by je sprawdzić, ewentualnie dokręcić, ale jej brat mruknął ostrzegawczo: – Chcesz wystąpić w filmie? Jeśli włączysz światło, równocześnie włączą się wszystkie kamery... Otworzyli drzwi, przeszli przez hol i weszli do salonu. Wszędzie jak za poprzednią wizytą panował porządek i niezmącona cisza. Portrety Dziadka i nadinspektora wisiały na swoich miejscach. Nigdzie nie dało się zauważyć jakichkolwiek niepokojących śladów. – Sypialnia! – Bogdan wskazał schody prowadzące na górę. – Idę pierwszy, ubezpieczaj mnie.

Ale Adama Liwskiego nie było również w sypialni. Kołdra na tapczanie była odrzucona, na poduszce grzbietem do góry leżała otwarta książka Archiwum Mitrochina. Wysunięta szufladka w nocnej szafce i strącona popielniczka wskazywały, że mężczyzna musiał działać w ciemności. – Pewnie wziął latarkę i może broń – powiedział Bogdan. – Skąd ten pomysł? – No wyobraź sobie. Szykujesz się do snu, czytasz książkę i naraz gaśnie światło. Co robisz? – Idę sprawdzić korki? – No właśnie! Mimo wszystko zajrzeli do pozostałych sypialni. W pokoju zmarłej przed paru laty żony pachniało starzyzną, sypialnie dorosłych córek, które już założyły własne rodziny, wyglądały na rzadko używane. Nigdzie śladu nadinspektora i jakichkolwiek przejawów przemocy. Ponownie zeszli na parter. Kamilla mimo wieloletniego policyjnego doświadczenia czuła, jak rytm jej serca przyspiesza. Zajrzeli do kuchni. Czajnik był zimny, naczynia pozmywane. Nikogo nie zastali w łazience, a podniesiona deska klozetowa wskazywała, że ostatni załatwiający tam potrzeby fizjologiczne był mężczyzną. Do spenetrowania pozostało jeszcze pomieszczenie kryjące się za drzwiami salonu, do którego parę godzin temu wchodził Liwski. Kamilla zauważyła, że sięgając do klamki, brat miał już nałożone rękawiczki. Za drzwiami zobaczyli znów krótki korytarz. Po jego obu stronach pobłyskiwały oszklone szafki z różnymi rodzajami broni, gabloty z odznaczeniami (również amerykańskimi), z dawnymi dyplomami sportowymi i (jakby inaczej!) z pudełkami pełnymi markowych cygar. Kolejne drzwi. Było prawie oczywiste, że dbający o kondycję fizyczną nadinspektor musiał tam umieścić salę treningową. Nie pomylili się. Jednak kiedy światło latarki wpadło do wnętrza, Zabielska omal nie krzyknęła. Worek bokserski został odczepiony i leżał pod ścianą obok bieżni treningowej. Na jego miejscu na sznurze wisiał nadinspektor Adam Liwski z wytrzeszczonymi oczami i rozdziawionymi ustami. Odkopnięty

stołek leżał nieopodal jego nóg. Zabielski podbiegł do wisielca i dotknął go. Niestety. Liwskiemu nie mógł już nikt pomóc. Był zimny i nie żył zapewne od dobrej godziny. Wskazywała na to rozładowana latarka, która, leżąc na stole, musiała oświetlać denata w chwili jego śmierci. Bogdan nie próbował zdejmować nadinspektora, Kamilla natomiast podbiegła do otwartego laptopa stojącego obok latarki i trąciła długopisem klawisz „enter”. Ekran wyświetlił następujący napis: „Nie mogę już tego wytrzymać, wszystko jest bez sensu! Odchodzę. Nie wińcie nikogo. Adam”. A więc samobójstwo? – tak pomyślałaby większość gliniarzy. Dla Zabielskich nie było to takie oczywiste. Latarka Bogdana była ostatnim krzykiem policyjnej mody przywiezionym z targów sprzętu detektywistycznego w Tokio. Odpowiednia opcja sprawiała, że po podświetleniu widać było linie papilarne. Oświetlił klawisze laptopa. Zaraz ujawniły się liczne pętle przypominające poziomice. – Nie pisali w rękawiczkach?! – zdumiała się Kamilla. – Podejrzewam, że to on pisał, a ściślej mówiąc oni, jego palcem już po śmierci. I to jednym, prawdopodobnie wskazującym... Widzisz, wszystkie ślady są praktycznie identyczne. Cwane gapy – nie zmylą tych, którzy jak ja wiedzą, że Adam pisał biegle przy użyciu wszystkich palców... Nasza policja niewątpliwie stwierdzi samobójstwo. Nagły przypływ depresji, jakiś impuls... Okaże się, że nadinspektor miał kłopoty zdrowtne albo finansowe. A może jedno i drugie... – Rozumiem, że całkowicie wykluczasz samobójstwo? – Wiesz, że znałem Adama i jego imponujące ego. Widziałaś przecież jego portret i „korytarzyk chwały”. Ktoś taki jak on nie powiesiłby się w pidżamie jak kryminalista. Jeśli już rzeczywiście chciałby pożegnać ten świat przed terminem, to palnąłby sobie w łeb w paradnym mundurze na tle portretu Piłsudskiego. – Myślisz, że ewentualni sprawcy tego nie wiedzieli?

– Ależ naturalnie, że wiedzieli! Ale istotą działań agentów z byłego Imperium Zła jest to, że zostawiają swój podpis. Dokonują zbrodni doskonałej, nie zostawiając dowodów swojej działalności, ale zarazem demonstracyjnie przekazują wtajemniczonym: „Tak, to nasza robota. I co nam zrobicie?”. Kamilli nie trzeba było przekonywać. Miała podobne refleksje na ten temat. – Tylko co teraz? – zapytała. – Wzywamy policję? Delikatnie ujął ją za rękę. – Nas tu nie było, Kamo! – powiedział z naciskiem. – Nigdy. – Ale moglibyśmy podszyć się pod anonimowego obywatela, który zauważył jakichś podejrzanych typów koło domu Liwskiego. Im wcześniej policja zacznie śledztwo... – Nie ma to najmniejszego znaczenia. Znasz praktykę naszej policji i prokuratury. Zostanie przyjęta wersja samobójcza, bo taka jest najwygodniejsza dla wszystkich. Sekcja odbędzie się najwcześniej w poniedziałek i nie wykaże niczego – ani śladów toksycznych, ani użycia paralizatora... Zmywamy się stąd! – Jak? – Tą samą drogą, którą się dostaliśmy.

6 i pół godziny przed... I tym razem Igor obudził się bez użycia budzika. Dziesięć minut przed terminem, kiedy ponownie miał zadzwonić do osobnika, którego w swoich myślach nazywał „Zamawiającym”. Dwie i pół godziny, zanim spróbuje połączyć się z Ziną. Wanda otworzyła oczy prawie równocześnie z nim. – Dokąd idziesz? – zapytała, widząc, jak wstał i zaczął się ubierać. – Muszę zadzwonić – odparł. – Krępuję cię? Prawie się roześmiał. – Nie o to chodzi. Będą mnie namierzać, kiedy tylko spróbuję zatelefonować, a ja nie chciałbym sprowadzić nieszczęścia na ten dom. – Namierzyć? Kto dysponuje taką techniką? – Zapewniam cię, że są tacy. – KGB? – KGB została rozwiązana, ale ma godnych następców. – W takim razie nie dzwoń. – Świetna recepta, ale niestety muszę. Twierdzą, że mają moją dziewczynę, i grożą jej śmiercią. – Ale przecież mówiłeś, że ona jest na wolności i dała znak życia. – Jednak dopiero za trzy godziny będę mógł to potwierdzić. Myślała przez chwilę, kapryśnie wydymając wargi. Ciekawe, czy wiedziała, że jest w takim momencie naprawdę prześliczna. Rykow był już na progu, kiedy rzekła: – Ja bym na twoim miejscu zaryzykowała i nie telefonowała. – Co takiego? – Czy masz choćby najmniejszy dowód, że cię nie oszukują? Nie miał. Przeciwnie, był na dziewięćdziesiąt dziewięć procent

pewien, że przeciwnik blefuje i w całej grze chodzi jedynie o zwłokę. – Mówię ci – nie dzwoń – powtórzyła. – I wtedy nie ty, ale oni będą mieli zgryz. Prostota rozwiązania zaproponowana przez tę młódkę niemal go poraziła. Ale czy nie miała racji? Wstrzymując się, podejmował stosunkowo niewielkie ryzyko – wystawiając się na namierzenie, narażał nie tylko siebie, ale los całej polskiej delegacji mającej już za kilka godzin wystartować z Okęcia. Cofnął się i zamknął za sobą drzwi. – Chyba muszę cię posłuchać. Z zachwytu poderwała się i pocałowała go w usta. Dotyk karminowych warg, choć bardzo krótki, przypominał smagnięcie zimnym ogniem. – Przepraszam! Nie powinnam – powiedziała, oblewając się pąsem, który z buzi spłynął jej głęboko w dekolt. – Ale nie potrafiłam powstrzymać radości. – Nic się nie stało! – odrzekł nie mniej zmieszany. Tylko co miał powiedzieć? „Nic nie szkodzi, bardzo mi miło, drobnostka”, czy też: „Proszę spróbować jeszcze raz”? Był tylko mężczyzną, a Wanda mu się po prostu podobała. Bardzo! Cholera! Więcej niż bardzo! Prawdopodobnie gdyby nie Zina, straciłby dla niej głowę. Ale może był to jedynie wytwór okoliczności – nocy, czającego się bólu, silnego narkotyku i ekstremalnej sytuacji? Żeby przerwać niezręczne milczenie, poprosił o herbatę. Wanda włączyła czajnik i usiadła obok niego na łóżku. – Obiecałeś, że mi powiesz wszystko. Przecież wiesz, że i tak jestem w to zamieszana. Nabrał w płuca powietrza jak pływak przed skokiem z wieży, ale nie zaczął mówić od razu. Jakby czekał, że z ulicy odezwie się wycie policyjnych syren, nad głową zaterkoce helikopter, a jego reflektory zaczną przeczesywać iglaki lub od strony domu rozlegnie się seria z broni automatycznej. Jednak nic takiego nie nastąpiło. Wypadło więc wypuścić powietrze i zacząć opowiadać.

– Do wczoraj uważałem się za najzwyklejszego człowieka na świecie – szarego inżyniera z Lotniczych Zakładów Remontowych w Samarze nad Wołgą. Potem powtórzył z grubsza to, czego wcześniej dowiedział się na swoje nieszczęście Michał Tomaszkiewicz. Oczywiście natychmiast zapytała, co stało się potem. Opowiedział więc możliwie oględnie, sam się dziwiąc, że aż tyle mogło się zdarzyć w ciągu kilkunastu godzin... Wanda słuchała z szeroko otwartymi oczami. – Zabijałeś tych wszystkich drani? – Kiedy nie miałem innego wyjścia... Spodziewał się wykrzyknika grozy albo słów potępienia. Zamiast tego usłyszał: – Ale jazda! Cóż, Wanda była przedstawicielką nowego pokolenia, które nie do końca rozróżniało to, co dzieje się w realu, a co w virtualu. Niekiedy brak takiej świadomości kończył się nieprzyjemnym przebudzeniem. Widząc rumieńce na jej policzkach, zastanawiał się, jakby zachowała się, trafiając do mieszkania Marychny, pełnego krwi i trupów... Czy skończyłoby się tylko na wymiotach, czy też należałoby leczyć długotrwałą traumę? Jednak zaraz po spontanicznym wykrzykniku okazało się, że dziewczynę cechuje zaskakująco trzeźwa ocena sytuacji. – Zatem wiesz, że w samolocie prezydenckim została zainstalowana bomba, która zostanie zdalnie odpalona w locie. – Pewności nie mam, nie wiem nawet, czy jest to bomba, czy jakieś urządzenie destabilizujące awionikę, umożliwiające przejęcie kontroli nad lotem z ziemi albo zakłócające wskaźniki... Możliwości sabotażu jest wiele. Nie ulega wątpliwości, że coś tam zamontowali. Coś, czego wkrótce zamierzają użyć, bo inaczej nie miałoby sensu zabójstwo moich kolegów i zaciętość, z jaką mnie ścigają. – Ale dlaczego chcieliby spowodować katastrofę? – Dlaczego? Powiedz mi raczej, kochana łacinniczko, dziecko

Zachodu, dlaczego mieliby tego nie zrobić? Motywów mają mnóstwo. Choćby żeby zademonstrować, kto naprawdę trzyma karty w tej części świata, żeby zapłacić za pomoc w obronie suwerenności Gruzji, żeby uniemożliwić jednoczenie Europy Środkowej pod egidą Polski czy wpływanie na decyzje Unii. – Nie chce mi się wierzyć! – Przedwczoraj sam bym w to nie uwierzył. Podobnie jak puściłem mimo uszu ostrzeżenie mego kolegi, który od razu domyślił się tej dywersji. I już nie żyje! – Dlaczego w takim razie nie oddałeś się w ręce polskiej policji? – To nie takie proste. Mówiłem ci już dwa razy. Zrobiłem to. Efekt – zginęło dwóch funkcjonariuszy, a licząc oficera z Tarnowa – trzech, zaś dwóch kolejnych gliniarzy do końca życia będzie pewnie kalekami. Miałbym próbować po raz trzeci, wiedząc, że przeciwnik zawsze wyprzedza o krok polskie działania? W dodatku od chwili, kiedy wrobiono mnie w zabójstwo oficera ABW, moja wiarygodność jest zerowa. – W takim razie co zamierzasz zrobić? Chyba nie zrezygnujesz? – Oczywiście, że nie! Poczekam tylko na potwierdzenie, że Zina żyje, i zamieszczę ostrzeżenie w Internecie, bezzwłocznie wyślę mejle do LOTu, ABW, Policji i czołowych gazet w państwie. Nawet jeśli uznają mnie za szaleńca, opóźnią start samolotu, zaczną go sprawdzać, a delegację wyślą jakimś transportem zastępczym. Podejrzewam, że zamachowcy w obliczu totalnej wsypy mogą poniechać swych zamiarów. Przynajmniej na jakiś czas. – Ale oczywiście opierasz się wyłącznie na hipotezach? – Tak, ale chyba również w polskim języku istnieje przysłowie o „dmuchaniu na zimne”...? – W takim razie bierzmy się do roboty! Zacznijmy rozsyłać ostrzeżenie już teraz! – Poczekaj! Moje ostrzeżenie to jak jeden nabój w magazynku. Wystrzelisz i jesteś bezbronna. Ilu o tej porze może czuwać Internautów? Polska śpi. Nie śpią jedynie nasi prześladowcy. Jak myślisz,

ile czasu zabierze im namierzenie twojego komputera? – Sądzisz, że za trzy godziny coś się zmieni? Chyba raczej na gorsze. – Ale przynajmniej wyjaśni się sytuacja z moją dziewczyną. – A wiesz przynajmniej, o której ma startować ten samolot? – Czytałem, kiedy zaczynają się uroczystości w Katyniu. Wylecą pewnie wczesnym świtem. – Rozumiem. – Wanda kiwnęła głową. – A teraz powiedz, co wolisz, koniaczek czy poduszkę? – Jeśli pozwolisz, pójdę najpierw do łazienki. Wstał, źle stąpnął i natychmiast dopadł go ból. Ból zwalający z nóg. Opadając na łóżko, trafił klatką piersiową o kant nocnej szafki. Nie poprawiło to sytuacji jego pękniętych żeber. Kolejne uderzenie bólu omal nie pozbawiło go przytomności. Zaległ w pozycji embrionalnej, próbując przeczekać falę cierpienia. – Mogę ci jakoś pomóc? – Przerażona Wanda klęknęła obok niego. W jej oczach zakręciły się łzy. Pomyślał o leku, który otrzymał w aptece. Miał wprawdzie zażyć kolejną dawkę dopiero po dwunastu godzinach, ale wiedział, że bez farmakologicznego wspomagania nie wytrzyma nawet trzydziestu minut. – Potrafisz robić zastrzyki? – wyjęczał. – Potrafię! * Dopiero gdy Kamilla znalazła się z powrotem w swoim samochodzie, w pełni dotarła do niej przerażająca prawda. Jakaż wielka musiała być stawka w tej grze, że zdecydowano się na zabójstwo wysokiego funkcjonariusza ABW! Nawet jeśli perfekcyjnie upozorowano je na samobójstwo, było to wyjątkowe wydarzenie w praktyce służb. Nie miała wątpliwości, że kluczem pozwalającym rozwikłać plątaninę hipotez jest Rykow. Tyle że ci, którzy za bardzo zbliżyli się do informacji, jakie chciał przekazać – ginęli.

Ale co to były za informacje? I czego dowiedział się, nie ruszając się z domu, nadinspektor? Było to coś tak istotnego, że musiał zginąć... Nawet Bogdan nie miał pomysłu, co robić. ABW czy nawet policja to nie były instytucje, do których mogli się teraz zwrócić, nie narażając się na osobników w rodzaju Mirskiego. Kto zatem pozostawał? Chyba żeby... – A twoje kontakty? – powiedział nagle Zabielski, jakby czytał w jej myślach. Nie wspominała mu przecież o rozmowach z „Omegą”, nie dzieliła się nadziejami na temat możliwości pracy w Pałacu Prezydenckim ani o planach stworzenia tajnej komórki wywiadowczej... – Znam pewnego człowieka – rzekła półgłosem z pewnym ociąganiem. – Dużo może? – Wydaje mi się, że sporo. Bogdan zatrzymał wóz. – No to wysiadaj i dzwoń do niego. Nie muszę wiedzieć, kim jest. Zrobiła jak polecił. Pora była późna, ale i sytuacja należała do wyjątkowych. Po trzecim dzwonku odebrał jakiś młody mężczyzna. – Słucham! – rzucił bezosobowo. – Chciałabym rozmawiać z panem ministrem. – A kto mówi? Przedstawiła się, pytając, z kim ma do czynienia. Młody człowiek podał dość pospolite nazwisko, tłumacząc, że jest asystentem prezydenckiego urzędnika. – Pan minister jest aktualnie na naradzie u pana prezydenta – stwierdził. – Jutro będzie towarzyszyć mu w delegacji do Katynia – mówił dalej. – Ale może mogę w czymś pomóc? – To sprawa osobista, ale dużej wagi. – W takim razie po zakończeniu spotkania oddzwonimy do pani. Pokrzepiona na duchu wróciła do samochodu. – I jak? – zapytał Bogdan.

– Mam czekać na telefon. – No to czekajmy. Piłaś kiedyś nocą kawę na Centralnym? – Nie... – W takim razie zapraszam cię. * „Stein” pospał najwyżej pół godziny, zwłaszcza że chrapiący na materacu Lońka stwarzał poważny dyskomfort w ciasnej kryjówce. Gdyby jeszcze mógł znieczulić się „babuszką wodką”, jak pieszczotliwie ją nazywał. Ale nie mógł. Zadzwonił „Organizator”. – Gratulacje – powiedział krótko. – Cieszę się, że tym razem obyło się bez fuszerki. Widzę, że nareszcie wracasz do formy. Zastanawiał się, skąd „Organizator” zna rezultat akcji na Bemowie, ale doszedł do wniosku, że widocznie ktoś jeszcze monitorował jego działania. – Wiem, że zasługujesz na wypoczynek. Niestety robota czeka. – Zlokalizowaliście go?! – Nie do końca. Cwaniak nie korzysta zbyt często z telefonu Wołodii. Rozmawia krótko, po czym błyskawicznie wyjmuje kartę i baterię. Kiedy odzywał się do mnie po raz ostatni, był w Międzylesiu koło szpitala, ale z pewnością jest zbyt szczwany, by telefonować ze swej kryjówki. – O ile ją ma. – Musi mieć! Jest ranny, zmęczony, słaby... Rozpaczliwie potrzebuje schronienia. – Ile to roboty... Są pustostany, altanki na działkach, choć tam dosyć chłodno... – Altanka to za mało. Potrzebuje lokalu z dostępem do Internetu. W ruderach do wyburzenia może to być trudne. – Zawsze można załatwić jakiegoś starego kawalera oglądającego nocą pornole. – Zapominasz, że on nie jest tobą... Dopiero uczy się fachu. Tak czy

owak, chcielibyśmy, żebyś był w rejonie Wawra – Międzylesia, kiedy spróbuje połączyć się ponownie. – Myślisz, że zadzwoni? – Musi! Z jego profilu psychologicznego wynika, że zrobi wszystko, żeby dowiedzieć się, co jest z jego diewoczką... – Macie jego pannę?! No to w czym kłopot? – Kłopot w tym, że wymknęła się, cwaniula. Jakimś cudem skapowała, co jest grane, ostrzegła Rykowa i zdążyła skoro świt zabrać się z ekipą paleontologów do Mongolii... Mieli wyczarterowany mały samolot, a Orłowa nie była jeszcze na liście osób poszukiwanych... – Nie mamy tam swoich ludzi, żeby ją przejęli? – W Mongolii i owszem. Ale, jak powiedziałem, Orłowa głupia nie jest, w Ułan Bator błyskawicznie przesiadła się na samolot do Chin... A towarzysze chińscy nie tolerują na swym terenie działalności agentów obcych służb. W każdym razie inżynier sądzi, że ją mamy. I myśli, że dostanie ją do telefonu. Chciałbym, żebyś był wtedy w rejonie Wawra... Dam ci furgonetkę z kierowcą. Chcesz dodatkowych ludzi? – Nie! Starczy mi Lońka. – Dodam ci jeszcze Saszę, starego afgańca. – Powiedziałem, zespół zawsze dobieram sobie sam!

5 i pół godziny przed... To był najpiękniejszy sen świata i Rykow nie potrafił sobie wyobrazić nic bardziej rozkosznego. Biegł skrajem cudownej piaszczystej plaży za Ziną odzianą w jakiś przezroczysty strój – ni to woal, ni peniuar – pod którym nie miała żadnego kostiumu. Po jego lewej stronie rozciągał się szmaragdowy bezmiar oceanu, a po prawej palmowy las, żywcem wzięty z dziecinnych marzeń o Robinsonie. Zdawał sobie sprawę z nierealności tego biegu – normalnie sypki piasek stawia opór biegnącym. Bosa stopa grzęźnie w nim. Gdy wbiegli na płyciznę, woda powinna z każdym krokiem utrudniać gonitwę – tymczasem Igorowi wydawało się, że nieprawdopodobnie lekki unosi się ponad jej powierzchnią. Owszem, czuł słony smak bryzy na ustach i ciepłe bryzgi na nogach, ale to jedynie potęgowało uczucie przyjemności. Był coraz bliżej dziewczyny, parę razy jej włosy musnęły jego twarz. Już, już zamierzał ją chwycić, kiedy jakaś niesamowicie wysoka fala obaliła oboje, uniosła w górę niczym koło diabelskiego młyna, a następnie rzuciła na gorący piach, sama uciekając z sykiem. Dziewczyna pozostała w jego ramionach wilgotna, drżąca, naga, gotowa, a on ogarnięty miłosną euforią, odgarnął mokre włosy przysłaniające jej twarz, rozsunął gorące uda... – Wanda? Odpowiedziała lekko zduszonym głosem pełnym żaru. – Kochaj mnie! Zaraz poczuł jej usta na swoich wargach oraz jej język szukający drogi do środka. Jej palce wbijały się w plecy. Czy we śnie można być nielojalnym wobec ukochanej osoby, wyobrażając sobie seks z inną? Jeśli można, to dlaczego nie odczuwał wyrzutów sumienia? Dlaczego nie cofnął się, tylko wszedł w nią dalej,

ostro, wręcz brutalnie? Tylko dlatego, że ona, uprzedzając jego ruch, wyszła mu naprzeciw? Uchwyciwszy wspólny rytm, sprawili, że morze, plaża i niebo poczęły się obracać w przyspieszonym tempie. Cudownie znieczulony zapomniał o pękniętych żebrach i o skręconej nodze. Prawo snu! Słyszał krzyk oszalałych rajskich ptaków, a może latających ryb? Niebo waliło się na głowę i świat milardem gwiazd stawał dęba jak w ostatnim dniu Apokalipsy. W ustach czuł krew z rozgryzionych ust, na plecach paznokcie orające skórę... Skończyli równocześnie euforycznym crescendo. I wtedy pojął, że to nie był sen. Że zamiast na tropikalnej plaży, znajduje się na panieńskim łóżku w domku ogrodnika, a łkającą z rozkoszy kobietą jest Wanda. – Przepraszam – jęknął, próbując zsunąć się na bok. – Nie przepraszaj! – Nie chciała wypuścić go spomiędzy zaplecionych nóg. – To było cudowne. – To przez narkotyk. To nie byłem ja! – Wniosek – powinieneś zażywać go częściej. – Kocham inną, Wando – powtórzył raz jeszcze. – Wydawało mi się, że śnię. Wreszcie puściła go i odwróciła się do ściany. Może płakała? – Nie powinienem był do tego dopuścić! – powiedział po dłuższej chwili. Gwałtownie poderwała się na łóżku, w blasku rzucanym przez latarnie jej naga sylwetka rysowała się na tle ściany jak postać z chińskiego teatru cieni. – To ja nie powinnam! W odróżnieniu od ciebie doskonale wiedziałam, co się dzieje. Wykorzystałam twój stan! – Nic nie mów. – Muszę. Pragnęłam cię. I pomyślałam sobie, że jeśli przyjdzie mi dziś zginąć, chciałabym raz w życiu przeżyć coś takiego... – Nie zginiesz! – zapewnił zdecydowanie. Mimo chaosu panującego w jego myślach, odczuwał do dziewczyny ogromną tkliwość i zdawało się, że nie jest to wyłącznie wynik działania narkotyku. – Za kilka godzin zniknę z twego życia i nigdy się nie spotkamy.

– Czy w takim razie mogę spać obok ciebie? – Możesz, ale chyba powinnaś się ubrać. Przynajmniej w koszulę. W przeciwnym razie nie mogę ręczyć za siebie... – W jakim sensie? – Mógłbym chcieć zrobić to jeszcze raz. Z pełną świadomością... – W takim razie zróbmy to jak najszybciej! * Przyjechali do mieszkania Bogdana, ale Kamilla nie mogła spać. Umyła się, przebrała w koszulkę Moniki, ale co chwilę spoglądała na komórkę położoną na nocnej szafce. „Omega” ciągle nie dzwonił. Czyżby narada u prezydenta miała przeciągnąć się aż do świtu? Żeby się czymś zająć, raz jeszcze zaczęła przeglądać materiały ze swej poczty, na którą nadsyłano jej wszystkie wiadomości związane ze śledztwem dotyczącym Igora Rykowa, naturalnie dopóki to było jej śledztwo. Szukała punktu zaczepienia, jakiejś informacji sugerującej, dokąd mógł się udać inżynier z Samary. Cofnęła się aż do protokołu związanego z zabójstwem Michała Tomaszkiewicza. We wspomnieniach wróciła na poddasze do zakurzonych pokojów, teczki, paszportu... Nagle drgnęła. Miała niezłą pamięć wzrokową, dlatego zauważyła jakąś zmianę w tekście, który wcześniej czytała, tak jakby z protokołu ktoś usunął dłuższe zdanie. Tylko jakie to było zdanie? I kto mógł to zrobić? Laptop miał wszelkie możliwe zabezpieczenia i praktycznie był tylko jeden sposób, w jaki ona sama mogłaby się dobrać do niego z zewnątrz. Za pomocą stacjonarnego komputera w mieszkaniu... Materiałami podzieliła się wyłącznie z Adamem Liwskim, który podczas ich wizyty przekopiował je na pendrive’a... Po kwadransie spekulacji zrezygnowała. Nie przypomnę sobie za Chiny Ludowe! Raz jeszcze wybrała zastrzeżony numer. Odpowiedziała automatyczna sekretarka. Minister wyłączył komórkę.

Nie do końca pewna, co chce zrobić, wstała i, starając się nie budzić brata, zaczęła się ubierać. Bogdan dogonił ją na schodach. – Niezależnie dokąd się udajesz – jadę z tobą!

5 godzin przed... O tej porze Krakowskie Przedmieście było chłodne i puste. Podświetlony Pałac Prezydencki wyglądał nieco surrealistycznie na tle śpiącego miasta. Okna bocznych skrzydeł pozostawały ciemne. Na dziedzińcu za samotnym księciem Józefem na koniu stały jedynie dwa samochody. Kamilla podeszła do wartownika, wylegitymowała się, a ten połączył ją z dyżurnym, który uprzejmie zapytał, w czym może jej pomóc. Spytała o naradę. – Skończyła się godzinę temu. – A pan minister...? – podała nazwisko. – Wyszedł z innymi. – Rozumiem. A czy można zostawić dla niego wiadomość, żeby dostał ją, kiedy tylko pojawi się rano? – Oczywiście, z tym, że raczej się nie pojawi, tylko od razu pojedzie na lotnisko. Ale chyba przyjedzie tu jego asystent po materiały... Możemy mu przekazać. Skreśliła parę zdań, podała telefon z dopiskiem „dzwonić bez względu na porę” i zostawiła strażnikowi. Idąc do samochodu, zauważyła światełko tuż przy narożniku Hotelu Bristol. Podeszła bliżej. Pod ścianą na chodniku palił się samotny mały znicz. Poczuła dziwny dreszcz. Kto i w jakim celu miał stawiać tu znicze? Jakiś wnuk bohatera Powstania Warszawskiego...? – Nic więcej nie mogę zrobić, mojego człowieka nie ma w Pałacu – żaliła się Bogdanowi, który oczekiwał na nią na parkingu za Hotelem Europejskim. – W takim razie poszukajmy go w domu!

– Nie byłoby to najlepsze rozwiązanie. Plotki głoszą, że zamierza rozwieść się z żoną i pomieszkuje u swej partnerki... – Zatem kolejna ślepa uliczka? – Zabielski włączył silnik. – Na to wychodzi. Przejechali może z pięćset metrów, kiedy Kamilla krzyknęła donośnie: – Mam! – Co masz? – Bogdan omal się nie zatrzymał. – Instytucję gotową bezinteresownie udzielić nam wsparcia? – Aż tak dobrze nie, ale chyba znalazłam poszlakę, gdzie szukać inżyniera Rykowa... Wyciągnęła z pokrowca laptopa i zaczęła go odpalać. – Czułam, że to tam jest. Widziałam, ale przeoczyłam! – Gdzie jest i co to takiego? – Mały passus w zeznaniu państwa Galińskich. Tych właścicieli seata, którzy podwozili Rykowa na trasie Medyka-Tarnów i omal razem z nim nie wylecieli w powietrze. – Wiem, ale do czego zmierzasz? – W Przemyślu zabrali autostopowiczkę... – O tym też mi mówiłaś. Towarzyszyła im aż do Krakowa. Stamtąd chciała złapać autostop do Warszawy. – Tu masz notatkę – zeznanie Dominiki Galińskiej. „Wandzia, ładniutka, inteligentna – bardzo wpadła w oko Rosjaninowi. Cały czas konwersowali zawzięcie...”. – Sądzisz, że w Warszawie Rykow mógł zwrócić się do niej o pomoc? – A co mu innego zostało? Chyba nie miał zbyt wielu przyjaciół, o których nie wiedzieliby „czekiści”, skoro zdecydował się zanocować u prostytutki? – Tylko co o niej wiemy, poza tym, że nazywała się Wandzia, była ładniutka, pochodziła z Przemyśla i udawała się do Warszawy? – Galińska wspomniała, że panienka była zatrudniona jako opiekunka do dzieci u jakiegoś polityka. – Wiemy przynajmniej jakiego? – Właśnie szukam. Z tego, co pamiętam, jego nazwisko przewinęło się

w zeznaniach. Jest! Dominika Galińska zeznała: „Między innymi napomknęła, że pracuje u państwa Romaniewskich. Zapamiętałam to nazwisko, bo mój tata ma na imię Roman”! – Bingo! Tylko jak znaleźć tych Romaniewskich? Z pewnością nie ma ich w książce telefonicznej... Ciebie zawiesili, a ja nie mam nawet licencji detektywa! – Gdyby nie był to środek nocy, wystarczyłoby zajrzeć do jakieś redakcji tabloidu żywiącego się plotkami i podaliby nam tych Romaniewskich na tacy. – Jeśli aż tak ci zależy na czasie, to proponuję skorzystać z żywej książki telefonicznej. – Co masz na myśli? – Syn mojego kumpla, jeszcze z czasów Koniecpola, Antek, został zwolniony dwa lata temu z BOR-u. Posiada fotograficzną pamięć. Chwalił się, że zna adresy co najmniej tysiąca najważniejszych ludzi w Polsce. – Możesz do niego zadzwonić? – Sama wiesz, że byłoby to najgłupsze rozwiązanie z możliwych. Ale zawsze mogę do niego pojechać. – A gdzie mieszka? – W Brwinowie. – To i tak dobrze, że nie w Ustrzykach Górnych!

4 godziny przed... Rykow obudził się dokładnie w momencie, w którym powinien się obudzić. Za oknem wprawdzie było nadal ciemno jak na dnie kopalni węgla, ale zaczynały się odzywać dobrze poinformowane, jeśli idzie o wschód słońca, ptaki. Przez kilka chwil Igor leżał z otwartymi oczami, czekając na atak bólu. Jego wróg pozostawał jednak przyczajony, a może dodatkowo zagłuszony słodyczą miłosnych zapasów. Rzucił okiem na Wandę. Spała przytulona całą długością swego ciała do jego i oddychała równo. Starając się jej nie budzić, wstał i podszedł do komputera. Odpalił go, zalogował się i wszedł na stronę miłośników dinozaurów. Jak przewidywał, Zina zajrzała tam odrobinę wcześniej niż zapowiadała i już znajdowała się na czacie. „Apisie jesteś tam?” – brzmiał pierwszy wpis. „Czy moja smoczyca żyje?” „Jak najbardziej. I pasjonuje się kolejnymi krokami ewolucji. Na przykład człowiekiem pekińskim. A ty, mój egipski byczku?” „Też wyrwałem się ze świątyni. Ale muszę strzec się kapłanów i opóźnić wschód słońca. Skontaktujemy się później”. „Dobrze, kocham cię!” Chciał odpowiedzieć, ale zorientował się, że Wanda bezszelestnie wstała z łóżka i stoi obok niego. – No śmiało! Odpowiedz, co ci serce dyktuje – powiedziała. A widząc, że się waha, sama wystukała na klawiaturze: „Ja też”. – I co teraz? – zapytała, widząc, jak opuszcza stronę klubu paleontologów. – Teraz kiedy wiem, że jest w Chinach, i mam nadzieję, że jest bezpieczna, bierzemy się do roboty. Informację o zagrożeniach

związanych z lotem Tupolewa mam już wymyśloną. Teraz wystarczy ją napisać i rozesłać po różnych stronach internetowych. – Mogę ci jakoś pomóc? – Bardzo. Napiszesz komunikat. – Chętnie, ale dlaczego ja? – Z prostego powodu. Nie umiem pisać po polsku. Roześmiała się i zasiadła do klawiatury. – Dyktuj, proszę. Zauważyła, że zmienił się na twarzy, tak jakby spadł z niego ogromny ciężar, a może nawet dwa ciężary, i z pewnością nie był to wynik działania leku. * Droga do Brwinowa, mimo utrudnień związanych z budową węzłów komunikacyjnych, zabrała im pół godziny. Ruch na drodze, zwłaszcza od strony Warszawy, był słaby. Zresztą zaczynała się sobota. Emerytowany BOR-owiec na szczęście był w domu. O nic nie pytał i nie żądał nic w zamian. Gdy Bogdan zadał pytanie, niczym komputer błyskawicznie wyrecytował potrzebną informację, „Andrzej Romaniewski. Anin, XIII Poprzeczna 5”. – A nie mógł zamieszkać gdzieś bliżej? – jęknęła Kamilla. – Niestety, nie byłem jego agentem od nieruchomości – odparł były BOR-owiec. – Zresztą Anin to znakomita lokalizacja.

3 i pół godziny przed... Telefon „Organizatora” wyrwał „Steina” z głębokiego snu. Zabójca posiadł jednak zdolność błyskawicznego przechodzenia do stanu pełnej gotowości. Razem z nim obudził się Lońka. Kierowca furgonetki zaparkowanej na spokojnej uliczce w Wawrze czuwał cały czas. – Koniec leniuchowania! Do roboty! – zabrzmiał w słuchawce znajomy głos sobowtóra Berii. – Namierzyliście go? – Właśnie kończymy. – Jak wam się to udało? – Dzięki pannie Orłowej i afektowi, jaki odczuwa do niej nasz inżynier. Wprawdzie nie dał się schwytać w pułapkę i kolejny raz do nas nie zadzwonił, ale poradziliśmy sobie i bez tego. Wspominałem ci chyba, że wykorzystała samolot z zaopatrzeniem dla paleontologów. Naturalnie, wzięliśmy pod lupę wszystkie możliwe strony w sieci. I znaleźliśmy miłośników dinozaurów, a także jednego aktywnego czatownika z Polski. Rykowa. Aktualnie weryfikujemy miejsce jego pobytu. Już prawie go mamy. Masz czym zanotować? – Zapamiętam. Gdzie jest? Oczekiwanie trwało niecałą minutę. – W Aninie! Ulica XIII Poprzeczna 5. – Już tam jadę. – Doskonale. Zakończ tę sprawę – zdecydował „Organizator”. – Tylko tak, żeby wyglądało to na wypadek, żadnej strzelaniny, postronnych świadków i tak dalej... Najlepiej wybuch gazu, zwarcie instalacji elektrycznej, pogryzienie przez wściekłe wiewiórki... Rozłączywszy się ze „Steinem”, „Organizator” przełączył się na szefa

zespołu hakerów. Profesjonalni szperacze nie tylko namierzyli komputer Wandy podłączony do domowej sieci Jędrzeja Romaniewskiego, ale także przedstawili „Organizatorowi” kilka ciekawych możliwości zablokowania inicjatywy Rykowa. Mogli wtargnąć do jego komputera i skasować wszystkie dane, mogli spalić domową sieć za pomocą potężnego impulsu elektrycznego, mieli też plan awaryjny na wypadek gdyby Rykow próbował skorzystać z innego komputera... Wkrótce „Organizator” mógł obejrzeć przechwyconą informację o zagrożeniu tupolewa. Musiał przyznać, że Rykow wykazał się pomysłowością i doskonałym kojarzeniem faktów, ale przecież nie był nadczłowiekiem. Jego mejl trafił tylko do jednego odbiorcy. – Za późno, ptaszku, za późno! – zagwizdał,uradowany.

3 godziny przed... Szczęście sprzyjało Zabielskim aż do Wawra, gdzie na wysokości Zajazdu Napoleońskiego, w miejscu, w którym przed laty zabito „Wariata”, brata słynnego „Dziada” z gangu wołomińskiego, z hukiem eksplodowała tylna opona stareńkiego volvo. Kamilla w pierwszej chwili pomyślała, że ktoś do nich strzelił, ale Bogdan pewnie zapanował nad samochodem, a chwilę potem odnalazł winowajcę – wielki zardzewiały gwóźdź. Zmiana koła zajęła im około dwudziestu minut, bo jak się okazało, ktoś zamienił Kamilli klucz i trzeba było pożyczyć zastępczy na stacji benzynowej nieopodal. Pani nadkomisarz pocieszała brata, twierdząc, że ta zwłoka nie ma większego znaczenia, ponieważ nikt poza nimi nie wie o miejscu ewentualnego pobytu Rykowa. On sam pewnie nie opuści kryjówki przed świtem. W czasie kiedy Bogdan zajmował się wymianą koła, jeszcze raz przeglądała swego laptopa. – Chyba wiem, co zniknęło z mojej bazy danych – powiedziała nagle. – Co mianowicie? – Prosiłam w Tarnowie, żeby jakiś rusycysta rzucił okiem na referat Rykowa i zorientował się, co było zawodową specjalnością inżyniera z Samary. Może w tym kryje się cała tajemnica? – No i? – Dostałam pocztę, spojrzałam na tytuł i wrzuciłam ją w materiały. Mieliśmy akurat tysiąc innych, ważniejszych spraw na głowie. A teraz tego nie ma. – I nie pamiętasz, co to mogło być? – Zabij mnie, nie pamiętam! Mogę się jedynie pocieszać, że skoro zdecydowali się wtargnąć do mego komputera, musiało to być

naprawdę ważne. – Zapewne. Ale teraz nic z tym nie da się zrobić, rano zadzwonisz do Tarnowa i poprosisz o duplikat tłumaczenia. Po dokręceniu ostatniej mutry przejechali wiadukt i zajechali na dół do Aninia. * Po trzeciej nieudanej próbie zrealizowania polecenia „wyślij wszystkim” Igor zaklął. – Co się dzieje? – zapytała Wanda, sekundująca jego poczynaniom. – Sam chciałbym wiedzieć! Nagle straciliśmy połączenie z siecią! – Ktoś nam przeszkadza? – Niewykluczone. – Ale jest jeszcze twój komputer! Spróbuj się połączyć za jego pomocą. Jednak i laptop Marychny sygnalizował brak połączenia z Internetem. Czyżby przeciwnik zablokował im dostęp do sieci? – Może po prostu zadzwonimy na Okęcie? – Wanda wyciągnęła swoją komórkę. Wcześniej na prośbę Rykowa wynotowała parę numerów. – Nie zaszkodzi. Jednak wszystkie linie albo były zajęte, albo nie odpowiadały. Zresztą po trzeciej minucie bezskutecznych prób jej aparat stracił zasięg, tak jakby niespodziewanie pogniewał się na niego operator komórkowy. – Powinniśmy wiać! – zawołał Igor. – Zostaliśmy namierzeni! – Daj mi jeszcze pięć minut – zawołała, biegnąc w stronę drzwi. – Że też nie pomyślałam o tym wcześniej! Pan Jędrzej może nam pomóc... Minęła chwila i Wanda już gnała ubrana w stronę rezydencji. Rykow połapał się błyskawicznie, o co chodzi. Romaniewski! To wpływowy polityk. Trudno wyobrazić sobie lepszego adresata ich ostrzeżenia. Zauważył, że po dłuższej chwili dobijania się do drzwi willi Wanda została wpuszczona do środka. Dobiegł go podniesiony kobiecy głos, a potem szybka wymiana zdań.

Konkrety poznał później. Jędrzeja Romaniewskiego nie było tej nocy w domu. Powiedział żonie, że zamierza pracować do późna, a potem prześpi się w swoim biurze. Nie opłacało mu się wracać do Anina, ponieważ o szóstej musiał być na lotnisku – tak powiedziała żona. Wanda zapytała o numer do biura. – Mogę ci podać, ale jeszcze nie zdarzyło się, by podczas tych nocnych sesji ktoś odebrał telefon. Nie chcę myśleć, co tam sobie wyprawiają ze swymi sekretarkami. Oby go pokarało! Nawet przed mszą w Katyniu sobie nie odpuści. – To pan Jędrzej wybiera się do Smoleńska? – zapytała zaskoczona Wanda. – Tak, leci samolotem z panem prezydentem! Miał początkowo lecieć tym drugim z dziennikarzami, ale jak się okazało, że w tupolewie będzie cała generalicja, to dołączył do nich... Zawsze miał koszarowe ciągoty! – Muszę przekazać mu rzecz niesłychanej wagi! – zawołała Wanda. Romaniewska, chociaż wściekła, udostępniła jej własną komórkę. Niestety pan Jędrzej nie odebrał pod żadnym z trzech numerów. Zmartwiona dziewczyna wróciła do Rykowa, czekającego na motorze za domkiem ogrodnika. Rosjanin był opanowany, ale Wanda czuła, że w środku cały się gotuje z nadmiaru emocji. – Dziękuję ci za wszystko! – zdecydował Igor. – Już mnie nie ma! – Co zamierzasz? – Pojadę na Okęcie. Zatrzymam ten samolot, choćbym miał osobiście wtargnąć na pas! – Pojadę z tobą! – zawołała Wanda. – Wykluczone! Zostaw to mnie! Dość zrobiłaś w tej sprawie i nie pozwolę ci zmarnować sobie życia. Wiedziała, że nie zmieni jego decyzji, zresztą czuła, że podczas akcji może być jedynie zawadą. Odprowadziła go do furtki. Na uliczce od strony pobliskiego kanałku podnosiła się mgła. Dziewczyna okropnie chciała go pocałować, ale poprzestała na przyjacielskim muśnięciu w policzek. A i tak czuła się,

jakby kradła cudzą własność. Igor wystartował z animuszem, kierując się ku głównej drodze. Chciała jeszcze zawołać za nim, aby był ostrożny, ale czyjaś ciężka łapa spadła na jej usta. W ogóle nie zauważyła, jak ktoś wyrósł za jej plecami. Nie mogła nic na to poradzić. Uniesiona jak piórko, została wciągnięta z powrotem do ogrodu. * Rykow zwolnił tylko nieznacznie na zakręcie i wypadł na wyboistą dróżkę między sosnami, noszącą miano XIII Poprzecznej. Od śmierci dzieliły go ułamki sekund, kiedy czuwający nad nim anioł sprawił, że jakiś samochód, jadący główną drogą przecinającą piaszczysty dukt, po włączeniu długich świateł wydobył z mroku naprężoną linę pomiędzy sosnami. Linę, która wedle wszelkich prawideł fizyki powinna zdekapitować pędzącego motocyklistę. Igor nie mógł wiele zrobić. Pochylił tylko maksymalnie motor i lina musnęła mu czubek głowy, zdzierając kask. Skręt był jednak zbyt duży, by utrzymać równowagę, motor ze swym pasażerem przeszorował kilka metrów po trawie, nie zatrzymał się na krzakach, wreszcie na jakimś korzeniu wywinął kozła, zrzucając swego jeźdźca wprost w podmokłą strużkę, sączącą się gdzieś od Starej Miłosnej. W normalnej sytuacji człowiek o dwa razy lepszej kondycji niż Rykow powinien zostać definitywnie wyłączony z akcji. Jednak zażyty wcześniej środek stymulujący sprawił, że niczym Terminator po krótkiej chwili zaskoczenia pozbierał się, cofnął za sosnę i przyczaił, czekając, czy ktoś nie przyjdzie zweryfikować efektu swego działania. Po niespełna minucie spomiędzy drzew po drugiej stronie drogi wyłonił się mężczyzna. Był wielki jak niedźwiedź i przypominał trzeciego brata bliźniaka dwóch zabójców, których Igor zdołał wyeliminować w ciągu minionej doby. Nie spodziewał się ataku. Igor nie użył broni, tylko powalił go na ziemię. Jednak kiedy inżynier zamierzył się ponownie, usłyszał za plecami

szczęk zamka i głos mówiący po rosyjsku: – Spokojnie, przyjacielu, mamy tę małą dziewczynkę. Opuścił ręce i wtedy powalony bandyta podniósł się i walnął go tak, że Igor stracił przytomność.

2 i pół godziny przed... Pani Agata obudziła się nagle zlana zimnym potem. Przez kilkanaście sekund miała wrażenie, że jej służbówka na plebanii w Kamiennej oderwała się od reszty budynku i niczym kołysząca się łódeczka żegluje gdzieś po bezmiarze wód. Może śniła nadal? Kiedy wstała i podeszła do okna, nie zobaczyła niczego oprócz mgły. Mgła była wszędzie, wciskała się szczelinami pod drzwiami, a nawet dziurką od klucza. A może nie była to mgła, ale dym? Pociągnęła nosem. Jednak mgła. Parszywa mgła! Wróciło wspomnienie niedawnego snu – snu tak strasznego, że nie powtórzyłaby go chyba nawet na spowiedzi świętej u ojca Kazimierza. Śnił jej się samolot, którym leciała, czysty, jasny, luksusowy... Ale kiedy usiłowała zagadać do sąsiada z prawej, zobaczyła, że jest cały pobrudzony błotem i krwawi z niezliczonych ran. Oczy miał szkliste. Nie żył. Obróciła się w lewo. Sąsiadka. Wprawdzie przypięta pasem, ale nie miała głowy. Popatrzyła przed siebie i zobaczyła stewardessę, która szła, a właściwie unosiła się ponad przejściem, ponieważ nie miała nóg... Wówczas krzyknęła, a właściwie próbowała krzyknąć, bo usta miała jak zagipsowane. Sen mara, Bóg wiara! – przemknęło jej przez myśl. Przeżegnała się szybko, zapaliła nocną lampkę i rzuciła okiem na plakat przedstawiający Papieża. Nie była pierwszą osobą, która twierdziła, że portrety Jana Pawła II zmieniają charakter w zależności od sytuacji. Jej własny bywał niekiedy gniewny, czasami rozbawiony albo smutny. Oczywiście tłumaczyła sobie, że to kwestia oświetlenia, a także jej osobistego nastroju. Teraz jednak, kiedy doszła do portretu, zobaczyła coś zdumiewającego. Oblicze Ojca Świętego było zmienione jakby pod wpływem bólu, tak

jak wtedy, kiedy dosięgnęła go kula Ali Ađcy. – Ojcze Świety, co się stało?! – zawołała i wyciągnęła rękę, dotykając wizerunku. Błyskawicznie cofnęła ją, bo poczuła, że ma mokre palce. Dotknęła nimi warg. Mokre i słone. Zmarły przed pięcioma laty Biskup Rzymu – płakał. * Omdlenie Igora Rykowa trwało krótko. Jego organizm, zapewne dzięki narkotycznemu wspomaganiu, dysponował ciągle niewiarygodnymi nadwyżkami mocy. Kiedy się ocknął, natychmiast dotarło do niego, że znajduje się na podłodze w domku ogrodnika. Pamiętał znajdujący się tam turecki dywanik. Obok leżało bezwładne ciało Wandy. Zabili ją! – pomyślał, ale ani drgnął. Czuł za plecami obecność napastnika, który go tak urządził. Sądząc po odgłosach, zajmował się komputerem dziewczyny. I raczej nie czynił tego szczególnie finezyjnie. Tymczasem wszedł drugi z bandziorów. – Jest czysto, szefie – zameldował. – Lina zdjęta, a motor wsadziłem do samochodu. – Nikt cię nie widział, Lońka? – Nikt. – Skrzypnęła drewniana podłoga. Lew, czy może Leonid, zbliżył się do inżyniera. – Chyba jeszcze żyją. Co z nimi zrobimy? – Nic z tego, na co miałbyś ochotę. Okaże się wkrótce, że są to nieszczęśliwe ofiary przypadkowego zwarcia instalacji elektrycznej... Jego kompan zarechotał. – W takim razie zmywamy się? – zapytał. – Chwileczkę! Nie bądź w gorącej wodzie kąpany. Wykasuję do końca laptopy. A ty sprawdź, co jest w budynku głównym. I nałóż gogle termiczne! Chcę wiedzieć na wszelki wypadek, gdzie śpią poszczególni członkowie rodziny. Ostrożnie tylko! I nie podejmuj żadnych samodzielnych działań bez porozumienia ze mną!

Lew wyszedł, a Igor rozważał swoje szanse. Czuł na sobie czujne spojrzenie mężczyzny i wiedział, że nie zdążyłby się nawet podnieść, a zawodowy zabójca załatwiłby go definitywnie. W dodatku „Stein” zdawał się czytać w jego myślach. – Nie wiem, czy jesteś nieprzytomny, przyjacielu, czy tylko udajesz. Ja bym udawał, szukając jakiegoś sposobu na przeżycie i odwrócenie biegu zdarzeń na swoją korzyść. Rozczaruję cię. Nie masz żadnej szansy! Game over! – jak mawiają nasi przyjaciele z CIA. Wiem, że sytuacja jest bardzo nieprzyjemna, ale jeśli cokolwiek może cię pocieszyć, to przyjmij moje najlepsze gratulacje. Od kiedy pracuję w tej branży, nikt jeszcze, a zwłaszcza kompletny amator, nie sprawił mi tylu trudności. Dlatego w uznaniu zasług powstrzymałem zapędy Lońki, który był bardzo zainteresowany zabawą z twoją młodą pomagierką. Odejdzie bardzo prędko razem z tobą... Takie jest życie. Ponownie skrzypnęły drzwi. – W domu wszyscy śpią – zameldował Lew. – Baba i dzieciaki. Każde w swoim pokoju. – Można pogratulować im szczęścia. Zmywamy się... Polej tu, przy gniazdku w kuchence. Nie za dużo. Pożar musi wyglądać na wypadek. Do nozdrzy Igora dotarł zapach rozlewanej benzyny. Rozległ się cichy trzask zapalniczki. Potem buchnęły płomienie. – A jak się ocknie? – kłopotał się Lew. – Postarajmy się, żeby się nie ocknął. Igor bardziej przewidział, niż poczuł kolejne precyzyjne uderzenie, ponieważ odpłynął na dobre. * Kamilla i Bogdan powinni zjawić się na miejscu znacznie wcześniej, jednak oprócz konieczności zmiany koła mieli ogromny kłopot ze znalezieniem XIII Poprzecznej. Ulicy o tej nazwie po prostu nie było na mapie, a w terenie po XII znajdował się jakiś zakład przemysłowy z wysokim kominem. Dalej zaczynało się Międzylesie. Czyżby eksBOR-

owiec ich oszukał albo jednak nie miał tak dobrej pamięci, jak utrzymywał Bogdan? O tak wczesnej porze nigdzie nie było żywej duszy, którą można by zapytać o drogę. Informacje uzyskali dopiero od portiera Instytutu Kardiologii. Jak się okazało, XIII Poprzeczną nazwano nową leśną uliczkę, przy której wznosiły się nieliczne wille powstałe w obrębie Mazowieckiego Parku Krajobrazowego jako samowola budowlana. Ktoś, być może sam senator Romaniewski, doprowadził niedawno do ich legalizacji. Od tej chwili trafili do właściwego miejsca jak po sznurku. Zatrzymali volvo około stu metrów od posiadłości Romaniewskiego, na wszelki wypadek na tyłach rezydencji. Szybkim krokiem okrążyli posesję, ostrożnie, mając oczy szeroko otwarte. Niebawem zobaczyli zaparkowaną na bocznej ścieżce półciężarówkę, pozbawioną jakichkolwiek napisów firmowych, której silnik cały czas pracował. Chyba ktoś siedział w szoferce, ale nie próbowali tego sprawdzać. Ominęli ją szerokim łukiem. Sprawa wyglądała coraz mniej ciekawie. Czyżby konkurencja zjawiła się przed nimi? Kolejny zakręt muru i doszli do bramy. Była otwarta, ale na podjeździe też nie zauważyli nikogo. Cała posesja, łącznie ze szpalerem ze srebrzystych świerków, wydawała się spokojnie drzemać. Nie było żadnych psów, a elektronika najwyraźniej została wyłączona, bo nikt nie zareagował na wejście intruzów... Minęli bramę i z odbezpieczoną bronią dobiegli wzdłuż żywopłotu do domu. Nadal nic się nie działo. I dopiero kiedy doszli do rogu budynku, poczuli dym. Przebiegli wzdłuż oszklonej oranżerii, szukając jego źródła. Jeszcze chwila, a ujrzeli płomienie dobywające się przez okna z małego malowniczego domku stojącego w parku. Nie byli sami. Oparty o pień drzewa solidnie zbudowany mężczyzna z taką uwagą przyglądał się płomieniom, że nie zauważył ich przybycia. – Stać, ABW! – krzyknęła z przyzwyczajenia Kamilla. Mężczyzna drgnął, wyglądał na zdezorientowanego. Nie zdążył się

jeszcze odwrócić, gdy tuż obok jej ucha gwizdnął strzał. Potem drugi. Przypadła do ziemi, słysząc jęk padającego za nią Bogdana. Dostał. Intruzów najwyraźniej było co najmniej dwóch. Mimo trafienia Zabielski zdołał jeszcze wystrzelić. Trafiony w ramię mięśniak spod drzewa zwinął się z bólu i zniknął za krzakiem. Zabielska posłała za nim dwa strzały. Oczywiście niecelne. Ten drugi się nie pokazał. Prawie jednocześnie odezwał się przenikliwy dźwięk instalacji alarmowej. Widocznie ktoś w domu włączył przycisk alarmu. To przesądziło o przebiegu potyczki. W każdej chwili mogli pojawić się sąsiedzi, a napastnikom nie uśmiechało się prowadzenie wymiany ognia przy świadkach. Osłaniany kłębami dymu wydobywającego się z domku ogrodnika „Stein” ucapił rannego kompana, po czym obaj zniknęli za płonącym budynkiem. Jeszcze chwila, a zaryczał silnik startującej półciężarówki. Po kilkudziesięciu sekundach Kamilla i Bogdan usłyszeli zgrzyt miażdżonego metalu i rozpaczliwe wycie alarmu samochodowego. Staranowali moje volvo – przemknęło przez myśl Kamilli. A ja nie zapłaciłam autocasco. Podbiegła do Bogdana. Wstał, ale był blady i chwiał się na nogach. – Gdzie dostałeś? Wskazał prawą pierś, na której coraz obficiej kwitnęła krwawa róża. – Jezus Maria! – jęknęła. – Prawa to nie lewa. Przeżyję – wychrypiał i ruszył w stronę domku. Kopniakiem wywalił drzwi. Ale wysiłek sprawił, że opadł na ścianę. – Zostaw to mnie! – zawołała Kamilla. Zasłaniając usta apaszką, wskoczyła w ogniową burzę. Cała kuchnia płonęła, a dym wypełniał już przedsionek i sypialnię. Mimo pożaru ciągle paliło się światło, tak więc udało jej się dostrzec dwa ciała leżące na podłodze. Po chwili wypadła na dwór, niosąc na rękach drobną dziewczynę. Ułożyła ją pod sosną. Bogdan pozbierał się na tyle, że dał radę wejść do środka i oboje razem wyciągnęli jakoś za nogi potężnego Rosjanina na zewnątrz. Był w

butach i kurtce, co oznaczało, że napastnicy nie zaskoczyli go we śnie. – Żyją! – stwierdziła Kamilla. – Chociaż zdrowo oberwali! – Zaraz też zorientowała się, że brat jej nie słyszy. Stracił przytomność. Od strony domu nadbiegła w szlafroku Romaniewska. – Co tu się dzieje, kim pani jest?! – wołała. – ABW – odparła Kamilla i machnęła jej przed nosem odznaką. – Jak pani widzi, w domku wybuchł pożar. Proszę wezwać straż pożarną i pogotowie. – I policję! Słyszałam strzały! – My się wszystkim zajmiemy – powiedziała Kamilla. – A co do rzekomych strzałów, prawdopodobnie eksplodowały kosmetyki w łazience. – I przestrzeliły temu panu pierś? – Wskazała na Bogdana. – Nie ma czasu na wzywanie pogotowia. Najlepiej będzie zawieźć ich od razu do szpitala w Międzylesiu. Mogę pomóc, jestem lekarką i pracowałam do niedawna w Szpitalu Kolejowym. Ma pani samochód? – Miałam, ale obawiam się, że w tej chwili nie nadaje się do użytku – wyznała Kamilla. – Możecie skorzystać z naszego kombi. – Aktywność Romaniewskiej rosła z każdą chwilą. Zapytała jeszcze: – Dawno wybuchł ten pożar? – Dosłownie przed chwilą. – W takim razie chyba nie zdążyli zaczadzieć. – Zbadała puls Rykowa, który był nieprzytomny i zakrwawiony, ale oddychał. Potem zajęła się piastunką swych dzieci. Niedobrze, Wanda zaczęła sinieć. – Potrafi pani zrobić jej sztuczne oddychanie? – zawołała do Kamilli. – Oczywiście. – W takim razie proszę się tym zająć, a ja pędzę wyprowadzić samochód z garażu. Kamilla zaczęła robić dziewczynie oddychanie metodą usta-usta, co jakiś czas uciskając klatkę piersiową. Nie musiała robić tego długo. Wanda kaszlnęła i po chwili zaczęła normalnie oddychać. – Dzięki Bogu, że z tą jest lepiej! – zawołała Kamilla. Tymczasem Romaniewska otworzyła olbrzymi bagażnik i rozłożyła w

nim koc. Pojawili się jacyś sąsiedzi i ochoczo pomogli wsadzić rannych do samochodu. Inni poprzestawali na roli gapiów. Z okien willi wyłoniły się głowy rozespanych synów Romaniewskiej. – Zostańcie w domu! – zawołała, po czym zwróciła się do zażywnej sąsiadki, która wyróżniała się rozmiarami wśród rosnącego tłumku. – Pani Eugenio, czy może pani popilnować moich dzieci, póki nie wrócę ze szpitala? – Ma się rozumieć, pani Jolu! – odpowiedziała sąsiadka. Ponad lasem rozległo się wycie nadciągającej straży pożarnej. – Jedziemy, jedziemy! – przynaglała Zabielska, sadzając Wandę na tylnym siedzeniu. – Samolot, samolot... – szeptała półprzytomna dziewczyna, ale chyba nikt nie zwracał na to uwagi.

2 godziny przed... W pięć minut znaleźli się przed międzyleskim szpitalem. Jolanta Romaniewska, chociaż parokrotnie podkreślała, że jest jedynie „zwykłą lekarką”, była traktowana tam jak księżna, a co najmniej naddyrektor. Bez jakichkolwiek zbędnych formalności lekarze zajęli się poturbowanymi. Zabielskiego zabrano na oddział intensywnej terapii. Półprzytomnej Wandzie podano tlen, dostała też zastrzyk wzmacniający, Igorowi zaordynowano kroplówkę, później miano zawieźć go do rentgena, aby zbadać liczne groźnie wyglądające urazy. – I co teraz? – Kamilla, siedząc na ławeczce przed izbą przyjęć, usiłowała uporządkować gonitwę myśli. Wolała nawet nie wyobrażać sobie, jak wytłumaczy się z samowolki dyrektorowi Mirskiemu. Na razie w pierwszej sposobnej chwili zamierzała przesłuchać Rykowa. Potem niech ją nawet aresztują. Naraz zerwała się na równe nogi. Samolot! Ta panna wspominała coś o samolocie! A przecież... Nagle odblokowała się jej pamięć. Rykow był specjalistą od konstrukcji samolotów. O tym był jego wykład, o którym informacja zniknęła w tajemniczy sposób z jej laptopa. Inżynier z Samary... Żeby jeszcze przypomnieć sobie, w jakim kontekście słyszała ostatnio słowo „Samara”... W którym pokoju może być Wanda? Kamilla rozejrzała się i z radością zobaczyła nadchodzącą Romaniewską. – Wszyscy przeżyją! – oznajmiła pani Jola. – Dziewczyna chyba już odzyskała przytomność i sądzę, że po krótkiej obserwacji będzie mogła wrócić do domu. Świetnie zrobiła jej pani reanimację... – Muszę z nią porozmawiać! – przerwała jej Zabielska i, widząc niezdecydowanie na twarzy Romaniewskiej, dorzuciła w sposób, który

nie powinien pozostawiać wątpliwości: – To sprawa wagi państwowej! – Jak trzeba, niech pani rozmawia, ewentualne ryzyko wezmę na siebie. Tymczasem pójdę się zorientować, co słychać u tego wielkoluda. Wanda była absolutnie przytomna. I przerażona. Nie zareagowała na uprzejmy uśmiech Kamilli. Zachowywała się jak czujne zwierzątko schwytane w pułapkę. – Pani jest z policji? – próbowała się upewnić. – Z Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, nadkomisarz Kamilla Zabielska. – Pokazała swój identyfikator. – Igor powiedział, żebym była ostrożna wobec wszystkich... – Zupełnie słusznie. Od dawna się znacie? – Od wczoraj, ale wydaje mi się, że minęły wieki... – Znowu zaczęła drżeć. – To pani uratowała mi życie? – zapytała. – Powiedzmy, że trochę pomogłam. – A co z Igorem? – Żyje. Sądzę, że niedługo dojdzie do siebie. – Dzięki Bogu, dzięki... – Wydawało się, że osłabiona dziewczyna lada moment zaśnie, ale Kamilla nie mogła jej na to pozwolić. – Co z tym samolotem? – zapytała. – Jakim? – Byłaś półprzytomna, ale w kółko mówiłaś coś o samolocie. Wanda mocno zacisnęła ręce na szpitalnym kocu, głośno przełknęła ślinę, a potem powiedziała... Powiedziała wszystko! Nie upłynęło piętnaście minut, a Zabielska wybiegła ze szpitala. Podjęła już decyzję. Musi pojechać na Okęcie. Osobiście. Wszystkie inne metody skontaktowania się z obsługą samolotu mogły okazać się zawodne. Ze swoją legitymacją dotrze do ochrony prezydenta – do „Omegi”. Maszyna z pewnością jeszcze nie wystartowała. Wybiegła przed gmach i rozglądała się w poszukiwaniu jakiegoś samochodu, taksówki czy nawet karetki, którą była zdecydowana zarekwirować.

– Halo, Kamillko! Chyba nawet widok białego nosorożca nie mógłby zaskoczyć jej bardziej niż obecność znajomego samochodu z krakowską rejestracją, z którego wychylał się jej sąsiad Bartosz Wasilewski. – Co ty tu robisz?! – zawołała. – Przybyłem tu na twoje wezwanie. – Moje? – Jej osłupienie nie miało granic. – Dostałem twoje dwa SMS-y. Pierwszy cztery godziny temu, żebym natychmiast przyjeżdżał, bo mnie potrzebujesz, i drugi sprzed pół godziny, gdzie mam cię szukać. – Podał jej swoją komórkę. Faktycznie widniały tam dwa krótkie teksty – numer nadający wprawdzie był nieznany, ale taka już jest specyfika telefonów służbowych. – Złamałem po drodze wszelkie możliwe przepisy – ciągnął psycholog. – I jeśli fotoradary naprawdę działają, to nie mam już prawa jazdy. Wyglądał tak pociesznie w swej czapce, pod którą ukrywał łysinę, że aż się roześmiała. – Może rzeczywiście przysłała cię Opatrzność, bo bardzo mi się przydasz. Zwinnie wskoczyła do samochodu i wystartowali z kopyta. – Dokąd kurs, pani nadkomisarz? – Port lotniczy Okęcie, terminal dla ViP-ów. Możesz jechać szybko, ale lepiej nie spowoduj wypadku. Uśmiechnął się tylko i popatrzył na nią z czułością. – Kiepsko wyglądasz. – Angelina Jolie nie wyglądałaby lepiej, gdyby przeszła w ciągu doby tyle, co ja. – Może kawy? – Wskazał papierowy kubek tkwiący we wgłębieniu obok drążka zmiany biegu. – Przed kwadransem kupiłem na stacji benzynowej. Chyba jeszcze ciepła... – Dobry pomysł! – pociągnęła tęgi łyk. – Do licha! Nie wiedziałam, że tyle słodzisz! – W ogóle bardzo mało o mnie wiesz. – W samej rzeczy, niewiele. – Krzywiąc się, dopiła do końca. Była

naprawdę bardzo spragniona. Dojechali do skrzyżowania ulicy Kajki z Szosą Lubelską. Rzucając ostrożne spojrzenia w bok, Bartek zauważył, że jego sąsiadka zasnęła. Mocno. Bardzo mocno.

1,5 godziny przed... Ksiądz Kazimierz z zasady wstawał wcześnie, nawet bardzo wcześnie, ale nie pamiętał, żeby Agata kiedykolwiek spóźniła się z poranną kawą. Tego ranka stół w kuchni był jednak pusty, a sama kuchnia nietknięta od wieczora. Zaniepokoił się nie na żarty. Stało się coś – myślał, drepcąc w stronę pokoiku gospodyni. Stanął przy drzwiach, chcąc zapukać, ale usłyszał dziwne odgłosy, ni to szlochu, ni to łkania. Delikatnie uchylił drzwi. Pani Agata w samej koszuli nocnej klęczała przed plakatem Jana Pawła II i, kiwając się jak w transie, powtarzała: – Na rany Jezusa Chrystusa, uratuj ich, uratuj! * „Organizator” golił się właśnie w swoim superbezpiecznym apartamencie, kiedy zadzwoniła komórka używana tylko na potrzeby tej jednej akcji. – Da? – Wykonane. Mam ją ze sobą, śpi. – Haraszo. Wiadomo coś o jej zamiarach? – Chciała koniecznie, żebym jak najszybciej zawiózł ją na Okęcie. – Niedobrze. Musiała się sporo dowiedzieć. – Ja bym się nie martwił. Znam się trochę na hipnozie. I sprawię, że nie będzie pamiętała niczego z ostatnich paru godzin. – No to postarajcie się, szkoda by jej było... – w głosie „Organizatora” zadźwięczała dziwna łagodność. – To taka ładna kobieta i w dodatku wasza sasiedka.

Godzina przed... Uspokojona rozmową z Zabielską i przekonana, że wszystkie sprawy zostały załatwione pozytywnie, Wanda usnęła. Ale obudziła się już po godzinie, zdrowa, wypoczęta i optymistyczna. W szafce znalazła swoje ubranie i buty. Szybko się ubrała. Potem wyszła na korytarz w poszukiwaniu Rykowa. Wyglądało, że szpital jeszcze śpi. Po drodze nie napotkała żywej duszy, sam Igor zaś znajdował się na oddziale intensywnej terapii. Leżał pod kroplówką z obandażowaną głową, ale jak na to, co przeszedł, był w całkiem niezłym stanie. Wesoło uśmiechnął się na widok Wandy. – Widzę, że jesteś po prostu stworzona do życia pełnego niebezpieczeństw! – Nie narzekam. A ty jak się czujesz? – Biorąc pod uwagę okoliczności, świetnie. Najwyraźniej ciągle trwa działanie leku. Nie wiem tylko, dlaczego jeszcze nie złożyła mi wizyty policja. – Powiedziałam wszystko tej pani z ABW, która nas wyciągnęła... Chyba nazywała się Kamilla przez dwa „l”. – Niewiele pamiętam z tego, co się działo – mruknął Igor, jakby dopiero wracał do rzeczywistości. – A ona co? Uwierzyła ci? – Natychmiast! – I co? – Powiedziała, że zajmie się sprawą, i wybiegła jak oparzona, twierdząc, że musi dostać się na lotnisko. – Mówisz, że było to godzinę temu? – Mniej więcej. – I są jakieś efekty? Mamy na korytarzu obstawę policji? – Nikogo, żywej duszy.

– Nie podoba mi się to. – Nie rozumiem... – To chyba oczywiste. Gdyby ta kobieta była rzeczywiście z ABW i ci uwierzyła na słowo, mielibyśmy w Polsce ogłoszony stan najwyższego zagrożenia i zapewnioną opiekę służb. Więc albo nie była tym, za kogo się podawała... – Albo...? – Przydarzyło jej się coś niedobrego! Wyrwał igłę kroplówki i próbował wstać. Natychmiast cały świat zatańczył i zafalował tak, że musiał oprzeć się o ścianę. Wanda podparła go. Nie miała wiele siły, ale ułatwiło mu to zachowanie równowagi. Wsparty na niej zrobił jeden krok, potem drugi. Wanda otworzyła drzwi na korytarz – wszędzie pusto. Niezatrzymywani przez nikogo dotarli do klatki schodowej. – Co teraz? – zapytała dziewczyna. – Po pierwsze, musimy skombinować jakiś środek transportu... – W tym momencie zatrzymał się przy oknie. – Jeden nawet widzę... Wyjrzała i zbladła. Na parkingu dla pracowników stał samochód, przy którym kręcił się, paląc papierosa, mężczyzna znany jako Lońka. Pilnował ich? Czekał na wsparcie? Zabandażowane lewe ramię dowodziło, że oberwał, co nie znaczyło, że przestał być niebezpieczny. – Pomoż mi zejść ze schodów do bocznego wyjścia i posłuchaj, co zrobimy... – Igor przez chwilę szeptał jej do ucha i zakończył: – Zajrzyj do tego schowka dla sprzątaczek i zobacz, czy nie mają tam jakiejś solidnej szczotki. * Lońka nie mógł się doczekać, kiedy wreszcie będzie mógł zająć się tą młódką. „Stein” jednak zabronił mu działania w pojedynkę. Twierdził, że świadków trzeba będzie wyeliminować subtelniejszymi środkami. Wszystkich trzech. Szpital dawał spore możliwości. Musieli jednak zaczekać na odpowiedniego człowieka, lekarza, którego obecność nie

wzbudziłaby większych podejrzeń. „Stein” pracował już z nim parę razy, ale trzeba go było przywieźć aż z Konstancina, gdzie morderca w fartuchu prowadził prywatny zakład rehabilitacyjny. Niestety mocno skacowany, nie chciał ryzykować jazdy własnym samochodem. Toteż „Stein”, zostawiwszy kompana na czujce, pojechał na drugą stronę Wisły. Lońka obawiał się, że czeka go długa i nudna służba, co przy rwącym bólu w przestrzelonym ramieniu było średnio przyjemne. A tymczasem już po godzinie zobaczył uroczy obiekt jego zainteresowania, wychodzący jak gdyby nigdy nic głównym wyjściem ze szpitala. Na moment zgłupiał. Zanim dopadł wozu, włożył kluczyki do stacyjki i zapalił, dziewczyna była już na ulicy i skręcała w wąski przesmyk między blokami. Samochodem w żaden sposób tam nie wjadę – pomyślał. Pozwalając pracować silnikowi na jałowym biegu, wyskoczył z samochodu, przyspieszając niczym czterystumetrowiec na finiszu, aby rzucić się w ślad za Wandą. Mimo obolałego barku wiedział, że mała kretynka nie miała z nim żadnych szans. Tak podniecił go pościg, że nie zauważył, iż otworzyły się drzwi od sutereny i jakiś gość opierający się na szczotce zastępującej mu inwalidzką kulę dokuśtykał do samochodu. Lońka był już na ulicy za bramą, kiedy usłyszał gwałtowne obroty silnika. Odwrócił się i instynktownie uskoczył. Rykow był jednak przygotowany na ten manewr. Zrobił korektę kierownicą. Prawy błotnik uderzył Lońkę w bok, wyrzucił go w powietrze i cisnął prosto na betonowy słup. Masz pecha, chłopie – pomyślał Rykow. Wyjechał na ulicę i otworzył drzwi biegnącej z powrotem ile sił Wandzie. – Udało się! – zawołała, jakby to była gra komputerowa. – Na razie. Teraz na lotnisko! *

„Omega” ledwo zdążył do terminalu dla VIP-ów. Na szczęście odlot do Smoleńska był opóźniony. Czekał tam na niego asystent – szczupły, przystojny miglanc, o którym mówiono, że jest zdolny, i to do wszystkiego. Chłopak wręczył mu teczkę z papierami i służbową komórkę, którą dał mu wczoraj podczas narady u prezydenta na przechowanie i, wychodząc, zapomniał zabrać. – Były do mnie jakieś ważne telefony? – Nic szczególnego. Dzwoniła ta komisarz z Krakowa... Pani Zabielska. – No i...? – Minister sięgnął po komórkę, aby oddzwonić. – Ale powiedziała, że to nic ważnego i może zaczekać... Minister schował telefon. Było zbyt wcześnie, by dzwonić do tak wysoko postawionej osoby. Asystent odprowadzał go wzrokiem. Zastanawiał się nad telefonem, który dostał dziś rano. Od człowieka, którego nie znał, ale który wiedział o nim wszystko, a nawet więcej. Poprosił go o drobną przysługę i powiedział, jak rozmawiać z ministrem. Dlaczego nie miał wyświadczyć komuś takiej drobnej uprzejmości?

Godzina 7.27 Słońce świecące prosto w oczy ocuciło Kamillę. Wiosenny sosnowobrzozowy las rozbrzmiewał śpiewem ptaków. Z oddali słychać było jednostajny szum zatłoczonej drogi. Rzuciła okiem na zegarek. Wpół do ósmej. Późno. Zastanawiała się, gdzie jest i co tutaj robi? Po chwili z przerażeniem skonstatowała, że nie wie nawet, jak się nazywa. W kieszeni wymacała odznakę. „ABW. Kamilla Zabielska”. No, ładnie. Popatrzyła na fotografię. I to mam być ja? Zupełnie zdezorientowana usiadła na powalonym drzewie. Intensywnie masowała skronie. Pamięć wracała jej etapami. Powoli przypominała sobie, kim jest. Wracały obrazy i postacie. Dzieciństwo, szkoła, studia... Nadal jednak nie wiedziała, co robi w lesie i skąd się tu wzięła. Żakiet miała w paru miejscach pochlapany krwią. Z notesu, z którym nigdy się nie rozstawała, ktoś powyrywał wszystkie kartki... Zniknęła jej komórka. Nie miała też służbowej broni... Może napadli ją chuligani, walnęli w głowę tak, że straciła pamięć? Słyszała o takich przypadkach... Pracowała intensywnie, zadając sobie rozmaite pytania, i po jakimś czasie cała przeszłość przestała być dla niej tajemnicą. Nie pamiętała jednak nic z ostatnich kilku godzin. A może dni? Tutaj był mur, zapora, blok! Ostatni obraz w jej pamięci to był widok kota Leona na fotelu i budzika, który nie chce dzwonić. Nie pytaj, komu dzwoni budzik, dzwoni on tobie – przypomniała jej się ta przekręcona sentencja i z jakiegoś powodu ogromnie ją rozbawiła. * Pędzili ile mocy w silniku, przebijając się w stronę lotniska. Oczywiście

zmienili samochód. Rykow nie chciał jechać przez miasto wozem z rozbitym reflektorem i krwią na masce. Za radą Wandy zajechali pod willę, gdzie trwało dogaszanie domku ogrodnika. Pani Romaniewska, nie pytając o nic, bez wahania dała dziewczynie kluczyki od małej toyoty yaris, którą Jędrzej wykorzystywał, gdy pragnął zachować anonimowość. Jednocześnie Wanda zastąpiła Igora w roli kierowcy, twierdząc, że w obecnym stanie nie odróżnia kierownicy od manetki zmiany biegu. Przejechali szczęśliwie przez otwarty przejazd kolejowy w Międzylesiu, stosunkowo szybko dotarli do Wału Miedzeszyńskiego i wjechali na most Siekierkowski, docierając bez zatrzymywania aż do Stegien. Tam – mimo że był to wczesny sobotni ranek – ruch stężał, ścisk zrobił się większy, a przed samą aleją Wilanowską utworzył się monstrualny korek. Wanda wdusiła klakson, wymusiła wpuszczenie na prawy pas, ocierając się nieomal o szalenie drogie bmw, które hamowało z piskiem opon, przyjmując na kufer wiekowego poloneza. Nie przejmując się tym zbytnio, dziewczyna wjechała na chodnik, omal nie wyprawiła na tamten świat matki z wózkiem, która cudem uskoczyła na trawnik, ale już dwie sekundy później pięła się w górę Wilanowską. Dzięki korzystnym światłom i przejeździe na żółtych (zdaniem Igora zapaliły się już czerwone), przecięła Puławską, kierując się ku Galerii Mokotów. – Gdzieś ty się tak nauczyła jeździć? – wykrztusił Igor. – Od brata. Był zawodowym kierowcą. – Był? Czy to znaczy, że zginął na drodze? – Nie. Utopił się w zalewie Solińskim. Krzyżówka z ulicą Wołoską stanowiła od lat miejsce permanentnego korka, będąc postrachem kierowców. Wandzia bohatersko pokonała skrzyżowanie i kawał ulicy Hynka przy pomocy klaksonu, wykorzystując torowisko tramwajowe, a także pasy dla zjeżdżających w prawo i lewo. Sygnały i klątwy wściekłych kierowców odbijały się od niej jak żwir od karoserii. Na alei Żwirki i Wigury mogła wreszcie dać pełny gaz. Wkrótce dojeżdżała do bramy wojskowej części lotniska. Przez moment

wierzyła, że im się uda. Oboje wierzyli. Aż do momentu, kiedy przestrzeń powietrzną tuż przed nimi przeciął kadłub wznoszącego się prędko samolotu. Rykow nie miał wątpliwości. Tu-154M. Znajomy z Samary. W porannym blasku lśnił niesamowitą bielą, słońce odbijało się od okien kabiny pilotów. Można było odczytać litery układające się w napis „Rzeczpospolita Polska”. Mignęła też charakterystyczna czerwona plama polskiego herbu... – Nie zdążyliśmy! – jęknęła Wanda i zaczęła płakać. Igor popatrzył na zegar. Była dokładnie 7.27.

Kwadrans później Przejechali kilkaset metrów dalej i zjechali na parking „tylko dla personelu”, ignorując to oznaczenie. Wanda zahamowała ostro, nie przestając płakać. Igor odczekał chwilę, potem objął ją delikatnie. – Nie płacz, może jeszcze da się coś zrobić, póki samolot leci, wszystko jest możliwe... Próbowała przestać ryczeć i wytrzeć twarz, ale tylko rozmazała się kompletnie. W poszukiwaniu jednorazowej chusteczki otworzył schowek, ale oprócz mapy i książki wozu znajdowały się tam wyłącznie stare wizytówki. Bezmyślnie potasował je jak karty do gry. Wanda tymczasem wytarła nos w kawałek papieru toaletowego, który znalazła w bocznej kieszeni drzwi. I sięgnęła po tę wizytówkę, która akurat znalazła się na wierzchu. – Tego znam – powiedziała, wskazując na kartonik z eleganckim nadrukiem „Ministerstwo Spraw Zagranicznych – Ernest Zubrzydzki”. Poniżej znajdował się komplet służbowych telefonów zarówno krajowych, jak i zagranicznych, wraz z dopisanym ręcznie numerem komórki. – Jędrzej, znaczy pan Romaniewski, twierdził, że pan Zubrzydzki to człowiek, dla którego nie ma spraw niemożliwych. – Jaką funkcję pełni? – Nie mam pojęcia konkretnie jaką, ale zwiedził cały świat i podobno zna wszystkich. Jędrzej opowiadał, że dawno temu przez pewien czas był nawet zakonnikiem. – Zadzwonisz do niego? – Chętnie. Gdybym jeszcze miała z czego... Rzeczywiście, ich telefony spłonęły w domku ogrodnika.

Problem rozwiązał się poniekąd sam. Zauważyli bowiem młodego czarnoskórego mężczyznę idącego skrajem drogi od strony lotniska, który ciągnął za sobą wielką walizę. Musiał czuć się porządnie zagubiony, bo cały czas krzyczał coś w nieznanym im języku do trzymanej przy uchu komórki. Wanda błyskawicznie zjechała z parkingu, chodnikiem dojechała do niespodziewającego się niczego mężczyzny i, mijając go od prawej, przez okienko wyrwała mu aparat, krzycząc: „Przepraszam!”. Po czym zawróciła nieprawidłowo i przejechała kilkadziesiąt metrów pod prąd, zakręcając wreszcie z powrotem w stronę Warszawy. Wnet znalazła się na jakiejś zacisznej uliczce. – Fuck you! – rzuciła wdzięcznie do aparatu, z którego wydobywał się potok słów w obcym języku, rozłączyła się i wybrała numer, który podyktował jej Igor. – Włącz opcję głośnomówiącą – poprosił. – Już się robi! – Słucham, Zubrzydzki – z głośniczka rozległ się jedwabisty głos zawodowego dyplomaty. – Mówi Wandzia Jankowska, pracownica pana Jędrzeja Romaniewskiego. Nie mogę się do niego dodzwonić... – To zrozumiałe. Aktualnie przebywa w samolocie. Czy mam mu coś przekazać, kiedy wyląduje? Aktualnie jestem w Smoleńsku i wybieram się na lotnisko... – Ten samolot nigdy tam nie doleci! – przerwała mu. – Co pani mówi? – Oboje z Igorem odnieśli wrażenie, że dyplomata na moment stracił mowę. – Czy to ma być jakiś żart? – Jest ze mną inżynier Rykow z Lotniczych Zakładów Remontowych w Samarze. Był świadkiem dokonanego sabotażu polskiego samolotu podczas jego przeglądu. Rządowego Tu-154M. Faceta zamurowało do reszty, a Igor uznał, że pora przejąć słuchawkę. – Zdies Igor Rykow – specjalnie postanowił mówić po rosyjsku. – Nie mam czasu na szczegóły. Ale jeśli pan posiada takie możliwości, proszę

natychmiast zawrócić ten samolot... – Ale... – Jeśli pan mi nie wierzy, proszę zwrócić się do ABW i policji. Najlepiej do komisarz Kamilli Zabielskiej. Od wczoraj usiłuję się skontaktować z kimś z polskich władz i pozostać przy życiu. Dowie się pan o zabitym funkcjonariuszu w Tarnowie, masakrze policjantów na drodze pod Kielcami, trupach na Grochowie, strzelaninie na Saskiej Kępie i pożarze domku w Aninie... – Na dalszą wyliczankę zabrakło mu tchu. – Skąd pan dzwoni? – zapytał Zubrzydzki. – Jestem w pobliżu Okęcia, nie zdążyłem na czas. Miałem zamiar zatrzymać ten samolot. – Jak chciał pan to zrobić? – Staranować płot i wjechać na pas. – Zabito by pana. – Ale przynajmniej samolot zostałby na ziemi. – Jest pan Rosjaninem? – w głosie dyplomaty pojawił się podziw pomieszany z niedowierzaniem. – Jestem przede wszystkim człowiekiem. I na miłość boską, niech pan coś zrobi, bo każda minuta jest cenna. Zastanowienie zabrało Zubrzydzkiemu kilkanaście sekund. – W porządku – powiedział jak człowiek, który właśnie podjął trudną decyzję. – Zrobię wszystko, żeby zawrócić tę maszynę. Jest na to jeszcze trochę czasu... – Po chwili pauzy dorzucił jeszcze: – Polska tego panu nigdy nie zapomni! Rykow opadł na siedzenie. Spocił się strasznie i był półżywy. – Zdaje się, że właśnie zmieniliśmy historię – stwierdziła poważnie Wanda. Igor nie myślał w tym momencie o swym wkładzie w historię. – Jedź! – rzucił krótko. – Zakręć! I jeszcze raz! – A gdy wystartowała jak rakieta i ponownie zrównała się z wlokącym walizę czarnoskórym, wyrzucił komórkę prosto pod jego nogi. – Thank you, sir! – A teraz dokąd mam jechać? – zapytała Wanda. – Byle dalej stąd. Zrobiłem, co mogłem, teraz chcę zniknąć. Na

zawsze. Uciec jak najdalej. – W twoim stanie bez mojej pomocy nie pokonasz nawet kilometra. Musiał przyznać, że niestety miała rację. – Co zatem proponujesz? – Znam jedno miejsce niedaleko stąd, gdzie nikt nie będzie cię szukał. A potem wróci pan Jędrzej i ci pomoże. – Cóż to za tajemnicze miejsce? Wanda zaczerwieniła się. – Pan Jędrzej ma takie tajne mieszkanko na Mokotowie – powiedziała podejrzanie szybko, a pod czujnym spojrzeniem Igora jej pąs zrobił się jeszcze większy. – Zaciągnął mnie tam tylko raz... Ale i tak nic nie wskórał. Bo miałam okres – zakończyła prostodusznie. – Naprawdę nie jestem taka, jak myślisz... Rozgadałaby się jak nic, ale gdy rzuciła okiem na Igora, zauważyła, że nie mógł usłyszeć końcówki jej wypowiedzi. Spał, jakby wiedział, że wszystko skończyło się dobrze. * „Organizator” zaparzył sobie poranną kawę. Wziął prysznic i czuł się nadzwyczajnie świeżo. Był trochę podniecony. Zabrzęczał telefon. Ten najważniejszy w bezpiecznym pokoju. Wszedł i włączył osłony. – Jednak się przedarli – powiedział niski głos, wywołujący drżenie nawet w kimś takim jak „Organizator”. – Nic mi o tym nie wiadomo. Z tego, co wiem, moi ludzie kończą sprzątanie. – A czy przypadkiem to nie ich sprzątnięto? Udało im się przebić. Prawie zdążyli na lotnisko, a potem zatelefonowali prosto do Smoleńska... – C-c-co? – „Organizatorowi” zrobiło się słabo. Jego rozmówcy zapewne dręczenie ludzi sprawiało wyraźną przyjemność, dlatego odczekał jeszcze dłuższą chwilę i dopiero dokończył zdanie.

– Zadzwonili do Smoleńska, ale wiesz kto odebrał? „Dyplomata”. – „Dyplomata”! – „Organizator” z wrażenia aż usiadł. Poczciwy Ernest, ich najlepszy człowiek! – Czy mam w związku z tym jakieś dodatkowe polecenie? „Stein” ma czyścić dalej? – Na razie wstrzymajmy się z działaniami. Ocenimy sytuację na spokojnie, kiedy będzie po wszystkim. – Ale za dużo osób będzie wiedziało. – I co zrobią ze swoją wiedzą? Komu ją sprzedadzą? Będziemy czyścić, ale bez przesady. Jeśli „Stein” nie podoła, wyślemy drugą ekipę. Miłego dnia. Oglądaj transmisję. „Organizator” odłożył słuchawkę, opuścił pokój kontaktowy i pobiegł nalać sobie drinka. Wróciłem z dalekiej podroży – pomyślał. Za oknem apartamentu w miasteczku Wilanowie widział bryłę budującego się kościoła Opatrzności Bożej. Chyba raczej Rozpaczności! – zaśmiał się w duchu ze swego konceptu. – No i co, staruszku? – Pogroził pięścią niebu. – Kiedy diabeł jest z nami, co możesz zrobić, nieboraku?!

Godzinę później Jak-40 z polskimi dziennikarzami na pokładzie odkołował na miejsce postojowe wyznaczone na skraju lotniska Siewiernyj. Niedaleko znajdowała się buda pokryta siatką maskującą, którą nawet przy największym poczuciu humoru trudno byłoby nazwać wieżą kontrolną. Goście przybywający do Smoleńska częstowani byli anegdotką, że wspomniana wieża ma wprawdzie tylko pół piętra wzwyż, ale za to jedenaście w głąb. Co być może było nawet prawdą... Pasażerowie przesiedli się w autobusy i udali prosto do Katynia, gdzie po przybyciu prezydenta ze świtą miały się rozpocząć uroczystości. Załoga odpoczywała, jedząc kanapki i popijając kawę. Dowódca jaka ze wzrastającym niepokojem patrzył na mgłę, która zaczęła się podnosić między drzewami coraz wyżej i wyżej. Jakaś anomalia meteorologiczna – pomyślał. Kiedy lądowaliśmy było przecież zupełnie czysto. Przez otwarte drzwi do środka wdzierało się rześkie powietrze chłodnego poranka. Zdumiewała ogromna cisza zalegająca nad płytą lotniska. Nawet wrony, zazwyczaj hałaśliwe, krótko po ich lądowaniu ucichły. Przez radio słychać było dialog prowadzony przez „wieżę” z jakimś samolotem. Słuchali jednym uchem. – To nasi? – zapytał drugi pilot. Kapitan popatrzył na zegarek. – Wykluczone, nasi są dopiero nad Białorusią. Jakiś inny samolot. – To co tu robi? – odezwał się mechanik. Drugi pilot otworzył drzwiczki. Wraz z mechanikiem wyszli na dostawione schodki.

Warkot lądującego samolotu było już doskonale słychać. Chwilę później jego dziób wyłonił się z mgły. – Cholera, idzie za nisko! – zawołał mechanik. Faktycznie maszyna szła bardzo nisko, kosząc wierzchołki drzew. Była już nad pasem, kiedy nagle zawyły silniki, dodając mocy, i dziób samolotu poderwał się ku górze. Nie wiadomo, kto zawinił. Może przeszkodziła nadmierna moc, bo nagle eksplodował jeden z silników. Błysnął ogień. Samolot zawadził ogonem o pas. Potem gwałtownie się przechylił, tracąc skrzydło. – Chryste Panie! – Drugi pilot przymknął oczy. Gdy je otworzył, ujrzał nad pasem gorzejącą kulę ognia. – Co to było? – To musi być rosyjski Ił-76. Miał lądować zaraz po nas – powiedział mechanik. Z budy zwanej szumnie wieżą kontrolną wybiegło paru facetów w mundurach, klnąc w niebogłosy. Zawyły syreny. – Wracaj! – krzyknął ile sił kapitan do drugiego pilota, który puścił się biegiem w stronę słupa dymu. – Dzwoń do pilota prezydenckiego samolotu i przekaż, że pas jest zablokowany i musi skierować maszynę na lotnisko zapasowe do Witebska! * Do garsoniery Romaniewskiego dotarli koło ósmej. Najpierw udała się na zwiady Wanda, a sprawdziwszy, że jest czysto i pusto, poszła po Rykowa czekającego w samochodzie. Igor z minuty na minutę czuł się coraz gorzej. Trzy stopnie do holu pokonał jak sędziwy staruszek. Mimo to zauważył, że Wandzia za pomocą spinki do włosów otwiera skrzynkę pocztową i wyjmuje z niej klucz do mieszkania. Musiała bywać tu nieraz – pomyślał i zabrzmiało to jak gorzka refleksja nad kondycją tego świata. Przy jej pomocy jakoś dowlókł się do mieszkania, trochę większego niż

tradycyjna garsoniera, urządzonego tak, że można było przyjmować w nim i zawodową kurwę, i poszukującą szybkiego zarobku galeriankę, i kolegę dyplomatę. Igor padł na łóżko. Wandzia tymczasem włączyła telewizję informacyjną. Przebitki z Katynia przechodziły w obraz ze studia, gdzie jacyś faceci, wyraźnie niechętni prezydentowi, bredzili długo i nudno. Potem przestali. Pojawiła się spikerka. Odrobinę zdenerwowana. – Są jakieś komplikacje z lądowaniem w Smoleńsku – powiedziała. Potem przez pięć minut niewiele się działo. Jakaś zagraniczna agencja doniosła o katastrofie wojskowego samolotu transportowego na lotnisku Siewiernyj, ale chwilę potem Rosjanie zdementowali tę informację. „Lotnisko zostało zamknięte z powodu mgły” – głosił oficjalny komunikat. W sprawie polskiego samolotu z prezydentem na pokładzie wszyscy nabrali wody w usta. Upływały koszmarnie długie minuty. Najczarniejsze myśli krążyły po głowie Wandy. Ale znowu pojawiła się spikerka. Wyglądała nieco pogodniej. Odczytała komunikat Ministerstwa Spraw Zagranicznych. – W związku ze zmianą warunków pogodowych na lotnisku Północnym w Smoleńsku samolot polskiej delegacji z panem prezydentem na czele skierowano na lotnisko zapasowe w Witebsku, skąd samochodami delegacja zostanie przewieziona do Katynia, co naturalnie oznaczać będzie przesunięcie uroczystości o parę godzin. Spikerka zniknęła, a komentatorzy, wróciwszy do dotychczasowych ról, zaczęli gadać o fatalnym przygotowaniu tej w gruncie rzeczy nikomu niepotrzebnej wizyty. – Wygraliśmy! – wykrzyknęła Wanda. – Udało się! Igor jej nie słyszał. Myślał nad tym, że to nie ich zasługa, ale nad polskim prezydentem musiała czuwać jakaś wyższa siła. *

Około kwadransa później „Stein” wrócił do nieczynnego zakładu introligatorskiego. Szedł ostrożnie, sprawdzając z przyzwyczajenia, czy ktoś za nim nie idzie. Zresztą któż miałby za nim iść? Polacy mieli teraz ważniejsze sprawy na głowie. Obecność „Organizatora” w warsztacie nie zdziwiła go. Już bardziej odpieczętowana butelka na stole. Dotąd wszystkie ich spotkania zawodowe przebiegały na sucho. Poza tym w lokalu było przytulnie ciepło i cicho. Zostało napalone w piecyku, staroświeckiej „kozie”. Z boku na stołku migotał wyciszony telewizorek. Milczący „Organizator” wskazał mu miejsce. Godzinę temu przerwał całą operację i kazał „Steinowi” wracać. „Doktor śmierć” miał pozostać wprawdzie w międzyleskim szpitalu, ale chwilowo nie podejmować żadnych działań, tym bardziej że inżynier i młódka zniknęli. Wtedy „Organizator” wydawał się być zadziwiająco spokojny. Kiedy Siergiej zameldował o porażce w szpitalu i śmierci Lońki, potraktował to jako dopuszczalną stratę. – Nic nie szkodzi. Panujemy nad sytuacją – rzekł. – Liczy się ostateczny sukces. Teraz jednak twarz „sobowtóra Berii” mogła starczyć za wszystkie joby świata. – Jak to się mogło stać, że ten pieprzony ił rozwalił się właśnie na tym lotnisku? – wybuchnął nagle, zdradzając ostatecznie, co było stawką w tej grze. Nie powinien mi tego mówić – pomyślał „Stein”. Choć czy to takie trudne dodać dwa plus dwa? Od pewnego czasu nietrudno było zgadnąć, jaki cel miała akcja. Stał i czekał, aż szef obsobaczy go jeszcze bardziej. Tak się jednak nie stało. – Wierzysz w Boga? – zapytał nagle „Organizator”. – A powinienem? Dotąd ateizm uważał za oczywistość, ale jeśli szef miał na ten temat inne zdanie... Tyle było dowodów na to, że Bóg, jeśli kiedyś nawet był, dawno umarł i teraz niepodzielnie światem władał szatan. W

ostatecznym rozrachunku zło musiało być górą. Na przenośnym telewizorku na pasku przesuwały się wiadomości o zawróconym prezydenckim samolocie, który szczęśliwie wylądował na Białorusi... Tymczasem wybuch „Organizatora” skończył się równie nagle, jak się zaczął. – Trudno, Sierioża – powiedział. – Raz się wygrywa, raz przegrywa. Wszystko, co sobie zamierzyliśmy, będzie musiało potrwać trochę dłużej... Zapijmy to! W jego dłoniach pojawiła się butelka. Sam wypił już połowę, ale miał jeszcze pełną szklankę, toteż nalał tylko agentowi. Od serca, z „meniskiem wypukłym”. – Twoje zdrowie, Siergiej! – Za nowe zadania, towarzyszu! – odparł skromnie zabójca. Cholera, ile osób trzeba będzie teraz wyeliminować... – zastanawiał się. Rykowa, Wandę Jankowską, Zabielskiego, być może również Romaniewskich, no i tę gnidę z Krakowa, Wasilewskiego. Wprawdzie swoje zrobił, ale wie za dużo... Wypili do dna. Wódka zapiekła w gardle i Stein sięgnął po popitkę. Lubił tę wredną burżuazyjną coca-colę. – O zadaniach pogadamy kiedy indziej – powiedział „Organizator”. – Na razie czeka cię urlop. Inni zajmą się resztą. Mam podejrzenia, że w najbliższym czasie polski samolot na skutek usterki zapali się na lotnisku w Witebsku i już nie wróci do Polski. Po co mieliby go tam oglądać?... – A prezydent Polszy?... – Poczekamy, aż przegra wybory... Mamy tyle doskonałych pomysłów. „Co się odwlecze, to nie uciecze”, jak mawiają Polaczki. Nie powinien mi tego mówić – przemknęło przez myśl „Steinowi”. Po co to robi? „Organizator” znów nalał mu do pełna. A dla siebie otworzył kolejną butelkę i nalał sobie z niej. – Za rodinu! Za Stalinu! – zaordynował.

„Stein” wypił ochoczo, ale po colę już nie sięgnął. Chwycił go straszny ból w piersiach. Nie mógł złapać tchu, a cały świat rozmazał się jak na impresjonistycznym obrazie. – Dlaczego? – wybełkotał. – Dla... Ostatnie, co usłyszał, to był brzęk szklanki z colą wypadającej mu z rąk i roztrzaskującej się o podłogę. „Organizator” poczekał, aż ustaną drgawki i ciało ostatecznie znieruchomieje, i postanowił odpowiedzieć. Tyle przynajmniej należało się grzesznej duszy zasłużonego zabójcy, jeśli w ogóle miał duszę. – Ano dlatego, tawariszcz, że zawiodłeś na całej linii, zestarzałeś się, a tacy jak ty na emeryturze mogą być niebezpieczni. Zwłaszcza jeśli wykazują zbytnią ciekawość. Dowiedziałeś się zbyt wiele, tawariszcz, i mógłbyś kiedyś zechcieć te wiedzę sprzedać... A przy okazji już wiesz, że życie po życiu nie istnieje! Naciągnął rękawiczki, rozebrał zwłoki i ściągnął z podłogi dywanik, uruchamiając tylko sobie znaną dźwignię. Pod piwniczną kryjówką otworzył się otwór przepaścistego lochu, z którego niosły się przerażające smrody. Pociągnął zwłoki na samą krawędź i pchnął je w czeluść. Leciały długo. Pomyślał o zgłodniałych szczurach, którym właśnie zapewnił królewską ucztę. Na moment stanęły mu przed oczami twarze kilku poprzedników „Steina” w drodze do piekieł. Pomyślał też o takich, o których tylko słyszał, że zanurkowali w tej dziurze, i jeszcze liczniejszych egzekucjach, o jakich nie miał pojęcia. Przez moment gdzieś głęboko na samym dnie podświadomości przemknęło pytanie: Czy pewnego dnia i on sam...? Łachy i dokumenty „Steina” spalił w piecyku. Potem wybrał popiół i wrzucił w otchłań. Na koniec umył butelki i szklanki. Lateksowe rękawiczki zdejmie, kiedy zamknie za sobą drzwi. W poniedziałek stary introligator może wracać do roboty. * Koło dziesiątej pani Agata wróciła na plebanię z porannej mszy. Po

drodze wpadła jeszcze na cmentarzyk, gdzie jak co dzień pomodliła się na grobie swoich rodziców. Posprzątała w kuchni i wróciła do swego pokoju. Z nawyku rzuciła okiem na papieża. Jan Paweł II uśmiechał się. Był to uśmiech nieco refleksyjny, zadumany, ale jednak optymistyczny. Santo subito! – pomyślała gospodyni. KONIEC Wawer lato 2012 – lato 2013

Copyright © Marcin Wolski 2014 Redakcja Jan Grzegorczyk Paweł Wielopolski Projekt okładki Grzegorz Kalisiak Niniejsza książka jest fikcją literacką. Postaci, miejsca i zdarzenia stanowią wytwór wyobraźni autora i wszelkie podobieństwo do autentycznych osób, żywych lub zmarłych, bądź zdarzeń jest całkowicie przypadkowe lub zostało użyte w sposób całkowicie fikcyjny. Wydanie I ISBN 978-83-7785-470-9 Zysk i S-ka Wydawnictwo ul. Wielka 10, 61-774 Poznań tel. 61 853 27 51, 61 853 27 67, faks 61 852 63 26 Dział handlowy, tel./faks 61 855 06 90 [email protected] www.zysk.com.pl