Matthew Reilly Smocza Wyspa

O książce

Grupa świetnie uzbrojonych mężczyzn dokonuje ataku na dobrze strzeżone więzienie wojskowe w Chile. U wybrzeży Afryki zostaje porwany rosyjski frachtowiec z ładunkiem broni na pokładzie. Odrzutowiec transportujący z Niemiec do Grecji 9 miliardów euro znika z przestrzeni powietrznej. To tylko kilka akcji, do których przyznaje się nikomu dotąd nieznana organizacja, Armia Złodziei. Jej prawdziwym celem jest zajęcie położonej za kołem podbiegunowym Smoczej Wyspy, na której przed laty Związek Radziecki wybudował supertajny ośrodek wojskowy. Jak wszystkie poprzednie akcje Armii Złodziei, i ta kończy się sukcesem. Teraz losy świata zależą od tego, czy uda im się wyemitować wystarczająco dużo pewnej wytwarzanej na wyspie substancji, która może podpalić atmosferę. I od tego, czy odział SEAL i kapitan piechoty morskiej Shane Schofield zdołają ich powstrzymać.

MATTHEW REILLY

Australijski pisarz, autor 12 powieści, które przetłumaczono już na 20 języków. Pierwszą książkę – thriller science fiction Contest – wydał własnym sumptem. Jego druga powieść, Stacja lodowa, szybko zdobyła ogromne powodzenie w Australii; trafiła też na listy bestsellerów w USA i krajach europejskich, a wytwórnia Paramount zakupiła prawa filmowe. Kolejne tytuły pisarza – m.in. Świątynia, Siedem cudów starożytności, Sześć świętych kamieni, Pięciu największych wojowników i Smocza Wyspa, odniosły nie mniejszy sukces komercyjny. Matthew Reilly jest szczęśliwym posiadaczem auta DeLorean DMC-12, słynnego dzięki serii filmów Powrót do przyszłości.

Tego autora

ŚWIĄTYNIA Shane Schofield STACJA LODOWA STREFA 7 NIEUCHWYTNY CEL SMOCZA WYSPA Jack West SIEDEM CUDÓW STAROŻYTNOŚCI SZEŚĆ ŚWIĘTYCH KAMIENI PIĘCIU NAJWIĘKSZYCH WOJOWNIKÓW

Tytuł oryginału: SCARECROW RETURNS

Copyright © Karandon Entertainment Pty. Ltd. 2012 All rights reserved Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c. 2015 Polish translation copyright © Paweł Wieczorek 2015

Redakcja: Andrzej Dudzik Na okładce wykorzystano zdjęcie: © Tsuguliev/Shutterstock Projekt graficzny okładki: Mariusz Banachowicz

ISBN 978-83-7985-158-4

Wydawca WYDAWNICTWO ALBATROS ANDRZEJ KURYŁOWICZ S.C. Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawa www.wydawnictwoalbatros.com

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.

Przygotowanie wydania elektronicznego: Michał Nakoneczny, 88em

Spis treści

Mapa Raport wprowadzający Prolog ETAP PIERWSZY ETAP DRUGI ETAP TRZECI ETAP CZWARTY ETAP PIĄTY ETAP SZÓSTY ETAP KOŃCOWY Przypisy

Do moich lojalnych czytelników: Ta książka jest dla was

Zjawiska te są tak gwałtowne, a owe potężne wyładowania zachowują się tak przedziwnie, że często odczuwałem strach, iż atmosfera może się zapalić… NIKOLA TESLA, WYNALAZCA MORE: A co ty byś zrobił? Wyrąbałbyś drogę w gąszczu prawa, żeby dopaść szatana? ROPER: Nie zawahałbym się wyciąć w pień wszelkich praw, w całej Anglii, byleby osiągnąć ten cel! MORE: Ach tak! A gdyby ostatnie prawo zostało wykarczowane, a szatan krążył nad tobą — gdzie byś się skrył? ROBERT BOLT, KANCLERZ I KRÓL (przekład Janina Karczmarewicz-Fedorowska i Maria Wisłowska) Wypadki toczą się dzisiaj dość szybko, a źli i dobrzy bez przerwy zamieniają się miejscami. WYPOWIEDŹ JAMESA BONDA Z CASINO ROYALE IANA FLEMINGA (przekład R. Śmietana)

AGENCJA WYWIADU OBRONNEGO RAPORT WPROWADZAJĄCY KLASYFIKACJA: ŚCIŚLE TAJNE / WYŁĄCZNIE DO CZYTANIA AUTOR: RETTER, MARIANNE (D-6) TEMAT: „ARMIA ZŁODZIEI” INCYDENT 1: 9.09 UCIECZKA Z CHILIJSKIEGO WIĘZIENIA Pierwszy incydent wydarzył się 9 września i dotyczył masowej ucieczki stu więźniów z doskonale strzeżonego wojskowego więzienia w Valparaiso w Chile. Tuż przed świtem budynki więzienia zaatakował stosujący taktykę wojskową niewielki oddział dobrze uzbrojonych ludzi z wytłumioną bronią. Operacja trwała niecałe pół godziny. Wszyscy strażnicy zostali zabici. Wśród uwolnionych więźniów znajdowało się dwunastu wysokiej rangi byłych członków Comando de Vengadores de Los Martires — „Mścicieli Męczenników”, prawicowego ugrupowania paramilitarnego, dokonującego w okresie reżimu Pinocheta porwań i zabójstw. Opuszczając teren, napastnicy pozostawili na bramie więzienia wiadomość:

ARMIA ZŁODZIEI POWSTAJE! Znak został namalowany krwią zabitych strażników. INCYDENT 2: 10.10 KRADZIEŻ OCHOCKA Miesiąc i dzień później, 10 października, nieznane osoby porwały u zachodnich wybrzeży Afryki rosyjski frachtowiec Ochock. Z manifestu okrętowego wynikało, że statek wiózł drewno, paliwo oraz materiały budowlane do Zimbabwe, a porwanie początkowo uważano za dzieło zachodnioafrykańskich piratów, wkrótce Rosjanie wysłali jednak na poszukiwania statku połowę swojej floty atlantyckiej. Nasze dochodzenie wykazało, że Ochock wiózł dużą dostawę broni, przeznaczoną dla trzech obłożonych embargiem afrykańskich reżimów. Ładunek składał się z: 310 KARABINKÓW SZTURMOWYCH AK-47; 4,5 mln szt. AMUNICJI kal. 7,62 mm do tych karabinków; 90 GRANATNIKÓW RPG-7; 9 SAMOBIEŻNYCH RAKIETOWYCH ZESTAWÓW PRZECIWLOTNICZYCH STRIEŁA-1, każdy z czterema pociskami rakietowymi ziemia—powietrze 9M31; 12 bezzałogowych DRONÓW do nadzoru powietrznego 12 ZALA-421-08; 18 samochodów terenowych uzbrojonych w karabiny maszynowe; 9 OKRĘTOWYCH WYRZUTNI TORPED z czterema torpedami APR-3E każda; oraz 2 DSRV (Pojazdów Ratowniczych Głębokiego Zanurzenia) MIR-4. Załogę frachtowca stanowił dziesięcioosobowy oddział Specnazu. Fakt ten czyni skrajnie nieprawdopodobnym, by Ochock został porwany przez afrykańskich piratów. Są to zwykle biedni rybacy, atakujący handlowe jednostki dla wymuszania okupu, i zawsze uciekają na pierwszą oznakę obecności obsady wojskowej. Oddział, który przejął Ochock, wiedział dokładnie, co znajduje się na pokładzie, a jego członkowie byli wystarczająco dobrze wyszkoleni, by dla przejęcia ładunku pokonać

elitarny oddział rosyjskich komandosów. Ochock do dnia dzisiejszego nie został odnaleziony.

INCYDENT 3: 11.11 RABUNEK W PRZESTRZENI POWIETRZNEJ GRECJI We wczesnych porannych godzinach 11 listopada nieoznakowany niemiecki odrzutowiec typu Gulfstream, transportujący z Niemiec do Grecji dziewięć miliardów euro, zniknął z przestrzeni powietrznej nad północną Grecją. Fracht pod postacią gotówki miał zostać przeznaczony na ostatnią fazę dofinansowania Grecji. Wrak samolotu znaleziono następnego dnia rano. W zniszczonej maszynie odkryto zwłoki trzech członków załogi — każdy został zastrzelony strzałem w głowę z bliskiej odległości — czwarty członek załogi zniknął. Pieniędzy nie znaleziono. Na wewnętrznych ścianach samolotu namalowany został ten sam symbol co na bramie chilijskiego więzienia wojskowego: okrąg z wpisanym „A”, a poniżej drwiący podpis: BYŁA TU ARMIA ZŁODZIEI!

INCYDENT 4: 12.12 ATAK NA BAZĘ PIECHOTY MORSKIEJ Prowincja Helmand, Afganistan Wczesnym rankiem 12 grudnia liczący ponad sto osób doskonale uzbrojony oddział zaatakował znajdującą się na odludnych terenach południowego Afganistanu bazę zaopatrzeniową Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych. Napastnicy działali z dużą precyzją, w sposób świadczący o dobrym wyszkoleniu i bardzo gwałtownie, zabijając wszystkich dwudziestu dwóch przebywających w odizolowanej bazie

saperów i członków ekipy konserwatorskiej. Wszystko wskazuje na to, że celem napastników nie było zabójstwo personelu amerykańskiego, ale przejęcie znajdujących się w bazie pojazdów powietrznych. Napastnicy uprowadzili cztery helikoptery szturmowe typu AH-1 Cobra plus dwa należące do korpusu piechoty morskiej samoloty pionowego startu typu V-22 Osprey „Warbird” (jeden z nich miał na pokładzie osiem skrzyń nowych mundurów polowych USMC, przeznaczonych do walki w warunkach arktycznych/górskich dla jednostek skierowanych do służby w zimie w Afganistanie). Na ścianie jednego z namiotów napastnicy napisali: ŚWIĄTECZNE ŻYCZENIA, JANKESKIE ŚMIECI! OD ARMII ZŁODZIEI! i umieścili symbol „A”.

INCYDENT 5: 1.01 DRUGA UCIECZKA Z WIĘZIENIA (DARFUR) Wkrótce po północy 1 stycznia oddział uzbrojonych i zamaskowanych napastników zaatakował tymczasowy obóz więzienny ONZ, znajdujący się w sudańskim Darfurze. Z obozu uwolniono i wywieziono w nieznanym kierunku stu dwóch pochodzących z różnych afrykańskich krajów więźniów, określanych jako: „rewolucjoniści”, „islamscy bojownicy” czy „najemnicy gangów narkotykowych”. Zabito wszystkich strażników ONZ z wyjątkiem dwóch. Ocalali strażnicy przekazali, że atakujący dysponowali różnego rodzaju bronią strzelecką rosyjskiej produkcji i dwoma amerykańskimi helikopterami szturmowymi Cobra. Napastnicy odlecieli z uciekinierami dwoma pionowzlotami V-22 Osprey noszącymi oznakowanie Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych. Przed odlotem na jednej ze ścian więzienia napisali sprayem: ARMIA ZŁODZIEI WŁAŚNIE STAŁA SIĘ SILNIEJSZA…

INCYDENT 6: 2.02

BOMBA W APARTAMENCIE W MOSKWIE Spektakularne zniszczenie luksusowego dwudziestopiętrowego apartamentowca w Moskwie, do którego doszło 2 lutego, zostało dobrze udokumentowane w mediach. Przedstawicielom mediów nie ujawniono jednak tego, że na ścianach sąsiadującego ze zniszczonym budynkiem piętrowego garażu namalowano sprayem setki wpisanych w okrąg liter „A”.

INCYDENT 7: 3.03 TORTUROWANIE AMERYKAŃSKIEGO OFICJELA Tuż po północy 3 marca niewielka grupa wdarła się do znajdującego się w Georgetown domu byłego amerykańskiego sekretarza obrony, zabiła dwóch jego ochroniarzy i porwała samego ekspolityka. Porwanego — żywego, ale przywiązanego do urządzenia do prowadzenia tortur — znalazła dwójka porannych biegaczy w parku Rock Creek. Mężczyznę poddano tak zwanej torturze wodnej, niekiedy zwanej też waterboardingiem. Na piersi wycięto mu nożem symbol:

W trakcie składania zeznań uwolniony były polityk wykazywał objawy poważnego szoku. Wielokrotnie wykrzykiwał: „Strzeżcie się Armii Złodziei! Strzeżcie się Armii Złodziei!”.

WNIOSKI

Siedem streszczonych pokrótce incydentów dobitnie dokumentuje pojawienie się nowej tajnej organizacji, chcącej, by ją nazywać „Armią Złodziei”. Nie wiadomo, gdzie znajduje się jej siedziba ani kto ją tworzy. Wiadomo na pewno: w skład tej organizacji wchodzą posiadający przeszkolenie wojskowe ludzie, którym w ciągu siedmiu miesięcy udało się zgromadzić duże zapasy broni, gotówki, a także pozyskać nowych członków.

Jak na razie organizacja ta nie ujawniła jakichkolwiek politycznych czy religijnych motywów działania. Nie wiemy dotychczas, co jest siłą napędową tej brutalnej „armii”. Ci ludzie chcą jednak, byśmy ich zauważyli. Przez ostatnie siedem miesięcy przeprowadzali jedną akcję miesięcznie, jako termin wybierając dzień zgodny z numerem miesiąca. Zdecydowanie zależy im, abyśmy dostrzegali ten schemat, a powinniśmy być czujni, ponieważ jutro jest 4 kwietnia…

BAZA NA SMOCZEJ WYSPIE WIDZIANA Z POWIETRZA OD PÓŁNOCY

Prolog SMOCZA WYSPA

OSTROW ZMEJ OCEAN ARKTYCZNY 4 KWIETNIA, GODZINA 5.00 Samolot pędził po pasie startowym, ostrzeliwany gwałtownym ogniem z broni maszynowej. Przed końcem pasa wzniósł się w powietrze tak ostro, że pasażerom żołądki podeszły do gardła, i pomknął nad rozciągającą się na północ ogromną połacią pokrytego lodem Oceanu Arktycznego. Pilot, sześćdziesięcioletni naukowiec, doktor Wasilij Iwanow, wiedział, że daleko nie zaleci. Kiedy odrywał maszynę od pasa startowego, widział pędzące za nim, by zająć pozycję do strzału, dwa samobieżne zestawy przeciwlotnicze Strieła-1, czyli zamontowane na podwoziu pływającego pojazdu wyrzutnie czterech pocisków rakietowych ziemia—powietrze typu 9M31. Za mniej więcej pół minuty zdmuchną go z nieba. Iwanow leciał paskudnym beriewem Be-12 czajką, oryginalną sowiecką kupą złomu z lat 60. XX wieku. Latał tym wodnosamolotem wiele lat temu, jako młody rekrut Radzieckich Sił Obrony Powietrznej, zanim dostrzeżono w nim zdolnego fizyka i przeniesiono do Dowództwa Broni Specjalnej. Niedawno, kiedy jako pasażer podróżował w ładowni tej maszyny, której od biedy dałoby się używać jako zamrażarki, przyszło mu wręcz do głowy, że losy jego i czajki są do siebie bardzo podobne. Zarówno on, jak i samolot byli mozolącymi się, wypadającymi z obiegu końmi roboczymi z minionej epoki: czajka to stara, zapomniana maszyna, wożąca stare, zapomniane załogi do starych, zapomnianych baz na północy. A on był właśnie stary, z każdym dniem z coraz bardziej siwiejącymi krzaczastymi wąsami w stylu doktora Żywago. Nie wyobrażał sobie, że znowu będzie pilotował starego beriewa, jednak tego dnia rano jego przybycie, wraz z zespołem, na wyspę nie odbyło się zgodnie z planem. · · ·

Dziesięć minut wcześniej, po nocnym locie z kontynentu, czajka zataczała powolny krąg nad Ostrowem Zmej — samotną wyspą daleko za kołem podbiegunowym. Ostrow Zmej — Smocza Wyspa — średniej wielkości górzysta wyspa miała kiedyś w Związku Radzieckim równie wysoki status utajnienia jak ośrodek badań jądrowych Arzamas-16 niedaleko Sarowa, czy prowadzący badania nad bronią biologiczną Instytut „Wektor” w Kolcowie. Obecnie potężne gmachy były nieużywane, utrzymywane przy życiu jedynie przez rotujące szkieletowe załogi, takie jak przysłana z Dowództwa Broni Specjalnej grupa Iwanowa: składająca się poza nim z dwunastu komandosów Specnazu ekipa, która miała odbębnić ośmiotygodniową turę wartowniczą w ośrodku. Gdy przylecieli, wydawało się, że wszystko jest w normie. Kiedy zima odeszła i Arktyka po raz pierwszy od miesięcy ujrzała słońce, lód na otaczającym wyspę lądolodzie zaczął pękać. Olbrzymi zamarznięty ocean, ciągnący się do bieguna, wyglądał jak uderzona młotem tafla dymionego szkła — we wszystkich kierunkach wiły się po nim tysiące pęknięć. Zimno trzymało jednak dalej, a kompleks na wyspie w dalszym ciągu przykrywała cienka warstwa zmarzliny. Prezentował się wspaniale. Mimo wszystko. Trzydzieści lat po wybudowaniu niezwykła centralna wieża nadal wyglądała futurystycznie. Wysoka jak dwudziestopiętrowy wieżowiec, przypominała zamontowany na potężnej betonowej kolumnie latający spodek, na którym postawiono dwa smukłe, wysokie szpice oraz niską, pokrytą szkłem kopułę centrum dowodzenia bazy. Budowla dominowała nad wyspą niczym latarnia morska. Na wschód od niej wznosiły się dwa potężne kominy. O ile wieża emanowała elegancją i tajemniczością, o tyle kominy nie wyrażały nic poza brutalną siłą i potęgą. Miały ten sam kształt co budowane przy elektrowniach atomowych chłodnie kominowe, tyle że były dwa razy większe. Wspaniała kiedyś baza nosiła zwykłe oznaki miejsca obsługiwanego przez szkieletową załogę: plamki światła w biurach, wartowniach, a nawet na wieńczącym wieżę dysku rozrzucone były w sporych odstępach. Wciąż jednak pozostawała fortecą. Znakomitą ochronę zapewniały zarówno sposób zabudowy, jak i ukształtowanie terenu; niewielki oddział — taki jak Iwanowa — mógł bronić bazy przed atakiem wszelkiego rodzaju. Zajęcie takiego miejsca jak Smocza Wyspa wymagało całej armii. Kiedy wodnosamolot dotarł do wyspy i przeleciał nad nią, siedzący w przedziale ładunkowym Iwanow dostrzegł, że z obu gigantycznych kominów wznosi się w niebo

migoczący gaz, zwiewany na południe. Było to dziwne, aczkolwiek nie niepokojące — prawdopodobnie oddział Kockiego wypuszczał nadmiar pary, wydobywającej się ze źródeł geotermalnych. Po wylądowaniu komandosi Specnazu wysiedli z maszyny i ruszyli w kierunku hangaru, gdzie stał machający do nich Kocki. Iwanow został jeszcze chwilę na pokładzie z młodym szeregowcem; kazał chłopakowi nieść nowe laserowo-optyczne urządzenie komunikacyjne Samowar-6, które przywieźli z sobą. To drobne opóźnienie uratowało im życie. Oddział Specnazu był w połowie drogi do hangaru, na całkowicie odsłoniętym terenie, kiedy został zaatakowany z broni maszynowej przez niewidocznych napastników. Iwanow momentalnie wskoczył na fotel pilota i próbując przypomnieć sobie umiejętności nabyte przed wielu laty, uruchomił silniki i zaczął szykować się do startu. · · · Włączył radio pokładowe i krzyknął do mikrofonu: — Baza Dowództwa! Tu Obserwator Dwa…! W uszy wdarł mu się elektroniczny szum. Zablokowali przekaz satelitarny. Spróbował naziemnego systemu telekomunikacyjnego. Nic z tego. To samo. Szybko oddychając, sięgnął po leżący na fotelu za jego plecami „Samowar” — laserowo-optyczny system nadawczo-odbiorczy, stworzony do nawiązywania bezpiecznego kontaktu nie za pomocą fal radiowych, ale odpowiednio nakierowywanego lasera. Skonstruowano go tak, by był odporny na zwykłe metody zagłuszania. Iwanow postawił najnowocześniejszej generacji radio na konsoli, skierował celownik laserowy w niebo i włączył je. — Baza Dowództwa, tu Obserwator Dwa! Zgłoś się! — zawył. Kilka chwil później otrzymał odpowiedź. — Obserwator Dwa, tu baza Dowództwa. Protokoły szyfrujące systemu SamowarSześć nie są jeszcze w pełni operacyjne. Ten przekaz może zostać przechwycony… — Nieważne! Ktoś jest na Smoku! Czekali na nas i zaatakowali moją grupą zaraz po tym, jak opuściła maszynę! Zastrzelili wszystkich na pasie startowym! Udało mi się wystartować i właśnie…

W tym momencie Iwanow ponownie dostrzegł chmurę wydobywającą się z kominów na wyspie i krew zamarła mu w żyłach. Matko Boska, pomyślał. — Baza! Przeprowadźcie skan UV-cztery atmosfery wokół Smoka. Sądzę, że ktokolwiek tam jest, uruchomił urządzenie atmosferyczne. — Uruchomił co? — Widzę wydobywające się z kominów opary. — Dobry Boże… Iwanow zamierzał powiedzieć coś jeszcze, ale jego poczciwy beriew został trafiony rakietą ziemia—powietrze 9M31, wystrzeloną z którejś ze strieł. Cała część ogonowa oderwała się i maszyna runęła w dół. Kilkanaście sekund później czajka uderzyła w pokrywający ocean lód i na tym zakończyły się wołania o pomoc Wasilija Iwanowa. · · · Jego rozmowa z Rosyjskim Dowództwem Sygnałów Wojskowych została jednak wysłuchana przez kogoś jeszcze. Wołanie o pomoc przechwycił satelita szpiegowski KH-12 „Improved Crystal”, używany przez Narodowe Biuro Rozpoznania USA, czyli NRO. Komunikat został zapisany i odkodowany przez zautomatyzowany system zgodnie ze standardowym postępowaniem — ciągle przechwytywano rosyjskie sygnały wojskowe. Kiedy jednak w jednym komunikacie wykryte zostały słowa kluczowe: SMOK, SKAN UV-4 oraz URZĄDZENIE ATMOSFERYCZNE, został on natychmiast przekazany na najwyższe szczeble w Pentagonie.

POKÓJ DOWODZENIA BIAŁEGO DOMU WASZYNGTON, D.C. 3 KWIETNIA, GODZINA 16.45 (45 MINUT PÓŹNIEJ) GODZ. 05.45 (4 KWIETNIA) NA SMOCZEJ WYSPIE „Nieważne! Ktoś jest na Smoku!” Głos Wasilija Iwanowa zadudnił w wielkim podziemnym pomieszczeniu. Ponieważ Iwanow mówił po rosyjsku, symultanicznie tłumaczył go na angielski lingwista armii amerykańskiej. Prezydent Stanów Zjednoczonych oraz członkowie Zespołu Reakcji Kryzysowych słuchali w lodowatym milczeniu. „Czekali na nas i zaatakowali moją grupę zaraz po tym, jak opuściła maszynę! Zastrzelili wszystkich na pasie startowym!” ZRK składał się z generałów i wysokiej rangi oficerów wojsk lądowych, marynarki wojennej, piechoty morskiej oraz sił powietrznych, narodowego doradcy prezydenta do spraw bezpieczeństwa i wysokiej rangi personelu NRO, CIA i DIA. Jedyną kobietą na sali była przedstawicielka DIA — zastępczyni dyrektora Alicia Gordon. „Udało mi się wystartować i właśnie…” Cyfrową konsolę odtwarzającą obsługiwał młody analityk z Narodowego Biura Rozpoznania, Lucas Bowling. „Baza! Przeprowadźcie skan UV-cztery atmosfery wokół Smoka. Sądzę, że ktokolwiek tam jest, uruchomił urządzenie atmosferyczne”. Bowling wyłączył nagranie. — Co to jest skan UV-cztery? Robiliśmy go kiedyś? — spytał generał reprezentujący siły lądowe. Odpowiedział mu narodowy doradca prezydenta do spraw bezpieczeństwa, były czterogwiazdkowy generał korpusu piechoty morskiej, Donald Harris. — UV-cztery to zakres widma niewidzialny dla ludzkiego oka, czwarta kategoria widma ultrafioletowego. — Mam skan, panie prezydencie — rzekł Bowling. — Jeśli jednak mogę coś powiedzieć, to zanim go pokażę, chciałbym się nieco cofnąć. Po przechwyceniu wiadomości NRO ponownie przeskanowało wszystkie nasze obrazy satelitarne Arktyki

z ostatnich dwóch miesięcy, używając nakładek UV-cztery. To, co pojawi się na ekranie, jest obrazem złożonym ze skanów wykonanych przez sześć szerokopasmowych satelitów zwiadowczych IMINT, przedstawiającym szczyt półkuli północnej w paśmie UV-cztery sześć tygodni temu. Na ekranie pojawił się obraz:

Ukazywał on półkulę północną, widzianą znad bieguna północnego. Widać było Ocean Arktyczny oraz większe łańcuchy wysp: Svalbard, Ziemię Franciszka Józefa i Ziemię Północną, następnie Europę, Rosję, Chiny, Japonię, Pacyfik Północny i w końcu Stany Zjednoczone oraz Kanadę. Na obrazie dało się — choć z trudem — dostrzec gęstą smugę ciemnego dymu, wypływającą ze znajdującej się tuż przy biegunie maleńkiej wyspy. W rzeczywistości smuga była przezroczysta — ponieważ jednak podczas obserwacji użyto filtru UV, na ekranie widniała ciemna barwa. Źródło emisji znajdowało się w punkcie oznaczonym jako „Smocza Wyspa”. — Jak wspomniałem, to obraz sprzed sześciu tygodni — ciągnął Bowling. — Ukazuje on niewielką smugę gazu, wypływającą ze starego sowieckiego laboratorium wojskowego w Arktyce, znanego pod nazwą Ostrow Zmej albo Smocza Wyspa. — Wygląda jak chmura pyłu, która wylatywała jakiś czas temu z islandzkiego wulkanu i spowodowała czasowe wstrzymanie ruchu lotniczego — powiedział generał wojsk lądowych. — Sposób rozpraszania się w atmosferze jest podobny, ale sama chmura jest nieco innego rodzaju — odparł Bowling. — Tamta składała się z cząsteczek skały wulkanicznej, rozdrobnionej do konsystencji pyłu, a ta z bardzo lekkiego gazu,

wpuszczanego do dolnych i środkowych warstw atmosfery. Jest on tak lekki, że dla niewyszkolonego obserwatora, przyglądającego się gołym okiem, sprawia wrażenie ruchu gorącej masy powietrza. Jak państwo jednak mogą zauważyć, wyraźnie go widać w ultrafiolecie. To związek chemiczny, pochodna trietylku boru, w skrócie TEB. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych dwudziestego wieku sowieccy naukowcy prowadzili zakrojone na wielką skalę eksperymenty z TEB. — A co to właściwie jest? — spytał admirał z floty. — Chyba nie jakaś trucizna do rozpylania w powietrzu? — Nie, to nie trucizna. To coś znacznie gorszego — odrzekł przedstawiciel sił powietrznych. — TEB to silnie wybuchowa mieszanka, zazwyczaj przechowywana w stanie stałym. Pierwotnie było to paliwo rakietowe, sami go używamy. Jest piroforycznym związkiem, stosowanym jako paliwo stałe w strumieniowych silnikach odrzutowych, takich jak w samolotach SR-siedemdziesiąt jeden Blackbird. Po zmieszaniu z trietylkiem glinu jest wykorzystywany do zapłonu rakiety Saturn Pięć. — To jedna z najbardziej zapalnych substancji, jakie zna ludzkość — powiedział doradca do spraw bezpieczeństwa, zwracając się do prezydenta. — Pali się jasnym, gorącym i silnym płomieniem. — Odwrócił się do przedstawicieli DIA i CIA. — Rozumiem jednak, że TEB w stanie płynnym oraz jego warianty, przechowywane w roztworze heksanu, są stabilne. Rosjanie trzymają go w zbiornikach stabilizowanych heksanem, prawda? — Prawda — przytaknęła zastępczyni dyrektora DIA. — W bazach podobnych do Smoka. Tyle tylko, że Smok jest nieco inny. Ma szczególne znaczenie. Jeśli nasze dane wywiadowcze są prawdziwe, w latach osiemdziesiątych miejsce było istnym domem grozy: tajnym ośrodkiem, gdzie sowieccy naukowcy mogli robić wszystko, co przyszło im do głowy. A wpadli na kilka naprawdę popapranych pomysłów. Wystarczy wymienić eksperymentalną broń elektromagnetyczną, mięsożerne robactwo, kwasy molekularne, plazmę wybuchową, specjalnego rodzaju broń jądrową czy hipertoksyczne trucizny. W ostatnich latach zimnej wojny Smok był, między innymi, centrum sowieckich badań nad żrącymi gazami wenusjańskimi, czyli bardzo toksycznymi substancjami, które Sowieci sprowadzili na Ziemię w dwóch sondach kosmicznych Wenera. Uważa się, że udało im się zmieszać niektóre z najgroźniejszych gazów wenusjańskich z TEB. Prawdopodobnie zamierzali stworzyć rozpuszczający skórę kwaśny deszcz, podobny do tego, jaki istnieje w atmosferze Wenus, i doprowadzić do tego, by spadł na Amerykę. Wystarczyło stworzyć chmurę TEB, wypełnioną egzotycznym wenusjańskim gazem, posłać mieszankę do płynącego nad Pacyfikiem atmosferycznego prądu strumieniowego i gdyby zapanowały odpowiednie

warunki pogodowe, na Amerykę spadłby parzący skórę kwaśny deszcz. Nawet lokalizacja Smoka nie jest przypadkowa: ośrodek znajduje się niedaleko bieguna, na początku spiralnie poruszającego się strumienia, przenoszącego olbrzymie masy powietrza, który nazywa się polarnym prądem strumieniowym. Wszystko, co zostanie wprowadzone do atmosfery nad Smokiem, będzie w szybkim tempie rozniesione wokół Europy, nad południową Rosję, następnie nad Chiny i Japonię, po czym przeniesione nad Pacyfikiem do Ameryki. Ten sam prąd strumieniowy przeniósł chmurę pyłu wulkanicznego znad Islandii nad Europę. Problem w tym, że… Zastępca dyrektora DIA zawiesiła głos i sala zamarła w pełnej oczekiwania ciszy. — Problem w tym, że Sowietom nie udało się uruchomić mechanizmu. Projekt kwaśnego deszczu opartego na TEB nigdy nie wykroczył poza fazę testową. Zamiast tego przypadkowo stworzyli coś znacznie bardziej niebezpiecznego. W międzynarodowej społeczności naukowców zajmujących się badaniami nad nowymi rodzajami broni krążą plotki, że znaleźli inne zastosowanie dla mieszanki TEB z gazem wenusjańskim: skierowanie jej do atmosfery i zapalenie chmury za pomocą wybuchu katalitycznego w celu stworzenia „atmosferycznego zjawiska zapalającego”. — Czego? — Zapalenia się atmosfery. Podstawa naukowa jest bardzo prosta: do podtrzymania ognia potrzebny jest tlen, a stworzone urządzenie wykorzystuje tę zasadę w skrajny sposób. Technicznie biorąc, należy nazywać je bronią termobaryczną albo bombą paliwowo-powietrzną, ponieważ po zainicjowaniu eksplozji głównym materiałem powodującym jej kontynuację jest zawarty w powietrzu tlen. Specjaliści z zakresu uzbrojenia określają coś takiego mianem Aparatu Tesli. Nazwa pochodzi od wielkiego naukowca Nikoli Tesli, który postulował możliwość stworzenia broni będącej w stanie zapalić całą atmosferę. Broń taka wymagałaby jednak obecności w atmosferze ogromnej ilości gazu oraz zapalnika o wielkiej sile, wytwarzającego bardzo wysoką temperaturę… zasadniczo musiałaby to być broń półjądrowa… a nie uważamy, by Sowietom udało się kiedykolwiek coś takiego skonstruować. Kaszlnięcie. Kaszlnął przedstawiciel CIA. Odchrząknął i odezwał się po raz pierwszy. — To może nie być do końca prawdą.

— Smoczą Wyspę faktycznie możemy uznać za jeden z najbardziej szalonych wybryków zimnej wojny — zaczął przedstawiciel CIA. — Nie ma co owijać w bawełnę. To, co Sowieci tam wyprawiali, po prostu nie mieści się w głowie. Przecierali zupełnie nowe ścieżki nauki, nie musząc się liczyć z jakimikolwiek ograniczeniami, etycznymi lub innymi. W Smoku najlepszym rosyjskim fizykom pozwalano pracować z wykorzystaniem najdziwniejszych i najniebezpieczniejszych znanych ludzkości substancji, takich jak próbki gazów wenusjańskich, o których pani wspomniała, wszystko w celu stworzenia nowych form zabójczej broni. Smocza Wyspa stanowiła klejnot koronny Dowództwa Broni Specjalnej Armii Radzieckiej. Pracujący tam naukowcy nie tylko odkrywali nowe horyzonty. Smok był dla nich Strefą Pięćdziesiąt Jeden, Los Alamos i Ośrodkiem Chorób Zwierzęcych Plum Island w jednym. Kiedy w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym pierwszym roku rozpadł się Związek Radziecki, prowadzone na Smoczej Wyspie programy zamknięto. Problem polegał jednak na tym, że stworzone tam rzeczy były tak niezwykłe, że nie bardzo wiedziano, jak je zniszczyć. Tak więc Ruscy od tego czasu posyłają na wyspę niewielkie zespoły, których zadaniem jest pilnowanie, aby stabilne materiały w postaci stałej nie zamieniły się w niestabilne płyny, a to, co ma być przechowywane w temperaturze zera absolutnego, było w tej temperaturze przechowywane. Mówiąc w największym skrócie, Smocza Wyspa w dalszym ciągu jest domem grozy. — Zwrócił się do prezydenta. — Moim niewdzięcznym obowiązkiem jest przekazać panu, że Rosjanie skonstruowali Aparat Tesli i znajduje się on na terenie Smoczej Wyspy. Nazwali go bronią atmosferyczną, a działa dwuetapowo: najpierw łatwopalny gaz jest wprowadzany do atmosfery; służą do tego dwa znajdujące się na wyspie gigantyczne kominy. Następnie gaz jest zapalany za pomocą eksplodującego katalizatora. Katalizator ten stanowi rodzaj bomby jądrowej, składającej się z kulistego rdzenia uformowanego z uranu dwieście trzydzieści osiem o uszkodzonej strukturze atomowej, zwanego z powodu kasztanowej barwy „krwistym” albo „czerwonym”. Czerwony uran nie jest tak silny ani radioaktywny jak „żółte ciastko”, ale zmieniona struktura sprawia, że reaguje z TEB znacznie silniej, niż byłoby to w przypadku wybuchu termojądrowego. Tak naprawdę zwykła bomba termonuklearna nie doprowadziłaby do zapłonu tej chmury gazu. Kula utworzona z czerwonego uranu jest mała, wielkości mniej więcej piłeczki do golfa. Należy ją umieścić w standardowym

berylowym implodującym zapłonniku połączeń mostkowych, takim, jaki stosuje się w tradycyjnej bombie atomowej, a następnie wstrzelić całość do wnętrza chmury gazu za pomocą rakiety. Eksplozja, jaka nastąpi, będzie miała wystarczająco wysoką temperaturę, aby doprowadzić do zapłonu gazu. W rezultacie nastąpi reakcja łańcuchowa rozpalonego do białości kwaśnego ognia, która rozprzestrzeni się po całej północnej półkuli i zapali atmosferę. To coś, co przypomina zapalanie benzyny za pomocą zapałki, tyle tylko, że spowoduje burzę ogniową w skali globalnej. Prezydent z niewiarą pokręcił głową. — Kto konstruuje coś takiego? Jeśli to zniszczy północną półkulę, zniszczy także ich. — Właśnie w tym celu zostało to stworzone, panie prezydencie — odparła Alicia Gordon. — Urządzenie tego typu służy zastosowaniu „taktyki spalonej ziemi”, sięga się po nie po przegraniu wojny. Kiedy pod koniec drugiej wojny światowej Niemcy zrozumieli, że klęska jest nieuchronna, wycofywali się, paląc za sobą wsie i miasta. Chodziło o to, aby zwycięzcy nie mogli skorzystać z owoców zwycięstwa. Sowiecka broń atmosferyczna służy podobnemu celowi: gdyby doszło do wymiany ognia i Stany Zjednoczone unieruchomiłyby albo zniszczyły ich zapasy międzykontynentalnych rakiet balistycznych, stojąc w obliczu pewnej klęski, Sowieci sięgnęliby po broń atmosferyczną, pozostawiając zwycięzcom jedynie spaloną ziemię. — Tyle że broń nie spaliłaby jedynie ich kraju, ale też zmiotła z powierzchni ziemi wszystko, co znajduje się na całej północnej półkuli — odparł prezydent. — Zgadza się. Panie prezydencie, jeśli ktoś przejął Smoczą Wyspę i uruchomił Aparat Tesli, to mamy ogromny problem. Wygląda jednak na to, że połapaliśmy się na czas. Ktokolwiek znajduje się na Smoczej Wyspie, musiałby wprowadzać łatwopalny aerozol do atmosfery przez kilka tygodni, zanim broń stałaby się skuteczna. W Pokoju Dowodzenia od razu dało się wyczuć ulgę. Człowiek z NRO — Bowling — jednak tylko ciężko westchnął. — W takim razie nie będą państwo chcieli oglądać tego — powiedział, wcisnął klawisz na klawiaturze laptopa i obraz na ekranie się zmienił. — Ten obraz zarejestrowano cztery tygodnie temu.

— A ten dwa tygodnie temu.

— Ten obraz zarejestrowaliśmy czterdzieści pięć minut temu, po przejęciu wołania o pomoc pana Iwanowa.

— Jasna cholera… — westchnął któryś z uczestników spotkania. — Matko Boska… Mroczna chmura obejmowała paskudną wydłużoną spiralą całą półkulę północną. Wyglądała na plamę ropy, która zdołała dotrzeć do każdego kontynentu. Obraz zapaskudzonej Ziemi unosił się jak upiór przed oczami członków Zespołu Reakcji Kryzysowych. — Ktokolwiek zajął Smoczą Wyspę, wyrzuca łatwopalny gaz do atmosfery od mniej więcej sześciu tygodni — rzekł Bowling. — Posyłają go do prądu strumieniowego, który sam załatwia resztę. Chmura gazu pokrywa obecnie całą półkulę północną. W tym momencie do pomieszczenia wbiegł młody asystent i podał zastępczyni dyrektora DIA kartkę z wiadomością. Alicia Gordon przeczytała ją i szybkim ruchem uniosła głowę. — Panie prezydencie, to wiadomość z naszej rosyjskiej stacji MASINT. Przechwyciła właśnie awaryjny przekaz z Sarowa, od dowódcy Rosyjskiego Dowództwa Broni Specjalnej do Moskwy, do prezydenta Rosji. Brzmi następująco: PANIE PREZYDENCIE! SMOCZA WYSPA ZOSTAŁA ZAJĘTA PRZEZ NIEZIDENTYFIKOWANYCH NAPASTNIKÓW. ANALIZY SATELITARNE WYKAZAŁY, ŻE PRZED KILKOMA TYGODNIAMI, BYĆ MOŻE NAWET CZTERDZIEŚCI JEDEN DNI TEMU, AKTYWOWANO WYDZIELANIE DO ATMOSFERY ZIEMSKIEJ ZAWIESINY GAZOWEJ. ZDALNE ANALIZY POTWIERDZIŁY, ŻE SZEŚĆ ZNAJDUJĄCYCH SIĘ W SMOKU URANOWYCH KUL ZOSTAŁO AKTYWOWANYCH. PROCES OSTATECZNEGO PRZYGOTOWANIA TRWA OKOŁO DWUNASTU GODZIN I WSZYSTKO WSKAZUJE NA TO, ŻE ZOSTAŁ ROZPOCZĘTY PRZED SIEDMIOMA GODZINAMI.

MAMY PIĘĆ GODZIN NA POWSTRZYMANIE AGRESORÓW PRZED URUCHOMIENIEM BRONI ATMOSFERYCZNEJ.

Gordon odłożyła depeszę. W pomieszczeniu zapadła grobowa cisza. Prezydent popatrzył na zegar na ścianie. Była godzina 17.00, czyli na Smoczej Wyspie 18.00. — Chce mi pani powiedzieć, że za pięć godzin niezidentyfikowani napastnicy uruchomią superbroń, która zapali atmosferę nad północną półkulą? — Zgadza się, panie prezydencie. Mamy pięć godzin na uratowanie świata. · · · Prezydent wstał. — Proszę mnie natychmiast połączyć z prezydentem Rosji… Nie dokończył zdania, ponownie bowiem z trzaskiem otworzyły się drzwi wejściowe. Do środka wpadł młody major sił powietrznych. — Panie prezydencie! Rosjanie właśnie wystrzelili z Omska na Syberii międzykontynentalną rakietę balistyczną! Jest skierowana na cel na Oceanie Arktycznym, bazę na samotnej wyspie! Wystrzelili rakietę z ładunkiem jądrowym na jedną ze swoich wysp!

KREML, MOSKWA Dokładnie w tym samym momencie, w podobnym podziemnym pomieszczeniu w Moskwie, prezydent Rosji wraz ze swoim Zespołem Reakcji Kryzysowych obserwował przekaz na żywo z rosyjskiego satelity, śledzącego lot rakiety. Migający punkt wskazywał miejsce, w którym znajduje się międzykontynentalna rakieta balistyczna, kierująca się na Smoczą Wyspę. — Uderzenie za cztery minuty — rzekł operator konsoli. Pulsujący punkt z każdą chwilą zbliżał się do celu. W pomieszczeniu panowała śmiertelna cisza. Wszystkie oczy były wpatrzone w ekran. — Uderzenie za trzy… chwileczkę! Rakieta zmienia kurs! Co się, do diabła…? — Co się dzieje?! — zawołał prezydent Rosji. — Rakieta zaw… zawraca. Leci z powrotem w kierunku bazy… · · · W Pokoju Dowodzenia Białego Domu prezydent i Zespół Reakcji Kryzysowych obserwowali na ekranie, jak rosyjska rakieta zmienia kurs. — Wraca do miejsca, skąd ją wystrzelono? — spytał prezydent. — Jak to możliwe? — Musieli zhakować system naprowadzania — powiedziała tajemniczo Alicia Gordon. — Kto? — Ten, kto zajął Smoczą Wyspę. — To możliwe? — Dla nas tak — odparła wprost. — Wygląda na to, że dla tego, kto zajął wyspę, także. · · · Prezydent Rosji obserwował z przerażeniem, jak punkcik na ekranie pędzi z powrotem do miejsca, skąd go wystrzelono.

Operator konsoli mówił szybko do mikrofonu. — Kontrola lotów w Omsku, posłuchajcie mnie! Wraca do was! Nie, widzimy to! Wydajcie komendę do samozniszczenia… jak to, rakieta nie reaguje?! Chwilę później migająca kropka uderzyła w bazę rakietową i Omsk zamilkł. Przepełniona przerażeniem cisza, która po tym nastąpiła, została przerwana przez innego operatora konsoli. Zwrócił się do prezydenta Rosji. — Panie prezydencie, mam sygnał nadchodzący ze Smoczej Wyspy. · · · — Dajcie na ekran — odparł prezydent. Kiedy ekran ożył, pojawił się na nim patrzący prosto w kamerę mężczyzna w jarmarcznych okularach przeciwsłonecznych w stylu Elvisa i białej arktycznej kurtce typu parka. Głowę mężczyzny zakrywał kaptur, co w połączeniu z okularami sprawiało, że widoczny był jedynie fragment twarzy od nosa do podbródka, ale i tak zwracał on uwagę — od lewego ucha, w dół krawędzi szczęki, biegł pas zniszczonej kwasem skóry, pokrytej śladami po bąblach. Mężczyzna wyglądał nie jak terrorysta, ale jak gwiazdor rocka, który zapadł na demencję. — Dzień dobry, panie prezydencie — spokojnie zaczął mężczyzna perfekcyjnym rosyjskim. — Mógłbym się przedstawić, ale szkoda zachodu. Proszę nazywać mnie Panem Anarchii, generałem Armii Złodziei, Imperatorem Anihilacji, Księciem Destrukcji, czy jak pan woli. Moja wspaniała, wściekła armia, Armia Złodziei, sojusz rozjuszonych, głodujących, pozbawionych praw i biednych, urósł w siłę. To zagłodzony pies u wrót pana, który nie będzie więcej głodował. Nadszedł czas rozliczenia panów, a ja jestem instrumentem sądu. Moja armia potępieńców zajęła waszą paskudną wysepkę i zamierzamy użyć znajdującej się na niej broni. Jak zdążył pan zdać sobie sprawę, mogę wykryć każdy atak rakietowy, jaki skierujecie przeciwko mnie, i mu przeciwdziałać. Wasze systemy naprowadzania rakiet są prymitywne i łatwo je uszkodzić. Zapewniam, że następny pocisk rakietowy, jaki wystrzelicie w moim kierunku, nie zostanie przekierowany na silos wyrzutni, lecz na najbliższe duże miasto. To samo dotyczy każdego innego kraju, który odważy się wystrzelić w moim kierunku głowicę atomową. Nie myślcie nawet o przysłaniu bombowca albo oddziału antyterrorystycznego. Wykryję i zestrzelę każdy samolot, jeśli zbliży się na odległość tysiąca kilometrów od Smoczej Wyspy. Panie prezydencie, obaj wiemy, jaką bronią

dysponuję, więc zamiast marnować czas na wystrzeliwanie w moim kierunku rakiet, proszę wezwać duchownego i pogodzić się ze swoim Bogiem. Będzie to lepsze wykorzystanie cennych kilku godzin, które wam pozostały. Niech zapanuje anarchia! Ekran zgasł.

POKÓJ DOWODZENIA BIAŁEGO DOMU Prezydent skończył rozmowę z prezydentem Rosji i huknął słuchawką o widełki. — Akcja drogą powietrzną jest wykluczona, a Rosjanie nie mają żadnej jednostki stacjonującej na tyle blisko, by mogła się dostać do Smoka w ciągu pięciu godzin — powiedział. — Co z nami? Dysponujemy jakimiś siłami w okolicy? Kimś, kto jest wystarczająco blisko, aby dotrzeć na miejsce, nie będąc zauważonym, morzem albo po lodzie, w ciągu pięciu godzin, i kto powstrzyma odpalenie tej broni? — Przykro mi, panie prezydencie, ale nie mamy żadnych jednostek w tym regionie — odparł przedstawiciel sił powietrznych. — Ani my — dodał, kręcąc głową, przedstawiciel wojsk lądowych. — A my mamy — powiedział człowiek z marynarki. — Mniej więcej siedemdziesiąt mil morskich na północny wschód od wyspy na łodzi podwodnej jest zaokrętowany oddział SEAL. Ira Barker i jego chłopcy. Prowadzą szkolenie w warunkach arktycznych. Są dobrzy, uzbrojeni i są blisko. Mogą dotrzeć na miejsce w jakieś trzy godziny. — Zaalarmujcie ich — zarządził prezydent. — Skontaktujcie się z nimi natychmiast i poślijcie na miejsce. Niech robią wszystko, aby powstrzymać uruchomienie tego urządzenia: sabotują i niszczą wszystko i wszystkich. Kiedy znajdą się w drodze na Smoka, przygotujcie większy oddział, który będzie mógł wyruszyć na miejsce później, na wypadek gdyby SEAL udało się powstrzymać tamtych. W trakcie tej wymiany zdań przedstawiciel korpusu piechoty morskiej wyszedł z kąta, gdzie cicho rozmawiał przez telefon. Rozłączył się i zwrócił do prezydenta. — Panie prezydencie… jest jeszcze… znaczy się… — Co? Co jest? — Mam w okolicy mały zespół testujący broń, obozujący na lodzie mniej więcej sto pięćdziesiąt kilometrów na północ od tej wyspy. Są tam od kilku tygodni. Kilkoro marines, gość z DARPA i kilku cywilnych podwykonawców, sprawdzających nowy sprzęt w skrajnych warunkach pogodowych. Nie jest to z pewnością oddział szturmowy, ale zawsze coś. — Kto dowodzi? — Kapitan Schofield, panie prezydencie — odparł generał piechoty morskiej. — Ksywka „Strach na Wróble”.

— Strach na Wróble? — Prezydent bez trudu przypomniał sobie pseudonim. — Ten, o którym kilka miesięcy temu rozmawiałem z prezydentem Francji? Obywatel Stanów Zjednoczonych, za którego armia francuska wyznaczyła nagrodę? — To on, panie prezydencie. Ta francuska sprawa jest głównym powodem, dla którego znajduje się obecnie w Arktyce. Kiedy stacjonował na wyspie Parris, dwa razy wysyłali po niego oddziały egzekucyjne, ale im się wywinął. Chcieliśmy zdjąć go z widoku, więc posłaliśmy go na północ wraz z zespołem badawczym. Były ku temu jeszcze inne, znane generałowi piechoty morskiej powody, ale nie widział potrzeby, aby je w tej chwili wymieniać. Twarz prezydenta zamarła w grymasie. — Prosiłem prezydenta Francji, aby wycofał nagrodę za głowę Schofielda, i wie pan, co odpowiedział? „Monsieur, przychylę się do pańskich żądań dotyczących finansów, handlu, Afganistanu, a nawet Iranu, ale tego rozkazu nie anuluję. Ten człowiek zabił francuskich żołnierzy, zniszczył francuski okręt podwodny i zatopił francuski lotniskowiec. Republika Francuska nie spocznie, dopóki on nie będzie martwy. — Prezydent pokręcił głową. — Skontaktujcie się z tym Strachem na Wróble. Poślijcie go za oddziałem SEAL z tymi samymi rozkazami: sabotaż, unieruchamianie, niszczenie. Proszę kazać mu zrobić wszystko, aby powstrzymać to szaleństwo.

ETAP PIERWSZY WEZWANIE DO BRONI

SMOCZA WYSPA 4 KWIETNIA, GODZINA 8.30 Amerykańsko-sowiecka zimna wojna przejdzie do historii jako najdłuższy okres wojskowego szaleństwa, z jakim kiedykolwiek mieliśmy do czynienia. Tworzono broń o niezwykłej sile niszczącej — do takiego poziomu, że gdyby kiedykolwiek zaczęto prowadzić wojnę, dla zwycięzcy nie pozostałby nadający się do życia świat. RICHARD WAINWRIGHT, ZIMNA WOJNA (LONDYN, ORION 2001)

SMOCZA WYSPA I PÓŁNOCNE SĄSIEDZTWO

LĄDOLÓD ARKTYCZNY 4 KWIETNIA, GODZINA 8.30 2 GODZINY I 30 MINUT DO TERMINU KOŃCOWEGO Obie łodzie szturmowe pędziły wąskim kanałem o lodowych ścianach. Dzięki najnowocześniejszym pędnikom wodnoodrzutowym i kadłubom kształtem przypominającym pocisk — oba elementy wyposażenia zaprojektowała Agencja Zaawansowanych Projektów Badawczych w Obszarze Obronności, w skrócie DARPA — mknęły po wodzie z prędkością dwudziestu sześciu węzłów. Choć prowadząca łódź zostawiała za sobą w cichej wodzie kanału potężny kilwater, silnik pracował niemal bezgłośnie. Były to prototypy nowych łodzi typu AFDV, co jest skrótem od Pojazdy Transportowe Oddziałów Szturmowych. Wszystkie jednostki tego typu muszą być szybkie i małe, aby w krótkim czasie i po cichu dostarczać oddziały amerykańskie na wrogie wybrzeża. Te przypominały zmniejszone zodiaki, były jednak od nich smuklejsze, a ich niezatapialne komory wypornościowe kadłuba sunęły bardzo blisko linii wodnej. Łodzie nie zostały jeszcze wprowadzone do użytku — znajdowały się w fazie testowej. Na przypominającym nieco motocyklowe siodełku sternika pierwszej łodzi siedział kapitan Shane M. Schofield z Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych. Mniej więcej trzydziestopięcioletni Schofield miał metr siedemdziesiąt osiem wzrostu, pociętą głębokimi zmarszczkami twarz i kruczoczarne włosy. Zazwyczaj przycinał je bardzo krótko i golił się na gładko, ale po siedmiu tygodniach w Arktyce włosy nieco mu odrosły, a szczękę pokrywała gęsta szczecina. Miał uderzająco jasnobłękitne oczy i prawdopodobnie określano by go jako przystojnego, gdyby nie paskudne pionowe blizny na powiekach. Właśnie te blizny sprawiły, że nadano mu ksywkę „Strach na Wróble”. Były to pamiątki z jednej z poprzednich akcji, która się nie udała — kiedy Schofield służył jako pilot w Skrzydle Powietrznym Piechoty Morskiej. Zestrzelony nad terytorium wroga, został poddany torturom, w trakcie których przeciągnięto mu brzytwą po każdym oku. Zabieg chirurgiczny uratował wzrok, nie pozwolono mu jednak dalej latać, przeszedł więc ponowne szkolenie jako oficer liniowy, po czym

awansował aż na stanowisko dowódcy elitarnych Sił Rozpoznawczych, formacji dalekiego rozpoznania na terenie zajętym przez wroga. Dziś — jak zwykle — Schofield chował uszkodzone oczy pod srebrnymi lustrzanymi okularami słonecznymi, zachodzącymi głęboko na boki twarzy — wojskową wersją wyprodukowaną przez Oakley Ballistics. Aby osłonić twarz przed podmuchami lodowatego wiatru, dolną jej część owinął chustą, przez co wyglądał jak Jesse James. Za Schofieldem, na skromnej tylnej ławce, siedziało troje pasażerów: młody komandos marines i dwoje cywilnych członków zespołu testującego. Drugą łodzią sterowała zastępczyni i lojalna przyjaciółka Schofielda, sierżant zbrojmistrz Gena Newman, ksywka „Matka”. Przy wzroście metr osiemdziesiąt osiem, ogolonej na łyso głowie i potężnej budowie ciała trudno było się domyślić, dlaczego jej pseudonim sugerował instynkty macierzyńskie. Nie sugerował. Pochodził od paskudnego wulgaryzmu „matkojebca”. Na ławce za nią siedziało dwóch pasażerów: kolejny komandos marines i kolejny cywilny podwykonawca. Mijały właśnie dwie godziny od chwili, kiedy dostali z Waszyngtonu nagłe wezwanie z informacją o sytuacji na Smoczej Wyspie. Za pośrednictwem szyfrowanego kanału otrzymali także plik cyfrowych dokumentów. Były wśród nich zapisana w formacie MPEG rozmowa prezydenta Rosji z tajemniczym mężczyzną podającym się za dowódcę Armii Złodziei, twierdzącym, że przejął kontrolę nad ośrodkiem na Smoczej Wyspie, oraz raport DIA sporządzony przez kogoś o nazwisku Retter, w którym opisano siedem incydentów z udziałem Armii Złodziei. Wreszcie znajdowała się tam mapa Smoka i współrzędne rozbitej maszyny Czajki, od której rozpaczliwego wołania o pomoc rozpoczęły się działania antykryzysowe. Dostali także krótki dokument pod nazwą Działanie broni atmosferycznej. Naszkicowano w nim elementy tworzące istniejącą na Smoczej Wyspie instalację: dwa potężne kominy wdmuchujące gaz do atmosfery, sześć małych kul z czerwonego uranu oraz rakiety, za pomocą których miano wystrzelić owe kule do atmosfery. Mówiąc najogólniej, gdyby udało im się zniszczyć albo skutecznie sabotować chociaż jeden z tych trzech elementów — zanim kule osiągną temperaturę pracy — zatrzymają działanie broni. Strach na Wróble widział to nieco inaczej: biorąc pod uwagę, że kominy wydmuchiwały gaz od sześciu tygodni, pozostawało skupić się na kulach i rakietach. Choć im bardziej się nad tym wszystkim zastanawiał, tym bardziej świtało mu, że może jest jeszcze inny sposób…

Potem otrzymał informację, że w celu przejęcia siłą kontroli nad wyspą ze stacjonującego w pobliżu okrętu podwodnego klasy Los Angeles — USS Miami — wysłano już do akcji oddział SEAL. Patrząc na mapę, Schofield mocno powątpiewał w ich szanse. Smocza Wyspa wydawała się naturalną fortecą. Brzegi niemal całkowicie tworzyły stumetrowe klify, a w jedynych dwóch miejscach, gdzie teren schodził do poziomu morza — w dawno opuszczonej wiosce wielorybniczej z XIX wieku i doku dla okrętów podwodnych — znajdowało się mnóstwo płotów, murów, stanowisk ogniowych i wież strażniczych. Był jeszcze trzeci punkt dostępu: trzy maleńkie wysepki, znajdujące się w zatoce na północ od Smoczej Wyspy. Ponieważ jednak na pewno pomyślano o wystawieniu na nich straży, pomysł dostania się na ląd od tej strony także należało odrzucić. Krótko mówiąc, Smocza Wyspa stanowiła wymarzone miejsce do obrony i koszmar dla atakujących. Nawet stosunkowo mały garnizon mógł tu tygodniami stawiać opór całej armii. Kiedy Schofield zastanawiał się nad tym, jak poradzi sobie oddział SEAL, dostał z USS Miami sygnał na bezpiecznym paśmie ULF. Okręt podwodny właśnie ruszył w kierunku Smoka i miał dotrzeć na miejsce minimum godzinę przed oddziałem Schofielda. Nastąpiła bardzo krótka i jednostronna rozmowa z dowódcą oddziału SEAL, szorstkim, aczkolwiek doświadczonym specjalistą Irą „Żelaznym Barkiem” Barkerem. — Macie czekać, Strachu na Wróble. Zajmiemy się tym — poinformował Żelazny Bark. — Jeśli dacie nam godzinę, dogonimy was i wejdziemy razem — odrzekł Schofield. — Nawet nie wiemy, ilu ludzi jest na tej wys… — Nie zamierzam czekać, a moi chłopcy obejdą się bez waszej pomocy. Widywałem już podobne gówno. Nie ma takiej liczby machających bronią oprychów, z którą nie poradzi sobie wyszkolony oddział SEAL. Powiem więc tylko raz: nie właź nam w drogę, Strachu na Wróble. Wejdziemy na wyspę i zabijemy każdego, kto nam się postawi. Nie życzę sobie, byście ani wy, ani wasi jajogłowi tam się zjawili i plątali pod nogami. Poza tym kim ty w ogóle dysponujesz, parą marines i kilkoma szalonymi wynalazcami? — Mam siedmioro ludzi. Licząc ze mną, czworo marines i trzech cywili. — Co oznacza, że przydacie się mniej więcej jak pierdnięcie w windzie. Boże, cywile… Zostawcie ratowanie świata fachowcom i trzymajcie swoje tyłki w ogrzewanych namiotach. — A co z samolotem? — spytał złośliwie Schofield. — Czajką, od której wszystko się zaczęło? Nie powinniście jej sprawdzić, zanim zaczniecie działać? Pilot może jeszcze

żyć, niewykluczone też, że ma jakieś bliższe informacje co do tego, jak unieruchomić instalację… — Pieprzyć samolot i pilota. Dostałem plan wyspy i wiem dość, aby unieruchomić to gówno. Pilot w niczym mi nie pomoże. — No cóż, w takim razie ja to sprawdzę. — Świetnie. Proszę bardzo. Jest mi to obojętne. Słyszałem o tobie, Strachu na Wróble. Słyszałem, że lubisz wykazywać inicjatywę, co dla mnie znaczy, że jesteś nieprzewidywalny. A ja nie lubię nieprzewidywalnych ludzi. Rób, na co masz ochotę, bylebyś nie wchodził mi w paradę, bo inaczej zarobisz kulkę. Zrozumiałeś? — Zrozumiałem. — Żelazny Bark, bez odbioru. — Połączenie zostało przerwane. Właśnie dlatego Schofield i jego maleńki zespół zbliżali się od południa przez labirynt kanałów o lodowych ścianach, kierując się ku miejscu, gdzie rozbił się pilotowany przez Wasilija Iwanowa wodnosamolot.

SIEDEM TYGODNI W ARKTYCZNYM OBOZIE MARZEC—KWIECIEŃ To, w jaki sposób Shane Schofield, eksdowódca bojowej jednostki Sił Rozpoznawczych, dostał się do Arktyki z grupką naukowców, było warte osobnej opowieści. Z biegiem lat Schofield i Matka przeżyli niejedno razem: misję na Antarktydzie, w trakcie której musieli bronić odizolowanej amerykańskiej stacji arktycznej przed francuskimi i brytyjskimi oddziałami specjalnymi; akcję z uczestnictwem byłego prezydenta w tajnej bazie w Utah, zwanej Strefa 7, i — oczywiście — polowanie na siebie, w ramach którego grupa o nazwie Majestic-12 wyznaczyła nagrodę w wysokości osiemnastu milionów dolarów za głowę Schofielda. To w trakcie tej ostatniej akcji została złapana i brutalnie zamordowana dziewczyna Schofielda, porucznik Elizabeth „Lis” Gant — tylko po to, aby z niego zadrwić. Choć udało mu się przeżyć, odcisnęło to na nim straszne piętno. Niektórzy jego dowódcy uważali, że sprawa doprowadziła go do granicy wytrzymałości psychicznej, może nawet złamała. Krążyły plotki, że próbował odebrać sobie życie, i nawet Matka zastanawiała się, czy kiedykolwiek stanie się ponownie tym, kim był przedtem. Po miesiącach żałoby, które określono mianem „urlopu pourazowego”, poszedł do dowódców, urzędujących w Naval Annex Building w Arlington, i oznajmił, że jest gotów wrócić do służby. Ponieważ obawiano się o jego stan psychiczny — a także dlatego, że niektórzy marines nie chcieli pełnić służby — wyznaczono go na stanowisko instruktora w bazie szkoleniowej rekrutów piechoty morskiej, znajdującej się na wyspie Parris u wybrzeży Karoliny Południowej. Wielu uważało ten przydział dla tak doświadczonego i wielokrotnie odznaczanego żołnierza za obelgę, ale w sumie nie był to najgorszy pomysł. Rekruci z Marine Corps Recruit Depot — Parris Island spijali każde słowo z ust eksdowódcy oddziału sił rozpoznawczych. Po prostu Schofield okazał się znakomitym instruktorem. Nie skąpił wiedzy, był nieprzeciętnie cierpliwy i zawsze okazywał chęć

pozostania po godzinach, by popracować z rekrutem, który czegoś nie potrafił zrozumieć. Podopieczni go uwielbiali. Oczywiście wszyscy w kwaterze głównej wiedzieli, że to gra pozorów — problem polegał na tym, że nikt nie chciał skierować Stracha na Wróble do aktywnej służby. (Krążyły pogłoski, że jako dowódca po przejściach, a więc taki, którego można spisać na straty, został wysłany na szczególnie krwawą akcję na znajdującą się na Pacyfiku Piekielną Wyspę. Nikt nie zweryfikował jednak tych pogłosek, a Schofield nie zamierzał puszczać pary z ust). Wtedy Francuzi po raz pierwszy próbowali go zabić. Czekali na niego w niedzielę wieczorem przed restauracją w Beaufort, kiedy wychodził z dziadkiem po kolacji. Szczęścia próbowała para agentów DGSE, chcących zgarnąć nagrodę w wysokości pięciu milionów euro, wyznaczoną za głowę Schofielda przez francuską armię. Dostrzegł ich, kiedy obserwowali go z drugiej strony ulicy, a następnie poszli za nim i dziadkiem na pobliski piętrowy parking. Po wejściu na klatkę schodową budynku błyskawicznie ich zaatakował, po czym rozbroił ich i zneutralizował. Francuscy agenci znajdowali się obecnie w Leavenworth, w specjalnym oddziale dla chronionych więźniów. Było to konieczne, ponieważ pensjonariusze tego ośrodka — niezależnie od przestępstw, jakie sami popełnili — wykazali się dziwnym brakiem gościnności względem obcokrajowców, którzy próbowali zabić komandosa marines. Drugi zamach nastąpił pół roku później. Miał miejsce na spokojnej wiejskiej drodze, kilka kilometrów od wyspy Parris, kiedy późnym wieczorem Schofield wracał samochodem do bazy. Kolejna dwójka francuskich agentów podjechała samochodem do jego wozu i otworzyła ogień. Doszło do krótkiej potyczki, zakończonej śmiercią zamachowca, którego Schofield zastrzelił z desert eagle’a, po czym zepchnął auto przeciwnika z mostu, posyłając drugiego napastnika wprost w bagno. Kierowca przeżył. Widziano go potem siedzącego na schodach kwatery głównej DGSE w Paryżu — w dalszym ciągu pokrytego błotem, skutego kajdankami i z ustami zawiązanymi różowym krawatem. Na czole miał napisane niezmywalnym flamastrem: TO NALEŻY DO WAS. Mimo osobistej rozmowy nowego amerykańskiego prezydenta z francuskim odpowiednikiem na temat losów Schofielda Francuzi zdecydowanie odmówili wycofania nagrody za jego schwytanie. · · ·

Potem pojawiło się obecne zadanie. Korpus potrzebował doświadczonych ludzi, którzy testowaliby nowy sprzęt w skrajnych warunkach klimatycznych. Mieli towarzyszyć naukowcom ze sławnej DARPA oraz prywatnym podwykonawcom na koniec świata — na rozpalone pustynie, do parujących wilgocią lasów deszczowych i w potworne zimno Arktyki — testując nowe rodzaje broni, namiotów, wyposażenia i pojazdów. Nie była to oczywiście misja, na którą korpus chciałby marnować najlepszych ludzi, jeśli jednak chodziło o zdanie dowództwa, Strach na Wróble nadawał się idealnie: porozbijany psychicznie, prawdopodobnie nieobliczalny osobnik, stanowiący obiekt zemsty obcego kraju, dostałby przydatne zajęcie i zniknął z widoku pamiętliwych wrogów. Schofield nie miał nic przeciwko Arktyce. O tej porze roku było tu cicho, spokojnie i, prawdę mówiąc, całkiem ładnie. Cały czas trwał doskonały świt — słońce zastygło bez ruchu tuż nad horyzontem, kąpiąc lodową płaszczyznę w niezwykłej barwie światła. Jasne, było zimno jak diabli, ale pięknie. Sytuację znacznie poprawiał fakt, że Schofield miał przy sobie dobry zespół. Ośmiu ludzi i robota.

Od siedmiu tygodni mieszkali w obozie składającym się z siedmiu namiotów o zaookrąglonych dachach. Zespół Schofielda całkiem nieźle sobie radził — mniej więcej tak dobrze, jak może sobie radzić z sobą każda ośmioosobowa grupa, żyjąca w dużej bliskości w warunkach dużego mrozu. Bardzo pomagała obecność Matki. Umiała jednym miażdżącym spojrzeniem uciszyć każdego, kto psioczył albo jęczał. Na szczęście jedynym członkiem zespołu, który miał ochotę sprawiać problemy, był wysokiej rangi dyrektor z ArmaCorp Systems Jeff Hartigan, ale i w jego przypadku wymowne spojrzenie Matki zwykle natychmiast zamykało mu usta. „Matka” Newman oczywiście zażądała przydziału do tego zadania, a nawet dowódca korpusu piechoty morskiej nie śmiał jej odmówić. Po wielu latach honorowej i lojalnej służby w marines mogła wybierać, dokąd chce się udać, a szła tam, gdzie Strach na Wróble. — Ponieważ jestem jego Dobrą Wróżko-matko-jebcą — odpowiadała zapytana, dlaczego to robi. Pozostali dwaj marines w grupie byli znacznie młodsi: kapral Billy „Dzieciak” Thompson i starszy szeregowy Vittorio Puzo, potężny Amerykanin włoskiego pochodzenia, którego sławne nazwisko natychmiast przyniosło mu przydomek „Mario”. Strach na Wróble odczuwał słabość do Dzieciaka. Nie był on uzdolniony w szkolnym sensie — nie zdawał większości egzaminów pisemnych — ale czego brakło mu w zakresie intelektu, nadrabiał bystrością. Miał dobry charakter, strzelał jak nawiedzony i mało kto mógł mu dorównać w rozkładaniu i składaniu niemal każdego rodzaju broni. Mario nie dał się tak łatwo lubić. Był skwaszonym i ponurym gościem z korpusu saperów, a kiedy nie miał służby, to najchętniej trzymał się na uboczu. Należało mu jednak oddać, że był dobrej klasy mechanikiem i odpowiadał za konserwację testowanych przez zespół pojazdów. Podobnie jak Schofield, zarówno Dzieciak, jak i Mario zajmowali się testowaniem sprzętu w Arktyce nie bez powodu. Też ich złamano.

W wyniku wypadku podczas szkolenia Dzieciak stracił słuch w jednym uchu, nie mógł więc uczestniczyć w bojowej akcji, a krótkie śledztwo, jakie przeprowadził Schofield, wykazało, że Mario miał coś wspólnego ze zniknięciem z magazynu korpusu części samochodowych wartych dwadzieścia tysięcy dolarów. Nie wysunięto przeciwko niemu formalnego oskarżenia, ale poszła za nim nieciekawa opinia i służba w zespole testowym była przez niektórych uważana za karę. · · · Jeśli chodziło o czworo cywilnych członków oddziału, to Schofield uważał dwoje za świetnych, a o drugiej dwójce miał gorszą opinię. Dwudziestodziewięcioletni Zack Weinberg z DARPA wyglądał na typowego jajogłowego geniusza: nosił ogromne okulary, które wydawały się trzy razy za duże jak na jego twarz. Bardzo chudy i poruszający się, jakby miał zbyt luźne stawy. Skończył fizykę i trafił do DARPA ze względu na prace z zakresu robotyki. Był bez reszty oddany grze Call of Duty oraz wszystkiemu, co związane z Gwiezdnymi wojnami i Star Trekiem. W Arktyce sprawował pieczę nad testami kilku nowych wynalazków DARPA, z których najważniejszym był nieduży robot do unieszkodliwiania niewybuchów BRTE-500, czy — jak nazywał go Zack — „Bertie”. Bertie stanowił odpowiedź DARPA na istniejące roboty używane na polu bitwy, takie jak Pack-Bot, TALON i uzbrojona wersja TALON, zwana SWORDS. — Tyle tylko, że Bertie ma kilka dodatkowych zalet — powiedział Zack w dniu, kiedy wyciągnął robota ze skrzyni. — W odróżnieniu od innych maszyn, które wymagają operatora sterującego nimi z pewnej odległości, ten potrafi operować niezależnie. Dzięki chipowi ze sztuczną inteligencją, stworzonemu przez mój zespół w DARPA, może wykonywać ustne polecenia, uczyć się, a nawet dokonywać ocen sytuacji i podejmować decyzje taktyczne. — Umie podejmować decyzje taktyczne? — spytał Schofield, dla którego mały robot z dwoma pająkowatymi ramionami do unieszkodliwiania niewybuchów i w przedziwny sposób budzące emocje „oko” z pojedynczą soczewką, zamontowane na „szypułce”, wyglądał jak urocza zabawka. Krążył wokół na czterech terenowych oponkach, a w razie potrzeby wypuszczał trójkątne gąsienice, pozwalające mu wspinać się po schodach i pokonywać przeszkody. — Niezły z niego spryciarz, a jak na takiego chuderlaka, ma solidnego kopa — rzekł Zack. — Został zaprojektowany do unieszkodliwiania niewybuchów, ale usunąłem mu

działko wodne do rozbrajania bomb i dałem lżejsze opancerzenie. Zastąpiłem stal lżejszym tytanem. Na koniec dodałem mu kilka elementów przydatnych podczas walki. Zack zamontował do komory bojowej karabin maszynowy i… nagle robot nabrał całkiem innego wyglądu: przypominał WALL-E z potężną bronią. — Mam na myśli cztery wymieniane przez wewnętrzne urządzenie magazynki, zaopatrujące w amunicję zmodyfikowany lekki krótkolufowy karabin maszynowy Mdwieście czterdzieści dziewięć kaliber pięć koma pięćdziesiąt sześć milimetra z wewnętrzną kompensacją odrzutu, palnik do przecinania metalowych płotów i drutu kolczastego, cztery cyfrowe telefony satelitarne, kamerę wysokiej rozdzielczości, mogącą przesyłać obraz do bazy, zestaw pierwszej pomocy, zawierający skaner diagnostyczny i defibrylator, które Bertie potrafi obsługiwać sam, no i cztery nietknięte racje żywnościowe na wypadek, gdyby pracujący z nim ludzie zgłodnieli. A wszystko waży mniej więcej dwadzieścia pięć kilo, dzięki czemu w przypadku gdyby operator musiał szybko zmienić pozycję, może go sobie zarzucić na plecy. Schofield od razu polubił Bertiego — robocik zasuwał za Zackiem po obozie jak oddany szczeniak, aczkolwiek należało pamiętać, że szczeniak z karabinem maszynowym na grzbiecie. Matka wyglądała na nieprzekonaną. — Nie wiem… skąd możemy mieć pewność, że nie zrobi się w nim jakieś spięcie i nie zacznie do nas pruć z tej swojej armaty? — Bertie rozróżnia między swoim a wrogiem — odparł Zack. — Wgrałem do jego pamięci twarze wszystkich członków naszego zespołu z instrukcją, że nigdy nie wolno mu do nas strzelać. — Halo? Nie widziałeś ED-Dwieście Dziewięć w RoboCopie? — Fakt, to ważna kwestia, związana z robotami wojskowymi — odparł Zack. — Bertie operował jednak przez trzysta godzin i ani razu nie zranił nikogo, kogo nie wolno było mu zranić. Myślę, że powinniśmy mu zaufać. A jeśli już przy tym jesteśmy, to zeskanuj, Bertie, kapitana Schofielda. Twarz i jeszcze w podczerwieni. Maszyna zeskanowała twarz Schofielda i zapiszczała. — Skan ukończony — oznajmił robocim głosikiem. — Osobnik zidentyfikowany jako kapitan Shane M. Schofield, Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych. Służbowy numer identyfikacyjny: dwieście pięćdziesiąt sześć, trzy-pięć sześć-dziewięć. — Zapisz jako drugiego przewodnika. — Kapitan Shane M. Schofield zapisany jako drugi przewodnik. — Co to znaczy? — spytał Strach na Wróble.

— Bertie musi za kimś podążać. Ja jestem jego głównym przewodnikiem i dlatego ciągle podąża za mną, ale gdyby coś mi się przytrafiło, będzie potrzebował następnego przewodnika, a sądzę, że to pan powinien nim być. — Jestem zaszczycony. Schofield lubił Zacka. W spokojne wieczory grywali w szachy i podczas gry Zack z radością wyjaśniał takie pojęcia, jak „czasoprzestrzeń” czy „prędkość światła”, a także opowiadał o teorii Wielkiego Wybuchu — zarówno o serialu telewizyjnym, jak i o wydarzeniu, które miało zapoczątkować powstanie wszechświata1. Schofield kilka razy grał w szachy z Bertiem — robot zręcznie przesuwał figury długim ramieniem. Bertie za każdym razem wygrywał. · · · Drugim cywilem, z którym Schofield pozostawał w dobrych stosunkach, była Emma Dawson, młoda pani meteorolog z Amerykańskiej Narodowej Służby Oceanicznej i Meteorologicznej. Zbliżająca się do trzydziestki Emma była ładna, elokwentna i niezwykle ciężko pracowała — niemal zawsze czytała mapę albo stukała w klawiaturę laptopa. Przybyła do Arktyki w celu prowadzenia pomiarów prędkości topnienia lodu. Wszyscy młodzi mężczyźni w grupie zwracali uwagę na jej urodę. Schofield przy różnych okazjach przyłapywał Dzieciaka i Mario — no i młodego Zacka — jak gapią się na Emmę, zapomniawszy o bożym świecie. Rzadko jednak podnosiła wzrok znad pracy i Strach na Wróble zastanawiał się, czy nie jest to wyćwiczona umiejętność atrakcyjnej młodej kobiety: zagłębić się w pracę, aby nie musieć opędzać się od niechcianych awansów. Pozostali dwaj cywilni członkowie oddziału trzymali się na osobności. Jeff Hartigan był wysokiej rangi dyrektorem ArmaCorp Systems, firmy produkującej broń — głównie karabiny szturmowe i snajperskie. ArmaCorp próbowała przekonać korpus piechoty morskiej do zakupu swojego najnowszego karabinka szturmowego MX-18, korpus stwierdził jednak, że przed ewentualnym wyrażeniem zgody musi przetestować broń w warunkach arktycznych. Czterdziestoośmioletni Hartigan był najstarszym członkiem grupy. Prawdopodobnie też jako jedyny w odległej cywilizacji zajmował pozycję związaną ze statusem. Z tego powodu zachowywał się wyniośle i z dystansem i nie liczył się z nikim, kogo uważał za stojącego w hierarchii niżej od siebie, co oznaczało właściwie każdego z obozu. Dopóki

ludzie rejestrowali wyniki testów karabinka, wyglądało na to, że ma gdzieś, co o nim myślą. Poza testami siedział w swoim namiocie, odsuniętym maksymalnie od pozostałych, a nawet posuwał się do tego, że przysyłał swojego osobistego asystenta — tak samo wyniosłego młodszego dyrektora imieniem Chad — do jadalni, aby przynosił mu jedzenie. · · · Testy przebiegały, najogólniej mówiąc, dobrze. Karabinek ArmaCorp działał w warunkach arktycznych bez zarzutu — co sprawiało, że Hartigan stał się jeszcze bardziej nie do wytrzymania — a Bertie, nieczuły na mróz i śnieg, śmigał wokół, na zmianę to rozbrajając ładunki wybuchowe, to za pomocą zabójczego karabinu M249 rozwalając w pył bryły lodu. Nowa przeciwwybuchowa farba w żelu, produkowana przez australijską firmę DSS, sprawdzała się znakomicie mimo mrozu — po naniesieniu warstwy brejowatego żelu na wielką skrzynię wytrzymywała ona potężne detonacje nawet bardzo silnego plastiku PET, przywiezionego specjalnie do tego rodzaju testów. Aparaty oddechowe o obiegu zamkniętym, pozwalające pozostawać pod wodą dłużej niż modele dotychczasowe, oraz nowego typu kombinezony suche do użytku w wodzie o niskiej temperaturze sprawowały się znakomicie, tak samo nowe Pojazdy Transportowe Oddziałów Szturmowych AFDV. Niektórzy powątpiewali, czy zawory powietrzne na gumowych fartuchach nie będą zamarzać, ale okazało się, że trzymają się znakomicie. Matka polubiła nowe racje żywnościowe MRE — gotowe do szybkiego przyrządzenia — które też mieli testować. Każda racja była zapakowana w plastikową rurkę wielkości grubego flamastra, dzięki temu bardzo łatwo się je przenosiło. W każdej rurce znajdowały się sproszkowana galaretka, wysokoenergetyczny baton białkowy oraz nowego typu tabletki do odkażania i oczyszczania wody. — Galaretka w dalszym ciągu smakuje jak gówno, ale tabletki są zajebiste — oznajmiła Matka. — Dają najlepszą wodę, jaką piłam w warunkach polowych, i do tego ani razu nie dostałam sraczki. — Zawsze był to problem, jeśli chodzi o tabletki do przygotowywania wody — przyznał Zack. — Te są oparte na chitosanie i jak na razie wyniki badań są znakomite. Chitosan to naturalny polisacharyd i bez problemu rozpuszcza się w organizmie. Wiedzieliście, że jest też głównym składnikiem celoxu, żelu do leczenia ran postrzałowych? Matka uniosła rękę.

— Starczy, geniuszu. Zgubiłam się przy policośtam. Rozumiem. To wspaniały nowy środek i zmieni sposób, w jaki żyjemy. — Coś w tym stylu — odparł Zack zniechęconym tonem. Matkę znacznie bardziej interesowało inne urządzenie, które testował Zack: gadżeciarski panel przedramienny nowego typu. Specjaliści DARPA stworzyli go w nadziei, że stanie się standardowym wyposażeniem marines i rangersów armii. Zrobiona z lekkiego włókna węglowego osłona okrywała przedramię, a był na niej — poza kilkoma innymi rzeczami — wysokiej rozdzielczości ekran LED. — Ekran wyświetla żołnierzowi na polu walki dane w czasie rzeczywistym: obrazy wideo, a nawet zdjęcia satelitarne — wyjaśnił Zack pewnego dnia, kiedy przed namiotami sprawdzali nowy sprzęt. — Zdjęcia satelitarne w czasie rzeczywistym? — Matka popatrzyła na ekranik na przedramieniu, Zack pochylił się i dotknął kilku widocznych na nim ikon. Ekran ożył i ukazał czarno-biały obraz dwóch postaci, widocznych pionowo z góry, stojących na białej płaszczyźnie obok ośmiokątnych obiektów. — A teraz pomachaj ręką — powiedział Zack. Matka wykonała kilka energicznych ruchów i jedna z postaci na ekranie zrobiła to samo. — Niezłe… — Panel działa identycznie jak telefon satelitarny. Oczywiście kodowany. W każdym razie dopóki trwa kontakt z satelitą, będziesz dostawać obrazy w czasie rzeczywistym, dane, nawet głos. Nikomu nie mów, ale skonfigurowałem go tak, że można surfować po internecie. Matka obdarzyła Zacka szerokim uśmiechem. — Wiesz co, komputerowy chłoptasiu? Świetnie się dogadujemy. Młodzieniec się rozpromienił. Kilku urządzeń nie udało się przetestować. Dotyczyło to na przykład bazującego na pewnym kwasie aerozolowego „czynnika przeciwdrapieżczego” czy — jak nazwała go Matka — świństwa na niedźwiedzie polarne. Choć Zack starannie opryskał repelentem wszystkie namioty, ubrania i broń, nie udało się sprawdzić skuteczności substancji, ponieważ w czasie całego pobytu do obozu nie zbliżył się ani jeden niedźwiedź (na co Matka stwierdziła: „Sądzę więc, że działa”). Niektóre rzeczy zupełnie się nie sprawdziły. Nowa wersja granatnika przeciwpancernego Predator zamarzła na kość, choć stara działała bez zarzutu. Przenośny czujnik zbliżeniowy na panelu przedramiennym

z początku zdawał się działać, jak należy, pod koniec wyprawy zaczął jednak wyczuwać duży poruszający się obiekt — długości około stu metrów — w odległości kilometra od ich obozu. Niczego takiego jednak nie było. Nieskończona lodowa płaszczyzna ciągnęła się po horyzont, całkowicie i oczywiście pusta. — Może wychwytuje pływające pod lodem orki — zastanawiał się Schofield. — Albo okręt podwodny. — Nie, to czujnik horyzontalny. Skanuje teren na boki, nie w dół. Chała — stwierdził ze smutkiem Zack. — Wstyd. No ale w końcu po to tu jesteśmy, żeby testować te wynalazki.

W trakcie siedmiu tygodni w odizolowanym od świata arktycznym obozie mieli oczywiście lepsze i gorsze dni, sporadyczne spory i dziwaczne kłótnie o nic. Jak na przykład w chwili gdy Matka — sądząc, że to jej — wzięła iPhone’a Zacka i zaczęła słuchać muzyki. — Co za pieprzone hiphopowe gówno! — wrzasnęła, zrywając słuchawki z uszu. — Jak możesz słuchać czegoś takiego? To kompletny szajs! — A jaką muzykę ty preferujesz? — spytał wyzywająco Zack. — Taką, która swoje szczyty osiągnęła w latach osiemdziesiątych, młody przyjacielu. Huey Lewis and the News. Feargal Sharkey. Ozzy Osbourne odgryzający na żywo na scenie łeb pieprzonemu nietoperzowi. To samo dotyczy filmów. Naprawdę, od Predatora nie było porządnego filmu akcji, tak dobrze trzymającego za jaja. Fantastyczny Arnie, no i oczywiście Jessie „Body” Ventura. Po stworzeniu Jessiego Ventury Bóg stracił koncept. Hollywoodzcy aktorzy to dziś sami pieprzeni gogusie. Wyobrażasz sobie któregokolwiek z dzisiejszych gwiazdorów, mówiącego kwestię: „Nie miałem czasu krwawić”? Zack musiał przyznać, że nie bardzo. Udało mu się jednak przekonać Matkę do posłuchania kilku nowocześniejszych piosenek i nawet spodobała jej się Lady Gaga. — Choć osobiście nie jestem wolną zdzirą, a po prostu zdzirą — oznajmiła, odnosząc się do tytułu jednej z piosenek. Innym razem, kiedy siedzieli przy niewielkim gazowym kominku w namiocie ogólnym, odezwał się do niej Dzieciak. — Matka, widziałem wczoraj orkę, wynurzającą się w dziurze w lodzie dla zaczerpnięcia powietrza. Widziałaś już kiedyś takiego zwierza? Matka położyła nogę w wojskowym bucie na stole i podwinęła nogawkę, pokazując, że jej lewa goleń to od kolana proteza — błyszczący metal, zawiasy i hydraulika. Zack pochylił się do przodu. — To stal nierdzewna? — Tytan. Mam to dzięki orce, z którą spotkałam się na Antarktydzie. — Co się stało z orką? — spytał Dzieciak. — Zginęła. — Matka strzeliła jej w łeb — wyjaśnił Schofield.

— Strzeliłaś orce w łeb? — zdumiał się Dzieciak. — Pieprzona ryba trzymała w paszczy moją nogę! Co miałam robić? — No wiesz, orki to nie ryby… — wtrącił Zack. — Należą do gromady… — Wiem, że to ssaki! — odparowała Matka. — Jezu, każdy mi to powtarza! Ale kiedy któraś złapie cię za stopę i wciąga pod wodę, do jasnej cholery, uwierz mi, masz gdzieś, czy to ssak, czy nie! Schofield wyszczerzył zęby w uśmiechu. · · · W trakcie długiej ekspedycji ludzie rozmawiają przy ognisku o różnych rzeczach, a ta szczególna grupa nie różniła się w tym zakresie. Dyskutowali o polityce, sporcie, zabiciu Osamy bin Ladena — na wszelkiego rodzaju tematy. Pewnego razu rozmawiali o rozkwicie Chin. Był to jeden z nielicznych wieczorów, kiedy Jeff Hartigan jadł ze wszystkimi, a temat sprawił, że rozgadał się jak rzadko. — Trudno uwierzyć, że jeszcze trzydzieści lat temu Chiny uznawano za pośmiewisko świata, wiejskie zadupie — mówił. — Teraz są światową potęgą. Jeden koma trzy miliarda ludzi, z których większość pracuje w fabrykach za kilka dolarów dziennie, montując dla całego świata lodówki, zabawki i odtwarzacze DVD. Jest tam jednak teraz ogromna nowa klasa średnia chcąca mieć wszystko to, co jest już na Zachodzie: samochody, iPhone’y, najnowszą modę. Chiny to przyszłość dla każdej gałęzi przemysłu, zarówno jeśli chodzi o dostawy, jak i o popyt. Matka zrobiła powątpiewającą minę. — Czy to oznacza, że wraz z rozwojem Chin muszą upaść inne kraje? Mój mąż jeździ na tirze i w ciągu ostatnich lat mnóstwo jego kumpli harujących w fabrykach zostało wydymanych. Ci uczciwi, ciężko pracujący ludzie nie byli w stanie rywalizować z tanią chińską robocizną. Cała produkcja została przeniesiona do Chin. Hartigan wzruszył ramionami. — Taki jest świat. Nowe potęgi wyrastają, a stare upadają. W dziewiętnastym wieku Ameryka zrobiła dokładnie to samo Anglii: prześcignęła ją dzięki szybszemu rozwojowi przemysłu, posiadaniu ogromnego terytorium i znacznie większemu kapitałowi ludzkiemu. Teraz Chiny postępują tak samo z nami. Poza wywołaniem wojny nie da się tego powstrzymać. — To co czeka przeciętnego amerykańskiego robotnika? Jak ma spłacać hipotekę, zagwarantować rodzinie dach nad głową? — spytała Matka. Nie zamierzała udowadniać

żadnej tezy, naprawdę chciała poznać odpowiedź. — Nic dobrego — odparł Hartigan. — W tego typu sprawach jakiś nieszczęśliwy biedak zawsze musi przegrać. Problem w tym, że przeciętny Amerykanin jeszcze nigdy nie przegrał, a teraz tego nie uniknie. I najlepiej by było, gdyby się do tego przyzwyczaił, ponieważ nic nie powstrzyma Chin. · · · Innym razem rozgorzała szczególnie ożywiona debata, kiedy Zack — bardzo żydowski nowojorczyk — zainicjował klasyczny ogniskowy temat: „żydowski dylemat”. — Załóżmy, że trwa druga wojna światowa, jesteście Żydami, znajdujecie się w Niemczech i razem z grupą dwudziestu innych Żydów kryjecie się w nocy w rowie przy polnej drodze. Nagle pojawia się oddział nazistów, wszyscy się boją i zachowują jak najciszej. W grupie jest jednak niemowlak, który zaczyna płakać. Jeśli Niemcy go usłyszą, zabiją wszystkich. Ktoś proponuje, żeby udusić dziecko, zabić je dla uratowania reszty. Co byście zrobili? Dalibyście przeżyć dziecku i skazali na śmierć kogoś innego, w tym może i siebie, czy zabili jedno dziecko, aby uratować dwadzieścia osób? — Ja bym poszukała karabinu maszynowego i wykończyła nazistów — oznajmiła Matka. — Mówmy poważnie — odparł Zack. — Wybór jest prosty — powiedział Hartigan. — Zabijamy dziecko. Dobro większości musi być ważniejsze od życia jednostki, nawet dziecka. — Nie zgadzam się — zaoponowała Emma. — Zabijając dziecko, stalibyśmy się tacy sami jak naziści. — Ja nie potrafiłbym dla uratowania własnej skóry zabić niewinnej osoby — rzekł Dzieciak. — Nie mógłbym z tym żyć. — A jakie jest pańskie zdanie, kapitanie Schofield? — spytał Zack. Schofield popatrzył po wszystkich, po czym zatrzymał wzrok na Hartiganie. — Dla mnie wybór też jest prosty — odparł. — Albo przeżywamy wszyscy razem, albo giniemy wszyscy razem. Nie zostawiam ludzi. Nigdy nie poświęciłem żadnego podwładnego, bo był wolny, zmęczony albo trochę słabszy od pozostałych. Cywilizację osądza się wedle tego, jak traktuje swoich bezbronnych członków. — Oddałby pan życie za wrzeszczącego bachora? — Hartigan był zdumiony. — I moje też? — Dwa razy tak. Zanimby jednak do tego doszło, walczyłbym do końca, aby was oboje uratować.

Matka klepnęła Schofielda po ramieniu i cmoknęła go w policzek. — I dlatego, kochani, uwielbiam służyć ze Strachem na Wróble! · · · Na szczęście bywały także lżejsze gatunkowo rozmowy. — Został nam jeszcze tylko tydzień i muszę przyznać, że ta wycieczka naprawdę mnie zawiodła — powiedziała pewnego razu Matka. — Ale horoskop w „Cosmo” sprzed paru miesięcy to przewidział. — Wyciągnęła z kieszeni poskładaną kartkę z czasopisma. — „W ciągu kilku miesięcy spotkasz swe lustrzane odbicie, przedstawiciela przeciwnej płci, który okaże się dla ciebie stworzony. Chemia będzie nie do odparcia. Wystrzelą iskry”. — Czytasz „Cosmo”? — zdziwił się Dzieciak. — W poczekalni do dentysty, jak najbardziej. — Matka rzuciła kartkę w powietrze i popatrzyła znacząco na siedzących w namiocie mężczyzn: Schofielda, Dzieciaka, Mario i Zacka. — Popatrzcie na siebie. Poza zawsze przystojnym Strachem na Wróble, który jest dla mnie jak brat i w tym zakresie nie do pokonania, jesteście zajebiście marnymi egzemplarzami męskości. Nie widzę wśród was samca alfa. — Hej! — zaprotestował Dzieciak. — Jestem… — Ty, młody człowieku, jesteś jeszcze chłopcem. Kobieta pełną gębą jak ja potrzebuje mężczyzny pełną gębą. Ale pewnie i lepiej, że nie spotkałam swojego lustrzanego odbicia. Mój Ralph mógłby się zrobić zazdrosny. Ralph był jednym wielkim chodzącym tatuażem, miał przedramiona jak Popeye i nosił bezrękawniki w kratę. On i Matka chajtnęli się przed wielu laty i z tego, co wiedział Schofield, Matka kochała go z całego serca. Pewnego wieczoru powiedziała jednak coś, co go zaskoczyło. — Nie wiem, Strachu na Wróble, ale czasami martwię się o nasz związek. Wzięliśmy ślub, jak byliśmy młodzi, teraz oboje dobijamy do czterdziestki i znamy się tak dobrze, aż się boję, że za dobrze. Zniknęła tajemniczość. Kiedy jestem w domu, co wieczór odbębniamy tę samą rutynę: jemy kolację, karmimy psy, oglądamy telewizję i kończymy na The Daily Show. Ralph jest słodki, ale czasami… bo ja wiem… ostatnio zaliczyliśmy kilka głupich kłótni, a nigdy przedtem nic takiego się nie zdarzało. — Ralph jest legendą i ciesz się, że go masz — odparł Schofield. — Jesteście dla siebie stworzeni. · · ·

Były też oczywiście momenty, kiedy człowiek musiał oderwać się od reszty i pobyć sam z sobą. Schofield szedł często do swojego namiotu poczytać książkę, w niektóre noce siedział z włączonym panelem przedramiennym i korespondował z przyjacielem z Agencji Wywiadu Obronnego, Davidem Fairfaxem. Ten uwielbiający T-shirty i mokasyny kryptograf kilka razy pomagał mu przy różnych akcjach i byli w stałym kontakcie. W nocy przed otrzymaniem wiadomości z Pokoju Dowodzenia Białego Domu Schofield po włączeniu ekranu znalazł wiadomość od Fairfaxa. FFAX: MAM AKTUALIZACJĘ TWOJEGO FRANCUSKIEGO PROBLEMU.

Zaraz potem przeszli na korespondencję za pomocą szyfrującego systemu komunikacyjnego. SNW: CO JEST? FFAX: NAJNOWSZE PRZECIEKI Z DGSE WSKAZUJĄ, ŻE W ZESZŁYM MIESIĄCU POPROWADZENIA TWOJEJ SPRAWY ZAŻĄDAŁ AGENT ZNANY JAKO „RENARD”. SNW: ZAŻĄDAŁ? FFAX: TAK. SPRAWDZIŁEM TO I OWO. Z TEGO, CO UDAŁO MI SIĘ DOWIEDZIEĆ, RENARD TO AGENT ODDZIAŁU „M” Z WYDZIAŁU OPERACYJNEGO DGSE. „M” TO FRANCUSKI ODPOWIEDNIK WYDZIAŁU AKCJI SPECJALNYCH CIA. PROWADZĄ DZIAŁANIA PARAMILITARNE, SPECJALIZUJĄ SIĘ W MOKREJ ROBOCIE I ZAMACHACH. RENARD NIGDY NIE WSPÓŁPRACOWAŁ Z USA, WIĘC NIE MAMY JEGO TECZKI. CECHY IDENTYFIKUJĄCE: TATUAŻ PO WEWNĘTRZNEJ STRONIE PRAWEGO NADGARSTKA Z ZAZNACZONĄ HISTORIĄ DOTYCHCZASOWYCH ZABÓJSTW: OBECNIE TRZYNAŚCIE. SNW: DZIĘKI ZA OSTRZEŻENIE. FFAX: CAŁA PRZYJEMNOŚĆ PO MOJEJ STRONIE. UWAŻAJ NA SIEBIE.

Schofield zapatrzył się w ekran. Niezależnie od tego, gdzie się przebywa, życie ze świadomością, że została wyznaczona nagroda za twoją głowę, to źródło nieustannego niepokoju i stresu. A francuska sprawa nie skończy się nigdy. Schofield jeszcze długo wpatrywał się w ekran, zanim go wyłączył. · · · Przez minionych siedem tygodni Matka bardzo uważnie przyglądała się Shane’owi Schofieldowi. Wiedziała lepiej niż ktokolwiek inny, przez co przeszedł w trakcie polowania zorganizowanego przez Majestic-12 i w miesiącach po jego zakończeniu.

Była na zalewanym deszczem klifie na francuskim wybrzeżu, kiedy przyłożył sobie pod brodę pistolet i prawie pociągnął za cyngiel. To ona go powstrzymała. Wyglądało na to, że sobie radzi. Znowu się uśmiechał — rzadko, ale się uśmiechał. Przyznał się jej jednak kiedyś, że w dalszym ciągu źle sypia, i czasami widywała u niego potężne worki pod oczami. Matka wiedziała, że korpus posłał go do paru wysoko cenionych psychiatrów, którzy zaoferowali mu antydepresanty, ale odmówił ich przyjmowania. Poddał się każdej terapii, jaką zaproponowali — przeszedł kognitywną terapię behawioralną, klasyczną psychoanalizę, nawet kilka sesji hipnoterapii — lecz nie zamierzał brać leków. Nie miał zbyt wysokiego mniemania o psychiatrach, którzy się nim zajmowali — z wyjątkiem pani doktor z Baltimore, ale ją sam znalazł. Określał ją mianem wyjątkowej. W każdym razie wszystko wskazywało na to, że mniej lub bardziej wrócił do normy. Mniej lub bardziej. Matka wiedziała jednak, że nie jest jeszcze sobą. Wiedziała też, dlaczego źle sypia. Jej namiot stał tuż obok jego i kilka razy słyszała, jak mówi przez sen, jęcząc błagalnie: „Lis… nie… tylko nie… gilotyna… nie… NIE!”. Potem budził się z głośnym westchnieniem i przez minutę albo dwie ciężko oddychał. · · · Potem nastąpił dzień, kiedy zadzwoniono z Białego Domu.

LĄDOLÓD ARKTYCZNY 4 KWIETNIA, GODZINA 6.30 4 GODZINY I 30 MINUT DO TERMINU KOŃCOWEGO Wpół do siódmej rano Schofield zwołał całą grupę — czworo marines, czworo cywili. Przekazał im to, czego się dowiedział: ugrupowanie każące się nazywać Armią Złodziei przejęło Smoczą Wyspę i o godzinie 11.00 będzie gotowe do uruchomienia czegoś o nazwie broń atmosferyczna. Atak rakietowy nie udał się, inne ataki z powietrza byłyby nieskuteczne i dlatego mają się tym zająć. Są jedną z dwóch grup znajdujących się wystarczająco blisko Smoka, aby zdążyć drogą wodną. — Armia Złodziei? — zdziwiła się Matka. — Nigdy o nich nie słyszałam. — Wygląda na to, że nikt nie słyszał… przynajmniej do niedawna — odparł Schofield. — Biały Dom prześle nam wszelkie informacje, jakie uda im się zebrać. Najwyraźniej DIA coś ma, a CIA sprawdza. — Dlaczego uruchomienie broni jest opóźnione? — spytał Dzieciak. — Ponieważ należy przygotować jej podstawowy element, kulki z uranu, które przechowywano w nieaktywnym stanie. Dlatego zyskaliśmy odrobinę czasu. — Ale nie za dużo, co? — Mniej, niż sądzisz. Musimy przygotować sprzęt, kurs zajmie jakieś trzy godziny. Wyspa jest mocno ufortyfikowana. Nawet jeśli otworzą drzwi frontowe, zostanie nam może godzina na wejście do środka, dostanie się do broni i unieruchomienie jej albo zniszczenie. A wątpię, czy przyjmą nas tam z otwartymi ramionami. — Odwrócił się do cywili. — Czwórka marines to za mało, aby wykonać tego typu zadanie. Potrzebujemy wszystkich ludzi, kogo tylko uda się zebrać, więc kto zechce z nami pojechać i pomóc, będzie mile widziany, mówię jednak od razu: to dla was nieobowiązkowe. Nikt z was nie musi jechać. Mamy być grupą drugiego rzutu… powtarzam: drugiego rzutu, zapasową… jeśli jednak oddziałowi głównemu SEAL nie uda się wykonać zadania, spróbujemy wejść do środka. A będzie to parszywe zadanie. Ponieważ nikt z was nie ma wyobrażenia, co oznacza „parszywe”, powiem wprost: chodzi o strzelanie tak, aby zabić, krwawiące rany, połamane kości i leżące na widoku trupy. Jeśli więc ktoś nie chce, nie musi i nikt do niego nie może mieć o to pretensji. Ale… — uniósł palec — kto pojedzie, zostanie poproszony o jedno: wykonywanie moich rozkazów. Niezależnie od

tego, jak wydadzą się szalone albo dziwne. W zamian obiecuję, że nikogo nie zostawię na pastwę losu. Jeżeli ktoś zostanie złapany albo uwięziony, to dopóki będę oddychał, przyjdę po niego. Jasne? Świetnie. Wszystko gra. A więc kto jedzie, a kto zostaje? Mówcie teraz albo siedzieć cicho. Zapadła głucha cisza. Każdy z czwórki cywili zastanawiał się, kierując spojrzenie albo na gazowy płomień, albo własne buty. Pierwszy odezwał się Zack. Przełknął ślinę, po czym skinął głową. — Płynę z wami. — Ja… też… — powiedziała niezbyt pewnym tonem Emma Dawson. — Choć nie bardzo umiem się obchodzić z bronią. Strzelałam raz w życiu na ranczu wuja. — Nie martw się, skarbie — uspokoiła ją Matka. — Wystarczy mi kilka minut i staniesz się prawdziwą zdzirą z piekła rodem jak ja. Jeff Hartigan parsknął. — To absurdalne. Jaką masz szansę? Czworo marines i czwórka nieprzeszkolonych cywili przeciwko okopanemu oddziałowi wojska? Ni cholery nie płynę. Zostaję tu, tak samo Chad. — Nie — spokojnie rzekł Chad. — Ja jadę. — Słucham? — Hartigan gwałtownie odwrócił się do podwładnego. Podobnie Schofield, który nie spodziewał się takiej reakcji Chada. — Powiedziałem, że jadę. — Nic takiego nie zrobisz — sprzeciwił się Hartigan. — Zostaniesz tu ze mną, podczas gdy reszta pojedzie dać się zabić. Asystent pokręcił głową i Schofield zadał sobie pytanie, czy już kiedyś postawił się szefowi. — Przykro mi, panie Hartigan, ale uważam, że powinniśmy coś zrobić… — Uważasz, że powinniśmy coś zrobić… — powtórzył z ironią Hartigan. — Sądziłem, że jesteś mądrzejszy. Chad spuścił głowę. — Przykro mi, panie dyrektorze. — A mnie nie — wtrącił się Schofield. — Cieszę się, że będziemy cię mieli na pokładzie, Chad. — Odwrócił się do Hartigana. — Jeśli wszyscy płyną, pozostanie tu samemu wiązałoby się z ryzykiem. Może zechciałby pan ponownie rozważyć… — Nic mi nie będzie, dziękuję bardzo, panie kapitanie — odparł Hartigan. — To wy powinniście ponownie rozważyć swoje decyzje. Idioci! Schofield bez słowa skinął głową.

· · · Następne pół godziny minęło na pospiesznych przygotowaniach: żołnierze sprawdzili broń i ładowali magazynki, Zack przygotował karabin Bertiego, Matka dała szybką lekcję strzelania Emmie i Chadowi. Kiedy Zack przyniósł elektroniczny panel, Schofield wysłał wiadomość do Fairfaxa. SNW: COŚ SIĘ ZACZYNA. COŚ ZŁEGO. SZYKUJEMY SIĘ DO WALKI. MOŻESZ MI SPRAWDZIĆ UGRUPOWANIE TERRORYSTYCZNE „ARMIA ZŁODZIEI” PLUS STARĄ SOWIECKĄ BAZĘ ARKTYCZNĄ O NAZWIE SMOCZA WYSPA? WSZELKIE INFORMACJE MILE WIDZIANE. MUSZĘ LECIEĆ. KONIEC.

Następnie na wypadek wpadnięcia do lodowatej wody kazał wszystkim — z cywilami włącznie — pozakładać suche skafandry. Marines włożyli nowego typu kamuflujące skafandry, które wyglądały jak zwykłe polowe mundury, tyle tylko, że zostały uszyte z ultralekkiej, wodoszczelnej tkaniny, zatrzymującej ciepło ciała — ze zwykłymi ładownicami na ekwipunek i kaburami. Wszyscy marines nosili na plecach — jak zwykle — swój charakterystyczny element wyposażenia: wyrzutnię magnetyczną Armalite Mh-12 Maghook. Cywile mieli na sobie proste szare skafandry, na które dla lepszej izolacji cieplnej pozakładali parki z kapturem, a ponieważ nie byli wyposażeni w obuwie bojowe, nosili zwykłe buty arktyczne, wyglądające jak połączenie ciężkich sportowych z narciarskimi. Kiedy cała siódemka była gotowa, wsiedli do dwóch łodzi i wyruszyli w długą drogę na południe, na Smoczą Wyspę. Jeff Hartigan patrzył, jak odpływają. — Jest pan głupcem, kapitanie — brzmiały jego ostatnie słowa do Schofielda. — Na pewno zdaje pan sobie sprawę z tego, że nie może zwyciężyć. Schofield nie odpowiedział. Uruchomił silnik łodzi i odepchnął się od brzegu.

LĄDOLÓD ARKTYCZNY 4 KWIETNIA, GODZINA 8.40 2 GODZINY I 20 MINUT DO TERMINU KOŃCOWEGO Dwoma rzeczami, które łączą Arktykę i Antarktykę, są orki i arktyczne warunki pogodowe, pod innymi względami oba regiony jednak dość się różnią. O ile centralna część Antarktyki, czyli Antarktyda, jest pokrytym lodem i śniegiem kontynentem, o tyle centrum Arktyki to po prostu zamarznięty Ocean Arktyczny. Biegun północny pokrywa pływający lód. W 1953 roku amerykański okręt podwodny Nautilus jako pierwszy przepłynął pod biegunem, sześć lat później okręt Skate wynurzył się na biegunie, przebijając lód. W okolicy marca, kiedy po raz pierwszy od wielu miesięcy wschodzi słońce, lądolód zaczyna się topić, tworząc długie pęknięcia, zwane kanałami. Wraz z ocieplaniem się całego regionu kanały poszerzają się, tworząc przypominającą labirynt sieć wodnych dróg najróżniejszej szerokości — od pół metra do ponad dziesięciu. Niedźwiedzie polarne polują w tych kanałach, ponieważ tu właśnie dla złapania powietrza wynurzają się foki i małe wieloryby. Kanały są doskonałą drogą dla chcącej wniknąć na teren grupy, ponieważ każdy naziemny system radarowy przeszukuje jedynie powierzchnię lodu, a wszystko znajdujące się poniżej nie jest dla niego widoczne. Można je monitorować wyłącznie wzrokowo, na przykład z samolotu, ale gdy maleńkie łodzie szturmowe zespołu Schofielda mknęły jednym z głównych kanałów do miejsca katastrofy czajki, żadnego nie było widać. · · · O godzinie 8.40 łodzie Schofielda dotarły do okrągłej kry, unoszącej się pośrodku kanału. Leżał na nim nieruchomy biały kształt. — Co to ma…? — spytała Matka przez radio. Schofield zwolnił, podpłynął do kry, żeby przyjrzeć się z bliska niewyraźnej sylwetce.

— To niedźwiedź polarny. — Świetnie, będziemy mogli przetestować ten idiotyczny odstraszacz na niedźwiedzie — odparła Matka. — Hej, Dzieciaku, idź pogłaskać misia! — Nie tym razem, Matka — powiedział Schofield, kiedy wypłynął kawałek za krę i ujrzał nieruchome zwierzę od tyłu. — Jest bardziej martwy niż muzyka disco. Niedźwiedź miał rozpłatane gardło, jego brzuch był jedną wielką masą zakrwawionego mięsa i wylewających się wnętrzności. Zwierzę zostało dosłownie wypatroszone. — Bleee… — Zack skrzywił się. — Paskudne. — Jezu… wyciągnięto mu bebechy — wymamrotał Dzieciak. — Ale nic nie zostało zjedzone — odparł Schofield. — To dziwne. — To prawda — zgodziła się Emma. — Niedźwiedź polarny to najpotężniejszy drapieżnik w tym regionie i jedynym zwierzęciem, które mogłoby coś takiego zrobić, jest inny niedźwiedź. Masz rację: niedźwiedź mógłby zaatakować przedstawiciela swojego gatunku z głodu albo w wyniku sporu o terytorium, ale wtedy pożarłby choć trochę mięsa z zabitego rywala. Niedźwiedzie polarne są najniebezpieczniejszymi niedźwiedziami na świecie głównie dlatego, że są oportunistami — jedzą wszystko, co uda im się znaleźć, w tym ludzi i swoich pobratymców. Ten został jednak zaszlachtowany i porzucony. Te zwierzęta nie robią takich rzeczy. — Ma jakieś rany postrzałowe? — spytała Matka. — Niczego nie widzę — odparł Schofield, który przez dłuższą chwilę przyglądał się truchłu. Zwierzę było naprawdę potężne, a całe białe futro miało zbrukane krwią. Kto lub co mogło coś takiego zrobić? Po chwili przypomniał sobie, że są mniej więcej pięćdziesiąt kilometrów od Smoczej Wyspy. — Zmykamy! — rzucił Schofield. — Musimy odnaleźć samolot. Wrzucił bieg i smukła szturmowa łódź zaczęła się oddalać od truchła zwierzęcia.

MIEJSCE KATASTROFY BE-12 CZAJKI

MIEJSCE KATASTROFY BE-12 CZAJKI 4 KWIETNIA, GODZINA 9.00 2 GODZINY DO TERMINU KOŃCOWEGO Dwadzieścia minut później obie łodzie szturmowe zatrzymały się na przecięciu dwóch dużych kanałów. Lodowe ściany wodnego skrzyżowania wznosiły się mniej więcej osiem metrów nad łodziami. Po dwóch godzinach podróży znajdowali się niedaleko współrzędnych rozbitego beriewa. Strach na Wróble rozciągnął drabinkę, zahaczył jej górne pazury o krawędź lodu i zaczął się wspinać. Reszta została w łodziach. Siedzieli skuleni i wyglądali na dość zaniepokojonych. Po kilkunastu sekundach Schofield wystawił głowę nad krawędź. Rozbity wodnosamolot leżał niecałe pięćdziesiąt metrów od niego. Maszyna przewróciła się na lewy bok, jej dziób wskazywał na południe. Część ogonowa została kompletnie zniszczona, lewe skrzydło pękło pod naporem kadłuba. Za samolotem aż po horyzont ciągnęła się lodowa płaszczyzna, poprzecinana siecią kanałów. Daleko na południu Schofield po raz pierwszy ujrzał Smoczą Wyspę. Majaczyła niewyraźnie na horyzoncie — mała, ale widoczna, wybrzuszenie z poszarpanych skał na tle całkowicie płaskiego horyzontu. Wisiały nad nią niskie chmury. Nawet z tej odległości wyglądała groźnie. Strach na Wróble zaczął się rozglądać po niebie w poszukiwaniu samolotu obserwacyjnego. Niczego nie dostrzegł. Jedynie fioletowawe niebo, jakie bywa o poranku, i kilka unoszących się wysoko chmur — aczkolwiek na południe, wokół Smoka, niebo zdawało się migotać. W końcu coś ujrzał. Maleńki obiekt, powoli krążący w górze. Wydawał się za mały na samolot obserwacyjny — wyglądał bardziej na jakiegoś arktycznego ptaka, krążącego po niebie na wznoszących prądach powietrznych. Schofield zaklął. Był całkowicie nieprzygotowany do akcji wojskowej i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Wziął z sobą niewyszkolonych cywili tylko po to, aby

zwiększyć liczebność, i praktycznie nie dysponował sprzętem obserwacyjnym. Bardzo przydałby mu się choćby prosty radar falowodowy albo antena paraboliczna do przeskanowania najbliższej przestrzeni powietrznej. Ale nie miał nawet tego. Musiały mu wystarczyć jedynie własne oczy — a i one nie były w najlepszym stanie. — Matka, chodź na górę. Weź z sobą Bertiego. Reszta na razie zostaje w łodziach. Wszedł na lodową płaszczyznę, z pistoletem maszynowym H&K MP7 gotowym do strzału. Kilka minut później dołączyła do niego Matka. Postawiła Bertiego na śniegu, na co robocik zapiszczał i zawirował, obracając w odpowiedniej sekwencji terenowymi kółkami. Matka stała ramię w ramię ze Strachem na Wróble, z gotowym do strzału, groźnie wyglądającym karabinkiem szturmowym Heckler & Koch G36A2. Większość podoficerów Sił Rozpoznawczych używa standardowego karabinka Colt M4, ale Matka wolała nowoczesny niemiecki karabin — z szeregiem opcjonalnych cech wyposażenia: magazynkiem bębenkowym Beta C-Mag na sto nabojów, podwieszanym granatnikiem AG36 z nowego typu przeciwczołgowymi granatami, celownikiem kolimatorowym RSA Zeissa i celowniczym modułem laserowym LLM01 Oerlikon Contraves. Z tymi wszystkimi dodatkami karabin wyglądał jak wzięty z planu filmu science fiction. Strach na Wróble odwrócił wzrok od swojego kompaktowego MP7 ku jej monstrualnemu G36. — Nie mogłaś zamontować czegoś innego? — Cicho bądź. Dodatkowe gadżety na broni są jak dobrzy dowódcy: kiedy są, uwielbia się ich, a kiedy ich nie ma, tęskni się za nimi. — Przyjmuję to jako komplement. Matka rozejrzała się wokół. — Za cicho tu. — O tak… Bertie, rozpoznaj, proszę, i zidentyfikuj obiekt w powietrzu. — Tak jest, kapitanie Schofield. — Soczewka „oka” Bertiego natychmiast skierowała się ku górze. Kiedy robot pracował, Schofield i Matka ruszyli w kierunku rozbitego wodnosamolotu. Po podejściu do wraka Schofield opuścił termiczny wizjer hełmu. Zaczął widzieć zniszczoną maszynę w podczerwieni — od razu dostrzegł wyższą od otoczenia temperaturę silnika na niezniszczonym skrzydle oraz dwa ludzkie kształty w kokpicie. Ciemniejsze, ale delikatnie pulsujące.

— Mam w kabinie dwie sygnatury ludzi — powiedział. — Wygląda na to, że jeszcze żyją, mimo… W tym momencie ożyła słuchawka Schofielda. Zadudnił w niej głos Żelaznego Barku Barkera. — Oddział SEAL na pozycjach niedaleko północno-wschodniego krańca Smoczej Wyspy! Przeprowadzamy wejście spod wody przez stary dok okrętów podwodnych. A więc Żelazny Bark i jego oddział rozpoczynali atak. Strach na Wróble skupił się ponownie na samolocie i stawiając ostrożnie każdy krok, doszedł do spękanej szyby kokpitu. Ponieważ czajka wylądowała na burcie, nie mógł wejść do środka bocznymi drzwiami — rozbił jedną z szyb, podczas gdy Matka osłaniała go, czujnie ściskając swój G36. W fotelu kapitana — przypięty pasami — leżał starszy mężczyzna z krzaczastymi siwymi wąsami i naszywką na kurtce z nazwiskiem: IWANOW. Kiedy Schofield dotknął jego tętnicy szyjnej, mężczyzna jęknął. — Iwanow. To gość, który wysłał wiadomość z prośbą o pomoc. Żyje. — Schofield wyjął z zestawu pierwszej pomocy wkład ogrzewający i przyłożył go do klatki piersiowej pilota. Mężczyzna ponownie jęknął. Matka wpełzła do kokpitu i sprawdziła stan drugiego człowieka — sądząc z wyglądu, rosyjskiego szeregowca. Był blady i miał ziemistą cerę, ale po kilku klapsach w twarz zajęczał, jakby zaczynał przychodzić do siebie. Wasilij Iwanow też odzyskał przytomność. Wybełkotał coś po rosyjsku, ale na widok amerykańskich flag na ramionach Schofielda i Matki przeszedł na angielski. — Kim jesteście?! — Jesteśmy amerykańskimi marines, doktorze Iwanow. Nasi ludzie przejęli pańskie wezwanie pomocy i przybyliśmy, aby… Wtedy rozpoczęła się strzelanina. Schofield gwałtownie się odwrócił w kierunku odgłosu, Matka zrobiła to samo. Serie nie padły jednak za ich plecami. Odgłos dochodził ze słuchawek. Po chwili rozległ się głos Żelaznego Barku, który zaczął rozpaczliwie wrzeszczeć. · · · W klifach na północnym wschodzie Smoczej Wyspy wykuto w epoce Związku Radzieckiego dok dla okrętów podwodnych. Była to w zasadzie czworokątna jaskinia, wyrąbana we frontonie klifu, i jak wszystkie podobne instalacje z okresu potężnego kiedyś mocarstwa, cechowały ją gigantyczne rozmiary.

Znajdowały się w niej dwa miejsca postoju, w których — całkowicie chronione od wpływów przyrody — mogły równocześnie cumować okręt podwodny z jądrowymi rakietami balistycznymi oraz statek o wyporności 30 000 BRT. Do skraju obu doków dobiegały szyny o większym rozstawie niż standardowy, w dawnych czasach bowiem sowieckie frachtowce rozładowywały ładunek — broń, materiały jądrowe o znaczeniu militarnym, a także stal i cement — bezpośrednio na wagony czekającego u brzegu gigantycznego pociągu. Obecnie jedno z cumowisk oferowało niezwykły widok: obok doku, zatopiony z rozmysłem, zanurzony do połowy w wodzie, leżał przewrócony na bok potężny rosyjski frachtowiec o czerwonym kadłubie. Na rufie widniał zrobiony wielkimi, łuszczącymi się białymi literami napis: OCHOCK Był to tajemniczy rosyjski frachtowiec, który przed kilkoma miesiącami zaginął wraz z dużym ładunkiem broni i wyposażenia wojskowego: karabinkami szturmowymi AK-47; granatnikami RPG-7, samobieżnymi rakietowymi zestawami przeciwlotniczymi Strieła-1, bezzałogowymi dronami ZALA; okrętowymi wyrzutniami torped APR, a nawet dwoma Pojazdami Ratowniczymi Głębokiego Zanurzenia MIR. Jeden z kopulastych pojazdów stał przechylony na bok na zatopionym do połowy pokładzie dziobowym frachtowca. Poza Ochockiem reszta gigantycznej jaskini była pusta, dawno nieużywana, a liczne drabinki, podesty napowietrzne i łańcuchy pokrywał pył i lód. Pierwszy z komandosów SEAL oddziału Żelaznego Barku wynurzył się bezgłośnie z pokrytej rzadką krą wody i skierował do przodu swój pistolet maszynowy MP5N z tłumikiem. Tuż za nim wynurzył się drugi komandos, następny był sam Żelazny Bark. Wejście zostało dokonane podręcznikowo. Żołnierze poruszali się całkowicie bezgłośnie. Był tylko jeden problem. Stu uzbrojonych ludzi, rozstawionych w najróżniejszych miejscach, schowanych za rdzewiejącymi sprzętami i wrakiem Ochocka. Tworzyli idealny pierścień wokół wypływających jeden po drugim komandosów SEAL. Kiedy dwunastu intruzów wynurzyło się z wody, otwarto ogień. To, co nastąpiło, można było określić tylko jednym słowem: jatka. Komandosów SEAL rozstrzelano długimi seriami z broni maszynowej.

· · · Schofield słyszał w słuchawkach przebijający się przez kanonadę wrzask Żelaznego Barku. — Kurwa! Zanurzać się! Zanurzać się! Jezu, musi ich być ponad setka! Baza, tu Żelazny Bark! Atak SEAL odparty! Powtarzam: atak SEAL odparty! Czekali na nas w doku! Zostaliśmy wyrżnięci! Miami, musimy się dostać z powrotem na pokład. Miami, zgłoś się… · · · Dziesięć mil morskich dalej uderzeniowy okręt podwodny klasy Los Angeles, czyli USS Miami, unosił się w błękitnej otchłani pod arktycznym lądolodem. Technik w centrali łączności włączył mikrofon. — Żelazny Bark, tu Miami. Słyszymy cię… — Co się, do jasnej cholery…?! — wykrzyknął siedzący obok operator sonaru, po czym przeszedł do wrzasku. — Torpeda w wodzie! Torpeda w wodzie!!! Sygnatura rosyjskiej APR-Trzy-E! Kierunek dwieście trzydzieści pięć! Płynie od strony Smoka i porusza się szybko! — Rozpoczął działania obronne! — Kieruje się prosto na nas… Schofield z przerażeniem słuchał gorączkowych komend wydawanych na Miami. — Wykonać unik… — …nie mogę, jest za blisko… — …za późno! Przygotować się na uderzenie! Kurwa! Nie…! Sygnał z Miami przemienił się w cichy szum. — Miami? Zgłoś się… — doleciał ze słuchawek Schofielda głos Żelaznego Barku. — USS Miami, odpowiedz! Okręt nie odpowiadał. Matka z przerażeniem obserwowała Stracha na Wróble. Schofield wytężał słuch. — Aaach! Niech to szlag! — wrzasnął z bólu Żelazny Bark, zagłuszany przez kolejną kanonadę, po czym i jego sygnał zamarł i zapanowała całkowita cisza. Schofield i Matka wsłuchiwali się w ciszę, nic jednak jej nie przerywało. — Jasna cholera… — szepnęła Matka. — Stu ludzi czekało na nich? Oddział, który jest w stanie zlikwidować zespół szturmowy SEAL i atomowy okręt klasy Los Angeles?

Kim, na Boga, są ci ludzie? Schofield zadawał sobie dokładnie to samo pytanie. — Kimkolwiek są — odparł, patrząc przez rozbitą szybę w kierunku widocznej na południowym horyzoncie Smoczej Wyspy — nasza grupka właśnie stała się ostatnią siłą, która jest w stanie ich powstrzymać.

Reszta zespołu Schofielda czekała z napięciem w łodziach. Dzieciak i Mario stali przy sterach — na wypadek gdyby konieczny był szybki odwrót. Emma i Chad wpatrywali się w wystającą nad krawędź lodowej ściany drabinkę. Czekali na powrót Matki i Schofielda. Zack majstrował przy panelu przedramiennym. Napakowane najnowocześniejszą elektroniką urządzenie było jednym z jego ulubionych projektów w DARPA i frustrowało go, że nie działa tak, jak powinno, ale zajmowanie się nim odwracało uwagę Zacka od trwającej akcji. Otworzył górny panel urządzenia i przyglądał się wnętrzu. Włączył aparat, który natychmiast zaczął natarczywie piszczeć, migając czerwonym światełkiem. Zack zmarszczył czoło. — Znowu informuje, że tuż obok nas znajduje się stumetrowy obiekt. — Lód? — spytał Dzieciak, rozglądając się po ścianach kanału. — Nie, rozpoznaje metal. Czujniki rozróżniają między lodem a stalą. — Zack pokręcił głową. — Dlaczego… dlaczego on to robi? Aha… Dostrzegł coś we wnętrzu urządzenia. — Antena emitera została wygięta w bok. Ktoś musiał tym o coś uderzyć. Emiter był cały czas skierowany w dół. Teraz Dzieciak zmarszczył czoło. — Chwileczkę… mówisz, że w tej właśnie chwili twój przełomowy wynalazek wychwytuje obecność tuż pod nami stumetrowego obiektu? — Na to najwyraźniej wygląda — odparł Zack. — Jak jest daleko? — Dwieście metrów… nie, zaczekaj, sto dziewięćdziesiąt… sto osiemdziesiąt. Cokolwiek to jest, zbliża się. Dzieciak skrzywił się i popatrzył w górę, ku samolotowi. — To niedobrze. · · ·

Pisk, jaki rozległ się za rozbitym oknem czajki, sprawił, że Schofield gwałtownie się odwrócił. — Kapitanie — oznajmił Bertie. — Obiekt zidentyfikowany. — Pokaż. — Bertie podjechał i zatrzymał się tuż przy rozbitym oknie. Strach na Wróble spojrzał na jego ekran. — A niech to cholera jasna… — Obiektem jest rosyjskiej produkcji pojazd latający ZALA-cztery dwa jeden, zero osiem — wyjaśnił Bertie. — Stworzony do celów zwiadowczych i obserwacyjnych. Bez broni na pokładzie. Silnik elektryczny, rozpiętość skrzydeł osiemdziesiąt centymetrów, maksymalny czas lotu dziewięćdziesiąt minut. Standardowe wyposażenie: jedna kamera wideo pięć pięć zero TVL zdolna do transmisji w podczerwieni, jeden aparat fotograficzny dwanaście megapikseli. Schofield natychmiast się ożywił. Wypełzł z czajki i zaczął przepatrywać niebo. Szybko znalazł to, czego szukał: wysoko lecący obiekt o wyglądzie ptaka, który już przedtem dostrzegł. Tyle tylko, że nie był to ptak. Dron. Mały, lekki dron obserwacyjny. — Wiedzą, że tu jesteśmy — skonstatował na głos. Jakby w odpowiedzi nad południowym horyzontem pojawiły się lecące od strony Smoczej Wyspy cztery obiekty latające — dwa większe osłaniane były przez mniejsze. Rosły z sekundy na sekundę. Nadlatywały bardzo szybko. Ponownie ożyła słuchawka Schofielda. — Strachu na Wróble! — zgłosił się Dzieciak. — Zack uruchomił czujnik zbliżeniowy. Wydaje mi się, że wychwyciliśmy sygnaturę czyhającego niedaleko okrętu podwodnego, który się do nas zbliża! Schofieldowi zakręciło się w głowie. Drony, nadlatujące helikoptery, strata oddziału Żelaznego Barku i Miami, a teraz jeszcze kolejny okręt podwodny… Niech to cholera. Wszystko działo się zbyt szybko, o wiele za szybko jak na dowódcę tkwiącego na końcu świata zespoliku, składającego się z garstki ludzi — bez wsparcia i cięższego uzbrojenia. Próbował wszystko poukładać, uporządkować. Nie uda ci się teraz nic wymyślić! — odezwał się głos w jego głowie. Możesz jedynie zacząć uciekać i myśleć w trakcie ucieczki. — Dzieciak! — zawył, wskakując z powrotem do kokpitu. — Niech silniki pracują! Matka! Zabieraj tych dwóch z kabiny! Zaraz zacznie się na ostro!

Lecącymi na nich maszynami były dwa pionowzloty V-22 Osprey i dwa helikoptery szturmowe typu AH-1 Cobra — wszystkie wykradzione pięć miesięcy wcześniej z bazy piechoty morskiej w afgańskiej prowincji Helmand. Dzięki obracanym gondolom silników ospreye mogą nie tylko szybko lecieć jak samoloty, lecz także zawisać w powietrzu jak helikoptery. Te dwa egzemplarze należały do wariantu wyposażenia zwanego „Warbird” i zostały dobrze uzbrojone. Czyniło to z nich prawdziwe powietrzne niszczyciele. Zamiast jednego sześciolufowego działka M61 Vulcan kaliber 20 mm miały na pokładzie po dwie sztuki, do tego zamontowane w drzwiach karabiny maszynowe AN/M2 kaliber .50 i wyrzutnie rakiet pod skrzydłami. Warbird był wielki i silny, ale też szybki i zwrotny — a Armia Złodziei posiadała aż dwie sztuki! Cobry również dysponowały nielichą siłą ognia: każda miała pod spiczastym nosem nieco mniejszy, sześciolufowy karabin maszynowy kaliber 7,62 mm M134. Ospreye leciały nad lodową płaszczyzną osłaniane przez cobry, mijając kolejne kanały i zbliżając się do rozbitego beriewa. Niedaleko przed miejscem katastrofy jeden z ospreyów odbił w bok i pomknął na północny zachód. Pozostałe trzy maszyny utrzymywały dotychczasowy kurs. — Baza, tu Rekin Młot — powiedział do mikrofonu pilot ospreya, który pozostał na kursie. Choć włożył na głowę hełm lotniczy korpusu piechoty morskiej i nosił zimową parkę marines, nie był członkiem korpusu. Całą lewą część szyi i szczęki pokrywały mu tatuaże — wizerunki węży, czaszek i kolczastych bluszczy. Poza parką marines założył też uzbeckie rękawice i rosyjskie buty. Siedząca w ładowni za jego plecami ósemka uzbrojonych i podobnie wytatuowanych mężczyzn miała szerokie twarze, ciemne oczy i smagłą skórę rdzennych mieszkańców Chile. Także oni mieli na sobie elementy arktycznego ubioru — w tym parki Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych. Wszyscy oni ze swobodą wynikającą z dobrej znajomości broni trzymali na kolanach karabinki Kałasznikowa. — Dolatujemy do samolotu Iwanowa — powiedział Rekin Młot. — Dron wykrył dwóch zbliżających się do niego ludzi. Musieli przypłynąć łodzią przez kanały, przez co radary na wieżach ich nie dostrzegły.

— Tak jak podejrzewaliśmy — odparł spokojny głos w słuchawce pilota i krótko, okrutnie parsknął. — Pentagon musi być zdesperowany, jeśli wysyła przeciwko nam kolesiów od testowania nowego sprzętu. Zlikwidować wodnosamolot rakietami, po czym odnaleźć Amerykanów i wszystkich zabić. · · · W kokpicie czajki Schofield i Matka poruszali się jak w ukropie. Matka odpięła młodego rosyjskiego szeregowca z pasów i wypchnęła na zewnątrz resztki spękanej szyby. Schofield przysunął się do Wasilija Iwanowa i właśnie zaczął go wyciągać z fotela, kiedy kątem oka dostrzegł, że jedna z cobr wystrzeliwuje dwie rakiety. Oba pociski zatoczyły nieznaczny łuk w powietrzu i skierowały się w ich stronę. — Bertie! — wrzasnął Schofield. — Działania antyrakietowe! Natychmiast! — Działania antyrakietowe rozpoczęte — posłusznie powtórzył stojący pod kokpitem Bertie i wyemitował silną wiązkę krótkodystansowego zakłócania elektronicznego. Niemal natychmiast obie rakiety odbiły w bok i walnęły w lód kilkadziesiąt metrów od wraku, eksplodując kulami ognia i śniegu. Schofield walczył z pasem Iwanowa, którego klamra przymarzła. — Matka! Wracaj do łodzi! Zanim osprey wyląduje i wysadzi ludzi! — A ty? — Muszę wyciągnąć tego gościa! Dogonię cię! Ruchy! Matka wybiegła, ciągnąc za sobą oszołomionego Rosjanina. Kiedy przebiegali pięćdziesiąt metrów otwartego terenu między wrakiem a kanałem, na którym stały ich łodzie, także druga cobra odpaliła rakietę, ale i ona poszła w bok i uderzyła w lód. · · · — Cobry, przerwać ostrzał! — rozkazał pilot o kryptonimie Rekin Młot. — Mają środki przeciwrakietowe. Wysadzam oddział naziemny. Zająć się dwójką uciekinierów! · · · Osprey wyprzedził cobry, obrócił gondole silników i zawisł w bezruchu.

Zaraz po tym odsunęły się boczne drzwi i wyrzucono na zewnątrz liny. W ciągu kilku sekund zaczęło po nich zjeżdżać ośmiu ciężko uzbrojonych ludzi w czarnych kominiarkach i amerykańskich parkach. Natychmiast rozbiegli się w perfekcyjny wachlarz i ruszyli w kierunku wraku z uniesionymi, gotowymi do strzału kałasznikowami. Równocześnie jedna z cobr nieco zmieniła położenie i wycelowała z M134 w kierunku uciekających postaci — Matki i rosyjskiego szeregowca. Karabin maszynowy ożył, sześć luf zaczęło się obracać i powietrze przeciął nieprawdopodobny strumień pocisków. Uniósł się uderzany kulami lód za stopami Matki. — Nurkuj! — wrzasnęła do kuśtykającego obok niej Rosjanina. Skoczyli głowami naprzód, jakby mieli zamiar zanurkować, w kierunku zaczepionych o krawędź lodu haków drabinki. Matka uderzyła brzuchem o lód i pomknęła ślizgiem niczym pałkarz w baseballu, starający się choć o sekundę wyprzedzić przeciwnika. Dotarła do krawędzi, wyprysnęła w powietrze i zaczęła spadać jak kamień, równocześnie czując, jak w podeszwę lewego buta trafia ją pocisk. Runęła na czekającą przy drabince pierwszą łódź jak szmaciana lalka. Biegnący odrobinę za nią rosyjski szeregowiec zrobił to samo, ale ponieważ był ułamek sekundy spóźniony, wynik okazał się całkowicie inny. Kiedy przelatywał nad krawędzią, został dosłownie rozszarpany przez pociski. Z kilkunastu miejsc na jego ciele trysnęła krew, impet skoku sprawił jednak, że trup poleciał dalej i wpadł do pierwszej łodzi, tuż obok Emmy Dawson, która na widok zmasakrowanego ciała, rzuconego obok niej niczym połeć mięsa na rzeźniczy stół, zaczęła się drzeć jak opętana. W tym, co leżało obok niej, trudno było rozpoznać człowieka. — W dupę kopane, niewiele brakowało… — jęknęła pozbawiona tchu Matka. — Boże, Strach na Wróble… · · · Ryk silników wiszącego na niebie ospreya był ogłuszający. Wokół wraka czajki wirowało tornado śniegu i drobin lodu. Schofield opryskał wodą z menażki klamrę pasa, który przytrzymywał Iwanowa, i udało mu się ją rozpiąć. Wyszarpał Rosjanina z fotela.

— Chodź, stary — rzucił, spoglądając na ośmioosobowy oddział w kominiarkach i parkach, zbliżający się od południa. Popatrzył na wschód. — Matka, jesteś cała? — Prysnęłam, ale kolegę mi poszatkowali. Co z tobą? — Jestem w drodze… och… Jeden z mężczyzn w kominiarkach padł na brzuch, wycelował z ustawionego na dwunogu karabinu maszynowego i pociągnął za spust. BARRRRRAMMMMMMM! Jednak strzelec został odrzucony do tyłu serią pocisków z broni automatycznej. Schofield szybko się rozejrzał i ze zdziwieniem stwierdził, że dymi lufa karabinu Bertiego. — Dobry robot. Bardzo dobry robot. Bertie wystrzelił kolejną serię, co zmusiło napastników do pochowania się za wrak czajki. Szybko jednak odpowiedzieli ogniem. Pociski odbijały się od metalowych boków robota, który obracał się na lewo i prawo, wystrzeliwując krótkie, kontrolowane serie. Kiedy Bertie skierował się w prawo, Schofield dostrzegł z lewej strony — między wrakiem samolotu a kanałem, gdzie znajdowały się jego łodzie — jednego z przeciwników. Miał na ramieniu rosyjski granatnik RPG-7. Kapitan ledwie go widział, sylwetka majaczyła za spękaną szybą samolotu. Kąt był zbyt ostry, by strzelać, nie wspominając o tym, że Schofield nie miał nic mogącego się równać siłą ognia z RPG-7. Rozejrzał się, szukając wyjścia. Sekundę… Napastnik patrzył przez celownik granatnika, stabilizował broń na ramieniu, a Shane Schofield pchnął Iwanowa w tył. — Zasłoń uszy! — krzyknął do niego i pociągnął dźwignię fotela katapultowego drugiego pilota. Rozległ się syk ekspandującego gazu, fragment poszycia nad fotelem został odrzucony na bok i fotel wystrzelił w niebo. Ponieważ maszyna leżała na boku, fotel poleciał poziomo, tuż nad lodem, po czym trafił faceta z granatnikiem prosto w pierś, łamiąc mu wszystkie żebra i odrzucając go daleko w tył, niemal miażdżąc jego ciało. Na widok dziury w kadłubie i trupa na lodzie Wasilij Iwanow wybałuszył oczy. — Widziałeś?! — wrzasnął do niego Schofield, kiedy tamci ponownie otworzyli ogień. — Właśnie tak się stąd wydostaniemy! Kombinezon, który masz na sobie, nadaje się do pływania w lodowatej wodzie? — Można w nim przez krótki czas w niej przeżyć — wymamrotał Iwanow.

— To wystarczy. — Strach na Wróble wystawił rękę za okno, złapał Bertiego i dał go Iwanowowi. — Trzymaj mojego robota! — rzucił, po czym usiadł na fotelu pilota i posadził sobie Rosjanina na kolanach. — Teraz tylko nie wyrzygaj śniadania. Napiął mięśnie i pociągnął za dźwignię. · · · Fotel wystrzelił z wraka samolotu — z Schofieldem, Iwanowem i Bertiem — przelatując jak bomba przez krąg otaczających ich przeciwników. Lecieli poziomo, niecałe pół metra nad lodem, z taką prędkością, że wszystko wokół się zamazywało, wciśnięci w siedzisko jak przy starcie rakiety. Po mniej więcej czterdziestu metrach lotu fotel uderzył w lód, odbił się dwa razy jak rzucony na wodę kamień, po czym wystrzelił za krawędź ściany kanału — nad siedzących w łodziach, kompletnie zaskoczonych ludzi. Po przeleceniu nad krawędzią fotel gwałtownie opadł w dół i poleciał w wodę, przecinając powierzchnię z potężnym pluskiem. — A co to było? — spytał zdumiony Chad. — Strach na Wróble — odparła Matka, zepchnęła Dzieciaka z siodełka sternika, złapała za wolant i dodała gazu. — Trzymać się! Zbieramy go!

Podwodna cisza. Kiedy fotel zanurzył się pod wodę, Schofield i Iwanow natychmiast się rozłączyli, płynąc na boki w lodowato błękitnej poświacie. W kontakcie z wodą natychmiast aktywowały się komory wypornościowe Bertiego i kapitan kątem oka dostrzegł, że robocik pomknął ku powierzchni. Strach na Wróble poczuł na twarzy ukłucia lodowatej wody — tego jedynego miejsca na ciele nie chronił skafander. Miał wrażenie, jakby skłuto go zmrożonymi sztyletami. Uderzenie w wodę zsunęło mu okulary na czoło i w czystej, błękitnej arktycznej toni otoczyła go upiorna cisza. Nie było jednak całkiem cicho. Skądś docierało charakterystyczne buczenie. Schofield niemal natychmiast się zorientował, że nie jest w wodzie sam. Coś znajdowało się przed nim. Coś ogromnego, czarnego i groźnego unosiło się w głębinach niczym lewiatan. Nie było to jednak zwierzę, lecz twór ludzkiej ręki, wielki obiekt. Okręt podwodny. · · · Schofield poczuł przytłaczające déjà vu. Już raz coś podobnego mu się przydarzyło — podczas misji na Antarktydzie, kiedy zetknął się z francuskim okrętem podwodnym z nuklearnymi rakietami balistycznymi na pokładzie. Wtedy udało mu się zniszczyć okręt. Był to jeden z powodów, dla którego Francuzi wyznaczyli nagrodę za jego głowę. Nie… to nie może być francuski okręt… W tym momencie Schofield dostrzegł oznakowania na kulistej rufie i namalowaną na niej charakterystyczną niebiesko-biało-czerwoną flagę. Może. Okręt był francuski. · · · W metaczasie, w którym pracuje mózg, umysł Schofielda szybko połączył kilka faktów.

Czujnik zbliżeniowy panelu wykrył okręt dopiero kilka minut temu — co oznaczało, że czujnik może wcale nie był zepsuty i namierzył go już poprzednio, a okręt po prostu podążał za nimi, czyli prawdopodobnie nie był elementem ostatnich wydarzeń. Tym bardziej należało przypuszczać, że załoga najwyraźniej podążającego za jego zespołem francuskiego okrętu prawdopodobnie nie ma zielonego pojęcia, co się dzieje na Smoczej Wyspie. Zszokowany kapitan w jednej chwili uświadomił sobie, że Francuzi zjawili się w Arktyce po niego. · · · Patrząc na ogromne cielsko maszyny, Schofield nagle zauważył, że na pokładzie ma ona zamontowane trzy mniejsze jednostki: kompaktowe pojazdy do transportu nurków typu SDV — podobne do jego AFDV, ale trochę mniejsze — mogły zabrać trzech nurków. Właśnie odrywały się od kadłuba i ruszały w kierunku Schofielda. Oddział likwidacyjny. Francuskie komando zabójców, które przypłynęło po niego — całkowicie nieświadome, że znalazło się w znacznie bardziej śmiercionośnej burzy ognia. Kapitan skierował się ku powierzchni. · · · Wystrzelił z lodowatej wody i stwierdził, że tuż obok są Iwanow i Bertie. Dzięki nadmuchiwanym komorom robocik bez trudu utrzymywał się na powierzchni, obracające się opony powoli, acz stale przesuwały go w kierunku Schofielda. — Kapitanie, potrzebuje pan pomocy? Mój zapas pływalności zdoła może utrzymać pana na powierzchni do przybycia pańskich ludzi. W tym samym momencie, niczym wydobywający się z głębin rekin, dziesięć metrów od Stracha na Wróble, Iwanowa i Bertiego na powierzchnię wyskoczył pierwszy francuski SDV. Jeden nurek sterował, dwaj pozostali trzymali charakterystyczne karabinki szturmowe FAMAS, uniesione i gotowe do strzału… Jednocześnie coś z rykiem wbiło się we francuską łódź, posyłając całą trójkę wysokim łukiem do wody. Była to kierowana przez Matkę łódź szturmowa, która staranowała francuską jednostkę, rozcinając ją na pół, po czym wykonała szybki zakręt i zatrzymała się tuż

obok Schofielda. — Wyciągać ich! — wrzasnęła Matka do Dzieciaka, Emmy i Zacka. Schofield złapał Bertiego i po kilku sekundach obaj znaleźli się na pokładzie. Po kolejnych kilku Dzieciak i cywile wyciągnęli także Iwanowa. — Ruchy, ruchy! — wrzasnął Schofield. — Tu się zaraz zrobi tłok! To nasza ostatnia szansa, by się wydostać w jednym kawałku! · · · Przesada roku — oględnie mówiąc. W następnej chwili wydarzyło się bowiem kilka rzeczy. Po pierwsze, wynurzyły się dwie francuskie miniaturowe łodzie podwodne z kolejnymi nurkami. Następnie od strony wraka czajki nadleciała cobra, dudniąc łopatami wirnika i waląc z karabinu maszynowego, jakby chciała poszarpać świat na kawałki. Fala pocisków smukłej szturmowej maszyny wycięła na wodzie niemal prostą linię — biegnącą dokładnie przez francuskie łodzie, które właśnie wypłynęły na powierzchnię — rozrywając na strzępy siedzącą na jednej z nich trójkę nurków. Po pierwszej cobrze pojawiła się druga, która zawisła tuż nad wodą dokładnie przed łodzią Matki. Obróciła się w powietrzu, aby zająć pozycję do strzału. — A niech mnie szlag… — szepnęła Matka. Jedyną bronią, jaką posiadali, a która mogłaby choć hipotetycznie zagrozić cobrze, był granatnik na karabinie Matki. Ale jej G36 leżał na pokładzie, poza zasięgiem i… Schofield myślał jak maszyna. Błyskawicznie podniósł Bertiego przed siebie i zamiast pociągnąć za spust — bo Bertie niczego takiego nie miał — zaczął krzyczeć: — Bertie! Ognia! Ognia! Ognia! M249 robota natychmiast ożył. Każdemu wystrzałowi towarzyszył głośny odgłos, przypominający wbijanie gwoździ — DUMB! DUMB! DUMB! Pociski trafiały. Układały się na całym kadłubie cobry — dziurawiły metalowy kadłub, uderzały w obudowę silnika, gdzie po chwili coś rozerwały, buchnął bowiem czarny dym i helikopter pospiesznie zawrócił, wściekle kołysząc się na boki, zraniony, ale nie pokonany. — Strachu na Wróble! Co teraz?! Którędy? — wrzasnęła Matka. Oto jest pytanie, przemknęło Schofieldowi przez głowę. Starał się myśleć jasno mimo kakofonii wystrzałów, okrzyków i dudniących wirników helikopterów.

Musimy porozmawiać z Rosjaninem, zdobyć nieco informacji i stworzyć sensowny plan. Nie mamy wiele czasu, ale dobry plan pomimo pozostawienia sobie krótszego czasu jest lepszy od złego planu zakładającego więcej czasu — przypomniał sobie starą wojskową maksymę. Może uda nam się wrócić na północ, zmylić tamtych, po czym ruszyć w kierunku Smoka… Odwrócił się w stronę skrzyżowania kanałów, na północ, kiedy rozległ się zagłuszający wszystko syk i tuż przed nim z wody wystrzelił gigantyczny czarny kadłub francuskiego okrętu podwodnego, w spektakularny sposób przebijając powierzchnię. Pękaty dziób okrętu wzniósł się na dziesięć metrów w powietrze, po czym huknął o powierzchnię wody, wystrzeliwując wielki gejzer i wzbudzając potężne fale, które o mało nie zatopiły niskoburtowych łodzi Amerykanów. Schofield zamarł. Droga została zablokowana. Koniec marzeń o powrocie na północ. Z ogłuszającym hukiem nad ich głowami pojawił się osprey i skierował prosto na francuski okręt podwodny. Rusza najpierw na groźniejszą zdobycz, pomyślał Schofield. Kiedy wyeliminuje okręt, będzie mógł spokojnie zająć się nami. Z uniesionymi śmigłami osprey zatoczył nad okrętem podwodnym mały łuk, w odpowiednim momencie wypuszczając z belek pod skrzydłami dwie torpedy do zwalczania łodzi podwodnych Mark 46 Mod 5A. Torpedy uderzyły w wodę niemal równocześnie i natychmiast pomknęły w kierunku celu. Mark 46 to świetna broń: niezawodna, dokładna, śmiercionośna. Przy wystrzeleniu jej na tak mały dystans Francuzi nie mieli szansy na obronę i torpedy musiały trafić w jednostkę. Co nastąpiło kilka sekund później. · · · Brzmiało to jak koniec wszechświata: dwie straszliwe, potężne eksplozje. Potężny okręt podwodny został niemal całkowicie wyniesiony nad powierzchnię wody. Gejzer piany wystrzelił na trzydzieści metrów w górę, po czym spadł jak tornado na dół. Kiedy okręt wypiętrzał się w niebo, środkowa część kadłuba pękła i złożyła się w harmonijkę, po czym rozerwała się jak puszka po piwie. Wielki kadłub runął w dół w spienioną wodę — śmiertelnie ranny, z wyprutymi bebechami — i natychmiast zaczął tonąć. Schofield poczuł na twarzy grad lodowatego deszczu.

Scena przed jego oczami przekraczała wszelkie granice wyobraźni. Francuski okręt — dymiący i buchający płomieniami, z nienaturalnie wystawioną w górę rufą — tonął. Ze środka dochodziły krzyki i jęki. Osprey wisiał nad jednostką, bezlitośnie zasypując ją ogniem z działek, zabijając marynarzy próbujących wydostać się przez kiosk, uciekających przed jedną śmiercią w objęcia drugiej. Dochodziły do tego dwie cobry. Pierwsza — zraniona, dymiąca z silnika, trzymała się nieco z tyłu, ale druga unosiła się tuż nad wodą, rozprawiając się z trzema nurkami na trzeciej i ostatniej miniaturowej łodzi podwodnej. Bezbronni komandosi zostali zasypani gradem pocisków i niedoszli zabójcy, którzy wpakowali się w coś, czego nie przewidzieli, zostali po krótkim czasie zamienieni w krwawą masę. — Kapitanie! — zawołał głos zza pleców Schofielda. — Kapitanie! Strach na Wróble odwrócił się. Wołał do niego Iwanow. — Możemy popłynąć stąd na południe bez konieczności lądowania na Smoczej Wyspie! Przy głównej wyspie jest kilka małych, na których da się, choć na krótko, wylądować! — Zgoda! Matka…! Przerwał w pół słowa. Dymiąca z silnika cobra obracała się w powietrzu, kierując lufy karabinu maszynowego na ostatnich trzech Francuzów — tych, po których łódce przejechała się Matka, podpływając do Schofielda. Nurkowie pływali na powierzchni całkowicie odsłonięci, na łasce i niełasce załogi helikoptera. Coś w głowie Schofielda kliknęło. Ktokolwiek pilotował te cobry i ospreye, był zimnym jak lód draniem. Nawet jeśli francuscy skurwiele przypłynęli go zabić, nie zasługiwali na śmierć niczym ryby w beczce. Gdzieś w głębi głowy pojawiła mu się myśl, że uratowani Francuzi mogliby się nawet do czegoś przydać… Tak więc podniósł karabin Matki, zarepetował zawieszony pod lufą granatnik i pociągnął za spust. Z lufy wystrzelił granat przeciwpancerny i ciągnąc za sobą prostą jak strzała nikłą smugę dymu, wpadł we wlot powietrza cobry i eksplodował. Cobra też eksplodowała. Rozleciała się w kuli ognia, rozpryskując wokół kawałki metalu, po czym wszystko runęło do wody tuż przed nosem zdumionych Francuzów. — Uwielbiasz te gadżety! — krzyknęła Matka.

— Cicho bądź! — Schofield odwrócił się do Mario i Chada w drugim AFDV. — Płyńcie za nami! Pomóżcie nam pozbierać Francuzów i spadajmy stąd gdzie pieprz rośnie! — Co ty…? — zaczęła Matka, Schofield jednak natychmiast jej przerwał. — Wykonać! Amerykańskie ślizgacze zatrzymały się tuż przed zdumionymi nurkami. Zostali błyskawicznie wyciągnięci z wody: dwóch przeszło na tył łodzi Mario i Chada, trzeci — potężne chłopisko — powędrował do łodzi Schofielda. — Bonjour — przywitał go Schofield. — Witamy w naszym koszmarze. Matka! Na południe! Zack! Okularnik popatrzył zdziwiony i zaniepokojony — nie oczekiwał wezwania. Kapitan wskazał na panel na jego przedramieniu. — Będziesz naszym przewodnikiem! Używaj obrazowania satelitarnego! Doprowadź nas przez labirynt kanałów na Smoczą Wyspę! Zack popatrzył na ekran: powiększony obraz ukazywał labirynt kanałów, w którym tkwili. — Ja? — Tak, ty. I musisz to zrobić dobrze, bo inaczej wszyscy zginiemy. — Schofield oddał Matce G36 i przejął od niej wolant. — Ty wskazujesz drogę, ja steruję, Matka strzela. Do roboty! Przesunął manetkę gazu i AFDV wystrzelił jak rakieta. Druga amerykańska łódź pomknęła za nimi pod wysokim gejzerem. Ruszyli na południe, w kierunku Smoczej Wyspy, zostawiając za sobą tonący okręt podwodny.

W ich dawnym obozie było znacznie spokojniej. Jeff Hartigan siedział w namiocie i przeglądał notatki, kiedy usłyszał daleki odgłos nadlatującego samolotu. Wyszedł na zewnątrz i popatrzył na południe. Nad horyzontem pojawił się punkcik. Przez chwilę Hartigan poczuł ukłucie strachu — przeszło mu przez głowę, czy zrobił dobrze, zostając sam w obozie — potem jednak stwierdził, że nadlatująca maszyna to amerykański pionowzlot typu Osprey z wielkim czarnym napisem MARINES na boku. Rozluźnił się. Miał rację, a Schofield się mylił. Pentagon wyszukał stacjonujących w pobliżu komandosów piechoty morskiej i ściągnął ich. Hartigan zaczął machać. Osprey zawisł nad obozem i po chwili wylądował. Dyrektor z uśmiechem na twarzy ruszył w kierunku przybyszy.

Dwa AFDV Schofielda mknęły jak pociski wąziutkimi kanałami. Prowadzony przez Zacka Schofield skręcał to w lewo, to w prawo, omijając kawały kry, po czym wpływał do kolejnych kanałów, starając się jak najbardziej oddalić od cobry i ospreya, zanim wykończą okręt podwodny i ruszą za nimi. Od chwili, gdy osprey storpedował Francuzów, udało im się przepłynąć spory kawałek na południe — może piętnaście kilometrów. Matka siedziała za Schofieldem, wzrok miała skierowany w niebo, jej G36 był gotów do strzału. Na tylnej ławce usadowili się Emma, Dzieciak, Iwanow i olbrzymi Francuz, który w dalszym ciągu sprawiał wrażenie bardzo zdezorientowanego. — Następny w lewo! — wrzasnął Zack, przekrzykując wiatr. — Potem zaraz w prawo! Schofield wykonał zalecone manewry. Kiedy skręcał, między ścianami kanału coś mignęło mu przed oczami. Smocza Wyspa. Wydawało się, że wielka wyspa jest całkowicie nie na miejscu w arktycznym krajobrazie. O ile zamarznięty ocean dookoła był biały i tylko biały, płaski i równy, o tyle Smok był ciemny, masywny i poszarpany — spiczasty kawał czarnej skały, który w pewnym momencie jakieś trzy miliony lat temu został wypchnięty ponad pokrywę lodu i tak pozostał. Wysokie, pokryte śniegiem szczyty i skierowane w stronę oceanu pionowe klify sprawiały, że wyglądał niczym naturalna cytadela. Na jednym ze szczytów klifu widać było światło: w najwyższym okienku wieżyczki strażniczej albo latarni morskiej. W stosunku do skali wyspy, na której się znajdowała, budowla wydawała się maleńka. Przed wyspą — dokładnie jak uprzedził Iwanow — zobaczyli kilka niewielkich wysepek: maleńkich wzgórków, wznoszących się tuż nad lądolód. Pokrywały je lód i błoto. Porozstawiane zostały na nich różne budowle. — Dobra robota, Zack — powiedział Schofield, kiedy je ujrzeli. — Dowiozłeś nas. — Nie zatrzymujcie się na pierwszej! Jest skażona! — zawołał Rosjanin. — Płyńcie do drugiej. Te łodzie mogą się zanurzać? — Tak, bo co? — Schofielda zaskoczyło to pytanie. Sądził, że pełną specyfikację AFDV okrywała tajemnica.

— Druga wyspa ma mały dok załadunkowy, dostępny tylko spod wody — tłumaczył Iwanow. — Może uda nam się tam zacumować tak, że nie zostaniemy zauważeni. Schofield zmarszczył czoło. — Kto buduje dok załadunkowy tak, że jest dostępny tylko spod wody? — Nie został tak zbudowany. Zniszczono go z powodu… wypadku, który… miał tam miejsce. — Wypad… Tuż przed nimi wodę przecięła seria pocisków z helikoptera i nad ich głowami przeleciała cobra. — Znaleźli nas! — wrzasnął Dzieciak. — Matka! — odkrzyknął kapitan. — Seriami! — Robi się! — Matka uniosła broń i zaczęła strzelać długimi seriami, a Schofield całą mocą ruszył w kierunku wysepek. Choć Matka trafiała, pociski jej G36 odbijały się od opancerzonych burt cobry jak groch. Próbowała, tak jak poprzednio Schofield, strzelić do helikoptera z granatnika, ale pilot tej maszyny był na to przygotowany: wypuścił chmurę pasków folii i granat eksplodował zbyt wcześnie, nie czyniąc cobrze żadnej szkody. Na uciekające łodzie spadł ognisty deszcz. Kapitan skręcał w lewo i prawo, starając się utrzymywać łódź tak, aby przed helikopterem chroniła go to jedna, to druga lodowa ściana. — Dzieciak! Miej oko na ospreya! Prawdopodobnie się rozdzielili, żeby nas szukać, i cobra pewnie już ich poinformowała, gdzie jesteśmy. Ledwie Schofield skończył zdanie, z ogłuszającym hukiem pojawił się osprey i lecąc tuż nad ich głowami, walił z obu sześciolufowych działek. Wokół uciekających łodzi wybuchły fontanny lodu i wody i w ostatnim momencie udało im się skręcić w kolejny kanał. — Niech to cholera! — wrzasnęła Matka, która waliła ile sił z G36. Dołączył do niej Dzieciak z mniejszym MP7, nawet jednak współpracując, nie byli żadnym przeciwnikiem dla ospreya i cobry. Schofield patrzył do przodu. Do pierwszej — skażonej — wysepki brakowało im ponad półtora kilometra. Za daleko. Nie zdołają przepłynąć nawet pięciuset metrów. — Strachu na Wróble! — zawołała Matka. — Wiem! — Brakowało im czasu i wszyscy to rozumieli. Chyba że…

— Mario! Wypuszczaj powietrze i przygotuj się do zanurzenia! Matka! Potrzebuję minuty! — Postaram się dać ci pół, słońce ty moje. — Daj wszystko, co możesz! Zaczął przyciskać przełączniki, a Matka odrzuciła pusty magazynek i podpięła nowy. Osprey zaleciał ich od tyłu. Cobra opadła tuż nad wodę, lufy miniguna skierowała prosto na nich i zawisła w powietrzu, odcinając im drogę. Jasna cholera! Złapali nas! — pomyślał Schofield. — Gra skończona, chłopaki… — jęknęła Matka, widząc, co się dzieje. — Mais non — rozległ się za ich plecami basowy pomruk, po którym nastąpiło głośne DRAMB! DRAMB! Matka i Schofield odwrócili się równocześnie. Francuski nurek — faktycznie był z niego kawał chłopa, musiał mieć prawie dwa metry wzrostu — przygotował gigantyczną broń, którą wciąż miał zawieszoną na szyi, broń niemal osiem razy cięższą od G36 Matki. Był to rosyjskiej produkcji 6P49 Kord, zasilany z taśmy ciężki karabin maszynowy, zwykle montowany na wieżach czołgów i używający amunicji kaliber 12,7 mm. Ale ten karabin przystosowano do użytku przez pojedynczego żołnierza i wisiał na potężnych barkach Francuza na dwóch pasach. Olbrzym zerwał z głowy kaptur skafandra, spod którego ukazały się plątanina ciemnych włosów i podobnie dzika broda, sięgająca mu do obojczyka. Ustawił korda w pozycji strzeleckiej i wypuścił długą serię. Z lufy z rykiem wystrzelił metrowy jęzor ognia i cobra została zasypana gradem ciężkich pocisków. Opancerzone burty helikoptera i przednia owiewka mogły się oprzeć kanonadzie z G36, ale nie były przeszkodą dla korda. Pociski z broni Francuza wgryzały się w cobrę. Opancerzona szyba rozprysła się w chmurze okruchów, która po chwili zmieszała się z krwią, kiedy pociski przemieliły pilota. Potem trafiony został silnik; błysnął na chwilę ogniem, kilka sekund później maszyna eksplodowała. Helikopter spadł do wody. Pusta, bezużyteczna skorupa. Kiedy Francuz skierował broń na ospreya, maszyna szybko odbiła na bok. Kiedy Schofield ponownie popatrzył na Francuza, ten właśnie zwalniał spust, wydając z siebie pełne zadowolenia: „Hmph!”. — Allez! — Skinął Schofieldowi głową. — Jazda! Matka gapiła się na Francuza kompletnie zdumiona. Popatrzyła na swojego G36, jakby to był dziecinny karabinek na wodę. Schofieldowi nie trzeba było dwa razy powtarzać.

Przycisnął kolejne przełączniki. — Mario? Gotów? Załatwmy to, zanim osprey wróci! — Kapitan odwrócił się do ludzi w łodzi. — Matka, otwórz panel z automatami oddechowymi! Wszyscy biorą po ustniku, wkładają dłoń do pętli i wsadzają stopy w strzemiona na pokładzie, aby nie odpłynąć! Zack, zabezpiecz Bertiego, żeby się nam nie zgubił. Matka otworzyła niedużą pokrywę pod centralnym siodełkiem łodzi, pod którą znajdowało się osiem automatów oddechowych, połączonych wężami z butlą ze sprężonym powietrzem. Na zewnątrz wyskoczyły gumowe linki z pętlami na końcu. — Mario, za mną! — rozkazał Schofield. Kiedy wszyscy zaczęli chwytać automaty oddechowe i mocować ręce do lin, Schofield wypuścił powietrze z zewnętrznego fartucha AFDV, zamieniając smukłą czarną łódź desantową w gotową do zanurzenia. Wsunął okulary do kieszeni na pasie, sięgnął pod siodełko po maskę do nurkowania i założył ją sobie na twarz. Na koniec wsunął w usta automat. Chwilę potem ich „łódź” zanurzyła się pod powierzchnię wody i zniknęła pod lodem. Tuż za nimi to samo zrobiła jednostka Mario — z Chadem i pozostałymi dwoma Francuzami na pokładzie. Dziesięć sekund później osprey nadleciał ponownie, waląc ze wszystkich luf, niczego jednak nie trafił, oba AFDV bowiem zniknęły.

Oba AFDV płynęły przez fantastyczny podwodny arktyczny świat. Był to świat bladego błękitu wody i bieli spodniej części lodu, który przesuwał się w górze w jakiś nierzeczywisty sposób. Wszyscy trzymali się mocno pętli, a nogi włożyli w strzemiona. Powoli dno oceanu zaczęło się podnosić, aż w końcu na nim osiedli. Dotarli do pierwszej wysepki. Iwanow — też w masce do nurkowania i z automatem oddechowym w ustach — wskazał na prawo. Schofield, cały czas trzymając się pod wodą, popłynął wzdłuż krawędzi wysepki. Kilka minut później oba AFDV przecięły kolejny krótki kanał, w którym dno oceanu ponownie się podniosło aż do poziomu lodu. Znajdowali się przy drugiej wysepce. Iwanow pokierował ich wokół jej brzegu, aż dotarli do wnikającego w głąb skalnej formacji prostokątnego betonowego wejścia o szerokości tunelu kolejowego. Dok załadunkowy, o którym wspominał Iwanow. Ze stropu tunelu zwisały wielkie kawały popękanego betonu, wszędzie wystawały pogięte i połamane pręty zbrojeniowe. Kiedyś w przeszłości — prawdopodobnie podczas „wypadku”, o którym wspomniał Iwanow — strop tunelu się zawalił, blokując dostęp dla statków i łodzi, było jednak jeszcze dość miejsca dla małych jednostek. Za plątaniną betonowych odłamów panowała nieprzenikniona ciemność. Schofield włączył reflektory i w głąb tunelu wystrzeliły dwa jasne promienie. Ostrożnie wprowadził łódź do tunelu, Mario podążał cały czas tuż za nim. Po mniej więcej dziesięciu metrach dostrzegli powierzchnię wody. Była tak spokojna, że wyglądała jak prostokątna szklana tafla. Schofield dał znak Matce i potężnemu Francuzowi, aby przygotowali broń do strzału. Kiedy to zrobili, kapitan ruszył w górę i AFDV wypłynął na powierzchnię. · · · Wpłynęli do niewielkiego betonowego doku, jaskrawe światło reflektorów rozjaśniało jego wnętrze. Schofield zdjął maskę. Powitały go szokujące widoki.

Ściany były pomazane krwią. Wszędzie leżało potłuczone szkło — też zakrwawione. Zjedzony do połowy szkielet czegoś, co kiedyś było chyba niedźwiedziem polarnym. Do tego zapach… Boże. Śmierdziało jak w ubojni: mdlącą mieszanką krwi i mięsa. Drogę do dalszej części budowli zagradzały grube wrota z pancerną szybą i oświetlonym zamkiem zabezpieczonym klawiaturą. Drzwi były na szczęście całe, ale wyglądały, jakby ktoś chlusnął na nie wiadrem krwi. Zbrojone drutem szkło poznaczyły liczne głębokie drapnięcia zwierzęcych pazurów. — Co to za miejsce? — Schofield ostrożnie zszedł z AFDV na betonową posadzkę doku. Zanim ktokolwiek zdążył mu odpowiedzieć, coś rzuciło się na niego z cienia. Było potężne, białe i poruszało się z przerażającą prędkością. Pędziło ze zwierzęcym rykiem. Strach na Wróble nie miał czasu na reakcję. Zdążył jedynie obrócić się i ujrzeć rozmazany obraz wyszczerzonych kłów, zmierzwionego białego futra i wyciągniętych pazurów… W ciasnym pomieszczeniu załomotała seria z broni maszynowej i łeb stwora odskoczył do tyłu, trafiony garścią uderzających tuż obok siebie pocisków. Nastąpiła kolejna seria i pierś niedźwiedzia polarnego — był to bowiem niedźwiedź polarny, aczkolwiek niepodobny do wszystkich innych polarnych niedźwiedzi, jakie widział w życiu — została rozpruta i trafione w serce zwierzę przewróciło się martwe na beton. Jasna w dupę mać… Schofield rozejrzał się, by sprawdzić, kto go uratował, spodziewając się ujrzeć broń w rękach Matki albo wielkiego Francuza. Nie było to jednak żadne z nich. Drapieżnika zabił jeden z dwóch pozostałych francuskich nurków. Najniższy z trójki. Trzymał w rękach dymiący pistolet maszynowy Steyr TMP — austriackiej produkcji broń, wyglądającą jak podrasowane uzi — w idealnej pozycji strzeleckiej. Nurek odwrócił się i skierował TMP na Stracha na Wróble. Kiedy to robił, kapitan dostrzegł prawy nadgarstek zabójcy: z wytatuowanymi trzynastoma znakami oznaczającymi liczbę trafień. Renard. Zabójca z francuskiego wywiadu zagranicznego DGSE, który zażądał prawa do wykonania wyroku na amerykańskim wrogu… Trzymając wyciągniętą przed siebie broń, Renard ściągnął kaptur skafandra, ukazując twarz, która… nie należała do mężczyzny. W Schofielda wbiły się śmiertelnie niebezpieczne oczy ciemnowłosej kobiety.

— Allo, kapitanie — powiedziała obojętnym tonem, z wyraźnym francuskim akcentem. — Nazywam się Veronique Champion i pracuję dla Direction Générale de la Sécurité Extérieure. Ksywka „Renard”. Jak pan prawdopodobnie zdaje sobie sprawę, przybyłam, aby pana zabić, zanim jednak to zrobię, może byłby pan łaskaw wyjaśnić mi, co tu się, do diabła, dzieje?

Schofield patrzył wzdłuż lufy steyra na Veronique Champion. Jego ludzie stali tuż za jego plecami — Matka, Dzieciak i Mario plus troje cywili: Zack, Emma i Chad. Dwaj kompani Champion stanęli za nią, obaj z uniesioną bronią. W ciasnej przestrzeni kord wielkiego Francuza wyglądał jak haubica. Z boku stał Rosjanin, Wasilij Iwanow. Niezręczny pat. Champion — Renard — wbijała wzrok w Amerykanina i próbowała go oszacować. Była wysoka — niemal tego samego wzrostu co on — i w innych okolicznościach należałoby określić ją mianem zachwycającej: miała atletyczną figurę, szczupłą i muskularną, krótką czarną grzywkę sczesaną na bok twarzy o regularnych rysach, doskonałą bladą cerę i oczy tak głębokie jak studnie, niedrgające nawet na milimetr w bok. Jeśli chodzi o broń i wyposażenie, poza steyrem nosiła pas z granatami dymnymi i hukowymi, dwie pięciominutowe butle z powietrzem do oddychania wielkości puszek z napojem energetycznym, dwa noże, pistolet SIG Sauer P226 ze stali nierdzewnej, a w małej kaburze na piersi rugera LCP — kieszonkowy pistolet najnowszej generacji. Schofield pochylił głowę na bok. — Veronique Champion? — Rozpoznaje pan nazwisko? — W stacji lodowej na Antarktydzie poznałem francuskiego naukowca, który nazywał się Luc Champion — powiedział ostrożnie. Kobieta nawet nie zamrugała. — Zdaję sobie z tego sprawę. — Luc Champion był z panią spokrewniony? Pani brat? — Kuzyn. Znaliśmy się od dzieciństwa. Schofield momentalnie przypomniał sobie Luca Championa, jakby spotkali się wczoraj: pracował jako naukowiec w stacji Dumont d’Urville i sprowadził do stacji naukowej Wilkes udających badaczy francuskich spadochroniarzy, którzy mieli zabić wszystkie przebywające tam osoby. — Był cywilem, naukowcem… — powiedziała Veronique Champion.

— …który wydał wyrok śmierci na wszystkich obecnych w stacji amerykańskich cywilnych naukowców, aby móc jako pierwszy zbadać statek kosmiczny obcych, który zresztą wcale nie okazał się statkiem kosmicznym obcych — odparował Schofield. Twarz Champion skamieniała. — Zabiłeś go osobiście? — Zamierzał nas wystrzelać… — Zabiłeś go? — Nie. Barnaby to zrobił. W obliczu zbliżających się przeważających sił SAS Schofield uciekł ze stacji Wilkes ze swoimi ludźmi na poduszkowcach. Zostawił Championa przykutego do słupa i dowódca oddziału SAS, Trevor Barnaby, palnął mu w głowę. Ciało znaleźli później. Veronique Champion nie odwracała lufy od Schofielda. Jej ciemne oczy lustrowały go uważnie — długą, pełną napięcia chwilę — po czym nagle przechyliła głowę na bok i faktycznie zdziwiona zmarszczyła czoło. Strach na Wróble od razu zrozumiał jej reakcję. Szukała kłamstwa, ale żadnego nie znalazła. Zaskoczyło ją to, a chyba nie nawykła do bycia zaskakiwaną. Przybyła wykonać wyrok na zabójcy, a zamiast tego natknęła się na… — Kapitanie Schofield, jak bez wątpienia zdaje pan sobie sprawę, Republika Francuska chce pańskiej śmierci. Za to, co zrobił pan w stacji Wilkes, i za działania w innych miejscach, w tym zniszczenie lotniskowca Richelieu. Ja też tego chcę… z osobistych powodów. Mimo to niedawno uratował pan mnie i moich ludzi od pewnej śmierci, wiedząc, że zostaliśmy przysłani, aby pana zabić. Dlaczego? — Mam do czynienia z niemal niemożliwym do wykonania zadaniem. To coś znacznie poważniejszego niż vendetta waszego kraju przeciwko mnie — odparł prosto z mostu. — Uznałem, że jeśli was uratuję, a jesteście ludźmi, którzy są w stanie słuchać, może zdołacie mi pomóc w wypełnieniu misji. Właśnie straciliście okręt podwodny, a ja potrzebuję tak wielu ludzi, jak tylko uda mi się zgromadzić. Zaryzykowałem, mając nadzieję, że zechcecie mnie wysłuchać. Champion nawet nie drgnęła. Jej broń pozostawała w tej samej pozycji. Potem, bardzo powoli, zaczęła ją opuszczać. — W porządku, kapitanie. Słucham… na razie. Ale jedno niech będzie jasne: jeśli postanowimy panu pomóc i wyjdziemy z tego z życiem, stare porachunki muszą zostać wyrównane. — Machnęła na swoich ludzi. — To są starszy sierżant Huguenot i sierżant Dubois. Proszę teraz powiedzieć, co się dzieje.

· · · Schofield szybko zrelacjonował Francuzom, co wie o sytuacji na Smoczej Wyspie, o Armii Złodziei i broni atmosferycznej, która została przez nią uruchomiona. Zaznaczył, że to właśnie Armia Złodziei zniszczyła ich okręt podwodny, kiedy pojawili się w niewłaściwym momencie. Schofield wziął od Zacka panel przedramienny i pokazał filmik wideo, na którym szef Armii Złodziei zwraca się do prezydenta Rosji. Kiedy to robił, Matka przysunęła się do wielkiego Francuza. — Hej! — Allo. — Ładna broń. Ruski kord. — Merci beaucoup — odparł z krótkim skinieniem głową. Popatrzył na jej karabin. — G-Trzy-Sześć. Też niezły. Matka wyciągnęła rękę. — Sierżant zbrojmistrz Gena Newman, piechota morska, ale każdy mówi mi „Matka”. — Starszy sierżant Jean-Claude François Michel Huguenot, tymczasowo przeniesiony do DGSE z Pierwszego Regimentu Spadochroniarzy. Mówią mi Le Barbarian. Ze względu na zmierzwioną czuprynę i brodę nietrudno było się domyślić dlaczego. — Barbarzyńca. Ładnie — powiedziała Matka. — Uwierz mi, to zasłużone miano. Jem jak niedźwiedź, piję jak wiking, zabijam jak lew, a kocham się jak srebrnogrzbiety goryl! Ba! Przyjaciele mówią mi Baba i właśnie postanowiłem, że ty, sierżant zbrojmistrz „Matka” Newman, która posiadasz robiący wrażenie G-Trzy-Sześć, możesz mówić mi Baba. Matka popatrzyła z ukosa. Co to za gość? Przy wielkiej posturze, wielkiej broni, wielkiej brodzie i gębie jak stodoła, był… — Boże, jesteś moim lustrzanym odbiciem! — powiedziała głośno. — Słucham? — Nic ważnego. Na szczęście w tym właśnie momencie Francuzka wspomniała o Armii Złodziei i oboje włączyli się do rozmowy. · · ·

— Armia Złodziei… — powiedziała Veronique Champion, gdy obejrzała film ukazujący jej dowódcę, zwracającego się do prezydenta Rosji. — Słyszeliście o nich? — spytał Schofield. — Śledzenie ugrupowań terrorystycznych nie jest głównym zadaniem mojego wydziału w DGSE, ale tak, byłam w ostatnich miesiącach na odprawach, gdzie padała ta nazwa. — I? — DGSE monitorowało szereg incydentów z minionego roku, za które odpowiedzialne jest to ugrupowanie. Jeden incydent w miesiącu, zgodnie z bardzo prymitywnym schematem. CIA i DIA znają to wszystko. — Przesłano nam to streszczenie. — Na ekranie panelu Schofield pokazał Champion raport DIA sporządzony przez agentkę Retter. Szybko go przewinął. — Widziałam podobny. — Więc kto to jest i dlaczego to robią? — Kto to jest? Nowe ugrupowanie terrorystyczne? Franczyza Al-Kaidy? Armia renegatów niezwiązanych z żadnym krajem? Nikt tego nie wie. — A co z ich komendantem? Tym, który drwił z prezydenta Rosji? Jakiś pomysł, kto to może być? — Człowiek dowodzący tą armią nie jest nam znany. Na fragmentach nagrań z telewizji przemysłowej, jakie istnieją z akcji ugrupowania, dla ukrycia tożsamości zawsze nosi wielkie ciemne okulary i kaptur albo coś w rodzaju hełmu. Nie stara się jednak ukryć blizn po oparzeniach kwasem na lewej stronie twarzy. DGSE przeszukało każdą bazę danych, jaką dysponujemy, pod kątem żołnierzy oraz oficerów o tak charakterystycznym wyglądzie, ale niczego to nie przyniosło. Kamery telewizji przemysłowej uchwyciły w trakcie niektórych akcji, jakie przeprowadzili, kilku jego oficerów i paru z nich jest nam znanych. Pamiętam na przykład, że jego prawa ręka to chilijski eksspec od tortur, zwany Tajfun, Tafun czy coś w tym stylu. — Champion zrobiła krótką przerwę. — Wszystko wskazuje na to, że Armia Złodziei to grupa złożona z byłych żołnierzy albo dezerterów. Dowodziła nimi mała grupa bardzo dobrze wyszkolonych weteranów. Jej członkowie są nieprzewidywalni, ale nie są motłochem. Wręcz przeciwnie: to bardzo zdyscyplinowana siła bojowa, która potrafi wypełniać rozkazy. Skutecznie atakowali rosyjskie okręty wojenne i bazy amerykańskiej piechoty morskiej. — Ale czego chcą? Tego typu ugrupowania zawsze czegoś chcą: uznania nowego państwa, uwolnienia więźniów, usunięcia z ich kraju amerykańskich oddziałów. Na tym klipie wideo ich komendant powiedział prezydentowi Rosji, że są sojuszem

rozjuszonych, głodujących, pozbawionych praw i biednych, „psem u wrót pana zagłodzonym”2. Ten zwrot to cytat z Wróżb niewinności Williama Blake’a. — Ładna poetycka wiedza, szefie — szepnęła Matka. — Klasa. — Może to jakiś ogłupiały Robin Hood? — spytał Schofield. — Niszczy bogate kraje, by pomóc biednym? — Nie wiem — odparła Champion. — Nie wiemy. Schofield w zadumie zagryzł wargę. — Pierwsza ucieczka z więzienia w Chile spowodowała uwolnienie około stu więźniów. Druga, w Sudanie, mniej więcej kolejnej setki. Dodając do tego dowódców, mamy do czynienia z dwustu, może dwustu dwudziestoma ludźmi. — A nas jest tylko dziesiątka… — Mario westchnął smutno. — Pieprzony fart. — Hej, ja się liczę za dziesięciu! — zaoponowała Matka. — A ja za dwudziestu — dodał Baba. — Żelazny Bark powiedział, że w doku czekało na nich stu ludzi — przypominał Mario. — I co się stało z jego oddziałem? A to wszystko byli SEAL! Schofield popatrzył na zegarek. Była 9.35. — Została jeszcze godzina i dwadzieścia minut. — Słuchacie, co mówię? — Mario wstał. — Nawet gdybyśmy mieli pięćdziesięciu w pełni wyszkolonych ludzi, nie zajęlibyśmy tej wyspy w tydzień! Przyjrzyjmy się sobie: tkwimy w zatęchłej dziurze i nie wiemy, co dalej robić. Jeśli nas tutaj namierzą, będzie po nas. Ta misja to czyste samobójstwo! Schofield długo, twardo popatrzył na Mario, nic jednak nie powiedział, ponieważ młody marine miał rację.

Podczas gdy Schofield i reszta oceniali sytuację, osprey, który ich atakował, skierował się na południe, na Smoczą Wyspę. Samolot przeleciał nad znajdującymi się na północ od niej wysepkami, po czym łagodnie nabrał wysokości, aby przelecieć nad klifami, które wokół najbliższej tworzyły dość ciasne „U”. Zimowy lód roztopił się tu już prawie całkowicie i w zatoce jedynie gdzieniegdzie pływały kawały kry wielkości samochodów osobowych. Maszyna wzniosła się jeszcze wyżej i przeleciała nad stacją starej kolejki linowej, która łączyła najbliższą wysepkę ze Smoczą Wyspą. Po minięciu stacji przed pilotem — człowiekiem zwanym Rekinem Młotem — otworzył się zdumiewający widok. Z lewej strony stały dwa kolosalne kominy, wypluwające w niebo migoczącą mieszankę TEB. Jakiś dowcipniś namalował sprayem na boku jednego z nich wielkie „A”, wpisane w okrąg — symbol Armii Złodziei — co miało oznaczać „walcie się”, wypowiadane w kierunku licznych satelitów szpiegowskich, które bez wątpienia obserwowały wyspę. Na wprost przed ospreyem znajdowała się główna wieża — w wielkim, trzypiętrowym dysku, zamontowanym na sześćdziesięciometrowej kolumnie. Cała budowla została umieszczona w okrągłej betonowej jamie, a dostęp do niej był możliwy jedynie przez dwa podesty, wysuwane za pomocą dźwigów — po jednym z każdej strony jamy. Na szczycie dysku umieszczono lądowisko helikopterów, dwie wysokie iglice i zwieńczone wielką przezroczystą kopułą centrum dowodzenia ośrodkiem. Od podstawy po czubek najwyższej anteny na szczycie wyższej iglicy konstrukcja miała przynajmniej sto dwadzieścia metrów wysokości i nadlatujący osprey wydawał się przy niej maleńki. Widoczne osoby — członkowie Armii Złodziei, obecni w przeróżnych strażnicach i wieżach obserwacyjnych — wyglądały przy niej jak mrówki. Rekin Młot zawisł ospreyem nad lądowiskiem helikopterów, wylądował miękko i po chwili ruszył w kierunku centrum dowodzenia, prowadząc za sobą czteroosobową załogę. · · ·

Rekin Młot i jego załoga stali przed komendantem Armii Złodziei. Przykrywająca centrum dowodzenia szklana kopuła miała dobrze ponad dwadzieścia metrów średnicy. Znajdowało się pod nią kilka poziomów konsol, komputerów i paneli komunikacyjnych, otaczających zbudowaną na podwyższeniu platformę, z której dowódca mógł widzieć każdy zakątek Smoczej Wyspy. Na fotelu dowódcy siedział wódz Armii Złodziei. Nie włożył jarmarcznych okularów w stylu Elvisa. Wszyscy mogli widzieć jego oczy, a były dość denerwujące: jasnoszare tęczówki i rzadko mrugające powieki. Odbarwiona, poparzona przez kwas skóra na lewym policzku i gardle była wyraźnie widoczna — tak samo jak kilka małych pistoletów, które nosił w kaburach na udach, pod pachami i na plecach. Na szyi miał serię małych tatuaży — w tym wizerunek rosyjskiego frachtowca, komandosa korpusu piechoty morskiej i apartamentowca z napisem MOSKWA. Dla swoich ludzi nie posiadał innego imienia jak „Pan Anarchii, generał Armii Złodziei”, a zwracali się do niego per Mój Panie, Panie albo Generale. Był rasy białej, ale miał mocno opaloną skórę. Nikt nie wiedział, skąd pochodzi. Mówił po angielsku z amerykańskim akcentem, posługiwał się jednak także płynnie rosyjskim, hiszpańskim i farsi. Jedyną rzeczą, jaką wiedzieli na pewno wszyscy żołnierze Armii Złodziei, było to, że osobiście zaakceptował kandydaturę każdego z nich. Nikt nie wiedział, w jaki sposób powstał krąg najbliższych mu ludzi: on sam i pięcioosobowy gang, znający się przed sformowaniem Armii — czterech najwyższej rangi oficerów: Rekin Młot, Młocarz, Biały Szpic i Mako. No i oczywiście Tyfon. Naturalnie wśród żołnierzy krążyły plotki: wedle niektórych wszyscy kiedyś służyli jako oficerowie w armii tureckiej. Próbowali wstąpić do Al-Kaidy, ale zostali odrzuceni z powodu nadmiernej agresji; wedle innych byli po części chilijskimi, a po części egipskimi specjalistami od tortur, którzy na zlecenie Stanów Zjednoczonych prowadzili „zaawansowane przesłuchania” osób podejrzanych o terroryzm; wedle jeszcze innych byli amerykańskimi najemnikami lubującymi się w widoku krwi. Obok Pana Anarchii stał jego zastępca, pułkownik Tyfon, nazwany imieniem najbardziej przerażającej postaci mitologii greckiej, olbrzyma o miotających płomienie oczach; bali się go nawet bogowie. Jego imiennik był bardzo wysokiego wzrostu zabójcą o dziwnie pustym wzroku. Budził postrach wśród całej Armii. Przed przyjęciem do Armii Złodziei każdy kandydat musiał się spotkać z Tyfonem. To on nadawał insygnia awansu: rozgrzanym żelazem wypalał ludziom na przedramieniu odpowiedni znak, który nacierano tuszem do tatuażu, przez co na

skórze powstawały wypukłe belki. Oznaki posiadanej w Armii rangi nie nosiło się wyszytej na rękawie, a wypaloną na skórze. Także Tyfon przeprowadzał ceremonię inicjacji: potężne lanie, jakie dostawał napakowany narkotykami kandydat, podczas gdy na czterech telewizorach naraz musiał oglądać najbardziej krwawe i wyuzdane sceny przemocy — zabójstwa w trakcie seksu, obcinanie głów, gwałty i bestialstwa, topienie i torturowanie. Żołnierze Armii słuchali Pana Anarchii, ponieważ był ich dowódcą. Tyfona słuchali ze strachu. · · · — Raport! — rzucił Pan Anarchii. — Panie! — zaczął Rekin Młot. — Znaleźliśmy wrak rosyjskiego samolotu. Kiedy dotarliśmy na miejsce, była tam już ekipa Amerykanów. Nawiązaliśmy z nimi walkę, ale wtedy pojawił się francuski okręt podwodny. — Francuski okręt podwodny? — Pan Anarchii uniósł czoło. — Mów dalej. — Załoga okrętu najwyraźniej nie współpracowała z Amerykanami, ale i tak go storpedowaliśmy. Kiedy byliśmy nim zajęci, Amerykanie załatwili jedną z cobr i uciekli łodziami desantowymi. Moja druga cobra wkrótce potem odnalazła ich niedaleko tutejszych wysepek, ale Amerykanie ją też zestrzelili i zanim zdążyłem dolecieć na miejsce, zniknęli. — Zniknęli? — Musieli mieć nowego typu łodzie przystosowane do zanurzenia, generale. — To grupa testująca rozmaite wynalazki, kapitanie. Obawiam się jednak, że nie zawarłeś czegoś w raporcie. Rekin Młot zamarł. — To… to znaczy, generale? — Jak doszło do tego, że nie wypełniłeś rozkazu. Kazałem ci zabić Amerykanów. Nie zrobiłeś tego, a więc zawiodłeś. — Zaczęli walczyć jak chole… — Nie mogę tolerować niepowodzeń, kapitanie. Nie w trakcie obecnej akcji. Ta armia oczekuje tylko jednego: aby każdy dokładnie wykonywał zadania. Nie zrobiłeś tego, więc sprowadziłeś na nas wszystkich zagrożenie. Kto jest twoim bezpośrednim podwładnym? Rekin Młot skinął głową w kierunku młodzieńca obok siebie. — Porucznik Santos, generale. Z Chile.

Pan Anarchii popatrzył na niego i zlustrował go od stóp do głów. Potem odwrócił się do Tyfona i skinął głową. Zastępca dowódcy wyciągnął zza pleców tasak rzeźniczy i położył go na stole przed Rekinem Młotem i młodym porucznikiem. — Poruczniku Santos — rzekł Pan Anarchii. — Muszę udzielić pańskiemu kapitanowi lekcji, której tak szybko nie zapomni. Mógłbym go ukarać, ale z mojego doświadczenia wynika, że jedynym naprawdę skutecznym sposobem na zmotywowanie kogoś… albo wydobycie informacji od wroga… jest zranienie bliskiej mu osoby lub jego podwładnego. Gdyby więc był pan tak uprzejmy, poruczniku Santos, proszę obciąć sobie lewą dłoń. Kilku operatorów, dyskretnie przysłuchujących się rozmowie, gwałtownie podniosło głowy. Oczy oficera się rozszerzyły. Zerknął na Rekina Młota, ale jego kapitan patrzył przed siebie, aby ich spojrzenia się nie spotkały. Pan Anarchii cierpliwie czekał. Nie odzywał się. Po chwili — ku zaskoczeniu wszystkich widzów — młody porucznik podszedł do stołu i wziął tasak to ręki. Wielu obecnych słyszało o tego typu wydarzeniach, ale jeszcze nikt nie był ich naocznym świadkiem. Znali legendy o tym, jak Pan Anarchii kazał nieposłusznym lub zhańbionym członkom Armii odcinać sobie różne części ciała. Palce u rąk i nóg, a w pewnej głośnej sprawie — zgodnie z plotką — mężczyźnie, który zgwałcił afrykańską zakonnicę, Pan Anarchii nakazał obcięcie penisa… i tamten posłusznie to zrobił. Nikt nie wiedział, jak potrafił to przeprowadzić. Ci, którzy pochodzili z afrykańskich i południowoamerykańskich krajów, nazywali to czarną magią albo voodoo, a ci z Zachodu podejrzewali, że w trakcie sadystycznego procesu inicjacyjnego wpajano im w podświadomość jakiś mechanizm. Cokolwiek to jednak było, robiło wrażenie i gwarantowało całkowite posłuszeństwo. Pod spojrzeniami licznych widzów Santos zważył w prawej dłoni tasak. Położył lewą dłoń płasko na stole. Uniósł tasak. Operatorzy wstrzymali oddech… Załoga ospreya patrzyła przerażona… Rekin Młot cały czas wpatrywał się przed siebie… Mina Pana Anarchii była nieprzenikniona… Tyfon uśmiechnął się…

Tasak uderzył z całą siłą i krzyk porucznika przeszył powietrze. Pan Anarchii zwrócił się do Rekina Młota. — Nie zawiedź mnie ponownie, kapitanie. Ta Armia polega na panu. Odmaszerować. Kiedy Rekin Młot wychodził z członkami załogi, Pan Anarchii podszedł z ochroniarzami do klęczącego na podłodze Santosa, który przyciskał do ciała krwawy kikut. — Dajcie go do pracy w gazowni pod kominami — rozkazał Pan Anarchii. — W miejscu, gdzie wszyscy będą mogli go widzieć. Rozpowszechnijcie informację o tym, co się stało. Chwycono Santosa pod pachy i wywleczono z sali. Kiedy młody porucznik zniknął, Pan Anarchii zwrócił się do swojego zastępcy. — Pułkowniku Tyfonie, kiedy będą gotowe uranowe kule? — Za godzinę i dwadzieścia minut, generale. — Martwi mnie ta amerykańska grupa. Jest mała, ale jej członkowie są niepokojąco zdeterminowani. Mogą narobić więcej kłopotów, niż można się spodziewać. — Mako wraca z ich obozu. Znalazł jedną osobę, podwykonawcę o nazwisku Hartigan. Leci z nim w drugim ospreyu. — Też zabierzcie pana Hartigana do gazowni i poddajcie go torturom. Chcę wiedzieć wszystko na temat tego zespołu badawczego. Może dostarczy nam później nieco rozrywki. — Pan Anarchii skinął głową w kierunku monitorów nadzorczych. — Gdzie są teraz? — Na Niedźwiedziej Wysepce. — Mamy obraz? — Tak, z kamer nadzorczych. — Poróbcie wszystkim zdjęcia i sprawdźcie w bazach danych. Przez ten czas poślijcie od tyłu Złego Palanta i jego chłopców plus kilku szaleńców, a pluton Młocarza od przodu. Zaszliśmy za daleko, aby miała nas powstrzymać niezorganizowana grupa kandydatów na bohaterów. Wziąć ich w kleszcze i wybić do nogi.

DOK ZAŁADUNKOWY NA NIEDŹWIEDZIEJ WYSEPCE 4 KWIETNIA, GODZINA 9.40 1 GODZINA I 20 MINUT DO TERMINU KOŃCOWEGO W ciemnym betonowym doku załadunkowym na Niedźwiedziej Wysepce Zack Weinberg i Emma Dawson oglądali zastrzelonego niedźwiedzia, który ich zaatakował zaraz po przybyciu. Jak zwykle za Zackiem snuł się Bertie. — Nigdy jeszcze nie widziałam takiego zwierzęcia — rzekła Emma. — Popatrz na jego sierść: jest zmierzwiona, zmatowiała i brudna. Niedźwiedzie polarne zwykle mają krótką sierść, którą utrzymują w perfekcyjnej czystości. Zack jęknął na widok truchła. Faktycznie zwierzę było brudne. Na dodatek całe upstrzone krwią z ran. — Jest mniejszy od tych niedźwiedzi, jakie widywałem. — Rzeczywiście. — Emma obeszła truchło, analitycznie, naukowo je oszacowując. — Powiedziałabym, że to młodociany osobnik, taki odpowiednik naszego nastolatka, humorzasty, agresywny i arogancki. Popatrzyła przez opancerzoną szybę w drzwiach prowadzących do wewnętrznego laboratorium. Widać w nim było dużą ośmiokątną przestrzeń, obniżoną pośrodku. Na zawieszonych w górze pomostach, otaczających obniżoną podłogę, krążyły cztery białe niedźwiedzie. Jeden z nich podszedł do drzwi i wyjrzał przez okienko na Zacka i Emmę. — Sądzisz, że to zwierzę żyło w doku? — spytał Zack. Emma wzruszyła ramionami. — To dobry dom dla niedźwiedzia. Zamknięta jaskinia z tylko jednym podwodnym wejściem. — A dlaczego nie był z pozostałymi? — Młodociane osobniki wszelkich gatunków, grizzly, kodiaki, polarne, często przekraczają ustalone granice i napadają na stare. Podejrzewam, że ten niegrzeczny chłopiec zaatakował któregoś z dorosłych samców i został wypędzony. Żył tu na wygnaniu… PRASK! Wielki niedźwiedź po drugiej stronie drzwi huknął łapą w szkło. Drzwi zadrżały, ale wytrzymały.

Schofield odwrócił się na odgłos uderzenia i popatrzył na zwierzę. — Wszystko u was w porządku? Zack i Emma skinęli głowami. — A co z tobą, Chad? — spytał Schofield. Młody dyrektor siedział ze spuszczoną głową, oparty plecami o ścianę. Skierował wzrok ku kapitanowi. Był wyraźnie wstrząśnięty ostatnimi wydarzeniami, ale pokiwał głową. Strach na Wróble popatrzył na niedźwiedzia. — Chyba najwyższy czas, abyśmy dowiedzieli się od doktora Iwanowa nieco więcej o tym miejscu. · · · Wszyscy zebrali się wokół rosyjskiego naukowca. — W porządku, doktorze — zaczął Schofield. — Wiemy sporo w dużym zarysie o Smoczej Wyspie, chciałbym teraz poznać szczegóły od kogoś, kto ją zna. Chcę usłyszeć wszystko, począwszy od układu terenu, a na broni atmosferycznej skończywszy, i szczególnie interesuje mnie, co możemy zrobić w ciągu najbliższych osiemdziesięciu minut, aby zapobiec jej uruchomieniu. Iwanow pokręcił głową. — Ostrow Zmej to skała, prawdziwa forteca. Jeśli mieli dość ludzi, by obsadzić wieżyczki strażnicze, trudno będzie ją wziąć siłą. — Jeśli tak trudno tu wniknąć, to w jaki sposób tamtym udało się zająć wyspę z taką łatwością? — spytała Matka. Iwanow westchnął. — Prawdopodobnie przekupili jednego z członków zespołu, który mieliśmy zmienić. Podejrzewam zwłaszcza niejakiego doktora Igora Kockiego. W nowej Rosji ludzie nauki nie są dobrze wynagradzani, a wiem, że Kocki potężnie się zadłużył. Można by go łatwo kupić. Nas wszystkich można by łatwo kupić. Kiedy mój samolot przyleciał na Smoka, Kocki stał przy hangarze, machał do nas i wołał do siebie. Zapraszał nas pod kule. — Rozumiem — rzekł Schofield. — Proszę opowiedzieć o broni. Wiemy, że można ją unieruchomić, przechwytując albo niszcząc kule z czerwonego uranu lub unieszkodliwiając rakiety, które mają je wystrzelić w chmurę gazu. To prawda? — Prawda. Teoretycznie dałoby się także przerwać wytwarzanie gazu, ale na to już za późno. Niszcząc teraz kominy, można by spowodować rozproszenie chmury gazu. Ale płomień atmosferyczny, raz rozpalony, jest potężny. Przeskoczyłby przez lukę. Aby

powstała wystarczająco duża dziura, trzeba by przerwać wytwarzanie gazu na przynajmniej półtorej godziny, a nie będzie to już wykonalne. — Więc pozostają kule i rakiety? — Tak jest. — Gdzie trzymane są kule? — W zamkniętym laboratorium na szczycie niższej iglicy głównej wieży. To właśnie ze względu na nie nasi przeciwnicy muszą czekać. Z powodu kryjącego się w nich potencjału uranowe kule są przechowywane w temperaturze zbliżonej do zera w skali Kelvina, czyli około minus dwustu siedemdziesięciu trzech stopni Celsjusza. Przed użyciem trzeba je przygotować: oznacza to ogrzewanie do temperatury pokojowej w bardzo określonym tempie, inaczej uszkodzona zostałaby ich struktura molekularna i straciłyby właściwości zapalające. — Ile jest tych kul? — spytała Champion. — Hm… sześć w tym laboratorium… — powiedział Iwanow z lekkim wahaniem, które jednak nie uszło uwadze Schofielda. — Czy to znaczy, że na Smoczej Wyspie jest ich więcej? Iwanow skrzywił się. — Pod główną wieżą jest drugie, tajne laboratorium. Dokładnie pod kolumną podtrzymującą dysk na szczycie. Można się tam dostać jedynie windą z szyfrowym zamkiem. Tamto laboratorium posiada własny układ ogrzewający kule i znajduje się tam jedna uranowa kula. Taka rezerwa, zapas na wypadek wojny atomowej, ale… — Ale co? — Kocki nie wie o istnieniu tajnego laboratorium. Ta wiedza wykracza poza jego uprawnienia. A jeśli Kocki nic nie wie, nie wie też tamta banda. — Hm… — Schofield zagryzł wargę. — W każdym razie gdyby udało nam się dotrzeć do niższej iglicy i przerwać proces przygotowywania kul, moglibyśmy je unieszkodliwić. — Gdyby udało wam się dotrzeć tam na czas. — Można zniszczyć kulę wybuchem granatu? — spytała Champion. — Nie. Materiał jest za gęsty, aby konwencjonalny materiał wybuchowy mógł uczynić mu krzywdę. Granat nawet by nie zadrapał kuli z czerwonego uranu. Aby ją zniszczyć, potrzeba dużego, starannie sfazowanego w czasie i jeszcze dokładniej skalibrowanego uderzenia implozyjnego. — Ile waży jedna kula? — spytał Schofield. Iwanow wzruszył ramionami.

— Jak na swą wielkość są ciężkie, co jednak jest normą dla substancji wpółnuklearnej. Może trzy kilogramy. Dlaczego pan pyta? — Ponieważ trzykilogramowa kula wielkości piłeczki golfowej kiepsko pływa. Gdyby udało się nam przejąć kule i wrzucić je do oceanu, nie dałoby się ich odnaleźć. — To prawda — przyznał Iwanow. — Chwileczkę! — wtrąciła się Matka. — Nie mówimy o materiale radioaktywnym? Nie można ot tak wziąć do ręki materiału nuklearnego i zwiać z nim! — Jeśli chodzi o czerwony uran, to można — odparł Iwanow. — Ma duży potencjał wybuchowy, ale minimalną rozpadową radioaktywność bierną. Można go nosić w walizce, a nawet zrobić z niewielkiej ilości granat. — Momencik… to znaczy, że z tego materiału coś już robiono? — Czemu nie? Oczywiście. Nasi naukowcy zakochali się w czerwonym uranie. To niemal doskonały termobaryczny materiał wybuchowy. Stworzono z niego szereg małych urządzeń, w tym granaty z rdzeniem wielkości kulki do łożyska, za pomocą których można rozwalić na kawałki czołg T-Siedemdziesiąt Dwa. — Zrobiliście atomowe granaty ręczne?! Iwanow skinął głową. — Ta wyspa jest produktem innych czasów. Dano nam wolną rękę w zakresie kreowania każdej broni, jaka tylko przyszła nam do głowy, i robiliśmy to. Może czasami posuwaliśmy się za daleko… — Bez jaj — powiedziała Matka. — Hej, hej! Ja też mam rodzinę! — krzyknął z oburzeniem Iwanow. — Dwóch synów. Sześcioro wnucząt. Mieszkają w Odessie, na południu Ukrainy i jeśli ta broń zostanie użyta, zginą w pożodze. Mam do stracenia tyle samo co wy. Pomagałem konstruować tę straszliwą broń, ale na pewno nie chcę, aby ktoś po nią sięgnął! — Spokojnie, niech się wszyscy uspokoją — przerwał Schofield. — Co z rakietami mającymi wystrzelić kule w atmosferę? Gdzie są zlokalizowane? Iwanow ponownie skinął głową. — Przeciwnik najprawdopodobniej uaktywnił baterię rakiet balistycznych średniego zasięgu na znajdującej się na południe od głównej wieży płycie wyrzutni. Unieszkodliwienie rakiet jest jedną z możliwości, ale należy się spodziewać, że miejsce jest dobrze strzeżone. Można się tam dostać jedynie przez wysoki, wąski most. Jeśli przeciwnik postawił wartowników, dostanie się do rakiet będzie skrajnie trudne. Kapitan znowu na chwilę zamilkł, zagłębił się w rozmyślania. — Może jest jeszcze inny sposób — odezwał się w końcu. — Wpadł mi do głowy już jakiś czas temu, ale… wiąże się z komplikacjami.

— To znaczy? — spytała Matka. — Jesteśmy tutaj, ponieważ Armia Złodziei jest zdolna na duże odległości namierzać nadlatujące rakiety i samoloty, tak? Udało im się nawet zawrócić rosyjską międzykontynentalną rakietę balistyczną i sprawić, by uderzyła w miejsce, skąd została wystrzelona. — Są dobrze wyposażeni technicznie — powiedziała Matka ze wzruszeniem ramion. — Wiemy o tym. — To za mało — odparł Schofield. — Urządzenia pozwalające widzieć na tysiące kilometrów nadlatujące rakiety albo samoloty wymagają podłączenia do któregoś z satelitów wczesnego ostrzegania. Co oznacza, że gdzieś na wyspie jest uplink, dzięki któremu mogą nawiązać komunikację z tym właśnie satelitą. — Słuszne założenie… — Veronique Champion pokiwała głową. — Jak jednak sam zauważyłeś, tego typu plan wiąże się ze znacznymi komplikacjami. Matka nic nie rozumiała. — Chwilunia… O czym mowa? Jakie komplikacje? Nic nie łapię. — Jeśli zlikwidujemy uplink satelitarny na wyspie… zakłócimy go albo zniszczymy… Armia Złodziei zostanie oślepiona i stworzymy możliwość ataku jądrowego na wyspę. — Po zniszczeniu uplinku wystrzelona z Alaski albo miejsca w centralnej Rosji rakieta z ładunkiem jądrowym może uderzyć w wyspę w ciągu dwudziestu minut. Komplikacja to… — …my — zakończył zdanie Schofield. — Nie zdążymy uciec przed uderzeniem głowicy atomowej. Znajdując uplink i niszcząc go, możemy uratować świat, ale… sami zginiemy. — Aha — mruknęła Matka. — Jasne. Rozumiem. Zapadła chwila ciszy. — Musimy to sobie zachować jako opcję — oznajmił z powagą Strach na Wróble. — Może nie pierwszej kolejności, ale gdyby wszystko inne zawiodło, może będzie trzeba ją rozważyć. Odwrócił się do swoich ludzi. — W porządku, oto, jak się do tego zabierzemy. Jeśli uda nam się dostać do środka, proponuję operację dzieloną: jedna grupa pójdzie po kule, druga, mniejsza, spróbuje unieruchomić baterię rakiet. Ja poprowadzę pierwszy. Jeśli do jedenastej uda nam się zatrzymać podgrzewanie uranu, kończymy akcję, jeśli nie, zdobywamy kule, zanosimy je na brzeg i wrzucamy do oceanu. Równocześnie drugi zespół… mam na myśli

Dzieciaka i Mario… próbuje unieszkodliwić rakiety, by tamci nie zdołali wystrzelić kul, na wypadek gdyby zespół numer jeden zawiódł. — Brzmi jak plan — powiedziała Matka. — Jeśli uda nam się wejść do środka do jedenastej — dodała Champion. — Już to może się okazać bardzo trudne. Kapitan skinął potakująco głową. — Kiedy rozpoczniemy działania, doktor Iwanow spróbuje odnaleźć niedawno dodane w kompleksie anteny satelitarne, czyli ewentualnie połączone z uplinkiem. Jeśli wszystko pójdzie w diabły, ostatnim wyjściem będzie zniszczenie uplinku i ściągnięcie sobie na głowy ataku jądrowego. Jakieś pytania? Wszyscy milczeli, rozważając znaczenie ostatecznego rozwiązania. — Ja mam pytanie — nagle odezwała się Matka. — Do niego. — Wskazała ruchem głowy Iwanowa. — Kto, do kurwy nędzy, projektuje i buduje broń globalnej zagłady jak coś takiego? Rosjanin zacisnął usta w półuśmiechu. — Odpowiedź może ci się nie spodobać. Plany urządzenia atmosferycznego, a w zasadzie całego tego ośrodka, ukradliśmy z supertajnego laboratorium w Bazie Sił Powietrznych Nellis w Stanach Zjednoczonych. To twój kraj zaprojektował tę straszliwą broń. Myśmy ją tylko zbudowali. · · · Schofield skinął głową w kierunku drzwi z pancerną szybą, za którymi znajdowały się dziwne niedźwiedzie polarne. — A co z nimi? Jaka kryje się za tym opowieść? — Kolejny eksperyment — odparł Iwanow. — Nieudany. — Daj pan spokój — powiedział Dzieciak. — Co zrobiliście z miśkami? — To nie był mój projekt i nie akceptowałem go. Pomysł niewiele różnił się od sławetnych amerykańskich badań delfinów: próbowaliśmy wyszkolić niedźwiedzie do wykonywania zadań wojskowych. Zakładania min, przyczepiania materiałów wybuchowych do burt okrętów. Jednej grupie podawano zaawansowane leki modyfikujące nastrój, aby zamienić zwierzęta w hiperagresywnych żołnierzy pierwszej linii, którzy atakując, sialiby przerażenie w sercach wroga. Emma Dawson była zszokowana. — Próbowaliście zwiększyć agresywność niedźwiedzi polarnych? I uczynić je posłusznymi? Straciliście resztkę rozumu?

Naukowiec wzruszył ramionami. — Niedawno Amerykanie prowadzili podobny projekt, z gorylami, na pacyficznej wyspie zwanej Piekielną Wyspą. Matka popatrzyła na Schofielda, a on ledwie dostrzegalnie skinął głową. — Nic z tego nie wyszło? — Nie. Leki pustoszyły prymitywne mózgi niedźwiedzi i zwierzęta stawały się ogłupiałe, rozwścieczone, przepełnione złością. Zaczęły atakować ludzi z obsługi i inne niedźwiedzie. Przy okazji nabrały jednak trochę sprytu i raz za razem któryś uciekał z klatki. — Atakowały pobratymców… — Schofield przypomniał sobie martwego niedźwiedzia, na którego natknęli się na lodowej krze, poszarpanego przez coś na strzępy. — Uciekały z klatek… zaraz, chce pan powiedzieć, że niedźwiedzie w laboratorium za tymi drzwiami nie są uwięzione? — Skądże. Do laboratorium prowadzi sporo wejść… pęknięcia w suficie, drzwi ewakuacyjne. Kiedy w dziewięćdziesiątym pierwszym roku Smocza Wyspa przestała służyć jako ośrodek badawczy, a personel zredukowano do minimum, zostawiliśmy niedźwiedzie na pastwę losu. Przychodzą i wychodzą, kiedy im się podoba. Te postanowiły tutaj zostać. Emma pokręciła głową. — Zostawiliście je na pastwę losu. Nieźli jesteście. Schofield popatrzył przez pancerne szkło do laboratorium. — Nieprzewidywalne niedźwiedzie polarne… jeszcze tego mi brakowało… — Kapitanie… — powiedział Zack, zapatrzony w wodę za ich plecami. Kucał na brzegu, Bertie stał tuż obok. — Co to jest? Schofield odwrócił się… …i natychmiast dostrzegł ruch. W głębinie zamigotał upiorny zielony poblask. Poruszał się, rósł, zbliżał. Kapitan podbiegł do skraju wody, złapał Bertiego, odwrócił go do góry kołami i wsadził pod wodę obiektyw na wysięgniku, obserwując przy tym ekran wyświetlacza. — Cholera! Na ekranie widać było sześć małych skuterów podwodnych — każdy z dwoma uzbrojonymi ludźmi w sprzęcie do nurkowania. Zbliżały się szybko tunelem, ich przednie reflektory rzucały jaskrawe zielonkawe światło. — Przysłali za nami grupę szturmową… Wyciągnął Bertiego z wody i błyskawicznie się rozejrzał, oceniając szanse. Zamknięty betonowy dok miał tylko dwa wyjścia: wypełniony wodą tunel i drzwi

z pancerną szybą, prowadzące do laboratorium z niedźwiedziami. — Między młotem a kowadłem… — Schofield błyskawicznie założył gogle, wyciągnął desert eagle’a… …i wycelował w pancerne szkło. — Jedyne wyjście. Marines, przygotować broń! Strzelał w szkło, aż pękło. W tym samym momencie świat oszalał.

ETAP DRUGI WEZWANIE DO BRONI

NIEDŹWIEDZIA WYSEPKA 4 KWIETNIA, GODZINA 10.00 CZAS MINUS 1 GODZINA DO TERMINU KOŃCOWEG Pod gołębnikiem, gdzie się tłoczą Gołębie, piekieł drży potęga. Pies u wrót pana zagłodzony To dla monarchii pewna klęska. WILLIAM BLAKE, Wróżby niewinności (przełożył Z. Kubiak)

WIDOK Z BOKU

WIDOK Z GÓRY

NIEDŹWIEDZIE LABORATORIUM

NIEDŹWIEDZIA WYSEPKA 4 KWIETNIA, GODZINA 10.00 GODZINA DO TERMINU KOŃCOWEGO Unosząc przed sobą broń i bardzo szybko się poruszając, Schofield wprowadził grupę w królestwo niedźwiedzi polarnych. Laboratorium było wielkie, miało przynajmniej siedemdziesiąt metrów średnicy, okrągły górny pomost znajdował się jakieś sześć metrów powyżej dolnego poziomu. Stali na górnej rotundzie, skąd widzieli dziesięć wielkich (i otwartych) klatek, zamocowanych do zewnętrznego obwodu kręgu. Laboratorium przykrywała półprzezroczysta kopuła geodezyjna, zrobiona z wielu trójkątnych elementów i wsporników bez użycia ani jednej wewnętrznej podpory. Z dwóch leżących naprzeciwko siebie punktów na obwodzie laboratorium wychodziły wąskie rozsuwane kładki, dochodząc do znajdującego się pośrodku podwyższonego podestu. Na podeście znajdowały się wysoka na mniej więcej metr konsola z instrumentami i właz. Walcowata podstawa podestu była zrobiona z grubego pancernego szkła, w jej środku zamontowano drabinkę, której dolna część dochodziła do drzwi wejściowych. Wszędzie panował nieopisany brud. Śmierdziało niedźwiedzimi odchodami, moczem i zepsutym mięsem — jakby trafili do jamy mięsożercy. Część trójkątnych paneli, z których zrobiono kopułę, była rozbita, przez co do środka dostawał się śnieg, który uformował na dnie zagłębienia spore hałdy. Przez dziury w kopule prześwitywało niebo. To, co kiedyś było błyszczącym nowoczesnym laboratorium, teraz stanowiło obraz nędzy i rozpaczy. Trafili do rdzewiejącego, śmierdzącego lodowatego śmietnika. Jedynym wyjściem zdawały się drzwi w południowej ścianie, ale z powodu zalegającego na dolnym poziomie śniegu mogli tam dotrzeć tylko po przeciągniętych nad zagłębieniem kładkach. Kiedy pociski z pistoletu Schofielda wybiły szybę w drzwiach, cztery obecne w laboratorium parchate niedźwiedzie odwróciły się jak na komendę. Zwierzęta, zgromadzone przy śnieżnych hałdach po zachodniej stronie, z wielkim zainteresowaniem obserwowały jedenaście wchodzących do środka ludzkich istot.

Samiec alfa poderwał się na tylne łapy i głośno zaryczał, rzucając przybyszom wyzwanie. W kierunku ludzi ruszył biegiem młody, szczerzący zęby samiec. — Ruchy! Na kładki! Musimy dostać się do drzwi po tamtej stronie! — Nie spuszczając wzroku z niedźwiedzia, Schofield przepchnął każdego obok siebie. Uniósł desert eagle’a i strzelił dwa razy nad łbem zwierzęcia. Strzały odbiły się w rozległej przestrzeni głośnym echem. Niedźwiedź nieco zwolnił, ale w dalszym ciągu się zbliżał. Kiedy Schofield ruszył za resztą grupy, spojrzał za siebie na dok załadunkowy i… ujrzał, jak z wody wylatuje nad powierzchnię nieduża kula. Kiedy była w najwyższym punkcie lotu, zawisła na ułamek sekundy w powietrzu i wzrok Schofielda zarejestrował, co to jest. Przedmiot wyglądał jak zwykły granat rozpryskowy M67, tyle tylko, że miał dookoła namalowany nietypowy srebrny pasek. Niezależnie od tego, jakiego rodzaju był to granat, wyrzucono go z wody, aby otworzyć członkom atakującego oddziału drogę wejścia. — Granat! — wrzasnął Schofield. — Kryć się! Każdy zanurkował za jakąś osłonę: framugę drzwi, skrzynkę, beczkę. Kapitan schował się obok Dzieciaka za ościeżnicą. Jedynie nieszczęsny niedźwiedź nie zdążył się ukryć. Granat eksplodował. · · · Po ogłuszającej detonacji w powietrze buchnęła fala żrącego srebrnego płynu. Młody samiec został nim oblany i natychmiast zaczął wyć, łapiąc się za ślepia. Rykowi niedźwiedzia towarzyszyło przedziwne skwierczenie. Ościeżnica obok jego łba topiła się. Plama srebrnego kwasu spływała po stalowej ramie, rozpuszczając metal. — Granat kwasowy — powiedział Schofield do Dzieciaka. — Jak odłamkowy, tyle że znacznie gorszy. Nie zabija od razu, jedynie uszkadza i unieszkodliwia… W tym momencie niedźwiedź naprawdę zaczął wyć, a był to chyba najgorszy odgłos, jaki Schofield słyszał w życiu. Srebrzysty kwas przeżerał się przez futro zwierzęcia i biedny stwór cierpiał katusze. Skóra odłaziła mu od ciała. Potem rozpuściły się powłoki brzuszne i zaczęły się wylewać jelita, by po chwili wypaść na podłogę z obrzydliwym plaśnięciem.

Przerażony niedźwiedź drapał się pazurami po ciele, w efekcie czego odrywał sobie płaty mięsa, odsłaniając kości. Widok mógł przyprawić o mdłości. Zwierzę osunęło się na ziemię. BAM! Nieszczęsny drapieżnik przewrócił się martwy na bok, dobity strzałem łaski przez kapitana Schofielda. — Ruchy, ludzie! — wrzasnął. — Łobuzy będą tu za trzy sekundy! Pojawili się za cztery.

Wyszli z wody niczym śmiercionośne zjawy. Mieli na sobie obcisłe, szaro-białe, ogrzewane elektrycznie skafandry i każdy spoglądał przez celownik kompaktowego pistoletu maszynowego H&K MP5N, przyciskanego do ramienia w pozycji strzeleckiej. Schofield nie umiał ocenić, ilu ich jest — dziesięciu, dwunastu, czternastu — przygotowawszy sobie jednak drogę za pomocą granatu kwasowego, wychodzili z wody szybko i od razu zaczynali strzelać. O betonowe ściany załomotały pociski. Schofield i Dzieciak odpowiedzieli ogniem, chaotycznie strzelając za siebie i pędząc po kładce za resztą grupy. — Matka! Osłaniaj nas! Prowadząca grupę Matka zatrzymała się na podeście w środku i uniosła G36. — Baba! Pomóż jej! — krzyknęła Veronique Champion i olbrzym dołączył do Matki. Wycelował potężnego korda w zniszczone drzwi. Pierwszy napastnik wypadł przez nie — i BRRRACK! — tylko po to, by zostać rozerwanym przez połączony ogień Matki i Baby. Wystarczyła sekunda, aby napastnik po prostu zniknął. Cywile biegiem minęli Matkę, Babę oraz Champion i prowadzeni przez Mario, znaleźli się na drugiej kładce. Kiedy dotarli do drzwi po przeciwległej stronie laboratorium — otoczonych połamanymi skrzynkami i pordzewiałymi beczkami — atakujący rozpoczęli zmasowany ostrzał. Z rozbitych drzwi wystrzelił ogień jeszcze silniejszy niż to, co zademonstrowali Matka i Baba: serie z ciężkiego karabinu maszynowego z powplatanymi między zwykłe pociski pociskami smugowymi. Ostrzał był tak potężny, że wszyscy zostali zmuszeni do poszukania osłony. Matka i Baba przykucnęli za konsolą na podeście, ale Champion potknęła się i wpadła do centralnego szybu. Zleciała kilka metrów w cylindrze z pancernego szkła — gwałtownie, ale nieskutecznie ostrzeliwana — po czym oszołomiona wylądowała na dnie… …i niemal w tym samym momencie z jednej z klatek wyskoczył kolejny niedźwiedź i ruszył na nią z rykiem, szczerząc kły. Kierował się prosto na otwarte drzwi u dołu szklanej podstawy szybu…

…na szczęście Champion błyskawicznie przesunęła się po posadzce i jednym kopnięciem zatrzasnęła drzwi — sekundę później niedźwiedź huknął w nie cielskiem, wstrząsając przezroczystymi drzwiami. Odbił się, padł na zad i ryknął zdezorientowany. · · · Kiedy zaczął się ostrzał, Schofield i Dzieciak byli mniej więcej w połowie pierwszej kładki. Skoczyli do przodu, jakby zamierzali zanurkować, i dołączyli do kryjących się za konsolą Matki i Baby. — Dzieciak! — krzyknął stojący przy południowych drzwiach Mario. — Uważaj! Nad tobą! Dzieciak podniósł głowę i w tej samej chwili… …z plątaniny wsporników kopuły spadł rozmazany biały kształt i wylądował na kładce tuż przed nim. Kolejny wściekły miś. W trakcie strzelaniny wspiął się na wsporniki i skoczył, odcinając im drogę ucieczki. Ryknął ogłuszająco, zanim jednak skończył, jego czaszka eksplodowała jak przedziurawiona piłka. Schofield i Dzieciak błyskawicznie się odwrócili — w ręku Baby dymił Smith & Wesson Model 29 na potężne naboje kaliber .44 Magnum. Pozbawiony głowy niedźwiedź spadł z kładki i zwalił się z tępym łoskotem na sam dół. — A niech mnie… — jęknął Dzieciak. Matka błyskawicznie odwróciła się do brodatego Francuza. — Jasna cholera, dobry jesteś! — Oui — odparł Baba. · · · Schofield dokonał błyskawicznej analizy sytuacji. Veronique Champion wspinała się po drabince prowadzącej na podest. Mario i trójka cywili — Chad, Emma i Zack z Bertiem — do tego Iwanow i trzeci francuski agent, Dubois, byli względnie bezpieczni w okolicy drzwi na południu laboratorium, schowani za skrzynkami i beczkami. W drzwiach prowadzących do doku załadunkowego ośmiu napastników w skafandrach przygotowywało atak. Na posadzce tuż przed nimi leżało dwóch strzelców z karabinami maszynowymi na dwójnogach.

To nie zwykli bandyci, pomyślał Schofield. Są wyszkoleni. I coś planu… Nagle zza ósemki wybiegło dwóch ciemnoskórych mężczyzn, strzelając z biodra z kałasznikowów. Omiatali seriami całą przestrzeń. Od razu dało się dostrzec charakterystyczny wygląd ich oczu — białka były czerwono-żółtej barwy a ze źrenic wyzierało szaleństwo, typowe dla ludzi stale palących haszysz. Wydawało się, że ci Afrykańczycy są tu kompletnie nie na miejscu: byli ubrani w podarte skafandry, ich szyje pokrywały liczne tatuaże, mieli wygolone do połowy czaszki i mnóstwo metalowych ozdób na twarzach — kolczyki w brwiach i nosie, ćwieki w wargach. Wywrzaskiwali jakąś wojenną pieśń, poruszając się zygzakami, rytmicznie opuszczali i unosili tułowie. Schofield zagryzł wargę. Był to atak samobójczy — chcieli zabić jak najwięcej przeciwników, nie dbając o swój los. Przeciwieństwo chłodnej kalkulacji, jaką zapowiadały dotychczasowe działania. Ta taktyka dezorientowała, miała zaszokować i zamącić w głowie, i na chwilę obu Afrykańczykom udało się zrealizować ten cel. Biegnąc w kierunku pierwszej kładki, owym dziwnym zygzakowatym i kolebiącym stylem, wrzeszczeli z całych sił i zasypali laboratorium ogniem. Kiedy dotarli do kładki, Schofield uniósł pistolet i strzelił pierwszemu w pierś, co jednak go nie zatrzymało. Cały czas wył i strzelał, i potrzeba było kolejnych czterech pocisków, aby zrzucić go z podestu. Ale nawet lecąc w powietrzu, strzelał dalej. Matka musiała oddać pięć strzałów, aby unieszkodliwić drugiego szaleńca. — Pierdoleni wariaci… — rzuciła i westchnęła. — Złożyć pierwszą kładkę! — wrzasnął Strach na Wróble. Baba popatrzył na konsolę w poszukiwaniu odpowiedniego przełącznika i szybko go uruchomił. Kładka zaczęła się wsuwać w obramowanie zagłębienia i wkrótce między centralnym podestem a drzwiami do doku załadunkowego powstała piętnastometrowa luka. — Matka! Bierz Dzieciaka i swojego nowego przyjaciela i ruszaj! — Schofield spojrzał w dół. Veronique była już prawie u szczytu drabinki. — Będę was osłaniał, potem wy osłaniajcie nas, kiedy będę wycofywał się z panną Champion. Wstał i puścił długą serię, zmuszając napastników do schowania się. Dał w ten sposób Matce, Dzieciakowi i Babie chwilę na przebiegnięcie po drugiej kładce i dołączenie do tych, którzy czekali przy południowych drzwiach. Po chwili z włazu na podeście wynurzyła się Champion. — Matka?! Gotowa odwdzięczyć się za przysługę? — spytał kapitan.

— Jasne, szefie. — No to ruszamy… — powiedział Schofield do Champion i rzucili się biegiem. Równocześnie wydarzyły się trzy rzeczy. Po pierwsze, napastnicy rozpoczęli ostrzał drugiej kładki z karabinów maszynowych, ponownie używając pocisków smugowych, i spod nóg biegnącego Schofielda buchnęły snopy iskier. Po drugie, smugacze zmusiły Schofielda i Champion do rozdzielenia się, a francuska zabójczyni pospiesznie wróciła na podest pośrodku laboratorium. Po trzecie, druga kładka zaczęła się składać, elementy wsuwały się teleskopowo jeden w drugi tuż za stopami biegnącego Schofielda. Któryś z napastników znalazł panel sterujący przy prowadzących do doku załadunkowego drzwiach i sprawił, że Champion została odcięta na centralnym podeście. Osłanianemu ogniem Matki, pędzącemu ile sił kapitanowi udało się uciec, przeskoczyć nad skrzynką, przeturlać za nią i zatrzymać przy czekających obok drzwi ludziach. — Seksowna Francuzeczka nie ma szans! — zawołała Matka. Schofield odwrócił się w kierunku podestu. Champion kuliła się bezradna, szukając osłony przed kulami. — Zostawmy ją! — wrzasnął Mario. — Chciała nas zabić! — Nikogo nie zostawiamy — odparł Schofield. — Doktorze Iwanow, co jest za tymi drzwiami? — Klatka schodowa idąca do miejsca, które nazywamy Stadionem. — Prowadzi w kierunku Smoczej Wyspy? — Po drugiej stronie Stadionu jest most pontonowy, łączący wysepkę ze Smoczą Wyspą. — Więc idziemy tędy. Dzieciak! Mario! Prowadzicie, wyciągnięcie stąd wszystkich! Dostańcie się do tego Stadionu! Matka, zostajesz ze mną. Wszyscy ruszyli w kierunku schodów — poza Babą i Dubois. — Nie zostawię Renard — rzekł krótko olbrzym. — Ja też nie zamierzałem jej zostawiać. Spróbuję ją wyciągnąć — odparł Schofield. Przez chwilę we czwórkę obserwowali, jak napastnicy wściekle ostrzeliwują podest, na którym utkwiła Veronique. — Mario ma rację… — cicho powiedziała Matka do Schofielda. — Chciała nas zabić. — Potrzebujemy każdego zdolnego do działania żołnierza — odrzekł szeptem i wyjął z kabury na plecach maghooka. — Czyli działamy…

— Tylko mnie osłaniaj. Matka wstała i otworzyła ogień, Schofield też szybko się wyprostował, wycelował z maghooka w kierunku wspierających dach metalowych belek… …ale zatrzymał się w pół ruchu i nie wystrzelił… …w tym samym bowiem momencie Veronique zrobiła coś podobnego. W zasadzie dokładnie to samo. Wstała, wycelowała w kierunku wsporników urządzenie podobne do tego, jakie miał Strach na Wróble, i wystrzeliła. Widział broń jedynie przez krótką chwilę, jej „maghook” robił wrażenie większego od tych, których używał jego oddział, masywniejszego, a „pocisk” był ostrzejszy, bardziej przypominający grot strzały. Ostrze pomknęło w górę, srebrny czubek ciął powietrze z wizgiem, ciągnąc za sobą linkę. Z głośnym uderzeniem grot wbił się w stalową belkę — przynajmniej na siedem, osiem centymetrów — i złapał chwyt. Schofield patrzył, jak Champion rusza biegiem, ściskając oburącz wyrzutnię, i skacze w pustkę… dokładnie tak, jak sam zamierzał zrobić. Niczym wielkie wahadło, przeleciała nad areną, wykonując płynny dwudziestometrowy lot — cały czas osłaniana przez ogień Matki — doleciała do brzegu po drugiej stronie i z łoskotem wylądowała u stóp Schofielda. — Ładny manewr… — pochwalił ją. — Dziękuję. — Wcisnęła przełącznik na korpusie, zwinęła linkę i po kilku sekundach wszyscy wybiegli na klatkę schodową. Ani Schofield, ani Champion nie zauważyli kamer telewizji przemysłowej, nadzorujących laboratorium z góry. Kamery widziały wszystko — bez trudu wykonały zbliżenia ich twarzy. · · · Dowódca napastników, czekający przy doku załadunkowym, patrzył, jak grupka przeciwników się oddala. Nazywał się Wilhelm Mauser, ale wszyscy mówili na niego „Zły Palant”. Formalnie był obywatelem Niemiec, gdzie kiedyś służył w wojsku jako sierżant. Niezdrowe zamiłowanie do młodych dziewcząt, które ujawniło się dość wyraźnie w trakcie jednej z misji pokojowych w Afryce, sprawiło jednak, że został wyrzucony ze służby. Pozostał mu po całej sprawie przydomek. Zły Palant uśmiechnął się.

— Oddział Młocarza, tu Zły Palant — powiedział do laryngofonu. — Właśnie wykurzyliśmy ich z Niedźwiedziego Laboratorium. Idą prosto do ciebie. — Zrozumiałem, Palancie. Jesteśmy gotowi i czekamy w Stadionie. WIDOK Z GÓRY

WIDOK Z BOKU

„STADION” NA NIEDŹWIEDZIEJ WYSEPCE

— Wszyscy cali? — spytał Schofield, kiedy przebiegał na schodach obok kolejnych członków grupy, by znaleźć się na czele. Kiwnęli głowami. — Co teraz? — spytał Dzieciak. — Nie mamy wyboru. Albo będziemy przeć do przodu, albo zginiemy, próbując… Przerwała mu salwa z broni maszynowej. Grad pocisków załomotał o schody u szczytu przejścia. — Idziemy. Poprowadził ich za sobą. · · · Strach na Wróble wyszedł z klatki schodowej do przysadzistego sześciobocznego budynku, który zdawał się wgryzać w bazę Niedźwiedziej Wysepki. Znajdowało się tu kilka ponurych gabinetów i większe otwarte pomieszczenie. Wszystko zostało porzucone dawno temu. — Tu mieli swoje gabinety pracujący na wyspie naukowcy — wyjaśnił Iwanow. Schofield gorączkowo rozglądał się wokół. Wyglądało na to, że budynek siedzi okrakiem na przewężeniu wysepki. Przez szereg okien w przeciwległej, południowej ścianie wpadało do środka światło dzienne. Nie mieli wyboru, musieli podążać w tym kierunku. — Matka, Dzieciak! Utrzymujcie jak najdłużej schody. Kierujemy się na południe. — Zrozumiałam. Schofield ruszył, doszedł do okien i wyjrzał na zewnątrz. — Dobry Boże… Tuż obok stanęła Veronique Champion. — Co to za miejsce? Mieli pod sobą ogromny owalny krater, otoczony pionowymi skalnymi ścianami o wysokości przynajmniej trzydziestu metrów. Niedaleko od miejsca, w którym stali, w dnie krateru wykopano liczne okopy, pośrodku znajdowała się wieża strażnicza, a dalej zamarznięte do połowy jezioro. Wzdłuż krateru biegła droga — częściowo zadaszona, częściowo odkryta, wchodząca pod dno jeziora i wychodząca z powrotem

na powierzchnię na przeciwległym krańcu niecki, przy drugim sześciobocznym budynku, bliźniaczo podobnym do tego, w którym się właśnie znajdowali. Na szczycie budynku stała kolejna wieża strażnicza. Nieckę zwieńczały cztery potężne dźwigary, łączące się mniej więcej pięćdziesiąt metrów nad jej dnem. Z dźwigarów zwisały lampy, które prawdopodobnie oświetlały teren w nocy. Miejsce faktycznie przypominało ogromny stadion — albo arenę walk gladiatorów. — Oto Stadion — rzekł Iwanow. — Tu moi koledzy testowali niedźwiedzie w walce. · · · — Strachu na Wróble! — zawołała Matka, stojąca u szczytu schodów, którymi przyszli z Niedźwiedziego Laboratorium. — Mają za dużą siłę ognia! Potrzebujemy szybkiej decyzji! Na dno Stadionu prowadziły strome schody, osłonięte przezroczystym dachem, przechodzące w drogę, która biegła wzdłuż dna krateru. Część dachu była rozbita, mniej więcej dziesięć metrów pozostawało nieosłoniętych. Coś w głowie Schofielda zaprotestowało. Nie podobało mu się to. Coś było nie tak, ale… nie mieli innego wyboru. — Wszyscy na dół! Po schodach, do drogi! Ruszyli w dół, z Matką i Dzieciakiem jako tylną osłoną. Strzelali energicznie, by jak najdłużej powstrzymać żołnierzy Armii Złodziei w szaro-białych skafandrach, którzy zaczęli się pojawiać na schodach za nimi. Schofield i reszta zbiegali schodami do Stadionu i kiedy dotarli do miejsca, gdzie skończyła się osłona i widać było niebo… …zasypał ich grad pocisków, łomocząc dookoła. Chad skoczył w bok, osłaniając rękami głowę, biegnący obok niego Francuz — Dubois — został jednak trafiony kilka razy i upadł. Żył, ale był poważnie ranny. Champion złapała go pod pachy i ściągnęła z linii ognia. Emma Dawson krzyknęła, kiedy zabłąkany pocisk drasnął jej nogę. Potknęła się, na szczęście Zack był tuż obok i odciągnął ją w górę, w bezpieczne miejsce. Reszta też się wycofała. Schody bombardował grad pocisków wroga. Niektóre trafiały w szklany dach, szkło pancerne odbijało jednak wystrzeliwane z daleka pociski. Wszędzie wystrzeliwały kaskady iskier. — Niech to cholera! — wrzasnął Mario, chowając głowę.

Zack osłaniał Emmę ciałem, podczas gdy Schofield i Champion gorączkowo rozglądali się wokół w poszukiwaniu stanowisk ostrzeliwujących ich ludzi. Byli dokładnie tam, gdzie należało się ich spodziewać: na wieży strażniczej na przeciwległym krańcu krateru, skąd mieli idealne pole ostrzału. Czekali na zespół Schofielda. Kapitan zaklął. Wpakowali się prosto w pułapkę. Puścił serię z pistoletu maszynowego. Z tej odległości nie miał szansy nikogo trafić, przynajmniej jednak na chwilę zmusi wroga do przykucnięcia. Mario, Champion i Baba zrobili to samo i ogień wroga na chwilę się uciszył. — Nie możemy tu zostać! — wrzasnął Schofield. — Żołnierze! Ogień osłonowy! Nie przestawajcie strzelać, bo zginiemy! Chwycił rękę sierżanta Dubois, pociągnął z sobą rannego Francuza i ruszyli w dół schodami. Jego ludzie osłaniali ich ogniem. Zack pomagał kuśtykającej Emmie. Udało im się wbiec na zakrytą dachem drogę biegnącą przez Stadion. Przeciwnik ostrzeliwał dach, ale pociski odbijały się bez szkody. — Powinienem był to przewidzieć! — krzyczał Schofield, uginający się pod ciężarem Dubois. — Nawet nie próbowali nas zabić w laboratorium! Wykurzali nas tylko na ten Stadion. To jak strzelanie do kaczek! — Jak się stąd wydostaniemy? — spytał Zack, który jedną ręką pomagał Emmie, a w drugiej trzymał Bertiego. Kapitan rozejrzał się wokół. Najpierw storpedowanie okrętu podwodnego, potem gonitwa po kanałach i Niedźwiedzim Laboratorium, a teraz strzelanina na Stadionie. Od kiedy dotarli do wraku czajki, nie miał chwili na zastanowienie się. — Nie mam pojęcia — odparł zgodnie z prawdą. — Musimy biec i strzelać, aż coś wykombinuję. · · · Biegli i strzelali, zagłębiając się coraz bardziej w tunel kończący zadaszoną drogę. Kawałek dalej dach został zniszczony, spory fragment był nieosłonięty. Zalegał tu śnieg, tworząc wielką zaspę. Schofield popatrzył za siebie, w każdej chwili należało się spodziewać pojawienia ścigającej ich pierwszej grupy. Próbował uspokoić umysł. Miał tylko kilka sekund, jeśli jednak chcieli się z tego wydostać cało, musiał myśleć jasno i podjąć prawidłową decyzję.

W porządku. Co jest konieczne? Muszę w ciągu godziny dostać się na Smoczą Wyspę i zablokować odpalenie broni atmosferycznej. Wróg przewiduje jednak każdy mój ruch. Realizują skoordynowany plan, podczas gdy ja improwizuję. Znają teren. Ja nie. Wiem, gdzie jestem, jeśli wyjrzę zza kolejnego zakrętu. Są teraz przed nami i za nami i zaraz się do nas zabiorą. Zapowiada się, że przegram to starcie… Co potrzeba, aby do tego nie doszło? Należy zmienić warunki walki. W porządku. Jak? Muszę sparaliżować ich plan. Muszę wydostać się z tego tunelu i zmusić ich do gry według moich zasad… Rozejrzał się wokół — popatrzył na wysoką krawędź krateru, konstrukcję dźwigarów, wieżę pośrodku Stadionu… Wieża strażnicza. O to chodzi! W ten sposób zmieni sytuację walki. Gdyby udało się zyskać nieco na czasie… Przypomniał sobie, że obok drogi znajduje się system rowów, podobnych do wojskowych okopów — w których Sowieci testowali niedźwiedzie w warunkach bojowych. To mogłoby się udać… — Ludzie! — zawołał. — Nie możemy zostać na tej drodze! Biegnijcie, aż osłona się skończy, a potem przedostańcie się przez śnieżną zaspę i odbijcie w kierunku okopów po lewej! Dadzą nam nieco osłony! Tuż koło ucha śmignęła mu kula. Wystrzelona z tyłu. Grupa pościgowa dotarła do początku drogi. Cały czas z Dubois na ramieniu, Schofield odwrócił się do tyłu i puścił serię. To samo zrobili Dzieciak, Matka i Mario, spychając pościg z powrotem na schody. Prowadzący, czyli Zack z kulejącą Emmą, dotarli do fragmentu bez zadaszenia. Potężna hałda śniegu wznosiła się przed nimi, blokując drogę — i zasłaniając ich przed snajperami po przeciwległej stronie Stadionu — ale także otwierając możliwość dokonania nowego manewru: ucieczki z ostrzeliwanej drogi.

Nad głowami ze świstem zaczęły im przelatywać pociski, łomocząc w ściany tunelu. Te zaś doleciały z boku, co oznaczało, że kolejni strzelcy rozlokowali się wzdłuż boków Stadionu. Ukryli się za stalowymi podstawami dźwigarów. Baba i Champion weszli kilka kroków wyżej i odpowiedzieli ogniem. — Ruszać się! — wrzasnęła Champion. — Do okopów! Zack — cały czas wolną ręką niosąc Bertiego niczym walizkę — pchnął Emmę w górę, po czym do niej dołączył. Wdrapali się, zsunęli na ziemię kilka metrów z boku, przepełzli na czworakach po błocie — cały czas ostrzeliwani z lewej i prawej — po czym zeszli w bezpieczne schronienie okopu. Dół, w którym wylądowali, miał mniej więcej dwa metry głębokości. Wykopane w ciemnej ziemi boki były zamarznięte. Rów odchodził w bok, dzieląc się na kolejne, co tworzyło minilabirynt stykających się pod kątem prostym okopów. Gdzieś z oddali doleciał basowy warkot. — Chyba nie jest tu pusto… — powiedział Zack i westchnął. · · · Schofield, znajdujący się jeszcze w tunelu, strzelał do tyłu, w kierunku ścigających ich ludzi — cały czas z Dubois na ramieniu. Wskazał podbródkiem na południe. — Matka! Chcę mieć tę wieżę! Zasuwaj do niej okopami! Dzieciak, Mario, osłaniajcie Iwanowa i Chada i dogońcie Zacka i Emmę! — Co tylko każesz, Strachu na Wróble! — krzyknęła Matka, wybiegając z tunelu i ostrzeliwując się we wszystkich kierunkach. Następni poszli Mario i Chad, za nimi Dzieciak, który wyciągnął z tunelu Iwanowa. Do Schofielda podeszła Veronique, która też ani na chwilę nie przestawała strzelać. — Kapitanie! Nie możemy tak działać! Musimy zmienić warunki walki albo długo nie pociągniemy! — Wiem! Wiem! — Masz plan? — Tak! Wchodzimy do okopów, skąd przebijemy się do wieży strażniczej! — A potem? — Stamtąd pójdę do… — Przerwała mu kolejna seria. — Nieważne. Jak na tę chwilę wystarczy! — Veronique złapała Dubois pod pachę i osłaniana przez Babę, pomogła Schofieldowi wciągnąć rannego żołnierza na hałdę śniegu.

Byli już niemal na górze, kiedy Schofield uświadomił sobie, że ostrzał z tyłu ustał. Zmarszczył czoło i spojrzał w głąb tunelu. U podstawy schodów nikogo nie było. Żadnego cienia, nikogo. Niedobrze. Oznaczało to, że coś knu… BRZDĘK! BRZDĘK! BRZDĘK! Ze schodów staczała się mała metalowa kula, która zatrzymała się u ich stóp. Wyglądała jak granat dymny. Z początku Schofield sądził, że może to kolejny granat kwasowy, obudowa nie była jednak oznakowana srebrnym paskiem, lecz jaskrawoczerwona, z żółtymi paskami po obu stronach. Znajdujący się nad Schofieldem Iwanow odwrócił się i ujrzał granat. Jego oczy zrobiły się wielkie jak spodki. — Kapitanie! Uciekaj z tunelu! To granat z czerwonego uranu! Baba i Champion już się z niego wydostali i Champion sięgała w dół, aby wciągnąć Schofielda — z Dubois na ramieniu — kiedy Dubois nagle się poślizgnął i… niemal nieprzytomny od utraty krwi wypuścił rękę Schofielda, zsuwając się ze śniegu wprost na drogę. Strach na Wróble zrobił ruch, by po niego iść, Iwanow wrzasnął jednak do Champion: — Nie! Za późno! Wyciągnijcie kapitana! Schofield poczuł, że Champion go podciąga, i po chwili padł twarzą na zlodowaciałą breję. Ułamek sekundy później czerwono-żółty granat eksplodował w spektakularny sposób.

Z tunelu wystrzelił półtorametrowej średnicy jęzor ognia, mijając Schofielda o metr. Szalejący, kłębiący się, pędzący płynny żywioł całkowicie wypełnił tunel. Dubois nie miał najmniejszej szansy. Ogień przeleciał prosto przez niego, w ułamku sekundy spopielając ciało. Mocno zbudowany mężczyzna wyparował. Schofield wybałuszył oczy. Wyglądało to jak jęzor ognia z miotacza, ale ten był znacznie większy — miał średnicę półtora i długość trzech metrów, to zaś tylko dlatego, że ograniczyły go ściany tunelu. Jakby tunel nagle został zalany — tyle że nie przez wodę, lecz ogień. Zanim anihilował Dubois, mknąc przez zadaszoną część drogi, ogień rozsadził zadaszenie, wystrzeliwując wysoko w niebo kolejne jego fragmenty. Następnie rzeka ognia trafiła w śnieżną zaspę i także ją zlikwidowała, przecięła jak gorący nóż masło, przy okazji wyrzucając w niebo trzydziestometrowy słup pary i otaczając okolicę gęstą chmurą mgły. Schofield odsunął się jak najdalej od rozpalonej drogi. Kiedy się pozbierał, stwierdził, że ogień się wypalił, zaspa zniknęła, a szare betonowe ściany tunelu jarzą się pomarańczowo niczym dogasające polana w kominku. Wierzchnia warstwa betonu została stopiona. Wokół wciąż wściekle waliły pociski. Schowany we mgle, Schofield odturlał się z Champion do najbliższego okopu i zsunął się do niego, obok Matki, Dzieciaka, Baby i Iwanowa. Mario i Chad przykucnęli kilka metrów dalej — obaj wyglądali na mocno zaniepokojonych. Zacka i Emmy nie było widać. — Co to, do jasnej cholery, było? — spytał Schofield. — Granat termobaryczny — odparł Iwanow. — Takie maleństwo… — zdziwił się Mario. — Rdzeń z czerwonego uranu mógł mieć wielkość główki od szpilki, a wybuch był stosunkowo słaby, ponieważ jedynie zużył zawarty w powietrzu tlen. Wybuch z wykorzystaniem gazu zapalającego jest znacznie silniejszy. — Czyli tak wygląda niewielki wybuch? — spytała Matka. — To teraz nieistotne — przerwał Schofield, patrząc na wznoszącą się nad zamglonymi okopami wieżę strażniczą. — Jeśli nie wydostaniemy się szybko z tego Stadionu, nikomu do niczego się nie przydamy. Ruszamy do wieży.

Kiedy zaczęli biec, do Schofielda zbliżył się Dzieciak. — Kapitanie, nie mogę znaleźć Zacka i Emmy, a żadne nie ma słuchawek. Strach na Wróble chwilę się zastanowił, po czym włączył laryngofon. — Bertie? Słyszysz mnie? — Słyszę pana, kapitanie Schofield. — Daj mnie na głośnik. — Jest pan na głośniku. — Zack, słyszysz mnie? — Słyszę, kapitanie — odparł Zack jakby z oddali. — Gdzie jesteś? Emma jest z tobą? · · · Zack szedł zamglonym korytarzem, cały czas podpierając kulejącą Emmę, z Bertiem sunącym tuż obok. — Jesteśmy w okopach, ale musieliśmy gdzieś źle skręcić i się zgubiliśmy. — Widzisz wieżę pośrodku Stadionu? Zack wyjrzał przez krawędź okopu. Z początku widział jedynie ścianę krateru i budynek biurowy, z którego przyszli. — Nie… — Odwrócił się. — Zaraz, zaraz, jest! Cholera, poszliśmy złą drogą. Wróciliśmy w północnym kierunku. — Nieważne. Świetnie się sprawiłeś. Żyjecie. Idź do wieży, spotkamy się tam. — Zrozumiałem. Zack i Emma ruszyli przed siebie, nieświadomi, jak wyraźne ślady zostawiają w błocie podeszwy sportowych butów Zacka. · · · Schofield, nisko pochylony, szybko sunął przez okopy, zdecydowanie wybierając kierunek na zakrętach. Wieża zbliżała się z każdym krokiem. — Więc jak wygląda twój błyskotliwy plan, kapitanie? — spytała Champion. — Tu jesteśmy szczurami w labiryncie — odparł Schofield, nie zwalniając ani na moment. — Mają wokół nas ludzi: trzy pozycje snajperskie na południu, wschodzie i zachodzie, plus grupa idąca od północy, która wykurzyła nas z laboratorium. Jeśli tu zostaniemy, będzie tylko kwestią czasu, kiedy nas zdejmą. Musimy odwrócić sytuację

na naszą korzyść. Musimy zająć pozycje wyżej, zlikwidować ich, a następnie ruszyć na Smoczą Wyspę, nie tracąc więcej czasu. Wieża jest kluczem. Przez mgłę świsnęła zabłąkana kula i wbiła się w ścianę okopu tuż obok głowy Schofielda. Ledwie drgnął. — Jeśli zobaczą cię na wieży, odstrzelą cię rakietą w pół minuty… — Wiem. Da mi to pół minuty na zrobienie tego, co muszę zrobić.

Schofield i jego grupa dotarli do skraju okopów — miejsca najbliższej wieży. — W porządku, moi drodzy. — Schofield przygotował MP7. — Operacja będzie miała dwie fazy. W pierwszej stanę się przynętą. Ruszam w kierunku wieży, ich snajperzy zaczynają mnie ostrzeliwać, wy ich zdejmujecie. Jasne? — Oui — odparł Baba. — O ile bycie przynętą cię bawi — rzuciła Matka. — A druga faza? — spytała Champion. — Zdejmę ich snajpera, siedzącego na południowej wieży. — Co będzie oczywiście zależało od tego, czy przeżyjesz fazę pierwszą — dodała Francuzka. — Jasne. — Wziął głęboki wdech. — Ruszamy! Powiedziawszy to, wybiegł z ukrycia i pognał ku wieży. · · · Na wschodzie i zachodzie krateru natychmiast błysnęły ogniki z luf i chmara pocisków wgryzła się w błoto tuż za stopami Schofielda. Kule już miały go dogonić, kiedy Matka, Mario, Champion i Baba wstali jak na naciśnięcie przycisku — Amerykanie celując na wschód, Francuzi na zachód — i otworzyli ogień na pozycje wroga. Oba stanowiska snajperów zasypano ogniem i w każdym zostały odrzucone do tyłu po trzy sylwetki. Ostrzał z boków zamarł. Schofield dotarł do podstawy wieży w chwili, gdy o jej konstrukcję z krzyżujących się stalowych belek załomotały kule. Ogień prowadziła druga wieża strażnicza — wzniesiona na szczycie budynku biurowego znajdującego się przy południowym krańcu Stadionu. Z bijącym sercem zaczął się wspinać po drabince wewnątrz wieży. — Matka, druga wieża! Przelatywały obok niego z sykiem i świstem kolejne pociski, rykoszetowały od metalu i śmigały mu wokół głowy. Jeden pocisk trzasnął szczególnie głośno, kiedy milimetry od jego ucha uderzył w kratownicę, rozbił się i zadrapał mu szkło okularów.

Inny trafił go w lewą dłoń, prosto w mały palec. Schofield skrzywił się z bólu, ale nie przestał się wspinać. Osłaniali go, na ile mogli, pole ostrzału na południe nie było jednak z okopów tak dobre jak na wschód i zachód, więc jedynie trochę przeszkadzali siedzącym tam strzelcom. Kiedy kapitan dotarł do kopuły na szczycie, rozejrzał się po całym kraterze. Nie stać go było na zachwycanie się widokami. Pół minuty, jakie miał, niemal minęło. Z prawej, na południowej wieży, zauważył maleńką postać z długim przedmiotem na ramieniu: granatnikiem RPG. Schofield ani na chwilę się nie zatrzymał. Wyszarpnął z kabury na plecach maghooka, wycelował w niebo i wystrzelił… …i w tym samym momencie postać na południowej wieży wystrzeliła rakietowy granat. Głowica maghooka poleciała w niebo, rozciągając za sobą linkę, a granat pędził na Schofielda, ciągnąc za sobą przypominającą linkę smugę dymu. Magnetyczna głowica maghooka uderzyła w spód łączenia dźwigarów, Schofield wcisnął przycisk zwijania linki i został gwałtownie szarpnięty w górę… …na ułamek sekundy, zanim wieża została trafiona i eksplodowała, zamieniając się w chmurę odłamków metalu, które rozprysły się na boki w gwieździe ognia i dymu. Pod wznoszącą się postacią rozdymała się potężna kula ognia. Podciągnięty na lince kapitan znalazł się pod złączeniem dźwigarów i na chwilę zawisł trzydzieści metrów nad Stadionem. Nieistotne. Szybko wspiął się na dźwigar, wsunął maghooka z powrotem do kabury na plecach i zrobił to, po co przybył. Położył się na brzuchu, przycisnął front kamizelki kuloodpornej do podpory, która ciągnęła się w kierunku południowym i dość stromo opadała ku krańcowi Stadionu: przebiegała nad jeziorem, budynkiem biurowym i wieżą strażniczą. Belka miała około metra szerokości — Schofield rozłożył ramiona i zahaczył łokciami i stopami po obu jej stronach — w prawej dłoni ściskał pistolet maszynowy, w lewej desert eagle’a. Odepchnął się. · · · Sunął głową naprzód, ślizgając się na płycie pancernej wszytej w kamizelkę, i choć przyspieszał, naciskiem rąk i nóg kontrolował prędkość.

Zwisające z podpory lampy śmigały pod nim. Minął jezioro i zaczął się zbliżać do budynku biurowego — i zamontowanej na nim wieży. Otworzył ogień z obu broni — miażdżący, śmiertelny. Zasypał wieżę pociskami i wyraźnie widział, jak kolejni przeciwnicy padają. Zabił wszystkich pięciu. Dotarł do południowej krawędzi krateru, zahamował nogami i zatrzymał się z gwałtownym szarpnięciem. U podstawy wieży dostrzegł trzech kolejnych wrogów w parkach i kiedy zaczął zsuwać się na tyłku po wewnętrznej ścianie krateru, równocześnie strzelał. Cała trójka padła, on zaś zatrzymał się u podstawy ściany, z dymiącymi lufami i pustymi magazynkami, ale pozycja wroga została oczyszczona i nikt się w niej nie poruszał. Choć skończyła mu się amunicja, trzymał broń w pozycji do strzału. Jeśli ktokolwiek przeżył, byłoby po nim, ale wyglądało na to, że zdjął wszystkich. Po kilku chwilach znalazł się na szczycie drugiej wieży, broń miał ponownie załadowaną i patrzył przez celownik jednego z karabinów snajperskich wroga. — Matka — rzucił do laryngofonu. — Droga czysta. Sprowadź wszystkich przez podwodny tunel. Będę was stąd osłaniał. · · · Veronique Champion i Baba stali z otwartymi ustami i jeszcze przeżywali to, co przed chwilą się wydarzyło. Champion milczała. Olbrzym skinął głową. — Podoba mi się ten Strach na Wróble!

Dzieciak, Mario, Iwanow, Champion i Baba znowu pomknęli w kierunku drogi — ale teraz nie ostrzeliwano ich z góry, a osłaniał ich stamtąd Schofield. Zespół, który wypędził ich z Niedźwiedziego Laboratorium — grupka Złego Palanta — został przyszpilony ogniem karabinku snajperskiego Schofielda na schodach na północnym krańcu Stadionu. — Zack — rzekł Schofield do laryngofonu, obserwując okolicę przez lunetę. — Gdzie jesteście? — Ciągle zgubieni w okopach. — Wyjdźcie z nich i idźcie do drogi. Osłaniam ją ogniem. — Zrozumiałem. Idziemy. · · · Zack szedł dość szybkim krokiem, cały czas podtrzymując zwisającą mu na ramieniu Emmę. Bertie toczył się tuż obok. Zack dyszał, po części ze zmęczenia, po części ze strachu. Wyszli zza zakrętu błotnistego, częściowo pokrytego lodem okopu i znaleźli się w kolejnym błotnistym, również pokrytym lodem okopie. Nie wiedzieli, gdzie są. — Jak się czujesz? — spytał Emmę. — Boli jak cholera — odparła, kuśtykając. — Nie zostawiaj mnie. Zack zatrzymał się i spojrzał jej w oczy. — Emmo. Hej! Popatrz na mnie. Nieważne, jak zrobi się źle, nie zostawię cię. Nie zostawię, jasne? Albo wyjdziemy z tego razem, albo razem pójdziemy na dno. Skinęła słabo głową. — Dzięki. Zack popatrzył na krawędź okopu. — Musimy wyjść na górę. Już nie wiem, gdzie jesteśmy… — Jakże słodko… — odezwał się blisko jakiś głos. Gęsta mgła sprawiła, że brzmiał, jakby dochodził naprawdę z bliska. — Albo wyjdziemy z tego razem, albo razem pójdziemy na dno. Odważne słowa… Zack.

Zack obrócił się na pięcie, nie dostrzegł jednak nikogo — jedynie znikający we mgle pusty okop. Oczy Emmy rozszerzyły się ze strachu. — Są w okopach… — Nazywam się Palant… — ciągnął głos. — Zły Palant, bo mam bardzo złego palanta. Uwielbiam zapoznawać się z damami, nawet jeśli one nie chcą się zapoznać ze mną. I muszę powiedzieć… — zagruchał groźnie — że strasznie podoba mi się twój głos… Emmo. Zack i Emma wymienili przerażone spojrzenia. — Wychodźcie… wychodźcie… gdziekolwiek jesteście… — zaśpiewał Zły Palant chwilę przedtem, zanim Zack usłyszał: TRZASK! TRZASK! Był to dźwięk odbezpieczanego pistoletu. Zack podniósł Bertiego za uchwyt. Bał się, że w ciszy, jaka panowała, szum jego elektrycznego silnika może zdradzić ich pozycję. — Tędy… — szepnął Zack i pociągnął Emmę za kolejny zakręt. Kiedy wyłonili się zza niego, ciszę przerwał przerażający ryk i przejście przed nimi wypełnił gigantyczny niedźwiedź. Stał na tylnych łapach, wysoki na cztery metry, i otwierał paszczę, aby ukazać potężne zęby. Tak samo jak inne niedźwiedzie z laboratorium, miał matowe, brudne futro. Jego obłąkane ślepia błyszczały z wściekłości, przepełnione żądzą krwi. Zack pchnął Emmę do tyłu, sam stanął między nią a bestią. Nie miało to jednak sensu. Z przerażającą prędkością zwierzę opadło na cztery łapy i skoczyło na nich. Młody mężczyzna mógł jedynie zamknąć oczy i czekać na koniec…

…tyle że nic się nie wydarzyło. Otworzył oczy i stwierdził, że niecałe dziesięć centymetrów przed sobą ma rozdymające się nerwowo nozdrza niedźwiedzia. Śmierdzący oddech zwierzęcia owiał mu twarz. Dopiero w tym momencie Zack zauważył, że zwierzę krzywi nos i wącha. Wącha go. Z wściekłym warknięciem niedźwiedź odsunął się kawałek. Nagle całkowicie stracił zainteresowanie człowiekiem. — Dlaczego on…? — szepnęła Emma. — Nie mam… — odszepnął Zack, zaraz jednak zdał sobie sprawę, że zna powód. Repelent na niedźwiedzie. Dziwaczny spray, który kazano mu zabrać na wyprawę. Spryskał nim ich ubrania z czysto naukowego obowiązku, na wypadek gdyby mieli spotkać niedźwiedzia, ale dotychczas do żadnego spotkania nie doszło. — Jeden zero dla repelentu — powiedział cicho. W tym jednak momencie niedźwiedź ponownie ryknął, jeszcze głośniej niż poprzednio, ruszył w ich stronę i Zacka przeszyła przerażająca myśl, że się pomylił, zanim jednak zdążył się zorientować, zwierzę przeskoczyło nad nim i Emmą i rzuciło się na czterech uzbrojonych ludzi, którzy właśnie wyszli zza rogu! Zły Palant i trzech jego kompanów. Niedźwiedź skoczył na pierwszego z napastników i zanim ten się połapał i otworzył ogień, odrzucając drapieżnika gradem kul, zwierzę przewróciło go na ziemię i rozerwało mu gardło. Po chwili niedźwiedź padł na ziemię z głuchym tąpnięciem. Ta chwila wystarczyła jednak, aby Zack i Emma dostrzegli Złego Palanta. Był niski, miał potężne, żylaste mięśnie, łysinę i kościstą, pozbawioną wyrazu twarz. Między ćwiekiem na lewej brwi a kółkiem w lewym skrzydełku nosa zwisał srebrny łańcuszek. Przez chwilę Zack i Zły Palant patrzyli sobie w oczy. Zack zamarł. Zły Palant wyszczerzył zęby w uśmiechu. I uniósł broń. — Bertie, strzelaj! — rozkazał Zack, cały czas trzymając robota jak walizkę. Mały robot otworzył ogień. Zack nie celował, więc seria poszła całkowicie chaotycznie.

Ludzie Palanta rzucili się za osłony, pociski Bertiego zdążyły jednak trafić osobnika stojącego tuż obok Palanta. Poleciał do tyłu wstrząsany konwulsjami. Pocisk trafił też Złego Palanta, prawa część jego głowy eksplodowała krwią i bandzior padł na ziemię. Na ten widok i na myśl, co zrobił, oczy Zacka rozszerzyły się z przerażenia. — Bertie! Wstrzymaj ogień! — wrzasnął, złapał Emmę i zaczęli uciekać. Za następnym zakrętem ujrzeli Matkę, klęczącą u szczytu okopu. Machała i wyciągała do nich rękę. Minutę później, gdy oboje byli na górze, za ich plecami rozległ się dobrze znany, nosowy zaśpiew. — Zacky, chłopaku! Och, dzieciaku! Odstrzeliłeś mi pieprzone ucho, ty kawale śmierdzącego szczurzego gówna! Ruszam za tobą, cukierkowa dupo do wyruchania, i za smaczną Emmą też, a kiedy was znajdę, zwiążę cię, wyrwę ci powieki i każę patrzeć, jak zajebuję ją na śmierć. Słyszysz mnie, Zacky? Z zasnutych mgłą okopów doleciał okrutny rechot. — Gdziekolwiek pójdziesz, od razu zdobywasz nowych przyjaciół, Dziecko Nauki? — spytała Matka. — Chodźcie. Ruszyli biegiem i osłaniani przez Schofielda popędzili podziemnym tunelem. · · · Dobiegli do reszty, która czekała już w przypominającym sześcian budynku biurowym przy południowym skraju Stadionu. Tak jak budynek biurowy na przeciwległym krańcu, przylegał do ściany krateru. Północne okna, spękane i pokryte lodem, wyglądały na Stadion, a południowe ku ostatniej wysepce dzielącej go od Smoczej Wyspy. Kiedy Zack, Emma i Matka znaleźli się obok, Schofield zaczął planować. Z następną wysepką — gdzie stał duży magazyn, za którym widać było na wzgórku stację kolejki linowej, z długą zwisającą liną sięgającą Smoczej Wyspy — Niedźwiedzią Wysepkę łączył rozpadający się most pontonowy. Była to jedna z dróg prowadzących na Smoczą Wyspę. Istniała jednak jeszcze inna: w połowie mostu pontonowego odchodził pod kątem prostym drugi most pontonowy, który wybiegał na wschód i dochodził do wielkiej zardzewiałej hali, przytulonej do podstawy klifu na skraju zatoki — już na Smoczej Wyspie. Po zamontowanym na klifie rusztowaniu jeździły dwie windy towarowe, które kiedyś obsługiwały halę. — Doktorze Iwanow, most pontonowy czy kolejka linowa? — spytał Schofield.

— Tę ostatnią wysepkę nazywamy Kwasową Wysepką — odparł Iwanow. — Znajduje się na niej laboratorium badań nad kwasem. Kolejka linowa jest bardzo stara, zbudowano ją razem z całym ośrodkiem w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym piątym roku. Działa, ale jest obecnie rzadko używana. Niskie temperatury zawsze sprawiały, że zachowywała się dość nieprzewidywalnie, i dlatego w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym zbudowano most pontonowy. Jest nowszy i na pewno da się nim przejść szybciej. — Szybciej to lepiej — odparł Schofield, przyglądając się znajdującym się na końcu mostu windom. Popatrzył na zegarek: 10.26. Boże, minęło dopiero dwadzieścia sześć minut, odkąd weszli do Niedźwiedziego Laboratorium? U jego stóp leżały ciała pięciu członków Armii Złodziei, ubrane w zdobyczne parki marines. Schofield kucnął obok jednego z zabitych i ściągnął mu z głowy hełm i gogle. Na szyi trupa biegł uporządkowany szereg tatuaży: wizerunek rosyjskiego statku, litery USMC i rysunek budynku z napisem MOSKWA. Pozostali Złodzieje mieli na szyjach podobne tatuaże, choć nie u każdego wizerunki były identyczne. — Co to oznacza? — spytał Chad. Schofield przez chwilę milczał, szybko jednak znalazł odpowiedź. — To ordery. Oznaki uczestnictwa w określonych akcjach. — Jasna cholera. Co to za wojsko? Kapitan wstał i odwrócił się do swoich ludzi. Wszyscy byli brudni, pokrwawieni i wycieńczeni — Chad pobladł jak papier, Iwanow mocno się pocił. Jedynie wielki Baba wyglądał, jak należy: jakby uczestniczył w pikniku, świeży niczym pączek róży. Po stracie Dubois zostało ich dziesięcioro i w jakimś zakamarku umysłu Schofielda krążyła myśl, ilu jeszcze z nich zginie do końca misji. — Więc jaki mamy plan, szefie? — spytała Matka, stając obok i przyglądając się ostatniej wysepce. — Przejdziemy przez most do wind wieżowych. — Jak? — spytała Champion. Strach na Wróble patrzył na most pontonowy, odbijający w kierunku hali i wind. — Cofając się.

W centrum dowodzenia, znajdującym się na szczycie głównej wieży na Smoczej Wyspie, Pan Anarchii wpatrywał się w zdjęcie Shane’a Schofielda, zrobione przez kamerę monitoringu w Niedźwiedzim Laboratorium. — Więc kto to jest? — Żołnierz korpusu piechoty morskiej, generale. Kapitan Shane Michael Schofield. Ksywka „Strach na Wróble” — odparł Tyfon. — Niejedno przeszedł. Pan Anarchii intensywnie wpatrywał się w zdjęcie Schofielda. Przeczytał dołączony życiorys i złośliwie się uśmiechnął. — Bardzo interesujące… — Podniósł głowę. — A pozostali? — W Niedźwiedzim Laboratorium naliczyliśmy ich jedenaścioro, włączając Iwanowa, wygląda jednak na to, że jeden z ich ludzi zginął na Stadionie. Z pozostałych w wojskowych bazach danych są informacje o piątce. — To znaczy? — Jeszcze troje marines i dwójka francuskich spadochroniarzy, oddelegowanych obecnie do DGSE. — Popatrzmy… — Pan Anarchii usiadł za konsolą i zaczął przeglądać raporty o służbie Matki, Dzieciaka, Mario, Champion i Baby. Kiedy skończył, opadł na oparcie i uśmiechnął się pod nosem.

PÓŁNOCNA ZATOKA I OTOCZENIE

PÓŁNOCNA ZATOKA SMOCZEJ WYSPY 4 KWIETNIA, GODZINA 10.26 34 MINUTY DO TERMINU KOŃCOWEGO W północnym wybrzeżu Smoczej Wyspy znajdowało się wielkie głębokie wcięcie w kształcie litery „U”, a wewnątrz niego — ostatnia wysepka. Iwanow nazwał ją Kwasową Wysepką — od stojącego na niej wielkiego laboratorium badań nad kwasem. Choć było ogromne, to na tle stumetrowej wysokości klifów otaczających je z trzech stron wydawało się maleńkie. Od północnej strony do wysepki dochodził most pontonowy, łączący ją z Niedźwiedzią Wysepką. W jego połowie odchodził pod kątem prostym drugi, taki sam most, prowadzący do hali i wind po wschodniej stronie zatoki. Na szczycie cypla, wrzynającego się nieco w morze po wschodniej stronie zatoki, znajdowała się górująca nad wszystkim latarnia morska, służąca równocześnie jako wieża strażnicza. Obecni w niej dwaj żołnierze Armii Złodziei obserwowali z wielkim zainteresowaniem Stadion na Niedźwiedziej Wysepce. Wiedzieli o tym, że Zły Palant naciskał od tyłu, aby wypchnąć intruzów wprost na grupę Młocarza, który nie tak dawno przeszedł po moście pontonowym… Nagle czterech ubranych w parki ludzi Młocarza wybiegło ze Stadionu na most i spiesząc się, jakby sam diabeł ich gonił, popędziło w kierunku blaszanej hali. Pierwszy pomagał drugiemu, który mocno kuśtykał, trzeci i czwarty ostrzeliwali się za siebie. Przestali strzelać, kiedy na moście pojawiło się kolejnych czterech żołnierzy Armii Złodziei, którzy też ostrzeliwali się przed kimś, kto atakował ich od tyłu. Wokół biegnących rozpryskiwały się trafiane z ciężkiego karabinu maszynowego deski i słupki mostu. Strażnicy w latarni morskiej dostrzegli dwie, może trzy postacie strzelające z wielkiej bramy, przez którą wychodziło się z Niedźwiedziej Wysepki na most. Intruzi! Zmuszali ludzi Młocarza do odwrotu. Uciekinierzy dotarli do połowy mostu, do miejsca, od którego odchodziła druga nitka mostu, kiedy jeden z nich zadygotał i trafiony, upadł. Biegnący obok żołnierz podniósł go.

W tym momencie młodszy ze strażników włączył radio. — Baza, tu Latarnia Morska! Intruzi zajęli pozycję na południowym krańcu Niedźwiedziej Wysepki. Odepchnęli Młocarza w kierunku hali i wind. — Zrozumiałem, Latarnia Mors… — padła odpowiedź. — Zaczekaj! — wtrącił się gwałtownie starszy ze strażników, potężnie zbudowany i znakomicie wyszkolony chilijski porucznik, znany w Armii Złodziei pod przydomkiem Wielki Jezus. Uważnie obserwował biegnących mostem ludzi. — To nie są ludzie Młocarza… — powiedział powoli. — Członkowie Armii Złodziei mają obowiązek zostawiać każdego rannego. To intruzi w naszych kurtkach! Drużyna na klifie: ostrzelać granatami most pontonowy! Zniszczyć natychmiast most! · · · Na moście pontonowym — mniej więcej sześćdziesiąt metrów od hali i wind — ubrany w kurtkę marines Shane Schofield ruszył biegiem boczną nitką w kierunku brzegu. W uchu miał najnowocześniejszej generacji słuchawkę — też zabraną martwemu członkowi Armii Złodziei — małą kulkę z dziesięciomilimetrowym mikrofonem włóknowym, który w tej chwili został wyłączony. Cały czas jednak odbierał komunikaty — jak na razie brzmiały bardzo optymistycznie. Strażnik na latarni morskiej nabrał się, myśląc, że obserwuje wycofującą się grupę Młocarza. Schofield strzelał w kierunku Niedźwiedziej Wysepki — każdy pocisk szedł oczywiście bardzo wysoko — równocześnie pomagając „rannemu” Dzieciakowi. Biegnący obok Baba pomagał tak samo „rannej” Champion, która odegrała znakomite przedstawienie, udając, że została trafiona. Emma, Zack, Chad i Iwanow, też w zdobycznych kurtkach, podążali tuż za nimi. Od strony Niedźwiedziej Wysepki Matka i Mario — z Bertiem — klęczeli w bramie i demonstracyjnie ostrzeliwali uciekających, krzesząc tylko iskry za ich plecami. Nagle jednak przekaz radiowy się zmienił. Ktoś domyślił się prawdy — „To intruzi w naszych kurtkach!” — i rzucił rozkaz: „Drużyna na klifie: ostrzelać granatami most pontonowy! Zniszczyć natychmiast most!”. Z klifu nad głową Schofielda od razu huknęło i po chwili śmignął stamtąd rakietowy granat. Trzasnął w most tuż przed Schofieldem i konstrukcja wystrzeliła w powietrze, wyrzucając w niebo wielkie bryzgi wody. Kiedy gejzer opadł, okazało się, że przejście zniknęło: szeroki na kilka metrów fragment mostu nie istniał.

Schofield odwrócił się i wydał kolejne instrukcje. — Jesteśmy zablokowani! Wszyscy idą drugą drogą! Do następnej wysepki! Matka i Mario! Ruszać się! Ponieważ ich maskarada została ujawniona, Schofield, Champion i Baba zaczęli ostrzeliwać szczyt klifu, osłaniając pozostałych, którzy szybko zawrócili i nisko pochyleni, ruszyli biegiem w kierunku Kwasowej Wysepki. Matka i Mario złapali Bertiego i wybiegli na otwarty teren, też się ostrzeliwując. Ogień osłonowy Schofielda niestety nie wystarczył. Kiedy wszyscy zawracali, Chad został trafiony serią w plecy, na jego piersiach eksplodowały krwiste plamy i wpadł do wody tuż przy skrzyżowaniu mostów. Nie żył, zanim dotknął wody. Zack i Emma zatrzymali się na chwilę, ale Champion popchnęła ich naprzód. — Nie żyje! Nie możecie mu pomóc! Allez! Allez! Przebiegając obok, Schofield popatrzył na unoszące się na wodzie ciało Chada. — Te palanty wcale nie są głupie — stwierdziła Matka, zatrzymując się przy nim. — O nie. Kiedy przebiegli przez most i schowali się w opuszczonej strażnicy, Schofield rzucił na most granat, wysadzając duży jego fragment, by nikt nie miał szansy gonić ich tą drogą. W dalszym jednak ciągu nie dotarli do Smoczej Wyspy, a przeciwnicy doskonale wiedzieli, gdzie się znajdują. — Co robimy? — spytała zdyszana Matka. Kucająca obok niej Emma chlipała, Zack był kompletnie przerażony. — Emmo, Zack! — ostro powiedział Schofield, zmuszając oboje do podniesienia głów. — Przykro mi, ale nie mamy teraz czasu na żałobę. Wiedzieliśmy, w co się pakujemy i że mogą zginąć ludzie. Uwierzcie mi, Chad jest teraz w lepszym miejscu. Nie będzie musiał przechodzić tego co my. Schofield odwrócił się i popatrzył na południe, na leżącą za ich wysepką Smoczą Wyspę. Zatrzymał wzrok na stacji kolejki linowej. Wychodziła z niej stromo lina, przebiegała nad wodą i dochodziła do znacznie większego terminalu na Smoczej Wyspie. Zbudowana z szarego betonu stacja nie wyglądała zachęcająco, stanowiła jednak ich jedyną szansę. — Właśnie straciliśmy ostatni element zaskoczenia, a ponieważ nie mamy przewagi liczebnej, pozostała nam szybkość — odezwał się Schofield. — Wchodzimy więc szybko i ostro i nie zatrzymujemy się.

— Ruszać się, ruszać się! — poganiał wszystkich Schofield w kierunku asfaltowej drogi, prowadzącej do wielkiego budynku stojącego pośrodku Kwasowej Wysepki. Weszli do środka i znaleźli się w ogromnej, pustej przestrzeni: hali o rozmiarach boiska do piłki nożnej. Wzdłuż całej hali biegł wąski podwieszany pomost, pod którym stało kilkanaście groźnie wyglądających przemysłowych kadzi. Od głównego pomostu odchodziły mniejsze, a z każdego rusztowania schodziły drabiny, kończące się tuż przy kadziach. Każda stalowa kadź była okrągła, o średnicy niewielkiego nadmuchiwanego basenu, jakie ludzie stawiają sobie w ogródkach. Na części kadzi zainstalowano pokrywy ciśnieniowe, inne były otwarte, co pozwalało dostrzec zawartość. We wszystkich znajdowały się płyny o dość paskudnych barwach: zgniłej zieleni, zgniłego brązu, zgniłej żółci; niektóre zamarzły, inne nie, jeszcze inne bulgotały. Niektóre kadzie łączyły z sobą rury i zawory, nad jedną zawieszono klatkę, w której mógłby się zmieścić człowiek — z częściowo porozpuszczanymi prętami. — Laboratorium badań nad kwasami — wyjaśnił Iwanow. — Eksperymentowaliśmy z kwasami do użytku jako broń chemiczna, w granatach, no i… cóż, do tortur. — Do tortur? — spytała Matka. — Uwierz mi, zanurzany w kwasie człowiek, który widzi, jak zaczyna mu się gotować skóra, powie przesłuchującemu wszystko, co wie. — Urocze — rzekł Schofield. — Idziemy dalej. Kapitan popatrzył w dół i na najniższym poziomie dostrzegł grube ołowiane drzwi, częściowo zasłonięte podwieszonymi pomostami. Wyglądały jak wejście do sejfu, ale namalowany na nich wielki symbol radioaktywności, opisany ostrzeżeniami po rosyjsku, informował, czym są naprawdę: wejściem do magazynu materiałów radioaktywnych. — Nie zatrzymujcie się! Musimy dostać się do kolejki linowej. · · · Kilka minut później wyszli z magazynu kwasów i pobiegli krótką drogą, kończącą się przy stacji kolejki linowej.

Przed nimi wznosiła się Smocza Wyspa — potężny, chroniony przez klify kawałek lądu, na który można się było dostać tylko w jeden sposób: po linie łączącej obie stacje kolejki. Kiedy dotarli do stacji, wagonik — z daleka przypominający mały autobus — jakby na nich czekał tuż przy platformie startowej. — Bardzo prawdopodobne, że wróg już przygotował komitet powitalny po drugiej stronie — odezwała się Champion. — To tak samo oczywisty punkt wejścia jak windy na wieżę. — I łatwy do obrony — dodała Matka. — Wiem — odparł Schofield. — Dlatego powinniśmy wejść, waląc ze wszystkich luf. · · · Mario potrzebował kilku prób i musiał też odrobinę pomajstrować, ale po dwóch minutach silnik wagonika ożył. Zaraz potem, z ciężkim mechanicznym dudnieniem, opuścił Kwasową Wysepkę i zaczął się wspinać w kierunku Smoczej Wyspy. Stumetrowa droga zajęła dwie minuty — dwie pełne napięcia, niechcące się skończyć minuty. Wagonik toczył się równo i powoli. Cały czas był obserwowany. Przez ludzi z Armii Złodziei, czekających w górnym terminalu. — Skan termiczny włączony — powiedział jeden ze Złodziei, stojący na krawędzi platformy stacji z czujnikiem podczerwieni w ręku. — W środku nikogo nie ma… Oficer dowodzący drużyną zmarszczył ponuro czoło. Jego przydomek brzmiał Biały Szpic. — Do ukrycia sygnatur cieplnych mogą używać pałatek termicznych — stwierdził. — Panowie, przygotować broń. Kiedy przyjdzie co do czego, rozwalić ich na strzępy. · · · Wagonik kolejki linowej wjechał do górnego terminalu, ramię z krążkami pełzło po linie. Biały Szpic i jego ludzie czekali z uniesioną i gotową do strzału bronią. Jeden miał na plecach miotacz ognia. Płomyk pilotowy na wylocie rury miotacza migotał, wskazując, że sprzęt jest gotowy do działania. BOING. Wagonik zatrzymał się z uderzeniem o stoper. Drzwi zaczęły się rozsuwać…

Biały Szpic przygotował się do strzału… Drzwi całkowicie się rozsunęły… W środku nikogo nie zauważyli. Patrzyli za wysoko. Kiedy opuścili wzrok, było za późno. Bertie otworzył ogień. · · · Bertie zasypał terminal pociskami, nastawiony na pełny ostrzał automatyczny w wycinku sześćdziesięciu stopni. Biały Szpic i jego ludzie nie mieli szans. Padali tam, gdzie stali, rwani na strzępy przez zmasowany ogień robota. Zwalali się na podłogę jak marionetki, którym poprzecinano sznurki. Kiedy wszyscy Złodzieje w budynku stacji zostali zlikwidowani, Bertie wytoczył się z wagonika i zajął pozycję obronną przy drzwiach. Schofield ściągnął wagonik z powrotem na dół. Mieli cztery minuty — dwie na powrót wagonika na Kwasową Wysepkę i dwie na wjazd na górę.

Na całej Smoczej Wyspie ryknęły alarmy. Zaczęły wyć syreny. Oba podciągane za pomocą dźwigów mosty, po których wchodziło się do „dysku” na szczycie głównej wieży, zaczęły się podnosić, odcinając dostęp do znajdującego się tam centrum dowodzenia. Załogi stojących na lądowisku helikopterów Osprey ruszyły biegiem do maszyn. Kamera na wysięgniku Bertiego rejestrowała wszystko — także wypełnione ludźmi dwie rosyjskie wojskowe ciężarówki, które wyjechały spod latarni morskiej i pędziły w kierunku terminalu kolejki linowej. Czekając na wysepce na powrót wagonika, Schofield miał okazję rzucić okiem na ranę Emmy. Kula wyrwała kawałeczek ciała z uda, co jednak dało się szybko opatrzyć. Owinął też bandażem swój trafiony mały palec i przywiązał go do serdecznego. Przyjechał wagonik kolejki. Wszyscy wsiedli do środka. Przez dwie niekończące się minuty podróży Schofield z niepokojem obserwował na panelu ospreye i zbliżające się ciężarówki. Kiedy rozległ się alarm, oba ospreye były w trakcie tankowania, więc nie mogły startować. Ciężarówki znajdowały się już jednak w połowie drogi do terminalu. Wyścig między wagonikiem a ciężarówkami trwał w najlepsze, a ospreye nie pozwolą się zostawić daleko w tyle. Schofield popatrzył na zegarek. 10.40. — Ludzie, zostało nam dwadzieścia minut do zakończenia przygotowywania uranowych kul i wystrzelenia ich w chmurę gazu. — To za mało… — jęknął z rozpaczą Mario. — Dopóki pozostanie sekunda, będziemy próbować. — Schofield wyświetlił na ekraniku plan głównej wieży, osadzonej w okrągłym, przypominającym fosę zamkową rowie.

— No tak, rzucą się na nas, kiedy dotrzemy do Smoka, nie możemy więc zmarnować ani sekundy. Doktorze Iwanow, mówił pan, że kule są w niższej iglicy na centralnej wieży. Jaką średnicę ma otaczająca główną wieżę przepaść? — To kawał drogi — odparł Iwanow. — Z osiemdziesiąt metrów. Schofield skrzywił się. — Za dużo jak na maghooka. — Skinął głową w kierunku francuskiego odpowiednika maghooka, jakim posługiwała się Champion. — Nie miałem okazji spytać cię przedtem: co to i jak długą ma linkę? — To wielozadaniowa strzelba chwytająca FAMAS Ligne Magnétique, ale nazywamy to w skrócie „Le Magneteux”. Nieco podobna do maghooka armalite MH-dwanaście, ale, z całym szacunkiem, lepsza od niego niemal pod każdym względem. Podała magneteux Schofieldowi. Broń wyglądała jak maghook, była jednak smuklejsza i nieco większa, miała też nowocześniejsze kształty. Równoległe lufy wieńczyły nie jeden, ale dwa srebrne haki. — Magneteux ma dwie linki, każda po sześćdziesiąt metrów, plus dwa haki, wystrzeliwane z dwóch niezależnych luf. Każdy hak ma cztery pazury, możliwość włączenia magnesu i spiralnie nacinaną końcówkę, która potrafi się wkręcać w twarde powierzchnie, takie jak kamień, beton czy, przy wystrzeleniu z odpowiednio małej odległości, stal. Schofield zbadał naostrzony czubek haka. Faktycznie był nacięty jak wkręt samonacinający. — Wiruje w czasie lotu? I to powoduje wkręcanie się w podłoże? — Tak. — Robi wrażenie. — Jego mały maghook nie był w stanie tego dokonać.

— Każda linka może wytrzymać obciążenie prawie tysiąc kilogramów — wtrącił się Baba. — W amerykańskim maghooku ledwie sto siedemdziesiąt. — A to co? — Schofield dotknął małego odczepianego elementu z boku magneteux, który wyglądał jak gumowa rączka walizki z czterema napędzanymi zaciskowymi kółkami. — Wciągarka? — Tak jest — odparła Champion. — Wciągarka. Zaciska się na lince i bardzo szybko ją przewija. Znacznie lepsze od wspinania się. — Ale jeśli linka ma tylko sześćdziesiąt metrów, to nie wystarczy — rzekł Iwanow. — Przepaść ma przynajmniej osiemdziesiąt średnicy. Schofield nie odpowiedział. Obracał magneteux w rękach. — Tysiąc kilo, mówisz? Każda linka? — Odwrócił się do Baby. — Też masz coś takiego? — Oui. Kapitan skinął głową. Popatrzył na widoczne na ekranie, zbliżające się ciężarówki. — Gdyby udało nam się przejąć… doktorze Iwanow, macie w górnym terminalu kolejki jakieś samochody? Terenówki albo coś osobowego? — Nie ma tam terenówek ani samochodów osobowych, od zachodniej strony jest jednak garaż, w którym są małe cysterny. Stare, ale chodzą. — Powinno wystarczyć — stwierdził Schofield. — W porządku, plan jest taki… Zanim wagonik dojechał do nich, Schofield szybko nakreślił plan dostania się do uranowych kul, znajdujących się w niższej iglicy, i w razie potrzeby — ukradzenia ich. Kiedy skończył, Baba zaklął, Champion westchnęła, Zack głośno przełknął ślinę. — Jesteś nienormalny, wiesz o tym? — powiedziała Matka. — Jedyny sposób, aby wszystko zadziałało, to prędkość — odparł Schofield. — Działanie non stop. Jeśli przerwiemy choć na chwilę, przegramy. Przeniosą kule w inne miejsce i będzie po zawodach. Miejmy nadzieję, że zostaną zaskoczeni. Potrzebujemy zawahania, które zwykle potem następuje. Plan wymaga uczestnictwa dwojga z was, którzy wykonają ze mną coś w rodzaju skoku wiary. Matka? Baba? Macie ochotę? — Ja zawsze — odparła Matka. Baba popatrzył uważnie na Schofielda. Zacisnął szczękę. — Qui veut vivre éternellement? — Co to znaczy? — spytał Dzieciak. — Kto chce żyć wiecznie? — przetłumaczył ponurym tonem Baba. — Barbarzyńca nie boi się nikogo ani niczego. Wykonam z tobą skok wiary. — To świetnie — odparł Schofield. — Wszyscy słuchać! Przyjrzyjcie się mapie i upewnijcie, że każdy wie, dokąd ma iść!

Kiedy podał dalej panel z ekranem, ożyła słuchawka w uchu Schofielda. — Kapitanie Schofield… — zaczął miły głos. — Kapitanie Shanie Michaelu Schofield z Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych, ksywka Strach na Wróble. Jestem Panem Anarchii. Generałem Armii Złodziei. Udało ci się przeżyć znacznie dłużej, niż sądziłem, i widzę, że szykujesz się do postawienia stopy na mojej wyspie. Chwilę zajęło Schofieldowi uzmysłowienie sobie, że głos dolatuje z drugiej słuchawki, którą ma w uchu — zabranej członkowi oddziału Młocarza. Kolejnej sekundy potrzebował, by dostrzec kamerę umieszczoną w górnym rogu wagonika. — Zakładam na podstawie twojego spojrzenia, że słyszysz mnie głośno i wyraźnie. Masz w uchu jeden z moich nadajników radiowych. Schofield spojrzał na swoich ludzi. Matka i Veronique, które też miały zdobyczne słuchawki, patrzyły na niego szeroko otwartymi oczami, reszta jednak nie zwracała na niego szczególnej uwagi. Oglądali mapę, nie słysząc Pana Anarchii. Wagonik jechał dalej. Jeszcze niecała minuta. Ciężarówki cały czas się zbliżały. — Moi spece od tortur niedawno zapoznali się z twoim kumplem z obozu, panem Hartiganem, i bardzo chętnie udzielał informacji o tobie i twojej zbieraninie. Cywile mają skłonność do gadulstwa, kiedy przyczepi im się do głowy dwie elektrody. Mam teraz przed sobą twoją teczkę, kapitanie Strachu na Wróble. Prawdziwy z ciebie bohater. Były pilot marines, zestrzelony, torturowany, uratowany, wyszkolony na nowo jako oficer naziemny. W trakcie służby byłeś wielokrotnie odznaczany, aczkolwiek twoje wyczyny wzbudziły mniejszy entuzjazm francuskiego rządu. W dalszym ciągu jest nagroda za twoją głowę. Schofield nie odzywał się. — Służba, jak widzę, bardzo ofiarna. Powiedz mi, kapitanie, jak byś się poczuł, gdybym ci wyjawił, że to Jonathan Killian odciął twojej dziewczynie głowę? Strach na Wróble w dalszym ciągu się nie odzywał. Matka i Champion słuchały niemal sparaliżowane. — Nieważne. Znam odpowiedź. Widzę w twoich aktach notatki trzech psychiatrów, którzy cię leczyli, że nie za dobrze to przyjąłeś. Praktycznie przeszedłeś załamanie nerwowe. Dla bohatera musiało być trudne, że uratował każdego żującego hamburgery palanta na świecie, a nie umiał uratować kobiety, którą kochał. Trudno iść pasażem handlowym ze świadomością, że każdy zidiociały grubas nigdy się nie dowie, co dla niego zrobiłeś, prawda? Co poświęciłeś dla nich? Bycie bohaterem wcale nie jest takie

miłe, jak może wyglądać na początku. Nie śmiem twierdzić, że wiem, jak to jest zginąć na gilotynie, ale wyobrażam sobie, że porucznik Gant umarła ze łzami w oczach i błagając o życie. Schofield lekko dotknął mikrofonu i go włączył. — Ty skurwielu — rzucił cicho. — Aha! Gada! Drobna rada, kapitanie: bądź ostrożny z nowymi francuskimi przyjaciółmi. Panna Champion to niezwykle skuteczna zabójczyni. Nie wyobrażam sobie, aby zapomniała o swoich rozkazach, nawet gdyby, co uważam za niemożliwe, udało ci się mnie pokonać. Ale w końcu, pani Champion… też mnie pani słyszy, prawda? W dalszym ciągu nachodzą panią obrazy twarzy zabitego męża i dawnych kolegów? Tych, których zabiła Hannah Fatah po tym, jak wprowadziła ją pani do środka? Kapitanie Schofield, przyjrzyj się uważnie nowej przyjaciółce: kiedyś była takim samym bohaterem jak ty, a teraz jest przykładem, kim stają się bohaterowie, kiedy wszystko stracą. Zegar tyka, kapitanie, a za niecałą minutę rozpocznie się prawdziwa walka. Między tobą a mną. Mną, z armią zbójców i bandytów. Tobą, z grupką zniszczonych dusz. Takich jak twoja lojalna sierżant zbrojmistrz pani Newman, sławetna Matka. Wiedziałeś, że jej małżeństwo się sypie przez ciebie? Że mąż zagroził jej odejściem z powodu zazdrości o ciebie? Że sama spotykała się z terapeutą korpusu? Schofield nie wiedział tego. Spojrzał w kierunku Matki. Odwróciła się. — Albo że nie należy ufać szeregowemu Puzo? Że korpus wie o tym, iż jest bardziej lojalny wobec kryminalnej nowojorskiej rodziny niż wobec marines? Że przez ponad rok przekazywał mafijnej rodzinie różnorodną broń z magazynów korpusu? A mimo to dowództwo z radością go do ciebie przydzieliło. Schofield popatrzył na Mario. Starszy szeregowy włoskiego pochodzenia patrzył na terminal, nieświadom, że się o nim rozmawia. — Zadaj sobie pytanie, czy jest osobą, której można zaufać w nadchodzącej walce. A co z młodym szeregowcem Billym Thompsonem? Wiedziałeś, że odsunięto go od aktywnej służby nie dlatego, że lekko niedosłyszy na lewe ucho, ale z powodu zdiagnozowanej choroby psychicznej? Choroby, która sprawia, że jest niezwykle podatny na sugestię, presję ze strony innych członków grupy i łatwo nim kierować? Wagonik cały czas się wznosił. Zostało dwadzieścia sekund. Ciężarówki wciąż się zbliżały. Schofield popatrzył na ekranik. Widoczny na nim obraz, rejestrowany przez Bertiego, zaczął się przesuwać w kierunku głównej wieży, lądowiska helikopterów ze

stojącymi na nim ospreyami… Zniknęły. Serce Schofielda na chwilę się zatrzymało. Ospreye musiały być już w powietrzu. Szybko popatrzył w niebo. Powolny wagonik byłby łatwym celem dla… O dach wagonika załomotał grad pocisków, zadudnił o ściany, rozpryskując okna, a w górze z głośnym dudnieniem przemknął rozpędzony pionowzlot. Wszyscy skulili się pod linią okien — z wyjątkiem Baby, który wystawił na zewnątrz korda i puścił w odpowiedzi długą serię. Pociski dużego kalibru chwyciły cały lewy bok ospreya i wyrzuciły poza kadłub jednego ze strzelców, który bezwładnie poleciał w dół. Trafiony został także lewy silnik ospreya — buchnął płomieniami oraz kłębami dymu. Helikopter odbił w bok, ale jego miejsce zajął następny. Natychmiast bluznął ze wszystkich luf, w tym jednak momencie podziurawiony i pozbawiony okien wagonik kolejki linowej wjechał do terminalu, znikając z linii ognia. Skulony pod krawędzią okien Schofield zaciskał zęby. Pan Anarchii wniknął w jego głowę, nie zamierzał jednak tego okazywać. — Nieźle gadasz, pojebie — rzucił cicho do mikrofonu — i prawdopodobnie masz niezłe kontakty, jeśli potrafisz zebrać takie informacje, ale wiem coś o tobie: nie mówiłbyś tego, gdybyś się mnie nie bał. A wiesz dlaczego? Wagonik z szarpnięciem zatrzymał się na platformie dla wysiadających. — Właśnie wylądowałem na twojej wyspie. Schofield wyłączył słuchawkę i mikrofon i wybiegł z wagonika. Z uniesioną do strzału bronią po raz pierwszy postawił nogę na Smoczej Wyspie.

ETAP TRZECI W PIEKLE

SMOCZA WYSPA 4 KWIETNIA, GODZINA 10.42 CZAS MINUS 18 MINUT DO TERMINU KOŃCOWEGO I w szpony śmierci wprost W czeluść piekielnych bram Wpadło wszystkich sześciuset. ALFRED TENNYSON, SZARŻA LEKKIEJ BRYGADY

PENTAGON 3 KWIETNIA, GODZINA 21.42 GODZINA 10.42 (4 KWIETNIA) NA SMOCZEJ WYSPIE Kiedy Shane Schofield docierał do Smoczej Wyspy pod ostrzałem i presją, David Fairfax szedł spokojnym krokiem pustym korytarzem Okręgu B Pentagonu. W Pentagonie status słabnie od środka na zewnątrz: kto pracuje w Okręgu A, jest kimś, Okrąg D to zadupie. Pracując w Okręgu D, jest się nikim, wyrobnikiem w olbrzymim wojskowym systemie. Jako matematyk z wykształcenia, David pracował w Wydziale Szyfrów i Kryptoanalizy DIA, w biurze znajdującym się w piwnicy, głęboko pod Okręgiem C, lokował się więc mniej więcej w środku. Fairfax miał na sobie standardowy strój do pracy: dżinsy, sportowe buty, T-shirt i nową czerwoną gumową bransoletkę WristStrong. Stanowiła przedmiot jego dumy. Jak na standardy pracujących w Pentagonie komputerowców ubranie było bardzo luzackie, u Dave’a Fairfaxa jednak wszyscy je tolerowali — zwłaszcza pułkownicy z piechoty morskiej, którzy zawsze z szacunkiem mu się kłaniali, gdy go mijali. Wiedzieli, że jego akta kryją niezwykłą informację: o tajnym przyznaniu mu Krzyża Marynarki Wojennej za niezwykłą odwagę w akcji przeciwko wrogom Stanów Zjednoczonych. W trakcie „Incydentu Majestic-12” — do którego wciągnął go Schofield — Fairfax, dygocząc z nerwów i mając na głowie o dwa numery za duży hełm, nagle został dowódcą dwunastoosobowej drużyny marines, prowadząc ją do walki na zacumowanym u zachodnich wybrzeży Afryki silnie strzeżonym supertankowcu z rakietami balistycznymi na pokładzie. Jego działanie uchroniło trzy amerykańskie miasta przed wyparowaniem, wiedziało o tym jednak jedynie kilka wysoko postawionych osób. Fairfaxa cieszyło, że może chodzić do pracy w dżinsach i sportowych butach. Zbliżała się godzina 21.45. Było późno i niemal wszyscy pracownicy tego skrzydła, głównie pracujący dla DIA analitycy, poszli już do domu. Po tym, jak Schofield poprosił go o przyjrzenie się Smoczej Wyspie i Armii Złodziei, Fairfax odkrył kilka faktów o wyspie, ale prawie nic o Armii. Zajęło to nieco czasu i wymagało zajrzenia do paru baz danych, do których teoretycznie nie miał prawa wglądu.

O ile chodziło o Smoczą Wyspę, była kilka razy wymieniana w JCIDD, supertajnej bazie danych, dostępnej jedynie dla najwyższych rangą wojskowych i agentów wywiadu… i świrów komputerowych jak on. Trzymał w ręku listę tych dokumentów. AGENCJA TYP DOKUMENTU

STRESZCZENIE

AUTOR

ROK

USN

SOWIECKIE BAZY NAPRAWCZE OKR. PODW.

Lista ośrodków naprawczych okrętów podw. z rak. bal. Marynarki ZSRR

A. Draper

1979—dziś

NWS

ANALIZA SYSTEMÓW POGODOWYCH MAKRO

Analiza struktur przenoszenia się prądu strumieniowego

L. Corbett

1982

CIA

MOŻLIWE LOKALIZACJE

Geograficzne opcje operacji „Pogromca Smoków”

M. 1984 Calderon

CIA

SOWIECKIE OŚRODKI BRONI CHEM. I BIOL.

Lista znanych sow. ośrodków badań nad bronią chem. i biol. i magazynowania jej

W. Dockrill

USAF

WYSOKIEJ WARTOŚCI CELE (ZSRR)

Lista celów pierwszego uderzenia w ZSRR w przypadku poważnego G. konfliktu Holman

NRO/USAF LISTA LOKALIZACJI SAT.

Międzyagencyjny przegląd danych GPS dot. baz rosyjskich

SIŁY LĄDOWE

Lista znanej broni chem. i biol. przetrzymywanej przez Dowództwo N. Broni Specjalnej ZSRR/Rosji Gamble

PRZEGLĄD SOWIECKIEJ BRONI CHEM. I BIOL.

1986 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991

K. Gaunt 2001 (aktualizacja 2006) 1980—1991; 1992—dziś

David chciał, aby listę sprawdziła osoba wiedząca najwięcej o Armii Złodziei, czyli autorka raportu DIA na jej temat — Marianne Retter. Fairfax dotarł do gabinetu oznakowanego: B2209 M. RETTER. Spod drzwi wypływało światło i właśnie miał zapukać, gdy… …drzwi się otworzyły i pojawiła się przed nim atrakcyjna kobieta po trzydzieste, próbująca założyć płaszcz. Zatrzymała się zdziwiona. — Witam… — Cześć — nieporadnie rzucił Fairfax. — Nazywam się Dave Fairfax, z Wydziału Szyfrów i Kryptoanalizy. — Wskazał na swój identyfikator. — Pani jest Marianne Retter? — Tak, i nieco się spieszę. — Mam kilka krótkich pytań. — Może pan mówić, idąc? — Oczywiście. · · · Marianne Retter należała do osób chodzących bardzo szybko. Kiedy ruszyli w kierunku wyjścia od strony rzeki, Dave ledwo za nią nadążał.

— Chciałbym zapytać o raport wstępny, który napisała pani niedawno o ugrupowaniu terrorystycznym, zwanym Armią Złodziei. Nie zwalniając kroku, Retter popatrzyła na niego uważnie. — Monitoruję ich działania od kilku miesięcy, ale do wczoraj nie zainteresował się tym nikt warty uwagi. Dziś jednak wszyscy domagają się informacji o Armii Złodziei. Zostałam właśnie wezwana do Pokoju Dowodzenia w Białym Domu. — Wzruszyła ramionami. — Przewidziałam, że zamierzają wykręcić jakiś numer, i najwyraźniej to nastąpiło. — Nie wie pani, co zrobili? — Nie. Pan wie? — Nie, ale znam kogoś, kto jest blisko sprawy, i wiem, że coś się dzieje. Retter zatrzymała się tak gwałtownie, że kiedy zrobił to samo, aż się zachwiał. Jej orzechowe oczy wwiercały się w niego. — Sprawa jest w toku i pan wie, gdzie to się rozgrywa? — Tak. — Gdzie? Fairfax zamrugał. Był to przykład klasycznej wymiany informacji między ludźmi ze światka wywiadowczego: musiał zademonstrować siłę swojej wiedzy, ale bez przesady — przynajmniej do chwili, aż pozna lepiej rozmówczynię. — Moim źródłem jest żołnierz marines stacjonujący w Arktyce. Otrzymał rozkaz, aby ich zlikwidować. Marianne Retter nic nie powiedziała. Lustrowała rozmówcę od stóp do głów, zastanawiając się, czy podzielić się z nim informacjami. — Fairfax… to pan był analitykiem, który jakiś czas temu z paroma marines szturmował fałszywy tankowiec z atomówkami na pokładzie. — To tajna akcja. — Zbieram informacje zawodowo — odparła Retter z miłym uśmiechem. — Poza tym odbębniłam trochę czasu w ICI. ICI oznacza kontrwywiad wewnętrzny — coś w rodzaju wydziału spraw wewnętrznych DIA. — To ja. — Ma pan Krzyż Marynarki Wojennej. Nie dają ich za byle co. — Wiem o pani tylko tyle, że jest pani obecnie wiodącym w Ameryce ekspertem z zakresu Armii Złodziei, a pani nazwisko jest palindromem. — Palindrom… Większość facetów, których obecnie spotykam, nie jest w stanie wymówić słowa „palindrom”, nie wspominając o użyciu go w zdaniu. Jest pan bystry,

dość ekscentryczny, a Krzyż Marynarki świadczy o tym, że nie jest pan kompletnym bęcwałem, proszę więc posłuchać: idę teraz do Białego Domu, aby powiedzieć prezydentowi o wszystkim, co wiem na temat Armii Złodziei. Przy wyjściu czeka na mnie samochód. Zanim tam dojdziemy, powiem wszystko, co wiem… pod warunkiem że pan zrewanżuje mi się tym samym. Stoi? — Stoi. · · · — Raport, który napisałam, obejmuje większość tego, co wiem o Armii Złodziei — zaczęła Retter, kiedy zjeżdżali windą. — Pojawili się w zeszłym roku w zasadzie znikąd. Wyglądają jak banda anarchistów, ale nie jestem pewna, czy to kupuję. Nie mogłam tego napisać w raporcie, gdyż byłoby to zbyt spekulatywne, ale sądzę, że takie chcą sprawiać wrażenie. Rozpatrywane osobno, każde ich działanie wydaje się przypadkowe, zwariowane i przepełnione przemocą, ale sumując je, z odrobiną wyobraźni można je zinterpretować jako, no cóż… wyrachowane i skoordynowane. — Sprawdź moją wyobraźnię — powiedział Dave. — Lubię zagadki. Retter zaczęła wymieniać, odliczając na palcach. — Po pierwsze, ucieczka setki drani z chilijskiego wojskowego więzienia w Valparaiso, w tym kilkunastu oficerów, z których większość szkoliliśmy sami w School of the Americas, rozkosznym hiszpańskojęzycznym ośrodku szkoleniowym w Fort Benning. Kto był w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku przepełnionym żądzą mordu latynoamerykańskim dyktatorem, ten posyłał swoich siepaczy do School of the Americas. — Naprawdę? — O tak… Potem ukradli rosyjski frachtowiec, wypełniony po brzegi kałasznikowami i granatnikami, samolot pełen gotówki, następnie, a to szczególnie wymagało jaj, ospreye i cobry z amerykańskiej bazy w Afganistanie. Umożliwili ucieczkę kolejnych stu fundamentalistycznych żołnierzy z amerykańskiego więzienia w Sudanie i proszę bardzo, mamy w pełni uzbrojony oddział w sile małego batalionu, z oficerami i piechotą, gotów nieźle narozrabiać. Choć trudno mi w to wpasować — Retter pokręciła głową — dwa ostatnie incydenty. Bombę w moskiewskim apartamentowcu drugiego lutego i torturowanie w zeszłym miesiącu byłego sekretarza obrony Stanów Zjednoczonych. Tu, w Waszyngtonie. — Co jest z tym nie tak? — spytał Dave, kiedy zaczęły się otwierać drzwi kabiny. Wyszli do holu.

— Nie pasują do pozostałych. Gromadzą przez pół roku ludzi i broń… i co? Wysadzają cywilny budynek i tną na plasterki starego człowieka. To nielogiczne. Mogliby osiągnąć znacznie więcej. Jak mówię, to nie pasuje do reszty. Moim zdaniem Armia szykowała coś większego. Przygotowywali się na oblężenie, a te dwa incydenty to duperele. Jasne, moskiewska sprawa została roztrąbiona w mediach, ale mimo to nie trzeba uwalniać dwustu ludzi, żeby wysadzić jeden budynek, prawda? — Jeśli tak to ująć, to nie — odparł Dave. Retter waliła prosto z mostu, ale jej wnioski były oczywiste. — A jeżeli zamach w Moskwie miał zaabsorbować opinię publiczną i odwrócić uwagę od czegoś innego? Może to oraz torturowanie sekretarza obrony miało dać im swobodę przygotowania się do obecnej akcji w Arktyce? Retter uważnie mu się przyjrzała. — To całkiem prawdopodobne. — No dobrze, nie wiem nawet ułamka tego co ty, ale sądzę, że ta odrobina, którą zdobyłem, może ci pomóc. Mój marine w Arktyce chciał, żebym przyjrzał się Armii Złodziei i starej sowieckiej bazie wojskowej, zwanej Smoczą Wyspą. Przypuszczalnie to tam odbywa się wspomniane przez ciebie oblężenie. — Smocza Wyspa… Nigdy o czymś takim nie słyszałam. — Zbudowano ją w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym piątym roku, była chyba wielkim sowieckim ośrodkiem badań nad bronią eksperymentalną. W dawnych dobrych czasach znalazła się na liście celów pierwszego ataku z naszej strony. Niemal każdy rodzaj sił zbrojnych wojska, od lotnictwa po CIA, miał na nią oko. Doszli do wyjścia. Na podjeździe czekały dwa nieoznakowane lincolny z migającymi na dachach policyjnymi kogutami. — Pierwsza wycieczka VIP do Białego Domu? — spytał Dave. — Pierwsze spotkanie z najwyższym szefem. — Ja zaliczyłem takie w czasie historii z supertankowcem. Szybka jazda. Bez zatrzymywania się na światłach. Bez dwóch zdań człowiek czuje się ważny. Eskortujący mnie marines powiedzieli mi, że zawsze gdy jest się odbieranym na wycieczkę VIPowską, należy sprawdzić na samochodzie cztery rzeczy, które sprawiają, że policja go na pewno nie zatrzyma: specjalne tablice rejestracyjne Departamentu Obrony, zaczynające się od „Z”, mały, umożliwiający dostęp wszędzie identyfikator po wewnętrznej stronie przedniej szyby, opony, na których można jechać bez powietrza, i alufelgi. W przypadku ucieczki z dużą prędkością przydają się masywne felgi. — Chłopcy i samochody… Jeśli ktoś ma przed sobą spotkanie z prezydentem, chyba nie przygląda się szczególnie uważnie samochodowi, którym jedzie.

Przy lincolnach czekało dwóch potężnych mężczyzn w garniturach. Obaj z wygolonymi głowami, co jeszcze podkreślało ich masywne sylwetki. Kiedy Dave i Marianne zbliżali się do samochodów, jeden z mężczyzn wyszedł do przodu. — Marianne Retter? Dwight Thornton, transport specjalny. Uniósł identyfikator. Retter uniosła swój. Thornton skinął głową i otworzył jej tylne drzwi pierwszego lincolna. Retter zatrzymała się i odwróciła do Dave’a. — Miło było poznać, panie Fairfax. Może jeszcze kiedyś uda się spotkać w mniej naglących okolicznościach. — Mam nadzie… — Dave przerwał w pół słowa. — To nie są alufelgi — powiedział, patrząc na koła pierwszego samochodu. To samo dotyczyło drugiego wozu: miał odpowiednie tablice rejestracyjne, plakietki identyfikacyjne, a nawet opony do jazdy bez powietrza, koła były jednak zamocowane na standardowych, stalowych felgach. Dave odwrócił się — z ciemności za ich plecami zmaterializowało się dwóch kolejnych mężczyzn, subtelnie blokując wejście do budynku. — Ci ludzie nie przyjechali zawieźć cię do Białego Domu — szepnął. — Przyjechali cię porwać. Retter popatrzyła na człowieka, który przedstawił się jako Thornton. Jego oczy lekko drgnęły. — Jakiś problem, proszę pani? — Widzisz teraz? — spytał Dave. — Aha. — Wiej! Ruszyli biegiem, nagle skręcili w prawo, w kierunku znajdującego się dwadzieścia metrów dalej wejścia do metra. Mężczyźni przy samochodzie rzucili się w pogoń. To samo zrobili obaj blokujący wejście — wszyscy wyciągnęli spod marynarek glocki z tłumikami. Fairfax i Retter zbiegli schodami, przeskoczyli bramki i znaleźli się na peronie w chwili, gdy zatrzymał się tam skład metra i w wagonach otworzyły się drzwi. Wskoczyli do środka i wpadli między znudzonych pasażerów. Drzwi zamknęły się ułamek sekundy przed przybyciem ścigających ich ludzi na peron. Byli zdyszani — pistolety pochowali za pazuchami — i wściekli, że zdobycz umknęła.

SMOCZA WYSPA GODZINA 10.42 18 MINUT DO TERMINU KOŃCOWEGO Wagonik jeszcze nie zdążył się do końca zatrzymać w terminalu, a Schofield już z niego wyskakiwał. Dobiegł do stojącego w bramie Bertiego — w tym samym momencie dwadzieścia metrów dalej z piskiem opon zahamowały dwie wyładowane żołnierzami ciężarówki. Widział przed sobą wznoszącą się wysoko w niebo centralną wieżę. Biała konstrukcja wyglądała futurystycznie, imponująco i niedostępnie. — Bertie, osłaniaj nas — polecił. — Utrzymuj wejście, póki starczy ci amunicji. — Tak jest, kapitanie Schofield. Żołnierze Armii Złodziei wysypywali się z ciężarówek. Bertie zaczął ostrzał, zmuszając ich do schowania się. Podczas gdy robot utrzymywał pozycję przy głównym wejściu, Schofield poprowadził resztę na zachód, w kierunku garażu, o którym wspominał Iwanow. Kiedy otworzył jego drzwi, ujrzeli w ciemnym wnętrzu dwie niewielkie ciężarówki: średniej wielkości cysternę z pordzewiałym zbiornikiem, na który można było wejść po znajdującej się z tyłu drabince, i betoniarkę z zamontowanym na dachu w obrotnicy karabinem maszynowym. — Matka, Baba! — rzucił Schofield, nie zwalniając ani trochę. — Do cysterny! Matka, uruchamiaj ją. Pozostali: kiedy wyjedziemy i ściągniemy na siebie uwagę, przejdźcie jak najszybciej na wyznaczone pozycje! Wszyscy skinęli potwierdzająco głowami. — Jeśli to nie zadziała, Matka, Baba i ja nie ujdziemy z życiem, będziecie więc musieli wymyślić coś własnego. Życzę szczęścia. Zobaczymy się później albo po drugiej stronie. Za jego plecami ożył silnik ciężarówki. — Kapitanie! — Baba patrzył na wskaźnik paliwa cysterny. — W cysternie jest paliwo. Biorąc pod uwagę plan, może dobrze byłoby ją opróżnić. Samochód zrobi się lżejszy. — Zrób to.

Baba przekręcił dźwignię znajdującego się na cysternie kranu i na ziemię zaczął się wylewać olej napędowy. Schofield wspiął się na fotel kierowcy, Matka i Baba weszli po drabince na szczyt zbiornika i usiedli z bronią gotową do strzału. — Otwórzcie garaż. Iwanow wcisnął przycisk i segmentowa brama garażowa zaczęła się unosić. Do wnętrza wpadło światło dzienne. Schofield wrzucił bieg i pojazd wkroczył do walki. · · · Kiedy cysterna wyjeżdżała z rykiem na zewnątrz, Zack popatrzył w kierunku Bertiego, by sprawdzić, jak sobie radzi. Robot cały czas się ostrzeliwał, pociski wroga odbijały się od jego boków, nie czyniąc mu szkody. — Chodź, Zack! — zawołała Emma. — Musimy zająć pozycje. Bertiemu nic nie będzie. Ledwie to jednak powiedziała, wejście, w którym stał robot, trafił granat z RPG. Wokół robota buchnęła kula ognia, objęła cały jego korpus i po chwili Bertie poleciał z przerażającą prędkością do tyłu. Przefrunął przez cały terminal i huknął w ścianę — kilka metrów od otworu, przez który do terminalu wjeżdżał wagonik. Nie tylko widać było przez niego szeroką panoramę zatoki i wysepek — zaraz za krawędzią zaczynała się stumetrowa przepaść. Bertie upadł na bok i — o ile robot mógł tak wyglądać — sprawiał wrażenie zdezorientowanego. Jego opony bezradnie wirowały w powietrzu. — Nie! — krzyknął Zack, jednak Bertie nagle się obrócił, przetoczył na koła i poruszył, jakby nic mu nie było… …niestety, w tym samym momencie jeden z żołnierzy Armii Złodziei, poruszając się szybkim, ostrożnym krokiem, wszedł do terminalu z granatnikiem na ramieniu, przykucnął i strzelił w Bertiego. Robot nie miał szans. Granat przeleciał w powietrzu i eksplodował. Siła eksplozji wyrzuciła Bertiego przez bramę w północnej ścianie terminalu i pofrunął w powietrze. Wydając z siebie przenikliwy gwizd, Bertie zniknął im z oczu, poleciał sto metrów w przepaść i z ledwie słyszalnym na górze pluskiem wpadł do znajdującego się u podstawy klifu jeziora, ostatecznie kończąc udział w walce.

· · · Nagłe pojawienie się ciężarówki z Schofieldem za kierownicą zaskoczyło atakujący terminal oddział nieprzyjaciół. Cysterna z Babą i Matką na górze, wylewająca za sobą strumień oleju napędowego, wyjechała z łoskotem z garażu i pomknęła w kierunku gigantycznej dziury w ziemi, otaczającej centralną wieżę. Żołnierze Armii unieśli broń, ale Matka i Baba zasypali ich gradem pocisków i połowa padła w pierwszych trzech sekundach. Pozostali schowali się — przez co nie zauważyli wybiegających z terminalu pozostałych ludzi Schofielda. Nieważne. Cysterna całkowicie skupiała na sobie uwagę przeciwników. Głównie dlatego, że jechała dziwnie. Nie kierowała się ku żadnemu z podnoszonych przez dźwigi mostów, którymi można było dostać się do wieży. Nic z tego. Pędziła prosto — po otwartym terenie — najkrótszym odcinkiem, łączącym terminal kolejki linowej z centralną wieżą, drogą, która kończyła się na skraju przepaści. — Co oni wyprawiają? — spytał jeden ze Złodziei. · · · Pan Anarchii obserwował pędzącą ciężarówkę z centrum dowodzenia na szczycie wieży. — Co on wyprawia? · · · Cysterna cały czas przyspieszała. Była mniej więcej dwadzieścia metrów od skraju przepaści — ciągle zwiększając prędkość — kiedy pojawił się nad nią strzelający ze wszystkich luf osprey. Pociski załomotały w ziemię wokół ciężarówki i zapaliły rozlany za nią olej napędowy. Ścieżka paliwa zamigotała płomieniem i za pędzącą cysterną buchnęła ściana ognia! Schofield dostrzegł ogień w tylnym lusterku. — Jakby jeszcze było za mało szaleństwa… — mruknął. — Matka! Baba! Gotowi? — Przód gotowy! — odkrzyknęła Matka. — Tył gotowy! — odpowiedział Baba.

— Boże, pozwól, aby to się udało… — wyszeptał Schofield, wcisnął jeszcze mocniej pedał gazu i po chwili ciężarówka wystrzeliła przez krawędź otchłani i poleciała w powietrze.

Z wirującymi wściekle kołami, cysterna oderwała się od ziemi i pofrunęła. Betonowy próg na krawędzi klifu sprawił, że wylatując w nicość, przód samochodu nieco się uniósł. Kiedy koła cysterny oderwały się od podłoża, Baba wystrzelił oba haki magneteux do tyłu — ku betonowej krawędzi. Dwa trzpienie na końcach linek wkręciły się głęboko w beton. Obie błyskawicznie odwijające się linki rozciągały się i kiedy były już niemal napięte, Baba szybko przełożył uchwyt magneteux pod biegnącą po szczycie zbiornika drabinką. Siedząca z przodu cysterny Matka czekała. Czekała… czekała… czekała, aż ciężarówka osiągnie najwyższy punkt lotu. Kiedy nos pojazdu zaczął opadać, wystrzeliła przed siebie oba haki trzymanego w rękach magneteux — pożyczonego od Champion. Francuskiej produkcji haki poleciały poziomo i uderzyły w gruby betonowy bok dysku na szczycie wieży — tuż pod oknami środkowego poziomu. Tak samo jak zrobił Baba, zaplotła magneteux wokół biegnącej po zbiorniku cysterny stalowej drabinki i przytrzymała się jak najmocniej, czekając na szarpnięcie. Kiedy nastąpiło, miała wrażenie, że odrywa jej się żołądek. Lecąca w powietrzu ciężarówka została nagle zatrzymana i z gwałtownym opadnięciem zabujała się na podtrzymujących ją linkach. Z całym szacunkiem dla konstruktorów tej broni trzeba było przyznać, że linki wytrzymały. Wszystkie cztery linki napięły się i ciężarówka zawisła nad otchłanią jako element mostu wiszącego! Wyglądało to nieziemsko. Ważąca półtorej tony ciężarówka unosiła się pośrodku przepaści niczym złapana w pajęczynę mucha, zawieszona między klifem a wieżą, niemal siedemdziesiąt metrów nad betonowym dnem otchłani, z maleńkimi postaciami Matki i Baby na grzbiecie… · · · Nie marnując ani sekundy, niczym wystrzelony z armaty pojawił się Shane Schofield i zamocował na jednej z linek biegnących w kierunku potężnego dysku

wziętą od Champion wciągarkę. Urządzenie pociągnęło go w górę z niesamowitą prędkością — w kilka sekund był przy oknie drugiego poziomu. Dojeżdżając, uniósł rękę z desert eagle’em i jednym strzałem rozwalił szybę w mak. Siłą rozpędu wskoczył w wybity otwór. Znalazł się w środku. Popatrzył na zegarek. 10.57. Trzy minuty. Pobiegł dalej. · · · Aby odciąć dostęp do wieży, Pan Anarchii kazał podnieść oba mosty, co teraz — jak miał nadzieję Schofield — zadziała przeciwko niemu. Ludzie Armii Złodziei nie zdołają dostać się do wieży, dopóki mosty nie zostaną opuszczone, a większość załogi — zgodnie z logiką obrony — znajdowała się poza wieżą. Opuszczenie mostów nieco potrwa — pewnie z minutę — a oznaczało to sześćdziesiąt cennych sekund, które Schofield mógł wykorzystać na przebicie się przez strażników, dostanie się do niższej iglicy i laboratorium z kulami. Biegł najszybciej, jak umiał.

Wnętrze dysku na wieży wyglądało jak biuro z lat osiemdziesiątych: beżowa wykładzina dywanowa i brązowe biurka z imitacji drewna, w odróżnieniu jednak od innych miejsc na wyspie, było tu czysto i schludnie. Było też pusto jak w mieście duchów. Schofield biegł, strzelając w lewo i prawo z desert eagle’a — nie do ludzi, ale w kamery, zamontowane przy suficie. Eksplodowały w chmurach iskier. Mijał opuszczone biurka, aż dotarł do windy, umieszczonej — jak sądził — dokładnie pod niższą iglicą. Przykucnął przy drzwiach, położył coś na podłodze i wcisnął przełączniki. Kontrola czasu. 10.59 przeskoczyło na 11.00. A więc uranowe kule nadawały się do użycia. Zaczęło się działanie w pożyczonym czasie. Trzymając w jednej ręce desert eagle’a, a w drugiej MP7, wcisnął przycisk wezwania kabiny i uniósł broń do strzału. · · · Pan Anarchii wpatrywał się w wiszącą na czterech linkach cysternę. — Pomysłowe — powiedział. Stojący obok niego Tyfon robił wrażenie mniej opanowanego. — Straż na wieży! — wrzasnął do mikrofonu. — Mamy w budynku intruza! Idzie w waszym kierunku! Jego celem są kule! Opuścić pozycję i zabrać z sobą kule! — Kule dopiero kilka sekund temu osiągnęły temperaturę pracy — odpowiedział mu zdziwiony głos. — Otwieramy teraz urządzenie ogrzewające i przynajmniej kilka minut zajmie nam… — Więc każcie strażnikom obstawić windę! Posyłam wsparcie! — Odwrócił się w kierunku sześcioosobowej grupki stacjonującej w centrum dowodzenia. — Do iglicy! Kiedy Tyfon szalał, Pan Anarchii włączył obraz z kamery nadzorczej, znajdującej się w windzie wjeżdżającej na niższą iglicę. Czarno-biały, pozbawiony dźwięku obraz pokazywał, jak otwierają się drzwi kabiny i do środka wchodzi Shane Schofield. Uniósł MP7, wycelował i wystrzelił.

Obraz na monitorze zniknął. · · · Laboratorium na szczycie niższej iglicy miało kolisty kształt, z oknami dookoła. Widać było z niego całą Smoczą Wyspę — z wyjątkiem fragmentu zasłanianego przez wyższą iglicę, stojącą nieco na wschód. Pośrodku laboratorium znajdowały się kuchnia, toaleta, szafa, mała sypialnia z dwoma leżankami i wejście do windy: jedyny punkt dostępu do laboratorium. W laboratorium znajdowało się także dwóch techników Armii Złodziei — ludzi wybranych do tego zadania ze względu na inżynieryjne wykształcenie, oraz Igor Kocki, czyli człowiek, który wpuścił intruzów na Smoczą Wyspę. Kocki był wielki, otyły i wyglądał jak gruszka. Garbił się, rzednące włosy zaczesywał na łysinę, a chciwe oczka uwielbiały widok pieniędzy. Często mocno się pocił — tak jak w tej chwili. Trójka ludzi stała przed wielkim inkubatorem, w którym leżało sześć uranowych kul. Właśnie zakończył się dwunastogodzinny cykl przygotowawczy. Technikom towarzyszył mały oddział. Wszystkim zdawało się, że ochrona laboratorium to łatwe zadanie, i ostatnie godziny spędzili głównie na rozwalaniu się na fotelach i paleniu. Na komendę Tyfona wszyscy skoczyli jednak na nogi i wycelowali w drzwi windy, właśnie bowiem z cichym PING! przyjechała winda. · · · Pan Anarchii wpatrywał się w wojskowe akta Schofielda, widoczne na ekranie monitora tuż obok obrazu ukazującego strażników z laboratorium, czekających w napięciu przed windą. — Kapitanie… — przemówił do zdjęcia Schofielda Pan Anarchii. — Nawet jeśli zdobędziesz kule, jak zabierzesz je z wieży, nie wspominając o zabraniu ich z wyspy? · · · W laboratorium na niższej iglicy rozsunęły się drzwi windy. Strażnicy otworzyli ogień. Ściany małej kabiny zostały natychmiast poszarpane setkami pocisków. Takiego gradu ołowiu nie mógł przeżyć żaden człowiek.

Wstrzymali ogień. Dym się rozwiał. Kabina okazała się pusta. W środku nie było ni… Uniosła się klapa w podłodze kabiny i pojawił się w niej Shane Schofield. Otworzył ogień z MP7. Trójka strażników natychmiast padła i w ciągu kilku sekund Schofield stał w otwartych drzwiach, celując prosto w przerażonych techników i Kockiego. — Odsunąć się od urządzenia przygotowującego — rozkazał. · · · Podbiegł do inkubatora, równocześnie wsuwając do kabury pistolet. Otworzył pokrywę, co spowodowało głośny syk, i ujrzał sześć błyszczących kul, ułożonych w dwóch szeregach po trzy. Miały barwę krwi, ich wypolerowana powierzchnia odbijała światło i naprawdę były niewielkie — nie większe od piłeczek do golfa. Wyglądały doskonale. Czuć było, że kryją w sobie potęgę. Schofield nie miał głowy do zachwytów — od razu zaczął pakować kule do stojących tuż obok trzech małych walizeczek przygotowanych przez techników Armii Złodziei. W każdej walizce znajdowały się dwa wyłożone aksamitem zagłębienia, w które kule doskonale się wpasowały. Schofield przyczepił sobie dwie walizeczki do pasa, trzecią wziął do ręki. Popatrzył na przerażonych techników i Kockiego i uniósł małego pilota. — Może powinniście się czegoś złapać — oznajmił i wcisnął przycisk na pilocie. · · · W całej wieży panował gorączkowy ruch. Oba unoszone przez dźwigi mosty dotknęły gruntu i ruszyli przez nie liczni żołnierze, zmierzając od razu w stronę niższej iglicy. Jeden z ospreyów krążył wokół centralnej wieży, kierując się ku wiszącej w powietrzu cysternie, a drugi — ten, którego Baba wcześniej ostrzelał — stał na lądowisku helikopterów, wyrzucając z silników chmury czarnego dymu. · · ·

Siedzący na cysternie Matka i Baba szykowali się do ucieczki. Francuz mocował wciągarkę do jednej z lin biegnących do krawędzi przepaści, kiedy zaczął ich ostrzeliwać osprey. — Sądzisz, że twój człowiek wykonał zadanie?! — krzyknął do Matki. Amerykanka popatrzyła na niższą iglicę. — Dowiemy się za kilka sekund! Ruszaj! Baba złapał wciągarkę i pomknął po linie, podczas gdy Matka osłaniała go ogniem. Choć robiła, co mogła, pociski odbijały się od maszyny bez efektu. Wielki osprey zawisł przed nią i zaczął celować, by odpowiedzieć ogniem. — Ożeż kurwa… — jęknęła Matka. — Nie żyję. · · · Baba dotarł do krawędzi przepaści, gdzie czekali na niego — w betoniarce — Zack i Emma. Po chwili w zdobycznym jeepie nadjechała Veronique Champion. Patrzyli, jak osprey zawisa przed Matką. — Nie patrzcie — powiedział Baba. — To nie będzie ładne.

Nagle potężnie huknęło. Z początku nie dawało się określić, skąd doleciał odgłos. Nie pochodził ani ze szczytu niższej iglicy, ani z miejsca, gdzie byli osprey i Matka, z podnoszonych przez dźwigi mostów ani z krawędzi urwiska. O nie! Nagły, potężny wybuch nastąpił u podstawy niższej iglicy, w miejscu, gdzie wyrastała ona z „dysku” na szczycie centralnej wieży. To właśnie tam Schofield zostawił przy windzie ładunek plastiku. Kula ognia sprawiła, że z podstawy iglicy wystrzeliła chmura kawałków betonu, wyrywając wielką dziurę… …i powodując, że cała iglica zaczęła się przechylać jak ścięte drzewo. · · · Widok był niesamowity. Iglica z oszklonym laboratorium na szczycie zdawała się przewracać w zwolnionym tempie ku północy. Zakończyła upadek potwornym, miażdżącym wszystko tąpnięciem betonu o beton i smukła sylwetka iglicy walnęła o płaską powierzchnię dysku. Oszklone laboratorium huknęło o krawędź dysku — niedaleko linek podtrzymujących cysternę z siedzącą na niej Matką — i każda szyba rozprysła się w drobny mak, wystrzeliwując potężną chmurę drobin szkła. Wokół uniósł się obłok betonowego pyłu — kiedy opadł, okazało się, że iglica leży na boku jak martwy wąż. Kolumna popękała na wiele kawałków, oszklone laboratorium zostało kompletnie zniszczone. Patrzący na przewróconą iglicę Pan Anarchii nie sądził, aby ktokolwiek mógł przeżyć coś takiego. Chyba że był przygotowany. Ktoś był. Z roztrzaskanego laboratorium wypadła drobna figurka, niosąca w ręku małą walizeczkę — i popędziła ile sił w kierunku podtrzymujących cysternę linek. Shane Schofield. · · ·

Oczywiście nie było to dla niego łatwe zadanie. Po umieszczeniu kul w trzech walizeczkach Schofield pobiegł na południowy kraniec laboratorium, do drzwi windy. Po drodze z kozetek w kąciku sypialnym zerwał materace, przyłożył je pionowo do drzwi windy, mocno przycisnął do nich ciało i czekał na wybuch. Był po południowej stronie laboratorium, kiedy iglica zaczęła padać na północ, więc gdy runęła, materace jako tako zamortyzowały siłę uderzenia. Spadła na niego chmura okruchów szkła, na szczęście nie trafiło go nic większego. Był wytrząśnięty i lekko oszołomiony, ale i tak nie dało się to porównać z losem techników. Obaj zostali zmiażdżeni. Los rosyjskiego zdrajcy — Kockiego — okazał się jeszcze gorszy. Impet wyrzucił go na zewnątrz i posłał sto metrów w dół. Leciał, wyjąc z przerażenia — by roztrzaskać się o betonową podstawę centralnej wieży. Schofield nie miał czasu się tym przejmować. Nie zatrzymywał się ani na sekundę. Musiał pozostawać w ruchu. Wypadł z laboratorium, pokryty grubą warstwą cementowego pyłu, i ponownie wybiegł na arktyczne zimno. · · · Jeśli chodzi o Matkę, to zniszczenie iglicy uratowało jej życie. Betonowa konstrukcja huknęła o dysk na szczycie centralnej wieży tuż nad ospreyem, pilotowanym przez Rekina Młota, zmuszając pilota do uniku. Przez kilka sekund zarówno Matkę, jak i pionowzlot spowijała chmura cementowego pyłu, dając jej okazję do ratunku. Matka usłyszała, jak silniki ospreya zwiększają ciąg i maszyna zmienia pozycję. Wróci za kilka sekund… Głośne tąpnięcie kazało jej się odwrócić — obok niej na dachu cysterny stał Strach na Wróble, z dwoma walizeczkami przy pasie i trzecią w dłoni. Właśnie zjechał po lince, z użyciem wciągarki. — Boże, to najbardziej zwariowana akcja, jaką widziałam w życiu! — wrzasnęła Matka. — Desperacja pokonała styl — odparł Schofield i podbiegł do linek łączących cysternę z krawędzią klifu. — Musiałeś wszystko zniszczyć?! — krzyknęła Matka. — Jeszcze wszystkiego nie zniszczyłem. Szybko, to się jeszcze nie skończyło! Tędy! Sięgnął po zaplątany pod drabinką magneteux. — Nie wziąłeś wciągarki!

— Tym razem nie będziemy jej używać. Trzymaj się mnie! Matka wiedziała, że nie należy się spierać. Objęła kapitana w pasie i mocno zacisnęła ręce. W tym momencie w chmurze pyłu pojawiła się luka i tuż za nimi zmaterializował się osprey. Wisiał nieruchomo, gotów do otwarcia ognia. — Strachu na Wróble! — Trzymaj się! — Drugą ręką Schofield złapał magneteux i wcisnął przycisk rozwijania linki. Urządzenie odwinęło kawałek linki i efekt był natychmiastowy: broń wysunęła się spod drabinki, gdzie zablokował ją Baba. Straciwszy podwieszenie, cysterna runęła w dół. Schofield i Matka, zawieszeni na linkach na północnej krawędzi przepaści, zaczęli się przemieszczać ruchem wahadła ku ścianie przepaści, a cysterna — zawieszona na drugim magneteux — rozpoczęła opadanie w kierunku centralnej wieży. Po chwili uderzyła w prawe skrzydło ospreya. Pionowzlot zabujał się w powietrzu jak otrząsający się po ciosie bokser. Cysterna oderwała mu skrzydło i maszyna zaczęła spadać — zakoziołkowała w powietrzu i uderzyła o dno przepaści, eksplodując w spektakularny sposób. · · · Lot wahadłowy Matki i Schofielda zakończył się potężnym uderzeniem w ścianę betonowej przepaści. Odbili się od niej, jakoś udało im się utrzymać. Schofield wcisnął przycisk zwijania linki i pomknęli w górę, gdzie czekali na nich Zack, Emma, Champion i Baba — z betoniarką i zdobycznym uazem. — Alors! — krzyknął Baba. — Takie akcje lubię! — Niech to jasna cholera weźmie, gościu! — zawołał Zack, przyglądając się zniszczeniom. Schofield nie zatrzymywał się. Wskoczył z Babą na tył terenówki i rzucił magneteux Champion. — Jedź! — krzyknął do niej. — Jeszcze się nie wydostaliśmy. Musimy dotrzeć do brzegu i wrzucić kule do morza! — Dlaczego nie możemy wrzucić ich z terminalu kolejki linowej do zatoki? — spytał Zack. — Woda jest za płytka. Nurkowie zdołaliby je bez trudu odnaleźć. Musimy je wrzucić do głębszej wody. Przerwał im ostrzał z broni maszynowej.

Od strony podnoszonych przez dźwigi mostów pędziły w ich kierunku cztery wypełnione ludźmi ciężarówki. — Matka! — wrzasnął Schofield. — Łap kierownicę betoniarki i prowadź! Jesteś naszym blokującym! Zasuwaj na pas startowy! Miejmy nadzieję, że Iwanow znalazł jakiś samolot! Pomknęli w kierunku pasa startowego.

Pas startowy na Smoczej Wyspie znajdował się na nisko położonej płaszczyźnie na zachód od głównego kompleksu. Dostanie się tam oznaczało zjechanie po stromej asfaltowej drodze, okrążającej północno-zachodnią ścianę otaczającą centralną wieżę. Gonione przez cztery ciężarówki, dwa pojazdy Schofielda — betoniarka i uaz — zjeżdżały stromą szosą z karkołomną prędkością. Siedzący na mijanych przez nich wieżyczkach strzelcy ostrzeliwali ich. Pociski uderzały szeroką falą obok nich i za nimi. Trafione zostały dwie opony betoniarki, która zaczęła się ślizgać na wąskiej drodze w dół klifu. Kilka pojazdów Armii Złodziei próbowało zablokować im drogę, parkując w poprzek, Matka prowadziła jednak betoniarkę jak szalejący hokeista NFL: brawurowo przejeżdżała przez blokady, odrzucając ciężkim pojazdem jeepy na bok albo wbijając je w ściany klifu. Do pogoni dołączały kolejne pojazdy Armii Złodziei. Uciekających ścigało pięć, sześć, w końcu siedem wozów. Schofield i Baba ostrzeliwali się z uaza, Champion robiła, co mogła, za kierownicą. Kule latały gęsto. Jedna z nich trafiła zamocowany z tyłu wozu kanister z benzyną, który natychmiast się zapalił. Schofield uchylił się na bok i włączył radio. — Doktorze Iwanow! Mamy kule, ale goni nas cała armia! Nasze pojazdy zostały mocno ostrzelane i nie sądzę, byśmy dotarli do brzegu! Ma pan samolot? — Tak, kapitanie! Siedzę w antonowie dwanaście w pierwszym hangarze. — Niech pan kołuje na pas! — A co ze striełami?! Ostatnim razem, kiedy próbowałem stąd uciekać, zestrzelili mnie! — Nie musimy uciec! Musimy jedynie dostać się na koniec pasa, żeby się pozbyć tych kul, a ostatnim razem to się panu udało! A jak będziemy w samolocie, może uda nam się uciec! — Okay… Pół minuty później postrzelana jak sito betoniarka i płonący uaz zjechały ze stromej drogi i wypadły na pas startowy. W tym samym momencie z pierwszego hangaru wytoczył się turbośmigłowy samolot transportowy.

Był to antonow An-12, maszyna średniej wielkości, zdolna transportować ładunek o wadze dwudziestu i pół tysiąca kilogramów — samochody albo dziewięćdziesięciu w pełni uzbrojonych żołnierzy. Ten stworzony w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku niezawodny koń bojowy był odpowiednikiem amerykańskiego herculesa C-130 i wsławił się specyficznym nosem: An-12 miał przeszklony dziób, przez który mógł wyglądać nawigator. Samolot zawrócił, skierował się ku zachodowi. Długi pas startowy rozciągał się przed nim na mniej więcej półtora kilometra, kończąc się przy skraju klifu. Po lewej stronie pasa startowego, równolegle do niego, płynęła szeroka, dzika rzeka, zasilana roztapiającym się śniegiem z gór Smoczej Wyspy. Także ona kończyła się u krawędzi klifu, po czym spadała potężnym, stumetrowym wodospadem. Na końcu pasa startowego znajdowały się dwie strieły-1, które siedem godzin wcześniej zestrzeliły samolot Iwanowa. Pędziły, aby zająć pozycje, zanim transportowiec zdąży oderwać się od pasa. Kiedy An-12 się odwrócił, opuściła się tylna rampa załadunkowa i oba pojazdy Schofielda wjechały na dużej prędkości do środka. — Jesteśmy w środku! — wrzasnął Schofield i kopniakiem zrzucił z uaza na pas palący się kanister. — Ruszaj! Ruszaj! Silniki samolotu natychmiast zwiększyły obroty i z cichym wizgiem maszyna zaczęła przyspieszać. Strach na Wróble wyskoczył z terenówki i pognał po stalowej drabince do kokpitu, gdzie siedział Iwanow. Antonow przyspieszał… Obie strieły zahamowały z piskiem opon na końcu pasa startowego… Musimy tylko wzlecieć w powietrze, pomyślał Schofield. Nawet jeśli nas trafią i spadniemy, poślę kule na dno oceanu, gdzie nikt nigdy ich nie znajdzie. Antonow był w połowie pasa i niemal osiągnął prędkość startową… Wyrzutnie strieł zaczęły się opuszczać, namierzając cel… — Chyba się uda… — rzekł kapitan, wzdychając, ułamek sekundy przed tym, nim dostrzegł samotnego żołnierza Armii Złodziei, stojącego z prawej strony pasa z wyrzutnią RPG Predator na ramieniu. Mężczyzna odpalił rakietę i Schofield z przerażeniem patrzył, jak pocisk dolatuje do ich samolotu i znika pod jego nosem. Potężny wstrząs poruszył całą maszyną. Sekundę później kokpit gwałtownie opadł w dół, rzucając Iwanowem i Schofieldem do przodu, i uszy przeszył im zgrzyt trącego o asfalt metalu. Nos samolotu dotknął pasa startowego i zaczął straszliwie wyć, wyrzucając w powietrze snopy iskier.

Przednie koła antonowa zostały zniszczone i maszyna straciła rozpęd. Odbiła w lewo i — śmiertelnie ranna — zaczęła skręcać w bok. Kiedy samolot ostatni raz zgrzytnął i stanął, Strach na Wróble ujrzał pojazdy przeciwników, zjeżdżające ku nim niczym hieny zbliżające się do rannego bawołu: z przodu dwie strieły, z tyłu chmara samochodów różnej wielkości. Jego misja — desperacke i śmiałe odebranie uranowych kul — została zakończona. W rekordowym czasie przeskoczył po wysepkach z niedźwiedziami, przedostał się na Smoczą Wyspę za pomocą kolejki linowej, zajął laboratorium na szczycie małej iglicy, przejął kule, uciekł, przewracając iglicę, choć był w środku, i poniósł porażkę, mając przed oczami linię brzegu. Pochylił głowę. — Niech to jasna cholera…

Sytuacja na pasie startowym szybko zamieniła się w impas. Pojazdy Armii Złodziei zatrzymały się szerokim kręgiem wokół samolotu, stojącego w poprzek pasa startowego ze zniszczonym przednim podwoziem. — Obstawić wejścia! — krzyknęła Matka, zajmując z Babą pozycje przy obu bocznych drzwiach, podczas gdy Schofield pobiegł do otwartej tylnej rampy i wcisnął zamykający ją przycisk. Rampa nie chciała się zamknąć. Pocisk wystrzelony przez któregoś z żołnierzy Armii Złodziei odbił się od stalowego wspornika tuż przy głowie Schofielda i ten schował się do środka. — Rampa nie chce się zamknąć! — W moim kraju wiele rzeczy nie działa — odparł z fatalistycznym spokojem Iwanow, który przyszedł na tył z kokpitu. — Rampy, drzwi. To bardzo stary samolot. — Och, kapitanie, było tak blisko… — odezwał się w uchu Schofielda znajomy głos. — To było podniecające! Tak niewiele ci zabrakło. Założę się, że z miejsca, w którym utkwiłeś, widzisz ocean. — Pieprz się. Pan Anarchii zachichotał. — W dalszym ciągu mam wasze kule — powiedział Schofield. — Rzeczywiście, ale niezbyt mnie to martwi. Choć wydaje się, że znaleźliśmy się w impasie, wcale tak nie jest. To żałosne jednostronne oblężenie. Jesteś odizolowany i masz skończoną ilość amunicji, a moi ludzie mają cały czas tego świata i nieograniczoną siłę ognia. Nie, kapitanie, pora, abym cię wypieprzył. Mako, poślij trzech szalonych jako nauczkę dla kapitana Schofielda. Strach na Wróble zmarszczył czoło. Co to właściwie…? Nagle spomiędzy otaczających samolot pojazdów wybiegło trzech ludzi: każdy był czarnoskóry, każdy ściskał dwa kałasznikowy i biegnąc do samolotu, strzelał jak szalony z obu. Wszyscy mieli takie same ozdoby na twarzach jak dwaj samobójcy, którzy zaatakowali ich w Niedźwiedzim Laboratorium. Pociski z ich karabinków załomotały o kadłub samolotu. Kilka wpadło do środka przez otwarty luk załadunkowy i zanim odpowiedział ogniem, Schofield zanurkował za jeepem.

Ciałem pierwszego napastnika wstrząsały uderzające w niego pociski, musiał być jednak naszprycowany narkotykami albo niezwykle silnym stymulantem, zanim bowiem przestał się poruszać, dostał przynajmniej dziesięć razy. W końcu Matka trafiła go w głowę, która rozprysła się w chmurze krwi, a szaleniec wreszcie się przewrócił i zamarł w bezruchu. Pozostali dwaj biegli dalej, zasypując samolot deszczem ołowiu. Schofield, Champion i Matka strzelali, zużywając do ich unieruchomienia nieproporcjonalnie dużą ilość amunicji. Drugi szaleniec w końcu padł, zaraz potem trzeci — zarył twarzą w ziemię tuż pod rampą samolotu. Niemal udało mu się dotrzeć do środka. Cisza. Lufy dymiły. Schofield był zszokowany. Jeśli Pan Anarchii miał więcej takich samobójców, tylko kwestią czasu… — Kapitanie, jestem pewien, że matematyka twojej sytuacji stała się jasna: jeżeli będę wysyłał kolejnych szaleńców, szybko zabraknie ci amunicji. A mam wielu takich, którzy z radością pójdą dla mnie na śmierć… choćby po to, aby zużyć waszą amunicję. Mako, trzech następnych, proszę. Rozległ się kolejny bojowy wrzask i trzech kolejnych oszalałych ludzi z kolczykami na twarzach ruszyło w kierunku samolotu, strzelając wściekle wokół siebie. Także ich zespół Schofielda musiał zlikwidować. Matka pokręciła głową. — To jakieś pieprzone szaleństwo! Jak strzelnica, na której cele walą do ciebie ze wszystkich luf! Kto dziś przygotowuje takie samobójcze akcje? — W jaki sposób dowódca ich do tego nakłania? — spytała Champion. — Narkotyki, może tortury. Bo ja wiem? — odparł Schofield. — Ale mu się udaje — powiedziała Matka. — Nie pociągnę dużo dłużej, mam już ostatni magazynek. — Ja też — dodał ponuro Baba. Schofield zagryzł w zadumie wargę. Mogło się to skończyć tylko w jeden sposób — bardzo paskudny. Bez amunicji i możliwości ucieczki zostaliby wystawieni na łaskę i niełaskę Armii Złodziei. Śmierć z ich rąk nie będzie szybka i — na szczęście tylko przez sekundę — Strach na Wróble zastanawiał się, czy nie palnąć każdemu ze swoich ludzi kulki w łeb, co w tych warunkach byłoby najbardziej humanitarnym… — No i jak się czujesz, kapitanie? Kończy się wam amunicja, prawda? Zaczynasz się zastanawiać nad wytargowaniem układu? Ciekawe, jak będziesz się czuł, kiedy twoi

ludzie staną się całkowicie bezbronni, a moi przystąpią do szturmu. A obawiam się, że oni nie należą do tych, których chciałbyś przyprowadzić do domu, by poznali mamę. Są zagorzałymi fanatykami, prawdziwymi dziećmi anarchii, a ja jestem ich panem i władcą. Oczywiście możesz w szlachetnym odruchu zabić swoich ludzi: ustawić ich w szeregu i każdemu wpakować kulkę w łeb, aby się długo nie męczyli. Zapewniam cię, że tego rodzaju śmierć byłaby znacznie lepsza od tej, jaką ja dla nich przewidziałem. Champion, która wszystko słyszała, rzuciła Schofieldowi szybkie spojrzenie. Odpowiedział jej podobnym. Nie umknęło jego uwadze, że Pan Anarchii czyta mu w myślach. Jeszcze raz się rozejrzał, szukając wyjścia. Nie widział żadnego. Zaraz ich załatwią. — Kapitanie, idź do kokpitu samolotu i włącz ekran komunikacji wideo. Schofield zrobił, co mu kazano. Do tablicy z instrumentami dodany był ekran wideo — spore unowocześnienie starej jak świat maszyny. Włączył go. Urządzenie przypominało z wyglądu ekran laptopa z minikamerą. Pojawiła się na nim uśmiechnięta gęba Pana Anarchii. — Witam, kapitanie. Pomyślałem sobie, że załatwimy to między sobą. — Co? — Chcę ci coś pokazać. Pan Anarchii uniósł coś, by było widoczne na ekranie. Schofieldowi krew zamarzła w żyłach. Zobaczył kolejną — siódmą — uranową kulę. Pan Anarchii trzymał ją między kciukiem a palcem wskazującym. Schofield skrzywił się, Pan Anarchii na ten widok okrutnie się uśmiechnął. — Widzisz, kapitanie? Wcale nie potrzebuję twoich kul. Myśli gnały w głowie Schofielda. Próbował wszystko sobie poukładać i nagle sprawa stała się jasna: siódma kula pochodziła z bunkra bezpieczeństwa. Ze wspomnianego przez Iwanowa bunkra, ulokowanego głęboko pod główną wieżą. Z tego, o którym rosyjski zdrajca — Kocki — nie mógł wiedzieć, a o którym, jak widać, doskonale wiedział Pan Anarchii. Dowódca Armii Złodziei wpatrywał się uważnie w Schofielda, próbując odczytać jego reakcję. — Wydaje mi się, kapitanie, że pod wieloma względami jesteśmy podobni. Obaj jesteśmy gotowi zrobić wszystko dla osiągnięcia celu. Ty byłbyś gotów zaryzykować życie, aby uratować świat, ja, by go zniszczyć. Obaj pożądamy z pasją. Tyle tylko, że czegoś całkiem innego. Dlatego z tak wielką przyjemnością pozwolę ci obejrzeć to, co

nastąpi. Ja będę oglądał, jak świat ginie w płomieniach, ty staniesz się świadkiem własnej klęski. Powiedziawszy to, Pan Anarchii odszedł od kamery… …ukazując, że nie jest już w centrum dowodzenia, lecz na zewnątrz, przed szesnastokołową wyrzutnią rakiet: klasyczną, wielkości naczepy do ciężarówki, mobilną wyrzutnią do transportu i odpalania pocisków rakietowych z jedną rosyjską rakietą balistyczną średniego zasięgu SS-23. Pan Anarchii podał uranową kulę dwóm podwładnym, a ci umieścili ją w specjalnej kapsule, następnie wsunęli w głowicę rakiety. Po chwili głowica została zamocowana do korpusu rakiety, którą powoli wycelowano w niebo. Schofield mógł tylko bezradnie patrzeć na to, co się działo. Nie mógł nic… Chwileczkę. Włączył radio. — Dzieciak? Mario? Jesteście gdzieś w pobliżu baterii rakiet? — Właśnie dotarliśmy wedle rozkazu do prowadzącego do niej mostu — usłyszał głos Dzieciaka. — Ale most jest broniony jak Fort Knox. Wszędzie mają tu ludzi. Nie damy rady dostać się do baterii. O co chodzi? — Są już tam i właśnie zamierzają odpalać rakietę. Mają dodatkową kulę i zaraz ją wystrzelą. Schofield pochylił głowę. Teraz naprawdę nie mógł zrobić niczego, jedynie patrzeć, jak kończy się świat. — Ależ, kapitanie… — odezwał się głos Pana Anarchii w jego uchu. — Uważaj na szalonych… O kadłub samolotu nagle zabębniły pociski. Baba i Matka odpowiedzieli ogniem z ładowni, kładąc trupem kolejnych trzech samobójców. Do kokpitu weszła Champion i popatrzyła na ekran. — SS-Dwadzieścia Trzy. Rakieta balistyczna średniego zasięgu, zdolna trafiać cele odległe o czterysta, może pięćset kilometrów. Sowieci twierdzili, że przestali je montować po podpisaniu układu o całkowitej likwidacji pocisków rakietowych średniego zasięgu z osiemdziesiątego siódmego roku. Za przygotowaną do startu rakietą dostrzegli przynajmniej jeszcze cztery transportery, zaparkowane za tym, który widać było na ekranie — każdy z jedną rakietą SS-23 na wyrzutni. — Wygląda na to, że trafiły tutaj. Ta wyspa to grobowiec zimnej wojny. Powolne unoszenie się głowicy rakiety ustało. Zamarła w pionie.

Gotowa do startu, gotowa zapalić atmosferę; i nie mogli nawet kiwnąć palcem, aby temu zapobiec. Pan Anarchii znowu popatrzył w kamerę. — Obserwuj swoją porażkę, kapitanie. Obserwuj koniec świata, jaki znamy. Odpalić rakietę! Wciśnięto przycisk i dysze SS-23 ożyły, wypluwając płomienie i chmurę dymu. Rakieta zaczęła się unosić. Schofield odwrócił wzrok od ekranu i skierował go na niebo. Na południu pojawiła się smuga gęstego dymu, pozostawiana przez rakietę z uranową kulą w głowicy. Wznosiła się szybko i po kilku chwilach była już tylko plamką nad południowym horyzontem — plamką, która wkrótce miała zmienić oblicze świata. Strach na Wróble patrzył bezradny. W jego uchu ponownie rozległ się głos Pana Anarchii. — Detonować.

Niebo na południu rozjaśnił oślepiający błysk. Czegoś takiego, co nastąpiło potem, jeszcze nikt z nich nie widział w życiu. Z miejsca, gdzie ostatnim razem znajdowała się rakieta SS-23, zaczęła się rozdymać na boki kula jaskrawego, jarzącego się, białego powietrza. Płomień eksplozji rozszerzał się z ogromną prędkością i ciągle przyspieszał. W ułamku sekundy całe niebo na południe od Smoczej Wyspy zmieniło kolor z bladobłękitnego na płonący białożółty. Atmosfera została podpalona. Ziemia zaczęła płonąć.

POKÓJ DOWODZENIA BIAŁEGO DOMU WASZYNGTON, D.C. TEN SAM CZAS W Pokoju Dowodzenia obsługujący konsolę komunikacyjną wojskowy technik gwałtownie obrócił się na krześle. — Generale! — zawołał do jednego z członków Zespołu Reakcji Kryzysowych. — Zarejestrowano wystrzelenie rakiety ze Smoczej Wyspy! Podszedł do niego prezydent i popatrzył na przekazywany w czasie realnym obraz satelitarny Smoczej Wyspy i otaczającego ją fragmentu Oceanu Arktycznego. — Zapalają chmurę gazu — powiedziała zastępczyni dyrektora DIA Alicia Gordon. — Nasze wysiłki spełzły na niczym… Nie zdążyła dokończyć zdania, kiedy na widocznym na monitorze obrazie, na południe od Smoczej Wyspy, pojawił się oślepiający błysk. — Wykryto detonację głowicy rakietowej… — powiedział technik. Prezydent patrzył z przerażeniem na ekran. — Boże, miej nas w opiece!

ETAP CZWARTY PODPALENIE

SMOCZA WYSPA 4 KWIETNIA, GODZINA 11.20 CZAS PLUS 20 MINUT PO TERMINIE KOŃCOWYM Dziewicą każda kurwa kiedyś była. WILLIAM BLAKE, Do oskarżyciela, który jest bogiem tego świata (przełożył K. Puławski)

Schofield wyobrażał sobie, że gdyby ktoś obserwował kulę ziemską z kosmosu, ujrzałby oślepiający błysk w okolicy bieguna północnego, a następnie żółtawą pożogę, rozszerzającą się spiralnie wokół globu, niszczącą wszystko na drodze… Na tę myśl Strach na Wróble uniósł rękę i włączył ekran na panelu przedramiennym, by przyjrzeć się satelitarnemu obrazowi Smoczej Wyspy i kręgu polarnego. Choć obraz był czarno-biały, bez trudu dało się dostrzec szalejące inferno. Wychodziło ze Smoczej Wyspy niczym łapa mitycznego stwora na południe, następnie skręcało na wschód, podążając za prądem strumieniowym. Schofield poczuł mdłości. Obserwował koniec… Nagle rozszerzająca się fala zniszczenia stanęła w miejscu. Nagle i nieoczekiwanie — jakby uderzyła w niewidoczną ścianę w atmosferze. Kapitan zmarszczył czoło. — Co to miało…? Wedle bardzo uproszczonego szacunku szalejący atmosferyczny ogień przeleciał jakieś tysiąc kilometrów, po czym zatrzymał się na niewidocznej przeszkodzie. — Co się, kurwa, stało? — wrzasnął Pan Anarchii, nie zwracając się jednak do niego. — Panie! — odparł inny głos. — Właśnie złapaliśmy w gazowni pod głównymi kominami intruza! Przebił rury zasilające kominy TEB! Sądząc po nalocie z tlenku na zaworach, musiał to zrobić jakieś dwie godziny temu! Przez ostatnie dwie godziny pompowaliśmy w powietrze do niczego nieprzydatny gaz! — Co? Kto to jest? — zażądał odpowiedzi Pan Anarchii. — Mówi, że nazywa się Barker. Navy SEAL. Musiał się jakoś przemknąć, kiedy dopadliśmy pozostałych w doku okrętów podwodnych. Schofieldowi zakręciło się w głowie. Ira Barker. Żelazny Bark. Jakimś sposobem Żelazny Bark przeżył masakrę w doku i kiedy Schofield i jego ludzie przeskakiwali z wysepki na wysepkę, a na koniec na Smoczą Wyspę, by ukraść kule, jemu udało się spenetrować Smoka, dostać się do kominów i dokonać sabotażu. SS-23 eksplodował swój półjądrowy ładunek, ale dzięki Żelaznemu Barkowi chmura gazu w pobliżu Smoczej Wyspy nie była łatwopalna, więc wybuch niczego nie zapalił — może jakieś resztki gazu, powodując „mały” błysk na niebie, jaki przed chwilą obserwowali.

W tym samym momencie kapitan coś sobie uświadomił. Równocześnie z Panem Anarchii… — Dzięki sabotażowi Żelaznego Barku niebo na obszarze kilkuset kilometrów jest bezpieczne — powiedział Schofield. — Ale atmosfera reszty północnej półkuli jest w dalszym ciągu skażona. To jeszcze nie koniec problemów. Jeśli Armia Złodziei zdobędzie kolejną kulę, wystrzelą rakietę za bezpieczną strefę i tam ją zdetonują… co oznacza… — szybko się odwrócił i wyjrzał na zewnątrz — …że potrzebne im będą nasze kule. Zaraz rzucą się na nas ze wszystkich sił. Ledwie skończył zdanie, zza otaczających samolot pojazdów wyskoczyło dwunastu szaleńców — każdy z dwoma karabinkami — a za nimi reszta wojska. Armia Złodziei właśnie wypowiedziała wojnę Shane’owi Schofieldowi i jego samolotowi.

Matka i Baba zaczęli strzelać, powalając pierwszych strzelców samobójców, atak był jednak znacznie bardziej zmasowany niż poprzednie. Nie mieli szans go odeprzeć. — Zostało dziesięć sekund, aby coś zrobić! — zawołała Champion. — Ale nie mamy żadnego ruchu… — jęknął Iwanow. — Zawsze jest jakiś ruch — zauważył Schofield, rozglądając się wokół. Jego spojrzenie zatrzymało się na szerokiej rzece przed nosem ich samolotu — płynącej równolegle do pasa startowego i kończącej się potężnym wodospadem, spadającym z klifów na zachodnim skraju wyspy. — Czemu nie? — mruknął Schofield, sięgnął za Iwanowa i w tej samej chwili, gdy do samolotu dobiegła kolejna grupa strzelców samobójców, pchnął dźwignie wszystkich czterech przepustnic. Antonow nagle skoczył do przodu. Silniki ryczały, opony piszczały, a zniszczone przednie podwozie drapało przeraźliwie o beton. Samolot zjechał z pasa startowego, zsunął się z małej skarpy i dudniąc, sunął ku rzece. Znajdujący się w ładowni Matka i Baba zostali gwałtownie szarpnięci i przewróceni. — Strachu na Wróble! — wrzasnęła Matka, szukając jakiegoś chwytu. — Co ty robisz?! — Utrzymuję nas przy życiu! Samolot nabierał tempa, podskakiwał szaleńczo na nierównościach i po kilku chwilach — nagle — wpadł nosem do szybko płynącej wody! Kiedy brzuch antonowa plasnął o wodę, w górę wystrzeliła potężna fontanna. Jak większość samolotów, także i ten zaprojektowano tak, by mógł lądować na wodzie, i teraz — mimo otwartej rampy — zaczął się unosić na powierzchni, podskakując jak dziecinna zabawka w wannie. Kiedy wyrzucona w górę woda opadła i fala się uspokoiła, samolot ruszył. Z początku powoli, potem coraz szybciej. Obrócił się na powierzchni wody tak, że płynął dziobem naprzód, niesiony prądem w kierunku odległego o mniej więcej sześćset metrów wodospadu. · · · Stojąca w prawych bocznych drzwiach Matka włączyła radio.

— Przypomnij mi, w jaki sposób to działanie ma nam pomóc, szefie? — Potrzebują naszych kul — odpowiedział jego głos w słuchawce. — Dotrzemy do oceanu i wrzucimy je do wody. — Co czarne charaktery z tym zrobią? Odpowiedź na pytanie padła sekundę później: na pasie startowym pojawiły się dwie rozpędzone strieły, dojechały na wysokość płynącego rzeką samolotu, po czym skręciły w kierunku rzeki, zjechały ze skarpy i nie tracąc prędkości, zeskoczyły z brzegu, by wpaść do wody niedaleko maszyny z grupą Schofielda na pokładzie. Natychmiast włączyły śruby i obie amfibie ruszyły na antonowa. — Następny poziom szaleństwa… — jęknęła Matka, kiedy odwróciła się i ujrzała przed sobą przekrwione oczy kolejnego obłąkanego żołnierza, który biegł ku niej z głębi ładowni, wymachując nożem. Szaleniec nie miał broni palnej — kiedy antonow ruszył na pasie, on i czterech innych samobójców było wystarczająco blisko, aby skoczyć na rampę załadunkową. Paru miało kałasznikowy, pozostali nie. Ten podczas skoku do samolotu odrzucił karabinek. Matka sparowała cios nożem ręką, ale szaleniec wpadł na nią i wytrącił ją z równowagi. Walnął ją z całej siły głową i Matka poleciała do tyłu, wypadając z otwartych bocznych drzwi. Żeby złapać się obramowania, musiała puścić pistolet maszynowy i nagle zawisła na zewnątrz, oszołomiona i lekko zdezorientowana, tuż nad wodą, trzymając się jedną ręką nad powierzchnią. Napastnik skoczył do przodu, by wypchnąć ją do wody, jednak w tym samym momencie Matka uniosła tułów, wyciągnęła z kabury na udzie berettę M9, wsadziła lufę w usta przeciwnika i pociągnęła za spust. Głowa mężczyzny eksplodowała, rozpryskując wokół krew i mózg, i szaleniec padł bez głowy na podłogę ładowni, Matka zaś wciągnęła się do środka. Po drugiej stronie ładowni Baba zdążył jedynie kątem oka dostrzec, że Matka została zaatakowana, kiedy o ściany wokół niego załomotały pociski: kolejnych dwóch szaleńców szło ku niemu, strzelając z kałasznikowów zza pojazdów. Francuz odpowiedział ogniem z korda. Pchnął Emmę i Zacka w górę betoniarki. — Wsiadajcie do środka! Nie spierali się. Osłaniani przez Babę, wspięli się do szoferki w tej samej chwili, kiedy pojemnik na cement trafiły kule. Na szczęście grube ściany wytrzymały i to uratowało im życie.

Tymczasem Baba strzelał do atakujących go dwóch szaleńców. Choć nie byli normalni, nie działali jednak w sposób pozbawiony logiki. Wykazali się nawet pewnym sprytem. Drażnili się z Babą, strzelając zza uaza i piskliwie przy tym chichocząc. Było to jak walka z błaznami cierpiącymi na rozmiękczenie mózgu. — Merde! — warknął Baba, kiedy jeden z napastników wskoczył na tylne siedzenie terenówki i wycelował do niego z kałasznikowa, szybko jednak zmienił cel i wystrzelił do tylnego koła pojazdu, co spowodowało zwolnienie zacisku hamulca ręcznego, samochód szarpnął i zaczął się szybko wytaczać w kierunku otwartej rampy luku ładunkowego. Terenówka po chwili zniknęła z napastnikiem w środku, wpadła z wielkim pluskiem do wody, a Babie pozostał tylko jeden przeciwnik. · · · W tym czasie Schofield wyglądał przez okno z prawej strony kokpitu. Stojący obok niego Champion i Iwanow jeszcze nie otrząsnęli się z szoku. Schofield patrzył na wjeżdżające do wody i zbliżające się do nich strieły. Na każdym pojeździe stał człowiek z granatnikiem RPG-7 na ramieniu… — Zaraz zrobi się bardzo źle. Weź to. — Podał Champion walizeczkę z uranowymi kulami. — Kiedy znajdziemy się przy klifie, wyrzuć to jak najdalej w morze. — Jeśli tam dotrzemy… — Nie skończyła, przednią szybę roztrzaskał bowiem ogień z broni maszynowej. Champion odruchowo się skuliła i w tym momencie — BABAM! BABAM! — na nosie maszyny wylądowali ostatni dwaj strzelcy samobójcy, którym udało się dostać na samolot. Schofield natychmiast pojął, co się stało: po wejściu do samolotu jakimś sposobem udało im się przejść po kadłubie, by zaatakować kabinę. — Wypad! Już! — wrzasnął i wypchnął Champion z kabiny. Sięgnął po Iwanowa siedzącego na fotelu, gdy pierwsze pociski zaczęły dziurawić kokpit. Niestety, ten sam los spotkał doktora Wasilija Iwanowa. Rosyjski naukowiec poruszył się o sekundę za późno i — ciągnięty przez Schofielda — został niemal przecięty serią na pół. Jego ciało eksplodowało krwawymi ranami i kapitan ledwie zdążył zanurkować i wypaść przez drzwi, zanim to samo stało się z nim. Gdzieś w zakamarku serca Strach na Wróble poczuł żal za rosyjskim naukowcem: jego pomoc była nieoceniona, nie zobaczy już jednak dzieci i wnuków z Odessy.

Uciekając przed łomoczącymi za nimi pociskami, Schofield i Champion wbiegli do ładowni. Niestety, jeden z pocisków wyrwał kapitanowi z ramienia kawałek skóry, inny uderzył w dół pleców Champion, wychodząc brzuchem w fontannie krwi. Zawyła z bólu, zgięła się wpół i potknęła. Schofield złapał ją i szybko się rozejrzał. Betoniarka pośrodku ładowni, obok niej Baba, tuż przy otwartych bocznych drzwiach, strzelający do ostatniego pokazującego się i znikającego strzelca samobójcy, wyglądającego zza zbiornika na cement, wszędzie przewody, poskładane fotele i siedziska, otwarta rampa do ładowni, za którą widać było niebo i rzekę, na koniec Matka, klęcząca przy prawych drzwiach… …przez które nagle wpadła do środka rakieta, przeleciała z sykiem tuż nad jej głową, po czym huknęła w betoniarkę i eksplodowała! Potężny samochód uniósł się w powietrze i poleciał prosto na Babę. Baba nie miał gdzie uciekać — i ani sekundy, aby się usunąć. Lecąca w powietrzu betoniarka zasłoniła Schofieldowi potężnego Francuza i z ogłuszającym hukiem załomotała w ścianę, gdzie przed chwilą stał. — Jezus Maria… — westchnął kapitan. Walczył razem z Champion o utrzymanie się na nogach w bujającym się od eksplozji samolocie, kiedy druga rakieta — wystrzelona z drugiej strieły — trafiła jeden z silników na prawym skrzydle i rozniosła go na kawałki. Samolot zabujał się na wodzie, jakby chciał nurkować. Straciwszy obciążenie prawego skrzydła, przechylił się gwałtownie w lewo i do pozbawionej równowagi maszyny zaczęła się wlewać woda. Po chwili ładownia była zalana do pół łydki. — Chcą nas zatopić, nim dotrzemy do wodospadu! — zawołał Schofield, trzymając się poręczy. Ranna Champion nie zdążyła się jednak złapać. Nagły, ostry przechył antonowa całkowicie ją zaskoczył i zwalił z nóg. Runęła bezwładnie na podłogę i wypuściła z ręki walizeczkę z uranowymi kulami. Ta przeturlała się kilka metrów w wodzie i… …wylądowała tuż pod stopami strzelca samobójcy, który jeszcze przed chwilą atakował Babę. Szaleniec dostrzegł prezent i — zdając sobie sprawę ze znaczenia walizeczki — szybko ją podniósł. W tym momencie — jakby sytuacja nie była jeszcze wystarczająco absurdalna — przez otwartą rampę do ładowni wjechała strieła, mieszając gąsienicami wodę, która

zalała dno ładowni. Matka została odcięta przez striełę, Baba zginął, a Schofield był za daleko, więc zwinny strzelec samobójca kilkoma skokami pokonał zalewaną wodą ładownię i wskoczył na amfibię. — Mamy je! — wrzasnął do kierowcy. — Jedziemy! Kierowca nie marnował ani chwili. Silniki strieły zawyły przy zmianie kierunku ruchu gąsienic i pojazd zaczął wyjeżdżać z ładowni, by uciec z uranowymi kulami, kiedy… WRUMMM! Silnik betoniarki ryknął i potężny samochód ruszył ku tyłowi samolotu. Kierowana przez Zacka betoniarka przejechała przez sięgającą kolan wodę, wystrzeliła z tyłu samolotu jak bomba i spadła prosto na striełę. Ciężar betoniarki był tak duży, że jej tylny zderzak wjechał do szoferki wyrzutni, natychmiast miażdżąc kierowcę. Zack widział, że szaleniec chwycił walizkę, i zrobił wszystko, co zdołał, aby nie pozwolić mu uciec. To jednak nie był jeszcze koniec. Sczepione z sobą pojazdy zaczęły odpływać od samolotu… Oddalały się od niego szybko — z metra błyskawicznie zrobiło się dziesięć — i oba wozy dryfowały w kierunku bardziej oddalonego od pasa startowego brzegu rzeki. Strzelec samobójca z walizką był jednak cały czas aktywny. Zaczął szaleńczo ostrzeliwać kabinę betoniarki, która pokrzyżowała mu szyki. Zbiornik na cement na tyle zasłaniał kabinę, że szaleniec nie miał czystej linii strzału, ale pociski z jego kałasznikowa bezustannie waliły wokół Emmy i Zacka. Pochylili głowy, by ochronić się przed sypiącym się na nich szkłem. Zack zaryzykował spojrzenie we wsteczne lusterko i stwierdził, że ich przeciwnik się zbliża. Stracił widok, kiedy kolejny pocisk rozbił lusterko. Zack i Emma uchylili się przed kawałkami rozpryskującego się lusterka, ale kiedy podnieśli głowy, ujrzeli stojącego w drzwiach kabiny szaleńca — z walizeczką w jednej ręce i wycelowanym w nich karabinkiem w drugiej. Zachichotał, co zabrzmiało jak gdakanie. — Żegnajcie, ptaszyny! — zapiszczał z rozkoszą i pociągnął za spust.

Jego głowa odskoczyła do tyłu, trafiona prosto w nos przez pocisk z beretty Matki, która stała przy drugich drzwiach kabiny. Kiedy Zack zaczął cofać betoniarkę, by zaatakować striełę, skoczyła za nią i złapała się zewnętrznej poręczy. Szaleniec stał jeszcze przez chwilę — wystarczająco długo, aby Emma zdążyła wyjąć mu z ręki walizeczkę — po czym poleciał do tyłu i wpadł do rzeki. — Dzięki, Matka…! — zawołał Zack, przerwał mu jednak wstrząs, kiedy striełobetoniarka uderzyła o kamienny występ na południowym brzegu rzeki. Znaleźli się na suchym gruncie. Matka popatrzyła na zachód, w kierunku wodospadu: zdążyli niecałe sto metrów przed nim. Nagle na rzece tuż za nimi pojawiła się druga strieła i podskakując na falach, wyjechała na brzeg. — Ożeż… — jęknęła Matka, podchodząc do Zacka i Emmy. Popatrzyła w kierunku antonowa — dopływał do wodospadu. — Strachu na Wróble! — zawołała do mikrofonu. — Mam Zacka i Emmę i jedną walizkę, ale jesteśmy odcięci od klifu! — Ja mam tu łobuzów po szyję! Musisz sobie teraz radzić sama. Sygnał się urwał. Matka wydęła wargi. — Cholera! Cholera! Cholera! Chodźcie, dzieciaki, jeśli nie uda nam się dostać do klifu, musimy wymyślić inny sposób na wywalenie tych kulek, zanim dranie dobiorą się nam do dupy. Wyszli szybko ze zniszczonej betoniarki i pobiegli brzegiem na południe, w kierunku górzystego środka Smoczej Wyspy.

Schofield był w samolocie, sunącym w kierunku wodospadu — z dwoma walizeczkami, których musiał się pozbyć. Sprawy wymknęły się całkowicie spod kontroli. Wodospad szybko się zbliżał. Matka zniknęła z Zackiem i Emmą. Baba został rozpłaszczony o ścianę przez betoniarkę. Champion siedziała u jego stóp na skraju utraty przytomności. Został postrzelony i musiał sobie jeszcze poradzić z szalejącymi w kokpicie dwoma wariatami… Drzwi kabiny gwałtownie się otworzyły. Obaj strzelcy samobójcy wypadli przez nie i ładownię natychmiast zasypały pociski. Ich ogień szedł jednak za wysoko i zanim obaj szaleńcy zauważyli, że Schofield siedzi u stóp schodów, i obniżyli lufy, samolot gwałtownie pochylił się dziobem do dołu. Przerażająco gwałtownie… Dotarli do wodospadu. Spadali przez jego krawędź.

ANTONOW NA WODOSPADZIE

Nagle samolot szarpnął i się zatrzymał. Z przeszywającym bębenki zgrzytem metalu o kamień, potężny An-12 stanął na krawędzi wodospadu. Widok był niesamowity: wielki samolot transportowy, dymiący z silnika na prawym skrzydle, zawisł nad krawędzią potężnego arktycznego wodospadu z nosem skierowanym ostro w dół. Woda obmywała wiszące tuż nad falami skrzydła, po czym spadała do znajdującego się sto metrów w dole oceanu. Na równoległym do rzeki pasie startowym goniące samolot pojazdy Armii Złodziei hamowały z piskiem opon. Brzeg „zdobiły” dwie strieły — co prawda jedna sczepiona z betoniarką, ale druga, sprawna, pilnowała brzegu. · · · Znajdujący się w samolocie ludzie zostali rzuceni gwałtownie do przodu. Trzymający Champion Schofield uderzył w ścianę, podczas gdy dwaj szaleńcy — którzy właśnie mieli go zabić — polecieli pchnięci przez siłę bezwładności z powrotem do kokpitu. Kapitan potrzebował sekundy, aby pojąć, co się stało. Podwozie. Wypuszczone podwozie antonowa musiało zahaczyć o krawędź wodospadu i nie pozwalało maszynie spaść. Nie zaplanowałem tego w ten sposób! — myślał Schofield. Mieliśmy przepłynąć na drugą stronę rzeki, po czym miałem się dostać do klifu i wyrzucić kule w morze! A teraz wiszę w samolocie na skraju klifu, z dwoma szaleńcami, którzy za dwie sekundy ponownie spróbują mnie zabić… Dostrzegł boczne drzwi — mniej więcej dwa i pół metra nad sobą. Czy zdąży się wspiąć i wyrzucić kule? W kabinie znowu nastąpił ruch. Napastnicy się pozbierali. Nadejdą w ciągu kilku sekund. — Pieprzę to! — powiedział Schofield głośno i wycelował z pistoletu w drzwi kokpitu. Nie zamierzał jednak strzelać do ludzi.

Celował w dźwignię chowania podwozia, widoczną w panelu nad fotelem pilota. BAM! Wystrzelił, od dźwigni odbiła się iskra i metalowa rączka przesunęła się do przodu. Efekt był natychmiastowy. Podwozie się schowało i samolot przesunął się za krawędź wodospadu.

Jeśli widok tkwiącego na krawędzi wodospadu antonowa był niesamowity, to widok, jak z niego spada, był zdumiewający. Leciał nosem w dół w niemal perfekcyjnej ewolucji, dokładnie z tą samą prędkością co woda, i przez chwilę można by sądzić, że w ostatniej sekundzie wypoziomuje i bezpiecznie odleci. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Samolot z potężnym pluskiem uderzył w spienioną wodę na dole potężnego wodospadu i zanurzył się pod jej lustro. Oszklony nos transportowca wbił się w powierzchnię oceanu niczym nurek na igrzyskach olimpijskich, za którym ciągnie się chmura bąbelków powietrza. Dopiero skrzydła — a w zasadzie zamocowane na nich silniki — sprawiły, że zatrzymał się z gwałtownym, wytrząsającym niemal szpik z kości szarpnięciem. Kiedy silniki zetknęły się z powierzchnią wody i samolot przestał się dalej zanurzać, dziób znajdował się mniej więcej dziesięć metrów pod wodą. Los obu pozostających w kokpicie strzelców samobójców był identyczny: kiedy nos samolotu zanurkował, woda natychmiast wpadła do kokpitu przez rozbite przednie wiatrochrony wielkim, spienionym wirem, ale siła bezwładu, jaka obejmowała ich ciała, pchała ich ku nosowi maszyny i zostali natychmiast wessani pod powierzchnię. Znajdujący się w ładowni Schofield — mocno obejmując pojękującą Champion — siedział tyłem do stalowej przedniej ściany ładowni, rozpłaszczony na lotniczym fotelu. Wskoczył na niego zaraz po strzeleniu w dźwignię chowania podwozia i mocno przypiął się pasami. Wstrząs, spowodowany uderzeniem o powierzchnię oceanu, mocno nim szarpnął, ale fotel pochłonął większość impetu, a pasy wytrzymały. Mało brakowało, by impet wyrwał mu z rąk Champion, jakoś jednak ją utrzymał. Niestety, nie był to koniec. Najgorsze miało dopiero nastąpić, samolot bowiem przez chwilę utrzymywał się w wodzie pionowo nosem w dół i podskakiwał na falach. Gdy woda dostająca się przez kabinę zalała ładownię, zaczął błyskawicznie tonąć.

Woda wpływała z głośnym szumem przez porozbijane okna kokpitu, bulgocząc i kłębiąc się, jakby była żywym stworem, próbującym połknąć samolot od środka. Świat odwrócił się o dziewięćdziesiąt stopni — przód szybko wypełniającej się wodą ładowni zamienił się w dno. Woda wdzierała się ze wszystkich stron. Schofield zaczął rozpinać pasy — cały czas trzymając półprzytomną Champion. Kiedy to robił, przez znajdujące się dokładnie nad nim otwarte drzwi zaczął lecieć nieprzerwanym strumieniem mały wodospad. Popatrzył w górę, na duży prostokątny otwór ładowni, znajdujący się teraz na samej górze. Widać było przez niego szare arktyczne niebo. Szybko oszacował sytuację. Skrzydła nadawały samolotowi pewnej pławności, nieco opóźniając opadanie pod wodę, jednak los maszyny był przypieczętowany: za kilka chwil, kiedy opadnie nieco głębiej, woda wleje się potężną masą przez rampę pod ogonem. Wtedy antonow stanie się zanurzoną w oceanie metalową rurą, otwartą po obu końcach, i pójdzie na dno jak kamień. Schofield zacisnął zęby. Jeszcze nie wykonał roboty: musiał zatopić kule. Z wiszącą mu przez ramię Champion, przesunął się do siedziskach po lewej stronie ładowni i zaczął się po nich wspinać w kierunku znajdujących się dwa i pół metra wyżej otwartych drzwi. Z każdym krokiem, jaki robił, woda go goniła, unosząc się wyżej i zalewając szybciej ładownię. Wlała mu się do butów, podeszła do kolan, potem do pasa.

Dotarł do drzwi i ustawił się z boku wodospadu. Wokół lewej ręki Champion owinął kawałek taśmy, aby coś ją przytrzymywało, a on miał wolne obie ręce. Otworzył pierwszą walizeczkę, odsłaniając dwie uranowe kule. Nie mógł wyrzucić całej walizki, ponieważ jak wiele innych tego typu opakowań, na pewno wypłynęłaby na powierzchnię. Złapał jedną z kul — była mała i ciężka, barwy polerowanego kasztana — i wyrzucił ją za drzwi. Kiedy znalazła się w wodzie, natychmiast zatonęła. To samo zrobił z drugą kulą. Też zniknęła na zawsze. Dwie usunięte, zostały jeszcze dwie. Pozbył się pierwszej walizeczki i chwycił drugą. Champion jęknęła, co zabrzmiało jak ostrzeżenie, i kiedy się odwrócił, ujrzał przed sobą oszalałą gębę strzelca samobójcy. Jakoś przeżył on uderzenie samolotu w wodę, wydostał się z kokpitu i parł przez wodę, wrzeszcząc szaleńczo, szczerząc zęby i wyciągając zakrzywione jak szpony palce w kierunku Schofielda. Strach na Wróble walnął go walizeczką. Cios złamał szaleńcowi nos, na twarz chlusnęła mu krew i poleciał do tyłu, w wypełniającą ładownię wodę. Kapitan złapał wiszącą przy drzwiach taśmę, napinając mięśnie do odparcia kolejnego ataku, ten jednak nie nastąpił, ponieważ otwór z tyłu samolotu dostał się pod powierzchnię oceanu i świat Schofielda zamarł. · · · Spadła na niego niewyobrażalna masa wody. W ułamku sekundy z góry zwaliły się tysiące litrów. Schofieldowi udało się przytrzymać taśmy wiszącej na ścianie ładowni, a ponieważ niemal leżał na Champion, także ona nie została zmyta przez wodę. Strzelec samobójca miał mniej szczęścia: był zawieszony pośrodku ładowni, bez jakiegokolwiek oparcia, i spadająca z góry woda pociągnęła go w głębinę. Ładownia natychmiast się wypełniła i samolot zaczął tonąć — jak przewidział Strach na Wróble, stał się wypełnioną wodą metalową rurą. Antonow zdawał się pędzić przez podwodny półmrok jak niesiony na skrzydłach ku znajdującemu się trzysta metrów niżej dnu oceanu. Ściany ładowni jęczały od ciśnienia. Było oczywiste, że długo przed dotarciem do dna kadłub zostanie zgnieciony, nie wytrzyma nacisku oceanicznej głębi. Wstrzymując oddech, Schofield sięgnął do pasa Champion, wyjął z niego minibutlę z powietrzem na pięć minut oddychania i zacisnął zęby na ustniku.

Kiedy złapał oddech, wyjął zza pasa Champion drugą minibutlę i wsunął ustnik do ust Francuzki. Potem zabrał się do dokończenia zadania: unosząc się w całkowicie zalanej wodą ładowni, otworzył drugą walizeczkę i wyrzucił kule przez boczne drzwi. Natychmiast zaczęły tonąć, by zniknąć na zawsze. Kiedy skończył, sięgnął nad głowę Francuzki i odwiązał coś przymocowanego do ściany. Złapał Champion i mocno trzymając, zaczął odwiązywać mocującą przedmiot linkę, lecz w tym momencie coś złapało go za but. Szaleniec! Ten gość po prostu nie chciał umrzeć! A teraz postanowił uniemożliwić Schofieldowi wydostanie się na powierzchnię! Ściany znowu zajęczały. Konstrukcja nośna samolotu pękała. Jeśli nie poradzi sobie z szaleńcem w kilka sekund, nie wydostanie się stąd nigdy! Schofield kopał, ale nie był w stanie pozbyć się wroga. Pieprzyć go, pomyślał Schofield. To powinno zadziałać. Szarpnął za linkę uruchamiającą obiekt. · · · Była to tratwa. Kiedy pociągnął za linkę, tratwa zaczęła się nadmuchiwać i wystrzeliła w górę jak rakieta, wyrywając z uchwytu szaleńca stopę Schofielda i pociągając za sobą zarówno jego, jak i Champion. Polecieli ku otwartemu lukowi załadunkowemu, ciągnięci przez coraz bardziej nadymający się ponton. Tratwa pędziła, ciągnąc za sobą snopy bąbelków i wiszącego na jednej ręce Schofielda, który drugą trzymał Francuzkę. Kilka sekund później znaleźli się poza samolotem, który ocean zgniatał jak aluminiową puszkę — wraz z pozostałym w środku szaleńcem. Zmiażdżony wrak opadał coraz niżej, znikał w półmroku. Świadomi niebezpieczeństw związanych ze zbyt szybkim wynurzaniem się z głębiny, całą drogę w górę wydychali powietrze z płuc i w końcu tratwa przebiła powierzchnię wody. Wznosiły się nad nimi wodospad i klify. Pokryta śniegiem i lodem pionowa ściana była nie do pokonania. Na zachód rozciągała się ogromna płaszczyzna lodu, pocięta siecią kanałów. Schofield szybko wepchnął Champion na tratwę. Starała się pomagać w miarę sił, ale rana postrzałowa wyglądała paskudnie. Wspiął się do tratwy jako drugi i zaczął

wiosłować, aby schować się w cieniu najbliższej lodowej ściany, zanim pojawi się i dostrzeże ich kolejny wróg. Kiedy schowali się pod ścianą, Champion wypluła ustnik, opadła na dno tratwy, zamknęła oczy i znowu zaczęła tracić przytomność. Kapitan zaklął. Jego oddział kompletnie się rozsypał: Iwanow nie żył, Baba nie żył, Dzieciak i Mario musieli radzić sobie sami, Matka, Zack i Emma uciekli z dwoma ostatnimi kulami, ale było oczywiste, że Armia Złodziei ich ściga. No i oni dwoje: Champion z raną postrzałową brzucha, która — o ile jej nie zabije — na pewno ją unieruchomi, on sam został postrzelony w dłoń i ramię. Przeżył, aby walczyć dalej, tyle tylko, że — poobijany, posiniaczony i ranny — był bardzo, ale to bardzo daleko od pola walki.

CRYSTAL CITY, WIRGINIA GODZINA 22.30 (GODZINA 11.30 NA SMOCZEJ WYSPIE) Dave Fairfax wepchnął Marianne Retter do swojego mieszkania w Crystal City i zatrzasnął drzwi. Przyjechali metrem prosto z Pentagonu, gdzie uciekli ludziom udającym członków kolumny transportowej. Mieszkanie Dave’a znajdowało się dość blisko Pentagonu — jeden przystanek metrem i kilkanaście minut spaceru. — W porządku, mamy dowód, jak bardzo ważną osobą się stałaś — wydyszał Dave. — Co za bezczelne typy, porwanie spod wejścia do Pentagonu! — Kto to był? — Nie mam pojęcia, ale znali cię, wiedzieli, dokąd się udajesz, i chcieli temu zapobiec. Musimy się pospieszyć. Jeśli uda im się mnie zidentyfikować, zaraz tu się zjawią. Jeśli mamy badać sprawę dalej, potrzebuję komputera z dobrym oprogramowaniem… Dave wyjął z szafki prywatnego laptopa. Otworzył go, włączył, włożył sobie do ucha słuchawkę i zaczął szybko pisać na klawiaturze. — Nie wyglądali na obcokrajowców… — powiedziała Retter. — Akcent mieli bez zarzutu, tak samo ubrania. Amerykanie? Bezczelni, ale popełnili drobny błąd, na który większość ludzi nie zwróciłaby uwagi. Wynikał z tempa: zdążyli sfałszować identyfikatory, nalepkę na samochodzie, musieli się jednak dobrać do mnie, zanim zdążyli zdobyć samochód z alufelgami, co oznacza, że decyzja została podjęta w pośpiechu… — Zaczekaj… — Dave uniósł dłoń i dotknął słuchawki w uchu. — Podłączyłem się do szyfrowanej przestrzeni radiowej wokół Dystryktu Kolumbii: kanałów wojskowych, wywiadowczych i policyjnych, używając naszych nazwisk jako słów kluczowych. Jeśli taka sprawa kończy się fiaskiem, ludzie zaczynają dzwonić do przełożonych z komórek i łączyć się przez radiotelefony… Na ekranie zaczął się pojawiać tekst. — A niech to cholera… — jęknął Dave. — Co jest?

Dave skinął głową w kierunku przewijającego się po ekranie tekstu. TRACK V-DATA SYSTEM REGION SUBSYSTEMU ECHELON: E-4 WASZYNGTON D.C. I OKOLICE CZĘSTOTLIWOŚĆ: 462,741-464,85 MHZ SŁOWA KLUCZOWE: MARIANNE, RETTER, DAVID, FAIRFAX SŁOWA KLUCZOWE ZNALEZIONE OD UŻYTKOWNIKA: A9 (CENTRALNA AGENCJA WYWIADOWCZA) GŁOS 1: PRZEJĘCIE RETTER W PENTAGONIE NIEUDANE. CO SIĘ STAŁO? GŁOS 2: ZIDENTYFIKOWAŁA NAS I UCIEKŁA Z JAKIMŚ FACETEM. GŁOS 3: MAMY JEGO NAZWISKO. DAVID FAIRFAX. JEST Z DIA. MAM ADRES DOMOWY W CRYSTAL CITY. GŁOS 1: JECHAĆ TAM NATYCHMIAST.

Dave popatrzył na Marianne. — No to mamy. Prawie zostałaś porwana przez CIA i musimy natychmiast zwiewać. · · · Uciekli w pośpiechu, zabierając laptopa, i pognali do otwartego do północy pasażu handlowego. Schowali się w kawiarni księgarni, tuż przy regałach na czasopisma, z widokiem na wejście. — No dobrze — powiedział Dave. — Chyba czas, abyśmy wymienili się informacjami w większym zakresie. — Czyli mogę ci ufać? — Krzyż Marynarki Wojennej… także w trakcie ucieczki. — No tak, jasne. Dave położył laptopa na stole i zaczął równocześnie mówić i pisać. — Zacznę od siebie. Mój informator z korpusu piechoty morskiej jest za kręgiem polarnym. Mówił, że zaraz będzie wkraczał do walki, i poprosił o informacje o Armii Złodziei i Smoczej Wyspie, starej i paskudnej dawnej sowieckiej bazie wojskowej. Poszukiwania informacji na temat Armii Złodziei doprowadziły mnie do ciebie. To jest lista amerykańskich organizacji wojskowych i wywiadowczych, które w ciągu minionych trzydziestu lat wspomniały o Smoczej Wyspie albo się nią interesowały. Na widok tekstu na ekranie oczy Retter rozszerzyły się ze zdumienia. — To JCIDD… dostęp mają tylko szefowie połączonych sztabów i najwyższej rangi… AGENCJA TYP DOKUMENTU SOWIECKIE BAZY NAPRAWCZE

STRESZCZENIE

AUTOR

Lista ośrodków naprawczych okrętów podw. z rak. bal. Marynarki

A.

ROK

USN

OKR. PODW.

ZSRR

Draper

1979—dziś

NWS

ANALIZA SYSTEMÓW POGODOWYCH MAKRO

Analiza struktur przenoszenia się prądu strumieniowego

L. Corbett

1982

CIA

MOŻLIWE LOKALIZACJE

Geograficzne opcje operacji „Pogromca Smoków”

M. 1984 Calderon

CIA

SOWIECKIE OŚRODKI BRONI CHEM. I BIOL.

Lista znanych sow. ośrodków badań nad bronią chem. i biol. i magazynowania jej

W. Dockrill

USAF

WYSOKIEJ WARTOŚCI CELE (ZSRR)

Lista celów pierwszego uderzenia w ZSRR w przypadku poważnego G. konfliktu Holman

NRO/USAF LISTA LOKALIZACJI SAT.

Międzyagencyjny przegląd danych GPS dot. baz rosyjskich

SIŁY LĄDOWE

Lista znanej broni chem. i biol. przetrzymywanej przez Dowództwo N. Broni Specjalnej ZSRR/Rosji Gamble

PRZEGLĄD SOWIECKIEJ BRONI CHEM. I BIOL.

1986 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991

K. Gaunt 2001 (aktualizacja 2006) 1980—1991; 1992—dziś

— Wspominałem, że jestem specem od deszyfracji? — No tak… — Rozpoznajesz jakieś nazwiska? Marianne zaczęła przeglądać tabelę. Zagryzła wargę. — Zwykli podejrzani — stwierdziła. — Siły lądowe, siły powietrzne, marynarka, CIA, nawet Narodowa Służba Meteorologiczna, analizująca prąd strumieniowy. Jeśli się jednak bliżej temu przyjrzeć, widać, jak surową przeszłość ma za sobą Smocza Wyspa. — To znaczy? — Patrz. Zaczyna się od zainteresowania marynarki wojennej w siedemdziesiątym dziewiątym jako przeciętnym północnym ośrodkiem naprawczym sowieckiej floty rakiet balistycznych. Potem wyspę znajduje Służba Meteorologiczna, ze względu na pozycję wyspy pod prądem strumieniowym. Później robi się ciekawie. Mówiłeś, że baza broni na Smoku została zbudowana w osiemdziesiątym piątym i natychmiast, już w osiemdziesiątym szóstym, pojawia się na liście CIA ośrodków broni chemicznej i biologicznej oraz liście priorytetowych celów w Związku Radzieckim, prowadzonej przez siły powietrzne. Pozostała na tej drugiej liście praktycznie do upadku Związku w dziewięćdziesiątym drugim, po czym spadła, tracąc znaczenie. Pozostałe dokumenty wyglądają na zwykłe bzdury, jak na przykład ten raport CIA z osiemdziesiątego czwartego pod hasłem „Możliwe lokalizacje”… zaraz, zaraz… autorstwa M. Calderona… — O co chodzi? Kto to jest? — M. Calderon to Marius Calderon… o kurczę. To jeden z jego pomysłów. Ja pierniczę, to może być ogniwo, którego paan szuka, panie Fairfax. — Słucham? Dlaczego? Znasz tego człowieka? — Oczywiście. Badając Armię Złodziei, nieraz natykałam się na jego nazwisko. To wiele wyjaśnia. Teraz Dave pochylił się nad ekranem.

— Więc kto to jest i dlaczego pisał o Smoczej Wyspie w osiemdziesiątym czwartym, rok przed budową bazy? Na ulicy ryknęła syrena i oboje gwałtownie się odwrócili, była to jednak tylko pędząca do wypadku karetka. — Marius Calderon to żyleta z CIA, gdzie pracuje od tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego roku. Przyjęto go zaraz po szkoleniu w Army Rangers. Specjalizował się w Chinach: miał obserwować i analizować chiński program reform gospodarczych, wprowadzonych w siedemdziesiątym ósmym, potem pracował w niemal każdym dziale CIA: od sekcji operacyjnej po Wydział Operacji Specjalnych. Jeśli chodzi o nasze sprawy, ważne jest, że pod koniec lat osiemdziesiątych pracował jako instruktor w School of the Americas, wojskowym ośrodku szkoleniowym, o którym ci opowiadałam, tym, który armia amerykańska prowadziła w Fort Benning i gdzie… — …wielu chilijskich żołnierzy z Armii Złodziei nauczyło się rozrabiać. — Otóż to. Jedynym powodem, dla którego natknęłam się na Calderona, była analiza ucieczki dwunastu chilijskich oficerów z więzienia w Valparaiso. Wszyscy uczęszczali do School of the Americas, kiedy Calderon pracował tam jako instruktor. Wszyscy byli jego uczniami. — Bez jaj… — Sprawdziłam więc jego akta. Poza innymi rzeczami Calderon spędził mnóstwo czasu w Agencji w wydziale wojny psychologicznej. Jest specjalistą z zakresu, cytuję z jego akt: „wydobywania informacji o krytycznym znaczeniu dla operacji od niechętnych żołnierzy wroga za pomocą intensywnego przesłuchania psychologicznego”. — Czyli tortur. — Psychicznych tortur. Przez ponad dwadzieścia lat Marius Calderon był wiodącym specjalistą CIA w zakresie obróbki psychologicznej i tortur nieinwazyjnych, które obecnie wracają do mody. Metody Calderona są uważane za standardowe postępowanie w Guantanamo i podobnych ośrodkach izolacyjnych. Jego teoria mówi, że za pomocą bezlitosnej ingerencji w umysł można zmusić człowieka do wszystkiego oraz ujawnienia każdej posiadanej przez niego informacji. Twierdzi się, że w dwa tysiące piątym roku przewerbował trzech aresztowanych talibów za pomocą metod podprogowych: unieruchomił ich powieki w otwartej pozycji i przez sześć dni bombardował ich obrazami przemocy, sadyzmu, amputacji na żywca i innych bestialstw, równocześnie bezlitośnie ich bijąc i atakując pozostałe zmysły głośną muzyką oraz krzykami torturowanych ludzi. Potem ich wypuszczono i odesłano do ich wiosek, gdzie żyli jak tykające bomby do chwili, aż Calderon dał znak. Kiedy CIA nadała

przez radio odpowiedni sygnał, wszyscy trzej zaczęli szaleć w swoich wioskach. Każdy zabił około trzydziestu osób, potem siebie. — Jezu… — Na początku lat osiemdziesiątych minionego wieku Calderon był cudownym dzieckiem CIA, niemal geniuszem. W osiemdziesiątym trzecim roku, kiedy miał dwadzieścia siedem lat, wymyślił i koordynował mało znane ćwiczenie Able Archer Osiemdziesiąt Trzy, symulację ataku atomowego NATO na Związek Radziecki z uczestnictwem prawdziwych głów państw. Rosjanie, jak Calderon przewidział, uznali, że atak jest prawdziwy, i przygotowali swój arsenał nuklearny… podczas gdy każda amerykańska agencja wojskowa i wywiadowcza uważnie ich przy tym obserwowała. Przez resztę lat osiemdziesiątych dokładnie wiedzieliśmy o każdym sowieckim ruchu, zanim został podjęty. Reagan się w nim zakochał. Dał za to Calderonowi Medal Wywiadu. Będąc pod wrażeniem jego operacji Able Archer Osiemdziesiąt Trzy, CIA zlecała mu wszelkiego rodzaju analizy geopolityczne: o Rosji, Chinach, Ameryce Środkowej i Południowej. Przede wszystkim jednak wykorzystywano go jako „przepowiadacza”, analityka zamiarów wroga, mającego przewidywać, jak wrogowie Ameryki zareagują w określonych scenariuszach, tak jak w Able Archer. Calderon okazał się rewelacyjny w odczytywaniu ludzkich motywacji, emocji i intencji; wiele razy domyślił się, co zrobią. Na przykład przewidział wszystkie wewnętrzne posunięcia Gorbaczowa, od zdobycia stanowiska sekretarza generalnego Biura Politycznego po wprowadzenie głasnosti i pierestrojki. Zawsze, kiedy Reagan miał się spotkać z Gorbaczowem, prezydent odbywał odprawę z Calderonem. Reagan twierdził, że to było jak oglądanie kart Rosjanina przed zaczęciem z nim partyjki pokera. Znalazłam stary raport Calderona na temat Chin, napisany w osiemdziesiątym drugim. Dokonał w nim pewnych prognoz. Retter otworzyła aktówkę, w której miała przygotowane materiały na konferencję z prezydentem, wyjęła jeden z dokumentów i podała go Dave’owi. NADCHODZĄCY ROZKWIT CHIN I ZWIĄZANY Z TYM UPADEK AMERYKI ANALIZA AUTORSTWA MARIUSA CALDERONA 2 LIPCA 1982

— Ładny tytuł — powiedział Dave. — Alarmistyczny. — Komunistyczna Partia Chin nazwała reformy gospodarcze „Socjalizmem o Chińskich Cechach”, my określilibyśmy to jednak jako kapitalizm wolnorynkowy z brutalnym rządem. Reformy zaczęły się w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym

ósmym i bardzo powoli się przyjmowały. Dopiero pod koniec lat dziewięćdziesiątych i na początku obecnego milenium gospodarka Chin stała się potęgą, z jaką mamy do czynienia dziś. W osiemdziesiątym drugim była to jeszcze marna rolnicza struktura z państwowymi gospodarstwami rolnymi i niewydajnym państwowym przemysłem. Nikt nie traktował wtedy Chin poważnie… poza Mariusem Calderonem. Przeczytaj kilka zakreślonych akapitów, cały czas pamiętając, że zostały napisane w osiemdziesiątym drugim roku! Dave przejrzał dokument, szukając zakreślonych fragmentów. SUPERMOCARSTWO XXI WIEKU: CHINY Nie będzie błędem stwierdzenie, że zakrojone na wielką skalę reformy gospodarcze Partii Komunistycznej stworzą nowe Chiny, które około roku 2010 rzucą wyzwanie Ameryce jako dominującemu graczowi w światowej gospodarce. Wraz z otwieraniem się i ekspansją chińskiej gospodarki przemysł tego kraju zacznie pochłaniać światowe zapasy rudy żelaza i aluminium, a jego klasa średnia zacznie się bogacić. Miliard chińskich konsumentów zacznie żądać telewizorów, samochodów, lodówek i wszystkich innych dóbr konsumpcyjnych, jakie Amerykanie uważają od lat 50. XX wieku — naszej złotej ery — za oczywiste. Ameryka znajduje się w fazie ujemnego rozwoju. Niczego już nie produkujemy. Lata marzeń 1945—1970 (kiedy nie mieliśmy konkurencji ze strony krajów, które zwyciężyliśmy w II wojnie światowej — Niemiec i Japonii), skończyły się. Teraz, w latach 80., zarówno Niemcy, jak i Japonia produkują lepsze od nas samochody, sprzęt AGD i elektronikę konsumencką. Amerykańscy robotnicy nie są w stanie konkurować z tanią siłą roboczą z takich krajów jak Japonia czy Tajwan. Jest to jednak niczym w porównaniu z gospodarczym potworem, jakim staną się Chiny. Północ wygrała wojnę secesyjną dzięki potędze przemysłowej; potęga przemysłowa pozwoliła Ameryce przeżyć na dwóch frontach II wojny światowej. Potęga przemysłowa Chin to skala, jakiej jeszcze nie widziano na ziemskim globie. A ostatnie reformy gospodarcze tego kraju służą tylko jednemu celowi: potrząśnięciu śpiącym smokiem i obudzeniu jego potęgi przemysłowej. Jeśli reformy zostaną wprowadzone prawidłowo, przewiduję rozwój przemysłu chińskiego w liczbach dwucyfrowych przez większość lat po roku 1990…

— Jezu… — jęknął Dave. — Przewidział w osiemdziesiątym drugim roku dwucyfrowy roczny przyrost przemysłu chińskiego… — Czytaj dalej. David znalazł następny zaznaczony akapit. PRZEWIDYWALNE KONSEKWENCJE ROZWOJU CHIN

Pierwszą ofiarą rozwoju Chin padnie przeciętny amerykański standard życia. Nasz dolar stanie się bezwartościowy w porównaniu z chińskim juanem (którego Chiny nie będą się spieszyły upłynniać). Amerykanów nie będzie stać na podróże, podczas gdy Chińczycy będą się stawali coraz bogatsi. Pojawią się ogromne deficyty płatnicze i nasz rząd zacznie pożyczać pieniądze w Chinach. Amerykańskie bezrobocie osiągnie nieznośny poziom, niewymagająca kwalifikacji praca bowiem (szczególnie fabryczna i rzemieślnicza) będzie wykonywana przez tańszych chińskich robotników. Wraz z siłą gospodarczą pojawia się siła polityczna. Wraz ze wzbogacaniem się Chiny zaczną wspierać biedniejsze kraje i w efekcie uzyskają większy wpływ na poziomie globalnym niż Stany Zjednoczone…

Dave podniósł wzrok znad dokumentu. — Gość był dobry… — Nie znasz jeszcze nawet połowy. Przewidział, że w pierwszym dziesięcioleciu dwudziestego pierwszego wieku Chiny wysuną swoją kandydaturę jako organizator igrzysk olimpijskich, dostaną je i wykorzystają imprezę do pokazania się światu. — No dobrze. Gdzie on teraz jest? Retter uniosła dłonie. — Pytałam zarówno w DIA, jak i w CIA, ale albo nikt nie wie, albo nie może powiedzieć, ale na sto procent w dalszym ciągu pracuje dla Agencji. W dwa tysiące drugim roku zajmował się tajną czarną robotą w ramach ich paramilitarnego oddziału sił specjalnych. Wiedziałeś o tym, że Agencja posiada i użytkuje do tajnych wniknięć na teren wroga własne okręty podwodne klasy Sturgeon? Od dwa tysiące trzeciego do czwartego pracował przy czymś w amerykańskich ośrodkach „izolacyjnych” w Egipcie i Turcji. Nikt nie chce powiedzieć, gdzie stacjonował i na czym to polegało w minionym roku. — Sądzisz, że jest powiązany z Armią Złodziei? — Osobiście wyszkolił dwunastu Chilijczyków, którzy uciekli z więzienia w Valparaiso. Znają go i jego metody i byliby doskonałą kadrą oficerską armii renegatów. I coś jeszcze: jak wspomniałam, Calderon pracował w ośrodkach CIA dla osób podejrzanych o terroryzm w Egipcie i Turcji, paskudnych, oddalonych od wszelkiej cywilizacji miejscach, gdzie torturowaliśmy więźniów z Afganistanu i Iraku. W ośrodku w Egipcie CIA pomagała pewnym rządom afrykańskim wydobywać informacje od ich wrogów, a jednym z naszych klientów był bardzo nieciekawy rząd sudański, który później został obalony. — A z obozu ONZ w Sudanie uciekła setka sudańskich żołnierzy. Zaraz, zaraz… chcesz powiedzieć, że to Calderon, agent CIA, stworzył Armię Złodziei? Oficerów zebrał w Chile, a żołnierzy w Sudanie?

— Tak jest. Mam też inną teorię, ale jak ci ją powiem, uznasz, że pokręciło mi się w głowie. — Sprawdź mnie. Retter jeszcze się wahała. — Nie jestem tego w stanie udowodnić, ale… — wzięła szybki wdech — dowódca Armii Złodziei jest sprytny, zuchwały i całkowicie bezczelny, mimo to stale zakrywa twarz. Kto by tak robił, będąc anarchistą? Moim zdaniem po prostu nie chce zostać rozpoznany. Musi utrzymywać swoją tożsamość w tajemnicy. Tak, uważam za całkiem prawdopodobne, że dowódcą Armii Złodziei jest Marius Calderon, agent CIA. · · · — Po co miałby tworzyć armię renegatów? — To, panie Fairfax, nie jest najważniejsze. Calderon to stara szkoła CIA. Prawdziwe pytanie brzmi: dlaczego CIA zamierzałaby stworzyć armię renegatów? — Może dlatego chciano cię porwać spod Pentagonu, bo zamierzałaś zadać to pytanie? — Może. Co to za dokument, który Calderon napisał w osiemdziesiątym czwartym roku na temat Smoczej Wyspy, zatytułowany: „MOŻLIWE LOKALIZACJE: Geograficzne opcje operacji »Pogromca Smoków«”? Nie widziałam go. — Popatrzyła na Dave’a. — Nie mam do niego prawa dostępu. Co to za operacja? — Dowiedzmy się. Po kilkunastu kliknięciach w klawisze na ekranie pojawiło się ostrzeżenie: DOKUMENT, KTÓRY ZAMIERZASZ OTWORZYĆ, JEST ZABEZPIECZONY LOKALIZACYJNIE. — Co to znaczy? — spytała Retter. — To, że kiedy go otworzymy, ten komputer i jego położenie zostaną otagowane przez właściciela dokumentu. Dowie się, że go otworzyliśmy i gdzie to nastąpiło. Jeśli chcemy przeczytać, musimy to zrobić szybko i natychmiast się stąd wynosić. Grasz dalej? — Chcę wiedzieć. A ty? — Jasne. — Dave kliknął na: OTWÓRZ DOKUMENT. Otworzyło się nowe okno. Równocześnie w prawym górnym rogu ekranu pojawiło się okienko z informacją: OTWIERANIE DOKUMENTU REJESTROWANE. PRZESYŁAM IDENTYFIKACJĘ UŻYTKOWNIKA. Dave zignorował ostrzeżenie i szybko przeczytał materiał.

Był to PDF dokumentu napisanego na maszynie, ostemplowany datownikiem z sierpnia 1984 roku, a jego nagłówek brzmiał: OPERACJA „POGROMCA SMOKÓW” ANALIZA I KONCEPCJA OPERACYJNA AUTORSTWA MARIUSA CALDERONA 1 SIERPNIA 1984

Tekst był krótki, trzystronicowy. Dave Fairfax i Marianne Retter, siedzący w kawiarni księgarni na przedmieściu w Wirginii, podczas gdy dane na temat lokalizacji komputera, którego używali, były wysyłane nie wiadomo dokąd, przeczytali dokument. Kiedy skończyli, oboje popatrzyli po sobie z przerażeniem. — Ja pierniczę… — westchnął Dave. — Ożeż kurwa jego mać! Nic dziwnego, że CIA chciała cię dorwać. Naprawdę wdepnęliśmy w gówno. · · · Dave zaczął rozłączać połączenie Wi-Fi — mógł zachować komputer, o ile nigdy więcej nie połączy się za jego pomocą z internetem, ścigano by go bowiem bez przerwy. Przerwał. Musiał zrobić jeszcze jedną rzecz. Posłał dokument w cyberprzestrzeń. — Rozłączaj się, przystojniaku. Musimy wiać — powiedziała Retter. Dave rozłączył się i wybiegli z księgarni.

SMOCZA WYSPA 4 KWIETNIA, GODZINA 11.35 Pan Anarchii — znany w innych kręgach jako Marius Calderon — dotarł na koniec pasa startowego, gdzie czekali na niego Tyfon i Wielki Jezus. Otoczeni ludźmi z Armii Złodziei, obserwowali miejsce, gdzie antonow zniknął pod powierzchnią oceanu. — Schofield spadł z wodospadu, mając cztery kule — powiedział Tyfon. — Zanim to się stało, widziano troje jego ludzi, opuszczających samolot z walizką z dwoma kulami. Wylądowali na południowym brzegu rzeki, ale jedna ze strieł blokuje im dostęp do klifu. — Uciekają na piechotę? — Teraz tak. — I w dalszym ciągu mają kule? — O ile się orientujemy, tak. Właśnie posłałem Złego Palanta i jego ludzi, żeby dogonili ich striełami. Pan Anarchii wpatrywał się w rzekę. Spadająca z góry woda wpadała w szerokie koryto, które zawracało w kierunku górzystej południowej części Smoczej Wyspy. Był tam mały kamieniołom, kilka dróg, ale mało miejsc, gdzie dałoby się schować. — Znajdźcie ich, zabijcie i przynieście mi kule — rozkazał. — Mamy czas, ale nie wieczność. — Znaleźliśmy też to — rzekł Wielki Jezus, odsuwając się na bok, by odsłonić dwóch swoich ludzi, którzy rzucili u stóp Pana Anarchii bezwładną postać. U stóp Pana Anarchii leżał przemoczony do suchej nitki Baba. Ludzie Armii Złodziei nie mogli tego wiedzieć, ale gdy leciała na niego betoniarka, ułamek sekundy, zanim został zmiażdżony o ścianę, Baba wyskoczył przez otwarte drzwi samolotu. — Wyrzuciło go kilka minut temu na brzeg — ciągnął Wielki Jezus. — Francuski komandos, działający ręka w rękę z pozostałymi. Pan Anarchii wbijał wzrok w bezwładnego Babę. — Jakże to korzystne… przyda się do polowania na resztę. Zaczniemy go torturować i damy jego wrzaski na głośniki. Niewielu jest w stanie znieść jęki torturowanego

kompana, a jak zdajesz sobie z tego sprawę, Wielki Jezusie, zapomniałem na temat tortur więcej, niż ktokolwiek kiedykolwiek będzie wiedział. Zabierzcie go do gazowni.

Matka sunęła przez zamarznięte krzaki u podstawy góry, odsuwała z drogi zlodowaciałe gałęzie, trawersując zbocze. Zack i Emma starali się nadążyć za nią. Zack niósł walizeczkę z dwoma ostatnimi kulami. — Matka! — zawołał za nią. — Co robimy? Matka chętnie by się tego dowiedziała. — Pracuję nad tym! — odkrzyknęła między dwoma ciężkimi oddechami. — Zwykle mam do tego Stracha na Wróble! On myśli, ja strzelam. Nieczęsto muszę myśleć sama. Biegła, starając się uporządkować myśli. Pamiętała ostatnie słowa Stracha na Wróble: „Musisz sobie teraz radzić sama”. Co by teraz zrobił Strach na Wróble? — Słuchajcie! — powiedziała w końcu. — Po pierwsze, trzymamy się z dala od drogi. Nie przejadą ciężarówką przez te krzaczory. Po drugie, albo znajdziemy drogę do brzegu, co nie wygląda na zbyt prawdopodobne, albo chowamy kule. — Nie schowasz ich w tym terenie — rzekł Zack. — Są małe i słabo promieniują, ale jednak promieniują. Nawet jeśli zakopiemy je pod lodem, wystarczy najprostszy licznik Geigera, by je znaleźć. — Więc będziemy się chować z nimi, pozostając cały czas w ruchu. Jeśli uda nam się wystarczająco długo nie dać się złapać, może kawaleria przybędzie, zanim ci dranie nas znajdą. — Pamiętacie, jak oglądaliśmy mapę? Gdzieś w tej części wyspy znajdował się stary kamieniołom — rzekła Emma. — Z rzadkim gatunkiem granitu… W tym momencie pokonali niewielką grań i ujrzeli przed sobą kamieniołom, o którym była mowa — głęboko wcięty pionowymi ścianami w zbocze góry. Matka zatrzymała się na chwilę i zmrużyła oczy. — No dobrze, głupia cipo, myśl! — mruknęła pod nosem. — Co by zrobił Strach na Wróble? Wiem! No, ptaszyny! Słuchajcie! · · · Kilka minut później na grani z widokiem na kamieniołom zatrzymała się należąca do Armii Złodziei strieła. Akurat na czas, aby zauważyć, jak cofając się, Matka — z uniesioną do strzału bronią — znika w wejściu do kopalni.

— Wchodzą do kopalni — oznajmił dowódca grupy pościgowej, Mako. — Są tylko dwa wejścia — odpowiedział mu głos Tyfona. — Zabezpiecz je, wejdź do środka i zabij wszystkich! — Zrozumiałem. To nie zajmie dużo czasu. · · · I rzeczywiście nie zajęło. Oddział Mako poruszał się szybko i precyzyjnie. Zabezpieczyli wejścia do kopalni i weszli do środka „żabimi skokami”, w skoordynowanej, szybko przesuwającej się formacji. System tuneli nie był skomplikowany — mieli do czynienia z prostą kopalnią granitu — i po kilku minutach chowający się w ciemnym kącie uciekinierzy zaczęli się ostrzeliwać. Matka. Impas nie potrwał długo — dziesięć, może piętnaście minut. Matka walczyła odważnie, ale miała do czynienia z przewagą liczebną i większą siłą ognia i w końcu skończyła się jej amunicja. Ludzie Mako coraz bardziej się zbliżali, więc przestała strzelać i wstała z podniesionymi rękami, by się poddać. Ludzie Mako rozeszli się… …by stwierdzić, że Matka jest sama. Nie było Zacka i Emmy ani cennej walizeczki. Matka postąpiła tak, jak by zrobił Strach na Wróble: zwabiła przeciwnika do kopalni i absorbowała go jak najdłużej, dając Zackowi i Emmie czas na ucieczkę. · · · Matka wyszła z uniesionymi rękami, oświetlana kilkunastoma latarkami podlufowymi. — Generale, tu Mako — rzucił do mikrofonu dowódca oddziału. — Mamy jedną z marines, ale posłużyła za przynętę. Pozostali dwoje uciekli z walizką. Są gdzieś indziej. Ku zdziwieniu Mako odpowiedział mu nie głos Tyfona, ale samego Pana Anarchii. — Macie jedną z marines, mówisz? Kobietę? Taką wielką? Newman? Mako dźgnął Matkę lufą. — Jesteś Newman? — Aha.

— Tak, to ona. — Przyprowadźcie ją do mnie, żywą. Nie robić jej krzywdy. Sam się z nią zabawię. · · · Zack i Emma parli przez krzaki, smagani po twarzach oblodzonymi gałęziami, by jak najbardziej oddalić się od kamieniołomu. Doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że Matka szybko zostanie pojmana, więc muszą jak najlepiej wykorzystać dany im czas i nie zmarnować jej poświęcenia. Nie mogli pozostać na południu wyspy — teren, choć górzysty, był nagi i wyeksponowany. Nie natrafili na żadne miejsca nadające się na kryjówkę. Nie mieli też szansy skontaktowania się z nikim, aby przekazać, że Armia Złodziei jak na razie nie zrealizowała swojego planu. Oznaczało to konieczność powrotu na północ wyspy, do budynków — aby się ukryć i znaleźć sprzęt komunikacyjny, może nawet połączyć się z Mario i Dzieciakiem. Przebiegli przez rzekę płytkim brodem i ruszyli na północ, w kierunku budynków. · · · Jakieś półtora kilometra za nimi na drodze z widokiem na kamieniołom zatrzymały się dwie strieły. Wytatuowani mężczyźni w pojazdach gapili się na Matkę, odprowadzaną przez Mako i jego ludzi — nie żałując sobie soczystych wulgaryzmów. Jeden z ludzi odszedł kawałek w bok, przykucnął i popatrzył na błotnistą ziemię. Był to Zły Palant. Lewe ucho zostało obandażowane, opatrunek zaczął jednak nasiąkać krwią i pośrodku powstała mokra czerwona plama. Zły Palant uważnie wpatrywał się w ziemię… …w świeże ślady butów, jakie rzadko się pojawiają w byłych sowieckich bazach wojskowych. Butów Nike do chodzenia po górach. — Och, Zacky… mówiłem, że cię znajdę. Zawołał ludzi i — aby było ciszej — ruszyli za Zackiem i Emmą na piechotę.

LĄDOLÓD NA ZACHÓD OD SMOCZEJ WYSPY 4 KWIETNIA, GODZINA 11.55 Veronique Champion obudził wstrząs całego ciała. Zakaszlała kilka razy i mrugając oczami, wróciła do przytomności. Rozejrzała się, by stwierdzić, że znajduje się w pomarańczowej nadmuchiwanej tratwie, przy wiośle siedzi Shane Schofield i płyną powoli majestatycznym arktycznym kanałem. Po obu stronach wznosiły się wysokie ściany lodu. Wokół brzucha i dolnej części pleców miała ciasno owinięty nieprzemakalny opatrunek, zatrzymujący upływ krwi z rany postrzałowej. — Co… jak się tu dostaliśmy? Ostatnie, co pamiętam, to… Kiedy jej wzrok powędrował w górę i zza krawędzi lodowej ściany ujrzała szczyty gór na południu Smoczej Wyspy, zamilkła. Schofield ponuro się uśmiechnął. — Straciłaś przytomność. Opatrzyłem cię i dałem ci zastrzyk AP-Sześć. — AP-6 to używany w terenie lek, stworzony przez Szósty Oddział SEAL; był zarówno stymulantem, jak i środkiem przeciwbólowym, stępiał ból i równocześnie pobudzał na czas konieczny na dostarczenie rannego żołnierza do szpitala. — Nie będziesz mogła skakać ani robić przewrotów, ale pozostaniesz wystarczająco mobilna. Udało mi się pozbyć czterech kul, ale trzeba się zająć jeszcze dwiema: mają je Zack i Emma, są gdzieś na wyspie z Matką. Zaraz wracamy do akcji. — Jak? — Przepłyniemy kanałami na północ wyspy, do dawnej wioski wielorybniczej. Podejrzewam, że zarówno kolejka linowa, jak i windy na wieże będą teraz znacznie dokładniej obserwowane, a baza okrętów podwodnych jest kawał drogi stąd, po drugiej stronie wyspy, więc wioska to jedyny wybór, jedyne miejsce, gdzie możemy wylądować. — Trochę to zajmie. — Champion spróbowała usiąść, ale opadła z grymasem na twarzy. — Ajjj… Schofield popatrzył na nią. — Przeżyjesz, ale dziś już nie powalczysz. Pocisk minął o milimetry śledzionę i na twoje szczęście czysto wyszedł z drugiej strony.

Champion jęknęła, zamrugała, by pozbyć się bólu, i opadła plecami na burtę. Miejsce wydawało się niezwykle spokojne: powietrze nawet nie drgało, nic nie mąciło wody, lód miał białą barwę jak świeżo spadły śnieg. Można było odnieść wrażenie, że płyną w chmurach. — Podejrzewam, że zajmie nam to jeszcze jakieś dziesięć minut — powiedział wiosłujący powoli, ale mocno Schofield. — Un moment, s’il vous plait. Uratowałeś mnie z tonącego samolotu? — Tak. — Dlaczego? Dlaczego to zrobiłeś? Przysłano mnie tu, aby cię zabić. Nawet ci powiedziałam, że kiedy to wszystko się skończy, wykonam pierwotne zadanie. Schofield na chwilę przestał wiosłować i tratwa zaczęła dryfować. Patrzył na Champion przez kilkanaście sekund. — Uratowałem cię, ponieważ ta sprawa jest znacznie ważniejsza od vendetty twojego kraju przeciwko mnie, i sądzę, że jesteś wystarczająco inteligentna, by to rozumieć. — Ufasz mi? Dlaczego? — Ponieważ nie przyjechałaś zabić mnie tylko dla Francji. Przybyłaś tu ze względu na kuzyna. Uważałaś, że został skrzywdzony, niewinny cywil, zamordowany przez zawodowego żołnierza: czyli mnie. Przyjęłaś złe założenie, ale powodował tobą słuszny motyw. Dowodzi to, że masz poczucie sprawiedliwości, rozróżniasz między dobrem i złem, a moim zdaniem, jeśli tak jest, jesteś przyzwoitą osobą, a z przyzwoitymi ludźmi można komunikować się zdroworozsądkowo. Poza tym tacy, jeśli to możliwe, zasługują na ratunek, a było to możliwe. Champion spuściła wzrok. Chyba zaglądała głęboko we własną duszę. Kiedy podniosła głowę, jej spojrzenie ponownie stwardniało. — Mylisz się. Kiedyś miałam poczucie sprawiedliwości. Kiedyś byłam przyzwoita, a teraz jestem zabójczynią. Kiedy to się skończy, ranna czy nie, będę musiała wypełnić rozkazy. Będę musiała zadbać o to, abyś zginął. Schofield nie odwrócił spojrzenia. — Ale nie zawsze byłaś zabójczynią, prawda? Przepraszam, ale nie uważam, że jesteś typem zabójcy. Za dużo myślisz. Większość zabójców to zimne dranie z dwóch powodów: po pierwsze, nie odczuwają empatii, po drugie, są głupi, a każdy idiota może pociągnąć za spust i czuć przez to władzę. Ty nie należysz do żadnej z tych grup. Coś musiało ci się przydarzyć. — Chcesz mnie poddać psychoanalizie? — Nie mam akurat nic lepszego do roboty.

— No to dawaj. — Champion odrzuciła głowę do tyłu, wbiła wzrok w niebo i złapała się za brzuch. — Opowiem ci o sobie, pod warunkiem że ty mi opowiesz o sobie… zwłaszcza o tym, jak żołnierz korpusu piechoty morskiej zbiera się do kupy po egzekucji jego dziewczyny przez psychopatę. Teraz Schofield spuścił wzrok, tylko jednak na chwilę. — W porządku, niech będzie. Ty pierwsza. — Zanim przyszłam do Action Division, byłam w Dowództwie Wywiadu DGSE. Monitorowałam islamskie ugrupowania ekstremistyczne w Algierii, Maroku i Jemenie. Zwłaszcza to, że rekrutują coraz więcej kobiet. Zaprzyjaźniłam się z jemeńską matką piątki dzieci, Hannah Fatah. Przez trzy lata dostarczała mi znakomitych informacji, dzięki którym udało się zapobiec dwóm zamachom bombowym w Paryżu: na wieżę Eiffla i na lotnisko de Gaulle’a. Pewnego dnia poprosiła, aby ściągnąć ją do nas. Była znowu w ciąży i bała się, że jej przełożeni domyślają się, że jest naszą informatorką. Ściągnęłam ją i zabrałam do terenowego biura DGSE w Marsylii. Kiedy weszła do sali odpraw, mój szef, podówczas mój mąż, i jego szef znajdowali się po drugiej stronie fenickiego lustra, zdetonowała ładunek semtexu, który został zaszyty w pochwie. Nigdy jej nie podejrzewałam. Miała bliznę na brzuchu po cesarce, a materiał wybuchowy został ukryty przed naszym rentgenem i skanerem CRT przez owinięcie go warstwą materiału wykonanego z ludzkiej kości, który sprawiał, że wyglądał jak płód. Przeszła przez kontrole i dostała się do sali odpraw, gdzie zabiła dwóch wysokich funkcjonariuszy DGSE, w tym mojego męża, i jeszcze trzech moich kolegów. Tylko ja przeżyłam. Czekała na to trzy lata. Schofield nic nie mówił. — Empatia dla Hannah Fatah zabiła mojego męża i najbliższych kolegów, postanowiłam więc zrezygnować z odczuwania empatii. Stałam się zimna. Przeniosłam się do Action Division i w ciągu miesiąca zabiłam po raz pierwszy. Od tego czasu ciągle to robię. — Nastąpiła krótka przerwa. — Dziwne. W śledztwie, jakie przeprowadziłam na twój temat, starałam się znaleźć konkretny powód, dlaczego ty stałeś się tak skutecznym zabójcą. — Śledztwie na mój temat? — Jeśli chce się kogoś zabić, dobrze jest dowiedzieć się o tej osobie jak najwięcej. Poznać jej wrażliwe punkty, osoby, które kocha, słabości, które można wykorzystać. — Więc opowiedz mi o mnie. Zobaczymy, co wiesz, i powiem ci, na ile to się zgadza z prawdą. — W porządku…

Sunęli powoli kanałem i Champion zaczęła opowiadać. — Shane Michael Schofield jest synem Johna Schofielda, odnoszącego sukcesy biznesmena, i wnukiem Michaela Schofielda, uhonorowanego najwyższymi odznaczeniami komandosa marines, ksywka „Mustang”. Osiągnięcia Michaela Schofielda podczas drugiej wojny światowej są w korpusie legendą. Szereg jego akcji jeszcze do dziś, po sześćdziesięciu latach, obejmuje klauzula tajności, w tym jedną zwaną Polowaniem na Czarnego Wilka. Twój dziadek jest w korpusie bardzo szanowany. Pozostajecie w bliskich stosunkach i przynajmniej raz w miesiącu jecie razem kolację. Schofield skinął głową. — Jak na razie wszystko się zgadza. — Ale twój ojciec nie był w korpusie i aż do jego śmierci pozostaliście w nie najlepszych stosunkach… Champion obserwowała Schofielda. Jego pusty wzrok dał odpowiedź, której szukała: prawda. — Twój ojciec był biznesmenem, i to bardzo dobrze prosperującym. Nie miał szans dogonić ojca na polu wojskowym, postanowił więc przegonić go w umiejętności gromadzenia pieniędzy i stał się majętny. Schofield i na to nic nie powiedział. Sprawa miała się nieco inaczej. Ojciec nienawidził dziadka, gardził nim, pogardzał szacunkiem, jakim go wszędzie obdarzano. I choć Michael Schofield nigdy nie wywierał presji na Johnie, by robił cokolwiek innego niż to, co kazało mu serce, Johna dręczył długi cień, jaki rzucał jego legendarny ojciec. Niestety, udręka ta znajdowała ujście na inne sposoby. — Twój ojciec regularnie bił ciebie i matkę… znalazłam dokumentację medyczną o kilkakrotnych złamaniach nosa u twojej matki i śladach po przypaleniach papierosem na twoich przedramionach — ciągnęła Champion. Schofield i na to nic nie powiedział. Drań albo bił matkę, albo jego i było to oczywiste. Bicie zaczęło się, kiedy skończył dwanaście lat. Do dziś zostały mu na przedramionach małe okrągłe blizny. — Kiedy skończyłeś osiemnaście lat — kontynuowała Champion — wstąpiłeś do piechoty morskiej i zacząłeś tam rozkwitać. Zostałeś pilotem w Skrzydle Lotniczym,

gdzie służyłeś z honorem, aż zestrzelono cię nad Bośnią, uszkodzono ci oczy i zostawiono blizny, które stały się źródłem twojego pseudo. Po uratowaniu zostałeś zwykłym żołnierzem korpusu i szybko trafiłeś do zwiadu. Dowodziłeś Jednostką Rozpoznania podczas misji na Antarktydzie i to wtedy miałeś kontakt z moim kuzynem. Przeżyłeś bardzo delikatną operację, w której zwalczali się sojusznicy, a nawet siły amerykańskie walczyły z siłami amerykańskimi, nie spodobałeś się jednak paru ludziom na wysokich stanowiskach i przydzielono cię do helikoptera prezydenta, Marine One. Stanowisko było czysto dekoracyjne, więc stanowiło obelgę dla kogoś tak uzdolnionego i doświadczonego, nie protestowałeś jednak. Przydział ten spowodował, że uczestniczyłeś w kolejnym incydencie, który Stany Zjednoczone skutecznie ukryły przed światem: próbie zamachu pułkownika Caesara Russella. Polowaniu na prezydenta w jednej z jego supertajnych baz. Przyniosło ci to Medal Honoru. Champion zrobiła krótką przerwę. — Wkrótce potem zmarł twój ojciec. Popełnił samobójstwo. Schofield w milczeniu skinął głową. Drań skończył życie tak, jak na to zasługiwał: zgorzkniały i samotny, strzelając sobie w usta w wyłożonym boazerią gabinecie. — Twoja matka zmarła kilka lat wcześniej — kontynuowała Champion. — A ojciec, choć traktował cię w dzieciństwie okropnie, zapisał ci w testamencie cały majątek. Dwanaście milionów dolarów. Uczynił z ciebie, skromnego marine Stanów Zjednoczonych, bardzo bogatego młodego człowieka. Schofield i na to nic nie powiedział. Wszystko było prawdą, znaną jedynie nielicznym osobom. Źródła Champion okazały się znakomite. Matka wiedziała o tych pieniądzach, wiedziała też Gant. Obie zaaprobowały to, co zrobił. — Darowałeś wszystko Walter Reed Army Medical Center w Waszyngtonie. Co do centa. Dla zasady? — Możesz tak to nazwać — odparł Schofield, wzruszając ramionami. — Dwanaście milionów dolarów. Już nigdy nie musiałbyś pracować. Nie żałowałeś tego? — Ani przez sekundę. To były pieniądze okrutnego człowieka i nie chciałem ich. Przekazałem je w odpowiednie miejsce. Odwrócił wzrok i wiosłował dalej. Champion przyglądała mu się długą chwilę, po czym powróciła do opowieści. — Potem nastąpiło polowanie Majestic-Dwanaście, w trakcie którego Jonathan Killian okrutnie zabił, obcinając jej głowę gilotyną, twoją dziewczynę Elizabeth Gant, pseudo Lis. Był to punkt zwrotny w twoim życiu. Na wiele miesięcy wycofałeś się

z wojskowego życia. Twoi przełożeni uważali, że sprawa cię złamała. Nie masz pojęcia, jak byli zaskoczeni, kiedy pojawiłeś się pewnego dnia, twierdząc, że jesteś gotów wrócić do służby. I co? Zrobili cię instruktorem, a następnie schowali tutaj, w nic nieznaczącym oddziale testującym sprzęt. Kolejny przydział poniżej twoich możliwości. Champion czekała na odpowiedź. — Śmierć Elizabeth złamała mnie — wyznał Schofield. — Ale w końcu… wymyśliłem sposób, jak sobie z tym poradzić. — Jak? Jestem naprawdę ciekawa. Jak sobie poradziłeś? Tak jak ja, uodparniając się na emocje? Schofield chwilę się zastanawiał. — Nie. Nie w ten sposób. W pierwszych miesiącach po Majestic-Dwanaście korpus posłał mnie do kilku psychiatrów, wiodących ludzi w branży, każdy z dopuszczeniem do tajemnic na poziomie „ściśle tajne”, najlepszych ludzi, jakich można dostać za pieniądze. Jeden z nich liczył po tysiąc dolców za godzinę! Nic to jednak nie dało. W dalszym ciągu myślałem o Elizabeth, wyobrażałem sobie jej śmierć. Myślałem o tym, czy wtedy zrobiłem wszystko. Czułem się bezsilny. Schowałem się w sobie. — Co się zmieniło? — Znalazłem nowego speca, nie psychiatrę, ale psychologa, zwykłego terapeutę. Kobietę. Nie przez korpus. Matka ją znalazła. Natknęła się na jej ulotkę, przypiętą do tablicy informacyjnej w biurze męża, i dała mi ją. Ralph jest tirowcem i firma, dla której pracuje, by zapobiec narastającej fali rozwodów, zaczęła oferować kierowcom darmową terapię. Nazywała się Brooke Ulacco i nie była starym białym mężczyzną po jednym z najlepszych uniwersytetów w kraju. Miała dwóch chłopaków i pracowała na pół etatu, z gabinetem w piwnicy kamienicy, w której mieszkała w Baltimore. Zacząłem z nią pracować. · · · Oczami wyobraźni Schofield widział wszystko, jakby odbyło się to wczoraj. Jak przychodzi do starej kamienicy, z fasadą obłożoną betonem imitującym kamienne płyty, w drzwiach wita go Brooke Ulacco — płowowłosa kobieta po czterdziestce o szerokich biodrach, łagodnym uśmiechu i ostrym jak żyleta umyśle. Dokładnie pamiętał, jak siedzi w piwnicznym gabinecie, pełnym doniczkowych kwiatów i zdjęć w ramkach, gdzie jednak w żaden sposób nie dało się ukryć rur i kaloryferów ani zagłuszyć odgłosów bawiących się na piętrze dzieciaków. Pamiętał

nawet sytuację, kiedy doktor Ulacco krzyknęła: „Dzieciaki! Mam na dole klienta! Możecie trochę ciszej?!”. Schofield polubił tę atmosferę. Kogoś innego mogłaby dekoncentrować, ale dla niego była czymś normalnym i wspaniałym. Prawdziwym światem. Z prawdziwymi dzieciakami, bawiącymi się w prawdziwy sposób, i prawdziwą mamą, każącą im zachowywać się ciszej. Dla takich ludzi walczył i dla czegoś takiego robił to, co robił — uczestniczył w okropnych akcjach, walcząc w okropnych miejscach z okropnymi ludźmi. Ulacco nie owijała w bawełnę. Mówiła wprost i szczerze, czasami brutalnie. Jeśli uważała, że Schofield omija jakąś sprawę albo emocję, przerywała mu prostym: „A teraz daj spokój, marine, to nieprawda…”. Umiała być jednak także niezwykle dobra. Kiedy mówił o Gant, jej uśmiechu rozświetlającym jego świat, o tym, jakim była wspaniałym człowiekiem, Ulacco opadała na oparcie i pozwalała mu mówić. Wtedy nie przerywała. Szybko pojawił się problem: Ulacco nie miała tego samego poziomu dopuszczenia do tajemnic co poprzedni psychiatrzy, z początku nie wolno mu było mówić o szczegółach nieszczęsnej misji, jedynie o swoich związanych z nią emocjach. Po jakimś czasie, kiedy uznał, że może jej ufać, by powiedzieć więcej, poprosił przełożonych o sprawdzian, czy wolno nadać Ulacco odpowiednie upoważnienia. Potrwało to kilka miesięcy, wymagało wielu sprawdzianów (w tym dwóch kontroli jej gabinetu pod kątem podsłuchu) i trzech badań na wykrywaczu kłamstw, co Ulacco znosiła bez mrugnięcia okiem (jej brat walczył w Afganistanie, wszystko więc doskonale rozumiała). Na koniec przyznano jej klauzulę bezpieczeństwa TS/SCI, czyli: „Ściśle tajne/Materiały klasyfikowane szczególnego znaczenia”, co pozwoliło Schofieldowi opowiedzieć jej o szczegółach operacji, mających znaczenie dla jego terapii, i sprawa stała się łatwiejsza. Mówienie o wszystkim wprost i skromny gabinet w piwnicy dawały Schofieldowi komfort psychiczny, ale wyleczyło go nietypowe podejście Ulacco. · · · — Więc czego była w stanie nauczyć cię ta pracująca na pół etatu psycholożka, czego nie zdołali dokonać najlepsi specjaliści z zakresu zdrowia psychicznego? Schofield pokręcił głową. — Może zabrzmi to dziwnie, ale zapoznała mnie z mnemotechniką, szczególnie z techniką zwaną „systemem miejsc”. Inne jej nazwy to Pałac Pamięci oraz Rzymski

Pokój. Polega na kojarzeniu wspomnień z miejscami w znanym, rzeczywistym lub wyimaginowanym otoczeniu: katedrze, mieście, domu, czymkolwiek, byle było to coś, co zna się bardzo dobrze i można łatwo wizualizować. Kiedy chce się coś przypomnieć, należy udać się na wycieczkę do wybranej lokalizacji pamięciowej i odnaleźć szukane wspomnienie. Doktor Ulacco nauczyła mnie jednak czegoś więcej: jak za pomocą lokalizacji pamięciowej zapominać. — Mów dalej. — Musiałem funkcjonować, wrócić do życia. Nie chciałem zapomnieć Elizabeth, ale musiałem być w stanie… chować pamięć o niej, aby funkcjonować i pozostać sobą. — Gdzie chowasz wspomnienia? — To głupie. Wyda ci się niemądre. — Za godzinę prawdopodobnie nie będę żyła, więc co ci szkodzi powiedzieć? Schofield wziął głęboki wdech. Jeszcze nikomu o tym nie mówił — nawet Matce. — Okręt podwodny. Champion wbrew woli parsknęła. — Przepraszam. — Powiedziałem, że to głu… — Nie, to sprytne. Bardzo mądre. Okręty podwodne mają mocne burty i przedziały, które można odcinać za pomocą wodoszczelnych przegród. To doskonałe miejsce do przechowywania wspomnień, zwłaszcza bolesnych. — To Ulacco wpadła na ten pomysł. Proponowała statek kosmiczny albo lotniskowiec, ale okręt najbardziej mi się spodobał. Byłem na tak wielu, że znam rozkład i bez trudu umiem przywoływać obraz. Zamykam większość najbardziej bolesnych wspomnień w najdalszych zakamarkach mojego wyimaginowanego okrętu podwodnego, za mnóstwem wodoszczelnych grodzi. Są w dalszym ciągu we mnie, ale docieram do nich tylko wtedy, kiedy chcę, kiedy jestem gotów. A dostanie się do nich to spory wysiłek umysłowy. No i jest jeszcze jeden powód, dlaczego okręt podwodny jest dobry. — Czyli? — Można go oczyścić. Wyrzucić śmieci, że tak powiem. — Masz na myśli: pozbyć się wspomnień na dobre? Zapomnieć na zawsze? — Przy odpowiedniej samodyscyplinie. Champion zrobiła dziwną, smutną minę. — Ta Gant musiała być niesamowitą kobietą. Tak niezwykłą, że zdobyła twoje serce, które, jak sobie wyobrażam, niełatwo zdobyć. Rozumiem, jak dała ci w kość jej śmierć, ale próbować całkowicie o czymś zapomnieć… — Champion pokręciła głową — to

bardzo smutne. Nawet mnie się nie udało. Zrobiłeś to, aby funkcjonować? Wymazałeś ją z pamięci? Schofield ponownie odwrócił głowę. — Nie… W tym momencie zawibrował jego panel na przedramieniu. Urządzenie odebrało komunikat od Davida Fairfaxa. — Wrócimy do tej rozmowy — powiedział, patrząc na ekran.

Wiadomość była następująca: FFAX: DZIĘKI ZA WPĘDZENIE MNIE W POWAŻNE KŁOPOTY. DZIĘKI TOBIE UCIEKAM PRZED ZBÓJAMI Z CIA. PRZECZYTAJ I WSZYSTKO BĘDZIE JASNE. MOIM ZDANIEM TĄ TWOJĄ ARMIĄ ZŁODZIEI DOWODZI CALDERON. MUSZĘ WIAĆ.

Schofield zmarszczył czoło. CIA? Do wiadomości załączony był dokument w formacie PDF, zatytułowany OPERACJA „POGROMCA SMOKÓW”. Otworzył go i usiadł obok Champion, tak by mogła czytać. OPERACJA „POGROMCA SMOKÓW” ANALIZA I KONCEPCJA OPERACYJNA AUTORSTWA MARIUSA CALDERONA 1 SIERPNIA 1984 W kontynuacji mojego raportu z 2 lipca 1982 roku pod tytułem NADCHODZĄCY ROZKWIT CHIN I ZWIĄZANY Z TYM UPADEK AMERYKI, Dyrektor Agencji (Operacje) zlecił mi sformułowanie planu uniknięcia przez Stany Zjednoczone opisanego tam losu. Proponuję: Użyć Rosji do zniszczenia Chin.

Schofield popatrzył na Champion. — Użyć Rosji do zniszczenia Chin? Celem tego wszystkiego są Chiny? Czytali dalej. STRESZCZENIE DLA DOWÓDZTWA Zapoznałem się z kilkoma naszymi najnowszymi programami konstrukcji prototypowej broni i znalazłem jedną — urządzenie atmosferyczne albo teslowskie, które wykorzystuje prąd strumieniowy do nasycenia północnej półkuli palnym gazem. Modele pogodowe wykazały, że po umieszczeniu gazu z określonych lokalizacji arktycznych — w tym z ośrodka naprawczego floty sowieckiej na kręgu polarnym, zwanego Smoczą Wyspą — główną ofiarą nie stanie się przede wszystkim Rosja, lecz będą nią raczej Chiny. Sowieckie agencje szpiegowskie nie uwielbiają niczego bardziej od kradzieży naszych tajemnic. Żyją z tego. Większą przyjemność od kradzieży amerykańskich tajemnic wojskowych daje im jedynie skonstruowanie na tej podstawie wymyślonej przez nas superbroni do użycia przeciwko nam. Proponuję pozwolić KGB ukraść plany tego Aparatu Tesli — załączymy jednak do danych kilka fałszywych informacji na temat optymalnej lokalizacji. Zawrzemy informację, że budując Aparat na Smoczej Wyspie, pozwoli on zniszczyć dużą część Ameryki.

Schofield popatrzył na Smoczą Wyspę, wznoszącą się nad siecią kanałów. — Mowy nie ma… — powiedział na głos. Jeśli Sowieci zbudują Aparat — a jestem niemal pewien, że to zrobią — następnym etapem powinno być uruchomienie go w wybranym przez nas czasie, kiedy Chiny zaczną zdobywać dominującą pozycję, jednak w sposób, który nie pozwoli tego powiązać z Ameryką.

Schofield podniósł wzrok. — Chyba sobie żartujesz… Te skurwysyny z CIA… W tym celu proponuję stworzyć fałszywą terrorystyczną jednostkę, powiedzmy dwustuosobową. Możemy ją nazwać Armią Terroru albo podobnie — i użyć do zdobycia i uruchomienia Aparatu Tesli na Smoczej Wyspie. Ważna uwaga: członkowie tej jednostki nie mogą wiedzieć, że to szopka. Żołnierze czynnej służby są słabymi aktorami, najemnikom nigdy nie wolno do końca wierzyć, a prywatni podwykonawcy są jeszcze gorsi od najemników. Tę operację zdołają zrealizować jedynie autentycznie przekonani wyznawcy. Musimy się liczyć z tym, że członkowie naszej armii zostaną pojmani i poddani przesłuchaniu przez zaprzyjaźniony kraj (jeśli nie będą sobie zdawali sprawy z faktycznej natury organizacji, w której służą, aresztowanie kilku z nich przyniesie nam korzyść). Proponuję rekrutację niezadowolonych jednostek z wyszkoleniem wojskowym, które zindoktrynujemy w celu wywołania globalnego chaosu i anarchii. Pod dowództwem małej grupy pracowników Agencji ze mną włącznie armia ta przeprowadzi serię aktów terrorystycznych, które uzmysłowią jej istnienie w świadomości społecznej w zakresie globalnym. Potem przejmiemy Smoczą Wyspę i uruchomimy rosyjskie urządzenie. Oczywiście, po zakończeniu operacji członków fałszywej armii trzeba będzie zlikwidować.

Schofield przebiegł wzrokiem do akapitów z wnioskami. Przewidywane skutki proponowanej operacji są następujące: Chiny zostaną całkowicie zniszczone, ich ludność i miasta spłoną w burzy ognia o niespotykanych dotychczas rozmiarach. Zlikwidowanych zostanie także dziewięćdziesiąt procent Indii, następnego naszego konkurenta z tanią siłą roboczą. Stracimy kilka fragmentów kontynentalnej części Stanów (konieczne poświęcenie, nie możemy całkowicie uniknąć strat, gdyż byłoby to podejrzane). Wina spadnie na Rosjan. Sprawa jest znana — kolejny raz kiepskie sowieckie protokoły zabezpieczenia zawiodły i ucierpiała z tego powodu niewinna ludność Chin. Winne jest ugrupowanie terrorystyczne, a Ameryka ponownie urośnie w siłę i dochód jej klasy robotniczej zostanie w najbliższej przyszłości utrzymamy. Amerykański styl życia zostanie zachowany.

Schofield w milczeniu patrzył na ekran. — „Amerykański styl życia zostanie zachowany”. A niech mnie cholera. Widział w życiu niejeden popieprzony plan — walczył nawet ze skrajnie patriotyczną amerykańską agencją wywiadowczą o nazwie ICG, ale to przekraczało

ludzkie pojęcie. Szybko wyświetlił na ekranie inny obraz — ten, który widział na początku całego zamieszania: mapę świata i zanieczyszczającą atmosferę spiralę gazu.

Sprawa była oczywista. Chmura całkowicie pokrywała Chiny. Przedtem tego nie dostrzegł. Tak jak wszyscy, myślał jedynie o własnym kraju. Teraz perspektywa była inna: w porównaniu z Chinami, Azją, Europą i Indiami Ameryka ucierpi w wyniku zadziałania broni atmosferycznej jedynie odrobinę. Champion zmarszczyła czoło. — A więc Armia Złodziei to twór CIA? Fałszywa terrorystyczna armia? — W stu procentach stworzona w Ameryce. Kiedy Schofield ponownie spojrzał na dokument na ekranie, stwierdził, że Calderon przewidział nawet upadek Związku Radzieckiego. Sugerowano mi, że realizacji planu może przeszkodzić upadek reżimu sowieckiego (wydarzenie, które zdaniem tego analityka nastąpi pod koniec tego dziesięciolecia). Nie sądzę, aby ten fakt wpłynął niekorzystnie na realizację planu. Uważam wręcz, że pomoże go zrealizować… Każda nowa konfederacja, jaka nastąpi po upadku reżimu sowieckiego, będzie musiała pilnować bezpieczeństwa licznych broni masowej zagłady stworzonych w Związku Radzieckim — w szczególności arsenału nuklearnego i takich broni jak Aparat Tesli. Ośrodki z wysokiej wartości „egzotyczną” bronią, takie jak Smocza Wyspa, będą wymagać utrzymywania niewielkich stałych załóg, a te powinno się dać bardzo łatwo przekupić…

Schofield pokręcił głową. — No i mamy. Plan, wymyślony w osiemdziesiątym czwartym roku, zostaje wprowadzony w życie teraz, kiedy Chiny stały się jednym z największych

rozgrywających na planecie. Calderon nie przewidział tylko dwóch rzeczy: że Iwanowowi uda się uciec i nadać wezwanie pomocy… — I? — Że kiedy to nastąpi, w okolicy znajdzie się mój mały zespół. Schofield zatrzymał tratwę tuż przed końcem kanału, w którym się właśnie znajdowali. Sto metrów za jego wylotem wznosiła się Smocza Wyspa — choć właściwie należałoby powiedzieć, że dawno opuszczona, pokryta lodem wioska wielorybnicza na jej północno-zachodnim brzegu. Schofield wbił wzrok w wioskę. — Nie przewidział trzeciej rzeczy. Jak bardzo będzie mi zależało na powstrzymaniu go.

Mario i Dzieciak kulili się za niewysokim betonowym murkiem w okolicy głównych kominów, skąd mieli widok na baterię rakiet. Byli napięci i bardzo skupieni, starannie unikali pokazania się przeciwnikowi. Jakiś czas temu obserwowali i słuchali ze zdumieniem, jak Schofield szaleje w kompleksie, by na koniec uciec z kulami na pas startowy i wskoczyć do samolotu. Sytuacja się jednak zmieniła. Kapitan poniósł porażkę i musieli go zastąpić. Ich zadanie brzmiało: zniszczyć baterię rakiet Armii Złodziei i uniemożliwić wystrzelenie pozostałych kul w wypełnioną gazem atmosferę. Dzieciak pamiętał też o opcji ostatecznej: znalezieniu i zniszczeniu uplinku Armii Złodziei — anteny satelitarnej, przez którą łączyli się ze znajdującym się na orbicie satelitą mającym wykryć nadlatujące rakiety, czyli chroniącej wyspę przed atakiem nuklearnym. To zadanie było nieco bardziej skomplikowane. Antena satelitarna nie musi być duża i można ją ustawić wszędzie, gdzie da się ją skierować w niebo. Jeśli odpowiedzialny za to człowiek miał głowę na karku — a wszystko wskazywało na to, że tak — znalezienie anteny nie będzie łatwe. Jak dotychczas żaden z nich nie dostrzegł niczego, co mogłoby przypominać poszukiwany obiekt. Podczas gdy Schofield szalał w ośrodku, Mario i Dzieciak — cały czas przebrani za żołnerzy Armii Złodziei — ostrożnie przesuwali się w kierunku znajdującej się na południu od głównych kominów baterii rakiet. Niedługo potem, gdy dotarli do punktu obserwacyjnego, wystrzelono rakietę i niebo na południu rozpaliło się oślepiającym białym światłem — i w tym momencie byli przekonani, że ponieśli porażkę, a terroryści zwyciężyli. Potem jednak usłyszeli rozgorączkowane głosy i przed nimi zaczęli we wszystkich kierunkach biegać w nieładzie żołnierze Armii Złodziei. W trakcie chaosu dostrzegł ich wartownik Armii, Mario zdjął go jednak pojedynczym strzałem z broni z tłumikiem. Kiedy ukrywali ciało, Mario zabrał zabitemu słuchawkę. Przysunęli się do niej i słuchali komentarza na temat ucieczki Schofielda rzeką. — …właśnie wjechał tym jebanym samolotem do rzeki! — Podjechać striełami!

— Przed chwilą coś wydostało się z tyłu! — Troje jest na betoniarce! Brać ich! Mają dwie kule! — Przechwyćcie te jebane kule! Zaraz potem samolot spadł z wodospadu i wysłuchali kilku przekazów o czymś, co się działo w kamieniołomach, po czym radio umilkło. Zostali sami. Nie zdążyli zapobiec wystrzeleniu pierwszej rakiety, nie wolno im było jednak dopuścić do wystrzelenia następnej. Bateria stała na wysokim, płaskim wzgórzu, połączonym z resztą bazy długim, wąskim mostem, biegnącym nad przepaścią. Szczyt wzgórza wyrównano, robiąc miejsce na kilka mobilnych wyrzutni pocisków rakietowych — oczywiście uzbrojonych. Dzieciak wpatrywał się w wyrzutnie. — Chyba można się tam dostać niezauważonym, jeśli spuścimy się na linach po tej stronie mostu, przebiegniemy dnem przepaści i wciągniemy się na maghookach po przeciwnej stronie. Mario pokręcił głową. — Żartujesz?! Dorwą nas. Strach na Wróble nie żyje i zaraz zginą wszyscy pozostali. — Mimo to walczymy dalej. Musimy. Chodź! Mamy do wysadzenia baterię rakiet. Powiedziawszy to, ruszył przed siebie. Mario jęknął. — Nie każdy jest bohaterem, Dzieciaku — mruknął pod nosem. · · · Przeszli, jak zaplanowali — trawersując przepaść, po czym wciągając się na płaski szczyt za pomocą maghooków — a następnie niezauważeni wturlali się pod jedną z wyrzutni. Niemal niezauważeni. Obserwowała ich samotna kamera. Wracając do centrum dowodzenia, Pan Anarchii w milczeniu obserwował wysiłki obu marines. Podniósł do ust mikrofon. · · · Dzieciak leżał w napięciu pod wyrzutnią, ciężko dysząc.

— W porządku. Daj granaty — powiedział do Mario. Tamten niezbyt chętnie sięgnął do pasa i w tym samym momencie w jego uchu odezwał się głos. — Witam, starszy szeregowy Puzo. Starszy szeregowy Vittorio Puzo ze stanu New Jersey. Widzę cię przy baterii rakiet, pod jedną z moich wyrzutni. Mario rozejrzał się zaskoczony. Popatrzył na Dzieciaka, który chyba nic nie słyszał. Uzmysłowił sobie, że głos dochodzi ze słuchawki, zabranej zabitemu wartownikowi. — On mnie nie słyszy. Tylko ty mnie słyszysz. I prawdopodobnie tak jest lepiej, biorąc pod uwagę propozycję, jaką chcę ci złożyć. Mario zamarł. — Facet, daj mi te granaty! — ponaglił Dzieciak. Mario uniósł dłoń, jakby ostrzegał przez pobliskim strażnikiem, a tak naprawdę słuchał głosu płynącego ze słuchawki. — Vittorio, jestem Panem Anarchii, dowódcą Armii Złodziei. Jestem twoim wrogiem, ale to się może zmienić. — Mario… — syknął Dzieciak. Marines podał mu cztery granaty, w dalszym jednak ciągu słuchał. — Mów dalej — powiedział głośno. — Hę? — zdziwił się Dzieciak. — Już wiem, jaki dostałeś rozkaz: zniszczyć moje wyrzutnie, abym nie mógł wystrzelić rakiet w chmurę gazu. Daj spokój, Vittorio. Znasz świat. Sądzisz, że to jedyne rakiety, jakimi dysponuję? Mario zmarszczył czoło. Już przedtem się nad tym zastanawiał. Jeśli wysadzą wyrzutnie, staną się obiektem zawziętego polowania. A jeśli gdzieś są inne rakiety, byłby to bezsensowny samobójczy czyn. — Vittorio… przyjrzyj się sytuacji. Jeśli wysadzisz te wyrzutnie, zjawi się tam chmara moich ludzi i cię zabiją. Dzieciak patrzył na Mario, marszcząc czoło, zauważył, że jest nieobecny duchem i czegoś słucha. — Hej, człowieku, co robisz? Tamten zbył go machnięciem ręki. — Oczywiście, że mam inne wyrzutnie, Vittorio. Więc twoja śmierć byłaby zbędnym i głupim poświęceniem, smutnym marnotrawieniem życia. Znam cię jednak, Vittorio. Twoja teczka leży przede mną. Nie jesteś głupi. Twój wuj Salvatore z Jersey powiedziałby ci, że nadszedł właśnie czas zawrzeć układ. — Co proponujesz?

Przysunął się Dzieciak. — Pytam, co się, do cholery… — Jeśli natychmiast zabijesz szeregowego Thompsona i zrezygnujesz ze zniszczenia moich wyrzutni, nie tylko pozwolę ci żyć, ale też po zakończeniu afery będziesz mógł bezpiecznie odejść z wyspy, dam ci wiejski dom w Chile, tyle kobiet, ile zechcesz, i cztery miliony dolarów, żebyś mógł do końca życia pławić się w luksusie. Dzieciak znalazł się na tyle blisko, że zorientował się, co robi kumpel, i na jego twarzy pojawiło się przerażenie. — Co ty, kurwa…? Mario odpowiedział wyciągnięciem pistoletu i strzeleniem prosto w czoło Dzieciaka. BAM! Dzieciakiem rzuciło do tyłu i znieruchomiał. Mario wstał i ruszył przed siebie, nawet nie próbując się chować przed znajdującymi się w pobliżu żołnierzami wroga.

Stara wioska wielorybnicza znajdowała się w kanionie, wyrąbanym w klifie północno-zachodniego wybrzeża Smoczej Wyspy. Z kompleksu na wyspie prowadziła do niej tylko jedna droga: jednopasmowa, zjeżdżająca stromo po ścianie trójkątnego kanionu. Sama wioska była zbieraniną dziewiętnastowiecznych szop, jatek, zbiorników na wodę, schodni i prowadzących do wody pomostów. Wszędzie wisiały łańcuchy, haki i krążki. Suche, zimne arktyczne powietrze wszystko doskonale zakonserwowało, choć każdy kawałek drewna był wyblakły, a każdą powierzchnię pokrywała warstwa szronu. Schofield i Champion przepłynęli sto metrów otwartego morza między lądolodem a klifem w stylu SEAL, nie powodując zmarszczeń wody, które mógłby dostrzec wartownik. Aby pomóc Champion, Schofield przypiął jej pas do swoich szelek i płynąc, ciągnął ją za sobą. Dotarli do podstawy klifu mniej więcej dwieście metrów na zachód od wioski. Przylgnęli do klifu i przepełzli po nim do pierwszego pomostu. Schofield spodziewał się tu wartowników, było to bowiem jedno z niewielu miejsc wejścia na ląd, problem polegał jedynie na tym, gdzie zostaną rozmieszczeni. Kiedy wyślizgnęli się z wody na pokryte lodem molo, nie dostrzegli nikogo, uznali więc, że udało im się dotrzeć na miejsce bez wzbudzania alarmu. Niestety, prawda wyglądała inaczej. Byli cały czas obserwowani — od chwili, gdy dotarli do podstawy klifu. Tyle że nie przez ludzkie oczy. · · · Nieświadomi tego przemierzali pokrytą śniegiem wioskę, szybko przemykając od rogu do rogu. Ujrzeli wartowników, kiedy znaleźli się w centrum wioski. Ludzie Armii Złodziei poszli na łatwiznę. Ustawili się, blokując ulicę, kawałek od stromej drogi wychodzącej z kanionu. Można było wniknąć do wioski od strony morza i schować się w niej, chcąc jednak dostać się dalej, w głąb wyspy, należało skorzystać z drogi. W poprzek stały dwa wozy terenowe i motocykl z koszem, na których siedziało sześciu ludzi terrorystów, paląc i rozmawiając, z luźno przewieszonymi na ramionach

kałasznikowami. — Ładnie — szepnęła Champion. — Jak proponujesz ich obejść? — Masz jeszcze granaty dymne? Champion skinęła głową. — Daj mi dwa. Wyjęła z pasa dwa granaty dymne i podała je Schofieldowi. — Oto plan: podejdę do blokady, rzucę granaty, a kiedy zaczną dymić, zdejmiesz ludzi z prawej, a ja tych z lewej. — To tyle? Tak wygląda twój plan? — Masz lepszy? — Chyba nie. Zaczekaj! Jak podejdziesz do blokady? Zostało do niej przynajmniej pięćdziesiąt metrów, a granaty nie zadziałają na taką odległość. Schofield skinął głową. — Na to też mam plan. — Jaki? — Poddać się. · · · Chwilę potem Schofield wyszedł z ukrycia i ruszył w kierunku blokady z podniesionymi rękami. Żołnierze Armii Złodziei natychmiast unieśli broń, uważni i czujni. Strach na Wróble słyszał, jak głośno wali mu serce. Musiał podejść wystarczająco blisko — może na dziesięć metrów — i rzucić przypięte na szelkach na plecach, poza widokiem tamtych, granaty. Jeszcze trzydzieści metrów. — Chcę się poddać! — zawołał. Nikt nie strzelał. — Trzymaj ręce tak, byśmy je widzieli! — krzyknął nerwowo jeden z przeciwników. Jeszcze bliżej. Dwadzieścia metrów… piętnaście… dziesięć… Teraz, pomyślał i napiął mięśnie ramion, by złapać za granaty… — Stać, kapitanie! I trzymaj pieprzone łapy z dala od granatów — usłyszał basowy głos z jego prawej strony. Schofield zamarł i zamknął oczy. Zaklął w myśli. Nie zauważył małej skorodowanej szopy, stojącej tuż pod krawędzią drogi. Ani chowającego się za nią człowieka: wysokiego gościa z nowoczesnym

karabinkiem szturmowym i imieniem TYFON wypisanym na kurtce fluorescencyjnym flamastrem. Tyfon wszedł na drogę, celując w Schofielda. Zdjął mu granaty z zaczepów na szelkach i rzucił je na drogę. — Nie chcielibyśmy, aby ich pan teraz użył, prawda? — Pozostali terroryści otoczyli kapitana i Tyfon zabrał mu broń. — Ręce za głowę, panie Schofield. Jeniec zaplótł dłonie na karku. Pomyślał o Champion i że może zdołałaby go uratować. Ale po chwili uznał, że choć miała dość siły, by pływać, nie mogłaby podjąć akcji ratunkowej. A jedyną bronią, jaką dysponowała, był steyr TMP i dwa pistolety: SIG Sauer P226 i mały ruger — w konfrontacji z tyloma ludźmi to o wiele za mało. Tyfon stanął przed Schofieldem, niemal dotykając go nosem. Miał przerażające oczy. Czarne i twarde, martwe, bezlitosne. Strach na Wróble znał tego typu spojrzenie: zimny wzrok socjopaty. — Szef uznał, że może zechce pan wrócić — odezwał się Tyfon. — Jest pan z tego znany. — Jeśli chcesz mnie zabić, zabijaj. Tylko daruj sobie pompatyczne mowy. — O tak, zamierzamy pana zabić, kapitanie, tego może pan być pewny. Ale ten krótki czas, jaki panu pozostał, ciągle jeszcze ma dla nas wartość. Szef chciałby najpierw z panem porozmawiać. Schofield kątem oka dostrzegł ruch głowy Tyfona, przeznaczony dla stojącego za nim żołnierza, i odwrócił się w chwili, gdy ku jego twarzy mknęła kolba karabinka. Świat poczerniał.

ETAP PIĄTY TORTURY I ŚMIERĆ STRACHA NA WRÓBLE

SMOCZA WYSPA 4 KWIETNIA, GODZINA 12.30 CZAS PLUS 1 GODZINA 30 MINUT PO TERMINIE KOŃCOWYM Jedyną skuteczną formą tortur jest spowodowanie u przyjaciela lub osoby kochanej przez tego, od kogo chcemy wydobyć informację, bólu znacznego stopnia. Wszystko inne to marnotrawstwo czasu. „NOTATKA SŁUŻBOWA W SPRAWIE TORTUR” [NIEREDAGOWANA] DEPARTAMENTU SPRAWIEDLIWOŚCI USA, KWIECIEŃ 2004, UZYSKANE MOCĄ USTAWY O SWOBODZIE DOSTĘPU DO INFORMACJI

SMOCZA WYSPA 4 KWIETNIA, GODZINA 12.30 Schofield ocknął się po kilku uderzeniach w twarz. Był przykuty kajdankami do ustawionej pionowo stalowej ramy łóżka. Ręce miał rozciągnięte na boki i przypięte do górnych rogów starej ramy. Stopy przywiązano mu do tej samej ramy liną. Wyglądał jak wypaczona wersja Jezusa na krzyżu. Stał przed nim Tyfon. — Budzimy się, budzimy, Strachu na Wróble… Schofield nie był zachwycony swoją sytuacją. Miał nagi tors — górną część skafandra zsunięto mu z ramion i zrolowano do pasa mniej więcej w taki sam sposób, w jaki czasami robią to mechanicy samochodowi. Drżał z zimna. Zdjęto mu parkę, pas z bronią i szelki. Co gorsza, zabrano mu także buty i skarpety, zostawiając go na bosaka. Zniknął też nowoczesny panel przedramienny, zostawiono mu jednak stary cyfrowy zegarek Casio, najwyraźniej uznając, że szmelc jest bezwartościowy. Oczywiście broń i maghook przepadły, nie ruszono jednak okularów przeciwsłonecznych z lustrzanymi szybkami — tkwiły komicznie na czubku głowy. Rozejrzał się. Znajdował się w małym, wykafelkowanym pomieszczeniu z odpływami w podłodze i głowicami prysznicowymi nad głową. Łaźnia. Nagle zza jedynych drzwi prowadzących do pomieszczenia doleciał ryk tłumu. Schofield nie był w stanie wykręcić głowy w jego kierunku. Wybuch radości? Tyfon klepnął go ponownie. Mocniej. — Obudził się. Przed oczami Schofielda pojawił się drugi mężczyzna. Kapitan natychmiast go rozpoznał: to on szydził na filmiku z rosyjskiego prezydenta i kazał się nazywać „Panem Anarchii”. Wyglądał ma starszego od Tyfona, gdzieś między pięćdziesiątym a sześćdziesiątym rokiem życia, ale był w dalszym ciągu całkiem sprawny fizycznie i dobrze zbudowany. Do tego oczy: o dziwnej bladoszarej barwie, hipnotyzujące.

Całkiem odmienne od oczu Tyfona. Nie psychotyczne, nie pozbawione litości i obojętne. Wręcz przeciwnie: oczy tego człowieka zdawały się stworzone tylko do jednego: wykrywania emocji, uczuć, bólu. Błyszczały inteligencją i patrzyły przez człowieka na wylot. Tyfon był wykonawcą, a ten kimś całkowicie innym, znacznie ważniejszym. Pan Anarchii wpatrywał się w Schofielda — ukrzyżowanego półnago na starej ramie łóżka — analizując go, oceniając. — A więc to jest sławny Strach na Wróble… — powiedział. — Miło poznać. Nazywam się… — Podejrzewam, że jesteś Calderon. Marius Calderon z CIA. Tamten smutno się uśmiechnął. — Obawiam się, że ten skrawek informacji oznacza, iż pod żadnym pozorem nie będziesz mógł opuścić tej wyspy żywy… — Podoba ci się ten skrawek informacji? A co z tą: że cała impreza to robota CIA? Pozwoliliście Rosjanom ukraść plany tego ośrodka, zdając sobie sprawę z tego, że go wybudują. Stąd wiedziałeś, że w bunkrze na dole jest zapasowa kula, ponieważ to wyście zaprojektowali ośrodek. A teraz, kiedy Chiny stały się potęgą gospodarczą i zagrażają dominacji Ameryki, powołałeś do życia fikcyjną bandę terrorystyczną, żeby uruchomić broń atmosferyczną. Calderon słabo się uśmiechnął. — Ta banda terrorystyczna nie jest fikcyjna. Żołnierze są prawdziwi, a przynajmniej sądzą, że są częścią prawdziwej armii terrorystycznej. — A co z tobą samym? „Panem Anarchii”? Niech zgadnę: blizna po oparzeniu kwasem na twojej twarzy wcale nie jest prawdziwa. Calderon dotknął paskudnej blizny na lewej szczęce. — Dobra robota chirurga plastycznego, co? Jest jak twoje oczy: ludzie zauważają tylko ją. Kiedy pojadę do domu, moja skóra zostanie naprawiona, a tatuaże usunięte. Tak samo wyjmę szare szkła kontaktowe. W tej robocie trzeba być kameleonem, prawda? — Calderon pochylił się blisko Schofielda. — Koniec końców, kapitanie, robię wszystko, wraz ze zmianą wyglądu, tylko dla dobra Stanów Zjednoczonych Ameryki. Bogate od niedawna Chiny zagrażają życiu trzystu milionów Amerykanów. Komunistyczna Partia Chin to brutalny i skorumpowany reżim. Naprawdę chcesz, aby rządzili światem? Nie wszystko związane z Ameryką jest dobre, ale jako światowy lider jesteśmy znacznie lepszym wyborem od Chin. Wygląda jednak na to, że i ty wolisz przywództwo Chin. Sądziłem, że walczysz dla Ameryki.

— Walczę, ale jeśli chodzi o światowe przywództwo, nie do mnie należy decyzja. Jeśli Ameryka nie jest zdolna w uczciwy sposób utrzymać dominującej pozycji, nie zasługuje na bycie liderem. Jeśli Ameryka ma anihilować każdy kraj, który zagraża jej dominującej pozycji, to jesteśmy tak samo źli jak Chińczycy. Calderon skinął głową. — W takim razie jesteśmy w ideologicznym impasie. Szkoda. Jesteś bystry i zdeterminowany. Gdybyśmy mieli podobne cele, bylibyśmy potężnym zespołem. W tym momencie Schofield coś zrozumiał. — Nie znalazłeś jeszcze kul… — Popatrzył na Tyfona. — Dlatego twój chłoptaś nie zabił mnie na miejscu. Calderon filozoficznie skinął głową. — W tej właśnie chwili moi ludzie przemierzają wyspę w poszukiwaniu twoich kolegów: pana Weinberga z DARPA i panny Dawson z Narodowej Służby Oceanicznej i Meteorologicznej. Schofieldem wstrząsnęło, że Calderon znał nazwiska Zacka i Emmy. O ile jego dane bez trudu dawało się znaleźć w wojskowej bazie danych, to do informacji o nich trudniej było się dostać. Najwyraźniej jego zaskoczenie stało się widoczne dla przeciwników. — Zastanawiasz się, skąd znam ich nazwiska? — spytał Calderon. — Zauważasz szczegóły, kapitanie, nawet w sytuacji, w jakiej się znajdujesz. Jestem pod wrażeniem. Oto, skąd wiem: starszy szeregowy! Na wezwanie Calderona — nieskuty i wolny jak ptak — wszedł Mario. · · · — Mario… — jęknął Schofield. — Chyba nie… — Zrobił to — potwierdził Calderon. — Zabił swojego kolegę strzałem w głowę z przyłożenia. Starszy szeregowy Puzo i ja mówimy tym samym językiem. Złożyłem mu ofertę, której nie mógł odrzucić. — Mario… — powtórzył Schofield. Tamten obojętnie popatrzył na niego. — Przykro mi… kapitanie. Musiałem wybrać i wybrałem tę stronę, która moim zdaniem zwycięży. — A Dzieciak? Mario wzruszył ramionami. — Nie męczył się więcej.

— Jesteś kawałem jebanego śmiecia! — wykrzyknął Schofield. — Kapitanie — przerwał mu Calderon — wiem, że pan Weinberg i panna Dawson są gdzieś na wyspie, w zasadzie w tej bazie, i moi ludzie niebawem ich znajdą. Mam nadzieję, że pomoże nam pan przyspieszyć ten proces. — Nie bardzo się widzę w takiej roli. — Ależ, kapitanie… — Calderon zachichotał. — Może i zna pan moje nazwisko, ale kompletnie pan się nie orientuje, kim jestem. Choć potępia pan moje metody, faktem jest, że w ciągu minionych dziewięciu lat, dzięki informacjom wydobytym od pojmanych terrorystów, osobiście zapobiegłem sześciu atakom terrorystycznym na amerykańskiej ziemi o skali porównywalnej z jedenastym września. Jestem najgorszą możliwą rzeczą: złem koniecznym. Jestem ciemną stroną amerykańskiej duszy. I od ponad trzydziestu lat, dbając o bezpieczeństwo Ameryki, studiuję ludzki umysł i efekty poddawania go torturom: jak motywować więźnia, jak go ranić, jak dawać mu nadzieję, a niekiedy jak go łamać. Nie musisz się martwić robieniem czegokolwiek, aby mi pomóc, ponieważ to, czego zaraz doświadczysz, nie ma w ogóle związku z twoim postępowaniem. Chodzi tylko o to, co my z tobą zrobimy, aby pan Weinberg i panna Dawson się ujawnili. Calderon skinął Tyfonowi, który zakleił Schofieldowi usta taśmą. — A wyłącznie dla własnej rozrywki — dodał Calderon, kiedy Tyfon wtoczył pod ramę łóżka ręczny wózek — zamierzam w trakcie tortur zniszczyć ci umysł. Prowadzony przez Mariusa Calderona — znowu w roli Pana Anarchii — ze zdradzieckim Mario z tyłu, Tyfon wyjechał z Schofieldem na ramie z łaźni, powitany radosnym wrzaskiem zebranego pod drzwiami tłumu.

GAZOWNIA

Wwieziono Schofielda do gigantycznej hali, gdzie czekało na niego ponad czterdziestu żołnierzy Armii Złodziei. Od razu zrozumiał, że znajduje się w gazowni pod olbrzymimi kominami. Był na najwyższym z trzech poziomów — wielkim pomoście z widokiem na naprawdę rozległą przestrzeń. Tuż pod nim znajdował się pośredni poziom, którego główny element stanowił długi pas transmisyjny. Zaopatrywał on w paliwo przemysłowe palenisko, znajdujące się na najniższym poziomie, razem z trzema wielkimi zbiornikami. Zbiorniki te — ich zielona płynna zawartość parowała jak z kotła czarownicy i była ciągle mieszana przez trzy stalowe ramiona — stały dokładnie pod jednym z olbrzymich kominów. Taki sam zestaw zbiorników znajdował się nieco dalej, pod drugim kominem. Zasilane skomplikowanym systemem rur, zaworów i zegarów, kadzie stanowiły serce atmosferycznej broni: unoszący się nad nimi migoczący gaz był palną mieszaniną TEB, która miała pozwolić zapalić niebo. W północnej części wielkiej przestrzeni stał ogromny czarny pociąg — wagony wyglądały na dwa razy szersze od wagonów zwykłego pociągu. Zrobiono je z grubej, specjalnie hartowanej stali — skład stał tuż przy rampie, prowadzącej do gazowni. Sądząc po kierunku ułożenia torów, Schofield uznał, że gigantyczny pociąg był używany w trakcie budowy gazowni do przewożenia materiałów z doku okrętów podwodnych na wschodnim brzegu. Śmierdziało tu paskudną chemią, głównie TEB — i jeszcze czymś, co Schofield po chwili rozpoznał z przerażeniem jako smród spalonego ludzkiego ciała. Na widok Schofielda żołnierze zaczęli wiwatować. Kapitan dostrzegł pozostałych więźniów. Było ich czworo: dwóch bliżej — ich tortury już się rozpoczęły, wyzwalając wybuchy radości, które słyszał przedtem — i dwoje dalej, na pomoście. Schofield najpierw przyjrzał się bliższej parze: jeden z mężczyzn został przykuty do ramy łóżka tak jak on sam; drugi zwisał w niezwykle bolesnej pozycji z podnośnika wózka widłowego — powieszony za nadgarstki skutych za plecami rąk. Jego stopy unosiły się tuż nas podłogą. Mężczyzną na ramie łóżka był „Żelazny Bark” Barker — dowódca oddziału SEAL.

Jego twarz pokrywały siniaki i rany cięte, skóra na plecach została zwęglona od oparzeń prądem elektrycznym. Do stalowej ramy łóżka zamocowany był gruby kabel w czarnym plastiku, dochodzący do transformatora. Po chwili kapitan dostrzegł zaciśnięty w zakrwawionych ustach Żelaznego Barku kawałek drewna. Drugim więźniem, wiszącym na wózku widłowym, był Jeff Hartigan, który wbrew radzie Schofielda postanowił samotnie zostać w opuszczonym obozie. Jego głowa bezwładnie zwisała i nie poruszał się — mógł już nie żyć. Trudno było ocenić. Najpewniej miał wyłamane stawy barkowe. — To pozycja w trakcie tortur zwana strappado, czyli „powieszenie odwrotne” — wyjaśnił Calderon, widząc spojrzenie Schofielda. — Stosuje się ją od stuleci, sięgali po nią Medyceusze we Florencji, hitlerowcy w obozach koncentracyjnych, także mieszkańcy Wietnamu Północnego w trakcie wojny. Do dziś jest stosowana w Turcji. Wiem o tym, ponieważ instruowałem tamtejszych torturujących, jak prawidłowo podwieszać więźnia. Strappado powoduje ogromny ból, a człowiek pozostawiony w tej pozycji odpowiednio długo najpierw doznaje trwałego uszkodzenia tkanki łącznej, następnie wyrywają mu się stawy barkowe, na koniec całkowicie traci sprawność ramion. — Calderon uśmiechnął się. — Osobiście lubię sam widok. Torturowany jest na mojej całkowitej łasce i niełasce, ręce ma unieruchomione za plecami, a pierś wypchniętą naprzód, co eksponuje jego serce, życiową siłę. Schofield odwrócił się, by popatrzeć na pozostałą dwójkę więźniów, i kiedy ich rozpoznał, zrobiło mu się słabo. Oboje zostali zawieszeni na drugim wózku widłowym — każde na innym kle podnośnika — także w pozycji strappado. W odróżnieniu od Hartigana, nie mieli jednak pochylonych głów, co pozwoliło Schofieldowi od razu ich rozpoznać. Matka i Baba.

Tak samo jak w przypadku Schofielda, zdjęto im chroniące przed zimnem skafandry. Baba wisiał na nadgarstkach, z nagą piersią — owłosioną, umięśnioną i potężną — wystawioną na zimno. Matka została rozebrana do spodni i szarego sportowego biustonosza. Ich usta i nosy krwawiły — dowód lania, jakie dostali. Potężny żołnierz Armii Złodziei, zwany Wielkim Jezusem, stał nieopodal z zawieszoną na szyi nową zdobyczą: potężnym kordem Baby. Na odgłos radosnych ryków Matka odwróciła głowę i popatrzyła na wwożonego na ramie łóżka Schofielda. — Strach na Wróble! — krzyknęła. Schofield nie mógł odpowiedzieć przez zaklejone usta, popatrzył jej jednak w oczy. — Trzymaj się, szefie! Mamy ich dokładnie tam, gdzie chcieliśmy! Rama łóżka, na której tkwił kapitan, została ustawiona obok Żelaznego Barku. Kiedy je zablokowano, Żelazny Bark popatrzył na niego — spojrzeniem całkowicie wycieńczonego człowieka, którego torturowano, doprowadzając na skraj śmierci. Samo podniesienie głowy zdawało się kosztować go całą energię. Smród spalonej skóry doprowadzał do mdłości. Stojący przed Schofieldem Calderon wskazał głową umęczonego komandosa SEAL. — Specjalista Barker jest nieco dalej na drodze bólu od ciebie, nie bój się jednak, kapitanie, wkrótce go dogonisz. Calderon odwrócił się do żołnierza obsługującego połączony z łóżkiem Barkera transformator. Był to sudański drab o gębie nabitej dziesiątkami kolczyków i przekrwionych żółtych oczach. Na plecach miał — wraz z kaburą — mahgooka Schofielda. — Kapralu Mobutu, potrzebuję transformatora dla pana kapitana — powiedział Calderon. — Spryskaj pana Barkera wodą i zabij go. Specjalista od tortur wziął stojące tuż obok wiadro z wodą i chlusnął na Barkera. — Problem z zabiciem kogoś prądem, kapitanie, stanowi skóra — wyjaśnił Calderon. — Jest dobrym opornikiem, więc się pali. Można podkręcać napięcie, ile się chce, spowoduje to jednak tylko dalsze zwęglenie skóry. A zapach… Boże, okropny. Jeśli jednak zmoczyć skórę, jej oporność spada i staje się sto razy wrażliwsza na elektryczność. Chwileczkę… to wszystko na nic, jeśli nie dam tego na głośniki.

Calderon chwycił wiszący nieopodal mikrofon, połączony ze znajdującą się w ścianie konsolą komunikacyjną. Wcisnął przycisk i kiedy odezwał się ponownie, jego głos rozległ się z licznych głośników w gazowni i wszystkich na wyspie. — Zack Weinberg! Emma Dawson! Wiem, że mnie słyszycie. Nadstawcie ucha: to głos jednego z waszych towarzyszy. Posłuchajcie, jak umiera. — Odwrócił się do sudańskiego pomagiera. — Mobutu, poproszę dziesięć tysięcy woltów. Sudańczyk przełączył klawisz na transformatorze i stal ramy łóżka Żelaznego Barku natychmiast pokryła się siecią błękitnych błyskawic. Całe jego ciało gwałtownie zadygotało, co spowodowało rozpryśnięcie się wokół chmury kropli. Zaciśnięte na drewnie w ustach zęby wbiły się w wargi. Jęczał i walczył w agonii, ścięgna szyi niemal pękały, po czym jęki zamieniły się w piski. Calderon przysunął mikrofon tuż do jego ust, nadając przerażające krzyki na całą wyspę. Nagle wycie się urwało i ciało Barkera zwiotczało, choć transformator pracował dalej i prąd płynął przez stalową ramę. Schofield był przerażony okrucieństwem tego aktu. Żelazny Bark nie żył, ale męczarnia dopiero się zaczynała. — Ogień! Ogień! — zawył tłum. Calderon skinął głową. Zwłoki Barkera zostały odwiezione na bok i — cały czas na stalowej ramie — zrzucone na pas transmisyjny. Powoli poruszający się pas ruszył z nimi w kierunku paleniska. Przejeżdżając pod szeroką rampą, odchodzącą od peronu pociągu, trup zniknął na mniej więcej dziesięć sekund z widoku, po czym pojawił się ponownie na skraju paleniska. Żelazny Bark został zrzucony wraz z ramą łóżka do ognia, co tłum powitał makabrycznym, oszalałym zachwytem. · · · Ukryci w ciemnym zakamarku Smoczej Wyspy Zack i Emma wszystko dokładnie słyszeli z pobliskiego głośnika. Popatrzyli na siebie z przerażeniem. — O mój Boże… — westchnęła Emma. — O mój Boże… · · ·

W gazowni Calderon podszedł do Jeffa Hartigana, zawieszonego na wózku widłowym. Klepnął go w twarz i dyrektor jęknął, równocześnie się wzdrygając. Calderon teatralnie odwrócił się do tłumu. — Co wy na to? Nadszedł szczurzy czas? Tłum zawył z zachwytu. — Mobutu — polecił Calderon. — Przynieś szczury.

Kapral zniknął w bocznym pomieszczeniu i po chwili wrócił z wielką klatką z sześcioma szczurami w środku. Oczy Schofielda odruchowo się rozszerzyły. Szczury były różnej wielkości — małe, śmigające na boki, także duże i tłuste, leniwie się poruszające. Wszystkie miały czarne grzbiety, długie nagie ogony i przerażające, sterczące zęby. Kłapały na siebie agresywnie. — Wie pan co, kapitanie? Nie można się nie zachwycać robactwem. Szczurami, karaluchami… są takie wytrzymałe. Przeżyją nas, to pewne. Te szczury na przykład wytrzymały na tej wyspie znacznie dłużej niż ich sowieccy panowie. Proszę to uważać za demonstrację na swoją cześć. — Calderon wskazał ruchem głowy Hartigana. — Załóż mu skrzynkę! Mobutu wykonał polecenie. Wszedł na drabinę i założył na pochyloną głowę Hartigana dużą drewnianą skrzynkę. Miała mocne boki i wyciętą w spodzie okrągłą dziurę na szyję. Po założeniu skrzynki na głowę ofiary Sudańczyk wepchnął między szyję a krawędź otworu szmaty, aby uszczelnić dziurę. Hartigan wyglądał jak Człowiek w Żelaznej Masce. Wierzch skrzynki był zamocowany na zawiasach i kiedy Mobutu go podniósł, a drugą ręką za ogon wyjął z klatki szczególnie tłustego szczura i uniósł go nad otwartą skrzynką, krew zamarła Schofieldowi w żyłach. — Boże, nie… Nie uszło to uwadze Calderona. — Wyobrażam sobie, że ktoś tak oczytany jak ty, kapitanie, zna wspaniałą powieść Orwella Rok tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty czwarty. Wobec bohatera książki, Winstona Smitha, została tam użyta podobna tortura, jednak w powieści nie zastosowano jej do końca; złamaniu jego woli miała posłużyć sama jej groźba. Jeśli chodzi o mnie, kapitanie, nie cackam się z groźbami. Mobutu, proszę! Oprawca wrzucił szczura do skrzynki, po czym szybko dołożył drugiego, mniejszego, i zamknął wieczko. Calderon ponownie uniósł mikrofon. — Zack! Emmo! Na pewno pamiętacie kolegę z obozu, pana Jeffreya Hartigana. To on, zjadany żywcem przez szczury.

Do tej chwili ciało Hartigana było nieruchome, teraz jednak krzyknął jak szaleniec. Jego nogi zaczęły gwałtownie kopać i walić, ręce napięły się w pętach, nie mógł jednak nic zrobić. Nie było widać, co się dzieje w skrzynce, samo wyobrażenie napawało jednak przyprawiającym o mdłości przerażeniem. Szczury żarły żywcem twarz bezbronnego człowieka. Zaraz zeżrą mu oczy, wgryzą się w mózg i go zabiją. Był to bardzo okrutny i bolesny sposób odejścia z tego świata. Wrzaski Hartigana wypełniały wielką halę, tylko nieznacznie tłumione przez skrzynkę. Calderon trzymał mikrofon tak, aby uchwycić każdy dźwięk. Po pół minucie nadeszła łaska śmierci. Ciało Hartigana nagle zamarło, skrzynka na głowie dygotała jednak dalej, poruszana przez biegnące szczury. Tłum ponownie ryknął z zachwytu. Generał znów się uśmiechnął. Matka i Baba patrzyli zdruzgotani, z otwartymi ustami. Boże w niebiosach, ratuj nas… — pomyślał Schofield. · · · Calderon podszedł do niego, cały czas grając rolę obojętnego. Przystawił mikrofon do ust. — Zack? Emma? Jesteście tam? Możecie to przerwać, ujawniając się. Więcej nie trzeba. Albo będę kontynuował z sierżantami Newman i Huguenotem oraz kapitanem Schofieldem. — Przerwał i zwrócił się do Stracha na Wróble. — Czekając na nich, pogadajmy. Wiem z twoich akt, że miałeś nie najlepsze stosunki z ojcem. Broniłeś przed nim matkę i zastanawiam się, czy nie wtedy powstały podwaliny twej dość bohaterskiej dorosłości. Ale nawet bohaterowie nie zawsze dają radę. Wybacz, że otwieram starą ranę, ale skłaniam się ku poglądowi, że twoja dziewczyna, panna Elizabeth Gant, została ścięta przez dość paskudnego typa o nazwisku Jonathan Killian. Niemożność uratowania ukochanej kobiety musiała być dla takiego bohatera jak ty bardzo bolesna. Jeśli moje informacje są prawidłowe, nie było cię, kiedy została zabita, prawda? Schofield patrzył prosto przed siebie i nie odzywał się słowem. — Widzieć lub słyszeć, jak ukochana osoba jest torturowana, to z mojego doświadczenia najbardziej motywująca rzecz, z jaką może mieć do czynienia człowiek. To najlepszy sposób na wydobycie informacji od więźnia. Mistrzowie tortur, Japończycy, regularnie stosowali tę metodę zarówno podczas drugiej wojny światowej,

jak i przed nią, podczas sławetnej grabieży Nankinu. Nie masz niczego, czego pożądam, ale mają to Zack i Emma. Torturuję cię wyłącznie po to, aby ich wywabić. — Calderon pochylił się do ucha Schofielda i zaczął szeptać. — Doprowadzę cię do skraju śmierci i będziesz błagał, abym cię zabił, nie zrobię tego jednak. Jak powiedziałem, zanim cię zabiję, chcę złamać twój umysł. Mobutu, włóż mu w zęby drewienko. Sudańczyk podszedł i szczerząc dziąsła, w których brakowało co drugiego zęba, oderwał taśmę i zaczął wciskać mu w zęby krótką deseczkę. Schofield wykorzystał okazję, by krzyknąć do Matki. — Matka, kiedy odejdę, walcz dalej! Słyszysz?! — Niestety, oprawca wcisnął drewno na miejsce i kapitan nie mógł dłużej mówić. Oczy Matki i Schofielda spotkały się — był w nich podobnie bezradny wyraz. — Będę, Strachu na Wróble! — odkrzyknęła Matka. — Do kurwy nędzy, będę! — Kapitanie, urządzenie, do którego zostałeś przypięty, to parrilla, urządzenie do tortur powszechnie stosowane w Chile podczas panowania reżimu Pinocheta — tłumaczył Calderon. — Parrilla można tłumaczyć jako „grill”. To tortura elektrowstrząsowa, przy czym prąd przechodzi przez ramę, do której przykuto ofiarę. Stwierdziłem, że stare ramy wojskowych łóżek, ze stalowymi sprężynami i cienkimi rozpórkami, w optymalny sposób rozprowadzają elektryczność, równocześnie pozostawiając na plecach ofiary wzór nie do usunięcia. Mobutu, mały przedsmak dla kapitana: dwa tysiące woltów. Mobutu przekręcił potencjometr. · · · Ciało Schofielda gwałtownie zadygotało. Oczy zalało mu białe światło i potworny — nieznośny — ból przeszył całe ciało. Chciał wygiąć plecy, rozciągnąć kręgosłup, ale nic z tego — był za mocno przykuty. Zacisnął zęby na deseczce i stęknął, próbując krzyczeć. Calderon przystawił mu mikrofon do ust, nadając stęknięcia i zduszone krzyki na całą wyspę. — Zack i Emmo! To, co słyszycie, to efekt elektrowstrząsów, jakie dostaje odważny kapitan Schofield. Przez oślepiający ból Strach na Wróble poczuł… …smród palącej się skóry. Jego skóry. Spróbował ponownie krzyknąć. — Ty matkojebco! — wrzasnęła na Calderona Matka. — Oderwę ci pierdolony łeb!

Generał skinął głową Mobutu, a ten wyłączył prąd i Schofield opadł bezwładnie na ramę — zużyty, wycieńczony, spocony, dyszący. Kiedy spróbował wciągnąć powietrze, głowa opadła bezwładnie. — To było tylko dwa tysiące woltów na suchą skórę, kapitanie — powiedział Calderon. — Jak widziałeś u swojego przyjaciela z SEAL, pana Barkera, kiedy skóra jest mokra, jej przewodnictwo wzrasta stukrotnie. Wkrótce każę Mobutu oblać cię wodą i ustawić potencjometr na znacznie wyższe napięcie. Wtedy prąd nie spali skóry, lecz popłynie prosto do serca i cię zabije. Calderon skinął oprawcy głową, ten złapał wiadro i chlusnął resztę zawartości na Schofielda. Woda zaczęła spływać z jego ciała. Generał rzucił spojrzenie Sudańczykowi. Schofield poczuł, jak serce przeskakuje mu o jedno uderzenie — a więc taki miał był koniec… Calderon jedynie się roześmiał. — O nie, jeszcze nie teraz, kapitanie — oznajmił z rozkoszą. — Przecież powiedziałem, że nim cię zabiję, zniszczę twój umysł. Nie oglądałeś śmierci Elizabeth Gant, ale uwierz mi: będziesz patrzył na śmierć lojalnej przyjaciółki, Matki Newman. Schofield popatrzył na Matkę. — Naprawdę, Strachu na Wróble. Stracić jedną kochaną osobę to tragedia, ale drugą to już niedbalstwo. Co będzie, kiedy to samo stanie się po raz drugi: na najbliższym przyjacielu zostanie wykonana egzekucja, przy skrajnym bólu, dokładnie na twoich oczach? To cię złamie… Twarz Schofielda pobladła. Generał się uśmiechnął. — Kapralu. Załóż jej skrzynkę i wrzuć szczury.

To, co nastąpiło, miało doprowadzić osłabionego, przykutego i bezradnego Schofielda poza granicę wytrzymałości. Szczurza skrzynka została zdjęta z głowy Hartigana i ukazały się resztki jego twarzy. Przekraczało to granice obrzydliwości. Oczy Hartigana zostały wygryzione i zamieniły się w puste jamy, z których zwisały strzępki ciała. Kiedy mały szczur wskoczył w lewy oczodół i wybiegł rozdziawionymi ustami, Schofield musiał walczyć z odruchem wymiotnym. Zwłoki Hartigana zostały bezceremonialnie rzucone na pas transmisyjny i zniknęły w płomieniach, czemu wtórowały dzikie wrzaski: „Ogień! Ogień!”. Czarnoskóry oprawca podszedł ze skrzynką do Newman i Schofield stracił resztkę nadziei. Nie poradzi sobie z tym. Najpierw Gant, teraz Matka. Kłębiło mu się w głowie od myśli o tym, co zaraz nastąpi. — Zróbmy podwójny pokaz! — krzyknął nagle Calderon. — Przynieście drugą skrzynkę! Dla jej francuskiego przyjaciela! Tłum był zachwycony. Zawył na widok drugiej skrzynki. Żyły na czole Schofielda wyszły na wierzch, kiedy resztką energii spróbował krzyknąć przez knebel w ustach. Kat wszedł na drabinkę i włożył na głowę Matki skrzynkę zdjętą z głowy Hartigana. Kiedy to się działo, na ułamek sekundy Schofield i Newman wymienili się spojrzeniami… Patrzyła mu prosto w oczy. Jej mina wyrażała najgłębszy smutek, długoletnią przyjaźń i głębokie uczucie. Poruszyła bezgłośnie ustami, wypowiadając: „Żegnaj”, po czym skrzynka zasłoniła jej twarz. Schofield walczył z więzami, ale nic nie wskórał. Opadł w końcu na ramę, całkowicie pozbawiony energii, determinacji i nadziei. Nie mógł tego powstrzymać. Mógł jedynie patrzeć, jak najbliższa mu na świecie przyjaciółka w koszmarny sposób ginie z rąk Mariusa Calderona. Calderon doskonale to czuł. Shane Schofield został pobity, jego umysł i duch złamane. Druga skrzynka opadła na głowę Baby i upchnięto otwór szmatami. Mogło się zdawać, że Matka coś do niego mówi. Głos brzmiał słabo, nie dało się więc dosłyszeć

słów, było to jednak coś krótkiego, może ostatnie pożegnanie. Szczerząc się z radości, że wreszcie może zaoferować kamratom dobrą zabawę, kat wszedł na stojącą między Babą i Matką drabinkę, otworzył wieka obu skrzynek i uniósł nad nimi dłonie ze szczurami, gotów je w każdej chwili puścić. Tłum ryczał, aby to zrobił, ale Mobutu czekał na znak od Calderona. Generał ponownie uniósł mikrofon do ust. — Zack! Emmo! To znowu ja. Jeśli gdzieś tam jesteście, to chcę wam wyjaśnić, że usłyszycie teraz odgłosy, jakie wydają sierżant zbrojmistrz Newman i jej francuski przyjaciel, starszy sierżant Huguenot, zjadani żywcem przez szczury. Skinął oprawcy głową. Ten puścił szczury, po jednym do każdej skrzynki. Tłum zawył. Szybko dorzucił po jeszcze jednym szczurze i zamknął wieczka. Schofield patrzył całkowicie bezradny. Ofiary zaczęły kopać, rzucać się i wrzeszczeć. · · · Dokładnie tak samo jak Hartigan. Kiedy Calderon uniósł mikrofon, Matka i Baba zaczęli wyć, kołysząc się na rękach i próbując kopać. Ze skrzynek dolatywały obrzydliwe odgłosy — krzyki, jęki, chrzęst. Tak samo jak w przypadku Hartigana, straszliwa scena potrwała pół minuty, po czym — najpierw Matka, potem Baba — zwiotczeli i zawiśli jak worki, ze spuszczonymi nisko głowami. Do oczu Schofielda zaczęły napływać łzy. — Kapitanie, jesteś niebezpiecznym człowiekiem — odezwał się Calderon. — Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, jak możesz z sobą wytrzymać. Oczywiście, z tego, co słyszałem, próbujesz coś z tym zrobić: wiem, że raz próbowałeś się zabić, jak ojciec, prawda? Ale powstrzymała cię tu obecna dzielna sierżant Newman. Pytanie jednak, kto powstrzyma cię teraz? Schofield zacisnął zęby na kneblu, łzy spływały mu po twarzy. Calderon bezdusznie się uśmiechnął, jego szare oczy zamigotały. — Kapitan Shane Schofield: syn brutalnego ojca, kochanek skazanej na nieszczęsny los kobiety, a teraz świadek śmierci najbliższej przyjaciółki. Uznaj się za złamanego. To oznacza, że nadszedł czas umrzeć… — Panie! — zawołał jakiś głos od wejścia.

Calderon i Schofield odwrócili głowy — stał tam jeden ze Złodziei. — Co jest? — spytał generał. — Mamy ich! Cywili z kulami! Zły Palant właśnie ich złapał. Zaraz ich tu sprowadzi!

Pojmanie Zacka i Emmy odbyło się niemal dokładnie tak, jak zaplanował Calderon. Po rozdzieleniu się z Matką w kamieniołomie zaczęli rozpaczliwie szukać miejsca, gdzie mogliby się schować. Przeszli rzekę, znaleźli się na pasie startowym i dotarli do baraków: długich budowli, które służyły kiedyś jako kwatery dla sporego sowieckiego kontyngentu, stacjonującego na Smoczej Wyspie. Zack sądził, że miejsce jest idealne: pokryte pyłem i opuszczone, prawdopodobnie pełne piętrowych łóżek, szafek i wojskowych kuferków, szatni, toalet i łaźni, gdzie będzie mnóstwo miejsca do ukrycia się. Doszli do pierwszego baraku i ostrożnie zajrzeli do środka… …by ujrzeć długonogą kobietę w siatkowych pończochach, butach na wysokim obcasie, swobodnie palącą papierosa. Zack zmarszczył czoło. — Co to ma…? Emma uciszyła go syknięciem. — Patrz. Jeszcze jedna. Do pierwszej kobiety dołączyła druga, podobnie ubrana — też z papierosem w ustach — i zaczęły się grzać przy wiszącym na ścianie kaloryferze. Poza seksowną bielizną obie były wyzywająco umalowane. Zaczęły rozmawiać w jakimś wschodnioeuropejskim języku. — To prostytutki… — domyśliła się Emma. — Sześć tygodni w Arktyce to długi czas, zwłaszcza dla armii bandziorów — przyznał Zack. — Mają swoje potrzeby. Szef pomyślał o wszystkim. Chodź, sprawdzimy kolejne baraki. Drugi barak okazał się nie lepszy: też był używany przez Armię Złodziei. Choć nikogo nie zastali w środku, długi korytarz został zastawiony polowymi łóżkami i wojskowymi kuferkami. I tu nie mogli się schować. Minęli baraki, dotarli do hangaru przy pasie startowym i postanowili wybrać go na kryjówkę. Stał tu wielki transportowy samolot. Identyczny z tym, którym Iwanow wjechał do rzeki: An-12. Zack zajrzał do środka przez otwarty luk ładunkowy: było tam mnóstwo skrzynek i kilka dużych przedmiotów, zasłoniętych plandekami i sieciami. — Mają jeszcze jeden samolot? — spytała Emma. — Z masą rzeczy do ukrycia! Wsiadaj!

Wprowadził Emmę do ładowni i skulili się za stertą skrzynek w rogu. Stąd słuchali wrzasków torturowanych ludzi — najpierw Żelaznego Barku, potem Hartigana. Ich kryjówkę zdradziły męczarnie Schofielda na parrilla. · · · Zły Palant czuł zapach krwi od chwili, gdy zobaczył w błocie odcisk buta Zacka. W odróżnieniu od chaotycznie działających uciekinierów, poruszał się powoli i metodycznie: wraz ze swoimi ludźmi posuwał się naprzód, cierpliwie szukając, aż w końcu znaleźli kolejny odcisk nike’a — na zabłoconym betonowym progu hangaru z drugim antonowem. Zły Palant i jego ludzie szli cichutko przez hangar, kiedy z głośników dolatywały wrzaski Hartigana. Od czasu do czasu Zły Palant kazał się swoim ludziom zatrzymywać i czekać w bezruchu, wtedy unosił mikrofon kierunkowy i wsłuchiwał się w dźwięki ze słuchawek. Kiedy zaczęły się tortury Stracha na Wróble, kierował mikrofon ku otwartemu lukowi załadunkowemu antonowa i gdy Schofield krzyknął, usłyszał, co chciał. Ciche westchnienie kobiety. Jego ludzie wskoczyli do samolotu i znaleźli Zacka i Emmę za zakrytą plandeką stertą — z walizeczką w rękach.

Oboje zostali zapędzeni przez Złego Palanta i jego triumfujących podwładnych do gazowni. Szczurze tortury Baby i Matki właśnie się zakończyły i nowo przybyli wpadli w środek ponurej scenerii: Schofield wisiał na ramie łóżka, podłączony do elektrycznego przewodu, Matka i Baba wisieli nieruchomo ze spuszczonymi głowami. Zły Palant zaniósł walizeczkę Calderonowi, który ją otworzył i popatrzył na dwie kasztanowe kule. — Dziękuję, Palancie. Bardzo dziękuję. świetnie się spisałeś. — Calderon skinął głową ku Emmie. — Daję ci w nagrodę tę rozkoszną młodą damę, która bez dwóch zdań będzie nieco świeższa od naszych pań do towarzystwa. Możesz z nią zrobić, na co masz ochotę. Palant pochylił się do przodu. — Jest tylko moja? — Cała i tylko twoja. Żołnierze! Oznajmiam, że ta kobieta należy do Złego Palanta, może ją trzymać tylko dla siebie albo dzielić się nią i wypożyczać ją za każdą cenę, jaką określi. Jest jego własnością — w nagrodę za dobrze spełniony obowiązek! — Dziękuję, Panie… — Zły Palant ukłonił się ostrożnie. — Jesteś zbyt łaskawy. — Złapał Emmę za rękę i zabrał ją na skraj pomostu. — Nie! — krzyknął Zack, został jednak huknięty grzbietem dłoni przez stojącego obok żołnierza i padł na podłogę, krwawiąc z ust, podczas gdy wszyscy głośno zarechotali. Calderon podał jedną z kul Tyfonowi. — Pułkowniku Tyfonie! Zanieś to do baterii rakiet i wystrzel w chmurę gazu, biorąc pod uwagę znajdującą się niedaleko wyspy lukę w chmurze. Zapal niebo! Tyfon wyszedł szybkim krokiem. · · · Wymęczony poza granice możliwości, Schofield obserwował rozgrywającą się scenę. Nie mogło być gorzej: Matka i Baba nie żyli, Emma zaraz miała się w bardzo intymny sposób zapoznać z obmierzłym typem z Armii Złodziei, a Tyfon zamierzał

wystrzelić rakietę, która podpali Chiny, większość Indii i kawał północnej półkuli i w ten sposób zrealizuje operację wymyśloną, zaplanowaną i przeprowadzoną przez jeden z najbystrzejszych umysłów Centralnej Agencji Wywiadowczej. Mało tego. Podszedł do niego Calderon, wyszczerzając zęby w specyficznym uśmieszku oprawcy. Mówił cicho, aby tylko Strach na Wróble go słyszał. — Gratulacje, kapitanie, odegrałeś swoją rolę. Ponieważ nie jesteś już dla mnie użyteczny, nie zobaczysz spektakularnego końca znanego nam świata. Nie zamierzam już z tobą rozmawiać ani cię torturować. Teraz umrzesz. Zdjął z głowy Schofielda lustrzane okulary i przyjrzał się im jak jubiler brylantowi. Było na nich mnóstwo zadrapań i odprysków — w tym ślad po kuli, która przeszła po powierzchni jednego ze szkieł. — Lubię zachowywać pamiątki po zwyciężonych przez siebie ludziach, takie trofea; przypominają mi zwycięstwa. Te okulary będą pamiątką po dniu, w którym pokonałem Stracha na Wróble. Wyjął nóż i na jednym ze szkieł wydrapał wpisaną w okrąg literę „A”, po czym uniósł okulary, by pokazać je tłumowi. Ryknęli z aprobatą. Calderon wsunął okulary do kieszeni i dał znak Mobutu. — Podepnij mu dodatkową elektrodę do serca i daj dziesięć tysięcy woltów. Przykro mi, kapitanie, miło było poznać. Okazałeś się godnym adwersarzem, ale Ameryka potrzebuje mnie bardziej niż ciebie. Oprawca zamocował dodatkową elektrodę do mokrej skóry na sercu Schofielda i wrócił do transformatora. Generał skinął głową. Sudańczyk obrócił potencjometr. Schofield zadygotał jeszcze gwałtowniej niż poprzednio. · · · Z ramy łóżka trysnęły iskry. Schofield straszliwie, spazmatycznie zadygotał, jego plecy wygięły się na tyle, na ile pozwalały więzy. Głowę odrzuciło mu w tył, źrenice poleciały do góry i w ułamku sekundy było po wszystkim. Ciało zwiotczało.

Zwisało bez ruchu na stalowej ramie. Kat wyłączył prąd i Pan Anarchii osobiście sprawdził tętno. Nie wyczuł go. Calderon odwrócił się… i uśmiechnął. Nie musiał nic mówić. Tłum zaryczał. Shane Schofield nie żył.

ETAP SZÓSTY KONIEC ŚWIATA

SMOCZA WYSPA 4 KWIETNIA, GODZINA 12.30 CZAS PLUS 1 GODZINA 55 MINUT PO TERMINIE KOŃCOWYM Nigdy się nie poddamy. WINSTON CHURCHILL

WASZYNGTON, D.C. GODZINA 23.55 GODZINA 12.55 NA SMOCZEJ WYSPIE Dave Fairfax pędził ulicami Waszyngtonu toyotą prius — z Marianne Retter na fotelu obok. Po tym, jak otworzyli tajny plan CIA autorstwa Mariusa Calderona, zakładający użycie Rosji do zniszczenia Chin — adekwatnie nazwany: „Pogromca Smoków” — zdradzili swą lokalizację i musieli uciekać. Dlatego jechali priusem. Należał do Zipcar — przyjaznej dla środowiska sieci wypożyczającej samochody, której Dave był członkiem. Zipcary parkowały w różnych miejscach miasta i dostęp miał każdy posiadacz Zipkarty. Fairfax podejrzewał — prawidłowo — że niedługo po tym, jak użyje Zipkarty, ktoś zauważy na jego karcie kredytowej nową transakcję i nakaże policji natychmiastowe zatrzymanie samochodu. Warto było jednak zaryzykować, nie zamierzał bowiem posługiwać się priusem zbyt długo. — Dokąd jedziemy? — spytała Retter. Dave z determinacją wbijał wzrok przed siebie. — Jest tylko jedno miejsce, dokąd możemy się udać, jedyne, dokąd nie chcą nas dopuścić. Skręcili w północno-zachodnią nitkę Pennsylvania Avenue — przed sobą widzieli sławny dom, oświetlony reflektorami, jarzący się w ciemnościach nocy. — Musimy się dostać na spotkanie, które miałaś umówione w Białym Domu — dodał Dave. · · · — CIA na pewno będzie go obserwować — zauważyła Retter, kiedy jechali w umiarkowanie gęstym strumieniu samochodów. — Wszędzie rozstawią ludzi. — Też tak sądzę, więc musi nam dopisać szczęście. Dojechali do rogu Pennsylvania i West Executive Avenue, skąd można było dotrzeć do wejścia w zachodnim skrzydle.

Dave przyjrzał się wartowni ze szlabanem. Retter rozglądała się po okolicy, szukając agentów CIA: Lafayette Square był jak zwykle pełen ludzi — kręcili się tam turyści, policjanci, a… w strategicznych miejscach stały cztery pary mężczyzn w garniturach, z których kilku trzymało dłoń przy uchu i rozglądając się uważnie, mówiło coś do mankietu koszuli. — Widzisz ich? — spytał Dave. — To może być tylko Secret Service… Nagle jeden z mężczyzn wskazał na priusa i zaczął biec. — Cholera! — rzuciła Retter. — Zobaczyli nas! Fairfax skierował spojrzenie na wejście. — Pieprzyć to! — zawołał i gwałtownie skręcił kierownicą w lewo. Wskakując na krawężnik, prius zazgrzytał i popędził ku wejściu do Białego Domu. Tak jak Dave się spodziewał, umundurowani strażnicy Secret Service, siedzący w wartowni, natychmiast otworzyli do nich ogień — choć trudno było sobie wyobrazić, aby wielu terrorystów próbowało atakować Biały Dom w tego rozmiaru samochodzie. Kiedy przednia szyba pokryła się dziurami, oboje się skulili. Dziko zygzakując, prius uderzył we wzmacniany słupek bramy i gwałtownie zatrzymał się ze zgrzytem. Maska złożyła się w harmonijkę i oboje polecieli do przodu w chwili, gdy z głośnym hukiem napełniły się poduszki powietrzne. Dymiący samochód został natychmiast otoczony przez sześciu ludzi z Secret Service z uniesioną do strzału bronią. Ludzie CIA, którzy próbowali ich gonić, zatrzymali się z tyłu. Dave i Retter znaleźli się pod jurysdykcją Secret Service, a jeśli chodzi o bezpieczeństwo Białego Domu, to właśnie ta służba zazdrośnie pilnuje swoich kompetencji. Nikogo nikomu nie przekazuje przed zakończeniem własnego dochodzenia. — Wysiadać z pojazdu z podniesionymi rękami! — wrzasnął najbliżej stojący agent. Dave i Retter wysiedli i natychmiast zostali pchnięci na ziemię, z twarzami na chodniku. Skuto ich i zaczęto przeszukiwać samochód. — Żadnych urządzeń w samochodzie ani pod nim! Dowódca grupy pokręcił głową. — Sprawdźcie ich dokumenty. — Postawił Fairfaxa na nogi. — Właśnie wpakowałeś się w poważne kłopoty, koleś. Kiedy Dave wstał, odezwał się głośno, aby mógł go słyszeć każdy agent. — Nazywam się Dave Fairfax i pracuję dla Agencji Wywiadu Obronnego. To jest Marianne Retter, także z DIA. Proszę sprawdzić książkę gości. Stwierdzicie, że panna Retter ma pilne spotkanie z prezydentem.

· · · Sprawa potrwała dwadzieścia minut, które spędzili z tyłu więźniarki, zaparkowanej tuż przed zachodnim wejściem, ale w końcu wieść dotarła, dokąd trzeba. Najstarszy rangą agent Secret Service osobiście otworzył więźniarkę. Towarzyszył mu asystent prezydenta w eleganckim garniturze. — Okazuje się, że faktycznie jest pani umówiona — rzekł agent. — A pan, panie Fairfax, ma niezłą teczkę. Powiedziano mi, że jeśli pani zechce, może jej pan towarzyszyć. — Oczywiście — odparła Retter. — Następnym razem proszę zatrzymać się przy bramie i poczekać na swoją kolej — poradził agent. — Przykro mi, ale się nie dało — odrzekł Fairfax. — Miejsce było otoczone przez ludzi, którzy chcieli nas schwytać przed wejściem. Gdybyśmy się zatrzymali, już byśmy nie żyli. Przepraszam za bramę. Po tych słowach Dave Fairfax i Marianne Retter poszli szybkim krokiem w głąb Białego Domu.

GAZOWNIA NA SMOCZEJ WYSPIE GODZINA 12.55 Tak jak było z Żelaznym Barkiem i Hartiganem, ciało Schofielda — cały czas przykute do ramy łóżka — zostało natychmiast i bezceremonialnie usunięte: zrzucono je z platformy. Okrutna instalacja — łóżko z trupem — wylądowała na pasie transmisyjnym poziom niżej i zaczęła podróż ku oddalonemu o pięćdziesiąt metrów palenisku. Przedtem powinna przejechać pod rampą, odchodzącą od peronu w kierunku gazowni. Z tego powodu ciało Schofielda miało być niewidoczne dla stojących na pomoście ludzi przez mniej więcej dziesięć sekund. Zwłoki wjechały pod rampę i zniknęły z widoku. — Ogień! Ogień! — szaleńczo wrzeszczeli zgromadzeni, nie mogąc się doczekać widoku znikającego w płomieniach dowódcy wroga. Wszyscy wpatrywali się w pas transmisyjny za rampą, czekając na pojawienie się trupa. To samo robił Marius Calderon, żądny ostatecznego unicestwienia wroga. I on jako pierwszy zmarszczył czoło, kiedy zwłoki nie pojawiły się, jak powinny. Pas transmisyjny poruszał się nieprzerwanie, ale miejsce, gdzie rzucono łóżko z Schofieldem, było puste. Generał zamrugał zdezorientowany. Co stało się z ciałem? Posłał dwóch ludzi na dół, by to sprawdzili — zaraz potem rozległa się krótka seria. Kiedy jego ludzie nie wracali, Calderon ruszył w kierunku prowadzących w dół stalowych schodów… Wtedy pojawił się Schofield. Tyle tylko, że nie przykuty do łóżka… …i nie martwy.

Shane Schofield wszedł na platformę po schodach, którymi zamierzał zejść Calderon. Generał nie wierzył własnym oczom. Przez pierwszych kilka chwil nikt z Armii Złodziei nie wierzył swoim oczom. Schofield stał nieruchomo, jak postać z horroru: z nagą piersią, bosy, mokry, pokryty zwęgleniami, krwawymi ranami i zadrapaniami. Zaciskał zęby, a jego przekrwione, poranione oczy wpatrywały się w Calderona z morderczą wściekłością. Nie tylko powrócił zza grobu, ale też był uzbrojony: w jednej ręce trzymał pistolet maszynowy Steyr TMP, w drugiej pistolet SIG Sauer P226. Kiedy doszedł na górę, postawił obok siebie coś na podłodze, po czym sięgnął po pistolet. Owo coś stało obok niego jak wierny pies. Mały srebrny robot.

Gdyby chcieć opisać ostatnie przygody Bertiego w największym skrócie, należałoby powiedzieć, że okazał się bardzo zdeterminowanym małym robotem. Po wyrzuceniu z terminalu kolejki linowej poleciał sto metrów w dół i wpadł do lodowatej wody. Oczywiście nie uczyniło mu to żadnej szkody; po automatycznym napompowaniu pływaków wypłynął na powierzchnię i zaczął się na niej unosić jak śmiesznie wyglądająca mechaniczna kaczka. Potem włączył się jego program poszukiwania przewodnika, za którym mógłby podążyć. Wirując kółkami, powoli, ale zdecydowanie dotarł do brzegu zatoki, gdzie na zachodzie dostrzegł drogę dostępu do Smoczej Wyspy: opuszczoną wioskę wielorybniczą. Dostanie się tam zajęło mu niemal godzinę, dotarł jednak do zaplanowanego punktu i po przybyciu na miejsce dostrzegł swojego drugiego przewodnika — kapitana Shane’a Schofielda — oraz Veronique Champion. Gdy wkraczali do wioski wielorybniczej, Schofield i Champion byli obserwowani właśnie przez Bertiego. Mały robot zaczął gonić Schofielda, ten jednak odszedł zbyt szybko, po czym został przechytrzony na blokadzie drogi przez Tyfona i wzięty do niewoli. Bertie mógł się temu jedynie przyglądać z robocią konsternacją. Potem — nie wiadomo skąd — odezwał się do niego kobiecy głos. — Bonjour, mały. — Bertie musi odzyskać kontakt z drugim przewodnikiem, kapitanem Shane’em Schofieldem — oznajmił poważnym tonem robocik. — Oui, musi. A kiedy go znajdziesz, daj mu kilka rzeczy ode mnie — powiedziała Champion. · · · Przejście blokady drogi było wspólnym wysiłkiem: Champion rzuciła dwa granaty dymne, które wziął od niej Schofield — leżały obok drogi, zapomniane przez Tyfona — a w dymie Bertie poradził sobie znakomicie. Z pomocą kamery termowizyjnej, dla której dym nie stanowił przeszkody, jego karabin maszynowy zlikwidował blokujący drogę posterunek i w ciągu minuty Bertie

pędził w górę stromej drogi, kierując się zawzięcie w głąb Smoczej Wyspy w poszukiwaniu swojego drugiego przewodnika. Champion, ranna i niezdolna do dalszej walki, patrzyła, jak odjeżdża. · · · Dała mu jednak instrukcję: podążaj za świeżymi śladami terenówki, którą zabrano Stracha na Wróble z blokady. Skrupulatnie realizując polecenie, Bertie dotarł do gazowni. Wślizgnął się do niej przez boczne drzwi i dostał się pod rampę w chwili, gdy ciało Schofielda wylądowało z tąpnięciem na poruszającym się tuż przed nim pasie transmisyjnym. Rozpoznając swojego drugiego przewodnika, Bertie podjechał i ściągnął ramę wraz z Schofieldem z pasa transmisyjnego. Szybkie skanowanie wykazało, że Schofield nie ma pulsu, Bertie wysunął więc defibrylator i użył go zgodnie z programem resuscytacji krążeniowo-oddechowej. TRZASK! TRZASK! Schofield dwa razy zadygotał… …otworzył oczy, westchnął i szybkimi, głębokimi, chrapliwymi wdechami zaczął wciągać powietrze. Kiedy odzyskiwał oddech, Bertie za pomocą palnika przeciął mu kajdanki i linę krępującą nogi. Dzięki małemu zawziętemu robotowi kapitan wrócił do życia i odzyskał wolność. Jedynym sposobem, aby uciec przed Mariusem Calderonem i Armią Złodziei, była śmierć. Sięgnął po pakiet pierwszej pomocy w schowku Bertiego, wyjął strzykawkę z AP-6 i podał sobie dawkę stymulanto-analgetyku. Oddech od razu mu się wyrównał i Schofield poczuł przypływ sił. Ujrzał trzy zamocowane na obudowie Bertiego przedmioty, należące do Champion: steyra TMP, SIG Sauera P226 i magneteux. Wstał i skinął Bertiemu głową. — Dzięki, mały koleżko. Dobrze mieć cię przy sobie. Zanim ruszymy dalej, wejdź do swojej bazy danych przyjaciół i wrogów. — Wejście do bazy pamięci dokonane — oznajmił Bertie. — Usuń z listy przyjaciół starszego szeregowego Vittorio Puzo. — Zapis skasowany.

— Doskonale. A teraz chodź ze mną. Trzeba zrobić niezłą rozpierduchę.

Stojąc w gazowni naprzeciwko Mariusa Calderona i jego Armii Złodziei — dwóch na czterdziestu — Schofield i Bertie równocześnie otworzyli ogień. Bertie strzelał ogniem ciągłym, wyrzucając z lufy metrowy jęzor ognia. Fala pocisków kalibru 5,56 mm zasypała tłum Złodziei, wcięła się w nich i już w pierwszych sekundach padło szesnastu ludzi, praktycznie przeciętych wpół. Wszędzie wokół tryskały fontanny krwi. Schofield strzelał oszczędniej, ale nie mniej śmiercionośnie. Pierwszą osobą, do której wycelował, był Calderon, jednak Pan Anarchii okazał się szybki. Kiedy Schofield strzelił, zasłonił się Mobutu i Sudańczyk dostał dwa pociski w pierś, podczas gdy generał wyskoczył przez pobliskie drzwi i zniknął. To samo zrobił Mario. Schofield następnie zdjął dwóch ludzi trzymających Zacka. — Leż nisko i nie ruszaj się! — krzyknął, na co Zack padł płasko na podłogę i zakrył głowę rękami. Następnie kapitan szybko wycelował w bandziora trzymającego Emmę — chudego jak szczapa łysielca ze srebrnym łańcuszkiem, rozpiętym między dwoma kolczykami na twarzy. Niestety, kiedy Strach na Wróble strzelił, mężczyzna pchnął stojącą za nim drabinę i pociągnął za sobą Emmę. Schofield nie wiedział, czy trafił, nie miał jednak czasu sprawdzać, ponieważ tuż przed nim przeleciał jęzor ognia i musiał się schować. Atak był w zasadzie skierowany przeciwko Bertiemu. Mały robot siał takie zniszczenie, że jeden ze Złodziei, uzbrojony w miotacz ognia, wystrzelił w niego długi płomień. Ogień ogarnął Bertiego wielką kulą, robot wyjechał z niej jednak — na płonących oponach — i wypalił przeciwnikowi z miotaczem między oczy. Po chwili nastąpił jednak fatalny atak: oficer, którego nazywano Mako, złapał z podłogi granatnik RPG i wystrzelił w Bertiego. Granat przeleciał przez wielką halę i trafił robocika prosto w korpus. Bertie rozleciał się na kawałki. Płonące opony poleciały w cztery strony świata, za nimi pomknęły kawałki stali. Mały robot zniknął w chmurze dymu. Na ten widok kapitan poczuł ukłucie w sercu, nie mógł jednak przestać strzelać. Pozostał w walce sam, co oznaczało, że musiał szybko kończyć.

W minucie, jaka nastąpiła, Shane Schofield — Strach na Wróble — rzucił wszystkie swoje przerażające wojenne umiejętności przeciwko pozostałym dwudziestu żołnierzom Armii Złodziei. · · · Zabijał jak siła natury. Twarz miał obojętną, pozbawioną emocji. Szedł naprzód, strzelając spokojnie i chłodno, nie marnując ani jednego pocisku — niemożliwy do powstrzymania, nieustępliwy, bezlitosny rewolwerowiec z korpusu piechoty morskiej. Przyszpilał każdego człowieka, który znalazł się na widoku. Nieliczni członkowie tłumu, którym udało się unieść broń, padali, tryskając krwią, bezlitośnie masakrowani ogniem Schofielda. Po wystrzeleniu z RPG Mako zasłonił się jednym ze swoich ludzi, by strzelić zza niego do Stracha na Wróble, ten jednak powalił ich obu tą samą serią ze steyra — przestrzeliwując pierś człowieka tarczy tak, że te same pociski trafiły oficera prosto w serce. Wielki Jezus próbował przez chwilę ściągnąć z pleców nieporęcznego korda i wycelować w zmartwychwstałego przeciwnika, wybrał jednak inne rozwiązanie: zanurkował na zewnątrz przez otwarte drzwi i zatrzasnął je za sobą, przez co ci, którzy próbowali uciec tą samą drogą, zostali zamknięci z szalejącym Schofieldem. Patrzyli z przerażeniem na ponurą twarz człowieka, którego śmierć powitali z taką radością jeszcze tak niedawno temu. Kapitan zabijał ich tam, gdzie stali, aż na platformie nie pozostał ani jeden żywy członek Armii Złodziei. · · · Załatwiwszy tę część roboty, podbiegł do Matki. Kiedy znalazł się przy jej zwisającym bezwładnie ciele, z zaskoczeniem stwierdził, że jej głowa lekko się poruszyła, jakby przechyliła na bok. — Matka? — spytał niepewny. Mógł to być jedynie pośmiertny odruch. — Strach na Wróble? — Głos tłumiła drewniana skrzynka. — Bez jaj. Ta strzelanina to byłeś ty? Schofield pospiesznie opuścił kły wózka i gdy tylko Matka i Baba znaleźli się na podłodze, szybko rozkuł im ręce i zdjął z głów skrzynki. Pierwsza była Matka.

Ze skrzynki wypadły dwa martwe szczury. Ciała kończyły się krwawymi kikutami. Odgryziono im łby. Zęby Matki były pokryte grubą warstwą krwi. — Ożeż w mordę, Matka… — jęknął i mocno ją objął. — Ozzy pieprzony Osbourne to przy mnie betka — stwierdziła, odwzajemniając uścisk. — Każdy może na scenie odgryźć łeb nietoperzowi. Spróbuj odgryźć łby dwóm cholernym dzikim szczurom, kiedy próbują się do ciebie dobrać! Do tego trzeba jaj! Podszedł Zack i zdjął skrzynkę z głowy Baby. Także i z niej wypadły dwa martwe szczury. Francuz wypluł kilka drobnych szczurzych kostek. — Fuj! Futro włazi między zęby! — Taki wykoncypowałaś plan? — spytał Matkę Schofield. — Udać śmierć i zrobić jakiś ruch, kiedy wyrzucą twoje ciało? Matka wzruszyła ramionami. — Hej, hej! Kiedy widziałam cię ostatni raz, byłeś usmażony na frytkę i kazałeś mi walczyć po swojej śmierci. Dziewczyna musi robić to, co powinna. — W sumie dobry plan. Matka wzruszyła ramionami. — Kiedy włożyli nam na głowy skrzynki, powiedziałam do Baby: „Rób to, co by zrobił Ozzy Osbourne, a potem udawaj trupa”. Na szczęście Baba ma dobry gust muzyczny i zrozumiał, co miałam na myśli. Schofield uśmiechnął się. — Kocham cię na śmierć, Matka. Ciebie też zaczynam lubić, Baba. Francuz skinął głową w kierunku steyra Schofielda. — Znam tę broń, monsieur. Należy do porządnej kobiety. Żyje? — Jak na razie tak, ale porozmawiamy o tym później. To zmartwychwstanie jeszcze się nie skończyło. Musimy powstrzymać drani przed wystrzeleniem kolejnej rakiety. Kiedy Schofield odwrócił się, by ruszać, dostrzegł Zacka, który kilka metrów dalej klęczał nad resztkami Bertiego. Schofield podszedł do nich. Bertie leżał na podłodze, paskudnie rozwalony. Cała jego dolna część — koła i silnik — została oderwana przez wybuch granatu i zamieniła się w splątaną masę metalu. Górna część pozostała jednak cała, a wewnętrzny akumulator najwyraźniej pracował, zarówno bowiem kamera na wysięgniku, jak i lufa karabinu maszynowego się obracały, szukając — choć nie był w stanie się poruszać — wrogów. — Co z nim? — spytał Schofield.

— Chce walczyć, ale już nie pojedzie. Kapitan popatrzył na małego robota. — Przywrócił mnie światu żywych. Zostaje ze mną. Schofield szybkim ruchem zabrał jakiś przedmiot trupowi żołnierza Armii Złodziei, po czym podniósł Bertiego — a raczej to, co z niego zostało — i zrobił coś, na co Zack się uśmiechnął. — Nieźle… — powiedział Zack. Na koniec Schofield podszedł do martwego Mobutu i zabrał swojego maghooka. Skinął głową w kierunku wyjścia. — Tędy, proszę. Wszyscy wyszli szybko na zewnątrz. Matka i Baba szli ostatni. Po drodze zabrali martwym Złodziejom po kałasznikowie, kilka zapasowych magazynków i słuchawki. Zanim opuścili platformę, Matka popatrzyła na krwawą jatkę, jaką zostawiali za sobą: prawie czterdzieści trupów. — Tak na przyszłość — szepnęła do Baby. — Nigdy nie należy doprowadzać Stracha na Wróble do wściekłości.

Osłaniany przez Matkę, Babę i Zacka, Schofield przestrzelił zamek zewnętrznych drzwi gazowni i ostrożnie wyjrzał na zewnątrz. Calderon, Wielki Jezus i kilku innych biegło w kierunku baterii rakiet. Niedaleko przed nimi był Tyfon — z walizeczką w ręku. Właśnie pokonywał most prowadzący do rakiet. Calderon odwrócił się i na jego rozkaz otaczający go ludzie otworzyli ogień do Schofielda, by utrzymać go z dala tak długo, aby Tyfon zdążył dostać się do baterii rakiet z kulami. Schofield od razu pojął, że jest spóźniony. Nie było możliwości pokonania ludzi Calderona i powstrzymania Tyfona. — A niech to cholera! Nie ma sposobu, abyśmy… Przerwał w pół zdania na widok małej figurki w oddali, siedzącej na końcu mostu, którym zaraz miał przejść Tyfon. Nie dokończył zdania, nastąpiła bowiem potężna eksplozja i bateria rakiet wyleciała w powietrze.

Bateria rakiet wyleciała w powietrze w wielkiej kuli ognia, tuż przed Tyfonem. Zaczęła się seria kolejnych eksplozji i sześć stojących na płaskim szczycie wzgórza transporterów rakiet — jeden po drugim — wybuchało, kiedy zapalało się paliwo w ich zbiornikach, a rakiety na ich wyrzutniach albo rozpadały się na kawałki, albo siła wybuchu zrzucała je z góry w przepaść. Jedynym wyjaśnieniem tego dzieła zniszczenia mogła być ludzka postać, siedząca przedtem na drodze. Eksplozja zmiotła ją i teraz gdzieś zniknęła. Schofield przypomniał sobie, że przed torturami widział Mario. Dopuszczając się zdrady i przechodząc na stronę Calderona, Mario strzelił Dzieciakowi w głowę. Strach na Wróble nie wiedział tego na pewno, ale podejrzewał, że Mario — bardziej mechanik niż rasowy strzelec, na dodatek drobny łachudra — popełnił błąd, jaki popełnia wielu bandziorów: strzelił Dzieciakowi w czoło i odszedł. Wbrew powszechnemu poglądowi strzał w czoło nie jest pewnym sposobem zabicia człowieka. Przez tysiąclecia ewolucji kość czołowa, główna ochrona mózgu, stała się najgrubszą i najmocniejszą częścią ludzkiej czaszki. Doświadczeni zabójcy starają się oddać dwa strzały w tył głowy, gdzie czaszka jest znacznie cieńsza. Snajperzy celują w skroń albo — jeśli to możliwe — w oko. Przy strzale w czoło — jeśli ofierze uda się w odpowiednim czasie dotrzeć do szpitala i pocisk nie wniknął zbyt głęboko, są pewne szanse przeżycia. Dzieciak najwyraźniej przeżył. Wystarczająco długo, aby — choć powoli — dokończyć zadanie. Schofield wyobrażał sobie, jak krwawiąc z czoła i poruszając się z trudem, rozmieszcza granaty na wyrzutniach — zwłaszcza zbiornikach paliwa — po czym siada na drodze i czeka na nadejście końca. A nadszedł w spektakularny sposób. · · · Kiedy Marius Calderon ujrzał, jak bateria rakiet znika w płomieniach, po prostu oniemiał. Szybko otrząsnął się z szoku — nie dotarłby aż tak daleko, gdyby nie dysponował planem awaryjnym, a miał ich jeszcze kilka.

— Wielki Jezusie! — krzyknął i podał potężnemu mężczyźnie jedną z kul. — Do pociągu! Wytocz go i użyj jego wyrzutni rakietowej do podpalenia atmosfery! Tyfon! Ze mną! — Tak jest, Panie! — Wielki Jezus pobiegł w kierunku gazowni, w biegu zdejmując z ramienia korda. Było z nim sześciu ludzi. Ostrzeliwali z karabinków drzwi, za którymi chował się Schofield, nie pozwalając jemu i jego ludziom wyjrzeć na zewnątrz. Nie próbowali wchodzić do gazowni. Minęli wejście, ostrzeliwując je ze wszystkich luf, po czym obiegli północny róg gazowni. Kierowali się w stronę wejścia na peron. Kiedy się oddalili, Schofield uchylił drzwi i przez szparę dostrzegł Calderona. Agent CIA wskakiwał właśnie do terenówki — z Tyfonem, Mario i drugą kulą. Odjechali w przeciwnym kierunku, drogą prowadzącą wokół głównej wieży do pasa startowego. — Dokąd jedzie? — spytała Matka. — Asekuruje się — odparł Strach na Wróble. — Posłał tych frajerów, żeby wystrzelili kulę w rakiecie zamontowanej na wyrzutni pociągu. Jeśli im się uda, zwycięży, ale jeśli nie, ma jeszcze jedną kulę. Gdyby miał samolot… — Ma — wtrącił Zack. — W jednym z hangarów. Chowaliśmy się tam z Emmą, kiedy nas złapali. Taki sam jak ten, którym wpadłeś do wodospadu. W ładowni było mnóstwo sprzętu, wszystko pozakrywane plandekami. — No tak, podejrzewam, że rakieta na pociągu jest ostatnią, jaką dysponuje. Pozostało mu więc tylko wlecenie z ostatnią kulą w chmurę gazu i zdetonowanie jej jak bomby. Jak tylko… Mówiąc to, Schofield wyglądał przez uchylone drzwi, obserwując terenówkę Calderona. Ku jego zaskoczeniu samochód zahamował z piskiem opon przy terminalu kolejki linowej. Tyfon wyskoczył na zewnątrz, wbiegł do środka i po minucie pojawił się na dachu. Schofield uważnie go obserwował. — O nie… tylko nie to… Znajdujący się na dachu terminalu Tyfon, częściowo schowany za niskim murkiem, przykucnął, po czym wstał, trzymając coś w rękach: małą i bardzo nowoczesną czarną antenę satelitarną. Wygięta łukowato antena była prostokątna i zrobiona z siatki. Tyfon nie marnował ani chwili. Wkrótce znalazł się z powrotem na dole, wskoczył do wozu i odjechał. Kapitan zmrużył oczy.

Jego umysł pracował na najwyższych obrotach. Wiązał z sobą fakty. Sprawy działy się zbyt szybko i starał się zachować jasność myślenia — i nagle dostrzegł cały schemat. — Chyba wiem, na czym polega plan Calderona — powiedział. — Sądziłam, że wiesz to od dawna — odparła Matka. — Drugi samolot. — Nie, ucieczka z całego planu, tajnego planu CIA, realizowanego od dwudziestu lat. Strategia całkowitego zniknięcia, dzięki któremu nie pozostanie ślad po Armii Złodziei, nie będzie więc świadków. — Schofield zagryzł zęby i rozejrzał się w poszukiwaniu jakiegoś pojazdu. Była nim stojąca nieopodal wojskowa terenówka. — Muszę powstrzymać go przed wystartowaniem tym samolotem, bo inaczej cała wyspa i wszystko, co się na niej znajduje, przejdzie do historii. — Że co? — zdziwiła się Matka. — Mówisz poważnie? — dodał Baba. — Zaufajcie mi. Nie ma czasu na wyjaśnienia. Musicie się we dwoje zająć pociągiem. Zróbcie wszystko, co się da, aby nie wystrzelili z niego rakiety. Ja wezmę Zacka i poszukam Calderona i jego samolotu. Zack… Odwrócił się. Zacka nie było. Zniknął. — Gdzie on się, do cholery, podział? — spytała Matka. Schofield spojrzał w kierunku gazowni i pomyślał o Emmie. — Mam pewien pomysł, ale teraz to nieważne. Chętnie bym mu pomógł, ale jeśli nie powstrzymamy Calderona, zginie znacznie więcej ludzi. Ruszamy! Wy bierzecie pociąg, ja samolot. Rozdzielili się — Matka i Baba pobiegli z powrotem do gazowni, ku peronowi, a Schofield wskoczył do terenówki i popędził w kierunku pasa startowego w ostatniej, rozpaczliwej próbie powstrzymania Mariusa Calderona.

Zack sunął cicho przez najniższy poziom gazowni, krążąc wśród plątaniny wielkich rur. Mijał syczące zawory i cylindry pełne parujących płynów. Na ich bokach znajdowały się ostrzegawcze napisy po rosyjsku. Jedyny tekst, jaki rozpoznał, umieszczono na wielkim zbiorniku oznakowanym „TEB”: ostrzeżenie, napisane czerwonymi drukowanymi literami. Szedł za Złym Palantem. W trakcie zamieszania zaraz po zmartwychwstaniu Schofielda Zack padł na podłogę i zakrył dłońmi głowę, nie widział więc, dokąd Palant uciekł. Kiedy stał z Schofieldem, Matką i Babą przy drzwiach wyjściowych, rzucił okiem w kierunku gazowni i na najniższym poziomie mignęli mu oboje. Sprawa była jasna. Kiedy Schofield i Bertie zaczęli kanonadę, Zły Palant musiał zwiać z Emmą — swoją ciężko zapracowaną nagrodą — po drabince i schować się z nią na niższym poziomie. Wiedząc mniej więcej, gdzie są, Zack postanowił ruszyć w pogoń, nawet nie zamierzając się nikomu tłumaczyć ze swoich zamiarów. I tak nic by go nie powstrzymało. Niech sobie ratują świat, nie miałoby to jednak dla niego żadnego znaczenia, gdyby Złemu Palantowi udało się skrzywdzić Emmę. Podniósł leżący przy jednym z trupów pistolet i ruszył w pościg. · · · Matka i Baba pędzili przez inną część gazowni — najwyższy poziom — kierując się ku gigantycznemu pociągowi, stojącemu w północnej części olbrzymiej hali. Byli jeszcze dość daleko od niego, kiedy pociąg powoli ruszył. Załogę stanowili Wielki Jezus i jego ludzie — wszyscy z kałasznikowami w rękach. Pociąg miał tylko trzy wagony, za to ogromne. Na każdym końcu znajdowała się opancerzona lokomotywa akumulatorowa, za każdą z nich dwupoziomowy wagon towarowy do przewozu ciężarówek, wozów terenowych i innych dużych ładunków, a pośrodku długa i niska platforma, na której leżały wyrzutnie wielkich rakiet balistycznych średniego zasięgu SS-23. — Rosjanie zbudowali mnóstwo pociągowych systemów wyrzutni rakietowych — odezwał się Baba — do wystrzelenia rakiety pociąg musi jednak się zatrzymać, inaczej

start się nie uda. — Więc muszą wyjechać pociągiem na zewnątrz i zatrzymać go? — spytała Matka. — Tak jest. Matka ponownie wydęła wargi. — Myśl, Matka — powiedziała sama do siebie. — Co zrobiłby Strach na Wróble? — Słucham? — spytał Baba. — Nieważne. Nie pozwoliłby im zatrzymać pociągu! Utrzymywałby go w ruchu! Dawaj, Baba. Musimy się dostać na pokład, przejąć kontrolę nad czołową lokomotywą i utrzymywać pociąg w ruchu! · · · Schofield pędził zdobycznym uazem — objechał gigantyczną dziurę w ziemi, otaczającą główną wieżę, i kierował się ku pasowi startowemu. Miał z sobą Bertiego, ale w dość niezwykłej konfiguracji; na jej widok Zack się uśmiechnął. Robot był zamocowany na plecach Schofielda, przypięty bezpiecznie uprzężą do noszenia miotacza ognia, którą Schofield znalazł przy jednym z trupów. Cztery główne karabińczyki uprzęży — zwykle do wpinania noszonych na plecach zbiorników paliwa — idealnie pasowały do mocowań na korpusie Bertiego, dzięki czemu kapitan mógł go nieść na barana jak dzieciaka. „Oko” kamery na wysięgniku wyglądało zza prawego barku Stracha na Wróble, rozglądając się uważnie w prawo i lewo, lufa karabinu maszynowego wystawała znad jego lewego barku. Schofield gnał, ile fabryka dała. Widział przed sobą terenówkę Calderona, objeżdżającego wielką kolistą przepaść i kierującego się ku stromej drodze prowadzącej na pas startowy. Schofield nie miał czasu, by powiadomić wszystkich o znaczeniu krótkiego przystanku Calderona przy terminalu kolejki linowej. Antena satelitarna, którą zabrał Tyfon, była uplinkiem, zabezpieczającym Smoczą Wyspę przed amerykańskimi i rosyjskimi atakami nuklearnymi. Po przybyciu na Smoka przez ten właśnie terminal Schofield rozglądał się w poszukiwaniu anteny, w nadziei, że uda mu się ją unieruchomić albo zniszczyć, była jednak ukryta — jak się okazało — tuż nad jego głową. To, że Tyfon zabrał uplink, rodziło straszliwe implikacje. Calderon i jego pierwszy porucznik zamierzali zwiać z wyspy, zostawiając na niej Armię Złodziei. Prawdopodobnie jej członkowie wierzyli w to, że po podpaleniu nieba

wróci po nich. Nie zrobiłby tego jednak. O nie! Obserwując z samolotu, że jego ludzie w pociągu wystrzelili rakietę — albo detonując własną kulę w atmosferze — Calderon zamierzał wyłączyć uplink. Dowództwo Rakietowe Rosji, cały czas obserwujące Smoczą Wyspę za pomocą swoich satelitów, natychmiast zorientuje się, że zapewniający bezpieczeństwo przed atakiem system nie działa, i — rozwścieczone faktem, że Calderon kilka godzin wcześniej zawrócił wystrzeloną przez nich rakietę — natychmiast dokona ataku. Calderon zniszczy Chiny i ucieknie wraz z najbliższymi współpracownikami, a fałszywa Armia wyparuje po wybuchu rosyjskiej bomby atomowej. Świat się zmieni, winą za to zostanie obarczone tajemnicze ugrupowanie terrorystyczne, a Calderon pryśnie czysty jak łza, bez możliwości powiązania go z czymkolwiek. Zadanie zostanie wykonane. Dlatego Schofield musiał powstrzymać samolot Calderona. Jeśli uda mu się zatrzymać go na wyspie, zbrodniarz nie wyłączy uplinku, nie będzie bowiem chciał popełnić samobójstwa… O samochód Schofielda załomotały pociski. Odwrócił się — goniła go ciężarówka Armii Złodziei, zwisający po bokach ludzie strzelali do niego. — Bertie! Zdejmij ich! — Tak jest, kapitanie Schofield! Strach na Wróble skupił się na jeździe i zaczął ostro slalomować, Bertie zaś obrócił obiektyw i lufę do tyłu i strzelił dwa razy. Pierwszy pocisk przebił ciężarówce chłodnicę, z której buchnęła chmura pary wodnej, drugi lewą przednią oponę, przez co najpierw się zakołysała, potem zarzuciła tyłem, skręciła w niekontrolowany sposób i wywaliła się na bok, rozrzucając jadących nią ludzi. Schofield ponuro się uśmiechnął. Choć oddane nad głową strzały go ogłuszyły, czuł się, jakby miał oczy — i karabin — na plecach. — Dobry robot. Uaz Calderona skręcił w lewo i pomknął w dół stromą drogą, prowadzącą ku pasowi startowemu. Schofield musiał jechać za nim, ale na drogę wyskoczyło paru ludzi Armii Złodziei i zasypało go ołowiem. Jeden z nich miał miotacz ognia, z którego wystrzelił długi płomień. Kapitan zaklął. Nie zdoła pokonać blokady.

Nie tracąc prędkości, szarpnął kierownicą w prawo i skręcił. Mógł dotrzeć do pasa startowego, nadkładając drogi, jadąc płaskowyżem na północy. Potrzeba jednak było na to czasu, a nie wiedział, czy ma go dość. Musiał spróbować. Z wiarą, że Bertie będzie go skutecznie osłaniał, wdepnął pedał gazu do deski.

Zack usłyszał ściganych, zanim ich zobaczył. — Nie! Nie! — krzyczała Emma. — Zostaw mnie! Rozległo się ostre klaśnięcie. — Zamknij się, dziwko! — Głos Złego Palanta odbił się głośnym echem w plątaninie rur, zbiorników i cylindrów. — Nie zostali już żadni rycerze w błyszczących zbrojach, by cię uratować. Zack wyszedł zza rogu i przyjrzał się scenie. Emma leżała na podłodze, Zły Palant stał nad nią. — Jeden jeszcze został — oznajmił głośno Zack. Oboje gwałtownie się odwrócili. Emma spojrzała na niego z mieszanką nadziei i przerażenia. Na twarzy Palanta najpierw odmalowało się zaskoczenie, a po chwili paskudne zadowolenie. — Zacky, chłopaku! Co za niespodzianka! Chuderlawy mały mózgowiec przyszedł uratować dziewczynę z łap okrutnego gwałciciela? Zack podniósł pistolet. — Nie mam broni, Zacky… — powiedział Palant. — Zastrzelisz mnie z zimną krwią? — Tak. — Tylko dobrze wyceluj. Zack zacisnął zęby i strzelił dwa razy. Oba pociski przeleciały o kilka metrów za wysoko. Odbiły się, krzesząc iskry, od wielkiej rury nad głową Złego Palanta. Pociągnął ponownie za spust, kilka razy. KLAK! KLAK! KLAK! Zły Palant uśmiechnął się jeszcze szerzej. — Spuszczę ci taki wpierdol, że się nie pozbierasz, pedalski gogusiu, a potem zrobię kupę naprawdę paskudnych rzeczy z twoją panienką… Zły Palant wrzucił Emmę do najbliższej klatki i zatrzasnął rygiel. Emma potrząsnęła drzwiczkami, ale nic to nie dało. Była uwięziona i mogła tylko bezradnie patrzeć na walkę Złego Palanta z Armii Złodziei i Zacka Weinberga z DARPA. · · · Palant skoczył na Zacka z wyszczerzonymi zębami i szybko migającymi pięściami.

Zack zanurkował pod dwoma pierwszymi ciosami, wyprostował się i udało mu się trafić napastnika w twarz potężnym ciosem. Palant zamarł w pół ruchu. Zack stanął. Czyżby…? Palant zaczął się śmiać. — To tyle? To najlepsze, co masz? To nie fair… w ogóle nie fair. — Szybko jak grzechotnik uderzył Zacka w twarz i chłopak osunął się na podłogę z krwawiącym nosem. Zły Palant złapał go za poły kurtki i walnął z byka, ponownie go przewracając. Emma krzyknęła. Zły Palant stał nad Zackiem. — Rób tak dalej, skarbie! Krzycz. Uwielbiam krzyki, dusza mi od nich szaleje z radości. Podniósł Zacka i pchnął go na wielką rurę, o mało nie nabijając go na wystający zawór. Oszołomiony i nieźle zlany Zack stracił ostrość wzroku. Czuł mdłości. Mało brakowało, by stracił przytomność, gdyby jednak do tego doszło, byłoby po nim. Palant by go zabił, potem wziął Emmę i… Rozmazanym wzrokiem Zack dostrzegł coś obok zaworu przy swojej głowie. Powoli odczytywał litery: T… E… Nagle twarz Palanta znalazła się tuż przed jego oczami. — Odstrzeliłeś mi ucho, zasrańcu! Odpłacę ci za to, obcinając ci oba i każąc je zjeść! Potem poderżnę ci gardło i napiję się twojej pieprzonej krwi! Palant wyciągnął długi nóż i przysunął go do oczu chłopaka. Ten westchnął i zakaszlał. — Chcesz coś powiedzieć?! Zack coś wyszeptał. — Mów! Nie słyszę cię! — Powiedziałem, że… — Resztką sił sięgnął do dźwigni zaworu oznakowanego „TEB” i pociągnął. Zawór się otworzył i prosto w oczy Palanta trysnął strumień zielonego, znajdującego się pod dużym ciśnieniem płynu. Kiedy parząca ciecz zalała mu twarz, Zły Palant zawył. Wypuścił z ręki nóż, złapał się za oczy, a skóra na czole, policzkach i brodzie natychmiast zaczęła mu się rozpuszczać. Wrzaski zamieniły się w piski, kiedy paląca i wybuchowa mieszanka — nierozcieńczony koncentrat, będący bazą wpompowywanego w atmosferę gazu — przeżerała się przez jego twarz.

Wbijał palce w policzki, tylko jednak odrywał skórę, ukazując nagie ciało i kości. Kiedy po chwili odsunął dłonie od twarzy, widać było, że rozpuszczają mu się oczy. Białka gałek ocznych skapywały po pozbawionych skóry policzkach, klejąc się do palców. Zły Palant wył nieludzko. Skoczył na Zacka i złapał go paskudnymi dłońmi, ten jednak kopnął go z całej siły w klatkę piersiową i tamten przewrócił się na posadzkę, pojękując. Chwilę potem kwas wżarł się w mózg i Zły Palant skonał. Zack podbiegł do klatki, otworzył ją i Emma wpadła mu w ramiona, chlipiąc z ulgi. · · · Kiedy megapociąg wyjeżdżał z peronu, Matka i Baba biegli obok. Udało im się wskoczyć na ostatni człon — skierowaną nosem do tyłu opancerzoną lokomotywę akumulatorową. Pociąg jechał naprzód z głośnym dudnieniem. Był to prawdziwy sowiecki potwór, w każdym zakresie podwojony: wysoki na dwa piętra, szeroki jak dwa wagony, poruszał się na podwójnych szynach. Nie został jednak stworzony do szybkiej jazdy. Miał wozić ciężkie ładunki — materiały budowlane z północno-wschodniego doku, zamienionego na dok okrętów podwodnych — do centralnego kompleksu, nie musiał więc być zbyt szybki. Dziś jego zadanie polegało jednak tylko na wyjeździe ze stacji i zatrzymaniu się, by wystrzelić rakietę. — Musimy się dostać do przedniej lokomotywy! — zawołała Matka. — Żeby pociąg się nie zatrzymał! Drogę blokowali im jednak chilijski porucznik — Wielki Jezus — i jego sześcioosobowa drużyna. Dwóch ludzi obsługiwało lokomotywę, pozostali zajęli wokół platformy z rakietą pozycje obronne, sam Wielki Jezus majstrował przy rakiecie — instalował czerwoną kulę w jej głowicy bojowej. Matka oszacowała sytuację. Musieli przejść za platformę z rakietą. — W porządku, przystojniaku — powiedziała do Baby. — Zaczniesz walić jak cholera po tych skurwielach, a ja pójdę do przodu i przejmę lokomotywę. Potem do mnie dojdziesz. — Przepraszam bardzo, ale jak zamierzasz przez nich przejść? — Nie przez nich, ale pod nimi. A teraz puść trochę ciepłego ołowiu, skarbeńku. — Z przyjemnością.

Baba poprawił ułożenie kałasznikowa i zaczął ostrzeliwać Wielkiego Jezusa i jego ludzi, podczas gdy Matka zeskoczyła z powoli jadącego pociągu i wbiegła pod niego. Wielki Jezus odpowiedział ogniem w kierunku Baby… z jego własnego korda! Potężne pociski odbijały się z metalicznym dźwiękiem od pancerza lokomotywy, zmuszając Francuza do schowania się. — Merde! Być ostrzeliwanym z własnej pięknej broni… Odpowiedział z maleńkiego — w porównaniu — kałasznikowa. Ściągnął jednak na siebie uwagę Wielkiego Jezusa i jego ludzi, pozwalając Matce w spokoju biec pod pociągiem. Skład poruszał się z prędkością nieprzekraczającą dziesięciu kilometrów na godzinę, a jego gigantyczne rozmiary oznaczały, że po pochyleniu się można było biec pod wagonami środkiem szyn. Matka wbiegła pod pierwszy wagon towarowy, potem pod platformę z rakietą. Kiedy mijała przerwę między platformą a przednim wagonem towarowym, stwierdziła, że znalazła się w dziennym świetle. A więc przód składu wyjechał spod zadaszenia! Jeszcze tylko wyjechać musiała platforma z rakietą i będzie można odpalać! Dysząc i sapiąc, przyspieszyła i kiedy znalazła się w połowie przedniego wagonu towarowego, stwierdziła, że skład zwalnia. Zatrzymywał się, by przygotować odpalenie rakiety. — Brak czasu, biegnij szybciej… — mruknęła sama do siebie, wydostała się spod wagonu i całkowicie odsłonięta, pobiegła obok. Dotarła do czołowej lokomotywy, wskoczyła na zamocowaną wokół niej półkę i kiedy koła zaczęły zgrzytać, zapowiadając zatrzymanie się, wpadła do kabiny z wyciągniętym pistoletem. Siedzący w niej dwaj żołnierze Armii Złodziei odwrócili się do niej z szeroko otwartymi oczami i sięgnęli po broń. BLAM! BLAM! Na szybie za ich głowami pojawiły się gwiaździste rozpryski krwi. Obaj mężczyźni osunęli się na podłogę. Matka podbiegła do instrumentów i zanim pociąg się zatrzymał, pchnęła przepustnicę, na co skład skoczył do przodu i zaczął przyspieszać. · · · Wielki Jezus poczuł szarpnięcie i gwałtownie się odwrócił.

— Zajęli lokomotywę! — wrzasnął do swoich ludzi. — Wy dwaj zostajecie tutaj, pilnujecie rakiety i trzymacie tego wielkoluda na miejscu! — Skinął drugiej parze. — Wy dwaj ze mną! Musimy zatrzymać pociąg! We trójkę ruszyli naprzód, Wielki Jezus z wystawionym do przodu kordem, po siedzącą w lokomotywie Matkę. · · · Zobaczyła, jak nadchodzą. — Oj, oj… Odwróciła się i wyjrzała przez przednią szybę. Wjazd do doku okrętów podwodnych znajdował się w odległości mniej więcej półtora kilometra, na końcu nagiej, otwartej przestrzeni. Wyglądało to trochę jak tunel, w którym szerokie tory megapociągu znikały niedaleko nabrzeżnych klifów. Mnóstwo czasu na zatrzymanie składu i odpalenie rakiety. Nie mogę pozwolić, aby nas zatrzymali, desperacko myślała Matka. Jak to jednak osiągnąć? Rozwiązanie było oczywiste. Kiedy pierwszy potężny pocisk z korda załomotał o stalowy dach nad jej głową, pchnęła przepustnicę do końca, powodując gwałtowne przyspieszenie pociągu. Puściła dźwignię, podniosła kałasznikowa i wróciła do walki. Broniła lokomotywy sama — jedna na trzech, ze znacznie mniejszą siłą ognia. W głębi serca Matka wiedziała, że nie zdoła wygrać bitwy, ale gdyby udało jej się wystarczająco długo wytrzymać, może wygrałaby wojnę.

Megapociąg jechał z głośnym dudnieniem po północno-wschodnim płaskowyżu Smoczej Wyspy, coraz bardziej przyspieszając. Postacie Wielkiego Jezusa i jego kamratów przesunęły się na dach przedniego wagonu towarowego, skąd ostrzeliwali lokomotywę, podczas gdy płomyki z lufy kałasznikowa Matki odpowiadały z tylnego okna kabiny lokomotywy. Walka w tyle pociągu nagle ucichła. Znajdujący się na dachu wagonu Wielki Jezus i jego dwaj pomocnicy pokonywali przestrzeń perfekcyjnie skoordynowanymi żabimi skokami. Nie byli amatorami i zdawali sobie sprawę z własnej przewagi. Wkrótce znaleźli się w pobliżu lokomotywy i strzelali do Matki z bliskiej odległości. Nagle zatoczyła się, trafiona w prawe ramię. Rzuciło nią do tyłu i napastnicy wpadli do kabiny. Wielki Jezus sięgnął do dźwigni i właśnie miał ją pociągnąć, kiedy kątem oka dostrzegł postać, która pojawiła się tuż przed nim na tępym nosie lokomotywy. Chilijczyk podniósł głowę i postać nabrała kształtów: wielkiego, brodatego Francuza, leżącego na brzuchu i celującego mu prosto w głowę z pistoletu. Baba raz strzelił przez szybę. Pocisk przeleciał z głośnym trzaskiem przez szkło, wbił się w oko Wielkiego Jezusa i wyleciał przez jego potylicę. Wielki Chilijczyk osunął się na podłogę i wypuścił z rąk korda. Kolejne dwa strzały i pozostali Złodzieje też byli unieszkodliwieni. Baba wskoczył do środka przez rozbite okno i kucnął przy Matce. — Miłe wejście… — jęknęła, przyciskając dłoń do rany na barku. — Jestem Francuzem. Urodziłem się z pewnym je ne sais quoi. Matka uśmiechnęła się mimo woli. — Jesteś pieprzonym gnojkiem. Dlaczego nie zostałeś z tyłu, jak ci kazałam? — Nie mogłem. Przysłali wsparcie. Matka popatrzyła do tyłu. Na pociąg wskakiwało ponad dwudziestu ludzi Armii Złodziei — z dwóch ciężarówek jadących po obu stronach składu. — Musiałem przyjść, więc zrobiłem tak jak ty: pod spodem. W dach nad ich głowami uderzył pocisk. Potem następny. Potem sypnął się cały grad.

Oboje skulili się. Matka ścisnęła mocniej kałasznikowa, Baba podniósł z podłogi ulubionego korda. — Chodź! — zawołał Baba i zaczął wyciągać Matkę przez wybite przednie okno. — Na nos! Jeśli mamy stoczyć ostatni bój, to najlepsze miejsce! — Nasze Alamo… — powiedziała Matka, kucając w przedniej części lokomotywy obok Baby. Patrząc w tył dudniącego pociągu, otworzyli ogień ku nadciągającej hordzie Złodziei. · · · Wymiana ognia była gwałtowna do granic możliwości: Złodzieje pełzli po pociągu niczym mrówki po piknikowym stole, podczas gdy Matka i Baba starali się trzymać ich z dala od przodu lokomotywy, zdejmując ich z lewej i z prawej. Złodzieje nadchodzili bez przerwy. Matka i Baba strzelali. Jeden z pocisków drasnął ucho Matki, rozrywając mocowanie słuchawki i powodując krwawienie. Niewiele brakowało. — Matka! Jesteś dobrym żołnierzem i wspaniałą kobietą — powiedział nagle Francuz między jednym a drugim strzałem. — Jesteś zajęta? Jeśli to przeżyjemy, miałbym wielką ochotę uraczyć cię winem, kolacją i namiętnie się z tobą kochać przez wiele godzin. Choć straciłem głowę, jestem jednak człowiekiem honoru i nie umawiam się z mężatkami. Jesteś zajęta? Matka przerwała na chwilę ostrzał i się zastanowiła. Pomyślała o Ralphie, jej Ralphie i ich wspólnym życiu, które jeszcze tydzień wcześniej opisała jako banalne i nudne — i popatrzyła na Francuza, tego niesamowicie sprawnego wojownika o ksywce Barbarzyńca, Baba. Był jej lustrzanym odbiciem, jej męskim odpowiednikiem. Ale nie był Ralphym. — Przykro mi, ty niewyżyta bestio! — krzyknęła, równocześnie oddając strzał. — Ale jestem zajęta! Mam męża! Baba ponownie wypalił. — Szczęściarz ten twój mąż! Musi być niezłym facetem, jeśli udało mu się zdobyć i utrzymać tak wielkie serce jak twoje! — O, jest! I to bardzo! Ludzie Armii Złodziei wskakiwali na tył czołowej lokomotywy. Zajęcie przez nich megapociągu — aczkolwiek jeszcze niedokończone — było już pewne, kiedy Baba

pochylił się i mocno pocałował Matkę w usta. — Żyj więc za nas oboje, przyjaciółko! Pójdę do grobu ze smakiem twoich warg na ustach! Powiedziawszy to, wskoczył na dach lokomotywy — całkowicie odsłonięty — szeroko rozstawił nogi i uniósł potężnego korda. Nacisnął na spust. Wielki karabin maszynowy plunął ogniem, zasypując postępującą hordę Złodziei gradem pocisków. Padali wszędzie — rozszarpywani na kawałki albo zrzucani impetem z lokomotywy — było ich jednak zbyt wielu, aby Baba mógł dać radę wszystkim, i kilka pocisków go dosięgło: jeden musnął jego lewe ramię, chwilę potem doznał poważniejszych ran — w klatkę piersiową i bark. Jeden pocisk, dwa, trzy trafiły jego ciało, nie przestawał jednak strzelać. Matka patrzyła z uznaniem, zdumieniem i rozpaczą. Pociąg w dalszym ciągu pędził po płaskowyżu. Czwarty strzał powalił Babę. Osunął się na kolana, ale udało mu się jeszcze kilka razy wypalić. W tym momencie kolejny pocisk trafił go prosto w pierś i Francuz padł na dach lokomotywy, a Matka, ranna i niezdolna pomóc, jedynie krzyknęła: „Nie!”, po czym skład otoczyła ciemność — wjechał w prowadzący do doku okrętów podwodnych tunel. Baba zrobił, co zamierzał. Zdobył dla nich dość czasu, aby mogli się dostać do doku. Było za późno na zatrzymanie pociągu. · · · Megapociąg pędził z hukiem tunelem, a zjeżdżając po zboczu, jeszcze nabierał prędkości — cały czas oblepiony dużą grupą Złodziei. Wjechał z rykiem do wielkiej hali z dokiem okrętów podwodnych — pędząc już niekontrolowany — i wyłamał barierę oddzielającą koniec toru od wody. Pług śnieżny lokomotywy przebił się bez trudu przez drewniane belki zapory, rozpryskując je na milion drzazg, po czym cały pociąg zjechał z szyn, nurkując — wjeżdżając — w wodę i znikając pod powierzchnią morza niczym gigantyczny wąż. Po chwili pod wodą znalazła się także platforma z rakietą i odpalenie śmiercionośnego ładunku stało się niemożliwe. Kiedy lokomotywa zjechała z torów, Matka — cały czas leżąca na jej nosie — ujrzała spoczywający tuż obok, na boku, zanurzony do połowy w wodzie kadłub Ochocka. Był

to naprawdę dziwaczny finał dziwacznego dnia. Postrzelona, skrajnie wycieńczona i zrozpaczona heroicznym poświęceniem Baby, znalazła się razem z lokomotywą w powietrzu. Sekundę później stalowe monstrum huknęło o powierzchnię wody. Walka z Armią Złodziei została zakończona i choć Matka nie miała ujść z niej z życiem, umrze ze świadomością, że pokonała tych popieprzonych drani. Megapociąg zanurkował pod wodę, by po wsze czasy zniknąć na dnie oceanu.

Podczas gdy Matka, Baba i megapociąg jechali ku swemu przeznaczeniu, Schofield pędził po północno-zachodnim płaskowyżu Smoczej Wyspy, kierując się ku pasowi startowemu — goniony przez dwie ciężarówki i motocykl z koszem. Przypięty na jego plecach Bertie ostrzeliwał się, a Strach na Wróble — kierując jedną ręką — odwrócony do tyłu, robił to samo. Uchylając się przed pociskami, wjechali na wzgórze i nagle mieli przed sobą pas startowy, na którym drugi samolot Calderona — transportowiec typu Antonow-12, taki sam jak poprzednia maszyna — właśnie wytoczył się z hangaru, zawrócił na drodze do kołowania i ruszył po pasie, z każdą chwilą nabierając prędkości. Schofield skierował terenówkę na kurs kolizyjny z samolotem — z punktem spotkania na samym końcu pasa startowego. Jego plan był desperacki: zamierzał zajechać drogę samolotowi, zniszczyć jego przednie podwozie i uniemożliwić mu start. Nie widział innej możliwości: jeśli Calderonowi uda się… Nagły grad kul zniszczył przednią szybę wozu i Schofield stwierdził, że tuż obok pędzi motocykl z machającym wściekle bronią pasażerem kosza. Uniósł do strzału TMP, broń jednak tylko szczęknęła iglicą. Na szczęście w tym samym momencie Bertie odwrócił się i dwoma strzałami przygwoździł kierowcę i pasażera motocykla, i maszyna — koziołkując — potoczyła się się w bok. Schofield odrzucił TMP i dodał gazu. Jadąc prawie sto dziesięć kilometrów na godzinę, wyprzedził antonowa. Samolot nagle jednak skoczył do przodu… dodano mu mocy, by osiągnął prędkość startu… i zaczął się oddalać. Wóz Schofielda podskakiwał, dając z siebie wszystko. An-12 pędził po pasie i coraz bardziej przyspieszał. Zaraz miał wyprzedzić uaza i wystartować, by zapalić atmosferę, pozostawiając Smoczą Wyspę i wszystko, co się na niej znajdowało, na łaskę odwetowego rosyjskiego uderzenia nuklearnego. Schofield widział zbliżający się szybko koniec pasa. Nie było za nim niczego — pionowe klify spadające do oceanu. Muszę wyprzedzić ten samolot… Właśnie miał szarpnąć kierownicą w lewo, kiedy ryczący antonow zrównał się z terenówką, a przednie koła zaczęły się powoli unosić nad pas…

Było za późno. Nie! Samolot uniósł się w powietrze dwadzieścia metrów przed końcem pasa. · · · Widok startującego ze Smoczej Wyspy transportowca sam w sobie mógł robić wrażenie, ale ten start był szczególny. Gdyby ktoś obserwował akcję z daleka, widziałby wznoszący się majestatycznie w niebo samolot i pędzącą obok niego maleńką terenówkę, bezradnie próbującą trzymać się równo; uważny obserwator musiałby jednak zauważyć, że kierowca uaza wystrzelił coś w kierunku samolotu. Coś ciągnącego za sobą linkę. · · · Stojąc w wozie, atakowany przez pęd powietrza i huk silników antonowa, Schofield wystrzelił w kierunku startującego samolotu głowicę chwytną magneteux. Spiczasty grot wbił się w kadłub samolotu w pobliżu nosa, a kiedy antonow oderwał się od ziemi, Schofield też wzleciał w powietrze. Kiedy zawisł pod potężnym samolotem, uaz wystrzelił za krawędź klifu i dalekim łukiem poleciał do znajdującego się w dole oceanu.

Antonow wznosił się pod ostrym kątem, z Shane’em Schofieldem dyndającym pod kadłubem na lince. Kapitan szybko dokonał w głowie obliczeń: dziura w chmurze gazu mogła mieć osiemdziesiąt do stu kilometrów szerokości, samolot dotrze więc do niej za niecałe dziesięć minut. Wtedy Calderon wyrzuci bombę i zapali atmosferę. Schofield zwinął linkę i dotarł do oszklonej kopuły obserwatora. Chwycił się występu metalu, wyjął SIG-a i strzelił w szkło. Miał tylko dwa naboje, ale to wystarczyło. Kopuła się rozprysła, odrzucił pistolet i wspiął się do środka. · · · Walcząc z owiewającym go lodowatym wichrem, Strach na Wróble zrobił krok w głąb stanowiska obserwatora… …stając oko w oko z celującym do niego z beretty M9 Mario. Nie zauważył Calderona ani Tyfona. Musieli znajdować się w kokpicie na górze. W ładowni, za plecami zdrajcy, widać było zakryty plandeką duży obiekt, a tuż przy rampie załadunkowej terenówkę, którą Calderon wjechał do środka. — Mario… — westchnął Schofield z rozłożonymi szeroko rękami. Kiedy gramolił się do środka, pozbył się SIG-a, nie miał więc żadnej broni. — Dokonałem wyboru, Strachu na Wróble! — wrzasnął ekspodkomendny, przekrzykując wiatr. — A to oznacza, że tylko jeden z nas może jechać do domu! — Jesteś zwykłym gangsterem, niegodnym nazywać się marine… — Wal się! Do zobaczenia w piekle! Mario już miał pociągnąć za spust, ale ku jego zaskoczeniu Schofield stał nieruchomo, z rozłożonymi na boki ramionami. Potem kapitan coś powiedział i zza jego ramienia nagłym ruchem wychylił się Bertie, wysuwając lufę. BUMMM! Klatka piersiowa Mario eksplodowała. Pociski dosłownie go zdmuchnęły. Nogi poleciały mu w górę, tułów w dół. Huknął o podłogę, nieruchomy, martwy. — Żule nigdy nie powinni podejmować walki z żołnierzami — mruknął Schofield. — Dzięki, Bertie. Zostało nam coś do zrobienia.

Przeszli nad trupem i ruszyli w kierunku prowadzących do kabiny krótkich schodków. · · · Kiedy Schofield zwisał na lince magneteux pod kadłubem antonowa, siedzący w kokpicie Marius Calderon uważnie wpatrywał się w ekran. Do jednego z bocznych okienek zamocował analizator spektroskopowy z długą ścieżką optyczną — wyglądał on jak mała antena satelitarna, demonstrująca na ekranie dokonywaną w realnym czasie analizę jakości powietrza wokół samolotu. Na ekranie widać było następujący obraz:

Calderon obserwował chmurę gazu, obrazowaną jako rozlewająca się u góry ekranu plama, z pozycją antonowa pośrodku. Co kilka sekund ekran się zmieniał, demonstrując zbliżanie się do niej nadlatującej maszyny. Byli mniej więcej pięćdziesiąt kilometrów od chmury — cztery minuty lotu. Generał uśmiechnął się. Na podłodze obok niego, połączona ze spektroskopem kilkoma przewodami, leżała rosyjska głowica bojowa RS-6, którą przerobiono tak, aby można było włożyć w nią uranową kulę. Stożkowate urządzenie, pokryte ostrzegawczymi napisami, wyglądało groźnie: zdolne nieść śmierć w masowej skali. Kiedy znalazł się w samolocie, Calderon natychmiast zamontował kulę w komorze głowicy i podłączył ją do spektrometru. Kiedy analizator stwierdzi, że An-12 znajduje się w chmurze gazu, rozpocznie dwuminutową sekwencję detonacji — dając terrorystom czas na ucieczkę. Eksplozja głowicy rozpocznie dzieło zniszczenia. W ułamku sekundy antonow wyparuje, jakby był zrobiony z bibułki, po czym nasycona gazem atmosfera północnej półkuli zapłonie. Calderon i Tyfon będą musieli znaleźć się wtedy w bezpiecznym miejscu — ale wszystko zostało już przygotowane.

Calderon miał też w kokpicie ostatni ważny element układanki: małą antenę satelitarną — uplink zabezpieczający przed atakiem nuklearnym. Kiedy oddalą się wystarczająco od Smoczej Wyspy, wyłączy urządzenie i pozostawi wyspę na pastwę losu. Spokój przerwały mu odgłosy strzelaniny w ładowni. — Co to było?! — wrzasnął do Tyfona. — Idź sprawdzić! Generał przejął stery, a jego zastępca pognał do ładowni. · · · Z pistoletem w dłoni, Tyfon otworzył drzwi kokpitu i ujrzał chaos. W ładowni szalał arktyczny wicher, wydymając plandeki i unosząc wszystko, co nie zostało solidnie przywiązane. Ponieważ samolot wciąż ostro się wznosił, podłoga ładowni była mocno przechylona i wszystko wyglądało tym bardziej dziwacznie. Ktoś wpadł na niego od tyłu i Tyfon rozpłaszczył się na podłodze, wypuszczając broń z ręki. Napastnik przewrócił się razem z nim. Tyfon wstał — dwa metry przed nim stał Shane Schofield. — Wańka-wstańka… — syknął złodziej i zaczęli się okrążać. — Naprawdę niezły z ciebie… — Skąd Calderon cię wytrzasnął? Z Chile? — Z Leavenworth. Byłem w Army Rangers, ale zabiłem kolegę, który chciał mnie zakablować za coś, co wydarzyło się poza bazą. Calderon potrzebował sprawnych, patriotycznie nastawionych ludzi, więc załatwił mi zwolnienie. Przywiozłem z sobą „pistolety”. — Super. Kolejni patrioci. Bertie! Robot ponownie wysunął się zza ramienia Schofielda i… …jego karabin szczęknął głucho, pozbawiony amunicji. — Cholera! — zaklął kapitan, kiedy Tyfon się na niego rzucił i spadli we dwóch na tył stojącego z tyłu ładowni uaza, okładając się pięściami i turlając. Tyfon wyprowadził kilka niezwykle silnych ciosów i choć Schofield parę pierwszych sparował, był zbyt wycieńczony — raną od kuli i torturami — toteż Tyfon szybko zdobył przewagę i zaczął go coraz częściej trafiać. · · · W kokpicie spektroskop Calderona zaczął głośno buczeć. Wlecieli w chmurę gazu.

Timer na głowicy bojowej natychmiast zaczął odliczać czas. — Pora lecieć — rzekł na głos Calderon. — I pożegnać się ze Smoczą Wyspą. Dziękuję, ukochana armio. Doskonale wykonałaś zadanie. Powiedziawszy to, przestawił przełącznik na uplinku satelitarnym i urządzenie się wyłączyło… · · · …a w pokoju dowodzenia rosyjskiej bazy rakietowej na zachodniej Syberii gwałtownie wyprostował się obsługujący konsolę technik. — Generale! Tarcza wykrywająca atak rakietowy na Smoczą Wyspę właśnie została wyłączona! Dowódca przez sekundę patrzył na ekran, po czym chwycił słuchawkę bezpiecznego telefonu i przekazał informację do Moskwy, do prezydenta Rosji. Odpowiedź nadeszła natychmiast. Dowódca odłożył słuchawkę. — Mamy autoryzację wystrzału nuklearnego. Cel: Smocza Wyspa. Ognia! Kilka chwil później z silosa wystartowała międzykontynentalna rakieta balistyczna SS-18 z głowicą nuklearną o mocy 500 kiloton i pomknęła w kierunku Smoczej Wyspy. Przewidywany czas lotu wynosił dwadzieścia dwie minuty. Wszystko odbyło się tak, jak zaplanował Marius Calderon.

W transportowcu panowało kompletne szaleństwo: w mocno pochylonym kadłubie szalał polarny wicher. Kolejny straszliwy cios posłał Schofielda na zaparkowanego przy rampie załadunkowej uaza. Panując całkowicie nad sytuacją, Tyfon podszedł i wyprowadził kolejne uderzenie. Kiedy — plując krwią — Strach na Wróble otrząsał się po ciosie, nagle uświadomił sobie, że w już i tak wietrznej ładowni pojawiło się jeszcze jedno źródło wiatru. Podniósł głowę i stwierdził, że otwiera się rampa załadunkowa — do ładowni wszedł Marius Calderon i stał przy znajdującym się na burcie panelu sterowania. — Kapitanie Schofield, znowu się spotykamy! — zawołał. — Pańska determinacja jest naprawdę godna podziwu, niestety, ostatecznie się pan spóźnił. Dotarliśmy do chmury gazu i głowica bojowa została aktywowana. Nie da się powstrzymać pożaru. Tyfon! Wykończ go! Musimy usunąć ten wóz z drogi! Calderon skinął głową w kierunku przykrytego plandeką obiektu, stojącego z przodu ładowni i blokowanego przez pojazd. — Tak jest, Panie! — wrzasnął Tyfon i złapał osłabionego i poobijanego Schofielda za gardło. Patrzył na niego z żądzą mordu w oczach. Kapitan leżał bez ruchu na tyle samochodu, brudny i posiniaczony, z bezwładnie zwisającą z boku ręką. Z ust kapała mu krew. Tyfon zamachnął się, aby zadać śmiertelne uderzenie — cios, który wepchnie przeciwnikowi kość nosową w mózg i go zabije. Kiedy pięść już była w powietrzu, Schofield wyciągnął wolną rękę i pociągnął za znajdującą się przy kołach uaza dźwignię. Zwolnił mocujące łańcuchy i nim pięść Tyfona dotarła do celu, samochód zaczął się toczyć i wypadł z otwartej ładowni stromo wznoszącego się samolotu — prosto w powietrze, z przyklejonymi do karoserii dwoma figurkami! · · · Nagłe zniknięcie wozu i Tyfona sprawiło, że Marius Calderon oniemiał. Wystarczyła sekunda, aby stracił ich z oczu.

— A niech to… — jęknął. Szybko się jednak otrząsnął: szkoda było stracić Tyfona, nie była to jednak katastrofa. Ten człowiek okazał się znakomitym zastępcą, ale i tak czekała go likwidacja — została postanowiona w chwili, gdy poznał prawdziwą twarz Generała, dowiedział się, że jest wysokiego stopnia agentem CIA. To, co się stało, jedynie ujęło Calderonowi pracy. A jeśli chodzi o Schofielda: dzięki Bogu wreszcie zniknął ten pieprzony nakręcany pajacyk! Marius Calderon musiał zrobić jeszcze jedno: uciec. Samolot już leciał w chmurze gazu, autopilot został jednak nastawiony tak, by znalazł się w niej głębiej. Za niecałe dwie minuty leżąca w kabinie głowica bojowa eksploduje. Generał podszedł do zakrytego plandeką obiektu i ściągnął brezent… …odsłaniając kompaktowy miniaturowy okręt podwodny. Był to rosyjski Pojazd Ratowniczy Głębokiego Zanurzenia MIR-4 — wersja MIR-2. Długa na pięć metrów jednostka z kulistą szklaną kabiną z przodu mogła pomieścić sześć osób załogi i choć Rosjanie twierdzili, że używają jej wyłącznie do nadań naukowych, MIR-4 używano do przenoszenia ludzi między okrętami podwodnymi i tajnych rajdów na wrogie wody. Ten egzemplarz ukradziono pół roku wcześniej wraz z rosyjskim frachtowcem Ochock. Calderon przestawił przełącznik i wskoczył do kokpitu łodzi, która zaczęła być ciągnięta przez biegnącą pod podłogą linę na tył ładowni, by przejść do kolejnego etapu akcji. Po dotarciu na koniec rampy łódź miała wypaść za krawędź — dokładnie tak samo jak przed chwilą pojazd — i polecieć w szare arktyczne niebo. W odróżnieniu od uaza MIR został jednak wyposażony w cztery spadochrony, dzięki którym zarówno łódź, jak i jego pasażer wylądują delikatnie w zimnej wodzie oceanu. Miniłódź wylądowała na wodzie z nieznacznym pluskiem i Calderon zaczął się szybko zanurzać — kierując się ku wyznaczonemu miejscu, gdzie miał się spotkać z okrętem podwodnym CIA klasy Sturgeon i zakończyć z wielkim hukiem trwającą tyle lat operację. · · · Calderon zadbał o wszystko: chmurę gazu, głowicę bojową, zniszczenie Smoczej Wyspy i własną ucieczkę. Zapomniał tylko o jednym.

O postaci dyndającej pod brzuchem antonowa na lince maghooka: kapitanie Shanie Michaelu Schofieldzie.

Kiedy uaz wypadł z ładowni, poleciał w dół z trzymającym się go wściekle Tyfonem, który przez całą drogę darł się jak opętany. Schofield był jednak gdzie indziej. Kiedy terenówka wylatywała w powietrze, skorzystał z wiernego maghooka: małego w porównaniu z magneteux, nie tak seksownego ani mocnego jak francuska konstrukcja — było to jednak wszystko, co posiadał. Wyskakując z wozu, wystrzelił z maghooka do samolotu, zanim ten zbytnio się oddalił, i pękaty magnes przykleił się do spodu tylnej rampy z odpowiednią siłą. Uaz spadł, on jednak nie. Był w dalszym ciągu w grze. Wciągnął się na górę za pomocą wewnętrznej zwijarki maghooka dokładnie w chwili, gdy z ładowni z łoskotem wypadło coś, co wyglądało jak pojazd podwodny, poleciało w niebo i rozwinęło spadochrony. — Skurwiel jeden… — rzucił Schofield, wspinając się z powrotem do ładowni, stając się jedynym pasażerem skazanego na zagładę antonowa. — Ale jeszcze nie skończyliśmy… · · · Strach na Wróble przebiegł przez ładownię i wpadł do kabiny. Szybko oszacował sytuację: zauważył ustawienie autopilota, ekran informujący, że znajduje się wewnątrz chmury gazu, przerażającą głowicę bojową, a na niej timer, wskazujący: 00:34… 00:33… 00:32… — Trzydzieści dwie sekundy do końca świata… Dlaczego ciągle się w coś takiego pakuję? Zaczął się rozglądać w poszukiwaniu pomysłów możliwych rozwiązań. Siedział w latającej bombie, która rozpocznie globalny pożar atmosfery. 00:30… 00:29… 00:28… Wbił wzrok w głowicę bojową. Calderon wymienił wszystkie elementy obudowy na takie, które dało się zamocować na stałe. Mowy nie było, by mógł zdążyć usunąć uranową kulę. Jak to powstrzymać? Co robić?

Niemożliwe. Jest za późno… Po raz pierwszy w karierze Schofield wiedział, że to prawda: skończył mu się czas. · · · Dwadzieścia osiem sekund później głowica bojowa eksplodowała.

Detonacja zawierającej czerwoną uranową kulę głowicy była niszczycielska. Eksplozja oślepiającego białego światła rozeszła się poziomo we wszystkich kierunkach. Marius Calderon poczuł impet w łodzi podwodnej, dziesiątki metrów pod powierzchnią oceanu. Zachybotała nią nawet na takim dystansie. Zmarszczył czoło. Nie powinien poczuć detonacji pod wodą. Woda doskonale tłumi fale uderzeniowe. A jednak czuł. Jedynym wytłumaczeniem, dlaczego czuje impet uderzenia pod wodą, było… — Nie! — wrzasnął w samotności swojej miniaturowej łodzi podwodnej. — Nie!!! Głowica eksplodowała, ale nie w chmurze gazu. Właśnie dotarło do Calderona, że eksplodowała pod wodą. · · · Było to jedyne rozwiązanie, jakie przyszło Schofieldowi do głowy. Wytoczyć głowicę bojową z ładowni… 00:20… 00:19… 00:18… Zepchnąć ją z rampy załadunkowej… 00:11… 00:10… 00:09… Głowica przetoczyła się przez krawędź i zaczęła spadać, podczas gdy timer odliczał sekundy… 00:08… 00:07… 00:06… Wpadła do wody z potężnym pluskiem i natychmiast zaczęła tonąć, błyskawicznie nabierając głębokości… 00:05… 00:04… 00:03… I zanurzała się coraz głębiej w błękitną toń… 00:02… 00:01… 00:00. BIIIIIIP! BUMMM!!! · · ·

Eksplozja głowicy bojowej pod powierzchnią wody wyglądała jak zwykły podmorski wybuch termonuklearny. Po chwilowym ukazaniu się białego ognia utworzyła się wielka okrągła chmura przegrzanej wody — przepełnionej miliardami wirujących mikrobąbelków — która zaczęła się najpierw rozprzestrzeniać poziomo, a potem dotarła do powierzchni, wyrzucając w powietrze gigantyczny gejzer wody — największą fontannę, jaką znała historia. Na szczęście przed wybuchem głowica opadła na dużą głębokość. Masa znajdującej się nad nią wody zneutralizowała potężną katalityczną siłę i nie zapaliła atmosfery. Jedyną osobą, która poważnie ucierpiała, był Marius Calderon. · · · Kiedy Schofield wrócił do kokpitu antonowa i ujrzał w dole potężny krąg wybuchu, odetchnął z ulgą. Poobijany, zakrwawiony, torturowany, niemal pokonany przez zmęczenie, straciwszy w akcji wielu dobrych ludzi, wraz z zespołem stawił czoła niezwykłym przeszkodom i powstrzymał Armię Złodziei przed podpaleniem świata. W tym momencie dostrzegł leżącą na podłodze antenę satelitarną, która zabezpieczała wyspę przez atakiem rakietowym. Została wyłączona. — A niech to cholera… Rosjanie. Jeśli Rosjanie to odkryli i wystrzelili rakietę, Smoczej Wyspie i wszystkim znajdującym się na niej ludziom pozostało niecałe dwadzieścia minut. Schofield wyłączył autopilota, zawrócił i ruszył z powrotem na wyspę.

ETAP KOŃCOWY STRACH NA WRÓBLE KONTRA ARMIA ZŁODZIEI

SMOCZA WYSPA 4 KWIETNIA, GODZINA 14.00 CZAS PLUS 3 GODZINY PO TERMINIE KOŃCOWYM Gdy na polu bitwy znowu rosną stokrotki, łatwo uznać, że bitwy nie było. GRETEL KILLEEN

PRZESTRZEŃ POWIETRZNA NAD SMOCZĄ WYSPĄ GODZINA 14.00 Antonow z Schofieldem na pokładzie leciał z maksymalną prędkością. Na dalekim północnym horyzoncie widać było sylwetkę Smoczej Wyspy: poszarpane kontury gór na południu, na północnym płaskowyżu więżę z dyskiem na szczycie, z którego wystawała pojedyncza iglica, oraz dwa gigantyczne kominy. Włączył radio samolotu. — Amerykańska stacja nasłuchowa, słyszycie mnie? Mówi kapitan Shane Schofield z korpusu piechoty morskiej, w niebezpieczeństwie. Czy ktoś monitoruje tę częstotliwość? Natychmiast odpowiedział mu jakiś głos, wrzeszczący wściekle po rosyjsku. Po chwili został zagłuszony i zaczęto mówić po angielsku. — Kapitanie Schofield, proszę zaczekać na uruchomienie zabezpieczonego łącza. — Rozległo się kilka kliknięć. — Kapitanie Schofield, tu Stacja Nasłuchowa Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych Bravo-Charlie-Sześć-Dziewięć, operująca w bazie Eareckson na Wyspach Aleuckich. Proszę podać swój numer służbowy i hasło zabezpieczające w celu weryfikacji. Schofield zrobił, co mu kazano. — A teraz proszę mnie przełączyć do Pokoju Dowodzenia Białego Domu. — Przełączam, kapitanie. · · · Prezydencki Zespół Reakcji Kryzysowych ciągle jeszcze znajdował się w Pokoju Dowodzenia. Doszły do niego dwie osoby z DIA: David Fairfax i Marianne Retter. Nieobecny był przedstawiciel CIA: rozpoczynając składanie raportu, David i Marianne zażądali, aby opuścił salę. Kiedy poinformowano ich, że na linii jest Strach na Wróble, narodowy doradca do spraw bezpieczeństwa, były generał korpusu piechoty morskiej, Donald Harris, wcisnął przycisk mikrofonu.

— Strachu na Wróble, mówi Don Harris. Są ze mną prezydent i Zespół Reakcji Kryzysowych. Gdzie jesteś i co się stało z bronią atmosferyczną? — Zatrzymałem aktywację urządzenia, ale muszę wiedzieć jedno: czy po wyłączeniu sygnału uplinku Rosjanie wystrzelili w kierunku wyspy bombę? — Wystrzelili. Trzy minuty temu. — Ile pozostało do uderzenia? — Dziewiętnaście minut. — Cholera! Możecie nakłonić Rosjan do samozniszczenia? — Nie. Skany satelitarne wykazują, że dla uniemożliwienia przejęcia z zewnątrz, a nawet ingerencji z własnej bazy, po ustawieniu rakiet na cel system modyfikowania lotu został wyłączony. Po tym, co się stało z poprzednią rakietą, Rosjanie chcą mieć pewność, że ta trafi w cel. Nic nie może powstrzymać rakiety. Kapitan przez chwilę milczał. — Strachu na Wróble? — spytał Harris. — Gdzie jesteś? — W samolocie mniej więcej sześćdziesiąt kilosów na południe od Smoka. — Więc nad czym się zastanawiasz? Spadaj stamtąd. Za dziewiętnaście minut wyspa zamieni się w chmurę w kształcie grzyba. — Zostali moi ludzie, generale. Prezydent pochylił się do mikrofonu. — Kapitanie Schofield, mówi prezydent… — Przepraszam, panie prezydencie, ale czy z Białym Domem skontaktował się ktoś o nazwisku David Fairfax? Prezydent odwrócił się i popatrzył na Fairfaxa. — No tak, w zasadzie to tak. Wjechał do nas, taranując boczną bramę. Jest tu teraz, z panną Retter z DIA. Właśnie składali raport na temat operacji CIA o nazwie „Pogromca Smoków” i agencie o nazwisku Calderon. — Całe rano z nim walczyłem. Cześć, Dave! — Cześć, Strachu na Wróble! — rzucił Fairfax do mikrofonu, świadom wpatrujących się w niego oczu. — Jak tam u was? — Przez chwilę byłem martwy, ale teraz jest okay. Dzięki za pomoc, stary. Informacje, które przesłałeś, zdecydowały o wszystkim. Liczę, że nie miałeś z tego powodu wielkich kłopotów. — Nie ma o czym mówić. — W każdym razie dzięki. Powiedz dyrektorowi DIA i prezydentowi, że moim zdaniem zasługujesz na awans. I, panie prezydencie, jeszcze jedno: powstrzymałem uruchomienie broni atmosferycznej, ale Calderon zwiał. Drań miał plan ucieczki,

będzie się jednak musiał prędzej czy później pojawić w Langley. Ja może nie wrócę z tej akcji, ale chcę, żeby poszedł siedzieć. Czy zrobi pan to dla mnie? — Znajdziemy go — odpowiedział prezydent. — Ma pan na to moje słowo, kapitanie. — Dziękuję, panie prezydencie. Muszę lecieć. Właśnie dotarłem do Smoka.

Antonow leciał nad Smoczą Wyspą. Schofield sprawdził timer na swoim zegarku — kiedy powiedziano mu, że zostało dziewiętnaście minut do uderzenia rosyjskiej rakiety, nastawił go. W tym momencie pozostało: 14:41… 14:40… 14:39… Schofield zaczął liczyć w głowie. Kolejna minuta na lądowanie, może dziesięć na znalezienie wszystkich żywych: Zacka, Emmy, Matki, Baby i Champion — cztery na powrót do antonowa i osiągnięcie minimalnej bezpiecznej odległości od epicentrum wybuchu. Nie wyglądało to dobrze. Nie miał ani dość czasu, ani uzbrojenia, aby mierzyć się z Armią Złodziei. Miał jedynie Bertiego na plecach — bez amunicji — i parę pistoletów, które znalazł w samolocie. Albo przeżywamy wszyscy razem, albo giniemy wszyscy razem, przypomniał sobie słowa, jakie wypowiedział w obozie. — Pieprzyć to! Podchodząc do lądowania, zaczął się rozglądać po bazie. We wszystkich kierunkach biegali spanikowani ludzie. Armia Złodziei straciła nie tylko naczelnego dowódcę, ale też całe dowództwo i zbiry szukały kogoś, kto im powie, co się dzieje i co mają robić. Schofield włączył radio Bertiego. — Matka, Baba! Zack, Emma! Renard! Ktoś mnie słyszy? — Słyszę cię, stary, choć nie sądzę, żebym był twoją matką — odpowiedział męski głos. Nie byli to ani Matka, ani Baba, ani nikt z… — Kapitanie, to ja — usłyszał cichy głos. Zack. — Żyję i E jest ze mną. — Wiedząc, że mogą być słuchani, Zack wolał nie ujawniać faktu obecności Emmy. — Musimy zabrać wszystkich z wyspy. Macie dziewięć minut na spotkanie się ze mną w miejscu, gdzie Baba wylał trochę ropy — oznajmił Schofield. — Zrozumiałem. Widzimy się na miejscu. Kilka sekund później odezwał się kobiecy głos, mówiący z wyraźnym francuskim akcentem.

— Strachu na Wróble, tu… — bolesne kaszlnięcie — Renard. — Wró… — kaszlnięcie — wróciłeś? — Gdzie jesteś, Renard? — Tam, gdzie mnie zostawiłeś, ale… — BLAM! głośno huknął w tle wystrzał — … mam tu pewne problemy. — Nie ruszaj się. Już idę. BLAM! — huknął kolejny wystrzał. — Pospiesz się. — Ooo… aaa! Jasne, nie ruszaj się, Renard. My też już idziemy! — powiedział męski głos, naśladując akcent Renard. 14:01… 14:00… 13:59… Zataczając koło nad wyspą, Schofield spróbował połączyć się z Matką i Babą, dostał jednak tylko kolejne wulgarne odpowiedzi od kolejnych Złodziei. Nie było od nich wieści. Niech to cholera… — pomyślał ze smutkiem. Zaczął podchodzić do lądowania — minął potężne kominy, przeleciał tuż nad wieżą z dyskiem na szczycie, z jedną z iglic przewróconą na bok — po czym dotknął pasa startowego. Opony antonowa złapały asfalt, maszyna potoczyła się niemal do końca pasa i zahamowała pięćdziesiąt metrów przed zachodnim klifem. Kiedy transportowiec nadleciał z rykiem i wylądował, przy hangarach zgromadzonych było przynajmniej dwudziestu ludzi Armii Złodziei. Natychmiast wsiedli do samochodów i pognali za samolotem, by sprawdzić, czy na pokładzie jest ich dowódca. Schofield wyskoczył z maszyny… 13:10… 13:09… 13:08… …i zobaczył motocykl z koszem, leżący na pasie — którego załogę niedawno unieszkodliwił Bertie. Trupy w dalszym ciągu leżały obok pojazdu. Schofield podbiegł do motocykla, postawił go i kopnął w rozrusznik. Silnik natychmiast ożył. Ruszył, wystrzeliwując spod kół fontannę błota. 12:30… 12:29… 12:28… Sam nie mógł uwierzyć w to, co robi. Wracał na Smoczą Wyspę — skazaną na zagładę Smoczą Wyspę, pełną pozbawionych dowództwa drabów, mając dwanaście minut na uratowanie przyjaciół.

Wjechał na pełnej prędkości na wzgórze leżące między pasem startowym a opuszczoną wioską wielorybniczą — to samo, z którego zjeżdżał godzinę temu. 11:00… 10:59… 10:58… Odwrócił się w kierunku samolotu: zatrzymały się przy nim cztery terenówki z ludźmi Armii Złodziei i wszyscy natychmiast wpadli na pokład. Po chwili znaleźli się ponownie na zewnątrz — zdezorientowani i zdziwieni. Jeden dostrzegł oddalającego się Schofielda i otworzył do niego ogień. Dwa pojazdy rozpoczęły pogoń. Strach na Wróble dotarł do rozwidlenia dróg i skręcił w lewo, kierując się do wioski. Timer przekroczył barierę dziesięciu minut. 10:00… 9:59… 9:58… · · · Minutę później dotarł do blokady drogi — tej samej, przy której jakiś czas temu przechytrzył go Tyfon. Stał tu samotny uaz, załoga jednak nie żyła — zastrzelona przez Bertiego. Schofield minął blokadę i zahamował przed wioską. Zeskoczył z motocykla. — Renard! Ruch z lewej… …między szopami mignął niedźwiedź polarny. Uciekał. BAM! BAMMM! Strzały. Z wioski, z kierunku, w którym biegł niedźwiedź. Schofield ruszył za nim. Wyskoczył zza rogu w chwili, gdy — BAM! BLAM! BAMMM! — rozległy się kolejne strzały, i ujrzał Veronique Champion, siedzącą w kącie, plecami do ściany, wyciągającą przed siebie ostatnią broń — maleńkiego rugera — i strzelającą do niedźwiedzia! Zwierzę padło, podziurawione pociskami, i Schofield stwierdził, że tuż obok leżą zabite trzy następne. A więc w czasie jego nieobecności Champion próbowała z małokalibrowej broni opędzić się od oszalałych drapieżników!

Ostatnie przybyłe zwierzę ryknęło i rzuciło się na zdobycz. Kobieta strzeliła do niego, był to już jednak ostatni nabój i niedźwiedź ruszył do końcowego ataku. Schofield wystrzelił z obu pistoletów i trafiony prosto w tył łba drapieżnik padł na śnieg na pysk, ślizgiem podjechał do stóp Champion i zamarł w bezruchu z wywalonym jęzorem i krwawą raną w potylicy. Champion podniosła głowę i głęboko odetchnęła. Podbiegł do niej, szybko podniósł i ruszył w kierunku motocykla. Kiedy szli, Champion ze zdziwieniem ujrzała wystające zza ramienia Schofielda oko kamery Bertiego. — Halo! — z przyjemnością powiedział elektronicznie syntetyzowany głos robota. — Allo — odparła. — Wygląda, że dotarliśmy na czas — rzekł Schofield, sadowiąc ją w koszu. — Jeszcze nie mogę uwierzyć, że wróciłeś. Schofield sprawdził zegarek. 8:01… 8:00… 7:59… — Za osiem minut ta wyspa zostanie zmieciona z powierzchni ziemi przez rosyjską rakietę z ładunkiem jądrowym, a moja filozofia jest prosta: nie zostawiam swoich ludzi. — Uruchomił silnik. — Trzymaj się! Pomknęli na wzgórze, z powrotem w głąb wyspy. · · · Sześćdziesiąt sekund później dotarli do rozwidlenia dróg na szczycie. Widać stąd było całą niemal wyspę: pas startowy, centralną wieżę, północną zatokę. 7:01… 7:00… 6:59… Schofield zatrzymał motocykl i popatrzył w kierunku pasa startowego. — O nie… Antonowa otaczał rozradowany tłum Złodziei, spychających maszynę w kierunku końca pasa! Samolot zjechał z niskiej skarpy na końcu pasa, przechylił się przez krawędź klifu i zniknął z widoku. Złodzieje ryknęli, jakby świetnie się bawili. Schofield przełknął ślinę. Była to ostatnia rzecz, jakiej się spodziewał. Tamci jednak nie wiedzieli o nadlatującej rakiecie, która uderzy za sześć minut… — No i co?! — zawołała Champion. — Co jest? — Tym samolotem mieliśmy uciec. Teraz mogę oficjalnie ogłosić, że utknęliśmy na wyspie.

Kapitan wpatrywał się w miejsce, w którym transportowiec zniknął za klifem. — Musi być inna droga wydostania się stąd — powiedziała Champion. — Jakiś inny samolot albo helikopter, może jakiś bunkier, gdzie się schowamy… Nad ich głowami przeleciała seria pocisków z dwóch pojazdów Armii Złodziei, które właśnie nadjechały. Wyrwało to Schofielda z odrętwienia i popatrzył na Francuzkę. — Bunkier… o tak, bunkier przeciwatomowy. — Iwanow mówił, że pod główną wieżą jest specjalne laboratorium, mogące pełnić funkcję bunkra… — Nie! Nic z tego. Nie zdążymy tam na czas. Widziałem inny. Bliżej. Gdzie on tylko… W ich kierunku poleciały kolejne pociski. — Możesz myśleć, jadąc? — spytała Champion. — Jasne. — Schofield uruchomił motocykl i znowu zaczęli uciekać przed przeciwnikami. Kilka sekund później odwrócił się do pasażerki. — Właśnie sobie przypomniałem, gdzie to jest… 6:00… 5:59… 5:58… · · · Motocykl zahamował z piskiem opon przed terminalem kolejki linowej. Strach na Wróble niósł Champion w kierunku bocznego garażu terminalu — którego drzwi nagle otworzyli Zack i Emma. Tak jak im polecono, udali się do miejsca, gdzie Baba wylewał olej napędowy. Zack szybko zagonił ich do środka. — Co się dzieje? Schofield — z Champion na rękach — minął go. — Kiedy Rosjanie zauważyli, że uplink jest wyłączony, wystrzelili w kierunku wyspy rakietę z ładunkiem atomowym. Walnie za pięć minut. Zack pobladł. — Pięć minut? Co możemy zrobić w pięć minut? — Dostać się do bunkra przeciwatomowego. — Schofield przebiegł przez garaż i wbiegł do właściwego budynku terminalu. Stanął przy wagoniku kolejki i popatrzył

wzdłuż liny biegnącej w dół, do Kwasowej Wysepki. Przypomniał sobie grube ołowiane drzwi w wielkiej hali — z symbolem promieniowana na dole i wypisanym cyrylicą ostrzeżeniem. Kiedy tam byli, wziął je za wejście do magazynu materiałów radioaktywnych, ale mylił się: to właśnie tam znajdował się bunkier przeciwatomowy. Na Smoczej Wyspie ulokowano kilka takich awaryjnych pomieszczeń — w końcu znajdowała się na zimnowojennej liście priorytetowych celów. Umieszczenie bunkra pod Kwasową Wysepką miało sens: miejsce było częściowo osłaniane przez klify, woda zatoki stanowiłaby dodatkowy bufor, chroniący przed idącą z wyspy falą uderzeniową. — Kolej jest za wolna. Nie zawiezie nas na czas — stwierdziła Emma. — Masz rację. — Schofield przypatrywał się linie. Opadała stromo, prosto do oddalonej o trzysta metrów stacji na Kwasowej Wysepce. Odwrócił się. — Wszyscy na dach wagonika! Zjeżdżamy po linie na pętlach! · · · 4:20… 4:19… 4:18… Wspięli się na dach postrzelanego jak sito wagonika. Lina ciągnęła się w otchłań, nieprawdopodobnie długa i przerażająco stroma, kończąc się daleko, daleko na wysepce. — No dobra, Zack i Emma, bierzcie pasy — powiedział Schofield. — Zawieście je tak! Przerzucił pas Zacka przez linę i skrzyżował końce, aż powstała pętla. — Kiedy wjeżdżaliśmy, zdrapaliśmy z liny większość lodu, więc nie będzie aż tak śliska. Aby hamować, należy rozsuwać ręce na boki, pas zaciśnie się na linie i jazda się zwolni. Jasne? Świetnie! Ruch! Zack pojechał pierwszy. Zeskoczył z dachu wagonika i z wrzaskiem pomknął w dół. Po chwili zamienił się w maleńką plamkę. Emma była następna. Przez chwilę nie mogła się zdecydować, by zeskoczyć z dachu wagonika. — Mamy naprawdę mało czasu, Emmo — powiedział Schofield. — Musisz ruszać. — Oczywiście. — Wzięła ostatni wdech i pomknęła po linie. Pozostali Schofield i Champion. Przerzucił przez linę pas… 3:31… 3:30… 3:29… …i przyciągnął ją do siebie, aby go objęła.

Ich twarze były oddalone o centymetry. Trzymała go mocno za szyję, on wyciągał ręce w górę, ściskając końce pasa. — Trzymaj się mocno. Veronique na ułamek sekundy spojrzała głęboko w pokryte bliznami oczy Schofielda. Ku jego całkowitemu zaskoczeniu pocałowała go — krótko, ale namiętnie. — Nigdy nie spotkałam takiego mężczyzny jak ty. Jesteś wyjątkowy. — Odsunęła się. — A teraz leć, Strachu na Wróble! Leć! W tym samym momencie do środka terminalu wpadło pięciu Złodziei, waląc z kałasznikowów. Nikogo jednak nie trafili, kiedy bowiem znaleźli się w środku, Schofield — z mocno obejmującą go Champion i przypiętym na plecach Bertiem — zeskoczył z dachu wagonika.

Maleńkie figurki Schofielda i Champion mknęły po linie. Na tle potężnych klifów i ogromnej zatoki w kształcie podkowy byli niemal niewidoczni, nie mieli jednak czasu na zachwycanie się widokami. Zsuwali się bardzo szybko, podróż w dół wyginającej się łukowato liny zajęła dwadzieścia sekund. Schofield mocno trzymał pas i kiedy ujrzał, że drzwi stacji na dole zaczynają się zbliżać, rozsunął ręce i zacisnął pas na linie. Natychmiast zaczęli zwalniać, przestraszył się jednak, że rozpoczął manewr zbyt późno, pociągnął więc z całej siły i wjechali do stacji, po czym… …stanęli z mocnym szarpnięciem w miejscu. Zack i Emma czekali już na platformie i pomogli Champion zejść. Kiedy Schofield zeskoczył z liny, popatrzył na zegarek. 3:01… 3:00… 2:59… — Trzy minuty. Biegnijcie. Ile sił w nogach. · · · Wypadli ze stacji, przebiegli krótką drogą i wpadli do potężnej hali, wypełnionej zbiornikami i cylindrami. 2:00… 1:59… 1:58… Zack i Emma biegli przodem, Schofield z Champion na ramieniu, najszybciej jak mógł, kuśtykał za nimi. 1:30… 1:29… 1:28… Zygzakując, przebiegli po kilku pomostach. 1:00… 0:59… — Minuta! — wrzasnął Schofield. W dół kilkoma drabinami. Z Champion na plecach było to trudne, spowalniało ich. 0:40… 0:39… Schofield wylądował na dolnym poziomie i ujrzał drzwi, o które mu chodziło. Supergrube, z symbolem promieniowania. — To tu! 0:30… 0:29…

Pomknęli w kierunku drzwi. 0:18… 0:17… Zack i Emma wpadli do środka. 0:16… 0:15… Schofield, Bertie i Champion schowali się za nimi. 0:14… 0:13… Zack i Emma zamknęli drzwi. Zatrzasnęły się z głośnym hukiem. 0:10… 0:09… Uciekali betonową klatką schodową, kolejnymi biegami schodów… 0:05… 0:04… Pokonali kolejnych dwoje grubych drzwi. 0:03… 0:02… Wbiegli przez ostatnie, które Schofield zatrzasnął z hukiem, padli na podłogę i przycisnęli plecy do ściany. 0:01… 0:00. Chwila ciszy. Potem nadeszło. Uderzenie.

Rosyjska międzykontynentalna rakieta balistyczna spadła z nieba jak piorun, gnając ku Smoczej Wyspie z prędkością ponad tysiąc kilometrów na godzinę. Pozostali żołnierze Armii Złodziei mieli może pięć sekund na zachwycenie się błyskiem na niebie i smugą dymu za głową — wystarczająco, aby z przerażeniem zanotować, co to właściwie jest i co oznacza. Głowica eksplodowała. Po oślepiającym błysku i gigantycznym huku nastąpiła fala uderzeniowa tak potężna, że niemal zmiotła całą Smoczą Wyspę. Dwa wielkie kominy rozprysły się w ułamku sekundy, zamieniły w pył. Centralna wieża pochyliła się i zaczęła przewracać, po czym spotkał ją ten sam los co kominy. Nabrzeżne klify zadrżały pod impetem eksplozji i w niebo poleciały potężne fragmenty skał. Terminal kolejki linowej spadł do zatoki. Wszystko płonęło, budowle i żywe istoty wyparowały. W niebo wzniósł się wielki grzyb. Smocza Wyspa przestała istnieć. Tak samo Armia Złodziei.

Głęboko we wnętrzu ziemi siedzący w bunkrze atomowym ludzie podnieśli głowy. Betonowe ściany wokół nich drżały, ale wytrzymały. Światła zamigotały, ale generatory nie przerwały pracy. Kiedy było po wszystkim, popatrzyli po sobie. — Co robimy teraz? — spytał Zack. Schofield dostrzegł wiszącą na ścianie starą konsolę komunikacyjną. Podszedł do niej. Została podłączona do generatora i sprawiała wrażenie, że działa. — Zadzwonimy do domu. Potem usiądziemy i zaczekamy, aż ktoś nas stąd zabierze. · · · Czekanie nie okazało się zbyt długie — potrwało tylko kilka dni. Po ponownym nawiązaniu kontaktu z punktem nasłuchowym w bazie Eareckson Schofield został przełączony do Białego Domu. Wysłano po nich okręt podwodny — USS Seawolf. Miał być na miejscu za trzy dni. Do tego czasu mogli jedynie czekać. Pili w tym czasie zapasy wody, jakie im zostały, i podzielili się kilkoma gotowymi do spożycia daniami wyciągniętymi ze schowków Bertiego. Schofield wiele razy myślał o Matce i Babie — oczywiście zwłaszcza o Matce. Najwyraźniej udało im się powstrzymać odpalenie rakiety znajdującej się na megapociągu, ale jakim kosztem? Postrzelono ich? Byli ranni? Zabici? Przed uderzeniem głowicy nie reagowali na wezwania radiowe. Ciekawe, co mogło się stać z Matką. Jeśli żyła w chwili wybuchu, to musiała zginąć. A jeśli stało się to przedtem, miał nadzieję, że odeszła tak, jak żyła: waląc ze wszystkich luf. — Żegnaj, Matka — powiedział cicho. — Byłaś lojalną, wierną przyjaciółką. Chciałbym być z tobą do końca. Będę za tobą tęsknił. · · · Kiedy w końcu Seawolf przybył, został pod powierzchnią lodowatej wody zatoki. Główna wyspa zamieniła się w zwęgloną pustynię, czarny apokaliptyczny krajobraz.

Choć częściowo osłonięta od fali uderzeniowej, wielka hala na Kwasowej Wysepce zamieniła się w szkielet: wszystkie okna zostały wybite, dach zerwany. Liczne zbiorniki i cylindry stały pod gołym niebem. Marynarze Seawolfa przyszli w kombinezonach ochronnych, przynieśli z sobą skrzynię z czterema kombinezonami i nosze. Zajęło to nieco czasu, ale w końcu wszyscy zostali przeniesieni na okręt podwodny — w odpowiednich kombinezonach. Na pokładzie mieli zostać poddani kwarantannie w specjalnej komorze, wyszorowani i zbadani. Schofield wszedł na pokład Seawolfa ostatni, niosąc w ręku uszkodzonego Bertiego. Przed nim szli Zack i Emma, poprzedzani przez dwóch marynarzy niosących na noszach Champion. Podczas pobytu w bunkrze Schofield kilka razy oczyszczał i opatrywał na nowo jej ranę, potrzebowała jednak profesjonalnej pomocy chirurgicznej. W drodze do komory, gdzie mieli odbyć kwarantannę, marynarze z noszami skręcili do okrętowego lazaretu — zamkniętego przedziału, przeznaczonego dla członków załogi napromieniowanych przy wycieku z reaktora. Miał się nią tam zająć okrętowy lekarz — też oczywiście w odpowiednim kombinezonie. Kiedy przekazywali Champion lekarzowi, z wnętrza zamkniętej przestrzeni szpitalnej doleciał okrzyk. Brzmiał znajomo. — Hej! Strachu na Wróble! Schofield zajrzał do środka i ujrzał siadającą na łóżku Matkę, która wrzeszczała i machała do niego jak wściekła. — Hej, ty! Wielki seksowny bohaterze! — Uśmiechnęła się od ucha do ucha. — Udało ci się! Ja pierniczę! Ale z ciebie gość! Facet, jesteś boski!!! Na łóżku po jej lewej stronie, podłączony do mnóstwa rurek i przewodów, leżał — w głębokiej śpiączce — Baba. Kardiomonitor słabo popiskiwał — Baba żył, ale ledwo, ledwo. Mimo zmęczenia Schofield musiał się uśmiechnąć. Stojącemu obok Zackowi opadła szczęka. — Próbowałem połączyć się z tobą przez radio, ale mi się nie udało — rzekł Schofield do Matki. — Co się stało w pociągu? Jak udało wam się uciec przez wybuchem? — Zrobiłam to, co ty byś zrobił: na pełnej prędkości wjechałam tym pieprzonym pociągiem do doku okrętów podwodnych! Walka była krwawa i mój francuski przyjaciel nieźle oberwał, ale powstrzymał ich na tyle długo, że przekroczyliśmy kreskę. W każdym razie, kiedy pociąg wjechał pod wodę, złapałam Babę i zeskoczyliśmy z lokomotywy. Kiedy znaleźliśmy się pod wodą, wylądowałam pod

dziobem leżącego tam na boku frachtowca i zobaczyłam małą ruską łódź podwodną. Byliśmy oboje ranni… on znacznie gorzej ode mnie… więc go doholowałam do łodzi i też się schowałam, by dostać się w jakieś suche miejsce, gdzie mogłabym przyjrzeć się jego ranom. Schofield popatrzył na nieruchomą postać Baby. Naliczył sześć ran postrzałowych, w tym jedną pośrodku klatki piersiowej. Jeśli nie ma się środka hemostatycznego albo przyspieszającego krzepnięcie krwi — żelu Celox albo gąbki QuickClot — takie rany są zazwyczaj śmiertelne. A Schofield wiedział, że ani Matka, ani Baba nic takiego nie mieli. — Jak ci się udało go połatać i uratować przed wykrwawieniem? Matka znowu się uśmiechnęła i wskazała brodą w kierunku Zacka. — W zasadzie dzięki niemu. Może trudno ci uwierzyć, szefie, ale czasami warto słuchać technobełkotu. Któregoś dnia w obozie, zanim wszystko się zaczęło, Zack opowiadał o nowych racjach gotowej do spożycia żywności. Wspomniał, że tabletki do filtrowania wody są zrobione na bazie chitosanu, a chitosan to główny składnik żelu Celox. To nowe jedzenie zawiera też paskudnie smakującą galaretkę, a galareta to przecież żelatyna. Pomyślałam sobie, że jeśli zmieszam tabletki filtrujące z wodą i galaretką, uzyskam coś kleistego, co przypomina Celox. Tak zrobiłam i powstał całkiem gęsty żel, którym obłożyłam główną ranę. Zrobił się niezły skrzep, może nie idealny, ale wystarczająco dobry, by zamknąć ranę. W łodzi podwodnej była też apteczka z bandażami, więc miałam go czym owinąć z wierzchu. Nie wiem, jak długo by to wytrzymało, ale przeżył, aż nas wyciągnęli. Schofield pokręcił głową. — Zrobiłaś żel do wytwarzania skrzepów z racji żywnościowej! Brzmi to jak… — Wiem! Pieprzony ze mnie MacGyver! — Jasne. Ale zaraz… jak uciekliście? Próbowałem cię łapać przez radio. — Słyszałam cię, ale w czasie strzelaniny rozwalili mi mikrofon, a Baba musiał zgubić swój, prawdopodobnie kiedy wylądowaliśmy w wodzie, bo łomot był niezły. W każdym razie słyszałam cię, ale nie mogłam nadawać. Kazałeś nam spadać z wyspy, i to w te pędy, więc pomyślałam, że szykuje się niezła rozpierducha. Uruchomiłam łódź i poszłam najgłębiej, jak się dało. MIR działał świetnie, ale jego radio to kawał szmelcu. Ściągnęłam na siebie uwagę, bez przerwy pingując aktywnym sonarem. — Co z nim? — Schofield wskazał ruchem głowy Babę. — Ciągle jeszcze w krytycznym stanie. Wprowadzili go w śpiączkę farmakologiczną. Doktor jeszcze nie wie, czy da radę. — Muszę iść do kwarantanny i na szorowanie — powiedział kapitan. — Porozmawiamy potem.

W tym momencie na łóżku obok Matki położono Veronique Champion. — Przyjdę też sprawdzić, co z tobą — rzekł Schofield. Champion skinęła głową. — Dziękuję… ponownie. Na widok tej wymiany zdań Matka sugestywnie się uśmiechnęła do Schofielda. Uniosła brwi. — Nie spiesz się, Strachu na Wróble. Muszę trochę po dziewczyńsku poplotkować z moją nową francuską sikoreczką.

NA PRZEDMIEŚCIACH BALTIMORE 24 WRZEŚNIA, GODZINA 16.50 (PIĘĆ MIESIĘCY PÓŹNIEJ) Shane Schofield siedział w gabinecie znajdującym się w piwnicy małej kamienicy na przedmieściach Baltimore. Mogło się to wydawać dziwne, ale miał na sobie galowy mundur: czapkę z białym denkiem, dopasowaną kurtkę mundurową ze wszystkimi medalami, pas ze złotą sprzączką i jasnoniebieskie spodnie z czerwonymi lampasami. Wyglądał przesadnie formalnie jak na to miejsce, ale po spotkaniu wybierał się do Białego Domu. Naprzeciwko niego — za biurkiem — siedziała Brooke Ulacco, jego wyglądająca jak normalny człowiek, mówiąca prosto z mostu, biorąca głupie sześćdziesiąt dolców za godzinę psycholożka z przedmieścia. Dzień się kończył i Schofield spędził popołudnie na opowiadaniu o przeżyciach na Smoczej Wyspie — bez pomijania tortur zadanych przez Mariusa Calderona. Aż do tego dnia nie wolno mu było mówić o tym Ulacco — ze względu na udział w sprawie CIA przełożeni poinformowali go, że jej autoryzacja na poziomie TS/SCI nie wystarczy. Nalegał na przyznanie jej wymaganego poziomu dopuszczenia do tajemnic, aby mógł opowiedzieć o wszystkim. Zajęło to kilka miesięcy i wymagało paru kolejnych sprawdzianów, Ulacco zdała jednak wszystkie egzaminy i do jej uprawnień Ściśle Tajne dodano klauzulę SAP — Program Specjalnego Dostępu. Schofield uważał, że warto było czekać pięć miesięcy. Kiedy skończył, Ulacco powoli skinęła głową. — Jak to robisz? — spytała. — Co robię? — Jak udało ci się zachować normalność? Ten Calderon torturował cię zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Drwił z twojego ojca, śmierci Gant, po czym, jak sądziłeś, z użyciem szczurów zabił na twoich oczach najlepszą przyjaciółkę. Jako twoja terapeutka miałabym poważne problemy, gdyby ktoś zrobił coś podobnego z tobą. Jak sobie poradziłeś? Schofield opadł na oparcie. Odpowiedź była prosta. — Zrobiłem to, czego mnie nauczyłaś.

— To znaczy? — Na jej twarzy zwykle malowała się spokojna, pewna siebie mina typu „wszystko już widziałam”, teraz jednak Ulacco przyglądała się Schofieldowi zaskoczona. — Czego cię nauczyłam? — Dzielić umysł na przegrody. Umieszczać wspomnienia w różnych miejscach. W moim przypadku… eee… w okręcie podwodnym. Ulacco uważnie mu się przyjrzała. — Shane, często się nad tym zastanawiałam. Wybrałeś jako miejsce lokalizacji wspomnień okręt podwodny, ponieważ jest to konstrukcja, którą można idealnie zamknąć, ale którą można też oczyścić, wyrzucić wspomnienia. Pozbyłeś się wspomnień związanych z Libby Gant? Ulacco poruszyła tę kwestię z pokerową miną i choć była bardzo ciekawa opinii Schofielda, dodała: — A poza tym nie ma na to pytanie złej ani dobrej odpowiedzi. Kapitan myślał pełną minutę. Ulacco obserwowała go bez słowa. — Nie, nie pozbyłem się — powiedział w końcu. — Nigdy nie mógłbym się pozbyć wspomnień dotyczących Libby. Była niesamowitą kobietą i kochałem ją, a usunięcie wspaniałych, związanych z nią wspomnień byłoby usunięciem jakiejś części mnie, czegoś, co powoduje, że jestem całością. W trakcie tortur… zwłaszcza kiedy wydawało mi się, że Matka nie żyje… przesunąłem tylko te dobre wspomnienia do przedziału znajdującego się głęboko w okręcie podwodnym mojego umysłu, zamknąłem stalową przegrodę i zakręciłem kołem, aż zamknięcie stało się całkowicie szczelne. Kiedy to zrobiłem, Calderon nie mógł tknąć Gant. Nic, co by powiedział albo zrobił, nie dotarłoby do tych wspomnień, wspaniałych wspomnień. A mnie nic złego się nie stało. — Nic ci się nie stało? Umarłeś. — Tylko na krótko. Ulacco niepewnie się uśmiechnęła. — Chcesz mnie przekonać, że technika pamięciowa, której nauczyłam cię w zakichanym piwnicznym gabinecie, pozwoliła ci zachować zdrowie psychiczne, kiedy byłeś torturowany przez jednego z najlepszych na świecie speców od niszczenia ludzkiego umysłu? Skinął głową. — Aha. Ulacco odwróciła się na moment i wbrew woli wyglądała nawet na całkiem dumną. Potrwało to sekundę, ale Schofield to zauważył. Po chwili wróciła do swej zwykłej postawy.

— A potem uratowałeś północną półkulę Ziemi przed wyparowaniem? — Tak jest. — Mogłabym więc mówić, że ratując ciebie, uratowałam świat? Strach na Wróble odwzajemnił uśmiech. — Chyba możesz. Po raz pierwszy w historii ich spotkań roześmieli się. Ulacco wstała. — Czas się skończył, kapitanie. Musisz zdążyć na spotkanie z prezydentem. Wstał i z powagą skinął głową. — Dziękuję, pani doktor. Dziękuję za pomoc. Aha, jest jeszcze jedno…

GABINET OWALNY BIAŁY DOM 24 WRZEŚNIA, GODZINA 20.00 Shane Schofield stał na baczność w Gabinecie Owalnym, czekając, aż prezydent zawiesi mu na szyi order. Obok niego stała Matka — też w galowym mundurze i na baczność — oraz czwórka cywili: Dave Fairfax, Marianne Retter, Zack Weinberg i Emma Dawson… i jeden robot. Przy nodze Zacka znieruchomiał Bertie — szczęśliwy, z odbudowanym korpusem i błyszczącym pokryciem. Obserwowani przez dowódcę korpusu piechoty morskiej, dyrektora Agencji Wywiadu Obronnego i dyrektora DARPA, wszyscy dostali liczne medale i ordery za „męstwo i dzielność w obliczu zagrożenia życia znacznie wykraczające ponad wypełnienie obowiązku”. Nieco z boku stała Brooke Ulacco, ubrana w szybko skomponowany wyjściowy strój i nieco zaskoczona zaproszeniem do tego miejsca. Kiedy prezydent przed nią stanął, nie miał w ręku żadnego orderu. — Doktor Ulacco — powiedział cicho. — Kapitan Schofield wypowiadał się w najlepszych słowach o pani umiejętnościach terapeutycznych. Bycie prezydentem to dość stresująca robota i zamierzałem z kimś na ten temat porozmawiać, kimś takim jak pani. Kimś, kto byłby nieustępliwy, ale fair i… dyskretny. Słyszałem, że ma pani wysoki poziom klauzuli bezpieczeństwa, sądzę więc, że wymagałoby to jedynie kilku drobnych dodatkowych kontroli. Miałaby pani ochotę? Po raz pierwszy, odkąd się poznali, Schofield widział niemożliwą do wyprowadzenia z równowagi doktor Ulacco z szeroko otwartymi z zaskoczenia oczami. · · · Kiedy ceremonia się skończyła, prezydent zwolnił wszystkich poza Schofieldem. — Mam tu kogoś, kto chce z panem porozmawiać, kapitanie — powiedział i wcisnął przycisk interkomu. — Mary, wpuść ambasadora.

Otworzyły się boczne drzwi i do Gabinetu Owalnego weszły trzy osoby, z których Schofield znał dwie. Nieznany mężczyzna z zaczesanymi do tyłu siwymi włosami, długim orlim nosem i wyniosłym sposobem bycia wyglądał jak przedstawiciel królewskiego rodu — w bardzo drogim garniturze. Pozostałą dwójką — w cywilnych ubraniach — byli Veronique Champion i Baba. W garsonce od dobrego krawca i szpilkach Champion wyglądała szczupło i młodzieńczo. Miała perfekcyjny makijaż, a czarne włosy — przycięte na tę okazję — opadały jej na ramiona. Baba nieco przystrzygł brodę, ale w garniturze czuł się wyraźnie źle. Jedną rękę ciągle jeszcze miał na temblaku. — Kapitanie Schofield — zaczął prezydent — chciałbym przedstawić panu ambasadora Francji w Stanach Zjednoczonych, Monsieur Philippe’a de Crespigny’ego. Strach na Wróble zauważył, że prezydent użył formalnego sposobu przedstawienia, w ramach którego młodszą osobę przedstawia się starszej. Jednakże wymienienie Schofielda na pierwszym miejscu oznaczało sugestię, że w tym pokoju stawia się go ponad francuskiego ambasadora. Kapitan był pewien, że ambasador to zauważył. — Monsieur — podając Schofieldowi rękę, ambasador się ukłonił — zna pan chyba major Champion i starszego sierżanta Huguenota. Strach na Wróble skinął głową Champion i Babie. — Znam. Miło widzieć ich ponownie, do tego w tak dobrej formie. — Ambasador ma dla pana wiadomość, kapitanie — powiedział prezydent. — Od swojego prezydenta. Ambasador wyprostował się. — Kapitanie Schofield — zaczął sztywno, formalnie. — Republika Francuska przekazuje panu serdeczne podziękowania. Major Champion i starszy sierżant Huguenot poinformowali prezydenta Francji, że pańskie czyny na polu walki, poza uratowaniem kilku innych krajów, uratowały także Francję. Moim obowiązkiem jest poinformować pana, że prezydent unieważnił nagrodę za pańską głowę. Republika Francuska nie ma więcej wobec pana jakichkolwiek pretensji, kapitanie Schofield. Strach na Wróble otworzył usta. Champion uśmiechnęła się do niego, Baba wyszczerzył zęby. Prezydent Stanów Zjednoczonych wyglądał na szczególnie zadowolonego.

W Sali Roosevelta podano kawę i ciastka — jak zwykle po audiencji u prezydenta. Zack i Emma pokazywali liczne możliwości Bertiego, Champion plotkowała z Brooke Ulacco. Był też mąż Matki, Ralph — w najlepszym garniturze i strasznym krawacie, Matka nie wstydziła się jednak trzymać go pod rękę, kiedy rozmawiali z Babą i Schofieldem. — A więc, Strachu na Wróble, znaleźli tego fiuta z CIA, Calderona, „Pana Anarchii”? Pokręcił głową. — Nie, ale podejrzewam, że pewnego dnia zostanę wezwany na spotkanie na wysokim szczeblu i znajdzie się tam wysoki rangą fiut z CIA, który powie mi, że znaleziono Calderona martwego. — Tyle że wcale nie będzie martwy… — Nie. Calderon to jeden z najlepszych i najbystrzejszych ludzi CIA. Sformułował niemal trzydzieści lat temu plan dla Smoczej Wyspy, który zadziałał idealnie. Wszystko potoczyło się tak, jak przewidział, z wyjątkiem jednego elementu: nas. Gdybyśmy się tam nie znaleźli, całe Chiny i większość północnej półkuli zmieniłyby się w popiół. Nie, nie byłbym zaskoczony na wieść, że Marius Calderon wrócił do Stanów i siedzi w Langley z nową twarzą i nowym nazwiskiem, choć prawdopodobnie w tym samym gabinecie. Kilka minut później prezydent delikatnie stuknął Schofielda w ramię. — Kapitanie, mogę na słówko? Wyprowadził Schofielda z pokoju. Zeszli do Pokoju Dowodzenia, gdzie czekało na nich kilku ludzi — w tym z dyrekcji CIA i DIA. — Kapitanie, chciałbym, aby usłyszał to pan z pierwszej ręki. Dyrektorze. Dyrektor CIA wystąpił naprzód. Miał ponurą minę, mimo to, zanim się odezwał, obejrzał sobie Schofielda od stóp do głów — jakby chciał oszacować człowieka, który zrujnował długo przygotowywany plan CIA. — Panie prezydencie. Kapitanie Schofield. Wreszcie znaleźliśmy Mariusa Calderona. Nie żyje. Dwa tygodnie temu jego łódź podwodna została znaleziona przez norweski trawler. Dryfowała na Oceanie Arktycznym. W którymś momencie po zejściu Calderona pod wodę awarii uległ system zaopatrzenia łodzi w powietrze do oddychania i Calderon się udusił.

Schofield popatrzył dyrektorowi CIA prosto w oczy. — Dziękuję, dyrektorze. Nie spodziewałem się, że kiedyś usłyszę tę informację. · · · Schofield wrócił do Sali Roosevelta. Wyszły mu naprzeciw Matka i Brooke Ulacco. — Hej, Strachu na Wróble. Właśnie rozmawiałyśmy z seksowną francuską laseczką. — Matka wskazała Champion ruchem podbródka. — Coś takiego… wiedziałeś, co znaczy po angielsku renard? — Nie. — To po francusku: „lis”. — Naprawdę? — Aha. Myślę, że coś w tym może być — powiedziała Matka. — Wiesz, co jeszcze? Spytała, czy nie miałbyś nic przeciwko temu, żeby po tej imprezce iść z nią na drinka. Schofield popatrzył na Champion — przyłapał ją na tym, że mu się przygląda, szybko jednak się odwróciła. Spojrzał na Ulacco. — Co o tym sądzisz? Wzruszyła ramionami. — Zawsze było wiadomo, że trzeba będzie wspaniałej kobiety, żeby znowu wzniecić w tobie iskrę. A ona jest naprawdę wspaniała. Randka dobrze by ci zrobiła. Matka? — Wyrażam zgodę — powiedziała cicho i cmoknęła Schofielda w policzek. — Sądzę, że stara Lis też nie miałaby nic przeciwko temu. Schofield przez dłuższą chwilę przyglądał się Veronique Champion — Renard, Lis — zastanawiając się. Potem do niej podszedł. · · · Kilka godzin później widziano ich oboje w małej całodobowej kawiarence niedaleko Białego Domu — jak rozmawiali, uśmiechali się i kilka razy nawet się roześmiali. Gadali długo w noc. Kiedy Schofield wrócił do tymczasowego mieszkania w baraku kompleksu korpusu piechoty morskiej w Arlington, zbliżała się druga w nocy. Coś leżało na jego łóżku.

Na poduszce. Poobijane lustrzane okulary przeciwsłoneczne z wydrapanym A w okręgu. Jego okulary, ostatni raz widziane w rękach Mariusa Calderona. Poza tym nie było niczego. Żadnej notatki, niczego. Strach na Wróble rozejrzał się niepewnie po pokoju. Wziął do ręki okulary i długo, intensywnie się im przyglądał.

1 W Polsce serial Big Bang Theory był emitowany pod tytułem Teoria wielkiego podrywu. 2 Przekład Z. Kubiak.