Mrok - John Lutz

Mrok John Lutz

Miasto, które nigdy nie śpi, stało się miastem, któremu nie pozwala zasnąć lęk przed koszmarem. Seryjny morderca zwany Nocnym Łowcą wciąż pozostaje nieuchwytny. Pojawia się niespodziewanie. Wkracza w życie nieprzeczuwających niebezpieczeństwa ofiar i cierpliwie czeka na odpowiedni moment. Pojedynek z seryjnym mordercą nie jest dla detektywa Franka Quinna tylko kolejną sprawą do rozwiązania. Schwytanie Nocnego Łowcy to dla niego ostatnia szansa, by odbudować życie, które legło w gruzach wskutek misternie skonstruowanej intrygi. Tym razem Quinn będzie walczył przede wszystkim o samego siebie. Odkrycie tajemnicy drzemiącej w mrocznej przeszłości szaleńca to jedyny sposób, by położyć kres krwawej krucjacie. Quinn musi się spieszyć. Liczba ofiar rośnie. Każda z twarzy, które widzi na ulicach miasta, może być twarzą mordercy… albo kolejnej ofiary. Królewskim Aardvarkianom, pierwszym pośród wielu Gdyby on umarł, piękno by umarło, A chaos czarny znów by świat ogarnął. William Shakespeare, Venus i Adonis Przełożył Maciej Słomczyński A skoro błędnych powiek już więcej nie ruszę, Wyssij z ostatnim tchnieniem uchodzącą duszę. Alexander Pope, List Heloizy do Abelarda Przełożył Ludwik Kamiński 1 Jan Elzner drgnęła zaalarmowana, gdy coś wyrwało ją ze snu. Coś… dźwięk z kuchni wdarł się w miłe sny, których już nie pamiętała. Wyciągnęła ramię, żeby potrząsnąć mężem Martinem, ale jej ręka natrafiła jedynie na gładką pościel i chłodną poduszkę.

Może obudził się przed nią i poszedł sprawdzić, co to za dźwięk? Jan uśmiechnęła się, z powrotem odpływając w płytki sen, pewna, że jej mąż wróci do łóżka i że znów wszystko będzie dobrze. Dźwięk pewnie był jakimś głupstwem – ot, zamrażarka pracująca w swoim zwykłym rytmie albo przedmiot, który stał tak niepewnie, że w końcu spadł z jednej z szafek. Martin sobie z tym poradzi, tak jak radził sobie prawie ze wszystkim. Był mężczyzną, który… Głos. Niewyraźny, ale to na pewno mówił Martin. Z kim mógł rozmawiać o – raz jeszcze zerknęła na radiobudzik przy łóżku – trzeciej nad ranem? Głos umilkł. Jan szerzej otworzyła oczy, leżąc bez ruchu w ciemnościach. Odległe brzmienia na pół rozbudzonego Manhattanu sączyły się przez okno sypialni. Czyjeś słabe, dalekie zawołanie, syrena jak polujący gdzieś w oddali wilk, szmer gardłowo warczącego pod oknem ruchu ulicznego. Odgłosy nocy. Przewróciła się na plecy, słuchając, nasłuchując… Z lękiem. Choć nie powinna się lękać. Nie boję się! Nie ma czego się bać! Ale wiedziała, że to nieprawda. Martin nigdy nie mówił do siebie. Nie wyobraziłaby sobie czegoś takiego. Coś brzęknęło, odbiło się, choć słabo, i potoczyło po płytkach kuchennej podłogi. Obróciła się i usiadła na skraju łóżka, z sercem gwałtownie bijącym na alarm. Przypomniała sobie słowa, które wiele lat temu usłyszała od babci: „Serce wie wcześniej niż głowa. Zawsze wie pierwsze”. Za drzwiami sypialni widziała padający z kuchni prostokąt światła, kładący się ukośnie na podłodze korytarza. Zamigotał, gdy przemknął przez niego cień. Co też Martin może tam robić? Podniosła się, jedną nogę stawiając na plecionym dywaniku, który leżał przy

łóżku, a drugą na chłodnym parkiecie z twardego drewna. Do zamieszkania w apartamencie na Upper West Side zachęciły ją i Martina między innymi te wypolerowane dębowe parkiety. W jakiś sposób wiedzieli, że mogą być tu szczęśliwi. I byliśmy szczęśliwi. Jesteśmy szczęśliwi! Co takiego wie jej serce, że jeszcze nie dostrzegła tego głowa? Strach działał jak narkotyk, a jednak pchał ją poprzez grozę w kierunku światła na drugim końcu korytarza. Musiała sprawdzić, musiała się dowiedzieć, co tak ją przeraziło. Szła na sztywnych nogach, w jedwabnej nocnej koszuli, a jej pobladłe palce zaciskały się wokół kciuków. Jedyne, co teraz słyszała, to ciche tup-tup! własnych nagich stóp uderzających o podłogę, niosących ją w kierunku światła i straszliwej wiedzy, której musiała stawić czoła. Skręciła za róg i stanęła w drzwiach do kuchni. Jej oddech zatrzymał się, gdy objęła wszystko wzrokiem: oświetloną jasno kuchnię, Martina zwiniętego na podłodze w dziwnie czarnej plamie, reklamówkę i zakupy rozsypane na błyszczącym, szarym blacie stołu. Przy prawym ramieniu Martina leżała puszka tuńczyka. To ją słyszałam, jak upadła! Musiała stoczyć się ze stołu. Słyszała siebie, mamroczącą imię Martina, gdy dawała krok w jego stronę. Nie zdziwiła się – naprawdę prawie wcale – gdy zza kuchennej wyspy wyłoniła się ciemna sylwetka i ruszyła w jej kierunku. Było to raczej potwierdzenie tego, co zdążył podpowiedzieć jej strach. Coś w prawej ręce. Pistolet? Nie. Tak! Pistolet, do którego coś było przytwierdzone. Pistolet z tłumikiem. – Proszę! – Zasłoniła twarz dłonią. – Proszę! – Nie mnie! Nie mnie! Jeszcze nie teraz! Ledwie usłyszała pyk! pistoletu, gdy kula przedarła się przez tkankę i kość, spomiędzy piersi pomknęła ku sercu – ołowiany pocisk burzący i rozdzierający jej świat, jej życie, kładący kres jej przeszłości, przyszłości, wszystkiemu.

Żyła jeszcze, leżąc na podłodze, z dala od bólu, chociaż nie od strachu, gdy uzbrojony mężczyzna na sekundę pochylił się nad Martinem, a potem ostrożnie przeszedł nad nią, uważając, żeby nie powalać butów krwią, i dalej zmierzał w kierunku drzwi. Przez chwilę widziała wyraz twarzy potwora, który zabrał jej wszystko, co miała i czym była. To on! Był taki spokojny, uśmiechał się z zadowoleniem, jak zwykły robotnik, który zakończył rutynową, ale konieczną pracę. Zerknął na nią z nikłym zainteresowaniem, po czym najwyraźniej uznał, że jest martwa. Nie pomylił się. Pospieszył się tylko o kilka sekund. 2 Błysk! Fedderman zamrugał, gdy zrobiono jeszcze jedno zdjęcie i gdy mechanizm przesuwający kliszę w aparacie zabrzęczał jak miniaturowy mikser. Technicy kryminalistyczni kręcili się po całym mieszkaniu, robiąc zdjęcia, spryskując powierzchnie luminolem, odkurzając, skubiąc pęsetami. Elznerom intruzi najwyraźniej nie przeszkadzali. Tak jak jatka w kuchni. Nie przeszkadzało im nawet to, co im zrobiono. Tak już mieli ci, których spotkała nagła śmierć. Osaczany przez wszystkie potworności, jakie widział, pracując w nowojorskiej policji, Fedderman często myślał, że było to dla nich jedynym miłosierdziem. – Kończysz już z tą dwójką? – Jego partnerka Pearl zadała to pytanie lekarzowi medycyny sądowej, zadufanemu i aż przesadnie zadbanemu człowieczkowi nazwiskiem Nift, który – gdyby jego życie potoczyło się inaczej – mógł zrobić karierę w filmie, grając Napoleona. Miotał się nad ciałami już dobrych piętnaście minut, dzieląc się z Pearl i Feddermanem pierwszymi spostrzeżeniami. – Pewnie. Możecie sobie trochę z nimi pofiglować. Nie zapomnijcie tylko zapiąć rozporków, gdy skończycie.

Odrażający Napoleon. Fedderman patrzył na Pearl, która, być może specjalnie, mocno nadepnęła Niftowi na stopę, gdy szła w kierunku ciała Martina Elznera. Jej sprawiające wrażenie wygodnych czarne buty na wysokich obcasach (żeby wydawała się wyższa nad swoje metr sześćdziesiąt) potrafiły być niebezpieczne. Nift skrzywił się i szarpnął w tył, niemal posyłając przy tym kopniakiem w dal puszkę tuńczyka. – Tylko w krew nie wdepnij – ostrzegła go Pearl. Po czym kompletnie przestała zwracać na niego uwagę. Pochyliła się i delikatnie podważyła półautomatyczny pistolet marki Walther, wokół którego zaciskały się martwe palce Elznera, a potem wsuniętym w lufę ołówkiem przeniosła go do plastikowej torebki na dowody rzeczowe. Nift łypnął na nią i ruszył ku drzwiom, zabierając swoje chore poczucie humoru i nie oglądając się za siebie. Fedderman wiedział jedno o detektyw Pearl Kasner: na pewno nie pozwalała, żeby ktokolwiek sobie z nią pogrywał. Nawet Napoleon. Właśnie ta cecha charakteru pakowała ją często w kłopoty i skierowała jej karierę na boczny tor. I dlatego Fedderman ją lubił, choć podejrzewał, że niedługo przestanie być jego partnerką. Za rok o tej porze będzie prawdopodobnie prowadziła taksówkę lub namawiała klientów do zakupu perfum w którymś z marketów Macy’s. Fedderman pomyślał, że była niezłą laską ze świetnymi cyckami i kształtnym tyłkiem i że gdyby była wyższa, mogłaby zostać aktorką lub modelką. Uważne ciemne oczy, czarne włosy, zadarty nosek, charakterystyczny urok. Fedderman dumał niekiedy, że gdyby był młodszy, nieżonaty, gdyby nie zdarzały mu się sporadyczne problemy ze wzwodem, gdyby nie miał nieświeżego oddechu, chronicznie buntującego się żołądka, trzydziestu kilogramów nadwagi i powiększającej się łysiny, mógłby do niej wystartować.

Pearl podała jednemu z techników plastikową torebkę z pistoletem, zerkając przy tym na Feddermana, jakby wiedziała, o czym myślał. Wie. Byli partnerami, i to na miesiące przed tym, zanim zaczęły się kłopoty Pearl. Żadne nie mogło liczyć na taryfę ulgową i oboje dobrze o tym wiedzieli. Tak to działało. Gdyby zmęczyli się swoim towarzystwem, znaczyłoby, że mieli, kurwa, pecha. Zupełnie jak tych dwoje na kuchennej podłodze. Wydział Zabójstw dostał wezwanie po tym, jak mundurowi z wozu patrolowego zjawili się na miejscu zbrodni, zawiadomieni przez sąsiada zza ściany, który zauważył na tapecie w swojej kuchni coś, co wyglądało na otwór po kuli. Kiedy dozorca ich wpuścił, okazało się, że otwór rzeczywiście wybiła kula. Przeszła przez Jan Elzner, a potem przez ścianę oddzielającą mieszkanie Elznerów od sąsiedniego lokalu. Mundurowi przestali się tam kręcić i zabezpieczyli miejsce zdarzenia. Pearl i Fedderman przesłuchali lokatorów mieszkających z lewej, z prawej, pod i nad Elznerami. Nikt nie pamiętał, żeby słyszał coś przypominającego wystrzał z broni palnej, ale zdaniem Nifta strzały padły gdzieś między drugą a czwartą nad ranem, kiedy sen jest najgłębszy. Albo powinien taki być. Fedderman wiedział, że gdy ludzie budzili się o tej porze, z niejasnych powodów działy się niekiedy potworne rzeczy. Przypatrzył się jatce, czując, jak – nawet po tylu latach, po wszystkim, co widział – zawartość żołądka podchodzi mu do gardła. Spojrzał na stół kuchenny. – Co sądzisz o tych zakupach? Wygląda na to, że któreś z Elznerów, a może nawet oboje, właśnie wróciło ze sklepu i je wypakowywało. Ciemne oczy Pearl posłały mu ponure spojrzenie. – O trzeciej nad ranem? Jedno w piżamie, drugie w nocnej koszuli?

– Wiem, że nie brzmi to najsensowniej, ale zakupy mogli zrobić wcześniej, tylko zapomnieli je wypakować. A jak sobie przypomnieli, wstali, żeby to zrobić, i pokłócili się. Małżonek wyciągnął gnata, załatwił żonkę, a potem siebie. W prawdziwym świecie to się zdarza. – Chodzi ci o świat, w którym żyjemy? Fedderman nie miał ochoty wdawać się w dysputę, która skręcała w kierunku cokolwiek filozoficznym. – To co powiemy kapitanowi Eganowi? Morderstwo z samobójstwem? – Najchętniej nic bym chujowi nie mówiła. – Pearl! – Dobrze, dobrze… To rzeczywiście wygląda na morderstwo i samobójstwo, więc pewnie nim było. Eksplodowało tłumione napięcie, skutek życia w wielkim mieście i tak zwanego małżeńskiego szczęścia. Fedderman odetchnął. Nie zamierzała bóść systemu i powodować problemów. I bez tego miał ich pod dostatkiem. – Ale coś mi się tu nie domyka. – Zawsze coś się nie domyka – odparł Fedderman – ale musimy polegać na dowodach. Dwa trupy. A to, co małżonek trzymał w ręce, bez wątpienia było bronią. Wokół dziury w głowie widać oparzenia od prochu. Najwyraźniej zastrzelił żonę, zorientował się, jakie kurewstwo zrobił, i palnął sobie w łeb. Honorowo. Morderstwo i samobójstwo. Wyjaśnianie przestępstw to robota jak przy taśmie montażowej, bo zaraz pojawia się nowe, któremu trzeba poświęcić uwagę. Odhaczamy problem i bierzemy się za następny, który nadjeżdża. – Choć sami stoimy w miejscu. Fedderman wiedział, co miała na myśli. Nawet jeśli udałoby jej się zachować pracę w nowojorskiej policji, nie miała szans, żeby awansować. Awanse nie były dla Pearl. Zdawała sobie sprawę ze swojej sytuacji, tak jak wszyscy inni, po tym, co zrobiła kapitanowi Eganowi.

Pearl i Egan. Myśląc o nich, Fedderman czasami łapał się na tym, że ma uśmiech na twarzy. 3 – Ach! Quinn, nieprawdaż? Mężczyzna, który to powiedział, stał w drzwiach mieszkania znajdującego się w bloku bez windy na West Side. Był w średnim wieku i łysiał; miał pociągłą twarz wspartą na podwójnym podbródku, obrzmiałe purpurowe worki pod piwnymi, pozbawionymi radości oczyma i starannie przystrzyżony opadający wąs, który zaczynał siwieć. Był z niego kawał chłopa, choć brzuch mu nieco zwisał. Wyglądał, jakby poskładano go z nieprzystających do siebie fragmentów ciała, przez co jego drogi, szyty na miarę garnitur przywodził na myśl coś, co wygrzebano z kosza z przecenionymi ciuchami. Minęły tylko cztery lata, więc rozpoznał Quinna i Quinn o tym wiedział. Gospodarz nie wstał z wytartej sofy, na której siedział twarzą do drzwi. – Prawdaż. Quinn – odpowiedział niepotrzebnie na pytanie Harleya Renza, zastępcy szefa nowojorskiej policji. Frank Quinn był kościstym mężczyzną o ostrych rysach, wzrostu ciut powyżej metr osiemdziesiąt pięć, z dwukrotnie złamanym nosem, kwadratową szczęką i krótko ściętymi ciemnymi włosami, których nie imał się grzebień. Ale najlepiej zapamiętywało się jego oczy: zielone, beznamiętne oczy gliny, zdające się od pierwszego wejrzenia domyślać najgłębiej skrywanych tajemnic rozmówcy. Dziś Quinn obchodził urodziny. Skończył czterdzieści pięć lat. Przydałoby mu się golenie, czysta koszula, świeża bielizna, fryzjer i nowe życie. – Drzwi pan nie zamknął – poinformował Renz, wchodząc do mikroskopijnego, zapuszczonego mieszkania. –

Nie boi się pan, że ktoś wejdzie i zwinie sobie coś na oślep? – Faktycznie musiałby być ślepy, żeby chcieć coś stąd zwinąć. Renz uśmiechnął się, a jego twarz przybrała wygląd pyska nękanego gazami ogara. Zaraz zmienił minę, ale nadal wyglądał jak nękany gazami ogar. – Nie mówiłem panu tego wcześniej, ale naprawdę przykro mi z powodu May. Żeście się rozwiedli i w ogóle. Często pan ją widuje? A małą? Laura, dobrze pamiętam? – Lauri. May nie może na mnie patrzeć. I poza Lauri nic jej do tego nie zmusza. A Lauri sama jeszcze nie wie, czego chce. W co ma wierzyć odnośnie do mojej osoby. – Przedstawił pan jej swoją wersję? – Ostatnio nie. Wierzy May, a ta mówi jej, co powinna myśleć. Wybyły do Los Angeles. Żeby być jak najdalej ode mnie. Renz pokręcił głową. – Niewiele przemawia na korzyść małżeństwa poza tym, że to instytucja. Jak więzienie albo dom wariatów. Byłem żonaty przez dwadzieścia sześć lat, aż wreszcie małżonka zwiała z moim bratem. – Słyszałem – powiedział Quinn. – Ubaw był po pachy. – Teraz i ja potrafię się z tego śmiać. Na tym zdumiewającym świecie wszystko może się zmienić. Pańska gówniana sytuacja też. Quinn wiedział, o jakiej sytuacji mówił Renz. Cztery lata temu Quinn stracił reputację, pracę i rodzinę, bo niesłusznie oskarżono go o molestowanie dzieci – o gwałt na trzynastolatce. Trudno, żeby ją zgwałcił, skoro nigdy wcześniej jej nie widział. Rozumiał, dlaczego go wrobiono. Szkopuł w tym, że nie wiedział jak. Był dobrym gliną, nawet świetnym, ogólnie szanowanym za nieustępliwość i inteligentne podejście do dochodzeń. Nie poddawał się. Nie ustępował. Miał wyniki.

I w końcu okazał się zbyt dobrym policjantem, żeby nie dostrzec drobnych niespójności w śledztwie dotyczącym zabójstwa dilera narkotyków. Quinn zaczął kopać głębiej, aż odkrył sieć korupcji i zepsucia na większą skalę, a zaplątanych w to było wielu jego kolegów z wydziału. Dręczył się tym, co musi zrobić, ale wiedział, tak jak i oni wiedzieli, że w końcu pójdzie ze swoimi podejrzeniami do Wydziału Wewnętrznego. Quinn porozmawiał ze swoim przełożonym, kapitanem Vince’em Eganem, i wprost mu to powiedział. Ale z wewnętrznymi ktoś skontaktował się wcześniej. Doniósł, że w Brooklynie brutalnie zgwałcono dziewczynkę. Quinn osłupiał, ale na początku nie przestraszył się za bardzo. Był niewinny. Oskarżenie musiało być pomyłką. Pokazano mu znaleziony na miejscu zdarzenia guzik – takiego samego brakowało przy koszuli, którą miał na sobie w noc gwałtu. Potem, co wprawiło go w jeszcze większe osłupienie, dziewczynka wskazała go na okazaniu. Zidentyfikowała go po wzroście i budowie ciała oraz po nierównej bliźnie na prawym przedramieniu, mimo że gwałciciel miał na twarzy maskę z pończochy. Quinn zrozumiał, że oskarżenie nie było pomyłką. Było działaniem prewencyjnym. Skonfiskowano komputer z jego biurka na komisariacie i znaleziono w nim trzy sugestywne e- maile do dziewczynki. Nie widział ich nigdy wcześniej. A na twardym dysku komputera wykryto najbardziej perwersyjną dziecięcą pornografię. Powiedziano Quinnowi, że jest niedobrze. Quinn wiedział, że jest fatalnie. Znał zasady gry. Wiedział, co będzie dalej. Wskażą mu teraz drogę wyjścia z opresji. Wskazali. Wcześniejsza emerytura z ułamkiem poborów albo oskarżenie o molestowanie dzieci, o gwałt na nieletniej.

Quinn zdał sobie sprawę, że tylko Egan mógł zaalarmować skorumpowanych gliniarzy i że sam musiał być równie skorumpowany, jak oni. Prawdopodobnie to właśnie myślący strategicznie Egan uchronił Quinna od oskarżenia, nie pozwalając, aby smród rozszedł się poza policję. Quinn, wiedząc, że i tak nikt mu nie uwierzy, zrozumiał sens układu, kropki nad korupcyjnym i. Cokolwiek o nim mówić, był realistą. Zachował więc lichą pensyjkę, ale stracił pracę i wszystko razem z nią. Wszystko. Nie sądził, że ruina nastąpi tak szybko i że będzie tak całkowita. W mgnieniu oka przepadła jego reputacja, wiarygodność i jego małżeństwo. Co więcej, okazało się, że musi żyć tylko ze swojej mizernej pensji, że jest wyrzutkiem, niezdolnym do znalezienia pracy czy porządnego mieszkania, bo figuruje na nieoficjalnej liście nowojorskiej policji jako seksualny dewiant. Zawsze kiedy już myślał, że wychodzi na prostą, wieści w jakiś sposób docierały do tego, od kogo zależała jego przyszłość. Ten, kto zepchnął Quinna na dno, chciał, żeby Quinn pozostał na dnie. Po odejściu May tak mu jej z początku brakowało, że odbiło się to na jego zdrowiu. Obawiał się, że bolący żołądek zamieni mu się w końcu w kamień. Teraz często myślał o Lauri, ale o May prawie wcale. Renz mądrze mówił. Rzeczywistość się zmienia. Kapitan Harley Renz nigdy specjalnie Quinna nie obchodził. Ambitny i przebiegły sukinsyn, który lubił dużo wiedzieć o innych. Dla Renza wiedza o osobistym życiu ludzi była jak zakryte karty w pokerze. – Pił pan? – zapytał Renz. – Nie. Dopiero dziesiąta. Wykańcza mnie tylko kurewski ból głowy.

Renz wyjął z kieszeni malutką białą buteleczkę z plastiku i wyciągnął ją do Quinna. – Może ibuprofen coś da? Quinn tylko na niego patrzył. Renz schował buteleczkę do kieszeni. – Okolica nie jest taka zła – powiedział Renz, rozglądając się. – Tylko ta pańska nora wygląda jak mekka karaluchów. – Budynek ma być remontowany, więc czynsz jest niski. Wynająłem rzecz jasna dekoratora wnętrz. – Nazywa się Johnnie Walker? – Nieee. Na niego mnie nie stać. – Uśmiech losu może to odmienić. Może zapewnić tak potrzebne panu pieniądze i pomóc w odzyskaniu reputacji. – Niby jak? – Ja tu jestem. – Sam pan powiedział, że to mekka karaluchów. – Dobrze znów słyszeć te pańskie cwane gadki – powiedział Renz. – Znaczy że nie załamał się pan do końca. Quinn patrzył, jak Renz mości się w steranym fotelu z poręczami, stojącym naprzeciwko steranej sofy, i składa palce w piramidkę, jakby zebrało mu się na modlitwę – charakterystyczny gest, który Quinn dopiero teraz sobie przypomniał. Nigdy nie ufał ludziom składającym palce w piramidkę. – Moja propozycja – zaczął Renz – wiąże się z nierozwiązaną sprawą zabójstwa. Quinn pragnął tylko, żeby Renz powiedział swoje i wyszedł, ale i tak poczuł, że przyspieszył mu puls. Glina na zawsze zostanie gliną, pomyślał gorzko. Niebieska krew w żyłach zmian się nie ima. Czy nie dlatego siedział tu cały dzień, pielęgnując żal nad samym sobą? – Słyszał pan o sprawie zabójstwa Elznerów? – spytał Renz.

Quinn pokręcił głową, że nie. – Nie oglądam wiadomości. Poprawiają mi nastrój inaczej. Więc Renz wprowadził go w temat. Jan i Martina Elznerów, małżeństwo, znaleziono dziesięć dni temu, zastrzelonych we własnym mieszkaniu na Upper West Side. Zginęli we wczesnych godzinach porannych, oboje mniej więcej w tym samym czasie. Broń, z której oddano strzały, została znaleziona w dłoni nieżyjącego męża. Był to stary półautomatyczny walther .38. Numer seryjny pistoletu wypalono kwasem. – Robi się to z połową nielegalnej broni w Nowym Jorku – zauważył Quinn. – Na to wygląda. Mąż zginął od pojedynczego strzału w skroń. – Ślady prochu na dłoni? – Trochę. Ale mogły się pojawić, kiedy wkładano mu broń do ręki. – Oparzenia przy ranie wlotowej? – Aha. Strzał padł z bliskiej odległości. – Morderstwo, potem samobójstwo – podsumował Quinn. – Taka jest wersja oficjalna. W to chcą wierzyć. – Kto? – Oficerowie nowojorskiej policji, którzy nie są mną. Moim zdaniem Elznerowie zostali zamordowani. Quinn rozsiadł się wygodniej na sprężynowej sofie i skrzywił się. Ból głowy nie ustępował. – Dlaczego jest pan innego zdania? – zapytał. – Przede wszystkim, zamierzam zostać następnym szefem policji. Komisarz Barrow na początku przyszłego roku ustąpi ze stanowiska z powodów zdrowotnych. Departament szuka kandydata na jego miejsce, a jestem na liście. – Wiążące się z tym włażenie w cudze dupy opanował pan do perfekcji.

– Panie Quinn, był pan najlepszym gliną w Wydziale Zabójstw. To może wrócić. Wystarczy przyjąć moją propozycję. – Nie słyszałem żadnej propozycji – odparł Quinn. Chryste! Kolejna oferta. Oblizał wargi. Były suche. – Ale wszystko w swoim czasie. Czemu sądzi pan, że Elznerów zamordowano? – Bo rozmawiałem z lekarzem sądowym Juliusem Niftem. To mój stary kumpel. Quinna nie zaskoczyło, że Nift i Renz się przyjaźnią. Para kutasów. – Nift zdradził mi w zaufaniu, że kąt wejścia kuli nie bardzo pasuje do samobójstwa. Trajektoria pocisku zanadto biegnie w dół. – I stwierdził, że definitywnie wyklucza to postrzał z własnej ręki? – Nie – przyznał Renz. – Czyni go tylko mniej prawdopodobnym. Co więcej, na niektórych wystrzelonych kulach są rysy mogące wskazywać na użycie tłumika, jakby pozostały po zetknięciu z deflektorem lub jakąś nierównością powierzchni. Pistolet w dłoni Elznera nie miał tłumika. Ale na lufie pozostały znaki sugerujące, że mógł być do niej przykręcany. – Ale znaki na broni i pociskach niczego nie rozstrzygają. Nie bardziej niż kąt rany wlotowej. – Prawda – zgodził się Renz. – Tylko że mamy jeszcze zakupy. – Zakupy? – Leżały na stole, a obok nich dwie częściowo rozpakowane reklamówki. Na podłodze kuchni leżała puszka tuńczyka. W najbliższych sklepach spożywczych i delikatesach nikt nie pamięta, żeby któreś z Elznerów coś kupowało albo zamawiało dostawę w ciągu dnia lub wieczorem. W żadnej reklamówce nie było rachunku. – Dziwne – powiedział Quinn.

– Nikt nie przerywa wypakowywania zakupów w środku nocy po to, żeby ot tak popełnić morderstwo, a potem samobójstwo – oznajmił Renz. Quinn pomyślał, że Renz może się tu pięknie mylić. Czekał na ciąg dalszy, ale Renz już skończył. – To wszystko? Wszystkie pańskie dowody? – Jak dotąd. – Mało przekonujące. – Jak dotąd. Quinn wstał i przespacerował się do okna, przyciskając dłoń do bolącego czoła. Musiał zmrużyć oczy, gdy wyjrzał na znajdującą się dwa piętra niżej ulicę. Poranek był ciepły, choć pochmurny. Niektórzy idący chodnikami piesi mieli na sobie lekkie płaszcze przeciwdeszczowe. Kilka osób niosło otwarte parasolki. – No to przejdźmy do pańskiej propozycji. – Chcę, żeby poprowadził pan tajne śledztwo w sprawie zabójstwa Elznerów – powiedział Renz. – Przy mojej dyskretnej pomocy. Przetrzymam dowody tak długo, jak się da, i tylko my dwaj będziemy znali je wszystkie. Dostanie pan godziwe wynagrodzenie i proszę nie pytać, skąd pochodzą pieniądze. A jeśli rozwiążę… Jeśli rozwiąże pan sprawę, a ja zostanę następnym komisarzem, wraca pan do nowojorskiej policji i staje się częścią jej wewnętrznego kręgu. – Szemrany układ. – Ano szemrany. A pan jesteś taki, kurwa, etyczny. Znam pańską reputację, ale może zauważył pan, że w zasadzie skończyły się panu możliwości. Daję panu szansę. A przy okazji jest to szansa dla mnie. Sprawy potoczą się tak: nowym szefem policji zostanę ja albo kapitan Vincent Egan, a wie pan, że on nie rozegra tego uczciwie. Quinn uśmiechnął się mimo woli. Renz przed przyjściem tutaj wszystko sobie obmyślił. Quinn wiedział coś

jeszcze: Renz nigdy nie złożyłby mu takiej propozycji, gdyby ktoś stojący nad nim w policji lub we władzach miasta tego nie zaaprobował. Może ten ktoś miał własne podejrzenia i chciał się przyjrzeć Eganowi i Quinnowi – a może także Renzowi – pod mikroskopem. – Jeśli wezmę się za to śledztwo, nie ma siły, żeby nie dowiedział się o tym Egan i reszta wydziału – stwierdził Quinn. – Pracuj pan szybko, to Egan niczego nie wyniucha. A jeśli wyniucha, wtedy będziemy się martwić. Teraz proszę, żeby wygrzebał się pan z tej fizycznej i psychicznej nory, w której się pan zakopał, i zabrał się do roboty tak, jak wiem, że pan potrafi. – Ta ostatnia część powinna pójść w miarę łatwo – powiedział Quinn, wciąż wyglądając przez okno. – Ale nie bez tej pierwszej. Da pan radę? Quinn widział otwierające się w dole kolejne parasolki, jak ciemne, nagle rozkwitające kwiaty. Pomyślał, że miło by było, gdyby słońce w tym momencie przedarło się przez chmury i dało mu znak. Pieprzyć to. Nie potrzebował znaków. – Spróbuję – odparł, odwracając się od zachmurzonego świata. – Ale nawet jeśli mi się uda, nie wyobrażam sobie, jak wciśnie mnie pan z powrotem do policji. – Jako komisarz będę mógł. – I, biorąc wszystko pod uwagę, nie rozumiem, dlaczego postawił pan właśnie na mnie. – Idąc tu, zauważyłem, że w okolicy jest kilka szkół. – Jedna zaraz na końcu ulicy. Niedaleko jest też kościół. Ani na jedno, ani na drugie nie zwracam specjalnej uwagi. – Wiem – odrzekł Renz. – Dlatego postanowiłem do pana wpaść. 4

Dzień przeprowadzki. Claire Briggs stała na środku pustego salonu i z satysfakcją przyglądała się świeżej farbie. Doszła do wniosku, że przez złamaną biel ścian bladoniebieski dywan wygląda starzej, ale na razie jej to nie przeszkadzało. Wydała oszczędności na farbę i trochę nowych mebli, które uważała za niezbędne, ale była szczęśliwa, że mogła wreszcie wynieść się ze swojej ciasnej sutereny w Greenwich Village. A wszystko dzięki temu, że dostała drugoplanową rolę w nieprzerwanie grywanej na Broadwayu komedii Owacje dla kuchmistrza. Claire, z ufarbowanymi na blond włosami i sztucznym francuskim akcentem, grała w niej Mimi, właścicielkę restauracji zakochaną w szalonym, ale utalentowanym zastępcy szefa kuchni. Szczupła kobieta średniego wzrostu, która wyglądała na wyższą dzięki długiej szyi i wyprostowanej sylwetce, włożyła czubki palców w kieszenie ciasno opiętych dżinsów, podeszła do okna i popatrzyła w dół. Zobaczyła, jak dwadzieścia osiem pięter niżej ekipa od przeprowadzek wydobywa z vana kupioną na pchlim targu antyczną chińską szafkę i stacza ją po stalowej rampie wozu na ulicę. Szafka została ciasno owinięta w grubą folię, co miało zapobiec uszkodzeniom. Claire cieszyła się, że z polecenia jednej z grających w Owacjach… tancerek zatrudniła akurat tę firmę przeprowadzkową – Trzech bysiów i furgon. Mimo efekciarskiej nazwy byli ostrożni i nie migali się od pracy. Nie wspominając o tym, że zgodnie z nazwą były z nich atrakcyjne byczki. Firma z siedzibą w New Jersey, po drugiej stronie East River, zatrudniająca tak naprawdę ze dwudziestu chłopa i dysponująca kilkoma furgonetkami, dzięki solidności szybko wyrabiała sobie reputację na Manhattanie. Claire odeszła od okna i zwiedziła resztę położonego na West Side mieszkania z dwiema sypialniami. Kazała

pomalować salon i kuchnię – sypialnie na razie tego nie potrzebowały, a i tak będzie korzystała tylko z jednej. Z drugiej zrobi przechowalnię różności, domowy gabinet i wstawi do niej niewielką sofę, którą będzie można rozkładać, żeby pomieszczenie służyło również okazjonalnie za pokój gościnny. Posiadanie mieszkania z rezerwowym pokojem było w Nowym Jorku luksusem, ale Claire zawsze chciała taki mieć. Pasował do jej planów, które nawet dla niej nie były do końca jasne. Usłyszała głosy, szuranie i otwierane silnym pchnięciem drzwi. Wróciła do salonu i zobaczyła, że jeden z robotników przytrzymuje drzwi, żeby drugi mógł wwieźć chińską szafkę. Ten z szafką był krzepkim blondynem o pociągłej, szczupłej twarzy – ze swoją urodą mógłby być aktorem. Claire pomyślała, że może i nim był. Tak to już było na Manhattanie. Każdy mógł być aktorem. Każdy mógł być kimkolwiek. – Pod tę ścianę. – Wskazała palcem. Miała nadzieję, że będą uważać na mahoniową szafkę, mimo że nie była szczególnie wartościowa. Claire ją lubiła i zamierzała przechowywać w niej kryształowe kieliszki, które dwa lata temu pozostawiła jej babcia, obecnie spoczywająca na cmentarzu w Wisconsin. – Niczego sobie mebelek – powiedział blondyn, gdy razem ze swoim niemal równie przystojnym ciemnowłosym kolegą zerwali taśmy, zdarli folię i przydźwigali szafkę pod ścianę salonu. – Tu pasuje? – Troszkę na lewo, gdyby byli panowie tak uprzejmi – poprosiła Claire. – Będziemy – odezwał się ciemniejszy. – Pani jest szefem. – I miło się z panią współpracuje – dodał blondyn, puszczając oczko. Claire nie mogła się do niego nie uśmiechnąć. Zdecydowanie był magnetycznym typem, jak jakiś

współczesny wiking. Gdyby nie była w związku z Jubalem… Ale była w związku. Powściągnęła uśmiech, żeby nie wydał się zbyt zachęcający. Prawie półtorej godziny zajęło trzem robotnikom wniesienie pozostałych mebli do windy towarowej i ustawienie ich mniej więcej tam, gdzie chciała Claire. Przez cały ten czas blondyn poświęcał Claire szczególnie dużo uwagi, co zdawało się bawić pozostałych dwóch – tego ciemnowłosego oraz przystojnego, łysego Afroamerykanina, który był zbudowany jak tancerz i z gracją tancerza się poruszał. Kiedy skończyli, to właśnie blondyn podszedł do Claire, niosąc na podkładce papier do podpisania, i powiedział, że wystawią jej rachunek. Odpowiedziała, że wolałaby wypisać im czek dzisiaj, bo nie lubi odkładać takich rzeczy na później. To przywołało na twarz blondyna szeroki uśmiech. – To miłe – powiedział. – W tej branży zdarza się, że klient człowieka wybzyka. Cierpliwie czekał na odpowiedź, ale Claire postanowiła nie bawić się z nim w dwuznaczności. Tylko interesy . Wypisała czek, uwzględniając hojny napiwek, i podała wikingowi. Zlany potem, stojąc bliżej, niż było to konieczne, emanował żarem i zapachem, który powinien być nieprzyjemny, ale wcale taki nie był. Claire musiała przyznać, że czuła się niezręcznie przez tego faceta. I podobało jej się to. Zrobił pokaz z oglądania czeku, po czym odezwał się z uśmiechem: – Claire, nazywam się Lars Svenson. – Świeżo ze Szwecji? – Nie wiedziała, co powiedzieć, a to głupie pytanie ślina sama przyniosła na język. – Niezupełnie – odrzekł Svenson. – Szczerze mówiąc, od kilku pokoleń w Stanach. A Briggs? Czy to nazwisko mężatki?

– Jeszcze nie – powiedziała Claire. – Ale już niedługo. – Niedługo znaczy, że nie. Data już ustalona? – Nie. – Były oświadczyny? – Nie bezpośrednie. Dobrze się rozumiemy. Obdarzył ją szerokim, zmysłowym uśmiechem. – Porozumienie to nie to samo co kontrakt. Pokręciła głową, mówiąc „nie” jego oczywistym intencjom. – Obawiam się, że w tym przypadku to jedno i to samo. Svenson wzruszył ramionami. – Cóż, jeśli okaże się, że zamordował trzy poprzednie żony… Wybuchnęła śmiechem. – Wtedy będę potrzebowała pomocy przy przeprowadzce. Zamarkował dziarski salut, posłał jej kolejny uśmiech i zniknął za drzwiami. – Uff! – Claire usłyszała własny wydech. Znów podeszła do okna i obserwowała, jak w dole Svenson i jego dwaj koledzy wskakują do furgonetki, po czym nieduży, ale masywny van zjechał z krawężnika. Claire jeszcze raz obeszła mieszkanie, żeby sprawdzić, jak ustawiono meble. Przesunęła stół bliżej sofy, po czym zamieniła miejscami dwie lampki. Stała z rękami na biodrach, rozważając, gdzie na ścianach salonu najlepiej będą wyglądały makaty, kiedy z torebki dobiegło ćwierkanie telefonu komórkowego. Pospieszyła do kąta, gdzie leżała rzucona na podłogę torebka, i wygrzebała z niej aparat. – Claire? Tu Maddy. – W słuchawce odezwał się kobiecy głos. Madison Capp, koleżanka tancerka, która zarekomendowała firmę przeprowadzkową. – Cześć, Maddy – przywitała się Claire. – Chłopcy wnieśli ci meble?

– I się wynieśli. Dziękuję, że mi ich poleciłaś. Byli fantastyczni. Niczego nie popsuli ani nie porysowali. – Do tego są bardzo malowniczy, co? – Nie sposób zaprzeczyć. – Był ten wielki blondyn? Lars jak mu tam? – Był. Lars Svenson. – Startował do ciebie? – Tak jakby. Jest aktorem czy kimś takim? – Nieee, po prostu byczek z dobrym bajerem. Kilka miesięcy temu przeprowadzał moją koleżankę do nowego mieszkania i umówiła się z nim. – O? Zdała ci sprawozdanie? – Nie widziałam się z nią. Wyjechała z miasta. Podobno dostała rolę w Europie, w jednym z erotycznych filmów o dojrzewaniu. Dobrze radzi sobie z językiem. – Seksualnie? – Lingwistycznie. Ale niezależnie od tego, jak używali języka, musiała być Larsem bardziej niż usatysfakcjonowana. – Na pewno – zgodziła się ze śmiechem Claire. – Tak czy inaczej, jesteś z kimś na poważnie, prawda? – Prawda. Nazywa się Jubal Day i jest aktorem. – Ach! Zeszłego roku występował w Metabolizmie w Village? – Ten sam Jubal Day. – No to rozumiem, dlaczego „na poważnie”. Co teraz robi? – Jest na tournée z Metabolizmem. Obecnie w Kansas City. – Szkoda, że nie może być przy tobie. Cóż, Claire, dzwoń, gdybyś czegoś potrzebowała. – Na pewno. I jeszcze raz dziękuję, Maddy. – Baw się dobrze, moszcząc gniazdko. Claire schowała telefon do torebki i posłuchała rady. Kontynuowała rundki po mieszkaniu, dotykając, wyrównując, przestawiając, czując się jak w domowym

zaciszu. Coraz bardziej tak się czuła – jak u siebie w domu. Było to dziwne. Maddy użyła określenia „moszczenie gniazdka”. Tak robiły ptaki – budowały gniazdo, zagospodarowywały je. Zagospodarowywanie. Przez ostatnie dni to właśnie zaprzątało umysł Claire i czerpała z tego ogromną przyjemność. Zastanawiała się, co jest z nią nie tak. Zorientowała się nagle, że przez całą tę ekscytację zapomniała sprawdzić w skrzynce na dole, czy poczta zaczęła już dostarczać przesyłki na jej nowy adres. Z początku, gdy stojąc w wyłożonym kafelkami holu otworzyła mosiężną skrzynkę oznaczoną numerem jej mieszkania, pomyślała, że fatygowała się niepotrzebnie. Skrzynka była pusta, nie licząc kolejnej zachęty do otwarcia konta kredytowego i kuponu na darmową dostawę pizzy. Potem zauważyła przy metalowej ściance zmiętą białą kopertę standardowej wielkości. W kopercie czekał na nią drugi wielki łut szczęścia. Był w niej, napisany wytwornym odręcznym pismem, list od ciotki Em, jej ulubionej krewnej, mieszkającej w Maine. List został złożony na pół, a w środku znajdował się czek. Gdy Claire przesłała jej w e-mailu dobre wieści – że dostała jedną z najważniejszych ról na Broadwayu – ciocia Em odpisała, że w ramach gratulacji przyśle jej prezent. I przysłała. Suma na czeku wystarczała, żeby zrealizować to, co Claire wielokrotnie nazywała przy ciotce jednym ze swoich najbardziej upragnionych marzeń: wynajęcie profesjonalnego dekoratora wnętrz. Hojny czek cioci Em był przy nowym mieszkaniu prezentem idealnym. Claire miała ochotę oddzwonić do Maddy i podzielić się radosną wiadomością, ale postanowiła, że jednak tego nie zrobi. Maddy obchodziło niewiele poza tańcem. Dobrze

urządzone mieszkanie wyobrażała sobie jako takie, w którym jest więcej niż jeden mebel do siedzenia. Claire musiała przyznać, że pewnie z tego powodu Maddy była jedną z najchętniej zatrudnianych niezależnych tancerek w Nowym Jorku. Lubiła Maddy, ale zawsze uważała, że interesowanie się w życiu tylko jednym to dla człowieka za mało. Była niemal pewna, że zamknęła za sobą drzwi mieszkania, wyszła więc z holu przed budynek i udała się do sklepu Duane Reade, gdzie mogła kupić dla cioci Em ładną kartkę z podziękowaniami. Był piękny, ciepły dzień. Tak słoneczny, że nawet plastikowe worki na śmieci ustawione przy krawężnikach lśniły odbitym światłem jak porozrzucane wzdłuż alei klejnoty. Może sprawił to jej nastrój, ale ludzie na chodniku wydawali się mniej pochłonięci sobą, bardziej otwarci na świat i radośniejsi. Czasem, pomyślała Claire, życie potrafi być niemal doskonałe. I zaskakujące. 5 W zaniedbanym trzypiętrowym bloku bez windy Pearl leżała w łóżku i gapiła się w popękany sufit, który, tak jak reszta jej lokum, domagał się malowania. Wynajęła to mieszkanie pół roku temu, ale dopiero przed miesiącem zaopatrzyła się w odpowiednie artykuły: matową lateksową farbę w kolorze kremowej bieli, zwanej kolonialną, i dobraną pod nią błyszczącą emalię. Do tego pędzle, skrobaczki, wałki do malowania, kuwety do nakładania farby na wałek, plastikowe płachty malarskie, nawet jakieś ustrojstwo z gąbki do wyrównywania narożników i okolic framug w oknach i drzwiach. Miała wszystko co potrzebne, z wyjątkiem zapału. I czasu. Na przeszkodzie stawały jej takie rzeczy jak morderstwa, gwałty, napady rabunkowe. Zajmowały jej

większość dnia i pochłaniały większość energii. Przybory do malowania leżały więc w wąskiej szafie bez półek stojącej na korytarzu, czekając, aż wreszcie zostaną wykorzystane. Pearl od tygodni do nich nie zaglądała. Jak dalej ułoży się jej w Robocie – w jej pracy? Wiedziała, co wszyscy, wliczając ją samą, myślą na ten temat od dnia, kiedy wdała się w utarczkę z tym palantem Eganem. *** Była po służbie i zajrzała do Meermont Hotel, żeby skorzystać z toalety dla pań – takie przybytki ze względu na swoją rzadkość były cenione na Manhattanie. Żeby dotrzeć do WC, musiała przejść przez zatopiony w dyskretnym świetle, wyłożony dębową boazerią hotelowy bar, a wtedy usłyszała, że ktoś woła ją po nazwisku. Gdy zatrzymała się i odwróciła, zobaczyła, że to kapitan Vincent Egan, siedzący na ostatnim stołku przy długiej ladzie barowej. Uśmiechnęła się i chciała iść dalej, rozpaczliwie pragnąc ulżyć pęcherzowi. Ale nie mogła zignorować ani potraktować obcesowo człowieka, który dowodził jej komisariatem i który miał wpływ na jej przyszłość. I to naprawdę na wiele sposobów… – Kapitan Egan! Dzień dobry! – Przekonująco, jak sądziła, udała miłe zaskoczenie, starając się nie zaciskać ud. Może była zanadto przekonująca. Egan zsunął swoją zwalistą osobę o byczym karku z barowego stołka i ruszył w jej stronę. Widząc, jak chwiejnie idzie, jak lekko błyszczą mu oczy, uświadomiła sobie wstrząśnięta, że jest pijany. – Robisz dżysz za tajniaczkę? – zapytał, zbliżając się do niej tak, że wyczuła, jakim trunkiem się raczył: burbonem, i to w dużych ilościach. Zerknęła na jego szklankę stojącą na barze. Pił z lodem, bo w szklance zostały już tylko do połowy roztopione kostki. – Jeszli tak – wybełkotał – to ż czałą pewnoszczą nie powinnasz nażywać mnie kapitanem. Ja naprawdę muszę do łazienki! – Wiem, panie

kapitanie. Nie robię. Skończyłam na dziś służbę, jestem umówiona na kolację, a tutaj wstąpiłam tylko po to, żeby skorzystać z toalety. Widziała, jak wyostrza się jego spojrzenie i wędruje po jej ciele, w górę i w dół. Była w sweterku, spódniczce i granatowych butach na obcasie. Możliwe, że sweterek był trochę przyciasny. Pearl wystroiła się dla zastępcy prokuratora okręgowego, z którym była umówiona. Nawiązała z nim przypadkiem rozmowę w sądzie. Nie robiła sobie nadziei, że kolacja skończy się czymś więcej, ale trzeba było przynajmniej spróbować. Albo tylko tak sobie wmawiała. Egan chwiał się na wszystkie możliwe strony, jakby stał na pokładzie statku, i gapił się na jej piersi. – Nigdy nie widżałem czę tak odsztawionej. Oho! Był nawalony jak trzeba. Nie przesłyszała się za pierwszym razem. Bełkotał. – Nigdy nie widżałem czę takiej atrakczyjnej. Nigdy nie widziałeś, jak sikam w miejscu publicznym. – Masz ogromne… – zaczął. – Żnaczy, żawsze ogromnie wasz podżywiałem, funkcjonariuszko Kaszner. – Proszę posłuchać, kapitanie Egan, muszę… Mięsista ręka Egana spoczęła na jej ramieniu. – Podejszcze polityczne, funkcjonariuszko Kaszner. Odnotowałem, że żnakomity ż wasz oficzer. Bardzo ciężko praczujecie. Jeszteszcze żdeterminowana. Ale czy żastanwialiszcze szę, jak polityczne podejszcze może pomócz wam w karierze? – Pytaniu towarzyszył rozbryzg śliny. – Tak, tak. Polityczne. Ale naprawdę… Zbliżył się do niej na centymetry i przesunął opuszkami palców po jej policzku. – Poszłuchaj, Żadra… – Panie kapitanie, naprawdę nie lubię tego przezwiska. – Wiedziała, że „Zadra” przylgnęła do niej ze względu na zadziorny charakter. Ale niektórzy

policjanci mogli żartować sobie w ten sposób z jej zadartego nosa. Któremuś z nich wyrwało się nawet, że nie takiego nosa spodziewałby się po dziewczynie nazwiskiem Kasner. Nie zawracała sobie głowy wyjaśnianiem mu, że jej matka była rodowitą Irlandką. Zamiast tego wbiła mu łokieć w żebra, nie uśmiechnąwszy się. Ale kapitan Egan się uśmiechał, a był to uśmiech, który zbyt często widywała na twarzach mężczyzn. – Przypadkiem żnam dyrektora hotelu i mogę żałatwicz pokój na nocz – powiedział. – Widżę, że myszlimy podobnie. Chczę powiedziecz, że lubimy szę, i to widacz. Taki pokój leży w interesze nasz obojga. – Zatoczył się jeszcze bliżej. – W każdym jest łażenka. – To nie jest dobry pomysł, kapitanie. – Ale myszlałem, że muszysz… eee… szkorzystać. – Mrugnął do niej. Zrozumiała, że wydawał się sobie uwodzicielski. – Nie aż tak pilnie. – Cofnęła się, żeby nie dotykał już palcami jej twarzy. Drań rzeczywiście myślał, że może sobie na coś pozwolić, że dobrze mu z nią idzie. Zaczęło ją to wkurzać. Gdyby nie musiała tak bardzo skorzystać z ubikacji… – Jesztem twoim przełożonym, Żadra. – Jego ręka, nagle uwolniona, opadła na jej pierś i została tam jak przyklejona. – Jeszli naprawdę zamierzasz szę szprzeczywicz… Nie dokończył zdania, bo Pearl naprawdę się sprzeciwiła. Uderzyła go mocno prawą pięścią w szczękę, czując satysfakcjonujący wstrząs, płynący przez ramię do barku. Cios był porządny: zataczając się, Egan poleciał do tyłu i osunął się ciężko na podłogę między dwa puste stołki. Rozpaczliwie usiłował się podnieść, jak przerażony pływak, niezdający sobie sprawy, że tapla się w płytkiej wodzie. Młócił rękami i nogami, aż przewrócił stołek barowy, o który usiłował się zaprzeć. Jego szeroka twarz wykrzywiła się i pobrzydła ze złości. Zdumiewające, ale w tym momencie wyglądał na

zupełnie trzeźwego. – Słuchaj no, Kasner! Ale Pearl już odwróciła się na swoich wysokich obcasach i szła w stronę toalety dla pań, wiedząc, że Egan tam za nią nie polezie. Od razu pojęła wagę tego, co zrobiła. Wiedziała, że pokpiła sprawę. Przynajmniej w lokalu byli świadkowie – grupka mężczyzn i kilka kobiet, z których niejedno uśmiechało się do niej w lustrze za barem, gdy przechodziła. Przeważnie goście hotelowi. Świadkowie. Namierzy ich, jeśli będzie musiała. Palant Egan powinien to ogarniać. – Kaszner! Tym razem się odwróciła. Zacisnęła prawą dłoń w pięść i podniosła głos. – Naprawdę życzy pan sobie, żebym wróciła, kapitanie Egan?! Drgnął. Mimo że był w cywilnym ubraniu, nie spodobało mu się, że Pearl tak głośno wypowiada jego stopień i nazwisko. Nie w tej sytuacji. Może zrozumiał, dlaczego to zrobiła, i znienacka zdał sobie sprawę, że nie jest nietykalny, że jego obecność uświadomili już sobie pozostali klienci baru i dwóch barmanów. Wszyscy się w niego wpatrywali. Wydobył portfel, rzucił na bar obok swojej pustej szklanki kilka banknotów i wymaszerował z lokalu. Pearl wreszcie dotarła do łazienki. Wyszła dziesięć minut później. Egana nie było w zasięgu wzroku. Gdy przemierzała bar, kierując się do holu, usłyszała oklaski. Randka wypadła katastrofalnie. Pearl myślała o kapitanie i o ostatnich wydarzeniach, o tym, na co się odważyła. Nie potrafiła przestać winić siebie na równi z Eganem. Gniew, przygnębienie, stres. Świat Pearl.

Mijały dni i świat ten jakoś się nie zawalił. Wieści jednak się rozeszły, niesione jak wody podziemnej rzeki. Mimo to wciąż nie było reperkusji. Egan był żonaty, łatwo dałoby się odnaleźć świadków jego starcia z Pearl, poza tym on był tak pijany, że prawie leciał pod stół, a ona trzeźwa. Wydział Wewnętrzny nigdy się tym nie zainteresował. Nie postawiono żadnych oficjalnych zarzutów. Tak się to załatwiało w Policji Miasta Nowy Jork. I Pearl, i wszyscy inni wiedzieli, że Egan przyczaił się i czeka na okazję. Pearl nie poszłaby o zakład, że maluje się przed nią długa, świetlana kariera policjantki. – Cholera! – poskarżyła się sufitowi sypialni i spróbowała pomyśleć o czymś innym. Nie potrafiła – jej myśli wirowały jak karuzela. Może powinna zwlec się z łóżka i zabrać do malowania. Jasne. O wpół do dwunastej. Rzadko zdarzało się Pearl, że – tak jak teraz – chciałaby mieć w życiu coś więcej poza pracą. Ale przeżyła kilka traumatycznych romansów i straciła wiarę w mężczyzn. W większość mężczyzn na pewno. Nie – jednak we wszystkich. W całą, kurwa jej mać, ichnią płeć. Nie istniał chyba facet, który by do niej pasował. Ponieważ Fedderman był jej partnerem, spędzała z nim najwięcej czasu. W miarę porządny gość, żonaty, z trójką dzieci, z nadwagą, nieco zbyt intensywnie woniejący, osiemnaście lat starszy od Pearl i bardziej zainteresowany włoskim makaronem niż seksem. Na tym boisku wiele się nie ugra. Czasem się z nią umawiali inni mężczyźni pojawiający się w jej życiu, koledzy z policji lub faceci napotkani podczas pracy na mieście. Żaden nie okazał się jednak godny uwagi. Ich akurat o wiele bardziej interesował seks niż włoski makaron czy cokolwiek innego. Niektórzy potrafili się świetnie zareklamować, ale było to tylko gadanie. Kilku, którym dała szansę, nie potrafiło dotrzymać jej kroku w

łóżku ani poza nim – zamiast tego potrafili jedynie gadać. Kiedy przyszło wykazać się tym, co naprawdę się liczyło, okazywało się, że tego nie mieli. Pearl się to nie podobało. Dlatego zdecydowała, że do diabła z nimi. Może źle ich dobierała? A może z facetami tak już było? Splotła palce za głową i zamknęła oczy. Gdyby tylko udało jej się poznać mężczyznę, w którym jest coś poza atrakcyjną fasadą. Który nie zamierza jej wykorzystać i nie będzie się bał zaangażowania, okazania, że mu zależy. Który nie będzie wobec niej tak nieuczciwy. Który wie, jak bardzo jestem samotna. Który nie będzie tak bardzo… Własne myśli zaczęły kołysać ją do snu. …jak on. Zdarzało jej się to czasami w te noce, kiedy nie ratowała się szkocką ani tabletkami. Lars Svenson nie zamierzał pozwolić kobiecie zasnąć. Gdy widział, że przysypiała, ponownie zamierzał się na nią batem. Był to krótki, giętki bacik, mniej więcej o średnicy sznurowadła, więc uderzenia były piekące, a na nagich plecach kobiety pozostawały wąskie, ale bolesne ślady. Nie mogła unikać razów, ponieważ leżała na brzuchu we własnym łóżku z rękami przywiązanymi do wezgłowia, a nogami do żelaznej ramy. Nie mogła krzyczeć, bo jej usta zasłaniał srebrny prostokąt taśmy klejącej. Smagnął jeszcze raz, a jej mimo taśmy udało się wydać dość głośny jęk. Lars cofnął się i uśmiechnął do niej. Ona wpatrywała się w niego przez siatkę włosów zasłaniających lewe oko. Był zachwycony bólem w jej spojrzeniu i przesłaniem, które niósł ze sobą ten ból. Uderzył ją jeszcze kilka razy, precyzyjnie, tak że skóra pękła tylko nieznacznie. Nie był to jej pierwszy raz. Zdawał sobie z tego sprawę, gdy podrywał ją w barze w Village. Nie pętałaby się tam, gdyby nie poszukiwała tego rodzaju atrakcji. Miała

krągłą sylwetkę i ciemną karnację (może była Żydówką lub Włoszką?), burzę ewidentnie tlenionych blond włosów i szeroki uśmiech z rodzaju tych, które określa się mianem zaraźliwych. Wyczytał w jej spojrzeniu, czego potrzebowała. Ona w jego – że zaspokoi jej potrzeby. Już po pierwszym drinku zaproponowała, żeby poszli do niej. Kiedy się rozebrali, zauważył, że nago była jeszcze bardziej krągła. Ale nikt nie nazwałby jej otyłą. Lars wiedział, czego wypatrywać. Zobaczył siniaki wokół sutków, nikłe blizny na udach i pośladkach. Jej plecy wyglądały jednak na nietknięte. Zamierzał to zmienić. Zmęczony używaniem bata, wetknął go w rowek w jej tyłku i podszedł do kredensu, gdzie zostawił zimne piwo, stojące na podkładce, żeby politura się nie niszczyła. Lars szanował meble. Kobieta łkała. Napił się piwa, patrząc na nią z namysłem. Może nadszedł czas, żeby z nią porozmawiać, wyjaśnić łagodnym głosem, co jeszcze jej zrobi. Wtedy zorientował się, że zapomniał, jak miała na imię. Brzmiało z rosyjska czy jakoś tak i łatwo umykało. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Nie bardzo miała jak odświeżyć jego pamięć. Wykręciła szyję, żeby mieć go w polu widzenia; zastanawiała się, czy przypadkiem nie wyszedł z pokoju. Jeszcze nie powinien, gdy wciąż była związana i zakneblowana. Nie takie były zasady. Przypomniał sobie nagle. Albo tak mu się zdawało. – Flo? Zareagowała natychmiast, zaciskając pośladki i wyginając ciało, żeby spojrzeć w kierunku głosu. – Flo, jeśli będziesz grzeczną dziewczynką, może zaproszę cię jutro na śniadanie. – Dał jej do zrozumienia, że zamierza zostać na całą noc. Stać ją było tylko na kolejny jęk. Pomyślał, że nieuprzejmie byłoby pominąć nagie

podeszwy stóp Flo. 6 Późną nocą Quinn siedział przy niedużym laminowanym stole kuchennym, paląc tanie cygaro i przeglądając akta sprawy zabójstwa Elznerów. A konkretnie kopie akt, które dostarczył mu Renz. Popijał piwo z matowej szklanki o grubych ściankach, wyglądającej jakby lata temu skradziono ją z przydrożnego baru. Pianka dawno zniknęła, pozostawiając po sobie cienki, mydlany osad na szkle, a piwo było ciepłe. Quinn wydmuchnął dym cygara i odchylił się na krześle, odrywając wzrok od dokumentów. Nie znalazł w nich w zasadzie nic przydatnego. Pewnie, niektóre szczegóły do siebie nie pasowały, co sugerowało, że nie Martin Elzner oddał strzały, które zabiły jego i małżonkę. Ale w sprawach gwałtownych zgonów niemal zawsze pozostawały takie niewyjaśnione kwestie, pytania, na które nigdy nie padnie odpowiedź. Nagle zgaszone życia pozostawiały je po sobie, jakby za ich pomocą nie chciały zostać zapomniane. Gliniarz z wystarczająco długim stażem wyzbywał się oczekiwań, że wszystko da się zrozumieć. Oparł cygaro o brzeg pękniętego spodka, który służył mu za popielniczkę, i napił się piwa. Było jednak coś, co jak rzep czepiło się jego myśli. Zakupy. Elznerowie musieli je zrobić przed zamknięciem sklepów i rozpakowywali w chwili, gdy zaczęła się strzelanina. Ale nikt w żadnym okolicznym spożywczaku ani w żadnych całodobowych delikatesach, które Elznerowie też mogli odwiedzić, nie przypominał sobie ich wizyty. Może zakupy miały zatem pozostać jednym z tych pytań bez odpowiedzi? Ale był też pistolet, półautomatyczny walther kaliber . 38. Kaliber był na tyle duży, żeby broń narobiła hałasu, a przecież nikt w sąsiedztwie nie usłyszał strzałów. I to było możliwe, jeśli wzięło się pod uwagę godzinę

śmierci Elznerów. Jednak fakt ten bardziej wskazywał na to, że ślady na broni i rysy na kulach pozostawił tłumik. Co rzecz jasna sugerowało, że to nie świętej pamięci Martin Elzner był mordercą, lecz ktoś, kto nie mógł ryzykować, że narobi hałasu, i kto wiedział, że przy morderstwie z samobójstwem nikt nie zawraca sobie głowy dokręcaniem tłumika. Zaginiony tłumik: morderca wciąż na wolności. Quinn spojrzał na zegarek, prezent urodzinowy od May z dawnych, dobrych czasów. Minęła północ. Postanowił się położyć. Renz załatwił mu na rano możliwość rozejrzenia się po mieszkaniu Elznerów, więc Quinn chciał być przytomny i najbardziej jak się da przypominać człowieka, którym kiedyś był. Którym wciąż jestem! Zamknął teczkę, zdusił cygaro na spodku i dopił ciepławe piwo, które miało pomóc mu zasnąć. Quinnowi wystarczała szansa, którą dostał. Nigdy nie oczekiwał ani nie potrzebował, żeby ktoś ciągnął go w górę. Wystarczy mu uchwyt, którego mógłby się złapać. W łazience wyszczotkował zęby, po czym zbliżył twarz do lustra i uważnie im się przyjrzał. Pożółkły i wydawały się nieco krzywe, gdzieś z tyłu mógł być też ubytek. Zbyt długo je zaniedbywał. Wizyta u dentysty na pewno nie zaszkodziłaby jego aparycji. Dawno temu stracił w bójce dwa trzonowce, a potem jeszcze złamał zastępujący je mostek. Poza tym wszystkie zęby miał własne. Uśmiechnął się i potrząsnął głową na widok odpowiadającego mu spojrzeniem wychudłego, niefartownego draba w lustrze. Totalny jęczybuła. Przerażające. Uśmiech zniknął, a Quinn odwrócił się, czując obrzydzenie do samego siebie. Stoczył się. Teraz, gdy pojawiło się światełko w tunelu,

widział to wyraźnie. Stoczył się, cholera, na samo dno. Wyrzutek, zboczeniec seksualny, o którym sąsiedzi szeptali na boku i którego unikali jak zarazy. Za dużo pił, za dużo myślał i zbyt wiele czasu spędzał samotnie. Bały się go własna żona i córka. Kurwa mać, to nie fair! Z powrotem odwrócił się do lustra i uniósł pięść, chcąc stłuc swe wynędzniałe odbicie, roztrzaskać je na kawałki, aby przypominało jego rozbity świat. Zamiast tego wrócił melancholijny uśmiech. I przyglądały mu się w odbiciu jego własne, smutne oczy. Filmowe pierdoły, tłuczenie luster. Ciężkostrawny symbolizm. Nic nieznaczący i nic niedający w prawdziwym życiu. Jego problemem było użalanie się nad sobą. Użalanie działające jak narkotyk i ciągnące go na dno równie nieubłaganie, jak każdy narkotyk. Podszedł do szafy i przejrzał ubrania. To, co miał, będzie musiało wystarczyć, dopóki nie dostanie zaliczki na poczet wypłaty od Renza. Ciuchy menela. Pieprzona garderoba lumpa! Chociaż… Może nie było tak źle. Nie miał porządnego garnituru, ale mógł chyba skompletować coś, co przy odrobinie dobrej woli da się nazwać przyzwoitym strojem. Para wymiętych spodni, biała koszula z długimi rękawami, w której o tej porze roku będzie mu gorąco jak cholera, i błękitna sportowa marynarka, która ujdzie, o ile uda mu się nie wyciągnąć przypadkiem na wierzch oderwanego kawałka kieszeni. Buty były w porządku: czarne, kupione przed laty, ale jeszcze nie za bardzo zniszczone, a poza tym naprawdę wygodne. Golenie, poskromienie – na ile to osiągalne – niesfornych, już zaczynających siwieć włosów i będzie wyglądał mniej więcej jak glina. Którym, do cholery, był!

Był gliną. Bardzo dużo krwi. To była pierwsza rzecz, która rzuciła się Quinnowi w oczy, gdy odwinął taśmę policyjną z klamki i dzięki kluczowi przyklejonemu przez Renza do tyłu teczki z aktami wszedł do mieszkania Elznerów. Oboje zginęli w kuchni. Ze zdjęć wykonanych na miejscu zbrodni nie wynikało to jednoznacznie, ale żona, Jan, najwyraźniej przeczołgała się kilka metrów, zanim umarła, i pozostawiła kilka krwawych zadrapań na świeżo pomalowanych białych drzwiach. Quinn nie sądził, że zadrapania miały być jakąś przedśmiertną wiadomością – były raczej efektem agonalnych drgawek. Stawiając kroki tak, żeby nie wejść w wyschniętą, zaskorupiałą krew, pokrywającą kuchenną posadzkę, Quinn zbliżył się do stołu. Wciąż były na nim zakupy. Puszka tuńczyka, wcześniej leżąca na podłodze obok ciała, znajdowała się teraz przy jednej z dwóch małych reklamówek bez nadruków. Wśród zakupów były pomarańcze, bochenek pszennego chleba, słoik masła orzechowego. Jak odnotowano w aktach, pomarańcze były jedynymi łatwo psującymi się artykułami. Quinn zauważył też dwa słoiki dżemu truskawkowego. Niczego nie dotknął, gdy pochylał się, żeby obejrzeć nalepki z ceną na dżemie. Drogi. Skończył ze stołem i zajął się dziurami w ścianie, pozostawionymi przez kule, które przeszyły ciało Jan Elzner. Dwa otwory. Jeden był duży i wystrzępiony, wybity przez zniekształconą, prawie pozbawioną już pędu kulę, spowolnioną zbyt grubą warstwą tkanki lub kości po drodze. Drugi otwór był okrągły i gładki, jak zrobiony wiertarką – pozostawił go pocisk, który przebił się do sąsiedniego mieszkania i doprowadził do odkrycia ciał. Quinn rozglądał się po kuchni i czuł żywsze uderzenia

pulsu. Nie odnosił wrażenia, że w tym miejscu doszło do morderstwa z samobójstwem. Toporny obrys pozycji ciał, w połowie ukończona banalna czynność wyjmowania zakupów. Oczywiste było, że nikt tu niczego nie przewidywał ani nawet pobieżnie nie zaplanował. Zakładano, że strzelał mąż. Gdyby rozpakowywanie zakupów przerwała żonie gwałtowna, brutalna śmierć, jej ciało raczej nie leżałoby tam, gdzie je znaleziono. A małżonek nie spieszyłby się z samobójstwem aż tak, żeby strącić ze stołu puszkę tuńczyka. Choć, oczywiście, wszystko było możliwe. Ale nie czuło się, że taki był przebieg wydarzeń. Czuło się tu morderstwo. Morderstwo nieprawdopodobne, może nawet bezsensowne. Niczego niepodejrzewająca para żyje swoim codziennym życiem, aż tu jeden zły skurwysyn postanawia, że już im go wystarczy, i kończy je za nich, może nawet nie mając innego powodu niż chęć przyglądania się, jak umierają. Zło. Quinn nie bał się tego słowa, bo już dawno temu nauczył się, że zło było czymś niemal namacalnym i nigdy do końca nie opuszczało miejsc, do których zawitało. Było tu teraz, w kuchni Elznerów. Jego dawny, znajomy wróg. Zrób z tym coś. Możesz zrobić coś z człowiekiem, który ich zabił. O ile nie skrewisz. Quinn zorientował się, że kości zostały rzucone: założył, że to nie Martin Elzner był mordercą. Na podstawie intuicji, ale takiej, której nie zlekceważyłby żaden doświadczony glina. Quinn przeszedł do sypialni Elznerów. Wszystko było w niej schludne, pomijając rozkopane łóżko, ewidentnie zasłane dla dwojga. Na podłodze przy łóżku stała para różowych damskich kapci, takich płaskich, w które gładko można było wsunąć stopę. Chyba mówi się o nich papucie, pomyślał. Chociaż może i nie.

Odnotował w pamięci, żeby sprawdzić, czy trup Jan Elzner miał nagie stopy. Jeśli tak, mogło to sugerować, że obudziła się nagle – może usłyszała w kuchni jakiś dźwięk, który ją zaalarmował, i pospieszyła tam, zbyt zaaferowana, żeby pamiętać o założeniu kapci. Znaczyłoby to, że akurat była sama w łóżku, inaczej obudziłaby męża. Ciekawa sprawa z tymi kapciami. Papuciami? Quinn powęszył jeszcze trochę w sypialni, potem w łazience, ale nie znalazł niczego istotnego czy choćby godnego uwagi. Wrócił do kuchni i otworzył lodówkę. Normalka. Mleko w kartoniku, już skwaśniałe. Do połowy wykorzystane przyprawy, sześciopak dietetycznej coca-coli, dwie puszki budweisera. Na półeczkach drzwiowych stały: butelka soku pomarańczowego, nieotwierane chablis, słoik ogórków konserwowych i dwie butelki wody mineralnej Evian – jedna była otwarta i w połowie pusta. I coś jeszcze: słoik delikatesowego dżemu truskawkowego tej samej marki co stojący na stole. Za pomocą ściereczki do naczyń zostawionej obok zlewu Quinn odkręcił wieko. Słoik był prawie pełny. Po zakręceniu wieczka i odstawieniu słoika na miejsce Quinn zamknął drzwi lodówki i rzucił ściereczkę z powrotem na blat przy zlewie, obok szklanego wazonu z zapomnianymi żółtymi różami, które dokonały żywota niedługo po Elznerach. Potem otworzył zamrażalnik u góry lodówki. Trzy mrożone obiady – kurczaki z wolnego chowu. Na ile tak naprawdę wolnego? Zamrożone mięso owinięte w biały papier ze sklepu mięsnego. Przykryty gumową pokrywką półmisek z kruchymi czekoladowymi ciastkami. Quinn pochylił się i zajrzał do pojemnika na lód – był pełen kostek. W mieszkaniu było gorąco, więc płynący z wnętrza lodówki chłód sprawiał przyjemność, ale Quinn zamknął wysokie białe drzwi, słysząc, jak mechanizm lodówki

natychmiast zaczyna buczeć. Do drzwi przyczepione były dwa ozdobne magnesiki – Statua Wolności i łopocząca flaga amerykańska. Nie przytrzymywały jednak żadnych wiadomości. Na przykład: Kto mógłby chcieć nas zabić. Quinn uznał, że dosyć już zobaczył. Opuścił mieszkanie, zamykając za sobą drzwi i ponownie owijając klamkę policyjną taśmą. Był zadowolony, że już nie czuje zapachu. W takiej ilości nawet wyschnięta krew emanowała mdlącym słodkim miedzianym odorem, który przywoływał niechciane wspomnienia. Zbyt wiele miejsc zbrodni, gdzie zabito okrutnie i krwawo. Lata sprzątania najgorszych pobojowisk, w które ludzie zmieniali życia swoje i cudze. Kobieta z Queens, która podcięła brzytwą gardło śpiącego męża, żeby potem okaleczyć jego nagie ciało. Mężczyzna z Lower East Side, który zastrzelił kochanka swojej żony, trzy osoby z jej rodziny, a na końcu siebie. Już tyle lat babrania się w takich sprawach. Czy zrobiły z nim coś, czego dotąd nie zauważył? Czego nie podejrzewał? I dlaczego tak mu tego brakowało? Co sprawiło, że May zostawiła go tak szybko po tym, jak został zdyskredytowany i stracił możliwość utrzymywania rodziny? Czy od początku wątpiła w jego niewinność? Czy też dostrzegła w nim coś, co umykało jemu samemu? Czekając na windę, przyjrzał się swojemu odbiciu w wypolerowanych stalowych drzwiach. Nie wyglądał źle, świeżo ogolony, w białej koszuli z ciemnym krawatem. Gliniarz z Wydziału Zabójstw w pracy. Tyle że bez odznaki. Tej nie miał. Winda nadjechała z wytłumionym łomotem i pobrzękiwaniem lin. Gdy błyszczące drzwi rozsunęły się, na korytarz wyszedł mundurowy glina – Quinn wiedział, że nazywał się Mercer. Wielki, barczysty typ z lekkim zezem i czerwoną twarzą. Quinn spędził z nim niewiele czasu, w dodatku lata

temu, więc nie był pewien, czy został rozpoznany. Mercer skinął mu głową i uprzejmie odsunął się na bok, żeby Quinn mógł wejść do windy. Quinn odpowiedział skinięciem, badawczo wpatrując się w oczy Mercera. Oczy dobrego gliny – neutralne jak lokaja. 7 Marcy Graham zdecydowanie, koniecznie i natychmiast musiała przymierzyć brązowy płaszcz z miękkiej skóry i stąd wziął się cały problem. Wiedziała, że jej mąż Ron protestował przeciw jego kupnu nie dlatego, że mu się nie podobało, ale ponieważ nie podobało mu się, że będzie musiał za niego zapłacić. Całe to gadanie, że płaszcz ją pogrubiał, było bez sensu. Jej odbicie w lustrze ekskluzywnego sklepu z damską odzieżą Tambien’s to potwierdzało. Wąski krój płaszcza, okrywającego trzy czwarte sylwetki Marcy, raczej ją wyszczuplał. Nie żebym przejmowała się swoją wagą. No i cena była niesamowita – posezonowa przecena o 50 procent. A później, kiedy upływ lat przyniesie ze sobą chłód, będzie mogła założyć taki płaszcz na każdą okazję. Urzekała ją jego prostota. Będzie mogła go upiększać, zakładać od święta lub na co dzień. Do jej błękitnych oczu, jasnobrązowych włosów i nieskazitelnej cery kolor miękkiej skóry pasował idealnie. – Wygląda w nim pani na szczuplejszą o pięć kilo – wyszeptał sprzedawca, gdy Ron oddalił się, żeby zostawić gumę do żucia w miseczce, która kiedyś służyła jako popielniczka. – Oczywiście nie potrzebuje pani wyszczuplania, ale zawsze… Marcy skinęła głową, ale nie śmiała się odezwać, bo Ron już wracał do miejsca, gdzie obok sprzedawcy stała przed lustrem sięgającym podłogi, ustawionym pod takim kątem, że widziało się trzy swoje odbicia. Sprzedawca był drobnej budowy przystojniakiem, ubranym w skrojony na europejską modłę garnitur w prążki.

Miał piwne oczy o długich rzęsach, a czarne, zaczesane do tyłu włosy związał na karku w koński ogon. Nosił też sygnety, złote i srebrne, na dwu palcach każdej dłoni, a przy uchu kołysał mu się diamentowy kolczyk. Marcy wiedziała, że sygnety i kolczyk wystarczyły, żeby Ron zapałał do tego człowieka niechęcią. – Niechże się pani obejrzy ze wszystkich stron – nalegał sprzedawca, prowadząc ją bliżej potrójnego lustra. – Chyba zgodzi się pani, że płaszcz oddaje sprawiedliwość pani krągłościom? – Mrugnął, ale nie do Marcy. Do Rona. – Pan mnie nie miesza we wciskanie ciemnoty klientom – powiedział Ron. Uśmiechał się, ale Marcy wiedziała, a sprzedawca pewnie też, że mówił poważnie. Ekspedient uśmiechnął się do Marcy. – Prawdą jest oczywiście to, jak płaszcz podkreśla pani urodę. – Kwestia subiektywnej oceny – burknął Ron. – A może to krój płaszcza tak służy liniom kobiecych kształtów? Albo na odwrót. – Naprawdę pan w to wierzy? – z sarkazmem zapytał Ron. Marcy widziała, że robił się coraz bardziej zły. Wkroczył już na niebezpieczny grunt. Przez tego mikrego, zniewieściałego mężczyznę lada chwila mógł stracić panowanie nad sobą. Wzruszyła ramionami, a jej lustrzane odbicia uśmiechnęły się do sprzedawcy. – Chyba nie podoba się mojemu mężowi, więc… – Ach! Nie wiem dlaczego, ale myślałem, że to pani przyjaciel. Albo starszy brat. Ron łypnął na niego. – Mogę się mylić, ale mam wrażenie, że ktoś mnie tu obraził. Sprzedawca wzruszył ramionami. – Z całą pewnością nie było to zamierzone. – Moim zdaniem było.

Sprzedawca znów wzruszył ramionami, ale tym razem inaczej, język ciała wyrażał coś zupełnie innego. Drwinę. Marcy pomyślała, że nie wyglądał już na nieszkodliwego ekspedienta. Może i był gejem, ale jego zniewieściałość w dużym stopniu gdzieś się ulotniła. Nie takiego sprzedawcy oczekiwałoby się w na poły szpanerskim sklepie jak Tambien’s, który – bądźmy szczerzy – kreował wokół siebie sztuczną klasę, żeby zawyżać ceny. Szczupłe ciało okryte prążkowaną marynarką wydawało się silne i ściśnięte jak sprężyna; zauważyła też, że wymanikiurowane dłonie były duże jak na kogoś tak drobnej budowy, a na ich grzbietach mocno przebijała sieć żył. Spod prawego mankietu wyglądała wyblakła niebieska barwa, może część tatuażu. Marcy nie miała ochoty widzieć, jak te uzbrojone w sygnety dłonie zwijają się w pięści. – Daj spokój, Ron, proszę – powiedziała, rozpinając płaszcz. – „Daj spokój”? – Ron nie patrzył na Marcy, ale na sprzedawcę. W przeciwieństwie do niej chyba nie zdawał sobie sprawy, że smukły mężczyzna w typie modela może być niebezpieczny. Pracownik sklepu uśmiechnął się. Był pewnie ze dwadzieścia kilogramów lżejszy od Rona (dziewięćdziesiąt kilo, metr dziewięćdziesiąt wzrostu), ale najwyraźniej się tym nie przejmował. Piwne oczy o długich rzęsach nawet nie mrugnęły. – Dlaczego mam dać spokój? – drążył Ron. – Nie podoba mi się podejście tego gościa. – Najmocniej przepraszam za każde zachowanie, które błędnie uznał pan za niewłaściwe – powiedział sprzedawca, a jego uśmiech stał się wyniosły i nieszczery. Zęby miał idealnie równe i bardzo, bardzo białe. Twarz Rona pociemniała. Marcy widziała, jak purpurowa żyła na jego skroni zaczyna pulsować, co działo się zawsze, kiedy tracił panowanie nad sobą. Inna klientka,

rozglądająca się nieopodal wysoka kobieta w markowych spodniach, bluzce bez rękawów i obwieszona zbyt dużą ilością biżuterii, zerknęła na nich kątem szeroko otwartego oka i pospiesznie oddaliła się po grubej wykładzinie dywanowej. – Ron, proszę, już ściągam ten płaszcz. – Drżące palce Marcy zmagały się z guzikami. – Już go nie chcę. – Czy mogę w czymś pomóc? – rozległ się głos. Mężczyzna emanujący pewnością siebie jak ktoś, kto ma władzę, wsunął się między sprzedawcę a Rona. Stanął bliżej tego drugiego. Był niski, łysy, miał ciemne wąsy i nosił garnitur w prążki, jak ekspedient, ale jego był czekoladowobrązowy, nie błękitny. – Jestem kierownikiem sklepu. – Nie sądzę, żeby chciał pan pomóc – odparł Ron – ale ten palant przystawiał się do mojej żony. Marcy pokręciła głową. – Ron, na miłość boską! Sprzedawca stał z opuszczonymi rękami, absolutnie spokojny. Niemal rozbawiony. Marcy przyszło do głowy, że mógł być jednym z tych niedużych mężczyzn, którzy czuli potrzebę zaczepiania większych od siebie, żeby coś sobie udowodnić. Z tych, których życie nauczyło walczyć i którzy gotowi są poprzeć wyzywające zachowanie czynami. Popisywał się przed kobietą, ale głównie przed samym sobą. – Ira, ty flirtowałeś? – zapytał kierownik, spoglądając na sprzedawcę. Jego ton sugerował, że taka możliwość nie mieści mu się w głowie. – Ależ skąd. Jeśli tak to wyglądało, to oczywiście najmocniej przepraszam. Marcy zdjęła płaszcz i zadowolona, że już go na sobie nie ma, podała go sprzedawcy. Skłonił się lekko, przyjmując strój, a wolną ręką z uśmiechem podał jej wizytówkę. – Mam na imię Ira, gdyby po namyśle zmieniła pani

zdanie. – Zna pańskie imię i nie zmieni zdania – uciął Ron. – I nic pan na to nie poradzi. – Ujął Marcy za łokieć. – Chodź, Marcy, wynosimy się stąd. Marcy pozwoliła zaprowadzić się do drzwi. Wiedziała, że przekonany o swoim zwycięstwie nad sprzedawcą Ron chciał wyjść, dopóki miał przewagę. Była za to wdzięczna. Sytuacja i tak była wystarczająco kłopotliwa. – Marcy to bardzo ładne imię – usłyszała za sobą cichą uwagę Iry. Ron chyba nie usłyszał. Zastanawiała się, czy rzeczywiście tak było. 8 Stał przy wejściu do sklepu z torbami podróżnymi po przeciwnej stronie ulicy i obserwował Marcy Graham opuszczającą Fifth Federal Savings Bank, w którym pracowała jako inspektor kredytowy. Przystanęła przed szklanymi drzwiami banku, wpasowanymi między kolumny ze sztucznego kamienia, i popatrzyła w niebo, jakby sprawdzała, czy zanosi się na deszcz. Potem, być może podejmując decyzję, że nie warto wracać po parasolkę, ruszyła przed siebie. Poszedł za nią. Znał już jej trasy i rozkład dnia, jej zwyczaje i ulubione miejsca. Po pracy wsiadała do metra na stacji leżącej dwie przecznice od banku. Lubił przyglądać się, jak chodziła. Wysokie obcasy stukały o chodnik, ciepły wiatr przyciskał jej sukienkę do ud i piersi, brązowe włosy falowały w rytm kroków i pewnym krokiem wchodziła na strome, cieniste schody prowadzące w dół, gdzie były bramki wejściowe metra. Jeśli akurat nikogo nie miała na drodze, niezwykłym przeżyciem było obserwowanie sposobu, w jaki szybko schodziła po betonowych stopniach. Wyglądało to niemal, jakby była w trakcie pełnego gracji, kontrolowanego upadku.

Pochłaniał ją wzrokiem: siłę i lekkość jej nóg, sposób, w jaki kołysały się ramiona, w jaki zmieniały pozycję biodra, jeden ruch wygaszany następnym w ciągłym przemieszczaniu się, rytm czasu, rytm kosmosu. Niektóre kobiety zawierały w sobie Wszechświat. Wysiadała z metra w odległości dwóch przecznic od domu, a resztę drogi przemierzała na piechotę, zgodnie z codzienną rutyną, zatrzaśnięta na wydeptanych ścieżkach swojego życia. Wiedział, że ta rutyna daje jej poczucie bezpieczeństwa, a bezpieczeństwo tkwiło w powtarzalności, która nie kryła w sobie niespodzianek; życie było nawykiem i spychaniem nadmiaru aż po same granice percepcji. Cóż za wygoda! Jakże mądrą była kobietą, choć samej siebie nie znała. Czasem podążał tuż za nią już od banku, wsiadając do tego samego pociągu, a nawet do tego samego wagonu, obserwując ją i fantazjując. W szarym świecie metra oboje mieli niekiedy tyle szczęścia, żeby znaleźć miejsca siedzące. I częściej niż rzadziej trafiały się typowe, podróżujące koleją miejską męty, całą drogę gapiące się na kobiety takie jak Marcy. Nie bardzo zwracała wtedy na niego uwagę, przejmowała się milczącą widownią, która, co oczywiste, pragnęła każdej jej części, najmniejszego jej fragmentu. Jej różów i czerwieni, wszystkich barw jej ciała, skrywanej, przeczystej bieli kości. Ale Marcy nie musiała martwić się mętami. Należała do kogoś, nawet jeśli jeszcze o tym nie wiedziała. Z posępnej stacji metra wychodził za nią na mieniący się barwami świat powierzchni i odprowadzał ją do mieszkania w budynku z brudną kamienną fasadą. Potem przechodził przez ulicę i znajdował miejsce, z którego nieniepokojony przez strumień przechodniów mógł obserwować okna Grahamów. Widział od czasu do czasu, jak któreś z nich przelotem

pojawia się w oknie. Ulotny ruch za szybami. Mgnienie innego świata, który ona wypełniała życiem, a on był w nim tylko duchem. Nie pozostawał tam długo, kilka minut zaledwie, może dziesięć. Lepiej niepotrzebnie nie zwracać na siebie uwagi. Ale intrygowało go, że Marcy i jej mąż nieświadomie chodzili tam, gdzie on chadzał, dotykali przedmiotów, których on dotykał, może nawet któreś z nich siadało na krześle, dopiero co ostygłym z jego ciepła. Żyli, oddychali, dotykali siebie samych i siebie nawzajem. Byli sobą w intymnym zaciszu, które on niedawno opuścił tylko po to, żeby przyjść tu za nią z powrotem. Nie śledził wracającej do domu Marcy dlatego, że chciał się dowiedzieć, dokąd szła, ale dlatego, że chciał uważnie ją obserwować, kiedy myślała, że była sama. Popołudnie robiło się chłodne i przyjemne. Jeszcze przez kilka godzin będzie jasno, więc światła w oknach mieszkań w najbliższym czasie się nie zapalą. A szkoda, bo chciał zobaczyć, co będzie się działo między Marcy a Ronem właśnie tego wieczoru. Najlepiej obserwowało się po zapadnięciu zmroku, kiedy Marcy i jej mąż przemieszczali się za szybami. Kiedy, jeśli zdarzyło im się wyjrzeć przez okno, widzieli tylko to, co wewnątrz, odbicia swoje i swojego świata. Kiedy, jeśli nawet przypadkiem spojrzeli prosto w jego stronę, nie mogli go zauważyć. Oto ja, niewidzialny. Mundurowy chciał widzieć się z nim i tylko z nim. Kapitan Vince Egan nie wiedział, co o tym sądzić. Dużo zachodu kosztowało zwykłego glinę ominięcie służbowej hierarchii, żeby zwierzyć się bezpośrednio kapitanowi. I mogło to wpędzić glinę w kłopoty, jeśli źle ocenił sytuację i nie miał do powiedzenia nic naprawdę interesującego. Rozglądając się z poczuciem satysfakcji po swoim wyłożonym boazerią gabinecie, Egan rozumiał, dlaczego byle

krawężnik musiał mieć jaja, żeby przyjść prosto do niego. Na ścianach wisiały oprawione zdjęcia Egana z najróżniejszymi szychami nowojorskiej policji, z którymi pozował na bankietach i innych rozmaitych uroczystościach z udziałem najważniejszych politykierów Nowego Jorku. Pośród wyróżnień i zdjęć pokazujących, jak daleko zaszedł, znajdowało się kilka fotografii Egana w towarzystwie gwiazd show-biznesu, na przykład czarno-biała fotka, na której kapitan obejmował ramieniem Tony’ego Bennetta. Zrobiona została wiele lat temu w Los Angeles, choć Egan utrzymywał, że było to w San Francisco. Na innej, już barwnej, Egan rozmawiał z Jennifer Jason Leigh i Bridget Fondą po dość dawnej nowojorskiej premierze filmowej. Dalej: Egan obok Wayne’a Newtona. Na każdej z tych fotografii widniała dedykacja. Gabinet był imponujący. Musiał należeć do równie imponującej i ważnej osoby. Osoby, do której nie przychodziło się tak po prostu z jakimś gównianym donosem lub jojczeniem, że wydział jest źle zarządzany. Czekanie zaczynało Egana męczyć. Kim, do kurwy nędzy, był ten gość i czego chciał? I jaka będzie jego przyszłość, kiedy już powie swoje i opuści gabinet? Lepiej, żeby nie dotyczyło to działalności charytatywnej, jakiegoś wsparcia dla zwierząt, na które Egan musiałby zmarnować pieniądze lub czas, bo inaczej wyszedłby na dupka. Jak wtedy, kiedy tamten typ zdobył się na odwagę i poprosił Egana o publiczną wypowiedź na temat odrażających praktyk, jakim poddawane są hodowlane szynszyle, zanim zamienią się w futra. Co Egana obchodziły szynszyle? I co to, kurwa, w ogóle były szynszyle? Egan spojrzał na zegarek, po raz kolejny pragnąc, żeby gliniarz wreszcie się pojawił. Spóźniał się już o pięć minut i utrudniał ludziom życie. Na przykład Doris, mundurowej

sekretarce Egana (sama nazywała się jego asystentką), która do tej pory poszłaby już do domu, ale musiała czekać w biurze za drzwiami. Doris, siedząca jak zwykle za swoim biurkiem prosto niby żołnierz, jakby miała tyczkę w tyłku, i być może oswajająca się z jakimś edytorem tekstu. Rozmyślając o niej, Egan rozparł się w swoim skórzanym fotelu za biurkiem. Nie była pięknością, a Egan zwykle nie łączył relacji zawodowych z cudzołóstwem, ale od kiedy pół roku temu się rozwiodła, stawała się w jego oczach coraz atrakcyjniejsza. Owszem, przekroczyła pięćdziesiątkę, ale wciąż była zgrabna i choć nie mogła pochwalić się pierwszej klasy urodą, nie była przecież brzydka jak noc. Eganowi podobało się w niej coś jeszcze: teraz bardziej niż kiedykolwiek musiała pilnować pracy. Egan uśmiechnął się. Doris była wyjątkowo przyzwoita i paradowała po biurze, jakby w ogóle nie miała stref erogennych. Ale skoro małżonek zostawił ją dla jakiejś młodszej pizdy, jest szansa, że zmieni zdanie, tak jak jej poprzedniczka. Czego niektóre nie zrobią, żeby zachować pracę… Rozległo się znajome trzykrotne pukanie do drzwi gabinetu, które zaraz otworzyły się do połowy i wsunęła się przez nie Doris. Czy od kiedy została sama, nosiła bardziej obcisłe spodnie do munduru? Niewątpliwie trochę posiwiała, spostrzegł Egan, i była szersza w talii. Mimo to… – Przyszedł funkcjonariusz Mercer, panie kapitanie. Mercer! Jasna cholera. Egan zabronił Charliemu Mercerowi pokazywać się tutaj, chyba że sprawa była naprawdę ważna. Obowiązywało to i teraz, po czterech latach. Egan nagle się zaniepokoił. Może rzeczywiście sprawa jest naprawdę ważna. Skinął głową i wyprostował się w skórzanym fotelu, prawą ręką odsuwając jakieś dokumenty na biurku, jakby właśnie zajmował się ich

przeglądaniem. – Wpuść go, Doris. 9 Marcy Graham nie mogła tego zrozumieć i nie była pewna, czy w ogóle powinna próbować. Patrzyła na skórzany płaszcz, który przymierzała w Tambien’s i który wywołał scysję między Ronem a tamtym sprzedawcą, tak bardzo starającym się ją namówić do zakupu; wykonywał tylko swoją pracę, a Ron się cały nadął. Płaszcz spoczywał teraz na oparciu sofy, nie po prostu rzucony, ale starannie ułożony, tak żeby Marcy zauważyła go zaraz po powrocie do domu. Miła niespodzianka. Marcy postawiła torebkę na stoliku pod lampką i zbliżyła się do sofy. Dotknęła płaszcza. Pogłaskała. Skóra była taka delikatna! Właśnie to od razu tak jej się spodobało. Uniosła połę, potem rękaw, ale nie znalazła metki z ceną. Wyciągnęła płaszcz na długość ramienia i obejrzała go. Żadnego śladu, gdzie został kupiony. Narzuciła go na siebie z myślą, że czuje się w nim tak dobrze jak wtedy w sklepie, i podeszła do dużego lustra przy drzwiach. Uśmiechając się do własnego odbicia, obróciła się w jedną i w drugą stronę, prawie wokół własnej osi, zerkając przez ramię jak na opuszczanego właśnie kochanka. Zdjęła płaszcz i odłożyła go na oparcie sofy. Prezent od Rona? Najprawdopodobniej. Było to tak naprawdę jedyne możliwe wytłumaczenie. Miał wyrzuty sumienia po tym, jak nabzdyczył się i omal nie doprowadził do awantury w Tambien’s, więc chciał jej to wynagrodzić. Nawet było to do niego podobne. Był cholerykiem, ale potrafił też być uroczy. Stała z rękami na biodrach, nie odrywając oczu od płaszcza. I jak powinna na coś takiego zareagować? Czego Ron będzie oczekiwał, gdy wróci do domu? Czy powinna zostawić płaszcz na sofie? Może lepiej byłoby powiesić go w

szafie, udawać, że nic o nim nie wie, poprzekomarzać się z Ronem, zrobić z tego zabawę? Taką, w jakie dawniej się bawili? Mogła też położyć płaszcz na łóżku i pozwolić, żeby on go znalazł. To mogłoby się ciekawie skończyć. Okazałaby mu, jak bardzo docenia jego niespodziewany podarunek, dając mu w prezencie samą siebie. Stare dobre zabawy. Z korytarza dobiegł cichy dźwięk, a potem szczęknął obracany w zamku klucz. Drzwi się otworzyły i wszystkie możliwości Marcy zniknęły, gdy Ron wszedł do mieszkania. Z początku nie zauważył ani jej, ani płaszcza, bo odwrócił się, żeby zamknąć drzwi na zamek. Gdy ponownie stanął twarzą do wnętrza, zobaczył ją i jego spojrzenie natychmiast pobiegło ku sofie, na której leżał płaszcz. Wyglądał na szczerze zdumionego, ale Marcy wiedziała, że jeśli chciał, potrafił przekonująco zagrać zaskoczenie. – Czy to nie… – Wiesz, co to jest – przerwała mu z uśmiechem. – Wróciłaś tam i kupiłaś go?! – Widziała, jak początkowa dezorientacja zmienia się w gniew, i w głowie rozbrzmiały jej dzwonki alarmowe. – Oczywiście, że nie! Przecież wiesz! – Skąd niby miałbym wiedzieć? – Bo to ty go kupiłeś i położyłeś na sofie, żebym się ucieszyła, gdy wrócę do domu! Szarpnął krawat, chcąc go poluzować, ale zbyt gwałtownie – krawat zawisł przekrzywiony na szyi, kojarząc się jej z szubieniczną pętlą. Ron wysunął podbródek i rozpiął górny guzik koszuli. – Powiedz mi, dlaczego, na Boga, miałbym zrobić coś takiego? Marcy tak zatkało, że nie mogła znaleźć słów. – Bo… no… Tak naprawdę to nie wiem. Przecież nie dlatego, że mnie kochasz. Twoje oczy i

ta pulsująca żyła na skroni mówią, że niepora przypominać ci o tym. – Myślałaś, że to prezent ode mnie? – Przeciągnął węższy koniec przez węzeł, by krawat luźno ułożył się wokół szyi. Jakby przygotowywał się, żeby go ściągnąć i udusić ją nim, jeśli tak sobie postanowi. – A co miałam myśleć? Wracam z pracy i widzę płaszcz, który, co wiedziałeś! tak bardzo chciałam mieć. – I którego nie kupiliśmy. – Mogłeś zmienić zdanie. – Nie zmieniłem. W tym sęk. Skąd się tu wziął? – Już mówiłam: myślałam, że to od ciebie. Kto inny mógł go tu położyć? Przez cały dzień byłam w pracy, a poza nami dwojgiem nikt nie ma kluczy. No, jeszcze Lou, dozorca. Ron potrząsnął głową. Miał ochotę zezłościć się bardziej, tylko nie mógł wymyślić, na kogo skierować gniew. – Lou ma sześćdziesiąt pięć lat i nie stać go na taki płaszcz. Poza tym już widzę, jak spieszy się ze znoszeniem nam darów, skoro nie sposób ściągnąć go do cieknącego kranu. Poza tym po rozmowie, jaką z nim odbyłem, Lou nie wpuści tu nikogo nawet na minutę, jeśli któregoś z nas nie będzie w domu. – Zatem kto to mógł być? Zacisnął prawą dłoń w pięść, trzymając ją blisko piersi. – Ten cholerny sprzedawca z Tambien’s, Ira. – W jaki sposób? Dlaczego? – Wiedział, że ci zależy. – Ron podszedł do płaszcza, podniósł go, po czym zmiął i jak szmatę rzucił na sofę. – Nie było bileciku czy czegoś w tym rodzaju? – Nie. Leżał tak, jak widziałeś. Znów podniósł płaszcz i byle jak wcisnął pod ramię. – Idziemy! – Dokąd? – Do Tambien’s. – Chcesz go zwrócić?

– Nie mogę zwrócić czegoś, czego nie brałem! Odniesiemy go temu zarozumialcowi Irze. Z ostrzeżeniem. – Ron, po prostu nie możemy go oddać! Ja nie mogę. Odłóż go i zastanówmy się nad tym we dwójkę. – Ten płaszcz mógł się wziąć tylko z Tambien’s. Nikt poza Irą nie mógł ci go dać. – Ale jak Ira wszedł do domu? – Nie wiem, Marcy – niecierpliwie odpowiedział Ron. – Nie wiem też, jak sztukmistrze odgadują właściwą kartę, ale jakoś im się to udaje. – Ale dlaczego miałby dawać mi prezent? Co chciał na tym zyskać? – Jezu, Marcy! A jak myślisz? – Spotkaliśmy się tylko raz, i to w twojej obecności. – Co z tego? Może jest jednym z tych posranych psychopatów, którzy raz spojrzą na kobietę i myślą, że nawiązali z nią jakiś chory kontakt. – W sumie… To możliwe… – Możliwe jak cholera. Ron odetchnął głęboko, potem westchnął i przesunął rękawem po ustach, jak ktoś chcący je wytrzeć po obfitym napiciu się ze strumienia. – No dobrze – powiedział. – Ty tu zostań, a ja odniosę to do Tambien’s. Dowiemy się, skąd wziął się ten płaszcz, i nie odpuścimy, dopóki ktoś czegoś z tym nie zrobi! I wyszedł. *** Godzinę później wrócił, już z pustymi rękami. Marcy patrzyła, jak zdejmował sportową marynarkę i wygładzał ją na wieszaku w szafie. Wyglądał na spokojniejszego. Nie miał takiej czerwonej twarzy, a niebieska żyła na jego skroni nie była nawet widoczna. – Przyjęli płaszcz? – Nie – odrzekł Ron. – Twierdzą, że to nie oni go sprzedali. Że sprzedaje się takie w co najmniej dwunastu

nowojorskich sklepach. Zasugerowałem, że może Ira po prostu wyniósł płaszcz, żeby ci go sprezentować. On się wściekł, więc zagroziłem, że mu łeb ukręcę. Mały szczur tylko się uśmiechał. – Moim zdaniem może być niebezpieczny – stwierdziła Marcy. – Ma w sobie coś demonicznego. Ron wzruszył ramionami. – W każdym razie dostał ostrzeżenie: jeśli jeszcze raz pojawi się w pobliżu, urwę mu jaja. Przed ukręceniem mu łba czy po? – Co mówił? – Że Tambien’s nie przyjmie zwrotu, jeśli nie mam dowodu zakupu. Razem z tym tępym kierownikiem raczyli mnie profesjonalną gadką sprzedawców, niby grzeczną, ale tak naprawdę zachowywali się jak dupki. – Co ty na to? – spytała Marcy. – Wyjaśniłem im, że nie chodzi mi o zwrot pieniędzy, rzuciłem płaszcz na podłogę i wyszedłem. Szkoda, że nie widziałaś ich min! – Ron, on jest wart osiemset dolarów! – Nie. Nie dla nas. Dla nas jest mniej niż bezwartościowy. – Ron pomaszerował do kuchni i po kilku minutach wynurzył się z niej ze szklanką wody z kostkami lodu na dnie. Marcy patrzyła, jak bierze długi łyk z odchyloną do tyłu głową i jak w jego silnej szyi porusza się jabłko Adama. – Nadal myślisz, że Ira jakoś się tu zakradł i podrzucił płaszcz? – zapytała, kiedy wreszcie opuścił szklankę. Opróżnił ją do połowy. Z przechyloną głową wpatrywał się w szkło, kołysząc resztą wody i grzechocząc kostkami lodu. – Sam nie wiem – odrzekł. – Naprawdę. Ale jeśli to on, nie wykręci nam już takiego numeru. Odstraszyłem go. Marcy nie była tego taka pewna. Z niejasnych przyczyn wątpiła, żeby Irę ktoś

kiedykolwiek od czegoś odstraszył. 10 Tym razem Harley Renz kulturalnie zapukał do drzwi mieszkania Quinna. Quinn zerknął przez okrągłego judasza i obejrzał sobie zniekształconą sylwetkę kapitana policji. Renz niecierpliwie przestępował z nogi na nogę, podnosząc wydłużone ramię, aby spojrzeć na zegarek. Zapracowany, spieszący się człowiek, marnujący cenny czas na takiego degenerata jak Quinn. Quinn odczekał chwilę i otworzył drzwi dopiero wtedy, gdy Renz zapukał po raz drugi, tym razem mocniej. – Quinn – powiedział po prostu Renz, kiwając na powitanie głową. – Użyłbym domofonu, ale zauważyłem, że farba na nim ma z sześćdziesiąt lat. – Przyjrzał się Quinnowi, który wprawdzie stał w skarpetkach, ale miał na sobie nowe szare spodnie i biały T-shirt. Nie wyglądał już tak bardzo na zbira jak podczas poprzedniej wizyty Renza. – Ostrzygł się pan. – Fryzjer mnie ostrzygł – odparł Quinn. – Gdybym zrobił to sam, wyglądałbym dużo gorzej. Renz odpowiedział uśmiechem. – Widzę też nową garderobę. Cieszę się, że dobrze wykorzystał pan pieniądze, które przysłałem. Zaprosi mnie pan do tego swojego wychodka? – Oczywiście. Ładnie komponuje się pan z wystrojem. – Quinn ustąpił miejsca i zamknął drzwi za Renzem. Renz usiadł na sofie i założył nogę na nogę. Potem się rozejrzał. – Nie wiem, czy to miała być obelga, ale mam to gdzieś. Posprzątał pan. Żadnych magazynów, gazet ani skórek pomarańczowych na podłodze. A tam, w rogu – świeżutka pleśń? – Stara. Skórki pomarańczowe gryzły się z dywanem, to je wyrzuciłem. Pan też się gryzie.

– Proszę nie zapominać, panie Quinn, że jestem obecnie pańskim przyjacielem. Pańskim wyjściem z sytuacji. – Renz teatralnie powęszył, zmarszczył nos i zmrużył oczy. – Nie pachnie tu już tak źle. Czuję środek owadobójczy? A może zaczął pan palić kadzidełka? – Przyszedł pan zapłacić mi dalszą część należności? – A potrzeba? – Na razie nie – uczciwie odpowiedział Quinn. – Wywnioskował pan coś z akt sprawy? Albo po oględzinach mieszkania Elznerów? – Niewiele – przyznał Quinn. – Nie dają mi spokoju te zakupy. Marmolada truskawkowa. – Marmolada? – Dżem, ściśle rzecz biorąc. Dość droga delikatesowa marka. W reklamówce z zakupami był jeden słoik, na stole stał drugi. A w lodówce znalazłem jeszcze jeden, prawie pełny. Myśląc nad tym, Renz opuścił nogę na ziemię. Skrzyżował za to ramiona. – Ktoś inny zrobił zakupy. Ktoś, kto nie wiedział, że Elznerowie mają pełno marmolady. – Dżemu. – I tak to dziwne. Dwa słoiki… – Może był to prezent od osoby, która wiedziała, że Elznerowie bardzo lubią ten konkretny dżem. Albo jedno z Elznerów. – Prezent… – Renz złożył palce w piramidkę. Podobał mu się ten pomysł, tyle że… – No ale dlaczego ktoś kupowałby Elznerom prezent, żeby zaraz potem ich zabić? – Może nie zamierzał ich zabijać. – Może. – Renz wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Po prostu przypadkiem miał przy sobie pistolet, i to z tłumikiem. No nic. Ważne, że ma pan rację: wskazuje to na udział osoby trzeciej. Morderca wciąż jest na wolności. – Ta trzecia osoba mogła wyjść, zanim Elznerowie

zostali zabici. Renz prychnął. – Nakręca mnie pan, a potem ściąga na ziemię. Proszę się przyznać, że pomału przekonuje się pan do mojego punktu widzenia na sprawę. – Zaczynam – przyznał Quinn. Nie chciał mówić Renzowi, że przekonał się już niemal zupełnie. – Można zrzucić na karb przypadku, że reklamówki są bez nadruku sklepu. Ale morderca mógł też z premedytacją zrobić zakupy w miejscu, którego nie da się namierzyć po reklamówkach i w którym trudno było go zapamiętać. – Brawo, Quinn. Wiedziałem, że błyśnie pan oryginalnym podejściem do sprawy i wyskoczy z czymś nowym. Nie rozczarował mnie pan. – Pękam z dumy. A może pan ma dla mnie coś nowego? – Aha. Sytuacja się zmieniła, niestety. Egan dowiedział się, że pracuje pan nad sprawą. Podejrzewam, że od mundurowego nazwiskiem Charlie Mercer. – Chłop jak góra, szerokie bary, wygląda jak robol? – Wypisz, wymaluj. – Wysiadał z windy w domu Elznerów. Minąłem się z nim. – Dobrze się panu przyjrzał? – Ja jemu też. – Więc się nie myliłem, drań musiał zakapować Eganowi. – Renz zmarszczył brwi. – Mercer popełnił błąd. Drogo za niego zapłaci, i to szybciej, niż mógłby się spodziewać. Do tej pory Egan pewnie zawiadomił biuro komisarza. Może nawet kogoś w mediach. To ostatnie akurat nic mu nie da. – Bo? Mięśnie na czole Renza rozluźniły się, ale zmarszczki pozostały.

– Bo przeszedłem do ofensywy. Wszystkie moje kontakty w mediach poinformowałem, że postawiłem na świetnego człowieka. Mówię o panu. Bezpieczeństwo publiczne stoi wyżej niż polityczne rozgrywki w policji lub czyjaś małostkowa zemsta, poprosiłem więc Franka Quinna o przyjrzenie się sprawie Elznerów. Dlaczego? Bo jest najlepszy. Jeśli nie trafiło to jeszcze do gazet, trafi lada chwila, przed rewelacjami Egana. Wydział nie kiwnie palcem, żeby pana zdjąć ze sprawy, bo zrobiliby sobie kiepski PR. Nie został pan oskarżony, nie było procesu w sprawie o gwałt. W oczach ludzi będzie pan bohaterem, Quinn. Ofiarą niepotwierdzonych plotek, która zasłużyła na drugą szansę. Przydzieliłem też na pańskie rozkazy zespół oficerów dochodzeniowych. Quinn był zaskoczony. – Zespół? – Dwie osoby, ale załatwię na krótko dodatkowe wsparcie, jeśli zajdzie potrzeba. O ile zajdzie. – Renz pochylił się do przodu. – Wie pan, jak to działa, Quinn. Zabójstwo przeciętnego małżeństwa na Manhattanie oznacza od zajebania dziennikarzy. Dziennikarze oznaczają presję. Wytrzyma pan to? – Wytrzymam. A ten zespół… Dobre gliny mi pan daje? – Jeszcze jak. Larry Fedderman, z którym jeździł pan radiowozem za czasów patrolowania ulic, i jego nowa partnerka, Pearl Kasner. Fedderman. Quinn prawie się uśmiechnął. Nie licząc ludzi, którzy go wrobili, Fedderman prawdopodobnie był jedynym policjantem w Nowym Jorku, który nie wierzył, że Quinn mógł zgwałcić nieletnią. Zapłacił za to – nasłuchał się niesmacznych docinków, wyłapywał pogardliwe spojrzenia, dostawał parszywe zadania. Chodziły słuchy, że ciągle wierzył w Quinna.

– Fedderman jest w porządku. A ta Kasner? Renz powiercił się na obiciu sofy, jakby nagle zauważył, że siedzi na czymś ostrym. – Ma… hmm… reputację w wydziale, ale jest świetna w tym, co robi. O-o! – Reputację? – Pan Bozia obdarzył ją, można powiedzieć, temperamentem. Dość podobnym do pańskiego. Pakuje się w takie same kłopoty jak kiedyś pan. – Teraz też w jakichś siedzi? – Tak i nie. – Proszę wyjaśnić to „tak”. – Vince Egan dobierał się do niej w hotelowym lobby. Nakrył się nogami, jak mu dała w mordę. Quinn wytrzeszczył oczy z niedowierzaniem. – Glina na etacie bije kapitana policji? Znaczy panna jest na wylocie. – Powiedzmy, że jej losy ciągle się ważą. – Renz wytłumaczył Quinnowi, że Egan był wtedy pijany i że są świadkowie zajścia. Nowojorska policja nie potrzebowała nagłaśniania takich afer. Śledztwo Wydziału Wewnętrznego zostało uwalone, zanim na dobre się zaczęło. – Akurat pan powinien zrozumieć taki obrót spraw – podsumował Renz. – Egan ją załatwi, w taki czy inny sposób. – Nie, jeśli we trójkę rozwiążecie sprawę zabójstwa Elznerów. Quinn dużo lepiej rozumiał teraz motywy Renza. Wbił ręce w kieszenie spodni i zaczął przechadzać się po pokoju w skarpetkach. – Nie podoba mi się to. Zbyt wiele ostatnich szans. A Fedderman? On też może na tym ugrać coś ważnego? Czy rozwiązanie tej sprawy wyleczy go z jakiejś śmiertelnej choroby?

– To raczej pan może wyleczyć się ze śmiertelnej choroby, panie Quinn. Z samotności i zgnuśnienia. Zabolało. Quinn przestał chodzić i zwrócił się twarzą do Renza. – Powinien pan wiedzieć, że w ostatnich szansach nie ma nic złego – dodał Renz. – W gruncie rzeczy właśnie o nie w życiu chodzi. Quinn poczuł, jak uchodzi z niego gniew. Renz miał rację. – Z Feddermanem i Kasner może się pan spotkać już jutro rano – poinformował Renz. – Wybór czasu i miejsca pozostawiam panu. Pomyślałem, że tutaj wolałby ich pan nie zapraszać, bo wystrój wnętrza nie sprzyja miłym pogawędkom. Nawet bez skórek pomarańczy. – Jutro ma być ładny dzień – powiedział Quinn. – Mogę się z nimi spotkać koło dziesiątej, przy wejściu do Central Parku od strony Osiemdziesiątej Szóstej. – Może być. Przyjdą w cywilnych ubraniach. – Feddermana poznam. A jak wygląda ta Kasner? – Musi pan wiedzieć, że Fedderman trochę się rozrósł, przede wszystkim w pasie. Kasner jest niską, czarnooką ślicznotką z mnóstwem ciemnych włosów i niezłymi cyckami. – I niezłym sierpowym, jak się zdaje. – Prawym prostym – sprostował Renz, wstając z sofy i szczerząc zęby. – Wszystko opowiedział mi znajomy barman z Meermont. Egan dostał tak, że nie wiedział, gdzie głowa, gdzie dupa. Powinniście świetnie się zgrać z Pearl. – Jak woźnica z batem – mruknął Quinn, już trochę lubiąc Kasner, choć zdawał sobie sprawę, że mogła grać na dwie strony, pracując jednocześnie dla niego i dla Renza. – Prędzej jak bat z batem – rzucił Renz, wychodząc. Quinn nasłuchiwał cichnących kroków Renza na trzeszczących drewnianych schodach, potem usłyszał skrzyp otwieranych i zamykanych drzwi wejściowych bloku.

Nie był pewien, w co się pakuje, ale przynajmniej jego życie znów ruszyło do przodu. A na pewno w jakimś kierunku. Boli! Jakby nigdy nie miało przestać. W każdym razie tak jej się wydawało. Kobieta nadal pełzła w stronę drzwi, a bat wciąż smagał jej nagie pośladki, mięsiste uda, a niekiedy, żeby ją zaskoczyć, plecy. Wiedziała, na co się decyduje, więc – jak mawiał jej ojciec – sama była sobie winna. Targała za sobą tę winę jak niewidzialny łańcuch. Kiedy zostanie ukarana należną dawką bólu, poczuje się lepiej. Łańcuch opadnie i znowu będzie czysta. Spełzła z dywanu i nieco szybciej czołgała się ku drzwiom, wiedząc, że nie ucieknie, że jak zwykle nie ma szans. Po studiach menedżerskich i z odpowiedzialną pracą… Co ja tu robię? Zacisnęła zęby i zakwiliła. Nie krzyczała. Takie były zasady. Zakazano jej krzyczeć. A gdyby krzyknęła, gdyby sąsiedzi ją usłyszeli i wezwali policję, jak by się wytłumaczyła? Jej nagie kolana łomotały o podłogę z twardego drewna, a ręce wydawały rozpaczliwe plaskające dźwięki, głośniejsze od jęków. Bat świsnął przy prawym uchu, kreśląc linię ognia poprzez górną część pleców, i owinął się wokół jej ramienia. Następnie postawił w ogniu wrażliwą, wewnętrzną stronę prawego uda. Wiedział, ten człowiek wiedział, jak używać bata. Trzy metry do drzwi. Bat rozognił jej prawy pośladek. Czas pomiędzy smagnięciami był teraz krótszy. Pełzła jakby szybciej, raniąc kolana i skórę dłoni. Bat podążał za nią, liżąc ją niby giętki, palący język smoka. Smokiem był stojący za nią mężczyzna. Później być może pójdzie z nim do łóżka, skuli się w jego ramionach, a on będzie udawał, że ją kocha. Nie będzie

to prawdziwe, tak jak nie do końca prawdziwe było to, co teraz jej robił, ale i tak było to bez znaczenia. Nie miała prawa oczekiwać czegoś prawdziwego. Gdy wyciągnęła rękę, a opuszki jej palców otarły się o drzwi, chwycił ją za kostki i odciągnął w tył, jak najdalej od wolności. Znów się zaczęło. Co ja tu robię? 11 Bent Oak, Missouri, 1987 Na dwa dni przed czternastymi urodzinami Luthera Lunta urzędnicy stanowi w Jefferson City wrzucili kapsułkę z cyjankiem do komory gazowej i zabili jego ojca. Matka Luthera nie żyła już od ponad roku. Zmarła tego samego dnia i w ten sam sposób co jego siostra Verna, w huku i gradzie loftek z należącego do taty remingtona kaliber .12. Luther dwukrotnie wybrał się ze strzelbą na polowanie i wiedział, co mogła zrobić z zającem. To, co zrobiła z jego mamą i Verną, było dużo gorsze. Coś takiego w człowieku zostawało. Ten widok, te dźwięki, zapachy, nawet nasłuchiwanie powolnego kapania krwi wyciekającej z rozerwanego gardła matki. Luther dniami i nocami płakał niemal bez przerwy, zastanawiając się, dlaczego Verna musiała wygadać mamie, co robiła z tatą. Wiedział, że nie powinien jej winić, w końcu miała tylko dwanaście lat, a to przecież ojciec oddał strzały ze starej strzelby. Jednak prawda wyglądała tak, że Luther winił Vernę, a z nią matkę. I tak wszyscy wiedzieli, a Verna z matką wyciągnęły to na światło dzienne, powiedziały o tym głośno i stało się to czymś rzeczywistym, więc coś trzeba było zaradzić. Wcześniej wszystko znakomicie się układało. A przynajmniej w ogóle się układało. A od kiedy ojciec przejął na siebie obowiązek zaglądania do pokoju Verny, przestał przychodzić do

Luthera. Wszystko przez Vernę. Przez Vernę i matkę. Potem zabrali Lutherowi ojca, żeby gnił w celi w Jeff City, czekając na śmierć, gdy odrzucono apelację. Luther został sam. – Przeżył coś potwornego – powiedziała po morderstwie jego babka cioteczna, Marjean, mieszkająca w Saint Louis – ale mam osiemdziesiąt siedem lat i żyję na okruchach z opieki społecznej. Po prostu nie mam jak biedactwu pomóc. Luther przeszedł więc proces szukania rodziny zastępczej i przyjęli go Blackowie, Dara i jej mąż Norbert, którzy już sprawowali czasową opiekę nad trójką dzieci. Luther był najstarszy z gromadki. Dara Black, tęga kobieta z okrągłą jak jabłko twarzą, która prawie zawsze miała na sobie ten sam poplamiony fartuch, pilnowała dzieci w starym gospodarstwie, gdy Norbert wyjeżdżał malować domy i stodoły w okolicznych wsiach. Luther często obserwował, jak krzątała się po domu, zbyt często się uśmiechając, a czasami, gdy skończyła pracę, nawet pogwizdując. Zdawał sobie sprawę, że Dara wiedziała, a zarazem nie wiedziała, że Norbert molestował dzieci. Nikt nigdy nie poruszał tego tematu. Zdaniem Luthera tak było najlepiej. Będąc rodziną zastępczą, Blackowie dostawali pieniądze od stanu, a Norbertowe malowanie też przynosiło jakiś dochód. I prawdą było, że Luther pewnego dnia będzie musiał nauczyć się fachu, co Norbert traktował jako wymówkę, żeby zabierać go ze sobą jako pracującego za darmo pomocnika. W praktyce znaczyło to, że Luther wykonywał większość ciężkiej pracy: tachał dwudziestolitrowe kubły z farbą, przenosił drabiny i rusztowania, zdrapywał starą farbę

z twardego drewna za pomocą gówno wartych narzędzi Norberta. Jedyna w zasadzie umiejętność, jaką Luther nabył, to tyranie od świtu do nocy pod palącym słońcem. Uciekł dzień po egzekucji ojca. Jedenaście miesięcy i trzy dni później znaleziono go w Kansas City śpiącego za kontenerem na śmieci i odstawiono na farmę Blacków. Od nowa zaczęło się pełne trudów życie w przerażająco kruchej, splecionej z wielu zależności równowadze. Jedyne, jakie Luther znał. 12 Nowy Jork, 2004 Anna Caruso nie zapomniała. Nie mogła, bo on powrócił i przypominały jej o nim gazety, telewizja i przypadkiem usłyszane w metrze, na przystankach autobusowych i w restauracjach rozmowy. Frank Quinn, człowiek, który ją zgwałcił. Media przypominały też światu o jego przeszłości, o okropnym czynie, jakiego dopuścił się wobec niej niewiele ponad cztery lata temu, ale Anna wyczuwała, w którą stronę wieje wiatr. Quinnowi, który nigdy nie stanął przed sądem za to, co zrobił, będzie odpuszczone. W końcu nigdy nie postawiono mu zarzutów, nie mógł więc zostać uznany za winnego. A czy gwałciciel nie pozostawał niewinny, dopóki nie udowodniono mu winy? Nawet pedofil? Tak głosiła konstytucja. Właśnie to oskarżyciele powiedzieli Annie, jej matce i rodzinie – że nie mogą wsadzić Quinna za kratki i wytoczyć mu procesu, bo dowody są ich zdaniem po prostu za słabe, żeby go aresztować. Potężny facet, maska z pończochy, blizna, którą przerażona dziewczynka dostrzegła w pogrążonej w mroku sypialni, guzik idealnie pasujący do koszuli Quinna i do tysiąca innych koszul. Dowody, ale nie solidne. Były też strony z dziecięcą pornografią w historii przeglądarki jego

służbowego komputera. Złożyłoby się to wszystko na emocjonalne, ale niezbyt merytoryczne zeznanie, jak powiedział oskarżyciel publiczny. Szkoda, że gwałciciel był na tyle mądry, żeby użyć prezerwatywy, bo mogliby na procesie przedstawić jako dowód próbkę DNA. Z drugiej strony, Anna mogłaby zajść w ciążę. Co to, do cholery, za alternatywa, kiedy jedna możliwość jest gorsza od drugiej? W wieku osiemnastu lat Anna nie była dużo wyższa, niż gdy obchodziła czternaste urodziny. Miała teraz piersi, a biodra i nogi stały się bardziej kobiece niż dziecięce. Ale pozostała szczupła, krucha i zalękniona. Wciąż wiele było w niej z dziewczynki o brązowych oczach i wąskiej twarzy, którą zgwałcił Quinn, choć obecnie była piękniejsza, w czym zasługa łuku szczęki i nieco zbyt dużego, ale idealnie zarysowanego nosa. Wyrosła na kruczowłosą kobietę-dziecko o latynoskiej urodzie, ze śmiałym, rzec można, jastrzębim profilem. Ale gdy patrzyło się na nią en face, widać było w jej oczach cierpienie i na swój sposób na zawsze miała pozostać tamtą udręczoną dziewczynką. Czasem się zastanawiała, czy byłoby inaczej, gdyby nie Quinn. Czy w jakiś sposób wpłynął na jej rozwój zewnętrzny, tak jak na wewnętrzny? Czy na wieki uczynił ją przeklętą? Oderwała wzrok od rys na suficie sypialni i zamknęła oczy. To było nie fair! Zwłaszcza tego ranka. To było tak bardzo nie fair! Przez ostatnich kilka dni nie potrafiła zapanować nad własnymi myślami. Powróciły koszmary senne, co oznaczało, że i on powrócił, jego zgarbiona sylwetka wciskająca się przez zablokowane okno sypialni w mieszkaniu ojca i matki – teraz już tylko matki, bo ojciec odszedł. Quinn taki, jakim po raz pierwszy go zobaczyła. Wielki mężczyzna, którego mrok i cienie czyniły olbrzymem, w masce z pończochy zniekształcającej twarz i zmieniającej go w coś nieludzkiego. Jego wygięte, okryte koszulą plecy otarły się o okienną ramę i był to jedyny dźwięk w otulonym

ciszą pokoju. Dźwięk, który po dziś dzień odzywał się w jej głowie, odgrywany stale i wciąż, błagający o sens i uwolnienie. Wiedziała, że ten dźwięk brzmi czasem w jej muzyce, i starała się temu zapobiegać. Anna, której do czternastych urodzin brakowało miesiąca, była zbyt przerażona, żeby krzyczeć. Sparaliżowało ją, a gardło miała tak ściśnięte, że musiała walczyć o każdy oddech. Jakże mizerną osłoną wydawały się majteczki i za duży T-shirt w tamtym przesiąkniętym potem łóżku! I taką były. Do tej pory wolała nie stawiać czoła niektórym szczegółom tego, co wydarzyło się później. Gdzieś tam spoczywały, ukryte w miejscu, do którego już nigdy nie chciała zaglądać. Pamiętała, że napastnik miał podwinięte rękawy i poszarpaną bliznę na prawym przedramieniu. Coś kazało jej zapamiętać tę bliznę. Pamiętaj! Nawet mimo paniki i męczarni wiedziała, że specjalnie jest taki brutalny, że chce zrobić jej krzywdę. Dlaczego? Czym zawiniła? Przecież nawet nie znała tego człowieka. Na pewno? Odepchnęła tę myśl, gdy tylko pojawiła się jej w głowie, i skupiła się na tym, żeby znaleźć się gdzie indziej, stać się kimś innym, dopóki to się nie skończy. To kogoś innego poniżano, skazywano na zawsze, nieodwracalnie niszczono. Zakonnice w szkole ostrzegały ją, ostrzegały wszystkie dziewczęta. Nierządnica! Biblijna nierządnica! Nie ma nic gorszego! Wiesz, że grzeszysz. Wiesz, ale nie dbasz o to! Kiedy wreszcie z niej wstał, zostawiając ją w przepoconym łóżku, sponiewieraną i niezdolną do najmniejszego ruchu, zobaczyła coś bielejącego w ciemnościach i zrozumiała, że użył prezerwatywy. Później zdała sobie sprawę, że nie założył jej ze

względu na nią, ale na siebie. Nie chciał złapać jakiejś paskudnej choroby. Od niej! Całe zdarzenie stało się przez to jeszcze bardziej upokarzające. – Anno! Głos matki. Anna znów się zdrzemnęła, zatracona w dawnych snach, o których myślała, że odeszły. Nie, nie tyle odeszły, ile zostały zamknięte w takim miejscu umysłu, z którego nie mogły się wyrwać. Ale się wyrwały. Jak tygrysy. Powrócił Quinn. – Zaspałaś, Anno. Wstawaj! Dziś twój wielki dzień. Po to zaharowywałaś się przez cztery lata. Nie chcesz się spóźnić. Anna przewróciła się na bok, potem usiadła ostrożnie na skraju łóżka, jakby zostały w nim tamten ból i tamta hańba. Znów miała trzynaście lat. Pechowa trzynastka. W tym tkwił problem – Quinn znowu miał nad nią władzę. Kiedy zobaczyła jego zdjęcie i nazwisko w druku, kiedy usłyszała mówiących o nim ludzi, była trzynastolatką, choć już niedługo skończy osiemnaście lat. Chciałaby umieć go zabić. Zakonnice w szkole powiedziałyby, że grzechem jest tak myśleć, ale skończyła już szkołę i mogła myśleć, co jej się żywnie podobało. Chciałaby potrafić zabić Quinna. Ta myśl towarzyszyła jej niemal nieustannie. – Nie chcesz się spóźnić – powtórzyła ostrzeżenie matka. Rzeczywiście. Musiała się skupić na teraźniejszości, a nie roztrząsać przeszłość. Dziś jest pierwszy dzień jej letnich zajęć w Juilliard. Pierwszy dzień jej muzycznego stypendium. Ciężko na to pracowała. To była jej terapia i ucieczka, która, jak się okazało, nie do końca zadziałała. Wstała niepewnie i poszła do łazienki. Pechowa trzynastka. Pechowa Anna. Miała przynajmniej swoje stypendium. Tylko tyle jej

zostało. Tylko tyle zostało w niej… muzyka. Trzynaście lat. Dziewczynka. Wiedziała, że nikogo nie zabije. 13 Quinn grzał się w słońcu na ławce tuż za wejściem do Central Parku z Osiemdziesiątej Szóstej Ulicy i patrzył, jak się zbliżali. Fedderman się nie zmienił, tylko trochę przybrał na wadze. Łopocząca poła wymiętej brązowej marynarki, przekrzywiony krawat, charakterystyczne powłóczenie nogami. Miał mniej włosów, które mógł mierzwić letni wiatr, i chyba brakowało mu tchu, jakby starał się dorównać szybkim, zamaszystym krokom idącej obok niego niewysokiej kobiety. Nawet z tej odległości Pearl Kasner zdawała się wytwarzać wokół siebie energię. Jej ruchy były do tego stopnia oszczędne, precyzyjne i stanowcze, że zdeterminowany chód kojarzył się nieco z kroczącym robotem. Stanowiła studium kontrastów światła i mroku – burza czarnych włosów wokół bladej twarzy, z której spoglądały ciemne oczy, zbyt intensywna czerwień ust, do tego szara spódniczka i czarny blezer, mimo że ranek był ciepły. Jakby dano dziecku tylko dwie kredki, czarną i białą, po czym kazano mu narysować kobietę i oto była: spójna i kompletna, wyrazista w sposób wręcz nierzeczywisty. Quinn wstał z ławki, czując ciepło słońca na ramionach. – Witaj, Feds. Fedderman się uśmiechnął. – Quinn, znów zaprzęgnięty do kieratu! Właściwy człowiek na właściwym miejscu. Uścisnęli sobie dłonie, po czym się objęli. Fedderman pięć czy sześć razy poklepał Quinna po plecach, zanim wreszcie oderwali się od siebie. – Jak najlepiej wykorzystaj tę szansę, stary.

– Możesz się tego spodziewać – zapewnił Quinn. – Jestem tu – odezwała się Pearl. Quinn spojrzał na nią. – Ano jesteś. Wybacz, że cię zignorowaliśmy, ale starzy z nas… – Wiem. – Pearl nie dała mu skończyć. – Dużo razem przeszliście. Osłanialiście nawzajem swoje plecy, łamaliście wspólnie chleb, podrywaliście te same kelnerki, walczyliście ramię w ramię. Fedderman wprowadził mnie w temat. Fedderman wyszczerzył się do Quinna. – Poznaj Pearl, wojowniczkę. Quinn cofnął się o krok i przyjrzał się Pearl. Mimo sarkazmu w głosie uśmiechała się, pokazując duże, idealnie białe zęby. – Słyszałem o tobie, Pearl wojowniczko. Ponoć zdolny z ciebie detektyw. – I ja o tobie słyszałam, poruczniku. – Wystarczy Quinn. Oficjalnie zostałem wynajęty przez policję miasta Nowy Jork tylko do tej roboty. – Quinn zapiął sportową marynarkę, żeby ukryć ślady po keczupie, którym już zdążył poplamić nowy krawat. – Dobrze, zatem wszyscy o wszystkich słyszeli, pomijając może kilka grzeszków Feddermana, które mógłbym ci zdradzić. Wiemy też, dlaczego się tu spotkaliśmy. – Bo twoja chata to nora – powiedziała Pearl. Fedderman potrząsnął głową. – Pearl, niech cię cholera! – No co? Moja to też nora – odparła Pearl. – Ciasna, gorąco w niej jak w piekle i rozpaczliwie tęskni za malowaniem. – Karaluchy? – Zamieszkanie u mnie byłoby poniżej ich godności. Quinn wyszczerzył zęby. Wciąż się uśmiechała, z wyzwaniem w oczach tak czarnych, że czterysta lat temu spalono by ją za nie na stosie. Egan pewnie mógłby spalić ją

dzisiaj. Było w niej coś, co budziło sympatię Quinna. Co za ból trzyma cię przy życiu? – Jestem szefem? – zapytał ją. – Czy robimy konkurs? – To byłaby strata czasu – odpowiedziała. Quinn postanowił nie pytać, co to miało znaczyć. – Siadajcie, śmiało – zaprosił. – Ja się nasiedziałem. Usiedli. Fedderman rozwalił się z rozłożonymi nogami, Pearl przycupnęła sztywno, z notatnikiem na kolanie. Wyglądała, jakby przymierzała się do dyktanda. Quinn opowiedział im, czego się dowiedział z akt sprawy Elznerów i jakie miał podejrzenia. Pearl zrobiła kilka zapisków, słuchając z uwagą. Quinn miał wrażenie, że jej spojrzenie zostawi blizny na jego ciele. – Też nie dawał mi spokoju ten dżem – powiedziała, kiedy Quinn skończył. – Prawie pełny słoik w lodówce, a oni odwiedzają sklep i kupują jeszcze dwa takie same. – Co znaczy, że nie byli pewni, ile dżemu im zostało – odparł Fedderman. – Albo zamierzali zaszyć się na kilka tygodni w mieszkaniu i odżywiać dżemem truskawkowym. Albo ktoś inny zrobił im te zakupy. Ktoś, kto nie wiedział, czego może im brakować. – Albo ktoś, kto uznał, że nigdy im nie dość delikatesowego dżemu – uzupełniła Pearl. – Skłaniam się ku wersji numer trzy, że ktoś inny zrobił zakupy. Fedderman pochylił się, wsadził palec pod skarpetkę i podrapał się po lewej kostce. Quinn był ciekaw, czy na prawej ciągle nosi w kaburze małokalibrowy rewolwer. Nie przerywając drapania, Fedderman podniósł wzrok na Quinna. – Czyli działamy według założenia, że ktoś Elznerów zabił? – A mamy inne? – spytała Pearl. – Chyba, że wolisz do emerytury dostawać najgorsze zadania, ja pójdę na zasiłek dla bezrobotnych, a Quinn chce znowu zostać… – Pariasem – pomógł jej Quinn.

Skinęła głową. – W porzo, pariasem. Ładne. Takie chrześcijańskie. – To nie z Biblii – skorygował Fedderman. – To starożytna Grecja. Zagapiła się na niego. – Naprawdę? – Pojęcia nie mam. Aleś ty naiwna, Pearl. – W to akurat wątpię – powiedział Quinn. Demonstracyjnie spojrzał na zegarek. – Czyli od tej chwili jesteśmy w pracy. – Nad czym tu pracować? Nie mamy nic nowego – odparł Fedderman. – To popracujemy nad tym, co mamy. Od początku. Wy dwoje jeszcze raz przejrzycie materiał dowodowy, na wypadek gdybym coś przegapił. Potem znowu porozmawiamy z sąsiadami Elznerów. Z każdym mieszkańcem przylegających budynków, który mógł cokolwiek usłyszeć. Może tej nocy zaszczekał pies czy coś takiego. Pearl, ty dokładnie przeczytasz akta sprawy. Fedderman i ja zajmiemy się świadkami. Pearl miała minę, jakby chciała powiedzieć coś o odsyłaniu ludzi do papierkowej roboty, ale z jej ust nie padło nawet słowo. Wiedziała, że Quinn poddaje ją testowi, że ją ocenia. Coś jej podpowiadało, że jest to jeden z najważniejszych testów jej życia. – Spotkamy się w tym samym miejscu o osiemnastej. Jeśli się rozpada, będę czekał w Lotus Diner na Amsterdam. – To królestwo ptomainy – powiedziała Pearl. – Wiem – odparł Quinn. – Wybrałem to miejsce, bo nie sądzę, żeby padało. Gdzie wasz samochód? – Przy Central Park West – odrzekł Fedderman. – No to chodźmy. Pearl podrzuci nas pod blok Elznerów, a potem pojedzie na posterunek i siądzie do akt. Pearl i Fedderman wstali. Fedderman przeciągnął się, rozprostowując plecy i młócąc ramionami, które wciąż

wyglądały na nienaturalnie długie, mimo że przybrał na wadze. Potem wraz z Pearl ruszyli poprzez ciepły słoneczny blask ku Quinnowi. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że prawdopodobnie marnują czas, ale nikt nie protestował. Quinn był zadowolony z przebiegu pierwszego spotkania. Spod przerzucania się docinkami i wisielczego humoru wyłaniało się wzajemne zrozumienie, może nawet szacunek. Może był to początek zespołu. 14 Leżał w kącie zwinięty w kłębek, a w prawej dłoni ściskał zmiętą białą szmatkę. Miał uśmiech na twarzy. Wolnym ruchem podniósł nasączony kawałek materiału do nosa i wciągnął głęboko do płuc opary benzenu. Obecnie rzadko używało się go jako rozpuszczalnika, ale on oswoił się z nim dawno, dawno temu. Zaadaptował się. Jego ulubiony narkotyk do wywoływania wizji i budzenia wspomnień, długotrwałych bądź przelotnych. Ponownie odetchnął oparami. Jego powieki drżały. Znów był w kuchni Elznerów, ostrożnie i po cichu wyjmował zakupy z reklamówek na stół, zanim zostaną odłożone tam, gdzie było ich miejsce. Jak zwykle miał na dłoniach lateksowe rękawiczki. Zachichotał, spoglądając na nie w wizji: były zupełnie jak palce, tylko bez paznokci. Sięgnął po puszkę tuńczyka. Objawił się Martin Elzner, mąż. Tym razem wezwany za pomocą woli, ale wyglądał tak jak tamtej nocy, tamtego przedświtu. Stał w osłupieniu, opadła mu dolna szczęka, a zaskoczenie, złość i strach jak sygnalizacja świetlna migotały w jego oczach. Piaskowe włosy zmierzwiły mu się od wiercenia we śnie. Czy rzeczywiście tak wtedy sterczały? Sprawiały, że Elzner wyglądał na jeszcze bardziej zdumionego tym, że we własnej kuchni spotkał nieznajomego, zajętego zwykłymi domowymi czynnościami. Nieznajomy – który wcale nie był nieznajomym –

odstawił na blat puszkę tuńczyka. Jego też zaskoczyło nieoczekiwane pojawienie się męża w półciemnej kuchni. Ale nie tak zupełnie zaskoczyło. Sądzone mu były rozczarowanie i zdrada, wiedział, że może się to wydarzyć i że się pewnie wydarzy, więc się przygotował. Chcąc tego? Uśmiechnął się. Odetchnął benzenem. Znów Elzner, zbyt zaskoczony, żeby się odezwać. Jego oczy stały się jeszcze bardziej wystraszone, gdy zobaczył pistolet z niezgrabnym tłumikiem. Przerażające zrozumienie. Skrzywił się i obrócił bokiem, podnosząc rękę, jakby chciał odpędzić uprzykrzonego owada, jeśli ten jeszcze raz zabzyczy w pobliżu. Śmierć potrafi być taka dokuczliwa. Podejść bliżej… Nie przestrzelić ręki… Mają pomyśleć, że zginął ostatni… Samobójca, nieszczęsne oszalałe stworzenie. Ta, co zdradziła, umrze jako druga. Wystarczająco blisko. Broń uniosła się, żeby w tej samej sekundzie znieruchomieć o centymetry od głowy męża. Satysfakcjonujące pyk! wytłumionego pistoletu, jakby miniaturowy silniczek spróbował jeden jedyny raz zaskoczyć. Martin Elzner padający na kuchenną podłogę z głośnym podwójnym łomotem. W tył, cofnij się, tak samo jak wtedy. Choreografia snów. Nagły brzęk. Wolną ręką potrącił puszkę tuńczyka stojącą przy krawędzi blatu. Tak samo jak wtedy. Jeśli odgłos walącego się na podłogę ciała Elznera nie obudził jego żony, dźwięk spadającej na ceramiczne płytki i toczącej się po nich puszki z pewnością to zrobi. Odetchnął benzenem. Zastanowił się, czy płytki uległy uszkodzeniu. Podłoga była w gruncie rzeczy bardzo ładna – niecodzienny odcień beżu z plamkami… Dosyć. Pojawiła się tak samo, jak pojawiła się wtedy. Stała w drzwiach ze swoim nagle odmienionym życiem, z anulowaną przeszłością i przyszłością, a wszystko to malowało się na jej twarzy. Wiedzieli. Zawsze skądś wiedzieli. Jego wolna ręka, nieściskająca szmatki, odruchowo

przesunęła się w stronę krocza, gdy kobieta gwałtownie ruszyła ku leżącemu na podłodze mężowi, swemu jedynemu, swej prawdziwej miłości, towarzyszowi życia, towarzyszowi śmierci, ciągnącemu ją ku sobie, przyciągającemu ją, grawitacja, nieunikniona fizyka miłości, kres miłości… Kres miłości… Po pewnym czasie przyszła pora na drugi seans. Raz jeszcze odegrał na ekranie umysłu tamtą noc w kuchni Elznerów. Zadziwiała go moc własnego intelektu, kontrola sprawowana nad wspomnieniami. Osiągnął poziom, na którym mógł tę rekonstrukcję nawet przewijać w przód i w tył, jakby naciskał w duchu przyciski, obserwując przyspieszone obrazy, posuwające lub cofające akcję całego wspomnienia. Zatrzymaj, pauza, odtwórz. Teraz wolniej – żeby się rozsmakować, uważnie przyjrzeć, doświadczyć tego jeszcze raz w szerszym planie… Wypakowywanie zakupów, puszka tuńczyka. Oto Martin Elzner, mąż. Niespodzianka! Pauza, odtwarzanie, przyspieszony podgląd, celowanie, strzał z pistoletu z tłumikiem. Gryzący zapach prochu zawisł w powietrzu i w pamięci. Szybkie przewijanie do przodu. Odetchnął benzenem. Jan Elzner była bosa, w sięgającej kolan cienkiej nocnej koszuli. Wolniej. Widzi męża na podłodze, widzi krew, szkarłat tak głęboki, że niemal czarny, i idzie ku niemu, ku krwi… Zaczekaj, aż będzie przy nim, aż prawie się nad nim pochyli… Teraz klatka po klatce… Jej oczy… Ta wiedza w jej oczach! Ręka wolna od zmiętoszonej wilgotnej szmatki znów podążyła w dół. Szczytował, gdy naciskał spust raz i jeszcze raz. Barwy! Jakie cudowne są te barwy! Odetchnął benzenem. Nareszcie wieczór. Nic nie zapowiadało deszczu w ten gorący letni dzień, więc Quinn znów spotkał się ze śledczymi na ławce w parku tuż przy wejściu z Osiemdziesiątej Szóstej Ulicy. Siedział w niezgrabnej, ale wygodnej pozie, popijając wodę z plastikowej butelki kupionej na ulicznym straganie, i

przyglądał się nowojorczykom czerpiącym przyjemność ze spacerów po parku, dopóki jeszcze nie zapadł zmrok i wraz z gwiazdami nie wyłonili się chuligani. Teraz, kiedy było chłodniej, kręciło się tu więcej ludzi – kobieta z wózkiem dziecięcym, kilka osób uprawiających jogging, rolkarze w kaskach i ochraniaczach, przemykający obok jak cybernetyczne twory, zbiegowie z gry komputerowej. Pearl i Fedderman nadeszli razem. Widać było, że doskwierał im upał i zmęczenie. Krok Pearl był ociężały, Fedderman podwinął rękawy koszuli, a marynarkę zarzucił na ramię. Quinn cofnął się myślami do czasów, kiedy młodszy Fedderman wchodził do pomieszczeń z tak przerzuconą marynarką, trzymaną na wygiętym palcu wskazującym i zwisającą na plecach, i mówił „ring-a-dingding” 1, jak Sinatra u szczytu sławy w Vegas i w każdym innym miejscu. Quinn nie wyobrażał sobie, żeby padło to z ust starszego, cięższego Feddermana, którego ramiona oprócz marynarki obciążał bagaż życiowych doświadczeń. 1 Ring-a-ding ding – dźwięk dzwonka towarzyszący radosnym emocjom w piosence Franka Sinatry pod tym samym tytułem. Przestarzale również wyraz radości lub triumfu, a także uznania dla walorów kobiecej figury. (Wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza). – Ring-a-ding-ding – powiedział znużonym głosem Fedderman. Quinn uśmiechnął się szeroko, a Pearl ze zdziwieniem popatrzyła na nich obu. Nadal wyglądała pięknie; jej czarne źrenice kontrastowały z połyskującą bielą rogówki. Tusz do rzęs rozpłynął się lekko w upale, przez co jej prawe oko wyglądało na podbite, jakby wdała się w bójkę gdzieś po drodze. Co nie było takie nieprawdopodobne. – Nasz stary żart – wyjaśnił Quinn. – Sekretne samcze pierdoły – skomentowała Pearl. – Nie ma to nic wspólnego z tobą, Pearl – zapewnił ją

Fedderman, uznając, że jest zbyt zmęczony, by wdawać się w sprzeczkę, jeśli ma humory. Quinn pomyślał, że krótki dzwonek „ring-a-dingding” mógłby komplementować Pearl. Wycieńczenie po całym dniu ciężkiej i zapewne bezowocnej pracy w przedziwny sposób dodało jej atrakcyjności. Wyciągnął jeszcze dwie kupione wcześniej butelki wody spod złożonej sportowej marynarki, która miała chronić je przed słońcem, i wręczył detektywom. Przyjęli, podziękowali, odkręcili zakrętki i upili po długim łyku. Quinn przyglądał się, jak smukłe, blade gardło Pearl porusza się podczas przełykania. – Mamy coś? – zapytał, kiedy już się napili. – To, co mieliśmy. – Pearl próbowała wytrzeć nadgarstkiem odrobinę wody, która skapnęła jej na podbródek. – Ale przynajmniej jesteśmy tego bardziej pewni. Chodzi mi o to, że całe te cholerne akta znamy prawie na pamięć. – Policyjna rutyna. – Fedderman wzruszył ramionami. Patrząc na Quinna, położył dłoń na ramieniu Pearl. – Nie wspomniała o czymś. Ponownie przesłuchiwaliśmy świadków i jeden z mieszkańców bloku Elznerów, samotny starszy facet z lokalu na końcu korytarza, złapał się na kobiece sztuczki Pearl. Quinn napił się wody i popatrzył na Pearl. – Używam ich oszczędnie i wybiórczo – usprawiedliwiła się. – I jak starszy pan zareagował? – Przypomniał sobie coś, czego nie powiedział policji. Mieszka trzy lokale od Elznerów, przesłuchano go więc pobieżnie i przez telefon. – Dlaczego zatem wy też go przesłuchaliście? – Bo mieszka przy windzie. Quinn się uśmiechnął. – Słyszy ją przez ścianę. – Pearl odpowiedziała

uśmiechem. – Pan nie sypia zbyt dobrze, jak wiele mieszkających samotnie starszych osób, nie spał też prawie tej nocy, kiedy zginęli Elznerowie. Usłyszał windę i zapamiętał to, bo było bardzo późno. Twierdzi, że nigdy wcześniej o tej porze nie pracowała. – O drugiej pięćdziesiąt pięć nad ranem – sprecyzował Fedderman. – Co do minuty? – Pan ponoć spojrzał na zegarek – odparła Pearl. – Nie zdejmuje go na noc. Po dźwięku wywnioskował, że winda zatrzymała się na jego piętrze. Jego i Elznerów. Jakieś dwadzieścia minut później z powrotem zjechała na dół. – Pan wyglądał wiarygodnie? – Bardzo. A zegarek ma z tych robionych specjalnie dla dziadków, którym siada wzrok. Wielki prawie jak budzik, a wskazówki i cyfry fosforyzują tak, że książkę byś przy nich przeczytał. – Upiła kolejny łyk wody i przez chwilę patrzyła na chyboczącego się rolkarza. – Nie jest to wiele. – Możemy dokładniej ustalić godzinę śmierci – pocieszył ją Quinn. – A jak tobie minął dzień? – zapytał Fedderman. – Odwiedziłem Michelle, moją siostrę. Popatrzyli na niego oboje. – Tę od analiz giełdowych? – upewnił się Fedderman. – Właśnie ją. Pearl pokręciła głową i uśmiechnęła się diabolicznie. – Analitycy giełdowi nie są zbyt wiarygodni. – Jeśli idzie o giełdę, to masz rację. Ale Michelle interesują nie tylko akcje. Jest matematycznym i komputerowym geniuszem. Robi analizy porównawcze z różnych dziedzin, czasami tylko dla własnej satysfakcji. Wczoraj zadałem jej pewne pytanie. Większość nocy i część poranka spędziła na szukaniu odpowiedzi. O ile w ogóle można ją znaleźć. – Zapytałeś o morderców – odgadła Pearl.

– Tak. Wykorzystała swoje źródła w internecie i znalazła statystyki dotyczące seryjnych morderców, nierzadko opracowywane na podstawie informacji pochodzących od nich samych. Wychodzi na to, że zdumiewająco często nie dbają o precyzyjne zaplanowanie morderstwa. Przygotowują się do niego, a potem czują potrzebę sprowokowania sytuacji, w której nie będą mieli większego wyboru. Daje im to przekonanie, że zabójstwo nie było ich winą. – Brzmi to jak farmazony obrońcy z urzędu – powiedział Fedderman. – Chodzi mu o to, że aranżują sytuacje – wytłumaczyła Pearl. – Jak nastolatki podpuszczające swoich starych. Rodzicom nie powinny puszczać nerwy, więc jeśli puszczą, bo zostali sprowokowani, wszystko, co dzieje się później, dzieje się na ich odpowiedzialność. Przynajmniej tak sobie kombinują małolaty. Fedderman otworzył plastikową butelkę i napił się wody. – Czasem aż do siedemnastego roku życia. – Nie użyłbym tej analogii – powiedział Quinn – ale jest całkiem trafna. Nazywam to scenariuszem zabójstwa według Michelle. Jeśli Elznerowie nie zostali zabici przypadkowo, jeśli morderca choćby spodziewał się, że będzie musiał ich załatwić, i był na to przygotowany, a nawet jeśli na wszelki wypadek zaplanował sobie wszystko ze szczegółami, to znaczy, że zabił z powodów znanych tylko sobie. Powodów, które po zabójstwie nie znikają. – Czyli? – nie mógł pojąć Fedderman. – Przeszedł przez drzwi, które otwierają się w jedną stronę, a za nimi są tylko kolejne drzwi. Fedderman potrząsnął głową. – Coś ty się taki zagadkowy na starość zrobił? Pearl pojęła w lot.

– Chcesz powiedzieć, że powinniśmy zaczekać, aż znowu zabije? – upewniła się. – Że możemy mieć do czynienia z seryjnym? – W zalążku. – Quinn się uśmiechnął. Ten uśmiech wywołał u Pearl lekki dreszcz, bo nie brał się z zadowolenia. Był to raczej uśmiech myśliwego, który wypatrzył trop zwierzyny. Który, choćby nie wiem co, już tego tropu nie zgubi. Nie, nie „raczej” – to był dokładnie taki uśmiech. Pamiętała, gdzie widziała go wcześniej: mijając lustro w sypialni siostry zamordowanego dziecka, kiedy przypadkowo zerknęła na swoją twarz. Wystraszyła się wtedy trochę. Wystraszyła się i teraz. Zastanawiała się przy tym, skąd u Quinna taka wiedza o drzwiach? Marcy Graham wróciła z pracy przed Ronem. W metrze działy się dantejskie sceny – pierwszy pociąg był tak zatłoczony, że musiała zaczekać na następny. Jej cierpienia zwiększył jakiś spieszący się okrutnie niezguła, który nadepnął jej na palec u nogi, gdy pięła się już po schodach wiodących na ulicę. Zmęczona, przepocona i zła usiadła na sofie i zrzuciła buty. Obejrzała kostki, spuchnięte tak, jak można się było spodziewać po ciężkim dniu na ośmiocentymetrowych obcasach. Palce lewej stopy, która była odrobinę większa niż prawa, bolały jak ściśnięte wszystkie naraz w imadle. Garderoba kobiety sukcesu to garderoba kobiety cierpiącej. Siedziała tak przez jakiś czas, masując przez pończochę obolałe palce, aż poczuła, że chce jej się pić. To pewnie odwodnienie po walce z dzikimi tłumami i spacerze do domu w upalnym słońcu. Miała wrażenie, że w mieszkaniu jest za gorąco. Wstała, zostawiwszy na podłodze przewrócone na bok buty, i bezszelestnie podeszła do termostatu. Po ustawieniu na panelu kontrolnym temperatury o stopień niższej usłyszała

kliknięcie włączającej się klimatyzacji. Mieszkanie może być idealnym schronieniem przed upałem i zaraz się nim stanie. Było świeżo pomalowane i komfortowo umeblowane. Dobrze spożytkowali zaliczkę, którą Ron dostał w pracy, obejmując nowe stanowisko, nawet jeśli wydali ją cokolwiek pospiesznie. Urządzanie mieszkania, zakup nowych ubrań, których oboje potrzebowali, jeśli chcieli zachować styl, aż wreszcie spłata starych długów, zaowocowały niemalże debetem na rachunku bieżącym. Marcy przypomniała sobie, że chce jej się pić. Czując powiew chłodnego powietrza z wentylatora u góry, udała się do kuchni. Była prawie pewna, że w lodówce jest dietetyczna coca-cola. Rzeczywiście, stała na najniższej półce, sześciopak z puszkami wciąż złączonymi plastikową uprzężą. Zakończywszy zmagania nad uwolnieniem jednej z puszek, Marcy wyprostowała się, żeby zamknąć drzwi lodówki, i zauważyła plaster sera Norstrum produkowanego w Goudzie. Uwielbiała go na krakersach, gdy nachodziło ją, żeby coś przekąsić. Był zapakowany w nierozerwaną folię, choć była pewna, że zjadła go trochę po ostatnich zakupach w D’Agostino. Do połowy wysunęła plastikową szufladę na mięso oraz ser i obok plastikowego pojemnika z pozostałymi z obiadu pulpetami zobaczyła do połowy zjedzoną goudę. Wzruszyła ramionami. Najpewniej podczas ostatnich zakupów wrzuciła do koszyka dwa kawałki goudy. To chyba żaden problem. Czy ser rzeczywiście kiedykolwiek się psuł? Może był jedynym artykułem spożywczym na świecie, któremu to nie groziło? Skierowała się do sypialni, sącząc gazowany napój z puszki. Po drodze zwinnie się schyliła, aby podnieść porzucone buty. Miło by było ściągnąć z siebie pończochy i wskoczyć w chłodne szerokie spodnie i bluzkę bez rękawów.

Zdjęła szarą spódnicę i blezer, po czym usiadła na łóżku, zrolowała pończochy i zsunęła je z nóg. Odwiesiła do szafy spódnicę i blezer, zdjęła bluzkę i wrzuciła ją do białego wiklinowego kosza na ubrania. W wypraktykowany i wdzięczny sposób rozpięła biustonosz, a potem go zdjęła. Razem z majteczkami dołączył do bluzki w koszyku. Już naga podeszła do komody, żeby wyszukać czyste majtki. Kiedy otworzyła szufladę z bielizną, zobaczyła czekoladki – małe pudełko w kwieciste wzory. Leżało na stosiku jej poskładanych majtek. Żadnego liściku. Żadnego bileciku. Żadnego wyjaśnienia. Podniosła bombonierkę i przyjrzała się jej uważnie. Folia zabezpieczająca była nienaruszona, a same czekoladki należały do tych droższych. Prezent od Rona? Raczej nie. Pamiętała awanturę o płaszcz. Jednak czekoladki musiał przynieść Ron. Kto inny miał dostęp do mieszkania, do szuflad jej komody? I, Bogiem a prawdą, skórzany płaszcz, który spowodował tyle zamieszania, też musiał być od Rona. Mogła niby kupić ten dziwny pomysł, że Ira, sprzedawca w Tambien’s, zadurzył się w niej bez pamięci i jakoś wszedł do ich mieszkania. Ale, jeśli dobrze się zastanowić, skąd miałby znać ich adres. Ron, to musiał być Ron. Ale co się tak naprawdę działo? Czyżby miewał jakieś zaćmienia umysłowe? Nowe stanowisko w pracy wiązało się z dużym stresem. Marcy wiedziała, że ludzie nie zawsze postępowali logicznie. Robili niewytłumaczalne rzeczy, do których czasem nie przyznawali się sami przed sobą – jak ta dziewczyna, z którą kiedyś pracowała, a która wysyłała ludzi pod różne adresy, aby sfinalizowali umowy na ubrania i biżuterię. Tyle że adresy nie były prawdziwe, a ludzie i sklepy, o których mówiła, istniały tylko w jej wyobraźni. Drobne ekscentryczności Rona nie były aż tak poważne. Dobrze, więc miał jakieś zaburzenia w

konsekwentnym rozumowaniu i nie pamiętał, że przynosił jej prezenty. Co w tym szkodliwego? Było to pewnie tylko tymczasowe. Dlaczego więc miałaby… Marcy usłyszała, jak otwierają i zamykają się drzwi na korytarz. Ron! Wrócił do domu. W sekundę zdecydowała, że nie powie o czekoladkach. Pokazanie mu płaszcza nie przyniosło w końcu niczego dobrego. Ukryła bombonierkę pod stosikiem majtek i zasunęła szufladę. W samą porę. Cień zbliżającego się do drzwi sypialni Rona marszczył się na dywanie. – Tu jesteś. – Uśmiechnął się, widząc ją nagą. – Coś ci przyniosłem. Rzucił błyszczący przedmiot, a ona go złapała. Prawie nic nie waży. Cieniutka bransoletka z małym diamentem w oprawie bez wzorów. – Nie, nie jest prawdziwy. Sprzedawał je jakiś gość na ulicy i nie mogłem się oprzeć. – Piękna. – Wsunęła ją na nadgarstek i wyciągnęła przed siebie rękę, jakby prezentowała produkt w telezakupach. Tam oczywiście byłaby w pełni ubrana. Spoglądał na nią, wyraźnie ciesząc się jej radością. – Doskonała podróbka. Chyba że trafiłem na najkorzystniejszą na świecie wyprzedaż. Marcy podeszła do niego, pocałowała go w usta i po kilku sekundach poczuła, jak odwzajemnił pocałunek. Zamknął ramiona wokół jej nagich pleców. Naprawdę ją kochał. Może więc czuł ten dziwny przymus, żeby kupować jej prezenty, czasem anonimowo. Da się z tym żyć. 15 Quinn dokończył spaghetti i do połowy zjedzoną bułką zebrał sos z talerza. Był w jadalni swojej siostry, Michelle. Miała przestronne – jak na nowojorskie standardy –

mieszkanie na West Side, z widokiem na rzekę. Nigdy nie widziała topielca wyławianego z wody osęką, jak ryba, i wywlekanego na brzeg, nie dziwota więc, że patrząc na rzekę, miała zupełnie inne myśli niż Quinn. Mniej więcej raz w miesiącu zapraszała brata na obiad i zawsze podawała spaghetti, przyrządzając sos według starego rodzinnego przepisu. Quinn zaczynał mieć dosyć tego sosu, bo siostra dodawała do niego zbyt wiele czosnku, ale zawsze stawiał sobie za cel zjedzenie wszystkiego, co było na talerzu. Michelle była jego ostatnim łącznikiem ze światem, w którym mógł kroczyć z podniesioną głową, nie chciał więc jej urazić. Poza tym jej mieszkanie, urządzone w kosztownie nowoczesnym stylu, było miłą odmianą po otoczeniu, w jakim zwykle się obracał. No i Michelle zawsze podawała do posiłków dobre czerwone wino. Przeważnie jadała na mieście, ale Quinn wiedział, że lubiła gotować. Jeszcze sześć lat temu mieszkała w Vermoncie, gdzie żyła w lesbijskim związku z Marti. Powiedziała Quinnowi o tym dopiero po śmierci obojga rodziców, niedługo po pogrzebie ojca. Michelle zakładała, że ojciec i matka przeżyliby wstrząs, gdyby poznali prawdę o niej. Quinn, który jako nowojorski glina poznał pełne spektrum możliwych ludzkich zachowań, nie roztrząsał tego zbyt długo. Dla niego życie seksualne Michelle było jej prywatną sprawą. Gdy zaledwie kilka miesięcy później Marti została śmiertelnie potrącona przez samochód, Michelle wróciła do Nowego Jorku, żeby wykorzystać swoje wyjątkowe zdolności matematyczne i dyplom ukończenia studiów menedżerskich na Harvardzie. Obecnie większość czasu poświęcała pracy i swojemu komputerowi. Quinn nic nie wiedział o jej życiu uczuciowym i nie pytał o nie. W końcu nie był kimś, kto mógłby pierwszy rzucić kamieniem. Prędzej mógł nim oberwać. Michelle dolała do kieliszków wyśmienitego

czerwonego australijskiego wina, które prawdopodobnie zamówiła przez internet, i sponad brudnych talerzy z resztkami sałatki oraz chrupiących bułeczek zmierzyła Quinna wzrokiem. Starsza od niego o cztery lata przybrała ostatnio na wadze, ale wciąż była raczej grubokoścista niż otyła. Urodę odziedziczyła po matce, ale tak samo jak Quinn miała szeroką szczękę, zielone oczy i niesforne brązowe włosy, przycięte prawie tak krótko jak jego, choć nieporównanie bardziej elegancko. – To co, zwierzysz mi się w końcu? – zapytała. – Żartujesz? Oczywiście. Opowiedział jej o swoich przemyśleniach w sprawie Elznerów. Przez chwilę tylko na niego patrzyła, po czym zapytała: – A twoi partnerzy? Jacy są? Feddermana poznała wiele lat temu i polubiła go. Opowiedział jej zatem o Pearl. – Wygląda na osobę, która myśli niekonwencjonalnie – oceniła. Wiedział, że nie miała na myśli Feddermana, stoickiego, flegmatycznego gliny. – Są tacy, którzy wolą, żeby myślała jak wszyscy. Moim zdaniem znakomity z niej detektyw, ale ma temperament i nie ma za grosz pojęcia o dyplomacji. Michelle się uśmiechnęła. – Kogoś mi to przypomina. – No i – ciągnął Quinn – wciąż nie jestem pewien, czy mogę jej zaufać. – O? Dlaczego? – Z jednego powodu: przydzielił mi ją Renz, a Renzowi nie ufam. Możliwe, że do jej obowiązków należy informowanie go o moich ruchach. – Szpiclowanie? – Michelle nigdy nie owijała w bawełnę.

– Tak, to chyba odpowiednie słowo. – Warto więc o tym pomyśleć. – Z drugiej strony Renz mógł mi ją przydzielić tylko dlatego, że… – Zalicza wtopy. – Cóż, Renz może i tak myśli, ale z nią jest inaczej. Ma… powiedzmy, zbyt silną osobowość. – A! Lubisz ją! – Pewnie. Trudno jej nie polubić. Ale ludzie lubili Hitlera, zanim stał się Hitlerem. – Hitlera, powiadasz…? – Michelle oparła się na krześle i upiła wina, patrząc na Quinna sponad kryształowej krawędzi kieliszka. – Co ci chodzi po głowie? – zapytał. – Obliczam prawdopodobieństwo. – Jak zwykle. – Quinn nie musiał pytać, co jest obiektem jej obliczeń. Dopił wino i wstał, żeby posprzątać ze stołu. Gdy po dziewiątej dotarł do domu, usłyszał dzwoniący telefon. Zatrzasnął drzwi, trzema długimi susami przemierzył pokój i chwycił słuchawkę. – Mówi Harley – oznajmił Renz po Quinnowym „halo”. Więc mówili już sobie po imieniu. – Mam dla ciebie wieści, Quinn. – Prawie po imieniu. – Spodobają mi się? – Nieważne. Wieści to wieści. Naprawdę uważasz, że kogoś obchodzą twoje upodobania? – Mam nadzieję, że to pytanie retoryczne. – Albo twoje nadzieje? W każdym razie skontaktowałem się z moim źródłem w laboratorium. Znaki na broni znalezionej w ręce martwego Martina Elznera z całą pewnością pozostały po przykręconym do lufy tłumiku. Są zgodne z modelem Metzger 800, jednym z nielicznych, który pasuje do każdej półautomatycznej broni ręcznej.

– Pierwszy raz o nim słyszę. – Ja też, ale żaden z nas nie jest ekspertem od tłumików. Okazało się, że to produkowana w Chinach taniocha, dostępna głównie w sprzedaży wysyłkowej. Nie sprzedaje się najlepiej. Są reklamowane w magazynach dla kochających broń świrów i dla typów, którzy lubią sobie wyobrażać, że są najemnikami. Nie licząc reszty romantyków chętnych do noszenia broni. – A olbrzymi rynek broni używanej i akcesoriów? Trudno będzie namierzyć ten tłumik, nawet jeśli nie należy do najpopularniejszych. – Fakt, mógł dziesięć razy zmienić właściciela na targach broni albo podczas zakupów z samochodowego bagażnika. – Renz wydawał się niemal uszczęśliwiony nikłymi szansami. Harley,Harley… – Mimo to warto spróbować. Będę cię informował na bieżąco. Quinn podziękował Renzowi i odłożył słuchawkę, myśląc, że na tym wielkim świecie wystarczająco trudno jest znaleźć konkretny egzemplarz broni, a co dopiero tłumik. Ale jeśli te poszukiwania miały choć na trochę uciszyć Renza, to metzger 800 wciąż robił to, do czego był przeznaczony. Pearl zjadła w mieszkaniu samotną kolację – kurczaka wybranego z listy programu żywieniowego Strażników Wagi – a posiłek spłukała szkocką z wodą. Moim najgorszym, osobistym wrogiem. Opłukała szklankę i odstawiła ją do kredensu, a potem wyrzuciła resztki kolacji do kosza na śmieci. Zmywanie skończone. Zastanawiała się czasami, jak wyglądałoby jej życie, gdyby Vern Shults nie umarł. Bardzo się kochali, kiedy mieli po dwadzieścia lat. Przynajmniej Pearl tak wtedy sądziła. Rodzina, jaka jej jeszcze wtedy pozostała, odsunęła się od niej na znak protestu przeciw zaręczynom z gorliwym katolikiem. Jak bardzo gorliwym, Pearl nawet się nie

domyślała. Pewnej nocy, gdy skończyli się kochać, Vern oznajmił, że zrywa zaręczyny. Postanowił pójść do seminarium duchownego i zostać księdzem. Tydzień później znaleziono go martwego w wannie. Utonął; wcześniej prawdopodobnie upadł i uderzył się w głowę. Zostawił Pearl samotną tak, jak tylko kobieta może być samotna. Pan Bóg kroczący swymi niezbadanymi ścieżkami. Pearl w potrzasku niebiańskich decyzji. Wciąż tkwiła w tym potrzasku. Przez jakiś czas oglądała telewizję, ale doszła do wniosku, że nie będzie mogła zasnąć, wobec czego z powrotem wyjęła szklankę z kredensu. Marcy Graham nie mogła spać, wiedząc, że anonimowy prezent, pudełko czekoladek Godiva, spoczywa w szufladzie komody najwyżej trzy metry od niej, a nie więcej niż cztery i pół od jej śpiącego męża. Pamiętała jego niedorzeczne zachowanie w sprawie skórzanego płaszcza z Tambien’s i wszystkie spowodowane przez to problemy. Nawet jeśli czekoladki były od Rona, mógł się do tego nie przyznać. Albo, z niezrozumiałych dla niej powodów, mógł w ogóle nie pamiętać, że je przyniósł. Marcy odczekała, aż uzbiera w sobie dość odwagi, po czym wstała z łóżka i otworzyła szufladę. Cichutko wyjęła bombonierkę i zaniosła ją do kuchni. Nie mogła się powstrzymać. Otworzyła pudełko i spróbowała jednej z czekoladek. Pycha! Jasny karmel z kremowym nadzieniem. Zjadła jeszcze jedną, zanim zamknęła bombonierkę i wrzuciła ją stojącego pod umywalką kosza na śmieci. Potem oddarła papierowy ręcznik i zakryła nim czekoladki, żeby Ron ich nie zauważył, gdyby przyszło mu do głowy coś wyrzucać. Po powrocie do sypialni ostrożnie wśliznęła się do łóżka i przez jakiś czas leżała, wsłuchana w równy, głęboki

oddech Rona. Była pewna, że nawet na chwilę się nie obudził. Poczuła się bezpieczna. 16 Niełatwo wpadał w złość. Był ponad to. Tak sądził. Przechadzał się w ciszy. To była obelga, odtrącenie. Bezmyślny, okrutny czyn. Kto by się nie rozgniewał, gdyby policzek zranił go do żywego? Nie musiał się bać, że chodząc, narobi zbyt wiele hałasu. Miarowe, dobrze słyszalne brzęczenie tłumiło ciche stąpanie miękkich podeszew butów na wyłożonej płytkami podłodze. Tak naprawdę brzęczenie zdawało się coraz głośniejsze i zaczynało grać mu na nerwach. Skąd dochodzi? Co tak brzęczy? Sprawdził na zewnątrz, ale w zasięgu wzroku nie było niczego, co mogłoby wydawać ten niemilknący dźwięk. A nie sądził, żeby ktoś w budynku odkurzał dywany lub bez ustanku używał na przykład miksera. Brzęczenie nie cichło. Czuł się jak uwięziony w małej zamkniętej przestrzeni, obiekt obserwacji jakiegoś gigantycznego, skrzydlatego owada drapieżcy, który wisiał nad nim groźnie, mogąc prawie dosięgnąć go swym bolesnym i paraliżującym jadem, owada, który nigdy nie zrezygnuje, bo wie, że wcześniej czy później go w końcu dosięgnie. Czerń… Czerń… Dźwięk stał się jeszcze głośniejszy i bardziej przeszywający, a brzęczenie, zakłócające funkcjonowanie jego ciała, swymi straszliwymi wibracjami wprawiało w rezonans każdą komórkę. Brzęczenie jak śmierć i agonia. Brzęczenie kresu i stawania się. Rojących się owadów rozkładu i rozpostartych skrzydeł myszołowów, pszczół i os w podziemnej wilgoci i mroku.

Belzebub… Wiedział, że jeśli czegoś nie zrobi, zacznie krzyczeć. A jeśli krzyknie… Drżącymi palcami pogmerał w kieszeni, szukając małej plastikowej torebki Ziploc, w której nosił złożoną szmatkę. Z początku Anna Caruso była zadowolona, że spełniło się jej wieloletnie marzenie. Zwiedzała kampus Juilliard przy Lincoln Center, bibliotekę, Alice Tully Hall, gdzie, jak wierzyła, da kiedyś koncert albo przynajmniej zagra z orkiestrą Juilliard, może nawet symfoniczną. Mogło do tego dojść. Nad kampusem górował dom studencki Meredith Wilson Residence, ale niepełne stypendium Anny nie obejmowało miejsca w akademiku. Do Juilliard codziennie dojeżdżała metrem, przeważnie dźwigając porysowany czarny futerał z altówką, żeby mogła grać zarówno w domu, jak i w jednym z wielu uczelnianych gabinetów ćwiczeń. Na serio zainteresowała się grą na altówce jakieś pół roku po gwałcie. Odpowiadał jej ten instrument. Był nieco większy od skrzypiec, stroiło się go o kwintę niżej, a brzmienie miał dźwięczniejsze i bardziej melancholijne. Nie mogła powiedzieć, żeby ją pocieszało, lecz było w jakiś sposób kojące. Szczęście z dostania się do Juilliard trwało tylko kilka dni. Anna wkrótce poczuła rozczarowanie tutejszym biegiem spraw, postępami w nauce, relacjami z kadrą akademicką, ale przede wszystkim była rozczarowana samą sobą. Zniechęcona. To normalne, mówiono jej. Nagle znalazła się pośród muzyków równie jak ona lub bardziej utalentowanych. Nic dziwnego, że z początku czuła się zdeprymowana. Był też oczywiście Quinn, nienawiść do Quinna, cały czas obecna w jej myślach i muzyce. Gdy tylko weszła do domu, tylko raz spojrzawszy na matkę, zorientowała się, że stało się coś bardzo złego. Linda Caruso osunęła się na krzesło obok telefonu i widać było, że płakała. Miała zaczerwienione oczy, a w prawej ręce, która

przez zbyt długie czerwone paznokcie kojarzyła się z pazurzastą łapą, ściskała zmiętą chusteczkę higieniczną. – Mamo? – Anna podbiegła do niej, a matka natychmiast się rozszlochała. Gdy jako tako doszła do siebie, podniosła na Annę pełen bólu wzrok. – Kilka godzin temu zmarł twój ojciec. Atak serca. Wiadomość uderzyła Annę jak fizyczny cios w żołądek i jej ciało zgarbiło się zupełnie jak ciało matki. Jednocześnie, wspominając wszystkie rzeczy, które matka wygadywała o ojcu, niezliczone dawne kłótnie, dziwiła się, że matka jest taka przejęta. Cofnęła się na drżących nogach i usiadła na sofie. – Przecież miał zdrowe serce! – Nieprawda – odpowiedziała matka. – Po prostu nie wiedziałyśmy o jego chorobie. Zdaniem Melby on też nie wiedział. Melba była kuzynką Anny, rozszczebiotaną idiotką, której Anna nie mogła ścierpieć. – Czy on… Znaczy, czy zabrali go do szpitala? – Nie, umarł nagle. Melba twierdzi, że nie cierpiał. Przynajmniej tyle… – Wcisnęła w oczy kulkę z chusteczki, jakby zamierzała zrobić sobie nią krzywdę, i od nowa się rozpłakała. Głośne, narastające spazmy wypełniały mieszkanie. Zdawało się, że i ściany płaczą. – Rany boskie! – powiedziała Anna. – Nie bluźnij, Anno! W takiej chwili… – Dobrze – odrzekła Anna takim tonem, jakby myślała o czymś innym. – Będzie pogrzeb? – Oczywiście. Ciało zostanie wystawione w zakładzie pogrzebowym, niedaleko miejsca, w którym ojciec mieszkał. Melba nie wiedziała dokładnie, gdzie i kiedy odbędzie się pogrzeb. Raoul, ojciec Anny, zostawił je zaledwie kilka miesięcy po gwałcie i Anna w jakiś sposób winiła siebie za rozwód

rodziców. Przeprowadził się do mieszkania na skraju Queens, obok warsztatu samochodowego, w którym prowadził księgi rachunkowe. Anna słyszała, że warsztat był dziuplą, do której przyprowadzano skradzione samochody, żeby je rozmontować i sprzedać na części, ale nigdy w to nie uwierzyła. Z czasem coraz rzadziej odwiedzała ojca w jego smutnym, samotnym mieszkaniu, a wtedy wychodzili na śniadanie lub lunch, borykając się z prowadzeniem rozmowy. Ale Anna tak naprawdę nigdy nie przestała go kochać. Strata zagnieżdżała się w niej z nieoczekiwaną siłą, oplatała jej serce, ciążyła na nim. Nieświadomie przeżegnała się, zaskoczona tym automatycznym gestem. Przedziwne, pomyślała. Nie potrafiła znaleźć ukojenia w religii. Jej religią była muzyka. Muzyka, która może wcale nie była taka dobra. Właśnie w tym momencie czuła się, jakby grała na altówce. Matka przestała płakać. – Anno, dobrze się czujesz? – Nie – odpowiedziała Anna. Tego ranka Marcy zauważyła, że dwunastoprocentowa śmietanka, którą wlewała do kawy Rona, nie jest tak gęsta i chłodna jak zwykle. Otworzyła lodówkę i przyłożyła rękę do słoiczków i półek, jakby dotykała czoła, chcąc sprawdzić temperaturę. Wszystko było mniej chłodne, niż powinno być. Kiedy zajrzała do pojemnika na lód, zobaczyła, że kostki roztopiły się w jednolitą masę. Wyjęła białe plastikowe naczynie, rozkruszyła lód kuchennym nożem i wrzuciła do zlewozmywaka. – Lodówka padła? – spytał Ron. – Na to wygląda. Zadzwonię do serwisu. – Powinna działać. Jest na gwarancji i nie słuchaj, jeśli ktoś będzie twierdził inaczej. – Nie martw się, nie będę.

– Myślisz, że mogę pić tę śmietankę? – Ja bym nie piła. – Marcy odsunęła się i przyjrzała lodówce, którą mieli niecały rok. Potem ją otworzyła, zapamiętała numer telefonu widoczny na nalepce przyczepionej do wewnętrznej krawędzi drzwi i poszła zadzwonić. I dlatego była teraz w kuchni, po wcześniejszym powrocie z pracy czekając na serwisanta. Okazał się niechlujnym facetem w szarym kombinezonie, a na imię miał Jerry, jak wynikało z identyfikatora nad kieszenią na piersi. Ale był też młody i w miarę przystojny, no i potrafił upilnować, żeby koszula nie wysuwała mu się ze spodni. Jego policzek tuż pod okiem szpecił wzorek z czarnych pieprzyków, mógłby się także ogolić, ale nie był zarośnięty brudem. Marcy była nawet mile zaskoczona. Miała nadzieję, że mimo młodego wieku wiedział, co robi. Po odsunięciu lodówki od ściany dłubał tam przez pół godziny. Twardą czarną pokrywę znaczoną żyłami niebieskiej izolacji oparł o zlewozmywak i gdy Marcy zaglądała do kuchni, żeby zobaczyć, jak Jerry sobie radzi, widziała tylko jego nogi od kolan w dół, brązowe buty robocze (miała nadzieję, że nie zarysują podłogi) i zestaw narzędzi na podłodze z płytek. Wreszcie, na jakąś godzinę przed porą powrotu Rona z pracy, Jerry wysunął się tyłem zza lodówki i sięgnął po izolowaną pokrywę. Przymocował ją w kilka minut. Wstał, obszedł lodówkę i otworzył drzwiczki, żeby zająć się termostatem. Silnik natychmiast zamruczał. Jerry wepchnął rękę między kartonik z mlekiem a butelkę soku pomarańczowego, po czym odwrócił się do Marcy z uśmiechem. – Lepsiejsza niż nowa. – Na pewno? – spytała Marcy. – Bo co? Chce się pani założyć, że przestanie chłodzić?

Marcy uśmiechnęła się szeroko. – Skąd. Nie kwestionowałam pańskiej fachowości. – E, to była łatwizna – odparł Jerry. – Przy silniku jest taki pas, co obraca wiatrak, dzięki czemu chłodne powietrze równo rozchodzi się w środku i utrzymywana jest stała temperatura. Taki pasek powinien wytrzymać minimum pięć lat, zanim pęknie. – Takie moje szczęście – westchnęła Marcy. – O, ten akurat nie pękł. Dam głowę. – Nie rozumiem. – Jakby pękł, to gdzieś tam bym go znalazł. Ale go nie ma. – Może wpadł pod lodówkę? – Nie. Szukałem wszędzie. Zniknął? Marcy zmarszczyła brwi. – Jak to możliwe? Powinien być gdzieś w kuchni. Serwisant z uśmiechem wzruszył ramionami, po czym pochylił się i zaczął wrzucać do metalowej skrzynki na narzędzia klucze, śrubokręty i inne przedmioty, których Marcy nie rozpoznawała. – Takie główkowanie to nie moja robota. Ja jestem od naprawiania. Mogę od pani przedzwonić? Marcy powiedziała, że tak, i słuchała, jak informował biuro, że tu już skończył i będzie szedł do następnego zgłoszenia. Gdy złożyła podpis u dołu różowej kartki na podkładce, powiedział, żeby się trzymała, i wyszedł. Zostawszy sama w mieszkaniu, poczuła nagły strach. Prezenty zostawiane przez anonimowego dobroczyńcę to jedno, ale dlaczego miałby sabotować lodówkę? Bo przecież to właśnie się wydarzyło? Czy Ron mógłby zrobić coś takiego? Czy w ogóle miał okazję? Nieoczekiwane prezenty to jedno. Były ekscentryczne, dziwaczne, ale miłe i ani trochę straszne.

Choć pewne jak cholera, że dawały do myślenia. Patrzyła na nieskalaną biel dużej, buczącej lodówki. To było czymś zgoła innym. Budziło grozę. Otworzyła lewe drzwiczki szafki pod zlewozmywakiem i przez uchylane wieko włożyła rękę do plastikowego kosza na śmieci. Odsunęła słabo zmięty papierowy ręcznik i sięgnęła głębiej. Nic. A przynajmniej nie wymacała tego, czego mimo przejmującego lodowatym dreszczem przeczucia się spodziewała. Zdjęła plastikowe wieko i zajrzała do środka, żeby się upewnić. Wyrzucona ubiegłej nocy bombonierka zniknęła. Pearl siedziała przy kuchennym stole i popijała wodę z butelki. Właśnie skończyła nocną przekąskę: resztkę pizzy, którą fale mikrofalówki podgrzały i pozbawiły przy okazji wszelkiego kształtu i struktury, zmieniając ją w coś w rodzaju jadalnego obrazu Dalego – surrealistycznego, jak życie Pearl. Wyczuwała nadchodzące kłopoty, łagodne, hipnotyzujące przyciąganie, mogące zwieść ją i wessać w wir, jeśli tylko na to pozwoli. Jeśli tylko tego zechce. Bywało, że chciała. Zauważyła, że zbyt często myśli o Quinnie. Z początku wydał jej się za stary, żeby w grę wchodził romans. Nie należała do tych bezradnych, beznadziejnie zagubionych kobiet, które potrzebowały substytutu ojca. Ale w rzeczywistości nie był aż tak stary. Poza tym zbliżały się jej urodziny. Wyglądał na starszego z powodu ogorzałej cery, jakby zmagał się z trudami życia w dziczy, gdzie słońce wygarbowało i naznaczyło bruzdami jego skórę. Tak, ciężkie musiało być to życie, zwłaszcza ostatnio, nękane rzeczywistymi i duchowymi zawieruchami. I ta twarz, sugerująca siłę charakteru i nieustępliwość, nawet gdy mijający czas i bolesne ciosy zatarły męską urodę. Potrafiła

go sobie wyobrazić, jak przygarbiony na grzbiecie strudzonego konia wpatruje się w smaganą wiatrem równinę. Rosłego białego konia, bo Quinn był bohaterem z jej marzeń. Drań powinien występować w reklamach papierosów, a nie udzielać się w policji. Dopiła wodę i uśmiechnęła się, myśląc o własnej lekkomyślności. Nie zawsze była swoim największym wrogiem – czasem po prostu dzieckiem, które nic nie może poradzić na to, że wyciąga rękę, bo chce dotknąć płomienia. Odchyliła się na oparcie krzesła i wpatrzyła w brudną, spękaną ścianę kuchni, dawno temu pomalowaną na jakiś dziwny odcień żółci. Wiedziała, co powinna teraz zrobić. Powinna zabrać się do malowania. Wszystko, co niezbędne, by mieszkanie było przytulniejsze – pędzle, wałki, skrobaczka, pokrowce, samoprzylepna taśma ochraniająca, dwadzieścia litrów farby (kremowa kolonialna biel) – czekało w szafce na korytarzu. Miała też pozwolenie właściciela. Do zalet takich nor należało, że można było w nich robić, co się komu żywnie podobało, może poza podpaleniem. Zdecydowanie powinna wziąć się do malowania. Pearl zdawała sobie sprawę, że kilka najbliższych godzin mogła spożytkować, przynajmniej zaczynając robotę, wykańczając ze dwie ściany, a i tak znalazłaby czas, żeby porządnie się wyspać przed jutrzejszym spotkaniem z Quin nem i Feddermanem. Wiedziała też, że nie zajmie się malowaniem. Jej wymówką była sprawa Elznerów. Nie potrafiła wyrzucić z myśli słów Quinna, że Elznerowie mogli być pierwszymi ofiarami seryjnego mordercy wykańczającego pary, ale nie musieli być ostatnimi. Choć może zwyczajnie byli ostatnimi. Pearl miała wrażenie, że Quinn za mało wie, żeby wyciągać tak daleko idące wnioski. Z drugiej strony nie był przeciętnym facetem ani

przeciętnym gliną. Wielokrotnie w czasie jego długiej kariery okazywało się, że to on miał rację. Pary. Dlaczego ktokolwiek miałby chcieć mordować pary? Bo oni byli szczęśliwi, a on samotny i przybity? Nie, raczej nie. Człowiek natykał się na wielu samotnych i przybitych ludzi – ilu ich było w samym Nowym Jorku! – których jednak nie ciągnęło do zabijania. Na przykład ja. Jestem podejrzana. Tak jak Quinn. Dołująca myśl. Dobrze, wystarczy. Daj sobie spokój i idź spać. Wstała od stołu, wstawiła pustą szklankę do zlewu, po czym poszła do łazienki i umyła zęby. Dokładnie zamknęła mieszkanie na łańcuszek i zamek ryglowy i pogasiła światła, tak że jedyny blask sączył się z zewnątrz, filtrowany przez cienkie zasłony. Idąc do sypialni, szerokim łukiem ominęła szafkę z farbą i narzędziami, nie zaszczyciwszy jej nawet spojrzeniem. Przynajmniej tej pokusie nie uległam. Jeszcze raz zajrzała do łazienki, żeby popić wodą zolpidem, który, jak twierdził lekarz, miał ujarzmić myśli i pozwolić jej zasnąć. Tabletki działały, jak przepowiedział, ale z lęku przed uzależnieniem nie chciała brać ich zbyt wiele, sama więc ustaliła sobie dawkowanie, starając się nie zażywać ich co noc. Dziś jednak pomoc tabletki była uzasadniona, biorąc pod uwagę, jakie sny mogła przynieść Pearl późna pizza odgrzana w mikrofalówce. Z pepperoni i anchois. Nie zamierzała pozwolić, żeby żołądek i podświadomość sprzymierzyły się przeciwko niej. Tak, to bezdyskusyjnie była noc tabletki. W ramach protestu przeciw pizzy już burczało jej w brzuchu. Nie mając na sobie nic poza zbyt dużym T-shirtem z emblematem nowojorskiej policji, położyła się na posłanym łóżku, i gdy buczący klimatyzator, raz grzechocząc, raz cichnąc, słał chłodny powiew ku jej nagim nogom,

rozmyślała o sprawie Elznerów. Co, oczywiście, kierowało jej myśli ku Quinnowi. Znowu on, zgarbiony na swoim pieprzonym koniu. Działaj, tabletko! Działaj! 17 Marcy Graham znów obudził nawiedzający od jakiegoś czasu sen. W sypialni oprócz niej i Rona był ktoś jeszcze, stał w nogach łóżka, obserwował ich, jak spali. Umysł Marcy dryfował ku świadomości, bliżej i bliżej, aż wreszcie gwałtownie wybiła się ze snu. Nikogo. Znowu! Tak rzeczywisty! Usiadła na łóżku i rozejrzała się w ciemności, po czym rozluźniła się i położyła z powrotem, zauważając, że poduszka i prześcieradło zwilgotniały od potu, choć noc była chłodna. Ron obrócił się obok niej na drugi bok, potem westchnął i przesunął się na swoją stronę, zwracając się do niej plecami. Bliskość i namacalna obecność jego ciała niosły pocieszenie. Ale sen był tak realny, że już nie udało jej się zasnąć. Zdała sobie sprawę, że tak rzeczywisty nie był jeszcze nigdy. Niemal potrafiła odtworzyć w pamięci mroczną sylwetkę mężczyzny, gdy stał i przyglądał się im w bezruchu, bez najcichszego dźwięku. Ale to nie miało sensu. W ogóle. Jakim wariatem trzeba być, żeby po prostu patrzeć na bliźnich, jak śpią? Chyba że nie tylko patrzył. Może upewniał się, że śpią, żeby… Żeby co? Zrobić coś innego? Zrobić coś więcej? Ze świadomością, że mu nie przeszkodzą? Marcy przewróciła się na bok i tak mocno uklepała poduszkę, że obudziła Rona. Przewrócił się na plecy i popatrzył na żonę. – Cosz nie tak? – Zaspany, mówił niewyraźnie. – Nie mogę spać. – Aha. Tyle zauważyłem. Dlaczego?

– Bez powodu. – W porządku. – Mam powód! – Jaki? – Nie wiem. Wciągnął głęboko powietrze i westchnął. – Więc chcesz, żebym się rozejrzał. – Zrobisz to? Nie odpowiedział. Zamiast tego wstał i otworzył szafkę nocną, stojącą po jego stronie łóżka. Wiedziała, że trzymał w niej pamiątkowy kij bejsbolowy, który, choć miniaturowy – i z autografem Sammy’ego Sosy – był praktyczną bronią rozmiarów pałki policyjnej. Patrzyła, jak umięśniony, o szerokich barach, w białych bokserkach i w podkoszulku bez rękawów przemierza pokój i znika w korytarzu; widziała, jak korytarz rozjaśnia się po zapaleniu światła w salonie. Słyszała, jak się tam kręcił, sprawdzając to i tamto, zaglądając w miejsca, w których można było się ukryć, jak otwierał drzwi szafy. Pan swych włości, poszukujący wroga, który przeniknął przez mury obronne. Poczuła nagle dyskomfort, sama w ciemnym pokoju, wstała więc z łóżka i poszła za Ronem. Jeśli z winy jakiegoś niewiarygodnego przypadku w ich mieszkaniu znalazł się intruz, we dwójkę będą mieli większe szanse niż samotny Ron – chociaż Marcy na pewno nie chciałaby tego sprawdzać. Ron stał w samym środku salonu, nisko w prawej ręce trzymając miniaturę kija bejsbolowego. Odwrócił się ku niej – zaspane oczy, rozczochrane włosy. – Nic. Drzwi są zamknięte, wszystko wygląda jak zawsze, nikt się tu nie schował. – Sprawdzałeś też w kuchni?

– Pewnie. Wszystko w normie. Nic złego się nie dzieje, Marcy. – Sypialnia. – Hę? Właśnie z niej wyszliśmy. – Jest tam gdzie się schować. – Ano, pewnie jest. Uśmiechnęła się do niego. Był dla niej odważny, a teraz spełniał jej kaprys. Ale znaczyło to, że o niej myślał i że okazywał jej miłość. – Ty tu zaczekaj, a ja sprawdzę. Podreptał na bosaka do sypialni, marząc o powrocie do łóżka. Ale czemu miałby jej nie ustąpić? Był zbyt senny na spory. Chociaż przed kilkoma minutami poczuł napływ adrenaliny, myśląc, że rzeczywiście coś usłyszała albo że widziała kogoś w mieszkaniu. Cholera, ciągle czuł tę adrenalinę! Spokojniejszy i bardziej pewny siebie wszedł do ciemnej sypialni. Nie zawracał sobie głowy zapalaniem światła. Zbliżając się do drzwi szafy, podniósł kij wyżej. Wszystko jest możliwe. – Nie zapomnij sprawdzić pod łóżkiem! – zawołała Marcy z salonu. Ron zatrzymał się i opuścił kij. Mężczyzna leżący na brzuchu pod łóżkiem przełożył nóż o długim ostrzu do drugiej ręki, na stronę, po której widział nagie stopy Rona Grahama. Przyglądanie się stopom dawało mu jakieś wyobrażenie, gdzie pojawi się twarz i odsłonięte gardło w momencie, w którym Graham zajrzy pod łóżko. Użycie noża mogło być niewygodne. Wszystko zależało od pozycji ciała. Graham będzie zaskoczony i wstrząśnięty, więc na sekundę znieruchomieje, co da okazję do szybkiego przesunięcia ciała i zadania ciosu nożem. Ale nagie stopy były bardzo ważne – to, gdzie stały, w którą stronę skierowane były palce. Mężczyzna z nożem leżał nieruchomo z górną połową ciała dwa i pół centymetra nad podłogą i

obserwował białe bose stopy jak najuważniej… Ron zbliżył się do łóżka i usiadł na nim. Naprawdę nie miał ochoty schylać się w poszukiwaniu potworów. Właśnie osiągnął granicę zadowalania Marcy. – Nikogo pod spodem! – zawołał. – Tylko kilka kłaczków kurzu. Wstał i podszedł do szafy, szybkim ruchem ją otworzył, z pewnym lękiem włożył do środka rękę i rozsunął ubrania, upewniając się, że nikt nie kryje się w ciemnym wnętrzu. Przyłapał się na tym, co robi. Kupił te urojenia Marcy. Co ja, do cholery, wyprawiam? Czując się jak idiota, uśmiechnął się, dał krok w tył i zamknął szafę. Kręcąc głową, wrócił do salonu. – Bezpiecznie – poinformował Marcy, która stała przy sofie i wyglądała na zatroskaną. Głęboko odetchnęła, a potem uściskała go z całych sił. Pocałował jej chłodne, choć wilgotne czoło. – Możemy już wrócić do łóżka? – Tak. Przepraszam. Po prostu mam ostatnio zmartwienia i nachodzą mnie najdziwaczniejsze sny. – Sny nic ci nie zrobią. – Objął ją w talii i poprowadził w stronę sypialni. – Mogą cholernie wystraszyć. Gdy już znaleźli się w łóżku, przysunął się do niej. – Skoro i tak się obudziliśmy… – mruknął. Czuła, jak podciągał w górę jej nocną koszulę. Wbiła pięty w łóżko i wygięła plecy, żeby napięty materiał uwolnił piersi. Jego palce, a potem usta musnęły jej prawy sutek. Przeniknęło ją pożądanie i przeczesała palcami jego wilgotne włosy. Mimo to czuła się, jakby stała z boku i tylko obserwowała, co się dzieje. Chciała to zrobić, ale nie mogła tak szybko po niedawnym przerażeniu. Teraz bawił się jej lewym sutkiem. Nie przestanie, na tyle go znała. Żadne wykręty go nie zastopują. Tak naprawdę

nie chciała się wykręcać. – Mogę użyć wibratora? – zapytała. – Muszę się rozluźnić, wciąż jestem trochę poruszona. – Zaraz inaczej cię poruszymy – obiecał. – Ron… Uniósł głowę. – No dobrze. – Pocałował ją między piersiami, drażniąc językiem nagie ciało, po czym przesunął się i wstał. Nie miał w końcu nic przeciwko wibratorowi. Będzie jej mówił, gdzie i jak go używać, a potem, kiedy Marcy uzna, że jest gotowa… – Proszę, pospiesz się – odezwała się za jego plecami, gdy otwierał szafę, żeby zdjąć wibrator z górnej półki. Uśmiechnął się i nie odpowiedział. Gwałtownie wciągnął powietrze, gdy zobaczył twarz i wpatrzone w siebie oczy i gdy poczuł zimne ostrze, tnące w głąb i w górę, ku sercu. Przeszywający ból pochłonął wszystko: jego świat, jego stratę, jego miłość, jego nadzieję… Wszystko się oddaliło, a on miękko i bez oddechu osunął się do mrocznej windy, gwałtownie opadającej w ciemność. Próbował wypowiedzieć imię Marcy, jakby zaklęta w nim magia mogła w jakiś sposób powstrzymać opadanie i ocalić go, ale ono także przepadło w ciemnościach. Marcy, leżąca na plecach i masująca opuszkami palców sutki, wyczuła, że coś jest nie tak. Wtedy usłyszała, jak Ron wydał dziwny odgłos wsysania powietrza, i gwałtownie usiadła na łóżku, jakby lalkarz szarpnął za sznurki. Zobaczyła Rona stojącego na czarnym tle wnętrza otwartej szafy. Zobaczyła, jak osunął się na podłogę. Chciała go zawołać, ale wydała z siebie tylko zduszony, skrzeczący dźwięk. A z szafy wynurzył się jej koszmarny sen. Pół godziny później, oddalając się od bloku Grahamów, morderca doszedł do wniosku, że bawił się dużo lepiej niż podczas poprzedniego nocnego rendez-vous. Dlatego że użył noża.

Pistolet zostawił w dłoni Martina Elznera. Policja dokonywała cudów z testami balistycznymi i potrafiła powiązać konkretną broń z morderstwem, musiał więc się jej pozbyć. Zatrzymanie jej było po prostu zbędnym ryzykiem, a on nauczył się nie podejmować zbędnego ryzyka. To, co robił, było wystarczająco ryzykowne. Zatem, zgodnie z planem, pistolet skończył jako przekonujący rekwizyt. Ale od początku powinien używać noża. Wyłącznie noża. Zrezygnował więc z pistoletu, z którego starannie wytarł odciski palców, poza odciskami martwej dłoni Elznera. Z tłumika także nie miał już pożytku, więc wyrzucił go do kontenera na śmieci. Z pewnością do tej pory zagubił się w rozległej składnicy odpadów. Dwa dni później na pchlim targu na West Side kupił nóż o ostrzu w kształcie zbliżonym do prostokąta, taki, jakich zwykle używali magazynierzy oraz sprzedawcy warzyw i owoców. Był to długi składany nóż, wąski, z kościaną rękojeścią i wysokiej jakości ostrzem, które się nie stępi. W momencie zakupu był przekonany, że nóż spełni swoje zadanie, i właśnie okazało się, że miał rację. 18 Z żony wypłynęła większość krwi. Zapach miedzi, który wydzielała, Quinn mógł niemal posmakować na obrzeżach języka, aż zbierała mu się w ustach ślina, a żołądek się burzył. Stał obok Pearl i Feddermana w sypialni Grahamów, nieopodal zwłok męża, Ronalda. Leżał on na podłodze; ciasno skulony na boku okrywał ciałem większość krwi, która się z niego wytoczyła, jakby chciał bez powodzenia zachować cenną substancję. Zastygły wyraz jego twarzy sugerował bolesną śmierć. Quinn już to widywał na twarzach zbyt wielu zmarłych wskutek ran postrzałowych lub ciętych, obezwładniających natychmiast, ale zostawiających krótki czas na cierpienie, nim nadejdzie koniec.

– Z nim sprawa jest prosta – powiedział medyk sądowy Nift, stojący przy łóżku, na którym leżała żona. – Dostał jeden cios poniżej mostka, z ostrzem skierowanym w górę, żeby dotarło do serca. – Wskazał ręką Marcellę Graham. – Ale jeśli idzie o nią, tak prosto już nie jest. Ponad dwanaście dźgnięć nożem, do tego z premedytacją poranione strefy intymne. – Wyciągnął palec w stronę dwóch grudek wystających z kałuży zeschłej krwi na łóżku. – To jej sutki. – Matko święta – wymamrotał Fedderman. Reakcja doświadczonego gliny wywołała uśmiech na twarzy Nifta. – Moim zdaniem było tak: morderca miał coś do małżonki, a mężusia trzeba było wyeliminować, żeby nie wchodził w drogę. – Bawisz się w detektywa – mruknął Quinn. – Nie szkodzi – odparł Nift. – Jeśli chcesz, możesz pobawić się w lekarza sądowego. Quinn zignorował go i skupił się na konkretach. – Zabił ją na początku czy pod koniec zabawy? – Sądząc po tym, jak układają się ślady krwi, zginęła od ostatniego ciosu. Tego w serce. – Chciał, żeby cierpiała – wtrąciła Pearl. – Czas zgonu? – zapytał Quinn. – Nad ranem – ocenił Nift. – Pierwsza albo druga. Nie później niż trzecia, trzecia trzydzieści. Potem będę mógł podać dokładniejszy czas. Quinn przeszedł kilka kroków, żeby z innej perspektywy spojrzeć na ładnie umeblowane i najwyraźniej niedawno odmalowane pomieszczenie. Meble w większości wyglądały na nowe. – Długo tu mieszkali? – powiedział nie wiadomo do kogo, znów przełączając się w tryb wydawania poleceń. Przejmowanie dowodzenia, które weszło mu w krew. Posłał spojrzenie Feddermanowi. Fedderman zrozumiał i wyszedł z sypialni, żeby

pogadać z mundurowymi, którzy przyjęli zgłoszenie i jako pierwsi przybyli na miejsce zbrodni. Do jego powrotu przez kilka minut nikt się nie odzywał. – Wprowadzili się trzy miesiące temu. Sąsiedzi nie wiedzą o nich zbyt dużo. Facet mieszkający w lokalu obok twierdzi, że często się kłócili. Słyszał ich przez przewody wentylacyjne. – Warto się dowiedzieć, co jeszcze mógł tą drogą podsłuchać – zauważyła Pearl. Quinn jakby jej nie usłyszał. Analizował wygląd sypialni, ułożenie ciała zabitego mężczyzny, wiszące na zawiasach otwarte drzwi szafy i sposób rozmieszczenia ubrań na wieszakach, pozycję kobiety, leżącej na plecach z koszulą nocną podciągniętą tak, że odsłaniała piersi. Boże, co stało się z jej piersiami! Czuł, jak coś przewraca mu się w żołądku, i przełknął gorzką żółć, która zebrała się w gardle. Tyle lat w tej robocie, a wciąż nie rozumiał, dlaczego ludzie robią sobie takie rzeczy. Zmusił się, żeby podejść i obejrzeć zwłoki żony oraz łóżko, na którym leżały. – Zdaje się, że nasz morderca schował się w szafie – powiedział – i zaskoczył męża, gdy ten otworzył drzwi. Zadźgał go i zabrał się za żonę. – Musiał wynieść na sobie trochę krwi kobiety – zauważył Fedderman. Quinn nie był tego taki pewny. Ktoś wprawiony w używaniu noża wiedział, jak ludzie krwawią, i mógł uniknąć zabrudzenia. – Nie widać, żeby się mył – powiedziała Pearl – ale możemy dla pewności sprawdzić kanalizację pod kątem śladów krwi. – A może leżała sobie z kochankiem, a mężuś nieoczekiwanie wrócił do domu – rozmyślał na głos Fedderman. – Kochanek schował się w szafie, ale mógł narobić hałasu i mąż poszedł to sprawdzić. Zrobiła się jatka.

– Małżonek jakoś znalazł czas, żeby się rozebrać i przyszykować do snu – z nutą sarkazmu w głosie skomentowała Pearl. – Czemu nie? Kochanek mógł godzinami tkwić w szafie, z nadzieją, że przed świtem uda mu się wymknąć. – Jak we francuskich farsach łóżkowych – powiedziała Pearl. Nift ryknął śmiechem. Quinn i jego ekipa popatrzyli na niego. – Detektywi! – powiedział Nift. – O kant dupy potłuc wasze teorie. Quinn przekrzywił głowę, patrząc na niewysokiego człowieczka. – Niby dlaczego? – Niezbyt uważnie przyjrzeliście się mężowi. Wciąż ściska nóż, którym zabił żonę, a potem dziabnął się w serce. Quinn wrócił do męża i przyklęknął obok niego na jednym kolanie. Zauważył końcówkę rękojeści noża, którą mężczyzna trzymał przy piersi. Przesunął lekko ramię trupa, żeby obejrzeć narzędzie zbrodni, które wyglądało na nóż z długim, cienkim ostrzem, do oddzielania kości albo obierania warzyw. – Morderstwo z samobójstwem – ocenił Nift. Quinn skinął głową. – Na to wygląda, detektywie Nift. – Popatrzył na Pearl i Feddermana, nieznacznym ruchem głowy dając znać, że będą wychodzić. – Za jakiś czas skontaktujemy się z pytaniem o dokładny czas i przyczynę zgonu – poinformował Nifta. – Wszystko będzie w raporcie z sekcji zwłok – odparł Nift. Popatrzył na Marcellę Graham i smutno potrząsnął głową. – Jak szkoda, cholera… Takie piękne bufory… Quinn nie zaszczycił go spojrzeniem, opuszczając sypialnię. Wraz z nim wyszli Pearl i Fedderman. Przedarli się przez techników,

z zapamiętaniem brudzących salon luminolem – znajomym skinęli głowami – i weszli do kuchni. – Na mydle jest trochę krwi – powiedział jeden z techników, kędzierzawy facet mniej więcej postury Nifta, pochylający się nad zlewozmywakiem. Wsuwał małą kostkę białego mydła do plastikowej torebki na dowody rzeczowe. – Ktoś się tu chyba mył. Więcej śladów krwi powinniśmy znaleźć w rurze odpływowej. – Jeśli choć w części jest to krew mordercy, będziemy mieć DNA tego dupka – rzekł na to Fedderman. – I będziemy już tylko potrzebować dupka we własnej osobie – dodała Pearl. – Do porównania. – Nóż wziął się stąd? – spytał Quinn, ruchem głowy wskazując otwartą szufladę w jednej z szafek kuchennych. – Prawdopodobnie – odrzekł technik. – W tej szufladzie trzymano noże i zastaliśmy ją otwartą. Quinn podszedł i zajrzał do szuflady. W środku był jeden z tych plastikowych wkładów z przegródkami. Quinn przyglądał się wymyślnemu korkociągowi, szpatułkom, długiemu dwuzębnemu widelcowi i wielu nożom z drewnianymi rączkami. Takimi jak nóż w dłoni męża. Odwrócił się od szuflady i popatrzył na lodówkę. Była duża, wyglądała na dosyć nową. Stała na niej pojemna przezroczysta misa, pewnie do sałatek, a obok misy smukły szklany wazon z żółtą różą w środku. – Zdjęliście odciski z lodówki? Technik skinął głową. – Nie żeby to miało znaczenie. Odciski są tak rozmazane i ponakładane, że mówię panu, ktoś tu niedawno działał w rękawiczkach. – Po cholerę Ronowi Grahamowi rękawiczki w domu? – zapytała Pearl Quinna i Feddermana. Ale odpowiedział technik. – Już to widywałem. Ktoś sprzątał kuchnię w gumowych rękawiczkach. Kobiety czasami chronią w ten

sposób ręce. Każdy chce być detektywem, pomyślał Quinn. Ale technik miał rację. Niewiele da się wydedukować z rękawiczek. Mimo to… – Znaleźliście gdzieś tutaj gumowe rękawiczki? – spytał technika. – Jeszcze nie. – Mhm. Quinn zbliżył się do lodówki i otworzył ją dwoma palcami. Pearl i Fedderman zaglądali mu przez ramię do środka. – Nic niezwykłego – z rozczarowaniem w głosie powiedział Fedderman, czując, jak kostki owiewa mu chłodne powietrze, gdy patrzył na kartoniki z mlekiem i sokami, słoiki i buteleczki z przyprawami, puszki z napojami gazowanymi i piwem. Stojąca tuż przy Quinnie Pearl otworzyła szufladę z mięsem, a potem drugą, z nabiałem i warzywami. – Ser – oznajmiła, jakby występowała w reklamie. Quinn i Fedderman spojrzeli w miejsce, które wskazywała, obok główki sałaty. Leżały tam cztery pokaźne gomółki białego sera, identyczne, poza tym że jedna była do połowy zjedzona, a zabezpieczająca folia na niej zrolowana. Etykiety informowały, że ser nazywał się Norstrum Gourmet i był importowany z Holandii. – Popatrzcie na cenę – rzekł Fedderman. – Dlatego to gourmet, smakołyk – odparła Pearl. – Musi być pyszny. – Cztery kawałki. Czy raczej: prawie cztery. Musi mieć długi termin przydatności, poza tym kupowanie czterech kawałków naraz to spory wydatek. – A nic nie wskazuje na to, żeby Grahamowie urządzali przyjęcie. Quinn słuchał, ciesząc się ich skupieniem i wnikliwością. Bez reszty poświęcili się sprawie, tak jak on. Była czymś więcej niż tylko pracą do wykonania.

– Sprawdźcie odciski na serze – polecił. Technik skrzywił się w uśmiechu. – Żartuje pan? Z sera nie da się… – Na folii – uściślił Quinn. – Zdejmijcie je z folii. Pchnięciem zamknął drzwi lodówki i spojrzał na Pearl i Feddermana. – Zejdźmy na dół. Kiedy zjeżdżali windą, milczał, czekając, aż znajdą się na chodniku, z dala od ciekawskich uszu. – Moim zdaniem to nasz gość – powiedział, gdy wyszli na zewnątrz. – No – odparła Pearl. – Upozorował morderstwo z samobójstwem. – Ale tym razem użył noża, a nie pistoletu – zauważył Fedderman. – Czy to pasuje? – Jeśli nie kłóci się z kierującym nim impulsem – odparł Quinn. – Albo jeśli czytał o seryjnych mordercach – dodała Pearl – i nauczył się, że warto zmieniać metody. W strumieniu samochodów zrobiła się luka, przeszli więc na drugą stronę ulicy, gdzie w pełnym słońcu czekał nieoznakowany radiowóz. Gdy już siedzieli w środku – Fedderman za kierownicą, utrzymując silnik na jałowym biegu po ustawieniu klimatyzacji na maksimum – z tylnego siedzenia odezwała się Pearl: – Nift uzna, że to morderstwo z samobójstwem, i ta wersja się utrzyma. Broń wciąż w dłoni męża, żadnych śladów włamania… – Nie utrzyma się długo – odparł Quinn. – Nie ma mowy. Krzesło było odsunięte od kuchennego stołu, jakby ktoś na nim siedział. Na podłodze przy łóżku były ślady, jakby coś po niej ciągnięto. Ktoś się pod nim schował, a kiedy się wyczołgiwał, zgarnął sobą kurz. – Może mąż? Schował się i czekał, aż pokaże się

kochanek. – Fedderman obstawał przy swojej teorii. – Przecież był w bieliźnie – przypomniała Pearl. – Sądzę, że pod łóżkiem chował się morderca. Dostrzegł możliwość ucieczki, wstał, może zamierzał wyjść przez okno, ale usłyszał nadchodzących Grahamów i ukrył się w szafie. – Skąd Grahamowie mieliby nadchodzić? – Nie wiem. Na przykład z kuchni. Może się obudzili i poszli coś przekąsić. Fedderman przez chwilę milczał, starając się opracować scenariusz, w którym miałoby sens, że mąż w samej bieliźnie chował się pod łóżkiem. Część planu. Trudne, może niewykonalne. – I jeszcze ten ser – kontynuowała Pearl. – Kto kupuje coś tak drogiego po cztery sztuki naraz? – Zdarza się – powiedział Fedderman. – Bogaci są, wiesz… inni. – Grahamowie nie byli Rockefellerami. – Pearl spojrzała przez boczną szybę na blok po drugiej stronie ulicy, z którego przed chwilą wyszli. Czerwona cegła nad kamienną fasadą, zielone markizy, wyrastający z dużych betonowych donic bluszcz, pnący się po jednym z narożników. Zamiast portiera system bezpieczeństwa z panelem klawiaturowym i otwierane kodem wewnętrzne drzwi. Nie był to najbardziej imponujący budynek w okolicy, ale prezentował się dobrze. Ciekawe, jaki Grahamowie płacili czynsz. Fedderman wrzucił bieg, ale nie wyjechał na ulicę. – Nie jedliśmy śniadania, a zawartość lodówki przypomniała mi, że jestem głodny. – Może na folii od sera będą jakieś odciski – rozmarzyła się Pearl. – Nie liczyłbym na to – mruknął Quinn. – Nasz ptaszek na pewno wiedział, że zbadamy wszystko, co kupił swoim potencjalnym ofiarom. Prawdopodobnie wytarł każdy przedmiot, który wniósł do mieszkania. Bystry jest.

– My też – odparła Pearl z tylnego siedzenia. – Omlet z serem to chyba niezły pomysł? – rzekł Fedderman. Quinn się uśmiechnął. – Ruszaj – powiedział. Po lunchu Pearl i Fedderman przesłuchiwali sąsiadów państwa Grahamów, a Quinn siedział na ławce w miniparku na Wschodniej Pięćdziesiątej i dzwonił do Renza z komórki, w którą ten go właśnie zaopatrzył. Podobno działała na bezpiecznej linii albo w ogóle nie miała nic wspólnego z żadnymi liniami, w każdym razie trudniej było ją podsłuchać niż standardowy aparat. Za pomocą taniego skanera może i łatwiej, ale nikt nie wiedział, że Renz ma ten telefon. – Rozwiązałeś sprawę śmierci Grahamów? – zapytał Renz, gdy Quinn się przedstawił. – Poczyniłem kroki w tym kierunku – odparł Quinn. Musiał mówić głośno ze względu na pogłos i szumiący dźwięk pobliskiego sztucznego wodospadu. – Spokojnie możemy założyć, że Grahamowie zostali zamordowani. – Co to za hałas? – spytał Renz. – Dzwonisz z męskiego kibla? – Może nie dosłyszałeś… – Dosłyszałem – przerwał Renz. – Oczywiście, że zostali zamordowani. Jak Elznerowie. Zapomniałeś, że właśnie dlatego cię zatrudniłem? Domyśliłem się, że mamy seryjnego i że sprawa się rozwinie. Problem w tym, że Egan wciąż będzie widział tylko morderstwo z samobójstwem. – Nift też tak uważa. Nie wyprowadzałem go z błędu. – To dobrze. Ja jednak znam podstawowe fakty dotyczące sprawy, a po autopsji Nift będzie musiał wszystko ujawnić Eganowi. – Myślałem, że Nift jest twoją wtyką w biurze lekarza sądowego. – Jak dotąd jest. Ale Nift stoi po stronie Nifta. I jedyne, co może, to grać na zwłokę. Powie Eganowi, że mamy

tu morderstwo z samobójstwem, a potem Egan dojdzie do tego, co ty już wiesz. Czyli do czego? Quinn opowiedział Renzowi o ułożeniu ciał, kurzu spod łóżka, krześle odsuniętym od kuchennego stołu, o czterech kawałkach drogiego delikatesowego sera. – Tym razem ser, co? – powiedział Renz, kiedy Quinn skończył. – I nóż zamiast pistoletu – dodał. – Mamy seryjnego, który zmienia metody. – Trafiają się tacy – odparł Quinn. – Albo metoda nie jest związana z tym, co go nakręca. – Co go pokręciło, to już ty masz się dowiedzieć. Wejdź w umysł tego skurwysyna, Quinn. – Zanim zrobi to Egan. – W taką gramy grę. Jak się sprawują Pearl i Fedderman? – Dobrzy są. Fedderman ma w sobie ogara. Pearl bardziej teriera. – Byle nie zapomnieli, że Egan chce zdegradować ich oboje do patrolowania ulic. – Nieustannie o tym myślą – zapewnił Quinn. – Miałem do ciebie zadzwonić, bo współpraca powinna działać w obie strony. Namierzyliśmy tłumik ze sprawy Elznerów. Metzger 800. W ciągu ostatnich pięciu lat sprzedano sto trzydzieści egzemplarzy tego modelu, dwoma kanałami: przez ukazujący się co pół roku biuletyn „Handgun Nation” i czasopismo „Mercenary Today”. – Namierzyliście wszystkie sto trzydzieści? – Okazało się to łatwiejsze, niż sądziliśmy. Setkę kupiła straż ochotnicza z południowo- zachodniego Missouri i z każdej sztuki zostali rozliczeni, kiedy rząd zlikwidował ich organizację i skonfiskował broń. Pozostałe trzydzieści wytropiliśmy. Wiemy, gdzie jest każdy z nich, z wyjątkiem jednego. Cztery lata temu w sprzedaży wysyłkowej „Mercenary Today” kupił go niejaki Ed Smyth – przez „y” – z

Tacomy w stanie Washington. Twierdzi, że rok później sprzedał go na wystawie broni jakiemuś brodatemu facetowi z furgonetką. Nie ma dowodu sprzedaży, bo to nie była broń, tylko wyposażenie dodatkowe. Quinn nie zamierzał tracić czasu na wypytywanie o brodatego faceta w furgonetce. – Co jeszcze wiemy o Smysie przez „y”? – Że w tym samym czasie kupił ruski rewolwer. Mówił, że jest kolekcjonerem i że ma siedemdziesiąt dziewięć lat. – Nie nasz ptaszek. – Chyba że okaże się najstarszym na świecie seryjnym mordercą dokonującym zabójstw na tle seksualnym. Zdaniem policji z Tacomy nie kłamie w sprawie tłumika. Znają go, bo ma świra na punkcie broni, i twierdzą, że gość jest uczciwy. – Pozostaje nam zatem namierzyć brodacza w furgonetce, który kupił tłumik. Bułka z masłem. – Żebyś wiedział – odparł Renz tonem sugerującym, że spodziewał się Quinnowego sarkazmu. – Smyth trafia w dziesiątkę nie tylko na strzelnicy. Wyrył na tłumiku swój numer ubezpieczenia społecznego, który rozesłaliśmy do lombardów i sklepów z bronią. Jeśli brodacz sprzeda tłumik, przygwoździmy go. Ale Quinn wiedział, że mordercy w ten sposób nie przygwożdżą. Ten, kogo szukali, był zbyt inteligentny, żeby wykorzystać jako broń coś, co mogłoby do niego doprowadzić. I była jeszcze jedna sprawa. – Słuchaj, Renz… – Harley. – Harley. Namierzyliście tłumiki sprzedane w ciągu ostatnich pięciu lat. Co, jeśli morderca kupił swój wcześniej? Mogą ich krążyć setki lub tysiące, a wy nic o nich nie wiecie. – Dopiero pięć lat temu weszły na amerykański rynek. – Renz znów był przygotowany do odpowiedzi. Quinn niemal widział jego pełen wyższości uśmieszek. Wkurzające.

– Nie mogłeś powiedzieć mi tego wcześniej? – Chciałem sprawdzić, jak kombinujesz. Czy odzyskałeś dawną bystrość. Widziałem, jak szybko gliny się starzeją po odejściu ze służby. I powiem ci, Quinn, że nie od razu wszedłeś na obroty. – Po prostu informuj mnie na bieżąco o tłumiku – powiedział Quinn, po czym się rozłączył. Zdawało mu się, że zdążył jeszcze usłyszeć śmiech Renza. Prawie miał nadzieję, że tłumik, którego szukali, został przemycony z innego kraju. Egan siedział w swoim biurze, napawając się poczuciem, że w zasadzie wszystko miał pod kontrolą. Z pomocą Nifta wykrył – i to szybciej, niż ktokolwiek oczekiwał – że chodzi o podwójne morderstwo. Renz myślał, że Nift pracuje dla niego, ale Nift pracował tylko dla siebie i obstawiał tego, kto zostanie następnym szefem policji. Arogancki, kurduplowaty medyk sądowy od razu zadzwonił do Egana i doniósł mu, że nóż znaleziony w ręce męża nie był narzędziem zbrodni. Ostrze było podobnego kształtu, ale nie całkiem pasowało do ran. Gazety i telewizja miały to ogłosić następnego ranka. Egan tego dopilnował. Niewiele spraw budziło w nowojorskich mediach takie wzburzenie i zapalczywość jak wiadomość o seryjnym mordercy. Ponieważ obydwie pary zabito około trzeciej nad ranem, a kobiety wyraźnie były obiektem seksualnego zainteresowanie mordercy, media ochrzciły go mianem Nocnego Łowcy. Ładnie, pomyślał Egan. Nie ma to, jak oddać sprawy w ręce nowojorskiej prasy. Mieszkańcy mieli teraz mordercę, którego znali z nazwiska – z przezwiska w każdym razie. Mordercę, którego mogli sobie wyobrazić, nienawidzić i bać się go. Gwiazdę w mieście, które karmiło się gwiazdami. Rozluźnił się w fotelu za biurkiem i uśmiechnął, myśląc o przebiegu spraw. Grasujący nocami seryjny morderca! Właśnie tego było trzeba, żeby przycisnąć Renza,

Quinna i tę niewydarzoną kurwę Pearl. Feddermana nie uważał za problem. Egan był pewny siebie. Nigdy nie przegrywał takich walk. *** Nocny Łowca. Czemu nie? Brzmiało nie najgorzej. Nocny Łowca odłożył złożonego we czworo „Timesa” na wykonany z kutego żelaza stolik i uśmiechnął się. Jadł śniadanie składające się z jajek na miękko i croissanta w restauracji na West Side, przy stoliku przed lokalem. Ktoś przejeżdżający w sznurze samochodów, z zawiści albo ze złości na ten uśmiech, pokazał środkowy palec, ale Nocny Łowca się tym nie przejął. Myślami bawił gdzie indziej, w wyjątkowym miejscu, do którego kierowca nie zawita w całym swoim śmiesznym, żałosnym życiu. Jego spojrzenie znów spoczęło na złożonej gazecie. Nocny Łowca. Tak! Przyjęte! Znał się na tyle, by wiedzieć, że Nocny Łowca niedługo będzie musiał zaspokoić swe niecodzienne potrzeby. Znów zacznie się brzęczenie, z początku ciche, kakofoniczna feeria złamanych barw. Miał już następną kandydatkę, ale była niezamężna i mieszkała samotnie. Chyba nie miała nawet kochanka. Nie w jego typie, jak powiedzieliby zdumiewająco nieudolni policyjni specjaliści od profili psychologicznych. Dlaczego więc tak mnie nawołuje co noc? Musi nabrać co do niej pewności. Tak, to priorytet. Akurat przechodził obsługujący jego stolik kelner. Nocny Łowca wskazał niedojedzonego croissanta na talerzu. – Zjadłbym jeszcze jednego. Są pyszne. Dlaczego więc tak mnie…? 19 Rankiem w dniu pogrzebu Raoula Caruso padał deszcz, lekki, ale uporczywy. Jednak do czasu, w którym

większość żałobników znalazła się w skromnym drewnianym domu ojca Anny w Queens, wyszło słońce. Jedzenie – ravioli, sałatkę i ciastka z kawałkami czekolady – przygotowała na miejscu sąsiadka, która była dobrą przyjaciółką ojca Anny. Anna przyglądała się ciemnookiej kobiecie, pięknej niegdyś wdowie po pięćdziesiątce, która, choć przybrała na wadze, wciąż była atrakcyjna. Zastanawiała się, czy ojciec miał z nią romans. Kobieta miała na imię Lilitta i na pogrzebie była niewątpliwie bardzo przygnębiona. Pracodawca ojca Anny, śniady mężczyzna zwany Stick, który nawet w drogim garniturze wyglądał na chłystka i dusigrosza, stał na pogrzebie obok niej, ale nie przyjechał potem do domu. Natomiast wujek Dale, brat jej taty i ojciec Melby, którego spotkała w życiu góra sześć razy, przyjechał. Siedział na brzeżku sofy, balansując na kolanie plastikowym talerzem pełnym ravioli, i słuchał siedzącej obok kobiety, której Anna nie rozpoznawała. Melba miała piętnaście lat i źle się poczuła na pogrzebie; skulona na krześle, wyglądała, jakby chciała się rozpłakać, uznając, że jej oczy były jeszcze nie dość czerwone i opuchnięte. Matka Anny, z oczami prawie tak zaczerwienionymi od płaczu jak oczy Melby, podeszła do Dale’a i coś mu wyszeptała do ucha. Dale skinął głową, odstawił talerz na nocny stolik i wstał. Anna patrzyła, jak razem z matką wchodził po schodach na piętro. Stojąca przy dużym bufetowym stalowym termosie z kawą Lilitta też ich spostrzegła. Odłożyła plastikowy kubek i ruszyła za nimi. Po krótkim namyśle Anna udała się za Lilittą. Na schodach obejrzała się przez ramię i zobaczyła, że Melba przegapiła ich małą ekspedycję; siedziała z opuszczoną głową i mocno zaciśniętymi powiekami, bezmyślnie uciskając pryszcz na policzku. Na szczycie schodów Anna usłyszała głosy i skierowała

się ku otwartym drzwiom na końcu korytarza. Sypialnia ojca. Cała trójka stała w nogach łóżka; rozmawiali spokojnie, ale Lilitta zdawała się hamować gniew. I chyba żałość. Anna popatrzyła na łóżko, na Lilittę i zastanawiała się. – Nie twierdzę, że będzie łatwo, ale trzeba to zrobić – perorował Dale. – Jesteśmy rodziną, a także, jak mówił Raul, prawie rodziną. – Tu zerknął na Lilittę. Matka zobaczyła Annę i gestem zaprosiła ją do środka. – Zamierzamy przejrzeć część rzeczy twojego ojca – powiedziała. – Pewnie chciałby, żebyśmy zabrali coś, co będzie nam go przypominało. Powinnaś wziąć w tym udział, Anno. Dla potomności. Anna zastanawiała się, czy kierował nimi sentyment, czy raczej szukali czegoś wartościowego. Jakkolwiek było, nie mogła ich powstrzymać, postanowiła więc robić dobrą minę do złej gry. Nieśmiało i z widocznym poczuciem winy, jakby ojciec Anny wciąż żył, zaczęli wysuwać szuflady. Dale podszedł do szafy i otworzył ją szarpnięciem, bo drzwi się odkształciły i zaklinowały w drewnianej futrynie. Był prawie tego samego wzrostu co jego zmarły brat, zaczął więc przebierać w ubraniach; wyjął koszulę, dwie pary spodni, sportową marynarkę. – Nie za wcześnie na to? – zapytała Anna. Lilitta uśmiechnęła się do niej. – Musimy myśleć realistycznie. – Matka Anny podniosła głowę znad przetrząsanej właśnie szuflady w komodzie i wymownie zerknęła na Dale’a. Anna zrozumiała. Matka bała się, że jeśli będzie miał okazję, Dale wróci później do domu i wyniesie z niego wszystko, co ma jakąś wartość. Dale zdawał się nie zwracać na nie uwagi. Uniósł sportową marynarkę, żeby sprawdzić, czy nie jest zanadto

powycierana lub nadjedzona przez mole. Matka Anny wyjęła z jednej z szuflad drewniane pudełko i położyła je na łóżku obok złożonych spodni. Zajrzała do środka i zaczęła wyjmować biżuterię, układając ją na wybrzuszonej białej narzucie. Anna na pierwszy rzut oka spostrzegła, że biżuteria jest tania. Rozpoznała stalowego timexa, jedyny zegarek, jaki nosił ojciec, święcie wierząc w jego niezawodność. Zegarek podniosła Lilitta, traktując go z czułością godną rolexa za dwadzieścia tysięcy dolarów. Gdy cała trójka pochłonięta była przeglądaniem biżuterii, Anna zajrzała do szafy. Na najwyższej półce leżał stosik starych numerów „Newsweeka”, zakurzony telefon z tarczą obrotową i pudełko na buty. Anna zdjęła pudełko i otworzyła je, znajdując wewnątrz parę wyglądających na nowe butów do joggingu. Gdy odkładała pudełko na miejsce, zauważyła, że zasłaniało stary drewniany pojemnik na cygara. Zdjęła pojemnik, zdziwiona, że był taki ciężki. Szybko zerknęła przez ramię, upewniając się, że nikt nie zwraca na nią uwagi, wsunęła się głębiej do szafy i podniosła wieko. Napłynął do niej zapach starego tytoniu. Wewnątrz znalazła około tuzina srebrnych dolarówek zabezpieczonych przepaską z grubej gumy, dzięki której pozostawały w równym słupku, oraz mały rewolwer. Anna z fascynacją wpatrywała się w broń, a potem wyjęła ją z pudełka i zważyła w prawej dłoni. Miło ciążyła, jakby przynależała do ręki od zawsze. Była stalowobłękitna, ze żłobioną w kratkę rękojeścią z orzecha, a widząc matowy mosiądz łusek w bębenku, Anna zorientowała się, że rewolwer jest naładowany. Rewolwer jej ojca. Już teraz jej. Potomność. Mój rewolwer. Posiadanie go wypełniało ją poczuciem sekretnej mocy, którego nie chciała stracić.

Prawie się nie wahając, wsunęła rewolwer pod bluzkę i umieściła pękaty stalowy przedmiot za paskiem. Później zajrzy do łazienki na dole i ukryje go w torebce. – Anno? Głos matki. Anna odwróciła się z otwartym pojemnikiem na cygara w ręce. – Co tam masz, kochanie? – Pieniądze. – Anna wyciągnęła przed siebie pudełko. Rozłożone na łóżku tanie sygnety oraz spinki do mankietów i krawatów poszły w niepamięć. Matka wyjęła pudełko z rąk Anny. – Coś mało – z wyraźnym rozczarowaniem stwierdził Dale. – Dwanaście dolców. – Ale srebrnych – odparła matka Anny. – Mogą być coś warte dla kolekcjonerów. – Ludzie zostawiają sobie takie rzeczy, nawet wyprzedając cały dobytek. Nie chcę wyjść na chciwca, ale uczciwie będzie, jak podzielimy monety na trzy części i zapomnimy o tym. Matka Anny popatrzyła na Lilittę. – Miał na myśli rodzinę – powiedziała Lilitta. – Siebie, ciebie i Annę. – Pokazała timexa. – Zatrzymam jego zegarek, jeśli nie macie nic przeciwko temu. – Nie mamy. – Dale przeniósł pojemnik na łóżko. – Weź moją część – zwróciła się Anna do matki. Przyglądała się, jak Dale z matką pieczołowicie odliczają dwanaście srebrnych dolarówek – cztery dla Dale’a, osiem dla matki – zdejmując jedną po drugiej z góry słupka i pilnując się, żeby nie sprawdzać ich wieku. Lilitta uważnie przyglądała się tym poczynaniom; na jej twarzy nie malowały się żadne emocje. Wszyscy byli zaabsorbowani pieniędzmi i nie przyszło im do głowy, że w pojemniku na cygara mogło znajdować się coś jeszcze.

Jak rewolwer, ściśle przylegający do biodra Anny. Lars Svenson wyszedł z Hades Portal Club w East Village i głęboko odetchnął chłodnym powietrzem nocy. Od stóp do głów odziany był w czarną skórę – czarne buty Doc Marten, obcisłe czarne spodnie i ćwiekowaną czarną kamizelkę narzuconą na czarny T-shirt bez rękawów. Wizyta w klubie, którego był stałym klientem, nie przyniosła mu pełnej satysfakcji. Kobieta, którą usiłował poderwać, należała do większego i pewnie bardziej wrednego faceta niż Lars. Larsowi to w sumie pasowało, bo gdy zbliżył się do niej, zobaczył, że szramy na jej twarzy to w rzeczywistości czarna charakteryzacja. Czyli – nie wyrwał dziś dupy i nie zdobył działki. Wciąż chciał znaleźć ujście dla z trudem hamowanej furii i poczucia winy, co oznaczało, że nadal szukał mety lub koki, a także kogoś, kogo będzie mógł skrzywdzić. Związki Larsa z kobietami kończyły się przemocą już wtedy, gdy był nastolatkiem. Z początku próbował wypierać świadomość, że tego właśnie chciał, że tego tak naprawdę potrzebował, ale przez cały czas miał w sobie żądzę, wewnętrzny przymus, który tylko czasami udawało mu się poskromić. W miarę upływu czasu jego siła woli i zawzięte wypieranie oczywistego skorodowały i w ciągu ostatnich kilku lat zaakceptował swoje potrzeby, ucząc się przy okazji, jak wabić ofiary pozorowanym zainteresowaniem i uprzejmością. Wkrótce odkrył, że było to jak umieszczanie przynęty w pułapce, pojedynek na inteligencję, w którym druga strona miała minimalną szansę na zwycięstwo. Nauczył się czerpać z tego przyjemność. Przypominało mu polowania, które urządzał sobie w lasach Minnesoty: wytropić zwierzynę, wypłoszyć ją i zabrać dla siebie. Widział tylko jedną znaczącą różnicę: teraz mieszkał w Nowym Jorku i polował na kobiety. A pomiędzy łowieckimi wyprawami lubił bezpośrednio zachodzić do chętnych ofiar, pragnących cierpieć ból za

pieniądze. To z kolei było jak łapanie ptaszków do klatki. Ledwie w zeszłym tygodniu, mimo że przez cały dzień dźwigał meble, czuł taką energię i żądzę, że wybrał się do klubu, w którym dzięki swej blond urodzie i talentom podrywacza namówił młodą kobietę o imieniu Tina, żeby zaprosiła go do swojego mieszkania. Wciąż uśmiechał się na wspomnienie jej ufnej, krągłej twarzy, pełnego ciała, nawet pulchniejszego, niż oczekiwał, co wyszło na jaw, gdy zdjęła biustonosz i rajstopy. Tina lubiła na ostro. Tak jej się przynajmniej wydawało. Lars pokazał jej, co to znaczy „na ostro”, kiedy już była związana, zakneblowana i jego na całą noc. Uśmiech Larsa rozlał się tak szeroko, że dwóch przechodzących mężczyzn, cioty jedne, zagapiło się na niego, gdy kroczył chodnikiem. Wspominał daremną szarpaninę Tiny i jej zduszone wołania o pomoc, strach i ból w jej oczach, wreszcie – rezygnację. W końcu sama się w to wpakowała, mówiło jej spojrzenie, po tym jak Lars cierpliwie tłumaczył jej to raz za razem. Bez trudu ją przekonał – od początku było w niej poczucie winy, integralny element pakietu. Z miejsca przyjęła jego podryw w klubie, powiedziała mu nawet, że lubi być wiązana i upokarzana – ostry seks lekko przyprawiony bólem. Rozkazy i bat były w porządku, jeśli używane z umiarem. Dominacja i uległość, sado i maso. Nie sprecyzowała, czego ma być więcej. Jej błąd. Rano rozwiązał Tinę i zapytał, czy pójdzie z nim na śniadanie, ale ona z wysiłkiem spełzła z łóżka na sztywnych, obolałych rękach i kolanach, po czym skuliła się w kącie, wpatrując się w niego z niemym niedowierzaniem. Lars roześmiał się i zakładając ubranie, wyjaśnił jej, jaka z niej głupia kurwa. Nie obejrzał się, wychodząc z mieszkania. Nie zdziwiłoby go, gdyby spotkał ją jeszcze raz. Kto wie, może nawet będzie go szukała. Niektórym z nich tak się robiło, kiedy zostały wprowadzone na wyższy poziom.

Musiały wejść wyżej i jeszcze wyżej, a Lars był gotów ponieść je do samego nieba, aby mogły uciec przed swym własnym piekłem. Po jakimś czasie błagały, żeby to zrobił. Klęły się na duszę i były gotowe ją sprzedać. Nienawidziły swych pragnień, ale ich problem tkwił w tym, że bardziej je kochały. Przypominało to uzależnienie narkomana. A skoro już o tym mowa… Lars podejrzewał, że mu odbije, jeśli szybko nie zdobędzie jakiejś działki. Przemierzał szare w porannym świetle ulice i wypatrywał okazji, starając się myśleć o czymś innym. Czyli o Claire Briggs. Była w typie Larsa – szczupła i bezradna, stuprocentowa kobiecość, taka w naturalny sposób uległa, gdy już wskazało się jej ścieżkę, gdy kopniakiem w tyłek się ją na tę ścieżkę skierowało. No i mieszkała sama, jakaś aktorka, może z bogatą rodziną, co mogło okazać się użyteczne, gdy już Lars nauczy ją sępić. Claire Briggs. Z całą pewnością warta uwagi. Lars spostrzegł znajomą sylwetkę przed wejściem do restauracji, olbrzymiego czarnego kolesia z dredami, wyglądającego jak były napastnik zawodowej ligi futbolu amerykańskiego, który przekwalifikował się na reggae. Był wprawdzie wyższy od Larsa, ale nie tak zbitej budowy. Osłabiło go gnuśne życie. Rozmawiał z kobietą o prostych blond włosach, kończących się prawie przy dupie. Na gościa wołali Handy. Dilował. Kobieta powiedziała coś o naleśnikach, po czym zabrała tyłek do restauracji, kołysząc długimi włosami. Handy został na zewnątrz, oparł się o ceglaną ścianę i palił papierosa, jakby uważał to za rodzaj sztuki. – Handy – odezwał się Lars z odległości jakichś sześciu metrów od dilera. Bał się, że ten go nie zauważy i w ślad za kobietą schowa się w restauracji. – Pamiętasz mnie, ziom? Handy pstryknięciem pozbył się papierosa i obdarzył

Larsa szerokim, lśniącym uśmiechem. – Pamiętam twój hajs. – Chcę znowu was sobie przedstawić – rzekł Lars, zupełnie zapomniawszy o Claire Briggs. Na chwilę. 20 Hiram, Missouri, 1989 – Ma, psiakrew, szesnaście lat – powiedział Milford Sand. – Może iść do roboty i dorzucać się do domowych finansów. Ja, do jasnej ciasnej… – Wiem – wtrąciła jego żona Cara. – Pracowałeś w kopalni od czternastego roku życia. Ale ten chłopak, Luther, jako jedyny wyszedł cało z pożaru, który zabił jego przybraną rodzinę w Missouri. Potem prawie rok przetrwał na ulicach Kansas City. – Więc żadne z niego niewiniątko – odparł Milford. – Więc trzeba mu czasu, żeby uleczył rany na ciele i duszy, Milfordzie. Proszę, okaż mu trochę współczucia. Milford prychnął i wbił ręce w kieszenie marynarki z taką siłą, że omal nie puściły szwy. – Duszę może sobie leczyć, jak ciało będzie pracować. Milford Sand miał pięćdziesiąt trzy lata, prawie o dwadzieścia więcej niż jego żona, ale wyglądał, jakby zbliżał się do siedemdziesiątki. Jego wąskie plecy garbiły się od siedzenia przy biurku w hiramskiej kopalni grafitu, gdzie prowadził księgi spółki, a twarz miał bladą i wychudzoną. W tanich okularach z drogerii, które zresztą były za małe, wyglądał, jakby miał lekkiego zeza. Milford monitorował domowy budżet tak jak wydatki w kopalni i nie widział sensu w wydawaniu pieniędzy na okulary według recepty okulisty, skoro równie dobrze mogły wystarczyć te z obrotowego stojaka w Drexel’s Pharmacy. Poprawiając węzeł krawata, studiował w lustrze garderoby rzednące brązowe włosy, zmęczone niebieskie oczy i wykrzywione usta. Podsłuchał kiedyś, jak mówili w kopalni, że naturalny wyraz jego twarzy to mina człowieka,

który właśnie ma splunąć. Milford się nie obraził. Uwaga niewiele mijała się z prawdą. – W agencji powiedzieli, że ten chłopak, Luther, ma jakieś doświadczenie w malowaniu domów. Pogadam z Tomem Wilde’em, może weźmie go do terminu. – Nie wiem… – Słusznie – przerwał Milford znużonym, wyrozumiałym tonem. – Nie wiesz, więc nie ma powodu, żebyś się tym martwiła. Do ciebie należy, żeby chłopak czuł się tu jak w domu, a ja zadbam o wakacyjną pracę dla niego. Niech zarobi na utrzymanie. – Może lepiej, żeby poszedł do szkoły letniej? Już ma dwie klasy opóźnienia. – A może po prostu nie nadaje się do szkoły i powinien nauczyć się fachu. – Milfordzie… – Muszę iść do biura. – Zręcznym i silnym jak na takiego wątłego mężczyznę ruchem podniósł z podłogi stojącą przy garderobie ciężką teczkę z brązowej skóry i ruszył ku drzwiom. Zatrzymał się jednak. – O której przywiozą go z agencji? – O pierwszej. Wróć do tej pory, jeśli będziesz mógł. – Postaram się zwolnić. – Wysilił się na kwaśny uśmiech i szybkim krokiem wyszedł z pokoju. Kilka sekund później Cara usłyszała trzaśnięcie drzwi wejściowych, głuchy odgłos kroków na drewnianej werandzie, a po jakiejś minucie dobiegło ją z garażu rzężenie uruchamianego samochodu i chrzęst opon na żwirowym podjeździe. Odgłosy poranka. Właśnie tak zaczynał się dla Cary każdy długi dzień: słuchaniem, jak Milford wyjeżdża do kopalni. Kopalnia. Potrafił myśleć tylko o niej, o swojej pracy, cyferkach i graficie. Zyski i straty, ta kolumna, tamta kolumna. Cara podejrzewała, że grafit w powietrzu zatruwa całe miasto. Na pewno zatruwał jej małżeństwo.

Tego sobotniego popołudnia Luther zdziwił się na widok domu. Oczekiwał czegoś mniejszego, a zobaczył kremowego koloru monstrum z szarym wykończeniem, zadaszoną werandą i stromym, krytym dachówką dachem o dużej liczbie mansardowych okien. Podobny dom Luther widział na ilustracjach w bajce o Jasiu i Małgosi, ale ten był dużo, dużo większy. Przy szerokiej trzypasmowej ulicy stało kilka podobnych budynków, ten jednak był największy i najbardziej zadbany, choć musiał być równie stary, jak pozostałe. Otaczające go podwórko było rozległe i równe, z niskim kamiennym murkiem od przodu i wieloma drzewami i krzewami. Długi żwirowy podjazd wiódł do garażu, który był nowszy niż dom. Poczuł gorąco, kiedy wraz z kobietą z agencji stanowej wysiadł z klimatyzowanego samochodu. Na podwórku było mnóstwo ocienionych miejsc, a także dwadzieścia czy trzydzieści zapracowanych wróbli, zawzięcie dziobiących coś na trawniku. Wszystkie zerwały się do lotu, gdy Luther trzasnął drzwiami samochodu. Dźwignął swój wypchany worek marynarski, obszedł samochód i skierował się ku szerokim stopniom drewnianej werandy. Weranda była ocieniona i ozdabiały ją rośliny doniczkowe przypominające winorośl. Poza tym stały na niej huśtawka i fotel na biegunach. – Kurwa, Norman Rockwell2 tu mieszka? – wymamrotała pod nosem pracownica agencji. Była smukła, miała lśniące jasne włosy i urodą biła na głowę większość jej podobnych urzędników. Luther zdawał sobie sprawę, że byłaby wściekła, gdyby się zorientowała, jak taksował ją wzrokiem. 2 Norman Rockwell (1894–1978) – amerykański malarz i autor ilustracji, znany między innymi z prac w wyidealizowany sposób przedstawiających codzienne życie Amerykanów. Ich kroki odbiły się echem na podłodze z desek. Drzwi

frontowe otworzyły się, zanim kobieta z agencji zdążyła nacisnąć guzik dzwonka. Wewnątrz urzędniczka przedstawiła się państwu Sandom jako Helen Simpson, z czego Luther się ucieszył, bo zapomniał jej imię gdzieś na autostradzie międzystanowej numer 40. Przyglądał się i przysłuchiwał, jak wygłaszała rutynowe, tak dobrze jej znane frazesy, wzbogacając je uśmiechami i poklepywaniem Luthera po ramieniu w odpowiednich odstępach czasu. Potem opuściła dom i przeszła podjazdem do swojego pokrytego pyłem białego samochodu służbowego. Interes sfinalizowany. I tak szesnastoletni Luther Lunt znalazł się sam na sam ze swoimi nowymi przybranymi rodzicami. Cała trójka słuchała, jak chrzęścił żwir, gdy Helen Simpson wycofywała samochód z podwórza. Potem w dużym dwupiętrowym wiktoriańskim domu, który Milford Sand wraz z żoną odnowili, zapanowała cisza. Luther miał być tutaj jedynym podopiecznym, co mu się podobało. Od razu spodobała mu się też kobieta, Cara. Była trochę stara, może już po trzydziestce, ale wciąż śliczna, z ciemnymi lokami i brązowymi oczyma. Jej owalna twarz pasowałaby do medalionów w kształcie serca, które otwiera się, żeby popatrzeć na zdjęcie. I uśmiechała się do Luthera jakby szczerze. Dla odmiany mąż, na jakiś czas nowy ojciec Luthera, zachowywał się, jakby ktoś mu kij wsadził w tyłek. Zarabiając na życie w Kansas City jako męska prostytutka, Luther napatrzył się na podobne małe gnidy. Pomyślał, że być może żona będzie musiała chronić go przed panem Sandem. Luther od pierwszego wejrzenia miał pewność, że nie będzie taka jak pani Black. Cara – pani Sand – uśmiechała się do niego. – Masz ochotę na szklankę lemoniady, Lutherze? Pora na przedstawienie. – Z przyjemnością się napiję, pani Sand.

Podniosła się z sofy, na której siedziała u boku męża. Przez chwilę wyglądało na to, że zaraz się rozpłacze. – Lutherze, nie oczekuję, że będziesz nazywał mnie mamą, ale Cara zupełnie wystarczy. Milford również wstał. Schylił się i strzepnął ze spodni nieistniejący kłaczek bądź pyłek kurzu. – Chętnie bym został, ale muszę wracać do kopalni. – Kopalni? – zdziwił się Luther. – Kopalnia grafitu w Hiram. Jestem w niej głównym księgowym. – Brzmi imponująco – ocenił Luther. – Jest imponująca – z powagą przytaknął Milford. Cmoknął Carę w policzek. – Wrócę na obiad, kochanie. Cześć, Luther. – Cześć – rzucił Luther do jego oddalających się pleców. Cara zniknęła w kuchni, żeby wrócić z dwiema szklankami lemoniady. Podała jedną Lutherowi, po czym znów usiadła na sofie naprzeciwko jego fotela. – Bardzo ciężko pracuje. – Mówiła o mężu. – Czasem nawet w weekendy. Kiedy w kopalni mają opóźnienia. – Rozumiem, psze pani. – Luther upił lemoniady i rozejrzał się. – Piękny mają państwo ten dom. Tyle pokoi i te piękne meble… – O, dziękuję, Lutherze. Odnawialiśmy go z panem Sandem przez kilka miesięcy. Parter i pierwsze piętro skończyliśmy, trzeba jeszcze tylko zająć się któregoś dnia sypialniami na drugim. – Napiła się z wysokiej oszronionej szklanki, założyła nogę na nogę i skromnie obciągnęła spódnicę w kwiatki, żeby zakryć kolana. – Doszlifowaliśmy podłogę, wyremontowaliśmy kuchnię… Ciężka praca, dbanie o stary dom. Nigdy się nie kończy. – Może będę mógł pomóc – powiedział Luther. – O, dziękuję. – Uśmiechnęła się. – Może i tak. – Wiem, że przeze mnie narazili się państwo na niewygody.

– Ależ skąd. Zgłosiliśmy się, ponieważ chcemy pomagać dzieciom… młodym mężczyznom, takim jak ty. A jeśli poprawi ci to nastrój, pan Sand zamierza porozmawiać z kimś w sprawie wyuczenia cię fachu. Malowanie domów. Zajmowałeś się tym trochę w swoich stronach, prawda? – Coś tam umiem – odparł Luther napiętym głosem, przypomniawszy sobie ogień pochłaniający rozlaną farbę, nabierający jaskrawego życia, płonący coraz szerszym kręgiem, wypełniający dom toksycznymi oparami. Sądził, że pozostałe dzieciaki wyszły i że w środku nie ma nikogo poza tym skurwielem Norbertem i poza Darą, której było wszystko jedno. Powinni mieć cały dom dla siebie i pieprzyć się w sypialni na górze, nie zauważając rozprzestrzeniającego się ognia. Dopiero kiedy zaczęły się krzyki, Luther… – Jeszcze lemoniady? – Nie, dziękuję. – Luther nieśmiało uśmiechnął się do Cary. – Powinienem się rozpakować, jeśli mogę. Cara odstawiła szklankę na podkładkę i wstała. – Oczywiście, że możesz. Pokażę ci twój pokój. Mam nadzieję, że ci się spodoba. – Na pewno – odpowiedział Luther, idąc za nią. W poniedziałek, po przygotowanym przez Carę śniadaniu składającym się z jajek i naleśników, Milford zabrał Luthera do miasta, żeby przedstawić go Tomowi Wilde’owi. Zielono-żółty budynek o płaskim dachu, siedziba firmy Wilde’s Painting Company, wyglądał, jakby był ongiś przydrożną stacją obsługi pojazdów. Stała przed nim furgonetka marki Ford, zardzewiała i powgniatana, oraz wyglądający na nowszego biały van. Na vanie umieszczono nazwę firmy wraz z numerem telefonu, a na bagażniku dachowym zamocowane były trzy pochlapane farbą składane drabiny z aluminium. Jedne z podnoszonych drzwi garażowych były otwarte i odsłaniały skryte w półmroku wnętrze, pełne półek zapełnionych rzędami puszek farby i poskładanymi

płóciennymi płachtami malarskimi. W pobliżu stały stalowe drabinki, dwa drewniane kozły do piłowania i stosy dwudziestolitrowych plastikowych wiader na farbę. Milford zaparkował niebieskiego sedana Ford Fairlane przy krawężniku, starannie zaciągając ręczny hamulec, mimo że nie stali na pochyłości. Nie odzywał się, gdy wysiadali z samochodu i szli w stronę budynku. Luther pomyślał, że stara furgonetka wygląda interesująco, i zastanawiał się, czy będzie ją prowadził. Jedyne, co podobało mu się w pracy dla Norberta Blacka, to prowadzenie jego pikapa. Luther oczywiście nie miał prawa jazdy, ale dla Norberta to nie było przeszkodą. Mogło jednak nią być dla Toma Wilde’a. Gdy zbliżyli się do budynku, Luther poczuł znajomy zapach rozcieńczalnika. Potem w słabo oświetlonym wnętrzu ujrzał przysadzistą postać w białym kombinezonie roboczym, stojącą przed warsztatem z pięściami na biodrach. Z miejsca, które musiało być kiedyś stanowiskiem naprawy samochodów, dobiegał dudniący i wibrujący rytm elektrycznego mieszadła, brutalnie potrząsającego czterolitrową puszką farby. Mężczyzna przy warsztacie wyczuł, że nie jest sam, i odwrócił się. Miał nie więcej niż czterdzieści lat i sympatyczną, ładną i wciąż uśmiechniętą twarz. Obrazu dopełniały gęste brązowe włosy i gruzłowaty, cokolwiek przyduży nos, poznaczony czerwonymi żyłkami. Do takiej twarzy z miejsca nabierało się sympatii, a już na pewno budziła zaufanie. Z bliska Luther zobaczył, że biały kombinezon pochlapany był tęczową gamą plam po farbie. Mężczyzna sięgnął za siebie i wyłączył szaleńczo łomoczące mieszadło. W zapadłej ciszy popatrzył na Luthera i uśmiechnął się szerzej. – Nasz młodzieniec?

– We własnej osobie – odrzekł Milford i oficjalnie ich sobie przedstawił. – Podobno trochę malowałeś? – zagadnął Wilde. Wysławiał się niegłośno i wyraźnie, trochę jak nauczyciel. – No – odpowiedział Luther. – Stodoły, czasem domy. – Powinno wystarczyć. Płacę co dwa tygodnie, stawka minimalna. Na więcej mnie nie stać. – Jak dla mnie może być. Przez chwilę milczeli; ciszę przerwał Milford. – Zostawię was, żebyście się poznali i pogadali o farbach. – Spojrzał na Wilde’a. – Możliwe, że do późna zostanę w kopalni. Podrzuciłbyś Luthera do domu, jak skończycie? – Nie ma sprawy. Luther i Wilde patrzyli za wracającym do sedana Milfordem. Sadowiąc się za kierownicą, zerknął za siebie i pomachał im, a potem odjechał. Szybko, aż bagażnik samochodu wahnął się ku ziemi. – On chyba naprawdę lubi swoją pracę – powiedział Luther. Wilde wybuchnął śmiechem. – Pracoholik z niego trochę. I nie daj się nabrać na tę mizerną posturę. W wojsku służył w komandosach, a potem ciężko tyrał w kopalni, żeby móc ukończyć księgowość. Lepiej z nim nie zadzierać, Lutherze. Mogłoby z tego wyjść niezłe zamieszanie. – Odwrócił się do mieszadła, jakby własne słowa przypomniały mu o przerwanej pracy, a potem dał znak ruchem głowy. Wyszli na zewnątrz, gdzie było ciszej i dało się rozmawiać. – Jest dziś jakaś praca? – spytał Luther, przez cały czas usiłując sobie wyobrazić Milforda jako twardego skurczybyka. Udawało mu się, ale ledwo, ledwo. – A co myślałeś? Umiesz wyrównywać? – Słucham? – Nakładać pędzlem farbę w miejscach, dla których

wałek jest za gruby. – Robiło się – odpowiedział Luther. Kilka razy rzeczywiście mu się zdarzyło. Dla Norberta głównie dźwigał sprzęt, zdrapywał starą farbę i tarł ściany papierem ściernym, odwalając robotę za dwóch. Czasem malował, gdy w gorące dni pod okapami zabudowań gospodarczych i domów roiły się osy lub szerszenie. Wilde popatrzył na niego w sposób, który przywiódł Lutherowi na myśl zdejmowanie miary przez krawca. – Jedno musisz wiedzieć, Lutherze. Nie jestem takim zwykłym malarzem. Ten fach ma swoje tajniki. Potrafię idealnie dobierać kolory, doradzać ludziom, jakie układy kolorystyczne się sprawdzą, mieszać i kłaść farbę w sposób odsłaniający najlepsze strony rzeczy. Wiem, jak sprawić, żeby pokój wydawał się większy lub mniejszy, albo jak stworzyć światło lub cień tam, gdzie tak naprawdę ich nie ma. Rozumiesz, co chcę powiedzieć? Luther skinął głową. – Jest pan jakby artystą. – Czasami, Lutherze, czasami. – Wilde się roześmiał. – Ale przez cały czas jestem rzemieślnikiem. Dlatego ludzie mnie zatrudniają. I chcę, żebyś właśnie to było celem twojej pracy: wyuczenie się rzemiosła. Dany ci przez Boga talent zatroszczy się o ciebie, jeśli uczciwie będziesz go wykorzystywał. Wierzysz mi? – Może. – Uczciwa odpowiedź. – Wilde wszedł do środka, wyłączył mieszadło i wrócił na słoneczne podwórze. – Rzemieślniczy kunszt. Jesteś zainteresowany? – Chyba tak. – Luther znów odpowiedział uczciwie. – Ja też. – Wilde poklepał go po ramieniu. Żadnego „zobaczymy, jak będzie”. Trzymał stronę Luthera. – Pomóż mi załadować vana, a potem pojedziemy pomalować i uczynić radośniejszym nasz mały skrawek świata. Luther był zdziwiony, jak szybko minął mu dzień.

Odkrył, że malowanie było interesujące, jeśli zajmować się nim na sposób Toma Wilde’a. Malowali w starym domu po drugiej stronie miasta, dwupiętrowym wiktoriańskim budynku, trochę przypominającym dom Sandów. Dom przechodził remont generalny, więc był idealny do nauki. W ciągu następnych kilku dni Luther nauczył się, jak malować przez szablon wzory na ścianie pokoju, jak dobierać farbę, żeby nadać cień fazowanym krawędziom paneli drzwiowych, dzięki czemu wydawały się głębsze, a drzwi grubsze, jak używać mieszadła i wagi do farb, żeby idealnie dopasować kolor na podstawie drobnej próbki. Przykładał się do pracy i nie popełniał wielu błędów. Jeśli już jakiś popełnił, Tom Wilde nie wydawał się zdenerwowany, tylko pomagał mu zaradzić. Sam szef pracował równomiernie, ale nie szybko – bardziej zależało mu na jakości niż na zarabianiu pieniędzy. Luther ani się obejrzał, jak minął tydzień. Dni szybko dobiegały końca, a wieczorami z przyjemnością obserwował krzątającą się po mieszkaniu Carę Sand, przecierającą meble, odkurzającą, gotującą kolację dla Milforda, który zawsze późno wracał z kopalni. Cara miała piękne ciemne oczy i Luther nic nie mógł poradzić, że wzrok biegnie mu ku krągłościom jej bioder okrytych domową sukienką, ku pełnemu gracji ruchowi jej kostek. Jej jasne ciało sprawiało, że wszystko w chłopaku rwało się, żeby go dotknąć. Cara nie podejrzewała, że Luther myśli o niej w ten sposób (był tego pewien), i nie chciał, żeby to spostrzegła. Czasami w jej obecności wysilał się, żeby nie dostać erekcji, bo mogłaby ją zauważyć, gdyby musiał nagle się podnieść. Nie chodziło tylko o jej wygląd, o bujność ciała, doskonałość oczu i ust. Raczej o uśmiech i o sposób, w jaki słuchała ludzi, kiedy mówili. Naprawdę słuchała. Luther najbardziej lubił obserwować Carę przy zajęciach kuchennych – jak stała przy zlewie, opierała się o

niego, przyciskając brzuch do jego krawędzi, przez co jej pełne piersi wydawały się jeszcze większe, a ona spokojnie obierała ziemniaki lub zmywała talerze. Przyglądał się, jak ubranie przylegało do jej ciała, jak mięśnie łydek poruszały się, kiedy stawała na palcach, żeby sięgnąć po coś wysoko w kredensie. Raz, kiedy schyliła się po jakiś przedmiot, który spadł za lodówkę, przyłapała Luthera na takim gapieniu się, ale udała, że nic nie zauważyła. Wiedział, że został przyłapany, a ona wiedziała, że on wie: była to ich wspólna, niewypowiedziana tajemnica. Ludzi zbliżało do siebie to, czego sobie nie mówili. Cara w pewien sposób wyczuwała, kiedy Luther był głodny, i przygotowywała mu coś na ząb. Kiedyś nawet upiekła dla niego ciasto brzoskwiniowe, bo wspomniał, że takie lubi najbardziej. Jej głos stawał się muzyką. „Mój dorastający chłopak”, mówiła o nim i stawiała przed nim talerz z uśmiechem, który tak ogrzewał jego serce. Po jakimś czasie Luther śnił o Carze niemal każdej nocy. Czasami odkrywał rano, że we śnie miał orgazm. Ale jego sny nie były wyłącznie erotyczne. Tak naprawdę uważał, że Cara jest damą, i nigdy nie rozważał poważnie możliwości dotknięcia jej albo wyznania uczuć, jakie do niej żywił. Nie srajtam, gdzie jesz, nauczyła go ulica. Ale zdaniem Luthera Milford był idiotą, spędzając tak dużo czasu poza domem. W sobotę, po odebraniu pierwszego czeku z wypłatą, Luther wybrał się do drogerii. Kupił brzytwę i krem do golenia, choć ledwie ich potrzebował, a do tego kostkę porządnego mydła, bo po tym tanim, które przywoził Milford, swędziało go tak, że drapał się cały dzień. Właśnie w sklepie po raz pierwszy usłyszał, co ludzie o nim gadają i jakie plotki krążą na temat Toma Wilde’a. 21 Nowy Jork, 2004 May zadzwoniła do Quinna w środku nocy.

– Frank? Mimo że zaspany leżał w łóżku, od razu rozpoznał jej głos. Była zresztą jedyną osobą, która zwracała się do niego po imieniu. Podciągnął się, żeby oprzeć się wygodnie na grubej poduszce, i mocniej przycisnął do ucha plastikową słuchawkę. – May! Coś się stało? – Coś, o czym powinieneś wiedzieć. Przepraszam, że dzwonię tak późno, ale cały czas o tym myślę i nie mogę zasnąć. – Chodzi o Lauri? – Nie, u niej wszystko w porządku. – Nadal ze sobą nie rozmawiamy – powiedział Quinn. – Wiem. Przykro mi, Frank. Czyżby? To ty nastawiłaś ją przeciwko mnie. Gdybyś tylko we mnie wierzyła… Quinn westchnął, zastanawiając się, jakie kłopoty nadciągają tym razem. – Dobrze. W jakiej jeszcze sprawie jest ci przykro? – Nie wiem, jak odbierzesz to, co chcę ci powiedzieć. – Leżę, więc się nie przewrócę – spróbował zażartować. – Wychodzę za mąż. Quinn miał wrażenie, że sufit zwalił mu się na głowę, choć wiedział, że nie powinien się przejmować. May nie była już jego żoną. Nie była nią od lat. Przecież jednak dzielili ze sobą życie. Jedno stało się częścią drugiego. Za mąż! O Jezu. – Kim jest szczęśliwy wybranek? – Zmusił się, żeby zadać to pytanie. Zabrzmiało obrzydliwie pusto i trywialnie. – Elliott Franzine. Księgowy od kosztorysów. Cokolwiek to znaczy. – Rozchwytywany? – W miarę. Ciężko pracuje. – Wygląda na bezpiecznego gościa o ustabilizowanym

życiu, który zawsze wraca z pracy o tej samej porze. – Nie tak jak glina. – Zgadza się. Wiesz, że tego zawsze mi brakowało. Poczucia bezpieczeństwa. – Uwierz mi, May, że nie istnieje coś takiego jak bezpieczeństwo. – Więc nazwijmy to przewidywalnością. Tego brakowało w naszym małżeństwie, Frank. To nieprzewidywalność wszystko niszczy. Tutaj miała rację. Widział, jak kończyły się małżeństwa wielu glin. – Tak, May, rozumiem. Życzę tobie i… – Elliottowi. – …Elliottowi wszystkiego najlepszego. Szczerze. – Frank… – Życie nie stoi w miejscu. – A co z twoim życiem? Jak twoje sprawy? Wiadomości o tych morderstwach w Nowym Jorku dotarły i tutaj, na drugie wybrzeże. – W pewnym sensie znów jestem w policji, ale jakby na okresie próbnym. Można to nazwać moją ostatnią deską ratunku. – Uda ci się, Frank. Mam przeczucie. Nie podpowiedziało ci, że nie zgwałciłem Anny Caruso? Nie zadał tego pytania na głos. Jeszcze przez jakiś czas rozmawiali o córce, o zbliżającym się ślubie, o tym, gdzie May z Elliottem zamierzają spędzić miesiąc miodowy. W Cancun. Przynajmniej gdzieś, gdzie Quinn i May nigdy razem nie byli. Po zakończeniu rozmowy Quinn w żaden sposób nie mógł zasnąć. May Franzine. Około północy poddał się i wstał z łóżka. Poszedł do kuchni i z głębi półki w kredensie wyjął jeszcze nieotwieraną butelkę szkockiej. May i Lauri Franzine. A on co? Znikał? Następnego ranka padało, więc na spotkanie z Pearl i Feddermanem Quinn udał się do Lotus Diner przy

Amsterdam. Był to długi, wąski lokal z rzędem drewnianych boksów pod oknami naprzeciwko lady barowej. Pod wysokim, zdobionym kasetonami stalowym stropem wisiała mgiełka napływającego z kuchni dymu. Sześcioro klientów samotnie przyszło na śniadanie; troje siedziało w boksach, troje przy ladzie. Dwoje z tych przy ladzie piło tylko kawę, czytając „Post” – prawdopodobnie coś o Nocnym Łowcy. Gdy Quinn stanął w drzwiach, zapach przysmażonego boczku przyprawił go o lekkie mdłości. Rząd boksów kończył się za ladą i za linią okien. Quinn wybrał jeden z najbardziej oddalonych i czekając na swoich detektywów, bez większego powodzenia usiłował przekonać się do wypicia kawy i przełknięcia pączka. Żeby rozjaśnić umysł, przyszedł tu na piechotę, osłaniając się przed deszczem parasolką. Do pewnego stopnia osiągnął cel, ale głowa wciąż go bolała, a żołądek nadal protestował przeciwko połowie butelki szkockiej, którą Quinn wlał w siebie nocą. Za każdym razem, gdy ktoś wchodził lub wychodził, kostki owiewał mu chłód, a przeciąg z otwartych drzwi zaglądał pod mankiety nogawek, wciąż mokre po spacerze w deszczu. Kolejny powiew chłodu wywołała Pearl. Przyjechała sama nieoznakowanym radiowozem. Fedderman i oficer dochodzeniowy o nazwisku Drucker pracowali wczoraj do późna, przesłuchując sąsiadów państwa Graham, którzy ze względu na pracę byli nieuchwytni w ciągu dnia. Dziś planowali przesłuchanie mieszkańców przyległych bloków i dlatego mieli dojechać później prywatnym fordem victorią Feddermana. Quinn zamierzał się podnieść, żeby być lepiej widocznym, ale Pearl go wypatrzyła i już szła w kierunku boksu. Dziś była w czarnych spodniach, czarnych butach wyglądających na wodoodporne i sięgającym do kolan czarnym płaszczu przeciwdeszczowym, obrębionym zielenią.

Nie miała parasolki. Rozpięła płaszcz, powiesiła go na mosiężnym wieszaku na przeciwległej ścianie i wsunęła się do boksu, siadając naprzeciwko Quinna. Zobaczył niepokój na jej twarzy. – Chujowo wyglądasz, Quinn. Niby się powinien obrazić, ale nie zrobił tego. W końcu miała rację. – Ciężka noc. Skrzywiła się, gdy owionął ją jego oddech. – I cuchniesz jak gorzelnia. – Bo się schlałem. Wyjaśnił jej dlaczego, opowiadając prawie wszystko o późnym telefonie od May. Gdy już zaczął mówić, nie potrafił przerwać – słowa kotłowały się w nim jak skrzydlate stworzenia, pragnące się wydostać, pragnące wysłuchania i zrozumienia. Jej reakcja go zaskoczyła. – Masz rozpięty rękaw. Mankiet ci się w kawie zamoczył. Quinn opuścił wzrok i zobaczył trójkątną brązową plamę na zwisającym białym mankiecie. Spróbował zapiąć rękaw lewą ręką, ale mu nie szło. Od miesięcy nie trzęsły mu się tak ręce. Pearl sięgnęła poprzez blat i szybko zapięła guzik. – Feds przywiezie tu Druckera? – Taki jest plan – odrzekł Quinn. – Zmieńmy go. Lepiej, żeby nikt więcej nie oglądał cię w tym stanie. Odwiozę cię do domu. Quinn musiał zauważalnie wzdrygnąć się na tę myśl. – Z drugiej strony – powiedziała Pearl – trochę wódy mogło ci w tej butelce zostać. Pojedziemy do mnie i ciut odeśpisz ostatnią noc. – Nie wydaje mi się, Pearl, żebym był w aż tak złym stanie.

– Wyglądasz jak cholerny menel, Quinn. Idziemy. Wstała i sięgnęła po płaszcz. Quinn ponownie przyjrzał się plamie na mankiecie i swoim rozdygotanym rękom. W głowie mu pulsowało, a z żołądka do gardła podchodziła kwaśna żółć. Uznał, że nie ma co się spierać z Pearl. Potulnie wyszedł za nią z restauracji. – Na mój rozum potrzebne ci solidne śniadanie, a nie ten strzał z kofeiny i cukru, który próbowałeś sobie zaaplikować – stwierdziła, gdy szli w kierunku samochodu. Pearl się nim opiekuje. Pearl matkująca. Quinn mimo woli zastanawiał się, do czego to może doprowadzić. – Jak już coś wtrząchniesz, położymy cię u mnie na sofie, a Feddermanowi i Druckerowi powiem, że kiepsko się dziś czujesz. – Pearl, posłuchaj… – Nie dziękuj mi, Quinn. I nie dyskutuj ze mną. Lepiej będzie, jak dziś odpoczniesz i jutro będziesz w formie, zamiast przez dwa dni z rzędu robić za alkoholowe zombi. Niecałą godzinę później siedział z podwiniętymi rękawami przy jej malutkim kuchennym stole i pałaszował omlet z serem, który dla niego przyrządziła. Zagryzał grzanką i popijał sokiem pomarańczowym. Kawy nie dostał. Kiedy już zjadł i leżał bez butów na sofie, Pearl pokrzątała się przez kilka minut po sypialni, a potem wyszła. Uniósł nieznacznie powiekę i przyłapał Pearl, jak uśmiechała się do niego, zanim zamknęła drzwi. Quinn rozpoznał ten szczególny rodzaj uśmiechu, zarazem czuły i zaborczy. Ajajajajaj… zdążył pomyśleć, zanim zapadł w sen ciemniejszy niż sama czerń. *** Claire skończyła myć okna w sypialni, kiedy usłyszała pukanie do drzwi. Dziwne, pomyślała. Komuś udało się ominąć domofon i dostać do holu, a

potem do windy. Z drugiej strony – dlaczego zaraz dziwne? Pukający prawdopodobnie wszedł razem z innym gościem lub mieszkańcem bloku. Możliwe też, że z jakichś powodów domofon dzisiaj nie działał. Aktor Jubal Day, kochanek Claire, stracił rolę w Metabolizmie, kiedy w zeszłym tygodniu sztukę zdjęto z afisza w Kansas City, wobec czego wrócił do Nowego Jorku. Postanowił zamieszkać z Claire, choć oznaczało to, że będzie musiał przyjmować niechciane role w eksperymentalnych przedstawieniach, wystawianych w teatrach ze składanymi krzesłami i cieknącymi sufitami. Claire była wniebowzięta, choć musiała udawać żal z powodu sztuki w Kansas. Miejsce przystojnego, smukłego Jubala z potarganymi włosami i przeszywającym spojrzeniem niebieskich oczu było przy niej. Był jej. Weszła do sypialni, wciąż ściskając w dłoni zmiętą ściereczkę, którą czyściła okna, i zobaczyła, że drzemiący na sofie Jubal obudził się i wstał. Z uśmiechem machnęła, żeby z powrotem się położył, bo i tak wyglądał na zbyt zaspanego, żeby był z niego jakikolwiek pożytek, po czym podeszła do drzwi. Otworzyła je i kilka sekund zajęło jej rozpoznanie stojącego w korytarzu mężczyzny. Był wysokim, umięśnionym blondynem; pod czarną marynarką nosił czarny pulower. – Lars Svenson – przypomniał się z uśmiechem. – Wiem. Już sobie przypomniałam. – Nie zawsze przewożę meble. Mam też inne życie. Claire szeroko się uśmiechnęła. – Wszyscy mamy ich kilka. – Pomyślałem, że w tym – powiedział Svenson ze swobodną pewnością siebie – wpadnę zapytać, czy zechcesz je przez jakiś czas ze mną dzielić. – Ale… panie Svenson… Potrząsnął głową, a jego

uśmiech, który w aż nazbyt oczywisty sposób miał ją oczarować, stał się szerszy. – Mam na imię Lars, Claire. I nie przychodzę w złych zamiarach. Po prostu z jakiegoś powodu cały czas o tobie myślę. Pomagam w przeprowadzce różnym ludziom i zwykle jest to tylko praca, ale… Umilkł nagle, a wyraz jego twarzy się zmienił. Uśmiech zniknął, jakby Claire spryskała go płynem do mycia okien i starła trzymaną w dłoni ściereczką. – Ktoś szuka pracy? – zapytał Jubal za jej plecami. Svenson szybko odzyskał równowagę, a jego uśmiech powrócił. – Praca już wykonana – odparł, całą uwagę przenosząc na Jubala. – Wpadłem, żeby się upewnić, że pani jest zadowolona. To część naszej pracy. – Naszej? – Pan Svenson z kolegami z firmy przeprowadzkowej przydźwigał tu wszystkie nasze meble – wyjaśniła Claire. – W chuja lecisz? – zapytał Jubal Svensona, odsuwając Claire o kilka centymetrów. – Chcesz mi wcisnąć, że odstawiasz się jak wieśniak do opery i łazisz po klientach, pytając, czy sofa stoi tam gdzie trzeba? – Tylko po tych ładniejszych. – Uśmiech Svensona się nie zmienił, zmieniło się za to coś w jego jasnych oczach. – Wiem, że nie jesteś mężem Claire. Więc kim? Bratem? – Kimś bliższym niż brat. Svenson nie odwrócił spojrzenia niemrugających oczu, ale teraz wydawał się raczej rozbawiony niż zły. – Może czymś w rodzaju ochroniarza? – Między innymi – odparł Jubal. Claire usłyszała coś w jego głosie: bał się, ale nie zamierzał ustąpić. – Miejmy nadzieję, że ochroniarz nie będzie potrzebny – rzekł Svenson. – Oby. Svenson raz jeszcze uśmiechnął się do Claire, po czym skinął głową.

– Jeśli uzna pani, że należy coś przestawić, proszę się ze mną skontaktować. – Cofnął się, odwrócił i poszedł w stronę windy. Wszystko to wykonał bez najmniejszego pośpiechu. Mową ciała wyrażał, że nic go nie rusza i że to on kontroluje sytuację. Claire zaczęła zamykać drzwi, ale Jubal otworzył je na oścież. Czekali, dopóki nie przyjechała winda. – Miło się z panią robi interesy – powiedział Svenson na pożegnanie, pomachał ręką i zniknął w kabinie. Drzwi zasunęły się za nim. – Oślizły typ – powiedział Jubal, gdy już zamknął drzwi na zasuwkę. – Ma tupet – zgodziła się Claire – że wrócił tu ot tak. – I w ogóle nie wygląda na Szweda. Wątpię, żeby naprawdę nazywał się Lars Svenson. – O to akurat nie powinieneś się czepiać – żartobliwie wytknęła Claire. – Też zmieniłeś nazwisko. – Wśród aktorów to chyba częstsze niż wśród pracowników firm przeprowadzkowych. Jubal osunął się na sofę i pilotem włączył na kablówce kanał wiadomości. Ekran podzielony był na czworo, żeby dało się pokazać czwórkę mężczyzn i kobiet w niewymyślnych strojach biznesowych, spierających się o Sąd Najwyższy. Skojarzyło się to Claire z powtórką odcinka 9 wspaniałych, w którym prowadzący stracił kontrolę. Weszła do kuchni i wyjęła z szafki pod zlewozmywakiem nową butelkę windexu. Zamierzała umyć okna w gościnnej sypialni. Szwed czy nie Szwed, nie potrafiła wyrzucić Larsa Svensona z myśli. Irytowało ją to, bo z pewnością tylko tego chciał. No, może nie tylko. W końcu był mężczyzną. Claire zdała sobie sprawę, że tak naprawdę Lars Svenson jej nie pociągał. Przynajmniej nie w normalny sposób.

Bała się go. 22 Kobieta w lustrze nigdy wcześniej nie była bogata, nie była też biedna w sposób, w jaki rozumiała biedę, i nigdy nie była zamężna. Nadeszły zatem wielkie zmiany. A jej twarz rozjaśniał uśmiech. Lustro, przyśrubowane do ściany obok drzwi na korytarz, zostawił poprzedni lokator. Odbicie należało do Mary Navarre, kobiety po dwudziestce, z odziedziczonymi po matce ognistymi włosami. Hiszpańskie oczy miała po ojcu, a także, jak to nazywał, „ten swój szlachetny nos”. Była szczupła, średniego wzrostu; włożyła dziś na siebie jasnobrązową podróbkę Gucciego, którą kupiła jeszcze przed otrzymaniem spadku. Mary zostawiła lustro w spokoju i rozejrzała się po przestronnym mieszkaniu na West End Avenue. W wyobraźni zaczęła rozstawiać meble, wciąż znajdujące się w wynajętym pomieszczeniu magazynowym w New Jersey. Znów poczuła przypływ wdzięczności za spadek, choć wolałaby poczekać na niego jeszcze kilka lat. Tęskniła za matką, która utonęła pięć lat temu, zbyt daleko odpływając od wybrzeża Florydy. Tęskniła też za ojcem, zmarłym przed sześcioma miesiącami na rozedmę płuc, niedługo po tym, jak Mary poślubiła Donalda Bainesa. Po ślubie obawiali się, że nie wyżyją z jednej pensji, mimo że wraz z przeniesieniem do biura w Nowym Jorku Donald otrzymał podwyżkę. Mary zakładała więc, że będzie musiała znaleźć jakąś pracę na Manhattanie lub w okolicach. Wiadomość, że jako jedyne żyjące dziecko swojego ojca otrzymała w spadku prawie milion dolarów, przyprawiła ich o szok. Hector, ojciec Mary, przybył do Stanów w 1980 roku. Był jednym z marielitos, których Castro wypuścił z kraju, chcąc opróżnić kubańskie więzienia i zakłady psychiatryczne.

Hector Navarre odsiadywał wyrok za zabicie człowieka w toczonym o kobietę pojedynku na maczety. Okazało się, że zabity był wicekomisarzem stanu. Stało się to, kiedy Hector był jeszcze nastolatkiem, ale w więzieniu spędził prawie dwadzieścia lat. Kiedy nagle znalazł się wolny w południowowschodniej Florydzie, maksymalnie wykorzystał nową szansę. Oszczędził pieniądze i w ciągu roku otworzył pralnię chemiczną razem ze wspólnikiem, który wyłożył większość gotówki. Wkładem Hectora było głównie urabianie się po łokcie. Po trzech latach otworzyli w Miami trzy następne pralnie. Hector zapewnił fundusze, wykupił udziały wspólnika i dalej rozwijał biznes, otwierając filie w Fort Lauderdale i w Tampie po drugiej stronie stanu. W chwili śmierci wciąż miał większość pieniędzy pozostałych po tym, jak pięć lat temu, niemal zaraz po utonięciu żony, sprzedał sieć pralni chemicznych. To naprawdę wspaniały kraj , pomyślała Mary, zresztą nie po raz pierwszy. Nie zamierzała zmarnować okazji, którą dawały jej pieniądze ojca. Majątek wiązał się ze zobowiązaniami. Odsunie w przyszłość zamiar zostania matką i na wiosnę zacznie uczęszczać na New York University. Zdobędzie stopień naukowy jako pierwsza w rodzinie. Może ona też wejdzie w pralnie chemiczne. Donald nie sprzeciwiał się jej planom. Chciał, żeby jej się powiodło. Jako mąż miał swoje wady, ale chciał dla niej wszystkiego, co najlepsze. Była szczęśliwa w miłości, zabezpieczona finansowo, miała wspaniałego męża i wspominała cudownych rodziców – właściwa osoba we właściwym miejscu o najwłaściwszej z pór. O to właśnie w życiu chodziło i cokolwiek się zdarzy, należało wynieść z tego możliwie dużą korzyść, bo los w każdej chwili mógł się odmienić na gorsze.

Domofon zachrypiał i przestraszył ją. Mary przemierzyła pokój i nacisnęła przycisk na panelu. Na dole czekał dekorator wnętrz. Przyszedł dokładnie o godzinie, na którą był umówiony. Wpuściła go, wciskając odpowiedni guzik. Mieli zająć się wstępnymi ustaleniami i omówić przyszły wygląd mieszkania. Mary zamierzała uważnie wysłuchać jego rad i po zastanowieniu powiedzieć mu, która opcja jej odpowiada. Po raz pierwszy w życiu doskonale wiedziała, czego chce. O dziesiątej tego wieczoru Nocny Łowca spacerował po Broadwayu, ignorując każdego, kto szedł z naprzeciwka. Nie lubił nawiązywać kontaktu wzrokowego z przechodniami. Żadnych powiązań, żadnych relacji, choćby nie wiadomo jak krótko miały trwać. Pieczołowicie zarządzał swoim życiem, swoim czasem i starannie dobierał związki. Każdego rodzaju. Dbał, by kolory zachowały świeżość. Przystanął i spojrzał na drugą stronę ulicy, gdzie czerwony neon kładł się migotliwym blaskiem między klientami siedzącymi w ogródku restauracji, lśniąc we włosach kobiet i nadając ich twarzom demoniczną barwę. Kobiet zatrzymanych w stop-klatce, gdy roześmiane odrzucały głowę w tył, z gracją zanurzały łyżkę w zupie, swobodnie i z uśmiechem odchylały się na krześle, podnosiły grillowane mięso lub sałatkę do ust, z przejęciem omawiały coś nad kawą czy deserem. Nawet z tej odległości ich biżuteria błyszczała niczym skrząca prowokacja, zespolona z miękkością ciała. Mężczyźni siedzieli naprzeciwko kobiet, wychylali się ku nim, zbliżali przyciągani tym ponadczasowym magnesem, który działał jeszcze na ich gadzich protoplastów i wciąż istniał. Idiotki w towarzystwie głupców! Z restauracji wynurzył się kelner, a klienci przy jednym ze stolików wstali

gotowi do wyjścia. Nieświadomy rowerzysta przemknął jak arogancki natręt. Żywy obraz rozpadł się i był już tylko częścią przeszłości. Pamięci. W zasadzie nic na świecie nie było doskonałe. Na miłość boską! Rozumiał to, rozumiał lepiej niż inni. Ale gdy już się poszło na konieczne ustępstwa, gdy wybory zostały dokonane, plany opracowane i wdrożone, zdarzały się momenty doskonałe. Ważyły się zachwiania kosmicznej równowagi, pomiary się skalowały, obiekty i barwy nabierały jaskrawej ostrości. Kolory stawały się dotykalne i słyszalne jak muzyka. Jak muzyka! O ileż to lepsze od szarego brzęczenia, wiru wszech barw, atrofii porządku i kontroli! Wszechświat zaczynał ciążyć, napierać i uciskać, aż wreszcie nacisk wyzwalał działanie. Pod gładkim ciałem, kośćmi bielejącymi czystością, pięknymi nieobecnością barw. I kalejdoskop szedł w ruch, stawały się nowe desenie i kolory, nadzieje i porządki, i wzory. I stawała się wewnętrzna cisza, prawie doskonała. I nowa tajemnica, nawet jeśli przetrwała ta sama dawna żądza. Żądza była nieśmiertelna, ponieważ miłość, nienawiść i zdrada nie zmieniały się nigdy. Nie same z siebie. Trzeba było im pomóc. Pod latarniami na skrzyżowaniu Nocny Łowca opuścił wzrok na nazwisko, które pięciokrotnie nagryzmolił czerwonym piórem kulkowym na wewnętrznej stronie nadgarstka, gdzie pulsowała krew, biegnąc błękitnymi mapami przeznaczenia. Mary Navarre. *** – Lepiej ci? – spytał Fedderman następnego ranka, zbliżając się do Quinna i Pearl, którzy siedzieli na ławce w parku od strony Osiemdziesiątej Szóstej Ulicy. Jak zwykle miał na sobie brązowy workowaty garnitur, a pod prawą

pachą niósł zrolowany egzemplarz „Newsday”. – Ciągle ciut mnie telepie – odpowiedział Quinn. – Zdziałaliście coś wczoraj z Druckerem? – Nie bardzo. Zwyczajowe „nic nie widziałem, nic nie słyszałem, nic nie powiem”. W Nowym Jorku sąsiedni budynek może być odrębnym wszechświatem. – Przyjrzał się Quinnowi uważniej. – Spałeś w ubraniu? – Tak jakby. Zażywanie na noc lekarstw na przeziębienie może zwalić człowieka z nóg. Fedderman zerknął na Pearl, która dotąd ani razu się nie odezwała, co było do niej zupełnie niepodobne. Westchnął, a patrzący mu w oczy Quinn widział, jak jego dawny partner sortuje w głowie informacje. Quinn nie widział sensu w wyjaśnianiu Feddermanowi, że noc spędził na sofie u Pearl i że do niczego nie doszło. Feds sam zdecyduje, w co wierzyć, a i tak zachowa to dla siebie. Fedderman wyciągnął zrolowaną gazetę. – Powinniście to przeczytać. – Prasa znowu spuszcza nam baty? – Nie nam. Tobie. Zamieścili wywiad z Anną Caruso. Quinn rozwinął gazetę i zobaczył zdjęcie pięknej młodej kobiety o ciemnych włosach i zgnębionych piwnych oczach. Już nie była dziewczynką. Inaczej ją pamiętał. Ale pod zdjęciem było jej nazwisko, a w spojrzeniu dawne oskarżenie. Opowiedziała w wywiadzie, jak Quinn ją zgwałcił, a potem mówiła o swoim życiu i o tym, że udało jej się zostawić za sobą tamto przerażające doświadczenie. A przynajmniej tak do tej pory sądziła. Powróciło, bo Quinn dostał drugą szansę. Tę, na którą nie zasługiwał. Nawet dnia nie spędził w więzieniu za to, co jej zrobił, i wciąż prześladowała ją ta niesprawiedliwość. Nie podobało jej się to, ale potrafiła z tym żyć, powiedziała dziennikarzowi. Niedawno umarł jej ojciec, więc obecnie usiłowała jakoś się z tym pogodzić i

kontynuować naukę muzyki. Dalej żyć. Grała na altówce i miało to na nią terapeutyczny wpływ. Nie zamierzała bać się Quinna, nie zamierzała o nim myśleć. Powiedziała, że da sobie radę. Że nikt nie powinien się o nią martwić. Każdy ma lepsze rzeczy do roboty. Ona też. Spomiędzy wierszy ziała nienawiść. 23 Donald wyjechał z miasta i miało go nie być do jutrzejszego wieczoru. Po lunchu w Café Un Deux Trois Mary przypomniała sobie, że jest zamożną kobietą, więc do mieszkania na West End Avenue wróciła taksówką, a nie metrem. Chciała co nieco wymierzyć i na nowo przemyśleć kwestię okna w głównej sypialni. Nic nie mogło zakłócać cudownego widoku. Bukiet świeżych żółtych róż zauważyła zaraz po wejściu do mieszkania. Stały w przejrzystym szklanym wazonie na składanym metalowym krzesełku, które było jedynym meblem w mieszkaniu. Mary zbliżyła się do bukietu i zobaczyła bilecik przywiązany zieloną wstążką. Jednak gdy wsunęła rękę między kolce i ostrożnie manewrując, wyjęła kartkę, odkryła, że nie było na niej nic napisane. Szukała jakichś innych znaków na kwiatach i okrągłym wazonie, jednak nie znalazła żadnej wskazówki, kto mógł przysłać lub dostarczyć róże. Ale Mary wiedziała, od kogo były. Od Donalda. Zamówił je przez telefon, żeby czekały na nią, kiedy wróci do domu w porze, o której miała wracać dzień w dzień, dopóki się nie wprowadzą. To było w jego stylu. Właśnie w taki sposób zwykł okazywać, że o niej myśli. Dziwne było tylko to, że nie polecił napisać jakiejś wiadomości na bileciku. Może pomyślał, że pusty liścik zwiększy jej zaskoczenie i zainteresowanie?

Jak dobrze ją znał! Mary uwielbiała być zaskakiwana. – Trudno znaleźć schemat w tych morderstwach – powiedziała Pearl. Jechali nieoznakowanym radiowozem. Pearl prowadziła, Fedderman siedział obok niej, Quinn z tyłu. – Poza tym, że dokonane zostały w kuchni – odparł Fedderman – i że wokół leżały różne rzeczy, jak jedzenie, które wydawały się nie na miejscu. – Marcy Graham z mężem zginęli w sypialni – przypomniała Pearl. Szybko skręciła w lewo, tuż przed ciężarówką, której kierowca się wkurzył i skarcił ją gniewnym trąbieniem klaksonu. – Wal się – warknęła machinalnie, sprawnie omijając wyrwę w jezdni. Przy krawężnikach wciąż leżały czekające na wywóz śmieci i przykry zapach przedostawał się przez wentylację do wnętrza samochodu. Żaden z pasażerów tego nie skomentował – byli oswojeni z nowojorskimi porankami. Jechali do mieszkania Grahamów, żeby jeszcze raz zbadać miejsce zbrodni. Na wszelki wypadek – poprzednio mogli coś przegapić. Do tego sprowadzała się ta robota: sprawdzanie rzeczy już raz sprawdzonych z nadzieją na znalezienie czegoś w rodzaju reklamowych zapałek z notatką wewnątrz, zapomnianego rachunku na broń, którą dokonano zabójstwa, ukrytego kluczyka do skrytki depozytowej, jak w telewizji czy w kinie. Dlaczego takie rzeczy nie zdarzały się w filmie pod tytułem Rzeczywistość? – Schemat jest – mruknął Quinn – tylko jeszcze niewyraźny. Nie widzimy nawet konturów. Będzie jednak rysował się coraz ostrzej, choćby nie wiem jak nasz Nocny Łowca starał się go ukryć. – Podoba mi się twoja pewność siebie – powiedział Fedderman. – Feds, te bydlaki są niewolnikami wewnętrznego przymusu. Dlatego przecież zabijają.

– Ten nasz niewolnik jak dotąd odnosi same sukcesy – zauważyła Pearl. – Kuchnie – powiedział Quinn. – Wyobraźcie sobie mieszkania jako dekoracje w sztuce teatralnej. Morderstwa zaczynały się w kuchni, mimo że Grahamowie zginęli w sypialni. Coś kazało im wstać z łóżka, może jakiś dźwięk w kuchni, wydobywanie narzędzia zbrodni, wkładanie do lodówki dodatkowego gourmet. Morderca prawdopodobnie ukrywał się w szafie, ale jego pierwszym przystankiem była kuchnia. – Pokręcona sztuka – uznał Fedderman. – Jakby napisał ją ten… Mamut. – Mamet – poprawił Quinn. Często chodzili z May do teatru. Była to najkosztowniejsza z przyjemności, na które sobie pozwalali. Quinn od dawna nie odwiedził teatru. – Nie kojarzy ci się jego nazwisko z mamutem? – Nie. – Czyżbyś do tej pory nie obejrzał Epoki lodowcowej? – Nie. – Sądzisz, że nasz ptaszek przeżył w kuchni coś traumatycznego i nigdy się z tym nie uporał? – spytała Pearl. – Brzmi sensownie – odpowiedział Fedderman, zanim Quinn zdążył otworzyć usta. – Takie gnoje mogą wpaść w szał zabijania, bo zupa była za słona. Nie wiem, jak miałoby to nam pomóc. Gość jest wariatem, a my jeszcze nie znamy jego pokręconego umysłu. Może w zabójstwach nie ma schematu, bo popełnił je patentowany świr, którego myślenia nie wtłoczysz w żaden schemat. – Trzy sprawy – rzucił Quinn z tylnego siedzenia. – Kuchnie, niedające się logicznie wytłumaczyć jedzenie i fakt, że ofiary to w miarę atrakcyjne małżeństwa z mieszkaniami na Manhattanie. To nasz schemat. – Zauważ, że ja też mam kuchnię – zwrócił mu uwagę Fedderman. – I mieszkałem z żoną na Manhattanie. A w naszej lodówce jest tyle niepasującego żarcia, że bałbyś się

wziąć je do ust. – Ma rację – przyznała Pearl. – Chociaż pominął „w miarę atrakcyjne”. – Przeważnie ma rację – odparł Quinn. – Dzięki temu nie pozwala nam bujać w obłokach. Quinn wyjrzał przez brudną szybę samochodu i zobaczył blok mieszkalny Grahamów. – To tutaj. Gdziekolwiek jest nasze tutaj. 24 Hiram, Missouri, 1989 Wiatr, który ciągnął od rzeki, niósł ze sobą osiadający ciepłą mgiełką deszcz. Nie dało się malować na zewnątrz: farba rozmywała się i spływała od razu po nałożeniu. W związku z tym Tom Wilde odłożył pracę nad zewnętrznymi ścianami budynku, co było teraz jego jedynym zleceniem, i dał Lutherowi wolne na resztę dnia. Około czternastej podrzucił go swoim białym vanem z drabinami na dachu pod dom Sandów i poinstruował, że jutro muszą zacząć wcześniej i że przed nimi cały dzień pracy, więc Luther powinien porządnie się wyspać. Luther pomachał Wilde’owi, gdy van, którego wycieraczki rytmicznie przesuwały się po przedniej szybie, znikał za zakrętem. Wszedł na drewnianą werandę, żeby schronić się przed mglistą wilgocią, i wyciągnął rękę do dzwonka. Przypomniał sobie wtedy, że tu mieszkał. To był jego dom. Przynajmniej na jakiś czas. Opuścił rękę i chwycił klamkę. Drzwi były otwarte. Pchnął je i wszedł do środka. Czy zawsze będę się czuł jak intruz? Z początku zdawało mu się, że w domu panuje całkowita cisza. Może wszyscy wyszli. Potem usłyszał słaby dźwięk. Ktoś nucił. Ruszył w stronę kuchni, z której dobiegał dźwięk. Była tam Cara; nuciła piosenkę, której nie znał, wałkując ciasto na

placek. Była lekko spocona, przez co jej twarz błyszczała, a za każdym razem, gdy pochylała się wraz z kolejnym ruchem wałka, jej duże piersi kołysały się pod cienkim materiałem bluzki. Przerwała, wygładzając białą elipsę ciasta, przesunęła wierzchem nadgarstka po wilgotnym czole, podniosła czerwony przesiewacz, wyglądający jak puszka z korbą, i posypała ciasto mąką. Odkładając przesiewacz, zobaczyła Luthera i nucenie ucichło. – Podglądałeś mnie, Lutherze? – Na twarzy miała półuśmiech, sugerujący, że nic by się nie stało, gdyby po cichu ją obserwował. Pachniała potem i brzoskwiniami. – Tylko przez chwilę, pszepani. Miło się patrzyło. Musi pani lubić swoją pracę. Mam na myśli gotowanie. Uśmiechnęła się szerzej. – Masz na myśli pieczenie. – No tak, właśnie. – Speszony przestąpił z nogi na nogę. Dziwne, że krępowała go obecność kobiety po tym, co przeszedł w Kansas City. Ale wtedy wiedział, czego tamte kobiety oczekiwały, jak przed nimi grać i jak z nimi postępować. A tu… cóż, miał do czynienia z damą. Różnicę między kobietą a damą mierzyło się w kilometrach. – Chodź tutaj, Lutherze – powiedziała. – Usiądź i porozmawiaj ze mną trochę. Niepewnie podszedł do stołu, wysunął jeden z drewnianych stołków i usiadł, zakłopotany nastolatek, nie całkiem wiedzący, co ma zrobić z rękami i nogami. – Robię następny placek brzoskwiniowy – oznajmiła Cara. – Specjalnie dla ciebie. Luther nie wiedział, co odpowiedzieć. Wymamrotał podziękowania. – Dogadujesz się z panem Wilde’em? – spytała Cara, wracając do wałkowania. – Bardzo go lubię – odrzekł Luther, starając się nie

patrzeć na jej piersi. Mimowolnie pomyślał o życiu seksualnym Sandów. Musiało być mizerne, skoro taką wzajemną gorycz dało się wyczuć niemal w każdej ich rozmowie. I to bynajmniej nie wtedy, kiedy Milford otwarcie ignorował żonę. Luther wiedział, jak niemiły potrafił być dla Cary. Podsłuchał kilka ich kłótni w sypialni, a raz nawet usłyszał dźwięk przypominający uderzenie w policzek. Może Milford ją uderzył. A może sama tego chciała, kto wie. Luther pamiętał z dawnych czasów kobietę, mającą bogatego męża… – Halo! Ziemia do Luthera! Uśmiechnął się nieporadnie. – Jestem, pszepani. – Masz mówić do mnie Cara, słyszysz? – Słyszę, Caro. Usiłował znaleźć słowo najtrafniej opisujące, jak czuł się w obecności Cary. Najlepsze, co mógł wymyślić, to pogodzony. Czuł zgodę ze światem. Rzadko mu się to zdarzało w dotychczasowym życiu. Czy tak właśnie jest, kiedy ma się matkę? Wątpił w to. To było coś zupełnie innego. Cara umieściła płaski owal ciasta w rynience, nadała mu kształt i uklepała je, po czym obcięła nierówne krawędzie. Potem z niezwykłą zręcznością zaczęła palcami ugniatać brzegi ciasta, tworząc małe półokrągłe ząbki wzdłuż krawędzi rynienki. Czynność ta zbliżyła jej twarz do twarzy Luthera. Poczuł ciepło jej oddechu i zapach potu. Z uśmiechem zwróciła się ku niemu, jej oczy znalazły się o kilka centymetrów od jego oczu, jej usta o kilka centymetrów od… Zorientował się, że ją całuje. Nie było tak, że postanowił to zrobić. Nie miał czasu pomyśleć, żeby tego nie robić. Teraz pomyślał. O tym, jaki z niego skończony dureń i jakie ryzyko podejmował. Przeniknął go strach.

Powie Milfordowi! Co Milford na to? Najgorsze, że lubił Carę. Bardzo. A teraz co robił? O Boże! Gdy miał się od niej odsunąć, zmieszany i zły na siebie, pochyliła się i odpowiedziała pocałunkiem, mocnym, z językiem. Nie odrywając od niego ust, obeszła narożnik stołu, żeby było jej wygodniej schylić się nad wciąż siedzącym na taborecie Lutherem. Chłopak poczuł, jak stołek przechyla się na bok i przewraca, gdy drewniane nogi pośliznęły się na płytkach. Znaleźli się na podłodze; ciało pani Sand – Cary – mocno przyciskało się do jego ciała. Stał się nagle innym Lutherem, tym z bezlitosnych ulic Kansas City. Lutherem odartym ze złudzeń, marzeń i nadziei. Znającym kobiety o wiele lepiej, niż powinien je znać w swoim wieku. Wiedział, czego Cara pragnęła i jak jej to dać. Jesteśmy na moim podwórku. Jedna z jego rąk zakradła się pod jej bluzkę, druga zaczęła zsuwać spodnie z jej bioder i pośladków. Cara jęknęła i zaczęła się szarpać z paskiem od spodni Luthera. Luther ponownie ją pocałował i odchylił głowę, żeby spowolnić bieg spraw. Kuchnię wypełniał świszczący oddech Cary, patrzyła na niego z dołu, a jej piersi drżały, wznosząc się i opadając. Uderzenie serca. Pauza. W tym momencie mogli jeszcze zawrócić. Zmienić przyszłość. Oboje o tym wiedzieli. Zażenowane uśmiechy, pospieszne zapinanie guzików i suwaków, udawanie, że nigdy się to nie zdarzyło. Rozebrali się nawzajem. Żadne nie chciało tracić czasu na przejście do sypialni. Przed zlewem leżał ciężki tkany chodniczek. Luther złożył go we czworo i wsunął pod uniesione biodra Cary, popieścił ją ustami, nakrył jej ciało swoim i wszedł w nią. Nawet jeśli była zaskoczona jego doświadczeniem i brakiem zahamowań, nie okazała tego. Jedynie w jej oczach pojawił się przebłysk zdumienia i

akceptacji. Luther zrozumiał, że jej seks z Milfordem nie był doskonały i że znalazła się na nieznanych terytoriach, a on, Luther, był jej przewodnikiem. Doświadczonym. Ona z kolei miała doświadczenie w tym, czym naprawdę może być seks i dokąd może ich zaprowadzić. Tak wiele mogli się od siebie nawzajem nauczyć. Pokazywał jej, ile umiał i jak dobrze to opanował. I pragnął uczyć się od niej. Dla Luthera nie był to po prostu seks. To była miłość. Luther zaczął codziennie wracać do domu na lunch. Hiram nie było szczególnie dużym miastem, więc gdziekolwiek malował, mógł dojść do domu spacerkiem. Jeśli Tom Wilde coś podejrzewał, nigdy nie dał tego po sobie poznać. Cara zabierała teraz Luthera do głównej sypialni i Luther wiedział, że cieszy się nią tam, gdzie sypiała z Milfordem. W sypialni czuła chyba większą przyjemność. Mocno oplatała Luthera nogami i gryzła jego nagie ramię lub popędzała go, chwytając garść jego mokrych od potu włosów. Nigdy nie mówiła o życiu z Milfordem, nigdy nie narzekała. Tak jakby w pełni wystarczało jej, że ma Luthera. Pewnego popołudnia, gdy skończyli się kochać i leżał z głową na poduszce Milforda, przyglądając się Carze ponad białą pościelą, zagaił: – Co jakiś czas słyszę plotki na temat Toma Wilde’a. Cara się roześmiała. – Ludzie ciągle gadają? Minęło już wiele lat. – Obróciła się na bok, wsparła łokieć na poduszce i przekrzywiła głowę, opierając ją na dłoni. – Co takiego słyszałeś, Lutherze? – Że Tom uczył w szkole średniej i miał jakieś kłopoty przez chłopców. – Aha – odrzekła Cara. – Ta sama stara plotka. I tylko plotka, Lutherze. Naprawdę sądzisz, że Milford lub ja posłalibyśmy cię do pracy z pedofilem?

– Ty nie – odparł Luther. – Lutherze! Za kogo ty masz Milforda? – Skąd wiesz, że plotki o Tomie nie są prawdziwe? – Bo nie zgłosili się żadni świadkowie, Lutherze. Były to po prostu bajki rozsiewane przez tych, którzy chcieli, żeby Tom Wilde stracił pracę. Ojciec jednego z chłopców twierdził, że złożył skargę w komisji edukacji. Może i tak, ale wszystko, co im powiedział, pozostało tajemnicą. I żaden z chłopców nie wskazał Toma palcem. – Więc co się stało? – Stało się, że Tom Wilde stracił pracę. To małe miasteczko, Lutherze, które nie zaryzykuje pozostawienia pedofila w szkole, nawet jeśli pedofilia pozostaje tylko w sferze podejrzeń. – Przechyliła się i delikatnie pocałowała go w usta. – Lutherze, w ogóle nie powinieneś przejmować się Tomem Wilde’em w taki sposób. Znam inne opowieści na jego temat, dotyczące tak zwanych kobiet pracujących, i bardziej skłonna jestem im dawać wiarę. Luther też się ku temu skłaniał, niezależnie od plotek. Znał pedofili – Norberta Blacka i innych, którzy za swoje przyjemności płacili. Wilde nie był podobny do żadnego z nich. Oczywiście Luther wiedział też, że ludzie miewają różne oblicza. Postanowił nie gryźć się sprawą Toma Wilde’a, dopóki z jakiegoś powodu nie zacznie go podejrzewać lub czuć się przy nim nieswojo. A wtedy opowie o tym Carze. Zyskał nie tylko kochankę. Zyskał przyjaciółkę. Tom Wilde wiedział, że Luther musiał słyszeć plotki, jakie o nim krążyły, ale jego młody pomocnik nigdy nie wypowiadał się na ten temat. Inna sprawa, że to nie było w jego stylu. Gdy już poznało się Luthera, trudno było nie zauważyć, że lepiej znał życie, niż mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać. Wilde sprawdził jego przeszłość i podejrzewał nawet, że Luther był męską prostytutką w Kansas City.

Może właśnie te spędzone na ulicy dnie i noce były przyczyną, dla której Luthera nie za bardzo obchodziły zdarzenia z przeszłości Wilde’a. Wilde uznał, że Luther, będąc w miarę wyrośniętym i silnym nastolatkiem, dzięki młodzieńczemu przeświadczeniu o własnej nieśmiertelności nie będzie się go bał, choćby nie wiadomo co usłyszał. Tak czy inaczej, ich układ nie miał trwać wiecznie. Pod koniec lata Luther pójdzie do szkoły i będzie malował tylko dorywczo, jeśli w ogóle. Latem wszystko szło jak z płatka. Wilde dostawał mnóstwo zleceń. Luther ciężko i porządnie pracował i wyglądało na to, że bez przeszkód wyuczy się rzemiosła. Był też niezwykle zdolnym uczniem. W mig łapał każde polecenie, do tego stopnia, że Tom zaczął powierzać mu prace wymagające prawdziwego kunsztu. Luther miał talent. Wilde potrafił to ocenić, ponieważ uczył kiedyś plastyki i od czasu do czasu któryś z jego uczniów taki talent okazywał. Wilde starał się ten talent wydobyć, rozwinąć go. Przeważnie na nic się to nie zdawało. Uzdolnieni uczniowie ignorowali lub marnowali ten dar, rzucając się w życie złożone z przyziemnych spraw i przeciętnych w najlepszym razie osiągnięć. Obserwując to, Wilde czuł szczery ból. Marnotrawstwo. Cóż za okropne marnotrawstwo! Miasteczko takie jak Hiram mogło stłamsić artystę, a Wilde cierpiał, widząc konającą sztukę. Może to, że starał się zbliżyć do co zdolniejszych uczniów i zaopiekować się nimi, zapoczątkowało te od dawna prześladujące go plotki. A może coś innego. Wilde szybko się zorientował, co ludzie o nim gadają. Z początku był zły. Zdumiony. Bo wiedział, że to nieprawda. Był pewien, że plotki, nieuzasadnione przecież, w końcu znikną, ich macki, zamiast się rozrastać, uschną i odpadną. Tu się mylił. Plotka z czasem się rozrosła. Zmieniła jego życie, oderwała się od niego, zaczęła żyć własnym i do

dziś nie zginęła. Ale ona też się myliła. Wilde’a interesowały dziewczęta, nie chłopcy. Konkretnie jedna dziewczyna. Przez to walka z plotkami i nieustannymi insynuacjami była dużo trudniejsza. Wilde nie zapomniał rzucanych z ukosa spojrzeń, ściśniętego jak kamień żołądka, nieprzespanych nocy. Do samej ziemi uginał się pod zbyt wielkim ciężarem tego wszystkiego, czując się, jakby mielono go na miazgę. Ostatecznie zjadliwość małomiasteczkowych plotek kosztowała Wilde’a pracę. Nie żałował pracy. Żałował dziewczyny. Jeśli o nią chodzi, zrobiłby wszystko jeszcze raz tak samo. 25 Nowy Jork, 2004 Doktor Rita Maxwell siedziała w swoim wyściełanym skórą obrotowym fotelu i przeglądała dokumenty w rozłożonej na biurku teczce. Gabinet miała niemal dźwiękoszczelny; donośne hałasy znajdującej się dziesięć pięter niżej Park Avenue ledwie przebijały się przez grube mury, a dodatkowo wchłaniały je jeszcze ciężkie zasłony i puszyste dywany. Gabinet urządzono w barwach ziemi, czyli niemal monochromatycznych brązach, ale z akcentami zieleni, którymi były poduszki na sofie, witrażowy abażur lampy, chińska waza, podkładka na biurko i winorośl zwieszająca się z doniczki stojącej na regale z książkami. Stwarzało to wrażenie uporządkowania, kojący efekt, który wydawał się nader profesjonalny, a to dla doktor Maxwell było bardzo ważne. Psychoanaliza przynosiła najlepsze efekty w otoczeniu budzącym zaufanie. Rita już szósty rok pracowała na Park Avenue, po dziesięciu latach prowadzenia praktyki w Brooklynie. Zyskała solidną reputację, a także, była tego pewna, pomogła wielu swoim pacjentom.

Obecnie życzyła sobie trzysta dolarów za godzinę terapii – „godzina” to było tak naprawdę czterdzieści pięć minut spędzonych w gabinecie. Pacjenci chętnie tyle płacili, ponieważ na Manhattanie prawie każdy, kto chciał się poddać psychoanalizie i zamierzał z rozmysłem wybrać terapeutę, pytając o referencje, słyszał o doktor Ricie Maxwell. Jej dochody zależały od przekazywanej z ust do ust opinii, a ta była naprawdę wyśmienita. Rita wiedziała dlaczego: osiągała zamierzone rezultaty. Arogancja? Nie, Rita tak nie uważała. Na pewno nie arogancja w potocznym rozumieniu tego słowa. Rita była wysoka, raczej atrakcyjna niż śliczna, miała krótko przycięte blond włosy i mądre zielone oczy. Mimo że skończyła czterdzieści pięć lat, uprawiała jogging i od czasu do czasu brała udział w maratonach. Była silna, sprawna i pod każdym względem wyglądała zdrowo. Jej sylwetka o szerokich, niemal męskich ramionach wymagała dobrze skrojonych ubrań. Jako wystarczająco zamożna kobieta sukcesu, piękna na tyle, na ile chciała być piękna, uważała, że ma prawo czuć satysfakcję w życiu osobistym, i rzeczywiście ją czuła. Ale była to tylko satysfakcja. Arogancja w sensie zawodowym była już czymś zupełnie innym. Owszem, cechowała Ritę, która nawet nie próbowała się jej pozbyć, ponieważ działała na jej korzyść. Nieważne, jakie wewnętrzne konflikty targały pacjentami – dzięki jej pewności siebie czuli, że Rita znajdzie źródło ich problemów i je rozwiąże. Miała w sobie coś, co sugerowało, że gwałtowny sztorm może rozbić się o jej rozsądek i opanowanie, a te i tak pozostaną niewzruszone jak rafy. Ricie rzadko zdarzało się rozczarować kogoś pod tym względem. Przeglądając leżącą na biurku teczkę Davida Blanka, pomyślała, że jego też nie rozczaruje. Tyle że pacjent tak naprawdę nie nazywał się David Blank.

Pytanie brzmiało: kim naprawdę był? I dlaczego krył się za fałszywą tożsamością? Odpowiedzi w kwestionariuszu wypełnionym przez niego przed pierwszą wizytą były albo ogólnikowe, albo nieweryfikowalne. Adres, który podał, był w oczywisty sposób fałszywy, a gdy przyszło do płacenia, recepcjonistka Hannah zawsze dostawała od niego czek kasjerski. Rita nigdy nie zażądała wyjaśnienia tych przekłamań. Intrygowała ją przesadna skrytość Blanka i jego brak zaufania. Co było źródłem takich zachowań? Oczywiście, wielu jej pacjentów miało dobre powody, żeby używać fałszywych nazwisk lub twierdzić, że to „przyjaciel ma wstydliwy problem”. Blankiem kierowało chyba jednak coś innego. Rita miała pewność, że nawet nie zbliżyła się jeszcze do odkrycia przyczyn, dla których został jej pacjentem. Pewne spostrzeżenia jednak poczyniła. Był pedantyczny, kto wie, może cierpiał na nerwicę natręctw i – co oczywiste – był raczej skryty. Nie chciał nawet powiedzieć, ile ma lat, a trudno było to ocenić na podstawie wyglądu jego twarzy. Mógł mieć trzydzieści lat albo pięćdziesiąt, a sprawy nie ułatwiała szopa niby-przedwcześnie posiwiałych włosów, w której aż zbyt łatwo dało się rozpoznać perukę. Z pewnością był wykształcony – a co najmniej oczytany – i otaczała go aura profesjonalisty. Był też inteligentny, co do tego nie miała wątpliwości. Ale jeśli sądził, że jest bystrzejszy niż Rita Maxwell, zwłaszcza gdy podjął jej grę, skazany był na rozczarowanie. Już teraz miała pewność, że potrafi odkryć jego najgłębszy wewnętrzny konflikt, prawdziwy powód, dla którego zaczął przychodzić na wizyty, choć na rozmowę o tym nie potrafił się jeszcze zdobyć. Po prostu potrzebowała więcej punktów zaczepienia, aby się ich uchwycić i użyć jako łagodnej metody nacisku w celu dotarcia do prawdy. Żeby to osiągnąć, należało odsłonić wiele warstw psychiki Davida Blanka.

Bezdyskusyjnie. Stała przed wyzwaniem: odkryć, co się pod nimi kryje. Hannah wyszła na lunch, dlatego dziesięć minut później Rita osobiście otworzyła Davidowi Blankowi drzwi przyciskiem domofonu. Jak zwykle przyszedł na wizytę punktualnie co do minuty. Dziś zjawił się w jasnobrązowej sportowej marynarce, spodniach również brązowych, ale o ciemniejszym odcieniu, i w jasnoniebieskiej, rozpiętej pod szyją koszuli. Na serdecznym palcu lewej dłoni nosił sygnet z diamentem, być może kosztowny. Miał złoty zegarek, który wyglądał na bardzo wysłużony, a marki Rita nie rozpoznawała. Nie potrafiła sensownie oszacować zamożności Blanka, ale musiał być dobrze ustawiony, inaczej nie byłoby go na nią stać. Przywitał ją swoim ciepłym uśmiechem i skinieniem głowy. – Co słychać, pani doktor? – Wszystko w porządku, Davidzie. Możemy zaczynać? Uśmiechnął się szerzej, odsłaniając zęby. – Czas to pieniądz, pani doktor. Umościł się w skórzanym fotelu, a Rita wyszła zza biurka i zajęła swoje stałe miejsce w stojącym obok fotelu z oparciami. W gabinecie znajdowała się wygodna sofa, ale Blank nie chciał z niej korzystać, twierdząc, że nie odpowiada mu rola stereotypowego pacjenta, leżącego podczas sesji przed swoim psychiatrą. Zajmował więc fotel z opuszczanym oparciem, lekko je obniżając, tak że ostatecznie przybierał pozycję półleżącą. – Na czym skończyliśmy – spytał – zanim przerwał nam bezlitosny upływ czasu? – Na Montanie – odparła Rita i włączyła dyktafon. Nagrywała wszystkie sesje za wiedzą i zgodą pacjentów. Było to łatwiejsze i bardziej praktyczne niż robienie notatek. Wyrecytowała wszystkie niezbędne informacje,

włącznie z datą i godziną, w celu późniejszego skatalogowania taśmy, po czym rozpoczęła sesję. – Ach, Montana… – powiedział Blank. Rita odczekała chwilę, ale nie kontynuował. – Pod koniec poprzedniej sesji – przypomniała mu – wspomniałeś, że molestowała cię żona ranczera, dla którego pracowałeś przy wypasie bydła. Miałeś wtedy dwanaście lat. – Agencja stanowa wyciągnęła mnie stamtąd – rzekł Blank. – Ale miesiąc później umieściła mnie w rodzinie zastępczej, gdzie opiekunowie uważali, że każde pogwałcenie zasad powinno być surowo karane. – W jaki sposób? – z obowiązku zapytała Rita. Miała w dłoniach notatnik i długopis; udawała, że robi notatki, mające uzupełnić nagrania. Zauważyła, że robienie notatek dobrze wpływa na pacjentów. Poza tym dzięki temu miała co robić z rękami; czynność ta tworzyła też pewien dystans, ułatwiający pacjentom zwierzenia. – Nie dawali nam stałych pokarmów. Tylko wodę. – Nam? – Poza mną mieli pod opieką trójkę innych dzieci. – Nie powiedziałeś, Davidzie, gdzie to było. – Na farmie w Illinois. – Co na niej uprawiano? – Kukurydzę, soję, lucernę. Rita zrobiła w notatniku kilka bezsensownych zawijasów. – Kiedyś, tylko za wagary, przez trzy dni nie dostałem żadnego stałego posiłku. – W głosie Blanka pobrzmiewało uzasadnione oburzenie. – Nie pomyślałeś, żeby poskarżyć się opiekunce społecznej? – Ha! Moją opiekunkę społeczną interesowało tylko to, jak wskoczyć mi w majtki. Nooo, chłopcze… – pomyślała Rita. Udała zwiększone zainteresowanie, szybciej rysując swoje zawijasy.

– Może pani wie, dlaczego niektóre kobiety takie są? – spytał Blank. – Widzi pani, miałem wtedy trzynaście lat. – A jak miały się twoje rozmiary w stosunku do wieku, Davidzie? – Mój Boże, pani doktor! Rita się zarumieniła. Zawstydził ją, a to nie było łatwe. – Dobrze wiesz, że nie o to pytałam, Davidzie. – Potrafi pani odpowiedzieć na moje pytanie? – nalegał. – Dlaczego niektóre kobiety czują pociąg do nieletnich chłopców? – Przyczyny mogą być różne. Opowiedz mi o tej opiekunce, a może będę mogła wyjaśnić, jakie motywy akurat nią kierowały. Możliwe, że była bardzo ważną osobą w twoim życiu. Nie powiedziałeś, jak się nazywała. – Nie powiedziałem. I nie użyłbym określenia „motywy”. Kierował nią raczej nieodparty impuls. – Słusznie, masz rację. Prawdopodobnie był to impuls. – O ile rzeczywiście miało to miejsce. Spojrzała mu prosto w oczy. – Interesują cię zachowania kompulsywne, Davidzie? – Pewnie. Można powiedzieć, że między innymi dlatego do pani trafiłem. – Dlaczego jeszcze? – Może raczej opowiem, jak to jest przez trzy dni żyć tylko o wodzie, gdy ma się dwanaście lat. – Wydawało mi się, że chcesz porozmawiać o kochliwej opiekunce. – Działo się to rok wcześniej. Można napełnić żołądek wodą, ale to coś zupełnie innego niż jedzenie. – Wyobrażam sobie. – Ach, tak! – Co: „tak”? – Kochliwa opiekunka. Przez kilka sekund to on kontrolował przebieg sesji, ale oddał mi tę kontrolę. To znaczy, że tak naprawdę to on

rozdaje karty. Opowiedział jej o relacjach z opiekunką. O obłapiankach w stodole, w jej samochodzie, w domu na farmie, kiedy akurat nikogo poza nimi tam nie było. Opiekunkę pociągały sadomasochizm i wynaturzenia i przećwiczyła na młodym Davidzie chyba każdą możliwą dewiację. – Musiała wypróbować każdy rodzaj nienormalnego seksu – podsumował gorzko. – Nie jestem pewna, czy istnieje coś takiego jak nienormalny seks – odparła Rita. – Spektrum możliwych zachowań ludzkich jest bardzo szerokie. Wyprostował się odrobinę i spojrzał na nią ostro. – Pewnie ma pani rację, ale ona posuwała się trochę za daleko. Nie pomijając najmniejszych szczegółów, kontynuował opowieść o tym, co przed laty opiekunka robiła z nim w cichym domu na farmie lub w oborze rozgrzanej i wypełnionej bzyczeniem owadów, pachnącej sianem i obornikiem. Miał wspaniałą wyobraźnię. Rita pozwalała mu mówić, prawie nie słuchając. Wszystko zostanie nagrane i będzie mogła później się nad tym zastanowić. Przecież i tak mówił same kłamstwa, co do tego nie miała wątpliwości. Maskował w ten sposób… Nie wiedziała co. Ale w końcu się dowie. Do końca sesji nie zmienił tematu, odgrywając swoją grę, gadając bez ładu i składu za trzysta dolarów za godzinę. Bardzo chce, żebym swoje zarobiła. Uśmiechnęła się nieznacznie. Nie mógł wiecznie robić werbalnych łamańców, odskoków i uników. Rita była cierpliwa i sprytna. Pokona go w tej grze na podstępy i inteligencję. Jedno tak naprawdę nie dawało jej spokoju: miała pewność, że David zdaje sobie sprawę, że przejrzała jego kłamstwa, ale jakby go to w ogóle nie obchodziło. Rozszyfrowanie dlaczego zaczął chodzić na psychoanalizę stawało się przez to trudniejsze. Jeśli po prostu odgrywał

komedię, która nawet według niego była zbyt łatwa do przejrzenia, to po co marnował czas swój i jej? Rita wiedziała, że kimkolwiek naprawdę był David Blank, nie był jednym z ludzi, którzy marnują czas. Czy cokolwiek innego. Między kolejnymi wizytami albo wczesnym rankiem, kiedy nie mogła spać, rozmyślała o swoim tajemniczym pacjencie, dręczyła się jego zagadką i do niczego nie dochodziła. Miewała niekiedy wrażenie, że to on był terapeutą, a ona pacjentką, chociaż skąd się ono brało, nie miała pojęcia. Nie naruszyło to jednak pewności siebie Rity. Prędzej czy później pozna prawdziwego Davida Blanka. Dowie się, po co do niej przychodził. Zaraz po obejrzeniu na Broadwayu Owacji dla kuchmistrza Mary Navarre i Donald Baines zjedli przekąskę w małej restauracji na Zachodniej Czterdziestej Czwartej Ulicy. Wciąż byli w dobrym nastroju, w jaki wprawił ich przebojowy komediowy musical, gdy Donald otworzył kluczem drzwi do mieszkania, wsunął rękę za framugę, żeby włączyć światło i odsunął się, puszczając Mary przodem. Wejście do nowo urządzonego mieszkania, obrzucenie wzrokiem kosztownych mebli obitych naturalną skórą, obrazów na ścianach, staroświeckich listwowych żaluzji zamontowanych w oknach wciąż było ogromną przyjemnością. Mary zwykła przystawać w drzwiach, żeby nacieszyć wzrok, i dopiero potem wchodziła do domu. Tym razem jej spojrzenie nie wędrowało po mieszkaniu. Od razu spoczęło na białym pudełku, ułożonym na dobranej pod kolor sofy poduszce. Nie dość, że nie miała pojęcia, co to jest – to jeszcze była pewna, że gdy wychodzili do teatru, pudełka tam nie było. To na pewno jakiś pomysł Donalda. Nie potrafiła znaleźć innego wytłumaczenia.

Zbliżyła się do sporego prostokątnego pudełka. Górna część na jednym z rogów była uniesiona i wystawał spod niej rąbek białej bibuły, jakby chciał sprawdzić, czy na zewnątrz jest ciepło. – Co to, do cholery, jest? – odezwał się Donald z tyłu. Udaje? Nie miała dziś urodzin, nie wypadała ich rocznica. Żaden inny powód, dla którego miałaby dostać prezent od męża, nie przychodził jej do głowy – chyba że był to po prostu impuls, co mogło się Donaldowi zdarzyć. – Tylko w jeden sposób możemy się dowiedzieć – odpowiedziała Mary i podniosła wieko. Więcej bibuły. Rozwinęła ją i zobaczyła kimono z pąsowego jedwabiu, które dwa dni temu tak ją zachwyciło w Bloomingdale’s. Ale Donalda z nią wtedy nie było. Czy opowiadała mu o kimonie? – Piękne – powiedziała, wyjmując szatę z pudełka i rozpościerając ją, żeby mogli dokładnie się przyjrzeć. – Skąd wiedziałeś? – Co niby miałem wiedzieć? – Że bardzo chciałam je mieć, ale bałam się, że będzie to czysta rozrzutność. – Ale jak to: wiedziałem? – Przecież zamówiłeś je w Bloomingdale’s. Stanął obok niej i dotknął gładkiego materiału. – Mary, chciałbym, żeby było ode mnie, ale tak nie jest. Popatrzyła na niego. Najwyraźniej mówił prawdę. Zresztą dlaczego miałby się wypierać, skoro kimono tak ją ucieszyło? – Kupił ci je pewnie tajemniczy wielbiciel – powiedział Donald. Jego głos nie zabrzmiał żartobliwie. – Wielbiciel z kluczami do mieszkania? – Na to wygląda. Albo przekupił dozorcę, żeby się tu dostać. – Ta myśl zmobilizowała go do działania. Podszedł

do telefonu. Mary położyła kimono na pudełku i patrzyła na nie, słysząc, jak Donald przesłuchuje dozorcę. Po powrocie oznajmił: – Do naszego mieszkania nikt nie wchodził. – Dozorca może kłamać, jeśli wziął w łapę – zauważyła Mary. – Nie odniosłem takiego wrażenia – odparł Donald. Zawiesił na Mary ciężkie spojrzenie spod brwi zmarszczonych tak, że oczy mu się zwęziły. – Słuchaj, może jednak sama je zamówiłaś, tylko wyleciało ci z głowy? – Coś takiego nie wyleciałoby mi z głowy, Donaldzie. Zresztą i tak nie wyjaśniłoby to, jak kimono znalazło się w naszym mieszkaniu. Może ty je zamówiłeś i wyleciało ci z głowy. Jak z tym bukietem. Każdemu zdarzają się drobne zaburzenia umysłowe. Zaburzeniem Donalda mogły być te tajemnicze prezenty. Może kazał dozorcy wpuścić dostawcę, a teraz tylko udawał, że dzwoni na dół. Może kwiaty też były od niego. Róże, jedwabne kimono… Mężowie miewali gorsze przywary. – Dziękuję – powiedziała – nawet jeśli nie jest to prezent od ciebie. – Nie dziękuj mi za coś, czego nie zrobiłem. – Wyglądał na szczerze poirytowanego. – Nie dostałaś tego kimona ode mnie! Dotyczy do także róż, które zmaterializowały się tutaj przed naszą przeprowadzką. – Może powinniśmy wymienić zamki? – Warto się nad tym zastanowić. – A ja zaczekam i sprawdzę, czy po twoich zakupowych eskapadach pojawią się kolejne tajemnicze prezenty. Sądził, że wie o Mary wszystko, choć byli ze sobą niewiele ponad rok. Może właśnie dowiadywał się czegoś nowego. Może w tajemnicy romansowała na boku. Natychmiast odrzucił tę myśl. Powiedziała mu przecież o różach.

Jeśli kupiła kimono lub cierpiała na jakąś odmianę kleptomanii, jeśli chorowała, wystarczy posłać ją na kurację. Jednak musiał wiedzieć. A gdyby wynajął prywatnego detektywa, żeby sprawdzić, czy podczas zakupów robiła coś dziwnego? To mógł być dobry pomysł. Jeśli Mary była chora, zamierzał jej pomóc. A jeśli za niewyjaśnionymi prezentami – różami, kimonem – krył się inny powód, cholernie chciał go poznać. Choć każde możliwe wytłumaczenie napawało go strachem. Renz siedział na zapadającej się sofie Quinna. Rozglądał się, zagryzając dolną wargę. – Cudów dokonałeś z tym mieszkaniem – oświadczył siedzącemu naprzeciwko Quinnowi. – Z każdą wizytą widzę poprawę. Ten wgnieciony abażur chyba jest nowy? A ta ściana raczej nie była koloru pleśniowej zieleni? Może to tylko moja wyobraźnia, ale nawet karaluchy wydają się mniejsze. – Podobno chciałeś omówić coś ważnego – powiedział Quinn, dziwiąc się, że ktoś taki zamiast wrogiem był jego przyjacielem i obrońcą w nowojorskiej policji. W jaki gnój Quinn się tym razem wpakował? – To ludzie nazywają chyba podłą taniochą? – Renz nie przestawał popisywać się poczuciem humoru. Zaraz spotulniał: uszła z niego para pod wściekłym spojrzeniem Quinna. – Dobrze, dobrze. Popatrz. – Wyciągnął zwiniętą w rulon gazetę, którą ze sobą przyniósł. – „Times”? – „Voice”. – Zawsze wyglądałeś mi na przeciętnego prenumeratora. – Poezja duszy mojej. – Renz wzruszył ramionami i rzucił gazetę na okrągły szklany blat stolika do kawy. – W

tym numerze najciekawszy jest kolejny odcinek Sagi o Annie Caruso. – Pismaki lubią jej historię – mruknął Quinn. – To zrozumiałe. – Powinieneś zrozumieć coś jeszcze. Im bardziej lubią jej historię, tym mniej lubią twoją. W tym artykule jesteś czarnym charakterem. Zamieścili stare zdjęcie, na którym wychodzisz z komendy zaraz po przesłuchaniu. Wyglądasz na wkurwionego i można przysiąc, że zaraz wyciągniesz interes na wierzch. Quinn pamiętał to zdjęcie. Fotoreporter złapał go schodzącego po schodach, zamaszyście wymachującego ramionami. Prawa ręka, która w momencie naciśnięcia migawki była jakieś sześćdziesiąt centymetrów od ciała, na dwuwymiarowym zdjęciu zdawała się poprawiać rozporek. Na kilka sekund wróciło do niego poczucie niesprawiedliwości, dawna bezsilność i gniew. Padłem ofiarą własnych dobrych intencji. Nie widzicie tego, durnie? Nie był na tyle naiwny, by sądzić, że coś raz na zawsze odwróci zło, które mu wyrządzono, ale nie spodziewał się też, że pochłonie go i strąci na dno użalanie się nad sobą. Zdał sobie sprawę, że wyraz jego twarzy przywołał uśmiech na twarz Renza. – Myślałem, że to twoja działka – powiedział. – Uwolnienie mnie od oskarżenia, którego nigdy oficjalnie mi nie postawiono. – I którego w związku z tym nie da się obalić – wytknął Renz. Fakt. Quinn wiedział, że oskarżenie by się utrzymało, gdyby stanął przed sądem, mimo że był niewinny. Każdy glina wie, że prawda staje się przeważnie jedną z pierwszych ofiar prawniczych zagrywek. Zapomniał o tym na chwilę i zapłacił za to. Wciąż za to płacił i, o czym Renz wiedział, prawie się wypalił. Na układ poszedł z czystej desperacji.

Quinn nie podejrzewał jednego: Renz uważał go za winnego. Dlatego do niego przyszedł. Żeby złapać psychopatę takiego jak Nocny Łowca, trzeba wczuć się w jego sposób myślenia, wejść mu do głowy, stać się nim. Kto może tego dokonać, jeśli nie duchowy brat? Na świra najlepiej napuścić świra. – Śledziłem, co się o tym pisze – powiedział Renz. – Jeśli wolno mi się pochwalić, jestem, rzec można, ekspertem, jeśli idzie o media w tym mieście. – To muszę ci przyznać – odparł Quinn. – Powiem ci zatem, co widzę. To dopiero początkowe stadium, ale stopniowo zaczynasz przekształcać się z bohaterskiego, zaszczutego gliny, który dostał drugą szansę, w lubieżne bydlę z odznaką, któremu pozwolono na kilka więcej publicznych ekscesów. A wszystko to kosztem uroczej młodej dziewczyny, która mdleje na samą myśl o tobie, a w dodatku jest bardzo fotogeniczna. – Mdleje na myśl o kimś innym. – My o tym wiemy. – Renz ze smutkiem potrząsnął głową. – Wiemy też, że nie będzie to miało najmniejszego znaczenia, chyba że się pospieszysz i złapiesz świra mordującego szczęśliwe pary w kwiecie wieku. – Po to przyszedłeś? Ogień mi pod dupą rozpalić? – Powiedzmy. Podaj powód, dla którego miałbym tego nie robić. Quinn poinformował go o postępach w śledztwie. Chociaż nawet jemu trudno było nazwać to „postępami”. – Gówno masz – skonstatował Renz. – Zebraliśmy… – Zebraliście gów… – Dobrze! Dosyć! – Quinn machnął pięścią w geście na tyle groźnym, że Renz ucichł i wcisnął się w oparcie sofy. – Zebraliśmy fragmenty układanki – ciągnął Quinn – tyle że jeszcze nie układają się w całość. Zalążki schematu. Obrazu całości. Na początku śledztwo zawsze tak wygląda. Ty, Renz, znasz się na

mediach. Ja znam się na policyjnej robocie. Renz westchnął. Tak naprawdę zrobił z tego westchnienia przedstawienie. Podniósł egzemplarz „Voice”, wstał z sofy, przeciągnął się i obrócił powoli ramieniem, jak miotacz z pierwszej ligi testujący mięśnie barku. – Zostawię cię z informacją, że masz mało czasu – powiedział. – W momencie, w którym obsobaczą cię w gazetach, będziesz miał przejebane. Bądź spokojny, ramki, w które zostanie oprawiony twój wizerunek skurwysyna, są już przygotowane. – Upuścił zrolowane czasopismo na sofę. – Nie wierzysz mi? Poczytaj „Voice”. Artykuł złamie ci serce. Zapragniesz posłać Annie Caruso kwiaty i pieniądze. – I tak pragnę – powiedział Quinn do pleców wychodzącego Renza. Renz chyba nie usłyszał. Nie zauważył też chyba łez w oczach Quinna. 26 Hiram, Missouri, 1989 Ostatni miesiąc Luther spędził, dogłębnie poznając to, co stawało się jego fachem i co – jak zapewniał Tom Wilde – można było podnieść prawie do rangi sztuki, a może nawet uczynić sztuką. Luther stawał się ekspertem w malowaniu szablonem, kładzeniu warstw, cieniowaniu i wydobywaniu subtelnych niuansów; tonacją i nasyceniem barw tworzył iluzje. Jego romans z Carą trwał. Milford spędzał wieczory z nosem w księgach rachunkowych, wyrabiając nadgodziny w biurze kopalni. Luther spędzał wieczory z Carą. Ją szybciej pobudzał i roznamiętniał dotyk Luthera, a on wciąż się od niej uczył. Myślał, że jeśli Cara kochała go choćby ułamkiem miłości, jaką on ją darzył, mógł uważać się za szczęśliwego. Bardziej niż on kochać nie mogła, bo była dla Luthera wszystkim. Dla kochanków nie istniało żadne tabu. Jedno znało najmniejszy detal ciała drugiego. Właśnie dlatego gdy Milford pewnego popołudnia

niespodziewanie wrócił wcześniej z pracy i wszedł do sypialni, nakrył Carę i Luthera błogo splecionych we wzajemnej oralnej rozkoszy. Po stronie łóżka, na której sypiał Milford. Stał wstrząśnięty, niezdolny uwierzyć własnym oczom. Musiał przyjrzeć się uważniej, bo nie mógł pogodzić się z tym, że kobieta w łóżku to… Tak, to naprawdę Cara. Robiąca… coś, czego postanowiła nie robić Milfordowi. Kochankowie byli tak sobą pochłonięci, że nie zauważyli jego wejścia. W jakiś sposób spotęgowało to niedowierzanie i oburzenie Milforda – odniósł wrażenie, że mógłby dla nich nie istnieć. Ale najgorsze było poczucie, że to on był intruzem, kimś, kto wszedł do cudzego domu. A przecież to mój dom, moje łóżko, moja kobieta! Boże, kochany Boże… Z wolna rozluźnił pięści, starając się wrócić do wewnętrznej równowagi i stabilności na tyle, by przynajmniej ukierunkować gniew, skoro nie był w stanie go kontrolować. Podszedł do szafy, otworzył ją i zaczął grzebać między ubraniami. Tym razem narobił tyle hałasu, że Luther i Cara oderwali się od siebie. – Milford? – Głos Cary był stłumiony. Nic dziwnego! Milford poczuł, jak jątrzący go gniew rozpala się do białości. – Milfordzie! – Usłyszał ją znowu, tym razem mówiącą z interesującą chrypką, której dotąd nie znał. Jakby była jakąś inną kobietą. – Co robisz? Jego ręka zamknęła się na ciepłej orzechowej gładkości. – Szukam strzelby. – Jaki spokojny i rzeczowy był jego głos! – Milfordzie…! Panie Sand…! Proszę zaczekać… – Teraz za jego plecami mówił Luther. – Wyjaśnię, jak do tego doszło. Mam nadzieję, że pan zrozumie. Nie chcę się wykręcać, ale nie zrobiliśmy tego z premedytacją. To po

prostu się stało! Z niczyjej winy! Młody, taki młody… Milford uśmiechnął się złowrogo. I starszy już nie będzie. Sięgnął do górnej półki i zdjął pudełko z amunicją. Dopiero wtedy odwrócił się twarzą do żony i jej kochanka, przełamał dubeltówkę kalibru .12 i zaczął ją ładować. – Milfordzie, nie! – Cara podciągnęła się pod zagłówek i skuliła w pozycji płodowej, jakby szukała osłony przed nadchodzącym tornadem. Luther, druga naga postać w odrażającym przedstawieniu, podniósł się z łóżka i wyciągnął przed siebie rękę na znak, że Milford ma przerwać to, co robi. – Milfordzie, pomyśl przez chwilę! Nie rób tego, proszę! Teraz już wyglądał na wystraszonego, ale nie na zawstydzonego. W najmniejszym stopniu. Milford uznał, że to dziwne, biorąc pod uwagę, jak zdruzgotany czułby się on sam na miejscu Luthera. Jakie to niewłaściwe. Cóż, Milford czytał o przeszłości Luthera. Jakich rzeczy ten obleśny zwierzak nauczył się na ulicy? A teraz nauczył ich Carę! Wsunął do komory drugi śrutowy nabój i z wprawą zatrzasnął strzelbę. Wydała chłodny metaliczny szczęk – skuteczny, twardy, bezosobowy materiał, stworzony tylko po to, by spełniać swoje zadanie. Nie tak jak ciało. Czuł teraz bijący od nich zapach seksu, ciepły i wilgotny, który utwierdził go tylko w przekonaniu o konieczności dokończenia tego, co zaczął. Odciągnął kurki kciukiem. – Milfordzie, nie możesz! – krzyknął Luther. Ubierał się pospiesznie; spodnie naciągnął do połowy, a teraz zapinał koszulę. – Menda – z absolutnym spokojem powiedział Milford. – Społeczna menda z rynsztoka. Niewarta powietrza, którym oddycha.

Cara, nadal skulona na łóżku, zakryła głowę ramionami i łkała. Luther błagał, ale nie ustępował pola, jakby został mu jeszcze jakiś atut do rozegrania, jakby mógł jeszcze coś uprosić. – Przemyśl to, Milfordzie! Rozumiesz mnie? Przemyśl to tak naprawdę! – Myślę. A ty? – Też! I przepraszam! Bardzo mi przykro. Uwierz mi! Pozwolisz mi odejść? Obiecasz, że nie zrobisz krzywdy Carze? O nic więcej nie proszę! – Na oba pytania odpowiedź brzmi: „nie”. – Milford podniósł dubeltówkę do ramienia i wymierzył długie bliźniacze lufy w stronę Luthera. Chłopak podskakiwał w kierunku drzwi, w jednej ręce trzymając buty, a drugą usiłując zapiąć guzik dżinsów. – Byłem głupcem! – ryknął na niego Milford. – A ty mnie zdradziłeś! Zdradziłeś mnie! Menda! Uliczna menda! Milford ściągnął lewy spust. Prawy był dla Cary. Później przeładuje broń dla siebie. Kurek opadł z kliknięciem, ale strzelba nie wypaliła. Luther kontynuował ewakuację ku drzwiom, nie oglądając się za siebie; absurdalna sylwetka, ubierająca się, podskakująca i robiąca uniki – wszystko jednocześnie. Zaskoczony Milford nacisnął drugi cyngiel. Nic. Kolejny niewypał. Naboje chyba zbyt długo leżały na półce w szafie. Były zbyt stare, domyślił się Milford. Z rykiem rzucił dubeltówką w stronę drzwi, które Luther za sobą zatrzasnął. Usłyszał wrzask Milforda i coś, co brzmiało jak dźwięk ciężkiej dwururki odbijającej się od drzwi i lądującej na podłodze. Luther jednak nie zwolnił. Gnał przez dom, zbiegł po schodach, pomknął w stronę frontowych drzwi, obijał się przy tym o meble, niektóre przesuwając. Coś się za nim

przewróciło i rozleciało. Jak jego życie. Znalazł się na zewnątrz, na drewnianej werandzie, potem na jej stopniach, i pomknął w stronę ciepłego zmierzchu. Jak najdalej. Życie na ulicy dało Lutherowi niejedną ostrą lekcję, kiedy więc kilka tygodni temu natknął się na dubeltówkę, sprawdził, czy na pewno nie jest naładowana, po czym odłożył ją na miejsce w głębi szafy. Natomiast sześciu nabojów w pudełku z górnej półki nie zostawił w takim stanie, w jakim je zastał. Wysypał z nich śruciny i proch i dopiero wtedy odłożył je do pudełka, upewniając się, że nie pozostał żaden ślad jego poczynań. Ta przezorność uratowała mu życie. Ale co teraz miał zrobić? Dopiero zapadał zmrok; ciemniejąca, otoczona drzewami ulica była pusta i cicha, pomijając nieustanny terkot świerszczy. Przecznicę dalej światła samochodu omiotły skrzyżowanie, ale poza tym nic się nie poruszało. Luther był pewny, że nikt nie widział jego rejterady ani nie słyszał zamieszania w domu. Serce mu łomotało i pocił się. Pot szczypał w oczy, utrudniając widoczność. Przesunął po nich rękawem koszuli, potem wierzch dłoni wytarł o usta, smakując Carę. Cara! Czy powinien wrócić, by bronić jej jak mężczyzna? Nie, pogorszyłby tylko sytuację. Po zajęciu się dubeltówką Luther przeszukał dom, chcąc się upewnić, że nie ma w nim innej broni. Nieuzbrojony Milford nie zastrzeli Cary. A jeśli miał jej zrobić coś innego, nożem lub gołymi rękami… cóż, na pewno już to zrobił. W oddali rozszczekał się pies, jakby przypominając Lutherowi, że za ciemną ulicą istnieje szeroki świat. Luther poczuł zapach świeżo skoszonej trawy. Najlepsze, co mógł zrobić, to uciec daleko od tego domu, od tej okolicy, i pod żadnym pozorem nie wracać. Później przecież zadzwoni, upewni się, że Carze nic się nie

stało. Nie zrezygnuje z niej. Za nic! Ale co ma teraz zrobić? Dokąd pójść? Co się z nim stanie? Nie po raz pierwszy w swoim młodym życiu zadawał sobie te pytania i nie po raz pierwszy nie potrafił na nie odpowiedzieć. Za każdym razem panika i samotność były trudniejsze do zniesienia. Co się ze mną stanie? Luther obudził się skulony na siedzeniu przerdzewiałej furgonetki Toma Wilde’a i kłykciami starł z oczu sen. Blask porannego słońca zalewający pękniętą przednią szybę wozu oślepiał. Spod przymrużonych powiek popatrzył na zegarek. Po dziesiątej. Nie potrafiąc zeszłej nocy wymyślić dla siebie lepszego miejsca, udał się do zamkniętej firmy usług malarskich i dekoratorskich Wilde’a i znalazł nocleg w starym pikapie zaparkowanym w głębi podwórza. Rano zamierzał pójść do pracy i rozważyć jakieś długoterminowe plany. Póki miał pracę, coś zawsze zarobi, a pieniądze dawały możliwość wyboru. O ile władze stanu nie wyślą za nim opiekuna społecznego. Pomyślał, że to akurat może mu się upiec. Milford raczej nie będzie chciał na razie zgłaszać jego ucieczki. Pewnie wolałby, żeby Luther zaszył się w innej części kraju. Wtedy mógłby wymyślić bajeczkę, tłumaczącą odejście Luthera, i nie musiałby ogłaszać, że jego żona puściła się z wychowankiem. Takie wyznanie mogłoby zatrzymać napływ pieniędzy, jakie agencja płaciła za opiekę nad zbłąkanymi owieczkami w rodzaju Luthera. Luther obejrzał się w brudnym lusterku wstecznym i przygładził włosy. Oczy miał przekrwione i pojawiło się w nich coś, czego nie widział od czasów Kansas City. Zagubienie. Desperacja.

Lęk. Założył kosmyki włosów za uszy, uchylił zardzewiałe drzwi furgonetki i wysiadł. Tom Wilde pojechał wczoraj vanem do domu, ale teraz van stał zaparkowany przy krawężniku. Wilde pewnie jest w budynku i zastanawia się, co jego podopieczny porabia tego pięknego, słonecznego poranka. Luther czuł dokuczliwy ból w krzyżu, a do tego zdrętwiała mu noga. W nocy było mu niewygodnie na twardym, spękanym winylowym siedzeniu pikapa; udawało mu się przysnąć tylko na krótko. Splótł palce obu dłoni, założył ręce na kark i odchylił się w tył. Coś trzasnęło mu w kręgosłupie, przeskakując na miejsce, i doznał ulgi. Rozbudził się i nabrał energii na tyle, że mógł dziś pracować – dźwigać dwudziestolitrowe kubły farby i ganiać z drabinami. Czy raczej: będzie mógł pracować, jak się trochę rozrusza. Kuśtykał sztywno w kierunku wejścia do budynku, starając się nie myśleć o wydarzeniach zeszłej nocy. Ale było to niemożliwe. Będzie musiał powiedzieć Tomowi Wilde’owi, ponieważ ten i tak w końcu wszystkiego się dowie. A zanim pojadą malować, Luther chciał zadzwonić do Cary, mimo ryzyka, że odbierze Milford. Chciał mieć pewność, że z Carą wszystko w porządku, że Milford nie zrobił jej krzywdy. Bo jeśli zrobił… Luther postanowił tego nie roztrząsać. Pchnął drzwi wejściowe i wszedł do magazynu i biura firmy. Wilde był w środku, siedział na wysokim stołku przy warsztacie. Nie włożył ubrania roboczego. Zamiast poplamionego farbą kombinezonu miał na sobie spłowiałe dżinsy i ciemnoniebieski, wciągany przez głowę sweter, w którym o innej godzinie byłoby mu o wiele za gorąco. Zgarbił ramiona, a głowę pochylił, jakby była za ciężka, żeby utrzymać ją na karku. – Tom?

– Cześć, Luther. – Wilde nie od razu uniósł głowę. Kiedy to zrobił, światło ujawniło siniaki na jego twarzy i szybko ciemniejące oko. – Co się stało? – spytał Luther. – Milford tu zajrzał. – Dziś rano? – Bardzo wcześnie. Czekał na mnie. – Co powiedział? – Że już tu nie pracujesz, a ja nie mam w tej sprawie nic do gadania. Przyłożył mi, żebym dobrze zrozumiał. Znaczy pod takim pretekstem. – A co on miał do ciebie? – Byłem pod ręką. Wolałby tobie obić gębę. Co się stało, Lutherze? Coś ty narobił? – Nie powiedział ci? – Nie. Był zajęty waleniem we mnie. Luther postanowił nie ujawniać wstydliwej tajemnicy Milforda. Nie było też sensu rozpowiadać, że Cara się z nim puściła. Fatalnie by się jej to przysłużyło. Jeśli Milford zamierzał chronić swoją reputację, a przy okazji reputację Cary, Luther w to wchodził. – Pokłóciliśmy się, i tyle. Puściły mu nerwy. Kto by się spodziewał, że takie zero jak Milford ma tyle charakteru? Nawrzucałem mu trochę, powiedziałem rzeczy, których nie powinienem mówić. – Musiały być mocne – rzekł Wilde. – Słuchaj uważnie: już tego nie naprawisz. Nie z człowiekiem takim jak Milford. Ostrzegałem, że jest bardziej niebezpieczny, niż można sądzić z wyglądu. – Znów opuścił głowę. Wpatrzył się w podłogę, a kiedy podniósł wzrok, skierował go prosto w oczy Luthera. – Nie chodzi tylko o to, że Milford jest zdolny do wyrządzenia człowiekowi poważnej krzywdy. Ma spory posłuch w mieście. Ci, co go znają, boją się wejść mu w drogę, może więc uniemożliwić mi pracę i życie tutaj, jeśli stanę po twojej stronie. Muszę, Lutherze, zrobić, co mi kazał.

Muszę cię zwolnić. Choć naprawdę tego nie chcę. – Rozumiem – powiedział Luther. – Dobrze mnie traktowałeś, Tom, i nie chcę, żebyś miał przeze mnie kłopoty. – Milford cię szukał, Lutherze. Nie odpuści, dopóki nie znajdzie. Gdzie spędziłeś noc? – Tutaj. W szoferce furgonetki. – Jezu! Byłeś tu, kiedy przyszedł Milford! – Na to wychodzi. Pewnie przespałem jego wizytę. – Szczęściarz z ciebie. – Wilde pogmerał w kieszeni i wyciągnął z niej zwitek banknotów. – To twoja wypłata, z małą premią. Tylko tyle mogę dla ciebie zrobić, Lutherze. Luther przyjął pieniądze i podziękował Wilde’owi. – Dokąd teraz pójdziesz? – spytał Wilde. – Nie wiem. Tutaj nie mogę się kręcić. – Ano raczej nie. Przykro mi. – Daj spokój, Tom. To nie twoja wina. – Luther ruszył w stronę wyjścia. – Na razie. – Uważaj na siebie. – Wilde zsunął się ze stołka, żeby podać Lutherowi rękę. Potem mocno i niezgrabnie go uściskał. – Pilnuj się. Możesz wyjechać stąd autobusem. Ale dopóki nie opuścisz miasta, miej oczy dookoła głowy. – Może i tak zrobię. Dziękuję, Tom. Byłeś dla mnie dobry. Luther przekroczył próg i oddalił się, nie oglądając za siebie. Słońce grzało mu plecy, jakby go popędzało. Ale nie poszedł na przystanek autobusowy. Nie zamierzał opuszczać miasta, bo oznaczałoby to opuszczenie Cary. Przekonany, że o tej porze Milford siedzi w swoim gabinecie w biurach kopalni, Luther włóczył się przez jakiś czas po mieście, usiłując wymyślić, gdzie się teraz podzieje. Nie mógł zamieszkać w motelu, bo tam Milford prędzej czy później go znajdzie. Pewnie prędzej niż później. W mieście wielkości Hiram życie na ulicy było niemożliwe. Bezdomnych przepędzano albo wsadzano za włóczęgostwo. Szeryf lub jego

zastępcy capnęliby go pierwszego dnia. Luther nie miał pojęcia, co robić i dokąd pójść. Co teraz? Co teraz ze mną będzie? Zauważył, że od wielkiego wiktoriańskiego domu Sandów dzieli go tylko przecznica. Może jest tam Cara. Sama. Przydałoby się z nią porozmawiać, upewnić się przed odejściem, że nic jej nie jest. Może podsunie mu jakiś pomysł. Nie mógł być na sto procent pewien, że Milforda nie ma w domu. Gdy zbliżył się do budynku i wchodził po szerokich stopniach werandy, przyspieszył mu puls. Rozejrzał się po ulicy. Dotarł tu niepostrzeżenie, chyba że ktoś dostrzegł go przez okno. Jednym dźwiękiem był alarm samochodowy, uparcie wyjący kilka przecznic dalej. Spomiędzy liści pobliskiego, słodko pachnącego kapryfolium wzleciała pszczoła; bzycząc, krążyła wokół Luthera, jakby oceniała swoje szanse i zbierała się na odwagę. Kilka sekund później nacisnął dzwonek. Cara otworzyła drzwi i patrzyła na niego w zdumieniu. Wyglądała dobrze. Żadnych śladów. Może Milford całą złość wyładował na Tomie. – Caro… nic ci nie jest? – Nic. – Dopiero teraz zauważył, że płakała. Do jej oczu znów napłynęły łzy. – Milford był u Toma Wilde’a – powiedziała. – Wiem, właśnie od niego wracam. Wilde musiał mnie wylać. Milford go pobił i nie dał mu wyboru. Nie wiem, co robić ani dokąd pójść. Czekaj, Milforda nie…? – Nie ma go. Po powrocie od Wilde’a pojechał do pracy. Do biura w kopalni, gdzie od dziesięciu lat spędza większość czasu. Otworzyła szerzej drzwi i lekko oparła na ramieniu Luthera koniuszki dwóch palców, wciągając go do środka jedynie delikatnym dotykiem, jak za pomocą pola magnetycznego wytwarzającego się między nimi przy

najmniejszym kontakcie. – Musiałem się z tobą zobaczyć – szepnął Luther. Oddech uwiązł mu w gardle. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale Cara nagle przywarła do niego i mocno pocałowała, z całych sił wpijając się w niego ustami. Jęknęła, zaczęła drżeć i wbiła palce w jego plecy, manewrując ich ciałami, oddalając je od osłoniętej firanką szyby w drzwiach, żeby byli niewidoczni z zewnątrz. Gdy oderwała się od niego, spojrzała mu w oczy niemal z uwielbieniem i powiedziała: – Jesteś tu, gdzie powinieneś być, Lutherze. Znalazłeś wreszcie swoje miejsce. Uwierzył jej. Nieważne nazwisko na akcie własności domu, nieważne nazwisko na akcie ślubu. To było jego miejsce. U boku Cary. Przy Carze był jego dom. 27 Nowy Jork, 2004 Wiedział, o której powinna wrócić, i wypatrywał jej przez okno. Rozpozna ją nawet z wysokości dwunastego piętra. Widział, jak wychodziła do pracy, szedł za nią, przyglądał się, jak jadła lunch w wytwornej restauracji na Central Park West. Była w jasnoszarej sukience, niosła czerwoną torebkę i złożoną czarną parasolkę na wypadek, gdyby zaczęło padać. Rozpozna ją po ubraniu, po długich ciemnych włosach, po tym, jak chodziła dumna i wyprostowana, z lekko wygiętymi plecami i podniesionym czołem, nieco szybszym krokiem niż przechodnie wokół niej. Niemal jakby paradowała przed widownią, czując wpatrzone w siebie oczy, skupione wyłącznie na niej, wybranej z tłumu przypadkowych pieszych. Może już to wyczuwa. Może już wie. Na koniec, gdy styka się czas z przeznaczeniem, wszystkie zdają się wiedzieć, zdają się rozumieć, że wiedziały przez cały czas i że mnie zdradzały. Rozumieją znaczenie i

sprawiedliwość,rozumieją, że nadeszła pora zapłaty. Wstrząsa nimi sens życia i sens śmierci jednocześnie i widzą,że między jednym a drugim nie ma różnicy. Mrugnięcie powiek, ominięte jedno uderzenie serca,ostatni wydech, nic… brzęczenie… barwa długości fali świetlnej, to wszystko. Mądrość ostatniej sekundy, lekcja i dar. Spojrzał na zegarek, podszedł do okna, podniósł żaluzję. Przycisnął czoło do szyby, żeby widzieć pod lepszym kątem, i popatrzył w dół. Błękitna dal. Była tam! Piękno zaparło mu dech w piersi. Mary Navarre szła zatłoczonym chodnikiem w stronę mieszkania na West Endzie, lawirując od czasu do czasu w ciżbie przechodniów, żeby wyminąć tych wolniejszych. Pasek czerwonej torebki przełożyła na ukos przez piersi, żeby nie wyrwał jej jakiś uliczny złodziejaszek, a trzymaną w prawej ręce złożoną parasolką przy każdym kroku wymachiwała niemal jak szpadą. Mogłoby to budzić popłoch wśród idących z naprzeciwka, gdyby nie jej uśmiech. Odblokowała drzwi do przedsionka, wystukując kod na panelu domofonu. Już wewnątrz zajrzała do mosiężnej skrzynki pocztowej, oznaczonej numerem jej mieszkania. Nic ciekawego – ulotki reklamowe i powiadomienie o zebraniu lokatorów, mającym na celu przedyskutowanie sposobów na zwiększenie bezpieczeństwa bloku w związku z zagrożeniem atakami terrorystycznymi. Może Donald chciałby pójść, pomyślała, zatrzaskując skrzynkę, po czym otworzyła kluczem drzwi do holu z windami. Po naciśnięciu przywołującego windę przycisku zobaczyła, że jedna kabina znajduje się na dwunastym piętrze, a druga na piątym. Strzałka wskazująca dwanaście nie drgnęła, ale ta celująca w cyfrę pięć natychmiast zaczęła opadać. Zatrzymała się na trójce, ale zaraz podjęła ruch ku parterowi.

Otworzyły się rozsuwane drzwi. Dorodnej postury kobieta, którą Mary już widywała, skinęła głową i wyszła z kabiny w zawiei granatowego materiału, a za nią rozpościerała się długa szkarłatna apaszka. Chce wyglądać na szczuplejszą. Mary nie po raz pierwszy zdziwiła się, że ludzie z nadwagą tak często starali się ukryć swoją masę pod ubraniami rozmiarów namiotu, które tylko podkreślały ich wagę. Przypomniała sobie, że ważyła się dziś rano w łazience. Postarała się wypędzić z myśli ponad dwa kilo, które w jakiś sposób przybyły jej w ciągu ostatniego miesiąca. Pozwalali sobie ostatnio z Donaldem, któremu też przybyło w pasie, na zbyt wiele obfitych posiłków w zbyt wielu dobrych restauracjach. Trzeba z tym skończyć… Gdy znalazła się sama w windzie, nacisnęła guzik dwunastego piętra, po raz kolejny obiecując sobie, że przechodzi na dietę. Może metodą Atkinsa? Jej ulubioną potrawą był stek z sałatką, bułeczkami i opiekanymi ziemniakami, podlewany mocnym martini. Powinna dać radę zrezygnować z ziemniaków. Może i z bułeczek. Na dwunastym piętrze winda zwolniła, zatrzymała się, po czym opadła miękko, wskakując na właściwy poziom. Drzwi się rozsunęły. Wychodząc na korytarz, Mary zdążyła zauważyć zamykającą się sąsiednią kabinę. Po otwarciu drzwi mieszkania przystanęła na chwilę w progu, co stało się jej zwyczajem, podziwiając przestrzenny i gustowny wystrój. Po raz kolejny przypominała sobie, że to wszystko należało do niej i Donalda. Dopiero w kuchni, gdzie chciała nalać sobie szklankę wody, spostrzegła leżące na brzegu stołu dwa zawinięte w folię kawałki mięsa bez kości. Najwyższej jakości, soczyste i lekko poprzerastane tłuszczem, takie, jakie lubiła najbardziej. Osłupiała, wpatrywała się w steki. Skąd, do licha

ciężkiego…? Czyżby pijąc rano sok pomarańczowy, wyjęła je przypadkiem z lodówki i zapomniała włożyć z powrotem? Wątpliwe. Była pewna, że nawet nie wysunęła przegrody z mięsem. Nie miała powodu, żeby to robić. Poza tym nie przypominała sobie, żeby w lodówce w ogóle były steki. Może kupił je Donald z myślą o romantycznej kolacji we dwoje. Może chciał zrobić jej niespodziankę, bo miał jakiś powód do świętowania. To by wszystko wyjaśniało. – Donaldzie? – Zaskoczyło ją brzmienie własnego głosu. Był wyższy niż zwykle. Wystraszony. – Donaldzie! – Teraz lepiej. Przeszła do salonu i zawołała go jeszcze raz. Wymawiała jego imię, przemierzając mieszkanie, zaglądając do każdego pokoju. Była sama. Wracając do salonu, zauważyła, że jedna z żaluzji została podniesiona. Znowu coś się nie zgadza. Tylko na tyle połączyła leżące w kuchni steki z podniesioną żaluzją. W końcu mogła sama ją podnieść, ale po prostu o tym zapomniała. Donald też mógł to zrobić. Mary opuściła żaluzję, przywracając – w swoim mniemaniu – elegancję i harmonię w pokoju. Tylko mimochodem zarejestrowała smugę na szybie okiennej, jakbyś ktoś oparł się o nią, żeby popatrzeć w dół. Wróciła do kuchni i ostrożnie dotknęła kłykciami opakowanych steków. Były chłodne. Muszą tu leżeć od niedawna. Mary usiadła przy stole i wpatrywała się w drogie mięso. Była pewna, że nie widziała go wcześniej. Donald znowu bawi się po swojemu? Wiedziała, że będzie zaprzeczał. Dziwne. Dziwne jak wszyscy diabli. Przypomniała sobie wysiadanie z windy, syk zamykających się drzwi

sąsiedniej kabiny, wrażenie, że podniosły jej się włosy na karku. W tamtym momencie nie przejęła się tym za bardzo. Może nie powinna przejmować się tym i teraz. Takie byle co… To nic nie znaczy… Nadmiar wyobraźni… Nie boję się…Ale może powinnam. Mary schowała mięso do odpowiedniej przegródki w lodówce i jak najszybciej wyszła z mieszkania. W holu zauważyła, że nie wzięła parasolki, ale postanowiła po nią nie wracać. Przeczeka w Starbucks na rogu ulicy, sącząc mokkę i przeglądając poranne wydania gazet, a do mieszkania wróci później, kiedy Donald już na pewno będzie w domu. Koniecznie musi z nim porozmawiać. Nocny Łowca czekał na nią w stojącej na dwunastym piętrze windzie, trzymając palec na przycisku otwierania drzwi, żeby nikt nie ściągnął dźwigu na inną kondygnację. Gdy usłyszał, że zbliża się druga winda, zabrał palec i nacisnął guzik z napisem „parter”. Drzwi zasunęły się w momencie, w którym otwierały się sąsiednie. Gdy wynurzała się na korytarz, zdążyła mu jeszcze mignąć jej falująca w ruchu szara sukienka – rąbek zaledwie, i to przez ułamek sekundy. Oparł się o ścianę kabiny w zjeżdżającej windzie i głęboko zaczerpnął tchu. Przez krótką chwilę był tak blisko niej. Ten jej zapach! Nie jej perfum – jej zapach! Zapach jej ciała, jej karnacji, poruszeń, uśmiechu i spojrzeń. Wie! Nie szkodzi, że nie zdaje sobie z tego sprawy. Wie. Gdzieś tam, na jakimś mrocznym poziomie świadomości, w starożytnych krainach umysłu, musi pojmować, co gotuje nam los, dostrzegać nieuchronność i impet pożądań, wiedzieć, jak bliscy sobie jesteśmy, zjednoczeni, zespoleni,wczepieni w siebie, my – niemal jedność. Grzech pierworodny. Pierworodna zdrada. Niemal jedność…Wie! 28

Co za okropieństwo! Pearl czuła paskudny posmak w ustach, a dotykane językiem zęby były jak omszałe. Przysnęła na sofie, oglądając kablówkę, i nietrwała kondycja w zasadzie chyba wszystkiego zdominowała jej myśli. Nie pamiętała wyraźnie swoich snów, ale pozostawiły po sobie przygnębienie. Kolację zjadła w domu samotnie – nieduży stek, frytki, delikatesową sałatkę coleslaw, do tego kieliszek taniego czerwonego wina. Sycące. Umyła naczynia w zlewozmywaku, naciągnęła na siebie stare dżinsy i znoszoną koszulkę i malowała salon, dopóki się nie zmęczyła. Potem pobieżnie posprzątała i pomyślała, że przed pójściem spać poogląda telewizję z czymś do picia w ręce. Na antenę wszedł nowy reality show. Kilkoro mężczyzn i kobiet tygodniami mieszkało w odosobnieniu w latarni morskiej na małej wysepce. Jedna z kobiet miała najgorszy wynik w meczu tenisowym „każdy z każdym”, a widzowie dzwonili do studia, głosując, który z mężczyzn powinien ją poślubić. Że co? *** Pearl się zdrzemnęła. Minęła pierwsza w nocy, a w telewizji pan w niebieskim garniturze i czerwonym krawacie dyskutował z innym panem w niebieskim garniturze i czerwonym krawacie o aborcji. Pearl zamrugała i usiadła prosto. Wysunięty telewizor stał blisko środka pokoju. Ścianę za nim niemal w całości pokrywała nowa farba. Wizualne potwierdzenie, że coś wreszcie zrobiła, nie przyniosło oczekiwanej satysfakcji. Z głębin swojej depresji zastanawiała się, skąd ten przypływ optymizmu i energii, który skłonił ją do wyciągnięcia akcesoriów malarskich z szafy w przedpokoju i pierwszego przejechania wałkiem po ścianie. Podejrzewała, że mogło mieć to coś wspólnego z

Quinnem, ale gdy patrzyła na to z innej strony, myśl wydawała się niedorzeczna. Quinn mógłby być jej ojcem, w sensie biologicznym przynajmniej. Ich romans przypominałby stare filmy z Humphreyem Bogartem i Lauren Bacall, gdzie nikt zdawał się nie zauważać i nie przejmować tym, że Bacall była młoda, a Bogarta dzielił krok od starczego uwiądu. Albo Fred i Ethel z Kocham Lucy. Co, do cholery, Ethel widziała w tym wapniaku Fredzie? Z drugiej strony, pomyślała Pearl, nie byłoby tak źle zostać filmową Lauren Bacall. Albo choćby Ethel. Zamiast być kobietą o krok od bezrobocia, popadającą w zauroczenie podtatusiałym eks-gliną, którego wszyscy uważali za pedofila. No, prawie wszyscy. Gadające głowy w telewizji zmieniły temat na deficyt narodowy. Pearl wyłapała coś o „poświęcaniu przyszłych pokoleń”. Prawda była taka, że przyszłość Pearl, Quinna i Feddermana nie malowała się w różowych barwach. Siedzieli na skraju gałęzi, którą starali się obciąć jacyś bardzo ważni ludzie. Egan był skończonym wałem, a Renzowi nie ufał nawet Quinn. Lokalne media zaczynały odgrzebywać brudy, a Quinn jako jedyny wierzył, że w sprawie rzeczywiście dokonywał się postęp. Pearl zdecydowała, że zadzwoni jutro do siostry Quinna, może postara się umówić z nią gdzieś na kawę, żeby odbudować nadwątlony optymizm. Wydawało się, że Michelle Quinn nieustannie podnoszą na duchu te jej komputerowe czary, dzięki którym znajdowała przesłanki, że Quinna niewinnie oskarżono o gwałt. Zawsze więc istniała możliwość, że uda jej się złożyć fragmenty cybernetycznej układanki, które pomogą im w sprawie Nocnego Łowcy. Nocny Łowca. Pearl nie chciała teraz myśleć o tym świrze, bo nie będzie mogła zasnąć.

Niewinny Quinn cierpiał jak jakiś biblijny nieszczęśnik, wygnany na pokutę do dalekiego kraju, podczas gdy Nocny Łowca, morderca, bezkarnie dogadzał swoim sadystycznym zapędom. Pearl postanowiła, że nie pozwoli, by poniosły ją nerwy. Spostrzegła, że nie zamknęła jednej z puszek otwartych do malowania. Cóż… Do tej pory na powierzchni wytworzyła się pewnie skorupa zaschniętej farby. Rozwiązanie równie dobre jak wieko. Dziś nie warto zawracać sobie tym głowy, kiedy była taka zmęczona. Rano upchnie w szafie farbę razem z resztą przyrządów i postara się o nich zapomnieć. Jeden z telewizyjnych ekspertów starał się przekrzyczeć drugiego, wymachując rękami i zapewniając wszystkich, że mają zabezpieczoną przyszłość. Pearl pilotem wyłączyła go w pół zdania i poszła do łóżka. Nawet ona miała w życiu swoje małe radości. Był prawie pewny, że to ona. Nowy Jork to duże miasto, ale i tak ludzie niespodziewanie wpadali na znajomych. Nie miała dziś na sobie krzyczącego „zerżnij mnie!” stroju, w który ubrana była, kiedy spotkali się pierwszy raz. Tego ranka wyglądała jak bizneslaska, bogata pizda, a wyszła z budynku, w którym, sądząc po elewacji, miesięczny czynsz za mieszkanie kosztował majątek. Jej zachowanie dało mu pewność, że tu mieszkała, a nie wpadła do kogoś z wizytą. Ale włosy miała jakieś inne. Bardziej puszyste, czy coś. Znajdował się po drugiej stronie ulicy i starał się podejść bliżej – chciał mieć pewność, że z kimś jej nie pomylił – ale portier w uniformie, zachowujący się, jakby ją znał, wezwał taksówkę i odjechała, zanim zdążył się zbliżyć. Nie miało to większego znaczenia. Pewność zdobył wystarczającą, a dokładniejsze oględziny wiele by nie wniosły. Ślady po uderzeniach bata starał się zostawić w miejscach, które zakryje ubranie. To samo tyczyło się

siniaków, może poza kostkami, za które chwycił, żeby odciągnąć ją od drzwi. Lubi się bawić, co nie? Jak to wszystko do siebie pasuje! Wiedział, jak to jest z tymi bogatymi pizdami. W jednym eleganckim mieszkaniu wiodła normalne życie, ale miała też chatę w Valley, gdzie zmieniała się w cizię dla każdego, kto mógł wyjść naprzeciw jej potrzebom. Tam naprawdę mogła być sobą. Patrzył, jak jej taksówka wtapia się w mrowie samochodów, a potem znów skierował wzrok na wysoki, nowoczesny budynek za plecami portiera w jasnym uniformie. Z tą kobietą akurat chciałby się jeszcze raz spotkać, ale nigdy nie przebije się do jej mieszkania przez ochronę, jaką z pewnością otoczona była ta luksusowa forteca. Ona z kolei raczej nie odwiedzała zbyt często mieszkania w Village. Pewnie miała dobrą pracę, świetną nawet, i musiała się pilnować, więc mógł tylko liczyć, że szczęśliwy traf pozwoli mu spotkać ją poza domem. Chyba że znów trafi na nią w jakimś klubie. Był przekonany, że mogliby razem znaleźć szczęście w cierpieniu, przynajmniej na jakiś czas. Stać ją było na niego i na jego niegrzeczne nałogi. Miała to, co on chciał mieć. Zapragnie mu to oddać. Już on o to zadba. 29 – Sam widzisz, Romulusie, w czym tkwi problem – powiedział Victory Wallace, odpowiedzialny za dekorację wnętrza domu z czerwonobrązowego piaskowca na Zachodniej Osiemdziesiątej Dziewiątej Ulicy. Jego klientami był bogaty hurtownik oliwy z małżonką, którzy przeprowadzali się z Turcji. Stary budynek w najśmielszych snach nie podejrzewałby, że coś takiego może się wydarzyć. Stali w łazience przy głównej sypialni, przestronnym pokoiku wyłożonym beżowymi kafelkami, z podłogą i toaletkami z żyłkowanego marmuru. Kabinę prysznicową, w

której spokojnie zmieściłoby się sześć osób, a niezliczone pozłacane główki natryskowe celowały we wszystkie strony, zamykały drzwi zdobione czymś kojarzącym się z odręcznie pisanymi listami miłosnymi, ściśniętymi między warstwami rżniętego szkła. Z sufitu zwisał złoty żyrandol, bardziej pasujący do sali pałacowej gdzieś w Arabii Saudyjskiej niż do łazienki na West Side. O dziwo, Victory Wallace (którego prawdziwe nazwisko brzmiało Victor Padilla) sprawił, że wszystko do siebie pasowało. Ale w końcu właśnie na tym polegał jego talent. Drugim z jego talentów była maniera wielkiej damy, którą uczynił częścią swojego profesjonalnego wizerunku. Romulus nie zwracał już na to uwagi – zdążył się przyzwyczaić – aczkolwiek doceniał potencjał rynkowy takiego stylu i niuanse zachowań à la Marlene Dietrich. – Rozumiesz, Romulusku, moi klienci są pod ogromną presją i ko-niecz-nie chcą się wprowadzić w przyszłym tygodniu, muszę więc dopilnować, żeby wszystko było dopięte na ostatni guzik. Dostrzegasz problem, prawda, kochanie? Romulus strzepnął pyłek z rękawa czarnej marynarki od Armaniego i skinął głową. Victory, jakby oczekiwał dłuższej wypowiedzi, wpatrywał się w niego spłoszonym spojrzeniem jelenia, któremu przypomniano, że zaczął się sezon myśliwski. – Moi klienci życzą sobie, żeby zrobić coś z tym o-hydnym stalowym wspornikiem. Oni nalegają, Romulusku. A wspornik podtrzymuje strop! Po prostu nie można go ruszyć! – Był szczupłym mężczyzną o talii osy, ubranym w obcisłe markowe dżinsy i koszulę koloru antracytu z powiewającymi rękawami. Niekiedy zdarzało mu się nosić czerwony beret. Strój był częścią jego ekscentrycznego popisu, często niezbędnego przy klientach płacących mu sięgające stratosfery honoraria. – No popatrz! Olbrzymi stalowy wspornik w samym środku łazienki! Wygląda jak rura

kanalizacyjna! Jak coś, w czym bulgoczą ludzkie odchody! – Zrobił minę gargulca, na chwilę wysuwając język. – Widzisz, z czym mamy tu do czynienia? – Opakuj to – doradził Romulus. Victory przyłożył dłoń do czoła jak w nagłym ataku migreny. – Nie, nie, nie, Romulusie. Dawno zostawiliśmy za sobą etap tego pylącego gipsu. Po prostu nie ma powrotu. Za mało czasu. Romulus obrzucił wzrokiem pozłacane krany i specjalnie odsłonięte złote rury pod marmurową umywalką. Rażące. Pretensjonalne. – Mówisz, że wspornik wygląda jak rura. Więc nie staraj się go osłonić. Zamień go w atut. Pokryj go złotem jak inne rury, żeby efektownie się prezentował. Ale ostrzegam: to będzie kosztowne. Victory machnął w bok długim prawym ramieniem, jakby chciał strzepnąć natrętny kawałek celofanu, który przykleił mu się do palców. – Jesteśmy daleko, ale to daleko, jest zdecydowanie poza pojęciem „kosztowne”. Pieniądze nie stanowią problemu. Najmniejszego. Po prostu pomijam je w ocenie sytuacji. Prawdziwym problemem jest powierzchnia wspornika. Wykonano ją ze stopu, którego złota powłoka się nie trzyma. – Uśmiechnął się do Romulusa w sposób, który bez wątpienia uważał za urzekający. – Dlatego poprosiłem cię o radę, kochanie. Wszyscy w branży twierdzą, że w takich opałach trzeba dzwonić do Romulusa i tylko do niego. Przygalopuje na ratunek jak kawaleria w jednym z tych szerokoekranowych westernów, w których kolory wyglądały, jakby ściekły z palety Gauguina. Cóż, zadzwoniłem. – Victory przyłożył rękę do ucha w geście nasłuchiwania. – Czyżbym słyszał trąbkę grającą do ataku? – Mogę pomalować rurę tak, żeby powierzchnia wyglądała na złotą. Ale będzie cię to kosztowało nie mniej niż

prawdziwe złoto. – To nic, to nic! – zapewnił Victory. – Mam jeszcze jedną malusieńką prośbę. Zgódź się, a uratujesz mi życie i uszczęśliwisz moich klientów. Czy możesz, dodatkowo, zrobić to tak raz-dwa? – Trzy dni od dziś? Victory potrząsnął głową, a ręką rozgonił jego słowa jak rój owadów. – A dwa? Mógłbyś zrobić to w dwa dni? Dolicz do rachunku ekspresowe tempo. Dwadzieścia procent. – Zrobił wymach z bekhendu. – Trzydzieści! – Dwa dni – powiedział Romulus. – Kochany! Jesteś największy! – Oczywiście, że jestem. Romulus opuścił budynek i przeszedł pół przecznicy do miejsca, w którym zaparkował swojego cadillaca. Doskonale wiedział, czym pomaluje wspornik: specjalną farbą, którą stworzył, mieszając złoto płatkowe z tanią farbą do gruntowania. Obydwa składniki trudno zdobyć na zawołanie, ale był pewien, że w szerokim asortymencie materiałów, które przechowywał na wypadek podobnego zlecenia, coś mu jeszcze zostało. Należało precyzyjnie nałożyć trzy lub cztery warstwy farby, ale efekt końcowy zdumiewająco przypominał prawdziwą złotą powłokę. Romulus usadowił się w chłodnym wnętrzu cadillaca i odbił od krawężnika. Uśmiechnął się, jadąc wąskimi bocznymi uliczkami. Obserwował przesuwający się za przyciemnionymi szybami samochodu Nowy Jork: malutkie restauracyjki, udające kawiarnie z ogródkami; samochody zaparkowane tak, że blokowały wyjazd innym; kochanków obejmujących się podczas spaceru; znużonych ludzi, którym życie dało w kość, siedzących na betonowych schodach; innych, którzy zabłądzili i snuli się zdezorientowani. Romulusowi powiodło się w życiu i wiodło się coraz lepiej. Wszystko miał pod kontrolą.

Przynajmniej obecnie. Świat, który sobie stworzył, był światem uporządkowanym i pełnym satysfakcji. Sam ukuł określenie swojej pracy: malarz specjalistyczny. Właśnie to widniało na jego złoconych białych wizytówkach obok pseudonimu zawodowego Romulus. Nie było mu łatwo zdobyć szacunek i podziw tych, którzy z początku postrzegali go tylko jako kolejnego podwykonawcę, mieszacza farb, co najwyżej wyjątkowo zręcznego w swoim fachu. Ale szybko się przekonali, że nie był zwykłym malarzem pokojowym. Dlatego też mógł żądać teraz niebotycznych cen od dekoratorów wnętrz, którzy go wynajmowali, a którzy z kolei żądali jeszcze bardziej niebotycznych cen od swoich majętnych klientów. Perfekcyjnie łączył ze sobą farby, cieniował fasety i listwy, tak że panele drzwiowe wydawały się głębsze nawet pod bezpośrednio padającym światłem, kalkulował dobór kolorów, żeby jak najpełniej komponowały się z umeblowaniem. Zmieniał konsystencję farby, podbarwionej tak, żeby uczyniła pokoje wedle woli większymi lub mniejszymi, tworzył światło i cień w miejscach, w których w rzeczywistości nie istniały. Był artystą. Wyjątkiem. Właśnie tego pragnęli jego klienci, tak samo jak pragnęli mieć szyte na zamówienie stroje i każdą inną rzecz jedyną w swoim rodzaju. Przyjeżdżał do pracy czarnym cadillakiem, w garniturze od Armaniego, wszystkie materiały niosąc w jednej dużej czarnej walizce. Zajmował się pracami wykończeniowymi po tym, jak zwykli malarze zrobili już swoje. Najczęściej wchodził do mieszkań, używając otrzymanego od dekoratora klucza. Pracował sam, żeby nikt mu się nie przyglądał ani nie przeszkadzał. Nie lubił słuchać sugestii ani odpowiadać na głupie pytania. Po powrocie do mieszkania, przerobionego tak, żeby

służyło jego zawodowym celom, nie marnował czasu. Zebrał wszystko, czego potrzebował, potem stanął przy swoim warsztacie i zaczął nadawać odcień farbie, dolewając kroplę po kropli, i przerywał, aby podłączyć czterolitrową puszkę z farbą do elektrycznego mieszadła, przyśrubowanego do stołu warsztatowego. Mieszadło doskonale imitowało ruch ręki mistrza sztuki barmańskiej, przygotowującego wstrząśnięte martini, tylko z większą szybkością i siłą, dokładnie miksując zawartość puszki. Dodawał płatek złota, złuszczając go opuszkami palców w lateksowych rękawiczkach, delikatnie, wyćwiczonymi ruchami, tak że opadał jak metaliczny śnieg. Po każdym próbnym miksowaniu kilkoma pociągnięciami pędzla nakładał trochę farby na powierzchnię długiej rury, którą, był tego pewien, wykonano z tego samego stopu co stalowy wspornik w domu z czerwonobrązowego piaskowca. Kładł potem rurę na drewnianym klocu, przed niedużym wiatrakiem, który osuszał ją w kilka minut. Znalezienie idealnej formuły zajęło mu prawie trzy godziny, ale rezultat osiągnął magiczny. Romulus poratuje Victory’ego przy tej robocie, a Victory, przybierając tak dobrze mu służący image, będzie przechwalał się i puszył wnętrzem domu z czerwonobrązowego piaskowca przed innymi dekoratorami, należącymi do najbardziej rozchwytywanych i najlepiej zarabiających w Nowym Jorku. Interesom Romulusa z pewnością się to przysłuży. Jego sztuce. Praca, którą wykonywał, wymagała skrupulatności, a używał do niej głównie własnoręcznie stworzonych narzędzi i cienkich, misternych pędzelków. Dawała mu tę rozpierającą radość, tę płynącą z głębi duszy satysfakcję, której musiał doświadczać sam da Vinci. Jeszcze tylko jedna forma aktywności wypełniała Romulusa podobną radością. Lars Svenson siedział przy stoliku w Munchen’s i

studiował wygląd brunetki siedzącej przy końcu lady barowej. Była chuda jak ćpunka, a jej ciemne oczy płonęły w lustrze za barem, kiedy tylko przyłapały jego spojrzenie. Poza wychudzeniem i oczyma podobało mu się w niej jeszcze kilka rzeczy. Sposób, w jaki siedziała ze splecionymi nogami na wysokim stołku, z czarną balerinką zsuniętą tak, że niemal spadała ze stopy. Sposób, w jaki od czasu do czasu z czarną rozpaczą wpatrywała się w swojego drinka, świadoma, że jest obserwowana, na pewno świadoma. I te ciemne szramy na jej odsłoniętych ramionach i z boku szyi. Te na szyi intrygowały go najbardziej. Kiedy ze swoim drinkiem w dłoni usiadł na stołku obok niej, nie wydawała się zaskoczona. Zresztą, co miałoby ją zaskoczyć? Po to tu przyszła. Po to każda tu przychodziła. Przybytek nieudaczników. – Regularnie tu zaglądasz? – zagadnął, posyłając jej delikatny uśmiech. Nie za ostro na początek. – Nie wiem, czy to dobre określenie – odpowiedziała, nawet na niego nie patrząc. – Na imię mi Lars. – Mam zjazd, Lars. – Ciężka noc? – Jak dotąd nie. Ciągle szukam. – Może będę w stanie ci pomóc. – Tak? Dasz mi to, czego potrzebuję? Przekręcił ją na stołku tak, że musiała na niego spojrzeć, i posłał jej uśmiech, tym razem już pełny. – Tak. Doskonale wiem, czego ci trzeba, i mogę ci to zapewnić. – Gestem zamówił u barmana następną kolejkę. Teraz jej ciemne oczy wpatrywały się w niego nieruchomo. Akweny żądz. – To co, wypijemy kilka drinków i poznamy się lepiej, zanim pójdziemy do mnie? – Powinniśmy lepiej się poznać – odparł Lars. Jakże

szczery, jakże zatroskany Lars. – Ostrożność nie zawadzi. Któregoś dnia zaprosisz kogoś, kto naprawdę cię skrzywdzi. – Staram się. *** Przed północą była już związana w pozycji orła, a Lars wysmagał ją do krwi. Przez cały czas jej się to podobało. Przed wpół do pierwszej znalazł jej zapasy, ukryte w wydrążonym romansidle. Gówniana koka,ale ujdzie. Przed trzecią nad ranem dowiedział się, skąd miała szramy na karku. Przed szóstą zostawił ją śpiącą, nieprzytomną albo martwą. Nie poznał jej imienia. Kilka minut po siódmej siedział na ławce na Washington Square. Wokół niego budziło się miasto, przeciągało się i nabierało życia. Nie czuł się najlepiej. Wiedział, że napięcie, któremu dał upust, powróci. Zawsze wracało, od jakiegoś czasu coraz szybciej i szybciej. A tym razem zdarzyło się coś dziwnego. Innego w każdym razie. Przyłapał się na zastanawianiu, jak ona się czuje. Czyżby… było mu jej szkoda? Nie do pomyślenia! Okryty łachmanami mężczyzna po drugiej stronie placu, postawny, choć podstarzały, podniósł się z trawy, na której dotąd siedział, i kopnął gołębia. Baw się dobrze. Charknął, splunął na trawę flegmą, podciągnął opadające spodnie i ruszył do trzepiącego skrzydłami ptaka. Nie chcę być taki jak on… Przenigdy… Młodszy, silniejszy, mający pracę Lars chwiejnie podniósł się z ławki. Musiał wrócić do domu, wyspać się porządnie, bo po południu czekała go przeprowadzka w Jersey. Miał ściśnięty żołądek i z niezrozumiałych powodów zbierało mu się na płacz. Nie, nie zamierzał naprawdę się rozpłakać. Kontrolował to.

Skierował się w stronę Waverly, myśląc, że przyczyną jego depresji są prawdopodobnie kiepskiej jakości dragi. Gdzie ona kupuje ten szajs? Może powinien pozbyć się reszty narkotyków, które ukradł kobiecie – oddając jej przysługę – wsuwając za koszulę przed wyjściem z mieszkania. Wypieprzyć gdzieś do kanału i zapomnieć. Może powinien to rozważyć. 30 Zamiast na parkowej ławce zaczęli się niekiedy spotykać w mieszkaniu Quinna. Mieszkanie Pearl było za małe, a Fedderman miał dom w Queens, gdzie mieszkał z żoną i dziećmi. Rozsądnie starał się nie mieszać życia osobistego z pracą. Pearl pomogła Quinnowi doprowadzić jego norę do sensownego wyglądu; kupiła nawet jakieś meble na pchlim targu i wyrzuciła poplamioną sofę z wystającymi sprężynami, która musiała być kuszącym obiektem na lęgowisko robactwa. Przydatny okazał się też środek dezynfekujący w aerozolu. Przeróżne wonie gotowanych wieki temu potraw, połączone z długo wyczuwalnym zapachem paskudnych cygar, które Quinn od czasu do czasu popalał, zostały okiełznane. Mieszkanie pachniało… znośnie. Trójka detektywów siadała z piwem lub napojami gazowanymi – Quinn w swoim rozłożystym fotelu, Pearl i Fedderman na sofie – mając na stoliku do kawy przed sobą dużą miskę z chipsami lub preclami. Pearl próbowała wymusić na Quinnie i Feddermanie trochę szacunku dla starego, podniszczonego stolika, kładąc na nim korkowe podkładki, ale od początku je ignorowali. Gdy zgłosiła weto, Fedderman popatrzył na nią jak na wariatkę. Co znaczyło kilka wilgotnych kółek więcej na blacie o tak bogatej historii? Poza tym zajmowały ich o wiele ważniejsze sprawy. – Oto, co mamy – powiedział Quinn, popijając precel łykiem dietetycznej coli. – Dwa podwójne morderstwa, w obydwu wypadkach ofiarami były małżeństwa. Sądząc po

ranach, głównym celem były kobiety. Pierwsza para zginęła od strzałów z broni palnej, druga od noża. Obydwie pary pracowały. Mieściły się mniej więcej w tej samej grupie wiekowej, a kobiety były atrakcyjne. Co można powiedzieć o tysiącach nowojorskich par. Tak naprawdę nie łączyły tych małżeństw żadne znaczące cechy wspólne. – Popatrzył na Pearl. – Może ty widzisz inne podobieństwa? Odstawiła puszkę budweisera. Na podkładkę. – Wymieniłeś tylko jedną znaczącą różnicę. Narzędzie zbrodni. Quinn to przemyślał. Różnica tylko mogła być znacząca. – Po zabiciu pierwszej pary morderca pozbył się broni, wkładając ją w rękę Martina Elznera, aby upozorować morderstwo z samobójstwem. Następnym razem prawdopodobnie musiał użyć noża, bo nie miał drugiego pistoletu. Konieczność kontra imperatyw. – Chyba że morderca wciąż zgłębia ten swój imperatyw – powiedział Fedderman. – Sprawdza to i tamto, szukając broni, która najbardziej mu odpowiada. – Spojrzał na Quinna i dodał: – Naprawdę uważasz, że coś tu mamy? – Nie wiem – szczerze odpowiedział Quinn. – Kilka wspólnych elementów możemy odhaczyć, ale takie podobieństwa znajdziemy, porównując niejedną parę. – Większość – odparła Pearl. – Mamy tu także inne podobieństwa: obie pary były bezdzietne i miały mieszkanie. Morderca albo został wpuszczony, albo zdobył klucz. Znaleźliśmy dziwnie niepasujące przedmioty – zakupy wyłożone na kuchenny stół, zduplikowana żywność w lodówce. W wypadku drugiego zabójstwa mamy skórzany płaszcz, który małżonek starał się zwrócić w sklepie, w którym nie został kupiony. Oskarżył sprzedawcę, że ten zrobił jego żonie prezent. – Prezenty… – zamyślił się Fedderman. – Wśród

zakupów były produkty dla smakoszy, żony je lubiły. A Marcy Graham niedługo przed śmiercią zachwycała się płaszczem. – Nasz ptaszek musiał co nieco wiedzieć o żonach – ciągnęła Pearl. – Może należał do grona znajomych. – Nic nie wskazuje na to, że pary się znały – rzekł Fedderman. – Nie obracały się w tych samych kręgach. Quinn napił się coli. – Trzymajmy się podobieństw. Szukajmy schematu. – Ofiary były dobrze ustawione finansowo. – Inaczej nie da się w tych czasach mieszkać na Manhattanie – odparła Pearl i rozejrzała się. – Przynajmniej nie w takich mieszkaniach jak tamte. – Wyciągnęła rękę po precel. – Morderca nie musiał znać żon, żeby przynosić im prezenty. – Tajemniczy wielbiciel – mruknął Fedderman. – Coś w tym rodzaju. Jakby zalecał się do nich, obsypując je podarunkami. – Niewielu seryjnych morderców ma romantyczną duszę – zauważył Quinn. – O ile z takim mamy do czynienia. – A mężowie woleliby to zakończyć – dorzucił Fedderman. – Jeden próbował – przypomniała Pearl. – Poszedł do sklepu, w którym żona oglądała płaszcz, chociaż go nie kupiła, i zrobił ostrą awanturę, chcąc go zwrócić. – Więc morderca w którymś momencie dowiedział się, że żona chciała mieć ten płaszcz. – No. Sprzedawca twierdził, że marzyła o nim, ale mąż się sprzeciwił. – Nasz ptaszek musiał widzieć, jak go przymierzała. – Albo podsłuchał małżonków, kiedy o tym rozmawiali – podsunął Quinn. – Może nawet kilka dni później. – Bardziej prawdopodobne, że obserwował ją w sklepie – obstawał Fedderman. Quinn skinął głową.

– Może tam pracował. – Sprzedawca, ten cały Ira, to mętny typ – powiedziała Pearl. – Ale ma alibi, którego nie ruszysz dynamitem. – Dopiła piwo i odstawiła puszkę na podkładkę. – Prezenty, o ile faktycznie były to prezenty, są praktycznie jedynym schematem, który mamy i który może coś znaczyć. No i te kuchnie… Quinn przypomniał sobie jej hipotezę, że morderca mógł mieć jakiś uraz z dzieciństwa, wiążący się z kobietą w kuchni. Tego typu spekulacje okazywały się przeważnie freudowskimi bzdetami, ale nie zawsze. – Może mamusia okropnie gotowała – odezwał się Fedderman. Wzruszył ramionami, gdy nikt nie docenił żartu. – Wiemy, że morderca coś do tych kuchni ma – rzekła Pearl. – Jak ja. – Fedderman poklepał się po pokaźnym brzuchu. Pearl nie zwróciła na niego uwagi. – Cała reszta może być zbiegiem okoliczności. Trzeba nam więcej schematów. Takich, co to na kilometr pachną materiałem dowodowym. – Wszyscy wiemy, czego nam trzeba – powiedział Fedderman swym matowym głosem gliny. W pierwszej chwili Pearl się zirytowała, sądząc, że się z niej nabijał, ale zaraz zrozumiała, co miał na myśli. Im prędzej zdobędą coś więcej o Nocnym Łowcy, tym szybciej go przyskrzynią. A na to był tylko jeden pewny sposób. Quinn pierwszy odważył się to powiedzieć. – Trzeba nam kolejnego morderstwa. – Lepszych kart na otwarcie – uzupełnił Fedderman. – Z każdym zabójstwem rozdaje nam wyższe. – I z każdym zwiększa się nacisk na nas, żebyśmy go powstrzymali, co utrudnia robotę. Coś za coś, i on to rozumie. Gramy w taką właśnie grę.

Pearl posłała Quinnowi spojrzenie, które nauczył się odczytywać. Frustrowała ją bezsilność. Doprowadzała się do wrzenia jak czajnik, który zamiast gwizdać – klnie. – Nasz ptaszek też czuje presję – zauważył Fedderman. – Niedługo najdzie go chęć na kolejny trójkąt. – To zaczyna zmieniać się w stek nonsensów, Quinn – syknęła Pearl. – A nie było tak od początku? – O takiej właśnie presji mówimy – wtrącił Fedderman. – Egan i morderca chcieliby, żebyśmy odnosili się do siebie jak wy teraz. – Feds, przestań pierdolić o presji – warknęła Pearl. – O kuchniach i grze w karty też! Fedderman schrupał precel. Pearl z powrotem zajęła się Quinnem. – Taka więc ma być nasza strategia? Będziemy siedzieć jak sępy, czekając na kolejną jatkę, bo można będzie rozwłóczyć wnętrzności? – Jak gliny – poprawił ją Quinn. – I nie zamierzamy siedzieć. Fedderman wstał i głębiej wepchnął koszulę w spodnie w miejscach, w których trzymały się na szelkach. – A ty, kurwa, co? – szczeknęła na niego Pearl, zaskoczona nagłym poruszeniem. – Nie zamierzam siedzieć. Skoczę po następny browar. Chcesz? – Powiem ci, gdzie możesz sobie ten swój browar… – Lepiej nie – przerwał jej Quinn, ale zęby miał wyszczerzone w uśmiechu. Dopiero to rozwścieczyło Pearl. David Blank jak zawsze przyszedł punktualnie. Ale gdy zapadał w głęboki skórzany fotel, wydawał się mniej rozluźniony niż zwykle. Uśmiechnął się, choć bez charakterystycznego samozadowolenia, i wyczekująco zerkał

w bok, na doktor Ritę Maxwell. Jego spojrzenie mówiło: oboje wiemy, że czas ucieka, a czas to pieniądz. Rita postanowiła zagrać na jego niecierpliwości, może dzięki temu coś z niego wyciągnie. Zachowała milczenie. Upłynęła prawie pełna minuta, zanim Blank się odezwał. – Tik-tak, pani doktor. – Tak robią bomby, Davidzie. – I zegarki. Ale zabawne, że wspomniała pani o bombach. Zegarowych. – Odczytałam twoje myśli? – Bomby zegarowe? – Najwyżej akapit. Może dwa – odparł Blank. – Masz wrażenie, Davidzie, że coś w tobie tyka? – Coś jak połknięty budzik? – Wiesz, o co mi chodzi. Coś, czyli jakaś złożona emocja lub wiele emocji, które kumulują się aż do wybuchu. – Wybuch? Nie, nie wydaje mi się. – Milczał przez chwilę. – A jeśli rzeczywiście narasta we mnie jakaś presja, to co? Jak można ją rozładować, jeśli nie wybuchem? – Napięcie bierze się z konfliktu, Davidzie. Musisz się nim podzielić. Opowiedzieć o nim komuś takiemu jak ja, a być może pomogę ci pomóc samemu sobie. – Pomóc w zatrzymaniu tykania? – Tak, w pewnym sensie. – A jeśli do wybuchu już doszło? – A doszło? – Co, jeśli tak? – Wtedy wewnętrzny konflikt i napięcie mogą być powodowane poczuciem winy. W tym też mogę być ci pomocna. – Bardzo pani doktor wszechstronna. Sarkazm! Tracę go. – Wiesz, jak to działa, Davidzie. Wyznaj swoją winę, a poczujesz ulgę, bo ktoś będzie ją z tobą dzielił.

– Nielogiczne. – Fakt. Ale ludzkie. Tacy jesteśmy i zawsze tacy byliśmy. Zdarzyło ci się kiedyś pójść do spowiedzi? – W kościele? Nie. Nie jestem katolikiem. – Spowiedź temu właśnie służy: zmniejszeniu poczucia winy. Jest aktem katartycznym, przerzuceniem brzemienia na kogoś innego. Kościół zrozumiał to wieki temu i wciąż się to sprawdza. Katolikowi może wystarczyć ksiądz. Innym, kto wie, być może ktoś taki jak ja. – A ja podpadam pod kategorię „inni”? – Sam powiedziałeś, że nie jesteś katolikiem. – Kościół każe wierzyć, że spowiedź prowadzi do zbawienia – powiedział Blank. – Mnie zbawienie nie interesuje. – Ależ Davidzie, interesuje chyba nas wszystkich? Zdawał się starannie to rozważać. – Nie, nie wszystkich. Nie tych, którzy już są potępieni. – Uważasz się za nieodwracalnie potępionego? – Na to wygląda, skoro nie interesuje mnie zbawienie. – Co w takim razie cię interesuje? Z jakiego powodu do mnie przychodzisz? Musi istnieć powód, inaczej nie siedziałbyś tutaj. – Interesuje mnie ulga. Najzwyklejsza w świecie ulga. A to dlatego, że boję się, co mogę zrobić, jeśli jej nie znajdę. – Szukamy zatem odpowiedzi na dwa pytania. Ulga od czego? I co możesz zrobić, jeśli jej nie znajdziesz? Sądzę, że kiedy odpowiemy na pierwsze, łatwiej nam będzie zająć się drugim. Blank nie odpowiedział i nie zmienił wyrazu twarzy. – Chodzi o narkotyki? – spytała Rita. – Jeśli tak, mogę… – Żadne narkotyki. Niezupełnie narkotyki. Rita czekała. Czuła, że Blank jest na krawędzi i wreszcie może się przed nią otworzyć.

Przeciągała milczenie. Niewielu rzeczy w jej profesji równie trudno było się nauczyć, jak wiedzy, kiedy lepiej się nie odzywać. Na tym etapie nic nie zostało do powiedzenia. Blank sam musiał podjąć decyzję. Stłumione odgłosy ruchu ulicznego daleko w dole sączyły się przez podwójne okna i ciężkie zasłony. Nikłe dźwięki dalekiego świata. Sprawiały, że gabinet wydawał się bardziej cichy i odizolowany. Jak konfesjonał. – Niedługo na pewno coś się stanie – powiedział Blank. Rita czekała. – Wcześniej czy później zawsze się to dzieje. Dowiedzą się. Za każdym razem zdaję sobie z tego sprawę od początku, ale niczego to nie zmienia. Ma pani jeden z powodów. Dowiedzą się o mnie. A wtedy… Rita czekała. – Ludzie chodzą do spowiedzi z przeróżnych powodów, pani doktor. Rita czekała. – Miałem szesnaście lat, mieszkałem w Colorado. Pracowałem na pół etatu w ośrodku narciarskim, latem. Starsza kobieta, około trzydziestki, była kelnerką w barze hotelowym. Seksowna blondynka. Nazywała się Bridget Olson, ale nie była cudzoziemką czy coś, w jej głosie w ogóle nie było słychać szwedzkiego akcentu. Chyba pochodziła z Iowy. Przeszła rozwód, nadużywała alkoholu i zawsze była dla mnie supermiła. Kierownik baru kręcił filmy, nie wiedziałem jeszcze wtedy jakie. Ale Bridget wiedziała. Zapytała mnie pewnej nocy… Blank mówił, a Rita, udając, że robi notatki, słuchała znajomego tembru głosu swojego tajemniczego pacjenta. Nie musiała się skupiać. Dyktafon wszystko rejestrował na taśmie. Co i tak było bez znaczenia.

Wiedziała, że słyszy same kłamstwa. Dowiem się, pomyślała z przekonaniem, słuchając, jak mówił i mówił, próbując ją zaszokować, odwrócić jej uwagę. Leniwie przyglądała się pisakowi, który jakby na własną rękę kreślił zawiłe esy-floresy, podobne literom obcego alfabetu. Jakby notowała wcześniejsze słowa Davida Blanka, te, które otarły się o prawdę i mogły okazać się bardziej prorocze, niż sądził: Wcześniej czy później zawsze się to dzieje. Dowiedzą się. Za każdym razem zdaję sobie z tego sprawę od początku, ale niczego to nie zmienia. Ma pani jeden z powodów…Dowiedzą się o mnie. Rita była pewna, że w końcu i ona się dowie. Jeśli David Blank – czy jak tam naprawdę się nazywał – szukał przeciwnika, którego mógłby przechytrzyć w wymyś lonej przez siebie grze, to źle trafił. Był inteligentny, tyle się o nim dowiedziała. I był pewny siebie. Nie wiedział tylko jeszcze, że choćby nie wiem jak był inteligentny, trafi kiedyś na lepszego od siebie. Żeby do niego dotrzeć, żeby go zrozumieć, należało wstrząsnąć tą jego pewnością siebie. Zadanie dla Rity. 31 W mieszkaniu było cicho i ciemno, i na tyle chłodno, że nie włączył się klimatyzator. Nikły powiew z uchylonego okna przenikał pogrążone w ciemności pokoje. Zdawało się, że zasnęła sama sypialnia, tak jak mieszkanie i miasto wokół, a przynajmniej, że była w stanie niepodobnym do całkowitego rozbudzenia. Dołączyła do miejsc, w których sny składały wizyty śniącym. Mary Navarre obudziła się obok Donalda, który nadal spał spokojnie u jej boku. Była pewna, że usłyszała jakiś dźwięk w kuchni. Dźgnęła Donalda pod żebro i nagląco wyszeptała jego imię.

Wymamrotał coś i uniósł głowę, żeby popatrzeć na żonę.

– Na pewno słyszałam jakiś hałas w kuchni – szepnęła, słysząc we własnym głosie strach. – Loo-óf-ka – wymamrotał sennie. – Kostkarka albo coś – dodał już wyraźniej. – Bardziej jakby ktoś się tam kręcił, starając się nas nie obudzić. Chyba słyszałam, jak się zamykają i otwierają drzwi lodówki. Odetchnął głęboko, westchnął i podźwignął się na łokciach. Z Donalda był kawał chłopa, miał długie kończyny, ale miękkie ciało i rzedły mu jasne włosy. Stracił kondycję, zresztą w ogóle nie był szczególnie silny, jednak jego rozmiary dodawały Mary otuchy. Odchrząknął i przełknął, żeby wyraźniej mówić. – Czyli mam tam pójść i porozmawiać z tym wygłodniałym włamywaczem? – Nie traktujesz tego poważnie. Może powinniśmy zadzwonić na dziewięćset jedenaście. – Wielkie zamieszanie o nic. – Albo wręcz przeciwnie. Niechętnie usiadł na łóżku i odwrócił się do niej plecami, stawiając stopy na podłodze. – Pójdę i sprawdzę. Ty się uspokoisz, a ja przy okazji chętnie wypiję szklankę wody. Była ciekawa, czy popisywał się przed nią, starając się zrobić wrażenie swoją pozorną nonszalancją. – To idź. Zadzwonię w tym czasie na dziewięćset jedenaście. – Daj spokój, Mary. Poważnie. Zrobi się z tego wielki wrzód na tyłku. A jeśli następnym razem zadzwonimy, bo stanie się coś poważnego, mogą nie zareagować. Znajdę tam tylko kostkę lodu na podłodze albo coś, co spadło z szafki. – Brzmiało to zupełnie inaczej. Sięgnął za plecy i poklepał ją po kolanie.

– W twoim otumanionym snem umyśle. – Nie byłam zaspana, Donaldzie, bo nie mogłam zasnąć. Kłamię. Boję się tak, że oszukuję męża. Podniósł się i poczłapał na bosaka ku drzwiom sypialni. – Poczekaj! – Pospiesznie wyskoczyła z łóżka, wciągając koszulę nocną. – Pójdę z tobą. Czekał na nią, ale podeszła jeszcze do ustawionego na parapecie księgozbioru i wzięła jedną z gipsowych podpórek na książki w kształcie ananasa. Był to malowany gips, ale wypełniony ołowiem i wystarczająco ciężki, gdyby przyszło go użyć. Donald zabrał podpórkę, odginając Mary palce. – Ja to wezmę. – Zważył ciężar w prawej ręce. – Jeszcze wystraszysz się myszy i niechcący dasz mi tym w łeb. – U nas nie ma myszy. Mary wyszła za nim z sypialni. Dlaczego ja to robię? Czemu nie zostałam i nie zadzwoniłam na dziewięćset jedenaście? Jednak wszystko działo się za szybko, a nie mogła pozwolić, żeby Donald poszedł sam. Poza tym najpewniej miał rację. Powtarzała sobie, że musiał mieć rację. Cokolwiek słyszała albo sobie wyobraziła, na pewno nie trzeba było się tego bać. Ale się bała. Kuchnię rozjaśniał słaby blask, który dawało światełko kuchenki. Gdy Donald przechodził przez próg, Mary trzymała się tuż za nim, nieco z boku. Usłyszała, jak nabiera tchu, i zobaczyła, że cały się spiął, przesunęła się więc bardziej na bok, żeby wyjrzeć mu przez ramię. Przy kuchennym stole siedział mężczyzna. Przed sobą miał otwarty karton mleka, z którego nalał pół szklanki. Obok leżał częściowo odwinięty z folii bochenek chleba. Mary zdała sobie sprawę, że czuje znajomy zapach, i mgnienie oka później zobaczyła, co było jego źródłem: mocno przyprawiona wędlina. Mężczyzna jadł kanapkę z pastrami.

Pochylony nad stołem, właśnie odgryzł solidny kęs, kiedy mu przeszkodzili. Sprawiał wrażenie zaskoczonego. Może niedokładnie – raczej zawiedzionego i rozzłoszczonego. Dalsze wydarzenia zaparły jej dech w piersi. Był gotów do działania, niemal jakby oczekiwał, że ktoś go nakryje. Jednym płynnym, błyskawicznym ruchem poderwał się z krzesła i okrążył stół, dzierżąc w dłoni nóż o długim ostrzu. W tym ułamku sekundy Mary spostrzegła, że nosił cieliste gumowe rękawiczki. W ustach wciąż miał kęs pastrami, nieprzeżuty i zapomniany, długi czerwony ochłap cienko krojonego mięsa, wystający jak wywalony język. Sparaliżowany szokiem Donald nie zdążył zareagować. Odbyło się to tak, jakby napastnik ćwiczył ten moment, jakby opracował do niego choreografię. Bez chwili wahania znalazł się przy Donaldzie, a ostrze noża błysnęło. Eksplozja przemocy, tryskająca nagle krew i przerażenie uwięziły Mary w miejscu. Złożone we dwoje ciało Donalda leżało u jej stóp jak naturalnych rozmiarów zepsuta lalka; w prawej ręce wciąż zaciskał gipsowego ananasa. To działo się tak szybko. Tak szybko! Na pewno dzieje się to komuś innemu. Tak, jestem tu, ale tylko oglądam, jak film… Czas, czas,który miałam na wszystko, już zaraz się zatrzyma… Silna dłoń zacisnęła się na jej włosach i szarpnęła głowę w tył, a Mary zrozumiała, że właśnie dowiaduje się, jak to jest mieć podrzynane gardło. Zamiast tego długie ostrze noża lodowatym chłodem przeszyło miękkie ciało brzucha. Cios odebrał jej oddech i raczej odrętwił, niż wywołał ból. Za każdym razem, gdy miała się przewrócić, ostrze migało w kuchennej poświacie, wbijając się w nią, a siła uderzeń nie pozwalała jej upaść. Pośród bezgranicznego strachu jej umysł jednak pracował. Chciała upaść, chciała, żeby się to skończyło, ale on nie zamierzał na to pozwolić. Jeszcze nie. Nie wolno jej było

umrzeć. Wie, gdzie uderzać, żeby bolało, ale nie zabiło! Stał nie za blisko, odrobinę z boku, nie chce się pokrwawić, ale teraz przysunął się na centymetry, zbliżył twarz i padło na nią światło. Znam go! Matko Boska, ja go znam! Wtedy wbił nóż inaczej, tuż pod jej piersią, kierując go w górę i obracając nim, aby sięgnął serca i je rozsadził. Eksplozja bólu zmieniła świat w najczystszą biel, która zaraz przygasła i wciąż przygasała. Ostatnie, co zobaczyła, to wykrzywiona pożądaniem twarz mordercy i ten zwisający język pastrami – znajome, odległe wspomnienie tysięcy koszmarów, które stały się jawą. Tonęła, nieodwołalnie się zapadała, a dłonie ułożone płasko na podłodze zanurzone były w ciepłym płynie. Pełzła przez głuchą ciemność, póki słaba i usmarowana krwią dłoń nie zetknęła się z czymś solidnym. Ściana. Zaczęła pisać na oślep palcem wskazującym. 32 Hiram, Missouri, 1989 Usłyszeli jego ciężkie kroki na drewnianej podłodze werandy. Drzwi otworzyły się i zamknęły. Nie byli zaskoczeni. Milford, jak to miał w zwyczaju, wrócił do domu na obiad, który Cara trzymała na kuchence na wolnym ogniu. Zmniejszyła płomień w palnikach, termostat piekarnika ustawiła na sześćdziesiąt pięć stopni, a potem wróciła do sypialni, w której czekał Luther. Luther zsunął nagie ciało z Cary i usiadł na skraju łóżka. Dyszał ciężko, patrząc, jak niewielka wypukłość brzucha unosi się i opada niczym miech. Kropla potu zawisła na czubku jego nosa i spadła, zostawiając ciemną, niemal idealnie okrągłą plamkę na dywanie. Przez chwilę wpatrywał się w tę plamkę, zatracając się w niej, czekając, aż oddech się wyrówna.

Nie było pośpiechu. Kochankowie znali zwyczaje Milforda. Zostanie na dole, usiądzie na tym samym fotelu co zawsze i wypije swoją przedobiednią szkocką. Mimo to Cara była podenerwowana. Wyskoczyła z łóżka, otoczyła się chmurą pudru z antyperspirantem, naciągnęła sukienkę przez głowę i wygładziła ją. Po przełączeniu wolno kręcącego się wentylatora sufitowego na szybsze obroty podeszła do lustra na toaletce i ułożyła włosy. Luther, już w swoich lewisach i z resztą ubrań pod pachą, pocałował Carę w szyję. Napotkała jego wzrok w lustrzanym odbiciu i wymienili uśmiechy, zadziwiająco podobne w swych tajemnych pragnieniach i oczekiwaniach. Luther skierował się do drzwi. – Lutherze! – szepnęła nagląco. Zatrzymał się. – Nie zapomnij. – Wskazała stojący na komodzie, przykryty talerz z chińskiej porcelany, na którym była kanapka oraz warzywa z obiadu – grzejącego się w kuchni na dole mostka wołowego. Część posiłku Milforda, której już nie zje. Luther uśmiechnął się do niej, owinął koszulę wokół nadgarstka, żeby mieć wolną rękę – w drugiej trzymał buty – i zabrał talerz. Opuścił sypialnię i na bosaka przebiegł korytarzem do wąskich schodów na tyłach rozległego domostwa. Pewnie robił jakiś niewielki hałas, ale nie przejmował się tym. Jeśli Milford na dole coś usłyszy, przypisze to kręcącej się piętro wyżej Carze albo po prostu starej budowli, często skrzypiącej i stękającej jak staruszek, godzący się ze swoim wiekiem. Gdy już dotarł na nieumeblowane drugie piętro, rozluźnił się. Milford i Cara zamierzali pomalować i urządzić tutaj pokoje, ale nie wyszli dotąd poza fazę planowania i oboje zdawali sobie sprawę, że pewnie nigdy nie wyjdą. O wiele swobodniejszym krokiem Luther przemierzył korytarz i zatrzymał się przy mocnej linie z węzłem na końcu,

która zwisała z sufitu, jakby czekała, aż kat zawiąże pętlę. Odstawił na chwilę buty, szarpnął za sznur, a z otworu w suficie opuściły się składane schody prowadzące na strych. Luther podniósł buty, wspiął się po schodkach, po czym wyćwiczonymi ruchami wciągnął je na górę. Znajdował się na mrocznym, pełnym cieni poddaszu, a poniżej nie został żaden ślad jego pobytu. Cara zorganizowała mu łóżko polowe, śpiwór, a nawet turystyczną kuchenkę elektryczną, na wypadek gdyby jedzenie, które mu dawała, wymagało odgrzania. Miał książki, większość na temat malowania i dekorowania wnętrz, które czytał przy świetle nagiej żarówki zwisającej na kablu z krokwi. Zdjął jedną z takich żarówek i zastąpił gwintowaną oprawką, od której biegł przedłużacz z wtyczką, zasilający kuchenkę, i stareńki, ale cichy wentylator. Kiedy czytał nocą, otwory wentylacyjne na obu końcach strychu okrywał przeważnie starym, przeciętym na pół kocem, żeby światło nie wydostawało się na zewnątrz. Wtedy poddasze nieznośnie się nagrzewało, więc kładł się nago na rozłożonym śpiworze. Jeśli temperatura stawała się rzeczywiście nie do wytrzymania, wyprawiał się późną nocą do głównej części domu, używając tylnych schodów. Milfordem się nie martwił, gdyż ten i przed snem zwykł raczyć się szkocką, po której donośnie chrapał. Lutherowi i Carze zdarzało się uprawiać seks o świcie, gdy jej mąż spał jeszcze na górze, albo robili to na strychu, gdy pochrapywał pod nimi. Jednak przeważnie trzymali się zwyczaju uprawiania miłości późnym rankiem lub po południu, kiedy Milford siedział w biurze w kopalni, a Luther mógł bezpiecznie poruszać się po domu. Wiedząc, że nie obudzą Milforda, mogli oddawać się namiętności z większym zapamiętaniem. Raz na jakiś czas Luther schodził ze strychu, żeby zakraść się do sypialni Milforda i Cary.

Obserwował ich we śnie, zastanawiając się, jak by to było, gdyby on był Milfordem, gdyby Cara, dom i szacowna pozycja w Hiram należały do niego, gdyby miał je dla siebie i mógł się nimi cieszyć. Może nie miało to znaczenia, mawiał sobie w duchu. Był dość zadowolony z obecnego stanu rzeczy, z potajemnego życia w przytulnym gniazdku na strychu. Zupełnie jakby był zwierzątkiem domowym Cary, które miała obowiązek chronić. Raz, gdy się kochali, powiedziała mu, jak cudownym dreszczem przejmuje ją świadomość, że on jest tam, na strychu, podczas gdy ona z Milfordem wiodą nudne życie na dole albo Milford akurat uprawia z nią seks. W pewnym sensie sprawy ułożyły się znakomicie, myślał Luther. Każdy dostał to, czego chciał. Każdy był… w miarę szczęśliwy, a nic więcej od tego ciężkiego życia nie można było oczekiwać. Dlatego nocami chłopak wymykał się ze strychu zawsze potajemnie i niezbyt często. Niekiedy wybierał się też na zewnątrz, i to za dnia, ale starannie się upewniał, że nikt nie widział jego wejścia ani wyjścia. Chociaż ostatnio nie wychodził w ogóle – zawsze istniała możliwość, że ktoś zwróci na niego uwagę, że go rozpozna i zapyta, gdzie się zatrzymał, co porabia ostatnimi czasy. Krótkie hausty słońca i świeżego powietrza niewarte były ryzyka, jeśli wziąć pod uwagę, że wszystko, czego potrzebował, miał w środku, w tym wielkim starym budynku, który uważał za swój dom. Codziennie z rana, po wyjściu Milforda, Luther brał prysznic i szczotkował zęby w łazience na dole. Cara prała jego rzeczy osobno, w ciągu dnia. W ciągu dnia je też suszyła, żeby Milford nie zauważył na sznurku ubrań, których nie nosił. Na strychu Luther miał dzban z pitną wodą, a także nocnik, na wszelki wypadek, gdyby nie mógł wytrzymać do rana. Najlepsze były chwile po wyjściu Milforda, gdy kochankowie mieli dom tylko dla siebie. Cara niekiedy

wspinała się na strych i mówiła Lutherowi, jak go uwielbia, delikatnie wybudzając go ustami. Kończyli zwykle na dole, w głównej sypialni, w której było chłodniej. Potem Luther bez pośpiechu się ubierał i pomagał Carze w pracach domowych. Czasem kochali się po raz drugi, a czasami nie. Zależało to tylko od nich. Mimo ograniczonej swobody i konieczności zachowywania tajemnicy czuli się bardziej wolni niż kiedykolwiek. Luther usiadł na łóżku polowym i włożył w ucho słuchawkę przenośnego radia na baterię, które dała mu Cara. Potem wyciągnął się na śpiworze, założył ręce za głowę i słuchał swojej ulubionej lokalnej stacji. Był pewien, że na parterze nie słychać jego poruszeń. Nawet gdy Cara i Milford byli na piętrze, w sypialni, Luthera wciąż dzieliły od nich dwie kondygnacje. Prawie jakby miał w tym domu własny apartament, który od innych odgradzało więcej niż jedno piętro. Czym Luther miałby się martwić w swym skromnym, ale wygodnym domu, urządzonym w kącie przestronnego wiktoriańskiego poddasza? W radiu leciała audycja miejscowego didżeja Roya Rabbita, puszczającego muzykę, którą Luther szczególnie lubił – stare hity z lat sześćdziesiątych. Mnóstwo nagrań Beatlesów. Luther za nimi przepadał. The Monkees jego zdaniem byli tylko OK. Kiedy Roy Rabbit powiedział „pa, pa” i zaczął się serwis informacyjny, Luther wyjął słuchawkę i wyłączył radio. Zjadł kanapkę, którą przygotowała dla niego Cara, ale nie tknął zielonej fasolki i marchewki. Wmawiał sobie, że były już zimne, ale wiedział, że i tak by je zostawił. Po kolacji jeszcze trochę słuchał radia, a potem chwilę poczytał, zanim uznał, że pora spać. Obudził się dobrze po północy, spocony, z wyschniętym gardłem. Sięgnął po stojący obok dzban z wodą, ale uznał, że nie ma ochoty na letni płyn. Wolał coś zimnego. Gdy podnosił się z polówki, stwierdził, że zdążył

także zgłodnieć. Zsunął się ze strychu i zostawiwszy opuszczone schodki, jak najciszej zszedł tylnymi schodami na drugie, a potem na pierwsze piętro. Na półpiętrze zatrzymał się i stał nieruchomo, nadstawiając uszu. Był pewien, że usłyszał chrapanie Milforda. Poszedł za dźwiękiem wzdłuż ciemnego korytarza i zajrzał przez na pół uchylone drzwi małżeńskiej sypialni. Zobaczył Milforda – wybrzuszenie pod białą kołdrą. Luther by się nie obraził, gdyby kołdra była całunem. Obok męża, na boku, we wdzięcznej pozycji spała Cara, z jedną długą, białą nogą wysuniętą spod okrycia. Luther z uśmiechem przyglądał się tej nodze. Kojarzyła mu się z kończyną jakiegoś idealnie pięknego stworzenia podglądanego w akcie narodzin. Potem wrócił na półpiętro, zszedł na parter i do kuchni. Wyjął z lodówki zimną puszkę pepsi i spostrzegł na najwyższej półce kawałek ciasta brzoskwiniowego. Czemu nie? Pepsi i ciasto. Jeśli ten ostatni kawałek został na jutro dla Milforda, to trudno – Cara wymyśli jakąś bajeczkę. Stawała się w tym coraz lepsza. Siedział przy stole i po skończeniu ciasta sięgał po pepsi, kiedy coś usłyszał i tak gwałtownie szarpnął głową w tył, aż poczuł przelotny ból z boku szyi. W drzwiach stała Cara z palcem wskazującym przyciśniętym do ust. Była w jasnoniebieskiej koszuli nocnej z jedwabiu, szczodrze ukazującej zarys jej piersi i stwardniałe sutki. – Jezu! Caro… – szepnął Luther. Zbliżyła się, podniosła i zabrała do zlewu talerz, na którym były już tylko okruszki. – Zjadłem ciasto brzoskwiniowe Milforda? – spytał. – Dla Milforda nie ma tu żadnych brzoskwinek – uśmiechnęła się szeroko. – Chodź. Luther wstał i poszedł za nią do salonu, niosąc do

połowy opróżnioną puszkę pepsi. Zostawili za sobą nieustający szum lodówki. Salon był cichy i ciemny, ale po kilku sekundach ich oczy przyzwyczaiły się do nikłego blasku latarni ulicznych, rozpraszanego przez koronki firanek. – Milford śpi jak zabity – poinformowała go Cara. – Nie usłyszy nas. – Wzięła Luthera za rękę i poprowadziła go do sofy. – Tutaj. – Wskazał palcem. Zachichotała. – Na fotelu Milforda? – Nie potrafię sobie wyobrazić lepszego miejsca. Luther ujął jej drugą rękę – trzymał teraz obie – i zaczął iść tyłem, ciągnąc Carę na duży fotel z zagłówkiem, ustawiony naprzeciwko telewizora. Postawił puszkę na pisemku dla księgowych, rozłożonym na pobliskim stoliku, ściągnął bokserki i zajął miejsce na fotelu. Cara zsunęła majtki pod osłoną koszuli nocnej i usiadła mu na kolanie. Pocałował ją w policzek, w ucho, zaczął pieścić ją ręką. Dłoń miał chłodną od puszki z napojem, ale szybko się to zmieniło. Okręciła się, żeby pocałować go w usta. Nie przerwali pocałunku, gdy sadowiła się tak, żeby siedzieć przodem do niego, okrakiem na jego udach. Potem uniosła się, żeby possał jej sutki. Po kilku minutach opadła i znalazł się w niej. Wydała doskonale już znany Lutherowi dźwięk, jakby cichy, zrozpaczony wiatr wzdychał pośród jesiennych liści. Pół godziny później Cara leżała w łóżku obok z lekka pochrapującego Milforda, a Luther, rozgrzany sekretną miłością, spał w kryjówce na strychu. Najlepszym snem w całym swoim życiu. 33 Nowy Jork, 2004 Pearl i Quinn dotarli na miejsce zbrodni przed Feddermanem. O ósmej rano Quinn odebrał telefon od Harleya Renza. Kolejne małżeństwo zostało zarżnięte we własnym

mieszkaniu na Manhattanie. Krew Mary Navarre przesączyła się przez pęknięcia w kuchennej posadzce i rozlała pod płytkami. Częściowo przedostała się do mieszkania poniżej, tworząc szkarłatną smugę na tapecie ponad kuchenką. Zaproszony do obejrzenia plamy dozorca rozpoznał, że substancją na ścianie jest krew, udał się więc piętro wyżej i o siódmej czterdzieści pięć odkrył ciała. Rozsądnie pomyślał, że niczego nie wolno dotykać, zamknął drzwi mieszkania Mary Navarre na klucz i wezwał policję z własnego telefonu. Renz albo ktoś z Renzowej koterii przechwycił rozmowę i Quinn natychmiast się o niej dowiedział. Nie przyjechali jeszcze nawet technicy kryminalistyczni. Dwaj mundurowi, którzy odebrali zawiadomienie po tym, jak już przeszło przez Renza, stali na zewnątrz, w korytarzu. W mieszkaniu byli tylko Pearl i Quinn. W towarzystwie zmarłych. – No i mamy nasz schemat – gorzko powiedziała Pearl. Przyglądali się zwiniętemu na kuchennej podłodze Donaldowi Bainesowi i jego żonie, Mary Navarre, rozciągniętej w zakrzepłej kałuży krwi po drugiej stronie pomieszczenia. Kiedy dozorca podał im nazwiska ofiar, były tylko tym – nazwiskami. Teraz, zbyt późno, stały się ludźmi. A raczej byłymi ludźmi. Pearl zdusiła mdłości i zimny gniew, od zawsze narastające w niej na miejscu zbrodni. Brutalna śmierć nigdy nie odchodziła natychmiast; zostawała przez jakiś czas, unosząc się w powietrzu jak wrogo nastawiony duch. Quinn włożył lateksowe rękawiczki. Pearl poszła za jego przykładem. – Znowu kuchnia – mruknął Quinn. Starannie ominąwszy plamy krwi, zbliżyli się do stołu. W pewnym sensie oboje byli zadowoleni. Morderca zaszedł już na tyle daleko w swej chorej śmiertelnej podróży, że – można powiedzieć – zostawiał

podpis w miejscach popełnionych zbrodni. – Coś nowego – powiedziała Pearl, spojrzawszy na karton mleka, bochenek chleba w folii i do połowy zjedzoną kanapkę na stole. Dotknęła kartonu i nawet przez rękawiczkę od razu wyczuła, że miał temperaturę pokojową. – Zdaje się, że morderca został zaskoczony przy przekąsce. – Pochyliła się, żeby uważniej obejrzeć kanapkę. – Pastrami. – Opuszkiem palca uniosła górną kromkę i zajrzała pod nią. – Musztarda i ogórki konserwowe. Na stole nie było musztardy. Ani słoika z ogórkami. Jednak kanapka z pewnością była zrobiona w domu. Te gotowe do kupienia w delikatesach tak nie wyglądały. Quinn garbił się nad zwłokami Donalda. – Rana od noża. – Wyprostował się z trudem (zgrzyt chrząstek przypomniał mu, że nie miał już takich kolan jak dawniej) i podszedł do ciała Mary. – A tutaj bardzo dużo ran od noża. Naliczyłem dwanaście, ale pewnie wszystkich nie widzę. Najwięcej w okolicach piersi i łona. – Pasuje – powiedziała Pearl. – Gość skupia się na kobietach. – Mąż ściska w ręce coś jakby ananasa. Sztucznego. Z gipsu albo z metalu. Jakby zamierzał użyć go jako broni. Ale nie widać na nim krwi ani włosów. – Szkoda. Quinn wykręcił się, żeby obrzucić wzrokiem blat stołu. Ze względu na bałagan na podłodze zrobił to, prawie nie przesuwając stóp. – Zajrzyj do lodówki. – Własne słowa wydały mu się nie na miejscu, jakby prosił swoją kobietę, żeby sprawdziła, czy zostało jakieś zimne piwo. Pearl zajrzała. – Dobrze zaopatrzona. Jest miękka butelka z musztardą, taka do wyciskania, i słoik ogórków. Chyba takich samych jak w kanapce. – Wysunęła przepastną plastikową szufladę, która według naklejki z

napisem służyła do przechowywania mięsa. Znalazła w niej zawiniętą w folię resztkę pastrami. – Wędlina też tu jest. – Znaczy, że nasz ptaszek zrobił sobie kanapkę, schował do lodówki mięso i dodatki, po czym usiadł przy stole, żeby sobie podjeść. – Jakby nie chciał, żeby coś się zepsuło. – Pearl przeszył zimny dreszcz. – Może zamierzał wrócić którejś nocy po dokładkę. – Albo jest obsesyjnie porządnicki. – Porządku po sobie to on tutaj nie zostawił. – Co z mlekiem? – spytał Quinn. – Jest ciepłe. I nie widzę szklanki. Pił prosto z kartonu. Jakby był u siebie w domu, chociaż o dobrych manierach to nie świadczy. – Powinniśmy z tego mieć do licha i trochę DNA – mruknął Quinn. – Ślina na kanapce i kartonie. – Może nawet ślady zębów. – Bardzo użyteczne, gdybyśmy tylko mieli próbki do porównania. – Kiedyś będziemy je mieć – odpowiedziała Pearl – i dzięki nim skurwiela przygwoździmy. Quinn zerknął na nią i nieznacznie się uśmiechnął. Przyzwyczaił się już do jej temperamentu. Skąd jej się to bierze? Geny? – A jeśli kanapkę zrobiła sobie któraś z ofiar? – Celna uwaga. Medyk sądowy później nam na to odpowie. Ale raczej nie pomoże nam odczytać, co Mary Navarre pisała na ścianie. – Hę? – Chodź – powiedział Quinn. – Pokażę ci. Pearl podążyła za nim ku ciału Mary Navarre. Pochylili się jak najniżej nad niedokończonym napisem wykonanym krwią. – Wygląda jak kareta. – Gdzie tam. – To był Fedderman. Przyszedł nareszcie

i stał teraz za nimi. – Zbyt spiczaste, do góry nogami i nie ma tych takich… listków wyrastających na szczycie. – Nie karta do gry. Kareta. Takie A bez poziomej kreseczki. Oznacza się nią, gdzie należy coś wstawić do tekstu. – A – powiedział Fedderman. – Może więc ofiara zaczęła pisać A, tylko nie dokończyła. Może to też być fragment M. – Wygląda na to, że umarła ostatnia – rzekł Quinn. – Jak Marcy Graham. Jeden, dwa ciosy, żeby wykończyć męża – trudno powiedzieć na pewno, nie ruszając ciała – a potem morderca wyładował wszystkie swoje frustracje na żonie. – Jak nic nie cierpi kobiet – skomentował Fedderman. Pearl posłała mu spojrzenie. – A któryś ma inaczej? Jakby, chuje, lubili, toby nie zabijali. Opuściła kuchnię i weszła do sypialni, która urządzona była ze smakiem, kosztownie i przytulnie. Nie to co u mnie. Łóżko było niezasłane, kołdra i narzuta leżały złożone na krześle. Wyglądało na to, że małżonkowie spali okryci tylko lekkim prześcieradłem, teraz odrzuconym na bok i zmiętym, jakby zrywali się w pośpiechu. Może któreś usłyszało hałas. Na parapecie rzędem stały książki – kryminały, biografie, w tym kilka najnowszych bestsellerów. Z lewej strony podtrzymywała je złota podpórka w kształcie ananasa, z prawej – nic. Stąd pan mąż wziął swoją broń, pomyślała Pearl. Zgadywała, że małżonków, lub jedno z nich, coś wystraszyło. Mąż chwycił pierwszy z brzegu przedmiot, dający się wykorzystać do uderzenia intruza, i odważnie poszedł sprawdzić, co się dzieje. Samiec alfa. Żona, Mary, poszła za nim. A nie powinna. Ludzie, dlaczego wy nigdy nie dzwonicie na

dziewięćset jedenaście? Pearl wróciła do kuchni i zdała Quinnowi oraz Feddermanowi relację ze swoich spostrzeżeń. Potem znów otworzyła lodówkę, poszukując zdublowanych artykułów lub delikatesowej żywności. Wszystko wyglądało normalnie, chociaż jeśli małżeństwo zatrzasnęłoby się w mieszkaniu, nie umarliby z głodu przez parę miesięcy. Podeszła do drzwi wejściowych i uważnie je obejrzała. – Żadnych śladów włamania. Quinn i Fedderman nie skomentowali. Zdała sobie sprawę, że sprawdzili drzwi pod tym kątem, kiedy wchodzili do mieszkania. Trochę ją zdziwiło, że się na to nie zezłościła. Dobrze było pracować z profesjonalistami. Ostry trzask ogłosił, że Quinn zdjął rękawiczki. – Niedługo zjawi się tu armia Egana. Wyprzedźmy ich. Zejdę na dół porozmawiać z dozorcą, a wy zabierzcie się za sąsiadów i portiera. Później spotkamy się u mnie i porównamy notatki. Pearl skinęła głową. Może zostanę u ciebie na noc. Skąd mi się to wzięło? Skierowała się ku drzwiom na korytarz, za plecami mając Feddermana. Nocny Łowca stał pod prysznicem, pozwalając gorącym ukłuciom wody odganiać myśli. Było to pora satysfakcji, spokoju ducha i triumfu. Przekonany, że nie będzie żadnego brzęczenia, przykręcił kurek. Był przygotowany, a jego mroczna wiedza znalazła potwierdzenie. Stał w nogach łóżka i obserwował ich: Donalda, który nie wiedział, i Mary, która wiedziała, ale nie chciała się przed sobą do tego przyznać. Spali lekkim snem; Mary leżała blisko Donalda, jakby jej pogrążone we śnie jestestwo wiedziało, że jest obserwowana, i niepokoiło się tym. Kochali się nawzajem, co do tego Nocny Łowca nie miał wątpliwości. Jego nie kochali i nie pokochaliby, nawet wiedząc, że stanowią w gruncie rzeczy tylko dwie trzecie

miłosnego trójkąta. Mary wiedziała, to oczywiste, ale starała się uciec przed tą wiedzą. Obydwiema rękami odgarnął mokre włosy w tył i do końca zakręcił prysznic. W wypełnionej białą parą łazience wytarł się szorstkim ręcznikiem frotté, po czym z wilgotnymi włosami wyszedł w chłód za drzwiami. Nie zawracał sobie głowy zakładaniem na siebie czegokolwiek; nikt nie mógł go tu podejrzeć, a poza tym tak było mu wygodnie. Wyjął z lodówki szklankę wody z lodem, usiadł w rogu sofy i włączył telewizor. Uśmiechnął się. Lokalne wiadomości pokazywały ślubne zdjęcie Donalda i Mary. Podpis na dole ekranu głosił: MORDERSTWA NA WEST SIDE. Zdjęcie ślubne! Cudowne! Jaka ładna z nich para. Państwo młodzi na fotografii zniknęli, a zamiast nich pojawiła się młoda blondynka w granatowym żakiecie na tle apartamentowca, w którym mieszkały ofiary morderstwa. Przy krawężniku stało kilka radiowozów, a u wejścia kłębili się ludzie. Reporterka o nazwisku Kay Kemper przybrała poważną minę, co nie przyniosło oczekiwanego efektu, ponieważ czubek jej puszystej fryzury co chwila unosił się pionowo na wietrze, zaraz opadając niemal na płasko, jak wieko, które nie do końca pasuje, ale wciąż próbuje zaskoczyć. – Policja wstrzymuje się od komentarzy – mówiła do mikrofonu, patrząc prosto w kamerę – ale wiarygodne źródła potwierdzają, że najprawdopodobniej to Nocny Łowca zaatakował ponownie. Podobno obydwie ofiary zostały zakłute nożem. Mary Navarre i jej mąż, Donald Baines, byli bezdzietni. Z rozmów z sąsiadami… Nocny Łowca przestał zwracać uwagę na jej słowa. O ofiarach wiedział wszystko, nawet więcej, niż one o sobie nawzajem, znał ich tajemne miejsca i pragnienia. Mary poznał, czytając jej korespondencję, zarówno tradycyjną, jak

i mailową, wdychając zapach jej ubrań, tych czystych i tych niewypranych, obserwując, co jadała, co lubiła, a czego nie. Wiedział, jakich czytywała pisarzy, jakie kosmetyki stosowała, jakie zażywała lekarstwa i pigułki antykoncepcyjne, jak oddychała i pachniała, śpiąc, jak ciepłe z bliska było jej ciało, jakie intymne myśli zdradzała, mamrocząc przez sen. Jakie były jej ulubione kolory. Wiedział też wszystko o ostatniej nocy. O wiele więcej, niż ktokolwiek będzie się w stanie dowiedzieć. Prawdopodobnie narobił wystarczająco dużo hałasu, żeby się obudzili. Chociaż równie dobrze mogli przespać całą jego wizytę, tak jak przespali poprzednie. Owszem, zaskoczyli go tam, w kuchni, ale nie całkowicie. Na swój sposób wyczekiwał ich z nożem pod ręką, z wyrytym w głowie planem, który wymagał działania, nie myślenia. Planem będącym sprawiedliwością i równowagą. I zemstą. Wolnością, choćby na jakiś czas. Ucieczką i zbawieniem, choćby na jakiś czas. O tak, był przygotowany na niespodzianki, ze swoim nożem i swoim planem, gdy jadł kanapkę i popijał ją mlekiem. Późna przekąska, wcale nie pierwsza. Był przygotowany jak zawsze, jak każdej nocy. Życie tak naprawdę nie niosło ze sobą niespodzianek. To tylko ludzie mieli problem, żeby sięgnąć i dotknąć tego, o czym wiedzieli, że nadchodzi. Mary i Donald, i wszyscy inni wiedzieli, zanim się dowiedzieli. Wszystko, co chodziło i pełzało po tej ziemi, wiedziało w ostatnich chwilach, w ostatnich chwilach się uczyło, witało te chwile. Śmiertelnie chorzy konający w salach szpitalnych. Zwierzęta osłabłe i wiotkie w paszczach drapieżników, cierpliwych, a tak niecierpliwych. Wy, dla których zgon jest błogosławieństwem. Dryfujący na falach rozmyślań Nocny Łowca tylko jednym uchem rejestrował słowa Kay Kemper, patrząc na poruszenia jej lśniących ust i sposób, w jaki artykułowały samogłoski, na

to, jak nieświadomie przebiegała ostrym czubkiem języka, tak różowego, po białych siekaczach, zerkając w dół, na notatki, którymi targał wiatr. Zbłąkany kosmyk włosów przesłonił jej oczy, odgarnęła go więc, niemal gubiąc przy tym kartki. Nocny Łowca zastanawiał się, czy stacja telewizyjna kiedykolwiek postanowi zrobić coś z jej włosami. Co za niezdecydowanie! Powinny być krótsze, bardziej przylegać do czaszki i błagam,bez tej grzywki! Usta miała nadzwyczaj ruchliwe, rozciągały się i wydymały, idealne do czynności wynaturzonych, nie potrafiły znieruchomieć nawet na chwilę, jakby było w nich zbyt wiele zakończeń nerwowych: – …wprowadzili się do tego mieszkania zaledwie, różowy język, dwa miesiące temu, chcąc, róż, tutaj… brutalnie, róż, zamordowani zeszłej nocy… wstrząśnięci… twierdzą, że nic nie słyszeli… brak podejrzanych… miejmy nadzieję, róż, że strach… oficer śledczy Frank Quinn był nieuchwytny, brak komentarza… żadnych śladów… Frank Quinn. Nocny Łowca wyciągnął lewą rękę i postawił szklankę z wodą na podłodze przy sofie. Nazwisko Quinna coraz częściej łączono z Nocnym Łowcą. Coraz trudniej było pomyśleć o jednym z nich, nie myśląc jednocześnie o drugim. Zespół. Pochyleni nad szachownicą gracze. Rywale. Wrogowie. Nocny Łowca potrafił radzić sobie z wrogami. Wiedział, czego się po nich spodziewać. Nauczyła go tego pierwsza surowa lekcja życia. Na stoliku obok sofy, przy złożonej białej chusteczce, stała buteleczka z gumową zatyczką. Nocny Łowca odkorkował ją i ostrożnie przechylił, żeby kilka kropel spadło na chusteczkę, którą zaraz podniósł i delikatnie przyłożył do nosa i ust. Odetchnął głęboko. Powiał chłodny cichy wiatr, w jakiś sposób nieruchomy. Ściany opadły w tył, a zasłony wydęły się wysoko, odsłaniając przestrzenie ze światła i barw.

Prawda stała się oczywista, a co nie było oczywiste, nie miało znaczenia. Zapragnął znowu mieć pistolet. Przede wszystkim w ogóle nie powinien go używać, ale zachować do zabójstw na odległość. Czy powinien zaopatrzyć się w następny? Musiałby zdobyć go nielegalnie – po transakcji nie mógł pozostać żaden ślad i nikt nie mógł wiedzieć, że wszedł w posiadanie broni. Był więc tylko jeden sposób. Kradzież. Jawne złamanie prawa. Odrzucił głowę w tył i roześmiał się… modry błękit… zrozumiawszy trafność tego stwierdzenia. Jego prześladowca Quinn złamał prawo, nieprawdaż? Z tą młodą dziewczyną, tym pięknym dzieckiem o ciele… Ale widział tylko jej fotografie. Anna jakaś tam. Chusteczka przy nosie. Wdech, głębszy wdech… Jak Quinn mógł coś takiego zrobić? Gdzie honor i miłość, gdzie wierność? Był gliną! Jak mógł zdradzić tę dziewczynkę? Ona go nie zdradziła. Nie miała okazji. Quinn dnia wczorajszego. Dzisiejszy Quinn, Quinn drugiej szansy, był automatem, ukierunkowanym na cel myśliwym, niestrudzonym agentem boga, będącego jak Judasz. Boga zgwałconej dziewczynki. Boga szarości Nocnego Łowcy. Chusteczka przy nosie… Tak, Quinn był niebezpiecznym człowiekiem koloru krwi. Quinn był tropicielem i będzie trzymał się śladu, będzie za nim podążał i podążał, i stanie się ściganą przez siebie zwierzyną, więc nie będzie ucieczki. Byli przecież na koniec zawsze tym samym, myśliwy i zwierzyna łowna, i jednemu śmierć drugiego coś odbierała. To nie może się zdarzyć. Nie mnie. Nam… Sen przejmował teraz nad nim kontrolę, narkotyk rozluźniający każdy mięsień, pocieszający i znany, oczekiwany jak śmierć psująca szyki bólu.

Mary, Mary… Nie wolno mu. Nie wolno… Wrogowie! 34 Renz świetnie się spisał, opóźniwszy przybycie oddziałów Egana. Minęło pełnych dwadzieścia minut, zanim technicy i oficerowie śledczy z komisariatu dotarli do mieszkania Donalda Bainesa i Mary Navarre. A po ich przybyciu wśród nowojorskiej policji zaczęły krążyć informacje, do których Quinn i jego zespół nie mieli dostępu. Z najnowszymi wiadomościami Renz zadzwonił wieczorem, kiedy Quinn czekał na przyjazd Pearl i Feddermana. – Mąż zginął od pojedynczego uderzenia nożem w serce. Na ciele Mary Navarre było szesnaście ran. Prawdopodobnie bezpośrednią przyczyną śmierci też był cios w serce, chociaż pewnie umarłaby w końcu na skutek pozostałych obrażeń. – Jak długo umierała? – spytał Quinn, przypomniawszy sobie krwawy ślad na podłodze, po której Mary czołgała się lub przeciągała na rękach w stronę ściany, aby wyskrobać swą nieczytelną wiadomość, skróconą przez śmierć. – Lekarz sądowy powiedział, że trudno to na sto procent ocenić, ale zakłada, że od ciosu w serce do zgonu upłynęła najwyżej minuta. Układ śladów krwi wskazuje, że najpierw przyniosły efekt najcięższe rany z tych zadanych wcześniej. – Co z odciskami i DNA? – Żadnych odcisków, rzecz jasna. Nasz misiaczek ceni sobie rękawiczki. Ale pobraliśmy próbki DNA z kartonu mleka i z niedojedzonej kanapki. I ciągle badamy krew na miejscu zbrodni, bo może jest tam też krew mordercy. – Renz zrobił pauzę. Quinn słyszał w słuchawce jego ciche, rytmiczne posapywanie, nerwowy tik, brzmiący tak, jakby ktoś bez przekonania próbował gwizdać. – A ty jak byś to odczytał?

– Krwawy znak, który Mary zrobiła na ścianie? – Nie, to gówno znaczy. Jak byś odczytał całą tę sytuację w mieszkaniu? – Zamordowanym coś przerwało sen. Poszli sprawdzić, co to było, Donald przodem. Przerwali mordercy posiłek: kanapkę popijaną mlekiem z kartonika. Musiał ich zabić. – Taaa? Mnie też przyłapano na piciu mleka z kartonu. – Było o tym głośno – odparł Quinn. – Mąż miał ciężką podpórkę na książki i gotów był jej użyć. – Renz już spoważniał. – Morderca był na nich przygotowany. Niemal na nich czekał. – Co to znaczy „niemal czekał”? – Znał ryzyko i sądził, że mogą się obudzić. Musiał je znać. – Sugerujesz, że chciał, aby się obudzili? – Prędzej czy później, niekoniecznie tej nocy. Zapewne do tego dążył, stale zwiększając ryzyko. – Szczerze mówiąc, nie trafia to do mnie, Quinn. Ale w końcu to ty masz być ekspertem w myśleniu jak świr. – Nie potrzeba tu jasnowidza, Harley. Przecież jadł kanapkę w gumowych rękawiczkach, a i nóż musiał trzymać tak, żeby móc szybko po niego sięgnąć. Nie wygląda na to, żeby Donaldowi udało się użyć ananasowej podpórki. – Nie użył. Nie było na niej krwi ani włosów. Quinn… zdajesz sobie sprawę, czego dowodzisz? Że nasz Nocny Łowca zrobił coś, żeby się obudzili. Że chciał zostać nakryty, kiedy stołował się w ich kuchni. – Wszystko na to wskazuje. Na tej samej zasadzie zacznie w końcu dążyć do tego, żebyśmy go schwytali i żeby mógł wyznać swoje zbrodnie. To w nich narasta, zaczynają przyspieszać, coraz bardziej kusić los. Składowa pakietu. – Psychiatrzy też tak mówią, ale to nie ma sensu.

– Ma sens. W umyśle mordercy. Pamiętaj, że mamy do czynienia z człowiekiem, który wcina kanapki z pastrami w gumowych rękawiczkach. – Nie wspominając o tym, że dziabie ludzi w serce. – Nie wspominając. Wiesz, jak to działa. Musimy wczuć się w chore myślenie świra, wleźć mu do głowy. Stać się nim, przynajmniej na trochę. Dlatego cię wynająłem, mój drogi. – Tylko tak będziemy w stanie przewidzieć, co może zrobić, kiedy, gdzie i kogo. – Chyba „komu”? – Sromu dupomu. Renz zachichotał, zadowolony, że dopiekł Quinnowi. – No dobrze, jesteśmy w trzecim secie. Jeśli wcześniej były jakieś wątpliwości, to właśnie się rozwiały. Mamy seryjnego mordercę, który kasuje szczęśliwe małżeństwa. – Fakt, wszystkie trzy pary były małżeństwami – rzekł Quinn – ale dwie żony pozostały przy panieńskich nazwiskach. W Nowym Jorku mieszka ze sobą od metra par, które nie brały ślubu. – Więc to, że oficjalnie byli chajtnięci, jest według ciebie przypadkiem? – Według mnie jeśli morderca wiedział, że to małżeństwa, to znaczy, że wiedział o nich dużo więcej, znał nie tylko ich nazwiska i adresy. Nie wybrał ich sobie ot tak z tłumu ani z książki telefonicznej, jadąc po niej palcem z zamkniętymi oczami. – Więc morderca znał ofiary. I vice versa. To powinno ułatwić nam robotę. – Wcale nie musieli się znać. A jeśli nasz morderca ma możliwość sprawdzenia, jakiego ktoś jest stanu cywilnego? – Jezu! Może być zatrudniony jako urzędnik stanowy lub miejski gdzieś, gdzie przechowuje się dane osobowe! – Albo w banku, albo w instytucji badającej zdolność kredytową. W miejscu, w którym można zdobyć rzetelne i

wyczerpujące informacje o kimś bez wiedzy tego kogoś. Albo jeszcze inaczej: tam, gdzie ma łatwy dostęp do cudzych kluczy i może je ukraść albo zrobić duplikaty, na przykład na parkingu podziemnym albo w sklepie, gdzie kobiety zaglądają do torebek. – Kluczy? – No. W żadnym z mieszkań nie było śladów włamania, ale morderca do woli wchodził sobie i wychodził. Przecież mieszkał praktycznie u swoich przyszłych ofiar, kiedy spały. – A może i kiedybyły poza domem. Quinn zanotował w pamięci, że Pearl i Fedderman powinni przepytać sąsiadów ofiar, czy nie widzieli kogoś wchodzącego lub wychodzącego w ciągu dnia, w godzinach pracy, na kilka tygodni przed morderstwami. – Odnoszę wrażenie, Quinn, że z ośmiu stron oglądasz problem, który ma dwie strony. Morderca po prostu mógł znać ofiary, mogli się przyjaźnić. Albo myśleć, że się przyjaźnią. Proste odpowiedzi z reguły są prawdziwe. – Popisujesz się. – Nie bądź taki kutas. Wiesz, że prawdopodobnie mam rację, że wyciągam właściwe wnioski. Quinn jednak wiedział, że Renz popełnia typowy błąd: zbyt wcześnie zakłada słuszność jednej hipotezy, ignorując poszlaki kierujące na inny trop. Miał jednak rację co do tego, że w przypadku zabójstw sprawę najczęściej wyjaśniały oczywiste odpowiedzi. Tyle że ten morderca z całą pewnością nie był typowy – Quinn wyczuł to już podczas lektury akt sprawy Elznerów. – Cóż, możliwe. Będziemy musieli się jeszcze nad tym pogłowić. – A komputer? Ofiary ostatniego zabójstwa miały komputer? Quinn przypomniał sobie laptopa leżącego na brzegu biurka. – Dziś każdy ma komputer. – Oprócz wypalonych

eks-gliniarzy. – Sprawdziliśmy, nikt się do niego nie włamał. Komputery pozostałych ofiar też były w porządku. O tym, że na to warto zwrócić uwagę, Quinn akurat nie pomyślał. Intelekt szwankuje? Czy po prostu technologia mnie przerosła, jak niejednego starego piernika? – Może trochę nie doceniamy znaczenia krwawego znaku na ścianie – powiedział, nie chcąc znowu dać ciała. – Zdaniem Egana to nie jest istotne. Po prostu nie zdążyła dokończyć wiadomości, biedaczka. – Pewnie tak. Inaczej morderca by ją zamazał. – A teraz chcesz usłyszeć dobre wieści? – spytał Renz. – Nie drocz się ze mną, Harley. – Poczyniliśmy postępy w namierzaniu tłumika. – Milcz, serce moje! – Bardziej zawęziliśmy opcje. – Niech zgadnę: do półkuli północnej. – Biorąc pod uwagę, jak w naszych czasach przechowuje się dane, oraz możliwości, które stwarza internet, nie jest to taka loteria, jak ci się wydaje. Mówię ci, Quinn, komputery to niesamowite urządzenia. Quinn nie był pewien, czy Renz wbija mu szpilę za to, że nie wziął pod uwagę zawartości komputerów ofiar, czy robi zawoalowaną aluzję do faktu, że to komputer pomógł wrobić Quinna w oskarżenie o gwałt. – Michelle też tak twierdzi. – Michelle? – Moja siostra. – A tak, jedyne dziecko państwa Quinn, które wyszło na ludzi. – Nie zapomnij na bieżąco informować mnie o tym tłumiku, Harley. Quinn odłożył słuchawkę, myśląc, jaką stratą czasu było tropienie tłumika, nawet za pomocą komputerów. Już broń palną trudno było namierzyć, a nabyty w sprzedaży

wysyłkowej tłumik, który nie miał przypisanego numeru seryjnego i mógł nawet kilkakrotnie zmienić właściciela od momentu zakupu… Quinn po raz kolejny doszedł do wniosku, że jedyna korzyść z tych łowów na tłumik to zajęcie dla Renza, który nie miał czasu czepiać się Quinna i jego zespołu. Chociaż dotąd się to nie sprawdzało. Zachrypiał domofon. Pearl i Fedderman. Quinn wpuścił ich do budynku naciśnięciem guzika i odciągnął rygiel w zamku. Wyglądali na wyczerpanych. Włosy Pearl kleiły się strąkami do spoconego czoła, a białą bluzkę znaczył deseń zmarszczek. Fedderman miał oczy nabiegłe krwią; jego brązowy workowaty płaszcz wyglądał, jakby używano go w zawodach w przeciąganiu liny. Jako linę. Pearl klapnęła na sofę. Fedderman potruchtał do kuchni, żeby poczęstować się piwem. – Niełaska zapytać, czy też byśmy chcieli? – warknęła zirytowana Pearl, kiedy wrócił z jedną puszką. – Gospodarza się czepiaj – odparował Fedderman. – Człowiek przychodzi, liczy na szwedzki stół, może i canapés, a tu keine wyżerka. – Canapés i keine w jednym zdaniu. Chyba jeszcze tego nie słyszałam. – Co dowodzi, że tylko jedno z nas jest światowcem. – Syknęła otwierana puszka. Fedderman zlizał pianę spomiędzy kciuka a palca wskazującego. – Dowodzi to tylko, jaki z ciebie putz. – Moja niemiecka prababcia staruszka dosadnie by ci wyjaśniła, kto jest jaką częścią anatomiczną. – Idę do kuchni. Przyniosę jeszcze dwa piwa i paczkę chipsów – oznajmił Quinn. – Potem zaczniemy gadać o policyjnej robocie. Chyba że przez cały dzień zajmowaliście się czymś innym. Żadne mu nie odpowiedziało, więc zniknął za kuchennymi drzwiami.

Kiedy wrócił z piwem i chipsami, Fedderman zagadnął: – Jeśli pamięć mi służy, dziś rano popełniono dwa morderstwa. Było tak? – Nie mówiłam, że putz? – rzekła Pearl. – Przecież się nie wypierał – zauważył Quinn. Szarpnięciem rozerwał torebkę z chipsami i położył ją na stoliku kawowym. Potem otworzył piwa, jedną puszkę podał Pearl, a z drugiej upił odrobinę. Usiadł w swoim fotelu naprzeciwko sofy. Fedderman zajął miejsce obok Pearl, która rzuciła w niego chipsem. – Masz. Canapés. Chips wylądował na kolanie Feddermana. Podniósł go i zjadł. Quinn streścił im rozmowę telefoniczną z Renzem. – Myślisz, że ten tłumik może nas do czegoś doprowadzić? – spytał Fedderman. Quinn wzruszył ramionami. – Dzięki niemu dobrze-wiecie-kto ma co robić. – Przeniósł wzrok z Pearl na Feddermana. Wyglądali, jakby mieli najlepszą ochotę skoczyć sobie do gardeł, tylko byli na to zbyt zmęczeni. – A jak wam minął dzień? Przyznali, że kiepsko. Poza kobietą z apartamentu pod mieszkaniem ofiar, która zauważyła smugę krwi na ścianie, żaden z lokatorów nie widział ani nie słyszał nic niezwykłego. – A portier? – Uwzględniliśmy go – odpowiedziała Pearl. – Ale przyznał, że nie zawsze stoi przed drzwiami. Ktoś mógł go po coś posłać, mógł też akurat łapać taksówkę dla któregoś z mieszkańców. A czasami wymyka się na klatkę schodową sąsiedniego budynku, gdzie dyskretnie popala. – Może ktoś w ciągu dwóch tygodni poprzedzających

morderstwo zauważył coś lub kogoś nietypowego? Mam na myśli: w ciągu dnia, kiedy większość ludzi jest w pracy? Pearl i Fedderman wpatrzyli się w niego. – Nie – ostrożnie odrzekł Fedderman – ale też nie precyzowaliśmy godzin i nie pytaliśmy o wydarzenia aż sprzed dwóch tygodni. – Zrobicie to jutro. Pearl przyssała się do swojego piwa i łypnęła na Feddermana. – Mówiłam, że lepiej tu nie przychodzić. Nieuleczalnie przemądrzała, pomyślał Quinn. Ale taki sam był Sherlock Holmes. Od wyjścia Pearl i Feddermana minęło niecałe pięć minut. Quinn zdążył wyrzucić puste puszki po piwie i schować do kuchennego kredensu torbę chipsów, gdy usłyszał pukanie do drzwi. Ktoś ominął domofon i wszedł do budynku, najpewniej gdy drzwi wejściowe otworzyli Pearl i Fedderman. Ale kiedy Quinn wyjrzał przez judasza na korytarz, zobaczył Pearl. – Zapomniałam torebki – oznajmiła, gdy otworzył drzwi. – Mam w niej broń. Quinn wpuścił ją do środka. Wyszła na środek salonu, oparła pięści na biodrach i rozejrzała się. Quinn też się rozejrzał. Ani śladu torebki. Pearl zbliżyła się do sofy i pomacała obicie. – Ach! – powiedziała, wyciągając małą torebkę, która zaklinowała się przy podłokietniku. Trzymała ją za pasek jak świeżo złowioną rybę i uśmiechała się do Quinna. – Masz jeszcze piwo? – Przyniosę ci – odrzekł Quinn. Poszedł do kuchni, z której po minucie wyszedł z otwartą puszką budweisera. – Przekaż Feddermanowi, że też by dostał, gdyby nie

to, że prowadzi. – Och, on już pojechał. Powiedziałam mu, że wrócę metrem. Dla mnie to nie problem. Po co miał czekać. Quinn poczuł, jak przyspiesza mu tętno. Uważniej się jej przyjrzał. – To mieszkanie – powiedziała, zataczając ramieniem łuk – prawdopodobnie od lat tak schludnie nie wyglądało. – Pearl, w życiu niczego nie zapomniałaś, a co dopiero broni. Pochyliła się i postawiła piwo na dywanie, po czym podeszła do Quinna. Bardzo blisko. – Mogę cię uratować, Quinn. – Co to znaczy, Pearl? – Mogę przywrócić ci szacunek do samego siebie. – Pomogłaś mi uporządkować mieszkanie, a teraz zabierasz się za moje życie. – Pytanie brzmi: czy jesteś na to gotowy? Perfumy – tym dla Quinna był zapach jej włosów, a nawet jej potu. Przypomniał sobie, jak na niego patrzyła, kiedy wychodził po spędzonej u niej nocy, i poczuł ucisk w kroczu, choć wewnętrzny system ostrzegawczy rozdzwonił się na alarm. – Fedderman wie, że nie zapomniałaś torebki. – Olej Feddermana. Od dawna się z nim przyjaźnisz, na pewno coś na niego masz. Quinn wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Pearl, Pearl… – Mogę cię uratować – powtórzyła, wspięła się na palce i pocałowała go. Odpowiedział pocałunkiem; wtedy rozchyliła usta i poczuł ciepłą siłę jej niecierpliwego języka. Uśmiechnęła się do niego, gdy oderwali się od siebie. – Wiesz, istnieje także druga strona Pearl. Wiedział. Wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. Chyba jej się to spodobało. Uprawiali miłość w sposób, który podpadał pod

określenie „gorączkowy”. Quinn sam siebie zdumiewał. Pearl była na górze, uśmiechała się, patrząc mu w oczy, poruszała biodrami w cudownym cichym rytmie, a jej duże piersi kołysały się miarowo. Po chwili przetoczył ją pod siebie i posiadł, uważając, żeby cały czas opierać się na łokciach i kolanach. Była taka drobna, a jednak miała w sobie skupioną siłę. Postępował z nią delikatnie, ale przejął inicjatywę. Była na to gotowa – oplotła go nogami, a mimo to nadal udawało jej się odpowiadać ruchami bioder na jego mocne pchnięcia. Ciepły oddech owiewał mu ucho, gdy wydawała naglące, coraz głośniejsze gardłowe jęki. Po wszystkim leżeli na plecach ramię przy ramieniu, wpatrując się w spękany sufit i słuchając swych rwanych, stopniowo uspokajających się oddechów. Pragnęli siebie nawzajem i cieszyli się sobą bardziej, niż uważali za możliwe. Wciąż byli zaskoczeni i w pewien sposób wystraszeni tym, co jeszcze z nich nie uszło. Minione pół godziny sprawiło, że nic już nie będzie dla nich takie samo. Nigdy. Po kolejnych kilku minutach w małym, gorącym pokoju słychać było jedynie miasto za oknem, rozbudowaną scenę, na której nadal będą odgrywali swoje życie. Dokąd, cholera… – rozmyślał Quinn. …nas to doprowadzi? – zadawała sobie pytanie Pearl. Jakiś kilometr od łóżka, w którym leżeli Quinn i Pearl, Nocny Łowca kulił się w swoim kącie z benzenem w dłoni i wizjami w głowie. To były jedne z jego ukochanych chwil, gdy wiedział, jaki będzie jego następny krok, kto zostanie następną ofiarą. Nie był całkowicie zniewolony przez swoje nieodparte żądze. Zachował wolną wolę. Wiedział, że aktorka o wdzięcznych ruchach, która idąc, jakby czerpała energię z ziemi, nadałaby się doskonale. Ale nie była mężatką, więc się nie nada, nie wystarczy. Życie w grzechu, tym słodkim

grzechu, nie przypominało małżeństwa, choćby nie wiadomo jak udawać. Aktorka przyzywała go, nie wiedząc, że to robi. Nie zdawała sobie sprawy ze swego bezgłośnego wołania ani z tego, że była aktorką na więcej sposobów, niż jej się wydawało. Ale nie była jedną z nich, nie była jego, postanowił więc o niej zapomnieć, jak zapomniał o wielu innych. Były jak lśniące monety niewielkiej wartości, po które nie opłacało się schylać. Zamknął oczy i oczyścił umysł z wszelkich myśli o aktorce, a poprzez rozległe przestrzenie ruszyła ku niemu Lisa, jak najwyższej klasy modelka na niebiańskim wybiegu. Z cienia wyszła w pełen blask, a jej sylwetka się wyostrzyła. Nie widząc nic poza wytworami własnego umysłu, dziwował się jej pięknu. Mój Boże! Strużki łez poznaczyły odrętwiałe policzki. Nie potrzebował aktorki. Nie kiedy miał Lisę. Teraz widział ją wyraźnie w najdrobniejszych szczegółach. Aż taką moc odtwarzania piękna i sedna rzeczy posiadł jego umysł. Lisa wtulająca policzek w dłoń i posyłająca mu zalotne spojrzenie. Lisa uśmiechnięta. Lisa wirująca w obrocie. Pełnia Lisy. Cofnął się w czasie i oto była, Lisa Ide, kierowniczka zakładu jubilerskiego, który wraz z mężem Leonem Holtzmanem prowadziła na Zachodniej Czterdziestej Siódmej. Lisa pracująca między połyskującymi gablotami. Lisa w kuchni, żółto, przy dużej białej kuchence, pachnie rozgrzany tłuszcz, pochylająca się, żeby wyjąć coś z głębi lodówki, biało-niebiesko, ręcznie zmywająca naczynia, mydliny na palcach żółtych gumowych rękawiczek, zwrócona twarzą w drugą stronę, ubrana w obcisłe, jakże obcisłe czarne spodnie, w których ją widział, ciało, jej ciało. Kasztanowe włosy zebrała wysoko i fantazyjnie spięła z boku głowy, dokładnie jak wtedy, gdy widział ją wychodzącą z zakładu jubilerskiego i oddalającą się zatłoczonym

chodnikiem. Zanika… Uniósł złożoną szmatkę do twarzy i odetchnął, uśmiechając się, choć wciąż jeszcze płakał. Jest! W pełni ostrości, w pełni barw. Teraz mógł ją przyzwać o wiele szybciej, tak jak potrzebował, taką, jakiej potrzebował. Lisę Ide o jasnobłękitnych oczach, tak szeroko rozmieszczonych, oceany, o szerokich ustach z pełnymi wargami, mokra czerwień, i lekko wystającymi zębami. Lisę Ide podczas posiłku w towarzystwie męża Leona, w ogródku kafejki naprzeciwko Lincoln Center, podnoszącą filiżankę kawy do ust, tak miękko ściągającą wargi. Niedużą kobietę, a tak pełną, tak doskonałą – na niejeden sposób. W swej bujności, w nieskończonej i przecudnej gamie swoich barw. Ktoś taki jak Leon, zwykły handlarz, którego całym życiem była praca, nie zrozumiałby Lisy i za tysiąc lat. Zajmował się drogocennymi kamieniami, a nie widział tego, co naprawdę drogocenne i tak blisko niego. Ktoś taki zasługiwał tylko na śmierć. Tak, nie było wątpliwości, kto będzie następny. Nocny Łowca czuł, jak narasta w nim nieubłagana wiedza, niby istota w połogu, która zaraz szybko i niepowstrzymanie zacznie się rozrastać. Ledwie zarys możności, obecnie niegroźny, z czasem wyhoduje kły i pazury. I dopnie swego. Mocno przycisnął do nosa złożoną chusteczkę i głęboko wciągnął powietrze, ale benzen przestawał już na niego działać. Nocny Łowca po prostu stawał się śpiący. Brzęczenie, przelotne, zanikające… I śnił, nie potrafiąc już się od niej wyzwolić. Lisa stojąca w wannie, na chwilę przed zanurzeniem się w parującej wodzie. Lisa przystająca nago na schodach, jak malowidło Picassa, w jakiś sposób uporządkowane, złożone w kompletny wizerunek kobiety. Lisa podlewająca kwiaty. Lisa w łóżku, śpiąca, prawie uśmiechnięta. Jej włosy, oczy, ciało, usta, spojrzenie, uśmiech… feeria jej barw,

muzyka jej kroków. Jej przyszłego cierpienia. Skrwawi Mona Lisa. Pojął, że przeznaczenie i wizje były jednym. Detektywie Quinn, Liso Ide. Jak wiele wiem, a wy nie. Wkrótce będziesz sławna, moja Liso. 35 Quinn budził się, czując aromat kawy i zapach smażonego boczku. Z miejsca przypomniał sobie zeszłą noc. Pearl. Była teraz w jego kuchni, przygotowywała śniadanie. Skąd wzięła się taka Pearl, krzątająca się przy kuchence niby żona? Na dobrą sprawę Pearl, którą poznał w nocy, też była dla niego sporą niespodzianką. Wyskoczył z łóżka na golasa i ciężko potruchtał do łazienki. – Quinn? – Dobiegający z kuchni głos Pearl wyhamował go. Pewnie usłyszała, jak podłoga skrzypi. – No? – Ochrypły po nocy głos zabrzmiał jak warknięcie. – Słucham? – Lepiej. Nie tak dziko. – Zdążysz się wykąpać i ogolić przed śniadaniem. – Aha. – Podjął wyprawę do łazienki. Gdy wziął prysznic, ogolił się i przygładził mokre włosy, wrócił do sypialni. Buszował w szufladach komody, dopóki nie znalazł starego płaszcza kąpielowego, którego nie wkładał od ponad roku. Dżentelmen w swoim szlafroku. Włożył płaszcz, ale nie udało mu się znaleźć kapci, podreptał więc do kuchni na bosaka. Pearl stała przy kuchence z drewnianą łopatką w dłoni. Widać było, że próbowała uczesać swoje gęste włosy, ale wciąż były przyklepane po stronie, na której spała. Miała na sobie wczorajsze ubranie, które wyglądało, jakby nosiła je od tygodnia. Jej wymięta bluzka mogła już nigdy nie dać się odprasować. Nie kojarzyła się z kobietą, której miejsce jest w kuchni, a mimo to schludnie nakryła do stołu, na talerzach

ułożyła przysmażony na chrupko boczek, a na patelni skwierczały jajka. – Myślałem, że będziesz wolała zjeść śniadanie na mieście – powiedział Quinn. Dzbanek w ekspresie do kawy był pełny. Obok stały dwie umyte filiżanki. Quinn podszedł i nalał sobie czarnego, mocnego napoju. Nie zauważył śmietanki. Skąd wiedziała, że lubię chrupiący boczek i czarną kawę? Przez cały czas musiała mi się przyglądać. Pearl uśmiechała się do niego. – Nie ma jak śniadanie w domu. W domu? – Kombinowałem, że moglibyśmy zjeść w knajpce na dole, a potem pospacerować. Jest tam kilka sklepów, może chciałabyś kupić coś do ubrania. Uniosła brwi ze zdziwieniem. – Dlaczego miałabym kupować ubranie? – Bo za jakiś czas zajrzy tu Fedderman. Zobaczy, że jesteś w tych samych ciuchach co wczoraj. Będzie wiedział, że spędziłaś tu noc. Ostrożnie… nie zniszcz tego, co zdarzyło się wczoraj. Jest kruche jak skorupki tych jajek. – Dla mnie to bez różnicy. Wolisz sadzone z jednej strony? – Z obu. Ale mnie to robi różnicę. – Skoro tak do tego podchodzisz… Żółtko rozlane? – Nie. Zsunęła łopatką jedno jajko na talerz z boczkiem, a to, które pozostało na patelni, zręcznie odwróciła. – Pearl, ogłaszanie światu, że poszliśmy do łóżka, nie jest chyba najlepszym pomysłem. Wskazała ręką zawartość patelni. – Wystarczająco ścięte? – Pewnie. – Fedderman nagrał mi się dziś rano na sekretarkę. Powiedział, że skoro nie odbieram, to pewnie już jadę do

ciebie metrem, więc spotkamy się później. Będzie tu najwcześniej za godzinę. Wyjdę po śniadaniu i spróbuję kupić coś na siebie. – Przeniosła jajko z patelni na talerz Quinna i szeroko się uśmiechnęła. – Ale Fedderman i tak nie da się nabrać. Quinn musiał w duchu przyznać jej rację, ale chciał zachować prawo weta. Skoro przysługiwało prezydentom, to dlaczego nie takiemu Quinnowi? – Nie wiadomo, czy kiedyś nie będzie musiał zeznawać o naszym związku pod przysięgą. – Masz rację – powiedziała Pearl, ale wyglądało na to, że podsunięta przez Quinna możliwość lekko ją rozbawiła. Wysłużony toster wypluł grzankę z dźwiękiem młota kowalskiego walącego w wór stalowych sprężyn. Quinn aż podskoczył. Pearl rzuciła dwie kromki gorącego pieczywa na talerzyki, postawiła je na stole i usiadła do posiłku. Quinn patrzył z drugiej strony blatu, jak starannie rozsmarowywała masło na grzance. Przyprawił swoje jajko solą i pieprzem. Co ja robię, do cholery? Jak do tego doszło? – Pearl… Przesunęła ku niemu masło. – A może wolisz dżem? – Masło starczy. – Co z tą naszą nocą, Quinn? – Pearl przeszła do ofensywy. – Było bosko – odrzekł Quinn i powiedział to szczerze. Uznał, że uśmiech, który posłała mu przez stół, był przecudny. Spokojnie… Nie goń za odpowiedziami, których nie chcesz usłyszeć. – Muszę wiedzieć, czy była to tylko jednorazowa przygoda. – To chyba niemożliwe, Pearl. Już stałaś się moim nałogiem. Wstała, obchodząc stół, przełknęła kęs tostu, po czym schyliła się i złożyła na policzku Quinna maślany pocałunek. – To… My… To nie przeszkodzi mi w pracy, obiecuję.

Wróciła na swoje miejsce. – Nie dopuściłbym do tego – odparł Quinn. Po śniadaniu przetrząsnął portfel i wręczył Pearl studolarowy banknot z pieniędzy, które zapłacił mu Renz. – Quinn… – Daj spokój, Pearl, to na ciuchy. Ja wymyśliłem, że powinnaś się przebrać, więc mnie wypada zapłacić. – Dlaczego tobie? – Bo to ja martwię się Feddermanem. Milczała przez chwilę, niezadowolona nawet z najbledszej sugestii, że Quinn może traktować ją jak prostytutkę. Ostatnia noc była zbyt piękna, żeby tak ją kalać. – Mam własne pieniądze – oznajmiła. Quinn odpuścił. Kiedy była na zakupach, posprzątał w kuchni. Wróciła pół godziny później z papierową torbą, potem przebrała się w sypialni. Wyszła w tych samych wymiętych spodniach, ale w nowym T-shircie z napisem „GIANTS” w poprzek imponującego biustu. – Nie ma tu żadnych porządnych sklepów, znalazłam tylko to. Chłopięcy rozmiar średni. T-shirt leżał idealnie – wszędzie, tylko nie na piersiach. Chłopak średniego wzrostu nie miałby czym tak wypchać materiału w tym miejscu. Ciemnoniebieski blezer, w którym wczoraj przyszła, spędził noc przewieszony przez oparcie fotela, nie był więc aż tak wymięty. Gdy naciągnęła go na T-shirt, wypukłe żółte litery, układające się w napis „GIANTS”, wciąż były widoczne. – Najlepsze, co mogłam zdziałać na krótką metę – powiedziała. – Nie mieli koszulek z innymi drużynami? Otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale przeszkodził jej domofon. Quinn wpuścił Feddermana. Zaraz za progiem Fedderman znieruchomiał, zagapił

się na Pearl, a potem na Quinna. – Żałosne. – Znów spojrzał na Pearl. – Koszulki Yankees3 nie mieli? 3 Giants, Yankees (Giganci, Jankesi) – popularne nowojorskie drużyny sportowe. – Czemu akurat Yankees? – No wiesz… „Lola dostaje, czego chce”… – Co to, do cholery, ma znaczyć? – Taka piosenka z broadwayowskiego musicalu4. 4 Fedderman nawiązuje do musicalu scenicznego Damn Yankees (Przeklęci Yankees), w którym istotną rolę odgrywa znana drużyna bejsbolowa, a jedną z bohaterek jest uwodzicielska Lola. – Z pensji gliny nie stać mnie na broadwayowskie spektakle. – Wiem. Dokuczam ci. – Jesteś chuj, Fedderman. Quinn zastopował Pearl wyciągniętą ręką, na wypadek gdyby zamierzała posunąć się dalej. Narastał tu poważny problem. Quinn naprawdę pokpił sprawę z zeszłą nocą. Skomplikował sytuację. – Dosyć już, dosyć! Musimy brać się do roboty. Pearl wpatrywała się w sardonicznie uśmiechniętego Feddermana. – No już – powiedział Quinn, zakładając szelkę z kaburą. – Przynajmniej udawajcie. Proszę. – Cały świat udaje – wycedziła Pearl, gdy szli do windy. – Dzięki temu mamy robotę – rzucił Fedderman. Quinn zastanawiał się, na jak długo. 36 – Jesteś dziś wyjątkowo rozluźniony – powiedziała na powitanie Rita Maxwell. David Blank opadł na miękką skórę fotela i zamknął oczy.

– Takie to dziwne? Nawet najcięższy przypadek raz na jakiś czas ma chyba dobry dzień. Rita postanowiła pójść tym tropem. – Co konkretnie wprawiło cię w taki dobry nastrój? – Precyzja wykończenia. – Mógłbyś wyjaśnić, o ile oczywiście nie mówisz o karoserii swojego samochodu? – Mówię o kosmosie. Dziś wszystko wydaje się precyzyjnie dopasowane, na swoim miejscu. – A wykończenie? – Barwy są idealne. – Często mówisz o kolorach. – Bo maluję. Przede wszystkim pejzaże. Ale czasem i postacie, akty. Odcienie barw ludzkiego ciała zaskakują ilością i wyrafinowaniem. – Masz na myśli oczy, włosy…? – Też. Ale chodzi mi o ciało. Jeśli dobrze się przyjrzeć, dobrze wsłuchać… Wsłuchać? Wymieszane kolor i dźwięk . Postrzeganie wielozmysłowe. Zdarza się zdolnym artystom, ale nie w takim stopniu. – A gdy już się wsłuchasz, to co słyszysz, Davidzie? – Czasami przepiękne dźwięki. W gorsze dni, kiedy kolory blakną lub umykają zbełtane, szare brzęczenie. Ale nie dziś. Dziś słyszę nucenie, subtelną muzykę, u każdej kobiety inną. – Tylko u kobiet? – Sam nie wiem. Sugeruje pani, że kryje się we mnie homoseksualista? Że co? – Nie, nie sugeruję. – Blank nie sprawiał wrażenia zdenerwowanego. Był raczej rozbawiony. – Masz problemy ze swoją seksualnością? Otworzył oczy i wybuchnął donośnym śmiechem. – Problemy… to piękne. Czy nie to słowo określa wszystko, co potraficie zrodzić? – Możliwe. – Rita zabarwiła swój głos szczyptą

wesołości, dając mu znać, że nie powiedziała tego serio. Rzeczywiście miał dziś pogodny nastrój. Na tyle, żeby żartować. Co można na tym zyskać? – Możemy chyba założyć, że ty nic nie zrodziłeś. – Nic. – Zaplótł palce. – Nie w zwykłym tego słowa znaczeniu. Zbił ją tym z tropu. – Masz na myśli swoją sztukę? – Naturalnie. Pozowała mi kiedyś do aktu kobieta o imieniu Carol. Ależ była piękna… Ciężko pracowałem, żeby oddać jej napięcia i kolory. – Napięcia? – Fizyczne. Układ i napięcie mięśni. Nie każdy nadaje się na modela. – Tak też myślałam. – Artystę z modelką łączą przeważnie czysto zawodowe relacje. Z nią też tak się zaczęło. Aż pewnego dnia zemdlała w pracowni w moim domu w Village. Pomyślałem, że wymagam od niej zbyt wiele, chcąc wykorzystać każdą sekundę rzadko zdarzającego się, idealnego światła. Było złote. Słyszalne i dotykalne. Zerknął na Ritę z ukosa, sprawdzając, czy uważnie go słuchała. Skinęła głową i naskrobała coś ołówkiem. – Czułem się winny – ciągnął Blank. – Było mi jej szkoda. Podniosłem ją więc i zaniosłem do łóżka, żeby odpoczęła, a kiedy ją kładłem, otworzyła oczy i tak na mnie popatrzyła, tak się uśmiechnęła, że od razu wiedziałem… Opowiadał o uwiedzeniu i przygodzie seksualnej, podczas gdy Rita udawała, że robiła notatki. – Dwoje ludzi nigdy nie było ze sobą tak blisko jak my wtedy – ciągnął Blank. – Przez następny miesiąc prawie nie wychodziliśmy z mieszkania, zamawialiśmy tylko… Rita miarowo poruszała ołówkiem. Zauważyła, że jej bazgranina z niejasnych przyczyn zaczęła przypominać pismo arabskie.

Sesja z Davidem Blankiem toczyła się teraz zwykłym torem i Rita słuchała go jednym uchem, myśląc: kłamstwa, kłamstwa, kłamstwa… Poza pierwszymi dziesięcioma minutami. Po jego wyjściu zamierzała przewinąć taśmę i uważnie przesłuchać początek sesji. Nie tyle ze względu na to, co mówił, ile na lekki, pogodny ton jego głosu, jakby zrzucił jakiś wielki ciężar, który dotąd go przygniatał. Blank ciągle nie zdradził prawdziwego powodu swoich wizyt u niej, a co za tym idzie, swojego rzeczywistego problemu. Ale grał w coś innego niż reszta pacjentów, którzy przez brak pewności siebie stosowali taktykę uników i ripost. Rozumiała, co robił: konstruował zagadkę, którą ona miała rozwiązać. I jakąś częścią siebie chciał, żeby jej się udało, ponieważ zdawał sobie sprawę, że napięcie nie do zniesienia powróci, a to go przerażało. Brzęczenie. Porządek i barwy. Precyzja wykończenia. Psychoza jako samochód. David Blank wiedział, że pędzi ku kolejnemu wypadkowi. Postrzeganie wielozmysłowe – o, to było ciekawe. Jeśli prawdziwe. Wydawał się przekonany, że doktor Rita Maxwell była jego odpowiedzią, że będzie potrafiła mu pomóc i że w końcu to zrobi, może nawet go ocali. Ale najpierw musiała się dowiedzieć, co takiego ukrywał. Kim była Carol? Dowie się, prędzej czy później. Bez względu na to, jak i dlaczego do niej dotarł, kimkolwiek był, kimkolwiek była Carol, David Blank wybrał właściwego psychoanalityka. Cierpliwość popłacała. Dokonywał się postęp. Rita powoli się dowiadywała, cały czas się uczyła i znajdzie wreszcie rozwiązanie zagadki Davida Blanka. Quinn siedział na ławce z twardego drewna i betonu tuż za wejściem do Central Parku, obserwując biegaczy i cyklistów. Atrakcyjna dziewczyna, ledwie po dwudziestce, przemknęła obok niego na rowerze górskim, pojeździe niezbędnym każdemu w mieście wybudowanym na terenie płaskim jak plansza do gry w Monopol. Quinn patrzył na jej

oddalającą się, wdzięczną sylwetkę. Stała na pedałach, by nabrać większej szybkości, naciskała je z wysiłkiem, od którego kołysały się biodra, a światło słońca przydawało jej brązowym włosom blasku. Zastanawiał się, jak wyglądało jej życie. Mogła być żoną, matką, aktorką, studentką New York University lub już pracować, mogła grać w orkiestrze lub występować na scenie, mogła być dziwką lub policjantką po służbie. Człowiek, czyli niewiadoma. Pomyślał, że może nadeszła pora wykorzystać prasę. Dawno temu Dave Everson, reporter „Timesa”, dał Quinnowi swój bezpośredni numer do redakcji. Quinn zapamiętał ten numer, bo ufał Eversonowi jako dziennikarzowi. Wyjął telefon komórkowy z kieszeni sportowej marynarki leżącej na ławce i zadzwonił do Eversona po raz pierwszy od lat. – Niech mnie diabli – powiedział Everson, kiedy Quinn się przedstawił. – Minęło trochę czasu. – Za dużo – odparł Quinn. Everson nie był głupcem – zdawał sobie sprawę, że Quinn zadzwonił z konkretnego powodu. – Czego ci trzeba? – W jego głosie wibrował ledwie słyszalny dreszcz emocji. – Zadymy. – Tego masz chyba pod dostatkiem – roześmiał się Everson. – Nie na mój temat. Chodzi o kogoś innego. – Aha… Zgaduję, że jest w tym jakiś haczyk. – Jak rozpęta się piekło, będziesz na pierwszej linii, Dave. – A ty będziesz chciał pozostać anonimowym źródłem. – Nie. Niech drań wie, że depczę mu po piętach. – Hej, z tego wyjdzie lepsza historia. Pojedynek w słońcu. Lubię cię, Quinn. – Czasami daję się lubić. Umowa stoi?

– Opowiadaj. Claire Briggs zmarszczyła brwi i raz jeszcze sprawdziła efekt reakcji chemicznej. Znowu niebieski. Nie ma żadnych wątpliwości. Była w ciąży, jak twierdził wynik testu. Musiała komuś o tym powiedzieć, ale dopiero po rozmowie z Jubalem. On powinien dowiedzieć się jako pierwszy. O szesnastej Jubal wrócił z dwugodzinnego przesłuchania do roli wrażliwego bohatera w wietnamskiej sztuce Wietrzny trakt, która za trzy miesiące miała zostać wystawiona w Lincoln Center. – Jak poszło? – zapytała, choć wyczytała już wszystko z jego twarzy. Miał na sobie cienki niebieski sweter, narzucony jak peleryna, z rękawami zawiązanymi na piersi, chociaż kiedy wychodził z mieszkania, na sweter było za ciepło. Rozwiązał teraz luźno spleciony węzeł i rzucił sweter byle jak na sofę. – Chujowo! – Zwalił się na sofę obok swetra, też byle jak, i siedział zachmurzony. – Jubal… – Claire podeszła do niego, gdy zwiesił głowę, a jego ramiona zaczęły drżeć. Wtedy podniósł na nią wzrok, pokazując zęby w uśmiechu. – Mam tę rolę! Claire znieruchomiała i odetchnęła głęboko. – Draniu jeden, nabrałeś mnie! Jubal wzruszył ramionami, nie przestając się uśmiechać. – Jestem aktorem. – Poderwał się z sofy, uściskał ją i uniósł w powietrze, po czym tanecznie zawirował z nią przez cały pokój. Kiedy ją postawił, tak się jej kręciło w głowie, że z trudem dotarła do fotela. Opadła nań, dysząc ciężko i jednocześnie się śmiejąc.

– Właściwy dzień na dobre wieści – powiedziała, gdy już mogła odezwać się bez krztuszenia i pokasływania. Jubal chodził w tę i we w tę, zbyt przejęty, żeby usiąść. – Tak naprawdę mają do mnie oddzwonić, ale jestem pewien, jaka będzie decyzja. Wszystko zagrało jak złoto, jakbym przez wszystkie te lata zdobywał praktykę tylko dla tej roli. Jestem jednym z trzech kandydatów, ale pozostałych dwóch zostawiłem daleko w tyle. Jeden z nich to Victor Valentino. – Pierwsze słyszę. – W zeszłym roku grał w Tylnej alejce. Wygląda jak zbir, ale jest niezłym aktorem. Mógłby dostać rolę sierżanta twardziela. – A jak się nazywa drugi? – Randy Rallison. Claire występowała z Rallisonem. Miał kłopoty z nauczeniem się na pamięć swoich kwestii, a wielu członków obsady podejrzewało, że zmagał się z problemem alkoholowym lub narkotykowym. – W porównaniu z Jubalem Dayem pałęta się po scenie jak żywy trup. – Jestem pewien, że producent uważa tak samo. Puścił do mnie oko, jak wychodziłem. Dam głowę, że puścił. Claire westchnęła i położyła rękę na brzuchu. Uśmiech nie schodził jej z twarzy. – Zapraszam cię na kolację. Trzeba to uczcić! – zawołał Jubal. – Będziemy mogli za jednym zamachem uczcić jeszcze coś. – Prawda? Rozwój twojej kariery! To cudowne mieszkanie! Ależ z nas szczęściarze, Claire. Cholerni szczęściarze! – Cieszę się, że tak uważasz, Jubal. Ale nie spodziewasz się, jakie szczęście naprawdę nas spotkało. Jestem w ciąży.

Jubal przestał chodzić, jakby przykleił się do dywanu. Rysy jego twarzy ułożyły się w nieruchomą maskę. Nie miała pojęcia, co pomyślał. Zwątpienie jak błyskawica przemknęło przez jej myśli. – Nie powinnam tak cię zaskakiwać. – Usłyszała drżenie w swoim głosie i było to okropne. Rozbolał ją brzuch. Zrozumiała wtedy, czego potrzebuje, co musiała dostać. – Jesteś pewna? – Od dwóch miesięcy nie miałam okresu. Test potwierdził ciążę. Czuję się… inaczej. Więc tak, na pewno będę miała dziecko. Nie mam wątpliwości. Na te słowa uśmiech rozjaśnił mu twarz. – Mój Boże, jesteś w ciąży! Podbiegł do niej, delikatnie podniósł ją z fotela i pocałował. – Dodatkową sypialnię przerobimy na pokój dla dziecka – powiedział. – Będziemy karmić je łyżeczką, zmieniać mu pieluchy… – Albo jej. – Jej. I wozić jego-ją wózkiem po parku. – Będziemy widzieć, jak on-ona stawia pierwsze kroki. – Nauczymy jego-ją trzymać kij bejsbolowy. – Mówić „proszę” i „dziękuję”. – Nie wypluwać szpinaku. – Pobierzmy się – powiedziała Claire. 37 – Nowe komputery – oznajmił siedzący za biurkiem oficera dyżurnego sierżant Rudd, gdy tylko Pearl przekroczyła próg komisariatu. Był starzejącym się, siwowłosym mężczyzną o szerokich barach, z czerwonym od whisky nosem i oczami koloru ołowianych kul. – Nie możemy dysponować gorszą technologią niż federalni. Pearl zerknęła na jego stanowisko i zobaczyła, że wyjmował właśnie klawiaturę z tekturowego pudła. Komputer na biurku rzeczywiście wyglądał na nowy, a

podłączony do niego monitor imponował rozmiarami płaskiego ekranu. – A co z archiwizowaniem danych? – spytała. Rudd wytrzeszczył na nią oczy. – Pytam, czy dane będą przenoszone ze starych komputerów na nowe? – A, pewnie. Słyszałem, jak informatycy mówili o jakimś zipie i że to będzie pikuś. Chociaż jeśli chcesz usłyszeć zdanie podstarzałego gliny, komputer najlepiej sprawdza się w roli kotwicy. – Dinozaur – rzuciła Pearl, kierując się do sali będącej miejscem pracy funkcjonariuszy. – Nawzajem! – zawołał za nią Rudd. – Tyle że z ciebie młodszy i ładniejszy. Zwłaszcza tego ranka. – Odwróciła się i zobaczyła, że jego pooraną zmarszczkami twarz przecina szeroki uśmiech. – Jest jakiś specjalny powód? Jezu! Czy dla wyrobionego oka było to takie oczywiste? Pearl poczuła, jak jej policzki oblewa rumieniec, więc ruszyła dalej, ignorując chichot Rudda. W biurowym open space panował chaos. Sześciu techników komputerowych, którzy w jasnoniebieskich firmowych blezerach wyglądali jak zgraja nastolatków, montowało nowe komputery na starych, szarych biurkach lub na stojących za nimi metalowych stolikach na kółkach pod maszyny do pisania. Zderzenie dwudziestego i dwudziestego pierwszego stulecia. W pomieszczeniu było tylko dwóch oficerów śledczych: lizusowata mała gnida nazwiskiem Weatherington i wielki, brzuchaty facet, którego Pearl znała jedynie z ksywki Duży Mike. Obaj byli tajniakami z obyczajówki i obracali się w kręgach, do których, na ile Pearl się orientowała, doskonale pasowali. Przez chwilę stała nieruchomo, oswajając się z elektronicznym pobojowiskiem, po czym zawróciła do dyżurki. – Wygląda tam, jakby studencka brać przygotowywała

komuś kawał, co nie? – zagadnął Rudd. – Może tak jest. – Pearl wskazała salę kciukiem. – Które z biurek należało do Quinna? Rudd wrócił do papierkowej roboty, którą się właśnie zajmował. Sprawiał wrażenie, że spodziewał się tego pytania. Przez ponad pięć lat był oficerem dyżurnym na dziennej zmianie i wiedział, co w trawie piszczy. – Drugie po lewej od wejścia. Nie zapytał, dlaczego chciała to wiedzieć. Podziękowała mu i wróciła do sali dla policjantów. Znalazła drugie biurko, ale stał na nim nowy komputer, a starego, przeznaczonego do wyniesienia, nigdzie w pobliżu nie było. – Co się stało z komputerem z tego biurka? – zapytała młodą dziewczynę, pracującą dwa biurka dalej. – Nie wymienialiśmy go – odpowiedziała informatyczka. Ważyła jakieś trzydzieści kilo i nosiła okulary, których szkła miały wielkość CD-ROM-ów. – Jest raczej nowy, więc tylko dołożyliśmy pamięć. Ma teraz pięćset dwanaście RAM. – Łał – powiedziała Pearl. – Co to znaczy nowy? – Ma najwyżej trzy–cztery lata. – Są jeszcze inne takie? Na tyle nowe, że można je zostawić? – O ile wiem, to nie – odpowiedziała dziewczyna i zaczęła rozplątywać kłąb kabli. Pearl rozważyła, czy nie wrócić do Rudda i nie zapytać go, gdzie się podział stary komputer Quinna, ale postanowiła tego nie robić. Wpadła na lepszy pomysł. Usiadła przy jednym z nowo zainstalowanych komputerów i uruchomiła go. – Na wszystkich jest takie samo oprogramowanie? – zapytała innego nastoletniego technika, chłopaka o brzydkiej cerze i z krzaczastym pasmem włosów łączących brwi nad wodnistymi oczyma.

– Wszystko po staremu, tylko większe i szybsze, szanowna pani. Jak drugie małżeństwo z młodszym facetem. Pearl obrzuciła wzrokiem pryszczatego szczeniaka, zastanawiając się, czy do niej nie startował. Ale on obojętnie majstrował coś śrubokrętem z tyłu jednostki głównej. Zdjął kremową metalową obudowę, która najwyraźniej trzymała się tylko na kilku luźno wkręconych śrubkach, i zaczął grzebać w elektronicznych wnętrznościach komputera. Pearl wychyliła się, żeby lepiej widzieć. – To dysk twardy? – Ano twardy. Dokładnie tak, jak panie lubicie. Co jest dzisiaj ze mną? Czy płeć męska w jakiś sposób wyczuwa węchem niedawno uprawiany seks? Pearl wystukała swój PIN i uruchomiła program dopasowujący przedmioty przechowywane w magazynie dowodów rzeczowych do dat i numerów spraw. Gdy tylko wpisała nazwisko Quinna, wyskoczył numer ewidencyjny, służący za przewodnika na tej samej zasadzie, na jakiej klasyfikacja dziesiętna Deweya pozwala zlokalizować książkę w bibliotece. Zanotowała numer na karteczce, wyłączyła komputer i udała się do magazynu dowodów rzeczowych. Dyżur w nim pełnił sierżant o sennym spojrzeniu, pogrążony w lekturze „New York Post”. Pearl mignęła odznaką, wpisała się do rejestru, a sierżant wrócił do, jak się zdawało, kolejnego artykułu o Annie Caruso. Przeszła przez duże wahadłowe drzwi i znalazła się w wyodrębnionej kratą części dużego pomieszczenia bez okien, wybudowanego na tyłach komisariatu ponad dwadzieścia lat temu. Łatwo znalazła owinięty folią komputer, zostawiony na drugiej z długiego rzędu stalowych półek. Pearl się rozejrzała. O tej porze była tu sama. Mogła działać swobodnie.

Upewniła się, że na doczepionej do komputera plakietce widnieje właściwy numer ewidencyjny, po czym przeciągnęła komputer na skraj półki i obróciła. Po odwinięciu około metra ochronnej taśmy samoprzylepnej zsunęła z komputera foliową osłonę. Nie zdobyła się na odwagę, żeby pożyczyć od któregoś z informatyków śrubokręt, ale miała w torebce szwajcarski scyzoryk. Zamontowany w nim śrubokręt spisał się doskonale. Według jej zegarka niecałe dziesięć minut trwało odkręcenie i zdjęcie metalowej prostopadłościennej obudowy, wyjęcie twardego dysku i zamocowanie obudowy na swoim miejscu. Kilka minut później zapakowany w zabezpieczoną taśmą folię komputer stał na swoim pierwotnym miejscu na metalowej półce. Dysk twardy ze lśniącej stali miał kształt i wymiary książki w kieszonkowym wydaniu. Pearl ukryła go za paskiem spodni, okryła bluzką i wróciła do głównej części komisariatu. – Wychodzę – poinformowała sierżanta Rudda, wciąż zaabsorbowanego dokumentami. – Co, czujesz się zacofana przy tych dzieciakach? – Obawiam się, że tak. – Uśmiechnęła się. – Dawniej – zadumał się Rudd – człowiek nabierał mądrości z wiekiem. – To zawsze było tylko takie gadanie. – Pearl popchnęła ciężkie drzwi i wyszła w poranny skwar. Idąc w stronę swojego nieoznakowanego radiowozu, sprawdziła godzinę. Nie było jeszcze ósmej. O ile dobrze pamiętała, giełdę otwierano dopiero o dziewiątej trzydzieści. Jeśli będzie jechała szybko i nie utknie w korku, powinna spokojnie zdążyć. Oczywiście mogła zdążyć bardzo szybko, wystarczyło użyć policyjnego koguta. Problem w tym, że nie jechała na zgłoszenie ani do nagłego wypadku, więc, oficjalnie rzecz

biorąc, byłoby to wbrew regulaminowi. Postanowiła włączyć koguta. Kiedy skręcała w ulicę, przy której stał dom Michelle Quinn, zegar na desce rozdzielczej wskazywał ósmą pięćdziesiąt. Giełda pozostanie zamknięta jeszcze przez czterdzieści minut, więc niewykluczone, że Michelle wciąż była w domu. Pearl zaparkowała służbowy wóz pod znakiem ZAKAZ PARKOWANIA, przebiegła w niedozwolonym miejscu przez ulicę i znalazła się pod blokiem Michelle. Widziała go po raz pierwszy. Spotykała się już z siostrą Quinna, ale w kafejce niedaleko jej biura w dzielnicy finansowej. Na pierwszy rzut oka widać było, że mieszkania w budynku są kosztowne, a strzegł go portier w uniformie, wyglądający jak dyktator niedużej republiki bananowej. Michelle musiała naprawdę znać się na analizach giełdowych. W sumie, z tego co obiło się Pearl o uszy, każdy analityk, który po ostatniej bessie nie poszedł siedzieć i zachował pracę, musiał znać się na swojej robocie. Przedstawiła się portierowi i poinformowała go, do kogo przyszła. Uważnie przestudiował maciupki ekran palmtopa, wyczarowanego z sekretnej kieszeni długiej mundurowej bluzy. Jedna z jego brwi wygięła się w łuk. – Nie byłam umówiona – uprzedziła go Pearl. Cofnęła się o krok i podziwiała jego epolety, gdy dzwonił, żeby zapytać, czy Michelle Quinn jest jeszcze w domu i czy przyjmuje gości ubranych tak jak Pearl. Była i przyjmowała. Siostra Quinna czekała w otwartych drzwiach, żeby Pearl łatwiej było znaleźć jej mieszkanie. Była już ubrana do pracy – w prążkowaną szarą spódnicę i taki sam żakiet, koszulę o jaśniejszym odcieniu szarości i czerwono-szary krawat – czy raczej do wyjścia do pracy, bo jej białe tenisówki ostro kontrastowały z niewesołą tonacją reszty stroju. Pearl domyśliła się, że jak wiele

nowojorskich kobiet, które zrobiły karierę, Michelle schowała oficjalne, niewygodne buty do torebki i włoży je dopiero w biurze. Michelle uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę, gdy Pearl podeszła bliżej. – Jakaś ważna sprawa? – Być może. Nie chciałabym zająć ci zbyt wiele czasu – odrzekła Pearl, gdy uścisnęły sobie dłonie. – Jeśli dotyczy to Franka, to śmiało, zajmuj. – Michelle wprowadziła ją do przestronnego, elegancko urządzonego mieszkania, ze wspaniałym widokiem na skąpane w słońcu miasto i odległą rzekę Hudson. Powietrze, zdawałoby się porysowane promieniami krystalicznego światła, dzięki ukośnym szybom okiennym jakby bardziej intensywnego, niosło ze sobą ulotny, miły zapach bzu. – Ładnie mieszkasz – skomplementowała Pearl, krzywiąc się w duchu na to niedopowiedzenie. Większość mieszkańców Manhattanu mogłoby zabić, żeby tu zamieszkać. Może i Pearl. Michelle zaproponowała kawę, ale Pearl odmówiła. Nie miały czasu do stracenia. Przez salon przeszły do pełnego książek gabinetu, pełnego kosztownych mebli z drewna i miękkiej skóry, takiej, która już w dniu zakupu wygląda na wytartą. Na szerokim blacie biurka z orzecha stał szaroniebieski komputer – spokojnie mógł uchodzić za element pulpitu sterowniczego statku Enterprise. Michelle wskazała krzesło, ale Pearl ponownie odmówiła i zanurkowała do torebki. Wyjęła pochodzący z komputera Quinna twardy dysk. – To jest… – Wiem, co to jest – nie dała jej skończyć Michelle. Do jej głosu zakradła się ostrożność. Obrzuciła Pearl takim samym spojrzeniem, jakie czasami posyłał jej Quinn. – Nie powiem ci, jak weszłam w jego posiadanie – Pearl odgadła dylemat Michelle – ale mogę powiedzieć, skąd

się wziął. Pochodzi z komputera, którego w pracy używał twój brat, kiedy wpadł w kłopoty. Michelle ze zmarszczonym czołem patrzyła na niewielkie stalowe pudełeczko w kształcie prostopadłościanu. Pearl nie była pewna, co działo się w głowie siostry Quinna, ale miała ochotę jej powiedzieć, żeby się tak nie przejmowała. Dysk twardy dawała jej policjantka, więc raczej nie chodziło o powtórzenie katastrofy Enronu5. 5 Enron Corporation – jedno z najważniejszych przedsiębiorstw branży energetycznej; upadło w 2001 roku po skandalu związanym z fałszowaniem sprawozdań finansowych, podrabianiem papierów wartościowych i nadużywaniem poufnych informacji. Obecnie postrzegane jako symbol korporacyjnej nieuczciwości i źródło tzw. kreatywnej księgowości. Choć oczywiście na poziomie osobistym katastrofa mogła być dużo większa. Michelle podeszła do Pearl i wzięła twardy dysk, mocno go ujmując, bez wątpienia w pełni świadoma, że będą teraz na nim odciski jej palców. Kobieta, która oszacowała ryzyko i podjęła trudną decyzję. – Na pewno dużo z niego wykasowano – powiedziała Pearl, czując się pewniej w towarzystwie Michelle. Quinn twierdził, że można jej bezgranicznie zaufać. Była i siostrą, i prawdziwym przyjacielem. – Niewiele tak naprawdę zostaje wykasowane – odparła Michelle – chyba że ten, kto kasuje, rzeczywiście wie, co robi. Albo jeśli ten, kto chce odzyskać dane, nie wie, co robi. W więzieniach pełno jest takich, którzy błędnie uznali, że usunęli z komputera obciążające dowody. – Zauważyłam, że mój komputer tworzy coś w rodzaju archiwum: zapisuje godziny i strony odwiedzone w internecie. Chronologiczny rejestr witryn, do których zaglądałam. Właśnie one, ułożone chronologicznie… – W Pearl narastało przekonanie, że mówiła o czymś, o czym nie miała pojęcia. Najwyżej blade. Z drugiej strony, czy nie

dlatego tu przyszła? Michelle patrzyła na nią wyczekująco. – Gdyby w jakiś sposób – brnęła Pearl – udało ci się odzyskać te godziny, daty i miejsca w internecie, strony z dziecięcą pornografią, i porównać je z godzinami pracy twojego brata, mogłybyśmy znaleźć dowód, że był gdzie indziej, kiedy przynajmniej niektóre z tych stron odwiedzano. – Pearl dzielnie spojrzała w oczy Michelle, starając się wyglądać na inteligentną. Onieśmielała ją siostra Quinna. – Czy jest to wykonalne choćby w niewielkim stopniu? Te informacje ciągle są dostępne? – Prawdopodobnie. Pearl pomyślała, że z twarzy Michelle niewiele można wyczytać. Mount Rushmore6 z makijażem. 6 Mount Rushmore – góra w Dakocie Południowej, słynąca z tego, że w jej skale wykuto olbrzymie popiersia czterech najważniejszych prezydentów Stanów Zjednoczonych. – Co trzeba zrobić, żeby do nich dotrzeć? – Zaryzykować moją karierę. – Jak ja ryzykuję moją – odparła Pearl. – A Quinn nie jest nawet moim bratem. Michelle się uśmiechnęła i w tej sekundzie Pearl zrozumiała, że jej związek z Quinnem nie jest tajemnicą. Może Michelle już rozmawiała z bratem? Albo z sierżantem Ruddem? Lub Michelle po prostu to w Pearl wyczytała. A może, cholera, trąbili o tym w radiu? – Celna uwaga – powiedziała Michelle. Uważniej obejrzała dysk. – To napęd wewnętrzny, nie da się więc go odczytać, po prostu wkładając do kieszeni na dysk. Ktoś musiał wykręcić go śrubokrętem. – Ty wiesz najlepiej – rzekła Pearl. – Mogę zainstalować go na innym komputerze. Istnieją sposoby i oprogramowanie potrafiące odzyskać

niemal wszystko, co niby zostało skasowane. Większość ludzi, w tym zapewne ci, z którymi mamy do czynienia, uważa, że naciśnięciem klawisza DELETE nieodwracalnie usuwają wszystko, czego chcieliby się pozbyć. – Masz takie oprogramowanie? – Wiem, jak je zdobyć. Ale może uda mi się uzyskać to, czego szukamy, za pomocą programów systemowych innego komputera. To może potrwać. – Kiedy będziesz mogła zacząć? Michelle zdjęła żakiet, starannie złożyła go wewnętrzną stroną na wierzch i odłożyła na oparcie fotela. – Natychmiast. Od zaraz. Na giełdzie zapowiada się spokojny dzień. Pieniądze niebędące w obrocie czekają na ruch Fed7. 7 Fed (Federal Reserve) – System Rezerwy Federalnej, bank centralny Stanów Zjednoczonych. – Aha. – Pearl pokiwała głową. – Fedziów. Michelle uśmiechnęła się na to szeroko. – Wykonam kilka telefonów i zabiorę się za ten dysk. Ale nie oczekuj natychmiastowych rezultatów. A już na pewno nie dziś. Jak się z tobą skontaktować? Pearl pochyliła się nad dużym, polerowanym blatem biurka i naskrobała w notatniku swoje nazwisko i numer telefonu. – Tutaj. Ewentualnie pod numerem Quinna. – Mhm. – Na pewno nie zabrzmiało to jednoznacznie, ale Pearl wydało się, że Michelle skrywa zadowolenie. Uznała, że to miłe – zostać zaakceptowanym. – Daję słowo, że źródło wszelkich informacji, jakie mi przekażesz, pozostanie niejawne na ile będzie to możliwe. Tylko tyle mogę ci uczciwie obiecać. – Rozumiem. Twoje słowo mi wystarczy. – Dzięki – powiedziała Pearl. – To znaczy naprawdę ci dziękuję. Spodziewała się, że Michelle odpowie „proszę bardzo”, ale zamiast tego usłyszała proste:

– Jest moim bratem. – Jeszcze jedno – rzekła Pearl. – Dopóki nie znajdziesz czegoś naprawdę użytecznego, nie ma sensu mówić o tym wszystkim Quinnowi. – Chyba że z jakiegoś powodu zapyta. Nie zamierzam go oszukiwać. Kłamstw już mu wystarczy. – W zupełności – zgodziła się Pearl. – Kończę więc marnować twój poranek. Do drzwi trafię. Michelle nie traciła czasu na uprzejmości. Usiadła za biurkiem, zanim Pearl wyszła z gabinetu. Już na dole, na rozgrzanym ciepłem słońca chodniku, Pearl przemyślała to, co zrobiła. Ukradła policyjną własność z magazynu dowodów rzeczowych i wciągnęła w to siostrę Quinna. A także bez wątpienia samego Quinna, jeśli kradzież wyjdzie na jaw, a twardy dysk nie zawiera żadnych okoliczności łagodzących. Wszyscy mogli porządnie oberwać, nawet Fedderman. Nikt już nie uzna ich za godnych zaufania. Zostało złamane prawo. Pogrzebane kariery będą ich najmniejszym zmartwieniem. Pearl uznała, że komputery to jednak niebezpieczne urządzenia. *** Lars Svenson wiercił się w łóżku przez kilka godzin, ale sen nie nadchodził. Zażyłby coś jeszcze z zapasów, które ukradł swej ostatniej zdobyczy, gdyby nie podejrzewał, że to ostatnia działka tak go rozstroiła. Usiadł na łóżku, spocony i rozdygotany. Wyjątkowe gówno. Miał wrażenie, że tuż pod jego skórą roi się robactwo. Nie ma szans, żeby zasnął, więc w pracy będzie snuł się jak nieżywy. O ile pójdzie do pracy. Dzień zapowiadał się tak, że może lepiej zadzwonić i wziąć chorobowe. Albo jednodniowy urlop na żądanie. Ale najpierw zamierzał zwlec się z łóżka i ubrać.

Wyjdzie na mały spacer. Może wstąpi gdzieś na jednego czy dwa drinki, żeby ogłupiły go trochę, zmniejszyły ciśnienie, które narastało w nim i narastało. Potem jeszcze trochę pospaceruje. Może kilka godzin. Czasami odpowiednio długi spacer pomagał. A czasami nie. 38 Lisa Ide zorientowała się, że zostawiła w domu okulary. Będą jej potrzebne do odcyfrowania zdobnego druku, jakim napisane było menu restauracji Petit Poisson, w której za pół godziny była umówiona z dwiema starymi przyjaciółkami z college’u. Będą się świetnie bawiły, obgadując przy lunchu i deserze wrogów oraz przyjaciół z przeszłości. Może przyniosą też zdjęcia, dawne i współczesne. Lisa nie mogła się doczekać spotkania, które zapowiadało się na sabat zjadliwych babskich plot. Zatrzymała się pod ścianą budynku, żeby nie potrącali jej liczni przechodnie. Przeszła dopiero niecałą połowę drogi do stacji metra. Ciągle miała czas, żeby wrócić do mieszkania, zabrać okulary i dojechać taksówką do restauracji. Zdecydowawszy się, zaczęła spiesznie wracać tą samą trasą, wpadając w zgrabny pół bieg, pół chód, żeby przekroczyć ulicę, póki światło na przejściu migało. W korytarzu przed drzwiami mieszkania przetrząsnęła torebkę, wyjęła klucze, ale zaraz je upuściła. Uspokajając się, że przecież ma mnóstwo czasu, schyliła się, podniosła je, otworzyła zamek i weszła do domu. Za kilka sekund powinna wychodzić z okularami w ręce. Tylko gdzie ja je położyłam? Pamiętała, że wczoraj czytała na dobranoc thriller Michaela Connelly’ego, więc zapewne zanim wyłączyła lampkę po swojej stronie łóżka i poszła spać, odłożyła książkę na nocny stolik, a okulary położyła na niej. Zrobiła tylko kilka kroków w stronę sypialni, gdy

przypomniała sobie, że zakładała rano okulary w kuchni, chcąc przeczytać liczbę kalorii na opakowaniu płatków śniadaniowych. A później sprawdzała numer telefonu w notatniku z adresami. Podeszła do telefonu stojącego na stoliku przy drzwiach. Okularów nie było. No to do kuchni. Prawdopodobnie zaniosłam je tam, kiedy godzinę temu wyjmowałam butelkę wody z lodówki. No pewnie! Musiałam je odłożyć, bo nie dałam rady otworzyć butelki jedną ręką. W drodze do kuchni usłyszała cichy dźwięk z sypialni, jakby coś upadło. Przystanęła. To na pewno Leon źle się poczuł i wcześniej wrócił do domu. Nie, to do niego niepodobne. Ale kto mógł być w domu, jeśli nie Leon? Może też czegoś zapomniał i wrócił po to ze sklepu. Ona sama była tu teraz tylko przez roztargnienie. – Leon? Czekała na odpowiedź, otoczona ciszą zamarłego mieszkania. Nie doczekała się. – Leon!? – zawołała głośniej. Dobrze, po prostu nie ma go w domu. W sypialni najnormalniej w świecie coś spadło – na przykład obrazek ze ściany – albo dźwięk dobiegł z mieszkania na górze. Cichy hałas mógł być też zwykłym przesłyszeniem. Masa możliwości. Nie miała teraz czasu ich roztrząsać. Dotarła do kuchni i już od drzwi zobaczyła okulary na blacie obok zlewu, przy złożonej ściereczce do naczyń. Super! Teraz tylko je złapać i w drogę. Zamykając palce na cienkiej stalowej oprawce, zerknęła na elektroniczny zegar wmontowany w kuchenkę. Wciąż mam mnóstwo czasu. Już wychodziła z kuchni, kiedy zobaczyła na środku stołu bukiet żółtych róż.

Zatrzymała się jak wryta, po czym podeszła, żeby je obejrzeć. Pół tuzina świeżo rozkwitłych, ciętych żółtych róż w napełnionym wodą szklanym wazonie bez ozdób. Żadnej kartki. Były piękne. Nie mogła się powstrzymać: pochyliła się nad stołem i powąchała najbliższy kwiat, delektując się jego wonią. Znowu Leon? Kolejny z jego tajemniczych prezentów? Jak te dziwne kolczyki, które znalazłam w szkatułce na biżuterię, a on udawał, że mam je od lat, tylko zapomniałam? Jeśli tak, to niedobrze, że znalazła kwiaty. Miały być niespodzianką na wieczór. Czyżby Leon myślał, że dziś wypada ich rocznica albo jej urodziny? Jedno i drugie było możliwe. Nieraz myliły mu się daty ważnych okazji. Lisa pamiętała, jak czterdzieści osiem godzin przed walentynkami wywiesił w oknie zakładu informację o świątecznej promocji, która głosiła JUŻ JUTRO! Uśmiechnęła się mimo woli. Pomyślała, żeby raz jeszcze go zawołać albo sprawdzić, czy jednak nie ma go w sypialni. Ale jeśli był, to dlatego, że zaskoczyła go niespodziewanym powrotem, a nie chciał się zdradzić, że jest w domu. Schował się z nadzieją, że nie zauważy ani jego, ani róż. Zastanawiała się przez chwilę, co zrobić, i uznała, że nie zrobi nic. Nie zepsuję mu zabawy. Może wie, co robi, może do czegoś to zmierza. Na przykład chce mnie zabrać na wakacje do Europy albo w rejs na Karaiby. Wyszła z mieszkania, upewniwszy się, że zamek jest zasunięty. Wieczorem będzie udawała, że róże sprawiły jej ogromną niespodziankę. Działy się dziwne rzeczy, a jej pozostawało tylko płynąć z prądem wydarzeń. Dopiero na pełnym pieszych chodniku, gdy czekała na zmianę świateł, żeby przekroczyć ruchliwe skrzyżowanie, w głowie zakiełkowała jej myśl: A co, jeśli ktoś inny przyniósł

róże i schował się w sypialni, gdy niespodziewanie wróciłam? Ktoś inny, nie Leon. – Kobieto, rusz się albo spadaj! Światło zmieniło się na zielone. Mały człowieczek o zaczerwienionej twarzy usiłował ją wyminąć, uderzając ją przy tym dyplomatką w biodro. Kosmyki rzadkich czarnych włosów płaszczyły się na jego poza tym łysej czaszce, nosił wytworny garnitur i coś, co chyba było niebieskim fularem. – Rusz się… – Tego jeszcze nie słyszałam – powiedziała Lisa. – Zabezpieczył pan prawa autorskie? Zrzędliwy człowieczek zareagował tak, jak ona powinna: zignorował przytyk. Przepuściła go i pozwoliła wyprzedzić się na pasach. Przed nim widziała neon Petit Poisson. A ta kobieta w niebieskiej sukience, czy to nie Abby? Ta pulchniutka, spiesznie tuptająca do restauracji? Jeśli tak, to przytyła. I to niemało. Lisa wydłużyła krok, zupełnie zapominając o żółtych różach. Nie chciała przyjść jako ostatnia. Jeszcze ją obgadają. 39 Hiram, Missouri, 1989 Luther przyglądał się, jak spali. Milford po kolacji przesadził ze szkocką i teraz wyglądał jak nieprzytomny – był tak pogrążony we śnie, że nawet nie chrapał. Oddech miał stały i miarowy jak morskie fale. Cara obok niego nie spała tak głęboko. Zbliżając się, Luther obserwował jej powieki, których delikatna skóra reagowała na poruszenia gałek ocznych. Śni. Może o mnie? Mógł ją obudzić – zeszliby wtedy na dół albo udali się do jego gniazdka na poddaszu. Albo, na co nigdy się nie odważyli, mogli kochać się tutaj, w łóżku obok Milforda, w rytmie jego regularnego oddechu i nieświadomości. Chłopak poważnie to rozważał: Milford nie poruszył się, od kiedy Luther wszedł do pokoju, a zapewne i długo przedtem. Nawet włosy mu się nie zmierzwiły. Luther

obudziłby Carę pocałunkiem, położyłby dłoń na jej ustach, żeby w razie konieczności ją uciszyć, a potem… Nie bądź durniem! Zauważywszy, że zaczął ciężko i dość głośno oddychać, Luther odsunął się od łóżka. Jakby świadoma jego obecności, Cara uniosła lekko dłoń do czoła, po chwili ją opuściła, a jej oczy pozostały zamknięte. Niech sobie Sandowie śpią. Luther zamierzał pobuszować po swych sekretnych włościach. Wyszedł z sypialni i zamknął za sobą drzwi, ale nie na zasuwkę. Kilka kroków dalej poczuł się bezpiecznie. Dźwięki nie przebiją się przez grube ściany. Nie zawracając sobie głowy zachowywaniem ciszy, zszedł po skrzypiących schodach na parter. To była jego pora, jego własny mroczny świat, w którym mógł pozwolić sobie na wszystko, na co akurat miał ochotę – na posiłek, picie, kobietę, schronienie… W tej chwili był głodny. Może to przez benzen, którego nawdychał się na strychu, a który czasem tak działał, budząc w nim chęć na seks lub jedzenie. Mógł też wpłynąć na osąd sytuacji, ale z tego Luther zdał sobie sprawę dużo później. Dotarł do kuchni rozjaśnionej jedynie przez nocne światełko kuchenki i zmiękczony zasłonami blask księżyca. Kilka godzin wcześniej, kiedy czytał, leżąc na swojej polówce, czuł zapachy kolacji, jej smak niemalże, niosący się przez otwory wentylacyjne, szczeliny i puste przestrzenie starego domu aż po najwyższe kondygnacje. Sandowie jedli indyka, jedno z ulubionych dań Milforda, które Cara przyrządzała regularnie. Święto Dziękczynienia co najmniej raz w tygodniu. Zawsze coś zostawało, a Cara dbała o to, żeby Lutherowi przypadło jak najwięcej białego mięsa. Gdy tylko znalazł się w kuchni, zapachniało mu coś jeszcze. Róże. W przejrzystym szklanym wazonie na środku stołu znajdowało się sześć żółtych róż, które Cara przyniosła z ogrodu. Kochała róże, szczególnie żółte. Ich zapach przypomniał ją Lutherowi i – Luther był pewien – zawsze

będzie mu ją przypominał. Otworzył lodówkę, w której na półmisku leżała duża porcja resztek z indyka, okryta folią aluminiową. Wyjął półmisek i przeniósł go na laminowany stół. Gdy odwinął folię, z zadowoleniem zauważył ponad połowę ptaka słusznych rozmiarów, upieczonego na idealny złocisty brąz. Zostało nawet jedno udko, ale Luther wiedział, że to nie dla niego. Milford by się zorientował, lubił udka. Lutherowi wystarczy kilka grubych plastrów białego mięsa na kanapkę, którą popije mlekiem z kartonu. Potem umyje nóż, którym kroił ptaka, i odłoży do szuflady. Schowa do lodówki indyka, mleko i przyprawy, sprawdzi, czy nie zostawił po sobie mogących go zdradzić okruszków, i przekradnie się do łóżka polowego w swoim tajemnym lokum na górze. W metalowym chlebaku ozdobionym różą z kalkomanii znalazł pół bochenka chleba. Dołączył go do indyka na stole. Z powrotem do lodówki po kartonik mleka, słoik musztardy i drugi, z ogóreczkami. Pod wpływem impulsu Luther wyjął też słoik oliwek do przegryzania podczas posiłku. Zanim zasiadł do swojej uczty, sprawdził godzinę na zegarku kuchenki. Trzecia nad ranem. O tej porze sen jest najmocniejszy. Przynajmniej tak napisali w ostatnim wydaniu „Psychology Today”. Zostało mu tylko kilka kęsów kanapki i zastanawiał się nad następną, kiedy nieco z boku za sobą usłyszał dźwięk. Rozpoznał go natychmiast: ktoś gwałtownie wciągnął powietrze. Przerwał żucie i zaczął powoli obracać głowę, tak naprawdę wcale nie chcąc zobaczyć, nie chcąc się dowiedzieć, kto wydał ten dźwięk, modląc się, żeby była to Cara, bo wtedy jego serce znowu zaczęłoby bić. Cara! Proszę, Cara! Jego modlitwa została wysłuchana w połowie.

W drzwiach stał Milford, a Cara wyglądała nad jego ramieniem. Milforda chyba zamurowało, Cara była przerażona. Zatrzymał się czas. Luther wyobraził sobie, że tacy nieruchomi wyglądają jak statyczne sylwetki na obrazie. Chciałby, żeby na zawsze pozostali tym obrazem. Milford poruszył się pierwszy, zrywając się ku Lutherowi tylko po to, żeby zaraz gwałtownie się zatrzymać, jakby jeszcze nie otrząsnął się z zaskoczenia na tyle, aby zmienić kierunek i okrążyć stół. – Co ty, kurwa, tutaj robisz? Jego niezdecydowanie dodało Lutherowi odwagi. – Mieszkam. Milforda bardziej zbiło to z tropu, niż rozwścieczyło. – Że co? Luther spojrzał ponad nim na Carę, która do tej pory nie drgnęła ani nie zmieniła wyrazu twarzy. Widać było, że najchętniej odwróciłaby się na pięcie i uciekła, tyle że nie miała dokąd. – Mieszkam – powtórzył Luther, zastanawiając się, skąd bierze się w nim ta odwaga. Miłość! Na pewno z miłości do Cary. Milford oparł pięści na biodrach. Był tylko w bokserkach i jego muskulatura rzucała się w oczy. Był szczupły, nawet chudy, nie licząc małej fałdy nad paskiem spodenek, ale otaczała go dyskretna aura siły. – No to, mały chujku, dlaczego cię dotąd nie zauważyłem, skoro tu mieszkasz? – Może słabo się rozglądałeś. – A może skorzystasz z jedynej szansy, jaką ci daję, i wyjaśnisz, co tu jest grane, zanim rozerwę cię mniej więcej jak ty tego indyka? Na początek możesz powiedzieć, jak dostałeś się do domu. – Byłem w nim. – Luther czuł, że serce wolniej mu bije, choć ciągle był wystraszony. Ale panował nad sobą. Walczył o to, co do niego należało. Albo czego tak bardzo

pragnął, że powinno do niego należeć. – Mogę wchodzić i wychodzić przez te drzwi tak samo jak ty. – Bez klucza? – Mam klucz. Milford wzniósł oczy do sufitu, jakby chciał odczytać wyrytą na nim wiadomość, po czym wrócił spojrzeniem do Luthera. – Chujowo się spisujesz. – Spisuję? – Z wyjaśnieniami. Luther zerknął na Carę. W jej oczach, rozszerzonych i ciemnych w głębokich oczodołach, malowało się niewiara w to, co się działo. Oboje wiedzieli, że prędzej czy później taka chwila nadejdzie, ale nigdy o tym nie mówili. Musiał być silny. Spojrzał Milfordowi w oczy. – Jestem… Kocham Carę i ona mnie kocha. – Kątem oka zauważył, że Cara zgina się pod ciężarem jego słów jak uderzona w brzuch. Milford osłupiał. Oczy rozszerzyły mu się podobnie jak Carze; skierował je na nią, potem znów na Luthera. Rozległo się kliknięcie, a po nim monotonne buczenie. Włączyła się lodówka. Jej cichy, jednostajny dźwięk tylko podkreślił panującą w kuchni ciszę. – Już ponad miesiąc mieszkam na strychu – powiedział Luther. – Cara się mną opiekowała. To mnie kocha, nie ciebie. Milford roześmiał się, ale nie był to ładny śmiech. Przypominał szczekanie. – Na strychu, tak? – Wsparł dłonie o blat i wychylił się do przodu. – Posłuchaj, Luther, jesteś durny szczeniak. Chcę usłyszeć prawdę, a ty wciskasz mi jakieś niestworzone pieprzenie, w które nikt normalny nie uwierzy. Powinieneś wymyślić coś lepszego, coś, co można potraktować poważnie, bo… – Zapytaj Carę.

– Nie muszę. – Nie chcesz. To Milforda uciszyło. Wyprostował się i obejrzał na Carę.

Opuściła głowę i wpatrzyła się w podłogę. – To prawda. Te słowa dosłownie cofnęły Milforda o krok. – Co? – Powiedział prawdę o naszym romansie. – Pierdolił cię ten… ten dzieciuch? Skinęła głową, bojąc się podnieść na niego wzrok. – Sieć kłamstw – powiedział łagodnie. – Kłamało każde twoje spojrzenie, każde twoje słowo… – Pewnie tak było. – Zdradliwa, oszukańcza kurwa! – Może i taka jestem, Milfordzie. Tak, na pewno. Milford zaryczał i rąbnął pięścią w stół. Luther się wzdrygnął. Nóż do mięsa zaklekotał na półmisku. – Od miesiąca robicie ze mnie durnia!? – Tego nie powiedziałam. – To zobaczmy, jaka ty jesteś mądra – syknął Milford. – Popatrz na mnie, do jasnej cholery! Udało jej się wykonać polecenie. Jej dolna warga drżała. – Nie rób jej krzywdy – ostrzegł Luther. – Nie waż się jej skrzywdzić! Milford nie zwrócił na niego uwagi. Równie dobrze w kuchni mogło nie być nikogo poza nim i żoną. – Musisz dokonać wyboru, Caro, i, tak mi dopomóż Bóg, będzie to wybór ostateczny. Rozumiesz, co do ciebie mówię? Skinęła głową. Teraz, gdy napotkała spojrzeniem oczy Milforda, nie mogła odwrócić wzroku od bijącego z nich bólu i oskarżenia. Luther patrzył na Carę, ale ona nie chciała spojrzeć na

niego. Wiedział, że to ostatnia chwila, kiedy szale są w równowadze – że to początek końca. Cara miała w rękach przyszłość ich wszystkich. Powiedz mu, Caro! Powiedz! O ile za bardzo się nie boisz. Nie bój się, proszę! Ale Cara się bała. – To zdarzyło się tylko dwa razy, Milfordzie. Bardzo mi przykro. Błagam o wybaczenie. Przysięgam, że jeśli Luther mieszkał na strychu, to ja nic o tym nie wiedziałam. Luther poczuł, jak podłoga usuwa mu się spod nóg. Owiał go ciemny wiatr, zawył mu w uszach. Został zdradzony, zmiażdżony psychicznie i przytłoczony niewiarą, przynajmniej na kilka sekund. Potem eksplodowała w nim świadomość, że Cara naprawdę to powiedziała. I tylko tego był świadom. Płynął poprzez powietrze, stał obydwiema nogami na ziemi, a jednak płynął, mocno ściskał w prawej ręce nóż do mięsa, palący gniew wezbrał w nim purpurową gorączką nienawiści, czerwoną powodzią zemsty, szkarłatnym przypływem krwi, który wzniósł się i rozbił jak wody oceanu. *** Kiedy się obudził, spływając potem, pomyślał, że to był sen, że leżał na łóżku polowym na strychu i przyśnił mu się koszmar. Uff… jawa! Nic złego się nie stało, nic… Tyle że nie był to sen, a stało się coś bardzo złego. Luther nie leżał na polówce, ale na kuchennej podłodze, niewygodnie zwinięty pod ścianą. Coś kołatało mu się w głowie, jakaś straszliwa trwoga, której nie potrafił nazwać. Na samą myśl o spojrzeniu w lewo ogarniała go panika, ale spojrzał. Rozciągnięty w szkarłatnej kałuży krwi Milford spoczywał obok stołu. Cara leżała na brzuchu tuż za

drzwiami, z głową odwróconą tak, że Luther widział jedno otwarte oko. Drugie oko zanurzone było w gęstej krwi, która zebrała się i zakrzepła tam, gdzie policzek Cary przyciskał do podłogi. Czerwień, tyle czerwieni… Jej nocna koszula była podarta i posiekana nożem. Cara była posiekana! Boże, Boże, Boże!!! Luther zmusił się, żeby jeszcze raz spojrzeć na Milforda. Bardzo dużo krwi, ale nie tyle, co u Cary. Milford został po prostu zakłuty, a Cara była pokrojona. Z ciałem w strzępach. Caro! Caro! Luther pomyślał nieoczekiwanie o indyku leżącym na blacie nad jego głową, indyku, którego pokroił i jadł, o białych kościach, odkrojonych plastrach białego mięsa, białe ciało, o zwisających pasmach skóry. Opadł na podłogę i wspierając się na łokciach, zaczął wymiotować. Minęło dużo czasu, zanim skończył. 40 Nowy Jork, 2004 Czując, jak narasta w nim gniew, a może i lęk, Nocny Łowca przeczytał cytat po raz drugi. Zaprezentowano go całemu światu na pierwszej stronie „Timesa”, a cytowano tego drania Quinna. Ma jakiś sposób, żeby dowiedzieć się, czy jego ofiary są małżeństwem, nawet jeśli kobiety zachowały panieńskie nazwisko. Co oznacza, że albo ma dostęp do archiwów miejskich i wie, jak szukać w nich informacji, albo miał wcześniej kontakt z ofiarami, a być może był ich dobrym znajomym. Nocny Łowca zmiął gazetę i cisnął w stronę kosza na śmieci. Nie trafił. To nic. Nie wierzył w znaki – wierzył w przeznaczenie. Wstał, podszedł do okna i wyjrzał w noc, która należała tylko do niego. Miasto było ciemnością i rozproszonymi punkcikami światła, z których każdy składał fałszywą obietnicę. Noc nie oferowała wielu kolorów, ale dawała bezpieczeństwo.

Zgodnie z fachową literaturą dotarł do takiego punktu swojej „kariery”, w którym powinien czuć nieodpartą potrzebę coraz częstszego zabijania, hołubiąc sekretne pragnienie, aby go schwytano. Roześmiał się głośno, ale nie spodobał mu się własny śmiech – brzmiał prawie jak krakanie, więc morderca mocno zacisnął usta. Książki miały rację tylko w połowie. Nie chciał zostać schwytany, wcale a wcale. Potrafił przewidzieć naturalne reakcje swego umysłu i ciała, mentalne sztuczki, które myśliwi stosowali, aby własny umysł zastawił na niego pułapkę. O tak, dobrze wiedział, jak sobie z nimi radzić. Zawsze uważał na myśliwych, na Quinna. Ale była to konieczność. Wypływało to z logiki. Kierowała nim ostrożność, nie stres. Patrzył na swe odbicie w szybie, dzielącej go od nocy i świata, który dawno temu oszalał. Uśmiechnął się. Po krótkiej chwili odbicie zrewanżowało mu się uśmiechem. Wszystko było pod kontrolą. Odwrócił się od okna, a jego wzrok spoczął na zmiętej gazecie leżącej na podłodze obok kosza na śmieci. Media tak to przedstawiały: myśliwy Quinn kontra Nocny Łowca, zwierzyna. A zwierzyna powinna czuć presję. Quinn znalazł trop, więc obława musiała się zacieśniać. A ponieważ się zacieśniała, Quinn ostatecznie musiał wygrać. Tak to wyglądało w filmach, serialach i książkach. Ale był to inny rodzaj przeznaczenia. Uprzednio zapisany. Nocny Łowca znów się uśmiechnął. Rzeczywistość nie była taka prosta. Ani rzeczywista śmierć. Śmierć na odległość. Wiedział, gdzie zdobyć broń. Lisa przełożyła róże do ładniejszego wazonu i

postawiła na bufecie w jadalni. Starannie aranżowała ich ułożenie, dopóki nie wyglądały dokładnie tak, jak chciała. Kiedy Leon wrócił ze sklepu, w którym spędził więcej godzin niż ona, rzucił na nie okiem i uśmiechnął się. – Przepiękne – ocenił. Więcej uwagi poświęcił złożonemu pod pachą egzemplarzowi „Post”, zanim rzucił go na stolik do kawy. – Jak minął lunch z koleżankami z uczelni? – Super. Wszystkie świetnie się trzymają. Janet nadal jest piękna, ale Abby sporo przytyła. – Jest gruba? – Dla niektórych na pewno. – Zawsze bardziej lubiłaś Janet niż Abby, czyż nie? Przynajmniej tak to brzmiało, kiedy mi o nich opowiadałaś. – Z Janet dzieliłam pokój w akademiku. Do miasta przyjechała na krótko, mieszka z mężem Johnem w jakimś Morristown. – A, tak. W New Jersey. – Nie, to Morristown jest w Tennessee. Już zaraziła się tym śmiesznym akcentem. – Założę się, że jej zdaniem to ty mówiłaś śmiesznie. – Leon się uśmiechnął. – Przyjechała w interesach? – Między innymi. Zostanie tylko kilka dni. – Szkoda. – Zamyślony Leon podniósł gazetę, którą wcześniej rzucił na stolik. – Nocny Łowca. Tylko on jest teraz w prasie i w telewizji. Same plotki, które za dzień albo za tydzień okazują się nieprawdziwe. Gdzie, do cholery, podziewa się Walter Cronkite8? 8 Walter Cronkite (1916–2009) – amerykański dziennikarz telewizyjny i komentator polityczny, zdaniem opinii publicznej w USA jeden z najbardziej godnych zaufania w swojej profesji. – Pewnie żegluje na swoim jachcie. Należy mu się. – Teraz gazety gonią tylko za sensacją. – Czasopismo wylądowało na stoliku.

– I za pieniędzmi. – No… czy nie wokół nich wszystko się kręci? – Leon nie wyglądał jednak na szczególnie nieszczęśliwego z tego powodu. – Gadałyście o swoim życiu miłosnym? – Leonie! Oczywiście, że tak. – I co opowiedziałaś o mnie? – Wszystko. – Lisa jakoś to z siebie wydusiła, nie wybuchając śmiechem. – Wiesz, co to znaczy? – Że pójdziemy na kolację do restauracji, którą ja wybiorę? – Na bank – odrzekł Leon. Usiadł jednak na sofie i zaczął zsuwać mokasyny, używając tylko stóp. Wołałaby, żeby tego nie robił. Butom to nie służyło. W każdym razie jednemu. – Napijmy się przed wyjściem. – Nie mam ochoty – odpowiedziała Lisa – ale mogę ci przynieść. W lodówce mamy mieszane martini. – Dziękuję – powiedział Leon. – Naprawdę. To tyle na temat róż. Nie zapytał o nie, więc musiał je dla mnie kupić, a potem dozorca wpuścił go w tajemnicy, żeby mógł zostawić je na stole. Cóż, skoro chce to przemilczeć, to ja tym bardziej. Możemy się tak bawić w nieskończoność. Są gorsi mężowie niż tacy, którzy rozrzucają po domu prezenty. Janet i Abby mogą się pienić z zazdrości. Chociaż jeśli o to idzie, mąż Janet świetnie się prezentował na zdjęciu, w dodatku to jakiś bohater wojenny i inżynier. Sporo w życiu osiągnął. Z kolei Abby mieszka ze sztywniakiem, który wygląda, jakby większość włosów wypadła muz powodu świerzbu. Lisa postanowiła, że jednak wypije z Leonem koktajl przed kolacją, wyjęła więc ze stojącego przy kuchence kredensu dwa wysokie kieliszki do martini. Otworzyła lodówkę, żeby wyjąć napełniony do połowy blender, i zobaczyła ozdobne pudełko mlecznych czekoladek Godiva, jej ulubionych słodyczy. Bombonierkę owijała

czerwona kokardka, ale nie było żadnego bileciku. Uśmiechnęła się i potrząsnęła głową. Ach, ten Leon… Anna czytała w łóżku nieautoryzowaną biografię Yehudi Menuhina, ale nie mogła się skupić, więc ją odłożyła. Potem wstała, pokręciła się trochę, zajrzała do szafy i wyjęła broń ojca, potajemnie wyniesioną z domu w Queens. Wróciła do łóżka i oparła plecy o poduszkę, ale tym razem na podołku trzymała nie książkę, ale ciężki rewolwer. Anna przeczytała dzisiejsze gazety. Wszystkie. Quinn, Quinn, Quinn. Jego zdjęcia, wypowiedzi, kłamstwa były wszędzie. Znów zaczynało się robienie z niego bohatera. A jego ofiara, którą rzadko, jeśli w ogóle wymieniano…? Cóż, to były stare czasy. Dla każdego poza Anną. Bezwiednie zaczęła gładzić rewolwer, ale przerwała, gdy zorientowała się, co robi. Zgodnie z popularną teorią psychologiczną broń była substytutem penisa. Może i tak, ale Annę rewolwer intrygował jako narzędzie zbrodni. Zaczęła raz za razem naciskać spust, pozwalając iglicy opadać na kolejne puste komory, gdy obracał się bębenek. Za każdym razem mechanizm wydawał dokładnie taki sam dźwięk: niegłośne, dobitne metaliczne kliknięcie. Oto jedna z niewielu rzeczy w tym życiu, która działa tak jak powinna, za każdym razem,zawsze, póki nie skończy się czas. Rewolwer był takim bezosobowym narzędziem – ciężkim jak na swoją wielkość, precyzyjnie zaprojektowanym i wykonanym, oleistym, gładkim, skutecznym i stworzonym do zabijania. Nie odróżniał strzelającego od ofiary, dobra od zła, a sprawiedliwości od krzywdy. Po prostu wykonywał to, po co istniał. Mechanicznie, bezpowrotnie, obiecywał podróż do wieczności, w jedną stronę, bez zwrotu kosztów. W wieczności było miejsce Quinna, choćby dlatego, że po prostu znajdowała się gdzie indziej.

Gdzieś, gdzie nie było Anny. Znów wyskoczyła z łóżka, zdjęła z półki w szafie pudełko z amunicją i ostrożnie załadowała broń. Naładowana lepiej leżała w dłoni, była jeszcze cięższa, miała w sobie większą moc. Większą powagę. Trzymana oburącz chłodna bryła metalu bez wątpienia dodawała jej otuchy. Anna postanowiła, że będzie nosić rewolwer w torebce albo ukryty pod bluzką lub płaszczem przeciwdeszczowym. Wiedziała, że bez zezwolenia nie wolno mieć przy sobie broni, ale czuła się z nią bezpieczniejsza. I nie był to tylko jej wymysł. Anna miała pewność, że z bronią faktycznie była bezpieczniejsza. Niechętnie ukryła rewolwer i pudełko z amunicją w szufladzie nocnego stolika. Robiąc to, spojrzała na radiobudzik – była prawie północ. Nie zdąży się wyspać przed złapaniem porannego metra do miasta. Na zajęciach nie będzie w najlepszej formie. Ale nie musiała się tym martwić. Zdecydowała bowiem, że wstanie jutro o zwykłej porze, ubierze się i pojedzie do miasta, ale odpuści sobie Juilliard. Pójdzie na spacer do parku lub powłóczy się po mieście. Obecnie, kiedy wychodziła z domu, zakładała przeważnie okulary przeciwsłoneczne, żeby nikt nie mógł jej rozpoznać. Mało prawdopodobne, żeby do tego doszło, ale gdyby już, wiedziała, co by sobie myśleli, jak by ją postrzegali. Zdecydowała się ostatecznie. Jutro żadnej muzyki. Zamiast tego spacer. Znajdzie sobie coś do roboty. Wyłączyła lampkę nocną, przetrzepała poduszkę i obróciła się na brzuch. Gdybym tak potrafiła wyłączyć myśli! Zamknęła oczy w ciemności i znalazła głębszą ciemność. Po niedługim czasie przysnęła, słysząc muzykę, której

nie zagra, bojąc się snu. 41 Hiram, Missouri, 1989Chryste, zabiłem ich! Zabiłem oboje!Caro!Chryste, Chryste, Chryste! Luther, przesuwając się i odpychając obcasami, z całych sił przywarł plecami do kuchennej ściany, jakby chciał stać się jej częścią albo znaleźć się gdzie indziej lub zmienić w coś innego. Nie odrywając pleców od ściany, powoli podciągnął się do pozycji stojącej. Nie potrafił spojrzeć na Carę i Milforda. Zakrwawiony nóż, który wcześniej ściskał w dłoni, leżał u jego stóp, przyciągając spojrzenie, niczym za pomocą jakiejś nadnaturalnej mocy. Nieznośne gorąco w kuchni przyprawiało o zawroty głowy. Była jeszcze krew i jej słodkomiedziany zapach, wymiociny na podłodze i na białym Tshircie Milforda. Do tego, Luther był pewien, martwi zaczynali cuchnąć. Martwi! Przy wtórze własnego łkania Luther przedostał się na drugą stronę kuchni, omijając krew. Dygocząc niepohamowanie, przeszedł nad ciałem Cary i znalazł się w korytarzu. Poszedł do łazienki, zdjął zakrwawione bokserki i T-shirt i rzucił je w róg. Rozebrany, wszedł do żelaznej wanny, której nogi wystylizowano na kształt pazurów, odkręcił kurek z zimną wodą, a potem z gorącą. Zaczął szorować się mydłem, zmywając krew z twarzy i szyi, ramion i klatki piersiowej, z brzucha i rąk, rąk, rąk. Czyścił je szczotką ze sztywnego włosia, aż starł skórę do bólu i krwi, długo po tym, jak krew Cary i Milforda spłynęła z jego zaczerwienionego ciała. Później nagi i drżący wytarł się do sucha ręcznikiem i poszedł na strych. Gdybym tylko mógł się tu położyć, już na zawsze bezpieczny. Wiedział, że to niemożliwe. Na tyle jasno myślał. Pospiesznie włożył dżinsy, tenisówki i niebieską koszulkę polo, którą niedawno dostał od Cary.

Jego ciało i umysł były dziwnie od siebie oddzielone. Wiedział jedynie, że musi wydostać się z domu, uciec daleko stąd. Po zejściu ze strychu udał się do sypialni na pierwszym piętrze i znalazł na komodzie portfel Milforda. W środku, obok garści drobnych, były kluczyki. Samochodowe! Luther przełożył banknoty – trochę ponad pięćdziesiąt dolarów – do własnego portfela, a bilon i kluczyki do ciasnej kieszeni dżinsów. Dochodziła czwarta nad ranem, gdy w nieruchomym świetle księżyca Luther otworzył bramę garażu, nie zapalając reflektorów, wyprowadził granatowo-niebieskiego forda fairlane Milforda na długi żwirowy podjazd i wyjechał na ulicę. Na początku niełatwo było mu oswoić się z nieznanym samochodem, ale dzięki temu, że wóz miał automatyczną skrzynię biegów, Luther wkrótce prowadził całkiem swobodnie. Ujechawszy przecznicę od domu, włączył światła. Luther zdawał sobie sprawę, że ma kłopoty – wielkie kłopoty – i że nawet podjęcie próby uporania się z nimi przekracza jego możliwości. Popełniał błąd za błędem i miał tego świadomość, ale nie przychodziły mu do głowy żadne rozwiązania. Kierowały nim strach i instynkt, nie rozsądek. Wkrótce ktoś znajdzie zwłoki Cary i Milforda, a wtedy wszyscy zaczną szukać Luthera. Wszyscy! Wiedział tylko jedno: musi oddalać się najszybciej jak to możliwe. Odległość w jakiś sposób mogła dać mu bezpieczeństwo. Albo przynajmniej czas na zastanowienie się. Dystans, liczony w czasie i kilometrach, zawsze był jego sprzymierzeńcem. Może i tym razem ocali mu skórę. Uważając, żeby nie jechać zbyt szybko, co mogłoby ściągnąć mu na głowę któryś z samochodów szeryfa lub snujący się opustoszałymi ulicami patrolowy radiowóz, toczył się Main Street ku autostradzie wylotowej. Autostradzie, którą chciałby przemierzać już wiecznie.

Luther niespecjalnie przejmował się szeryfem, który, jeśli nie spał w swoim łóżku, był prawdopodobnie na całodobowym parkingu dla ciężarówek. Ale Nester, jego groźny zastępca, mógł jeździć po mieście, pracując na nocnej zmianie. Mijając Wilde’s Painting Company, Luther zauważył, że w biurze i magazynie palą się światła. Wilde! Tom mógł wiedzieć, co trzeba zrobić. Tom mógł mu pomóc. Był jedyną osobą, której Luther ufał. Pomoc tak blisko domu! Luther zmniejszył prędkość wielkiego forda, skręcił za róg i zajechał na tylny podjazd, gdzie stał van zaparkowany nieopodal podnoszonych drzwi. Zatrzymał się obok furgonetki i wysiadł z samochodu. Boczne drzwi były niezamknięte. Luther rozejrzał się po ciemnej ulicy, zanim schylił głowę i wszedł do środka. Wilde pochylał się nad warsztatem, pochłonięty dobieraniem materiałów malarskich: farb, puszek, wiader, skrobaczek. Przygotowywał się do pracy, którą miał zacząć tego ranka. Luther wiedział, że Tom miał do przejechania spory kawałek, dlatego zapewne chciał wcześnie wyjechać, by wykorzystać jeszcze poranne światło. Stojąc tak i obserwując plecy Wilde’a, Luther poczuł niespodziewany przypływ serdecznego ciepła. Znajoma postać w wygodnych luźnych dżinsach i poznaczonej cętkami białej farby koszuli, o lekko zaokrąglonych ramionach, z szopą zmierzwionych włosów i trochę zanadto odstającymi uszami, w jakiś sposób dawała oparcie i budziła zaufanie. Wilde wyczuł za sobą czyjąś obecność i odwrócił się, wystraszony. – Luther! Chłopaku, na miłość boską! Wystraszyłeś mnie na śmierć. – Wilde uważnie obejrzał Luthera. – Co ty tu robisz o tej porze? Stało się coś? – Stało się, Tom. I to jak. Luther spróbował wszystko Wilde’owi opowiedzieć, ale zaraz się rozpłakał. Pełen wstydu, zakłopotania i strachu

usiadł na dwudziestolitrowym kuble na farbę i szlochał. Wilde nie próbował go uspokajać. Położył mu tylko rękę na ramieniu na znak, że jest obok, że się przejmuje, i czekał cierpliwie, aż Luther przestanie płakać. Kiedy wstrząsające Lutherem spazmy straciły na sile i częstotliwości, Wilde podszedł do szafki wiszącej nad warsztatem i wyjął z niej butelkę burbona Four Roses oraz zwykłą kuchenną szklankę. Nalał do niej mniej więcej na dwa palce i przyniósł ją Lutherowi. – Wypij to. Wszystko naraz, jednym tchem. Luther zrobił, jak mu kazał. Moc trunku uderzyła go palącą siłą i gwałtownie pobudziła myśli. Wciągnął powietrze, ale natychmiast tego pożałował, bo odetchnął oparami alkoholu i prawie się zakrztusił. – Oddychaj głęboko, Luther. – Ręka Wilde’a wróciła na jego ramię. – Pokaż starej dobrej wódzie, kto tu rządzi. Luther, z łokciami na kolanach i pochyloną głową, oddychał zgodnie z instrukcjami Wilde’a. Uczucie dławienia powoli mijało, gdy wdychał chłodzący zapach burbona, oczyszczający umysł jak lekki wiatr w upalną noc. Poczuł się lepiej i odzyskał samokontrolę. Kontrola. Była taka ważna. – Już mi lepiej, Tom. – To dobrze. Pogadajmy. Sprawy przeważnie nie mają się tak źle, jak to wygląda z pozoru. Będę mógł, pomogę, cokolwiek się wydarzyło. – Już nikt nie może mi pomóc – przygaszonym głosem stwierdził Luther. – Wielu tak uważało. Mylili się. Wypróbuj mnie, jestem twoim przyjacielem. Zobaczymy, czy coś mogę zrobić. Nie masz nic do stracenia. Gdzie się podziewałeś po tej awanturze z Milfordem? – Byłem z Carą.

– Carą? Mówisz o Carze Sand? Luther przytaknął. – Niezupełnie rozumiem – powiedział Wilde. Luther śledził go wzrokiem, idącego do warsztatu, nalewającego szklankę burbona, tym razem dla siebie, i wychylającego ją jednym haustem. Wilde’owi chyba oddechu nie zaparło. Posłał Lutherowi swój zmęczony, mądry uśmiech. – Cara Sand, powiadasz? No dobra, jestem gotów. Opowiadaj, Luther. Więc Luther opowiedział swoim nowym, matowym, tak bardzo spokojnym głosem. Kiedy skończył, Wilde podszedł do warsztatu i nalał sobie drugą porcję burbona. – Nie chcę podawać w wątpliwość twoich słów, Luther, ale czy na pewno nie przyśniło ci się to wszystko? – Na pewno. – Może pojedziemy do Sandów i pokażesz mi, co się stało. Luther wstał. – Nie chcę tam wracać! Nie potrafię! Wilde przyjrzał mu się i skinął głową. – W porządku. Pozwolisz, że do nich zadzwonię? – Dzwoń. Nikt nie odbierze. Wilde zadzwonił z telefonu na swoim zagraconym biurku i nasłuchiwał sygnału po drugiej stronie słuchawki, nie odrywając wzroku od Luthera. – O tej porze powinni być w domu. Jeszcze się nawet nie rozwidniło. – Są – odpowiedział Luther. Po dobrych trzech lub czterech minutach Wilde odłożył słuchawkę. Stał przez chwilę, zagryzając wnętrze policzka, co zwykł robić, kiedy intensywnie o czymś myślał. Potem przetoczył fotel obrotowy bliżej Luthera, tak żeby siedzieli

twarzą w twarz. – Musisz zgłosić się na policję – powiedział. – Pójdę z tobą. Zadbam o to, żebyś dostał dobrego prawnika. – Nie mogę. Przecież powiedziałem ci, co zrobiłem. Dostanę czapę albo będę siedział do końca życia. Wiesz, że mam rację, Tom. Obiecałeś, że będziesz ze mną szczery. – Fakt, masz rację. Ale tylko wtedy, jeśli wszystko, co mówiłeś, jest prawdą. – Jest. Nie pójdę na policję. – W takim razie masz tylko jedno wyjście – rzekł Wilde. – Wynoś się z Hiram, i to daleko. W samochodzie Milforda ci się to nie uda. Patrole na autostradzie będą go szukać i policja nakryje cię parę godzin po znalezieniu ciał. – Potrząsnął głową, jakby chciał pozbyć się niemile widzianych myśli. – Musisz zaszyć się w innym stanie, najlepiej w dużym mieście, gdzie będziesz mógł zmienić nazwisko i zacząć nowe życie. Wiem, nie będzie to łatwe, ale jeśli nie chcesz się oddać w ręce policji, to twoja jedna jedyna szansa. Musisz stać się kimś innym. Nowym sobą. Pewnie marne będzie takie życie po tym, co się stało, ale zawsze jakieś. – Tylko tego mi trzeba. Szansy. Czegokolwiek. Bo w tej chwili nie mam nic. Nie obchodzi mnie, czy to się uda, Tom. W najgorszym wypadku mnie złapią, a wtedy będę w takiej samej sytuacji, jak gdybym się im poddał. Wilde uśmiechnął się ze smutkiem. – Logika nie do obalenia, Luther. – Prawda? – Nie rozwidni się jeszcze przez jakiś czas. Wyjedź wozem Milforda kilka kilometrów za miasto i zostaw go daleko od drogi. Pojadę za tobą pikapem i podrzucę cię dalej. – Dalej, czyli dokąd? – Tam, gdzie zacumowałem moją łódź rybacką. Będą szukać samochodu Milforda, nie łódki. Lutherowi nie spodobała się myśl o samotnym rejsie

maleńką łódką po szerokiej i burzliwej rzece. Inna sprawa, że nic oprócz rzeki by mu wtedy nie groziło. – Dam ci wędkę i jakiś sprzęt. Będzie wyglądało, że wypłynąłeś na ryby, gdyby ktoś zwrócił na ciebie uwagę. Łódka… Luther dojrzewał do tego pomysłu. Nareszcie poczuł cień nadziei. Może mimo wszystko uda mu się uciec, ujdzie mu na sucho to, co zrobił, znajdzie jakiś sposób, żeby zacząć od początku, wyprostować wszystko. Wyprostować całe swoje życie. – Będziesz płynął z prądem, więc przed świtem możesz być całkiem daleko. A kiedy wstanie dzień, kiedy znajdziesz miejsce, które uznasz za odpowiednie… – Wtedy co? – Będziesz zdany na własne siły, Luther. Ja zrobiłem, co mogłem. – A co z tobą, Tom? Nie chcę, żebyś miał przeze mnie kłopoty. Nie będą cię podejrzewać o udzielenie pomocy przestępcy? – Nie sądzę. Nikt nie zauważy zniknięcia mojej starej łódki, a ja z pewnością nie będę tego rozgłaszał. Może i znajdą ją na rzece, ale będzie wyglądało na to, że dryfowała z prądem, bo cuma puściła. To już się zdarzało. Luther przełknął ślinę. Sprawiał wrażenie, że ma najlepszą chęć znowu się rozbeczeć. – Tom… – Nie dziękuj mi, Luther. Uciekaj stąd i zbuduj sobie gdzieś godne życie. To będą dla mnie najlepsze podziękowania. Wilde wstał ze swojego fotela. – Świat się nie zawali, Luther, o ile tego nie chcemy. Ruszajmy, póki ciemno. Mała łódka Wilde’a leżała wyciągnięta na brzeg nieopodal rybackiej chatki o spadzistym dachu, postawionej lata temu przez niedzielnych wędkarzy. Od czasu powodzi, która ją uszkodziła, nikt nie korzystał z chatki. Cofając się, woda odsłoniła pozostałości po niewielkiej drewnianej

przystani i wąską, zrytą koleinami drogę, która wiodła od autostrady okręgowej niemal na samo nadbrzeże. Droga była zarośnięta i gdzieniegdzie całkowicie zanikała; nawet po lekkim deszczu stawała się grząska i prawie nieprzejezdna. Gdy Wilde zatrzymał pikapa w pobliżu chatki, Luther zrozumiał, dlaczego zniknięcie łódki mogło pozostać niezauważone. Wątpliwe, żeby bywał tu ktokolwiek poza Tomem. Jedyną przerwę w gęstym paśmie drzew stanowił równy, bagnisty spłacheć gruntu, wylęgarnia komarów, które szczelnie otoczyły obu mężczyzn, gdy tylko wysiedli z furgonetki. Wilde klepnięciem zabił żarłocznego owada i ściągnął z zardzewiałej platformy pikapa ciężką metalową skrzynkę z akcesoriami wędkarskimi. Luther przeszedł na tył wozu i zdjął z niego wędkę, drugą taką samą skrzynkę i sieć rybacką. Poczuł, jak komar tnie go w kark, ale nic nie mógł na to poradzić, mając zajęte obydwie ręce. – Cholerni krwiopijcy! – No nie? – odrzekł Wilde i pierwszy ruszył ostro schodzącą w dół błotnistą ścieżką w kierunku łódki i stromego brzegu rzeki. Czterometrowa łódź z parą wioseł spoczywających na dnie pod trzema drewnianymi siedziskami została odciągnięta jakieś sześć metrów od wody. Jej kadłub był unurzany w mule i gdzieniegdzie nadgniły. Ongiś zielona, z czerwonym pasem na burcie zaznaczającym poziom wody, obecnie miała kolor wyblakłej szarości, a czerwona linia była zauważalna jedynie na dziobie. Choć odwleczona daleko od wody, znajdowała się na terenie nękanym powodziami, więc niekiedy niedostępnym, dlatego gruba, luźno zwisająca lina przywiązana była z jednej strony do knagi na dziobie, a z drugiej do czegoś, co wyglądało jak przytachana na nadbrzeże stara samochodowa oś.

– Jesteś pewien, że to pływa? – Luther pytał na serio. Wilde cicho się roześmiał. – Jest taka jak ty, Luther. Bardziej zdatna do dalekiej żeglugi, niż się wydaje. – Nie zamierzam daleko nią żeglować – odparł Luther. Wilde odcumował łódź i rzucił linę na dziób. Luther pchał, Wilde ciągnął i we dwóch, przez trawę i muł, zsunęli łódkę na wodę. Zanurzony po kolana Wilde owinął cumę wokół unurzanej w mule gałęzi prawie poziomo wychylającej się znad brzegu. Wrócili po sprzęt wędkarski, znieśli go na dół i złożyli w łódce. W wodzie odbijał się blady księżyc. Znajdowali się w niewielkiej zatoczce i chociaż widoczny był czarny zarys porośniętego drzewami drugiego brzegu, Luther miał pewność, że nikt ich nie podglądał. Plaśnięciem zabił komara – ten z kolei usiłował pożywić się na nadgarstku – i poczuł na wewnętrznej części dłoni rozgniecione truchło. – Kiedy już znajdziesz się na rzece – powiedział Wilde – nikt nie będzie cię niepokoił. Tutejsi nie cierpią tego rwącego nurtu. Obaj dyszeli po wysiłku, jaki kosztowało ich zmaganie z łódką i dźwiganie ciężkich skrzynek. Przez krótki czas stali bez słowa, łapiąc oddech i usiłując wymyślić, jakimi słowami najlepiej się pożegnać. Po raz pierwszy ucieczka wydawała się Lutherowi nie tylko możliwa, ale wręcz prawdopodobna. Rzeczywiście mógł popłynąć w dół rzeki, zatopić łódkę lub zacumować ją w jakimś odludnym miejscu i udać się na poszukiwanie bezpieczeństwa, drugiej szansy, innego życia. Mógł stać się kimś zupełnie nowym, tym, kim naprawdę chciałbym być, zgodnie z sugestią Toma Wilde’a. Toma Wilde’a, który był dla niego jak ojciec, ale który jako jedyny mógł połączyć go z morderstwem Milforda i Cary.

Luther, któremu upływający czas przywrócił jasność myślenia, rozważał to. W domu zostało wiele dowodów wskazujących, że był tam w chwili zabójstwa, ale w razie schwytania zawsze mógł twierdzić, że jest niedoszłą ofiarą intruza, który zabił Sandów. Że bronił się nożem kuchennym, potem wydostał się z domu i tak udało mu się uciec. Wiedział, że będzie głównym podejrzanym, więc, rzecz jasna, nie zgłosił się na policję. Każdy na jego miejscu wziąłby nogi za pas. Życie na ulicy nauczyło go, jak przydatna może być w razie konieczności wcześniej przygotowana bajeczka. Ale tej bajeczce mógł zaprzeczyć Tom Wilde i pewnie by to zrobił, gdyby przyszło mu zeznawać w sądzie pod przysięgą. Luther popatrzył na ciężką, metalową skrzynkę rybacką i na grubą linę cumowniczą. Zrozumiał, że się zmienił. Stał się innym człowiekiem. Twardszym. Przeszedł przez jedne drzwi i właśnie stał przed następnymi. Tylko od niego zależało, czy je otworzy. – To co, chyba pora się pożegnać – odezwał się Wilde. Tom Wilde, który był dla niego dobry i nauczył go rzemiosła. Więcej: sztuki. Jego mentor i jedyny na świecie przyjaciel. I największe zagrożenie. – Ano, najwyższy czas – odpowiedział Luther. Ani Luthera, ani Wilde’a nigdy więcej w Hiram nie widziano. Forda fairlane’a Milforda znaleziono za miastem, ukrytego między topolami niedaleko autostrady. Założono, że po zamordowaniu Sandów Luther wykorzystał samochód do ucieczki. Ale bez zeznań Luthera można było tylko spekulować, jak przebiegły morderstwa, a Luther nigdy w te okolice nie wrócił. Na starego pikapa Toma Wilde’a natrafiono nad brzegiem rzeki, przy zrujnowanej chacie rybackiej. Tydzień później, osiem kilometrów w dół rzeki, ktoś natknął się na

jego łódkę, zaklinowaną do góry dnem w wodorostach. Uznano, że wypłynął na ryby, być może uderzył się w głowę, wypadł z łodzi i utonął. Co jakiś czas rzeka upominała się w ten sposób o życie. 42 Nowy Jork, 2004 Łatwo dowiedziała się, gdzie mieszkał. Z książki telefonicznej. Anna pomyślała, że warto zajrzeć do niej na początek, ale zdziwiła się, gdy zobaczyła nazwisko, adres i numer telefonu Quinna. Okazało się to tak proste, że poczuła niepokój. Jakby mógł też figurować w spisie przedsiębiorstw, w rubryce GWAŁCICIELE. Tego ranka nie była więc w Juilliard ze swoją altówką, ale naprzeciwko domu Quinna, po drugiej stronie ulicy, z rewolwerem w torebce. Co taka miła dziewczyna jak ty…? Sama nie była pewna. W tej chwili kierowały nią wyłącznie emocje, o czym zresztą doskonale wiedziała. Nie postępowała mądrze. Wręcz beznadziejnie głupio. Ale coś w środku kazało jej to robić – opieranie się byłoby próbą ucieczki przed czymś, co miało nad nią największą władzę, jaką była w stanie ogarnąć wyobraźnią. To także było niepokojące, że ludzie mogą stać się niewolnikami, znaleźć się pod kontrolą czegoś, co kryło się wewnątrz nich. A trwożyło ją to między innymi dlatego, że wyjaśniało po części powód, dla którego Quinn ją zgwałcił. Niemal go usprawiedliwiało. Dla zła nie istnieje usprawiedliwienie. Trzeba je… Quinn! Wychodził ze swojego bloku. Quinn we własnej osobie! Annie zakręciło się w głowie. Po raz pierwszy od lat na własne oczy zobaczyła potwora ze wspomnień. Był dużym mężczyzną, ale nie tak dużym jak w jej pełnych lęku myślach i przerażających snach. Znała bardziej postawnych i

złowieszczych. Ojciec jej przyjaciółki Agathy albo profesor Fishbien z Juilliard. Ale Quinn wyglądał na tego, kim był: na bandytę, gwałciciela, kłamcę. Nie można powiedzieć, ubrany był przyzwoicie, w brązowe spodnie i beżową sportową marynarkę. Nosił nawet krawat. Owcza skóra… Gdy Quinn zapinał marynarkę, Annie mignęła skórzana szelka i już wiedziała, że Quinn miał pod pachą broń. Ja też mam broń! Mam broń, ty bydlaku! Quinn popatrzył w niebo, jakby sprawdzał, czy zanosi się na deszcz, po czym zaczął iść. Poruszał się ociężale, a mimo to zwinnie, był rozluźniony, ale jego postawa sugerowała gotowość do natychmiastowego zrywu. Wyglądał sympatycznie, a zarazem niebezpiecznie, jak człowiek, który czerpie radość z płatania ludziom okrutnych figli. Anna ruszyła za nim, trzymając się drugiej strony ulicy i zachowując dystans. Quinn przeszedł tylko kilka przecznic, zanim skręcił do restauracji. Na pewno na śniadanie. Anna postanowiła na niego poczekać. Znalazła odpowiednie miejsce po swojej stronie ulicy i wycofała się pod ocieniony kamienny węgieł u podstawy biurowca. Mało kto z zabieganych przechodniów zwracał na nią uwagę. Jeśli nawet ktoś rzucił na nią okiem, widział zapewne kolejną dziewczynę czekającą na koleżankę lub na kochanka albo zbierającą się na odwagę, żeby wejść na rozmowę o pracę. Była jak tysiące innych ludzi w wielkim mieście, zajmujących się swoimi sprawami, czy to osobistymi, czy zawodowymi. Mimo to, może przez ten rewolwer w torebce, Anna miała wrażenie, że ciągle ktoś na nią patrzy. Udawała znudzoną i co jakiś czas, bardziej dla siebie niż dla tego, kto mógłby ją obserwować, zerkała na zegarek, jakby miała ograniczoną ilość czasu. Czekam tu na kogoś… dlatego tu stoję… Prawie przez godzinę Anna przyglądała się wchodzącym i wychodzącym z restauracji klientom.

Wreszcie wyszedł i Quinn. Był w towarzystwie dwóch osób, które, jak widziała, weszły do lokalu niedługo po tym, gdy zajęła miejsce w swoim punkcie obserwacyjnym. Jedną z nich był łysiejący mężczyzna w średnim wieku, w potwornie wymiętym brązowym garniturze podkreślającym wypukłość brzucha. Obok szła niska ciemnowłosa kobieta o rysach twarzy wyrazistych nawet z tej odległości, ubrana w prostą szarą spódnicę i ciemny żakiet, który nie maskował jej krągłości. To pewnie ta dwójka detektywów, o których Anna czytała w gazetach. „Zespół Quinna”. Przyjaciele i pomocnicy gwałciciela. Zespół Quinna obudził w Annie niepohamowaną ciekawość. Chciała wiedzieć, dokąd chodzili, kiedy nie byli na służbie, jakie potrawy lubili, co oglądali w telewizji, jakie mieli hobby. Jak spędzali wolny czas, w którym ona starała się wyrzucić z myśli Quinna i to, co jej zrobił. Jakie zdanie miała pozostała dwójka na temat drugiej szansy Quinna. Jego, który nigdy nie znalazł się na sali sądowej jako oskarżony, a tym bardziej nie spędził dnia za kratkami. Ich zadaniem było schwytanie mordercy, co miało – przynajmniej w opinii niektórych – Quinna zrehabilitować. Prawdziwy gwałciciel. Prawdziwi detektywi. Jak upływa im dzień roboczy? Trójka śledczych szła chodnikiem, niespiesznie i niefrasobliwie, gestykulując w trakcie rozmowy. Zatrzymali się obok zwykłego białego samochodu i jeszcze przez chwilę o czymś mówili. Quinn obydwie ręce trzymał w kieszeniach i wydawało się, że teraz głównie on przemawia. Mężczyzna w workowatym garniturze wsiadł do samochodu, a kobieta przeszła wokół pojazdu na stronę kierowcy. Jednak wcześniej, gdy ten drugi zajął już miejsce w aucie i na chwilę została na chodniku tylko z Quinnem, lekko przesunęła opuszkami palców po jego ramieniu i uśmiechnęła się.

Ciekawe… Wciąż lekko uśmiechając się do Quinna, który patrzył na nią bez ruchu, kobieta usiadła za kierownicą. Quinn nadal stał nieruchomo, gdy samochód, zaczekawszy na lukę w ruchu ulicznym, odbijał od krawężnika. Kilka dziobiących w rynsztoku gołębi wzleciało z łopotem skrzydeł, żeby usunąć się z drogi, a po chwili krążenia w powietrzu opadły dokładnie w to samo miejsce co poprzednio. Kiedy samochód – prawdopodobnie nieoznakowany radiowóz – zniknął za zakrętem, Quinn się ruszył. Zaczął iść, na luzie, z jedną ręką nadal w kieszeni spodni, nigdzie się nie spiesząc. Zatrzymał się na rogu, przy kiosku z prasą. Ręka w kieszeni wynurzyła się i położyła ileś tam drobnych na stosie czasopism. Quinn wziął jedno z nich. Rzucił okiem, wcisnął je pod ramię i ruszył w dalszą drogę. Anna nie miała najmniejszych wątpliwości, co powinna zrobić. Oczywiste było, że bez samochodu nie mogła śledzić tamtej dwójki detektywów. Pozostawał Quinn. Nie rób tego. Zawróć, idź do domu. Głupia ty, głupia… Ale już tu była i nie miała do roboty nic lepszego niż chodzenie za Quinnem. Dała sobie spokój z przekonywaniem się, że nie powinna tego robić. I tak już go śledziła, choć nie była to jej świadoma decyzja. Jakby jakaś wyższa moc dokonywała wyborów za nią. Była pewna, że ma to coś wspólnego z rewolwerem, ale związek jej umykał. *** Leon Holtzman był głodny. Według czerwonych cyfr sypialnianego zegara była druga czterdzieści pięć w nocy. Leon cierpiał tego wieczoru na rozstrój żołądka, kiedy więc wybrali się z Lisą do French Affair na kolację i kilka drinków w towarzystwie przyjaciół,

zjadł tylko lekki posiłek. Miętowe cappuccino na deser nie pomogło mu na trawienie, choć jak głupi zaperzył się, że pomoże. Lisa ostrzegała go przed piciem kawy jako lekarstwa dla nękanego niestrawnością brzucha: Leonie, czyżbyś został ostatnio lekarzem? Nie został. Powinien jej posłuchać. Pożegnali się z zaprzyjaźnioną parą na zewnątrz restauracji i wrócili do domu taksówką, obijając się w środku chyba na każdym wykrocie. Na widok byle wyboju kierowca dodawał gazu, a potem gwałtownie hamował, jakby brał udział w serii wyścigów ulicznych na dystansie stu metrów każdy. Leon chwilami myślał, że z tyłu taksówki pozbędzie się skromnej, choć wyśmienitej kolacji. W pewnym momencie z ponurym grymasem na twarzy zasugerował kierowcy, że warto by wyposażyć samochód w torebki na rzygowiny. Do domu dotarli po dwudziestej trzeciej, zażył więc jako środek doraźny jakieś przeterminowane lekarstwo przepisane kiedyś Lisie i poszedł prosto do łóżka. Obecnie, niecałe cztery godziny później, zdawało się, że niezidentyfikowana dolegliwość Leona minęła. Możliwe, że dzięki lekarstwu, którego rodzaj i nazwę będzie musiał zapamiętać. Wrócił mu zwykły, zdrowy apetyt. Spojrzał na okrytą cieniem śpiącą Lisę i wsłuchał się w jej oddech. Widać było, że spała mocno, a Leon nie chciał zakłócać jej snu. Wstrzymując powietrze, wstał z łóżka i wymacał spodnie, które przed snem ułożył na krześle. Sypialnię spowijał mrok, a Leon wciąż jeszcze był zaspany; musiał ręką przytrzymać się komody, żeby trafić lewą stopą w nogawkę, w dodatku wielki paluch stawiał zaciekły opór. Zaklął pod nosem, gdy prawie się wywrócił. Piętnaście lat temu – ba, dziesięć! – założyłby po ciemku spodnie nawet w biegu. Po prostu by w nie, cholercia, wskoczył! Taki był młody Leon Holtzman! Prostując się, zapiął dyndający pasek, ponownie

obrzucił wzrokiem Lisę, sprawdzając, czy jej nie obudził, po czym na palcach ruszył w stronę kuchni. Od razu zauważył, że w korytarzu nie powinno być tak jasno. To na pewno Lisa zapomniała zgasić światło w kuchni przed pójściem do łóżka. Znowu! Przy dzisiejszych cenach za energię! A gdyby delikatnie ją obudzić i powiedzieć, oczywiście słodziutko: Liso, kochanie, żebyś na przyszłość pamiętała, chciałem ci tylko powiedzieć, że poszłaś do łóżka, zostawiwszy w kuchni włączone światło. Znowu! Nie… to raczej kiepski pomysł. Poirytowany niedbałością żony wszedł do kuchni, błądząc myślami gdzie indziej. Raptownie zatrzymał się w drzwiach. Niewiarygodne! Jego umysł starał się zaskoczyć, zdecydować, czy należy się bać, wściec, czy jedno i drugie, na widok obcego mężczyzny siedzącego przy kuchennym stole i spokojnie sączącego mleko prosto z kartonu. Jakie to niehigieniczne! Leon idiotycznie zaczął się zastanawiać, czy powinien zbesztać nieznajomego za brak odpowiedzialności i dobrego wychowania. Zabrzmiały mu w uszach wypowiedziane dawno temu słowa matki: Tak rozprzestrzeniają się choroby, Leonku. Powoli otrząsając się z zaskoczenia, wyjąkał coś nieskładnie, dając kilka kroków w stronę nieznajomego we własnej kuchni, który bez pośpiechu odstawiał karton z mlekiem na stół. Mężczyzna wstał na powitanie, jakby chciał uścisnąć Leonowi dłoń. Lisa się obudziła. Leon? Wyczuła, że męża nie ma, jeszcze zanim wyciągnęła rękę i namacała pustą, wychłodzoną pościel. Źle się poczuł? Przez większość spędzonego w restauracji wieczoru

było mu niedobrze, a przejażdżka taksówką jeszcze pogorszyła sprawę. Taksówka z piekła rodem! Już metro byłoby lepsze! Przypomniała sobie, co ją obudziło. Hałas z łazienki w korytarzu. Lub z kuchni. Czyli Leon wstał i albo szukał jakiegoś środka, który złagodzi jego dolegliwości, albo poczuł się lepiej i przetrząsał kuchnię w poszukiwaniu czegoś do jedzenia. Tylko jedna z tych możliwości wchodziła w grę. Lisa postanowiła wstać i sprawdzić która. 43 Komórka Quinna zabuczała, kiedy następnego ranka zmierzał na spotkanie z Pearl i Feddermanem u wejścia do parku. Wyjmując i przykładając do ucha telefon, zwolnił kroku, ale się nie zatrzymał. – Gotów na kolejny raz o poranku? – odpowiedział Harley Renz na Quinnowe „Słucham?”. W pierwszej chwili Quinn pomyślał, że Renz w jakiś sposób dowiedział się o nim i Pearl i urządza sobie kpiny. Potem zrozumiał, o co musiało chodzić, i przystanął. – Jesteś pewien, że to nasz ptaszek? – Nie ty powinieneś na to odpowiedzieć? Przechodząca kobieta ominęła Quinna pląsem, z premedytacją potrącając go biodrem i karcąc spojrzeniem za zablokowanie chodnika, bo akurat wzięło go na rozmowy telefoniczne. Wal się, babo. – Harley, nie marnuj mojego czasu. – Co to znaczy „nie marnuj”? Główni bohaterowie tego małego dramatu nigdzie się nie wybierają. Mąż i żona, zabici w swoim mieszkaniu na West Side. – Na pewno byli małżeństwem? – Coś ty się zrobił taki stróż moralności? – Harley… – No dobrze, nie wiem, ale tak założyłem – przyznał Renz. Podał Quinnowi adres w kwartale ulic z numerami powyżej 70.

Zaraz po zakończeniu rozmowy Quinn zadzwonił do Pearl i powiedział, gdzie będzie, potem wybrał numer Feddermana, który już wyjechał swoim nieoznakowanym radiowozem z Queens, żeby zabrać Pearl. Poranek nabierał tempa. Schowawszy telefon do kieszeni, Quinn skrył się w cieniu pod markizą sklepu z walizkami i czekał. Nie było sensu iść teraz do parku. Pomyślał, że w sumie szkoda: w mieście wstał cudowny dzień. Tym razem Renz zadziałał zbyt wolno. Kiedy Quinn, Pearl i Fedderman dotarli do celu, zastali na miejscu pół tuzina radiowozów i stojący pod blokiem ofiar ambulans. Pearl zaparkowała samochód pół przecznicy dalej i wrócili piechotą. – Znam mundurowego przy drzwiach – powiedział Fedderman. – Nazywa się Mehan. Mogę go wypytać. – Wypytaj – zgodził się Quinn. – Ja i Pearl weźmiemy się za mieszkanie. Mehan był jednym z tych napakowanych rudowłosych typów o różowej cerze, z powodu której wyglądał, jakby słońce mogło go spalić jeszcze po drodze na plażę. Zobaczył, jak nadchodzą, i poruszając jedynie gałkami ocznymi, posłał im spojrzenie – niezaciekawione, nawet niezainteresowane, po prostu spojrzenie. Ale na widok Feddermana się ożywił. – Jak tam, Feds? – Po trochu. – Fedderman zszedł na bok, żeby nie zasłaniać Mehanowi Quinna i Pearl. Quinn przez grzeczność błysnął swoją nową odznaką, a Mehan skinął głową. Pearl weszła za Quinnem do holu. Robił wrażenie: przestrzeń marmurów, zwierciadeł i dębowej boazerii, ale unosił się w nim lekki zapach amoniaku, jakby właśnie wyszorowano i zdezynfekowano podłogę. Przy windzie niby

zdyscyplinowany żołnierz stał drugi mundurowy. Nie sprawiał problemów – skoro Quinn i Pearl przeszli obok Mehana, to mieli prawo iść dalej. Ochrona elastyczna jak miechy akordeonu. – Szukacie czternaście B – poinformował Quinna. Quinn podziękował. Mundurowy uśmiechnął się i skinął głową Pearl, gdy obok Quinna czekała na windę. Na czternastym piętrze, przed mieszkaniem o drzwiach otwartych szeroko jak w gościnnym apartamencie dla uczestników kongresu, stał następny mundurowy. Ten z kolei, olbrzymi facet o kędzierzawych włosach, wyglądający jakby jego powołaniem była kariera piosenkarza country & western, rozpoznał Pearl. – Nie pakujesz się w kłopoty, Zadra? – zapytał, szczerząc zęby. – Lepiej uważaj, bo się wpakuję – odparła Pearl, gdy wchodzili obok niego do mieszkania. Może i żartowała; Quinn nigdy nie wiedział na pewno. Piękne mieszkanie, pomyślała Pearl, rozglądając się po salonie. Dużo miejsca, wysokie stropy, meble wyglądające na nowe i nieskazitelność świeżo położonej na ścianach kremowej farby. Muszę dokończyć to malowanie u siebie. Zasłony o barwie pogodnego nieba harmonizowały z ciemnoniebieską tapicerką tych mebli, które nie były ze szczotkowanej stali. Pearl nie była fanką nowoczesnych wystrojów, ale do tego mieszkania mogłaby się wprowadzić. Tyle że teraz zastanawiała się, kto w nim umarł? Nift, przypominający Napoleona niewysoki lekarz medycyny sądowej, stał pod ścianą salonu, nie zwracając uwagi na parę techników, posypujących co się dało proszkiem do zdejmowania odcisków palców. Jak zwykle wyglądał elegancko. Dziś był w czarnym garniturze w jasne prążki, na którego widok Fedderman powinien spalić się ze wstydu, gdy już wjedzie na górę. Oczywiście Fedderman

niczego nie zauważy. Ani śnieżnobiałej koszuli Nifta, ani niewiarygodnie miękkiego jedwabnego krawata. Swoje krawaty Fedderman kupował na wyprzedażach. – Facet wygląda jak bubek z Wall Street – szepnęła Pearl, gdy zbliżali się do Nifta. Ten właśnie ściągnął gumowe rękawiczki. Podniósł wzrok na nadchodzących i na twarz wypłynął mu uśmiech. – No właśnie. Za mało mieliśmy tu detektywów. – Wprowadź nas – powiedział Quinn. – Na moje oko sami weszliście. – Nie bądź kutas – wtrąciła Pearl. Nift zaszczycił ją swym cesarskim spojrzeniem à la no tak, chłopstwo znowu się burzy. – A co, Sugar Ray, oskarżysz mnie o niesubordynację? – Raczej mnie – warknął Quinn – jak cię wyrzucę przez okno. Nie marnuj naszego czasu. Rób swoje i gadaj, co masz do tej pory. Nift posłał Quinnowi szeroki uśmiech na znak, że się nie przestraszył. – Chyba już kiedyś groziłeś mi taką akcją z oknem. – Fakt, ale wtedy się poprawiłeś. Nift wydawał się niewzruszony, ale zaczął współpracować. – Dwa trupy w kuchni, Lisa Ide i niejaki Leon Holtzman. Małżeństwo, jak powiedzieli mi wam podobni. Leon ma trzy rany kłute, Lisa około dwudziestu, wiele w strefach erogennych. – Oboje mają rany w strefach erogennych? Nift chyba rozważał kolejną cwaną ripostę, ale zmienił zdanie. – Tylko Lisa. Leon dostał w serce. Żonka też, tyle że on umarł szybciej, bo jej, tak na pierwszy rzut oka, najpierw zadano inne rany. – Mordercy sprawia to przyjemność – skomentowała Pearl.

– Komu by nie sprawiało? Nieważne. Do morderstwa doszło nad ranem, gdzieś między drugą a czwartą. – Nift nieobecnie wygładził swój pyszny czarny krawat z odcieniem rdzawej czerwieni. Quinn zauważył, że krawat został zabezpieczony złotą spinką przed kołysaniem się i unurzaniem we krwi. – Przed sekcją tylko tyle mogę powiedzieć na pewno. – Coś wskazuje, że stawiali opór? – spytała Pearl. – Spekulując na ten temat, zacząłbym bawić się w detektywa, droga pani detektyw. – Te, Nift, a jak by ci się podobało… – Na ciałach jest tylko kilka ran sugerujących obronę własną, na rękach i ramionach, ale nie są to rany, które można odnieść podczas, jakbyście to nazwali, szarpaniny. – Dla mnie gadanie z tobą to szarpanina. A nawet… – Jak sądzisz, tym samym nożem zabito poprzednie małżeństwa? – wtrącił Quinn. Przy Pearl trudno było czasami utrzymać profesjonalną atmosferę. – Nóż Nocnego Łowcy? Tak, to możliwe. Pamiętaj, to były oględziny wstępne i teraz więcej ci nie powiem. – Nift… – Idziemy – mruknął Quinn i odciągnął Pearl za łokieć. Po kilku krokach wyrwała ramię z uścisku i posłała mu spojrzenie, które, miał wrażenie, odbiło się kilkakroć wewnątrz jego czaszki. Weszli do kuchni obejrzeć pobojowisko. Na podłodze leżał mąż z utrwalonym w otwartych oczach zaskoczeniem. Żona, rozciągnięta twarzą do góry na łożu krwi jakieś półtora metra od niego, miała rozłożone nogi i nagie piersi, pokrojone nożem szaleńca. Brakowało jej lewego sutka. Pearl wydawało się, że widzi ten sutek na podłodze przy biodrze kobiety, ale nie potrafiła stwierdzić na pewno przez skorupę zakrzepłej krwi. – Jest coraz okrutniejszy – powiedziała, czując wzbierającą w gardle gulę. Wytrzymaj, nie możesz się porzygać! Nie przy Quinnie. I Nifcie. Masz być silna… –

Sprawdź stół – polecił Quinn. Pearl spojrzała w lewo i zobaczyła otwarty karton mleka. Podeszła i przyjrzała mu się bez dotykania. – Termin przydatności upływa za trzy dni. – Dopiero teraz wewnętrzną stroną nadgarstka delikatnie dotknęła kartonu. – Temperatura pokojowa. Do kuchni weszło dwóch detektywów, którzy dotąd byli w pokoju na tyłach mieszkania, najwyraźniej w sypialni. Jeden miał chorobliwą nadwagę i ogoloną głowę. Jego partner, przystojny Afroamerykanin po czterdziestce, wyglądał, jakby regularnie ćwiczył i mieszkał w sklepie ze zdrową żywnością. Ludzie Egana. Quinn i Pearl sięgnęli po odznaki. – Jesteśmy… – Wiemy, kim jesteście – przerwał ten łysy. Uśmiechnął się do Quinna paskudnie. – A ja myślałem, że przydzielili cię do nieletnich. – Nazywam się Lou Jefferson – powiedział czarnoskóry. – Mój partner to Wayne Frist. Pearl popatrzyła zimno na Frista. – Będziemy współpracować, czy jak? – spytała. Frist odwrócił wzrok, jakby nie była warta zachodu. – Skoro już jesteśmy tu razem – odrzekł Jefferson – równie dobrze możemy rozegrać to uprzejmie. – Nazwiska ofiar już znamy – powiedział Quinn, próbując budować dobre relacje. – Tutaj jest o nich trochę więcej. – Jefferson miał na myśli swój notatnik. – Byli właścicielami sklepu jubilerskiego na Czterdziestej Siódmej, L&L’s Diamond Emporium. Znam go. Jeden z tych wąskich, długich lokali z mnóstwem gablotek. Sprzedawali głównie diamenty, ale też inne rodzaje biżuterii i klejnotów. Kilka kosztownych cacek wala się po mieszkaniu, ale dopiero skończyliśmy z Wayne’em przetrząsać sypialnię. Zdaje się, że nic nie skradziono, jednak postaramy się uzyskać wykaz od kogoś lepiej

zorientowanego. – Lou… – zaczął Frist, posyłając Jeffersonowi zagniewane spojrzenie. Najwyraźniej uważał, że jego partner przesadza ze współpracą. – Ktoś widział lub słyszał coś podejrzanego? – zapytał Quinn. – Nie rozmawialiśmy jeszcze ani z sąsiadami, ani z portierem. Jesteśmy tu dopiero ze dwadzieścia minut. – Puszczę pawia, jak nie wyjdę na powietrze – oznajmił Frist, łypiąc z ukosa na Quinna. Obszedł sadzawkę krwi i zniknął za drzwiami. – Jaki biedaczek wrażliwy – powiedziała Pearl. Jefferson zignorował ją i dalej mówił do Quinna: – Rozmawialiście z lekarzem sądowym, więc pewnie wiecie już o ranach od noża i tak dalej? – Tak, chętnie nam pomógł. – Jak na takiego wała – dodała Pearl. Jefferson uśmiechnął się i z trzaskiem zamknął notatnik. – Obiło mi się o uszy, że jest trochę dzika – powiedział do Quinna. – O, tak. Wciąż szeroko uśmiechnięty Jefferson pożegnał ich półsalutem i wyszedł z kuchni w poszukiwaniu partnera. – Co za putz! – warknęła Pearl. – Choć na chwilę przestań się rzucać! Co o tym wszystkim myślisz? – Nasz przyjemniaczek, nie ma co – odparła Pearl. Quinn ukucnął i przyjrzał się mężczyźnie oraz kobiecie, których małżeństwo zakończyło się tak nagle i niespodziewanie. Lisa była kiedyś całkiem piękną kobietą. Leon, starszy z dwojga, posiwiały i z zarostem na policzkach, mógł nazywać się szczęściarzem. W międzyczasie Pearl otworzyła lodówkę. – Upominkowe pudełko czekoladek – powiedziała. –

Drogie. Kobiety lubią takie podarunki. Quinn podniósł się przy wtórze chrzęszczenia w kolanach. – Na pewno okaże się, że Lisa uwielbiała czekoladki. – I biżuterię, sądząc po tym, że spała w obrączce ślubnej i diamentowych wkrętkach w uszach. Pewnie była zbyt zmęczona, żeby zdjąć je na noc. Z wyglądu kosztowały więcej, niż glina zarabia przez rok. – Prowadziła z mężem sklep – zauważył Quinn – więc czemu nie? – Nie krytykowałam – uściśliła Pearl. – Skarżyłam się. W sypialni nic ich nie zaskoczyło. Na królewskich rozmiarów łożu panował nieład: z poduszek w oczywisty sposób korzystano, a okrycia odrzucone były na bok. Wyglądało to tak, jakby oboje wstali w umiarkowanym pośpiechu, zamierzając wkrótce wrócić. Pearl i Quinn nie spędzili tu dużo czasu. Gdy wrócili do salonu, technicy wciąż się uwijali, a i Nift jeszcze nie wyszedł. Stał przy drzwiach, rozmawiając przez telefon. Pearl wybrała się na krótki spacer po mieszkaniu, częściowo, żeby napawać się wystrojem wnętrza. Po powrocie zastała Quinna wyglądającego przez okno. Podeszła do niego i też się wychyliła, ciekawa, co go tak zainteresowało. Poniżej Jefferson i Frist rozmawiali z portierem w uniformie, który musiał przed chwilą przyjść do pracy. Morderstwa zakłóciły jego rozkład dnia. – Byłam w jadalni – cicho oznajmiła Pearl. – Jest tam wazon pełen żółtych róż. Świeżych. Quinn zmarszczył brwi. – To trzecie morderstwo, przy którym znajdujemy gdzieś w mieszkaniu co najmniej jedną żółtą różę. – Kolejny schemat, co? – Tak właśnie bym to ujął. Zawsze istnieje możliwość, że Mary Navarre, u której jako jedynej nie było róż, dostała je

wcześniej, tyle że zwiędły, więc je wyrzuciła. Wiem, nie znaleźliśmy ich w śmieciach, ale mogła je spalić. Pojawił się Fedderman i dołączył do nich. – Idziemy – zarządził Quinn. – Dobrze, ale dokąd? – spytał Fedderman. – Jest dziesiąta. Frist i Jefferson przesłuchują na dole portiera, który w porze zabójstwa bez wątpienia spał i nic nie wie. Zaczniecie przesłuchiwać sąsiadów. Zanim Jefferson z Fristem skończą opieprzać się na zewnątrz, będziecie o kilka mieszkań przed nimi. – Brzmi sensownie – uznała Pearl. Całą trójką skierowali się w stronę drzwi. Stał tam Nift, który dopiero co skończył rozmawiać przez telefon. Pearl zatrzymała się naprzeciwko niego. – Leonard czy Robinson? – zapytała. Nift wytrzeszczył oczy. – Że co? – Nazwałeś mnie Sugar Ray9. Którego miałeś na myśli? 9 Sugar Ray Leonard (wł. Ray Charles Leonard), Sugar Ray Robinson (wł. Walker Smith, Jr.) – amerykańscy bokserzy, przy czym Robinson ze 173 zwycięstwami na 200 walk uważany jest za jednego z najważniejszych sportowców, jacy uprawiali tę dyscyplinę. – Jezu, nie wiem. Kogo to, kurwa, obchodzi? I tak znam tylko Leonarda. – To ja jestem Robinson – powiedziała Pearl i tak szarpnęła krawat Nifta, że złota spinka odpadła i odbiła się od dywanu. – Lepiej ją znajdź, bo będziesz podejrzany. Zanim Nift zdążył otrząsnąć się z gniewnego zaskoczenia i obmyślić kontrę, już jej nie było. Anna Caruso stała po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko budynku, do którego wszedł Quinn i jego detektywi. Nie rzucała się w oczy, ponieważ była jedną z kilkudziesięciu osób w grupie gapiów, powiększającej się i

zmniejszającej, gdy jedni przechodnie przystawali, a inni odchodzili. Tak naprawdę niewiele było do oglądania, nie licząc stojących na ulicy radiowozów i samochodów pogotowia, w tym karetki. Anna wiedziała, że gapie czekają, aż ktoś zostanie wyniesiony z bloku i złożony w ambulansie, nieważne, żywy czy martwy. Tacy właśnie byli ludzie. Ponieważ karetka stała tu już od jakiegoś czasu i było oczywiste, że ratownicy się nie spieszyli, rosły szanse, że w budynku ktoś zginął. Anna słyszała, jak kilkoro otaczających ją ciekawskich na głos snuło domysły, że to Nocny Łowca popełnił kolejne morderstwo. Anna cofnęła się o kilka kroków, żeby jak najmniej rzucać się w oczy, a jej zainteresowanie rosło. Poszli sobie dwaj mężczyźni w garniturach, niewątpliwie gliny, którzy rozmawiali z portierem, a z bloku wynurzył się Quinn. On także zagadnął portiera, który przeprosił na chwilę, żeby otworzyć i przytrzymać drzwi jednemu z lokatorów. Sprawiał wrażenie zirytowanego, jakby był zdania, że morderstwo nie powinno zakłócać mu pracy. Ktoś musiał przecież otwierać drzwi, odbierać przesyłki, wzywać taksówki. Po jakichś pięciu minutach Quinn dał spokój znękanemu portierowi i ruszył w kierunku skrzyżowania. Anna poszła za nim, zachowując rozsądną odległość i trzymając się przeciwległego chodnika – nauczyła się tej strategii z filmów i seriali. Śledzenie kogoś nie było wcale takie trudne. W przypadku Anny przerodziło się w obsesję. Co by było, gdybym zamiast muzykiem została gliną? Na skrzyżowaniu obok hydrantu przeciwpożarowego przystanęła taksówka. Z tylnego siedzenia zaczęła gramolić się kobiecina obładowana torbami pełnymi zakupów. Quinn przyspieszył kroku i podniósł upuszczoną przez kobietę reklamówkę, potem zamienił z nią kilka słów i wsiadł do taksówki. Pochylił się i podał kierowcy adres; Anna

wyraźnie zobaczyła wtedy jego profil. Postanowiła za nim nie jechać. Bo i po co? Zanim uda jej się zatrzymać taksówkę, Quinn zniknie jej z oczu. Metoda „za tą taksówką!” działała tylko w kryminałach. Ogarnięta gniewem, obserwowała oddalający się samochód. Sama zwykła jeździć autobusami lub metrem. Quinna obecnie stać było na taksówki, takie pieniądze płaciło mu miasto – to samo miasto, które powinno wydać na niego wyrok skazujący. Anna wróciła przed budynek kryjący prawdopodobnie dwie kolejne ofiary Nocnego Łowcy. Myśli zmącił jej nieustępujący gniew. Powinno być jej żal zamordowanych, ale żałowała jedynie samej siebie. W końcu, gdyby nie Nocny Łowca i jego ofiary, Quinn nie wypełzłby dotąd spod kamienia, pod który zrejterował przed procesem i więzieniem. Podczas gdy życie Anny zdominowały rozgoryczenie i wstyd, okoliczności działały na korzyść tego, kto ją skrzywdził. Po mieście krążył seryjny morderca, a policja uznała, że Quinn jest najlepszą szansą na powstrzymanie go. Miasto potrzebowało Quinna, więc miasto go dopieszczało, odrzuciwszy przedtem niepotrzebną Annę. To nie fair! – powtarzała sobie, idąc coraz szybciej. Jej gniew stał się żywiołem, nad którym nie potrafiła dłużej panować. To nie fair! 44 Rozparty na tylnym siedzeniu taksówki Quinn zadzwonił do Renza z komórki i zaznajomił go ze szczegółami dotyczącymi ostatnich morderstw Nocnego Łowcy. Łatwo przyjął policyjny styl mówienia – szorstki, konkretny i bezosobowy. – To teraz zrobi się nieciekawie – powiedział Renz, gdy Quinn skończył. – Społeczeństwo będzie cisnąć na politykierów, którzy już naciskają na wierchuszkę wydziału,

która z kolei ciśnie takich jak ja. Gówno zaczęło się staczać i nabiera szybkości, Quinn. I chcesz wiedzieć, gdzie jesteś? U samej podstawy zbocza. – Miejmy nadzieję, że wpadnie w wentylator, zanim we mnie walnie. Masz coś, o czym powinienem wiedzieć? – Tylko tyle, że Egan i jego kumple bardzo nieładnie o tobie mówią. Nieoficjalnie, rzecz jasna. – Nieoficjalnie, ale reporterom? – Bystryś czasami. – Może bystrym na tyle, żeby coś wydedukować, zanim zrobią to ogary Egana. – Wyczuli, w którą stronę wieje wiatr, Quinn. Niewinna Anna staje się tą okrutnie pokrzywdzoną i godną współczucia stroną, a ty jesteś na najlepszej drodze, żeby ponownie zostać czarnym charakterem. – Też to wyczuwam – odparł Quinn. – Cóż, muszę sobie z tym poradzić. Daj znać, co ujawniła sekcja, jak już będziesz mógł. – Okej. A skoro mowa o ogarach Egana, to kto dostał sprawę? – Przedstawili się jako Frist i Jefferson. – Obaj mocno zadłużeni u Egana. Jefferson jest w porządku, tylko ma ciężką sytuację i chroni własną dupę. Frist to pierwszej klasy wał, mówiąc delikatnie. – Tak też ich odebrałem. Frist boi się Pearl. – A ktoś się nie boi? – Coś nowego w związku z tłumikiem? – uszczypliwie spytał Quinn. – Śmiej się, śmiej, a my lada chwila go namierzymy. Do tego rodzaju policyjnej roboty nigdy nie dorosłeś i właśnie dlatego rozpirzyła się twoja kariera. Quinn pomyślał, że tutaj Renz mógł trafić w sedno. – Dokąd się teraz wybierasz? – chciał wiedzieć Renz. – Skąd wiesz, że w ogóle gdzieś się wybieram? – Wydedukowałem z dźwięku silnika i ulicznych

hałasów. Do tego gruchotanie na wybojach wskazuje, że jedziesz nowojorską taksówką. – Dobra robota detektywistyczna. – Wiesz, też jestem z policji. – Nie wiedziałem. Jadę do mieszkania jeszcze raz przejrzeć akta. Muszę koniecznie coś sprawdzić. – Czyli co? – Jak mi poszło dedukowanie – odparł Quinn i przerwał połączenie. Brzęczenie przycichło. Nocny Łowca siedział przy stoliku na zewnątrz restauracji na Amsterdam Avenue i jadł jajka sadzone, smażone z obu stron, delektując się pięknem poranka. Zapowiadał się kolejny gorący dzień, ale na zewnątrz siedziało się przyjemnie: lekki wietrzyk chłodził skórę i rozwiewał spaliny. Trzy stoliki dalej siedziała kobieta o długich brązowych włosach; sączyła kawę, pogrążona w lekturze gazet, które wyjęła z postawionej przy nodze krzesła aktówki. Miała uderzająco niebieskie oczy i delikatne, rzeźbione rysy twarzy. Trudno było nie zerkać co chwilę na odsłonięte partie jej nóg w nylonowych pończochach, widoczne między pantoflami na wysokim obcasie a brzegiem niebieskiej sukienki, a ona doskonale wiedziała, że jest obserwowana. Był tego pewien. Lubisz być oglądana, podziwiana. Bardzo, bardzo to lubisz. Czy między udami, w sobie i swym sercu, czujesz to co ja? Czujesz? Wyczuwając jego myśli – na pewno je wyczuła – podniosła na niego wzrok, po czym szybko wróciła do rozłożonych na stoliku gazet. Wyraz jej twarzy pozostał niezmieniony. Ale dostrzegł rumieniec, subtelną zmianę barwy ciała, miękki różany odcień, który pojawił się i odpłynął wraz z falą emocji. Nocny Łowca także nie zmienił wyrazu twarzy. Przesunął jedynie wzrokiem lekko w bok i napił się kawy,

przemawiając do kobiety w duchu. Nie jesteś taka niedotykalska, jak ci się wydaje. Można cię tknąć, twych różów, czerwieni i brązów. Jesteś jak kolorowe cukierki. Jakiego koloru są twoje sutki? Można cię mieć. Ja mogę cię mieć. Zanotowała coś długopisem na gazecie. Nie spojrzała na niego, ale wiedział, że dotarła do niej nadana przez niego wiadomość. Do restauracyjnego ogródka wszedł mężczyzna po trzydziestce ze zmierzwionymi przez wiatr włosami i zarzuconą na ramię marynarką. Usiadł naprzeciwko kobiety. Uśmiechnęła się do niego, zaraz postukała o blat stolika brzegami gazet, żeby je wyrównać, po czym wychyliła się na bok i wsunęła je do aktówki. Nocny Łowca postanowił ją ignorować. Nie chciał, żeby zwrócili na niego uwagę i przyczepili się do niego. Nie potrzebował scen. Ale nie myśl, że cię zapomniałem. Odnotowałem cię w pamięci i dopadnę cię później, kiedy będziesz mi potrzebna. Nic z tego nie wyjdzie. A może jednak. Zerknął w dół. Tak mocno ściskał łyżeczkę do kawy, że prawie się wygięła. Odkładając ją na stół, poczuł nagły zimny dreszcz, jakby powietrze niespodziewanie się ochłodziło. Upomniał się w duchu, że w ogóle tej kobiety nie znał. Nigdy z nią nie rozmawiał. Nie wiedział o niej nic poza tym, jak wyglądała, jaką pozycję przyjmowała, relaksując się, jak się poruszała. Ale czy to nie powinno wystarczyć? Czy nie tak to działało według fachowej literatury, policji, według myśliwego Quinna? Nieodparty przymus. Coś szczególnego w tej kobiecie mogło ten przymus we mnie obudzić. Metody policji i FBI bazowały na tym, że po określonej ilości błogosławieństw i przelanej krwi nieodparty przymus seryjnego mordercy stanie się tak silny, że całkowicie przejmie nad nim kontrolę, a wtedy morderca zacznie popełniać błędy.

Jednak Nocny Łowca nie zamierzał się wyrzec kontroli. Przemożne wewnętrzne żądze da się ujarzmić i obłaskawić. Ukierunkować i nasycić. Ci tak zwani eksperci nie mieli odwagi tego zaakceptować. Ale wiedzieli. A jeśli nie, właśnie przechodzili edukację. Nocny Łowca ich uczył. Dokończył jajka, które wystudził wiatr, dał znać kelnerowi, że chce dolewkę kawy, i zabrał się do gazet, kupionych w dwóch odległych od siebie kioskach. To było naprawdę miłe tak siedzieć na słońcu i w ramach rekreacji przeglądać prasę w poszukiwaniu najnowszych wiadomości o samym sobie. O anonimowym, sławnym sobie. Jego spojrzenie zatrzymało się na nazwisku, które znał. Widniało w cotygodniowej rubryce o celebrytach, „Co w show-biznesie bzyka”, w połowie drugiej strony. Claire Briggs. Ale wyprostował się dopiero, przeczytawszy wiadomość otaczającą wydrukowane pogrubioną czcionką nazwisko. Przeczytał ją jeszcze raz. Akto r ka Claire Briggs, obecnie zachwycająca broadwayowską publiczność rolą w Owacjach dla kuchmistrza, w przyszłym tygodniu wychodzi za mąż za swego wieloletniego partnera Jubala Daya, również aktora. Czas i miejsce ślubu są oczywiście tajemnicą, skoro Claire lśni obecnie w konstelacji wielkich gwiazd Broadwayu. Życzymy szczęścia młodej parze! Nocny Łowca kilkakrotnie przeczytał akapit, całkowicie zapominając o kobiecie siedzącej trzy stoliki od niego. Nic nie mógł poradzić, że się uśmiecha, gdy dolewał do kawy śmietankę i mieszał. Patrzył, jak pobladły płyn wchłania wirujące pasma bieli, przybierając jednolity, ale jaśniejszy kolor karmelu. Jakiego koloru są twoje sutki? Znów przeniósł uwagę na kolumnę z plotkami z życia gwiazd. Nie mógł się od niej oderwać. Nieodparty przymus? Może i tak. Ale, o ile się go

kontroluje, na pewno istnieje właściwa pora,aby dać mu ujście. O ile zostanie ukierunkowany. Więc dobrej, dobrej zabawy… Kto powiedział, że gazety publikują same złe wiadomości? Claire Briggs wychodzi za mąż. Claire o kręconych lokach i zniewalającej gracji. Claire Briggs! Dużo szczęścia młodej parze! 45 Kiedy Quinn wydostał się z taksówki przed swoim blokiem, zauważył siwowłosego mężczyznę około sześćdziesiątki, który zgarbiony siedział na betonowym schodku. To ja za ileś tam lat, jeśli spieprzę to śledztwo. Wyglądało na to, że mężczyzna spędził tu już trochę czasu, ale był gotów czekać dłużej. Miał na sobie wzorzystą hawajską koszulę wypuszczoną na szare spodnie. Na widok Quinna ożywił się i zdjął okulary przeciwsłoneczne, po czym podniósł się z trudem, jakby dokuczały mu plecy. Zbliżywszy się, Quinn spostrzegł, że koszulę mężczyzny zdobił wielobarwny wzór z papug i egzotycznego kwiecia. Jej właściciel okazał się wyższy i starszy, niż wydawało się na pierwszy rzut oka, a coś w jego oczach i cierpliwej postawie zdradzało, że był gliną. Uśmiechnął się, bardzo powściągliwie, i z ciekawością w głosie zapytał: – Quinn? – Quinn – potwierdził Quinn i uścisnął wyciągniętą na powitanie rękę. Nieznajomy miał uścisk pewny, suchy i nie robił z niego próby sił. – Nester Brothers jestem. W sprawie morderstw Nocnego Łowcy. Możemy gdzieś porozmawiać? – Możemy pójść do mnie, na górę, albo do baru, jest taki kilka przecznic stąd. – Quinn spojrzał na zegarek. – Wiem, że dopiero jedenasta, ale… – Do baru – zdecydował

Nester. Dziesięć minut później siedzieli w położonym tuż obok wejścia boksie Whichi Woman, niedużego baru, gdzie obok wódy podawano prawie niejadalne kanapki, a w weekendy puszczano koszmarną muzykę. Był to przybytek zawierania przygodnych znajomości, nawiedzany przeważnie przez najzwyklejszych wyposzczonych singli, ale zdarzało się, że obyczajówka oczyszczała lokal z dziwek. Otyły barman o nijakiej twarzy zostawił szeroko otwarte drzwi, wpuszczając do wnętrza świeże powietrze, ale i tak unosił się tu pozostały po wczorajszej nocy zapach zwietrzałego piwa i wielu rozczarowań. W Whichi Woman był tylko jeszcze jeden klient. Sprawiał wrażenie biznesmena i był wyraźnie przybity; w najdalszym kącie baru pochylał się nad czymś, co wyglądało jak martini. Quinn zastanawiał się, czy biednego drania właśnie wylali z roboty. Każdy centymetr jego wytwornie przycupniętej na stołku postaci ogłaszał, jaki to pełen nieszczęść jest ten świat i jaki on sam jest w nim nieszczęśliwy. Kiedy już Nester dostał swoje piwo, a Quinn wodę sodową, podaną ze skrzywieniem ust, siwowłosy wyjrzał przez brudne okno na pełznące auta, które bez trudu wyprzedzali piesi. – Nasrane samochodami – powiedział – ale nie wygląda, żeby gdzie szybko dojechały. – Przeważnie są szybsze – odrzekł Quinn. Czyżby? – Pierwszy raz w Nowym Jorku? – No. – Lester pociągnął tak długi łyk z oszronionego kufla, aż Quinn wystraszył się, że mu zaszkodzi. – W interesach czy dla przyjemności? – W interesach. Do ciebie. Nocny Łowca, o tym ścierwie chciał żem pogadać. – Kolejny łyk piwa od serca. Nester musiał konkretnie popijać, zważywszy, że było jeszcze przed południem. – Byłem kiedyś gliną.

– To widać. – Musi co. Były sierżant Departamentu Policji Saint Louis, teraz na emeryturze. Przeszłem kilka lat temu, po urazie pleców. Zanim zacząłem sierżantować, robiłem za zastępcę szeryfa w małej mieścinie w Missouri. Hiram się nazywała. Teraz, jak już nie pracuję, siedzę na dupie, czytam gazety, oglądam telewizor i generalnie staram się schodzić żonce z drogi. Jeszcze co robię, to spędzam czas online. Bywasz online, Quinn? – Ostatnio nie bardzo. – Jak ktoś co napisał o zabójstwach Nocnego Łowcy, znajdziesz to online. Tak se o nich czytam i czytam, i coś zaczyna mnie męczyć, taki instynkt starego gliny, co to bierze się z flaków, nie z głowy. Wyczuwasz mnie? – Wyczuwam. – Quinn w ramach obowiązków towarzyskich upił wody sodowej i dał znak barmanowi, że Nester, który prawie opróżnił swój kufel, potrzebuje drugiego piwa. Barman, zajęty wyciąganiem spod kurków metalowej beczki, po prostu kiwnął głową na znak, że zrozumiał. – Pomyślałem, że powinieneś poznać sprawę Sandów. – Nigdy o niej nie słyszałem – odpowiedział Quinn. – Bo i czemu byś miał? To było w Hiram w osiemdziesiątym dziewiątym, pół kontynentu stąd. Umilkli, gdy wyglądająca na twardą sztukę kelnerka, która właśnie przyszła do pracy, postawiła pełen kufel na stoliku i oddaliła się. – Zdawało mi się, czy miała brzydkie słowo wydziergane zarutko pod lewym okiem? – spytał Nester. – Miała – potwierdził Quinn. – Nowy Jork. – Wróćmy do Hiram w osiemdziesiątym dziewiątym – mówił Nester – gdzie takiej dziary byś nigdy nie uświadczył pewnie i dzisiaj. Znaleziono tego facia z żoną, było im Milford i Cara Sandowie, zakłutych na śmierć we własnej kuchni. Przykry widok, zwłaszcza żona, z pociętą piczką i

cyckami. Normalni w miarę ludzie, chociaż z Milforda to taki więcej dupek. Czasami robili za przybranych rodziców, a w tym czasie mieszkało u nich takie szesnastoletnie chłopaczysko, Luther Lunt. Quinn wydobył z kieszeni notatnik i odkrył, że zapisał go do ostatniej strony. Skorzystał więc z papierowej serwetki i zaczął pisać na niej. Nester cierpliwie zaczekał, aż Quinn będzie na bieżąco. – Coś koło trzeciej nad ranem – ciągnął – młody Luther zadźgał oboje w kuchni i dał dyla z miasta. Nikt go więcej w Hiram nie widział. A przyjechałem do ciebie, bom pomagał wtedy w śledztwie i widzę kupę podobieństw między zabiciem Sandów a morderstwami tego twojego Nocnego Łowcy. – Czyli? – Wszystkie poza jednym zdarzyły się w kuchni we wczesnych godzinach porannych, wszystkie ofiary miały ślub, wszystkie zabito nożem, poza tymi, co zastrzelone, wszędzie walała się żywność, jakby kto tam ostatnio jadł czy zakupy ze spożywczaka przyniósł. – Czy na miejscu zbrodni były przypadkiem świeżo ścięte kwiaty? – zapytał Quinn. – A jak. Szóstka różyczek w wazonie na stole, na samiuśkim środku kuchni. – Pamiętasz ich kolor? – Żółte. W żyłach Quinna szybciej zaczęła krążyć krew. – Jakieś wątpliwości, że to robota dzieciaka? – Żadnych. Na nożu były jego odciski, autopsja wykazała, że jak nic uprawiał niedawno seks z żoną tamtego, no i czmychnął jak oblany wrzątkiem królik. Ukradł samochód Sandów i w niem wydostał się z miasta. Jak żeśmy znaleźli wóz, ukryty między jakiemiś drzewami, w środku były odciski chłopaka i ślady krwi zabitych.

– Miał jakąś kartotekę? – Nie było w niej nic tak brutalnego i tylko jeden wyrok skazujący, ale ostry był z niego zawodnik, z kilkoma aresztowaniami na koncie. Za włóczęgostwo, męską prostytucję, kradzieże. Był ulicznikiem w Kansas City. – I awansował na mordercę – mruknął Quinn, upijając trochę wody. – No, na samiuśki szczyt. Mieszkał chyba potajemnie na strychu Sandów, ciupciał żonkę i używał se do woli, póki staruszek Milford ich nie przyłapał. Taka przynajmniej jest teoria. – Kupiłeś ją? – Ta, nic lepszego nie było. – Nester był już w połowie drugiego piwa. – A po tych morderstwach wszelki słuch po Lutherze zaginął. Quinn przemyślał sobie to, co usłyszał. – Cieszę się, że do mnie przyjechałeś, Nester. Dowiem się więcej o tym Lutherze Luncie. Napuszczę na niego fedziów z ich komputerami. – Już żem to zrobił – powiedział Nester z odcieniem dumy w głosie. – Wciąż mam dojścia, kumpli znających się na nowoczesnych technikach. – Świetnie. Prześlesz mi, co masz? – Po co? Wszystko jest tu, w tej kieszeni. Jeszcze jedno piwo i będzie twoje. Quinn wybuchnął śmiechem i dał znak kobiecie ze śmiałym tatuażem. – Założę się, Nester, że byłeś cholernie dobrym gliną. – Wciąż jestem – odparł Nester. – To, wyczuwasz, taki zawód, gdzie człowiek nigdy tak naprawdę nie odchodzi na emeryturę. – I za to warto wypić – powiedział Quinn. Claire Briggs stała ze skrzyżowanymi ramionami na środku nieumeblowanej sypialni i rozglądała się z zadowoleniem.

To miał być pokój dziecięcy i już niedługo będzie tak wyglądał, trzeba go tylko urządzić. Obecnie nie prezentował się zbyt korzystnie. Bez mebli widać było, jak popękały gipsowe ściany, a pracownicy firmy przeprowadzkowej, ogołacając pokój, pozostawili po sobie spękaną i porysowaną farbę – wiedzieli, że sypialnia będzie odnawiana i że nie muszą specjalnie uważać. Okna były brudne, a stare żaluzje przepuszczały zbyt mało światła. Blask padający ze zwisającego z sufitu spatynowanego mosiężnego żyrandola, który mógł wisieć tu od lat dwudziestych, gdy wzniesiono budynek, z trudem rozpraszał szare cienie. Ale Claire miała już wyobrażenie, jak pokój będzie wyglądał: jasnożółte ściany, na jednej z nich miał się pysznić biały płotek ze sztachet, spomiędzy których wychylać się będą namalowane przez szablon stokrotki i czerwone pelargonie. Założy się nowe żaluzje, zawiesi białe zasłony. Będzie to pełen światła, radosny pokój, miejsce optymizmu, miejsce początku. A gdy zapadnie zmrok, po przekręceniu przełącznika zabłyśnie nowa instalacja świetlna i zamigoczą sztuczne gwiazdy – niewidoczne w ciągu dnia – będące wiernym odzwierciedleniem rzeczywistych gwiazdozbiorów. Jej maleństwo będzie mogło na nie patrzeć od najwcześniejszego dzieciństwa. Jej maleństwo. Jej i Jubala. Dziecko coraz bardziej zajmowało jej myśli, chociaż miała na głowie także ślub. W ciągu dnia, w najdziwniejszych, najbardziej nieprawdopodobnych porach marzyła i dziwowała się temu życiu, które przyniesie na świat. Myśli o dziecku i jego przyszłości nachodziły ją nawet na scenie, choć, dzięki Bogu, nie przeszkadzały jej w grze. Ciąży nie było jeszcze widać. Claire nie mogła wybrać na nią lepszej pory, nawet gdyby dziecko było planowane. Bez wątpienia jeszcze przez wiele tygodni mogła grać w

Owacjach dla kuchmistrza, a może i przez jakiś czas po tym, jak zacznie rosnąć jej brzuch. Miała dobre recenzje, a i wyniki finansowe przedstawienia nie słabły. Potem z przyjemnością zrobi sobie długi urlop od show-biznesu. Wejdzie w rolę mamy. Czasami wręcz nie mogła się doczekać, aż ciąża będzie na tyle zaawansowana, żeby ultrasonograf mógł wykazać płeć dziecka. Ale czy naprawdę jej i Jubalowi potrzebna była ta wiedza? Rozstrzygną to później. Teraz szczęśliwa Claire żyła chwilą i ciąża była najważniejsza, była nadrzędna. Nie spodziewała się, że będzie tyle dla niej znaczyć. Coś musiało być w całym tym gadaniu o reakcjach hormonalnych. Niekiedy doskwierało jej poczucie winy, że nie czeka na ślub z Jubalem tak niecierpliwie jak powinna. Miała to być skromna, krótka ceremonia w kościele w West Village, na którą zaprosili tylko kilkoro członków rodziny i przyjaciół. Sophie Murray, długoletnia przyjaciółka Claire z Wisconsin, przyleci do Nowego Jorku, żeby pełnić obowiązki druhny, a drużbą będzie kolega Jubala, aktor Clay Simms. Nie żeby Claire miała lekceważący stosunek do ślubu – po prostu była to tylko formalność. Równie dobrze mogła wyjść za Jubala w dowolnym dniu w ciągu ostatnich czterech lat. Teraz Claire nie widziała świata poza dzieckiem. Nawet kariera zeszła na bok (a czegoś takiego nigdy nie przewidywała!). Wiedziała, że nie potrafi należycie wyjaśnić tego Jubalowi. Nie zrozumiałby. Dopiero po narodzinach dziecka. W gruncie rzeczy była pewna, że wtedy Jubal zrozumie. Ta pewność była jedną ze składowych, które razem czyniły Claire szczęśliwszą niż kiedykolwiek dotąd. Aktorstwo, związek z Jubalem, ciąża. Wszystko zdawało się idealnie ze sobą współgrać. Życie Claire, całkowicie wystawione na widok

publiczny, determinował rzut kostką. Który za każdym razem wypadał na jej korzyść. 46 Gdzieś w tym chaosie musi kryć się jakaś wskazówka. Quinn, siedzący na odchylonym w tył krześle, wpatrywał się w rozrzucone na stole odręczne notatki, wydruki komputerowe oraz kopie danych z policyjnych rejestrów i kartotek, które dostał od Nestera. Wszystko kryło się w dużej, złożonej brązowej kopercie, którą były glina i zastępca szeryfa nosił w tylnej kieszeni spodni. Jedyne, co w kopercie nie było pogięte ani złożone we czworo, to czarno-białe zdjęcie Luthera Lunta, zrobione przez Carę Sand. Policja z Hiram, przeszukując mieszkanie po morderstwie, znalazła je na samym dnie jednej z szuflad komody. Bosy Luther stał na dworze w wytartych dżinsach i białym T-shircie – chudy, choć muskularny dzieciak z rozwianymi włosami, opierający się o pień wielkiego drzewa, uśmiechający się do aparatu. Wyglądał niewinnie i tryskał zdrowiem. Patrząc na sylwetkę, można go było wziąć za dwudziestolatka, ale z twarzy nikt nie dałby mu więcej niż czternaście lat. Cara Sand wiedziała, co robi, kiedy decydowała się na ten romans. Quinn wyciągnął rękę po stojącą na blacie dietetyczną colę. Napił się, pogrążony w myślach. Z tego Luthera o niewinnych oczach było niezłe ziółko. Jego życie, czyli walka o przetrwanie w rynsztoku, musiało nagle zmienić się w raj, kiedy trafił do Sandów i mógł poczynać sobie, jak chciał, z chętną żonką. A po lekturze gazetowych wycinków i notatek Nestera Quinn nabrał pewności, że Luther rzeczywiście wiódł widmową egzystencję na strychu, schodząc do rzeczywistego świata tylko wtedy, kiedy pan domu był nieobecny, albo okazjonalnie nocą, na schadzkę z Carą lub pełną jedzenia lodówką. Lodówką w kuchni, gdzie najwyraźniej przeszkodzono mu około trzeciej

nad ranem w jedzeniu kanapki, popijanej mlekiem z kartonu. Domowe zabójstwo nad ranem. Każdy glina wiedział, że ta pora najbardziej sprzyjała morderstwom popełnianym jeśli nie w sypialni, to w kuchni. Nie ma jak w domu… ech. Morderstwa bywały prozaiczne, więc czemu nie popełnić takiego w czasie nocnej przekąski? Quinn się rozluźnił, po czym ponownie spojrzał na zdjęcie Luthera Lunta. Chłopak, który uśmiechał się, stojąc prawdopodobnie na podwórku swoich ofiar, będzie teraz wyglądał inaczej. Mógł przybrać na wadze, stracić część włosów albo i wszystkie, zapuścić wąsy lub brodę. Małe korekty dokonywane przez czas. Ale jakkolwiek wyglądał, był gdzieś tutaj, w Nowym Jorku. Zawzięcie wpatrujący się w fotografię Quinn wyczuwał jego obecność. Zawsze nadchodziła chwila, w której myśliwy w jakiś tajemniczy sposób nawiązywał duchowy kontakt z przyszłą zdobyczą, niezależnie od tego, czy czuli to oboje, czy tylko on. Dla Quinna była to ta chwila, moment, na który czekał, a który być może przyspieszyła wizyta Nestera i zdjęcie Luthera Lunta. Sprzągł się z Lutherem jak nigdy wcześniej. Chłopak wydoroślał… Miał teraz trzydzieści jeden lat, jeśli jego odnotowana w kartotece data urodzenia była prawdziwa. Był dojrzałym mężczyzną i zbiegiem, który dostosował się i wiódł z pozoru normalne życie. Quinn wiedział, że Luther gdzieś tu był i że czuł, jak w miarę kolejnych zabójstw zaciskało się imadło, jak z każdym morderstwem zwiększały się szanse, że zostanie ujęty. Luther Lunt pod presją, drażliwy, kiepsko ostatnio sypiający, bez apetytu, odbieranego mu przez pobolewający brzuch. Nic nie stało na przeszkodzie, żeby poczuł jeszcze większą presję. Quinn postanowił zadzwonić do Dave’a Eversona z

„Timesa”. Zdjęcie Luthera Lunta powinno trafić do prasy i do telewizji. Media dopilnują, żeby podobizna głównego podejrzanego w sprawie Nocnego Łowcy stała się znana w całym mieście i poza nim. Postarzając Luthera, spiszą się lepiej niż policyjny grafik – ujmą mu włosów, skrócą je lub wydłużą, dodadzą zarost, podwójny podbródek, zmarszczki na twarzy, bagaż lat w spojrzeniu. Wprawdzie był jeszcze młody, ale ciężkie życie musiało się na nim odbić, pozostawić blizny na ciele i duszy. Quinn wiedział, że taka medialna ofensywa niekiedy się sprawdzała. Ktoś gdzieś natrafi na oryginalne zdjęcie albo jedną z przeróbek grafików i dojdzie do wniosku, że być może zna Luthera, chociaż ten na pewno nosił teraz inne imię. Ten ktoś, na początku pełen wątpliwości, będzie to roztrząsał – chcąc nie chcąc – i wreszcie zadzwoni na policję. Tacy informatorzy przeważnie podejrzewali niewłaściwego człowieka – na fotografii, zwłaszcza starej i czarno-białej, każdy podobny był do wielu osób. Ale pewnego dnia jeden z dzwoniących trafi. Dorosły Luther Lunt zostanie rozpoznany. A Quinn spotka się z nim na wybranych przez siebie warunkach. Quinn wstał, przeciągnął się, aż doskwierający mu kręgosłup odezwał się cichym „pyk”, i poczuł się trochę lepiej. Potem przeszedł do telefonu w salonie, gdzie znowu mógł usiąść, tym razem na wygodniejszym krześle. Pora z Luthera Lunta zrobić celebrytę. *** Nocny Łowca oglądał telewizję, wściekły i zatrwożony. Najpierw, gdy mijał kiosk na Broadwayu, ostro wyhamował, zdjęty paraliżem na widok fotografii w gazecie. Teraz fotkę z dawnych lat pokazywał chyba każdy kanał emitujący wieczorne wiadomości. Młody Luther Lunt opierał się o drzewo, stojąc na podwórku, które było kiedyś częścią jego domu. Upływ czasu sprawił, że zdjęcie zdawało się przedstawiać kogoś innego, było częścią świata, który Nocny

Łowca chciał pogrzebać w przeszłości. Cara zrobiła je z pewnością pod wpływem impulsu, a potem gdzieś schowała i popadło w zapomnienie. I oto wypłynęło, w jednej chwili, rzeczywiste, zachowane i oglądane całe lata później, jakby ręka odwróciła stronicę albumu. Zdjęcie, które zrobiła Cara, wycinek czasu z naszego czasowego bąbla, w którym żyliśmy, kochaliśmy, lękaliśmy się… Znów odezwało się brzęczenie, szara kakofonia wszech barw, jeszcze stłumione, ale nasilające się. Nocny Łowca oglądał telewizję, a w niej emerytowana specjalistka FBI od profili psychologicznych, używając pseudonaukowej terminologii, objaśniała chorobę psychiczną Luthera i spekulowała, jakim człowiekiem mógł być obecnie. Na podzielonym ekranie pokazywano wyobrażenie artysty, jak Luther mógłby wyglądać w zależności od tego, ile przytył, jaką ma fryzurę, czy nosi brodę lub wąsy, a w tle trajkotała była pani psycholog, nadal przedziwnie łącząc styl naukowy z dziennikarskim wietrzeniem sensacji. Mówisz o czymś, o czym nie masz pojęcia!Tak jak nie ma go ten żałosny pacykarz! W niektórych programach podawano nazwisko dziennikarza, niejakiego Eversona, dzięki któremu historia ujrzała światło dzienne. Ale Nocny Łowca wiedział, kto naprawdę odnalazł i obudził powstrzymywane demony przeszłości: demon dnia dzisiejszego, Quinn! I oczywiście Nocny Łowca wiedział dlaczego. Chcieli, by podejrzewał, że Quinn depcze mu po piętach, że przy najmniejszym błędzie złapie go za rękę. Błędzie, który popełni lub już popełnił. Quinn był tropicielem, prześladowcą, sięgającym w przeszłość, aby ostatecznie zamknąć sprawę w teraźniejszości, w której stanie twarzą twarz ze swoją zdobyczą. Wywierał presję, przez którą tropiony miał zwolnić, zawahać się, wykonać pozornie nieszkodliwy, a

niewłaściwy ruch, który przywiedzie go do porażki. Przypominało to niepisany kodeks, zbiór zasad gry, a Quinn wierzył, że zna je lepiej niż ten, na którego polował. Według nich przewaga Quinna polegała na tym, że ścigającego stać było na dowolną liczbę błędów i gra trwała nadal, natomiast ścigany mógł popełnić tylko jeden, ten, który zakończy grę. Narastające w obiekcie polowania poczucie wywieranej presji nieuchronnie prowadziło do takiego fatalnego przeoczenia lub pomyłki w ocenie. Tak myśli Quinn. Nocny Łowca wyłączył telewizor. Uśmiechnął się ponuro. Różni ludzie odczuwali presję na różny sposób i w różny sposób sobie z nią radzili. Biały proszek, różowy seks, zielone pieniądze, czerwona zemsta, błękitne oczy bogów… Podszedł do szafki pod kuchennym zlewem i zanurzył rękę w ciemność; zamknął ją na pistolecie ukrytym za rurą odpływową, owiniętym w nasączoną olejem szmatę. Wyjął broń i zapatrzył się w nią. Brzydki, praktyczny przedmiot, wyprodukowany, aby zabijać. Czarne na zawsze… Należał do kogoś, kto, o czym Nocny Łowca wiedział, handlował narkotykami, nie zgłosi więc kradzieży broni. Błądząc myślami gdzie indziej, przesunął opuszkiem palca po szorstkiej fakturze żłobionej w kratę rękojeści, nieczytelnej mapie przeszłych losów pistoletu. Kto wie, jaką historię miała taka broń? Kto może znać jej przyszłość? Z powrotem owinął broń i starannie umieścił ją w skrytce pod zlewem. Że zniknęła z widoku, nie znaczyło, że opuściła też jego umysł. Quinn również nigdy całkowicie nie znikał z myśli Nocnego Łowcy, co zresztą z pewnością sobie zamierzył. Tak wyglądała jego strategia. Jeden ze sposobów nacisku. Tak miało to działać. Wystarczy zapytać dowolnego

eksperta z telewizji lub niewychodzącego zza biurka psychologa, który nigdy nie przelał cudzej krwi i nie był w stanie pojąć, że jego własna też może zostać przelana. Istniały doskonale opracowane metody pozwalające zrozumieć i schwytać seryjnego mordercę. Miliony słów tłumaczyły, kto i jak mógł się nim stać, a nawet – dlaczego. Wydawano na ten temat książkę za książką. Ale zwierzyna łowna zwierzynie łownej nierówna. Czasem myśliwy nie w pełni zdawał sobie sprawę, co tak naprawdę tropi. Często podczas konfrontacji myśliwy pragnął cofnąć czas, żeby gdzieś tam, po drodze, zmylić trop. Czarne na zawsze… Należąca do Lisy Ide karta Visa została w dniu morderstwa obciążona należnością za lunch. Lisa jadła w Petit Poisson, restauracji na East Side, o której Quinn nigdy nie słyszał. Pięćdziesiąt dziewięć dolarów, wliczając napiwek, za sałatkę, ciasto i napoje. Rachunek z pewnością nie był „petit” 10. 10 Petit poisson (fr.) – mała rybka. Lisa raczej nie jadła tam sama, posłał więc Pearl w celu sprawdzenia, czy uda się czegoś dowiedzieć od pracowników restauracji. 47 Kiedy Quinn po raz pierwszy poruszył temat Petit Poisson, Pearl pomyślała, że zapraszał ją na lunch, i to w jakimś drogim lokalu. Ale chodziło o pracę, o Robotę. Byli współpracownikami, nie kochankami. Zastanawiała się, czy możliwe jest połączenie jednego z drugim. Po wejściu do restauracji zrozumiała, czemu ceny w niej były takie wysokie. Lokal znajdował się w strefie najwyższych opłat czynszowych, a w środku było miejsce jedynie na jakieś dwanaście stolików. Niedobory przestrzeni Petit Poisson nadrabiała elegancją. Pearl mogła sobie wyobrazić, jak siedzi z Quinnem przy jednym z mniejszych okrągłych stolików, tuż przy

grubych, czerwonych drapowanych kotarach, otaczających wyglądające na ulicę okna poprzecinane ołowianymi ramkami. Krzesła, jak i obszerny bufet, były wymyślne i pokryte złotem. Światło zapewniały przede wszystkim świece i bogato zdobiony miedziany żyrandol na grubym łańcuchu, zwieszający się nisko ze środka belkowanego sklepienia. Mimo starań restauracja nie była uroczym miejscem, jak sugerowała nazwa – wyglądała raczej, jakby dekadenccy dandysi kupili hałaśliwą wiejską oberżę i zdążyli zmienić wystrój wnętrza akurat przed wybuchem rewolucji. Pearl przycisnęła wyniosłego maitre d’, który skierował ją do jednego z kelnerów. Kelner nazywał się Chan, co wymawiał jak „Szą”, i zdawał się mówić z rdzennym francuskim akcentem. Chan, którego pochodzenia dojść było nie sposób, okazał się życzliwy i skłonny do współpracy. Tak, musiał obsługiwać ten stolik, kiedy pobierano należność z konta. Tak, rozpoznawał czarującą kobietę ze zdjęcia, które pokazała mu Pearl (a ona nie miała wątpliwości, że w tym momencie podkręciłby wąsa, gdyby nosił wąsy). Nie, nie wiedział, że kobieta jest ostatnią ofiarą Nocnego Łowcy. Potrząsnął głową, że to wielka strata i że taka szkoda. Nie, nie jadła lunchu samotnie. Towarzyszyły jej dwie kobiety, mniej więcej w jej wieku. Oczywiście, mają dowód na ich obecność, jeśli płaciły kartami, a nawiasem mówiąc, kto w tych czasach płaci gotówką? W jedwabnym, perfekcyjnie skrojonym niebieskim garniturze, pełnym godności krokiem zbliżył się kierownik restauracji i przedstawił się jako Yves przez nieme „s”. Grzecznie chciał się dowiedzieć, czy jest jakiś problem. Kiedy Pearl, błysnąwszy odznaką, wyjaśniła że w rzeczy samej jest i że nazywa się morderstwo, zabrał ją do odosobnionego zakątka restauracji, na wypadek gdyby któremuś z

nielicznych o tak wczesnej porze klientów obecność policji mogła zaszkodzić na trawienie. Pearl była uprzejma, ale dawała do zrozumienia, że w każdej sekundzie z okrzykiem „Stać!” jest gotowa wyciągnąć broń. Yves współpracował, choć nie był tak przyjaźnie nastawiony jak Chan, a i akcent miał o wiele mniej przekonujący. Wykorzystując tenże akcent, poinstruował kelnera, że najwyższy czas wrócić do obowiązków. Powiedział to w sposób sugerujący, że mogło mu chodzić o obowiązki Chana względem ojczyzny. Gdy Chan się oddalił, Yves zaprowadził Pearl do niewielkiego, zabałaganionego gabinetu. Nijak nie dorównywał on sali jadalnej ani elegancją, ani galicyjskim duchem, mimo że na ścianie za biurkiem wisiała wielka barwna fotografia wieży Eiffla, oprawiona w ramę. Zdjęcie zrobiono w mglistą noc, jarzącą się mnóstwem paryskich świateł, i słynny symbol Francji chyba nigdy nie prezentował się lepiej. Yves oznajmił, że druczki z obciążeniami rachunków i kart debetowych z dnia, w którym Lisa Ide jadła lunch, nie zostały jeszcze przesłane do banku, bez problemu powinien więc sprawdzić, kto siedział z nią przy stoliku, o ile oczywiście pozostałe osoby płaciły kartą za siebie. Z sejfu obok biurka wyjął kilka spiętych gumką plików z rachunkami, usiadł i zaczął je wertować, trzepocząc nimi szybko za pomocą kciuka, jak przeliczający pieniądze hazardzista. Rachunki musiały być ułożone chronologicznie, bo gdy dotarł do szukanej daty i godziny, zwolnił szaleńcze kartkowanie i wreszcie zatrzymał się na jednym, potem wybrał jeszcze dwa i oddzielił je od reszty. Pearl miała już kopię podpisanego rachunku Lisy Ide, zaczekała więc, aż na podłączonej do komputera drukarce Yves skopiuje dla niej dwa pozostałe. Przyjrzała się kopiom, które jej podał. Na górze

każdego rachunku widniało nazwisko Chana i taki sam numer stolika, razem z wydrukowaną datą i godziną. Niżej były podpisy kobiet, z którymi spotkała się zmarła: Abby Koop i Janet Hofer. Pearl pomyślała, że Chan przy każdym swoim podpisie powinien rysować uśmiechniętą buźkę – wprowadziłby do tego lokalu trochę radości. Ale nie był to ten rodzaj restauracji. Wstała i z uśmiechem podziękowała Yvesowi, ściskając jego rękę. – Montand – powiedziała. Widać było, że nie zrozumiał. – To dlatego pańskie imię wydało mi się znajome. Yves Montand, znany francuski aktor. Wystąpił w czymś razem z Marilyn Monroe. – Obawiam się, że nigdy o nim nie słyszałem – przyznał się Yves. – Ale o Marilyn Monroe tak. – Jest pan albo był Francuzem? Policyjna ciekawość. – Tak naprawdę nie. – Yves uśmiechnął się, ale wyznanie sprawiło mu chyba ból. – Proszę się nie przejmować – odrzekła Pearl. Mówiła szczerze. Była szczęśliwa. Zdobyła nazwiska, wkrótce zdobędzie adresy. Już niedługo porozmawia z dwiema przyjaciółkami, a co najmniej znajomymi Lisy Ide. I co, Quinn będzie z niej zadowolony? Mon Dieu! W drzwiach gabinetu odwróciła się i powiedziała: – Au revoir. – Słyszę to cały czas – odpowiedział Yves. Quinn zgodził się spotkać z Pearl w serwującej dania z całego świata Nations Café na Pierwszej Alei, nieopodal siedziby ONZ. Pearl powiedziała mu przez telefon, że zdobyła potrzebne informacje i że będą mogli przesłuchać dwie kobiety, które spotkały się z Lisą Ide na lunchu we francuskiej restauracji na West Side, niedługo przed śmiercią Lisy i jej męża. Były, jak się okazało, koleżankami Lisy z college’u.

Quinn pomyślał, że trzy kobiety prawie przez cały czas musiały rozmawiać o wydarzeniach z przeszłości, nieświadome, jak krótką przyszłość miała przed sobą Lisa, wobec czego niewiele wniosą do śledztwa. Ale Pearl była chyba bardzo z siebie dumna i miała do tego prawo. Detektywistyczna robota, zwieńczona świadomością, że udało się zrobić krok do przodu, dawała głęboką satysfakcję. A przesłuchując te kobiety, sprawdzą trop, który trzeba było zbadać, nawet jeśli miał prowadzić donikąd. Im dłużej Quinn obserwował Pearl przy pracy, tym większe wrażenie robiła na nim jej wnikliwość i skrupulatność. I tym lepiej rozumiał lęk i samotność, które skrywała i przez które wytworzyła wokół siebie skorupę ochronną. A może to na nowo rozbudzone uczucia zakłócają jego osąd? Może Pearl gra z nim, jak jej się podoba? Minęło bardzo dużo czasu, od kiedy po raz ostatni Quinn myślał w ten sposób o kobiecie. Cholera! Jak mężczyzna może mieć pewność w takich sprawach? Quinn wiedział, że Pearl gra ostro i na serio. Bywała też nieobliczalna. Przede wszystkim to go w niej pociągało. No, może nie przede wszystkim… Takie myśli snuł sobie Quinn, czekając, aż zmienią się światła sygnalizacji ulicznej, po czym przekroczył Wschodnią Pięćdziesiątą Szóstą i ruszył spacerkiem Pierwszą Aleją w stronę restauracji. Nie spieszyło mu się. Od miejsca spotkania z Pearl dzieliła go krótka przecznica, poza tym miał piętnastominutową rezerwę. Wieczór był gorący, ale już się ochładzało. Pogoda w sam raz na spacer po mieście, które Quinn kochał mimo jego szumowin. Pierwsza Aleja jak zwykle była zapełniona samochodami kierującymi się na północ. Od rampy załadunkowej odbiła ciężarówka i Quinn wciągnął do płuc spaliny diesla. Ociężały pojazd rozbrzmiał gniewnym rykiem

klaksonu, wpasowując się w konwój taksówek, z nadzieją na klienta krążących po pasie najbliższym krawężnika. Mieszanki spalin Quinnowi nie przeszkadzały, może dlatego, że kojarzyły mu się z miastem i samochodami. Lubił samochody, chociaż posiadanie auta, gdy mieszkało się na Manhattanie, nie miało jego zdaniem sensu, zakładając nawet, że byłoby go na nie stać. Ale przyjemnie mu się stało, gdy czuł pęd przemykających wozów i słuchał ich niecichnącego, warkliwego hałasu. Kiedyś, jeśli znów będzie mógł sobie na to pozwolić, może kupi samochód. Jego wzrok przyciągnęło zdjęcie, wycięte z gazety i wywieszone w oknie wystawowym kwiaciarni. Była zamknięta i w środku panował mrok, więc biały prostokąt gazetowego papieru szczególnie rzucał się w oczy. Quinn podszedł bliżej, chcąc lepiej mu się przyjrzeć. Sprawdziło się jego pierwsze podejrzenie. Był to wycinek ze zdjęciem Luthera Lunta, a także wyobrażeniem starszego Luthera, z przerzedzonymi włosami i wyrazistszymi rysami. Luther dzisiaj. Mniej więcej. Wpatrzony w zdjęcie Quinn pomyślał, że miasto się przestraszyło. Wtedy zauważył tuż nad wycinkiem kalkomanię lub ryt, pajęczynę wyglądającą jak siatka pęknięć w szkle. Gdy się jej przyglądał, pojawiła się kolejna pajęczyna, z otworem o białych krawędziach w samym środku. To nie była kalkomania ani ryt. Odgłosy strzałów nie przebiły się przez uliczny hałas, więc kilka sekund zajęło Quinnowi zrozumienie, na co tak naprawdę patrzył. Otwory po kulach! Ktoś do mnie strzela! Przykucnął i w poszukiwaniu osłony skoczył za najbliżej zaparkowany samochód. Przez okna wozu obrzucił wzrokiem przechodniów na przeciwległym chodniku. Zdaje się, że nikt z nich nie

zauważył niczego niezwykłego. Strzały padły z okna? Miał właśnie popatrzeć w górę, kiedy kątem oka zauważył ruch w przejściu między dwoma budynkami po drugiej stronie ulicy. Szybko poruszający się ciemny kształt. Mignięcie podeszew trampek, wznoszących się, znikających. Biegnie! Ucieka! Szybko jak cholera. Quinn wyskoczył zza samochodu i wybiegł na ulicę. Zatrąbiły klaksony, ktoś krzyknął, Quinn usłyszał pisk hamulców na ułamek sekundy przed tym, zanim przedni zderzak otarł się o jego nogawkę. Zygzakiem ominął następny samochód, zatrzymał się gwałtownie, żeby przepuścić kolejny, i już był na chodniku, ostro biegnąc w stronę przejścia, w którym przepadła mroczna postać. Nocny Łowca – Quinn czuł, że to on. Potrącił kogoś idącego chodnikiem i usłyszał zaskoczone sapnięcie. Chwilę później otoczyła go ciemność alejki, gdy biegł w stronę słabego światła na drugim końcu. Przez ułamek sekundy widział ruch i nabrał pewności, że Nocny Łowca ciągle jest w zaułku i porusza się, jakby nabierał szybkości. Może zwolnił w połowie przejścia i zaczął iść, przekonany, że Quinn go nie zauważył, że jest bezpieczny. Quinn zwiększył tempo, znowu widząc ruch, tym razem po lewej, gdy uciekający dotarł do następnej przecznicy. Bardzo dobrze, wiedział teraz, w którą stronę tamten skręcił – gdzie się kierować. Kłuło go w boku, a oddech go palił, ale zmuszał nogi do wysiłku, wyżej podnosząc kolana. Na końcu przejścia Quinn zwolnił, chwycił się chropowatej ceglanej ściany i na pół wybiegł, na pół wyciągnął się za róg. Łapiąc oddech, wyczuł w powietrzu East River. Znalazł się na ulicy biegnącej równolegle do brzegu rzeki. Sutton Place. Znów dostrzegł ruch przed sobą, i to więcej niż jednej postaci. Za nim nie było nikogo.

Wtedy zobaczył z przodu szybsze poruszenie – sylwetka, którą ścigał, skręciła we Wschodnią Pięćdziesiątą Siódmą. Dobrze! Zbliżając się do rogu, Quinn zobaczył znak z napisem „ŚLEPA ULICA”. Dzięki Bogu! Krótką przecznicą dobiegł do cementowego pomostu z czarną żelazną poręczą. Pokonując go, zauważył kątem oka tabliczkę „PSÓW WPROWADZAĆ NIE WOLNO” i znalazł się w niewielkiej, wyglądającej na park enklawie, gdzie okoliczni właściciele psów, nie bacząc na tabliczkę, wyprowadzali swoich pupili lub spacerowali brzegiem rzeki, wpatrując się w ospały prąd szarej wody. Na ceglanej nawierzchni znajdowały się rzędy ławek, wysokie drzewa na porośniętych trawą prostokątach ziemi, piaskownica, żeby dzieci miały gdzie się bawić, i rzeźba dzika, żeby mógł śnić im się po nocach. Po prawej wznosiła się brukowana ścieżka spacerowa. Niski betonowy mur zwieńczony łukowatą barierką spoglądał w mętne wody. W parku było około sześciu osób. Wszyscy z psami, pomijając opartą o barierkę parę, która, trzymając się za ręce, obserwowała rzekę. Nie ma Nocnego Łowcy… Wysoka kobieta w czapce z daszkiem, koszulce bez rękawów i dżinsach stała samotnie, a jej pies, olbrzymi czarny labrador, spuszczony ze smyczy ganiał w pobliżu. Kobieta miała przezroczystą torebkę foliową, założoną na rękę jak rękawiczkę, i wołała „Jeb! Jeb!”. Zapewne tak wabił się labrador. Pies ostro wyhamował, obejrzał się na nią, jakby coś rozważał, potem spojrzał w stronę, w którą biegł. Korciło go, by pognać dalej, ale został wstrzymany poleceniem: „Jeb! Chodź tu, pieseczku!”. Rozdzierany wewnętrznym konfliktem, Jeb zawrócił i zaczął się wlec ku właścicielce. Jeb! Goniłeś kogoś? Wspinając się na ogrodzenie, można było uciec z parku przez podwórko pobliskiego budynku.

Quinn nabrał powietrza w płuca i zaczął biec w kierunku, w którym nie pozwolono pobiec psu. Mijając siedzącego, zrezygnowanego labradora, wyłapał szybkie psie spojrzenie. Po kilku sekundach Quinn usłyszał stukające i zgrzytające na zakrętach pazury. Pędził za nim Jeb i szybko go doganiał. – Jeb! Wracaj mi tu! Quinn zobaczył wyprzedzającą go niską ciemną smugę. Jeb na czterech sprawnych łapach i o zdrowych psich płucach. Jeb, mający wreszcie przed sobą konkretny cel. Rzeczywiście kogoś goni! Jest… Wszystkie ciężary ziemi zwaliły się na klatkę piersiową Quinna. Potknął się, przestał biec i stał zgięty wpół, usiłując znieść zaciskający się wokół niego ból. W zesztywniałym lewym ramieniu czuł bolesne pulsowanie. Atak serca! – Stary, coś się stało? – Męski głos. Quinn chciał odpowiedzieć, że tak, ale nie mógł wydobyć z siebie głosu. Nie był w stanie nawet zachrypieć. Opadł na kolana, a potem przewrócił się na ziemię. Mały pręgowany jamnik wpatrywał się w niego ze współczuciem w wilgotnych brązowych oczach. – Myśli pan, że coś mu jest? – Kobieta. Właścicielka Jeba. Quinn zobaczył łydki, buty damskie i męskie, parę ciemnych spodni z podwiniętymi nogawkami. Skulony na ziemi w pozycji płodowej nie mógł podnieść głowy, żeby spojrzeć w górę. – Wygląda na bardzo chorego. – Mężczyzna. Jamnik został szarpnięty smyczą w tył, jakby jego pan się obawiał, że choroba Quinna jest zaraźliwa. – Ktoś ma komórkę i może zadzwonić na dziewięćset jedenaście? – Ja! – odpowiedziało kilka głosów naraz. Cholera! Karetka… Oddział nagłych wypadków.

Cóż, może to nie taki zły pomysł. Stalowe obręcze zaciskają się wokół mojej piersi… To miało być takie uczucie… i jest… – Tutaj jesteś! Niegrzeczny pies! Coś różowego, mokrego i ciepłego przejechało nagle po policzku i nosie Quinna, a potem po całej twarzy. Nigdy nie zostawaj psem policyjnym, Jeb. Nocny Łowca stał pod wiatą przystankową ze stali i pleksiglasu, ale nie wsiadł do żadnego autobusu, które zajechały na wysepkę, żeby zabrać lub wypuścić pasażerów. W tym miejscu mógł schylić się przy narożniku kiosku i wyglądać przez przezroczysty plastik nad plakatem reklamującym broad wayowską sztukę o małżeństwie i niewierności. Á propos, pomyślał Nocny Łowca. Sponad plakatu miał widok na podwójne, pomalowane na zielono drewniane drzwi małego murowanego kościółka stojącego w Village od lat. W pobliżu parkowało więcej samochodów niż zwykle, a pół przecznicy od kościoła przy krawężniku stała biała limuzyna z cierpliwie czekającym za kierownicą szoferem w uniformie. Nic więcej nie wskazywało, że w kościele odbywa się ślub. Nocny Łowca był pewien, że szofer, którego bardzo zajmowała lektura gazety, nie zauważył człowieka stojącego pół przecznicy dalej, na przystanku po przeciwnej stronie ulicy, przepuszczającego autobus za autobusem. Był to piękny poranek na ślub. Dzień ze złota i błękitu. Chmury nie więziły dziś słońca; słało swój czysty blask na biały drewniany krzyż na dachu kościółka, jakby wołając: Ona tu jest! Ona tu jest! Claire Briggs w bieli, o oczach jak niebieskie tajemnice oceanów, tak nęcące, tak głębokie,kolebki życia, kolebki śmierci… starożytnej wiedzy… niebieskie i głębokie, sięgające ciemności… Oba skrzydła drzwi otworzyły się jednocześnie i dwóch mistrzów ceremonii w smokingach schyliło się i zasunęło w nich bolce, aby nie zamknęły się pod własnym ciężarem. Zaraz wyjdzie Claire! Nocny Łowca przełknął powietrze, bańkę życia.

Z kościoła zaczęli wysypywać się ludzie. Część miała na sobie garnitury i krawaty, ale niektórzy ubrali się mniej oficjalnie, kilkoro nawet w dżinsy. Przyjaciele ze świata teatru. Kobiety w większości były wystrojone. Wszyscy z uśmiechem usiłowali dostosować się do poleceń frenetycznie wymachującego ramionami, chudego jak szczapa mężczyzny w szarym garniturze. Po krótkiej kotłowaninie uformowali dwa rzędy po obu stronach betonowych schodków o mniej więcej dwunastu stopniach. Ponieważ schody były za krótkie, oba rzędy sięgały aż na chodnik. Kilka osób niebiorących udziału w uroczystości przystanęło po tej stronie ulicy, na której stał Nocny Łowca, chcąc zobaczyć, co się dzieje. Ślub? A może pogrzeb? Jest!Claire w białej sukni ślubnej, u boku swego świeżo upieczonego i wcale nie tak przystojnego małżonka, Jubala Daya! Brzuszek jakby nam ostatnio urósł, co, Jubal? Nocny Łowca stał zauroczony, oddychając płytko, gdy państwo młodzi schodzili po schodkach kościółka pod deszczem ptasiej karmy (zakazano sypania ryżem w kościele, bo szkodził ptakom, a poza tym było to zwykłe marnotrawstwo żywności), pośród radosnych śmiechów i powinszowań. Claire uśmiechnęła się i lewą ręką wdzięcznie strząsnęła z włosów nalot serdecznych życzeń, po czym poprawiła zsunięty do tyłu welon. Nocny Łowca z odległości czuł świeży zapach białego szamponu, którym umyła włosy, i słyszał muzykę jej szczęścia. Jakże niezwykła była moc i dalekosiężność jego umysłu! Niewiarygodne! Jestem z nią, widzę ją stąd i będąc obok niej! Teraz i później. W dwóch miejscach naraz? Czemu nie? Nazywa się to obiektywizmem. Nazywa się to przeznaczeniem. Jest dostępne dla każdego, kto potrafi patrzeć. Czym jest przyszłość, jeśli nie teraźniejszością pędzącą ku nam z rykiem? Zdał sobie sprawę, że dla takich myśli lekarz znalazłby termin medyczny, ksiądz teologiczny,

ale nie uwierzyliby, raczej nie. Dobijał go czasem ten brak wyobraźni u dobrze wykształconych. To głupcy spętani nawałnicą faktów i lęków, czarno-białymi rojeniami snutymi ku pokrzepieniu. Jak… Nie, teraz to nieważne. Claire! Rzuciła swój bukiet wysoko w górę; złapała go dziewczynka mniej więcej dwunastoletnia, która nigdy nie będzie ładna, i przycisnęła do patykowatego ciała, jakby spomiędzy kwiatów miał wyskoczyć piękny książę. Claire się śmieje… z szeroko otwartymi ustami, odrzucając głowę w tył, jak to ona…Do limuzyny… zapach nowego samochodu, śliskość skórzanej tapicerki… zsuń się, zsuń…zatrzaskują się drzwiczki, po nich drzwi szofera z przodu… łagodnie wibrująca moc silnika, silnik,twarze przy oknach, co do jednej uśmiechnięte, pokrzykujące niemo… nasi goście weselni… ślub, silnik, dzień ze złota i błękitu za przyciemnianymi szybami, biegnące sylwetki jak najbledsze z cieni, sunięcie, wysuwanie się za okno, gdy limuzyna nabiera szybkości…Całus dla przeczystej białej przyszłości! Usta, dotyk zębów… wiernie przy boku męża… ciało i biel…Udanego ślubu, Claire!Twojego i mojego. 48 Znajdowali się w aseptycznie czystym, schludnie urządzonym gabinecie lekarskim w Roosevelt Hospital. Quinn siedział na ustawionym pod kątem do biurka niewygodnym drewnianym fotelu z wyściełanymi podłokietnikami. W pomieszczeniu nie było okien, ale instalacja oświetleniowa za matowymi panelami jarzyła się tak jasno, że dawała złudzenie naturalnego światła. Na półce obok kilku książek medycznych stał mały kryształowy wazonik z różą. Quinn był pewien, że plastikową. W powietrzu unosił się słaby zapach mięty. Lekarz nazywał się Liran. Był niskim, zniewieściałym mężczyzną o ciemnych oczach, gęstych czarnych włosach i ze szczupłymi długopalcymi dłońmi, takimi jakie według

wyobrażeń Quinna winien mieć chirurg. Na ścianie za biurkiem wisiała nieprawdopodobna liczba dyplomów i certyfikatów. Na biurku przed lekarzem rozłożone były przeróżne czarno-białe obrazki i wydrukowane wyniki badań Quinna. Quinn był dobrej myśli. Ból w klatce piersiowej zelżał jeszcze w karetce i niemal całkiem zniknął, zanim zatrzymała się przy szpitalnym wejściu dla nagłych wypadków. Quinn chciał od razu sobie pójść; z największą niechęcią zgodził się poddać serii diagnostycznych procedur i zostać na noc. Gdy pielęgniarka zapytała, kogo mają zawiadomić o jego stanie, Quinn pomyślał, żeby podać nazwisko i numer telefonu Pearl, ale uznał, że lepiej nie. Mógł sobie wyobrazić, jak Pearl wpada do szpitala i zaczyna wszystkimi komenderować, zapewne wkurzając personel do tego stopnia, że zaordynowaliby przeszczep. – Zanim do kogoś zadzwonimy, zaczekajmy do rana. Zobaczymy, jak będę się czuł – powiedział pielęgniarkom. Jasno dały mu do zrozumienia, że bardzo nie podoba im się ten pomysł, choć musiały na niego przystać. Podsłuchał, co po wyjściu mówiły o nim w korytarzu. – Jak chce, niech umiera samotnie – skomentowała jedna z nich. Lubił pielęgniarki z poczuciem humoru. Został sam, dopóki nie przyprowadziły młodego doktora, który zaczął wypytywać Quinna o szczegóły „zdarzenia” i wreszcie zalecił, co należy zrobić, żeby lepiej zdiagnozować objawy. Przez większość nocy Quinna kłuto, sondowano, zmuszano do wlewania w siebie ohydnych płynów, ultrasonografowano, prześwietlano, od maszyny do rezonansu magnetycznego rozdzwoniły się w nim wszystkie molekuły, aż w końcu dostał środek uspokajający, który bardzo kiepsko działał. Ranek długo nie chciał nadejść. – Nie wykryliśmy żadnych uszkodzeń serca – z

hinduskim akcentem powiedział doktor Liran – ale badania wykazały znaczną niedrożność tętniczą. Quinn zapytał, co to znaczy. Doktor Liran wzruszył ramionami za swoim biurkiem. – Że dożył pan swojego wieku mimo zbyt dłużej ilości tłustego jedzenia i odziedziczył tendencję do odkładania się płytek miażdżycowych na ściankach naczyń krwionośnych. – Uśmiechnął się lekko. – Pewnie ucieszy pana, panie Quinn, że jest pan pod tym względem raczej typowym przypadkiem. Quinn postanowił przejść do sedna. – Miałem atak serca? – Być może lekki, taki, który nie pozostawił zauważalnych zmian. – Nie mogła to być niestrawność? Doktor Liran roześmiał się pogodnie. – Tylko jeśli jest pan niepoprawnym optymistą. Bardzo niewiele brakuje panu do znalezienia się wśród najważniejszych kandydatów na angioplastykę, panie Quinn. – Lekarz obrzucił wzrokiem wyniki badań Quinna, bębniąc wymanikiurowanymi paznokciami o otwartą teczkę. – Jest pan, jak widzę, oficerem policji. Ćwiczy pan regularnie? – Nie. – Uważa pan na to, co je? – Nie. – Pije pan albo pali? – Cygarko lub szklaneczka szkockiej raz na jakiś czas. Bywa, że jedno i drugie naraz. Lekarz posłał Quinnowi spojrzenie, w którym mogła kryć się lekka odraza, po czym znów opuścił wzrok na bezładną stertę dokumentów na biurku. – Biegł pan, gdy miał pan ten atak? – Tak. Goniłem kogoś. – Mhm. – To zdaje się usatysfakcjonowało doktora Lirana. Nie drążył tematu. Jeśli rozpoznał Quinna z gazet lub

telewizji, nie dał tego po sobie poznać. Możliwe, że był zbyt pochłonięty ratowaniem ludziom życia, żeby śledzić wiadomości. Użerał się z własnymi seryjnymi mordercami. – Czyli mogę się nie przejmować tym wydarzeniem? – z nadzieją zapytał Quinn. Lekarz wyglądał na zranionego. – Powiedziałbym, że zdecydowanie powinien się pan przejmować. Organizm poinformował pana, ku czemu zmierza, czyli ku rozległemu zawałowi, o ile nie podejmie pan właściwych i zasadnych środków ostrożności. Usiłuję panu wyjaśnić, że mimo braku zauważalnych schorzeń serca, to, co pana spotkało, jest samo w sobie całkiem poważne. – Dzwonek alarmowy – mruknął Quinn. – Nie jest to termin medyczny, ale pasuje. Przepiszę panu tabletki na obniżenie ciśnienia krwi i poziomu cholesterolu, ale same tabletki nie wystarczą. Większa część pracy należy do pana, panie Quinn. Do recepty dołączam sugerowaną dietę. Proszę jej przestrzegać i unikać wyczerpującej aktywności fizycznej, dopóki nie zapiszemy pana na odpowiedni program ćwiczeń. Chcę pana tu widzieć mniej więcej za miesiąc od dziś. Proszę zadzwonić i umówić się, kiedy już sprawdzi pan swój grafik. Jeśli pan nie zadzwoni, my to zrobimy. Quinn przyjął od lekarza kartki, podniósł się i podziękował. – Proszę się nie martwić, panie doktorze. Zadzwonię. Doktor Liran się uśmiechnął. – Każdy tak mówi. Tak czy inaczej, mam podejrzenia, że jeszcze się zobaczymy. – Zgaga? Niestrawność? – zrzędziła później tego ranka Pearl, gdy Quinn wyjaśnił jej (z pewnymi modyfikacjami), dlaczego nie dotarł na spotkanie zeszłego wieczoru. – Niestrawne bzdety, Quinn, wiesz o tym równie dobrze, jak ja. Jechali nieoznakowanym radiowozem na rozmowę z

Abigail Koop, Pearl prowadziła. Fedderman udał się na przesłuchanie Janet Hofer, drugiej kobiety, która jadła lunch z Lisą Ide na krótko przed jej śmiercią. Hofer wciąż była w Nowym Jorku na przedłużonym urlopie. – Najważniejsze, że prawie drania dorwałem – odpowiedział Quinn. Pięć minut wcześniej zahaczyli o Krispy Kreme, żeby kupić coś na ząb. Quinn otworzył papierową torbę, gdy Pearl, nie oglądając się na nic, zbyt szybko wzięła zakręt. – Ważniejsze niż to, że miałeś atak serca? – Nie było żadnego ataku serca. Przecież mówiłem: w szpitalu stwierdzili, że nic mi nie jest. Najpewniej ból w piersi spowodowała zwykła zgaga. – Słyszał gdzieś, że ludzie mający silną zgagę brali ją czasem za zawał, czemu więc Pearl nie chciała mu uwierzyć? Nie odpowiedziała. Kierowała, patrząc przed siebie i dając mu do zrozumienia, że jest nieźle wkurzona i nie kupuje jego wykrętów. – Gdybym miał dziesięć lat mniej, wykończyłbym go kondycyjnie – powiedział Quinn. – Prawie go mieliśmy. – Skąd pewność, że był to Nocny Łowca? – Strzelał do mnie. – Co? Opowiedział jej o śladach kul w oknie wystawowym. Przez chwilę prowadziła w milczeniu. Potem: – On za tobą łazi, Quinn. – Może za nami? – Raczej za tobą. Wiesz, niedojrzały maczyzm. – Tak… chyba masz rację, ale pewności nie mamy. Wszyscy troje musimy na siebie uważać. – I kto tu mówi o uważaniu na siebie! – Zejdź ze mnie, Pearl. – Boże, atak serca… – Znów się boję. Przez niego znowu boję się straty. – Dali ci jakieś lekarstwa albo zalecenia?

– Tabletki jakieś. Kazali przejść na niskotłuszczową i niskocholesterolową dietę. Innymi słowy, na niskojedzeniową. – Jezu, Quinn! Właśnie żresz pączek! – Jako glina mam do tego pełne prawo. – Nie bagatelizuj swojego stanu, Quinn! – Pearl, umieram z głodu! To moje śniadanie! Nic więcej nie będę jadł. – Tego akurat możesz być pewien. Quinn uznał, że przez pozostałą część drogi do mieszkania Abigail Koop najlepiej będzie się nie odzywać. – Zgaga… już to widzę… – wymamrotała Pearl pod nosem. Koop była puszystą, ale atrakcyjną kobietą o proszących oczach, zerkających spod ciemnej grzywki. Quinn usiłował dociec, gdzie już widział takie wrażliwe spojrzenie. Wreszcie przypomniał sobie jamnika, który wpatrywał się w niego, gdy leżał ze swoim zawa... swoją dolegliwością. W odróżnieniu od jamnika Koop miała lekko przekrzywiony nos, niepewny uśmiech, mnóstwo biżuterii na sobie i sposób zachowania sugerujący, że bardzo chciała być lubiana. Jej mieszkanie na West Side było do niej podobne: zastawione zbyt wieloma meblami, z wystrojem niemogącym się zdecydować, jakie chciałby wywierać wrażenie. Standardowa szara sofa przysiadła na czerwono-czarnym perskim dywanie, na wprost pamiętającej czasy amerykańskich pionierów szafki, w której stał telewizor, a której wierzch zastawiał rząd powieści o Harrym Potterze, wsparty dużymi podpórkami w kształcie popiersi Lincolna. Każdy przedmiot w pomieszczeniu zdawał się innej wysokości, a ustawiony był obok czegoś drastycznie wyższego lub niższego od siebie. Na jednej ścianie wisiał mały sielski pejzaż, na drugiej – muzealna kopia nowoczesnego obrazu. Proszę, polub we mnie cokolwiek, zdawał się napraszać

pokój. Albo Quinnowi tak się wydawało przez to, jak ocenił Abigail Koop. – Proszę, mówcie mi Abby – powiedziała, gdy tylko wyjaśnili, że są detektywami z policji i że umawiali się wcześniej telefonicznie. Przystawszy na to, usiedli obok siebie na szarej sofie, podczas gdy Abby zajęła filigranowe krzesełko, możliwe że prowansalskie. Przycupnęła na samym brzeżku, mocno ściskając uda pod spódnicą szarego kostiumu. Splecione ręce złożyła na kolanach. Ukradkiem zerknęła na stojący na stole zegarek i chyba poczuła się z tego powodu winna. Pearl pomyślała, że Abby spóźni się do pracy przez tę rozmowę. – Nie zajmiemy ci wiele czasu – powiedziała. – To straszne, co spotkało Lisę. – Abby zaczęła nerwowo wykręcać palec wskazujący lewej ręki kciukiem i palcem wskazującym prawej; można by pomyśleć, że sprawdzała, jak mocno palec osadzony jest w stawie. – Blisko się przyjaźniłyście? – spytał Quinn. – Chyba można tak powiedzieć. W każdym razie byłyśmy bardzo zżyte w college’u. Ale z czasem straciłyśmy kontakt. Przeprowadziłam się w zeszłym roku do Nowego Jorku z Connecticut i nie wiedziałam nawet, że Lisa tu mieszka, dopóki jakiś miesiąc temu nie wpadłyśmy na siebie i nie wymieniłyśmy numerów telefonów. – A tę drugą kobietę, z którą byłyście na lunchu, Janet Hofer, znałaś w takim samym stopniu? – W college’u tak. Pozostałyśmy w kontakcie na tyle, żeby wysyłać sobie kartki z życzeniami bożonarodzeniowymi, zdjęcia i tym podobne. Któregoś dnia zadzwoniła i powiedziała, że przyjeżdża do Nowego Jorku na kongres jubilerów, więc zaproponowałam, żebyśmy spotkały się z Lisą i pogadały o dawnych czasach. Quinn i Pearl wymienili spojrzenia. Jubilerka. Jak Leon i Lisa. – Jaką biżuterią się zajmuje? – zapytała Pearl.

– Och, jakąś niedrogą. Janet traktuje to jako zajęcie dodatkowe, ustawia stoiska na imprezach, jeździ na kongresy branżowe, tego typu rzeczy. – Stras? Abby szeroko otworzyła oczy, w pierwszej chwili nie rozumiejąc. – A! Tak, chyba tak. Nic z prawdziwymi kamieniami szlachetnymi, prawdziwym srebrem czy złotem, o ile nie mówimy o samym pokryciu. Nawet podczas lunchu żartowały z Janet, jak to we dwie opanowały rynek: jedna z tańszej, druga z droższej strony. Nie znaczy to, że Janet nie oferowała naprawdę atrakcyjnych przedmiotów. Sama kilka od niej kupiłam. – Pokazała rękę, na której wisiało kilka złotych obręczy. – Te bransoletki na przykład. – Ładne – skomplementowała Pearl. Ta sama Pearl, której bransoletki kojarzyły się wyłącznie z kajdankami. – Czy Lisa powiedziała coś mogącego sugerować, że jej i mężowi grozi jakieś niebezpieczeństwo? – spytał Quinn. Fakt, że obie kobiety działały w różnych sferach branży jubilerskiej, należało prawdopodobnie zrzucić tylko na karb przypadku. No i Janet Hofer na razie nikt nie zamordował. Ale jeśli któraś z pozostałych ofiar trudniła się sprzedażą biżuterii… – Nie – odpowiedziała Abby. – Ze słów Lisy wynikało, że dobrze jej się w życiu układa. Pokazywała nam zdjęcia męża, mieszkania… Znaczy pokazywała Janet, bo ja je widziałam, kiedy wpadłyśmy na siebie przed miesiącem. Wydawała się… och, powiedziałabym, że… cóż… normalna. – Palec poszedł w ruch, wygięcie w jedną, wygięcie w drugą. Musiało boleć, pomyślała Pearl. – Spotkałaś kiedyś Leona? – Kolejne pytanie Quinna. – Nigdy. Widziałam tylko zdjęcie. Wyglądał sympatycznie, ale był starszy od Lisy. Nie żeby to był problem… dla mnie. Zwłaszcza że wydaje… wydawał się jakby romantykiem.

– To znaczy? – drążył Quinn. – Lisa opowiadała, że zostawiał dla niej w domu prezenty, ale nie przyznawał się, że były od niego. Urządzał sobie gry, tak naprawdę. Opowiadała, że w seksie, miłości, we wszystkim chodziło o grę. – Mówiąc to, Abby patrzyła na Pearl, nie na Quinna. Kobieta kobietę zrozumie. Pearl skinęła głową. Mądre rzeczy Lisa mówiła. Nawet nie wiedziała, jak bardzo. – Jakie to były prezenty? – dopytywał Quinn, nie zdradzając, że czuł się, jakby trzymał Abby za ramiona i wytrząsał z niej informacje. – Och, cukierki. Bluzka, która jej się spodobała, kiedy wybrali się kupić coś innego. Ostatnio prawdziwy kawior. Lisa przepadała za kawiorem. Jak dla mnie to tylko rybie jajka. Quinn pamiętał, że pojemnik na kawior w kuchni Lisy i Leona był pusty. – Kwiaty… – Co? – ostro przerwała Pearl. Abby spojrzała na nią, zdziwiona. – Kwiaty. Lisa mówiła, że Leon przyniósł jej kwiaty. Oczywiście, nie wręczył jej ich wprost. Jakby bawił się w cichego wielbiciela. W swoje romantyczne gry. – Jakie kwiaty? – Mówiła chyba, że róże. – Żółte? – zapytał Quinn niemal od niechcenia, nie chcąc jej naprowadzać. – Może i żółte. Abby z roztargnieniem wygięła palec mocniej i chyba ją zabolało, sądząc po tym, że spojrzała w dół, zostawiła go w spokoju i splotła ręce na kolanie. – Żółte… Mhm. Jestem w zasadzie pewna, że powiedziała „żółte”. *** Gdy wrócili do nieoznakowanego radiowozu, Pearl uruchomiła silnik i włączyła klimatyzację, a Quinn sięgnął po

komórkę. – Zajęty jestem dziś rano – stwierdził Renz, kiedy usłyszał, że to Quinn. – Wszyscy rzucają mi się do gardła, od burmistrza po gościa, który nigdy nie zbliży się do burmistrza na tyle, żeby pocałować go w dupę. Powiedz, że coś dla mnie masz, Quinn. – Treść żołądka – oznajmił Quinn. – Jezu, przed chwilą jadłem. Mów jaśniej. – Lekarz sądowy przekazał ci po autopsji spis zawartości żołądka? – No pewnie. – Kawior? – Między innymi. Skąd wiesz? – Jestem detektywem. Dowiadywać się to moja robota. Sam mi to powiedziałeś. – O kawiorze? – O dowiadywaniu się. – Quinn, do cholery! Quinn odczekał. – Dobrze, dobrze. Może faktycznie za ostro cię objeżdżam. Ale buzuje to we mnie, a ty zasłużyłeś sobie jak cholera. No to co znaczy ten kawior, poza tym że świętej pamięci Lisa przed śmiercią się snobowała? – Znaczy to, że Lisa naprawdę uwielbiała kawior oraz że ją i Leona z pewnością załatwił nasz ptaszek. Skądś się dowiedział, że przepadała za kawiorem, więc zostawił go niedawno w jej mieszkaniu jako jeden z tych swoich prezentów. Podarował jej też żółte róże. To trzecie z czterech morderstw Nocnego Łowcy, gdzie na miejscu zbrodni znaleźliśmy róże lub wiemy, że gdzieś były. – Może jednak to mąż, Leon, zostawiał jej prezenty? Musiał wiedzieć, że lubiła kawior, mógł też zostawić jej róże. – Nie, mąż nie. – Dlaczego nie? – Bo został zabity razem z żoną.

Koop.

– No tak. To na pewno przekona ławę przysięgłych. Quinn zeznał, czego jeszcze dowiedzieli się od Abby

– Mamy więc teraz konkretne powiązanie – powiedział cieplejszym tonem wyraźnie zadowolony Renz. – Jak sądzisz, powinniśmy puścić to do mediów? Działałbym pod trochę mniejszym ciśnieniem. – A Nocny Łowca pod większym – dodał Quinn. Zanotował w pamięci, żeby zadzwonić do Eversona i z wyprzedzeniem sprzedać mu informacje, które Renz zamierzał upublicznić. – Postaraj się, żeby media doniosły też o reszcie tajemniczych prezentów. Ma dupek poczuć nasz oddech na karku. – Jak czuł twój zeszłej nocy? – Skądżeś się o tym dowiedział? – Mam kogoś w szpitalu. Posprawdzałem to i owo, jak zameldował, że twoje nazwisko jest na liście przyjętych. Ale niech ci to nie spędza snu z powiek, Quinn, mój człowiek słowa nie piśnie, jeśli nie chce trafić do więzienia za dilerkę narkotykami. A ja nie zamierzam odbierać ci sprawy. A przy okazji, mamy kule. – Jakie znowu kule? – Te wystrzelone do ciebie wczoraj w Pierwszej Alei. Kaliber trzydzieści dwa. Załatwiłem, żeby je odszukano i na poczekaniu dyskretnie zrobiono balistykę. Na wypadek gdybyśmy w przyszłości chcieli robić porównania, jeśli gość znów się na ciebie zasadzi albo postrzeli kogoś innego. – Ale swoje ofiary ciągle traktuje nożem. – Na ciebie z nożem nie pójdzie. Aż tak nie będzie chciał się zbliżać. A ostatniej nocy prawie cię załatwił. Wprawdzie chybił, ale i tak mogłeś się przekręcić na atak serca. Słyszałeś strzały? – Nie, ale trudno się dziwić. Strzelał z przeciwnej strony ulicy, może nawet z okna, a samochody robiły porządny hałas.

– Mógł więc użyć tłumika. – Ano mógł. – Znowu ten tłumik. – Ale jak mówiłem, na ulicy było głośno, a ja od razu puściłem się w pogoń za nim. Ktoś po jego stronie mógł słyszeć strzały. Nie miałem czasu na rozpytywanie. – Moim zdaniem nadal używa swojego tłumika. Skoro już o tym mowa: jedyny na naszym podwórku tłumik tego typu, którego losów nie znamy, został trzy lata temu kupiony przez Wilhelma Whitmire’a. Dziadek ma osiemdziesiąt dziewięć lat i mieszka na Wschodniej Osiemdziesiątej Siódmej. Jak mówił, uznał w zeszłym roku, że za bardzo się posunął i zbyt trzęsą mu się ręce, żeby obnosić się z bronią, więc sprzedał całą, jaką miał. Na badziewny tłumik nie było chętnych, więc pięć czy sześć miesięcy temu wyrzucił go do śmieci. – I jesteś w ślepym zaułku. – Niekoniecznie. Jeden z pozostałych tłumików mógł zostać kupiony gdzie indziej, a potem przywieziony w obręb Nowego Jorku. Może nawet z zagranicy. Quinn nie miał ochoty wytykać Renzowi, że sam podsunął mu tę możliwość kilka tygodni temu. Dosyć już o tłumikach. – Na pewno nikt więcej nie wie o moim pobycie w szpitalu? – spytał. – W wydziale nikt. A ja nikomu nie powiem. Nie żebym sam nie miał serca, ale biorę pod uwagę większe dobro. Moim obowiązkiem jest ochrona społeczności, a ty stanowisz najlepszą szansę na dorwanie jebanego Nocnego Łowcy. – Urodziłeś się, by przewodzić, Harley. Renz zarechotał. – Chciałeś powiedzieć: by służyć. – Jak sobie życzysz, ale lepiej, żeby stan mojego serca był ostatnim tematem do rozmów z mediami czy kimkolwiek innym.

– Spokojna głowa, Quinn. Wszystko zostanie między mną, tobą i twoimi arteriami. Quinn przerwał połączenie. Pearl zmierzyła go wzrokiem. – O co chodziło z tym sercem? – Renz wie, że spędziłem noc w szpitalu. Ma tam kogoś, kto mu doniósł. – Zdejmuje cię ze sprawy? – Nie. – Tak sądziłam. Nie wie, jak ważne jest serce, bo go nie ma. – Ale nie będzie o tym rozpowiadał – rzekł Quinn. Posłał Pearl spojrzenie, jakiego jeszcze nie widziała. – Ty też nie. Pearl przytaknęła ruchem głowy i wrzuciła bieg. Myślała o wyrazie twarzy Quinna, o tym, co pojawiło się w jego oczach. Nieco trudniej jej się oddychało. Była w Robocie na tyle długo, że poznała ludzi, zwłaszcza mężczyzn. Takich naprawdę złych. Drugą stronę medalu. U Quinna zrośnięte miejsca złamań stawały się mocniejsze i lepiej było z nim nie zadzierać. Był naprawdę niebezpieczny. To się w nim Pearl raczej podobało, więc doszła do wniosku, że mądrze postąpi, jak tym razem schowa pazurki. Przynajmniej dopóki Quinn nie wyluzuje, z jej pomocą. Mogła mu pomóc, ponieważ wiedziała, jak myślą jemu podobni, a wszyscy myśleli tak samo. Quinn nie mógł wyzbyć się furii, bo wierzył, że ona czyni go silniejszym. Pearl zamierzała to zmienić. To i jeszcze kilka rzeczy. 49 Fedderman dołączył do Quinna i Pearl na lunchu w restauracyjce na Amsterdam. Zajęli boks z widokiem na ulicę. Bijący przez nieumyte okno żar słońca sprawiał, że w lokalu było za gorąco. Panował w nim też hałas, a jedzenie było niezbyt

apetyczne. Na parapecie zalegały zdechłe muchy. Pearl zamówiła kanapkę z tuńczykiem, ale bała się ją zjeść. Quinn skubał omlet z białek. Fedderman na głos wyraził obawy co do otrzymanej kanapki z kotletem, ale mimo to ją pałaszował. Pearl podejrzewała, że Feds się później pochoruje. Zapowiedziała, że są w tym miejscu pierwszy i ostatni raz. Żaden z mężczyzn nie wyraził sprzeciwu. – No to jak poszło ci z Janet Hofer? – zapytał Quinn Feddermana, sącząc przez słomkę dietetyczną pepsi, pewien, że facet za kontuarem pokpił sprawę i dał mu zwykłą pepsi. – Miła kobiecina, sprzedaje biżuterię. Kupiłem to od niej. – Fedderman podniósł wymiętą brązową marynarkę z siedzenia za sobą i zademonstrował zdobiony drogimi kamieniami czerwono- biało-niebieski cylinder, przypięty do klapy. – Bardzo patriotyczne – stwierdziła Pearl. – Nie wpadłabyś na to, jak mało kosztował. – Pojęcia nie masz, na co mogę wpaść. – Ej, Pearl! Wyluzuj. – Mów o robocie, Feds, to szybciej wyjdziemy z tego sracza. Nie mam ochoty słuchać o wpinanych w klapę broszkach. – Zerknęła na Quinna, który najwyraźniej toczył ze sobą ciężką bitwę, żeby nie ryknąć śmiechem. Zmarszczyła czoło. – Ma rację – poparł ją Quinn. Jego głos podejrzanie drżał i Pearl rozzłościła się jeszcze bardziej. Nie odezwała się jednak. Fedderman streścił rozmowę z Janet Hofer. Nie wniosła nic poza potwierdzeniem relacji Abby Koop z przebiegu pogaduszek trzech przyjaciółek podczas lunchu. Lisa Ide otrzymywała tajemnicze prezenty, wliczając w to kosztowną biżuterię i jej ukochany kawior. Lisa Ide dostała żółte róże. Lisa Ide została zabita, tak jak jej mąż. Ponieważ oddane zeszłego wieczoru strzały i prawie

zakończona sukcesem pogoń za Lutherem Luntem nie były tajemnicą i pewnie roztrąbią to media, o ile już nie roztrąbiły, Quinn opowiedział o wszystkim Feddermanowi. Ból w piersi i spędzoną w szpitalu noc pominął. Pearl też o tym nie wspomniała. – Renz sprzedaje tę historię serwisom informacyjnym – mówił – razem ze szczegółami dotyczącymi poszlak z miejsca zabójstwa Lisy i Leona. – To Lunta przypili – zmartwił się Fedderman – a facet już na ciebie poluje. – W inne słowa ubrałeś fakt, że wypłoszyliśmy go na otwartą przestrzeń. – O ile nie zawrócił jak tropiony tygrys i nie zachodzi właśnie myśliwego od tyłu. Pearl uniosła brwi. – Nie wiedziałam, że znasz się na polowaniach. – Znam się na polowaniach na ludzi – odparł Fedderman – i na ludziach, na których poluję. A naszemu Nocnemu Łowcy lada chwila puszczą nerwy. Jak usłyszy w dziennikach, że praktycznie trzymamy go za jaja, zacznie z wściekłości tłuc łbem o ścianę. – A ściana jest z betonu. Fedderman skinął głową. – O to mi chodzi. Może wyjść tylko przez drzwi, a my zastawiamy mu drogę. Zwłaszcza ty, Quinn. – Taki był plan – przypomniał mu Quinn. – Doprowadzić do naszego spotkania. – Rozumiem to – rzekł Fedderman – i po raz pierwszy zaczynam sądzić, że faktycznie może do tego dojść. – Potrząsnął głową. – Ale kto na tym etapie jest w stanie przewidzieć, co ten psychol zrobi? Cała ta presja… – Odczuwają ją wszyscy zaangażowani – wtrąciła Pearl. Pociągnęła łyk herbaty z lodem, którą podano jej bez lodu, i skrzywiła się. – Niedługo coś gdzieś ostro pierdzielnie. – Albo ktoś. – Fedderman otaksował ją wzrokiem.

Kolejny domniemany portret sprawcy, jak wszystkie niezbyt atrakcyjny, bo czarno-biały. Myśleli, że już wszystko o nim wiedzą, Quinn i jego odrażający wspólnicy. Wiedzieli o podrzucanych podarunkach, które prezenterka nazwała moją – jego – obsesją. Nocny Łowca zanotował w pamięci jej imię i nazwisko oraz lokalny kanał, w którym się pojawiała, i czerwień, czerwień jej pełnych ust, starannie nadających kształt czarnym samogłoskom. Może kiedyś pokaże jej, czym naprawdę jest obsesja, budząc w niej obsesyjne pragnienie śmierci, lepszej niż przeżycie kolejnej chwili z tym, co będzie jej robił. Wiedział, o co chodziło Quinnowi. Zwiększał presję, licząc, że Nocnemu Łowcy puszczą nerwy, jak seryjnym mordercom z powieści i filmów. Czy tym durniom choćby przeszło przez głowę, że w rzeczywistości rzadko kiedy się to zdarza? Prawie zawsze za schwytaniem takich morderców stał przypadek: niezapłacony mandat, oficjalnie czarnobiały, mało prawdopodobne przecięcie ścieżek z nieznanym świadkiem, wezwanie do uczestnictwa w radzie przysięgłych, skarga sąsiada na zbyt duży hałas… Jeśli takie ryzyko ogranicza się do minimum, policja może w nieskończoność ganiać swój niebieski ogon. Zdawał sobie jednak sprawę, że ta mroczna, chłodna presja, powołany do istnienia bezrozumny strach, mogą sprawić, że któreś ograniczone do minimum ryzyko zadziała na korzyść policji. Coś, co wcześniej, gdy budował swą wspaniałą kolekcję ofiar, wydawało się właściwe, może okazać się katastrofalnym w skutkach błędem w dalszej pielgrzymce gniewu i odkupienia. Zresztą w ogóle nie musiało tu chodzić o błąd. Wczoraj na Columbus Avenue Nocny Łowca spotkał starego mężczyznę, z którym grywał kiedyś w szachy w Central Parku. Wilhelm Whitmire był stary, gdy spotkali się po raz pierwszy, a teraz wydawał się wprost antyczny. Podczas rozmowy wspomniał, że policja wypytywała go o tłumik,

który kiedyś kupił, a kilka miesięcy temu wyrzucił na śmietnik. Nocny Łowca pamiętał, że o wyrzuceniu tłumika usłyszał zaraz po fakcie, więc potem wygrzebał go w tajemnicy ze śmieci Whitmire’a, wciąż czekających przed domem na wywóz. Ten tłumik posłużył do zabicia Elznerów. Nie można go było namierzyć, o to Nocny Łowca był spokojny, ale tak czy inaczej, policja rozmawiała z Whitmire’em. Dotarli tak daleko. Byli już za rogiem. Znowu Quinn, coraz bliższy, dociskający imadło. Przyłapał się nagle, że pragnie końca tego wszystkiego, jasnego rozwiązania. Boże, tylko nie rozwiązania ! Jakże nienawidził tego nadużywanego, zdeprecjonowanego słowa! Kiedy wreszcie ludzie nauczą się, że rozwiązanie to stan tymczasowy? Że „żyją swoim życiem” tylko i wyłącznie w jednym sensie: nie mają wyboru? Czas minie, postarzeją się, przygnieceni wiekiem pomrą, obrócą się w pył, a wraz z nimi ich lęki i marzenia. Nocny Łowca nie był jeszcze pyłem i w najbliższym czasie nie zamierzał się weń obrócić. Wiedział, co musi zrobić, jaki jest wymóg chwili, jaka wypadkowa wydarzeń. Z presją można było sobie radzić na wiele sposobów. Swój uważał za najlepszy. Claire? Nie, pora nie jest odpowiednia, owoc jeszcze nie dojrzał. Każde małżeństwo osiąga swój punkt krytyczny. Punkt próby. Porę jak ostrze. Wszystko w delikatnej równowadze. Obie strony to wiedzą. Na krawędzi noża… Sięgnął do boku po swoją złożoną szmatkę, wprawnie przyłożył ją do nosa, odginając mały palec, i głęboko wciągnął powietrze. Biel! Biel po horyzont! Cieniutka wąska kreska horyzontu, odcinająca ziemię od nieba, ciało od kości, teraźniejszość od przeszłości, świat od innego świata…A w

szpiku kostnym ogień, a krawędź noża ostra. 50 Gotowa na partię szachów. Doktor Rita Maxwell jak zwykle stała za biurkiem, gdy do gabinetu wszedł David Blank. Najlepiej było stać, uśmiechając się i tworząc pacjentowi lub pacjentce atmosferę pozwalającą na rozluźnienie, ale nie porzucając autorytatywnej pozycji. – Miło cię znowu widzieć, Davidzie. Odpowiedział uśmiechem. – Nawzajem, pani doktor. Coś mili i gotowi do współpracy jesteśmy tego popołudnia. – Proszę, usiądź, Davidzie, odliczanie trwa. Uśmiechnął się szerzej. – Ile w tym prawdy, pani doktor. Spoczęła tym razem na sofie, bardzo swobodnie, podczas gdy on sadowił się na swoim ulubionym fotelu, regulując oparcie, póki nie ułożył się niemal horyzontalnie. W tej pozycji przyglądał się Ricie kątem zmrużonego oka, prawie jak ktoś udający, że śpi. – Robimy w prawdzie – odparła, utrzymując na razie ton nic nieznaczącej, błahej konwersacji. Zamierzała podczas tej sesji poczynić znaczący postęp, zerwać kolejną warstwę skrywającą prawdziwego Davida Blanka. Tego, który nie figurował w książce telefonicznej ani w żadnych nowojorskich zapisach urzędowych, do których udało jej się dostać ze swojego komputera. Kim jesteś? Po raz kolejny wytrącił ją z równowagi. – Chciałem przeprosić, że tak wymijająco na wszystko odpowiadałem – powiedział, lekko przymknąwszy oczy. – Uciekałem przed prawdą, oszukiwałem panią. – Tak podejrzewałam – odrzekła, nie dopuszczając do głosu ironii. – Nie jest to dla mnie łatwe – kontynuował Blank z niezmienionym wyrazem twarzy. Oczy ciągle miał zamknięte,

jakby drzemał i mówił jednocześnie. – Jak spowiedź? – spytała doktor Maxwell. Zastanawiała się, czy to nie kolejna gra, przygotowywanie gruntu pod kłamstwo większe od tych, których nasłuchała się do tej pory. Jeśli mogło takie istnieć. – Cóż, może i tak… Dlaczego tak pani to ujęła? Że spowiedź? – Szczerze mówiąc, część tego, co mi opowiedziałeś, zinterpretowałam jako manifestację poczucia winy. – Jakiego poczucia winy? – Jest tylko jeden rodzaj poczucia winy. – Ach, cudownie, pani doktor! Więc pani wie! Poczucie winy to zawsze coś jak wszystkie kolory naraz, straszliwa brzęcząca szarość. – To bardzo obrazowe, Davidzie, naprawdę. Zapewniam cię, że ta spowiedź u mnie będzie poufna i wyzwalająca. I pozostanie tylko między nami, przyrzekam. – Wyzwalająca… – Zdawał się smakować brzmienie tego słowa. – Wierzysz w to? – Tak. Dlatego tu jestem. Doktor Maxwell spodobała się ta odpowiedź. Zerknęła na maleńki dyktafon, stojący na brzegu biurka, chcąc się upewnić, że działa. Wprawdzie nie wydawał żadnego dźwięku, ale punkcik czerwonego światła połyskiwał uspokajająco. – Możesz zacząć – powiedziała doktor Maxwell – od przedstawienia się swoim prawdziwym imieniem. – Twoje prawdziwe imię brzmi Rita. Odbicie piłeczki. I to bezwstydnie oczywiste. Nie był dziś za bardzo w nastroju do opuszczania gardy. – Tak, oczywiście. – Starała się zachować obojętny ton. Mówiąc, nawet na chwilę nie otwierał oczu. Nie widać było, żeby pod cienką skórą powiek poruszały się gałki oczne.

– Jeśli człowiek chce się z czegoś wyspowiadać, Rito… Czy raczej, jeśli musi się wyspowiadać, pewnie wiesz, co mam na myśli… – Wiem, Davidzie. Mów, nie przerywaj! – Powiedzmy, niby seryjny morderca, który w głębi ducha pragnie zostać powstrzymany, schwytany… Jak taki seryjny morderca ma sobie radzić z podstępnie wywoływaną presją, z narastającą potrzebą przyznania się, które byłoby równe samozagładzie? Ho, ho! – Pytanie, co się zowie. – Zna pani odpowiedź, co się zowie? – Obawiam się, że nie. Jeszcze nie. – A ja tak. Doktor Maxwell zorientowała się, że patrzy na zamknięte drzwi gabinetu. Nieczęsto się zdarzało, żeby podczas sesji czegoś się wystraszyła. I nie była gotowa przyznać przed samą sobą, że teraz jest wystraszona. Zaniepokojona, owszem… – Jak brzmi twoja odpowiedź, Davidzie? – Przeniknął ją zimny dreszcz, gdy zadawała to pytanie. Bawił się w swoją grę, wiedziała o tym, czując, że dokądś to prowadzi. Dokąd? – Jak postąpiłby ktoś taki? – To chyba oczywiste. Znalazłby osobę, której może się wyspowiadać. Nie z policji. – I co by to dało? – No przecież brzęczenie by ucichło, presja by się zmniejszyła, zrzuciłby kamień z serca i, wyzwolony, mógłby zabijać i zabijać, do woli. Chryste, to ma sens! Potworny sens, ale zawsze. – Tylko że osoba, która wysłucha takiej spowiedzi, musiałaby zawiadomić policję – zauważyła doktor Maxwell. – Nawet ksiądz. Nawet psychoanalityk. Oczywiście rozmawiamy czysto hipotetycznie – dodała z nadzieją. Na jakimś poziomie, pod wieloma warstwami, którymi ona się otoczyła, rozumiała, że straciła kontrolę nad tym, co się tutaj działo. Nie miał już zamkniętych oczu. Patrzył prosto na nią.

Jego prawa ręka zniknęła pod rozpiętą sportową marynarką i wynurzyła się, dzierżąc nóż o długim ostrzu. Widać było, że ostrze niedawno wycierano, ale i tak została na nim rozmazana substancja wyglądająca na krew. Doktor Maxwell w myśli rzuciła się ku recepcjonistce i poczekalni. Hannah! Gdybym tylko mogła ją jakoś zaalarmować! O ile on jej… – Tylko jedno z nas rozmawia hipotetycznie, pani doktor. – Jego głos był spokojny i jakoś dziwnie inny. Objawił się prawdziwy David Blank, czy jak tam się naprawdę nazywał, czy jak brzmiało jego pradawne imię, i ten David Blank ją przerażał. – Hannah? – Jest w szafie, żeby nie zauważył jej ktoś wchodzący do gabinetu. Telefon rozłączyłem, ale co za różnica. Hannah już nie umówi kolejnej wizyty. Doktor Maxwell usłyszała, że jej gardło przełyka ślinę. Towarzyszył temu dźwięk jak odgłos drobnych kostek pękających pod skórą. Słowa zamarły jej w krtani. I tak nie była pewna, co chciała powiedzieć. David Blank podniósł się na fotelu i zwrócił twarz ku doktor Maxwell. Wyciągnął nóż przed siebie, pozwalając jej docenić długość połyskującego ostrza. – Zostało nam jeszcze dwadzieścia minut, pani doktor. Znów przełknęła ślinę. David Blank uśmiechnął się. – Zaraz opłacą się pani wszystkie te tygodnie. Ma pani to, czego chciała. Dokonaliśmy prawdziwego przełomu. Chciałbym, żeby wysłuchała pani mojej spowiedzi. Doktor Maxwell wiedziała, że tym razem nie usłyszy żadnych kłamstw. W jakiś niepojęty sposób nad przerażeniem górę wzięły jej nienasycony głód wiedzy i nieodparta ciekawość. Cechy, które zapewniły jej stypendium naukowe na jednej z najbardziej wymagających, najbardziej prestiżowych uczelni

Wschodniego Wybrzeża. Dzięki którym także prawie śmiertelne zapalenie opon mózgowych nie przeszkodziło jej ukończyć studiów medycznych i wykańczającego stażu, i doprowadzić tutaj, do komfortowego gabinetu na Park Avenue. – Możesz zacząć – zaskrzeczała z trudem – od swojego prawdziwego nazwiska. Umieram z ciekawości. 51 – Rola jest dobra i nieźle płacą – powiedział Jubal sponad lampki wina. Siedzieli z Claire w Café Caracole na Wschodniej Pięćdziesiątej Siódmej Ulicy. Claire łyknęła wody z lodem – żadnego alkoholu w czasie ciąży! – i kiwnęła głową na znak, że się zgadza. Jubalowy „prawie pewny” angaż w Wietrznym trakcie przepadł bez wyjaśnienia, jak to często w ich zawodzie bywało, a gorąca oferta mogła wystygnąć w czasie krótszym niż minuta. W związku z tym przyjęcie roli życzliwego i romantycznego sąsiada w sztuce Jak siebie samego, wystawianej w teatrze nieopodal Chicago, miało sens. Tyle że w tym momencie, właśnie i konkretnie w tym momencie, Claire nie podobało się, że zostanie sama. – I kto teraz wciągnie buty, żeby wybiec o północy i przynieść mi moje muffinki z jagodami? – spytała. Przez ostatnich kilka tygodni pojawił się u niej kaprys ciążowy: chętka na wyjątkowo duże, owinięte w szeleszczący papier muffinki, sprzedawane w delikatesach na ich ulicy. Jubal wytrzeszczył na nią oczy, ale zaraz zrozumiał, że żartowała, i wybuchnął śmiechem, rozchlapując wino na swój porządny zielony krawat. Potrząsnął głową i kilkakrotnie poklepał plamę serwetką, ale Claire wiedziała, że krawat prawdopodobnie będzie do niczego. Merlot działał na ubranie jak farba o barwie winogron. – Powinienem się zorientować, że żartujesz –

powiedział – ale kobiety, i to wszystkie, zdają się podczas ciąży tracić poczucie zdrowego rozsądku. – Twierdzisz, że myślą za nas hormony? – Za kobiety w ciąży tak. Czasowo. Nie w tym nic złego. Matka Natura. – Matka Natura we mnie chce, żebyś został w Nowym Jorku, chociaż wiem, że masz rację. Ta rola to dla ciebie prawdziwa okazja. Pasujesz do niej. – To ona pasuje do mnie. – Wszystko jedno. Nie możemy zatrzymać naszego życia w stop-klatce aż do porodu, zwłaszcza że jestem dopiero w trzecim miesiącu. – I nawet tego nie widać. – Nie musisz mi kadzić, Jubal. Już pomału widać, i to aż za bardzo. Powinieneś przyjąć tę propozycję, wiem. Jedź do Chicago, zagraj tę rolę, a o mnie się nie martw. O nas. Z pomocą garderobianych jakoś sobie radzę i pewnie zamaskuję ciążę aż do zdjęcia z afisza twojej sztuki. – A wtedy oboje będziemy mogli pójść na bezrobocie. – Ale z bardziej niż wystarczającą ilością pieniędzy na utrzymanie i ze świetlaną przyszłością, kiedy już pomyślimy o zatrudnieniu opiekunki do dziecka i powrocie do pracy. Opiekunka do dziecka. Nie potrafiła sobie tego wyobrazić. Nie jeśli chodziło o jej – ich – dziecko. Ale wiedziała, że pewnego dnia, niedługo, do tego dojdzie. Inne kobiety znosiły jakoś bolesne, wczesne rozstanie, rezygnując z części obowiązków na rzecz tego, co było dla nich tak cenne. Ona też na pewno poradzi sobie z tym we właściwym czasie. Wyobraziła sobie, jak taki pierwszy dzień musiałby wyglądać: wymiana spojrzeń, skrzywione usta, łzy, zostawianie za sobą… Nie na pewno. – Wciąż oboje możemy ćwiczyć nasze rzemiosło – powiedział Jubal. – Ba, musimy. Claire nie była aż tak przekonana, że musi, bo hormony przestawiły jej priorytety, przynajmniej na jakiś czas, ale może Jubal miał na myśli, że muszą występować ze

względów finansowych. Uśmiechnęła się. To zawsze było istotne, nawet jeśli teraz mieli całkiem niezłe zabezpieczenie, które wciąż rosło. Ale były też koszty: konsultacje lekarskie, urządzanie dziecięcego pokoju, wszystko się sumowało. Dobrze przynajmniej, że ubezpieczenie pokrywało opłaty lekarskie. Niewiele to, ale zawsze coś. – Szkoda, że nie mamy ubezpieczenia na wystrój wnętrz – powiedziała. – Hę? Uśmiechnęła się. – Po prostu myślę na głos. Trochę bezsensownie. Kobietom z brzuchem wolno. – Jasna sprawa. – Dolał sobie wina. – Nie przeszkadza ci to? Że piję przy tobie? Przecząco pokręciła głową. – Aż tak mi tego nie brakuje. Zresztą, kiedyś do tego wrócę. – Jutro wieczorem muszę lecieć do Chicago. Od razu chcą zacząć próby. – Dopiero przeczytałeś tę sztukę. – W samolocie przeczytam ją raz jeszcze. To nocny lot, po prostu odpuszczę sobie sen. – I będziesz tak zmęczony, że zawalisz próby. – Spokojna głowa. Mam kontrakt. Masz rozmowę telefoniczną. – Podpisany? – No… jeszcze nie. – Myślą za ciebie hormony aktora – rzekła Claire. – Dobrze, wygrałaś. Do ciebie należy ostatnie słowo. – Uniósł kieliszek. – Za przyszłość. Podniosła swój kielich z wodą i stuknęli się. – Naszą przyszłość. Zbliżając kieliszek do ust, Jubal wpatrywał się w siedzącą naprzeciwko żonę. Hormony aktora. Żebyś tylko wiedziała, jak bardzo wdzięczny jestem za tę rolę.

Wiedział, że Claire nigdy zbyt wysoko nie ceniła jego zdolności aktorskich. Oczywiście nie ona jedna. Wypili za resztę swego życia. Pearl uprawiająca miłość. Jej mikroskopijna sypialnia rozgrzana i wilgotna od zapachu seksu. Osobiście skonsultowała się z doktorem Liranem i wiedziała, że nic nie stało na przeszkodzie – ludziom w stanie Quinna atak rzadko przytrafiał się podczas stosunku. To na pewno lepsze dla niego niż drink i cygaro, powiedział lekarz. Pearl miała cholernie wielką nadzieję, że tak było. Była już zaspokojona. Quinn szybko się jej nauczył i potrafił odnaleźć w niej czułość, z której istnienia Pearl sama nie zdawała sobie sprawy. Potrafił zgasić niepokój i poczucie samotności, przynajmniej na trochę. Przy Quinnie była sobą. Przy Quinnie rodziła się na nowo. Pearl nieobce były wielokrotne orgazmy, ale wątpiła, żeby dziś do nich doszło, chociaż sama nie wiedziała dlaczego. Ciążyło jej ciało Quinna, mimo że unosił się na rękach i kolanach. Sprężyny łóżka skrzypiały, zagłówek łomotał o ścianę. Ciężki oddech kochanka niemiło owiewał ucho. Poprawiła ułożenie nóg, szukając wygodniejszej pozycji. Jezu! Co ja wyczyniam? Nic nie mogła na to poradzić. Coś w lampie sufitowej bezpośrednio nad nią przyciągało jej uwagę. Lampa była stara, wykonana z jakiegoś metalu z wytłoczonym kwiecistym wzorem, przemalowywanym tyle razy, że prawie nieczytelnym. Wkręcono w nią dwie gołe żarówki, a jeśli świeciły zbyt jaskrawo i potrzebowały wytłumienia, zadbanie o klosze należało już do najemcy. Quinn jęknął, a jego ciało zesztywniało. Pomyślała, że doszedł, ale nie. Znów zaczął się w nią wbijać. I znów. Nie chodziło o to, że Pearl na pewnym poziomie nie odczuwała przyjemności (w końcu, do cholery, to był seks!), po prostu

straciła nastrój. Muszę wywalić tę lampę. Zastąpić inną. Może taką na łańcuchu, dającą więcej światła. Albo sufitowym wentylatorem z oświetleniem. O, to jest jakiś pomysł. Boże, zachowuję się jak ta nieczuła baba z dowcipu, która w trakcie seksu ustala, na jaki kolor pomalować sufit! No, może nie jest aż tak źle. To zupełnie do mnie niepodobne! Wtedy zrozumiała, dlaczego lampa tak ją zaintrygowała. Jej umysł z czymś ją skojarzył. Z czymś dotyczącym sprawy Nocnego Łowcy. W jak niepojęty sposób pracuje ludzki mózg! Nie potrafiła wychwycić tego, co kołatało się na obrzeżach jej świadomości. Coś za ścianą, o którą walił zagłówek, z trzaskiem spadło na podłogę. Prawdopodobnie jakaś podpórka w szafie, podtrzymująca sprzęt do malowania, którego Pearl rzadko używała i na który równie rzadko zwracała uwagę. Dekoratorzy wnętrz! Właśnie oni! Kolejni podejrzani. Niepodjęty trop. Opuściła nogi. – Quinn! Spłoszony Quinn rozprostował ramiona i cofnął się, wychodząc z niej. – Co się…? Sprawiłem ci ból? – Dekoratorzy wnętrz, Quinn! – Eee? – Quinn rozejrzał się na boki, jakby uznał to za ostrzeżenie. Jego niesforne włosy były wilgotne i zmierzwione, a z czoła na poduszkę spadały kropelki potu. Pearl słyszała „kap, kap” o napięty materiał poszewki. Zaczerpnął głęboko tchu, powoli wypuścił powietrze i popatrzył na nią z niejakim zdziwieniem. – Powiedziałaś „dekoratorzy”? Wywinęła się spod niego, co przyszło jej bez trudu, tak byli spoceni. – Policja przesłuchała wszystkich, którzy przed śmiercią ofiar mogli wejść w posiadanie kluczy do ich mieszkań. Dozorców, zaprzyjaźnionych sąsiadów,

rzemieślników, takich jak hydraulicy czy elektrycy. – I takich jak dekoratorzy wnętrz. – Właśnie. Jeśli ludzi stać na profesjonalnych dekoratorów, często przekazują im mieszkanie i zdają się na ich osąd we wszystkim. – We wszystkim? – Tak. I nie mają specjalnej ochoty przebywać w domu w trakcie prac. – Znasz się na takich rzeczach? – Pewnie. Każda kobieta się zna. Która z nas lubi wyczesywać trociny z włosów? A jeśli właściciel lub najemca mieszkania daje dekoratorowi wolną rękę, przeważnie daje mu też klucz na czas trwania robót. – Pearl wpatrywała się w Quinna, nieco zaskoczona jego powątpiewaniem. – Coś tu naprawdę mamy, nie? – Może i coś – mruknął Quinn. – Mieszkania zamordowanych były remontowane w ciągu ostatnich kilku lat, zresztą jak większość mieszkań na Manhattanie, a klienci wręczali klucze dekoratorom wnętrz. Tak jak powiedziałaś. Tyle że wszyscy okazali się czyści. Mieli alibi, które zostało sprawdzone. – Ale co z rzemieślnikami, których oni najmowali? Rozmawialiśmy tylko z tymi, których zatrudniali właściciele budynków i dozorcy, przeważnie do dokonania napraw. Dekoratorzy wnętrz często podnajmują kogoś do malowania, układania wykładziny podłogowej i czego tam jeszcze. Chcą, żeby wszystko było zrobione jak należy, zwykle więc korzystają z usług ludzi, z którymi już pracowali i którzy się sprawdzili. Swoich ludzi. Quinn usiadł na łóżku ze skrzyżowanymi nogami. – Załapałem. Komu dekoratorzy mogli dawać klucze, nawet bez wiedzy swoich klientów? – O to mi chodzi. Możliwe, że rozszerzył nam się krąg podejrzanych. Jeszcze raz pogadamy z dekoratorami, a nuż dawali klucze zatrudnionym przez siebie rzemiechom. A ci

mogli je wtedy bez problemu skopiować. – Nawiedzając od tej chwili mieszkania, kiedy tylko im się spodobało – ciągnął jej myśl Quinn. – I dowiadując się przeróżnych rzeczy o lokatorach na podstawie zawartości biurek czy szuflad w komodach. – I zawartości twardych dysków w komputerach, zwłaszcza jeśli udało im się połączyć z internetem. Większość ludzi z obawy, że zapomną haseł, przechowuje je gdzieś pod ręką. Tak jak kombinacje do sejfów. Brzmiało sensownie. Wystarczająco sensownie w każdym razie. Quinn wygrzebał się z łóżka i otarł dłonią pot spływający do oczu. – Gdzie idziesz? – chciała wiedzieć Pearl. – Pod prysznic. Ubieramy się i łapiemy za telefony. Musimy się poumawiać z tymi dekoratorami. – I zostawisz mnie taką? Rozpaloną i nienasyconą? – To ty myślałaś o pracy. Błysnęła zębami w uśmiechu. – Nowojorski policjant tak nie postępuje. To był copus interruptus11. 11 Pearl bawi się łacińską nazwą stosunku przerywanego, coitus interruptus (cop – glina ). – Nie marudź, nadrobimy. Chcesz wziąć ze mną prysznic? – Jeszcze jak. Zsunęła stopę z łóżka i wstała, zastanawiając się, czy nie poślizną się, nie przewrócą i nie stłuką czegoś w starej wannie na stopkach w kształcie pazurów. – Co sądzisz o tej lampie na suficie? Popatrzył w górę. – Wygląda jak kula farby, w którą ktoś wcisnął dwie brudne żarówki. – Wymieniłbyś ją? – Z pewnością. – Na co? – A ja tam wiem… Poradziłbym się kogoś albo

wynająłbym… – Popatrzył na nią podejrzliwie. Po głowie wyraźnie chodziło mu pytanie, w którym momencie podczas ostatnich dwudziestu minut wzięło ją na rozmyślania o oświetleniu i dekoratorach wnętrz. Pearl wystraszyła się, że mogła zranić jego uczucia. Mężczyźni byli tacy próżni w tych sprawach! A ona naprawdę, szczerze, nie chciała zranić Quinna. Jeśli ubodła ego kochanka, wynagrodzi mu to pod prysznicem. 52 Claire pożyczyła od Maddy stare volvo i podwiozła Jubala na LaGuardię, skąd miał lecieć do Chicago. – Nie myśl za wiele o mnie i o dziecku – powiedziała, gdy szli w kierunku strefy zastrzeżonej, gdzie znajdowały się poczekalnie odlotowe. – Koncentruj się na sztuce. – Żeby to było takie łatwe. – Niósł czarną torbę podróżną, w której znajdował się laptop i kopia Jak siebie samego. Zerknął na zegarek, jak zwykli robić ludzie, którym dokądś spieszno. – Połamania nóg! – powiedziała Claire. Nie jedź! Nie zostawiaj mnie!Do diabła z tymi hormonami. Zarzucił pasek torby na ramię, uśmiechnął się do Claire i pocałował ją, dopiero po dłuższej chwili odrywając usta. – Wracaj ostrożnie. Najlepiej pojedź tunelem. – Zawsze nim jeżdżę. Ty też na siebie uważaj. Kocham cię. – Ja ciebie też. Pocałowali się ponownie i już się oddalał, zmierzając w stronę detektora metalu, przy którym ustawiła się najkrótsza kolejka. Ominął parę niosącą niemowlę i ciągnącą za sobą walizki na kółkach oraz składany wózek dziecięcy, do którego zapakowano poskładane koce i pluszowe zwierzątko. To my za niecały rok. Po kilku minutach miał za sobą kontrolę bezpieczeństwa. Odwrócił się i pomachał, posyłając jej kolejny uśmiech. Przystojny aktor. Kolega,

kochanek, mąż. Bała się, że wybuchnie płaczem, tak straszliwie go w tej chwili kochała. Cholerne hormony!Ale warto. Warto. Samotny powrót do domu zajął jej całą wieczność. Kolejnych dwadzieścia minut spędziła, usiłując znaleźć miejsce do parkowania w obrębie dwóch przecznic od swojego bloku. Zrozumienie, dlaczego mieszkająca na Manhattanie Maddy zdecydowała się na samochód, przerastało możliwości Claire. Żeby pożyczać go przyjaciółkom w potrzebie. Na przykład mnie. Żałowała, że ostatnio nie myślało jej się tak jasno jak kiedyś. Zaraz po wejściu do mieszkania poczuła się lepiej. Na oparciu sofy, tak żeby łatwo rzucała się w oczy, czekała ustawiona w chwiejnej równowadze, owinięta w szeleszczący papier jagodowa muffinka z pobliskich delikatesów, smakołyk, który stał się jej ciążowym nałogiem. Ta była szczególnie imponujących rozmiarów, mogła mieć z piętnaście centymetrów szerokości na górze. Jubal musiał kupić ją wcześniej, potem gdzieś schować i tuż przed wyjazdem na LaGuardię ukradkiem zostawić na sofie. Rzeczywiście, to Claire jako pierwsza wyszła z mieszkania, potem on wyniósł bagaże i przekręcił klucz w zamku. Na pewno? Może jednak Jubal był na korytarzu pierwszy? Claire nie była w stanie sobie przypomnieć, szybko więc zarzuciła odtwarzanie w pamięci kolejności wydarzeń sprzed odjazdu. Nieważne. Miała muffinkę, prezent, dowód jego troski i oddania. I miłości, jaką ją darzył. Lot do Chicago zajął mu niecałe trzy godziny. Pasek torby podróżnej wbijał się w ramię wychodzącego ze strefy zastrzeżonej Jubala, zmierzającego do miejsca, gdzie zebrani witali przylatujących pasażerów. Lot nie minął lekko.

Siedzący dwa miejsca przed nim niemowlak rozwrzeszczał się podczas wznoszenia i przez całą drogę przerywał tylko co jakiś czas, po to żeby nabrać powietrza i rozedrzeć się głośniej. Skupienie się na Jak siebie samego okazało się niewykonalne, więc Jubal odłożył tekst do torby i mimo dzikiego wrzasku zdołał zdrzemnąć się w samolocie. Wciąż jeszcze był z lekka otępiały. Oprzytomniał trochę na widok drobnej, zgrabnej kobiety, która ze skrzyżowanymi ramionami swobodnie opierała się o filar. Miała przyjemnie zaokrąglone kształty i emanowała naturalnym wdziękiem, stojąc z jedną nogą ugiętą w kolanie i utrzymując równowagę na wyprostowanych palcach stóp. Postawa tancerki. Miała na sobie obcisłe niebieskie spodnie i wypuszczony na wierzch biały T-shirt, uwydatniający nieduże spiczaste piersi. Przylegające do głowy, obcięte na pazia włosy, zgodnie z intencją eksponowały chłopięce rysy jej twarzy. Dalia Hart. Spostrzegła go i ożywiła się cała rozpromieniona. Z radosnym uśmiechem odepchnęła się od filara i wybiegła Jubalowi na spotkanie. Rzucił swoją czarną torbę na ziemię i mocno wziął kobietę w ramiona. Przesunęła nosem wzdłuż jego szyi, jednocześnie szybko przemykając po niej językiem. – Cieszysz się, że mnie widzisz? – Mało powiedziane – odparł. – Wiem. – Nie przestawała się uśmiechać. – Wyraźnie to czuję. Pocałował ją na powitanie z taką samą żarliwością, z jaką pocałunkiem żegnał Claire w Nowym Jorku, zaledwie kilka godzin temu. 53 Zaczął padać deszcz, a raczej zawisł w powietrzu ociężałą mgiełką, która czyniła parasolki bezużytecznymi, bez

problemu dostając się pod bezbronne rękawy i podniesione kołnierze. Przynajmniej rozpędził upał, pomyślał Quinn, zaraz po wydostaniu się z taksówki wchodząc w kałużę, która przemoczyła mu prawą skarpetkę. Rozbryzgując wodę, przemknęła obok niego kobieta w kaloszach i zajęła miejsce na tylnym siedzeniu taksówki, zanim jeszcze zdążył zatrzasnąć za sobą drzwiczki. Ledwie udało mu się odskoczyć, żeby nie zostać ochlapanym, gdy samochód włączał się w konwulsyjnie podrygujący ruch uliczny na Park Avenue. Podczas gdy Pearl i Fedderman przesłuchiwali dekoratora za dekoratorem z tych, których zatrudniały ofiary Nocnego Łowcy, Quinn przyjechał taksówką na spotkanie z Harleyem Renzem w gabinecie psychiatry. Tego spotkania zażyczył sobie Renz, ale nie wyjaśnił Quinnowi, o co chodziło. Przekraczając ulicę w drodze ku dostojnej, przedwojennej budowli, Quinn pomyślał, że dawno już minął czas, w którym Renzowi przydałaby się na coś wizyta w gabinecie psychiatrycznym. Hol z szarego marmuru pociętego złotymi żyłami, wyłożony panelami z miękkiej dębiny, był skromny i wytworny. Budynku nikt nie pilnował. Quinn przystanął na szerokiej gumowej wycieraczce i tupiąc, wytrząsnął wodę z butów; przy okazji spostrzegł zainstalowaną w rogu kamerę przemysłową, wycelowaną w jego stronę. Gabinet znajdował się na dziewiątym piętrze, na końcu szerokiego korytarza. Drzwi były uchylone na jakieś piętnaście centymetrów w nieśmiałym, bezgłośnym zaproszeniu. Pchnięciem otworzył je na oścież i wszedł do środka. Jego uwagę zwrócił delikatny chemiczny zapach w mieszkaniu. Potem zauważył smugi na wielu przedmiotach, jakby ktoś natłuszczoną miotełką do kurzu przejechał po miejscach, z których zdjęto odciski palców. Dopiero wtedy

rozpoznał zapach – niewyraźne odciski palców były widoczne dzięki metodzie Super Glue. Miejsce zbrodni. Quinn znajdował się w biurze recepcjonistki, będącym zarazem poczekalnią. Znajdowało się tu biurko z komputerem i rząd jasnobrązowych szafek na akta, a ściany z kojącymi rycinami lilii wodnych pomalowano na ciepłe barwy ziemi. Na stoliku do kawy stojącym przed szeroką beżową sofą rozłożono aktualne czasopisma – „Forbes”, „New Yorker”, „Architectural Digest”. Na niewielkim stoliku w rogu stał ekspres do kawy firmy Mr. Coffee, a obok niego stosik białych plastikowych kubków, śmietanka w saszetkach i cukier. Lampka aktywności Mr. Coffee nie świeciła się, ale szklany dzbanek był do połowy napełniony kawą. Quinn spostrzegł, że drzwi szafy po jego lewej stronie chwieją się, uchylone. Poza niebieską, znoszoną męską wiatrówką, udrapowaną na metalowym wieszaku, nie było w niej żadnej garderoby. Na podłodze nieprzezroczystą taśmą samoprzylepną wyklejono X, bez wątpienia wskazujące miejsce, gdzie w wąskim wnętrzu szafy upchnięto zwłoki. Taśma była usmarowana krwią i podwijała się tam, gdzie na pokrytej wykładziną podłodze szafy widniały czarne plamy. Quinn zwrócił uwagę, że wykładzina wchłonęła sporo krwi, więc po zamknięciu szafy plamy nie byłyby widoczne dla kogoś wchodzącego z korytarza. Perspektywiczne myślenie mordercy? Podszedł do kolejnych półotwartych drzwi tuż obok biurka w recepcji i żeby nie zepsuć odcisków palców ani nie zostawić własnych, otworzył je szeroko pchnięciem kłykci. Niepotrzebnie się wysilał: widać było, że technicy skończyli już pracę, a zwłoki wywieziono, ale nawyki wyrobione w obliczu śmierci ginęły dłużej niż niektóre ofiary zabójstw. Tam zastał Harleya Renza, wyciągniętego brzuchem do góry na sofie z brązowej skóry, ze stopami skrzyżowanymi

w kostkach i palcami splecionymi z tyłu głowy. Podniósł wzrok na wchodzącego Quinna i się uśmiechnął. – Witamy w konfesjonale. – Sorki, że to przegapiłem. Na pewno miałeś niezapomniane wrażenia. – Sam się spóźniłem. – Renz leniwym wymachem ręki wskazał zarys ludzkiego ciała, z grubsza wyklejony taśmą na dywanie przy biurku. – Czy doktor Rita Maxwell, której nazwisko figuruje na dole w spisie biur, leżała tutaj, czy w szafie? – spytał Quinn. – Tutaj. – Renz podparł się i nadal rozluźniony wyciągnął się swobodnie w rogu sofy, wyglądającej na bardzo wygodną. – Ofiara w poczekalni to recepcjonistka, niejaka Hannah Best. A z doktor Maxwell – wskazał na ścianę obwieszoną zdjęciami oraz oprawionymi w ramki dyplomami i certyfikatami – była niezła szprycha. – Czytałem o tej sprawie w gazetach – powiedział Quinn. – Lekarka i jej asystentka zakłute nożem. Styl nie pasował do Nocnego Łowcy, więc nie wgłębiałem się specjalnie. – Zgadzam się, że styl inny – odparł Renz – ale pomyślałem, że może zechcesz się tu rozejrzeć. Nigdy nie wiadomo, co może przywieść zbłąkaną myśl do wyjałowionego z pomysłów mózgu. – Prawda. Jakieś tropy? – Jeden. Jak mówiłem, związku prawdopodobnie nie ma, ale Nowy Jork potrafi być niekiedy małym miastem. Każda z ofiar otrzymała tu tylko kilka ciosów, jakby bardziej chodziło o posłanie ich w zaświaty w sposób szybki, łatwy i wyprany z emocji niż o folgowanie sadystycznym skłonnościom. Zupełnie inne podejście do kobiet niż u naszego typka. Mimo to mamy tu dwie ofiary noża. Media zwróciły na to

uwagę. A zabójstwo pani psychoanalityk z Park Avenue w jej własnym gabinecie na pewno zburzy spokój ducha wielu ludzi. – Masz na myśli ludzi, u których o spokój ducha i tak było trudno i którzy mieli motyw oraz możliwość zabicia doktor Maxwell? – Między innymi. Wyobraź sobie wszystkie tajemnice, jakie z nadzieją na dyskrecję zdradzano w tym cichym, pełnym spokoju gabinecie. – Renz wyszczerzył zęby. – Ale my wiemy, że takie rzeczy jak tajemnice i dyskrecja nie istnieją. – Istnieją – odparł Quinn. – Przelotnie. – Jak prawdziwa miłość. – Zauważyłem w holu kamerę przemysłową. Zarejestrowała coś? – Chciałbyś ujęcie wchodzącego lub wychodzącego mordercy? Nic z tego. Zanim ją zauważyliśmy, pamięć się zapełniła i kamera, rejestrując nowe dane, skasowała stare. Na nagraniach są tylko ci, którzy byli w holu długo po morderstwach. – A dokumentacja medyczna? – Wygląda na nienaruszoną. Zdaje się, że morderca wszedł do poczekalni, zabił Pechową Hannah z recepcji i schował jej zwłoki w szafie. Następnie wszedł tutaj i wykończył panią doktor. – Może jakiś pacjent podczas sesji coś wygadał, potem pożałował i chciał to odwołać. – Biorąc pod uwagę, kim była ofiara, nie można tego wykluczyć. – Zabójstwo nie było spontaniczne – myślał na głos Quinn. – Krew recepcjonistki jest tylko w szafie, co sugeruje, że najpierw ją ogłuszył i wepchnął do środka, a dopiero potem zakłuł. – Tak samo to widzę. Morderca chciał tylko usunąć ją z drogi. Głównym celem była doktor Maxwell.

– Przejrzałeś jej akta? – Pod względem prawnym byłoby to ryzykowne – odparł Renz. – Właśnie staramy się uzyskać nakaz. – Przejrzałeś jej akta? – powtórzył Quinn takim samym tonem. – Tak. Znalazłem w nich mniej więcej to, czego można było oczekiwać. I kilka interesujących nazwisk. – Potencjalnie użytecznych dla bezwstydnego karierowicza jak ty – domyślił się Quinn. – Potencjalnie użytecznych dla naszej sprawy. Miał rację. Nasza sprawa. Nasza drużyna. Quinn skrzywił się na tę myśl. – Poza tym to chyba ty powinieneś myśleć o wstydzie. Quinn poczuł, jak narasta w nim złość, ale zdławił ją w zarodku. – Mówiłeś, że masz jakiś trop. – Coś w rodzaju tropu. Recepcjonistka ustalała terminarz wizyt za pomocą programu komputerowego, ale była deczko staroświecka i nie ufała technologii. Jak my. Zatem nazwiska i godziny spotkań zapisywała też w zeszycie. Znalazłem w nim nazwisko, które zniknęło z komputera, nie ma też opatrzonej nim teczki. Pacjent nazywa się David Blank. – Uważasz więc, że zabił ten Blank, a potem usunął informacje o swoich sesjach z komputerowego terminarza i zwinął swoje akta. Ale nie wiedział o zeszycie. – Tak przypuszczam. Wczorajszego popołudnia był ostatnim pacjentem. Ciała odkrył inny, umówiony dziś na pierwszą wizytę, i to on zawiadomił policję. Jesteśmy przekonani, że Blank już tu bywał, bo komputer wykazuje luki w grafiku pani doktor. Ładnych kilka luk. Cholerne komputery. Znajdź i usuń. Wygoda dla rzezimieszków. – Bajty i bity nie mają kompasu moralnego. – Skoro tak twierdzisz. Tam, na biurku, stoi dyktafon.

Niektórzy pacjenci mówili, że doktor Maxwell w ten sposób pracowała. Słuchała ich na sesjach, ale też później, z taśmy. Nagrania dołączała do akt. W dyktafonie nie znaleźliśmy kasety. – Czyli David Blank chciał usunąć wszystko, co wskazywałoby, że się tu leczył. – Wychodzi na to jak nic. Wyszło też, że niełatwo go znaleźć. Odszukaliśmy kilku Davidów Blanków, ale wszyscy zostali odrzuceni jako możliwi sprawcy. Mamy więc tylko pierwsze lepsze nazwisko. David Blank z zeszytu Hannah Best nie istniał i nie istnieje. A jest człowiekiem z krwi i kości, skoro, jak zakładamy, zamordował te dwie kobiety. Quinn przeszedł się i popatrzył na wyklejony taśmą obrys, usiłując sobie wyobrazić leżącą w tym miejscu istotę ludzką. Kobietę, którą Renz nazwał szprychą, która miała przyjaciół, rodzinę i stopień naukowy. Która miała co trzeba: atrakcyjny wygląd, intelekt, z tym że miała było tutaj właściwym słowem. Nie rozczulaj się. Może jednak nie miała rodziny. Ale nawet ja ją mam. Jakieś strzępy rodziny. Która już niedługo będzie rodziną Franzine’ów. – Skoro Blank zadał sobie trud stworzenia fałszywej tożsamości, to znaczy, że od pierwszej wizyty planował zabójstwo lekarki. – Po co ktoś miałby robić coś takiego? – spytał porządnie zdziwiony Renz. – Chodzić do psychiatry, snując zarazem plany zabicia go? – Nie mam pojęcia – odrzekł Quinn. – No ale chyba nie muszę go mieć. Jak powiedziałeś, morderstwa nie pasują do schematu. – I tak dobrze by było rozwiązać tę sprawę. Rzucić coś na pożarcie dziennikarskim hienom i choć trochę zmniejszyć wywierane na ciebie naciski. I na ciebie. – Powiem ci jedno: ktoś inny mógł usunąć dane i wynieść teczkę. Ktoś potrafiący zacierać za sobą ślady lepiej niż David Blank.

Renz spojrzał na Quinna, jakby się nagle zezłościł. – Pacjent-morderca, o którym nie słyszeliśmy i nigdy nie usłyszymy? – Istnieje taka możliwość. Ktoś, kto wiedział o zeszycie Hanny i nigdy się w nim nie znalazł. Kto chce, żebyście zamiast niego szukali Davida Blanka. – Quinn machnął ręką w stronę szafek na akta w gabinecie, a potem w kierunku znajdującej się za ścianą poczekalni. – Skąd możemy wiedzieć, czy czegoś jeszcze nie brakuje? Renz przeciągnął ręką po twarzy, ściągając przy tym skórę przy oczach tak, że zaczął wyglądać na rozżalonego. – Na Jezusa i jego rany! Tylko ty potrafisz tak coś skomplikować. – Spodziewaj się tego, gdy mi coś dajesz, Harley. Poza tym jeśli naprawdę chcesz dotrzeć do prawdy, prawie wszystko jest skomplikowane. – Prawda mnie nie interesuje, Quinn. Interesują mnie dowody. W sądzie tylko one się liczą. Quinn pomyślał, że coś w tym jest. Podziękował Renzowi za wezwanie na miejsce zbrodni, zrelacjonował, co obecnie robili z Pearl i Feddermanem, po czym wyszedł. Nawet nie próbował się spierać, że dowody winny prowadzić do prawdy, niezależnie od tego, jak przedstawiały się w sądzie. Łańcuch logiki Renza miał ograniczoną liczbę ogniw. Wystarczającą, żeby Renz dotarł tam, gdzie chciał, ale ani kroku dalej. Zamykając drzwi zakrwawionego biura, Quinn zastanawiał się, czy David Blank kiedykolwiek stanie przed obliczem sprawiedliwości. Cóż, inni niech się o to martwią. 54 Rozchwytywani dekoratorzy wnętrz stanowili trudną do dogonienia ulotną bandę, niby w popłochu śmigającą po

całym mieście. W jedno miejsce się spóźniali, w inne trafiali, bo im się pomyliło, w jeszcze innym byli do przodu z robotą. Wyglądało na to, że potrafili zaaranżować wszystko poza własnym czasem. Pearl namierzyła wreszcie Victory’ego Wallace’a w sypiącym się budynku z czerwonej cegły, stojącym na wylocie Christopher Street w Village. Trudno było nie zauważyć, że budynek właśnie remontowano. Z pierwszego piętra wystawała zjeżdżalnia w kształcie rury, kończąca się nad zardzewiałym kontenerem na śmieci. Okno wystawowe sklepu na dole zabite było dyktą pomazaną graffiti, gdzie między innymi duże czarne litery głosiły: PLUJ WSZYSTKIM W ZUPĘ. Trzy z nich wyglądały cokolwiek podejrzanie i Pearl odgadła pierwotną treść napisu. Czasem zgadzała się z zawartą w nim myślą. W pobliżu wejścia do budynku stały dwa vany i pikap po brzegi wyładowany odpadkami budowlanymi: przegniłym drewnem, połamaną okładziną ścienną, rozszczepionymi listwami, starymi drzwiami. Drzwi wejściowe były więcej niż otwarte – zdjęto je z zawiasów. Pearl zastanawiała się, czy właśnie one trafiły na furgonetkę. Wchodząc do budynku, usłyszała walenie młotkiem. Przez kilka niezabitych deskami okien wąskimi pasmami dostawało się do środka światło dzienne, całkowicie nieobecne w miejscach oświetlanych przez reflektory. W powietrzu unosiły się drobinki pyłu. Pearl założyła, że gipsowego. Stojący na drabinie przysadzisty mężczyzna w dżinsach rozprowadzał kielnią zaprawę na złączach nowo założonej ściennej płyty okładzinowej. Chudy małolat bez koszuli i z wytatuowanym torsem tarł papierem ściernym wyschnięte warstwy substancji koloru kitu – powód tak dużej ilości pyłu. Szary nalot na włosach chłopaka nadawał mu wygląd przedwcześnie postarzałego. W odległym końcu parteru,

którego wewnętrzne ściany zostały usunięte, mężczyzna w workowatym kombinezonie roboczym atakował piłą tarczową deski ułożone na stojakach do piłowania drewna. Na lewo od Pearl, na składanej drabince, inny robotnik dzierżył młot z czerwonym trzonkiem. W samym środku tych ciężkich, czysto fizycznych robót stała nieprawdopodobna postać w obcisłych spodniach z czarnej skóry, butach na podwyższonych obcasach i błękitnej jak niebo koszuli z bufiastymi rękawami. Pearl chciałaby mieć talię tego gościa. Nie wspominając o tyłku. – Pan Wallace? – spytała w pauzie między przesunięciami piły. Odwrócił się do niej w miarę przystojny mężczyzna o wyrazistym podbródku i ciemnych rzęsach, po czym uniósł rękę, składając serdeczny i wskazujący palec w literę V. – Victory, moja złota. Na imię mi Victory. – Bez śladu zażenowania obejrzał ją sobie od stóp do głów. – Detektyw Kasner? Ta, co dzwoniła? – Chyba że istnieje jakaś inna detektyw Kasner – odparła Pearl. Wrrreeeeee!!! – odezwała się piła. Ba-bam! Ba-bam! – odpowiedział jej młot. – Czy możemy przejść gdzieś, gdzie jest ciszej? – Ściany! – wrzasnął Victory. Jeśli mają uszy, zostały kompletnie ogłuszone. – Co ściany?! – Subtelny, cielisty kolor ścian! Co pani o tym sądzi?! Pearl się rozejrzała. – Nie wiem! A co ma – Wrrrreeeee!!! – tu być?! – Erotyczna internetowa kawiarnia z deserami! Pearl przyłożyła stuloną dłoń do ucha. – Egzotyczne desery?! – Erotyczne! Ba-bam! Ba-bam! – Ach – poddała się Pearl. Wskazała swoje prawe ucho i wzruszyła ramionami. – Gdzieś, gdzie jest ciszej! Dobrze?!

Victory skinął głową i poprowadził Pearl do tylnego wyjścia, a potem przez drzwi na małe ocienione podwórko, pełne opadłych z klonu zwiędłych liści. Na zewnątrz młot i piła były ledwie słyszalne. – Od razu lepiej – odetchnęła Pearl. – No to jak, mogę dostać robotę w erotycznej kafejce internetowej? Victory posłał jej niepewne spojrzenie i uśmiechnął się. Nie odpowiedział, wciąż usiłując dociec, co jest grane. W końcu gliny, morderstwo – było to bardziej niż stresujące. – A co to w ogóle jest erotyczna kafejka internetowa? – dopytywała Pearl. – Kafejka internetowa jak każda inna, kochanie, tyle że oferujemy dostęp do najbardziej niezwykłych stron, no i słodycze będą wyjątkowych kształtów. Ciasto można urobić w wiele różnych form, niekoniecznie w bajgle i pączki z dziurką, a formy te mogą być doprawdy sugestywne, żeby nie powiedzieć podniecające. – I pana zatrudniono do urządzenia lokalu? – W rzeczy samej. Bezbłędny wybór. – Wobec tego cieliste ściany będą w sam raz – zdecydowała Pearl – ale bez śladu różu. – Właśnie oddałaś głos. – Żeby podkreślić, jakie to ważne, Victory machnął ręką. Pearl spostrzegła, że jego koszula miała francuskie mankiety z łańcuszkami, których ogniwa wykonano ze złotych monet. Złoto prawdopodobnie było prawdziwe. Widocznie na pierdołach dało się nieźle zarobić. – Jeśli chodzi o biedną Marcy Graham i jej męża, to rozmawiał już ze mną jeden z pani kolegów. Czemu więc zawdzięczam drugie tête-à-tête? Czyżbym, mój Boże, był podejrzany? – Nie. Jest pan czysty. Jak dotąd – dodała, chcąc zetrzeć z jego twarzy przymilny uśmieszek. Uśmieszek ani drgnął. – Oglądam Prawo i porządek, droga pani detektyw. Wiem, że prawda zawsze wypływa na wierzch.

– W prawdziwym życiu potrzebny jest ktoś taki jak ja, żeby ją wyłowić. – A gdzie mógłbym znaleźć to prawdziwe życie? Pearl się roześmiała. – Trzeba lepszego detektywa niż ja, żeby odpowiedział na to pytanie. Ale Marcy Graham i jej męża spotkała prawdziwa śmierć, ledwie kilka miesięcy po tym, jak udekorował pan ich mieszkanie. W aktach stoi, że Marcy dała panu klucz. – W rzeczy samej. Ale nic w tym niezwykłego. Większości klientów nie wadzi, że sam sobie wchodzę. Zresztą w trakcie prac wolą być poza domem. – Czy dawał pan klucz któremuś ze swoich podwykonawców? Rzemieślników wykonujących pracę fizyczną? – Parokrotnie. Ale zawsze odbierałem je najpóźniej wieczorem. Baczę na bezpieczeństwo. Wie pani, w tych czasach… – Machnął ręką, jakby chciał wskazać otaczające ich konkretne czasy. Te czasy. – Czy któraś z wynajętych przez pana osób miała możliwość dorobienia klucza? Victory wyglądał na skonsternowanego, innym słowem nie dało się tego opisać. – Ojojoj! – Czyli tak? – Obawiam się, że tak. Ale korzystam wyłącznie z usług starych znajomych, jeden w drugiego absolutnie godni zaufania. – Oboje wiemy, że co do tego nigdy nie można mieć pewności. – Słusznie. Ale nie chodzi tu o miłość ani wojnę. To dekorowanie wnętrz! – Uniósł upierścieniony palec wskazujący. – Cofnij. Czasami to bywa wojna. Kiedy klient uważa, że coś się z czymś nie komponuje. Albo kiedy kończy się gadanie o sztuce i trzeba za nią zapłacić.

– Chciałabym otrzymać listę wszystkich rzemieślników, których pan zatrudnia. – Wolałbym nie robić im problemów. – Wyglądam panu na problem? Victory uśmiechnął się bezwstydnie. – Ach, gdzieżby! – Czyli zgoda na listę? Victory wzruszył ramionami. – Na to wygląda. Pearl podała mu długopis i notes. Gdy kończył pisać, spytała: – Czego się teraz używa jako oświetlenia sufitowego w sypialni? – Kryształowych żyrandoli w stylu retro, japońskich latarenek z barwionego szkła, zmatowionego aluminium… – A taki sufitowy wiatrak z oświetleniem? – Jezus Maria! Zmatowione aluminium, pomyślała Pearl. Gdy wychodziła, mężczyzna od piły spojrzał jej w oczy i prowokująco zatrzepotał językiem. Pearl starała się go zignorować, ale nie mogła odmówić mu gibkości. Wrrrreeeee!!! Miała nadzieję, że gość utnie sobie palec. Przez jasny prostokąt frontowych drzwi Victory obserwował Pearl przechodzącą przez ulicę w kierunku czekającego samochodu. Chciałbym mieć jej tyłek. Spodobała mu się ta policjantka: miała jaja. Ale na pewno nie chciałby jeszcze raz się z nią spotkać. Jakże deprymująca była styczność z rzeczywistą sprawą zabójstwa! Zabójstwo było czymś zupełnie nie z jego sfery, ale to i tak nic w porównaniu z postawieniem w stan oskarżenia i procesem, a co dopiero więzieniem, gdzie… No, mogło to być doświadczenie plugawe i upokarzające.

W dzisiejszych czasach sędziowie i przysięgli byli tacy nieprzewidywalni! Victory wiedział, że niewinnych ludzi skazywano za morderstwa z niepokojącą regularnością. W jakim to filmie…? Dostał cztery gwiazdki, tyle Victory kojarzył. No nic, przypomni mu się. Przebiegł w myślach nazwiska, które zapisał w notesie policjantki. Musiał być skrupulatny, bo a nuż ściągnąłby na siebie jakieś podejrzenia albo zasugerował, że współdziała z potworem. Tak, był pewien. Wymienił wszystkich. Policjantka o zachwycającym tyłeczku miała nazwisko każdego rzemieślnika, którego zaangażował w ciągu ostatnich dwóch lat. Zadowolony, że może zostawić za sobą całą tę straszną sprawę, powrócił do kontemplowania przyszłych ścian. Musiał zadbać nie tylko o kolor, ale też o zgranie pozostałych elementów z cielisto- cukierniczym wzorem. Ściany były jedynie tłem – teraz trzeba było umieścić na nich coś krzykliwego i tworzącego kontrast. Może pokrytą przejrzystym lukrem odważną bieliznę, oprawioną jak dzieła sztuki. Poza tym z pewnością istniały narzędzia cukiernicze, sugerujące możliwość erotycznego wykorzystania. Tak! Ale może zabierał się do tego od końca? Może lepiej najpierw bielizna i narzędzia, a potem kolor? Miał jeszcze czas do namysłu. No i znał kogoś, kto idealnie odda doborem barwy ideę połączenia jedzenia i seksu, dwóch podstawowych potrzeb kierujących człowiekiem. Victory’emu nawet przez myśl nie przeszło, żeby uwzględnić Romulusa na liście rzemieślników. Romulus przecież nie był rzemieślnikiem, jednym z wielu punkcików migoczących w galaktyce powszednich profesji. Złożoność i geniusz Romulusa wynosiły go ponad to. Był wyjątkowy. Gwiazda o oślepiającym blasku, a nie pospolity robol, radzący sobie z młotkiem, piłą czy pędzlem.

Wątpliwe, żeby z jego ręki ginęło cokolwiek poza kiepskim gustem. Romulus był artystą, zupełnie jak Victory, duchowym bratem, kimś wznoszącym się ponad przyziemne sprawy świata, tak często usiłującego ingerować w ich świat. Prawdziwy artysta. A w tym popierdolonym, na wskroś pojebanym mieście cóż mogło być cenniejszego? Nocny Łowca obserwował Claire, która po wyjściu z bloku przechodziła tym swoim niewiarygodnie zgrabnym krokiem na drugą stronę ulicy. Jak udawało jej się zgrać ruchy – bioder, ramion, wymachy nóg – z niebiańską muzyką, którą potrafił usłyszeć i dojrzeć w kalejdoskopowym cudzie harmonijnych barw? Czy była też tancerką? Wiele gwiazd Broadwayu potrafiło tańczyć tak dobrze, jak śpiewać i grać. Niejedna zaczynała od tańców rewiowych, aby w końcu zostać aktorką. A może było na odwrót? Nie wiedział tak naprawdę, ale dla niego Claire była tancerką. Szła pewnie. Miała cel. Jest z kimś umówiona? Z kimś, kim powinienem być ja? Skręciła za róg i aby ją dogonić, Nocny Łowca musiał przekroczyć ulicę w niedozwolonym miejscu i przebiec przez strumień niemrawo poruszających się samochodów. Rozzłoszczony kierowca zwyzywał go od palantów. Nocny Łowca zignorował go, zamiast zabić i szedł szybko dalej. Ach! Oto ona! W cieniu doliny śmier… W tym momencie znalazła się w kręgu jaskrawo białego światła, rzucanego przez neon znad wejścia do kina. Idzie na film? Sama? Ale weszła do holu, nie zatrzymując się przy oszklonej kasie biletowej. Nocny Łowca zwolnił i skręcił, żeby ominąć pozamykane sklepy. Przez szklane drzwi widział, jak uśmiechnięta Claire rozmawia z młodym człowiekiem sprawdzającym bilety.

Odpowiedział jej wreszcie promiennym uśmiechem, oczarowany jak należy, a Claire przeszła tuż obok niego i zanurzyła się w wyłożonym dywanem wewnętrznym lobby. Nocny Łowca pchnięciem otworzył drzwi i zaczął udawać, że ogląda plakaty, podczas gdy tak naprawdę miał na oku Claire. W kinie trwała retrospekcja filmów science fiction, plakat reklamował film Wyszłam za kosmicznego potwora. Nocny Łowca był przekonany, że już to widział dawno temu; pamiętał słodką brunetkę z grzywką, wrzeszczącą na plakacie. Cztery gwiazdki. Claire stała przy ladzie bufetu, cierpliwie czekając, aż łysy mężczyzna przed nią skończy kupować popcorn. Nocny Łowca podszedł bliżej i zatrzymał się przy najbliższym wejścia do głównego holu plakacie reklamującym dzisiejszą projekcję Potwora z Czarnej Laguny. I ten film Nocny Łowca pamiętał. Prawdziwa klasyka. Richard Carlson zapluwający swoją maskę do nurkowania i pływający po wodach Florydy. Czy Carlson nie grał też w Wiodłem trzy życia? Oczywiście, to był serial telewizyjny. Trzy życia? Też mi coś! Gdy łysy mężczyzna posolił popcorn i nareszcie się oddalił, Claire zrobiła krok i wskazała coś pod szkłem. Kobieta za ladą schyliła się, wyprostowała i wręczyła Claire pokaźne pudełko cukierków. Nawet z tej odległości Nocny Łowca rozpoznał jakich: miętusy w polewie czekoladowej, w zielono-białym opakowaniu. Z przeczytanego w komputerze Claire e-maila pamiętał, że były to jej ulubione cukierki. Czyli zrobiła sobie odwyk od muffinek albo nagle przestały jej smakować. Kobiety… Idzie tu! Odwrócił się, żeby nie zobaczyła jego twarzy, i obserwował w szkle gabloty z plakatem, jak jej odbicie przechodzi obok, nie zaszczyciwszy go spojrzeniem. Potwór z afisza, jakiś wodny płaz z permanentnym grymasem, przeszywał go wzrokiem. Znał jego zamiary. Nocny Łowca odczekał co najmniej minutę, zanim

odwrócił się ponownie. Potem wyszedł na zewnątrz i kupił bilet, mimo ostrzeżenia kobiety w kasie, że film już się rozpoczął. W kinie, zanim znalazł dla siebie miejsce w zaciemnionej sali, podszedł do bufetu i kupił sześć pudełek miętówek. Rozsiadł się, otworzył jedno z pudełek i zaczął zajadać się ulubionymi cukierkami Claire. Myśląc o niej, pozwalał, żeby czekolada rozpuszczała się na języku. Na ekranie atrakcyjna amatorka nurkowania o pięknych, długich nogach, pływała w ciemnej toni. Wyraźnie się bała, a mimo to płynęła, zanurzając się głębiej, pchana przykazaniami scenariusza. W ledwie przejrzystych głębinach niebezpieczeństwo i śmierć czyhały na nią z każdej strony. Bardzo przypominało to życie poza kinem. Ktoś na widowni zachichotał nerwowo. Nocny Łowca przycisnął palec do wolnego fotela przed sobą i pomyślał, że odpowiednio zaostrzony nóż z łatwością przebiłby obicie, plecy siedzącej osoby i sięgnął serca. Krwawa czerwień, szkarłat siny pośród mroku. Gdyby zrobił to, o czym myślał, Pan Rozbawiony umarłby w jednej chwili, a siedzący w pobliżu nieliczni widzowie pomyśleliby, że po prostu zasnął, podczas gdy zabójca spokojnie by wstał i wyszedł. Wykonalne. Ciekawa myśl. Ci, którzy rozmawiali w kinie, nieuprzejmie zakłócając sny na jawie i odskocznię bliźnich od rzeczywistości, zasługiwali na śmierć. Natężenie muzyki wznosiło się, a wraz z nim pływaczka. Przerażona, z rozszerzonymi oczyma, w ostatniej chwili została wciągnięta do łódki, gdzie już nic jej nie groziło. Przynajmniej na razie. Mało realistyczne, pomyślał Nocny Łowca, zapominając o denerwującym chichocie. W kolorze film byłby lepszy. 55

Słońce świeciło jasno, poranne niebo było bezchmurne, ale na wschodzie rozlegał się grzmot, jak dochodzący z oddali ryk lwa. Quinn siedział na ławce z betonu i drewna przy wejściu do parku od Osiemdziesiątej Szóstej Ulicy, patrząc na łagodną pochyłość gruntu, której wysokie drzewa użyczały cienia. Za pochyłością kilkoro amatorów opalenizny wyciągało się na kocach lub siatkowych leżakach z aluminium, mimo że dzień był jeszcze młody i na upał dopiero się zanosiło. Quinn pomyślał, że poranek jest taki piękny na złość jego problemom. Spojrzał na zegarek. Pearl i Fedderman powinni niedługo tu być. – Więc tutaj się spotykacie – odezwał się głos z tyłu. W polu widzenia Quinna pojawił się Harley Renz w ciemnoniebieskim garniturze w jasne prążki, niebieskiej koszuli i wzorzystym krawacie zabezpieczonym złotą spinką. Ktoś poświęcił mnóstwo czasu, żeby wypolerować jego buty na wysoki połysk. Pasował do parku jak Fred Astaire do tańców dożynkowych. Quinn doszedł do wniosku, że Renz umówił się dziś rano na wywiad dla telewizji. Przy krawężniku na Central Park West widział zaparkowanego lincolna, pomyślał więc, że to zapewne czeka na Renza jego kierowca. – Zmokniesz – powiedział Renz, wciąż uśmiechnięty, jakby nie sądził, że będzie aż tak źle. – Słyszysz tę burzę? – Jest daleko, nad morzem. – Daleko jak ty. – Renz wciąż się uśmiechał. Od niechcenia zatknął kciuk za pasek, upodabniając się do modela z katalogu mody, i rozejrzał się wokół. – Twoja ukochana przez karaluchy chata jest w kwartale ulic dziewięćdziesiątych. Masz wejście do parku bliżej domu, dlaczego więc tam nie spotykasz się ze swoimi pogromcami zbrodni? – Bo tu wszyscy mamy mniej więcej taką samą drogę. – Była to prawda. Prawdą też było, że przy wejściu z

Dziewięćdziesiątej Pierwszej Ulicy znajdował się plac zabaw, a Quinn nie chciał przesiadywać na ławce zbyt blisko niego. I tak stanowił już wystarczającą pożywkę dla dziennikarzy. – Wybierałem się do studia Channel One, a potem na komisariat, i pomyślałem po drodze, że Quinn na pewno ma coś do zameldowania. A że wiem, gdzie się spotykacie, kazałem kierowcy tu przystanąć, żebyśmy mogli pogadać. Quinn przedstawił mu teorię Pearl o dorabianiu kluczy. – I? – spytał Renz. – Ciągle to sprawdzamy. Brzmi sensownie. – Czyli mówisz mi po swojemu, że gówno masz. Quinn skinął głową. – Po twojemu brzmi lepiej. Ale jeszcze nie skończyliśmy. Zajmowali się tym Pearl i Fedderman, może do czegoś się dokopali. Okaże się, jak przyjdą. – Zajmowali się? – Sprawdzali punkty dorabiania kluczy. – Jezu, Quinn… Wiesz, ile… – Myślisz, że szukamy igły w stogu siana? Niekoniecznie. Istnieje coś takiego jak surówki do konkretnych zamków, tych najczęściej montowanych w mieszkaniach. – Surówki? – Gładkie modele kluczy, jeszcze nieobrobione. – A na Manhattanie są góra miliony mieszkań. Jeśli połowa jednego procenta ich mieszkańców zrobiła sobie kopię klucza, to będziesz miał do sprawdzenia nie więcej niż setki tysięcy. – Pamiętaj, szukamy rzemieślnika, który dorobił klucz. To zawęża liczbę. – Do jakichś dziesiątek tysięcy. – Harley, poświęcasz czas na namierzenie tłumika bez numeru seryjnego! – I znalazłem gościa z West Endu, który kilka miesięcy temu wyrzucił taki do śmieci.

– O ile to ten sam tłumik. – Możliwość jest. – To co, posłałeś swoje ogary, żeby przetrząsnęły składowiska odpadów? – Nie. To naprawdę byłoby szukanie igły w stogu siana. Tak jak nie posłałbym ich, żeby zapieprzali po tysiącach punktów dorabiania kluczy. – Pearl i Fedderman mogą na coś trafić. Wyczuwają, gdzie iść. Mają nosa, jak to dobre gliny. Renz spojrzał w górę na coś, co mogło być jedyną płynącą po niebie chmurką, po czym z powrotem opuścił wzrok na Quinna. – Taaa. Pearl to świetny detektyw. A i niektóre części mózgu Feddermana ciągle pracują. – Sam mi ich przydzieliłeś. – Widać, że się na tym znam. Ale ta Pearl aż się prosi o wyruchanie, co? Quinna zalała paląca wściekłość, prawie podnosząc go z ławki. – Spokojnie – powiedział Renz. – Chodzą o was słuchy. Nawet ty musisz przyznać, że taki związek jest mało profesjonalny. – W ogóle nie jest profesjonalny. Jest osobisty. – Quinn, nie ma czegoś takiego. Quinn pomyślał, że może i racja. Jeśli wystarczająco długo było się gliną, pchając paluchy w cudze sekrety i pragnienia, na opuszkach psychiki tworzyły się nagniotki. Gubiło się pewną wrażliwość i szacunek dla intymności. Quinn odchylił się na oparcie i skrzyżował ramiona, patrząc na Renza. – Mówiłeś, że jesteś dziś rano umówiony na wywiad. Chodzi o Nocnego Łowcę? – A jak? Co innego interesuje dziś nowojorskich dziennikarzy? – A te słuchy, co chodzą o mnie i Pearl, trafiły już do

gazet albo telewizji? – Nie. Ale trafią. A kiedy do tego dojdzie, media was rozniosą. Będzie ciężko, ale wciąż zostanie wam trochę czasu. Chyba. Zależy. Być może. Kto poza osobami zaangażowanymi może z całą pewnością powiedzieć, co działo się za zamkniętymi drzwiami? – Ktoś mógł i powiedział – zauważył Quinn. – Jak inaczej wieści by się rozeszły? – Nikomu z nowojorskiej policji nie trzeba było mówić. Wystarczy spojrzeć na Pearl i od razu wiadomo, że jest zakochana i w rui. – Renz, do jasnej cholery! – Dobrze, dobrze. Będę wyrażał się o niej z szacunkiem. Ale wiesz, jakie są hieny dziennikarskie w tym mieście. Pokochały już Annę Caruso i przymierzają się, żeby cię zlinczować. Wątpliwe, żeby poczuły szczególną sympatię do Pearl. Znów przetoczył się grzmot, ale jakby dalej. Renz zsunął mankiet szarpnięciem ręki i spojrzał na zegarek. – No, dość już czasu z tobą zmarnowałem. Po Channel One czeka mnie jeszcze wywiad u Kay Kemper. Jak nie jedna laska z wiadomości, to druga. – Uważaj na słowa przy Kemper. Lubi roztrząsać gnój. Renz ryknął śmiechem. – I ty, ten „gnój”, każesz mi uważać. Jakbyś miał do tego prawo. Odwrócił się, zbywając go machnięciem ręki i ruszył do swojego samochodu z kierowcą. Garnitur leżał na nim świetnie, to Quinn musiał przyznać. I był jedyną rzeczą, która podobała się Quinnowi w Harleyu Renzu. Poza tym, że Renz był lepszy od Vince’a Egana. *** Dziesięć minut później pojawił się nieoznakowany

radiowóz z Pearl i Feddermanem; zaparkował w miejscu, które niedawno zajmował lincoln Renza. Gdy detektywi zbliżali się do ławki, Quinn pomyślał, że w szarym żakiecie, ciemnych spodniach i z białym prześwitem w kształcie litery V tam, gdzie zapięta była marynarka, Pearl wygląda jak bizneswoman. Fedderman z kolei utykał, jakby uderzył się w nogę; w porównaniu z wymuskaną garderobą Renza brązowy garnitur wisiał na nim jak łachman. Niezapięty mankiet koszuli wystawał z rękawa marynarki i łopotał w rytmie wymachów ramion. Fedderman przywodził na myśl korpulentnego stracha na wróble, który nauczył się chodzić. – Korki – przywitała się Pearl, która prowadziła wóz. W jej tonie nie było przeprosin. Zwykłe wyjaśnienie. Czy w ogóle potrafiła przepraszać? Za cokolwiek? – Długo czekasz? – Nie. Zresztą miałem towarzystwo. – Quinn streścił rozmowę z Renzem. – Co za gość – podsumowała Pearl. – Czysty, żywy chuj. – To powszechna opinia. – Quinn wierzchem dłoni wytarł pot z czoła. Pearl w jej stroju musiało być gorąco, podobnie jak Feddermanowi w złachanym garniturze. – Czy Renz miał rację, sceptycznie odnosząc się do naszych, dosłownie, poszukiwań klucza do sprawy? – Miał – przyznała Pearl. – Do głowy by mi nie przyszło, że w pobliżu miejsc zbrodni może być tyle punktów dzień w dzień dorabiających klucze. Ślusarze, zresztą tylko część z nich to prawdziwi ślusarze, znają powszechne surówki i marki kluczy do mieszkań, ale wielu ich klientów płaci gotówką. Nie prowadzą ewidencji, a z paragonów nic nie wynika. – Jak dotąd Renz miał rację – odezwał się Fedderman, jakby słuchał Pearl tylko jednym uchem. Z bliska Quinn widział koliste plamy potu pod pachami jego marynarki. A może pochodziły z wczoraj? – Ale tylko jak dotąd.

Pearl i Quinn równocześnie na niego spojrzeli. – A co, jeśli założymy, że morderca dorabiał klucze na własną rękę? Pearl, widziałaś, że niektóre z tych urządzeń są przenośne, a obsługiwanie ich nie wymaga szczególnych umiejętności czy szkolenia. Zabierzmy się więc do tego od drugiej strony. Pearl nie zrozumiała, o co mu chodziło. Posłała Quinnowi zdziwione spojrzenie. – Chodzi mu o to, żebyśmy zabrali się za rzemieślników, którzy pracowali w którymś z mieszkań ofiar, a przy tym mają własne kopiarki do kluczy. – To zawęzi obszar poszukiwań – dodał Fedderman. – Jeszcze jak! – Pearl rozjaśniła się i pocałowała Feddermana w policzek. Fedderman się zarumienił i popatrzył na Quinna niemal z poczuciem winy. 56 Jubal stoczył się z Dalii i westchnął, wciąż usiłując złapać oddech. Dalia lubiła czasami robić to dwa razy z rzędu, raz będąc na górze, raz na dole. Nie wyobrażał sobie, żeby Claire choć zaproponowała coś podobnego. Nie od kiedy zaszła w ciążę. Znajdowali się w starym i niemal zupełnie odrapanym chicagowskim Tremontier Hotel, gdzie zarejestrowali się pod swoimi prawdziwymi nazwiskami: Dorothea Hartnagle i Arnold Wolfe. Lepiej, żeby reszta ekipy pracującej przy Jak siebie samego nie dowiedziała się, że od lat byli kochankami. Świat show-biznesu okazywał się czasem zdumiewająco mały, a Jubal był mężem aktorki. Gorący pokój wypełniała woń seksu i aromat różanych perfum, jakich zawsze używała Dalia. Jubal do tej pory zdążył pokochać tę zapachową mieszankę. Niemal nie chciało mu się z jej powodu zapalać papierosa, wyciągnął jednak rękę do stolika przy łóżku,

uważnie omijając przewrócony kieliszek po szampanie, i chwycił paczkę cameli wraz z hotelowymi zapałkami. Zapalił jedną z nich, przysunął do papierosa, po czym złożył głowę na wilgotnej poduszce, zaciągnął się głęboko i wydmuchnął dym. – Jezu, to jest to! Dalia przyglądała mu się z figlarnym uśmiechem. – Seks czy papieros? – Zestaw. – Żona wie, że wróciłeś do palenia? – Dziwne, ale nie zabrzmiało mi to na logiczne pytanie. – Pewnie takie nie było. – Claire nie wie o mnie wielu rzeczy. – O tak, na pewno cię nie rozumie i znęca się nad tobą. – Wiesz, o czym mówię. Jak jest. – Czy ja to wiem. – Dalia przewróciła się na brzuch i na oślep zaczęła macać ręką w poszukiwaniu zostawionej na podłodze butelki Dom Pérignon. Znalazła ją, postawiła kieliszek i wlała do niego pozostałą w butelce resztkę. Usiadła na łóżku naga, ze skrzyżowanymi nogami, i skosztowała szampana. – Zwietrzał? – zapytał Jubal. – Aha. Zużyty zupełnie jak ja, po tym, jak mnie wyłomotałeś. – Kolejnym łykiem opróżniła kieliszek i odstawiła go na stolik. – Powiedziałeś Claire, że zaproponowano ci rolę w sitcomie? – Jeszcze nie. Producenci pilotażowego odcinka nowego serialu dla telewizji kablowej, Paczka z West Side , opowiadającego o ekipie uganiających się za dziewczynami nowojorskich kumpli, a zarazem sąsiadów, skontaktowali się z agentem Jubala i powiedzieli, że może być odpowiedni do roli Erica, kawalera grającego w drużynie Metsów na pozycji łapacza.

Gwarancji nie było, ale zdaniem agenta Jubal miał duże szanse na rolę. – Czyli jednak wracasz do Nowego Jorku na przesłuchanie? – Jeszcze nie wiem. – Nie gadaj głupot. Chcesz tę rolę, tak? – Pewnie. Najważniejsi w branży biorą w tym udział. Ale to będzie w Nowym Jorku, a ty jesteś tutaj. – I będę, kiedy wrócisz. Jedź. Astin przez kilka dni może grać za ciebie. Nikt nie pomyśli, że zostawiasz nas dla kasy. Zrozumieją. – Astinem był Astin Jones, przystojny i wyrachowany młody dubler Jubala. Niektórzy w obsadzie uważali, że lepiej nadaje się do roli niż Jubal. – Ba, będą zazdrościć ci takiej okazji. Gdyby o niej wiedzieli, sami namawialiby cię do wyjazdu. Zwłaszcza Astin. – Boisz się, że kiedy cię nie będzie, ktoś może na stałe zająć twoje miejsce? Jubal wiedział, o czym mówiła, ale udał głupiego. – Już od dawna się spotykamy i nikt jeszcze nie zajął mojego miejsca przy twoim boku. Dalia nie skomentowała jego odpowiedzi. Udała, że sprawdza, czy z pustej butelki po szampanie da się jeszcze coś utoczyć. Jubal zaciągnął się papierosem, wychylił w bok i zdusił niedopałek w szklanej popielniczce stojącej przy podstawce lampki. Teraz w pokoju dominował zapach dymu tytoniowego. – Może i pojadę – powiedział. Dalia odwróciła się na bok, przesunęła na materacu, owinęła szyję Jubala ramieniem i pocałowała go w usta. – Ja ci dam „może”. – Uśmiechnęła się. Odprawa na lotnisku i przejście przez stanowisko kontrolne trwały krócej, niż Jubal się spodziewał. Na LaGuardii, przed wylotem do Chicago, kazali mu zdjąć buty, ale tutaj pantofle z nakładanymi noskami, w których przecież

mógł się kryć ładunek wybuchowy, najwyraźniej nie wzbudziły podejrzeń. Podszedł do kiosku i żeby zabić czas, zaczął oglądać pamiątki. Nie za bardzo ciągnęło go do spotkania z Claire. Będzie tęsknił za Dalią. Claire była w innym mieście i zepchnął ją daleko w głąb umysłu. Trudno było się teraz na nią przełączyć. Wciąż był nastrojony na Dalię. Wiedział, że dobrze mu idzie oszukiwanie Claire. Cóż, nie po raz pierwszy. Kiedy powiedziała mu o ciąży, był wstrząśnięty, choć chyba też i zadowolony. Potem przyszło małżeństwo, a z nim codzienne życie. Małżeństwo, poród z godziny na godzinę bardziej rzeczywisty, autentyczne zobowiązanie, wspólny rachunek bieżący, wspólne wszystko – można się było udusić. Nic z tego nie pasowało do zamierzeń Jubala. Na początku powtarzał sobie, że w życiu trzeba iść na ustępstwa, że pora dorosnąć. Ale w przekonywaniu samego siebie nie był najlepszy. Chcę. Pragnę. Straszliwie. I nie tego, co już miał. Nawet on nie zdawał sobie sprawy, jak samolubny był, gdy chodziło o karierę i przyszłość. Nie żeby czuł potrzebę przepraszania za swój egoizm. Albo żeby miał poczucie winy. Tak jak Claire pracował w show-biznesie; oboje wiedzieli, jakie ofiary trzeba ponosić. Aktorstwo przypominało kult religijny: było ezoteryczne, wymagające, bezlitosne dla tych, którzy zdradzili. Jubal zachował wiarę, ale Claire swoją traciła. Zatem odnowił znajomość z Dalią, która pojawiła się w jego życiu na długo przed Claire. Ich urywany romans trwał już prawie siedem lat, głównie ze względu na seks, który z biegiem czasu zyskiwał na jakości i wyobraźni. W czasie rozłąki z Dalią, która znalazła angaż na Zachodnim Wybrzeżu, Claire stała się dla Jubala źródłem sił witalnych. Rozsnuła sieć, dzięki której zniewoliła go i

zahipnotyzowała, absorbując każdą jego myśl. Jednak ostatnio, nie tylko z powodu ochłodzenia związku z Claire, ale zapewne również dlatego, że małżeństwo uczyniło Dalię owocem zakazanym, a przez to silniej pożądanym, Jubal myślał o niej coraz częściej. Nawet kochając się z Claire. To o Dalii pomyślał, kiedy na wystawie lotniskowego sklepu z pamiątkami dostrzegł naszyjnik z rubinem. Dalia uwielbiała rubiny. Miała kilka pierścionków z rubinem, wysadzaną rubinami bransoletkę i co najmniej jedną spinkę z rubinem. Przynajmniej o jednej Jubal wiedział. Nie pamiętał jednak, żeby nosiła rubinowy naszyjnik. Samotny klejnot w srebrnej oprawie na misternym srebrnym łańcuszku boleśnie przypominał Dalię już stęsknionemu Jubalowi. Zapragnął kupić go dla niej w prezencie. Cena była zawyżona, jak prawie wszystkie ceny w sklepie. Wpatrzony w rubin Jubal wahał się. Wszystkie nałogi są kosztowne. Dalia też. Przeważyła myśl, że naszyjnika może już nie być, kiedy Jubal wróci z Nowego Jorku. Kupi go i gdzieś schowa na jakiś czas. – Mogę w czymś pomóc? – Stateczna, siwiejąca kobieta obserwowała zza lady jego rozterki. – Pomóc panu? – powtórzyła. Jubal nie sądził, żeby potrafiła. Nie, raczej nie. Sam będzie musiał sobie pomóc. – Ten naszyjnik. – Wskazał palcem. – Ten z rubinem. Mogę go obejrzeć? Wszystkie nałogi… 57 Wrócił pan domu. Nocny Łowca napatrzył się na śpiącą Claire i wyszedł z mieszkania. Wiedział, że Jubal wyjechał i że niedługo wróci. Chicago nie leżało znów tak daleko od Nowego Jorku.

Ale nie spodziewał się go dzisiaj. Nie o tej porze. Blisko! Było blisko. A ja jeszcze nie jestem na to gotowy. Nie chcę, żeby stało się to teraz. Nocny Łowca zostawił Claire po trzeciej nad ranem. Czuł się bezpiecznie, stojąc w nogach jej łóżka, wiedząc, że jeśli postanowi zostać do rana, będzie z nią sam. Równie sam, jak gdybym zdecydował się ją obudzić. Nie, jeszcze nie czas… Wyszedł więc. Zdziwił się, kiedy przechodząc przez ulicę, zobaczył podążającego w stronę bloku Jubala. Miałeś być gdzieś indziej. Był jednak tutaj. Przystojny młody aktor ze sławą przed sobą, idący miarowym krokiem, pogrążony w rozmyślaniach, niemal płynący ulicą, uczestnik własnej jednoosobowej parady. Zgrabnie skrojony garnitur, rozluźniony, zawadiacko przekrzywiony krawat, w przemyślany sposób zmierzwione włosy, jakby wokół mogły znajdować się kamery mogące korzystnie zarejestrować jego naturalne zachowanie. Naczelna zasada: zawsze gotowy. Nieustanna gra w drodze do sławy i majątku, który z pewnością będzie jej towarzyszył. Jubal Day. Do domu, do Claire! Pewnie złapał nocny lot. Albo dlatego, że tańszy, albo pozostałe były zabukowane. Jubal nie miał żadnego bagażu. Podróżuje bez obciążenia. Bo i czemu nie? Widziałem twoją szafę. Ubrania masz tutaj. Czekają na ciebie, jak Claire. Jak ja. – Dziękuję za miętówki – powiedziała Claire. Wstała wcześnie i zdecydowała, że pozwoli Jubalowi pospać dłużej. Nastawiwszy kawę, weszła do salonu, gdzie zauważyła leżące na stole dwa zielone pudełka miętówek w czekoladowej polewie. Jej ulubione cukierki. Jubal musiał je kupić, wracając do domu. Jaki cudowny dowód miłości i troski! Nie powie mu, że pod wpływem jednej z nagłych ciążowych zachciewajek zaledwie zeszłego wieczoru zjadła całe pudełko takich miętówek. Z nagim torsem i na bosaka wpatrywał się w nią, nic

nie rozumiejąc. – Miętówki? Uśmiechnęła się. Wiadomo – aktor. Niech gra, skoro miał na to ochotę. Zbliżyła się i pocałowała go, pozwalając się objąć. – Nieważne. Chcesz kawy? – Najbardziej na świecie. – Powinnam się obrazić. – Daj spokój. Nie chciałem… Roześmiała się. – Śpisz na stojąco. O której wróciłeś? – Koło trzeciej. Claire spojrzała na ścienny zegar. – Jeszcze nie ma dziewiątej. Wracaj do łóżka, kochanie. Kawę wypijesz później. – Nie da rady. O dziesiątej przesłuchanie. Dlatego nastawiłem budzik. – Nie słyszałam go. – W moim zegarku. – Nie wiedziałam nawet, że w twoim zegarku jest budzik. Serce Jubala załomotało. Zegarek był prezentem od Dalii. Zapomniał zamienić go na stary przed wylotem z Chicago. Przysunął się do Claire i pocałował ją. – Teraz w każdym zegarku jest budzik. – Udał się do kuchni. Claire poszła za nim. – Ta technologia – powiedziała. – W ogóle za nią nie nadążam. – Wypij kawę – odparł – i zaczniesz nadążać. W dzisiejszym świecie nikt nie może wiedzieć wszystkiego. Nalał sobie kawy, ustawiając się tak, żeby Claire nie widziała zegarka, a zarazem żeby jego pozycja wyglądała na naturalną. Czuł, że Claire kupuje jego kłamstwo. Jakim cudem ludziom, którzy nie parają się aktorstwem, udaje się oszukiwać żony? Te przeklęte

fotografie nadal były wszędzie i otwierały zabliźnione rany. Nocny Łowca przez jakiś czas unikał telewizji i gazet, w nadziei, że szaleństwo medialne przycichnie albo zejdzie na jakiś nowy temat. W końcu na świecie działy się jeszcze inne rzeczy. Ale kiedy poprzedniego dnia włączył telewizor, Kay Kemper przeprowadzała wywiad z gliniarzem w garniturze, który opowiadał, że policja jest coraz bliżej i że niedługo sprawca zostanie zatrzymany. A dziś rano na ulicy znowu zobaczył zdjęcie, spoglądające z podwieszonego na sznurkach stosu gazet, równo ułożonych przed kioskiem. Wszystko przez tego drania Quinna. To on stał za zdjęciami, za znieważającymi, upokarzającymi wiadomościami serwisów informacyjnych, za zwiększającą się presją, za wszystkim. Jakby żywcem wyszedł z legendy o człowieku bądź stworze nigdy nierezygnującym, nie do powstrzymania. Nocnego Łowcę najbardziej rozwścieczało, że czuł podziw dla Quinna, mimo że go nienawidził. Quinn! Poderwany impulsem Nocny Łowca wyskoczył z fotela. Nie, nie impulsem. Myślą! Pomysłem. Strategią. Założył na głowę nowiutką czapkę nowojorskiej policji ( ociekający ironią błękit), kupioną w sklepie z pamiątkami na Times Square, do tego bursztynowe okulary przeciwsłoneczne, wyszedł z domu i udał się na stację metra. Nie na najbliższą. Taki głupi nie był. Poranny szczyt prawie się skończył, ale i tak na pociąg czekało dwadzieścia pięć–trzydzieści osób. Na Nocnego Łowcę nikt nie zwracał uwagi; zamiast tego ludzie wpatrywali się w ciemny tunel, wyglądając pociągu, albo w zaśmieconą cementową podłogę, albo w okrytą cieniem wnękę, w której znajdowała się trzecia szyna i gdzie grasowały szare szczury. Strach i miasto. Cieszył go przyjęty sposób zachowania w metrze. Wysiadł na skrzyżowaniu Pięćdziesiątej Trzeciej i

Lexington, wystarczająco daleko od swojego mieszkania. Przy Citigroup Building znalazł budkę telefoniczną. Numer znał. Nauczył się go na pamięć, ponieważ zastanawiał się nad tym nie tylko tego ranka, ale też przez kilka ostatnich dni. Opracowywał, co i jak powie, żeby potraktowano go poważnie. O ile nie powiedzą „prosimy zaczekać” i nie zapomną o nim. Walca z nowojorskimi mediami można tańczyć we dwójkę. Dwie osoby mogą wykorzystać tego toczącego pianę z pyska stwora-hipokrytę, co żeruje na cudzej krzywdzie, wyrzyguje ją wśród nieskażonych refleksją uśmiechów i nazywa to wiadomościami. We dwójkę można wyczuć rytm i zawirować w tym destrukcyjnym, zabójczym walcu upadku, walcu czerni, walcu czerwieni. Czerń i czerwień, szkarłat, co czarny się staje… Wystukał numer, zaczekał, po czym poinformował kobietę, która odezwała się po tamtej stronie słuchawki, że ma informacje dla Kay Kemper. Tak, bardzo ważne. Kto mówił? – Przepraszam, ale nie mogę tego ujawnić. Lękam się reperkusji. Mogę tylko zdradzić, że byłem wysoko postawionym funkcjonariuszem policji Nowego Jorku. Żywię ogromny szacunek dla Kay Kemper. Tylko do niej mam zaufanie. Bałbym się porozmawiać z kimkolwiek innym. Niech sama oceni wiarygodność moich informacji. Ja bym się bał? Ha! Kobieta tylko chwilę wahała się przed przełączeniem rozmowy. Świat należał do odważnych. 58 Quinn był skonany i czuł się staro. On, Pearl i Fedderman spędzili większość dnia na rozmowach z rzemieślnikami z list dekoratorów wnętrz, tymi, którzy w ciągu ostatniego roku pracowali w mieszkaniach ofiar Nocnego Łowcy i o których było wiadomo, że mają własne

urządzenia do dorabiania kluczy. Nie było ich tak wielu, ale zidentyfikowanie, którzy to, a później ich znalezienie, wymagało czasu. Detektywi najpierw pytali fachmanów, czy mają kopiarki, a potem rozpytywali o ich kolegów z branży. Sprawdzanie, kontrola odpowiedzi, odsiewanie kłamstw. Jak się okazało, tylko nieliczni stolarze, malarze czy hydraulicy zajmowali się również wykonywaniem lub dorabianiem kluczy. Kiedy dotarli do końca listy, zdawało się, że podążają kolejnym widmowym tropem. Nie chodziło o to, że Pearl miała zły pomysł – po prostu nie było sposobu, aby dowiedzieć się, czy któryś z robotników nie posiadał kopiarki i umiejętności pozwalających na jej używanie oraz czy nie udało mu się utrzymać tego w tajemnicy. Coś takiego pasowałoby do Nocnego Łowcy. Kolację zjedli na West Side, w lokalu o nazwie Placebo i zostali w nim, siedząc nad kawą prawie do dziewiętnastej; żalili się jedno drugiemu, jak idzie im to dochodzenie. Kiedy wreszcie wyszli, okazało się, że chociaż słońce już się chowało, wieczór był równie parny i wilgotny, jak dzień. Wygasł już ruch popołudniowego szczytu, kiedy dojeżdżali do Central Park West w pobliżu Osiemdziesiątej Siódmej. Fedderman zostawił tu gdzieś swój samochód. Było to tylko kilka przecznic, ale przepocony i padnięty Feds nie miał siły na kolejne spacery. Nie winili go za to. Jak żywy trup powlókł się w swoim obwisłym garniturze do samochodu, otworzył drzwiczki i opadł za kierownicę. Gdy odprowadzili wzrokiem odjeżdżającego, Pearl włączyła się w uliczny ruch i ruszyła w kierunku domu Quinna. – Dureń! – warknęła, gwałtownym skrętem kierownicy unikając zderzenia z przecinającym skrzyżowanie SUV-em wielkości domu. Quinn nic nie powiedział, mimo że to ona przejechała na czerwonym świetle. Zdał sobie sprawę, że wciska stopę w

podłogę po stronie pasażera, jakby był tam pedał hamulca. Rozluźnił się – mniej więcej. Czasami chodziło mu po głowie, że jeśli dożyje do końca tego śledztwa, to tylko cudem. Zaćwierkał telefon komórkowy i Quinn zbladł, wyobrażając sobie Pearl, która jednocześnie prowadzi i gada przez komórkę. Po chwili zorientował się, że to dzwoni jego aparat. Wydłubał go z kieszeni i odebrał połączenie. – Quinn? – Głos Harleya Renza. – A co, nie pod mój numer dzwonisz? – Co to ma być, te najnowsze pierdoły? – Zdaje się, że muszę zadać ci to samo pytanie. – Kay Kemper. – Mówisz o wywiadzie, którego jej udzieliłeś? – Mówię o tej historii o tobie i nieletnich dziewczętach. Nieletnie dziewczęta? – Opowiedz mi tę historię, Harley. – Twierdzisz, że jej nie znasz? Jakże by inaczej. W programie informacyjnym o osiemnastej Kay Kemper, powołując się na godne zaufania źródło, ogłosiła, że oprócz Anny Caruso mogłeś molestować też inne dzieciaki. Do tego otrzymała potwierdzenie od nieujawnionych oficerów nowojorskiej policji, że po gwałcie na Caruso krążyły podobne plotki. – Innych? Chcesz powiedzieć, że ktoś w policji wylewa na mnie gówno? – Odniosłem wrażenie, że jej najważniejszym źródłem był eks-glina, ale nie wyłożyła kart na stół. – Egan. Na pewno Egan albo któryś z jego przydupasów. – Jeśli nie Egan, to i tak na pewno podchwyci temat i będzie chciał wykorzystać go przeciw nam. Zatem: czy historia jest prawdziwa? Quinn cieszył się, że nie rozmawia z Renzem twarzą w

twarz, bo w tym momencie mógłby złapać go za gardło i mocno ścisnąć. – Jak ta o Annie Caruso. Renz chyba nie to chciał usłyszeć. Nie odpowiedział od razu, tylko wydał niegłośny, świszczący dźwięk, jakby oddychał przez zatkany nos. – Cóż, z pewnego punktu widzenia to nieistotne. – Dla mnie istotne. Jak cholera. – Nie wątpię. Miałem na myśli, że media już stawiają cię przeciwko Annie Caruso. Te plotki, prawdziwe czy nie, podniosą wiarygodność jej wersji. – Jeśli te plotki rzeczywiście się pojawiły, to ten, kto je rozsiewa, nie jest w stanie przedstawić pokrzywdzonych ani świadków, Harley, ponieważ molestowane dziewczynki, o których mowa, nie istnieją i nigdy nie istniały! – Jezu, Quinn, Anna Caruso cię rozpoznała! Quinn na długą chwilę popadł w milczenie, ledwie zauważając, jak Pearl o centymetry chybia przerażonego przechodnia. – To na czym stoimy, Harley? – Kiedy brałeś sprawę, uprzedzałem, że masz krótki termin przydatności, Quinn. Teraz po prostu się skrócił. – Mówię ci… Renz się rozłączył. Quinn zakończył połączenie ze swojej strony i wsunął telefon do kieszeni. – O co chodziło? – spytała Pearl, spoglądając na niego w chwili, w której samochód tak mocno podskoczył na wyboju, że opadła jedna z klapek przeciwsłonecznych. Opowiedział. Nie spytała, czy nowe zarzuty są prawdziwe. Był jej za to wdzięczny. – Zakłada się, że źródłem jest były nowojorski glina – mówił dalej. – Naprawdę anonimowe źródła starają się pozostać tak anonimowe, jak to tylko możliwe – zauważyła Pearl.

Quinn obserwował jej styl jazdy. – To znaczy? – Może źródłem nie jest policjant. Informator mógł chcieć, żeby Kay Kemper tak pomyślała. Dla dodania wiarygodności swoim kłamstwom. Biały dostawczy van wbił się przed Pearl, gdy zwolniła przed zakrętem. Nacisnęła klakson. Kierowca popatrzył na nią i wystawił środkowy palec. Pearl siedziała spokojnie, jakby niczego nie zauważyła. Quinn pomyślał, że podsunęła sensowną możliwość. – Najbardziej prawdopodobnym źródłem byłby Nocny Łowca we własnej osobie. – Jasne. Zalazłeś mu za skórę. Musiał się jakoś odegrać, więc wykorzystał Kay Kemper. Pasuje. Zasrańcy działają przecież w ten sposób. – Nocny Łowca… – Miałam na myśli Kemper. Pewnie zorientowała się, że ktoś wciska jej kit, ale dla podniesienia oglądalności zrobi wszystko. – Musi być nieźle rozdrażniony, skoro wyskoczył z czymś takim. – O to chodziło, nie? – powiedziała Pearl. – Chcemy go rozdrażnić. Będziemy łamać skurwysyna, aż coś spieprzy, a wtedy będzie nasz. Biały van nie ruszył się po tym, jak zajechał drogę Pearl. Ta położyła się na klaksonie, a kierowca, typ w czarnej koszulce i czapeczce zsuniętej na tył głowy, powtórzył wulgarny gest. Pearl opuściła szybę i zaczęła wymachiwać odznaką. – Jestem gliną! Rusz mi zaraz tę furę, pojebie jeden, bo posadzę cię za głupotę drogową! Patrząc, jak kierowca wjeżdża dwoma kołami swojego wielkiego pojazdu na chodnik, żeby usunąć się z drogi, Quinn po raz kolejny pomyślał, że z Pearl to jednak niezły numer. – Ma tupet, bezmózg cholerny! – Samochód wystrzelił przed siebie i Quinn zorientował się, że znów gniecie nogą

nieistniejący pedał hamulca. – Pewnie wraca z roboty i jest zmęczony – powiedział. – Nie ten z vana! Nocny Łowca! Quinn oparł głowę o zagłówek i zamknął oczy. Pearl, Pearl… – Zostaję u ciebie na noc – powiedziała. Nie odpowiedział. – Jestem ci potrzebna, więc nie ma dyskusji. Nawet nie wiedziała, ile w tym prawdy. I wciąż nie zapytała, czy plotki były prawdziwe. Pearl. Zostało jeszcze na tyle światła dziennego, żeby widzieć cel. Zachodzące słońce obróciło ledwie widoczny za pociemniałym szpalerem drzew i odległymi budynkami horyzont w przeplataną pasmami szarości pożogę czerwieni i żółci. Nocny Łowca stał na zboczu nieczynnego kamieniołomu na peryferiach Newark w stanie New Jersey, gdzie wielu lubiących postrzelać do celu, nie wspominając o amatorach polowania na szczury, ćwiczyło swoją celność. Poza nim już nikogo nie było w pomarańczowym świetle gasnącego dnia, a on nadal starannie mierzył do pogiętych blaszanych puszek, pustych butelek po piwie lub winie, wystających z góry śmieci usypanej na dnie kamieniołomu. W skupieniu popatrzył wzdłuż muszki, delikatnie nacisnął spust i zobaczył nieznaczny obłoczek pyłu, gdy kula trafiła mniej więcej metr w bok od czegoś, co z tej odległości wyglądało na półkilogramową puszkę po kawie. Źle! Musi być lepszy. Musi nauczyć się strzelać z dystansu. I tak miał dużo szczęścia, że zdobył pistolet – nie mógł ryzykować zakupu lub kradzieży strzelby. Tak trudno było ją ukryć przy sobie. Poza tym jej użycie też stanowiłoby problem. Powiedzmy sobie szczerze: broń długa bardziej rzucała się w oczy. Nowy Jork to nie Wyoming. Nocny Łowca nie mógł wyjść ze zdumienia, jak szybko

Quinn oddał cios. Oko za oko, ząb za ząb, śmierć za wet. Znów powoli nacisnął spust. Bliżej. Wydawało się, że ledwie Kay Kemper ogłosiła w telewizji plotki o Quinnie molestującym dzieci, Victory zadzwonił z zasłyszaną informacją, że policjantka – bez wątpienia detektyw Pearl – wypytuje o dorabianie kluczy. Sklep z artykułami żelaznymi, w którym prowadziła dochodzenie, znajdował się nie tylko w sąsiedztwie Victory’ego, ale także Nocnego Łowcy. Zaledwie kilka przecznic od jego mieszkania. Nudne, bure procedury na moim terytorium! Nie do przyjęcia! Czyli prawo obecnie usiłowało dociec, kto mógł mieć klucze do mieszkań ofiar. Na razie – żaden problem. Ale dowiedzą się, że miał przenośną frezarkę do dorabiania kluczy, to tylko kwestia czasu. Poza tym pracował we wszystkich mieszkaniach, w których popełniono morderstwa. Tylko kwestia czasu. Nie-do-kur-wa-przy-ję-cia! Kolejny strzał. Kolejne pudło. Przynajmniej telefon do Kay Kemper przyniósł oczekiwane rezultaty. Wyraziła zainteresowanie, co więcej, usiłowała wyciągnąć dokładniejsze informacje o jego tożsamości. Ale sprzedał jej bajkę, że jest byłym gliną i że boi się o życie, gdyby wyszło na jaw, że zaczął kablować na nowojorską policję. Żył z emerytury i musiał opiekować się chorą żoną. Kay Kemper łyknęła wszystko, szczery niebieski, zapewne dlatego, że bardzo chciała uwierzyć, chciała gorącego tematu. Zgodnie z podejrzeniami Nocnego Łowcy wrogowie Quinna skrzętnie skorzystali z okazji, żeby obrócić nóż w ranie. Tak, znamy te plotki, deklarowali anonimowo. Ognia nie było, ale dym unosił się aż pod niebo. Nie, nie ma dowodów, ale w sprawie Anny Caruso też ich nie było, przynajmniej rozstrzygających, a każdy policjant wiedział, kto popełnił tamto przestępstwo. Każdy mieszkaniec miasta.

Nocny Łowca uśmiechnął się, wycelował, strzelił. Pudło. Uśmiech przerodził się w grymas. Czyżby Quinna nie dało się zabić? Czy tak mam to odczytywać? Czy los sobie Quinna upodobał? Tam coś jest! Nocny Łowca zauważył ruch jakieś sześć metrów dalej, przy niewysokiej stercie wyglądającej na hałdę żużlu i wyrzuconych przez kogoś rozmaitych śmieci. Usypano ją jakiś czas temu: etykiety na puszkach i butelkach wyblakły i nawet w zamierającym świetle widać było roje much wirujących u podstawy kopca. Ale oprócz insektów poruszyło się tam coś jeszcze. Nocny Łowca był tego pewien. Podkradł się bliżej, trzymając w obu rękach wyciągnięty przed siebie pistolet, jak gliny w niezliczonych filmach sensacyjnych. Znowu ten ruch! Szczur? Nie, najzwyklejsza wiewiórka. Nocny Łowca wycelował, strzelił, wiewiórkę gwałtownie poderwało w powietrze, jakby raził ją prąd, po czym padła martwa na stos śmieci. To krew robi różnicę! Strzelanie do żywego celu! Krew! Zbliżył się i spojrzał na szarość i czerwień, które przed chwilą były wiewiórką, na biel, nieskalaną czystość kości. Zwierzęciu brakowało większej części łebka. Nie trzeba było dłużej obawiać się losu. Ani czasu. Sojusznikiem Nocnego Łowcy była śmierć. Obróciło się dla niego koło fortuny. Dla Quinna też. – Niestety, pech – rozbrzmiał głos w uchu Jubala. Jubal stał w salonie i rozmawiał przez komórkę. Dopiero wrócił z przesłuchania do roli w Paczce z West Side , które odbyło się w małym studiu na Zachodniej Czterdziestej Czwartej Ulicy.

Potem wybrał się z producentem serialu i ze swoim agentem na drinka. Miały się odbyć jeszcze dwa przesłuchania, powiedzieli, zostało dwóch kandydatów. Jeśli żaden się nie spisze, Jubal pasował do roli. Otwierał się przed nim świat. Dopiero teraz startowała jego kariera. Żeby tylko… – Jubal, jesteś tam? Dzwonił Don Henderson z Chicago, reżyser Jak siebie samego. – Tak, Don. Co się dzieje? – Astin złapał jakiegoś wirusa i rozłożył się z czterdziestoma stopniami gorączki. Na szczęście dziś nie gramy, ale jutro musisz tu być. – Kiedy dokładnie? – Wczoraj. Dziś wieczorem. Najpóźniej jutro wczesnym rankiem. Dokonaliśmy pewnych przeróbek, będziesz musiał je przejrzeć przed jutrzejszym spektaklem. Myśli jak szalone tłukły się pod czaszką Jubala. Jak nagłe zmycie się z Nowego Jorku wpłynie na szansę otrzymania roli w serialu? Skoro już go przesłuchali, wątpliwe, żeby chcieli to powtórzyć. Chyba że któryś z rywali wypadnie rewelacyjnie i utrudni im podjęcie decyzji. – Jubal, stary, mamy tylko ciebie! Żadnych posiłków w odwodzie. Musisz przylecieć! – Spokojnie, Don, przylecę. Mam dość czasu, żeby załapać się na wieczorny lot. – Jubal, mój ty książę! Wiszę ci pół królestwa. – Uważaj, Don, bo pewnego dnia się o nie upomnę. – Hej, tak to właśnie działa. – O ile w ogóle działa. Będę w teatrze jutro rano, obiecuję. – Wcześnie rano? – Przed tobą, Don. – Wątpię. Nieszczególnie ostatnio sypiam. – Tej nocy możesz spać spokojnie – powiedział Jubal i

przerwał połączenie. Co teraz? Claire buszowała w kuchni, nie potrafiąc się zdecydować, czy coś by przekąsiła. Nie spodoba jej się, że Jubal wpadł na kilka dni tylko po to, żeby znów wyrwać się do Chicago. Jubalowi też się to nie podobało. Ale była tam Dalia. Czyli przed poinformowaniem Claire, że w ciągu godziny musi się spakować i wyjść, miał coś do zrobienia. Podczas gdy ona robiła harmider w kuchni, Jubal wszedł do sypialni, żeby wyjąć kupiony z myślą o Dalii naszyjnik. Dobrze go ukrył, przymocowując taśmą samoprzylepną po zewnętrznej stronie tylnej ścianki jednej z szuflad komody. Żeby zauważyć naszyjnik, trzeba było całkowicie wyjąć szufladę. Sięgał do niej, kiedy… – Jubal. Na dźwięk głosu Claire odwrócił się gwałtownie. Uśmiechnięta stała w drzwiach. – Wystraszyłam cię? Prawie na śmierć. – Skądże. – Jubal też się uśmiechnął. – Właśnie brałem się do pakowania. Uśmiech Claire zniknął. – Jak to? Streścił swoją rozmowę z Hensonem. – A co z Paczką z West Side? – Nie sądzę, żeby jedno przeszkodziło drugiemu. Claire wyglądała na rozczarowaną, a nawet z jakichś przyczyn na zalęknioną. Spróbował ją pocieszyć. – Znowu taksówka, znowu samolot. Nie mam na to najmniejszej ochoty. Ale miło czuć się potrzebnym. Podeszła do niego, wskutek ciąży niezbyt zgrabnie, i pocałowała go w usta. – Zwłaszcza teraz. – Odsunęła się i spytała: – O której musisz wyjść? – Najpóźniej za godzinę. Wtrząchnę coś na lotnisku. –

Rozłożył ręce dłońmi do góry w wyćwiczonym przed lustrem geście „nic nie mogę na to poradzić, ale gdybym mógł, poruszyłbym niebo i ziemię”. – Bardzo, bardzo mi przykro, misiaczku. – Wiem – odparła. Zagryzała dolną wargę, ale nie płakała, nie płakała. – Pomogę ci w pakowaniu. Jubal zdecydował, że Dalia poczeka na swój naszyjnik. Nie miał wyboru, jak w wielu innych sprawach tego świata. Kobiety… Jak zachodzą ci za skórę, jak wchodzą w krew! Płyną w żyłach niby związek chemiczny. Kobiety to problem. – Więc mówisz mi, że to, co masz, równa się guzik do kwadratu – powiedział następnego wieczoru Harley Renz podczas rozmowy telefonicznej z Quinnem. – Jak dotąd – przyznał Quinn. Siedział nękany skwarem na ławce przy wejściu do parku z Osiemdziesiątej Szóstej, czekając na Pearl i Feddermana. Ławka stała w cieniu, ale dziś było tak parno i upalnie, że wiele to nie pomagało. – Nie chwalę się, że poczyniliśmy kolosalne postępy od zeszłego tygodnia. – Masz na myśli tydzień, kiedy do ciebie strzelano? Renz wcierający sól w rany. – Właśnie ten – odpowiedział Quinn. Chwilę już siedział na ławce i zaczął się zastanawiać, czy jego pośladki nie przylgną na stałe do twardych desek. – Słuchaj, Quinn, dostałem cynk, że trwają przygotowania do emisji kolejnego programu na temat Anny Caruso, a zajmuje się tym Kay Kemper. Chce zrobić z tego swój temat. – Anna Caruso chce? – Kay Kemper chce. W historii Anny interesuje ją tylko jedno: dziewczyna podnosi oglądalność. Może zauważyłeś, że między lokalnymi serwisami informacyjnymi panuje ostra konkurencja. Chodzi o to, że ile razy słodka buzia Anny pojawia się na ekranach, ty

wychodzisz na czarny charakter w tym przedstawieniu. Zwłaszcza że mruk z ciebie i brzydal. Zwłaszcza teraz, kiedy rozeszła się wieść, że jesteś pedofilem recydywistą. Są tacy, którzy mówią mi, żeby zdjąć cię ze sceny, Quinn. – Znaczy aresztować? – Nie, no skąd. Bez dowodów? Ale niejeden w wydziale i ratuszu ucieszyłby się, gdyby przejechała cię taksówka. Był problem, ne ma problema. Presja narasta, Quinn. Naciski na mnie, na ciebie… – I na Nocnego Łowcę. Byłby zachwycony, gdybyś odsunął mnie od sprawy. To pewnie on sprzedał Kay Kemper historyjkę o molestowaniu nieletnich. – Może i tak. Ale nie lekceważ Egana. – Tu masz rację. Więc dokąd to zmierza, Harley? – Donikąd, i to coraz szybciej. W tym, kurwa, problem. Polecisz, Quinn, to tylko kwestia dni. Nie będę miał wyboru. Wydzwaniam, a u ciebie puściutko. – À propos pustki – powiedział Quinn – macie coś o tym pacjencie doktor Maxwell, Davidzie Blanku12? 12 Blank (ang.) – pusty, czysty, niezapełniony. – Nic a nic. Gość nie istnieje. – Krok w pustkę. – Urocze to, ale… – Zdawało ci się, że Nocny Łowca do tej pory pęknie pod ciśnieniem, prawda? Już od dawna czuje nasz oddech na karku. – Twardy jest, skurczybyk – odparł Renz. – Załóżmy, że znalazł sposób na spuszczenie pary. Na przykład wizyty u dobrego psychiatry. U kogoś, z kim mógłby porozmawiać o tych wszystkich morderstwach. – Znaczy wyspowiadać się? – Może nawet wyspowiadać. – Psychoanalitycy muszą powiadamiać nas o działalności przestępczej. Szczególnie o morderstwach. – Chyba że psychoanalityk nie przeżył takiej sesji.

Renz przez chwilę się nie odzywał; jego oddech świszczał w słuchawce. – David Blank i doktor Maxwell, co? Daleko strzelasz… ale to możliwe. Pojebów tego gatunku aż świerzbi, żeby się zwierzyć. Dlatego recytujemy kryminalistom ich prawa. Ale nawet jeśli dobrze kombinujesz, nic nam to nie pomaga. Jeśli Nocny Łowca i David Blank to ta sama osoba, maskarada mu się udała. Mamy martwą panią psycholog, która spełniła swoje zadanie, a Davida Blanka ze świecą szukać. – Dzięki temu lepiej go znamy. A o to w tym wszystkim chodzi: pokapować się, jak gość myśli. – To nam nie pomaga – powtórzył Renz. Tak samo jak fakt, że molestowałeś dzieciaki. Quinn nie mógł temu zaprzeczyć. Najlepsza odpowiedź, na jaką mógł się zdobyć, to: – Ale mogłoby. – W klepsydrze przesypują się ostatnie ziarna piasku, Quinn. Pamiętaj, ja nie mam na to wpływu. – Renz zakończył połączenie bez pożegnania. Quinn siedział w cieniu w towarzystwie niemego telefonu i patrzył, jak nieoznakowany radiowóz parkuje przy krawężniku na Central Park West. Wysiedli z niego Pearl i Fedderman, po czym ruszyli w kierunku wejścia do parku i ławki. Tym razem też wyglądali na zmęczonych. Pearl wlokła się noga za nogą, a dźwiganie na ramionach tandetnego garnituru zdawało się przekraczać możliwości Feddermana. Spodnie tak mu opadły, że wyglądał jak więzienny gwałciciel. Zalegały fałdami u jego stóp i ciągnęłyby się po ziemi, gdyby nie wielkie, niezgrabne buciory. Na pewno nikt nie wziąłby współpracowników Quinna za asów nowojorskiej policji. Jak było do przewidzenia, zameldowali brak postępów. Quinn zrelacjonował im rozmowę z Renzem. – Wygląda na to, że zostaliśmy wyruchani na cacy. –

Fedderman wytarł czoło chustką, której, sądząc po wyglądzie, używał też do wymiany oleju. – Nie przychodzi mi do głowy lepsze określenie – zawtórowała Pearl. – Wszyscy jesteśmy dziś w paskudnym nastroju – powiedział Quinn. – Spadajmy stąd. Poszukajmy czegoś klimatyzowanego. – Muszę wrócić na komisariat po samochód – rzekł Fedderman. – Wychodzę z żoną na obiad. Do lokalu z klasą. Ciekawe, co żona myśli o twojej klasie. – Weź mój służbowy – powiedziała Pearl. – Dzięki. Podrzucić was do Quinna? Jednocześnie skinęli głowami i cała trójka, ponuro i z mozołem, ruszyła w stronę samochodu. Nikt się nie odzywał, bo żadne nie miało nic do powiedzenia. W tym tkwił problem. Doskonale wiedzieli, że znaleźli się pod ścianą, i gadanie o tym nic nie mogło zmienić. Pearl usiadła za kierownicą, Fedderman obok niej, a Quinn wcisnął się do tyłu. Samochód włączył się do ruchu i zaczął nabierać szybkości, kiedy ktoś zaczął do niego strzelać z parku. 59 Na zewnątrz samochodu rozległ się stłumiony trzask, a drugi, głośniejszy, zabrzmiał, gdy nisko na szybie od strony pasażera pojawił się mały otwór. Oba dźwięki nastąpiły tak szybko po sobie, że nie sposób było ustalić, który dał się słyszeć jako pierwszy. – Co jest, kur…? – powiedział Fedderman, wysunął przed oczy zakrwawioną dłoń i głowa poleciała mu w przód. Pearl natychmiast zrozumiała, co się dzieje, ale nie mogła wyciągnąć ich z kłopotów, dodając gazu, bo blokował ją sznur tkwiących w korku pojazdów. Samochód szarpnął się, silnik zgasł. Quinn wbił kciuk w przycisk zwalniający pas bezpieczeństwa.

– Na ziemię, Pearl! – I sam zsunął się pod przednie siedzenie. Z prawej rozległ się drugi strzał. Quinn słyszał, jak Pearl głośno, choć bez paniki, krzyczy przez radiostację: – Dziesięć-trzydzieści, strzały, ranny policjant! Osiemdziesiąta Szósta i Central Park West! Powtórzyła wezwanie o pomoc, które przyciągnie każdego glinę znajdującego się w promieniu kilku przecznic. – Feds! – odezwał się Quinn. – Mocno oberwałeś? – Chyba w rękę – odpowiedziała Pearl. – W ramię – uściślił Fedderman. – Zatamowałem krwawienie. Pearl, czy byłabyś uprzejma ruszyć, kurwa, tę furę? – Jasne. Tyle że silnik zdechł i jesteśmy zablokowani. – Kolejny strzał. – Nie widzę go. Nie widzę skurwysyna. Quinn uniósł się lekko i zobaczył, że czubek jej głowy wystawał powyżej poziomu deski rozdzielczej, gdy rozglądała się po parku, usiłując wypatrzeć strzelca. – Pearl! Na ziemię! – Nie widzę tego chuja. – Na ziemię! Do jasnej cholery, Pearl, schowaj łeb! Znowu strzał. Lusterko wsteczne nagle przestało być częścią samochodu, brzęknęło i zawirowało, obijając się we wnętrzu wozu jak spragniony wolności gigantyczny owad. Okno po stronie pasażera stało się nieprzejrzyste, gdy rykoszetująca kula świsnęła nad zgiętym wpół Feddermanem. Pearl wykonała „schowaj łeb”. Pomijając strzały, dotychczas panowała cisza. Teraz wokół rozległo się jodłowanie syren radiowozów. Z zewnątrz dobiegały pokrzykiwania i napastliwe dźwięki klaksonów. Wycie syreny dotarło tak blisko, że Quinna rozbolały uszy; obok z piskiem opon gwałtownie zahamował samochód. Powarkując i bucząc, syrena ucichła. Quinn ostrożnie

podniósł głowę i zobaczył radiowóz stojący równolegle z nimi. Wskazał ręką park, a gliniarz na miejscu pasażera skinął głową. Obydwaj mundurowi wysunęli się na zewnątrz; ten bliższy schronił się za radiowozem, a drugi, nisko pochylony, pobiegł w stronę kamiennego muru otaczającego park. – Nie wychylaj się i wezwij karetkę – powiedział Quinn do Pearl. Jednocześnie mocował się z klamką, przygotowując się do wyśliznięcia z wozu. – Radio jest rozpieprzone. Ale wiedzą, że Fedderman oberwał. Powinni przysłać ambulans. – Uważaj na niego, dopóki nie przyjadą. – Uważaj na siebie, Quinn. Pamiętaj o swoim sercu. Quinn wiedział, że Pearl ma rację, karetka na pewno była już w drodze, ale chcąc mieć pewność, sprawdził przez komórkę, czy zgłoszenie zostało przyjęte. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że serce łopocze mu w piersi jak skrzydła przestraszonego ptaka. Ale co w tym dziwnego? Adrenalina robiła swoje. Poza tym nic go nie bolało. Nie prostując się, otworzył drzwi i wysunął się z samochodu, żeby dołączyć do kucającego za radiowozem mundurowego. Na chodniku, przy regulaminowo czarnych policyjnych butach, leżały strzaskane okulary przeciwsłoneczne. Quinn zobaczył, że na wezwanie zareagowały też inne jednostki. Syreny ciągle wyły, a ambulans z migającym kogutem przedzierał się przez zastygły ruch uliczny na Central Park West niczym biegnący slalomem napastnik drużyny futbolowej. Glina przy radiowozie wyprostował się powoli. Jego partner z dobytą bronią nadal kucał za niskim murem. Jeszcze dalej Quinn widział postacie w niebieskich mundurach, snujące się między drzewami. Gliniarz obok, stary wyga z siwymi kępkami włosów wystającymi spod czapki, popatrzył na Quinna i powiedział: – Narobiliśmy tyle hałasu, że gościu zwinął

wystraszone dupsko. Quinn skinął głową, czując, że uszła z niego większość napięcia. Od ostatniego strzału minęło trochę czasu, a park przeczesywała dosłownie armia myśliwych w błękicie. Obszedł dookoła nieoznakowany radiowóz, chcąc sprawdzić, co u Feddermana. Za sobą usłyszał głos siwego policjanta: – Rozdeptałem se, kurwa, okulary. Sanitariusze wynieśli Feddermana z samochodu i właśnie układali go na noszach. Pearl też już była na zewnątrz, stała przy Feddermanie. Lekko dotknęła ramienia Quinna, jakby chcąc się upewnić, że wciąż jest żywy i nietknięty, a potem do Quinna dotarło, że dokądś sobie poszła. – To tylko ramię – powtarzał Fedderman, usiłując siąść na noszach. Jeden z sanitariuszy, facet, którego każdy biceps miał wielkość uda, delikatnym pchnięciem ułożył go z powrotem. – Zadzwoń do Alice i przekaż, że nic mi nie jest – powiedział Fedderman, podnosząc wzrok na Quinna. Quinn kiwnął głową. – Jak tylko wniosą cię do tej karetki. – Wiesz co? Teraz do niej zadzwoń. Sam jej powiem. Przerośnięty sanitariusz pokręcił głową, że się nie da. – Sorki, Feds – mruknął Quinn. – Gościu jest większy. – Widzę. Większych nie rodzą. – Lepiej, żebyś się nie stawiał i pozwolił im zatrzymać to krwawienie. – Pewnie tak. – Nagle pobladły, jakby dopiero dotarło do niego to, co się przed chwilą wydarzyło, Fedderman opadł na nosze i nie ruszył się, kiedy przywiązywano go paskami i niesiono do karetki. Fedderman stracił dużo krwi, ale zdaniem Quinna jego życiu nie groziło niebezpieczeństwo. Chociaż nic nie można było powiedzieć na pewno,

zanim do akcji nie wkroczą lekarze. Zbliżył się mundurowy i wręczył Quinnowi kawałek papieru. – Masz zadzwonić pod ten numer. Quinn podziękował. Nie rozpoznawał zapisanego na kartce numeru, ale założył, że to Renz chce z nim rozmawiać. Przeniósł wzrok dalej, gdzie Pearl zapoznawała dwójkę detektywów z przebiegiem strzelaniny. Wokół nich tłoczyli się ludzie wyglądający na reporterów, ale jak dotąd nie zajechała na miejsce żadna ekipa telewizyjna z kamerą. Quinn postanowił, że zadzwoni do Renza i zmyje się stąd, zanim przyjadą dziennikarze z TV i go wypatrzą. Dotarło do niego nagle, że to on tropił mordercę. Że to do niego strzelano. A mimo to właśnie on uciekał przed mediami jak winny. Co za świat! Wywrócony na opak. Telefon Quinna odebrał nie Renz, ale Egan. Wiedział o strzelaninie. Kiedy gdzieś w mieście zostaje postrzelony gliniarz, wieści szybko się rozchodzą. – Gdzie jesteś, Quinn? – Przed parkiem na Central Park West. Strzelec był w parku, stamtąd otworzył ogień. – Myślałem, że to może ciebie postrzelili. Miałeś nadzieję pasuje bardziej. – Pearl i mnie nic nie jest. Fedderman dostał w ramię. – Strzelcem był Nocny Łowca? – Aha. Tego raczej możemy być pewni. – Czy ktoś w tej popierdolonej sytuacji zakłada, że da się go złapać, zanim wydostanie się z parku? – Nie. I nie liczyłbym na to. Ptaszek prawdopodobnie wybył, zanim przyjechała kawaleria. A nawet jeśli został w parku, trudno będzie go znaleźć. Lada chwila zupełnie się ściemni. – Jak dla ciebie, zapadła już czarna noc. Zostaniesz tam trochę?

– Niedługo. Gdy tylko Pearl i ja tu skończymy, jedziemy do szpitala sprawdzić, co z Feddermanem. Muszę też zadzwonić do jego żony. – Dobra. Zostań w szpitalu, dopóki się nie zjawię. Chcę pogadać. A ty mnie wysłuchasz. – Będę tam. – Bądź. – A Fedderman się wyliże. Miło, że zapytałeś. Quinn przerwał połączenie. Nocny Łowca siedział w wagonie kolejki z grzechotem mknącej ku centrum. Starał się wyglądać na spokojnego, ale nie było to łatwe. Ależ zaryzykował! Gdyby nie czujność, a nawet szczęście, gdyby nie wymknął się z parku na Central Park West kilka przecznic dalej, mogliby go dopaść. Quinn mógłby go dopaść. Starając się siedzieć spokojnie, wpatrywał się w widmowe odbicie swej bladej twarzy w ciemnej szybie naprzeciwko. Mężczyzna w oknie, za którym przemykał mrok, wyglądał na nieporuszonego, ale napięcie szarpało jego ciałem jak nieregularne wstrząsy elektryczne. Wciśnięta za pasek twarda bryła broni przywierała do krzyża, ukryta pod wypuszczoną na wierzch koszulą. Broń. Nie trafił! Był pewien, że nie trafił! Założył, że na fotelu pasażera usiądzie Quinn, ale w chwili, w której naciskał spust, dostrzegł profil mężczyzny i wiedział już, że był to ten drugi, Fedderman. Strzały dosięgły samochodu, co do tego nie miał wątpliwości, ale nie wiedział, czy któraś z kul trafiła w cel. Mógł mieć nadzieję, to wszystko. Zaraz po powrocie do domu włączy wiadomości. Na Channel One z pewnością będą komentować strzelaninę w Central Parku. Inne lokalne stacje mogą podawać wiadomość specjalną, przerywając regularny program. Wołam „baczność!” i jebane miasto staje na

baczność. Nocny Łowca potrząsnął głową. Ruch ten przyciągnął ukradkowe spojrzenie siedzącej po drugiej stronie wagonu zaciekawionej kobiety, która zaraz szybko odwróciła wzrok. Przybrał niedbałą pozę i znudzony wyraz twarzy, podczas gdy jego mózg pracował gorączkowo. Skąd takie myśli? Nie chodzi przecież o wstrząśnięcie miastem. Nie to jest moim celem. Przede wszystkim musiał się dowiedzieć, co z Quinnem. Może nie żył? Trudno było to sobie wyobrazić, ale a nuż jeden z oddanych na chybił trafił strzałów przerwał jakiś niezbędny do życia proces? Może Quinn był przynajmniej ranny? Stres. Odczuł to słowo, choć tylko je pomyślał. Czuł, jak zapuszcza korzenie w jego ciele i duszy. Musiał zdławić to napięcie w zarodku, inaczej nie będzie mógł funkcjonować tak sprawnie, jak od siebie wymagał. Jak wymagała jego misja. Benzen. Ale magia oparów, które kiedyś wprowadzały go w wyższy, pogodny stan umysłu, nie działała ostatnio tak szybko i skutecznie. Ciało w końcu przystosowywało się do wszystkiego; ten fakt Nocny Łowca już znał. Musiał jednak w jakiś sposób rozładować napięcie. I to szybko. Wiadomość o śmierci Quinna ogromnie by pomogła. Zmieniłaby świat. Ale teraz, gdy opuścił wzrok, widział na podołku swoje drżące dłonie. Wagon zachybotał się, zwolnił, a światło rozjaśniło krawędzie w mroku za oknami. Jego przystanek. Prawie w domu. Alice Fedderman przyjęła wiadomość, jak na dobrą i oddaną żonę gliny przystało:

porażona lękiem, na zewnątrz pozostała opanowana. Oczekiwała tego od lat. Każdy telefon, dawny i od dawna niepamiętany, mógł nieść takie same wieści. I wreszcie stało się. Mogło jednak być gorzej. W chwilach takich jak ta powtarzało się te słowa jak mantrę, chwytało się ich i trzymało z całych sił. Jej mąż żył. Jechała do szpitala, nie do kostnicy. 60 Ze względu na zakaz używania telefonów komórkowych mogących wpłynąć na działanie aparatury szpitalnej Quinn musiał zadzwonić do Alice z publicznego aparatu koło poczekalni. W trakcie rozmowy zauważył, że jego serce znowu zaczęło łomotać. Podczas zamieszania w parku, dopóki Pearl go nie ostrzegła, nawet nie pomyślał o sercu. Od przyjazdu do szpitala zwolniło i zdawało się, że bije w normalnym rytmie. Może jednak rozmowa z Alice Fedderman była większym obciążeniem, niż się spodziewał? May czekała na wieści takie jak te, które przekazał Alice. Pearl też będzie, ale ponieważ sama była gliną, w inny sposób. I ja będę czekał. Była to trzeźwiąca myśl. Kiedy wrócił do poczekalni, przestronnej, wyłożonej wykładziną dywanową wnęki w korytarzu, Pearl rozmawiała z wysokim ryżym lekarzem w wymiętym zielonym kitlu. Lekarz, gdy Quinn do nich dołączył, przedstawił się jako doktor Murphy. Ostry zapach, który wokół siebie roztaczał, mógł być zapachem lekarstw lub po prostu pochodzić od składnika chemicznego w mydle. Pearl oklapła na jeden z ustawionych w przemyślanej konfiguracji foteli i powiedziała: – Fedderman wyjdzie z tego.

Quinn pomyślał, że te słowa padną jeszcze nie raz, ale i tak odczuł ulgę. – A jego ramię…? – Kula otarła się o kość – wyjaśnił doktor Murphy. Wysoko na jego piersi dyndała maska chirurgiczna, niby poluzowana ozdoba szyi. – Ale najwięcej szkód wyrządziła tkance miękkiej. Zdaje się, że uderzyła w coś i spłaszczyła się, zanim weszła w ciało, inaczej mogłaby przejść przez biceps i przeszyć bok. A tak skończy się na sześciu tygodniach w gipsie. Potem terapia i pacjent powinien odzyskać dziewięćdziesiąt procent sprawności w ramieniu. – Co nazywa się w filmach raną powierzchowną? – spytała Pearl. Lekarz popatrzył na nią i uniósł brew. – Okno samochodu – powiedział Quinn. – Kula je rozbiła, zanim trafiła Feddermana. – Miał szczęście, że szyba nie była opuszczona. Oficer Fedderman jest jeszcze pod narkozą i lada chwila zostanie przewieziony do pokoju wybudzeń. – Jedzie tu jego żona. Doktor Murphy uśmiechnął się. – Usłyszy dobre wieści, biorąc pod uwagę, jak mogło się to skończyć. Każę pielęgniarkom, żeby powiadomiły mnie o jej przyjeździe. – Skinął obojgu głową, wyszedł na korytarz i zniknął za rozsuwanymi drzwiami, które otworzyły się przed nim z sykiem. – Egan też tu jedzie – powiedział Quinn. Pearl prychnęła. – Oby dlatego, że coś mu się stało. – Raczej dlatego, że jest wkurwiony. – Na mój widok się rozchmurzy. – Nie musi wiedzieć, że tu jesteś. – Właśnie że musi. Quinn westchnął. – Pearl, posłuchaj… – Pić mi się chce. – Podniosła się

i odmaszerowała w stronę dystrybutora wody pitnej, ustawionego w korytarzu niedaleko telefonu, z którego dzwonił Quinn. Kobieta, na którą nie działają zdroworozsądkowe argumenty. Quinn usiadł, przybrał wygodną pozycję i wyciągnął nogi, krzyżując je w kostkach. W sumie dzisiejszy wieczór nie powinien spędzać mu snu z powiek. Generalnie wszystko dobrze się ułożyło: nikt nie zginął, a Fedderman, gdy już wykuruje ramię, znów będzie dawnym Feddermanem. Ziewając, Quinn sięgnął do stolika po jedyne leżące na nim czasopismo, egzemplarz „People” z oślimi uszami. Jennifer Lopez intensywnie ćwiczyła, żeby zachować sylwetkę. Wybuchł skandal związany z dalekim krewnym Kennedy’ego. Sean Penn znowu narozrabiał. Zwyciężczyni telewizyjnego konkursu młodych talentów zagra główną rolę w nowym filmie. Quinn dowiedział się tego wszystkiego, tylko patrząc na okładkę. – Dokształcamy się? Quinn podniósł wzrok na masywną, umięśnioną sylwetkę kapitana Vincenta Egana. Zdziwił się, widząc Egana w smokingu; jego twarz czerwieniła się nad ciasnym kołnierzykiem i białym krawatem. – Idziesz do opery? – Jeśli chcesz wiedzieć, idę na bankiet, który urządzają w Hyatt. Na spotkanie z komisarzem. Kto wie, może nawet taka szumowina jak ty znajdzie tam dorywczą robotę przy usługiwaniu śmietance towarzyskiej. – Znaczy tam się nie tylko pije? – Wymądrzaj się, ile chcesz, Quinn. Już niedługo będę musiał cię znosić. Na bankiecie zarekomenduję odsunięcie cię od sprawy Nocnego Łowcy. Zaczynasz stawiać wydział w złym świetle. Seryjny pedofil na tropie seryjnego mordercy! Quinn poczuł narastającą złość, ale starał się opanować. Egan najbardziej na świecie chciał, żeby wyprowadzony z równowagi Quinn wstał i dał mu w zęby, w

najlepszym stylu Pearl. Pearl. Kątem oka widział ją w korytarzu, jak rozmawiała przez publiczny telefon. Miał nadzieję, że Pearl pójdzie po rozum do głowy i nie pokaże się tutaj aż do odejścia Egana. – Chciałem się z tobą spotkać – mówił Egan – bo może mnie przekonasz, że jesteś bliski ujęcia Nocnego Łowcy. Chronisz własną dupę. – Ujmę to tak: kilka godzin temu byliśmy bardzo blisko siebie. – Fakt. Wtedy, kiedy niefortunnie nie trafił tego, do kogo strzelał. Ale niezupełnie taką „bliskość” miałem na myśli. Przyjechałem z czystej przyzwoitości, chcąc dać ci ostatnią szansę udowodnienia, że poczyniłeś postępy. – A przynajmniej taka będzie twoja wersja. Egan wyjął z kieszeni cygaro i zapalił je zapalniczką. Na pohybel szpitalnym regulaminom. I nowojorskiemu prawu, zakazującemu palenia gdziekolwiek poza własnym domem czy mieszkaniem i w większej niż półtora metra odległości od popielniczki lub wentylatora. – Taka będzie moja wersja – zgodził się i wydmuchnął krzywe kółko z dymu. Odwrócił się i odmaszerował dumnie, co w smokingu musiało być nie lada zadaniem. Quinn potrzebował całej siły woli, żeby nie wstać z fotela. W trakcie rozmowy z Eganem nawet nie zmienił pozycji. Egana zaczepiła pielęgniarka, bez wątpienia mająca do powiedzenia coś na temat cygara. Wydmuchnął dym w jej kierunku, nie gubiąc kroku. Który zgubił na widok Pearl. Teraz Quinn się podniósł. Pearl, błagam, nie rób głupstw! Pearl podeszła do Egana z uśmiechem, który nie był Quinnowi obcy. Nie, nie, nie…! Wspięła się na palce ku zaskoczonemu Eganowi i coś mu szepnęła do ucha. Potem ruszyła w stronę Quinna.

Egan patrzył za nią i zdawał się pęcznieć ze złości. Jego poczerwieniała twarz świeciła jak neon nad nieskazitelną bielą wyjściowej koszuli i krawatem. Quinn pomyślał, że Egan na pewno pójdzie za Pearl. Ten jednak obrócił się na pięcie, szybkim krokiem ruszył w głąb korytarza i przepadł za rogiem, tupiąc, jakby każdym stąpnięciem próbował gnieść orzechy. – Coś ty mu powiedziała? – spytał Quinn. – Że jesteś moim facetem i że ma nie obrabiać ci dupy. Że twoje zdrowie szwankuje i jeśli coś ci się stanie, uznam, że osobiście jest za to odpowiedzialny. – Szczerze wątpię, żeby to coś dało – powiedział Quinn i streścił jej rozmowę z Eganem. Na Pearl chyba nie zrobiło to wrażenia. – Da – odparła po prostu. Quinn nie miał ochoty na spory. Nie do końca wierzył Pearl, ale cokolwiek wyszeptała, Egan prawie eksplodował, a to mogło jedynie cieszyć. Poza tym w korytarzu pojawiła się szarżująca na nich pędem, przejęta i wystraszona Alice Fedderman. 61 W przeciwieństwie do doktor Rity Maxwell, skłaniającej się ku kolorom ziemi, doktor Jeri Janess preferowała zieleń. Odcienie zieleni królowały w jej gabinecie. Był to uspokajający kolor i wielu psychoanalityków, urządzając wnętrze, wybierało tę właśnie barwę jako główną w swoim miejscu pracy. Gabinet nie był tak komfortowy jak u doktor Maxwell. Znajdował się w Drugiej Alei, niedaleko zjazdu na Queensboro Bridge. Klimatyzator, raczej wyższy niż szerszy, mruczał łagodnie na jednym z okien, głusząc dźwięki, które mogłyby przedostać się do gabinetu z leżącej dziewięć pięter niżej ulicy. Doktor Janess nie chciała aranżować wnętrza w sposób popularnie kojarzący się z psychoanalizą, więc nie było u niej kozetki. Były za to dwa niezwykle wygodne

skórzane fotele z podłokietnikami, zielone z brązową lamówką, a oprócz nich tylko zwykłe biurko. Doktor Janess siedziała w jednym z tych foteli, naprzeciwko swojego nowego pacjenta, Arthura Harrisa, i wyrabiała sobie zdanie na jego temat, wypatrując i nasłuchując wskazówek. Nie miała wątpliwości, że już gdzieś słyszała jego nazwisko. Był porządnie ubrany i pod wieloma względami prezentował się przeciętnie. Byłby z pana świetny szpieg, panie Harris. Podejrzewała, że jego wąsy, ciemniejsze od włosów, były sztuczne. Okulary w drucianych oprawkach sprawiały wrażenie kupionych za grosze na bazarowym straganie i jeśli nie były zerówkami, to miały wyjątkowo słabe szkła. Jeri Janess była atrakcyjną Afroamerykanką. Wyrosła w niebezpiecznej okolicy Harlemu jako jedno z sześciorga dzieci wychowywanych przez matkę. Nasłuchała się bzdur, które wygadywał jej ojciec, kiedy z rzadka ich odwiedzał. Nasłuchała się, jak bracia usprawiedliwiali postępowanie, które dwóch z nich doprowadziło do śmierci od kuli, a trzeciego do tak ciężkiego pobicia, że do końca życia był skazany na wózek inwalidzki. Nasłuchała się słodkich słówek wuja i mend z sąsiedztwa, chcących dobrać się jej do majtek, od kiedy skończyła trzynaście lat. I widziała, jak ojciec naciągał matkę, jak jedna z jej sióstr wyszła za mąż w wieku szesnastu lat, wdała się w narkotyki i powiesiła w pustym mieszkaniu w okolicy. Wszystko to sprawiło, że Jeri chciała się dowiedzieć, dlaczego ludzie zachowują się w ten sposób. I dowiedziała się. Arthur Harris. Jasne. Ale nie było nic niezwykłego w tym, że nowi pacjenci nieskłonni byli ujawnić swoją prawdziwą tożsamość. Harris przynajmniej nie twierdził, że przyszedł do niej, bo to „przyjaciel” ma problemy. Doktor Janess postanowiła przez jakiś czas brać jego kłamstwa za dobrą monetę. W końcu dowie się o Arthurze Harrisie wszystkiego, czego potrzebowała – co i dlaczego go

dręczy, a być może nawet, w jaki sposób mogłaby mu pomóc. – Jak opisałby pan to napięcie i podenerwowanie, o którym pan mówił? – spytała. – Jak coś, co wzbiera pod skórą, gniotąc od środka i zarazem napierając tak, że mógłbym pęknąć. – Jak tajemnica, z której trzeba się zwierzyć? Popatrzył na nią. – Idealne określenie! Właśnie, jak chcąca się ze mnie wyrwać tajemnica. Gdybym się z niej zwierzył, uszłoby całe napięcie. Znikłoby ciśnienie. Problem w tym, że nie wiem, co to za tajemnica. Czytaliśmy Freuda, jak słyszę. – Może razem uda nam się ją poznać. Kiedy nabierze pan większej wiary w siebie. I we mnie. Zagrał nieśmiałego, opuszczając wzrok. – Może pewnego dnia nabiorę tej wiary, doktor Janess. – Na pewno, jeśli wspólnie będziemy nad tym pracować. – Wierzę pani. A ja tobie nie wierzę. Na razie. – Czy ten problem może wiązać się z kobietami, Arthurze? – zapytała z nagłą bezpośredniością. Zasadzka. Onieśmielenie znikło z jego twarzy. – Każdy problem mężczyzny w jakiś sposób wiąże się z kobietami. Więc odpowiedź brzmi: tak i nie. – Większość mężczyzn ma takie zdanie o kobietach – powiedziała doktor Janess, uśmiechając się na znak, że żartuje, i skończył się czas przeznaczony na wizytę. Dopiero po kilku godzinach od wyjścia Harrisa przypomniała sobie, gdzie mogła słyszeć jego nazwisko. Lata temu, na wykładach z historii w college’u, albo niedawno, w jakimś programie dokumentalnym. Żeby się upewnić, usiadła przed komputerem i

wpisała w Google „Arthur Harris”. Pamięć jej nie zawiodła. Arthur „Bomber” Harris, zwany także przez rodaków „Rzeźnikiem”, był angielskim marszałkiem RAF-u, z entuzjazmem zlecającym naloty dywanowe na niemieckie miasta, wskutek których w czasie drugiej wojny światowej zginęły tysiące cywilów. Oczywiście, nazwisko było popularne i to, że przedstawił się nim jej pacjent, mogło być zwykłym przypadkiem. Wątpiła jednak w taką możliwość. Wspominając jego zachowanie i wieloznaczne odpowiedzi, nabrała pewności, że tak jak ona przypomniał sobie niesławne nazwisko i pożyczył je. Pierwszy kawałek układanki. Dopiero teraz poczuła potrzebę, żeby jak najwięcej dowiedzieć się o swoim Arthurze Harrisie i o tym ciśnieniu, które opisał. Może zapyta go, czy wiedział, że ma historyczne nazwisko. Ciekawe, jak by zareagował. Doktor Janess zamknęła przeglądarkę, odchyliła się na oparcie i uśmiechnęła. Arthurze Harrisie, poznamy się szybciej, niż ci się wydaje, i lepiej, niż sądzisz. Quinn zadzwonił do Harleya Renza ze swojego mieszkania następnego ranka o ósmej. Skorzystał z telefonu w kuchni, żeby nie budzić Pearl. Kiedy zostawił ją w chłodnym nawiewie klimatyzatora, chrapała głośno, a lepiej było jej nie szturchać. – Rozmawiał z tobą Egan? – spytał Quinn, gdy Renz odebrał połączenie na komórkę. – Nie. – Renz chyba się zdziwił. – A miał? Quinn opowiedział, jak Egan pojawił się w szpitalu, kiedy postrzelono Feddermana. – O odsuwaniu cię od sprawy nic nie słyszałem – oznajmił Renz. – To podobno zależy ode mnie. A gdyby Egan na bankiecie po rozdaniu nagród obywatelskich wspomniał coś naczelnikowi lub komisarzowi,

już by to do mnie dotarło. Pewnie przed końcem imprezy. – Jak sądzisz, co wzburzyło go tak, że przyszedł do szpitala i zaczął grozić? – Wypatrzył słaby punkt i dostrzegł okazję, jak każdy drapieżnik. Postrzelono glinę, zagrożone było życie niewinnych obywateli. Twoje dochodzenie utknęło w martwym punkcie i zdaje się, że wystawia ludzi na niebezpieczeństwo. Wiesz co? Mnie też się tak zdaje. – Ale masz tylko mnie, Harley, i wiesz równie dobrze, jak ja, że jestem coraz bliżej. Stare gliny, jak my, potrafią wyczuć, kiedy zbliża się przełom. Nocny Łowca też to czuje. Dlatego ostrzelał samochód. – Znaczy ciebie. – Prawdopodobnie. Troszczysz się o moje bezpieczeństwo? – Pamiętam ten tekst, że jesteś wszystkim, co mam. – Ciągle nie łapię, dlaczego Egan rozpuścił gębę w szpitalu, a na bankiecie nabrał wody w usta. – Quinn postanowił przemilczeć, że Pearl wyszeptała do ucha Egana coś, przez co ten mało nie wystrzelił na orbitę. – Jak widać, zmienił zdanie. Ale niedługo znowu może je zmienić. Mam dla ciebie kolejną informację, której Egan nie zna i nie pozna jeszcze przez dwie–trzy godziny. Mój zaufany spec od balistyki zrobił dla mnie jeszcze jedno szybkie porównanie. Kula wyciągnięta z ramienia Feddermana nie pochodzi z broni, z której strzelano do ciebie pod kwiaciarnią w Pierwszej Alei. – Czyli Lunt ogląda programy policyjne, słyszał o balistyce i pozbył się spluwy spod kwiaciarni. Nie jest głupi. – Ano nie. Quinn obserwował małego karalucha, który na podłodze pod oknem wszedł na ścieżkę z promieni porannego słońca i uciekł z niej pod osłonę drewnianej listwy. Karaluch skojarzył mu się z Eganem.

Przypomniał mu też, jak on sam spędził ostatnich kilka lat swojego życia. Na próbach ucieczki przed światłem. – Quinn, jesteś tam jeszcze? – Aha. – Karaluch spłaszczył się i wcisnął w ocienioną przestrzeń między listwą a podłogą. Ze względu na dużą liczbę pustych mieszkań w budynku spowodowaną remontem nie sposób było pozbyć się całego robactwa, choćby rozpylać nie wiadomo ile środków owadobójczych. – Quinn? – Przy okazji, z Feddermanem wszystko w porządku. Mówię, bo na pewno zamierzałeś o niego zapytać. – Nie, nie zamierzałem – odparł Renz. – Dzwoniłem wcześniej do szpitala i pozwolili mi z nim pogadać. Po południu wypuszczają go z ręką w gipsie. I chce nadal pracować nad sprawą. – Nie powinien. – Alice się z tobą zgadza. – Co mu powiedziałeś? – „Człowieku, nie słuchaj baby, wracaj do śledztwa, jeśli chcesz”. Niech to rozstrzygną między sobą. Zobaczymy, które wygra. Quinn zaczął coś na temat, jaki to z Renza palant, ale zauważył, że mówi do głuchej słuchawki. Też się rozłączył, odwrócił głowę i zobaczył stojącą w kuchennych drzwiach Pearl. Miała zapuchnięte oczy, skołtunione włosy, a ubrana była tylko w za duży na nią Tshirt Quinna, w którym spała. Pomyślał, że przepięknie wygląda w porannym słońcu oświetlającym połowę kuchni. Zapomniał o karaluchu i o tym, jak nędzne wydawało się życie kilka minut temu. – Do kogo dzwoniłeś? – spytała. – Do szpitala. Fedderman wychodzi wieczorem. – Super! Niech wraca do domu, siądzie na dupie i przez jakiś czas kuruje się rosołkiem.

– Wraca do sprawy, chyba że Alice owinie go taśmą samoprzylepną, bo inaczej go nie zatrzyma. – Taśma samoprzylepna. Tego nie próbowaliśmy. – Ubieraj się, Pearl. – W to co ty? Quinn zorientował się, że siedzi przy kuchennym stole w samych bokserkach. – Dziś rano Fedderman nie będzie nas oczekiwał na ławce w parku – przypomniała mu Pearl. – Słusznie. Chodźmy na miasto. Wciągniemy jakieś śniadanie, przejrzymy prasę. – Nie jestem głodna. A w tym, co piszą gazety, nieźle się orientujemy. – Pearl… – Nic nie stoi na przeszkodzie, żebyśmy na trochę wrócili do łóżka. Jesteśmy odpowiednio rozebrani. Tu go miała. *** Claire obudziła się, marząc o czekoladzie. Niepokoiły ją te irracjonalne, przemożne ciążowe zachcianki. Były tak nienaturalne, tak do niej niepodobne i dlatego przypominały jej, jakie głębokie procesy zachodzą obecnie w jej ciele i umyśle. Trudno było zachować równowagę, będąc tak bardzo zdanym na łaskę własnej cielesności, własnych hormonów. Skoro nie bacząc na nic, musiała zaraz po przebudzeniu dostać czekoladę, jakim innym niepohamowanym porywom mogła ulec? Wyskoczyła z łóżka, ściągnęła przez głowę nocną koszulę i uważnie obejrzała swoje nagie ciało w dużym lustrze, zamontowanym po wewnętrznej stronie drzwi sypialni. Odpowiednio dobierając strój, kostiumy w Owacjach dla kuchmistrza, wciąż potrafiła zamaskować ciążę, ale wiedziała, że nie upłynie wiele czasu, zanim będzie musiała podjąć decyzję o odejściu z obsady. Wolała podjąć ją sama, niż zmuszać reżysera Freda Perry’ego i autora sztuki

Chrisa Jacksona do poinformowania jej, że nadszedł czas. Po raz kolejny doszła do wniosku, że mimo mnóstwa komplikacji podoba jej się bycie w ciąży. Rozstępy? Kogo to obchodzi? Poranne mdłości? Co z tego? Uśmiechnęła się jeszcze do lustra i poklepała po brzuchu, zanim poczłapała na bosaka do łazienki wziąć prysznic. Ostrożnie przechodziła przez wysoki brzeg porcelanowej wanny. Przekładanie jednej nogi, gdy balansowało się na drugiej, stawało się z dnia na dzień zauważalnie trudniejsze, a upadek mógłby fatalnie skończyć się dla dziecka. Zaciągnęła plastikową zasłonę, wyregulowała temperaturę wody i rozkoszowała się ciepłym prysznicem. Wszystkie jej zmysły ostatnimi czasy zdawały się bardziej wyostrzone. W sypialni, po wytarciu ciała czystym ręcznikiem i uczesaniu mokrych włosów, Claire otworzyła trzecią szufladę komody w poszukiwaniu majteczek i jej spojrzenie padło na lśniącą plamkę srebra. Wysunęła szufladę do końca, odgarnęła na bok bieliznę i zobaczyła coś wyglądającego na srebrny zatrzask na łańcuszku, może od naszyjnika lub bransoletki. Wyjęła biustonosz z głębi szuflady, a za nim krył się piękny rubinowy naszyjnik. Claire osłupiała, a gdy pierwsze zaskoczenie minęło, ucieszyła się. Naszyjnik musiał być prezentem, którego Jubal nie zdążył odpowiednio uroczyście jej wręczyć. Ukrył go więc w szufladzie, żeby zrobić to później. Dziwne tylko, że wybrał jej szufladę na bieliznę. Z drugiej strony wiedział, że nie przykładała ostatnio wagi do ubioru i rzadko zakładała biustonosz, a naszyjnik był na samym końcu szuflady. A może taki był jego zamiar, żeby sama znalazła

naszyjnik? Niespodzianka. Jak te nieoczekiwane podarki, które od jakiegoś czasu od niego dostawała. Spojrzała na radiobudzik przy łóżku. Dochodziło wpół do dziesiątej, ósma trzydzieści w Chicago. Jubal już nie śpi. Pewnie jeszcze nie ma go w teatrze, ale zdążył usiąść do śniadania. Po prysznicu Claire zrobiło się chłodno, więc gdy już napatrzyła się na trzymany w podniesionej dłoni naszyjnik, wbiła się w majtki, szlafrok i bambosze, po czym poszła do kuchni zabrać się do parzenia bezkofeinowej, zaakceptowanej przez lekarza kawy. Zorientowała się, że przyniosła z sobą naszyjnik. Jej czekoladowa żądza zupełnie się gdzieś rozwiała. Na twarzy Claire zagościł uśmiech. Biżuteria działa nawet na kobiety w ciąży. Po nastawieniu kawy włożyła naszyjnik i zapięła zatrzask na karku. Chłodno dotykał ciała. Przejrzała się w ciemnych, lustrzanych drzwiczkach kuchenki mikrofalowej i spodobało jej się to, co zobaczyła. Kiedy w szklanym dzbanku zebrało się ponad dwa centymetry płynu, zatrzymała dopływ, żeby nalać sobie ćwierć kubka gorącej i zbyt mocnej kawy. Potem usiadła przy stole, zamierzając spokojnie wypić to, co w myślach nazywała espresso, i zadzwoniła z komórki do Jubala. *** Jubal całował lewy sutek Dalii, gdy rozległy się pierwsze takty uwertury do Wilhelma Tella. – Co to jest, do cholery? – spytała Dalia, odpychając jego głowę. Skoncentrowanie się na czymś innym i udzielenie odpowiedzi zajęło Jubalowi kilka sekund. – Telefon komórkowy. – Myślałam, kurwa, że Bonanza. Jubal odsunął się od niej, ciężko przetoczył się na bok i sięgnął do sportowej marynarki wiszącej na pobliskim krześle. Znalezienie telefonu i wydobycie go z kieszeni zajęło

więcej czasu, niż chciał, wydłużając uwerturę. – Czego? – warknął do aparatu. Było zbyt wcześnie na dobre maniery, a jego zaspany umysł nie potrafił otrząsnąć się z wyobrażeń o Dalii. Wyobrażeń i perspektyw. – Jubal? Jezu! Claire! – Cześć, Claire. – Zerknął z ukosa na Dalię. – Właśnie ubierałem się, żeby wyskoczyć na śniadanie, i myślałem o tobie. – Dzwonię w sprawie naszyjnika. Naszyjnika? O, nie! Nie był w stanie pozbierać myśli. Musiał odpowiedzieć i to bez zdradliwej pauzy. – Naszyjnika? Roześmiała się. – Nie czuj się winny. Sądzę, że wiesz, o jaki naszyjnik mi chodzi. Rubinowy na srebrnym łańcuszku. Wytworny. Doskonały. – Znalazłaś, eee, naszyjnik? – W szufladzie komody, schowany w mojej bieliźnie. – Schowany? – Cóż, był na samym końcu szuflady. – Nic mi nie wiadomo o… Wtedy Jubal odgadł, co musiało zajść. Taśma podtrzymująca naszyjnik odkleiła się od zewnętrznej strony tylnej ścianki szuflady – szuflady nad tą, w której Claire trzymała bieliznę. Naszyjnik Dalii. Przypadek sprawił, że prezent nie spadł na podłogę lub na dno komody, ale zaczepił o coś i wylądował w szufladzie poniżej. Albo Claire nie dopchnęła do końca szuflady kryjącej naszyjnik. To już nieważne. Znalazła go. Zastanawiał się, czy nie skłamać, ale teraz musiał trzymać się poprzedniego kłamstwa. Jubal wiedział, kiedy nie warto kusić losu. Gdyby nagle się rozmyślił i powiedział Claire, że naszyjnik to prezent od niego, mogłaby wyczuć, że coś nie gra. Uznał, że najlepszą strategią będzie nadal udawać głupiego.

– Chciałbym pochwalić się, że kupiłem ten naszyjnik dla ciebie – powiedział – ale nie chcę cię oszukiwać. Prawda jest taka, że nic o nim nie wiem. Dalia, wiedząc, że Jubal rozmawia z Claire, obserwowała go ze swojej połowy łóżka. Ściągnęła usta i posłała mu całusa. Dalia, do cholery! – Jubal? – Mówię prawdę, Claire. Komodę kupiliśmy używaną. Naszyjnik należał pewnie do poprzedniego właściciela. A raczej wciąż należy. To na pewno podróbka, może zabawka dla dziewczynek, bo inaczej nikt by go tak nie zostawił. – Nie wygląda mi na podróbkę. Wydaje się zupełnie prawdziwy. A na zatrzasku widziałam chyba wytłoczoną próbę. – Prawdziwy, nieprawdziwy, na pewno nie jest ode mnie. A szkoda. Nie odpowiedziała. – Chyba mi wierzysz, Claire? – Ależ oczywiście. – Pokażesz mi go, kiedy wrócę. Jeśli jest wartościowy, spróbujemy znaleźć właściciela. A jeśli nie… Znalezione nie kradzione. – Dobrze, Jubal. – Sekundowa pauza. – Żadnych problemów w teatrze? – Nie, wszedłem w rolę jak w spodnie. Jestem do niej stworzony. Jak do każdej innej. – Odezwali się ci od sitcomu? – Na razie nie. Mówiłem ci, że muszą rozważyć jeszcze dwie kandydatury. – Rzeczywiście, mówiłeś. Kochasz mnie? – Kocham. – To uciekaj na śniadanie. – Co? A, tak. Słuchaj, co u ciebie? Jak dziecko? – Wszystko w porządku, tylko głodni jesteśmy jak wilki. Pewnie tak jak ty.

Jubal zerknął na Dalię i ukłuło go poczucie winy. Ale tylko przelotnie. – Kocham cię – powtórzył. Odpowiedziała, że też go kocha, i pożegnali się. – No, no. Byłeś cholernie przekonujący – odezwała się Dalia. – Może aż za bardzo. Jubal zostawił komórkę na krześle i położył się na plecach obok Dalii. – Szlag by to trafił! Claire znalazła naszyjnik. Dalia uniosła głowę i oparła podbródek na dłoni. – Jaki naszyjnik? – Miałem ci go dać. Ponieważ spieszyłem się na lot z Nowego Jorku, nie zdążyłem wyjąć go z kryjówki w mieszkaniu. Sądziłem, że przez jakiś czas będzie tam bezpieczny, więc w dogodnej chwili zabiorę go i ci przywiozę. Byłem w błędzie, jak widać. – Claire podejrzewa, że kupiłeś ten naszyjnik dla innej kobiety? – Nie, grałem głupiego, że niby nic o tym nie wiem. Chyba mi uwierzyła. – Powiedziałabym, że tak. Wprawdzie słyszałam tylko ciebie, ale jak mówiłam, jesteś dobry. – Uśmiechnęła się. – We wszystkim. – Jeśli nie byłem dość dobry przed chwilą, to będziemy mieli problem. Wciąż rozciągnięty na plecach Jubal wpatrywał się w czujnik dymu nad łóżkiem. Wierzył, że udało mu się przekonać Claire, ale w jej głosie było coś dziwnego. Dziwnie się też ostatnio zachowywała, co przypisywał jej ciąży – bawiła się w znajdowanie innych, nie tak cennych prezentów i udawała, że nie wie, skąd się wzięły. Było to dziwaczne jak cholera. Coś się działo, ale Jubal nie potrafił do końca rozgryźć co. Poczuł falowanie materaca, kiedy Dalia przesunęła się, żeby być bliżej i przywrzeć do niego gorącym ciałem.

Złożyła na jego karku wilgotny pocałunek. – Wiem, jak rozwiązać ten problem. – O? Niby jak? – Kup drugi naszyjnik. Claire siedziała przed telefonem, trzymając w dłoniach kubek z kawą, ale nie podnosząc go do ust. Coś było nie tak. Czuła to wyraźnie. Może ciąża obdarzała jakimiś zdolnościami pozazmysłowymi. Wstała, dopełniła kubek i zaniosła go do salonu, żeby sączyć kawę na sofie, oglądając lokalne wiadomości. Włączyła pilotem telewizor nastawiony już na Channel One. Atrakcyjna spikerka i mężczyzna w garniturze rozmawiali o Nocnym Łowcy, tym seryjnym mordercy. Facet w garniturze był gliną i zapewniał, że policja wpadła na trop, podąża nim i sprawa niedługo znajdzie swoje zwieńczenie. Chodziło mu o to, że zostanie rozwiązana, odgadła Claire. Potem kobieta zaczęła wypytywać o prezenty, które, jak wykazało śledztwo, Nocny Łowca zostawiał w mieszkaniach ofiar. Słodycze, delikatesową żywność, żółte róże, biżuterię. Biżuterię!? Claire zesztywniała i rozlała kawę na dywanik. Boże święty! Przez myśl nie przeszło jej coś takiego. Powinna uważniej słuchać wiadomości. Zauważyła, że stoi, ale nie potrafiła sobie przypomnieć, żeby wstawała. Czekaj, czekaj! Na Boga, uspokój się trochę! Zastanów się, jakie jest prawdopodobieństwo, że to on. Jesteś głupia. Jesteś… w ciąży. Poszła do kuchni, zmoczyła wodą z kranu papierowy ręcznik, wzięła też drugi, suchy, i wróciła do salonu. Mokrym ręcznikiem pocierała poplamione kawą miejsca na dywaniku, a potem poklepywała je suchym, stojąc i podeszwą bambosza wyciskając wilgoć z plam.

Schylenie się i podniesienie ręczników kosztowało ją sporo wysiłku. Claire odniosła je do kuchni, nacisnęła stopą pedał unoszący klapkę plastikowego kosza i wyrzuciła ręczniki do śmieci. Wtedy spostrzegła w koszu coś zielonego: puste pudełko po miętówkach w czekoladzie, w połowie przykryte zmiętymi ulotkami reklamowymi, które trafiały do ich skrzynki pocztowej. Po miętówkach, które, jak założyła, dał jej Jubal, i które przed jego wyjazdem były nierozpakowane. Po miętówkach w pudełku, którego nie wyrzucała. Claire poczuła ucisk w gardle. Jeśli nie Jubal, to kto zjadł miętówki i wyrzucił pudełko do kosza? Jubal mógł naprawdę nic nie wiedzieć o miętówkach. Ani o innych prezentach. Ani o naszyjniku. Nie skłamałby na temat czegoś takiego jak naszyjnik. Nie jej Jubal. Poczucie zagrożenia doskwierało jej z dobrego powodu. Nie jestem panikarą, o nie! Ciąża nie znaczy głupota. Podeszła do telefonu i zadzwoniła na policję. 62 – Musimy w to wejść – uznała Pearl. – To żałosna suma całkowita wszystkiego, co mamy. A Claire Briggs naprawdę może być w niebezpieczeństwie. – Wszyscy wysłuchaliśmy jej opowieści – powiedział Fedderman. Ponieważ rękę miał ciągle w syntetycznym gipsie i na temblaku, siedział na zewnątrz boksu w Lotus Diner. W restauracji przerzedził się już tłum amatorów śniadań, zostawiając po sobie brudne naczynia na stolikach oraz intensywny zapach przypalonych kiełbasek i tostów, nie wspominając o bulgoczących w dzbanku fusach po kawie. – Nie wiem, co wy na to, ale moim zdaniem kobieta ma problem z mężem. Pewnie znalazła naszyjnik, który kupił dla

kochanki. – I schował go w szufladzie żony? – Jak skradziony list13. 13 Nawiązanie do noweli detektywistycznej Edgara Allana Poego Skradziony list, gdzie tytułowy list jest wyjątkowo trudny do znalezienia, ponieważ nie został schowany w przemyślnej kryjówce, ale umieszczony w miejscu widocznym dla wszystkich. Pearl i Quinn wpatrzyli się w Feddermana. – Skradziony list nie leżał pod stanikiem – wytknęła Pearl. – Dostawała tajemnicze prezenty – przypomniał Quinn. – W tym artykuły spożywcze. – Ona tak twierdzi. – Fedderman wetknął palec pod gips, usiłując sięgnąć swędzącego miejsca, ale się poddał. – Przyznała, że jest czekoladoholiczką. – Jak ja – odparła Pearl. – Jeśli z tego powodu jej nie wierzysz, to nie uwierzyłbyś połowie ludzkiej rasy. – Nie wierzę sporo ponad połowie. No i Claire jest aktorką. Skąd możemy wiedzieć, czy nie gra przed nami? Ciężarną aktorką, na domiar złego. Pearl łypnęła na niego. – To znaczy? – Hormony – wyjaśnił Fedderman. – Co: „hormony”? – No, hormony. Gdybyś kiedykolwiek miała dziecko, wiedziałabyś, o czym mówię. Pearl żałowała, że zranione ramię Feddermana jest poza jej zasięgiem. Fedderman napił się kawy, święcie przekonany, że wyjaśnił kwestię hormonów w sposób rozstrzygający dyskusję na jego korzyść. – Moim zdaniem wystarczy, jeśli miejscowy posterunek zwiększy liczbę patroli w okolicy jej bloku. W Nowym Jorku mieszkają miliony samotnych kobiet, codziennie setki z nich dzwonią i płaczą, że czyha na nie

Nocny Łowca, i żaden z tych telefonów się nie sprawdził. Nie widzę powodu, żeby wyróżniać taką Claire i osobiście się nią opiekować. – Jest sławna – zauważył Quinn. – Tak sobie. – Gra jedną z głównych ról w sztuce na Broadwayu. – Już niedługo, sądząc po tym, jak przybywa jej kilogramów. Zresztą każda kobieta mijająca cię na nowojorskiej ulicy jest aktorką. Wystarczy zapytać. – Fedderman podjął następną próbę dostania się pod gips. Swędzenie najwyraźniej doprowadzało go do szaleństwa. Pearl bardzo to cieszyło. Quinn popatrzył na nią. Spokojnie rozprowadzała masło na grzance. Najwyraźniej oboje jego detektywi wyrazili już swoje zdanie na temat Claire Briggs. – Renz uważa, że jest wystarczająco sławna, wobec czego powinniśmy zabezpieczyć się na wypadek, gdyby miała rację. – A jak ty myślisz? – Według mnie nie stać nas na zignorowanie jej przypadku. Pasuje do wzoru. Zanim mi przerwiecie, wiem, że pasuje do niego wiele kobiet. I niejeden mąż ze zwichniętym poczuciem humoru daje w tym mieście tajemnicze prezenty małżonce tylko po to, żeby dla żartu ją przestraszyć. – Też mi żart – mruknęła Pearl. – Z naszego punktu widzenia zabawny, kurwa, do łez. – Obejrzymy mieszkanie Briggsów, poinstruujemy Claire, co ma robić, a potem, zaczynając od dziś, będziemy wystawiać w jej bloku nocną czujkę. Zmianowo, żeby każde z nas złapało trochę snu. – Jedyne, czego tam doczekamy, to łomot od Egana – rzekł Fedderman. Quinn pomyślał, że może i tak, ale nie widział innego wyjścia. Bogiem a prawdą, nie miał nic przeciwko skupieniu wszystkich starań na Claire Briggs. Niedługo coś miało

pęknąć – mówił mu to intelekt, mówiły mu to przeczucia. Prawie trzydzieści lat w policji mówiło mu, że lada chwila nastąpi przełom. Kto wie, czy nie dzięki Claire Briggs. Może i Fedderman miał rację, może będąc aktorką, robiła ich w konia, ale Quinn miał pewność, że jedno nie było grą: Claire Briggs naprawdę się bała. Wystawią więc czujkę, będą czekać i jeszcze raz czekać. I może okaże się, że przeczucia nadal Quinna nie zawodzą. Bo jeśli zawiodą… Quinn nie miał czasu, żeby dręczyć się roztrząsaniem możliwości. Pearl zasnęła z do połowy napełnionym zimną kawą plastikowym kubkiem w dłoni. Siedziała za kierownicą nieoznakowanego radiowozu zaparkowanego na ulicy, przy której stał blok Claire Briggs. Okna wozu były opuszczone i wilgotna gęsta noc zaległa we wnętrzu, osiadając na szkle i metalu cienką warstewką skroplonej pary. Zarówno to, jak i gorzki posmak po zbyt dużej ilości wypitej kawy wprawiły Pearl w paskudny nastrój. Obudziła się ze wzdrygnięciem i rzuciła kurwą, zauważywszy, że kubek się przechylił i kawę miała teraz na udzie. Od nagłego ruchu pusty już kubek wylądował na podłodze między jej stopami. Policyjna obserwacja. Zawsze tego nienawidziła. Oblizała wargi – były lepkie. Cieszyła się, że nie czuje swojego oddechu. Policyjne zasadzki. Mieszkanie Briggsów znajdowało się w wysokim budynku na rogu i Pearl miała widok na jego okna. Claire, zgodnie z instrukcją, nie opuściła żaluzji w oknach wychodzących na ulicę. Gdyby w kuchni czy gdziekolwiek pojawiło się światło, nawet słabe, Pearl powinna je zauważyć. O tej porze wszystkie okna w bloku, poza czterema, były ciemne. Pearl spojrzała na zegarek: trzecia siedemnaście. Trochę jej ulżyło, zdrzemnęła się najwyżej dziesięć

minut temu. Nie żeby czegoś się spodziewała. Opowieść Claire Briggs była tylko odrobinę bardziej wiarygodna od tak wielu innych, których wysłuchiwali ostatnio policjanci dyżurujący przy telefonach. Dziwne, jak na niektóre kobiety wpływał tego typu morderca. To prawdopodobnie samotność sprawiała, że sięgały po telefon i mówiły komuś po drugiej stronie słuchawki cokolwiek, co mogło wzbudzić zainteresowanie, przyciągnąć uwagę. Samotność – potężny władca kobiet w pustych mieszkaniach. Zupełnie jakbyśmy… Pearl wyprostowała się, widząc, że w jednym z bloków otwierają się drzwi na ulicę i wychodzi z nich mężczyzna. Zatrzymał się, rozejrzał, po czym poprawił czapeczkę, opuszczając ją nisko, jakby się bał, że zdmuchnie ją nagły powiew, choć noc była bezwietrzna. Pearl patrzyła, jak ubrany na ciemno człowiek idzie pustym chodnikiem, oddalając się od miejsca, w którym zaparkowała. Pewnie, powiedziała sobie, jeden z lokatorów. Albo grywający nocami pokerzysta. Ktoś, kto cierpi na bezsenność i wyszedł na spacer. Facet o nietypowych godzinach pracy, choć to akurat wydawało się mało prawdopodobne. Z drugiej strony Pearl miała nietypowe godziny pracy. Nie zaszkodziłoby z nim pogadać, posłuchać, jak się wytłumaczy. Nie była tu tylko po to, by siedzieć nieruchomo w nocnej wilgoci jak ludzki grzyb. Tak czy inaczej, coś obudziło jej czujność: sposób, w jaki mężczyzna szedł, wypracowana niedbałość ruchów, lekkie zgarbienie ramion, sporadyczne spojrzenia, rzucane na lewo i prawo. Pearl uświadomiła sobie, że narasta w niej przekonanie, iż ten człowiek zachowuje się, jakby miał coś do ukrycia, czmychając w ciemnych spodniach i koszuli, w czapeczce, niebieskiej lub czarnej bejsbolówce, tak nisko zsuniętej na czoło.

Czmycha? Czmycha. Gdy doszedł prawie do rogu, uruchomiła silnik. Ale kiedy nacisnęła pedał gazu, coś poszło nie tak. Jej stopa natrafiła na opór. Samochód szarpnął się do przodu, prawa przednia opona wbiła się w krawężnik, przez co kierownica zaczęła żyć własnym życiem i wyrwała się z rąk Pearl tak gwałtownie, że stłukła jej kciuk. Silnik zgasł. Pearl zgięła się, sięgając w dół. Jej palce zamknęły się na plastikowym kubku po kawie, który spadł na podłogę i zaklinował się pod pedałem gazu. Z odrazą rzuciła pusty kubek za siebie i znów uruchomiła silnik. Przednie koło podskoczyło na krawężniku, odbiło się do rynsztoka i Pearl wykręciła na ulicę. Ale gdy dotarła do skrzyżowania, człowieka w czerni nie było już w zasięgu wzroku. Przez chwilę zajmowała się wyginaniem bolącego kciuka w przód i w tył, chcąc się upewnić, że działał jak należy, potem wbiła stopę w gaz i zrobiła szybką rundę wokół kwartału. Mężczyzny ani śladu. Pearl zwolniła, znalazła komórkę i zadzwoniła do Claire, żeby ją obudzić. Z nadzieją, że ją obudzi. 63 Pearl pamiętała, że telefon stał na stoliku nocnym przy łóżku Claire. Musiał teraz dzwonić jej prosto w ucho, o ile go nie wyciszyła. Odebrała dopiero po czwartym sygnale. – Claire? – spytała Pearl. – Kto mówi? – Głos w słuchawce był cichutki i wystraszony. – Detektyw Kasner. Nie sądzę, żeby działo się coś niepokojącego, ale idę na górę. Musimy porozmawiać. – Wszystko w porządku?

– Tak. Wytłumaczę na miejscu. Kiedy zapukam, proszę wyjrzeć przez judasza. Zobaczy pani moją odznakę. Ktokolwiek zapuka, proszę go sprawdzić, tak jak kazaliśmy. – Trochę strasznie to brzmi. Jest pani pewna, że wszystko w porządku? – Jestem. Zjawię się za pięć minut. Po rozłączeniu się Pearl zadzwoniła na komórkę Quinna. Ich rozmowa trwała akurat tyle, żeby Pearl zdążyła zaparkować pod blokiem Claire. Weszła do budynku, używając klucza, który dała im Claire, żeby nie musieli dzwonić domofonem. Przeszła przez pusty hol i nacisnęła przycisk przywoływania windy. Winda była na parterze – drzwi otworzyły się natychmiast. Pewnie zjechał nią mężczyzna, który wyszedł z budynku. Winda pięła się na dwudzieste dziewiąte piętro. Jazda trwała dłużej, niżby się Pearl podobało. Szybko przemierzyła korytarz i trzy razy zapukała do drzwi mieszkania Claire. Niemal natychmiast judasz mignął nikłym światłem. Pearl uniosła odznakę. Zamki szczęknęły, łańcuch zagrzechotał i drzwi się otworzyły. Claire była ubrana w błękitny szlafrok i bambosze. Miała zapuchnięte oczy i zmierzwione włosy, ale gdy usuwała się, żeby wpuścić Pearl, wyglądała na zupełnie rozbudzoną. I na zalęknioną. Pearl ją sobie obejrzała. Jest śliczna, nawet wyciągnięta z łóżka o trzeciej nad ranem, ale nie aż tak śliczna. Może i ja mogłam zostać gwiazdą Broadwayu? – Co się dzieje, pani detektyw? – Mów mi Pearl. I prawdopodobnie nic się nie dzieje. Niedawno widziałam, jak z budynku wychodził mężczyzna w ciemnym stroju. Zachowywał się, jakby miał coś na

sumieniu. Kiedy próbowałam dogonić go samochodem, przepadł jak kamień w wodę. Chciałam sprawdzić, czy nic ci się nie stało. – Spałam jak zabita, dopóki nie zadzwoniłaś. A kiedy pukałaś, drzwi były zabezpieczone łańcuszkiem. – Istnieje wiele sposobów, żeby założyć łańcuszek, wychodząc z mieszkania. Pokażę ci, jeśli jesteś gotowa poświęcić druciany wieszak. Do Claire dotarło znaczenie słów Pearl i jej piękna twarzyczka pobladła. – Chcesz powiedzieć, że on mógł być w domu, kiedy spałam? – Według naszych informacji w ten sposób działa. – No tak. Głupie pytanie. Czytuję gazety i oglądam wiadomości. Jeszcze jedno głupie pytanie: jak sądzisz, miał czas, żeby wrócić do mojego bloku, gdy odjechałaś? Pearl zrozumiała, o co chodziło: Czy może w tej chwili być w mieszkaniu? – Nie takie głupie, Claire. Moim zdaniem to niemożliwe, ale rozejrzymy się, jeśli chcesz. Będziesz spokojniejsza. – Pearl wyjęła broń z kabury u pasa, chociaż była pewna, że to zbyteczna ostrożność. Czasami liczyło się działanie pokazowe, a nie praktyczne. Claire płaciła podatki i nie była głupia – jeśli kogoś znajdą, chciała, by jej obrońcy zareagowali skutecznie i uratowali ją przed ranami lub śmiercią. – Zrobimy mały obchód? Claire się wzdrygnęła. – Mogę trzymać się blisko ciebie? Dwa razy tak. Pearl się uśmiechnęła. Przesunęła się w bok, szukając miejsca, z którego zobaczyłaby kogoś chowającego się za odleglejszym oparciem sofy. Potem podeszła do szafy przy drzwiach wejściowych i otworzyła ją. Kilka płaszczy, gołe plastikowe wieszaki, nic więcej. Na pojedynczej półce dwa pudełka na buty i składana parasolka.

Pearl zabrała się do przetrząsania mieszkania, pokój za pokojem. Krótkim korytarzykiem dotarła do kuchni, czując, że Claire podąża tuż za nią. Sięgnęła za framugę i włączyła światło. Ani śladu Nocnego Łowcy. Wykorzystując słaby blask dochodzący z już sprawdzonych pomieszczeń, rozejrzała się po łazience, a potem przeszła do jasno oświetlonej sypialni. Claire przyglądała się, jak Pearl zagląda do szafy, do małej przysypialnianej łazienki, nawet pod łóżko. Pearl wyprostowała się i uśmiechnęła. – Jesteśmy same. Chyba że został jeszcze jakiś pokój. – Dziecięcy – powiedziała Claire. – Pokój dziecka w drodze. Już śmielsza, poprowadziła Pearl korytarzem do zamkniętych drzwi. Obróciła gałkę, otworzyła je i odsunęła się, żeby Pearl mogła wejść pierwsza. Z korytarza padało dość światła, żeby wyraźnie widzieć, ale Pearl i tak włączyła oświetlenie w pokoju. Pusto. Ależ tu cudnie! Pearl zauważyła, że migoczące na suficie gwiazdy stały się niewidoczne, gdy zapaliła się górna lampa. Jedną ze ścian zdobił fragment białego płotu z desek, a za nim śmiały się malowane kwiaty. Biała kołyska. Mała kanapa na dwie osoby, którą zajmował rząd pluszowych zwierzątek. – Gwiazdy gasną po włączeniu światła? – spytała Pearl. – Zawsze. Tak jak rzeczywiste. – Claire się rozluźniała. Zagrożenie, które mogła nieść ze sobą ta noc, już chyba prysło. – Jubal wierzy, że mały, albo mała, może wyrosnąć na astronoma. – Jeszcze tylko zajrzę do szafy i będzie po wszystkim – powiedziała Pearl. Claire podskoczyła – ktoś zapukał do drzwi

mieszkania. – Psiakrew! Nie wiedziałam, że tak mnie zżerają nerwy. – Nerwy bywają zdrowe – pocieszyła ją Pearl. – To powinien być mój szef. – Detektyw Quinn? – Aha. – Wygląda trochę jak zbir, ale robi wrażenie bardzo miłego. – Aha. Zaczekaj chwilę, otworzymy mu, jak tylko sprawdzę szafę. Pearl przeszła kilka kroków i energicznie pociągnęła drzwi szafy. Nic. Nawet wieszaków. – Zanim kupimy ubranka, musimy poznać płeć dziecka – wyjaśniła Claire. – Nie możecie poznać jej wcześniej? – Wolimy mieć niespodziankę. Pukanie do drzwi powtórzyło się. Pearl schowała pistolet kalibru 9 milimetrów do kabury i poszła przodem, żeby wpuścić Quinna. Wymięty i niewyspany, przywitał się z Claire krótkim „hej”, uśmiechając się, żeby nie czuła się spięta. Potem zagadnął Pearl. – Coś wskazuje, że był w mieszkaniu? – Nic. Właśnie zrobiłyśmy obchód. Tylko skinął głową na potwierdzenie, że usłyszał, po czym leniwym krokiem skierował się w głąb mieszkania. – Bez wątpienia wszystko jest w najlepszym porządku – zapewnił Claire, gdy ta wraz z Pearl ruszyła za nim. Przeszedł korytarzem do kuchni, do łazienki, powtarzając trasę, którą wcześniej przemierzyły kobiety, rozglądając się na wypadek, gdyby coś przegapiły. Oczywiście, nie powiedziałby tego Pearl wprost, z obawy, że mogłaby się rozzłościć i zacząć zachowywać jak… Pearl. – Twój mąż

wyjechał z miasta zeszłej nocy? – Tak. Złapał nocny lot do Chicago. Nagły wypadek. Znaczy dla aktora. Zachorował dubler, który przejął jego rolę w spektaklu, i Jubal musiał go zastąpić. – Zdała sobie sprawę, jak paradoksalnie to zabrzmiało, i z uśmiechem potrząsnęła głową. – Zrozumiałem – zapewnił ją Quinn. – Przedstawienie musi trwać – dodał niepotrzebnie, przyciągając spojrzenie Pearl. Wszystko, żeby biedna Claire się rozchmurzyła. – Skoro i tak nie śpimy, może napijecie się kawy? – zaproponowała Claire. Pearl zdziwiła się, gdy Quinn odrzekł, że chętnie. Kiedy parząca kawę Claire krzątała się w kuchni, Quinn powiedział: – Nocny Łowca nie musiał wiedzieć, że męża nie ma w domu. Mógł zjawić się, gotów zabić, jeśli będzie trzeba, i dopiero wtedy spostrzec, że Claire śpi sama. – Sądzisz, że to by go powstrzymało? Bo za mało o jedną ofiarę? – Jak dotąd mordował podwójnie. Zdaje się, że kręcą go szczęśliwe pary. – Czyli może wrócić, kiedy zorientuje się, że mąż już jest z powrotem. Quinn uśmiechnął się. – Jesteś zawsze o krok przede mną, Pearl. Zapamiętaj to sobie. Wszedł do pokoju dziecięcego. – Cudny – powiedział, rozglądając się. – Jak wyłączysz światło, na suficie pojawią się gwiazdy. – Naprawdę? – Ale nie wykazał chęci, żeby je zobaczyć. – Gdybym jako dzieciak miał taki pokój, może wyrósłby ze mnie prezydent. – Nawet jeśli nie, to na pewno ktoś radośniejszy. Claire wróciła i usłyszała końcówkę rozmowy.

– Popatrz – powiedziała i przekręciła włącznik tam i z powrotem, żeby zademonstrować sufitowe konstelacje. – Ach, to naprawdę niezwykłe. Wyrośnie wam przyszły astronom… Urwał, słysząc, jak Claire gwałtownie łapie oddech, i widząc jej nagle pobladłą twarz. Pobladłą, choć oczy pociemniały ze strachu. – Claire? Wskazywała małą kanapę z rządkiem zwierzątekzabawek. – Miś! Patrzcie na tego misia! Biało-brązowy miś! Nie było go tu dzisiaj! – Na pewno? – spytała Pearl, nie potrafiąc oprzeć się wrażeniu, że Claire zabrzmiała trochę jak Doktor Seuss14. 14 Doktor Seuss (wł. Theodor Seuss Geisel, 1904– 1991) – amerykański pisarz, poeta i rysownik, znany przede wszystkim z arcypopularnych rymowanych bajek dla najmłodszych. – Na sto procent. Sama wybierałam zwierzątka. Kupiłam cztery, teraz jest ich pięć. – Zbliżyła się do kanapy, by było jasne, że pokazuje małego biało-brązowego misia, w radosnym uśmiechu odsłaniającego wszystkie ząbki. Ubrany w prążkowaną koszulkę bejsbolową i czapeczkę z logo Yankees, tkwił wciśnięty między wypchanego pieska i kudłatego krokodylka. – Przedtem go tu nie było! – Wierzymy – powiedział Quinn. W zamyśleniu położył dłoń na jej ramieniu i delikatnie je ścisnął, żeby dodać jej ducha. Następnie podszedł do misia i wziął go do ręki, zastanawiając się, czy na łapce, której nie widział z powodu kąta, pod jakim ustawiono zabawkę między otaczającymi zwierzątkami, miś ma rękawicę bejsbolową. Nie miał jej. Trzymał za to samotną żółtą różę. 64 Nocny Łowca jechał windą do swojego mieszkania,

opuszkiem palca dotykając twardej stali noża, który przypiął taśmą na piersiach pod koszulą. Stał nieruchomo, ale i tak odczuwał ruch, mknąc na wskroś mrocznego jądra budynku. Był przygotowany na nieoczekiwane, oczekiwał nieoczekiwanego. Ale Claire była w łóżku sama. Gdzie się podział jej mąż? Dokądś wyjechał, do innego miasta zapewne, do innego świata. Był aktorem, może więc musiał zrobić dokrętkę sceny w filmie lub reklamie telewizyjnej albo wziąć udział w konferencji scenariuszowej. Wyjazd w interesach. Ale wróci ( To ja! Jestem w domu, kochanie! ) do miejsca, w którym podróż się rozpoczęła i w którym się zakończy. Nikt nie mógł wszystkiego przewidzieć, więc dzisiejsza noc była po prostu jedną z wielu nocy. Nie nadeszła jeszcze pora działania, skoro Claire spała sama. Zrozumiałaby to i ona, i jej mąż; jako aktorzy z pewnością wiedzieli, że przed podniesieniem/ opuszczeniem kurtyny musi zebrać się cała obsada i muszą rozbłysnąć/ zgasnąć światła. Było to niezbędne dla uzyskania efektu, dla dobra iluzji nakładającej się na iluzję, póki nie przekształciła się w rzeczywistość. Zatem przez długi czas po prostu stał cichutko w ciemnym pokoju, anioł mroku w nogach łóżka, i obserwował śpiącą Claire. Obserwował, słuchając, jak oddychała. Potem przeszedł do mniejszej sypialni, pokoju dziecka, które mogłoby się narodzić, położył się na dywanie twarzą do góry i wpatrywał się w gwiazdy. Zostawił dary, pluszowego misia dla dziecka niemającego przyjść na świat. Ironia: uśmiechnięty kudłatek, zwierzę rozdzierające ostrymi jak brzytwa pazurami. Do jego łapki, za pomocą kawałka znalezionej na biurku taśmy celofanowej, przymocował pojedynczą żółtą różę dla Claire. Zajrzał do niej przed wyjściem, chcąc się upewnić, że nic nie zakłóciło jej snu. Taka niezagrożona i piękna, bladość

jej skóry tam, gdzie noga wysunęła się spod białej kołdry, jakby Claire przez sen chciała znaleźć punkt oparcia w czuwającym świecie. Powolny różowy rytm jej oddechu hipnotyzował. Winda się wjechała na górę. Drzwi się rozsunęły. Nocny Łowca stał w miejscu. Wreszcie nacisnął PARTER. Nie mógł jeszcze wrócić do domu, do niezaspokojonych żądz i szarych przerażeń, które notorycznie powstawały z martwych. Do brzęczenia, które z pewnością go znajdzie i będzie się stawać głośniejsze i głośniejsze. Nie mógł i nie chciał. Jak przez wiele ostatnich nocy, przemierzał nad ranem wyprane z barw ulice, na których niewielu mogło go zobaczyć. Czasami wychodził w spodniach od dresu i butach do joggingu, żeby nie wzbudzać podejrzeń, gdy biegł szybko, coraz szybciej i dalej, aż żądze i przerażenia zostawały daleko za nim, przynajmniej na jakiś czas. Niektóre z przerażeń miały twarze, dostrzegalne tylko kątem oka. Szeroką, silną twarz Quinna. Quinn, bóg prawa, Quinn, mistrz szachów, czerwonych i czarnych. Quinn, którego nienawidził i bał się. Jak jedno może istnieć bez drugiego? Nienawiść, strach, frustracja, żądze. Składniki mikstury, dochodzącej w mózgu do wrzenia. Quinn o tym wiedział i liczył na błąd, lukę, szach i mat, śmierć. Niedługo męska połowa aktorskiego duetu wróci do żony i do mieszkania, ostatniego etapu podróży. Jestem w domu, kochanie! I równie niedługo, gdy obsada znów będzie w komplecie, Nocny Łowca wróci na scenę i odegra rolę, dla której był stworzony, dla której został powity. Przeznaczenie od matczynego łona. Kolejność narodzin należało rozumieć w skali świata, nie tylko rodziny.

Szachy nie mają nic wspólnego z losem. Tej nocy nie założył butów do joggingu, ale będzie biegł. W piwnicy swojego domu Anna biegła po stacjonarnej bieżni, którą pożyczył jej pan Jansen, sąsiad z nadwagą. Bieżnia pomagała mu złagodzić stres, powiedział, więc może jej też pomoże. I pomogła. Anna nie mieszkała w dzielnicy, w której ludzie dla zdrowia uprawiali uliczny jogging. Tutaj dla zdrowia chodziło się dwójkami i unikało niektórych ulic. Dla zdrowia większość nocy spędzało się w domu, zasuwało zasłony, opuszczało żaluzje i pilnowało własnego nosa. Pan Jansen zwał swoją bieżnię „Jasiem Katorgą”, oczywiście w żartach. Był cukrzykiem i lekarz zalecił mu zrzucenie wagi, nie miał więc raczej większego wyboru. Była to jedna z tych bieżni, które wyposażono w cyfrowy wyświetlacz, pokazujący, jaki dystans się przebiegło i ile kalorii spaliło. Można też było założyć na czoło opaskę z kablem podłączonym do wyświetlacza i śledzić szybkość pulsu, który pokazywały czerwone elektroniczne cyfry. Puls Anny dobrze przekroczył sto. Więcej, niż należało, jeśli wierzyć tabeli zamocowanej na panelu ustawień. Brakowało jej tchu. Bolały ją nogi i przy każdym oddechu kłuło w boku, ale biegła nadal. Czuła się dziwnie oderwana od swych dolegliwości, jej nogi i ramiona poruszały się jak mechanizm. Na tym kończyły się możliwości złagodzenia stresu przez wyczerpanie fizyczne. To duchowe tarcia stawiały myśli w ogniu i wypalały duszę, a od tego tak naprawdę nie można było uciec najszybszym z biegów. Jednak można było próbować, więc bieżnia powarkiwała, gdy sportowe buty Anny wybijały swój znużony, nieprzerwany rytm na nieczułym gumowym pasie maszyny. Biegnąc donikąd, rozmyślała o Quinnie. Myślała o swojej broni.

Wreszcie wyłączyła urządzenie przyciskiem, a bieżnia zwolniła i się zatrzymała. Anna pochyliła się, obydwoma łokciami wsparła o poręcze, opuściła głowę i starała się złapać oddech. Zdała sobie sprawę, że dosyć dosłownie prowadzi ją to donikąd. Myślała o swojej broni. 65 Jubal i Dalia poszli razem pod prysznic, żeby ochłonąć i nieco się zrelaksować, ale w efekcie znów zaczęli się kochać, tym razem w wyłożonej kafelkami prysznicowej kabinie hotelowego pokoju w Chicago. Wreszcie, gdy już się namydlili, zaspokoili, opłukali i wysuszyli, zapadło postanowienie, że pora nasycić inną atawistyczną potrzebę: głód. Jubal zadzwonił do obsługi hotelowej i na późną kolację zamówił sandwicze klubowe, frytki, piwo dla siebie i mrożoną herbatę dla Dalii, która przejmowała się swoją wagą. Zanim dostarczono jedzenie, zdążyli się ubrać. Boy hotelowy rozstawił wszystko na stoliku pod oknem z widokiem na centrum, a Jubal dał mu napiwek, ignorując spojrzenia, które boy rzucał ukradkiem na wciąż jakby rozpłomienioną Dalię. Ponieważ w nocy za oknem niewiele było widać, o ile nie wyłączyło się światła w pokoju, a do tego nie mieli szczególnej ochoty, żeby ktoś ich podejrzał, Dalia zasunęła zasłony, zanim usiedli do posiłku. – Kilka minut przed twoim przyjściem Claire znów zadzwoniła na moją komórkę – powiedział Jubal i odgryzł zdrowy kęs kanapki. Ile majonezu! Super! Dalia wyglądała na lekko zdziwioną. Jubal zwykle nie mówił o żonie przy posiłkach. Patrzyła na niego po prostu, wolno mieszając herbatę, aż w końcu przeżuł i mógł kontynuować. – Namieszało jej się w Nowym Jorku. Dzwoniła po

gliny. Z jakiegoś powodu uważa, że Nocny Łowca chce ją zabić. Na twarzy Dalii przez chwilę malowała się pustka. – Ten seryjny morderca, przez którego wszystkie kobiety w Nowym Jorku sikają ze strachu po nogach? – Pytanie było retoryczne. – Jak ona to wymyśliła? – W mieszkaniu pojawiło się kilka przedmiotów, których pochodzenia nie umie wyjaśnić. Pewnie dlatego, że nie pamięta. Ten palant Nocny Łowca, zanim zabije, zostawia przyszłym ofiarom prezenty, jakby się do nich zalecał, czy coś. – A ty wiesz, skąd się wzięły prezenty? – Wiem, że przez tę ciążę hormony Claire szaleją. We łbie jej się pierdoli. Dalia, która nigdy nie była w ciąży, przemyślała to, ale nie doszła do żadnego wniosku. – Mówiła, że jak wezwała gliny, znalazła dodatkowego pluszowego misia w pokoju, który urządzała dla dziecka. Powiedziała, że kupiła cztery, a teraz jest ich pięć, i że nowy miś trzymał żółtą różę. – Ma to znaczenie? – W wiadomościach mówią, że Nocny Łowca lubi dawać przyszłym ofiarom żółte róże. Dalia delikatnie przeniosła kilka frytek na talerzyk z kanapką, a resztę odsunęła, żeby nie kusiły. Upiła mrożonej herbaty i odchyliła się na oparcie. – Brzmi upiornie. – No. Pewnie to tylko jej wyobraźnia. Nie znajduję innego wytłumaczenia. – I namawia cię do powrotu, bo chce się czuć bezpiecznie? – Nie, powiedziała, żebym tu został i zajął się pracą. Podobno gliny jej pilnują. Dalia badawczo popatrzyła mu w oczy. – Martwisz się o nią?

– No pewnie. Nie chcę, żeby pociął ją jakiś psychopata. – Pytam, czy naprawdę się martwisz? Podchwytliwe pytanie. Jubal pożałował, że w ogóle wspomniał o telefonie od Claire. Kobiety są… kobietami. Teraz uważaj… – W gruncie rzeczy nie – odpowiedział – bo nie sądzę, żeby naprawdę coś jej groziło. – Skąd to przekonanie? – Znam Claire. I znam Claire w ciąży. Popuszcza wodze wyobraźni i takie są efekty. Teraz po prostu taka jest. Ale naprawdę taka nie była i Jubal o tym wiedział. Jej umysł rozchwiał się prawdopodobnie przez rubinowy naszyjnik. Mogła nie do końca uwierzyć w jego kłamstwo, ale Jubalowi nie spodobało się wciągnięcie w to glin. Wiedział, jak radzić sobie z Claire. Należało rozwiać jej obawy. Powinien uwiarygodnić swoją bajeczkę, i to niedługo, na przykład robiąc jej niespodziankę z pasującego do naszyjnika pierścionka lub bransoletki. Jego wyjaśnienie zadowoliło Dalię. Otworzyła szeroko usta, przekrzywiając głowę w sposób, który przywiódł Jubalowi na myśl rekina zatrzaskującego zęby na zdobyczy, i zaatakowała kanapkę. Jubal pomyślał, że w tej kobiecie było coś cudownie pierwotnego. Nadzór trwał drugą noc. Quinn prowadził obserwację z przedsionka bloku po przeciwnej stronie ulicy, skąd miał dobry widok na wejście do budynku Claire Briggs. Działali, wychodząc z założenia, że Nocny Łowca nie zauważył, jak Pearl zeszłej nocy próbowała go dogonić nieoznakowanym radiowozem. A jeśli coś zauważył, to po prostu niewinny samochód, zaparkowany przy krawężniku lub przyspieszający po wzięciu zakrętu. Fedderman był w budynku po drugiej stronie ulicy, w bloku Claire, ulokowany w pomieszczeniu magazynowym, którego drzwi podparte zostały tak, że uchylały się odrobinę i

Fedderman mógł obserwować hol. Do siedzenia miał twardy drewniany taboret, na którym raczej nie zaśnie, a do picia mocną kawę w termosie. Przez lata policyjnej roboty był na niejednej takiej obserwacji i wiedział, jak utrzymać stan półsennej czujności, który pozwalał mu godzinami skutecznie pilnować okolicy bez ruchu i bez przegapienia czegokolwiek. Pomyślał, że na emeryturze mógłby znaleźć robotę jako ludzka kamera przemysłowa. Pearl siedziała w nieoznakowanym radiowozie pół przecznicy dalej, w pobliżu swojego ubiegłonocnego stanowiska, zaopatrzona w lornetkę, dzięki której lepiej widziała okna mieszkania Claire. Było goręcej niż wczoraj, prawie nie wiał wiatr i męczyła się nawet przy opuszczonych oknach. Ale nie wolno jej było uruchomić silnika i włączyć klimatyzacji – hałas i wyziewy z rury wydechowej mogłyby ją zdradzić. Ona też miała termos pełen kawy, a także przenośny plastikowy nocnik. Zastanawiała się, czy nie powiedzieć Feddermanowi o tym udogodnieniu, ale uznała, że mogłaby tego pożałować. W pobliżu było też dwóch gliniarzy w cywilnych ubraniach, jeden w zamkniętej pralni chemicznej kilkoro drzwi dalej, drugi w bramie, przebrany za bezdomnego. W salonie u Claire, czytając przy jednej z tych lampek, które przyczepia się do książki, siedział twardy, godny zaufania glina nazwiskiem Ryan Campbell. Quinn znał go z dawnych czasów; pamiętał, jak pewnego razu Campbell dostał dwie kule w ramię, a i tak powalił artystę od napadów z bronią w ręku, który przed chwilą postrzelił barmana. Campbell trzymał przestępcę w żelaznym imadle zdrowego ramienia, dopóki nie nadciągnęły posiłki. Claire kilkakrotnie pokazała się w oknie, żeby nie było wątpliwości, czy jest w domu. W domu i bezbronna. Bardzo odważnie zachowywała się w tej sytuacji. Albo grała odważną. Quinn sprawdził przez radio, czy wszyscy są na

pozycjach, po czym rozsiadł się i zapalił cygaro, pilnując, żeby złożona dłoń zasłaniała rozżarzony koniuszek. Tryb obserwacji. Jeden z tych elementów pracy w policji, za którymi nie tęsknił. Czekanie, czekanie, czekanie… i prawie nigdy nie działo się nic aż do następnej nocy albo następnej, albo jeszcze następnej. Aż nagle wszystko mogło się zdarzyć. 66 Quinn czasem siedział, a czasem stał, żeby nie zasnąć. Ale wystarczyło, że stojąc, opierał się o ścianę w ciemnym przedsionku, a już groziło mu, że przyśnie. Na ułamek sekundy odwrócił wzrok, zmieniając pozycję, żeby ciężar ciała spoczął na drugiej nodze, i nie zauważył ubranej na czarno postaci, która wyłoniła się z głębokiego cienia pod pobliską markizą i weszła do bloku Claire. Pearl mężczyznę spostrzegła i przetarła oczy, aby przekonać się, że jest przytomna i że go sobie nie wyobraziła. Wychynął nagle z mroku, idąc swobodnie, choć szybko, i wszedł do budynku, jakby robił to tysiące razy, jakby było to jego miejsce. Wieloletnia Robota uczy gliny poruszać się w ten sposób – jakby byli u siebie w każdym miejscu, w którym akurat zdarzyło im się znaleźć. Pearl wiedziała, że jeszcze tego nie osiągnęła, i zastanawiała się, czy będzie gliną na tyle długo, żeby opanować taką naturalną niewidzialność. Przez radio skontaktowała się z Quinnem. Ten natychmiast oprzytomniał i zaalarmował pozostałych: – Ktoś wszedł do budynku. Może nasz ptaszek. Któż by inny pięć po czwartej nad ranem? – Mam go – cichym głosem nadał Fedderman ze swojego punktu obserwacyjnego. – Przechodzi przez hol. Obserwował mężczyznę, który po naciśnięciu przycisku ze strzałką w górę stał pozornie niefrasobliwie, obracając jakiś drobiazg między kciukiem a serdecznym

palcem prawej ręki, w oczekiwaniu na przyjazd windy. Musiała tkwić na którymś z niższych pięter, bo w krótkim czasie znalazła się na parterze. Fedderman cierpliwie zaczekał, aż drzwi windy się zasuną, zanim odezwał się ponownie, już nieco głośniej: – Właśnie wsiadł do windy. Quinn zadbał, żeby wszyscy wiedzieli, co się dzieje, po czym opuścił ciemną osłonę przedsionka i przeszedł przez ulicę. Pół przecznicy dalej Pearl wysiadła z samochodu i zmierzała szybkim krokiem ku Quinnowi. Ten etap ją denerwował. Nocny Łowca lada chwila opuści windę i nie wiadomo, czy nie wyjrzy przez okno na którymś końcu korytarza, żeby sprawdzić, co dzieje się w dole. Pearl, jako samotna kobieta dla zaoszczędzenia czasu przekraczająca ulicę w poprzek, z całą pewnością nie pasowała do okolicy. Nie spierdol tego teraz. Quinn był już w budynku. Przyspieszyła kroku. Campbell, tak jak oni, wiedział, kogo się spodziewać i był gotów. Zostawił w mieszkaniu zgaszone światła i po ciemku, w ciszy, przemknął korytarzem do sypialni Claire. Nie chciał jej obudzić i radzić sobie z jej histerią, zanim w ogóle coś się zdarzy. Przede wszystkim nie chciał, żeby coś jej się stało. Już on, do cholery, zadba o to, żeby nic jej się nie stało! Ale chciał, żeby bydlę weszło do jej pokoju, chciał, żeby wszystko odbyło się oficjalnie. Żeby drań został przyszpilony w sądzie tak, jak on zaraz przyskrzyni go w sypialni. Zajął pozycję w kącie przy ścianie, w której były drzwi. Kiedy pojeb wejdzie – o ile wejdzie,o ile w ogóle pojawi się w mieszkaniu – Campbell, jak Pan Bóg we własnej osobie, wymierzy surową sprawiedliwość. Gdy winda była kilka pięter wyżej, Fedderman nacisnął przycisk, żeby ściągnąć na parter drugą, tkwiącą

gdzieś wysoko w budynku. Windy były stare, z tych wolnych, i domniemany Nocny Łowca wciąż wjeżdżał na górę, kiedy Quinn i Pearl zjawili się w holu. Quinn wyglądał na zmęczonego, ale gotowego na wszystko. Pearl sprawiała wrażenie tak pełnej zapału, że przywiodła Feddermanowi na myśl szorstkowłosego teriera, którego kiedyś miał. Lepiej jej tego nie mówić. Quinn popatrzył na świecący przycisk przy drzwiach windy, a potem wyżej, na światełko wskaźnika pięter. Wznoszącej się windzie zostało ledwie kilka kondygnacji do mieszkania Claire. – Ma klucz do budynku – powiedział Fedderman. – Nawet się nie rozejrzał, kiedy otwierał drzwi i wchodził do środka. – Może to jeden z lokatorów – zasugerowała Pearl, nie wierząc we własne słowa. – Za kilka sekund będziemy mieli lepsze pojęcie – mruknął Quinn. Wskaźnik zatrzymał się na dwudziestce dziewiątce. Piętro Claire. – Jezu! – stęknęła Pearl. Quinn zerknął w stronę wychodzących na ulicę drzwi, które podparł, żeby się nie zatrzasnęły. – Mundurowi są w drodze. – Druga winda też – rzekł Fedderman, patrząc na opadające światełko wskaźnika. – Ale wolniejsza jest cholera niż keson. *** W cichym mroku sypialni Campbell słyszał jedynie równy oddech Claire. Nagle napiął mięśnie. Dobiegł go dźwięk, który musiał wydać odskakujący rygiel zamka, potem otworzyły się drzwi i cicho kliknęła zapadka. Wnętrze ust wyschło mu na wiór, a bicie jego serca było najgłośniejszym odgłosem w

pomieszczeniu. Zaciskał palce w pięści i rozluźniał je, uśmiechając się przy tym lekko, bynajmniej nie zdziwiony, że nadal to lubi. Był w swoim żywiole. Claire jęknęła przez sen i przewróciła się na bok. Nie teraz! Tylko się teraz nie obudź! Nie oddychała już tak głęboko i miarowo, być może wybijała się ze snu. Campbell zaczynał się martwić. Ale przecież zawsze coś musiało pójść źle. Mieszkanie zbudowano solidnie, więc podłogi nie skrzypiały. Nie mógł ze stuprocentową pewnością zlokalizować tego, kto wszedł. Stał ze wzrokiem wbitym nieruchomo w drzwi sypialni, które pozostawił uchylone na jakieś sześć centymetrów. Zapraszam, dupku. Wejdź no do środka. I intruz wszedł. Szybko i po cichu. Zdawało się, że przepłynął przez pokój, zanim znieruchomiał w nogach łóżka. Campbell wstrzymał oddech i obserwował. Upiorny skurwysyn. Nocny Łowca przypatrywał się Claire w przyćmionej, dzwoniącej ciszy. Prawie jakby modlił się przed ołtarzem. Za kogoś, kto zaraz umrze. W tym momencie odwrócił się twarzą do Campbella. 67 Postać stojąca w nogach łóżka Claire dopadła Campbella w mgnieniu oka. Doświadczony glina nie miał czasu na reakcję. Poczuł specyficzne gorąco w lewym ramieniu. Znał je z dawnych czasów. Nóż! Wiedział, że został pocięty. Odruchowo złapał uzbrojoną rękę napastnika i wygiął ją w tył. Nie było to łatwe. Wstrząsnęło nim, jak silny fizycznie był ten człowiek. Campbell uderzył go czołem, mocniej wykręcił mu ramię i nóż upadł na podłogę. Coś uderzyło w bok twarzy Campbella. Pięść Nocnego Łowcy. Cholerna druga ręka! Wszedł w zwarcie i mężczyźni zaczęli się siłować. Campbell wiedział, że na pewno traci

krew, ale rana nie mogła być poważna, bo pocięte ramię bardziej by osłabło. I tak skurwiel był prawdziwym atletą. Nocny Łowca wyrwał ramię z uścisku Campbella, zamknął starego glinę w niedźwiedzim uścisku, uniósł go nad podłogę i rzucił nim przez pół pogrążonej w ciemnościach sypialni. Potrącony nocny stolik przewrócił się, a stojąca na nim lampka poleciała w mrok. Nocny Łowca brnął w stronę drzwi, a uwieszony na nim Campbell usiłował go podciąć, ściągnąć w dół. Drobna biała ręka, która zacisnęła się na gardle jego przeciwnika, zaskoczyła Campbella. Claire! Obudziła się i włączyła do walki! Chryste Panie, nie! Campbell poczuł, jak Nocny Łowca przenosi ciężar ciała, i zobaczył jego otwartą dłoń, z całej siły uderzającą w bok głowy Claire. Odrzuciło ją do tyłu, w półmrok, i Campbell usłyszał, jak jej ciało mocno zderza się ze ścianą. Nie sądził, żeby bardzo ucierpiała, ale kątem oka widział, jak zsuwała się po ścianie na podłogę, ogłuszona. Wtedy poczuł coś pod lewym kolanem, nacisk na lewy bark, i sam z przewrotką wylądował na podłodze. Ból! U podstawy kręgosłupa! Oswobodzony Nocny Łowca rzucił się w kierunku salonu, ku drzwiom na korytarz, ku wolności. O nie, kurwa, o nie! Campbell pozbierał się jakoś i skoczył za uciekającą mroczną postacią. Udało mu się chwycić kostkę intruza i trzymał się jej, wleczony po podłodze. Rozpaczliwie zaciskał chwyt, póki palce nie rozbolały go tak, jakby miały popękać lub trysnąć krwią spod paznokci. Znaleźli się w salonie, gdzie było ciemniej niż w sypialni. Campbell wyciągnął wolną rękę w górę, zamknął ją na pasku uciekającego i podciągnął się na nogi. Za ten wysiłek dostał cios w żołądek, został chwycony pod ramię i okręcony wokół własnej osi. Siłacz! Albo się starzeję, albo gość jest potężny jak mało kto. Zwarli się ze sobą i walcząc o przejęcie kontroli w

starciu, wirowali po pokoju zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Potrącane meble rysowały ściany. Lampa roztrzaskała się na podłodze. Żaden się nie odzywał, ale obaj ciężko dyszeli i postękiwali w zmaganiach o zdobycie przewagi. Wyglądało to niemal, jakby spletli się w szaleńczym tańcu, ale nieubłaganie przemieszczali się coraz bliżej drzwi. Campbell przegrywał i zdawał sobie z tego sprawę. *** Quinn, Pearl i Fedderman już w korytarzu usłyszeli walkę. Podbiegli do drzwi mieszkania i Fedderman właśnie zamierzał się na nie ramieniem, kiedy Pearl sięgnęła obok niego i przekręciła gałkę. Drzwi otworzyły się, ukazując salon i dwie masywne sylwetki, splecione ze sobą w ciemnościach. Quinn wpadł do środka pierwszy, czując, że pozostali są tuż za nim. Usłyszał, że drzwi odbijają się od ściany i zatrzaskują za nimi, odcinając słabe światło z korytarza. Nie pora na to! Poprowadził atak. Coś twardego wbiło się w lewy bok Campbella i wyparło mu powietrze z płuc. Został odepchnięty w tył, puścił Nocnego Łowcę i osunął się na podłogę. Znalazł się w futbolowej pozycji, z kolanami i jedną ręką wbitymi w dywan. Wiedział, co się stało. Nadciągnęła kawaleria i źle odgadła, który z walczących cieni jest Nocnym Łowcą. Nie ja, debile! Nie ja! Ale Campbell mógł krzyczeć tylko w duchu. Wciąż starał się zaczerpnąć tchu, zanim siądzie mu serce, kiedy ktoś chwycił go za zranione ramię. To jakoś wyrwało jęk bólu z jego rozdziawionych ust. Jęk najwyraźniej wystarczył. Ramię zostało uwolnione i w ciemności rozległ się głos: – Campbell? Campbell wreszcie złapał oddech i ze świstem wciągnął upragniony tlen.

Wciąż niezdolny, by przemówić, odciął się od bólu i podniósł z wysiłkiem. Słyszał w otaczających go ciemnościach mnóstwo poruszeń, ale nie brzmiały mu na walkę. Wydostanie się,fartowny skurwysyn! Campbell przegrał. Poczuł się zrozpaczony i pokonany, tak dogłębnie, że zebrało mu się na płacz. Zapaliło się światło. Pearl, obmacując szorstki tynk, natrafiła na gładkość plastikowego przełącznika w ścianie i przekręciła go. W niemal oślepiającej jasności wszyscy szeroko otwartymi oczyma wpatrywali się w jedno miejsce. Przy drzwiach wejściowych, z ręką na gałce, również się w nich wpatrując, stał Jubal Day. Campbell spróbował dać krok w jego stronę, ale nie mógł zmusić ciała, żeby go posłuchało. Nie uda ci się wyjść, draniu! Pokonam cię! Jubal, jakby nagła jasność zaskoczyła go tak jak Campbella, również stał bez ruchu. Skoro wszystkich na sekundę sparaliżowało, zwycięstwo w grze mogło przypaść temu, kto pierwszy się poruszy. 68 Najbliżej Jubala stał Fedderman i być może dlatego to on ruszył się jako pierwszy z tych dobrych. Dał długi krok przed siebie i wyciągnął rękę, żeby złapać Jubala, ale nadział się na twardy lewy prosty. Pearl już przy nich była. Uchyliła się przed kolejnym prostym i wpasowała między ramiona Jubala, żeby nie miał miejsca na wyprowadzenie mocnego ciosu. Jubal natychmiast się cofnął i uniósł ręce na znak, że się poddaje. Okręciła go i popchnęła tak, że pierś i prawą stronę twarzy miał przyciśniętą do ściany. Nie stawiał oporu, gdy ściągała mu ręce za plecami i skuwała przeguby kajdankami. – Nie możecie tego zrobić! – powiedział zszokowanym głosem, gdy poczuł wbijającą się w ciało stal kajdanek. Odwrócił się niezgrabnie i popatrzył na nich.

– Możemy i robimy. – Pearl wyjęła odznakę i uniosła ją tak, żeby mógł się przyjrzeć. Drzwi otworzyły się i dwóch mundurowych z dołu, którzy przyjechali ostatnim kursem windy, wpadło z wyciągniętą bronią. – Mamy go – powiedziała Pearl, machając ręką, żeby opuścili broń. – Dorwaliśmy drania, zanim zdążył wyjść. – Jubal? Wszyscy odwrócili się i popatrzyli na Claire, stojącą w drzwiach salonu. Chwiała się i przytrzymywała ściany, patrząc na Jubala nierozumiejącym wzrokiem. – Jesteś w Chicago… – Jest tutaj – powiedział Quinn – i został aresztowany pod zarzutem morderstwa. – Nie słuchaj tych bzdur! Wezwij prawnika, Claire. – Jubal…? – Prawnika! Fedderman odczytał mu prawa, a potem ujął go za lewe ramię, nad łokciem. Pearl przypadło drugie ramię. – Zauważyłam, że nie zapytałeś, czy twojej żonie nic nie jest – wytknęła Jubalowi Pearl. Popatrzył na nią tak, że ucieszyły ją kajdanki na jego rękach. Quinn przyjrzał się Campbellowi. Lewe ramię krwawiło, ale poza tym nie odniósł chyba żadnych obrażeń. Rana od noża nie wyglądała na groźną. – Nóż jest w sypialni – powiedział Campbell. Quinn posłał tam Feddermana z torebką. Wydawało się, że Fedderman z największą niechęcią uwalnia ramię Jubala, jakby uważał, że każdy normalny człowiek, który nareszcie złapałby kogoś tak nieuchwytnego, powinien kurczowo go trzymać. – Chyba mamy, czego nam trzeba – powiedział Fedderman po powrocie i wyciągnął przed siebie plastikowy woreczek na dowody z nożem w środku. Prezentował go jak trofeum. – Cienkie ostrze, długie na jakieś dwadzieścia pięć

centymetrów, ostra krawędź, ostry czubek. – Żebyście wiedzieli, cholera, że ostre – odezwał się Campbell. – Wezwać karetkę? – spytał Quinn. Upewniał się, choć znał odpowiedź. – Czemu, kurwa, nie pięćdziesiąt? – odparł Campbell. Twardy, stary skurczybyk. Żebyśmy mieli więcej takich. Quinn przeniósł wzrok na jednego z mundurowych, tego młodszego, czarnoskórego, z którego emanowało opanowanie, a którego oczy nawet na chwilę nie znieruchomiały. – Podrzucimy go do szpitala radiowozem – powiedział glina. Spojrzał na Campbella i wyszczerzył zęby. – Trza was trochę zaszyć, sierżancie, o ile się nie boicie. Quinn czekał na wybuch Campbella. Zamiast tego usłyszał: – Ten mały fiut to tak jakby mój protegowany. Glina skinął głową. – Dopilnuję, żeby opatrzyli starego pierdziela. – A ja dopilnuję, żebyś do emerytury uganiał się za ulicznymi portrecistami na Times Square – warknął Campbell. Przerzucali się pogróżkami przez całą drogę do windy. Claire nie odrywała oczu od Jubala, wciąż usiłując pojąć metamorfozę. Mężczyzna, który wyglądał zupełnie jak jej mąż, był jednym z najbardziej okrutnych i niebezpiecznych morderców w historii miasta. – Jubal? Możesz mi to wyjaśnić? Powiesz mi, co się dzieje? Proszę cię! – A tobie nic się nie stało? – Nie, wszystko w porządku. – Nie powinienem nic mówić bez prawnika. Przecież wiesz. Przykro mi. Po prostu wezwij prawnika. – Ale my nawet nie mamy prawnika! Quinn domyślał się, że Jubal cwaniakował, ale nie

powiedział tego głośno. – Chcesz, żeby ktoś z tobą został? – spytał Claire. – Nie. Naprawdę nie. Nic mi nie będzie. – Zaprowadźcie podejrzanego do windy i zaczekajcie na mnie – polecił Pearl i Feddermanowi. Każde z nich chwyciło Jubala za ramię, a Fedderman wolną ręką złapał w garść jego kołnierzyk na karku. Poprowadzili go w stronę drzwi, przez które niedawno tak bardzo chciał wyjść. Mogli robić to delikatniej. 69 Kiedy Quinn został sam na sam z Claire, podszedł do niej i delikatnie położył rękę na jej ramieniu. Spodziewał się, że poczuje drżenie, ale Claire była opanowana. Silna duchem, nawet jeśli wygląda na kruchą jak ptak. – Mogę z nim pójść? – zapytała. – Możesz, ale o tej porze nie ma to sensu. Przejdzie procedurę rejestracji, a potem trafi do celi przejściowej. Rano dostaniesz skierowanie i skontaktujesz się z prawnikiem. W międzyczasie zadbam o to, żeby dostał obrońcę z urzędu, który dopilnuje przestrzegania jego praw. Obiecuję ci to. Widział, jak o tym myślała, usiłując rozwikłać, po której stronie powinna się opowiedzieć. Mam uwierzyć słowu policjanta, który aresztował mojego męża? Ocalił mi życie. A może powinnam stać u mężowskiego boku? Próbował mnie zabić. Podjęcie decyzji zajęło jej więcej czasu niż powinno. – Dziękuję – powiedziała. – Może powinnaś się przebadać? – spytał Quinn. – Mówię o twojej ciąży. – Nie. Zorientuję się, jeśli z ciążą jest coś nie tak. – Jutro rano ktoś do ciebie zadzwoni. Przyślemy po ciebie samochód. Skinęła głową.

pytań.

– Na pewno dasz sobie radę? – Na ile to możliwe, gubiąc się pośród tych wszystkich

– Rozwikłamy to i będziemy mieć dla ciebie odpowiedzi. Na razie staraj się jak najmniej martwić. – Łatwo powiedzieć. – Tak, wiem. Wiele rzeczy łatwo powiedzieć. – Nie spodziewałam się tego! – powiedziała, zagryzła dolną wargę i wpatrzyła się w sufit. Jednak nie wyglądała, jakby się miała zaraz rozpłakać. Quinn opuścił wzrok na jej brzuch, który rysował się coraz wyraźniej, i zadumał się nad wszystkim, czemu samotnie musiała stawić czoła. Boże, miej ją w opiece. – Niedługo wszystko się ułoży – skłamał i delikatnie poklepał ją po ramieniu. Poczuł się nagle jak podlec, że tak ją zwodzi, choć przecież próbował pomóc. – Poprawi, w każdym razie. Nie wiedział, co jeszcze mógłby powiedzieć tej kobiecie, która o mało nie zginęła z ręki męża, odwrócił się więc i wyszedł. Po wyjściu Quinna Claire podeszła do drzwi i zamknęła je, po czym powlokła się do sypialni. Jubal! Jak to możliwe? Miała wrażenie, że stoi samotnie na skraju lodowatego piekła. Nigdy dotąd tak się nie czuła. Jakby skrywała w sobie jakąś mroczną skazę. Jakby to wszystko zdarzyło się z jej winy. Czy tak…? Czy to ja zrobiłam coś źle? Czy chodzi o to, że czegoś nie zrobiłam? Usiadła oszołomiona na brzegu łóżka i starała się nie rozpłakać. Czy tak? Miała ochotę wyć. Chciała rzucić się na łóżko, jak dziecko, i tłuc materac pięściami aż do zupełnej utraty sił. Ta udręka była ciężarem, którego nigdy nie zrzuci z ramion. To, co czuła, wykraczało daleko poza łzy, a jednak

łzy, czyjeś inne, spływały jej po policzkach. Chciała umrzeć. Dziecko! Nie chciała umierać. Chciała czekolady. Nocny Łowca czekał w ciemnej szafie przy drzwiach. 70 Wszyscy sobie poszli. Nocny Łowca był tego prawie pewien. Lepiej być całkowicie pewnym. Zatem Romulus, który naprawdę nazywał się Tom Wilde, stał w parnej duchocie i ciemności, wdychając gryzący biały zapach kulek na mole i czekając, aż oddech mu się uspokoi, nasłuchując głosów i poruszeń na zewnątrz szafy. Wszedł do mieszkania tuż przed mężem, Jubalem, i w sypialni zaskoczył go wielki glina, ten twardy glina. Sięgnął glinę nożem i cholernie dobrze się stało, bo dzięki temu zawzięty sukinsyn był mniej skuteczny w walce. Glina wisiał na nim cały czas, na korytarzu i w salonie. W szaleńczych zmaganiach pośród ciemności i w zamieszaniu, które wywołało pojawienie się pozostałych glin, Wilde’a pchnięto na drzwi szafy na płaszcze i poczuł, jak gałka wbija mu się w biodro. Zwrócił się ku ciemności i znalazł schronienie we wnętrzu szafy, tuż przed tym, jak ktoś zapalił światło, które objawiło mu się cienką żółtą linią w szparze pod drzwiami. Przekonany, że zaraz go znajdą, już miał podjąć desperacką, beznadziejną próbę wyrwania się na wolność, kiedy usłyszał, że gliny zajmują się kimś innym. Zrozumienie, co się stało, zajęło Wilde’owi kilka sekund. Niespodziewanie wrócił pan domu, zaskakując wszystkich. I został zaskoczony. Na pewno przyłapali Jubala przy drzwiach, kiedy zapaliło się światło i założyli, że wychodził, a nie wchodził do mieszkania.

Nocny Łowca prawie zemdlał z wdzięczności. Jest mną! Na dziś stał się mną! Wilde miał ochotę krzyczeć na wiwat, kiedy usłyszał, jak Jubal nalega na prawnika, nawet nie próbując wytłumaczyć się przed policją. Bez porady prawnej lepiej nie lekceważyć oskarżenia o zabójstwo. Prawda, cholerna prawda! Wilde wiedział to z czasów Hiram w Missouri. Od nocy, w której zamordowano Sandów. Podejrzewał, że Luther nadal spotyka się z Carą, dlatego poszedł za nim do domu Sandów, zaczekał, aż wejdzie do środka, a potem zrozumiał, że chłopak musi tam sypiać. Lata wcześniej Wilde stracił posadę nauczyciela przez tajemny romans z jedną z dziewcząt uczęszczających na zajęcia z plastyki, Carą Smith, która później wyszła za Milforda Sanda. Żar tego romansu nigdy do końca nie wygasł, a teraz znów zapłonął jasnym ogniem – przynajmniej w duszy Toma Wilde’a. W środku pewnej bezsennej nocy udał się do domu Sandów, żeby namówić Luthera do odejścia, dla własnego dobra chłopaka. Zobaczył światła i usłyszał dobiegające z kuchni krzyki. Sprawdził, co jest źródłem zamieszania, i znalazł okazję oraz ból. W niepowstrzymanej furii tak prosta wydawała się ta zrodzona z rozpaczy logika, która kierowała przed nim niezliczoną ilością mężczyzn: jeśli Cara nie mogła należeć do niego, nie będzie należała do nikogo. Scena w kuchni ze swymi jaskrawymi barwami na zawsze wyryła się w pamięci Wilde’a – krew, niedokończony posiłek, którego smak Wilde czuł, niedokończone życia… Jak nagle wszystko mogło się zmienić, jak nagle zatrzymać. Kiedy Luther odzyskał przytomność, ale jeszcze nie wyszedł z szoku, dziecinnie łatwo było przekonać odurzonego i naiwnego chłopca, że to on popełnił morderstwa. A jego wierny przyjaciel i mentor Tom Wilde pomoże mu uciec,

jakże by nie, pośle go we własnej łódce w dół rzeki, tam, gdzie bezpiecznie. I było to prawdą, prawdą przed Bogiem i ludźmi: Wilde chciał, żeby Luther uciekł i cieszył się wolnością. Ale Luther musiał sobie przypomnieć, co naprawdę zaszło w kuchni Sandów, bo jak furiat rzucił się na Wilde’a i próbował go zabić, tyle że sfuszerował. Ostatecznie to Wilde odbił w łódce od brzegu. Półtora kilometra w dół rzeki obciążone ciało Luthera opadło na dno i nigdy nie zostało odnalezione. Wilde posłuchał rady, której udzielił Lutherowi: zgub się w wielkim mieście i stań się kimś innym. Innym człowiekiem, wiodącym inne życie. Nie było to łatwe, stworzyć drugiego siebie. Nie stało się z dnia na dzień, ale w końcu się stało. Wilde odkrył w sobie zaradność i talent, z których istnienia mgliście zdawał sobie dotąd sprawę. Jednak z biegiem lat Wilde-Romulus zaczął pojmować, że przeszłość nigdy nie odeszła, jakby czekała w górze marszczonej silnym wiatrem rzeki, za zakolem, niedostrzegalna, lecz obecna, zawsze obecna, podczas gdy czas pędził przed siebie. Caro…! Claire…! Teraz ukryty w ciemnej szafie Wilde pomyślał, że minęło dość czasu. Poza tym gliny mogły szybko połapać się, że popełniły błąd, i wrócić. Wyczucie czasu… Jakże ważna rzecz. Był pewien, że usłyszał ciche szuranie stóp. Prawdopodobnie Claire wróciła do sypialni. Od tamtej pory z drugiej strony drewnianych drzwi szafy nie dobiegł żaden dźwięk. Była sama. Sądził, że była sama. Brzęczenie… Przełknął, odzyskując równowagę przed tym, co miało nadejść, zachowując panowanie nad sobą. Już niedługo. Policja zabrała nóż, ale w kuchni były inne noże. Bardzo dużo noży.

Już zaraz. Noc. Czarna. Czerwona. W dalekim końcu korytarza na dwudziestym dziewiątym piętrze pojawiła się winda. Gdy drzwi się rozsunęły, Pearl i Fedderman wprowadzili skutego Jubala do kabiny i stali teraz we trójkę, zbici tak blisko tylnej ściany, jak tylko dało się do niej przysunąć. Stojący do nich bokiem Quinn nacisnął przycisk parteru. Patrzył na panel kontrolny z wypolerowanej stali, w którym odbijali się oboje jego detektywi i Jubal Day. Quinn wydawał się rozluźniony, ale zachowywał napiętą czujność i był gotów do pomocy, gdyby Jubal wpadł w panikę lub dał jakiś inny powód, żeby go poskromić. Takie rzeczy się zdarzały. Zatrzymany, widząc przed sobą przyszłość bez jakiejkolwiek nadziei, postanawiał znienacka wyżyć się na swoim losie, swojej przeszłości, swojej chorobie, na każdym, kto znalazł się w zasięgu ręki. Demon, który go opętał, po raz ostatni próbował ucieczki. Drzwi zasunęły się miękko i winda zaczęła opadać. 71 Teraz! Nocny Łowca bezdźwięcznie przekręcił gałkę i uchylił drzwi szafy mniej więcej na piętnaście centymetrów. W salonie nadal panowała ciemność, ale gdzieś w głębi mieszkania było włączone światło. W sypialni. Przez kilka sekund stał nieruchomo i słuchał, słuchał bardzo uważnie. Potem wyszedł z szafy i cichutko skierował się do kuchni. Claire zostanie w sypialni, cały czas usiłując sobie wszystko poukładać, pielęgnując rozpacz i ból, zbyt dojmujące, żeby udało się jej zasnąć. Będzie rozbudzona i sama. To było najlepsze, że będzie rozbudzona. Nawet jeśli będziemy tylko we dwoje.

W kuchni nie mógł się zdecydować, czy wybrać nóż do oddzielania kości – być może zbyt giętki i łamliwy – czy ząbkowany nóż do chleba z dwoma ostrymi czubkami. Był jeszcze, oczywiście, solidny i wszechstronny nóż szefa kuchni. Chwała kuchmistrzowi! Wolałby, żeby przyszła do niego, do kuchni. Czy to on powinien pójść do niej? Gdzie czeka twoja śmierć, Claire? Wybrał sypialnię. Wystarczająco wiele tej nocy potoczyło się źle, po co więc ryzykować? Załatwi to szybko. Będzie uważał, żeby nie narobić hałasu po drodze do sypialni, a kiedy już się w niej znajdzie, Claire będzie zszokowana i sparaliżowana strachem. Oddech utkwi jej w gardle. Przez chwilę nie będzie mogła nabrać powietrza, a co dopiero krzyknąć. A potem będzie za późno. W opadającej windzie nikt się nie odzywał. Quinn walczył z pokusą, żeby wbić wzrok w sufit, jak zwykli robić pasażerowie wind; zamiast tego nie odrywał spojrzenia od twarzy Jubala, odbijającej się w lśniącym panelu kontrolnym. Nagle zobaczył obok siebie wyciągniętą rękę. Pearl nacisnęła guzik awaryjnego zatrzymywania; winda zwolniła, szarpnęła lekko i znieruchomiała. – Pearl, co jest, do cholery? – odezwał się Fedderman. Quinn obrócił się i popatrzył na nią. – Dlaczego? Kciukiem wskazała Jubala. – Przed chwilą walczył na śmierć i życie z gliną twardzielem i uciekał przed więzieniem. – No i? – spytał Fedderman. – Powinien mieć ciężki oddech. Quinn przeniósł wzrok na Jubala. Rzeczywiście. Jubal miał ziemistą cerę i jasne było, że

jest przybity i wystraszony, ale jego pierś ledwie się unosiła, a blade wargi do siebie przylegały. Oddychał miarowo. Po kilku rundach z Campbellem? Wychodziło też na to, że zmagania z Campbellem, a potem z tymi, którzy przybyli Campbellowi na odsiecz, nie pozostawiły na nim żadnych śladów. On nie jest Nocnym Łowcą! Co znaczyło… – Chryste Panie! – powiedział Fedderman. Wszyscy troje zrozumieli jednocześnie i jednocześnie sięgnęli do przycisku z numerem 29. Nacisnęła go Pearl, a palec Quinna miażdżył jej kciuk. Winda zaczęła wznosić się swoim niespiesznym tempem z powrotem na piętro Claire. 72 – Caro? Claire, z łokciami na kolanach zgarbiona na skraju łóżka, gwałtownie wciągnęła powietrze i podniosła wzrok. Wtedy Nocny Łowca na mgnienie się zawahał. Jest tak piękna w swym smutku, ze swą tajemną wiedzą. Nie teraz, jeszcze nie… Usiadła prosto. Kilka sekund trwało, zanim rozpoznała mężczyznę stojącego w drzwiach jej sypialni. To tamten dekorator. – Romulus… – Zaraz dodała automatycznie: – Jestem Claire, nie Cara. Uśmiechnął się, jakby z zawstydzeniem. – Tak. Claire. – Co ty tu, u licha…? – Zauważyła, że trzymał nóż w ręce, przyciskając go na płask do uda. Nóż z kuchni. Jej własny. Prawa ręka Claire uniosła się, by dotknąć dolnej wargi. – Mój Boże! Jesteś… – Nie krzycz, Caro. Znowu ta Cara? Nie była w stanie się poruszyć ani oderwać od niego wzroku. Płuca odmawiały nabrania powietrza. Jej serce oszalało i zdawało się, że zaraz

eksploduje. Westchnął i ruszył w jej stronę. To nie ja! Nie jestem Carą! Kiedy po nieskończenie długim czasie drzwi windy się otworzyły, trójka detektywów zostawiła ogłupiałego Jubala w kabinie, samego i w kajdankach, i pomknęła korytarzem w stronę mieszkania Claire. – Ej! – zawołał za nimi Jubal. Nie odwrócili się; ich biegnące stopy odzywały się rozpaczliwym szastaniem na wykładzinie dywanowej. – Ej! Co wy? Co jest grane? Nie zareagowali. Drzwi zasunęły się i winda zaczęła zjeżdżać, zanim Jubal zdążył temu zapobiec. Claire znalazła w sobie siłę, żeby przesunąć się i skulić na końcu łóżka, patrząc najpierw na nóż, a potem w oczy Romulusa. Miały tak piękny odcień błękitu, były tak smutne i poważne. I pełne determinacji. Przerażające w swym nieubłaganiu. Wybiega myślami dalej niż ja. Wie, co przyjdzie nam dzielić, i sprawi, że to się stanie. I żadna moc go od tego nie odwiedzie. Postanowiła rzucić w niego poduszką. Wymyśliła, że kiedy poduszka trafi go w twarz i na chwilę oślepi, ona zerwie się, przebiegnie obok niego i dotrze do drzwi. Element zaskoczenia. Nikła szansa, że się uda, ale innej nie było. Jakby czytał w jej myślach. Po prostu uchylił się przed poduszką i zaczął okrążać łóżko, żeby znaleźć się przy niej. Nawet nie zmienił wyrazu twarzy. Uśmiechnięty, odsłonił jej drogę do drzwi i już wiedziała, że chciał, aby spróbowała ucieczki, bo wtedy będzie mógł ją złapać, bo wtedy sama do niego przybiegnie. Czekał, aż puszczą jej nerwy. Dawał jej ułamek szansy. Wiedział, że się tej szansy

uczepi, gdy on bardziej się zbliży, bo co innego mogła zrobić? Co innego mogła zrobić? – Szybko i ostro – rzucił Quinn, mając nadzieję, że hałas pomoże, że powstrzyma albo przynajmniej opóźni to, co nieodwołalnie miało się stać. O ile już się nie stało. Fedderman, sapiący jak zdyszany bawół, zrozumiał go w pół słowa i obniżył ramię, gdy dobiegali do drzwi mieszkania. Pearl zdążyła po drodze wyjąć broń. Claire zrobiła pierwszy krok w biegu ku drzwiom, a Nocny Łowca zrobił swój, żeby ją zatrzymać, i w tych pozycjach zamarli, kiedy mieszkaniem wstrząsnął nagły trzask wpadających do środka wyważonych drzwi. Tym razem nawet przez myśl mu nie przeszło, że mógłby z nimi walczyć. Instynkt i rozsądek zareagowały zgodnie. Nocny Łowca szarpnął się w stronę okna. Byle tylko roztrzaskać szybę i znaleźć się na drabince przeciwpożarowej! Claire widziała, do czego zmierzał, podniosła więc z łóżka drugą poduszkę i cisnęła nią tak jak poprzednio, z całych sił. Tym razem trafiła go w twarz i zwolnił, żeby odrzucić poduszkę na bok. Ta zwłoka kosztowała go najwyżej sekundę lub dwie, ale okazała się ceną ostateczną. Quinn pierwszy wpadł przez drzwi sypialni, a Pearl i Fedderman dosłownie deptali mu po piętach. Nocny Łowca podniósł prawą rękę i w pierwszej chwili Claire pomyślała, że chce unieść obie w geście poddania, ale w dłoni ściskał nóż, a ręka wznosiła się nadal, jakby zamierzał rzucić w Claire tym nożem. Nie zostawiając im wyboru! W jakiś sposób wiedziała, że w nią nie rzuci. Nawet nie próbowała się usunąć. Huk pistoletowego strzału odbił się grzmotem od

ścian sypialni, a Nocny Łowca upuścił nóż i zatoczył się w tył, obejmując się ramionami, jakby zmarzł. Przez długą chwilę wpatrywał się w Claire. Jakbym go zdradziła. Wywracając oczy, być może w nagłym przerażeniu, opadł do pozycji siedzącej, potem przewrócił się i spoczął zwinięty na boku, jakby przymierzał się do długiej drzemki. Leżał z policzkiem przyciśniętym do dywanu i wiedział, że umiera. Swój ostatni horyzont miał tylko kilka centymetrów przed sobą. Ostatnią rzeczą, którą zobaczył, był żywy szkarłat własnej krwi, dysonans na tle błękitnych włókien dywanu. Nie, nie tak! Wszystko źle. 73 – Nazywa się Romulus – powiedziała Claire, wpatrując się tępo w leżące w jej sypialni zwłoki. – Urządzał pokój dziecięcy. Malował go. Quinn nie musiał się schylać i oglądać leżącego na podłodze martwego mężczyzny. Wiedział, że nie był to Luther Lunt. – Nazywał mnie Carą. Quinn spojrzał na nią. – Carą? – Dzisiaj pierwszy raz. Zaraz po wejściu do sypialni. I tuż przed waszym przybyciem. Czy on… – Nie żyje? – Nie. Wiem, że nie żyje. – Tak, był Nocnym Łowcą – powiedział Quinn. – A Jubal? Gdzie jest Jubal? Quinn popatrzył na Feddermana. – Zabierz ją do męża. I rozkuj go! Kiedy Claire wyszła u boku Feddermana, Quinn i Pearl wymienili spojrzenia. Błędnie odczytali niektóre wskazówki. Dopiero teraz zdali sobie sprawę, że dogorywające ofiary, które skrobały pomalowane niedawno drzwi lub ściany, nie tylko chciały

zostawić ostatnią wiadomość, ale zwrócić uwagę na samą farbę, na tego, kto malował. Odwrócone V Mary Navarre, czy też kareta, nie było, jak sądził Quinn, próbą wydrapania na ścianie krwawymi znakami M lub A. Była to tak naprawdę pierwsza, pionowa kreska litery R. Śmierć nadeszła w momencie, gdy miała pojawić się druga kreska, ale martwa ręka Mary opadła niemal prostą linią w dół. I nie dość dokładnie, a może nie dość szybko, wzięli się za podejrzanych, którzy mieli możliwość dorobienia kluczy do mieszkań ofiar. Dekoratorzy wnętrz najwyraźniej cenili swoich fachowców, ludzi pokroju Romulusa, i w odróżnieniu od innych zatrudnianych przez siebie rzemieślników uważali ich za część artystycznej braci, za ludzi poza wszelkim podejrzeniem. – Powinniśmy na to wpaść – powiedziała Pearl. – Może i tak – mruknął Quinn. – O ile imię Romulus nie widnieje na jego świadectwie urodzenia, dojdziemy, kim naprawdę jest ten gość i co pchało go do robienia tego, co robił. – I kim jest Cara. – Kim była – poprawił Quinn, przypominając sobie informacje zawarte w wymiętej kopercie Nestera Brothersa. Pearl podeszła do okna, pod którym leżały zwłoki, i wyjrzała na ulicę. – Kupa luda zbiera się tam, na dole. Radiowozy, oznakowane i nie, hieny dziennikarskie. I zdaje mi się, że widzę Renza. Jest tam nawet ktoś, kto przypomina Egana. Ale nie jestem pewna. Jeden dupek podobny drugiemu z tej wysokości. Quinn uśmiechnął się do niej szeroko, kochając ją w tym momencie tak, jak być może Jubal Day kochał Claire. Para aktorów, którzy przed sobą nie grają. – No to zaproś ich – powiedział. 74

Dwa dni później Quinn dowiedział się, co Pearl wyszeptała Eganowi w ucho tamtego dnia w szpitalu i co rozwścieczyło Egana tak, że nie dotrzymał swoich pogróżek. Odzyskując dane z otrzymanego od Pearl twardego dysku, Michelle odkryła, że obciążające Quinna e-maile i pory odwiedzin stron internetowych zapisane w jego służbowym komputerze nijak nie mają się do dni, a nawet godzin, które wedle grafiku Quinn spędzał w pracy. Ktoś poznał hasło Quinna – nie było to trudne, wystarczyło zajrzeć Quinnowi przez ramię, kiedy się logował – i skorzystał z jego komputera. Michelle była oczywiście zamieszana w kradzież twardego dysku, choć fizycznie przestępstwo popełniła Pearl, ale gdyby Egan spróbował oskarżyć którąś z nich, poszedłby na dno wraz z nimi. Mogły go nawet ściągnąć tak nisko, że jego głowa znalazłaby się poniżej ich pięt. Egan nie miał żadnych kart przetargowych i doskonale o tym wiedział. Tylko w jeden sposób mógł uniknąć upublicznienia znalezionych na twardym dysku informacji: ujawniając, kto naprawdę zgwałcił Annę Caruso. Czyli przywracając Quinnowi dobre imię. Mercer, prawdziwy gwałciciel, zrobił sobie sztuczną bliznę na przedramieniu, identyczną jak blizna Quinna, i zadbał o to, żeby Anna ją zobaczyła. On też ukradł guzik z leżącej w służbowej szafce koszuli Quinna i zostawił go na miejscu zdarzenia. Mercer będzie usiłował obciążyć Egana, ale bez twardego dysku nie było konkretnych dowodów na to, że Egan w ogóle był zaangażowany w sprawę. Celem całej tej afery z gwałtem było pozbycie się Quinna i zahamowanie wewnętrznego śledztwa, dotyczącego narkotykowych łapówek, które mogło zniszczyć Egana, Mercera i tuzin innych glin. Śledztwo miało zostać wznowione i nie sposób było przewidzieć, jak potoczy się kostka.

Jedynym środkiem prewencyjnym, jaki Egan mógł przedsięwziąć, o ile nie zostanie zwolniony, była rezygnacja ze służby w policji. Ocaliłby skórę, choć nie reputację. Krótko mówiąc, znalazł się w położeniu, w które ongiś zapędził Quinna. Może nawet w nieco gorszym. Anna Caruso publicznie przeprosiła Quinna, którego przywrócono na poprzednie stanowisko w szeregach nowojorskiej policji. Wszystkie gazety opublikowały zdjęcia, na których się obejmowali, podczas gdy policyjna wierchuszka dobrotliwie się nad nimi uśmiechała. Zaledwie dzień wcześniej Anna wyrzuciła do kanału odpływowego ojcowski rewolwer, z którego strzała do Quinna w Pierwszej Alei. Tej nocy, kiedy gonił ją na piechotę i byłby ją złapał, gdyby jego serce nie zaprotestowało. Anna doszła do wniosku, że życie było serią chybionych strzałów, a tylko z rzadka zdarzały się trafienia, wobec czego najlepsze, co można było zrobić, to nie myśleć o nich i żyć. I grać swoją muzykę. Dla doktor Jeri Janess nagrodą był postęp, który poczyniła ze swoim nowym pacjentem. Wrócił do niej i wyznał, co go prześladowało: uzależnienie od narkotyków i narastające pragnienie wchodzenia w sadystyczne związki z chętnymi partnerkami. Co nieuniknione, pastwienie się nad podmiotowo traktowanymi obiektami niszczyło go psychicznie. Marzył teraz jedynie o zwalczeniu tego przymusu i zwrócił się do doktor Janess o pomoc. Obdarzył ją takim zaufaniem, że wreszcie zdradził swoje prawdziwe imię i nazwisko: Lars Svenson. Gdy Svenson opuścił gabinet, pani doktor wygodnie oparła się w swoim fotelu za biurkiem i pozwoliła sobie na pełen zadowolenia uśmiech. Włączyła dyktafon, żeby nagrać zwięzłe werbalne podsumowanie, co robiła zawsze po każdej sesji. Wyrecytowała datę, nazwisko pacjenta i usłyszała

nadzieję w swoim głosie, gdy mówiła: – Chyba do czegoś dochodzimy. Ślub May Quinn i Elliotta Franzine’a był skromną ceremonią w nadbrzeżnym kościółku na wybrzeżu Kalifornii, na którą zaproszeni zostali tylko najbliżsi. Quinn nie był pewien, czy wypada mu wysłać prezent ślubny. Od Pearl usłyszał poradę, że owszem, ale tylko jeśli będzie w nim bomba. Ustalili, że najlepiej nada się srebrny półmisek. Quinn otrzymał uprzejmy telegram z podziękowaniami, a miesiąc później w liście od Lauri przeczytał, że Elliott jest głupi jak but i o wiele za bardzo wymagający. Quinn wywnioskował z tego, że drugie małżeństwo jego byłej zapowiada się lepiej, niż oczekiwał. Quinn i Pearl przepracowali jakiś czas w nowojorskiej policji bez żadnych incydentów, aż wreszcie znowu złamali zasady i zamieszkali razem. Wynajęli mieszkanie w Village, które dopraszało się malowania, ale postanowili, że zamiast wynajmować fachowców, sami wezmą się do roboty. Jubal Day nie dostał roli w sitcomie Paczka z West Side . A kiedy sztuka Jak siebie samego zeszła z chicagowskich afiszy, propozycji, które otrzymywał, nie można było nawet nazwać rolami drugoplanowymi. – Będzie lepiej – zapewniała go Claire. – Zawsze w końcu coś się trafi. Jakaś idealna dla ciebie rola albo inna, która z początku nie wydaje się idealna, ale się taką okaże. Wiesz, jak jest w tej branży. Jubal wiedział, ale to w niczym mu nie pomagało. Miał wrażenie, że dni stają się coraz dłuższe, a wraz z nimi wydłużały się okresy depresji i ciągłego zniecierpliwienia. Nocami, kiedy dziecko pozwalało im spać i słychać było jedynie silny wiatr zawodzący w alei na dole, leżał w łóżku, rozpaczliwie tęskniąc za Dalią i utwierdzając się w

przekonaniu, że coraz trudniej i trudniej przychodzi mu znoszenie życia, które wiódł. Udręka niosła ze sobą bezsenność i przeróżne refleksje. Dziwny był sposób człowieczego myślenia, sposób, w jaki przeznaczenie sterowało ludzkimi umysłami i życiem. Ludzie zakładali, że mają wolną wolę, chociaż nie zawsze ją mieli. Po prostu popychał ich do przodu los, podejmowali decyzje, jak umieli, na swój ograniczony sposób, bezradni nawet wtedy, gdy wyczuwali, co się dzieje. Tak właśnie czuł się Jubal, targany mrocznymi siłami, których nie potrafił pojąć, a tym bardziej przed nimi uciec. Jeśli było to czyste zło, okazało się nieodparte i nieodróżnialne od sprawiedliwości, od tego, na co zasługiwał. Przebierało się za nadzieję. Dlatego ostatecznie musiało zwyciężyć. Chcąc nie chcąc, cofał się myślami do tego, co zdarzyło się tamtej nocy, kiedy to niespodziewanie wrócił do Nowego Jorku, żeby załagodzić sytuację z Claire i naszyjnikiem. Otworzył drzwi swojego mieszkania i stało się tak, jakby były za nimi kolejne drzwi. Tylko od niego zależało, czy je także otworzy. Przerażała go sama perspektywa dokonania takiego wyboru, choć wiedział, że coś w nim już go dokonało. Tutaj niespodzianki tak naprawdę nie istniały. Leżał więc obok Claire, zastanawiając się, czy dziecko, którego nie chciał, znowu się rozwrzeszczy, tęsknił za Dalią, tęsknił za życiem, które sobie wymarzył. Czuł, że jest w potrzasku, podobnie jak wielu innych durniów. Był zrezygnowany, jak większość z nich. I snuł zakazane myśli. Przypuśćmy, że nie było żadnego naszyjnika i żadnego Jubala Daya czy Arnolda Wolfe’a na liście pasażerów nocnego lotu z Chicago. Przypuśćmy, że przyleciał do Nowego Jorku pod fałszywym nazwiskiem, legitymując się dowodem tożsamości, jaki mógł kupić w dziesiątkach miejsc na Times Square lub w Village. Przypuśćmy, że alibi w Chicago zapewniała mu Dalia. Przysięgłaby dla niego na

wszystko, żeby mogli być razem. Przypuśćmy, że był w mieszkaniu, jak z początku pomyśleli policjanci. Przypuśćmy… Pewnego nieznośnie szarego poranka, gdy Claire rozłożyła wózek i wyszła z mieszkania, żeby smarkacz zaliczył swój spacer po parku, zanim się rozpada, Jubal zadzwonił do Dalii. Gdy tylko usłyszała jego głos, zrozumiała, że wyczekiwała tego telefonu, i wiedziała, jaką propozycję usłyszy. _\|/_ (o o) +-------------oOO-{_}-OOo-------------+ Zapraszam na TnT. Najlepsza darmowa strona !!! Zarejestruj się poprzez ten link : http://tnttorrent.info/register.php?refferal=1036847