Mary Lynn Baxter -W pogodny letni wieczor

Baxter Mary Lynn W pogodny letni wieczór

Tamten wieczór odmienił jej los na zawsze i zmusił do decyzji, których w innej sytuacji by nie podjęła. Minęło dziewięć lat. Cassie Wortham wraca do rodzinnego miasteczka Jasmine, by rozpocząć nowe życie. Przeżyła koszmar, lecz teraz chce o nim zapomnieć. Czy jednak może rozpocząć nowe życie, skoro przyjacielem rodziców i częstym gościem w ich domu wciąż jest Austin McGuire? Uwiodła go kiedyś i urodziła syna. Syna, o którym Austin nie wie. Nie wie też, jak wielki niepokój budzi w sercu Cassie i jak silnie działa na jej zmysły. A może, co gorsza, się domyśla? To jednak nie on jest dla Cassie największym zagrożeniem, lecz opętany szaloną ideą człowiek, który przybywa do Jasmine, by odebrać jej dziecko. Przerażona i osamotniona w swej walce, nieoczekiwanie może liczyć tylko na Austina. Czy jednak wolno jej przyjąć pomoc od kogoś, kogo oszukała i przed kim skrywa tyle tajemnic?

ROZDZIAŁ PIERWSZY Lato, 1990 - Wiesz co? Cassie Wortham oderwała wzrok od krążącej tuż nad powierzchnią oceanu mewy. - Co takiego? - spytała, odwracając się do swojego chłopaka. - Myślę, że powinniśmy się pobrać. Cassie otworzyła usta ze zdumienia. - Masz nie po kolei w głowie - stwierdziła z przekonaniem. Lester Sullivan zmarszczył brwi, a na jego gładkim zazwyczaj czole pojawiły się głębokie bruzdy. - Mylisz się, moja droga. Może jeszcze tego nie wiesz, ale jestem najbystrzejszym facetem, jakiego znasz - stwierdził chełpliwie. Cassie uniosła ku górze zielone, pełne wyrazu oczy. - W takim razie chyba masz gorączkę - orzekła. - Daj spokój, Cassie. Dziewczyna odwróciła głowę i znów skupiła uwagę na ptaku szybującym beztrosko po niebie. Pomyślała, że i ona, tak jak ta mewa, powinna odczuwać swobodę. W końcu obchodziła osiemnaste urodziny.

6 Byli tu dopiero od kilku dni. Razem z rodzicami spędzali wakacje w ich letnim domu na wybrzeżu Luizjany, niedaleko Jasmine, gdzie mieszkali. Poprzedniego dnia dołączyli do nich jej znajomi, z którymi bawiła się przez Cały dzień - pływali W morzu, jedli, śmiali się. Ale ten wieczór rodzice i przyjaciele Cassie postanowili uczcić w szczególny sposób. Pieniądze zapewniały im wszelkie luksusy, na przykład ten wspaniały dom nad oceanem. Jej matka odziedziczyła go po Śmierci swoich rodziców. Cassie nie wyobrażała sobie życia bez tego cudownego miejsca, otoczonego gorącym piaskiem i tajemniczymi zatoczkami. Najpierw uczciła urodziny po swojemu, w samotności. Zanim pojawili się znajomi, spała do południa, a potem pływała w oceanie i przydomowym basenie. Czuła się naprawdę szczęśliwa. - Cassie... Niepokój w głosie Lestera, który nagle zakłócił jej myśli, był irytujący. Zaczęła prawie żałować, że go zaprosiła. Przez cały czas był w ponurym nastroju. Pewnie od dawna chciał ją zaskoczyć tą propozycją. Małżeństwo? Niech Bóg broni! Była to ostatnia rzecz, jakiej teraz pragnęła. Nawet gdyby po studiach zechciała wyjść za mąż, jak wiele jej koleżanek, to z pewnością nie za Lestera. - I co ty na to? - odezwał się znowu. Cassie popatrzyła na niego, z trudem powstrzymując śmiech. Po chwili jednak przestało ją to bawić. Widać było po jego minie, że nie żartuje. To niemożliwe, stwier-

7 dziła w duchu. Bawił się z nią tylko. Tak, z pewnością, tylko po co? Z jakiego powodu? Wydawało jej się, że Lester nie mówi szczerze. A może po prostu nie znała go tak dobrze, jak sądziła? Zawsze miała wrażenie, że jest zbyt konsekwentny, ambitny i uparty, by zrezygnować z osiągnięcia celu, jakim była służba w armii. A małżeństwo z pewnością zakłóciłoby te plany. - To miłe z twojej strony - powiedziała łagodnie. - Pochlebia mi to, naprawdę. Ale moja odpowiedź brzmi: nie, dzięki. - Nie masz o mnie zbyt dobrego zdania, co? Cassie przesunęła dłonią po spiętych starannie włosach i westchnęła głośno. Żałowała, że nie ma przy boku swej najlepszej przyjaciółki, Jo Neli.-Ona na pewno wiedziałaby, jak sobie z tym poradzić. Niestety, Jo Neli nie przyjechała, miała jakieś kłopoty z gardłem. Też sobie wybrała porę, pomyślała Cassie. - Wcale nie - odparła z rozmysłem. - Myślę po prostu, że coś ci się tylko uroiło. Przecież tak naprawdę nie chcesz się żenić. - Nie masz pojęcia, czego chcę naprawdę. Ton głosu Lestera stał się szorstki, co wróżyło kłótnię. Ale Cassie nie zamierzała do tego dopuścić. Nie tego dnia. - Posłuchaj, Lester. Dlaczego, do licha, chcesz się nagle żenić? Jesteś dopiero na drugim roku studiów! Myślałam, że najważniejszy jest dla ciebie dyplom i armia... - Nie zmieniłem planów - przerwał jej szybko. - Ąle to wcale nie oznacza, że nie możemy się pobrać.

8 - Naprawdę wierzysz, że małżeństwo niczego w twoim życiu nie zmieni? - spytała z niedowierzaniem. - Tak - odparł spokojnie. - Cholera, Lester, co się z tobą dzieje? - Cassie nie posiadała się ze zdumienia. - Nic - wzruszył ramionami. - Po prostu wydaje mi się, że cię kocham. - Wydaje ci się? - spytała ze śmiechem. Lester zaczerwienił się. - W porządku. Wiem, że cię kocham - bąknął speszony. - A co cif przekonało? - spytała przekornie. - To, że kochaliśmy się dwa razy? - To też. Cassie potrząsnęła głową. - Ta rozmowa nie ma sensu. Oboje wiemy, że seks to nie miłość. A tak na marginesie, to nie kochaliśmy się już prawie trzy miesiące. Miała nadzieję, że to wystarczająco silny argument. Seks z Lesterem nie sprawiał jej specjalnej przyjemności. Chyba dlatego że to właśnie Lester pozbawił ją dziewictwa, i to nieświadomie. Teraz jednak nie miała ochoty analizować swoich ani tym bardziej jego uczuć. Nie miały żadnego znaczenia. - To nie moja wina. Ton jego głosu był równie twardy, co spojrzenie niebieskich oczu. - Co? - spytała Cassie, jakby nieobecna myślami. - To nie moja wina, że nie kochamy się częściej. Nie odezwała się, ale też nie odwróciła od niego

9 wzroku, choć jego oczy były teraz zimne, wręcz nieprzyjazne. Lester podobał jej się. Uważała, że jest przystojny, choć może trochę za niski i zbyt umięśniony jak na jej gust. Różnił się jednak od chłopców w swoim wieku i to ją właśnie pociągało. Był bardziej dojrzały, tajemniczy, zachowywał się tak, jakby coś ukrywał. Zastanawiała się często, co to może być. Nie był jednak mężczyzną, z którym chciałaby spędzić życie, dlatego musiała jakoś ostudzić jego zapał do małżeństwa. Zwłaszcza że od jesieni miała rozpocząć studia na tym samym uniwersytecie co on. Wiedziała, że trzeba zakończyć tę sprawę właśnie teraz, bo w przeciwnym razie jej życie zmieni się w koszmar. - Co tak naprawdę do mnie czujesz? - spytał, przerywając kłopotliwe milczenie. - Jesteś świetnym kumplem. Zawsze dobrze się bawię w twoim towarzystwie - odparła niepewnie. Lester zaklął cicho. - Nie zniósłbym myśli, że dotyka cię ktoś inny. - A więc tu cię boli? Jesteś po prostu zazdrosny! - Trochę. Chcę cię tylko dla siebie. Żeniąc się z tobą, zyskam pewność, że jesteś tylko moja. - Mój Boże, Lester! - wykrzyknęła przerażona Cassie. - Traktujesz mnie jak jakieś trofeum, którym mógłbyś pochwalić się przed kumplami. Lester zarumienił się, a to tylko utwierdziło ją w przekonaniu, że właśnie go rozgryzła.

10 - Byłoby wspaniale, gdyby wszyscy wiedzieli, że jesteśmy parą - wyznał po chwili. - Nie jesteśmy parą, Lester - powiedziała Cassie z naciskiem. - Spotykaliśmy się, fakt, ale to jeszcze nie powód, żebyś uważał mnie za swoją dziewczynę. Zrozum, zaczynam studia i nie zamierzam się z nikim wiązać. Chcę mieć swobodę i umawiać się, z kim zechcę. - Nie spodziewałem się tego po tobie - wyznał, szczerze zawiedziony. - Gdyby twój ojciec wiedział, że kochaliśmy się, na pewno kazałby nam się pobrać. - Tylko dlatego że jest pastorem. - I co z tego? Przecież mam rację. Cassie roześmiała się cierpko. - Być może masz rację - przyznała z udawaną beztroską - ale tato nie dowie się o nas. I jeszcze jedno. To nie on będzie wybierał mi męża. - Nie przyjmuję odmowy. - Ty naprawdę oszalałeś - Cassie oparła się o barierkę, chcąc jak najdalej odsunąć się od Lestera. Przypuśćmy, że jesteśmy zakochani w sobie do szaleństwa i rzeczywiście chcemy się pobrać. Pomyśl tylko, z czego byśmy żyli? - Moi rodzice by nam pomogli - wyjaśnił pospiesznie. - Twoi na pewno też. - Nie byłabym tego taka pewna. - Przecież masz trochę pieniędzy, prawda? . Cassie zacisnęła usta. - Dostałam niewielki spadek po babci, ale na razie nie mogę go ruszyć - wycedziła. - To nic. Poradzimy sobie jakoś. Znajdę pracę.

11 - Posłuchaj, Lester, skończmy już tę rozmowę. - Cassie uniosła ręce w geście zniecierpliwienia. - Nie pobierzemy się. Nawet gdyby miało to oznaczać, że nie będziemy się już widywać. - Zerknęła na zegarek. - Robi się późno, powinniśmy wracać. Matka Cassie, Wilma Hillcrest Wortham powitała ich lodowatym uśmiechem. - Myślałam, że poświęcicie trochę więcej czasu swoim znajomym - powiedziała z wyrzutem, otwierając oszklone drzwi prowadzące na werandę. Cassie przyjrzała się z uwagą matce. Nie wierzyła, by ta piękna kobieta miała kiedykolwiek stracić urodę, nawet w wieku stu lat. Teraz miała trzydzieści sześć, tyle ile jej mąż, James. Była wysoka i dorodna, a jej porcelanowa cera i przedwcześnie posiwiałe, lecz zawsze doskonale ułożone włosy przydawały jej subtelności. Dzięki temu wrodzona skłonność do tycia stawała się prawie niedostrzegalna. Cassie wierzyła zresztą, że matka nigdy nie utyje. Miała zbyt dużo silnej woli i samodyscypliny, by nie zachować perfekcyjnego wyglądu. Dziewczyna miała ochotę objąć ją i wynagrodzić swą długą nieobecność. Wilma jednak nigdy nie była skłonna do okazywania uczuć. Jej chłód i opanowanie sprawiały, że Cassie często zastanawiała się, czy matka ją kocha, czy też jedynie toleruje. - Gdzie tato? - spytała pogodnie. - Zaraz przyjdzie - odparła Wilma i dodała: - Ale jest już Alicja. - Fajnie - rzuciła Cassie obojętnie. Alicja była jedyną siostrą matki. Miała trzydzieści dwa

12 lata i żyła samotnie. Cassie podejrzewała, że wolała robić karierę, niż prowadzić dom i wychowywać dzieci. Czasem się zastanawiała, dlaczego tøk bardzo nie lubi swojej ciotki. Ta kobieta działała jej na nerwy. Może dlatego, że była zbyt słodka. Wydawało się po prostu nieprawdopodobne, by ktokolwiek mógł zachowywać się w ten sposób przez cały czas. - Wszystkiego najlepszego, Cassie! - zaszczebiotała ciotka. - O, witaj, Lester. Co u ciebie? ' Dziękuję, w porządku - mruknął chłopak, unikając jej wzroku. Co za nadęty nudziarz, stwierdziła w duchu Cassie i aż zacisnęła usta ze złości. Po chwili jednak znów skupiła uwagę na ciotce. Alicja przypominała Wilmę, choć była od niej niższa, drobniejsza i miała ciemne włosy. Cassie zawsze uważała, że jej matka jest osobą oschłą, ale jej siostra, na pozór radosna i uprzejma, była o wiele bardziej sztywna. Zimna ^yba, stwierdziła Cassie z niechęcią. Widząc, że ciotka bacznie ją obserwuje, posłała jej wymuszony uśmiech, po czym odwróciła się, nie chcąc Zdradzić swych prawdziwych uczuć. Obawiała się, że Alicja potrafi czytać w jej myślach. Ciotka była bardzo sprytna. Dowiodła tego, kiedy należące do rodziny hotele Hillcrest zaczęły przynosić przyzwoity dochód. Stanowiły niewielką sieć - zaledwie trzy hotele - ale za to o bardzo wysokim standardzie. Były niewielkie, dzięki czemu goście czuli się jak u siebie w domu, zapewniały przy tym doskonałą obsługę. Wilma prowadziła hotel w Jasmine, gdzie pełniła też

13 funkcję żony pastora największej parafii w mieście. Alicja dzieliła czas między dwa pozostałe - w Baton Rouge i w Shreverport. - Czy ktoś chce trochę likieru miętowego? Słysząc głos ojca, który wszedł na werandę, Cassie rozpogodziła się. - Masz doskonałe wyczucie czasu, tato - rzekła z uśmiechem i podniosła swój pusty kieliszek. Chętnie się napiję. - Proszę bardzo - odparł wesoło James Wortham. - Wszystko dla mojej ukochanej Córki. - Dla twojej jedynej córki - poprawiła go Cassie. - Dobrze, niech ci będzie - stwierdził z rezygnacją ojciec, napełniając jej kieliszek. - A ty się napijesz? - zwrócił się do Lestera. - Nie, dziękuję - odparł oschle chłopak. Cassie miała ochotę wytargać go za włosy. Nie mogła tego jednak zrobić, gdyż Lester, jako zwolennik stylu militarnego, strzygł się krótko, co zresztą jej nie odpowiadało. Uświadomiła sobie nagle, jak bardzo jej się nie podoba. Zdenerwował ją i nie zamierzała puścić mu tego płazem, zwłaszcza że był tak opryskliwy w stosunku do ojca. - A tak przy okazji, tato... Dzięki, że wymodliłeś pogodę - odezwała się, przerywając milczenie. Wilma obruszyła się na te słowa. - Uważaj, co mówisz - skarciła córkę. - Powinnaś mieć więcej pokory. - Nie denerwuj się,' skarbie - zwrócił się James do' żony z uśmiechem. - Rzeczywiście, modliłem się o ide-

14 alną pogodę. W końcu to szczególny dzień dla naszej córki. A poza tym, ona sama jest idealna. - Niech ci będzie - stwierdziła Wilma lodowatym tonem. Było oczywiste, że ma inne zdanie na ten temat. , Cassie zastanawiała się często, jakim cudem rodzice się kiedyś pobrali. O Jamesie można było powiedzieć' wszystko, tylko nie to, że jest przystojny. Był niższy od Wilmy i nieco przygarbiony. Miał też ogromny, niezgrabny nos, który zupełnie nie pasował do jego drobnej twarzy. Za to jego oczy były niesamowite. Duże, zielone i bardzo przenikliwe. Niemal na każdym robiły ogromne wrażenie. Podobnie jak jego miękki,. głęboki głos. - Słuchajcie, ą gdzie jest Austin? - zmieniła temat Alicja. - Nie mam pojęcia. - James rozłożył ręce. - Ten łobuz powinien być tu już od dawna. Pewnie oprowadza towarzystwo po domu - wyraziła przypuszczenie Alicja, siadając ciężko na kanapie. Cassie pomyślała złośliwie, że ciotka jest z czegoś bardzo niezadowolona. Dlaczego Austin nie widział, jaka Alicja jest naprawdę? Był od niej sto razy lepszy. - Przyjdzie ną kolację, jestem pewna - rzekła spokojnie Wilma. - Jeszcze nigdy przecież nas nie zawiódł. - Kto was nigdy nie zawiódł? - dał się słyszeć nagle jakiś głos. Wszyscy obrócili oczy w stronę trawnika, po którym szedł Austin McGuire z szelmowskim uśmiechem na ustach. - Jesteś, mój przyjacielu - powiedział James, który wyszedł mu na spotkanie i poklepał lekko po ramieniu.

15 Cassie nigdy nie mogła pojąć, co sprawiło, że ci dwaj mężczyźni tak bardzo zżyli się ze sobą. Znała historię tej znajomości. Spotkali się przed wielu laty, kiedy jej ojciec był na ostatnim roku studiów, a Austin dopiero rozpoczynał naukę na uniwersytecie. James natychmiast otoczył go opieką. Przyjaźnili się od tamtego czasu. Austin, podobnie jak rodzice, był obecny w jej życiu, odkąd tylko pamiętała. Z tą różnicą, że nigdy nie uważała go za drugiego ojca. Traktowała go raczej jak starszego brata. W wieku trzydziestu dwu lat, przy wzroście ponad stu osiemdziesięciu centymetrów i wadze dziewięćdziesięciu kilogramów, odznaczał się wysportowaną, umięśnioną sylwetką. Najbardziej zniewalające były jednak jego duże oczy z długimi rzęsami i ciemne, gęste włosy. Najprawdopodobniej nie zdawał sobie sprawy z własnej atrakcyjności. Z jego zachowania wynikało, że nie jest świadomy tego, jak bardzo podoba się kobietom. Do wszystkiego podchodził z humorem i nawet w najbardziej poważnej sytuacji potrafił dostrzec coś zabawnego. Cassie podziwiała go za to. Sama była pozbawiona tego daru. Życie zawsze traktowała serio i miała skłonność do wyolbrzymiania swoich problemów. - Cześć, dzieciaku - przywitał się z nią wesoło, całując przy tym w policzek. Cassie odepchnęła go lekko. - Od dziś proszę mnie tak nie nazywać - oświadczyła. Wszyscy wybuchnęli śmiechem. - Chyba zapomniałeś, że właśnie skończyłam osiemnaście lat.

16 - Mylisz się, moja droga! Nikt nie mógł o tym zapomnieć - stwierdził z szelmowskim błyskiem w oku. - Od dwóch tygodni nie gadasz o niczym innym. - Jesteś okropny. Znów rozległ Się śmiech i zapanowała swobodna atmosfera. Nawet Lester trochę się rozpogodził. Za to Alicja wręcz promieniała, wpatrując się w Austina z cielęcym zachwytem. Kiedy jednak matka zabrała głos, Cassie znów zrobiło się niedobrze. - Proponuję rozejść się do swoich pokoi - oznajmiła Wiłma tonem nie znoszącym sprzeciwu. Wkrótce spotkamy się na podwieczorku, a potem zjemy kolację... - urwała, po czym uśmiechnęła się wyniośle. - Dołączy do nas jeszcze kilkoro znajomych. Weranda opustoszała niemal natychmiast i Cassie została sama. Wszyscy jak zwykle byli posłuszni jej matce, tylko ona jedna się sprzeciwiła. Doskonale wiedziała, dlaczego tak jest. Obydwie miały silną osobowość, więc często dochodziło między nimi do spięć. Spojrzała na zegarek i stwierdziła z zadowoleniem, że zdąży jeszcze przejść się po plaży i poczuć wiatr we włosach. Nazajutrz miała wrócić do domu i przygotować się do zajęć na uczelni. Było to i podniecające, i trochę smutne. Ruszyła w stronę schodów, gdy nagle usłyszała za plecami znajomy głos: - Dokąd to, dzieciaku?

ROZDZIAŁ DRUGI Odwróciła głowę. - Mówiłam ci już, żebyś mnie tak nie nazywał! - zaprotestowała, piorunując Austina spojrzeniem. - Trudno jest pozbyć się starych nawyków - odparł. - A poza tym jeszcze jesteś dzieckiem. - Mam osiemnaście lat. - I co z tego? - Austin najwyraźniej miał ochotę trochę się z nią podroczyć. - To, że jestem dorosła i musisz wreszcie zacząć odpowiednio mnie traktować. - Czyżby? - Tak. Próbowała zachować powagę, ale jej wargi drgały mimowolnie. - Przykro mi, ale jakoś nie mogę myśleć o tobie jako o osobie dorosłej - stwierdził z udawaną powagą. - Czasami potrafisz być irytujący. Wybuchnął śmiechem. - Poprawka - powiedział. - Prawie cały czas jestem irytujący. - Nie sądzę. Zawsze wydawałeś mi się... - urwała speszona.

18 - Jaki? - spytał z ciekawością. Patrzył przy tym na nią bacznie, nie przestając się uśmiechać. Cassie pożałowała, że nie ugryzła się w język. Poruszyła dość niebezpieczny temat. Sama nie bardzo wiedziała, jak ma odpowiedzieć na pytanie Austina. Zdawała sobie sprawę, że ilekroć pojawiał się w pobliżu, jej serce zaczynało bić żywiej. Może podkochiwała się w nim od dłuższego czasu, lecz dopiero teraz to sobie uświadomiła? Nie, to byłoby niedorzeczne, stwierdziła w duchu. - Czekam, dzieciaku... Spojrzała na niego tak, że na ustach znów pojawił mu się szeroki uśmiech. Co się z nią działo? Nigdy przedtem nie odczuwała w jego obecności takiego skrępowania. Zawsze żartowali, zaśmiewając się przy tym do łez, przekomarzali jak dzieci, a nawet pozwalali sobie na drobne złośliwości. Może to obecność ciotki była przyczyną jej niepokoju? Wiedziała od ójfca, że Austin spotyka się z nią od pewnego czasu. Rzecz jasna, rodzice byli z tego powodu zachwyceni - zawsze go uwielbiali. Nie mówiąc już o tym, że prawie należał do rodziny. - Nieważne - stwierdziła w końcu. Zabrzmiało to zbyt szorstko. - Sama nie wiem, dlaczego to powiedziałam - dodała nieco łagodniej. Austin wyciągnął rękę i delikatnie pogładził jej włosy. - No właśnie. Najpierw mówisz, a dopiero potem myślisz, prawda? - Drań - syknęła, mierząc go nieprzyjaznym wzrokiem. Dopiero teraz uzmysłowiła sobie, że ten fantastycznie

19 zbudowany przystojniak nie jest jej rówieśnikiem. Jego młodzieńczy wygląd wyróżniał go spośród mężczyzn w tym samym wieku. Cassie nigdy nie myślała o tym, że Austin ma prawie tyle lat, co jej ojciec. James z całą pewnością wyglądał na swój wiek, może nawet poważniej, podczas gdy Austin miał twarz dwudziestolatka, a jego sprężyste ciało wydawało się nietknięte upływem czasu. Gdyby tak mogła go dotknąć... . - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Jego głos wyrwał ją z zamyślenia. - Po prostu zapomniałam, o co pytałeś - odparła przytomnie. - Pytałem cię, dokąd idziesz. - Ach tak, rzeczywiście. Przejść się po plaży. - Poważnie? - Austin ściągnął z niedowierzaniem brwi. - Tak. A co w tym złego? - Njc. Myślałem, że idziesz do swojego pokoju wystroić się na wieczór. - Wystroić się? - powtórzyła zdumiona. - No, wiesz, takie tam... - Mam jeszcze dużo czasu na „takie tam", jak powiedziałeś. Poza tym, nie muszę się specjalnie szykować. - Fakt. - Zdawał się przenikać ją spojrzeniem. - Wyglądasz rewelacyjnie. Cassie zrobiło się nagle gorąco, a serce zaczęło bić jej tak mocno, że z trudem łapała oddech. Poczuła się dziwnie zmieszana. I przerażona. - Dzięki. . - Mogę przejść się z tobą?

20 - Jasne. Stał jednak w miejscu, nie odrywając od niej spojrzenia, z którego nic nie potrafiła wyczytać. Pomyślała, że jeśli dłużej będą zwlekać, to nie zdąży przejść się po piasku. Nie chciała też spóźnić się na własne przyjęcie. Matka na pewno by jej to wypomniała. - Jeśli chcesz iść, to rusz się - ponagliła go, kierując się w stronę plaży. Nie wiedziała, czy idzie za nią, dopóki nie pojawił się niespodziewanie u jej boku. Szli w milczeniu. Cassie wdychała ostry zapach oceanu i patrzyła zachwycona na spienione fale, które uderzały z szumem o brzeg. Spojrzała w górę. Na niebie nie było ani jednej chmury. Wymarzony dzień na osiemnaste urodziny, stwierdziła w duchu. - O czym myślisz? - odezwał się Austin. Wzruszyła ramionami. - O niczym szczególnym. - Wybrałaś już jakieś zajęcia na uczelni? - spytał z powagą. - Na razie program ogólny. Na pewno nie chciałabym w przyszłości uczyć. Austin pomasował delikatnie jej kark, patrząc na nią spod swoich gęstych, długich rzęs. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że masz już osiemnaście lat i za kilka dni rozpoczynasz studia. - Dlaczego? Wzruszył ramionami. - Nie wiem... Zawsze byłaś małą córeczką Jamesa i wydawało mi się, że nigdy nie dorośniesz.

21 - Porzuć ten sarkazm, dzieciaku. Dobrze wiesz, o co mi chodzi. - Nie mam pojęcia. - Widzisz, prawda jest taka, że właściwie mogłabyś być moją... Cassie poczuła, jak policzki zalewa jej rumieniec. - Proszę, tylko nie kończ! - przerwała mu pospiesznie. - Wiem, co chciałeś powiedzieć. Uwierz mi, nigdy w życiu nie pomyślałam o tobie w ten sposób. Austin zamyślił się, ale chwilę później spytał: - A co z tobą i tym chłopakiem? - Ten chłopak ma imię. To Lester. - Niech będzie. Więc gdzie jest Lester? - Pewnie śpi w swoim pokoju - skrzywiła się. - Zawsze robi się senny, kiedy wypije trochę piwa. - W takim razie nie powinien pić. Z jakiegoś powodu uwaga dotycząca Lestera rozdrażniła ją. - To jego sprawa. - Czyżbym poruszył czułą strunę? Cassie znów skrzywiła się lekko. - To jak w końcu jest między wami? Teraz spojrzała na niego ostro. - Chcesz wiedzieć, czy ze sobą sypiamy, prawda? - spytała z przekąsem. - Jeśli tak uważasz... A więc sypiacie? - A jak ci się wydaje? - Cholera, Cassie, powinnaś. . . - urwał, jakby nie wiedział, co powiedzieć.

22 Zauważyła, że jest bardzo wzburzony, złagodniała więc nieco i spytała z zaciekawieniem: - Dlaczego właściwie tak cię to ruszyło? - Bo zbyt lekko do tego podchodzisz. - Mówisz zupełnie jak mój ojciec. - Wiesz, co najchętniej bym z tobą zrobił? - Austin zacisnął pięści, był teraz blady jak ściana. Przełożyłbym przez kolano i sprał porządnie tyłek! - Oświadczył mi się - stwierdziła niewzruszona. - To idiotyzm! Na miłość boską, dziewczyno, ty dopiero zaczynasz studia! - Powiedziałam mu to samo. - Nie kochasz go, prawda? - spytał, a raczej stwierdził, już trochę spokojniej. - Prawdę mówiąc, nawet nie wiem, co to jest miłość. - Wierz mi, będziesz wiedziała, kiedy cię dopadnie. - Ty wiesz, bo kochasz Alicję, czy tak? Bingo. Tym razem ona poruszyła jego czułą strunę. Zmrużył oczy, które wyglądały jak wąskie szparki. - Dlaczego pytasz? - spytał podejrzliwie. - Bo ona kocha ciebie - wyjaśniła krótko. - A może jest tylko na ciebie napalona. Austin parsknął śmiechem. - Oj, dziecko, trzeba by ci zasznurować usta! - Oko za oko. Sypiasz z nią? - wypaliła bezlitośnie. Austin spoważniał nagle i popatrzył na nią z nieskrywaną irytacją. - To nie twoja sprawa - wycedził. - Zresztą, tu chodzi o coś zupełnie innego. - Czyżby?

23 - Owszem. W każdym razie wiem, co robię. - Może cię to zdziwi, ale ja też. - Świetnie. Mam tylko nadzieję, że się zabezpieczacie. - Austin! Nie jesteś moim ojcem! - wybuchnęła. - Przestań mnie pouczać! - Nie lubię tego faceta] - syknął. - Nikt nie będzie płakał z tego powodu. Uśmiechnął się, ale zauważyła, że zrobił to jakby wbrew sobie. - Z każdą chwilą dziecinniejesz. - A gdybym powiedziała, że nie lubię Alicji? - Bzdura. Przecież to twoja ciotka. Nagle ogarnęło ją przygnębienie. Poczuła się rozczarowana i zaniepokojona. Nie tak chciała świętować dzień swoich osiemnastych urodzin. Pragnęła szaleć, śmiać się, myśleć wyłącznie o przyjemnych rzeczach. W końcu miała przy boku Austina, była z nim sam na sam. Postanowiła otrząsnąć się z przykrych myśli, schyliła się więc bez namysłu i zaczerpnąwszy garść wilgotnego piasku, cisnęła nim w zaskoczonego mężczyznę. Miękka grudka uderzyła go w tors., przylepiając mu się do podkoszulka. - Czekaj, ty mały potworze! - wrzasnął, kiedy zorientował się, co zrobiła. Cassie nie zamierzała czekać. Śmiejąc się głośno, ruszyła co sił w nogach w stronę plaży. Austin pobiegł za nią. Nagle, kierowana jakimś impulsem, skręciła ku zalesionej części wzgórza, gdzie zwykła spędzać wiele godzin, marząc o chłopcach.

24 - Za co to było? - wołał. - Za to, że wtrącasz się w nie swoje sprawy! - odkrzyknęła, nawet nie odwracając głowy. Czuła, że zaczyna brakować jej tchu, a stopy coraz bardziej zapadają się w piachu. Nie miała siły biec dalej. - Mam cię! Spodziewała się, że lada chwila usłyszy za plecami głos Austina, ale nie przypuszczała, że poczuje na ramieniu jego dłoń. Była tak zaskoczona, że straciła równowagę i walnęła brzuchem o piach. - Nic ci się nie stało? - spytał, łapiąc z trudem oddech. Nie odpowiedziała, choć w jego głosie wyczuła szczere zaniepokojenie. I dobrze. Niech się o nią martwi. W końcu to przez niego upadła. - Cholera, Cassie, odezwij się! Nagle przekręciła się na plecy. Austin klęczał tuż obok. Był tak blisko, że widziała zmarszczki wokół jego oczu, czuła na twarzy jego oddech. Ich spojrzenia skrzyżowały się - i wtedy Cassie zrobiła coś tak szalonego, że sama nie mogła w to uwierzyć. Niespodziewanie dla samej siebie objęła go za szyję i przyciągnęła jego głowę do swej twarzy. Jego usta niemal dotykały jej warg. Zapadła cisza. Słychać było jedynie kojący szum fal i pokrzykiwania mew. Ale oni byli głusi na wszystko. Cassie lekko rozchyliła usta. - Co, u diabła... Mógł równie dobrze nic nie mówić. Wiedział, że słowa są zbędne. Cassie jęknęła cicho i zaraz potem poczuł dotyk jej ciepłych warg.

25 Na początku był zbyt zaskoczony, by zareagować. To, co poczuł, tłumiło resztki zdrowego rozsądku, zagłuszało sumienie. Był zupełnie zdezorientowany. I zaszokowany. A gdy zasmakował jej drżących, nraękkich ust, poddał się całkowicie. Odwzajemnił bez chwili wahania ten pocałunek. Ona tymczasem, jakby bojąc się, że będzie próbował się opamiętać, lekko chwyciła zębami jego wargę i zaczęła ją ssać. Czuł, że narastające pożądanie obezwładnia go coraz bardziej. Bał się, że nie wytrzyma tego dłużej i rozkosz eksploduje w nim z potężną siłą; Ostatkiem woli zdecydował, że musi to przerwać, zanim będzie za późno. Mój Boże, jak w ogóle mogłem do tego dopuścić, pomyślał przerażony. Spróbował wyszarpnąć głowę, ale ona przyciągnęła go z powrotem. - Cassie... - szepnął chrapliwie. - To jest... - .. to, czego pragnęłam od dawna - dokończyła rozgorączkowana, znów zbliżając do niego wargi. Gdyby ktoś przyłożył mu w tym momencie do głowy lufę pistoletu i powiedział, że jeżeli natychmiast nie przestanie, jego mózg zbryzga gorący piasek, kazałby temu komuś nacisnąć spust Oszołomiony, zdjął jej koszulkę i drżącymi dłońmi wyłuskał ze stanika krągłe piersi. Nie mogąc oprzeć się pokusie, objął ustami najpierw jeden twardy sutek, potem drugi. Cassie jęknęła znowu, a wtedy gwałtownym ruchem zsunął z niej cienkie szorty i majteczki. Zanim zdążył posunąć się dalej, rozpięła suwak przy jego dżinsach i usiadła na nim okrakiem.

26 - Cassie... - zaprotestował słabo. Zachowywała się jak w transie. Chodziło jej tylko o jedno - mieć go w sobie. Kiedy zaczęła poruszać się miarowo, z ust Austina dobył się stłumiony okrzyk. - Teraz, teraz... - szepnęła, wpatrując się w niego szeroko otwartymi oczami. Dopiero później uzmysłowił sobie, że widział w nich jedynie błaganie. Zobaczył, jak targa nią spazm rozkoszy. Podniecony do granic wytrzymałości, wydobył z siebie kolejny słaby jęk. Resztką woli usiłował znaleźć w sobie dość siły, aby wycofać się, przerwać to szaleństwo. Jednak Cassie, jakby odgadując jego myśli, objęła go jeszcze mocniej... Teraz puściły wszelkie hamulce. Myślał już tylko 0 tym, żeby jak najszybciej dać upust rozkoszy graniczącej z bólem. Jeszcze chwila... i było już po wszystkim. Skończyło się rówjuę szybko i gwałtownie, jak się zaczęło. Wyczerpany i oszołomiony, przewrócił ją na piasek i położył się na niej. Dopiero po chwili uświadomił sobie, co się stało. Uniósł się lekko, odchylając głowę, by móc spojrzeć jej w oczy. - Cholera, Cassie... wiesz, co zrobiliśmy? - szepnął przerażony. - Kochaliśmy się - odparła spokojnie. - Kochaliśmy się? - powtórzył - To nie ma nic wspólnego z miłością. Wiesz, co się stało? Pieprzyłem cprkę najlepszego przyjaciela - rzucił bezlitośnie.

27 - Jak śmiesz! - szepnęła, drżąc z oburzenia. - To zabrzmiało tak, jakbyśmy zrobili coś ohydnego... W jednej chwili jej oczy zaszkliły się łzami. - Bo to było ohydne. - Zejdź ze mnie! - wykrzyknęła. - Wynoś się stąd! - Do licha, Cassie, musimy pogadać... - Nie! Słyszałeś? Wynoś się! Klnąc cicho, Austin podniósł się z trudem. Chciał jej pomóc, ale sama wstała. Ubrała się w pośpiechu i ruszyła biegiem w stronę domu. - Cholera - mruknął Austin, zaciskając pięści. - Hej, zaczekaj! - zawołał. Cassie nie odwróciła nawet głowy, a on nie miał odwagi pobiec za nią. Stał więc nieruchomo i zastanawiał się, co robić dalej. Cassie spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Choć w krótkiej, czarnej sukience z jedwabiu wyglądała wprost olśniewająco, nie mogła znieść własnego widoku. Doznała nagłego ataku nudności. Z trudem się powstrzymała, by nie pobiec do toalety. Co też najlepszego zrobiła? I dlaczego? Nie potrafiła odpowiedzieć na te pytania ani teraz, ani wcześniej, na plaży. Wiedziała tylko, że to wszystko przez nią. Sama go sprowokowała. Kiedy jego gorące wargi dotknęły jej ust, świat zawirował wokół niej. A kiedy Austin ściągnął z niej bluzkę i obnażył piersi, zupełnie straciła panowanie nad sobą. Wtedy było już za późno, aby się wycofać. Czy Austin opowie o wszystkim ojcu? Sama myśl o tym przyprawiała ją o mdłości. Była jednak pewna, że

28 gdyby mogła zrobić to jeszcze raz, nie wahałaby się ani przez chwilę. Tak, czuła się źle, ale nie żałowała tego, do czego sama doprowadziła. Z tą mysią wybiegła z pokoju i zeszła po schodach do salonu. Miała wrażenie, że sam wyraz jej twarzy mówi o tym, co się wydarzyło w ten pogodny letni wieczór. - No, moja droga, nareszcie - rzuciła Wilma przez zaciśnięte zęby. Cassie doskonale wiedziała, że matka nie posiada się ze złości. Wprawdzie nie okazywała tego, ale jej córka nie dała się zwieść pozorom. W oczach Wilmy widać było chłód, choć na jej ustach błąkał się uśmiech. Zastanawiała się, czy i Austin się spóźnił. Nieważne, pomyślała szybko. Nie mogła patrzeć ani na niego, ani na Lestera. Zmusiła się, aby zamienić kilka słów z gośćmi - prawnikiem rodziców i jego zirjną oraz zaprzyjaźnionym pastorem, któremu także towarzyszyła żona. James posłał jej porozumiewawczy uśmiech, a wtedy poczuła się jeszcze gorzej. - Usiądź tutaj, córeczko, po mojej prawej stronie - powiedział. - Jesteś dzisiaj moim gościem honorowym. Spełniła posłusznie jego prośbę. On tymczasem wstał z miejsca i ujął kieliszek. - Nasza jubilatka jest już z nami, możemy więc wznieść toast - obwieścił. Cassie podniosła drżącą ręką kieliszek. - Mam zaszczyt ogłosić - ciągnął James - że świę-

29 tujemy dziś podwójną uroczystość. Pierwsza to osiemnaste urodziny mojej ukochanej córeczki... Wstań, kochanie, pokaż się wszystkim - zwrócił się do Cassie. Dziewczyna podniosła się z trudem, wodząc nieobecnym wzrokiem po twarzach gości, by po chwili usiąść z powrotem na swoim miejscu. Rozległy się oklaski. - A teraz niespodzianka - mówił dalej James. - Proszę o uwagę. Austin, Alicja... wstańcie, proszę. Cassie patrzyła zdumiona na ojca, starając się za wszelką cenę przezwyciężyć kolejny atak mdłości. James uśmiechnął się ciepło. - Mój serdeczny przyjaciel Austin i moja jedyna szwagierka Alicja właśnie się zaręczyli i wkrótce zamierzają się pobrać. Wypijmy, proszę, ich zdrowie. Cassie zamarła. Jak to? Austin zaręczony? Z jej ciotką? Nie, to niemożliwe. Zwłaszcza po tym, co się stało na plaży. Niemożliwe, ale jednak prawdziwe, uświadomiła sobie po chwili. Dlatego nie pozostało jej nic innego, jak tylko uśmiechać się promiennie, udając, że ta wiadomość naprawdę ją ucieszyła.

ROZDZIAŁ TRZECI Lato, 1999 Jasmine. Ileż to czasu minęło, odkąd po raz ostatni odwiedziła rodzinne strony? Pięć lat? Tak, pełne pięć lat zgryzot i upokorzeń Choć od tamtej pory miasteczko zmieniło się nie do poznania, w powietrzu nadal unosił się ten sam intensywny zapach jaśminu. Jego krzewy, gęsto porośnięte białymi kwiatami o aksamitnych płatkach, rosły dosłownie wszędzie.' Cassie , spuściła szybę samochodu i odetchnęła głęboko. Ta odurzająca woń zawsze poprawiała jej nastrój. Patrzyła z zachwytem na kolorowe ogrody wzdłuż uliczek mieściny, którą zawsze uważała za największy skarb Południa. W górze rozpościerało się bezchmurne niebo. Tylko tutaj jego błękit był tak intensywny. Stare, porośnięte mchem dęby rzucały gęsty cień na ulice pełne butików i rozmaitych galerii. A pośród soczystych łąk na obrzeżach miasteczka kryły się tajemnicze mokradła. - Jak myślisz, mamusiu, ładnie? Oderwała wzrok od drogi i zerknęła przez ramię na

31 swojego synka Tylera, pochłoniętego kolorowaniem obrazka przedstawiającego konia i stajnię. - Prawdziwe arcydzieło - odparła. Chłopiec uśmiechnął się z zadowoleniem. Cassie wciąż jeszcze nie mogła uwierzyć, że siedzący tuż obok jasnowłosy ośmiolatek naprawdę należy do niej. Przeżyła istne piekło, zanim pojawił się na świecie, a potem musiała długo walczyć, aby zatrzymać go przy sobie. Już samo wspomnienie tamtych chwil wywoływało w niej ból, szybko więc odpędziła od siebie złe myśli. Zdawała sobie sprawę, że chłopiec doskonale wyczuwa każdą zmianę jej nastroju. Życie nie oszczędzało tego dziecka, dlatego właśnie było ono o wiele dojrzalsze niż jego rówieśnicy. Chwała Bogu, najtrudniejszy okres mieli już za sobą i nareszcie mogli rozpocząć życie od nowa. Cassie wiedziała jednak, że to nie koniec. Czekało ją jeszcze jedno - spotkanie z rodzicami. Może wszystko się jakoś ułoży, pomyślała z nadzieją. Przecież jej życie tak nagle przybrało zaskakujący obrót. Nawiasem mówiąc, była za to wdzięczna losowi. Czasem miała ochotę krzyczeć z radości. A jeśli z jej planów nic nie wyjdzie? Wtedy będą musieli po prostu pojechać gdzieś indziej i spróbować ułożyć sobie życie inaczej. Na myśl o tym serce zaczęło walić jej jak oszalałe, a spocone dłonie mocniej zacisnęły się na kierownicy. Już prawie zapomniała, jak wygląda lato w Jasrnine. Upał był nie do zniesienia. Ciężkie i wilgotne powietrze sprawiało, że Cassie czuła się jak w saunie, pomimo włączonej klimatyzacji.

32 Teraz już nie miała żadnych wątpliwości, że zawitała w rodzinne strony. A jeśli rodzice nie będą zadowoleni, że wróciła? Jeśli zamkną jej drzwi przed nosem? Nie, niemożliwe. Chociaż z drugiej strony nie powinna też liczyć na ich przychylność. Pocieszała się tylko myślą, że przecież nie mogą o nic winić Tylera. Na pewno się ucieszą, kiedy go zobaczą. - Mamusiu? - Tak, synku? - Kiedy dojedziemy? - Mały był już znużony drogą. - Niedługo. Przyjrzała się synkowi kątem oka. Jaki on śliczny, pomyślała. Rzeczywiście, Tyler był bardzo ładnym dzieckiem. Miał zielone oczy, takie same jak matka. To właśnie one zdradzały jego ciekawość świata i niespożytą energię. Jednak najbardziej rozbrajający był jego figlarny uśmiech. Cassie doskonale zdAwała sobie sprawę, że chłopiec nie jest ideałem. Potrafił być naprawdę uparty. Nie miała żadnych wątpliwości, że cechę tę odziedziczył po swoim ojcu. Na samo jego wspomnienie serce zabiło jej żywiej, a z ust wyrwało się ciche westchnienie. - To znaczy kiedy? - dopytywał się chłopiec. - Już - odparła, usiłując się uśmiechnąć, po czym skręciła w bramę prowadzącą do domu rodziców. To właśnie tutaj. Miała ochotę przejechać obok kościoła, a potem okrążyć hotel, żeby zobaczyć, co się w mieście zmieniło przez te wszystkie lata, ale szybko porzuciła ten zamiar. Nie chciała odwlekać nieuniknionego. Byle mieć to za sobą.

33 Nie mówiąc już o tym, że Tyler jeszcze bardziej by się niecierpliwił. - Nie cieszysz się? - spytał mały. Na jego twarzy pojawił się wyraz lekkiego zaniepokojenia. - Ależ cieszę się - zapewniła go pospiesznie, zapominając, że syn potrafi bezbłędnie wyczuć jej nastrój. Ujęła jego rękę i podniosła ją do ust. - Tak dawno nie widziałeś się z dziadkami. Chłopiec nie odpowiedział od razu. Zaległa cisza i Cassie była pewna, że malec słyszy, jak łomocze jej serce. Tak, na pewno wyczuł, że coś jest nie w porządku, ale nie zamierzała mu niczego wyjaśniać. Sama nie potrafiła poradzić sobie ze swoimi uczuciami. - Myślisz, że mnie polubią? - spytał po chwili. - Oczywiście, że tak! - Poczuła w oczach łzy. - Przecież bardzo cię kochają - dodała, ocierając je ukradkiem. Tyler zamknął swoją książeczkę do kolorowania i położył ją na tylnym siedzeniu, po czym z ufnością popatrzył na matkę. Cassie przejechała przez rozległy dziedziniec i zatrzymała się przed ogromnym budynkiem. Jej zdaniem tak właśnie musiał wyglądać dom, w którym mieszkała Scarlett 0'Hara. Pyszniąc się wysokimi kolumnami, które podtrzymywały duże, ciężkie balkony i werandy, otoczony był wspaniałym ogrodem pełnym wielobarwnych, starannie przystrzyżonych krzewów i pięknych, rozłożystych drzew. Ten cudowny widok do głębi poruszył jej serce. Zawsze uważała, że posiadłość jej rodziców trafnie oddaje klimat starego Południa.

34 - Chodź, zrobimy im niespodziankę - powiedziała cicho, lekko ściskając go za rękę. Chwilę później stali już przed drzwiami. Kiedy Cassie nacisnęła dzwonek, poczuła, że nogi zaczynają jej drżeć. - Au, boli! - pisnął Tyler. - Och, przepraszam. Puściła jego dłoń. Nie zdawała sobie nawet sprawy, że tak mocno go ścisnęła. Nagle drzwi się otworzyły i w progu stanęła Joy, służąca rodziców. Na widok Cassie zamrugała szybko, jakby nie mogąc uwierzyć własnym oczom. - Mój Boże, czy to ty, dziecko? - wykrztusiła w końcu. - Witaj, Joy - powiedziała Cassie z uśmiechem, służąca zaś natychmiast chwyciła ją w ramiona. Potem Joy pochyliła się nad Tylerem. - Cześć, młodzieńcze. - Cześć - odparł nieufnie chłopiec i przysunął się do matki. Cassie objęła go ramieniem. - Joy opiekowała się mną, kiedy byłam mała - wyjaśniła synowi. - Boże... - Joy pokręciła głową. - Ale wyrosłaś... - Go się tutaj dzieje? - dobiegło z wnętrza domu. Na dźwięk głosu ojca Cassie zrobiło się gorąco. Pod wpływem strachu i zdenerwowania nie potrafiła pozbierać myśli, a świat zawirował jej przed oczami. A jeśli oni... Nie, nie powinna zadręczać się takimi przypuszczeniami. Było już zresztą za późno, by się wycofać.

35 - Wielebny pastorze, to Cassie i Tyler! - obwieściła radośnie przejęta Joy. - Boże święty... - z tymi słowy wbiegł do przedpokoju, w którym unosił się zapach świeżych kwiatów. - Witaj, tato - odezwała się słabym głosem Cassie, a jej oczy w jednej chwili zaszkliły się łzami, których w żaden sposób nie potrafiła powstrzymać. Przestraszona i niepewna, wypowiedziała jedyne słowa, jakie przyszły jej do głowy: - Dobrze wyglądasz. Rzeczywiście, James był w dobrej formie, choć jego ramiona przygarbiły się jeszcze bardziej, a włosy posiwiały i przerzedziły się znacznie. Ale jego zielone, łagodne oczy i miękki, ciepły głos pozostały niezmienione. - Chodź do mnie, córeczko. - Wyciągnął ręce i przytulił ją mocno. Potem uklęknął na jedno kolano i uśmiechając się, powiedział do Tylera: - Cześć, kolego. Dawno się nie widzieliśmy. - Dotknął lekko jego policzka., - Czy dziadek może cię uściskać? Tyler skinął głową i przysunął się bliżej. Cassie odwróciła wzrok, próbując otrzeć łzy, które płynęły jej po policzkach. Czuła, jak dławi ją tłumiony szloch.. - Będę w kuchni - powiedziała Joy głosem drżącym ze wzruszenia, po czym wycofała się taktownie.H Cassie skinęła je) głową, a potem odważyła się spojrzeć na ojca. - Jak się czuje mama? - spytała. James spoważniał. - Chodź, sama zobaczysz. - Och, tatusiu, jak to cudownie znowu być w domu!

36 - wybuchnęła nagle, tuląc się do niego. Teraz była już całkowicie pewna, że podjęła słuszną decyzję, by pojawić się tutaj bez uprzedzenia. Jednak najtrudniejsze wciąż jeszcze było przed nią. Musiała stanąć twarzą w twarz z matką. To napawało ją strachem. Nie wiedziała też, co tak naprawdę czuje ojciec. Spodziewała się, że wkrótce oboje zasypią ją pytaniami, a ona na wiele z nich nie będzie mogła odpowiedzieć. Pięć lat to bardzo długo... - Wszystko w porządku? - zagadnął ją ojciec, zatrzymując się przed oszklonymi drzwiami dużego pokoju, pełnego kwiatów, mebli i kosztownych przedmiotów. - Tak, teraz, kiedy jestem w domu, nareszcie czuję się doskonale - zapewniła go. - Prawdę mówiąc, nie wyglądasz najlepiej. Jesteś blada i bardzo wychudzona. - A ja uważam, że moja mama jest bardzo ładna - wtrącił Tyler. Był zdenerwowany, że ktoś śmie krytykować jego ukochaną mamusię. Zanim Cassie zdążyła coś powiedzieć, James pieszczotliwie zmierzwił czuprynę chłopca. - Ja też tak sądzę - rzekł z uśmiechem. - Ale była jeszcze ładniejsza, kiedy miała trochę więcej ciała. Tyler roześmiał się, co oznaczało, że konflikt został zażegnany. Cassie podążała za ojcem, mając duszę na ramieniu. Nie wierzyła, by po powrocie do domu nie spotkała jej żadna przykrość. - Matka wypoczywa na kanapie - powiedział, po czym, wprowadził ją do środka.

37 Kanapa ustawiona była tyłem do drzwi, więc Cassie musiała ją obejść. Wilma leżała nieruchomo z zamkniętymi oczami. Cassie wstrzymała oddech. Dostrzegła na twarzy ojca smutek i cierpienie. Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, matka otworzyła oczy, po czym zamknęła je i znowu otworzyła. - Cassie? - szepnęła, podnosząc się z trudem. Każdy, nawet najdrobniejszy ruch sprawiał jej wyraźną trudność. -To ty? Cassie nie była w stanie wydobyć z siebie głosu, więc usiadła bez słowa obok maiki. Dzwoniła czasem do rodziny i swej najbliższej przyjaciółki, Jo Neli Benson, orientowała się więc, że matka jest bardzo chora. Nie sądziła jednak, że jej widok będzie dla niej tak wielkim wstrząsem. Ta niegdyś silna, dobrze zbudowana kobieta była teraz słaba i wymizerowana. Włosy miała jednak jak zawsze zadbane i starannie ułożone, a lekko zaróżowiona skóra twarzy nie nosiła właściwie żadnych znamion choroby. Tylko przy bliższym spojrzeniu można było się zorientować, że jej rumieniec wywołany jest gorączką. - Mamo... - wyszeptała Cassie i objęła ją ramieniem. Kiedyś bardzo rzadko pozwalała sobie na taki gest. Matka nie lubiła okazywania uczuć, a Cassie przestrzegała tej niepisanej zasady. Tego dnia jednak postanowiła ją złamać. Tak bardzo pragnęła dotknąć matki. - A więc to jest Tyler... - Wilma wyciągnęła rękę do wnuka. - Mój Boże, ależ ty wyrosłeś...-Chodź,przywitaj się z babcią. Tyler objął ją niechętnie, po czym odsunął się szybko.

38 - Jak się czujesz, mamo? - spytała Cassie. - Nie sądziłam, że jesteś aż tak chora. - Trudno rozmawiać o takich sprawach przez telefon - odparła cierpko Wilma. Cassie poczuła ulgę. Uszczypliwość matki dowodziła, że nie jest z nią tak źle. - Mama ma rację - wtrącił James chłodno. Zanim Cassie zdążyła powiedzieć cokolwiek na swoją obronę, w drzwiach stanęła Joy. - Przepraszam, Cassie, ale właśnie piekę twoje ulubione ciasteczka - powiedziała, mrugając przy tym porozumiewawczo. - Dasz się skusić? - No wiesz! Jak możesz o to pytać?! - roześmiała się Cassie. - A co ze mną? Czy ja też dostanę? - zaniepokoił się Tyler. - Pod warunkiem, że będziesz grzeczny. - Daj chłopakowi spdkój. Jest grzeczny, prawda? - James uśmiechnął się do wnuka. - A może Tyler chciałby spróbować pierwszej partii? - zaproponowała Joy. - Są jeszcze gorące, prosto z piekarnika. - Mogę, mamusiu? - Oczywiście, że tak, głuptasie - odparła Cassie, siląc się na wesołość. - Tylko pamiętaj, nie wolno ci zjeść wszystkich. Kiedy chłopiec wyszedł z pokoju razem z Joy, zapadła krępująca cisza. Cassie siedziała sztywno na brzegu kanapy, z rękami na kolanach, czując na sobie pytający wzrok rodziców.

39 - Pewnie chcesz nam coś powiedzieć? - odezwał się James, poprawiając z zakłopotaniem okulary. Cassie podniosła głowę i odważnie popatrzyła najpierw na niego, a potem na matkę. - Wróciliśmy do domu - odparła. - Zamierzacie tu zostać? - spytał James rzeczowo. - Chyba że macie coś przeciwko temu. Mimo niedawnej radości, Cassie czuła się w obecności rodziców źle, niewygodnie. Było między nimi zbyt wiele wzajemnych pretensji i niedomówień, aby mogli tak nagle o wszystkim zapomnieć. - Oczywiście, że nie - zapewnił ojciec, patrząc na nią uważnie. - Ale nie ukrywam, że należą się nam wyjaśnienia. Przez pięć lat nie wiedzieliśmy, gdzie jesteś i co się z tobą dzieje. To naprawdę bardzo długo. - Masz rację. Ale nie mogę powiedzieć warn o wszyr stkim. Byłoby to wbrew regułom domu samotnej matki, - Wiem, że bardzo ci pomogli, ale jednak... - ,Bardzo" to chyba za wiele powiedziane - wtrąciła cierpko Wilma. - Mamo, jak możesz tak mówić? - oburzyła się Cassie. - Tyle robią dla pokrzywdzonych przez los. Uratowali nam życie, mnie i Tylerowi. Wilma ściągnęła brwi. Nigdy przedtem nie pozwalała -sobie na ten grymas, lękając się zmarszczek. - Wierzę ci, ale... - Nic nie rozumiesz - przerwała jej Cassie. - Ja chyba też nie - wtrącił James. - Bo żadne z wąs nie żyło pod jednym dachem z Lesterem - wyjaśniła możliwie spokojnym tonem.

40 Próbowała ich zrozumieć, nie zwracać uwagi na pełne zawodu spojrzenia, ale było to bardzo trudne. - Do dziś nie mogę pojąć, dlaczego za niego wyszłaś - odezwała się Wilma. - Żadna siła nie powstrzymałaby cię przed poślubieniem tego człowieka. - Mamo, czy naprawdę musimy rozdrapywać stare rany? Przyznaję, popełniłam wielki błąd, nie powinnam była za niego wychodzić. - Cały czas próbowaliśmy ci to powiedzieć - podchwyciła matka. - Nie dlatego że to był zły chłopak. Chodziło o to, że oboje byliście za młodzi i zbyt nieodpowiedzialni. - Uważam, moja droga, że Cassie ma rację - wtrącił James, który podszedł do kominka i zaczął rozgarniać pogrzebaczem popiół. - Nie ma sensu wracać do tamtych czasów. Wilma nie odezwała się więcej, Cassie spojrzała na nią niepewnie, po czyflfeprzeniosła wzrok na ojca. - Najważniejsze, że wybaczyliście mi i że mogę liczyć na wasze wsparcie - rzekła cicho. - Wybaczyłem ci dawno temu - westchnął James. -Trudno mi jednak uwierzyć w to, co mówiłaś o Lesterze. - Wiem o tym. - Cassie z trudem przełknęła łzy goryczy. - Gdybyś przyszła wtedy do mnie... - pokręcił z dezaprobatą głową. - Och, proszę cię, tatku, przestań. Kiedy najbardziej potrzebowałam twojej pomocy, w ogóle mnie nie słuchałeś. Poradziłeś tylko, żebyśmy zgłosili się do poradni małżeńskiej.

41 - Nadal uważam, że tak trzeba było zrobić. Cassie zerwała się na równe nogi. - Tato, czy ty nie rozumiesz?! - wykrzyknęła wzburzona. - Lester był szaleńcem, miał świra na punkcie broni, należał do grupy militarystycznej. Życie moje i Tylera było zagrożone. Dlaczego nie chcesz przyjąć tego do wiadomości? - Bo potrafię wybaczać. - Cholerne miłosierdzie! James rzucił jej gniewne spojrzenie. - Radzę, byś panowała nad sobą i zważała na słowa - rzekł chłodno. Jak na swoje niezbyt długie życie Cassie dysponowała całkiem pokaźnym doświadczeniem. Los nie rozpieszczał jej, ale dzięki temu wiele się nauczyła. Wiedziała więc, że pewnych rzeczy nie da się zmienić. Na przykład rodziców, którzy zasklepili się w świecie Południa, by pozostać w nim do śmierci, bez względu na to, co się stanie. Nie wierzyła, by coś w nich drgnęło. Nie po to zresztą wróciła, by ich nawracać na swoją modłę. Zdawała sobie doskonale sprawę, że w ich uporządkowanym świecie nie ma miejsca na pewne argumenty. Oboje święcie wierzyli, że zło dotyka tylko tych ludzi, którzy na nie zasługują. Lecz ani ona, ani tym bardziej Tyler, nie zasłużyli na to, co ich spotkało. Przez te wszystkie lata, mieszkając pod jednym dachem z Lesterem, przeszli prawdziwe piekło na ziemi, a potem wiedli tułaczy żywot, ukrywając się przed nim. Cassie nie była pewna, czy wytrzymałaby to wszystko, gdyby nie dziecko.

42 James potarł z zakłopotaniem kark. - No dobrze, najważniejsze, że teraz jesteś już w domu. Tylko to się liczy - powiedział, patrząc na córkę. O tak, tatusiu, pomyślała. Nawet nie wiesz, jak bardzo. Była spragniona prawdziwej, bezinteresownej miłości. Miłości i wsparcia. Wiedziała jednak, że dla ojca bezy się tylko praca i nieskazitelny obraz życia rodzinnego. Bardziej niż ona, Cassie, i prawda o niej. Oboje z matką wstydzili się tego, co spotkało ich córkę, i pragnęli odciąć się od jej niechlubnej przeszłości. - Cassie... Spojrzała na Wilmę. - Tak, mamo? Wilma podniosła się ciężko z kanapy i ruszyła powolnym krokiem w stronę męża. - Gdzie jest teraz Lester? Czy on... nie żyje? Cassie zaniknęła oczy. - I co skłoniło cię do tego, żeby wrócić? - dopytywała się matka. Cassie w milczeniu patrzyła na rodziców. - Lester jest w więzieniu - odparła po chwili.

ROZDZIAŁ CZWARTY Nie mogła uwierzyć, że jest naprawdę w domu. Kiedy tylko otworzyła oczy, uszczypnęła się, by się upewnić, że nie śni. To nie był sen. Dochodzący zza okna świergot ptaków i upajający zapach jaśminu rozwiewał wszelkie wątpliwości. Wyszła z pokoju i lekkim krokiem ruszyła w stronę pokoju Tylera. Uchyliła drzwi i ostrożnie zajrzała do środka. Chłopiec spał jeszcze w najlepsze. Uznała, że to dobry znak, gdyż przez wiele nocy, zwłaszcza wtedy, kiedy musieli się ukrywać, za nic na świecie nie chciał zostać sam w łóżku. Chodziła z nim do różnych psychologów i dopiero ostatni był w stanie jej pomóc. Po kilku wizytach Tyler przestał nalegać, by matka była przy nim przez całą noc. Podeszła na palcach do jego łóżka i pocałowała malca delikatnie w policzek. Nawet nie drgnął. Choć nie był już niemowlakiem, dla niej na zawsze miał pozostać ukochanym maleństwem. Kochała go do bólu. Potrzebowała go, gdyż dodawał jej sił i nadawał sens jej życiu. Był dla niej wszystkim, dlatego za nic na świecie nie pozwoliłaby go skrzywdzić. Lesterowi ani nikomu innemu. Na samą myśl o byłym mężu poczuła dreszcz. Otrząsnęła się po chwili z bolesnych wspomnień, wstała ostroż-

44 nie i wyszła bezszelestnie z pokoju, po czym zeszła po schodach do przestronnej, słonecznej jadalni. Przystanęła na widok rodziców, którzy siedzieli już przy stole z porcelanowymi filiżankami w dłoniach. Pokój wypełniał aromat świeżo zaparzonej kawy i smażonego bekonu. Joy już od dawna jest na nogach, pomyślała. Zabur-czało jej w brzuchu i dopiero wtedy uświadomiła sobie, jak bardzo jest głodna i jak bardzo przez te wszystkie lata brakowało jej dobrej kuchni. W tej chwili jednak najbardziej intrygowało ją nagłe milczenie, jakie zapadło wraz z jej pojawieniem się w salonie - nieprzyjemna, drażniąca cisza. Cassie poczuła się niemal obrażona. Wytłumaczyła sobie jednak, że w zachowaniu rodziców nie ma nic dziwnego. Przecież jej niespodziewany przyjazd do domu zakłócił ich uporządkowane życie. Wszyscy muszą przyzwyczaić się do nowej sytuacji, pomyślała. Zamierzała jednak rozejrzeć się za jakimś mieszkaniem i znaleźć pracę, zresztą niekoniecznie w Jasmine. - Dzień dobry, skarbie - odezwał się James, usiłując zatrzeć złe wrażenie, po czym wstał i podsunął jej krzesło, które stało naprzeciwko okna wychodzącego na ogród. - Dziękuję, tato. - Usiadła i popatrzyła na piękne, kolorowe rośliny, bujnie porastające dziedziniec. Już prawie zapomniałam, jaki ten ogród jest piękny - szepnęła z zachwytem. - To zasługa matki - stwierdził z dumą James. - Nie przesadzaj - wtrąciła Wilma. - Mówię tylko Albertowi, co powinno być zrobione.

45 Cassie nie wierzyła w to. Dobrze znała matkę, wiedziała więc, że z całą pewnością zajmuje się wszystkim, tym bardziej że pieniądze na budowę i utrzymanie domu pochodziły z jej rodzinnego majątku. Poczuła jednak ulgę, widząc, że matka najwyraźniej czuje się lepiej i że napięta atmosfera nieco ustępuje. - Więc Albert nadal tu jest, tak jak Joy - zauważyła. - Cieszę się. - Nie wiem, co będzie, kiedy pójdą na emeryturę - westchnęła Wilma, popijając kawę. James napełnił filiżankę Cassie ze srebrnego dzbanka na stole. - Nie martw się, kochanie - powiedział do żony. - Jeszcze długo tu pozostaną. Cassie wyczuła, że to tylko preludium do kolejnej serii pytań. Pech chciał, że poprzedniego dnia Tyler wszedł do pokoju z buzią pełną ciastek akurat wtedy, gdy powiedziała im o Lesterze. Żałowała, że nie mogła słyszeć tego, co o niej potem mówili. Teraz zaś, spoglądając na ojca, próbowała odgadnąć jego myśli. Czy nadal naiwnie wierzy, że ona i Lester kiedyś będą razem? Gdyby tylko wiedział, ile faktów przemawiało przeciwko temu związkowi, na pewno porzuciłby płonną nadzieję. Wiedziała jednak, że to właśnie ona pozwalała mu wytrwać w kapłaństwie. Łyknęła kawy. - Mniam... to jest kawa - rzekła po chwili, rozkoszując się jej bogatym aromatem i smakiem. Nic nie mogło równać się z cykorią, którą hodowano w Luizjanie.

46 Była mocniejsza niż oddech niedźwiedzia, jak mawiali okoliczni seniorzy z parafii Jamesa. - Kiedy i jak się dowiedziałaś, że Lester poszedł do więzienia? - spytała Wilma. Cassie westchnęła tylko. Wolałaby odłożyć tę rozmowę na później. Nie chciała psuć sobie tak pięknego poranka. Z drugiej jednak strony wiedziała, że najrozsądniej będzie jak najszybciej zakończyć ten temat. - Dwa dni przed przyjazdem do domu - odparła z namysłem. - Zadzwonił pracownik ze schroniska dla matek i powiedział mi, że nareszcie jestem wolna. - A więc przez cały czas wiedzieli, co się z nim dzieje? Cassie skinęła głową. - To należy do ich obowiązków. - Rozumiem. - Wilma odstawiła filiżankę na spodek. Nic nie rozumiesz, pomyślała Cassie. Zauważyła, że matce drżą ręce, a to oznaczało, że nie jest się w stanie uspokoić. Uznała, że najwyższy czas, aby wyjaśnić wszystko, gdyż tylko wtedy będą mogli na nowo stać się rodziną. : - Nie masz pojęcia, mamo, ile mam wam do opowiedzenia... - umilkła, nie wiedząc, co powiedzieć dalej. - Przede wszystkim, jest mi bardzo przykro z powodu cioci Alicji... - Nigdy się z tym nie pogodzę - powiedziała drżącym głosem Wilma. Cassie dowiedziała się przez telefon o przedwczesnej śmierci ciotki. Pięć lat po ślubie z Austinem, będąc w ciąży, uległa strasznemu wypadkowi. Kilkunastoletni

47 chłopak przejechał z zawrotną szybkością skrzyżowanie na czerwonym świetle, niemal miażdżąc samochód, który prowadziła. Zginęła wraz z nienarodzonym dzieckiem na miejscu. Ta wiadomość głęboko wstrząsnęła Cassie. Choć trzymały się z Alicją na dystans, bardzo to przeżyła. Bolesne było też to, że nie mogła uczestniczyć w pogrzebie. - Chciałam przyjechać, ale bałam się - powiedziała tonem usprawiedliwienia. Wilma wydęła wargi. - Trudno uwierzyć, że Lester okazał się aż takim potworem, by nie zgodzić się na twój wyjazd. - Też tak sądzę - wtrącił James. Cassie pragnęła krzyczeć ze złości. Wiedziała jednak, że niczego to nie zmieni. Wręcz przeciwnie. Największym zmartwieniem rodziców był rozpad jej rodziny. Uważali, że popełniła niewybaczalny grzech, rozwodząc się z mężem. Ich fałszywa, w jej przekonaniu, pobożność przyprawiała ją o mdłości. - Najpierw wyjaśnijmy sobie coś innego - zaproponowała Wilma. - Dlaczego Lester trafił do więzienia? - Za handel bronią. On i jego kolesie z organizacji kupowali i sprzedawali broń pochodzącą z przemytu. Jednak tylko Lester wpadł. Jeszcze długo będzie oglądał świat zza kratek. - Mój Boże... - James z niedowierzaniem potrząsnął głową. - Żal mi Tylera. I ciebie oczywiście też, kochanie - dorzucił pospiesznie. - To musi być dla was straszne. No pewnie, pomyślała Cassie z goryczą, wiedząc doskonale, że jest to straszne przede wszystkim dla nich.

48 I że w tej chwili najbardziej użalają się nad sobą. Wiadomość o aresztowaniu Lestera była dla nich ogromnym ciosem. Fakt ten nie pozostawał bez wpływu na ich pozycję społeczną. - Nigdy go nie znaliśmy od tej strony. - Wilma odwróciła głowę do okna. - Wydawał się takim troskliwym mężem i ojcem. Pracował, był taki... - Mamo, przestań! - przerwała jej Cassie, nie mogąc pohamować wzburzenia. - Uwierz mi, Lester to potwór. Trzeba mu jednak przyznać, że potrafił się świetnie maskować. - Czy kiedykolwiek uderzył ciebie albo małego? - spytał James. - Nie, tatku, ale był zupełnie zwariowany na punkcie broni. Cały czas miał na nas oko, choć w rzeczywistości poświęcał nam niewiele czasu. Pracował za dnia, a wieczory spędzał w towarzystwie swoich koleżków ekstremistów. - Straszne - stwierdziła z niesmakiem Wilma. - To delikatne określenie, ale... - Cassie urwała zrezygnowana. Ta rozmowa i tak do niczego nie prowadziła. - Nie twierdzimy, córeczko, że ponosisz za to winę - zauważył James łagodnie. - Rzecz w tym, że bardzo zmartwił nas rozpad twojego małżeństwa, szczególnie, że tak bardzo chciałaś wyjść za tego człowieka. Z trudem powstrzymując łzy, Cassie wstała z krzesła i podeszła do okna. - Wiem, ale zrozumcie... ja też żałuję tej decyzji. To już rozdział zamknięty. Teraz chciałabym rozpocząć z Tylerem nowe życie.

49 - My też tego pragniemy - zapewnił ją gorliwie ojciec. - Po raz pierwszy od dziewięciu lat czuję się naprawdę wolna. Przez ten czas czułam się... jakbym to ja siedziała w więzieniu. Teraz kolej na Lestera. Mam nadzieję, że nieprędko wyjdzie. - Ależ ty jesteś zawzięta. - Wilma ze zdumieniem potrząsnęła głową. Twarz Cassie stężała w jednej chwili. - I nigdy nie zmięknę - wycedziła przez zęby. —Nigdy nie wybaczę Lesterowi tego, co nam zrobił. - „Nigdy" to bardzo długo -zauważył James. - Czas i Bóg sprawią, że zmienisz zdanie. - Tak, tato - mruknęła Cassie - być może. Nie próbowała nawet wyprowadzać go z błędu. Wiedziała, że jest głuchy na wszelkie argumenty i że do końca życia będzie się łudził nadzieją, że ona i Lester znów się zejdą. Gdyby tylko znał mroczne, bolesne tajemnice, które skrywała na dnie serca... - Jakie masz plany? - Wilma zmieniła zręcznie temat. - Chciałabym zatrzymać się tu na jakiś czas. - Mam lepszy pomysł - stwierdziła Wilma z przekonaniem. - Tak? - Mogłabyś zostać tu na stałe i zająć się prowadzeniem za mnie hotelu. Cassie zamurowało. - Nie mówisz chyba poważnie? - spytała, kiedy trochę ochłonęła.

50 - Jak najbardziej. Przecież pracowałaś już w różnych biurach, a nawet chyba w jakichś hotelach. Sama mówiłaś... - Tak, to prawda. Czując, że kręci jej się w głowie, usiadła na krześle. - Kiedyś i tak przejmiesz razem z Tylerem moje udziały w Hillcrest, nie rozumiem więc, dlaczego nie miałoby się to stać już teraz, zwłaszcza że nie czuję się najlepiej. Kiedy Cassie nie odezwała się, Wilma mówiła dalej: - Jeszcze jedno... Bardzo długo nie widzieliśmy naszego jedynego wnuka, dlatego chcemy zatrzymać go przy sobie, poczuć nareszcie, że jest członkiem naszej rodziny. - Ja też tego chcę. Ale muszę przyznać, że bardzo mnie zaskoczyłaś, więc... W tym momencie rozległ się dzwonek do drzwi, który do reszty zbił Cassie z pantałyku. - Kto to może być, i to o siódmej rano? - zastanawiała się głośno, udając oburzenie, choć w głębi duszy była zadowolona. Dzięki niespodziewanej wizycie zyskała na czasie. - To chyba Austin - rzekł James z uśmiechem, spoglądając w stronę przedpokoju. Austin! Na dźwięk tego imienia Cassie poczuła dziwne ukłucie w okolicy mostka. Nie, to niemożliwe. Austin McOuire był ostatnią osobą, jaką spodziewała się tu spotkać. Co robić? Serce waliło jej tak, jakby chciało wyskoczyć z piersi,

51 a ciało oblał zimny pot. Wiedziała jednak, że nie może się zdradzić. Za wszelką cenę musi zachować spokój. - Co słychać? - spytał Austin, wkraczając z uśmiechem do jadalni. W pierwszej chwili Cassie chciała rzucić się do ucieczki, ale było już za późno. Na jej widok Austin zatrzymał się gwałtownie. Zauważyła, że jego twarz z każdą sekundą staje się coraz bledsza. - Na miłość boską, Cassie, czy to ty? - spytał zduszonym ze wzruszenia głosem. -We własnej osobie! - jzucił radośnie James. - Wczoraj zrobiła nam wielką niespodziankę. Cassie nie powiedziała ani słowa. Czuła się idiotycznie, siedząc bez ruchu, spięta i zdenerwowana. Znów doznała mdłości, jak przed laty. Musiała jednak przyznać, że czas obszedł się z Austinem łaskawie, przynajmniej zewnętrznie, choć nie wiedziała, czy nie odcisnął piętna na jego psychice. Strata żony i nienarodzonego dziecka musiała być dla niego wielkim ciosem. Chciała odwrócić wzrok, lecz pragnienie, by mu się przyjrzeć, było silniejsze. Nadal miał ciemne włosy, choć gdzieniegdzie widać już było pojedyncze srebrnie nitki. Na jego śniadej twarzy pojawiło się kilka głębokich zmarszczek, które jednak nie odebrały mu uroku. Wręcz przeciwnie, Austin wydał się jej jeszcze bardziej pociągający. Trudno było uwierzyć, że minęło aż dziewięć lat, odkąd widzieli się po raz ostatni. Gdy tylko ogłoszono jego zaręczyny z Alicją, przestał dla niej istnieć. Cassie robiła

52 wszystko, by ich drogi przypadkiem się nie zeszły, i jak się okazało, nie było to wcale takie trudne. Przede wszystkim dzieliła ich odległość. Ona mieszkała w Lafayette, a Austin w Baton Rouge. Oboje prowadzili bardzo aktywny tryb życia i właściwie mieli niewiele wolnego czasu. Ilekroć wybierała się w odwiedziny do rodziców, zawsze się najpierw dowiadywała, czy Austin nie zamierza przyjechać do Jasmine. Domyślała się, że i on jej unika. Była przekonana, że nie chce się z nią spotkać tak samo, jak ona z nim. Ale najwidoczniej los chciał inaczej. - Zanim się pojawiłeś, próbowaliśmy ją namówić, aby została z nami - wyjaśniła skwapliwie Wilma. Austin wyjął z szafki filiżankę i nalał sobie trochę kawy. Cassie zauważyła, że nie spytał o pozwolenie, co oznaczało, że czuje się tutaj jak u siebie w domu. - A propos hoteli... - wtrącił James, patrząc na Cassie. - Austin jest teraz wspólnikiem twojej matki. Odziedziczył udziały należące do Alicji. No to świetnie, pomyślała Cassie z przekąsem. - Przepraszam, że przeszkadzam - w drzwiach stanęła Joy. - Tyler właśnie się zbudził i pyta o ciebie... Tyler! Przerażenie niemal ją sparaliżowało. Z trudem podniosła się z krzesła. Czuła, że cała się trzęsie. - Powiedz mu, że zaraz do niego przyjdę - powiedziała słabym głosem. - Lepiej przyprowadź go tutaj - zaproponował James. - Śniadanie jest już prawie gotowe. Chciałbym też, żeby Austin go wreszcie poznał.

53 Nie, tylko nie to! W żadnym wypadku nie może na to pozwolić. Niestety, było już za późno. Czy Austin domyśli się prawdy, kiedy zobaczy Tylera?

ROZDZIAŁ PIĄTY - Mamusiu? - Tak, synku? - Dziadek chce mnie zabrać ze sobą do pracy. Cassie uśmiechnęła się do syna, który właśnie przyszedł do jej sypialni. Oboje byli już od dłuższego czasu na nogach, lecz Cassie dopiero przed chwilą się ubrała. Postanowiła, że nie zejdzie na poranną kawę. Nie chciała się do tego przyznać, ale bała się powtórki poprzedniego dnia. Na myśl o tym, że mogłaby znów zobaczyć Austina, oblewał ją zimny pot. By zająć się czymś innym, skupiła uwagę na synu. - Masz ochotę iść z dziadkiem? - spytała. Chłopiec siedział na brzegu jej łóżka i huśtał się na sprężystym materacu. - Nie rób tego - upomniała go delikatnie. Posłuchał bez słowa sprzeciwu. - A ty? Pójdziesz z nami? - spytał. - Nie, zostanę z babcią. Tyler, najwyraźniej zadowolony, zerwał się z miejsca i podbiegł do drzwi. - To cześć! - rzucił pospiesznie, chwytając za klamkę.

55 - Ejże, młody człowieku, nie zapomniałeś o czymś przypadkiem? - Oj, mamo... - jęknął, ale zawrócił posłusznie, podszedł do matki i wycisnął na jej policzku wilgotny pocałunek. - Dziękuję, synku - poklepała go po ramieniu. - Twój pocałunek to dla mnie zastrzyk energii na cały dzień. Tyler przewrócił zniecierpliwiony oczami, po czym odwrócił się na pięcie i wybiegł z pokoju. Cassie usiadła przy toaletce, uśmiechając się do siebie. Wspaniały dzieciak. Jeden z niewielu powodów, do dumy w jej życiu. Cieszyła się, że między Tylerem a jej ojcem nawiązała się prawdziwa nić sympatii. Jeszcze zanim zaczęli się ukrywać przed Lesterem, chłopiec uważał Jamesa za wspaniałego dziadka. Chociaż mieszkali w Lafayette, oddalonym od Jasmine o kilka godzin jazdy samochodem, Cassie zadbała, by chłopiec poznał i Jamesa, i Wilmę. Wilma, oczywiście, kochała go, jak to babcia, ale James nie widział świata poza nim. Z wzajemnością. Tyler wprost przepadał za dziadkiem. Cassie nie izolowała dziecka także od rodziców Lestera. Dewitt i Charlotte Sullivanowie spędzali sporo czasu z Tylerem, choć nie tak dużo, jak jej rodzice; Nagle, czując dotkliwy ból chwyciła się za brzuch. Z trudem podniosła się z krzesła i podeszła do dużego okna sypialni, która należała do niej od dnia jej narodzin, gdy rodzice przywieźli ją ze szpitala jako swoje pierwsze i - jak się później okazało - jedyne dziecko. Wyjrzała na zewnątrz. Posiadłość wyglądała wspania-

56 le. Dzięki pieniądzom. Majątkowi, który matka odziedziczyła po swoich rodzicach. To on pozwalał na utrzymanie takiego domu. Worthamowie wiedli typowe życie bogaczy z Południa. Wydawać by się mogło, że trwa tu nieustająca sielanka. Wilma bardzo dbała o właściwy wizerunek rodziny. Tak bardzo pragnęła zachować prywatność, że gotowa była bronić jej zaciekle, nie zważając na fakt, że jest żoną duchownego. Wszystkie, nawet najdrobniejsze problemy rozwiązywane były za zamkniętymi drzwiami. Nie wyobrażała sobie, by mogło być inaczej. Dlatego właśnie rozwód córki, owiany atmosferą skandalu, był takim ciosem dla niej i dla Jamesa. Cassie wiedziała, że nigdy się z tym nie pogodzą. Westchnęła, próbując skupić się na otaczającej ją przyrodzie. Cały teren posiadłości porastały rozłożyste dęby, leszczyny i inne drzewa. Wokół ścieliły się dywany wielobarwnych kwiatów. Nie chciała płakać, ale łzy same napływały jej do oczu. Znów ogarnęło ją to samo paraliżujące uczucie strachu, którego zawsze doświadczała w obecności Lestera. A więc los znów z niej zakpił. Przekonała się o tym, kiedy poprzedniego ranka Austin pojawił się w jadalni. Wzdychając ciężko, odsunęła się od okna. Czuła, że brak jej sił. Ręce i nogi miała jak z ołowiu, a w głowie kłębiły się zatrważające myśli. Zamknęła oczy i potarła palcami skronie. Nie pomogło. Uczucie lęku i obraz twarzy Austina nie opuściły jej ani na chwilę. Nie otwierając oczu, Cassie oparła się o ścianę. Wspomnienia z przeszłości zaatakowały ją ze zdwojoną siłą,

57 jakby domagając się, by przypomniała sobie w tej chwili wszystko, co wydarzyło się podczas tamtego urodzinowego przyjęcia, już po ich miłosnym akcie na plaży. Gdy ojciec wzniósł toast na jej cześć, a potem ogłosił zaręczyny Austina i Alicji, poczuła się niczym anioł strącony w czarną otchłań. Upadły anioł. Nikt się nie domyślał, co czuje. Przez cały wieczór udawała radość i ani razu nie spojrzała w kierunku Austina. Nie było to zresztą trudne, ponieważ on też jej unikał. Jakoś zdołała dojść do siebie. Wróciła do Jasmine i postanowiła raz na zawsze wymazaćz pamięci tamto wydarzenie. Potem skoncentrowała się na nauce. Kilka tygodni później wspomnienie tamtego wieczoru powróciło z całą brutalnością. - Panno Wortham, jest pani w ciąży - usłyszała od uniwersyteckiego lekarza, po czym spojrzała na niego w osłupieniu. - Pan się myli - szepnęła, przygryzając mocno drżącą wargę. - To niemożliwe. To jakaś pomyłka... Była tak oszołomiona, że wszystko wokół niej zdawało się poruszać w zwolnionym tempie. Widziała, jak usta lekarza składają się powoli, by wypowiedzieć jakieś słowa. I wtedy jeszcze raz usłyszała tę przerażającą prawdę: - To ciąża. Nie mam żadnych wątpliwości. Nie protestowała dłużej. Wyszła chwiejnym krokiem do poczekalni i tam zwymiotowała. Potem, kiedy obarczona literaturą fachową i buteleczkami pełnymi witamin wychodziła z przychodni, traf chciał, że wpadła wprost na Lestera.

58 Przeznaczenie? Tak, tylko w ten sposób potrafiła wyjaśnić sobie to spotkanie. Zamiast ucieszyć się na jego widok, wybuchnęła głośnym płaczem. Usiedli w parku na ławeczce i tam Lester wydobył z niej prawdę. - A więc jesteś w ciąży - rzekł spokojnie. - Nie widzę żadnego problemu. - Zwariowałeś? - wykrzyknęła histerycznie. - Nie. Nadal chcę się z tobą ożenić. - Ty naprawdę zwariowałeś - mruknęła ciszej, spuszczając głowę. Lester chwycił ją za ramiona i zmusił, by spojrzała mu w oczy. - Posłuchaj, to najlepsze wyjście - mówił podekscytowany. - Wszystko się ułoży. Przyrzekam. Pobierzemy się tak szybko, jak to będzie możliwe. Nasi rodzice pomyślą, że zaszłaś w ciążf»w noc poślubną. Cassie nie posiadała się ze zdumienia. - Chcesz się ze mną ożenić pomimo tego, że jestem w ciąży, że spałam z innym mężczyzną? wykrztusiła. - Tak. - Ale dlaczego? Co cię do tego skłania? - Już ci mówiłem. Kocham cię. Cassie w geście rozpaczy zatkała sobie uszy. - Przestań! Nie mów tak! Ani ty, ani ja nie wiemy, co tak naprawdę oznacza to słowo! - Masz lepszy pomysł? - spytał ponuro Lester. - Nie - przyznała. - Przynajmniej nie w tej chwili. - Nie wymyślisz nic lepszego. Nie zapominaj, że jes-

59 teś córeczką pastora, który padnie na zawał, kiedy się dowie o wszystkim. Że nie wspomnę o twojej matce, która zachowuje się jak obrażona suka... - Jak śmiesz tak mówić o mojej matce?! - Przecież to prawda - wzruszył ramionami. - Dobrze o tym wiesz, tylko nie chcesz się do tego przyznać. Puściła te słowa mimo uszu. - Posłuchaj, bardzo doceniam twoją propozycję, ale... - Jakie „ale"? - przerwał gwałtownie. - Zamierzasz usunąć tę ciążę? Zmierzyła go lodowatym spojrzeniem. - Nigdy. Była to ostatnia rzecz, jaką by zrobiła. Przerywanie ciąży uważała za grzech śmiertelny, poza tym bała się panicznie bólu towarzyszącego aborcji, nie wspominając już o konsekwencjach psychicznych. - W porządku - skapitulował Lester. - Czy ojciec dziecka zamierza się z tobą ożenić? - Nie! - Powiesz mi, kto to jest? - spytał z agresją w głosie, której nawet nie starał się ukryć. - To i tak niczego nie zmieni - odparła. - Mógłbym go zastrzelić. - To nie jest zabawne. - Ja nie żartuję, - Do licha, Lester, przestań się bawić moim kosztem! - A więc dobrze. W takim razie nie pozostaje ci nic innego, jak tylko powiedzieć rodzicom, że będziesz miała nieślubne dziecko - powiedział spokojnie.

60 - Nie, tego nie mogę zrobić - potrząsnęła energicznie głową. - Więc pobierzmy się - nie dawał za wygraną. - Lester... sama nie wiem. Tak strasznie się czuję. - Zaufaj mi. Przy mnie od razu poczujesz się lepiej. Wreszcie ustąpiła. Trzy dni później pobrali się w tajemnicy. Potem był koszmar rozmowy z rodzicami. Na wieść o ślubie Wilma chwyciła się za serce, a James, blady jak ściana, kurczowo zacisnął palce na oparciu krzesła. - Dlaczego? - spytał z rozpaczą w głosie. - Przecież to nie ma sensu... - Kochamy się, proszę pana - wyjaśnił krótko Lester. Cassie tym razem nie zamierzała sprostować tego, co powiedział. - Dlaczego się denerwujecie? próbowała ratować sytuację, ale sama czuła się coraz bardziej nią przytłoczona. Brnęła jednak dalej: - Przecież wy też uciekliście i pobraliście się w wieku osiemnastu lat, prawda? Tak, była to prawda. W noc poprzedzającą koniec roku szkolnego Wilma i James uciekli z domu, aby wziąć cichy ślub, ku prawdziwej rozpaczy ich rodziców. Był to niezaprzeczalny fakt, który okazał się najlepszym argumentem w tej batalii. Wprawdzie Wilma i James nie udzielili nowożeńcom błogosławieństwa, ale obiecali, że zaakceptują ten związek, pod warunkiem że ich córka i jej świeżo poślubiony mąż ukończą studia. Po upływie pewnego czasu poinformowała ich, że jest w ciąży. Nie byli oczywiście zachwyceni, ale i z tym musieli się pogodzić. A potem zastanowić się, co da-

61 lej. Na szczęście nie przyszło im do głowy, by się jej wyrzec. Cassie była przekonana, że zrobiliby to, gdyby tylko znali prawdę. Nie miała żadnych wątpliwości, że nie powinni się dowiedzieć, kto jest biologicznym ojcem Tylera. Prawda złamałaby życie zbyt wielu osobom, jej także. Takiego ciosu rodzice z całą pewnością by nie znieśli. Ojciec załamałby się na wiadomość, że jego przyjaciel w tak podły sposób zawiódł jego zaufanie. Ujawnienie prawdy nieodwracalnie zniszczyłoby ich przyjaźń. Dlatego Cassie nigdy nie żałowała, że wszystko zataiła. Żałowała tylko jednego - że zdecydowała się wyjść za Lestera. Życie u jego boku przypominało prawdziwy horror. Zaznała z nim bólu i upokorzeń. Postanowiła jednak, że i o tym nigdy nikomu nie powie. Z zamyślenia wyrwał ją dźwięk telefonu komórkowego. Wyjęła go pospiesznie z ładowarki. Po drugiej stronie usłyszała głos Jo Neli. - Witaj, jak to miło słyszeć twój głos - przywitała ją Cassie. - I pomyśleć, że nawet do mnie nie zadzwoniłaś - stwierdziła z lekką przyganą Jo Neli. - Wiesz, że jestem tu dopiero od dwóch dni. - To żadne usprawiedliwienie. Mogłaś zadzwonić choćby z samochodu. - Masz rację. Nawaliłam. Wybaczysz mi? Jo Neli roześmiała się. - Masz szansę odpokutować, jeżeli za chwilę zjawisz się u mnie i pozwolisz zaprosić się na obiad.

62 - Świetnie. A teraz mi powiedz, skąd wiedziałaś, gdzie mnie szukać? - Też pytanie! Nie zapominaj,.że prowadzę salon kosmetyczny. - No tak, rzeczywiście - zaśmiała się Gassie. Zaległa cisza. Po chwili Jo Neli spytała nieśmiało: - Jak ci się układa? - I dobrze, i źle. To zależy. - Rozumiem - westchnęła Jo, po czym zadała kolejne pytanie: - Widziałaś się z Austinem? Na sam dźwięk jego imienia Cassie poczuła się nieswojo. - Tak - odparła. - A jeśli już o nim mowa, powinnam cię udusić. - Mnie? - zdumiała się Jo Neli. - A co ja takiego zrobiłam? - Powinnaś zapytać raczej, czego nie zrobiłaś. - Nie rozumiem... - Nie powiedziałaś mi, że rzucił pracę w agencji nieruchomości i zajął się hotelami. - Do licha, Cassie, myślałam, że wiesz albo że się przynajnmiej domyślisz. Przecież odziedziczył udziały Alicji, więc dlaczego miałby nie zrobić z nich użytku? - Choćby dlatego, że miał świetną pracę - powiedziała Cassie. - Niewiele wiem na ten temat - westchnęła Jo Neli. - Przykro mi. Zresztą, tak naprawdę nigdy nie miałyśmy czasu, żeby porozmawiać o czymkolwiek, a co dopiero o Austinie.

63 - Masz rację. Był ostatnią osobą, o jakiej miałam ochotę mówić. - Pogadamy później, jak się spotkamy. Zobaczysz, wszystko się ułoży. - Obyś miała rację. - Cassie rozchmurzyła się trochę. Ale kiedy wyłączyła telefon, znów ogarnął ją ponury nastrój. Nawet nie próbowała powstrzymywać łez, które rozmazywały jej makijaż. Makijaż zawsze dało się poprawić, trudniej było z pękniętym sercem. Jo Neli nie miała racji. Nic się nigdy nie ułoży. Cassie wiedziała już, co musi zrobić. Nie tylko nie mogła przyjąć propozycji matki, ale nawet pozostać w mieście. I znów Austin pokrzyżował jej plany.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Wolność! Wolność i daleka, niezmierzona przestrzeń! Austin uśmiechnął się do siebie. Przystanął i objął wzrokiem swój najcenniejszy skarb - stadninę koni. Po zagrodzie biegały okazy najczystszej krwi. Przyglądał im się z dumą, wsłuchany w tętent ich kopyt i radosne rżenie. Pogoda była tego popołudnia fantastyczna. Na niebie nie widać było ani jednej chmurki, co oznaczało niemiłosierny upał. Austin zsunął z głowy kapelusz i wierzchem dłoni przetarł spocone czoło. Nagle tuż nad uchem zabrzęczał mu komar. Spróbował go pochwycić, ale sprytny owad zręcznie ominął pułapkę. Atak ze strony Austina najwyraźniej nie przeraził natręta, gdyż po chwili brzęczenie stało się jeszcze głośniejsze. Gdyby tylko w pobliżu znajdowała się jakakolwiek twarda powierzchnia, Austin bez litości rozgniótłby na niej intruza: Trudno, pomyślał, koncentrując uwagę na koniach. Stadnina to najwspanialsza rzecz pod słońcem, zachwycał się w duchu. Teraz, gdy stał się jej właścicielem, był pewien, że hodowla koni to najbardziej interesujące zajęcie. Nie mógł oczywiście zaprzeczyć, że i niezwykle dochodowe. Pracował bardzo ciężko, by zdobyć ten kawałek ziemi.

65 Marzyła mu się stadnina, która przynosi naprawdę ogromne zyski, tak jak sieć hoteli Hillcrest. W swoim stadzie miał już nawet kilku faworytów, którzy w przyszłości mogli okazać się prawdziwą żyłą złota. Odwrócił się i mrużąc oczy od słonecznego blasku, spojrzał na swój dom. Od dłuższego czasu pragnął się do niego wprowadzić, lecz Alicja nie chciała spędzić tam ani jednej nocy. Nie zmieniłaby zdania, nawet gdyby odznaczał się luksusem apartamentu hotelowego. Nie zamierzała żyć w dziczy, jak się wyraziła. Uważała, że hodowla koni to zajęcie odpowiednie dla kowbojów, dlatego przez cały ^ czas sprzeciwiała się pomysłowi ze stadniną. Stanowiło to, podobnie jak inne rzeczy, prawdziwą kość niezgody w ich małżeństwie. Splatały się w nim nierozerwalnie ból i poczucie klęski, aż wreszcie tragiczny wypadek położył mu kres. Austin postanowił czym prędzej pozbyć się ponurych myśli. Przyspieszył kroku, kierując się w stronę stajni, gdzie w boksie stała młoda klacz. Nie mógł się doczekać, kiedy wreszcie jej dosiądzie. - Szefie! - zawołał ktoś z daleka. Zatrzymał się, poznając głos Robba Hannocka. Robb był jego trenerem i szefem stajni. Austin miał dla niego wiele szacunku i wiedział, że w każdej sytuacji może na nim polegać. Musiał często wyjeżdżać i bez jego pomocy nie zdołałby utrzymać stadniny. Odwrócił głowę. Robb biegł w jego kierunku co sił w nogach. Austin zaklął cicho, spodziewając się złych wieści. Być może stało się coś w hotelu, a to oznaczało,

66 że nici z wolnego popołudnia. Nie wziął nawet ze sobą komórki, żeby mieć trochę spokoju. - O co chodzi? - spytał, gdy Robb znalazł się tuż przy nim. Choć Robb był tak sprawny fizycznie, jak Austin, szybki bieg pozbawił go tchu. - Niech to będzie coś, co chciałbym usłyszeć - dorzucił Austin, zanim Robb zdołał cokolwiek z siebie wykrztusić. - Bo jak nie, to spadaj, co? - spytał Robb, a na jego pełnych wargach zadrgał uśmiech. Austin zachował kamienną twarz. - Bardzo możliwe - mruknął. - No, no, widzę, że jesteś w kiepskim nastroju. Niewiele osób mogło rozmawiać z nim w ten sposób. Ale Robb miał szczególne prawa. Był przyjacielem. Bardzo pomógł Austinowi po stracie Alicji i dziecka, przejmując wszystkie obowiązki. Austin wiedział, że trudno będzie mu spłacić dług wdzięczności. Bardzo cenił sobie lojalność, dlatego pielęgnował tę przyjaźń i robił wszystko, aby jej nie nadużywać. - Prawdę mówiąc, humor popsuł mi się dopiero na twój widok - zauważył z uśmiechem. - Idź do diabła. Austin uchylił kapelusza. - Ty też - odparł uprzejmie. Rozluźnił się, dochodząc do wniosku, że pojawienie się Robba nie ma nic wspólnego z hotelem. Gdyby było inaczej, Robb już by mu powiedział. Austina zaprzątało zresztą co innego, choć trudno mu było się do tego przy-

67 znać. Jego niepokój wiązał się z nieoczekiwanym przyjazdem Cassie. - Jeszcze raz spróbuję ujarzmić Cudowną Damę - powiedział, odpędzając od siebie natrętne myśli. Na ogorzałej twarzy Robba pojawił się grymas niezadowolenia. - To najokropniejsze imię, jakie kiedykolwiek słyszałem - stwierdził z przekonaniem. - Musisz je zmienić. - Niedoczekanie! - obruszył się Austin. - Moim zdaniem pasuje do niej idealnie. - Jeszcze się przekonamy - mruknął Robb, gładząc się po wydatnym brzuchu. Austin wiedział, że to z powodu piwa. Zamiłowanie Robba do tego złocistego trunku nie przeszkadzało mu, zwłaszcza że trener nigdy nie pił w pracy., Austin też lubił wychylić czasem szklankę czy dwie. - Odszczekasz te słowa, kiedy Cudowna Dama zdobędzie Potrójną Koronę - zapewnił go z przekonaniem. - Jeśli się tak stanie, jestem gotów odszczekać wszystko, co na nią nagadałem - zgodził się ochoczo Robb. - Dobra, a teraz do rzeczy - spoważniał Austin. -Z czym tak do mnie biegniesz? Robb podrapał się po głowie. - No właśnie - rzekł po chwili. - Dzwonił Mannard i kazał ci przekazać, że te dwa źrebaki, które mieliśmy dostać jutro, nie dojadą. - Dlaczego? - Jeden zachorował. - Zachorował? -. Austin był szczerze zaniepokojony. - Coś poważnego?

68 Zapłacił za te konie mnóstwo pieniędzy, oczekiwał wiec, że dotrą do niego w znakomitej formie. Robb zdjął kapelusz i otarł dłonią zroszoną potem łysinę. - Nie wiem. Nie mogłem nic z niego wyciągnąć. Herman Mannard był handlarzem koni na wielką skalę. Do tej pory Austin nie kupował od niego, bo po prostu nie mógł sobie na to pozwolić. Człowiek ten jednak posiadał najlepsze sztuki w okolicy, dlatego Austin postanowił zacisnąć pasa i odłożyć trochę pieniędzy. Kosztowało go to wiele wysiłku, dlatego nie zamierzał stracić na tej transakcji. - Oddzwoń do tego drania i wyciągnij z niego, co się da - polecił Robbowi. - Już zapłaciłem za te źrebaki. Jeśli nie chce, żebym zjawił się u niego osobiście i rozwalił mu łeb, niech lepiej wywiąże się z umowy. Robb uniósł brwi ze zdziwienia. - Nie będzie chyba zadowolony... - zauważył ostrożnie. - Myślisz, że się tym przejmuję? - Nie wydaje mi się. - W takim razie dzwoń do niego. - Już się robi. Robb skinął głową i oddalił się powolnym krokiem. Wkrótce Austin siedział na grzbiecie klaczy. Kiedy już nauczył ją reagować na podstawowe komendy, był tak zmęczony, że postanowił zmienić konia. Przesiadł się więc na Grację i ruszył na przejażdżkę po swoich włościach, czując na twarzy smagnięcia gorącego wiatru.

69 Wkrótce dotarł nad brzeg niewielkiej zatoczki, gdzie zrobił sobie przerwę. Oparł się o porosły mchem pień starego dębu i patrzył, jak koń rozpryskuje kopytami krystalicznie czystą, chłodną wodę. Tę sielską chwilę zakłóciły brutalnie wspomnienia z odległej przeszłości, po raz kolejny burząc jego spokój ducha. Przed oczyma znów stanął mu obraz Cassie. Próbował go wymazać, łecz bezskutecznie. Obraz powracał, przenikając każdą jego myśl. Nagle Gracja uniosła łeb i wstrząsnęła nim mocno, obryzgując kroplami zimnej wody jego twarz i ubranie. To nieco go otrzeźwiło. Choć nie przypuszczał, by Cassie miała zatrzymać się w Jasmine na dłużej, jej obecność rozpraszała go. Zbuntowana nastolatka zniknęła bezpowrotnie, a jej miejsce zajęła dojrzała kobieta. Piękna i bardziej pociągająca niż kiedykolwiek. I niedostępna. Wspomnienia tamtego pamiętnego letniego wieczoru przesuwały się w jego myślach niczym kadry filmu. Pamiętał wszystko, każdy, nawet najdrobniejszy szczegół, jakby działo się to przed kilkoma dniami, a nie dziewięć lat wcześniej. Dałby wiele, by się dowiedzieć; o czym wtedy myślała. Sądząc po wyrazie jej twarzy, nie czuła nic. Tak, patrzyła na niego cały czas szeroko otwartymi oczami, ale nie wyrażały one niczego. Jakby nigdy wcześniej na niego nie spojrzała, nie mówiąc już o tym, by chciała kochać się z nim na piasku. Bał się takich myśli. Dlatego zawsze je tłumił, nie

70 pozwalając, aby nim owładnęły. Tym razem jednak zaatakowały go ze zdwojoną mocą. Czasami miał wrażenie, że wszystko to było tylko wytworem jego wyobraźni. Wmawiał sobie, że przecież nie mógł sprzeniewierzyć się własnym zasadom, zdradzić najlepszego przyjaciela i narzeczoną. Potem docierało do niego, że jednak mógł... Mało tego: nawet kiedy był już mężem Alicji, marzył o tym, żeby kochać się z Cassie. Robił jednak wszystko, by Alicja była z nim szczęśliwa, a ich małżeństwo udane. Dlatego musiał pogodzić się z faktem, że jego żona nigdy nie zdoła rozpalić w nim takiego pożądania jak Cassie. Alicja zachowywała się w łóżku bardzo powściągliwie, podczas gdy tamta była niezwykle żywiołowa i namiętna. Od tragicznego wypadku Alicji minęły dwa lata. Austin był dumny z siebie, że po jej śmierci zdołał jakoś dojść do siebie i rozpocząć nowe życie. Przez cały czas miał przy sobie Jamesa, który w każdej chwili gotów był przyjść mu z pomocą, poza tym interesy zmuszały go do stałego kontaktu z Wilmą. To jednak oznaczało, że będzie częściej widywał Cassie. Na samą zaś myśl o tym ogarniała go panika. Jej obecność w Jasmine na nowo obudziła w nim poczucie winy. Był przerażony. Nie chciał pozwolić, aby Cassie zburzyła spokój wewnętrzny, który z tak wielkim trudem udało mu się odzyskać. Nie chciał, by w jakikolwiek sposób oddaliła go od Worthamów. W dzieciństwie Austin zaznał biedy, lecz nigdy na nic się nie uskarżał. Jako kilkunastoletni chłopak obiecał

71 sobie, że zrobi wszystko, aby w przyszłości zapewnić sobie godziwy byt. Jego ojciec pracował na polach naftowych, a matka zmarła przy kolejnym porodzie, kiedy miał zaledwie kilka lat. Ojciec nie potrafił okazywać uczuć swojemu synowi, brakowało mu też cierpliwości, by się nim zajmować. Zresztą i tak nigdy nie miał na to czasu. Dzięki swojej inteligencji i zaradności Austinowi udało się zarobić wystarczająco dużo pieniędzy, aby rozpocząć studia. Na pierwszym roku poznał Jamesa Worthama, co zaważyło na jego dalszym życiu. I choć dzieliła ich różnica wieku, ,stali się odtąd nierozłącznymi przyjaciółmi. Więzy zacieśniły się jeszcze bardziej, kiedy Austin ożenił się z młodszą siostrą Wilmy, Alicją. Po jej śmierci odziedziczył udziały w rodzinnej sieci hoteli, ale prawdziwa zmiana w jego życiu nastąpiła dopiero wtedy, kiedy Wilma przekonała go, by porzucił pracę w agencji nieruchomości, i powierzyła mu opiekę nad hotelem w Jasmine. Ku własnemu zaskoczeniu nowe zajęcie pochłonęło go bez reszty. Wilma była bardzo zadowolona, gdyż powierzając mu część swoich obowiązków, znalazła wreszcie czas, by pomóc mężowi. Austin także na tym skorzystał, ponieważ zarabiał więcej i mógł teraz poświęcić się swojej prawdziwej pasji, jaką były konie. James i Wilma popierali jego plany związane ze stadniną. Wilma pochwalała również jego posunięcia jako menedżera sieci hoteli. Właśnie przeprowadzał rozmowy w sprawie kupna kawałka ziemi w Nowym Orleanie,

72 gdzie w miejscu starego budynku chciał postawić nowoczesny czterogwiazdkowy hotel. Gracja znów potrząsnęła grzywą, a zimne krople wody znów otrzeźwiły Austina, który powrócił myślami do Cassie. Dlaczego przyjechała bez uprzedzenia? Co robiła przez te wszystkie lata, kiedy ukrywała się przed tym draniem, za którego wyszła? James nie chciał, a może nie mógł rozmawiać z nim na ten temat. Austin uznał, że jest to na pewno dla niego zbyt bolesny albo zbyt wstydliwy temat, dlatego nigdy nie naciskał przyjaciela. Nagle zorientował się, że nie jest sam. Po chwili usłyszał ochrypły głos Robba. - Będziesz wściekły - uprzedził tamten, zsiadając z konia i podchodząc do drzewa, przy którym stał Austin. - Chodzi pewnie o hotel? - spytał Austin obojętnym tonem. - Zgadłeś. - Powiedz mojej sekretarce, żeby zadzwoniła do Wil-my. - Już to zrobiła, ale pani Wortham nie czuje się dziś najlepiej. Westchnął. Nie chciało mu się wracać do pracy. - No dobrze, już jadę - zdecydował. Siedząc już w samochodzie, odświeżony i przebrany, poczuł się znacznie lepiej. Cassie d jej syn nie zabawią tu długo. Tak podpowiadała mu intuicja. Niepotrzebnie tak się przejmuje. Za kilka dni już jej nie będzie, a on odetchnie z ulgą.

ROZDZIAŁ SIÓDMY - Dlaczego już nie kochamy się ze sobą? Wilma wiedziała, że to pytanie zaszokowało Jamesa. Odwrócił się do niej, a jego oczy przybrały kształt wąziutkich szparek. - Nie sądzę, żeby... - zaczął zakłopotany, lecz natychmiast urwał, nie wiedząc, co powiedzieć. Zauważyła, że się zaczerwienił, lecz nie zdziwiło jej, że pytanie zbiło go z tropu. - Na miłość boską, James! Przestań zachowywać się jak świętoszek! - Uspokój się. Nie zamierzam odpowiadać na twoje pytanie - wycedził. Wilma wzruszyła ramionami. - Nie rozumiem dlaczego. - Rozumiesz, i to bardzo dobrze - stwierdził poirytowany. Jeszcze zanim się pobrali, Wilma wiedziała, że James jest powściągliwy i bardzo pruderyjny. Ku jej ogromnemu zaskoczeniu okazał się jednak doskonałym kochankiem. Jednak po urodzeniu Cassie i wkrótce potem, kiedy objął parafię, nowe obowiązki pochłonęły go tak bardzo, że wszystko inne przestało się dla niego liczyć. Wszystko, oprócz Cassie. Musiała przyznać, że jej samej także po-

74 święcał dużo uwagi. Kiedy jednak został już pastorem, a jego kościół zyskał nowych wiernych, i kiedy wzrosła jego pozycja społeczna, nagle zaczął zachowywać się jak święty, który wyrzeka się wszelkich uciech tego świata. Seks poszedł na pierwszy ogień. Teraz nie miało to już dla niej znaczenia. Tylko pod wpływem jakiegoś perwersyjnego impulsu pragnęła nim czasem potrząsnąć, zniszczyć skorupę pobożności, jaką się otoczył. Być może to jej kłopoty z sercem sprawiły, że czuła się wypalona, bardziej nieczuła i okrutna? Może przez swoją chorobę po prostu poddała się i zobojętniała na wszystko? - Wiedziałaś, jaki jestem, kiedy za mnie wychodziłaś. Przecież się nie zmieniłem. - Nieprawda - zaprzeczyła, lekko unosząc głowę z poduszki. - Zmieniłeś się, i to bardzo. Kiedy się pobraliśmy, wnosiłeś coś do naszego małżeństwa. - Posłuchaj, Wilma, nie mam ochoty o tym rozmawiać. - Naprawdę? No proszę! Kto by pomyślał! - powiedziała z ironią. - Seks jest ostatnią rzeczą, o której powinnaś teraz myśleć - dodał, czerwieniąc się jeszcze bardziej. Jesteś chora i nie możesz się forsować. Zlekceważyła jego słowa, dolewając jeszcze oliwy do ognia: - W którym momencie właściwie cię straciłam? Kiedy tak bardzo poświęciłeś się pracy, że zapomniałeś o normalnych, ludzkich odruchach? - ciągnęła bezlitośnie.

75 - To nie jest zabawne - mruknął. - Nie miało być zabawne. - Do czego w takim razie zmierzasz? - Sama nie wiem. Ale nadal nie odpowiedziałeś na moje pytanie - naciskała, nie wiedząc, dlaczego właściwie to robi. Nawet nie miała ochoty się z nim kochać, nie pociągał jej już. I najwidoczniej ona także nie wzbudzała w nim pożądania. Na zewnątrz uchodzili za idealną parę, więc gdyby jej przyjaciółki i jego parafianie dowiedzieli się, jak naprawdę wygląda ich pożycie, plotkom nie byłoby końca. - Wiem, co się z tobą dzieje - stwierdził James. Stał przy komodzie, w której kryło się mnóstwo drogocennych antyków. Dla Wilmy ważna była sama świadomość, że je posiada. Bardzo rzadko wyciągała je na światło dzienne, gdyż żonie pastora nie wypadało obnosić się z bogactwem. Skrzywiła się, kiedy odwrócony do niej tyłem, wysunął szufladę. Miał na sobie jedynie podkoszulek i bokserki. Uwagę Wilmy przykuły jego nogi. Były niezwykle białe i bardzo chude. Omal nie parsknęła śmiechem, zastanawiając się, w jaki sposób utrzymują jego ciężar, choć z całą pewnością James nie cierpiał na nadwagę. Miał zbyt dużo uwielbienia dla samego siebie, by pozwolić sobie na zjedzenie czegoś tuczącego. Boże, co ją podkusiło, by wychodzić za pastora? Tryb życia, który wiodła u jego boku, absolutnie jej nie odpowiadał. Na przykład w tej chwili miała ochotę na zapiekankę i papierosa. Czy James oburzyłby się, gdyby o tym wiedział? Przez chwilę wahała się nawet, czy

76 mu nie powiedzieć, ale po namyśle stwierdziła, że nic by to nie dało. Doskonale wiedziała, że folgując w tym stanie swoim zachciankom, podpisałaby na siebie wyrok śmierci. A mimo że była poważnie chora, nie miała jeszcze ochoty rozstawać się z życiem. - Czy słyszałaś, co powiedziałem? - Nie - odparła zaskoczona. - Powiedziałem, że wiem, co się z tobą dzieje. Powrót Cassie sprawił, że doznałaś szoku. Tym razem nie odcięła się. Może rzeczywiście potrzebowała kogoś, na kim mogłaby wyładować swój gniew i rozczarowanie. Nie sposób było zaprzeczyć, że Cassie zawiodła ją w jakiś sposób. < A teraz oboje — ona i James - musieli pogodzić się z faktem, że ich córka wróciła. Z ust Wilmy wyrwało się stłumione westchnienie. Tak bardzo chciałaby, żeby były sobie bliskie. To wszystko jej Wina, nie Cassie. Sama doprowadziła do tego, że oddaliły się od siebie. Jej matka, Elizabeth, była chłodna i zasadnicza, nigdy nie ujawniała swoich prawdziwych uczuć. Poza tym zdawała sobie sprawę, jak wielką odpowiedzialność niesie ze sobą posiadanie ogromnego majątku. Kto wie, zastanawiała się Wilma; może utrzymanie sieci hoteli Hillcrest wymagało emocjonalnego chłodu? Wilma dość wcześnie zaczęła sprawiać kłopoty wychowawcze. Piła po kryjomu, paliłay bawiła się, czyli robiła wszystko, co było zakazane w jej domu rodzinnym. Kiedy wyszła za mąż i przeobraziła się w prawdziwą kobietę, okazało się, że przestała być sobą. Zaczęła zachowywać się tak, jak tego po niej oczekiwano.

77 Po wielu latach tak bardzo wczuła się w narzuconą jej rolę, że stała się tak samo zgnuśniała i powściągliwa jak jej mąż, który również wychował się w domu o bardzo surowych zasadach. Wszystko to sprawiło, że nie potrafiła okazać czułości własnej córce. Teraz nie potrafiła się z tym pogodzić, obawiała się jednak, że już jest za późno, by cokolwiek naprawić. - Wilma, mówię do ciebie! - James popatrzył na nią ze złością. - Masz rację - przytaknęła. - To był dla mnie szok. - Jakby tego było mało, dowiedziałaś się, że twój zięć jest w więzieniu. - Były zięć - sprostowała Wilma. James nie odezwał się, ale ona i tak doskonale wiedziała, co myśli. - Ty także mógłbyś wreszcie pogodzić się z faktem, że ich małżeństwo definitywnie się rozpadło powiedziała. - Nie przyjmuję tego dp wiadomości - pokręcił stanowczo głową. - Nie uznaję rozwodów. - To niczego nie zmienia. Stało się. - Cóż, nie takie rzeczy da się naprawić. - Nie próbuj udawać Boga i bawić się losem Cassie. - Nie będziesz mi mówić, jak mam traktować własną córkę - warknął. Wilma zlekceważyła wrogi toń. Nigdy nie był w stanie jej zastraszyć, nawet teraz, gdy była chora. - Ktoś musi ci uświadomić, jak jest naprawdę - rzekła spokojnie. - Gdyby zależało jej na tym związku, gdyby zgłosiła

78 się do poradni małżeńskiej, tak jak jej radziłem, to wciąż byliby rodziną. Wilma westchnęła głośno. - Daj spokój, James. Roztrząsaliśmy tę sprawę wiele razy... - urwała na chwilę. - Poza tym, tak naprawdę chodzi ci o twoją dumę. O wierność zasadom, o czystość moralną i tak dalej. Przetłumaczyłeś sobie wszystko na swój sposób. A teraz, kiedy Cassie wróciła, znów zaczną gnębić cię pytania, na które nie potrafisz sobie odpowiedzieć. - Masz rację - odparł krótko. - Pastorowi bardzo ciężko jest pogodzić się z czymś takim. - Jeśli zaczniesz wywierać na nią nacisk, na pewno wyjedzie i być może nie zobaczymy jej już nigdy więcej. James zacisnął wargi. - Czy o to ci chodzi? - nie ustępowała Wilma. - Musisz liczyć się z tym, że jeżeli nas opuści, zabierze ze sobą Tylera. - Wiem o tym - w jego głosie dało się wyczuć lekkie drżenie. - Więc dobrze ci radzę, nawet nie wspominaj o Lesterze w jej obecności. - Chciałbym tylko wiedzieć, dlaczego od niego odeszła - rzekł rozgoryczony. - Dlaczego zabrała dziecko i przez pięć lat ukrywała się przed własnym mężem. Może gdybym to wiedział, łatwiej byłoby mi pogodzić się z tym, co się stało. - Musimy być cierpliwi. Może kiedyś powie nam całą prawdę. - Albo nie.

79 Po tych słowach zapadła cisza. Każde z nich pogrążyło się we własnych myślach. Po chwili James spytał: - Myślisz, że będzie chciała tu zostać i przejąć twoje obowiązki w hotelu? - Tak, pod warunkiem, że przestaniesz ją namawiać, by wróciła do Lestera. - Nie musisz mnie pouczać - odparł urażony. - Sam wiem, co mam robić. - Nie wiesz, James. Znowu bujasz w obłokach. Do jasnej cholery, zejdźże wreszcie na ziemię! - Wilma, jak ty się wyrażasz? Co to za język? - James nie posiadał się z oburzenia. - Zamknij się - powiedziała zrezygnowana. - Mam dość twoich kazań. Nie odezwał się, ale Wilma widziała, że z trudem nad sobą panuje. Purpurowy ze złości odwrócił się i szybkim krokiem wyszedł z pokoju. Wrócił po kilkunastu minutach. Miał już na sobie garnitur, koszulę i krawat. - Idę do kościoła - rzucił przez zaciśnięte zęby. - Zabierasz ze sobą Tylera? - spytała. Była za słaba, by wykonać jakikolwiek ruch. Ta wymiana zdań zupełnie ją wyczerpała. - Jeżeli tylko się zgodzi - odparł łagodniej. - Chciałbym znowu zbliżyć się do mojego wnuka. - Ja też. I do córki. James przyglądał jej się przez chwilę w zamyśleniu. - Myślisz, że ułoży sobie stosunki z Austinem? - spytał z niepokojem. - Oczywiście. Nie rozumiem, skąd te obawy...

80 - Oboje są strasznie uparei. - Ja też jestem strasznie uparta - wzruszyła ramionami. - A pracuje mi się z nim bardzo dobrze. Jamesa nie uspokoiły te słowa. - A jeżeli Cassie nie przyjmie twojej propozycji, co wtedy? Czy jesteś przygotowana na to, aby powiedzieć jej prawdę o swoim chorym sercu?

ROZDZIAŁ ÓSMY Cassie rozejrzała się wokół i postanowiła wypić kawę na werandzie. Usiadła przy stoliku, na jednym z dwu stołków, dobranych kolorem do białego żyrandola. Odgarnęła grzywkę, która uparcie opadała jej na czoło, i otarła pot spływający ze skroni. Pomimo wczesnej pory było bardzo duszno. Żałowała nawet, że nie poprosiła Joy o przygotowanie szklanki mrożonej herbaty, zamiast filiżanki gorącej kawy, ale w końcu uznała, że pogoda to najmniejszy powód do zmartwienia, i zupełnie przestała zaprzątać sobie tym głowę. Wiedziała, że z czasem przywyknie do tutejszych upałów. Z czasem? Na samą myśl o tym drgnęło jej serce. Nie miała czasu. Nie zdąży do niczego przywyknąć. Jak zwykle. Nagle wydało jej się, że słyszy kroki, i spojrzała w stronę schodów. Na ostatnim stopniu stał ojciec. Widziała, jak się zatrzymał, spoglądając w jej kierunku. Nie była jednak pewna, czy ją widział. Nawet jeśli, to najwyraźniej postanowił ją zignorować. Zrobiło jej się przykro. Ukochana córeczka zeszła na złą drogę, zawiodła pokładane w niej nadzieje... Z trudem powstrzymując napływające do oczu łzy, odwróciła głowę i umoczyła usta w filiżance kawy. Chwilę

82 później usłyszała inne kroki, a potem czyjś głos. Uśmiechnęła się. - Cześć, mamo. Kiedy Tyler stanął przy niej i zarzucił jej ręce na szyję, wszystko inne przestało się liczyć. - Dzień dobry, skarbie - powiedziała do syna. - Myślałam, że jeszcze śpisz. - Dziadek mnie obudził. - Tak? - zdziwiła się. - Chce, żebym i dzisiaj pojechał z nim do pracy. - Zjesz coś przed wyjściem? Tyler poklepał swój wypchany plecak. - Joy dała mi trochę jedzenia. - No tak, to było do przewidzenia - pokiwała głową. - Dlaczego nie chcesz jechać z nami? - dopytywał się chłopiec. - Powinieneś sam pobyć z dziadkiem. - Dziadek powiedział, że może pójdziemy nad rzekę! - oświadczył malec z błyskiem w oku. - Wspaniały pomysł - roześmiała się Cassie. - Mam tylko nadzieję, że trzódka dziadka na tym nie ucierpi. - Jaka trzódka? - spytał Tyler, zsuwając czapeczkę bejsbolową na tył głowy. Cassie lekko uszczypnęła go w podbródek. - Nie myśl sobie, że dziadek będzie cię rozpieszczał - powiedziała z uśmiechem. - Jest bardzo zajęty. Przygotowuje kazanie, a poza tym będzie musiał odwiedzić chorych. Kiedy Tyler spojrzał na nią z wyrzutem, nasunęła mu na czoło czapkę i poklepała go po plecach.

83 - Nieważne, dzieciaku - dodała szybko. - Idź i baw się dobrze. Zobaczymy się później. - Okay, mamo! - Masz .wspaniałego syna, Cassie - oświadczyła Joy, która właśnie pojawiła się na werandzie z dzbankiem świeżej kawy. - Dziękuję - uśmiechnęła się Cassie, a potem patrzyła zamyślona, jak Joy napełnia jej filiżankę. - To największa radość mojego życia - rzekła ze łzami w oczach. - Chcesz już śniadanie? - spytała Joy. - Przygotowałam coś pysznego. - Błagam, tylko mnie. nie kuś. Kawa wystarczy w zupełności. - Akurat. Niedługo zostanie z ciebie skóra i kości - mruknęła pod nosem Joy, kierując się do jadalni. - Wszystko słyszałam! - zawołała za nią Cassie, wyraźnie rozbawiona. Została sama, a wtedy znów ogarnął ją smutek. Wszystko się w niej buntowało na samą myśl o wyjeździe. Nie chciała opuszczać tego domu ani Jasmine. Czy miała jednak wybór? Chociaż od pamiętnego poranka nie widziała już Austina, zdawała sobie sprawę, że prędzej czy później znowu go zobaczy. Było to nie do uniknięcia. Wiedziała, że pojawi się akurat wtedy, kiedy najmniej będzie/się tego spodziewała. Już na samą myśl o spotkaniu czuła przerażenie. Nie mogli razem pracować. Nagle ogarnęła ją złość. To przez niego ona i Tyler znów są skazani na włóczęgę. To z jego powodu nie mogą rozpocząć nowego życia, a Tyler pozbawiony jest mi-

84 łości dziadków. I poczucia, że ma na ziemi swoje miejsce. A tak pragnęła, by jej syn wiedział, gdzie są jego korzenie. Ich korzenie. Miała już dosyć tułaczki. - Mój Boże, Cassie, jesteś blada jak kreda. Na dźwięk głosu matki odwróciła głowę. Wilma nie wyglądała najlepiej. Jej skóra przybrała niezdrowy, żółtawy odcień. - Dzień dobry, mamusiu - odparła spokojnie Cassie. Dawno nie zwracała się do niej w ten sposób. Na pewno od czasu, kiedy wyszła za Lestera. Wilma nie zareagowała, być może dlatego że w tej samej chwili na werandzie pojawiła się Joy, niosąc tacę ze śniadaniem. Wilma odsunęła ją na bok. - Powinnaś jeść - powiedziała Cassie z naganą. - Ty też. Cassie wzruszyła ramionami. - Dobrze, już nic nie mówię. Wilma milczała przez chwilę, wreszcie spytała: - Cieszysz się, że jesteś w domu? - Oczywiście, mamusiu. Jak możesz pytać! - Miałam nadzieje, że sama to powiesz. I znów zaległo milczenie, wyjątkowo kłopotliwe. Z jakiegoś nieznanego Cassie powodu Wilma czuła się dziwnie nieswojo. Ale Cassie widywała już matkę w takim nastroju. Tuż po swoim ślubie uświadomiła sobie, że Wilma nie jest chyba szczęśliwa. Wydawało jej się nawet, że być może nie jest zadowolona z własnego życia. A ściśle mówiąc - żałuje, że wyszła za Jamesa. Mimo to związek rodziców przetrwał. W przeciwieństwie do jej małżeństwa.

85 - Przemyślałaś już moją propozycję? - ponownie odezwała się Wilma. - Oczywiście, że tak. Czuła się okropnie. Po raz pierwszy w życiu szczerze żałowała, że musi rozczarować matkę. Przez niemal całe życie próbowała odegrać się na niej za brak uczuć, ale teraz wydało jej się to zupełnie bez znaczenia. - Nawet nie wiesz, jak bardzo mi zależy, żebyś ją przyjęła. - Mamo... - Uwielbiam ten mój hotel - ciągnęła Wilma. - Gdyby nie praca, nie wienvczy zdołałabym... - Zostać z ojcem? - dopowiedziała Cassie, a w jej głosie zabrzmiała niespodziewanie nuta goryczy. Blada twarz Wilmy oblała się rumieńcem. - Tak - przyznała. - Nie wiedziałam, że aż tak to widać. - Wcale nie widać. Przez swoje małżeństwo stałam się bardziej wrażliwa, bardziej spostrzegawcza. Wcześniej się tego nie domyślałam. - Nie zrozum mnie źle, Cassie. Kocham twojego ojca, ale, powiedzmy to otwarcie, nie nadaję się na żonę pastora. - To samo przed chwilą sobie pomyślałam. - Na swoją obronę mogę powiedzieć, że postanowiłam wytrwać. - Wilma lekko uniosła podbródek. Zresztą, rozwód w tym przypadku nie mógł być żadnym wyjściem. Cassie nie okazała najmniejszego zdziwienia. - Cieszę się, że ja miałam to wyjście - powiedziała, patrząc matce prosto w oczy.

86 Wilma westchnęła. - Słuchając cię, można odnieść wrażenie, że podjęłaś słuszną decyzję. - Odnieść wrażenie! - roześmiała się gorzko Cassie. - Źle to ujęłaś, mamo. Czy ja nie wyrażam się jasno? Ta kanalia jest w więzieniu! Czy to nie dowodzi, że podjęłam jedyną słuszną decyzję? - Bez względu na to, co sobie myślisz, jestem po twojej stronie - zapewniła ją matka. - Ale twój ojciec... - Nigdy nie pogodzi się z tym, co zrobiłam - znów dokończyła za matkę Cassie. - Zgadza się. Chciałby, żebyście kiedyś znowu stali się rodziną. - Nie w tym życiu - odrzekła Cassie z przekonaniem, a w jej oczach pojawił się nienawistny błysk. - Gdyby to ode mnie zależało, Lester już by nie żył. - Nie powinnaś tak mówić o ojcu swojego dziecka. Cassie odwróciła głowę, zatrzymując wzrok na dywanie kolorowych kwiatów. Taki widok zawsze ją uspokajał. Ale nie tym razem. Ilekroć pomyślała o Lesterze lub choćby usłyszała jego imię, budziła się w niej bezsilna złość. - Wybacz, Cassie. Nie chciałam rozdrapywać starych ran. - Lester długo jeszcze nie wyjdzie na wolność - rzekła szorstko Cassie. - Tato mógłby wreszcie przejrzeć na oczy i pozbyć się złudzeń. - Zmieńmy lepiej temat - zaproponowała Wilma. - Nie miałam zamiaru cię urazić. Chciałam tylko pomówić z tobą o twoich obowiązkach w hotelu.

87 - Mamo, ja nie mogę... - Czego nie możesz? - Zostać i przejąć twoich obowiązków w Hillcrest. Wilma spojrzała na nią zdumiona. - Ale dlaczego? Przecież nie masz innej pracy, prawda? - Nie, nie mam. - Jeśli chodzi o mieszkanie, to nie widzę żadnego problemu. Rozczarowanie w głosie matki sprawiło, że poczuła się tak podle, jak jeszcze nigdy przedtem. - Oczywiście, nie chcemy cię zmuszać, żebyś zamieszkała z nami, ale gdybyś tylko chciała... - Mamo, proszę cię, przestań. Wilma otworzyła usta, chcąc jeszcze coś powiedzieć, ale zrezygnowała. - Przede wszystkim nie wiem, czy potrafiłabym cię zastąpić. - Co za bzdura! - obruszyła się Wilma. - Jesteś nieprzeciętnie inteligentna i zdolna! - Tak - Cassie skinęła głową. - I już wcześniej pracowałam w hotelach, zgadza się. Ale nigdy nie robiłam tego co ty. - Nauczysz się. - Poza tym nie sądzę, żeby Austin był zachwycony tym pomysłem. - Na miłość boską, dziecko, co ty opowiadasz? Przecież Austin cię uwielbia. Zawsze traktował cię jak młodszą siostrę. Siostrę! Cassie znów poczuła mdłości.

88 - Kamień spadnie mu z serca. Odkąd zachorowałam, przybyło mu obowiązków. Właściwie wszystko jest na jego głowie. No i ta jego stadnina. - Mimo to... - Nie przyjmuję odmowy - ucięła stanowczo Wilma. Cassie z trudem przełknęła ślinę, a potem powiedziała bez ogródek, mając nadzieję, że raz na zawsze zamknie ten temat: - Obawiam się, że jednak będziesz musiała. Na twarzy Wilmy pojawił się gniew. Cassie wiedziała doskonale, że matka nie przywykła do tego, by jej odmawiać. Poza tym naprawdę chciała przyjąć tę propozycję. Byłaby ona w jej sytuacji prawdziwym darem niebios. Ale zostając tutaj, zbyt wiele by ryzykowała. - Czy cokolwiek może zmienić twoją decyzję? - Nie. Wilma nie odzywała się przez długą chwilę. Cassie też milczała, nie znajdując słów. Co teraz? zastanawiała się. Czy matka każe jej wyjechać, ot tak, z czystej złośliwości? Przyszło jej do głowy, że i tak zamierzała opuścić Jasmine, więc co za różnica, kiedy to zrobi? Przywykła już do tego, że nigdzie nie potrafi zagrzać miejsca. - Cassie? Głos matki wyrwał ją z odrętwienia. - Tak, mamo? - Ja umieram.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY - Cholera, człowieku, wyglądasz, jakbyś zobaczył ro-bala we własnej zupie! Lester w odpowiedzi zaklął do słuchawki, przez którą właśnie rozmawiał ze swoim kolegą z organizacji, Spiderem Hayesem, i rzucił mu przez szybę pełne wściekłości spojrzenie. - Też byś tak wyglądał, gdybyś siedział na moim miejscu - warknął, rozglądając się, czy w pobliżu nie ma przypadkiem strażnika. Nie byłoby dobrze, gdyby któryś z nich zauważył go w takim nastroju. Wiedział, że musi być posłuszny i robić tylko to, co mu wolno. W przeciwnym razie nie uda mu się wyrwać z tego piekła. Był wzorowym więźniem, choć przychodziło mu to z wielkim trudem. Nawet teraz miał ochotę wybuchnąć. Wściekłość narastała w nim do tego stopnia, że miał ochotę gołymi rękami połamać stół i krzesła. - Człowieku, wyluzuj się - powiedział Spider, jak gdyby czytał w jego myślach. - Będzie dobrze. Zobaczysz. - Łatwo ci mówić - mruknął Lester. - Obnosisz sobie tyłek po ulicach, a ja...

90 - Ty też będziesz - zapewnił go chłodno Spider, wodząc palcem wzdłuż pokaźnej blizny na lewym policzku. Lester mocniej ścisnął słuchawkę. - Jak nasze sprawy? - spytał. - Całkiem nieźle, mamy już trochę nowych członków. - To dobrze, to bardzo dobrze - odparł Lester. Dławiła go wściekłość, że nie może w tym wszystkim uczestniczyć. - Ale byś się nam cholernie przydał. Bez ciebie to nie to samo - wyznał Spider, po czym zniżając głos do szeptu, spytał: - Jak chcesz się stąd wydostać? - Moi starzy i adwokat pracują nad tym. - Wiem, że złożyłeś apelację. - A tak, ale nie wiadomo, kiedy ją rozpatrzą. Zamierzamy spróbować z innej strony, jest szansa, że coś z tego wyjdzie. - Jeśli potrzebujesz pieniędzy, to możesz na nas liczyć. Mike powiedział, że jak trzeba, to dołożymy swoją działkę. - Dzięki. Właściwie sam nie wiem, czy tu chodzi o kasę, czy o coś innego. - Możemy coś dla ciebie zrobić? Lester zmrużył oczy. - Tak - kiwnął w zamyśleniu głową. - Tylko powiedz, o co chodzi. - Dobra - syknął. - Posłuchaj uważnie. I proszę cię, nie spieprz tego... Cassie uwielbiała spotkania z Jo Neli Benson. Czuła się dobrze w towarzystwie tej żywiołowej dziewczyny,

91 która od niepamiętnych czasów była jej wierną i oddaną przyjaciółką. Lubiła też ciepłą, serdeczną atmosferę jej małego, lecz przytulnego domu. Od czasu ostatniego spotkania ani Jo Neli, ani jej dom nie zmieniły się, co bardzo ucieszyło Cassie. Poczucie stabilności było jej teraz potrzebne bardziej niż kiedykolwiek. Ale i Cassie zawsze była gotowa pomóc Jo w potrzebie, ich przyjaźń więc nigdy nie była jednostronna. Jo Neli prowadziła gabinet kosmetyczny. Jeszcze kiedy Cassie była zamężna, wzięła rozwód, który okazał się wyjątkowo niemiłym przeżyciem. Choć dzieliła je duża odległość* nie zapominały o sobie. Spędzały wiele godzin przy telefonie, dzieląc się swoimi smutkami. Cassie pożyczyła Jo Neli pieniądze, dzięki którym mogła odejść od męża i otworzyć gabinet. Spłaciła dług bardzo szybko, ale zawsze była wdzięczna Cassie za to, że pomogła jej ułożyć sobie życie od nowa. Teraz, obserwując przyjaciółkę krzątającą się po jasnej, słonecznej kuchni, Cassie poczuła ukłucie zazdrości. Czy ona i Tyler też będą kiedyś mieli własny dom? - Chcesz pogadać? - usłyszała nagle. Uśmiechnęła się. Jo Neli oderwała się na chwilę od kuchni i z uwagą patrzyła na przyjaciółkę. Cassie przyglądała jej się w milczeniu. Zauważyła ze zdumieniem, że Jo Neli prawie nie zmieniła się przez te wszystkie lata. Wciąż była tak samo śliczna i szczupła jak kiedyś. Dzięki swojej drobnej budowie wyglądała na jeszcze wyższą niż w rzeczywistości. Cassie zawsze namawiała ją, żeby została modelką. Jo Neli miała gęste, kasztanowe

92 włosy, duże, błyszczące oczy i nieskazitelnie białe, piękne zęby. Niestety, Jo Neli nigdy nie posłuchała przyjaciółki. Gdy wyszła za mąż, marzyła tylko o tym, aby jakoś przetrwać, i nawet nie zaprzątała sobie głowy myślami o robieniu kariery. Jak sama twierdziła, była zbyt otwarta i prostolinijna, dlatego nie czułaby się najlepiej w obłudnym świecie show biznesu. - Widzę, że coś cię gryzie - odezwała się po chwili. - Nie powiedziałaś ani słowa, odkąd przyszłaś. - Nie dziw się - uśmiechnęła się Cassie. - Tak dawno tu nie byłam. Zresztą najpierw trzeba było się porządnie wyściskać. - Fakt - przyznała Jo Neli. - Choć czułam się tak, jakbym obejmowała worek kości. Cassie wybuchnęła śmiechem. - Ależ mi brakowało twojej niewyparzonej gęby. Sama nie wiem, jak dawałam sobie radę bez twoich uwag, gaduło. - No właśnie, jak? - podchwyciła Jo Neli. Cassie ściągnęła brwi. - Żartowałam - stwierdziła Jo Neli. - Brakowało mi ciebie - wyznała Cassie. - A po każdej rozmowie przez telefon tęskniłam za tobą jeszcze bardziej. - Ja też. A propos niewyparzonej gęby, też mogłaś się nią kiedyś pochwalić. - Rzeczywiście. I nie tylko tym - odparła Cassie ze smutkiem. - Założę się, że nadal potrafisz być ostra, tylko o tym nie wiesz.

93 Zamilkły na chwilę. Jo Neli nałożyła na talerze potrawkę z kurczaka i spaghetti. Na stole czekał już koszyczek z chlebem i miska sałatki warzywnej. - Mam nadzieję, że upiekłaś swój słynny placek z brzoskwiniami - zagadnęła Cassie, kiedy Jo Neli usiadła przy stole. Joy też była niezłą kucharką, ale placek Jo Neli nie miał sobie równych. - Zgadłaś. Jest w piekarniku. - Cudownie. Były w doskonałym nastroju. Jo Neli zabawiała Cassie opowieściami z gabinetu - źródła wszelkich plotek w każdym mieście. Cassie.zaśmiewała się do łez. Po jedzeniu chciała pozmywać, ale Jo nie pozwoliła jej, tłumacząc, że sama zajmie się tym później. Poszły do salonu. Usiadły na kanapie z podkulonymi nogami i filiżankami kawy w dłoniach. Wesoły nastrój uleciał gdzieś nagle, niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. - Mów, co ci leży na duszy - odezwała się Jo Neli. - Nie wiem, czy jest o czym mówić. - Cassie roz- • prostowała nogi, a potem podciągnęła je pod brodę. - Jakie masz przede wszystkim plany? - Pewnie nie uwierzysz, ale właściwie żadnych. Miałam nadzieję, że wrócę tu na trochę, żeby nacieszyć się domem i wolnością. - Tylko że Austin pokrzyżował ci szyki, czy nie tak? Cassie skinęła głową, czując ucisk w gardle. - Tak mi przykro - westchnęła Jo Neli. - Mnie też. Zwłaszcza że matka zaproponowała mi, żebym przejęła po niej hotel.

94 - Miałabyś nim zarządzać? - Tak. Bez żadnych warunków i ograniczeń, jak sama powiedziała. Daje mi wolną rękę. - Jasne. I tylko my wiemy, że jest jedna wielka przeszkoda. Austin. - Właśnie dlatego powiedziałam jej, że nie mogę przyjąć tej propozycji. - Ale chyba nie powiedziałaś, że to przez niego? - zaniepokoiła się Jo Neli. - W pewnym sensie tak. Powiedziałam, że być może Austin nie chciałby ze mną pracować. Jo Neli przesunęła dłonią po długich, jedwabistych włosach. - Założę się, że natychmiast rozwiała twoje obawy. - Oczywiście. Stwierdziła, że z całą pewnością będzie zachwycony tym pomysłem i że zawsze traktował mnie jak młodszą siostrę. Jo Neli zakrztusiła się kawą, oblewając sobie podkoszulek. - O rany... - jęknęła Cassie, gdy Jo Neli sięgnęła po leżącą na stole papierową serwetkę. - Nie wiedziałam, że tak zareagujesz. - Nie mogłam się powstrzymać - roześmiała się Jo Neli. - Siostra! Dobre sobie! - To wcale nie jest zabawne. - Nie jest. Ale chyba lepiej śmiać się z tego, niż płakać - orzekła Jo Neli. - I co jej powiedziałaś? - Mimo wszystko odmówiłam, - Mądra dziewczyna. Tylko nie zrozum mnie źle, bardzo bym chciała, żebyś została w Jasmine. Miałybyśmy

95 czas dla siebie, tym bardziej że ten drań Lester jest w więzieniu, a kiedy wyjdzie, będzie za stary, żeby w ogóle utrzymać w dłoni spluwę. - Ja też chciałabym zostać, choć nie jestem pewna, czy to najlepszy pomysł. Modlę się, żeby Tyler zapomniał o tym, co przeżył, i żebyśmy wreszcie jakoś ułożyli sobie życie. A wiem, że to wymaga czasu. - Myślę, że masz go wystarczająco dużo. - Też mi się tak wydaje. - Więc chcesz wyjechać? Dokąd? - Donikąd - Cassie wzruszyła ramionami. - Jak to? - Jo Neli otworzyła szeroko oczy. Cassie podniosła się z kanapy i zaczęła nerwowo chodzić po pokoju. - Cassie, o co chodzi? - zaniepokoiła się Jo Neli. - Kiedy powiedziałam matce, że nie mogę tu zostać, usłyszałam od niej coś strasznego... - Cassie nie mogła opanować drżenia w głosie. - To znaczy? - Widzisz, Jo, ona... umiera - odparła, patrząc w pobladłą nagle twarz przyjaciółki. - Jej krążenie jest w tak złym stanie, że operacja nie ma sensu. Może umrzeć w każdej chwili. Jo Neli wstała i objęła Cassie. - Owszem, ale może też żyć dłużej niż ty - stwierdziła. - Moja babcia cierpiała na to samo, a mimo to dożyła pięknego wieku osiemdziesięciu pięciu lat. - Obawiam się, że moja matka nie będzie miała tyle szczęścia. Jest tak wychudzona i słaba, że nie może pracować. Boję się, że to przyspieszy jej koniec.

96 - Nie sądzę, choć rzeczywiście powinna dać sobie spokój z hotelem. Ale na miłość boską, to nie znaczy, że ty masz zająć jej miejsce. - Wiem, wiem - przyznała Cassie. - Ale jak mogę odejść i zostawić ją w tej sytuacji? - Austin i tak zajmuje się wieloma sprawami. Myślę, że mógłby przejąć także obowiązki twojej matki. Cassie usiadła ciężko na kanapie. - Szkoda, że nie wyprowadził się stąd po śmierci Alicji albo przynajmniej nie został w tej swojej agencji nieruchomości. - Tak, to byłoby najlepsze. - Ciągle nie mogę oswoić się z myślą, że wchodzi do domu rodziców, kiedy tylko chce, i czuje się tam jak u siebie. - A właśnie. Musisz mi koniecznie powiedzieć, co się stało, kiedy go zobaczyłaś. - Nic. - Nie żartuj sobie! - prychnęła Jo Neli. - No dobra, niech ci będzie. Zupełnie straciłam głowę. - Nie dziwię się. - Jo Neli popatrzyła na nią ze zrozumieniem. - I co czułaś? - Przecież ci powiedziałam. - Nie udawaj, że nie wiesz, o co mi chodzi. - Nie, nie wiem - odpowiedziała szorstko Cassie, licząc na to, że Jo Neli da jej spokój. Nic z tego. - Wyrzuć to z siebie - nie ustępowała przyjaciółka. - Zaiskrzyło między wami?

97 Oczy Cassie zapłonęły. - Nigdy nic nie iskrzyło. - Akurat! Sama w to nie wierzysz. Musiało być coś między wami, bo w przeciwnym razie nie miałabyś z nim dziecka. Cassie zaczerwieniła się nagle. - Kiedy przypominam sobie tamten wieczór i myślę o tym, co wtedy zrobiłam, nie mogę uwierzyć, że to działo się naprawdę. Chyba zupełnie postradałam zmysły. - Nie wiem. Leżałam wtedy z gorączką w łóżku. Może gdybym tam była, mejstraciłabyś głowy? zastanawiała się Jo Neli. - Tak się bałam, że ojciec pozna prawdę. Do dziś czuję zimny dreszcz - wyznała Cassie. - Choć to ja byłam przede wszystkim winna, zabiłby Austina. Jestem tego pewna. - Fakt, Austin nie zachował się zbyt lojalnie wobec przyjaciela. Cholera, niezły temat na powieść. Trzydzie-stodwuletni kumpel odstawia szybki numerek z osiemnastoletnią córeczką swojego przyjaciela i robi jej dziecko. Ciekawe, nie uważasz? - Potrafisz ujmować rzeczy w słowa - zauważyła z ironią Cassie. - Streściłam tylko wydarzenia tamtego wieczoru. - Jo Neli rozłożyła ręce. - Masz rację - Cassie westchnęła głęboko. - Tak właśnie to wyglądało. - Ale cóż, stało się i już się nie odstanie. Musisz zdecydować, czy potrafisz żyć obok Austina.

98 - On nic dla mnie nie znaczy - rzekła Cassie z przekonaniem. Jo Neli spojrzała na nią podejrzliwie. - Jesteś pewna? - Tak, jestem pewna. - Czyżby? A mnie się wydaje, że trochę za bardzo zaprząta ci głowę. - Co takiego? - Cassie była szczerze oburzona. - Idź do diabła! W ogóle o nim nie myślę! Jo Neli roześmiała się, kręcąc głową z powątpiewaniem. - Jo, nie rozumiesz? - mówiła tymczasem rozgoryczona Cassie. - Przecież staram się znaleźć jakieś wyjście z sytuacji. - Usłyszała błagalną nutę w swoim głosie. Może chciała się w jakiś sposób usprawiedliwić? - Nie mogę odmówić matce. Dużo przeze mnie wycierpieli, choć sami są sobie w znacznej mierze winni. - Ale się porobiło... - szepnęła Jo Neli. - A może być jeszcze gorzej - dorzuciła drżącym głosem Cassie. - Może. Gdybyś wyjawiła prawdę, przez którą ucierpiałoby wiele osób... - Do cholery, Jo, ty akurat nie musisz prawić mi kazań! - Ale taka jest prawda, Cassie. Musisz wiedzieć, na co się narażasz, zostając tutaj. - Przysięgam, że Austin nigdy się nie dowie. - A jeśli się jednak dowie? Jeśli odkryje, że Tyler jest jego synem? Nagły ból żołądka sprawił, że Cassie nie była w stanie

99 wykrztusić ani słowa. Za to Jo Neli ciągnęła bez przeszkód: - Wiesz, co by było, gdyby prawda wyszła na jaw? Po pierwsze, rozpadłaby się przyjaźń Austina z twoim ojcem. A pomyślałaś o Tylerze? Ten dzieciak przeżył prawdziwy koszmar, mieszkając pod jednym dachem z Lesterem, jedynym ojcem, jakiego miał. Kiedy go skazali, poczuł się napiętnowany. - Delikatnie powiedziane - stwierdziła Cassie, bliska płaczu. - Potrafię zrozumieć, że facet może zgotować kobiecie piekło. Sama wiem coś na ten temat - ciągnęła Jo Neli. - Ale w twojej sytuacji kryje się jeszcze jedno niebezpieczeństwo. Czy zastanawiałaś się, co zrobiłby Austin, gdyby dowiedział się, że Tyler jest jego synem? - Nigdy nie pozwolę, żeby mi go odebrał! - zaprotestowała gwałtownie Cassie. - No właśnie. Jestem pewna, że próbowałby to zrobić. A ty miałabyś wtedy poważne kłopoty. Chciałabyś walczyć o opiekę nad synem? Myślisz, że pozostałoby to bez wpływu na małego? - Przestań, Jo! - Cassie zasłoniła sobie uszy. - Nie dobijaj mnie! Wszystko to prawda, ale i tak nie zmienię zdania. Zostanę tu. Mam nadzieję, że nikt nigdy nie pozna prawdy. - Jeśli chodzi o mnie, będę milczeć jak grób. Masz szczęście, że Tyler nie jest podobny do Austina. Na wargach Cassie zadrgał cień uśmiechu. - Ale za to przypomina go pod innymi względami. Jest na przykład uparty jak osioł.

100 Jo Neli wybuchnęła śmiechem. - Równie dobrze mógł to odziedziczyć po tobie, moja droga. Cassie zerknęła na zegarek. - Muszę już iść - wstała z kanapy. - Robi się późno i Tyler będzie się niepokoił, że mnie nie ma. - Daj spokój, nic mu nie będzie. Posiedź jeszcze chwilę. Zrobię kawy - kusiła Jo Neli. - Nie, nie, dzięki. Naprawdę czas na mnie. Muszę jutro pojechać do hotelu, żeby obejrzeć wszystko dokładnie. Zarzuciła torebkę na ramię, po czym pocałowała Jo Neli w policzek i skierowała się do drzwi. - Aha, jeszcze jedno - zawołała za nią przyjaciółka. - Austin ma kogoś. Cassie zatrzymała się w progu, gwałtownie odwracając głowę. - Skąd wiesz? - spytała wyraźnie zaintrygowana. - Dowiedziałam się w gabinecie - odparła Jo Neli i spojrzała Cassie prosto w oczy. - To dobra wiadomość, prawda? - Oczywiście - potwierdziła gorliwie Cassie. - To najlepsza wiadomość, jaką dziś usłyszałam.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY - Dzień dobry, Paul. - Dzień dobry panu - portier skłonił się lekko, uchylając czapki. - Jak się miewa twoja żona? - spytał Austin, zbliżając się do obrotowych drzwi hotelu. Twarz Paula rozjaśnił szeroki uśmiech. - Dziękuję, bardzo dobrze, proszę pana. - Pozdrów ją ode mnie. I dzieciaki - dorzucił Austin, znikając w budynku, gdzie niemal zderzył się z elegancką damą, która należała do stałych gości hotelu. - Witam, pani Gerald. Wspaniale pani wygląda! - przywitał ją szarmancko. Przyjęła komplement z zadowoleniem. - Och, dziękuję, Austin. Henry i ja znów chcemy po-buszować po sklepach z antykami - stwierdziła, obrzucając go łaskawym spojrzeniem. - Dobry pomysł - zauważył z uśmiechem Austin. - Mam tylko nadzieje, że się państwo nie roztopią w tym upale. Pani Gerald otarła czoło pulchną dłonią ozdobioną wielkimi pierścionkami z brylantami. - Ja też. Mój Boże, nie sądziłam, że jest aż tak go-

102 rąco! - Powachlowała się staromodnym wachlarzem, który należał do wyposażenia pokoju. - Może jakoś przetrzymamy ten skwar. - Nie mamy wyboru - odparł Austin, po czym ruszył w kierunku windy, obserwując uważnie, czy wszystko;« wokół jest w należytym porządku. Znakomite jedzenie, znakomita obsługa, znakomity nastrój - dewiza sieci hoteli Hillcrest okazała'się strzałem w dziesiątkę. Zamiast rozprawiać o inwestycjach na Wall Street, Austin i Wilma interesowali się wyłącznie jakością świadczonych usług. Zadowolenie klienta liczyło się dla nich najbardziej, tak jak i dla reszty personelu. Każdy musiał wywiązywać się ze swych obowiązków. Austin osobiście tego pilnował, nie zapominając o własnych. Ostatnią noc spędził w swoim niewielkim mieszkanku. Od czasu, kiedy przejął prowadzenie hotelu, sypiał tam bardzo rzadko, bowiem w hotelu miał i własny pokój, i biuro. Liczył na to, że Wilma wróci wkrótce do pracy, nie chciał więc korzystać z jej gabinetu. Gdy usiadł za biurkiem, jego wzrok spoczął na otwartym segregatorze. Westchnął ciężko, wiedząc, że poświęca zbyt mało uwagi i czasu planowanej inwestycji w Nowym Orleanie. Na szczęście wszystkim zajmował się jego prawnik i przyjaciel, Randall Lunsburry. Gdyby nie on, prawdopodobnie w ogóle nie doszłoby do tej transakcji. Austin stukał przez chwilę piórem o kartki, wreszcie zaniknął segregator. Chciał mieć to już za sobą, wiedział jednak, że sprawa wymaga czasu. Wszystko było na razie

103 w fazie przygotowań, więc uznał, że dopóki nie spotka się z Randallem, nie powinien snuć żadnych planów. Cieszył się, że Wilma zgodziła się w końcu na zakup gruntu, choć początkowo kręciła nosem. Na myśl o Wilmie odczuwał niepokój. Od pewnego czasu bardzo martwił go jej stan zdrowia. Wyglądała nie najlepiej, a fakt, że osobiście nie zajmowała się hotelem, mówił sam za siebie. Austinowi nie przeszkadzał nadmiar obowiązków, czuł jednak, że brakuje mu czasu na doglądanie dwóch pozostałych hoteli. Najwięcej uwagi musiał poświęcać hotelowi w Jasmine, któryJbył w zdecydowanie najgorszym stanie i wymagał remontu. Podniósł się z krzesła i wyjrzał przez okno, które wychodziło na parking i teren hotelu. Jego wzrok zatrzymał się na bujnej zieleni. Piękne, przemknęło mu przez myśl. Reszta jednak nie była w tak doskonałym stanie. Austin potarł dłonią podbródek. Sprawy powoli zaczynały się komplikować. Kupno ziemi w Nowym Orleanie oznaczało opóźnienie remontu w Jasmine. Na szczęście była to kwestia przyszłości. Odwrócił się od okna i zerknął ponownie na segregator, mając nadzieję, że zmusi go to do pracy. Niestety, żadna siła nie była w stanie zaciągnąć go do biurka. Chciał pojechać do stadniny, dosiąść konia i pogalopować daleko przed siebie. Uzmysłowił sobie z niechęcią, że do końca dnia będzie to niemożliwe. W hotelu miał do załatwienia kilka ważnych spraw. Szef personelu chorował, a szef kuchni właśnie zwolnił się z pracy. Musiał jak najszybciej

104 znaleźć kogoś na ich miejsce, tym bardziej że w hotelu miało się odbyć wkrótce przyjęcie weselne. Już chciał oderwać wzrok od okna, gdy nagle ją zauważył. - Cassie? - powiedział bezwiednie. W jego ustach zabrzmiało to jak westchnienie, wyraz jakiejś przedziwnej tęsknoty. Obserwował ją bez ruchu. Miała na sobie bordowe spodnie i podkoszulek na ramiączkach. Nawet z tak dużej odległości dostrzegał jej zgrabną sylwetkę i regularne rysy twarzy. Stwierdził w duchu, że do tej pory nie zdawał sobie sprawy, jaka jest piękna. Patrzył z zachwytem, jak lekki powiew wiatru unosi jej gęste, jedwabiste włosy, kiedy szybkim krokiem zbliżała się do tylnych drzwi budynku. Roztaczała wokół siebie niepokojącą atmosferę zmysłowości, której na pewno nie była świadoma. Zaczęło dziać się z nim coś dziwnego - doznał tak silnej erekcji, że poczuł ucisk w spodniach. Z trudem oderwał wzrok od Cassie i wrócił do biurka. W głowie miał zupełną pustkę. Nie był w stanie myśleć o niczym, dokładnie tak jak przed dziewięciu laty, na plaży, gdy... Nie! Przecież obiecał sobie, że już nigdy nie będzie rozpamiętywał wydarzeń tamtego wieczoru, zwłaszcza teraz, gdy poznał kobietę, która wzbudziła jego zainteresowanie. Nazywała się Sherry Young, pracowała jako projektantka wnętrz i była w jego wieku. Choć spotykali się od niedawna, domyślał się że on także nie jest jej obojętny.

105 Po śmierci Alicji pogrążył się w depresji i nie wyobrażał sobie, by straszliwą pustkę w jego życiu mogła kiedykolwiek wypełnić jakaś inna kobieta. Czas jednak leczył wszystkie rany. Wszystkie prócz tej, której Austin doznał tamtego pamiętnego wieczoru. - Daj sobie spokój, McGuire - powiedział głośno do siebie, usiłując pozbyć się natrętnych myśli. Wciąż dręczyło go jedno pytanie - jak długo Cassie zabawi w mieście? Wilmie i Jamesowi jej obecność sprawiała ogromną radość, ale jemu odbierała spokój. Ilekroć na nią patrzył, dręczyło go poczucie winy, którego czas nie zatarł ani trochę. Ech, do diabła z nią, pomyślał. Przecież wkrótce stąd wyjedzie i jego życie wróci do normy. Wchodząc do gabinetu matki, Cassie czuła się nieswojo Zapewne dlatego że zauważyła, jak Austin obserwuje ją z okna swojego biura. Co nim kierowało? Na pewno miał do roboty coś lepszego. Na jego widok serce aż podskoczyło jej w piersi. Okłamała Jo Neli, mówiąc, że Austin mc dla mej me znaczy. Mimo wszystko niepokoił ją, wzbudzał w mej uczucie tęsknoty za czymś, czego doświadczyła tylko raz, w jego ramionach, i nigdy potem. Przez cały czas czuła się jak w pułapce. Najpierw z powodu małżeństwa z Lesterem, a teraz z powodu obietnicy złożonej matce. Dlatego postanowiła zapomnieć o swoich lękach i spróbować żyć normalnie. Wiedziała, że musi to zrobić przynajmniej dla Tylera. Było jednak coś jeszcze - ona sama bardzo chciała

106 zostać. Zdecydowała się na ten śmiały krok, mając nadzieję, że jej tajemnica nigdy nie ujrzy światła dziennego. Kiedy powiedziała Tylerowi, że zamieszkają w Jasmine, chłopiec aż podskoczył z radości. - Naprawdę, mamusiu? - pytał rozgorączkowany. - Widzę, że spodobał ci się ten pomysł. - Jest super! Dziadek powiedział, że zabierze mnie pod namiot i na ryby! Cassie nie wierzyła własnym uszom. Jej ojciec i wędkowanie? Nie, to niemożliwe. To nie w jego stylu. A może po prostu nie znała go od tej strony? Może zmienił się, odkąd miał przy sobie wnuka? Wiedziała jedno -kontakt z dziadkiem bardzo dobrze zrobi małemu. Chłopiec potrzebował męskiej opieki. Koniec z rozmyślaniem o rodzinie, powiedziała sobie, zamierzając zająć się pracą. Dostała od matki gruby notes ze szczegółowym opisem obowiązków i teraz postanowiła się z nimi zapoznać. Wciąż miała poważne wątpliwości, czy uda jej się zastąpić matkę, ale było już za późno, żeby się wycofać, pomimo bliskości Austina. Sięgnęła po segregator opatrzony napisem „WAŻNE" i zaczęła go przeglądać. - Dzień dobry. Na dźwięk znajomego głosu podskoczyła gwałtownie. April, sekretarka matki, wyszła gdzieś na chwilę, Austin mógł więc wejść niezapowiedziany. A może miał do tego prawo? - Dzień dobry - odpowiedziała słabym głosem. Była zła na siebie, że nie potrafi panować nad sobą. Zwłaszcza że Austin sprawiał wrażenie bardzo opanowanego. Stał

107 oparty o framugę drzwi, ze skrzyżowanymi na piersi ramionami, i patrzył śmiało w jej oczy. W pierwszej chwili Cassie chciała go wyprosić, ale szybko uznała, że nie byłby to najlepszy pomysł. Nie chciała, aby wiedział, że w jego towarzystwie czuje się niezręcznie. - Przepraszam. Przestraszyłem cię - odezwał się. - Wcale nie - skłamała. Napięcie między nimi stało się niemal namacalne. - Co robisz? - spytał niepewnie. Wtedy uświadomiła sobie, że Austin wcale nie jest panem sytuacji, że czuje się w jej obecności tak samo niepewnie jak ona. Pomyślała, że skoro tak, to oboje będą się unikać, i odetchnęła z ulgą. Nie potrafiła jednak oderwać od niego wzroku. Najpierw popatrzyła na gęstą, ciemną czuprynę i błękitne oczy, potem zatrzymała wzrok na jedwabnej koszuli. Miał rozpięte guziki pod szyją, mogła więc dostrzec ciemne włosy na piersi. Walczyła z pokusą, by spojrzeć niżej, na zamek błyskawiczny jego spodni, gdzie skrywał swą męską siłę. Kiedy poczuła, że jej twarz oblewa się rumieńcem, wróciła pospiesznie do przeglądania dokumentów. - Pracuję - powiedziała, zerkając na niego przelotnie. Podszedł do biurka. Był tak blisko, że czuła zapach jego wody kolońskiej, który delikatnie drażnił jej zmysły. Zła na samą siebie, odsunęła się odrobinę. - Nie musisz, dobrze o tym wiesz - powiedział Austin, siadając na brzegu biurka. - Wolałabym, żebyś tego nie robił.

108 - Czego? - Nie siadaj tu. Wzruszył ramionami, ale bez protestu usiadł na stojącym obok krześle. - Jak się czuje Winna? - Przestań owijać w bawełnę - rzekła szorstko. - Lepiej spytaj wprost, co robię w gabinecie matki. - Już cię spytałem. - Posłuchaj, Austin. Mama umiera... Austin zerwał się na równe nogi. - Niemożliwe! - Myślałam, że ojciec ci powiedział. - Nie, nic mi nie mówił. - Odwrócił się i zrobił kilka kroków. - To serce, prawda? Potwierdziła skinieniem głowy. Trudno jej było o tym mówić. Zwłaszcza z Austinem. Ale było to nieuniknione. - Przykro mi - stwierdził po namyśle i dodał: - To ogromny cios dla nas wszystkich. - Jeszcze żyje. Mam nadzieję, że lekarze się mylą. - Oby tak było. Cassie wzięła głęboki oddech. - A wracając do twojego pytania... Przejmuję jej obowiązki w hotelu. Udało się! Nawet nie zadrżał jej głos. W oczach Austina malowało się bezgraniczne zdumienie. A więc nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. - Czy to znaczy, że zostajesz? - spytał ostrożnie. - Na razie tak.

109 Przeszył ją wzrokiem, demonstracyjnie wpatrując się w jej piersi. Była pewna, że zrobił to celowo, chcąc ją speszyć. Czuła, że się czerwieni, ale nie okazała zakłopotania. - Uważasz, że to dobry pomysł? - spytał. - Może tak, a może nie. W każdym razie to nie twoja sprawa - odcięła się. - Mogę nadal sam zajmować się hotelem. Przecież robię to, odkąd Wilma zachorowała. - Wiem, ale ona uważa, że to nie jest w porządku. - Nie w porządku? - zaśmiał się gorzko. - A co w życiu jest w porządku?Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, oparł się o jej biurko i nachylił tak bardzo, że widziała każdą, nawet najmniejszą zmarszczkę na jego twarzy. Ich spojrzenia skrzyżowały się na moment. - Cholera... - mruknął wściekły, po czym wyprostował się i stanął do niej plecami. Zapadła cisza. - Wiem, co czujesz - odezwała się, chcąc przerwać krępujące milczenie. Gwałtownie odwrócił głowę. - Nieprawda. Nie masz o tym pojęcia. - Wiem, że winisz się za to, co zdarzyło się tamtego wieczoru, ale ja... - Przestań! - przerwał jej brutalnie, a ona natychmiast pożałowała swych słów. - Widzę, że nadal masz niewyparzony język. - Przepraszam - powiedziała zmieszana. - Nie chciałam tego powiedzieć.

110 Boże, nie przypuszczała, że ta rozmowa będzie tak trudna. - Dobrze wiesz, że to się nie uda - znów odezwał się Austin. - Jestem innego zdania. - A ja uważam, że najlepiej będzie, jak stąd wyjedziesz. - To niemożliwe - odparła spokojnie. - Zrozum, Austin, to, co się wtedy wydarzyło, pozostało przez te wszystkie lata naszą tajemnicą. Nie rozumiem, dlaczego teraz nagle coś miałoby się zmienić. Na jego twarzy pojawił się złośliwy uśmieszek, ona jednak mówiła dalej, nie zrażona jego zachowaniem: - Oboje jesteśmy dorośli, więc chyba potrafimy panować nad swoimi emocjami. Austin z politowaniem pokiwał głową. - I ty wierzysz w te bzdury? - spytał. - A dlaczego mam nie wierzyć! - Cassie straciła resztki cierpliwości. - Mnie ta sytuacja nie podoba się tak samo jak tobie. Ale ja będę umiała się w niej znaleźć. - Mam nadzieję, że wiesz, co robisz - rzucił Austin z kpiącym uśmiechem. - Wyjdź stąd. - Z największą przyjemnością. Odwrócił się napięcie i zniknął za drzwiami.

ROZDZIAŁ JEDENASTY - Szefie, te dwa źrebaki przywiozą jutro - oznajmił Robb. - W samą porę - mruknął Austin. Robb uśmiechnął się, jodsłaniając przy tym kawałek tytoniu tkwiący między dwoma przednimi zębami. Austin odwrócił wzrok. Żucie tytoniu było jedną z niewielu rzeczy, które drażniły go u Robba. - Mam coś jeszcze zrobić? Austin potrząsnął głową. - Nie trzeba. Masz wolne. Zasłużyłeś na to. Robb niedbale machnął ręką. - W takim razie do poniedziałku. - W poniedziałek się nie zobaczymy. Będę zajęty. Gdybyś mnie potrzebował, dzwoń na komórkę. - W porządku, szefie. Gdy tylko Robb odjechał, Austin dosiadł Gracji i wybrał się na przejażdżkę. Cały dzień zajęty był naprawą ogrodzenia i sprawdzaniem boksów. Choć miał do pomocy Robba i jeszcze jednego pracownika, wydawało mu się, że roboty w ogóle nie ubywa. Ale nie narzekał. Lubił pracować fizycznie. Odprężał się wtedy i zapominał o kłopotach.

112 Tego ranka nawet nie zajrzał do hotelu. Niech sobie Cassie radzi sama. Nie zamierzał ułatwiać jej pracy. Był spokojny o hotel. Wiedział, że Cassie niczego nie zepsuje, zwłaszcza że przypadła jej właściwie funkcja czysto reprezentacyjna. Nie miała przecież pojęcia o prowadzeniu tak dużego obiektu. Austin był pewien, że Wilma użyła hotelu jako swoistej przynęty, która miała zatrzymać Cassie w Jasmine. Nie dziwił jej się. Wiedząc, że umiera, chciała mieć córkę przy sobie. Pomimo choroby Wilma była bardzo zaangażowana w sprawy hotelu. Wciąż zaskakiwała go nowymi pomysłami, dzięki którym ta mała, niezależna sieć utrzymywała się na rynku pełnym potężnych, znanych na całym świecie korporacji. A może Cassie też miała do tego smykałkę? Austin prychnął z pogardą. Niemożliwe. Będzie tu tylko przeszkadzać. Rozumiał jednak Wilmę i nie miał do niej pretensji. Zdążył już nawet znaleźć rozwiązanie tej niezręcznej sytuacji. Okazało się ono dziecinnie proste. Postanowił dzielić czas pomiędzy dwa pozostałe hotele i stadninę. Cassie zostanie sama w Jasmine, dała mu zresztą do zrozumienia, że nie życzy sobie jego towarzystwa. I nawzajem. Wydawać by się mogło, że Cassie doskonale potrafi powściągnąć emocje i, co najważniejsze, nie boi się konfrontacji. Austin nie miał jednak wątpliwości, że to tylko pozory. Nie była tak twarda, za jaką chciała uchodzić. Dostrzegł wyraźnie jej reakcję, gdy wlepił wzrok w jej

113 piersi. Kryła się pod maską chłodnej obojętności, lecz jej ciało nie było już takie oziębłe. Od samego początku podświadomie, jakby instynktownie, usiłował zburzyć ten mur niechęci i obojętności, przełamać jej wrogość. Dlaczego? Nie mógł zaprzeczyć, że pociągała go. Było to jednak tylko i wyłącznie pożądanie - prosta sprawa, nic niezwykłego. Prosta? W przypadku Cassie nic nie wydawało się proste. Odpowiedzialność za tamto zdarzenie na plaży spadła na niego, podczas gdy tak naprawdę to ona ponosiła całą winę. Nie, to nie mogła być jej wina, stwierdził po namyśle. To on był przecież dorosły, to od niego oczekiwano rozsądku, zimnej krwi. Powinien był zapanować wtedy nad sobą zamiast dać się sprowokować. Cóż, Cassie miała pełne prawo nim gardzić, ale jej pełne odrazy spojrzenia irytowały go. Dlatego był zaskoczony, gdy zdecydowała się zostać. Domyślał się, że powodem tej decyzji jest dziecko. Austin poczuł nagłe ukłucie w sercu. Tyler. Ładne imię. Wiedział, że zobaczy niedługo dzieciaka, gdyż James od jakiegoś czasu nie rozstawał się z wnukiem. Do diabła z Cassie. Nie będzie dłużej zaprzątał sobie nią głowy, bo w przeciwnym razie oszaleje. Spiął konia, który ruszył posłusznie galopem. To jest życie, pomyślał Austin^ czując na twarzy chłodny powiew wiatru. Tymczasem słońce zakryły ciemne, ciężkie chmury. Zanosiło się na ulewę. Postanowił, że jeśli się rozpada, wróci do domu, weźmie prysznic i przejrzy zgłoszenia

114 na stanowisko szefa kuchni, które przywiózł ze sobą z hotelu. A potem, śmiertelnie zmęczony, pójdzie spać. Pomyślał z przekąsem, że od kiedy zjawiła się Cassie, nie miał chwili spokoju. Nie umiał się odprężyć i zapomnieć o jej istnieniu. Wciąż myślał o niej i o tamtym letnim wieczorze na plaży. Kiedy na ziemię spadły pierwsze krople, zawrócił do stajni, gdzie oporządził konie, napoił je i nakarmił, po czym wyszedł na zewnątrz. Już miał ruszyć w stronę domku, gdy zauważył zaparkowany na podwórzu samochód. Jęknął w duchu. Co tu robi Sherry? Przecież jej nie zapraszał. A może uznała, że na tym etapie znajomości nie potrzebuje już zaproszenia i że niezapowiedziana wizyta będzie jak najbardziej na miejscu? Miał na ten temat inne zdanie. Sherry była teraz ostatnią osobą, jakiej się spodziewał. Mimo to ruszył niespiesznie do domu, który swego czasu wyglądał jak prawdziwa ruina. Wynajął wówczas ludzi do wywózki gruzu i śmieci. Potem sprowadził stolarza, który odremontował kuchnię i łazienkę. Wcześniej żadne z pomieszczeń nie nadawało się do użytku. Wtedy właśnie poznał Sherry. Kiedy się dowiedział, że jest projektantką wnętrz, bez chwili namysłu powierzył jej najbardziej odpowiedzialne zadanie. Zażyczył sobie, aby jego nowe lokum odznaczało się surowym stylem, ale było jednocześnie przytulne, funkcjonalne i przystosowane do potrzeb samotnego mężczyzny. Po niespełna sześciu miesiącach zaczęli się spotykać. Jak na razie nie doszło między nimi do niczego, choć

115 Sherry miała wiele zalet. Dla Austina nie liczyło się zbytnio, że dobrze zarabia i jest atrakcyjna. Najbardziej cenił sobie jej spokojny charakter i bezkonfliktowość. Sherry miała dwoje dzieci, które zdążyły się już usamodzielnić, więc od pewnego czasu mieszkała sama. Austin doskonale wiedział, że gdyby tylko zaproponował jej małżeństwo, nie wahałaby się ani chwili. Jeszcze kilka dni wcześniej zastanawiał się poważnie, czy nie powinien się jej oświadczyć. Zmienił zdanie, gdy tylko pojawiła się Cassie. Wkroczył z ponurą miną do jasno oświedonej kuchni. Na palniku stał garnek, a w powietrzu unosił się smakowity zapach. I tylko gość zniknął jak kamfora. - Sherry? — zawołał, kierując się do salonu. Nie znalazł jej tam. Zatrzymał wzrok na kominku. Po obu stronach stały szafki z książkami, które gromadził przez długie lata. Pokiwał z zadowoleniem głową. Styl, w jakim urządzony był ten pokój, pasował do jego osobowości. Naprzeciwko kominka pyszniła się ciemnowiś-niowa skórzana kanapa, a przy niej dobrane pod kątem koloru wygodne krzesła. Austin rzucił jeszcze jedno spojrzenie na salon, po czym ruszył do sypialni, jedynego miejsca, gdzie mógł znaleźć Sherry, choć w głębi duszy wolałby jej tam nie zastać. - Sherry! - zawołał znowu, kiedy znalazł się w przedpokoju. Nie usłyszał odpowiedzi. Co ona kombinuje, zastanawiał się, zaciskając ze złości zęby.

116 Drzwi do sypialni były zamknięte. Austin nie namyślał się ani chwili. Otworzył je bez pukania i wszedł do środka. - Już myślałam, że nie przyjdziesz - usłyszał jej uwodzicielski szept. Sherry stała przy łóżku, ubrana jedynie w cienki, lekko prześwitujący szlafroczek. Austin znieruchomiał. - Pomyślałam sobie, że nadszedł czas, żebyśmy poznali się bliżej - uśmiechnęła się. - Co ty na to? Randall Lunsburry cierpiał straszliwe katusze. Lepki pot spływał mu cienką strużką po twarzy, a jedwabna koszula, która zdążyła całkowicie przesiąknąć wilgocią, przylgnęła do jego skóry. - Skąd masz mój numer? - szepnął .do słuchawki, kątem oka bacznie obserwując drzwi do salonu. Kiedy zadzwonił telefon, był właśnie w holu swojego ogromnego domu. Miał szczęście, że znajdował się w pobliżu i sam mógł podnieść słuchawkę. - Mówiłem ci, żebyś nie dzwoniła pod ten numer - syknął. - Wiem - zaszczebiotała jego najnowsza zdobycz. - Ale nie widziałam cię już ponad tydzień. Nie odpowiadasz na moje telefony. - Jestem ostatnio bardzo zajęty - warknął. Miał szczerą ochotę dodać „ty suko", ale w ostatniej chwili ugryzł się w język. Za wszelką cenę chciał się jej pozbyć. Mary Jane, jego żona, zaczynała już coś podejrzewać.

117 - Zrób sobie przerwę, Randy. Dziś wieczorem. - Posłuchaj, dziwko... - Która daje ci wszystko, o czym marzysz. - Cholera! - Zadzwoń. Zaklął w duchu. Czy naprawdę dawała mu to, czego najbardziej potrzebował? Chyba tak. Ale gdyby teraz wybiegł z domu i poszedł do niej, jego małżeństwo, kariera i całe życie mogłyby się zamienić w ruinę. Ledwo zdążył odłożyć słuchawkę i przetrzeć chusteczką zroszone potem czoło, gdy w drzwiach pojawiła się żona. Jej ładną twarz..wykrzywił grymas zdenerwowania. - O co chodziło? - zainteresowała się. - O nic. - O nic? Bzdura! Czerwienisz się i pocisz, jakbyś miał ponad czterdzieści stopni gorączki, i chcesz mi wmówić, że to była pomyłka? - Może to rzeczywiście choroba - bąknął Randall. - Chyba nie najlepiej się czuję. Mary Jane przyjrzała mu się podejrzliwie. - Nie, Randall. Nie jesteś chory - stwierdziła spokojnie. - Ty po prostu kłamiesz. - Kolacja gotowa? - spytał, lekceważąc jej słowa. - Tak. Jedli w milczeniu, siedząc przy ogromnym stole w przestronnej jadalni, zaprojektowanej przez najlepszych dekoratorów wnętrz w Lafayette. Cały dom utrzymany był w jednakowym, eleganckim stylu. Niestety, Randall wciąż go spłacał, na domiar złego płacił czesne

118 córek bliźniaczek, studiujących na jednym z najdroższych uniwersytetów w kraju. - Co się dzieje, Randall? - spytała w końcu Mary Jane, odkładając widelec. - Nigdy nie byłeś w takim stanie. Przecież widzę, że jesteś strasznie zdenerwowany. Od dłuższego czasu dziwnie się zachowujesz. - Nie chcę o tym rozmawiać - odparł ponuro. - Masz kłopoty w pracy? - Mary Jane nie dała się zbyć tak łatwo. - Czy któryś z adwokatów wpakował cię w jakieś bagno? - Nie, dajże spokój. - A może chodzi o kupno tej ziemi dla Austina. Wiem, że coś się komplikuje. Randall odłożył widelec. - Skąd, u licha, o tym wiesz? - spytał poruszony. - Słyszałam, jak rozmawiałeś o tym przez telefon w swoim gabinecie. - Podsłuchujesz między partyjkami tego swojego brydża? - wycedził. - Ale z ciebie drań! - wybuchnęła. - Boże, co się z tobą stało? Co się stało z nami? Randall odetchnął głęboko. - Przepraszam. Masz rację. Ostatnio rzeczywiście mam wiele stresów. Szczególnie w pracy. Mary Jane rozchmurzyła się. - Cieszę się, że twój zły nastrój nie ma nic wspólnego z Austinem. Jest naszym dobrym przyjacielem. - Nie zaprzątaj sobie swojej ślicznej główki moimi problemami - odparł, siląc się na uśmiech. Wszystko jest w porządku.

119 - Rozumiem, że pieniędzy także na razie nam nie brakuje. - Dlaczego pytasz? - zaniepokoił się Randall. - Bo chciałabym wprowadzić trochę zmian do tego domu. Uważam na przykład, że nasza sypialnia nie wygląda odpowiednio. Zanim Randall zdał sobie sprawę, co robi, zerwał się na równe nogi i cisnął pustym kieliszkiem w wiszące na ścianie lustro. Drogocenne szkło rozprysnęło się z hukiem na tysiące kawałków. Potem zaś zaległa głucha cisza. - Czyś ty postradał zmysły? - wykrzyknęła po chwili Mary Jane, patrząc na niego z bezgranicznym przerażeniem. - Nie waż się wydawać ani centa na ten pieprzony dom, zrozumiałaś? - syknął. Napłynęły jej łzy do oczu. - Potrzebna ci pomoc, Randall - wyszeptała. Wiedział, że ją przeraził, ale w ogóle się tym nie przejął. - Uważaj, żebyś sama nie musiała o nią prosić, jeśli mnie nie posłuchasz - zagroził.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Wychodząc z pokoju, Cassie prawie zderzyła się z ojcem. - Dzień dobry, córeczko - rzucił pogodnie James. - Cześć, tato! - Nachyliła się i pocałowała go w policzek, a potem musnęła go dłonią. - Ale kłujesz. - Nie przejmuj się. Przynajmniej kobiety z kancelarii parafialnej będą miały o czym plotkować. - Wstydziłbyś się. Uśmiechnął się zamyślony, jakby zastanawiając się nad czymś. - Jedziesz do pracy? - zagadnął Cassie. - Tak jakby - odparła z westchnieniem. - Dasz sobie radę. Odziedziczyłaś po matce talent - stwierdził, a po chwili dorzucił: - Muszę ci powiedzieć, że bardzo się zmieniła, odkąd tu jesteś. Czuje się chyba znacznie lepiej. - Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze, tatusiu. - Na pewno. Już jest lepiej. - Jesteś pewien, że ty i Joy poradzicie sobie z Tylerem, kiedy będę w hotelu? James był wyraźnie oburzony. - No wiesz? Oczywiście, że tak! Świetnie się dogadujemy.

121 - Ale ten chłopak to żywe srebro... - Cassie nie była do końca przekonana. - To normalne w jego wieku. Wkrótce urządzimy sobie mały biwak. Zobaczysz, spodoba mu się. - Na pewno - uśmiechnęła się Cassie. - Tylko potem nie mów, że cię nie ostrzegałam! - Ja też muszę cię o czymś uprzedzić - stwierdził James poważnie. - Chcę, żebyś wiedziała, że zamierzam spotkać się z Lesterem. - Nie... - wyszeptała pobladłymi wargami. - Cassie, nie możesz być taka uparta. W końcu to ojciec Tylera. - Tato, proszę cię... Nie chcę tego słuchać. Nawet nie zbliżaj się do więzienia. - Przecież jestem pastorem, pomagam ludziom dotrzeć do Boga, czyżbyś zapomniała? - mówił stanowczo, lecz łagodnie. - Martwię się o duszę tego chłopaka. Cassie miała ochotę krzyczeć, kląć, a przede wszystkim śmiać się. Duszę? Jeśli Lester kiedykolwiek miał duszę, to już dawno zaprzedał ją diabłu. Nie było sensu przekonywać o tym ojca. Był naiwny jak dziecko. Czuła jednak, że jej cierpliwość jest już na wyczerpaniu. - Rób, co uważasz za stosowne - powiedziała. - Ale nie pozwolę ci wciągać w to Tylera. W pierwszej chwili chciał się z nią spierać, ale powstrzymał go zdecydowany ton jej głosu. - W porządku - odparł po dłuższej chwili. Cassie odetchnęła głęboko. - W takim razie rozumiemy się. Muszę już lecieć. Zobaczymy się później.

122 - Posłuchaj, Cassie... - James zawahał się. - Chciałbym ci podziękować, że mimo wszystko zgodziłaś się zostać z nami. Naprawdę, bardzo się cieszę. Cassie długo myślała o tym, czy powinna zamieszkać w domu rodziców. Zastanawiała się nad wynajęciem mieszkania albo domu, ale Tyler nawet nie chciał o tym słyszeć. Uparł się, że chce zostać z dziadkami. Prosił z płaczem, żeby się nie przeprowadzali. W końcu skapitulowała, ale zrobiła to tylko dlatego, że oddali jej do dyspozycji całe piętro. - Nie zamierzam pozostać tu na zawsze - powiedziała szczerze. - Ale na razie Tyler nie chce słyszeć o zmianie mieszkania. - Mądry chłopak - roześmiał się James. David Smithart, szef personelu, uścisnął dłoń Cassie. - Dzień dobry, pani Sullivan, witam w hotelu Hill-crest - rzekł z uśmiechem. Pomimo pokaźnej tuszy David prezentował się bardzo dobrze, gdyż nosił doskonale skrojone garnitury. Cassie odpowiedziała mu uśmiechem. - Jestem Cassie. Mówi mi po imieniu. - W porządku, Cassie. - Dziękuję, że zgodziłeś się pokazać mi hotel. Bardzo mi to pomogło. Była to prawda. Miała dzięki temu okazję obejrzeć wszystko dokładnie. - Masz rację, hotel wymaga remontu - przyznał David. - Myślisz, że jest szansa, aby zabrać się do tego już wkrótce?

123 - Dlaczego nie? Moja w tym głowa. David przejechał dłonią po włosach. - Nie jestem pewien, czy Austinowi spodoba się ten pomysł - rzekł nieśmiało. - Już ja to załatwię. David mrugnął do niej porozumiewawczo. - Bardzo się cieszę. Jestem pewien, że dojdziecie do porozumienia. Cassie postanowiła jak najszybciej zmienić temat. - A ja się cieszę, że jesteś już zdrowy. - Ja też - stwierdził z ulgą. - Nie wiem, co podłapałem, ale czułem się naprawdę kiepsko. W tej chwili odezwał się jego pager, więc odszedł na bok, skinąwszy przepraszająco głową. Kilka minut później Cassie siedziała przy swoim biurku i usiłowała skupić się na pracy. Niestety, jej myśli błądziły gdzieś indziej. Domyślała się, że to z powodu porannej rozmowy z ojcem. Do diabła, nie chciała myśleć o byłym mężu! Nie miała też ochoty go więcej oglądać. Lester zasłużył na to, co go spotkało. Myśl o tym, że jest w więzieniu, wręcz dodawała jej siły i pewności siebie. Niech sobie ojciec robi, co chce, byle nie mieszał w to Tylera. Jej wzrok powędrował w stronę okna. Dzień był przepiękny i choć panował nieznośny skwar, dałaby wiele, by znaleźć się na zewnątrz i wdychać upajającą woń jaśminu. Tylko wspomnienie rodzinnych stron podtrzymywało ją na duchu w czasie jej wędrówek. Czasami tęskniła nawet za domem na plaży, wyobrażając sobie, że spaceruje

124 wzdłuż wybrzeża i słucha szumu fal. Wydawało jej się wtedy, że pod palcami stóp czuje rozgrzany piasek. Ale teraz, kiedy znów była w Jasmine, nie miała ochoty tam wracać. Wiedziała doskonale dlaczego. Spotkanie z Austinem sprawiło, że nagle ożyły wspomnienia, nierozerwalnie związane z tamtym miejscem. Cassie otrząsnęła się z zadumy. Postanowiła, że zapomni o Austinie i zabierze się do pracy. Tak jak wcześniej zaplanowała, zacznie od dokładnego przejrzenia zawartości segregatora. Starając się ignorować radosny szczebiot ptaków za oknem, zajęła się umowami, planami i projektami. A kiedy skończyła, na jej twarzy pojawił się wyraz graniczącego z oburzeniem zdumienia. — Twoje niedoczekanie - mruknęła, głośno zamykając segregator. - Nie denerwuj się, słyszysz? Wszystko będzie dobrze. Austin starał się mówić jak najspokojniej. Nie było to łatwe, zwłaszcza gdy się rozmawiało przez telefon z rozhisteryzowaną kobietą. Wpadł do swojego biura w tylko na chwilę, zamierzając natychmiast udać się do miasta, gdzie miał załatwić kilka spraw związanych z hotelem. Pozostał w Jasmine dłużej, niż zamierzał. Kie lubił opuszczać swojej ukochanej stadniny, ale ponieważ oba długo wyczekiwane źrebięta dotarły całe i zdrowe, nie miał żadnej wymówki, żeby tam zostać. Wciąż jeszcze nie wybrał właściwego kandydata na

125 szefa kuchni, ale nie martwił się tym zbytnio, gdyż do pracy powrócił David, który miał mu pomóc w podjęciu decyzji. Tymczasem miał na głowie Mary Jane Lunsburry, która właśnie opowiedziała mu, co zaszło między nią a Randallem. - Nie mówiłbyś tak, gdybyś go wtedy widział - mówiła rozdygotana. - Miałam szczęście, że trafił kieliszkiem w lustro, a nie we mnie! Austin usiadł. Wszedł właśnie do biura, gdy zadzwonił telefon. Miał jeszcze teczkę w dłoni. Nie był szczególnie zachwycony, że musi słuchać tego akurat teraz, kiedy niemal czuł obecność Cassie w sąsiednim pomieszczeniu. Niestety, nie miał innego wyjścia, zwłaszcza że Randall był nie tylko jego przyjacielem, ale także prowadził dla niego sprawę kupna ziemi w Nowym Orleanie. - Jeszcze go takim nie widziałam, Austin. - Hm... wygląda na to, że ja też nie. - Z nim dzieje się coś niedobrego - Mary Jane nie mogła pohamować drżenia w głosie. - Ale nie mam pojęcia, o co chodzi i jak mu pomóc. - Porozmawiam z nim. Może po prostu miał zły dzień - próbował ją pocieszyć. - Tylko nie zrozum mnie źle, to wcale nie usprawiedliwia jego zachowania. Zdumiał się jednak, kiedy Mary Jane powiedziała mu, że najbardziej rozsierdziła Randalla wzmianka o pieniądzach. - W takim razie to musiał być bardzo zły dzień - podsumowała.

126 - Poradzisz sobie? - spytał zatroskany. - Mam nadzieję. Aha, jeszcze jedno. Wyobraź sobie, ze nie wrócił na noc do domu - dodała, prawie płacząc. Austin zaklął cicho. Nie chciał spotykać się teraz z przyjacielem. Mógłby mu zrobić krzywdę. - To rzeczywiście niedobrze - bąknął. - Czy myślisz, że... że... on ma romans? - Mam nadzieję, że nie. Ale nie wiem na pewno. - Och, Austin - Mary Jane zaniosła się szlochem. - Co ja mam teraz robić? - Wziąć się w garść. Porozmawiaj ze swoim pastorem. Może skontaktujesz się z Jamesem? Jest doskonałym powiernikiem. - Nie wiem, może później. Teraz nie chcę z nikim o tym rozmawiać. Zdecydowałam się powiedzieć o wszystkim tylko tobie, bo jesteś jedyną osobą, która może jakoś na niego wpłynąć. - Zrobię, co w mojej mocy - obiecał jej. - Będziemy w kontakcie. - Dzięki, Austin. Chciał jej powiedzieć, że jeszcze nie czas na podziękowania, ale ugryzł się w język. Nie miał pojęcia, co spowodowało u Randalla taki atak furii. Być może ich małżeństwo przeżywa poważny kryzys? Jeżeli tak, to nie powinien się wtrącać. Z drugiej strony, jeśli przyczyną są problemy finansowe Randalla, on, jako klient, miał prawo interweniować. A może jednak nie? Może jego kłopoty nie mają nic wspólnego ze sprawą, nad którą pracuje? Austin wiedział doskonale, że Mary Jane uwielbia wydawać pieniądze,

127 więc niewykluczone, ze oczyściła mężowskie konto do ostatniego centa. Cóż, chyba właśnie tak wygląda szczęście małżeńskie po kilku latach pożycia. Wzdrygnął się na myśl o wieczorze, kiedy to Sherry postanowiła go uwieść. Na widok jej krągłych piersi i włosów łonowych prześwitujących przez Cieniutką tkaninę kusego szlafroczka nie odczuł żadnej reakcji. Powinien być przygotowany na to, że Sherry może zaaranżować taką sytuację, a jednak jej zachowanie zaszokowało go. Wiedział, że jej się podoba, co więcej, już na samym początku ich znajomości wyczuwał, że ma ochotę iść z nim do łóżka. A najciekawsze było to, że on marzył o tym samym. Tak, pragnął jej, chciał się z nią kochać. Dlaczego w takim razie nie skorzystał z okazji? Nie miał pojęcia. Chciał, aby jak najszybciej się ubrała i opuściła jego dom. I chociaż starał się zamaskować tę irracjonalną niechęć, Sherry bezbłędnie wyczuła, że coś jest nie w porządku. - To chyba nie był dobry pomysł, prawda? - spytała, przygryzając dolną wargę. Wszedł do sypialni, ale zachował dystans. - Istotnie, nie był. Starał się powiedzieć to jak najłagodniej. - Możesz mi wyjaśnić, dlaczego? Jej drżący głos sprawił, że poczuł do siebie odrazę. - Sam nie wiem - rzekł tylko. - Rozumiem. - Cholera, też chciałbym rozumieć - mruknął, bardziej do siebie niż do niej.

128 Sherry bez słowa ruszyła w stronę łazienki. - Poczekaj! - zawołał za nią. Zatrzymała się i popatrzyła na niego z nadzieją. Lecz ani jej błyszczące oczy, ani nabrzmiałe, lekko rozchylone usta nie zrobiły na nim żadnego wrażenia. Nie doznał nawet odrobiny podniecenia. - Posłuchaj, Sherry, to nie twoja wina... - Tak? Wiesz, jakoś mnie to nie pociesza. - Przykro mi - rzekł niepewnie. - Co się dzieje, Austin? - Mówiłem ci już. Nie wiem. - Myślałam, że jest nam ze sobą dobrze. - Było. To znaczy jest - poprawił się szybko. - W takim razie o co chodzi, jeśli wciąż mnie chcesz? - Widzisz, Sherry, to nie takie proste - stwierdził, przesuwając dłonią po włosach. - Czy chodzi o Alicję? Wiedział, do czego zmierza. - Nie kocham się już w swojej żonie, jeśli o to pytasz. Wzruszyła ramionami. - Chyba o to. A może jest ktoś inny? I wtedy przed oczyma stanęła mu twarz Cassie. Poczuł, jak uginają się pod nim kolana. - Więc jednak kogoś masz - powiedziała bezbarwnym głosem Sherry. Ocknął się nagle. - Nie, do cholery, nikogo nie mam! - zaprotestował gwałtownie. - Spotykam się tylko z tobą. Po prostu... nie jestem chyba jeszcze gotowy...

129 - W takim razie daj mi znać, kiedy będziesz - stwierdziła z goryczą, ale i ironią w głosie. - Proszę cię, nie chcę kończyć naszej znajomości. - Dziwny jesteś, Austin. Najpierw mnie odpychasz, a potem mówisz, że zależy ci na mnie. Co to za pomysł? - Nie potrafię tego wyjaśnić. - Dobrze. Niech ci będzie - powiedziała spokojnie. - Ale jeśli to się powtórzy, koniec z nami. - Nie chciałbym tego. Od tamtego wieczoru minęło kilka dni, a on uparcie odsuwał od siebie myśl, że jego nagły atak impotencji może mieć związek z pojawieniem się Cassie. Gdyby tak było, nie cieszyłby się, że wyjeżdża z Jasmine i że nie będzie jej oglądał. Nagle poczuł nieprzepartą chęć, żeby zachować się jak Randall i rzucić wszystko w diabły. Nie zrobił tego, bo takie zachowanie nie leżało w jego naturze. Miał poza tym coś ważnego do zrobienia zamierzał skontaktować się z Randallem i umówić na spotkanie. Kilka minut później był już w holu i kierował się ku wyjściu. Nagle usłyszał za plecami szorstki, nieprzyjazny głos: - Świetnie. Właśnie chciałam się z tobą zobaczyć. Austin przystanął i zaklął pod nosem.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY - Nie boisz się, że się zarazisz? - Zarażę? - zdziwiła się. - Tak. Omijasz mnie wielkim łukiem, więc muszę cierpieć na jakąś niebezpieczną infekcję. - To nie jest zabawne - mruknęła, zaciskając usta. - No dobra - obrzucił ją uważnym spojrzeniem. - O co chodzi? Cassie poczuła się nieswojo. Miała ochotę nachylić się nad biurkiem i dać mu w twarz, ale nie byłoby to mądre. Musiała panować nad sobą, gdyż sytuacja i tak groziła wybuchem. Spojrzała mu w oczy. Austin był pewien, że to spotkanie to jakiś żart. Tak jak ona była według niego żartem. Zawsze ją tak traktował, gdy się spotykali. Wtedy też. Czy będzie umiała z nim rozmawiać? Dlaczego właściwie wydawało jej się, że Austin wraca myślami do tamtego wieczoru na plaży? Może po prostu dlatego, że sama to wspominała. Kiedy się do niej zbliżał, tamta chwila uniesienia, poniżenia i wstydu powracała z całą mocą, jakby to wszystko wydarzyło się przed sekundą. Spuściła wzrok. Zdawało jej się, że Austin domyśla się jej uczuć, czyta w myślach. Nie mogła znieść jego

131 świdrującego spojrzenia. Unikała jego wzroku z jeszcze innego powodu - dręczącego poczucia winy. On jednak zdawał się nie mieć żadnych oporów. Patrzył na nią bez najmniejszego skrępowania, ostentacyjnie wpijając wzrok w jej piersi unoszone szybkim, niespokojnym oddechem. Czy rzeczywiście zauważył jej poruszenie? Speszona własnymi myślami, pochyliła się nieco i oparła łokcie na drewnianym blacie biurka. - Ja... - zaczęła. - Nic z tego - przerwał jej gwałtownie. Zamarła. - Nic z czego? Nie wiem, o czym mówisz... - Myślę, że wiesz doskonale - syknął. Bez chwili wahania przyjęła pozycję obronną. - Wezwałam cię tu tylko z jednego powodu - stwierdziła dobitnie. - Chcę porozmawiać o interesach. - Mam w to uwierzyć? - Austin, przestań. - Ciekawe, dlaczego jesteś taka zdenerwowana? W jej oczach pojawił się błysk. - Zdenerwowana? Zdaje ci się. Nic mi nie jest. - Tak, pewnie - kpił bezlitośnie. - Proponuję rozejm. - Więc przestań się zachowywać, jakbym miał lada moment przeskoczyć przez biurko i rzucić się na ciebie. Cassie zacisnęła zęby. - Ty... draniu. To cios poniżej pasa. - Być może, ale taka jest prawda. - Mylisz się. W żadnym wypadku! - wykrzyknęła ze złością.

132 Austin wzruszył ramionami. - Skoro tak mówisz. Miała ochotę się odgryźć, ale i tym razem rozsądek zwyciężył. Nie chciała przekraczać linii, którą sama nakreśliła. Nie byłaby w stanie jeszcze raz przeżywać wydarzeń tamtego wieczoru. Stawka była zbyt duża, chodziło o dobro jej syna. - Więc o czym chciałaś rozmawiać? - spytał Austin, wyraźnie znudzony. - O hotelu. - Słucham. - Proszę bardzo, możesz sobie robić żarty - stwierdziła poirytowana. - Ale ja traktuję swoje obowiązki poważnie, tak jak oczekuje tego ode mnie matka. Usiadł, zaciskając szczęki. Wzmianka o matce przemówiła mu wyraźnie do rozsądku. Cassie uznała to za punkt dla siebie. - W porządku - rzekł obojętnie. - Nie mam nic przeciwko poważnemu traktowaniu obowiązków. - Dopóki nie będę ich traktować zbyt poważnie, czy tak? - zauważyła, uśmiechając się drwiąco. - Tego nie powiedziałem. - Nie musisz nic mówić. - Cóż to, potrafisz czytać w myślach? Cassie znów chciała się odciąć, ale w ostatniej chwili ugryzła się w język. Postanowiła zakończyć ten słowny pojedynek. - Posłuchaj, Austin, mieliśmy zawrzeć rozejm - przypomniała mu. - W porządku. Być może cię nie doceniam.

133 - Wierz mi, dam sobie radę. - Twoja sprawa. - Nie będziesz ze mną walczyć? - To zależy. - Od czego? Od tego, czy nie nastąpię ci na odcisk? - Tego nie powiedziałem. Milczała przez chwilę, próbując zapanować nad sobą. Wiedziała, że musi zachować dystans, nie dać się sprowokować. Chciała mu udowodnić, że potrafi podchodzić do wszystkiego tak samo profesjonalnie jak on. Zdawała sobie jednak sprawę, że Austin doceni to dopiero z czasem. - Jak się czuje Wilma? - spytał znienacka. Spojrzała na niego podejrzliwie, próbując dociec, co skłoniło go do zmiany tematu. - Nie najlepiej - odparła lakonicznie. - Cholera, tak bardzo bym chciał jej jakoś pomóc... - Ja też - dodała cicho. Zapadła cisza, którą przerwał Austin. - Pójdę już, jeśli to nie nic ważnego. Muszę jeszcze zajrzeć do pozostałych hoteli. - Zaczekaj. Prawdę mówiąc, sprawa jest pilna. - Więc przejdźmy do rzeczy. W jego głosie wyczuła zniecierpliwienie, ale zignorowała je. - Chciałabym dowiedzieć się czegoś na temat, kupna ziemi w Nowym Orleanie. - Wzięła do ręki segregator i podała go Austinowi, - Te informacje są bardzo ogólnikowe. - Nie ma obawy, zajmuję się tym.

134 - Nie zgadzam się, tym bardziej że wpłacono zaliczkę z funduszy firmowych. Austin zerwał się z miejsca. Był blady. - Wszystko jest jak najbardziej legalne - rzekł dobitnie. - Wilma może to potwierdzić. - Nie powiedziałam, że nie jest. - W takim razie do czego zmierzasz? Cassie zmusiła się do zachowania spokoju. - Chcę poznać szczegóły tej sprawy i dowiedzieć się, na jakim jesteśmy etapie. Popatrzył na nią chłodno. - Wybrałaś nie najlepszy moment. - Dla mnie jest idealny. - No dobrze - westchnął. - Dziękuję. Drgnęły mu usta, w oczach pojawił się niepokojący błysk. Cassie szybko odwróciła wzrok. Czyżby prowadził jakąś grę? - Gdzie jest ta posesja? - spytała. - W Nowym Orleanie, podobno w doskonałym miejscu. Uniosła brwi ze zdziwienia. - Podobno? Chcesz powiedzieć, że nie wiesz? - No... właściwie jeszcze jej nie widziałem - przyznał. - Co takiego? Chyba zwariowałeś! Zapłaciłeś tyle pieniędzy w ciemno? - Spokojnie, wszystko jest okay. Mam w Lafayette przyjaciela, nazywa się Randall Lunsburry. Jest prawnikiem i zajmuje się tą sprawą.

135 - Ufasz mu? - spytała. - Bez zastrzeżeń - To jemu dałeś pieniądze, tak? - Zgadza się. Cassie wyczuła, że jest już zniecierpliwiony. Zdawała sobie sprawę, że jak najszybciej chce wyjść z gabinetu, ale nie zamierzała mu popuszczać. Chciała, żeby odpowiedział na kilka bardzo ważnych pytań. - To był właściwie pomysł Alicji - wyjaśnił, widząc jej wyczekujący, skupiony wzrok. - I jej największe marzenie. Mówiła o tym nieustannie, chciała, by ten hotel był równie wspaniały jakpozostałe. - Zamilkł i głośno przełknął ślinę. - Udzieliło mi się to - dodał cicho. Drgnęła, kiedy wspomniał zmarłą żonę, ale nie zamierzała ulegać sentymentom. - Masz zażądać ich zwrotu - powiedziała stanowczo. - Czego? Pieniędzy? - Tak. Jestem przeciwna tej budowie. - To niedobrze - stwierdził obojętnym tonem. Cassie ogarnęła złość. - Nie lekceważ sobie mojej opinii. Już ci mówiłam, że zamierzam robić to, co służy firmie! - W porządku - odparł ze stoickim spokojem. - Tylko dlaczego jesteś przeciwna tej transakcji? Przecież lubisz ryzyko. - Zauważyłeś, co się tu dzieje? - Nie rozumiem... - Ten hotel jest w opłakanym stanie. On się wali. - Przesadzasz, choć przyznaję, że warto by go podreperować.

136 Cassie roześmiała się bezlitośnie. - Tu potrzebny jest kapitalny remont! - Umilkła na chwilę i rozsiadła się wygodnie. - A potem możemy zacząć budowę. - Ach tak... więc jednak zgodziła się pani łaskawie - drwił ż niej. - Jakże mam dziękować? - Przestań kpić, dobrze? - warknęła. - A ty przestań mówić do mnie tym tonem. Nie jesteś moją przełożoną Zacisnęła wargi. - Poza tym jest już za późno, by się wycofać. Kiedy tylko będziesz miała wolną chwilę, możemy tam pojechać i obejrzeć teren. Będę cię informować na bieżąco o postępach. - Nie, Austin, nie ustąpię. Roześmiał się, po czym wyciągnął przed siebie nogi. - Chyba wydoroślałaś. Ta uwaga wytrąciła ją z równowagi. - Nie przeciągaj struny - poradziła z groźbą w głosie. Podniósł ręce w geście kapitulacji. - Dobrze, dobrze - powiedział pospiesznie. - Bierzesz to za bardzo do siebie. - Dobrze wiem, o co ci chodziło. - Tak? To powiem ci, o czym jeszcze pomyślałem. Wyrosłaś na piękną kobietę. W jego głosie było coś takiego, że natychmiast zrobiło jej się gorąco. Patrzył na nią dłuższą chwilę, aż nie odwróciła wzroku. - Skrzywdził cię kiedykolwiek? - spytał poważnie.

137 Oczy Cassie zaszkliły się łzami. Odżyła w niej złość, która tym razem mieszała się z uczuciem goryczy i żalu. - Lester dla mnie nie istnieje - wykrztusiła. - W porządku. A Tyler? Czy przynajmniej on się liczy? Znieruchomiała. Uważaj, Cassie, przemknęło jej przez myśl. Zachowaj zimną krew. - Liczy się - odparła. - Doprawdy? Cóż za łaskawość. Spojrzała na niego, cała spięta. - Opowiedz mi o nirrw poprosił. - Co chcesz wiedzieć? - spytała. Wciąż nie mogła pozbyć się niepokoju. - Na przykład, kiedy go poznam? - Myślę, że wkrótce. Zauważyłam, że często bywasz w domu rodziców, więc pewnie przy najbliższej wizycie. - Zamierzasz u nich zostać? - Na razie tak. - To rozsądna decyzja, zwłaszcza po tym, co przeszłaś. - Skąd wiesz, przez co przeszłam? - Przecież twój ojciec jest moim przyjacielem, poza tym należę do rodziny, czyżbyś zapomniała? Chociaż James nie mówił mi wiele, wiem, że przez kilka lat musiałaś ukrywać się przed mężem. - Nie chcę o tym rozmawiać - ucięła. - O nic nie pytam. Milczała, zagryzając wargi. Zdawało jej się, że usłyszała jego westchnienie. Podniosła wzrok, ujrzała nic nie

138 mówiącą twarz. Lecz słowa, które wypowiedział, znaczyły bardzo dużo. - Masz rację, Cassie. Nie możemy się tak zachowywać. Musimy poradzić sobie jakoś z przeszłością. Stężała. - Już sobie poradziłam. Odezwał się dopiero po dłuższej chwili, a jego słowa zaskoczyły ją. - No to zaczynaj... - Słucham? - zdumiała się. - Nie jesteś ciekawa, co u mnie słychać? W jego słowach wyczuwało się gorycz, może nawet ból. Zrobiło jej się nieswojo. - Oczywiście, że jestem - zapewniła go. - Kłamiesz - szepnął. Zaczerwieniła się, mocno zaciskając pięści. - Dlaczego to robisz? - spytała. - Co takiego? - Dobrze wiesz. - Nie mam pojęcia. Nie odrywał od niej wzroku. Czuła się coraz bardziej nieswojo. - Wiem, że... spotykasz się z pewną... - urwała, przerażona własnymi słowami. Pospiesznie spuściła głowę. - Przeszkadza ci to? To pytanie wyprowadziło ją z równowagi. - Skądże znowu! - obruszyła się. - A niby dlaczego miałoby mi przeszkadzać? - Nie wiem.

139 Ich spojrzenia znowu się skrzyżowały. - Wolałabym jednak, żebyśmy rozmawiali wyłącznie o interesach. - Nie ma sprawy - rzucił lekko, po czym podniósł się z krzesła. Ani na sekundę nie oderwał od niej wzroku. Wiedziała doskonale, że chce wprawić ją w zakłopotanie. Udało mu się. Poczuła coś, co, jak sądziła, było już dawno martwe. - Wychodzę - powiedział szorstko. I całe szczęście, pomyślała Cassie z ulgą. Usta miała suche jak popiół, a w głowie zamęt. - I całe szczęście - powtórzyła już na głos, kiedy Austin opuścił jej gabinet.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Stojąc w rogu więziennego podwórza, Lester zastanawiał się, jak długo jeszcze będzie musiał tkwić w tym piekle. Cóż, chyba dość długo. Wiedział, że nie ma co liczyć na rychłe zwolnienie. Od pół godziny biegł w miejscu. Choć zaczynał powoli odczuwać zmęczenie, był w doskonałej formie. Gdyby musiał, powaliłby niedźwiedzia jednym ciosem. Na jego wargach pojawił się cień uśmiechu. Tylko cień, bo Lester nie uśmiechał się nigdy. Za to posługiwał się doskonale bronią - wszelkiego rodzaju. Żałował, że nie ma jej teraz w ręku, że nie mierzy do czegoś, czegoś żywego, czegokolwiek. Uważał, że broń mogłaby rozwiązać wszelkie problemy kraju. To jej należało ufać, nię Bogu czy też rządowi. Dlaczego ci głupi ludzie tego nie widzą? W Ameryce zapanowałby porządek, gdyby tylko władzę przejęli ludzie, którym naprawdę na nim zależy. Na przykład jego organizacja paramilitarna. Posiadanie władzy wiązało się z posiadaniem, a w razie potrzeby także używaniem broni. Przed użyciem broni zaś ani on, ani jego towarzysze nigdy nie mieli oporów. Ba, robili to chętnie i często. - Ej, Sullivan, co tam porabiasz? Pieprzysz się sam

141 ze sobą? - wykrzyknął w jego kierunku rosły, tęgi mężczyzna, którego ciało pokryte było mnóstwem tatuaży. Ten żart wywołał falę tubalnego śmiechu. Jego autor stał wraz z kilkoma innymi więźniami z boku, obserwując uważnie Lestera. Cholera. Nie miał ochoty zadzierać z tą bandą kretynów. Chciał, by dano mu spokój aż do dnia, kiedy wyjdzie na wolność. Nie wiedział, jak długo jeszcze przetrwa, zamknięty przez większość dnia w klatce niczym szaleniec. Ale to nie on był szaleńcem, tylko ci faceci, którzy teraz się na niego gapihV - Odpieprz się - warknął. Mężczyzna, który go zaczepił, ruszył w jego kierunku, ale zatrzymał się wpół drogi, jakby nie wiedząc, co robić dalej. Lester nie miał nic przeciwko temu, żeby się bić. Nie miał wątpliwości, kto by zwyciężył. W więzieniu stracił na wadze, przez co mógł wydawać się słaby i bezbronny, ale były to tylko pozory. Nie mając nic do roboty, zaczął trenować podnoszenie ciężarów. Wiedział, że mu się to przyda, gdy wyjdzie na wolność. Wiedział także, że jeśli pozwoli się sprowokować Tygrysowi, bo tak nazywali go jego kumple, to trafi do karceru za bójkę. Odkąd znalazł się za kratkami, starał się pohamować swą porywczą naturę. Niespodziewanie dla samego siebie stał się wzorowym więźniem. Wiedział doskonale, że wystarczy jeden nierozważny krok, by utracić szansę na wcześniejsze zwolnienie.

142 Uśmiechnął się z pogardą, widząc, że jego przeciwnik nie może się zdecydować. Tygrys, jak zresztą wielu innych, był mocny tylko w gębie. Już podczas pierwszej nocy za kratkami Lester przeżył swoisty chrzest bojowy, kiedy pewien więzień, równie potężny jak Tygrys, przyparł go do ściany w ubikacji i uświadomił mu, co z nim zrobi. - Posłuchaj, chłoptasiu. Mogę bawić się z tobą, jak chcę - zaśmiał się chrapliwie, oblizując mięsiste wargi. - Na początek musimy się lepiej poznać, nie sądzisz? - Jego wzrok powędrował niżej. - Od tej chwili twój tyłek należy do mnie, jasne? Lester wysłuchał go ze stoickim spokojem, choć serce tłukło mu się w piersi jak oszalałe. - Spróbuj szczęścia - syknął. - Ale zapewniam cię, że potem już nigdy nie będziesz spał spokojnie. Będziesz musiał mieć oczy z tyłu głowy. Te słowa widocznie zrobiły wrażenie na więźniu i jego kompanach, gdyż nikt nie próbował go już zaczepiać - aż do tej pory. Jednak i teraz Lester się nie bał. Jedyne, co napawało go lękiem, to groźba pozostania w więzieniu. Na samą myśl o tym robił w portki. - Hej, Sullivan! - rozległo się z tyłu. Lester odwrócił głowę i zobaczył strażnika, zmierzającego w jego kierunku. Kątem oka dostrzegł, że Tygrys i jego kumple wycofują się dyskretnie. Na jego ustach pojawił się drwiący grymas. - O co chodzi? - Masz gości - poinformował go krótko strażnik zwany Redem.

143 Lester podążył za nim bez słowa. W budynku, za szklaną przegrodą, czekali na niego rodzice, Dewitt i Charlotte. Oboje wyglądali jak dwa przerażone jelenie wpatrujące się w światła nadjeżdżającego pojazdu. Lester skinął im głową i wziął do ręki słuchawkę. Ani na chwilę nie przestał ich nienawidzić. Było jednak ważne, by nie poznali jego prawdziwych uczuć. Przynajmniej dopóki siedział w więzieniu. - Witaj, synu. Głos starego był tak napięty, jakby jego struny głosowe miały lada moment pęknąć. Ten właściciel niewielkiej, lecz nieźle prosperującej firmy ubezpieczeniowej nigdy nie rozumiał swojego jedynego syna. Pomijając więzy krwi, nic ich nie łączyło. Dewitt był urodzonym gawędziarzem, podczas gdy Lester nie mówił zbyt wiele. Interesował się tylko polityką i bronią. Nigdy nie myślał o tym, by iść w ślady ojca. Chciał tylko, jak twierdził, ratować kraj z rąk bandy oszołomów urzędujących w Waszyngtonie, czego rodzice nie potrafili zrozumieć. Mimo to kochali go i wierzyli w niego - i to właśnie chciał wykorzystać. Głupcy, pomyślał. Ale bardzo przydatni. - Jak się masz, tato? - spytał, chcąc, by ojciec się trochę rozluźnił. Wiedział, że nie poradzi sobie bez ich pomocy. Dlatego musiał odgrywać rolę kochającego syna. Zwłaszcza w obecności matki. - Kiepsko - odparł Dewitt. - Dopóki tu będziesz siedział, nie poczuję się lepiej. Twoja matka zresztą też.

144 Lester popatrzył na matkę i zauważył, że drży jej podbródek. Miał wrażenie, że przybyło jej zmarszczek. - To prawda, synku - przytaknęła i dodała złamanym głosem: - Trudno mi się z tym wszystkim pogodzić. - Mnie też! - wybuchnął Lester. - Wiecie coś? Czy coś drgnęło w mojej sprawie? - Prawdę powiedziawszy, tak - odparł ojciec. - Co? - Lester zadrżał ze zniecierpliwienia i ścisnął słuchawkę tak mocno, że zbielały mu palce. - Twój prawnik ci o wszystkim powie. Chcieliśmy cię tylko zobaczyć i upewnić się, że jakoś dajesz sobie radę. - Czuję się bardzo dobrze - skłamał. Dławiła go wściekłość, lecz nie dał tego po sobie poznać. - A jak się ma mój dzieciak? Widzieliście go ostatnio? Charlotte i Dewitt, zaskoczeni tym pytaniem, wymienili porozumiewawcze spojrzenia. - Więc nie kontaktowała się z wami? - Mówisz o Cassie? - upewnił się Dewitt. - Tak, do cholery. Wróciła przecież do Jasmine. Rodzice popatrzyli na niego z niedowierzaniem. Ojciec spytał po chwili milczenia: - Skąd wiesz? - Mam swoje kontakty. - Może wkrótce zobaczymy Tylera - odezwała się Charlotte, ożywiona na myśl o wnuku. - Jestem pewna, że Cassie do nas zadzwoni. - Na pewno - Lester zdobył się na uśmiech. - Kiedy zobaczycie chłopaka, uściśnijcie go ode mnie mocno. I powiedzcie mu, że bardzo go kocham.

145 Gdzie u licha podziewa się Randall? Zrezygnowany Austin odłożył słuchawkę. Już kilkakrotnie próbował skontaktować się z Lunsburrym, ale bez rezultatu. Chciał porozmawiać z nim w imieniu Mary Jane, tak jak jej obiecał, ale nie tylko. Po tym, co usłyszał od Cassie, postanowił sam bliżej przyjrzeć się sprawie gruntu w Nowym Orleanie. Mimo wszystko nie zamierzał rezygnować z kupna tej ziemi, bez względu na to, czy Cassie się to podobało, czy nie. Z drugiej jednak strony wiedział, że musi liczyć się z jej zdaniem I to najbardziej go niepokoiło. Wilma dała mu wolną rękę, a nawet poparła jego plany, natomiast Cassie postawiła sobie za cel je zniweczyć. Gdyby tylko Wilma nie powierzyła jej zarządzania hotelem! Gdyby Cassie w ogóle nie pojawiła się w Jasmine! Niestety, było za późno na takie rozważania. Cassie była w pewien sposób obecna w jego życiu i, chcąc nie chcąc, musiał się z tym pogodzić. Zastanawiało go jednak, czy możliwe jest, aby sprzeciwiała mu się umyślnie? Być może chciała się na nim odegrać, winiąc go za swe nieudane małżeństwo. Choć wydawało się to nieprawdopodobne, nie mógł wykluczyć, że kierowała nią chęć odwetu. Lecz obciążanie go winą nie miało sensu. Przecież tamtego wieczoru nie zrobił niczego złego, nawet nie pozbawił jej dziewictwa. Poza tym sama tego chciała. Nie namawiał jej także do poślubienia Lestera. To był jej pomysł. Sama się przechwalała, że poprosił ją o rękę. Nikt niczego jej nie narzucał.

146 Cóż, odkąd ją znał, była uparta i zawsze stawiała na swoim. Nawet rodzice zawsze jej ustępowali. Z nim jednak nie pójdzie jej tak łatwo. Będzie z nią pracował, ale w ogóle nie będzie nią sobie zaprzątał głowy. Akurat, przemknęło mu przez myśl. Oszukiwał sam siebie i był tego w pełni świadomy. Nigdy przedtem nie wydawała mu się tak pociągająca. Kiedy łajała go w swoim gabinecie, on myślał o jej zielonych oczach i pełnych piersiach. Pragnął jej, choć zdawał sobie sprawę, że nigdy nie będzie jej miał. Dlaczego nie potrafi zapomnieć o niej i tamtym zdarzeniu sprzed lat? Trudno. Stało się i nie da się tego zmienić. Jedyne, co jeszcze w tej sytuacji mógł zrobić, to zapanować nad swoim popędem. Albo skierować go gdzie indziej. Nie mogąc znieść własnych myśli, wyszedł z hotelu i wsiadł do samochodu. Po jakimś czasie zatrzymał się przed domem Worthamów. Wiedział, że Cassie jest jeszcze w hotelu, gdzie miała spotkanie z jakąś organizacją kobiet, która chciała raz w miesiącu wynajmować jedną z hotelowych sal. To, że była nieobecna, nie miało znaczenia. Chciał sprawdzić, jak czuje się Wilma i porozmawiać z Jamesem. Nie widział się z mmi od kilku dni. Pojawienie się Cassie zakłóciło rytm codziennych odwiedzin. Czuł się dziwnie skrępowany na samą myśl, że mógłby, tak jak wcześniej, zajrzeć do nich bez zapowiedzi. Zaklął pod nosem. Zadzwonił, drzwi otworzyła Joy.

147 - Brakowało nam pana - powitała go z uśmiechem. - A mnie brakowało pani maślanych ciasteczek. - Pańska wina. - Czyja wina? O co chodzi? - rozległ się w holu głos Jamesa. Na widok Austina rozpromienił się: Kogo ja widzę? W samą porę! - Wiem, wiem, długo się nie odzywałem. Mam nadzieję, że mi wybaczycie - rzekł ze skruchą Austin, ściskając dłoń przyjaciela. - Wchodź szybko. Właśnie siedzę w bibliotece z Ty-lerem. Nie znasz jeszcze mojego wnuka, prawda? - Nie - odparł niepewnie Austin. James uśmiechnął się. - Wspaniały dzieciak. - Szybko zmieniłeś się w dziadka! - Zrozumiesz mnie, kiedy go zobaczysz. - Jak się czuje Wilma? - zagadnął Austin, kiedy szli do biblioteki. - Niestety, nie najlepiej - westchnął James. - Pozdrów ją ode mnie i powiedz, że następnym razem ją odwiedzę. James skinął głową. Kiedy weszli do pokoju, Tyler siedział na kanapie z klawiaturą od komputera na kolanach. - Tyler... - James odezwał się do wnuka - chciałbym, żebyś poznał mojego serdecznego przyjaciela, Austina McGuire'a. Chłopiec podniósł głowę i obrzucił gościa krótkim spojrzeniem, po czym znów skupił uwagę na monitorze. - Dzień dobry, panie McGuire - rzucił.

148 - Mów mi Austin, dobra? - Dobrze - odparł bezwiednie chłopiec, nie przerywając swojego zajęcia. James ma prawo być dumnym z wnuka, stwierdził w duchu Austin. Tyler był uderzająco podobny do Cassie. Miał identyczny kolor włosów i taką samą szczupłą twarz. I oczy - zielone, przenikliwe. Dostrzegł w nich ten sam intrygujący błysk, który tyle razy widział w oczach Cassie. Przyglądał mu się uważnie, chcąc dopatrzyć się jakiegokolwiek podobieństwa do jego ojca, ale bez skutku. Inna sprawa, że nie pamiętał zbyt dobrze Lestera Sullivana. Nie widział go od wielu lat. Nie wykluczał jednak, że Tyler odziedziczył jego osobowość. Oby nie. - Zagrasz za mną? - wyrwał go z zadumy głos chłopca. - Czemu nie? Austin popatrzył znacząco na Jamesa, po czym usiadł obok Tylera. - Zostawiam was na chwilę - powiedział James, uśmiechając się pobłażliwie. - Wolę zająć się czymś pożyteczniejszym, niż gapienie się w komputer. - Jasne, dziadku - uśmiechnął się Tyler. Austin trącił go lekko łokciem. - Chodzi chyba o coś innego - zwrócił się do niego poufnym szeptem. - Dziadek boi się z nami przegrać. Słysząc to, James roześmiał się. - Chyba masz rację. Ale zanim mnie odeślecie, wysłuchajcie mojej propozycji. Może pojechalibyście ze mną na doroczny zjazd młodzieży chrześcijańskiej? Spalibyśmy w namiotach, co wy na to? Namioty? Trudno było uwierzyć, by James mógł

149 wziąć udział w takim przedsięwzięciu. Austin w żaden sposób nie potrafił sobie wyobrazić swojego przyjaciela na kempingu. Uznał jednak, że to dobry pomysł. Spojrzał na Tylera pytająco. - Co ty na to? - A będziemy łowić ryby? - zwrócił się chłopiec do dziadka. - Oczywiście! - A ty umiesz łowić ryby, Austin? - zainteresował się mały. Austin odsunął się nieznacznie i zmarszczył brwi, udając oburzenie. - Też pytanie! Jestem prawdziwym mistrzem wędkarskim! Tyler zaśmiał się. - A kiedy tam pojedziemy? - dopytywał się podekscytowany. - Dokąd się wybierasz, synku? - rozległo się niespodziewanie. Austin podniósł głowę. Na widok Cassie zaparło mu dech w piersiach. Ona także wstrzymała oddech, ale, jak się domyślał, z innego powodu. Kiedy go zobaczyła, cofnęła się instynktownie. Najwidoczniej nie spodziewała się go tu spotkać. Jednak wyraz przerażenia zniknął z jej twarzy tak szybko, jak się pojawił. Uśmiechnęła się beztrosko do dziecka, a ono odwzajemniło natychmiast jej uśmiech. - O, cześć, mamo! Austin i ja jedziemy z dziadkiem pod namiot!

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Austin na próżno starał się odprężyć, siedząc na eleganckiej skórzanej kanapie w gabinecie Randalla. Był zbyt zdenerwowany. Spojrzał na zegarek. Randall spóźniał się już pół godziny. Sekretarka zapewniła go, że jej szef na pewno zjawi się wkrótce, gdyż właśnie dzwonił z samochodu. Akurat, pomyślał Austin, czując, że jego cierpliwość za chwilę się wyczerpie. Jego czas był zbyt cenny. W hotelu czekało na niego mnóstwo pracy, a ponieważ w związku z wyjazdem zamierzał wziąć kilka dni urlopu, musiał jak najszybciej uporać się ze wszystkimi sprawami. Na myśl o wyprawie uśmiechnął się. Aż trudno było mu uwierzyć, że dał się na nią namówić. Ale teraz, kiedy wszystko zostało ustalone, wręcz nie mógł doczekać się wyjazdu. Tyler był fajny. Gdyby jego własne dziecko żyło, pewnie też któregoś dnia mógłby zabrać je pod namiot... Ta myśl była bolesna jak uderzenie w pierś. Po chwili jego myśli powędrowały ku Cassie, co bynajmniej nie poprawiło mu nastroju. Nachmurzył się jeszcze bardziej. Wprawdzie nie powiedziała, że Tyler nie może pojechać z nimi, ale też nie dała mu wyraźnego

151 pozwolenia. Nie była chyba zachwycona tym pomysłem. Zauważył to od razu. James natomiast niczego nie dostrzegł. Nawet nie przyszło mu do głowy, by wyjazd z wnukiem mógł nie dojść do skutku. Austin natomiast miał co do tego poważne wątpliwości. Był pewien, że gdyby nie jechał, nie byłoby żadnego problemu. Ale ponieważ zamierzał jechać... Nagle otworzyły się drzwi i do gabinetu wszedł Randall. Austin podniósł się z miejsca i wyciągnął rękę, ale w tej samej chwili pożałował, że nie siedzi, gdyż na widok przyjaciela doznał prawdziwego szoku. - Co się stało, Randall! Wyglądasz, jakby ktoś cię przepuścił przez wyżymaczkę! Gęste, ciemne włosy Randalla były zmierzwione, a na jego twarzy jakby przybyło zmarszczek, przez co wydawał się o wiele starszy niż w rzeczywistości. Ale uwagę zwracały głównie jego oczy, podpuchnięte i zaczerwienione. - Dzięki za komplement - mruknął, podając rękę przyjacielowi. - Spałeś w ubraniu czy jak? - drążył Austin. - A jeśli nawet, to co? Jego szorstki ton wprawił Austina w zdumienie. Randall zawsze doskonale się ubierał, a poza tym miał nienaganne maniery i w każdej sytuacji potrafił zrobić bardzo dobre wrażenie na swoim rozmówcy. Tym razem pokazał się z zupełnie innej, nieznanej Austinowi strony. - Nie interesuje mnie, jak śpisz - stwierdził Austin

152 chłodno. - Dopóki nie wpływa to na twoją zdolność do prowadzenia interesów. Moich interesów, jeśli chodzi o ścisłość. Blada twarz Randalla poczerwieniała jak w gorączce. Nie ulegało wątpliwości, że coś go trapi, a Austin postanowił, że nie wyjdzie, dopóki się nie dowie, w czym rzecz. Jeśli Randall miał problemy i jeśli odbiły się one na transakcji, nie daruje mu tego. Wiedział też, że jemu z kolei nie daruje Cassie. Nie pora jednak było się nad tym zastanawiać. - Czuję się świetnie, nawet jeśli kiepsko wyglądam - rzucił zniecierpliwiony Randall. - Jakoś mnie to nie pocieszyło - odparł Austin. Randall nalał sobie bez słowa kubek gorącej kawy z ekspresu. Austin odetchnął z ulgą, że przyjaciel nie sięgnął po butelkę koniaku, którą trzymał w barku. Przynajmniej tutaj zachował się rozsądnie. - Cieszę się, że tu jesteś - powiedział Randall już trochę spokojniej, wsypując do kawy cukier i śmietankę. Potem usiadł za biurkiem. Austin też nalał sobie kawy. - Trudno w to uwierzyć - stwierdził z przekąsem. - Zwłaszcza że nie odpowiadałeś na moje telefony i próby kontaktu. Randall, czerwieniąc się jeszcze bardziej, skupił uwagę na swojej kawie. Austin był pewien, że próbuje właśnie wymyślić jakieś rozsądne wytłumaczenie. - Byłem zajęty - odparł po chwili. - Wiem nawet czym. Wyżywaniem się ha Mary Jane.

153 Randall podniósł się z krzesła tak gwałtownie, że kawa chlusnęła na biurko. Jego twarz przybrała barwę purpury. - To nieprawda! - Prawda - stwierdził chłodno Austin. Randall zaczął nerwowo stukać w blat biurka. - Czy ona... dzwoniła do ciebie? - spytał po chwili. - Tak. - Niech ją szlag. Nie miała prawa. Austin odstawił swoją filiżankę na biurko. - Miała prawo - powiedział dobitnie. - Zwłaszcza po tym, co zrobiłeś kilka dni temu podczas kolacji*. - Straciłem nad sobą panowanie. Ale to już się nie powtórzy. - Lepiej, żebyś dotrzymał słowa. Randall zacisnął zęby. - To, co dzieje się w moim domu, nie powinno cię obchodzić. - Mylisz się, przyjacielu. Obchodzi, gdy odbija się na twojej pracy. Randall milczał, więc Austin mówił dalej: - A tak naprawdę to po prostu martwię się o was. Nie mogę patrzeć, jak niszczysz swoje małżeństwo. - Zamilkł, mając nadzieję, że te słowa zrobią na przyjacielu odpowiednie wrażenie. - Tłuczenie luster i znikanie na całą noc to gwóźdź do trumny. - Masz rację. - Powiesz mi, co się dzieje? - Spotykam się z kimś - wyznał Randall. Austin spojrzał na niego z wyrzutem.

154 - Cholera, Randall, myślałem, że masz jakieś zasady. - Nie jestem idealny, poza tym trudno czasem zapanować nad własnym życiem. Bywa, że wszystko wymyka się spod kontroli. - Kiepskie wytłumaczenie. Sam nie bardzo wierzysz w to, co mówisz, prawda? - Mary Jane zabiłaby mnie, gdyby się o tym dowiedziała. - I miałaby prawo. - Przesadzasz, Austin. Każdego dnia jacyś faceci zdradzają swoje żony i co? - Ty nie jesteś byle facet, a Mary Jane to nie byłe żona. Jesteście rodziną. - Nie dam rady zerwać tej znajomości. Austin zaklął. - Jak to nie dasz rady? Skończ z tym po prostu, i to jak najszybciej. - To nie jest takie łatwe. - W takim razie powiedz o wszystkim Mary Jane. Będzie miała dwa wyjścia: wykopać cię za drzwi albo tolerować twoją kochankę. - Potrafisz być draniem, jeśli tylko chcesz. - Nie przeczę. A ponieważ to wasza osobista sprawa, przestaję się w to wtrącać. Nie chcę stać pomiędzy wami. Musisz sam się tym zająć, jasne? - Czyli, mówiąc prościej, nie chcesz być powiernikiem mojej żony? - Tak jak powiedziałem: nie zamierzam być pośrednikiem między wami - oświadczył Austin lodowatym tonem.

155 - Dobrze, biorę to na siebie. - Randall podrapał się po brodzie. - Możemy teraz przejść do interesów? - Jak najbardziej - ucieszył się Austin. - Po to tu przyjechałem. Na jakim jesteśmy etapie? Kiedy wreszcie będę mógł podpisać umowę? - Widzisz... prawdę mówiąc, potrzebuję więcej pieniędzy. Austin poczuł, jak gwałtownie wzbiera w nim złość. Przez chwilę nie był w stanie nic powiedzieć, co skrzętnie wykorzystał Randall. - Są pewne komplikacje - wyjaśnił tonem usprawiedliwienia. . - Co to, do cholery, ma znaczyć? - Wiem, pewnie jesteś zdenerwowany... - To mało powiedziane - przerwał mu Austin. - Zgodziłem się na zaliczkę i na tym koniec. Resztę miałem zapłacić po podpisaniu umowy, więc o co chodzi? Randall zaczął pocić się obficie, co jeszcze bardziej zdenerwowało Austina. - Nieważne. Zapomnij o tym, co powiedziałem. - Nie próbuj ze mną żadnych sztuczek, Randall. Bardzo tego nie lubię. - Po prostu zapomnij, że mówiłem cokolwiek na ten temat, dobrze? - No dobra, powiedz. Potrzebujesz pieniędzy na cele prywatne? - Chciałem ci powiedzieć, ale nie pozwoliłeś mi skończyć... - Randall westchnął z ulgą. - Skoro jednak pytasz... Czy mógłbym liczyć na parę dolców? - Przykro mi, ale nie.

156 Z ust Randalla wyrwało się ciche przekleństwo. - Nie wygłupiaj się, stary! - Austin był coraz bardziej zdumiony tą sytuacją. -> Przecież zarabiasz ciężkie pieniądze! Jak to możliwe, że jesteś spłukany? Randall tylko roześmiał się gorzko. - Podobno dostałeś ataku furii, kiedy Mary Jane powiedziała, że potrzebuje pieniędzy na remont domu. Czy to jest powodem twoich kłopotów finansowych? - Częściowo - przyznał. - Najgorsze, że Mary Jane stale coś zmienia, przebudowuje, remontuje. Uwielbia wydawać pieniądze i traci nad tym kontrolę. Żadna forsa świata nie zadowoli mojej żony ani naszych córek. Niedaleko pada jabłko od jabłoni. - I jeszcze ta kochanka - dodał Austin. - Też cię pewnie nieźle skubie. - Kto powiedział, że to moja kochanka? - obruszył się Randall. - Daj spokój - Austin machnął ręką. - Lepiej mi powiedz, czy nasza sprawa jest ciągle aktualna? Bardzo mi zależy na tej ziemi. - Oczywiście, że tak - odparł Randall pospiesznie. - Żeby tylko nie było żadnych komplikacji. Nie zamierzam tracić firmowych pieniędzy tylko dlatego, że twój nadmierny apetyt seksualny odbiera ci zdolność logicznego myślenia. - Wszystko przebiega zgodnie z planem, masz moje słowo - zapewnił go Randall. - To świetnie. I tym optymistycznym akcentem możemy zakończyć rozmowę. - Dobrze.

157 - Aha, jeszcze coś - przypomniał sobie Austin. - Nie powiedziałem ci w końcu, co mnie tu właściwie sprowadza. Od pewnego czasu Wilmę zastępuje w hotelu Cassie. Musisz wiedzieć, że jest przeciwna temu zakupowi. Prawdę mówiąc, domaga się, abym z niego zrezygnował. W oczach Randalla pojawiło się przerażenie, co znów zaniepokoiło Austina. Nadal mu jednak ufał. Wprawdzie Randall miał romans, co nie najlepiej świadczyło o jego zasadach moralnych, ale Austin nie miał prawa go osądzać czy potępiać. Sam miał niejedno na sumieniu, chociażby historię z Cassie. - Wycofujemy się? - spytał ostrożnie Randall, unikając wzroku Austina. - Nie. Chyba że coś zawalisz. - Nie ma obawy. - W takim razie wszystko jasne. Jeśli chodzi o Cassie, w ogóle nie zaprzątaj sobie nią głowy. Już ja się nią zajmę. - Dlaczego nie zgadza się na budowę nowego hotelu? - dziwił się Randall. - Powinna być zadowolona. - Chce odnowić hotel w Jasmine, a tym samym wstrzymać budowę w Nowym Orleanie. Ale nie martw się. Wilma jest po mojej stronie. - Austin popatrzył uważnie na Randalla i dodał, marszcząc brwi: Dam ci dobrą radę, stary. Doprowadź się do porządku i zacznij wyglądać jak prawnik, bo teraz przypominasz lumpa. - Cios poniżej pasa - skrzywił się Randall. - To właśnie jest twój problem. W twoim życiu jest pełno zagrywek nie fair - odparł Austin z uśmiechem.

158 Zobaczył, jak na szyi Randalla nabrzmiewają żyły. Strzał był celny, a Austin nie miał skrupułów. Zrobił to, co było konieczne, by chronić firmę. Nawet jeśli miał przez to obrazić przyjaciela. - Zadzwoń, kiedy papiery będą gotowe - dorzucił jeszcze, kierując się ku drzwiom. - To trochę potrwa. Już stojąc w drzwiach, odwrócił się i dodał: - Jeszcze jedno... Jeśli ktoś ma tutaj stracić, niech to będzie twoja kochanka, nie ja.

ROZDZIAŁ SZESNASTY - Zwariowałaś! - wykrzyknęła zdumiona Jo Neli. - Ciszej, Jo. Twoje klientki na nas patrzą. Jo Neli rozejrzała się po gabinecie. Cassie dostrzegła na jej twarzy rumieniec. - A nie mówiłam? Cassie poczuła, że sama się czerwiem, kiedy kilka par oczu spojrzało w ich kierunku. - No to co? - Jo Neli wzruszyła ramionami. - Przecież nie wiedzą, o czym rozmawiamy. - Ale mów ciszej, dobrze? - Dobrze - odparła Jo Neli z miną skarconego dziecka, lecz zaraz potem na jej twarzy ukazał się szeroki uśmiech. - Uwielbiasz drażnić te ciekawskie baby - stwierdziła Cassie. - No pewnie! Teraz przynajmniej będą miały nowy temat do plotek. Od miesięcy przeżuwają te same sprawy. Od miesięcy? Mój Boże, od lat! Cassie uśmiechnęła się lekko i tylko pokręciła głową. Kiedy Jo Neli była w takim szatańskim nastroju, nie przemawiały do niej żadne argumenty. Rozmowę dokończyły w pobliskiej kawiarni, gdzie Jo Neli wyskoczyła na szybki lunch. Chciały zjeść przy sto-

160 liku na zewnątrz, ale było zbyt gorąco. Zamówiły lekki posiłek, po czym zajęły się rozmową. Towarzystwo Jo Neli miało zbawienny wpływ na Cassie. Co chwila wybuchała śmiechem. - Powinnaś robić to częściej - zauważyła przyjaciółka. - Co takiego? - spytała Cassie, zniżając głos. Wciąż czuła na sobie ciekawskie spojrzenia. - Śmiać się. - Och... - Tak, śmiać się. Widzisz, to naprawdę proste. Najpierw lekko rozciągasz wargi, rozchylasz je i... - Przestań, głuptasie. Potrafię się śmiać. - No, nie wiem. - Jo Neli spoważniała nagle. - Nie miałaś ostatnio zbyt wielu powodów do radości. - Prócz Tylera. Gdyby nie on, nie wiem, jak przeżyłabym tamten koszmar. - Chyba jesteś inna niż ja - zauważyła Jo Neli samokrytycznie. - Na twoim miejscu zabiłabym Lestera i byłby spokój. - Też miałam ochotę - wyznała Cassie. W jej oczach pojawił się smutek, wywołany bolesnymi wspomnieniami, szybko się jednak opanowała. - Dobrze, że nie muszę się już nim przejmować. - A ja mam nadzieję, że zgnije w więzieniu. - W takim razie obie na to liczymy. Jo popatrzyła na nią uważnie. - Wiem, że nie możesz powiedzieć mi wszystkiego, ale jestem bardzo ciekawa, jak udało ci się od niego zwiać?

161 - Pomogli mi w schroniskach dla kobiet, o czym zresztą już wiesz. Kiedy przyjechaliśmy do Saint Louis... - Więc tam się najpierw zatrzymałaś - przerwała jej Jo. - Tak. Dowiedziałam się o istnieniu organizacji, która pomaga bezdomnym kobietom. Nie poradziłabym sobie bez tamtych ludzi. Dostałam fałszywe nazwisko, a nawet nowe świadectwo chrztu. - Żartujesz? - Jo Neli z przejęciem pokręciła głową. - Skądże znowu! Pewnie nie uwierzysz, ale ten kawałek papieru nie raz mi pomógł. - Fakt, nie bardzo rozumiem, jak to możliwe. A numer ubezpieczenia? Przecież bez tego nie da się nic załatwić. - Dali mi inny numer, na nowe nazwisko. Miałam też trochę pieniędzy, za które kupiłam samochód. Dzięki temu czułam się o wiele bezpieczniej, zwłaszcza że podróżowałam z małym dzieckiem. - I rzecz jasna, nie miałaś problemów ze znalezieniem pracy - wtrąciła domyślnie Jo Neli. - Zgadłaś. Pomogli mi ci sami ludzie. I to, że czasem ryzykowałam, mówiąc o wszystkim. - O rany, ale historia... - Wierz mi, nie chciałabym przeżywać tego jeszcze raz. Kiedy znalazłam się w Saint Louis, byłam nie do życia. - Wyobrażam sobie, choć wciąż nie wiem, jak sobie poradziłaś. - To nie było łatwe. Widzisz, Jo, ja nie miałam wyboru. Nie mogłam pozwolić, aby Lester zabrał mi Tylera.

162 - Cassie zadrżała, a potem uśmiechnęła się. - Na szczęście mam to wszystko za sobą. Jo Neli pochyliła się i ścisnęła jej dłoń. - Niesamowite. Naprawdę, Cassie, niewiarygodna opowieść. - Nie myślę o tym w ten sposób. Po prostu robiłam to, co musiałam, żeby chronić dziecko. - Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że jesteś tu z powrotem. Strasznie mi ciebie brakowało. - Mnie ciebie też - powiedziała drżącym głosem Cassie. - No, np... Tylko się nie rozbecz. Cassie uśmiechnęła się przez łzy. - Zabierajmy się do jedzenia, bo wystygnie. Milczały jakiś czas, racząc się kurczakiem i gorącą zupą. Dopiero kiedy na stoliku pojawiła się kawa z bitą śmietaną, rozmowa ożyła na nowo. '-Tylko popatrz, zupełnie odbiegłam od tematu -westchnęła Jo Neli. - Wróćmy do pytania, które zadałam ci jeszcze w gabinecie. Czy ty zwariowałaś, Cassie? - Pozwolisz, że nie odpowiem? - Cóż, jeśli chcesz znać moje zdanie... - Nie chcę - wtrąciła Cassie. Jo Neli była zdezorientowana, ale już po kilku sekundach odzyskała rezon. - Nie szkodzi. I tak powiem ci, co myślę. - Coś takiego - uśmiechnęła się Cassie. - Prawdę mówiąc, przyda mi się twoja rada, bo sama nie mam pojęcia, co robić. - To proste. Nie pozwól Tylerowi jechać z Austinem.

163 - Nie zapominaj, że będzie tam także mój ojciec. - Tylko ciałem. Bardzo lubię twojego tatę, ale przecież wiadomo, że wiecznie buja w obłokach. - Masz rację. Ale Tyler będzie z innymi dziećmi. Nie wiem, czy znajdzie czas, żeby choć przez chwilę pobyć z Austinem. - Moim zdaniem, to jednak zbyt ryzykowne - powiedziała z przekonaniem Jo. - Wiem. Dlatego tak się denerwuję. Z drugiej strony, jeśli nie zgodzę się na ten wyjazd, może to wzbudzić jakieś podejrzenia, Rodzice i Austin będą chcieli znać powód. - Zastanowiła się. - Widzisz więc, że nie mam wyjścia. Muszę go puścić. - A jeśli Tyler ma jakiś znak szczególny, który odziedziczył po Austinie, to co wtedy? - Nie ma. - A może przypomina kogoś z rodziny Austina? Na przykład gestykuluje jak jego matka? Austin może się zorientować. Cassie przejęła się nie na żarty. - Jo, nie strasz mnie. Jo Neli wzruszyła ramionami. - A może wolisz, żeby Austin wiedział? - Zwariowałaś? - Tak tylko mówię. - Czasem mam ochotę dać ci w ucho. - Dzięki za szczerość. Rozumiem, że przyjmujesz tylko to, co chcesz usłyszeć. Słucham. Co mam powiedzieć? - Najlepiej nic.

164 - Tak? Ciekawe, kto ci udzieli cennych wskazówek, jak nie oddana przyjaciółka. Cassie nie zdołała powstrzymać uśmiechu. - W porządku, postawiłaś na swoim. - Myślisz, że Austin domyśla się czegoś? - spytała Jo Neli. - Nie i mam nadzieję, że nie zacznie. - Cassie zamyśliła się na moment. - Choć muszę przyznać, że kiedy zobaczyłam, jak siedzą obok siebie przy komputerze, o mało nie zemdlałam. - Wierzę. - Jak mi przeszło, przyjrzałam się uważniej Austinowi, żeby sprawdzić, czy nie ma jakichś znamion, ale nic nie zauważyłam. Znów się uśmiechnęła, tym razem ze smutkiem. Myśl o tym, że syn i ojciec nigdy nie dowiedzą się o łączących ich więzach krwi, napawała ją przygnębieniem. - W takim razie nie ma obaw. - Mam nadzieję. . Jo przewróciła oczami. - Widzę jednak, że czymś się martwisz. Kto cię zrozumie, dziewczyno? - Rzecz w tym, że nie mam pojęcia, co robić. I boję się. - Chyba wiem, co cię gryzie. Boisz się o własną skórę. - Nieprawda! - odparła Cassie, ale wyraźnie dosłyszała ton niepewności we własnym głosie, podobnie jak Jo Neli. - Akurat. Mnie nie oszukasz.

165 Cassie zacisnęła usta i drżącą dłonią podniosła filiżankę z kawą. - W porządku - przyznała, kiedy uspokoiła się trochę. - Przyznaję, że to wszystko mnie przerasta. - Więc powiedz Tylerowi, że nie pojedzie - w głosie Jo zabrzmiało lekkie zniecierpliwienie. - To nie takie proste. Mały doświadczył już wiele złego. Więcej niż większość ludzi przez całe życie. Chciałabym mu to jakoś wynagrodzić, a wiem, że bardzo cieszy się na ten wyjazd. Poza tym ojciec nie dopuszcza myśli, że mógłby go nie zabrać. - Wobec tego pozwól mu jechać i przestań się zadręczać. - Jestem nieznośna, prawda? - Tak - potwierdziła skwapliwie Jo. - Nie bądź taka mądra - prychnęła Cassie. - Kiedy ty masz problem, to też oczekujesz, że pomogę ci znaleźć jakieś wyjście. - Przecież ci pomagam! Cassie roześmiała się. - Jeszcze jedno króciutkie pytanie i będę lecieć. - Jo Neli zerknęła na zegarek. - Zaraz zjawi się u mnie stara pani Bullock, a z nią naprawdę trudno wytrzymać. - Poradzisz sobie. - Na pewno. Ale czy ty poradzisz sobie z Austinem? - Na gruncie prywatnym czy w pracy? - W pracy też. - Już doszło między nami do scysji. Zamierza kupić ziemię w Nowym Orleanie i zbudować tam nowy hotel. - Sądząc po twojej minie, jesteś temu przeciwna.

166 - Oczywiście. Za te pieniądze chciałabym odremontować hotel w Jasmine. - No, a prywatnie? - Cóż... jest przyjacielem ojca - powiedziała Cassie obojętnie. - I to wszystko? - Jo Neli przyjrzała jej się podejrzliwie. - Czy aby na pewno nic cię w nim nie pociąga? Nic a nic? - Myślisz, że nie wyciągnęłam wniosków z tamtej historii? - spytała z wyrzutem Cassie. - Mam nadzieję, że wyciągnęłaś, ale obawiam się, że zostając tutaj, rozpalisz dawny ogień. Cassie odgarnęła włosy z czoła. - Wiesz co? Zajmij się lepiej panią Bullock. W odpowiedzi Jo Neli wybuchnęła głośnym śmiechem. - Świetny dzieciak, nie sądzisz? - Co dętego nie ma żadnych wątpliwości - przyznał Austin, wkładając okulary przeciwsłoneczne. Cassie bardzo dobrze go wychowała. Spojrzał na Tylera, który bawił się w pobliżu z grupką dzieci. Dzień był wymarzony na wyprawę za miasto. Austin cieszył się, że może spędzić trochę czasu z Jamesem i Tylerem. Zwłaszcza z Jamesem, gdyż od dłuższego czasu chciał się z nim spotkać. Jednak ku własnemu zaskoczeniu, wnuk przyjaciela intrygował go coraz bardziej. Do tego stopnia, że chciał zbliżyć się do niego i lepiej go poznać. Nie bardzo wiedział dlaczego. Może dlatego, że sam nie był ojcem? A może dlatego, że Tyler był częścią Cassie?

167 - Jak układa ci się współpraca z Cassie? - spytał James na pozór obojętnym tonem. Austin spodziewał się tego pytania, ale wolał nie poruszać kłopotliwego tematu. Najchętniej nie rozmawiałby z Jamesem o jego córce. - Chyba w porządku - odparł równie obojętnie. - Co oznacza, że niezbyt dobrze - domyślił się James. - Skąd wiesz? - To było do przewidzenia. Oboje jesteście porywczy i uparci. - Cassie jest przeciwna zakupowi ziemi i budowie nowego hotelu - stwierdził z westchnieniem Austin. - Będziesz musiał ją jakoś przekonać. - Czy to znaczy, że popierasz mój pomysł? James wzruszył ramionami. - Nic takiego nie powiedziałem. Nie mam zdania w tej sprawie. Musisz sam jakoś sobie z nią poradzić. Na twoją korzyść przemawia fakt, że Wilma jest po twojej stronie. - Cassie ma też coś do powiedzenia. James uśmiechnął się. - Oczywiście. Mimo wszystko jestem pewien, że w końcu dojdziecie do porozumienia. Dziękuję tymczasem Bogu, że Cassie wróciła i zamierza tu zostać. Austin też chciał mieć tę pewność. Na jej widok cały płonął. Wiedział jednak, że dzieli ich przeszłość, niczym betonowy mur. - Modlę się też za Lestera. Mam nadzieję, że i ty to robisz - oznajmił James.

168 Austin zdębiał i popatrzył zdumiony na przyjaciela. - Słucham? - W porządku, chyba przesadziłem. Pojmuję, że byłoby ci trudno. - Zgadłeś. - Szkoda. Tak bardzo bym chciał, żeby znów byli rodziną. - Chyba żartujesz! - W obliczu Boga nadal są małżeństwem. - A co Cassie sądzi na ten temat? - Zobaczysz, kiedyś przyzna mi rację - powiedział James z przekonaniem. - Jestem tego pewien. Po raz pierwszy w życiu Austin miał ochotę porządnie nim potrząsnąć. Nie było mowy, by Cassie spędziła resztę życia z taką kanalią jak Lester. Nie mógł zrozumieć Jamesa. W sprawach małżeństwa i rodziny był jak fanatyk religijny. - Wjesz, na czym polega twój problem? - spytał Austin, starając się panować nad słowami. - W każdym dostrzegasz tylko dobro. Być może powinieneś zastanowić się, czy Lester jest rzeczywiście takim człowiekiem, za jakiego go uważasz? - W głębi serca wiem, że jest. Muszę tylko przekonać o tym Cassie. I zrobię to. To jest moja misja. - A jeżeli ten chłopak do końca życia nie wyjdzie z więzienia? - Mimo to nie zmienię zdania. Austin znów miał ochotę potrząsnąć przyjacielem, ale tylko spytał spokojnie: - Czy Cassie zna twoje zamiary?

169 - Niezupełnie. I nie chcę, żebyś mówił jej cokolwiek. W odpowiednim czasie sam jej powiem. Tym razem Austin nie miał pojęcia, jak zareagować. Do Jamesa nie trafiały żadne argumenty. Co mógłby zresztą powiedzieć? Stał z boku i nie miał prawa się wtrącać, zwłaszcza jeśli sprawa dotyczyła Cassie i Tylera. Zaklął w duchu. Czuł, jak wzbiera w nim bezsilna złość.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY - Spójrz, mamo, kto idzie. Cassie odłożył swój tost i obejrzała się, zdumiona nagłym ożywieniem syna. Na widok Austina, przeciskającego się między restauracyjnymi stolikami, zaparło jej dech. Był ostatnią osobą, którą chciała zobaczyć tego ranka. - Czy Austin może usiąść z nami? - spytał podniecony Tyler. Nie, tylko nie to, pomyślała, tracąc w jednej chwili apetyt. Zdecydowanym ruchem odsunęła talerz. - Jestem pewna, że wolałby zjeść sam - powiedziała z desperacją w głosie. - Nieprawda - potrząsnął głową Tyler. Cassie westchnęła, spoglądając wbrew sobie na Austina. Miał błyszczące włosy, jakby dopiero co wyszedł spod prysznica, i starannie ogoloną twarz. Ubrany był w szarą sportową koszulkę i ciemne spodnie podkreślające mięśnie nóg. Wydawał się spokojny i całkowicie odprężony. To musi być przyjemne uczucie, pomyślała Cassie z zazdrością. Pomimo klimatyzacji zrobiło jej się nagle duszno, ubranie przylgnęło jej do ciała. Nie podobało jej się, że

171 reaguje w ten sposób na widok Austina, ale było faktem, że jest cholernie pociągający. Była sobota. Wyjeżdżając z miasta, Cassie wpadła na pomysł, żeby wpaść do hotelu. Pomyślała, że sprawi tym przyjemność Tylerowi. Chciała też sprawdzić jakość hotelowego jedzenia i obsługi. Nie miała zastrzeżeń. Musiała przyznać, że Austin zatrudnił doskonałego szefa kuchni. - Cześć - powiedział Tyler, kiedy Austin zatrzymał się przy ich stoliku. - Mama powiedziała, że nie będziesz chciał z nami usiąść, ale ja myślę, że to nieprawda. Cassie miała ochotę złajać chłopaka. Powstrzymała się jednak i spojrzała Austinowi odważnie w oczy. Dostrzegła w nich rozbawienie, a na ustach grymas wesołości. - Zgadłeś - odparł. - Chętnie z wami usiądę, jeśli mama nie ma nic przeciwko temu. - Pewnie, że nie ma! - pisnął uradowany chłopiec. Cassie wskazała wolne krzesło. - Proszę, siadaj. - A więc... jak się czują Sullivanowie tego pięknego poranka? - zagadnął ich Austin. Jego aksamitny głos sprawił, że poczuła dreszcz. Zapach jego wody kolońskiej też na nią podziałał. I te oczy. Wpatrywały się w nią z bezwstydnym głodem. Sądziła wcześniej, że jest nieczuła na ich spojrzenie. Jakże się myliła. Miała wrażenie, że rozbiera ją wzrokiem. Poczuła przemożną chęć, by założyć nogę na nogę i stłumić żar narastający wewnątrz ciała. Nie mogła ule-

172 gać zmysłom. Gdyby nie Tyler... Nie, nie wolno było jej tak myśleć. Nigdy nie będzie miała Austina, bez względu na to, jak bardzo tęskni do niego jej ciało. - Bardzo dobrze - powiedziała, ochłonąwszy z wrażenia. Austin zwichrzył czuprynę chłopca. - Smakuje? - spytał z uśmiechem. - Tak. A najbardziej te gorące ciasteczka. - To nasza specjalność. - Austin znów popatrzył na Cassie. - A ty co o nich sądzisz? Cassie przełknęła ślinę. - Ja... nie próbowałam ich. - To niedobrze. Sięgnął po jeden Z gorących krążków na talerzu Tylera, po czym mrugnął do chłopca porozumiewawczo. Z jednej strony bawił się jej emocjami, z drugiej chciał po prostu być miły. Nie potrafiła zdobyć się na to samo. Przede wszystkim wciąż była na niego zła o ten interes z ziemią. A jeśli sądził, że zdobywając przychylność jej syna, uda mu się nakłonić ją do zmiany stanowiska, to się grubo mylił. Kiedy Tyler wrócił z biwaku, na który w końcu pozwoliła mu jechać, przez cały czas mówił tylko o Austinie. Niepokoiło ją, że Austin urósł w oczach dziecka do rangi bohatera. Postanowiła nikomu o tym nie mówić. Nie chciała wzbudzać żadnych podejrzeń. Denerwowała ją zresztą głównie własna reakcja na obecność Austina. Wiedziała, że musi nad sobą zapanować, i wiedziała, jak jest to trudne. Na biwaku nie wydarzyło się nic niepokojącego. Jej

173 tajemnica nie wyszła na jaw - Tyler był bezpieczny. Miała też świadomość, że dopóki będzie ją łączyła z Austinem tylko więź zawodowa, jej też nic nie grozi. Podniosła wzrok znad talerza i uśmiechnęła się do niego. Podziałało. Był tak zdumiony, że wstrzymał oddech. - Mama byłaby zadowolona, gdyby zobaczyła efekty twojej pracy - odezwała się. - A ty? - odparował. Rozejrzała się, obejmując wzrokiem marmurowe donice, zielone liście kwiatów, eleganckie nakrycia stołów i zadowolone twarze gości. - Jestem pod wrażeniem - odparła zgodnie z prawdą. - Nareszcie zrobiłem coś jak należy, prawda? - O ile mi wiadomo, jak dotąd popełniłeś tylko jeden błąd. Wzruszył ramionami. - To się jeszcze okaże. Zanim zdążyła zareagować, wtrącił się Tyler, który widocznie poczuł się zlekceważony. - Austin? - Tak, kolego? - Czy ty znasz mojego tatę? Cassie znieruchomiała. Wprawdzie nigdy nie unikała rozmów o Lesterze, ale także nigdy do nich nie zachęcała. - Spotkałem go kiedyś - odpowiedział Austin po chwili namysłu. - A wiesz, że jest w więzieniu? Drugi cios okazał się o wiele dotkliwszy. Dlaczego Tyler to powiedział? Co go do tego skłoniło? Cassie odwróciła się na chwilę, by dojść do siebie.

174 - Kochanie, nie sądzę, żeby Austina interesował ten temat - zauważyła. Austin posłał chłopcu uśmiech, który przyprawił ją o dreszcz niepokoju. Tak właśnie uśmiechał się do niej wiele lat temu, kiedy nazywał ją dzieciakiem. Zanim skończyła osiemnaście lat. Zanim go sprowokowała, by się z nią kochał, zmieniając wszystko raz na zawsze. - W porządku, przyjacielu - zwrócił się do Tylera. - Interesuje mnie wszystko, o czym mówisz. - No więc mój tata... zrobił coś, czego nie powinien robić - rzekł chłopiec z powagą. - On... - Dosyć tego, Tyler - przerwała mu Cassie łagodnie, ale stanowczo. - Kończ śniadanie. - Niech mówi - powiedział Austin. - Chętnie go wysłucham. - A ja nie! Cassie trzęsła się ze złości, ale nie na Tylera, tylko na Amtina,^Nie miał prawa się wtrącać. - Musimy jechać - przerwała kłopotliwe milczenie. Tyler ożywił się. - Jedziemy do moich drugich dziadków - wyjaśnił. - Mają dla mnie dużo prezentów. - To świetnie. Mam nadzieję, że będziesz się dobrze bawił. - Możesz pojechać z nami, jeśli chcesz. - Tyler! - syknęła Cassie. Austin poklepał chłopca po plecach, po czym odsunął swoje krzesło i wstał. - Dzięki za propozycję, ale lepiej będzie, jeśli tu zostanę. Mam jeszcze trochę pracy.

175 Cassie podniosła wzrok. Ich spojrzenia skrzyżowały się na chwilę, a ona znów poczuła, jak oblewa ją fala gorąca. - Uważajcie na siebie, dobrze? - powiedział na odchodnym. Skinęła tylko głową, nie mogąc wykrztusić ani słowa. - Kiedy go znowu zobaczymy? - spytała Charlotte. - Postaram się odwiedzić was wkrótce. Tyler siedział już w samochodzie, zajęty rozpakowywaniem prezentów, które dostał od dziadków. Nie podobało jej się, że go rozpieszczają, ale nic nie powiedziała. Nie widzieli Tylera tak długo, że chcieli mu jakoś to wynagrodzić. - Mój Boże, wydaje mi się, że byliście tu tylko przez chwilę - stwierdziła Charlotte, poprawiając puszyste włosy. - Ależ ten czas zleciał... - Tylerowi też - uśmiechnęła się Cassie. - Tak czy inaczej, spędziliśmy u was kilka godzin. - Godziny nie wynagrodzą lat - wtrącił Dewitt z wyrzutem. Cassie puściła tę uwagę mimo uszu. Kiedyś oboje nawet jej grozili, ale należało to już do przeszłości. Była teraz twarda, im zaś trudno było się z tym pogodzić. Zmieniła się. I zawdzięczała to wyłącznie ich synowi, Lesterowi. O swoich teściach myślała z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony ledwo ich tolerowała, z drugiej jednak było jej ich po prostu żal. Oboje wierzyli, że ich syn jest niewinny, że oskarżenia

176 są bezpodstawne. Powiedzieli jej o tym jeszcze wtedy, kiedy Lester czekał na proces. Dlatego robili wszystko, by wyszedł z więzienia. Nie udało się, ale nie zamierzali ustępować. Kiedy Lester został skazany, zaczęli wszystko od nowa. Cas-sie uważała, że zasługują na order za upór i wytrwałość. - Niebawem znów go przywiozę - powiedziała, ocierając pot z czoła. Upał odbierał jej siły. Wiedziała, że Tyler za moment zacznie się niecierpliwić. Słoneczny żar w połączeniu z wilgocią był nie do zniesienia. - Może zostanie u nas następnym razem? - zaproponowała Charlotte i popatrzyła na męża, szukając u niego poparcia. - Przynajmniej na weekend. Cassie udała, że nie rozumie, o co chodzi. - Niestety, w najbliższym czasie nie będę mogła się wyrwać na dłużej. Nie zostawię matki samej. Mam na-dzieję,'żą rozumiecie. - No cóż, właściwie to ja... pomyśleliśmy, że mógłby zostać u nas sam. - Charlotte zamilkła na chwilę. - Byłoby mu tu dobrze, przecież wiesz, że się nim troskliwie zajmiemy. Wiedziała, co to znaczy - wmawianie chłopakowi, jaki dobry jest jego tata i jak bardzo kocha swojego małego synka. Boże, byli tacy zaślepieni. Stworzyli potwora, utrzymywali go przy życiu i nie dopuszczali do siebie myśli, że ich dziecko mogłoby kogoś skrzywdzić. Nie zamierzała narażać syna. Jego rozmowa z Austinem utwierdziła ją w przekonaniu, że jest bardzo wra-

177 żliwy na punkcie Lestera i że bardzo przeżywa jego pobyt w więzieniu. - Przemyślę to - skłamała, pragnąc jak najszybciej znaleźć się w samochodzie. - Tylko tyle masz do powiedzenia? - nie krył rozczarowania Dewitt. Spojrzała mu w oczy. Wiedziała, że ojciec Lestera nie znosi, kiedy się go lekceważy, i właśnie dlatego postanowiła wyprowadzić go z równowagi: - Na razie tak - odparła z satysfakcją w głosie. - Mam nadzieję, że wkrótce powiesz więcej. Chcę spędzić trochę czasu z wnukiem - stwierdził z nieukrywaną wrogością w głosie. Była zdziwiona, że dopiero teraz zrzucił maskę chłodnej uprzejmości. Przez cały czas się zastanawiała, kiedy to nastąpi. - Dewitt, proszę cię... - odezwała się Charlotte. -Tylko nie zaczynaj. - Siedź cicho, Charlotte! Sam wiem, co robić! Charlotte zaczerwieniła się, ale nie powiedziała ani słowa. - Nie życzę sobie, żebyś mówił przy mnie takim tonem - oświadczyła spokojnie Cassie, choć najchętniej podniosłaby głos. Nie miała jednak siły ani ochoty na kłótnie. - Można to załatwić w kulturalny sposób, prawda? - Kulturalny! Dopóki jest tak, jak ty chcesz - popatrzył na nią lodowatym wzrokiem. - Cholera! Nawet nie wolno nam wymówić imienia Lestera w obecności naszego wnuka!

178 - Zgadza się. Dewitt zaklął głośno, a Charlotte skrzywiła się z niesmakiem. - Mamo, ja się tu zaraz ugotuję! - zawołał Tyler z samochodu. - Już idę, kochanie - odparła Cassie. - Jeszcze jedno... - zatrzymał ją Dewitt. Cassie przystanęła na ostatnim schodku. - Tak? - Jest szansa, że Lester wkrótce będzie wolny.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Uspokojona, odetchnęła z ulgą. Sprawdziła wszystko dokładnie i przekonała się, że Lester nie ma szans na przedterminowe zwolnienie. Gdy tylko wróciła od teściów, zostawiła Tylera u rodziców i natychmiast pojechała do biura, gdzie nikt jej nie przeszkadzał. Niewiele się namyślając, podniosła słuchawkę i zadzwoniła do swojego prawnika, Marty'ego Mitchuma. - Bzdura. To tylko pobożne życzenie Sullivanow - stwierdził kategorycznie Marty, kiedy powiedziała mu, o co chodzi. - Jak to usłyszałam, zrobiło mi się słabo. Myślałam, że nie będę w stanie prowadzić. - Spokojnie, jesteś silniejsza, niż ci się wydaje. - Chyba masz rację. Od razu pomyślałam o Tylerze, odwróciłam się i szybko wsiadłam do samochodu. - Dobrze zrobiłaś. - Posłuchaj, Marty, a jeśli...? - Przestań się martwić. Po prostu mi zaufaj. - Zgoda - powiedziała drżącym głosem. - Gdzie teraz jesteś? - W hotelu.

180 - Wracaj do domu, przytul synka i zapomnij o tym padalcu. Jest za kratkami i nieprędko wyjdzie. - Dzięki, Marty. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. Kiedy odłożyła słuchawkę, coś podpowiedziało jej, żeby zadzwonić jeszcze do schroniska dla kobiet. Tu też ją zapewniono, że Lester pozostanie za kratkami jeszcze przez długi czas. Nagle wróciła jej ochota do życia. Uznała, że dobrze jej zrobi filiżanka cappuccino, i zadzwoniła do Jo Neli. Niestety, nie zastała jej w domu. Zawiedziona, podniosła się zza biurka. Nie chciała być teraz sama. Może powinna pójść za radą Marty'ego i wrócić do domu? Zwłaszcza, że zrobiło się późno. Pracownicy administracji dawno już wyszli, nie było nawet Austina, który lubił przesiadywać w pracy do wieczora. Na pewno pojechał do swoich koni albo, co wydało jej się bardziej prawdopodobne, do swojej dziewczyny. Uśmiechnęła się do siebie. Nie przeszkadzało jej to, niech się spotyka, z kim chce. Ale czy na pewno? Usiłowała sobie wmówić, że wszystko jest w porządku, ale tak naprawdę była zielona z zazdrości. Nic jednak nie mogła na to poradzić. Szykowała się do wyjścia, kiedy zadzwonił telefon. W słuchawce rozległ się głos szefa ochrony, Freda Dykesa. - Pani Sullivan, proszę szybko zejść na dół - powiedział poruszony. - Nie mogę znaleźć pana McGuire'a. Wyszła szybko z gabinetu. Ochrona nie wzywałaby jej bez powodu.

181 Kiedy wysiadła z windy, usłyszała przeraźliwe krzyki. Przyspieszyła kroku, lecz gdy weszła do holu, stanęła jak wryta. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. Coś takiego w hotelu Hillcrest! Na środku holu dwie kobiety okładały się pięściami. - Jak śmiałaś ukraść mój pomysł? - wrzeszczała tleniona blondynka, ciągnąc przeciwniczkę za rude włosy. - Jak mogłam ukraść coś, co było moje? - broniła się tamta, kopiąc blondynę w goleń. - Ty suko! - wydarła się blondynka. Choć scenie przyglądało się parę osób, nikt nie śmiał wkroczyć, nawet ochrona. Cassie podeszła do kobiet, zdecydowana położyć kres. bójce. - Proszę natychmiast przestać! - powiedziała stanowczo. Oczywiście, nie zwróciły na nią uwagi. Były tak pochłonięte walką, że nawet jej nie usłyszały. Cassie przypomniała sobie, że to uczestniczki odbywającej się w hotelu konferencji i że każda zajmuje wysokie stanowisko w pewnej firmie kosmetycznej. Cassie nigdy by nie przypuszczała, że osoby z ich pozycją i wykształceniem stać na takie zachowanie. - Prosiłem je, żeby mnie przynajmniej wysłuchały, ale widzi pani, co się dzieje - zwrócił się do niej szczupły ochroniarz. - Poradzę sobie - zapewniła go Cassie, tracąc cierpliwość. - Trzeba z tym skończyć, zanim komuś stanie się krzywda. - Co zamierza pani zrobić? - spytał zaniepokojony ochroniarz.

182 - To co trzeba - odparła, zbliżając się do kobiet, które ani na chwilę nie przestały wymachiwać rękami. - Chwileczkę, pani Sullivan - zawołał Fred. - Właśnie przyszedł pan McGuire. Cassie nie zwróciła uwagi na jego słowa. Stanęła tuż za blondynką i położyła jej dłoń na ramieniu. - Koniec tego, moje panie! - Nie puszczę jej, dopóki nie przyzna się, że ukradła mój pomysł! - syknęła rudowłosa, biorąc zamach. Cassie nie wytrzymała. Bez zastanowienia wkroczyła między kobiety. - Cassie, nie! - usłyszała za sobą krzyk Austina, ale było już za późno. Coś twardego jak kamień uderzyło ją w policzek. Poczuła straszliwy ból, a potem otoczyła ją ciemność. - Leż, nie ruszaj się. - Gdzie jestem? - jęknęła Cassie, usiłując podnieść powieki. Czuła w głowie pulsujący ból. - W moim pokoju. Rozpoznała głos Austina i otworzyła oczy. Siedział na kanapie tuż przy niej. Ogarnęła ją panika. - Wszystko w porządku, leż spokojnie - szepnął, jakby czując jej zdenerwowanie. - Najważniejsze, że nic ci nie jest. Ciekawe, na jakiej podstawie tak twierdził? Chciała go o to spytać, ale nie była w stanie. - Zemdlałam? - zainteresowała się, oblizując spierzchnięte wargi. - Nie. Zostałaś znokautowana.

183 - O Boże... - Odzyskałaś przytomność, kiedy cię tu niosłem. Pamiętasz? - Jak przez mgłę. - Doktor Miles cię zbadał, a potem dał ci środek przeciwbólowy. - Pewnie dlatego jestem taka ogłupiała. - Nie pamiętasz, jak łykałaś tabletki? - zdziwił się. W jego głosie dosłyszała nutę niepokoju. Nie chciała, żeby się o nią martwił. Wiedziała, że to tylko pogorszy sprawę. - Jak długo byłam nieprzytomna? - spytała, odwracając wzrok. - Niedługo. - Odetchnął głośno, po czym zapytał: - Pamiętasz, co się stało, prawda? - Tak, powoli sobie przypominam. Jedna z tych dam musiała mieć chyba żelazną pięść. Uśmiechnął się nieznacznie. - Ostrzegałem cię, ale było za późno. Cassie skrzywiła się. - Chcesz czegoś na ból? Nie wiem tylko, czy jeszcze nie jest za wcześnie. - Nie - odparła słabym głosem. - Po prostu kręci mi się w głowie. - Niezły cios, co? - zaśmiał się cicho. Skinęła głową, ale w tej samej chwili poczuła przenikliwy ból w okolicy policzka. Krzywiąc się, uniosła dłoń do twarzy. Spodziewała się guza wielkości jaja, ale jej palce natrafiły tylko na coś zimnego. - Zdejmę to - powiedział Austin.

184 Kiedy usunął z jej twarzy worek z lodem, ostrożnie dotknęła opuchniętego policzka, po czym szybko cofnęła rękę. - Boli, prawda? - zatroszczył się. - Tak. - Mogę cię tam pocałować, tak jak robiłem to kiedyś. Zawsze pomagało. Chcesz? Zatkało ją. Wstrzymała oddech, czując na sobie jego spojrzenie. - Cassie... Najpierw usłyszała, jak wypowiada jej imię, potem poczuła coś bolesnego. Austin pochylił się, jego głowa znajdowała się zaledwie kilka centymetrów od jej twarzy. Na policzku czuła jego ciepły oddech, widziała kępkę ciemnych włosów na torsie, przebijającą przez cienki materiał jasnej koszuli. Wydała z siebie cichy jęk. Austinowi pociemniały oczy. Gdyby przesunęła się choć o milimetr, dotknąłby jej ust... I przesunęła się, a jego wargi przywarły do jej warg. Na ułamek sekundy znieruchomiał, by już po chwili całować je żarliwie. Cassie, półprzytomna z podniecenia, wodziła palcami po jego plecach. Chciała odepchnąć go od siebie, przerwać to szaleństwo, ale nie miała siły. Wreszcie, kiedy poczuła niepokojącą wilgoć między nogami, przeraziła się nie na żarty. Nim jednak zdołała go odepchnąć, Austin sam od mej odskoczył. Nic nie powiedział, bo nie musiał mówić. Jego przyspieszony oddech i nieprzytomne spojrzenie były aż nadto wymowne. Gdyby nie wycofał się w porę...

185 - Mój Boże, Cassie! Przygryzła opuchniętą wargę. - Cassie... - powtórzył oszołomiony. - Proszę cię, nic nie mów - wyszeptała. Po chwili opadły jej powieki i zapadła w głęboki sen. - Dlaczego nie masz forsy? Gadaj! Choć na czole Randalla pojawiły się krople potu, odczuwał lodowate zimno. Trząsł się jak bezbronny i głodny pies. - Będę je miał, przysięgam - jęknął, patrząc w oczy swoim prześladowcom. Na pierwszy rzut oka przypominali biznesmenów w drogich garniturach, takich co mają miłe żony i fajne dzieciaki. Byli jednak bezwzględnymi egzekutorami długów, którzy wyciągali forsę od takich jak on nieszczęśników. Pomyślał, że jeśli jeszcze raz uderzą go w brzuch, zwymiotuje na ich błyszczące buty od Gucciego. Cóż miał do stracenia? Życie, uzmysłowił sobie z przerażeniem. Własne życie. A może to dobrze? Może śmierć okazałaby się najlepszym rozwiązaniem jego problemów? Przecież w tej chwili jego istnienie nie było warte złamanego centa. Dawno już stracił resztki godności. Kiedy dotarł na to odludzie i zobaczył, że już na niego czekają, zmoczył ze strachu spodnie. Jeden z nich dostrzegł to natychmiast. Uśmiechając się drwiąco, trącił łokciem swojego kumpla. - Szef nie dał nam pieluch - powiedział. - Jaka szkoda.

186 - Od dziś będziemy musieli wozić je w aucie - wybuchnął śmiechem ten drugi. - Dla takich obszczanych gnojków jak on. Randall nigdy jeszcze nie czuł się tak poniżony. I tak przerażony. - Pytam jeszcze raz, Lunsburry. Dlaczego nie masz pieniędzy? - Mam pewne... zobowiązanie finansowe - wydusił, trzęsąc się ze strachu. Ten wyższy uderzył go w twarz, rozcinając mu wargę. Potem uderzył znowu i Randall krzyknął z bólu. - Nie bijcie mnie - błagał. - Oddam forsę, obiecuję. Nigdy jeszcze nie zawiodłem waszego szefa. Mężczyźni wymienili spojrzenia. Nie miał innego wyjścia, jak tylko wyznać im prawdę. Nie mógł oddać im pieniędzy, ale gdyby nie przyjechał na spotkanie, sami by go znaleźli. A wtedy byłoby znacznie gorzej. Leżałby teraz zmasakrowany w jakimś rowie. Może nie byłoby to takie złe, pomyślał znowu. Nie, nie wolno mu tak myśleć. Jest twardy i może znieść więcej, niż mu się wydaje. Poza tym istniało pewne wyjście. A nawet dwa. Problem w tym, że nie wiedział, które powinien wybrać. Jeden z gangsterów wyciągnął rękę i poklepał go po policzku, a potem poprawił mu krawat. - Coś ci powiem - powiedział, uśmiechając się lodowato. - Damy ci jeszcze jedną szansę. Ostatnią, jasne? Randall głośno przełknął ślinę. - Nie będziecie tego żałować - wymamrotał.

187 - Z pewnością. Ton, jakim te słowa zostały wypowiedziane, przyprawił go o dreszcz przerażenia. - Możecie mi wierzyć - zapewnił, zaciskając z całych sił pośladki, by nie narobić w spodnie. - Będę z wami w kontakcie. Mężczyźni wybuchnęli śmiechem. - Zabawny gość, nie? - spytał, a raczej stwierdził jeden z nich. - Jak cholera - przytaknął drugi i zwrócił się do Ran-dalla: - Pewnie, będziesz w kontakcie. My też będziemy w kontakcie. Randall nie miał pojęcia, jak długo stał w miejscu, zanim zdołał wreszcie wsiąść do samochodu i odjechać.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY - Jak praca? - Chyba nieźle - odparła Cassie, siedząc na łóżku matki i popijając poranną kawę. Wilma od rana czuła się nie najlepiej i postanowiła zjeść śniadanie w swoim pokoju. - Co znaczy „chyba"? Nie jesteś pewna? - spytała. Cassie wyczuła w jej słowach złośliwość, ale nie chciała rewanżować się matce tym samym, zwłaszcza teraz, gdy jej serce i umysł były w rozterce. Gdyby tylko nie pozwoliła Austinowi się pocałować... Było jednak za późno na wyrzuty sumienia. Mogła tylko próbować nadać jakiś sens temu, co sensu nie miało. Tłumaczyła to wszystko samopoczuciem, nastrojem chwili. Nie co dzień dostaje się pięścią w twarz. Nie mogła jednak zaprzeczyć, że popełniła wielki błąd. Straciła nad sobą kontrolę, a przecież tyle razy zarzekała się, że tego nie zrobi. Ujrzała w myślach uśmiechniętą buzię Tylera i poczuła nieprzyjemny ucisk w żołądku. Przez jej głupotę być może będą musieli wyjechać z miasta. - Słuchasz mnie? - odezwała się Wilma, zniecierpliwiona jej długim milczeniem.

189 Wyrwana z zamyślenia, Cassie drgnęła gwałtownie. - Przepraszam, jestem trochę rozkojarzona. - Odpowiedz na moje pytanie. - Wszystko w porządku. - W porządku? - Wilma zaśmiała się ironicznie. - Sądząc po siniaku, który zdobi twoją śliczną buzię, nie mówisz tego poważnie. Cassie przewróciła oczami. - A co mogę powiedzieć? Powinnam była pomyśleć, zanim wkroczyłam między okładające się pięściami baby. Wilma pokręciła głową. - Trudno uwierzyć, że coś takiego zdarzyło się w naszym hotelu. - Mamo, w dzisiejszych czasach takie rzeczy mogą zdarzyć się wszędzie. Ludzie nie szanują ani siebie, ani innych. - Masz rację. I to jest niestety smutne. - Ale mam też dobrą wiadomość. Austin zatrudnił nowego szefa kuchni. Muszę przyznać, że jest świetny. Jedzenie jest wyśmienite. - A propos Austina... - podchwyciła matka. - Wydaje mi się, że coś między wami jest nie w porządku. - Nie wiem, co masz na myśli - odparła Cassie obojętnie. Wilma zmarszczyła brwi. - Nie jestem pewna, ale wydaje mi się, że dziwnie reagujesz na każdą wzmiankę o nim. Byłoby źle, gdybyście kłócili się o hotel. Zwłaszcza że zawsze byliście sobie tacy bliscy.

190 Bliscy... Cassie omal nie wybuchnęła histerycznym śmiechem. Gdyby tylko matka znała prawdę. - Chodzi o to, że jestem przeciwna kupnie ziemi i budowie nowego hotelu - powiedziała. - Wolałabym przeprowadzić remont w Jasmine. Matka odwróciła głowę w stronę drzwi prowadzących na taras. Milczały przez chwilę, wsłuchane w świergot ptaków. - Zgadzam się, że jest w bardzo złym stanie - przyznała Wilma. - Ale czy poradzimy sobie z budową nowego i remontem starego? - Wykluczone! Austin utopił już w Nowym Orleanie dużo forsy. - Myślę, że jednak można by przeprowadzić jakieś prace - Wilma nie dawała za wygraną. - Jestem pewna, że Austin się zgodzi. Pamiętaj, że masz tyle samo do powiedzenia co on. Cassie zauważyła, że matka jest już bardzo wyczerpana. - Pomówimy o tym później - powiedziała. - Potrzebujesz odpoczynku, a ja mam robotę. Chciała się podnieść, ale Wilma położyła jej dłoń na ramieniu. - Uważam, że ty i Austin powinniście pojechać do Nowego Orleanu. Razem. Cassie potrząsnęła głową. - To nie jest dobry pomysł, naprawdę. Wilma spojrzała na nią zdumiona. - Dlaczego nie? Cassie próbowała rozpaczliwie podać jakiś powód.

191 - To... chyba niepotrzebne. - Nie zgadzam się z tobą. Sprzeciwiasz się budowie nowego hotelu i ja to szanuję. Ale nim zaczniesz toczyć boje z Austinem, powinnaś przynajmniej obejrzeć to miejsce. Kto wie, może zmienisz zdanie? A jeśli to żyła złota? - Wątpię. Dla nas żyłą złota jest hotel w Jasmine. - Jedź tam, Cassie. Zrób to dla mnie. W końcu pozwoliłam Austinowi dysponować naszymi funduszami. Cassie poczuła się jak w potrzasku. Straciła jakąkolwiek możliwość manewru. Po tym, co się stało, nie mogła nigdzie z Austinem jechać. Z drugiej strony wiedziała, że jeśli tego nie zrobi, matka może zacząć coś podejrzewać. - Dobrze, mamo, postawiłaś na swoim - westchnęła. - Pojadę, ale pamiętaj, że robię to wyłącznie dla ciebie. I dla siebie też, dodała w myślach, zostawiając Austinowi wiadomość na poczcie głosowej. W głębi duszy tęskniła bowiem za kolejnym z nim spotkaniem. Owszem, zamierzała dać mu do zrozumienia, że ten pocałunek był przypadkowy i że nie bardzo wiedziała, co robi. Uczciwość nakazywała jej jednak przyznać, że było wręcz przeciwnie. Tak czy inaczej, postanowiła nie dopuszczać więcej do takich sytuacji. On też chyba nie był zachwycony tym, co między nimi zaszło. I dobrze. Dzięki temu łatwiej będzie obojgu zapomnieć o wszystkim.

192 - Nie wiedziałeś o tym? - spytała spokojnie, splatając ręce na piersiach. Austin spojrzał na nią i szybko odwrócił głowę. - Słowo daję, że nie wiedziałem. Randall odpowie mi za to. Kiedy odsłuchał wiadomość od Cassie, nie wierzył własnym uszom, że naprawdę chce z nim jechać. Za to teraz, kiedy byli już na miejscu, rozumiał, dlaczego się zdecydowała. Przez całą drogę siedziała obok niego sztywna i milcząca. Atmosfera erotycznego napięcia była niemal wyczuwalna, od samego początku, gdy tylko wsiedli dp samochodu. A teraz, kiedy stali obok siebie, wpatrując się w połać ziemi, którą mieli przed oczami, było jeszcze gorzej. Austin myślał już tylko o tym, aby jeszcze raz zasmakować jej ust i kochać się z nią do utraty tchu. -"Jak mogłeś do tego dopuścić? - wyrwała go z rozmyślań. - Randall nie był ze mną szczery - odparł. - Nie powiedział, że na miejscu znajduje się inny budynek, stary, walący się hotel. - I rzecz jasna nie wspomniał, że być może mieszkają w nim bezdomni - dorzuciła ze złością. - Myślisz, że mnie to cieszy? Odwróciła się w jego stronę. Choć była w okularach przeciwsłonecznych, przysłoniła dłońmi oczy. Jego uwagę przykuły krągłe, pełne piersi prześwitujące zza obcisłej bluzki. - Wycofasz się z tego interesu? - spytała.

193 - Nie. - Nie? Zdjęła okulary i otarła krople potu z nosa. Zauważył na jej policzku niewielki siniak. Tak bardzo chciał go dotknąć, pogładzić z czułością. Ale przesunął tylko dłonią po wilgotnych włosach i powiedział: - Na pewno dostrzegasz także plusy tej transakcji. Zauważ, że nowy hotel znajdowałby się niemal tuż nad wodą. - Oczywiście, nie jestem ślepa. - Przynajmniej w jednym się zgadzamy - stwierdził. - Co nie znaczy, że chcę tu cokolwiek budować. - Wykazujesz mnóstwo pozytywnego myślenia - mruknął z przekąsem. - Nie mam też zamiaru kupować tego kawałka ziemi - dodała, chcąc rozwiać wszelkie jego złudzenia. - Uważam, że powinniśmy skupić się na tym, co już mamy, a dopiero potem rozwinąć skrzydła. - Czyli mówisz „nie"? - Zgadza się. - W innych sprawach też? Nie odpowiedziała, więc po chwili ruszył w stronę samochodu. - Zabierajmy się stąd - powiedział. - Ten upał staje się nie do zniesienia. Gdy tylko zatrzymał się przed domem Worthamów, Cassie natychmiast sięgnęła do drzwi. - Nie spiesz się tak - powstrzymał ją, spuszczając szyby po obu stronach.

194 Powietrze wciąż było gorące, ale miało specyficzny, drażniący zmysły zapach, który od razu wypełnił wnętrze samochodu. Cassie wychyliła się nieznacznie. Na usianym gwiazdami niebie świecił duży, złocisty księżyc. Odwróciła się do Austina i rzuciła mu pełne zniecierpliwienia spojrzenie. Widział jej twarz dokładnie. Była piękna, prawie nieskazitelna, jakby nieskażona piętnem mrocznej, tajemniczej przeszłości. - Myślę, że spędziliśmy ze sobą aż za dużo czasu jak na jeden dzień, nie uważasz? - spytała lekko drżącym głosem. - Nie. Jego bezceremonialna szczerość zaszokowała ją. Zastygła w bezruchu, mógł więc przejąć inicjatywę. Zapach jej skóry zmieszany z wonią zmysłowych perfum doprowadzał go do szaleństwa. Dlatego teraz, kiedy dotarli do^asmine, musiał postawić sprawę jasno: jeśli mają dalej razem pracować, powinni ustalić pewne reguły. - Dlaczego nie chcesz się do tego przyznać? - spytał. - Do czego? Jej pytanie zabrzmiało tak niewinnie, że przez chwilę wątpił, czy rzeczywiście przez całą drogę on i ona myśleli tylko o jednym, czy naprawdę to niezwykłe zauroczenie było wzajemne. Po chwili dostrzegł, jak falują jej piersi unoszone coraz szybszym oddechem. Dostrzegł nabrzmiewające sutki i gęsią skórkę na ramieniu Cassie. Wiedział już, że się nie mylił.

195 - Podobało ci się. Tak samo jak mnie - powiedział z naciskiem. - Podobało mi się? A co takiego? - Nie udawaj, Cassie. Mówię o naszym pocałunku. Nie odepchnęłaś mnie. Wręcz przeciwnie, zareagowałaś tak żywiołowo... Uniosła dumnie głowę. - To kłamstwo. - Daj spokój! Za kogo mnie uważasz? - wybuchnął zniecierpliwiony. - Wiem, kiedy ktoś mnie całuje. Cassie stężała na swoim siedzeniu. - Tym razem się pomyliłeś. - Czyżby? Zaraz się przekonamy! Przysunął się do niej i chwycił ją mocno w ramiona. Zaskoczona, rozchyliła usta, a on wykorzystał to natychmiast, wpijając się w nie spragnionymi wargami. Chciał, żeby przez niego cierpiała, tak jak on cierpiał przez nią. Chciał, żeby wyznała, że go pragnie. Chciał, żeby westchnęła, jęknęła z rozkoszy... Ale ona nawet nie drgnęła. Objął dłonią jej pierś i ścisnął delikatnie. Tym razem odpowiedź była natychmiastowa. Zarzuciła mu ręce na szyję i przyciągnęła go bez wahania do siebie. Nawet nie wiedział, kiedy jego dłoń znalazła się pod jej bluzką, kiedy zaczął pieścić jej szyję, nagie piersi, brzuch... Cassie nie protestowała, wręcz go prowokowała. Chwilę później poczuła jego dłoń pod spódnicą. - Och, Austin! - jęknęła, rozchylając uda.

196 Kiedy było już po wszystkim, poczuł jej gorące łzy na swojej twarzy. Przerażony tym, co zrobił, wyprostował się i wsunął za kierownicę. - Cóż mogę powiedzieć, Cassie? - odezwał się, kiedy trochę ochłonął. - Proszę... - powiedziała łamiącym się głosem. -Proszę cię... nic nie mów. Zaległa męcząca cisza. - Dlaczego tak się dręczymy? Po co? - spytał, ocierając pot z czoła. - Błagam, nie... Nie chcę o tym rozmawiać. Spojrzał na nią. Była taka krucha, taka delikatna. Poczuł, jak ogarnia go wzruszenie. - Musimy - rzekł miękko. Pokręciła głową. - Nie pasujemy do siebie, Austin. - Być może, ale to nie zmienia faktu, że cię pragnę, a ty'pragniesz mnie. Patrzył na jej nieruchomy profil, czekając na odpowiedź. - Do czego zmierzasz? - wyszeptała. - Chcę ci powiedzieć, że nie potrafię nad sobą zapanować, kiedy jesteś przy mnie. Westchnęła głęboko. - Musisz. - Dlaczego? - Dobrze wiesz dlaczego - odparła, a po policzku popłynęła jej strużka łez. Austin znów zapragnął wziąć ją w ramiona, ale opanował się.

197 - Masz rację, wiem - przyznał chrapliwym głosem. - Właściwie mógłbym być twoim ojcem. - Urwał, a kiedy milczała, mówił dalej: - Jestem przyjacielem twojego ojca i jego szwagrem. Mnie by zabił, a ciebie się wyparł, gdyby dowiedział się o wszystkim. O to chodzi, prawda? Cassie milczała uparcie, patrząc przed siebie otępiałym wzrokiem. - Odezwij się, do diabła; - Co mogę powiedzieć? - spytała niepewnie. - Że warto zacząć od nowa. - Nie ma mowy. _ Zaklął pod nosem. - Dlaczego? - Choćby ze względu na twoją przyjaźń z ojcem. Istnieją też... inne powody. Coś w nim pękło, ale nie chciał się z tym zdradzić. - Nie zamierzam cię przepraszać. - W porządku. Tylko nie dotykaj mnie już nigdy więcej. W jej głosie pojawiła się nuta nieustępliwości, więc postanowił nie naciskać jej więcej. - Jeśli tego sobie życzysz... - Właśnie tego. - Odgarnęła nerwowym ruchem kosmyk włosów sprzed oczu. - Lepiej wracaj do swojej przyjaciółki. Pasuje do ciebie bardziej niż ja. - Nie mów mi, jak mam układać sobie życie! - warknął rozdrażniony. - Jeżeli jeszcze raz mnie tkniesz, przysięgam, że stąd wyjadę.

198 Popatrzył na nią, wciąż podniecony i coraz bardziej zdumiony jej zachowaniem. - Dobrze - odparł. - Nie dotknę cię już więcej. Chyba że sama będziesz tego chciała. - Zostawiasz sobie otwartą furtkę, prawda? - spytała z niesmakiem. - Dałem słowo, wiec dobrze ci radzę: idź stąd, póki jeszcze jestem w stanie go dotrzymać. Cassie wygrzebała się z samochodu i zatrzasnęła za sobą drzwi. Poczekał, aż wejdzie do domu, po czym ruszył z piskiem opon. Wiedział, że zachowuje się jak rozpalony nastolatek, ale nic nie mógł na to poradzić. Czuł się coraz bardziej bezradny. Nagle uderzyła go pewna myśl. Może to on powinien wyjechać z miasta?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY - Co to znaczy, że nie pojawił się tu od kilku dni? - rzucił Austin w słuchawkę. Próbował zachować spokój, choć w istocie kipiał z wściekłości. - Proszę mi uwierzyć, panie McGuire, też jesteśmy zaniepokojeni zachowaniem Randalla. To dlaczego się tym nie zajmiecie? - miał ochotę głośno spytać, jednak powstrzymał się. Uświadomił sobie, że rozmawia z prezesem firmy. Wiedział też, że przez tę historię z Cassie łatwo wpada w złość. Zbyt łatwo. Od podróży do Nowego Orleanu czuł się gorzej niż bezpański pies i był bardziej podniecony niż marynarz na pełnym morzu. - Rzadko tu teraz bywa - stwierdził prezes Ashton. - Ostatnio usprawiedliwiał się grypą. - Czy kontaktowaliście się z Mary Jane? - spytał Austin, starając się zapomnieć o Cassie. - Tak, rozmawiałem z nią kilkakrotnie. Jest bardzo zdenerwowana. Delikatnie powiedziane, pomyślał Austin. Zbyt dobrze znał Mary Jane. - Mam prośbę. Jeśli się odezwie, proszę mu przekazać, żeby się ze mną skontaktował. To pilne.

200 - Oczywiście - odpart Ashton. - Możemy tymczasem coś" dla pana zrobić? - Nie, dziękuję. To sprawa osobista. - Rozumiem. Gdy odłożył słuchawkę, rozległo się głośne pukanie do drzwi. Po chwili w progu stanęła Mary Jane. Twarz miała opuchniętą od płaczu. Austin był poruszony tym widokiem, ale zachował spokój. - Usiądź, zanim cokolwiek powiesz. - Przysunął jej krzesło. - Napijesz się czegoś? Potrząsnęła głową. - Dzięki, nie teraz. - Co się stało? - spytał, siadając za biurkiem. Mary Jane otarła łzy z policzka. - On... zabrał nasze oszczędności i pieniądze z konta. Wszystkie! - jęknęła, po czym zaczęła żałośnie szlochać. Austina oblał zimny pot. - Wiesz, gdzie teraz jest? - Nie mam pojęcia - wyszeptała. - Znowu nie wrócił na noc. - A więc nie ma grypy? - spytał z nieukrywaną ironią. Mary Jane spojrzała na niego zdumiona. - Nie rozumiem... Powtórzył jej swoją rozmowę z Ashtonem, a wtedy uśmiechnęła się smutno. - Mogłam się tego spodziewać - westchnęła, wycierając nos chusteczką. - Odkąd zabrał nasze pieniądze,

201 niepokoję się o ten wasz interes. Wierz mi, nie mam pojęcia, co robić. Tym razem Austin zaklął głośno. - Ale ja wiem - wycedził ze złością. - Zobaczysz, znajdę tego sukinsyna! Na twarzy recepcjonisty malowało się zaniepokojenie. - Co się stało, Lukę? - spytała Cassie zmęczonym głosem, pocierając palcami skronie. Czuła, że lada moment zaatakuje ją migrena. - To znowu pani Fortenberry z pokoju 1219. Zrobiła awanturę, bo pokojówka postawiła włos w wannie. - Zamilkł i podrapał się po brodzie z zakłopotaniem. - Jest bardzo niezadowolona i chce z panią rozmawiać. Cassie miała ochotę powiedzieć mu, że ma gdzieś panią Fortenberry. I że najprawdopodobniej sama ten włos zostawiła. Ale uśmiechnęła się tylko do Luke'a i powiedziała łagodnie: - Wezwij szefową personelu sprzątającego. Niech ona się tym zajmie. Lukę uśmiechnął się. - Rozumiem. - Nie mam pojęcia, jak ten hotel funkcjonowałby bez ciebie - dodała Cassie, chcąc pocieszyć chłopaka, który aż poczerwieniał z zadowolenia. Widząc to, zaczęła się zastanawiać, czy Austin kiedykolwiek mówił coś miłego swoim podwładnym. Poczuła, że sama oblewa się rumieńcem, i czym prędzej odpędziła od siebie natrętne myśli. Nie widziała Au-

202 stina od nieszczęsnego wyjazdu do Nowego Orleanu. Po co znowu ma o nim myśleć? Dzięki jego nieobecności miała okazję zastanowić się nad własnym postępowaniem i przeanalizować swoje uczucia. Nie mogła jednak znieść myśli, że Austin tak potrafi zawładnąć jej ciałem i umysłem przy pomocy pocałunków i pieszczot. Przecież dotykał jej, gdzie chciał i jak chciał. Nawet... w środku! Najgorsze było to, że sama mu pozwoliła, choć doskonale wiedziała, czym ryzykuje. Co więcej, nie chciała, żeby przestał. Gdyby wtedy zdarł z niej ubranie i wziął ją na siedzeniu samochodu, też by pewnie nie protestowała. Jak miała to wszystko sobie wytłumaczyć? - Pani Sullivan? - Och, przepraszam, Luke. Zamyśliłam się. Coś jeszcze? - Nie, proszę pani. Chciałem tylko wiedzieć, jak czuje się pani Wortham. - No cóż, raz lepiej, raz gorzej - uśmiechnęła się smutno Cassie. - Powiem jej, że o nią pytałeś. Dziękuję za pamięć. Kwadrans później siedziała na ocienionej ławce w parku i czekała na Jo Neli, z którą umówiła się na lunch. Spojrzała na chmury i pomyślała, że wybrały dobry dzień na spotkanie. Wreszcie nie było słońca i zrobiło się chłodniej. Miała nadzieję, że przed wieczorem spadnie deszcz, co było typowe w te długie letnie dni. - Hej, co słychać? O czym tak dumasz? Jo Neli usadowiła się na drugim końcu ławki, zsunęła z ramienia torebkę i wyciągnęła przed siebie nogi.

203 - Boże, jestem wykończona - westchnęła. - Dużo dam z pretensjami? - spytała Cassie. Jo Neli skrzywiła usta. - Dam tyle co zwykle. Po prostu - kiepski dzień. Nic mi się dziś nie udawało. - Jedziemy na tym samym wózku. W hotelu nie lepiej- Dobrze, że przynajmniej to paskudztwo zniknęło ci z twarzy - zauważyła Jo Neli, zerkając na policzek Cassie. - Tak, Bogu niech będą dzięki. - No a gdzie jedzenie? - zainteresowała się nagle Jo. - Umieram z głodu. Cassie sięgnęła do reklamówki i wyjęła z niej dwie papierowe torebki. Po drodze do parku zajrzała do swojego ulubionego sklepiku i kupiła kanapki z szynką i frytki. Przez jakiś czas jadły w milczeniu, wreszcie Jo spytała z pełnymi ustami: - Dlaczego się uśmiechasz? - Pomyślałam sobie, że bardzo potrzebuję twojego towarzystwa. Jo przestała przeżuwać i popatrzyła podejrzliwie na przyjaciółkę. - Czy to komplement? - Oczywiście! - roześmiała się Cassie. - W takim razie nie mam więcej pytań. Znowu umilkły i zajęły się jedzeniem, od czasu do czasu odganiając się od natrętnych much, zwabionych zapachem jedzenia. - Więc byłaś w Nowym Orleanie - stwierdziła Jo,

204 wyrzucając torebkę do kosza na śmieci. - I to z Austinem. . Cassie znieruchomiała. - Skąd wiesz? - Twoja matka mi powiedziała. - Ach tak... - Ciekawe, kiedy ty zamierzałaś mi o tym powiedzieć'? - Właśnie dzisiaj. - No to mów, jak było. Podobało ci się? Cassie opowiedziała o wszystkim, pomijając szczegóły osobiste, zbyt zakłopotana, by podzielić się nimi nawet z przyjaciółką. Wiedziała jednak, że musi być ostrożna, bo Jo Neli potrafiła czytać w jej myślach jak w otwartej księdze. - To znaczy, że w tej norze naprawdę mieszkają ludzie? - spytała Jo, szczerze poruszona. - Kiedyś mieszkali na pewno. Kto wie, może są tam nadal? Wyobraź sobie, że Austin nawet nie wiedział, że na tej posesji stoi budynek! - Wierzysz w to? - Tak. Można mu wiele zarzucić, ale nie to, że jest nieuczciwy. Sam się zdenerwował. - A co na to ten jego znajomy? Wiesz, ten prawnik, który zajmuje się całą sprawą. - Nie chciałabym być w skórze Lunsburry'ego. - To znaczy, że sprawa zakończona? - spytała Jo Neli. - Jeśli o mnie chodzi, to oczywiście tak. Lokalizacja jest wprawdzie niezła, tuż nad wodą, ale nie zamierzam

205 w to wchodzić - oświadczyła stanowczo Cassie. - Nadal uważam, że należy najpierw wyremontować tutejszy hotel, zamiast topić pieniądze w innym. Austin jest jednak uparty... Jo popatrzyła na nią wymownie. - Oj, czuję, że będzie gorąco. - Owszem. Ale nie tak, jak myślisz. - Gadaj zdrowa. - O rany, Jo! Zawsze musisz się czepiać? Jo Neli zrobiła zagniewaną minę. - Ja? A ty to co? - Dobrze, dajmy już spokój - próbowała wycofać się Cassie. - Dlaczego? - spytała Jo z miną niewiniątka. -Czyżbyś miała coś do ukrycia? - Powiedziałam: dajmy temu spokój, dobrze? - Powiem ci coś, a potem będę już cicho. - W głosie Jo nie było wesołości. - Austin tak do ciebie pasuje, jak dziewięć lat temu. - Myślisz, że o tym nie wiem? - warknęła Cassie, by po chwili uśmiechnąć się przepraszająco. Wybacz, sama nie wiem, co mnie ugryzło. - Nie musisz przepraszać. To stres. Minie. - Tak uważasz? - spytała poważnie Cassie. - Owszem. Więc nie przejmuj się. Doskonale cię rozumiem. Reszta spotkania upłynęła w swobodnej atmosferze. Potem pożegnały się i Cassie wróciła do hotelu. Ledwo weszła do środka, zaczął padać deszcz, który z każdą chwilą przybierał na sile. Miała nadzieję, że to tylko prze-

206 lotna ulewa, gdyż obiecała Tylerowi, że przed wieczorem zabierze go na basen. Od powrotu do Jasmine nie poświęcała mu zbyt wiele czasu, dlatego cieszyła się, że poznał wielu kolegów, z którymi się nie nudził. Jednak brakowało jej wspólnie spędzanych chwil. Chłopiec dorastał i bała się, że straci z nim kontakt. Kilka minut później siedziała za biurkiem w swoim gabinecie, obmyślając plan renowacji. Nagle uświadomiła sobie, że nie jest sama. - Cześć, Cassie. Na dźwięk tego głosu gwałtownie podniosła głowę. Poczuła, jak serce podchodzi jej do gardła, niemal tamując oddech. Zamrugała powiekami, ale stojąca przed nią postać nie zniknęła.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Powiedziała sobie, że nie wolno jej zemdleć. Próbowała zachować spokój, lecz kręciło jej się w głowie, a pokój tańczył jej przed oczami. Łapała ustami powietrze, chcąc rozpaczliwie krzyknąć - na próżno. Lester? Nie, to niemożliwe. Bóg nie byłby taki okrutny. A jednak. Nie było to koszmarne przywidzenie. Przed nią stał jej były mąż we własnej osobie. - Nie jestem duchem, który rozpłynie się w powietrzu - zaśmiał się cynicznie. Natychmiast zrozumiała, że to ostrzeżenie. Przez jej ciało przebiegł lodowaty dreszcz. Nie czuła wobec tego człowieka nic oprócz strachu i obrzydzenia. Kiedyś przysięgała, że go zabije, jeśli kiedykolwiek zbliży się do Tylera, ale nie myślała o tym poważnie. Teraz jednak była gotowa na wszystko w obronie dziecka. Co się stało? Jak wydostał z więzienia? Przecież zapewniano ją, że to niemożliwe! A jednak stało się. Lester wyszedł. Stał na wprost niej. Przygryzła wargę tak mocno, że poczuła w ustach smak krwi. - No i co, kochana Cassie? - usłyszała. Wzdrygnęła się na te słowa.

208 - Wynoś się stąd - rzuciła lodowato. Jej ostry ton nie zrobił na nim wrażenia. Wciąż stał uparcie na wprost niej. Drwił z niej, szydził. - Nie tak ostro, najdroższa żono - odparł z bezczelnym uśmiechem. W oczach Cassie pojawił się błysk wściekłości. - Nie jestem już twoją żoną, ty draniu! Zamknął drzwi i oparł się o nie, nie spuszczając jej z oczu. - Zawsze będziesz moją żoną - powiedział. Nagle ogarnął ją paraliżujący strach, poczuła skurcz w żołądku i pomyślała, że za chwilę zwymiotuje. Popatrzyła na niego spłoszona. Niewiele zmienił się przez te pięć lat, tyle że wydawał się teraz jeszcze większy. Nie wyższy, tylko bardziej umięśniony, jakby ćwiczył kulturystykę albo podnoszenie ciężarów. Zapuścił też wąsy, co dodało jego chłopięcej twarzy powagi. Nadal jednak strzygł się bardzo krótko, a spojrzenie niebieskich oczu było równie martwe jak dawniej. To niemożliwe, powtarzała w myślach Cassie. To na pewno koszmar, taki sam jak ten, który nawiedzał ją w czasie ucieczki - Lester i jego kumple stoją roześmiani nad jej łóżkiem, trzymając na rękach Tylera. Kiedy wyciągała po niego dłonie, cofali się szybko. Wstrząsnął nią dreszcz. - Zimno ci, kochanie? Chętnie cię ogrzeję. - Trzymaj się ode mnie z daleka! Zmierzył ją surowym wzrokiem. - Mam prawo być tam, gdzie mi się podoba, także przy tobie. Jestem wolnym człowiekiem.

209 - Jak to? - zdołała wyrzucić z siebie to pytanie. Na jego twarzy pojawił się bezczelny uśmiech. - Powiedzmy, kochanie, że miałem szczęście. Wyszedłem, to jest najważniejsze. Cassie milczała, więc dodał, sycąc się jej przerażeniem: - I nie wrócę już tam, chyba że zrobię coś głupiego... - Mrugnął do niej porozumiewawczo. - Ale przecież oboje doskonale wiemy, że to niemożliwe. Wyciągnąłem wnioski z tej lekcji. Nadal krzywiąc twarz w uśmiechu, podszedł do jej biurka i usiadł naprzeciwko niej, wyciągając przed siebie nogi. - Wyjdź stąd natychmiast! - wycedziła Cassie przez zaciśnięte zęby. - Nie. - Przysięgam, że wezwę ochronę. - Nie zrobisz tego. Dopóki nie powiem ci, czego chcę. - Nie obchodzi mnie to. Wzruszył ramionami. - I tak ci powiem. Jestem już innym człowiekiem - oświadczył z westchnieniem. - Zmieniłem się, spokor-niałem. Przyjąłem nauki, które głosi z ambony twój tata. - Nawet nie wiesz, co to jest religia. - I niech to będzie naszą słodką tajemnicą - odrzekł, znów puszczając do niej oko. - Jedną z wielu. - Dobra, gadaj, czego chcesz. To twoja ostatnia szansa. - To proste. Chcę, żebyś do mnie wróciła. Zatkało ją.

210 - Co takiego?! - To, co słyszałaś. Chcę mieć z powrotem żonę i dziecko. Dziecko! O Boże, Tyler... Cassie poczuła, jak serce ściska jej paniczny strach. - Chcę, żebyśmy znowu byli rodziną. - Jeśli myślisz, że pozwolę ci tknąć siebie albo małego, to jesteś bardziej szalony, niż sądziłam. Lester zerwał się z miejsca, na jego twarzy malowała się teraz wściekłość. - Nie wyprowadzaj mnie z równowagi, suko! - rzucił ostrzegawczo. - A ja ci radzę, żebyś to ty nie wyprowadzał mnie z równowagi. Nie wiedziała, na jak długo starczy jej odwagi. Obecność tego człowieka paraliżowała ją fizycznie i psychicznie. Jednak musiała się go jakoś pozbyć. Zastanawiała się, czy nie wezwać ochrony, choć wiedziała, czym to się skończy. Postanowiła, że to zrobi, jeśli poczuje się z jego strony zagrożona. Była święcie przekonana, że Lester ma przy sobie broń. - Na twoim miejscu zamknąłbym tę śliczną buzię i słuchał grzecznie swego męża. - Jeśli chcesz więcej pieniędzy... - Muszę przyznać, że to niezwykle kusząca propozycja. Ale wolę mieć ciebie w łóżku, a chłopaka na kolanach. Mam do tego prawo. - Nie masz żadnych praw, łajdaku. - Jeszcze się przekonamy - spojrzał na nią twardo. - Chcę zobaczyć Tylera.

211 - Nie! - Nie możesz zabraniać mi go widywać. - Wynoś się stąd, i to już. Zanim wezwę ochronę. Lester pochylił się nad biurkiem, jakby szykował się do ataku. Cassie poczuła gorycz w ustach, ale nawet nie drgnęła. - To mój syn - usłyszała. - Trzymaj się od niego z daleka - odparła, a głos tylko nieznacznie jej zadrgał. - Ostrzegam cię. - A co mi zrobisz? Zastrzelisz mnie? - Lester uśmiechnął się szyderczo. - Może i tak. Odchylił głowę i wybuchnął głośnym śmiechem. - To byłby numer! - Wiesz, co ci powiem? Wracaj lepiej do nory, z której wypełzłeś, i nie pokazuj się więcej. Nagle chwycił ją za ramiona i podniósł z miejsca, wbijając palce w jej ciało. - Zabieraj łapy! - próbowała protestować. - Najpierw mnie wysłuchasz, ty suko. Nie próbuj utrudniać mi kontaktów z własnym synem. Jeśli zrobisz coś głupiego, oboje pożałujecie, jasne? Pchnął ją tak mocno, że omal nie upadła. - Ale najpierw powiem tatusiowi prawdę o jego ukochanej córeczce. Że się puściła i zaszła w ciążę! Cassie zamarła, słysząc te słowa. Zanim była w stanie cokolwiek powiedzieć, Lester odwrócił się na pięcie i zniknął za drzwiami. Chwyciła się za brzuch i opadła na krzesło. W jej głowie kołatała się tylko jedna myśl: co robić?

212 - Wszystko w porządku, Cassie? Austin. Tylko jego tu brakowało! Na jego widok poczuła się jeszcze gorzej. Skąd się tu wziął? I po co przyszedł? Z trudem podniosła się z krzesła i skrzyżowała ręce na piersi, próbując opanować drżenie ciała. - Cassie, odpowiedz. Spojrzała na niego półprzytomnym wzrokiem. Na jego twarzy pojawił się wyraz zaniepokojenia i czegoś jeszcze - gniewu. - Nie - wyjąkała. - Nic nie jest w porządku i już nigdy nie będzie. - A więc to był on? - Tak - szepnęła. - Niech to diabli! - Austin zaczął chodzić nerwowo po pokoju. - Jak wydostał się z więzienia? Cassie westchnęła głęboko. - Mówi, że miał po prostu szczęście, a to może znaczyć wszystko - odparła, starając się zachować spokój. - Nie miałam pojęcia, że coś takiego może się zdarzyć. Zapewniano mnie, że spędzi w więzieniu jeszcze wiele lat. - To jest właśnie nasz cholerny system. Ofiary nie mają żadnych praw, a ich oprawcy cieszą się wolnością. Jej oczy zaszkliły się łzami, zadrżała jeszcze bardziej. - Usiądź, Cassie. Nie denerwuj się tak. Ruszył w jej stronę. Cofnęła się przerażona. - Daj spokój, nic mi nie jest. - Chciałem tylko pomóc... Nie była pewna własnej reakcji. Co by zrobiła, gdyby

213 jej teraz dotknął? Czy nie wtuliłaby się w niego w rozpaczy? Czy nie przylgnęłaby do niego całym ciałem, spragniona dotyku silnych ramion? To jednak nie było dobre wyjście. Owszem, ktoś mógłby ją pocieszyć, ale nie Austin, który tylko komplikował całą tę sprawę. Przecież z nim też musiała jakoś sobie poradzić. Poczuła, jak przepływa przez nią kolejna fala strachu. - Widzę, że czujesz się coraz gorzej. - Proszę cię, nie męcz mnie. Ja... ja już tego nie wytrzymam! - Mnie nie musisz się obawiąć. Nieprawda, muszę. Boję się ciebie. I nic na to nie poradzę, odparła w myślach. - Chciałbym ci jakoś pomóc. Uwierz, tylko tego pragnę. - Zostaw mnie więc w Spokoju. - Nie mogę! Teraz jego głos wydawał się drżący, zalękniony, zdesperowany. - Nie rozumiesz, że ciebie też chcę wymazać ze swojego życia, tak jak jego? - rzuciła Cassie z rozmyślnym okrucieństwem. Cios okazał się wyjątkowo celny. Krew odpłynęła mu z twarzy, usta wykrzywił grymas. Mimo to Cassie czuła się całkowicie bezradna. Oto całe jej życie obracało się w gruzy. Choć Austin stał z boku, wciąż był zbyt blisko, a jego obecność budziła w niej tęsknotę za beztroską, za wolnością, za cudowną atmosferą dawno minionych lat.

214 - Jeśli kopanie leżącego sprawia ci przyjemność, to proszę bardzo, ulżyj sobie. Wytrzymam. - Odejdź, Austin - odparła bezbarwnym tonem. - Chcę zostać sama. - Proszę bardzo. Na razie. Woda w wannie była tak gorąca, że parzyła jej ciało. Ona jednak nie zwracała na to uwagi. Żaden ból nie mógł równać się z tym, który rozsadzał jej serce, Tak wiele pytań pozostawało bez odpowiedzi. Gdy tylko wyszła z biura, pojechała' prosto do domu i zamknęła się w swoim pokoju. W domu była tylko Joy. James zabrał Wilmę i Tylera na wycieczkę. Leżąc w wannie, Cassie mogła nareszcie pomyśleć spokojnie o sytuacji, w jakiej się znalazła. Najgorsze było to, że dała się zaskoczyć Lesterowi. Co robić? To pytanie powracało jak bumerang. Czy powinna zabrać Tylera i wyjechać? Czy nie odbije się to na jego psychice? Rozsądek podpowiadał jej, żeby jak najszybciej uciec, ale serce mówiło coś zupełnie innego. Po namyśle doszła do wniosku, że Lester nie ma do niej żadnych praw, mogła więc starać się o sądowy nakaz, który zabraniałby mu zbliżać się do niej. Wiedziała jednak, ze byłaby to strata czasu. Dla Lestera i jego organizacji kawałek papieru nie znaczył nic. Ci ludzie przestrzegali wyłącznie własnych zasad. Boże, gdyby za niego nie wychodziła... Gdyby od początku była szczera z rodzicami... Gdyby powiedziała prawdę Austinowi... Dlaczego nie było jej na to stać?

215 Mogłaby gdybać bez końca, a i tak nie zmieniłaby jednego faktu. Kiedy dowiedziała się, że jest w ciąży, i to z mężczyzną starszym od niej o czternaście lat, przyjacielem ojca i narzeczonym siostry matki, myślała tylko o jednym - żeby przetrwać. Wyszła więc za Lestera i przez jakiś czas próbowała uwierzyć w fikcję, jaką było jej małżeństwo. Nawet kiedy dowiedziała się, że Lester jest związany z organizacją paramilitarną, nie poddawała się, mając nadzieję, że uda jej się na niego wpłynąć, sprawić, że będzie dobrym mężem i ojcem. Gdy Tyler skończył trzy lata, uświadomiła sobie, że Lester się nie zmieni. Wtedy dopiero dotarło do niej, że ten człowiek to bezduszny potwór, który cały czas sprytnie się maskował. Wciąż czuła grozę tamtego wydarzenia, jakby stało się to zaledwie wczoraj. Było już późno. Zawsze wracała do domu wieczorami, ponieważ rano miała zajęcia ńa uczelni, a po południu biegła do pracy. Tyler był jeszcze w żłobku, potem w przedszkolu. Już wtedy postanowiła, że nie będzie zostawiać go pod opieką Lestera. Dlatego tak bardzo się zaniepokoiła, kiedy stwierdziła, że jej synek jest sam na sam z Lesterem. Rzuciła torbę z książkami ńa ziemię i pobiegła do pokoju chłopca. W progu stanęła jak wryta. Tyler siedział na kolanach Lestera, a w swojej drobnej rączce trzymał najprawdziwszy pistolet. Była tak zaszokowana, że przez dłuższą chwilę nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Wreszcie zapanowała nad sobą.

216 - Tyler, skarbie... - powiedziała spokojnie. - Mamusia wróciła. Obaj spojrzeli na nią. Tyler uśmiechnął się, a Lester zmarszczył brwi. - Oddaj pistolet tatusiowi i chodź do mnie - poprosiła. - Jemu jest tutaj bardzo dobrze - zaprotestował Lester, obejmując chłopca w pasie. Tyler wyciągnął do niej rączkę, w której trzymał broń. - Patrz, mamusiu, pistolet. - Czy jest naładowany? - zwróciła się do Lestera drżącym ze strachu głosem. - Pytanie! - prychnąl - Uczę swojego syna, jak być dobrym żołnierzem. Potargał małemu włosy i uśmiechnął się. - Lester! Czyś ty zwariował?! - O co ci chodzi? Wyjdź stąd, Cassie - warknął rozzłoszczony. - To moje przyjęcie, a ty nie jesteś zaproszona. - Przysięgam, jeśli coś stanie się... Nagle Tyler zaczął się wiercić, cały czas trzymając broń w dłoni. Bez chwili namysłu Cassie podeszła, wyjęła mu z rączki pistolet i ostrożnie położyła go na komodzie, po czym wzięła chłopca w ramiona. Kiedy była przy drzwiach, odwróciła się do Lestera. Siedział na kanapie i uśmiechał się bezczelnie. - Chcesz wojny? - spytał. - Uważaj, bo będziesz ją miała. Noc spędziła z dzieckiem w motelu. Nie chciała spać u koleżanki, bojąc się, że narazi ją na zemstę Lestera.

217 Rano podjęła decyzję i postanowiła jak najszybciej powiadomić o niej męża. Pojechała do niego, pewnym krokiem weszła do jego biura i zamknęła za sobą drzwi. - Chcę rozwodu - rzuciła od progu. - Chcę też, żebyś zrzekł się praw rodzicielskich do Tylera. Zaśmiał się tylko. - Dlaczego miałbym zrobić coś tak idiotycznego? - Dla pieniędzy. Wiem, że ty i twoi kumple potrzebujecie forsy na waszą kretyńską organizację. - A jeśli nie zechcę pieniędzy? Cassie wiedziała, że to tylko, przekomarzanie. Przemyślała wcześniej wszystko dokładnie i była pewna, że pieniądze załatwią sprawę. - Myślę, że zechcesz - odparła niewzruszona. - Ale nawet jeśli się mylę i tak dostanę rozwód. - Mógłbym wałczyć z tobą w sądzie. - Jasne. Ale dobrze wiesz, że byś przegrał. Powiedziałabym wszystko, co wiem o tobie i twoich kumplach. Lester wykrzywił twarz. - Uważaj, co mówisz - wycedził. - Niczego nie rozumiesz. - Ty też - odcięła się. - To jak będzie? - De proponujesz? - Pięćdziesiąt tysięcy. Roześmiał się ironicznie. - Przecież nie masz takiej forsy, a starzy ci nie dadzą. Uważają mnie za świetnego faceta i nie uwierzą w ani jedno twoje słowo. - Mam pieniądze - stwierdziła spokojnie. - Dosta-

218 łam je w spadku po babce ze strony matki. Są na koncie. Miałam za nie opłacić w przyszłości naukę Tylera. Lesterowi zaświeciły się oczy. - Kiedy możesz je wypłacić? - Choćby jutro. - W takim razie jutro dam ci odpowiedź. - Nie. Albo teraz, albo wycofuję się z interesu. To jak? - W porządku, wchodzę w to. - Dobrze. Kiedy dziś wieczorem wrócę do domu, wszystkie twoje rzeczy mają zniknąć. Będziemy się kontaktować przez mojego adwokata. Czuła, że Lester chce dyskutować, nie odezwał się jednak więcej. Najważniejsze, że dotrzymał słowa i w wyznaczonym czasie podpisał wszystkie stosowne dokumenty. Kilka miesięcy później skończyła studia i dostała dobrze płatną pracę, a potem, kiedy nareszcie uporządkowała sobie życie, zdarzyło się coś, czego się nie spodziewała... - Mamusiu, wróciliśmy! Z zamyślenia wyrwał ją głos synka. Odetchnęła z ulgą, uświadomiwszy sobie, że ten koszmar ma już za sobą. Wyszła z wanny, wytarła się ręcznikiem i narzuciła na siebie szlafrok. - Cześć, mamusiu - powitał ją chłopiec, kiedy weszła do jego pokoju. Podbiegła do niego i bez słowa chwyciła go w ramiona.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI - Musisz już iść? - Niestety tak - Austin cmoknął Sherry w policzek. - Lunch był wyśmienity. - Dzięki. Sherry zapraszała go do siebie na lunch, ilekroć miała wolne. Uwielbiała gotować, a on uwielbiał jeść. Kiedyś z niecierpliwością czekał na te uczty. Tym razem jednak było inaczej. Dobrze czuł się w jej towarzystwie, ale nie tak dobrze jak dawniej. I doskonale wiedział dlaczego. Nie mogli jakoś zapomnieć o tym, co zdarzyło się w jego domu na wsi, choć oboje starali się przejść nad tym do porządku dziennego. Austin robił wszystko, aby nie urazić Sherry, zwłaszcza że czuł się winny. Tym bardziej zdziwiło go, że pierwsza do niego zadzwoniła. - Szkoda, że masz taką dobrą pracę - westchnął. - Mógłbym zatrudnić cię w hotelu jako szefa kuchni. Twój krem brzoskwiniowy nie ma sobie równych. - Uważaj, bo wpadnę w samouwielbienie. Uśmiechnęła się, ale zauważył, że jej oczy pozostały smutne i jakby nieobecne. To on ponosił za to winę. Oczekiwała od niego więcej niż mógł jej dać, a on nie miał odwagi powiedzieć jej tego wprost.

220 - Nie ma obawy - rzekł pogodnie. - Jesteś zbyt skromną osobą. - Chyba masz rację. Może więc powinnam coś w sobie zmienić? Austin podszedł do drzwi, zdecydowany nie poruszać już tego tematu. - Zadzwonię do ciebie, dobrze? - powiedział. - Na pewno? - spytała nieufnie. - Na pewno. - Co będziesz dziś robił w hotelu? - Muszę się z kimś rozmówić. Na myśl o Randallu zmarszczył czoło. - No, no... Sądząc po twojej minie, ten ktoś będzie miał kłopoty - rzekła domyślnie. - Możliwe - rozchmurzył się na chwilę. - To nic ważnego, przynajmniej mam taką nadzieję. - Kiedy przyjdziesz do mnie na kolację? Austin nie lubił, by go naciskać, a Sherry właśnie to robiła; Najwidoczniej nie chciała ani na chwilę tracić nad nim kontroli. - Wkrótce, obiecuję - odparł spokojnie. - Trzymam cię za słowo. Rozciągnął usta w wymuszonym uśmiechu. - Do zobaczenia - pożegnał ją i wyszedł. Rzeczywiście, zamierzał do niej zadzwonić, ale wcześniej musiał coś postanowić w kwestii ich związku. Wiedział, że nie może się z nią spotykać, myśląc jednocześnie o Cassie. Wsiadł do samochodu i zacisnął dłonie na kierownicy, by choć na chwilę wyrzucić z pamięci jej wizerunek, ale

221 na próżno. W drodze do hotelu towarzyszył mu cały czas obraz jej pięknej, delikatnej twarzy. Przeszedł obok jej gabinetu, celowo nie zaglądając do środka. Sekretarka gdzieś poszła, drzwi były zamknięte. Poczuł się bezradny. Żadna kobieta nie działała na niego tak jak Cassie, lecz przecież nie chodziło tylko o pożądanie. Jej kruchość, skrywana pod maską szorstkości i odwagi, budziła w nim nieznane dotąd uczucie bolesnej tęsknoty. To właśnie owa tęsknota przywiodła go do jej biura poprzedniego popołudnia, choć powiedział jej, że przyszedł w interesach. Niezły żart, zwłaszcza po tym, co stało się w samochodzie. Odtwarzał w myślach przebieg tamtego wieczoru, gdy w holu minął jej niezrównoważonego eksmęża. Nie rozpoznał go jednak. Gdyby tylko skojarzył, że ma przed sobą Lestera Sullivana, prawdopodobnie nie zapanowałby nad sobą. Kiedy dowiedział się, kim był ostrzyżony na krótko mężczyzna, ogarnęła go bezsilna złość. Nie wątpił, że Cassie czuła się tak samo. Drżała z przerażenia, wydawało się nawet, że jest bliska omdlenia. Kiedy doszła do siebie, po prostu wyprosiła go ze swojego biura. On jednak nie przestał się o nią martwić. Teraz, zmierzając do swojego gabinetu, snuł domysły, co też dzieje się za zamkniętymi drzwiami jej pokoju. Zastanawiała się pewnie, co robić. A ponieważ nie chciała, by jej pomógł, pozostało mu zająć się interesami. Mówiąc ściśle, sprawą zakupu ziemi. Postanowił zlokalizować Randalla. Podniósł słuchawkę i wystukał numer telefonu jego biura.

222 - Tak, pan Lunsburry już się pojawił po chorobie - objaśniła go uprzejmie sekretarka. - Ale ma w tej chwili spotkanie z partnerami. - W takim razie proszę mu przekazać, że zadzwonię później. Odłożył słuchawkę i odetchnął z ulgą. Jak to dobrze, że Randall nie zniknął bez siadu razem z pieniędzmi, pomyślał z uśmiechem. Żałował, że nie jest obecny na spotkaniu. Był pewien, że wspólnicy Randalla z kancelarii nieźle przetrzepią mu skórę. Postanowił, że jak tylko Randall skończy, to z nim pogada. Adwokat będzie musiał wyjaśnić, dlaczego nic nie powiedział, że na posesji stoi rudera. Pragnął też; się upewnić, czy pieniądze z zaliczki nie rozpłynęły się w powietrzu. Jeśli okaże się, że ich nie ma, Lunsburry będzie miał bardzo poważne kłopoty. Austina zastanawiała jeszcze jedna sprawa - czy Cas-sie nadal interesuje się losem tej transakcji. Teraz, kiedy pojawił się Lester, być może wszystko inne przestało być dla niej ważne. Nie zdziwiłby się, gdyby wyjechała, zastraszona i niepewna swego losu. Na samą myśl, że mogłoby się tak stać, stanęło mu serce. Choć przez swój powrót wywołała w jego życiu ogromny zamęt, nie chciał, by odeszła. Z drugiej strony oznaczałoby to koniec jego problemów. Zwłaszcza zawodowych. Gdyby tylko przywołał do porządku Randalla, mógłby spokojnie realizować swój ambitny plan budowy nowego hotelu w Nowym Orleanie. Najważniejsze jednak, że przestałoby go dręczyć to

223 dojmujące poczucie winy, które pojawiało się, ilekroć Cassie była w pobliżu. Łatwiej byłoby mu spojrzeć w oczy Jamesowi. Nie mógł również zapominać o Tylerze. Gdy na niego patrzył, myślał z bólem o własnym synu, którego nie miał. Dlaczego więc nie mógł sobie powiedzieć: „do diabła z nią, niech sobie robi, co chce"? Przecież dała mu jasno do zrozumienia, co o nim myśli. Niedobrze. Po tej historii w samochodzie, gdy poddała mu się, oszołomiona i zaskoczona, nie potrafił o mej zapomnieć. Wspomnienie tamtej chwili wy wołajp w nim na nowo uczucie podniecenia. Nie mógł się powstrzymać i poszedł do jej gabinetu. Nie zastał tam nikogo i zaklął siarczyście. Wyszedł z hotelu, wsiadł do samochodu, po czym ruszył w stronę domu Worthamów. Musiał wiedzieć, czy wszystko z nią w porządku. Gdy zatrzymał się przed ich domem, uderzyła go pewna myśl. A jeśli James i Wilma o niczym nie wiedzą? Jeśli nie powiedziała im, że Lester wrócił? Może powinien dać sobie spokój, zwłaszcza że samochód Cassie był w garażu, a na ulicy, tuż przed bramą wjazdową, stał jakiś inny wóz? Czyżby do Jamesa przyjechał ktoś z kościoła? Z rozmyślań wyrwał go trzask zamykanych drzwi samochodu. Odwrócił głowę i zobaczył idącego chodnikiem Tylera. Chłopiec miał mokre włosy, w pasie przewiązany był ręcznikiem. - Cześć, kolego! - zawołał za nim Austin. - Poczekaj na mnie.

224 Tyler przystanął, a jego buzię rozjaśnił uśmiech, który sprawił Austinowi ogromną radość. - Cześć - odparł, poprawiając swój mały plecak. - Chcesz ze mną pograć na komputerze? - Już się bałem, że o to nie spytasz - zaśmiał się Austin, kładąc mu rękę na ramieniu. Weszli razem do domu. Która mogła być godzina? Cassie popatrzyła na zegarek i westchnęła głęboko. Nic przez cały dzień nie zrobiła - zajęta była myślami o Lesterze. A niech go diabli, pomyślała ze złością. Oby usmażył się w piekle! Uśmiechnęła się przelotnie. Ojciec dostałby ataku serca, gdyby wiedział, czego życzy swojemu eksmężowi. No i co z tego? Miała to gdzieś. Liczyło się dla niej tylko dobro syna. Czy Tylerowi groziło niebezpieczeństwo? Czy sama powinna czuć się zagrożona? Zaczęła zadawać sobie te pytania, gdy tylko ujrzała Lestera, i nie potrafiła na nie odpowiedzieć, co znów czyniło z niej ofiarę. Nie pozwól na to, podpowiadał jej cichy głos. Tak, musi zachować się rozsądnie. Przede wszystkim nie wolno jej narażać dziecka. Nie mogła jednak przewidzieć, jak zareaguje Lester. Nie miała pewności, czy nie posłuży się małym, żeby z nią wygrać. Wiedziała, że przeciwstawiając się Lesterowi, zadziera z jego organizacją, która rozwiązywała wszelkie problemy w jeden sposób - przykładając wrogom broń do głowy. Poczuła ucisk w żołądku. Nie, dosyć tego. Nie chciała znów uciekać, rozstawać się z rodzicami, Jo Neli i...

225 Austin, pomyślała bezwiednie. Nie mogła dłużej udawać przed sobą, że ten mężczyzna nic dla niej nie znaczy. Poprzedniej nocy nie zmrużyła oka. Wczesnym rankiem wsiadła do samochodu i pojechała do hotelu, skąd natychmiast zadzwoniła do Jo Neli. - Co takiego? - wykrzyknęła Jo do słuchawki. - Chcesz powiedzieć, że ten łajdak jest na wolności? - Ciszej, Jo. Ktoś może cię usłyszeć. - Nie martw się, nikogo tu nie ma. - To dobrze. - Mów, co się stało. Cassie ze szczegółami opowiedziała,.jej o wizycie Lestera, ani słowem nie wspominając o roli, jaką w tej sprawie odegrał później Austin. - Tak mi przykro, Cass. To naprawdę nie w porządku. Ten szczur znów może zrujnować ci życie. - Tu nie chodzi o mnie, Jo. Martwię się o Tylera. - Co więc zamierzasz zrobić? - Jeszcze nie wiem. - Posłuchaj, muszę już kończyć - powiedziała ściszonym głosem Jo. - Przyszła jedna z dziewcząt. Pogadamy później. A na razie głowa do góry i nie podejmuj żadnych pochopnych decyzji, zgoda? Jak dotąd Cassie nie zrobiła dosłownie nic. Nawet nie powiedziała rodzicom, że Lester wrócił. Nie miała też pojęcia, jak powiedzieć małemu, że powinien obawiać się ojca. Kiedy pomyślała o grożącym mu niebezpieczeństwie, postanowiła jak najszybciej pojechać do domu. Może na werandzie, wśród kwiatów, będzie w stanie podjąć jakąś

226 decyzję. Może nąwet uda jej się zrozumieć to wszystko. Postanowiła też wyznać, co się stało, rodzicom. Wcześniej planowała spotkania z architektem i właścicielem firmy remontowej w sprawie renowacji hotelu, ale odwołała je. Chciała się upewnić, że Tyler jest cały i zdrów. Tego ranka wyjechał nad jezioro z grupą dzieci należących do kółka parafialnego. Miała nadzieję, że Lester tam go nie znajdzie. Kilka minut później wchodziła do domu kuchennymi drzwiami. Joy właśnie piekła szarlotkę. - Mniam... pachnie wspaniale. Joy uśmiechnęła się. - Mam nadzieję, że będzie ci smakowała. - Czy Tyler już wrócił? - Nie, ale jest już pan Wortham. Ma gościa w swoim gabinecie. - Pójdę do mamy. Joy skinęła głową, po czym spytała: - Czy wszystko w porządku, moje dziecko? Cassie zapragnęła rzucić się kobiecie w ramiona i wypłakać na jej piersi wszystkie żale i zgryzoty. Nie mogła jednak tego zrobić. Musiała być silna, choćby ze względu na syna. Uśmiechnęła się słabo. - Wszystko w porządku, ale dzięki za troskę. Chciała od razu powiedzieć rodzicom o powrocie Lestera, lecz ponieważ ojciec był na razie zajęty, sprawa musiała poczekać. Kiedy przechodziła obok jego gabinetu, zza drzwi dobiegł głos, który zmroził ją do szpiku kości.

227 - Właściwie nigdy nie byłem członkiem żadnej formacji paramilitarnej, pastorze. Cassie wszystko sobie wymyśliła... Nie była w stanie zrobić ani kroku dalej. Nie była w stanie myśleć logicznie. Nie była w stanie złapać tchu. Lester dotarł do jej domu! A Tyler miał zjawić się lada chwila...

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Wiedząc, że nie będzie w stanie znieść kolejnego słowa z kłamliwych ust byłego męża, przełamała paraliżujący ją strach i wpadła do pokoju. Obaj mężczyźni, równie zaskoczeni, odwrócili się natychmiast w jej stronę. James uśmiechnął się z zakłopotaniem. - Spójrz, Cassie, kto do nas przyszedł. - Widzę - odparła, patrząc na Lestera z wściekłością. - I jakoś nie skaczę z radości. Lester nią odezwał się ani słowem. Na jego ustach pojawił się za to wyraz mściwego zadowolenia, który rozzłościł ją jeszcze bardziej. Zacisnęła dłonie, żeby nie rzucić się na niego, nie uderzyć go i nie podrapać mu twarzy. Widział jej gniew, a mimo to spokojnie stał na środku pokoju, zupełnie jakby był u siebie w domu. - Witaj, Cassie - rzekł po chwili. - Znowu się spotykamy. - Jak śmiałeś tu przyjść? - spytała z wściekłością. - Spokojnie, Cassie - wtrącił James. - Pomówmy spokojnie, jak cywilizowani ludzie. Lester przytaknął mu skwapliwie. - Też tak uważam.

229 Nie była w stanie się uspokoić. W głowie tłukła jej się tylko jedna myśl: pozbyć się stąd Lestera, zanim wróci Tyler. Nie mogła dopuścić do tego, aby chłopiec go tutaj zobaczył. - Czego chcesz? - warknęła, starając się na niego nie patrzeć. Nadal był niewzruszony. Podszedł ze stoickim spokojem do biurka i skrzyżował ramiona na piersiach. - Myślałem, że wiesz. - Mówiłam ci, żebyś trzymał się z daleka od mojego syna! - wykrzyknęła purpurowa z gniewu. James popatrzył na nią z dezaprobatą. - Cassie, panuj nad sobą - napomniał .ją surowo. - Chcę wysłuchać tego, co Lester ma do powiedzenia, nawet jeśli ty jesteś temu przeciwna. - To nie twoja sprawa, tato. - Chwileczkę... - James popatrzył, to na jedno, to na drugie. - Jak to nie moja sprawa? Jesteście przecież rodziną - ty, Lester i Tyler! - Nieprawda! Nie jesteśmy żadną rodziną! - W obliczu Boga jesteście - stwierdził James z przekonaniem. - Nie masz pojęcia, o czym mówisz! Nie znasz tego człowieka tak jak ja! - Nieprawda. To właśnie ty mnie nie znasz - odezwał się Lester. - Trafiłem do więzienia, choć byłem niewinny. - Daruj sobie. Lester przeniósł wzrok na Jamesa. - Ale nie czuję do nikogo urazy - stwierdził. - Proszę mi uwierzyć. Wybaczyłem wszystkim, pastorze.

230 - Ojciec może ci uwierzy, ale ja nie! - powiedziała zdecydowanie Cassie. - A ja tu jestem najważniejsza. - Nie mogę się z tobą zgodzić, moja droga. Najważniejszy jest Bóg - zauważył ze zgorszeniem James. - A jeśli już o Nim mowa - podchwycił Lester - kiedy byłem w więzieniu, czytałem Biblię i przyjmowałem Jezusa do swego serca. Tam przekonałem się, że On naprawdę istnieje, gdy pewnego dnia wybawił mnie z niebezpieczeństwa. Cassie z trudem powstrzymała się od śmiechu. Na widok ojca, którego twarz pojaśniała nagle, ogarnęło ją poczucie bezradności. Wiedziała, że Lester jest bardzo sprytny. Dlatego mówił dokładnie to, co James chciał usłyszeć. - Dość tego! - wykrzyknęła. - Wiem, do czego zmierzasz! - Opamiętaj się, Cassie! - James popatrzył na nią karcącym wzrokiem. - Musisz jakoś dojść do porozumienia z własnym mężem. - On nie jest już moim mężem. - Nieprawda. Zawsze nim będę - rzekł Lester. - Będę nim zawsze w obliczu Boga. - Mamusiu, gdzie jesteś? Cassie zbladła, słysżąc głos syna. Sprawdziły się jej najgorsze obawy. Wszystko stracone. - Tutaj, Tyler - odparł James, podchodząc do drzwi. - Nie! - krzyknęła, lecz było już za późno. W tej samej chwili do pokoju wszedł Tyler, a tuż za nim pojawił się Austin. Cassie skamieniała na ten widok. Dwaj mężczyźni,

231 których obawiała się najbardziej na świecie, znaleźli się z nią w jednym pokoju. - O rrany, mamusiu, ale było fajnie! - zawołał chłopiec na powitanie. - Bardzo się cieszę, synku - powiedziała łamiącym się głosem. - Może pójdziesz zobaczyć, co robi Joy? Spojrzała ukradkiem na Austina - patrzył na Lestera nienawistnym wzrokiem i zaciskał pięści, jakby szykował się do ataku. - Nie tak prędko, Tyler - powstrzymał chłopca James. - Tato, proszę cię - zwróciła się do niego Cassie, tym razem już ostrzejszym tonem. Lester zbliżył się do małego. - Poznajesz mnie, Tyler? - spytał. - Lester, przestań! - zawołała. - Cassie! - upomniał ją James. - Zachowuj się, jak należy! - Co tu się dzieje, mamusiu? - Tyler przysunął się do matki. - Wszystko w porządku, synku. - Oczywiście, że w porządku - potwierdził Lester. - To ja, twój tatuś. Poznajesz mnie? Tyler spojrzał na Cassie pytającym wzrokiem. - Czy to prawda? - spytał z niedowierzaniem. - Posłuchaj, Tyler - odezwał się Austin, kładąc dłoń na ramieniu chłopca. - Może pójdziesz pograć na komputerze, co? Włącz go, zaraz do ciebie przyjdę. - To świetny pomysł - rzekła Cassie, zanim Tyler zdążył odpowiedzieć. - Idź do siebie, zaraz przyjdziemy.

232 Spojrzała najpierw na Lestera, potem na ojca, jakby oczekiwała sprzeciwu z ich strony. Lester tylko wzruszył ramionami, a James zmarszczył niezadowolony czoło. Cassie poczekała, aż syn wyjdzie z pokoju, po czym zwróciła się do ojca: - Jeżeli Lester się stąd nie wyniesie, ja wyjadę. I nigdy już nie wrócę. Rozumiesz? Nigdy. James westchnął zrezygnowany. - Dobrze, Cassie. Niech będzie tak, jak chcesz. Cassie tylko na to czekała. - Wynoś się stąd! Natychmiast! - zażądała. - Chodź, Lester - zwrócił się do zięcia poirytowany James. - Odprowadzę cię do drzwi. Spodziewała się jakiejś reakcji z jego strony, ale on tylko spojrzał na nią lodowatym wzrokiem, a potem przeniósł spojrzenie na Austina. Austin ruszył bez słowa ostrzeżenia w jego stronę. Dłonie wciąż miał zaciśnięte w pięści. Cassie widziała, że Lester ma ochotę podjąć wyzwanie, nie zrobił tego jednak. Na twarzy Austina malowała się taka zaciętość, że zrezygnował i podążył za Jamesem do drzwi. Zostali sami. W pokoju zapanowała głucha cisza, przerywana tylko ciężkim oddechem Cassie. Osunęła się wyczerpana na krzesło, zamknęła oczy. - Masz rację - odezwał się w końcu Austin. - To żałosne ścierwo. - Tylko dlaczego ojciec tego nie widzi? - spytała płaczliwym głosem. - To proste. Nie chce tego widzieć. - Dlaczego trzyma jego stronę? Nie pojmuję. Aż trud-

233 no uwierzyć, że on, pastor, nie dostrzega zła czającego się w oczach tego potwora. - Widzisz Cassie - westchnął Austin - tu chodzi o rozwód. To najbardziej boli twojego ojca. - Jego własna córka zrywa związek, któremu pobłogosławił sam Bóg? - Dokładnie tak. James uważa, że rozwód to najgorsze wyjście. - Trudno. Albo się z tym pogodzi, albo będzie musiał się mnie wyrzec - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Nigdy nie wrócę do tego drania. - Myślę, że potrafiłbym znaleźć jakieś wyjście. - Tak? Może chcesz go pobić? - Jest to pewne rozwiązanie. Wzruszyła ramionami. - Teraz się wycofał, ale nie zrezygnował. Nie zapominaj, że może Uczyć na swoich kumpU. ZniszczyUby cię. - Nie tak łatwo. - Daj spokój. To nie twoja sprawa, Austin. - A jeśU chcę, by stała się moja? - Nie potrzebuję twojej pomocy. - Cassie... - Wiem, co mówię - rzekła chłodno. - Sama sobie poradzę. - Tak, pewnie. Ta ironia nie uszła jej uwagi. - Nie udawaj rycerza w lśniącej zbroi, który przybywa bronić honoru zhańbionej damy. Mówiłam ci już, że w moim życiu nie ma miejsca ani dla Lestera, ani dla ciebie.

234 - Kłamiesz - odparł spokojnie. - I oboje o tym wiemy. Cassie pobladła gwałtownie. - Nie kłamię... - Może chcesz wyrzucić' mnie ze swojego życia, ale na pewno nie z łóżka. - Jak... jak śmiesz! - wyszeptała ze łzami w oczach. - To nie fair, doskonale o tym wiesz. Podszedł i pochylił się nad nią. - Wiem swoje. - Proszę cię, zostaw mnie. - Już drugi raz mnie odrzucasz. Ujął nagle jej twarz w obie dłonie i wycisnął na jej ustach pocałunek, który pozbawił ją tchu. - Trzeciego nie będzie - stwierdził zduszonym głosem. - Wychodzę, ale tylko dlatego, że czeka na mnie twój syn. Po tych słowach odwrócił się i wyszedł, zostawiając ją sam na sam z myślami. - Odeszłam od niego, Austin, i to na zawsze. - Cóż, nie można mieć ci tego za złe. - Chciałam do ciebie zadzwonić i powiedzieć ci o tym wcześniej - powiedziała Mary Jane. - Ale szczerze mówiąc, nie miałam siły tego zrobić. Zbyt wiele zdrowia mnie to kosztowało. Ledwie wróciłam do pracy. - Gdzie teraz mieszkasz? - spytał Austin. - Wynajmuję mieszkanie. - To znaczy, że Randall został w domu? - O ile wiem, tak - odparła i zamilkła. Austin usły-

235 szał w słuchawce ciężkie westchnienie. - Rozumiem, że jeszcze nie udało ci się go namierzyć. - Wręcz przeciwnie, ale nie odpowiada na moje telefony. Dlatego cieszę się, że dzwonisz. Złapała go, gdy wychodził ze swojego hotelowego mieszkania. W pierwszej chwili nie chciał odbierać, ale pomyślał, że to może być Cassie. Cassie... Myśl o niej odbierała mu resztki zdrowego rozsądku. Zwłaszcza gdy w jej życiu znów pojawił się ten psychopata. Gdyby tylko pozwoliła sobie pomóc... Potarł czoło, starając się skupić ną,,rozmowie. - Uważaj z nim, Austin - ostrzegła go Mary Jane. - Może coś kombinować. - Nie martw się o mnie. Poradzę sobie. Odłożył słuchawkę, wyszedł z hotelu i wsiadł do samochodu, kierując się w stronę Alpine Road, gdzie mieszkał Randall. Zatrzymał się za rozłożystym drzewem, w odległości kilkunastu metrów od bramy wjazdowej. Zerknął na zegarek. Dochodziła ósma rano. Randall zwykle nie pojawiał się w pracy przed dziewiątą. Kto wie, może będzie miał szczęście i go zastanie? Zamiast wchodzić od frontu, ruszył na tyły domu. Miał szczęście. Drzwi były otwarte, więc wszedł do środka. Powitała go dziwna, wręcz niepokojąca cisza. Jego uwagę przykuł niesamowity bałagan w kuchni. Skrzywił się i ruszył w głąb mieszkania, wprost do sypialni, którą jeszcze do niedawna Randall dzielił z Mary Jane. Najciszej jak tylko potrafił nacisnął klamkę i leciutko pchnął drzwi.

236 Nie miał pojęcia, czego może się spodziewać. Nie zdziwiłby się, gdyby nakrył Randalla ze swoją dziewczyną, ale równie dobrze mógł zastać go pogrążonego w błogim śnie. Jednak to, co zobaczył, przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Miał wrażenie, że nogi wrosły mu z wrażenia w podłogę. - Ty sukinsynu... - wykrztusił tylko. Randall stał pochylony nad nocnym stolikiem i wciągał nosem biały proszek. Kokaina. Randall był narkomanem. Jezu Chryste... Widząc w lustrze twarz Austina, zamarł w bezruchu. - Mój przyjaciel... niech mnie szlag - wykrztusił speszony, kiedy trochę ochłonął. Austin, półprzytomny z wściekłości, podskoczył do niego i przyparł go do ściany. - Puść mnie... - wyjąkał przerażony Randall. - Puszczę, jeśli mi powiesz prawdę. Bo jeśli nie, to zrobię z ciebie miazgę. Co się dzieje? - Dobrze... dobrze. Powiem wszystko. Austin miał ochotę dać mu w szczękę, ale zwolnił uścisk i cofnął się o krok. Kokaina, pomyślał znowu z wściekłością i obrzydzeniem. Nic dziwnego, że Randall był spłukany. A pieniądze, które mu powierzył? Co z nimi? - Gadaj! - warknął, spodziewając się najgorszego. - Chyba że chcesz zafundować sobie nowy garnitur zębów. - Obiecałem... obiecałem, że ci wszystko powiem, więc daj spokój.

237 Austin poklepał go niezbyt delikatnie po policzku. - Cieszę się, że mnie zrozumiałeś. Najpierw pogadamy, a potem mi obiecasz, że zaczniesz się leczyć. - To wymaga forsy, przyjacielu... - A ty jej nie masz, co? Randall nerwowo oblizał wargi. - Już nie - odparł, blednąc gwałtownie. - Nie? - Austina tknęło złe przeczucie. - Co z pieniędzmi, które ci dałem? Wyśpiewasz mi wszystko, i to zaraz! - Znów klepnął Randalla po twarzy. - I nie chcę słyszeć, że cała forsa wyparowała, jasne? - Pewnie, że nie - zapewnit Randall. - Nigdy nie zrobiłbym ci czegoś takiego. Przysięgam, że twoja forsa i interes są pod kontrolą. Pełną kontrolą. - W porządku. W takim razie pokaż mi dokumenty dotyczące tej sprawy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY - Coś się stało szefie? Austin, pochłonięty czesaniem końskiej grzywy, nawet nie podniósł głowy. - Rozumiem - wzruszył ramionami Robb. - Chyba powinienem pilnować swoich spraw. Cofam pytanie. Austin poklepał konia po grzbiecie i odwrócił się dopiero teraz. - Dużo by mówić. - Może mógłbym w czymś pomóc? - Nie utwierdzaj mnie w przekonaniu, że mam paranoję. - Nie rozumiem. - Robb popatrzył na niego zaskoczony. - Ale jak chcesz. Austin uśmiechnął się blado. - Kiedy wychodziłem z hotelu, miałem wrażenie, że ktoś mnie śledzi. - Jak to? - ożywił się Robb. - Wiem, że gadam od rzeczy, ale to wydawało się takie realne, że patrzyłem przez ramię nawet w samochodzie. Co ciekawsze, nie zdarzyło się to po raz pierwszy. - Może to wcale nie jest paranoja. Domyślasz się, kto mógłby to robić?

239 - Mam pewne przypuszczenia - odparł Austin, myśląc o Randallu i Lesterze. Wciąż miał w pamięci ich pełne nienawiści spojrzenia. Raczej wykluczał Randalla. Znał go dość długo i zawsze uważał, że to tchórz. Nie mógł jednak być pewny. Randall miał mu pokazać dokumenty dotyczące ziemi w Nowym Orleanie, lecz jak dotąd nie pokazał wszystkich. Mimo to był przekonany, że jeśli ktoś go śledzi, to raczej Lester lub któryś z jego kumpli. Nie wierzył w jego nagłą miłość do Cassie i Tylera. Tan łajdak musiał mieć jakiś ukryty motyw. Dlatego postanowił za wszelką cenę dowiedzieć się, o co chodzi. - Sądzisz, że grozi ci jakieś niebezpieczeństwo? - spytał z przejęciem Robb, kiedy zapinał koniowi uprząż. - Skąd, na Boga. - Obyś miał rację. Ale wiesz chyba, że w dzisiejszych czasach nie brak świrów. Austin nie odpowiedział, tylko podszedł do drzwi stajni i spojrzał na konie, które skubały trawę na pastwisku. Ten widok podniósł go na duchu. W najbliższych dniach planował sprzedać kilka z nich i zarobić na tym niezłe pieniądze. Ale najważniejsze było to, że mógł tu przyjechać i zapomnieć o kłopotach. - Jak się mają źrebięta, które sprowadziliśmy od Man-narda? - zwrócił się do Robba, który wciąż przyglądał mu się bacznie. - Świetnie. Myślę, że zarobisz na jednym z nich kupę forsy. - I ten stary wyga Mannard wypuścił taki skarb z ręki? Trudno w to uwierzyć.

240 - To się jeszcze okaże - stwierdził Robb. - Przepraszam, szefie, muszę jechać na drugi koniec pastwiska. Trzeba załatać dziurę w ogrodzeniu. . - I akurat ty będziesz ją łatał? Nie zawracaj sobie czymś takim głowy. Niech ktoś to zrobi za ciebie. Robb nasunął na głowę kapelusz. - Nie ma potrzeby. Muszę stracić trochę sadła. - Pamiętaj, żeby pić dużo wody. W tym upale nietrudno o udar słoneczny. - Nie martw się o mnie - uśmiechnął się Robb, po czym wsiadł na konia i odjechał w kierunku pastwiska. Austin został sam. Długo zastanawiał się, co robić, w końcu postanowił wziąć prysznic i wrócić do miasta. Stojąc pod prysznicem, myślał o Cassie i tym, co wydarzyło się u Worthamów. Z trudem się wtedy powstrzymał, choć kipiał ze złości. Przede wszystkim było mu żal Tylera. Ten biedny dzieciak nie zasługiwał na takiego ojca. Gdy Lester spytał chłopca, czy go poznaje, Austin miał ochotę dać mu w gębę. Za chwilę uświadomił sobie, że musiałby to samo zrobić z Jamesem, który przez swoją naiwność mógł skrzywdzić własnego wnuka i córkę. Pomysł, by Cassie i Lester mogli znów być razem, wydał mu się po prostu śmieszny. Nie znał szczegółów dotyczących ich małżeństwa, ale był pewien, że Cassie przeżyła prawdziwe piekło, jeśli zdecydowała się zabrać dziecko i przez kilka lat żyć w ukryciu. Postanowił, że nie zostawi jej samej, choć dała mu

241 do zrozumienia, że nie chce jego pomocy. Dlatego kiedy wyszedł z pokoju, poszukał od razu Tylera. Tyler, jak się okazało, nie miał ochoty na zabawę. Nie spojrzał nawet na komputer, tylko poszedł do swojego pokoju i zamknął za sobą drzwi. Austinowi serce ścisnęło się z żalu. Tak bardzo chciał, żeby ten dzieciak i Cassie byli szczęśliwi... Co więcej, sam chciał dać Cassie szczęście. Tak bardzo pragnął być z nią teraz pod prysznicem, czuć jej nagie ciało, ocierać się o nią... Dosyć! Przecież mu powiedziała, że nieophce, by jej dotykał albo wtrącał się w jej życie. Może więc powinien dać sobie z nią spokój? Teraz, kiedy pojawił się Lester, znów pewnie zniknie na kilka lat. Choć stał pod strumieniem gorącej wody, poczuł zimny dreszcz. Nie wyobrażał sobie, by mogła wyjechać. Dlatego postanowił ją za wszelką cenę zatrzymać. A jeśli Lester lub któryś z jego kumpli zbliży się do niej choćby na krok, ciężko tego pożałuje. Z tą myślą wyskoczył spod prysznica, energicznie wytarł ciało ręcznikiem, po czym ubrał się i wybiegł z domu. „Czy to prawda?" Cassie spodziewała się tego pytania. Sądziła nawet, że padnie ono znacznie wcześniej. Zaraz po wyjściu Lestera i Austina poszła do pokoju Tylera, by wytłumaczyć mu, co się stało. Chłopiec siedział na podłodze i bawił się kolejką. Kiedy pojawiła się w progu, podniósł głowę i spojrzał na

242 nią wielkimi, smutnymi oczami. Poczuła ogromny żal. Usiadła obok małego i dotknęła jego policzka, on jednak odsunął się gwałtownie, wydymając przy tym buzię. - Musimy porozmawiać, synku - powiedziała miękko. Malec potrząsnął głową. - Nie. Odczekała chwilę, mając nadzieję, że zmieni zdanie, ale kiedy odwrócił się do niej tyłem, zrezygnowała. Ocierając ukradkiem łzy, wstała i poszła do swojego pokoju. Łyknęła tabletkę nasenną i wśliznęła się do łóżka. Nie miała siły dłużej o tym myśleć. Sen wydał jej się najlepszym lekarstwem. Myliła się. Obudziła się z potwornym bólem głowy, lecz wstała i zeszła na dół z zamiarem przeprowadzenia poważnej rozmowy z ojcem. Miała jednak pecha, bo James dawno ' wyszedł do kościoła, jakby przeczuwając, że zbierają się nad nim czarne chmury. Wypiła w samotności kawę, a potem wzięła prysznic, ubrała się i pojechała do pracy. Po południu drzwi jej biura otworzyły się niespodziewanie i do środka wszedł Tyler. - Cześć, skarbie - odezwała się, wstając od biurka. - Co za miła niespodzianka. Chłopiec przycupnął bez słowa na skraju krzesła i zsunął z ramienia plecak. Cassie miała ochotę podejść do niego i przytulić go mocno, lecz brakło jej odwagi. Musiała czekać na jego ruch. - Jak ci minął dzień? - spytała.

243 Wzruszył ramionami. - Dobrze. Parafia organizowała codzienne wyjazdy dzieci za miasto. Tyler bawił się na nich doskonale do chwili, gdy pojawił się Lester. Niech go szlag trafi, pomyślała ze złością, czując jednocześnie strach i nienawiść. - Mamusiu? - Tak, kochanie? - Czy to prawda... czy to prawda, że ten pan to... to naprawdę mój tatuś? Zanim zdążyła powiedzieć cokolwiek, chłopiec odezwał się znowu: - Bo ja nie chcę, żeby nim był. Nie lubię go. - Dlaczego? - spytała ostrożnie. - Nie wiem. - W porządku. Nie musisz go lubić. I nie musisz się z nim spotykać, jeśli nie chcesz. - Nie będziesz się na mnie gniewać? - Oczywiście, że nie, kochanie. Lester jest inny niż my. Nie ma z nami nic wspólnego. - A dziadek? Ja myślę, że on go lubi. Cassie poczuła, jak wzbiera w niej złość, ale nie pokazała tego po sobie. - Posłuchaj, synku - rzekła spokojnie. - Dziadek jest pastorem i wydaje mu się, że wszyscy ludzie są dobrzy. Ale nie martw się tym, okay? Porozmawiam z nim. - Dobrze - zgodził się chłopiec, a po krótkim namyśle dodał: - Chciałbym mieć takiego tatę jak Austin. O Boże, ile ciosów jest w stanie znieść ludzkie serce?

244 - przemknęło jej przez myśl. Była pewna, że zbliża się do kresu wytrzymałości. - Austin może być twoim przyjacielem - powiedziała drżącym głosem. - Mamusiu? -Tak? - Nie wyjedziemy stąd, prawda? - spytał ze łzami w oczach. - Nie wiem - odparła szczerze. Tyler smutno zwiesił głowę. - Chodź do mnie, chcę cię przytulić - szepnęła. Chłopiec podbiegł do matki i objął ją za szyję. Trwali w tym uścisku przez dłuższą chwilę, wreszcie Tyler oderwał się od niej i spojrzał jej w oczy. - Wszystko będzie dobrze, synku, zobaczysz - zapewniła go. Jakby czekając na te słowa, przylgnął do niej jeszcze mocniej. - Muszę iść - westchnął w końcu. - Dziadek na mnie czeka. - Dobrze, jedź do domu. Ja jeszcze muszę tu trochę zostać. - Pa, mamusiu! Zanim się obejrzała, Tyler był już przy drzwiach. Kiedy wyszedł, ukryła twarz w dłoniach i zaniosła się płaczem. Przyszło jej do głowy, że zasłużyła sobie na te łzy, poddając się cierpieniu, którego doświadczyła już wiele razy przedtem. Nagle przyrzypomniała sobie coś, co przysporzyło jej jeszcze więcej bólu niż wczorajsze spotkanie z Lesterem.

245 Było to zaraz po rozwodzie. Właśnie ułożyła Tyiera do snu i weszła do dużego pokoju, gdy zatrzymała się gwałtownie. Przy kominku stał Lester. - Nie masz prawa tu przychodzić - wyjąkała zbielałymi z przerażenia ustami. - No to co? - odparł z uśmiechem. - Wynoś się stąd albo wezwę policję. Oczy mu pociemniały z gniewu na te słowa. - Na twoim miejscu nie robiłbym tego. - Nie będziesz mi mówił, co mam robić! Nie zapominaj, że jesteśmy rozwiedze ni! - To była pomyłka. Niepotrzebnie się zgodziłem na te pieniądze. Sam nie wiem, dlaczego to zrobiłem. - Już za późno, by to zmienić - uświadomiła mu. - Na nic nie jest za późno. Chcę mojego syna, Cassie. Te słowa były jak cios nożem. - To nie jest twój syn! - rzuciła ze złością i skoczyła do telefonu. - Jeśli stąd nie wyjdziesz, zadzwonię ńa policję - powtórzyła, po czym drżącą dłonią sięgnęła po słuchawkę. - Możesz być pewien, że to zrobię. Podszedł do niej tak blisko, że mógł jej dotknąć. Stała pod ścianą, nie mając dokąd uciec. - Zaraz pójdę - rzekł dobitnie, uśmiechając się przy tym szyderczo. - Ale jeszcze tu wrócę, a wtedy zabiorę ze sobą Tylera. Uwierz mi, nie będziesz mogła wtedy nic zrobić. Mylił się. Spakowała walizki, zabrała dziecko i uciekła. Teraz jednak jej wróg powrócił, jeszcze groźniejszy niż przedtem. Cassie ponownie czuła nieprzezwyciężony strach

246 i chęć ucieczki. Wiedziała jednak, że musi zostać i stawić czoło Lesterowi. Nagłe ujrzała w wyobraźni twarz Austina. Gdyby tylko... Nie, teraz nie wolno jej o nim myśleć. Bez względu na to, jak bardzo potrzebuje jego wsparcia. Słysząc delikatne pukanie do drzwi, sięgnęła po chusteczkę i pospiesznie otarła mokre od łez oczy. - Proszę - powiedziała cicho, a wtedy drzwi otworzyły się i do pokoju wszedł... Austin. - Jakim cudem,..? - zaczęła zdumiona. - Co jakim cudem? - Nie, nic takiego. - Płakałaś - zauważył. - Nie musisz tego przede mną ukrywać. Podniosła głowę i spojrzała mu w oczy. - Co cię tu sprowadza? - Chciałem cię zobaczyć, sprawdzić, czy wszystko w porządku. Popatrzyła na niego i znów poczuła w sobie to dziwne przyciąganie. Tym razem nie stłumiła go w sobie. - W porządku - wyszeptała.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Stał kilka kroków od niej. Tak blisko, że mógł ją dotknąć. Nie zrobił tego jednak, choć drżała z podniecenia, pragnąc jego ramion i ust. - Cassie - wyszeptał tylko ochrypłym głosem. Wiedziała, że on także jej pragnie., I że tym razem by go nie powstrzymała. Nagle zadzwonił telefon. - Nie odbieraj - poprosił. - Muszę. Może chodzić o Tylera. Albo o mamę. Cofnął się, a ona podniosła słuchawkę. Dzwonił jej były teść, Dewitt Sullivan. Rozmawiała z nim, nie spuszczając oka z Austina. On też ją obserwował. - To nie jest właściwy moment, Dewitt - przekonywała. - Co takiego? - spytała, odwracając wzrok. Wykluczone - rzekła po chwili. - Nawet nie chcę o tym myśleć. Słysząc odpowiedź Dewitta, zrobiła się purpurowa na twarzy. - Nie zamierzam na ten temat dyskutować! - rzuciła podniesionym głosem. - Lepiej skończmy tę rozmowę, zanim któreś z nas powie coś, czego będzie potem żałować!

248 Odłożyła słuchawkę. - Ojciec Lestera? - domyślił się Austin. Skinęła głową. - Groził ci? - Skąd wiesz? - Spojrzała na niego ze zdumieniem. - Jesteś wzburzona. - Masz rację - westchnęła. - Powiesz mi, o co chodziło? - Chce, żebym pozwoliła Lesterowi zabrać Tylera na weekend. Miałby przywieźć go do nich. - Wierzą, że ten drań przeszedł wielką metamorfozę? - spytał prawie ze śmiechem Austin. - Oczywiście. Są święcie przekonani, podobnie jak ojciec, że został niesłusznie oskarżony. - Nie mieści mi się to w głowie! Wystarczy spojrzeć na tego sukinsyna. Dla mnie ten facet to chodząca bomba zegarowa, która może w każdej chwili wybuchnąć. Naprawdę nie wiadomo, co zrobi. - Też tak myślę. Zauważył jej zmęczenie i powiedział łagodnym głosem: - Powinnaś iść już do domu. - Chyba tak. Zabieram się stąd. - Najpierw pójdziesz ze mną. Pokręciła głową. - Jest już późno, jestem zmęczona. - I załamana - dodał. - Dlatego proponuję... - Proponujesz? A nie chciałeś powiedzieć „rozkazuję" - mruknęła. - Niech ci będzie, dzieciaku.

249 Uśmiechnęła się na dźwięk tego słowa. Ileż to lat minęło, odkąd nazwał ją tak po raz ostatni... Austin odwzajemnił uśmiech, rozbrajając ją do reszty. Jakby wyczuwając jej słabość, chrząknął z zakłopotaniem, po czym rzekł: - Jedźmy już. Szkoda czasu. Cassie otworzyła oczy, kiedy samochód stanął. Czyżby zasnęła? - Gdzie jesteśmy? - spytała. Choć nie widziała go w ciemnościach, czuła wyraźnie jego obecność. - Na mojej farmie. Zamrugała gwałtownie powiekami. - Nie denerwuj się - uspokoił ją. - Nie zostaniemy tu długo. Chciałem cię tylko zaprosić na filiżankę cappuccino. Zobaczysz, od razu postawi cię na nogi. Uśmiechnęła się. - Tej propozycji nie mogłabym odrzucić. - Cieszę się. Wysiedli z wozu. Muzyka świerszczy nie mogła zagłuszyć łomotu jej serca. Choć był już wieczór, upał nie zelżał, a powietrze wciąż było lepkie i wilgotne. Cassie rozejrzała się wokół, zatrzymując wzrok na rozłożystym, omszałym dębie, który rósł obok domu. Z oddali dochodziło rżenie konia i niewyraźny tętent kopyt. - Czy to wszystko należy do ciebie? - spytała, kiedy wchodzili na werandę. - Tak - odparł, wskazując drogę. Po chwili znalazła się w niewielkim saloniku, gdzie

250 panował jeszcze większy upał niż na zewnątrz. A może to ona sama promieniowała takim ciepłem, mając świadomość, że tuż obok stoi Austin. Długo stali w milczeniu, wpatrując się w siebie. Wreszcie objął ją i przyciągnął lekko do piersi. - Austin, proszę... - odezwała się słabym głosem. - O co prosisz? Żebym cię całował do utraty tchu? - Ja... - Nie mów nic. Przywarł wargami do jej ust. Cassie jęknęła, jakby nagle przeszył ją ból, po czym zarzuciła mu ręce na szyję. Po chwili oderwał się od niej i zaprowadził do sypialni. Zanim opadli na łóżko, ich ubrania leżały już na podłodze. Zaczaj całować jej szyję i ramiona, Wreszcie chwycił wargami stwardniałe sutki. - Och, Austin... - westchnęła cicho. - Dotykaj mnie - powiedział, biorąc ją za rękę i kładąc na sobie jej dłonie. - Dotykaj... Pieściła go niespiesznie, ostrożnie, powoli. - Boże, Cassie... Czy ty wiesz, co ze mną robisz? - wymamrotał, nieprzytomny z podniecenia i gotowy, by natychmiast się z nią połączyć. - Wejdź we mnie - szepnęła. - Chcę cię poczuć... w środku. Nie musiała tego powtarzać. Całując łapczywie jej nabrzmiałe wargi, ujął ją za pośladki i przełożył jej uda przez swoje biodra. A potem, tak samo jak wtedy, na plaży, wypełnił ją sobą z radosnym krzykiem. - Pragnę cię - odezwał się ochryple, nie spuszczając

251 wzroku z jej wilgotnej, rozpalonej twarzy. - Tak bardzo cię pragnę... dzieciaku. Ciała połączyły się ze sobą i zaczęły się poruszać w upojnym tańcu. Rozkosz przyszła szybko i zatopiła ich swoim bezmiarem. Później zaś leżeli zlani potem, zbyt wyczerpani, by się ruszyć. - Czy z nim też to czułaś? - spytał Austin, nie mając nadziei, że mu odpowie. - Nie, nigdy - odparła. Odsunął się nieznacznie, by widzieć jej twarz, i ujął ją za podbródek. - Nie zaznałaś przy nim rozkoszy? Cassie odetchnęła głęboko. - Tylko... tylko z jednym mężczyzną jej zaznałam - odparła szczerze. - Myślisz o tym samym co ja? O tamtym... wieczorze na plaży? - Tak - szepnęła. - Cholera, Cassie, za kogo ty wyszłaś? - Za potwora w ludzkim ciele. Choć nigdy mnie nie tknął. Ani Tylera. Austin przytulił ją. Czy mógłby teraz pozwolić jej odejść? Chciał ją zatrzymać już za pierwszym razem. Wiedział o tym, ale nie potrafił się do tego przyznać. - Będziesz ze mną szczera, Cassie? - spytał ostrożnie. - Powiesz mi, co takiego zrobił ten drań, że musiałaś ukrywać się przed nim przez tyle lat? - To paskudna sprawa - próbowała się wykręcać. - Domyślam się.

252 Przyparta do muru, opowiedziała mu o tamtym wieczorze, kiedy po powrocie do domu zastała Tylera siedzącego na kolanach Lestera z pistoletem w rączce. Opowiedziała mu też, jak jej groził, że zabierze chłopca. - Żałosny bydlak - stwierdził. - Chciałbym go dostać w swoje ręce. - To nie twoja sprawa, Austin. Mówiłam ci. Nie chciał się z nią spierać. - Zamierzasz znowu wyjechać? - spytał. Popatrzyła na niego smutno, a on, nie mogąc się opanować, pocałował ją z czułością. - Nie wiem - odparła z westchnieniem. - Nie ufam Lesterowi. Boję się go, nie mówiąc już o jego kumplach. Ale uciekając, wyrządziłabym krzywdę Tylerowi. - W takim razie zostań i walcz. Jesteś starsza, mądrzejsza i silniejsza niż kiedyś. Masz poza tym rodzinę, która nie chce cię stracić po raz drugi. ' I ynasz mnie, chciał dodać, ale bał się, że mogłoby to zerwać tę cienką nić zaufania, która dopiero co pojawiła się między nimi. - Mówisz tak, jakbyś nie znał rodziców, a zwłaszcza ojca. Przecież wiadomo, po czyjej jest strome. - Ale nie wtedy, kiedy mógłby cię stracić. - Sama nie wiem - wzruszyła ramionami. - Ojciec jest tak zaślepiony swoją wiarą, że nie potrafi logicznie myśleć. Już dawno stracił trzeźwość spojrzenia. - Wiem o tym. Ale jestem pewien, że w krytycznej sytuacji stanie po twojej stronie. Zauważ, że Lester stąpa po niepewnym gruncie. Wystarczy najdrobniejsza wpadka i wróci do więzienia.

253 - I znowu znajdzie kogoś, kto go stamtąd wyciągnie. - Właśnie dlatego potrzebujesz kogoś takiego jak ja. Mogę ci pomóc. Zależy mi na tym, Cassie. Do Ucha, przecież nie zamierzał tego mówić! Te słowa wymknęły mu się mimochodem, wbrew jego woli. Cassie wzięła głęboki oddech. - To, co zdarzyło się przed chwilą, nie może się powtórzyć. Dobrze o tym wiesz, prawda? Nie wiedział, ale nie przyznał się do tego. Bał się, że ją przestraszy. Była taka krucha, taka nieufna. Krucha? O nie! Być może wyglądała na delikatną, słabą istotę, ale nie znał kobiety, która miałaby..w sobie tyle siły i hartu duchu co ona. Takiej, która miałaby dość odwagi, by zabrać dziecko, opuścić najbliższych, porzucić wszystko i zacząć życie od nowa. W nieznanym miejscu, wśród obcych ludzi... - Austin? - Słyszałem, co powiedziałaś. - Zgadzasz się ze mną? - Chcesz, żebym skłamał? - odpowiedział pytaniem. - Nie. - JeśU powiem ci, co naprawdę czuję, nie będziesz szczęśUwa. - I tak nie jestem - odparła. Austin westchnął ciężko. - Nie chcę, żebyśmy przestali się spotykać - wyznał. - Ale nie możesz o tym decydować - powiedziała chłodno, wstając z łóżka i schylając się po swoje rzeczy. - Dlaczego chcesz zniszczyć to, co jest między nami?

254 - spytał, patrząc na jej nagie, wspaniale proporcjonalne ciało. Odwróciła się do niego bez zażenowania. - Nie muszę ci się z niczego tłumaczyć - powiedziała obojętnie. - Niech ci wystarczy to, co powiedziałam. A teraz odwieź mnie do domu. Podniósł się z łóżka, w którym wciąż czuć było zapach ich rozpalonych ciał. - Z przyjemnością - syknął przez zaciśnięte zęby.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY - Jak idzie? Lester skrzywił usta, po czym odwrócił się plecami do przywódcy grupy, Granta Hoople'a, i wyszedł do kuchni. Otworzył lodówkę, wyjął butelkę piwa. Zdjął kapsel i pociągnął łyk orzeźwiającego napoju. - Lepiej? - spytał Hoople z ironią, a kilku członków grupy zaśmiało się pod nosem. Lester nie zwracał na nich uwagi. Był piekielny upał, więc chciało mu się pić. Od kilku godzin ćwiczył strzelanie do celu, a teraz postanowił zrobić sobie przerwę. - Pewnie - mruknął, sięgając po kolejną butelkę, po czym wrócił do pokoju. Drewniany dom Hoople'a służył grupie za bazę. Jego niewątpliwą zaletą było położenie - stał na odludziu w okolicach Lafayette. Lester zauważył, że niewiele się tu zmieniło podczas jego nieobecności. Z tą różnicą, że nie zbierał się już tu cały oddział, a tylko przywódcy. On był jednym z nich. - Więc jak się mają sprawy? - spytał znowu Hoople. Lester wzruszył ramionami. - Tak sobie. - Jeżeli tak mówisz, to znaczy, że jest klapa na całej linii.

256 - W sumie masz rację - stwierdził Lester, po czym rozsiadł się na krześle i podniósł do ust butelkę z piwem. - To znaczy? Mów konkretnie. Twoja eksmałżonka nie chce współpracować? Jeśli zamierzasz przekonać ją, że w więzieniu przeszedłeś cudowną przemianę, to musisz rozwinąć swój aktorski talent. - Wiem, pracuję nad tym - odparł cierpko Lester, czując na sobie wzrok obecnych. Nie lubił, gdy ktokolwiek go krytykował. W więzieniu, kiedy na każdym kroku mówiono mu, co ma robić, przysiągł sobie, że już nigdy nie będzie słuchał niczyich rozkazów. Niestety, to właśnie ci ludzie przekupili sędziego pieniędzmi należącymi dó organizacji. Zawdzięczał im zwolnienie warunkowe i musiał się im podporządkować. Jego głupi rodzice i ten kretyn, ich adwokat, nie mieli nawet pojęcia, ile to kosztowało. On jednak doskonale wiedział, dlatego nie mógł podskakiwać. W przeciwnym razie ten sukinsyn Hoople zniszczyłby go. Zachowaniem Lestera kierował jednak nie tylko strach - chciał bronić słusznej sprawy. - Pracujesz nad tym? Ale w jaki sposób? - dociekał Hoople. - Człowieku, podaj szczegóły! - Przede wszystkim próbuję jakoś urobić mojego starego i teścia, żeby na nią wpłynęli. - Domyślam się, że nic z tego nie wychodzi. - Fakt. Jest twardsza niż sądziłem. - Zawsze uważałem, że to baba z jajami. - W ustach Hoople'a słowa te zabrzmiały jak największy kom-

257 plement. - Dlatego musisz wymyślić coś innego. Mógłbyś przecież posłużyć się dzieciakiem. Od razu by zmiękła, no nie? Lestera oblał zimny pot. Owszem, chciał przywołać Cassie do porządku, pokazać jej, że miejsce kobiety jest przy mężu, ale zdawał sobie sprawę, że to wymaga ostrożności i finezji, a przede wszystkim czasu. Tymczasem Hoople i pozostali nie mieli żadnych skrupułów. Co gorsza, nie wiedzieli, że zrzekł się praw do dziecka, a wyjawienie prawdy byłoby w tym momencie bardzo ryzykowne. - Masz rację - stwierdził po namyśle. - Tylko że to będzie cholernie trudne, bo już zdążyła zbuntować dzieciaka przeciwko mnie. - No i co z tego? Postaraj się, żeby chłopak zobaczył w tobie bohatera, kapujesz? - A jeśli znowu zabierze go i zniknie? Nie chciał się przyznać, że ta myśl spędza mu sen z powiek. Kilku jego kumpli z organizacji śledziło od jakiegoś czasu każdy krok Cassie, on jednak bał się, że jego żona mimo to zdoła uciec. Najchętniej przyłożyłby jej porządnie i po prostu porwał chłopaka. Tylko że wtedy natychmiast trafiłby z powrotem za kratki. Były jeszcze dwie sprawy, które powstrzymywały go przed tak radykalnym posunięciem. Po pierwsze pieniądze. Jego organizacja potrzebowała gotówki na zakup broni, a rodzina Cassie posiadała ogromny majątek. Po drugie koło Cassie i Tylera kręcił się ten cholerny Austin McGuire. Był nietykalny, gdyż wielebny Wortham patrzył w niego jak w obraz.

258 A Lester nie mógł narażać się Jamesowi, który stał się nagle i nieoczekiwanie jego największym sprzymierzeńcem. - Przestań się wykręcać, Sullivan - Hoople zniecierpliwił się na dobre. - Musisz opracować dokładny plan działania. I to szybko. - Nie tak nerwowo - zaprotestował Lester. - Daj mi trochę czasu, dobra? Na razie nie mam zielonego pojęcia, co robić. - To wymyśl coś - warknął Hoople. - To rozkaz. Cassie nie dostała obiecanej filiżanki cappuccino. Kiedy to sobie uświadomiła, niemal wybuchnęła śmiechem, opanowała się jednak szybko. Ten wieczór w ogóle nie był zabawny. Z czego tu się śmiać? Minęły od tego czasu dwa tygodnie. Austin wyjechał i zajmował się dość intensywnie hotelem w Baton Rouge, co bardzo ją cieszyło. Niestety, wkrótce pojawił się znowu w Jasmine. Jak przekazał jej Tyler, najpierw zajrzał do kościoła, a kiedy okazało się, że dziadek nie może odwieźć chłopca do domu, sam się zaoferował. Po drodze wstąpili na lody, a potem zaszyli się w pokoju Tylera i przez kilka godzin grali na komputerze. - Mamusiu, Austin jest super! - zachwycał się chłopiec. - Nieźle dostałem w tyłek, jak graliśmy w... - Mówiłam ci, Tyler, żebyś nie wyrażał się w ten sposób! - upomniała go ostro. Była zdenerwowana, czuła, że jej życie rozpada się na kawałki, dlatego zareagowała tak impulsywnie.

259 - Przepraszam, mamusiu. - Malec popatrzył na nią ze zdziwieniem. - Dlaczego nie lubisz Austina? To pytanie zaskoczyło ją tak bardzo, że przez dłuższy czas nie wiedziała, co powiedzieć. - Dlaczego tak sądzisz? - spytała w końcu. - Zawsze na mnie krzyczysz, kiedy tylko o nim wspomnę. - Ależ skąd! - obruszyła się. - Przecież nigdy na ciebie nie krzyczę. Uśmiechnął się nieśmiało. - Krzyczysz. Poza tym dobrze wiesz, o co mi chodzi... „ Miał rację. Wiedziała bardzo dobrze, ale nie zamierzała się do tego przyznać. - Posłuchaj, synku. Lubię Austina, to bardzo miły człowiek, ale nie chcę, żebyś mu się naprzykrzał. Nie pomyślałeś, że mu przeszkadzasz? - Dlaczego? - Chłopiec był zdumiony. - Przecież mnie lubi. - Bardzo dobrze. Cieszę się. - Powiedział nawet, że chciałby mieć takiego syna jak ja. Boże, tylko nie to... Grunt palił jej się pod nogami, lecz nadal chciała zostać w Jasmine. Tylko tutaj mogła spokojnie zastanowić się nad tym, co naprawdę czuje i czego pragnie. Czy zakochała się w nim? Tak. To właśnie miłość do Austina kierowała nią tamtego letniego wieczoru. Nie mogła jednak iść za głosem serca. Nawet gdyby jej rodzice mu wybaczyli i zaakceptowali ich związek,

260 Austin nie powinien się dowiedzieć, że jest ojcem Tylera. Była pewna, że poczułby się zdradzony i oszukany. Nie było zresztą sensu zadręczać się tym bez końca. Austin potrzebował jej w łóżku, to wszystko. Nigdy nie wspomniał, że ją kocha. Było jednak coś, co nie dawało jej spokoju - Austin był ojcem jej syna. Postanowiła nie myśleć o tym dłużej. Lepiej cieszyć się wspomnieniami z tamtego wieczoru, kiedy było jej tak dobrze. Mogli spać ze sobą, ale nigdy żyć wspólnie pod jednym dachem. I dlatego jej tajemnica nie wyjdzie na jaw. Postanowiła, że jej jedynym zmartwieniem będzie Lester. Jego pojawienie się odebrało jej spokój. Żyła jakby w zawieszeniu, wiedząc, że pozostanie w Jasmine jest niezwykle ryzykowne. Ucieczka też nie była najlepszym wyjściem z sytuacji, szczególnie dla Tylera. Pocieszała sisię tym, co powiedział jej Austin - czekała, aż Lester popełni błąd i trafi z powrotem za kratki. Liczyła też na to, że jej eksmałżonek zastanowi się poważnie, zanim podejmie jakiś szczególnie nierozważny krok. Wiedział przecież, że nie ma już do czynienia z uległą i wystraszoną dziewczyną, lecz zdecydowaną na wszystko kobietą. Niepokoiło ją tylko, że jej własny ojciec jest po stronie Lestera. Nie powiedziała mu jeszcze, co o tym sądzi, ale zamierzała z nim porozmawiać. Zastanawiała się nawet, czy nie wtajemniczyć matki, lecz jej zły stan zdrowia przekreślił te plany. Matkę zresztą interesował wyłącznie hotel i powrót do pracy, co stanowiło odrębny problem. Cassie miała

261 nadzieję, że Austin wycofał się z kupna ziemi i zwrócił wpłacone jako zaliczkę pieniądze. Na myśl o hotelu sięgnęła po leżące na biurku plany renowacji. Za dwa dni miała spotkać się z architektem i kierownikiem ekipy remontowej, postanowiła więc wprowadzić jeszcze kilka poprawek. Musiała tylko poinformować o tym Austina. Uśmiechnęła się niespodziewanie. Ciekawe, jak zareaguje? Odruchowo spojrzała na zegarek i jęknęła. Było już za późno na cokolwiek. Popracuje w domu. W przedpokoju omal nie zderzyła się z ojcem. - Cześć, tato - przywitała go z uśmiechem. Skinął głową z poważną miną. - Jesteś sama? - spytał z niepokojem. - Tak, dlaczego pytasz? - Nie ma z tobą Tylera? Poczuła nagły przypływ paniki, - Nie - wykrztusiła. - Chcesz powiedzieć, że nie ma go w domu? - Nie. Dostrzegła w jego oczach lęk i od razu domyśliła się wszystkiego. - Ale przecież miałeś go przywieźć, jak zwykle... - Ktoś przekazał mojej sekretarce, że ty go dzisiaj odbierzesz. Cassie chwyciła się za serce. - Uspokój się - ojciec próbował ją pocieszyć. - To na pewno jakieś nieporozumienie... - Nieporozumienie?! - krzyknęła. - Nie wiemy nawet, gdzie jest! - Znajdziemy go.

262 - A Austin? - Dzwoniłem do niego. Też nic nie wie. - O Boże - jęknęła, osuwając się na stopień schodów. - To Lester. To on zabrał mi syna. - Zadzwonię na policję - zdecydował James, sięgając po słuchawkę telefonu. Austin miał w swoim biurze gościa. Był nim jego dobry znajomy, Hank Medford, były policjant, obecnie prywatny detektyw. - Jezu, chyba jeszcze nie przeżyłem takiego upału - westchnął, opadając bez sił na krzesło. - Pozwolisz, że zdejmę krawat? - A po co go w ogóle nosisz? - zdziwił się Austin. Hank uśmiechnął się znacząco. - Przez szacunek dla klientów, przyjacielu. - Bzdury. v:%- Nie rozumiem, dlaczego cię to dziwi. Przecież sam na co dzień tak się ubierasz - powiedział Hank, chowając krawat do kieszeni. - Ale nie w taki upał. No dobrze, przejdźmy do rzeczy. Masz jakieś wiadomości? - Jak zwykle. - Strzelaj. - Świetnie to ująłeś, bo twój chłopaczek znów bawi się bronią. - Jesteś pewien? - Jak tego, że tu siedzę. Austin nie był zdziwiony. Ta informacja tylko utwierdziła go w przekonaniu, że Lester, wbrew temu co twierdził,

263 nie wstąpił nagle na drogę cnoty. Miał jednak dotąd nadzieję, że drań nie będzie uciekał się do starych sztuczek. Teraz, gdy dowiedział się, że były mąż Cassie jest do tego zdolny, zaczaj się naprawdę bać. Tak, Lester był niepoczytalny. Austin nie wątpił, że ten szaleniec śledzi go od dłuższego czasu, więc postanowił zrewanżować mu się tym samym, posługując się Hankiem. Nie martwił się o siebie. Wiedział, że jest-w stanie poradzić sobie z Lesterem. Ale na pewno nie obroniliby się przed nim Cassie i Tyler. - Pojechałem za tym bydlakiem do domu pod Lafayette - poinformował go Hank. - Obskurne miejsce. Spisałem numer rejestracyjny pickupa należącego do właściciela tej chaty. Zamurowało mnie, kiedy go sprawdziłem. Trudno uwierzyć, że taki facet bezkarnie chodzi po ulicach. - Kawał drania, co? - domyślił się Austin. - Delikatnie powiedziane. Lista przestępstw popełnionych przez Hoople'a ciągnie się w nieskończoność. A najciekawsze jest to, że nikt nie wysunął przeciwko niemu żadnych oskarżeń. - Oberwał za niego Lester? - Tak, i podejrzewam, że to Hoople i kumple wyciągnęli go z pudła. - Bez wątpienia. - Co teraz mam robić? - spytał Hank. Austin wypisał czek i wręczył mu go z uśmiechem. - To samo. Nie spuszczaj Sullivana z oka - polecił. Kiedy został sam, zaczaj po raz kolejny dokładnie analizować to, co się zdarzyło. Czuł się całkowicie bezradny,

264 chociaż robił wszystko, co było w jego mocy. Był pewien, że Cassie wpadłaby w szał, gdyby dowiedziała się, że wynajął prywatnego detektywa. James też nie byłby zachwycony. Na myśl o Jamesie ogarnęła go złość. Jak to możliwe, żeby jego przyjaciel był tak zaślepiony, tak naiwny? Niestety, wszystko wskazywało na to, że już nie zmieni swojego stanowiska. Biedny stary James wciąż łudził się, iż Cassie wróci do Lestera, a święty sakrament małżeństwa zostanie ocalony przed pohańbieniem. Po moim trupie, pomyślał. Nie pozwolę skrzywdzić Cassie. Nikomu. Kochał ją i w żaden sposób nie mógł temu zaprzeczyć. Powinien był uświadomić to sobie już pb ślubie z Alicją. W ich małżeństwie brakowało czegoś więcej niż tylko seksu. Teraz już wiedział, że chodziło po prostu o miłość. Ukrył twarz w dłoniach, poddając się przygnębieniu. Tak bardzo pragnął dać szczęście Cassie i jej synowi, zapewnić im poczucie bezpieczeństwa, ujrzeć w ich oczach radość. Ale najbardziej pragnął, by go kochała. i żeby Tyler zobaczył w nim ojca. - Panie McGuire? Na dźwięk głosu sekretarki poderwał się z miejsca. - Tak? - spytał rozkojarzony. - Pilny telefon na pierwszej linii.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY - Robimy wszystko, co w naszej mocy, proszę pani. Tęgi detektyw o dziecinnej twarzy powtarzał to Cassie od chwili, gdy pojawiła się policja. Zbliżał się wieczór, a nikt jak na razie nie wiedział, gdzie jest Tyler. Cassie chciała wierzyć detektywowi Mike'owLConnowi, musiała mu wierzyć, ale ogarniało ją coraz większe przerażenie. Patrzyła na niego nieobecnym wzrokiem i tylko potakiwała w zamyśleniu, co jakiś czas ocierając z oczu łzy. - Mój kolega mówi prawdę - wtrącił jego partner, Dave Winslow. - Przetrząsamy wszystko, co się da. - To dlaczego jeszcze go nie znaleźliście? - spytał Austin. Cassie dosłyszała oskarżycielski ton w jego głosie, lecz nie zamierzała robić mu z tego powodu wyrzutów. Była zadowolona, że jest z nią przez cały czas i że zajmuje się wszystkim. - To nie takie proste - odparł spokojnie Conn. - Wiemy dokładnie, jakim samochodem porusza się Lester Sullivan, a to już bardzo dużo. Ale jeżeli chłopiec wsiadł do samochodu kogoś obcego... - urwał nagle, gdy Cassie wybuchnęła głośnym płaczem. - To wszystko moja wina - wymamrotał przejęty

266 James, sięgając po filiżankę kawy, którą podała mu Joy. Z trudem utrzymywał ją w drżących dłoniach. Podobnie jak Cassie, on także był przerażony tym wszystkim. Na dodatek Wilma czuła się fatalnie i od kilku dni nie opuszczała łóżka. Oczywiście nikt nie powiedział jej dotąd o zaginięciu Tylera - to mogłoby ją zabić. Ale i Cassie nie zniosłaby chyba kolejnej tragedii. Już teraz była bliska załamania. Nie miała jednak pretensji do ojca. Za wszystko winiła tylko i wyłącznie Lestera. - Nieprawda, James - pocieszał przyjaciela Austin. - Nie ma w tym twojej winy. Doskonale wiemy, kto ponosi za to odpowiedzialność. Cassie popatrzyła na niego z wdzięcznością. Austin od początku zachowywał się wspaniale. Zapragnęła nagle, by przytulił ją i zapewnił, że wszystko się dobrze skończy; że Tyler cały i zdrowy wróci do domu, a Lester da im raz na zawsze spokój. Ale teraz było to niemożliwe. Austin saie mógł wziąć jej w ramiona ani niczego obiecać. - Nie martw się - powiedział, jakby odgadując jej myśli. - Zrobimy wszystko, żeby znaleźć twoje dziecko. - A jeśli się nie uda? - spytała drżącym ze strachu głosem. - Nie ma go od wczoraj... - Spokojnie. Gdy tylko dopadną Lestera, znajdzie się i Tyler. Cassie miała ochotę krzyczeć z rozpaczy, ale wiedziała, że musi się trzymać. Nie mogła się poddawać. Kiedy Tyler wróci do domu, wtedy będzie czas na łzy. - Dlaczego tak długo to trwa? - spytała, tym razem już spokojnie.

267 - Nie mam pojęcia - odparł Austin. - Jeśli w najbliższym czasie nic się nie stanie, sam się tym zajmę. - Jeśli skrzywdził Tylera, zabiję go... zabiję własnymi rękami! James usiadł obok niej. - Proszę cię, skarbie, nie mów tak... - Przestań, tato. Wiem, co mówię. - Daj jej spokój, James - rzekł Austin łagodnie, lecz stanowczo. - Nie martw się, nie będzie musiała się do tego posuwać. Sam zrobię to z przyjemnością. - Austin... - spojrzała na niego, lecz nie pozwolił jej dokończyć. ^ - Nic nie mów, Cassie. Wiem, powiedziałaś, że to nie moja sprawa, ale wierz mi, że bardzo się mylisz. Tyler jest moim przyjacielem, moim małym przyjacielem, którego wciągnięto w brudne rozgrywki dorosłych. Nie mogę na to pozwolić. Musze stanąć w jego obronie. - Rozumiem. Masz rację - szepnęła. Przez dłuższą chwilę patrzyli sobie w oczy, w końcu Cassie odwróciła wzrok. Była zbyt zmęczona, zbyt zdenerwowana, żeby z nim rozmawiać. W tej chwili chciała tylko odzyskać dziecko. Tłumaczyła sobie, że Lester nie mógłby skrzywdzić Tylera. Przynajmniej do chwili, gdy dostanie to, o co mu chodzi. Dzięki temu zyskiwali na czasie. - Kiedy tylko namierzymy Sulłivana, przystąpimy do akcji - stwierdził Conn, sięgając po mrożoną herbatę i kanapkę z szynką, którą właśnie podała mu Joy. Cassie odwróciła wzrok. Nie mogła patrzeć najedzenie. - Jeśli jeden rodzic odbiera dziecko drugiemu, któ-

268 remu przyznano prawo do opieki, sprawę przejmuje policja stanowa - dodał Conn. - Takie sytuacje są dość częste, jednak w tym wypadku może chodzić o coś więcej. Nie wykluczam, że będziemy musieli powiadomić FBI. - Jest coś, czego nie chce pan nam powiedzieć? - spytał podejrzliwie Austin. - Nie. Na razie nie. Póki co koncentrujemy się na Sullivanie i Grancie Hoople'u. Żadnego z nich nie ma w miejscu zamieszkania. Być może chodzi im o szantaż. Albo o okup. Możliwe, że o coś jeszcze. Tego właśnie nie wiemy. - W takim razie dlaczego Lester nie dzwoni? - spytała Cassie, zaciskając kurczowo dłonie. - Wiem, że czegoś chce. Zawsze czegoś chciał. Nie wierzę, że po prostu stęsknił się za dzieckiem. - Sprawdziliście rodziców Sullivana? - spytał Austin. - Nie? Jak to możliwe, że nie udało wam się z nimi skontaktować! - Prawdopodobnie nie ma ich w mieście - odparł Winslow, po czym zwrócił się do Cassie: - Ale jest tam nasz człowiek. Da znać, kiedy tylko się pojawią. - Czy w razie potrzeby zgodzi się pani wystąpić z apelem w telewizji? - ponownie odezwał się Conn. - Myśli pan, że sprawa jest aż tak poważna? - spytała szeptem. - Owszem, jeśli to nie pani były małżonek uprowadził małego. - Cholera jasna - mruknął pod nosem Austin, a James, który usłyszał przekleństwo, skrzywił się z dezaprobatą.

269 Cassie odwróciła głowę. Nie mogła dłużej patrzeć na ojca. Nawet w takiej chwili nie potrafił się zdobyć na jakiś ludzki odruch. A ona tak bardzo pragnęła, aby zszedł ze swojego piedestału, aby choć na chwilę pozbył się tego kaznodziejskiego, oceniającego spojrzenia i tonu. Aby ją pocieszył. Może gdyby rzeczywiście była jego ukochaną córką, wziąłby ją teraz w ramiona? Ale nie była. Zhańbiła związek małżeński i nie mogła liczyć na jego czułość. - Nie mam wątpliwości, kto porwał mojego syna - rzekła z przekonaniem. - To Lester Sullivan. Musimy go znaleźć. - Ja też jestem pewien, że to on - dodał Austin, pax trząc jej w oczy. Nie potrafiła niczego wyczytać z jego wzroku, a może po prostu nie chciała. Pomyślała tylko, że mimo wszystko dziwne jest to jego zaangażowanie i że może się ono źle skończyć. - Myślisz, że Lester i Tyler mogą być z dziadkami? - spytała. - Sama powinnaś to wiedzieć. Ja w życiu ich nie widziałem. - Nie wiem - pokręciła bezradnie głową. - To nie są źli ludzie. Wierzą w niewinność Lestera, ale nie sądzę, aby mogli dopomóc w porwaniu własnego wnuka. - W takim razie wszystko wskazuje na Lestera i jego bandę świrów - stwierdził Austin, wstając z miejsca. - Oczywiście, nie mam żadnych dowodów, ale daję głowę, że to on. Poczekacie chwilę? - zapytał. Muszę gdzieś zadzwonić. Wiem, Cassie, że jesteś niechętna mojej pomocy, ale...

270 - W tej sytuacji przyjęłabym pomoc nawet od samego diabła. Skrzywił się na to porównanie, jednak nie skomentował go ani słowem. - Zaraz wrócę - rzucił tylko, kierując się do drzwi. Cassie objęła kolana ramionami i zaczęła kołysać się na krześle, szepcząc Słowa modlitwy: - Boże, miej w opiece moje dziecko... Austin miał ochotę wziąć ją w ramiona i przytulić mocno, ale wiedział, że tylko spotęgowałby jej cierpienie. Musiał zresztą odbyć bardzo ważną rozmowę i zamierzał uczynić to bez świadków. - Wychodzisz? - James zatrzymał go przy drzwiach. Austin przystanął na moment i spojrzał na przyjaciela. Potem popatrzył na detektywów, którzy siedzieli w przeciwległym rogu pokoju. Jeden trzymał przy uchu walkie-talkie w oczekiwaniu na jakiś nowy meldunek, drugi obserwował przez okno podjazd. Czekali. Wszyscy czekali. Czekali przez cały czas, nie robiąc nic innego, i tego właśnie Austin miał dosyć. Nie mógł dłużej przyglądać się bezczynnie cierpieniu Cassie. Nie zamierzał nawet udawać, że wie, co przeżywa ta dziewczyna, ponieważ sam nie miał dziecka, był jednak w stanie sobie to wyobrazić. Gdyby jego syn został porwany, nie darowałby porywaczowi. Dlatego właśnie zjawił się w domu rodziców Cassie zaraz po otrzymaniu fatalnej wiadomości. Wcześniej zadzwonił jeszcze do Hanka, wierzył bowiem, że tylko on może odnaleźć chłopca, zwłaszcza że od jakiegoś czasu

271 tropił Lestera. Zostawił Hankowi numer telefonu Wort-hamów, ale jak dotąd ten się do niego nie odezwał. Może więc trzeba go ponaglić. - Zaraz wrócę - odpowiedział wymijająco i poklepał Jamesa po ramieniu. - Wróć, Austin. Wróć, bo ja... - James rozłożył bezradnie ręce - nie wiem zupełnie, co mam robić. Cassie jest bliska załamania. Myślisz, że powinniśmy wezwać lekarza? - Poczekałbym z tym trochę. Zobaczymy, może wkrótce się czegoś dowiemy. James pokręcił głową. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że Lester mógłby byc^ zdolny do czegoś tak okropnego. - Do Ucha, James, zejdź na ziemię! - powiedział ostro Austin, a po chwili dodał ściszonym głosem: Mam tylko nadzieję, że to Lester uprowadził Tylera, a nie jakiś zwyrodniały zboczeniec. - Mój Boże, nie pomyślałem o tym - wykrztusił James. - A ja, niestety, tak. Zaraz wracam - westchnął Austin. - Muszę się przewietrzyć. Kilka minut później siedział w swoim samochodzie i wystukiwał numer komórki Hanka. Zdziwił się, kiedy po chwiU usłyszał jego głos. - Cholera, Hank, dlaczego nie odpowiadasz, na moje telefony? - rzucił wściekle do słuchawki. - Dopiero wysiadłem z samochodu. Nie zdążyłem odsłuchać wiadomości. Co się dzieje? Austin zdał mu szybko relację. - To nie Lester - powiedział Hank, kiedy dowiedział się wszystkiego. - Możecie szukać gdzie indziej.

272 - Jak to? - zdziwił się Austin. - Jeden z moich ludzi czuwa przed jego domem. Widział, jak wsiadał do samochodu z dwojgiem starszych ludzi. - To na pewno jego rodzice. - Zgadza się. Sprawdziłem numery rejestracyjne. Lester miał przy sobie dużą torbę. Wyglądało na to, że wyjeżdżają z miasta. - Cholera! A jego kolesie z oddziału? Nie sądzisz, że to oni wykonali brudną robotę? - Możliwe - przyznał Hank. - Jestem tego prawie pewien. - Tylko jak to udowodnić? - Daj robotę glinom. Wiedzą już? - Tak. Jest tu dwóch detektywów. - I pewnie nic nie robią? - parsknął Hank. - Dokładnie. - Chcesz, żebym sam się tym zajął? - I to jatesnajszybciej - odparł bez namysłu Austin. - W porządku, zaczynam działać. Austin został jeszcze chwilę w samochodzie, zastanawiając się, w jaki sposób przekazać Cassie złe nowiny. Cóż, nie miał wyboru, musiał powiedzieć jej wprost o tym, czego się dowiedział. Powlókł się z powrotem do domu, gdzie zastał ją w tej samej pozycji co przed kilkoma minutami. - Mam nowe informacje - powiedział, siadając przy niej. Zdawało się, że wszyscy nadstawili uszu. Zanim jednak ktokolwiek zdążył zadać mu pytanie, Austin oznajmił krótko:

273 - To nie Lester. Cassie popatrzyła na niego otępiałym wzrokiem. - Jesteś pewien? - Tak, trzeba sprawdzić jego kumpli. - Mówiłem, że ten chłopak nie byłby do tego zdolny - odezwał się James, którego jakby uspokoiła ta nowina. - Zamknij się! - warknął Austin. W tym momencie wtrącił się detektyw Conn. - Proszę pani... - zwrócił się do Cassie. - Proszę tu podejść. Widzi pani? Czy to dziecko przy furtce...? Słysząc niezwykłe ożywienie w jego głosie, Austin poderwał się z miejsca. Cassie też wstała i zbliżyła się do okna. - O mój Boże! - krzyknęła tylko i natychmiast rzuciła się do drzwi. Austin patrzył przez okno i czuł, jak opada z niego potworne napięcie. W kierunku domu biegł Tyler, a Cassie czekała na niego z otwartymi ramionami. - Mamusiu, już jestem! - wołał chłopiec. - To twój wnuk, James - odezwał się Austin. - Właśnie wrócił do domu. James minął go bez słowa i wyszedł na próg. Cassie pochwyciła synka i przytuliła do siebie, jakby już nigdy nie chciała go wypuścić. Austin odwrócił się, by nikt nie dostrzegł łez w jego oczach. Po tym, co przeżył, on też nie chciał ich wypuścić. Chciał, by Cassie i Tyler zostali z nim na zawsze. Albo żeby przynajmniej nie wyjeżdżali z Jasmine. Czy mógł jednak ich zatrzymać? Jakie miał do tego prawo?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Cassie nie mogła oderwać wzroku od synka, który spał spokojnie w swoim łóżku. Kiedy go kładła, wciąż był blady i przestraszony. Choć nie poprosił jej, aby z nim została, postanowiła nie odstępować go tej nocy na krok. Łzy stanęły jej w oczach, gdy uświadomiła sobie, jaki jest słaby i bezbronny. Zaczęła delikatnie masować sobie skronie. Coraz bardziej bolała ją głowa, ale poza tym czuła się dobrze. Najważniejsze, że jej ukochany synek znów był przy niej. Pochyliła się i musnęła wargami rozgrzany od snu policzek, potem wstałaostrożnie i podeszła do okna. Ciemność nocy rozjaśniało jedynie słabe światło kilku gwiazd. Wciąż nie mogła uwierzyć, że Tyler wrócił. Bała się, że to tylko sen, że zaraz się obudzi i koszmar zacznie się od nowa. Dziwne. Do głowy nie przychodziło jej żadne inne słowo, którym mogłaby określić to, co się zdarzyło. Jedno było pewne - Tyler powiedział im całą prawdę, a jego wersję potwierdziła osoba, która zadzwoniła do sekretariatu parafii. Kiedy wprowadziła go do domu, była tak szczęśliwa i przejęta, że nie mogła wydobyć z siebie głosu. Nikt zresztą nie był w stanie mówić normalnie. Nawet obaj

275 detektywi, na których twarzach malowało się bezgraniczne zdumienie - i wcale nie mniejsze wzruszenie. Pierwszy oczywiście odezwał się Austin. I tym razem potrafił zapanować nad sytuacją. - Cześć, kolego - powiedział z głębokim westchnieniem. - Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszymy, że tu jesteś. Widząc troskę na jego twarzy i słysząc to wielce znaczące westchnienie ulgi, Cassie ogarnęło dziwne uczucie czułości wobec tego mężczyzny. To przecież on był ojcem chłopca. Był nim, choć tego nie wiedział. Zapewne instynktownie tak się o niego troszczył. - Jesteś głodny, skarbie? - spytała Tyłera, bowiem nic mądrzejszego nie przyszło jej do głowy. - Nie, mamusiu - odparł chłopiec. - Tamten pan dał mi jeść. Cassie posadziła go na sofie. Popatrzyła mu uważnie w oczy i powiedziała: - Chodź, synku, usiądziemy i opowiesz nam, co się stało. Bardzo martwiliśmy się o ciebie. Tyler popatrzył podkrążonymi oczami na policjantów. Byli wprawdzie po cywilnemu, ale zdradzały ich odznaki. - Wszystko w porządku - uspokoiła go. - To panowie z policji, którzy pomagali nam cię szukać. James przysunął się z krzesłem do kanapy. Ujął bez słowa małe rączki wnuka i ścisnął je z czułością. - Tak, mój kochany, teraz naprawdę jesteś bezpieczny. - Powiedziałeś, że jakiś pan dał ci jeść? - znów odezwała się Cassie. - Kto to był? - spytała ostrożnie. Malec wzruszył tylko ramionami i utkwił wzrok w podłodze, speszony obecnością tylu osób.

276 - Nie wiem, jak się nazywał - odparł cichutko po chwili. Cassie odgarnęła mu włosy z czoła. Za wszelką cenę chciała dowiedzieć się, kto porwał chłopca, choć domyślała się, że zrobił to któryś z towaszyszy Lestera. - Opowiedz mamusi, jak go poznałeś - naciskała łagodnie. Widziała, że mały jest wyczerpany i że powinien jak najszybciej znaleźć się w łóżku, ale na razie nie mogła mu na to pozwolić. Domyślała się, że później jeszcze trudniej będzie cokolwiek z niego wydobyć. Tyler popatrzył na dziadka, a potem znów spuścił główkę. - Kiedy nikt po mnie nie przyjechał, zacząłem iść w stronę kościoła, do dziadka... Urwał, broda zaczęła mu się trząść od płaczu. - W porządku, skarbie - uspokoiła go Cassie. Ogarnęła ją ochota, by zabić drania, który naraził jej dziecko na taki sttes. - Nie przyjechałam po ciebie, bo myślałam, że przywiezie cię dziadek - zaczęła tłumaczyć. - A dziadek myślał, że to ja cię odbiorę. Ktoś zadzwonił do niego i powiedział mu, że po ciebie przyjadę, ale to była nieprawda. Ktoś okłamał twojego dziadka, a my chcemy wiedzieć, kto i dlaczego to zrobił. - To na pewno on. On... on był okropny - dorzucił chłopiec. Cassie westchnęła gwałtownie. Usłyszała, jak Austin zaklął pod nosem. Detektywi podeszli bliżej, wciąż nie odzywając się ani słowem Winslow zapisywał każde słowo malca. - Czy ten pan cię skrzywdził? - spytała z największym trudem.

277 - Nie. Ale zamknął mnie w pokoju na klucz. - A czy możesz powiedzieć, jak wyglądał? Tyler skinął głową. - Zabierzemy go na komisariat - włączył się Conn. - Zrobimy portret pamięciowy. - A potem znajdziecie tego drania i wsadzicie go do pudła - dokończył Austin. - Niech zdycha. James rzucił mu pełne oburzenia spojrzenie, lecz Cassie w pełni podzielała jego gniew. Jej zdaniem słowo „drań" było zresztą tylko niezwykle łagodnym epitetem. A co do ojca, wiedziała, że nigdy już nie zejdzie na ziemię. - Dalej, kochanie - zachęcała Tylera. - Opowiedz nam więcej. Ale chłopiec siedział w milczeniu i skrobał czubkiem buta podłogę. - Hej... - nalegała łagodnie. - Powiedz, dlaczego wsiadłeś do samochodu z nieznajomym. Tyle razy mówiłam ci, żebyś tego nie robił. Co ten pan ci powiedział? - Że babcia jest w szpitalu i że on mnie tam zawiezie. Powiedział też, że ty i dziadek już tam jesteście. - Jak można coś takiego zrobić małemu dziecku! - tym razem James zapałał oburzeniem i poderwał się z krzesła. - Można - stwierdził spokojnie Winslow. - Jeśli jest się draniem. - Kiedy tam przyjechaliśmy... - znów odezwał się Tyler. - Tam? - przerwała mu Cassie. - To znaczy gdzie?

278 - No, do lasu. Tak mi się wydaje - odparł niepewnie. - Nie wiem dokładnie, bo zawiązał mi na oczach opaskę i nic nie mogłem zobaczyć. Cassie zamarła z przerażenia. Znów chciała krzyczeć i znów nie zrobiła tego. Rozumiała, że nie powinna mu przerywać, tym bardziej że był coraz bardziej zmęczony. Widziała, jak ciążą mu powieki. - Och, synku, tak mi przykro, że musiałeś przez to przejść - powiedziała tylko i przytuliła go do piersi. - Potem zaprowadził mnie do tego pokoju - opowiadał uspokojony nieco chłopiec - i tam odsłonił mi oczy. Ale było bardzo ciemno, więc i tak nic nie widziałem. - A może coś słyszałeś? - spytał Conn. - Ptaki i świerszcze - powiedział Tyler i spojrzał błagalnie na matkę. - Mogę już iść, mamusiu? - Za chwileczkę. Powiedz mi tylko, czy chciałbyś znaleźć tego człowieka, który ci to zrobił? Nie wiem - spuścił głowę. - Próbowałem uciec, nawet kopnąłem go w nogę, kiedy próbował mnie wepchnąć do szafy. - Próbował? Czy to znaczy, że nie zrobił tego w końcu? - Nie. Powiedział, że jak będę grzeczny, to nie będę musiał tam siedzieć. Całą noc przesiedziałem w kącie. Bałem się. Cassie z żalu omal nie pękło serce, ale nadal trzymała się dzielnie. - Jak się stamtąd wydostałeś? - Przyszedł do mnie i powiedział, że zawiezie mnie do domu.

279 - Tak po prostu? - zdziwił się Austin, ale zaraz umilkł, jakby wystraszony, że odezwał się nie w porę. - Przez całą drogę w ogóle się do mnie nie odzywał - ciągnął Tyler. - A potem powiedział tylko, żebym wysiadł z samochodu. Potem odjechał. - Popatrzył nieśmiało na Austina. - Myślę, że był o coś zły. - Nieważne - uśmiechnął się Austin. - Najważniejsze, że jesteś już w domu. Tyler przeniósł wzrok na matkę. - Tak, synku. Tylko to się liczy. Jesteś bardzo dzielnym chłopcem. Mamusia jest z ciebie dumna. - Wszyscy jesteśmy - dodał James, obejmując wnuka ramieniem. - To mogę już iść do swojego pokoju? I wziąć trochę ciastek Joy? - Pewnie - Cassie uśmiechnęła się przez łzy. - A co powiesz na ciepłe mleko? Kiedy byli już na górze, wykąpała go, a potem patrzyła, jak je ciastka i pije mleko. Wreszcie opadły mu powieki i spał od tamtej pory jak kamień. Patrząc na jego dziecięcą twarz, próbowała zrozumieć coś z tej dziwacznej opowieści, ale bez skutku. Dlaczego jakiś kumpel Lestera miałby porywać małego chłopca i trzymać go w zamknięciu przez całą noc, po to tylko by na drugi dzień puścić go wolno? Nie miało to najmniejszego sensu. A może Lester chciał w ten sposób zademonstrować swoją siłę? Może chciał ją zastraszyć? Może próbował zmusić ją do oddania dziecka? Cóż, możliwe. Ale to i tak nie odniosłoby żadnego skutku. Nie zamierzała ani uciekać, ani pozwolić się za-

280 straszyć. Postanowiła zostać w Jasmine i od tej chwili nie spuszczać Tylera z oka. Wiedziała, że może liczyć na pomoc Austina. On także stanowił pewne zagrożenie, z którym nie umiała sobie poradzić, jednak zagrożenie to było bez porównania mniejsze. Nie chcąc się tym w tej chwili zajmować, powróciła myślami do Lestera. Doszła do wniosku, że być może Lester popełnił właśnie błąd, na który czekała. Wystarczyło teraz znaleźć i aresztować człowieka, który uprowadził dziecko, a potem udowodnić, że za wszystkim stał właśnie on Lester Sullivan. Była pewna, że da się to udowodnić. I że Lester trafi z powrotem do więzienia. Rankiem zawiezie Tylera na komisariat. Jeśli policja nie namierzy drania, sama weźmie sprawy w swoje ręce. Jak? To się jeszcze zobaczy. Tak czy inaczej, Lesterowi nie ujdzie to na sucho. - Prędzej trafisz do piekła - szepnęła - niż zamienisz w piekło nasze życie. Austin robił już W życiu wiele szalonych rzeczy, ale nigdy nie podjął się czegoś takiego. Nie umiał siedzieć w miejscu i liczyć na policję, postanowił więc działać sam. Chciał odnaleźć mężczyznę, którego opisał Tyler, i doprowadzić go do prokuratora. Nie powiedział Cassie o swoich zamiarach, bo nie był pewien jej reakcji na swój pomysł. Przez cały czas jej unikał, nie chcąc jej niepotrzebnie martwić i rozpraszać. Teraz powinna zająć się przede wszystkim synem. Lizaniem ran na jego dziecięcej duszy.

281 Do diabła, zaklął w duchu, przedzierając się przez gęsty las. Miał nadzieję, że zarośla dobrze go kryją. I że Lester, którego śledził od dłuższego czasu, nie zniknie mu z oczu. Podobnie jak Cassie, Austin był przekonany, że za porwaniem chłopca stoi właśnie Lester. Tylko jak to udowodnić? Postanowił podzielić się swoimi podejrzeniami z Jamesem, lecz nie był to dobry pomysł. - Jestem pewien, że ten młodzieniec jest niewinny - oświadczył z przekonaniem pastor. - Przecież to kanalia! - obruszył się Austin. James popatrzył na niego z wyrzutem. - Wiedziałem, że tak powiesz. Jesteście do niego uprzedzeni. - Jak w takim razie wyjaśnisz historię z Tylerem? - naciskał Austin. - Nie wiem. Może ktoś chce dopaść Lestera? Był przecież w więzieniu, mógł się komuś narazić. Może chcieli go wrobić w porwanie? Było to tak naciągane i tak naiwne, że Austin tylko spojrzał na przyjaciela z politowaniem, po czym odwrócił się i bez słowa wyszedł z jego gabinetu. Potem zaś zadzwonił niezwłocznie do Hanka, a gdy przekonał się, że ten wyjechał z miasta i nie może się z nim spotkać, postanowił działać na własną rękę. Niewiele myśląc, wsiadł do samochodu i ruszył do Lafayette z nadzieją, że zastanie Lestera w domu. Miał szczęście. Gdy zatrzymał się kilkadziesiąt metrów przed jego domem, zauważył, że Sullivan wsiada właśnie do swojej półciężarówki.

282 Pojechał za nim. Lester skręcił za miastem w jakąś drogę, najpewniej prywatną. Austin zostawił samochód na poboczu i ruszył dalej pieszo. Teraz przystanął za ogromnym dębem i rozejrzał się czujnie. Zobaczył przed sobą obozowisko, pełne mężczyzn, kobiet i dzieci. - O cholera wymamrotał po chwili, czując, jak oblewa go lodowaty pot.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY - Co cię gryzie? James odwrócił się i popatrzył na żonę, która od kilku dni nie ruszała się z łóżka. Westchnął ciężko, gdy uświadomił sobie, że Wilma już_.nigdy nie będzie tą samą kobietą co kiedyś. - Znasz mnie bardzo dobrze, nie musisz pytać - powiedział, próbując wykręcić się od odpowiedzi, choć nie bardzo wierzył, że mu się to uda. Wilma miała słabe ciało, ale jej umysł nadal funkcjonował bez zarzutu. - Więc przestań bawić się ze mną w kotka i myszkę: Powiedz, o co chodzi. Uśmiechnął się blado, ale milczał. - Jeszcze kilka minut temu chodziłeś po pokoju jak chmura gradowa. Teraz się uśmiechasz. Nic z tego nie rozumiem. - Właśnie sobie pomyślałem, że wszystko zauważysz. - Owszem. Szczególnie twój zły nastrój. Chodzi ci o Tylera i o to porwanie? James nie zamierzał początkowo mówić żonie o uprowadzeniu wnuka, lecz po namyśle doszedł do wniosku, że musi jej powiedzieć. Wcześniej czy później i tak by

284 się dowiedziała. Nawet Tylerowi mogłoby się coś wyrwać w jej obecności. Nigdy by mu nie wybaczyła, że zataił przed nią prawdę. Tak jak się spodziewał, wiadomość zrobiła na niej wrażenie, choć fakt, że Tylerowi nic się nie stało, wpłynął na nią uspokajająco. - Nikogo jeszcze nie złapali - rzekł w końcu, zawiązując przed lustrem krawat. - Wciąż wierzysz, że Lester jest niewinny? Obrócił się gwałtownie. - Oczywiście! - A ta grupa, z którą jest związany? - Nie wierzę w te bzdury - odparł rozdrażniony. - Musiał przecież zrobić coś złego - przekonywała spokojnie Wilma. - W przeciwnym razie nie wylądowałby w więzieniu. - Niekoniecznie. Mnóstwo niewinnych ludzi trafia za kratki. Nie chciałbym wykorzystywać tego faktu przeciwko niemu. Wierzę, że się zmienił, że wreszcie odnalazł swoją drogę do Boga. Zauważył, jak Wilma zaciska palce na kołdrze. - Obyś miał rację - westchnęła. - Odnoszę wrażenie, że się ze mną nie zgadzasz - stwierdził, starając się zachować spokój. On, wielebny James Wortham, był pewien swoich racji. - Nie o to chodzi. Ja przecież nie rozmawiałam z Lesterem, więc nie wiem, co o tym myśleć. Zwłaszcza że Cassie ma inne zdanie na ten temat. - Ach, Cassie... Jest taka zawzięta. Bardzo mnie to martwi, choćby ze względu na Tylera.

285 - Może jednak nie powinieneś ratować za wszelką cenę ich małżeństwa? - Jak możesz tak mówić! - zaprotestował gwałtownie. - Kiedy tylko Cassie zorientuje się, że Lester nie miał nic wspólnego z porwaniem dziecka, jestem pewien, że zmieni zdanie i da mu jeszcze jedną szansę. - Nie byłabym tego taka pewna. - Wilma pokręciła z powątpiewaniem głową. - Uważam, że niepotrzebnie się wtrącasz. W końcu... - To jest moja córka - przerwał. - Chcę dla niej jak najlepiej. - A może chodzi ci o siebie samego? - To znaczy? - spytał podejrzliwie. - Jesteś inteligentny, domyśl się. - Przestań, sarkazm ci nie pasuje. Wilma odsunęła niesforny kosmyk sprzed oczu. - Wiem, że Cassie popełniła w życiu mnóstwo błędów. Częściowo ponoszę za to odpowiedzialność. Nie poświęcaliśmy jej wystarczająco dużo uwagi, dobrze o tym wiesz. - Nonsens - zaprotestował James. - Byliśmy idealnymi rodzicami. I jesteśmy nimi nadal. - Nie będę się z tobą sprzeczać - stwierdziła zmęczonym głosem. - I bardzo dobrze - odburknął. Wiedział, że jest dla niej zbyt oschły, lecz uznał, że w tej sytuacji nie może zachować się inaczej. Nie mógł pozwolić, aby żona była przeciwko niemu. Mąż i żona muszą stać razem, być po tej samej stronie. Zwłaszcza w sprawach rodzinnych. - Ale zrobię coś innego - powiedziała. - Będę się

286 modlić, by złapano człowieka, który porwał naszego wnuka. James włożył gwałtownie marynarkę. - Ja też. - Nawet nie wierzysz, że został porwany, prawda? To pytanie zaskoczyło go. - Dlaczego tak uważasz? - Nie wiem - wzruszyła ramionami. - Tak mi się wydaje. - Cóż, cała ta historia brzmi co najmniej dziwnie, ale biorąc pod uwagę pewne okoliczności, na przykład ten dziwny telefon... - Biedna Cassie - powiedziała cicho Wilma. - Mam wyrzuty sumienia, że namawiałam ją do pozostania. - Nie wolno ci tak mówić! - napomniał ją surowo. - Masz rację. Tym bardziej że pobyt w Jasmine wyraźnie jej służy. Przede wszystkim świetnie radzi sobie w hotelu, nie uważasz? - Oczywiście. Czy sądziłaś, że mogłoby być inaczej? W końcu to nasza córka. Wilma uniosła w górę oczy. - A jak układają się jej stosunki z Austinem? - W porządku, o ile mi wiadomo. To znaczy normalnie. Znasz ich, są jak brat i siostra, więc często może dochodzić między mmi do nieporozumień. Wilma uśmiechnęła się nieznacznie. - No dobrze, idź już. Poradzę sobie. James podszedł do niej i pocałował ją w policzek. - Miłego dnia - szepnął jej do ucha. - Wzajemnie.

287 - To nie takie proste( gdy ma się kłopoty rodzinne - pokręcił głową. - Władze kościelne nie lubią, kiedy pastor ma problemy, o których mówią wszyscy wokół. - Oj, James, nie przesadzaj... - Przesadzam? Sama nigdy nie lubiłaś, kiedy ludzie o nas plotkowali. - Zgadza się, ale teraz najważniejsi są dla mnie Cassie i Tyler. A ludzie niech sobie mówią, co chcą. Nie obchodzi mnie to. - Oczywiście - przytaknął zgodnie. - Nie martw się, Wilmo. Wszystko będzie dobrze. Na razie masz myśleć tylko o sobie i swoim zdrowiu. Być może zaczniemy budować nowy kościół. Chciałbym, byś mi pomagała. - Idź już, James - powtórzyła. - Porozmawiamy o tym później. Wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Cały czas myślał tylko o tym, jak byłoby cudownie znów połączyć węzłem małżeńskim Cassie i Lestera w nowym Domu Bożym. Cassie wciąż nie mogła uwierzyć, że Tylerowi udało się namówić ją na ten wyjazd. A jednak zdołał ją przekonać i oto teraz, w piękne sobotnie popołudnie, znajdowali się na farmie Austina. Prawdę mówiąc, wcale nie musiał przekonywać jej zbyt długo. Cassie uznała, że należy mu się trochę przyjemności po ostatnich przeżyciach, dlatego dość szybko zgodziła się na wycieczkę, którą chłopiec z Austinem planowali podobno w tajemnicy przed nią już od dawna. Gdy tylko znaleźli się na miejscu, Austin oprowadził ich po obejściu i przedstawił im Robba. Musiała przy-

288 znać, ze całkiem nieźle się tu urządził. Ciekawa była, czy kiedykolwiek przywiózł tu swoją przyjaciółkę. I czy z nią spał. Na myśl o tym poczuła ukłucie zazdrości. Nie chcąc dłużej roztrząsać tej sprawy, oparła się o pień drzewa i wyciągnęła nogi na trawie. Odetchnęła i odciągnęła bluzkę od spoconego ciała. Było tak gorąco, że najchętniej zdjęłaby stanik. Albo rozebrała się do naga. Zaczerwieniła się, gdy jej spojrzenie padło na Austina, który prowadził konia w stronę pastwiska. Na grzbiecie konia siedział Tyler. Przedtem Austin rozłożył jej koc pod starym dębem, gdzie nie docierały bezlitosne promienie słońca. Od upału jednak nawet tu nie było ucieczki, a od pobliskiego rozlewiska napływały fale dusznego, wilgotnego powietrza i to właśnie ono sprawiało, że ubranie lepiło jej się do ciała. Patrzyła, jak Austin zatrzymuje konia i tłumaczy coś chłopcu. Objęła wzrokiem mocne, sprężyste uda mężczyzny i poczuła, jak przyspiesza jej puls. Przypomniała sobie, jak ściskał ją nimi, jak wchodził w nią miękkimi, płynnymi ruchami. Zamknęła oczy. Boże, dlaczego aż tak go pragnie? Westchnęła, poczuła słodkie ciepło w dole brzucha, skrzyżowała nogi... Nienawidziła się za tę słabość, lecz gdy była sama, ulegała jej i pozwalała sobie myśleć o intymnych chwilach spędzonych z Austinem. Ten mężczyzna stawał się powoli jej obsesją, co zauważyła nawet Jo Neli. - Kiepsko wyglądasz - zauważyła pewnego dnia, kiedy spotkały się w hotelu na lunchu. - Założę się, że to przez niego.

289 - Nie wiem, o kim mówisz - Cassie udawała zaskoczoną. - No dobrze, pociąga mnie, ale to nie znaczy, że dojdzie między nami do czegokolwiek. - Czyżby? - Wykluczone. - Ale wiesz, o kogo mi chodzi? - upewniła się Jo Neli. - Tak, o Austina. Sama jednak rozumiesz, że nasz związek nie miałby żadnej przyszłości, więc nie ma o czym mówić. Jo Neli przyjrzała jej się podejrzliwie. - Może się mylę, ale jesteś chyba zakochana po uszy. A to oznacza, że wpakowałaś się w niezłe kłopoty. Cassie zaczerwieniła się. - Zmieńmy temat, proszę cię. - Dobrze, niech ci będzie. - Jo.Nell zerknęła na zegarek. - Mam jeszcze chwilę, więc opowiedz mi dokładnie o tym porwaniu. W dniu, kiedy Tyler wrócił do domu, Cassie zadzwoniła do Jo i opowiedziała jej wszystko w wielkim skrócie. Teraz miały okazję porozmawiać o tym spokojnie. - Jesteś pewna, że Lester maczał w tym palce? - spytała Jo Neli, kiedy poznała już wszystkie szczegóły. - Tak, choć ma żelazne alibi. - Poczciwi starzy kryją synalka? - Oczywiście. - I co? Nadal zamierzasz tu zostać? - Tak - odparła stanowczo Cassie. - Nie pozwolę, żeby ten łajdak pokrzyżował moje plany. Ale dopóki, nie

290 trafi z powrotem do więzienia, nie wolno mi ani na sekundę spuszczać dziecka z oka. - Miejmy nadzieję, że policja wkrótce dobierze mu się do tyłka... - Mamusiu, mamusiu, patrz! Głos Tylera wyrwał ją z zamyślenia. Uniosła powieki i zobaczyła, jak Austin podaje małemu wodze. Po chwili chłopiec sam poprowadził konia. - Uważaj, synku! - krzyknęła i natychmiast poderwała się na nogi. Miała ochotę udusić Austina za to, że zostawił jej małego synka na grzbiecie ogromnego wierzchowca. Austin, jakby czytając w jej myślach, natychmiast zawołał Robba, który w jednej chwili pojawił się przy chłopcu i ujął wodze. Cassie uspokoiła się, ale nie na długo. Zobaczyła, że Austin idzie w jej stronę. Ponownie ułożyła się na kocu i przymknęła oczy. - Chyba niejrawisz się najlepiej? - spytał. Zerknęła na niego spod oka. - Bardzo śmieszne. - Nie bądź taka spięta - powiedział niskim, zmysłowym głosem, pochylając się nad jej twarzą. Przecież nie zamierzam cię napastować.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY - Daj spokój, Austin - mruknęła speszona. - Chyba że chcesz, żebym cię napastował - dodał, nie zwracając uwagi na jej słowa. Wstrzymała oddech i spojrzała na niego surowo. - To nie fair. - Naprawdę? - Pociemniały mu oczy. - Mam dość grania fair. - Tylko pogarszasz sprawę - szepnęła i zwilżyła językiem spieczone usta. Zareagował natychmiast na ten mimowolny gest. Przysunął się jeszcze bliżej, na wszelki wypadek zasłaniając ją plecami przed wzrokiem Robba i Tylera. Oni jednak wcale nie patrzyli w ich kierunku. - Jeśli nie pocałuję cię teraz, i tak to zrobię prędzej czy później - szepnął. - Nie mamy wyjścia. - Jesteś... Nie dokończyła, bo zamknął jej usta gorącym pocałunkiem. Chciała go odepchnąć, ale nie mogła. Przygryzł jej lekko wargę, wsunął dłoń pod wilgotny materiał bluzki. - Boże, masz takie cudowne piersi... - Austin, proszę... - zaprotestowała słabo. - Marzę o tym, by każdego ranka budzić się z wtuloną w nie twarzą.

292 - Nie... - błagała, usiłując oderwać wargi od jego wilgotnych ust. - Tak - odparł, zmuszając ją, by na niego patrzyła. - I oddałbym wszystko, żeby zobaczyć, jak te piersi ssie nasze dziecko. - Nie! Tym razem odepchnęła go tak mocno, że oprzytomniał. Cofnął się i popatrzył na nią z niepokojem. - Przepraszam, poniosło mnie... - No właśnie. - Ale uwierz mi, mówiłem poważnie! Była tak zdumiona, że nie mogła wykrztusić z siebie ani słowa. Nasze dziecko... Te słowa wprawiły ją w takie przerażenie, że musiała zasłonić dłonią usta, aby nie wykrzyczeć mu w oczy całej prawdy. Powiedz mu! Powiedz! - kołatało jej się w głowie. Teraz jest najlepszy moment. Niestety, sparaliżował ją strach. Ale jeżeli Austin ją kocha, na pewno jej wybaczy. Tak, tylko że nigdy nie wyznał jej miłości. Nigdy nie wymówił słowa „kocham". Gdyby to zrobił, może wyjawiłaby mu swą największą tajemnicę. Pragnął jej, a ona pragnęła jego. Przyciągała ich do siebie jakaś olbrzymia siła. Czy to już miłość? Nie miała pojęcia. W tej chwili była zbyt zdenerwowana, by się nad tym zastanawiać. - Cassie, porozmawiaj ze mną... Odwróciła głowę i popatrzyła na niego śmiało. Był blady, spocony. Zauważyła, że nie odrywa wzroku od jej

293 piersi, wyraźnie widocznych pod wilgotnym materiałem. Przełknęła ślinę przez ściśnięte gardło. - Jeżeli chcesz rozmawiać o nas, to nic z tego. - Dlaczego? - Bo nie wolno nam być razem. - Skąd wiesz? Nawet nie chcesz dać nam szansy! Gdyby tylko... - Byłeś zaręczony z Alicją. - A ty kochałaś się wtedy w tym stukniętym sukinsynu! - Nieprawda! - To dlaczego za niego wyszłaś? - A ty dlaczego ożeniłeś się z moją ciotką? Zaskoczyła go tym pytaniem. - Chcesz powiedzieć, że gdybym się nie ożeniL wszystko mogło potoczyć się inaczej? Zależało ci wtedy na mnie... - Kiedy? - Wtedy, na plaży, kiedy zmusiłaś mnie, żebym cię pieprzył. - Jesteś ordynarny. - Przecież tak było. - I to wszystko? Tak to odebrałeś? - Nie. To proste słowo, wypowiedziane z tak rozbrajającą szczerością, oszołomiło ją i osłabiło jej gniew. - Nigdy potem nie czułem się tak cudownie. Z nikim - dodał, a wtedy Cassie zakryła twarz dłońmi. - Błagam cię, nie mów tak. Nie ma sensu grzebać się w przeszłości. I tak w to nie wierzę.

294 - Mówię prawdę, Cassie. Rozpaliłaś we ronie ogień... - urwał, a po namyśle dokończył: - ogień, którego nikt nigdy nie był w stanie ugasić. - Posłuchaj, Austin, popełniliśmy wtedy błąd. - Nie przeczę. Miałaś osiemnaście lat, ja trzydzieści dwa. Ale trudno, stało się. Nie możemy udawać, że było inaczej. I nie możemy zaprzeczyć, że było nam ze sobą cudownie. - Nigdy nie zaprzeczałam - odparła, unikając jego wzroku. - I było nam dobrze także później, prawda? - Tak. - Dlaczego więc tak bardzo bronimy się przed tym, co oboje czujemy? - A co to takiego? - spytała bez zastanowienia. - Pożądanie? - Tak właśnie sądzisz? - Sama nie wiem, co myśleć. - Ale ja wiem. Czuję do ciebie coś więcej niż tylko pożądanie. I chcę się nadal z tobą spotykać, - Choć nie ma przed nami przyszłości? Zbladł nagle. - Nie uważam tak - powiedział dobitnie. - Posłuchaj, Austin, nie mogę angażować się w żaden związek - powiedziała ze smutkiem. Domyślam się, że właśnie o to mnie prosisz. - Dobrze. Dam ci czas. Tyle, ile będziesz chciała. - Nie mogę nawet o tym myśleć, dopóki Lester nie zniknie z mojego życia - powiedziała, odwracając wzrok, aby przypadkiem nie zorientował się, że kłamie.

295 - Poradzę sobie z Lesterem. - W tym właśnie problem. Gdybym się z tobą związała, tylko pogorszyłabym swoją sytuację. - Ale dlaczego? Nie możesz przecież pozwolić, by ten bydlak zrujnował życie tobie i Tylerowi! Już dość się przez niego nacierpieliście!' - I dalej cierpimy. Wiesz, równie dobrze jak ja, że to porwanie to jego sprawka. Nie odpowiedział, ale Cassie zauważyła, że nagle zesztywniał. Jego reakcja zaniepokoiła ją. - Wiesz coś, o czym ja nie wiem? - spytała ostrożnie. - Nie. - Nie kłam. Przecież widzę, że coś ukrywasz. Przyparty do muru, nie miał innego wyjścia, jak tylko wyznać jej prawdę. - Śledziłem Lestera. Dotarłem za nim do obozowiska zorganizowanego przez tę szaloną organizację powiedział. - To nie było zbyt mądre - skomentowała Cassie. Wzdrygnęła się na samą myśl, że Austinowi mogła się stać jakaś krzywda. Ciekawość zwyciężyła jednak rozsądek, więc zamiast krytykować go dalej, zapytała: - I co? - Widziałem kilkuletnie dzieciaki, które stały w szeregu i celowały z broni do tarczy. - Boże... - jęknęła. - Nie możemy pozwolić, by Lester zbliżył się do Tylera choćby na krok. Sam widzisz, czym to grozi. - Tak. To był paskudny widok. Miałem ochotę rozerwać tego drama na strzępy.

296 - Mimo to trzymaj się od niego z daleka, rozumiesz? - Nie mogę ci tego obiecać - odparł szczerze. - Musisz. Sama go zabiję, jeśli pojawi się w pobliżu mego dziecka. - Więc jednak zdecydowałaś się zostać? - Tak - skinęła głową. - Ale muszę mieć się na baczności. Zwłaszcza że ojciec jest przekonany, że Lester się zmienił. - Nie martw się. Wkrótce przejrzy na oczy. Mam nadzieję, że uda mi się go przekonać, i to szybciej niż myślisz. - Zostaw to mnie, Austin. Mówiłam ci, że nie potrzebuję twojej pomocy. Zaklął cicho. - To niedobrze. Bardzo niedobrze. Zapadła cisza. W oddali słychać było jedynie śmiech rozbawionego Tylera. - Nie mażesz lekceważyć mojego zdania - odezwała się po chwili. - Zwłaszcza w kwestii hotelu i rodziny. - No tak - westchnął. - Czekałem, kiedy poruszysz ten temat. - Chcę, żebyś wiedział, że wciąż jestem przeciwna kupowaniu tej ziemi. - Cóż, ja jestem za. Cassie zacisnęła usta, żeby nie wybuchnąć płaczem. Żałowała, że uległa Tylerowi i zdecydowała się tu przyjechać. Kolejna pomyłka. - Proszę, odwieź nas do domu - powiedziała. Austin podniósł się, Cassie też wstała, nie chcąc, by

297 patrzył na nią z góry. Stali w milczeniu, obserwując się bacznie. - Możesz się okłamywać, lecz i tak w końcu to zrozumiesz.. . - odezwał się pierwszy. - Jesteś moja, Cassie. Zawsze byłaś i zawsze będziesz. - Przestań! - Wystarczy, że przyciągnę cię do siebie, a będziesz błagać, żebym cię wziął. - Jak możesz tak do mnie mówić! W jej oczach zalśniły łzy. Odwróciła się szybko i stłumiła płacz. W ich stronę zbliżał się Tyler. - Ma chłopak wyczucie chwili - zauważył ironicznie Austin. Pomachała do synka, który ruszył do niej biegiem. - Widzieliście mnie? - krzyknął podekscytowany. - Pytanie! Byłeś świetny — pochwalił go Austin. - Tylko patrzeć, a będziesz jeździł jak zawodowiec! - Przyjedziemy tu jeszcze, mamusiu? - Nie wiem, czy to dobry... - Jasne, że tak - przerwał jej Austin. - Możesz przyjechać, kiedy tylko zechcesz. - Zabiorę ze sobą swój czar szczęścia. - A co to takiego? - spytała Cassie. - To. - Tyler wyciągnął rękę, w której trzymał małą lokomotywę. Zmarszczyła brwi. - Skąd to masz? - spytała. Nigdy wcześniej nie widziała tej zabawki. - Znalazłem to w pokoju, w którym zamknął mnie tamten pan.

298 - Mogę zobaczyć? - zainteresował się Austin. Cassie popatrzyła na niego zaskoczona. Mówił stłumionym głosem, twarz miał białą jak kreda. - Czy możesz pożyczyć mi twój czar szczęścia na kilka dni? - spytał, wciąż oglądając zagadkowy przedmiot. Chłopiec wzruszył ramionami. - Pewnie. - O co właściwie chodzi? - spytała Cassie. - Chodźmy - rzucił tylko, więc ujęła Tylera za rękę i poszła za nim posłusznie.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY - Czy ten pomyleniec wykombinował coś ostatnio? - zainteresowała się Jo Neli, kiedy opowiadały sobie przez telefon wydarzenia minionego tygodnia. - Na razie siedzi cicho - westchnęła Cassie. - A to jeszcze bardziej mnie niepokoi. - Mam nadzieję, że nie spuszczasz małego z oka. - Zawsze ktoś go pilnuje. Ale robimy to bardzo dyskretnie. Nie chcę go niepotrzebnie stresować. - Wiadomo coś o porwaniu? - Nie, ale myślę, że już wkrótce Lester zostanie aresztowany. - Mam nadzieję - powiedziała Jo Neli, po czym spytała: - A jak tam sprawy w hotelu? Zaczynasz już ten remont? - Tak. Widziałam się z architektem i szefem ekipy remontowej, na razie bez konkretów. Najpierw muszę jakoś docisnąć Austina, żeby odzyskał pieniądze. - Na pewno znajdziesz jakiś sposób, żeby go przekonać do swoich racji - stwierdziła znacząco Jo. Cassie poczuła, że się czerwieni. Dzięki Bogu, Jo Neli nie mogła jej widzieć. - Nie rozumiem, co ma znaczyć ten ton. - Doskonale rozumiesz.

300 - No dobrze, masz rację - przyznała Cassie. - Pozwolisz jednak, że nie skomentuję twojej uwagi. Westchnęła bezgłośnie. Każda wzmianka o Austinie, przyprawiała ją o szybsze bicie serca. A przecież tak bardzo pragnęła o nim nie myśleć, trzymać się od niego z daleka. Odkąd uzmysłowiła sobie, jak bardzo go kocha, przeżywała prawdziwe męki. Wydawało jej się, że nie potrafi już zapanować nad swoim życiem. - No, dość tych kazań - odezwała się Jo. - Muszę wracać do pracy. Właśnie przyszła klientka. - Zadzwonię do ciebie później - obiecała jej Cassie i odłożyła słuchawkę. Po chwili telefon zadzwonił znowu. Tym razem była to ochrona hotelowa. - Czy mogłaby pani natychmiast zejść na dół? - usłyszała. - Co się stało? - spytała pełna złych przeczuć. ' Jeden z gości potknął się o coś - wyjaśnił Fred. - Wezwałeś pogotowie? - Tak. - Zaraz zejdę. A ty w tym czasie znajdź pana McGuire'a. - Już się robi. Wybiegła z gabinetu. Austin musi odzyskać te pieniądze, pomyślała. I to jeszcze dziś. A remont zacznie się jak najszybciej. W hotelu wszystko sypie się i wali, więc nie ma mowy, by zgodziła się na jakikolwiek kompromis. Jeszcze tego brakowało, by któryś z gości podał ich do sądu! Randall nie zdążył nawet się zasłonić. - Złamałeś mi nos! - jęknął, kiedy Austin szarpnął

301 nim z całej siły i spojrzał mu w twarz. Rzeczywiście, Randall Lunsburry broczył krwią. - Jeśli nie przestaniesz beczeć, to wybiję ci jeszcze zęby! - Proszę cię, puść mnie... - Z przyjemnością. - Austin pchnął go na ścianę. - Nie lubię brudzić sobie rąk takim ścierwem. - Co ci się stało? Oszalałeś? - Zamknij się i wstawaj - warknął Austin. - Chcę, żebyś patrzył mi w oczy, kiedy będziesz ze mną gadał. Randall z trudem utrzymywał równowagę. Drżącą dłonią wyciągnął z kieszeni chusteczkę i niezdarnym ruchem przyłożył ją do nosa, przez cały czas patrząc przerażonym wzrokiem na przyjaciela. Byłego przyjaciela. - Ale nie uderzysz mnie już, prawda? - To zależy. - Powiem... powiem wszystko - wymamrotał Randall. - Zaczynaj. - Mogę usiąść? - Nie, nie możesz. - Austin... Austin cofnął pięść, szykując się do ciosu. Randall skulił się, zasłaniając twarz dłońmi, po czym wyjąkał, upokorzony i bezradny: - Nie bij... Zrobię wszystko, co każesz, tylko błagam, nie bij mnie więcej. - Przestań się mazać i powiedz, dlaczego porwałeś Tylera. - Nie porwałem. To znaczy... zleciłem to komuś. - Komu?

302 - Musiałem to zrobić! Austin cofnął się o kilka kroków. Bał się, że nie wytrzyma i stłucze Randalla na miazgę. Najgorsze było to, że nie uważał się za brutala i na palcach jednej ręki mógł zliczyć wypadki, gdy uderzył drugiego człowieka. Wiedział, że to gniew i miłość do osoby, która została skrzywdzona, pchnęły go do tak desperackiego czynu. - Słucham - wycedził - Wynająłem kogoś, żeby odwalił brudną robotę - przyznał się Randall, pociągając nosem. - Na miłość boską, kogo?! I dlaczego?! - Potrzebowałem forsy. - Na narkotyki? Randall potwierdził skinieniem głowy, po czym znowu przyłożył do nosa zakrwawioną chusteczkę/ - Proszę cię... muszę wezwać lekarza. - Nie teraz. - Chólera, nie widzisz, że mam złamany nos! Strasznie mnie boli! Austin pochylił się nad nim, a Randall przycisnął się do ściany jak mysz. - Jeżeli nie zaczniesz gadać, złamię ci nie tylko nos, ale wszystkie kości, rozumiesz? Wtedy dopiero będziesz mógł się skarżyć, że cię boli. - Od kiedy stałeś się taki zawzięty? - spytał płaczliwie Randall. - Odkąd wyrządziłeś krzywdę komuś, kogo kocham. - Uwierz mi... nie miałem wyboru. - Zawsze jest jakiś wybór. Tylko że ty podejmujesz niewłaściwe.

303 Randall oddychał ciężko, nie spuszczając oka z Austina. - Wiem, że spotykasz się z Cassie. Austin zamarł. - Śledziłeś mnie? - Tak. - Niech cię szlag... - Nie chciałem... ale nie mogłem inaczej. - Przestań tak gadać, bo ci poderżnę gardło! - Wiedziałem, że jesteś związany z jej rodziną, że zrobisz dla tych ludzi wszystko... - Mów dalej - nakazał Austin przez zaciśnięte wargi. - I pamiętaj - ostrzegł, widząc, że Randall bacznie rozgląda się po pokoju - nie wyjdziesz stąd bez mojej zgody. Randall zbladł. - Nie możesz mnie tu trzymać. - Nie zamierzam. - Co to znaczy? - wyszeptał przerażony. - Dowiesz się wkrótce. A teraz mów. - Jak się dowiedziałeś, że jestem w to zamieszany? - Przypadek - uciął Austin, po czym klepnął Randalla w policzek. - Zdziwi cię to może, ale przechytrzył cię dzieciak. Pamiętasz tę kolejkę, którą kupiłeś swoim dziewczynkom na urodziny? Bawiły się nią, kiedy były małe. Wyobraź sobie, że Tyler znalazł jeden z jej elementów. Lokomotywę. Nazywa ją swoim czarem szczęścia - Cholera. Wszystko przez tę dziwkę, z którą się spotykam. Jest pazerna i bardziej zaćpana ode mnie. - Nawet jeśli to prawda, to nie ona porwała Tylera. Ty to zrobiłeś, gnido! Austin popatrzył na niego z pogardą. I pomyśleć, że

304 kiedyś miał dla tego człowieka tyle szacunku, tyle zaufania. - Może jakoś się dogadamy? - pisnął Randall. - Jeśli obiecam pomoc... - Mów, co za sukinsyn porwał Tylera! Podaj nazwisko i adres! Randall niechętnie spełnił polecenie, po czym spytał: - Co zamierzasz teraz zrobić? - Jak to co? Sukinsyn trafi do pudła. - Ale przecież wypuścił dzieciaka... - I uważasz, że jesteście w porządku, tak? - Chłopakowi nie stała się żadna krzywda - zaoponował słabo Randall. - Powinieneś wziąć to pod uwagę. Zaraz po tym, jak mu zapłaciłem, żeby zabrał chłopaka spod kościoła, dotarło do mnie, że popełniłem błąd. Dlatego wypuściłem go, nie żądając w zamian żadnego okupu. - Och, jakie to wzruszające. Jesteś naprawdę wspaniałomyślny ^ zakpił Austin. - Zlituj się! Depczą mi po piętach dealerzy. Już raz mnie pobili. Czego chcesz ode mnie? Nie widzisz, że jestem chory? Austin chwycił Randalla za kołnierz i przyciągnął go do siebie. - I co z tego? Myślisz, że to cię usprawiedliwia? Że z tego powodu wolno ci zrobić każde świństwo? - Mówiłem ci już, byłem zrozpaczony. Wiedziałem, że Worthamowie zapłacą każdą sumę, żeby odzyskać dzieciaka. Oni śpią na forsie... - Odetchnął głęboko, potem mówił dalej: - Tak strasznie bałem się tych facetów, że przestałem logicznie myśleć.

305 - Logicznie? - zaśmiał się Austin. - Ty w ogóle przestałeś myśleć. Właśnie tego dowiodłeś. - Wiem - przyznał Randall ze skruchą. - Nie sądzę. Narkotyki wyżarły ci resztki mózgu. Ale jedno ci powiem: to, co zrobiłeś temu dzieciakowi, nie spłynie po nim jak woda po kaczce. Wyrządziłeś mu krzywdę... - urwał, próbując się uspokoić. - A gdyby ktoś to samo zrobił twoim córkom? Pomyślałeś o tym? Randall, blady jak kreda, nie odzywał się przez długą chwilę. - Pomyślałem - rzekł w końcu. - A potem nie mogłem patrzeć w lustro. - Nic dziwnego. - To co teraz będzie? Austin zignorował to pytanie. - Powiedz teraz, co zrobiłeś z pieniędzmi, które ci powierzyłem? Czy w tej sprawie też oszukiwałeś? - Ty... ty naprawdę nigdy tego nie zrozumiesz. - Randall odwrócił wzrok. - Jestem bardzo chory. Nie mogę skończyć z narkotykami, muszę je kupować. - Pieniądze, Randall! Czy przepuściłeś moje pieniądze tak samo, jak rodzinne oszczędności? - Tak - wyszeptał Randall, szlochając. - Nawet nie przekazałem ich agencji nieruchomości. Austinowi zrobiło się ciemno przed oczami. Liczył się wprawdzie z taką odpowiedzią, ale teraz nie mógł już mieć żadnych złudzeń. - Więc nie masz ani centa? - Nic. Zaległa głucha cisza. Austin milczał ponuro, Randall

306 skulił się i przylgnął do ściany, jakby obawiając się kolejnych ciosów. - To nie były moje pieniądze - Austin odezwał się pierwszy. - Należały do firmy. - Przepraszam, Austin. Naprawdę, bardzo mi przykro... - Będziesz się kajał w sądzie! Randall otworzył oczy ze zdumienia. - Podasz mnie do sądu? - Jeszcze dziś! - Nie możesz! - pisnął rozpaczliwie Randall. - A co z Mary Jane, co z dziewczynkami? - Trzeba było myśleć o tym wcześniej. - Do cholery, Austin! Nie możesz mi tego zrobić! Potrzebuję pomocy, powinienem iść do szpitala! - To już sprawa sądu. - Błagam, nie rób tego! Austin rzucił^mu pełne pogardy spojrzenie. - Przestań skamleć. Dzwonię po gliny. Nie powstrzymasz mnie. Randall wybuchnął głośnym płaczem, ale on nie zwrócił na to uwagi. Podniósł słuchawkę i wystukał numer komisariatu, zastanawiając się przy tym, co powie Cassie i jej rodzicom. On też czuł się w tym wszystkim winien.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI Gdzie jest Austin? Ze też nie ma go akurat teraz, denerwowała się Cassie. Sytuacja wyglądała dość groźnie, choć właściwie mogło być o wiele gorzej. Mężczyzna, który pośliznął się na obluzowanej płytce i uderzył głową w poręcz, na szezę-. ście żył. Można było to uznać za prawdziwy cud, zważywszy że nieszczęśnik miał siedemdziesiąt pięć lat. - Niech się już pani uspokoi - zwróciła się do pani Stanfield, żony poszkodowanego. - Nic mu nie będzie. Kobieta siedziała na krześle obok męża leżącego na podłodze z poduszką pod głową i czekała na pogotowie, które miało zjawić się lada moment. Choć wyglądała na opanowaną, Cassie zauważyła, że w jej oczach czai się strach. Boże, dlaczego zdarzyło się to właśnie teraz, kiedy w hotelu nie było ani kierownika, ani Austina? Kierownik wyjechał na konferencje do Nowego Orleanu, a Austin... Do licha, nawet nie miała pojęcia, gdzie się podziewa! - Tak mi przykro, pani Stanfield - powiedziała znowu, próbując ukryć drżenie w głosie. Wiedziała, że nie wolno ulegać emocjom, choć w środku gotowała się ze złości. Gdyby przeprowadzono remont, nie doszłoby do żadnego wypadku.

308 Dlaczego nie ma jeszcze karetki? Zerknęła na zegarek. Już dawno powinna przyjechać. Rozejrzała się po holu. Na szczęście nie było o tej porze tłoku. Kilka przechodzących osób spojrzało z ciekawością na leżącego, ale nikt się nie zatrzymał. - Nie martw się, kochanie, wszystko będzie dobrze - pocieszała męża Claire Stanfield, a gdy ten wyciągnął do niej rękę, ścisnęła ją z czułością. - A jak ty się czujesz? - spytał. Uśmiechnęła się, po czym delikatnie położyła dłoń na jego spoconym czole. - Nie martw się teraz o mnie, dobrze? Obserwując ich, Cassie miała łzy w oczach. Od razu było widać, jak bardzo się kochają. Ogarnął ją nagle bezbrzeżny smutek. Czy Austin...? Nie śmiała dokończyć tego pytania, nawet w myślach. Pragnęła tylko, by Austin patrzył na nią tak kiedyś, jak ten starszy'człowiek patrzy na swoją żonę. - Może przynieść pani kawy? Albo soku? - spytała, chcąc zająć czymś nieposłuszne myśli. - Nie, dziękuję. - Tak mi przykro - powtórzyła po raz kolejny, patrząc wyczekująco na drzwi wejściowe. - O, jest już pogotowie! Na szczęście tuż za sanitariuszami pojawił się także Austin. - Co się stało? - spytał. Cassie od razu zauważyła, że jest dziwnie rozdrażniony. Starał się to ukryć, szybko jednak odgadła, że coś musiało wyprowadzić go z równowagi. Wyglądał jak prawdziwa chmura gradowa i pewnie z byle powodu

309 wszcząłby awanturę. I bardzo dobrze, ucieszyła się mściwie. Świetnie się składa. - Chyba sam widzisz - odparła, nie kryjąc ironii. - Nic mu nie jest? Nie odpowiedziała od razu. Starała się nie dostrzegać kilkudniowego zarostu na jego twarzy, który dodawał mu męskiego uroku. - Miejmy nadzieję - powiedziała wreszcie, odwracając się w kierunku pielęgniarzy. Ci wywozili właśnie Stanfielda na wózku. - Pojadę z nimi do szpitala - zdecydował Austin. - Nie - Cassie potrząsnęła głową. - Ja pojadę. Pani. Stanfield będzie się lepiej czuła w moim towarzystwie. - Jesteś pewna? - niemal się uśmiechnął. - Starsze panie to moja specjalność. - Ciekawe, czy będziesz tak mówił, kiedy poda nas do sądu? - Nie poda - stwierdził spokojnie. - Obyś miał rację. - Nie martw się. Wrócę, jak tylko będę mógł. Po chwili dołączył do pani Stanfield, która szła przy noszach, i wyszedł z hotelu. W drzwiach minęli Billa Spaldinga, architekta, z którym Cassie umówiła się na spotkanie. - Witaj, Bill - powiedziała, wyciągając do niego dłoń na powitanie. - Zabieramy się do roboty? - Bill przeszedł od razu do rzeczy. Był to niski i szczupły mężczyzna o dziecinnej twarzy, która nie pasowała do mocno przerzedzonej czupryny

310 i bardzo wysokiego czoła. Jednak jego wygląd najmniej interesował Cassie. Bill był znakomitym specjalistą w swojej dziedzinie i, co najważniejsze, przygotował już plan renowacji hotelu. Miała nadzieję, że koszt całego przedsięwzięcia nie okaże się zbyt wysoki. - Chodźmy do mojego gabinetu - zaproponowała, prowadząc go do windy. - Co się stało? Ktoś miał wypadek? - zagadnął ją, kiedy winda ruszyła. - Niestety tak. - Mam nadzieję, że jesteście dobrze ubezpieczeni. - Tak - odparła lakonicznie, chcąc dać do zrozumienia, że temat uważa za wyczerpany. - To dobrze. Wiesz, jacy są ludzie w dzisiejszych czasach. Oskubią cię co do centa, jeśli tylko mogą. - Dziękuję, Bill. Bardzo mnie pocieszyłeś. Spojrzał na nią przepraszająco i roześmiał się cicho. - Wybaęz. Ale obiecuję, że poprawię ci humor, kiedy zobaczysz mój kosztorys. Nie jest zbyt wysoki. - No to do roboty. Dwie godziny później Cassie była już sama. Choć spotkanie z Billem przebiegło pomyślnie, a koszt remontu rzeczywiście okazał się zaskakująco niski, przez cały czas nie opuszczał jej dziwny niepokój. Austin jeszcze nie wrócił. Czyżby pan Stanfield odniósł jakieś poważne obrażenia? A może zmarł... Serce jej niemal stanęło na tę myśl. Nie chcąc dłużej zadręczać się domysłami, postanowiła sama pojechać do szpitala. Chwyciła torebkę i sięgnęła do klamki, gdy drzwi nagle się otworzyły.

311 - O! - zawołała, niemal wpadając na Austina. Przytrzymał ją za ramiona, a ona zaczerwieniła się jak burak, gdy poczuła na sobie jego gorące spojrzenie. Gdyby tylko tak na nią nie patrzył... Oswobodziła się szybko, cofnęła i ruszyła w stronę biurka. - Widzę, że jesteś zdenerwowana - odezwał się Austin. - Spokojnie. Nie ma powodu... - Co ze Stanfieldem? - przerwała mu szybko. - W porządku. Nic mu nie jest. - Dzięki Bogu. - Przyjechała do niego córka, więc zostawiłem oboje w dobrych rękach. Nie mówiąc już o tym, że zajmuje się nim jeden z najlepszych lekarzy na oddziale. - Zapewniłeś ich, że pokryjemy wszelkie koszty? - Oczywiście. A coś ty myślała? - Nie chciałam sugerować.... - Owszem, chciałaś. Ale w porządku. Nie będę teraz tego roztrząsał. Najpierw muszę ci o czymś powiedzieć. - Nie możesz z tym zaczekać? - Nie, nie mogę. - No więc? - Wiem, kto porwał Tylera. Cassie z trudem złapała oddech. - Lester i jego kumple nie mają z tym nic wspólnego - dodał Austin, zanim zdążyła go o cokolwiek zapytać. - W takim razie... kto to był? - wyjąkała. - Randall Lunsburry, mój prawnik. Popatrzyła na niego ze zdumieniem. - Wiem, co czujesz - stwierdził.

312 - Nie wiesz. - Racja. Nie mam dziecka, więc rzeczywiście mogę nie wiedzieć. - Dlaczego to zrobił? - spytała słabym głosem. - Nic z tego nie rozumiem. Jeśli to nie Lester go porwał, o co tu chodzi? - To długa historia, więc lepiej usiądź. Osunęła się na fotel, patrząc na Austina szeroko otwartymi, przerażonymi oczami. - Czy to ten sam człowiek, który prowadzi sprawę gruntów w Nowym Orleanie? - Tak. - Boże... - To narkoman i kobieciarz. Potrzebował pieniędzy. - Może jestem głupia, ale nie rozumiem, co mogło mu dać porwanie Tylera. - Uroił sobie, że za moim pośrednictwem uda mu się dótrseć do twojej rodziny. A mówiąc dokładme, do pieniędzy twojej matki. - W głowie mi się to nie mieści. - Słuchaj więc dalej... Kiedy opowiedział jej o człowieku, którego wynajął Randall, i o lokomotywie w dłoni Tylera, którą rozpoznał na farmie, zakręciło jej się w głowie. - Źle się czujesz? - zatroszczył się na jej widok. - Nie dziwię się. Powinienem powiedzieć, że jest mi przykro, ale wiem, że to i tak niczego nie zmieni. Cassie podniosła się z miejsca, jej oczy płonęły gniewem. - Masz cholerną rację! Tylko co z tego?

313 - Możemy się pocieszać, że to jednak nie Lester. Mimo wszystko nie ufała Lesterowi. To, że nie był zamieszany akurat w tę sprawę, jeszcze o niczym nie świadczyło. Cassie była pewna, że on i jego kompani przyczaili się tylko na chwilę. - Randall siedzi w areszcie - Austin podjął przerwaną rozmowę. - To też jest pocieszające. - Nie sądzę. Założę się, że jakiś prawnik już go stamtąd wyciągnął. - Mylisz się. Sam słyszałem, jak się przyznał. Nie wyjdzie prędko. - Chciałabym mieć taką pewność. Moja wiara w wymiar sprawiedliwości jest jednak mocno nadwątlona. - Zobaczysz, odsiedzi swoje - odparł Austin z przekonaniem. - To się okaże. - Tak czy inaczej, to ja ponoszę pełną odpowiedzialność za to, co się stało. To szczere wyznanie zaskoczyło ją i zbiło z tropu. - Gdybym nie dał się namówić na kupno tej ziemi, Randall nigdy nie pojawiłby się w naszym życiu dodał Austin. Sama nie wiedziała, dlaczego zrobiło jej się go żal. - W sprawie ziemi popełniłeś błąd, to fakt - przyznała - ale przecież nie możesz obwiniać się za porwanie Tylera. - Powinienem był się zorientować, że to narkoman. - Jak? - Nie wiem - wzruszył ramionami. - Może gdybym bardziej zwracał uwagę na jego dziwne zachowanie?

314 - Nieważne, Austin. Co się stało, to się nie odstanie. Pieniędzy nie ma, prawda? - spytała Cassie pozbawionym emocji głosem. - Niestety... - A więc nici z remontu? - Na razie tak. Ale zamierzam oddać wszystko co do centa. Ich spojrzenia skrzyżowały się na moment. - Masz tyle forsy? - zdziwiła się. - Nie aż tyle. Ale ją zdobędę. - Jak mogłeś zaufać temu łajdakowi? — pokręciła z niedowierzaniem głową. - Powiedziałem ci przecież, że to moja wina i że wszystko naprawię. Proszę cię... - zniżył głos - nie pozwólmy zniszczyć tego, co jest już między nami. Cassie roześmiała się gorzko. - Między nami? Austin, kiedy wreszcie zrozumiesz, że nie ^ma żadnego „między nami"? - Nigdy. Wiem, że jesteś teraz zdenerwowana, ale zobaczysz, jeszcze wszystko się ułoży. - Nic się nie ułoży - odparła ze spokojem. - A teraz proszę cię, zostaw mnie samą. Czuła, że chciał coś jeszcze powiedzieć, ale nie zrobił tego. Kiedy zaś zamknął za sobą drzwi, położyła głowę na biurku i wybuchnęła płaczem.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI - Myślisz, że prasa długo będzie interesować się tą sprawą? - spytała Wilma, gdy na tarasie pojawiła się Cassie. - Nie sądzę. Wilma odłożyła gazetę i podniosła wzrok na córkę, która usiadła na fotelu z podkulonymi nogami. .... - Przykro mi, że zrobiło się wokół tego tyle zamieszania - dodała Cassie. Choć lato było wyjątkowo upalne, miało również swoje dobre strony. Wszędzie pyszniła się bujna roślinność. Tak jak matka, Cassie chłonęła ten. widok z zachwytem, upajając się jego niezwykłym pięknem. - Dobrze, że przynajmniej dziennikarze przestali węszyć pod domem - zauważyła Wilma. - Gdyby się szybko nie wynieśli, twój ojciec przypłaciłby to zdrowiem. Od aresztowania Randalla Lunsburry'ego minęły dwa tygodnie. Gazety wciąż rozpisywały się jednak o tym z lubością, bo przecież w sprawę zamieszany był wnuk wielebnego Jamesa Worthama. Takiej sensacji nie mógł przegapić żaden dziennikarz. - Naprawdę mi przykro, mamo, że tak się stało. Może gdybym nie wracała... - Nie wygłupiaj się. To nie twoja wina. Nawet nie znałaś tego człowieka.

316 - Tak, ale... - Najważniejsze, że Tyler nie ucierpiał - przerwała jej Wilma - I że Lester nie miał z tym nic wspólnego. Cassie była wyraźnie rozczarowana ostatnim zdaniem. - A więc trzymasz stronę ojca? - Czy to takie straszne? - Owszem. Wilma sięgnęła po stojącą na stoliku szklankę lemoniady i łyknęła odrobinę. - Musisz wyrzucić z siebie tę nienawiść do Lestera, moje dziecko - powiedziała, odstawiając napój. W przeciwnym razie to uczucie cię zniszczy. - Jak mam to zrobić, skoro Lester krąży wokół jak zły duch? - Nie znoszę, kiedy tak mówisz - rzekła Wilma z naciskiem. - Zawsze miałaś naturę buntownika. I choć dorosłaś, wcale się jej nie wyzbyłaś. -^Czy to źle? - Twój ojciec uważa, że tak. - A ty? Wilma milczała przez dłuższą chwile, co było bardzo wymowne. Cassie miała ochotę wybuchnąć płaczem, jak w dzieciństwie, ilekroć zawiodła rodziców. Wydało jej się nagle, ze przez całe życie na próżno starała się ich zadowolić, spełniać wszelkie oczekiwania, szczególnie te ojcowskie. - Chcę tylko, żebyście z byli z Tylerem szczęśliwi - powiedziała w końcu Wilma. - Nawet gdybyś miała znów połączyć się z mężem. Lester nie jest moim mężem, chciała powiedzieć Cas-

317 sie, ale w porę ugryzła się w język. Już wiele razy przekonała się, że jakakolwiek dyskusja z rodzicami nie ma sensu. I tak nigdy nie zmienią swojego zdania. - Co się teraz stanie z tym biednym człowiekiem? - spytała Wilma. Cassie ulżyło, że przestała być tematem rozmowy. - Z Lunsburrym? Mam nadzieję, że pójdzie do więzienia — odparła. - Nie rozumiem, jak możesz nazywać go biednym. - A dlaczego nie? - Wilma była szczerze zdziwiona - Uważam, że należy go żałować. Zmarnował taki talent... - Wolałabym... - zaczęła Cassie, ale urwała .nagle i powiedziała tylko: - Nieważne. Nie powiem, co wolałabym z nim zrobić. Wilma popatrzyła na nią badawczo. - Jesteś twardsza niż kiedyś - zauważyła - Nie wiem, czy to dobrze. Rozmowa znów zaczęła przybierać niekorzystny obrót, więc Cassie spytała pospiesznie: - Rozmawiałaś może z Austinem? Uświadomiła sobie, że sama poruszyła niebezpieczny temat, szybko jednak powściągnęła emocje. Trudno, pomyślała, kiedyś i tak trzeba o tym pomówić. - Tak - odparła Wilma po prostu. - A więc wiesz? - spytała. - Austin opowiedział mi wszystko. - Ciągle zapominam, że pracowaliście ze sobą przez tyle lat i na pewno potraficie się świetnie porozumieć. - Czego, niestety, ty i on nie potraficie - zauważyła z uśmiechem Wilma. - To właśnie chciałaś powiedzieć?

318 - Czy aż tak bardzo rzuca się to w oczy? Wilma roześmiała się. - Oczywiście. Powiedział, że nieźle dałaś mu popalić. - Przesadza. Ale cóż można zrobić po fakcie? - westchnęła ciężko Cassie, przypominając sobie o straconych pieniądzach. - Jest gotów spłacić całą sumę. - Ciekawe jak? - skrzywiła się Cassie. - Zamierza obrabować bank? - Daj spokój, nie kpij z niego. Cassie zaczerwieniła się. - Masz rację. Nie powinnam tak mówić. - Jak wiesz, dostał ode mnie pozwolenie na zakup tej ziemi. Jeszcze przed twoim przyjazdem do Jasmine. - No właśnie. Nie pojmuję, dlaczego się na to zgodziłaś. Przecież wiedziałaś, w jakim stanie jest tutejszy hotel. Dlaczego nie poczekałaś z tym do remontu? - Mywałam, że uporamy się z jednym i drugim. - I teraz nie mamy ani ziemi, ani forsy na remont. - Nie zgadzam się. Jeśli Austin obiecał, że zdobędzie te pieniądze, to na pewno dotrzyma słowa. Ma kilka bardzo cennych koni, więc kiedy je sprzeda, hotel będzie uratowany. - No właśnie. Jeśli sprzeda... - Kochanie, on tylko popełnił błąd, każdemu się zdarza. Dlaczego jesteś dla niego taka surowa? Ponieważ go kocham, a nigdy nie będę go mieć, chciała powiedzieć, ale oczywiście powiedziała jedynie: - No dobrze, spróbujemy razem coś wymyślić, obiecuję. Nie martw się o nic, mamo. W końcu po to tu jestem, żebym załatwiała za ciebie takie sprawy.

319 Wilma uśmiechnęła się łagodnie. - Nawet nie wiesz, jakie to pocieszające. Ale nie chcę, żebyś się tak przejmowała tym hotelem. Jeśli powinnaś się teraz o coś martwić, to tylko o swoje dziecko. Cassie wstała. - I właśnie dlatego chcę wcześniej pojechać do pracy. Po drodze uzmysłowiła sobie, że jej życie toczy się od jakiegoś czasu według pewnego schematu. Rano praca, popołudnie spędzone z Tylerem, wczesna kolacja, sen. Lester na szczęście zniknął, lecz było to tyleż pocieszające, co niepokojące. Cassie chciałaby mieć pewność, że nie zależy mu już na nich, a w szczególności na Tylerze, trudno jej było jednak w to uwierzyć. Ale może jego groźbyrzeczywiście były mało warte? Może widząc, że jej nie zastraszy, postanowił się wycofać? Miała nadzieję, że tak właśnie jest. Austina też nie widziała od dawna, choć tęsknił za nim Tyler i dopominał się spotkania. Prawdę mówiąc, jej także bardzo go brakowało, lecz nie miała odwagi się do tego przyznać. Na pytania syna, gdzie podziewa się Austin, nie potrafiła odpowiedzieć. Jej ojciec także nie miał pojęcia, co się z nim dzieje. Cassie mogła się tylko domyślać, że Austin próbuje zdobyć obiecane pieniądze. Znów zrobiło jej się go żal. Czy naprawdę chciała skończyć z tym, co ich łączyło? A może już to zrobiła? Może podczas ich ostatniej rozmowy udało jej się go przekonać, że związek między nimi nie ma przyszłości? Kilka minut później, gdy siedziała za biurkiem w swoim gabinecie, zadzwonił telefon. - Kto to, April? .- spytała sekretarkę.

320 - Pan McGuire na drugiej linii. Łączę. Zaschło jej w ustach, serce zabiło żywiej. Znalazła jednak w sobie dość siły, by się odezwać. - Cześć, Austin - powiedziała uprzejmie, lecz chłodno. Austin od razu przeszedł do rzeczy. - Nie miałabyś nic przeciwko temu, żeby Tyler pojechał ze mną po południu na farmę? Zaskoczył ją tak bardzo tym pytaniem, że przez chwilę nie wiedziała, co powiedzieć. - Ujeżdżam nowego konia. Pomyślałem, że może chciałby to zobaczyć - wyjaśnił. - Jestem pewna, że tak - odparła niemal bez tchu. - To znaczy, że się zgadzasz? - zapytał szybko: - No... tak. - Świetnie! Mały jest w domu? - Tak, został z ojcem. • - Przyjadę po niego za jakąś godzinę. - Austin? - spytała, zmieniając ton. - Co takiego? - A czy masz coś przeciwko temu, żebym i ja przyjechała? W słuchawce zaległa cisza. Cassie przycisnęła drżącą dłoń do piersi. Dobry Boże, co najlepszego zrobiła? - Koniec z nami, prawda? - spytała Sherry. Austin spojrzał na jej bladą twarz i poczuł się okropnie. Nie mógł jednak postąpić inaczej. Decyzję podjął już dawno.

321 - Tak - przyznał. - Chciałbym jednak, żebyśmy zostali rffzyjariółmi. - Tylko-przyjaciółmi? - Tak, Sherry. Zamierzał powiedzieć jej o tym wcześniej, zanim jeszcze pocałował Cassie, ale nie bardzo wiedział jak. Nie chciał jej zranić, a poza tym był zbyt pochłonięty własnymi problemami, żeby o tym myśleć. Postanowił zwrócić pieniądze jak najszybciej. Nie chciał mieć żadnych zobowiązań wobec hotelu, choć Wilma okazała się bardzo wyrozumiała i nie ponaglała go ze spłatą. Nie zdobył wprawdzie specjalnego poparcia ze strony Cassie, ale nie miało to dla niego znaczenia. Wiedział, że musi po prostu zrobić to, co powinien. To samo tyczyło się Sherry. Nie mógł się z nią spotykać, jeżeli kochał Cassie. Bez względu na to, czy było to uczucie odwzajemnione, czy nie. - Czy ta nagła decyzja ma coś wspólnego z aresztowaniem twojego prawnika? - dociekała Sherry. - I tak, i nie. W każdym razie ta sprawa zabrała mi mnóstwo czasu. - Znając cię, zamierzasz zwrócić wszystkie pieniądze. - Za wszelką cenę. - Ciekawe, jak chcesz tego dokonać? - Sprzedam konie. Jeśli tylko znajdę dobrego kupca, zarobię na nich wystarczająco dużo, żeby spłacić dług. - To straszne. Musisz pozbyć się tego, na co tak ciężko pracowałeś. - Tak bywa. - Mam nadzieję, że znajdziesz to, czego szukasz, Au-

322 stin. - Popatrzyła na niego bacznie i uśmiechnęła się uśmiechem pozbawionym radości. - A może powinnam powiedzieć: „tę, której szukasz". - Już znalazłem. Tylko jak na razie nic mi się nie układa. Sherry ponownie się uśmiechnęła. - Gdybyś kiedyś potrzebował wsparcia... Przerwał jej gestem dłoni. - Nie, Sherry. Zasługujesz na kogoś lepszego. Między nami nic już nie będzie. - Cóż, przynajmniej jesteś szczery. Doceniam to. Pochylił się i pocałował ją w policzek. - Bądź szczęśliwa - szepnął, a potem odwrócił się i wyszedł. Siedząc za kierownicą, wciąż nie mógł ochłonąć po tym, co usłyszał przez telefon od Cassie: „...miałbyś coś przeciwko temu, gdybym i ja przyjechała?". Gdy zadała mą to pytanie, słowa uwięzły mu w gardle. Kiedy zaś doszedł do siebie, ona, jakby speszona własną śmiałością, już zaczęła się wycofywać: - Mniejsza z tym. Zapomnij, o co pytałam. Przecież zaprosiłeś Tylera, nie mnie, więc... - Dobrze wiesz, że zawsze jesteś mile widziana - przerwał jej szybko. - Marzę o tym, żeby cię zobaczyć. To była prawda. Tęsknił za nią od czasu, kiedy powiedział jej o Randallu. Najbardziej niepokoiło go to, że zupełnie nie wiedział, jak z nią postępować. Raz była chłodna, niedostępna i wyniosła, by za chwilę topnieć w jego ramionach. Na myśl, że znowu ją zobaczy, ogarnęło go podnie-

323 cenie. Szybko jednak powściągnął rozbudzone zmysły. To, że Cassie chciała go odwiedzić, wcale nie znaczyło, że zmieniła zdanie na temat ich wspólnej przyszłości. Boże, tak bardzo pragnął znowu ujrzeć jej twarz... Wcisnął pedał gazu i patrzył, jak wskazówka szybkościomierza idzie w górę. A jeśli złapie go policja i będzie musiał zapłacić mandat? Nieważne. Dla Cassie warto zaryzykować. - Tato, już jestem! James wyszedł ze swojego gabinetu i powitał ją z uśmiechem. - Witaj, skarbie. Wcześnie wróciłaś. - Tak. Pomyślałam, że nic się nie stanie, jeśli zrobię sobie wolne. - Bardzo dobrze. Może pójdziesz do matki? Na pewno się ucieszy. - Prawdę powiedziawszy, planowałam spędzić popołudnie z Tylerem. Z jakiegoś powodu wolała nie wspominać ojcu o Austinie. Może dlatego, że było jej tak strasznie głupio. Przez całą drogę do domu żałowała swojej decyzji o wyjeździe na farmę. James, dziwnie zmieszany, utkwił wzrok w podłodze. Cassie przestraszyła się. Matka? - Coś się stało? - spytała z niepokojem. - Nie, nic. - Przecież widzę, że coś jest nie tak. - Mylisz się - podkreślił zdecydowanie. - Tym razem wszystko jest w porządku.

324 - A gdzie Tyler? - No właśnie... - Nie rozumiem. - Pozwól mi więc wyjaśnić - poprosił z powagą. - Proszę bardzo - odparła, czuła jednak, jak opuszcza ją cierpliwość. - Otóż pozwoliłem Lesterowi zabrać Tylera do jego rodziców, aby... - Co takiego?! - Uspokój się. Wiesz, jak bardzo nie lubię, kiedy unosisz się w ten sposób. Cassie minęła go bez słowa i ruszyła w stronę wyjścia. - Cassie, dokąd? - James próbował ją zatrzymać. - Dzwonię na policję!

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY - Cassie, poczekaj! Nawet się nie obejrzała. - Proszę cię, uspokój się - błagał ojciec, idąc w ślad za nią. - Nie możesz tego zrobić! - Mogę zrobić wszystko, co mi się podoba! ^ - Nie życzę sobie, żebyś mówiła do mnie tym tonem. Nie zwracając na niego uwagi, Cassie sięgnęła drżącą dłonią po słuchawkę. - Co się tu, u licha, dzieje? Podniosła głowę i zobaczyła w progu matkę. - Spytaj ojca - warknęła niemal wściekle. W jej głowie kołatała się teraz jedna myśl: Lester ma Tylera, ten szaleniec ma w swoich łapach jej dziecko! Co robić? Przedtem, kiedy porwał go Lunsburry, podejrzewała o to byłego męża. Teraz miała pewność, że to on. Ta świadomość była nie do zniesienia. Boże, kiedy wreszcie skończy się ten koszmar? Jeśli Lester... Nie! Nie wolno jej myśleć o tym, co może się stać. - Usłyszałam jakieś krzyki - wyjaśniła Wilma z przejęciem. - Pomyślałam, że to ty, Cassie... - I miałaś rację - zapewnił ją James, który zaczął krążyć nerwowo po pokoju.

326 - Posłuchaj, mamo... - Cassie odetchnęła i spróbowała mówić spokojnie - dzwonię na policję... - To najgłupsza rzecz, jaką możesz zrobić! - zawołał ojciec. Wilma przekroczyła próg i usiadła na najbliższym krześle. - Czy któreś z was może mi powiedzieć, o co chodzi? - spytała. Cassie wystukiwała w milczeniu numer policji. - Zadzwoń najpierw do Sullivanów - poprosił James. Był blady i roztrzęsiony. - Tam go nie ma, tato. - Skąd wiesz? Posłuchaj mnie i zadzwoń! - Mam cię posłuchać? - parsknęła niemal histerycz-' nie. - W takiej chwili? Nigdy w życiu! - Nie chcę, żebyś się ośmieszała - nie dawał za wygraną. - Jeśli okaże się, że nie mam racji, biorę na siebie całą odpowiedzialność. Cassie odłożyła słuchawkę. Przez dłuższy czas stała nieruchomo, z całej siły przygryzając dolną wargę. Poczuła nawet w ustach smak krwi. - Gotowi do wyjazdu? - usłyszała od wejścia i wtedy zrobiło jej się jeszcze bardziej gorąco. Austin! Zapomniała, że miał zabrać Tylera na farmę. Tylera i ją. Wszystkie spojrzenia przeniosły się na niego, on zaś zaniepokojony zmarszczył czoło i cofnął się odruchowo. .- Widzę, że przeszkadzam... - Nie, nie... - Na jego widok James odetchnął z ulgą. - Wchodź - zaprosił go, po czym zwrócił się do Cas-

327 sie: - Czy masz coś przeciwko temu, żeby Austin został z nami? - Wszystko mi jedno - odparła. Austin był zupełnie zdezorientowany. - Widzę, że coś jest nie tak - powiedział, patrząc na poczerwieniałą twarz Cassie. - O co chodzi? Przełknęła łzy. Z jednej strony ucieszyła się, że przyszedł, z drugiej rozsądek podpowiadał jej, że powinna go wyprosić. - Tata pozwolił Lesterowi zabrać Tylera. W jej głosie zabrzmiało wyraźne oskarżenie pod adresem Jamesa, ten jednak wcale nie wyglądał ną. skruszonego. - Na miłość boską, James! Jak mogłeś to zrobić? James był wyraźnie zaskoczony ostrym tonem Austina. - Zrobiłem to, co uznałem za stosowne. Cassie nie zareagowała na te słowa; Wiedziała, że jeśli tylko okaże się, że Tylera nie ma u dziadków, ojciec gorzko pożałuje swojej decyzji. - Co zamierzasz zrobić? - zwrócił się do niej Austin. - Dam ojcu szansę. Zadzwonię najpierw do Sulliva-nów. - Od razu powinnaś to zrobić - mruknął James. - Siadaj już, James - Wilma wskazała niecierpliwie stojące obok krzesło. - Wprowadzasz nerwową atmosferę. Austin uśmiechnął się do niej. - Cieszę się, że znów jesteś w dobrej formie - powiedział z zadowoleniem. - Dzięki, Austin - uśmiechnęła się kwaśno. - Nawet nie wiesz, jaka to ulga poczuć się dobrze.

328 Cassie wystukała numer telefonu i czekała w napięciu, wsłuchana w sygnał w słuchawce. Wreszcie po drugiej stronie odezwała się Charlotte. - Dzień dobry, mówi Cassie... - Dzień dobry - odpowiedziała zaskoczona Charlotte. - Czemu zawdzięczam tę przyjemność? Cassie od razu przeszła do rzeczy: - Czy Tyler jest u was? - Tyler? Skąd! Wprawdzie bardzo chcielibyśmy go zobaczyć, ale przecież wiadomo, jak jest oświadczyła chłodno. - Lester zabrał go dzisiaj z domu i powiedział, że jedzie do was. - To cudownie! - zawołała radośnie Charlotte. -Bardzo się cieszę, że pozwoliłaś mu spędzić z nami trochę czasu. Lester też jest pewnie szczęśliwy. - Posłuchaj, Charlotte, jeśli zjawią się u was w ciągu następnych kilku minut, zadzwoń do mnie. Ja tymczasem zawiadomię policję. Słowa Cassie dotarły do Charlotte dopiero po dłuższej chwili. - Co takiego? - wykrztusiła. - Ale... ale dlaczego? - Ponieważ nie pozwoliłam mu zabierać Tylera gdziekolwiek. Zrobił to bez mojej wiedzy. - Ale... - Muszę już kończyć - wtrąciła Cassie pospiesznie. - Zadzwoń, proszę, jeśli tylko Tyler się pojawi. - Dobrze, Cassie. Powiem ci tylko, że jesteś okrutna. James powinien się za ciebie modlić. My też. - Do widzenia, Charlotte - pożegnała ją Cassie i odłożyła słuchawkę.

329 - I co, jest tam? - spytał niecierpliwie Austin. Odwróciła się do niego, z trudem dobywając słowa. - Nie, nie ma. - Zaraz będzie... - James z zakłopotaniem zerknął na zegarek. - Czy mieli dość czasu, żeby tam dotrzeć? - spytała go Cassie. Odwrócił wzrok i skinął niechętnie głową. - Dzwoń na policję - zdecydował Austin. - Zaraz! - James zerwał się na równe nogi. - A ty po czyjej jesteś stronie? - Po stronie Tylera, James. Wilma skinęła na męża. - Siadaj. Ten skrzywił się, ale posłuchał. - Chcesz, żebym to ja zadzwonił? - spytał Austin, patrząc Cassie w oczy. Pokręciła powoli głową. - Nie trzeba. Sama się tym zajmę. Wezwała policję, a potem nie pozostało jej nic innego, jak czekać. Odwróciła się i podeszła do okna. Jeśli ten drań skrzywdzi jej dziecko, nie będzie miała dla niego litości. - No cóż, proszę pani. Prawdę mówiąc, niewiele możemy zrobić. Tym razem zamiast Conna i Winslowa pojawił się detektyw Ray Malcolm - wysoki i szczupły mężczyzna ze starannie przystrzyżonymi wąsami. - Lester Sullivan został niedawno wypuszczony z wię-

330 zienia - wtrącił Austin. - Odsiadywał wyrok za nielegalne posiadanie broni. Czy to nie zmienia sytuacji? - Nie - odparł z przekonaniem detektyw. - W takim razie po co pan tu przyjechał? - Głos Cas-sie zabrzmiał niezbyt przyjaźnie, ale nie przejęła się tym zupełnie. - Prawdę mówiąc, z szacunku dla pani rodziny. - Doceniamy to - zauważył James, lecz Cassie spio-runowała go wzrokiem i już miała coś powiedzieć, gdy ponownie odezwał się Austin. - Co wobec tego możecie zrobić? - spytał. Malcolm bezradnie rozłożył ręce. - W tej chwili nic. - Do licha, uprowadzono mojego syna! - wybuch-nęła Cassie. Wiedziała, że jeśli powie im, że Lester zrzekł się praw do dziecka, zaczną działać. Ale nie chciała tego mówić przy Austinie, spróbowała więc inaczej. Czy naprawdę ktoś musi kogoś zabić, żebyście zareagowali? - Cassie, proszę... - napomniał ją błagalnym tonem James. - Jak możesz tak mówić? Jak możesz tak myśleć? Naprawdę przesadzasz. - Przestań! - krzyknęła, doprowadzona do ostateczności jego zachowaniem. - Nie miałeś prawa puszczać Tylera bez mojej zgody! Nie rozumiem, jak można być tak bezmyślnym! - Chyba się zagalopowałaś... - Tak właśnie uważam! To jest mój syn i ja ponoszę za niego odpowiedzialność! Wilma z wysiłkiem podniosła się z krzesła.

331 - Przestańcie. Oboje. Nie życzę sobie, żebyście dyskutowali o tym w obecności naszego gościa. - Nie rozumiesz, mamo? Tu chodzi o bezpieczeństwo mojego syna, może nawet o jego życie! - Mimo to muszę się zgodzić z twoim ojcem - odparła Wilma chłodno. - Rzeczywiście przesadzasz. W oczach Cassie pojawił się gniewny błysk. - Czyżby? A czy Charlotte zadzwoniła? - Nie, nie zadzwonili - wtrącił Austin. - Chłopiec rzeczywiście może być w śmiertelnym niebezpieczeństwie. - Niekoniecznie - mruknął James. Austin nie zwrócił na niego uwagi. - Rozumie pan - zwrócił się do policjanta - dlaczego pani Sullivan tak bardzo się martwi? - Tak, proszę pana, ale bez względu na rozwód, pan Lester Sullivan wciąż jest ojcem chłopca. A ponieważ pastor zezwolił nieletniemu na opuszczenie domu, przestępstwo nie zostało popełnione. Mamy związane ręce. - Otóż to. Przestępstwo nie zostało popełnione - powtórzył James, spoglądając na Malcolma. - Próbujemy właśnie przekonać o tym moją córkę, lecz jak pan widzi bezskutecznie. Cassie zastanawiała się gorączkowo, co robić. Wszyscy, oprócz Austina, byli przeciwko niej. - Dobrze - powiedziała, siląc się na spokój. - Jeśli nie pomoże mi prawo, sama znajdę mojego syna. - Powoli, Cassie - powiedział Austin, kładąc jej dłoń na ramieniu. Odwróciła się gwałtownie. - Nie dotykaj mnie!

332 - Cassie, panuj nad sobą - upomniał ją James. - Lester nie zrobi krzywdy Tylerowi. Musisz uwierzyć, że on naprawdę się zmienił. - Nigdy! - Przecież nie masz żadnych podstaw, by twierdzić, że jest inaczej. Siedząc w więzieniu, zrozumiał pewne rzeczy. Pogodził się z Bogiem. - Tato, dość tego! - Nie, Cassie, pozwól mi skończyć. Lester jest ojcem Tylera. Chce z nim spędzić trochę czasu, którego ty nie chcesz mu dać. Cassie potrząsnęła głową. - Nic nie rozumiesz. - Ależ rozumiem - zapewnił ją James i przeniósł wzrok na Austina. - Pomóż mi - westchnął. - Może ciebie posłucha. Austin wzruszył ramionami. - tSam wiesz najlepiej, co robić. - Przestańcie traktować mnie jak powietrze! - zaprotestowała Cassie. - Oj, Cassie, Cassie... - James postanowił ją udobruchać pojednawczym tonem. - Jak możesz winić człowieka za to, że chce być ze swoim synem? Cassie nie mogła już dłużej tego znieść. - Bo Tyler nie jest synem Lestera! - rzuciła mu prosto w twarz, a potem zakryła oczy dłońmi.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY Co zrobiła? Co powiedziała? Prawdę. Wykrzyczała światu całą prawdę. Teraz jednak miała ochotę uciec, schować się gdzieś przed tymi zdumionymi, pełnymi zgorszenia, spojrzeniami. Skuliła się, czując przebiegający przez zesztywniałe ciało dreszcz. Było jej zimno, obco, źle. Bała się, że lada chwila zacznie szczękać zębami. Pełne napięcia milczenie pierwszy przerwał policjant. Najpierw chrząknął z zakłopotaniem, a potem powiedział: - Jeśli państwo nie mają nic przeciwko temu, to poczekam na zewnątrz. Cassie odsłoniła oczy. - Dziękuję - odparła. - Ale proszę nie odchodzić. - Na pewno nie odejdę. Potem wzięła głęboki oddech i odwróciła się do rodziców. Czuła się jak skazaniec przed plutonem egzekucyjnym. Ojciec zamarł z otwartymi ustami, matka położyła dłoń na sercu. A Austin? Co on myślał? Starała się na niego nie patrzeć, nie zdołała jednak nad sobą zapanować i zerknęła na niego przelotnie.

334 Stał nieruchomo, jak skamieniały. Dostrzegła wyraz jego oczu. Były martwe. Absolutnie martwe. Czyżby domyślił się prawdy? Tak, na pewno. Jeśli Lester nie był ojcem Tylera, to musiał nim być właśnie on, Austin. Znów zamknęła oczy i wtuliła głowę w ramiona. Nie miałaby pretensji do Austina, gdyby ją uderzył. Tak bardzo pragnęła cofnąć tamte słowa, ukryć je gdzieś głęboko w duszy... Wszystkiemu winien był ojciec. Gdyby nie on, ten straszliwy koszmar, który tak często ją nawiedzał, nie stałby się przerażającą jawą. - Cassie? Spojrzała na ojca, który nie był w stanie wykrztusić " nic więcej. Stał oparty o kanapę i oddychał ciężko. Bała się, że za chwilę wybuchnie gniewem i zacznie na nią krzyczeć, jak kiedyś... < Nag|e przypomniała sobie o Tylerze i przestała się bać ojcowskiego gniewu. Była dorosła. Była matką, której ukochany synek zniknął bez śladu. Wiedziała, że może go więcej nie ujrzeć. Boże, spraw, żeby nic złego nie przytrafiło się mojemu dziecku, zaczęła modlić się w duchu. Ukarz za moje grzechy mnie, nie Tylera... - Cassie? - powtórzył James głośniej. - Słucham, tato - wyszeptała. - Nie mówiłaś tego poważnie, prawda? Serce zaczęło tłuc się w jej piersi jak oszalałe. Skłamie! To była jedyna szansa, by wycofać się ze wszystkiego! Czuła jednak, że nie może tego zrobić. Stało

335 się. Teraz i tak nikt jej nie uwierzy, a już na pewno nie Austin. Znów na niego spojrzała. Nadal stał bez ruchu, nie odrywając od niej wzroku. - To prawda, tato - odparła, drżąc na całym ciele. James pokręcił głową i osunął się na kanapę obok Wilmy. - W takim razie... - wyjąkał, lecz nie miał siły dokończyć. Cassie zrobiło się go żal. - Jeśli Tyler nie jest synem Lestera, to czyim? O to chciałeś spytać, prawda? - pomogła mu. - Tak - wyszeptał zbielałymi wargami. Zebrała siły, by wyznać prawdę, lecz zanim zdążyła się odezwać, pierwszy zrobił to Austin. - Moim - powiedział, a to jedno słowo wywołało taką samą reakcję, jak wcześniejsze wyznanie Cassie. Moim, moim, moim... - wciąż dźwięczało jej w uszach. Cassie miała ochotę zatkać je dłońmi, ale wiedziała, że nic to nie da. Stało się. Prawda wyszła na jaw. Puszka Pandory została otwarta. - Twoim?! - wykrzyknął James, zrywając się z kanapy. - Jak mogłeś zrobić coś takiego? Mój Boże, przecież to było jeszcze dziecko... Moje dziecko! Dopiero teraz Austin oderwał wzrok od Cassie. Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale zrezygnował. - Nie, to niemożliwe - wyjąkała Wilma. - To prawda, mamo. Wilma kurczowo chwyciła męża za rękę. - Jak to? Cassie przełknęła z wysiłkiem ślinę i spojrzała na Au-

336 stina. Ten wreszcie odzyskał władze nad sobą. Uśmiechnął się krzywo, skłonił i zatoczył ręką koło: - Nadszedłczas przedstawienia, Cassie. Proszę, jesteś na scenie... Ogarnęło ją przerażenie. Czuła się jak w wodzie pełnej rekinów. Była zła, że Austin nie kwapi się, żeby przyjść jej z pomocą, ale niby dlaczego miałby to robić? Sam był ofiarą. Jej ofiarą. Ofiarą jej uwiedzenia, a później jej kłamstwa. Właśnie się dowiedział, że ma syna, był więc w jeszcze większym szoku niż ona. Mimo wszystko postanowiła się nie poddawać. - To prawda. Austin jest ojcem Tylera - powiedziała dobitnie. - Nie... - jęknął James, unosząc głowę, jakby chciał szukać pomocy w niebiosach. Wilma milczała. Siedziała z zamkniętymi oczami. - Posłuchaj, James... - zaczął Austin zmęczonym głosems Ja... - Nie odzywaj się! Nie chcę nic słyszeć! W tym momencie zadzwonił telefon. - Odbiorę - rzuciła pospiesznie Cassie i skoczyła do aparatu. Słuchała w napięciu przez chwilę, po czym wy-buchnęła: - Pożałujesz tego, Lester! Austin położył palec na ustach, zbliżył się do drugiego aparatu i ostrożnie podniósł słuchawkę. - Możesz mnie straszyć, możesz przeklinać, ile dusza zapragnie - usłyszał po drugiej stronie kpiący głos Lestera. - I tak nic ci to nie da. - Jeśli go skrzywdzisz... - Cassie nie dokończyła, bowiem zdławił ją szloch.

337 - Pamiętaj, że los tego gówniarza jest w twoich rękach. Nic mu się nie stanie, jeśli zrobisz, co każę. A jeśli nie... Cassie wiedziała, że celowo nie dokończył, by tym bardziej ją przestraszyć. Odszukała wzrokiem Austina - był równie poruszony jak ona. Zacisnął mocno usta i milczał. - Czego chcesz? - wykrztusiła w końcu, zbierając w sobie resztkę sił. - No, to brzmi lepiej... - Mów, czego żądasz! Austin potrząsnął głową i poruszył bezgłośnie wargami. Odczytała go bezbłędnie - „nie wyprowadzaj go z równowagi". - Proszę - powiedziała - powiedz.... - Chodzi o forsę - odetchnął Lester. - Mnóstwo forsy. - Pozwól mi najpierw porozmawiać z synem. - Nie tak szybko, skarbie. Nie zapominaj, kto tu stawia warunki. - Lester, proszę cię... - Nie jęcz. To na razie tyle. Będę z tobą w kontakcie. - Lester! - krzyknęła jeszcze. - Ani się waż odkładać...! Ale Lester przerwał już połączenie. - Ty draniu! - szepnęła wściekle i cisnęła słuchawką o podłogę. - Co teraz zrobimy? - spytał James zbolałym głosem. Cassie miała ochotę zrobić tylko jedno schować się do szafy i zwinąć w kłębek. Wiedziała jednak, że nie

338 wolno jej się poddawać. Musi być twarda. Musi walczyć. Musi odzyskać dziecko. Austin podszedł do drzwi wejściowych i uchylił je lekko. - Właśnie dzwonił Lester Sullivan - poinformował czekającego przed domem policjanta. Malcolm przydeptał niedopałek papierosa i wszedł do środka. - Co powiedział? - Ma Tylera - odparła Cassie, wciąż nie mogąc dojść do siebie. - Mówiłem już pani, że nic nie możemy... - Niech pan posłucha! - Austin stracił cierpliwość i przerwał mu gwałtownie. - Ten facet żąda okupu! - No cóż, to rzeczywiście zmienia postać rzeczy - westchnął detektyw. - Ale w świetle prawa pan Sullivan wciąż jest ojcem dziecka. - Nie-jest - odezwała się Cassie. - Już nie. - W świetle prawa... - zaczął Austin, lecz nie pozwoliła mu dokończyć. - Wiem, co mówię. Lester nie ma żadnych praw do syna. Austin westchnął. - Ciekawe, co jeszcze ukrywasz - powiedział, a z jego słów przebijała bezmierna gorycz. Cassie starała się tego nie dostrzegać. Uczucia nie były teraz najważniejsze. r~ - Mogłaby to pani wyjaśnić? - poprosił policjant. - Rozwiedliśmy się - odparła krótko. - Zapłaciłam mu, żeby zrzekł się praw rodzicielskich.

339 - Bogu dzięki, że przynajmniej raz wykazałaś się rozsądkiem - skomentował Austin. - Dobrze. W takim razie możemy zająć się sprawą - zadecydował Malcolm. - Jakie będzie jego kolejne posunięcie? Mówił coś? - Tylko tyle, że jeszcze się odezwie. Błagam, niech pan znajdzie moje dziecko... Zanim będzie za późno, chciała jeszcze dodać, ale zabrakło jej odwagi. - Myślę, że mógłbym wam pomóc, detektywie - włączył się Austin głosem pozbawionym emocji. Wiem co nieco o Lesterze i jego organizacji. - Proszę powiedzieć wszystko, co pan wie. - Przypuszczam, że ukrywa się w lesie. Malcolm otworzył notatnik. - Co dokładnie powiedział przez telefon? Austin powtórzył mu przebieg rozmowy, a kiedy skończył, detektyw ruszył do drzwi. - Dobrze. Spróbujemy go namierzyć, kiedy znów będzie dzwonił - powiedział jeszcze i wyszedł. W pokoju znów zaległa cisza. Cassie spojrzała na rodziców. Wciąż siedzieli na kanapie, nieruchomo jak w letargu. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, lecz wówczas wstali, dając do zrozumienia, że dość mają rozmów. - Idziemy na górę - powiedział chłodno James. - Porozmawiamy później. Kiedy wyszli, Austin także ruszył do drzwi. - Austin? Odwrócił się gwałtownie i popatrzył na nią obojętnym wzrokiem.

340 - Myślałam, że będziemy mogli... wszystko sobie wyjaśnić. - To źle myślałaś. Ból ścisnął jej serce. Nie chciała, żeby zostawił ją samą. Nie teraz. - Dokąd idziesz? - spytała. Zauważyła nabrzmiałe żyły na jego szyi, spostrzegła zaciśnięte pięści. - Znaleźć tego drania - odparł - i odzyskać mojego syna.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY Miał syna. Doznawał sprzecznych odczuć. Raz pragnął śmiać się i skakać z radości, to znowu usiąść i płakać jak dziecko. Nie mógł się jednak poddawać emocjom. Wiedział, że przyjdzie na to czas, gdy Tyler wróci do domu. Przeklął Lestera po raz kolejny i zaparkował samochód pod jego domem. Od czasu telefonu krążył między tą ruderą a siedzibą Granta Hoople'a w Lafayette. Do tej pory nie udało mu się go namierzyć, choć był nawet w lesie, gdzie ostatnim razem natknął się na obozowisko. Niestety, nigdzie nie znalazł ani śladu Lestera Sullivana. Odwiedził też komisariat, by sprawdzić, co robi policja, ale ta wizyta nie poprawiła mu humoru. Malcolm powiedział tylko, że dopóki Lester nie zadzwoni i nie powie, ile chce pieniędzy i gdzie mają być zostawione, nie można nic zrobić. Rozesłał listy gończe i zlecił obserwację domu. Tak jak podejrzewał Austin, „obserwacja" polegała na tym, że co jakiś czas wysyłano w tamten rejon radiowóz. Widząc to wszystko, nie miał żadnych wątpliwości, że powinien wziąć sprawę w swoje ręce. Siedząc w wozie, rozmasował obolały kark i przetarł oczy. Był wykończony, lecz nie zamierzał się poddać.

342 Obiecał sobie, że nie spocznie, dopóki prześladowca Tylera nie znajdzie się z powrotem za kratkami. Ale to wcale nie będzie koniec, uświadomił sobie nagle. Czeka go jeszcze przeprawa z Cassie. Dzięki Bogu, że James był taki uparty i nieprzejednany, jeśli chodziło o córkę. Dzięki temu wszystko wyszło na jaw. Poczuł skurcz w żołądku na wspomnienie tamtej chwili. Gdy Cassie wyznała, że to nie Lester jest ojcem Tylera, on, Austin, natychmiast domyślił się prawdy. Był to silny cios, ale zniósł go nad wyraz dzielnie. Zastanawiał się tylko, jak to możliwe, że o niczym nie wiedział. Dlaczego niczego nie podejrzewał? Czy to, że nie skojarzył kilku prostych faktów, wynikało z jego głupoty? A może poczucie winy zagłuszało w nim wszelkie domysły? Bo to, że kochał się z osiemnastoletnią córką swojego najlepszego przyjaciela, podczas gdy sam miał trzydzieści dwa^lata, nie było powodem do dumy. Właśnie dlatego schował głowę w piasek i udawał, że nic się nie stało. Otóż stało się. Został ojcem. Ścisnął kierownicę, pragnąc wyrzucić z siebie narastającą złość. Najchętniej udusiłby teraz Cassie - i mocno przytulił synka. Tyler... Nie wystarczy mu odszukanie Sullivana. Po raz pierwszy w życiu wierzył, że mógłby bez zmrużenia oka odebrać drugiemu człowiekowi życie. Ta myśl go przeraziła. Gdyby to zrobił, już nigdy nie mógłby zbliżyć się do swego syna. Dlatego musiał przestrzegać wszelkich zasad.

343 - Co, do licha, pan tu robi, panie McGuire? Odwrócił się. Przy drzwiach samochodu stał Ray Malcolm i patrzył na niego z groźną miną. - A jak pan myśli? - odpowiedział pytaniem. - Widzę, że wtrąca się pan w nie swoje sprawy. - A co pan by zrobił na moim miejscu? Detektyw pogładził się po wąsach. - Cholera wie. - To ja panu powiem: wpakowałby pan tyłek do samochodu i przyjechał tutaj. - Tylko niech pan nie zrobi żadnego głupstwa. - Boi się pan, że odstrzelę sukinsynowi łeb?, Malcolm skrzywił się z niesmakiem. - Żarty na bok, panie McGuire. Austin miał ochotę zapytać, kto tu żartuje, ale dał spokój. - Proszę się nie martwić. Tylko wam pomagam. - Dobra, dobra - mruknął policjant pod nosem. - Żeby tylko pan nie zaszkodził. - A macie coś nowego? - Nic - odparł z zakłopotaniem Malcolm. - Właśnie wracamy od Wofthamów. Austin chciał spytać, co tam słychać, ale nie musiał. Doskonale wiedział, że James i Wilma chodzą jak struci, a Cassie jest załamana i nikt nie może jej pocieszyć. A już na pewno nie on. Do diabła, on też potrzebował pocieszenia! - Jak pan myśli, dlaczego Sullivan nie zadzwonił? - spytał policjanta, odpędzając od siebie myśli o Cassie. - Zadzwoni. Myślę, że zwlekając, próbuje zastraszyć

344 byłą żonę. Ma nadzieję, że dzięki temu uda mu się wyciągnąć więcej. - Cholerny spryciarz. Jak już go dostanę... Malcolm chrząknął znacząco. - Biorąc pod uwagę okoliczności, rozumiem pana. Ale niech pan nie bawi się w kowboja, ostrzegam. - Jasne. Jeśli tylko namierzę Sullivana albo któregoś z jego kumpli, pan dowie się o tym pierwszy obiecał Austin. - Nie zrobię nic, co mogłoby go spłoszyć. Ma pan moje słowo. - W porządku. Działamy więc razem - uśmiechnął się Malcolm, po czym wsiadł do swojego wozu i odjechał. Austin znów skupił uwagę na domu. Nic się nie działo, postanowił więc, że poczeka jeszcze chwilę i wróci do hotelu. Ktoś musiał pilnować interesu, a na Cassie trudno było w tej chwili liczyć. ' SjZnowu Cassie. Cholera, nie chciał o niej myśleć. Czuł się zbyt głęboko zraniony. Zdrada. Paskudne słowo. Niestety, właśnie ono kojarzyło mu się z Cassie. Dlatego właśnie nie chciał się z nią spotykać. Przynajmniej do czasu, gdy odzyska syna. A wtedy... Serce zabiło mu żywiej. Jego syn. Nie sądził, że kiedykolwiek wypowie te słowa. Jeszcze nie tak dawno był pewien, że nigdy nie będzie miał dziecka, aż tu nagle okazało się, że jest ojcem już od ośmiu lat. Stwierdził, że traci czas pod domem Lestera, prze-

345 kręcił kluczyk w stacyjce i odjechał. Ruszył w stronę domu Granta Hoople'a. Może tym razem będzie miał więcej szczęścia? Jeżeli nie, to trudno. Będzie czekał dalej. Nie chciał nawet myśleć o tym, że Tyler mógł zostać wywieziony poza granice stanu. Nie, na pewno nie. Znajdzie syna, a Sullivan zapłaci mu za wszystko. Zacisnął zęby i dodał gazu. - Ja chcę do mamy! Lester rzucił chłopcu nienawistne spojrzenie. - Przestań marudzić. - Nienawidzę cię! - wybuchnął Tyler. Lester zmrużył oczy, chwycił małego za ramię i podniósł z brudnej podłogi. - Nie bardziej niż ja ciebie, gówniarzu! Dawno powinienem był cię nauczyć szacunku dla starszych. Ale może nie jest jeszcze za późno... - Puść mnie! Na twarzy Lestera pojawił się złośliwy uśmiech. - Z przyjemnością - odparł i pchnął chłopca tak mocno, że ten uderzył głową o ścianę. Mały zamknął oczy, ale zaraz je otworzył. To dobrze, bo Lester już wystraszył się, że uderzenie było za silne. Wiedział, że Hoople ukręciłby mu głowę, gdyby coś stało się dzieciakowi, zanim dostaną forsę. Cassie nie da nawet centa, dopóki nie zobaczy chłopaka całego i zdrowego. - Chcę do domu... - powtórzył chłopiec, trąc brudną piąstką załzawione oczy.

346 - Wrócisz tam, jak ci pozwolę. - Nie chcę, żebyś był moim tatą. - A ja nie chcę takiego bachora jak ty. Tyler wyprostował się. - Kiedy wrócę do domu, naskarżę na ciebie mojemu przyjacielowi. - Aha, niby komu? - Austinowi! Te słowa rozwścieczyły Lestera. Zawsze podejrzewał, że to McGuire zrobił dziecko jego żonie, ale nie miał na to żadnych dowodów, a Cassie nie chciała się do tego przyznać. Teraz odżyły dawne domysły. - Więc zamierzasz na mnie naskarżyć, tak? - Pewnie! Austin cię załatwi! - odparł hardo Tyler. - Jeśli sam go wcześniej nie zabiję. Chłopiec zbladł, lecz nawet nie drgnął. Lester musiał przyznać, że jak na ośmiolatka mały ma ikrę. Gdyby był j§go synem, odczuwałby dumę. Ale nie jest. I jeżeli sprawy nie potoczą się zgodnie z planem i Cassie nie pojawi się z pieniędzmi, zabije tego dzieciaka i nawet nie zadrży mu ręka. Przecież i tak nie miał nic do stracenia. Jeśli teraz trafi do więzienia, już nigdy więcej nie wyjdzie na wolność. Dlaczego więc nie pójść siedzieć z ważnego powodu? Tak czy owak, wpakowanie kulki w głowę tego dzieciaka sprawiłoby mu niewątpliwą przyjemność. Zachichotał. Czy nie należała mu się nagroda za opiekę nad cudzym bachorem? Nagle przed oczyma stanęła mu Cassie. Szczerze nienawidził tej suki. Zrobiła z niego idiotę, kiedy zabrała

347 Tylera i uciekła. Nie spodziewał się, że będzie zdolna do czegoś takiego. Na szczęście wreszcie miał okazję się odegrać. A przy okazji skorzysta organizacja. Od dawna mieli problemy z forsą. W drzwiach stanął Grant Hoople i wyrwał go z rozmyślań. - Jak dzieciak? - spytał. - Prosi się o dobre lanie. - Dlaczego nie mogę iść do domu? - spytał Tyler, patrząc na Hoople'a. - Zamknij się - warknął tamten, nawet nie spojrzawszy na malca, po czym zwrócił się do Lestera: Chodź, mamy mnóstwo roboty. - Nie sądzisz, że powinniśmy jeszcze się przyczaić i trochę ją podrażnić? - spytał Lester, drapiąc się po głowie. - Nie byłoby chyba źle. - Kwestionujesz moje decyzje? - Skądże znowu! - zapewnił pospiesznie Lester. Wiedział, że lepiej nie dyskutować ze swoim przywódcą. Hoople i reszta liczyli się z nim tylko dlatego, że mógł załatwić forsę. - Miejmy nadzieję, że twoja była zechce w ogóle zapłacić. - Spokojnie. Już moja w tym głowa. Ten gówniarz to dla niej wszystko. - Poklepał Hoople'a po ramieniu. - Mówię ci, zostaw to mnie, a wszystko pójdzie gładko.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SIÓDMY - Jak mogłaś zrobić coś takiego? Cassie chciała odpowiedzieć, ale zdołała jedynie przełknąć ślinę. Spojrzała śmiało na ojca. W jego oczach malowała się wrogość i rozczarowanie. Spodziewała się tego. Jeszcze w dzieciństwie, kiedy zrobiła coś nie tak, zawsze reagował identycznie - patrzył z wyrzutem, pytał, jak mogłaś?" i milczaŁ Bolało ją to bardziej niż lanie. Rodzice zawsze chcieli, by była doskonała, dlatego starała się postępować tak, żeby ich zadowolić. Bezustannie żyła pod presją i ich bacznym okiem. Teraz, gdy ojciec patrzył na nią w ten sposób, znów poczute się jak mała dziewczynka, która popełniła niewybaczalny grzech. Ale nie była już dzieckiem. Rodzice nie mogli jej ukarać ani zastraszyć. Przeszła przez piekło, które trudno było im sobie nawet wyobrazić. Już się ich nie bała, bo nie bała się nikogo ani niczego. Może tylko Lestera, ponieważ wiedziała, na co go stać. Na myśl o byłym mężu poczuła w gardle znajomy skurcz. Odkąd zadzwonił, minęły dwa dni. Od tamtej pory nie ruszała się z domu, czekając na jego telefon. Nie mogła spać ani jeść i nie wiedziała, jak długo jeszcze

349 będzie w stanie to wszystko wytrzymać. Niestety, Lester nie odezwał się więcej. - Cassie, zadałem ci pytanie. - Nie wiem, tato. Po prostu stało się. Siedzieli we trójkę w jadalni, pili kawę i czekali na telefon. - Tak po prostu? - spytał, jakby przemawiał z ambony. - To żadna odpowiedź. Coś takiego nie dzieje się, ot tak. - To była moja wina - powiedziała obojętnym tonem, wiedząc, że nie uniknie rozmowy na ten temat. - Nie uwierzę w to nigdy. - Uwierz, bo to prawda. Odkąd wszystko się wydało, nie miała nad sobą litości. Przestała się potępiać dopiero wtedy, kiedy uzmysłowiła sobie, że to nic nie da. Tym bardziej że teraz liczył się tylko Tyler. Nie może mu spaść włos z głowy. Nawet nie dopuszczała do siebie myśli, że mogłoby być inaczej. Jeśli policja go nie znajdzie, zrobi to Austin. Nie chciała jednak myśleć o Austinie. Przynajmniej na razie. - Cassie, jak mogłaś? - spytała tym razem Wilma. - Jak mogłaś zrobić nam coś takiego? Cassie potrząsnęła głową. - Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie - odparła bezradnie. - Bo nie mówisz nam prawdy! - wybuchnął James. - Mówię, tato. To wszystko prawda, tylko wy nie chcecie przyjąć jej do wiadomości.

350 James poczerwieniał z gniewu. - Nie uwierzę, że moja córka mogłaby sprowokować coś tak obrzydliwego! Cassie zacisnęła wargi. Tak bardzo chciałaby oszczędzić im drastycznych szczegółów tej historii, ale wszystko wskazywało na to, że nie zadowoli ich pobieżne wyjaśnienie. - Jeżeli chcecie, opowiem wam wszystko ze szczegółami... Wilma spojrzała na nią ze zdumieniem. James chrząknął z zakłopotaniem i skinął głową, odwracając wzrok. - Mów. - No więc Austin i ja kochaliśmy się na plaży w dzień moich osiemnastych urodzin... - O mój Boże... - Wilma chwyciła się za serce. - Mamo? - zaniepokoiła się Cassie. - Wszystko w porządku? -- Nie, nie w porządku - odparła cierpko Wilma. - Nigdy już nic nie będzie w porządku. Zwłaszcza po tym, jak wszyscy w mieście dowiedzą się, że masz dziecko z nieprawego łoża. Zawiodłaś nas, kochanie. Bardzo. - To nie tak, mamo. Wyszłam za Lestera właśnie po to, żeby oszczędzić wam wstydu i nie narażać was na plotki. - To wina Austina - stwierdził James z westchnieniem. - Nie miał nic na swoją obronę, kiedy powiedziałaś nam o tym. A to jest wystarczający dowód. - Przestańcie! Cassie nigdy jeszcze nie zwracała się do rodziców takim tonem, ale nie mogła pozwolić, by cała odpowie-

351 dzialność za to, co stało się przed laty w pewien pogodny letni wieczór, spadła na jej kochanka. - Co takiego? - spytał zdumiony James. - Zamierzasz jeszcze go bronić? - Czy choć raz mógłbyś zachować się jak ojciec, a nie duchowny, i oszczędzić mi kazań? - zwróciła się do niego, zmieniając ton na łagodny. Ta prośba chyba odniosła skutek, bo James spojrzał z zakłopotaniem na Wilmę, po czym odwrócił się do córki. - Proszę, mów dalej... - Niczego nie planowałam. Ani uwiedzenia Austina, ani małżeństwa z Lesterem. To wszystko było... silniejsze ode mnie. Po prostu, stało się i koniec. Nie można cofnąć czasu... - urwała, chcąc upewnić się, czyjej słuchają, a potem mówiła dalej: - Austin był zaręczony z Alicją. Zanim się dowiedziałam, że jestem w ciąży, byli już małżeństwem. - To chyba największy koszmar, jaki może wyobrazić sobie pastor - odezwał się James. - Dlatego nie chciałam, żebyś dowiedział się o tym kiedykolwiek. - Wobec tego dlaczego nam powiedziałaś? - spytała Wilma. - Ponieważ do taty nie przemawiały żadne argumenty. Nie chciał przyjąć do wiadomości, że Lester się nie zmienił, że nie rozstał się z bronią i ze swoją organizacją fanatyków. A kiedy zaczął na dodatek mówić, że Lester odnalazł drogę do Boga i że kochany tatuś pragnie tylko zobaczyć się ze swoim synkiem, nie wytrzymałam...

352 Umilkła i podniosła wzrok na ojca, który jednak nie okazywał najmniejszej skruchy. - Wiedziałam, że Lesterowi nie zależy na dziecku i że chce je wykorzystać do swoich celów. - Czy chcesz powiedzieć, że to ja ponoszę winę za twój grzech? - Nie, tato. Chcę ci tylko uświadomić, że Lester doskonale wiedział, w jaki sposób może tobą manipulować. Jesteś po prostu zbyt dobry, zbyt ufny i naiwny. - To nie był komplement - burknął urażony. - Ale taka jest prawda - wtrąciła Wilma. Obrzucił ją niechętnym spojrzeniem, a potem zwrócił się do córki: - Niemniej jednak twój czyn był niewybaczalny. - Muszę zgodzić się z twoim ojcem, Cassie - dodała? Wilma. - Dobrze wiesz, jak bardzo nasza rodzina ceni ' sobie prywatność. Teraz w mieście będzie huczało od-plotek na nasz temat. Cassie odebrało mowę. Nie mogła uwierzyć, że jej rodzicom właśnie ten problem zaprząta w tej chwili ; głowę. - Mam gdzieś plotki - odparła, usiłując zdusić w sobie narastający gniew. - I niedobrze mi się robi, kiedy ? was słucham. Czy naprawdę bardziej was obchodzi opinia ludzi i reputacja rodziny niż życie waszego własnego wnuka? - Wiesz przecież, że nie! - zaprotestował żywo James. - Pragniemy, by Tyler bezpiecznie wrócił do domu! - Tak, pewnie...

353 James zacisnął szczęki - Dość tego! Nie będę tolerował takiego zachowania! To... to jest po prostu obrzydliwe! - Czy przypadkiem nie chciałeś powiedzieć, że to ja jestem obrzydliwa? - spytała Cassie cichym głosem. - Jeśli już o to pytasz, to odpowiadam: tak! I to samo się tyczy Austina! Zdradził mnie i naszą przyjaźń! - mówił zapalczywie. - Mogę to oczywiście wybaczyć, ale zapomnieć - nigdy! - Och, James, to nie przystoi pastorowi - napomniała go Wilma. - Jestem człowiekiem, który głosi Słowo Boże i który żyje z nim w zgodzie - rzekł dobitnie James. Chcę, żebyście obydwie o tym pamiętały. - Szybkim krokiem podszedł do drzwi i otworzył je gwałtownie. - Idę do kościoła. Zadzwońcie do mnie, jeśli Lester się odezwie. Kiedy wyszedł, w pokoju zrobiło się cicho. Cassie pociągnęła łyk zimnej kawy, po czym wstała. - Ja też wychodzę - powiedziała. - Nie mogę tak siedzieć i czekać, aż ten cholerny telefon wreszcie zadzwoni. - Tak mi przykro, Cassie - pokręciła głową Wilma. - Wiem, że ja też ponoszę odpowiedzialność za to, co się stało. Gdybym była lepszą matką... - Daj spokój, mamo. Za późno szukać winnego. Zresztą to ja do wszystkiego doprowadziłam. - A Austin? Zamarła na dźwięk jego imienia. - Co Austin? - Czy rozmawialiście o... o Tylerze? - Nie, mamo.

354 - Musicie porozmawiać, i to koniecznie. Cassie przygryzła wargę. - Wiem, ale najpierw Tylera trzeba znaleźć. - Rozumiem, oczywiście. Dokąd idziesz? - Do rodziców Lestera. - Dobrze. Uważaj na siebie. Jeśli się odezwie,? natychmiast do ciebie zadzwonię. Cassie skinęła głową, złapała torebkę i wybiegła z domu. - Naprawdę nie wiemy, gdzie on jest. Słysząc to, Cassie miała ochotę nazwać Dewitta kłamcą. Bała się jednak, że jeszcze bardziej go zdenerwuje, a wtedy nie dowie się od rodziców Lestera niczego. Ani; on, ani Charlotte nie byli zbyt zadowoleni z jej wizyty. Trudno, miała to w nosie. Nie obchodziły jej ich uczucia. - Zrozumcie, że on porwał Tylera - powiedziała dobita. - Niewinne dziecko, które nie zasłużyło na to, co je spotkało. - Nie przesadzaj, Cassie! - Dewitt zapienił się ze złości. - Myślisz, że tylko ty troszczysz się o to dziecko? Nam też na nim zależy! Cassie westchnęła zrezygnowana. - Nie przeczę, że odkąd wróciłam, nie pozwalałam mu widywać się z wami zbyt często, ale po prostu bałam się takiej właśnie sytuacji. - Może gdybyś była bardziej szczera wobec naszego syna dawno temu, teraz nie musiałby uciekać się do podobnych czynów. Cassie spojrzała na niego podejrzliwie.

355 - O czym mówicie...? - Myślisz, że nie wiemy, że Tyler nie jest synem Lestera? - żachnął się Dewitt. - Posłuchajcie - westchnęła - to nie ma teraz nic do rzeczy. Lester wziął pieniądze w zamian za rozwód i zrzeczenie się praw rodzicielskich... - Wiemy. O tym także nam powiedział - przerwała jej Charlotte. - Ludzie, z którymi wtedy się zadawał, zrobili mu pranie mózgu. Nie był w stanie podjąć rozsądnej decyzji. Dlatego przystał na twoje warunki. Boże, dlaczego oni są tacy ślepi? Cassie wiedziała doskonale - Lester był ich jedynym dzieckiem i kochali go nade wszystko. Musiała jednak nimi wstrząsnąć, aby przejrzeli na oczy. Nawet gdyby miała ich w ten sposób zranić. - Spójrzcie - powiedziała powoli - Lester porwał Tylera i żąda za niego okupu. Chce pieniędzy w zamian za dziecko. Dlaczego nie chce Tylera? I po co mu pieniądze? Rozumiecie teraz? Dewitt zachwiał się jak rażony gromem, a Charlotte wydała z siebie cichy jęk. - Pośłuchajcie - mówiła dalej Cassie - nie przyjechałam tu po to, żeby was oskarżać. Kiedy to wszystko się skończy i mój syn wróci do domu, jakoś się dogadamy, będzie mógł was odwiedzać, bo przecież wiem, że was polubił. Ale teraz naprawdę muszę się dowiedzieć, czy Lester wam coś powiedział. Może zdradził swoje plany? Może mówił coś... nawet nie wiem co... cokolwiek... - Słyszałam tylko, jak rozmawiał przez telefon - wyjąkała Charlotte. - Z kim?

356 - Z jakimś mężczyzną. - Zmarszczyła czoło, próbuj jąc sobie przypomnieć. - Ten człowiek pytał Lestera, czy klucze są w chacie, tam gdzie zawsze. Lester odpowiedział, że tak. - W chacie? - podchwyciła Cassie. - W jakiej chacie? Gdzie to jest? Powiedzieli jej bez sprzeciwu i kilka minut później siedziała już w samochodzie, wystukując numer telefonu detektywa Malcolma. Operator w komisariacie powiedział jej, że Malcolma nie ma i że może zostawić dla niego wiadomość. Zrobiła to, nie chciała jednak czekać bezczynnie na jego odpowiedź. Austin. Tak, zadzwoni do Austina. Może powinien wysiąść i przejść się wokół domu? Było potwornie gorąco i Austinowi wydawało się, żel w rozgrzanym samochodzie za chwilę dostanie udaru. Nadal jednak uparcie obserwował dom Granta Hoople'a, nie bacząc na pot, który obficie płynął mu po szyi i policzkach. Do pomocy zaangażował też Hanka i jego ludzi, którzy w tym samym czasie nie spuszczali z oka rudery Lestera. Ten jednak zniknął bez śladu. Dla odzyskania Tylera Austin był gotów na wszystko. Wiedział, że jeśli Lester lub któryś z jego kompanów skrzywdzi dzieciaka, to zabije ich z zimną krwią. Nie obchodziło go, że resztę życia spędzi w więzieniu. Zamorduje drani gołymi rękami. Tyle przynajmniej mógł zrobić dla swego syna, który z, winy Cassie nigdy nie zaznał ojcowskiej miłości.

357 Nie mogąc wytrzymać dłużej w samochodzie, otworzył jednak drzwi i wysiadł. Rozejrzał się po ulicy i przeszedł pewnym krokiem na drugą stronę, docierając do drzew rosnących przy oficynie. Może Tyler jest w środku, i to zupełnie sam, przemknęło mu przez myśl. Schylił się i przebiegł na tył budynku, gdzie znajdowały się okna sypialni. Zajrzał ostrożnie do środka, lecz nic nie przykuło jego uwagi. W środku były tylko stare, zniszczone meble. Żadnej broni, żadnych ludzi. Postanowił zajrzeć do głównego pokoju przez boczne okno. Kiedy sięgnął do kieszeni po chustkę, którą chciał otrzeć spocone czoło, usłyszał za plecami jakiś hałas. Odwrócił się i zobaczył wycelowaną w siebie lufę pistoletu. Broń trzymał Grant Hoople. - Rusz się tylko, a odstrzelę ci ten pieprzony łeb, rozumiesz? Austin zaklął w duchu, W tym momencie rozległ się dźwięk jego komórkowego telefonu.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ÓSMY Cassie zbladła. - Czyje to? - wyszeptała, patrząc na pistolet, który Austin trzymał w dłoni. - Moje. - Skąd go masz? - Kupiłem. - Nie czas na żarty, Austin, bez względu na to, có do mnie czujesz! - Nie pouczaj mnie, dobrze? Bardzo cię o to proszę. Wzdrygnęła się, spokorniała. '-^JJobrze wiesz, że mam uraz na punkcie broni - rzekła cicho. - Nie chciałem cię przestraszyć. Po prostu nie zamierzam znowu dać się zaskoczyć. - Nie rozumiem? - Wierz mi, wolałabyś o tym nie wiedzieć. - Jeśli to ma związek z Tylerem, to mi powiedz! Chcę wiedzieć! Austin trzymał ją przez kilkanaście sekund w niepewności, wreszcie oznajmił niespiesznie: - Kiedy zadzwoniłaś do mnie na komórkę, byłem przed domem Granta Hoople'a. - To ten...

359 - Tak, nieustraszony wódz Lestera. Serce Cassie zabiło mocniej. - Co tam robiłeś? - Chciałem sprawdzić, czy nie ukryli tam Tylera. - A gdzie w tym czasie była policja? Wzruszył ramionami. - Nie wiem. Spytaj Malcolma. Zdążyłem zajrzeć przez okno do sypialni, a potem do dużego pokoju, kiedy zaskoczył mnie Hoople. Trzymał mnie na muszce. Cassie poczuła dreszcz przerażenia. - I jak udało ci się uciec? - Akurat zadzwoniłaś. To na moment odwróciło jego uwagę. Wytrąciłem mu broń z ręki i powaliłem go na ziemię. - Zwariowałeś! - wykrzyknęła. - Mógł cię przecież zabić! - To prawda, ale jak widzisz, żyję. Niestety, nie było tam Tylera. - Czy uważasz, że to Hoople stoi za tym wszystkim? - Możliwe, ale nie puścił pary z gęby. Kiedy wezwałem Malcolma i jego ludzi, żeby go przesłuchali, sukinsyn był twardy jak głaz. Cassie westchnęła ciężko. Z trudem powstrzymywała łzy, które napływały jej do oczu, ilekroć spojrzała na pistolet. Widok broni zawsze napawał ją przerażeniem. To broń zmieniła jej życie w koszmar. - Wciąż nie rozumiem, dlaczego nosisz przy sobie coś takiego - powiedziała łamiącym się głosem. - Widzisz, mam go od niedawna - przyznał. - Nigdy nie wiadomo, co się może wydarzyć.

360 Nie przekonał jej, ale nie miało to znaczenia. - Proszę cię, schowaj go przynajmniej - powiedziała tylko. - W odpowiednim czasie. Chciała się z nim spierać, ale zrezygnowała. Był wyjątkowo uparty. Nie znała Austina z tej strony. Kiedy zadzwoniła do niego i powiedziała mu o chacie, o której usłyszała od byłych teściów, od razu postanowił tam pojechać. Byli na miejscu w ciągu pół godziny. „Chata" okazała się rozpadającą się ruderą. Korzystał z niej Dewitt, polując na okolicznym terenie, który do niego należał. Zaparkowali przezornie nieco dalej, po czym Austin wysiadł ze swojej półciężarówki i zajął miejsce pasażera w jej samochodzie. Spojrzała na niego kątem oka. Wydawał się teraz taki niebezpieczny, taki niedostępny. Siedzieli obok siebie jak dwoje obcych sobie ludzi, lecz w tych okolicznościach było to całkowicie zrozumiałe. Ws4ej chwili liczyło się tylko odzyskanie Tylera. A później? Cassie nie chciała o tym myśleć. Poruszyła się nerwowo. Najchętniej od razu pobiegłaby sprawdzić, czy w tej ponurej norze nie ma jej dziecka. Obiecali jednak Malcolmowi, że sami nie podejmą żadnych działań, pozostawało więc tylko czekać. - Cholera, co też mogło zatrzymać tego gliniarza? - spytał zniecierpliwiony Austin, zupełnie jakby czytał w jej myślach. - Nie wiem, czy warto tu w ogóle siedzieć. Cassie zmrużyła oczy. - Rzeczywiście, to miejsce wygląda na opuszczone. Ale powinniśmy się upewnić. Malcolm pewnie jest już w drodze.

361 Austin, niewiele myśląc, chwycił za klamkę. - Do diabła z nim! Cassie spojrzała na niego zdumiona. - Nie możesz iść tam sam. - Kto mnie powstrzyma? - Austin, to szaleństwo! - Uspokój się, chce się tylko trochę rozejrzeć. - A jeżeli ktoś jest w środku? Co będzie, jak cię zauważą? - Nie mam wyboru. - Jeśli w jakikolwiek sposób narazisz Tylera, to... - Chwileczkę - przerwał jej brutalnie. - Nie chcesz chyba zaczynać od nowa? Zacisnęła wargi. - Gdybyś nie wyszła za tego świra, nie byłoby nas tutaj. - Przestań... - powiedziała ze łzami w oczach. - I tak już swoje przeszłam. Otworzył drzwi i wyszedł na zewnątrz. - Siedź tu i czekaj na Malcolma - rzucił przez ramię. Nie odpowiedziała. Pozwoliła mu odejść i patrzyła przed siebie obojętnym wzrokiem. Do diabła z nim. Zrobi to, na co ma ochotę. Odczekała kilka minut, po czym wyszła z samochodu i podążyła jego śladem. Nim zdołała przedrzeć się przez zarośla i dojść do chaty, serce waliło jej jak oszalałe. Gdzie jest Austin? Nigdzie go nie widziała. Był albo za chatą, albo wewnątrz. Podeszła do znajdującego si§ z tyłu okna i zajrzała do środka.

362 Nagle zrobiło jej się słabo. Na pryczy leżał Tyler. Nie ruszał się. Boże, czy jej dziecko nie żyje? Nie, to niemożliwe! Spraw Boże, żeby żył, modliła się cicho. Podeszła do tylnych drzwi i otworzyła je ostrożnie. Ujrzała skład broni wszelkiego rodzaju. Zaszokowana, podbiegła do synka i uklęknąwszy obok, przycisnęła głowę do jego piersi. Oddychał! Jakie szczęście... Otarła płynące po policzkach łzy i wyprostowała się z westchnieniem ulgi. W tym momencie usłyszała jakiś głos. Od razu rozpoznała Lestera. Nie miała wątpliwości, że mówił do Austina. - Proszę, proszę... Kogo widzimy? - zaśmiał się szyderczo. - Gdzie Tyler? - Głos Austina był stanowczy, lecz opanowany. Lester znowu się roześmiał. - Zawsze podejrzewałem, że to twój bachor. Chociaż ona nigdy mi tego nie powiedziała. - Gdzie on jest, Sullivan? - Nie wiem. - Kłamiesz. - Uważaj, co mówisz. Cassie ruszyła do drzwi. Miała szczęście. Były uchylone, widziała więc, co się dzieje w głównym pokoju. Lester stał tyłem do niej. W dłoni trzymał pistolet i celował w pierś Austina. Tego się właśnie obawiała. Spojrzała na śpiącego Tylera. Najchętniej porwałaby

363 go na ręce i wybiegła z tej budy, nie oglądając się za siebie. A jednak nie mogła tego zrobić. Nie mogła zostawić Austina na łasce i niełasce byłego męża. - Nie wywiniesz się z tego, Sullivan - powiedział sucho Austin. - Nawet jeśli mnie zabijesz. Policja jest już w drodze. - I co z tego? - odparł Lester zuchwale. - Zanim tu dojadą, ty będziesz martwy, a ja zdążę się ulotnić. - Mylisz się. Lester zamarł, słysząc za plecami znajomy głos, lecz nie odwrócił się za siebie. - Cassie? - Zgadza się - wycedziła. - To ja, twoja była żona. Wpycham ci właśnie w kark pistolet z twojej bogatej kolekcji. Czujesz? - Kogo chcesz nabrać? - parsknął pogardliwie. - Nie pociągniesz za spust, nawet jeśli zastrzelę tego twojego ogiera. - Uważaj, Cassie - odezwał się Austin ostrzegawczo. Ignorując jego słowa, mocniej wepchnęła lufę pistoletu w kark Lestera. - Jesteś pewien, że nie pociągnę? Kiedy ukrywałam się przed tobą, bydlaku, nauczyłam się posługiwać bronią jak zawodowiec. Wiedziałam, że to może się kiedyś przydać. I proszę, przydało się. - Kłamiesz - zaśmiał się niepewnie. - Chcesz się założyć o własne życie? Zapadła cisza, którą przerwało dobiegające z oddali wycie syren.

364 - Poddaj się, Sullivan - odezwał się Austin. - I tak nie masz żadnych szans. Jeśli mnie zastrzelisz, ona zastrzeli ciebie. Cassie wyczuła, że Lester się zawahał. I właśnie na to czekał Austin. Zanim się zorientowała, błyskawicznie wytrącił mu kopniakiem rewolwer. Broń uderzyła o podłogę, a Lester ryknął wściekle i rzucił się, by ją podnieść. Wtedy jednak Cassie z całej siły uderzyła go w głowę rękojeścią pistoletu. Jęknął tylko i osunął się bezwładnie na ziemię. Podniosła wzrok na Austina, po czym wypuściła broń z ręki, jakby ją parzyła. - Cholera, Cassie, mogłaś zginąć! Nie dotarły do niej jego słowa. Była naprawdę przerażona. Lester miał rację - kłamała, nie pociągnęłaby za spust, nigdy wcześniej nie miała w ręku broni palnej. - Mamusiu! Mamusiu! Odwróciła się gwałtownie. W progu stał Tyler i ocierał łzy. Podbiegła do niego i wzięła go na ręce. - Już dobrze, kochanie. Jesteś bezpieczny.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY - No i gotowe - oświadczyła Jo Neli. Cassie prawie się uśmiechnęła, kiedy przyjaciółka ostatni raz spryskała jej włosy lakierem. - Dzięki. - Teraz wyglądasz trochę lepiej. Cassie spojrzała na nią podejrzliwie. - Ale niewiele, co? - W każdym razie inaczej. - Dzięki za słowa pociechy. - O rany, przecież sama na to wpadłaś. Jo Neli spojrzała w lustro i poprawiła nową fryzurę Cassie, a potem odezwała się znowu: - Byłaś ostatoio wykończona. To się odbija na włosach. Dobrze, że je ścięłaś. Cassie wstała z krzesła. - Wyjdziesz ze mną na chwilę? - zapytała przyjaciółkę. - Za dziesięć minut mam następną klientkę. Jeżeli chcesz wypić szybką kawę, to możemy iść. - O nie - potrząsnęła głową Cassie. - Przełóżmy to w takim razie. - Dobrze, ale odprowadzę cię - zaproponowała Jo. Wyszły na zewnątrz.

366 - Widzisz, Cassie? Twojemu synowi nareszcie nic nie grozi, a ten drań do końca życia nie wyjdzie z więzienia. Powinnaś skakać z radości. Cassie otworzyła drzwi samochodu i usiadła za kierownicą. - Pewnie, że się cieszę - przyznała. - Tylko że przez te dni o mało nie wylądowałam w domu wariatów. Jeszcze zresztą wyląduję... Jo Neli domyśliła się, co gryzie przyjaciółkę. -.Martwisz się Austinem. - Tak. - Musisz z nim jak najszybciej porozmawiać. Dopóki tego nie zrobisz, będziesz wyglądała jak obraz nędzy i rozpaczy. - Masz rację. Problem w tym, że się boję. - Wierzę ci. Spójrz jednak na to z innej strony. Tyle przeszłaś. Mówiłam ci już kiedyś, że masz w sobie więcej siły i odwagi niż przypuszczasz. - Schlebiasz mi. - Wcale nie. Ja nie umiałabym zabrać dzieciaka i wyjechać bez zastanowienia, żeby zacząć nowe życie. - Nie doceniasz się, Jo. Jestem pewna, że zrobiłabyś to samo - odparła Cassie. - Gdybyś miała dziecko i wiedziała, że grozi mu niebezpieczeństwo, zrobiłabyś dla niego wszystko. Jo Neli tylko wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Jestem straszną egoistką - stwierdziła samokrytycznie. - Nie, Jo. Jesteś wspaniałą przyjaciółką, którą kocham i bez której nie dałabym sobie rady.

367 Jo Neli zamknęła drzwi jej samochodu i cofnęła się na chodnik. - Cieszę się, że tak mówisz. A jak tam twoja matka? I co słychać u ojca? - Matka jakoś się trzyma. Też dużo przeszli. Szczególnie ojciec to przeżył. - Dojdą do siebie. Powinnaś teraz pomyśleć o własnym kącie. Chyba za długo mieszkałaś z rodzicami. - Zajmę się tym, gdy tylko uporządkuję pewne sprawy. - I nie przejmuj się Austinem - pocieszała ją Jo. - Zobaczysz, że wszystko się ułoży. Cassie otarła wierzchem dłoni pot z czoła. - Chciałabym w to wierzyć - westchnęła. - Jestem pewna, że on też mocno się nad tym głowi. - Może i tak, ale tylko ty możesz naprawić to, co zostało zepsute. Nikt inny. A już na pewno nie twoi rodzice - powiedziała Jo i zmarszczyła surowo brwi. - Przez całe życie starałaś się ich zadowolić. Nie sądzisz, że najwyższy czas zadowolić samą siebie? - Sama już nie wiem, co o tym myśleć, chyba że... - urwała nagle, patrząc przed siebie. - Chyba że co? - Nie, nic - odparła Cassie i sięgnęła po okulary przeciwsłoneczne. - I tak zajęłam ci mnóstwo czasu. Twoja klientka już pewnie czeka. Porozmawiamy innym razem. - Obiecujesz? Cassie uśmiechnęła się. - Obiecuję. Wkrótce dotarła do domu i stwierdziła z zadowole-

368 niem, że jest sama. Ojciec siedział w kościele, a matka poczuła się na tyle dobrze, że umówiła się z kilkoma przyjaciółkami. Tyler był na wycieczce, a Joy na zakupach. Ciesząc się samotnością, przyrządziła sobie mrożoną herbatę, a potem poszła boso na werandę i usiadła na bujanej kanapie. Po chwili ogarnęła ją senność. Uświadomiła sobie, że zapada w drzemkę, sięgnęła więc po orzeźwiający napój. Spojrzała w górę i zobaczyła, że na niebie gromadzą się czarne chmury. Lada moment mogło lunąć. Niewiele by to pomogło, upał i tak by nie zelżał. Przemknęło jej przez myśl, że pogoda dobrze pasuje do jej nastroju. Po-, czuła w oczach łzy, lecz otarła je szybko niecierpliwym ruchem dłoni. Nie może płakać z powodu Austina, zwłaszcza teraz, kiedy musi podjąć jakąś rozsądną decyzję. Nie widziała go już od tygodnia. Gdy tylko znaleźli Tylera, detektyw Malcolm zawiózł ją i chłopca do domu. Nie zauważyła nawet, kiedy Austin znikną} jej z oczu. Następnego dnia spotkali się w komisariacie, gdzie mieli złożyć zeznania. Chciała z nim pomówić, ale nie było okazji. Austin traktował ją poza tym jak powietrze. Tylko raz na siebie spojrzeli i zaraz zrobiło jej się przykro, kiedy w jego oczach dostrzegła ból i pretensję. Nie wytrzymała. - Austin... - zaczęła nieśmiało. - Nie teraz, Cassie. Jego obojętny ton dotknął ją do żywego. Cierpiała tym bardziej, że na jego widok ogarnęło ją trudne do opanowania podniecenie. Kilkudniowy zarost na brodzie

369 i policzkach Austina, mocny tors, który odsłaniała rozpięta pod szyją koszula, silne ramiona wszystko to przyprawiało ją o zmysłowy dreszcz. Jęknęła cicho i poprawiła się na kanapie. Wiedziała już, że go kocha. Dręczyła ją jednak obawa, że sama zabiła w nim uczucia, jakie do niej mógł żywić. I że teraz Austin będzie chciał tylko Tylera. A jeśli zechce jej go odebrać? Powtarzała sobie, że to niemożliwe, że Austin nie byłby do tego zdolny, zwłaszcza że wiedział, przez co przeszedł jego syn. Jednak gdzieś w głębi duszy czaił się strach, który nie pozwalał jej zbliżyć się do niego i powiedzieć mu, że go kocha, że przeprasza i że błaga o wybaczenie. Musi przełamać ten strach. Musi znaleźć w sobie odwagę. Musi z nim porozmawiać. Jest to winna jemu, sobie i Tylerowi. Poranna rozmowa z synem była najlepszym tego dowodem. - Mamo, jestem już przecież za duży - zaprotestował, kiedy próbowała posadzić go sobie na kolanach. Z trudem powstrzymała uśmiech. Chłopiec nie mówił tak ani w chacie, ani w samochodzie, gdy siedział jej na kolanach, tuląc się do niej i płacząc. - Może masz rację - powiedziała. - Ale zrób to dla mnie. Spojrzał na nią z nieszczęśliwą miną. - Naprawdę muszę? - Tak - odparła i potargała mu włosy. - No dobra, tylko nie mów moim kolegom.

370 Roześmiała się. - Nie ma sprawy. Będę milczeć jak grób. Podszedł do niej i po chwili namysłu spytał poważnie: - Czy musimy stąd wyjechać, mamusiu? - Nie, synku, nie musimy. - Nie lubię taty. Powiedziałem mu, że go nienawidzę. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Słowa dziecka zabrzmiały tak dojrzale, że omal nie pękło jej serce. - Ja też go nie lubię - odparła cicho. - Czy będę musiał się z nim spotykać? - Nie, synku. On już nigdy nie wyjdzie z więzienia - zapewniła go skwapliwie i dopiero po chwili zorientowała się, jakie wrażenie wywarły na nim te słowa. - Nie wiem tylko, co powiedzą twoi koledzy. Jak myślisz, będą ci dokuczać? .Nie mogła umknąć tego tematu. Dzieci potrafiły być bardzo okrutne, chciała go więc na to przygotować. Z drugiej strony, malec dość dobrze zniósł całą tę historię, znacznie lepiej niż ktokolwiek w jego wieku. To, że Lester nie zrobił mu żadnej krzywdy, też miało oczywiście niebagatelne znaczenie. - Sammy pewnie coś powie - odpowiedział na jej pytanie. - I co mu zrobisz? - Dam mu w nos. Cassie zmarszczyła czoło. - Uważasz, że to najlepsze wyjście? - A ty nie? - Chłopiec podniósł na nią wzrok. - Dostanę za to lanie? - Myślisz, że powinieneś?

371 - Nie wiem, chyba tak... - Najlepiej, jak nie będziesz się bił. - No dobrze - zgodził się niechętnie. - Zresztą - pocałowała go w czoło - może koledzy wcale nie będą ci dokuczać. A nawet jeśli, to nie zwracaj na nich uwagi. Wkrótce zapomną o całej sprawie. - Mam nadzieję. - Tyler milczał chwilę, potem spytał: - A kiedy będę mógł pojechać na farmę do Austina? Cassie poczuła skurcz w żołądku. - Chcesz tam jechać, prawda? Spojrzał na nią płomiennym wzrokiem. - Jasne! - Lubisz Austina? Za nic nie chciała okazać strachu, jaki nagle ją ogarnął. Była gotowa dzielić się swoim synem, ale nigdy w życiu by go nie oddała. Nie wierzyła, by Austin mógł tego od niej zażądać. Ale czy naprawdę? Granica między miłością a nienawiścią jest taka cienka. - Muszę już iść, mamo. - Racja - powiedziała i uwolniła go z objęć. - Dziadek już pewnie czeka. Pocałował ją pospiesznie i zsunął się z jej kolan, po czym wybiegł z pokoju. Ona zaś myślała o tym, co czuła, trzymając syna w ramionach, i ogarniało ją coraz większe pragnienie, by i Austin doświadczył tego samego. Czy powinna zaryzykować i mieć, być może, ich obu, Tylera i Austina?

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY Austin przejechał dłonią po zarośniętej twarzy. Do licha, powinien się ogolić. Powinien też zrobić wiele innych rzeczy, które do tej pory zaniedbał. Zbyt długo użalał się nad sobą. Cassie... Wszystko przez tę przeklętą Cassie. Zaczął spacerować po mieszkaniu i po raz któryś z rzędu zauważył, jak bardzo jest puste i zimne. Przydałaby się tu kobieca ręka, pomyślał. Popatrzył na zegar nad kominkiem. Powinien być już W hotelu w Baton Rouge. Nie miał jednak siły ani ochoty zajmować się robotą. Zdążył już skopać jeden interes i stracić na tym mnóstwo forsy. Po co znowu się narażać? Na szczęście nie wszystko szło tak paskudnie. Udało mu się znaleźć kupca na jednego źrebaka i przypuszczał, że pieniądze z tej transakcji wystarczą na spłatę połowy długu. Drugą część chciał zwrócić jak najszybciej, aby umożliwić w ten sposób przeprowadzenie remontu, na którym tak bardzo zależało Cassie. Cassie, znowu Cassie... Nie mógł przestać o niej myśleć. I o sobie. Od początku mocno przeżywał to, czego się tak niespodziewanie dowiedział, lecz dopiero teraz, kiedy Tyler wrócił cały

373 i zdrów do domu, on, Austin, był w stanie zastanowić się nad swym losem. Może gdyby pojechał na farmę i dosiadł konia, łatwiej byłoby mu podjąć decyzję dotyczącą Cassie i Tylera? Tylko czy rzeczywiście Cassie czekała na jego decyzję? Otworzył lodówkę i wyjął puszkę coli. Potrzebował teraz mocnego piwa, ale nie miał ani jednej butelki. Postanowił, że jak tylko znajdzie się na farmie, kupi sobie całą skrzynkę i opróżni sam w ciągu jednego wieczoru. Kochał ją, do diabła. Naprawdę kochał... Zrezygnowany, oparł się o ścianę i potoczył po kuchni błędnym wzrokiem. Cassie wyrządziła mu ogromną krzywdę. Zabrała osiem lat życia, ukrywając przed nim syna. Jego syna. Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? Nigdy jeszcze nie czuł się taki samotny, taki zdradzony i bezradny. Jak to możliwe, że kochał ją i nienawidził jednocześnie? Miał ochotę się rozpłakać, ale zacisnął zęby. Nie wolno mu było płakać. Co by powiedział Tyler, gdyby go zobaczył? Och tak, pragnął mieć syna. Dlatego musiał spotkać się z Cassie. Był tak głęboko pogrążony w myślach, że w pierwszej chwili nie usłyszał dzwonka do drzwi. Odstawił colę i powlókł się do przedpokoju, niezadowolony, że ktoś mu przeszkadza. Kiedy otworzył drzwi, zrobiło mu się gorąco. - Wejdź, James - poprosił, siląc się na obojętny ton. James Wortham był ostatnią osobą, jaką spodziewał się zobaczyć, ale przeżycia ostatnich dni nauczyły go, by niczemu się nie dziwić.

374 - Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? - spytał niepewnie James. - Daruj sobie te grzeczności i mów od razu, o co chodzi. James nie oponował. - Dobrze. Nie chcę, żebyś miał pretensje do Cassie za to, co zrobiła. - Tak? - uśmiechnął się Austin, krzyżując ramiona na piersi. - A to dlaczego? - Po pierwsze dlatego, że miała wtedy tylko osiemnaście lat. - Mogła mi przynajmniej powiedzieć, że jest w ciąży. - Wiem, jak się czujesz. - Nie sądzę. James zarumienił się. - Może masz rację. Ale powtarzam: to nie Cassie tu zawiniła. - Więc kto, twoim zdaniem, zawinił? Kto dopuścił się grzechu, pastorze? - Ja. Austin podniósł na przyjaciela zdumiony wzrok. - Daj spokój, James, przesadzasz... - Nie przesadzam. Nie zamierzam was rozgrzeszać, a zwłaszcza ciebie, ale... - Daj spokój - powtórzył Austin - dałeś mi już do, zrozumienia, co o tym myślisz, nie ma więc sensu do tego wracać. Ja też nie jestem z siebie dumny. - W porządku, zostawmy to - zgodził się James. - Chcę tylko, żebyś wiedział, że Cassie nie powiedziała ci prawdy ze względu na nas.

375 - Ze względu na was? Czy to jej własne słowa? - Nie, ale znam swoją córkę bardzo dobrze. Austin zacisnął usta. Uznał, że nie zaszkodzi wysłuchać Jamesa do końca, choć wątpił, czy dzięki temu zmieni zdanie na temat matki swego dziecka. - Bała się powiedzieć nam prawdę - tłumaczył tymczasem James. - Widzisz, Austin, zawsze chcieliśmy, żeby ona była bez skazy, doskonała w każdym calu. Ciągle powtarzaliśmy jej, że nie może zrobić nic, co przyniosłoby wstyd naszej rodzinie. I ona wzięła to sobie do serca. Aż za bardzo. Naprawdę żałuję, że nie miała do nas zaufania. - Zamilkł na chwilę, westchnął. - Czy to, co powiedziałem, jakoś ci pomogło? - Niby w czym? - Powiedziałem ci już - rzekł James poirytowanym tonem. - Nie chcę, żebyś obarczał ją odpowiedzialnością za to, że nie powiedziała ci o swoim dziecku. - Masz na myśli moje dziecko? - Austin zaakcentował słowo „moje". - Niech ci będzie - przyznał James niechętnie. - Twoje dziecko. - Cóż, doceniam, że przyszedłeś do mnie w jej imieniu, ale to i tak niczego nie zmieni. Oczy Jamesa błysnęły wrogo. - Jak mam to rozumieć? - Chcę się z nią spotkać, być może w sądzie. - Wolałbym, żebyś tego nie robił. - To co proponujesz? - spytał Austin. - Nie wracać do przeszłości. Dla dobra jej i Tylera. Nie uważasz, że i tak już dużo przeszli?

376 - Zgadzam się, James, ale czy moje uczucia się nie liczą? - Oczywiście, że się liczą. Jesteś moim przyjacielem, ale... - Ale co? - Jeśli chcesz wiedzieć, nie życzę sobie, żebyś się do niej zbliżał. - Myślisz, że mnie to obchodzi? - Proszę cię, żebyś zostawił ich w spokoju - powiedział James. - Możesz dalej pracować w hotelu, ale to wszystko. Austin pokręcił z niedowierzaniem głową. Nie mógł zrozumieć, dlaczego przez tyle lat przyjaźnił się z tym na-r dętym hipokrytą. Teraz, patrząc na jego twarz, na to spojrzenie przekonane bezwzględnie o wyższości własnych racji, miał ochotę go upokorzyć, zawstydzić, speszyć. Chciał mu powiedzieć, że kochał się z jego córką całkiem niedawno. Ciekawe jaką James wtedy zrobiłby minę? Powstrzymał się przed tym. Nie, wcale nie dlatego, że był przyzwoitym człowiekiem. Wcale się za takiego nie uważał. Uznał po prostu, że to, co było między nim" i Cassie, nie powinno obchodzić Jamesa. Najważniejszy był zresztą dla niego syn. Jego syn, Tyler. - To co? - James przerwał milczenie. - Zrobisz to w imię starej przyjaźni? - Znasz drogę do drzwi, James? Pastor pokraśniał z gniewu. - Nigdy ci nie wybaczę, jeśli nie spełnisz mojego życzenia.

377 - Mam gdzieś twoje życzenia, James. Nie obchodzi mnie też, czy mi wybaczysz. To ja byłem oszukiwany przez te wszystkie lata. To ona zabrała mi syna, do diabła, a nie ja jej! - Cóż, wiedziałem, że tracę czas, przychodząc do ciebie z przyjacielską prośbą. - Wciąż jesteś moim przyjacielem i zawsze nim będziesz. Nie zapomnę, jak wiele ci zawdzięczam. Ale nie możesz wtrącać się w moje życie - powiedział Austin, tłumiąc w sobie złość. - A teraz idź już, proszę. - Pamiętaj. Trzymaj się od niej z daleka. - Do widzenia. James wziął głęboki oddech, po czym odwrócił się na pięcie i zniknął za drzwiami. Austin zaklął głośno, a kiedy trochę ochłonął, włożył buty i wyszedł z domu. Godzinę później był na farmie, jednak nie poczuł się z tego powodu ani odrobinę lepiej. Dopiero teraz zrozumiał, że musi jak najszybciej zrobić to, co powinien był zrobić już tydzień wcześniej - spotkać się z Cassie. Owszem, zależało mu przede wszystkim na Tylerze, ale nie mógł ukryć, że i ona dla niego się liczy. I to bardzo. Postanowił doprowadzić do spotkania jak najprędzej, choćby teraz, i nie zastanawiając się dłużej, wybiegł do zaparkowanego na podwórzu samochodu. Nie zdążył jednak przebiec pięciu metrów, gdy stanął jak wryty. Przed domem stała Cassie. - Wybierasz się gdzieś? - spytała nieśmiało. - Tak. Spotkać się z tobą. - Po co?

378 - A ty po co tu przyjechałaś? Przechyliła lekko głowę, nie spuszczając z niego wzroku. - Spotkać się z tobą - odparła. - Po co? - Chcę porozmawiać. Austin potarł dłonią spocony kark. - No proszę - uśmiechnął się kwaśno. - Wieczór pełen niespodzianek. Najpierw złożył mi wizytę twój ojciec, teraz ty. - Chyba nie muszę pytać, czego chciał. - A czy obchodzi cię jego zdanie? - Nie. Wciągnął głęboko powietrze i odetchnął nim powoli. Czy mógł oczekiwać od Cassie czegoś więcej niż tylko rozmowy? Gdy stała tu przed nim, patrząc mu głęboko w oczy, był pewien, że tak. Był pewien, że dojrzał w nich miłość. Więc dlaczego stał w miejscu jak idiota? Czy przestraszył się, że to tylko sen, że Cassie i jej miłość są jedynie wytworem jego wyobraźni? - Cassie... - odezwał się głosem, który wydał mu się dziwnie obcy. - Tak? - Czy nie mylę się, kiedy patrzę ci w oczy? Uśmiechnęła się. - Jeśli widzisz w nich miłość, to nie. Serce podskoczyło mu w piersi i zaczęło bić radośnie. - W takim razie... chodź do mnie, Cassie. Nie musiał jej dwa razy powtarzać. Cassie rzuciła mu

379 się w ramiona, a potem całowali się jak szalem, upojeni własnym szczęściem i własną miłością. W końcu Austin postawił ją na ziemi i spojrzał jej prosto w oczy. - Zawsze będę cię kochał - wyszeptał. - Ja ciebie też - odpowiedziała ze łzami w oczach. Wziął ją bez słowa na ręce i zaniósł do domu, zatrzaskując za sobą drzwi.

EPILOG Sześć miesięcy później - Chyba nigdy nie będę miał cię dosyć. - Mam nadzieję - westchnęła Cassie, czując, jak Austin delikatnie całuje jej pierś. Na farmie świtało. Zapowiadał się wyjątkowo mroźny dzień. Leżeli przytuleni do siebie, kołdra była odrzucona na bok - ogrzewał ich żar kominka. Jednak nawet bez kominka Cassie było gorąco za każdym razem, kiedy Austin pojawiał się obok niej. - Ile to czasu minęło od naszego ślubu? - zapytał głośno, wodząc ustami po jej nagim ciele. Jęknęła cicho, wsuwając palce w jego gęste, ciemne włosy. - Sześć miesięcy, przecież wiesz - odparła i znów jęknęła, gdy dotknął przelotnie jej brzucha. - Och, Austin! - krzyknęła, jednak wcale nie zamierzała się bronić. Przeciwnie, przycisnęła do siebie jego głowę i poddała się całkowicie jego pieszczotom. Kiedy było już po wszystkim, położył się na boku i podparł na łokciu. - Lubię, kiedy krzyczysz z rozkoszy. Wiem wtedy, że naprawdę jest ci ze mną dobrze.

381 - Czasami myślę, że wystarcza mi do tego sama twoja obecność. Ja też lubię patrzeć, kiedy odpływasz... - Tak? - zamruczał Austin. - Mhm. Połóż się - pchnęła go lekko - to zobaczysz. Ułożył się na plecach, a ona pochyliła się nad nim z czułością. - Och, Cassie... chcę wejść w ciebie - wyszeptał urywanym głosem, kiedy zdało się, że nie zniesie dłużej jej pieszczot. - Czas na drugie dziecko. Dźwignął ją na siebie, a wtedy Cassie, czując go w środku, pochyliła się nieco, żeby mógł dotykać jej piersi, i zaczęła poruszać się rytmicznie. Ciszę poranka wypełniły błogie westchnienia i pojękiwania, po nich zaś dwa jednoczesne niemal okrzyki spełnienia i szczęścia. Cassie opadła na łóżko. Austin czule pogładził jej wilgotne włosy i spocone czoło. - Kocham panią, pani McGuire - szepnął jej w ucho. - Na pewno nie bardziej niż ja pana, panie McGuire. Zaśmiał się. - Czy myślisz, że nam się uda? - Możliwe. To dni płodne. - Miałabyś coś przeciwko temu? - Nie. Chciałabym mieć drugie dziecko. - A nie uważasz, że to trochę za wcześnie? - Masz na myśli Tylera? Nie sądzę, żeby miał coś przeciwko temu. Jest zbyt szczęśliwy, żeby przejmować się czymkolwiek. Austin położył się na plecach, włożył ręce pod głowę i uśmiechnął się z zadowoleniem. Cassie wiedziała, co wprawia go w tak dobry nastrój. Oczywiście to, że byli

382 razem, że odnalazł syna, ale przecież nie tylko. Oto tydzień wcześniej zapadła ostateczna decyzja w sprawie adopcji Tylera. Była to tylko formalność, bowiem Austin zyskał prawa rodzicielskie w dniu swego ślubu, od tej pory jednak byli prawowitą rodziną i nikt nie mógł tego zakwestionować. - Czy to znaczy, że teraz jesteś moim tatą? - spytał go wtedy Tyler. Austin uklęknął przy nim i powiedział ze łzami w oczach: - Tak, synku. Teraz i na zawsze. Cassie patrzyła ze wzruszeniem, jak się obejmują. Ojciec i syn. Pomyślała, że to chyba najszczęśliwsza chwila w jej życiu, że nic nigdy jej nie dorówna. Teraz jednak nie była tego taka pewna. Nadal odczuwała euforię, która zaczęła się tamtego wieczoru, gdy przyjechała na farmę. Kochali się później jak szaleni i to właśnie wtedy, tuż przed spełnieniem, Austin spytał, czy za niego wyjdzie. Ślub odbył się trzy dni później. Wkrótce przeprowadzili się na farmę. Zamierzali mieszkać tu do czasu, aż wybudują nowy dom, dla którego wybrali już miejsce na terenie posiadłości Austina. - O czym myślisz? - spytała go, gdy nie odzywał się przez jakiś czas. - O dniu naszego ślubu. - Ja też! - ucieszyła się. - Od tamtej chwili jestem naprawdę szczęśliwa. - Choć to nie twój ojciec udzielił nam ślubu? Nie było ci przykro? - Było - przyznała. - Ale to jego decyzja i on musi z tym żyć.

383 - Myślę, że teraz żałuje. - Możliwe, w każdym razie nie powiedział mi o tym. - Mnie też. Cassie nie była pewna, czy James kiedykolwiek zmieni zdanie. Wiedziała, że zależało mu na nich obojgu, lecz w obliczu Boga nie mógł zaakceptować tego związku, dlatego odmówił udzielenia sakramentu małżeństwa. Matka jednak obdarzyła ich swoim błogosławieństwem, choć zgodnie z życzeniem Jamesa nie pojawiła się na ślubie. - A jeśli James nam tego nie wybaczy? - spytał Austin. - Później będę się tym martwić - odparła. - Dajmy mu na razie trochę czasu. Pocałował ją z czułością. - Jesteś niesamowitą kobietą, Cassie. I najsilniejszą, jaką kiedykolwiek spotkałem. Aż trudno uwierzyć, że tak dzielnie zniosłaś wszystko, cp spotkało cię po powrocie do Jasmine. Większość kobiet by się załamała. - Było ciężko, przyznaję, ale najgorsze mamy już za sobą. Randall i Lester dostali za swoje. - A hotel będzie jak nowy. Uśmiechnęła się szeroko. - Tu cię boli, co? - Postawiłaś na swoim, dzieciaku. Za karę spędzisz tu ze mną dożywocie. - Wcale się nie boję. - Przytuliła się do niego z ufnością. - Prawdę mówiąc, nie marzyłam o innym wyroku.