Martwy dla swiata - Charlaine Harris

Charlaine Harris

MARTWY DLA

ŚWIATA Chociaż te osoby prawdopodobnie nigdy nie przeczytają mojej powieści, dedykuję ją wszystkim trenerom - bejsbolu, futbolu, siatkówki i piłki nożnej - którzy pracowali przez wiele lat, często bez dodatkowego wynagrodzenia, nakłaniając moje dzieci do uprawiania sportu i wpajając im zasady gry. Niech Bóg błogosławi Was wszystkich. Przyjmijcie podziękowania od jednej z wielu matek tłoczących się na trybunach mimo deszczu, chłodu, upału i natrętnych komarów. Matka ta zastanawia się jednak, kto jeszcze może oglądać nocne gry. Dziękuję wiccanom (Wiccanie wyznawcy rozpowszechnionej w Europie i USA religii neopogańskiej o nazwie Wicca; zrzeszeni w grupach zwanych kowenami (przyp. tłum).) , którzy odpowiedzieli na moje wezwanie i podali mi nawet więcej informacji, niż mogłam wykorzystać: Marii Limie, Sandilee Lloyd, Holly Nelson, Jean Hontz. I M.R. „Murv" Sellars. Jestem dłużna również podziękowania innym specjalistom z różnych dziedzin: Kevinowi Ryerowi, który wie więcej o dzikich świniach niż większość osób o trzymanych w domu zwierzątkach, dr D.P. Lyle'owi, który chętnie odpowiadał mi na pytania dotyczące kwestii medycznych, oraz, oczywiście, Doris Ann Norris, chodzącej encyklopedii gwiazd. Jeśli popełniłam błędy, wykorzystując informacje, którymi ci dobrzy ludzie podzielili się ze mną, ze wszystkich sił postaram się udowodnić, że nie ma w tych omyłkach mojej winy. Liścik znalazłam na drzwiach, gdy wróciłam do domu z pracy. Miałam tego dnia w „Merlotcie" zmianę od lunchu do wczesnego wieczoru, ale że był koniec grudnia, zmierzch zapadał wcześnie. Widząc liścik, wiedziałam, że Bill, kiedyś mój chłopak - czyli Bill Compton, zwany przez większość stałych klientów baru Wampirem Billem - zostawił go nie dawniej niż godzinę temu. Bill nie wychodzi przecież na dwór przed zmrokiem. Nie widziałam go od ponad tygodnia, a nie rozstaliśmy się w przyjaznej atmosferze. Gdy dotknęłam teraz koperty z moim imieniem, poczułam się naprawdę kiepsko. Przyszłoby wam do głowy, że chociaż skończyłam już dwadzieścia sześć lat, nigdy wcześniej nie miałam „byłego chłopaka"? Cóż, taka jednak była właśnie prawda. Normalni faceci nie chcą się umawiać z takimi dziwnymi dziewczynami jak ja. A przecież, odkąd zaczęłam chodzić do szkoły, ludzie mawiają, że jestem stuknięta. I mają, niestety, trochę racji. Nie powiem, podczas mojej pracy w barze od czasu do czasu któryś próbuje mnie obmacywać. Mężczyźni upijają się, a ponieważ wyglądam nieźle, zapominają o swoich obawach związanych z moją reputacją osoby dziwacznej i o moim osobliwym, stale obecnym uśmiechu. Ale tylko Billa dopuściłam naprawdę blisko do siebie. Dlatego nasze zerwanie tak bardzo mnie zraniło.

Z otwarciem koperty czekałam, aż usiądę przy starym kuchennym stole o porysowanym blacie. Wciąż miałam na sobie płaszcz, zdjęłam jedynie rękawiczki. Najdroższa Sookie, chciałem przyjść pomówić z Tobą, kiedy nieco wydobrzejesz po przykrych wydarzeniach z ostatniego miesiąca. „Przykrych wydarzeniach"?! Też coś! Sińce w końcu wprawdzie zbladły, lecz kolano nadal bolało mnie w chłodne dni i podejrzewałam, że już zawsze będzie mi doskwierało. Dodam, że wszystkie obrażenia odniosłam, ratując mojego niewiernego chłopaka uwięzionego przez grupę wampirów, wśród których znalazła się jego dawna flama, Lorena. Nie wiedziałam jeszcze, dlaczego Bill tak bardzo durzył się w owej Lorenie, że natychmiast odpowiedział na jej wezwanie i udał się do Missisipi. Masz prawdopodobnie wiele pytań dotyczących tego, co się zdarzyło. Cholerna racja! Jeśli pragniesz pomówić ze mną osobiście, podejdź do frontowych drzwi i wpuść mnie. O, rany! Tego nie przewidziałam. Rozmyślałam przez dobrą minutę i ostatecznie uznałam, że chociaż nie ufam już Billowi, nie wierzę również, by chciał mnie skrzywdzić. Wróciłam więc do frontowych drzwi, otworzyłam je i zawołałam: - W porządku, wejdź! Wyłonił się z lasu otaczającego polanę, na której stoi mój stary dom. Uprzytomniłam sobie, jak bardzo za nim tęskniłam. Bill jest barczysty, lecz szczupły, dzięki życiu spędzonemu na uprawie ziemi położonej tuż obok mojej. Z kolei latom żołnierki w służbie konfederacji, aż do śmierci w roku 1867, zawdzięcza odporność i wytrzymałość. Nos Bill ma prosty jak młodzieńcy na greckich wazach, włosy ciemnokasztanowe i przycięte tuż przy czaszce, oczy równie ciemne. Wygląda dokładnie tak samo jak w dniu, w którym się poznaliśmy. I zawsze będzie tak wyglądał. Zanim przekroczył próg, zawahał się, lecz nie wycofałam pozwolenia i usunęłam się, aby mógł przejść obok mnie. Wkroczył do utrzymanego w idealnym porządku salonu zastawionego starymi, wygodnymi meblami. - Dziękuję - oznajmił typowym dla siebie chłodnym, opanowanym głosem, na dźwięk którego jak zwykle zalała mnie fala dzikiego pożądania. Ja i Bill mieliśmy różne problemy, ale w łóżku zawsze było nam wspaniale. Chciałem ci wszystko powiedzieć, zanim wyjadę. - A dokąd jedziesz? Starałam się mówić tak spokojnie jak on. - Do Peru. Z rozkazów królowej. - Wciąż pracujesz nad swoją... hmm... bazą danych? Niemal nic nie wiedziałam o komputerach, Bill jednak od dłuższego czasu intensywnie się uczył, toteż radził sobie świetnie. - Tak. Muszę przeprowadzić tam pewne badania. Jeden bardzo stary wampir z Limy jest wręcz skarbnicą wiedzy o nieumarłych zamieszkujących jego kontynent. Spotkam się z nim, a później trochę pozwiedzam. Walczyłam z impulsem zaproponowania mu butelki krwi syntetycznej. Wiedziałam, że gościnność jest cnotą. - Usiądź - poprosiłam i kiwnęłam głową ku sofie. Sama przysiadłam naprzeciwko, na brzeżku starego fotela. Zapadło milczenie, które jeszcze dotkliwiej uświadomiło mi, jak bardzo jestem nieszczęśliwa. - Jak miewa się Bubba? -

spytałam w końcu. - Jest teraz w Nowym Orleanie - wyjaśnił Bill. - Królowa lubi mieć go przy sobie od czasu do czasu, a ponieważ w ubiegłym miesiącu kręcił się tutaj, uznaliśmy, że dobrze będzie wysłać go gdzie indziej. Niedługo wróci. Gdybyście zobaczyli Bubbę, na pewno byście go rozpoznali. Każdy zna jego twarz. Niestety, gdy zmieniano go w wampira, nie wszystko poszło jak trzeba. Prawdopodobnie nieumarły przypadkowo pracujący w kostnicy, kiedy przywieziono Bubbę, powinien po prostu zignorować tlącą się w ciele maleńką iskrę życia. Ponieważ jednak był wielkim fanem piosenkarza, nie potrafił oprzeć się pokusie i teraz wampiry z Południa stale przekazują sobie Bubbę, a równocześnie próbują ukrywać go przed ludźmi. Znowu zapadła cisza. Wcześniej planowałam zdjąć buty i strój kelnerki, włożyć mięciutki szlafrok i oglądać telewizję z kawałkiem pizzy „Freschetta" w ręku. To był skromny plan, lecz mój własny. Zamiast tego tkwiłam na krawędzi fotela i cierpiałam. - Jeśli masz coś do powiedzenia, lepiej to powiedz mruknęłam. Skinął głową. - Muszę ci wyjaśnić - zaczął. Blade ręce ułożył na kolanach. - Lorena i ja... Mimowolnie wzdrygnęłam się. Nigdy więcej nie chciałam słyszeć tego imienia. Bill rzucił mnie przecież właśnie dla niej. - Muszę ci to powiedzieć - upierał się prawie gniewnym tonem. Widział, że się skrzywiłam. - Daj mi szansę. Po sekundzie machnęłam ręką, pozwalając mu kontynuować. - Pojechałem do Jackson, kiedy mnie wezwała - ciągnął ponieważ nie mogłem się powstrzymać. Gwałtownie uniosłam brwi. Znałam podobne tłumaczenia. „Och, nie mogłem nad sobą zapanować" albo: „Wówczas sądziłem, że warto, i nie myślałem o niczym poza własnym rozporkiem". - Bardzo dawno temu byliśmy kochankami. Eric twierdzi, że mówił ci, jak bardzo nietrwałe, choć intensywne są związki uczuciowe między wampirami. Nie powiedział ci jednak, że właśnie Lorena mnie stworzyła... - Przeciągnęła cię na ciemną stronę? - spytałam, po czym ugryzłam się w język. To nie był temat do żartów. - Tak - przyznał Bill poważnie. - A potem zostaliśmy kochankami, co nieczęsto się zdarza. - Ale zerwaliście... - Tak, jakieś osiemdziesiąt lat temu nie mogliśmy już ze sobą wytrzymać. Od tamtej pory nie widziałem jej, chociaż oczywiście słyszałem o jej... uczynkach. - No tak, jasne - odburknęłam. - Nie mogłem jednak zignorować jej wezwania. Nie da się inaczej. Gdy stwórca wzywa, trzeba okazać posłuszeństwo upierał się. Skinęłam głową, usiłując okazać zrozumienie. Obawiam się, że nie byłam szczególnie przekonująca.

- Poleciła mi ciebie opuścić - wyjaśnił. Jego ciemne oczy intensywnie wpatrywały się w moje. - Powiedziała, że cię zabije, jeśli tego nie zrobię. Powoli traciłam nad sobą panowanie. Usiłując się skupić, przygryzłam wewnętrzną stronę policzka, i to mocno. - Zdecydowałeś więc sam, co jest najlepsze dla nas obojga. - Musiałem - nalegał. - Musiałem wykonać jej rozkaz. I wiedziałem, że potrafiłaby cię skrzywdzić. - No cóż, miałeś więc rację. Lorena rzeczywiście bardzo się starała mnie skrzywdzić, czy raczej zabić. Na szczęście dopadłam ją pierwsza... Hmm, może miałam szczęście, ale się udało. - A teraz już mnie nie kochasz - podsumował jedynie z lekką nutą zapytania w głosie. Nie przyszła mi do głowy sensowna odpowiedź. - Nie wiem - bąknęłam. - Nie sądziłam, że zechcesz do mnie wrócić. Ostatecznie... zabiłam twoją... matkę! W moim tonie również pobrzmiewała lekka nuta zapytania, więcej jednak było w nim goryczy. - Zatem musimy dać sobie trochę czasu - ocenił. - Kiedy wrócę, porozmawiamy znowu... Jeśli się zgodzisz. Całus na pożegnanie? Wstydzę się przyznać, ale bardzo pragnęłam pocałować Billa. Wiem, że to był kiepski pomysł, i nawet samo pragnienie wydawało mi się niewłaściwe. Staliśmy przez chwilę, a potem szybko musnęłam ustami jego policzek. Blada skóra Billa lśniła lekką poświatą, która odróżnia wampiry od ludzi. Zdumiało mnie niegdyś odkrycie, że nie wszyscy ją widzą. - Widujesz się z wilkołakiem? - spytał, odwracając się do mnie w drzwiach. Odniosłam wrażenie, że spytał odruchowo. - Z którym? - odparowałam, opierając się pokusie zatrzepotania rzęsami. Bill nie zasłużył na odpowiedź i wiedział o tym. Kiedy wracasz? - spytałam z większą werwą, on natomiast spojrzał na mnie z niejaką zadumą. - To nie jest pewne. Może za dwa tygodnie - odparł. - Możemy wtedy porozmawiać - powiedziałam. Popatrzyłam w bok. - Chcę ci oddać klucze od twojego domu. Wyjęłam je z torebki. - Nie, proszę cię, zatrzymaj je u siebie - powiedział. Może będziesz musiała wejść podczas mojej nieobecności.

Wchodź, ilekroć zechcesz. Korespondencję odbiorę na poczcie po powrocie, wszystkie inne sprawy chyba już też załatwiłem. Czyli że byłam ostatnią ze spraw do załatwienia. Przeklęłam się za złość, którą poczułam. - Mam nadzieję, że bezpiecznie spędzisz podróż oznajmiłam lodowato uprzejmym głosem i zamknęłam za nim drzwi. Wróciłam do sypialni. Zamierzałam narzucić szlafrok i oglądać telewizję. Natychmiast zaczęłam wdrażać w życie ten plan. A jednak, kiedy wkładałam do piekarnika pizzę, kilka razy musiałam zetrzeć z policzków łzy. ROZDZIAŁ PIERWSZY Przyjęcie noworoczne w barze „U Merlotte'a" wreszcie dobiegło końca. Mimo że właściciel baru, Sam Merlotte, poprosił cały personel o pomoc na tę noc, pracowałyśmy ostatecznie tylko we trzy - Holly, Arlene i ja. Charlsie Tooten oświadczyła, że jest za stara, by znosić sylwestrowy bałagan, Danielle już dawno temu postanowiła spędzić ten wieczór z chłopakiem na eleganckim przyjęciu, a nowa kelnerka miała zacząć pracę dopiero za dwa dni. Sądzę, że Arlene, Holly i ja potrzebowałyśmy pieniędzy bardziej niż dobrej zabawy. Zresztą, ja osobiście nie otrzymałam żadnych zaproszeń na powitanie Nowego Roku. A podczas pracy w „Merlotcie" biorę przynajmniej udział w świętowaniu. Jestem tam „na swoim miejscu" i goście mnie akceptują. Zamiatałam strzępki papieru i ponownie upomniałam siebie, że nie będę powtarzać Samowi, jak kiepskim pomysłem było konfetti. Już wcześniej wszystkie trzy dałyśmy naszemu szefowi to dość jasno do zrozumienia, a nawet dobroduszny Sam potrafi się czasem zdenerwować. Tak czy owak, nie byłoby w porządku zostawienie tych śmieci Terry'emu Bellefleurowi, chociaż do niego należało zamiatanie i mycie podłóg. Merlotte liczył utarg i pakował pieniądze, które miał zawieźć do nocnego depozytu. Wyglądał na zmęczonego, lecz zadowolonego. Otworzył klapkę telefonu komórkowego. - Kenya? Jesteś gotowa eskortować mnie do banku? W porządku, widzimy się za minutę przy tylnych drzwiach. Policjantka Kenya często jeździła z Samem w nocy, szczególnie z tak dużym utargiem jak dzisiejszy. Ja również cieszyłam się z zarobionych pieniędzy. Otrzymałam dziś spore napiwki, może nawet ze trzysta dolarów albo i więcej. A potrzebowałam każdego centa. Z przyjemnością myślałam o liczeniu pieniędzy po powrocie do domu. O ile będę miała jeszcze dość sił. Hałas i chaos imprezy, ciągła bieganina z zamówieniami do barku i okienka kuchennego, straszliwy nieporządek, który musiałyśmy posprzątać, stała kakofonia myśli zgromadzonych osób... Wszystkie te elementy razem wzięte naprawdę mnie wyczerpały. Pod koniec przyjęcia byłam zbyt zmęczona, by chronić się przed napływem licznych myśli, więc wiele z nich do mnie dotarło. Nie jest łatwo być telepatką. Najczęściej wcale nie jest zabawnie. Tego wieczoru czułam się gorzej niż zazwyczaj. Nie tylko klienci, niemal wszyscy znani mi od wielu lat, w ogóle się nie hamowali, w dodatku mnóstwo facetów aż się paliło, by mi powiedzieć o nowinie, która jakoś do nich dotarła.

- Słyszałem, że twój chłopak poleciał do Ameryki Południowej - obwieścił sprzedawca samochodów, Chuck Beecham, ze złośliwym błyskiem w oczach. - Będziesz w domu bez niego okropnie samotna. - Chcesz zająć jego miejsce, Chuck? - spytał siedzący obok niego przy barze mężczyzna, po czym obaj zarechotali. Ach, ta męska solidarność. - Nie, Terrell - odparował sprzedawca. - Nie mam ochoty na wampirze resztki. - Bądź uprzejmy albo wyjdziesz - powiedziałam spokojnie. Poczułam na plecach ciepło czyjegoś oddechu i wiedziałam, że ponad moim ramieniem patrzy na nich mój szef, Sam Merlotte. - Kłopoty? - spytał. - Właśnie zamierzali mnie przeprosić - wyjaśniłam, patrząc w oczy Chuckowi i Terrellowi. Obaj spuścili wzrok i zapatrzyli się w kufle z piwem. - Wybacz, Sookie - wymamrotał Chuck, a Terrell pokiwał głową na potwierdzenie. Kiwnęłam im i odwróciłam się, by zrealizować inne zamówienie. A jednak udało im się mnie zranić. Co było ich celem. Aż zabolało mnie serce. Byłam pewna, że większość mieszkańców naszego luizjańskiego Bon Temps nie ma pojęcia o mojej „separacji" z Billem. Wampir na pewno nie miał zwyczaju rozpowiadać o swoich sprawach osobistych, ja również nie. Arlene i Tara znały oczywiście trochę sytuację, ponieważ gdy dziewczyna zrywa z chłopakiem, musi przecież zwierzyć się najlepszym przyjaciółkom, nawet jeśli musi pominąć wszystkie interesujące szczegóły. (Ja na przykład opuściłam fakt, że zabiłam kobietę, dla której mój wampir mnie zostawił. O mało mi się nie wyrwało! Naprawdę). Więc każdy, kto mnie powiadamiał, że Bill wyjechał z kraju, zakładając, że jeszcze o tym nie wiem, był po prostu złośliwy. Przed ostatnią wizytą Billa w moim domu widziałam go tylko przez chwilę, kiedy odwiozłam mu płyty i komputer, które u mnie ukrył. Pojechałam o zmroku, żeby urządzenie nie stało zbyt długo na frontowym ganku, wyładowałam cały sprzęt umieszczony w dużym wodoodpornym pudle i zostawiłam przy drzwiach. Bill wyszedł z domu akurat, gdy odjeżdżałam, lecz się nie zatrzymałam. Zła kobieta oddałaby płyty szefowi Billa, Ericowi. A wiele typowych kobiet zatrzymałoby je u siebie wraz z komputerem i unieważniło zaproszenie dla Billa (i Erica) do wejścia. Powiedziałam sobie z dumą, że nie jestem ani złą, ani przeciętną kobietą. Myśląc praktycznie, Bill mógłby po prostu zlecić komuś włamanie do mojego domu i wyniesienie sprzętu. Nie podejrzewałam go o coś takiego, wiedziałam jednak, że bardzo potrzebuje tych płyt i bez nich będzie miał kłopoty ze swoją szefową. Mam charakterek, gdy mnie ktoś sprowokuje, może nawet paskudny charakterek, nie jestem jednak mściwa. Arlene często mi powtarza, że jestem zbyt miła, co nie może być dla mnie dobre; a przecież zapewniam ją, że wcale nie jestem taka sympatyczna. (Tara nigdy mi tego nie mówi. Może zna mnie lepiej?). Uprzytomniłam sobie, że w którymś momencie tego szalonego wieczoru Arlene mogła usłyszeć o wyjeździe Billa. I rzeczywiście, jakieś dwadzieścia minut po kpinach Chucka i Terrella przeszła przez tłumek i poklepała mnie po plecach. - I tak nie potrzebowałaś tego zimnego drania -

stwierdziła. - Co kiedykolwiek dla ciebie zrobił? Pokiwałam słabo głową, chcąc pokazać, jak bardzo doceniam jej wsparcie. Ale wtedy goście z któregoś stolika zamówili dwa razy whisky z sokiem, dwa piwa i gin z tonikiem, toteż musiałam się pospieszyć, choć właściwie chętnie przerwałam rozmowę z przyjaciółką. Kiedy wszakże postawiłam napoje przed klientami, zadałam sobie to samo pytanie. Co Bill dla mnie zrobił? Podałam dzbany z piwem gościom przy dwóch innych stolikach i dopiero wtedy zabrałam się za podsumowanie. Bill pomógł mi odkryć seks, który naprawdę uwielbiałam. Zapoznał mnie również z wieloma innymi wampirami, co z kolei wcale mi się nie podobało. Uratował mi życie, chociaż, jak się nad tym wszystkim dobrze zastanowić... nie groziłoby mi niebezpieczeństwo, gdybym nie spotykała się z Billem. Zresztą, ja również ocaliłam mu tyłek, raz czy dwa, więc nie mam wobec niego długów. Nazywał mnie wówczas ukochaną i w owym czasie mówił poważnie. - Nic - wymamrotałam, kiedy wycierałam rozlaną pina coladę i wręczyłam jeden z naszych ostatnich czystych ręczników barowych kobiecie, która ją wylała, ponieważ sporo płynu nadal znajdowało się na jej spódnicy. Kompletnie nic dla mnie nie zrobił. Uśmiechnęła się i skinęła głową, wyraźnie myśląc, że jej współczuję. Na szczęście dla mnie w lokalu i tak panował zbyt duży hałas, aby kobieta cokolwiek usłyszała. Pomyślałam, że ucieszę się, kiedy Bill wróci. Ostatecznie, jest moim najbliższym sąsiadem. Nasze posiadłości rozdziela stary cmentarz osady, który znajduje się przy gminnej drodze na południe od Bon Temps. Bez Billa byłam tam całkiem sama. - Peru, jak słyszałem - zagaił mój brat Jason. Obejmował dziewczynę, z którą umówił się na ten wieczór, niską, szczupłą, ciemnowłosą dwudziestojednolatkę z którejś z okolicznych miejscowości. (Wiem, bo ją wylegitymowałam). Przyjrzałam jej się dokładnie. Jason nie wiedział, że dziewczyna jest istotą zmiennokształtną. Bez trudu ich dostrzegam. Dziewczyna była atrakcyjna, a przecież, gdy księżyc jest w pełni, zmienia się w coś pierzastego albo futrzastego. Zauważyłam, że kiedy Jason odwrócił się do niej plecami, Sam rzucił jego towarzyszce ostre spojrzenie, przypominając, że powinna dobrze się sprawować, ponieważ przebywa na jego terytorium. Zmiennokształtna popatrzyła na niego z zainteresowaniem, a potem odwzajemniła się podobnym spojrzeniem. Odniosłam wrażenie, że raczej nie przemienia się w kotka czy w wiewiórkę. Chciałam poczytać jej w myślach, powstrzymałam się jednak, ponieważ z mózgami zmiennokształtnych zazwyczaj nieszczególnie się to udaje. Ich myśli są częściowo zablokowane i urywane, chociaż czasem potrafię wychwycić obraz emocji. Podobnie jest w przypadku wilkołaków. Merlotte na przykład, gdy księżyc jest jasny i okrąglutki, zmienia się w owczarka collie. Czasami przybiega aż do mojego domu, a ja karmię go resztkami z miseczki i pozwalam drzemać na tylnym ganku przy ładnej pogodzie lub - gdy jest brzydka - zapraszam go do salonu. Nie wpuszczam go już do sypialni, ponieważ budzi się nagi. Wygląda wówczas naprawdę apetycznie, ale po prostu nie mam ochoty walczyć z pokusą uwiedzenia własnego szefa. Dziś księżyc nie był w pełni, więc Jasonowi ze strony dziewczyny nic nie groziło, postanowiłam więc, że nie zdradzę mu tajemnicy jego wybranki. Wszyscy mamy sekrety, jej był po prostu nieco barwniejszy. Poza dziewczyną mojego brata i, oczywiście, Samem, w barze „U Merlotte'a" w to noworoczne przyjęcie dostrzegłam jeszcze dwie istoty nadnaturalne. Pierwszą była atrakcyjna kobieta mierząca na pewno powyżej metra osiemdziesiąt, o długich falujących ciemnych włosach. Wystrzałowo ubrana w obcisłą pomarańczową sukienkę z długim rękawem, przyszła sama i rozmawiała z każdym facetem w barze. Nie wiedziałam, jakim jest stworzeniem, lecz z cech jej umysłu wywnioskowałam, że nie może być zwykłym człowiekiem. Drugą istotą był nieznany mi wampir, który przyszedł z grupą młodych ludzi, przeważnie dwudziestokilkulatków. Nigdy nie

spotkałam żadnego z nich. Tylko spojrzenia rzucane z ukosa przez kilku innych hulaków wskazywały na obecność wampira. Tak, w ciągu tych paru lat, które minęły od Wielkiego Ujawnienia, istoty ludzkie zdecydowanie zmieniły swoje nastawienie do nieumarłych. Prawie trzy lata temu, w noc Wielkiego Ujawnienia, wampiry wystąpiły w telewizji we wszystkich krajach i oznajmiły, że od dawna egzystują wśród nas. Tej nocy tysiące osób zdziwiły się, a wiele istniejących wcześniej hipotez i teorii nieodwracalnie legło w gruzach. Do wyjścia wampirów z ukrycia przyczynił się japoński wynalazek w postaci krwi syntetycznej, dzięki której wampiry nie musiały żywić się wyłącznie naszą krwią. Od czasu Wielkiego Ujawnienia w Stanach Zjednoczonych doszło do licznych zmian politycznych i społecznych na wyboistej drodze akceptacji naszych najnowszych obywateli, którzy tylko przypadkowo są martwi. Oficjalnie wampiry tłumaczą swój stan alergią na światło słoneczne i czosnek, która powoduje u nich dotkliwe zmiany metaboliczne, ja jednak znam inną stronę świata nieumarłych. Dostrzegam obecnie wiele rzeczy, których większość osób nigdy nie zobaczy. Spytajcie, czy ta wiedza mnie uszczęśliwiła. Nie, bynajmniej. Muszę jednak przyznać, że świat wydaje mi się teraz bardziej interesujący. Sama jestem osobą nieprzeciętną, więc lepiej się czuję wśród istot „dziwniejszych". Niestety, nieobce mi są obecnie również strach i niebezpieczeństwo, z czego nie jestem zadowolona. Widziałam „prywatne" oblicze wampirów, dowiedziałam się też o istnieniu wilkołaków, zmiennokształtnych i innych istot nadnaturalnych. Wilkołaki i zmiennokształtni wolą bowiem pozostawać w ukryciu przynajmniej na razie - i biernie obserwować poczynania wampirów. O takich to sprawach rozmyślałam podczas zbierania na tacę szklanek i kufli, rozładowywania i ładowania zmywarki. Pomagałam naszemu nowemu kucharzowi, Tackowi (który naprawdę nazywa się Alphonse Petacki. Dziwicie się, że woli przydomek „Tack"?). Kiedy wykonałam wszystkie zadania, które do mnie należały, i ten długi wieczór wreszcie się kończył, uściskałam Arlene i życzyłam jej szczęśliwego Nowego Roku. Ona także mnie uściskała. Chłopak Holly czekał na nią przy wejściu dla personelu na tyłach budynku, więc pomachała nam, włożyła płaszcz i pospiesznie wyszła. - Jakie są wasze nadzieje na nowy rok, moje panie? spytał Sam. Do tego czasu przyszła już Kenya. Oparta o bar czekała na Merlotte'a. Była opanowana, lecz czujna. Kenya jada tutaj dość regularnie wraz ze swoim partnerem, Kevinem, który jest tak blady i szczupły, jak ona ciemna i zaokrąglona. Sam stawiał krzesła na stolikach, żeby Terry Bellefleur, który przychodzi bardzo wcześnie rano, mógł od razu zabrać się za mycie podłogi. - Zdrowia i właściwego faceta - odparowała Arlene teatralnie i położyła dłoń na sercu. Roześmialiśmy się. Arlene znalazła już w życiu wielu mężczyzn, a czterech z nich nawet poślubiła, wciąż jednak poszukiwała tego właściwego. W tym momencie dotarła do mnie jej myśl, że odpowiednim kandydatem mógłby być Tack. Zdumiałam się, gdyż nawet nie zauważyłam, że zwróciła na niego uwagę. Przyjaciółka natychmiast dostrzegła moje zaskoczenie. - Sądzisz, że powinnam zrezygnować? - spytała niepewnie.

- Nie, do diabła - odburknęłam od razu, zła na siebie za to, że nie zapanowałam nad miną. Mogłam się tłumaczyć jedynie straszliwym zmęczeniem. - To będzie ten rok, z całą pewnością, Arlene. - Uśmiechnęłam się z kolei do jedynej czarnoskórej policjantki w Bon Temps. - Na pewno masz jakieś życzenie w związku z nowym rokiem, Kenya. Albo jakieś postanowienie. - Zawsze życzę sobie pokoju między mężczyznami i kobietami - odparła Kenya. - Znacznie ułatwiliby mi w ten sposób pracę. A co do postanowienia, chcę wyciskać na leżąco co najmniej stuczterdziestokilową sztangę. - No, no, no - mruknęła Arlene. Jej pofarbowane na rudo włosy silnie kontrastowały z naturalnymi rudozłotymi lokami Sama, którego właśnie na krótko objęła. Merlotte nie był dużo wyższy od niej, tyle że Arlene mierzyła na oko o pięć centymetrów więcej niż ja, czyli przynajmniej metr siedemdziesiąt trzy. - Zamierzam zrzucić ze cztery, pięć kilo, oto moje postanowienie. Wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem. Takie postanowienie Arlene wygłaszała w sylwestra od dobrych czterech lat. - A ty, Sam? Życzenia? Postanowienia? - spytała. - Ja mam wszystko, czego potrzebuję - odrzekł i poczułam emanującą od niego smutną falę szczerości. - Chcę, żeby wszystko pozostało tak, jak jest. Bar przynosi dochody, lubię swoje podwójne życie, a ludzie tutaj są tak samo dobrzy jak wszędzie. Odwróciłam się, ukrywając uśmiech. Oświadczenie Sama było dość dwuznaczne. Chociaż ludzie z Bon Temps chyba rzeczywiście nie różnili się od mieszkańców innych miejscowości. - A ty, Sookie? - spytał. Arlene, Kenya i Sam patrzyli na mnie. Uściskałam znowu Arlene, ponieważ ją lubię. Jestem dziesięć lat młodsza - może więcej, bo chociaż Arlene twierdzi, że ma trzydzieści sześć, szczerze w to wątpię - ale przyjaźnimy się, odkąd zaczęłyśmy razem pracować u Merlotte'a, gdy kupił bar, a było to około pięciu lat temu. - No, dalej - zachęciła mnie. Sam objął mnie ramieniem. Kenya uśmiechnęła się, po czym odeszła do kuchni zamienić kilka słów z Tackiem. Działając pod wpływem impulsu, wyznałam im moje życzenie. - Mam nadzieję, że nikt mnie w tym roku nie pobije bąknęłam. Z powodu zmęczenia i późnej godziny zupełnie nie w porę zebrało mi się na wybuch szczerości. - Nie chcę iść do szpitala. Nie chcę żadnej pomocy medycznej kontynuowałam. Nie miałam również ochoty znowu połykać wampirzej krwi, która szybko leczy rany, lecz powoduje różne skutki uboczne. - Postanowiłam więc trzymać się z dala od kłopotów - oznajmiłam stanowczo. Arlene wyglądała na wstrząśniętą, a Sam... No cóż, nie potrafiłam odczytać emocji Sama. Ponieważ jednak wcześniej uściskałam ją, teraz objęłam i jego. Poczułam siłę i ciepło jego ciała. Ludzie uważają, że mój szef jest drobny, dopóki nie zobaczą go bez koszuli rozładowującego skrzynie z zapasami. To naprawdę silny i mocno zbudowany facet, którego cechuje też wysoka naturalna temperatura ciała. Cmoknął mnie we włosy, a potem życzyliśmy sobie wszyscy „Dobrej nocy" i wyszliśmy tylnymi drzwiami. Pikap Sama stał zaparkowany przed jego przyczepą, która znajduje się za barem „U Merlotte'a", prostopadle do niego, dziś jednak szef wsiadł do patrolowego wozu Kenyi, gdyż mieli jechać do banku. Kenya odwiezie go do domu i wtedy wreszcie będzie mógł odpocząć. Był na nogach od wielu godzin, tak jak my wszyscy. Kiedy Arlene i ja otworzyłyśmy drzwi naszych samochodów, zauważyłam, że Tack czeka w starym pikapie. Mogłabym się założyć, że pojedzie za Arlene do jej domu. Zawołałyśmy po raz ostatni „Dobranoc!" i rozdzieliłyśmy się tej zimnej luizjańskiej nocy.

I tak zaczął się dla mnie nowy rok. Skręciłam w Hummingbird Road i ruszyłam do mojego domu, który znajduje się pięć kilometrów na południowy wschód od baru. Wreszcie byłam sama. Ogarnęła mnie ulga i powoli zaczęłam się odprężać. Reflektory mojego auta oświetlały ściśle rosnące sosny, które stanowiły podstawę przemysłu drzewnego w naszej okolicy. Noc była niezwykle ciemna i chłodna. Na gminnych drogach nie ma oczywiście latarni ulicznych. Nie widziałam również żadnych stworzeń. Chociaż stale sobie powtarzałam, że powinnam uważać na jelenie, które często przekraczają jezdnię, ledwie zerkałam na drogę. Myślałam tylko o tym, żeby zmyć makijaż, włożyć najcieplejszą koszulę nocną i wślizgnąć się do łóżka. Nagle w światłach mojego starego samochodu dostrzegłam poruszającą się postać. Wstrzymałam oddech, wyrwana z sennej zadumy nad czekającym mnie ciepłem i ciszą. To był mężczyzna. Biegł. O trzeciej nad ranem pierwszego stycznia mężczyzna biegł gminną drogą ile sił, jak gdyby przed kimś uciekał. Zwolniłam, próbując wymyślić, co należy zrobić. Byłam samotną kobietą i nie miałam przy sobie żadnej broni. Jeśli tego człowieka ścigało coś złego, może dopaść również mnie. Z drugiej strony, nie powinnam zostawić kogoś w potrzebie, skoro mogłam mu pomóc. Zanim zrównałam się z nieszczęśnikiem, miałam dość czasu, by mu się przyjrzeć. Był wysokim blondynem, ubranym tylko w błękitne dżinsy. Minęłam go, zatrzymałam samochód, przechyliłam się i opuściłam szybę od strony pasażera. - Mogę panu jakoś pomóc?! - zawołałam. Nie przestając biec, posłał mi przerażone spojrzenie. W tym momencie zdałam sobie sprawę, kim jest. Wyskoczyłam z auta i ruszyłam za nim. - Eric! - krzyknęłam. - To ja! Obrócił się wtedy i syknął na mnie, w pełni obnażając kły. Stanęłam tak nagle, że aż się zachwiałam, po czym wyciągnęłam przed siebie ręce w pokojowym geście. Oczywiście, gdyby Eric postanowił mnie zaatakować, zginęłabym w minutę. Tak kończą czasem dobre samarytanki... Dlaczego mnie nie rozpoznał? Znaliśmy się już od wielu miesięcy. Jest szefem Billa w skomplikowanej wampirzej hierarchii, którą dopiero zaczynałam poznawać, ważnym wampirem, szeryfem Piątej Strefy. Poza tym, przystojniak z niego i potrafi świetnie całować, choć ta kwestia w tej sytuacji nie bardzo się wiąże z tematem. Widziałam jednak wysunięte kły i silne dłonie wygięte w szpony, co oznaczało, że Eric jest gotów do ataku, a jednocześnie obawia się mnie tak samo mocno jak ja jego. Tak czy owak, na razie się na mnie nie rzucił. - Trzymaj się z dala, kobieto - ostrzegł. Jego głos był zgrzytliwy i ostry, jak gdyby wampira bolało gardło. - Co tu robisz? - Ktoś ty? - Cholernie dobrze wiesz! Co ci się stało? Dlaczego jesteś tu pieszo, bez samochodu? Eric jeździ elegancką corvette, która ogromnie do niego pasuje.

- Znasz mnie? Wiesz, kim jestem? No cóż, tym pytaniem wytrącił mnie trochę z równowagi. Wnosząc z jego tonu, na pewno nie żartował. - Oczywiście, że wiem, Ericu - odparłam ostrożnie. - No, chyba że masz brata bliźniaka. Nie masz, prawda? - Nie wiem. Opuścił gwałtownie ręce, cofnął nieco kły i wyprostował się, porzucając przygarbioną pozycję. Odniosłam wrażenie, że zaczyna mi ufać. - Nie wiesz, czy masz brata? Miałam w głowie prawdziwy mętlik. - Nie, nie wiem. Mam na imię Eric? W świetle reflektorów wyglądał faktycznie żałośnie. - No, no, no. - Nie udało mi się wymyślić mądrzejszej riposty. - Nazywasz się obecnie Eric Northman - wyjaśniłam cierpliwie. - Co tutaj robisz? - Tego też nie wiem. Wciąż nie miałam pojęcia, co myśleć. - Naprawdę? Niczego nie pamiętasz? Wydawało mi się, że lada chwila uśmiechnie się do mnie, wyjaśni wszystko, a później roześmieje się, pakując mnie w kłopoty, które skończą się dla mnie jak zwykle... czyli kolejnymi ranami i obrażeniami. - Naprawdę. Podszedł krok bliżej, a ja na widok jego obnażonej bladej piersi zadrżałam i poczułam na skórze gęsią skórkę. Teraz, gdy nie byłam już taka przerażona, uświadomiłam sobie, jak rozpaczliwie Eric się prezentuje. Miał minę, jakiej nigdy wcześniej nie widziałam na jego zazwyczaj pewnej siebie twarzy i ten widok z niewiadomego powodu przyprawił mnie o smutek. - Wiesz, że jesteś wampirem, prawda? - upewniłam się. - Tak. - Chyba zaskoczyło go moje stwierdzenie. - A ty nie. - Nie, ja jestem istotą ludzką i dlatego muszę się upewnić, że mnie nie skrzywdzisz, choć wiem, że gdybyś chciał, już byś to zrobił. Ale wierz mi, mimo że tego nie pamiętasz, jesteśmy przyjaciółmi... W pewnym sensie. - Nie skrzywdzę cię. Pomyślałam, że prawdopodobnie tysiące ludzi słyszały wcześniej dokładnie takie samo zapewnienie z ust Erica, który następnie wgryzał im się w gardła. Prawda jest taka, że gdy wampir przeżyje pierwszy rok, nie musi już zabijać. Łyczek tutaj, łyk tam i wystarczy. A Eric wyglądał na tak zagubionego, że niemal zapomniałam, jak łatwo potrafiłby mnie rozerwać na kawałki gołymi rękoma. Któregoś razu powiedziałam Billowi, że gdyby Obcy chcieli zawładnąć Ziemią, bez trudu zwiedliby nas, przebierając się za śliczne, bezbronne kłapouchy. - Wsiądź do mojego auta, nim zamarzniesz -

zaproponowałam. Nie wyzbyłam się jeszcze podejrzeń, żadna inna reakcja nie przyszła mi jednak do głowy. - Znam ciebie? - spytał, jak gdyby się wahał, czy wsiąść do samochodu z kimś tak groźnym jak kobieta niższa od niego o dwadzieścia pięć centymetrów, wiele kilogramów lżejsza i o kilka stuleci młodsza. - Tak - zapewniłam go. Nie potrafiłam zapanować nad lekkim zniecierpliwieniem. Nie czułam się dobrze, ponieważ ciągle się obawiałam, że z jakiegoś niezrozumiałego dla mnie powodu Eric po prostu sobie ze mnie żartuje. - No, dalej, mój drogi. Jest mi zimno, tobie także. Wprawdzie wampiry są prawdopodobnie dość odporne na temperaturę, tym niemniej skóra Erica naprawdę wyglądała na wyziębioną. Nieumarły może oczywiście zamarznąć. Przeżyje to (wampiry przeżyją niemal w każdej sytuacji), będzie to jednak zapewne dość bolesne. - O mój Boże, Ericu, jesteś boso. - Właśnie to zauważyłam. Wzięłam go za rękę. Nie odsunął się. Pozwolił mi zaprowadzić się do samochodu i posadzić na miejscu obok kierowcy. Kiedy obeszłam auto, kazałam mojemu pasażerowi zamknąć okno, a on wypełnił moje polecenie po kilkuminutowym studiowaniu mechanizmu. Sięgnęłam na tylne siedzenie po stary koc, który woziłam w zimie (na mecze futbolowe i podobne okazje), po czym owinęłam nim Erica. Nie dygotał, ma się rozumieć, ponieważ był wampirem, ja jednak po prostu nie mogłam dłużej znieść widoku nagiego ciała przy takiej pogodzie. Włączyłam ogrzewanie na cały regulator, choć w moim starym aucie nie daje to zbyt wiele. Na widok obnażonej skóra Erica nigdy przedtem nie czułam zimna - wręcz przeciwnie, chociaż nie powiem, żebym widziała zbyt dużo. Do tej pory na tyle się już rozluźniłam, że roześmiałam się głośno, myśląc o tym, że powinnam ocenzurować własne sprośne myśli. Popatrzył na mnie z ukosa. Przestraszyłam go. - Jesteś ostatnią osobą, którą spodziewałabym się tutaj spotkać - wyjaśniłam. - Chciałeś może zobaczyć się z Billem? Bo Bill wyjechał. - Bill? - Wampir, który mieszka w okolicy. Mój były chłopak. Pokręcił głową. Znowu wyglądał na kompletnie przerażonego. - Nie wiesz, jak się tu znalazłeś? Ponownie pokręcił głową. Bardzo się zmuszałam do intensywnego myślenia. Nie szło mi zbyt dobrze. Byłam naprawdę wyczerpana. Chociaż wcześniej, na widok osobnika biegnącego nieoświetloną drogą poczułam napływ adrenaliny, teraz napięcie znów opadło i ogarnęło mnie zmęczenie. Dotarłam do zakrętu, za którym stoi mój dom, i skręciłam w lewo, przemieszczając się wśród ciemnych drzew po moim ładnym, równym podjeździe, za którego renowację zapłacił przecież właśnie on, Eric. Może też dlatego zabrałam go i siedział w tym momencie ze mną w samochodzie, zamiast biec przez noc jak olbrzymi biały królik. Był inteligentny - wiedział, czego naprawdę chcę. Z drugiej strony, równocześnie, od miesięcy usiłował zaciągnąć mnie do łóżka. Ale zapłacił za podjazd, ponieważ byłam w potrzebie. - Jesteśmy na miejscu - oznajmiłam, objeżdżając stary dom i parkując przy tylnym wejściu. Wyłączyłam silnik. Przed wyjazdem do pracy dziś po południu zostawiłam zapalone światła na zewnątrz, więc, dzięki Bogu, nie tkwiliśmy tu teraz w całkowitych ciemnościach.

- Tutaj mieszkasz? Rozglądał się po polanie, na której stał dom, z przerażeniem. Jakby się bał pokonać drogę od auta do drzwi budynku. - Tak - przyznałam rozdrażniona. - Popatrzył na mnie szeroko otwartymi oczyma. Aż widziałam białka jego oczu wokół błękitnych tęczówek. - No, chodź - mruknęłam niezbyt subtelnie. Wysiadłam z samochodu i weszłam po schodach na tylny ganek, którego nie zamykam, ponieważ... no cóż, po co zamykać siatkowe drzwi, skoro zamyka się drzwi wewnętrzne? Przez chwilę szukałam klucza, w końcu otworzyłam drzwi i znalazłam się w oświetlonej kuchni. Możesz wejść - powiedziałam Ericowi, dzięki czemu zyskał prawo przekroczenia progu. Wszedł szybko, nadal otulając się kocem. W jasnej kuchni Eric prezentował się dość nędznie. Jego gołe stopy krwawiły, czego nie dostrzegłam wcześniej. - Och, Ericu - jęknęłam ze smutkiem. Wyjęłam z szafki dużą miskę i nalałam nad zlewem gorącej wody. Wiedziałam, że rany wampira zagoją się bardzo szybko, ale pragnęłam zmyć krew. Nogawki niebieskich dżinsów były bardzo brudne. - Zdejmij spodnie - poleciłam, wiedząc, że i tak zamokną, gdy będę myła jego stopy. Eric nie łypnął na mnie pożądliwie ani w żaden inny sposób nie zasugerował, że zamyśla jakiś podstęp. Po prostu zdjął dżinsy, a ja rzuciłam je na tylny ganek, postanawiając, że wypiorę je rano. Usiłowałam nie gapić się na mojego gościa, który miał teraz na sobie jedwabne slipki, zdecydowanie do niego niepasujące. Dokładnie mówiąc, były jasnoczerwone, mocno wycięte i bardzo obcisłe. No cóż, kolejna duża niespodzianka. Wcześniej widziałam majtki Erica tylko raz... czyli o jeden raz za dużo! I wtedy nosił jedwabne bokserki. Czy mężczyzna może tak bardzo zmienić styl? Bez komentarza czy śladu kokieterii ponownie okrył się kocem. Hmm... Byłam teraz przekonana, że naprawdę nie jest sobą. Nie potrzebowałam już więcej dowodów na potwierdzenie tej tezy. Eric zawsze był dumny - wyglądał świetnie (przystojny, prawie dwa metry wzrostu, wspaniały; nawet mimo skóry bladej jak marmur) i zawsze doskonale o tym wiedział. Wskazałam mu jedno ze stojących przy kuchennym stole krzeseł o prostych oparciach. Posłusznie wysunął je i usiadł. Kucnęłam, postawiłam miskę na podłodze i delikatnie pomogłam wampirowi włożyć stopy do wody. Gdy ciepło dotknęło skóry Erica, jęknął. Sądzę, że nawet nieumarli czują różnicę w temperaturze. Wzięłam spod zlewu czysty ręczniczek i trochę mydła w płynie, po czym umyłam Ericowi stopy. Nie spieszyłam się, ponieważ jednocześnie próbowałam wymyślić, co robić dalej. - Byłaś na dworze w nocy - zauważył dziwnie niepewnym tonem. - Jechałam do domu z pracy, jak widać po moim stroju. Miałam na sobie zimowy uniform kelnerek z „Merlotte'a" wsuniętą w czarne spodnie białą bluzkę z długim rękawem, dekoltem w łódkę i logo baru wyszytym nad lewą piersią. - Kobiety nie powinny przebywać na dworze same tak późno w nocy - oznajmił z dezaprobatą. - Co ty nie powiesz! - No tak, kobiety są bardziej narażone na napaść mes mężczyźni, więc należy je lepiej chronić...

- Nie prosiłam, żebyś wyjaśniał mi zasady, gdyż generalnie zgadzam się z tobą. Ale to są próżne marzenia. Wolałabym nie pracować po nocach. - W takim razie dlaczego pracujesz? - Potrzebuję pieniędzy - odparłam. W zadumie wytarłam rękę, wyjęłam z kieszeni zwitek banknotów i rzuciłam go na stół. Jestem odpowiedzialna za ten dom, mój samochód jest stary, muszę płacić podatki i ubezpieczenie. Jak wszyscy inni... dodałam, żeby Eric nie pomyślał, że przesadnie uskarżam się na swój los. Nie lubię się żalić, ale przecież spytał. - Nie ma w twojej rodzinie żadnego mężczyzny? Tak, tak, od czasu do czasu wampiry myślą w kategoriach czasów, w których żyły. - Mam brata, Jasona. Nie pamiętam, czy go poznałeś. Przecięcie na jego lewej stopie wyglądało szczególnie paskudnie. Dolałam do miski gorącej wody, a potem starałam się oczyścić okolice rany z brudu. Eric skrzywił się, kiedy łagodnie tarłam gąbką miejsca przy samej ranie. Mniejsze obrażenia i siniaki znikały na moich oczach. Za moimi plecami uspokajająco buczał grzejnik na wodę. - I twój brat pozwala ci wykonywać taką pracę? Spróbowałam sobie wyobrazić minę Jasona, gdybym mu powiedziała, że proszę, aby utrzymywał mnie do końca życia, ponieważ jestem kobietą i nie powinnam pracować poza domem. - Och, na litość boską, Ericu. - Z niezadowoleniem podniosłam na niego wzrok. - Jason ma własne problemy. Na przykład, chroniczny egoizm i latanie za spódniczkami. Odstawiłam miskę z wodą na bok i oklepałam ręcznikiem czyste teraz stopy Erica. Wstałam ciężko. Bolały mnie plecy. - Słuchaj, myślę, że najlepiej będzie, jak zadzwonię do Pam. Prawdopodobnie wie, co się z tobą dzieje. - Pam? Miałam wrażenie, że rozmawiam z irytującym dwulatkiem. - Twoja zastępczyni. - Widziałam, że zamierza zadać kolejne pytanie. Szybko uniosłam rękę. - Nic nie mów, poczekaj poprosiłam. - Zadzwonię do niej i dowiem się, o co chodzi. - A jeśli zwróciła się przeciwko mnie? - Tym bardziej musimy się tego dowiedzieć. Im szybciej, tym lepiej. Podniosłam słuchawkę starego telefonu, który wisiał na ścianie kuchni przy końcu kontuaru. Pod telefonem stał wysoki taboret. Babcia zawsze siadywała na nim i prowadziła długie pogawędki. Stale miała pod ręką notes i ołówek. Nie było dnia, żebym za nią nie tęskniła. W tym momencie jednak nie miałam czasu na żal czy tęsknotę. Zajrzałam do notesu z adresami i poszukałam numeru do „Fangtasii", wampirzego baru w Shreveport, własności Erica, z której czerpał główne dochody i która służyła mu jako baza do prowadzenia również innych interesów, o których niewiele wiedziałam. Nie miałam pojęcia, czym poza lokalem Eric się zajmuje, i wcale mnie to nie interesowało. W gazecie wydawanej w Shreveport widziałam ogłoszenie, z którego wynikało, że w „Fangtasii" także zaplanowano na dzisiejszą noc duże przyjęcie. Reklamowano je hasłem „Zacznijcie kolejny rok wśród wampirów!", więc byłam pewna, że ktoś w barze odbierze telefon. Oczekując na połączenie, otworzyłam lodówkę i wyjęłam butelkę krwi dla Erica. Włożyłam ją do kuchenki mikrofalowej i nastawiłam minutnik. Wampir śledził wzrokiem każdy mój ruch, a w jego oczach widziałam niepokój.

- „Fangtasia" - odezwał się męski głos z wyraźnym akcentem. - Chow? - Tak, czym mogę pani służyć? W ułamku sekundy przeistoczył się w seksownego naganiacza o uwodzicielskim głosie. - Mówi Sookie. - Ach tak - mruknął znacznie naturalniejszym tonem. Słuchaj, życzę ci szczęśliwego Nowego Roku, Sook, ale zrozum, jesteśmy tu trochę zajęci. - Nikogo wam nie brakuje? Zapadło długie, ciężkie milczenie. - Poczekaj chwilkę - powiedział, a potem w słuchawce zapadła cisza. - Pam - rzuciła do słuchawki wampirzyca. Podniosła ją bezgłośnie, toteż aż podskoczyłam, gdy usłyszałam imię. - Nadal masz nad sobą szefa? - spytałam. Nie wiedziałam, jak dużo faktów mogę zdradzić przez telefon. Chciałam jednak wiedzieć, czy Pam ponosi odpowiedzialność za stan Erica, czy też nadal pozostaje wobec niego lojalna. - Tak, mam - odparła spokojnie, rozumiejąc, o co pytam. Jesteśmy... Mamy pewne problemy. Zastanawiałam się przez chwilę, w końcu jednak byłam pewna, że dobrze odczytałam zawartą między wierszami informację. Pam sugerowała, że wciąż jest wierna Ericowi, którego stronnicy znaleźli się najwyraźniej w niebezpieczeństwie lub sytuacji nadzwyczajnej. - Jest tutaj - oświadczyłam. Pam doceniała zwięzłość. - Żyje? - Tak. - Ranny? - Ma coś z pamięcią. Długa pauza. - Stanowi dla ciebie zagrożenie? Nie sądzę, żeby obchodził ją mój los. Z jej perspektywy pewnie Eric mógłby się na mnie rzucić i nawet wyssać ze mnie całą krew. Raczej, jak mniemam, zastanawiała się, czy zdołam przetrzymać u siebie jej szefa do momentu jej przyjazdu.

- W tej chwili raczej nie - odrzekłam. - Naprawdę niewiele pamięta. - Jak ja nienawidzę tych cholernych czarownic! odparowała. - Ludzie mieli rację, gdy chcieli je wszystkie spalić na stosach. Ponieważ ci sami ludzie, którzy palili na stosach czarownice, równie chętnie zatopiliby kołki w sercach wampirów, jej uwaga nieco mnie rozbawiła - ale tylko trochę, zważywszy późną porę. Natychmiast zresztą zapomniałam, że wspomniała o czarownicach. Ziewnęłam. - Przyjedziemy jutro w nocy - zapewniła mnie w końcu. Możesz go przenocować przez jeden dzień? Do świtu zostały zaledwie niecałe cztery godziny. Masz u siebie bezpieczną kryjówkę? - Tak. Ale przyjedźcie tutaj natychmiast po zmroku, słyszysz? Nie mam ochoty znowu wplątywać się w jakieś wasze gówniane problemy! Zazwyczaj nie mówię tak otwarcie, ale, jak wspomniałam, miałam za sobą naprawdę długą i ciężką noc. - Zjawimy się. Rozłączyłyśmy się jednocześnie. Eric utkwił we mnie spojrzenie nieruchomych błękitnych oczu. Blond włosy miał splątane i w nieładzie. Jego włosy są dokładnie w tym samym odcieniu co moje, oboje mamy również niebieskie oczy, na tym jednak podobieństwa się kończą. Miałam ochotę go uczesać, lecz byłam na to po prostu zbyt zmęczona. - No dobra, zawrzyjmy umowę - oznajmiłam. - Zostaniesz tutaj przez resztę nocy i cały jutrzejszy dzień, a jutro późnym wieczorem Pam i inni przyjadą i cię stąd zabiorą. Wtedy dowiesz się, co ci się przydarzyło. - Nie pozwolisz nikomu tutaj wejść? - spytał. Zauważyłam, że dopił krew i nie wygląda już na tak wymizerowanego jak wcześniej. Ucieszyło mnie to. - Ericu, zrobię co w mojej mocy, by zapewnić ci bezpieczeństwo - zapewniłam go łagodnie. Przetarłam oczy. Obawiałam się, że za chwilę zasnę na stojąco. - Chodź poprosiłam i wzięłam go za rękę. Drugą ręką mocno przytrzymywał koc. I tak ruszyliśmy korytarzem, ja i śnieżnobiały olbrzym w tycich czerwonych majteczkach. Mój stary dom, choć rozbudowywany, pozostał skromną wiejską siedzibą. Piętro dodano na przełomie wieków dziewiętnastego i dwudziestego, toteż na górze mieszczą się dwie dodatkowe sypialnie i poddasze z osobnym wejściem, rzadko tam jednak wchodzę, szczególnie że odcięłam elektryczność, dzięki czemu oszczędzam na opłatach za prąd. Na parterze znajdują się również dwie sypialnie, mniejsza, w której sypiałam za życia babci, oraz, po drugiej stronie korytarza, większa, do której wprowadziłam się tuż po pogrzebie. W mniejszej sypialni Bill zbudował sobie kryjówkę. Wprowadziłam tam Erica, włączyłam światło i upewniłam się, że zasłony są zasunięte, a żaluzje zamknięte. Potem otworzyłam drzwi szafy, usunęłam wszystko z podłogi i odgarnęłam dywanik, który przykrywał utworzoną w niej klapę. Poniżej mieściła się niewielka przestrzeń, którą Bill przygotował sobie kilka miesięcy temu, dzięki czemu mógł zostawać u mnie na dzień lub chować się tutaj, gdy w jego własnym domu mogło nie być bezpiecznie. Bill miał zapewne więcej kryjówek, o których nie wiedziałam. Gdybym była wampirem (Boże broń!), bez wątpienia postępowałabym podobnie.

Porzuciłam myśli o Billu i pokazałam niespodziewanemu gościowi, jak należy zamykać klapę od dołu, tak by dywanik opadał od razu na swoje miejsce. - Kiedy wstanę rano, włożę te wszystkie rzeczy z powrotem, a wtedy dno szafy będzie wyglądało naturalnie wyjaśniłam i uśmiechnęłam się do niego krzepiąco. - Mam tam teraz wejść? - spytał. Eric, który pyta mnie, co robić! Świat naprawdę stanął na głowie. - Nie - odparłam, próbując zachować powagę. Zresztą, nie potrafiłam w tym momencie myśleć o niczym innym niż moje łóżko. - Nie musisz. Wejdź tam tylko przed wschodem słońca. Chyba nie przegapisz świtu, prawda? To znaczy... nie zaśniesz i nie obudzisz się w biały dzień? Zastanawiał się przez moment nad odpowiedzią, w końcu potrząsnął głową. - Nie - odparł. - Wiem, że do tego nie dojdzie. Mogę zostać w pokoju z tobą? O Boże, te oczy szczeniaczka w twarzy starożytnego wikinga mierzącego metr dziewięćdziesiąt pięć. Po prostu miałam dość. Brakowało mi energii, nawet żeby się roześmiać, więc tylko zachichotałam niewesoło. - No to chodźmy - szepnęłam głosem, który zawodził mnie tak samo jak nogi. Wyłączyłam światło w mniejszej sypialni, przeszłam przez korytarz i pstryknęłam przycisk w moim pokoju, żółto białym, czystym i ciepłym. Odsunęłam narzutę, koc i kołdrę. Podczas gdy Eric siedział bezradnie w fotelu po drugiej stronie łóżka, zdjęłam buty i skarpetki, wyjęłam koszulę nocną z szuflady i oddaliłam się do łazienki. Umyłam zęby i twarz, i wyszłam po dziesięciu minutach ubrana w bardzo starą koszulę nocną z mięciutkiej kremowej flaneli w niebieskie kwiatki. Tasiemki koszuli poplątały się, a marszczenie na dole wyglądało marnie, ale po prostu ją uwielbiałam. Gdy zgasiłam światło, przypomniałam sobie, że włosy wciąż mam związane w koński ogon, więc zdjęłam gumkę, która trzymała kitkę, i potrząsnęłam głową, żeby rozpuścić włosy. Pomasowałam skórę głowy i błogo westchnęłam. Kiedy wspięłam się na wysokie stare łóżko, mój wielki prześladowca zrobił to samo. Czyżbym mu pozwoliła położyć się obok siebie? No cóż, wsuwając się pod kołdrę i koc, zdecydowałam, że jestem po prostu zmęczona i nie obchodzą mnie żadne potencjalne plany Erica wobec mnie. - Kobieto? - Hmm...? - Jak się zwiesz? - Sookie. Sookie Stackhouse. - Dziękuję ci, Sookie. - Proszę bardzo, Ericu. Ponieważ wydawał się taki zagubiony (przecież Eric, którego znałam, zawsze uważał, że wszyscy powinni mu usługiwać), poszukałam pod okryciem jego ręki i położyłam na niej dłoń. Wampir odwrócił rękę i jego palce zacisnęły się na moich. I chociaż nie sądziłam, że jest to możliwe, zasnęłam, trzymając się za ręce z wampirem.

ROZDZIAŁ DRUGI Budziłam się powoli. Leżąc otulona kołdrą i rozciągając mięśnie ramion i nóg, stopniowo przypominałam sobie niesamowite zdarzenia z ubiegłej nocy. No cóż, Erica nie było teraz obok mnie w łóżku, więc przypuszczałam, że przebywa bezpiecznie we wskazanej kryjówce. Przeszłam przez korytarz i, tak jak mu obiecałam, włożyłam rzeczy z powrotem do szafy, by jej dno wyglądało normalnie. Według zegara było południe. Na dworze świeciło słońce, choć było zimno. Na Gwiazdkę dostałam od Jasona termometr, który mierzy temperaturę na zewnętrz i pokazuje ją na cyfrowym wyświetlaczu znajdującym się w domu. Brat sam zamontował mi to urządzenie. Teraz zatem wiedziałam dwie rzeczy: było południe, a na dworze jeden stopień Celsjusza. W kuchni miska z wodą, w której myłam Ericowi stopy, nadal stała na podłodze. Kiedy wylewałam wodę do zlewu, odkryłam, że w którymś momencie wampir wypłukał butelkę po syntetycznej krwi. Będę musiała kupić ich więcej, zanim Eric wstanie, ponieważ nie mam ochoty mieć w domu głodnego wampira. Uprzejmie byłoby również zaproponować butelkę Pam i osobie, która z nią przyjedzie ze Shreveport. Wyjaśnią mi wtedy sytuację... Lub nie. Tak czy owak, zabiorą Erica wraz z wszelkimi problemami, które miała przed sobą wampirza społeczność ze Shreveport, a mnie zostawią w spokoju... Lub nie. Pierwszego stycznia bar „U Merlotte'a" był zamknięty aż do szesnastej. Dziś i jutro dyżurowały Charlsie, Danielle i nowa kelnerka, ponieważ reszta z nas pracowała w sylwestra. Miałam zatem całe dwa dni wolnego. I, niestety, przynajmniej jeden z nich musiałam spędzić sama w domu z chorym umysłowo wampirem. Los chyba mógł być dla mnie nieco łaskawszy. Wypiłam dwa kubki kawy, wrzuciłam dżinsy Erica do pralki, przeczytałam kilka stron jakiegoś romansu i przejrzałam mój nowiutki kalendarz ze Słowami Dnia bożonarodzeniowy podarunek od Arlene. Na dzień Nowego Roku przeznaczono czasownik „wykrwawić się". Uznałam, że prawdopodobnie nie jest to dobry znak. Trochę po szesnastej zjawił się Jason, pędząc po moim podjeździe czarnym pikapem ozdobionym po bokach przypominającymi płomienie zawijasami w kolorach fioletowym i różowym. Do tej pory zdążyłam wziąć prysznic i ubrać się, wciąż jednak miałam wilgotne włosy. Spryskałam je odżywką ułatwiającą rozczesywanie i usiadłam z grzebieniem przed kominkiem. Włączyłam telewizor na kanał z meczem futbolowym, który oglądałam podczas czesania, lecz wyłączyłam dźwięk. Zastanawiałam się nad dziwacznym stanem Erica, a przy okazji delektowałam ciepłem ognia, które czułam na plecach. W ciągu ubiegłych paru lat rzadko rozpalałam w kominku, gdyż drewno było bardzo kosztowne, jednakże podczas ubiegłorocznej burzy gradowej wiatr powalił wiele drzew, które Jason następnie porąbał. Byłam zatem dobrze zaopatrzona i korzystałam z przyjemnego ciepła płomieni. Mój brat wszedł głośno po schodach od frontu, zastukał szybko, po czym wszedł do środka. Tak jak ja, dorastał głównie w tym domu. Oboje zamieszkaliśmy tutaj z babcią po śmierci naszych rodziców. Dom rodziców babcia wynajmowała komuś do czasu, aż Jason skończył dwadzieścia lat i oświadczył, że jest gotów zamieszkać sam. Teraz miał lat dwadzieścia osiem i dozorował dla gminy ekipy drogowe. To był niezły awans jak na lokalnego chłopaka bez szczególnego wykształcenia i sądziłam, że taka praca zaspokaja jego ambicje. - Dobrze - rzekł na widok ognia. Stanął przed kominkiem i grzał ręce, przy okazji blokując mi ciepło. - O której wróciłaś wczoraj do domu? - rzucił przez ramię. - Położyłam się chyba około trzeciej. - Co pomyślałaś o tej dziewczynie, z którą przyszedłem? - Myślę, że nie powinieneś się z nią więcej umawiać. Nie takiej odpowiedzi spodziewał się mój brat. Spojrzał mi w oczy.

- Czego od niej chcesz? - spytał przygnębionym głosem. Wie, że jestem telepatką, choć nigdy nie rozmawia o tym ani ze mną, ani z nikim innym. Widziałam, jak bił się z facetami, którzy nazywali mnie nienormalną, chociaż ma świadomość, że jestem inna. Wszyscy zdają sobie sprawę z mojej odmienności, wolą jednak po prostu udawać, że nie wierzą w moje zdolności lub że nie wierzą, że im potrafię czytać w myślach - każdemu, tylko nie im. Bóg jeden wie, że usiłuję zachowywać się i mówić tak, jak gdyby nie docierały do mnie żadne niepożądane ciągi myśli, emocji, żalów i oskarżeń, niestety, czasami je otrzymuję i tyle. - Ona nie jest taka jak ty - wyjaśniłam, patrząc w ogień. - Na pewno nie jest wampirzycą - zaprotestował. - Nie, nie wampirzycą. - No cóż, w takim razie... Obrzucił mnie piorunującym, agresywnym spojrzeniem. - Jasonie, odkąd wampiry ujawniły nam fakt swojego istnienia... to znaczy, odkąd dowiedzieliśmy się, że egzystują naprawdę, chociaż wcześniej, od dziesięcioleci uważaliśmy je tylko za bohaterów straszliwych legend... czy kiedykolwiek myślałeś o istotach z innych niewiarygodnych opowieści? Może inne stworzenia również żyją wśród nas? Mój brat zastanawiał się nad tym pytaniem dobrą minutę. Wiedziałam (ponieważ potrafiłam usłyszeć jego myśli), że pragnie całkowicie odrzucić taką tezę i nazwać mnie wariatką, ale nie potrafił. - Wiesz to na pewno? - bąknął. Nie do końca było to pytanie. Upewniłam się, że patrzy mi w oczy, po czym z przekonaniem kiwnęłam głową. - O, cholera - mruknął z niesmakiem. - Naprawdę polubiłem tę dziewczynę. To tygrysica w skórze kotki. - Naprawdę? - spytałam, absolutnie zdumiona, że zmieniła się na jego oczach, mimo że księżyc nie był w pełni. - Nic ci nie jest? Sekundę później zganiłam się w myślach za głupotę. Przecież dziewczyna na pewno nie zmieniła się w tygrysa! Jason gapił się na mnie przez chwilę, po czym wybuchnął śmiechem. - Sookie, ależ z ciebie dziwaczka! Naprawdę uważasz, że moja nowa przyjaciółka mogłaby... - W tym momencie zmartwiał. Wiedziałam, że walczy ze sobą, jak wiele osób, które, dopóki nie muszą, nie dopuszczają do siebie myśli o sprawach niezwykłych, niecodziennych i niepasujących do ich wyobrażeń. W końcu usiadł ciężko w fotelu babci. - Szkoda, że wcześniej o tym nie wiedziałem - powiedział cicho. - Może niedokładnie to jej się przydarza... może nie przemienia się w tygrysa. Wierz mi jednak, coś się z nią dzieje. Minęła kolejna minuta, zanim Jason znów przybrał typową dla siebie minę, ale ostatecznie znów wyglądał swojsko. Było to charakterystyczne postępowanie mojego brata - jeżeli nie radził sobie z nowinami, po prostu wyrzucał

je z głowy. - Słuchaj - spytał zupełnie innym tonem - widziałaś dziewczynę Hoyta wczoraj w nocy? Gdy odjechali spod baru, Hoyt wpakował auto do rowu niedaleko Arcadii i musieli przejść ponad trzy kilometry do najbliższego telefonu, bo mu się rozładowała komórka. - No coś ty! - zawołałam tonem wesołym i plotkarskim. A biedaczka włożyła buty na takim wysokim obcasie! Jason znów był opanowany. Przez kilka minut dzielił się ze mną pogłoskami, które słyszał w mieście, wypił colę, którą mu zaproponowałam, na koniec zaś spytał mnie, czy potrzebuję czegoś z centrum. - Tak, akurat potrzebuję. Rozmyślałam przez chwilę, podczas gdy brat nadal mówił. Większość jego nowin słyszałam wczoraj w nocy w myślach innych osób, ilekroć przestawałam blokować do siebie dostęp. - No dobra - podsumował, udając przerażenie. - Więc w co się teraz wpakowałem swoją propozycją? - Potrzebuję dziesięć butelek krwi syntetycznej i ubrania na dużego mężczyznę - poprosiłam, a Jason ponownie się wystraszył. Biedaczek! Zasłużył sobie na głupią, milutką siostrę, która urodziłaby dużo dzieci - siostrzeńców i siostrzenic - które kleiłyby się do niego i nazywały go wujkiem Jase'em. Zamiast takiej siostry dostał mnie. - Jak duży jest ten facet i gdzie przebywa? - Mierzy między metr dziewięćdziesiąt a metr dziewięćdziesiąt pięć. A teraz śpi - wyjaśniłam. - Sądzę, że w pasie ma jakieś osiemdziesiąt pięć centymetrów. Ma też długie nogi i szerokie ramiona. Przypomniałam sobie, że mogłabym sprawdzić metkę z rozmiarem w dżinsach Erica, które ciągle znajdowały się w suszarce na tylnym ganku. - Jakiego rodzaju ubrania? - Zwykłe. - Ktoś kogo znam? - Chodzi o mnie - rozległ się dużo niższy głos. Jason odwrócił się tak gwałtownie, jak gdyby spodziewał się ataku, co oznaczało, że mimo wszystko ma całkiem dobry refleks. Ale Eric wyglądał tak niegroźnie, jak niegroźnie może wyglądać wampir o jego gabarytach. Uprzejmie włożył brązowy welurowy szlafrok, który zostawiłam w drugiej sypialni. Trzymałam go tam dla Billa i widok w nim innego mężczyzny sprawił mi ból. Musiałam jednak patrzeć na sprawę praktycznie. Eric nie mógł przecież chodzić po domu w głęboko wyciętych czerwonych slipkach - w każdym razie, nie podczas wizyty Jasona. Mój brat wybałuszył oczy na wampira, a potem rzucił mi zaszokowane spojrzenie. - To twój najnowszy facet, Sookie? Widzę, że nie marnujesz czasu. - Nie bardzo wiedział, jak zareagować: z podziwem czy oburzeniem. Ciągle jeszcze nie zdawał sobie sprawy, że Eric jest martwy. Zadziwia mnie, że wielu ludzi nie potrafi od razu rozpoznać wampira. - I ja mam kupić dla niego ubranie? - Tak. Jego koszula podarła się ubiegłej nocy, a dżinsy są w praniu. - Zamierzasz mnie przedstawić?

Zrobiłam głęboki wdech. Byłoby naprawdę dużo lepiej, gdyby Jason nie zobaczył Erica. - Wolałabym nie - odburknęłam. Obaj przyjęli tę odpowiedź kiepsko. Mój brat wydawał się zraniony, a wampir wyglądał na obrażonego. - Eric - powiedział i wyciągnął do Jasona rękę. - Jason Stackhouse, brat tej niegrzecznej młodej damy. - Uścisnęli sobie dłonie, a ja zapragnęłam ukręcić im obu łby. Przypuszczam, że nie istnieje powód, dla którego nie moglibyście wyjść z domu, by kupić mu jakieś ubrania mruknął mój brat. - Istnieje bardzo dobry powód - odparłam. - Jest też dwadzieścia dobrych powodów, dla których powinieneś zapomnieć, że kiedykolwiek widziałeś tego faceta. - Grozi ci niebezpieczeństwo? - spytał mnie wprost. - Jeszcze nie - zapewniłam go. - Jeśli w jakiś sposób skrzywdzisz moją siostrę, pożałujesz, cholera - oznajmił Jason wampirowi Ericowi. - Bardzo dobrze to rozumiem - odparował Eric. - Ale skoro rozmawiasz ze mną szczerze, ja również powiem ci, co myślę. Uważam, że powinieneś utrzymywać swoją siostrę i zabrać ją do swojego domostwa, gdzie będzie miała zapewnioną lepszą ochronę. Jason znowu rozdziawił usta, a ja musiałam zakryć własne, by nie roześmiać się głośno. Sytuacja stawała się coraz zabawniejsza. - Dziesięć butelek krwi i ciuchy? - spytał mnie brat i po zmianie w jego tonie wiedziałam, że wreszcie zrozumiał, z kim ma do czynienia. - Zgadza się. Krew dostaniesz w monopolowym, a ubrania mogą być z Wal - Martu. - Eric zazwyczaj nosił dżinsy i podkoszulki, zresztą na nic lepszego i tak nie było mnie stać. - Och, potrzebuje też butów. Jason podszedł do Erica, stanął obok niego i przystawił swoją stopę do jego. Zagwizdał, a wampir na ten odgłos aż podskoczył. - Duże stopy - skomentował mój brat i posłał mi uważne spojrzenie. - Stary mówi prawdę? Uśmiechnęłam się do niego. Próbował rozładować atmosferę. - Możesz mi wierzyć lub nie, ale nie wiem. - Rzeczywiście trudno uwierzyć... Szczególnie że to nie miał być żart. No dobrze, jadę - podsumował, skinąwszy głową Ericowi. Kilka sekund później usłyszałam, że jego pikap szybko oddala się podjazdem wśród drzew. Panowały już całkowite ciemności. - Wybacz, że wyszedłem podczas jego odwiedzin odezwał się Eric ostrożnie. - Wydaje mi się, że nie chciałaś, abym spotkał się z twoim bratem. Podszedł do ognia i odniosłam wrażenie, że cieszy się ciepłem tak samo jak ja wcześniej. - Nie chodzi o to, że wstydzę się ciebie... to znaczy twojej obecności w moim domu - wyjaśniłam. - Mam po prostu uczucie, że wpakowałeś się w jakieś kłopoty, i nie chcę narażać na nie Jasona.

- To twój jedyny brat? - Tak. A moi rodzice nie żyją, podobnie babcia. Mam więc tylko jego, no i jeszcze jakiegoś kuzyna, ale to narkoman... Obawiam się, że już nie porzuci tego nałogu... - Nie smuć się - powiedział Eric. - Nic mi nie jest. Zmusiłam się do energicznego, rzeczowego tonu. - Przyjęłaś kiedyś moją krew - zauważył. O, rany! Zaskoczył mnie, lecz pozostałam spokojna. - Nie wiedziałbym, jak się czujesz, gdybyś nie miała w sobie mojej krwi - ciągnął. - Jesteśmy... byliśmy kochankami? Jakie uprzejme pytanie! Zazwyczaj mówił o seksie znacznie mniej oględnie. - Nie - zapewniłam go natychmiast i zgodnie z prawdą, chociaż... niewiele brakowało. Już prawie zaczęliśmy się kiedyś kochać, gdy nam przerwano, dzięki Bogu. Ale cóż. Nie jestem mężatką i mam momenty słabości. A Eric jest naprawdę przystojny. Co więcej mogę powiedzieć? Teraz jednak patrzył na mnie badawczo i poczułam na policzkach gorące rumieńce. - To nie jest szlafrok twojego brata. - O, Jezu! Gapiłam się w palenisko, jakbym liczyła na to, że ogień udzieli za mnie odpowiedzi. - Czyj zatem? - nalegał wampir. - Billa - odparłam. To było łatwe. - Jest twoim kochankiem? Pokiwałam głową. - Był - odrzekłam szczerze. - To mój przyjaciel? Zastanowiłam się nad tym. - No cóż, właściwie chyba nie. Bill mieszka w strefie, której jesteś szeryfem. Strefie Piątej. Znowu zaczęłam czesać włosy i odkryłam, że już wyschły. Elektryzowały się i czepiały szczotki. Uśmiechnęłam się, widząc efekty w lustrze nad gzymsem kominka. Eric odbijał się w nim również. Nie mam pojęcia, dlaczego my, ludzie, uważaliśmy, że wampirów nie widać w lustrach. Mogłabym długo przypatrywać się Ericowi, ponieważ był taki wysoki i niezbyt dokładnie owinął się szlafrokiem... Och! Zamknęłam oczy. - Potrzebujesz czegoś? - spytał zaniepokojony. Rany! Muszę bardziej nad sobą panować. - Nie, nie, dzięki - odpowiedziałam, starając się nie zgrzytać zębami. - Twoi przyjaciele wkrótce przyjadą. Dżinsy są w suszarce, a Jason, mam nadzieję, lada moment wróci z ubraniem. - Moi przyjaciele? - To znaczy wampiry, które dla ciebie pracują. Myślę, że Pam można prawdopodobnie określić mianem twojej przyjaciółki. Co do Chowa... nie wiem. - Sookie, gdzie ja właściwie pracuję? I kim jest Pam? Ta rozmowa naprawdę mnie męczyła. Przez następne minuty

usiłowałam wyjaśnić Ericowi jego sytuację. Mówiłam, że jest właścicielem lokalu „Fangtasia", chciałam też opowiedzieć mu o innych interesach, które prowadził, lecz, prawdę powiedziawszy, nie posiadałam zbyt dużo informacji. - Za wiele to ty o mnie nie wiesz - wytknął mi. Uwaga była celna. - No cóż, bywam w „Fangtasii" tylko wtedy, gdy zabierze mnie tam Bill. A Bill zabiera mnie do was jedynie wówczas, kiedy macie dla mnie jakieś zlecenie... Uderzyłam się w czoło szczotką. Ależ ze mnie idiotka! Jak mógłbym ci coś zlecić?! Eee... Mogę pożyczyć szczotkę? Zerknęłam na niego. Patrzył na mnie w smętnej zadumie. - Jasne - odparłam, postanawiając zignorować jego pierwsze pytanie. Wręczyłam mu szczotkę. Kiedy zaczął się czesać, poruszyły się wszystkie mięśnie jego klatki piersiowej. Jezu Nazareński, pomyślałam. Może powinnam wrócić pod prysznic i spędzić trochę czasu pod zimnym strumieniem? Zdecydowanym krokiem poszłam do sypialni. Wzięłam gumkę i ściągnęłam włosy w najściślejszy kucyk na czubku głowy. Użyłam drugiej szczotki, żeby kitka była gładka, a potem stanęłam przed lustrem i kręciłam głową, to w jedną, to w drugą stronę, aż upewniłam się, że koński ogon znajduje się dokładnie na środku. - Jesteś spięta - ocenił Eric z progu, a ja prawie podskoczyłam. - Och, przepraszam! - dodał pospiesznie. Przyjrzałam mu się podejrzliwie, wyglądał jednak na prawdziwie skruszonego. Gdyby Eric był sobą, w tym momencie na pewno by się roześmiał. Ale, cholera, nie tęskniłam za „prawdziwym" Erikiem, mimo że jego zachowanie łatwiej dawało się przewidzieć. Usłyszałam stukanie do frontowych drzwi. - Zostań tutaj - poleciłam. Wyglądał na zmartwionego, lecz usiadł w fotelu w rogu pokoju, niczym dobry stary kumpel. Cieszyłam się, że zdążyłam pozbierać ubrania, które rozrzuciłam ubiegłej nocy, dzięki czemu mój pokój prezentował się mniej intymnie. Przeszłam przez salon i dotarłam do frontowych drzwi, mając nadzieję, że nie czekają mnie kolejne niespodzianki. - Kto tam? - spytałam, przykładając ucho do drzwi. - To my - odparła Pam. Zaczęłam przekręcać gałkę, zatrzymałam się jednak, ale przypomniałam sobie, że bez mojego zaproszenia wampiry i tak nie wejdą, toteż je otworzyłam. Pam ma proste włosy, jasne jak płatek magnolii. Poza tym wygląda jak młoda gospodyni domowa z przedmieścia, która dorabia sobie na pół etatu w przedszkolu. Wprawdzie w mojej opinii mało kto powierzyłby jej opiekę nad własnymi berbeciami, ale nigdy nie widziałam, by zrobiła coś wyjątkowo okrutnego lub występnego. Bez wątpienia jest przekonana, że wampiry są lepsze niż istoty ludzkie, a przy tym bywa bardzo bezpośrednia i nie owija słów w bawełnę. Jestem pewna, że gdyby uznała jakiś nieprzyjemny czyn za niezbędny dla jej dobra, bez zastanowienia by go popełniła. Zawsze uważałam ją za świetną zastępczynię Erica i nie wydawała mi się przesadnie ambitna czy żądna władzy. Jeśli pragnie posiadać własne terytorium, dobrze skrywa to marzenie. Wampir Chow jest zupełnie inny. Nie mam ochoty poznawać go lepiej, niż już go znam. Nie ufam mu i nigdy nie czułam się dobrze w jego towarzystwie. Jest Azjatą, niewysokim, lecz potężnie zbudowanym, i ma dość długie i czarne włosy. Nie mierzy chyba więcej niż metr sześćdziesiąt pięć, lecz każdy centymetr jego skóry (z tego, co widziałam) z wyjątkiem twarzy pokrywają wymyślne tatuaże, które stanowią istne dzieło sztuki. Pam twierdzi, że takie tatuaże są typowe dla członków yakuzy.

W niektóre noce Chow pracuje w „Fangtasii" jako barman, w inne tylko siedzi w lokalu, a klienci mogą podchodzić do niego i go podziwiać. (Większość wampirzych barów powstała po to, byśmy my, zwykli śmiertelnicy, mogli poczuć ryzyko związane z przebywaniem w jednym pomieszczeniu z nieumarłymi. Bill twierdzi, że jest to ogromnie intratny biznes). Pam przyszła ubrana w puchaty kremowy sweter i dzianinowe spodnie w kolorze złotobrązowym, a Chow miał na sobie typową dla siebie kamizelkę i spodnie. Chow rzadko wkłada koszulę, dzięki czemu goście „Fangtasii" mogą oglądać jego tatuaże. Zawołałam Erica, który wszedł powoli do pokoju. Był wyraźnie ostrożny. - Eric - zagaiła Pam na jego widok. W jej głosie pobrzmiewała ulga. - Nic ci nie jest? Patrzyła na niego z niepokojem. Nie ukłoniła mu się, choć z szacunkiem pochyliła głowę. - Panie - odezwał się Chow i się skłonił. Starałam się nie wyciągać pochopnych wniosków z tego, co widzę i słyszę, przypuszczałam jednak, że odmienne rodzaje powitania oznaczają różne zależności pomiędzy trojgiem wampirów. Eric miał niepewną minę. - Znam was - powiedział, starając się, by to stwierdzenie nie brzmiało jak pytanie. Dwoje spośród moich gości wymieniło spojrzenia. - Pracujemy dla ciebie - wyjaśniła Pam. - Jesteśmy zobowiązani do wierności i lojalności. Ruszyłam do wyjścia, zamierzając opuścić pokój, ponieważ uznałam, że bez wątpienia pragną omówić jakieś sekretne wampirze sprawy. A już na pewno nie miałam ochoty poznawać kolejnych tajemnic. - Proszę, nie odchodź - jęknął Eric. Był jawnie przerażony. Zmartwiałam i zerknęłam za siebie. Pam i Chow gapili się na mnie ponad ramieniem swego szefa. Każde z nich miało inną minę - Pam wydawała się niemal rozbawiona, Chow patrzył z wyraźną przyganą. Usiłowałam nie patrzeć Ericowi w oczy, by z czystym sumieniem zostawić go tutaj, ale, niestety, nie udało mi się. Najwyraźniej nie chciał zostać sam na sam z parą swoich pomagierów. Nabrałam powietrza i nadęłam policzki. Cholera, niech to szlag! Powlokłam się z powrotem, aż dotarłam do Erica, przez całą drogę piorunując Pam wzrokiem. Znów ktoś zastukał do drzwi. Pam i Chow zareagowali bardzo gwałtownie. Oboje wyraźnie natychmiast byli gotowi walczyć, a wampiry w pełnej gotowości prezentują się naprawdę przerażająco. Wysunęli kły, dłonie wygięli w szpony, napięli wszystkie mięśnie. Powietrze wokół nich niemal iskrzyło. - Tak? - spytałam, nie otwierając drzwi wejściowych. Pomyślałam, że koniecznie powinnam zamontować wizjer. - To ja, twój brat - oznajmił szorstko Jason. Nie wiedział, jakie miał szczęście, że nie wszedł bez pukania. Z jakiegoś powodu był w paskudnym nastroju i zadałam sobie pytanie, czy przypadkiem ktoś mu nie towarzyszy. Już miałam otworzyć drzwi, lecz się zawahałam. Ostatecznie, choć czułam się jak zdrajczyni, odwróciłam się do Pam i milcząco wskazałam jej tylne drzwi, po czym zrobiłam gest sugerujący, że powinna przez nie wyjść. Gdy miałam pewność, że pojęła,

wykonałam palcem kółko, dając wampirzycy do zrozumienia, że chcę, by obeszła dom. W końcu wycelowałam w drzwi frontowe. Pam skinęła głową i pobiegła korytarzem na tyły domu. Nie słyszałam odgłosów jej stóp. Zadziwiające! Eric odsunął się od drzwi. Chow stanął przed nim. Pokiwałam głową z aprobatą. Dokładnie tak powinien postąpić podwładny. Po niecałej minucie usłyszałam wrzask Jasona w odległości jakichś piętnastu centymetrów. Przestraszona odskoczyłam od drzwi. - Otwórz! - poleciła Pam. Szarpnęłam drzwi, a gdy otworzyły się szeroko, zobaczyłam Jasona w uścisku Pam. Wampirzyca bez wysiłku poderwała go z ziemi, choć mój brat dziko machał nogami i z całych sił jej się opierał, niech go Bóg błogosławi. - Jesteś sam - zauważyłam z ogromną ulgą. - Oczywiście, cholera! Dlaczego napuściłaś ją na mnie? Postaw mnie, kobieto! - To jest mój brat, Pam - wyjaśniłam. - Proszę, postaw go na ziemi. Pam postawiła Jasona, który od razu odwrócił się do niej. - Słuchaj, kobieto! Nie wolno tak się podkradać do faceta! Masz szczęście, że ci nie oddałem! Wampirzyca ponownie wyglądała na szczerze ubawioną, a Jason wydawał się zażenowany. Mimo wszystko uśmiechnął się z wdziękiem. - Sądzę, że to może być trudne - przyznał, podnosząc torby, które upuścił. Pam pomogła mu. - Macie szczęście, że kupiłem krew w dużych plastikowych butelkach - dodał. - W przeciwnym razie ta śliczna dama chodziłaby głodna. Ujmująco się do niej uśmiechnął. Jason lubi kobiety. Pam przerastała go o głowę, ale założę się, że wcale mu to nie przeszkadzało. - Dzięki. Musisz teraz iść - oznajmiłam obcesowo. Odebrałam od niego plastikowe torby. On i Pam ciągle mierzyli się wzrokiem. Byłam pewna, że wampirzyca rzuca na niego zły urok. - Pam - upomniałam ją ostro. - To jest mój brat! - Wiem - odrzekła spokojnie. - Jasonie, chciałeś nam coś powiedzieć? Już zapomniałam, że w pierwszej chwili Jason wydał mi się bardzo zdenerwowany. - Tak - przyznał, z trudem odrywając od niej wzrok.

Spojrzał na mnie, a potem kątem oka dostrzegł Chowa i jego oczy się rozszerzyły. Przynajmniej miał dość rozumu, by obawiać się Azjaty. - Sookie - spytał - nic ci nie jest? Zrobił krok do środka i widziałam, że zalewa go nowa fala adrenaliny, której poziom za sprawą Pam znacząco wcześniej opadł w jego organizmie. - Tak. Wszystko w porządku. To tylko przyjaciele Erica, którzy przyjechali go stąd zabrać. - No cóż, lepiej niech pozdejmują listy gończe. To stwierdzenie przyciągnęło uwagę nas wszystkich. Jason jawnie się z tego ucieszył. - Widziałem plakaty na ścianach Wal - Martu, Grabbit Kwik i Bottle Barn, a także w wielu innych punktach całego miasta tłumaczył. - Na wszystkich jest to samo pytanie: „Czy widzieliście tego mężczyznę?". Wynika z nich, że Eric został porwany, a jego przyjaciele tak ogromnie się niepokoją, że wyznaczyli nagrodę za przydatne informacje w wysokości pięćdziesięciu tysięcy dolarów. Chyba niedokładnie zrozumiałam, o co chodzi. Głównie byłam zaskoczona, może nawet w szoku. - Mają nadzieję, że ktoś im go wskaże i łatwiej będzie go schwytać - powiedziała Pam do Chowa. - To się może udać. - Powinniśmy zająć się nim - odburknął, kiwając głową w stronę Jasona. - Nie waż się tknąć mojego brata! - uprzedziłam. Podeszłam i stanęłam między Jasonem i Chowem. Aż mnie ręka świerzbiła, żeby złapać kołek, młotek lub inną broń, która powstrzyma wampira przed atakiem. Pam i Chow skupili na mnie całą swoją uwagę. Ich zainteresowanie nie pochlebiało mi, jak pochlebiało mojemu bratu. Mnie się raczej kojarzyło ze śmiertelnym zagrożeniem. Jason otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, a ponieważ poczułam, że narasta w nim gniew i jest gotów na konfrontację, błyskawicznie złapałam jego nadgarstek, tak mocno, że Jason aż chrząknął. - Ani słowa - poleciłam. Cudownym trafem posłuchał mnie. Najprawdopodobniej sam widział, że sytuacja szybko się zmienia i staje coraz poważniejsza. - Będziecie zatem musieli zabić również mnie obwieściłam. Chow wzruszył ramionami. - Czcza pogróżka. Pam milczała. Jeśli miała do wyboru ważne sprawy wampirze i „kumplowanie się" ze mną... No cóż, obawiam się, że przestaniemy być koleżankami i będę musiała się z tym pogodzić. - O co chodzi? - wtrącił się Eric. Przemawiał teraz znacznie mocniejszym głosem. - Wyjaśnij... ty... Pam. Przez minutę panowała cisza i nasz los ważył się na wampirzej szali. Później Pam odwróciła się do Erica, a ja odniosłam wrażenie, że poczuła chyba nieznaczną ulgę, że nie musi mnie zabijać. - Sookie i ten człowiek... jej brat... widzieli ciebie -

wyjaśniła. - Są istotami ludzkimi i bez wątpienia potrzebują pieniędzy. Za pięćdziesiąt tysięcy wydadzą cię czarownicom. - Jakim czarownicom? - Jason i ja spytaliśmy jednocześnie. - Dzięki, Ericu, że wpakowałeś nas w takie gówno - dodał Jason, choć było to trochę niesprawiedliwe. - A ty, Sookie, może wreszcie puścisz przegub mojej ręki, co?! Jesteś silniejsza, niż na to wyglądasz. Zgadza się, byłam silniejsza, niż powinnam być, ponieważ miałam w ciele wampirzą krew... Ostatnio była to krew Erica. Efekty utrzymają się jeszcze przez jakieś trzy tygodnie, może dłużej. Wiedziałam o tym z doświadczenia... Niestety, w tamtym paskudnym momencie mojego życia potrzebowałam dodatkowej siły, jaką zapewniała wampirzą krew. Ten oto wampir, który stał tutaj teraz ubrany w płaszcz kąpielowy mojego byłego chłopaka, ofiarował mi swoją krew, kiedy mimo odniesionych ran musiałam szybko podjąć pewne działania. - Jasonie - odezwałam się spokojnie, jak gdybyśmy byli tutaj sami. - Proszę, uważaj. Mówiąc w skrócie, pragnęłam pouczyć w ten sposób brata, by chociaż raz w życiu postąpił inteligentnie. Jason zbyt często lubił zbędne ryzyko. Bardzo powoli i ostrożnie, jak gdyby oprócz nas przebywał w pomieszczeniu wypuszczony z klatki lew, wraz z bratem podeszliśmy do starej kanapy obok kominka i usiedliśmy. Dzięki temu napięcie nieco opadło. Po krótkim wahaniu Eric usiadł na podłodze i objął moje nogi. Pam usadowiła się na krawędzi fotela najbliżej kominka, Chow natomiast wolał nadal stać (w miejscu, z którego wedle mojej oceny dopadłby Jasona w jednym skoku). Atmosfera trochę się oczyściła i chociaż żadne z nas bynajmniej się nie zrelaksowało, sprawy miały się dużo lepiej. - Twój brat musi zostać i wysłuchać całej opowieści podsumowała Pam. - Niezależnie od tego, jak bardzo nie chcesz, aby o wszystkim wiedział. Musi usłyszeć, dlaczego nie powinien próbować zarobić tych pieniędzy. Jason i ja szybko kiwnęliśmy głowami. Byłam o krok od wyrzucenia Pam i Chowa z mojego domu... Czekajcie, mogłam to zrobić! Mogłam kazać im się wynosić, uchylić zaproszenie, a wtedy... Wiuuu! Oboje ruszyliby w tył i po chwili znaleźli się za drzwiami. Uśmiechnęłam się na tę myśl. Tak, cofnięcie zaproszenia do własnego domu jest niezwykle satysfakcjonujące. Wykonałam już kiedyś ten gest, a gdy wyrzuciłam Billa i Erica z mojego salonu, poczułam się tak dobrze, że natychmiast unieważniłam zaproszenia do wejścia wszystkim wampirom, które znałam. Tyle że... Mój uśmiech przygasł, kiedy rozważyłam sprawę. W obecnej sytuacji, gdybym poddała się temu impulsowi, musiałabym do końcu życia pozostawać w domu każdej nocy od wieczora do rana, ponieważ jeśli zatrzymałabym ich szefa, wampiry wracałyby codziennie o zmierzchu - jutro, pojutrze i tak dalej, aż wreszcie by mnie dopadły. Popatrzyłam spode łba na Chowa. Miałam ochotę obwinić go za całą sprawę. - Kilka nocy temu usłyszeliśmy... - zaczęła opowiadać Pam. - Było to w „Fangtasii" - wyjaśniła z myślą o Jasonie. Usłyszeliśmy zatem, że do Shreveport przybyła grupa czarownic. Powiedziała nam o tym jakaś kobieta, która... pożąda Chowa. Nie wiedziała, dlaczego tak bardzo zainteresowała nas jej informacja. Początek historii nie wydawał mi się szczególnie przerażający. Jason wzruszył ramionami. - No i? - spytał. - Jezu, wszyscy jesteście wampirami. Co może wam zrobić grupka dziewczyn w czarnych ciuchach? - Prawdziwe czarownice mogą bardzo zaszkodzić wampirom - tłumaczyła Pam z niezwykłą cierpliwością. „Dziewczyny w czarnych ciuchach", o których wspomniałeś, to tylko komediantki. Prawdziwe czarownice mogą być kobietami lub mężczyznami w dowolnym wieku. Są bardzo potężne i ogromnie groźne. Kontrolują moce magiczne, a nasza egzystencja

jest przecież zakorzeniona w magii. Ta grupa wygląda na szczególnie... Przerwała, szukając odpowiedniego słowa. - Mocną? - podsunął pomocnie Jason. - Mocną - zgodziła się. - Nie odkryliśmy, co czyni je tak potężnymi. - W jakim celu przybyły do Shreveport? - spytałam. - Dobre pytanie - zauważył Chow. Spojrzałam na niego, marszcząc brwi. Nie potrzebowałam jego cholernych pochwał. - Chciały... chcą... przejąć interesy Erica - powiedziała Pam. - Czarownice chcą pieniędzy tak bardzo jak inni, a wydaje im się, że mogą po prostu przejąć jego interesy, albo kazać Ericowi płacić za spokój. - Haracz? - To był termin znany każdemu posiadaczowi telewizora. - Jak jednak mogą was do tego przymusić? Macie wielką władzę. - Nawet nie wiesz, ile zła mogą wyrządzić czarownice, jeśli wycelują w jakiś biznes. Już podczas naszego pierwszego spotkania przywódcy grupy, czarownica imieniem Hallow i jej brat, czarownik, powiedzieli, czego chcą. Hallow wyjaśniła, że potrafi przekląć naszych pracowników, zatruć drinki, po których goście lokalu zaczną się przewracać na parkiecie, za co mogą nas zaskarżyć... Że nie wspomnę o kłopotach z hydrauliką. - Pam z oburzeniem rozłożyła ręce. - W ten sposób zmieniłyby każdą naszą noc w koszmarny sen, a nasze dochody spadłyby na łeb na szyję, aż w końcu „Fangtasia" przestałaby być cokolwiek warta. Jason i ja posłaliśmy sobie ostrożne spojrzenia. Cóż, naturalnie, wampiry bardzo interesowały się barami, ponieważ była to najbardziej lukratywna nocna działalność gospodarcza. Prowadziły również całodobowe pralnie, całodobowe restauracje, całodobowe kina... ale posiadanie pubów sprawdzało się najlepiej. Jeśli „Fangtasia" zostanie zamknięta, Eric poniesie naprawdę duże straty finansowe. - Czyli że żądają haraczu - oświadczył Jason. Pewnie z pięćdziesiąt razy oglądał trylogię Ojciec chrzestny. Pomyślałam, czyby nie spytać go, jak się zapatruje na perspektywę pływania z nogami w betonie, lecz Chow wyglądał na podenerwowanego, więc się pohamowałam. I mnie, i bratu wciąż groziła nieprzyjemna śmierć i wiedziałam, że nie pora na dowcipy, a szczególnie na czarny humor. - No dobra, więc jak to się stało, że Eric biegł drogą w środku nocy bez koszuli i butów? - spytałam, uznawszy, że czas przejść do konkretów. Para podwładnych znów wymieniła spojrzenia. Zerknęłam na przyciśniętego do moich nóg Erica. Wyglądał na równie zainteresowanego odpowiedzią jak my. Jedną ręką mocno trzymał mnie za kostkę. Poczułam się jak olbrzymia przytulanka. Chow postanowił podjąć opowieść. - Powiedzieliśmy, że przedyskutujemy ich groźbę, jednak ostatniej nocy, gdy zjawiliśmy się w pracy, jedna z mniej ważnych czarownic czekała już w „Fangtasii" z alternatywną propozycją. - Wydawał się trochę zaniepokojony. - W trakcie naszego pierwszego spotkania przywódczyni kowenu (W rzeczywistości wśród wiccan i w innych religiach pogańskich przywódcami kowenu są Wysoka Kapłanka i Wysoki Kapłan (przyp. tłum).), Hallow, zdecydowała, że... hmm... pragnie Erica. Rozumiecie, na takie związki czarownice patrzą raczej krzywo, ponieważ my jesteśmy martwi, a czarostwo powinno być bardzo... organiczne. - Chow wypluł to słowo jak coś niesmacznego. - Oczywiście, większość czarownic wcale nie przestrzega zasad kowenu. Tak naprawdę chcą władzy i nie interesują ich kwestie religijne. Wywód był bardzo ciekawy, bardziej jednak pragnęłam usłyszeć resztę historii Erica.

Podobnie Jason, który uniósł rękę i wykonał gest zniecierpliwienia. Chow otrząsnął się lekko, jakby usiłował wyrwać się z zadumy, po czym podjął: - Ta przywódczyni czarownic, Hallow, przekazała Ericowi poprzez swoją podwładną, że jeśli będzie ją zabawiał przez siedem nocy, w zamian ona zażąda jedynie jednej piątej jego udziałów, a nie połowy. - Widocznie masz niezłą reputację - powiedział mój brat do Erica ze szczerym podziwem. Wampirowi nie do końca udało się ukryć zadowoloną minę. Cieszył się, słysząc, że taki z niego Romeo. Kiedy chwilę później spojrzał na mnie, dostrzegłam niejaką różnicę w jego wzroku. Ogarnęło mnie uczucie potwornej nieuchronności - jak wówczas, gdy widzimy, że nasz samochód zaczyna się staczać ze wzgórza (chociaż jesteśmy przekonani, że zostawiliśmy go na parkingu) i wiemy, że nijak nie zdołamy go dogonić i wyhamować, niezależnie od tego, jak bardzo nam na tym zależy. Ten samochód i tak musi się rozbić. - Mimo że niektórzy z nas pomyśleliby, że mądrze byłoby ustąpić, nasz pan odmówił - kontynuował Chow, posyłając swemu „panu" niezbyt czułe spojrzenie. - Zresztą uznał za stosowne odtrącić tę panią w tak obelżywy sposób, że Hallow po prostu go przeklęła. Eric wyglądał na zakłopotanego. - Dlaczego, do diabła, odrzuciłeś, facet, taki świetny układ? - spytał Jason, szczerze zaintrygowany. - Nie pamiętam - odrzekł wampir, przysuwając się jeszcze bardziej do moich nóg. Bliżej już chyba nie mógł być. Wydawał mi się odprężony, wiedziałam jednak, że to tylko pozory. Wyczuwałam, że jego mięśnie są straszliwie napięte. Nie znałem nawet swojego imienia, dopóki mi go nie podała ta kobieta... Sookie... - Ale jak znalazłeś się na tej gminnej drodze? - Tego również nie wiem. - W jednej chwili po prostu zniknął z miejsca, w którym stał - wyjaśniła Pam. - Siedzieliśmy wówczas w biurze z młodą czarownicą. Chow i ja kłóciliśmy się z Erikiem, roztrząsając przyczyny jego odmowy. I nagle go nie było. - Coś ci się kojarzy, Ericu? - spytałam. Przyłapałam się na chęci wyciągnięcia ręki i pogłaskania go po głowie niczym psa, który się do mnie tuli. Wampir był wyraźnie zakłopotany. Chociaż znakomicie mówił po angielsku, czasami peszyły go pewne potoczne określenia. - Coś ci się przypomina? - uściśliłam. - Masz jakieś wspomnienia z tamtego dnia? - Urodziłem się w momencie, gdy biegłem drogą ciemną, zimną nocą - obwieścił patetycznie. - Zanim mnie zabrałaś do samochodu, otaczała mnie wyłącznie czarna otchłań. Historia Erica, opowiedziana w ten sposób, brzmiała naprawdę okropnie. - Coś mi tu nie gra - wyznałam. - Przecież on nie mógł zniknąć tak po prostu, bez żadnego ostrzeżenia. - Pam nie wyglądała na obrażoną, a Chow nie patrzył już tak wojowniczo. Wykonaliście jakiś gest, prawda? Jakoś namieszaliście. Co się stało? Eric objął moje nogi obiema rękoma, więc nie mogłam się ruszyć. Zapanowałam nad lekkim atakiem paniki. Och, po prostu czuł się niepewnie. - Czarownica wyprowadziła Chowa z równowagi -

przyznała Pam po dłuższej pauzie. Zamknęłam oczy. Nawet Jason chyba zrozumiał słowa wampirzycy, ponieważ patrzył na nią szeroko otwartymi oczyma. Eric odwrócił twarz i otarł się policzkiem o moje udo. Zastanawiałam się, jak dużo z tego wszystkiego pojmuje. - Czyli Chow zaatakował czarownicę i w tej samej chwili Eric zniknął? - upewniłam się. Pam kiwnęła głową. - Oznacza to, że została wysłana jako przynęta z zaklęciem. - Najwyraźniej - przyznał Chow. - Chociaż nigdy o czymś takim nie słyszałem i nie czuję się za nic odpowiedzialny. Obrzucił mnie piorunującym spojrzeniem, więc zamilkłam. Odwróciłam się do Jasona i przewróciłam oczyma. Nie miałam ochoty cierpieć z powodu gafy Chowa. Byłam niemal pewna, że gdyby całą historię opowiedzieć królowej Luizjany, władczyni Erica na pewno zbeształaby Chowa za ten incydent. Zapanowało milczenie, podczas którego Jason wstał i dołożył do ognia. - Byłeś kiedyś w „Merlotcie", prawda? - spytał Erica. Tam, gdzie pracuje Sookie? Wampir wzruszył ramionami. Nie pamiętał. - Ja byłam, ale Eric nie - odpowiedziała za niego Pam. Popatrzyła na mnie, czekając na potwierdzenie. Zamyśliłam się, po czym skinęłam głową. - A więc nikt nie będzie łączyć Erica z Sookie. Jason rzucił tę uwagę niby od niechcenia, lecz wyglądał na bardzo zadowolonego, niemal dumnego. - Nie - zgodziła się z nim Pam. - Może nie. Przyszło mi do głowy, że powinnam zacząć się właśnie martwić, nie mogłam sobie jednak uzmysłowić powodów. - Zatem, jeśli chodzi o Bon Temps, sprawa jest jasna podjął Jason. - Wątpię, czy ktoś poza Sookie widział go ubiegłej nocy, i niech mnie szlag trafi, jeśli wiem, dlaczego pojawił się na tej konkretnej drodze. - Mój brat wygłosił już drugą celną uwagę. Wyraźnie był w pełni skoncentrowany i miewał dziś przebłyski intelektualnego geniuszu. - Jednak wiele osób stąd również jeździ do waszego baru... „Fangtasii". Sam tam kiedyś byłem. - To była dla mnie nowość i popatrzyłam na niego zmrużonymi oczyma. Wzruszył ramionami, chociaż chyba trochę się speszył. - Więc - ciągnął - co się stanie, kiedy ktoś spróbuje zażądać nagrody? Kiedy ten ktoś zadzwoni pod numer z plakatu? Chow uznał, że powinien bardziej zaangażować się w rozmowę.

- Telefon odbierze oczywiście jeden z rzekomych przyjaciół Erica i z pewnością powie, że pragnie natychmiast spotkać się z informatorem. Jeśli dzwoniący zdoła przekonać "rzekomego przyjaciela", że widział Erica po chwili, w której zła wiedźma rzuciła na niego zaklęcie, członkinie jej kowenu zaczną przeszukiwać wskazaną okolicę. A wtedy bez wątpienia go znajdą. Spróbują także skontaktować się z lokalnymi czarownicami i wciągnąć je do poszukiwań. - Ale w Bon Temps nie ma żadnych czarownic - obruszył się Jason, zaskoczony, że Chow w ogóle coś takiego sugeruje. Tym razem jednak mój brat prawdopodobnie się mylił. - Och, założę się, że są - wtrąciłam. - Dlaczego nie? Pamiętasz, co ci mówiłam? Chociaż, kiedy ostrzegałam go przed istnieniem istot, których wolałby nie spotkać, myślałam o wilkołakach i zmiennokształtnych. Mój biedny brat otrzymał dziś naprawdę zbyt dużo nowych informacji. - Dlaczego nie?! - powtórzył słabym głosem. - A która z dziewczyn do nich należy? - Nie tylko kobiety, również mężczyźni - przypomniała mu Pam, otrzepując ręce, jak gdyby mówiła o szkodnikach roznoszących infekcje. - Żyją jak inni ludzie, którzy także mają swoje tajemnice... Większość z nich to osoby miłe i absolutnie nieszkodliwe. - A jednak Pam nie wypowiedziała tych słów ze szczególnym przekonaniem. - Niestety, te złe psują opinię tym dobrym. - To prowincja - oznajmił Chow, patrząc w zadumie na Pam - i równie dobrze może tu mieszkać niewiele czarownic. Nie wszystkie są zrzeszone w kowenach, a te niezależne trudno będzie Hallow i jej stronnikom skłonić do współpracy. - Dlaczego czarownice ze Shreyeport nie mogą po prostu rzucić jakiegoś uroku, który umożliwi im znalezienie Erica? spytałam. - Nie mają żadnych podstaw, aby rzucić urok odparowała Pam takim tonem, jakby wiedziała, o czym mówi. - Nie są w stanie wejść do miejsca, w którym Eric przesypia dnie, gdzie mogłyby znaleźć jego włosy albo ubrania z jego zapachem. Nie znają też nikogo, kto miałby w sobie krew Erica. O, Boże! Eric i ja posłaliśmy sobie szybkie spojrzenie. Ja miałam w sobie jego krew! Żywiłam wielką nadzieję, że nie wie o tym nikt poza nami. - Ponadto - podjął Chow, przestępując z nogi na nogę moim zdaniem takie drobiazgi i tak nie dają podstaw do rzucenia czaru na nas, ponieważ jesteśmy martwi. Pam ponownie wpatrzyła się w Chowa. Znowu przesyłali sobie myśli, co mi się wcale nie podobało. Eric, podmiot tej wymiany informacji, zerkał to na jedno, to na drugie. Nie wyglądał zbyt inteligentnie. Wampirzyca zwróciła się do mnie: - Eric powinien zostać tutaj. Przewożąc go, moglibyśmy narazić go na jeszcze większe niebezpieczeństwo. Podczas gdy on będzie bezpieczny u ciebie, postaramy się znaleźć jakieś środki zaradcze przeciwko czarownicom.

- Dochodzimy do sedna - mruknął mi w ucho Jason, wciąż używając terminologii z Ojca chrzestnego. Teraz, kiedy Pam wygłosiła głośno swoją opinię, uprzytomniłam sobie, dlaczego należało się martwić, gdy Jason zaakcentował fakt, iż mało kto mógłby skojarzyć Erica ze mną. Nikt by nie uwierzył, że tak ważny i potężny wampir jak Eric pomieszkuje u zwykłej kobiety, w dodatku barmanki. Mój cierpiący na amnezję gość wyglądał na oszołomionego. Pochyliłam się i na moment poddałam pragnieniu pogładzenia go po włosach, a następnie położyłam dłonie na jego uszach. Przystał na to, kładąc własne ręce na moich. Udawałam, że Eric nie może usłyszeć tego, co powiem. - Posłuchajcie, Chow, Pam. To jest najgorszy możliwy pomysł i powiem wam, dlaczego. - Starałam się mówić bardzo szybko i dobitnie. - Jak mam go chronić? Wiecie, jak skończy się cała ta sprawa! Zostanę zaatakowana i znów odniosę rany. Albo nawet zginę. Pam i Chow popatrzyli na mnie z identycznymi, całkowicie obojętnymi minami. Równie dobrze mogliby spytać: „Ale o co ci właściwie chodzi?". - Jeśli moja siostra spełni waszą prośbę - wtrącił Jason, lekceważąc mój protest - zasłuży na zapłatę. Zapadło milczenie, które my, ludzie, nazywamy wymownym. Zagapiłam się na brata. Pam i Chow pokiwali głowami. - Przynajmniej tak dużą, jak nagroda, którą otrzymałby informator, gdyby zadzwonił pod numer z plakatu kontynuował Jason, zerkając na nich oboje. - Pięćdziesiąt tysięcy. - Jason! - zdołałam wreszcie wydukać i zacisnęłam dłonie jeszcze mocniej na uszach Erica. Byłam zakłopotana i upokorzona, chociaż nie pojmowałam, dlaczego właściwie tak się czuję. Cóż, pewnie przede wszystkim chodziło o to, że mój brat decyduje o moim losie jak o własnym. - Dziesięć - powiedział Chow. - Czterdzieści pięć - odparował Jason. - Dwadzieścia. - Trzydzieści pięć. - Umowa stoi. - Sookie, przywiozę ci moją strzelbę - zakończył mój brat. ROZDZIAŁ TRZECI - Jak do tego doszło? - rzuciłam pytanie w ogień po wyjściu wszystkich. Tak, wyszli wszyscy z wyjątkiem dużego wikinga, czyli wampira, którego miałam chronić i bronić. Siedziałam na dywaniku przed kominkiem. Dopiero co dorzuciłam kolejny kawałek drewna i płomienie tańczyły naprawdę rozkosznie. Starałam się myśleć o czymś przyjemnym i dającym pociechę. Kącikiem oka dostrzegłam wielką nagą stopę. Eric usiadł obok mnie na dywanie. - Uważam, że przydarzyło ci się coś takiego, ponieważ masz zachłannego brata, a sama jesteś typem kobiety, która mimo strachu spełni taką prośbę - zauważył Eric całkiem celnie. - Jak się z tym czujesz? - Gdyby wampir był w pełni władz umysłowych, nigdy nie zadałabym mu takiego pytania, wciąż

jednak wydawał się niesamowicie odmienny od Erica, którego znałam. Nie wyglądał już wprawdzie jak przerażony kłębek nerwów z ubiegłej nocy, bez wątpienia jednak nie był do końca sobą. - To znaczy... Wiesz, traktują cię jak paczkę, którą usiłowali gdzieś upchnąć, aż w końcu upchnęli ją u mnie. - Cieszę się, że boją się mnie i troszczą o mój los. - Ooo - bąknęłam niezbyt inteligentnie. Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam. - Gdy jestem sobą, bywam chyba przerażający. - Zadumał się. - A może tak ogromną lojalność zawdzięczam dobrym uczynkom i łaskawości? Zachichotałam. - Tak właśnie sądziłem - podsumował. - Wszystko w porządku - uspokoiłam go, chociaż, jak się nad tym zastanowić, Eric bynajmniej nie wyglądał na osobę, której trzeba dodawać otuchy. Niemniej jednak, odpowiadałam obecnie za niego. - Nie zimno ci w nogi? spytałam. - Nie - odparł. Czyli że przyjęłam pracę osoby troszczącej się o Erica, którym tak naprawdę wcale nie trzeba się było zajmować. W dodatku, przypomniałam sobie, że za wykonanie tego zadania otrzymam oszałamiającą kwotę. Zdjęłam z kanapy starą pikowaną narzutę w niebieskie i żółte kwadraty, przykryłam nią wampirowi nogi, po czym położyłam się na plecach na dywanie obok niego. - Jest naprawdę szkaradna - zauważył Eric. - To samo mówi Bill. Przetoczyłam się na brzuch i odkryłam, że się uśmiecham. - Gdzie jest ten twój Bill? - W Peru. - Uprzedził cię, że tam leci? - Tak. - Czy powinienem zakładać, że wasz związek przeżywa kryzys? Jak sympatycznie to ujął! - Znowu się pokłóciliśmy. Tym razem chyba na dobre -

wyjaśniłam spokojnie. Leżał teraz blisko mnie, na brzuchu, wsparty na łokciach, toteż mogliśmy swobodnie rozmawiać. Był nieco bliżej, niż chciałam, ale postanowiłam nie robić z tego problemu i nie odsunęłam się. Eric odwrócił się nieco i okrył nas oboje narzutą. - Opowiedz mi o nim - poprosił nieoczekiwanie. Zanim Pam i Chow wyszli, każde z wampirów wypiło po szklance Czystej Krwi i teraz Eric był bardziej zaróżowiony. - Znasz Billa - odparłam. - Pracował dla ciebie przez dość długi czas. Ale podejrzewam, że może go nie pamiętasz, więc... Bill jest... no cóż, jest spokojny, opanowany i naprawdę opiekuńczy, chociaż czasami nie rozumie pewnych rzeczy... Nigdy nie myślałam, że akurat z Erikiem będę omawiać mój związek z Billem! - Kocha cię? Westchnęłam i w oczach stanęły mi łzy, jak to się często zdarzało, kiedy myślałam o Billu. Straszna ze mnie płaksa. - No cóż, twierdził, że tak - wymamrotałam ponuro. Później jednak jakoś skontaktowała się z nim tamta wampirzyca i bez słowa wyjechał. - Z tego co wiedziałam, Lorena napisała do Billa e - mail. - Miał z nią wcześniej romans, a poza tym okazało się, że właśnie ona... nie wiem, jak to nazywacie... zmieniła go w wampira. Przeciągnęła go na waszą stronę... Więc Bill do niej wrócił. Powiedział, że musiał. A potem dowiedział się, że... - popatrzyłam na Erica z ukosa, znacząco uniosłam brwi, a on wyglądał na zafascynowanego - ...że usiłowała go po prostu zwabić i przeciągnąć na... jeszcze mroczniejszą stronę. - Co takiego? - Próbowała zwabić go do grupy wampirów z Missisipi i ukraść mu naprawdę wartościową komputerową bazę danych, którą Bill stworzył dla waszych... ludzi, luizjańskich wampirów. - Opowiadałam chaotycznie, trochę upraszczając historię, by nie wchodzić w szczegóły. - I co się zdarzyło? Nasza rozmowa była równie zabawna jak pogawędki z Arlene. Może nawet bardziej, ponieważ nigdy nie miałam okazji dokończyć jej żadnej opowieści. - No cóż, Lorena, bo tak brzmi jej imię... torturowała go odparłam i oczy Erica rozszerzyły się ze zdumienia. Potrafisz w to uwierzyć? Nie miała oporów, aby poddać torturom osobę, z którą się kochała... Osobę, z którą żyła przez kilka lat... - Eric z niedowierzaniem potrząsnął głową. - Tak czy owak, kazałeś mi jechać do Jackson i odnaleźć Billa, więc pojechałam i trafiłam na pewien ślad w nocnym barze dla nadnaturalnych. - Eric skinął głową. Przynajmniej nie musiałam wyjaśniać, kim są istoty nadnaturalne. - Prawdziwa nazwa lokalu brzmi „U Josephine", lecz wilkołaki nazywają go Klubem Martwych. Do Jackson wysłałeś mnie z naprawdę sympatycznym wilkołakiem, który był ci dłużny dużą przysługę, toteż zatrzymałam się u niego w mieszkaniu. Alcide Herveaux ciągle pojawiał się w moich marzeniach. - W końcu jednak zostałam dość paskudnie ranna podsumowałam. Dość paskudnie ranna! Jak zawsze! - Co ci się stało? - Przebito mnie kołkiem, wierz w to lub nie. Eric był pod odpowiednim wrażeniem. - Masz tam bliznę?

- Tak, mimo że... W tym momencie zamilkłam. Wyglądało na to, że Eric wręcz chłonie moje słowa. - Mimo że co? - Poleciłeś jednemu z wampirów z Jackson, aby zajął się raną, więc przeżyłam... a potem użyczyłeś mi swojej krwi, która uzdrowiła mnie szybko, dzięki czemu już następnego dnia mogłam odszukać Billa. Na wspomnienie sytuacji, w której Eric dał mi swoją krew, policzki mi się zaczerwieniły i mogłam jedynie mieć nadzieję, że Eric przypisze mój rumieniec bliskości ognia. - I ocaliłaś Billa? - naciskał, omijając drażliwą część. - Tak, uratowałam go - przyznałam z dumą. - Uratowałam jego tyłek. Położyłam się ponownie na plecach i spojrzałam mu w twarz. O rety, ależ miło było mieć z kim pogadać. Uniosłam podkoszulek i przesunęłam się nieco na bok, prezentując Ericowi bliznę. Zaimponowałam mu. Dotknął lśniącej skóry koniuszkiem palca i potrząsnął głową. Opuściłam koszulkę. - A co stało się z tamtą wampirzycą? - spytał. Przyjrzałam mu się podejrzliwie, uznałam jednak, że chyba ze mnie nie żartuje. - No cóż - odpowiedziałam - hmm... właściwie... ja... Weszła, gdy uwalniałam Billa z łańcuchów, i zaatakowała mnie, więc ją... zabiłam. Eric przyglądał mi się uważnie. Nie umiałam zinterpretować wyrazu jego twarzy. - Zabiłaś już kogoś przedtem? - zainteresował się. - Oczywiście, że nie! - odrzekłam oburzonym tonem. - No cóż, zraniłam pewnego faceta, który próbował mnie zabić, ale nie umarł. Nie, jestem istotą ludzką! Nie muszę zabijać, aby przeżyć. - Ale ludzie przez cały czas zabijają innych ludzi. A przecież nawet nie z głodu czy z potrzeby picia ich krwi. - Nie wszyscy ludzie są zabójcami! - To prawda - przyznał. - Za to my, wampiry, wszyscy mordujemy. - W jakiś sposób jesteście drapieżnikami. Eric wyglądał na zdziwionego. - Drapieżnikami? - powtórzył słabo. - Wszystkie drapieżniki zabijają. - Na tę myśl poczułam natchnienie. - Jesteście łowcami, tak jak wiele ptaków drapieżnych czy lwy. Wykorzystujecie ofiary, które zabijacie. Musicie zabijać, by jeść. - W tym ładnym porównaniu istnieje pewna różnica. Wyglądamy prawie tak jak wy. Kiedyś byliśmy dokładnie tacy jak wy, byliśmy ludźmi. Nie tylko pożywiamy się waszą krwią, lecz potrafimy także was kochać. Nie powiesz mi, że lew chciałby popieścić antylopę. Nagle atmosfera nieco się zmieniła. Poczułam się trochę jak antylopa, którą tropi zboczony lew. Chyba bardziej mi odpowiadała wcześniejsza rola opiekunki przerażonej ofiary czarów.

- Ericu - odezwałam się z dużą rezerwą - wiesz, że jesteś moim gościem. I wiesz, że jeżeli każę ci wyjść... co mogę zrobić w każdej chwili, gdy uznam, że nie odpowiada mi twoje zachowanie... Wiesz, że wtedy znajdziesz się na dworze, gdzieś w szczerym polu, jedynie w szlafroku, który jest na ciebie przykrótki. - Czy powiedziałem coś, co cię zaniepokoiło? - Wyglądał na absolutnie skruszonego, a jego błękitne oczy emanowały szczerością. - Wybacz mi w takim razie. Starałem się jedynie kontynuować bieg twoich myśli. Masz może więcej Czystej Krwi? Jakie ubranie zdobył dla mnie Jason? Twój brat jest bardzo sprytnym mężczyzną. W jego tonie nie było podziwu. Cóż, nie winiłam go. Spryt Jasona będzie prawdopodobnie kosztował Erica trzydzieści pięć tysięcy dolarów. Wstałam, żeby przynieść torbę z Wal - Martu, mając nadzieję, że wampirowi spodoba się jego nowa bluza z logo Louisiana Tech i tanie dżinsy. Położyłam się spać około północy, pozostawiwszy Erica w salonie przed magnetowidem, na którym oglądał moje taśmy z pierwszym sezonem serialu Buffy: Postrach Wampirów. (Chociaż teraz okazały się tak przydatne, muszę wspomnieć, że stanowiły nieco złośliwy prezent od Tary). Eric uznał serial za ogromnie zabawny, szczególnie podobały mu się czoła wampirów, które pulsowały, gdy stworzenia potrzebowały krwi. Od czasu do czasu docierał do mojego pokoju jego śmiech. Ale jego dźwięk mi nie przeszkadzał. Wprost przeciwnie - przyjemnie było słyszeć kogoś w domu. Zasypiałam dłużej niż zwykle, ponieważ rozpamiętywałam sprawy, które zdarzyły się tego dnia. Erica w jakimś sensie objęto programem ochrony świadków, a mój dom stał się jego kryjówką. Nikt na świecie - hmm, nikt poza Jasonem, Pam i Chowem - nie wiedział, gdzie rzeczywiście przebywa obecnie szeryf Piątej Strefy. A on właśnie wślizgiwał się do mojego łóżka! Nie miałam ochoty otwierać oczu i kłócić się z nim. Naprawdę już zasypiałam. Kiedy położył się obok mnie zeszłej nocy, był tak przestraszony, że zadziałał mój instynkt opiekuńczy i chwyciłam Erica za rękę, usiłując dodać mu pewności siebie. Dziś wieczorem sytuacja była, nie tak, hmm, neutralna. - Zimno? - mruknęłam, kiedy przytulił się do mnie. - Aha - odszepnął. Leżałam na plecach i było mi tak wygodnie, że nie chciało mi się ruszyć. Wampir leżał na boku i patrzył na mnie, a potem położył rękę na mojej talii, chociaż nie poruszył się ani o centymetr i wyglądał na zupełnie zrelaksowanego. Przez chwilę byłam spięta, po czym także się odprężyłam, a sekundę później byłam martwa dla świata. Obudziłam się rano. Dzwonił telefon. W łóżku byłam sama, a przez otwarte drzwi i przez korytarz widziałam wnętrze mniejszej sypialni. Drzwi szafy stały otworem, tak jak je zapewne zostawił Eric tuż przed wschodem słońca, przed którym schował się w kryjówce Billa. Było dziś jaśniej i cieplej - temperatura wynosiła pięć stopni Celsjusza i niewątpliwie jeszcze wzrośnie. Nastrój też miałam lepszy niż wczoraj po przebudzeniu. Wiedziałam wreszcie, co się dzieje i - mniej więcej - jak będą wyglądały następne dni.

Tak mi się w każdym razie zdawało. Kiedy odebrałam telefon, odkryłam, jak bardzo się pomyliłam. - Gdzie twój brat?! - krzyknął w słuchawkę szef Jasona, Shirley Hennessey. Możecie uważać, że mężczyzna imieniem Shirley powinien być zabawny, dopóki nie staniecie z nim twarzą w twarz, gdyż wówczas uśmiech od razu zniknie wam z twarzy. - Skąd mam wiedzieć? - spytałam logicznie. Prawdopodobnie śpi u jakiejś babki. Shirley, którego wszyscy nazywali Sumem, nigdy, ale to nigdy wcześniej nie zadzwonił do mnie, by spytać, gdzie jest Jason. Zaskoczyło mnie, że w ogóle go szuka. Mój brat zawsze zjawiał się w pracy na czas i do końca dnia roboczego pracował czy też przynajmniej markował pracę. Na swoim stanowisku sprawdzał się naprawdę całkiem dobrze, co nie do końca rozumiałam. W mojej opinii jego praca polegała nad podjeżdżaniu fantazyjnym pikapem na parking przed siedzibę wydziału dróg, gdzie przesiadał się do innego pojazdu z logo gminy Renard na drzwiach, którym objeżdżał miejsca działania ekip drogowych i mówił pracownikom, co mają robić. Czasem pewnie musiał wysiąść z należącego do miasta auta i postać z innymi facetami, wraz z nimi wpatrując się w którąś z wielkich dziur w jezdni lub tuż przy drodze. Moje dobitne stwierdzenie wytrąciło Suma z równowagi. - Sookie, nie powinnaś mówić takich rzeczy - pouczył mnie, straszliwie wstrząśnięty przyznaniem się samotnej kobiety do wiedzy, że jej dorosły brat nie jest prawiczkiem. - Chcesz powiedzieć, że Jason nie zjawił się w pracy? A dzwoniłeś do niego do domu? - Tak i tak - odparł Sum, który pod wieloma względami nie jest idiotą. - Nawet wysłałem Południowca do jego domu. - Południowiec (członkowie ekip drogowych muszą mieć przecież przydomki!) nazywa się Antonio Guglielmi i nigdy nie wyjeżdżał z Luizjany dalej niż do Missisipi. Byłam dość pewna, że to samo można powiedzieć o jego rodzicach i być może również o ich rodzicach, chociaż krążyła plotka, że dziadkowie pojechali kiedyś do Branson obejrzeć paradę. - Stał tam jego pikap? Zaczynał ogarniać mnie lęk. - Tak - przyznał Sum. - Stał zaparkowany przed jego domem, kluczyki były w środku. Drzwi były otwarte. - Drzwi pikapu czy te od domu? - Co takiego? - Były otwarte. Które drzwi? - Och, te od samochodu. - To źle, Sum - oceniłam. Teraz naprawdę się wystraszyłam. - Kiedy widziałaś go po raz ostatni? - Och, wczoraj wieczorem. Odwiedził mnie w domu. Wyszedł około... Niech pomyślę... Chyba była dwudziesta pierwsza trzydzieści albo dwudziesta druga. - Był z nim ktoś? - Nie. Jason nie przyprowadził nikogo ze sobą, więc w zasadzie mówiłam prawdę. - Myślisz, że powinienem zadzwonić do szeryfa? - spytał Sum.

Przesunęłam ręką po twarzy. Nie byłam na to jeszcze gotowa, niezależnie od tego, jak groźnie wyglądała sytuacja. - Poczekajmy jeszcze godzinę - zasugerowałam. - Jeżeli nie dotrze do pracy w ciągu godziny, powiadom mnie. A jeśli przyjdzie, każ mu do mnie zadzwonić. Wydaje mi się, że to ja powinnam zgłosić szeryfowi, że mój brat zaginął. Rozłączyłam się, gdy Sum powtórzył kilkakrotnie wszystko, co powiedział wcześniej, chyba tylko dlatego, że nie chciało mu się odłożyć słuchawki i dalej martwić się w samotności. Nie, nie potrafię czytać w myślach rozmówcom telefonicznym, lecz słyszałam troskę w jego głosie. Znam Suma Hennesseya od wielu lat. Był kolegą mojego ojca. Zabrałam ze sobą telefon bezprzewodowy do łazienki i wzięłam prysznic, chcąc się dobudzić. Nie umyłam włosów na wszelki wypadek, gdybym musiała natychmiast wyjść z domu. Ubrałam się, zaparzyłam kawę i zaplotłam jeden długi warkocz. Wykonując te wszystkie czynności, przez cały czas rozmyślałam, co nie przychodzi mi łatwo, kiedy siedzę nieruchomo. Konstruowałam kolejne scenariusze. Pierwszy (mój ulubiony). Gdzieś pomiędzy naszymi domami mój brat spotkał jakąś babkę, w której zakochał się od pierwszego wejrzenia i tak wsiąkł, że porzucił wieloletnie nawyki i zapomniał nawet o pracy. W tym momencie leżeli gdzieś w łóżku i uprawiali wspaniały seks. Drugi. Czarownice lub inne diablice jakoś dowiedziały się, że Jason zna miejsce pobytu Erica, i uprowadziły go, żeby wydusić z niego tę informację. (Zapamiętałam sobie, że powinnam poczytać więcej o czarownicach). Jak długo Jason utrzymałby w sekrecie miejsce pobytu Erica? Mój brat lubił żyć na luzie, lecz w rzeczywistości jest odważnym mężczyzną - choć może dokładniejsze byłoby określenie „uparty". Na pewno nie puściłby szybko pary z ust. Co jednak, jeśli jakaś czarownica zmusi go do mówienia czarami? Jeśli porwały go czarownice, mógł już nie żyć, ponieważ byłby w ich władzy od wielu godzin. A jeżeli zdradził miejsce pobytu Erica, los wampira był przesądzony, a mnie groziło niebezpieczeństwo. Czarownice mogą się tu zjawić w każdej chwili, gdyż w przeciwieństwie do wampirów wychodzą na dwór także w dzień. Eric obecnie był martwy dla świata, a zatem bezbronny. Ten scenariusz uznałam za zdecydowanie najgorszy z możliwych. Trzeci. Jason wrócił do Shreveport z Pam i Chowem. Może postanowili zapłacić mu część honorarium z góry, a może Jason po prostu chciał zajrzeć do „Fangtasii", która była popularnym nocnym lokalem. A podczas wizyty w barze uwiodła go na przykład jakaś wampirzyca i został z nią do rana. Bo Jason, podobnie jak Eric, naprawdę, ale to naprawdę lubił kobiety. Jeśli wampirzyca wyssała z jego żyły zbyt dużo krwi, być może mój brat odsypiał nocne igraszki i nabierał sił. Przyszło mi do głowy, że scenariusz numer trzy stanowi w zasadzie odmianę numeru jeden. Jeśli się okaże, że Pam i Chow wiedzą, gdzie jest Jason, a nie raczyli zadzwonić i mnie powiadomić, zanim ukryli się przed światłem słonecznym, okropnie się na nich zezłoszczę. Aż się paliłam, żeby pójść po toporek i zacząć ciosać kołki... W tej samej chwili przypomniałam sobie coś, co od dłuższego czasu bardzo staram się zapomnieć: uczucie, które mnie ogarnęło, gdy zatopiłam kołek w ciele Loreny. Wspomniałam też jej minę, kiedy uprzytomniła sobie, że jej tak długie życie nagle dobiegło końca. Z całych sił odepchnęłam więc od siebie te myśli, jak najdalej. Po każdym zabójstwie (nawet jeśli zabije się złą wampirzycę) człowieka prędzej czy później ogarniają wyrzuty sumienia - no, chyba że jest się kompletnym socjopatą, za jakiego bynajmniej się nie uważam.

Cóż, Lorena zabiłaby mnie bez mrugnięcia powieką. W dodatku bez wątpienia ucieszyłoby ją pokonanie mnie. Ale Lorena była wampirzycą, Bill zaś bez końca tłumaczył mi, jak bardzo wampiry różnią się od ludzi - mówił, że chociaż zachowały ludzki wygląd, ich organy wewnętrzne i charakter przeszły radykalne zmiany. Przeważnie wierzyłam mu i brałam sobie do serca jego ostrzeżenia. Ponieważ jednak nieumarli wyglądali tak bardzo „ludzko", łatwo było im przypisywać nasze normalne reakcje i uczucia. Frustrował mnie fakt, że Chow i Pam nie będą dostępni aż do zmroku, a nie wiedziałam, kto podniesie słuchawkę w „Fangtasii", jeśli zatelefonuję do lokalu w trakcie dnia. Nie sądziłam, żeby mieszkali w klubie. Miałam raczej wrażenie, że dzielą dom - lub może mauzoleum - gdzieś w Shreveport. Byłam dość pewna, że zatrudnieni w barze ludzie przychodzą tam w godzinach dziennych, na przykład, żeby posprzątać, lecz oczywiście żaden człowiek nic mi nie powie o sprawach wampirzych. Ludzie, którzy pracują dla wampirów, dość szybko uczą się trzymać język za zębami; mogę o tym zaświadczyć. Z drugiej strony, gdybym pojechała teraz do klubu, miałabym szansę porozmawiać z kimś twarzą w twarz. Mogłabym wówczas poczytać jakiemuś człowiekowi w myślach. Nie udawało mi się to z wampirami, dlatego zresztą od razu poczułam pociąg do Billa. Wyobrażacie sobie moją ulgę, gdy, po latach wysłuchiwania niechcianych myśli, nagle, w towarzystwie wampira nie słyszałam nic? (A dlaczego nie umiem czytać wampirom w myślach? Mam na ten temat swoją wspaniałą teorię. Nie jestem zbyt wykształcona, czytałam jednak trochę o sieciach neuronowych, które w trakcie procesu myślenia zachowują się dynamicznie. Ponieważ wampiry ożywia swego rodzaju magia, a nie normalne siły witalne, mózgi tych stworzeń zachowują się biernie, nie zaś dynamicznie. Z tego też względu zazwyczaj nie wyłapuję wampirzych myśli... No, może raz na kwartał coś „usłyszę". Jeśli tak się zdarzy, nie daję nic po sobie poznać, ponieważ, gdyby wampiry odkryły ten aspekt mojego daru, groziłaby mi natychmiastowa śmierć). Dziwna rzecz, jedynym wampirem, którego myśli usłyszałam aż dwukrotnie, był... Zgadniecie? Tak, był nim Eric. Towarzystwem Erica cieszyłam się z tego samego powodu, z jakiego lubiłam przebywać z Billem - oczywiście, pomijając aspekt uczuciowy. Nawet Arlene przestawała mnie słuchać, kiedy o czymś mówiłam, jeśli tylko przypominało jej się coś, co uważała za znacznie bardziej interesujące, na przykład stopnie dzieci lub mądre zdania, które wygłosiły. A Eric, ilekroć otwierałam przed nim serce, mógł sobie myśleć nawet o tym, że musi kupić nowe wycieraczki do swojego auta, a ja nic nie wiedziałam. Godzina, o którą poprosiłam Suma, niemal już upłynęła i nic nie wymyśliłam poza typowym dla mnie snuciem bzdur. Bla, bla, bla. Takie rzeczy przydarzają się osobom, które za często mówią do siebie. No dobra, czas zacząć działać. Telefon zadzwonił dokładnie po godzinie i Sum oznajmił, że, niestety, nie ma dla mnie żadnych nowin. Nie widział Jasona i mój brat się z nim nie skontaktował. Z drugiej strony, jego wysłannik, zwany Południowcem, nie zauważył w domu mojego brata niczego podejrzanego, a przed domem jedynie auto z otwartymi drzwiami. Nadal wolałabym nie dzwonić do szeryfa, wiedziałam jednak, że nie mam zbyt dużego wyboru. W tym momencie to by dziwnie wyglądało, gdybym unikała kontaktu z władzą. Oczekiwałam zainteresowania i poruszenia, niestety, straszliwie się przeliczyłam - reakcja była życzliwie obojętna. Szeryf Bud Dearborn nawet się roześmiał. - Dzwonisz do mnie, ponieważ twój brat, który jest znanym psem na baby, spóźnia się do pracy? Sookie Stackhouse, naprawdę mnie zaskakujesz.

Bud Dearborn był cedzącym słowa mężczyzną o spłaszczonej twarzy przypominającej pysk pekińczyka, a podczas rozmowy telefonicznej wyraźnie posapywał. - Ale Jason nigdy nie opuścił ani jednego dnia pracy upierałam się. - Na dodatek jego pikap stoi przez domem. Drzwiczki auta są otwarte. Tym stwierdzeniem przyciągnęłam jego uwagę, ponieważ Bud Dearborn potrafi docenić dobry wóz. - Cóż, sytuacja wydaje się nieco dziwna, weź jednak pod uwagę fakt, że twój brat ukończył już dwadzieścia jeden lat i ma reputację... - Przerwał. (Faceta, który przeleci wszystko, co się rusza, pomyślałam). - Jest mężczyzną bardzo popularnym wśród kobiet - dokończył ostrożnie Bud. - Założę się, że śpi w tej chwili spokojnie u nowej babki i gdy wróci, będzie mu naprawdę przykro, że tak się o niego martwiłaś. Zadzwoń do mnie jutro w południe, jeśli do tej pory nie będziesz miała od niego żadnych wiadomości. Rozumiesz? - Dobra - odburknęłam lodowatym głosem. - No, Sookie, nie wściekaj się na mnie, mówię ci jedynie to, co by ci powiedział każdy przedstawiciel prawa - oznajmił. Pomyślałam: każdy przedstawiciel prawa z kamieniem zamiast serca. Pozostawiłam jednak tę myśl dla siebie. Bud będzie mi jeszcze potrzebny i jak najdłużej powinnam zachować cierpliwość i spokój. Wymamrotałam jakąś ogólną frazę grzecznościową i się rozłączyłam. Zdałam Sumowi relację z rozmowy z policją, po czym zdecydowałam, że w obecnej sytuacji mogę zrobić tylko jedno - pojechać do Shreveport. Zaczęłam wystukiwać numer Arlene, lecz przypomniałam sobie, że w domu będą jej dzieci, gdyż nadal są ferie świąteczne. Chciałam zadzwonić do Sama Merlotte'a, uznałam jednak, że może się poczuć zobowiązany do jakiegoś działania, a nie miałam pojęcia, jak mógłby mi pomóc. Chciałam jedynie opowiedzieć komuś o moich kłopotach. Wiedziałam, że obarczanie Bogu ducha winnej osoby własnymi problemami nie jest w porządku. Nikt nie mógł nic dla mnie zrobić. Chociaż postanowiłam, że będę odważna i samodzielna, o mało nie zatelefonowałam do Alcide'a Herveaux, który jest człowiekiem zamożnymi i pracowitym, no i mieszka w Shreveport. Jego ojciec jest właścicielem firmy geodezyjnej, która świadczy usługi w trzech stanach, a sam Alcide sporo podróżuje pomiędzy filiami. Wspomniałam o nim ubiegłej nocy Ericowi, który właśnie wilkołaka Alcide'a wysłał ze mną do Jackson. Tyle że z Alcide'em łączyły mnie pewne niewyjaśnione sprawy męsko - damskie i poczułabym się jak oszustka, dzwoniąc do niego tylko dlatego, że potrzebowałam pomocy, której zresztą w ogóle nie mógł mi udzielić. Tak w każdym razie uważałam. Bałam się opuścić dom, na wypadek gdyby ktoś chciał mi przekazać jakieś nowiny na temat Jasona, ponieważ jednak szeryf nie zamierzał go szukać, nie wierzyłam, że w najbliższych godzinach otrzymam jakiekolwiek wiadomości. Zanim wyszłam, zastawiłam przedmiotami podłogę szafy w mniejszej sypialni, chciałam bowiem, aby wyglądała jak najbardziej naturalnie. Wiedziałam, że w ten sposób utrudniam wyjście Ericowi po zachodzie słońca, na pewno jednak jakoś sobie poradzi. Wolałam nie zostawiać karteczki z informacją, która wiele by powiedziała potencjalnemu włamywaczowi, a Eric był bystry i na pewno nie odbierze telefonu, jeśli zadzwonię tuż po zapadnięciu zmroku. Brałam jednak pod uwagę to, że jeśli obudzi się i nie znajdzie wytłumaczenia mojej nieobecności, z powodu amnezji może przeżyć lekki wstrząs. Nagle doznałam olśnienia. Wzięłam kartkę z

ubiegłorocznego kalendarza (słowem dnia było akurat „oczarowanie") i napisałam na niej: Jasonie, jeśli przypadkiem tu wstąpisz, zadzwoń do mnie! Bardzo się o Ciebie martwię. Nikt nie wie, gdzie jesteś. Wrócę po południu albo wieczorem. Zajrzę do Twojego domu, później sprawdzę, czy nie pojechałeś do Shreveport, i wracam tutaj. Ściskam Cię. Sookie Wzięłam taśmę i przykleiłam kartkę na lodówce, czyli w miejscu, do którego zdaniem zmartwionej siostry mógłby się skierować brat, gdyby wpadł do niej w odwiedziny. Tak. Eric był bardzo pojętny i bez wątpienia wyczyta właściwe informacje między wierszami. Z drugiej strony, wiadomość wyglądała bardzo prawdopodobnie, więc gdyby ktoś włamał się z zamiarem przeszukania mojego domu, uzna ten list za zwyczajny odruch kogoś zafrasowanego zniknięciem bliskiej osoby. A jednak okropnie bałam się zostawić Erica samego, śpiącego i bezbronnego. Jaki spotka go los, jeśli zjawią się tutaj czarownice i zaczną go szukać? Ale dlaczego miałyby się tutaj zjawić? Gdyby wyśledziły miejsce pobytu wampira, już by tu były, prawda? W taki sposób przynajmniej usiłowałam przekonać samą siebie. Zastanowiłam się, czy nie powinnam zadzwonić do jakiegoś silnego mężczyzny, na przykład do Terry'ego Bellefleura, z prośbą, żeby posiedział w moim domu (pod pretekstem, że czekam na telefoniczne nowiny o Jasonie), lecz oceniłam, że egoizmem jest narażanie kogoś na niebezpieczeństwo, z jakim wiązała się obrona Erica. Obdzwoniłam wszystkie szpitale w okolicy, chociaż wiedziałam, że to zadanie powinien wykonać za mnie szeryf. W szpitalach znano nazwiska wszystkich nowo przyjętych i nie było wśród nich Jasona. Skontaktowałam się również z drogówką i wypytałam o wypadki samochodowe z zeszłej nocy. Okazało się, że do żadnego nie doszło. Na koniec zatelefonowałam do kilku kobiet, z którymi Jason kiedyś się spotykał, i otrzymałam wiele przeczących odpowiedzi, w tym kilka nieprzyzwoitych. Uznałam, że zrobiłam wszystko co mogłam i byłam gotowa podjechać do domu Jasona. Byłam z siebie dumna, gdy pędziłam na północ Hummingbird Road, a potem skręciłam w lewo, na autostradę. Skierowałam się na zachód, w stronę domu, w którym spędziłam moje pierwsze siedem lat, minęłam po prawej stronie bar „U Merlotte'a", a później główny zjazd do Bon Temps. Skręciłam w lewo i moim oczom ukazał się nasz stary dom, przed którym rzeczywiście stał pikap Jasona. Kilka metrów od auta brata stał drugi pojazd, również lśniący pikap. Gdy wysiadłam z samochodu, dostrzegłam czarnoskórego mężczyznę, który badał teren wokół auta mojego brata. Z zaskoczeniem odkryłam, że ten drugi pikap należy do Alcee Becka, jedynego afroamerykańskiego detektywa w gminie. Obecność Alcee jednocześnie uspokoiła mnie i zaniepokoiła. - Panno Stackhouse - zagaił poważnym tonem. Nosił kurtkę, spodnie i ciężkie podniszczone buty. Nie pasowały do reszty stroju i mogłabym się założyć, że woził je w pikapie z myślą o takich sytuacjach ja ta - czyli kiedy był zmuszony chodzić po niezbyt suchym terenie. Zawsze też bez trudu czytałam Alcee (którego imię wymawia się „alseeej") w myślach, wystarczyło, że odblokowałam umysł na ich napływ. Dowiedziałam się więc szybko, że Alcee Becka nie ucieszył mój widok, gdyż mnie nie lubi. Nie sądził również, by coś złego przydarzyło się Jasonowi. Mój brat nic go nie obchodził, chociaż mnie detektyw się obawiał. Uważał, że jestem odrażająca, i starał się mnie unikać.

Szczerze mówiąc, też nie paliłam się do kontaktów z Alcee Beckiem. Wiedziałam bowiem o nim więcej, niż chciałam, a te informacje nie były przyjemne. Bywał okrutny wobec niechętnych do współpracy aresztantów, chociaż szczerze uwielbiał swoją żonę i córkę. Nabijał sobie kabzę, jeśli tylko miał okazję, przy czym starał się o takie okazje naprawdę często. Ograniczał swoje praktyki do społeczności afroamerykańskiej, wychodził bowiem z założenia, że inni czarnoskórzy nigdy nie doniosą na niego działającym w organach ścigania białym, i do tej pory jego teoria, niestety, się sprawdzała. Rozumiecie teraz, dlaczego nie chcę wiedzieć rzeczy, które „słyszę"? Taka informacja jest gorsza niż wiedza, że zdaniem Arlene mąż Charlsie nie jest dla niej dobry albo że Hoyt Fortenberry stuknął w czyjś samochód na parkingu i nie przyznał się właścicielowi. Zanim spytacie, co robię z takimi informacjami, sama Wam powiem. Nic z nimi nie robię. Odkryłam już nieraz, że moje interwencje prawie nigdy nie przynoszą pożądanych efektów. W ich wyniku nikt nie jest szczęśliwszy, a ponieważ wszyscy przypominają sobie wtedy o moim dziwactwie, przez miesiąc panuje powszechny niepokój. Mam więcej sekretów niż Fort Knox pieniędzy. I są u mnie równie bezpieczne. Przyznam, że większość tajemnic, które poznałam, nie ma szczególnego znaczenia dla ogólnej sytuacji, jednakże brutalność Alcee to sprawa innego rodzaju, szczególnie że może kiedyś doprowadzić do tragedii. Niestety, do tej pory nie wymyśliłam sposobu ukrócenia tego procederu. Detektyw jest bardzo przebiegły, panuje nad sobą, żeby nie posunąć się za daleko, i świetnie potrafi maskować swoje działania przed przełożonymi. Poza tym, nie miałam pewności, czy Bud Dearborn nie wie przypadkiem o wszystkim. - Detektywie Beck - odrzekłam. - Szuka pan Jasona? - Szeryf prosił, żebym podjechał i sprawdził, czy można znaleźć jakieś podstawy do wszczęcia śledztwa. - I znalazł pan coś? - Nie, proszę pani, zupełnie nic. - Szef Jasona mówił, że drzwiczki od pikapu Jasona były otwarte. - Tak, zamknąłem je, żeby nie wyładował się akumulator. Starałem się oczywiście niczego nie dotykać. Ale jestem pewien, że pani brat wróci niedługo i zdenerwuje się, słysząc, że bez powodu mieszaliśmy się w jego sprawy. - Mam klucze od jego domu i zamierzam poprosić pana, by wszedł pan tam ze mną. - Podejrzewa pani, że bratu stało się coś w domu? Alcee Beck zadawał tak starannie pytania i domagał się tak dokładnych odpowiedzi, że zadałam sobie pytanie, czy nie ma przypadkiem w kieszeni włączonego dyktafonu. - To możliwe - odparłam. - Zazwyczaj przecież punktualnie zjawia się w pracy. Z tego co pamiętam, nigdy nie opuścił ani dnia. A ja zawsze wiem, gdzie przebywa. Zawsze mnie powiadamia. - Powiedziałby pani, gdyby wyjechał gdzieś z kobietą? Większość braci nie zwierza się z takich wyskoków, panno Stackhouse. - Powiedziałby albo mnie, albo Sumowi. Alcee Beck usilnie próbował zachować sceptyczną minę na ciemnej twarzy, nie udawało mu się to jednak już zbyt dobrze. Frontowe drzwi domu były zamknięte. Wybrałam właściwy klucz, otworzyłam i weszliśmy do środka. Wewnątrz wcale nie miałam wrażenia, że wracam do domu, co odczuwałam jako dziecko. U babci mieszkałam znacznie dłużej niż w małym domku rodziców. Jason wprowadził się do niego natychmiast po ukończeniu dwudziestu lat i chociaż odwiedzałam go tutaj czasem, prawdopodobnie w ciągu ostatnich ośmiu lat nie spędziłam w tych pokojach nawet dwudziestu

czterech godzin. Rozejrzałam się i uświadomiłam sobie, że mój brat przez ten cały czas właściwie nic w domu nie zmienił. Dom był parterowy, niewielki i składał się ze stosunkowo małych pomieszczeń, lecz naturalnie został zbudowany dużo później niż dom babci, czyli mój, i został wyposażony w znacznie nowocześniejszy system grzewczy i klimatyzację. Mój ojciec większość prac wykonał sam, a był naprawdę dobrym budowniczym. W niedużym salonie wciąż stały klonowe meble, które moja matka wybrała w dyskoncie z wyposażeniem wnętrz, a tapicerka (kremowa w zielone i niebieskie kwiaty, jakich nie spotyka się w naturze) nadal, niestety, błyszczała. Minęło dobre kilka lat, zanim zrozumiałam, że moja matka, chociaż w pewnych sprawach była całkiem inteligentna i pomysłowa, nie grzeszyła gustem. Jason najwyraźniej nigdy nie doszedł do podobnych wniosków. Wymienił jedynie firanki, gdy stare wystrzępiły się i spłowiały, kupił też nowy chodnik, który położył na najbardziej wytartym miejscu dużego, starego, niebieskiego dywanu. Sprzęty były nowe, mój brat zmodernizował również łazienkę. Ogólnie jednak rzecz ujmując, gdyby moi rodzice weszli dziś do swego domu, poczuliby się w nim zupełnie swojsko i wygodnie. Przeżyłam mały wstrząs, uprzytomniwszy sobie, że nie żyją już od niemal dwudziestu lat! Podczas gdy ja stałam niedaleko drzwi wejściowych i modliłam się, by nigdzie nie było plam krwi, Alcee Beck grasował po pokojach, co oczywiście wydawało się uzasadnione. Po chwili wahania postanowiłam pójść za nim. Niewiele tu było do oglądania; jak wspomniałam, dom jest mały. Trzy sypialnie (dwie z nich naprawdę maleńkie), salon, kuchnia, jedna łazienka, spory pokój dzienny i nieduża jadalnia. Tysiące podobnych budynków mieszkalnych znajduje się bez wątpienia w każdym mieście Stanów Zjednoczonych. W domu było czysto i panował porządek. Jason zresztą nigdy nie mieszkał jak w chlewie, chociaż czasami zachowywał się jak knur. Nawet ogromne łóżko, które prawie całkowicie wypełniało największą sypialnię, było jako tako posłane, chociaż zauważyłam, że pościel jest z czarnego, lśniącego materiału, który zapewne miał wyglądać jak jedwab, lecz byłam pewna, że stanowi sztuczną mieszankę. Mnie bez wątpienia taka kołdra stale zsuwałaby się z łóżka, dlatego wolę staroświecki perkal. - Żadnych śladów walki - ocenił detektyw. - Skoro tu jestem, wezmę jedną rzecz - oznajmiłam i poszłam do szafki z bronią mojego ojca. Szafka była zamknięta, więc ponownie wyjęłam kółko z kluczami. Tak, miałam klucz także od niej i przypomniałam sobie skąd - Jason namówił mnie pod pretekstem, że może będzie kiedyś polował i potrzebował innej broni. Jak gdybym zamierzała rzucić wszystko i zawieźć mu kolejną strzelbę! Hmm... Może i bym mu zawiozła, gdybym akurat nie pracowała ani nie była zajęta. Wszystkie strzelby Jasona i mojego ojca znajdowały się na swoich miejscach w gablocie - wraz z całą wymaganą amunicją. - Niczego nie brakuje? - Detektyw kręcił się niecierpliwie w progu jadalni. - Nie. Zamierzam tylko wziąć jedną do domu. - Spodziewa się pani w domu jakichś kłopotów? Beck po raz pierwszy wyglądał na zainteresowanego. - Skoro Jason zniknął, kto wie, co może to oznaczać? odparowałam w nadziei, że detektyw zadowoli się tak dwuznaczną odpowiedzią. Beck i tak miał bardzo kiepskie zdanie na temat mojej inteligencji, mimo że rzeczywiście się mnie obawiał. Ale Jason obiecał, że przywiezie mi broń, i wiedziałam, że będę się czuła bezpieczniej, jeśli ją wezmę. Wyjęłam zatem strzelbę „Benelli" z szafki i poszukałam do niej naboi. Jason niezmordowanie uczył mnie ładować i strzelać z tej strzelby, która stanowiła jego dumę i radość. Znalazłam dwa pudełka z nabojami. - Które? - spytałam detektywa Becka.

- No, no, no, benelli! - Przez chwilę zachwycał się bronią. - Dwunastostrzałowa, co? Jeśli chodzi o mnie, wybrałbym te cięższe, typu Turkey - doradził. - Te typu Target mają gorszą zdolność rażenia celu. Włożyłam do kieszeni wskazane pudełko. Zaniosłam strzelbę do samochodu. Beck deptał mi po piętach. - Musi ją pani zamknąć w bagażniku, a naboje trzymać w schowku - poinformował mnie. Zrobiłam dokładnie tak, jak mi polecił, po czym odwróciłam się do niego. Wiedziałam, że ucieszy się, gdy zejdę mu z oczu, miałam też świadomość, że nie będzie się szczególnie przykładał do odnalezienia Jasona. - Sprawdził pan na tyłach? - spytałam. - Dotarłem tutaj ledwie minutę przed panią. Wskazał ruchem głowy staw za domem i okrążyliśmy budynek. Jakieś dwa lata temu mój brat z pomocą Hoyta Fortenberry'ego zrobił wielki taras za tylnymi drzwiami domu. Postawił na nim trochę wygodnych mebli ogrodowych, które kupił na posezonowej wyprzedaży w Wal - Marcie. Na stoliku z kutej stali postawił nawet popielniczkę, której używali przyjaciele wychodzący na dwór zapalić. Ktoś z niej korzystał. Przypomniałam sobie, że Hoyt przecież pali. Na pierwszy rzut oka nie zauważyłam na tarasie niczego interesującego. Z tarasu do stawu schodziło się po pochyłości. W czasie kiedy Alcee Beck sprawdzał tylne drzwi, zapatrzyłam się na pomost, który dawno temu zbudował mój ojciec, i wydało mi się, że dostrzegam na drewnie jakieś plamy. Na ten widok poczułam przerażenie i chyba krzyknęłam. Alcee podszedł do mnie. - Niech pan zerknie na pomost - powiedziałam. Zareagował natychmiast, niczym pies, który poczuł trop. Absolutnie oficjalnym tonem polecił mi: „Proszę się stąd nie ruszać", a następnie ruszył powoli w dół, patrząc uważnie pod nogi, nim zrobił kolejny krok. Miałam wrażenie, że minęła godzina, zanim wreszcie dotarł do pomostu. Kucnął na wyblakłych od słońca deskach i starannie się przyglądał. Skupił się na jakimś miejscu trochę na prawo od plam, oceniając coś, czego nie byłam w stanie dojrzeć. Nie udało mi się też wyczytać z jego myśli, na co patrzy. Odkryłam jednak, że zastanawia się, jakiego typu trapery nosi mój brat. To pytanie dotarło do mnie bardzo wyraźnie. - Marki Caterpillar! - zawołałam. Ogarnął mnie tak wielki strach, że aż się zachwiałam. Jason był przecież moją jedyną rodziną! Zdałam sobie sprawę, że popełniłam błąd, który nie przytrafiał mi się od lat: odpowiedziałam na pytanie, zanim ktoś zadał je głośno. Zakryłam dłonią usta i zobaczyłam błysk białek szeroko otwartych oczu detektywa Becka. Miał ochotę uciec przede mną jak najdalej. Z drugiej strony uważał, że Jason być może leży martwy na dnie stawu. Rozważał, czy mój brat przypadkiem nie upadł, nie uderzył głową o pomost i nie wpadł do wody. Zobaczył też jednak jakiś zagadkowy ślad... - Kiedy możecie przeszukać staw?! - zawołałam. Odwrócił się i spojrzał na mnie z prawdziwym przerażeniem. Nikt nie patrzył tak na mnie od lat. Wystraszyłam go, ale nie chciałam, by lęk miał wpływ na jego poczynania. - Na tarasie jest krew - zauważyłam, próbując jakoś naprawić sytuację między nami. Przez te wszystkie lata stałam się mistrzynią wymyślania sensownych usprawiedliwień. -

Boję się, że Jason poślizgnął się i wpadł do stawu. Wydało mi się, że moje wytłumaczenie chyba uspokoiło Becka. Odwrócił wzrok i ponownie przyjrzał się wodzie. Mój ojciec wybrał to miejsce na dom właśnie ze względu na staw. Już gdy byłam mała, powiedział mi, że staw jest bardzo głęboki, a zasila go maleńki strumień. Teren wokół wody był w dwóch trzecich pokryty skoszoną trawą i przekształcony w ogródek, natomiast najdalsza krawędź pozostała gęsto zadrzewiona, toteż Jason lubił siadywać na tarasie późnym wieczorem z lornetką i oglądać przychodzące do wodopoju zwierzęta. W stawie żyły ryby, Jason dbał o to... Na tę myśl serce mi zamarło. Detektyw wspiął się w końcu na wzniesienie i dołączył do mnie na tarasie. - Muszę podzwonić i ustalić, kto potrafi nurkować powiedział. - Znalezienie takiego funkcjonariusza może zająć trochę czasu. No i komendant musi wyrazić zgodę. Takie poszukiwania są oczywiście kosztowne i pieniędzy na nie może nie być w budżecie gminy. Zrobiłam głęboki wdech. - Mówi pan o godzinach czy dniach? - To może być dzień czy dwa - odparł. - Nie ma mowy, żeby nurkował tutaj ktoś niewyszkolony. Jest zbyt zimno, a Jason sam mi mówił, że staw jest głęboki. - W porządku - powiedziałam, usiłując zapanować nad zniecierpliwieniem i gniewem. Najgorszy jednak był niepokój. - Ubiegłej nocy w mieście była Carla Rodriguez - rzucił Alcee Beck, a ja dopiero po długiej chwili uprzytomniłam sobie znaczenie tej informacji. Carla Rodriguez, drobna, ciemnowłosa, energiczna istotka należała do nielicznych kobiet, dla których Jason naprawdę stracił głowę. Przemknęło mi przez myśl, że niewysoka zmiennokształtna, którą Jason przyprowadził na przyjęcie noworoczne do „Merlotte'a" nieco z wyglądu przypominała Carlę, a sama Carla wyprowadziła się do Houston trzy lata temu, ku mojej wielkiej uldze, zmęczyły mnie już bowiem wieczne kłótnie i wybuchy, które znaczyły jej związek z moim bratem - ich romans przerywały długie, głośne, publiczne awantury, gwałtownie kończone przez którąś ze stron rozmowy telefoniczne i wyjścia zwieńczone trzaskaniem drzwiami. - Po co? I u kogo się zatrzymała? - U kuzynki w Shreveport - powiedział Beck. - Wiesz, tej Dovie. W czasie gdy Carla mieszkała w Bon Temps, Dovie Rodriguez często ją tutaj odwiedzała. Dovie była osóbką bardziej nowoczesną, jak przystało na mieszkankę większego miasta, i nie czuła się zbyt dobrze wśród naszych „kmiotków". Wszystkie, naturalnie, jej zazdrościłyśmy. Pomyślałam, że będę musiała spotkać się z pannami Rodriguez. Czyli postanowione - teraz czekała mnie wyprawa do Shreveport. ROZDZIAŁ CZWARTY Po tej rozmowie detektyw Alcee Beck pospiesznie przegonił mnie z miejsca zdarzenia, mówiąc, że zamierza wezwać ekipę techników i że skontaktuje się ze mną później. Wyczytałam mu w myślach, że zobaczył coś, czego nie chciał

mi pokazać, a nazwisko Carli rzucił jakby na przynętę. Przyszło mi do głowy, że skoro zaczyna podejrzewać przestępstwo, może zechce odebrać mi strzelbę, lecz nie powiedział nic na ten temat, a ja mu nie przypomniałam. Wszystkie te nowiny bardziej mną wstrząsnęły, niż chciałam się do tego przyznać, nawet przed sobą. Wcześniej byłam przekonana, że chociaż nie mogę znaleźć brata, Jason jest cały i zdrów - tyle że nie wiadomo gdzie. Po prostu gdzieś się zapodział czy zawieruszył, cha, cha, cha. Wmawiałam sobie, że jeśli ma kłopoty, to na pewno niezbyt poważne. Obecnie sytuacja wyglądała zdecydowanie groźniej. Ponieważ zawsze uważałam, że nie mogę sobie pozwolić na nabycie telefonu komórkowego, nigdy go nie kupiłam, teraz więc pojechałam z powrotem do domu. Zastanawiałam się, do kogo powinnam zadzwonić, i równie szybko jak zawsze znalazłam odpowiedź - do nikogo. Nie miałam zresztą żadnych konkretnych nowin. Poczułam się wprawdzie samotna jak nigdy w życiu, ale przecież nie chciałam zadręczać przyjaciół swoimi problemami. Łzy zakręciły mi się w oczach. Zapragnęłam, by wróciła babcia. Zjechałam na pobocze i uderzyłam się otwartą dłonią w policzek, całkiem mocno. No i obrzuciłam siebie wyzwiskami. Shreveport! Tak, pojadę do Shreveport, a tam porozmawiam z Dovie i Carlą Rodriguez. W trakcie pobytu w mieście spróbuję się także dowiedzieć, czy Chow i Pam wiedzą coś o Jasonie - wprawdzie miną godziny, zanim oboje wstaną, ale poczekam w pustym klubie, zakładając, że ktoś wpuści mnie do środka. Cóż, po prostu nie mogłam zostać w domu i czekać. A tak chociaż poczytam w myślach pracownikom lokalu i sprawdzę, czy wiedzą, co się stało. Jeśli pojadę do Shreveport, z jednej strony znajdę się z dala od spraw, które rozgrywają się tutaj, z drugiej jednak będę działać, zamiast biernie siedzieć. Podczas gdy próbowałam zdecydować, czy powinnam rozważyć jeszcze jakieś tropy, zdarzyła się kolejna dziwna rzecz. Zdarzenie było jeszcze bardziej zastanawiające niż wcześniejsze, do których dziś doszło. Parkowałam właśnie pośrodku pustki, na poboczu gminnej drogi, gdy nagle połyskujący czarny nowiutki camaro podjechał i zatrzymał się za moim autem. Od strony pasażera wysiadła piękna kobieta mierząca dobrze powyżej metra osiemdziesiąt. Pamiętałam ją oczywiście z przyjęcia sylwestrowego w barze „U Merlotte'a". Za kierownicą camaro siedziała moja przyjaciółka Tara Thornton. O, rany, pomyślałam, osłupiała patrząc we wsteczne lusterko, naprawdę przedziwny przypadek. Nie widziałam Tary od kilku tygodni, czyli od wieczoru, kiedy równie przypadkowo spotkałyśmy się w wampirzym klubie w Jackson, w stanie Missisipi. Tara przyszła tam z wampirem nazwiskiem Franklin Mott. Był bardzo przystojnym starszym mężczyzną, wytwornym, wyrafinowanym i niebezpiecznym. Tara, moja przyjaciółka z liceum, zawsze wygląda wspaniale. Ma czarne włosy, ciemne oczy i gładką, oliwkową karnację. Ma też głowę do interesów, której z powodzeniem używa, prowadząc „Ciuszki Tary", sklep z ekskluzywną damską odzieżą zajmujący pomieszczenia, które wynajmuje w centrum handlowym od jego właściciela, czyli Billa. (No cóż, dodam, że sklep jest ekskluzywny jak na warunki Bon Temps). Tara została moją przyjaciółką wiele lat temu, jej przeszłość jest bowiem jeszcze smutniejsza niż moja. Jednakże ta wysoka kobieta nawet Tarę przyćmiewała urodą. Tak jak moja przyjaciółka, była ciemną brunetką, lecz w jej włosach połyskiwały zaskakujące rudawe pasemka. Ciemne oczy w kształcie migdałów wydawały się wielkie, niemal nienaturalnie ogromne, a skórę miała białą jak mleko, a do

tego długie niczym łania nogi i spory biust. Włożyła dziś ogniście czerwoną suknię, długą aż do stóp. Do sukni pasował odcień jej szminki. - Sookie! - zawołała Tara. - Co się stało?! Podeszła powoli do mojego samochodu, patrząc uważnie pod nogi, ponieważ nosiła botki ze lśniącej brązowej skóry, których najwyraźniej nie chciała zniszczyć. Botki były na tak wysokim obcasie, że nie wytrzymałabym w nich nawet pięciu minut. Spędzam zbyt dużo czasu, stojąc i chodząc, żebym mogła wybierać obuwie, które dobrze się prezentuje, lecz nie jest wygodne. Tara wyglądała atrakcyjnie w szarozielonym swetrze i ciemnoszarych spodniach. - Malowałam się właśnie, gdy usłyszałam w radiu, że coś się dzieje w domu Jasona - ciągnęła. Wślizgnęła się na przednie siedzenie obok mnie, pochyliła się i uściskała mnie. Kiedy dotarłam do jego domu, zobaczyłam, że odjeżdżasz. O co chodzi? Kobieta w czerwieni stała tyłem do auta, taktownie patrząc na las. Uwielbiałam mojego ojca i wierzyłam, że matka, cokolwiek robi, robi to z miłości do mnie (ona również w to wierzyła). Rodzice Tary byli jednak zupełnie inni - alkoholicy i okrutni zwyrodnialcy. Starsze siostry Tary i jej bracia wyprowadzili się z domu. Najmłodsza, Tara, pozostała i na niej skupiła się cała nienawiść rodziców. A teraz, gdy miałam kłopoty, zjawiła się przy mnie, gotowa pomóc. - Widzisz... Jason zaginał - odparłam dość spokojnym głosem, po chwili jednak nie wytrzymałam i zaczęłam szlochać. Odwróciłam głowę i zapatrzyłam się w okno. Czułam zażenowanie, że w towarzystwie obcej osoby nie potrafię powstrzymać łez. Tara udała, że nie widzi mojej słabości, i natychmiast zaczęła mi zadawać sensowne pytania: „Czy Jason zadzwonił do pracy? Czy kontaktował się ze mną ubiegłej nocy? Z kim się ostatnio spotykał?". Wtedy przypomniałam sobie o zmiennokształtnej, którą przyprowadził na przyjęcie noworoczne. Pomyślałam, że mogę nawet wspomnieć o „inności" tej dziewczyny, ponieważ spotkałam Tarę tamtej nocy w Klubie Martwych. Jej wysoki towarzysz był wszak istotą nadnaturalną. Moja przyjaciółka na pewno wiele wiedziała o sekretnym świecie. Cóż, nie, okazało się, że nic nie wiedziała. Gdy wyszła z klubu, prawdopodobnie wampiry wykasowały jej wspomnienia. Takie przynajmniej sprawiała wrażenie. - Co takiego? - spytała mnie prawie przesadnie zmieszana. - Wilkołaki? W tamtym nocnym lokalu? Hmm... Pamiętam, że cię tam spotkałam. Kochanie, nie wypiłaś przypadkiem o kilka drinków za dużo? Może urwał ci się film albo coś... Ponieważ piję alkohol naprawdę bardzo rzadko i w ilościach niemal śladowych, pytanie Tary w pierwszej chwili mnie rozzłościło, pomyślałam jednak, że być może takie właśnie neutralne wyjaśnienie narzucił Tarze Franklin Mott. Poczułam ogromne rozczarowanie, że nie mogę jej się zwierzyć, i zamknęłam oczy, nie chcąc widzieć jej obojętnego spojrzenia. Łzy spłynęły mi po policzkach. Trzeba było po prostu poddać się słabości, mimo to nie potrafiłam. - Nie, wcale nie - odparowałam opryskliwie. - O mój Boże, czyżby twój partner wsypał ci coś do drinka? - Tara ścisnęła moją rękę z autentycznym przerażeniem. - Może... rohypnol? Ale przecież ten Alcide wyglądał na takiego miłego faceta!

- Och, nieważne - powiedziałam pospiesznie, siląc się na łagodniejszy ton. - Tamta sprawa naprawdę nie ma nic wspólnego z Jasonem. Moja przyjaciółka wciąż jednak miała zatroskaną minę. Ponownie ścisnęła moją rękę. Nagle uświadomiłam sobie, że w ogóle jej nie wierzę. Przecież wiedziała, że wampiry potrafią wymazywać wspomnienia, więc zapewne udawała tylko, że Franklin Mott wyczyścił jej pamięć. Uznałam, że dobrze zapamiętała wszystko, co zdarzyło się w Klubie Martwych, dla własnego dobra woli jednak robić wrażenie zdumionej. Jeśli musiała tak postępować, aby nie narażać się na niebezpieczeństwo, okej, niech mnie zwodzi. Zrobiłam głęboki wdech. - Ciągle spotykasz się z Franklinem? - spytałam, zmieniając temat. - Podarował mi ten samochód. Byłam trochę zaszokowana i bardziej niż trochę skonsternowana, miałam jednak nadzieję, że nie widać tego po mnie.

- Jest wspaniały - przyznałam. - Słuchaj... Nie znasz żadnych czarownic, prawda? - rzuciłam, próbując kolejnego wątku, zanim Tara zinterpretuje moje wątpliwości. Byłam pewna, że wyśmieje moje pytanie, które wydało mi się w tym momencie po prostu wygodne. Za żadne skarby świata nie chciałam zranić mojej przyjaciółki pochopną oceną. Kontakt z jakąś czarownicą bardzo by mi w obecnej sytuacji pomógł. Nie wątpiłam, że to one uprowadziły Jasona (powtarzałam sobie bowiem, że było to porwanie, a nie morderstwo) i wiązałam ten ich czyn z klątwą rzuconą na Erica. W przeciwnym razie mielibyśmy do czynienia ze zbyt dużym zbiegiem okoliczności. Z drugiej strony, nie zapominałam, ile dziwnych zbiegów okoliczności przeżyłam w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Być może tą sytuacją również rządził przypadek. - Jasne, że znam - zapewniła mnie Tara, promieniejąc z dumy. - Akurat w tej sprawie mogę ci pomóc. Może być wiccanka? Ogarnęło mnie tak wiele rożnych uczuć, że sama nie wiem, jaka mina pojawiła się na mojej twarzy. Szok, strach, zgryzota i żal - wszystkie te emocje szalały we mnie. Gdy trochę się uspokoiłam, udało mi się skupić na najważniejszym. - Jesteś czarownicą? - spytałam słabym głosem. - O, Jezu, nie, nie ja! Ja jestem katoliczką. Ale znam kilkoro wiccanek. Niektóre z nich są czarownicami. - Och, naprawdę? - Wydaje mi się, że nigdy wcześniej nie słyszałam określenia „wiccanka", chociaż... być może spotkałam je w jakiejś powieści kryminalnej lub romansie. Przepraszam, ale nie wiem, co to znaczy - bąknęłam z pokorą. - Holly wyjaśni ci lepiej niż ja - odrzekła Tara. - Holly? Ta Holly, która ze mną pracuje? - No pewnie, że tak. Możesz też pójść do Danielle, ale nie wiem, czy równie chętnie o tym z tobą porozmawia. Holly i Danielle są w tym samym kowenie. Byłam w coraz większym szoku. - Kowenie - powtórzyłam. - Wiesz, grupa pogan, którzy czczą razem swoje bóstwa. - Czyli że nie muszą być czarownicami? - Sądzę, że nie... Ale nie są, no wiesz, chrześcijanami. Przecież Wicca jest religią. - No dobrze - mruknęłam. - Dobrze... Myślisz, że Holly zechce ze mną o tym porozmawiać? - Nie widzę powodu, dla którego miałaby ci odmówić. Tara wróciła do auta po komórkę, zadzwoniła do Holly i podczas rozmowy przechadzała się pomiędzy naszymi pojazdami. Ponieważ zostałam na chwilę sama, otrząsnęłam się z szoku i, że tak powiem, ponownie stałam się sobą. Chciałam być uprzejma, więc wysiadłam z samochodu i odezwałam się do kobiety w czerwieni, która wykazała do tej pory tak wiele cierpliwości. - Przykro mi, że spotykamy się w taki zły dzień zagaiłam. - Jestem Sookie Stackhouse. - A ja Claudine - odparła z pięknym uśmiechem. Zęby miała białe niczym hollywoodzkie aktorki. Jej skóra wyglądała jakoś

niesamowicie - wydawała się bardzo cienka i połyskiwała, przywodząc mi na myśl skórkę śliwki. Odniosłam wrażenie, że gdyby ją przekłuć, wypłynąłby słodki sok. - Jestem tutaj z powodu wszystkich tych działań. - Ach tak? - spytałam. Czułam się jak ogłuszona i nic nie rozumiałam. - Pewnie. Macie tu w Bon Temps wampiry, wilkołaki i wiele innych stworzeń nadnaturalnych... Że nie wspomnę o licznych ważnych i potężnych rozdrożach. Przyciągnęły mnie liczne ewentualności. - Aha - mruknęłam niepewnie. - Czyli że... planujesz tylko obserwować... ewentualności? Czy coś więcej? - Och, nie. Sama obserwacja to nie mój styl. - Roześmiała się. - Nie masz pojęcia, o czym mówię, co? - Holly jest u siebie - przerwała nam Tara, zamykając klapkę telefonu, po czym uśmiechnęła się, ponieważ w towarzystwie Claudine trudno było zachować ponurą minę. Zdałam sobie sprawę, że ja również szczerzę się od ucha do ucha i nie był to typowy dla mnie spięty uśmieszek, lecz objaw prawdziwej radości. - Mówi, że masz przyjechać. - Jedziecie ze mną? Nie wiedziałam, co myśleć o towarzyszce Tary. - Wybacz, ale Claudine pomaga mi dzisiaj w sklepie odparła Tara. - Mamy noworoczną wyprzedaż starych zapasów, a wtedy zwykle przychodzą tłumy i sporo kupują. Odłożyć coś dla ciebie? Mam kilka naprawdę pięknych wyjściowych sukienek. Zdaje mi się, że zniszczyłaś tę, którą miałaś w Jackson? Tak, ponieważ pewien fanatyk wbił mi kołek w bok, więc i sukienka się podarła. - Poplamiła się - ucięłam zwięźle. - Naprawdę miło z twojej strony, że mi to proponujesz... obawiam się jednak, że nie będę miała głowy do mierzenia ciuszków. Z powodu Jasona i tak dalej... mam tyle rzeczy do przemyślenia. Jest też drobna kwestia finansowa, dodałam w myślach. - Jasne - powiedziała Tara. Uściskała mnie jeszcze raz. Zadzwoń do mnie, jeśli będziesz mnie potrzebowała, Sookie. Zabawne, że nie pamiętam dobrze tamtego wieczoru w Jackson. Może ja także zbyt dużo wypiłam. Tańczyłyśmy? - Och, tak, namówiłaś mnie do pokazania naszego tańca, który prezentowałyśmy w szkolnym konkursie młodych talentów. - Oj, na pewno nie! Z niepewnym półuśmieszkiem błagała mnie, żebym zaprzeczyła. - Obawiam się, że tak właśnie było. Cholernie dobrze wiedziałam, że Tara to pamięta. - Szkoda, że mnie tam nie było - wtrąciła Claudine. Uwielbiam tańczyć. - Wierz mi, że naprawdę pragnęłabym uniknąć tamtej nocy w Klubie Martwych - zapewniłam ją. - No cóż, skoro wykonałam ten taniec publicznie, przypomnij mi, żebym już nigdy w życiu nie pojechała do Jackson - mruknęła

Tara. - Chyba żadna z nas nie powinna już nigdy pojechać do Jackson. Ja mocno rozzłościłam kilka wampirów w Jackson, a niektóre wilkołaki rozwścieczyłam jeszcze bardziej. Co prawda, zostało ich wiele, ale jednak. Tara wahała się dobrą minutę, wyraźnie zastanawiając się, jak mi coś powiedzieć. - Ponieważ Bill jest właścicielem budynku, w którym mieści się mój sklepik - zaczęła ostrożnie - mam numer telefonu, pod którym mogę się z nim skontaktować podczas jego pobytu za granicą. Więc gdybyś musiała powiadomić go o czymś... - Dzięki - przerwałam jej, niezdecydowana, czy rzeczywiście odczuwam wdzięczność. - Powiedział, że zostawia swój numer na bloczku przy telefonie w swoim domu - bąknęłam. Było coś nieodwracalnego w fakcie, że Bill przebywa poza krajem i jest dla mnie nieosiągalny. Ani razu jeszcze nie pomyślałam, żeby spróbować się z nim skontaktować i opowiedzieć o swoim kłopotliwym położeniu. Ilekroć zastanawiałam się, do kogo zadzwonić, w ogóle nie brałam go pod uwagę. - Mówię to tylko, ponieważ wydał mi się dość... no wiesz... przygnębiony. - Tara spuściła wzrok i zapatrzyła się na swoje buty. - Melancholijny - dodała takim tonem, jak gdyby sprawiło jej przyjemność użycie słowa, które nieczęsto wypowiadała. W tym momencie Claudine uśmiechnęła się na potwierdzenie. Co za dziwna kobieta! Jej ogromne oczy błyszczały radośnie, gdy poklepała mnie po ramieniu. Z trudem przełknęłam ślinę. - No cóż, nigdy nie był błaznem - mruknęłam. Naprawdę za nim tęsknię, ale... - Stanowczo potrząsnęłam głową. - Ale to było dla mnie zbyt trudne. Po prostu za bardzo mnie... zranił. Dziękuję ci za informację, że mogę do niego zadzwonić, jeśli będę potrzebowała. I naprawdę doceniam, że powiedziałaś mi o Holly. Tara zarumieniła się w reakcji na ten zasłużony komplement za dobry uczynek, po czym wróciła do nowiutkiego camaro. Claudine, kiedy usadowiła się na miejscu pasażera, pomachała mi na pożegnanie, a później odjechały. Siedziałam przez moment w aucie, próbując sobie przypomnieć, gdzie mieszka Holly Cleary. Wydawało mi się, że kiedyś skarżyła mi się na rozmiar łazienki w apartamencie, co oznaczało, że prawdopodobnie mieszka w Kingnsher Arms. Szybko dotarłam do budynku w kształcie litery „U", który znajdował się na południowym krańcu Bon Temps, i sprawdziłam skrzynki na listy, chcąc ustalić numer apartamentu Holly. Mieszkała na parterze, pod czwórką. Holly ma pięcioletniego synka, Cody'ego. Ona i jej najlepsza przyjaciółka, Danielle Gray, wyszły za mąż tuż po liceum i obie rozwiodły się w ciągu pięciu lat. Matka Danielle bardzo pomagała córce, Holly jednak nie miała takiego szczęścia - jej dawno rozwiedzeni rodzice wyprowadzili się wcześniej z miasta, babcia natomiast umarła na alzheimera w państwowej klinice gminy Renard. Przez kilka miesięcy Holly spotykała się z detektywem Andym Bellefleurem, lecz ich związek się rozpadł. Po Bon Temps krążyła plotka, że stara Caroline Bellefleur, babcia Andy'ego, uznała, że Holly nie jest „wystarczająco dobra" dla jej syna. Nie miałam na ten temat opinii. Ani Holly, ani Andy nie znajdowali się na mojej krótkiej liście ulubionych osób, chociaż zdecydowanie chłodniejsze uczucia żywiłam do Andy'ego. Gdy Holly otworzyła drzwi, uprzytomniłam sobie nagle, jak bardzo zmieniła się przez ostatnie kilka tygodni. Przez wiele lat farbowała włosy na intensywny żółty odcień, a teraz były matowo czarne, skrócone i postawione na żel. W każdym uchu nosiła po cztery kolczyki. Zauważyłam też, że schudła, jej biodra sterczały, wypychając cienki materiałów starych dżinsów. - Hej, Sookie - zagaiła dość uprzejmie. - Tara pytała mnie, czy porozmawiam z tobą, ale nie byłam pewna, czy się zjawisz. Przykro mi z powodu Jasona. Wejdź. Lokum rzeczywiście było małe i mimo że ściany niedawno odmalowano, wszędzie dostrzegałam ślady wieloletniego, intensywnego użytkowania. Mieszkanie

składało się z salonu, jadalni i niszy kuchennej, przy czym kuchnię oddzielał od reszty pomieszczenia kontuar. W narożniku pokoju stał kosz z zabawkami, a na starej zniszczonej ławie leżała szmatka i stało mleczko do drewna. Holly właśnie sprzątała. - Przepraszam, że ci przeszkadzam - powiedziałam. - Nic nie szkodzi. Coli? Soku? - Nie, dzięki. Gdzie Cody? - U swojego ojca - odparła, patrząc w dół, na swoje ręce. Zawiozłam go dzień po Bożym Narodzeniu. - Gdzie mieszka jego ojciec? - David mieszka w Springhill. Niedawno ożenił się ze swoją dziewczyną, Allie, która ma już dwoje dzieci. Dziewczynka jest w wieku Cody'ego i mój synek naprawdę uwielbia się z nią bawić. Stale powtarza: „Shelley to", „Shelley tamto". Popatrzyła na mnie ponuro. David Cleary był przedstawicielem dużej rodziny. Jego kuzyn Pharr chodził ze mną do klasy. Dla dobra Cody'ego, który odziedziczył przecież geny Clearych, miałam nadzieję, że David jest inteligentniejszy od Pharra, co zresztą nie było trudne. - Muszę porozmawiać z tobą o czymś dość... osobistym, Holly. Wyglądała na bardzo zaskoczoną. - No wiesz, nigdy nie byłyśmy szczególnie blisko, prawda? - odrzekła. - Spytaj, a ja zdecyduję, czy odpowiedzieć. Zastanowiłam się, jak sformułować pytanie - nie ujawnić zbyt wiele, a równocześnie nie obrazić mojej gospodyni. - Jesteś czarownicą? - rzuciłam, zakłopotana, że używam tak jednoznacznego słowa. - Raczej wiccanką. - A możesz mi wyjaśnić różnicę? Spojrzałam jej w oczy, a następnie postanowiłam skupić wzrok na suszonych kwiatach w koszyczku stojącym na telewizorze. Holly uważała, że potrafię czytać w jej myślach tylko gdy patrzę jej w oczy. (Tak jak dotyk, kontakt wzrokowy rzeczywiście ułatwia mi pracę, ale oczywiście nie jest niezbędny). - Chyba tak. - Mówiła powoli, jak gdyby zastanawiała się nad każdym słowem. - Wiem, że nie należysz do plotkarek. - Nie powiem nikomu tego, co tu dziś od ciebie usłyszę. Znowu spojrzałam w jej oczy. - Dobrze - stwierdziła. - No cóż, jeśli jesteś czarownicą, ma się rozumieć, że praktykujesz rytuały magiczne. Pomyślałam, że używa drugiej osoby liczby pojedynczej w sensie ogólnym i dlatego, że mówienie w pierwszej osobie byłoby wyznaniem zbyt śmiałym. - Czerpiesz z mocy, do której większość ludzi nigdy nie będzie miała dostępu. Bycie czarownicą to nic zdrożnego, a przynajmniej takie być nie musi. Jeśli jednak jesteś wiccanką, wyznajesz religię, pogańską religię. Czcimy Boginię Matkę i mamy własny kalendarz świąt. Możesz być równocześnie wiccanką i czarownicą albo wybrać jedną z dróg, to kwestia całkowicie indywidualna. Ja trochę praktykuję czarostwo, bardziej jednak interesuje mnie życie wiccańskie.

Wierzymy, że wszelkie działania są dobre, jeśli nikogo nie ranią. Co dziwne, poczułam zakłopotanie, gdy usłyszałam, jak Holly mówi, że nie jest chrześcijanką. Nigdy nie spotkałam nikogo, kto przynajmniej nie udawałby, że wierzy w Boga, lub twierdziłby, że nie przestrzega podstawowych zasad dekalogu. Byłam dość pewną, że w Shreveport znajduje się synagoga, lecz nigdy nie spotkałam żyda... tak mi się zdaje. Najwyraźniej wiele musiałam się jeszcze nauczyć. - Rozumiem. Znasz wiele czarownic? - Kilka. Holly kilka razy pokiwała głową i nadal starała się nie patrzeć mi w oczy. Zauważyłam stary komputer na chwiejnym stoliku w rogu. - Macie, hmm... czatroom albo jakieś forum dyskusyjne? - Och, pewnie. - Słyszałaś może o grupie czarownic, które niedawno przybyły do Shreveport? Holly spoważniała. Ściągnęła proste ciemne brwi i przybrała marsową minę. - Powiedz mi coś. Nie jesteś chyba z nimi związana, co? - Nie wprost, lecz znam kogoś, kogo skrzywdziły. I boję się, że właśnie one porwały Jasona. - W takim razie będzie miał kłopoty - oznajmiła otwarcie. - Kobieta, która przewodzi tej grupie, jest naprawdę bezwzględna, a jej brat równie niegodziwy. Ta grupa... Oni nie przypominają innych grup wyznawców. Nie starają się znaleźć lepszego sposobu życia ani kontaktu z naturą, nie stosują zaklęć w celu uzyskania większego spokoju wewnętrznego. Nie są wiccanami. Są źli. - Powiesz mi, gdzie mogą przebywać? Starałam się ze wszystkich sił panować nad wyrazem twarzy. Wiedziałam, co Holly myśli - że jeśli członkowie nowo przybyłego kowenu porwali Jasona, na pewno został poważnie ranny. O ile nadal żył. Holly, wyraźnie głęboko pogrążona w myślach, zapatrzyła się w okno. Bała się czarownic. Uważała, że jeśli dowiedzą się, że podała mi jakieś informacje, wrócą i ukarzą ją, być może krzywdząc Cody'ego. Nie wzdragały się przed czynieniem zła. Powołaniem swego życia uczyniły koncentrację wszelkiej możliwej mocy w każdy możliwy sposób. - Te czarownice to same kobiety? - spytałam, ponieważ widziałam, że dziewczyna za chwilę postanowi nic mi nie mówić. - Jeśli sądzisz, że Jason potrafi je oczarować, bo jest taki przystojny, wybij sobie z głowy tę myśl - odburknęła. Minę miała zaciętą, jej twarz przybrała osobliwie dziki i pierwotny wyraz. Holly nie próbowała po prostu zrobić na mnie wrażenia. Chciała, żebym zrozumiała, jak bardzo niebezpieczne są te osoby. - W tym kowenie są równie mężczyźni - podjęła. - To nie są... normalne czarownice i czarownicy. To znaczy... nie są nawet normalnymi ludźmi! Starałam się w to uwierzyć. Od wieczoru, kiedy Bill Compton wszedł do baru „U Merlotte'a", byłam zmuszona uwierzyć w istnienie dziwniejszych istot. Podejrzewałam, że moja rozmówczyni wie o tej grupie nowo przybyłych czarownic dużo więcej, niż wcześniej przypuszczałam... Znała bez wątpienia więcej faktów niż te podstawowe, po które tu przyszłam. Uznałam, że powinnam nieco ją ośmielić, aby podzieliła się ze mną tą wiedzą.

- Czym się różnią? - Mają w ciele krew wampirzą. - Zerknęła w bok, jak gdyby nagle poczuła, że ktoś podsłuchuje naszą rozmowę. Ten odruch mnie zmroził. - To są czarownice, które dysponują wielką mocą i potrafią jej użyć do czynienia zła... Są naprawdę złe. A skoro przyjmują krew wampirzą, są... Sookie, masz pojęcie, jakie stają się dzięki temu groźne?! W tym kowenie są też wilkołaki. Proszę, trzymaj się od nich z daleka. Wilkołaki?! Nie tylko czarownice, lecz także wilkołaki? I na dodatek piją krew wampirzą? Te nowiny naprawdę mnie przeraziły. Chyba nie mogłam trafić gorzej. - Gdzie przebywają? - Nie słuchasz mnie! - Wiem, co powiedziałaś, ale muszę je znaleźć! - W starej fabryce niedaleko centrum handlowego Pierre Bossier - odparła, a ja zobaczyłam to miejsce jej oczyma. Była tam wcześniej. Widziała je. Myślała o tym spotkaniu, ja zaś czytałam o nim w jej myślach. - Po co tam poszłaś? - spytałam. Drgnęła. - Denerwowałam się rozmową z tobą - odparowała gniewnie. - W ogóle nie powinnam cię wpuszczać! Ale spotykałam się kiedyś z Jasonem... Przez ciebie mnie zabiją, Sookie Stackhouse. Mnie i mojego synka. - Nie, na pewno nie. - Byłam tam, ponieważ ich przywódczyni wezwała wszystkie czarownic z okolicy na cos' w rodzaju... spotkania na szczycie. Okazało się, że chciała narzucić nam swoją wolę. Niektórym z nas zaimponowało zarówno jej zainteresowanie, jak i jej władza. Ponieważ jednak jesteśmy jedynie małomiasteczkowymi wiccankami, nie spodobała nam się jej metoda zwiększania mocy, czyli picie wampirzej krwi... ani jej ciągoty do mroczniejszej strony czarostwa. Niczego więcej się ode mnie nie dowiesz. - Dziękuję ci, Holly. Szukałam w głowie jakichś słów, którymi choć trochę uśmierzyłabym jej lęki. Jednakże dziewczyna nie pragnęła niczego bardziej niż pozbyć się mnie ze swojego mieszkania, a ja uznałam, że nasza dotychczasowa pogawędka i tak już za bardzo wytrąciła ją z równowagi. Nawet samo zaproszenie mnie do mieszkania stanowiło naprawdę duży akt odwagi, ponieważ Holly szczerze wierzyła w moje zdolności telepatyczne. Większość osób, niezależnie od plotek, które o mnie słyszała, i niezależnie od otrzymywanych dowodów, zazwyczaj sądziła, że akurat ich sekretnych myśli nie potrafię odczytać. Zatem odpuściłam. Wychodząc, poklepałam Holly po ramieniu, ale nie wstała ze starej kanapy. Bezradnie patrzyła na mnie piwnymi oczyma, zrozpaczona, jak gdyby uważała, że w każdej chwili ktoś może wejść i odciąć jej głowę. Jej spojrzenie przeraziło mnie bardziej niż jej słowa i obrazy, które zobaczyłam za jej pośrednictwem, toteż odjechałam z Kingfisher Arms najszybciej jak mogłam, wcześniej przyjrzawszy się bacznie nielicznym spotkanym na parkingu ludziom. Żadnego z nich nie rozpoznałam. Zadałam sobie pytanie, z jakiego powodu przybyłe do Shreveport czarownice miałyby porywać Jasona i jak mogłyby powiązać Erica z moim bratem. Zastanawiałam się, jak zbliżyć się do nich i dowiedzieć się tego. Czy Pam i Chow mi pomogą? A może podjęli już jakieś kroki? I skąd czarownice biorą wampirzą krew, którą piją? Odkąd przed trzema laty ujawniły się wampiry, niektórzy ludzie natychmiast zaczęli na nie polować. Nie chodziło o naśladowców Van Helsinga, którzy pragnęliby wbić kołek w serce nieumarłego, lecz o nowoczesnych „przedsiębiorców"

zwanych osuszaczami. Nieumarli ogromnie lękali się osuszaczy, którzy przemieszczali się w grupkach, wybierali samotnego wampira, różnymi metodami zwabiali go w odludne miejsce (zwykle w starannie zaplanowane wcześniej pułapki), wiązali łańcuchami ze srebra i osuszali z krwi, którą ściągali do fiolek. Zależnie od wieku wampira, za fiolkę z jego krwią można było otrzymać na czarnym rynku od dwustu do czterystu dolarów. Jak działała taka krew na człowieka, który ją wypił? Zupełnie nieprzewidywalnie. Myślę, że dla niektórych zainteresowanych takim doświadczeniem ten element niepewności stanowił dodatkowy powab. Najczęściej wzmocniony wampirzą krwią człowiek zyskiwał na kilka tygodni dodatkowe siły, wyostrzały się jego zmysły, czuł się znacznie zdrowszy i był atrakcyjniejszy dla innych. Wszystko zależało od wieku osuszonego wampira i świeżości krwi. Efekty te słabły oczywiście z czasem, chyba że piło się takiej krwi coraz więcej. Pewien procent osób, które raz posmakowały wampirzej krwi, natychmiast zbierał pieniądze na kolejną porcję. Ci nałogowcy byli niezwykle groźni. Policja municypalna do walki z nimi zatrudniała wampiry, gdyż zwyczajni gliniarze często wracali z obchodu poważnie poturbowani. Co jakiś czas któryś z nałogowców wariował - niektórzy po prostu zaczynali bełkotać, inni jednak dostawali morderczego, prawdziwie spektakularnego szału. Nie istniał sposób na to, by przewidzieć, jak kto zareaguje; negatywna reakcja mogła dotknąć każdego, i to nawet za pierwszym razem. Do wygłuszonych cel trafiali więc zarówno zwykli mężczyźni z błyszczącymi od szaleństwa oczyma, jak i sławne gwiazdy filmowe - jedni i drudzy zawdzięczali swój nieszczęsny stan osuszaczom. A osuszanie stanowiło bez wątpienia ryzykowny proceder. Czasami wampir uwalniał się i skutki były łatwe do przewidzenia. Jakiś sąd na Florydzie w pewnej głośnej sprawie uznał ten wampirzy odwet za zabójstwo usprawiedliwione, ponieważ osuszacze notorycznie porzucali gdzieś pozbawione krwi ofiary, zbyt słabe, by zdołały odejść i ukryć się przed świtem. Wraz ze wschodem słońca wycieńczony wampir umierał, chyba że miał szczęście i w nadal panujących ciemnościach znalazł go ktoś życzliwy, kto zaprowadził go do bezpiecznej kryjówki. Po osuszeniu regeneracja i tak trwa kilka lat i wymaga wsparcia oraz krwi współbraci. Bill powiedział mi kiedyś, że istnieją specjalne miejsca dla osuszonych wampirów, lecz ich lokalizacja stanowi absolutną tajemnicę. Czarownice, które posiadały siłę fizyczną niemal równą wampirzej - tak, ta kombinacja z pewnością tworzyła ogromnie niebezpieczną istoty. Myśląc o kowenie, który przybył do Shreveport, wciąż oczyma wyobraźni widziałam kobiety i ciągle musiałam się poprawiać. Holly wszak zapewniła mnie, że w grupie są nie tylko czarownice, lecz także czarownicy. Popatrzyłam na zegar na budynku banku i zobaczyłam, że niedawno minęło zaledwie południe. Zmrok zapadał obecnie dopiero na kilka minut przed osiemnastą. Eric czasem budził się trochę wcześniej. Wiedziałam, że do tej pory zdążę pojechać do Shreveport i wrócić do Bon Temps. Nie potrafiłam wymyślić innego planu, a nie zamierzałam pojechać do domu, usiąść i bezradnie czekać. , Nawet marnowanie benzyny było lepsze niż powrót do pustego salonu, chociaż każda myśl o losie Jasona przyprawiała mnie o dreszcze lęku. Może powinnam odwieźć strzelbę, ale dopóki nie była naładowana, a naboje do niej znajdowały się osobno, w schowku, mogłam ją chyba legalnie przewozić. Po raz pierwszy w życiu stale zerkałam we wsteczne lusterko, sprawdzając, czy ktoś mnie nie śledzi. Nie znam się na technikach szpiegowania, lecz jeśli ktoś za mną jechał, nie zauważyłam go. Zatrzymałam się i zatankowałam na stacji ICEE, tylko po to, by zobaczyć, czy ktoś nie nadjedzie, ale nikt się nie pojawił. Uznałam, że to naprawdę dobrze. Miałam nadzieję, że Holly jest bezpieczna. Podczas jazdy miałam czas na przemyślenie naszej rozmowy. Teraz uprzytomniłam sobie, że po raz pierwszy w rozmowie z nią nie padło imię Danielle. Były nierozłączne od szkoły podstawowej. Prawdopodobnie nawet miesiączkowały jednocześnie. Rodzice Danielle, ortodoksyjni członkowie Kościoła Baptystów Wolnej Woli, dostaliby jakiegoś ataku, gdyby dowiedzieli się o córce wiccance, nic zatem dziwnego, że Holly była taka dyskretna. Nasze miasteczko tolerancyjnie otworzyło swoje podwoje dla wampirów, a i homoseksualistom też już nikt ostatnio szczególnie nie utrudniał tu u nas życia (chociaż to zależało od tego, w jaki sposób wyrażali swoje preferencje seksualne). Pomyślałam jednak, że te podwoje mogą się teraz zamknąć przed wiccanami. Dziwna i piękna Claudine powiedziała mi wcześniej, że przybyła do Bon Temps przyciągnięta niesamowitością naszego

miasta. Ciekawe, czego jeszcze dowiem się w najbliższych godzinach i dniach. ROZDZIAŁ PIĄTY Na pierwszy ogień wybrałam Carlę Rodriguez, mój najbardziej obiecujący ślad. Odszukałam stary adres Dovie, z którą wymieniałam się osobliwymi kartkami świątecznymi przed Bożym Narodzeniem. Z niejakim trudem znalazłam jej dom. Stał z dala od sieci sklepów, jedynych miejsc w Shreveport, które odwiedzam. W dzielnicy, w której mieszkała Dovie, budynki zostały wybudowane blisko siebie, były małe i przeważnie w kiepskim stanie. Poczułam wyraźny dreszcz triumfu, kiedy Carla otworzyła drzwi. Miała podbite oko i kaca, zapewne ślady poprzedniego szalonego wieczoru. - Witaj, Sookie - bąknęła, rozpoznawszy mnie po dłuższej chwili. - Co tu robisz? Byłam ubiegłej nocy w barze „U Merlotte'a" i nie widziałam ciebie. Nadal tam pracujesz? - Tak. Miałam akurat wolne. - Teraz, kiedy faktycznie stałam naprzeciwko Carli, nie byłam pewna, jak jej wyjaśnić, czego potrzebuję. Postanowiłam być szczera. - Słuchaj, Jason nie zjawił się dziś rano w pracy i chciałam cię spytać, czy może jest tutaj z tobą. - Kochana, nie mam nic przeciwko tobie, ale Jason jest ostatnim facetem na ziemi, z którym bym się przespała odparowała beznamiętnie. Przyglądałam jej się, jednocześnie szukając w jej myślach potwierdzenia, czy mówi prawdę. Nie wkłada się ręki w ogień po raz drugi, jeśli za pierwszym razem człowiek się sparzył. Rzeczywiście, rozejrzałam się po barze, sprawdzając czy go tam nie ma, ale gdybym go zobaczyła, odwróciłabym wzrok. Pokiwałam głową. Chyba wyczerpałyśmy temat. Zamieniłyśmy jeszcze kilka zdań, a później pogawędziłam chwilę z Dovie, która bawiła się z dzieckiem, jednak wreszcie nadeszła pora odejść. Wystarczyły dwa zdania i nic nie zostało z mojego najlepszego tropu. Próbując zapanować nad rozpaczą, podjechałam do ruchliwej stacji benzynowej na rogu, zatrzymałam się i wyjęłam plan Shreveport. Ustalenie drogi z przedmieścia Dovie do wampirzego baru nie zajęło mi dużo czasu. „Fangtasia" mieściła się w centrum handlowym blisko sklepu Toys „R" Us. Lokal otwierano o osiemnastej codziennie przez cały rok, ale wampiry oczywiście nigdy nie pojawiały się przed zmierzchem, który zapadał o różnych godzinach zależnie od pory roku. Front „Fangtasii" pomalowano na nijaki odcień szarości, neon zaś był cały czerwony. „Główny wampirzy bar w Shreveport" przeczytałam nowo dodany, mniejszy dopisek pod wymyślnymi literami składającymi się na nazwę baru. Skrzywiłam się i popatrzyłam w bok. Dwa lata temu latem mała grupka wampirów z Oklahomy usiłowała otworzyć konkurencyjny przybytek w sąsiednim Bossier City. Po pewnej szczególnie gorącej, krótkiej sierpniowej nocy nikt już ich nigdy nie widział, a budynek, który remontowali, doszczętnie spłonął. Turyści uważali takie historie za naprawdę zabawne i malownicze. Dzięki nim odczuwali większy dreszczyk, gdy odwiedzali „Fangtasię" i zamawiali bardzo drogie drinki (u kelnerek, które były zwyczajnymi kobietami, lecz nosiły powłóczyste, czarne, typowe dla wampirzyc stroje), a przy okazji mogli sobie popatrzeć na najprawdziwsze martwe wampiry. Eric kazał nieumarłym z Piątej Strefy zjawiać się w lokalu na kilka nieprzyjemnych godzin, podczas których co tydzień klienci mogli się na nich pogapić. Większość z jego podwładnych nie była nastawiona zbyt entuzjastycznie do tych popisów, lecz dzięki nim zyskiwała okazję na bliskie kontakty z miłośnikami kłów, którzy nie pragnęli niczego bardziej od ugryzienia przez wampira. Takie spotkania nie odbywały się oczywiście na terenie lokalu - Eric ich zakazywał. Nie były zresztą zgodne z amerykańskim prawem. Dorosłe istoty ludzkie i wampiry musiały (dobrowolnie) umawiać się w tym celu w miejscach prywatnych. Niemal bezwiednie zajechałam na tyły centrum handlowego. Bill i ja prawie zawsze wchodziliśmy drzwiami dla

pracowników. Były ledwie widoczne - szare w szarej ścianie z nazwą baru utworzoną z samoprzylepnych liter kupionych w Wal - Marcie. Tuż pod nazwą widniał duży, czarny, narysowany za pomocą szablonu dodatek: „TYLKO DLA PERSONELU". Podniosłam rękę, zamierzając zastukać, nagle jednak zdałam sobie sprawę, że drzwi nie są zamknięte na klucz. Pomyślałam, że to naprawdę, naprawdę niedobrze. Chociaż na dworze było zupełnie jasno, wszystkie włoski stanęły mi dęba na karku. Nieoczekiwanie pożałowałam, że nie mam u swojego boku Billa. A przecież nie tęskniłam za jego czułością. Prawdopodobnie to nie świadczy dobrze o twoim stylu życia, jeśli brakuje ci byłego chłopaka tylko dlatego, że jest... martwy. Chociaż od frontu centrum handlowe wyglądało na miejsce naprawdę ruchliwe, na tyłach panowały pustki. Cisza kojarzyła mi się z różnymi ewentualnościami i żadna z tych perspektyw nie była przyjemna. Przyłożyłam czoło do chłodnych szarych drzwi, a następnie postanowiłam, że wrócę do samochodu i odjadę stąd w cholerę. Byłoby to niesłychanie inteligentne posunięcie, tyle że... Tak, odjechałabym, gdybym nie usłyszała dobiegających ze środka jęków. Może gdybym dostrzegła gdzieś automat telefoniczny, nie weszłabym do baru. Zadzwoniłabym na policję i pozostała na zewnątrz, oczekując funkcjonariuszy. Niestety, w polu widzenia nie było żadnego telefonu, a nie potrafiłam znieść myśli, że ktoś bardzo potrzebuje mojej pomocy, a ja mu jej odmawiam z czystego tchórzostwa. Niedaleko stał wielki pojemnik na śmieci, więc gdy otworzyłam szarpnięciem drzwi, a później stanęłam na moment z boku, czekając, czy coś nie wyskoczy z korytarza, przysunęłam śmietnik i wstawiłam między futrynę a drzwi, dzięki czemu pozostały uchylone. Wchodząc do lokalu, miałam na rękach gęsią skórkę. Pozbawiona okien „Fangtasia" wymaga przez całą dobę światła elektrycznego. Ponieważ żadna z lamp obecnie się nie paliła, w środku panowały całkowite ciemności. Zimowe światło dzienne padające z tylnych drzwi słabo rozjaśniało korytarz, który prowadził do części barowej. Po jego prawej stronie znajdowały się drzwi prowadzące do biura Erica i pokoju księgowego, po lewej natomiast mieścił się ogromny magazyn oraz łazienka dla pracowników. Korytarz kończył się ciężkimi drzwiami, które miały zniechęcić bywalców do penetrowania tylnych pomieszczeń lokalu. Dziś te drzwi także były otwarte, po raz pierwszy, odkąd sięgałam pamięcią. Za nimi rozciągała się ciemność, czyli właściwa sala barowa. Zastanowiłam się, czy „coś" nie siedzi przypadkiem przy którymś ze stolików lub nie czai się na kanapie przy ławie. Wstrzymałam oddech i wsłuchałam się w ciszę, by wykryć nawet najlżejszy odgłos. Po kilku sekundach rzeczywiście dotarło do mnie jakieś skrobanie i jęk. Odgłosy dochodziły z magazynu. Drzwi do niego były nieznacznie uchylone. Pokonałam dzielącą mnie od wejścia przestrzeń w czterech bezgłośnych krokach. Serce łomotało mi jak szalone i w gardle czułam ucisk, odważyłam się jednak, wymacałam w ciemnościach przycisk i zapaliłam światło. Nieoczekiwany blask oślepił mnie. Belinda, jedyna niezbyt inteligentna miłośniczka kłów, jaką kiedykolwiek spotkałam, leżała na podłodze magazynu w dziwacznie wykręconej pozycji. Jej nogi maksymalnie zgięto w kolanach, stopy przyciśnięto do pośladków. Na jej ubraniu ani ciele nie dostrzegłam śladów krwi. Wyglądała, jakby chwycił ją gigantyczny i wieczny skurcz obu nóg. Klękając obok niej, zerkałam na wszystkie strony. Nie dostrzegłam w pomieszczeniu żadnego ruchu, wiedziałam jednak, że narożniki pozostają zaciemnione i zastawione stertami kartonów z trunkami. Obok stała też trumna, którą wykorzystywano jako rekwizyt podczas popisów

organizowanych czasem przez wampiry dla specjalnych grup gości. Drzwi prowadzące do łazienki dla personelu były zamknięte. - Belindo - szepnęłam. - Belindo, popatrz na mnie. Mimo jej okularów widziałam, że oczy ma czerwone i spuchnięte, a jej policzki są mokre od łez. Zamrugała i skupiła wzrok na mojej twarzy. - Ciągle są tutaj? - spytałam o jej prześladowców. Wiedziałam, że zrozumie, kogo mam na myśli. - Sookie - wychrypiała. Jej głos był słaby i zadałam sobie pytanie, jak długo biedaczka tu leży, czekając na pomoc. Och, dzięki Bogu. Powiedz panu Ericowi, że staraliśmy się ich odeprzeć. Wyobrażacie sobie? Mimo cierpienia wciąż odgrywała swoją rolę. Taaa. „Przekaż naszemu wodzowi, że walczyliśmy na śmierć i życie". Znacie na pewno tego typu osoby. - Kogo próbowaliście odeprzeć? - spytałam ostro. - Czarownice. Weszły ubiegłej nocy tuż po zamknięciu baru, kiedy Pam i Chow już odjechali. Zostałyśmy tylko we dwie z Ginger... - Czego chciały czarownice? Przyjrzałam jej się i zauważyłam, że nadal ma na sobie cienki przezroczysty czarny strój kelnerki, z długą, rozciętą z boku spódnicą. Na jej szyi ciągle widniały namalowane ślady ukłuć. - Chciały wiedzieć, gdzie ukryliśmy pana Erica. Tak właśnie chyba sądziły... że coś mu zrobiły, a my go gdzieś ukryłyśmy. Podczas długiej pauzy, która później nastąpiła, Belinda krzywiła się i wiedziałam, że straszliwie cierpi, nie miałam jednak pojęcia, co jej się stało. - Moje nogi - jęknęła. Och! - Ale, ponieważ nie miałyście o niczym pojęcia, nic im nie zdradziłyście. - Nigdy nie zdradziłabym naszego pana! Miała dziewczyna wyczucie. - Belindo, był tutaj ktoś oprócz Ginger? Nie potrafiła mi odpowiedzieć, gdyż w tym momencie przez jej ciało przetoczyła się fala straszliwego bólu. Jej ciało zesztywniało i z gardła wyrwał się ponownie cichy lament. Zadzwoniłam na policję z biura Erica - wiedziałam, że jest tam telefon. Pomieszczenie splądrowano, a na jednej ze ścian jakaś dowcipna czarownica namalowała farbą w spreju duży czerwony pentagram. Ericowi na pewno ten obrazek ogromnie się spodoba. Wróciłam do Belindy i poinformowałam ją, że ambulans jest w drodze. - Co z twoimi nogami? - spytałam i ze strachem czekałam na odpowiedź. - Czarownice sprawiły, że mięśnie w tylnych partiach moich nóg wydłużyły się o połowę... - Przerwała, po czym zaczęła jęczeć. - Czuję się jak kobieta, która cierpi na straszliwe skurcze w ciąży. Zaskoczyła mnie wiadomość, że Belinda była kiedyś w ciąży. - Gdzie Ginger? - rzuciłam, kiedy wydało mi się, że trochę mniej cierpi. - Była w łazience. Okazało się, że Ginger, ładna farbowana blondynka, lecz głupia jak but, w ogóle nie opuściła łazienki. Podejrzewałam, że czarownice nie chciały jej zabić. Prawdopodobnie użyły tego samego zaklęcia, gdyż nogi dziewczyny także wyglądały na

wykręcone w nienaturalny i bolesny sposób. Tyle że gdy Ginger dostała skurczu obu nóg, stała akurat przed zlewem, więc zapewne nie mogła się na nich utrzymać, a upadając uderzyła głową o krawędź zlewu. Jej oczy były nieruchome i szkliste, włosy posklejane skrzepłą krwią, która sączyła się z rany w skroni. W żaden sposób nie mogłam jej pomóc. Nawet jej nie dotknęłam, bo bez wątpienia nie żyła. Nic nie powiedziałam Belindzie, która i tak bardzo cierpiała. Zanim wyszłam, jedynie od czasu do czasu przytomniała. W jednej z takich chwil zapytałam ją, gdzie znajdę Pam lub Chowa, ponieważ chciałam ich ostrzec. Niestety, zgodnie z moimi obawami odrzekła mi jedynie, że na pewno zjawią się w barze o zmroku. Zwierzyła mi się również, że czarownica, która rzuciła na nią przekleństwo, mierzy na oko metr osiemdziesiąt, ma na imię Hallow i krótkie brązowe włosy, a na twarzy namalowany jakiś czarny znak. Powinnam ją bez trudu zidentyfikować. - Twierdziła, że jest silna jak wampir - dodała Belinda, po czym straciła oddech. - Zobacz... Wskazała gdzieś za mnie. Odwróciłam się gwałtownie, spodziewając się ataku. Nic na mnie nie napadło, chociaż mocno zaniepokoiłam się tym, co zobaczyłam. To był hak, którego personel lokalu używał do przesuwania skrzynek z napojami. Teraz długi metalowy pręt był wygięty w kształt litery „U". - Wiem, że pan Eric ją zabije, gdy wróci - wysapała nagle Belinda łamiącym się głosem. Z powodu cierpienia robiła przerwy między słowami. - Na pewno tak - zapewniłam ją zdecydowanym tonem. Zawahałam się, czując się okropnie. - Belindo, posłuchaj, muszę teraz iść, ponieważ nie chcę, żeby policja zatrzymała mnie tutaj na przesłuchanie. Proszę, nie podawaj im mojego nazwiska. Powiedz po prostu, że jakaś kobieta przechodziła obok i usłyszała twoje wołanie o pomoc, dobrze? - Gdzie jest pan Eric? Naprawdę zaginął? - Nie mam pojęcia - odparłam, zmuszona kłamać. Muszę już iść. - Idź - zgodziła się urywanym głosem. - Mamy szczęście, że w ogóle się zjawiłaś. Musiałam stamtąd wyjść. Nie byłam przecież świadkiem wcześniejszych zdarzeń w barze, a skoro mój brat zaginął, nie mogłam sobie pozwolić na marnowanie czasu na wielogodzinne przesłuchanie. Wróciłam do samochodu, a gdy wyjeżdżałam z centrum handlowego, minęły mnie radiowozy policyjne i ambulans. Przed wyjściem dokładnie wytarłam gałkę u drzwi, żeby nie pozostały odciski moich palców. W przeciwnym razie stale zastanawiałabym się, czego dotknęłam, i w kółko rozpamiętywałabym swoje działania. Z drugiej strony, wiedziałam, że wszędzie tam znajdują się ślady tysięcy palców. Do diabła, to był przecież bar. Po mniej więcej minucie odkryłam, że jadę po prostu przed siebie, bez celu. Byłam roztrzęsiona. Podjechałam do kolejnej stacji benzynowej i tęsknym wzrokiem popatrzyłam na automat telefoniczny. Pomyślałam, że mogłabym zadzwonić do Alcide'a i spytać go, czy nie wie, gdzie Pam i Chow spędzają godziny w ciągu dnia. Później pojadę do ich kryjówki i zostawię karteczkę albo w inny sposób powiadomię ich, co się zdarzyło. Zrobiłam kilka głębokich wdechów i zmusiłam się do intensywnego przemyślenia tego pomysłu. Niezwykle mało prawdopodobna była możliwość, że wampiry podały wilkołakowi adres miejsca dziennego odpoczynku. Takiej informacji na pewno nie przekazują każdemu, kto spyta. A Alcide bez wątpienia nie darzył ich sympatią, gdyż jego ojciec miał u nich dług, toteż czasem musiał spełniać ich życzenia.

Wiedziałam, że jeśli do niego zadzwonię, przyjedzie, ponieważ był naprawdę miłym facetem. Ale jego udział w tej sprawie mógłby mieć poważne konsekwencje - dla jego rodziny i firmy. Z drugiej strony, jeśli ta Hallow rzeczywiście jest nie tylko czarownicą, lecz także wilkołaczycą, która pija krew wampirzą, może być ogromnie niebezpieczna i powinnam przestrzec przed nią wilkołaki ze Shreveport. Uspokojona tą myślą, w końcu podjęłam decyzję, poszukałam działającego automat telefonicznego i z przegródki w portfelu wysunęłam wizytówkę sympatycznego pana Herveaux. Alcide był w biurze, co uznałam za cud. Opisałam miejsce, w którym się znalazłam, a on podał mi wskazówki dotyczące dojazdu do jego firmy. Zaoferował się, że przyjedzie po mnie, nie chciałam jednak, by uznał mnie za kompletną idiotkę. Następnie zatelefonowałam do biura Buda Dearborna i dowiedziałam się, że nikt nie ma żadnych nowin o Jasonie. Uważnie przestrzegając wskazówek Alcide'a, dotarłam do siedziby przedsiębiorstwa Herveaux & Son mniej więcej w dwadzieścia minut. Znajdowała się niedaleko I - 30, na wschodnim krańcu Shreveport, czyli w stronę Bon Temps. Teren należał do rodziny Herveaux i cały zajmowała jedynie ich spółka geodezyjna. Zaparkowałam przed niskim budynkiem z cegły. Z tyłu, na dużym parkingu dla pracowników, dostrzegłam, że stoi tam duży pikap Alcide'a, czyli dodge ram. Parking od frontu, dla gości, był znacznie mniejszy, z czego wywnioskowałam, że obaj panowie Herveaux częściej odwiedzają klientów, niż ci przyjeżdżają do nich. Onieśmielona i bardziej niż trochę zdenerwowana, pchnęłam drzwi wejściowe i rozejrzałam się. Tuż przy drzwiach stało biurko, a naprzeciwko mieściła się poczekalnia. Dalej dostrzegłam pięć czy sześć stanowisk komputerowych, z których trzy były zajęte. Kobieta za biurkiem obsługiwała również centralkę telefoniczną. Miała krótkie ciemne włosy, starannie przycięte i uczesane w modną fryzurkę, nosiła też piękny sweter i idealny makijaż. Ukończyła już prawdopodobnie czterdziestkę, lecz wiek bynajmniej nie umniejszał jej atrakcyjności. - Przyszłam się zobaczyć z Alcide'em - bąknęłam zakłopotana i skrępowana. - Pani nazwisko? Niby uśmiechała się do mnie, lecz odniosłam wrażenie, że nieszczególnie aprobuje młode, niezbyt eleganckie kobiety, które zjawiają się w miejscu pracy syna jej szefa. Miałam dziś na sobie błękitno - żółty podkoszulek z długim rękawem, na nim stary, długi do ud błękitny płaszcz, a także jeszcze starsze błękitne dżinsy i reeboki. Kiedy się ubierałam, martwiłam się losem brata, a nie inspekcją policji modowej. - Stackhouse - odparłam. - Pani Stackhouse do pana - rzuciła w interkom pani Elegantka. - Och, świetnie! - odrzekł Alcide. W jego głosie pobrzmiewała prawdziwa radość, co bardzo mnie uspokoiło. - Przysłać ją do pana? Pani Elegantka jeszcze nie skończyła zadawać tego pytania, gdy Alcide wyskoczył z pomieszczenia za drzwiami znajdującymi się za jej biurkiem i nieco po lewej. - Sookie! - zawołał i uśmiechnął się do mnie szeroko. Zatrzymał się na sekundę, jak gdyby nie potrafił zdecydować, co powinien zrobić, potem jednak uściskał mnie serdecznie. Poczułam, że uśmiecham się od ucha do ucha.

Odwzajemniłam uścisk. Jego widok mnie uszczęśliwił! Pomyślałam, że wspaniale wygląda. Alcide jest wysokim mężczyzną o czarnych włosach, których wyraźnie nie sposób przygładzić ani szczotką, ani grzebieniem, ma też miłą twarz o wydatnych rysach i zielone oczy. Razem podrzucaliśmy gdzieś pewne zwłoki, a to tworzy nieporównywalną z niczym więź międzyludzką. Lekko pociągnął mnie za warkocz. - Chodź - szepnął mi w ucho, ponieważ pani Elegantka patrzyła na nas z pobłażliwym uśmiechem. Byłam pewna, że jest to pobłażliwość dla młodości Alcide'a. Wiedziałam, gdyż sprawdziłam, co o mnie pomyślała. Jej zdaniem nie prezentowałam się wystarczająco szykownie czy dostatecznie wytwornie, by spotykać się z Alcide'em, uważała też, że jego ojciec (z którym sypiała od dwóch lat) nie zrozumiałby powodów, dla których jego syn zainteresował się taką nijaką dziewczyną jak ja. Ups! To właśnie była jedna z tych informacji, których nie chciałam wiedzieć. Najwyraźniej niezadowalająco szybko i zbyt słabo zablokowałam umysł przed napływem myśli kobiety. Bill kazał mi ćwiczyć tę umiejętność, ale, niestety, odkąd przestałam go widywać, trochę zaniedbałam treningi. Nie ponosiłam jednak całkowitej winy, jako że w myślach pani Elegantki można było czytać niczym w księdze. W myślach Alcide'a natomiast nie, ponieważ Alcide jest wilkołakiem. Poprowadził mnie korytarzem, którego podłogę wyłożono ładnym dywanem, a ściany obwieszono dość nijakimi obrazami, głównie pejzażami; uznałam, że wybrał je dekorator wnętrz (lub może sama pani Elegantka). Weszliśmy do biura Alcide'a wiedziałam, że jest jego, gdyż na drzwiach widniało nazwisko. Pomieszczenie było duże, lecz nie wydało mi się ani wspaniałe, ani wyjątkowe, jako że było wypełnione niemal po brzegi materiałami roboczymi - planami, papierami, kaskami i sprzętami biurowymi. Jednym słowem, czysta funkcjonalność. Faks brzęczał, a obok niego i stosów formularzy na biurku stał monitor, na którym widniały słupki liczb. - Jesteś zajęty. Nie powinnam dzwonić - powiedziałam speszona. - Żartujesz? Telefon od ciebie to najprzyjemniejsza rzecz, jaka przydarzyła mi się od samego rana! - Powiedział to tak szczerze, że znowu nie mogłam się nie uśmiechnąć. - Muszę wyznać coś, czego ci nie powiedziałem po odwiezieniu twoich rzeczy, gdy zostałaś ranna. - Dokładniej mówiąc, gdy zostałam pobita przez płatnych zbirów. - Czułem się z tym tak źle, że odłożyłem przyjazd do Bon Temps, aby pomówić z tobą osobiście. O, Boże, na pewno wrócił do tej okropnej i złej istoty, swojej byłej narzeczonej, Debbie Pelt. Wyczytałam jej imię z jego myśli. - Tak? - bąknęłam, starając się wyglądać spokojnie i łagodnie. Alcide chwycił w wielkie dłonie moją rękę. - Jestem ci winien ogromne przeprosiny. No cóż, to było nieoczekiwane. - Za co? - spytałam, patrząc na niego zmrużonymi oczyma. Przyjechałam tutaj, bo chciałam mu się zwierzyć. Niestety, najpierw będę musiała wysłuchać jego opowieści. - Tamtej ostatniej nocy w Klubie Martwych - zaczął wtedy, kiedy najbardziej potrzebowałaś mojej pomocy i ochrony, ja... Wiedziałam, co teraz powie. Kiedy przebito mnie kołkiem, Alcide przemienił się w wilka, zamiast pozostać istotą ludzką, zająć się mną i wyprowadzić mnie z baru. Nie chciałam, żeby o tym mówił. Położyłam rękę na jego ustach. Och, jego skóra była taka ciepła. Jeśli przyzwyczaicie się do dotyku wampirów, ludzka skóra zacznie Wam się wydawać gorąca, a wilkołaki mają przecież temperaturę ciała o kilka stopni

wyższą. Mój puls przyspieszył i wiedziałam, że Alcide to zauważy. Zwierzęta świetnie potrafią wyczuć podniecenie. - Alcide - poprosiłam - nigdy nie poruszaj ze mną tego tematu. Nie mogłeś mi wtedy pomóc i, na szczęście, wszystko skończyło się dobrze. No cóż, mniej więcej - oprócz tego, że przewrotność Billa złamała mi serce. - Dzięki, jesteś bardzo wyrozumiała - odrzekł po krótkiej pauzie, w trakcie której bacznie mi się przyglądał. - Sądzę, że czułbym się lepiej, gdybyś była na mnie wściekła. Przypuszczam, że zastanawiał się, czy jestem szczera, czy może tylko udaję dzielną istotę. Podejrzewałam, że chce mnie pocałować, nie był jednak pewny, czy będę z tego zadowolona. Nie wiedział nawet, czy pozwolę mu na taki gest. No cóż, nie miałam pojęcia, jak bym zareagowała, nie zamierzałam jednak dawać mu okazji. - No dobrze, jestem na ciebie wściekła, tyle że naprawdę dobrze ukrywam swoje emocje - przyznałam. Na widok mojego uśmiechu Alcide wyraźnie się odprężył, chociaż może był to mój ostatni uśmiech tego dnia. - Słuchaj - powiedziałam - twoje biuro o tej porze nie jest dobrym miejscem na to, co muszę ci powiedzieć. Mówiłam tonem ogromnie opanowanym, by Alcide zrozumiał, że nie chodzi mi o nasze sprawy prywatne. Nie tylko go lubiłam i uważałam za fajnego, inteligentnego faceta, lecz także mi się podobał - to znaczy interesował mnie, dopóki nie odkryłam, że znów jest z Debbie. Wcześniej Debbie zerwała z nim i zaręczyła się z jakimś zmiennokształtnym, chociaż najwyraźniej nie przestała darzyć uczuciem Herveaux. Nie zamierzałam uczestniczyć w tej sytuacji - szczególnie po nieprzyjemnościach, które miałam z powodu niewierności Billa. Na myśl o tamtej sprawie wciąż bolało mnie serce. - Chodźmy do „Applebee'ego" kawałek stąd i napijmy się kawy - zaproponował. Przez interkom powiadomił panią Elegantkę, że wychodzi, a potem wymknęliśmy się przez tylne drzwi. Było około czternastej, lecz restauracja była prawie pusta. Alcide poprosił młodego mężczyznę, który wybierał dla nas ławę, by wskazał nam najbardziej oddaloną od innych gości. Wsunęłam się na ławkę po jednej stronie, oczekując, że Alcide zajmie miejsce naprzeciwko, on jednak usiadł obok mnie. - Jeśli chcesz mi zdradzić jakieś tajemnice, powinienem być jak najbliżej - wyjaśnił. Oboje zamówiliśmy kawę, więc Alcide poprosił kelnera o mały dzbanek. Dopóki kelner kręcił się obok, spytałam Herveaux o stan jego ojca, a on o mojego brata. Nie odpowiedziałam, ponieważ obawiałam się, że jeśli tylko wymienię imię Jasona, wybuchnę płaczem. Kiedy na ławie stanął dzbanek z kawą, a obsługujący nas młody mężczyzna odszedł, Alcide spytał: - Co się stało? Wzięłam wielki haust powietrza i usiłowałam wymyślić, od czego zacząć. - W Shreveport zjawił się kowen złych czarownic i czarowników - oświadczyłam. - Piją wampirzą krew i przynajmniej niektórzy z nich to zmiennokształtni. W odpowiedzi Alcide również zrobił gwałtowny wdech. Uniosłam rękę, sugerując, że mam więcej informacji.

- Czarownice przybyły do Shreveport z zamiarem przejęcia finansowego imperium wampirów. Rzuciły na Erica jakieś przekleństwo, czy klątwę, w wyniku czego stracił pamięć. Później zaatakowały „Fangtasię", poszukując dziennego miejsca spoczynku wampirów. Zaczarowały jakoś dwie kelnerki i z tego powodu jedna trafiła do szpitala, a druga nie żyje. - Alcide już wyjmował z kieszeni telefon komórkowy. Pam i Chow ukryli Erica u mnie w domu ciągnęłam - więc muszę wrócić przed zmrokiem, aby się nim zająć. A Jason zniknął. Nie wiem, kto go porwał, gdzie przebywa ani czy w ogóle... - Chciałam powiedzieć „żyje", to słowo jednak jakoś nie przechodziło mi przez gardło. Alcide sapnął głośno i siedział przez chwilę nieruchomo, patrząc na mnie z telefonem w ręku. Nie potrafił zdecydować, do kogo najpierw powinien zadzwonić. Nie winiłam go. - Nie podoba mi się to, że Eric przebywa w twoim domu oznajmił. - Naraża cię na niebezpieczeństwo. Wzruszyłam się, że w pierwszej kolejności pomyślał o moim losie. - Jason zażądał za moją opiekę nad Erikiem dużo pieniędzy - tłumaczyłam się zażenowana - a Pam i Chow się zgodzili. - Ale to nie Jason nadstawia karku, lecz ty. Absolutna prawda. Z drugiej strony, trzeba oddać mojemu bratu sprawiedliwość - przecież nie zaplanował tego wszystkiego. Powiedziałam Alcide'owi o krwi na tarasie. - To nic nie znaczy - zauważył. - Dopiero gdy się okaże, że odpowiada grupie krwi Jasona, zacznij się martwić. - Wypił łyk kawy. - Muszę zadzwonić w parę miejsc - oświadczył. - Alcide, jesteś przywódcą stada w Shreveport? - Nie, nie. Nie jestem nikim ważnym. Nie wydawało mi się to możliwe i zwierzyłam się z tej opinii. Wziął mnie za rękę. - Przywódcy stad są zwykle dużo starsi niż ja - wyjaśnił. Poza tym to naprawdę twardzi osobnicy. - Trzeba walczyć, aby zostać przywódcą? - Nie, są wybierani, lecz od kandydatów wymaga się wielkiej siły i sprytu. Przechodzą pewien... hmm... swego rodzaju test. - Pisemny? Ustny? - Alcide uspokoił się, gdy zobaczył, że się uśmiecham. - Raczej wytrzymałościowy? - nalegałam. Skinął głową. - Raczej. - Nie sądzisz, że przywódca twojego stada powinien usłyszeć o tych czarownicach? - Tak, oczywiście. - Jak uważasz, dlaczego to robią? Dlaczego w ogóle wybrały Shreveport? Skoro są takie potężne, silne dzięki wampirzej krwi i pragną czynić zło... dlaczego nie celują w firmy w większych, bogatszych miastach? - Naprawdę dobre pytanie - ocenił Alcide. Przez chwilę intensywnie myślał, mrużąc oczy. - Nigdy nie słyszałem o czarownicach, które by posiadały tak dużą moc - odparł w końcu. - Ani o zmiennokształtnych czarownicach. Zaczynam podejrzewać, że taka sytuacja zdarzyła się po raz pierwszy.

- To znaczy, co? - Że czarownice próbują przejąć kontrolę w mieście lub usiłują odebrać majątek nadnaturalnej społeczności zamieszkującej jakiś teren - uściślił. - Gdzie czarownice mieszczą się w hierarchii istot nadnaturalnych? - No cóż, zwykłe czarownice to istoty ludzkie, które nie doświadczają przemiany. - Wzruszył ramionami. - Większość czarownic nadnaturalni zwykle uważają za oszustki. Trzeba na nie uważać, ponieważ praktykują magię i są stworzeniami magicznymi, tyle że... - Nie stanowią większego zagrożenia? - Właśnie. Niestety, wygląda na to, że będziemy musieli przemyśleć na nowo tę opinię. Mówisz, że ich przywódczyni pije krew wampirów. Osusza je sama? Wystukał numer i przyłożył telefon do ucha. - Nie wiem. - A w co się przemienia? Zmiennokształtni niby mają wybór, lecz zazwyczaj każdy preferuje jedno konkretne zwierzę i podczas przemiany najczęściej wybiera właśnie je. Zmiennokształtny może więc nazywać się lisołakiem lub nietoperzołakiem, o ile nie słyszy go wilkołak. Wilkołaki ogromnie nie lubią, gdy inni zmiennokształtni używają określenia „wilkołak"... - No cóż - odparłam - jest taka jak ty. Wiedziałam, że wilkołaki uważają się za elitę społeczności istot o dwoistej naturze. Zmieniały się zawsze tylko w jedno zwierzę, i to w najdoskonalsze. Reszta społeczności zmiennokształtnych odwzajemniała się pięknym za nadobne, nazywając wilkołaki oprychami. - Och, nie. Był wyraźnie przerażony. W tym samym momencie przywódca jego stada odebrał telefon. - Witam, mówi Alcide. - Umilkł na chwilę. - Proszę wybaczyć, że przeszkadzam, ale zdarzyło się coś bardzo ważnego i muszę zobaczyć się z panem jak najszybciej. Znowu cisza. - Tak, sir. Jeśli można, przywiozę kogoś ze sobą. - Po kilku sekundach zakończył rozmowę. - Bill pewnie wie, gdzie mieszkają Pam i Chow? - spytał mnie. - Na pewno wie, ale nie ma go tutaj, więc mi nie powie. Nawet gdyby chciał. - A gdzie jest? - Głos Alcide'a był tylko z pozoru spokojny. - W Peru.

Zapatrzyłam się na serwetkę, którą składałam w wachlarz. Po chwili zerknęłam na mojego towarzysza i odkryłam, że przygląda mi się z niedowierzaniem. - Wyjechał?! Zostawił cię tam samą? - No cóż, nie wiedział, że dojdzie do takiej sytuacji odparłam, starając się unikać defensywnego tonu, a potem pomyślałam: co ja gadam? - Alcide, nie widziałam Billa, odkąd wróciłam z Jackson, poza tym jednym wieczorem, gdy przyszedł mi powiedzieć, że opuszcza kraj. - Ale powiedziała mi, że znowu jesteście razem, ty i Bill... - oznajmił wilkołak bardzo dziwnym głosem. - Kto ci tak powiedział? - Debbie. A któżby inny? Obawiam się, że moja reakcja nie była dla niego zbyt pochlebna. - Uwierzyłeś Debbie?! - Twierdziła, że zatrzymała się „U Merlotte'a" po drodze na spotkanie ze mną i podczas swojej wizyty w barze widziała, jak ty i Bill zachowujecie się bardzo, ach... przyjaźnie. - I ty jej uwierzyłeś?! Tym razem, powtarzając zdanie, położyłam nacisk na czasownik. Być może czekałam, że Alcide zaprzeczy. On jednak wyglądał na zmieszanego, w stopniu, w jakim wilkołak może wydawać się zmieszany. - Okej, to było głupie - przyznał. - Załatwię to z nią. - Dobrze. Wybaczcie, że nie powiedziałam tego z przekonaniem w głosie. Słyszałam już wcześniej identyczne zapewnienie. - Bill naprawdę jest w Peru? - Z tego co wiem. - I jesteś sama w domu z Erikiem? - Eric nie wie, że jest Erikiem. - Nie pamięta, kim był? - Nie. Ani swego imienia, ani swego dawnego charakteru. - To świetnie - stwierdził. W przeciwieństwie do mnie nigdy nie traktował Erica z przymrużeniem oka. Ja zawsze odnosiłam się do wampira nieufnie, lecz wysoko ceniłam jego dowcip, determinację i klasę. Jeśli o jakimś nieumarłym można powiedzieć, że cechuje go radość życia, to na pewno o Ericu. - Chodźmy teraz spotkać się z przywódcą stada powiedział Alcide. Był wyraźnie w dużo posępniejszym nastroju.

Wstaliśmy z ławy, wilkołak zapłacił za kawę i nie dzwoniąc do pracy („Nie ma sensu być szefem, skoro nie można od czasu do czasu zniknąć"), pomógł mi wsiąść do swojego pikapu, po czym wróciliśmy do centrum Shreveport. Byłam pewna, że wiem, co pomyśli pani Elegantka. Uzna, że wynajęliśmy pokój w motelu albo pojechaliśmy do mieszkania Alcide'a. Lepiej jednak, żeby tak myślała, niż miałaby odkryć, że jej szefowie to rodzina wilkołaków. W trakcie jazdy Herveaux powiedział mi, że przywódca stada to emerytowany pułkownik lotnictwa, który niegdyś stacjonował w bazie sił powietrznych Barksdale w Bossier City, a później zamieszkał w Shreveport. Córka pułkownika Flooda, będąca jego jedynym dzieckiem, wyszła za mąż za tutejszego i ekswojskowy osiadł w mieście, ponieważ chciał być blisko wnuków. - Jego żona również jest wilkołaczycą? - spytałam. Gdyby rodzice byli wilkołakami, ich córka odziedziczyłaby pełnię cech. Jeżeli wilkołak przetrwa pierwsze kilka miesięcy, potem żyje długo, o ile nie przydarzy mu się jakiś nieprzewidziany wypadek. - Umarła parę miesięcy temu. Przywódca stada Alcide'a mieszkał w bardzo skromnej dzielnicy, zabudowanej parterowymi domkami stojącymi na maleńkich działkach. Zbierał akurat sosnowe szyszki na frontowym podwórzu - dla prominentnego wilkołaka zajęcie bardzo domowe i spokojne. Wcześniej wyobraziłam go sobie jako mężczyznę w mundurze lotnika, lecz, naturalnie, nosił normalne cywilne ubranie. Gęste włosy miał białe i przycięte bardzo krótko, a wąsy tak równiutkie, że trymował je chyba z pomocą linijki. Pułkownika na pewno ciekawiły nowiny, które Alcide obiecał przez telefon, niemniej jednak opanowanym głosem zaprosił nas do środka. Poklepał Herveaux po plecach, a mnie traktował bardzo grzecznie. Dom był tak schludny jak wąsy pułkownika. Po nawet najdokładniejszej kontroli otrzymałby najwyższe noty. - Mogę wam coś podać? Kawa? Gorąca czekolada? Coś zimnego? Wykonał gest w stronę kuchni, jak gdyby stała tam służba, czujnie oczekująca na nasze rozkazy. - Nie, dziękuję - powiedziałam, ponieważ niedawno wypiłam sporo kawy w „U Applebee'ego". Pułkownik Flood nalegał, żebyśmy usiedli w „salonie", który okazał się krępująco wąskim prostokątem wydzielonym na końcu jadalni. Pani Flood bez wątpienia lubiła porcelanowe figurki ptaków, stały bowiem wszędzie. Zastanawiałam się, jak wnuki radziły sobie w tym pokoju, bo sama stale trzymałam ręce na kolanach w obawie, że potrącę którąś i stłukę. - Zatem, co mogę dla ciebie zrobić? - spytał Alcide'a pułkownik Flood. - Chcecie prosić o pozwolenie na ślub? - Nie dziś - odparł z uśmiechem Herveaux. Patrzyłam w podłogę, aby nic nie dać po sobie poznać. - Moja przyjaciółka Sookie ma pewne informacje, którymi podzieliła się ze mną. Chodzi o coś niesłychanie ważnego. - Jego uśmiech stopniowo znikał. - Koniecznie musi pan wysłuchać jej relacji, sir.

- Ale dlaczego mam jej słuchać? Zrozumiałam, że pułkownik pyta Alcide'a, kim jestem aby mnie wysłuchał, musiałam być dla niego wiarygodna. Herveaux jednak wyglądał na obrażonego. - Nie przyprowadzałbym jej, gdyby sprawa nie była najwyższej wagi. I nie przedstawiłbym jej panu, gdybym nie mógł oddać za nią krwi. Nie byłam tak naprawdę pewna, co znaczy to określenie, lecz założyłam, że Alcide ręczy za moją prawdomówność i oddaje się do dyspozycji przywódcy na wypadek, gdybym skłamała. Tak, w świecie istot nadnaturalnych nic nie jest proste. - Posłuchajmy zatem twojej historii, młoda kobieto oznajmił pułkownik. Opowiedziałam mu wszystko to, o czym wcześniej wspomniałam Alcide'owi, usiłując jedynie pominąć bardziej osobiste kwestie. - Gdzie zatrzymał się ten kowen? - spytał pułkownik, kiedy skończyłam. - Opisałam mu obrazy, które zobaczyłam w umyśle Holly. - Te informacje nie są wystarczające zauważył szorstko Flood. - Alcide, potrzebujemy tropicieli. - Tak, sir. Na myśl o działaniu, w oczach Alcide'a pojawiły się błyski. - Zadzwonię do nich. Te nowe informacje przypomniały mi, że coś dziwnego zdarzyło się ubiegłej nocy. Adabelle nie przyszła na zebranie komisji planowania. Alcide popatrzył na niego ze zdumieniem. - Och, to niedobrze - stwierdził. Z powodu mojej obecności starali się mówić zagadkami, bez szczególnych trudności potrafiłam się jednak domyślić, o co chodzi dwóm zmiennokształtnym. Flood i Alcide zastanawiali się mianowicie, czy... wiceprzewodnicząca... hmm... zastępczyni przywódcy... No, czy Adabelle opuściła zebranie z jakiegoś niewinnego powodu, czy też może członkowie nowego kowenu jakoś podstępnie nakłonili ją, by się do nich przyłączyła. - Adabelle od jakiegoś czasu przeciwstawiała się działalności przywódcy stada - powiedział Alcide'owi pułkownik Flood, z cieniem uśmiechu na cienkich wargach. Miałem nadzieję, że kiedy zostanie wybrana moją zastępczynią, uzna swoją władzę za wystarczającą. Ze skrawków informacji, które docierały do mnie w postaci myśli pułkownika, dowiedziałam się, że w stadzie Shreveport panuje najwyraźniej silny system patriarchalny. Adabelle, kobieta nowoczesna, uważała rządy Flooda za bardzo staroświeckie. - Mógłby ją pociągać inny ustrój - oznajmił pułkownik po dłuższej chwili zadumy. - Gdyby najeźdźcy zainteresowali się naszym stadem, na pewno zbliżyliby się najpierw do Adabelle. - Nie wierzę, żeby zdradziła stado, niezależnie od tego, jak bardzo nie podobało jej się jego obecne funkcjonowanie stwierdził Alcide. Wydawał się ogromnie pewny swego. -

Skoro jednak nie przyszła na zebranie ubiegłej nocy, a rano nie mogliście skontaktować się z nią przez telefon, coś musiało się stać. Niepokoję się. - Może podjedziecie do niej do domu i sprawdzicie, a ja uprzedzę stado, że konieczny jest stan gotowości zaproponował Flood. - O ile twoja przyjaciółka nie ma nic przeciwko temu. Może jego przyjaciółka chciałaby zabrać tyłek z powrotem do Bon Temps, gdzie pilnuje pewnego gościa, za opiekę nad którym ma dostać sowitą zapłatę! Może przyjaciółka Alcide'a chciałaby poszukać swojego brata! Z drugiej strony nie przyszło mi do głowy nic, co mogłabym zrobić w tej chwili w sprawie Jasona, a do przebudzenia Erica pozostały jeszcze co najmniej dwie godziny. - Pułkowniku - odparł Alcide - Sookie nie jest członkiem stada i wolałbym nie wciągać jej w nasze sprawy. Dziewczyna ma własne kłopoty, a jednak porzuciła na moment swoje poszukiwania i postanowiła powiadomić nas o problemie, z którego istnienia nie zdawaliśmy sobie sprawy. A powinniśmy byli o nim wiedzieć... Ktoś ze stada nie jest wobec nas szczery. Pułkownik Flood skrzywił się, jak gdyby połknął żywego węgorza. - Masz rację - przyznał. - Panno Stackhouse, dziękuję, że poświęciła pani swój czas, przyjechała do Shreveport i powiedziała Alcide'owi o naszym... problemie... o którym powinniśmy byli wiedzieć. Uprzejmie skinęłam mu głową. - Chyba masz rację, Alcide - dodał. - Któreś z nas na pewno zostało powiadomione o obecności innego stada w mieście. - Zadzwonię do pana, gdy sprawdzę co z Adabelle powiedział Alcide. Pułkownik podniósł słuchawkę, w leżącym przed nim notesie z czerwonej skóry sprawdził numer, po czym wystukał go na klawiaturze telefonu. Zerknął z ukosa na Alcide'a. - W sklepie nikt nie odbiera. Od mężczyzny biło gorąco, niczym od grzejnika. A ponieważ temperatura w jego domu nie była wiele wyższa od panującej na zewnątrz, sprawiał mi przyjemność kontakt nawet z tą odrobiną ciepła. - Sookie powinna otrzymać status przyjaciółki stada. Wiedziałam, że nie jest to zwyczajna propozycja czy zalecenie. Alcide wygłosił naprawdę znaczącą uwagę, choć bynajmniej nie raczył mi wyjaśnić jej sensu. Zaczynały mnie trochę męczyć pełne niedomówień rozmowy, które odbywały się w mojej obecności. - Przepraszam was, Alcide, pułkowniku... - odezwałam się najgrzeczniej, jak potrafiłam. - Może Alcide mógłby mnie już odwieźć do mojego samochodu? Najwyraźniej każde z nas ma swoje sprawy... - Oczywiście - odparł pułkownik i wyczytałam z jego emocji, że cieszy się na myśl o moim odejściu. - Alcide, wróć tu za... ile? Mniej więcej za czterdzieści minut? Wtedy wszystko omówimy. Alcide zerknął na zegarek i niechętnie się zgodził. - Mógłbym podjechać pod dom Adabelle, kiedy będę odwoził Sookie do jej auta - powiedział. Pułkownik tylko kiwnął głową, jak gdyby od początku spodziewał się takiej decyzji. - Nie wiem, dlaczego Adabelle nie odbiera telefonu w pracy, ale nie wierzę, że mogłaby się związać z tym kowenem - wyjaśnił mi Alcide, kiedy wróciliśmy do jego wozu. -

Mieszka z matką, z którą niezbyt się dogaduje. Ale sprawdzimy najpierw tam. Adabelle to nie tylko pierwsza zastępczyni Flooda, lecz także nasz najlepszy tropiciel. - Co potrafią tropiciele? - Pojadą do „Fangtasii" i postarają się wyśledzić zapach, który pozostawiły czarownice. W ten sposób dotrą do ich kryjówki. Jeśli stracą trop, możemy wezwać na pomoc shreveporckie koweny. Ich członkowie na pewno zaniepokoją się tak samo jak my. - Obawiam się, że w „Fangtasii" trudno będzie wytropić zapach pozostawiony przez czarownice. Wszystkie ślady na pewno zadeptała policja i sanitariusze - zauważyłam ze smutkiem. To byłby niezły widok: węszący wilkołak przemierzający miasto. Poza tym Hallow skontaktowała się już ze wszystkimi czarownicami w okolicy. Rozmawiałam z pewną wiccanką z Bon Temps. Dziewczyna otrzymała wezwanie do Shreveport i spotkała się z grupą Hallow. - Sprawa jest poważniejsza, niż sądziłem, ale jestem pewny, że stado poradzi sobie z tymi czarownicami. Powiedział to z prawdziwym przekonaniem. Wycofał wóz z podjazdu pułkownika i ponownie ruszyliśmy ulicami Shreveport. Zwiedzałam dziś to miasto dokładniej niż przez całe moje dotychczasowe życie. - Ten lot Billa do Peru? Czyj to był pomysł? - spytał mnie nagle Alcide. - Nie wiem. - Byłam zaskoczona i zaintrygowana. Chyba jego królowej. - Ale nie powiedział tego wprost? - Nie. - Może polecono mu zniknąć z kraju? - Przypuszczam, że tak. - Kto miał dość władzy, by go przegonić? - spytał Alcide, od razu podsuwając mi odpowiedź. - Eric... oczywiście. - Ponieważ Eric był szeryfem Piątej Strefy. - No i królowa. Szefową Erica była królowa Luizjany. Tak, wiem, że to durne. Ale wampiry uważały swoją strukturę organizacyjną za cudownie nowoczesną. - Teraz Billa nie ma, a Eric mieszka w twoim domu. Swoim łagodnym tonem Alcide skłaniał mnie do wyciągnięcia ewidentnych wniosków. - Sądzisz, że Eric zainscenizował całą tę sprawę?! Myślisz, że kazał Billowi opuścić kraj, a czarownicom najechać Shreveport? Polecił im przy okazji, by rzuciły na niego klątwę, dzięki której zaczął uciekać półnagi na mrozie, i to akurat w miejscu, przez które w jego opinii prawdopodobnie będę przejeżdżała? Miał nadzieję, że później zabiorę go do domu, a Pam, Chow i mój brat uznają, że należy go u mnie zostawić?! Alcide lekko się speszył. - A jednak, jak widzę, przemknęło ci to przez myśl? - Alcide, nie jestem osobą wykształconą, lecz nie jestem też głupiutką gęsią. - Spróbujcie zdobyć wykształcenie, kiedy równocześnie słyszycie myśli wszystkich kolegów z klasy, że nie wspomnę o myślach nauczyciela. Ale dużo jednak czytam i przeczytałam wiele dobrych książek. No cóż, obecnie, czytam przeważnie kryminały i romanse. Tak czy owak, dowiedziałam

się z książek wielu ciekawych drobiazgów i wzbogaciłam słownictwo. - Ale faktem jest, że nie wyobrażam sobie, by Eric zadał sobie tyle trudu tylko po to, żeby zaciągnąć mnie do łóżka. Czy o tym sobie pomyślałeś? Jasne, wiedziałam, że tak. Wilkołak czy nie, po prostu zazdrosny facet. - Hmm... gdy opowiedziałaś tę historię w taki sposób... Alcide wciąż nie wyglądał na przekonanego. Czegóż mogłam się spodziewać po mężczyźnie, który uwierzył Debbie Pelt, że z pewnością wróciłam do Billa? Zadałam sobie pytanie, czy na moją prośbę jakaś czarownica mogłaby zmusić tę pannicę do mówienia prawdy. Pogardzałam Debbie, gdyż okrutnie potraktowała Alcide'a, mocno mnie obraziła, wypaliła dziurę w mojej ulubionej chuście i... och... najnormalniej w świecie próbowała mnie zabić. No i miała idiotyczną fryzurę. Alcide nie podejrzewałby Debbie o złe intencje, nawet gdyby podeszła i ugryzła go w tyłek, chociaż muszę stwierdzić, że jej specjalnością było raczej obgadywanie za plecami. Jak zareagowałby Herveaux, gdyby wiedział, że na dobre rozstałam się z Billem? Czy przyjechałby do mnie? Czy jedno prowadziło do drugiego? No cóż, to możliwe. A wtedy związałabym się z facetem, który wierzy Debbie Pelt. Popatrzyłam na niego i westchnęłam. Alcide pod wieloma względami był ideałem. Był przystojny, często podzielałam jego tok myślenia i traktował mnie z wielkim szacunkiem i respektem. Hmm, jasne, był wilkołakiem, ale bez wątpienia umiałabym dać mu te parę nocy wolności w miesiącu. To prawda, być może miałabym trudności z urodzeniem mu dziecka, ale przynajmniej istniała taka możliwość. Z wampirem ciąża w ogóle nie wchodziła w grę. Stop! Na razie Herveaux wcale nie zaproponował, że zostanie ojcem moich dzieci, mało tego, nadal widywał się z Debbie. A swoją drogą... Co stało się z jej narzeczonym, tym... Clausenem? Wyjątkowo złośliwie - jeśli uznać, że czasami bywam w pewnych kwestiach mniej złośliwa - pomyślałam, że mam nadzieję, że któregoś dnia, całkiem niedługo, Alcide przejrzy na oczy, odkryje, jaką suką naprawdę jest Debbie, i raz na zawsze przestanie jej ufać. Nie wiem, czy wówczas zwróci oblicze w moją stronę, ale na pewno zasłużył na lepszą dziewczynę niż Debbie Pelt. Adabelle Yancy i jej matka miały dom w ślepej uliczce dzielnicy zamieszkanej przez przedstawicieli wyższych warstw klasy średniej i leżącej niezbyt daleko od „Fangtasii". Dom stał na spadzistym trawniku, toteż wjeżdżaliśmy dość stromym podjazdem, aż dotarliśmy na tyły posiadłości. Sądziłam, że Alcide zaparkuje na ulicy i wejdziemy ceglanym pasażem prowadzącym do frontowych drzwi, najwyraźniej jednak wolał nie spuszczać z oka pikapu. Badawczo rozejrzałam się po ślepej uliczce, lecz nie zobaczyłam nikogo, nie mówiąc o osobach, które obserwowałyby dom. Na tyłach budynku, nieco pod kątem, znajdował się garaż na trzy pojazdy, połączony z domem i utrzymany w nienagannym porządku. Patrząc nań, można by pomyśleć, że nigdy nie parkują w nim samochody, a lśniące subaru przypadkiem zabłąkało się na posesji. Wysiedliśmy. - Auto matki Adabelle - powiedział Alcide, marszcząc brwi. - To ona otworzyła przed laty sklep ze strojami ślubnymi. Założę się, że o nim słyszałaś... „Verena Rose". Verena przeszła już na emeryturę i wstępuje do sklepu tylko czasami, a równocześnie na tyle często, że doprowadza tym córkę do szału. Nigdy nie byłam w tym sklepie, wiedziałam jednak, że kupuje tam suknie wiele panien młodych, niezależnie od pozycji, stanu

posiadania czy miejsca zamieszkania. Sklep na pewno przynosił spore dochody. Dom kobiet był doskonale odremontowany, zresztą nie liczył sobie więcej niż dwadzieścia lat. Dziedziniec był zadbany, ścieżki równiutkie i zagrabione, roślinność ładnie rozplanowana. Herveaux zastukał do tylnych drzwi, które szybko się otworzyły. W progu stanęła kobieta, równie schludna i zadbana jak dom i dziedziniec. Była ubrana w ciemnooliwkowy kostium i brązowe czółenka na niskim obcasie, a włosy w odcieniu stali miała sczesane w gładki kok. Przeniosła wzrok z Alcide'a na mnie i chyba nie znalazła odpowiedzi na pytanie, które sobie zadawała. Otworzyła dodatkowe szklane drzwi. - Alcide, jak miło cię widzieć - skłamała desperacko. Wyczułam, że jest ogromnie zmieszana. Alcide posłał jej długie spojrzenie. - Mamy kłopoty, Vereno. Skoro jej córka była członkiem stada, sama Verena również bez wątpienia była wilkołaczycą. Popatrzyłam na nią z zaciekawieniem, gdyż wyglądała po prostu jak jedna z majętniejszych przyjaciółek mojej babci. Verena Rose Yancy była atrakcyjną starszą panią pod siedemdziesiątkę, szczęśliwą posiadaczką niemałych, regularnych dochodów i domu. Nie mogłam jej sobie wyobrazić, jak wielkimi susami sadzi przez pole na czterech łapach. Odkryłam też natychmiast, że ma w nosie kłopoty Alcide'a. - Widziałeś moją córkę? - spytała i czekała na odpowiedź z przerażeniem w oczach. - Chyba nie zdradziła stada. - Nie, nie widziałem jej - odparł Alcide. - Przywódca stada wysłał nas właśnie po to, żebyśmy ją znaleźli. Nie przyszła ubiegłej nocy na zebranie członków zarządu. - Wczoraj wieczorem dzwoniła do mnie ze sklepu. Twierdziła, że ma jakieś nieoczekiwane spotkanie z nieznajomą, która zadzwoniła do niej tuż przed zamknięciem. - Kobieta dosłownie załamała ręce. - Myślałam, że być może spotkała się z tą czarownicą. - Od tamtej pory miała pani jakieś wieści od córki? spytałam jak najłagodniejszym tonem. - Położyłam się do łóżka bardzo na nią rozgniewana odparła Verena, po raz pierwszy patrząc prosto na mnie. Uznałam, że postanowiła spędzić tę noc z przyjaciółką. Z którąś z przyjaciółek - podkreśliła, unosząc brwi, abym dokładnie zrozumiała orientację Adabelle. Skinęłam głową. - Nigdy nie uprzedzała mnie z góry, zawsze oświadczała jedynie: „Będę, gdy wrócę", „Zobaczymy się jutro rano w sklepie" albo coś w tym stylu. - Szczupła starsza pani zadrżała na całym ciele. - Nie wróciła jednak do domu do tej pory, a do sklepu nie mogę się dodzwonić. - Ona miała dziś otworzyć? - spytał Alcide.

- Nie, w środę mamy zamknięte, ale Adabelle zawsze jedzie tego dnia uzupełnić księgi i przejrzeć inne papiery. Zawsze! - powtórzyła. - Może Alcide i ja podjedziemy tam i sprawdzimy? zaproponowałam cicho. - Może zostawiła jakąś wiadomość. Nie wyglądała na kobietę, którą chciałoby się na pocieszenie poklepać po ramieniu, więc nie wykonałam tego naturalnego gestu i szybko zamknęłam szklane drzwi, sugerując w ten sposób, że nie powinna z nami jechać. Zrozumiała mnie aż za dobrze. Sklep ze strojami ślubnymi „Verena Rose" mieścił się w niewielkiej starej kamienicy w kwartale podobnych domów dwukondygnacyjnych przerobionych na firmy. Budynek został odnowiony i prezentował się równie pięknie jak rezydencja pań Yancy, nie zaskoczył mnie też jego ekskluzywny charakter. Biało pomalowane cegły, ciemnozielone okiennice, połyskujący czarny metal poręczy schodów i mosiężne detale na drzwiach - wszystko to kojarzyło się z elegancją i dbałością o szczegóły. Wiedziałam, że każda dziewczyna, która chce wyglądać świetnie i kosztownie, właśnie tutaj kupi suknię ślubną. Budynek ze sklepem był nieco oddalony od ulicy. Parking znajdował się na tyłach, od frontu zaś wielka witryna okienna, w której stał damski manekin w brązowej peruce, z gracją trzymając w dłoniach olśniewający bukiet. Jeszcze z pikapu widziałam, że suknia na manekinie, z długim haftowanym trenem, prezentuje się niezwykle efektownie. Nie pojechaliśmy na tylny parking, lecz zatrzymaliśmy się na podjeździe. Wysiadłam, zeskakując z wysokiego siedzenia. Razem przeszliśmy po chodniku z cegły, który prowadził od podjazdu do frontowych drzwi. Gdy podchodziliśmy, Alcide zaklął. Przez moment wydawało mi się, że przez okno musiał chyba wpaść do sklepu rój robactwa, które obsiadło śnieżnobiałą suknię, po chwili jednak zrozumiałam, że ciemne plamy to z pewnością krople krwi. Krew trysnęła zapewne na biały brokat i zaschła. Manekin wyglądał, jak gdyby został ranny, i przez jedną szaloną sekundę zastanowiłam się nad taką ewentualnością. Wybaczcie, ale wiele niemożliwych rzeczy widziałam w ostatnich kilku miesiącach. - Adabelle - powiedział Alcide tonem człowieka, który się modli. Staliśmy u podstawy schodów prowadzących na frontowy ganek i patrzyliśmy na witrynę. W drzwiach pośrodku owalnego okienka ze szkła wisiał napis: „ZAMKNIĘTE", żaluzje również były spuszczone. Chociaż się skupiłam, nie wykryłam w tym domu aktywności fal mózgowych żywej osoby. Już wcześniej, w dość przykry sposób, odkryłam, że zawsze warto coś takiego wcześniej sprawdzić. - Wyczuwam śmierć - oznajmił Alcide. Wystawił twarz na chłodne powietrze, zamknął oczy i wyraźnie się koncentrował. Śmierć w środku i na zewnątrz. Chwyciłam wygiętą metalową poręcz lewą ręką i weszłam na pierwszy stopień. Rozejrzałam się. Zapatrzyłam się na coś białego na klombie pod oknem, gdyż odznaczało się od kawałków sosnowej kory. Trąciłam Alcide'a i wolną ręką wskazałam

mu to miejsce. Przy przyciętych różanecznikach leżała inna ręka, odcięta od ciała. Alcide przez chwilę usiłował zrozumieć, co widzi, a kiedy pojął, wstrząsnął nim dreszcz. - Poczekaj tutaj - polecił mi niskim, ochrypłym głosem. Chętnie skorzystałam z jego propozycji. Kiedy jednak pchnął frontowe drzwi i wszedł do sklepu, zobaczyłam, co znajduje się na podłodze tuż za nimi. Zdławiłam krzyk. Jakie to szczęście, że Alcide miał telefon komórkowy. Zadzwonił do pułkownika Flooda, powiedział mu, co się stało, i poprosił go, by pojechał do domu pani Yancy. Potem wezwał policję. Po prostu nie mógł postąpić inaczej! Okolica była ruchliwa i być może ktoś nas zauważył, jak szliśmy do drzwi. Najwyraźniej był to dzień na znajdowanie ciał - zarówno dla mnie, jak i dla funkcjonariuszy ze Shreveport. Wiedziałam, że w policji pracują wampiry, ale oczywiście jedynie na nocną zmianę, więc rozmawialiśmy z dobrymi, starymi, żywymi gliniarzami. Wśród przybyłych nie było żadnego wilkołaka ani zmiennokształtnego, ani nawet żadnego telepaty. Wszyscy byli zwykłymi ludźmi, których najbardziej podstawową cechą była podejrzliwość. - Dlaczego zatrzymałeś się tutaj, kolego? - spytał detektyw Coughlin, który miał kasztanowe włosy, ogorzałą twarz i wielki brzuch, jakiego nie powstydziłby się niejeden piwosz. Alcide popatrzył na niego zaskoczony. Nie przemyślał tego uprzednio, co mnie właściwie nie zdziwiło. Nie znałam Adabelle za życia i nie weszłam do sklepu, on natomiast tak. To on przeżył szok, nie ja. Postanowiłam więc wziąć wyjaśnienia na siebie. - To był mój pomysł, panie detektywie - oświadczyłam natychmiast. - Moja babcia, która zmarła w ubiegłym roku, zawsze mi powtarzała: „Sookie, jeśli będziesz potrzebowała sukni ślubnej, jedź po nią do sklepu Vereny Rose". Nie przyszło mi do głowy, że powinnam wcześniej zadzwonić i sprawdzić, czy w ogóle mają dziś otwarte. - Czyli że pani i pan Herveaux zamierzacie się pobrać? - Tak - przyznał Alcide, przyciągając mnie do siebie i obejmując. - Przed ołtarzem. Uśmiechnęłam się, lecz ze stosownym do sytuacji smutkiem. - No cóż, gratulacje. - Detektyw Coughlin przypatrzył nam się w zadumie. - Więc, panno Stackhouse, nigdy nie spotkała pani Adabelle Yancy? - Może kiedy byłam mała, spotkałam starszą panią Yancy... - odrzekłam oględnie. - Ale nie pamiętam jej. Rodzina Alcide'a zna oczywiście Yancych. Alcide mieszka tu przecież całe życie. „No i wszyscy są wilkołakami" - dodałam w myślach. Coughlin ciągle skupiał się na mnie. - I nie weszła pani do sklepu? Pan Herveaux sam...?

- Alcide wszedł sam, podczas gdy ja czekałam tutaj. Usiłowałam przyjąć wygląd wrażliwej osóbki, co nigdy za bardzo mi się nie udaje. Jestem zdrowa i wysportowana, i chociaż nie wyglądam jak Emme (Emme - modelka o dość obfitych kształtach (przyp. tłum).), daleko mi także do Kate Moss. - Zobaczyłam tę... rękę, więc zostałam na zewnątrz. - To był dobry pomysł - pochwalił mnie detektyw Coughlin. - Tamtego widoku nikt nie powinien oglądać. Mówiąc to, postarzał się o dwadzieścia lat. Współczułam mu tak trudnej pracy. Pomyślał właśnie, że bardzo chciałby aresztować zwyrodnialca, który zabił te dwie osoby i pokiereszował ich ciała. - Czy któreś z państwa ma podejrzenia, kto mógłby chcieć tak okrutnie potraktować te dwie damy? - Dwie? - powtórzył Alcide powoli, ogłuszony. - Dwie? - spytałam z mniejszą rezerwą. - No... tak - przyznał detektyw ciężko. Pragnął poznać naszą reakcję i teraz nas oceniał. Wiedziałam, co myśli. - Biedaczki - powiedziałam i wcale nie udawałam łez, które wypełniły mi oczy. Przyjemnie było móc się oprzeć o pierś Alcide'a, a on, jak gdyby czytał mi w myślach, rozpiął zamek skórzanej kurtki i częściowo mnie nią otulił. - Ale skoro jedną z ofiar jest Adabelle Yancy, kim jest druga? - Nie zostało z niej zbyt dużo - mruknął Coughlin, zanim uprzytomnił sobie, że powinien zachować tę uwagę dla siebie. - Szczątki trochę się pomieszały - wyjaśnił Alcide cicho, szepcząc prosto w moje ucho. Naprawdę był w szoku. - Nie wiedziałem... - ciągnął głośniej - ...chyba źle oceniłem to, co zobaczyłem... Mimo że niezbyt wyraźnie czytałam Alcide'owi w myślach, zrozumiałam, że w jego opinii Adabelle pokonała jedną z napastniczek. A pozostali członkowie grupy, odchodząc, nie zabrali ze sobą zwłok zabitej towarzyszki. - A pani jest z Bon Temps, panno Stackhouse - zauważył detektyw, niemal niedbałym tonem. - Tak, proszę pana - wysapałam gwałtownie. Walczyłam z atakującymi moją wyobraźnię obrazami przedstawiającymi ostatnie chwile Adabelle Yancy. - Gdzie pani tam pracuje? - W barze „U Merlotte'a" - odparłam. - Jestem kelnerką. Podczas gdy policjant zastanawiał się nad różnicą w statusie społecznym pomiędzy mną i Alcide'em, zamknęłam oczy, przyłożyłam głowę do ciepłej piersi wilkołaka i skupiłam się na myślach detektywa Coughlina. Zastanawiał się, czy jestem w ciąży i czy ojciec Alcide'a, dobrze sytuowany mężczyzna i powszechnie w Shreveport znana postać, zaaprobuje nasze małżeństwo. Nie dziwił się też, że wychodząc za Herveaux, pragnę mieć kosztowną suknię ślubną. - Nie ma pani pierścionka zaręczynowego, panno Stackhouse? - Nie planujemy długich zaręczyn - odrzekł Alcide.

Słyszałam, jak łomocze mu serce. - Moja narzeczona dostanie swój brylant w dzień ślubu. - Jesteś okropny - powiedziałam czule i dźgnęłam go palcem w pierś najmocniej jak mogłam bez przyciągania uwagi detektywa do mojego gestu. - Auuu! - zaprotestował. Dziwnym trafem przekonaliśmy Coughlina naszym popisem, że naprawdę jesteśmy zaręczeni. Spisał nasze numery telefonów i adresy, po czym pozwolił nam odjechać. Widziałam, że Alcide czuje równie dużą ulgę jak ja. Pojechaliśmy do najbliższego miejsca, gdzie mogliśmy znaleźć trochę prywatności - małego parku, który ze względu na panujący chłód był opustoszały. Tam Alcide ponownie zadzwonił do pułkownika Flooda. Czekałam w pikapie, on tymczasem chodził po zwiędniętej trawie, gestykulując wolną ręką, i co chwila podnosił głos, dając upust przerażeniu i gniewowi. Wyczuwałam, że te emocje w nim narastają. Jak wielu mężczyzn, Alcide miał kłopoty z wyrażaniem emocji. Teraz wydawał mi się bliższy i droższy. Droższy?! Och, powinnam przestać myśleć w ten sposób. Zaręczyliśmy się przecież jedynie na potrzeby rozmowy z detektywem Coughlinem. Jeśli Alcide był dla kogoś „drogim mężczyzną", to raczej dla tej podstępnej Debbie. Kiedy wilkołak wrócił do wozu i usiadł obok mnie, miał nachmurzoną minę i patrzył spode łba. - Chyba odwiozę cię do samochodu - powiedział. Przepraszam cię za to wszystko. - Pewnie ja powinnam cię przepraszać, nie ty mnie. - Żadne z nas nie jest winne zaistniałej sytuacji odparował stanowczo. - Gdyby to od nas zależało, ani ty, ani ja nie chcielibyśmy uczestniczyć w tym zdarzeniu. - Absolutnie się z tobą zgadzam. Przez minutę rozmyślałam nad skomplikowanym światem istot nadnaturalnych i w końcu spytałam Alcide'a, jaki plan ma pułkownik Flood. - Zajmiemy się wszystkim - zapewnił mnie. - Wybacz, Sookie, ale nie mogę ci podać szczegółów. - Grozi ci niebezpieczeństwo? - rzuciłam, chociaż i tak nijak nie mogłam mu pomóc. Dojechaliśmy już do siedziby firmy Herveaux i Alcide zaparkował pikap obok mojego starego auta. Odwrócił się lekko ku mnie i wziął mnie za rękę. - Nie martw się, nic mi nie będzie - oznajmił łagodnie. Zadzwonię do ciebie. - Tak, koniecznie - poprosiłam. - Muszę ci powiedzieć, jak czarownice próbują odszukać Erica. Nie zdążyłam wcześniej wspomnieć Alcide'owi o plakatach i nagrodzie. Jego marsowa mina pogłębiła się, gdy myślał o pomysłowych sztuczkach, których dopuściły się czarownice. - Debbie ma przyjechać dziś po południu, będzie tutaj około osiemnastej - oznajmił. Popatrzył na zegarek. - Zbyt późno, by

odwołać jej przyjazd. - Jeśli planujecie jakąś akcję, Debbie może wam się przydać - odburknęłam. Posłał mi spojrzenie tak ostre, że aż mnie zabolało. - Jest zmiennokształtną, nie wilkołaczycą - przypomniał mi cicho. Może zmieniała się w łasicę albo... w szczura? - Oczywiście - zgodziłam się poważnym tonem. Dosłownie ugryzłam się w język, żeby nie wygłosić żadnej ze złośliwych uwag, które wręcz cisnęły mi się na usta. - Alcide, sądzisz, że drugie ciało należało do przyjaciółki Adabelle? Kogoś, kto przypadkowo był z nią w sklepie, kiedy przybyły czarownice? - Nie wiem, ponieważ nie zostało z niego zbyt wiele, ale sądzę, że to raczej jedna z czarownic. Mam po prostu nadzieję, że Adabelle nie poddała się bez walki! - Też chciałabym w to wierzyć. - Pokiwałam głową i zmieniłam temat: - Lepiej wrócę do Bon Temps. Eric wkrótce się obudzi. Nie zapomnij powiedzieć swojemu ojcu o naszych zaręczynach. Jego mina stanowiła jedyny zabawny widok, jaki przydarzył mi się tego dnia. ROZDZIAŁ SZÓSTY Przez całą drogę do domu rozmyślałam o pobycie w Shreveport. Poprosiłam Alcide'a, by zadzwonił z komórki na posterunek w Bon Temps, niczego nowego się jednak nie dowiedziałam. Policja nie miała żadnych informacji na temat Jasona, nikt nie zgłosił, że go widział. Z tego też względu w drodze do domu nie zatrzymałam się przy posterunku, musiałam jednak wstąpić do sklepu spożywczego po chleb i coś do smarowania, no i do monopolowego po krew dla Erica. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam po wejściu do sklepu Super Save - A - Bunch była gablotka z butelkami krwi, co oszczędziło mi wizyty w monopolowym. Drugą rzeczą, jaką zobaczyłam, był plakat przedstawiający zdjęcie twarzy Erica. Przypuszczałam, że tę fotografię Eric zrobił sobie podczas otwarcia „Fangtasii", ponieważ prezentował się bardzo... niegroźnie. Mało tego, wyglądał na nim przyziemnie i ujmująco. Patrząc na zdjęcie, nikt na świecie nie powiedziałby, że ta istota potrafi w ogóle ugryźć. Pod wizerunkiem widniało pytanie: „WIDZIELIŚCIE TEGO WAMPIRA?". Powoli i starannie przeczytałam znajdujący się pod nagłówkiem tekst. Sytuacja wyglądała dokładnie tak, jak powiedział Jason. Pięćdziesiąt tysięcy dolarów to spora sumka. Ta Hallow ma chyba naprawdę fioła na punkcie Erica, skoro zamierza zapłacić tak dużo, otrzymując w zamian jedynie upojne noce. Trudno mi było uwierzyć, że tak duży koszt zwróci jej się jedynie dzięki przejęciu kontroli nad „Fangtasią" (i erotycznym usługom Erica). Coraz bardziej wątpiłam, czy znam wszystkie fakty składające się na tę historię, rosła też moja pewność, że potężnie nadstawiam karku i grozi mi prawdziwe niebezpieczeństwo. Hoyt Fortenberry, bliski przyjaciel Jasona, ładował właśnie do koszyka pizze w dziale z mrożonkami. - Hej, Sookie, gdzie twoim zdaniem podział się mój stary druh?! - zawołał natychmiast, gdy mnie zobaczył. Hoyt, wielki, muskularny i niezbyt inteligentny facet, wyglądał na autentycznie zaniepokojonego.

- Sama chciałabym wiedzieć - odparłam, podchodząc bliżej, abyśmy mogli porozmawiać, nie przyciągając uwagi pozostałych klientów sklepu. - Naprawdę się martwię. - Nie sądzisz, że po prostu wyjechał gdzieś z jakąś nowo poznaną dziewczyną? Ta lala, z którą przyszedł na przyjęcie sylwestrowe, była całkiem do rzeczy. - Jak się nazywa? - Crystal. Crystal Norris. - Skąd jest? - Gdzieś z okolic Hotshot. Wiesz, stamtąd. Skinął głową na południe. Hotshot było jeszcze mniejszą osadą niż Bon Temps. Miasteczko leżało niecałe dwadzieścia kilometrów stąd i miało reputację siedziby dziwnej społeczności. Dzieciaki z Hotshot, które chodziły do szkoły w Bon Temps, zawsze trzymały się razem i były odrobinę... odmienne. Wcale nie zaskoczyła mnie nowina, że Crystal mieszka właśnie tam. - Więc - ciągnął Hoyt - może Crystal zaprosiła go do siebie? Z myśli Hoyta wyczytałam jednak, że w ogóle w to nie wierzy, usiłuje jedynie pocieszyć siebie i mnie. Oboje wiedzieliśmy, że do tej pory Jason by zadzwonił, niezależnie od tego, jak dobrze się zabawiał z kobietą. Niemniej jednak postanowiłam, że zatelefonuję do Crystal, kiedy znajdę wolne dziesięć minut, choć niekoniecznie dziś wieczorem. Poprosiłam Hoyta, żeby podał nazwisko dziewczyny ludziom szeryfa, a on mi to obiecał. Nie wydawał się z tego powodu zbyt szczęśliwy. Odkryłam, że gdyby zaginął ktokolwiek inny niż Jason, odmówiłby mi. Ale Jason był zawsze dobrym kumplem, któremu Hoyt zawdzięczał różne rozrywki i atrakcje, ponieważ mój brat był znacznie bystrzejszy i bardziej pomysłowy od powolnego i tępawego Hoyta. Jeśli Jason nie wróci, Fortenberry będzie pędził strasznie nudny żywot. Rozstaliśmy się na parkingu Super Save - A - Bunch i poczułam ulgę, że Hoyt nie spytał mnie o Czystą Krew, którą kupiłam. Kasjerka również zachowała milczenie, choć brała każdą butelkę z wyraźną odrazą. Kiedy płaciłam, pomyślałam, ile pieniędzy kosztował mnie już pobyt Erica. Ubrania i krew nie są tanie. Akurat zapadł zmierzch, gdy dotarłam do domu i wyjęłam z samochodu plastikowe torby z produktami. Otworzyłam kluczem tylne drzwi domu i weszłam do środka, wołając Erica, po czym zapaliłam światło w kuchni. Nie usłyszałam odpowiedzi, więc rozpakowałam reklamówki, a jedną butelkę Czystej Krwi zostawiłam na stole, na wypadek gdyby wampir był głodny. Wyjęłam strzelbę z bagażnika i załadowałam ją, a później wsunęłam za bojler. Później znowu zadzwoniłam do departamentu szeryfa. Dyspozytorka oświadczyła, że nie ma żadnych nowych wiadomości na temat Jasona. Usiadłam pod kuchenną ścianą i tkwiłam tam przez długą chwilę, straszliwie przygnębiona. Pomyślałam, że nie jest dobrze po prostu siedzieć i się zamartwiać. Może pójdę do salonu i włączę na wideo film dla Erica? Wampir obejrzał już jednak wszystkie moje taśmy z Buffy, a Anioła ciemności nie posiadałam. Zastanowiłam się, czy spodobałoby mu się Przeminęło z wiatrem. (Z tego co wiedziałam, mieszkał w okolicy, gdy kręcili ten film. Z drugiej strony, cierpiał przecież obecnie na amnezję, więc wszystko powinno być dla niego nowe). Idąc korytarzem, usłyszałam jakiś hałas w mojej dawnej sypialni. Lekko pchnęłam drzwi do niej, nie chciałam bowiem obudzić mojego gościa, gdyby jeszcze nie wstał. Ale wstał już. Odwrócony do mnie tyłem wciągał dżinsy. Nie kłopotał się bielizną, nie włożył nawet maleńkich czerwonych slipek.

Na widok jego nagości o mało się nie zadławiłam własną śliną, po czym wyrwał mi się z gardła osobliwy, świszczący dźwięk, a na koniec mocno zamknęłam oczy i zacisnęłam pięści. Gdyby organizowano wybory na najfajniejszy męski tyłek świata, Eric na pewno by zdobył pierwszą nagrodę. Tak, należał mu się wielki puchar. Nigdy wcześniej nie wierzyłam, że kobieta może mieć na widok jakiegoś mężczyzny kłopoty z utrzymaniem rąk przy sobie, teraz wszakże sama usiłowałam nad sobą zapanować, wbijając paznokcie we wnętrza dłoni i zaciskając mocno powieki, jakbym się bała własnej reakcji. Czułam się upokorzona faktem, że pragnę go tak... zachłannie (kolejne dobre słowo z mojego kalendarza) tylko dlatego, że jest po prostu piękny. Do tej pory naprawdę nie wiedziałam, że kobiety doświadczają takich pragnień... - Sookie, dobrze się czujesz? - spytał niewinnie Eric. Siłą woli otrząsnęłam się z ogarniającej mnie fali pożądania. Wampir stał tuż przede mną, ręce położył na moich ramionach. Uniosłam głowę i spojrzałam w jego błękitne oczy, teraz skupione na mnie i wypełnione z pozoru wyłącznie troską o mój stan. Moje oczy były na poziome jego twardych piersi. Sutki miał wielkości gumek myszek. Zagryzłam wargę. Nie zamierzałam zbliżać się o te kilka centymetrów, które nas dzieliły... - Przepraszam - odezwałam się bardzo cicho. Bałam się mówić głośniej i bałam się poruszyć. Gdybym to zrobiła, może rzuciłabym się na niego, kto wie. - Nie powinnam wchodzić. Powinnam najpierw zastukać. - Widziałaś mnie już przecież wcześniej. Tak, ale nie twoje obnażone pośladki, pomyślałam. - Tak czy owak, wejście bez pukania nie było uprzejme. - Nie przeszkadza mi to. Ale wyglądasz na zdenerwowaną. Tak sądzisz?! - No cóż, miałam kiepski dzień - tłumaczyłam się przez zaciśnięte zęby. - Mój brat zaginął, a czarownice, które są również wilkołakami, zabiły w Shreveport... zastępczynię przywódcy tamtejszego stada... Widziałam jej rękę na klombie... No, czyjąś rękę na pewno tam widziałam. Belinda jest w szpitalu, a Ginger nie żyje. Och, chyba wezmę prysznic. Odwróciłam się na pięcie i pomaszerowałam do swojego pokoju. Potem weszłam do łazienki, zdarłam z siebie ubranie i wrzuciłam je do kosza na brudną bieliznę. Zagryzałam wargę tak długo, aż rozbawiła mnie własna dzikość, a wtedy weszłam pod strumień gorącej wody. Wiem, że w takim wypadku częściej stosuje się zimny prysznic, ja jednak lubię ciepło i odprężenie, które mi daje. Zmoczyłam włosy i wyciągnęłam rękę po mydło. - Zrobię to za ciebie - powiedział Eric. Odsunął firankę i dołączył do mnie pod prysznicem. Wstrzymałam oddech i o mało nie krzyknęłam. Wampir zdjął wcześniej dżinsy i był dokładnie w tym samym nastroju co ja. O jego podnieceniu świadczyły również nieco wysunięte kły. Byłam jednocześnie zakłopotana, przerażona i absolutnie gotowa. Kiedy stałam bez ruchu, niczym sparaliżowana sprzecznymi falami emocji, Eric wyjął mi mydło z ręki i namydlił dłonie, odłożył mydło na małą półeczkę i zaczął myć mi ramiona, unosząc każdą rękę, gładząc moje pachy i boki. Nawet nie musnął moich piersi, które niemal drżały, wyciągając się ku niemu niczym szczeniaczki domagające się pieszczot. - Kochaliśmy się kiedyś? - spytał. Potrząsnęłam głową, nadal niezdolna przemówić. - W takim razie byłem głupcem -

orzekł i kolistym ruchem przesunął jedną rękę na mój brzuch. - Odwróć się, moja kochanko. Odwróciłam się plecami do niego, a on zaczął je myć i masować. Palce miał bardzo silne i bardzo zręczne. Do czasu gdy skończył, byłam chyba najbardziej zrelaksowaną osobą o najczystszych łopatkach w całej Luizjanie. Tylko z pozoru wyglądałam jednak na spokojną. Moje libido bowiem szalało. Naprawdę zamierzałam to zrobić? Pomyślałam nerwowo, że seks z Erikiem wydaje się możliwością coraz bardziej prawdopodobną. Gdyby ten osobnik był „prawdziwym" Erikiem, miałabym siłę go odepchnąć. Kazałabym mu wyjść w tej samej minucie, w której wszedł. Prawdziwy Eric był kimś władczym, żyjącym i działającym w sposób, którego nie rozumiałam i który mnie nie pociągał. Miałam jednak przed sobą innego Erica pozbawionego charakteru, za który go w jakiś przewrotny sposób ceniłam; teraz był piękny i pożądał mnie, dodając mi tym pewności siebie, szczególnie że tak wiele osób było przeciwko mnie i nie zatęskniłoby za mną, gdybym nagle zniknęła. Miałam ochotę przestać myśleć i poddać się pragnieniom ciała. Poczułam, jak Eric przytula się do moich pleców. Był tak blisko, tak blisko. Aj! Oj! O, Jezu! Hurra! Potem umył mi włosy szamponem. - Drżysz tak bardzo, ponieważ się mnie boisz? - spytał. Rozważyłam jego pytanie. Cóż, i tak, i nie. Nie zamierzałam jednak odbywać długiej dyskusji na temat zalet i wad mojego stanu. Wewnętrzna debata okazała się wystarczająco trudna. O tak, wiem, nie znalazłabym lepszej pory na długą pogawędkę z Erikiem poświęconą moralnym aspektom fizycznego kontaktu z osobnikiem płci przeciwnej, którego się nie kocha. Może też nigdy już nie będę miała kolejnej okazji, by wyłożyć ogólne zasady dotyczące łagodności w traktowaniu mojej osoby. Nie dlatego, że obawiałam się przemocy ze strony Erica, chociaż jego „męskość" (jak to nazywają autorzy romansów, które czytam, nierzadko z ciekawym przymiotnikiem typu „powstająca" lub „pulsująca") stanowiła onieśmielający widok dla tak stosunkowo mało doświadczonej kobiety jak ja. Poczułam się jak samochód, którym dotąd jeździł tylko jeden kierowca, a potencjalny nowy kupiec zamierza od razu wziąć nim udział w rajdzie Daytona 500. Och, do diabła z myśleniem. Wzięłam mydło z półeczki i namydliłam palce. Kiedy podeszłam bardzo blisko do Erica, przylgnęłam do jego brzucha i położyłam dłonie na jego absolutnie cudownych pośladkach. Nie potrafiłam spojrzeć mu w oczy, wiedziałam jednak, że uszczęśliwiła go moja reakcja. Rozstawił nogi, a ja skupiłam się na namydlaniu, myciu i gładzeniu. Zaczął wydawać ciche jęki i kołysać się lekko. Skoncentrowałam się teraz na jego klatce piersiowej. Wzięłam w usta prawy sutek i ssałam. Ericowi bardzo się to podobało, położył ręce na mojej głowie i nieznacznie naciskał. - Ugryź, lekko - szepnął, a ja go posłuchałam. Niespokojnie przesuwał dłońmi po moim ciele, dotykając wszystkich miejsc, których mógł dosięgnąć, muskając je i drażniąc. Odsunął się i postanowił mi się odwzajemnić tą samą pieszczotą. Podczas gdy otaczał wargami mój sutek, równocześnie wsunął mi rękę między nogi. Westchnęłam głęboko i poruszyłam się. Miał takie długie palce... Oprzytomniałam, gdy woda była zakręcona, wampir wycierał mnie puszystym białym ręcznikiem, a ja tarłam jego ciało drugim. Potem przez długą chwilę tylko całowaliśmy się i całowaliśmy... - Łóżko - oznajmił nieco chrypliwie, a ja skinęłam głową. Wziął mnie na ręce i zaniósł. Szamotałam się z pościelą. Wprawdzie wampir chciał mnie od razu rzucić na łóżko i położyć się obok, mnie jednak jest zwykle zbyt chłodno na kołdrze. Kiedy wreszcie leżeliśmy, odwróciłam się do niego i podjęliśmy przerwaną wcześniej zabawę, choć teraz tempo pieszczot

wyraźnie wzrosło. Eric badał ruchliwymi palcami i wargami całe moje ciało, a twardy członek przyciskał mocno do mojego uda. Tak bardzo go pożądałam i byłam tak rozpalona, że dziwiło mnie, że z koniuszków moich palców nie strzelają iskry. Wzięłam w dłoń jego członek i przesuwałam po nim zaciśniętymi palcami. Nagle wampir znalazł się na mnie i wiedziałam, że za moment we mnie wejdzie. Byłam ożywiona i bardzo, bardzo gotowa. Wsunęłam rękę między nas i nakierowałam go odpowiednio ku sobie. - Moja kochanka - powiedział zachrypniętym głosem i zaczął wsuwać się głębiej. Chociaż byłam pewna, że jestem przygotowana, i straszliwie go pragnęłam, krzyknęłam z szoku. Po chwili poprosił: - Nie zamykaj oczu. Patrz na mnie, kochanko. Słowo „kochanka" wymawiał tak czule, że brzmiało jak pieszczota, jak gdyby wołał mnie po imieniu, którym żaden inny mężczyzna nigdy wcześniej się do mnie nie zwrócił i którego nikt po nim nie użyje. Jego kły były całkowicie obnażone, nie mogłam się powstrzymać i polizałam je. Spodziewałam się, że za chwilę ugryzie mnie w szyję, tak jak prawie zawsze robił Bill. - Patrz na mnie - szepnął mi w ucho i znów się odsunął. Rozpaczliwie starałam się przyciągnąć go z powrotem, wtedy jednak zaczął mnie całować od szyi w dół, coraz niżej i niżej, przerywając co jakiś czas, a wtedy czekałam drżąca, aż wróci. Usta miał bardzo wprawne, a palce znów zajęły miejsce członka, gdy nagle spojrzał w górę i sprawdził, czy mu się przyglądam... Patrzyłam... Wtedy odwrócił się ku wnętrzu mojego uda. Przez chwilę pieścił je, przesuwał miarowo palce, coraz szybciej i szybciej... aż nagle mnie ugryzł. Może krzyczałam, jestem przekonana, że tak, jednak sekundę później już poddawałam się tak potężnej fali przyjemności, jakiej nie doświadczyłam chyba nigdy przedtem. A ilekroć ta cudowna fala opadała, Eric znowu całował mnie w usta i smakowałam własne płyny na jego wargach, po czym znów był we mnie i przeżywałam kolejny orgazm. Szczytował chwilę po mnie, a dokładniej - gdy ciągle jeszcze drżałam z rozkoszy. Krzyczał coś w języku, którego nigdy nie słyszałam, zamknął oczy, a potem opadł na mnie. Po paru minutach podniósł głowę i spojrzał na mnie. Wolałabym, żeby udawał, że oddycha, tak jak Bill zawsze robił w trakcie stosunku. (Nigdy go o to nie prosiłam, po prostu zawsze tak postępował, a mnie to uspokajało). Och, odepchnęłam od siebie te myśli. Nigdy nie uprawiałam seksu z nikim poza Billem, więc pewnie moje porównania były zupełnie naturalne, prawda jest jednak taka, że wspomnienia o moim poprzednim mężczyźnie, który odszedł już na dobre, wciąż sprawiały mi niesamowity ból. Opanowałam się. Pogładziłam Erica po włosach, niektóre kosmyki zaczesałam mu palcami za uszy. Patrzył na mnie i wiedziałam, że czeka, aż się odezwę. - Szkoda, że nie mogę - powiedziałam - włożyć tych wszystkich orgazmów do słoja i przechować ich tam na później, gdy będą mi potrzebne, bo wydaje mi się, że miałam ich o kilka za dużo. Oczy Erica rozszerzyły się, po czym wampir ryknął śmiechem. Ten śmiech brzmiał... miło i serdecznie. Śmiech nowego, „prawdziwego" Erica. Czułam się świetnie z tym wspaniałym, nieznajomym osobnikiem. Przetoczył się teraz na plecy i lekko pociągnął mnie ku sobie, aż usiadłam mu na biodrach okrakiem. - Gdybym wiedział, że tak wspaniale prezentujesz się bez ubrania, wcześniej bym z tobą spróbował - powiedział. - Próbowałeś wcześniej... jakieś dwadzieścia razy odparowałam z uśmiechem. - W takim razie mam dobry gust. - Wahał się długą minutę, po czym spoważniał. - Opowiedz mi o nas. Jak długo cię znam? Światło z łazienki zalało lekką poświatą jego prawy policzek. Włosy Erica, błyszczące i złote, leżały na mojej poduszce.

- Zimno mi - szepnęłam i wampir położył mnie obok siebie, a potem przykrył nas oboje kołdrą. Wsparłam się na łokciu, on leżał na boku i przez chwilę tylko patrzyliśmy na siebie. - Niech pomyślę - podjęłam. - Poznałam cię w zeszłym roku w „Fangtasii", należącym do ciebie wampirzym barze w Shreveport... Tak przy okazji, na twój bar napadnięto dziś, a dokładnie wczoraj w nocy. Przykro mi, miałam ci o tym powiedzieć od razu po wejściu, ale zapomniałam, bo bardzo się martwię o brata. - Chętnie posłucham o dniu dzisiejszym, najpierw jednak opowiedz mi o kwestiach podstawowych. Niezmiernie mnie zainteresowałaś. Kolejny mały szok: „nowy" Eric przywiązywał wagę do zupełnie innych kwestii niż „dawny". To było naprawdę dziwne. - Jesteś szeryfem Piątej Strefy - wyjaśniłam mu - a mój były chłopak Bill to twój podwładny. Teraz wyjechał z kraju. Chyba ci już o nim mówiłam... - Twój niewierny były chłopak? Ten, którego stworzyła wampirzyca Lorena? - Tak, właśnie ten - przyznałam krótko. - W każdym razie, kiedy poznałam cię w „Fangtasii"... Cała opowieść zajęła mi więcej czasu, niż podejrzewałam, a gdy skończyłam, ruchliwe ręce Erica znowu się mną zajęły. Musnął kłami moją pierś i wyssał trochę krwi. Dyszałam, a on ssał. Czułam się dziwnie, bo równocześnie podniecał mnie i osłabiał. Z jednej strony doświadczenie było bolesne, z drugiej bardzo ekscytujące, miałam też wrażenie, że sięga niżej i głębiej. Straciłam oddech i szarpnęłam się, pobudzona, a wtedy Eric nieoczekiwanie rozsunął mi nogi i wszedł we mnie. Tym razem nie przeżyłam szoku i wszystko odbyło się wolniej. Eric chciał, żebym patrzyła mu w oczy; wyraźnie go to kręciło. Po wszystkim byłam wyczerpana, a jednocześnie ogromnie zadowolona. Wiele słyszałam o mężczyznach, których nie obchodzi, czy kobiecie jest przyjemnie, inni natomiast podobno uważają, że ich orgazm po prostu jakoś udziela się partnerce. Mnie w każdym razie tacy mężczyźni nigdy się nie trafili. Wprost przeciwnie. Nie wiem, czy obaj są czuli, bo są wampirami, czy też miałam po prostu szczęście. A może jedno i drugie. Eric prawił mi wiele komplementów, aż nagle uprzytomniłam sobie, że nie odwzajemniłam mu się żadnym stwierdzeniem, które by świadczyło o moim podziwie dla niego. Nie wydawało mi się to w porządku. Leżeliśmy, on mnie trzymał, moja głowa leżała na jego ramieniu. - Jesteś taki piękny - mruknęłam mu w szyję. - Co takiego? Wyraźnie go zaskoczyłam. - Powiedziałeś mi, że twoim zdaniem mam ładne ciało odparłam. Oczywiście nie użył tak subtelnego przymiotnika, ale wstydziłam się powtórzyć słowa, którymi je określił. Chciałam tylko wyznać, że myślę to samo o tobie. Poczułam, że jego pierś się porusza, gdy się zaśmiał, choć tym razem nieznacznie. - Która część mojego ciała podoba ci się najbardziej? spytał, drażniąc się ze mną. - Och, twój tyłek - odparowałam bez wahania. - Mój... tyłek? - Tak.

- Sądziłem, że inna... część. - No cóż, jest naturalnie... zadowalająca - rzuciłam bezwiednie, przyciskając policzek do jego piersi. Sekundę później wiedziałam, że wybrałam niewłaściwy epitet. - Zadowalająca?! - Wziął moją rękę i położył ją sobie na członku, który od razu zareagował na mój dotyk. Posłusznie objęłam go palcami, a Eric upewnił się: - Więc jest zadowalający?! - Może powinnam powiedzieć, że jest duży i ładny? - Duży i ładny. Podoba mi się - ocenił. Był znowu gotów, ale jeśli chodzi o mnie, szczerze mówiąc, nie wiedziałam, czy dam radę. Byłam już tak obolała, że nie wyobrażałam sobie, jak będę nazajutrz chodzić. Zaproponowałam francuskie igraszki i Eric chętnie przystał na tę alternatywę. Po kolejnym wspaniałym orgazmie odniosłam wrażenie, że wszystkie moje mięśnie zmieniły się w galaretę. Nie wspominałam już, że martwię się o brata, nie opowiedziałam również o straszliwych zdarzeniach, do których doszło w Shreveport, nie mówiłam w ogóle o niczym nieprzyjemnym. Szeptaliśmy sobie jedynie szczere (przynajmniej z mojej strony) czułostki, a później... Cóż, nie wiem, co wampir robił przez resztę nocy, ponieważ zasnęłam. Wiedziałam, że następnego dnia zmartwienia znów mnie dopadną, lecz dzięki Ericowi przez kilka cudownych godzin nie przejmowałam się zupełnie niczym. ROZDZIAŁ SIÓDMY Gdy obudziłam się nazajutrz rano, świeciło słońce. Leżałam w łóżku bezmyślnie zadowolona. Byłam trochę obolała, lecz w przemiły sposób. Miałam parę siniaków, lecz żadnego w widocznym miejscu. A znaki po kłach (krwawy prezencik dla wampira, cha, cha, cha) nie znajdowały się na mojej szyi, jak to bywało w przeszłości. Żaden postronny obserwator nie powinien się domyślić, że cieszyłam się towarzystwem wampira, a nie miałam umówionej wizyty u ginekologa - jedynej osoby poza Erikiem, która miałaby obecnie powód, by sprawdzić sferę intymną. Bez wątpienia musiałam wziąć kolejny prysznic, więc zwlokłam się z łóżka i chwiejnym krokiem przeszłam do łazienki. Zostawiliśmy tam okropny bałagan - wszędzie leżały ręczniki, a zasłonka prysznicowa zwisała smętnie, częściowo zerwana z plastikowych kółek (kiedy to się stało?), ale nie zrobiło to na mnie wrażenia. Powiesiłam ją po prostu... z uśmiechem na twarzy i radością w sercu. Kiedy strumień wody uderzał w moje plecy, pomyślałam, że chyba jestem osobą bardzo prostą. Nie trzeba dużo, by mnie uszczęśliwić. Na przykład, długa noc z martwym facetem w pełni załatwiała sprawę. Dała mi tak wiele przyjemności - i nawet nie chodziło o fantastyczny seks (chociaż podczas tej nocy zdarzyły się upojne chwile, które zapamiętam pewnie aż po dzień mojej śmierci), lecz o tę bliskość między nami. Tak, wystarczała mi sama zażyłość. Nie jestem zbyt odkrywcza? No cóż, spędziłam noc z mężczyzną, który powtarzał mi, że jestem piękna, cieszył się moim towarzystwem i zapewnił mi całe godziny intensywnej rozkoszy. Dotykał mnie, przytulał i śmiał się wraz ze mną. Nie groziło nam, że poczniemy dziecko, ponieważ wampiry po prostu nie mogą się rozmnażać. Ani Eric, ani ja nie postąpiliśmy nielojalnie wobec nikogo (choć przyznam, że kilka razy pomyślałam o Billu i poczułam wyrzuty sumienia).

Tak czy owak, nie widziałam niczego złego w naszych zabawach. Cóż, po umyciu zębów i nałożeniu podkładu na twarz przemknęło mi przez głowę, że wielebny Fullenwilder najprawdopodobniej nie podzielałby mojego punktu widzenia. Hmm, i tak nie zamierzałam mu nic powiedzieć. Niech o tej nocy wie tylko Bóg i ja. Uznałam, że skoro dobry Bóg obdarował mnie upośledzeniem w postaci zdolności telepatycznych, nie będzie okrutny i wybaczy mi te chwile erotycznych rozkoszy. Och, ma się rozumieć, była w tej beczce miodu łyżka dziegciu. Oczywiście, że chciałabym wyjść za mąż i mieć dzieci. Byłabym tak wierna, jak tylko potrafię. Byłabym także dobrą mamą. Ale nie mogłam wyjść za mąż za „normalnego" faceta, ponieważ zawsze wiedziałabym, kiedy mnie okłamał, kiedy się na mnie gniewa i o co, znałabym każdą jego myśl na mój temat. Nie potrafiłam znieść nawet randek z żywymi facetami, a co dopiero mówić o wspólnym życiu. Wampiry nie mogą się pobierać - w każdym razie jeszcze nie teraz. Nie jest to zgodne z prawem. Co prawda, żaden wampir mi się nie oświadczył - wytknęłam sobie, dość gwałtownie wrzucając gąbkę - myjkę do kosza. Może mogłabym związać się na dłużej z wilkołakiem lub zmiennokształtnym, ich myśli bowiem nie były dla mnie całkowicie czytelne. Gdzie jednak znaleźć chętnego do żeniaczki wilkołaka? Wolałam cieszyć się chwilą i coraz lepiej mi to wychodziło. Miałam u siebie przystojnego wampira, który tymczasowo stracił pamięć i wraz z nią wiele nieprzyjemnych cech swego charakteru. Ten wampir tak samo jak ja potrzebował obecnie otuchy. Zakładając kolczyki, ustaliłam powód, dla którego właściwie Eric tak bardzo się mną zachwyca. Przez jakiś czas nie posiadał przecież żadnych wspomnień na temat tego co posiada, nie pamiętał podwładnych ani swojej osobowości, aż tu nagle, ubiegłej nocy zyskał kogoś na własność - mnie. Kochankę. Mimo że stałam przed lustrem, nie widziałam tak naprawdę własnego odbicia. Opętała mnie jedna myśl czułam bardzo wyraźnie, że żyję obecnie całkowicie w świecie Erica. Lepiej będzie dla mnie, jeśli go nie zdradzę. Jak szybko mój nastrój zmienił się z „odprężenia i szczęścia" w „twarde, choć niechętne postanowienie"... Poczułam wręcz ulgę, gdy z tego stanu wyrwał mnie dzwonek telefonu. Zobaczyłam numer na wyświetlaczu i wiedziałam, że Sam dzwoni nie z przyczepy, lecz z baru. - Sookie? - Witaj, Sam. - Przykro mi z powodu Jasona. Masz jakieś nowiny? - Nie. Gdy się dziś obudziłam, od razu zadzwoniłam do biura szeryfa i rozmawiałam z dyspozytorką. Powiedziała, że Alcee Beck powiadomi mnie, jeśli się czegoś dowie. Ta kobieta odpowiadała mi tak samo podczas każdej z naszych dwudziestu rozmów... - Mam wziąć kogoś zamiast ciebie? - Nie, nie. Wolę czymś się zająć niż siedzieć tutaj, w domu. Policja wie, gdzie mnie znaleźć, jeżeli ktoś będzie miał mi coś do przekazania. - Jesteś pewna? - Tak. Ale dzięki, że spytałeś. - Gdybym mógł ci jakoś pomóc, powiedz.

- Jest właściwie jedna taka sprawa... - Mów. - Pamiętasz tę małą zmiennokształtną, z którą Jason był w barze na przyjęciu z okazji Nowego Roku? Sam się zastanowił. - Tak - odparł w końcu niepewnie. - Jedna z panien Norris? Mieszkają w Hotshot. - To właśnie powiedział mi Hoyt. - Musisz uważać na ludzi stamtąd, Sookie. To stara osada. Endogamiczna... Nie byłam pewna, co Sam próbuje mi powiedzieć. - Możesz wyjaśnić mi to słowo? Chyba nie mam dziś siły na odgadywanie aluzji. - Nie, w tej chwili nie mogę. - Och, nie jesteś sam? - Nie. Jest tu dostawca przekąsek. Po prostu bądź ostrożna. To naprawdę bardzo dziwni i odmienni ludzie. - W porządku - odparłam powoli, dalej niczego nie rozumiejąc. - Będę uważać. Zobaczymy się o szesnastej trzydzieści dodałam i odłożyłam słuchawkę. Byłam trochę nieszczęśliwa i bardzo zaintrygowana. Do mojej zmiany w barze zostało dużo czasu - mogłam pojechać do Hotshot i zdążyć wrócić. Włożyłam pierwsze lepsze dżinsy, tenisówki, jasnoczerwony podkoszulek z długim rękawem i niebieski płaszcz. Sprawdziłam w książce telefonicznej adres Crystal Norris i musiałam wyjąć mapę okolicy. Mieszkam w gminie Renard od urodzenia i sądziłam, że znam ją dość dobrze, najwyraźniej jednak o Hotshot nie wiedziałam zbyt wiele. Pojechałam na północ, a na rozjeździe skręciłam w prawo. Minęłam zakład przetwórstwa drewna, w którym pracowała większość mieszkańców Bon Temps, a potem przejechałam obok firmy tapicerskiej i miejskiej sieci wodociągowej. Dostrzegłam kilka sklepów monopolowych, a na rozstaju dróg ogólnospożywczy sklepik połączony z barem, którego szyld z napisem „ZIMNE PIWO I ZAKĄSKI" uległ latem uszkodzeniu i się wykrzywił. Znowu skręciłam w prawo i ruszyłam na południe. Im bardziej oddalałam się od Bon Temps, tym gorsza stawała się droga. Nikt nie skosił trawy od końca lata, nie zjawiły się tu również ekipy remontowe. Albo przedstawiciele społeczności Hotshot nie mieli żadnego członka w radzie gminy, albo po prostu nie życzyli sobie gości. Od czasu do czasu droga opadała na nisko położone tereny zalewowe. W trakcie ulewnych deszczów część jej na pewno znajdowała się pod wodą. Wcale nie zaskoczyłaby mnie informacja, że tutejszym ludziom przydarzają się spotkania z aligatorami. Wreszcie dotarłam do kolejnego skrzyżowania, które w porównaniu z poprzednim wydawało się tak ruchliwe jak centrum handlowe. W pewnej odległości od siebie stało tu kilka budynków mieszkalnych, może osiem lub dziewięć. Były małe i żadnego z nich nie zbudowano z cegły. Przed większością z nich stało po kilka samochodów, podwórza niektórych straszyły zardzewiałymi huśtawkami lub gdzieniegdzie miniboiskiem do koszykówki, a na paru dachach dostrzegłam antenę

satelitarną. Co dziwne, wszystkie domy postawiono nieco z dala od skrzyżowania - samo przecięcie dróg pozostawało niezabudowane. Jak gdyby skrzyżowanie otoczono niewidoczną taśmą, chroniącą krąg w środku; wewnątrz tego kręgu nie było nic, a wokół kuliły się budowle. Z doświadczenia wiem, że w takiej małej osadzie jak Hotshot mieszkają zazwyczaj tacy sami ludzie jak wszędzie. Niektórzy są biedni, dumni i dobrzy, inni biedni, podli i niewiele warci. Wszyscy jednak znają się świetnie i niczyje działania nie pozostaną niezauważone. Ze względu na chłodny dzień nie zobaczyłam na dworze żywej duszy, toteż nawet nie wiedziałam, jaki kolor skóry mają mieszkańcy miasteczka. Wydawało mi się mało prawdopodobne, by zamieszkiwała je ludność mieszana. Zastanawiałam się, czy w ogóle dotarłam we właściwe miejsce, lecz moje wątpliwości szybko rozproszył osobliwy zielony znak drogowy, dziwnie nowoczesny, zamocowany na słupie przed jednym z domów. Znak głosił: „HOTSHOT". Znajdowałam się zatem na właściwym skrzyżowania. Musiałam teraz znaleźć dom Crystal Norris. Z niejaką trudnością dostrzegłam numer na jednej z zardzewiałych skrzynek na listy, a potem zobaczyłam kolejny. Metodą eliminacji wyobraziłam sobie, że Crystal mieszka zapewne w następnym budynku. Dom Norrisów różnił się trochę od pozostałych - miał mały frontowy ganek, na którym stały dwa leżaki i stary fotel, a na dziedzińcu parkowały dwa auta: ford fiesta i stary buick. Kiedy zatrzymałam samochód i wysiadłam, natychmiast odkryłam, na czym polega niezwykłość Hotshot. Nie było tu żadnych psów. W każdej innej wiosce wokół domów biegało ich po kilkanaście, aż czasem człowiek zastanawiał się, czy opuszczenie auta jest bezpieczne. Tutaj ani jedno szczeknięcie czy skowyt nie przerywały zimowej ciszy. Przeszłam po twardej nawierzchni podwórza; przez całą drogę miałam wrażenie, że jestem obserwowana. Otworzyłam uszkodzone siatkowe drzwi i zastukałam w cięższe, drewniane. Okienko w drzwiach składało się z trzech szklanych szybek. W dolnej z nich dostrzegłam ciemne oczy, które oceniały mnie przez chwilę. Drzwi otworzyły się dopiero, gdy zaczynałam się już niepokoić. Dziewczyna, z którą Jason przyszedł na przyjęcie sylwestrowe, prezentowała się dziś mniej odświętnie, w czarnych dżinsach i kremowym podkoszulku. Jej botki pochodziły ze sklepu Payless, krótkie kręcone włosy były popielatoczarne. Była szczupła i nie wyglądała na swoje dwadzieścia jeden lat. - Crystal Norris? - Tak? Ton jej głosu nie był nieprzyjazny, nie dosłyszałam w nim jednak również troski. - Jestem siostrą Jasona Stackhouse'a. Sookie. - Ach tak? Wejdź. Odsunęła się, więc weszłam do maleńkiego salonu, zastawionego meblami przeznaczonymi do większych pomieszczeń: dwoma dużymi fotelami i trzyczęściową kanapą z ciemnobrązowej dermy z wypukłościami i naszywanymi we wgłębieniach dużymi guzikami. Do takiej powierzchni siedzący przykleja się latem, a zimą jest mu na niej chłodno. A we wgłębieniach z guzikami stale zbierają się okruchy. W salonie leżał poplamiony dywanik w kolorach ciemnoczerwonym i żółtobrązowym, niemal w całości zarzucony zabawkami. Nad telewizorem wisiał obraz przedstawiający Ostatnią Wieczerzę, a w całym domu pachniało przyjemnie czerwoną fasolą,

ryżem i chlebem z mąki kukurydzianej. W progu kuchni jakiś malec bawił się klockami lego. Sądziłam, że jest chłopcem, nie miałam jednak pewności. Ogrodniczki i zielony golfik nie sugerowały płci, a cienkie brązowe włoski nie były ani krótko przycięte, ani ozdobione kokardą. - Twoje dziecko? - spytałam, starając się mówić sympatycznym, babskim tonem. - Nie, mojej siostry - odparła Crystal. Wskazała na jeden z foteli. - Crystal, powód, dla którego tu jestem... Słyszałaś, że Jason zaginął? Wcześniej usadowiła się na krawędzi kanapy i zapatrzyła na szczupłe dłonie, jednak po tym pytaniu spojrzała mi uważnie w oczy. Nie, to nie była dla niej nowina. - Kiedy? - spytała. Mówiła przyjemnie chrypliwym głosem, który lubią u kobiet mężczyźni. - Pierwszego stycznia w nocy. Wyszedł ode mnie z domu późnym wieczorem, a następnego ranka nie zjawił się w pracy. Znaleźliśmy krew na małym pomoście za jego domem. Pikap stał na frontowym podwórzu, a drzwi auta były otwarte. - Nic o tym nie wiem - odparła natychmiast. Kłamała. Kto ci powiedział, że miałam z tym coś wspólnego? - spytała napastliwie. - Znam swoje prawa. Nie muszę z tobą rozmawiać. Jasne, dwudziesta dziewiąta poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych: zmiennokształtni nie muszą rozmawiać z Sookie Stackhouse. - Ależ musisz! - Nagle przestałam być uprzejma. Dziewczyna trafiła mnie w czuły punkt. - Nie jestem taka jak ty. Nie mam siostry ani siostrzeńca. - Skinęłam głową w stronę dziecka, myśląc, że wcale nie wiadomo, czy nie mam gdzieś małego bratanka. - Nie mam też ani mamy, ani taty, ani nikogo... Nikogo! Poza moim bratem. - Zrobiłam głęboki wdech. - Chcę się dowiedzieć, gdzie jest Jason. Jeśli coś wiesz, lepiej mi powiedz. - Bo co mi zrobisz? Rysy jej pociągłej twarzy wykrzywiły się nagle. Mimo to, naprawdę była ciekawa, jak mogłabym jej zaszkodzić. Potrafiłam odczytać jej emocje. - Właśnie, co? - spytał ktoś. Zerknęłam na wejście i zobaczyłam mężczyznę, mniej więcej czterdziestoparoletniego. Jego trymowana broda była upstrzona siwizną, włosy miał przycięte tuż przy skórze głowy. Nie był wysoki, mierzył może z metr siedemdziesiąt, cechował się jednak gibką budową i umięśnionymi ramionami. - Wszystko, co będę musiała - odburknęłam. Popatrzyłam mu prosto w oczy. Miały dziwny złotawy odcień zieleni. Mężczyzna nie wydawał się właściwie nieprzyjazny, raczej zainteresowany. - Dlaczego tu przyjechałaś? - spytał.

- Kim pan jest? Musiałam znać odpowiedź na to pytanie. Nie zamierzałam marnować cennego czasu na powtarzanie całej opowieści każdemu, kto chętnie jej z nudów wysłucha. Biorąc pod uwagę otaczającą go aurę władczości i jego brak bezmyślnej agresji, podejrzewałam, że mężczyzna jest kimś ważnym. - Calvin Norris. Stryj Crystal. Z cech jego umysłu wywnioskowałam, że i on jest zmiennokształtnym. Zastanowiłam się nad faktem nieobecności psów w osadzie i wywnioskowałam, że jej mieszkańcy są zapewne wilkołakami. - Panie Norris, jestem Sookie Stackhouse. - Chyba nie mógł być już bardziej zaciekawiony. - Pańska bratanica przyszła na przyjęcie sylwestrowe do baru „U Merlotte'a" z moim bratem, Jasonem. Następnej nocy mój brat zniknął. Chciałam spytać Crystal, czy wie coś, co pomogłoby mi go odnaleźć. Calvin Norris pochylił się nad dzieckiem i pogłaskał je po głowie, a następnie podszedł do kanapy, skąd Crystal rzucała gniewne spojrzenia. Usiadł obok niej, położył łokcie na kolanach, ręce opuścił luźno i pochylił się ku bratanicy, patrząc w jej ponure oblicze. - Bądź rozsądna, Crystal. Dziewczyna pragnie znaleźć brata. Jeśli coś wiesz, powiedz jej. - Dlaczego mam jej cokolwiek mówić? - warknęła Crystal. - Wchodzi tu sobie i usiłuje mi grozić. - Ponieważ grzecznie jest pomóc osobie, która ma kłopoty. Jakoś nie widzę, żebyś zaoferowała pomoc, co? - Nie sądziłam, że zaginął. Myślałam po prostu, że... Przerwała, kiedy uświadomiła sobie, że powiedziała za dużo. Calvin napiął wszystkie mięśnie. Nie spodziewał się najwyraźniej, że Crystal rzeczywiście posiada jakieś informacje na temat zniknięcia Jasona. Wcześniej chciał tylko, żeby potraktowała mnie uprzejmie. To akurat mogłam wyczytać z jego myśli, lecz niewiele więcej. Nie byłam w stanie nawet rozszyfrować łączącej ich zależności. Bez trudu zauważyłam, że mężczyzna ma nad dziewczyną władzę, ale jakiego rodzaju? Wyglądało to na coś więcej niż autorytet stryja, miałam raczej wrażenie, że jest jej... „władcą". Może i nosił stare ubranie robocze i kalosze, może i wyglądał jak robotnik, a jednak Calvin Norris był kimś więcej. Przywódca stada, pomyślałam. Ale kto należałby do jego stada na takim zadupiu? Sama Crystal? Potem przypomniałam sobie zawoalowane ostrzeżenie Sama dotyczące niezwykłej natury mieszkańców Hotshot i przeżyłam objawienie. Najprawdopodobniej wszyscy mieszkańcy osady są istotami dwoistej natury.

Czy to możliwe? Nie miałam pewności, czy Calvin Norris jest wilkołakiem - wiedziałam jednak na pewno, że nie przemienia się w królika! Musiałam walczyć z niemal nieprzepartym impulsem, który mnie ogarnął - pragnęłam pochylić się, położyć dłoń na jego przedramieniu i dotknąć skóry, by dokładniej poczytać mężczyźnie w myślach. Byłam przekonana co do jednego - wolałabym nie znaleźć się w okolicach Hotshot w jedną z trzech nocy pełni księżyca. - Jesteś tą barmanką w barze „U Merlotte'a" - powiedział, patrząc mi w oczy tak uważnie jak wcześniej w oczy bratanicy. - Tak, pracuję jako barmanka w barze „U Merlotte'a". - I przyjaźnisz się z Samem. - Tak - przyznałam ostrożnie. - Przyjaźnię się z Samem i z Alcide'em Herveaux. Znam także pułkownika Flooda. Odkryłam, że te nazwiska coś znaczą dla Calvina Norrisa. Nie zaskoczyło mnie, że mężczyzna zna nazwiska sławnych wilkołaków ze Shreveport ani, oczywiście, że zna Sama. Minęło trochę czasu, zanim mój szef zbliżył się do lokalnych zmiennokształtnych, ostatnio jednak bardziej się starał. Crystal słuchała nas z szeroko otwartymi ciemnymi oczyma, lecz nastrój bynajmniej jej się nie poprawił. Z głębi domu wyszła dziewczyna ubrana w ogrodniczki i podniosła siedzącego wśród klocków berbecia. Chociaż twarz nowo przybyłej była bardziej okrągła i mniej charakterystyczna, a figura pełniejsza, uznałam ją za młodszą siostrę Crystal. Młodziutka kobieta najwyraźniej znów była w ciąży. - Potrzebujesz czegoś, stryjku Calvinie? - spytała, patrząc na mnie ponad ramieniem dziecka. - Nie, Dawn. Zajmij się tylko Matthew. Wraz ze swoim ciężarem wróciła na tyły domu. Uprzytomniłam sobie, że dobrze odgadłam płeć malca. - Crystal - polecił Calvin Norris cichym, lecz budzącym respekt głosem - powiedz nam teraz, co zrobiłaś. Do tej pory dziewczyna sądziła chyba, że ujdzie jej na sucho jakiś wyczyn, i teraz zdumiała się, że musi go wyznać. Niemniej jednak wykonała polecenie. Choć wcześniej przez chwilę wierciła się nerwowo. - Byłam z Jasonem na przyjęciu sylwestrowym - odparła. - Poznałam go w Wal - Marcie w Bon Temps, kiedy pojechałam po torebkę. Westchnęłam. Jason potrafi wyszukać kandydatkę do łóżkowych igraszek dosłownie wszędzie. Naprawdę w końcu zarazi się jakimś paskudnym choróbskiem (o ile już czegoś nie złapał) albo będzie miał sprawę o ustalenie ojcostwa. Niestety, nie mogłam nic na to poradzić. - Spytał, czy spędzę z nim sylwestra. Odniosłam wrażenie, że kobieta, z którą umówił się wcześniej, zmieniła zamiar, ponieważ nie wydał mi się facetem, który na taką imprezę szuka towarzyszki w ostatniej chwili. Wzruszyłam ramionami. Z tego co wiedziałam, mój brat potrafił umówić się i odwołać przed sylwestrem randki nawet z pięcioma kobietami. Ale i przyjaciółki, rozdrażnione jego ciągłą pogonią za dupeczkami, nieraz z nim zrywały. - To miły facet, a ja chciałam się wyrwać z Hotshot, więc się zgodziłam - kontynuowała Crystal. - Spytał, czy może po mnie przyjechać, wiedziałam jednak, że niektórym moim sąsiadom mogłaby się nie spodobać jego wizyta, toteż wolałam spotkać się z nim na stacji Fina i tam wsiadłam do jego pikapu. I tyle. Naprawdę dobrze się bawiliśmy, więc pojechałam z nim do domu i świetnie spędziliśmy noc. -

Błysnęła oczyma w moją stronę. - Chcesz wiedzieć, jaki jest w łóżku? Dostrzegłam szybki ruch, sekundę później w kąciku jej ust pojawiła się krew, a Calvin znowu opuścił rękę między kolana, zanim zdałam sobie sprawę, że uderzył bratanicę. - Bądź grzeczna. Nie pokazuj się tej kobiecie z najgorszej strony - pouczył ją takim poważnym głosem, że ot tak, dla własnego bezpieczeństwa postanowiłam również być milsza. - Oj, dobra, to nie było uprzejme - przyznała skarcona dziewczyna. - No cóż, zapragnęłam zobaczyć go ponownie następnej nocy, on mnie zresztą także, więc wymknęłam się z domu i pojechałam do niego. Jason musiał wyjść, żeby spotkać się z siostrą... Z tobą? Jesteś jego jedyną siostrą? Kiwnęłam głową. - Mnie powiedział, żebym poczekała, bo wróci niedługo. Chciałam jechać z nim, ale powiedział, że chętnie by mnie zabrał, gdyby siostra nie miała towarzystwa. Są u niej wampiry, a on wolałby, żebym się z nimi nie zadawała. Pomyślałam, że Jason podejrzewał moje niezbyt pochlebne zdanie o Crystal Norris, a ponieważ nie chciał go usłyszeć, nie przywiózł do mnie dziewczyny. - I wrócił? - spytał Calvin, wyrywając ją z zadumy. - Tak - potwierdziła, a ja wytężyłam zmysły. - Co się stało później? - naciskał Norris, gdy Crystal ponownie przerwała. - Tak naprawdę nie jestem pewna - powiedziała. - Byłam w domu i czekałam na niego, aż dotarł do mnie odgłos jego nadjeżdżającego pikapu. Pomyślałam: świetnie, zabawimy się. Ale po chwili, gdy nie słyszałam, żeby wchodził po frontowych schodach, zadałam sobie pytanie, co się dzieje. Rozumiecie? Oczywiście wszystkie zewnętrzne światła były włączone, ale nie podeszłam do okna, bo przecież wiedziałam, że to Jason. - No tak, wilkołaki potrafią rozpoznać czyjeś kroki, a może także zapach. - Mam bardzo dobry słuch kontynuowała. - Usłyszałam, jak Jason obchodzi dom, i przyszło mi do głowy, że może z jakiegoś powodu postanowił wejść tylnymi drzwiami... może miał zabłocone buty albo coś. Zaczerpnęłam tchu. Za moment dziewczyna przejdzie do sedna, wiedziałam, że tak. - A potem gdzieś za domem, tak trochę dalej, w odległości dobrych paru metrów od ganku, usłyszałam jakiś hałas i krzyki. Chwilę później zapadła cisza. Gdyby nie była zmiennokształtną, na pewno nie usłyszałaby tyle. Tak, tak, jeśli dobrze się poszuka, w każdej sprawie można znaleźć coś pozytywnego. - Wyszłaś i rozejrzałaś się? - spytał Calvin. Stwardniałą dłonią pogładził ją po czarnych lokach - takim gestem, jak gdyby głaskał ulubionego psa. - Nie, nie wyszłam. - Zapach? - Nie byłam dostatecznie blisko - bąknęła posępnie. Wiatr wiał z innego kierunku. Wychwyciłam jedynie zapach Jasona i krwi. Może jeszcze kilka innych nut.

- Na przykład jakich? Crystal zapatrzyła się na swoje ręce. - Może jakiegoś zmiennokształtnego. Niektórzy z nas potrafią się przemieniać, nawet jeśli księżyc nie jest w pełni, ja, niestety, tego nie potrafię. W przeciwnym razie wiedziałabym więcej o tym zapachu - dodała, spoglądając na mnie niemal przepraszająco. - Wampir? - spytał Calvin. - Nigdy przedtem nie wyczułam wampira - odrzekła wprost. - Więc nie wiem. - Czarownica? - podsunęłam. - A one pachną inaczej niż zwykli ludzie? - spytała z powątpiewaniem. Wzruszyłam ramionami. Nie wiedziałam. - Co zrobiłaś później? - spytał Calvin. - Wiedziałam, że ktoś lub coś zabiera Jasona do lasu. Byłam... Byłam po prostu zagubiona. Nie należę do szczególnie odważnych osób. - Tym razem ona wzruszyła ramionami. Potem przyjechałam tutaj, do domu. Nic więcej nie mogłam zrobić. Usiłowałam nie płakać, lecz łzy same spłynęły mi po policzkach. Po raz pierwszy przyznałam się do myśli, że nie mam pewności, czy jeszcze kiedykolwiek zobaczę mojego brata. Jeżeli jednak napastnik pragnął zabić Jasona, dlaczego po prostu nie porzucił jego ciała na podwórzu za domem? Jak zauważyła Crystal, w Nowy Rok księżyc nie był w pełni. Pewne sprawy nie muszą czekać na pełnię... Niestety, odkąd odkryłam fakt istnienia tych wszystkich istot zamieszkujących nasz świat poza nami, ludźmi, dowiedziałam się również, że są wśród nich takie, które mogą połknąć kogoś takiego jak Jason w sekundę. Albo w kilka sekund. Nie mogłam jednak pozwolić sobie teraz na rozpacz, toteż wbrew płynącym łzom zmusiłam się do uśmiechu. - Dziękuję ci bardzo - oznajmiłam z sympatią. Naprawdę miło z twojej strony, że poświęciłaś tyle czasu na rozmowę ze mną. Wiem, że masz swoje sprawy. Crystal przypatrzyła mi się podejrzliwie, lecz jej stryj serdecznie poklepał mnie po ręce. Ten jego gest zaskoczył nas wszystkich, chyba łącznie z nim samym. Odprowadził mnie do samochodu. Niebo chmurzyło się, przez co powietrze wydawało się jeszcze chłodniejsze, a wiatr targał nagimi gałęziami dużych krzewów rosnących wokół podwórza. Rozpoznałam żółte dzwoneczki (które w szkółkach ogrodniczych nazywa się forsycją) i tawułki japońskie, a także tulipanowce. Wokół nich wiosną sadzi się żonkile i irysy (podobnie jak przed domem mojej babci), a same krzewy rosną od pokoleń na dziedzińcach domów Południa Stanów Zjednoczonych. Teraz teren prezentował się ponuro i obskurnie, wiedziałam jednak, że wiosną będzie tu wszystko wyglądać uroczo i malowniczo. Bieda z nędzą okraszone skarbami Matki Natury. Kilka domów dalej dostrzegłam szopę, z której wyłonił się kolejny mężczyzna. Zerknął w naszą stronę i zastygł na moment, aż po dłuższej chwili odszedł do domu. Był za daleko, więc nie mogłam mu się dobrze przyjrzeć, widziałam jedynie gęste jasne włosy, a mimo to emanował czymś niezwykłym. Uświadomiłam sobie, że tutejsi ludzie naprawdę nie lubią obcych - mało tego, reagują na nich wręcz alergicznie. - To jest mój dom, o tamten - powiedział Calvin, wskazując jeden z bardziej zadbanych budynków. Dom nie był szczególnie duży, lecz solidny, niedawno pobielony i w dobrym stanie - łącznie z podjazdem i parkingiem, które

zdecydowanie się wyróżniały; szopa na narzędzia, również biała i zadbana, stała na betonowych płytach. Pokiwałam głową. - Wygląda naprawdę sympatycznie - oznajmiłam nieco pewniejszym głosem. - Chcę ci złożyć propozycję - oznajmił Calvin Norris. Próbowałam wyglądać na zaciekawioną, częściowo odwróciłam się ku niemu. - Jesteś teraz kobietą, której nikt nie chroni - ciągnął. Twój brat zniknął. Mam nadzieję, że wróci, ale dopóki go nie ma, nikt nie stanie w twojej obronie. Mężczyzna wygłosił wiele stwierdzeń, z którymi mogłabym polemizować, nie miałam jednak nastroju na dyskusje ze zmiennokształtnym. Wyświadczył mi sporą przysługę, skłaniając Crystal do rozmowy. Stałam przed nim, smagana lodowatym wiatrem, i usiłowałam okazywać uprzejme zainteresowanie. - Jeśli będziesz potrzebowała kryjówki albo opiekuna czy obrońcy, jestem twój - dodał. Jego złotozielone oczy patrzyły prosto w moje. Powiedzieć wam, dlaczego nie zbyłam go prychnięciem? Bo nie zrozumiałby. We własnej opinii był tak miły, jak tylko mógł, pragnął przecież otoczyć mnie opieką i ochronić w razie potrzeby. Oczywiście oczekiwał, że będzie nie tylko moim obrońcą, lecz że „będzie mój" we wszystkich znaczeniach tego określenia; ale nie zachowywał się lubieżnie ani obraźliwie. Zaoferował się jako mój rycerz, i to dla mojego dobra. I mówił poważnie. W obecnej sytuacji nie uważałam po prostu za stosowne wykpić go czy unosić się honorem. - Dziękuję - powiedziałam. - Będę pamiętała o pana ofercie. - Słyszałem o tobie - dorzucił. - Rozmawiają z tobą zmiennokształtni i wilkołaki. Podobno jesteś inna. - Tak. , Zwyczajni mężczyźni może nawet uważają mnie za fizycznie atrakcyjną dziewczynę, ale, niestety, moje „wnętrze" jest dla nich odpychające. Gdyby przewróciło mi się w głowie dzięki uwadze okazywanej mi przez Erica, Billa czy choćby Alcide'a, wystarczyłoby, żebym wsłuchała się w myśli klientów baru, czyli zwykłych facetów, i natychmiast popadłabym w depresję. Owinęłam się szczelniej starym niebieskim płaszczem. Jak większość zmiennokształtnych Calvin nie czuł chłodu tak dotkliwie jak istoty ludzkie. - Ale moja odmienność - wyjaśniłam mu - nie tkwi w posiadaniu dwoistej natury, chociaż cenię pańską... hmm... dobroć. Inaczej nie potrafiłam spytać, dlaczego tak bardzo się mną interesuje.

- Wiem o tym. - Pokiwał głową, zadowolony z mojej delikatności. - Widzisz, dzięki temu jesteś bardziej... Chodzi o to, że my, mieszkańcy Hotshot, rozmnażamy się jedynie między sobą. Słyszałaś, co powiedziała Crystal: że potrafi się przemieniać jedynie podczas pełni księżyca i, szczerze mówiąc, nawet wtedy nie posiada pełni mocy... - Wskazał na własną twarz. - Moje oczy nie bardzo mogą uchodzić za ludzkie. Potrzebujemy zastrzyku świeżej krwi, nowych genów. Nie jesteś istotą dwoistej natury, ale nie jesteś też zwykłą kobietą. Zwykłe kobiety nie wytrzymałyby tu zbyt długo. No cóż, jego wypowiedź była równocześnie złowieszcza i dwuznaczna. Byłam jednak nastawiona życzliwie i usiłowałam okazać mu zrozumienie. Dokładnie pojęłam, o czym mówi, i wysoko ceniłam jego troskę. Calvin Norris był najwyraźniej przywódcą tej niezwykłej osady i odpowiadał za jej przyszłość. Z marsową miną zapatrzył się wzdłuż drogi, na dom, przy którym widziałam obcego mężczyznę. Po chwili jednak zwrócił się ponownie do mnie, by dokończyć swoją propozycję. - Myślę, że polubiłabyś tutejszych ludzi i że byłabyś dobrą matką. Widzę to w tobie. Naprawdę niezwykły komplement! Zatkało mnie i nie wiedziałam, jak w stosowny sposób wyrazić swoją wdzięczność. - Bardzo mi pochlebia, że tak pan sądzi, i doceniam pańską ofertę. Zapamiętam, co pan powiedział. - Przerwałam, aby zebrać myśli. - Wie pan, policja odkryje, że Crystal spotykała się z Jasonem... o ile funkcjonariusze jeszcze tego nie wiedzą. Przyjadą tutaj. - Niczego nie znajdą - odparował. Jego złotozielone oczy wpatrzyły się w moje z lekkim rozbawieniem. - Byli tutaj wcześniej kilka razy, więc pewnie przyjadą znowu. Nigdy niczego się nie dowiedzą... Mam nadzieję, że znajdziesz brata. Jeśli będziesz potrzebować pomocy, powiadom mnie. Mam stałą pracę w Norcross. Jestem poważnym człowiekiem. - Dziękuję panu - powiedziałam i z ulgą wsiadłam do samochodu. Poważnie skinęłam Calvinowi głową, kiedy wycofywałam wóz z podjazdu prowadzącego z domu Crystal. Czyli że Calvin Norris pracował w Norcross, zakładzie przetwórstwa drewna. Norcross słynął z dodatkowych świadczeń dla pracowników i możliwości awansu. Miałam w życiu gorsze propozycje, to na pewno. Podczas jazdy do baru zastanawiałam się, czy Crystal nie starała się przypadkiem zajść w ciążę podczas nocy spędzonej z Jasonem. Calvinowi widocznie w ogóle nie przeszkadzało, że bratanica uprawia seks z obcym mężczyzną. Alcide powiedział mi kiedyś, że tylko para wilkołaków może spłodzić dziecko z tą samą cechą, ale mieszkańcy tej małej społeczności jawnie postanowili krzyżować się z ludźmi. Może nadszedł tu czas na zmiany i te mniej utalentowane wilkołaki zdecydowały, że wolą nie przekazywać potomkom dwoistej natury, czyli chcą płodzić dzieci z normalnymi kobietami i mężczyznami. Może woleli mieć przeciętnych potomków niż męczyć się z kolejnym pokoleniem wilkołaków tak osłabionych, że nie mogły skutecznie funkcjonować w świecie zmiennokształtnych, a nie pasowały także do świata zwykłych ludzi. Powrót do „Merlotte'a" był jak jazda z jednego stulecia do innego. Zastanawiałam się, od jak dawna mieszkańcy Hotshot gromadzą się wokół skrzyżowań i jakie pierwotnie miało dla nich znacznie takie miejsce. Chociaż nie potrafiłam opanować ciekawości, odkryłam, że bez wątpienia prawdziwą ulgą dla mnie jest porzucenie tej niesamowitej osady i powrót do znanego mi świata. Tego popołudnia w barze „U Merlotte'a" panował spokój. Przebrałam się, zawiązałam czarny fartuszek, przygładziłam włosy i umyłam ręce. Sam stał za barem z rękoma skrzyżowanymi na piersi i patrzył w dal. Holly niosła dzban z piwem do stolika, przy którym siedział samotny nieznajomy. - Jak było w Hotshot? - spytał mój szef, kiedy zostaliśmy sami przy barze. - Bardzo dziwnie. Poklepał mnie po ramieniu.

- Dowiedziałaś się czegoś przydatnego? - Rzeczywiście, dowiedziałam się. Tyle że nie jestem pewna znaczenia tych informacji. Sam powinien pójść do fryzjera - zauważyłam, że z powodu przydługich rudozłotych kędziorów wygląda jak aniołek z renesansowych obrazów. - Spotkałaś Calvina Norrisa? - Tak. Namówił Crystal na rozmowę ze mną, a później złożył mi bardzo niezwykłą propozycję. - Jaką? - Powiem ci innym razem. Za nic w świecie nie potrafiłam ubrać jego oferty w słowa. Zagapiłam się na swoje dłonie i skupiłam na kuflu, który myłam, a jednak czułam, jak płoną mi policzki. - Calvin to fajny facet, z tego co wiem - zauważył Merlotte. - Pracuje w Norcross i jest tam majstrem. Ma dobre ubezpieczenie, świadczenia emerytalne i tak dalej. Niektórzy mężczyźni z Hotshot posiadają spawalnic Słyszałem, że nieźle sobie radzą. Z drugiej strony nie wiem, co dzieje się w Hotshot wieczorami, gdy oni wszyscy wracają do domu z pracy. Myślę, że nikt poza nimi tego nie wie. Znałaś szeryfa Dowdy'ego... Johna Dowdy'ego? Był szeryfem, chyba zanim przeprowadziłem się tutaj? - Tak, pamiętam go. Zatrzymał kiedyś Jasona za rzekomy akt wandalizmu. Babcia musiała wyciągać go z aresztu. Szeryf Dowdy palnął mu takie kazanie, że mojemu bratu odechciało się głupot, przynajmniej na jakiś czas. - Sid Matt opowiadał mi którejś nocy pewną historię. Podobno jednej wiosny John Dowdy pojechał do Hotshot aresztować starszego brata Calvina Norrisa, Carltona. - Za co? Sid Matt Lancaster był starym i powszechnie znanym prawnikiem. - Za uwiedzenie osoby nieletniej. Dziewczyna była chętna i nawet doświadczona, ale za młoda. Miała nowego ojczyma i ten uznał, że Carlton nie okazał należnego mu szacunku. Żadne politycznie poprawne stanowisko nie mogłoby objąć wszystkich tych okoliczności. - I co się stało? - spytałam. - Nikt tego nie wie. Później, tamtej nocy wóz patrolowy Johna Dowdy'ego znaleziono w pół drogi między miastem a Hotshot. W środku nie było nikogo. Żadnej krwi ani odcisków palców. Szeryfa od tamtej pory nikt nie widział, a w Hotshot nie pamiętano, żeby w ogóle się zjawił. Tak zgodnie twierdzili. - Jak z Jasonem - powiedziałam ponuro. - Po prostu zapadł się pod ziemię. - Ale Jason przebywał we własnym domu, a sama mówiłaś, że twoim zdaniem Crystal nie jest chyba zamieszana w jego zniknięcie. Wolałam wrócić do tematu niezwykłej historii. - Masz rację. Czy później ktoś kiedykolwiek odkrył, co się przytrafiło szeryfowi Dowdy'emu? - Nie. Nikt też jednak nie widział nigdy więcej Carltona Norrisa. O, to było ciekawe.

- A jaki jest morał tej opowieści? Że mieszkańcy Hotshot sami wymierzają sprawiedliwość. - W takim razie lepiej mieć ich po swojej stronie. Wyciągnęłam własne wnioski z tej historii. - Tak - przyznał Sam. - Z pewnością tak. Pamiętasz tę sytuację? Zdarzyło się to jakieś piętnaście lat temu. - Zmagałam się wówczas z własnymi problemami wyjaśniłam. Byłam wtedy osieroconą dziewięciolatką, która musiała jakoś sobie poradzić z przygniatającymi ją zdolnościami telepatycznymi. Niedługo po naszej rozmowie ludzie zaczęli wpadać do baru w drodze do domu z pracy. Przez resztę wieczoru Sam i ja nie mieliśmy już okazji pogadać, co bardzo mi odpowiadało. Ogromnie lubiłam Sama, który często grał główną rolę także w niektórych moich najbardziej sekretnych fantazjach erotycznych, obecnie jednak martwiłam się tyloma sprawami, że niepotrzebne mi były dodatkowe. Tej nocy odkryłam, że niektórzy ludzie myślą, że na zniknięciu Jasona społeczność Bon Temps może jedynie zyskać. Do takich osób zaliczali się Andy Bellefleur i jego siostra, Portia, którzy przyjechali do baru „U Merlotte'a" na kolację, ponieważ ich babcia Caroline wydawała akurat przyjęcie, na którym woleli na razie się nie pojawiać. Andy pracuje w policji jako detektyw, Portia jest prawniczką i imię żadnego z nich nie widnieje na liście osób, które lubię. Przede wszystkim dlatego („kwaśne winogrona"), że kiedy Bill odkrył w Bellefleurach swoich potomków, obmyślił szczegółowy plan, jak anonimowo dać im pieniądze, a oni naprawdę ucieszyli się z tajemniczego spadku. Nadal jednak nie mogli znieść widoku samego Billa. Irytowało mnie - gdy patrzyłam na ich nowe auta, drogie ubrania i błyszczący dach rezydencji - to, że cały czas obrażali Billa, a przy okazji także mnie, za to, że byłam jego przyjaciółką. Zanim zaczęłam spotykać się z Billem, Andy był dla mnie miły, a przynajmniej grzeczny. W owym czasie zawsze zostawiał mi też przyzwoity napiwek. Dla Portii, która miała własne kłopoty, byłam po prostu niewidzialna. Słyszałam, że znalazła sobie zalotnika, i zastanawiałam się złośliwie, czy nie zjawił się w jej życiu z powodu nagłego polepszenia finansowego losu rodziny Bellefleur. Zadawałam też sobie pytanie, czy szczęście Andy'ego i Portii wzrasta wprost proporcjonalnie do rozmiaru moich problemów. Oboje byli dziś w świetnych nastrojach i z wielkim zapałem zajadali się hamburgerami. - Przykro mi z powodu twojego brata, Sookie powiedział Andy, kiedy dolewałam mu herbaty. Popatrzyłam na niego obojętnie. Tchórz, pomyślałam. Sekundę później Andy odwrócił wzrok i zagapił się na solniczkę, która wyraźnie nagle go zafascynowała.

- Widziałaś ostatnio Billa? - spytała Portia, oklepując usta serwetką. Usiłowała przerwać krępujące milczenie uprzejmym pytaniem, ale tylko mnie nim rozwścieczyła. - Nie - odburknęłam. - Podać coś jeszcze? - Nie, dzięki, mamy wszystko - odparła szybko. Obróciłam się na pięcie i odeszłam. Potem moje usta wykrzywił uśmiech. Akurat gdy pomyślałam: „Suka", przez głowę Portii przemknęła myśl: „Co za suka". „Ależ ona ma fajny tyłek" - usłyszałam przy okazji myśl Andy'ego. Cholerna telepatia! Co za zaraza. Nie życzyłabym tych zdolności najgorszemu wrogowi. Szczerze zazdrościłam ludziom, którzy „słyszą jedynie uszami". Tego zimowego wieczoru przyszli także Kevin i Kenya, również nie po to, żeby się napić. Ta para budziła wśród mieszkańców Bon Temps powszechną wesołość. Biały jak lilia Kevin był szczuplutki i wiotki niczym maratończyk. Wszystkie te policyjne akcesoria, które nosił przy pasku, wyglądały niemal na zbyt ciężkie dla niego. Jego partnerka Kenya była od niego pięć centymetrów wyższa, kilka kilogramów tęższa, a cerę miała o kilkanaście odcieni ciemniejszą. Faceci przy barze od dwóch lat zakładali się między sobą, czy Kevin prześpi się w końcu z Kenyą, choć oczywiście nie używali tak subtelnego określenia. Z konieczności wiedziałam, że Kenya (zazwyczaj wraz z kajdankami i pałką policyjną) występuje w marzeniach niemal wszystkich gości lokalu, wiedziałam też, że ci mężczyźni, którzy najbardziej niemiłosiernie dokuczali Kevinowi i najgorzej z niego szydzili, miewali najostrzejsze fantazje. Kiedy stawiałam talerze z hamburgerami przed parą funkcjonariuszy, odkryłam, że Kenya zastanawia się, czy w sprawie zaginięcia Jasona powinna podsunąć Budowi Dearbornowi pomysł wezwania z sąsiedniej gminy policjantów z psami; może podjęłyby trop. Kevin tymczasem martwił się o stan serca swej matki, która ostatnio coraz bardziej na nie narzekała. - Sookie - zagaił Kevin, gdy przyniosłam im butelkę ketchupu - chciałem ci powiedzieć, że dziś na posterunek przyszli ludzie z plakatami przedstawiającymi jakiegoś wampira. - Widziałam jeden na ścianie sklepu spożywczego odrzekłam. - Mam świadomość, że chociaż spotykałaś się kiedyś z wampirem, nie jesteś specjalistką od ich spraw... - podjął ostrożnie, ponieważ Kevin zawsze bardzo się stara być dla mnie miły - ale postanowiłem spytać, czy widziałaś tego wampira. To znaczy... zanim zniknął, ma się rozumieć. Kenya również teraz na mnie patrzyła, przyglądając mi się z wielkim zainteresowaniem. Uważała, że niezwykle często ocieram się o różne paskudne zdarzenia, do których dochodzi w Bon Temps, choć sama jestem bez skazy („Dzięki, Kenya!"). Przez wzgląd na mnie, miała nadzieję, że Jason żyje. Kevin myślał, że zawsze jestem grzeczna dla nich obojga, a jednak nigdy by mnie nie tknął, nawet na bezludnej wyspie. Westchnęłam. Oboje czekali na odpowiedź. Zawahałam się, zastanawiając się, jak mam zareagować. Prawda jest taka, że zazwyczaj najlepiej się przyznać. - Jasne, widziałam go wcześniej. Eric jest właścicielem wampirzego baru w Shreveport - powiedziałam. - Widywałam go, ilekroć jeździłam tam z Billem. - Widziałaś go może ostatnio? - Na pewno nie uprowadziłam go z lokalu - odburknęłam z dużą dozą sarkazmu w głosie. Kenya posłała mi cierpkie spojrzenie i nie winiłam jej za to. - Nikt nie twierdzi, że to zrobiłaś - oświadczyła mi tonem, mówiącym: „Nie spraw mi żadnych kłopotów".

Wzruszyłam ramionami i odeszłam. Miałam mnóstwo pracy, ponieważ niektórzy z gości nadal jedli kolację (inni na kolację preferowali płyny), a kolejni stali klienci - przybywali właśnie po zjedzeniu posiłku w domu. Holly była równie zajęta, a kiedy jeden z mężczyzn, pracownik firmy telekomunikacyjnej, rozlał na podłogę piwo, musiała pójść po mop i wiadro. Obsługiwała właśnie swój rewir, kiedy nagle otworzyły się drzwi wejściowe. Zerknęłam na nią. Przyjmowała akurat zamówienie od Sida Matta Lancastera i stała przodem do niego, a plecami do drzwi. Dlatego nie zauważyła nowych gości, ja jednak ich dostrzegłam. Młody mężczyzna, którego Sam zatrudnił jako pomocnika kelnera na okresy największego ruchu w barze, wycierał dwa stoliki zsunięte razem dla grupki robotników z naszej gminy, a ja sprzątałam stolik Bellefleurów. Andy rozmawiał z Samem, czekając na Portię, która wyszła do toalety. Schowałam do kieszeni pozostawiony przez Andy'ego napiwek, w wysokości - co do centa - piętnastu procent rachunku. Wraz z otrzymanym „spadkiem" Bellefleurowie stali się nieco (nieco!) mniej skąpi. Spojrzałam wtedy na drzwi, były bowiem otwarte na tyle długo, że aż do mnie dotarł powiew zimnego powietrza z dworu. Ponieważ kobieta, która weszła, była wysoka, barczysta i bez wyraźnie zarysowanych bioder, zerknęłam na jej biust, chcąc sprawdzić, czy na pewno mylnie nie oceniłam jej płci. Włosy miała krótkie, gęste i ciemne, twarz kompletnie pozbawioną makijażu. Towarzyszył jej mężczyzna, lecz nie widziałam go, dopóki kobieta się nie odsunęła. Wyglądał na równie muskularnego; chyba nigdy u nikogo nie widziałam tak potężnych ramion jak jego, opiętych rękawami obcisłego podkoszulka. Godziny w siłowni. Nie, prędzej całe lata! Kasztanowe włosy opadały mu na plecy w zwartych lokach, a broda i wąsy miały wyraźnie rudy odcień. Ani on, ani ona nie nosili płaszczy, chociaż na dworze było naprawdę chłodno. Podeszli do mnie. - Gdzie właściciel? - spytała kobieta. - To Sam. Stoi za barem - odparłam, natychmiast spuszczając wzrok i ponownie wycierając stolik. Mężczyzna popatrzył na mnie z zaciekawieniem. Nie inaczej niż wszyscy. Kiedy para przechodziła obok mnie, zauważyłam, że mięśniak niesie pod pachą plakaty i tacker do ich mocowania, a na jego lewym przegubie wisi rolka taśmy. Rzuciłam okiem na Holly. Zmartwiała w połowie drogi do Sida Matta Lancastera, któremu niosła filiżankę z kawą. Stary prawnik popatrzył na nią, a następnie podążył za jej spojrzeniem, ku dziwnej parze przeciskającej się do baru wśród stolików. W atmosferze „U Merlotte'a", gdzie jeszcze przed chwilą panował sympatyczny spokój, nagle zawisło jawne napięcie. Holly postawiła filiżankę, na szczęście nie oblewając pana Lancastera, po czym niesamowicie szybko odwróciła się i wypadła przez wahadłowe drzwi do kuchni. Nie potrzebowałam innych potwierdzeń tożsamości nowo przybyłej, wiedziałam, kim jest. Dziwna para dotarła do Sama i zaczęła się cicha rozmowa, której przysłuchiwał się Andy, ponieważ był blisko. Przeszłam obok nich z brudnymi naczyniami i usłyszałam, jak kobieta akurat mówi (głębokim altem): - ...rozwiesiliśmy te plakaty w mieście, na wypadek gdyby ktoś go widział. Tak, to właśnie była Hallow - czarownica, której pogoń za Erikiem spowodowała takie zamieszanie. Ona, lub jakiś inny członek jej kowenu, prawdopodobnie zamordowała Adabelle Yancy. Miałam przed sobą kobietę, która być może porwała mojego brata. W głowie zaczęło mi łomotać, jakby przebywał w niej mały demon usiłujący wykuć sobie drogę do wyjścia. Nic dziwnego, że Holly wydawała się taka roztrzęsiona i nie chciała, by Hallow ją dostrzegła. Uczestniczyła wcześniej w małym zebraniu zorganizowanym przez nowo przybyłą czarownicę w Shreveport i kowen Holly odrzucił propozycję Hallow. - Oczywiście - zgodził się Sam. - Powieście jeden na tej ścianie.

Wskazał puste miejsce przy drzwiach, które prowadziły na tyły, do toalet i jego biura. Holly wysunęła głowę z kuchennych drzwi, ujrzała Hallow i wycofała się. Widząc kątem oka jakiś ruch, Hallow odwróciła głowę w tamtą stronę, miałam jednak nadzieję, że nie zauważyła mojej koleżanki. Miałam ochotę podskoczyć do Hallow i okładać ją pięściami tak długo, aż powie mi wszystko, co wie o moim bracie. Ten urojony diabełek w mojej głowie zachęcał mnie do tego czynu - do jakiegokolwiek czynu... Na szczęście pozostało mi dość zdrowego rozsądku i zapanowałam nad tym odruchem. Hallow była potężną babą i miała pomagiera, który łatwo rozmazałby mnie na ścianie - zresztą, zanim zdołałabym skłonić czarownicę do mówienia, powstrzymaliby mnie Kevin i Kenya. Okropnie frustrujące było jednak mieć ją tuż przed sobą i nie móc wypytać o to, co wie. Całkowicie odblokowałam umysł na napływ myśli i wsłuchałam się najintensywniej, jak potrafiłam. Niestety, kiedy wniknęłam w jej umysł, Hallow zaczęła coś podejrzewać. Przybrała zakłopotaną minę i rozejrzała się. Uznałam to za wystarczające ostrzeżenie i jak najszybciej zablokowałam umysł. Nadal kręciłam się za barem, w odległości zaledwie kilku metrów od czarownicy, podczas gdy ona usiłowała ustalić, kto próbował „grzebać jej w głowie". Nigdy przedtem nie przydarzyło mi się coś takiego. Nikt, ale to nikt nigdy nie podejrzewał, że czytam mu w myślach. Kucnęłam za barem, podniosłam duży pojemnik z solą „Morton", wyprostowałam się i starannie dosypałam do solniczki, którą przyniosłam ze stolika zajmowanego wcześniej przez Kevina i Kenyę. Skoncentrowałam się na tym zadaniu tak absolutnie, jak tylko człowiek może się skupić na tak niewiele znaczącej czynności, a gdy skończyłam, plakat wisiał już na ścianie. Hallow zwlekała z wyjściem, przeciągając rozmowę z Samem i wciąż starając się ustalić, kto czytał jej w myślach, a jej muskularny ochroniarz szacował mnie wzrokiem, patrząc jedynie tak, jak mężczyźni patrzą na kobiety. Odniosłam solniczkę na stolik. Holly się nie pojawiła. - Sookie! - zawołał Sam. Och, na litość boską! Musiałam zareagować, Merlotte był przecież moim szefem. Ze strachem w sercu i uśmiechem na twarzy podeszłam do stojącej trójki. - Dzień dobry - zagaiłam, uśmiechając się neutralnie do wysokiej czarownicy i jej oddanego pomocnika. Uniosłam brwi i wpatrzyłam się w Sama, pytając wzrokiem, czego chce. - Marnie Stonebrook, Mark Stonebrook - powiedział. Skinęłam głową najpierw jej, potem jemu. Tak naprawdę, Hallow, pomyślałam na wpół rozbawiona. „Hallow"(Hallow (ang.) - święta (przyp. tłum).) było znacznie bardziej duchowym imieniem niż „Marnie". - Szukają tego faceta - ciągnął mój szef, celując palcem w plakat. - Znasz go? Sam oczywiście wiedział, że znam Erica. Cieszyłam się, że mam za sobą lata praktyki w ukrywaniu uczuć i myśli przed innymi ludźmi. Obejrzałam niespiesznie plakat. - Jasne, widziałam go kiedyś - przyznałam - podczas pobytu w Shreveport. Trudno go zapomnieć, co? Posłałam Hallow, czyli Marnie... uśmiech. Na moment stałyśmy się dwiema zwyczajnymi dziewczynami, Marnie i Sookie, które gawędzą o facetach.

- Przystojniak - zgodziła się gardłowym głosem. - Zaginął właśnie, a my oferujemy nagrodę każdemu, kto potrafi nam podać sensowne informacje na jego temat. - Widzę sumkę na plakacie - stwierdziłam, pozwalając sobie na drobną nutę irytacji w głosie. - Macie jakieś szczególne powody sądzić, że znajduje się obecnie w tej okolicy? Nie mam pojęcia, co miałby robić w Bon Temps wampir ze Shreveport. Popatrzyłam na nią pytająco. Pewnie nie powinnam o to pytać? - Dobre pytanie, Sookie - zauważył Sam. - Nie przeszkadza mi ten plakat, ale rzeczywiście... Dlaczego szukacie tego faceta tutaj? Po co miałby tu przyjeżdżać? W Bon Temps nic się nie dzieje. - Mieszka tu inny wampir, prawda? - spytał nagle Mark Stonebrook. Jego głos brzmiał prawie identycznie jak głos siostry. Po tak potężnym facecie można by się spodziewać basu, toteż damski alt, nawet tak głęboki jak głos Marnie, dziwnie do niego nie pasował. Właściwie... patrząc na Marka Stonebrooka, pomyślelibyście, że potrafi komunikować się jedynie poprzez chrząknięcia i warknięcia. - Tak, Bill Compton mieszka tutaj - przyznał Merlotte. Ale wyjechał z miasta. - Podobno poleciał do Peru - dodałam. - A tak, słyszałam o Billu Comptonie. Gdzie mieszka? spytała Hallow, usiłując zapanować nad podnieceniem. - No cóż, po drugiej stronie cmentarza, naprzeciwko mojego domu - wyjaśniłam, ponieważ uznałam, że nie mam wyboru. Gdyby ci dwoje wypytali inne osoby i otrzymali od nich odpowiedzi odmienne niż moja, wiedzieliby, że coś ukrywam. - Przy Hummingbird Road. Podałam im wskazówki, jak dojechać, lecz niezbyt jasne, miałam więc nadzieję, że zgubią się gdzieś po drodze albo trafią aż do Hotshot. - No cóż, może wpadniemy do domu pana Comptona, ot tak, na wypadek, gdyby Eric postanowił go odwiedzić oświadczyła Hallow. Spojrzała na brata, po czym kiwnęli nam głowami i wyszli z baru. Najwyraźniej nie obchodziło ich, czy to wyjaśnienie ma sens. - Wysyłają czarownice do wszystkich wampirów wyjaśnił cicho Sam. Jasne. Stonebrookowie uznali, że warto sprawdzić miejsca spoczynku wszystkich wampirów podlegających Ericowi, czyli wampirów Piątej Strefy. Podejrzewali, że może jeden z nich ukrywa Erica. Logiczne - skoro Eric gdzieś zniknął, zapewne ktoś go ukrył. Hallow była najprawdopodobniej pewna swojego zaklęcia, chociaż może nie wiedziała, jak dokładnie zadziałało. Wreszcie nie musiałam się uśmiechać. Oparłam się łokciami o bar i zmusiłam do intensywnego myślenia. - Duży kłopot, co? - spytał Sam. Minę miał poważną. - Tak, spory.

- Chcesz wyjść? Ruch jest mały. Teraz, kiedy poszli, Holly zapewne opuści kuchnię, a w najgorszym razie sam obsłużę gości przy stolikach. Jeśli musisz pojechać do domu... Merlotte nie miał pewności, gdzie przebywa Eric, podejrzewał jednak, że mam coś wspólnego z jego nieobecnością. Nie umknęła też jego uwagi nagła ucieczka Holly do kuchni. Sto razy wcześniej zasłużył na moją lojalność i szacunek. - Dam im pięć minut, niech wyjadą z parkingu. - Sądzisz, że mogli mieć coś wspólnego ze zniknięciem Jasona? - Sam, ja naprawdę nie wiem. Mechanicznie wystukałam numer biura szeryfa i dostałam po raz kolejny identyczną odpowiedź: „Żadnych nowin, zadzwonimy do ciebie, gdy czegoś się dowiemy". Później jednak dyspozytorka dorzuciła, że nazajutrz zostanie przeszukany staw. Znaleziono dwóch odpowiednio przeszkolonych w ratownictwie płetwonurków. Nie wiedziałam, co myśleć o tej informacji. Na pewno jednak poczułam ulgę, że sprawę Jasona potraktowano nareszcie serio. Kiedy odłożyłam słuchawkę, przekazałam Samowi nowinę. - Trudno uwierzyć - powiedziałam po chwili - że dwaj mężczyźni giną w okolicach Bon Temps w tym samym czasie. W każdym razie Stonebrookowie chyba sądzą, że Eric rzeczywiście jest gdzieś tutaj. Nie sposób nie brać pod uwagę możliwości, że między tymi dwiema sprawami istnieje jakiś związek. - Ci Stonebrookowie są wilkołakami - mruknął Sam. - W dodatku to czarownica i czarownik. Uważaj na siebie, Sam. Ta kobieta to zabójczyni. Ścigają ją także wilkołaki ze Shreveport i wampiry. Bądź ostrożny. - Czemu ona wzbudza taki strach? Dlaczego stado ze Shreveport nie może sobie z nią poradzić? - Bo ona pija wampirzą krew - szepnęłam mu w ucho, o mało go nie całując. Rozejrzałam się po sali i zauważyłam, że Kevin obserwuje z wielkim zainteresowaniem naszą wymianę zdań. - Czego ona chce od Erica? - Przejąć jego firmy. Wszystkie jego firmy! I jego samego. Oczy Sama się rozszerzyły.

- Czyli że jednocześnie chodzi o interesy i sprawy osobiste. - Dokładnie tak. - A ty wiesz, gdzie jest Eric? Do tej pory starał się nie pytać mnie wprost. Uśmiechnęłam się do niego. - Skąd mam to wiedzieć? Ale przyznam, przeszkadza mi, że ta parka kieruje się w stronę mojego domu. Mam wrażenie, że zamierzają się włamać do domu Billa. Chyba sobie wyobrazili, że Eric tam się ukrywa, z Billem czy bez niego. Jestem pewna, że Eric zna kryjówki w domu Billa i wie, gdzie tam znaleźć krew. Czegóż więcej poza krwią i ciemnym miejscem potrzebują wampiry? - Zamierzasz więc pojechać pilnować posiadłości Billa? To nie jest dobry pomysł, Sookie. Dom Billa jest przecież ubezpieczony, niech jego agencja pokryje ewentualne uszkodzenia, których dokona ta para podczas rewizji. Chyba mi mówił, że ubezpieczył się w State Farm. Bill nie chciałby, żeby ci się coś stało, dlatego że stanęłaś w obronie cegieł i roślinności. - Nie planuję niczego tak niebezpiecznego - odrzekłam zgodnie z prawdą, gdyż naprawdę niczego takiego nie planowałam. Myślę jednak, że lepiej pojadę do domu. Na wszelki wypadek. Kiedy zobaczę, że odjeżdżają spod domu Billa, wejdę tam i sprawdzę, czy wszystko w porządku. - Chcesz, żebym z tobą pojechał? - Nie, nie, zamierzam tylko... oszacować szkody, nic więcej. Holly wystarczy ci tutaj? Dziewczyna opuściła kuchnię natychmiast po odejściu Stonebrooków. - Pewnie, że tak. - Okej, no to jadę. Wielkie dzięki. Nie miałam wyrzutów sumienia, ponieważ zauważyłam, że w lokalu panuje znacznie mniejszy ruch niż godzinę temu. Bywają takie noce, że goście wpadają jedynie na krótko. Miałam dziwne obawy i pomyślałam, że może wszyscy nasi klienci również coś poczuli. Jest to takie przeczucie, że w każdej chwili może się zdarzyć coś nieprzyjemnego; nazywam je „przeczuciem Halloween". Wiecie, jakby coś się czaiło za rogiem, i wyobrażamy sobie, że za chwilę nas dopadnie. Chwyciłam torebkę, otworzyłam kluczykiem drzwi auta i ruszyłam do domu; niemal trzęsłam się z niepokoju. Pomyślałam, że sytuacja staje się coraz poważniejsza, a nieszczęścia lubią wszak chodzić parami - wciąż nie znaleziono Jasona, natomiast czarownica była w Bon Temps, zamiast siedzieć w Shreveport; mało tego, obecnie znajdowała się nawet nie kilometr od Erica. Skręcając z drogi gminnej na mój długi, kręty podjazd, zahamowałam gwałtownie, żeby nie wjechać na jelenia przebiegającego przez drogę z lasu po stronie południowej do lasu na stronie północnej, czyli - jak zauważyłam - od strony domu Billa. Podjechałam do tylnych drzwi mojego domu, wyskoczyłam z samochodu i wbiegłam po stopniach. W połowie schodów złapały mnie ramiona, silne jak stalowe obręcze. Uniosły mnie, a ja bezwiednie objęłam wampira w pasie. - Ericu - upomniałam go - nie powinieneś...

Przerwałam, gdyż w tym momencie jego usta przylgnęły do moich. Na minutę zupełnie się zatraciłam. Zapomniałam po prostu o wszystkim, co złe, i mimo zimna zaczęłam się całować z Erikiem na tylnym ganku. W pewnej chwili jednak zdrowy rozsądek zwyciężył, opanowałam podniecenie i trochę się odsunęłam. Eric miał na sobie dżinsy i bluzę sportową z napisem „Louisiana Tech Bulldogs", które Jason kupił dla niego w Wal - Marcie. Duże ręce wampira obejmowały moje pośladki, a moje nogi otaczały jego talię, jak gdyby właśnie tam było ich miejsce. - Słuchaj, Ericu - powiedziałam, kiedy jego wargi przesuwały się w dół, po mojej szyi. - Ciii - wyszeptał. - Nie, nie, musisz pozwolić mi mówić. Trzeba się ukryć. Tym stwierdzeniem przyciągnęłam jego uwagę. - Przed kim? - szepnął mi w ucho. Zadygotałam. Drżenie nie było związane z temperaturą. - Przed złą czarownicą, tą, która ciebie poszukuje. Niezdarnie starałam się wyjaśniać: - Przyszła do baru ze swoim bratem i powiesili plakat z twoim zdjęciem. - No i? - spytał niefrasobliwie. - Pytali o wampiry mieszkające w okolicy i musieliśmy im powiedzieć o Billu. Wtedy spytali, gdzie stoi dom Billa, i sądzę, że krążą tutaj i szukają cię. - I? - Przecież to jest kawałek stąd, tuż za cmentarzem! Co będzie, jeśli przyjadą tutaj? - Radzisz mi się ukryć? Wrócić do tej czarnej dziury pod twoim pokojem? Zrozumiałam, że uraziłam jego dumę. - No... tak. Tylko na jakiś czas! Jestem za ciebie odpowiedzialna, muszę ci zapewnić bezpieczeństwo. Miałam złe przeczucia, że wyrażam swoje obawy w nieodpowiedni sposób. Ten niepewny nieznajomy, jakkolwiek mało wydawał się zainteresowany wampirzymi sprawami i jakkolwiek niewiele pamiętał o posiadanej mocy, władzy i bogactwie, zachował dumę i ciekawość, które okazywał w najdziwniejszych momentach. Trafiłam w czuły punkt. Zadałam sobie pytanie, czy potrafię go namówić przynajmniej na wejście do domu, nie chciałam przecież, żeby stał na ganku, doskonale widoczny. Niestety, było już na to zbyt późno. Nigdy, ale to nigdy nie należy rozkazywać Ericowi. ROZDZIAŁ ÓSMY - Chodź, kochanko, rzucimy okiem - oznajmił Eric. Dał mi szybkiego całusa, a potem zeskoczył z tylnego ganku wraz ze mną wciąż uwieszoną na nim jak wielki rzep. Wylądował bezgłośnie, co mnie zdumiało. To raczej ja hałasowałam, bo nie dość, że oddychałam, to jeszcze popiskiwałam zaskoczona. Z wyćwiczoną przez lata praktyki zręcznością Eric przesunął mnie i znalazłam się na jego plecach. Nie zdarzyła mi się taka pozycja od dzieciństwa, kiedy ojciec nosił mnie na barana, toteż teraz okropnie się przestraszyłam. Taaa, po prostu świetnie się sprawiłam jako opiekunka Erica. Właśnie pędziliśmy przez cmentarz, kierując się ku Złej Czarownicy Zachodu, zamiast schować się w ciemnej kryjówce, w której nie mogłaby nas znaleźć. Jakież inteligentne posunięcie!

Z drugiej strony, musiałam przyznać, że nieźle się bawię, mimo obaw, że w każdej chwili mogę zsunąć się z pleców Erica, gdy gnał po łagodnie falistym terenie. Cmentarz Sweet Home mieści się w niecce, trochę poniżej mojej posiadłości. Dom Billa, czyli dom Comptonów, stoi z kolei dużo wyżej. „Jazda" w dół po niezbyt spadzistej pochyłości przez parę minut sprawiała mi przyjemność - do czasu, aż mignęło mi w przelocie kilka aut zaparkowanych na wąskim pasie asfaltu, który biegł wśród grobów. Ten widok naprawdę mnie otrzeźwił. Szukające odosobnienia nastolatki zapuszczają się czasami na cmentarz, ale nie w grupach. Zanim jednak zdołałam przemyśleć znaczenie dostrzeżonych pojazdów, minęliśmy je, szybko i cicho. Pod górę Eric wspinał się wolniej, nadal jednak w żaden sposób nie okazywał zmęczenia. Zatrzymał się obok drzewa. Był to ogromny dąb, a gdy mu się dobrze przyjrzałam, mniej więcej wiedziałam, gdzie się znajdujemy. To drzewo rosło około dwudziestu metrów na północ od domu Billa. Eric poluźnił uchwyt na moich rękach, dzięki czemu łagodnie ześlizgnęłam się z jego pleców, a wtedy postawił mnie między sobą i pniem dębu. Nie wiedziałam, czy usiłuje mnie chronić, czy uwięzić. Złapałam mocno oba jego przeguby w daremnej próbie zatrzymania go przy sobie. Zmartwiałam, gdy usłyszałam głosy dobiegające sprzed domu Billa. - Tym samochodem od jakiegoś czasu nikt nie jeździł powiedziała kobieta. Hallow! Stała pod wiatą dla pojazdów, tuż obok domu Billa po naszej stronie. Kobieta była blisko. Czułam, że Eric napina mięśnie. Czyżby jej głos coś mu przypominał? - A dom jest zamknięty na cztery spusty! - zawołał Mark Stonebrook. Był nieco dalej od nas. - No cóż, z łatwością sobie z tym poradzimy. Jej głos dobiegał teraz niemal sprzed frontowych drzwi, a ton wydawał się zdecydowanie wesoły. Zamierzali się zatem włamać do domu Billa! Chyba powinnam temu zapobiec. Prawdopodobnie w tym momencie wykonałam jakiś nagły ruch, gdyż Eric natychmiast przycisnął mnie do pnia. Płaszcz uniósł mi się aż do pasa, toteż kora drzewa nieprzyjemnie wbijała się w moje pośladki, osłonięte jedynie cienkimi czarnymi spodniami. Znów usłyszałam Hallow. Śpiewała coś niskim i osobliwie złowieszczym głosem. Najwyraźniej rzucała właśnie jakiś urok, czy coś w tym rodzaju. Powinnam pewnie poczuć ekscytację i zaciekawienie... Ho, ho! Prawdziwe czary rzucane przez prawdziwą czarownicę! Byłam jednak raczej wystraszona i miałam ochotę uciec. Na dodatek odnosiłam wrażenie, że mrok przede mną gęstnieje. - Wyczuwam kogoś - powiedział Mark Stonebrook. „Raz, dwa, trzy, szukasz ty". - Co? Tutaj i teraz? Hallow przerwała zaklęcie. Była chyba trochę zdyszana. Zaczęłam drżeć. - Tak. Mówił teraz głębszym głosem, który brzmiał niemal jak pomruk.

- Przemiana - poleciła mu siostra. Ot tak, po prostu. Dotarł do mnie jakiś dźwięk wiedziałam, że słyszałam go już wcześniej, ale nie mogłam sobie przypomnieć kiedy i gdzie. Był miękki. Trochę jak plaśnięcie. Skojarzył mi się również z mieszaniem łyżką gęstego płynu, w którym znajdują się twarde kawałki, na przykład orzechy czy kawałki toffi. Albo odłamki kości. Potem rozległo się prawdziwe wycie. Mark nie był już istotą ludzką. Przemienił się, chociaż księżyc wcale nie był w pełni. Najwyraźniej ten wilkołak dysponował potężną mocą. Nagle noc wydała mi się pełna życia. Usłyszałam sapanie. Potem skomlenie. Wszędzie wokół nas coś się poruszało. Przyznacie, że okazałam się wspaniałą opiekunką Erica, prawda? Dopuściłam, żeby mnie tu przyniósł. Za chwilę odkryją nas pijący krew czarownicy, będący równocześnie wilkołakami, i kto wie czym jeszcze, a ja nawet nie miałam przy sobie strzelby Jasona. Objęłam Erica i uściskałam go w ramach przeprosin. - Wybacz - zapiszczałam cieniutko jak ptaszek. Później coś przesunęło się obok nas, coś dużego i puszystego, chociaż wilcze odgłosy Marka wciąż dochodziły z odległości kilku metrów po drugiej stronie drzewa. Zagryzłam mocno wargę, próbując powstrzymać się przed skowytem. Wsłuchałam się uważnie i po chwili byłam pewna, że wokół nas jest więcej niż dwoje zwierząt. Oddałabym prawie wszystko za reflektor. Skądś, może z dziesięciu metrów, dotarło do mnie krótkie, ostre szczeknięcie. Kolejny wilk? A może zwykły stary pies, który znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze? Nagle Eric mnie opuścił. W jednej minucie przyciskał mnie do drzewa w kompletnych ciemnościach, a w następnej drżałam samotnie na zimnie i wietrze (na tyle właśnie zdało się trzymanie wampira za nadgarstki). Zamachałam rękoma, starając się odkryć miejsce pobytu Erica, niestety, otaczała mnie pustka. Czyżby najnormalniej w świecie poszedł wyśledzić, co się dzieje? A może postanowił przyłączyć się do tamtych? Chociaż nie znalazłam wampira, nagle coś dużego i ciepłego przycisnęło się do moich nóg. Wyciągnęłam palce i sprawdziłam, z jakim zwierzęciem mam do czynienia. Dotknęłam gęstej sierści, pary spiczastych uszu, długiego pyska, poczułam gorący język. Próbowałam się ruszyć, odejść od dębu, lecz pies (a może wilk?) nie pozwalał mi na to. Chociaż był ode mnie niższy i ważył mniej niż ja, przyciskał mnie do drzewa z siłą, której nie potrafiłam się przeciwstawić. Słuchając atakujących mnie z mroku odgłosów - licznych pomruków i warczenia - uznałam, że jednak cieszę się z towarzystwa. Osunęłam się na kolana i położyłam rękę na jego grzbiecie. Zwierzę polizało mnie po twarzy. Wokół wyło wiele stworzeń; chór ten brzmiał w tej chłodnej nocy niesamowicie. Stanęły mi wszystkie włoski na karku, więc zatopiłam twarz w futrzastej szyi mego anioła stróża i zaczęłam się modlić. Nagle, przez cichsze odgłosy przebiło się zawodzenie bólu i skamlanie. Ktoś uruchomił silnik auta i samochodowe reflektory rozświetliły mrok. Moje drzewo znajdowało się z dala od światła, zobaczyłam jednak, że tulę się do psa, nie do wilka. Potem reflektory przesunęły się na podjeździe prowadzącym do domu Billa i spod kół wystrzeliły drobiny żwiru. Kierowca wycofał pojazd, a po chwili skręcił ku drodze. Rozległ się pisk opon i auto bardzo szybko popędziło w dół, aż do Hummingbird Road. Wtedy usłyszałam straszny odgłos uderzenia i wysoki pisk, od którego serce zaczęło mi walić jak szalone.

Taki odgłos wydaje pies, gdy potrąci go samochód. - O Jezu - jęknęłam żałośnie i jeszcze bardziej kurczowo zacisnęłam palce na kępach sierści mojego puszystego przyjaciela. Zastanowiłam się, jak mogę pomóc teraz, gdy czarownica i czarownik chyba wreszcie odjechali. Podniosłam się i zanim pies zdołał mnie powstrzymać, pobiegłam do frontowych drzwi domu Billa. W biegu wyjmowałam z kieszeni klucze. Miałam je w ręce, gdy Eric chwycił mnie przy tylnych drzwiach mojego domu, a później wcisnęłam je do płaszcza, obok chusteczki, która tłumiła ewentualne brzęczenie. Zaczęłam po omacku szukać zamka, równocześnie gmerając wśród kluczy, aż znalazłam właściwy - trzeci na kółku - i otworzyłam frontowe drzwi. Wsunęłam rękę do środka i włączyłam światło na zewnątrz, więc nagle podwórze stało się doskonale widoczne. Było na nim mnóstwo wilków. Nie wiedziałam, jak bardzo powinnam się bać. Przypuszczałam, że chyba jednak bardzo. W dodatku zakładałam, że samochodem odjechali zarówno czarownik, jak i czarownica, ale... Co, jeśli odjechało tylko jedno z nich? Może drugie znajdowało się przede mną, wśród wilków? I gdzie był mój wampir? Odpowiedź na to ostatnie pytanie otrzymałam niemal natychmiast. Rozległo się „bum" i Eric wylądował na podwórzu. - Pogoniłem za nimi do drogi, lecz odjechali zbyt szybko - powiedział, szczerząc zęby w uśmiechu. Jakbyśmy grali w jakąś grę! Pies, a dokładnie owczarek collie, podszedł do Erica, popatrzył na niego i warknął. - Ciii - polecił mu wampir i zrobił władczy gest ręką. Mój szef przytruchtał do mnie i znowu usiadł przy moich nogach. Zresztą, już wcześniej, mimo ciemności podejrzewałam, że moim opiekunem jest właśnie Sam. Gdy spotkałam go po raz pierwszy w tej postaci, uznałam za bezpańskiego psa i nadałam mu imię Dean - na cześć mężczyzny o oczach w tym samym kolorze. Od tamtej pory, ilekroć przychodził do mnie na czterech łapach, miałam w zwyczaju zwracać się do niego tym imieniem. Usiadłam teraz na frontowych schodach domu Billa, a collie przytulił się do mnie. - Jesteś wspaniałym psem - powiedziałam. Zamachał ogonem. Wilki zwęszyły Erica, który stał bez ruchu. Jeden, duży, przybiegł do mnie. Był to największy wilk, jakiego kiedykolwiek widziałam. Przypuszczałam, że wilkołaki zazwyczaj zmieniają się w wielkie stworzenia, chociaż nie wiem, bo nie widziałam ich wcześniej zbyt wielu.

Ponieważ mieszkałam w Luizjanie, szczerze przyznam, że „prawdziwego" wilka nie widziałam nigdy. Ten wilkołak był prawie cały czarny i ta jego maść wydała mi się niezwykła. Reszta wilków była bardziej srebrzysta, z wyjątkiem jeszcze jednego, który był znacznie mniejszy i zdecydowanie rudawy. Wilk złapał rękaw mojego płaszcza długimi białymi zębami i szarpnął. Wstałam natychmiast i podeszłam do miejsca, gdzie kręciła się większość jego towarzyszy. Nie zauważyłam od razu ofiary, bo znajdowaliśmy się na granicy światła i mroku. Na ziemi w kałuży krwi leżała młoda ciemnowłosa kobieta. Była naga. I, niestety, poważnie ranna. Miała połamane nogi i prawdopodobnie jedną rękę. - Podstaw mój samochód - poleciłam Ericowi nieznoszącym sprzeciwu głosem. Rzuciłam mu kluczyki, a on natychmiast ruszył. Miałam nadzieję, że pamięta, jak się prowadzi auto. Już wcześniej jednak zauważyłam, że chociaż zapomniał, kim do tej pory był i co robił, zachował wiele „nowoczesnych" umiejętności. Próbowałam nie myśleć o leżącej tuż przede mną nieszczęsnej rannej dziewczynie. Wilki krążyły wokół nas, kręciły się i skowyczały. Potem duży czarny samiec uniósł głowę ku mrocznemu niebu i znowu zawył. Był to sygnał dla pozostałych, które od razu podążyły w jego ślady. Spojrzałam za siebie, chcąc mieć pewność, że Dean trzyma się z dala, ponieważ był dla nich obcy. Nie wiedziałam, jak dużo z ludzkiej osobowości zostaje w zwierzęciu, w które przemienia się ktoś o dwoistej naturze, a nie chciałam, żeby mojemu szefowi stało się coś złego. Collie siedział przed domem, na małym ganku, i wpatrywał się we mnie. Byłam tu teraz jedyną istotą chodzącą na dwóch nogach i nagle uświadomiłam sobie, że w jakiś sposób jestem za nich wszystkich odpowiedzialna. Co należy sprawdzić w pierwszej kolejności? Czy dziewczyna oddycha? Tak, oddychała! Wyczułam tętno. Nie byłam pielęgniarką, lecz jej puls wydawał mi się normalny, choć mogłam się oczywiście mylić. Jej skóra za to wydała mi się gorąca, ale może z powodu nagłej przemiany wilka w człowieka. Sądząc po ilości krwi, prawdopodobnie żadne większe naczynia krwionośne nie zostały przerwane i rannej nie groziło wykrwawienie. Bardzo ostrożnie wsunęłam rękę pod jej głowę i dotknęłam ciemnopopielatych włosów, starając się sprawdzić, czy ma przeciętą skórę głowy. Nie miała. W pewnym momencie w trakcie tego badania zaczęłam się trząść. Przeraziły mnie obrażenia tej młodej kobiety. Prawie każde miejsce, na które patrzyłam, było potłuczone, sponiewierane lub połamane. W tym momencie biedaczka otworzyła oczy i zadrżała. Koce! Trzeba ją było przykryć, nie wolno doprowadzić do wyziębienia organizmu! Rozejrzałam się. Wszystkie wilki wciąż pozostawały wilkami. - Byłoby świetnie, gdyby jedno z was lub dwoje potrafiło przemienić się z powrotem w istoty ludzkie - powiedziałam. Zamierzam zabrać ją do szpitala moim samochodem, a ktoś musi przynieść z domu koce. Jeden z wilków, srebrzystoszary, zbliżył się i znów usłyszałam ten sam miękki, przypominający plaśnięcie odgłos. Wilka otoczyła lekka mgła, po czym zwierzę zaczęło się wiercić i skręcać, a kiedy mgła się rozproszyła, na miejscu zwierzęcia leżał przede mną... pułkownik Flood. Naturalnie, był nagi, postanowiłam jednak zapomnieć o zakłopotaniu. Przez minutę lub dwie prawdopodobnie musiał leżeć nieruchomo, a później usiadł wreszcie prosto, choć z wyraźnym

wysiłkiem. Podpełzł do rannej dziewczyny. - Maria - Star - powiedział ochryple. Pochylił się i ją obwąchał, co wyglądało bardzo dziwnie, ponieważ przybrał już ludzki kształt. Zaskowyczał rozpaczliwie. Odwrócił głowę i spojrzał na mnie. - Gdzie? - spytał. Zrozumiałam, że chodzi mu o koce. - Proszę wejść do domu, a potem na piętro. Na szczycie schodów znajduje się sypialnia. W nogach łóżka stoi kufer z kocami. Niech pan przyniesie dwa. Mężczyzna wstał chwiejnie, przez chwilę był lekko zdezorientowany, prawdopodobnie z powodu zbyt pospiesznie dokonanej przemiany, w końcu jednak ruszył dużymi krokami ku domowi. Dziewczyna imieniem Maria - Star powiodła za nim wzrokiem. - Możesz mówić? - spytałam ją. - Tak - odparła ledwie słyszalnie. - Gdzie zostałaś najpoważniej ranna? - Mam chyba popękane kości biodrowe i połamane nogi odparła. - Potrącił mnie samochód. - Odbiłaś się od maski i wzleciałaś w powietrze? - Tak. - Ale koła nie przejechały po tobie? Wzruszyła ramionami. - Nie, tylko zostałam uderzona. - Jak się nazywasz? Maria - Star... a dalej? Musiałam to wiedzieć, żeby podać dane w szpitalu. Do tamtej pory dziewczyna może stracić przytomność. - Cooper - szepnęła. W tym momencie usłyszałam samochód wjeżdżający po podjeździe. Pułkownik wybiegł z domu z kocami; poruszał się teraz płynniej. Po chwili dołączył do wilków, które wraz z nim otoczyły mnie i ranną członkinię stada. Jawnie uważały samochód za zagrożenie i trzeba je było uspokoić. Podziwiałam pułkownika. Stawiał czoło wrogowi zupełnie goły - to wymagało odwagi. Eric podjechał moim starym autem blisko mnie i Marii Star, po czym zatrzymał się z piskiem hamulców. Wilki krążyły niespokojnie, spojrzenie błyszczących żółtych oczu skupiły na drzwiach kierowcy. Przypomniałam sobie Calvina Norrisa - jego oczy wyglądały zupełnie inaczej i przez moment

zastanawiałam się dlaczego. - To mój samochód, w porządku - uspokoiłam zwierzęta, gdy jeden z osobników zawarczał. Wiele par oczu odwróciło się i bacznie mi się przypatrywało. Czy wyglądałam podejrzanie lub... smakowicie? Kiedy skończyłam owijać Marię - Star w koce, zadałam sobie pytanie: którym z wilków jest Alcide? Podejrzewałam, że tym największym, najciemniejszym, który właśnie w tej chwili odwrócił się i spojrzał mi w oczy. Tak, to na pewno Alcide. Tego samego wilka widziałam kilka tygodni temu w Klubie Martwych, do którego trafiliśmy jako para. Tamtej nocy, która zakończyła się katastrofalnie - dla mnie i dla kilku innych osób. Usiłowałam się do niego uśmiechnąć, lecz mięśnie twarzy dziwnie mi zesztywniały - z zimna i z szoku. Eric, nie wyłączając silnika, wyskoczył z miejsca kierowcy, po czym otworzył tylne drzwiczki. - Tam ją położę! - zawołał, a wilki zaczęły szczekać. Nie chciały, żeby ich siostry dotykał wampir, nie chciały nawet, by zbliżał się do Marii - Star. - Ja ją zaniosę - zadeklarował się pułkownik Flood. Eric obejrzał od stóp do głowy drobną sylwetkę starszego mężczyzny, a następnie z powątpiewaniem zmarszczył brwi, miał jednak dość rozumu, by usunąć się z drogi. Opatuliłam dziewczynę najdokładniej jak mogłam bez sprawiania jej bólu, ale pułkownik wiedział, że podczas jazdy i tak będzie cierpiała. W ostatniej chwili się zawahał. - Może powinniśmy wezwać ambulans? - mruknął. - I jak pan to wyjaśni? - spytałam. - Stado wilków i nagi facet, a ona leży na prywatnym terenie, którego właściciel wyjechał? Nie sądzę! - Oczywiście. Skinął głową, godząc się z logiką mojego wywodu. Bez dalszej zwłoki wstał wraz z owiniętą w koce dziewczyną i ruszył do samochodu. Eric obiegł auto, otworzył tylne drzwi z drugiej strony i pochylił się, by pomóc ułożyć Marię - Star na siedzeniu. Pułkownik przyjął jego pomoc. Ranna krzyknęła, a ja tymczasem wgramoliłam się za kierownicę, najszybciej jak potrafiłam. Eric usiadł obok. - Nie możesz jechać. - Dlaczego nie? - W jego głosie było zdziwienie i urażona duma. - Jeśli dotrę tam w towarzystwie wampira, będę musiała udzielać dodatkowych wyjaśnień! - Większość osób zwykle potrzebuje dobrych kilku minut, zanim się domyśli, że Eric jest martwy. On jednak uparcie trwał na przednim siedzeniu. Poza tym wszyscy widzieli twoją twarz na tych cholernych plakatach - dodałam, starając się mówić tonem spokojnym, lecz równocześnie pozostać twardą. - Mieszkam wśród raczej dobrych ludzi, lecz w tej gminie nie ma człowieka, którego nie skusiłaby tak duża kwota. - Wysiadł nieszczęśliwy, a ja krzyknęłam: - Zgaś światła w domu i zamknij drzwi na klucz, dobrze?! - Spotkamy się w barze, gdy dowiesz się czegoś o stanie Marii - Star! - zawołał pułkownik Flood. - Musimy zabrać nasze pojazdy i ubrania z cmentarza.

No tak, to stwierdzenie wyjaśniało obecność aut, które mi mignęły. Zjeżdżając ku głównej drodze, widziałam obserwujące mnie wilki. Alcide trzymał się z dala od reszty, jego czarna głowa obracała się, gdyż nie chciał mnie stracić z pola widzenia. Ciekawe jakie wilcze myśli przez nią przelatywały. Najbliższy szpital nie znajdował się, niestety, w Bon Temps, które jest na to zbyt małe (mamy szczęście, że zbudowali nam chociaż Wal - Mart!), lecz w pobliskim Clarice, stolicy gminy Renard. Na szczęście, szpital stoi na peryferiach miasteczka, właśnie od strony Bon Temps. Miałam wrażenie, że jazda do niego trwa wieki, a w rzeczywistości dotarłam tam mniej więcej w dwadzieścia minut. Przez połowę drogi moja pasażerka jęczała, potem zapadła złowieszcza cisza. Przemawiałam do dziewczyny, błagałam, by ze mną rozmawiała, pytałam, ile ma lat... Włączyłam nawet radio, w nadziei na jakąś jej reakcję, ale bez skutku. Nie chciałam marnować czasu na zatrzymywanie się i sprawdzanie stanu rannej, zresztą i tak nie wiedziałam, jak jej pomóc, więc po prostu pędziłam na złamanie karku. Gdy dojeżdżałam do wejścia na oddział ratunkowy i przywoływałam pielęgniarki, które stały w progu, paląc papierosy, byłam pewna, że biedna wilkołaczyca nie żyje. A jednak żyła, wnosząc z tego, jak intensywnie zajmowali się nią przez następne parę minut przedstawiciele służb medycznych. Nasz gminny szpital jest bez wątpienia mały i nie posiada sprzętu, którym mogą się pochwalić wielkomiejskie kliniki. Uważaliśmy się za szczęściarzy, że w ogóle mamy szpital. Tak czy owak, tej nocy tutejsi doktorzy uratowali wilkołaczycy życie. Lekarka, szczupła kobieta o siwiejących krótkich włosach i w ogromnych okularach z czarnymi oprawkami, zadała mi kilka podchwytliwych pytań, na które nie potrafiłam odpowiedzieć, chociaż przez całą drogę do szpitala opracowywałam w głowie podstawowe zręby historii. W końcu kobieta uznała, że do niczego jej się nie przydam, toteż kazała sobie zejść z drogi i pozwolić jej zespołowi pracować. Zajęłam zatem krzesło w korytarzu i czekałam, dopracowując w myślach opowieść. Wiedziałam, że w żaden sposób nie mogę tu pomóc, a oślepiający blask świetlówek i lśniące linoleum nadawały otoczeniu nieprzyjazny szorstki rys. Próbowałam czytać jakieś czasopismo, lecz po kilku minutach rzuciłam je na stolik. Miałam ochotę wymknąć się ze szpitala, ale, niestety, w rejestracji siedziała na nocnym dyżurze kobieta, która prawie nie spuszczała ze mnie wzroku. Po jakimś czasie postanowiłam pójść do toalety i zmyć krew z rąk. Przy okazji próbowałam oczyścić płaszcz wilgotnym papierowym ręcznikiem, co okazało się w dużym stopniu wysiłkiem daremnym. Kiedy wyłoniłam się z toalety, w korytarzu czekało na mnie dwóch gliniarzy. Obaj byli wielkimi facetami. Ich watowane kurtki szeleściły, skóra pasków skrzypiała, kajdanki brzęczały. Nie wyobrażałam sobie, jak mogliby się do kogoś bezgłośnie podkraść. Wyższy mężczyzna był również starszy. Stalowosiwe włosy miał krótko przycięte. Jego twarz żłobiły liczne głębokie zmarszczki, które wyglądały jak parowy wśród równin. Brzuch zwisał mu nad paskiem. Jego partner miał może ze trzydzieści lat, jasnokasztanowe włosy oraz oczy i karnację w tym samym odcieniu. Interesująco monochromatyczny facet. Obejrzałam ich sobie szybko, a potem przez chwilę słuchałam ich myśli.

Wiedziałam, że obaj podejrzewają mój udział w wypadku dziewczyny, a w każdym razie sądzili, że mam więcej informacji, niż podałam. Oczywiście mieli częściowo rację. - Panna Stackhouse? To pani przywiozła młodą kobietę, którą zajmuje się doktor Skinner? - spytał cicho młodszy mężczyzna. - Marię - Star - potwierdziłam. - Cooper. - Proszę nam powiedzieć, co pani wie o jej wypadku dodał starszy gliniarz. Chociaż mówił spokojnym tonem, było to wyraźne polecenie. Żaden z nich na pewno jednak nie słyszał o moich zdolnościach, toteż nie zdawali sobie sprawy, że „słyszę" więcej. I dobrze. Wzięłam głęboki wdech i zaczęłam snuć wymyśloną historię. - Jechałam do domu z pracy. Pracuję w barze „U Merlotte'a"... Wiecie, panowie, gdzie to jest? Obaj pokiwali głowami. Oczywiście, policja zna lokalizację każdego baru w gminie. - Zobaczyłam ciało leżące na poboczu, na żwirze pobocza - dorzuciłam ostrożnie, starannie myśląc nad każdym zdaniem, aby nie powiedzieć czegoś, czego nie da się cofnąć. - Więc zatrzymałam samochód. Wokół nie było nikogo. Gdy odkryłam, że dziewczyna nadal żyje, uznałam, że trzeba udzielić jej pomocy. Dużo czasu zajęło mi umieszczenie jej w aucie, bo byłam sama. Usiłowałam wytłumaczyć czas, który minął od opuszczenia baru, oraz żwir, który na pewno lekarze znajdą na jej skórze. Nie potrafiłam ocenić, ile szczegółów powinnam podać, podejrzewałam jednak, że im dokładniejsza będzie moja opowieść, tym lepiej. - Dostrzegła pani jakieś ślady hamowania na drodze? Jasnobrązowy policjant nie wytrzymywał najwidoczniej długo bez zadania pytania. - Nie. Może jakieś były, ale ja... jak zobaczyłam tę dziewczynę, myślałam jedynie o jej losie. - Co dalej? - podsunął starszy mężczyzna. - Widziałam, że jest naprawdę poważnie ranna, więc przywiozłam ją jak najszybciej. Wzruszyłam ramionami. Koniec mojej historii. - Nie pomyślała pani o wezwaniu ambulansu? - Nie mam komórki. - Droga pani, kobieta, która wraca do domu z pracy tak późno, w dodatku sama, naprawdę powinna mieć telefon komórkowy. Otworzyłam usta, żeby powiedzieć, że jeśli zechce płacić za mnie abonament, chętnie

przyjmę komórkę, powstrzymałam się jednak. Cóż, naprawdę wygodnie byłoby mieć przenośny telefon, niestety, ledwie mi wystarczało na opłaty za stacjonarny. Pozwalałam sobie tylko na jeden luksus - na kablówkę, lecz wmawiałam sobie, że jest to wydatek na kulturę i rekreację równocześnie, więc czułam się usprawiedliwiona. - Rozumiem - odrzekłam krótko. - Pani pełne imię i nazwisko? Pytanie zadał młodszy mężczyzna. Podniosłam wzrok i popatrzyłam mu w oczy. - Sookie Stackhouse - odparłam. Myślał właśnie, że chyba jestem trochę nieśmiała i całkiem miła. - Jest pani siostrą tego mężczyzny, który zaginął? Siwowłosy funkcjonariusz pochylił się i spojrzał mi w twarz. - Tak, panie policjancie. Spuściłam wzrok i ponownie zapatrzyłam się na swoje buty. - Chyba ma pani ostatnio pecha, panno Stackhouse. - Też to zauważyłam - mruknęłam głosem drżącym i szczerym. - Widziała pani kiedykolwiek kobietę, którą pani przywiozła? To znaczy przed dzisiejszą nocą? Starszy policjant pisał coś w małym notesie, który wyjął z kieszeni. Według plakietki na kieszeni nazywał się Curlew. Pokręciłam głową. - Sądzi pani, że pani brat mógł ją znać? Zdumiona, uniosłam głowę i znów spojrzałam w oczy brązowemu. Nazywał się Stans. - Skąd, do diabła, mam wiedzieć? - odburknęłam. Już sekundę później wiedziałam, że mężczyzna pragnie, żebym znowu na niego spojrzała. Nie wiedział co ze mną począć. Uważał, że jestem ładna, i wydawałam mu się dobrą małą samarytanką. Z drugiej strony, myślał, że takiej pracy jak moja nie wykonują zazwyczaj wykształcone, sympatyczne panienki, a mój brat był dobrze znanym awanturnikiem, chociaż wielu patrolowych go lubiło. - Jak ona się czuje? - spytałam. Obaj zerknęli na drzwi, za którymi kontynuowano walkę o życie młodej kobiety. - Wciąż żyje - odparł Stans. - Biedaczka - bąknęłam. Łzy spłynęły mi po policzkach i zaczęłam szukać w kieszeniach chusteczki. - Mówiła coś do pani, panno Stackhouse?

Musiałam zastanowić się nad tym pytaniem. - Tak przyznałam. - Mówiła. W tym przypadku nie kłamałam. Na tę nowinę twarze obu funkcjonariuszy się rozpromieniły. - Podała mi swoje nazwisko, a kiedy ją spytałam, gdzie została najpoważniej ranna, powiedziała, że najbardziej bolą ją nogi wyjaśniłam. - Twierdziła też, że potrącił ją samochód, ale jej nie przejechał... Mężczyźni popatrzyli po sobie. - Pamiętała, jaki to był pojazd? - spytał Stans. Odczułam ogromną pokusę podania opisu samochodu czarownic. Nie ufałam jednak radości, która ogarnęła mnie wraz z tym pomysłem. Ucieszyłam się tylko, że zyskałam kolejną sekundę na zastanowienie, gdyż uprzytomniłam sobie, że technicy znajdą na pewno wilczą sierść. „Myśl, Sook, myśl!". - Nie - odparłam, przybierając minę osoby, która usiłuje sobie przypomnieć jak najwięcej. - Potem właściwie już nie mówiła do mnie, tylko jęczała. To było naprawdę straszne. A i tapicerka tylnego siedzenia w moim aucie jest prawdopodobnie zniszczona... Natychmiast zganiłam się za taką egoistyczną, choć niewypowiedzianą głośno uwagę. - I nie widziała pani żadnych innych samochodów osobowych, pikapów ani innych pojazdów, wracając do domu z baru, ani też gdy jechała pani do miasta? - Po drodze raczej nie - odparłam niezdecydowanie. Pewnie dostrzegłam kilka samochodów, kiedy zbliżałam się do Bon Temps i gdy przejeżdżałam przez miasto. Na pewno widziałam też jakieś pomiędzy Bon Temps i Clarice. Ale nie przypominam sobie żadnych konkretnych. - Może pani zabrać nas w miejsce, gdzie znalazła pani ranną? Dokładnie w to miejsce? - Wątpię. Nie było tam żadnych charakterystycznych punktów... oprócz niej - odrzekłam. Z każdą minutą coraz trudniej przychodziło mi logiczne myślenie. - Żadnego dużego drzewa ani drogi. Ani nawet słupka. Może poszukamy jutro? Za dnia? Stans poklepał mnie po ramieniu. - Wiem, że jest pani wstrząśnięta - stwierdził pocieszającym tonem. - Zrobiła pani dla tej dziewczyny co tylko mogła. Teraz musimy zostawić sprawę lekarzom i Bogu. Kiwnęłam energicznie głową, ponieważ całkowicie się z nim zgadzałam. Starszy funkcjonariusz, Curlew, wciąż patrzył na mnie trochę sceptycznie, ale ostatecznie podziękował mi pro forma, po czym obaj wyszli ze szpitala i zniknęli w ciemnościach. Cofnęłam się trochę, nadal jednak

wpatrywałam się parking. Po paru minutach dotarli do mojego samochodu i oświetlali go dużymi latarkami, zaglądając do środka przez okna. Zawsze bardzo dbałam o wnętrze auta, więc wiedziałam, że nie zobaczą niczego niepokojącego poza plamami krwi na tylnym siedzeniu. Jak zauważyłam, sprawdzali także z przodu kratownicę wlotu powietrza i nie miałam do nich o to pretensji. Badali samochód i badali, aż w końcu stanęli pod jedną z lamp i przez chwilę pisali coś w notesach. Jakiś czas później z sali wyszła lekarka. Zobaczyła mnie i podeszła. Zdjęła z twarzy maseczkę i potarła kark długą szczupłą ręką. - Panna Cooper miewa się lepiej. Jej stan jest stabilny powiedziała. Skinęłam głową, a potem na moment zamknęłam oczy, ze zwykłej ulgi. - Dziękuję pani - wykrakałam. - Zamierzamy przetransportować ją do Schumpert w Shreveport. Helikopter będzie tutaj lada chwila. Zamrugałam, zastanawiając się, czy to dobrze. Niezależnie od mojej opinii wilkołaczyca powinna oczywiście trafić do najlepszego i najbliższego szpitala. Tyle że... Kiedy będzie w stanie przemówić, musi im przecież coś powiedzieć. W jaki sposób mogłabym dopilnować, żeby jej opowieść pokrywała się z moją? - Jest przytomna? - spytałam. - Dopiero się obudziła - odparła lekarka niemal gniewnie, jak gdyby takie pytanie ją obrażało. - Może pani porozmawiać z nią krótko, ale nie gwarantuję, że coś pamięta albo że panią zrozumie. Teraz muszę iść pomówić z policją. Obaj funkcjonariusze wracali właśnie do szpitala raźnym krokiem, co zobaczyłam ze swojego miejsca przy oknie. - Dziękuję pani - powtórzyłam i, podążając za jej wskazówkami, poszłam do sali po lewej stronie. Pchnęłam drzwi do intensywnie oświetlonego pomieszczenia, w którym personel zajmował się dziewczyną. Nie byłyśmy same. W sali pozostały jeszcze dwie pielęgniarki, które gawędziły, przekładając niewykorzystane zwoje bandaży i jakieś rurki. W progu stanął salowy z wiadrem i mopem. Zapewne posprząta pomieszczenie, gdy młoda wilkołaczyca zostanie wywieziona na wózku na lądowisko helikopterów. Podeszłam do brzegu wąskiego łóżka i wzięłam dziewczynę za rękę. Pochyliłam się. - Mario - Star, znasz mój głos? - spytałam cicho. Jej twarz była opuchnięta w efekcie uderzenia o ziemię oraz pokryta zadrapaniami i otarciami. Były to najmniejsze z jej obrażeń, ale i one wyglądały na bardzo bolesne. - Tak - wydyszała. - To ja znalazłam ciebie na... na poboczu drogi! oświadczyłam z naciskiem na ostatnie dwa słowa. - Pamiętasz, jechałam wówczas do domu, na południe od Bon Temps. Leżałaś przy drodze gminnej. - Rozumiem - wymamrotała. - Przypuszczam - kontynuowałam powoli - że ktoś cię wysadził z samochodu w środku lasu, a potem inne auto cię potrąciło. Ale wiesz, jak to jest po tak poważnych urazach, czasem ludzie nie pamiętają... niczego! - Jedna z pielęgniarek odwróciła się

do mnie z ewidentnym zaciekawieniem na twarzy. Wychwyciła ostatnią część zdania. - Tak czy owak, nie martw się, jeśli niewiele pamiętasz - dorzuciłam desperacko. - Spróbuję - obiecała niejednoznacznie dziewczyna, ciągle tym samym ściszonym, odległym głosem. Chyba nic więcej nie mogłam zrobić tu i teraz, a ponieważ bałam się, że jeszcze bardziej pogorszę zaistniałą sytuację, wyszeptałam tylko: „Do zobaczenia", zapewniłam pielęgniarki, że ogromnie doceniam ich poświęcenie i poszłam do samochodu. Dzięki kocom Billa (które, podejrzewałam, będę musiała mu odkupić), moje tylne siedzenie nie prezentowało się wcale aż tak źle. Ucieszyłam się z tego drobnego pozytywu. Zastanawiałam się, co stało się z kocami. Czy zabrała je policja? Może ze szpitala zadzwonią do mnie w tej sprawie? A może wyrzucono je po prostu na śmietnik? Wzruszyłam ramionami. Nie było sensu martwić się dłużej o dwa prostokąty z materiału, skoro miałam tak dużo innych, gorszych zmartwień. Przede wszystkim nie podobało mi się, że wilkołaki umówiły się ze mną na spotkanie w barze „U Merlotte'a". Wolałabym nie wciągać Sama za bardzo w ich sprawy. Był przecież jedynie zmiennokształtnym, a zmiennokształtni mieli znacznie luźniejsze związki ze światem istot nadnaturalnych. Żyli raczej osobno, „każdy dla siebie", podczas gdy wilkołaki preferowały organizację stadną. A teraz postanowiły wykorzystać lokal Merlotte'a jako miejsce wieczornych zebrań! No i jeszcze Eric! O, Boże, w domu czeka na mnie Eric. Przyłapałam się na myśli o Peru. Która tam była godzina? Bill na pewno bawił się lepiej niż ja. Czułam się tak, jak gdybym od przyjęcia noworocznego nie wypoczywała ani przez chwilę. Jezu, chyba nigdy nie byłam tak wyczerpana. Minęłam akurat skrzyżowanie, na którym skręciłam w lewo, i pojechałam drogą wiodącą do baru Sama. Reflektory oświetlały kępy drzew i krzewów. Przynajmniej żadne kolejne wampiry nie biegły poboczem... - Obudź się - poleciła kobieta siedząca obok mnie na przednim siedzeniu. - Co takiego?! Gwałtownie uniosłam powieki. Samochód szybko zjeżdżał w bok. - Zasnęłaś. W tym momencie nie zaskoczyłby mnie chyba nawet widok wyrzuconego na brzeg i leżącego w poprzek drogi wieloryba. - Kim jesteś? - spytałam, kiedy uznałam, że panuję nad głosem. - Claudine. W mrocznym świetle bijącym od tablicy rozdzielczej niewiele dostrzegałam, rzeczywiście jednak towarzyszyła mi najwyraźniej ta wysoka i piękna kobieta, która pojawiła się najpierw przyjęciu sylwestrowym w barze "U Merlotte'a", a

później, ubiegłego ranka, zobaczyłam ją wraz z Tarą tu, na drodze. - Skąd wzięłaś się w moim aucie?! I co tutaj robisz? - Przybyłam, ponieważ w ostatnich tygodniach w tej okolicy dochodzi do niespotykanie dużej liczby zdarzeń spowodowanych przez istoty nadnaturalne - wyjaśniła. Jestem pośredniczką. - Między czym a... czym? - Pomiędzy dwoma światami. Czy też raczej, dokładniej mówiąc, pomiędzy trzema. Cóż, czasami życie oferuje nam więcej, niż możemy udźwignąć. Wtedy trzeba po prostu zaakceptować ten stan rzeczy i tyle. - Czyli jesteś kimś w rodzaju anioła? Dlatego obudziłaś mnie, gdy przysypiałam za kierownicą? - Nie będziemy w tej chwili wchodzić w szczegóły. Jesteś tak zmęczona, że mało zrozumiesz. Na razie zignoruj wszelkie mity i traktuj mnie normalnie. - Trochę mnie rozbawiła tym stwierdzeniem. - Popatrz. - Wskazała. - Ten człowiek do ciebie macha. Rzeczywiście, na parkingu baru Sama Merlotte'a stał wampir i machał ręką. To był Chow. - Och, naprawdę świetnie - burknęłam najbardziej zrzędliwym tonem, na jaki potrafiłam się zdobyć. - No cóż, mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko postojowi tutaj, Muszę wejść do środka. - Jasne, nie przegapiłabym takiej okazji. Chow machał do mnie z tylnego wejścia do baru, a gdy dotarłam na niewidoczny z głównej drogi parking dla pracowników, zdumiałam się na widok stojących tam licznych pojazdów. - O rany! - ucieszyła się Claudine. - Impreza! Wyskoczyła z samochodu tak szybko, jak gdyby z trudem panowała nad podnieceniem. Poczułam satysfakcję, gdy zobaczyłam, że Chow patrzy na tę mierzącą co najmniej metr osiemdziesiąt kobietę w kompletnym osłupieniu. A przecież tak trudno jest zaskoczyć wampira. - Wejdźmy - powiedziała wesoło Claudine i wzięła mnie za rękę. ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Chyba każdy nadnaturalny, którego spotkałam wcześniej, znajdował się tego wieczoru w barze „U Merlotte'a". A może tak mi się tylko wydawało, gdyż czułam śmiertelne zmęczenie i pragnęłam jedynie samotności. Na pewno jednak przebywały tam wszystkie wilkołaki, na szczęście wszystkie w ludzkim kształcie i wszystkie mniej lub bardziej ubrane. Alcide miał na sobie spodnie khaki i zapinaną koszulę w zielono - niebieską kratkę. Nie sposób było uwierzyć, że taki elegancki facet potrafi biegać na czworakach. Wilkołaki piły kawę lub napoje bezalkoholowe, a Eric (który wyglądał na całego, zdrowego i szczęśliwego) wziął Czystą Krew. Pam siedziała na stołku barowym, ubrana w popielatozielony dresik, w którym - co dziwne - prezentowała się szykownie i seksownie. We włosach miała kokardę, na nogach ozdobione koralikami tenisówki. Przyprowadziła ze sobą Geralda, wampira, którego spotkałam parę razy w „Fangtasii". Wyglądał mniej więcej na trzydziestkę, chociaż słyszałam, jak kiedyś opowiadał o czasach prohibicji w taki sposób, jakby wtedy żył. Nie wiedziałam o nim zbyt wiele, ale jakoś nie miałam ochoty zbliżyć się do niego. Mimo że zebrani stanowili niezwykłą grupkę, moje wejście wraz z Claudine wywołało małą sensację. Dopiero w jasnym świetle baru zauważyłam, że krągłe w odpowiednich miejscach ciało Claudine jest spowite w sukienkę z pomarańczowej dziadziny, a jej długie nogi wydają się jeszcze dłuższe na bardzo wysokich obcasach. Wyglądała jak bardzo ponętna zdzira.

Nie, na pewno nie była aniołem - o ile wiem cokolwiek o tych istotach. Patrząc to na Claudine, to na Pam, zadumałam się nad niesprawiedliwością losu. Dlaczego one obie prezentowały się tak ładnie i kusząco? Jak gdyby do wyczerpania, lęku i zdezorientowania potrzebna mi była jeszcze świadomość własnej nieatrakcyjności! Która dziewczyna chce wejść do pełnej ludzi sali w towarzystwie wspaniałej babki, mającej niemal napisane na czole „chcę się pieprzyć"? Gdybym w tym momencie nie dostrzegła spojrzenia Sama, którego w pewnym sensie wciągnęłam w tę niemiłą sytuację, chyba odwróciłabym się na pięcie i uciekła z baru. - Claudine - odezwał się pułkownik Flood - co cię tutaj sprowadza? Pam i Gerald patrzyli na kobietę w pomarańczowej sukience z takim przejęciem, jak gdyby się spodziewali, że Claudine za chwilę wykona striptiz. - Ta oto dziewczyna... - Claudine kiwnęła głową w moją stronę - ...zasnęła za kółkiem. Dlaczego nie pilnujecie jej lepiej? Pułkownik, równie dostojny w cywilnym ubraniu jak wcześniej w stroju Adama, wyglądał na nieco zaskoczonego. Prawdopodobnie nie przyszło mu do głowy, że powinien zapewnić mi ochronę. - Ach... - bąknął. - Och... - Trzeba było posłać z nią kogoś do szpitala kontynuowała Claudine, potrząsając kaskadą czarnych włosów. - Zaproponowałem, że z nią pojadę - mruknął Eric. Wyjaśniła, że byłoby podejrzane, gdyby weszła do szpitala w towarzystwie wampira. - O, witaj, wysoki blondynie i... martwy! - odparowała Claudine. Z podziwem zmierzyła Erica wzrokiem od góry do dołu. Masz zwyczaj wypełniać rozkazy ludzkich kobiet? „Wielkie dzięki, Claudine" - odwarknęłam jej w myślach. Polecono mi wszak strzec Erica, a teraz pewnie nawet nie zamknie drzwi, jeśli mu każę. Gerald nadal pożerał Claudine wzrokiem, wciąż olśniony. Zadałam sobie pytanie, czy ktoś coś zauważy, jeśli położę głowę na jednym ze stolików i prześpię się w tej pozycji. Nagle, dokładnie tak jak wcześniej stało się w przypadku Pam i Geralda, Eric otworzył szerzej oczy i całkowicie skoncentrował się na Claudine. Miałam wrażenie, że obserwuję koty, które nieoczekiwanie dostrzegły mysz przebiegającą po podłodze. W tej samej chwili chwyciły mnie czyjeś duże dłonie i Alcide obrócił mnie ku sobie. Aby do mnie dotrzeć, musiał się wcześniej przebić przez prawdziwy tłum. Ponieważ guziki jego koszuli nie były zapięte, nagle moja twarz znalazła się tuż przy jego ciepłej piersi i jej dotyk sprawił mi wielką przyjemność. Kręcone czarne włosy wilkołaka pachniały lekko mokrym psem (naprawdę), poza tym jego uścisk i pieszczota stanowiły ogromną pociechę. Ogarnęła mnie rozkosz. - Kim jesteś? - spytał Alcide Claudine. Ponieważ przyciskałam ucho do jego piersi, usłyszałam te słowa zarówno na zewnątrz, jak i z jego wnętrza. Niezwykłe wrażenie! - Jestem Claudine. Wróżka elfów - odparła wysoka kobieta. - Widzisz? Odwróciłam się ku niej, ponieważ chciałam zobaczyć, co robi. Uniosła długie włosy i pokazała lekko spiczaste uszy. - Elfka - stwierdził Alcide. Był równie zdziwiony jak ja. - Słodka - mruknął jeden z młodszych wilkołaków, wyglądający mniej więcej na dziewiętnastolatka chłopak z postawionymi na żel krótkimi włosami. Wydawał się zaintrygowany obrotem spraw i popatrywał na twarze innych wilkołaków wzrokiem, w którym było zaproszenie do dzielenia zachwytu. - Naprawdę? - Na chwilę - odrzekła Claudine. - Prędzej czy później wyjdę stąd i udam się w tę czy inną stronę.

Jej odpowiedzi nie zrozumiał chyba nikt - no, może z wyjątkiem pułkownika. - Bardzo apetyczna z ciebie kobitka - zauważył młody wilkołak. Do ekstrawaganckiej fryzury włożył dżinsy i poszarpaną podkoszulkę z napisem „FALLEN ANGEL". Był boso, chociaż w barze „U Merlotte'a" panował chłód, gdyż Sam zakręcił już termostat na noc. Młokos miał na palcach stóp pierścienie. - Dzięki! Claudine uśmiechnęła się do niego. Pstryknęła palcami i dostrzegłam podobną mgiełkę, jaka otaczała wilkołaki podczas transformacji. Skądś wiedziałam, że jest to mgła potężnej magii. Kiedy powietrze się wyklarowało, Claudine miała na sobie długą, roziskrzoną, białą suknię. - Słodka - powtórzył młody wilkołak oszołomionym głosem. Przez moment Claudine upajała się jego podziwem. Odkryłam, że postanowiła trzymać się w pewnej odległości od wampirów. - Claudine, skoro już się zjawiłaś, może porozmawiamy o czymś innym niż twoja szanowna osoba? Wnosząc z jego głosu, pułkownik Flood był równie zmęczony jak ja. - Oczywiście - odparła elfka stosownie pokornym tonem. - Po prostu pytaj. - Najpierw jednak... Panno Stackhouse, jak miewa się Maria - Star? - Na szczęście przeżyła jazdę do szpitala w Clarice. Zostanie stamtąd przetransportowana helikopterem do szpitala Schumpert w Shreveport. Być może już jest w drodze. Lekarka, z którą rozmawiałam, daje jej duże szanse na wyzdrowienie. Wszystkie wilkołaki popatrzyły po sobie, a większość z nich wydała głośne odgłosy ulgi. Jedna z kobiet, około trzydziestki, wykonała nawet krótki radosny taniec. Wampiry natomiast, do tej pory niemal całkowicie zapatrzone we wróżkę Claudine, nie zareagowały. - Co pani powiedziała na oddziale pomocy doraźnej? spytał pułkownik Flood. - Muszę powiadomić rodziców dziewczyny. Jaka jest wersja oficjalna? Maria - Star była ich pierworodną i jedynym dzieckiem z cechami wilkołaczymi. - Powiedziałam policji, że znalazłam ofiarę na poboczu drogi, ale nie widziałam śladów hamowania innego pojazdu ani w ogóle nic charakterystycznego. Dodałam, że Maria Star leżała na żwirze, więc nie musimy się martwić, że kogoś zdziwią drobinki na skórze... Mam nadzieję, że dziewczyna zapamiętała moją wersję wydarzeń. Gdy z nią rozmawiałam, była mocno oszołomiona lekami. - Bardzo dobrze pomyślane - pochwalił mnie pułkownik. - Dzięki, panno Stackhouse. Nasze stado jest bardzo pani zobowiązane. Machnęłam ręką, zapewniając go, że nie ma wobec mnie żadnych długów. - Jak to się stało, że pojawiliście się pod domem Billa we właściwym momencie? - Emilio i Sid śledzili poczynania czarownic. - Emiliem był prawdopodobnie mały ciemnowłosy mężczyzna o ogromnych ciemnych oczach. W naszej okolicy przybywało ostatnio imigrantów z Meksyku i Emilio wyglądał na przedstawiciela tej

właśnie społeczności. Chłopak z krótkimi włosami pomachał do mnie, więc przyjęłam, że zapewne nosi imię Sid. - W każdym razie - ciągnął pułkownik - po zmroku, rozpoczęliśmy obserwację budynku, w którym ukryła się Hallow wraz ze swoim kowenem. Nie było to łatwe, gdyż tę dzielnicę przeważnie zamieszkuje ludność afroamerykańska. Siedzące przy jednym ze stolików dwie młodziutkie Murzynki uśmiechnęły się do siebie. Były niewiele starsze od Sida, więc uważały takie wydarzenia za emocjonujące. - Gdy Hallow i jej brat pojechali do Bon Temps, wsiedliśmy do naszych samochodów i ruszyliśmy ich śladem. Zadzwoniliśmy również do Sama i ostrzegliśmy go. - Popatrzyłam na Sama z wyrzutem. Nie przestrzegł mnie ani nie wspomniał, że wilkołaki kierują się w naszą stronę. - Sam zadzwonił na moją komórkę - podjął Flood - i poinformował mnie, dokąd jego zdaniem uda się rodzeństwo po wyjściu z baru. Uznałem, że tak odosobnione miejsce, jak dom pana Comptona, będzie stanowić świetną zasadzkę. Zaparkowaliśmy nasze pojazdy na cmentarzu i tam dokonaliśmy przemiany, toteż dotarliśmy dokładnie na czas. Jednakże tamci zbyt wcześnie wyczuli nasz zapach. Pułkownik obrzucił Sida piorunującym spojrzeniem. Najwidoczniej młodziutki wilkołak wyrwał się z czymś za szybko. - A jednak uciekli - wytknęłam mu, siląc się na obojętny ton. - I teraz wiedzą, że ich ścigacie. - Tak, uciekli. Mordercy Adabelle Yancy! Przywódcy tej grupy próbują zawładnąć nie tylko terytorium wampirów, lecz także przejąć nasze. - Flood obrzucił lodowatym spojrzeniem zgromadzone wilkołaki, które pochyliły głowy, nawet Alcide. - Teraz czarownice będą czujne, ponieważ wiedzą, że je ścigamy. Pam i Gerald na moment oderwali wzrok od wróżki Claudine. Chyba ukrywali rozbawienie, które wywołała u nich przemowa pułkownika. Eric, jak zawsze ostatnio, wyglądał na zmieszanego i po jego minie można by sądzić, że pułkownik używa sanskrytu. - Stonebrookowie wrócili spod domu Billa do Shreveport? - spytałam. - Założyliśmy, że tak. Musieliśmy dokonać bardzo pospiesznej transformacji w istoty ludzkie, co nie jest łatwe, a później wróciliśmy do aut. Kilkoro z nas pojechało w stronę miasta, inni w przeciwną, lecz nigdzie nie dostrzegliśmy samochodu czarownic. - A teraz jesteśmy tutaj - zauważył opryskliwie Alcide. Po co? - Z wielu powodów - odparł przywódca jego stada. - Po pierwsze, chcieliśmy spytać o stan Marii - Star. Poza tym powinniśmy odzyskać nieco sił, zanim pojedziemy z powrotem do Shreveport. Odkryłam, że wiele wilkołaków wygląda trochę niechlujnie, pewnie zbyt pospiesznie wkładały ubrania. Przemiana w wilki mimo braku pełni księżyca, a później ponowna, szybka, w istoty dwunożne odbiła się na nich wszystkich raczej niekorzystnie. - A co wy tu robicie? - spytałam Pam. - My również mamy coś do zakomunikowania - odrzekła. - Widzę wyraźnie, że mamy te same cele co wilkołaki... przynajmniej w tej jednej sprawie. Z wysiłkiem oderwała wzrok od Claudine. Ona i Gerald popatrzyli na siebie w identyczny sposób, po czym jednocześnie odwrócili się do Erica, który spojrzał na nich beznamiętnie. Pam westchnęła, Gerald spuścił wzrok i zagapił się na swoje buty. - Nasz towarzysz Clancy nie wrócił po ostatniej nocy do gniazda - wyjaśniła Pam.

Natychmiast po wygłoszeniu tego wstrząsającego oświadczenia ponownie skoncentrowała się na wróżce. Claudine najwyraźniej miała na wampiry spory wpływ. Większość wilkołaków jawnie uważała, że im mniej nieumarłych, tym lepiej. - Co twoim zdaniem się zdarzyło? - spytał Alcide. - Dostaliśmy list - odparł Gerald, który rzadko mówił tak głośno. W jego głosie pobrzmiewał brytyjski akcent. - Wynika z niego, że czarownice planują osuszać jednego z naszych wampirów każdego dnia. Do czasu, aż znajdą Erica. Spojrzenia dosłownie wszystkich osób w lokalu skupiły się teraz na Ericu, który wyglądał na zaszokowanego. - Ale dlaczego? - spytał. - Nie potrafię zrozumieć powodów, dla których jestem tak łakomym kąskiem. Jedna z młodziutkich wilkołaczyc, opalona blondynka pod trzydziestkę, wyraźnie nie zgodziła się z tym punktem. Przewróciła oczyma, patrząc na mnie. Nie mogłam się nie uśmiechnąć. Niezależnie jednak od atrakcyjności Erica i nieopanowanego pragnieniu Hallow pofiglowania z nim w łóżku (no i oczywiście przejęcia jego licznych wampirzych firm w Shreveport), tak zdeterminowany pościg naprawdę wydawał się przesadny. Nawet gdyby Hallow uprawiała dziki seks z Erikiem, a potem wyssała i połknęła całą jego krew... Hej, no właśnie, krew! Może tu tkwiło rozwiązanie tej zagadki? - Ile litrów krwi można ściągnąć z wampira? - spytałam Pam. Wpatrywała się we mnie przez chwilę. Chyba nigdy wcześniej nie była tak zaskoczona. - Niech no pomyślę - odparła, po czym zapatrzyła się przed siebie, w dal. Zaczęła odliczać coś na palcach, być może przeliczała jakieś jednostki miar. - Sześć litrów - powiedziała w końcu. - A ile krwi mieści się w tych małych fiolkach, w których się ją kupuje? - To będzie... - Znowu obliczała przez dłuższą chwilę. No cóż, niecała jedna czwarta część ćwierćlitrowej filiżanki. Zrozumiała, do czego zmierzam. - Co oznacza, że z Erica można by ściągnąć ponad dziewięćdziesiąt sześć jednostek poszukiwanej krwi. - Jaką cenę twoim zdaniem można zażądać za fiolkę z jego krwią? - No cóż, cena na ulicy sięga dwustu dwudziestu pięciu dolarów za krew przeciętnego wampira - odrzekła. Jej oczy były lodowate jak zamarznięte jeziora. - Za krew Erica... Eric jest taki stary... - Może ze czterysta dwadzieścia pięć dolarów za fiolkę? zapytałam. - Lekko licząc. - Czyli że wartość Erica, tak na oko wynosi... - Ponad czterdzieści tysięcy dolarów. Cały tłum zagapił się na wampira ze wzmożonym zainteresowaniem - patrzyli na niego wszyscy poza Pam i Geraldem, którzy wraz z nim znowu wręcz wbijali wzrok w Claudine. Odniosłam także wrażenie, że zbliżyli się do wróżki o kilka centymetrów. - Czy taki motyw porwania wystarczy? - spytałam. - Eric wzgardził Hallow, więc postanowiła zabawić się z nim, przejąć jego majątek, a na koniec sprzedać jego krew.

- To wszystko ma sens - zgodziła się wilkołaczyca, ładna brunetka pod pięćdziesiątkę. - A poza tym Hallow jest stuknięta - dorzuciła radośnie Claudine. Pomyślałam, że nie przestaje się uśmiechać, odkąd pojawiła się na siedzeniu mojego samochodu. - Skąd to wiesz, Claudine? - spytałam. - Byłam w jej siedzibie - odparła. Wszyscy przyglądaliśmy się jej przez długą chwilę w milczeniu, choć nie w tak nabożnym skupieniu jak trzy wampiry. - Claudine, przeszłaś do nich? - spytał ostro pułkownik Flood. W jego głosie wciąż pobrzmiewało przede wszystkim zmęczenie. - James - powiedziała Claudine z wyrzutem - wstydź się! Uznała mnie po prostu za jedną z lokalnych czarownic. Może nie ja jedna uważałam, że taka nadmierna wesołość jest trochę niesamowita. Większość z około piętnaściorga wilkołaków siedzących w barze jawnie nie czuła się zbyt dobrze w towarzystwie wróżki elfów. - Zaoszczędziłabyś nam wielu kłopotów, Claudine, gdybyś powiedziała o tym wcześniej dziś wieczorem wytknął jej pułkownik lodowato. - Prawdziwa wróżka - zauważył tęsknie Gerald. Widziałem dotąd tylko jedną. - Elfy trudno schwytać - wyjaśniła mu Pam rozmarzonym głosem. Jeszcze bardziej przysunęła się do Claudine. Nawet Eric porzucił obojętną, sfrustrowaną minę i zrobił krok w stronę wróżki. Trzy wampiry zachowywały się jak alkoholicy w gorzelni. - No, no, no! - warknęła na nich Claudine nieco zniecierpliwiona. - Każdy, kto ma kły, krok w tył. Ale już! Speszona Pam próbowała się odprężyć. Gerald odsunął się niechętnie. Eric nadal sunął ku elfce. Żaden z wampirów ani wilkołaków nie wydawał się chętny do walki z Erikiem. Zebrałam się na odwagę. Przecież Claudine obudziła mnie w aucie, zanim wjechałam na drzewo. - Ericu - odezwałam się, po czym zrobiłam trzy szybkie kroki, dzięki czemu stanęłam pomiędzy nim i wróżką. - Weź się w garść! - Co takiego? Nie zwracał na mnie większej uwagi niż ta, którą poświęciłby musze brzęczącej mu nad głową. - Nie wolno ci jej tknąć, Ericu - tłumaczyłam mu, a wtedy zerknął na mnie. - Cześć, pamiętasz mnie? - Położyłam rękę na jego piersi, pragnąc go uspokoić. - Nie wiem, kolego, czemu się tak gorączkujesz, ale musisz nad sobą zapanować. - Chcę ją - powiedział Eric. Jego błękitne oczy płonęły.

- No cóż, jest cudowna - przyznałam, starając się przemawiać w sposób racjonalny, chociaż w rzeczywistości czułam się trochę zraniona. - Ale nie jest dostępna. Prawda, Claudine? Spojrzałam na nią przez ramię. - Nie jestem dostępna dla żadnego wampira - przyznała. Moja krew odurza nieumarłych. Wolisz nie wiedzieć, jak zachowują się po bliższych kontaktach ze mną. Nadal jednak w jej głosie słyszałam radość. Czyli że moje porównanie z alkoholem nie było dalekie od prawdy. Prawdopodobnie właśnie dlatego do tej pory nie spotkałam żadnej wróżki ani elfa - zbyt często przebywałam w towarzystwie wampirów. Kiedy człowiek ma takie myśli, wie, że wpadł w kłopoty. - Claudine, sądzę, że powinnaś teraz stąd wyjść poprosiłam nieco rozpaczliwie. Eric odpychał mnie, chociaż na razie raczej lekko (w przeciwnym razie leżałabym już na podłodze), lecz i tak musiałam się cofnąć o krok. Chciałam usłyszeć, co Claudine pragnie powiedzieć wilkołakom, uważałam jednak, że najważniejsze jest w tej chwili rozdzielenie wróżki i wampirów. - Słodka jak cukiereczek. - Pam westchnęła, obserwując, jak Claudine kręci spowitymi w białą suknię biodrami. Wróżka kierowała się do drzwi wyjściowych, odprowadzana przez idącego tuż za nią pułkownika Flooda. Odkąd zniknęła Ericowi z pola widzenia, mój nieumarły otrząsał się z dziwnego stanu. Westchnęłam z ulgą. - Wampiry naprawdę lubią... wróżki, co? - spytałam nerwowo. - O, tak! - przyznali równocześnie oboje. - Wiecie, że uratowała mi życie i prawdopodobnie pomoże nam w walce z czarownicami - przypomniałam im. Wyglądali na nadąsanych. - Claudine okazała się naprawdę przydatna - oznajmił po powrocie pułkownik Flood. Za jego plecami zamknęły się drzwi. Eric objął mnie ramieniem i wyczułam, że jedno jego pragnienie płynnie przemienia się w inne. - Po co była w siedzibie kowenu? - spytał Alcide z większą złością, niż wydała mi się uzasadniona. - Znasz wróżki. Uwielbiają igrać z nieszczęściem i kochają odgrywać scenki. - Przywódca stada westchnął ciężko. - Nawet Claudine, która wszak należy do dobrych wróżek. No, w każdym razie do tych lepszych. Tak czy owak, powiedziała mi, że kowen tej Hallow składa się z około dwudziestu czarownic i czarowników. Wszyscy są wilkołakami lub większymi zmiennokształtnymi. Wszyscy piją wampirzą krew i być może są od niej uzależnieni. - Czy wiccanie pomogą nam w walce z nimi? - spytała kobieta w średnim wieku z pofarbowanymi na rudo włosami i podwójnym podbródkiem. - Jeszcze się nie zobowiązali - powiedział młody mężczyzna ostrzyżony na jeżyka. Zastanawiałam się, czy stacjonuje w bazie lotnictwa wojskowego w Barksdale. Najwyraźniej wiele wiedział o wiccanach. - Zgodnie z rozkazem przywódcy naszego stada - podjął - zadzwoniłem lub skontaktowałam się w inny sposób z każdym wiccańskim kowenem i pojedynczymi wiccanami mieszkającymi w okolicy i

wszyscy oni starają się przede wszystkim ukryć przed czarownicami Hallow. Zorientowałam się, że większość z nich spotka się dziś wieczorem na zebraniu, choć nie wiem gdzie. Myślę, że najpierw same zamierzają przedyskutować sytuację. Jeśli zdecydują się również zaatakować, pomogą nam. - Dobra robota, Portugal - ocenił pułkownik Flood. Młody mężczyzna wyraźnie się ucieszył. Ponieważ stałam plecami do ściany, Eric postanowił położyć mi rękę na pośladku. Uwielbiałam nasze pieszczoty, lecz nie w miejscach publicznych! - Claudine nie wspomniała o ewentualnych więźniach przetrzymywanych przez kowen Hallow? - spytałam, odsuwając się o krok od Erica. - Nie, panno Stackhouse, przykro mi. Nie widziała nikogo, kto odpowiadałby opisowi pani brata lub wampira Clancy'ego. Nie byłam zaskoczona, chociaż bardzo rozczarowana. - Tak mi przykro, Sookie. Jeśli nie porwała go Hallow, gdzie może być? - Cóż, nie widziała go, lecz to nie znaczy, że go tam na pewno nie ma - wtrącił pułkownik. - Jesteśmy przekonani, że uprowadziła Clancy'ego, a Claudine również go tam nie zauważyła. - Wracając do wiccan - przerwała nam rudowłosa wilkołaczyca - co robimy? - Portugal, zadzwoń jutro znowu do swoich wiccanskich kontaktów - polecił pułkownik Flood. - Niech pomoże ci Culpepper. Culpepper okazała się młodą kobietą o ładnej, wyrazistej twarzy i wygodnej fryzurce. Chyba ucieszyła się z możliwości współpracy z Portugalem. On również wyglądał na zadowolonego, chociaż usiłował maskować radość szorstkim zachowaniem. - Tak, sir - odburknął. Culpepper uważała go za cholernego bystrzaka. Wyczytałam to z jej myśli. Może i była wilkołaczycą, lecz tak intensywnego zachwytu nikt nie potrafi ukryć. - Eee, a po co mam znów do nich dzwonić? - spytał Portugal po długiej chwili. - Musimy wiedzieć, co planują. O ile zechcą nam powiedzieć - wyjaśnił cierpliwie pułkownik Flood. - A jeśli nie zamierzają walczyć u naszego boku, niech przynajmniej nie wchodzą nam w drogę. - Czyli że zmierzamy ku wojnie? Pytanie to zadał starszy mężczyzna, który prawdopodobnie tworzył parę z rudowłosą kobietą. - Wampiry ją zaczęły - mruknęła rudowłosa.

- To nieprawda - wtrąciłam się z oburzeniem. - Wampirza dziwka - warknęła. Słyszałam już gorsze określenia, lecz nigdy nikt nie wypowiedział ich w mojej obecności, a już na pewno nie rzucił mi ich w twarz. Eric zerwał się z podłogi, zanim się zastanowiłam, czy czuję się bardziej zraniona, czy wściekła. On na pewno od razu się wkurzył i odpowiednio zareagował. Nim ktokolwiek zdążył się zaniepokoić, kobieta dotykała plecami podłogi, a on pochylał się nad nią z obnażonymi kłami. Na szczęście dla rudowłosej wilkołaczycy Pam i Gerald byli równie szybcy, chociaż oboje musieli się potężnie wysilić, by go od niej oderwać. Krwawiła tylko trochę, za to nie przestawała skowyczeć. Przez długą chwilę sądziłam, że pomiędzy zebranymi w barze wybuchnie prawdziwa bijatyka, lecz pułkownik Flood ryknął: „CISZA!" głosem, którego nie sposób było nie posłuchać. - Amando - zwrócił się rudowłosej, która skamlała, jakby Eric urwał jej nogę, podczas gdy zupełnie niepotrzebnie przestraszony towarzysz wiłkołaczycy sprawdzał, jakie odniosła obrażenia - bądź uprzejma dla naszych sojuszników i zatrzymaj swoje pieprzone opinie dla siebie! Twoja obelga wymagała krwi i wampir już ją przelał. Jesteście kwita. Parnell, nawet nie myśl o odwecie! - Wilkołak warknął na pułkownika, ostatecznie jednak niechętnie skinął głową. Panno Stackhouse, przepraszam za kiepskie maniery niektórych członków mojego stada - powiedział Flood do mnie. Chociaż nadal byłam zdenerwowana, zmusiłam się i również kiwnęłam głową. Nie mogłam nie zauważyć, że Alcide patrzy to na mnie, to na Erica i wygląda... No cóż, był przerażony! Sam Merlotte miał dość oleju w głowie, więc zachował kamienny wyraz twarzy. Zesztywniały mi mięśnie pleców i szybko przesunęłam dłonią po oczach, ścierając łzy. Eric uspokajał się powoli i z niejakim trudem. Pam mruczała mu coś do ucha, a Gerald mocno trzymał go za ramię. Czego brakowało, by mój wieczór stał się idealny? Tak, zgadliście. Nagle tylne drzwi baru otworzyły się i wkroczyła Debbie Pelt. - Bawicie się beze mnie - zagaiła, omiatając spojrzeniem niesamowite zgromadzenie, po czym zmarszczyła czoło. Witaj, kochanie - pozdrowiła Alcide'a. Zaborczo dotknęła jego ręki i splotła swoje palce z jego. Alcide przybrał dziwną minę. Wydawał się jednocześnie szczęśliwy i nieszczęśliwy. Debbie jest niezwykle atrakcyjną kobietą, wysoką i szczupłą o pociągłej twarzy. Ma czarne włosy, tyle że nie kręcone i potargane jak włosy Alcide'a, lecz proste i przycięte w asymetryczne, maleńkie kępki, które podnoszą się wraz z każdym jej ruchem. Jest to najgłupsza fryzura, jaką kiedykolwiek widziałam, i niewątpliwie kosztowała krocie. Mężczyźni jednak jakoś mało interesowali się jej uczesaniem. Byłabym hipokrytką, gdybym się z nią przywitała. Debbie i ja nie przyjaźnimy się. Wcześniej próbowała mnie zabić, o czym zresztą Alcide wiedział. Gdy odkrył to, wyrzucił ją z mieszkania, najwyraźniej jednak wróciła i wciąż działał na niego jej powab. Mimo że Alcide był inteligentnym, myślącym praktycznie i pracowitym biznesmenem, miał, niestety, słaby punkt, którym była obecna tu kobieta w obcisłych dżinsach marki Cruel

Girl i cienkim pomarańczowym swetrze, który opinał każdy centymetr ciała. Ale co tu robiła, tak daleko od swoich terenów łowieckich? Zapragnęłam nagle odwrócić się do Erica i powiedzieć mu, że Debbie naprawdę nastaje na moje życie - ot tak, aby zobaczyć, co się będzie działo dalej. Ponownie jednak zapanowałam nad tym impulsem, chociaż ta samokontrola kosztowała mnie coraz więcej i była po prostu... bolesna. Nerwowo zagięłam palce i zacisnęłam dłonie w pięści. - Zadzwonimy do was, jeśli zdarzy się coś podczas zebrania - oznajmił Gerald. Minęła dobra minuta, zanim pojęłam, że właśnie mnie odprawił, i to dlatego, że muszę odwieźć Erica do swojego domu, zanim mój wampir znowu wybuchnie. Po rysach jego twarzy wiedziałam, że nie potrzeba mu dużo. Jego oczy niemal strzelały błękitnymi iskrami, a kły były wysunięte przynajmniej w połowie. Bardziej niż kiedykolwiek kusiło mnie, żeby... Nie! Postanowiłam, że ja i Eric wychodzimy. - No to na razie, suko! - warknęła Debbie, kiedy mijałam ją w drodze do drzwi. Pochwyciłam spojrzenie Alcide'a, który odwracał się do niej z zatrwożoną miną, w tej chwili jednak Pam złapała mnie za rękę i pociągnęła na parking. Gerald wyprowadził Erica. Kiedy Pam i Gerald doprowadzili nas do Chowa, wszystko aż się we mnie gotowało. Chow wepchnął Erica na siedzenie pasażera, więc znowu musiałam zająć miejsce za kierownicą. - Zadzwonimy do ciebie później, jedź do domu powiedział. Już miałam mu coś odburknąć, ale zerknęłam na siedzącego obok mnie wampira i postanowiłam zamiast tego postąpić mądrze i natychmiast się stamtąd wynieść. Pokłady wojowniczości Erica po prostu topniały w oczach. Wyglądał teraz na zdezorientowanego i zagubionego, stanowiąc zupełne przeciwieństwo wybuchowego mściciela sprzed kilku minut. Odezwał się dopiero w połowie drogi do domu. - Dlaczego wilkołaki tak bardzo nienawidzą wampirów? spytał. - Nie wiem - odparłam, zwalniając, ponieważ przez drogę przebiegały dwa jelenie. Gdy jadę i widzę pierwszego, zawsze czekam, gdyż najczęściej biegnie za nim drugi. - Wampiry czują podobną niechęć do wilkołaków i zmiennokształtnych. Społeczność nadnaturalnych potrafi zjednoczyć się do walki ze wspólnym wrogiem, czyli ludźmi, poza tym jednak stale się sprzeczacie... Przynajmniej o ile wiem. - Wzięłam duży haust powietrza i zaczęłam szukać w myślach odpowiednich słów. Hmm, Ericu, doceniam, że stanąłeś w mojej obronie, kiedy ta Amanda mnie obraziła. Ale, wiesz, jestem raczej przyzwyczajona radzić sobie sama, jeśli uważam, że należy zareagować. Gdybym była wampirem, nie uważałbyś, że musisz atakować ludzi w moim imieniu, prawda? - Ale ty nie jesteś tak silna jak wampir ani nawet jak wilkołak - sprzeciwił się Eric.

- Wcale tak nie twierdzę, kochanie. Zresztą, nawet przez myśl by mi nie przeszło, żeby ją uderzyć, ponieważ wówczas miałaby dobry powód, aby mi oddać. - Twierdzisz, że wywołałem niepotrzebną awanturę? - Dokładnie tak. - Wprawiłem cię w zakłopotanie. - Nie - odparłam natychmiast, a potem zastanowiłam się, czy rzeczywiście. - Nie - powtórzyłam z większym przekonaniem. Wcale nie wprawiłeś. Właściwie... dzięki temu poczułam się dobrze. Wiedziałam, że lubisz mnie na tyle, żeby gniewać się na Amandę, która potraktowała mnie jak coś gorszego. Jestem jednak przyzwyczajona do takiego traktowania i potrafię radzić sobie z takimi osobami sama. Chociaż, na przykład, taka Debbie to zupełnie inna sprawa... Nowy, „rozważny" Eric przez chwilę zastanawiał się nad moimi słowami. - A dlaczego jesteś przyzwyczajona do takiego traktowania? - spytał. Nie była to reakcja, jakiej się spodziewałam. Do tej pory dotarliśmy już pod dom. Rozejrzałam się po polanie i dopiero wtedy wysiadłam z samochodu. Otworzyłam kluczem tylne drzwi domu, a gdy znaleźliśmy się w środku, zasunęłam zasuwkę. - Ponieważ przyzwyczaiłam się, że ludzie nie mają najlepszego zdania o barmankach. Niewykształconych barmankach. Niewykształconych barmankach ze zdolnościami telepatycznymi. Przyzwyczaiłam się, że ludzie uważają mnie za osobę stukniętą albo przynajmniej wolno myślącą. Nie próbuję robić z siebie ofiary, ale nie mam zbyt wielu fanów i do tego również jestem przyzwyczajona. - To potwierdza złą opinię, jaką wyrobiłem sobie na temat ogółu ludzkości - oznajmił Eric. Pomógł mi zdjąć płaszcz, popatrzył na niego z lekkim wstrętem i powiesił na oparciu jednego z krzeseł wsuniętych pod kuchenny stół. - Jesteś piękna. Nikt nigdy nie mówił mi tego, patrząc w oczy. Poczułam się zmuszona do spuszczenia głowy. - I taka inteligentna. I lojalna - wypowiadał kolejne komplementy, chociaż zamachałam ręką, prosząc go, żeby przestał. - Masz poczucie humoru i fantazję - dodał. - Przestań. - Zabroń mi - odparował. - Masz najpiękniejsze piersi, jakie kiedykolwiek widziałem. Jesteś odważna. Położyłam palce na jego ustach, a Eric szybko wysunął język i je polizał. Rozluźniłam się, a równocześnie poczułam mrowienie na całym ciele, aż po palce u nóg. - Jesteś odpowiedzialna i pracowita - kontynuował. Zanim zdążył jeszcze powiedzieć, że świetnie wymieniam w koszu na śmieci pełen worek na pusty, zastąpiłam swoje palce na jego ustach wargami. - Tak - mruknął łagodnie po długiej chwili. - I jesteś pomysłowa. Przez następną godzinę udowadniał mi, że jego pomysłowość dorównuje mojej. Była to jedyna godzina w tym niesamowicie wyczerpującym dniu, podczas której nie dławił mnie strach: z powodu losu brata, wrogości Hallow czy okropnej śmierci Adabelle Yancy... Istniało zapewne kilka innych rzeczy, które w rzeczywistości mnie

przerażały, lecz po tak długim dniu nie chciałam pamiętać o żadnej. Kiedy leżałam wtulona w ramiona Erica, cicho nucąc jakąś melodię i przesuwając leniwie palcem po jego ramieniu, poczułam dogłębną wdzięczność za rozkosz, którą mi dawał. A wartości szczęścia nie sposób przecenić. - Dziękuję ci - powiedziałam, przyciskając policzek do jego piersi. Położył mi palec pod brodą i uniósł ją, aż spojrzałam mu w oczy. - Nie - odrzekł cicho. - Zabrałaś mnie na szosie do swojego auta i zapewniłaś bezpieczeństwo. Jesteś gotowa walczyć o mnie, wiem to. To ja nie potrafię uwierzyć w swój fart. Kiedy pokonamy tę złą czarownicę, zabiorę cię do siebie. Będę dzielił z tobą wszystko, co mam. Każdy podległy mi wampir będzie cię szanował. Poczułam się jak w średniowieczu. Poczciwy Eric... Niestety, nic z tego się nie zdarzy. Miałam przynajmniej dość rozumu i poczucia rzeczywistości, by nie łudzić się nawet przez minutę, chociaż przyznacie, że ta fantazja wyglądała cudownie. Eric myślał jak wódz plemienia, który włada poddanymi, a nie jak bezwzględny wampir, szeryf Piątej Strefy i właściciel baru dla turystów w Shreveport. - Ogromnie mnie uszczęśliwiasz - szepnęłam zgodnie z prawdą. ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Do czasu gdy obudziłam się następnego ranka staw za domem Jasona już przeszukano. Alcee Beck walił w moje drzwi około dziesiątej rano, a ponieważ robił to w stylu typowym dla przedstawicieli prawa, włożyłam dżinsy i bluzę od dresu, po czym poszłam otworzyć. - Ciała nie ma w stawie - oznajmił bez wstępów Beck. Oparłam się o framugę drzwi. - Och, dzięki Bogu. - Zamknęłam na minutę oczy i rzeczywiście Mu podziękowałam. - Proszę wejść. - Alcee Beck przestąpił próg niczym wampir, rozejrzał się wokół z niejaką rezerwą. - Napije się pan kawy? - spytałam uprzejmie, gdy usiadł na starej kanapie. - Nie, dziękuję - odparł chłodno. Czuł się przy mnie równie nieswojo jak ja przy nim. Dostrzegłam koszulę Erica wiszącą na gałce u drzwi prowadzących do mojej sypialni. Nie była raczej widoczna z miejsca, w którym siedział detektyw Beck. Poza tym, wiele kobiet nosi męskie koszule - zapewniłam samą siebie, żeby nie przejmować się jej obecnością. Chociaż starałam się nie czytać w myślach policjanta, wiedziałam, że jest naprawdę skrępowany, ponieważ przebywa sam z białą kobietą w jej domu, i żałuje, że nie ma z nim Andy'ego Bellefleura. - Proszę mi wybaczyć na minutkę - oświadczyłam, nie poddając się pokusie, by spytać, po co Andy miałby do mnie przyjść. To by bowiem wstrząsnęło Alcee Beckiem do żywego. Chwyciłam wiszącą koszulę i zaniosłam ją do pokoju, gdzie złożyłam ją i schowałam do szuflady. Potem umyłam zęby i twarz. Kiedy wróciłam do salonu, był w nim rzeczywiście Andy, a także szef Jasona, Sum Hennessey. Poczułam, że blednę, i bardzo ciężko usiadłam na stojącej obok kanapy otomanie. - Co?! - wydukałam. Żadne inne słowo nie chciało mi przejść przez gardło.

- Krew na tarasie jest prawdopodobnie kocia. A w niej dostrzegliśmy odcisk buta twojego brata - powiedział Andy. Nie podaliśmy tej informacji do wiadomości publicznej, ponieważ nie chcemy, żeby te lasy zaroiły się od idiotów. Zatrzęsłam się, jak pod wpływem podmuchu niewidocznego wiatru. Gdybym nie posiadała „daru" telepatii, pewnie bym się roześmiała. Kiedy Andy powiedział „kocia", nie myślał o pręgowanym dachowcu ani o nakrapianym rasowym kocie, lecz o pumie. Pumy to kotowate, które nazywamy górskimi lwami. Jasne, nie ma u nas gór, ale pumy, nazywane przez najstarszych ludzi z okolicy „kuguarami", żyją również na terenach nizinnych. Z tego co wiem, jedynym stanem, w którym można spotkać te wielkie koty żyjące na wolności, jest Floryda, a i tam ich populacja zmniejszyła się znacząco, toteż grozi im wyginięcie. Nie istnieją żadne pewne dowody, że pumy żyły kiedykolwiek w Luizjanie - nikt w każdym razie nie widział tu takiego kota w ostatnich, powiedzmy pięćdziesięciu, sześćdziesięciu latach. Co nie znaczy, że nie krążyły legendy. A nasze lasy i strumienie zamieszkują przecież nieprzebrane rzesze aligatorów, nutrii, oposów, szopów i znacznie mniej liczne czarne niedźwiedzie czy żbiki. No i kojoty. Nie ma jednak żadnych fotografii potwierdzających obecność pum. Nie uwieczniono też odcisków łap... Aż do dziś. Oczy Andy'ego Bellefleura błyszczały tęsknie na myśl o... Nie, nie miało to żadnego związku ze mną. Każdy pełnokrwisty facet, który kiedykolwiek polował, podobnie jak każdy maniak fotografii uwieczniający naturę, oddałby niemal wszystko za zobaczenie dzikiej pumy w naturalnym środowisku. Chociaż te duże drapieżniki ogromnie starały się unikać ludzi, ludzie nie odwzajemniali tej ostrożności. - Co myślicie? - spytałam, mimo że cholernie dobrze znałam odpowiedź. Jednak dla świętego spokoju musiałam stwarzać pozory, że niczego nie podejrzewam. Wiedziałam, że jeśli ich zdenerwuję, niczego się już nie dowiem. Sum uważał, że Jason najprawdopodobniej nie żyje. Dwaj przedstawiciele prawa ciągle wpatrywali się we mnie, lecz szef Jasona, który znał mnie lepiej, siedział na krawędzi starego fotela babci, z brodą wspartą na dużych czerwonych rękach, które zaciskał tak mocno, że aż mu pobielały kłykcie. - Może Jason spostrzegł pumę, kiedy wrócił do domu na noc? - powiedział Andy ostrożnie. - Wiesz, pobiegł po strzelbę, strzelił, a potem ruszył za rannym kotem. - To gatunek zagrożony wymarciem - odparłam. Sądzisz, że Jason tego nie wie? Cóż, oczywiście uważali mojego brata za człowieka impulsywnego i głupiego, który chętnie zapolowałby na zwierzę podlegające ochronie. - Jesteś pewna, że przejąłby się tym faktem? - spytał spokojnie Alcee Beck. - Myślicie zatem, że Jason strzelił do pumy - uściśliłam, choć takie słowa z trudem przechodziły mi przez usta.

- Istnieje taka możliwość. - I co dalej? Zaplotłam ręce na piersi. Trzej mężczyźni popatrzyli po sobie. - Może poszedł za pumą do lasu - odparł Andy. - Może zwierzę nie było wcale tak poważnie ranne i dopadło go. - Sądzicie, że mój brat tropiłby niebezpieczne ranne zwierzę w lesie... w nocy? Całkiem sam? Jasne, że tak uważali. Wyczytałam to w ich myślach jasno i wyraźnie. Mało tego, uważali, że taki wyczyn idealnie pasowałby do Jasona Stackhouse'a. Tyle że nie brali pod uwagę jednego drobiazgu - ze wszystkich osób na świecie Jason (choć rzeczywiście bywał nierozważny i szalony) najbardziej lubił siebie i nigdy nie naraziłby tej osoby, czyli siebie, na niebezpieczeństwo w tak oczywisty sposób. W Andym Bellefleurze „teoria z pumą" wzbudziła pewne wątpliwości, lecz Alcee Beck całkowicie ją akceptował. Uważał, że Jason postąpił dokładnie tak, jak powiedziałam. Jednakże żaden z tych dwóch przedstawicieli prawa nie wiedział, a ja nie mogłam im tego powiedzieć, że jeśli Jason naprawdę zobaczył tej nocy na swoim terenie pumę, istniały duże szanse, że nie było to „prawdziwe" zwierzę, lecz istota zmiennokształtna, czyli przemieniony człowiek. Czy Claudine nie powiedziała, że wśród czarownic Hallow są wilkołaki i większe zmiennokształtne? Jeśli zamyśla się wrogie przejęcie czyichś dóbr, warto mieć po swojej stronie takiego kota jak puma. - Dziś rano dzwonił do mnie Jay Stans z Clarice - wtrącił Andy. Jego okrągła twarz była teraz odwrócona do mnie, a piwne oczy wpatrywały się w moje z uwagą. - Wspomniał o dziewczynie, którą znalazłaś przy drodze zeszłej nocy. Skinęłam głową, nie widząc związku, zbyt skupiona na innych sprawach, aby domyślić się, do czego zmierza Bellefleur. - Ta dziewczyna ma jakiś związek z Jasonem? - Co takiego?! - Jego pytanie uderzyło mnie jak obuchem. - O czym ty mówisz? - Znalazłaś tę dziewczynę... tę Marię - Star Cooper na poboczu. Ale policjanci z Clarice przeszukali teren i nigdzie nie było nawet śladu po wypadku. Wzruszyłam ramionami. - Powiedziałam, że nie jestem pewna, czy potrafiłabym wskazać to miejsce, a oni nie prosili mnie, bym spróbowała, chociaż się zaoferowałam. Wcale mnie nie dziwi, że nie znaleźli żadnego dowodu, skoro nie wiedzieli, gdzie szukać. Starałam się zapamiętać miejsce, ale była noc, no i trochę się bałam. Może zresztą dziewczyny nie potrącono na tej szosie, tylko ktoś porzucił ją tam gdzie ją dostrzegłam? Nie na darmo w końcu oglądam w telewizji programy na kanale Discovery. - Powiem pani, co myślimy - zahuczał nagle Alcee Beck. - Że może ta dziewczyna należy do porzuconych przez Jasona przyjaciółek i może gdzieś ją potajemnie ukrywał. A pani ją wypuściła, kiedy Jason zniknął. - Że jak? Poczułam się tak, jakby mówili do mnie w urdu albo w innym nieznanym języku. Nic nie rozumiałam.

- Gdy w ubiegłym roku aresztowaliśmy Jasona pod zarzutem tamtych morderstw, zastanawialiśmy się, czy może jednak... Cóż, nie ma dymu bez ognia. - Dobrze wiecie, kto popełnił tamte zbrodnie! Facet siedzi w więzieniu, no, chyba że stało się coś, o czym nie wiem. Przecież się przyznał. Sum spojrzał mi w oczy. Zauważyłam, że jest bardzo zaniepokojony. Ten temat w związku z Jasonem denerwował go. Zgoda, mój brat jest trochę zbyt szybki, gdy chodzi o seks (chociaż nie słyszałam, żeby któraś z jego kobiet się żaliła), ale pomysł, żeby trzymał u siebie w domu seksualną niewolnicę, z którą musiałabym sobie radzić po jego zniknięciu? No, nie! To już było za wiele. - Aresztowany mężczyzna rzeczywiście przyznał się do popełnienia tamtych zbrodni i nadal przebywa w więzieniu przyznał Andy. Skoro Bellefleur prowadził przesłuchanie, jak mogłoby być inaczej?! - Ale cóż... może Jason był jego wspólnikiem? - Czekaj, cholera! - warknęłam. Aż się spociłam. - Albo jedno, albo drugie. Jeśli mój brat nie żyje, bo zabiła go mityczna ranna puma, którą ścigał, jak mógłby gdzieś przetrzymywać tę... jak jej tam... tę Marię - Star Cooper? Uważacie, że ja z kolei jestem wspólniczką mojego brata? Razem krępujemy ofiary i się zabawiamy?! Myślicie, że ja ją potrąciłam... własnym autem?! A potem załadowałam ją na siedzenie i zawiozłam do szpitala? Przez długie minuty posyłaliśmy sobie piorunujące spojrzenia. Mężczyźni wręcz trzęśli się z napięcia i zdenerwowania niczym naszyjniki z paciorków na piersiach tancerki podczas nowoorleańskiego Mardi Gras. Nagle Sum zerwał się z kanapy niczym wystrzelony z rakiety. - No, nie! - ryknął. - Prosiliście mnie, żebym wam towarzyszył, gdy będziecie przekazywać Sookie złą nowinę o pumie. Nikt mi nie wspomniał o jakiejś dziewczynie, którą rzekomo potrącił samochód! Rozmawiacie z miłą młodą kobietą. - Wskazał na mnie. - I nikt nie będzie jej niczego insynuował! A Jason Stackhouse? Wystarczyło, żeby kiwnął małym palcem na panienkę, by ta za nim poleciała. Nigdy nie musiał robić nic więcej, a cóż dopiero przetrzymywać ją gdzieś czy coś. I jeśli zarzucacie Sookie, że uwolniła tę Cooper podczas nieobecności jej brata w domu, a potem próbowała dziewczynę przejechać, to wiecie co wam powiem? Do diabła z wami, cholera! Boże, błogosław Suma Hennesseya. Nie ujęłabym tego wszystkiego lepiej. Alcee i Andy wyszli wkrótce, a Sum i ja odbyliśmy chaotyczną rozmowę składającą się przeważnie z inwektyw, którymi obrzucaliśmy naszych drogich przedstawicieli wymiaru sprawiedliwości. Kiedy Sum wyczerpał repertuar obelg, spojrzał na zegarek. - No dobra, Sookie, chodźmy. Pojedziemy pod dom Jasona. - Po co? Byłam chętna, lecz zdumiona. - Zorganizowaliśmy ekipę poszukiwawczą, a wiem, że zechcesz uczestniczyć w akcji. Gapiłam się na niego z otwartymi ustami, podczas gdy Sum znowu wściekał się na Alcee i Andy'ego za niepoparte żadnymi dowodami zarzuty. Usiłowałam wymyślić jakiś sposób odwołania tej ekipy. Nie podobało mi się, że ci wszyscy mężczyźni i kobiety ubrali się grubo i za chwilę zaczną się przebijać przez zarośla, po zimowemu bezlistne i zbrązowiałe, lecz porastające gęsto nasze lasy. Uznałam w końcu, że chyba nie zdołam ich powstrzymać, szczególnie że mieli dobre intencje, postanowiłam

zatem, że najlepiej będzie się do nich przyłączyć. Istniała naturalnie jakaś mała szansa, że Jason rzeczywiście przebywa w lesie. Sum powiedział mi, że udało mu się zgromadzić sporo osób, a Kevin Pryor zgodził się nimi dowodzić, chociaż skończył już na dziś służbę. Maxine Fortenberry i inne kobiety z jej Kościoła dostarczyły kawę i pączki z piekarni w Bon Temps. Rozpłakałam się, ponieważ te wszystkie nowiny po prostu mnie przytłoczyły, a Sum poczerwieniał jeszcze bardziej. Widok płaczącej kobiety niepokoił go jak mało co. Zlitowałam się nad nim i powiedziałam, że muszę przygotować się do wyjścia. Naprędce pościeliłam łóżko, zmyłam z twarzy resztki łez i związałam włosy w koński ogon. Znalazłam parę nauszników, które założyłam wcześniej może z raz. Wyciągnęłam starą kurtkę, a do kieszeni wsunęłam rękawice, których używam do prac ogrodowych, oraz paczkę chusteczek do nosa, na wypadek gdybym znów się rozkleiła. Ekipa poszukiwawcza była rzeczywiście spora. Niektórzy mieszkańcy Bon Temps lubią oczywiście pomagać innym w potrzebie, wielu jednak przyciągnęła plotka (która najwyraźniej obiegła już miasteczko), że dostrzeżono ślady tajemniczego dzikiego zwierzęcia. Nie zauważyłam, by ktoś powiedział albo pomyślał słowo „puma"; wówczas zresztą grupa byłaby zapewne jeszcze liczniejsza. Większość mężczyzn przyszła uzbrojona - no cóż, tak naprawdę, większość z nich i tak stale nosi broń. W naszym regionie polowanie to niemal tryb życia, NRA (NRA (ang. National Rifle Association) - w Stanach Zjednoczonych: Krajowy Związek Myślistwa Sportowego, optujący za powszechną dostępnością broni palnej (przyp. tłum.).) dostarcza tutaj najwięcej naklejek na zderzaki, a sezon polowań na jelenie jest czymś takim jak święta. Mamy specjalne okresy polowań na jelenie z łukiem i strzałami, z karabinem, ze strzelbą (nie wiem, ale może jest również sezon polowań z włócznią). Tak czy owak, pod dom Jasona przybyło z pięćdziesiąt osób, stanowiąc całkiem dużą grupę jak na dzień roboczy i na tak małą społeczność jak nasza. Był tu Sam i tak bardzo ucieszyłam się na jego widok, że o mało znowu się nie rozpłakałam. Merlotte był najlepszym szefem, jakiego kiedykolwiek miałam, no i moim przyjacielem, który zjawiał się zawsze, gdy miałam kłopoty. Rudozłote włosy skrył dziś pod szydełkową jasnopomarańczową czapką, na rękach miał rękawice w tym samym jasnym odcieniu oranżu. Jego ciemnobrązowa kurtka posępnie kontrastowała z tymi barwnymi dodatkami, a na nogach miał - jak wszyscy mężczyźni - wysokie trapery. Nawet w zimie nie chodzimy do lasu z niezabezpieczonymi kostkami. Węże są powolne i niemrawe, ale są tam i każdy gad potrafi wziąć odwet na człowieku, który nań nastąpi. Obecność tak wielu ludzi w jakiś sposób spotęgowała moje przerażenie spowodowane zniknięciem brata. Skoro oni wszyscy przypuszczali, że Jason leży gdzieś w lesie, martwy lub poważnie ranny, może rzeczywiście tak było. Chociaż starałam się rozważać całą sprawę rozsądnie i na trzeźwo, coraz bardziej się bałam. Przez chwilę stałam nieruchomo i bezwiednie wyobrażałam sobie wszystkie najgorsze scenariusze. Gdy otrząsnęłam się z tego ataku paniki, zobaczyłam obok siebie Sama. Zdjął rękawiczkę i ścisnął mocno moją dłoń. Jego ręka była ciepła i twarda, a dotyk krzepiący. Sam Merlotte, mimo że był zmiennokształtnym, umiał przesyłać mi swoje myśli, lecz nie mógł w zamian „usłyszeć" moich: „Naprawdę sądzisz, że on tam jest?" - spytał mnie w myślach. Potrząsnęłam głową. Nasze oczy spotkały się i przez chwilę spoglądaliśmy na siebie. „Myślisz, że żyje?".

To było znacznie trudniejsze pytanie. Zastanawiałam się przez moment, aż w końcu tylko wzruszyłam ramionami. Sam trzymał mnie za rękę i cieszyłam się z tego. Arlene i Tack wygramolili się z jej auta i podeszli do nas. Włosy Arlene były równie jasnorude jak zawsze, lecz nieco bardziej niż zwykle splątane, a nasz kucharz najwyraźniej nie zdążył się ogolić. Albo, jak doszłam do wniosku, na razie nie trzyma jeszcze przyborów do golenia w przyczepie mojej przyjaciółki. - Widziałaś Tarę? - spytała Arlene. - Nie. - To patrz. Wskazała, najdyskretniej jak tylko mogła, a wtedy zobaczyłam Tarę w dżinsach i kaloszach, które sięgały jej do kolan. Zupełnie nie wyglądała jak zwykle, czyli jak bardzo zadbana właścicielka sklepu z ekskluzywną odzieżą, chociaż miała dziś na głowie zachwycającą biało - brązową czapkę ze sztucznego futra, którą chciało się pogłaskać. Jej płaszcz pasował do czapki, podobnie rękawiczki. Ale od pasa w dół Tara była gotowa na spacer po lesie. Zauważyłam, że przyjaciel Jasona, nazywany przez nas Południowcem, wpatruje się w nią cielęcym wzrokiem zadurzonego nastolatka. Przyjechały także Holly i Danielle, obie również bez pary, ponieważ nie zjawił się chłopak tej ostatniej. Maxine Fortenberry i dwie inne kobiety z jej Kościoła otworzyły tylną klapę starego pikapu męża Maxine. Stało tam wiele termosów z kawą oraz kubki jednorazowego użytku, leżały plastikowe łyżeczki i saszetki z cukrem. Sześć tuzinów pączków wypełniało długie pudła z piekarni. Starsze panie przygotowały nawet duży plastikowy śmietnik, w którym zdążyły już umieścić czarny worek. Tak, te damy świetnie umiały wydawać przyjęcia, także dla ekip poszukiwawczych. Nie mogłam wprost uwierzyć, że całą tę akcję zorganizowano w zaledwie kilka godzin. Wyjęłam rękę z dłoni Sama, wyłowiłam z kieszeni chusteczkę i wytarłam twarz. Spodziewałam się, że przyjedzie Arlene, ale Holly i Danielle zrobiły mi prawdziwą niespodziankę, a obecność Tary stanowiła prawdziwe zaskoczenie. Tara nie należała raczej do zwolenniczek włóczenia się po lasach. Kevin Pryor z kolei nie przepadał za Jasonem, a jednak zgodził się koordynować wyprawę, toteż zjawił się tutaj z mapą, notesem i ołówkiem. Zauważyłam, że Holly na mnie patrzy. Posłała mi smutny uśmiech, jakim witają się ludzie na pogrzebach. W tym momencie Kevin uderzył plastikową pokrywą kosza na śmieci o klapę pikapu, a kiedy przyciągnął uwagę zebranych, zaczął ich instruować i wyznaczać zadania. Nie miałam wcześniej pojęcia, że potrafi być tak apodyktyczny, gdyż najpierw przytłaczała go natrętna matka, Jeneen, a później pozostawał w cieniu czarnoskórej partnerki, Kenyi. Pomyślałam, że Kenya na pewno się nie zjawi, by biegać po lesie i szukać Jasona, jednak chwilę później dostrzegłam i ją. Zrobiło mi się głupio. Ubrana w praktyczny strój duża policjantka opierała się o pikap Fortenberrych. Jej brązowa twarz była pozbawiona wyrazu, a z postawy kobiety wnosiłam, że uważa się za ochroniarza Kevina i zareaguje lub odezwie się tylko w razie potrzeby. Wiedziała, jak wyglądać groźnie, musiałam jej to przyznać. Na pewno uratowałaby mojego brata, gdyby miała okazję, lecz nie darzyła go zbyt ciepłymi uczuciami. Przyszła tutaj tylko dlatego, że Kevin zaoferował się do pomocy. Kiedy jej partner podzielił ludzi na zespoły, Kenya odwróciła od niego wzrok i badawczo przyjrzała się obliczom „poszukiwaczy", łącznie z moim. Leciutko skinęła mi głową, a ja odwzajemniłam się tym samym. - W każdej pięcioosobowej grupie musi iść ktoś ze strzelbą! - zawołał Kevin. - I lepiej niech to nie będzie byle kto, tylko osoba, która wcześniej dużo polowała w lesie. Po tej uwadze poziom podniecenia podniósł się niebotycznie, osiągając niemal temperaturę wrzenia. Ja jednak przestałam w

tym momencie słuchać instrukcji Kevina. Przede wszystkim wciąż czułam zmęczenie po dniu wczorajszym, który spędziłam wyjątkowo aktywnie, a w dodatku przez cały czas dręczył mnie wyczerpujący strach o Jasona. Obudzono mnie dziś rano wcześnie, a noc miałam długą, teraz zaś stałam w chłodzie przed domem, w którym spędziłam dzieciństwo, i miałam wziąć udział w szukaniu wiatru w polu... No, w każdym razie miałam nadzieję, że niczego nie znajdziemy. Byłam zbyt oszołomiona, by wydawać jakiekolwiek osądy. Wiał zimny, porywisty wiatr, zamrażając łzy na moich policzkach. Sam objął mnie, choć okazało się to dość trudne, ponieważ oboje byliśmy w grubych kurtkach. Wydawało mi się jednak, że nawet przez materiał czuję jego ciepło. - Wiesz, że go tam nie znajdziemy - szepnął. - Tak, jestem tego raczej pewna - przyznałam bez przekonania. - Jeśli tam jest - dodał Merlotte - wyczuję go. Jakież to praktyczne. Podniosłam na niego wzrok, choć nie musiałam w tym celu wcale zadzierać głowy, gdyż Sam nie jest zbyt wysoki. Minę miał teraz bardzo poważną. Ma większy dystans do swojej zmiennokształtności niż inne osoby o dwoistej naturze, widziałam jednak, że przede wszystkim stara się rozproszyć moje obawy. Kiedy przemieniał się w owczarka, zyskiwał iście psi węch, który - gdy Merlotte był w ludzkiej postaci nie był tak dobry, lecz i tak znacznie lepszy niż posiadamy my, zwykli zjadacze chleba. Pomyślałam, że pewnie rzeczywiście byłby w stanie zwęszyć naprawdę świeże zwłoki. - Idziesz do lasu - zauważyłam. - Jasne. Zrobię co w mojej mocy. Jeśli Jason tam jest, dowiem się tego. Wcześniej Kevin powiedział mi, że szeryf usiłował wezwać ze Shreveport funkcjonariusza ze specjalnie wyszkolonymi psami tropiącymi, ale, niestety, funkcjonariusz odrzekł, że ma na dziś inne zlecenia. Zastanowiłam się, czy to prawda. Może policjant nie chciał po prostu ryzykować i zapuszczać się z psami do lasu, w którym być może grasuje puma. Prawdę mówiąc, nie mogłabym go winić za taką decyzję. Zresztą, jeśli chodzi o mnie, właśnie dostałam lepszą ofertę. - Sam... - wydukałam. W oczach stanęły mi łzy. Próbowałam podziękować mojemu szefowi, lecz i słowa stanęły mi w gardle. Byłam szczęściarą, że miałam takiego przyjaciela jak Sam, i dobrze o tym wiedziałam. - Ciii, Sookie - uspokajał mnie. - Nie płacz. Odkryjemy, co się przydarzyło Jasonowi, i znajdziemy sposób, dzięki któremu Eric odzyska pamięć. Starł kciukiem łzy z moich policzków. Nikt nie znajdował się na tyle blisko nas, by to usłyszeć, nie mogłam się jednak powstrzymać, więc dla pewności rozejrzałam się. - A potem - kontynuował ponuro - zabierzemy go z twojego domu i niech wraca do Shreveport, gdzie jego miejsce. Postanowiłam, że najlepszą odpowiedzią będzie brak odpowiedzi. - Jak brzmi twoje słowo na dziś? - spytał, odsuwając się nieco. Uśmiechnęłam się słabo. Sam zawsze pytał o kalendarz ze Słowami Dnia. - Nie sprawdziłam dziś rano. Wczoraj był rzeczownik

„nonsens" - odparłam. Uniósł brwi. - Bzdura - dodałam. - Sookie, rozwiążemy te wszystkie problemy. Kiedy poszukiwacze podzielili się na grupy, odkryłam, że Merlotte nie jest jedynym stworzeniem o dwoistej naturze, jakie zjawiło się dziś na podwórzu przed domem Jasona. Zdziwił mnie widok grupy z Hotshot. Obok siebie stali Calvin Norris, jego bratanica Crystal i mężczyzna, który wyglądał osobliwie znajomo. Po chwili przypomniałam sobie, skąd go znam - widziałam, jak wynurzał się z szopy za budynkiem mieszkalnym nieco oddalonym od domu Crystal. Jego gęste jasne włosy przywołały pewne wspomnienie, a upewniłam się co do swoich podejrzeń, gdy zobaczyłam, z jaką gracją mężczyzna się porusza. Jako zbrojnego Kevin przydzielił tej trójce wielebnego Jimmy'ego Fullenwildera. W innych okolicznościach kombinacja trzech wilkołaków i wielebnego bez wątpienia by mnie rozbawiła. Ponieważ brakowało im piątej osoby, przyłączyłam się do nich. Trzy wilkołaki z Hotshot pokiwały mi z powagą głowami, a spojrzenie złotozielonych oczu Calvina skupiło się na mnie. - Ten tutaj to Felton Norris - wyjaśnił zamiast powitania. Skinęłam głową Feltonowi, a Jimmy'emu Fullenwilderowi, siwowłosemu mężczyźnie około sześćdziesiątki, uścisnęłam rękę. - Pannę Sookie, naturalnie, znam, co do reszty jednak nie jestem pewien. Nazywam się Jimmy Fullenwilder, pełnię rolę pastora w Kościele Baptystów Wielkiej Miłości - dodał, uśmiechając się do wszystkich po kolei. Calvin przyjął tę informację z uprzejmym uśmiechem, Crystal popatrzyła kpiąco, a Felton Norris (nie było już lepszych imion w Hotshot?) skrzywił się. Był dziwny, nawet jak na endogamicznego wilkołaka. Oczy miał niezwykle mroczne, osadzone pod prostymi, grubymi ciemnymi brwiami, stanowiącymi ostry kontrast z jasnymi włosami. Na wysokości oczu twarz miał osobliwie szeroką, a ku dołowi zwężała się nienaturalnie, tworząc trójkąt. Chociaż był potężnym mężczyzną, poruszał się lekko i cicho, a w drodze do lasu odkryłam, że tak samo chodzi pozostała dwójka mieszkańców Hotshot. W porównaniu z Norrisami, Jimmy Fullenwilder i ja byliśmy niezdarni jak słonie. Dobrze, że chociaż wielebny niósł strzelbę w sposób sugerujący, że potrafi jej użyć. Zgodnie z otrzymanymi wskazówkami, szliśmy obok siebie, oddaleni na wyciągnięcie rąk, tak że mogliśmy się dotknąć koniuszkami palców. Crystal znalazła się po mojej prawej stronie, Calvin po lewej. Inne grupy rozstawiły się obok nas, aż

utworzyliśmy wachlarz (z powodu nierównej linii brzegowej stawu) i tak rozpoczęliśmy poszukiwania. - Pamiętajcie, kto jest w waszej grupie! - wrzasnął Kevin. - Niech nikt się nie zgubi. Ruszajcie! Przemieszczając się w równomiernym tempie, zaczęliśmy badać teren przed sobą. Jimmy Fullenwilder szedł parę kroków przed nami, ponieważ miał broń. Natychmiast stało się oczywiste, że w porównaniu z mieszkańcami Hotshot wielebny i ja słabo znamy las. Crystal niemal biegła przez gąszcz - nie musiała się przezeń przebijać ani odgarniać gałęzi. Jimmy Fullenwilder, zapalony myśliwy, czuł się w lesie jak w domu i często w nim bywał, toteż na pewno radził sobie w tym otoczeniu znacznie lepiej niż ja, a jednak nie potrafił poruszać się tak sprawnie jak Calvin i Felton, którzy sunęli wśród drzew niczym duchy i jak one byli bezgłośni. W pewnym momencie, gdy znalazłam się w szczególnie gęstych i ciernistych zaroślach, poczułam, że czyjeś ręce chwytają mnie w pasie i chwilę później, zanim miałam okazję zareagować, znalazłam się poza kępą krzewów. Calvin Norris postawił mnie na ziemi bardzo delikatnie, a następnie wrócił na swoją pozycję w szeregu. Nie sądzę, by ktoś cokolwiek zauważył. Jimmy Fullenwilder, jedyny, którego mogłoby to zszokować, szedł przed nami. Nasza grupka niczego nie znalazła: żadnego skrawka materiału czy kawałka ciała, żadnego odcisku buta czy łapy pumy, żadnego zapachu, śladu czy kropli krwi. Ktoś z innego zespołu zawołał, że odkryli pogryzione zwłoki oposa, bezpośredniej przyczyny śmierci zwierzęcia nie dało się jednak stwierdzić. Szło mi się coraz ciężej. Mój brat polował w tym lesie i pozwalał w nim polować niektórym ze swoich przyjaciół, poza tym jednak mało kto ingerował w świat natury na ośmiu hektarach otaczających dom. Oznaczało to, że nikt nie sprzątał złamanych gałęzi ani nie wyrywał zbędnej roślinności, która teraz utrudniała nam poszukiwania. Właśnie moja ekipa przypadkowo natrafiła na ambonę, którą Jason i Hoyt zbudowali razem jakieś pięć lat temu i z której obserwowali jelenie. Chociaż stała przodem do polany rozciągającej się z grubsza z północy na południe, wokół las był tak gęsty, że na moment straciliśmy z oczu innych poszukiwaczy, co mogło wydawać się mało prawdopodobne w zimie, gdy gałęzie są bezlistne. Co jakiś czas czyjś odległy, podniesiony głos sugerował, że nasi towarzysze bez wątpienia przemieszczają się wśród krzewów oraz drzew - sosen, dębów i styrakowców - a jednak poczucie izolacji było przytłaczające. Felton Norris wspiął się po drabince na ambonę w taki nieludzki sposób, że aż musiałam odwrócić uwagę wielebnego Fullenwildera, więc spytałam go, czy mógłby pomodlić się w kościele o powrót mojego brata. Odpowiedział mi, rzecz jasna, że już się pomodlił, a ponadto, co było równie łatwe do przewidzenia, oświadczył, że chętnie widziałby mnie w swoim kościele w niedzielę, aby i mój głos dołączył do ogólnej modlitwy. Mimo że często opuszczałam mszę z powodu pracy, a jeśli już, to uczęszczałam do metodystów (o czym Jimmy Fullenwilder dobrze wiedział), nie mogłam przecież odmówić. W tym momencie Felton zawołał z góry, że ambona jest pusta. - Schodź ostrożnie, drabinka nie wygląda zbyt solidnie! odkrzyknął Calvin, a ja uprzytomniłam sobie, że przypomina Feltonowi, by zachowywał się jak człowiek a nie jak zwierzę. Kiedy zmiennokształtny schodził powoli i niezgrabnie, spojrzałam Calvinowi w oczy. Wyglądał na ubawionego zaistniałą sytuacją. Gdy podjęliśmy poszukiwania, Crystal znudzona czekaniem u stóp ambony wysforowała się przed wielebnego Fullenwildera, przed czym Kevin nas przestrzegał. Akurat kiedy myślałam: „Nie widzę jej", usłyszałam jej krzyk. W ciągu paru sekund Calvin i Felton pokonali polanę i popędzili w stronę jej głosu, a wielebny Jimmy i ja pobiegliśmy za nimi. Miałam nadzieję, że wielebnemu umknie fakt, że Calvin i Felton przemieszczają się naprawdę szybko.

Przed sobą usłyszeliśmy nagle nieopisany hałas, składający się głównie z głośnego chóru pisków, a w zaroślach dostrzegliśmy jakiś szaleńczy ruch. Potem rozległ się ochrypły krzyk i kolejny przenikliwy wrzask, stłumiony przez gęstwę zimowego lasu. Ze wszystkich stron nawoływali się teraz poszukiwacze spieszący ku zatrważającym dźwiękom. Pięta uwięzła mi w plątaninie pnączy i upadłam na tyłek. Chociaż szybko wstałam i znów zaczęłam biec, Jimmy Fullenwilder mocno mnie wyprzedził, a kiedy zanurkowałam w kępę niskich sosen o pniach niewiele szerszych niż tuba do transportu płócien, usłyszałam strzał. O, mój Boże, pomyślałam. O, mój Boże. Na małej polanie panował tumult, zobaczyłam też mnóstwo krwi. Jakieś ogromne zwierzę wierzgało nogami wśród uschniętych liści, a z jego ciała na wszystkie strony tryskały szkarłatne strugi. Ale to nie była puma. Po raz drugi w życiu patrzyłam na półdziką świnię, okrutne i wielkie zwierzę. Zanim uświadomiłam sobie, co widzę przed sobą, świnia znieruchomiała i zdechła. Cuchnęło juchą. Po piskach i kwikach w gęstwinie wiedziałam, że locha nie była sama, gdy Crystal się na nią natknęła. I nie wszystka krew należała do maciory. Crystal Norris klęła, siedząc oparta plecami o pień starego dębu. Rękoma obejmowała poranione udo. Dżinsy miała mokre od krwi, a jej stryj czy krewniak... (no cóż, właściwie nie wiedziałam, jakie pokrewieństwo łączy z nią Feltona, lecz jakieś na pewno było) pochylał się nad nią. Jimmy Fullenwilder stał ze strzelbą nadal wycelowaną w zwierzę, a wyraz jego twarzy mogłam jedynie opisać jako zaszokowany. - Co z nią? - spytałam mężczyzn, lecz tylko Calvin podniósł na mnie wzrok. Oczy miał w tym momencie bardzo dziwne i, jak zdałam sobie sprawę, bardziej żółte i okrągłe. Obrzucał ogromne ścierwo niedwuznacznym spojrzeniem, w którym dostrzegłam prawdziwy niedosyt. Miał też krew na wargach, a grzbiet jego ręki porastał pas sierści w kolorze płowożółtym. Chyba był dość niezwykłym wilkiem. Bez słowa wskazałam na ten dowód jego drugiej natury, a on zadrżał z tęsknoty, równocześnie kiwając głową w podzięce. Wyszarpnęłam z kieszeni kurtki chusteczkę, naplułam na nią i wytarłam mu nią usta, chcąc zdążyć, zanim Jimmy Fullenwilder otrząśnie się z szoku po zabiciu świni i przyjrzy się dziwnym towarzyszom. Po wytarciu warg Cabanowi, tą samą chusteczkę owinęłam mu dłoń, ukrywając sierść. Felton natomiast wyglądał z pozoru zwyczajnie - dopóki nie spojrzałam na jego dłonie. No cóż, nie były jeszcze dłońmi, lecz nie były też już łapami, stanowiąc osobliwą mieszankę. Wielkie, płaskie, z pazurami. Żadnemu z nich nie mogłam czytać w myślach, wyczuwałam jednak ich pragnienia, z których większość łączyła się z surowym, czerwonym mięsem lochy. Felton faktycznie zmagał się ze sobą, by nie poddać się temu pragnieniu. Milcząca walka ich obu na pewno była bolesna i nawet mnie, postronnemu świadkowi, przykro było na nich patrzeć. Poczułam, że zakończyli przemianę, gdy wykryłam ponownie cechy ludzkie w ich mózgach. Po kilku sekundach Calvin zdołał się odezwać. - Crystal traci szybko krew - oznajmił - ale jeśli dotrze szybko do szpitala, nic jej nie będzie. Głos miał basowy i mówił z wysiłkiem. Felton, wciąż ze spuszczonym wzrokiem, zaczął niezdarnie drzeć swoją flanelową koszulę. Zniekształconymi rękoma nie mógł zrobić wiele więcej, toteż postanowiłam kontynuować zadanie, które sobie wyznaczył. Kiedy obwiązałam ranę dziewczyny, najściślej jak mogłam, używając tego prowizorycznego opatrunku, dwaj mężczyźni podnieśli bladą i milczącą Crystal i pospiesznie ruszyli wraz z nią w drogę powrotną. Ręce Feltona, dzięki Bogu, nie były w tej chwili widoczne. Wszystko to wydarzyło się tak szybko, że inni poszukiwacze gromadzący się na polanie dopiero zaczynali się domyślać, co się stało, nie mówiąc o reakcji. - Zastrzeliłem dziką świnię - opowiadał właśnie Jimmy Fullenwilder, kręcąc głową, kiedy Kevin i Kenya wpadli na polanę od wschodu. - Nie mogę w to uwierzyć. Zwierzę po prostu rzuciło się na dziewczynę, wtedy inne dorosłe i warchlaki się

rozproszyły... Potem dwaj mężczyźni skoczyli na świnię, a gdy się odsunęli, strzeliłem bestii w szyję. Nie wiedział: jest bohaterem czy raczej czekają go duże kłopoty ze strony departamentu dzikiej przyrody? Miał zresztą więcej powodów do strachu, niż w ogóle zdawał sobie z tego sprawę. Ponieważ Crystal groziło niebezpieczeństwo, Felton i Calvin na jego oczach przeszli niemal pełną transformację, poddając się instynktowi łowieckiemu. To, że zrezygnowali ze świni i przerwali przemianę, świadczyło o ich rzeczywistej sile, z drugiej jednak strony fakt, że w ogóle rozpoczęli transformację, że nie mogli się powstrzymać... wyraźnie stanowił oznakę czegoś przeciwnego. Najwidoczniej w przypadku niektórych mieszkańców Hotshot granica między dwiema naturami coraz bardziej się zamazywała. Cóż, ciało świni nosiło nawet ślady ugryzień. Cała sytuacja tak bardzo mnie zaniepokoiła i przytłoczyła, że przestałam nad sobą panować i na moment straciłam umiejętność blokowania napływu myśli innych osób, a wtedy mój umysł zaatakowały liczne emocje wszystkich członków ekipy poszukiwawczej - podniecenie, odraza/ strach/panika na widok krwi, świadomość zebranych, że jedno z nich zostało poważnie ranne, a także zazdrość innych myśliwych o doskonały strzał Jimmy'ego Fullenwildera... Ich uczucia, wszystkie razem - to było dla mnie zbyt wiele i nie marzyłam o niczym poza ucieczką z tego miejsca natychmiast i jak najdalej. - Chodźmy - powiedział Sam. - Koniec poszukiwań, przynajmniej na dziś. Opuściliśmy las razem, bardzo powoli. Opowiedziałam Maxine o zdarzeniu, podziękowałam jej za pomoc w sprawie Jasona, przyjęłam pudełko pączków i pojechałam do domu. Merlotte podążał za mną. Kiedy dotarłam pod dom, byłam nieco bardziej sobą. Otwierając tylne drzwi kluczem, czułam się strasznie dziwnie, ponieważ wiedziałam, że Eric jest w środku. Czy on przez sen jakoś wyczuwał moje kroki na podłodze nad swoją głową? A może był naprawdę martwy jak trup? Ta myśl wpadła mi po prostu do głowy, lecz natychmiast o niej zapomniałam, nie mając siły jej rozważyć. Sam zaczął parzyć kawę. Dobrze czuł się w mojej kuchni, jako że odwiedził nas kilka razy jeszcze za życia babci, a i później też tu bywał. Powiesiłam nasze okrycia. - To była katastrofa - zauważyłam. Merlotte nie zaprzeczył, więc podjęłam: - Nie znaleźliśmy Jasona, którego tak naprawdę wcale nie spodziewałam się tam znaleźć, Crystal została ranna, i w dodatku ci dwaj faceci z Hotshot o mało się nie przemienili w zwierzęta. Szczerze mówiąc, nie mam zielonego pojęcia, po co w ogóle przyszli. Wiem, że nieuprzejmie jest tak oceniać tych ludzi, pozwalałam sobie jednak na rozgoryczenie w obecności Sama, który widział mnie już w różnych sytuacjach i zna dobrze, również z gorszej strony. - Zanim się zjawiłaś, rozmawiałem z nimi - odparł cichym, opanowanym tonem. - Calvin postanowił pokazać, że pragnie zabiegać o ciebie w sposób typowy dla Hotshot. Wiesz, Felton jest ich najlepszym tropicielem, więc Calvin zabrał go ze sobą, a Crystal... Dziewczyna naprawdę chce odszukać Jasona. Natychmiast zawstydziłam się swojej niewdzięczności. - Wybacz - bąknęłam, ukrywając twarz w dłoniach i opadając na krzesło. - Przepraszam cię. Klęknął przede mną i położył ręce na moich kolanach. Jesteś roztrzęsiona i masz prawo być zdenerwowana zauważył. Pochyliłam się i pocałowałam go w czubek głowy. - Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła - rzuciłam bezwiednie.

Spojrzał na mnie. Przez długi, niesamowity moment odnosiłam wrażenie, że światło w pomieszczeniu tańczy i drży. - Zadzwoń do Arlene - poradził z uśmiechem. Przyjedzie z dzieciakami, doleje ci czegoś mocniejszego do kawy i opowie o zakrzywionym członku Tacka, czym cię rozśmieszy, a wtedy poczujesz się lepiej. Błogosławiłam go za te słowa wypowiedziane w najodpowiedniejszym momencie. - Wiesz, że zaciekawiłeś mnie tą uwagą o Tacku, lecz dziś zaliczyłam już chyba i tak zbyt wiele wrażeń - mruknęłam. - Też tak sobie pomyślałem, ale przekazuję ci jedynie to, co podsłuchałem, gdy Arlene opowiadała o Tacku Charlsie Tooten. Nalałam nam po filiżance kawy i postawiłam w zasięgu Sama na wpół opróżnioną cukierniczkę wraz z łyżeczką. Zerknęłam na kuchenny kontuar, chcąc sprawdzić, ile cukru zostało w przezroczystym pojemniku, a wtedy odkryłam, że na sekretarce automatycznej miga światełko oznaczające wiadomość. Musiałam tylko wstać, zrobić krok i wcisnąć guzik. Wiadomość została nagrana o piątej rano! O, rany! No tak, wyłączyłam dzwonek, gdy kładłam się wyczerpana do łóżka. Moje wiadomości prawie zawsze dotyczyły zwyczajnych spraw - a to Arlene pytała mnie, czy słyszałam jakąś plotkę, a to Tara podawała godzinę, o której będzie mniejszy ruch w sklepie... Jednakże ta informacja była zupełnie innego rodzaju. I była ważna. - Dziś wieczorem - oznajmiła Pam, starannie wymawiając każde słowo - zaatakujemy czarownicę i jej kowen. Wilkołaki przekonały tutejszych wiccan, więc dołączą do nas. Musisz przywieźć Erica. Na pewno będzie walczył, nawet jeśli nie pamięta, kim jest. Jeśli nie zdołamy zdjąć z niego uroku, i tak pozostanie dla nas bezużyteczny. - Droga Pam, zawsze taka praktyczna. Dopóki Eric nie odzyska przywództwa, była skłonna wykorzystać go jako mięso armatnie. Po krótkiej pauzie wampirzyca kontynuowała: - Wilkołaki ze Shreveport sprzymierzają się z nami w bitwie, więc ty, moja przyjaciółko - telepatko, zyskasz szansę obserwacji zdarzeń, które przejdą do historii. - Rozległ się dźwięk odkładanej na widełki słuchawki. Odgłos kliknięcia oznajmił następną wiadomość, którą Pam nagrała dwie minuty później. - Przy okazji pomyślałam sobie - kontynuowała, jak gdyby wcale się nie rozłączała - że twoje niezwykłe zdolności mogą nam się przydać w walce, więc chętnie je przetestujemy. Czy nie tak się teraz mówi? Przetestować? Tak czy owak, wyjedźcie natychmiast po zmroku i zjawcie się tutaj jak najprędzej. Znowu odłożyła słuchawkę. I kolejne kliknięcie. - „Tutaj" oznacza Parchman Avenue numer siedemset czternaście - dodała. Tym razem rozłączyła się na dobre. - Jak mogę tam jechać, skoro Jason wciąż się nie odnalazł? - jęknęłam, gdy zrozumiałam, że wampirzyca już więcej nie dzwoniła. - Teraz musisz się przespać - oświadczył Sam. - Chodź. Zaprowadził mnie do sypialni. - Zdejmij buty i dżinsy, połóż się do łóżka i utnij sobie długą drzemkę. Po przebudzeniu poczujesz się lepiej. Zostaw mi numer do Pam, żebym wiedział, gdzie cię szukać. A policji powiedz, żeby dzwonili do baru, jeśli będą mieli jakieś nowe informacje. Gdybym dowiedział się czegoś od Buda Dearborna, zatelefonuję. - Więc sądzisz, że powinnam tam pojechać? - Nie, oddałbym wszystko, żebyś tam nie jechała.

Obawiam się jednak, że nie możesz odmówić. Ale to nie jest moja walka i nie zostałem do niej zaproszony. Pocałował mnie w czoło i wyszedł. Zamierzał pojechać do „U Merlotte'a". Jego nastawienie wydało mi się dość interesujące, szczególnie w obliczu opinii wampirów (zarówno Billa, jak i Erica), że to mnie trzeba pilnować. Przez jakieś trzydzieści sekunda czułam się całkiem silna i nastawiona bojowo, aż przypomniałam sobie swoje postanowienie noworoczne, że „nie dam się znowu zranić". Jeśli pojadę z Erikiem do Shreveport, wówczas, byłam tego pewna, zobaczę sytuacje, których wcale nie chcę oglądać, dowiem się o sprawach, o których wolałabym nic nie wiedzieć, i bez wątpienia jakoś za to zapłacę. Z drugiej strony, mój brat Jason zawarł transakcję z wampirami i powinnam dotrzymać jej warunków. Czasami wydawało mi się, że ciągle trafiam między młot a kowadło. Ale cóż, wielu ludzi prowadzi skomplikowane... Pomyślałam o Ericu, potężnym wampirze, z którego umysłu wymazano tożsamość. Pomyślałam o jatce, której efekty widziałam w sklepie z sukniami ślubnymi - biała koronka i brokat poplamione zaschniętą krwią i kawałkami ludzkiej tkanki. Pomyślałam o biednej Marii - Star, leżącej w szpitalu w Shreveport. Tak, te czarownice są złe, a złu należy się przeciwstawiać. Ze złem trzeba walczyć i je pokonać! Oto credo każdego prawdziwego Amerykanina. Uznałam za osobliwy fakt, że stoję po stronie wampirów i wilkołaków i że jest to pozycja właściwa. To stwierdzenie trochę mnie rozśmieszyło. O tak, i teraz my, dobrzy ludzie (i nieludzie) uratujemy świat! ROZDZIAŁ JEDENASTY Zdumiewające, ale naprawdę zasnęłam. Gdy się obudziłam, Eric był w łóżku obok mnie. Obwąchiwał mnie. - Sookie, co się dzieje? - spytał bardzo cicho. Wiedział oczywiście, że już nie śpię. - Pachniesz lasem i zmiennokształtnymi. I czymś jeszcze dzikszym. Przypuszczam, że pachniałam zmiennokształtnym Samem. - I wilkołakami - podpowiedziałam. Wolałam, żeby wiedział wszystko. - Nie, nie wilkołakami - odparł. - Jego pewność zaintrygowała mnie. Calvin przeniósł mnie przecież nad jeżynami, więc jego zapach powinien pozostać na moim ciele. - Ale więcej niż jednym rodzajem zmiennokształtnych stwierdził Eric w niemal całkowitych ciemnościach panujących w pokoju. - Co robiłaś, moja kochanko? Nie był rozgniewany, ale w jego głosie nie było też radości. Ach, te wampiry! Nikt nie jest chyba tak zaborczy! - Byłam w ekipie szukającej mojego brata w lesie za jego domem - wyjaśniłam. Przez dobrą minutę Eric leżał nieruchomo. Potem objął mnie i przyciągnął do siebie. - Przykro mi - oznajmił. - Wiem, że się martwisz. - Mogę cię o coś zapytać? - Chciałam sprawdzić pewną własną teorię. - Oczywiście. - Zajrzyj w swoje wnętrze, Ericu. Naprawdę ci przykro?

Martwisz się o Jasona? Spytałam, ponieważ prawdziwego, starego Erica zaginięcie mojego brata prawdopodobnie nic by nie obchodziło. - Jasne, że tak - zaprotestował, po czym, po długiej chwili, w trakcie której żałowałam, że nie widzę jego twarzy, poprawił się: - No cóż, tak naprawdę to nie. - Był zaskoczony. - Wiem, że powinienem martwić się o twojego brata, ponieważ uwielbiam się z tobą kochać, muszę chcieć, żebyś myślała o mnie dobrze... bo przecież pragnę, żebyś również chciała uprawiać ze mną seks. O, Jezu! Czyżbym aż tak ceniła sobie szczerość? W każdym razie, bardziej pasującego do prawdziwego Erica stwierdzenia nie usłyszałam z jego ust od wielu dni. - Ale wysłuchasz mnie? - upewniłam się. - Jeśli zechcę ci opowiedzieć? Z tego samego powodu? - Oczywiście, moja kochanko. - Ponieważ chcesz uprawiać ze mną seks. - No tak, naturalnie. Ale także dlatego, że naprawdę odkrywam... - Przerwał, jak gdyby zamierzał oznajmić coś szokującego. Odkrywam, że żywię wobec ciebie uczucia. - Och - szepnęłam w jego pierś, równie zdziwiona jak on. Tors miał nagi, tak jak (podejrzewałam) resztę ciała. Na policzku poczułam lekkie muśnięcie kręconych jasnych włosków. - Ericu - powiedziałam po długiej pauzie - wolałabym tego nie mówić, ale również żywię do ciebie pewne uczucia. Musiałam mu powiedzieć o wielu sprawach... A właściwie powinniśmy być już w drodze do Shreveport. Chciałam jednak jeszcze raz choć przez chwilę zakosztować szczęścia. - Chyba nie miłość - odparł. Jego palce poruszały się szybko, gdy Eric próbował zdjąć ze mnie ubranie. - Nie, ale coś podobnego. - Pomogłam mu. - Nie mamy dużo czasu - wyjaśniłam. Sięgnęłam w dół i dotknęłam jego członka, a Eric stracił oddech. - Więc bardzo się postarajmy. - Pocałuj mnie - polecił i nie miał na myśli własnych warg. - Odwróć się - dodał. - Chcę cię również całować. Nie minęło dużo czasu i już leżeliśmy spokojnie - oboje zaspokojeni i zadowoleni. - Powiedz teraz, co się stało? - spytał. - Widzę, że coś cię przeraża. - Musimy zaraz jechać do Shreveport. Minęła już pora, którą Pam wyznaczyła nam przez telefon. Dziś w nocy stawimy czoło Hallow i jej czarownicom. - Skoro będzie bitwa, musisz zostać tutaj - odparł natychmiast. - Nie - tłumaczyłam łagodnie, kładąc mu rękę na policzku. - Nie, kochanie, muszę jechać z tobą. Nie powiedziałam, że Pam zamierza mnie wykorzystać w bitwie, a jego użyć jako maszyny do zabijania. Nie wspomniałam, że moim zdaniem ktoś na pewno umrze dziś w nocy. Może nawet kilka osób. I może wśród ofiar będą istoty ludzkie, wilkołaki i wampiry. Prawdopodobnie po raz ostatni miałam okazję prawić mu czułości. Zapewne po raz ostatni Eric budził się w moim domu. Jedno z nas może nie przeżyć tej nocy, a jeśli oboje ją przetrwamy, kto wie, jak bardzo się zmienimy?

Do Shreveport jechaliśmy w milczeniu. Wcześniej myliśmy się i ubieraliśmy bez słowa. A podczas jazdy co najmniej siedem razy przychodziło mi do głowy, żeby zawrócić do Bon Temps, z Erikiem lub bez niego. Ale nie zawróciłam. Wśród umiejętności mojego wampira nie znajdowała się, niestety, zdolność czytania planu miasta, więc w Shreveport musiałam co jakiś czas zjeżdżać na bok i wyznaczać sobie drogę do Parchman numer 714. Straciliśmy dodatkowe minuty, czego nie przewidziałam, zanim wyruszyliśmy. (Chyba oczekiwałam, że Eric będzie pamiętał, jak dotrzeć do Pam, ale oczywiście niczego sobie nie przypominał). - Twoje słowo na dziś brzmiało „unicestwienie" oznajmił mi wesoło. - Och, dzięki, że sprawdziłeś. - Jakoś nie potrafiłam się zmusić do wdzięczności. - Widzę, że podchodzisz do tej sprawy z entuzjazmem. - Sookie, nie istnieje nic lepszego od dobrej walki tłumaczył się. - To zależy, kto zwycięża. Milczał przez kilka minut, co było mi na rękę. Trudno mi się jechało w ciemnościach obcymi ulicami, szczególnie że miałam tak dużo na głowie. W końcu jednak dotarliśmy do właściwej ulicy i właściwego domu. Zawsze wyobrażałam sobie, że Pam i Chow mieszkają w jakiejś rezydencji, ale okazało się, że mają piętrowy dom na przedmieściach, w dzielnicy wyższej klasy średniej. Ulica była niewiele szersza niż szlak rowerowy, a trawniki w ogródkach przycięte i często zraszane. Światło na podjeździe domu numer 714 było zapalone, a garaż na trzy pojazdy pełen. Wjechałam po pochyłym podjeździe aż do betonowego parkingu, który również był zastawiony samochodami. Rozpoznałam pikap Alcide'a i nieduże auto, które wcześniej widziałam przed domem pułkownika Flooda. Zanim wysiedliśmy, Eric pochylił się i pocałował mnie. Popatrzyliśmy na siebie. Mój wampir otworzył szeroko błękitne oczy, toteż ich białka błyszczały tak, że nie mogłam odwrócić od nich wzroku. Złote włosy uczesał schludnie w kucyk, który ściągnął jedną z moich gumek, jasnoniebieską. Miał na sobie dżinsy i nową flanelową koszulę. - Moglibyśmy wrócić - powiedział. W górnym świetle samochodu jego twarz wyglądała jak wykuta z kamienia. Moglibyśmy wrócić do naszego domu. Mogę zostać z tobą na zawsze. Będziemy poznawać nasze ciała na wszelkie możliwe sposoby, noc po nocy. Mógłbym cię pokochać. - Rozszerzył nozdrza i popatrzył na mnie dumnie. - Mógłbym pracować. Nie byłabyś już biedna. Pomagałbym ci. - Bylibyśmy jak małżeństwo - zauważyłam, starając się rozładować atmosferę. Mój głos jednak brzmiał bardzo słabo. - Tak - przyznał. I nigdy nie byłby znowu sobą! Byłby tylko nieautentyczną wersją Erica, jakimś pseudoErikiem wyrwanym z prawdziwego życia. Gdyby nasz związek (taki jak dotąd) przetrwał, Eric pozostałby taki sam. Ja jednak nie. „Skończ z tym defetyzmem, Sookie" - powiedziałam sobie.

Byłabym idiotką, gdybym przepuściła okazję życia z tym wspaniałym stworzeniem przez jakiś czas - dłuższy czy krótszy. Naprawdę dobrze się razem bawiliśmy, a mnie podobało się poczucie humoru Erica i jego towarzystwo, że nie wspomnę o seksie. Eric pozbawiony pamięci był znacznie mniej skomplikowany i dużo zabawniejszy. Ale jedna drobnostka psuła przyjemność. Nasz związek byłby fałszywy, ponieważ miałam do czynienia z fałszywym Erikiem. No i w ten sposób wróciłam do punktu wyjścia. Z westchnieniem wysiadłam z samochodu. - Jestem idiotką - przyznałam, kiedy Eric obszedł pojazd i ruszył wraz ze mną do domu. Eric nic nie mówił. Sądzę, że zgadzał się ze mną. - Halo! - zawołałam, popychając drzwi, gdy nikt nie zareagował na moje stukanie. Drzwi garażowe prowadziły do pralni, a stamtąd do kuchni. Tak jak można się było spodziewać po domu wampirów, kuchnia była sterylnie czysta, ponieważ nikt jej nie używał. Jak na dom tej wielkości była też mała. Domyślam się, że pośredniczka handlu nieruchomościami uznała, że to jej szczęśliwy dzień (czy raczej noc), kiedy pokazywała budynek wampirom, ponieważ rodzina złożona z żywych, gotujących w domu osób, na pewno nie zechciałaby mieć kuchni w rozmiarze dużego łóżka. Pomieszczenia na parterze nie były odgrodzone drzwiami, więc ponad kuchennym kontuarem było widać dzienny pokój „rodzinny" - w tym przypadku główny pokój dla niezwykle dziwnej rodziny. Trzy otwarte łuki prawdopodobnie prowadziły do salonu, jadalni i sypialni. Obecnie w tym dziennym pokoju tłoczyło się mnóstwo rozmaitych istot. Widziałam, że jeszcze więcej osób stoi w otwartych wejściach do innych pomieszczeń. Były tu wampiry: Pam, Chow, Gerald i przynajmniej dwa inne osobniki, które poznałam kiedyś w „Fangtasii". Zmiennokształtnych reprezentował pułkownik Flood, rudowłosa Amanda (moja wielka fanka!), nastolatek z postawionymi na żel krótkimi ciemnymi włosami (Sid), Alcide, Culpepper i (ku mojemu oburzeniu) Debbie Pelt. Debbie miała na sobie kosztowny strój rodem z pokazów haute couture - przynajmniej tak pewnie sądziła - który wydawał się niezbyt na miejscu na tego rodzaju zebraniu. Może chciała mi przypomnieć, że dobrze zarabia w agencji reklamowej. Świetnie! Obecność Debbie zapewni mi absolutnie niezapomnianą noc! W kolejnej grupie nikogo nie rozpoznałam, więc składały się na nią prawdopodobnie miejscowe czarownice - tak pomyślałam w drodze eliminacji. Zakładałam, że ta godna kobieta siedząca na kanapie jest ich... przywódczynią. Nie wiedziałam, jaki tytuł jej przysługuje. Kobieta miała po sześćdziesiątce i stalowosiwe włosy, była Afroamerykanką o cerze koloru kawy i piwnych oczach, które patrzyły nieskończenie mądrze, ale i sceptycznie. Przyprowadziła bladoskórego młodego mężczyznę w okularach, ubranego w wyprasowane spodnie khaki, koszulę w prążki i wypolerowane mokasyny. Może pracował w Office Depot lub w Super One Foods na stanowisku kierowniczym, a jego dzieci myślały, że wyszedł tej zimnej styczniowej nocy pograć w kręgle albo uczestniczy w jakimś spotkaniu w kościele? Zamiast tego on i towarzysząca mu czarownica rzucą się niedługo w walkę na śmierć i życie. Pozostałe dwa puste krzesła najwyraźniej przeznaczono dla mnie i dla Erica.

- Oczekiwaliśmy was wcześniej - powiedziała lakonicznie Pam. - No, witaj, ja również cieszę się, że cię widzę. I dzięki, że powiadomiłaś mnie... w ostatniej chwili - wymamrotałam. Przez długi moment wszyscy w pokoju patrzyli na Erica, czekając, aż obejmie kierownictwo nad akcją, dokładnie tak, jak robił to przez lata. Eric jednak spoglądał na nich obojętnie. Cisza zaczęła się stawać krępująca. - No dobra, zaplanujmy wszystko - oznajmiła Pam. Wszyscy zgromadzeni nadnaturalni zwrócili ku niej twarze. Pam bez wahania przejęła dowodzenie, była na to gotowa. Dzięki wilkołaczym tropicielom znamy położenie budynku, który Hallow wybrała na swoją siedzibę - powiedziała do mnie. Jawnie ignorowała Erica, lecz wyczułam, że po prostu nie wie, jak go traktować. Sid uśmiechnął się do mnie szeroko. Przypomniałam sobie, że właśnie on i Emilio wyśledzili zabójców ze sklepu ze strojami ślubnymi, docierając aż do siedziby kowenu. Potem zdałam sobie sprawę, że po prostu szczerzy do mnie ostre zęby. Cholera! Rozumiałam, dlaczego są tu wampiry, czarownice i wilkołaki, lecz co na zebraniu robiła Debbie Pelt? Była zmiennokształtną, nie wilkołakiem. Wilkołaki zawsze wywyższały się nad pozostałe istoty zmiennokształtne, a ona po prostu sobie tu przyszła. Ponadto, znajdowała się daleko od swojego terytorium. Nie znosiłam jej i byłam podejrzliwa. Uparła się, żeby tu być, i z tego powodu ufałam jej jeszcze mniej, o ile to było w ogóle możliwe. Pomyślałam, że skoro już tu jest, niech rusza w pierwszej linii. Nie miałam ochoty martwić się, co zrobi za moimi plecami. Babcia kazałaby mi się naturalnie wstydzić z powodu takiej mściwości. Ale przecież moja babcia (tak jak Alcide) pewnie nie dałaby wiary, że Debbie naprawdę usiłowała mnie zabić. - Będziemy powoli infiltrować dzielnicę - obwieściła Pam. Zastanawiałam się, czy czytała podręcznik dla grup desantowo dywersyjnych. - Czarownice obrzuciły okolicę zaklęciami, więc na ulicach nie ma zbyt wiele osób - mówiła. Niektóre z wilkołaków są już na miejscu. Nie zamierzamy działać ostentacyjnie. Jako pierwsza wejdzie Sookie. Wszyscy nadnaturalni równocześnie spojrzeli na mnie. Było to dość denerwujące - poczułam się, jak gdybym stała w kręgu ciężarówek i nagle ich kierowcy włączyli reflektory i oświetlili mnie. - Dlaczego? - spytał Alcide. Dużymi dłońmi obejmował kolana. Debbie, która siedziała na podłodze obok kanapy, uśmiechnęła się do mnie złośliwie, bo wiedziała, że wilkołak jej nie widzi. - Ponieważ Sookie jest istotą ludzką - odparła Pam. - I jest istotą najbardziej z nas naturalną. Czarownice jej nie wykryją. Eric wziął mnie za rękę i trzymał tak mocno, że wydawało mi się, że słyszę chrzęst moich kości. Przed zaczarowaniem Eric zdusiłby plan Pam w zarodku lub może entuzjastycznie by go poparł. Teraz był tak zastraszony, że nawet nie wyraził swojej opinii, chociaż jawnie pragnął się wypowiedzieć. - Co mam zrobić, gdy tam wejdę? Byłam dumna, że zadałam to praktyczne pytanie opanowanym głosem. Wolałabym przyjąć zamówienie na drinka od pijanych drwali niż stać pierwsza w szyku bojowym.

- Odczytasz myśli przebywających w środku czarownic, a my tymczasem zajmiemy pozycje. Jeśli czarownice wyczują, że się zbliżamy, utracimy element zaskoczenia i wielu z nas odniesie rany. - Kiedy się ekscytowała, zaczynała mówić z lekkim akcentem, chociaż nigdy nie udało mi się go rozpoznać. Pomyślałam, że może takiego języka używali Amerykanie trzysta lat temu. Albo ktoś inny kiedy indziej. Potrafisz ich policzyć? Istnieje taka możliwość? Zastanawiałam się ledwie sekundę. - Tak, potrafię. - Bardzo byś nam w ten sposób pomogła. Dodatkowo. - Co zrobimy po wejściu do budynku? - spytał Sid. Aż się trząsł z podniecenia i wciąż szczerzył w uśmiechu spiczaste zęby. Pam popatrzyła na niego nieco zdziwiona. - Zabijemy wszystkich - odrzekła. Uśmiech Sida znacząco zbladł, a ja się wzdrygnęłam. Nie ja jedna zresztą. Pam chyba zrozumiała, że powiedziała coś dość niesmacznego. - Co innego mielibyśmy zrobić? - spytała, autentycznie zaskoczona. Pytanie było naprawdę trudne. Pam zabiła nam ćwieka. - Tamci będą się przecież starali ze wszystkich sił pozabijać nas! - wytknął zebranym Chow. - Tylko raz próbowali negocjować i Erica kosztowało to pamięć, a Clancy'ego życie. Podrzucili do „Fangtasii" dziś rano ubrania Clancy'ego. Wszyscy obecni starali się nie patrzeć na Erica, z zakłopotaniem odwracając wzrok. Mój wampir straszliwie się zasmucił, więc poklepałam go po ręce. Poluźnił ucisk na mojej drugiej dłoni, do której powoli wracało czucie, aż pojawiło się mrowienie. Co za ulga! - Ktoś musi iść z Sookie - oznajmił Alcide, rzucając Pam gniewne spojrzenie. - Nie może podejść sama do tego domu. - Ja z nią pójdę - dobiegł swojski głos z rogu pokoju. Pochyliłam się, szukając go wśród twarzy. - Bubba! Naprawdę ucieszyłam się na jego widok. Eric zagapił się w osłupieniu na sławną twarz. Wampir zaczesał lśniące czarne włosy w tył, przy użyciu pomady tworząc modną w latach pięćdziesiątych fryzurę zwaną pompadour, a wydęta dolna warga wykrzywiła się w słynnym uśmiechu. Ktoś go naprawdę odpowiednio przygotował na dzisiejszy wieczór, ponieważ zamiast kombinezonu z kryształkami czy dżinsów i podkoszulka, Bubba miał na sobie polowy strój maskujący. - Cieszę się, że cię widzę, panno Sookie - powiedział. Włożyłem moje wojskowe łachy. - Widzę, Bubbo. Dobrze wyglądasz. - Dziękuję ci, panno Sookie. Pam rozmyślała nad jego propozycją. - Może i to jest dobry pomysł - stwierdziła powoli. -

Jego... jego umysł jest... hmm... nietypowy, więc może kowen nie odkryje, że w pobliżu jest wampir. Jakaż ta Pam taktowna! Bubba był beznadziejnym wampirem. Chociaż dyskretny i posłuszny, miał kłopoty z logicznym myśleniem i preferował krew kocią nad ludzką. - Gdzie Bill, panno Sookie? - spytał, jak mogłam przewidzieć. Bubba zawsze bardzo lubił Billa. - Jest w Peru, Bubbo. To taki kraj w Ameryce Południowej. - Nie - rozległ się chłodny głos, a mnie serce zabiło szybciej. - Wróciłem. W drzwiach stanął mój ekskochanek. Zapowiadał się prawdziwy wieczór niespodzianek. Miałam nadzieję, że choć niektóre z nich będą przyjemne. Widząc Billa tak niespodziewanie, poczułam potężniejszy wstrząs, niż sobie wcześniej wyobrażałam. Nigdy przedtem nie miałam byłego chłopaka, więc z braku doświadczenia zupełnie nie wiedziałam, jak zapanować nad emocjami w jego obecności, szczególnie że Eric wciąż trzymał mnie za rękę niczym mały podopieczny pannę Mary Poppins. Bill świetnie się prezentował w spodniach khaki i wybranej kiedyś dla niego przeze mnie eleganckiej koszuli od Calvina Kleina w kratkę ze stonowanych odcieni brązu i złota. - To dobrze, potrzebujemy cię dzisiejszej nocy oświadczyła Pam. Pani Rzeczowa. - Będziesz mi musiał opowiedzieć o ruinach, tych, o których wszyscy mówią. Znasz resztę ludzi? Bill rozejrzał się. - Pułkowniku Flood - powiedział, kiwając głową. Alcide. - Alcide'owi skinął mniej serdecznie. - Nie spotkałem tych nowych sprzymierzeńców - dodał, wskazując czarownice. Odczekał, aż wszyscy zostaną mu przedstawieni, po czym zapytał: - Co tu robi Debbie Pelt? Starałam się nie pokazać po sobie, że wypowiedział głośno najskrytsze z moich pytań. Sama chciałam to przecież wiedzieć! Ale, ale... Skąd właściwie Bill zna Debbie? Próbowałam sobie przypomnieć, czy ich drogi przecięły się w Jackson, czy wtedy faktycznie poznali się osobiście, i nie pamiętałam takiego spotkania, chociaż oczywiście Bill wiedział, co ta zmiennokształtna mi zrobiła. - Jest kobietą Alcide'a - odparła Pam ostrożnie i z niejakim zdumieniem. Uniosłam brwi i spojrzałam na Alcide'a, który mocno poczerwieniał na twarzy.

- Przyjechała akurat z wizytą i postanowiła pójść wraz z nim do boju - kontynuowała wampirzyca. - Przeszkadza ci jej obecność? - Dołączyła się, gdy torturowano mnie w siedzibie króla Missisipi - obwieścił Bill. - Bawiło ją moje cierpienie. Alcide wstał. Wyglądał na zaszokowanego. Chyba nigdy nie widziałam go w takim stanie. - Debbie, czy to prawda? Debbie Pelt panowała nad sobą, chociaż w tej chwili wszyscy wbijali w nią wzrok. I nikt nie patrzył w sposób przyjazny. - Przypadkiem byłam u jednej ze strażniczek, która tam mieszka... wilkołaczycy, mojej przyjaciółki - tłumaczyła się. Głos jej drżał, co kontrastowało z neutralnymi słowami. - Nie mogłam przecież nic zrobić ani cię uwolnić. Rozdarliby mnie na strzępy. Wierzyć mi się nie chce, że mnie stamtąd pamiętasz. Przecież byłeś nieprzytomny prawie przez cały czas. W jej tonie był cień pogardy. - Przyłączyłaś się do torturujących mnie katów - upierał się Bill i chociaż wciąż mówił beznamiętnym głosem, dosłyszałam w nim więcej pewności. - Najbardziej lubiłaś obcęgi. - Nie powiadomiłaś nikogo, że go tam widziałaś?! warknął Alcide. Jego głos na pewno nie brzmiał obojętnie. Przepełniały go żal, gniew i rozczarowanie. - Wiedziałaś, że Russell torturuje kogoś z innego królestwa, i nic nie zrobiłaś? - Przecież to nieumarły, na litość boską - odburknęła Debbie ogromnie poirytowana. - Kiedy dowiedziałam się później, że chcąc wykupić od wampirów dług swojego ojca, przywiozłeś Sookie do miasta, aby mogła go tam odszukać, poczułam się okropnie. Ale wtedy uważałam, że to sprawa wyłącznie społeczności wampirzej. Dlaczego miałabym się wtrącać? - A dlaczego przyzwoita osoba włącza się w tortury? spytał Alcide głosem pełnym napięcia. Zapadło długie milczenie. - A poza tym próbowała zabić Sookie - dorzucił Bill. Ciągle udawało mu się zachować obiektywny ton. - Bill, nie wiedziałam, że jesteś w bagażniku tamtego auta, kiedy ją do niego wepchnęłam! - protestowała Debbie. Nie wiedziałam, że zamknęłam ją z głodnym wampirem! Nie wiem jak innych, ale mnie nie przekonała. Alcide opuścił głowę i gapił się na swoje ręce. W końcu uniósł wzrok i zerknął na Debbie. Nie potrafił już dłużej przeciwstawiać się prawdzie. Współczułam mu bardziej niż komukolwiek od bardzo długiego czasu. - Wyrzekam się ciebie - oznajmił. Pułkownik Flood drgnął, a młody Sid, Amanda i Culpepper wyglądali na zaskoczonych, choć równocześnie byli pod wrażeniem. Jak gdyby brali udział w ceremonii, w której nigdy nie chcieli uczestniczyć. - Już cię nie widzę. Nie będę już z tobą polować. Nie będę już niczego z tobą dzielić. Była to najwidoczniej rytualna formułka o dużym znaczeniu dla istot o dwoistej naturze. Debbie zagapiła się na Alcide'a przerażona jego oświadczeniem. Czarownice mamrotały coś do siebie, poza tym jednak w pomieszczeniu panowała cisza.

Nawet Bubba wybałuszył oczy, choć pewnie nie wszystko rozumiał. - Nie - powiedziała Debbie zdławionym głosem i zamachała przed sobą ręką, jak gdyby mogła wymazać ostatnie zdarzenia. Nie, Alcide! On jednak patrzył na nią niewidzącym wzrokiem. Chyba rzeczywiście jej już nie dostrzegał. Mimo że nienawidziłam Debbie, przykro mi było patrzeć na jej twarz. Jak większość innych osób, od razu odwróciłam od niej wzrok. Oczekiwana potyczka z kowenem Hallow wydawała się pestką przy obserwacji tego epizodu. Pam myślała chyba podobnie. - W porządku zatem - odezwała się dziarsko. - Bubba idzie jako pierwszy z Sookie, która postara się wykorzystać jak najlepiej swoje umiejętności... a później da nam znak. Zadumała się na moment. - Zreasumujmy, Sookie: musimy znać liczbę osób w tamtym domu, wiedzieć, czy wszystkie są czarownicami i czarownikami. Interesują nas także wszelkie inne drobiazgi, które wychwycisz. Gdy zdobędziesz konieczne informacje, wyślij do nas Bubbę, który nam je przekaże, a sama zostań na straży, na wypadek gdyby sytuacja zmieniła się w trakcie naszego podejścia. Kiedy już zajmiemy pozycję, możesz się wycofać do samochodu, gdzie będziesz bezpieczna. Nie miałam zastrzeżeń do końcówki jej planu. Na tle czarownic, wampirów i wilkołaków z pewnością nie wyglądałam na wojowniczkę. - Zgoda, skoro w ogóle muszę brać w tym udział powiedziałam. Eric szarpnął mnie za rękaw, więc spojrzałam na niego. Widziałam, że cieszy go perspektywa walki, chociaż nadal w jego twarzy i postawie dostrzegałam niepewność. - A co będzie z Erikiem? - spytałam. - Co masz na myśli? - Skoro wchodzicie do środka z zamiarem pozabijania wszystkich, kto zdejmie z niego urok? - Odwróciłam się nieznacznie w stronę ekspertów, czyli grupy wiccan. - Jeśli członkowie kowenu Hallow umrą, czy ich zaklęcia umrą wraz z nimi? A może Eric nigdy nie odzyska pamięci? - Zaklęcie trzeba odwołać - orzekła stanowczo najstarsza czarownica, spokojna Afroamerykanka. - Najlepiej, żeby zdjęła je osoba, która je rzuciła. Może je zdjąć ktoś inny, lecz zajmie mu to więcej czasu i wymaga więcej wysiłku, ponieważ nie znamy wszystkie elementów składających się na zaklęcie. Starałam się nie patrzeć na Alcide'a, ponieważ drżał ciągle szarpany gwałtownymi emocjami, w wyniku których przepędził Debbie. Chociaż jeszcze godzinę temu nie wiedziałam, że takie odrzucenie jest możliwe, teraz moją pierwszą reakcją była gorycz. Dlaczego Alcide nie pozbył się tej dziewczyny miesiąc temu, tuż po mojej opowieści o jej próbie zabicia mnie? Może jednak wmówił sobie, że pomyliłam się w swojej ocenie, i to nie Debbie wyczułam blisko siebie, zanim wepchnęła mnie do bagażnika cadillaca? Z tego co wiedziałam, Debbie dopiero dziś przyznała się do swojego czynu. W dodatku twierdziła, że nie wiedziała o obecności nieprzytomnego Billa w bagażniku. Ale wepchnięcie kogoś do bagażnika i zamknięcie go tam nie należy chyba do powszechnie aprobowanych psikusów, prawda? Może Debbie do tej pory okłamywała również samą siebie? Kto wie. Zebrałam siły i skupiłam się na teraźniejszości. Jeżeli przeżyję tę noc, będę miała mnóstwo czasu na rozmyślanie o tej cesze umysłu człowieka, która pozwala mu skutecznie oszukiwać samego siebie i wmawiać sobie to, co nie istnieje. - Czyli że, waszym zdaniem - pytała Pam - musimy ocalić Hallow? Po to, by odwołała zły urok, który rzuciła na Erica?

Nie podobała jej się ta perspektywa. Zapomniałam o własnych przykrych doświadczeniach i zmusiłam się do słuchania. To nie była pora na pogrążanie się w zadumie. - Nie - odparła natychmiast czarownica. - Raczej jej brata, Marka. Pozostawienie Hallow przy życiu jest zbyt ryzykowne. Przywódczyni powinna umrzeć natychmiast, gdy zdołamy do niej dotrzeć. - Jakie jest wasze zadanie? - spytała Pam. - W jaki sposób pomożecie nam podczas ataku? - Pozostaniemy na zewnątrz, lecz nie dalej niż o dwie przecznice - odpowiedział bladoskóry wiccanin. - Weźmiemy na siebie zaklęcia, które osłabią czarownice i pozbawią je możliwości podejmowania decyzji. Mamy też w zanadrzu kilka sztuczek. On i młoda kobieta, która wyróżniała się pomalowanymi na czarno oczyma, wydawali się bardzo zadowoleni, że będą mogli wprowadzić w życie swoje pomysły. Pam skinęła głową, potwierdzając, że w jej opinii rzucanie zaklęć przed budynkiem stanowi wystarczające wsparcie. Cóż, moim zdaniem, lepiej by się sprawdził ktoś stojący na zewnątrz z miotaczem ognia. Przez cały ten czas Debbie Pelt stała w miejscu, jak sparaliżowana. Teraz ruszyła ku tylnym drzwiom. Bubba podskoczył i chwycił ją za ramię. Syknęła na niego, lecz nie dał się zbyć. Ja bym się pewnie odsunęła. Żaden z wilkołaków nie zareagował. Chyba naprawdę dziewczyna stała się dla nich niewidoczna. - Pozwól mi wyjść. Nikt mnie tu nie aresztował warknęła na Bubbę. Widziałam po jej twarzy, że walczą w niej dwie emocje wściekłość i przygnębienie. Bubba wzruszył ramionami i, nie puszczając jej ramienia, czekał na decyzję Pam. - Jeśli pozwolimy ci odejść, możesz pobiec do czarownic i powiadomić je o naszym planie - stwierdziła wampirzyca. Pasowałoby to do twoich wcześniejszych wyczynów. Debbie miała czelność zareagować oburzeniem. Alcide z kolei miał minę obojętną, jakby właśnie oglądał program na kanale Meteo. - Bill, zajmij się nią - zasugerował Chow. - Jeśli będzie czegoś próbowała, po prostu ją zabij. - Brzmi cudownie - oznajmił Bill, wysuwając kły w uśmiechu. Po dodatkowych ustaleniach dotyczących transportu i szeptanych naradach czarownic, które czekała walka innego rodzaju, ponownie odezwała się Pam: - No dobrze, ruszajmy. W jasnoróżowym sweterku i ciemnoróżowych spodniach wyglądała dziś bardziej niż kiedykolwiek jak Alicja w Krainie Czarów. Wstała i podeszła do wiszącego na ścianie lustra blisko miejsca, gdzie siedziałam. Sprawdziła, czy nie rozmazała sobie szminki, a później posłała swemu odbiciu próbny uśmiech, jak robią to tysiące innych kobiet. - Sookie, moja przyjaciółko - zwróciła się do mnie - dziś czeka nas wielka noc. - To znaczy? - Tak, tak. - Objęła mnie ramieniem. - Stajemy w obronie tego, co nasze! Walczymy o powrót naszego przywódcy! Uśmiechnęła się szeroko do zajmującego miejsce obok mnie Erica. - Jutro, szeryfie, wrócisz za swoje biurko w „Fangtasii".

Będziesz mógł mieszkać we własnym domu i sypiać w swojej sypialni. Wysprzątaliśmy ją dla ciebie. Oceniłam reakcję Erica. Nigdy przedtem nie słyszałam, żeby Pam, zwracając się do niego, użyła tego tytułu. Chociaż głównego wampira każdej strefy nazywano szeryfem, o czym wiedziałam od dawna i powinnam już się do tego przyzwyczaić, nie mogłam się powstrzymać przed wyobrażaniem sobie Erica w kowbojskim stroju i z gwiazdą na piersi lub (moja ulubiona fantazja) w czarnych rajstopach jako nikczemnego szeryfa Nottingham. Wydało mi się również interesujące to, że mój wampir nie mieszka w tym domu z Pam i Chowem. Eric posłał Pam tak poważne spojrzenie, że uśmiech w jednej chwili opuścił jej oblicze. - Jeśli dziś umrę - oznajmił - wypłać tej kobiecie pieniądze, które zostały jej obiecane. Uścisnął moje ramię. Teraz znalazłam się w potrzasku między dwoma przylepnymi wampirami. - Przysięgam - zapewniła go Pam. - Powiadomię o tym także Chowa i Geralda. - Wiesz, gdzie jest jej brat? - spytał Eric. Wstrząśnięta odsunęłam się od Pam. Ona jednak wydawała się równie zdumiona. - Nie, szeryfie, nie wiem. - Przemknęło mi przez myśl, że jest twoim zakładnikiem, bo uznałaś, że dzięki temu Sookie na pewno mnie nie zdradzi. Mnie taka ewentualność nie przyszła do głowy, choć powinna. Najwyraźniej muszę się jeszcze wiele nauczyć na temat strategii zastraszania. - Szkoda, że o tym nie pomyślałam - odparła Pam, patrząc na Erica z podziwem równym mojemu. - Nie miałabym nic przeciwko temu, żeby spędzić trochę czasu z Jasonem... jako moim zakładnikiem. - Nie potrafiłam zrozumieć uroku Jasona, który jawnie działał na wszystkie istoty płci żeńskiej. Niestety, nie ja go porwałam - ciągnęła. - Kiedy skończymy z Hallow, sama go poszukam. A może właśnie jej kowen go przetrzymuje? - To możliwe - przyznałam. - Claudine twierdziła wprawdzie, że nie widziała żadnych zakładników, na pewno jednak nie zaglądała do wszystkich pomieszczeń. Chociaż nie wiem, po co Hallow miałaby porywać Jasona, no, chyba że wie o pobycie Erica w moim domu. Wtedy mogłyby wykorzystać mojego brata, żeby skłonił mnie do zdrady. Tyle że czarownice Hallow w ogóle się ze mną nie skontaktowały. Nie możesz szantażować kogoś, kto nie wie, że masz coś na niego. - Niemniej, przypomnę wszystkim, którzy wchodzą do budynku, żeby go szukali - oświadczyła Pam. - A jak się miewa Belinda? - spytałam. - Zapłaciłaś za jej pobyt w szpitalu? Popatrzyła na mnie w osłupieniu. - Kelnerka, która została ranna, gdy broniła „Fangtasii" przypomniałam jej raczej oschle. - Pamiętasz? Przyjaciółka Ginger, która nie żyje?! - Ach, oczywiście - odezwał się Chow ze swego miejsca pod ścianą. - Wraca do zdrowia. Posłaliśmy jej kwiaty i słodycze wyjaśnił, zwracając się do Pam, po czym skoncentrował się na mnie. - I opłacamy ubezpieczenie grupowe. Był dumny jak facet, który właśnie został ojcem. Pam wyglądała na zadowoloną z raportu Chowa. - To dobrze - zauważyła. - Nasi pracownicy powinni być szczęśliwi. Gotowa do drogi?

Wzruszyłam ramionami. - Chyba tak. Nie ma sensu tego odwlekać. Kiedy Chow i Pam zastanawiali się, który pojazd wziąć, przede mną stanął Bill. Gerald poszedł sprawdzić, czy wszyscy wiedzą, co mają robić podczas bitwy. - Jak było w Peru? - spytałam Billa. Świetnie zdawałam sobie sprawę, że Eric, niczym ogromny blond cień, tkwi przy moim boku. - Zrobiłem dużo notatek do książki - odparł Bill. - W Ameryce Południowej nie traktują zbyt dobrze nie - umarłych, ale w Peru ludzie nie są tak wrodzy jak w innych krajach i udało mi się porozmawiać z kilkoma wampirami, o których wcześniej słyszałem. Od kilku miesięcy Bill katalogował wampiry na żądanie królowej Luizjany, która uważała, że posiadanie takiego spisu byłoby bardzo poręczne. Z jej opinią nie zgadzało się, niestety, wielu przedstawicieli wampirzej społeczności, szczególnie ci, którzy mieli wielkie obiekcje wobec „sławy", nawet wśród nieumarłych. Sądzę, że trudno im było porzucić życie w ukryciu, do którego przyzwyczaili się przez stulecia. Niektóre wampiry wszak nadal mieszkały na cmentarzach, polowały co noc i po prostu nie życzyły sobie zmiany tego stanu rzeczy. Przypominały mi się opowieści o japońskich żołnierzach, którzy wiele lat po zakończeniu drugiej wojny światowej wciąż walczyli na wyspach Pacyfiku. - Obejrzałeś te ruiny, o których mówiłeś? - Machu Picchu? Tak, wspiąłem się tam sam. To było wspaniałe przeżycie. Spróbowałam sobie wyobrazić Billa, który samotnie gramoli się w nocy na wielką górę i ogląda ruiny starożytnej cywilizacji w świetle księżyca. Niestety, wyobraźnia mnie zawiodła. Nigdy nie opuściłam kraju. Szczerze mówiąc, nawet mój stan opuszczam rzadko. - To jest Bill, twój dawny partner? Głos Erica był trochę... zdenerwowany. - Ach, to jest... no tak, w pewnym sensie - wydukałam ze smutkiem. „Dawny" było określeniem poprawnym, ale „partner" wydawało się nieco na wyrost. Eric położył obie ręce na moich barkach i przytulił mnie. Nie miałam wątpliwości, że ponad czubkiem mojej głowy wpatruje się w Billa, który również na niego spoglądał. Równie dobrze Eric mógłby wypisać mi na czole „ONA JEST MOJA". Arlene powiedziała mi kiedyś, że uwielbia takie chwile - gdy jej eks widzi, jak bardzo inny mężczyzna ją ceni; nawet jeśli w rzeczywistości było inaczej. Musiałabym polemizować z nią w tej kwestii. Ja nie czułam satysfakcji. Nienawidziłam tej konfrontacji! Mało tego, byłam zażenowana i czułam się śmieszna. - Naprawdę mnie nie pamiętasz - wytknął Bill Ericowi, jak gdyby aż do tej chwili w to wątpił. Moje podejrzenia potwierdziły się, kiedy Bill odezwał się do mnie tak, jakby jego szefa wcale tu nie było: - Naprawdę sądziłem, że mamy do czynienia z jakąś wyszukaną intrygą, którą Eric wymyślił po to, by móc zostać w twoim domu i wpakować ci się do łóżka.

Ponieważ na początku całej historii ta sama hipoteza przemknęła mi przez głowę (chociaż dość szybko ją odrzuciłam), nie potrafiłam zaprotestować. Wiedziałam jednak, że się rumienię. - Musimy iść do samochodu - powiedziałam do Erica, odwracając się do niego i patrząc mu w twarz. Była pozbawiona wyrazu, niewzruszona, co zwykle oznacza, że Eric za chwilę może się stać niebezpieczny. Na szczęście poszedł za mną posłusznie, gdy ruszyłam do drzwi. Dom powoli pustoszał, wszyscy wychodzili na wąską podmiejską uliczkę. Zastanawiałam się, co myślą sąsiedzi. Na pewno wiedzieli, że w tym budynku mieszkają wampiry, skoro przez cały dzień nie kręcił się nikt poza pracownikami wykonującymi prace w ogrodzie i na podwórzu, natomiast po zmroku dom ożywał, a jego mieszkańcy byli bardzo bladzi. Dzisiejsza nagła nocna aktywność na pewno przyciągnęła uwagę. Jechałam w milczeniu. Eric siedział obok mnie na przednim siedzeniu. Co jakiś czas wyciągał rękę i dotykał mnie. Nie miałam pojęcia, z kim pojechał Bill, ale cieszyłam się, że nie z nami. Poziom testosteronu w moim aucie byłby wówczas tak wysoki, że mogłabym mieć trudności z oddychaniem. Bubba siedział z tyłu i nucił cicho piosenkę, która brzmiała jak Love Me Tender. - To jest gówniany samochód - obwieścił Eric ni z tego, ni z owego. - Tak - zgodziłam się. - Boisz się? - Tak. - Jeśli wszystko się uda, wciąż będziesz się ze mną widywać? - Jasne - odparłam, co go uszczęśliwiło. Byłam jednak przekonana, że po walce nic nie będzie już takie samo. Tyle że Eric nie mógł zwątpić w swoją odwagę, inteligencję ani bezwzględność. Bez moich zapewnień byłby słaby, a czekała go prawdziwa bitwa, więc potrzebował w tym momencie zachęty. Pam opisała nam wszystkim wcześniej miejsca, w których powinniśmy zaparkować, aby nie zaalarmować kowenu Hallow niespodziewanym pojawieniem się tak licznych pojazdów. Mieliśmy mapę z zaznaczonym miejscem; okazało się, że mamy zostawić auto przy E - Z Marcie na rogu większych ulic stanowiących granicę między dzielnicą mieszkaniową i biznesową. Zaparkowaliśmy jak najdalej od sklepu i bez dalszych dyskusji opuściliśmy samochód i ruszyliśmy w wyznaczonym kierunku. Około połowa domów na tej cichej ulicy była pusta i czekała na sprzedaż, o czym świadczyły stojące na frontowych trawnikach znaki agencji nieruchomości, a te, które nadal były zamieszkane, wyglądały na zaniedbane. Tutejsze samochody wydawały się równie sponiewierane jak mój, a duże, nagie obszary oznaczały, że latem trawy nie nawożono lub nie podlewano. W każdym mniej lub bardziej oświetlonym oknie migał ekran telewizora. Cieszyłam się, że jest zima, dzięki czemu większość osób, które mieszkały w tych domach, przebywała w środku. Widok dwóch bladych wampirów i blondynki mógłby w takiej okolicy wywołać komentarze, a może nawet agresję. Na dodatek, jeden z wampirów, mimo nie do końca udanej przemiany, miał dość znaną twarz, z której powodu jego społeczność zwykle starała się trzymać go w ukryciu. Wkrótce dotarliśmy do narożnika, na którym Eric miał się z nami rozdzielić i wyruszyć na miejsce zgrupowania pozostałych wampirów. Zamierzałam skierować się na swoje stanowisko bez słowa; do tej pory byłam już straszliwie zdenerwowana i bałam się, że wybuchnę, jeśli ktoś dotknie mnie palcem. Ale Eric nie chciał się rozstać w milczeniu. Objął mnie i całował z całych sił. Bubba prychnął z dezaprobatą. - Lepiej nie całuj się z nikim innym, panno Sookie -

powiedział. - Bill twierdzi, że możesz, lecz mnie się to nie podoba. Po kolejnej chwili Eric w końcu mnie puścił. - Wybacz, jeśli cię zgorszyliśmy - mruknął chłodno. Znów na mnie spojrzał. - Zobaczymy się później, moja kochanko - dodał bardzo cicho. Przyłożyłam rękę do jego policzka. - Później - powtórzyłam, po czym odwróciłam się i odeszłam wraz z depczącym mi po piętach Bubbą. - Nie jesteś na mnie zła, prawda, panno Sookie? - spytał z niepokojem. - Nie - odparłam. Zmusiłam się do uśmiechu, ponieważ wiedziałam, że widzi rysy mojej twarzy znacznie wyraźniej niż ja jego. Była lodowata noc i chociaż nosiłam płaszcz, okrycie nie wydawało mi się tak ciepłe jak zwykle. Dłonie bez rękawiczek trzęsły mi się z zimna, a nos zamarzał. Wyczułam dym drewna palonego w jakimś kominku oraz typowy dla większego miasta z dużym ruchem samochodowym smród spalin, benzyny i oleju. Jednakże przez te znane mi zapachy przebijał się inny, obcy, charakterystyczny jedynie dla tej dzielnicy i przenikający ją, wskazując, że została skażona przez coś więcej niż tylko wielkomiejski smog. Przez chwilę wąchałam powietrze, aż nagle odniosłam wrażenie, że fetor wiruje w nim w postaci niemal widocznych fal i zawijasów. Zamyśliłam się zaledwie na parę sekund i doszłam do wniosku, że mam zapewne do czynienia z odorem magii, gęstym i mdlącym. Okazało się zatem, że magia pachnie tak, jak wyobrażam sobie bazar w jakimś dalekim egzotycznym kraju, czyli pachnie dziwnie obco. Aromat licznych czarów mógłby naprawdę przytłoczyć. Dlaczego mieszkańcy tej okolicy nie poskarżyli się policji? Czy to możliwe, że wcale nie czuli tego smrodu? - Bubbo, czujesz coś niezwykłego? - spytałam bardzo cicho. Gdy szliśmy przez czarną noc, czasem zaszczekał któryś z mieszkających tu psów, szybko jednak milkły, ponieważ wyczuwały wampira. (Sądzę, że dla nich zapach Bubby był niezwykły). Większość psów boi się wampirów, natomiast ich reakcję na wilkołaki i zmiennokształtne jest trudniej przewidzieć. Odkryłam, że niczego bardziej nie pragnę niż wrócić do samochodu i odjechać. Naprawdę musiałam się zmuszać, aby nadal iść w stronę budynku kowenu. - Tak, jasne, że tak - odparł szeptem. - Ktoś rzuca jakieś zaklęcia. Tworzy magiczny krąg. Nie wiedziałam, kto jest odpowiedzialny za ów zapach stojący po naszej stronie wiccanie czy czarownice Hallow ale czary działały. Panowała cisza, która wydawała mi się nienaturalna. Może ze trzy pojazdy minęły nas, kiedy szliśmy labiryntem podmiejskich ulic. Ani Bubba, ani ja nie widzieliśmy żadnych innych pieszych i poczucie złowieszczej izolacji wzrosło. Moc odpychających nas czarów przybrała na sile, kiedy zbliżyliśmy się do wskazanego budynku. Panujące pomiędzy jasnymi kręgami pod latarniami ciemności były wyjątkowo mroczne, jakby światło nie mogło się tam przebić. Bubba wziął mnie za rękę, a ja nie cofnęłam dłoni. Szło mi się coraz trudniej, niemal wlokłam się krok za krokiem. Przypomniałam sobie, że ten sam zapach czułam już wcześniej - w „Fangtasii". Może zatem wilkołaczy tropiciele mieli łatwiejsze zadanie, niż sądziłam.

- Jesteśmy na miejscu, panno Sookie - oznajmił Bubba niemal szeptem. Skręciliśmy za róg. Szłam, ponieważ musiałam, wiedziałam jednak, że gdybym miała tu dom, uciekłabym z niego jak najdalej. Pragnienie ucieczki z tego kwartału było tak silne, że zadałam sobie pytanie, czy jego mieszkańcy w ogóle trafiają do domu z pracy. Może jadali na mieście, chodzili do kin lub pili w barach - wszystko, by odsunąć moment powrotu. Każdy budynek mieszkalny był zresztą podejrzanie zaciemniony i wyglądał na niezaludniony. A po drugiej stronie drogi, na przeciwległym krańcu kwartału znajdowało się centrum magii. Kowen Hallow znalazł sobie naprawdę dobre miejsce na kryjówkę - wielki gmach, w którym kiedyś mieścił się lokal będący skrzyżowaniem kwiaciarni z cukiernią „Kwiaty i ciastka od Minnie". Budynek stał samotnie, stanowiąc największy gmach w rzędzie trzech i prezentując się najbardziej z nich ponuro. Chyba był pusty od lat. Duże okna oklejono plakatami reklamującymi wydarzenia z innej epoki i kandydujących polityków, którzy być może już nie żyli. Sklejka na szklanych drzwiach była dowodem, że nie raz włamali się tu wandale. Mimo zimowego chłodu ze szczelin w asfalcie parkingu wyrastały chwasty. Na prawo od wejścia stał duży kontener na śmieci. Obejrzałam budynek z przeciwległego chodnika, a potem zamknęłam oczy i uruchomiłam inne zmysły. Przez moment czułam jedynie żal. Sama nie wiedziałam, jak znalazłam się w tym niebezpiecznym miejscu i czasie. Za moment miała się zacząć bitwa, w której wezmą udział dwie strony, obie... podejrzane. Gdybym od razu stanęła w jednym szeregu z czarownicami Hallow, prawdopodobnie byłabym przekonana, że to właśnie wilkołaki i wampiry zasłużyły na śmierć. Rok temu nikt na świecie właściwie nie rozumiał, jaka jestem, i nikogo nie obchodziłam. Byłam tylko Stukniętą Sookie, która ma zwariowanego brata - kobietą, której jedni współczuli, a drudzy unikali. Teraz stałam tutaj, na lodowatej ulicy w Shreveport, trzymając za rękę wampira, który miał legendarną twarz, lecz papkę zamiast mózgu. Czy poczyniłam postępy? W dodatku znajdowałam się w tym miejscu nie dla rozrywki czy z innych miłych powodów, ale dlatego że prowadziłam rozpoznanie dla grupki istot nadnaturalnych, zbierając informacje na temat ekipy morderczych, pijących wampirzą krew zmiennokształtnych czarownic. Westchnęłam, mam nadzieję, że ledwie słyszalnie. No dobra, przynajmniej nie zostałam ranna. Nie otwierając oczu, odblokowałam umysł na napływ myśli od osób z gmachu po drugiej stronie ulicy. Myśli, myśli, myśli. Przestraszyła mnie liczba doznań, które otrzymałam. Może powodem była nieobecność innych istot ludzkich w dzielnicy albo wszechogarniająca perswazja magii - tak czy owak, jakiś czynnik wyostrzył moje zmysły aż do bólu. Niemal ogłuszona zalewem informacji zrozumiałam, że muszę je jakoś przejrzeć i uporządkować. Najpierw policzyłam umysły. Nie dosłownie („Jeden płat skroniowy, dwa płaty skroniowe..."), lecz raczej zbitki myślowe. Naliczyłam piętnaście. Pięć osób przebywało we frontowym pokoju, czyli sali sklepowej, jedna tkwiła w najmniejszej przestrzeni, najprawdopodobniej w łazience, a reszta w trzecim i największym pomieszczeniu, które mieściło się na tyłach; podejrzewałam, że to powierzchnia biurowa. Nikt z zebranych w budynku nie spał. Umysł śpiącego człowieka wysyła również myśli, ale jest to raczej słabe „mamrotanie", więc odróżniam jego umysł od przebywającego na jawie. To jak różnica pomiędzy psem drgającym we śnie i raźnie biegającym po domu szczeniaczkiem. Chcąc zdobyć jak najwięcej informacji, musiałam podejść bliżej. Nigdy wcześniej nie próbowałam podsłuchiwać myślącej grupy ludzi i wyłuskiwać konkretnych informacji, na przykład oceniać, kto jest winny, a kto bez winy. Nie byłam nawet pewna, czy w ogóle jest to możliwe. Jeżeli jednak choć jedna osoba w budynku nie była „złą czarownicą", pragnęłam, by nie ucierpiała w czekającej nas bitwie.

- Bliżej - wysapałam do Bubby. - Ale nie mogą nas zobaczyć. - Tak jest - odszepnął. - Będziesz miała cały czas zamknięte oczy? Pokiwałam głową, więc przeprowadził mnie bardzo ostrożnie przez ulicę, aż dotarliśmy za kontener, który stał mniej więcej pięć metrów na południe od budynku. Cieszyłam się, że jest zimno, ponieważ dzięki temu łatwiej można było znieść smród śmieci. Cuchnęło tylko lekko zeschniętymi pączkami i zwiędłymi kwiatami, zepsutym jedzeniem i brudnymi pieluchami, lecz odór ten na szczęście nie mieszał się z zapachem magii. Zatkałam nos, skoncentrowałam się i zaczęłam słuchać. Chociaż szło mi teraz lepiej, miałam wrażenie, że próbuję brać udział w prowadzonych naraz kilkunastu rozmowach telefonicznych. Niektóre z czarownic były w dodatku wilkołakami, co utrudniało mi proces odczytywania ich myśli. Wyłapywałam jedynie fragmenty: „...mam nadzieję, że powodem tych objawów nie jest jakaś infekcja pochwy...". „Ona mnie nie posłucha, bo uważa, że mężczyźni nie potrafią wykonywać takiej pracy". „Jeśli zmienię ją w ropuchę, to czy ktoś zauważy różnicę? . „Szkoda, że nie ma tu coli dietetycznej...". „Znajdę tego cholernego wampira i zabiję go...". „Matko Ziemio, wysłuchaj moich próśb". „Jestem w zbyt głębokim. „Muszę kupić nowy pilniczek do paznokci". Nikt, niestety, nie myślał: „Och, te piekielne czarownice uwięziły mnie, czy ktoś mi pomoże?", „Słyszę, że nadchodzą wampiry!" ani nic równie frapującego. Miałam po prostu do czynienia z garstką osób, które się znały, dobrze się czuły w swoim towarzystwie i miały ten sam cel. Nawet ta, która się modliła, po prostu czegoś potrzebowała lub pragnęła. Żywiłam nadzieję, że Hallow nie wyczuje mojej ingerencji w umysły członków kowenu, na razie jednak nikt chyba niczego nie podejrzewał. - Bubba - powiedziałam szeptem ledwie głośniejszym niż myśl - wróć do Pam i powiedz jej, że w środku znajduje się piętnaście osób i raczej wszystkie są czarownicami lub czarownikami. - Tak jest, panno Sookie. - Pamiętasz, jak znaleźć Pam? - Tak jest, panno Sookie. - Więc możesz już puścić moją rękę. Dobrze? - Och! Dobrze. - Zachowuj się cicho i ostrożnie - szepnęłam. Poszedł. Skuliłam się w ciemniejszym niż noc cieniu obok śmierdzącego, chłodnego metalowego kontenera i słuchałam.

Trzy mózgi należały do mężczyzn, reszta do kobiet. Hallow na pewno przebywała wewnątrz, ponieważ jedna z kobiet patrzyła na nią i myślała o niej... Obawiała się jej tak bardzo, że aż zrobiło mi się nieswojo. Ciekawe, gdzie zaparkowali swoje samochody... No, chyba że przylecieli na miotłach, cha, cha, cha. Potem zastanowiłam się, o czym zapomniałam. No tak, skoro były tak cholernie rozważne i takie niebezpieczne, gdzie pochowali się wartownicy...? W tym momencie ktoś zaszedł mnie od tyłu i chwycił. ROZDZIAŁ DWUNASTY - Kim jesteś? - usłyszałam cienki głosik. Ponieważ strażniczka zaciskała jedną dłoń na moich ustach, a drugą trzymała nóż przy mojej szyi, nie mogłam odpowiedzieć. Zrozumiała to wreszcie po długiej chwili, więc poleciła mi: „Wchodzimy" i zaczęła popychać mnie ku tyłowi budynku. Nie mogłam na to pozwolić. Gdyby należała do kowenu Hallow, czyli była jedną z pijących krew wiedźm, pewnie bym sobie z nią nie poradziła, ale to była zwyczajna czarownica, która bez wątpienia nie widziała tylu prób przerwania bójki w barze Sama, ile ja obserwowałam. Dlatego podniosłam obie ręce, złapałam nadgarstek z nożem i wykręciłam go najmocniej jak mogłam, a równocześnie napięłam się i uderzyłam kobietę pośladkami w brzuch. Gdy upadła na brudny, zimny chodnik, wylądowałam na niej i tak długo tłukłam jej dłonią o ziemię, aż wypuściła nóż. Rozszlochała się i straciła chęć do walki. - Kiepska z ciebie wartowniczka - powiedziałam cicho do Holly, bo to była ona. - Sookie? Popatrzyła na mnie dużymi oczyma spod bawełnianej czapki zimowej. Holly była ubrana dziś wygodnie i praktycznie, a jednak nie zapomniała o jasnoróżowej szmince. - Co tu, do diabła, robisz? - Zagroziły, że jeśli im nie pomogę, porwą mojego synka. Aż mi się zrobiło słabo. - Od jak dawna im pomagasz? Zanim przyszłam do twojego mieszkania z prośbą o pomoc... jak długo? Potrząsnęłam nią ze wszystkich sił. - Kiedy przyszła do baru z bratem, domyśliła się, że jest tam inna czarownica lub czarownik. A po rozmowie z wami wiedziała, że to nie ty ani Sam. Hallow jest zdolna do wszystkiego. Wie wszystko! Późno tamtej nocy wraz z Markiem przyszli do mojego mieszkania. Brali wcześniej udział w jakiejś walce, coś im nie wyszło i byli wściekli. Mark przytrzymał mnie, a Hallow biła. Sprawiało jej to przyjemność. Zobaczyła zdjęcie mojego syna, zabrała je i powiedziała, że może rzucić na niego przekleństwo, nawet na odległość, aż do Shreveport... Sprawi, że chłopiec wybiegnie z domu pod samochód albo naładuje broń ojca... - Rozpłakała się. Rozumiałam ją. Jej synek nie był moim dzieckiem, a jednak, gdy słuchałam, co mówiła, czułam gniew. - Musiałam obiecać, że jej pomogę - podsumowała piskliwie. - Są tam inni tacy jak ty? - Zmuszeni przez nią? Tak, kilka osób. Przypomniałam sobie pewne niezrozumiałe wcześniej dla mnie myśli. - A Jason? Jest tam? Nie był żadnym z trzech mężczyzn, których wykryłam w budynku, ale przecież i tak musiałam spytać. - Jason jest wiccaninem? Naprawdę? Zdjęła czapkę i przeczesała palcami włosy.

- Nie, nie. Czy Hallow trzyma go jako zakładnika? - Nie widziałam go. Po co, do diabła, Hallow miałaby porywać Jasona? Przez cały ten czas się łudziłam. A tak? Pewnego dnia szczątki mojego brata znajdzie jakiś myśliwy. Ciała zawsze znajdują myśliwi albo ludzie spacerujący z psami, nieprawdaż? Poczułam, że ziemia usuwa mi się spod stóp, jak gdyby naprawdę ruszała się pode mną. Z wysiłkiem skupiłam się na otoczeniu, siłą woli odsuwając emocje, na które nie mogłam sobie pozwolić, dopóki nie znajdę się w bezpiecznym miejscu. - Musicie stąd odejść - powiedziałam jak najciszej. Musicie opuścić tę okolicę. I to zaraz. - Ona dopadnie mojego synka! - Gwarantuję ci, że nie dopadnie. Holly wyczytała coś najwyraźniej z mojej miny. - Mam nadzieję, że zabijecie je wszystkie - oświadczyła tak żarliwie, jak można mówić, gdy się szepcze. - Jedyne osoby warte ocalenia to Parton, Chelsea i Jane. Tak jak ja byli szantażowani. Są zwyczajnymi wiccanami, którzy lubią spokojne życie. Nie chcemy nikogo krzywdzić. - Jak wyglądają? - Parton to młody chłopak. Ma około dwudziestu pięciu lat, krótkie kasztanowe włosy i znamię na policzku. Chelsea ma chyba siedemnaście lat, włosy farbuje na jasnorudo. Jane, hmm, no cóż... Jane jest tylko starą kobietą, wiesz. Białe włosy, spodnie, bluzka w kwiaty. Okulary. Moja babcia zganiłaby Holly za wrzucenie do jednego worka wszystkich staruszek, lecz, dzięki Bogu, nie było jej tutaj, a mnie kończył się czas. - Dlaczego Hallow nie postawiła na straży któregoś z potężnych członków swojego kowenu? - spytałam z czystej ciekawości. - Zaplanowali jakiś duży rytuał magiczny na dzisiejszą noc. Rany, nie mogę uwierzyć, że nie zadziałało na ciebie nasze zaklęcie. Chyba jesteś odporna i dlatego udało ci się dojść aż tu. - Potem dodała szeptem, skrywając śmiech: - No, a poza tym, żadne z nich nie chciało marznąć. - No dobrze, idź już stąd - poleciłam jej prawie bezgłośnie i pomogłam wstać. - Nieważne, gdzie zaparkowałaś swoje auto, jedz na północ. Na wypadek gdyby nie wiedziała, gdzie jest północ, wskazałam kierunek. Holly odeszła, przemieszczając się bardzo cicho w nike'ach po popękanym chodniku. Kiedy przechodziła pod latarnią uliczną, odniosłam wrażenie, że jej pofarbowane na czarno włosy wchłaniają światło. Wydało mi się, że zapach wokół domu, zapach magii, staje się intensywniejszy. Zadałam sobie pytanie, co mam teraz robić. Musiałam jakoś dopilnować, żeby nikomu z trojga przebywających w tej ruinie lokalnych wiccan, których Hallow zmusiła do służby, nie stała się krzywda. Nie miałam zielonego pojęcia, jak im pomóc. Czy uda mi się uratować chociaż jedno z nich? W ciągu następnych sześćdziesięciu sekund przemknęły mi przez głowę dziesiątki bezsensownych pomysłów. Wszystkie były chybione i prowadziły w ślepy zaułek. Gdybym wbiegła do środka i zawołała: „Parton, Chelsea, Jane - wychodzić!", ostrzegłabym kowen przed nieuchronnie zbliżającym się atakiem, a wtedy niektórzy z moich przyjaciół

- czy przynajmniej sojuszników - zginęliby. Gdybym kręciła się tutaj i próbowała mówić wampirom, że trzy osoby w budynku są niewinne, (najprawdopodobniej) zignorowałyby mnie. Albo jeśli przypadkowo miałyby dzień dobroci dla ludzkości, musiałyby uratować wszystkie czarownice, a później wybrać spośród nich osoby niewinne, dzięki czemu kowen zyskałby czas na kontratak. Czarownice znają przecież inne rodzaje broni niż materialna. Zbyt późno uprzytomniłam sobie, że trzeba było zatrzymać Holly i wraz z nią wejść do budynku. Ale może i dobrze się stało; nie należy narażać na niebezpieczeństwo przerażonej matki. Jakieś duże, ciepłe zwierzę przylgnęło do mojego boku. Oczy i zęby bestii lśniły w nocnych światłach miasta. O mało nie krzyknęłam, na szczęście szybko rozpoznałam w wilku Alcide'a. Był naprawdę wielki. W porównaniu ze srebrzystą oprawą oczu jego czarna sierść wydawała się jeszcze ciemniejsza. Położyłam mu rękę na grzebiecie. - W środku są trzy osoby, które nie powinny umrzeć powiedziałam. - Nie wiem, co robić. Ponieważ Alcide był obecnie wilkiem, również nie wiedział, jakie działania moglibyśmy podjąć. Popatrzył mi w twarz. Zaskowyczał, niezbyt głośno. Do tej pory powinnam już siedzieć w samochodzie, lecz tkwiłam tutaj, w samym środku strefy zagrożenia. Wszędzie wokół siebie wyczuwałam ruchy istot. Herveaux chyłkiem oddalił się na wyznaczone stanowisko przy tylnych drzwiach budynku. - Co tutaj robisz? - syknął z wściekłością Bill. - Pam twierdziła, że odejdziesz po policzeniu czarownic. - Trzy osoby spośród tych w środku są niewinne odparłam szeptem. - To tutejsi. Zostali zmuszeni. Wampir bąknął coś pod nosem i raczej nie był to komplement. Podałam mu pobieżne rysopisy, które usłyszałam od Holly. Wyczuwałam w Billu napięcie, aż nagle do naszej kryjówki dotarła także Debbie. Co ta zmiennokształtna sobie myślała?! Jak mogła pakować się do okopu z wampirem i kobietą, która nienawidzi jej najbardziej na świecie?! - Kazałem ci się trzymać z dala - warknął Bill. Jego głos był przerażający. - Alcide wyrzekł się mnie - jęknęła, jak gdybym niw widziała tego na własne oczy. - A czego się spodziewałaś? Wytrąciła mnie z równowagi, zjawiając się tutaj akurat w tej chwili. I jeszcze mi się żaliła! Nigdy nie słyszała o konsekwencjach własnych czynów? - Muszę zrobić coś, aby odzyskać jego zaufanie. Jeśli pragnęła szacunku dla siebie, to zwróciła się do niewłaściwej osoby. - W takim razie pomóż mi ocalić trzy niewinne osoby, które przebywają w środku. - Ponownie opowiedziałam o swoim dylemacie. - Dlaczego nie zmieniłaś się w zwierzę? - Och, już nie mogę - odparowała z goryczą. - Wyrzucono mnie. Nie mogę się przemieniać, gdy w pobliżu jest stado Alcide'a. Jeśli to zrobię, mogą mnie zabić.

- A właściwie, w co się przemieniałaś? - W rysia. Bardzo stosowne zwierzę, nie powiem. - Chodź - poleciłam. Ruszyłam w stronę budynku. Nie znosiłam tej baby, skoro jednak mogła mi się przydać, musiałam się z nią sprzymierzyć. - Czekaj. Miałem wejść tylnymi drzwiami wraz z wilkołakami - wysyczał Bill. - Eric już tam jest. - No to idź! Wyczułam, że ktoś jeszcze stoi za moimi plecami, i zaryzykowałam szybkie spojrzenie za siebie. To była Pam. Uśmiechnęła się do mnie, ale ponieważ obnażyła kły, jej widok raczej podziałał mi na nerwy. Może gdyby przebywających w środku czarownic nie pochłaniał jakiś rytuał i może gdyby nie polegały tak bardzo na niezbyt chętnych wartowniczkach, nie podeszłybyśmy niepostrzeżenie pod drzwi. Ale w trakcie tych pierwszych kilku minut szczęście nam sprzyjało. W ten sposób znalazłyśmy się pod frontowymi drzwi prowadzącymi do budynku, gdzie Pam, Debbie i ja spotkałyśmy się z młodym wilkołakiem, Sidem. Rozpoznałam go mimo wilczego ciała. Towarzyszył mu Bubba. Nagle mnie olśniło. Podeszłam do Bubby. - Możesz wrócić do wiccan, tych po naszej stronie? Wiesz, gdzie są? - spytałam szeptem. Energicznie kiwnął głową. - Powiedz im, że w budynku przebywa troje miejscowych wiccan, którzy zostali przymuszeni do uczestnictwa w rytuale. Spytaj nasze czarownice, czy znają zaklęcie, dzięki któremu ta trójka będzie się mogła bezpiecznie wycofać. - Powiem im, panno Sookie. Są dla mnie naprawdę przemiłe. - Świetnie. Biegnij szybko, ale ostrożnie. Skinął głową i odszedł w mrok. Woń wokół domu pogłębiła się do takiego stopnia, że miałam problemy z oddychaniem. Powietrze było nią t; przesycone, że poczułam się jak w sklepie z dewocjonaliami w pasażu handlowym. - Dokąd wysłałaś Bubbę? - spytała Pam. - Z powrotem do naszych wiccan. Muszą jakoś ochronić trzy niewinne osoby, które nie powinny zginąć. - Ale on musi zaraz wrócić. Miał dla mnie wyłamać drzwi! - Och... - Zaniepokoiła mnie reakcja Pam. - Ale.. Przecież Bubba nie może wejść bez zaproszenia, tak jak ty. - Bubba ma uszkodzony mózg i właściwie nie jest prawdziwym wampirem. Dlatego może wszędzie wchodzić bez specjalnego zaproszenia. Zagapiłam się na nią. - Dlaczego mi nie powiedziałaś? Zmarszczyła czoło. Kiedy się dobrze zastanowiłam przypomniały mi się co najmniej dwie sytuacje, gdy Buba wszedł do

jakiegoś mieszkania bez zaproszenia. Tyle że wtedy sobie tego nie skojarzyłam. - Więc ja będę musiała wejść jako pierwsza oświadczyłam spokojnie, choć wcale się tak nie czułam. Potem zaproszę was wszystkich, a wy wejdziecie? - Tak. Twoje zaproszenie wystarczy, gdyż budynek nie należy również do nich. - Powinnyśmy to zrobić teraz? Prychnęła cicho. W blasku latarni widziałam, że się uśmiecha, nagle wyraźnie rozradowana. - Też czekasz na zaproszenie? Na piśmie? Boże, ocal mnie przed sarkastycznymi wampirami. - Myślisz, że dałyśmy Bubbie dość czasu i dotarł już do wiccan? - Jasne. Dalej, dokopmy paru czarownicom - szepnęła wesoło. Wiedziałam, że przywiązuje niewielką wagę do losu lokalnych wiccan. Wszyscy z wyjątkiem mnie aż się palili do jatki. Nawet młody wilkołak obnażał kły. - Ja kopię, ty wchodzisz powiedziała. Cmoknęła mnie szybko w policzek, kompletnie mnie tym gestem zaskakując. Pomyślałam, że naprawdę nie chcę tu być! Potem podniosłam się z kucek do pozycji pionowej, stanęłam za Pam i obserwowałam z podziwem, jak uniosła nogę i kopnęła drzwi z siłą kilku mułów. Zamek się roztrzaskał, a drzwi otworzyły do środka, więc wskoczyłam do pomieszczenia pod rozszczepioną i pękniętą framugą, po czym krzyknęłam: „Wejdźcie!" do wampirzycy i jej kamratów czekających przy tylnych drzwiach. Przez dziwny moment znajdowałam się sama w kryjówce czarownic, które zagapiły się na mnie w absolutnym zdziwieniu. W pokoju było pełno świec, ludzie siedzieli na podłodze na poduszkach. Kiedy my czekaliśmy na zewnątrz, cały kowen Hallow najprawdopodobniej przemieścił się do tego frontowego pokoju i teraz czarownice siedziały w kręgu po turecku, a przed każdą stała zapalona świeca i misa oraz leżał nóż. Z trzech osób, które próbowałam uratować, najłatwiej rozpoznałam staruszkę, w kręgu była bowiem tylko jedna kobieta o białych włosach. Jej jasnoróżowa pomadka była nałożona trochę krzywo i rozmazana, a na policzku kobiety dostrzegłam zaschniętą krew. Chwyciłam Jane za rękę i odciągnęłam w róg pomieszczenia, a tymczasem wokół nas zapanował chaos. Mężczyzn było rzeczywiście tylko trzech. Pierwszym był brat Hallow, Mark, którego na moich oczach zaatakowało stado wilków, drugim - osobnik w średnim wieku o zapadniętych policzkach i podejrzanie czarnych włosach, który nie tylko mamrotał jakieś zaklęcia, lecz w dodatku wyjął z leżącej na podłodze po jego prawej stronie kurtki nóż sprężynowy. Był zbyt daleko ode mnie, więc nic nie mogłam zrobić. Musiałam wierzyć, że inni też zauważą jego ruch i rozbroją go. Wtedy dostrzegłam trzeciego mężczyznę. Miał na policzku znamię, toteż na pewno o niego mi chodziło. Parton przypadł do ziemi i zasłonił rękoma głowę. Wiedziałam, co czuje. Złapałam go za ramię i szarpnęłam, a gdy wstawał, gwałtownie, ale nieudolnie wymachiwał

pięściami. Postanowiłam sobie, że nikt mnie tu nie uderzy, więc również zacisnęłam dłoń w pięść i trafiłam go prosto w nos. Krzyknął, jego wrzask utonął jednak w przeraźliwej już kakofonii odgłosów, a wtedy wciągnęłam go do tego samego narożnika, w którym ukryłam Jane. Potem zobaczyłam, że oboje ocaleni - zarówno starsza kobieta, jak i młody mężczyzna lśnią! Wyglądało na to, że wiccanom udało się wymyślić zaklęcie, które zadziałało, chociaż odrobinę za późno. Teraz musiałam odnaleźć lśniącą młodą kobietę z pofarbowanymi na rudo włosami, trzecią z lokalnych czarownic. W tym momencie jednak opuściło mnie szczęście. Od kobiety rzeczywiście emanowało magiczne światło, lecz ona sama, niestety, nie żyła. Jej gardło przegryzł jeden z wilków nie miało znaczenia, po której stronie bestia walczyła... Przedarłam się przez tłum i wróciłam do rogu. Chwyciłam za ramię każde z uratowanych wiccan. Wówczas podbiegła Debbie Pelt. - Wynoście się stąd - poleciłam im. - Odszukajcie swoich albo jedźcie do domu. Idźcie. Weźcie taksówkę i odjeżdżajcie stąd. - To kiepska dzielnica - zauważyła drżącym głosem Jane. Gapiłam się na nią bez słowa. - A tu jest przyjemnie?! Po raz ostatni widziałam tę parę, kiedy Debbie udzielała obojgu wskazówek i pokazywała drogę. W końcu wyszła wraz z nimi. Już miałam za nimi pobiec, bo i tak przecież miało mnie tutaj nie być, gdy jedna z wilkołaczych czarownic złapała mnie za nogę. Zęby nie trafiły w ciało, ale zaczepiły nogawkę, ciągnąc mnie w dół. Zachwiałam się i prawie upadłam na podłogę, na szczęście w ostatniej chwili zdołałam się chwycić ościeża drzwi. W tej samej chwili druga fala „naszych" wilkołaków i wampirów wparowała do pomieszczenia z tylnego pokoju i wilk musiał się z nimi zmierzyć, więc ze mnie zrezygnował. Wokół mnie padały ciała i tryskała krew. Salę wypełniały krzyki. Czarownice walczyły ze wszystkich sił i kto żyw uciekał im z drogi. Hallow przemieniła się w wielkiego wilka i rzuciła w bój. Jej brat próbował zaklęć, które mógł rzucać jedynie jako człowiek, toteż starał się odpierać ataki wilkołaków i wampirów, a równocześnie dokończyć czary. Mamrotał akurat coś pod nosem w towarzystwie mężczyzny o zapadniętych policzkach i nie przestał nawet, gdy trafił pięścią w brzuch nacierającego Erica. Pomieszczenie wypełniły ruchliwe kłęby ciężkiej mgły. Czarownice, które walczyły nożami lub zębami, jeśli zdążyły zmienić się w wilki, wiedziały, co się dzieje, i te, które były w stanie mówić, mamrotały wyraźnie te same słowa, które wygłaszał Mark Stonebrook. Kłęby mgły zaczęły coraz bardziej gęstnieć, aż w końcu nie sposób było odróżnić przyjaciela od wroga. Skoczyłam ku drzwiom, chcąc uciec przed duszącymi oparami. Naprawdę miałam kłopoty z oddychaniem. Odnosiłam wrażenie, że wdycham powietrze, a wydycham bawełniane waciki. Wyciągnęłam rękę, lecz w ścianie, której dotknęłam, nie było drzwi. Hmm, przecież widziałam je tutaj zaledwie przed sekundą! Miałam atak paniki i szaleńczo obmacywałam ścianę, szukając drogi wyjścia. Nie wymacałam futryny - mało tego, zrobiłam krok w niewłaściwą stronę i w ogóle straciłam kontakt ze ścianą. Potknęłam się o ciało jakiegoś wilka. Nie widziałam jego ran, więc chwyciłam zwierzę za łapy i ciągnęłam, bez sensu usiłując je wynieść z gęstego dymu.

Wilk w moich rękach zaczął się zwijać i przemieniać, co mnie mocno zdenerwowało. Co gorsza, po chwili stał się nagą Hallow. Nie wiedziałam, że ktoś potrafi dokonać tak szybkiej transformacji. Przerażona, puściłam ją natychmiast i wycofałam się w mgłę. Znowu starałam się grać dobrą samarytankę, lecz tym razem wybrałam nieodpowiednią ofiarę. Jedna z czarownic, która zachowała ludzką postać, rzuciła się na mnie z nadludzką siłą. Próbowała jedną rękę zacisnąć na mojej szyi, a drugą trzymała mnie za ramię, ale jej dłoń stale się ześlizgiwała; po chwili ugryzłam ją najmocniej, jak potrafiłam. Może i była czarownicą, może i była wilkołakiem, może i wypiła parę litrów wampirzej krew... lecz wojowniczką okazała się marną. Krzyknęła i puściła mnie. Do tej pory całkowicie już straciłam rozeznanie. Gdzie było wyjście, w którą stronę powinnam się udać? Kaszlałam, z oczu płynęły mi łzy. Zachowałam jedynie zmysł równowagi, pozostałe - wzrok, słuch, dotyk - zawodziły mnie w białych falach coraz gęstszej mgły. W tej sytuacji jedynie wampiry zyskały przewagę, gdyż nie musiały oddychać; reszta z nas nie potrafiła żyć bez powietrza. W porównaniu z tą gęstniejącą atmosferą w starej cukierni, skażone magią miejskie powietrze wokół budynku wydało mi się nagle czyste i niezwykle pożądane. Krztusząc się i płacząc, machałam rękoma i usiłowałam odszukać ścianę, wyjście lub chociaż jakiś punkt orientacyjny. Pokój, który wcześniej nie wydawał mi się szczególnie duży, teraz okazywał się ogromny niczym hala targowa. Przemierzałam powoli metr za metrem, natrafiając jedynie na próżnię, a przecież nie było to możliwe - no, chyba że czarownice zmieniły rozmiary pomieszczenia, a tej ewentualności jakoś nie potrafiłam zaakceptować. Wokół siebie słyszałam krzyki i inne odgłosy, które, choć tłumione przez mgłę, wciąż mnie przerażały. Nagle fontanna krwi opryskała mi dolną część płaszcza, a później twarz. Jęknęłam rozpaczliwie. Niby wiedziałam, że nie jest to moja krew i że nie zostałam ranna, a z drugiej strony nie potrafiłam zapanować nad strachem i szokiem. Wtedy coś spadło obok mnie. Mignęło mi oblicze umierającego Marka Stonebrooka, które wkrótce zniknęło w dymie. Gdy zniknął, pomyślałam, że równie dobrze mógłby teraz być w innym mieście. Może ja również powinnam przycupnąć. Może bliżej podłogi powietrze jest rzadsze? Pamiętałam jednak, że leży tam ciało Marka i pewnie mnóstwo innych nieprzyjemnych rzeczy. Ale przecież Mark miał zdjąć klątwę z Erica! Myślałam jak szalona. No tak, teraz potrzebujemy Hallow. „Najmisterniejsze plany myszy i ludzi..."(Fragment wiersza XVIII - wiecznego poety szkockiego Roberta Burnsa (przyp. tłum.).). Skąd moja babcia wzięła ten cytat? W tym momencie zaskoczył mnie Gerald, który przepychał się, ścigając coś, czego nie mogłam dostrzec. Powiedziałam sobie, że jestem odważna i pomysłowa ale sama w to nie wierzyłam. Niezdarnie przemieszczałam się do przodu, próbując nie potknąć się na zalegającym podłogę rumowisku. Przedmioty czarownic, miski, noże, kawałki kości i roślinności, której nie potrafiłam rozpoznać, zmieszały się ze sobą. Nieoczekiwanie zauważyłam przed sobą pozbawione mgły miejsce i zobaczyłam, że u moich stóp leży przewrócona miska i nóż. Podniosłam go szybko, by znowu nie skryła go mgła. Byłam pewna, że nóż przeznaczono do użytku podczas rytuału, nie byłam jednak czarownicą i potrzebowałam go wyłącznie do obrony. Poczułam się lepiej z nożem, który był naprawdę ładny i bardzo ostry. Zastanawiałam się, co robią nasi wiccanie. Czy to oni wytworzyli tę chmurę? Jeśli tak, szkoda, że nikt nie spytał mnie o zdanie. Jak się okazało, nasze czarownice były informowane na bieżąco o przebiegu zdarzeń na polu walki dzięki jednej ze swoich sióstr, która jest jasnowidzem. Później dowiedziałam się, że kobieta widziała na powierzchni wody w misce, co się u nas dzieje. Przy użyciu tej metody dostrzegała znacznie więcej niż my, gdyż z jakichś nieznanych mi powodów kłęby białego dymu nie przesłaniały jej widoku.

Tak czy owak, nasze czarownice wywołały w końcu w budynku... deszcz. Krople wody przebijały się powoli przez pokrywę chmur i mimo że byłam mokra i strasznie wyziębiona, ucieszyłam się, gdyż właśnie odkryłam, że znajduję się tuż przy wewnętrznych drzwiach, tych, które prowadziły do drugiego dużego pomieszczenia. Stopniowo widziałam coraz więcej. W pokoju było jasno, rozpoznawałam różne kształty. Jeden podskoczył ku mnie na nogach, które wydawały się niezupełnie ludzkie, po czym warknął na mnie. To była Debbie Pelt. Co tu robiła? Wyszła przecież wcześniej, aby wskazać bezpieczny kierunek wiccanom. A teraz znów znajdowała się w pokoju. Nie wiedziałam, czy może mi pomóc, czy też po prostu ogarnęło ją szaleństwo bitwy, w każdym razie była już w trakcie przemiany. Jej twarz porastała sierść, zęby zaczęły się wydłużać i wyostrzać. Rzuciła mi się do gardła, lecz chybiła, wciąż targana gwałtownymi szarpnięciami związanymi z transformacją. Próbowałam odsunąć się od niej, ale potknęłam się o coś leżącego na podłodze i straciłam kilka cennych sekund na odzyskanie równowagi. Debbie ponownie rzuciła się na mnie. Jej zamiary były jednoznaczne, ale na szczęście przypomniałam sobie, że trzymam w ręku nóż. Zamachnęłam się na nią, a ona się zawahała. Ponownie warknęła. Najwyraźniej postanowiła skorzystać z panującego zamieszania i wyrównać nasze rachunki. Nie miałam dość sił, aby pokonać istotę zmiennokształtną. Musiałabym wbić w jej ciało nóż, jednak wzdrygałam się przed tym. Wówczas z rozpraszających się niezwykle powoli tumanów mgły wysunęła się duża poplamiona od krwi ręka i złapała Debbie Pelt za gardło. Ściskała i ściskała. Zanim zdążyłam wyśledzić twarz właściciela ręki, skoczył na mnie wilk, powalając mnie na podłogę. Zwierzę obwąchiwało moją twarz. Jakoś to przeżyłam... Chwilę później coś zepchnęło ze mnie zwierzę, które spadło, podniosło się i zaczęło warczeć na kolejnego wilka. Nie byłam w stanie nic zrobić, ponieważ wszystko działo się zbyt szybko i nie wiedziałabym, czy pomagam właściwej stronie. Mgła rozpraszała się w stałym tempie i już widziałam cały pokój, mimo że w wielu miejscach wisiały jeszcze mętne, nieprzezroczyste opary. Chociaż jeszcze przed chwilą nie mogłam się doczekać Ustąpienia mgły, teraz niemal zapragnęłam jej powrotu, zaczęłam bowiem postrzegać wszystko - ofiary potyczki, trupy i ranni leżeli na podłodze wśród przedmiotów używanych przez członków kowenu, a ściany były obryzgane krwią. Przed sobą zobaczyłam ciało Portugala, przystojnego młodego wilkołaka z bazy lotnictwa wojskowego. Nie żył. Culpepper kucnęła obok niego, lamentując. Patrzyłam na ten mały symbol wojny i nienawidziłam jej. Hallow stała, wciąż naga w ludzkiej postaci i usmarowana krwią. Chwyciła wilka i na moich oczach grzmotnęła nim o ścianę. Wyglądała wspaniale i strasznie. Pam podkradła się do niej od tyłu. Była rozczochrana i brudna. Nigdy nie widziałam żadnego wampira w takim stanie i w pierwszej chwili niemal nie rozpoznałam wampirzycy. Rzuciła się na Hallow, złapała ją za biodra i pchnęła na podłogę. Tak dobrej szarży nie widziałam od lat na żadnym z piątkowych meczów futbolowych; gdyby Pam chwyciła Hallow trochę wyżej i mocniej ścisnęła, byłoby po wszystkim. Tyle że ciało czarownicy było śliskie od deszczu i krwi, a ręce miała silne i wolne. Odwróciła się w uścisku wampirzycy, złapała w obie dłonie długie proste włosy tamtej i szarpnęła tak mocno, że w rękach została jej wielka garść wraz z dużym fragmentem skóry głowy. Pam wrzasnęła przeraźliwie. Nigdy wcześniej nie słyszałam tak głośnego dźwięku wydobywającego się z gardła - w tym przypadku nieludzkiego, niemniej jednak gardła. Ponieważ jednak Pam miała wielowiekowe doświadczenie w tego typu potyczkach, szybko się otrząsnęła i przygwoździła ręce Hallow do podłogi. Naciskała je i naciskała, aż czarownica legła płasko. Obie kobiety były niezwykle silne, więc toczyły straszliwą walkę, w dodatku wampirzyca mało co widziała, gdyż ściekająca po twarzy krew zalewała jej oczy. Hallow była tylko istotą ludzką, a Pam kimś więcej, toteż Pam zwyciężała, aż ostatni z czarowników, mężczyzna o zapadniętych policzkach, podpełzł do nich obu i wgryzł się Pam w szyję. Wampirzyca miała zajęte obie ręce i nie mogła od razu go odepchnąć. Mężczyzna nie tylko ją ugryzł, lecz zaczął również ssać, a kiedy pił jej krew, z każdą sekundą stawał się silniejszy, jak gdyby działał na baterie, które właśnie się ładowały. Jawnie nie zamierzał odpuścić, teraz, gdy dorwał się do źródełka mocy. Chyba nikt poza mną nie obserwował tego zdarzenia. Przeszłam niezdarnie nad zwiotczałymi zwłokami wilka i jednym z wampirów, po czym zaczęłam okładać pięściami czarownika, który po prostu mnie zignorował.

Wiedziałam, że muszę użyć noża. Nigdy przedtem nie atakowałam w ten sposób nikogo - zawsze wcześniej jedynie broniłam się, odpowiadałam na atak. I zawsze były to sytuacje, w których musiałam reagować, gdyż w przeciwnym razie mogłam stracić życie. Teraz sytuacja była odmienna. Zawahałam się, nie miałam jednak czasu na wahanie. Pam słabła na moich oczach i za chwilę nie zdoła już obronić się przed napaścią Hallow. Podniosłam nóż, który był cały czarny, i przyłożyłam czubeczek ostrza do gardła mężczyzny o zapadniętych policzkach. Dźgnęłam lekko. - Puść ją - rozkazałam. Zlekceważył mnie. Ukłułam mocniej i szkarłatny strumień spłynął czarownikowi po szyi, a wtedy wreszcie mężczyzna odstąpił od Pam. Wargi miał całe w jej krwi. Jeszcze nie zaczęłam się na dobre cieszyć, że ją uwolnił, gdy obrócił się i natarł na mnie. W oczach miał szaleństwo, a otwarte usta sugerowały, że zamierza skosztować również mojej krwi. Wyczułam w jego mózgu przemożne pragnienie - myślał: „Chcę, chcę, chcę...". Ponownie przyłożyłam nóż do jego gardła i właśnie przygotowywałam się do ataku, gdy mężczyzna sam rzucił się na nóż, który zatonął w jego szyi. Jego oczy zmętniały niemal natychmiast. Zabił się sam, bez mojego udziału. Prawdopodobnie po prostu nie zdawał sobie sprawy z obecności noża. O mało nie popełniłam zabójstwa, lecz, choć doszło do niego na moich oczach, właściwie stałam się jedynie przypadkowym narzędziem zbrodni. Otrząsnęłam się i sprawdziłam, co z Pam. Siedziała na piersi Hallow, przyciskając kolanami ramiona czarownicy do podłogi. Wampirzyca uśmiechała się, co wydało mi się tak dziwaczne, że aż się rozejrzałam po pokoju, szukając powodu. Odkryłam, że bitwa chyba się skończyła. Nie miałam pojęcia, jak długo dokładnie trwały te hałaśliwe, choć niewidoczne dla mnie ze względu na gęstą mgłę walki, ale aż zbyt wyraźnie widziałam teraz efekty. Gdy wampiry zabijają, rezultaty nie są czyste i przyjemne - wręcz przeciwnie: tworzą straszliwe, krwawe pobojowisko. A i wilki nie słyną z zachowania przy stole. Czarownice przelały chyba nieco mniej krwi niż wampiry, jednak... efekt był naprawdę straszny. Czułam się jak ktoś, kto obejrzał w kinie tak kiepski horror, że wręcz wstydził się, że zapłacił za bilet. Najwidoczniej zwyciężyliśmy. Jednakże w tym momencie nie przywiązywałam do tej wygranej niemal żadnej wagi. Byłam naprawdę zmęczona, psychicznie i fizycznie, co oznaczało, że wszystkie myśli wszystkich ludzi i niektóre myśli wilkołaków wirowały w moim umyśle niczym ubrania w suszarce. Nic nie mogłam na to poradzić, więc poddałam się temu szumowi. Resztkami sił jedynie rozepchnęłam zwłoki, a później położyłam się na wznak i tępo zagapiłam w sufit. Nie miałam żadnych własnych myśli, tylko te należące do zebranych tu stworzeń. Prawie wszyscy myśleli to, co ja wcześniej - że są wyczerpani, że pokój tonie we krwi i trudno uwierzyć, że przetrwali taką bitwę i żyją. Chłopak z krótkimi, postawionymi na żel włosami przybrał ponownie ludzki kształt i myślał, że nie powinien chyba tak bardzo cieszyć się ze zwycięstwa. Faktycznie, jego niczym nieokryta męskość wskazywała wręcz na odczuwaną rozkosz, toteż młody wilkołak rzeczywiście miał prawo się zawstydzić. Podniecił się jednak tak bardzo, że pragnął poszukać pewnej miłej wiccanki i wraz z nią znaleźć jakiś cichy kącik. Hallow myślała, jak bardzo nienawidzi Pam, mnie, Erica i wszystkich. Usiłowała wymruczeć jakieś zaklęcie, od którego zebrani poczują się źle, lecz w tym momencie moja przyjaciółka wampirzyca kopnęła ją w szyję i kobieta od razu przestała mamrotać.

Debbie Pelt podniosła się z podłogi w progu drzwi i przez chwilę oceniała sytuację. Wyglądała zdumiewająco świeżo, witalnie i tak ludzko, jakby jeszcze niedawno jej twarzy nie porastało futro i jakby w ogóle nie miała najmniejszego pojęcia o zabijaniu. Przeszła wśród leżących na podłodze żywych i martwych ciał, aż dotarła do Alcide'a, który dotąd nie pozbył się wilczej postaci. Kucnęła obok niego i sprawdzała, czy odniósł rany. Wilk warknął, jawnie ją ostrzegając. Może nie uwierzyła, że potrafi ją zaatakować, a może jedynie udawała, że w to nie wierzy - tak czy owak, położyła mu rękę na barku, a wtedy ugryzł ją bezlitośnie i do krwi. Wrzasnęła i niezdarnie odskoczyła. Przez kilka sekund kuliła się pod ścianą, tuląc do piersi krwawiącą dłoń i płacząc. Spojrzała na mnie oczyma, które prawie płonęły z nienawiści. Wiedziałam, że nigdy mi nie wybaczy, że będzie mnie obwiniała przez resztę życia, ponieważ dzięki mnie Alcide odkrył jej mroczną naturę. Przez dwa lata bawiła się nim, to dopuszczając go do siebie, to odpychając. Skrywała przed nim te {spośród swoich cech, których nigdy by nie zaakceptował, lecz mimo to chciała, by jej pragnął. Teraz gra się skończyła. I to niby była moja wina? Cóż, nie potrafiłam myśleć w kategoriach Debbie. Ja myślałam jak racjonalna istota ludzka, którą Debbie Pelt przecież nie była. Żałowałam, że ręka, która chwyciła jej szyję podczas bitwy, nie udusiła jej. Patrzyłam na jej plecy, gdy pchnęła drzwi i dużymi krokami wyszła w noc, i w tym momencie uprzytomniłam sobie jeszcze raz, że będzie mnie ścigała do końca życia. No, chyba że dostanie zakażenia po ugryzieniu Alcide'a i umrze na posocznicę. Odruchowo zbeształam się w myślach: to było niegodziwe pragnienie. Bóg nie pozwala, żebyśmy życzyli komukolwiek źle. Miałam tylko nadzieję, że On także słucha myśli Debbie; podobną nadzieję miewamy na szosie, gdy funkcjonariusz drogówki wlepi nam mandat, a kara należy się również jadącemu wcześniej za nami facetowi, który próbował nas wyprzedzić mimo podwójnej linii. Podeszła do mnie rudowłosa wilkołaczyca, Amanda. Zobaczyłam u niej kilka ugryzień oraz guz na czole, mimo to szeroko się do mnie uśmiechała. - Dopóki jestem w dobrym nastroju, chcę przeprosić za to, że cię obraziłam - oznajmiła prosto z mostu. - Przetrwałaś tę walkę! Mimo że lubisz wampiry, nie będę ci już miała tego za złe. Może kiedyś przejrzysz na oczy. Skinęłam poważnie głową, a wtedy odeszła, by sprawdzić, jak miewają się członkowie jej stada. Pam zdążyła już związać Hallow, a teraz wraz z Erikiem i Geraldem klęczała przy kimś po drugiej stronie pokoju. Przez chwilę zastanawiałam się, o kogo chodzi, lecz w tej akurat chwili Alcide przemieniał się z powrotem w człowieka, a gdy poczuł się istotą ludzką, natychmiast podpełzł do mnie. Byłam zbyt wymęczona, by przejmować się jego nagością, a jednak przez głowę przemknęła mi przelotna myśl, że powinnam postarać się zapamiętać ten widok, ponieważ w samotności zechcę go sobie na pewno przypomnieć. Alcide miał kilka zadrapań i krwawych przecięć oraz jedną głęboką ranę szarpaną, ale ogólnie wyglądał całkiem dobrze. - Masz krew na twarzy - powiedział z niejakim wysiłkiem. - Nie jest moja. - Dzięki Bogu. - Sapnął i położył się na podłodze obok mnie. - Jak poważnie zostałaś ranna? - Nie jestem ranna, tak naprawdę wcale nie - odparłam. To znaczy... Trochę mnie sponiewierali, raz się dusiłam, ktoś mnie chapnął zębami, lecz nikt mnie nie uderzył! Bardzo się przecież starałam dopilnować, aby moje noworoczne postanowienie zostało wypełnione. - Przykro mi, że nie znaleźliśmy tutaj Jasona - ciągnął. - Eric spytał Pam i Geralda, czy go przetrzymują, a oni zaprzeczyli - powiedziałam. - Wymyślił niezły powód, dla którego jego podwładni mogliby go porwać. Nie porwali go jednak...

- Chow nie żyje. - Jak to? - spytałam tak spokojnie, jak gdyby jego śmierć się nie liczyła. Prawdę powiedziawszy, nigdy nie przepadałam za wytatuowanym barmanem, ale na pewno okazałabym smutek, gdybym nie była tak wyczerpana. - Ktoś z grupy Hallow miał drewniany nóż. - Nigdy nie widziałam takiego noża - odrzekłam po chwili i była to jedyna uwaga, którą potrafiłam wygłosić na temat śmierci Chowa. - Ani ja. - Przykro mi z powodu Debbie - szepnęłam po długiej chwili. Chciałam przez to powiedzieć, że jest mi przykro, że Debbie tak strasznie go zraniła, okazała się taką okropną osobą i swoim zachowaniem zmusiła go do drastycznego kroku, czyli usunięcia jej ze swego życia. - Jakiej Debbie? - spytał, a później wstał i cicho odszedł po zakrwawionej podłodze zarzuconej ciałami. ROZDZIAŁ TRZYNASTY Następstwem bitwy jest nie tylko pobojowisko, lecz także przygnębienie. Stoczyliśmy na pewno bitwę, a może tylko nadnaturalną potyczkę? Tak czy owak rannych trzeba było opatrzyć, krew zmyć, ciała zagrzebać lub pozbyć się ich w inny sposób. Pam zdecydowała się na ogień - postanowiła podpalić magazyn z ciałami członków kowenu Hallow w środku. Nie wszyscy jego członkowie umarli. Sama Hallow oczywiście nadal żyła, podobnie jedna z jej czarownic, choć ta była bardzo ciężko ranna i straciła strasznie dużo krwi. Poważnie ranny został także jeden wilkołaków, pułkownik Flood. Portugala zabił Mark Stonebrook. Pozostali przetrwali w jako takim stanie. Spośród wampirzej społeczności umarł tylko Chow. Inni odnieśli rany; niektóre wyglądały straszliwie, ale wampiry łatwo się regenerują. Zaskoczyło mnie, że czarownice nie postarały się lepiej. - Prawdopodobnie były dobrymi czarownicami, ale kiepskimi wojownikami - podsumowała Pam. - Wybrano je ze względu na zdolności magiczne i gotowość do podążenia za Hallow, nie zaś z powodu umiejętności, które przydają się w walce. Z takimi zwolennikami Hallow w ogóle nie powinna próbować przejąć Shreveport. - Dlaczego wybrała to miasto? - spytałam wampirzycę. - Zamierzam się tego dowiedzieć - zapewniła mnie z uśmiechem. Zadrżałam. Nawet nie chciałam myśleć o metodach Pam. - Jak ją powstrzymasz, żeby podczas przesłuchania nie rzuciła na ciebie jakiejś klątwy? - Coś wymyślę - odparła. Wciąż się uśmiechała. - Przykro mi z powodu Chowa - powiedziałam nieco niepewnie. - Chyba mamy w „Fangtasii" pecha do stanowiska barmana - oznajmiła. - Nie wiem, czy zdołam znaleźć chętnego na jego miejsce. Przecież on i Długi Cień zginęli w ciągu roku od podjęcia pracy. - Jak planujesz odczarować Erica?

Odkąd Pam straciła pomagiera, wyglądała na zadowoloną z rozmowy ze mną, mimo że byłam jedynie istotą ludzką. - Prędzej czy później skłonimy Hallow do cofnięcia przekleństwa. Powie nam też, dlaczego to zrobiła. - Jeśli Hallow po prostu odwoła zaklęcie, czy to wystarczy? A może musi wygłosić jakąś formułkę? Myślałam nad każdym zadawanym pytaniem, gdyż chciałam być dobrze zrozumiana, ale Pam łapała dziś wszystko w lot. - Nie wiem. Spytamy zaprzyjaźnionych z nami wiccan. Para, którą ocaliłaś, powinna czuć wdzięczność, przynajmniej na tyle, by udzielić nam wszelkiej potrzebnej pomocy. Mówiła, jednocześnie polewając podłogę pomieszczenia benzyną. Wcześniej zabrała z budynku wszystko, co chciała zatrzymać, a członkowie lokalnego kowenu pozbierali przedmioty magiczne, na wypadek gdyby któryś z przybyłych po pożarze policjantów potrafił rozpoznać ich szczątki. Zerknęłam na zegarek. Żywiłam nadzieję, że do tej pory Holly dotarła bezpiecznie do domu. Chciałabym jej powiedzieć, że jej synkowi nic nie grozi. Ciągle odwracałam wzrok od lewej nogi pułkownika Flooda, którą opatrywała najmłodsza czarownica. Przywódca wilkołaczego stada otrzymał brzydką ranę ciętą w mięsień czworogłowy. Rana wyglądała poważnie, lecz pułkownik nic sobie z niej nie robił, a gdy Alcide przyniósł mu ubranie, Flood z uśmiechem kuśtykał po pokoju. Kiedy jednak krew przeciekła przez bandaż, zgodził się wreszcie, by wilkołaki zawiozły go do lekarza, który przypadkiem jest istotą o dwoistej naturze i na pewno przyjmie go prywatnie bez odnotowywania wizyty, ponieważ nikt nie potrafił wymyślić dobrej historii wyjaśniającej tak głębokie przecięcie. Zanim Flood wyszedł, wymienił ceremonialny uścisk dłoni z przywódczynią kowenu i z Pam, chociaż widziałam, że pot ścieka mu po czole mimo panującego w starym budynku chłodu. Spytałam Erica, czy czuje się inaczej, lecz wampir ciągle nie pamiętał zdarzeń sprzed momentu zaczarowania. Popatrzył na mnie niespokojnie, był niemal przerażony. Śmierć Marka Stonebrooka niczego nie zmieniła, więc Hallow czekało teraz parę strasznych godzin w towarzystwie zajadłej Pam. Pogodziłam się z myślą o torturach, lecz nie miałam ochoty zastanawiać się nad nimi dokładniej. A najlepiej w ogóle. Jeśli chodzi o mnie, byłam w straszliwej rozterce. Nie wiedziałam, co robić. Powinnam zabrać ze sobą Erica do domu w Bon Temps? (Czy nadal ponosiłam za niego odpowiedzialność?). A może lepiej spędzić pozostałe do rana godziny tutaj, w mieście? W Shreveport mieszkali wszyscy poza mną i Billem, który za radą Pam postanowił przespać nadchodzący dzień w łóżku (czy cokolwiek to było) nieżyjącego Chowa. Dumałam przez kilka minut, usiłując podjąć jakąś decyzję. Nikt chyba niczego ode mnie nie potrzebował i nikt ze mną nie rozmawiał. W końcu, widząc, że Pam jest zajęta udzielaniem wampirom wskazówek związanych z przewiezieniem Hallow, po prostu wyszłam. Noc była równie cicha jak wcześniej i gdy szłam ulicą, zaszczekało tylko kilka psów. Zapach magii zdecydowanie osłabł. Wciąż panowały ciemności i jeszcze dotkliwszy chłód, a ja byłam w naprawdę kiepskim stanie psychicznym. Nie miałam pojęcia, co powiem, jeżeli zatrzyma mnie policja. Szłam w poszarpanym, obryzganym krwią płaszczu i nie przychodziło mi do głowy żadne sensowne wytłumaczenie takiego wyglądu. Zresztą, własna prezencja naprawdę mało mnie obecnie obchodziła. Przeszłam może kwartał, kiedy dogonił mnie Eric. Był

bardzo zdenerwowany, prawie w panice. - Nie było cię tam. Rozglądałem się i rozglądałem, a ciebie nie było - wytknął mi z wyrzutem w głosie. - Dokąd idziesz? Dlaczego ze mną nie porozmawiałaś? - Proszę cię - bąknęłam tylko i podniosłam rękę, błagając, żeby zamilkł. - Proszę. Zmęczenie przytłaczało mnie, toteż nie miałam siły zająć się Erikiem, a dodatkowo musiałam walczyć z coraz większym przygnębieniem, którego przyczyn nie potrafiłam zrozumieć. Przecież nie zostałam ranna i nikt mnie nie pobił; powinnam się chyba cieszyć, prawda? Osiągnęliśmy cele wyznaczone na tę noc - pokonaliśmy i uwięziliśmy Hallow. Wprawdzie Eric nie odzyskał na razie pamięci, ale na pewno wkrótce znów stanie się sobą, gdyż Pam zajmie się Hallow metodą wampirzą, czyli bolesną i nieodwracalną. Pam niewątpliwie odkryje również, po co Hallow to wszystko zorganizowała. „Fangtasia" zatrudni nowego barmana, jakiegoś byczka z kłami, który z łatwością wyciągnie od turystów każdego dolara. Później Pam i Eric otworzą klub ze striptizem, o którym kiedyś dyskutowali, całodobową pralnię lub firmę świadczącą usługi ochroniarskie. Tyle że... wciąż nie odnalazłam brata. - Zabierz mnie ze sobą do domu. Tamtych nie znam odezwał się Eric cicho, niemal błagalnym tonem. Ilekroć mówił coś, co tak bardzo nie pasowało do jego „normalnego" charakteru, odczuwałam wręcz fizyczny ból. Ale czy rzeczywiście znałam prawdziwą naturę Erica? A może jego wcześniejsza nonszalancja i tupet właśnie stanowiły maskę, którą nauczył się nakładać przez lata? - Jasne, chodź - zgodziłam się, równie zrozpaczona jak on, choć z innych przyczyn. Chciałam tylko, żeby milczał i był... silny. Tak, zadowolę się ciszą. Ale przynajmniej skorzystałam z jego siły, gdyż nagle Eric wziął mnie na ręce i zaniósł do samochodu. Zaskoczyło mnie odkrycie, że policzki mam mokre od łez. - Masz wszędzie na sobie krew - szepnął mi w ucho. Tak, nie podniecaj się jednak, bo nic z tego nie będzie ostrzegłam. - Marzę jedynie o prysznicu. Czułam, że jeszcze chwila i zacznę szlochać.

- Pozbędziesz się wreszcie tego płaszcza - powiedział z niejaką satysfakcją. - Nie, spróbuję go doczyścić. Byłam zbyt zmęczona, by reagować na pogardliwe uwagi o moim starym okryciu. Oddalanie się od ciężaru i aromatu magii zadziałało na mnie równie pobudzająco jak filiżanka kawy czy duży haust tlenu. Gdy dojeżdżałam do Bon Temps, nie czułam już ani takiego strasznego wyczerpania, ani niepokoju. Otworzyłam tylne drzwi. Eric wszedł za mną i stanął po mojej prawej stronie, podczas gdy ja pochyliłam się w lewo, by zapalić światło. Kiedy zrobiło się jasno, dostrzegłam uśmiechniętą Debbie Pelt. Siedziała przy moim kuchennym stole i miała w rękach broń. Bez słowa wystrzeliła z niej do mnie. Tyle że zapomniała o Ericu, który był bardzo szybki, znacznie szybszy niż jakikolwiek człowiek. Przyjął przeznaczoną dla mnie kulę. Dostał w pierś i padł przede mną. Miałam szczęście, że Debbie nie zdążyła przeszukać mojego domu. Podskoczyłam do bojlera, wyszarpnęłam strzelbę, którą zabrałam z domu Jasona, przeładowałam ją (jest to moim zdaniem jeden z najokropniejszych odgłosów na świecie) i strzeliłam do dziewczyny, która nadal patrzyła zaszokowana na Erica, klęczącego i kaszlącego krwią. Przeładowałam ponownie, ale kolejny strzał nie był potrzebny. Palce Debbie rozluźniły się i broń upadła na podłogę. Ja również usiadłam na podłodze, ponieważ nie miałam już siły ustać prosto. Wampir leżał teraz jak długi, gwałtownie łapiąc powietrze. Jego ciało drgało w kałuży krwi. Niewiele zostało z piersi i szyi Debbie. Moja kuchnia wyglądała jak po ćwiartowaniu świń, które wcześniej gwałtownie się broniły. Wyciągnęłam rękę, by po omacku poszukać telefonu na kontuarze, lecz ponownie opuściłam ją na podłogę, gdyż nie wiedziałam, do kogo miałabym zadzwonić. Na policję? Phi, też coś! Do Sama? I wciągnąć go jeszcze głębiej w bagno moich kłopotów? Nie sądzę. Do Pam? Opowiedzieć jej, jak dobrze pilnowałam mojego podopiecznego?! Jasne! Do Alcide'a? Taaa, będzie zachwycony, gdy usłyszy, co zrobiłam z jego narzeczoną... czy też eksnarzeczoną. Do Arlene? Miała dość własnych spraw i dwoje małych dzieci. Nie dla niej czyny niezgodne z prawem. Do Tary? Na taki widok jest zbyt wrażliwa. Zadzwoniłabym do mojego brata, gdybym wiedziała, gdzie w tej chwili przebywa. Tak, do pomocy przy sprzątaniu krwi w kuchni najlepsza wydaje się rodzina. Cóż, będę musiała posprzątać sama. Ale najpierw Eric. Przysunęłam się do niego i wsparłam na łokciu.

- Eric - powiedziałam głośno. Jego błękitne oczy się otworzyły. W dziurze w jego piersi bulgotała krew. Nawet nie chciałam myśleć, jak wygląda rana wyjściowa. Może to był kaliber dwadzieścia dwa? Może kula ciągle tkwiła w ciele? Spojrzałam na ścianę, gdzie wampir wcześniej stał i nie dostrzegłam krwi ani dziury po kuli. Och, uprzytomniłam sobie nagle, że gdyby kula faktycznie przeszła na wylot, trafiłaby przecież we mnie! Bezwiednie spojrzałam w dół, a potem poklepałam płaszcz. Nie, żadnej świeżej krwi. Zerknęłam znów na Erica. Wyglądał nieco lepiej. - Pić - jęknął. Już miałam przyłożyć mu do warg swój przegub, zastanowiłam się jednak i odrzuciłam ten pomysł. Wyjęłam z lodówki Czystą Krew i podgrzałam ją w kuchence mikrofalowej, chociaż jej frontowa szybka była strasznie brudna. Klęknęłam i podałam butelkę Ericowi. - Dlaczego nie twoja? - spytał. - Wybacz - przeprosiłam go. - Wiem, że na nią zasłużyłeś, kochanie. Ale nie mogę tracić energii. Muszę tu posprzątać. Eric opróżnił butelkę kilkoma dużymi łykami. Rozpięłam mu płaszcz i flanelową koszulę, chcąc zobaczyć, czy nie krwawi mocniej. Podczas gdy patrzyłam, stało się coś zadziwiającego. Kula, która go trafiła, na moich oczach po prostu wyskoczyła z rany. W ciągu kolejnych trzech minut, a może nawet szybciej, otwór się zasklepił. Krew jeszcze schła na jego włoskach na piersi, ale rany po kuli już nie było. - Jeszcze butelkę krwi? - spytał Eric. - Jasne. Jak się czujesz? - Sama byłam po prostu odrętwiała. Uśmiechnął się niewesoło. - Słaby. Zagrzałam więcej krwi. Tę butelkę wypił wolniej. Krzywiąc się, podciągnął się do pozycji siedzącej i dostrzegł bałagan po drugiej stronie stołu. Spojrzał na mnie. - Wiem, wiem, postąpiłam strasznie! - jęknęłam. - Tak mi przykro! Łzy znów spłynęły mi po policzkach. Chyba nigdy nie czułam się tak nieszczęśliwa. Zrobiłam coś okropnego. I źle się opiekowałam Erikiem, który o mało nie umarł. A teraz czekało mnie gruntowne sprzątanie. I na dodatek wyglądałam wstrętnie. Eric potraktował mój wybuch z lekkim zaskoczeniem. - Mogłaś umrzeć od kuli, a wiedziałem, że ja nie umrę oznajmił - więc przyjąłem ją na siebie, a potem ty skutecznie mnie obroniłaś. Cóż, to streszczenie bez wątpienia wypaczało niektóre fakty, ale po wysłuchaniu go naprawdę poczułam się lepiej. - Zabiłam inną istotę ludzką - upierałam się jeszcze. Czyli razem dwie osoby jednej nocy. Z drugiej strony, w mojej opinii czarownik o zapadniętych policzkach sam nadział się na nóż.

Debbie jednak na pewno zastrzeliłam ja. Zadrżałam i odwróciłam się od krwawych szczątków, które kiedyś składały się na osobę nazwiskiem Debbie Pelt. - Wcale nie - wytknął mi ostro. - Zabiłaś pewną zmiennokształtną, która była perfidną, żądną krwi suką i która dwukrotnie próbowała cię zabić. - Więc to do niego należała ręka, która podczas bitwy ścisnęła gardło Debbie, ściągając ją ze mnie. Trzeba było ją wtedy wykończyć - dodał, potwierdzając moje podejrzenia. - Zaoszczędziłbym nam obojgu cierpienia... W moim przypadku rozumianego dosłownie. Odniosłam wrażenie, że wielebny Fullenwilder powiedziałby w tym momencie coś zupełnie innego. Podzieliłam się tą myślą z Erikiem. - Nigdy nie byłem chrześcijaninem - zwierzył mi się. Wcale mnie to nie zaskoczyło. - Ale wiesz, nie potrafię sobie wyobrazić wyznania, które każe ci siedzieć bez ruchu i dać się zarżnąć! Zamrugałam, zastanawiając się nad taką krytyką chrześcijaństwa przez wampira - wikinga. Ale nie jestem teolożką ani biblistką, więc uznałam, że będę musiała pozostawić ocenę moich czynów panu Bogu, który również nie jest teologiem. W sumie Eric mnie jednak pocieszył, a poza tym byłam wdzięczna, że żyję. - Dziękuję ci, mój drogi - oznajmiłam. Pocałowałam go w policzek. - Teraz idź do łazienki i umyj się, a ja tymczasem zacznę sprzątać. Wampir miał jednak inny pomysł. I, niech go Bóg błogosławi, pomagał mi z wielkim entuzjazmem. Ponieważ podnosił większość najbardziej obrzydliwych rzeczy bez jakichkolwiek widocznych skrupułów, cieszyłam się, że mam go przy sobie. Na pewno nie chcecie wiedzieć, jak okropna to była praca, więc zaoszczędzę wam szczegółów. Tak czy owak, gdy w końcu zapakowaliśmy wszystkie szczątki Debbie do worka, Eric zabrał je do lasu, zakopał gdzieś, a grób odpowiednio zamaskował. Ja tymczasem dokończyłam sprzątanie. Musiałam zdjąć firanki znad zlewu i nastawić pralkę na program prania przedwstępnego w zimnej wodzie. Wraz z firankami wcisnęłam do bębna płaszcz, chociaż nie miałam zbytniej nadziei, że jeszcze kiedykolwiek go włożę. Nałożyłam gumowe rękawice i wzięłam ściereczki nasączone środkiem czyszcząco - wybielającym. Przetarłam nimi krzesła, stół i podłogę, fronty szafek natomiast spryskałam mleczkiem do drewna. A potem tarłam, tarłam i tarłam. I wiecie co? Nie uwierzylibyście, dokąd potrafią dotrzeć krople krwi. Zdałam sobie sprawę, że dzięki skupieniu na pracy i tropieniu tych niesfornych kropli nie myślę o samym incydencie. A im dłużej unikałam myśli o nim, tym bardziej skłaniałam się do praktycznej oceny zdarzenia, którą wygłosił Eric. Poczułam się lepiej. Zresztą nie mogłam niczego cofnąć. Nie istniał żaden sposób naprawy tego, co się stało. Wtedy nie miałam zbyt wielu opcji do wyboru, teraz natomiast musiałam żyć z konsekwencjami dokonanego wyboru. Babcia zawsze mi powtarzała, że kobieta - każda kobieta z prawdziwego zdarzenia - potrafi zrobić wszystko co trzeba. Gdybyście nazwali moją babcię emancypantką, zaprzeczyłaby stanowczo, lecz

była najsilniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek znałam, więc jeśli uważała, że dam radę dokończyć to makabryczne zadanie, ponieważ muszę, dokończę je! Efektem mojego sprzątania był smród środków czyszczących i niemal sterylna czystość. Nie miałam wątpliwości, że dobry technik śledczy znalazłby tutaj dowody zabójstwa (oglądam przecież seriale kryminalne i kanał Discovery!), nie zamierzałam jednak nigdy dać takiemu komuś powodów, dla których musiałby wejść do kuchni. Hmm, Debbie włamała się do mojego domu przez frontowe drzwi. Zanim wraz z Erikiem weszliśmy tylnymi, nie przyszło mi do głowy, by sprawdzić frontowe. Tak, naprawdę byłabym niezłym ochroniarzem. Podstawiłam teraz krzesło pod gałkę we frontowych drzwiach, aby zablokować je na resztę nocy. Eric po powrocie z „pogrzebu" wyglądał na upojonego własnym wyczynem, więc poprosiłam go, by wytropił również auto Debbie. Okazało się, że mazdę miała ukryła na ścieżce odchodzącej od drogi gminnej naprzeciwko skrętu na mój podjazd. Wampir był na tyle przewidujący, że przed włożeniem zwłok do worka wyjął kluczyki i teraz zaoferował się odstawić gdzieś samochód. Chciałam pojechać za nim, żeby później przywieźć go do domu, upierał się jednak, że da sobie radę sam, a ja byłam zbyt wyczerpana, by go przekonywać. Podczas jego nieobecności poszłam pod prysznic i przez chwilę stałam pod strumieniem wody, a później dokładnie się umyłam. Cieszyłam się, że jestem sama, więc myłam się i myłam. Kiedy uznałam, że nie mogę chyba być czystsza, włożyłam koszulę nocną z różowego nylonu i wpełzłam do łóżka. Nie zostało dużo czasu do świtu i miałam nadzieję, że Eric wróci szybko. Wcześniej otworzyłam mu szafę, zdjęłam wszystko z podłogi i dołożyłam dodatkową poduszkę. Akurat zasypiałam, gdy usłyszałam, że wchodzi. Pocałował mnie w policzek. - Wszystko załatwione - oznajmił, a ja wymamrotałam: „Dzięki, kochany". - Dla ciebie wszystko - dorzucił łagodnie. Dobranoc, moja kochanko. Przemknęło mi przez głowę, że okazałam się osobą niezwykle niebezpieczną dla byłych przyjaciółek interesujących mnie facetów. Najlepiej zmieniłam w proch wielką miłość Billa (i jego „matkę"), teraz z kolei zabiłam ukochaną Alcide'a, z którą to godził się, to zrywał. Cóż, poznałam w życiu setki mężczyzn i nigdy nie skrzywdziłam eksdziewczyny żadnego z nich. Natomiast faceci, na których mi zależy... no cóż, tu sprawa przedstawiała się inaczej. Ciekawe, czy Eric ma jakieś byłe

narzeczone. Prawdopodobnie żyje ich gdzieś co najmniej setka. No więc... strzeżcie się mnie wszystkie! Po tej myśli, chciałam czy nie, padłam z przemęczenia i zostałam wessana w czarną dziurę snu. ROZDZIAŁ CZTERNASTY Przypuszczam, że Pam przesłuchiwała Hallow aż do świtu. Co do mnie, ponieważ potrzebowałam wypoczynku, zarówno fizycznego, jak i psychicznego, spałam twardo aż do godziny szesnastej. Dzień był mroczny, zimowy, złowieszczy. W takie dni włączamy radio i nasłuchujemy, czy nie grozi nam burza lodowa. Sprawdziłam, ile mam opału, i przyniosłam na tylny ganek zapas na jakieś trzy, cztery dni. W taki ciemny dzień Eric wstanie zapewne dość wcześnie. Ubrałam się i jadłam posiłek w ślimaczym tempie, zastanawiając się nad własnym stanem fizycznym i umysłowym. Cóż, fizycznie czułam się dobrze. Parę sińców, lekki ból mięśni, prawie nic. Był drugi tydzień stycznia i nadal dotrzymywałam noworocznego postanowienia. Z drugiej strony - a zawsze istnieje druga strona - mój stan psychiczny czy może raczej emocjonalny nie był dobry. Niezależnie od tego, jak bardzo praktycznie podchodzi się do takich spraw i jak żelazne ma się nerwy, nie sposób przejść do porządku dziennego nad takim czynem jak mój. I tak być powinno. Kiedy myślałam o Ericu, zamarzyło mi się, że gdy wstanie, i zanim pojadę do pracy, moglibyśmy się trochę poprzytulać. Sprawiała mi przyjemność myśl o związku z mężczyzną, który uważa mnie za kogoś tak ważnego. Niestety, nie przewidziałam, że zaklęcie już zostało złamane. Wampir wstał o siedemnastej trzydzieści. Kiedy usłyszałam poruszenie w sypialni dla gości, zastukałam do drzwi i otworzyłam je. Odwrócił się gwałtownie, wysunął kły, palce wykrzywił w szpony, gotowy do obrony. O mało nie powiedziałam: „Cześć, kochanie", coś mi jednak kazało zachować ostrożność, więc milczałam. - Sookie - spytał powoli. - Jestem w twoim domu? Uff, jakie to szczęście, że zdążyłam się ubrać. - Tak - odparłam, pospiesznie zmieniając do niego nastawienie. - Jesteś tutaj pod moją opieką. Wiesz, co się stało? - Poszedłem na jakieś zebranie z jakimiś przybyszami odparł niepewnie. - Prawda? - Z niejakim zaskoczeniem spojrzał na swój strój z Wal - Martu. - Kiedy je kupiłem? - Musiałam je dla ciebie zdobyć - wyjaśniłam. - Ubrałaś mnie w nie? - spytał, przesuwając dłońmi po koszuli. A później posłał mi uśmiech w stylu dawnego Erica! Mój Boże! Nie pamiętał! Niczego! - Nie - odrzekłam. Przypomniałam sobie nasz wspólny prysznic. Eric ze mną przy stole. Eric ze mną w łóżku... - Gdzie Pam? - spytał.

- Powinieneś do niej zadzwonić - odparłam. - Pamiętasz coś z wczorajszej nocy? - Wczoraj miałem spotkanie z czarownicami - powiedział zdecydowanym tonem. Potrząsnęłam głową. - Nie, to było kilka dni temu - uściśliłam. W tej chwili nie potrafiłam zliczyć, ile minęło dni. A moje serce było w jeszcze gorszym stanie niż głowa. - Nie pamiętasz ostatniej nocy? Po tym jak wróciliśmy ze Shreveport? - naciskałam na niego, chociaż już dostrzegłam dobrą stronę tej sytuacji. - Kochaliśmy się? - spytał z nadzieją w głosie. - Wreszcie mi uległaś, Sookie? Wiesz przecież, że to tylko kwestia czasu. Wyszczerzył do mnie zęby w uśmiechu. Nie, ubiegłej nocy pozbyliśmy się pewnego ciała, pomyślałam. Byłam zatem jedyną osobą, która o tym wiedziała. Nie miałam nawet pojęcia, gdzie Eric pogrzebał szczątki Debbie ani co zrobił z jej samochodem. Usiadłam na brzegu mojego dawnego wąskiego łóżka. Eric przypatrzył mi się dokładnie. - Coś nie tak, Sookie? Co się wydarzyło w czasie, gdy byłem... Dlaczego nie pamiętam, co się stało? Im mniej słów, tym lepiej. Wszystko dobre, co się dobrze kończy. Co z oczu, to z serca. (Och, jakże żałowałam, że przysłowia nie zawsze się sprawdzają). - Założę się, że Pam zjawi się tu lada chwila - bąknęłam. Myślę, że ona powinna ci o wszystkim opowiedzieć. - A Chow? - Nie, Chow się nie zjawi. Zmarł zeszłej nocy. „Fangtasia" ma chyba pecha do barmanów. - Kto go zabił? Pomszczę go. - Już go pomściłeś. - Coś jeszcze cię dręczy - zauważył Eric. Cóż, zawsze był przenikliwy. - Tak, wiele spraw mnie dręczy. - W tym momencie straszliwie zapragnęłam go objąć, wiedziałam jednak, że taki gest jedynie dodatkowo skomplikowałby sytuację. - I myślę, że będzie dziś padał śnieg. - Śnieg, tutaj? - Eric ucieszył się jak dziecko. - Uwielbiam śnieg! Dlaczego mnie to nie zaskoczyło? - Może nas tu razem zasypie - zasugerował, poruszając znacząco kilka razy jasnymi brwiami. Roześmiałam się. Po prostu nie mogłam się powstrzymać. Zresztą śmiech był o niebo lepszy niż wybuch płaczu, który ostatnio zbyt często mi się przydarzał.

- Jak gdyby kiedykolwiek pogoda w czymkolwiek ci przeszkadzała - odparowałam i wstałam. - Chodź, podgrzeję ci trochę krwi. Z powodu ubiegłych paru upojnych nocy traktowałam Erica czule i musiałam się pilnować, by mu tego nie okazać. Raz, mijając go, prawie pogładziłam go po włosach, a raz pochyliłam się, chcąc go pocałować, na szczęście szybko się zreflektowałam i udałam, że coś mi upadło na podłogę. Kiedy Pam zastukała do moich frontowych drzwi pół godziny później, byłam gotowa jechać do pracy, Eric zaś wyglądał na cholernie podenerwowanego i zniecierpliwionego. Pam jeszcze dobrze nie usiadła naprzeciwko niego, a już zaczął ją bombardować pytaniami. Powiedziałam im cicho, że wychodzę, chociaż sądzę, że nawet by nie zauważyli, gdybym po prostu wymknęła się kuchennymi drzwiami. „U Merlotte'a" nie było tej nocy zbyt dużego ruchu, jedynie grupka osób wpadła na kolację. Kilka płatków śniegu przekonało sporą część stałych klientów, że lepiej pozostać w domu niż upić się w barze, chociaż paru gości oczywiście się zjawiło, więc od czasu do czasu ja i Arlene miałyśmy coś do roboty. Sam zaczepił mnie, kiedy stawiałam na tacy siedem kufli z piwem, i poprosił, żebym opowiedziała mu o nocnej bitwie. - Później ci opowiem - obiecałam, myśląc, że będę musiała pominąć pewne drażliwe kwestie. - Jakiś trop w związku z Jasonem? - spytał. - Nie - odparłam i zrobiło mi się jeszcze smutniej. Dyspozytorka w biurze szeryfa mówiła do mnie prawie opryskliwym tonem, gdy zadzwoniłam i spytałam o ewentualne nowiny. Kevin i Kenya przyjechali do baru zaraz po skończeniu służby. Kiedy zaniosłam im drinki (bourbon z colą oraz gin z tonikiem), Kenya odezwała się do mnie: - Szukaliśmy twojego brata, Sookie. Przykro mi. - Wiem, że wszyscy bardzo się staracie - odparłam. Ogromnie doceniam, że skrzyknęliście ekipę poszukiwawczą! Szkoda tylko... Umilkłam, bo nie wiedziałam, co powiedzieć. Dzięki mojemu upośledzeniu wiedziałam o nich obojgu coś, czego sami nie wiedzieli. Kochali się. Ale Kevin miał świadomość, że jego matka prędzej odkręci gaz, niż pozwoli na związek syna z Murzynką. Z kolei bracia Kenyi roztrzaskaliby Kevinowi głowę o ścianę, gdyby siostra wspomniała o ślubie z białasem. Wiedziałam o tym, mimo że żadne z nich wcale sobie tego tak do końca nie uprzytamniało. Czasem szczerze nienawidziłam swojego „daru", bo nie chciałam znać takich osobistych kwestii, tak intymnych szczegółów z życia innych. Ale nie mogłam nic na to poradzić, znałam je i już.

Gorsza od samej wiedzy była pokusa ingerencji. Powiedziałam sobie bardzo surowo, że mam dość własnych problemów i nie powinnam dodatkowo sprawiać kłopotów innym. Na szczęście, przez resztę nocy byłam na tyle zajęta, że zapomniałam o tej sprawie. Chociaż nie mogłam ujawnić sekretów dwojga funkcjonariuszy, postanowiłam sobie zapamiętać, że mam u nich dług. Jeśli usłyszę kiedyś coś, o czym będę mogła ich powiadomić, nie zamierzałam milczeć. Po zamknięciu baru pomogłam Samowi ustawić krzesła na stolikach, żeby Terry Bellefleur mógł wcześnie rano wytrzeć podłogę i wyczyścić toalety. Arlene i Tack wyszli tylnymi drzwiami, śpiewając Let It Snow. I rzeczywiście, na dworze płatki wirowały na wietrze, choć nie sądziłam, by śnieg utrzymał się do rana. Pomyślałam o stworzeniach mieszkających w lesie, które spróbują poszukać ciepłego, suchego miejsca. Wiedziałam też, że gdzieś w lesie, w jakiejś wykopanej przez Erica dziurze leży Debbie Pelt, której ciało na zawsze pozostanie zimne. Zastanawiałam się, jak długo będę o niej myślała w ten sposób, i miałam nadzieję, że równie wyraziście zamierzam pamiętać, jak okropną była osobą... ta mściwa morderczyni! Ponieważ stałam nieruchomo i gapiłam się przez parę minut w okno, Sam podszedł do mnie. - O czym myślisz? - spytał zza moich pleców. Chwycił mnie za łokieć i poczułam siłę jego palców. Westchnęłam, nie po raz pierwszy. - Wciąż myślę o Jasonie - odparłam. Odpowiedź była dość bliska prawdy. Poklepał mnie po ramieniu. - Opowiedz mi o ostatniej nocy - poprosił i przez sekundę sądziłam, że pyta mnie o Debbie. Na szczęście szybko zrozumiałam, że chce usłyszeć o bitwie z czarownicami, więc zdałam mu relację. - Czyli że Pam zjawiła się dziś wieczorem w twoim domu. - W głosie Sama pobrzmiewało zadowolenie. - Pewnie złamała Hallow torturami i kazała jej odwołać zaklęcie. Eric jest ponownie sobą. - Tak, z tego co wiem. - Co wie o swoich przeżyciach? - Nie pamięta nic z tego okresu - odparłam powoli. - Nie miał nawet żadnych skojarzeń. - Jak się z tym czujesz? Gdy Sam zadawał mi to pytanie, odwrócił wzrok. - Sądzę, że tak jest lepiej - odrzekłam. - Na pewno tak. Tyle że... Znów pojadę do pustego domu. Wiedziałam, że tak będzie, lecz starałam się o tym nie myśleć. - Szkoda, że nie pracowałaś dziś na popołudniowej zmianie - powiedział, jakby się zastanawiał nad tym samym co ja. - Był tutaj Calvin Norris. - No i? - Chyba miał nadzieję, że cię spotka. Popatrzyłam na niego sceptycznie. - Świetnie. - Wydaje mi się, że myśli o tobie poważnie, Sookie. - Posłuchaj - odparowałam, z niewiadomego powodu czując się zraniona - radzę sobie sama i chociaż od czasu do czasu nie jest mi do śmiechu, nie muszę zaprzyjaźniać się z wilkołakiem, tylko dlatego że mi się oświadczył.

Sam wyglądał na lekko zaintrygowanego. - Nie z wilkołakiem - stwierdził. - Zmiennokształtni z Hotshot nie są wilkołakami. - Powiedział mi, że są. - Wierz mi, że nie. Są zbyt dumni, by nazywać się zwykłymi zmiennokształtnymi, leczy właśnie nimi są. To pumołaki. - Co takiego?! Przysięgam, że zobaczyłam przed oczyma latające czarne kropki. - Sookie? Co się stało? - Są pumami?! Nie wiedziałeś, że odcisk znaleziony na tarasie Jasona był śladem łapy pumy? - Nie, nikt mi nie wspomniał o żadnym odcisku! Jesteś pewna? Posłałam mu poirytowane spojrzenie. - Oczywiście, że tak. A Jason zniknął tej nocy, kiedy Crystal Norris czekała na niego w domu. Jesteś jedynym barmanem na świecie, który nie zna plotek, o jakich mówi całe miasto. - Crystal... ta dziewczyna z Hotshot, która była tu z nim na przyjęciu noworocznym? Szczupła czarnulka z ekipy poszukiwawczej? Skinęłam głową. - Ta, którą Felton tak bardzo kocha? - On... co? - Felton, wiesz, ten, który towarzyszył jej i Calvinowi podczas poszukiwań. Crystal zawsze była największą miłością jego życia. - A skąd to wiesz? - spytałam urażonym tonem. Skoro nawet ja, telepatka, nie miałam o niczym pojęcia. - Powiedział mi o tym pewnej nocy, gdy zbyt dużo wypił. Ci faceci z Hotshot... nie przychodzą tutaj zbyt często, ale jeśli już piją, to na umór. - Dlaczego zatem przyłączył się do poszukiwań? - Myślę, że lepiej pojedźmy tam i zadajmy mu parę pytań. - O tej porze? - Zaplanowałaś ciekawsze zajęcia? Miał rację, na pewno pragnęłam sprawdzić, czy w Hotshot przetrzymują mojego brata albo wiedzą, co mu się stało. Chociaż z drugiej strony strasznie bałam się informacji, które być może tam otrzymamy. - Ta kurtka jest za lekka na taką pogodę, Sookie upomniał mnie Sam, kiedy się zbieraliśmy. - Oddałam płaszcz do pralni - bąknęłam. W rzeczywistości nie miałam okazji ani przełożyć go do suszarki, ani nawet zobaczyć, czy nie zostały na nim plamy krwi. Poza

tym był podarty. - Hmm... To było wszystko, co powiedział mój szef, zanim pożyczył mi swój zielony sweter, który włożyłam pod kurtkę. Wybraliśmy jego pikap, ponieważ padał naprawdę gęsty śnieg, a poza tym Sam - jak wszyscy faceci - był przekonany, że potrafi prowadzić samochód w śnieżycy, mimo że nigdy wcześniej nie jeździł w taką pogodę. Droga do Hotshot wydawała się jeszcze dłuższa, gdy jechaliśmy nocą, a w reflektorach wirowały płatki śniegu. - Dziękuję ci za to, że mnie tam wieziesz, zaczynam jednak myśleć, że nam odbiło - oznajmiłam w połowie drogi. - Zapięłaś pas? - odburknął Sam. - Jasne. - To dobrze - powiedział i jechał dalej. W końcu dotarliśmy do małej osady. Nie było tu oczywiście żadnych latarni ulicznych, lecz najwyraźniej paru mieszkańców zapłaciło za montaż lamp na słupach elektrycznych. Oprócz nich paliły się światła w niektórych domach. - Jak sądzisz, dokąd powinniśmy pójść? - Do Calvina. On ma tu władzę - odrzekł Merlotte. Przypomniałam sobie, jak dumny był Calvin ze swojego domu, i miałam ochotę zobaczyć wnętrze. Tu światła również były włączone, a przed budynkiem parkował pikap. Wysiadłszy z ciepłego auta w tę śnieżną noc, szłam do frontowych drzwi niechętnie, jakbym przebijała się przez mokrą, zimną zasłonę. Zastukałam i po długiej przerwie drzwi się otworzyły. Calvin wydawał się zadowolony, dopóki nie zobaczył stającego za mną Sama. - Wejdźcie - mruknął niezbyt ciepło i odsunął się na bok. Zanim weszliśmy, tupnęliśmy grzecznie po kilka razy, by otrzepać buty ze śniegu. Dom był prosty i czysty, na jego wyposażenie składały się dość tanie, lecz starannie rozmieszczone meble i obrazy, z których żaden nie przedstawiał istot ludzkich, co uznałam za interesujące. Krajobrazy. Fauna i flora. - Kiepska noc na jeżdżenie po okolicy - zagaił Calvin. Wiedziałam, że muszę rozmawiać z nim ostrożnie, chociaż w istocie chciałam złapać poły jego flanelowej koszuli i wykrzyczeć mu pytania w twarz. Ten człowiek był władcą. Rozmiar jego królestwa właściwie nie miał znaczenia. - Calvinie - zaczęłam najspokojniej, jak potrafiłam wiesz, że policja znalazła na tarasie Jasona, obok odcisków jego butów... ślad pumy? - Nie - odrzekł po długiej chwili. Widziałam, że ogarnia go gniew. - Nie dociera do nas zbyt wiele miejskich plotek. Zastanawiałem się wprawdzie, dlaczego mężczyźni z ekipy poszukiwawczej mieli broń, ale my denerwujemy wiele osób, więc nikt z nami nie rozmawiał. Ślady łap pumy... No, no, no. - Nie znałam twojej... hmm... drugiej natury. Aż do dzisiejszej nocy. Patrzył na mnie spokojnie.

- Sądzisz, że jedno z nas porwało twojego brata. Zachowałam milczenie, lecz nie odrywałam od niego wzroku. Towarzyszący mi Sam stał równie nieruchomo. - Sądzisz, że Crystal wściekła się na twojego brata i go skrzywdziła? - Nie. - Pokręciłam głową. W miarę, jak do niego mówiłam, jego złote oczy stawały się coraz większe i coraz bardziej okrągłe. - Boisz się mnie? - spytał nagle. - Nie - odparłam. - Nie boję się ciebie. - Felton - rzucił. Przytaknęłam. - Sprawdźmy - dodał. Wróciliśmy na dwór, w ciemną, śnieżną noc. Czułam na policzkach lodowate ukłucia płatków i cieszyłam się, że moja kurtka ma kaptur. Sam chwycił mnie za rękę, gdy potknęłam się na jakimś porzuconym narzędziu lub zabawce na podwórzu domu sąsiadującego z domem Feltona. Kiedy dotarliśmy do betonowej płyty tworzącej frontowy ganek Feltona, Calvin już stukał do drzwi. - Kto tam? - spytał Felton. - Otwórz - polecił Calvin. Rozpoznawszy jego głos, mężczyzna natychmiast otworzył drzwi. Nie był takim pedantem jak przywódca stada i meble w jego domu zostały rozmieszczone dość przypadkowo, głównie pod ścianami. Już podczas poszukiwań w lesie zauważyłam, że Felton porusza się w sposób dziwnie nieludzki, a dziś było to widoczne jeszcze bardziej. Pomyślałam, że pewnie jest obecnie bliższy przemiany w swoją drugą, zwierzęcą naturę. Pokolenia związków endogamicznych wyraźnie odcisnęły na nim swój ślad. - Gdzie jest ten mężczyzna? - spytał bez wstępów Calvin. Oczy Feltona rozszerzyły się, on sam natomiast zrobił gwałtowany ruch, jak gdyby zamyślał ucieczkę. Nie odpowiedział. - Gdzie?! - warknął Calvin, a potem jego ręka zmieniła się w łapę, którą zamachnął się w stronę twarzy Feltona. Żyje? Gwałtownie zakryłam usta dłonią, ponieważ nie chciałam krzyknąć. Felton opadł na kolana. Na jego obliczu dostrzegłam równoległe krwawe przecięcia. - W szopie na tyłach - odparł niewyraźnie. Ruszyłam do frontowych drzwi tak szybko, że Sam ledwo za mną nadążał. Skręciłam za róg domu, a wtedy wystartowałam do biegu i natychmiast upadłam jak długa na stosie drewna na opał. Mimo że wiedziałam, że później poczuję ból, poderwałam się i chciałam znów pędzić, wtedy jednak odkryłam, że podtrzymuje mnie Calvin Norris, który, tak jak wcześniej w lesie, podniósł mnie nad stertę bierwion. Przeskoczył ją z niewymuszonym wdziękiem, a potem znaleźliśmy się przy drzwiach szopy, która wyglądała jak z katalogu Sears lub Penney's - jedna z tych, jakie zamawia się w częściach, a później stawia z pomocą sąsiadów na betonowym podłożu. Drzwi były zamknięte na kłódkę, ale tego typu szopa nie została przeznaczona na twierdzę, która miałaby odstraszać zdecydowanych intruzów. Na dodatek Calvin był bardzo silny.

Zerwał kłódkę i pchnął drzwi, po czym włączył światło. Zdumiałam się, że doprowadzono tam elektryczność, ponieważ nieczęsto to się zdarza. Na początku nie byłam pewna, czy rzeczywiście patrzę na mojego brata, ponieważ stworzenie przede mną w ogóle nie wyglądało jak on. Osobnik miał blond włosy, lecz był tak brudny i cuchnący, że w pierwszej chwili cofnęłam się mimo mroźnego powietrza. Mężczyzna był siny z zimna, gdyż miał na sobie tylko spodnie. Leżał na jednym jedynym kocu rzuconym na betonową podłogę. Uklękłam obok niego, chwyciłam go i przytuliłam. Jason otworzył oczy i zamrugał. - Sookie? - spytał, a ja usłyszałam w jego głosie niedowierzanie. - Sookie? Uratowałaś mnie? - Tak - przyznałam, chociaż wcale nie byłam tego taka pewna. Przypomniałam sobie, co przydarzyło się szeryfowi, który przyjechał tutaj, a później słuch o nim zaginął. Zabierzemy cię do domu. Jason został ugryziony. Wielokrotnie ugryziony. - Och, nie - powiedziałam cicho, kiedy zrozumiałam znaczenie tych ugryzień. - Nie zabiłem go - bronił się stojący na zewnątrz Felton. Ale go pogryzłeś - wytknęłam mu nieswoim głosem. Chciałeś, żeby był taki jak ty. - Wtedy przestanie się tak bardzo podobać Crystal. Crystal wie, że powinniśmy płodzić dzieci z ludźmi z zewnątrz, ale tak naprawdę najbardziej lubi mnie - odparł. - Więc go porwałeś, zamknąłeś tutaj i gryzłeś?! Jason był zbyt osłabiony, by wstać. - Proszę, zanieście go do auta - powiedziałam chłodno. Nie potrafiłam nikomu spojrzeć w oczy. Czułam, że zalewa mnie wściekłość, wiedziałam jednak, że muszę nad sobą panować, dopóki stąd nie odjedziemy. Wierzyłam, że dam radę. Gdy Calvin i Sam podnieśli Jasona, krzyknął. Wzięli go razem z kocem, którym go otulili. Ruszyłam chwiejnie za nimi i tak wróciliśmy pod dom Calvina i do pikapu. Odzyskałam wreszcie brata. Istniało wprawdzie niebezpieczeństwo, że od czasu do czasu Jason zmieni się w pumę, ale żył i był ze mną. Nie miałam pojęcia, czy dla wszystkich zmiennokształtnych obowiązują takie same zasady, ale Alcide powiedział mi kiedyś, że wilkołaki, które rodzą się jako ludzie i dopiero później, po ugryzieniu przez jakiegoś osobnika, stają się wilkołakami, zmieniają się w pół ludzi, pół bestie, przypominające bohaterów horrorów.

Starałam się na razie o tym nie myśleć i wyłącznie cieszyć się, że brat jest cały i zdrów. Sam usiadł za kierownicą, Calvin posadził Jasona obok niego, a ja miałam zająć miejsce po drugiej stronie brata. Wcześniej jednak Calvin chciał mi jeszcze coś powiedzieć. - Felton zostanie ukarany - oświadczył. - I to bezzwłocznie. Kara dla Feltona nie znajdowała się do tej pory na mojej liście spraw do przemyślenia, ale skinęłam głową, ponieważ chciałam natychmiast się stamtąd wynieść. - Jeśli zajmiemy się Feltonem, nie pójdziecie na policję? spytał. Stał sztywno i udawał, że nie przejmuje się zbytnio ewentualną odpowiedzią na swoje pytanie. Wiedziałam jednak, jak ważna jest ta chwila. Pamiętałam, co dzieje się z ludźmi, którzy zwracają się przeciwko społeczności Hotshot. - Nie - zapewniłam go. - Winny jest jedynie Felton. Chociaż nie do końca wierzyłam, że Crystal o niczym nie wiedziała. Twierdziła przecież, że tej nocy u Jasona wyczuła zmiennokształtnego. Jak mogła nie zidentyfikować zapachu pumy, skoro sama przemieniała się w tego wielkiego kota? I prawdopodobnie od samego początku podejrzewała, że ta konkretna puma to Felton. Na pewno nie pomyliłaby jego zapachu z innym. Ale teraz nie była pora na takie rozważania. Calvin zda sobie sprawę z sytuacji równie dobrze jak ja, jeśli tylko zastanowi się nad tą kwestią. - Poza tym... - dodałam - ...być może mój brat jest teraz jednym z was. Jeśli tak, na pewno będzie was potrzebował dokończyłam najspokojniejszym tonem, na jaki potrafiłam się zdobyć. Nieszczególnie mi się udało. - Przyjadę po niego podczas następnej pełni księżyca. Ponownie skinęłam głową. - Dziękuję ci - szepnęłam, ponieważ miałam świadomość, że nigdy nie znaleźlibyśmy Jasona, gdyby nam na to nie pozwolił. Muszę zabrać teraz brata do domu. Wiedziałam, że Calvin chce, bym go dotknęła lub objęła, ale naprawdę nie mogłam się zdobyć na jakikolwiek kontakt fizyczny z nim. - Jasne - odrzekł po długiej chwili. Cofnął się, ja tymczasem niezdarnie wdrapałam się do kabiny. Chyba zrozumiał, że nie chcę w tej chwili jego pomocy. Wcześniej sądziłam, że umysły ludzi w Hotshot wydają mi się niezwykłe dlatego, że ci osobnicy rozmnażali się między sobą. Nawet na moment nie przyszło mi do głowy, że zmieniają się w inne zwierzęta niż w wilki. Tak założyłam od początku i już. Wiedziałam, co mój trener siatkówki z liceum stale powtarzał o takich „założeniach". Cóż, mówił też, że przed wejściem na boisko należy zapomnieć o wszystkim, co nie wiąże się z grą, tego jednak, niestety, nie potrafiłam się nauczyć. Ale w kwestii „założeń" na pewno miał rację. Sam już uruchomił ogrzewanie w pikapie, choć nie na pełną moc. Zbyt szybki wzrost temperatury zaszkodziłby Jasonowi, nie miałam co do tego cienia wątpliwości. Gdy mój brat zaczął się rozgrzewać, poczułam bijący od niego zapach i o mało nie przeprosiłam za to Sama, powstrzymałam się jednak, nie chciałam bowiem jeszcze bardziej upokorzyć Jasona. - Oprócz ugryzień i wyziębienia nic ci się nie stało? -

spytałam, kiedy wydało mi się, że brat trochę mniej drży i będzie mógł odpowiedzieć. - Nie - odparł. - Hmm, każdej nocy, każdej pieprzonej nocy, ten facet przychodził do szopy i na moich oczach przemieniał się. Sądzę, że dziś zamierzał mnie zabić i zjeść. Co noc gryzł mnie, potem znów przechodził transformację i znikał. Widziałem, że odejście przychodzi mu trudno, skoro zwęszył krew... Nigdy jednak nie robił nic poza kąsaniem. - Zabiją go dziś wieczorem - wyjaśniłam. - W zamian proszą, żebyśmy nie zgłaszali zdarzenia policji. - Dobry interes - stwierdził Jason i wiem, że mówił serio. ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Jason był w stanie ustać na nogach na tyle długo, że wziął prysznic. Twierdził, że to najlepsza kąpiel w jego życiu. Kiedy był już czysty i pachniał mieszanką chyba wszystkich produktów, które miałam w łazience, skromnie okrył się dużym ręcznikiem, a ja nasmarowałam jego rany neosporinem. Zużyłam całą tubkę na ugryzienia, które na szczęście już się goiły. Chciałam coś jeszcze zrobić dla brata. Przygotowałam mu gorącą czekoladę, zjadł też trochę ciepłej owsianki (pomyślałam, że to dziwna zachcianka, jednak zwierzył mi się, że Felton przynosił mu do jedzenia jedynie na wpół ugotowane mięso) i włożył spodnie od piżamy, którą kupiłam dla Erica (były za duże, na szczęście w pasie miały tasiemkę do ściągania) oraz rozwleczony stary podkoszulek z krótkim rękawem, który dostałam podczas Marszu dla Życia dwa lata temu. Jason ciągle dotykał materiału, ciesząc się, że znów jest ubrany. Miałam wrażenie, że chciał jedynie przebywać w cieple i spać. Oddałam mu swój dawny pokój. Ze smutkiem zerknęłam na szafę, którą Eric opuścił na dobre, i życzyłam bratu dobrej nocy. Poprosił, żebym zostawiła włączone światło w korytarzu i uchylone drzwi. Ta prośba dużo go kosztowała, więc spełniłam ją bez słowa komentarza. Sam Merlotte siedział w kuchni i pił gorącą herbatę. Podniósł wzrok znad kubka i uśmiechnął się do mnie. - Jak się miewa? Opadłam na krzesło. - Lepiej niż można by sądzić - odparłam. - Zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że tyle czasu przeleżał w pozbawionej ogrzewania szopie, a ten drań codziennie go gryzł. Zastanawiam się, jak długo ten facet zamierzał go tam trzymać? - Aż do pełni, jak sądzę. Wtedy wiedziałby, czy jego metoda się sprawdziła. - Poczułam napływ mdłości. Sprawdziłem twój kalendarz. Jason ma parę tygodni. - To dobrze. Niech się najpierw zregeneruje i nabierze sił, a dopiero później stawia czoło czemuś więcej. - Ukryłam na moment twarz w dłoniach. - Muszę zadzwonić na policję. - Powiesz im, żeby przestali go szukać? - Tak. - Wiesz, co powiedzieć? Czy Jason miał jakiś pomysł? - Może powiem, że bracia jakiejś dziewczyny go porwali? W pewnym sensie była to prawda. - Policja zechce ustalić, gdzie Jasona przetrzymywano. Jeśli oświadczysz, że sam się uwolnił, gliniarze spytają, jak to zrobił. Będą też nagabywali o inne szczegóły. Zastanawiałam się, czy w obecnym stanie potrafię w ogóle coś wymyślić. Zagapiłam się beznamiętnie na stół - na swojski

serwetnik, który babcia kupiła kiedyś na targu, na cukierniczkę, a także na solniczkę i pieprzniczkę w kształcie kogutka i kury. Zauważyłam coś pod solniczką. To był czek na pięćdziesiąt tysięcy dolarów wystawiony przez Erica Northmana! Eric nie tylko zapłacił ustaloną sumę, dał mi również największy napiwek, jaki widziałam w życiu. - Och - powiedziałam bardzo cicho. - O, rany. Patrzyłam na czek przez kolejną minutę, upewniając się, że dobrze odczytałam sumę. Pokazałam go Samowi. - No, no, no. Zapłata za opiekę nad Erikiem? - Spojrzał na mnie, a ja kiwnęłam głową. - Co z tym zrobisz? - Zaniosę do banku, od razu jutro rano. Uśmiechnął się. - Pytałem raczej co dalej. - Wiesz, na razie po prostu cieszę się z tych pieniędzy... Z tego, że wiem... - Ku mojemu zakłopotaniu poczułam w oczach łzy. Znowu! Cholera! - Przynajmniej nie będę musiała przez cały czas się zamartwiać! - Rozumiem, że ostatnio było ci ciężko. Skinęłam głową, a Sam zacisnął usta. - Wiesz... - zaczął, lecz nie mógł dokończyć zdania. - Dzięki, ale nie mogę zrobić tego ludziom - odparłam zdecydowanie. - Babcia zawsze mawiała, że to najpewniejszy sposób zerwania przyjaźni. - Mogłabyś sprzedać tę ziemię, kupić dom w mieście, mieć sąsiadów... - zasugerował Merlotte z takim przekonaniem, jakby chciał mi to zaproponować od miesięcy. - Wyprowadzić się z tego domu? Członkowie mojej rodziny mieszkali w nim od ponad stu pięćdziesięciu lat. Nie stał się oczywiście przez to świątynią czy innym świętym przybytkiem, przez te lata był też rozbudowywany i wielokrotnie modernizowany. Oczyma wyobraźni zobaczyłam ładny mały domek z równymi podłogami, nowoczesną łazienką oraz wygodną i dobrze wyposażoną kuchnią. Żadnego odkrytego bojlera na wodę. Izolacja na poddaszu. Garaż! Olśniona tą wizją aż przełknęłam ślinę. - Zastanowię się nad tym - obiecałam. Czułam się odważna, że w ogóle rozważam ten pomysł. - Ale teraz nie mogę o tym myśleć. Jutro czeka mnie męczący dzień. Pomyślałam o godzinach, które policjanci poświęcili na szukanie Jasona, i nagle poczułam się tak zmęczona, że w ogóle nie potrafiłam ułożyć opowieści dla szeryfa. - Musisz się przespać - oznajmił Merlotte. Pokiwałam głową. - Dziękuję ci, Sam, bardzo ci dziękuję. Wstaliśmy. Uściskałam go, obejmując dłużej, niż zamierzałam, gdyż w jego ramionach poczułam się nieoczekiwanie dobrze i ogromnie się odprężyłam. - Dobrej nocy - powiedziałam. - Proszę, jedź ostrożnie. Przez chwilę chciałam zaproponować mu nocleg w jednym z łóżek na piętrze, ale nie ogrzewałam tych pomieszczeń, więc byłoby mu zimno. A poza tym musiałabym tam pójść i wszystko przygotować. Zresztą i on na pewno wolał odbyć tę krótką podróż do domu, nawet w śnieżycy. - Będę ostrożny - zapewnił mnie i odsunęliśmy się od siebie. - Zadzwoń do mnie rano.

- Jeszcze raz dzięki. - Dość już tych podziękowań - odparł. Eric zabił gwoździami frontowe drzwi, w których będę musiała założyć nowy zamek, odprowadziłam więc Sama do tylnych i zamknęłam je za nim. Sił wystarczyło mi jedynie na umycie zębów i przebranie się w koszulę nocną, po czym wczołgałam się do łóżka. Następnego ranka od razu zajrzałam do brata. Jason wciąż spał głęboko i dopiero teraz, w świetle dziennym dostrzegłam wyraźnie skutki uwięzienia. Jego twarz porastała warstwa kilkudniowego zarostu. We śnie wyglądał starzej. Tu i tam miał siniaki, a widziałam przecież tylko twarz i ramiona. Brat otworzył oczy, kiedy usiadłam obok niego na łóżku i patrzyłam. Przesunął wzrokiem po pokoju, aż spojrzał mi w twarz. - Więc mi się nie śniło - wychrypiał. - Ty i Sam naprawdę przyjechaliście i uratowaliście mnie. A tamci mnie wypuścili. Puma mnie wypuściła. - Tak. - A co się działo podczas mojej nieobecności? - spytał po chwili. - Czekaj, mogę pójść do łazienki i potem zrobić sobie kawę, zanim mi powiesz? Spodobało mi się, że spytał (wcześniej po prostu stwierdzał fakt i robił swoje). Oczywiście zgodziłam się, a nawet zaoferowałam, że zaparzę dla niego kawę. Wydawał się szczęśliwy, że może wrócić do łóżka, przy którym czekał na niego kubek kawy z cukrem. Podparł się na poduszkach i rozmawialiśmy. Powiedziałam mu o rozmowie telefonicznej z Sumem, naszych kontaktach z policją i poszukiwaniach na podwórzu. Wspomniałam, że wzięłam z gabloty jego strzelbę „Benelli", której natychmiast zażądał. - Strzelałaś z niej! - wytknął mi z oburzeniem gdy sprawdził broń. Gapiłam się na niego bez słowa. Oprzytomniał pierwszy. - Przypuszczam, że zadziałała jak... strzelba powinna zauważył powoli. - Ponieważ siedzisz tutaj cała i zdrowa. - Dzięki, ale nie pytaj o szczegóły - bąknęłam. Kiwnął głową. - Teraz musimy wymyślić opowieść dla policji - dodałam. - Chyba nie możemy po prostu powiedzieć im prawdy. Zadumał się. - Ależ dlaczego? - mruknęłam. - Powiedzmy im, że wioskę Hotshot zamieszkują pumołaki i kiedy przespałeś się z jedną z ich samic, jej chłopak postanowił także z ciebie zrobić pumołaka, żeby dziewczyna nie wolała ciebie od niego. Właśnie dlatego codziennie zmieniał się na twoich oczach w pumę i gryzł cię. Zapadła długa cisza. - Wyobrażam sobie twarz Andy'ego Bellefleura powiedział Jason z przygnębieniem w głosie. - Ciągle przecież nie może uwierzyć, że nie popełniłem morderstw na tamtych dziewczynach w zeszłym roku. Chciałby, żeby mnie uznali za świra. Sum musiałby mnie zwolnić, a nie uważam, by dobrze

mieszkałoby mi się w psychiatryku. - No cóż, rzadko mógłbyś umówić się tam z kimś na randkę. - Boże, ta dziewczyna! Crystal... Ostrzegałaś mnie przed nią. Ale strasznie mi się spodobała. A teraz okazała się... Wiedziałaś! - Och, na litość boską, Jasonie, to tylko zmiennokształtna. Nie jest najemniczką z japońskiej mangi, Freddym Kruegerem czy innym potworem. - Sook, wiesz wiele o sprawach, o których większość ludzi nie ma pojęcia, prawda? Tak mi się zdaje. - Zgadza się. - Oprócz wampirów... - Tak. - Jest mnóstwo innych istot. - Próbowałam ci powiedzieć. - Niby ci uwierzyłem, ale tak naprawdę nie przyjąłem tego do wiadomości. Niektóre znane mi osoby... to znaczy oprócz Crystal i tamtych... nie zawsze są ludźmi, prawda? - Prawda. - Ile? Policzyłam istoty o dwoistej naturze, które Jason mógł spotkać w barze: Sam, Alcide, ten mały lisołak, kiedy mój brat popijał z Hoytem parę tygodni temu... - Przynajmniej trójka - odparłam. - Skąd to wszystko wiesz? Patrzyłam na niego bez słowa. - Masz rację - zreflektował się po długiej chwili. - Wolę nie wiedzieć. - A teraz również ty - oznajmiłam łagodnie. - Jesteś pewna? - Nie, i nie dowiemy się tego przed upływem kilku tygodni - odrzekłam. - Ale Calvin ci pomoże, jeśli będziesz tego potrzebował. - Nie przyjmę od nich pomocy! Był rozgorączkowany, oczy mu płonęły. - Nie masz wyboru - wyjaśniłam, usiłując zachować spokój. - A Calvin nie miał pojęcia, że tam jesteś. To dobry człowiek. Zresztą nie czas teraz na omawianie tego tematu. Musimy najpierw ustalić, co powiemy policji. Co najmniej przez godzinę konstruowaliśmy sensowną opowieść, która miałaby pozory prawdopodobieństwa.

W końcu zadzwoniłam na posterunek. Dyżurna dyspozytorka zareagowała ze znużeniem na mój głos, niemniej jednak próbowała rozmawiać ze mną uprzejmie. - Sookie, kochana, tak jak powiedziałam ci wczoraj, zadzwonimy, kiedy dowiemy się czegoś o Jasonie... - zaczęła, panując nad złością. - Mam go - ucięłam. - Co... takiego?! Jej krzyk był tak głośny i wyraźny, że aż usłyszał go Jason i się skrzywił. - Mam go. - Zaraz kogoś przyślę. - Dobrze - powiedziałam, chociaż myślałam dokładnie odwrotnie. Przed przyjazdem policji wyjęłam gwoździe z frontowych drzwi. Nie chciałam, żeby funkcjonariusze pytali, co się z nimi stało. Jason patrzył na mnie dziwnie, gdy brałam młotek, ale nie skomentował tego. - Gdzie twoje auto? - spytał Andy Bellefleur. To było pierwsze pytanie. - Pod barem „U Merlotte'a". - Dlaczego? - Mogę opowiedzieć wszystko tylko raz? Tobie i Alcee? Alcee Beck wchodził właśnie po frontowych schodach. Gdy policjanci zobaczyli leżącego na kanapie Jasona, obaj stanęli jak wryci. Wtedy uprzytomniłam sobie, że nie spodziewali się zobaczyć kiedykolwiek mojego brata żywego. - Cieszę się, że jesteś cały i zdrów, stary - odezwał się Andy i uścisnął Jasonowi rękę. Alcee Beck podążył w jego ślady. Usiedli, Andy w fotelu babci, a Alcee w tym, który zwykle zajmuję ja. Usadowiłam się zatem na kanapie przy nogach Jasona. - Cieszymy się, że jesteś wciąż wśród żywych, Jasonie, lecz musimy wiedzieć, gdzie byłeś i co ci się przydarzyło. - Nie mam zielonego pojęcia - zapewnił ich brat. I tego trzymał się przez następne kilka godzin. Nie udało nam się bowiem stworzyć żadnej wiarygodnej historii, którą mógłby opowiedzieć i która wyjaśniałaby jego kiepski stan fizyczny, ślady ugryzień i nagły powrót. Przyszło nam do głowy tylko jedno wytłumaczenie. Jason powinien twierdzić, że ostatnią rzeczą, jaką sobie przypomina, był osobliwy hałas, jaki usłyszał na zewnątrz, gdy zabawiał się z Crystal. Kiedy wyszedł sprawdzić, co się dzieje, prawdopodobnie uderzył się w głowę. Nie pamiętał niczego do czasu, aż znalazł się na moim podwórzu, prawdopodobnie wypchnięty z jakiegoś samochodu wczoraj w nocy. Znalazłam go tam, gdy Sam przywiózł mnie do domu z pracy. A poprosiłam swojego szefa o podwiezienie, ponieważ bałam się prowadzić w taką pogodę. Uprzedziliśmy, naturalnie, o wszystkim Sama, który niechętnie przystał na naszą prośbę i zgodził się, że jest to najlepsze wyjście. Wiedziałam, że mój szef nie lubi kłamać, ja zresztą także, nie mogliśmy jednak pozwolić sobie na otwarcie tej przysłowiowej puszki Pandory. Piękno naszej opowieści tkwiło w jej prostocie. Dopóki Jason potrafił opierać się pokusie ubarwiania, był bezpieczny.

Nie miałam wątpliwości, że będzie to dla mojego brata trudne, gdyż uwielbiał gawędzić i się chełpić. Dopóki siedziałam obok, przypominając mu o konsekwencjach, umiał nad sobą panować. Musiałam jednak przynieść mu kolejny kubek kawy (przedstawiciele prawa nie chcieli więcej), a kiedy wracałam do salonu, słyszałam, jak mówi, że chyba przypomina sobie jakiś zimny ciemny pokój. Posłałam mu ostre spojrzenie, a wtedy dodał: - Ale wiecie, mam taki mętlik w głowie, że może to tylko mi się śniło. Andy popatrzył na Jasona, a potem na mnie. Widziałam, jak narasta w nim gniew. - Naprawdę was nie rozumiem - mruknął. - Sookie, wiem, że martwiłaś się o brata. Chyba sobie tego nie wymyśliłem, co? - Nie, nie, strasznie się cieszę, że jest tu ze mną z powrotem. Poklepałam stopę Jasona pod kocem. - A ty... nie chciałeś być już tam dłużej, co? Opuściłeś pracę, naraziłeś naszą gminę na poszukiwania, które kosztowały nasz budżet kilka tysięcy dolarów, zdenerwowałeś wiele osób. A teraz po prostu sobie tu siedzisz i nas okłamujesz! - Ostatnie zdanie Andy wykrzyczał. - W dodatku zjawiasz się ponownie tej samej nocy, której ten zaginiony rzekomo wampir, którego twarz patrzyła na nas przez te wszystkie dni z dziesiątków plakatów, zadzwonił na posterunek policji w Shreveport i powiedział, że właśnie odzyskał pamięć! A jeszcze, również dziś w nocy, doszło do dziwnego pożaru w Shreveport i wydobyto tam wiele ciał! I próbujecie mi wmówić, że między wszystkimi tymi sprawami nie ma żadnego związku! Jason i ja gapiliśmy się na siebie oniemiali. Przecież rzeczywiście nie istniał żaden związek między jego zaginięciem a amnezją Erica. Po prostu nie przyszło mi do głowy, że dla kogoś ten splot zdarzeń może wyglądać dziwnie. - Jaki wampir? - spytał Jason. Był tak przekonujący, że o mało sama nie uwierzyłam w jego niewiedzę. - Wyjdźmy, Alcee - warknął Andy. Zamknął notes, a długopis wepchnął z powrotem do kieszonki koszuli takim zdecydowanym ruchem, że nie wiem, jakim cudem jej nie oderwał. - Ten drań nie zamierza powiedzieć nam prawdy. - Nie sądzicie, że powiedziałbym, gdybym cokolwiek pamiętał? - spytał Jason. - Nie sądzicie, że chciałbym dopaść gnojka, który mi to zrobił?! - Wydawał się stuprocentowo szczery, ponieważ rzeczywiście nie kłamał. Obaj detektywi popatrzyli mniej nieufnie - szczególnie Alcee Beck był skłonny uwierzyć Jasonowi - nadal jednak nie byli z nas zadowoleni. Było mi z tego powodu przykro, ale nic więcej nie mogłam zrobić. Później tego dnia przyjechała Arlene, by zawieźć mnie pod „Merlotte'a", gdzie zostawiłam samochód. Na widok mojego brata ucieszyła się i mocno go uściskała. - Strasznie zmartwiłeś swoją siostrę, łobuzie powiedziała z udawaną wściekłością. - Nigdy więcej nie narażaj Sookie na takie przeżycia. - Postaram się - odparł Jason z uśmiechem, który niemal przypominał jego dawny, szelmowski. - Jest dla mnie dobrą siostrą. - Tak, tak, święta prawda - przyznałam trochę kwaśno. Przyprowadzę samochód i myślę, że mogę odwieźć cię do domu, brachu. Jason przez minutę wyglądał na niewyobrażalnie przerażonego. Nigdy nie lubił samotności, a po godzinach spędzonych w zimnej szopie taka perspektywa podobała mu się jeszcze mniej. - Założę się, że teraz, kiedy dziewczyny z Bon Temps usłyszały o twoim powrocie, większość już gotuje dla ciebie obiadek, który podrzucą ci po południu - zauważyła Arlene i Jason wyraźnie poweselał. - Zwłaszcza że mówię wszystkim, jaki jesteś słabiutki. - Dzięki, Arlene - powiedział. Wyglądał dużo lepiej.

- Naprawdę doceniam, że usiłowałaś go pocieszyć powiedziałam jej podczas drogi do miasta. - Nie wiem o wszystkim, przez co przeszedł, ale chyba długo będzie dochodził do siebie. - Kochanie, nie musisz się martwić o Jasona. To ryzykant z założenia. Nie wiem, dlaczego nie zgłosił się do eliminacji. Chichotałyśmy przez całą drogę, szczegółowo rozważając możliwość nakręcenia w Bon Temps odcinka programu „Ryzykanci". - Wraz z dzikami z lasu i tym śladem pumy twórcy odcinka „Ryzykanci: Bon Temps" na pewno świetnie by się bawili zauważyła moja przyjaciółka. - Tack i ja siedzielibyśmy i śmiali się z nich. Dzięki temu stwierdzeniu mogłam sobie pożartować z Arlene i Tacka, co sprawiało jej przyjemność i po chwili nasza rozmowa poprawiła mi nastrój tak samo, jak wcześniej Jasonowi. Arlene była dobra w takich sprawach. Odbyłam krótką rozmowę z Samem w magazynie baru „U Merlotte'a". Szef powiedział mi, że Andy i Alcee już zdążyli go odwiedzić i sprawdzić, czy jego opowieść pokrywa się z moją. Sam uciszył mnie, zanim znowu zaczęłam mu dziękować. Odwiozłam Jasona do domu, chociaż jawnie dawał mi do zrozumienia, że wolałby spędzić jeszcze jedną noc u mnie. Zabrałam strzelbę i poleciłam mu ją wyczyścić wieczorem. Przyrzekł, że to zrobi, a kiedy na mnie spojrzał, wiedziałam, że ponownie pragnie mnie zapytać, w jakim celu jej użyłam. Ale nie spytał. W ciągu ostatnich kilku dni Jason naprawdę wiele się nauczył. Pracowałam znów na nocną zmianę, toteż gdy wróciłam do domu, nie zostało mi dużo wolnego czasu. Na myśl o pracy cieszyłam się. Nie spotkałam dziś żadnych mężczyzn biegnących poboczem, a od całych dwóch godzin nikt nie zatelefonował do mnie ani nie przyjechał z problemami. Zdążyłam zmienić pościel na obu łóżkach, wyprać ją, zamieść kuchnię i zrobić porządek w szafie z kryjówką, zanim rozległo się stukanie do frontowych drzwi. Wiedziałam, kto się zjawił. Na dworze było ciemno i, rzeczywiście, na ganku stał Eric. Przypatrzył mi się z niezbyt szczęśliwą miną. - Poczułem niepokój - zagaił bez zbędnych wstępów. - W takim razie natychmiast rzucam wszystko i lecę ci na pomoc - odburknęłam, w jednej chwili przechodząc do ataku. Uniósł brew. - Będę grzeczny i spytam, czy mogę wejść. Nie uchyliłam zaproszenia dla niego, a jednak nie chciał po prostu wejść do mojego domu. jaki taktowny! - Tak, proszę. Zrobiłam krok w tył. - Hallow nie żyje, ale zanim umarła, anulowała klątwę, Pam dobrze się sprawiła, Pokiwał głową. - Albo Hallow, albo ja - powiedział. - Wolę siebie.

- Dlaczego wybrała Shreveport? - Jej rodzice zostali tu kiedyś uwięzieni. Byli czarownikami, lecz dopuścili się także jakichś oszustw, przekonując do siebie ofiary dzięki swoim umiejętnościom. W Shreveport opuściło ich szczęście, a społeczność nadnaturalnych odmówiła pomocy przy ich uwolnieniu. W więzieniu matka Hallow naraziła się jakiejś kapłance voodoo, a ojciec zginął od ciosu nożem podczas burdy w toalecie. - Całkiem dobry powód do nienawiści wobec nadnaturalnych ze Shreveport. - Podobno... mieszkałem tutaj przez kilka nocy. - Eric wyraźnie postanowił zmienić temat, - Tak - przyznałam. Usiłowałam udawać, że interesuje mnie, co ma mi do powiedzenia. - I w tym czasie my nigdy...? Nie zamierzałam stwarzać pozorów, że go nie rozumiem. - Eric, a wydaje ci się to prawdopodobne? - spytałam. Nie usiadł ani nie przybliżył się do mnie, jak gdyby chciał wyczytać prawdę z moich oczu. Łatwo byłoby podejść do niego i... - Po prostu nie wiem - odparł. - I to mnie trochę irytuje. Uśmiechnęłam się. - Cieszysz się z powrotu do pracy? - Tak. Chociaż Pam radziła sobie świetnie podczas mojej nieobecności. Wysłałem kwiaty do szpitala. Do Belindy i jakiejś wilkołaczycy Marii... - Marii - Star Cooper. A mnie nie przysłałeś - wytknęłam mu zgryźliwie. - Nie, ale zostawiłem pod solniczką coś bardziej znaczącego - odrzekł podobnie cierpko. - Będziesz musiała zapłacić od tego podatek. Jak cię znam, dasz część swojemu bratu. Słyszałem, że się odnalazł. - Tak - przyznałam. Wiedziałam, że za chwilę coś mi się wyrwie, więc planowałam przegonić Erica jak najszybciej. Zakazałam Jasonowi mówić zbyt dużo, lecz trudno mi było samej skorzystać z własnej rady. - O co ci właściwie chodzi? - Tych pieniędzy nie wystarczy na długo. Nie wydaje mi się, by Eric rozumiał, jak dużą sumą było dla mnie pięćdziesiąt tysięcy dolarów! - Ale z czym przyszedłeś? Widzę, że chcesz o coś spytać.

- Jest jakiś powód, dla którego znalazłem kawałek czyjegoś mózgu na rękawie płaszcza? Poczułam, że cała krew odpływa mi z twarzy i chyba zaraz zemdleję. Ocknęłam się na kanapie. Eric był tuż obok mnie. - Chyba nie powiedziałaś mi o pewnych sprawach, moja droga Sookie - zauważył. Mówił jednak znacznie łagodniejszym tonem. O mało nie poddałam się pokusie. Pomyślałam sobie jednak o władzy, którą Eric miałby wówczas nade mną, jeszcze większej niż teraz... Wiedziałby, że z nim sypiałam i że zabiłam kobietę, a on był jedynym świadkiem mojego czynu. Wiedziałby, że nie tylko ja uratowałam życie jemu (najprawdopodobniej), lecz także on mnie. - Bardziej cię lubiłam, gdy nie pamiętałeś, kim jesteś stwierdziłam i od razu wiedziałam, że po wygłoszeniu tej kwestii, która zaprzątała mi umysł, muszę zamilknąć. - Ostre słowa - odparował, a ja niemal uwierzyłam, że naprawdę poczuł się zraniony. Na szczęście dla mnie przy moich drzwiach zjawiła się kolejna osoba. Stukanie było głośne i tak stanowcze, że aż się wystraszyłam. Jak się okazało, zjawiła się Amanda, niemiła rudowłosa wilkołaczyca ze Shreveport. - Jestem tu dziś oficjalnie - powiedziała - więc będę uprzejma. To byłaby miła odmiana. Skinęła głową Ericowi. - Cieszę się, że odzyskałeś mózg, wampirze - wypaliła beztrosko. W ten sposób odkryłam, że rozejm się skończył wilkołaki i wampiry ze Shreveport znowu traktują się jak dawniej. - Dobrze cię widzieć, Amando - wtrąciłam się. - Jasne - mruknęła. Chyba nieszczególnie obchodziła ją moja opinia. - Panno Stackhouse, szukamy pewnej zmiennokształtnej z Jackson. Och, nie! - Doprawdy? Może usiądziesz? Eric właśnie wychodzi. - Nie, wolałbym zostać i wysłuchać pytań, które ma do ciebie Amanda - odparował Eric, obdarzając mnie szerokim uśmiechem. Wilkołaczyca przyjrzała mi się z uniesionymi brwiami. I co, cholera, miałam z tym zrobić? - Och, ależ proszę, zostań - odwarknęłam. - Proszę, usiądźcie oboje. Przepraszam, ale nie mam dużo czasu, muszę niedługo jechać do pracy. - W takim razie przejdę do rzeczy - powiedziała Amanda. - Dwie noce temu kobieta, której Alcide się wyrzekł... Zmiennokształtna z Jackson, ta z przedziwną fryzurą... Skinęłam głową, potwierdzając, że wiem, o kogo chodzi.

Eric patrzył obojętnie. Na razie nie kojarzył. - Debbie - przypomniała wilkołaczyca. - Debbie Pelt. Oczy Erica się rozszerzyły. Tak, to nazwisko znał. Na jego usta zaczął powoli wypełzać uśmiech. - Alcide wyrzekł się jej? - spytał. - Uczestniczyłeś w tym przecież... - warknęła Amanda. Och, wybacz, zapomniałam. Byłeś wtedy zaczarowany. Strasznie cieszyło ją przypominanie mu o tym. - Tak czy owak, Debbie nie wróciła do Jackson. Jej rodzina martwi się o nią, zwłaszcza że usłyszeli o decyzji Alcide'a i obawiają się, że mogłoby jej się przytrafić coś złego. - Dlaczego sądzisz, że miałaby mi się zwierzać? Wilkołaczyca się skrzywiła. - No cóż, myślę, że faktycznie byłabyś ostatnią osobą, z którą chciałaby porozmawiać. Musimy po prostu sprawdzić wszystkich uczestników tamtych zdarzeń. Och, więc nie zostałam w żaden sposób wyróżniona, to było tylko rutynowe śledztwo. Poczułam, że się odprężam. Niestety, moją ulgę wyczuł także Eric. Otrzymałam od niego krew, więc wiele o mnie wiedział. Wstał i poszedł do kuchni. Zastanawiałam się, co robi. - Nie widziałam jej od tamtej nocy - stwierdziłam, zresztą zgodnie z prawdą, ponieważ nie określiłam godziny. - Nie mam pojęcia, gdzie może być teraz. To stwierdzenie było jeszcze bardziej prawdziwe. - Podobno nikt nie widział jej, odkąd opuściła pole bitwy - wyjaśniła Amanda. - Odjechała swoim samochodem. Eric wrócił do salonu. Zerknęłam na niego zaniepokojona. - A ktoś odnalazł jej samochód? - spytał. Nie wie, że sam go ukrył. - Nie, nikt. - Wilkołaczyca pokręciła głową. - Jestem pewna, że po prostu odjechała i zaszyła się gdzieś, gdzie mogłaby otrząsnąć się z gniewu i poniżenia. Nikt nie chciałby przeżyć tego co ona. Minęły lata, odkąd po raz ostatni słyszałam tę formułkę. - Jej rodzina nie wierzy, że tak się stało? Że gdzieś pojechała, żeby... hmm... wszystko przemyśleć? - Boją się, że coś sobie zrobiła. - Amanda prychnęła. Wymieniłyśmy spojrzenia, z których wynikało, że zdaniem żadnej z nas Debbie na pewno nie popełniła samobójstwa. Ale sądzę, że nie zachowałaby się w sposób tak konwencjonalny. W przeciwieństwie do mnie miała odwagę powiedzieć to głośno. - Jak przyjął to Alcide? - spytałam z niepokojem. - Alcide, niestety, nie może brać udziału w poszukiwaniach - odparła - ponieważ się jej wyrzekł. Udaje, że jej zaginięcie nie

zrobiło na nim wrażenia, wiem jednak, że pułkownik dzwoni do niego i powiadamia o rezultatach. Które, jak do tej pory, są żadne. - Amanda wstała, ja również, chcąc ją odprowadzić do drzwi. - Kiepski czas, stale ktoś znika... - podjęła. - Chociaż dotarło do mnie, że wrócił twój brat, a Eric jest znowu sobą. Na to przynajmniej wygląda. Posłała mu spojrzenie, sprawdzając, czy Eric wie, jak bardzo ona nie lubi jego „normalnej" osobowości. - Teraz zniknęła Debbie, ale może i ona wróci. Wybacz, że nachodzę cię w domu. - Nie ma sprawy. Powodzenia - powiedziałam, co w obecnych okolicznościach stanowiło bezsensowną frazę grzecznościową. Gdy drzwi zamknęły się za nią, miałam tylko jedno desperackie pragnienie - wyjść z domu, wsiąść do auta i pojechać do pracy. Zmusiłam się jednak i odwróciłam do Erica. - Wychodzisz? - spytałam. Wbrew intencjom, w moim głosie było słychać równocześnie strach i jeszcze większą ulgę. - Tak, mówiłaś przecież, że musisz jechać do pracy odparł. - Zgadza się. - Może włóż grubszą kurtkę, ta jest zbyt cienka na taki zimny dzień - stwierdził. - Twój płaszcz pewnie wciąż jest w kiepskim stanie. Wyprałam go w zimnej wodzie, ale nie sprawdziłam, czy plamy zeszły. Czyli że tam właśnie był Eric, gdy opuścił salon... Szukał mojego płaszcza. Znalazł go na wieszaku na tylnym ganku i dokładnie obejrzał. - Na twoim miejscu - ciągnął, kiedy szedł do frontowych drzwi - wyrzuciłbym go. A może nawet spalił. Wyszedł, bardzo cicho zamykając za sobą drzwi. Wiedziałam, równie dobrze jak znałam własne nazwisko, że jutro Eric przyśle mi inny płaszcz w dużym fantazyjnym pudle z wielką kokardą. Płaszcz będzie markowy, drogi, we właściwym rozmiarze i ciepły. *** Tak, był w odcieniu żurawinowym, z odpinaną podpinką, odpinanym kapturem i szylkretowymi guzikami.