Nie zapomnisz mnie - Phillip M. Margolin

Phillip

MARGOLIN Nie zapomnisz mnie

Z angielskiego przełożył ANDRZEJ SZULC

WARSZAWA 2005

Copyright © Phillip M. Margolin 1993 All rights reserved Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Albatros A. Kuryłowicz 2005 Copyright © for the Polish translation by Andrzej Szulc 1995 Redakcja: Lucyna Lewandowska Ilustracja na okładce: Jacek Kopalski Projekt graficzny okładki: Andrzej Kuryłowicz

ISBN 83-7359-295-4 Dystrybucja Firma Księgarska Jacek Olesiejuk Kolejowa 15/17, 01-217 Warszawa tel./fax (22)-631-4832, (22)-632-9155, (22)-535-0557 www.olesiejuk.pl/www.oramus.pl Wydawnictwo L & L/Dział Handlowy Kościuszki 38/3, 80-445 Gdańsk tel. (58)-520-3557, fax (58)-344-1338 Sprzedaż wysyłkowa Internetowe księgarnie wysyłkowe: www.merlin.pl www.ksiazki.wp.pl www.vivid.pl WYDAWNICTWO ALBATROS ANDRZEJ KURYŁOWICZ adres dla korespondencji: skr. poczt. 55, 02-792 Warszawa” 78 Wydanie I Skład: Laguna Druk: B.M. Abedik S.A., Poznań

Doreen, mojej współpracowniczce, najlepszej przyjaciółce i żonie za dwadzieścia pięć wspaniałych lat małżeństwa

Podziękowania

Wiele osób pomogło mi przekształcić pierwotny zamysł powieści „Nie zapomnisz mnie” w książkę, którą obecnie czytacie. Doktor William Brady i doktor Edward Colbach odpowiedzieli na techniczne pytania z dziedziny medycyny i psychiatrii; doktor Stanley Abrams nie tylko przejrzał rękopis, ale pozwolił mi także skorzystać ze swej monografii poświęconej seryjnym mordercom; mój przyjaciel i kolega po piórze, Vince Kohler, odłożył na bok swoją najnowszą powieść o Eldonie Larkinie, aby ocenić mój rękopis, a mój brat, Jeny, nie omieszkał udzielić mi swej „elementarnej” pomocy. Kiedy manuskrypt jest ukończony, musi znaleźć swój dom.Nie potrafię wyrazić się dość pochlebnie o Jeanie Naggarze, Teresie Cavanaugh i innych pracownikach agencji literackiej Jeana V. Naggara. Należałoby życzyć wszystkim, by mieli tyle szczęścia w wyborze agenta. Jestem głęboko zobowiązany Davidowi Gernertowi za czas, który włożył w redakcję „Nie zapomnisz mnie”. Dzięki jego sugestiom książka jest o wiele lepsza niż wtedy, gdy przeczytał ją po raz pierwszy. Jestem również wdzięczny Deborah Futter za uwagi redakcyjne i wszystkim pracownikom wydawnictwa Doubleday za okazaną pomoc. Na koniec dziękuję naturalnie żonie, Doreen, i moim fantastycznym dzieciakom, Danielowi i Amy, za to, że recenzowali na bieżąco książkę i stworzyli szczęśliwy dom, w którym mogłem ją napisać.

Część pierwsza Sygnał alarmowy

Rozdział 1 1 — Czy uzgodniliście już werdykt? — zapytał sędzia Alfred Neff, zwracając się do czterech kobiet i ośmiu mężczyzn, Którzy zasiadali w ławie przysięgłych. Z krzesła podniósł się z trudem zażywny grubokościsty jegomość koło sześćdziesiątki. Betsy Tannenbaum zajrzała do notatek, które sporządziła przed dwoma tygodniami podczas wyboru ławników. Był to Walter Korn, emerytowany spawacz. Nie bardzo odpowiadał jej w roli przewodniczącego. Wszedł w skład ławy tylko dlatego, że Betsy nie udało się znaleźć na niego żadnego haka. Woźny odebrał werdykt od Korna i wręczył go sędziemu. Betsy nie odrywała oczu od złożonego arkusika białego papieru. Kiedy sędzia rozłożył go i przebiegł oczyma werdykt, wypatrywała na jego twarzy jakiegoś znaku. Nie zobaczyła kompletnie nic. Zerknęła na Andreę Hammermill, siedzącą obok pulchną kobietę o wyglądzie matrony. Andrea patrzyła prosto przed siebie, tak samo spokojna i pogodzona z losem jak podczas całego procesu, w którym oskarżano ją o zamordowanie męża. Okazała trochę emocji tylko w trakcie składania zeznań, kiedy starała się wyjaśnić, dlaczego zastrzeliła Sidneya Hammermilla. Opowiadając przysięgłym, jak pociągała za spust rewolweru aż do chwili, gdy tępy stuk kurka o metal powiedział jej, że skończyły się naboje, nie potrafiła opanować drżenia i żałosnego szlochu. — Oskarżona, proszę wstać — powiedział sędzia Neff. Andrea niepewnie podniosła się na nogi. Betsy wstała razem z nią, patrząc prosto przed siebie. — Omijając nagłówek, werdykt brzmi, jak następuje: my, członkowie ławy przysięgłych, zgodnie z prawem wybrani i zaprzysiężeni, uznajemy oskarżoną, Andreę Hammermill, za

niewinną... Resztę werdyktu zagłuszyła wrzawa na sali rozpraw. Andrea opadła na krzesło i płacząc głośno, schowała twarz w dłonie. — Już dobrze — powiedziała jej Betsy. — Już dobrze. — Czując płynące po policzkach łzy, objęła kobietę ochronnym gestem. Ktoś postukał ją w ramię. Betsy obejrzała się. Tuż za nią stał ze szklanką w ręku prokurator, Randy Highsmith. — Może pani Hammermill chce się napić? — zapytał. Betsy wzięła od niego szklankę i wręczyła swojej klientce, Highsmith czekał przez chwilę, aż Andrea dojdzie do siebie. — Chcę, żeby pani wiedziała, pani Hammermill — odezwał się w końcu — że oskarżałem panią, ponieważ uważam, że niesłusznie wzięła pani prawo w swoje ręce. Ale chcę również, żeby pani wiedziała, że pani mąż nie miał moim zdaniem prawa traktować pani tak, jak traktował. Gdyby zamiast go zabijać, przyszła pani do mnie, zrobiłbym wszystko co w mojej mocy, żeby umieścić go za kratkami. Mam nadzieję, że uda się pani zapomnieć o wszystkim i zacząć nowe życie. Wygląda pani na dobrą kobietę. Betsy chciała podziękować Highsmithowi za uprzejme słowa; ale miała zbyt ściśnięte gardło, żeby coś powiedzieć. Kiedy wokół Andrei zaczęli się gromadzić jej przyjaciele i poplecznicy, wymknęła się z tłumu, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza. Po drugiej stronie widziała samotnego Highsmitha, który pochylał się nad stołem, zbierając prawnicze książki i akta. Ruszając ku drzwiom, zastępca prokuratora okręgowego zauważył stojącą na uboczu Betsy. Teraz, kiedy proces dobiegł końca, prawnicy byli tu zbyteczni. Highsmith skinął jej głową, a Betsy odwzajemniła ukłon.

2 Z wygiętymi w łuk plecami, napiętymi muskułami i odchyloną do tyłu głową Martin Darius wyglądał jak wilk nad swoją ofiarą, wyjący do księżyca. Leżąca pod nim blondynka zacisnęła nogi wokół jego pasa. Darius zadrżał i zamknął oczy. Kobieta dyszała z wysiłku. Twarz Dariusa stężała, a potem opadł w dół i przywarł policzkiem do piersi kobiety. Słyszał, jak bije jej serce i czuł jej zapach zmieszany ze słabą wonią perfum.

Blondynka zasłoniła oczy. Darius pogładził ją leniwie po nodze i zerknął ponad jej płaskim brzuchem na stojący na motelowym stoliku tani cyfrowy zegar. Była druga po południu. Powoli usiadł i opuścił nogi na podłogę. Kobieta poczuła, że poruszyło się łóżko, i powiodła za nim wzrokiem, gdy przechodził przez pokój. — Szkoda, że musisz już iść — powiedziała, nie potrafiąc ukryć rozczarowania. Darius wziął leżącą na niskiej komodzie torbę i ruszył do łazienki. — O trzeciej mam zebranie — odparł, nie oglądając się za siebie. Spłukał błyszczący pot, którym się pokrył podczas stosunku, a potem wytarł się energicznie ręcznikiem w ciasnej przestrzeni motelowej łazienki. Para z prysznica osiadła na powierzchni lustra. Kiedy je przetarł, zobaczył wychudłą twarz, w której tkwiły głęboko osadzone błękitne oczy. Między elegancko przystrzyżoną bródką i wąsikiem kryły się wąskie wargi, które mogły być uwodzicielskie lub onieśmielające. Darius skorzystał z motelowej suszarki, a potem uczesał swoje proste czarne włosy i bródkę. Kiedy otworzył drzwi łazienki, blondynka nadal wylegiwała się w pościeli. Już kilkakrotnie przedtem starała się zaciągnąć go z powrotem do łóżka po tym, jak się umył i ubrał. Wiedział, że próbuje nad nim seksualnie zapanować, i postanowił, że tym razem nie ulegnie. — Doszedłem do wniosku, że nie powinniśmy się dłużej spotykać — rzucił niedbałym tonem, zapinając guziki białej jedwabnej koszuli. Kobieta usiadła na łóżku. Na jej zazwyczaj zadowolonej twarzy malowało się totalne zaskoczenie. Czekała z niepokojem, co powie dalej. Nie przywykła, żeby ktoś ją rzucał. Darius odwrócił lekko głowę, żeby nie widziała, że się uśmiecha. — Dlaczego? — wyjąkała, kiedy wkładał szare spodnie od garnituru. Darius obrócił się z powrotem, żeby móc obserwować grę emocji na jej twarzy. — Muszę przyznać, że jesteś piękna i dobra w łóżku — powiedział, zawiązując krawat. — Niestety poza tym jesteś strasznie nudna.

Blondynka wlepiała w niego przez chwilę z niedowierzaniem oczy, a potem zaczerwieniła się ze złości. — Ty gnoju. Darius roześmiał się i podniósł z komody marynarkę. — Nie mówisz chyba serio — powiedziała, powściągając gniew. — Jak najbardziej serio. Nasza znajomość dobiegła końca. Było bardzo miło, ale nie lubię stać w miejscu. — I wydaje ci się, że możesz mnie wykorzystać, a potem odrzucić jak wypalonego peta? — zapytała, ponownie rozzłoszczona. — Powiem wszystko twojej żonie, ty sukinsynu. Zaraz do niej zadzwonię. Darius przestał się uśmiechać. Widząc jego twarz, kobieta cofnęła się do wezgłowia łóżka. Darius obszedł je powoli i stanął tuż nad nią. Blondynka skuliła się i podniosła w górę ręce. Darius przyglądał się jej przez chwilę w ten sam sposób, w jaki biolog przygląda się leżącemu na szkiełku okazowi, a potem złapał ją za nadgarstek i wykręcił rękę do tyłu, aż klęcząc na łóżku dotknęła czołem pogniecionego prześcieradła. Podziwiał wspaniały łuk, jaki tworzyło jej ciało od pośladków aż do smukłej szyi. Przesunął wolną ręką po jej tyłku, a potem przycisnął jeszcze mocniej rękę do pleców, aż wyprężyła się i cała zadrżała. Widok jej kołyszących się szybko piersi sprawiał mu wyraźną przyjemność. — Pozwól, że wyjaśnimy sobie raz na zawsze pewną rzecz — powiedział tonem, którego mógłby użyć wobec niegrzecznego dziecka. — Nigdy nie zadzwonisz do mojej żony ani do mnie. Nigdy w życiu. Rozumiesz? — Tak — wyjąkała blondynka. Darius wykręcał jej rękę coraz dalej, aż do łopatki. — Powiedz, czego nigdy nie zrobisz — nakazał chłodno, zwalniając na chwilę uchwyt i gładząc ją wolną ręką po pośladku. — Nigdy nie zadzwonię, Martin, przysięgam — powiedziała płaczliwym tonem. — Dlaczego nie będziesz dzwonić do mojej żony i nie będziesz mi się naprzykrzać? — zapytał Darius, wykręcając jej mocniej rękę. Blondynka otworzyła usta, trzęsąc się z bólu. Darius opanował chichot i złagodził trochę uścisk, żeby mogła odpowiedzieć.

— Nie zadzwonię — powtórzyła, zanosząc się szlochem. — Nie powiedziałaś dlaczego — zwrócił jej rzeczowo uwagę. — Bo kazałeś, żebym tego nie robiła. Zrobię wszystko, co chcesz, Martin, tylko nie zadawaj mi więcej bólu. Darius puścił ją i dziewczyna upadła, łkając żałośnie, na łóżko. — To całkiem niezła odpowiedź. Jeszcze lepsza brzmi, że nie zrobisz niczego, co mogłoby mnie zdenerwować, ponieważ potrafię wyrządzić ci o wiele gorszą krzywdę niż teraz. O wiele, wiele gorszą. Przykucnął przy jej twarzy i wyjął z kieszeni zapalniczkę. Była cała ze złota, z inskrypcją od jego żony. Jasnopomarańczowy płomyk zamigotał w przerażonych oczach blondynki. Darius przysunął zapalniczkę wystarczająco blisko, żeby poczuła jego ciepło. — O wiele, wiele gorszą — powtórzył. A potem zgasił zapalniczkę, wyprostował się i podszedł do lustra. Blondynka odwróciła się na drugi bok i leżała z owiniętym wokół bioder białym prześcieradłem, z odsłoniętymi smukłymi nogami i gładką pupą. Jej ramionami wstrząsał głośny szloch. Poprawiając swój krawat koloru burgunda, Darius obserwował ją w motelowym lustrze. Zastanawiał się, czy zdołałby ją przekonać, że wszystko to był tylko żart, a potem podporządkować sobie ponownie. Ta myśl sprawiła, że na jego wąskich ustach ukazał się uśmiech. Przez chwilę delektował się obrazem kobiety, która klęcząc, bierze do ust jego penis, przekonana, że on chce się z nią jeszcze spotykać. To byłoby nader interesujące: mieć ją przed sobą na kolanach zaraz po tym, jak skruszył jej opór. Darius był przekonany, że na pewno udałoby mu się to przeprowadzić, ale spieszył się na zebranie. — Pokój jest opłacony — powiedział. — Możesz zostać tak długo, jak chcesz. — Czy nie moglibyśmy porozmawiać? Proszę, Martin — odezwała się błagalnym głosem kobieta, siadając na łóżku i odwracając się w jego stronę. Ale za Dariusem zamykały się już drzwi. Na zewnątrz niebo przybrało złowrogi odcień. Od wybrzeża ciągnęły masywne chmury. Darius otworzył drzwiczki swojego czarnego ferrari i wyłączył alarm. Niedługo zrobi coś, co sprawi

tej kobiecie jeszcze większy ból. Coś niezrównanego, coś, dzięki czemu nigdy o nim nie zapomni. Myśląc o tym, jaki zgotuje jej los, uśmiechnął się i odjechał, nie zdając sobie sprawy, że ktoś fotografuje go z rogu motelowego parkingu. Jechał mostem Marquam w stronę śródmieścia Portland. Ulewa przepłoszyła z Willamette River sportowe żaglówki i motorówki, ale w stronę portu na Swan Island sunął, walcząc ze sztormem, zardzewiały tankowiec. Po drugiej stronie rzeki przyciągała wzrok architektoniczna mieszanka, na którą składały się połączone napowietrznymi mostami, funkcjonalne szare futurystyczne gmachy, kapryśny postmodernistyczny Portłand Building Michaela Gravesa, różowy wieżowiec US Banku i dwupiętrowe zabytkowe budowle z dziewiętnastego wieku. Darius zbił fortunę, przebudowując całe dzielnice Portłand i przyczyniając się do przekształcenia jego pejzażu. Kiedy zmieniał pasmo, reporter zaczął omawiać najważniejszą wiadomość popołudniowego serwisu informacyjnego. Była piąta po południu.

—Mówi Larry Prescott. Jestem w gmachu sądu okręgowego Multnomah County i stoję obok Betsy Tannenbaum, adwokat Andrei Hammermill, która otrzymała właśnie wyrok uniewinniający w procesie o zabójstwo swojego męża, komisarza Sidneya Hammermilla. Dlaczego pani zdaniem ława przysięgłych uwolniła oskarżoną od winy? —Uważam, że decyzja nie była wcale trudna, kiedy przysięgli zdali sobie sprawę, w jaki sposób ciągle znęcanie się wpływa na umysł kobiety, która tak jak Andrea była stale bita i maltretowana. —Od samego początku krytykowała pani poczynania prokuratury. Czy pani zdaniem sprawa potraktowana zostałaby inaczej, gdyby pan Hammermill nie był kandydatem na burmistrza? —Fakt, że Sidney Hammermill był bogaty i odgrywał dużą rolę w życiu politycznym Oregonu, mógł mieć wpływ na podjęcie decyzji o postawieniu Andrei w stan oskarżenia.

—Czy sprawa potoczyłaby się inaczej, gdyby prokurator okręgowy, Alan Page, wyznaczył do jej prowadzenia prokuratora kobietę? —Całkiem możliwe. Kobieta potrafiłaby bardziej obiektywnie ocenić zgromadzone dowody i być może w ogóle nie wniosłaby oskarżenia. 17

— To pani druga wygrana sprawa o morderstwo, w której powołuje się pani na syndrom maltretowanej żony. W tym roku wygrała już pani sprawę przeciwko grupie antyaborcyjnej i magazyn „Time” określił panią jako wschodzącą gwiazdę wśród kobiecych adwokatów. Jak się pani czuje w tej nowej roli? Nastąpiła kilkusekundowa pauza. Kiedy Betsy udzieliła w końcu odpowiedzi, wydawała się lekko zakłopotana.

— Wierz mi, Larry, że zbyt absorbuje mnie moja praktyka prawnicza i wychowywanie córki, żebym miała się przejmować czymś poza następną sprawą i tym, co zjem dzisiaj na kolacją. Zadzwonił telefon i Darius ściszył radio. Silnik ferrari zamruczał, kiedy Darius skręcił na pasmo szybkiego rucha i oderwał się od innych samochodów. — Pan Darius? — Kto mówi? Tylko kilka osób znało numer telefonu w jego samochodzie, a tego głosu zupełnie nie rozpoznawał. — Nie musi pan znać mojego nazwiska. — Nie muszę również z panem rozmawiać. — Być może, ale pomyślałem, że może pana zainteresowań to, co mam do powiedzenia. — Nie wiem, jak pan zdobył ten numer, ale moja cierpliwość jest na wyczerpaniu. Niech pan przechodzi do rzeczy albo odłożę słuchawkę. — Naturalnie. Jest pan biznesmenem i nie powinienem zajmować panu niepotrzebnie czasu. Ale jeżeli przerwie pan teraz połączenie, zaręczam, że na pewno pan o mnie nie zapomni. — Co pan powiedział? — Najwyraźniej wzbudziłem pańskie zainteresowanie...

Darius zaczerpnął powoli powietrza. Na jego brwiach i górnej wardze pojawiły się kropelki potu. — Zna pan Captain Ned’s? — zapytał jego rozmówca. — To taki bar rybny przy Marine Drive. W środku jest dość ciemno. Niech pan tam teraz podjedzie, to pogadamy. Połączenie zostało przerwane. Darius odłożył słuchawkę na widełki. Nie zdając sobie z tego sprawy, wyraźnie zwolnił i na zderzaku siedział mu teraz inny samochód. Przeciął dwa pasma ruchu i zatrzymał się na poboczu. Serce waliło mu jak oszalałe, w skroniach czuł ostry ból. Zamknął oczy i oparł głowę o zagłówek. Powoli opanował oddech i ból w skroniach trochę zelżał. Głos w telefonie należał do kogoś prostego i niewykształconego. Kogoś, komu zależało przede wszystkim na pieniądzach. Darius uśmiechnął się ponuro. Przez całe życie spotykał się z ludźmi, którym chodziło wyłącznie o pieniądze. Najłatwiej było nimi manipulować. Zawsze wierzyli, że osoba, z którą mają do czynienia, jest tak samo głupia i przestraszona jak oni. Ból w skroniach ustąpił i Darius oddychał teraz z łatwością. W pewnym sensie był nawet wdzięczny swemu rozmówcy. W ciągu wszystkich tych lat popadł w samozadowolenie, wierząc, że jest już bezpieczny. Ale człowiek nigdy nie jest bezpieczny. Powinien to potraktować jako sygnał alarmowy.

3 Położony nad samym brzegiem Columbia River Captain Ned’s był obskurnym barem o drewnianych ścianach i spryskanych deszczem szybach. Zgodnie z tym, co powiedział rozmówca Dariusa, w środku panował półmrok. Darius usiadł w loży blisko kuchni, zamówił piwo i cierpliwie czekał. Do środka weszli, trzymając się za ręce, chłopak i dziewczyna. Odwrócił od nich wzrok. Na stołku przy barze siedział wysoki łysiejący handlowiec. Większość stolików zajmowały pary. Darius omiótł spojrzeniem inne loże. Kiedy zatrzymał wzrok na siedzącym w jednej z nich barczystym mężczyźnie w trenczu,

ten uśmiechnął się i wstał. — Zastanawiałem się, ile to panu zajmie czasu — powiedział, wślizgując się do jego loży. Darius nie odezwał się ani słowem. Mężczyzna wzruszył ramionami i przestał się uśmiechać. Rozmowa z Martinem Dariusem nie była łatwa, nawet jeśli komuś wydawało się, że trzyma wszystkie karty w ręku. — Możemy to załatwić w sposób cywilizowany albo po chamsku — powiedział. — Wszystko mi jedno. I tak pan zapłaci. — Co pan sprzedaje i czego pan chce? — zapytał Darius, studiując w przyćmionym świetle twarz swego rozmówcy. — Prawdziwy biznesmen, jak zawsze. Przystąpmy zatem od razu do sedna. Odwiedziłem Hunter’s Point. W starych gazetach pełno było informacji. Były również zdjęcia. Musiałem się bacznie przyglądać, ale to był na pewno pan. Mam tu jedno z nich, gdyby zechciał pan zerknąć. Mężczyzna wyjął rękę z kieszeni płaszcza i przesunął w stronę Dariusa fotokopię strony gazety. Darius przez chwilę jej się przyglądał, a potem odsunął z powrotem. — Stara historia, przyjacielu. — Tak pan myśli? Mam przyjaciół w policji, Martin. Opinia publiczna nie została jeszcze o tym powiadomiona, ale ja wiem. Ktoś zostawia w Portland krótkie liściki i czarne róże. Moim zdaniem to ta sama osoba, która zostawiała je w Hunter’s Point. Co pan o tym sądzi? — Sądzę, że sprytny z pana facet, panie... — odparł Darius, grając na zwłokę, żeby zebrać myśli. Mężczyzna potrząsnął głową. — Nie musi pan znać mojego nazwiska. Musi pan mi tylko zapłacić. — O jakiej mówimy sumie? — Uważam, że dwieście pięćdziesiąt tysięcy będzie uczciwą ceną. Co najmniej tyle samo musiałby pan wydać na adwokatów. Facet miał złamany nos i przerzedzające się włosy koloru słomy. Kiedy pochylał się do przodu, Darius widział prześwitującą między kosmykami skórę czaszki. Widział także pokaźny brzuch oraz grube ramiona i szeroką klatkę.

— Czy opowiedział pan osobie, która pana wynajęła, o Hunter’s Hunter’s Point? — zapytał. Na twarzy mężczyzny ukazało się zdumienie. Po chwili wyszczerzył pożółkłe od nikotyny zęby. — To był celny strzał. Nie zamierzam nawet pytać, jak się pan domyślił. Niech pan mi powie, jakie jest pańskie zdanie. — Myślę, że tymczasem o sprawie wiemy tylko ja i pan. Mężczyzna nie odpowiedział. — Chciałbym wiedzieć jeszcze jedno — dodał Darius, uważnie mu się przyglądając. — Domyślam się, za kogo mnie pan uważa. Pana zdaniem jestem zdolny do wszystkiego. Nie boi się pan, że go zabiję? Mężczyzna roześmiał się. — Jesteś mięczakiem, Martin. Podobnie jak wszyscy gwałciciele, jakich spotkałem w pierdlu, jesteś mięczakiem. Facetem, który jest naprawdę twardy tylko w stosunku do kobiet i do nikogo więcej. Wiesz, co z takimi robiłem? Robiłem z nich moje panienki, Martin. Robiłem z nich moje małe królowe. To samo zrobiłbym z tobą, gdyby nie fakt, że bardziej interesuje mnie twoja forsa. Darius przeżuwał w milczeniu tę informację. Mężczyzna obserwował go z pewnym siebie uśmieszkiem. — Zorganizowanie takiej sumy zajmie trochę czasu — powiedział Darius. — Jaki pan mi daje termin? — Dzisiaj jest środa. Co pan powie na piątek? Darius udał, że zastanawia się nad problemami, jakich mogła nastręczyć sprzedaż akcji i likwidacja rachunków. — Niech pan się zgodzi na poniedziałek. Dużo moich aktywów zamrożonych jest w nieruchomościach. Do piątku nie zdążę zaciągnąć pożyczek i sprzedać akcji. Mężczyzna kiwnął głową. — Słyszałem, że konkretny z pana facet. Podjął pan właściwą decyzję. I pamiętaj, przyjacielu, żenię jestem kimś, kogo mógłbyś wystawić do wiatru. Poza tym nie jestem chciwy. To będzie jednorazowa transakcja. Mężczyzna wstał, a potem przyszło mu coś na myśl i uśmiechnął się do Dariusa.

— Kiedy mnie spłacisz, na pewno o mnie zapomnisz — dodał, po czym roześmiał się z własnego dowcipu, odwrócił się i ruszył do wyjścia. Darius nie spuszczał go z oczu aż do chwili, kiedy zamknęły się za nim drzwi baru. Ani żart, ani mężczyzna nie wydali mu się w najmniejszym stopniu zabawni.

4 Deszcz zalewał przednią szybę. Wielkie, padające szybko krople. Russ Miller przełączył wycieraczki na szybszy bieg, jednak strugi wody wciąż zasłaniały mu widok i musiał mrużyć oczy, żeby zobaczyć środkową linię w blasku reflektorów jadących z naprzeciwka samochodów. Dobiegała ósma, ale Vicky przyzwyczajona była do późnych kolacji. U Branda, Gatesa i Valcrofta każdy, kto chciał do czegoś dojść, musiał pracować po godzinach. Russ uśmiechnął się, wyobrażając sobie, jak Vicky przyjmie najnowszą wiadomość. Żałował, że nie może jechać szybciej, ale kilka minut mniej lub więcej nie miało przecież większego znaczenia. Ostrzegł Vicky, że może wrócić później, kiedy sekretarka Franka Valcrofta wezwała go do szefa. Zaproszenie do narożnego gabinetu Valcrofta traktowane było w agencji reklamowej jako zaszczyt. Russ był tam przedtem tylko dwa razy. Puszysty dywan koloru burgunda i ciemna boazeria przypomniały mu, co chce osiągnąć w życiu. Kiedy Valcroft powiedział, że-zamierza powierzyć mu prowadzenie interesów z Martinem Dariusem, Russ wiedział, że znalazł się na właściwej drodze. Razem z Vicky zostali przedstawieni Dariusowi tego lata na przyjęciu, które tamten wydał, żeby uczcić otwarcie swojego nowego centrum handlowego. Zaproszono wszystkich, którzy przyczynili się do jego powstania, ale Russ nie mógł się oprzeć wrażeniu, że Darius w jakiś sposób go wyróżnia. Tydzień później nadeszło zaproszenie na przejażdżkę jachtem Dariusa. Od tego czasu Russ i Vicky dwukrotnie uczestniczyli w przyjęciach, wydawanych w jego domu. Stuart Webb, inny kierow-

nik działu u Branda, Gatesa i Valcrofta, twierdził co prawda, że współpracując z Dariusem miał bez przerwy uczucie, że stoi w podmuchach lodowatego wiatru, ale nowy klient był zdaniem Russa najbardziej dynamicznym facetem, jakiego zdarzyło mu się kiedykolwiek spotkać, i traktował go z taką atencją, że Russ czuł się jak najważniejsza osoba na Ziemi. Był przekonany, że to sam Martin spowodował, iż awansowano go na szefa grupy zajmującej się obsługą firmy Darius Constructions. Jeżeli uda mu się dobrze pokierować zespołem, kto wie, co czeka go w przyszłości. Możliwe nawet, że opuści swoją agencję i będzie pracował bezpośrednio dla samego Dariusa. Kiedy skręcił w podjazd, drzwi garażu otworzyły się automatycznie. Deszcz bębnił w dach, jakby zbliżał się koniec świata, i Russ z zadowoleniem przeszedł do ciepłej kuchni. Na płycie stał duży metalowy garnek i domyślił się, że Vicky robi spaghetti. Niespodzianką miał być sos. Otwierając piekarnik w poszukiwaniu drugiego garnka, Russ zawołał Vicky po imieniu. Piekarnik był pusty. Na desce leżało kilka jarzyn, ale żadna z nich nie była pokrojona. Russ zmarszczył brwi. Płyta pod dużym garnkiem była zimna. Uniósł pokrywkę. W garnku była woda, ale nitki spaghetti leżały nie ugotowane obok maszyny do robienia makaronu, którą kupił Vicky na trzecią rocznicę ślubu. — Vick! — zawołał ponownie, po czym rozluźnił krawat i zdjął marynarkę. W salonie paliło się światło. Później Russ tłumaczył policji, że nie zadzwonił wcześniej, ponieważ wszystko wyglądało zupełnie normalnie. Grał telewizor. Powieść Judith Krantz, którą czytała Vicky, leżała na stoliku grzbietem do góry. Kiedy uświadomił sobie w końcu, że żony nie ma w domu, doszedł do wniosku, że musiała pójść do którejś z sąsiadek. Wchodząc po raz pierwszy do sypialni nie zauważył ani róży, ani liściku. Rozbierając się i wieszając ubranie do szafy, obrócony był plecami do łóżka. Potem włożył dres i zaczął przeglądać program kablówki, żeby sprawdzić, co leci w telewizji. Po piętnastu minutach, kiedy Vicky nadal nie było w domu, wrócił do sypialni, żeby zadzwonić do jej najlepszą

przyjaciółki, która mieszkała przy tej samej ulicy. Dopiero wtedy zobaczył liścik leżący na poduszce nieskazitelnie po-słanego łóżka. Na białym arkuszu papieru leżała czarna róża, a pod nią widniały wykaligrafowane starannym charakterek pisma słowa: „Nie zapomnisz mnie”.

Rozdział 2

Witając senatora Raymonda Francisa Colby’ego, prezydent Stanów Zjednoczonych Austin Forbes stanął przez chwilą w smudze słonecznego światła, padającej przez wysokie, wychodzące na zewnątrz oszklone drzwi Gabinetu Owalnego. Gdyby szef państwa zwrócił na to uwagą, z pewnością doceniłby ten wyraźny znak poparcia z góry. Rezultaty ziemskich sondaży nie były nawet w przybliżeniu tak przychylne. — Miło cię widzieć, Ray — powiedział Forbes. — Poznałeś już chyba Kelly’ego Bendelowa? — Mieliśmy okazję się spotkać — odparł Colby, przypominając sobie wyczerpującą rozmową, jaką przeprowadził z nim zaledwie przed dwoma tygodniami prezydencki spec od radzenia sobie z najgorszymi kłopotami. Usiadł na krześle, które wskazał mu prezydent, i spojrzał przez wschodnie okna na ogród różany. Niepozornej postury szef państwa zasiadł w starym fotelu, który stanowił ozdobą jego kancelarii prawniczej w Missouri i towarzyszył mu podczas pokonywania kolejnych szczebli władzy aż do Gabinetu Owalnego. Na jego twarzy malowała się zaduma. — Jak się miewa Ellen? — zapytał. — Doskonale. — A ty dobrze się czujesz? Nic ci nie dolega? — Cieszę się doskonałym zdrowiem. W zeszłym miesiącu przeszedłem gruntowne badania okresowe — odparł Colby, zdając sobie sprawę, że FBI musiało przekazać Forbesowi wyniki wszystkich analiz. — Nie masz żadnych osobistych problemów? W domu wszystko w porządku? Żadnych kłopotów finansowych? — W przyszłym miesiącu Ellen i ja będziemy obchodzić

trzydziestą drugą rocznicę ślubu. Forbes utkwił w Colbym przenikliwe spojrzenie. Zniknął gdzieś dobry wujaszek — jego miejsce zajął wytrawny polityk, który podczas ostatnich wyborów wygra! w czterdziestu ośmiu stanach. — Po tej aferze z. Hutchings nie mogę sobie w żadnym wypadku pozwolić na kolejne fiasko — powiedział. — Mówię ci to w zaufaniu, Ray. Okłamała mnie. Siedziała dokładnie w tym samym miejscu co ty i kłamała w żywe oczy. A potem ten reporter z Post dowiedział się wszystkiego i... Forbes nie dokończył zdania. Wszyscy obecni zdawali sobie świetnie sprawę, jak bardzo ucierpiał prestiż prezydenta, kiedy Senat odrzucił większością głosów nominację Mabel Hutchings. — Czy w twoim życiorysie nie ma nic, co mogłoby nam przysporzyć jakichś kłopotów, Ray? Cokolwiek? Czy będąc dyrektorem generalnym Marlin Steel, nie wręczyłeś nikomu łapówki? Czy nie paliłeś marihuany w Princeton albo na wydziale prawa Harvardu? Czy nie przeleciałeś jakiejś panienki w liceum? Colby wiedział, że te pytania nie są wcale śmieszne. Aspiracje niejednego prezydenckiego kandydata do Sądu Najwyższego rozbiły się na takich właśnie skalistych mieliznach. — Nie będzie żadnych niespodzianek, panie prezydencie. W Gabinecie Owalnym zapadła na chwilę cisza. — Wiesz dobrze, dlaczego cię tu poprosiłem, Ray — powiedział w końcu Forbes. — Czy wyrazisz zgodę, jeśli zaproponuję ci objęcie stanowiska przewodniczącego Sądu Najwyższego? — Tak, panie prezydencie. Forbes uśmiechnął się. Atmosfera panująca w Gabinecie Owalnym wyraźnie się poprawiła. — Jutro wydamy oświadczenie. Na pewno będzie z ciebie wspaniały przewodniczący Sądu Najwyższego. — Jestem panu głęboko zobowiązany, panie prezydencie — odparł Colby. Wolał nie mówić nic więcej. Chociaż spodziewał się tej propozycji już wtedy, gdy doręczono mu wezwanie do Białego Domu, nie potrafił opanować zawrotu głowy.

Raymond Colby usiadł tak cicho, jak to tylko możliwe, na łóżku i szurając stopami po dywanie poszukał pantofli. Śpiąca po drugiej stronie olbrzymiego łóżka Ellen Colby lekko się poruszyła. Senator przyjrzał się spokojnym rysom jej oświetlonej księżycową poświatą twarzy i potrząsnął z niedowierzaniem głową. Tylko jego żona potrafiła spać tak anielskim snem po tym, co się dzisiaj wydarzyło. W miejskim domu Colbych w Georgetown barek znajdował się w gabinecie. Colby nalał sobie trochę bourbona. Stojący na podeście schodów zabytkowy zegar odmierzał kolejne sekundy — w dzwoniącej w uszach ciszy słychać było szmer, z jakim poruszały się stare wskazówki. Colby postawił szklankę na kominku i wziął do ręki oprawną w ramki, wyblakłą czamo-białą fotografię, zrobioną w dniu, kiedy jego ojciec występował przed Sądem Najwyższym Stanów Zjednoczonych. Howard Colby, wybitny prawnik z cieszącej się największym prestiżem kancelarii na Wall Street, zmarł dwa miesiące po zrobieniu tego zdjęcia. Raymond Colby mógł być najlepszym studentem na wydziale prawa Harvardu, mógł być dyrektorem generalnym korporacji Marlin Steel, gubernatorem stanu Nowy Jork i senatorem Stanów Zjednoczonych, ale w pamięci pozostał mu na zawsze ten dzień, kiedy wspinał się razem z ojcem po stopniach Sądu Najwyższego — dziesięcioletni chłopak pod opieką mądrego szorstkiego wielkoluda, którego Raymond uważał za najsprytniejszego faceta, jakiego w życiu spotkał. Od poziomu ulicy do drzwi sądu wiodły pięćdziesiąt trzy szerokie stopnie. Wspinając się po nich i trzymając ojca za rękę, Raymond dokładnie je policzył. Kiedy przechodzili między kolumnami zachodniego portyku, ojciec zatrzymał się, żeby pokazać mu wyryty w białym jak kość marmurze Wielkiego Holu napis: „Równe prawa są ostoją sprawiedliwości”. — Tym właśnie się tutaj zajmują, Raymondzie. Wymierzaniem sprawiedliwości. To jest sąd, do którego należy ostatnie słowo. Instancja, do której może się odwołać każda ze stron procesowych w tym wielkim kraju. Sali posiedzeń strzegły masywne dębowe drzwi, ale w środku panowała prawdziwie intymna atmosfera. Za wysokim mahonio-

wym stołem stało dziewięć foteli, każdy w innym stylu. Kiedy sędziowie zajęli swoje miejsca, ojciec Raymonda wstał. Raymonda uderzyło, z jak głębokim szacunkiem przemawia do Wysokiego Sądu człowiek, który sam zasłużył sobie przecież na szacunek innych. Ci mężczyźni w czerni, mędrcy, którzy górowali nad Howardem Colbym i cieszyli się jego respektem, pozostawili na małym chłopcu niezatarte wrażenie. Jadąc pociągiem z powrotem do Nowego Jorku, Raymond przyrzekł sobie w duchu, że któregoś dnia wejdzie w skład tego najważniejszego w całym kraju sądu. Jego marzenie miało się spełnić już nazajutrz, na konferencji prasowej, podczas której prezydent zapowiedział wydanie stosownego oświadczenia. Oczekiwanie rozpoczęło się w piątek, kiedy przedstawiciel Białego Domu poinformował go, że prezydent ograniczył swój wybór do niego i Alfreda Gustafsona z Piątego Sądu Apelacyjnego. Tego popołudnia, podczas spotkania w Gabinecie Owalnym, prezydent zdradził Colby’emu, że ostatecznie szalę na jego korzyść przeważył fakt, iż jest senatorem. Po katastrofalnej klęsce pierwszej kandydatki, Mabel Hutchings, Forbes chciał mieć stuprocentową pewność. Senat nie powinien odrzucić jednego ze swoich ludzi, zwłaszcza kogoś o takiej jak Colby reputacji. Senatorowi pozostawało teraz tylko przejść pomyślnie wszystkie przesłuchania. Colby odstawił fotografię i wziął do ręki szklankę z bour-bonem. Nie mógł zasnąć nie tylko z powodu podniecenia, jakim napełniał go fakt nominacji. Był uczciwym człowiekiem. Informując prezydenta, że w przeszłości nie uczestniczył w żadnym skandalu, mówił prawdę. Ale w jego życiorysie było coś, co mogło przysporzyć kłopotów. Wiedziało o tym niewielu ludzi. Można było ufać, że zachowają dyskrecję. Mimo to Colby’ego dręczyło, że nie był do końca szczery z człowiekiem, który spełnił jego największe marzenie. Pociągnął łyk bourbona i przez chwilę przyglądał się światłom stolicy. Po pewnym czasie alkohol zaczął działać. Napięte mięśnie rozluźniły się. Senator poczuł, jak ogarnia go senność. Nie można zmienić historii. Był przekonany, że dokonałby tego samego wyboru, nawet gdyby wiedział, co przyniesie mu przyszłość. Zamartwiając się w tej chwili, na pewno nie zmieni prze-

szłości, a poza tym szanse wyjścia na jaw jego sekretu były bardzo niewielkie. Godzinę później pogrążony był w głębokim śnie.

Rozdział 3 1 Najbardziej żałosne było to, że po wszystkich zdradach i kłamstwach, nie wspominając już o rozwodzie, w wyniku którego Alan Page zamieszkał w tak samo obskurnym mieszkaniu jak tamto, które zajmował podczas studiów prawniczych, wciąż jeszcze kochał Tinę. To o niej myślał, kiedy nie myślał o pracy. Nie pomagało chodzenie do kina, czytanie książek ani sypianie z kobietami, które podsuwali mu pełni najlepszych chęci przyjaciele. Kobiety były najgorsze, ponieważ zawsze porównywał je z Tiną i nigdy nie dorastały jej do pięt. Teraz nie miał kobiety od wielu miesięcy. Stan ducha prokuratora okręgowego zaczął wpływać na morale jego personelu. W zeszłym tygodniu jego pierwszy zastępca, Randy Highsmith, wziął go na bok i powiedział, żeby się wziął do kupy, ale Page’owi niełatwo było przyzwyczaić się do kawalerskiego stanu po dwunastu latach tego, co wydawało mu się dobrym małżeństwem. Najbardziej bolała go zdrada. Nigdy w życiu nie oszukał ani nie okłamał Tiny i uważał ją za jedyną osobę, której może całkowicie ufać. Kiedy dowiedział się o jej drugim życiu, po prostu nie wiedział, co ze sobą począć. Poważnie wątpił, czy kiedykolwiek jeszcze potrafi komuś bez reszty zawierzyć. Wjechał do garażu rady miejskiej i zaparkował na miejscu zarezerwowanym dla prokuratora okręgowego Multnomah County, będącym jedną z niewielu rzeczy, których Tina nie pozbawiła go w wyniku rozwodu. Otworzywszy parasol przebiegł na drugą stronę ulicy, gdzie mieścił się gmach sądu. Wiatr zacinał deszczem pod parasol i usiłował wyrwać mu go z ręki. Wchodząc do budynku z szarego kamienia, Alan był cały przemoczony.

Czekając na windę, przeczesał palcami mokre włosy. Dochodziła ósma. W holu kręcili się nadrabiający miną młodzi prawnicy, podenerwowani, pełni nadziei i obawiający się zarazem najgorszego przedstawiciele procesujących się stron oraz dwaj albo trzej znudzeni sędziowie. Alan nie był w nastroju do towarzyskich pogawędek. Kiedy przyjechała winda, wcisnął przycisk szóstego piętra i stanął w głębi kabiny. — Komisarz Tobias prosił, żeby pan zadzwonił — poinformowała go recepcjonistka, gdy wszedł do swego biura. — Mówił, że to ważne. Alan podziękował jej i pchnął niskie drzwi, które oddzielały poczekalnię od reszty biura. Jego gabinet mieścił się za pierwszymi drzwiami z prawej strony wąskiego korytarza. — Dzwonił komisarz Tobias — powiedziała sekretarka. — Mówiła mi Winona. — Sprawiał wrażenie podenerwowanego. Niełatwo było sobie wyobrazić rzecz, która mogłaby zdenerwować Williama Tobiasa. Szczupły szef policji miał temperament księgowego. Alan strzepnął wodę z parasola, powiesił na wieszaku płaszcz, zasiadł za swoim wielkim biurkiem i wykręcił numer mieszczącego się po drugiej stronie ulicy komisariatu policji. — Co się stało? — zapytał. — Mamy kolejny przypadek. Upłynęło kilka sekund, zanim Alan domyślił się, o czym mówi Tobias. — Nazywa się Victoria Miller. Dwadzieścia sześć lat. Atrakcyjna blondynka. Gospodyni domowa. Bezdzietna. Mąż pracuje w agencji reklamowej Branda, Gatesa i Valcrofta. — Macie ciało? — Nie. Po prostu zniknęła, ale wiemy, że to on. — Ten sam liścik? — Na poduszce na łóżku. „Nie zapomnisz mnie”. I kolejna czarna róża. — Czy tym razem były jakieś ślady walki? — Wszystko wygląda identycznie jak poprzednio. Jakby facetka zapadła się pod ziemię. Obaj mężczyźni przez chwilę milczeli.

— Nie było przecieków do gazet? — Jeśli o to chodzi, mamy szczęście. Nie odnaleźliśmy żadnego ciała, w związku z czym traktujemy te sprawy jako normalne zaginięcia. Ale nie wiem, jak długo uda nam się utrzymać to w tajemnicy. Trzej mężowie też nie będą czekać w nieskończoność. Reiser, ten adwokat, wydzwania do mnie trzy albo cztery razy dziennie, a Farrar, księgowy, grozi, że jeśli szybko nie odnajdziemy jego żony, pójdzie z tym do gazet. — Trafiliście na jakiś trop? — Kompletnie nic. W laboratorium są w kropce. Nie znaleźliśmy żadnych nietypowych włókien ani włosów. Żadnych odcisków palców. Użyty papier listowy można kupić w każdym sklepie. Róża jest zwyczajną różą, podobnie jak czarny barwnik. — Co proponujesz? — Szukamy w komputerze wszystkich spraw o podobnym modus operandi. Kazałem Rossowi Barrowowi dzwonić do innych komisariatów i do FBI. — Czy sprawdzasz ewentualne powiązania między ofiarami? — Jasne. Mamy mnóstwo rzucających się w oczy podobieństw. Wszystkie trzy kobiety są mniej więcej w tym samym wieku, należą do wyższej klasy średniej, nie mają dzieci, nie pracują, a ich mężowie zajmują kierownicze stanowiska. Nie mamy jednak niczego, co wiązałoby je wzajemnie między sobą. Opis pasował świetnie do Tiny. Alan zamknął oczy i pomasował powieki. — Sprawdziliście kluby sportowe, ulubione sklepy, kółka biblioteczne? Może chodziły do tego samego doktora albo dentysty? — zapytał. — Sprawdziliśmy to wszystko i jeszcze kilkanaście innych rzeczy. — Tak, jestem pewien, że to zrobiliście. Z jaką częstotliwością działa sprawca? — Wygląda na to, że porwania następują raz w miesiącu. Co teraz mamy? Początek października. Farrar zaginęła w sierpniu, Reiser we wrześniu. — Chryste. Powinniśmy szybko na coś trafić. Kiedy to się rozniesie, prasa rozerwie nas na strzępy.

— Nie musisz mi o tym mówić. Alan westchnął. — Dziękuję za wiadomość. Informuj mnie na bieżąco. — Oczywiście. Alan odłożył słuchawkę i przekręcił się na krześle, żeby wyjrzeć przez okno. Jezu, ależ był zmęczony. Zmęczony deszczem, zmęczony tym dupkiem, który zostawiał po sobie czarne róże, zmęczony Tiną i wszystkim, co potrafił sobie wyobrazić. Pragnął tylko jednego: znaleźć się sam jeden na zalanej słońcem plaży, gdzie nie byłoby żadnych kobiet i żadnych telefonów, a jedyna decyzja, jaką musiałby podjąć, dotyczyłaby mocy filtru płynu do opalania, którym powinien się nasmarować.

2 Nikt nie powiedział nigdy Elizabeth Tannenbaum, że jest olśniewającą pięknością, ale większość mężczyzn uważała ją za atrakcyjną. Prawie nikt nie mówił też do niej „Elizabeth”. „Elizabeth” było królewskie, chłodne, rzucające na kolana. „Betsy” to była kobieta, na którą przyjemnie było spojrzeć — być może z lekką nadwagą i trochę zbyt inteligentna, ale mimo to lubiąca się zabawić. „Betsy” jak najbardziej jej odpowiadało. Betsy mogła czasami konać ze zmęczenia i tak właśnie czuła się Betsy Tannenbaum, kiedy zabrzęczał dzwonek interkomu. Upychała akurat do teczki akta sprawy Moralesa, żeby móc popracować nad nią wieczorem, gdy odbierze już z przedszkola Kathy, ugotuje obiad, doprowadzi do porządku dom, pobawi się z małą i tak dalej, i tak dalej. — Nie mogę przyjąć tego telefonu, Ann. Spóźnię się do przedszkola. — Facet mówi, że to ważne. — Nie ma rzeczy nieważnych. Kto to jest? — Nie przedstawił się. Betsy westchnęła i spojrzała na zegar. Dochodziło wpół do piątej. Jeśli odbierze Kathy dopiero o piątej, nie zdąży ugotować obiadu przed szóstą. Z drugiej strony, jeśli przestanie przyjmować nowych klientów, może się zdarzyć, że będzie miała całe długie dnie na zakupy. Odłożyła trzymane w ręku papiery i

podniosła słuchawkę. — Betsy Tannenbaum. — Dziękuję, że zgodziła się pani ze mną porozmawiać. Nazywam się Martin Darius. Betsy wstrzymała oddech. Wszyscy w Portland znali nazwisko Dariusa, ale niewiele osób mogło się pochwalić, że do nich zadzwonił. — Kiedy wychodzi z biura pani personel? — zapytał Darius. — Koło piątej, kwadrans po piątej. Dlaczego pan pyta? — Muszę porozmawiać z panią dziś wieczorem i nie chcę, żeby ktoś o tym wiedział, nawet pani sekretarka. Czy odpowiada pani godzina szósta? — Niestety nie. Przykro mi. Czy nie moglibyśmy się spotkać jutro? Jutro mam dużo wolnego czasu. — Ile wynosi pani normalna opłata? — Sto dolarów za godzinę. — Jeśli spotka się pani ze mną dziś o szóstej, zapłacę pani dwa i pół tysiąca dolarów za konsultację. Jeśli zdecyduję się panią wynająć, na pewno będzie pani bardzo zadowolona z honorarium. Betsy wzięła głęboki oddech. Myślała o tym z prawdziwą niechęcią, ale wyglądało na to, że będzie musiała zadzwonić do Ricka. Nie mogła po prostu pozwolić, żeby przeszły jej koło nosa takie pieniądze. Ani taki klient. — Czy może pan chwilę poczekać przy aparacie, panie Darius? Mam pewne zobowiązania i muszę sprawdzić, czy mogę je przekazać komu innemu. — Poczekam. Betsy wystukała numer Ricka Tannenbauma na drugiej linii. Był na zebraniu, ale sekretarka połączyła go. — O co chodzi, Betsy? Jestem bardzo zajęty — powiedział, nie starając się wcale ukryć zniecierpliwienia. — Przepraszam, że zawracam ci głowę, ale mam awaryjną sytuację. Klient chce się ze mną spotkać o szóstej. Czy mógłbyś odebrać Kathy z przedszkola? — Nie możesz poprosić o to swojej matki? — Poszła na brydża, a ja nie znam telefonu jej przyjaciółki. — Więc powiedz klientowi, że spotkasz się z nim jutro. — Jutro nie może. To musi być dzisiaj.

— Do diabła, Betsy, kiedy się rozstawaliśmy, obiecałaś, że nie będziesz mi robiła takich numerów. — Naprawdę bardzo mi przykro — powiedziała Betsy, tak samo wściekła na siebie, że go błaga, jak i na Ricka, że robi trudności. — Rzadko proszę cię, żebyś odebrał Kathy, ale tym razem naprawdę nie mam innego wyjścia. Rick przez chwilę milczał. — Dobrze, odbiorę ją — odparł w końcu wściekłym tonem. — Do której mam tam być? — Przedszkole zamykają o szóstej. Jestem ci bardzo wdzięczna. Pożegnała się szybko, bojąc się, że Rick zmieni zdanie. — Mogę pana przyjąć o szóstej, panie Darius. Zna pan adres mojego biura? — Tak — odparł Darius. Połączenie urwało się. Betsy odłożyła powoli słuchawkę i odchyliła się do tyłu w fotelu, zastanawiając się, jakiego rodzaju sprawę może mieć do niej człowiek pokroju Dariusa. Spojrzała na zegarek. Było już trzydzieści pięć minut po szóstej i Darius w ogóle się nie pokazał. Była wściekła, że każe jej na siebie czekać po tych wszystkich ceregielach, ale nie aż tak wściekła, żeby machnąć ręką na dwa i pół tysiąca dolarów i pójść do domu. Poza tym, czekając na klienta, mogła popracować trochę nad sprawą Moralesa. Zdecydowała, że da Dariusowi kolejne pół godziny. Deszcz stukał w szybę za jej plecami. Betsy stłumiła ziewnięcie i okręciła się na krześle, żeby wyjrzeć przez okno. Większość biur w budynku naprzeciwko była już pusta. Słyszała rozpoczynające pracę sprzątaczki. Do tej pory jej własny gmach też prawdopodobnie opustoszał, jeśli nie liczyć ludzi, którzy dyżurowali tutaj w nocy. Cisza sprawiła, że poczuła się trochę nieswojo. Kiedy odwróciła się z powrotem, w progu stał Darius. Przełknęła nerwowo ślinę. — Pani Tannenbaum? — zapytał, wchodząc do środka. Betsy wstała. Mimo że miała pięć stóp i jedenaście cali, patrząc na niego musiała zadzierać głowę. Darius podał jej rękę, odsłania-

jąc tkwiące we francuskich mankietach przepiękne złote spinki. Jego dłoń była chłodna, maniery wyniosłe. Betsy nie wierzyła w aurę, ale ten mężczyzna na pewno miał w sobie coś, czego nie sposób było dostrzec w telewizji ani na zdjęciu w gazecie. — Przepraszam, że zachowuję się w tak tajemniczy sposób, pani Tannenbaum — powiedział, kiedy oboje usiedli. — Za dwa i pół tysiąca dolarów może pan nawet założyć maskę, panie Darius. Darius uśmiechnął się. — Lubię adwokatów z poczuciem humoru. Nie spotkałem ich dotąd zbyt wielu. — Dlatego, że ma pan do czynienia z prawnikami specjalizującymi się w sprawach gospodarczych i podatkach. Adwokaci kryminalni nie przetrwaliby długo bez poczucia humoru. Darius odchylił się do tyłu na krześle i rozejrzał po ciasnym pokoju. To był jej pierwszy gabinet; niewielki i zastawiony sprzętami. Zarobiła w tym roku dość pieniędzy, żeby pomyśleć o zmianie lokalu. Jeśli uda jej się kiedyś doprowadzić do końca proces o aborcję, na pewno się przeprowadzi, ale sprawa utknęła na razie w sądzie apelacyjnym i całkiem możliwe było, że nie zobaczy ani grosza. — Kilka dni temu byłem na akademii dobroczynnej w portlandzkiej operze — powiedział Darius. — Bywa pani na takich imprezach? — Niestety nie. — Wielka szkoda. Są całkiem interesujące. Wdałem się tam w ciekawą dyskusję z Maksine Silver. Należy do zespołu. Ma bardzo zdecydowane poglądy. Dyskutowaliśmy na temat książki Greiga. Czytała ją pani? — Powieść, której autorem jest notoryczny morderca? — zapytała Betsy, zdumiona kierunkiem, jaki przybiera ich rozmowa. Darius kiwnął głową. — Zerknęłam na kilka recenzji, ale nie mam czasu czytać niczego oprócz pism prawniczych. Nie jest to zresztą mój ulubiony rodzaj literatury. — Niech pani nie ocenia książki po jej autorze, pani Tannenbaum. To naprawdę odkrywcze dzieło. Historia naszych cza-

sów. Autor opisuje udręki swojego bohatera z taką wrażliwością, że zapomina się prawie, co Greig zrobił tym dzieciom. Mimo to Maksine jest zdania, że książka nie powinna zostać opublikowana... wyłącznie dlatego, że napisał ją Greig. Czy pani z tym się zgadza? Pytanie Dariusa było dziwne, ale Betsy postanowiła przyjąć warunki gry. — Jestem przeciwko cenzurze. Nie zakazałabym wydania książki tylko z tego powodu, że nie pochwalam postępowania osoby, która ją napisała. — Czy gdyby wydawca ugiął się na przykład pod presją organizacji kobiecych i wycofał książkę z obiegu, zgodziłaby się pani reprezentować Greiga? — Panie Darius... — Martin. — Czy zadaje pan te pytania w jakimś określonym celu, czy to tylko luźna pogawędka? — Niech pani zrobi mi tę grzeczność i odpowie. — Zgodziłabym się go reprezentować. — Wiedząc, że jest potworem? — Broniłabym zasady, panie Darius. Wolności słowa. „Hamlet” pozostałby „Hamletem”, nawet gdyby napisał go Charles Manson. Darius roześmiał się. — Dobrze powiedziane — stwierdził i wyjął z kieszeni czek. — Proszę przeczytać umieszczoną tutaj sumę i powiedzieć mi, co pani o niej sądzi — powiedział, kładąc go na biurku. Czek wystawiony był na nazwisko Elizabeth Tannenbaum i opiewał na sumę pięćdziesięciu ośmiu tysięcy trzystu czterdziestu sześciu dolarów i czterdziestu siedmiu centów. Liczba wydawała się Betsy w dziwny sposób znajoma. Zmarszczyła brwi, a potem zaczerwieniła się, uświadamiając sobie, że tyle właśnie wyniosły jej łączne dochody w zeszłym roku. Darius mógł się o tym dowiedzieć, jeśli miał dostęp do jej zeznań podatkowych. — Sądzę, że ktoś wtrąca się w moje prywatne sprawy — warknęła — i wcale mi się to nie podoba. — Dwa i pół tysiąca z tej sumy wyniesie opłata za dzisiejszą konsultację — powiedział Darius, ignorując jej gniewny ton. —

Reszta stanowi zaliczkę. Niech ją pani umieści na koncie i zatrzyma odsetki. Któregoś dnia mogę poprosić o jej zwrot. Mogę również poprosić, żeby mnie pani reprezentowała, i wtedy może pani zaproponować honorarium w dowolnym stopniu przekraczające wysokość zaliczki. — Nie jestem pewna, czy chcę dla pana pracować, panie Darius. — Dlaczego? Bo zasięgnąłem o pani języka? Nie dziwię się, że to panią zdenerwowało, ale człowiek na moim stanowisku nie może ryzykować. Istnieje tylko jedna kopia raportu na pani temat i przyślę ją pani niezależnie od tego, jak zakończy się nasze spotkanie. Ucieszy się pani, widząc, co mówią o pani jej koledzy. — Dlaczego nie chce pan zaproponować tej sumy firmie, która prowadzi pańskie sprawy gospodarcze? — Nie chcę dyskutować na temat tej sprawy z moimi prawnikami od interesów. — Czy jest pan objęty śledztwem w sprawie jakiegoś przestępstwa? — Porozmawiamy o tym, kiedy okaże się to konieczne. — W Portland jest kilku doskonałych obrońców kryminalnych, panie Darius. Dlaczego wybrał pan akurat mnie? Darius sprawiał wrażenie rozbawionego. — Powiedzmy po prostu, że gdybym musiał wynająć adwokata, jest pani według mnie osobą najlepiej predestynowaną do poprowadzenia mojej sprawy. — Bałabym się podejmować obrony tylko na takiej podstawie. — Niech pani się nie obawia. Ten czek do niczego pani nie zobowiązuje. Proszę go wziąć i wykorzystać odsetki. Jeśli do pani przyjdę i uzna pani, że nie może mnie reprezentować, wolno pani zawsze oddać pieniądze z powrotem. Chciałbym panią również zapewnić, że jeśli zostanę oskarżony, zarzuty będą niesłuszne i będzie pani mnie mogła bronić z czystym sumieniem. Betsy przyjrzała się czekowi. Suma prawie czterokrotnie przewyższała najwyższe uzyskane przez nią do tej pory honorarium, a poza tym Martin Darius nie był klientem, którego mógłby odprawić z kwitkiem zdrowy na umyśle adwokat.

— Rozumiem, że przyjmując ten czek, nie biorę na siebie żadnych zobowiązań — upewniła się Betsy. — Naturalnie. Przyślę pani pisemne warunki udzielenia zaliczki, w których umieszczone będą szczegóły naszej umowy. Podali sobie ręce i Betsy odprowadziła Dariusa do wyjścia. Potem zamknęła drzwi na klucz i weszła z powrotem do swojego gabinetu. Kiedy była pewna, że Dariusa nie ma w pobliżu, ucałowała czek, wydała cichy okrzyk triumfu i zakręciła się na pięcie. Ktoś, kto miał na imię Betsy, mógł pozwolić sobie od czasu do czasu na trochę dziecinne zachowanie.

3 Parkując samochód przed domem, była we wspaniałym nastroju. Powodem nie była sama zaliczka, ale fakt, że ze wszystkich adwokatów w Portland Martin Darius wybrał właśnie ją. Broniąc osób w rodzaju Andrei Hammermill, wyrobiła sobie dobrą reputację, ale klienci z dużymi pieniędzmi wciąż zwracali się do adwokatów z dużymi nazwiskami. Aż do dziś wieczór. Rick Tannenbaum otworzył drzwi, zanim Betsy wyłowiła klucze z torebki. Jej mąż był szczupły i o cal niższy od niej. Gęste czarne włosy czesał tak, żeby zasłonić wysokie czoło, a gładka cera i jasnoniebieskie oczy sprawiały, że nie wyglądał na swoich trzydzieści sześć lat. Zawsze zachowywał się w sposób przesadnie oficjalny. Nawet teraz, kiedy powinien się odprężyć, nie rozluźnił krawata i miał na sobie marynarkę. — Do diabła, Betsy, jest już prawie ósma. Gdzie byłaś? — Klient przyszedł dopiero o wpół do siódmej. Przepraszam. Zanim Rick zdążył powiedzieć coś więcej, do przedpokoju wpadła Kathy. Betsy rzuciła teczkę i torebkę na krzesło i podniosła w górę swoją sześcioletnią córkę. — Narysowałam obrazek. Musisz zobaczyć — oznajmiła Kathy, wyrywając się z jej objęć, kiedy tylko dostała całusa. — Przynieś go do kuchni — odparła Betsy, stawiając małą na podłodze i zdejmując żakiet. Kathy natychmiast pognała do swojej sypialni. Powiewały za nią długie blond loki.

— Proszę, nie rób mi nigdy więcej takich rzeczy — powiedział Rick, kiedy córka znalazła się wystarczająco daleko, żeby go nie usłyszeć. — Czułem się jak głupek. Siedziałem na zebraniu z Donovanem i trzema innymi adwokatami i nagle musiałem im oznajmić, że wychodzę, bo muszę odebrać córkę z przedszkola. Uzgodniliśmy, że to należy do twoich obowiązków. — Przepraszam, Rick. Nie mogłam skontaktować się z mamą i musiałam spotkać się z klientem. — Ja też mam swoich klientów i muszę dbać o pozycję w firmie. Chcę zostać partnerem, ale na pewno mi się to nie uda, jeśli będę miał opinię kogoś, na kim nie można polegać. — Na litość boską, Rick. Ile razy dotąd prosiłam cię o coś takiego? To przecież także twoja córka. Donovan rozumie, że masz dziecko. Takie rzeczy się zdarzają. Do kuchni wbiegła Kathy i przestali się kłócić. — To jest ten obrazek — oświadczyła, podając matce duży arkusz papieru do rysowania. Betsy przez chwilę przyglądała się rysunkowi. Kathy patrzyła na nią z wyczekiwaniem. W błękitnych dżinsach i pasiastej koszuli z długimi rękawami wyglądała wprost prześlicznie. — No cóż, Kathy Tannenbaum — powiedziała Betsy, odsuwając obrazek na długość ramienia. — To najbardziej fantastyczny rysunek słonia, jaki kiedykolwiek widziałam. — To jest krowa, mamo. — Krowa z trąbą? — To jest ogon. — Aha. Jesteś pewna, że to nie słoń? — Przestań mi dokuczać — odparła poważnym tonem Kathy. Betsy roześmiała się. Uścisnęła i ucałowała córkę, po czym oddała jej rysunek. — Jesteś największą artystką od czasów Leonarda da Vinci. Może nawet większą. A teraz daj mi przygotować kolację. Kathy pobiegła z powrotem do swojego pokoju. Betsy postawiła na kuchence patelnię i wyjęła z szafki pomidora i sałatę. — Co to za ważny klient? — zapytał Rick. Betsy nie chciała mu tego zdradzać, zwłaszcza że Darius nie

życzył sobie, żeby ktoś dowiedział się o jego wizycie. Ale czuła, że winna jest Rickowi tę informację. — To bardzo poufna sprawa. Obiecasz, że nikomu nie piśniesz ani słówka, jeśli ci powiem? — Jasne. — Wynajął mnie dzisiaj Martin Darius — powiedziała, szeroko się uśmiechając. — Martin Darius? — powtórzył z niedowierzaniem Rick. — Po co miałby cię wynajmować? Obsługą prawną jego firm zajmuje się Parish, Marquette i Reeves. — Najwyraźniej uważa, że ja również mogę go reprezentować — odparła, starając się nie pokazać po sobie, jak bardzo zabolała ją reakcja Ricka. — Nie masz przecież praktyki w sprawach gospodarczych. — Nie sądzę, żeby to dotyczyło interesów. — W takim razie czego? — Nie powiedział. — Jaki on jest? Betsy zastanawiała się przez chwilę nad tym pytaniem. Jakiego rodzaju człowiekiem był Martin Darius? — Trochę niesamowity — odpowiedziała. W tej samej chwili do kuchni wtoczyła się z powrotem Kathy. — Lubi udawać tajemniczego i pokazywać, że ma wszystkich w kieszeni. — Co gotujesz, mamo? — Rostbef, moja panno. — Betsy wzięła Kathy na ręce i zaczęła skubać ją zębami w szyję, aż mała głośno pisnęła. — A teraz zostaw mnie w spokoju, bo nigdy nie zrobię kolacji. Zjesz razem z nami? — zapytała Ricka, stawiając Kathy na podłodze. Rick zrobił niewyraźną minę i spojrzał na zegarek. — Dziękuję, ale muszę jeszcze wrócić do biura. — W porządku. Jeszcze raz dziękuję, że odebrałeś Kathy. Wiem, jaki jesteś zajęty i doceniam to, że mogłeś mi pomóc. — Cóż... przepraszam, że tak na ciebie naskoczyłem. Chodzi po prostu o to... — Wiem — przerwała mu Betsy. Rick wyglądał, jakby miał zamiar coś powiedzieć. Zamiast tego jednak podszedł do szafy i wyjął płaszcz. — Życzę powodzenia z Dariusem — powiedział, wycho-

dząc. Betsy zamknęła za nim drzwi. Usłyszała w jego głosie zazdrość i żałowała, że podała mu nazwisko nowego klienta. Nie powinna mówić mu niczego, co wskazywałoby, jak dobrze jej się powodzi. — „...ale zbudowanie tratwy zajmuje trochę czasu, nawet jeśli ktoś jest taki zręczny i pracowity jak Blaszany Drwal, i kiedy nastała noc, robota nie była skończona. Znaleźli więc zaciszne miejsce pod drzewami, gdzie spali smacznie aż do rana; Dorothy śniła o Szmaragdowym Mieście i o dobrym Czarowniku z Oz, który wkrótce wyśle ją z powrotem do domu”. — A teraz — powiedziała Betsy, zamykając książkę i kładąc ją na łóżku Kathy — czas już, żeby mój mały czarownik uderzył w kimono. — Nie możesz przeczytać mi jeszcze jednego rozdziału? — zapytała błagalnym tonem Kathy. — Nie, nie mogę przeczytać jeszcze jednego rozdziału — odparła Betsy, obejmując ją za szyję. — I tak przeczytałam ci o jeden więcej, niż się umówiłyśmy. Co za dużo, to niezdrowo. — Jesteś niedobra, mamo — powiedziała Kathy z uśmiechem, którego Betsy nie mogła zobaczyć, ponieważ dotykała policzkiem miękkich włosów córki. — Fatalna sprawa. Masz najbardziej niedobrą mamę na całym świecie i nie możesz nic na to poradzić. — Betsy pocałowała Kathy w czoło, po czym wyprostowała się. — A teraz śpij. Do zobaczenia rano. — Dobranoc, mamo. Kathy przekręciła się na bok i przytuliła do piersi Olivera, wielkiego pluszowego skunksa. — Dobranoc, kwiatuszku. Betsy zamknęła za sobą drzwi sypialni córki i przeszła do kuchni, żeby pozmywać naczynia. Chociaż za nic w świecie nie przyznałaby się do tego swoim przyjaciółkom feministkom, uwielbiała zmywać naczynia. To była doskonała terapia. Dzień adwokata obfitował w wiele stresujących sytuacji i niedających się rozwiązać problemów. Zmywanie naczyń było konkretnym

zadaniem, które Betsy mogła wykonać, kiedy tylko chciała. Za każdym razem czekała ją nagroda — satysfakcja z dobrze wykonanej roboty. A po spotkaniu z Rickiem potrzebna jej była jakaś szybka gratyfikacja. Wiedziała, dlaczego jest taki wściekły. Rick był supergwiazdą na wydziale prawa i Donovan, Chastain i Mills ściągnęli go do swojego zatrudniającego dwustu prawników pańszczyźnianego folwarku, kusząc wysoką pensją i obietnicą rychłego objęcia stanowiska partnera. Tyrał w firmie jak dziki osioł, ale stanowisko partnera wciąż pozostawało poza jego zasięgiem. W zeszłym roku, kiedy Betsy zaczęła robić prawdziwą karierę, po raz kolejny odmówiono mu awansu i okazało się to druzgocącym ciosem dla jego psychiki. Ich trwające dziesięć lat małżeństwo nie było w stanie wytrzymać napięcia. Dwa miesiące temu, kiedy powiedział, że ją zostawia, Betsy po prostu osłupiała. Wiedziała, że mają problemy, ale nigdy nie sądziła, że tak po prostu odejdzie. Szperała w pamięci, szukając powodu zazdrości Ricka. Czy ostatnio się zmienił, czy też od początku był taki zapatrzony w siebie? Ciężko jej było uwierzyć, że miłość Ricka okazała się zbyt krucha, żeby znieść jej sukces, i nie zamierzała rezygnować z kariery tylko po to, żeby poprawić mu samopoczucie. Dlaczego miałaby to zresztą robić? Jej zdaniem Rick powinien po prostu zacząć traktować ją jak kogoś równego sobie. Skoro tego nie potrafił, nie mogła być dalej jego żoną. Jeśli ją kochał, nie powinno to być takie trudne. Była przecież dumna z jego osiągnięć. Dlaczego on nie potrafił być z niej dumny? Nalała sobie szklankę mleka i zgasiła światło. Kuchnia podobnie jak reszta domu pogrążyła się w mroku. Betsy postawiła szklankę na stole i usiadła na krześle. Popijając mleko, wyglądała sennie przez okno. W wielu domach w sąsiedztwie było już ciemno. Róg podwórka obejmował blady krąg rzucanego przez uliczną latarnię światła. Po wyjściu Ricka i położeniu spać Kathy zrobiło się bardzo cicho. Z zewnątrz nie dobiegał żaden uliczny hałas, nie grał żaden telewizor. Nie słychać było odgłosów, które wydają zwykle krzątający się po domu ludzie. Betsy w swojej praktyce miała do czynienia z wystarczającą liczbą rozwodów, żeby wiedzieć, że wielu byłych mężów nigdy

nie zrobiłoby tego, co dziś wieczorem zrobił dla niej Rick. Zrobił to dla Kathy, ponieważ ją kochał. A Kathy kochała Ricka. Córka bardzo ciężko znosiła ich separację. Czasami, kiedy Betsy była sama i w domu panowała cisza, zdarzały się takie jak ta chwile, kiedy brakowało jej Ricka. Nie miała pewności, czy go jeszcze kocha, ale pamiętała, jak było im kiedyś dobrze. Najgorsze były samotne noce. Brakowało jej seksu, ale również pieszczot i rozmów do poduszki. Czasami wydawało jej się, że mogliby znowu spróbować. Była przekonana, że dziś wieczorem, zanim wyszedł, chciał jej coś powiedzieć. Co to mogło być? Co odpowiedziałaby, gdyby oświadczył, że chce do niej wrócić? W końcu to on odchodząc wypiął się na ich dziesięć lat małżeństwa, dziecko, wspólne życie. Stanowili rodzinę, a Rick wykazał swoim postępowaniem, że nic to dla niego nie znaczy. Tamtej nocy, gdy od niej odszedł i leżała sama w łóżku, nie mogąc już dłużej płakać, obróciła się na bok i popatrzyła na ich ślubne zdjęcie. Rick szeroko się na nim uśmiechał. Powiedział jej wtedy, że nigdy nie był taki szczęśliwy. Wypełniała ją taka radość, że bała się, iż po prostu nie zdoła jej w sobie pomieścić. Jak mogło umrzeć takie uczucie?

Rozdział 4 1 — Zabawa trwała aż do rana? — zapytała sekretarka Way-ne’a Turnera, starając się bezskutecznie ukryć uśmiech. — To widać? — Zorientują się tylko ci, którzy wiedzą, jak rześko pan na ogół wygląda. Poprzedniej nocy Turner, asystent administracyjny Raymonda Colby’ego, zalał się w pestkę, świętując nominację senatora na przewodniczącego Sądu Najwyższego. Tego ranka płacił za swoje grzechy, ale nie miał żadnych wyrzutów sumienia. Awans zwierzchnika, któremu tyle zawdzięczał, sprawiał mu prawdziwą radość. Żałował tylko jednego: że Colby nie wystartował w wyścigu do Białego Domu. Byłby z niego wspaniały prezydent. Turner miał smukłą sylwetkę, pięć stóp i dziewięć cali wzrostu, pociągłą twarz, wystające kości policzkowe, krótko przycięte kręcone czarne włosy, przyprószone nieco na skroniach siwizną, i brunatną skórę, o kilka odcieni ciemniejszą od brązowego garnituru, który włożył tego ranka. Ważył tyle samo co wtedy, kiedy poznał Colby’ego. Przez cały ten czas nie stracił nic ze swego wigoru, rozpogodziły się tylko rysy twarzy, niegdyś skrzywione w grymasie wiecznego niezadowolenia. Powiesił na wieszaku za drzwiami płaszcz, zapalił czwartego tego dnia winstona i siadł za zawalonym papierami biurkiem. Za jego plecami jaśniała w oknie biała kopuła Kapitolu. Przerzucił szybko karteczki z wiadomościami. Wiele z nich zostawili reporterzy, którzy chcieli poznać bliżej kulisy nominacji Colby’ego. Kolejnych parą pochodziło od asystentów innych senatorów, interesujących się prawdopodobnie jego karierą prawniczą. Jeszcze inne zostawili partnerzy prestiżowych waszyngtońskich kancelarii, dając Turnerowi w ten sposób do zro-

zumienia, że nie musi się martwić o swoją przyszłość, kiedy senator zostanie przewodniczącym Sądu Najwyższego. Waszyngtońscy prawnicy zawsze chętnie korzystali z usług ludzi, którzy mieli ułatwiony dostęp do wpływowych osób. Turner wiedział, że sobie poradzi, ale szkoda mu było opuszczać senatora. Jego uwagę przyciągnęła ostatnia notatka. Pochodziła od Nancy Gordon, jednej z niewielu osób, do których, gdyby wrócił wczoraj po południu do biura, na pewno natychmiast by oddzwonił. Turner doszedł do wniosku, że zadzwoniła w sprawie nominacji. Na karteczce zapisany był numer telefonu w Hunter’s Point. — Mówi Wayne — powiedział, słysząc znajomy głos w słuchawce. — Co u ciebie? — Facet znowu wypłynął — poinformowała go bez zbędnych wstępów Gordon. Wayne dopiero po kilku sekundach załapał, o co chodzi. Poczuł, jak żołądek podchodzi mu do gardła. — Gdzie? — W Portland, w stanie Oregon. — Skąd wiesz? Nancy powiedziała mu. — Co zamierzasz teraz zrobić? — zapytał Turner, kiedy skończyła. — Samolot do Portland odlatuje za dwie godziny. — Dlaczego twoim zdaniem znowu zaczął to robić? — Dziwi mnie, że tak długo się powstrzymywał — odparła Gordon. — Kiedy dostałaś ten list? — Wczoraj, o piątej. Zaraz po przyjściu na swoją zmianę. — Wiesz o senatorze? — Słyszałam w wiadomościach. — Myślisz, że istnieje tu jakiś związek? Chodzi mi o zbieżność w czasie. To dziwne, że dostałaś wiadomość prawie równolegle z oświadczeniem prezydenta. — Może zachodzić jakiś związek. Nie wiem. Nie chcę wyciągać przedwczesnych wniosków. — Zadzwoniłaś do Franka? — zapytał Turner. — Jeszcze nie. — Zrób to. Niech wie. — Dobrze.

— Cholera. To absolutnie najgorszy moment na coś takiego. — Martwisz się o senatora? — Oczywiście. — Nie obchodzi cię los tych kobiet? — zapytała chłodno Gordon. — Nie próbuj ze mną tych numerów, Nancy. Wiesz cholernie dobrze, że obchodzi mnie los tych kobiet, ale Colby jest moim najlepszym przyjacielem. Czy możesz go w to nie mieszać? — Postaram się. Turner poczuł, że się spocił. Plastikowa słuchawka uwierała go w ucho. — Co zrobisz, kiedy go znajdziesz? — zapytał nerwowo. Gordon nie odpowiedziała od razu. Turner słyszał, jak głęboko oddycha. — Nancy? — Zrobię to, co będę musiała. Turner wiedział, co to znaczy. Jeśli Nancy Gordon odnajdzie człowieka, który prześladował ich w snach przez ostatnich dziesięć lat, po prostu go zabije. Cywilizowana strona natury Wayne’a Turnera chciała powiedzieć Nancy Gordon, że nie powinna brać sprawiedliwości we własne ręce. Ale pierwotna strona kazała mu się przymknąć, ponieważ wiedział, że wszyscy, włączając w to senatora, wyjdą na tym lepiej, jeśli człowiek, o którym mówiła Nancy Gordon, policjantka z wydziału zabójstw, nie będzie dłużej chodzić po ziemi.

2 Zabrzęczał dzwonek mikrofalówki i Alan Page wszedł do kuchni, starając się zerkać jednym okiem na telewizor. Spiker CBS podawał właśnie termin, na który wyznaczono przesłuchanie nowo mianowanego sędziego Sądu Najwyższego, Raymonda Colby’ego. Dzięki nominacji Colby’ego konserwatyści zyskiwali w składzie sądu solidną większość i dla prokuratora była to niewątpliwie dobra wiadomość. Alan wyjął z mikrofalówki gotowy obiad i omiótł krótkim spojrzeniem zawartość talerza. Miał trzydzieści siedem lat, krót-

ko przycięte czarne włosy i twarz, na której wciąż widać było ślady młodzieńczego trądziku oraz wyraz stanowczości, wprowadzający większość ludzi w nerwowy niepokój. Chude jak patyk ciało mogło sugerować, że interesuje się długimi dystansami. W rzeczywistości Alan był chudy, ponieważ nie interesowało go jedzenie i jadł tylko tyle, żeby w miarę sprawnie funkcjonować. Teraz, po rozwodzie, było jeszcze gorzej. Jego śniadanie stanowiła zazwyczaj filiżanka rozpuszczalnej kawy, lunch kanapka i kolejna filiżanka kawy, a kolację pizza. Reporter przeprowadzał wywiad z kimś, kto znał Colby’ego z czasów, gdy senator był dyrektorem generalnym Marlin Steel. Alan wziął do ręki pilota i zwiększył siłę głosu. Z tego, co słyszał, nic nie stało na przeszkodzie, aby zatwierdzono Colby’ego na stanowisku przewodniczącego Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych. Zaraz po zakończeniu wywiadu u drzwi zadzwonił dzwonek. Alan miał nadzieję, że to nie sprawa służbowa. O dziewiątej nadawano klasyczny film z Bogartem, na który czekał przez cały dzień. Kobieta trzymała nad głową teczkę, chroniąc się w ten sposób przed strugami deszczu. Obok niej stała mała brązowa walizka. Przy krawężniku czekała taksówka z włączonymi wycieraczkami i reflektorami, które przecinały ulewę snopami światła. — Alan Page? Kiwnął głową. Kobieta otworzyła skórzany futerał, który zaciskała w wolnej dłoni, i pokazała Alanowi swoją odznakę. — Nancy Gordon. Jestem detektywem z wydziału zabójstw policji w Hunter’s Point, w stanie Nowy Jork. Czy mogę wejść? — Oczywiście — odparł Page, odstępując krok do tyłu. Gordon dała znak taksówkarzowi, że może odjechać, po czym weszła do środka, strzepnęła z teczki wodę na wycieraczkę przed drzwiami i wciągnęła do przedpokoju walizkę. — Powieszę pani płaszcz — powiedział Alan. — Ma pani ochotę czegoś się napić? — Poproszę o gorącą kawę — odparła Gordon, podając mu płaszcz. — Co robi detektyw z Nowego Jorku w Portland, w stanie Oregon? — zapytał Alan, wieszając płaszcz w szafie w przed-

pokoju. — Czy mówią panu coś słowa „Nie zapomnisz mnie”, panie Page? Przez długą sekundę Alan stał zupełnie bez ruchu. Potem odwrócił się do swojego gościa. — Ta informacja nie została przekazana mediom. Skąd pani o niej wie? — Wiem więcej, niż potrafi pan sobie wyobrazić o tych, które „nie zostały zapomniane”. Wiem, co oznaczają te słowa. Wiem o czarnej róży. Wiem również, kto porwał pańskie zaginione kobiety. Alan potrzebował trochę czasu, żeby zebrać myśli. — Proszę, niech pani usiądzie, a ja zrobię kawę — powie dział. W niewielkim mieszkaniu salon i kuchnia stanowiły właściwie jedno przedzielone kontuarem pomieszczenie. Gordon usiadła w fotelu obok telewizora i cierpliwie czekała. Alan nalał do filiżanki wody z czajnika, dosypał do niej kawy Folger’s, podał filiżankę policjantce, wyłączył telewizor i usiadł naprzeciwko niej na kanapie. Gordon miała prawie sześć stóp wzrostu, umięśnione ciało sportsmenki i krótko przycięte blond włosy. Alan oceniał jej wiek na trzydzieści kilka lat. Z całej postaci policjantki emanowała powaga. Jej sukienka była skromna i surowa, oczy chłodne, usta zaciśnięte w prostą kreskę, a ciało wyprężone niczym u gotowego do obrony zwierzęcia. Gordon pochyliła się lekko do przodu. — Niech pan pomyśli o wzbudzających największy wstręt przestępcach, panie Page. Niech pan pomyśli o Bundym, Mansonie, Dahmerze. Pozostawiający te listy osobnik jest od nich sprytniejszy i o wiele bardziej niebezpieczny, ponieważ ci, których wymieniłam, nie żyją lub siedzą za kratkami. Naszemu przestępcy udało się umknąć. — Wie pani, kto to jest? — zapytał Alan. Gordon kiwnęła głową. — Przez dziesięć lat czekałam, aż da o sobie znać — powiedziała i przez chwilę patrzyła na unoszącą się z filiżanki parę. W końcu ponownie utkwiła oczy w Alanie. — Ten człowiek jest sprytny, panie Page, i jest zupełnie inny. W gruncie rzeczy, jeśli

weźmiemy pod uwagę nasze kryteria człowieczeństwa, wcale nie jest człowiekiem. Wiedziałam, że nie będzie w stanie wiecznie się kontrolować, i miałam rację. Teraz ujawnił się i mogę go złapać, ale potrzebna mi jest pańska pomoc. — Jeśli potrafi pani wyjaśnić tę sprawę, otrzyma pani wszelką pomoc, jakiej pani potrzebuje. Ale na razie wciąż nie mam pewności, kim pani naprawdę jest i o czym pani mówi. — Oczywiście. Przepraszam. Tak długo zajmowałam się tą sprawą, że zapominam, iż inni ludzie nie mają pojęcia, co się wydarzyło. Będzie pan musiał poznać całą prawdę, w przeciwnym razie nic pan nie zrozumie. Czy ma pan trochę czasu, panie Page? Czy mogę panu teraz o wszystkim opowiedzieć? Nie sądzę, żebyśmy mogli z tym poczekać nawet do rana. Nie możemy sobie na to pozwolić, kiedy ten człowiek grasuje na wolności. — Jeśli nie jest pani zbyt zmęczona... Gordon popatrzyła Alanowi prosto w oczy z taką siłą, że uciekł spojrzeniem w bok. — Jestem zawsze zmęczona, panie Page. Był okres, kiedy nie mogłam zasnąć bez pastylek. To minęło, ale nie przestały dręczyć mnie koszmary i nadal nie śpię zbyt dobrze. Nie będę dobrze spała, dopóki ten człowiek nie zostanie ujęty. Alan nie wiedział, co powiedzieć. Gordon spuściła wzrok i wypiła trochę kawy. A potem opowiedziała Alanowi Page’owi o Hunter’s Point.

Część druga Hunter’s Point

Rozdział 5

1 Okazała piętrowa rezydencja stała w połowie ślepej uliczki, w znacznej odległości od jezdni. Duży, starannie przystrzyżony trawnik tworzył szeroką strefę ochronną między domem i zabudowaniami po drugiej stronie ulicy. Na podjeździe przed przeznaczonym na trzy samochody garażem stało czerwone ferrari. Nancy Gordon domyśliła się, że to paskudna sprawa, widząc niewyraźne miny tłoczących się tuż za policyjnymi taśmami sąsiadów. Byli wstrząśnięci obecnością policyjnych samochodów i furgonetki z kostnicy na terenie zacisznego osiedla The Meadows, gdzie ceny domów zaczynały się od pół miliona dolarów, a zbrodnia była po prostu niedozwolona. Obawy Nancy potwierdziły ponure twarze dwóch detektywów z wydziału zabójstw, którzy rozmawiali stłumionymi głosami, stojąc na trawniku blisko frontowych drzwi. Zaparkowała swego forda tuż za wozem patrolowym i prześlizgnęła się między barierkami. Widząc ją, Frank Grimsbo i Wayne Turner przerwali rozmowę. Nancy miała na sobie dżinsy i luźną koszulkę. Telefon zadzwonił, kiedy leżała przed telewizorem w starej nocnej koszuli, popijając tanie białe wino i oglądając Metsów, którzy bili na głowę Dodgersów. Dżinsy i koszulka były pierwszymi rzeczami, które nawinęły jej się pod rękę, i ostatnimi, nad stosownością których by się zastanawiała. — Newman mówił, że tym razem jest ciało — powiedziała podekscytowana. —Dwa ciała. — Skąd wiecie, że to na pewno on’? — zapytała. — Liścik i czarna róża leżały na podłodze obok kobiety — odparł Frank Grimsbo, wysoki mężczyzna o wzdętym od piwa brzuchu, przerzedzających się czarnych włosach i upodobaniu do tanich kraciastych marynarek i spodni z poliestru.

— To on, nie ma co do tego żadnych wątpliwości — dodał Wayne Turner, studiujący zaocznie na drugim roku prawa chudy Murzyn z krótko ostrzyżonymi włosami i wiecznie skrzywioną twarzą. — Pierwszy gliniarz, który tu dotarł, miał dość oleju w głowie, żeby domyślić się, co jest grane. Od razu do mnie zadzwonił. Zanim kogokolwiek wpuściliśmy, Michaels zabezpieczył kartkę i całe miejsce zbrodni. — To prawdziwy przełom w śledztwie. Kto jest drugą ofiarą? — Melody Lake — odparł Grimsbo. — Ma sześć lat, Nancy. — O kurwa... — Natychmiast opuściło ją całe podniecenie, które poczuła, dowiedziawszy się, że mają w końcu ciało. — Czy ona... czy morderca coś jej zrobił? Turner pokręcił głową. — Nie była molestowana seksualnie. — A kobieta? — Sandra Lake. Matka. Śmierć nastąpiła w wyniku uduszenia. Została także ciężko pobita, ale nie ma żadnych śladów napastowania seksualnego. Oczywiście nie znamy jeszcze wyników sekcji. — Mamy jakiegoś świadka? — Nie wiem — odparł Grimsbo. — Wysłaliśmy mundurowych, żeby porozmawiali z sąsiadami, ale na razie niczego się nie dowiedzieli. Mąż znalazł ciała i mniej więcej piętnaście po ósmej zadzwonił pod numer dziewięćset jedenaście. Mówi, że nikogo nie widział, więc morderca musiał opuścić dom jakiś czas przed nim. Rezydencja stoi przy ślepej uliczce, która prowadzi do Sparrow Lane, jedynej drogi dojazdowej do osiedla. Mąż zobaczyłby każdego, kto wjeżdża i wyjeżdża. — Kto z nim rozmawiał? — Ja, przez parę minut — odparł Turner. — No i oczywiście pierwsi gliniarze, którzy się tu pojawili. Był zbyt załamany, żeby mówić do rzeczy. Znasz tego faceta, Nancy. — Tak? — To Peter Lake. — Ten adwokat? Grimsbo kiwnął głową. — Bronił Daleya. Nancy zmarszczyła brwi, próbując sobie przypomnieć, co wiedziała o Peterze Lake’u. Prowadząc śledztwo przeciwko

Daleyowi, zbytnio się nie napracowała. Co do adwokata, zapamiętała, że był przystojny i kompetentny. Trzymał ją na miejscu dla świadków nie dłużej niż pół godziny. — Lepiej wejdę do środka — powiedziała. Hol był olbrzymi. U sufitu wisiał niewielki żyrandol. Przed sobą miała położony trochę niżej, idealnie wysprzątany salon. Za wielkim panoramicznym oknem widać było małe sztuczne jezioro. W strategicznych miejscach znajdowały się, umieszczone najprawdopodobniej przez dekoratora wnętrz, dębowe stoliki z granitowymi blatami, utrzymane w pastelowych kolorach fotele i sofa oraz wiszące na ścianach kompozycje ze sznurka. Całość przypominała bardziej salon wystawowy niż miejsce, w którym mieszkają ludzie. Po lewej stronie znajdowały się szerokie, biegnące łukiem schody, które okalała barierka z polerowanego drzewa. Podpinające ją słupki ustawione były bardzo gęsto. Między nimi, gdzieś w połowie schodów, Nancy zobaczyła przykryty kocem niewielki kształt. Odwróciła wzrok. Technicy laboratoryjni zbierali dowody i odciski palców, fotograf robił zdjęcia. Lekarz sądowy, Bruce Styles, stał zwrócony do niej plecami pośrodku holu, między umundurowanym policjantem i jednym ze swoich asystentów. — Skończył pan? Doktor kiwnął głową i odstąpił w bok. Kobieta leżała twarzą w dół na białym futrzaku. Krew pozlepiała jej długie kasztanowate włosy. Nancy domyśliła się, że morderca powalił ją, uderzając od tyłu w głowę. Styles potwierdził jej domysły. — Wydaje mi się, że biegła do drzwi, a on uderzył ją z tyłu. Kiedy ją dusił, mogła być ogłuszona albo nieprzytomna. Nancy obeszła ciało, żeby móc obejrzeć twarz ofiary. Już po chwili tego pożałowała. Nawet jeśli kobieta była atrakcyjna, teraz trudno było cokolwiek powiedzieć o jej urodzie. Policjantka wciągnęła kilka razy głęboko powietrze. — A dziewczynka? — zapytała. — Złamany kark — odparł Styles. — Szybka, bezbolesna śmierć. — Naszym zdaniem była świadkiem morderstwa swojej matki — powiedział Turner. — Usłyszała jej krzyki i zeszła po schodach. — Gdzie jest mąż? — zapytała Nancy.

— W swoim gabinecie — odparł Turner. — Nie ma sensu odkładać tego na później. Peter Lake tkwił skulony w fotelu. Ktoś nalał mu szkockiej, ale szklanka była wciąż prawie pełna. Kiedy Nancy weszła do pokoju, podniósł wzrok i zobaczyła, że płacze. Jednak nawet w takim stanie był uderzająco przystojny: wysoki, schludny, atletycznie zbudowany. Elegancko uczesane złociste włosy, jego jasnobłękitne oczy i wyraziste rysy gładko ogolonej twarzy zawsze podbijały serca zasiadających w ławie przysięgłych kobiet. — Czy pan mnie pamięta, panie Lake? — zapytała Nancy. Zrobił zakłopotaną minę. — Nazywam się Nancy Gordon, pracują w wydziale zabójstw. Przesłuchiwał mnie pan podczas procesu Daleya. — Oczywiście, przepraszam. Nie prowadzę już teraz wielu spraw kryminalnych. — Jak pan się czuje? — zapytała, siadając naprzeciwko Lake’a. — Jestem oszołomiony. — Wiem, przez co pan przeszedł... — zaczęła Nancy. — Skąd pani może to wiedzieć? — zapytał, podnosząc głowę. — One nie żyją. Moja rodzina nie żyje. Zakrył oczy rękoma i zapłakał. Drżały mu ramiona. — Wiem, co pan czuje — odparła cicho Nancy. — Rok temu zabito mojego narzeczonego. Wiem teraz, co rzeczywiście czują bliscy ofiary, i to jest jedyna pozytywna rzecz, jaką z tego wyniosłam. Czasami mogę im nawet pomóc przejść przez najgorsze. Lake podniósł wzrok i otarł oczy. — Przepraszam — powiedział. — To jest po prostu takie straszne... Żona i córka były dla mnie wszystkim. A Melody... Jak ktoś mógł zrobić coś takiego małej dziewczynce? Nie mogła przecież nikogo skrzywdzić. Była jeszcze małym dzieckiem. — W ciągu minionych kilku miesięcy w Hunter ‘s Point zaginęły cztery kobiety, panie Lake. W każdym domu pozostawiono czarną różę i list, podobne do tych, które pan znalazł. Wiem, jak bardzo jest pan załamany, ale musimy działać szyb-

ko. W pana domu po raz pierwszy odnaleźliśmy ciała ofiar. To oznacza, że być może zaskoczył pan mordercę, zanim zdążył uprowadzić pańską żonę. Wszystko, co pan nam teraz powie, może mieć wielkie znaczenie: może pomóc nam ująć tego człowieka, zanim zabije następną ofiarę. — Nic nie wiem. Niech mi pani wierzy, zastanawiałem się już nad tym. Pracowałem do późna nad sprawą. Zadzwoniłem do Sandy, żeby ją uprzedzić. Podjeżdżając do domu, nie zobaczyłem nic podejrzanego. A potem... nie bardzo zdaję sobie sprawę, co robiłem potem. Wiem, że siedziałem przez jakiś czas na najniższym schodku. Lake przerwał i zaczął głęboko oddychać, starając się powstrzymać szloch. Trzęsła mu się górna warga. Po chwili opanował się i wypił trochę szkockiej. — Jest mi naprawdę ciężko. Chciałbym pomóc, ale... Naprawdę nie mogę się pozbierać. Nancy wstała i oparła dłoń na jego ramieniu. Lake zaczął ponownie płakać. — Zostawię panu moją wizytówkę. Chcę, żeby pan zadzwonił, jeśli będę mogła panu pomóc. W jakikolwiek sposób. Jeśli pan sobie coś przypomni, niech pan dzwoni, choćby było to pana zdaniem zupełnie nieistotne. — Zadzwonię. Jutro rano poczuję się lepiej i wtedy... Chodzi po prostu o to... — W porządku. Aha, jeszcze jedno. Będą pana nachodzić dziennikarze. Ci ludzie nie będą szanować pańskiej prywatności. Proszę, niech pan z nimi nie rozmawia. Jest wiele aspektów tej sprawy, których nie chcemy ujawniać opinii publicznej. Zatrzymujemy w tajemnicy fakty, które pomogą nam wyeliminować fałszywych sprawców i zidentyfikować prawdziwego zabójcę. Bardzo ważne jest, aby zachował pan to, co wie, dla siebie. — Nie będę rozmawiał z prasą. Nie chcę się z nikim widzieć. — Okej — powiedziała łagodnym głosem Nancy. — Na pewno pan się pozbiera. Nie na sto procent i nie za szybko, ale ukoi pan jakoś swoją rozpacz. To nie będzie łatwe. Ja wciąż jestem obolała, ale czuję się już lepiej i pan też poczuje się lepiej. Niech pan nie zapomni o tym, co powiedziałam o telefonie. To nie musi dotyczyć spraw policyjnych. Może pan zadzwonić po

prostu, żeby pogadać. Lake kiwnął głową. Kiedy Nancy wyszła z gabinetu, wyciągnął się w fotelu, odchylił do tyłu głowę i zaniknął oczy.

60

2 Hunter ‘s Point było liczącym sto dziesięć tysięcy mieszkańców miastem z modnymi butikami, eleganckimi restauracjami, filią uniwersytetu stanowego i mnóstwem centrów handlowych. W Hunter’s Point nie było slumsów, ale w położonych na jego obrzeżach domkach w stylu Cape Cod i niskich blokach mieszkali studenci i rodziny, których nie stać było na drogie osiedle w rodzaju The Meadows, gdzie mieszkali dojeżdżający do Nowego Jorku adwokaci, lekarze i biznesmeni. Komisariat policji mieścił się na peryferiach miasta, w nieciekawym kwadratowym budynku, który otaczał ze wszystkich stron ogrodzony siatką asfaltowy parking. Na parkingu stały wozy patrolowe, półciężarówki do ściągania źle zaparkowanych pojazdów i nieoznaczone samochody. Zespół roboczy „Czarnej róży” ulokował się w starym magazynie na tyłach budynku. Nie było tam ani jednego okna i wszystkim grały na nerwach stale zapalone jaskrawe jarzeniówki. Między dwie niezbyt wysokie szafy na akta wciśnięto kranik z zimną wodą, a przy kremowej ścianie ustawiono niski drewniany stół na rozchwianych nogach, na którym stał ekspres do kawy, cztery kubki, cukiernica i brązowa filiżanka z kilkoma opakowaniami sztucznej śmietanki. Pośrodku sali umieszczono cztery rządowe biurka z szarego metalu. Dwie ściany wypełniały tablice z poprzypinanymi zdjęciami ofiar i informacjami o przestępstwach. Nancy Gordon ślęczała zgarbiona nad raportem dotyczącym morderstwa żony i córki Lake’a. Od migotania jarzeniówki zaczynała boleć ją głowa. Zamknęła na chwilę oczy, odchyliła się do tyłu i pomasowała powieki. Otworzywszy je z powrotem, stwierdziła, że wpatruje się w przypięte przez Turnera na tablicy fotografie Samanthy Reardon i Patricii Cross. Dostarczyli je ich mężowie. Samantha na pokładzie żaglówki. Wysoka kobieta, z rozwianymi przez wiatr kasztanowatymi włosami i twarzą rozjaśnioną uśmiechem prawdziwego szczęścia. Pat w szortach i zakrywającym ramiona staniku na plaży w Oahu. Bardzo szczupła, właściwie nawet trochę za chuda.

Przyjaciele mówili, że przesadnie dbała o swoją figurę. Z wyjątkiem Samanthy Reardon, która była pielęgniarką, żadna z kobiet nigdy nie pracowała, a i Reardon rzuciła pracę wkrótce po ślubie. Wszystkie były szczęśliwymi, żyjącymi w luksusie gospodyniami domowymi, spędzającymi czas na grze w golfa i brydża. Ich wkład w życie społeczne polegał na zbieraniu datków podczas organizowanych w miejscowym klubie imprez. Gdzie były teraz? Czy jeszcze żyły? Czy umierały szybko, czy wolno, w udręce? Jak zachowywały się w ostatnich chwilach życia? Czy udało im się zachować choć trochę godności? Zadzwonił telefon. — Gordon — odezwała się, podnosząc słuchawkę. — Przyszedł pan Lake — poinformowała ją recepcjonistka. Nancy wyprostowała się. Od jej wizyty na miejscu zbrodni nie minęły jeszcze siedemdziesiąt dwie godziny. — Zaraz tam będę — powiedziała, rzucając pióro na stos policyjnych raportów. Tuż przy wejściu do komisariatu znajdowała się mała poczekalnia, w której stało kilka obitych imitacją skóry tanich foteli z chromowanymi poręczami. Poczekalnię oddzielały od reszty budynku drzwi z elektronicznym zanikiem oraz wysoki kontuar, nad którym zainstalowano przesuwaną szybę. Lake siedział na jednym z foteli. Był starannie uczesany i miał na sobie ciemny garnitur, białą koszulę i brązowy jednobarwny krawat. Jedynym świadectwem przebytej tragedii były zaczerwienione oczy sugerujące nie przespaną, przepłakaną noc. Nancy nacisnęła przycisk przy biurku recepcjonistki i otworzyła drzwi. — Nie byłem pewien, czy panią zastanę — powiedział Lake. — Mam nadzieję, że nie weźmie mi pani za złe, że zjawiam się bez uprzedzenia’. — Skądże znowu. Niech pan wejdzie. Poszukam jakiegoś miejsca, gdzie moglibyśmy porozmawiać. Lake ruszył w ślad za Nancy w głąb przypominającego szkolny korytarz holu. Stąpali po wybrzuszającym się miejscami, zniszczonym zielonym linoleum, mijając drzwi z nie pomalowanego brązowego drewna. Ze ścian odpadały łuski zielonej farby. Nancy otworzyła drzwi do jednej z sal przesłuchań

i stanęła z boku, wpuszczając Lake’a pierwszego. Ściany były tu obite białymi, tłumiącymi dźwięk płytkami. — Niech pan siada — powiedziała, wskazując jedno z plastikowych krzeseł, które stały po obu stronach długiego drewnianego stołu. — Zorganizuję trochę kawy. Jaką pan pije? — Czarną — odparł Lake. Kiedy Nancy wróciła z dwiema styropianowymi filiżankami, Lake siedział przy stole, trzymając ręce na kolanach. — Jak pan się czuje? — zapytała. — Bardzo zmęczony i przygnębiony. Próbowałem dzisiaj trochę popracować, ale nie mogę się skoncentrować. Wciąż myślę o Melody. Przerwał i wziął głęboki oddech. — Lepiej będzie, jeśli od razu przejdę do rzeczy — pod jął. — Nie mogę się skupić i mam wrażenie, że przez dłuższy czas nie będę zdolny do efektywnej pracy. Siedziałem dzisiaj nad dokumentami sprzedaży jakiejś nieruchomości i wydawało mi się to takie... Po prostu nic dla mnie nie znaczyło... Mam dwóch wspólników, którzy mogą poprowadzić moją kancelarię aż do chwili, kiedy się z tym wszystkim uporam, jeśli kiedykolwiek mi się to w ogóle uda. W tej chwili pragnę tylko jednego: odkryć, kto zamordował Sandy i Melody. Nie potrafię myśleć o niczym innym. — Ja też nie potrafię myśleć o niczym innym, panie Lake. I nie jestem w tym osamotniona. Mam zamiar powiedzieć panu o kilku rzeczach. Ale to są ściśle poufne informacje i musi pan obiecać, że zachowa je dla siebie. Lake kiwnął głową. — Zanim zamordowano pańską żonę i córkę, w Hunter’s Point zostały porwane cztery kobiety. Żadnej z nich do tej pory nie odnaleziono. Nie od razu zrozumieliśmy, z czym mamy do czynienia, ponieważ nie było ciał. Z początku traktowaliśmy zgłoszenia jak zwykłe zaginięcia. Ale sprawca zostawiał za każdym razem w domach ofiar czarną różę i karteczkę z napisem „Nie zapomnisz mnie” i po drugim porwaniu wie-

dzieliśmy już, co jest grane. Komendant powołał specjalną grupę roboczą, która zajmuje się wyłącznie tymi przypadkami. — Jestem pewien, że dajecie z siebie wszystko — przerwał jej Lake. — I nie zamierzam was w najmniejszym stopniu krytykować. Chcę tylko pomóc. Chcę uczestniczyć jako wolontariusz w pracach waszej grupy. — To jest całkowicie wykluczone, panie Lake. Po pierwsze, nie jest pan policjantem. Po drugie, przeciw pańskiemu udziałowi w pracach naszej grupy przemawiają także inne względy. Jest pan zbyt zaangażowany emocjonalnie, żeby zachować niezbędny obiektywizm. — Prawników szkoli się, żeby byli obiektywni. A ja mogę wnieść do waszego śledztwa coś nowego: znajomość psychiki przestępcy, którą zdobyłem podczas swojej adwokackiej praktyki. Obrońcy w sprawach karnych dowiadują się od przestępców rzeczy, o których policjanci nie mają najmniejszego pojęcia, ponieważ my cieszymy się ich zaufaniem. Moi klienci wiedzą, że mogą mi powiedzieć wszystko, nawet najbardziej okropne rzeczy, bo zawsze będę respektował ich prywatność. Wy widzicie przestępców, kiedy mają na twarzach maski. Ja widzę ich takimi, jakimi naprawdę są. — Moim zdaniem, panie Lake, policjanci również znają bardzo dobrze psychikę przestępcy... czasami nawet zbyt dobrze. Oglądamy tych ludzi na ulicy, w ich domach. Pan widzi ich schludnych i czystych w swoim biurze, daleko od ich ofiar, gdy mieli już czas zracjonalizować to, co zrobili, i wymyślić jakąś łzawą historyjkę albo argumenty na użytek obrony. Wszystko to jednak nie ma żadnego znaczenia, ponieważ po prostu nie może pan pracować przy tej sprawie. Doceniam pańskie dobre chęci, jednak nie pozwolą na to moi zwierzchnicy. — Wiem, że to dziwnie zabrzmi, ale naprawdę uważam, że mógłbym pomóc. Jestem bardzo sprytny. Nancy potrząsnęła głową. — Jest jeszcze jeden ważny powód, dla którego nie powinien pan brać udziału w tym śledztwie. Jeśli pan to zrobi, zamiast spróbować zacząć nowe życie, będzie pan przeżywał co dzień na nowo śmierć swojej żony i córki. Wszędzie tu leżą

fotografie z sekcji zwłok, ich zdjęcia wiszą na ścianie. Naprawdę pan tego chce? — Ich zdjęcia wiszą wszędzie w moim domu i w moim biurze, pani Gordon. I nie ma ani jednej minuty, żebym o nich nie myślał. Nancy westchnęła. — Wiem — powiedziała — ale musi pan przestać o nich myśleć w ten sposób. W przeciwnym razie to pana zabije. Lake przez chwilę milczał. — Niech mi pani opowie o swoim narzeczonym — poprosił cicho. — Jak... jak... udało się pani przestać o nim myśleć? — Nigdy nie przestałam. Bez przerwy myślę o Edzie. Zwłaszcza w nocy, kiedy jestem sama. Nie chcę o nim zapomnieć, podobnie jak pan nie chce zapomnieć o Sandy i Melody... Ed był gliniarzem. Zastrzelił go pewien pijak. Mój narzeczony próbował załagodzić rodzinną kłótnię. To było dwa tygodnie przed datą naszego ślubu. Z początku czułam się tak samo jak pan. Nie mogłam pracować. Nie wychodziłam prawie z łóżka. To śmieszne, ale gnębiło mnie poczucie winy. Bez przerwy myślałam, że powinnam była coś zrobić: zatrzymać go w domu tamtego dnia, sama nie wiem. Naprawdę nie rozumowałam zbyt racjonalnie... Ale teraz jest już lepiej, panie Lake. Nie do końca i nie zawsze lepiej. Człowiek jednak uświadamia sobie wreszcie, że duża część jego bólu bierze się z tego, że żałuje sam siebie, żałuje tego, co stracił. Potem dochodzi do wniosku, że musi zacząć żyć dla siebie. Musi iść dalej i zachować w pamięci dobre chwile. Jeśli pan tego nie zrobi, wtedy ten ktoś, kto zabił pańską małą córeczkę i żonę, odniesie ostateczne zwycięstwo. Zabije również pana. Nancy wyciągnęła rękę przez stół i położyła dłoń na ramieniu Lake’a. — Złapiemy go, panie Lake. Musi pan się uporać z tyloma sprawami, że nie potrzebuje pan brać sobie na głowę również, tego. Zajmiemy się tym i złapiemy go, obiecuję panu. Lake wstał. — Dziękuję, pani Gordon. — Nancy. Proszę mi mówić Nancy. I dzwonić zawsze, kiedy będzie pan miał ochotę porozmawiać.

3 Tydzień później do pokoju, który zajmowała specjalna grupa robocza, wkroczył komendant policji Hunter’s Point, John O’Malley. Komendant, który chodził normalnie bez marynarki, z przekrzywionym krawatem i rozpiętym górnym guzikiem koszuli, włożył tego ranka granatowy garnitur zarezerwowany na przemówienia w Rotary Club i spotkania z radą miejską. O’Malley miał szerokie ramiona, potężną klatkę piersiową boksera wagi średniej i zniekształcony nos. Złamał mu go uciekający włamywacz, kiedy pracował w południowym Bronksie w Nowym Jorku. Pod przerzedzającymi się włosami widać było starą bliznę — pamiątkę po jednej z wielu bójek między gangami, w których uczestniczył jako młody chłopak w Brooklynie. O’Malley ścigałby prawdopodobnie dalej przestępców w Nowym Jorku, ale atak serca zmusił go do poszukania pracy w mniej obfitującym w stresy środowisku. Za komendantem w progu pojawił się duży mężczyzna w lekkim brązowym garniturze. Nancy domyśliła się, że garnitur szyty był na miarę, ponieważ pasował jak ulał, mimo że gość przypominał posturą trenującego intensywnie kulturystę. — Przedstawiam wam doktora Marka Kliena — powiedział O’Malley. — Jest psychiatrą posiadającym własny gabinet na Manhattanie. Jego specjalność to wielokrotni mordercy. Doktor Klien udzielał konsultacji w sprawie mordercy dzieci z Atlanty, Bundy’ego. Współpracuje przy programie VI-CAP. Poznałem go przed kilku laty, kiedy pracowałem w nowojorskiej policji i prowadziłem śledztwo przeciwko seryjnemu mordercy. Okazał się bardzo pomocny. Doktor Klien przejrzał wszystkie nasze raporty na temat zaginięć oraz morderstwa Melody i Sandry Lake. — Doktorze Klien — podjął O’Malley, wskazując kolejno członków grupy roboczej — przedstawiam panu Nancy Gordon, Franka Grimsbo, Wayne’a Turnera i Glena Michaelsa. Pracują nad tą sprawą od samego początku. Doktor Klien był tak potężny, że wypełniał sobą całe wejście. Kiedy dał krok do przodu, że uścisnąć ich dłonie, do pokoju wszedł ktoś jeszcze. O’Malley zrobił zakłopotaną minę.

— Zanim oddam głos doktorowi Klienowi, chciałbym wyjaśnić, dlaczego jest wśród nas pan Lake. Wczoraj spotkałem się z burmistrzem, który poinformował mnie, że pan Lake będzie jako wolontariusz uczestniczyć w pracach grupy, mającej na celu ujęcie zabójcy jego żony i córki. Nancy Gordon i Frank Grimsbo wymienili skonsternowane spojrzenia. Wayne Turner otworzył mimowolnie usta i utkwił oczy w O’Malleyu. Komendant zaczerwienił się, ale nie spuścił wzroku. — Burmistrz uważa — kontynuował gniewnym tonem O’Malley — że pan Lake nabył, pracując jako obrońca kryminalny, unikalną wiedzę na temat psychiki przestępcy, i że pomoże nam to spojrzeć pod nowym kątem na całą sprawę. — Mam nadzieję, że na coś się przydam — dodał Peter Lake, uśmiechając się pojednawczo. — Wiem, że nie jestem wyszkolonym policjantem, w związku z czym będę starał się trzymać na uboczu. — Doktor Klien ma niewiele czasu — podjął O’Malley, całkowicie ignorując Lake’a. — O drugiej pięćdziesiąt wraca do miasta, więc nie będziemy dłużej zwlekać. Lake przycupnął na krześle z tyłu pokoju. Frank Grimsbo pokręcił powoli głową. Wayne Turner skrzyżował ręce na piersi i nie spuszczał z O’Malleya oskarżycielskiego spojrzenia. Nancy zmarszczyła brwi. Tylko Glen Michaels, pulchny łysiejący kryminolog, którego O’Malley oddelegował do grupy roboczej, nie wydawał się wcale zainteresowany adwokatem. Całą uwagę skupił na Marku Klienie, który podszedł do tablicy, gdzie przypięte były informacje o ofiarach. — Mam nadzieją, że przyda się państwu to, co zamierzam powiedzieć — oznajmił psychiatra. — Jednym z problemów policji w tak małych miejscowościach jak Hunter’s Point jest brak doświadczenia w tego rodzaju zbrodniach. Choć z drugiej strony nawet w większych ośrodkach policja jest na ogół w takich przypadkach w kropce, ponieważ mimo całego cierpienia, które powodują, i zainteresowania mediów, jakie ich otacza, wielokrotni mordercy nie zdarzają się na szczęście dość często. Teraz, kiedy FBI utworzyło w Quantico VI-CAP, czyli Program Badania Przestępstw Popełnionych przy Użyciu Prze-

mocy, takie jak wasz małe ośrodki mogą przesłać tam opis swojej sprawy i dowiedzieć się, czy podobnych przypadków nie odnotowano w innych częściach kraju. VI-CAP dysponuje komputerową bazą danych, w której umieszczane są informacje o wszystkich popełnionych na terenie całego kraju ciężkich zbrodniach, i może połączyć was z innymi zainteresowanymi agencjami policyjnymi, żebyście mogli wspólnie z nimi prowadzić śledztwo. Chciałbym przedstawić wam dzisiaj psychologiczny portret wielokrotnego mordercy — kontynuował doktor Klien. — Mam nadzieję, że obalimy dzięki temu stereotypy, którym możecie ulegać, i ujawnimy pewne charakterystyczne cechy, których będziecie mogli szukać. FBI zidentyfikowało dwie kategorie wielokrotnych morderców: należy do nich typ niezorganizowany asocjalny i typ zorganizowany niesocjalny. Zajmijmy się najpierw tym drugim. Typ zorganizowany niesocjalny jest seksualnym psychopatą i jak każdy psychopata nie jest zdolny do empatii, współczucia i troski o innych. Jego ofiary są po prostu przedmiotami, przy użyciu których zaspokaja swoje perwersyjne potrzeby. Jedną z nich jest wyładowanie gniewu poprzez okaleczenie albo poniżenie ofiary. Dusiciel z Bostonu na przykład umieszczał swoje ofiary w takiej pozycji, aby pierwszą rzeczą, jaką ujrzeli wszyscy po wejściu do pomieszczenia, były ich szeroko rozłożone nogi. Inny zabójca wysyłał stopy ofiar pocztą do jej rodziców, żeby powiększyć zadany im już wcześniej ból i cierpienie. — Przepraszam, doktorze Klien — wtrącił Wayne Turner. — Czy możliwe jest, że nasz morderca zostawia liścik, żeby dręczyć mężów? — To bardzo prawdopodobna hipoteza. Torturowanie bliskich ofiary i powiększanie w ten sposób kręgu poszkodowanych jest czymś, co bardzo pociąga seksualnego psychopatę, jego działania nie są bowiem regulowane przez żaden kodeks moralny. Ten człowiek nie zna pojęcia skruchy. Jest zdolny do wszystkiego. Dość częste jest przechowywanie części ciała i ich zjadanie; jeszcze częściej dochodzi do uprawiania seksu ze zwłokami ofiary. Lucas zdekapitował jedną ze swoich ofiar i uprawiał z głową seks oralny przez cały tydzień. W końcu

odór stał się tak dokuczliwy, że musiał się jej pozbyć. — Czy właśnie z tego rodzajem obłąkanego sukinsyna mamy do czynienia w tym przypadku? — zapytał Grimsbo. — Nie „obłąkanego”, detektywie. Mimo ekstremalnych przejawów, jakie przybiera ich zachowanie, ci ludzie są z prawnego punktu widzenia całkowicie normalni. Doskonale zdają sobie sprawę, co moralnie i prawnie rzecz biorąc jest dobre, a co złe. Jednak, i to jest najbardziej przerażające, przebyte doświadczenia niczego ich nie uczą, w związku z czym ani leczenie, ani pobyt w więzieniu nie zmieniają ich zachowania. Prawdopodobnie istnieje coś w rodzaju przymusu, który towarzyszy tym aktom i powoduje, że sprawca będzie zabijać ponownie. — Co oznacza czarna róża? — zapytała Nancy. — Nie wiem, ale fantazje i przymus psychiczny stanowią integralną część zachowania seksualnego psychopaty i czarna róża może należeć do fantazji waszego mordercy. Zanim tacy ludzie popełnią morderstwo, długo na jego temat rozmyślają, planując szczegółowo, co zrobią. To podwyższa poziom ich podniecenia i napięcia do tego stopnia, że sam czyn popełniony zostaje pod wpływem wewnętrznego przymusu. Po morderstwie następuje moment odprężenia. Potem napięcie ponownie narasta i cały cykl zaczyna się od początku. Syn Sama opowiadał o wielkiej uldze, jaką odczuwał po każdym zabójstwie, równocześnie jednak miał pewne trudności z właściwą oceną sytuacji, twierdząc, że nie wie, dlaczego jego ofiary tak zawzięcie się broniły, skoro nie zamierzał ich wcale zgwałcić, a tylko zabić. Ponieważ fantazje odgrywają tak ważną rolę w ich zachowaniu, seksualni psychopaci zabierają często jakąś część ciała albo garderoby ofiary. Używają jej potem, żeby przeżywać na nowo swój czyn. Intensywne posługiwanie się wyobraźnią daje również efekt w postaci bardzo starannie zaplanowanej zbrodni. Dusiciel z Hillside nie tylko zabierał ze sobą broń, ale również plastikowe torby, żeby łatwiej pozbyć się zwłok. To może tłumaczyć brak dowodów rzeczowych na miejscu zbrodni, którymi się teraz zajmujecie. Moim zdaniem wasz morderca zna się dobrze na kryminalistyce. Czy mam rację, sądząc, że analiza listów i czarnych róż nie dostarczyła

żadnych tropów i że na miejscu zdarzeń nie udało się odnaleźć nawet jednego włosa bądź włókna, które posunęłoby do przodu śledztwo? — To w dużej części prawda — odparł Glen Michaels. — Zdjęliśmy odciski z liściku znalezionego u Lake’ów, ale okazało się, że należą do żony. Wszystkie inne kartki były czyste, typowy był także papier i atrament. Z laboratorium nie otrzymaliśmy na razie ani jednej wskazówki, która mogłaby nam pomóc. — Wcale mnie to nie dziwi — oświadczył Klien. — Ci ludzie przejawiają szczególne zainteresowanie policją i jej pracą. Niektórzy działają nawet na obrzeżach służb powołanych do strzeżenia ładu i porządku. Bundy uczęszczał na wykłady FBI, a Bianchi pracował w ochronie i w rezerwie policji. To oznacza, że wiedzą, jakie powinni przedsięwziąć kroki, żeby uniknąć aresztowania. Ich zainteresowanie różnymi aspektami pracy wymiaru sprawiedliwości może również wynikać z chęci zorientowania się, czy policja nie depcze im po piętach... Ale porozmawiajmy teraz o ofiarach. Na ogół są przypadkowe, w tym znaczeniu, że morderca jeździ po prostu po okolicy, aż sobie kogoś upatrzy. Łatwym celem są prostytutki, ponieważ chętnie wsiadają do samochodu, a czasami nawet pozwalają się związać. Ofiara nie należy na ogół do kręgu znajomych mordercy, jest kimś obcym, co jeszcze bardziej utrudnia śledztwo. — Uważa pan, że właśnie z kimś takim mamy do czynienia w naszym przypadku? — wtrąciła Nancy. — Moim zdaniem te kobiety są do siebie bardzo podobne. Mają za mężów wykształconych profesjonalistów, nigdzie nie pracują i z wyjątkiem pani Lake wszystkie są bezdzietne. Pochodzą w dodatku z tego samego miasteczka. Czy to nie świadczy o tym, że on szuka konkretnej ofiary, kogoś, kto pasuje do jego fantazji, a nie łapie, kogo popadnie? — Ma pani rację. Te ofiary nie wydają się pasować do typowego wzoru przypadkowej selekcji. Widać wyraźnie, że wasz morderca wybiera określony typ kobiety, mieszkającej w określonym miejscu, co może wskazywać, że jest mieszkańcem Hunter’s Point.

— Nie rozumiem tylko, jak dostaje się do nich do domu — powiedział Wayne Turner. — Mamy do czynienia z wykształconymi kobietami. Mieszkają w zamożnej okolicy, gdzie każdy obcy jest z góry podejrzany. Mimo to nie ma najmniejszego śladu walki... może z wyjątkiem domu Lake’ów, chociaż i tam nie było zbyt wielkiego bałaganu. Klien uśmiechnął się. — Wskazał pan na jedno z największych nieporozumień, które pokutują w kwestii wielokrotnych morderców, detektywie Turner. Na filmach przedstawia się ich jako bestie, w rzeczywistości jednak są normalnymi członkami społeczności i nie wzbudzają żadnych podejrzeń. Są na ogół inteligentni, przystojni, a nawet atrakcyjni. Bundy, bandyta 1-5, Dusiciel z Hillside, Cortez: wszyscy oni sprawiali wrażenie ludzi godnych szacunku. Wasz morderca jest z pewnością kimś, kogo te kobiety wpuszczały bez obawy do swojego domu. — Czy nie wspomniał pan, że istnieją dwie kategorie wielokrotnych morderców? — zapytał Grimsbo. — Tak. Jest także typ niezorganizowany asocjalny, w naszym przypadku nie mamy jednak do czynienia z kimś, kto pasowałby do tej kategorii. Na nieszczęście, ponieważ łatwiej ich złapać. To psychotyczni samotnicy, niepotrafiący nawiązywać kontaktów z ludźmi, pozbawieni wdzięku i zdolności, które pozwoliłyby im na włączenie się w życie społeczności. Zachowują się w sposób impulsywny, posługując się narzędziami, które akurat będą mieli pod ręką. Ciało ofiary jest często okaleczone i zakrwawione, oni sami również są pobrudzeni krwią. Miejsce zbrodni przedstawia na ogół bardzo ponury widok. W przeciwieństwie do typu zorganizowanego niesocjalnego, nie są zbyt mobilni. Do zabójstw dochodzi często niedaleko ich domów. Sprawcy wracają na miejsce zbrodni, nie po to jednak, żeby sprawdzić, jak przebiega śledztwo, lecz aby dokonać dalszego okaleczenia ciała i przeżyć na nowo emocje, które towarzyszyły zabójstwu. Rzadko bezpośrednio wykorzystują ciało seksualnie. Na ogół masturbują się nad nim albo w bezpośredniej bliskości, co teraz, kiedy mamy testy identyfikujące DNA, znacznie ułatwia nam śledztwo. Ale wasz facet jest o wiele za sprytny, żeby zaliczyć go do tej kategorii.

— Dlaczego nie znaleźliśmy ciał? — zapytał Turner. — Najwyraźniej gdzieś je ukrywa, podobnie jak Morderca znad Green River. Pan O’Malley powiedział mi, że macie tu w okolicy dużo lasów i terenów uprawnych. Któregoś dnia jakiś turysta natknie się na masowy grób i będziecie mieli swoje ciała. — Jak będą wyglądały, doktorze Klien? — zapytała Nancy. — Niezbyt przyjemnie. Mamy tu do czynienia z seksualnym sadystą. Jeśli uda mu się odizolować swoją ofiarę i ma trochę czasu... Widzicie, ci mężczyźni wyładowują swoją złość przeciwko kobietom. Tortury i morderstwo zwiększają ich seksualną stymulację. W niektórych przypadkach, nawet kiedy morderca jest normalnie impotentem, przemoc sprawia, że seks staje się możliwy. Fantazje i tortury to swego rodzaju gra wstępna. Zabójstwo spełnia rolę stosunku. W chwili zabójstwa niektórzy z tych mężczyzn doznają mimowolnej ejakulacji. — Jezu — mruknął Grimsbo. — I pan twierdzi, że ci ludzie nie są obłąkani? — Powiedziałem, że nie są obłąkani, ale nie twierdziłem wcale, że są ludźmi. Osobiście uważam mężczyznę, którego szukacie, za kogoś niższego od człowieka. Gdzieś pod drodze, albo pod wpływem genów, albo środowiska, zanikła w nim część cech, które czynią z nas ludzi. Ale to naprawdę nie odgrywa większej roli — dodał Klien, wzruszając ramionami — ponieważ nie ma dla niego żadnej nadziei i musi zostać powstrzymany. W przeciwnym razie będzie robił to dalej, tak długo, jak długo będą istniały kobiety, dzięki którym może się zaspokoić.

4 Na O’Malleya, który wrócił na komisariat po odwiezieniu na lotnisko doktora Kliena, czekali w jego gabinecie Nancy Gordon, Wayne Turner, Frank Grimsbo i Glen Michaels. — Właśnie się was spodziewałem — oznajmił na ich widok.

— W takim razie wyjaśnij, proszę, co tu się, do jasnej cholery, dzieje — zażądał Turner. — Nie ma sensu owijać tego w bawełnę — odparł O’Mal-ley. — Starałem się przekonać burmistrza, że nie ma racji, ale on postawił na swoim. Jesteśmy skazani na Lake’a. — Robisz sobie ze mnie jaja — mruknął Grimsbo. — Nie, Frank, nie robię sobie z ciebie jaj, informuję cię po prostu, jak wygląda życie polityczne w naszym mieście. — Ten facet to potencjalny podejrzany — nie dawał za wygraną Grimsbo. — W takim razie, kochani, wyłóżcie karty na stół, ponieważ jeżeli to prawda, być może będę miał szansę go wywalić. — Nie bardzo w to wierzę, John — oświadczyła Nancy. — Spotkałam się z nim parę razy i wydaje się bardzo załamany utratą żony i dziecka. — Tak, ale twierdzi, że nie widział, żeby ktoś wychodził z domu — wtrącił Turner. — Dokąd uciekł morderca? To ślepa uliczka i z osiedla prowadzi na zewnątrz tylko jedna droga dojazdowa. — Sąsiedzi też nikogo nie widzieli — zauważyła Nancy. — Nikt nie widział nikogo w żadnym z miejsc, gdzie zaginęły kobiety — dodał Glen Michaels. — Chciałbym po prostu wiedzieć, co robi cywil w policyjnym śledztwie — mruknął Grimsbo. O’Malley westchnął. — Lake ma koneksje polityczne. Zdobył sławę jako obrońca w sprawach kryminalnych, ponieważ udało mu przekonać przysięgłych o niepoczytalności tego szajbusa Daleya. Ale w gruncie rzeczy facet specjalizuje się w prawie o nieruchomościach. Zarobił na tym grube miliony i parę z nich przeznaczył na kampanię wyborczą burmistrza. Wspierał także kampanię gubernatora i jest członkiem jakiejś rady nadzorującej użytkowanie terenów, która mieści się w Albany. Prawda jest taka, że gubernator zadzwonił wczoraj do burmistrza, a ten zadzwonił do mnie, informując, jak nieocenione może się okazać w śledztwie doświadczenie Lake’a jako obrońcy kryminalnego i jak wielkie mamy szczęście, mogąc dokooptować go do naszej czwórki. Prasa dokopała już i tak burmistrzowi za to, że

nie ujawniał zaginięć aż do chwili, kiedy zmusiły go do tego morderstwa żony i córki Lake’a. Zależy mu na szybkim rozwiązaniu sprawy i nie ma zamiaru odmawiać prośbie gubernatora ani głównego sponsora kampanii wyborczej. — Nie ufam Lake’owi — upierał się Turner. — Kilka lat temu bronił pewnego faceta, w którego pokoju odkryliśmy podczas rewizji sporo kokainy. W domu była poza tym ciężarna dziewczyna z czystą kartoteką. Przysięgała, że kokaina należała do niej i że facet zrobił jej po prostu uprzejmość, pozwalając mieszkać w swoim pokoju aż do urodzenia dziecka. Podejrzany został uniewinniony, a prokurator nie zatroszczył się nawet, żeby wnieść oskarżenie przeciwko dziewczynie. Nie udało mi się tego nigdy udowodnić, ale słyszałem plotki, że Lake jej zapłacił, żeby złożyła fałszywe zeznania. — Ktoś z was słyszał jeszcze coś w tym rodzaju? — zapytał O’Malley. Michaels potrząsnął głową. — Lake przesłuchiwał mnie kilka razy jako biegłego. Odniosłem wrażenie, że jest bardzo inteligentny. Świetnie sobie poradził w sprawie, gdzie jedynym dowodem rzeczowym były plamki krwi. Musiałem nieźle główkować, żeby nie dać mu się zapędzić w kozi róg. — Ja też słyszałem, że facet jest nie w ciemię bity — potwierdził Grimsbo — ale dotarły do mnie również plotki o kupowaniu zeznań, a kilku prawnikom, których znam, nie podobają się jego zasady etyczne. Nadal należy do kręgu podejrzanych, nawet jeśli nie mamy na niego żadnego haka, i nie podoba mi się po prostu pomysł, żeby facet z zewnątrz pracował nad tak bardzo delikatną sprawą. — Zgadzam się z tobą, Frank — odparł O’Malley. — Ta sprawa śmierdzi. Ale to nie ma znaczenia. Dopóki nie uda mi się przekonać burmistrza, żeby zmienił decyzję, Lake zostaje. Postarajcie się po prostu, żeby nie kręcił się wam za bardzo pod nogami. Dajcie mu dużo papierkowej roboty, niech przeczyta wszystkie raporty. Jeśli wyniknie coś nowego, nie musi o tym wcale wiedzieć. W przypadku jakichś problemów walcie prosto do mnie. Macie jeszcze jakieś pytania? Turner mruknął coś na temat burmistrza, a Grimsbo pokręcił z nie-

smakiem głową. O’Malley zignorował ich. — Okej, w takim razie wynoście się stąd i wracajcie do roboty. Słyszeliście wszyscy, co powiedział Klien. Musimy jak najszybciej powstrzymać tego psychola.

5 Nancy Gordon zaburczało w brzuchu. Sądziła, że jest dopiero parę minut po szóstej, ale zegarek powiedział jej, że dochodzi siódma. Pisząc raporty, straciła poczucie czasu. Wychodząc z komisariatu, minęła pokój grupy roboczej i zauważyła, że w środku wciąż pali się światło. Peter Lake siedział w samej koszuli przy biurku, opierając nogi na blacie. Przy jego łokciu piętrzył się stos raportów, obok których leżał żółty notes. Czytając, robił notatki. — Nie rozwiąże pan tej sprawy w jedną noc — powiedziała cicho. Lake obejrzał się zaskoczony do tyłu, a potem posłał jej nieśmiały uśmiech. — Zawsze pracuję tak intensywnie. To coś w rodzaju wewnętrznego przymusu. Nancy podeszła do jego biurka. — Co pan robi? — Czytam o zaginięciu Reardon i Escalante. Wpadłem na pewien pomysł. Ma pani chwilę czasu? — Miałam właśnie zamiar coś zjeść. Może zechce pan pójść ze mną? Nie mam na myśli nic wymyślnego. Na Oak Street jest kafejka czynna przez całą noc. Lake zerknął na stos raportów i zegar. — Jasne — odparł, zdejmując nogi z biurka i biorąc do ręki marynarkę. — Nie zdawałem sobie sprawy, że jest tak późno. — Ja też się zasiedziałam. Gdyby nie odezwał się mój żołądek, wciąż ślęczałabym za biurkiem. — Musi pani lubić swoją pracę. — Czasami. — Jak trafiła pani do policji? — Ma pan na myśli, co taka miła dziewczyna jak ja robi w

takim miejscu? — Nigdy nie przyszło mi to do głowy. — Że jestem miłą dziewczyną? Lake roześmiał się. — Nie. To, że nie nadaje się pani do policyjnej roboty. Nancy odmeldowała się u oficera dyżurnego i wyszła z Lake’em na dwór. Z wyjątkiem paru miejsc uczęszczanych przez studentów, Hunter’s Point zamieniało się po zachodzie słońca w wymarłe miasto. Nancy widziała w oddali oświetlony daszek przed kinem i neony kilku barów. Właściciele pozamykali już większość sklepów. Kafejka oddalona była od komisariatu tylko o półtorej przecznicy. Oaza światła w pustyni ciemności. — To tutaj — powiedziała, otwierając drzwi Chang’s Cafe. Wzdłuż ściany biegł bar, ale Nancy zaprowadziła Lake’a do loży. Żona Changa przyniosła im karty dań i wodę. — Zupa i pierożki są dobre, reszta dań znośna. Niech pan nie zamawia niczego, co przypomina chińszczyznę. Pan Chang gotuje dania włoskie, greckie i wszystko, co przyjdzie mu do głowy. — Hunter’s Point nie jest chyba pani rodzinnym miastem? — zapytał Lake, kiedy złożyli zamówienie. — Skąd pan się domyślił? — Po akcencie. Ja też zostałem tutaj przetransplantowany z zachodu. Spróbuję zgadnąć. Montana? — Idaho — odparła Nancy. — Wciąż mieszkają tam moi rodzice. Mają farmę. Mój brat uczy w liceum w Boise. Mnie niezbyt się podobało w Idaho i chciałam zobaczyć szeroki świat. Tak się szczęśliwie złożyło, że miałam niezły wynik na osiemset jardów i zaproponowano mi stypendium. W ten oto sposób wylądowałam w Hunter’s Point. — To niezupełnie Paryż — skomentował Lake. — Niezupełnie — odparła z uśmiechem Nancy. — Ale niedaleko stąd do Nowego Jorku, a bez stypendium nie zdołałabym ukończyć college’u. Kiedy zorientowałam się, że New York City i Hunter’s Point w stanie Nowy Jork to dwa całkowicie różne światy, zbyt dobrze się bawiłam, żeby się tym zmartwić. — A praca w policji?

— Specjalizowałam się w prawie karnym. Tak się złożyło, że kiedy zrobiłam dyplom, policja w Hunter’s Point potrzebowała akurat kobiety, by poprawić sobie wskaźniki statystyczne. Wzruszyła ramionami i spojrzała na Lake’a, jakby oczekiwała z jego strony kpinek. — Założę się, że zdała pani egzamin na detektywa z wynikiem celującym — powiedział. — Zgadł pan — odparła z dumą Nancy, odsuwając się do tyłu, żeby pani Chang mogła postawić przed nią zupę. — A jak pan tutaj trafił? — zapytała czekając, aż ostygnie jej minestrone. — Pochodzę z Kolorado — powiedział, uśmiechając się. — Po szkole służyłem jakiś czas w piechocie morskiej. W korpusie adwokackim był facet, który studiował na wydziale prawa i zaproponował, żebym ja też złożył tam papiery. Na uniwersytecie spotkałem Sandy. Nagle przerwał, przestał się uśmiechać i wbił oczy w talerz. W jego postępowaniu było coś nienaturalnego, zupełnie jakby raptem zdał sobie sprawę, że uśmiech jest nie na miejscu, kiedy mówi o zmarłej żonie. Nancy przyjrzała mu się z ukosa. — Przepraszam — powiedział. — Nie mogę przestać o niej myśleć. — W porządku. Nie ma nic złego w tym, że człowiek pamięta. — Nie lubię się nad sobą roztkliwiać. Zawsze się kontrolowałem. Ale te morderstwa uświadomiły mi, że niczego nie da się przewidzieć i nic nie trwa wiecznie. — Ma pan szczęście, skoro dopiero teraz pan to sobie uświadomił. — No tak... Udana kariera, wspaniała żona i dziecko. Człowiek przestaje wtedy dostrzegać, jak naprawdę urządzony jest ten świat. A potem ktoś pozbawia go tego wszystkiego w ciągu sekundy... i widzi... — Widzi, jakie miał szczęście, posiadając to, co posiadał, Peter. Większość ludzi nigdy w życiu nie miała tego, czym my cieszyliśmy się przez krótką chwilą. Lake wbił oczy w blat stołu.

— Na komisariacie wspomniałeś, że wpadłeś na jakiś pomysł — powiedziała Nancy, żeby zmienić nastrój. — Najprawdopodobniej to tylko zabawa w detektywa — odparł — ale uderzyła mnie pewna rzecz, kiedy przeglądałem raporty. W dniu, w którym zaginęła Gloria Escalante, w okolicy widziano furgonetkę z kwiaciarni. Kobieta na ogół otwiera drzwi dostarczającemu kwiaty mężczyźnie. Jest podekscytowana i nie myśli racjonalnie. Mógł ją załadować na tył furgonetki. No i jest jeszcze ta róża. Ktoś, kto pracuje w kwiaciarni, ma łatwy dostęp do róż. — Nieźle, Peter — stwierdziła Nancy, nie ukrywając podziwu. — Chyba byłby z ciebie dobry detektyw. Dostawcą jest Henry Waters. Figuruje w rejestrze skazanych za nieprzyzwoite obnażanie się i jest jednym z naszych podejrzanych. Pewnie nie dotarłeś jeszcze do raportu Wayne’a, który zebrał materiały na jego temat. Lake zaczerwienił się. — Widzę, że wyprzedzacie mnie o całe lata świetlne. — Czy Sandy utrzymywała jakieś kontakty z kwiaciarnią Evergreen? — Tam właśnie pracuje Waters? Nancy kiwnęła głową. — Nie wydaje mi się — odparł Lake. — Ale mogę przejrzeć nasze kwity i książeczkę czekową, żeby zobaczyć, czy niczego u nich nie zamawiała. Ja jestem całkowicie pewien, że tego nie zrobiłem. Pani Chang podała główne danie i przez kilka minut jedli w milczeniu. Spaghetti Nancy było wyśmienite, ale zauważyła, że Lake niechętnie dziobie widelcem swoje pierożki. — Masz ochotę porozmawiać o Sandy? — zapytała. — Staramy się porównać tryb życia ofiar. Sprawdzić, czy nie należały do tych samych klubów, nie prenumerowały tych samych czasopism. Znaleźć jakiś wspólny mianownik. — Frank poprosił mnie o to tego wieczoru, kiedy zamordowano Sandy i Melody. Pracuję nad tym. Byliśmy członkami Delmar Country Club, Hunter’s Point Athletic Club i Racquet Club. Mam listę naszych kart kredytowych, prenumerat, wszystkiego, co wpadło mi do głowy. Powinienem się z tym

uporać do końca tygodnia. Czy Waters jest waszym jedynym podejrzanym? — Są i inni, ale nie mamy przeciwko nim nic konkretnego. Mówię o figurujących w kartotekach przestępcach seksualnych, nie o kimś, kto jest zamieszany w jakiś sposób w którąś z naszych zbrodni. — Nancy nagle umilkła. — Zapraszając cię tutaj, miałam pewien ukryty motyw — odezwała się po chwili. — Będę z tobą zupełnie szczera. Nie powinieneś brać udziału w tym śledztwie. Popiera cię burmistrz, dlatego się tu znalazłeś, ale wszyscy członkowie grupy mają ci za złe sposób, w jaki dopiąłeś swego. — Ty też? — Ja nie, ale tylko dlatego, że rozumiem twoje motywy. Nie wiesz jednak, jak bardzo autodestrukcyjne jest twoje zachowanie. Uwziąłeś się, żeby zajmować się tą sprawą, ponieważ łudzisz się, że detektywistyczna robota pomoże ci uciec od rzeczywistości. Ale to ci się nie uda. W końcu będziesz musiał pogodzić się z realnym światem i im prędzej to zrobisz, tym lepiej. Masz dobrze prosperującą praktykę adwokacką. Możesz zacząć nowe życie. Nie odkładaj na później pogodzenia się z tym, co się stało, przez babranie się w śledztwie. Mówiąc to, Nancy obserwowała Lake’a. Ani na chwilę nie spuści! z niej wzroku. Kiedy skończyła, pochylił się do przodu. — Dziękuję, że byłaś ze mną szczera. Wiem, że nie podoba wam się sposób, w jaki zostałem dokooptowany do grupy roboczej, i cieszę się, że nie kryłaś przede mną, jak to wszyscy oceniacie. Nie martwię się o moją praktykę adwokacką. Moi wspólnicy będą ją prowadzić beze mnie; zarobiłem tyle pieniędzy, że mogę dostatnio żyć w ogóle nie pracując. Najważniejsze jest dla mnie teraz ujęcie mordercy, zanim skrzywdzi kogoś innego. Sięgnął przez stół i położył rękę na dłoni Nancy. — Ważne jest również to, że się o mnie martwisz. Doceniam to — powiedział i pogładził lekko jej dłoń. Dotyk Lake’a był zmysłowy, wyraźnie zachęcający, i Nancy uderzyła niestosowność jego zachowania, nawet jeśli robił to zupełnie

nieświadomie. — Martwię się o ciebie, ponieważ padłeś ofiarą potwornej zbrodni — oświadczyła stanowczym tonem, wysuwając jednocześnie dłoń spod ręki Lake’a. — Martwię się również, że możesz zrobić coś, co narazi na szwank nasze śledztwo. Proszę, przemyśl to, co powiedziałam, Peter. — Zrobię to — zapewnił ją Lake. Nancy otworzyła torebkę, ale powstrzymał ją gestem ręki. — Ja funduję — oznajmił z uśmiechem. — Zawsze za siebie płacę — odparła. Położyła dokładnie odliczone pieniądze na rachunku i dolara napiwku pod filiżanką, po czym wyślizgnęła się z loży i ruszyła w stronę wyjścia. Peter położył obok swoje pieniądze i wyszedł w ślad za nią na dwór. — Czy mogę odwieźć cię do domu? — zapytał. — Mój samochód stoi na parkingu. — Mój też. Odprowadzę cię. Doszli w milczeniu do komisariatu. Parking był słabo oświetlony, miejscami pogrążony w kompletnym mroku. Samochód Nancy stał za budynkiem, tam, gdzie w oknach nie paliło się światło. — To mogło się zdarzyć właśnie w takim miejscu — odezwał się Lake. — Co takiego? — Mówię o kobietach — wyjaśnił Lake. — Samotnych kobietach idących wieczorem przez parking. Jak łatwo do nich podejść. Czyż nie tak właśnie postępował Bundy? Zakładał fałszywy gips, żeby wzbudzać współczucie. W ciągu minuty mogły znaleźć się w bagażniku mordercy i wszystko było dla nich skończone. Nancy poczuła, że przechodzi ją dreszcz. Na parkingu nie było nikogo poza nimi dwojgiem. Weszli na nieoświetlony teren. Odwróciła głowę, żeby mieć na oku Lake’a. Obserwował ją z zamyślonym wyrazem twarzy. Nancy zatrzymała się przy swoim samochodzie. — Dlatego właśnie chciałem cię odprowadzić — powiedział. — Żadna kobieta nie jest bezpieczna, dopóki go nie zła-

piemy. — Przemyśl to, co ci powiedziałam, Peter. — Dobranoc, Nancy. Sądzę, że dobrze nam się współpracuje. Jeszcze raz dziękuję za troskę. Nancy wycofała swojego forda z parkingu i odjechała. W lusterku widziała obserwującego ją Lake’a.

6 Stała w ciemności, wykonując dokładnie te same ćwiczenia, które uprawiała kiedyś z Edem. Trzymając w dłoniach najcięższe hantle, jakie mogła unieść, zginała najpierw prawe, potem lewe przedramię i podciągała je powoli i systematycznie do barku. Żyły nabrzmiały jej na szyi, a luźna bluza przesiąkła potem. Działo się coś zdecydowanie niedobrego. Lake najwyraźniej się do niej zalecał. Po śmierci Eda przez długie miesiące nie interesowała się seksem. Cierpiała, kiedy widziała spacerujące i trzymające się za ręce pary. Ale teraz, dotykając jej dłoni, Lake pogłaskał ją tak, jak gładzi się dłoń kochanki. Kiedy powiedział, że dobrze im się współpracuje, brzmiało to jak wyraźna propozycja. Nancy skończyła ćwiczyć, położyła hantle na podłodze i kilka razy głęboko odetchnęła. Dochodziła szósta rano. Nie spała od wpół do piątej, bo obudził ją koszmar i nie mogła z powrotem zasnąć. Kiedy Frank Grimsbo uznał Lake’a za jednego z podejrzanych, nie chciała się z nim w pierwszej chwili zgodzić. Teraz zaczęła zmieniać zdanie. Przypomniała sobie, co mówił doktor Klien. Lake był inteligentny i przystojny. Nietrudno byłoby mu zdobyć zaufanie ofiar. Tego rodzaju kobiety spotykał codziennie w swoim klubie, sam także był typem mężczyzny, którego one spotykały w swoich. Typ zorganizowany niesocjalny obejmował psychopatów, którzy nie wiedzą, co to jest współczucie ani troska o innych. Osobników, którzy muszą udawać wszelkie emocje. Czy Lake dał się zaskoczyć w kafejce, kiedy przypomniał sobie swoje

pierwsze spotkanie z Sandrą i nie zareagował we właściwy sposób na to wspomnienie? Przez krótką chwilę jego rysy były wyprane z wszelkich uczuć. Klien wspomniał również, że należący do tej kategorii mordercy interesują się pracą policji. Lake, doświadczony obrońca w sprawach karnych, znał się na wszystkich policyjnych procedurach. Nancy położyła się na podłodze i zrobiła pięćdziesiąt pompek. Ćwiczenie, z którym nie miała normalnie żadnych kłopotów, dzisiaj przychodziło jej z trudnością. Nie mogła się skoncentrować. Przed oczyma wciąż miała Lake’a, czekającego samotnie na pogrążonym w mroku parkingu. Skąd wiedział, że Bundy miał fałszywy gips? Doktor Klien nic o tym nie wspominał. Po ćwiczeniach z hantlami razem z Edem robili zwykle sześciomilową pętlę po okolicy. Ed był od niej silniejszy, ale ona szybsza. W niedzielę ścigali się, kto pierwszy. Ten, kto przegrał, przygotowywał śniadanie. Zwycięzca decydował, kiedy i jak mają się kochać. Po śmierci Eda Nancy przez dwa miesiące nie była w stanie dotknąć hantli ani biegać ich wspólną trasą. Sto przysiadów. W górę, w dół, w górę, w dół. Brzuch twardy jak bęben. Myśli w ciemności, na parkingu, razem z Lake’em. Czy powinna porozmawiać z Frankiem i Wayne’em? Czy przypadkiem wszystkiego sobie nie wymyśliła? Czy jej podejrzenia nie popchną śledztwa na fałszywe tory i nie odwrócą uwagi od prawdziwego mordercy? Piętnaście po szóstej. Siłownia urządzona była w małym pokoiku obok sypialni. Za oknem, nad ekskluzywnymi osiedlami na wschodzie, wstawało słońce. Nancy ściągnęła szorty i bluzę i wrzuciła je do kosza z brudną bielizną. Po śmierci Eda przybrała na wadze. Z wyjątkiem jednego miesiąca na drugim roku studiów, kiedy naciągnęła sobie ścięgno udowe, po raz pierwszy od dziesięciu lat tak nieregularnie ćwiczyła. Ale dziś rano zrzuciła trochę funtów — widziała prężące się na brzuchu mięśnie i oplatające nogi ścięgna. Gorąca woda pomogła jej się odprężyć. Umyła szamponem włosy. Nie mogła ani na chwilę przestać myśleć o Peterze Lake’u. Dlaczego przedtem nie natrafili na ciała? Dlaczego zabój-

stwa u Lake’ów różniły się od innych? Sandra Lake najwyraźniej została zabita szybko, niespodziewanie. Dlaczego? I dlaczego miałby ją zabić Peter? Czy Sandra odkryła coś, co wskazywało na niego jako na mordercę innych kobiet, i zapytała go, co to ma znaczyć? Jeśli to prawda, pozostawało jeszcze najtrudniejsze pytanie ze wszystkich: czy Lake był do tego stopnia pozbawiony ludzkich uczuć, że zabił własną córkę, aby zatuszować swoje zbrodnie? Ubierając się, Nancy próbowała znaleźć choćby jeden konkretny fakt, który mogłaby przedstawić swoim kolegom. Dowód rzeczowy, który łączyłby Petera z morderstwami. Nic nie przychodziło jej na myśl. Tymczasem musiała zatrzymać swoje podejrzenia dla siebie.

7 Frank Grimsbo przesunął dłonią po czole, plamiąc potem rękaw marynarki z madrasu. Miał na sobie brązowe spodnie z poliestru, białą koszulę z krótkimi rękawami i wzorzysty krawat, który po rozpięciu najwyższego guzika zsunął do połowy masztu. Upał zabijał go; potrafił myśleć tylko o kuflu zimnego piwa. Herbert Solomon otworzył dopiero po trzecim dzwonku. Grimsbo podniósł znużonym gestem skórzany futerał i pokazał mu swoją odznakę. — Chodzi o Lake’ów, prawda? — zapytał Solomon, tęgi mężczyzna średniego wzrostu, z elegancko przystrzyżoną bródką, ubrany w luźne bermudy w zielono-czerwoną kratę i żółtą koszulkę. — Zgadza się, panie Solomon. Mój partner i ja składamy wizytą sąsiadom. — Rozmawiałem już z policjantem wieczorem w dniu morderstwa. — Wiem o tym, proszę pana. Jestem członkiem specjalnej grupy roboczej, która bada wszystkie zabójstwa. Chciałem porozmawiać z panem bardziej szczegółowo. — Były i inne zabójstwa? Myślałem, że te inne kobiety po

prostu zaginęły. — To prawda, ale spodziewamy się najgorszego. — Niech pan wejdzie do środka, nie będziemy tak stali w upale. Ma pan ochotę na piwo, czy może nie wolno panu pić na służbie? Grimsbo uśmiechnął się. — Marzę o piwie. — Niech pan tu poczeka, zaraz przyniosę panu butelkę — odparł Solomon, wskazując mu niewielki gabinet. Wchodząc do środka, Grimsbo odlepił koszulę od ciała. Dziękował Bogu, że składają wizyty w The Meadows, gdzie wszyscy mieli klimatyzację. — Mam nadzieję, że będzie dla pana wystarczająco chłodne — powiedział Solomon, wręczając Frankowi zimnego budweisera. Grimsbo przyłożył butelkę do czoła, zamknął oczy, a potem pociągnął spory łyk. — Jezu, tego mi było trzeba. Szkoda, że nie udało im się jeszcze wymyślić klimatyzacji na zewnątrz. Solomon roześmiał się. — Jest pan księgowym? — zapytał Grimsbo. — Dyplomowanym. — Domyśliłem się — powiedział Grimsbo, wskazując dłonią, w której trzymał butelkę, dwie półki zastawione książkami na temat podatków i księgowości. Na biurku przy jedynym oknie stał komputer, drukarka i telefon. Z okna rozciągał się widok na szeroki trawnik i Sparrow Lane. — Nie będę panu długo zawracał głowy, zadam tylko parę pytań — dodał, pociągnąwszy kolejny łyk z butelki. — Był pan w domu wieczorem, kiedy zamordowane zostały pani Lake i jej córka? Solomon przestał się uśmiechać i kiwnął głową. — Biedaczysko — mruknął. — Zna pan Petera Lake’a? — Jasne. Jako sąsiada, i w ogóle. W The Meadows mamy własny komitet mieszkańców. Pete i ja wchodziliśmy w jego skład. Graliśmy razem debla w turnieju tenisowym. Marge... to moja żona... i Sandy Lake były bliskimi przyjaciółkami. — Czy zastałem może pańską żonę? — Gra teraz w golfa, w klubie. Ja nie miałem ochoty w ten

upał. Grimsbo odstawił piwo i wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki notes i pióro. — O której godzinie wrócił pan do domu wieczorem w dniu morderstwa? — Koło szóstej. — Czy zauważył pan coś niezwykłego? — Nie, zupełnie nic. Zjedliśmy kolację w jadalni. Okna wychodzą tam na tyły domu. Po kolacji posiedziałem kilka minut w salonie. Stamtąd też jest widok na tylne podwórko. Potem pracowałem tutaj przy komputerze, ze spuszczonymi żaluzjami. — Okej — powiedział Grimsbo, szykując się do zakończenia rozmowy i myśląc z niechęcią o opuszczeniu chłodnego wnętrza. — Rozmawiając z policjantem tamtego wieczoru, zapomniałem powiedzieć mu o jednej rzeczy — oznajmił nagle Solomon. — Wszyscy byli tacy podenerwowani, a Marge wpadła w histerię. Widziałem, jak Pete wraca do domu. — Tak? Kiedy to było? — Mogę to określić bardzo dokładnie. Jankesi grali tamtego dnia mecz i czekałem, że podadzą wynik w skrócie wiadomości sportowych. CNN nadaje Headline Sports dwadzieścia po i dziesięć minut przed każdą pełną godziną. Wszedłem do gabinetu zaraz po tym, jak podali wynik, więc musiało być wtedy jakieś dwadzieścia dwie minuty po siódmej. Zaciągając żaluzję zobaczyłem ferrari Pete’a. — Jechał do domu? — Zgadza się. — I jest pan pewien co do czasu? — Nadają sport dwadzieścia minut po, co godzina, więc można określić czas z dokładnością do jednej, dwóch minut. — Czy tego wieczoru zauważył pan o jakiejkolwiek porze na osiedlu albo w jego okolicy furgonetkę z kwiaciarni? Solomon przez chwilę się zastanawiał. — U Osgoodsów był magik od telewizorów. To jedyny niezwykły pojazd, jaki zauważyłem. Grimsbo podniósł się z fotela i podał Solomonowi rękę.

— Dziękuję za piwo. Oparty o samochód, ubrany w swój brązowy garnitur, Wayne Turner sprawiał wrażenie tak niewrażliwego na upał, że Grimsbo poczuł się tym osobiście dotknięty. — Trafiłeś na coś? — zapytał, wyprostowując się Turner. — Nie. Oprócz tego, że Solomon, ostatni facet, z którym rozmawiałem, widział, jak Lake podjeżdża pod dom jakieś dwadzieścia po siódmej. Poza tym nie uzyskałem ani jednej informacji, której nie byłoby już w raportach mundurowych. — Ja też niczego się nie dowiedziałem, ale wcale mnie to nie dziwi. Na takim osiedlu jak The Meadows domy kupuje się razem z dużym terenem. Ludzie nie zaglądają sobie do okien i jest mniejsza szansa, że ktoś zobaczy, co dzieje się u sąsiada. A przy takim upale wszyscy siedzą w środku z włączoną klimatyzacją albo jadą do klubu. — Więc co robimy? — Wracamy na komisariat. — Czy ktoś widział furgonetkę z kwiaciarni? — zapytał Grimsbo, zapalając silnik. — U Osgoodsów był facet z serwisu telewizji kablowej, ale nikt nie wspominał o kwiaciarzu. — Zgadza się, mnie też mówili o tym facecie od telewizorów. Co myślisz o Watersie? — Nic nie myślę, Frank. Widziałeś go? Grimsbo pokręcił głową. — Nasz zabójca musi mieć wysoki iloraz inteligencji, prawda? Waters to zero. Chudy, pryszczaty gówniarz. Zapuścił sobie rzadką bródkę. Jeśli nawet nie jest opóźniony w rozwoju, niewiele mu do tego brakuje. Wyrzucili go ze szkoły w dziesiątej klasie, kiedy miał osiemnaście lat. Pracował na stacji benzynowej, a potem jako doręczyciel paczek w Safeway. Stracił tę pracę, kiedy aresztowano go za walenie konia pod oknem szesnastoletniej córki sąsiadów. Ojciec dziewczyny spuścił mu niezłe lanie. — Brzmi to dość żałośnie — stwierdził Grimsbo. — Chłopak nie ma żadnego życia. Mieszka z matką, która

zbliża się do siedemdziesiątki i nie jest najlepszego zdrowia. Łaziłem za nim przez kilka dni. To istny robot. Dzień w dzień ten sam scenariusz. Po wyjściu z pracy idzie do baru One Way Inn, który stoi w połowie drogi do jego domu. Zamawia dwa piwa, pieści się z nimi, nie odzywa się do nikogo z wyjątkiem barmana. Czterdzieści pięć minut później wychodzi, idzie prosto do domu i spędza cały wieczór, gapiąc się w telewizor razem z matką. Rozmawiałem z jego szefem i sąsiadami. Jeśli nawet ma jakichś przyjaciół, nikt ich nigdy nie widział. Pracuje jako posłaniec w kwiaciarni Evergreen dłużej niż gdziekolwiek przedtem. — Skreślasz go? — To onanista. Jest trochę pokręcony, zgadza się, ale to nie czyni jeszcze z niego zabójcy. Nie jest dość sprytny, żeby być naszym ptaszkiem. Poza tym nic na niego nie mamy. — Nie mamy nic na nikogo. Glen Michaels zajrzał do pokoju grupy roboczej, kiedy Grimsbo i Turner kończyli pisać raporty z rozmów, jakie odbyli z mieszkańcami The Meadows. — Masz coś? — zapytał Grimsbo. Już wcześniej zdjął z siebie marynarkę i ulokował się naprzeciwko małego wiatraczka. — Kompletnie nic. Tak, jakby mordercy tam w ogóle nie było. Właśnie skończyłem testy w laboratorium. Wszystkie odciski należą albo do ofiar, albo do Lake’a, albo do któregoś z sąsiadów. Nie ma ani skrawka tkanki, który można by poddać testowi DNA. Żadnych włosów, włókien, nasienia. Ten facet ma łeb na karku, panowie. — Uważasz, że zna policyjne procedury? — zapytał Turner. — Nie potrafię sobie tego inaczej wytłumaczyć — odparł Michaels. Nigdy dotąd nie widziałem tak sterylnego miejsca zbrodni. Skoro nic do mnie nie macie, zmywam się — dodał, kierując się do drzwi. — Od tego upału krew gotuje mi się w żyłach. — Ten bandzior zaczyna mnie wkurzać — powiedział Tur-

ner, zwracając się do Grimsba. — Nikt nie ma prawa być taki dobry. Nie zostawia żadnych odcisków, żadnych włosów, nikt go nie widzi. Chryste, mamy tutaj osiedle pełne ludzi i nikt nie zgłasza niczego podejrzanego. Żadnych wałęsających się nieznajomych, żadnych obcych samochodów. Jak on się tu dostał i jak się stąd wyniósł? Grimsbo nie odpowiedział. Marszcząc czoło, wpatrywał się nieobecnym wzrokiem w ścianę. Po chwili zerwał się z krzesła i podszedł do szafki, gdzie trzymali główne akta sprawy. — Co jest? — zapytał Turner. — Coś się nie zgadza... tak, mam to tutaj. Wyciągnął z akt pojedynczą kartkę i podał ją Turnerowi. Był to raport dyspozytora, który przyjął telefon od Lake’a. — Widzisz? — zapytał. Turner przeczytał kilkakrotnie raport i pokręcił głową. — Popatrz na godzinę — powiedział Grimsbo. — Lake zadzwonił pod dziewięćset jedenaście piętnaście po ósmej. — I co z tego? — Solomon powiedział, że widział, jak Lake podjeżdża pod dom o siódmej dwadzieścia. Jest pewien, że zobaczył go zaraz po skrócie wiadomości sportowych. — A ciała leżały w holu i na schodach — załapał nagle Turner. — Ile czasu może zająć zaparkowanie samochodu i otworzenie drzwi? Dajmy Lake’owi trochę więcej czasu i załóżmy, że Solomon trochę się grzebał. Ale nawet wtedy Lake powinien być w środku już wpół do ósmej. — Kurwa — powiedział cicho Turner. — Czy mam rację, Wayne? — zapytał Grimsbo. — Sam nie wiem, Frank. Gdyby to była twoja żona i dzieciak... myślę, że byłbyś w szoku. — Jasne, facet był zdruzgotany. Powiedział, że jakiś czas siedział na schodach. No wiesz, próbując się jakoś pozbierać. Jednak żeby czekać przez całe pięćdziesiąt pięć minut? Nie. Coś tu nie pasuje. Uważam, że facet spędził ten czas, porządkując miejsce zbrodni. — Ale jaki miałby motyw? Jezu, Frank, widziałeś przecież jego twarz. Dlaczego miałby zabić swoją własną żonę?

— Wiadomo dlaczego. Coś wiedziała, coś odkryła i popełniła błąd, mówiąc o tym Lake’owi. Pomyśl tylko, Wayne. Jeżeli to Lake jest zabójcą, zrozumiały staje się brak dowodów rzeczowych na miejscu zbrodni i to, że nie widziano żadnego obcego samochodu ani nie znaleziono żadnych odcisków z wyjątkiem tych, które należą do Lake’a albo do jego sąsiadów. — Sam nie wiem... — Owszem, wiesz. Zabił tę małą dziewczynkę. Swoją własną córeczkę. — Chryste, Frank, Lake jest wziętym adwokatem. Jego żona była piękną kobietą. — Słyszałeś, co powiedział Klien. Facet, którego szukamy, jest potworem, ale nikt nie potrafi tego po nim poznać. Jest sympatyczny i przystojny: typ faceta, którego kobiety wpuszczają do domu bez zastanowienia. To może być wzięty adwokat mający piękną żonę. To może być każdy, kto ma nie po kolei pod sufitem i żyje w jakimś swoim własnym zboczonym świecie, gdzie wszystko to, co robi, wydaje mu się sensowne. Turner zaczął spacerować po pokoju; Grimsbo cierpliwie czekał. W końcu Turner usiadł i wziął do ręki fotografię Melody Lake. — Nie wolno nam zrobić teraz ani jednego fałszywego kroku, Frank. Jeżeli to Lake jest naszym mordercą, cholernie szczwany z niego lis. Jeśli domyśli się, że siedzimy mu na karku, wymyśli jakiś sposób, żeby się z tego wykaraskać. — Więc jakie będzie nasze następne posunięcie? Nie możemy go wziąć w obroty i świetnie wiemy, że nic go nie wiąże z innymi zbrodniami. — Te kobiety nie zostały wybrane przypadkowo. Jeśli właśnie on jest mordercą, wszystkie musiały być z nim jakoś związane. Musimy ponownie przesłuchać mężów, ponownie przejrzeć raporty i sprawdzić nasze listy, przez cały czas mając na uwadze Lake’a. Jeśli mamy rację, powinniśmy na coś trafić. Dwaj policjanci siedzieli przez chwilę w milczeniu, rozpatrując wszystkie możliwe aspekty nowej sytuacji. — Ani jedno słowo z tego, o czym tu mówiliśmy, nie może znaleźć się w raporcie. Lake mógłby się na niego natknąć, kie-

dy tu będzie. — Oczywiście — zgodził się Grimsbo. — Lepiej też będzie, jeśli zabiorę ze sobą zapis rozmowy z Solomonem. — Kiedy powiemy Nancy i szefowi? — Kiedy będziemy mieli coś konkretnego. Lake jest bardzo sprytny i ma polityczne koneksje. Jeśli to rzeczywiście on, nie chcę, żeby się z tego wywinął. Chcę go przyskrzynić.

8 Gdy zadzwonił telefon, Nancy Gordon pogrążona była w głębokim, pozbawionym marzeń śnie. Na odgłos dzwonka podskoczyła na łóżku i przez chwilę wpatrywała się przed siebie, nie wiedząc, co się dzieje. Wymacała w ciemności słuchawkę dopiero po drugim dzwonku. — Detektyw Gordon? — zapytał męski głos. — Przy telefonie — odparła Nancy, próbując się rozbudzić. — Mówi Jeff Spears. Jestem policjantem z patrolu. Piętnaście minut temu otrzymaliśmy skargę na mężczyznę siedzącego w samochodzie na rogu Bethesda i Champagne Street. Wygląda na to, że parkował tam przez trzy kolejne noce. Wzbudziło to podejrzenia jednego z sąsiadów. Funkcjonariusz DeMuniz i ja porozmawialiśmy z facetem. Powiedział, że nazywa się Peter Lake i pracuje w grupie roboczej zajmującej się morderstwami tych kobiet. Dał mi pani nazwisko. — Która jest godzina? — zapytała Nancy. Ostatnią rzeczą, jaką miała ochotę zrobić, było zapalenie światła, które poraziłoby jej źrenice. — Wpół do drugiej. Przepraszam, że panią obudziłem — powiedział Spears. — Nie, nic się nie stało — odparła, szukając na stoliku cyfrowego zegara, żeby potwierdzić czas. — Czy ma pan przy sobie Lake’a? — Stoi tuż przy mnie. Nancy wzięła głęboki oddech. — Niech pan go da do telefonu. Usłyszała, jak Spears zwraca się do kogoś. Uniosła się na

łóżku, oparła stopy o podłogę i przetarła oczy. — Nancy? — odezwał się Lake. — Co się dzieje? — Czy możesz wyjaśnić sprawę temu policjantowi? — Najchętniej położyłabym się z powrotem do łóżka. Co to za historia z przesiadywaniem w zaparkowanym samochodzie przez trzy kolejne noce? — Chodzi o Watersa. Obserwuję jego dom. — Nie wierzę w te brednie. Obserwujesz go? Jak na jakimś cholernym filmie? Masz być za dwadzieścia minut u Changa, Peter. — Ale... — Za dwadzieścia minut. To jest zbyt głupie, żebym mogła wyrazić to słowami. Daj mi z powrotem Spearsa. Nancy usłyszała, jak Lake zwraca się do policjanta. Zamknęła oczy, włączyła lampę przy łóżku, a potem uniosła powoli powieki. Porażone światłem oczy wypełniły się łzami. — Detektyw Gordon? — Tak. Słuchaj, Spears, facet jest w porządku. Pracuje w grupie roboczej. Ale mimo to spisałeś się na medal — dodała, bo sądząc po głosie Spears był młody i gorliwy i pochwała powinna dla niego dużo znaczyć. — Wyglądało to podejrzanie. A teraz, kiedy mamy te morderstwa... — Oczywiście, zrobiłeś, co należało. Ale nie powinieneś o tym nikomu wspominać. Nie chcemy, żeby rozniosło się po okolicy, co robimy. — Żaden problem. — Dziękuję za telefon. Nancy odłożyła słuchawkę. Czuła się fatalnie, ale musiała odkryć, co takiego kombinował Lake. Kiedy weszła do kafejki Changa, Lake czekał już na nią w loży. Z otwartego przez całą noc lokalu korzystali głównie gliniarze, kierowcy ciężarówek i co pewien czas jakiś cierpiący na bezsenność student. Można się tu było bezpiecznie spotkać. Przed Lake’em stała filiżanka kawy. Nancy zamówiła u kel-

nerki drugą dla siebie. — Może wtajemniczysz mnie w to, co robisz, Peter? — zapytała, kiedy kelnerka odeszła od stolika. — Przepraszam, jeśli działałem niezgodnie z regulaminem. Ale jestem pewien, że Waters to nasz morderca. Śledzę go od trzech dni. Wierz mi, wykonałem wspaniałą robotę. Facet nie ma pojęcia, że jest obserwowany. — Takich rzeczy nie robi się w ten sposób, Peter. Nie biega się po mieście z jakimś niewydarzonym pomysłem, zaczerpniętym z serialu „Magnum”. Pracujemy zespołowo. Zanim podejmiesz jakieś kroki, musisz przedstawić swój pomysł wszystkim członkom grupy. Co ważniejsze, nie znasz się w najmniejszym stopniu na inwigilacji. Pomyśl tylko, jak łatwo przyuważył cię ten sąsiad. Jeśli Waters zobaczył cię i wystraszył się, może się przyczaić i nigdy go nie dorwiemy. A jeśli to on jest mordercą, sam wystawiłeś się na niebezpieczeństwo. Facet, który zabił twoją żonę i córkę, jest pozbawiony wszelkich skrupułów i odebranie komuś życia to dla niego bułka z masłem. Pamiętaj o tym. — Chyba się wygłupiłem. — Co do tego nie ma żadnego „chyba”. — Masz rację. Przepraszam. Nie pomyślałem ani razu o grożącym mi niebezpieczeństwie i o tym, że mogę narazić na szwank śledztwo. Myślałem tylko o jednym... Lake przerwał i wbił wzrok w blat stołu. — Wiem, że zależy ci na jego aresztowaniu, Peter. Wszystkim nam na tym zależy. Ale jeśli nie będziesz postępował jak trzeba, zawalisz całe śledztwo. Lake pokiwał w zamyśleniu głową. — Przekroczyłaś przepisy, żeby mi pomóc, Nancy, i na prawdę to doceniam. Zaczynam powoli godzić się z utratą Sandy i Melody. Między innymi dzięki tobie — powiedział i uśmiechnął się do niej. Nancy nie odwzajemniła uśmiechu. Uważnie przyglądała się Lake’owi. — Postanowiłem wrócić do pracy w kancelarii. Ten incydent dziś w nocy przekonał mnie, że niezbyt przydaję się w śledztwie. Wydawało mi się, że potrafię naprawdę pomóc, ale

wynikało to z próżności połączonej z desperacją. Nie jestem gliniarzem i byłem szalony, uważając, że uda mi się dokonać więcej niż wam. — To dobrze. Cieszę się, że doszedłeś do takiego wniosku. To znak powrotu do zdrowia. — Ale to wcale nie oznacza, że zamierzam całkowicie wyłączyć się ze śledztwa. Chcę, żeby przysyłano mi do biura wszystkie policyjne raporty. Wciąż mogę zauważyć coś, co umknęło waszej uwagi, albo spróbować spojrzeć na wszystko z zupełnie innej perspektywy. Przestanę tylko nachodzić was w komisariacie. — Jeśli O’Malley wyrazi zgodę, mogę wysyłać ci wszystkie raporty. Ale ich treść musisz zachować wyłącznie dla siebie. Nie mogą ich oglądać nawet twoi współpracownicy. — Oczywiście. Naprawdę się o mnie troszczysz — powiedział Lake, ponownie się uśmiechając. — Nie sądzisz, że moglibyśmy zjeść kiedyś razem kolację? Żeby się trochę zaprzyjaźnić? To nie musi mieć nic wspólnego ze sprawą. — Zobaczymy — odparła zakłopotana. Lake spojrzał na zegarek. — Lepiej już kończmy. Jutro rano będziesz skonana. Tym razem ja płacę, żadnych kłótni. Nancy wyślizgnęła się z loży i pożegnała. Było późno i miała za sobą zaledwie godzinę snu, ale czuła się zupełnie przebudzona. Nie było co do tego żadnych wątpliwości. Choć od śmierci jego żony nie minęły nawet trzy tygodnie, Peter Lake najwyraźniej się do niej zalecał. Nie była to jedyna rzecz, która spędzała jej sen z powiek. Chciała poznać prawdziwą przyczynę, dla której Peter Lake śledził Henry’ego Watersa.

9 — Należę do specjalnego zespołu roboczego, który zajmuje się sprawą zaginięcia pańskiej żony, doktorze Escalante — powiedział Wayne Turner, zwracając się do tęgiego mężczyzny o ciemnej karnacji, smutnych oczach i wyrazie twarzy kogoś, kto stracił ostatnią nadzieję.

— Czy Gloria nie żyje? — zapytał Escalante, spodziewając się najgorszego. Siedzieli w gabinecie doktora w klinice Wayside, nowoczesnym piętrowym budynku zlokalizowanym na samym skraju centrum handlowego Wayside. Escalante był pracownikiem kliniki, której personel składał się z kilku lekarzy, fizykoterapeutów i pielęgniarek. Jego specjalnością była kardiologia i przyjmował również w Hunter’s Point Hospital. Wszyscy wyrażali się z uznaniem o jego umiejętnościach, uważając go jednocześnie za niezwykle sympatycznego, zawsze wesołego faceta. Taką przynajmniej miał opinię, dopóki pewnego dnia półtora miesiąca temu nie wszedł do swej utrzymanej w stylu Tudorów rezydencji w West Hunter’s Point i nie znalazł leżącego pod czarną różą listu. — Obawiam się, że nie mamy żadnych nowych informacji o pańskiej żonie. Dopóki nie dowiemy się, że jest inaczej, musimy zakładać, że żyje. — W takim razie po co pan do mnie przyszedł? — Chcę zadać panu kilka pytań, które mogą nam pomóc w śledztwie. Turner przeczytał doktorowi Escalante nazwiska innych zaginionych kobiet i ich małżonków, wliczając w to Lake’a, a potem położył na biurku ich fotografie. — Czy pan albo pańska żona znacie albo w jakikolwiek sposób zetknęliście się z którąś z tych osób, doktorze? — zapytał. Escalante zaczął uważnie studiować fotografie. Po chwili podniósł jedno ze zdjęć. — To Simon i Samantha Reardonowie, prawda? Turner kiwnął głową. — Reardon jest neurochirurgiem. Widziałem go na kilku spotkaniach organizowanych przez Stowarzyszenie Medyczne. Kilka lat temu wygłosił referat na seminarium, w którym uczestniczyłem. Nie przypominam sobie dobrze, na jaki temat. — Nie szkodzi. Czy przyjaźnił się pan z Reardonami? Escalante roześmiał się ochrypłym głosem. — Ludzie mojego koloru skóry nie obracają się w tych samych kręgach co Reardonowie, detektywie. Nie sądzę, żeby

pozwolono panu przesłuchać czcigodnego doktora w Delmar Country Club. Wayne pokiwał głową. — A więc to tego rodzaju facet... Escalante przypomniał sobie nagle, dlaczego Turner interesuje się jego żoną i Samantha Reardon. — Przepraszam. Powinienem traktować go z większą życzliwością. Simon przechodzi prawdopodobnie przez to samo piekło co ja. — Prawdopodobnie. Czy mówią panu coś nazwiska albo fotografie pozostałych? Escalante zaczął kręcić głową, ale potem nagle zmarszczył czoło. — To jest chyba adwokat, prawda? — zapytał, wskazując zdjęcie Petera Lake’a. — Tak, zgadza się — odparł Turner, starając się ukryć ogarniające go podniecenie. — Dopiero teraz sobie przypomniałem. Co za zbieg okoliczności... — Mianowicie? — Kilka miesięcy temu Glorię wybrano w skład ławy przysięgłych. Zasiadała w niej podczas jednej ze spraw, w której Lake był obrońcą. Zapadło mi to w pamięć, bo powiedziała, że cieszy się, iż nie chodzi o błąd w sztuce medycznej, ponieważ zostałaby wtedy wykluczona. Ale i tak nie miało to większego znaczenia. Prawnicy dogadali się ze sobą w połowie procesu i Gloria w ogóle nie głosowała. — Jest pan pewien, że obrońcą był Peter Lake? — Spotkałem się z Glorią w sądzie. Poszliśmy potem na kolację. Widziałem go na własne oczy. — W porządku. Bardzo nam pan pomógł. Czy ktoś jeszcze wydaje się panu znajomy? — zapytał Turner, chociaż w tym momencie nie zależało mu już na odpowiedzi. — To Lake, szefie — powiedział Frank Grimsbo do O’Malleya. — Jesteśmy tego pewni. — Czy mówimy o niezbitych dowodach? — zapytał

O’Malley. — Jeszcze nie. Ale za dużo jest poszlak, żeby odrzucić podejrzenia — oświadczył Wayne Turner. — Co o tym myślicie? — zapytał O’Malley, zwracając się do Glena Michaelsa i Nancy Gordon. — Wydaje się to sensowne — odparł Michaels. — Zamierzam przejrzeć jutro wszystkie dowody, żeby sprawdzić, czy nie mamy niczego, co mógłbym powiązać z Lake’em. O’Malley posłał pytające spojrzenie Nancy. Na jej twarzy malowało się zatroskanie. — Doszłam do tego samego wniosku, choć z zupełnie innych przyczyn — stwierdziła. — Nie wiem, jak uda nam się go przyskrzynić, szefie, ale jestem przekonana, że to nasz ptaszek. Rozmawiałam dziś rano z doktorem Klienem i przedstawiłam mu profil psychologiczny Lake’a. Powiedział, że jest całkiem prawdopodobnym kandydatem. Wielu socjopatów to dobrze prosperujący biznesmeni, politycy albo adwokaci. Pomyślcie o korzyściach, jakie dają takie zawody, kiedy ktoś pozbawiony jest wszelkich skrupułów. W ciągu minionych paru dni rozmawiałam z ludźmi, którzy znają Lake’a. Wszyscy twierdzili, że jest czarujący, ale woleliby nie spotkać się z nim w ciemnej uliczce. Odznacza się podobno moralnością rekina, jednak ma zarazem dosyć oleju w głowie, żeby nie przekraczać pewnych granic. W palestrze złożono na niego kilka skarg, ale niczego mu nie udowodniono. Było także kilka zarzutów o nadużycia. Rozmawiałam z adwokatami, którzy reprezentowali powodów. Przejechał się na każdym z nich. — Jest wielka różnica między nieetycznym prowadzeniem obrony a zamordowaniem sześciu osób, w tym własnej córki — powiedział O’Malley. — Po co miałby się narażać, lokując się w samym środku śledztwa? — Żeby wiedzieć, czym dysponujemy—stwierdził Grimsbo. — Jest coś jeszcze, szefie — powiedziała Nancy. — Moim zdaniem on coś szykuje. Opowiedziała O’Malleyowi o samowolnej akcji Lake’a. — To nie ma żadnego sensu — oznajmił Turner.—W gruncie rzeczy Waters nie jest żadnym podejrzanym. Znalazł się po

prostu niedaleko domu Escalante’ów w dniu, kiedy ona zaginęła. Nie istnieją powiązania między Watersem i żadną z pozostałych ofiar. — Za to Lake związany jest z każdą z nich — wtrącił Grimsbo. — To znaczy? — zapytał O’Malley. — Gloria Escalante zasiadała w ławie przysięgłych podczas jednej z prowadzonych przez niego spraw. Reardonowie należą do Delmar Country Club, którego członkiem jest Lake. Patricia Cross i Sandra Lake były razem w Junior League. Mąż Anne Hazelton też jest adwokatem. Twierdzi, że bywali na organizowanych przez palestrę imprezach i że uczestniczył w nich także Lake. — Niektóre z tych powiązań są bardzo wątłe. — Ale to chyba podejrzane, że jedna osoba ma coś wspólnego ze wszystkimi sześcioma ofiarami — zaprotestował Turner. — Hunter’s Point nie jest aż tak wielkim miastem. — On się do mnie zalecał, szefie — powiedziała Nancy. — Co takiego? — Jest mną seksualnie zainteresowany. Dał mi to poznać. Nancy opowiedziała, jak Lake zachowywał się podczas ich dwóch spotkań w kafejce Changa. O’Malley zmarszczył brwi. — Nie wiem, co o tym sądzić, Nancy. — Od śmierci jego żony nie minął nawet miesiąc. To nie jest normalne. — Jesteś atrakcyjna. Facet próbuje zapomnieć o tym, co się stało. Może nie najlepiej układały mu się stosunki z panią Lake. Czy nie udało wam się dowiedzieć czegoś na ten temat od sąsiadów? — zwrócił się O’Malley do pozostałych. Grimsbo pokręcił głową. — Na temat Lake’ów nie krążyły żadne plotki. Według ludzi, z którymi rozmawiałem, byli normalną parą. — Ja też na nic nie trafiłem — dodał Turner. — Czy to nie podważa waszej teorii? — Doktor Klien twierdzi, że wielokrotny morderca może mieć żonę i rodzinę lub utrzymywać normalne stosunki z

dziewczyną — odparła Nancy. — Przyjrzyjmy się bliżej morderstwom Sandry i Melody Lake’ów — powiedział Turner. — Wiem od jednego z jego partnerów, który pracował po godzinach, że Lake siedział w biurze prawie do siódmej. Sąsiad widział, jak podjeżdża do domu o siódmej dwadzieścia, może trochę później. Dyspozytor numeru dziewięćset jedenaście otrzymał telefon dopiero pięćdziesiąt pięć minut później. Co Lake robił przez ten cały czas z martwymi ciałami? O ile oczywiście były martwe, kiedy przyjechał. — Uważamy, że kiedy wszedł do domu, żona zapytała go o coś, co znalazła i co łączyło go z zaginięciami. — Ale o zaginięciach nie było przecież mowy w gazetach. Nikt o nich nie wiedział — stwierdził O’Malley. — Niech to szlag — zaklął nagle Michaels. — Co takiego? — List. To jedyny list, na którym były odciski palców. — I co z tego? — zapytał Grimsbo. — Na innych listach nie było odcisków. Odnaleźliśmy je tylko na tym, który leżał obok zwłok Sandry Lake. Według raportu z sekcji Sandra Lake zmarła natychmiastową śmiercią albo straciła przytomność bezpośrednio po uderzeniu w głowę. Kiedy zdążyła dotknąć listu? — Wciąż nie rozu... — Sandra Lake odnajduje list albo różę, względnie i list, i różę. Pyta Lake’a, co to takiego. Facet wie, że prędzej czy później o sprawie zaczną trąbić w gazetach. Niezależnie od tego, co jej teraz powie, Sandra dowie się, że jest różanym mordercą. Wpada w panikę, zabija ją i zostawia różę i list obok ciała, żeby przekonać nas, że jego żona padła ofiarą tej samej osoby, która porwała inne kobiety. To wyjaśnia, dlaczego tylko list znaleziony u Lake’ów miał odciski i dlaczego były to odciski Sandry Lake — powiedział Michaels. — Trzymała go w ręku przed śmiercią. — To wyjaśnia również, dlaczego na osiedlu nie zaobserwowano żadnych obcych samochodów. O’Malley odchylił się do tyłu w fotelu. — Przekonaliście mnie — stwierdził. — Ale teoria nic

zastąpi dowodów rzeczowych. Jeśli to Lake, co możemy przed stawić przeciwko niemu w sądzie? Zanim ktokolwiek zdążył odpowiedzieć, drzwi do gabinetu O’Malleya otworzyły się. — Przepraszam, że przeszkadzam, szefie, ale dostaliśmy właśnie telefon, który wiąże się z zaginięciami. Czy jednym z podejrzanych nie jest przypadkiem gość o nazwisku Waters? — Co się stało? — zapytał Grimsbo. — Facet, który zadzwonił, mówi, że rozmawiał z Henrym Watersem w One Way Inn i że Waters zwierzył się mu, że trzyma w swojej piwnicy kobietę. — Czy ten człowiek podał swoje nazwisko? Policjant potrząsnął głową. — Powiedział, że nie chce się w to mieszać, ale wciąż myśli o tym małym dziecku, które zostało zamordowane, i gdyby o tym nie doniósł, sumienie nie dałoby mu spokoju. — Kiedy miała miejsce ta rozmowa w barze? — zapytała Nancy. — Kilka dni temu. — Czy Waters opisał tę kobietę albo podał jakieś inne szczegóły? — Powiedział, że kobieta ma rude włosy. — Patricia Cross — szepnął Turner. — To sprawka Lake’a — stwierdziła Nancy. — Za dużo tutaj zbiegów okoliczności. — Zgadzam się z Nancy — powiedział Turner. — Waters po prostu się nie liczy. — Co nam szkodzi spróbować? — zapytał Michaels. — W przypadku Lake’a opieramy się wyłącznie na szeregu dedukcji. Co do Watersa wiemy, że kręcił się niedaleko rezydencji Escalante’ów w czasie, kiedy zaginęła Gloria, i że figuruje w kartotece przestępców seksualnych. — Chcę, żebyście wszyscy czworo natychmiast tam pojechali — polecił O’Malley. — Wolę się pomylić, niż siedzieć tutaj z założonymi rękoma i gadać, podczas gdy być może jest szansa uratowania jednej z kobiet.

Henry Waters mieszkał w starszej dzielnicy Hunter’s Point. Szerokie ulice wysadzane były dębami, a wysokie żywopłoty dawały mieszkańcom poczucie prywatności. Większość willi i trawników była zadbana, ale stojący na rogu dom Watersów wyraźnie różnił się od reszty. Rynny były zapchane, jeden ze stopni wiodących na werandę zapadnięty. Na niestrzyżonym od dawna trawniku pieniły się chwasty. Zachodzące słońce zbliżało się już do horyzontu, kiedy Nancy Gordon, Wayne Turner i Frank Grimsbo podeszli wyłożoną kamiennymi płytami alejką do frontowych drzwi Watersów. Michaels pozostał w samochodzie na wypadek, gdyby trzeba było zabezpieczyć dowody rzeczowe. Trzej umundurowani policjanci zajęli pozycje za domem, wzdłuż biegnącej między posesjami alejki, a dwaj inni wyprzedzili członków grupy roboczej i stanęli po obu stronach drzwi, trzymając rewolwery pod kurtkami. — Załatwimy to spokojnie i grzecznie — ostrzegł Turner. — Chcę mieć jego zgodę, w przeciwnym razie adwokat będzie mógł zakwestionować wyniki przeszukania. Wszyscy skinęli głowami. Nikt nie robił sobie żartów na temat prawniczych studiów Turnera, na co pozwoliliby sobie prawdopodobnie w innych okolicznościach. Nancy rzuciła jeszcze raz okiem na pieniące się chwasty. Dom chylił się ku upadkowi. Z desek obłaziła brązowa farba. Zawieszona w oknie siatka przeciw insektom trzymała się tylko na jednym gwoździu. Nancy zerknęła do środka przez wąską szczelinę między zasłoną i parapetem. W pokoju od frontu nie było nikogo. Słyszeli grający gdzieś z tyłu domu telewizor. — Nie przestraszy się tak bardzo, jeśli zobaczy kobietę — powiedziała. Grimsbo kiwnął głową i Nancy nacisnęła dzwonek. Miała na sobie żakiet, pod którym kryła się kabura pistoletu. W ciągu dnia upał trochę zelżał, ale wciąż było ciepło. Czuła spływającą po boku strużkę potu. Nacisnęła ponownie dzwonek i ktoś ściszył telewizor. Przez na pół przezroczystą zasłonkę, która zakrywała oszkloną, górną połowę drzwi, zobaczyła przesuwający się przez hol niewyraźny cień. Kiedy drzwi frontowe się otworzyły, ode-

mknęła z uśmiechem dodatkowe drzwi z siatki. Chudy niezgrabny mężczyzna nie odwzajemnił jej uśmiechu. Miał na sobie dżinsy i poplamioną koszulkę. Długie przetłuszczone włosy dawno nie widziały grzebienia. Mętne oczy Watersa spoczęły najpierw na Nancy, potem na dwóch umundurowanych policjantach. Jego brwi zmarszczyły się, jakby rozwiązywał jakiś arytmetyczny problem. Nancy mignęła mu przed oczyma odznaką. — Panie Waters, nazywam się Nancy Gordon i pracuję w policji Hunter’s Point. — Nie zrobiłem nic złego — mruknął Waters. — Wcale w to nie wątpię — odparła Nancy przyjaznym, choć stanowczym tonem — ale otrzymaliśmy pewne informacje i chcielibyśmy je sprawdzić. Nie będzie panu przeszkadzało, jeśli wejdziemy? — Kto przyszedł? — odezwał się kruchy kobiecy głos z tyłu domu. — To moja mama — wyjaśnił Waters. — jest chora. — Przepraszam. Postaramy się nie zakłócać jej spokoju. — Dlaczego musicie ją denerwować? Jest chora — powtórzył coraz bardziej poirytowany Waters. — Źle mnie pan zrozumiał, panie Waters. Nie mamy zamiaru niepokoić pańskiej matki. Chcemy się tylko trochę rozejrzeć. Możemy to zrobić? To nie potrwa długo. — Nic nie zrobiłem — powtórzył Waters, omiatając rozbieganym wzrokiem Grimsba, Turnera i dwóch umundurowanych policjantów. — Porozmawiajcie z panią Cummings. Jest moją kuratorką. Powie wam, że nic nie zrobiłem. — Rozmawialiśmy już z pańską kuratorką i wystawiła panu bardzo dobrą opinią. Powiedziała, że doskonale jej się z panem współpracuje. My pragniemy dokładnie tego samego. Nie będzie pan miał nic przeciwko, jeśli zaczekamy u pana w domu, podczas gdy jeden z naszych pracowników załatwi nakaz przeszukania? — Dlaczego mielibyście przeszukiwać mój dom? — zapytał gniewnie Waters. Policjanci zastygli w bezruchu. — Nie spojrzałem już ani razu na tę dziewczynę. Mam stałą pracę. Pani Cummings może to zaświadczyć.

— Nie ma powodu do zdenerwowania — powiedziała chłodnym tonem Nancy. — Im szybciej się rozejrzymy, tym szybciej będzie miał pan nas z głowy. Waters przez chwilę się nad tym zastanawiał. — Co takiego chcecie zobaczyć? — zapytał w końcu. — Piwnicę. — Nic tam nie ma — oświadczył autentycznie zdumiony Waters. — W takim razie długo tam nie zabawimy — zapewniła go Nancy. Waters parsknął śmiechem. — Możecie sobie oglądać całą piwnicę. Nie ma tam nic oprócz pająków — powiedział, wskazując biegnący obok schodów korytarz, który prowadził na tyły domu. — Może pójdzie pan z nami, panie Waters. Pokaże nam pan drogę. W korytarzu było ciemno, ale paliło się światło w kuchni. Nancy zobaczyła wypełniony brudnymi naczyniami zlew i leżące na plastikowym blacie stołu resztki dwóch gotowych obiadów. Kuchenna podłoga była brudna i poplamiona. Pod schodami, tuż obok wejścia do kuchni, znajdowały się solidne drewniane drzwi. Waters otworzył je. Nagle wybałuszył oczy i cofnął się. Nancy odepchnęła go. Dobiegający z dołu smród był tak silny, że mimowolnie dała krok do tyłu. — Zostańcie tu z panem Watersem — powiedziała mundurowym, po czym wzięła głęboki oddech i przekręciła kontakt przy drzwiach. W dół wiodły drewniane schody. W ich pobliżu nie było widać nic niezwykłego. Trzymając w jednej dłoni broń, a drugą chwytając się chwiejnej balustrady, ruszyła w dół W miarę jak schodziła niżej, smród stawał się coraz silniejszy. Grimsbo i Turner szli za nią. Żadne z nich nie odezwało się ani słowem. W połowie drogi Nancy ukucnęła i omiotła spojrzeniem piwnicę. W jednym z kątów zobaczyła kocioł centralnego ogrzewania. Pod ścianą stały niepasujące do siebie, w większości połamane meble, wokół nich kartony pełne gazet i starych czasopism. Tylne drzwi piwnicy wychodziły na zewnątrz domu, niedaleko alejki, która biegła między posesjami. Prze-

strzeń obok drzwi pogrążona była w mroku, ale Nancy zdołała dostrzec ludzką stopę i kałużę krwi. — Cholera — zaklęła, wciągając w płuca powietrze. Grimsbo minął ją. Nancy stąpała tuż za nim. Chociaż wiedziała, że w piwnicy nie ma nic, co może jej bezpośrednio zagrażać, z trudem łapała oddech. Turner skierował latarkę w kąt i zapalił ją. — Jezu — jęknął zdławionym głosem. Na zimnym betonie pływała w kałuży krwi, roztaczając wokół siebie obezwładniający fetor odchodów, naga kobieta. Nie została „zabita” ani „zamordowana”. Ten, kto zadał jej śmierć, splugawił ją i odczłowieczył. W miejscach, gdzie skóra nie była poplamiona krwią i fekaliami, Nancy widziała zwęglone ciało. Wnętrzności kobiety wyślizgnęły się na zewnątrz przez wielką dziurę ziejącą w jej brzuchu. Przypominały Nancy pęta wędzonych kiełbasek. Odwróciła głowę. — Dajcie tutaj Watersa! — ryknął Grimsbo. Nancy widziała żyły, które naprężyły się na jego szyi. Oczy wychodziły mu z orbit. — Nie wolno ci go dotknąć nawet małym palcem, Frank — wyjąkał Turner, łapiąc kurczowo powietrze. Nancy złapała Grimsba za potężne przedramię. — Wayne ma rację. Ja się tym zajmę. Cofnij się. Mundurowy ściągnął na dół Watersa, który widząc ciało, zrobił się nagle biały jak prześcieradło i upadł na kolana. Poruszał bezradnie ustami, ale nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. Nancy zamknęła oczy i starała się zmobilizować, starała się wmówić sobie, że w piwnicy nie ma żadnego trupa, a w powietrzu nie unosi się zbijający z nóg fetor. Przykucnęła obok Watersa. — Dlaczego, Henry? — zapytała cicho. Waters spojrzał na nią. Twarz skurczyła mu się i zawodził niczym ranne zwierzę. — Dlaczego? — powtórzyła Nancy. — O nie, o nie — szlochał Waters, chowając twarz w dłoniach i kołysząc głową. Włosy opadały mu na oczy. — W takim razie kto to zrobił? Znaleźliśmy ją w twojej

piwnicy, Henry. Waters gapił się na Nancy z szeroko otwartymi ustami. — Powiem ci teraz, jakie masz prawa. Słyszałeś je już przedtem, prawda? — zapytała, ale było oczywiste, że Waters znajduje się w stanie wykluczającym wszelką dyskusję na temat przysługujących mu praw konstytucyjnych. Odchylił głowę do tyłu i wydawał z siebie nieludzkie, przypominające skowyt dźwięki. — Zabierz go na komendę — rozkazała stojącemu za Watersem funkcjonariuszowi. — I pamiętaj, że jeśli ty lub ktokolwiek inny zadacie temu człowiekowi choć jedno pytanie, do końca życia będziecie szorowali kible w publicznych szaletach. Czy wyrażam się jasno? Facet nie został poinstruowany o swoich prawach. Chcę, żebyście zamknęli go w pokoju przesłuchań pod strażą dwóch funkcjonariuszy w środku i jednego na zewnątrz. Nikt, włączając w to szefa komendy, nie ma prawa z nim rozmawiać. Zadzwonię stąd i poinformuję o wszystkim O’Malleya. Przyślij tu także Glena Michaelsa. Powiedz, żeby ściągnął całą ekipę dochodzeniową. Postaw strażnika na górze. Nikt nie ma prawa tutaj zejść, chyba że dostanie na to zgodą Glena. Nie chcę, żebyście zniszczyli dowody rzeczowe. Grimsbo i Turner podeszli do ciała, uważając, żeby nie wdepnąć w otaczającą je kałużę krwi. Grimsbo wdychał powietrze krótkimi, gwałtownymi haustami. Turner zmobilizował całą siłę woli i przyjrzał się twarzy ofiary. To była Patricia Cross, ale przypominała ją tylko w niewielkim stopniu. Morderca wyładował swoją furię również na jej twarzy. Młody umundurowany funkcjonariusz również przyglądał się zwłokom i dlatego zbyt wolno zareagował, kiedy Waters zerwał się nagle na nogi. Nancy odwrócona była bokiem i zobaczyła, co się dzieje, tylko kątem oka. Kiedy odwróciła się, gliniarz leżał jak długi na podłodze, a Waters biegł na górę, przeskakując po kilka schodków naraz i wołając swoją matkę. Policjant, który pilnował zejścia do piwnicy, usłyszał jego krzyki i stanął z wyciągniętą bronią w drzwiach. Waters wpakował się prosto na niego. — Nie strzelaj! — krzyknęła Nancy. W tej samej chwili

zabrzmiał donośny huk. Policjant zatoczył się do tyłu i rąbnął w ścianę naprzeciwko drzwi. Pocisk przeszedł przez serce Watersa, który zleciał ze schodów i walnął głową o betonową podłogę. Nie poczuł nawet uderzenia. Lądując na dole, był już martwy.

10 — Podali wiadomość w wieczornym dzienniku. Nie potrafię uwierzyć, że go złapaliście. Nancy siedziała sama w pomieszczeniu grupy roboczej, pisząc raport. Słysząc głos Petera Lake’a, obróciła się na krześle. Lake stał w progu, z elegancko przystrzyżonymi i uczesanymi włosami, ubrany w uprasowane dżinsy i brązowo-niebieską koszulkę rugby. Wydawał się szczęśliwy i podniecony. Nic nie wskazywało, żeby jego radosny nastrój choć na chwilę zakłóciła myśl o Sandrze albo Melody. Na jego twarzy nie widać było śladu smutku. — Jak go rozgryźliście? — zapytał, siadając na krześle naprzeciwko Nancy. — Anonimowy donos, Peter. Nic specjalnego. — To wspaniale. — Wygląda na to, że miałeś rację. Lake wzruszył ramionami, powstrzymując uśmiech. — Powiedz, czy powiedziałaś komuś o moich próbach śledzenia Watersa? — zapytał nieśmiało. — To pozostanie między nami. — Dzięki. Czuję się jak głupiec, kiedy o tym pomyślę. Miałaś rację. Gdyby Waters się zorientował, mógł mnie zabić. — Musisz odczuwać wielką ulgę, wiedząc, że ujęliśmy mordercę Sandy i Melody — powiedziała Nancy, obserwując jego reakcję. Lake nagle spoważniał. — Mam wrażenie, jakby z ramion spadł mi olbrzymi ciężar. Może zdołam teraz powrócić do normalnego życia. — Wiesz, Peter — rzuciła niedbałym tonem Nancy — że był okres, kiedy zastanawiałam się, czy to nie ty przypadkiem

jesteś naszym mordercą. — Dlaczego? — zapytał najwyraźniej wstrząśnięty Lake. — Nie traktowałam cię nigdy jako poważnego podejrzanego, ale w twojej relacji było kilka niekonsekwencji. — Na przykład? — Na przykład w kwestii czasu. Zadzwoniłeś pod dziewięćset jedenaście dopiero piętnaście po ósmej, ale sąsiad zobaczył, jak podjeżdżasz pod dom już dwadzieścia po siódmej. Nie bardzo rozumiałam, dlaczego tak długo zwlekałeś z zawiadomieniem policji. — Chyba żartujesz. Podejrzewałaś mnie z powodu tych kilkudziesięciu minut? Nancy wzruszyła ramionami. — Co robiłeś przez prawie godzinę? — Jezu, Nancy, nie pamiętam. Byłem zupełnie zamroczony. Być może nawet straciłem na chwilę przytomność, — Nigdy o tym nie wspominałeś. Lake wpatrywał się w Nancy z otwartymi ustami. — Czy wciąż jestem podejrzany? Czy to przesłuchanie? Nancy pokręciła głową. — Sprawa jest zamknięta, Peter. Komendant O’Malley zwołuje jutro rano konferencję prasową. Na półce w piwnicy Watersa leżały trzy czarne róże i kolejny list. No i oczywiście była tam biedna Patricia Cross. — Ale ty w to nie wierzysz? Naprawdę sądzisz, że mógłbym... — Uspokój się, Peter — powiedziała, zamykając oczy. — Jestem strasznie zmęczona i myśli plączą mi się w głowie. To był bardzo długi dzień. — Nie mogę się uspokoić. Chodzi o to, że naprawdę cię polubiłem i wydawało mi się, że ty też mnie lubisz. A teraz odkrywam, że poważnie bierzesz pod uwagę, że mogłem coś takiego zrobić... coś, co zrobiono tamtej kobiecie. To prawdziwy szok. Nancy otworzyła oczy. Lake sprawiał wrażenie nieobecnego duchem, tak jakby miał przed oczyma wybebeszone ciało Patricii Cross. Nie było go jednak przecież na miejscu zbrodni, nie oglądał też raportu z sekcji. Prasa nie została jeszcze po-

wiadomiona o stanie, w jakim znaleziono ciało Patricii Cross. — Powiedziałam ci, że nigdy nie byłeś poważnym podejrzanym, i to prawda — powiedziała, uśmiechając się z przymusem. — Gdyby było inaczej, poinformowałabym chyba Turnera i Grimsba o twojej samowolnej akcji. — Chyba tak. — Ale nie zrobiłam tego i teraz, kiedy Waters nie żyje, nie możemy cię już dłużej podejrzewać, prawda? Lake pokiwał głową. — Posłuchaj — powiedziała Nancy. — Naprawdę jestem skonana. Napiszę tylko jeszcze jeden raport i spadam stąd. Może ty też wrócisz do domu i zaczniesz nowe życie? Lake wstał z krzesła. — To dobra rada — stwierdził. — Zamierzam ją przyjąć. Chcę ci także podziękować za wszystko, co dla mnie zrobiłaś. Gdyby nie ty, nie wiem, jak bym sobie z tym poradził. Lake wyciągnął do niej rękę. Nancy wlepiała w nią przez chwilę wzrok. Czy ta właśnie ręka pozbawiła życia Patricię Cross, a przedtem jeszcze Sandrę i Melody Lake? A może pomieszało jej się po prostu w głowie? Podała mu swoją dłoń. Lake przytrzymał ją kilka sekund dłużej, niż to było konieczne, a potem puścił po krótkim uścisku. — Kiedy sytuacja wróci do normy dla nas obojga, chciałbym cię kiedyś zaprosić na kolację — powiedział. — Zadzwoń do mnie — odparła, czując, jak żołądek podchodzi jej do gardła. Całą siłą woli starała się zachować przyklejony do twarzy uśmiech. Kiedy Lake wyszedł z pokoju, przestała się uśmiechać. Wpadka Watersa była zbyt oczywista, żeby była prawdziwa. Nie wierzyła, że to on był odpowiedzialny za jatkę w piwnicy. Lake musiał wiedzieć o alejce i tylnych drzwiach do piwnicy. Matka Watersa była inwalidką, sam Waters wychodził rano do pracy. Nietrudno było podjechać cichaczem w środku dnia na tyły domu, umieścić ciało w piwnicy i tam je wypatroszyć. To Lake złożył anonimowy donos, była tego pewna. Nie miała jednak żadnych dowodów. A O’Malley zamierzał wkrótce ogłosić, że to Henry Waters był wielokrotnym mordercą i sprawę zaginionych kobiet należy uznać za zamkniętą.

Część trzecia Jasne i przekonujące dowody

Rozdział 6

— I w ten sposób to się zakończyło, panie Page — powiedziała Nancy Gordon. — Śledztwo zostało zamknięte. Henry’ego Watersa uznano oficjalnie za różanego mordercę. Niedługo potem Peter Lake zniknął. Jego dom został sprzedany, rachunki w banku zamknięte. Wspólnicy przejęli znakomicie prosperującą firmę. A o Peterze wszelki słuch zaginął. Page wydawał się lekko zmieszany. — Być może coś uszło mojej uwagi, ale wasze podejrzenia wydają mi się oparte wyłącznie na poszlakach. Nie bardzo rozumiem, skąd pani bierze pewność, że to Peter Lake zabił te kobiety i skierował podejrzenia na Watersa, jeśli nie trafiliście na bardziej konkretne dowody. Gordon wyjęła ze swojej teczki wyciętą z gazety fotografię i zdjęcie wychodzącego z motelowego pokoju mężczyzny, po czym położyła je obok siebie. — Czy poznaje pan tego człowieka? — zapytała, wskazując drugie zdjęcie. Page pochylił się i wziął je do ręki. — To Martin Darius. — Niech pan przyjrzy się uważnie tej gazetowej fotografii Petera Lake’a i powie mi, co o tym sądzi. Page studiował przez chwilę oba zdjęcia. Wyobrażał sobie Lake’a z brodą i Dariusa bez brody. Starał się porównać wzrost i budowę ciała obu mężczyzn. — To może być ta sama osoba — stwierdził w końcu. — To jest ta sama osoba. Człowiek, który porywa i morduje wasze kobiety, jest tym samym, który mordował kobiety w Hunter’s Point. Nigdy nie ujawniliśmy mediom, jaki kolor

miała róża ani jaka była treść listów. Wasz porywacz wie o rzeczach, które znali wyłącznie członkowie grupy roboczej z Hunter’s Point oraz morderca. Gordon wyjęła z teczki kartę z odciskami palców i wręczyła ją Page’owi. — To są odciski Lake’a. Proszę je porównać z odciskami Dariusa. Musicie je mieć w swoim archiwum. — Jak pani odnalazła tutaj Lake’a? — zapytał Page. Gordon wyjęła z teczki arkusz papieru listowego i położyła go na stoliku obok fotografii. — Sprawdziłam, czy nie ma na nim odcisków palców — powiedziała. — Jest czysty. Page wziął do ręki list. Był napisany na komputerze. Papier sprawiał wrażenie taniego, takiego, który można dostać w należących do wielkich sieci supermarketach, co uniemożliwia dotarcie do źródła zakupu. „Kobiety w Portland w Oregonie nie zostaną zapomniane”, brzmiała treść listu. — Dostałam ten list wczoraj. Na kopercie był stempel pocztowy z Portland. W środku znajdowała się fotografia Dariusa i jego życiorys z Oregonian. Wiedziałam, że to Lake, kiedy tylko spojrzałam na fotografię. W kopercie znalazłam również wycinek na pański temat, panie Page, oraz pański adres i bilet na lot United Airlines. Ponieważ na lotnisku nikt na mnie nie czekał, przyjechałam prosto do pana. — Co pani zdaniem powinniśmy zrobić? — zapytał Page. — Opierając się wyłącznie na tym, co od pani otrzymałem, z całą pewnością nie możemy wezwać Dariusa na przesłuchanie. — Oczywiście, że nie! — zawołała z niepokojem w głosie Gordon. — Nie wolno wam go spłoszyć. Musicie trzymać się z daleka od Martina aż do chwili, kiedy będziecie mieli bezsporne dowody. Nie macie pojęcia, jaki jest sprytny. Page’a zaskoczyła jej desperacja. — Znamy się na naszej robocie, pani Gordon — zapewnił ją. — Ale nie znacie Petera Lake’a. Nie mieliście nigdy do czynienia z kimś takim jak on. — Już to pani mówiła.

— Musi mi pan uwierzyć. — Czy jest coś, o czym mnie pani jeszcze nie poinformowała? Gordon miała zamiar coś odpowiedzieć, ale tylko pokręciła głową i oświadczyła: — Jestem skonana, panie Page. Muszę odpocząć. Nie wie pan, co to dla mnie znaczy. To, że Lake odnalazł się po tych wszystkich latach. Gdyby pan widział, co on zrobił Patricii Cross... Zapadła długa cisza. — Muszę się gdzieś zatrzymać — powiedziała po chwili Gordon. — Czy może mi pan polecić jakiś motel? W spokojnym miejscu. — Może motel Lakeview? Zakwaterowujemy tam naszych świadków spoza miasta. Mogę panią odwieźć. — Nie, dziękuję. Pojadę taksówką. Czy może ją pan wezwać? — Jasne. Książkę telefoniczną mam w sypialni. Zaraz wracam. — Zostawię panu kartę z odciskami palców, fotografię i wycinek z gazety. Zrobiłam sobie kopie — powiedziała Gordon, chowając do teczki list. — Na pewno nie chce pani, żebym ją odwiózł? To dla mnie żaden kłopot. Gordon pokręciła głową. Page poszedł do sypialni i wezwał taksówkę. Kiedy wrócił do salonu, Gordon miała zamknięte oczy i siedziała skulona na kanapie. — Przyjedzie za dziesięć minut — powiedział. Gordon otworzyła gwałtownie oczy. Wydawała się przestraszona, jakby zdrzemnęła się na kilka minut i obudził ją jakiś zły sen. — To był długi dzień — powiedziała. Przez moment sprawiała wrażenie zakłopotanej. — Wszystko przez tę zmianę czasu — odparł Page, żeby podtrzymać rozmowę. — Mam nadzieję, że nie myli się pani co do Dariusa. — Nie mylę się — stwierdziła z poważną miną. — Jestem pewna na sto procent. Pan też niech lepiej w to uwierzy, panie

Page. Zależy od tego życie wielu kobiet.

Rozdział 7 1 Page’owi coś zdecydowanie nie zgadzało się w opowiadaniu Nancy Gordon. Przypominało książkę ze wspaniałą fabułą i marnym zakończeniem. Za dużo też było w nim niekonsekwencji. Ze sposobu, w jaki to przedstawiła, wynikało, że ona, Grimsbo i Turner byli dobrymi, doświadczonymi policjantami. Jeżeli mieli pewność, że Lake zamordował sześć kobiet i zwalił winę na Watersa, dlaczego pozwolili zamknąć dochodzenie? I dlaczego Lake porzucił nagle dobrze prosperującą firmę i zniknął, skoro wydawało mu się, że uniknął wszelkich podejrzeń? Czy starał się kontynuować swoją znajomość z Nancy Gordon? Nie wspomniała, żeby kontaktował się z nią po owym wieczorze, kiedy postrzelono śmiertelnie Watersa. Było też pewne ważne pytanie, które Page zapomniał zadać. Jaki był los innych kobiet? Gordon nie powiedziała mu, co się z nimi stało. Czekając, aż ktoś podniesie słuchawkę w komisariacie w Hunter’s Point, spisał wszystkie te punkty w żółtym notatniku. Z zachodu nadciągały skłębione czarne burzowe chmury. Page miał serdecznie dość deszczu. Miał nadzieję, że może te chmury ulitują się nad nim i ominą miasto, nie uroniwszy ani jednej kropli. Może po ich przejściu wyjrzy na krótką chwilę słońce. — Roy Lenzer — odezwał się głos w słuchawce. Page położył pióro na notatnik. — Panie Lenzer, nazywam się Alan Page, jestem prokuratorem okręgowym w hrabstwie Multnomah. To w Portland, w stanie Oregon. — Czym mogę panu służyć? — zapytał przyjaznym tonem Lenzer.

— Czy macie u was policjantkę o nazwisku Nancy Gordon? — Jasne, ale jest w tej chwili na urlopie. Wróci dopiero za tydzień albo coś koło tego. — Czy może pan opisać jej wygląd? Opis Lenzera pasował do kobiety, która złożyła wizytę w mieszkaniu Page’a. — Czy jest coś, w czym mógłbym panu pomóc? — zapytał policjant. — Całkiem możliwe. Mamy tutaj dziwną sytuację. Zaginęły trzy kobiety. Za każdym razem znajdowaliśmy w ich sypialniach liścik, na którym leżała róża. Detektyw Gordon poinformowała mnie, że dziesięć lat temu zajmowała się w Hunter’s Point identyczną sprawą. — Wydaje mi się, że coś o tym słyszałem, ale jestem w policji dopiero od pięciu lat. Przeniosłem się tutaj z Indiany. Obawiam się, nie będę mógł panu zbytnio pomóc. — A czy mówią panu coś nazwiska Franka Grimsbo i Wayne’a Turnera? To inni detektywi, którzy zajmowali się tą sprawą. — W naszym biurze nie ma nikogo o takich nazwiskach. Page usłyszał dalekie dudnienie grzmotu i wyjrzał przez okno. Flaga na budynku po drugiej stronie ulicy łopotała gwałtownie, jakby miała za chwilę urwać się z masztu. — Czy istnieje jakaś szansa, żebym mógł uzyskać kopię akt sprawy? Facet, który został ostatecznie aresztowany, nazywał się Henry Waters. — W-A-T-E-R-S? — przeliterował Lenzer. — Zgadza się. Zastrzelono go podczas próby ucieczki. Ofiarą padło zdaje się sześć kobiet. Jedna z nich nazywała się Patricia Cross. Była także Melody Lake, mała dziewczynka, i Sandra Lake, jej matka. Nie pamiętam nazwisk pozostałych. — Jeśli zdarzyło się to przed dziesięciu laty, akta powinny być w naszej kartotece. Zajmę się tym i dam panu znać, kiedy coś znajdę. Jaki jest pański adres i numer telefonu? Kiedy Page podawał Lenzerowi swoje dane, drzwi gabinetu otwarły się i do środka wszedł zastępca prokuratora do spraw karnych Randy Highsmith, komendant policji William

Tobias oraz inspektor prowadzący sprawę czarnej róży Ross Barrow. Page wskazał im gestem, żeby usiedli, i odłożył słuchawkę. — Całkiem możliwe, że czeka nas przełom w sprawie zaginionych kobiet — powiedział, po czym powtórzył w skrócie opowieść Nancy Gordon o tym, co zaszło w Hunter’s Point. — Przed odnalezieniem zwłok w domu Watersa głównym podejrzanym był niejaki Peter Lake, mąż jednej z ofiar — podsumował. — Istniały dość poważne poszlaki, aby sądzić, iż Lake zrzucił winę na Watersa. Wkrótce po oficjalnym zamknięciu sprawy Lake zniknął. Dwa dni temu Gordon otrzymała anonimowy list, który brzmiał: „Kobiety w Portland w Oregonie nie zostaną zapomniane”. Do listu dołączona była fotografia opuszczającego motelowy pokój Martina Dariusa. Martin Darius i Peter Lake mogą być jedną i tą samą osobą. Gordon uważa, że to nasz zabójca. — Znam Martina Dariusa — oświadczył z niedowierzaniem Tobias. — Wszyscy znają Dariusa — potwierdził Page — ale co tak naprawdę o nim wiemy? Mówiąc to, przesunął w ich stronę po biurku fotografię Dariusa i wycinek gazetowy ze zdjęciem Lake’a. Barrow, Tobias i Highsmith pochylili się nad dwiema fotografiami. — Nie wydaje mi się — stwierdził Highsmith, kręcąc głową. — Sam nie wiem — powiedział Tobias. To zdjęcie z gazety nie jest zbyt wyraźne. — Gordon zostawiła mi dla porównania odciski palców Lake’a. Czy mógłbyś je sprawdzić, Ross? Barrow kiwnął głową i wziął od Page’a kartę z odciskami. — Trudno mi w to wszystko uwierzyć — podjął Tobias. — Chciałbym porozmawiać z tą twoją policjantką. — Zadzwońmy do niej. Ja też uważam, że powinieneś osobiście wysłuchać jej relacji — zgodził się Page. Nie zdradzał im na razie swoich wątpliwości; chciał, żeby wysłuchali opowieści Nancy bez żadnych uprzedzeń. Wykręcił numer motelu Lakeview, poprosił o połączenie z pokojem Gordon i czekając na rozmowę, odchylił się do tyłu

na krześle. — Nie ma jej? To bardzo ważna sprawa. Nie wie pan, kiedy wyszła? Rozumiem. Dobrze, niech pan jej powie, żeby zadzwoniła do Alana Page’a, kiedy tylko pojawi się z powrotem — podał swój numer i odłożył słuchawkę. — Wynajęła pokój dziś w nocy koło pierwszej — powiedział — ale teraz jej nie ma. Możliwe, że je śniadanie. — Co chcesz zrobić, Al? — zapytał Highsmith. — Chcę, żeby objęto Dariusa dwudziestoczterogodzinną obserwacją, na wypadek gdyby Gordon miała rację. — To jest do zrobienia — odparł Barrow. — Postaraj się użyć najlepszych ludzi, Ross. Nie chcę, żeby Darius zorientował się, że go śledzimy. Ty, Randy, sprawdź jego życiorys. Chcę mieć dane tak szybko, jak to tylko możliwe. Highsmith kiwnął głową. — Skontaktuję się z wami zaraz po otrzymaniu telefonu od Nancy Gordon — dodał Page. Highsmith wyprowadził Tobiasa i Barrowa z gabinetu i zamknął za sobą drzwi. Page zastanawiał się, czy nie zadzwonić ponownie do Lakeview, ale zbyt mało czasu upłynęło od pierwszego telefonu. Obrócił się do okna. Na dworze padało. Dlaczego nie dostrzegł słabych punktów w opowiadaniu Gordon już wczoraj wieczorem? Czy powodem była sama Nancy? Sprawiała wrażenie, jakby z trudem się kontrolowała, balansowała na krawędzi, jakby przebiegały przez nią ładunki elektryczności. Kiedy mówiła, nie mógł od niej oderwać oczu. To nie było fizyczne zauroczenie. Pociągało go w niej coś zupełnie innego. Przepełniająca ją pasja, desperacja. Teraz, gdy jej nie widział, miał jaśniejszy umysł. Kiedy była obok niego, tworzyła zakłócenia w polu percepcji, niczym migająca nad rzeką błyskawica.

2 Idąc za kelnerką między rzędami stolików, Betsy omiotła wzrokiem restaurację, wypatrując siedzącej samotnie dzien-

nikarki. W loży przy ścianie zauważyła wysoką wysportowaną kobietę w jasnożółtej bluzce i błękitnym kostiumie. Kiedy podeszła bliżej, kobieta wstała. — Pani Nora Sloane, jak sądzę — powiedziała Betsy, podając jej rękę. Sloane miała bladą cerę, jasnoniebieskie oczy i krótko przycięte kasztanowate włosy. Betsy zauważyła kilka siwych kosmyków, ale domyślała się, że są mniej więcej w tym samym wieku. — Dziękuję, że zgodziła się pani ze mną spotkać, pani Tannenbaum. — Jestem Betsy. Umie się pani dobrze sprzedać. Kiedy zadzwoniła pani dziś rano i zaprosiła mnie na lunch, dałam się złapać na haczyk. Sloane roześmiała się. — Cieszę się, że nie owijasz niczego w bawełnę, Betsy, ponieważ zaproszenie na lunch to wszystko, co mogę ci zaproponować. Mój artykuł nie ma jeszcze konkretnego odbiorcy. Wpadłam na jego pomysł, pisząc o twoim pozwie przeciwko działaczom antyaborcyjnym dla Arizona Republic. — Jesteś z Phoenix? — Pochodzę z Nowego Jorku. Mój mąż dostał pracę w Phoenix. Rozeszliśmy się rok po przeprowadzce. Nigdy nie podobało mi się specjalnie w Arizonie, zwłaszcza że dalej mieszka tam mój były małżonek, a pisząc o twoim procesie zakochałam się w Portland. W związku z tym miesiąc temu zwolniłam się z redakcji i przyjechałam tutaj. Żyję z oszczędności, szukając nowej pracy, i uznałam, że równie dobrze mogę napisać ten artykuł już teraz. Przedstawiłam pomysł Glorii Douglas, redaktorce Pacific West, która jest nim zdecydowanie zainteresowana. Zanim jednak ostatecznie powie „tak” lub „nie”, chce zobaczyć szkic artykułu. — Jaki ma być dokładnie jego temat? — Kobiety pracujące w zawodzie adwokata. Zamierzam posłużyć się tobą i twoimi procesami jako przykładem. — Mam nadzieję, że nie będziesz się o mnie zbytnio rozpisywać. — Nie musisz udawać przede mną nieśmiałej — odparła ze śmiechem Sloane. — Do niedawna kobieta, która ukończyła

prawo, mogła jedynie zostać kuratorem albo w najlepszym razie zająć się rozwodami. Czyli rzeczami, które traktowano jako „odpowiednie dla płci pięknej”. Moją główną tezą jest, że należysz do awangardy nowego pokolenia kobiet, które bronią w procesach o morderstwo i wygrywają dla swoich klientów miliony dolarów w sprawach cywilnych. Wchodzą więc na teren, który tradycyjnie zarezerwowany był dla mężczyzn. — Brzmi to interesująco. — Cieszę się, że tak uważasz, ponieważ ludzie chcą o tobie czytać, a więc to zachęci ich do lektury mojego artykułu. — Co będę musiała zrobić? — Niewiele. Przede wszystkim powinnaś znaleźć trochę czasu, żeby porozmawiać ze mną o Andrei Hammermill i o innych procesach. Czasami będę chciała towarzyszyć ci w sądzie. — Nie widzę większych przeszkód. W gruncie rzeczy uważam, że rozmowa na temat prowadzonych przeze mnie spraw pomoże mi zobaczyć je w szerszej perspektywie. Kiedy się toczyły, byłam zbyt blisko tego, co się działo. Do stolika podszedł kelner. Sloane zamówiła sałatkę cesarską i kieliszek białego wina, Betsy spaghetti z tuńczykiem. — O czym chcesz dzisiaj mówić? — zapytała Betsy, kiedy kelner oddalił się z zamówieniami. — Pomyślałam, że mogłybyśmy przyjrzeć się nieco bliżej twojej przeszłości. Przeczytałam artykuł w Time, ale był moim zdaniem zbyt powierzchowny. Nie wyjaśnił mi, dlaczego stałaś się tym, kim dzisiaj jesteś. Czy w liceum miałaś skłonności przywódcze? Betsy roześmiała się. — Skądże znowu. Byłam okropnie nieśmiała. Prawdziwa klasowa oferma. Sloane uśmiechnęła się. — Potrafię to zrozumieć. Byłaś zbyt wysoka, prawda? Ja miałam ten sam problem. — Górowałam nad wszystkimi. W szkole podstawowej chodziłam ze spuszczonymi oczyma i zgarbionymi ramionami, żałując, że nie potrafię zapaść się pod ziemię. W niższych klasach liceum było jeszcze gorzej, ponieważ nosiłam grube

jak butelki od coca-coli szkła i aparat na zębach. Wyglądałam jak Frankenstein. — Kiedy zaczęłaś bardziej wierzyć w siebie? — Nie wiem, czy kiedykolwiek tak do końca w siebie uwierzyłam. To znaczy wiem, że mam dobrą pracę, ale zawsze martwię się, że nie dosyć się przykładam. Sądzę, że nabrałam trochę pewności siebie dopiero w ostatniej klasie liceum. Byłam jedną z najlepszych uczennic, ortodonta zdjął mi aparat, a rodzice kupili szkła kontaktowe. Zaczęli się za mną oglądać chłopcy. Kończąc Beverley, pozbyłam się wielu zahamowań. — Spotkałaś swojego męża na wydziale prawa, tak? Betsy kiwnęła głową i dodała: — Jesteśmy teraz w separacji. — Przykro mi. Betsy wzruszyła ramionami. — Naprawdę nie mam ochoty rozmawiać o moim życiu osobistym. Czy to jest konieczne? — Nie, jeśli nie masz na to ochoty. Nie piszę tego dla Enquirera. — Nie chcę po prostu mówić o Ricku. — Rozumiem cię doskonale. Przeszłam przez to samo w Phoenix. Wiem, jakie to może być męczące. Przejdźmy zatem do innych spraw. Kelner przyniósł im zamówione dania. Przy jedzeniu Nora Sloane zadała Betsy kilka pytań na temat jej dzieciństwa. Kiedy kelner uprzątnął talerze, zapytała: — Po ukończeniu prawa nie rozpoczęłaś od razu własnej praktyki? — Nie. — Dlaczego? Tak dobrze sobie teraz radzisz. — Miałam po prostu trochę szczęścia — odparła Betsy, rumieniąc się lekko. — Kończąc studia, w ogóle nie myślałam o własnej kancelarii. Miałam niezłe oceny, jednak nie dosyć dobre dla dużej firmy. Przez cztery lata pracowałam w biurze prokuratora okręgowego, zajmując się przepisami o ochronie środowiska. Podobała mi się ta praca, ale zwolniłam się, gdy zaszłam w ciążę z Kathy.

— Ile ma teraz lat? — Sześć. — Jak udało ci się wrócić do zawodu? — Kiedy Kathy zaczęła chodzić do przedszkola, nudziłam się siedząc w domu. Przedyskutowaliśmy to z Rickiem i postanowiliśmy, że zacznę pracować w domu, żeby być blisko Kathy. Moja koleżanka z wydziału prawa, Margaret McKinnon, pozwoliła mi korzystać z sali konferencyjnej, gdy musiałam spotykać się z klientami. Nie miałam zbyt wielu spraw. Kilka skierowanych do sądu wykroczeń, parę prostych rozwodów. Dokładnie tyle, żebym miała się czym zająć. Po jakimś czasie Margaret zaoferowała mi pozbawioną okien klitkę wielkości pomieszczenia gospodarczego w zamian za dwadzieścia godzin darmowych konsultacji prawniczych miesięcznie. Bardzo się bałam, ale Rick powiedział, że nie ma nic przeciwko temu. Uważał, że dobrze mi zrobi, jeśli wyrwę się trochę z domu, pod warunkiem, że nie będę brała zbyt dużo spraw, tak aby móc odebrać Kathy z przedszkola i zostać z nią w domu, jeśli przypadkiem zachoruje. Rozumiesz, żeby wciąż być mamą. Tak czy owak dopisało mi szczęście i zaczęto mnie angażować do poważniejszych spraw i bardziej skomplikowanych rozwodów, które przynosiły więcej gotówki. — Przełomowym momentem była dla ciebie sprawa Peterson, prawda? — Zgadza się. Siedziałam któregoś dnia w swojej klitce, nie mając zbyt wiele do roboty, kiedy asystent sądowy, który przydziela sprawy adwokatom, zapytał, czy nie miałabym ochoty podjąć się obrony Grace Peterson. Nie wiedziałam wtedy zbyt wiele o syndromie maltretowanej żony, ale pamiętałam występ doktor Leonore Walker w telewizyjnej dyskusji. Jest w tej dziedzinie ekspertem. Sąd przyznał dodatkowe fundusze i Leonore przyjechała z Denver i zbadała Grace. Jej mąż wyrabiał z nią straszne rzeczy. Miałam wrażenie, jakbym całe życie przeżyła pod kloszem. Tam, gdzie dorastałam, nikt nigdy nie robił czegoś podobnego. — Nikt, o kim byś wiedziała. Betsy pokiwała ze smutkiem głową.

— Nikt, o kim bym wiedziała. Tak czy owak sprawa znalazła się w centrum uwagi. Poparło nas kilka organizacji kobiecych i mieliśmy za sobą prasę. Po uniewinnieniu akcje mojej kancelarii zdecydowanie skoczyły do góry. A potem zwróciła się do mnie Andrea Hammermill, właśnie z powodu werdyktu, jaki zapadł w sprawie Grace. Kelner podał im kawę. Sloane spojrzała na zegarek. — Powiedziałaś zdaje się, że o wpół do drugiej musisz się z kimś spotkać? Betsy zerknęła na swój zegarek. — Już dziesięć po pierwszej? Strasznie się zagadałam. — Bardzo się cieszę. Miałam nadzieję, że zapalisz się do mojego projektu tak samo jak ja. — Rzeczywiście się zapaliłam. Zadzwoń do mnie wkrótce, to znowu pogadamy. — Wspaniale. Na pewno zadzwonią. I dziękuję, że poświęciłaś mi swój czas. Naprawdę jestem ci bardzo wdzięczna.

3 Randy Highsmith strzepnął krople deszczu z parasola i położył go na podłodze pod tablicą rozdzielczą, czekając, aż Alan Page wyjedzie z garażu. Parasol nie przydał się na wiele w zacinającym deszczu i Highsmith był zmarznięty i przemoczony. Randy był zagorzałym konserwatystą i najlepszym prokuratorem w całym biurze, Page’a nie wyłączając. Robiąc dyplom na wydziale prawa w Georgetown, zakochał się w asystentce kongresmana Patty Archer, a potem, przyjechawszy do Oregonu, aby spotkać się z jej rodzicami, zakochał się w Portland. Kiedy kongresman zrezygnował z ubiegania się o ponowny wybór, świeżo poślubiona para przeniosła się na zachód, gdzie Patty otworzyła polityczną firmę konsultingową, a Randy’ego połknęło biuro prokuratora okręgowego hrabstwa Multnomah. — Opowiedz mi o Dariusie — powiedział Page, kiedy wy-

jechali na autostradę. — Przeniósł się do Portland przed ośmiu laty. Miał pieniądze na rozkręcenie interesu i bazując na swoim kapitale wciąż pożyczał więcej. Zdobył sławę i fortunę, angażując się w ryzykowne przedsięwzięcie rewaloryzacji śródmieścia Portland. Jego pierwszym dużym sukcesem był Couch Street Boutique. Kupił za grosze całą przecznicę sypiących się w gruzy domów, przekształcił ją w kryte dachem centrum handlowe, a potem uczynił z okolicznych terenów najczęściej odwiedzane miejsce w Portland, wynajmując za niską opłatą wyremontowane budynki na eleganckie sklepy i restauracje. Kiedy interes się rozkręcił, podskoczyły i czynsze. Wiele wyższych pięter budynków przeznaczonych zostało na luksusowe apartamenty. W ten sposób właśnie działa. Wykupuje wszystkie nieruchomości w jakiejś zaniedbanej dzielnicy, umieszcza w samym środku wielką atrakcję, a potem obudowuje ją dookoła. Ostatnio przerzucił się na podmiejskie ośrodki handlowe, kompleksy mieszkaniowe i tego rodzaju rzeczy. Dwa lata temu ożenił się z Lisą Ryder, córką sędziego Sądu Najwyższego Oregonu Victora Rydera. Obsługą prawną przedsiębiorstw Dariusa zajmuje się teraz stara firma Rydera Parish, Marquette i Reeves. Odbyłem kilka poufnych rozmów ze znajomymi, którzy tam pracują. Darius jest inteligentny i pozbawiony skrupułów. Połowa energii firmy idzie na próby utrzymania go w ryzach. Druga połowa na procesowanie się, kiedy im się to nie uda. — Co to znaczy „pozbawiony skrupułów”? Narusza prawo, zasady moralne? — Nie robi nic sprzecznego z prawem. Ale ma swój własny kodeks postępowania i nie liczy się z innymi. Na przykład w tym roku wykupił w Northwest całą ulicę zabytkowych domów, żeby je zburzyć i wybudować swoje własne. Jego planom sprzeciwiło się kilka grup obywatelskich. Załatwili tymczasowe wstrzymanie budowy i starali się o przyznanie domom oficjalnego statusu zabytków. Jednak młodemu sprytnemu adwokatowi z Parish, Marquette i Reeves udało się przekonać sędziego, żeby uchylił zakaz. Darius sprowadził tam w nocy buldożery i zanim ktokolwiek się zorientował, co

się dzieje, zrównał z ziemią całą ulicę. — Facet tego pokroju musiał kiedyś naruszyć prawo. — Jedyna rzecz, na jaką trafiłem, to pogłoski, że przyjaźni się z Manuelem Ochoą, meksykańskim biznesmenem, którego Agencja Zwalczania Narkotyków posądza o pranie pieniędzy południowoamerykańskiego kartelu narkotykowego. Ochoa pożycza prawdopodobnie Dariusowi pieniądze na duży projekt na południu stanu, do tego stopnia ryzykowny, że banki nie chciały się w to angażować. — Co wiadomo o jego przeszłości? — zapytał Page, kiedy wjechali na parking przy motelu Lakeview. — Nie ma żadnej. Ale jeśli to Lake, wydaje się to logiczne. — Sprawdziłeś artykuły i notatki w gazetach? — Zrobiłem coś więcej. Rozmawiałem z najlepszym reporterem działu gospodarczego Oregonian. Darius nie udziela wywiadów na temat swojego życia osobistego. Dla mediów narodził się zaledwie osiem lat temu. Page zatrzymał się przed recepcją motelu. Zegar na desce rozdzielczej wskazywał piątą dwadzieścia sześć. — Zostań w samochodzie — powiedział do Highsmitha. — Zobaczę, czy Gordon wróciła do motelu. — W porządku. Ale jest jeszcze jedna rzecz, o której powinieneś wiedzieć... — Page zastygł w bezruchu z ręką na klamce półotwartych drzwi —...odkryliśmy powiązania między naszymi zaginionymi kobietami a Dariusem. Page zamknął drzwi z powrotem. Highsmith uśmiechnął się. — Najlepsze zachowałem na sam koniec. Tom Reiser, mąż Wendy Reiser, pracuje u Parisha i Marquette’a. To on był tym adwokatem, który przekonał sędziego, żeby uchylił zakaz kontynuowania budowy. Na Boże Narodzenie Reiserowie zostali zaproszeni na przyjęcie w posiadłości Dariusa. Latem, dwa tygodnie przed pierwszymi zaginięciami, brali udział w bankiecie z okazji otwarcia nowego ośrodka handlowego. Reiser prowadzi obsługę prawną wielu przedsięwzięć Dariusa. Darius jest również klientem firmy rozliczeniowej Larry’ego Farrara. Larry i jego żona, Laura, także brali udział w bankiecie. Farrar wykonuje wiele zleceń dla Dariusa. Na koniec

mamy Victorię Miller. Jej mąż, Russell, pracuje u Branda, Gatesa i Valcrofta. To agencja, która zajmuje się reklamą firmy Darius Constructions. Kierownictwo firmy powierzyło niedawno Russellowi obsługę tego klienta. Millerowie byli w domu Dariusa i na jego jachcie. Zaproszono ich również na bankiet. — To niewiarygodne. Posłuchaj, chcę mieć listę kobiet, które brały udział w tym przyjęciu. Musimy zaalarmować Billa Tobiasa i Barrowa. — Już to zrobiłem. Montują drugą ekipę do obserwacji Dariusa. — Dobra robota. Gordon może stanowić klucz do rozwikłania tej zagadki. Highsmith przyglądał się Page’owi, który wszedł do przeszklonej recepcji. Za kontuarem stał pucołowaty mężczyzna w kraciastej koszuli. Page pokazał mu swoją legitymację i zadał jakieś pytanie. Mężczyzna pokręcił głową. Page powiedział coś jeszcze. Recepcjonista zniknął na chwilę w pokoiku na zapleczu, po czym pojawił się ponownie w płaszczu przeciwdeszczowym i zdjął klucz z haczyka na ścianie. Page wyszedł razem z nim na zewnątrz i dał znak Highsmithowi. Randy zatrzasnął drzwiczki samochodu i korzystając z osłony, jaką dawała galeryjka na piętrze, pobiegł w ślad za Page’em i recepcjonistą. Pokój Gordon znajdował się na parterze, za rogiem budynku. Highsmith dogonił ich w chwili, kiedy recepcjonista zapukał do drzwi i zawołał Nancy po nazwisku. Nie doczekali się żadnej odpowiedzi. Okno pokoju wychodziło na parking, zielone kotary były zasłonięte; Na klamce wisiała tabliczka z napisem „Nie przeszkadzać”. — Pani Gordon! — zawołał ponownie recepcjonista. Poczekali jeszcze minutę. — Z tego, co wiem — powiedział recepcjonista, wzruszając ramionami — nie było jej przez cały dzień. — W porządku — mruknął Page. — Niech pan nas wpuści do środka. Recepcjonista otworzył drzwi zapasowym kluczem i stanął z boku. W środku było ciemno, ale ktoś zostawił zapalone światło w łazience i pusty pokój skąpany był w bladej po-

świacie. Page przekręcił kontakt i rozejrzał się dookoła. Łóżko było posłane. Brązowa walizka Gordon leżała otwarta na stojaku do bagażu obok komody. Wszedł do łazienki. Na półeczce pod lustrem leżała szczoteczka i pasta do zębów oraz kilka kosmetyków. Odsunął zasłonę prysznica. Na gzymsie stała butelka szamponu. Page wrócił do pokoju. — Rozpakowała się tutaj — powiedział. — W łazience jest szampon, który nie należy do motelu. Wygląda na to, że miała zamiar wziąć prysznic. — Ktoś jej przeszkodził — oświadczył Highsmith, wskazując otwartą do połowy szufladę komody. Część ubrań Gordon leżała w szufladzie, inne pozostały w walizce. — Kiedy rozmawialiśmy w moim mieszkaniu, miała ze sobą teczkę. Widzisz ją gdzieś? Mężczyźni przeszukali cały pokój, ale teczki nie było. — Spójrz na to — powiedział Highsmith, stając obok nocnego stolika. Page zerknął na leżącą obok telefonu papeterię. Pod firmowym nagłówkiem motelu zanotowany był adres. — Wygląda to na wskazówkę. — Lepiej tego nie dotykajmy. Chcę, żeby technicy zebrali wszystkie odciski palców. Do czasu, zanim dowiemy się czegoś więcej, traktujmy ten pokój tak, jakby popełniono w nim przestępstwo. — Nie ma żadnych śladów walki. — Podobnie jak nie było ich w domach zaginionych kobiet. Highsmith pokiwał głową. — Odciski mogą być też na słuchawce. Na wszelki wypadek zadzwonię z biura kierownika. — Wiesz, gdzie to może być? — zapytał Page, czytając ponownie adres. Highsmith zmarszczył brwi, a potem uniósł je w górę. — Tak się składa, że chyba wiem. Pamiętasz, co ci powiedziałem o domach, które Darius kazał zrównać z ziemią? To pewnie to miejsce. — Co tam teraz jest? — Szeroki na całą przecznicę pusty teren. Kiedy sąsiedzi zobaczyli, jaki numer wyciął im Darius, wściekli się. Zaczęły

się protesty, ciąganie po sądach. Darius kontynuował mimo to budowę i postawił w stanie surowym trzy domy, ale ktoś je podpalił. Od tego czasu prace zostały wstrzymane. — Wcale mi się to nie podoba. Skąd ktoś mógł wiedzieć, gdzie nocuje Gordon? To ja zaproponowałem jej Lakeview. — Mogła gdzieś zadzwonić. — Nie. Pytałem kierownika. Nie było żadnych telefonów na zewnątrz. Poza tym ona nie znała nikogo w Portland. Dlatego właśnie przyjechała prosto do mnie. Przypuszczała, że osoba, która wysłała jej anonimowy list, spotka się z nią na lotnisku, ale nikt się nie pojawił. Do listu dołączony był wycinek na mój temat oraz mój adres. Gdyby znała kogoś jeszcze, mogłaby spędzić u niego noc. — W takim razie ktoś musiał śledzić ją z lotniska do twojego domu, a następnie od twojego domu aż tutaj. — To możliwe. — Ten ktoś mógł zaczekać, aż Gordon znajdzie się w pokoju, a potem zadzwonić do niej i poprosić, żeby pojechała na miejsce budowy. — Albo przyszedł tutaj i namówił ją, żeby z nim poszła, względnie porwał przemocą. — Gordon to policjantka — powiedział Highsmith. — Powinna mieć dosyć oleju w głowie, żeby zachować niezbędną ostrożność. Page pomyślał o determinacji Nancy, o jej napiętym jak struna ciele. — Ona jest nawiedzona, Randy. Powiedziała mi, że pozostała w policji specjalnie po to, żeby móc dorwać Lake’a. Zajmuje się tą sprawą od dziesięciu lat, ten facet śni się jej po nocach. Jest sprytna, ale w tym przypadku być może nie okazała się dość sprytna. Plac budowy był większy, niż Page sobie wyobrażał. Domy zbudowano na skraju skarpy Columbia River. W skład wykupionej działki wchodził także stromy zadrzewiony pagórek, którego zbocze opadało ku wodzie. Teren ogrodzony był wysoką siatką, do której przymocowano tablicę z napisem.

DARIUS CONSTRUCTIONS — WSTĘP SUROWO WZBRONIONY. Page i Highsmith stali z podniesionymi wokół policzków kołnierzami płaszczy, kuląc się pod swoimi parasolami i przyglądając kłódce przy bramie. Księżyc był w pełni, ale co chwila zasłaniały go sunące po niebie burzowe chmury. Rzęsisty deszcz sprawiał, że noc nie różniła się wiele od bezksiężycowej. — Co o tym sądzisz? — zapytał Highsmith. — Przejdźmy się wzdłuż siatki, żeby zobaczyć, czy jest jakieś inne wejście. Nic nie wskazuje, żeby tędy weszła. — Mam nowe buty — poskarżył się Highsmith. Page ruszył wzdłuż siatki, nie odpowiadając. W trakcie prowadzenia prac budowlanych zdarto z ziemi całą trawę. Czuł, jak buty oblepia mu błoto. Idąc, zerkał przez ogrodzenie i oświetlał co jakiś czas plac budowy latarką. Większość terenu, po którym przejechały buldożery, była pusta i płaska. W jednym miejscu zobaczył szopę. W innym snop światła oświetlił połamane i nadpalone belki, które tworzyły kiedyś konstrukcję jednego ze wzniesionych przez Dariusa domów. — Daj tutaj światło, Al! — zawołał Highsmith. Wyprzedził Page’a o kilkanaście kroków i pokazywał fragment siatki, który został przecięty i wygięty do środka. Page podbiegł bliżej. Kilka jardów przed miejscem, w którym stał Highsmith, uderzył go w twarz chłodny powiew i musiał się na chwilę zatrzymać. Odwrócił się i przycisnął mocniej do szyi kołnierz płaszcza. — Popatrz tutaj! — krzyknął do Highsmitha. Stał pod wiekowym dębem, oświetlając latarką ziemię. W błocie widniały ślady opon. Przed deszczem chronił je potężny baldachim liści. Page i Highsmith ruszyli wzdłuż śladów, oddalając się od ogrodzenia. — Ktoś skręcił z drogi i przejechał przez to błoto — powiedział Page. — Ale niekoniecznie dziś w nocy. Ślady kończyły się przy ulicy i znikały. Deszcz zmył bioto z asfaltu. — Moim zdaniem kierowca podjechał tyłem do ogrodzenia, Al. Nie ma żadnego śladu, żeby zawracał.

— Dlaczego podjechał tyłem? Dlaczego w ogóle podjeżdżał do siatki, ryzykując, że zakopie się w błocie? — Może miał coś w bagażniku? Page kiwnął głową, wyobrażając sobie zwiniętą w ciasnej przestrzeni bagażnika Nancy Gordon. — Chodźmy — powiedział, ruszając z powrotem w stronę dziury w siatce. W głębi serca czuł, że ona tam leży, zakopana w miękkiej ziemi. Highsmith przeszedł za nim na teren budowy. Schylając się, zaczepił płaszczem o drut. Zanim się uwolnił, Page znacznie go wyprzedził — tylko kołyszące się światło latarki wskazywało miejsce, w którym się znajdował. — Zauważyłeś jakieś ślady? — zapytał, zrównując się z nim po chwili. — Uważaj! — zawołał Page, łapiąc swojego zastępcę za połę płaszcza. Randy gwałtownie się zatrzymał. Page skierował snop światła w dół. Stali na skraju głębokiego wykopu przeznaczonego pod fundamenty. Błotniste ściany opadały skosem w dół, dno było pogrążone w mroku. Nagle zza chmur wyszedł księżyc i wnętrze wykopu oświetliła blada poświata. Spiętrzona glina i kamienie rzucały nierówne cienie na pofałdowaną powierzchnię. — Schodzę tam — powiedział Page i przeszedł przez krawędź. Nachylony do stoku zaczął posuwać się w dół, wbijając mocno buty w błoto. W połowie drogi osunęła mu się noga i zaczął ześlizgiwać się w dół, jednak po chwili zatrzymał się, łapiąc za wystający korzeń, przecięty przez łopatę koparki. Korzeń wysunął się z błota, ale Page’owi udało się wyhamować. Wbił głębiej but w ziemię i przestał się zsuwać. — Nic ci się nie stało?! — zawołał Highsmith, przekrzykując wiatr. — Nic. Zejdź tutaj, Randy. Wydaje się, że ktoś tu niedawno kopał. Highsmith zaklął, a potem zaczął powoli schodzić w głąb wykopu. Kiedy znalazł się na dole, Page łaził powoli po błotnistym gruncie, przyglądając się wszystkiemu, co znalazło się w snopie jego latarki. Ziemia rzeczywiście wyglądała tak, jakby ktoś w niej niedawno kopal. Page badał ją w ciemności,

najdokładniej jak mógł. Wiatr zelżał nagle i wydało mu się, że słyszy jakiś dźwięk. Coś ślizgało się w mroku poza polem jego widzenia. Znieruchomiał i natężył słuch, próbując usłyszeć coś przez wiatr i wlepiając bezradnie wzrok w ciemność. Przekonawszy się, że padł ofiarą własnej wyobraźni, odwrócił się i skierował światło latarki w pobliże podstawy stalowej belki. Nagle wyprostował się i dał krok do tyłu, zaczepiając piętą o tkwiącą w błocie deskę. Próbując złapać równowagę, wypuścił z ręki latarkę, której światło rozjaśniło zmoczoną deszczem ziemię i wyłuskało z ciemności coś białego. Przypominało to kamyk albo tekturową filiżankę. Page podniósł szybko latarkę, podszedł bliżej i ukucnął obok białego przedmiotu. Poczuł, że dech zamiera mu w piersi. Z ziemi wystawała ludzka dłoń. Świtało już, gdy wykopali z ziemi ostatnie zwłoki. Kiedy dwaj funkcjonariusze ułożyli je na noszach, horyzont przybrał szkarłatny odcień. Po błotnistym gruncie placu budowy chodzili powoli inni policjanci. Szukali kolejnych grobów, ale teren został do tej pory sprawdzony tak dokładnie, że nikt nie spodziewał się znaleźć ich więcej. Na skraju wykopu stał wóz patrolowy z otwartymi od strony kierowcy drzwiami. Na przednim fotelu siedział, wystawiając jedną nogę na zewnątrz, Alan Page. Trzymał w ręku tekturową filiżankę z czarną gorącą kawą, starając się nie myśleć o Nancy Gordon i nie potrafiąc myśleć o niczym innym. Oparł głowę o oparcie fotela. W miarę ustępowania ciemności rzeka przybierała coraz wyraźniejsze kształty. Obserwował, jak płaska czarna wstęga topi się i marszczy w różowym brzasku. Był przekonany, że ciało Nancy Gordon również znajdowało się w wykopie, pochowane pod warstwą błota. Zastanawiał się, czy mógł ją w jakiś sposób ocalić. Wyobrażał sobie jej frustrację i wściekłość, kiedy umierała z rąk człowieka, którego przysięgła powstrzymać przed popełnianiem dalszych zbrodni. Deszcz przestał padać niedługo po przyjeździe pierwszego wozu patrolowego. Nad całym terenem objął pieczę Ross Bar-

row, zasięgnąwszy najpierw opinii techników kryminalistycznych, jak najlepiej zabezpieczyć dowody rzeczowe. Pracujących w wykopie oświetlały stojące na jego skraju reflektory. Poszczególne rejony poszukiwań odgrodzone były żółtą taśmą. Bariery z kozłów blokowały dostęp gapiom. Kiedy tylko Page upewnił się, że Barrow da sobie radę bez niego, wyskoczył razem z Highsmithem na szybką kolację do pobliskiej restauracji. Jeszcze przed ich powrotem Barrow zidentyfikował ciało Wendy Reiser, a jeden z funkcjonariuszy odkrył kolejny grób. Page przyglądał się przez przednią szybę Randy’emu High-smithowi, który brnął przez błoto w stronę samochodu. Highsmith spędził ostatnią godzinę na dole, obserwując pracujących tam ludzi, podczas gdy Page zrobił sobie krótką przerwę. — To ostatnie ciało — powiedział. — Co znaleźliśmy? — Cztery ciała, w tym trzy zidentyfikowane. To Laura Farrar, Wendy Reiser i Victoria Miller. — Czy zabito je w podobny sposób, jak Patricię Cross? — Nie przyglądałem się aż tak dokładnie, Al. Prawdę mówiąc, prawie w ogóle się im nie przyglądałem. Na dole jest doktor Susan Gregg. Może zdać ci dokładne sprawozdanie, kiedy wróci na górę. Page pokiwał głową. Przyzwyczajony był do widoku trupów, nie oznaczało to jednak, że lubił im się przyglądać choćby odrobinę bardziej od Highsmitha. — A czwarta kobieta? — zapytał z wahaniem. — Czy odpowiada mojemu opisowi Nancy Gordon? — To nie jest kobieta, Al. — Co takiego? — To dorosły mężczyzna, również nagi. Jego twarz i opuszki palców wypalone są kwasem. Będziemy mieli szczęście, jeśli uda się ustalić jego tożsamość. Page zobaczył zmierzającego w ich stronę Rossa Barrowa i wysiadł z samochodu. — Chyba nie przerywasz poszukiwań, Ross? — Tam na dole nie ma nic więcej. Jeśli chcesz, możesz sam sprawdzić.

— Byłem przekonany, że Gordon... Właśnie dzięki niej trafiliśmy pod ten adres. — Może spotkała kogoś i odjechała razem z nim — zasugerował Barrow. — Nie natrafiliśmy na żadne ślady stóp — przypomniał mu Highsmith. — Może w ogóle nie znalazła wejścia. — Czy macie cokolwiek, co pomogłoby nam zidentyfikować sprawcę? — Kompletnie nic, Al. Moim zdaniem wszystkie cztery ofiary zostały zabite gdzie indziej i dopiero potem przewiezione na plac budowy. — Dlaczego? — Niektórym ciałom brakuje pewnych organów. Nie udało nam się ich znaleźć. Nikt nie jest w stanie przeszukać tak dokładnie tego terenu. — Sądzisz, że zebraliśmy dosyć dowodów, żeby aresztować Dariusa? — zapytał Page, zwracając się do Highsmitha. — Nie powinniśmy tego robić, dopóki nie odnajdziemy Gordon lub nie uzyskamy jakichś konkretnych materiałów z Hunter’s Point. — A co będzie, jeśli jej nie znajdziemy? — zapytał z niepokojem Page. — W ostateczności możesz powtórzyć pod przysięgą wszystko, czego się od niej dowiedziałeś. Na tej podstawie moglibyśmy uzyskać od sędziego nakaz aresztowania. Gordon jest wiarygodna. To policjantka. Chociaż właściwie sam nie wiem... Dysponując tym, co mamy, nie powinniśmy podejmować pochopnych decyzji. — Tak naprawdę nie mamy niczego, co łączyłoby Dariusa z ofiarami — dodał Barrow. — Fakt, że odnaleźliśmy je na placu budowy prowadzonej przez jego firmę, jeszcze o niczym nie świadczy. Zwłaszcza że miejsce jest opuszczone i każdy może tu wejść. — Czy wiemy już, że Darius to na pewno Lake? — zapytał Page Barrowa. — Tak. Zgadzają się odciski palców. — To już coś — stwierdził Highsmith. — Gdyby udało nam się jeszcze dopasować te ślady opon do któregoś z samo-

chodów Dariusa... — I gdyby udało nam się znaleźć Nancy Gordon... — dodał cicho Page, spoglądając w głąb wykopu. Rozpaczliwie pragnął, żeby Gordon żyła, zbyt długo jednak pracował w branży nagłych zgonów i straconych złudzeń, żeby czepiać się nadziei.

Rozdział 8 1 — Mówi Alan Page z Portland, detektywie Lenzer. Wczoraj z panem rozmawiałem. — Zgadza się. Miałem właśnie do pana dzwonić. Akta, o które pan pytał, zaginęły. Siedem lat temu przeszliśmy na komputery, ale kiedy nie znalazłem danych na dysku, poprosiłem sekretarkę, żeby sprawdziła stare dokumenty w magazynie. Nie ma ani karty katalogowej, ani samych akt. — Czy ktoś je wypożyczył? — Jeśli tak, zrobił to niezgodnie z przepisami. Każdy, kto wypożycza akta, musi wpisać się do księgi na wypadek, gdyby potrzebował ich ktoś inny. W księdze nie ma żadnych zapisów. — Czy mogła je zabrać detektyw Gordon? Miała przy sobie kartę z odciskami palców, która najprawdopodobniej została wypożyczona z akt. — Akt nie ma wśród jej rzeczy w naszym biurze, a przepisy wewnętrzne nie zezwalają na zabranie ich do domu bez wpisania do księgi. Nie mamy żadnych zapisów potwierdzających, że ktoś je wyniósł. Poza tym, jeśli jak pan mówi, zamordowano aż sześć kobiet, stanowiłoby to najwyższą liczbę ofiar, jaką kiedykolwiek tu odnotowaliśmy. Mówimy o aktach, które zajęłyby prawdopodobnie całą półkę. A może nawet więcej. Dlaczego Gordon miałaby targać ze sobą tyle materiałów? Do diabła, potrzebowałaby przecież kilku walizek, żeby je przewieźć do domu. Page przez chwilę się nad tym zastanawiał. — Jest pan pewien, że nie ma ich w magazynie i nie zostały zamienione miejscami? — Nie mamy tych akt w magazynie, niech mi pan wierzy.

Osoba, która ich szukała, jest bardzo skrupulatna. Ja również zszedłem na dół, żeby się upewnić. Page przez moment milczał. W końcu postanowił powiedzieć Lenzerowi o wszystkim. — Obawiam się, że Nancy Gordon grozi poważne niebezpieczeństwo, detektywie Lenzer. Całkiem możliwe, że już nie żyje. — Co takiego? — Spotkałem ją po raz pierwszy przedwczoraj wieczorem. Opowiedziała mi wtedy o morderstwach w Hunter’s Point. Była przekonana, że mężczyzna, który je popełnił, zamieszkał w Portland pod zmienionym nazwiskiem i dopuszcza się tutaj podobnych zbrodni. Opuściła moje mieszkanie kilka minut po północy i pojechała taksówką do motelu. Wynajęła tam pokój i wkrótce w pośpiechu go opuściła. W notesie na stoliku zanotowała pewien adres. To plac budowy. Przeszukaliśmy cały teren i znaleźliśmy tam zwłoki trzech zaginionych mieszkanek Portland i jednego niezidentyfikowanego mężczyzny. Wszyscy zostali zamęczeni na śmierć. Nie mamy pojęcia, gdzie jest Gordon, ale uważam, że miała rację, twierdząc, że wasz morderca jest teraz w Portland. — Jezu. Lubię Nancy. Trochę za bardzo bierze sobie wszystko do serca, ale to dobra policjantka. — Klucz do całej sprawy znajduje się prawdopodobnie w waszych aktach. Gordon mogła zabrać je do domu. Uważam, że powinniście przeszukać jej mieszkanie. — Zrobię, co tylko będę mógł, żeby panu pomóc. Page dał Lenzerowi swój numer domowy, poprosił go, żeby dzwonił do niego o każdej porze dnia i nocy, po czym odłożył słuchawkę. Lenzer powiedział, że Nancy Gordon za bardzo bierze sobie wszystko do serca i Page nie mógł się z nim nie zgodzić. Była również znakomitą policjantką. Po dziesięciu latach poszukiwań wciąż palił się w niej ten sam ogień. Page też był kiedyś taki, ale minione lata pozostawiły na nim piętno. Romans Tiny i późniejszy rozwód wyprały go z wszelkich emocji, jednak zaczął tracić grunt pod nogami już wcześniej, jeszcze zanim jej zdrada odebrała mu chęć do życia. Walka o urząd prokuratora okręgowego wydawała mu się

kiedyś wspaniała. Ekscytujący był każdy nowy dzień. A potem obudził się któregoś ranka, przytłoczony odpowiedzialnością, jaka na nim spoczęła, i obawami, że może jej nie podołać. Poradził sobie z obawami, rzucając się w wir pracy, radził sobie także z powierzonymi mu obowiązkami, ale zniknęła gdzieś cała przyjemność. Dni zaczęły być podobne do siebie i zastanawiał się często, co będzie robił za dziesięć lat. Zabrzęczał interkom i Page wcisnął przycisk łączący go z sekretarką. — Na linii trzeciej mam mężczyznę z informacją na temat jednej z kobiet, których ciała odnaleziono na placu budowy. Chyba powinien pan z nim porozmawiać. — W porządku. Jak się nazywa? — Ramon Gutierrez. Jest recepcjonistą w motelu Hacienda w Vancouver. Page wcisnął przycisk linii trzeciej i przez pięć minut rozmawiał z Ramonem Gutierrezem. Kiedy skończył, zadzwonił do Rossa Barrowa, a potem zajrzał do gabinetu Randy’ego Highsmitha. Piętnaście minut później Barrow zabrał z ulicy Highsmitha i Page’a i wszyscy trzej pojechali do Vancouver.

2 — Czy mogę pooglądać telewizję? — zapytała Kathy. — Zjadłaś już całą pizzę? — Nie jestem głodna. Betsy nękały wyrzuty sumienia z powodu obiadu, ale spędziła pracowity dzień w sądzie i nie miała siły gotować. — Czy tato przyjdzie do nas dziś wieczorem? — zapytała ponownie Kathy, wpatrując się w matkę badawczym wzrokiem. — Nie — odparła Betsy. Miała nadzieję, że córeczka nie będzie zadawała dalszych pytań na temat Ricka. Wyjaśniała jej już wielokrotnie, na czym polega separacja, ale mała nie chciała przyjąć do wiadomości faktu, że jej ojciec nigdy prawdopodobnie nie będzie mieszkał z nimi pod jednym dachem. Kathy była najwyraźniej zmartwiona.

— Dlaczego tato się od nas wyprowadził? Betsy wzięła dziewczynkę na ręce i usiadła z nią na kanapie w salonie. — Kto jest twoją najlepszą przyjaciółką? — Melanie. — Pamiętasz kłótnię, jaką miałaś z nią w zeszłym tygodniu? — Tak. — No więc tata i ja też mieliśmy ze sobą kłótnię. Całkiem poważną. Dokładnie taką, jaką ty miałaś ze swoją najlepszą przyjaciółką. Kathy sprawiała wrażenie zakłopotanej. Betsy wzięła ją na kolana i pocałowała w czubek głowy. — Melanie i ja pogodziłyśmy się — powiedziała Kathy. — Czy ty i tato też się ze sobą pogodzicie? — Możliwe. W tej chwili trudno powiedzieć. Tymczasem tato mieszka gdzie indziej. — Czy tato pogniewał się na ciebie, bo musiał mnie odebrać z przedszkola? — Dlaczego tak sądzisz? — Był wczoraj strasznie zły i słyszałam, jak się o mnie kłóciliście. — Nie, kochanie — odparła Betsy, przytulając ją mocniej do siebie. — To nie ma nic wspólnego z tobą. Chodzi tylko o nas: o mnie i o tatę. Jesteśmy na siebie zagniewani. — Dlaczego? — zapytała Kathy, wykrzywiając usta w podkówkę. — Nie płacz, kochanie. — Chcę mieć tatusia — zaszlochała Kathy, przyciskając twarz do jej ramienia. — Nie chcę, żeby odchodził. — On nie odejdzie. Zawsze będzie twoim tatą, Kathy. On cię kocha. Kathy odepchnęła nagle od siebie matkę i zeskoczyła z jej kolan. — To twoja wina, bo pracujesz! — zawołała. Betsy była wstrząśnięta. — Kto ci to powiedział? — Powinnaś siedzieć ze mną w domu tak jak mama Mela-

nie. — Tatuś też pracuje — powiedziała Betsy, próbując nie stracić panowania nad sobą. — Pracuje więcej ode mnie. — Mężczyźni powinni pracować. A ty powinnaś się mną opiekować. Betsy żałowała, że nie ma przy tym Ricka i nie może mu dać w twarz. — Kto został z tobą w domu, kiedy dostałaś grypy? — zapytała. Kathy przez chwilę się zastanawiała. — Ty, mamo — odparła, spoglądając na nią. — A kiedy skaleczyłaś się w przedszkolu w kolano, kto przyszedł i zabrał cię do domu? Kathy wlepiła wzrok w podłogę. — Kim chcesz zostać, kiedy dorośniesz? — Aktorką albo lekarzem. — To jest praca, kochanie. Lekarze i aktorki pracują tak samo jak adwokaci. Jeśli siedzi się przez cały dzień w domu, nie można wykonywać tych zawodów. Kathy przestała płakać. Betsy wzięła ją z powrotem na kolana. — Pracuję, bo sprawia mi to przyjemność. Poza tym opiekuję się tobą. To jeszcze większa przyjemność. Kocham cię o wiele bardziej niż swoją pracę. Ale nie chcę siedzieć przez cały dzień w domu i nic nie robić, kiedy ty jesteś w przedszkolu. To byłoby strasznie nudne, nie sądzisz? Kathy przez chwilę się nad tym zastanawiała. — Czy pogodzisz się z tatą, tak jak ja pogodziłam się z Melanie? — Nie jestem tego taka pewna, kochanie. Ale niezależnie od tego będziesz się z nim często widywać. Wciąż bardzo cię kocha i zawsze będzie twoim tatą. Ale teraz może pooglądasz trochę telewizję. Ja posprzątam po kolacji, a potem przeczytam ci następny rozdział „Czarownika z Oz”. — Nie mam ochoty oglądać telewizji. — Więc może chcesz pomóc mi trochę w kuchni? Kathy wzruszyła ramionami. — A co powiesz na gorącą czekoladę? Mogłabym ci zrobić

kubek, kiedy będziemy zmywać talerze. — Dobrze — zgodziła się bez większego entuzjazmu dziewczynka. Betsy ruszyła w ślad za nią do kuchni. Kathy była zbyt mała, by brać na swoje barki problemy rodziców, ale i tak ją to czekało. W ten właśnie sposób to się odbywało i Betsy nie mogła na to nic poradzić. Kiedy skończyły sprzątać w kuchni, przeczytała Kathy dwa rozdziały „Czarownika z Oz” i położyła ją do łóżka. Dochodziła dziewiąta. Przejrzała program telewizji i już miała zamiar włączyć odbiornik, kiedy zadzwonił telefon. Przeszła do kuchni i podniosła słuchawkę. — Betsy Tannenbaum? — odezwał się męski głos. — Przy telefonie. — Mówi Martin Darius. W moim domu jest policja. Mają nakaz przeszukania. Chcę, żeby pani tu natychmiast przyjechała. Posiadłość Dariusa otaczał wysoki ceglany mur. Przy czarnej bramie z kutego żelaza zaparkowany był wóz patrolowy. W środku siedział policjant. Kiedy Betsy skręciła swoim subaru w aleję dojazdową, gliniarz wysiadł z wozu i podszedł do jej samochodu. — Obawiam się, że nie może pani tutaj wjechać. — Jestem adwokatem pana Dariusa — powiedziała Betsy, wysuwając przez okno swoją legitymację adwokacką. Gliniarz rzucił na nią okiem i oddał z powrotem. — Mam rozkaz nikogo nie wpuszczać. — Mogę pana zapewnić, że to nie dotyczy adwokata pana Dariusa. — W domu pana Dariusa trwa w tej chwili przeszukanie. Będzie pani przeszkadzać. — Przyjechałam właśnie z powodu przeszukania. Nakaz rewizji nie daje policji prawa nie wpuszczania ludzi do lokalu, który jest przeszukiwany. Ma pan w swoim samochodzie radiotelefon. Może pan zadzwonić do oficera, który prowadzi rewizję, i zapytać go, czy mogę wjechać. Protekcjonalne spojrzenie zastąpił lodowaty wzrok Clinta

Eastwooda, po krótkiej chwili jednak policjant odwrócił się i pomaszerował do swojego samochodu. Kiedy wrócił po niespełna minucie, nie miał zbyt szczęśliwej miny. — Inspektor Barrow powiedział, że może pani wjechać. — Dziękuję — odparła grzecznie Betsy. Wjeżdżając na teren posiadłości, spojrzała w tylne lusterko i zobaczyła piorunującego ją wzrokiem gliniarza. Staroświecki ceglany mur i misterne ślimacznice kutej w żelazie bramy pozwalały sądzić, że Darius mieszka w statecznym kolonialnym pałacyku. Podjeżdżając bliżej, Betsy zobaczyła jednak ku swemu zaskoczeniu lekką konstrukcję ze szkła i stali, której formę nadawały ostre kąty i delikatne krzywizny, nie mające bynajmniej nic wspólnego z dziewiętnastym stuleciem. Zaparkowała obok wozu patrolowego przy samym końcu półkolistego podjazdu. Zwieńczony niebieską markizą pomost łączył podjazd z frontowymi drzwiami. Podchodząc do nich, Betsy spojrzała przez szklaną ścianą i zobaczyła na skraju krytego basenu kilku funkcjonariuszy. Stojący przy frontowych drzwiach policjant zaprowadził ją po biegnących w dół schodkach do olbrzymiego salonu. Darius czekał na nią pod wielkim abstrakcyjnym malowidłem wypełnionym plamami intensywnej czerwieni i jaskrawej zieleni. Obok niego stała szczupła kobieta w czarnej sukni. Jej lśniące czarne włosy opadały kaskadami na ramiona, a opalenizna mówiła o niedawnych wakacjach w tropikach. Była olśniewająco piękna. Nie można było tego natomiast powiedzieć o mężczyźnie stojącym przy Dariusie. Jego ciężki od piwa brzuch i rysy twarzy pasowały bardziej do podmiejskiej knajpy niż do apartamentu na Bahamach. Ubrany był w niewyprasowany brązowy garnitur, białą koszulę i przekrzywiony krawat. Należący do niego płaszcz rzucony był bezceremonialnie na śnieżnobiałą sofę. Zanim Betsy zdążyła cokolwiek powiedzieć, Darius wyciągnął do niej zwinięty arkusz papieru. — Czy ten nakaz jest ważny? Nie zamierzam pozwolić,

żeby naruszano moją prywatność, dopóki nie obejrzy pani tego cholernego świstka. — Nazywam się Ross Barrow, pani Tannenbaum — powiedział mężczyzna w brązowym garniturze. — Nakaz został podpisany przez sędziego Reese’a. Im szybciej poinformuje pani swojego klienta, że możemy działać na jego podstawie, tym szybciej się stąd wyniesiemy. Mógłbym zacząć już wcześniej, ale czekałem na panią, żeby zapewnić panu Dariusowi obecność adwokata podczas przeszukania. Betsy wiedziała, że gdyby Darius nie był białym obywatelem i znanym biznesmenem, lecz na przykład czarnym handlarzem narkotyków, cały dom już dawno wywrócono by do góry nogami. Ktoś kazał Barrowowi postępować bardzo powoli i ostrożnie. — Nakaz wydaje się w porządku, ale chciałabym zobaczyć affidavit — powiedziała, mając na myśli dokument sporządzany przez policję w celu przekonania sędziego, iż istnieje uzasadniony powód wydania nakazu przeszukania czyjegoś domu. Affidavit powinien zawierać przesłanki, na podstawie których policja doszła do wniosku, że gdzieś na terenie posiadłości Dariusa mogą znajdować się dowody przestępstwa. — Przykro mi, ale affidavit został zapieczętowany. — Czy mógłby mi pan przynajmniej powiedzieć, czego szukacie? To znaczy, jakie są zarzuty? — Zarzuty nie zostały jeszcze postawione. — Nie bawmy się w ciuciubabkę, inspektorze. Nie nachodzi się kogoś takiego jak Martin Darius bez konkretnego powodu. — Będzie pani musiała o to spytać prokuratora okręgowego, Alana Page’a, pani Tannenbaum. Polecono mi odsyłać do niego wszelkie zapytania. — Gdzie mogę się z nim skontaktować? — Jest teraz prawdopodobnie w domu, ale nie jestem upoważniony do podawania numeru jego telefonu. — Co pan tu opowiada za bzdury? — zapytał podenerwowanym głosem Darius. — Niech pan się uspokoi, panie Darius — powiedziała Betsy. — Nakaz jest legalny i policja może prowadzić prze-

szukanie. W tej chwili nie możemy nic na to poradzić. Ale jeśli okaże się, że affidavit jest niewłaściwie sporządzony, będziemy mogli podważyć wszystkie dowody, jakie tutaj znajdą. — Jakie dowody? — żołądkował się Darius. — Nie chcą mi powiedzieć, czego szukają. — Martin — odezwała się kobieta w czerni, kładąc dłoń na jego przedramieniu. — Pozwól im dokonać tego przeszukania. Proszę. Chcę, żeby się stąd jak najszybciej wynieśli, a nie odejdą, dopóki tego nie zrobią. Darius odsunął jej rękę. — Przeszukujcie ten cholerny dom — zwrócił się poirytowany do Barrowa — ale znajdźcie sobie lepiej dobrego adwokata, bo zamierzam wnieść skargę i procesować się z wami w sądach całego stanu. Inspektor Barrow ruszył w stronę wyjścia; groźby Dariusa odbiły się od jego szerokich pleców, nie robiąc na nim najmniejszego wrażenia. Kiedy znalazł się przy schodach prowadzących do sieni, do domu wszedł szpakowaty mężczyzna w wiatrówce. — Bieżnik bmw pasuje do naszych śladów, a w garażu stoi czarne ferrari — usłyszała jego głos Betsy. Barrow dał znak dwóm stojącym przy drzwiach mundurowym policjantom i ruszył wraz z nimi z powrotem w stronę Dariusa. — Panie Darius, aresztuję pana pod zarzutem zamordowania Wendy Reiser, Laury Farrar i Victorii Miller. Z twarzy Dariusa odpłynęła cała krew. Kobieta w czarnej sukni podniosła dłoń do ust, jakby nagle zrobiło jej się niedobrze. — Ma pan prawo zachować milczenie... — kontynuował Barrow, czytając formułę Mirandy z laminowanej karty, którą wyciągnął z portfela. — Co tu się, kurwa, dzieje? — wybuchnął Darius. — O czym mówi ten policjant? — zapytała kobieta, zwracając się do Betsy. — Mam obowiązek poinformować pana o przysługujących mu prawach, panie Darius — ciągnął inspektor. — Uważam, że mamy także prawo usłyszeć jakieś wyjaś-

nienia, panie Barrow — powiedziała Betsy. — Bynajmniej, pani mecenas, nie macie takiego prawa — odparł inspektor, po czym odczytał Dariusowi do końca formułę Mirandy. — A teraz, panie Darius — podjął po chwili — będę musiał założyć panu kajdanki. Taka jest procedura. Zakładamy kajdanki wszystkim aresztowanym. - Nikogo tu nie będziecie zakuwać — oświadczył Darius, dając krok do tyłu. — Niech pan nie stawia oporu, panie Darius — powiedziała Betsy. — Nie wolno panu tego robić, nawet jeżeli aresztowanie jest nielegalne. Niech pan jedzie z nimi i w ogóle się nie odzywa. Inspektorze Barrow, chcę towarzyszyć panu Dariusowi w drodze na komisariat. — To niemożliwe. Zakładam, że nie chce pani, abyśmy go dzisiaj przesłuchiwali, więc bezpośrednio po przyjeździe zostanie skierowany do rejestracji. Na pani miejscu nie przyjeżdżałbym do aresztu wcześniej niż jutro rano. Nie potrafię powiedzieć, jak długo będzie trwała rejestracja. — Ile wynosi moja kaucja? — zapytał Darius. — W sprawach o morderstwo prawo do zwolnienia za kaucją zazwyczaj nie przysługuje, panie Darius — odparł chłodno Barrow. — Pani Tannenbaum musiałaby poprosić o specjalne posiedzenie sądu w tej sprawie. — Co on mówi? — zapytała z niedowierzaniem kobieta w czarnej sukni. — Czy mogę porozmawiać przez chwilę na osobności z panem Dariusem? — zapytała Betsy. Barrow kiwnął głową. — Możecie przejść tam — powiedział, wskazując głową oddalony od okien kąt salonu. Betsy zaprowadziła tam Dariusa. Kobieta w czarnej sukni próbowała się do nich przyłączyć, ale Barrow kazał jej pozostać na miejscu. — Co to znaczy, że nie mogą mnie zwolnić za kaucją? Nie będę siedział w jakiejś zaplutej celi razem z handlarzami koki i alfonsami! — rzucił wściekłym głosem Darius. — W sprawach o morderstwo i zdradę prawo do zwolnienia za kaucją nie przysługuje w sposób automatyczny. Tak jest zapisane w konstytucji. Ale można przekonać sędziego,

żeby ją wyznaczył. Postaram się jak najszybciej ustalić termin posiedzenia w tej sprawie i zobaczę się z panem jutro z samego rana. — Nie chce mi się w to wszystko wierzyć. —Niech pan lepiej uwierzy i uważnie mnie wysłucha. Wszystko, co pan powie, może zostać wykorzystane przeciwko panu. Nie chcę, żeby pan z kimkolwiek rozmawiał. Z żadnym gliniarzem, z żadnym kolegą z celi. W areszcie są kapusie, którzy sprzedadzą pana bez wahania, żeby uzyskać lepszy wyrok, a każdy strażnik powtórzy prokuratorowi okręgowemu wszystko, czego się od pana dowie. — Niech to wszyscy diabli, Tannenbaum. Niech mnie pani z tego szybko wyciągnie. Zapłaciłem pani, żeby mnie pani ochraniała. Nie zamierzam gnić w więzieniu. Betsy zobaczyła, że Barrow daje znak dwóm policjantom, by do nich podeszli. — Niech pan pamięta, ani słowa — powiedziała, kiedy Barrow stanął obok nich. — Ręce do tyłu, proszę — powiedział jeden z mundurowych. Darius wykonał polecenie i policjant zatrzasnął kajdanki na jego nadgarstkach. Kobieta w czerni obserwowała to wszystko z wyraźnym niedowierzaniem. — Spodziewam się pani jutro z samego rana — powiedział Darius, kiedy go wyprowadzali. — Może pan być spokojny — odparła Betsy. Nagle poczuła na ramieniu miękką dłoń. Należała do kobiety w czerni. — Pani Tannenbaum... — Mów mi Betsy. — Jestem Lisa, żona Martina. Co tu się dzieje? Dlaczego go zabierają? Lisa Darius sprawiała wrażenie skonsternowanej, ale Betsy nie widziała w jej oczach łez. Przypominała raczej gospodynię, której przyjęcie skończyło się wielką klapą, niż żonę, której mąż został właśnie aresztowany pod zarzutem wielokrotnego morderstwa. — Wiem tyle samo co ty, Liso. Czy któryś z policjantów wspomniał, dlaczego tu przyjechali? — Powiedzieli... nie potrafię uwierzyć w to, co powiedzie-

li. Pytali nas o te trzy kobiety, które podobno znaleziono na budowie Martina. — Zgadza się — potwierdziła Betsy, uświadamiając sobie nagle, dlaczego nazwiska, które wymienił Barrow, wydały jej się znajome. — Martin nie może mieć z tym nic wspólnego. Znamy Millerów. Pływali z nami tego lata na naszym jachcie. To musi być jakaś pomyłka. — Pani Darius? Betsy i Lisa Darius spojrzały w stronę prowadzących do salonu schodów. W ich stronę zbliżał się czarny policjant ubrany w dżinsy i czarno-czerwoną kurtkę Portland Trail Blazers. — Zabieramy wasze bmw. Czy mógłbym dostać od pani kluczyki? — poprosił grzecznie, wręczając Lisie żółtą kopię pokwitowania zajęcia mienia. — Nasz samochód? Czy oni mają prawo to robić? — zapytała Lisa, zwracając się do Betsy. — W nakazie była mowa o samochodach. — O Boże... Kiedy to się skończy? — Obawiam się, że moi ludzie będą musieli przeszukać dom państwa — poinformował ją przepraszającym tonem policjant. — Postaramy się nie narobić za wiele zamieszania i odłożyć na miejsce wszystko, czego nie zabierzemy. Jeśli pani chce, może nam pani towarzyszyć. — Nie. Nie będę wam towarzyszyć. Ale się pospieszcie. Chcę, żebyście jak najszybciej opuścili mój dom. Policjant sprawiał wrażenie zakłopotanego. Wychodząc, wlepił wzrok w dywan. Barrow zabrał ze sobą swój płaszcz, ale na sofie, w miejscu, gdzie go rzucił, pozostał mokry ślad. Lisa Darius spojrzała z niesmakiem na plamę i siadła najdalej od niej, jak mogła. Betsy usiadła obok. — Jak długo Martin pozostanie w więzieniu? — To zależy. Jeśli prokuratura nie chce go zwolnić za kaucją, ma obowiązek przekonać sąd, że dysponuje naprawdę poważnymi dowodami. Mam zamiar zwrócić się o natychmiastowe posiedzenie w tej sprawie. Jeśli prokuratura nie zdoła udowodnić, że podejrzenia oparte sana solidnych podstawach,

Martin wyjdzie dość szybko. Jeśli jej się to jednak uda, może nie wyjść już nigdy, chyba że sędziowie przysięgli uznają, że jest niewinny. — To niewiarygodne. — Czy orientujesz się, jak w ogóle mogło do tego dojść, Liso? — zapytała ostrożnie Betsy. — Co masz na myśli? — Z mojego doświadczenia wynika, że policja na ogół nie wkracza tak zdecydowanie, jeśli nie ma solidnych podstaw. Popełniają oczywiście błędy, ale nie tak często, jak można by sądzić po tym, co mówi się na ich temat w telewizji. A twój mąż nie jest jakimś ulicznym opryszkiem. Nie wyobrażam sobie, żeby Alan Page niepokoił kogoś o tak wysokiej pozycji jak Martin Darius, gdyby nie miał w ręku niezbitych dowodów. Zwłaszcza kiedy w grę wchodzi tak poważne oskarżenie. Lisa Darius wpatrywała się przez chwilę w Betsy z otwartymi ustami. — To znaczy, że sugerujesz... Myślałam, że jesteś adwokatem mojego męża. Jeśli mu nie wierzysz, nie powinnaś chyba prowadzić jego sprawy. W ogóle nie mam pojęcia, dlaczego cię wynajął. Tato mówi, że najlepszymi adwokatami kryminalnymi w Oregonie są Oscar Montoya i Matthew Reynolds. Martin mógłby mieć każdego z nich. — Adwokat, który myśli tylko tak, jak chciałby jego klient, nie wykonuje dobrze swojej pracy — stwierdziła chłodno Betsy. — Jeśli coś wiesz na temat tych oskarżeń, ja też powinnam o tym wiedzieć. Dzięki temu będę mogła w odpowiedni sposób bronić Martina. — O niczym nie wiem — odparła Lisa, odwracając wzrok. — Cała ta historia jest oburzająca. Betsy doszła do wniosku, że nie powinna jej naciskać. — Masz kogoś, u kogo mogłabyś się zatrzymać przez kilka najbliższych dni? — zapytała. — Nie potrzebuję niczyjej pomocy. — To nie będzie łatwe, Liso. Prasa będzie nachodzić cię w dzień i w nocy, a życie w świetle reflektorów jest gorsze, niż wyobraża sobie większość ludzi. Czy masz automatyczną sekretarkę, dzięki której mogłabyś sprawdzać dzwoniące do cie-

bie osoby? Lisa kiwnęła głową. — To dobrze. Włącz ją i nie rozmawiaj z nikim ze środków przekazu. Ponieważ nie mamy pojęcia, jakie dowody zgromadzono przeciwko Martinowi, nie wiemy także, co mogłoby mu zaszkodzić. Kluczowe znaczenie może mieć na przykład informacja, gdzie przebywał jakiegoś określonego dnia. Jeśli powiesz ludziom z prasy, że nie było go razem z tobą wtedy a wtedy, może to obalić jego alibi. Najlepiej więc nic nie mó wić. Jeśli jakiemuś reporterowi uda się z tobą skontaktować, skieruj go do mnie. Nie rozmawiaj też z policją ani z nikim z biura prokuratora okręgowego. Żonie przysługuje prawo odmowy zeznań, które mogłyby obciążyć męża, i nikt nie może cię zmusić, żebyś ich udzieliła. Rozumiesz? — Tak. I przepraszam za to, co powiedziałam. Że Martin mógłby wynająć kogoś lepszego. Jestem po prostu... — Nie musisz za nic przepraszać ani się tłumaczyć. Wszystko to musi być dla ciebie bardzo trudne. Zostanę z tobą, dopóki nie skończy się przeszukanie. Chcę zobaczyć, co zabiorą. Może to nam wyjaśnić, dlaczego wysunęli przeciwko Martinowi takie zarzuty. Słyszałam, jak jeden z policjantów powiedział Barrowowi, że bieżnik bmw pasuje do jakichś śladów. To oznacza, że zlokalizowali gdzieś samochód Martina. Może na miejscu zbrodni. — I co z tego? Przecież bez przerwy odwiedza swoje budowy. Cała ta sprawa jest śmieszna. — Niedługo się przekonamy — odparła Betsy, ale w gruncie rzeczy nie była najlepszej myśli. Lisa Darius mogła być wstrząśnięta i zaskoczona aresztowaniem swojego męża, ale Betsy wiedziała, że nie można było tego powiedzieć o samym Martinie. Nikt nie oferuje adwokatowi pięćdziesięciu ośmiu tysięcy dolarów w przewidywaniu, że może zostać ujęty za kradzież w supermarkecie. Tego rodzaju zaliczkę dobry adwokat otrzymuje za podjęcie się obrony w sprawie o morderstwo.

Rozdział 9

— Miło mi panią poznać — powiedział Alan Page, kiedy Betsy usiadła po drugiej stronie biurka w jego gabinecie. — Randy’emu Highsmithowi bardzo zaimponował sposób, w jaki broniła pani Andrei Hammermill. Wyrażał się o pani w samych superlatywach. To naprawdę dobrze o pani świadczy, bo Randy nienawidzi przegrywać. — Moim zdaniem Randy mógłby w ogóle nie wnieść oskarżenia, gdyby wiedział, jak bardzo brutalnie traktował Andreę jej mąż. — To bardzo uprzejmie z pani strony, ale spójrzmy prawdzie w oczy. Randy’emu wydawało się po prostu, że może zapędzić panią w kozi róg. Dała mu pani niezłą lekcję. Przegrana w sprawie Hammermill uczyni z niego jeszcze lepszego prokuratora. Ale nie fatygowała się pani tutaj, żeby wspominać stare dzieje, prawda? Przyszła pani w sprawie Martina Dariusa. — Inspektor Barrow musiał zadzwonić do pana do domu. Nie chciał mi podać numeru pańskiego telefonu. — Ross Barrow to dobry gliniarz. Potrafi we właściwy sposób interpretować otrzymane rozkazy. — Czy ma pan zamiar powiedzieć mi, dlaczego aresztowaliście mojego klienta? — Uważam, że zamordował cztery osoby, które znaleźliśmy zakopane na jego budowie. — Jest oczywiste, panie Page... — Może przejdziemy na ty? Proszę mi mówić Al. — Z przyjemnością. Betsy. A skoro już mówimy sobie po imieniu, może zdradzisz mi, dlaczego aresztowaliście Martina i przewróciliście do góry nogami jego dom?

Page uśmiechnął się. — Obawiam się, że nie mogę tego zrobić. — Chcesz powiedzieć, że nie masz zamiaru. — Zdajesz sobie chyba sprawę, Betsy, że dopóki nie sporządzimy aktu oskarżenia, nie masz prawa wglądu do naszych policyjnych raportów. — Będziesz musiał powiedzieć sędziemu, czym dysponujesz, na posiedzeniu w sprawie kaucji. — To prawda. Ale termin posiedzenia nie został wyznaczony i nie ma jeszcze aktu oskarżenia, w związku z czym zamierzam trzymać się ściśle przepisów. Betsy odchyliła się do tyłu na krześle i słodko uśmiechnęła. — Wygląda na to, że nie bardzo wierzysz w wygraną, Al. Page roześmiał się, starając się ukryć zmieszanie. Nie spodziewał się, że Betsy tak łatwo zdoła go przejrzeć. — Głęboko wierzę, że wygramy tę sprawę — skłamał. — Nie zapominam jednak, z kim mam do czynienia. Nie popełnię błędu Randy’ego, który cię zlekceważył. Swoją drogą muszę przyznać, że ze względu na twoje feministyczne sympatie byłem zaskoczony, kiedy Ross zakomunikował mi, że podjęłaś się obrony Dariusa. — A co ma wspólnego feminizm z tym, że bronię Martina Dariusa? — Nie powiedział ci, co zrobił? — Martin Darius podobnie jak ja nie ma najmniejszego pojęcia, dlaczego go aresztowaliście. Page przyglądał jej się przez chwilę, po czym powiedział: — Dochodzę do wniosku, że pozostawianie cię w kompletnej niewiedzy nie jest chyba uczciwe. Powinnaś wiedzieć, że mamy zamiar oskarżyć twojego klienta o porwanie, torturowanie i zamordowanie trzech kobiet i jednego mężczyzny. Wyjął z brązowej koperty kolorową fotografię Wendy Reiser i podał ją Betsy. Kiedy ją zobaczyła, pobladła. Fotografię zrobiono zaraz po odkopaniu ciała. Zwłoki nagiej kobiety leżały rozciągnięte w błocie. Betsy widziała nacięcia na jej brzuchu, skaleczenia i oparzenia na nogach. Widziała również całkiem wyraźnie twarz Wendy Reiser. Ta kobieta wydawała

się cierpieć nawet po śmierci. — Oto, co Martin Darius robi kobietom, Betsy, i jest całkiem prawdopodobne, że nie robi tego po raz pierwszy. Dysponujemy sprawdzoną informacją, że przed dziesięciu laty człowiek o nazwisku Peter Lake zamordował sześć kobiet w Hunter’s Point w stanie Nowy Jork, w sposób bardzo podobny do tego, w jaki pozbawione zostały życia te ofiary. Mamy również niezbity dowód, że Peter Lake i Martin Darius to jedna i ta sama osoba. Możesz zapytać o to swojego klienta... Jest jeszcze jedna sprawa. Nie odnaleźliśmy ostatniej zaginionej kobiety. Jeśli ona żyje i Darius wyjawi nam, gdzie ją uwięził, jesteśmy gotowi do pertraktacji. To jednorazowa oferta. Drzwi więziennej windy otwierały się na wąski betonowy korytarz pomalowany na żółto i brązowo. Naprzeciw windy znajdowało się troje solidnych drzwi. Betsy skorzystała z klucza, który dał jej strażnik w punkcie kontroli odwiedzin. Za środkowymi drzwiami mieścił się mały pokoik. Przed sobą miała ścianę, wzdłuż której biegł wąski blat. Pod blatem był betonowy mur, wyżej tafla kuloodpornej szyby. Betsy położyła swój notatnik na blacie, usiadła na niewygodnym metalowym składanym krześle i wzięła do ręki słuchawkę telefonu, przymocowanego do ściany po jej lewej stronie. Siedzący wyprostowany na krześle po drugiej stronie szyby Martin Darius również podniósł swoją słuchawkę. Ubrany był w pomarańczowy dres, ale wyglądał tak samo wyniośle jak w swoim biurze. Włosy i brodę miał elegancko uczesane. Nagle pochylił się do przodu, dotykając niemal czołem szyby. Jego oczy wydawały się trochę dzikie, ale była to jedyna oznaka niepokoju. — Na kiedy wyznaczono termin posiedzenia w sprawie kaucji? — zapytał. — Posiedzenie nie zostało jeszcze wyznaczone. — Powiedziałem ci, że chcę stąd wyjść. Powinnaś to załatwić z samego rana. — W ten sposób nie będziemy ze sobą współpracować. Jestem adwokatem, a nie dziewczyną na posyłki. Jeśli potrzebny

ci ktoś, komu mógłbyś rozkazywać, skontaktuję cię ze służbą hotelową. Darius spiorunował Betsy wzrokiem, ale po krótkiej chwili jego twarz rozjaśnił pojednawczy uśmiech. — Przepraszam. Dwanaście godzin w tym miejscu nie poprawia bynajmniej humoru. — Spotkałam się dziś rano z prokuratorem okręgowym, Alanem Page’em. Miał mi do zakomunikowania kilka interesujących rzeczy. Pokazał mi również fotografie z miejsca zbrodni. Trzy kobiety zostały zadręczone na śmierć. Widziałam w swoim życiu dużo okrucieństwa, ale nigdy nie spotkałam się z czymś takim. Zabójca nie pozbawił ich po prostu życia, on je zmasakrował. Rozpłatał im brzuchy... — urwała. Wspomnienie tego, co zobaczyła, odebrało jej oddech. Darius obserwował ją. Czekała, aż coś powie. — Czy wiesz coś na temat tych zbrodni? — zapytała, kiedy się nie odezwał. — Ja nie zabiłem tych kobiet. — Nie pytałam, czyje zabiłeś. Pytałam, czy wiesz coś na temat tych zbrodni. Darius przyglądał się badawczo Betsy. Nie podobał jej się sposób, w jaki to robił. Czuła się niczym eksponat. — Dlaczego mnie przesłuchujesz? — zapytał Darius. — Pracujesz dla mnie, nie dla prokuratora okręgowego. — To ja decyduję, dla kogo pracuję, panie Darius, a w tej chwili nie jestem wcale pewna, czy chcę dla pana pracować. — Page coś pani powiedział, prawda? Zamieszał pani w głowie. — Kim jest Peter Lake? Betsy spodziewała się jakiejś reakcji, ale nie takiej, jaką wywołała. Dariusa opuścił lodowaty spokój. Zadrżały mu wargi. Wyglądał, jakby miał się za chwilę rozpłakać. — Więc Page wie o Hunter’s Point... — Nie był pan ze mną szczery, panie Darius. — A więc to jest powód tego wszystkiego? — zapytał Darius, wskazując kuloodporną szybę. — Dlatego nie poprosiła pani o normalną wizytę? Boi się pani przebywać ze mną w jednym pomieszczeniu? Boi się pani, że... — umilkł i schował

twarz w dłoniach. — Nie wydaje mi się, żebym była dla pana odpowiednim adwokatem — powiedziała Betsy. — Dlaczego? — zapytał z bolesnym zdziwieniem. — Dlatego, że Page twierdzi, że zgwałciłem i zamordowałem te kobiety? Czy odmówiła pani obrony Andrei Hammermill, kiedy prokurator okręgowy poinformował panią, że zamordowała swojego męża? — Andrea Hammermill była ofiarą własnego męża, który maltretował ją przez cały czas trwania ich małżeństwa. — Ale ona go zabiła, Betsy. A ja nie zabiłem tych kobiet. Przysięgam. Nie zabiłem nikogo w Hunter’s Point. Nazywałem się kiedyś Peter Lake, ale czy pani wie, kim naprawdę był Peter Lake? Czy Page to pani powiedział? Czy on w ogóle o tym wie? Peter Lake był mężem najcudowniejszej kobiety pod słońcem. Był ojcem wspaniałego dziecka. Małej dziewczynki, która nigdy nie zrobiła nikomu nic złego. A potem jego żonę i córkę zamordował szaleniec o nazwisku Henry Waters, z powodów, których Peter Lake nie potrafił sobie nawet wyobrazić. Peter był adwokatem. Zarabiał masę pieniędzy. Mieszkał we wspaniałym domu i jeździł luksusowym samochodem. Ale cała ta forsa i wszystko, co posiadał, nie pomogły mu zapomnieć żony i córki, które tak brutalnie mu odebrano. Wiec uciekł. Przybrał nową tożsamość i zaczął nowe życie, bo chciał się odciąć od przeszłości. Darius urwał. W jego oczach lśniły łzy. Betsy nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Jeszcze przed kilkoma chwilami była przekonana, że Darius jest potworem. Teraz, widząc jego ból, nie była już tego taka pewna. — Zawrę z panią umowę, Betsy — powiedział Darius głosem ściszonym niemal do szeptu. — Jeśli w którymś momencie przestanie pani wierzyć w moją niewinność, może pani zrezygnować ze sprawy. Nie będę miał do pani żadnych pretensji i pozwolę zatrzymać zaliczkę. Betsy nie miała pojęcia, co powiedzieć. Te zdjęcia... Nie mogła przestać myśleć o tym, co czuły te kobiety w pierwszych długich momentach trwogi, kiedy uświadomiły sobie,

że najlepszą rzeczą, jaka może im się przydarzyć, jest śmierć — tylko śmierć bowiem mogła przynieść kres ich cierpieniom. — W porządku — mruknął Darius. — Wiem, jak się pani czuje, Betsy. Ale widziała pani tylko fotografie. A ja widziałem zwłoki mojej żony i córki. I wciąż mam je przed oczyma. Betsy zrobiło się niedobrze. Wzięła głęboki oddech. Nie mogła zostać ani chwili dłużej w tym ciasnym pomieszczeniu. Potrzebowała powietrza. I musiała dowiedzieć się czegoś więcej o Peterze Lake’u, musiała dowiedzieć się, co zaszło w Hunter’s Point. — Dobrze się pani czuje? — zapytał Darius. — Nie, nie czuję się dobrze. Jestem zupełnie zdezorientowana. — Wcale się nie dziwię. Page posłużył się wobec pani chwytem poniżej pasa. Powiedzieli, że jutro przedstawią mi akt oskarżenia. Niech pani się dobrze wyśpi i powie mi rano, jaką podjęła pani decyzję. Betsy kiwnęła głową. — Przedtem chcę jednak wyjaśnić dwie rzeczy — powiedział Darius, patrząc jej prosto w oczy. — Mianowicie? — Jeśli zdecyduje się pani mnie dalej reprezentować, muspani o mnie walczyć jak lwica. — A ta druga rzecz? — Od tej chwili chcę, żeby wszystkie wizyty odbywały się w normalnym pomieszczeniu. Nie życzę sobie, żeby moja adwokatka traktowała mnie jak zwierzaka w zoo.

Rozdział 10

Kiedy tylko Rita Cohen otworzyła drzwi na wystarczającą szerokość, Kathy prześlizgnęła się obok niej i pognała do kuchni. — Nie kupujesz chyba tych płatków o smaku gumy do żucia, mamo? — zapytała z niepokojem Betsy Tannenbaum. — Ona jest małym dzieckiem, Betsy. Kto wytrzyma na dłuższą metę tę zdrową żywność, którą bez przerwy w nią wpychasz? Daj jej trochę pożyć. — Właśnie próbuję to robić. Gdyby to od ciebie zależało, stosowałabyś dietę opartą głównie na cholesterolu. — Kiedy dorastałam, nie wiedzieliśmy nic o cholesterolu. Jedliśmy to, co sprawiało nam przyjemność, a nie to, co daje się koniom. I spójrz tylko na mnie. Mam siedemdziesiąt cztery lata i wciąż jestem na chodzie. Betsy uściskała i pocałowała w czoło swoją matkę. Robiąc to, musiała się pochylić, Rita miała bowiem tylko pięć stóp i cztery cale wzrostu. Ojciec nigdy nie przekroczył pięciu stóp i dziewięciu cali. Nikt nie miał pojęcia, po kim Betsy odziedziczyła swój wzrost. — Dlaczego nie ma dziś zajęć w przedszkolu? — zainteresowała się Rita. — Kolejne zebranie rady pedagogicznej. Nie przeczytałam ulotki, którą przysłali do domu, i nie miałam o niczym pojęcia aż do wczoraj wieczorem, kiedy przypadkiem dowiedziałam się o tym od Kathy. — Masz czas na filiżankę kawy? — zapytała Rita. Betsy spojrzała na zegarek. Było dwadzieścia po siódmej. Wiedziała, że do aresztu, gdzie czekało ją spotkanie z Dariusem, wpuszczają dopiero o ósmej.

— Jasne — odparła, kładąc na krześle plecak z rzeczami Kathy i idąc razem z matką do salonu. Telewizor był już włączony; nadawano poranny talk-show. — Nie pozwól jej oglądać za dużo telewizji — powiedziała, siadając na kanapie. — Zapakowałam dla niej kilka książek i gier. — Trochę kreskówek chyba jej nie zaszkodzi. W nie większym stopniu niż te płatki. Betsy roześmiała się. — W ciągu jednego dnia potrafisz wykorzenić wszystkie dobre nawyki, które wpajałam w nią przez cały rok. Stanowisz prawdziwe zagrożenie. — Nonsens — mruknęła Rita, nalewając dwie filiżanki kawy z dzbanka, który przygotowała, spodziewając się wizyty córki. — Powiedz mi, co masz takiego ważnego do roboty, że zdecydowałaś się zostawić swojego aniołka takiej jak ja megierze? — Słyszałaś o Martinie Dariusie? — Oczywiście. — Będę go bronić. — Co takiego przeskrobał? — Prokurator okręgowy uważa, że zabił i zgwałcił trzy kobiety, które znaleziono na jego budowie. Uważa również, że przed dziesięciu laty Darius torturował i zabił sześć kobiet w Hunter’s Point w stanie Nowy Jork. — O mój Boże! Czy to wszystko prawda? — Nie wiem. Darius przysięga, że jest niewinny. — Wierzysz mu? Betsy pokręciła głową. — Zbyt wcześnie jeszcze, żeby coś powiedzieć. — To bogaty facet, Betsy. Policja nie aresztowałaby kogoś tak ważnego bez solidnych dowodów. — Gdybym brała za dobrą monetę wszystko, co powie prokurator, Andrea Hammermill i Grace Peterson siedziałyby dzisiaj za kratkami. Rita nie kryła zatroskania. — Czy po tym wszystkim, co zrobiłaś na rzecz praw kobiet, powinnaś reprezentować mężczyznę, który je gwałci i

torturuje? — Nie wiemy jeszcze, czy kogoś torturował, mamo, a poza tym etykietkę feministki przypięła mi właściwie prasa. Pragnę działać na rzecz praw kobiet, ale nie jestem wyłącznie kobiecym adwokatem. Dzięki tej sprawie przestanę być postrzegana jako ktoś jednowymiarowy. Może mi to pomóc w karierze. Co ważniejsze, Darius może być przecież niewinny. Prokurator nie powiedział, dlaczego wysunął przeciwko niemu te zarzuty. To budzi we mnie poważne podejrzenia. Gdyby miał niezbite dowody przeciwko Dariusowi, na pewno by je ujawnił. — Nie chcę po prostu, żeby stała ci się jakaś krzywda. — Nie stanie mi się żadna krzywda, mamo. Świetnie sobie radzę. Wygrywając sprawę Grace, czegoś się o sobie dowiedziałam. Mam talent. Jestem bardzo dobrym adwokatem procesowym. Potrafię przemówić do serca sędziom przysięgłym i jestem cholernie dobra w przesłuchiwaniu świadków. Jeśli wygram tę sprawę, ludzie w całym kraju dowiedzą się, jaka jestem dobra, i dlatego właśnie tak bardzo mi na niej zależy. Będę jednak potrzebowała twojej pomocy. — Co masz na myśli? — Ta sprawa potrwa co najmniej rok. Sam proces może się ciągnąć przez parę miesięcy. Jeśli prokurator zażąda kary śmierci, będę musiała walczyć o każdy detal, a cały przewód sądowy będzie wyjątkowo skomplikowany. Chodzi o wydarzenia, które miały miejsce przed dziesięciu laty. Będę musiała odkryć wszystko, co wiadomo o Hunter’s Point i o przeszłości Dariusa. To oznacza, że będę pracowała do późna w nocy oraz w weekendy i ktoś będzie mi musiał pomóc z Kathy. Ktoś będzie musiał odebrać ją z przedszkola, jeśli nie zdołam wyrwać się z sądu. Ktoś będzie musiał zrobić jej kolację. — A Rick? — Nie mogę go o to poprosić. Wiesz dlaczego. — Nie, wcale nie wiem dlaczego. Jest jej ojcem. Jest również twoim mężem. Powinien być twoim największym kibicem. — Ale nie jest. Nigdy nie zaakceptował faktu, że jestem liczącym się adwokatem z dobrze prosperującą praktyką.

— Co on sobie wyobrażał, kiedy zakładałaś własną kancelarię? — Wyobrażał sobie chyba, że to będzie przyjemne hobby. Coś w rodzaju kolekcjonowania znaczków, co pozwoli mi zabić nudę, kiedy nic będę musiała gotować obiadu ani sprzątać. — Jeśli o to chodzi, Rick nie różni się od innych mężczyzn. Oni lubią myśleć, że wszystkim rządzą. A tu nagle wszyscy piszą o tobie w gazetach i trąbią w telewizji. — Mamo, nie chcę rozmawiać o Ricku. Nie gniewaj się, ale to wyprowadza mnie z równowagi. — Dobrze, nie będę rozmawiać na jego temat i oczywiście pomogę ci. — Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. Rita zaczerwieniła się i machnęła lekceważąco ręką. — Od tego właśnie są matki — powiedziała. — Babciu! — zawołała z kuchni Kathy. — Nie mogę znaleźć syropu czekoladowego. — Dlaczego ona chce czekoladowego syropu o siódmej trzydzieści rano? — zapytała, marszcząc brwi Betsy. — Nie twój interes — odparła władczym tonem Rita. — Już idę, kwiatuszku. Za wysoko stoi. Nie uda ci się go dosięgnąć. — Muszę już lecieć — stwierdziła Betsy. — I proszę, postaraj się ograniczyć do minimum oglądanie telewizji. — Dziś rano będziemy czytać Szekspira i studiować algebrę — powiedziała Rita, znikając w kuchni. W więzieniu, na ławce obok budki kontroli odwiedzin siedział, czekając na Betsy, Reggie Stewart, szczupły, mający sześć stóp wzrostu mężczyzna o zmierzwionych brązowych włosach, jasnobłękitnych oczach i upodobaniu do kraciastych koszul, dżinsów i kowbojskich butów. Zanim odkrył w sobie talent detektywistyczny, próbował szczęścia w kilku nie przynoszących satysfakcji zawodach. Miał szczególny sposób patrzenia na fakty i sarkastyczny stosunek do życia, który niezbyt podobał się pewnym ludziom. Betsy ceniła jego wyobraźnię i łatwość, z jaką zdobywał zaufanie rozmówców. Te

cechy okazały się ogromnie przydatne w sprawach przeciwko Andrei Hammermill i Grace Peterson, w których najbardziej przekonujące dowody świadczące o maltretowaniu kobiet udało się uzyskać od krewnych ofiar. Gdyby nie upór i umiejętność perswazji Reggiego, wiele faktów nigdy nie ujrzałoby światła dziennego, pozostając nadal rodzinną tajemnicą. — Jesteśmy gotowi? — zapytał, uśmiechając się i wstając z ławki. — Jak zawsze — odparła zadowolona Betsy. Stewart wypełnił już za nich oboje kwestionariusze odwiedzin. Strażnik siedział za szybą w swojej budce. Betsy wsunęła wypełnione kwestionariusze i legitymacje w otwór pod szybą i poprosiła o bezpośrednie widzenie z Martinem Dariusem. Kiedy strażnik poinformował ich, że otrzymali zezwolenie na wizytę, oboje wyjęli z kieszeni metalowe przedmioty, zdjęli zegarki i biżuterię i przeszli przez bramkę wykrywacza metali. Strażnik sprawdził teczkę Betsy i wezwał windę. Po wejściu do kabiny Betsy wsunęła klucz w zamek siódmego piętra i przekręciła go o dziewięćdziesiąt stopni. Kiedy drzwi windy otworzyły się, zobaczyła ten sam wąski korytarz, który oglądała dzień wcześniej. Tym razem przeszła nim do końca i stanęła przed masywnymi metalowymi drzwiami, w których górnej połowie osadzona była gruba szyba. Widać było przez nią dwa pokoiki przeznaczone do bezpośrednich odwiedzin, oba w tej chwili puste. — Darius to wymagający klient — poinformowała Stewarta, kiedy czekali na strażnika. — Jest bardzo inteligentny i przywykł do komenderowania ludźmi. Znajduje się poza tym pod olbrzymią presją. — Kapuję. — Dzisiaj będziemy wyłącznie słuchać. Posiedzenie nie rozpocznie się przed dziewiątą, mamy więc całą godzinę. Chcę, żeby opowiedział mi swoją wersję tego, co wydarzyło się w Hunter’s Point. Jeśli nie wyrobimy się do dziewiątej, możemy skończyć później. — Co mu zarzucają? Betsy wyciągnęła z teczki kopię aktu oskarżenia. — Nie wygląda to najlepiej, szefowo — stwierdził Stewart,

przejrzawszy zarzuty. — Kim jest ta niezidentyfikowana ofiara? — To mężczyzna. Policja nie ma pojęcia, kim jest. Jego twarz i opuszki palców zostały zalane kwasem. Zabójca powybijał mu także młotkiem zęby, uniemożliwiając w ten sposób ustalenie tożsamości na podstawie danych stomatologicznych. Stewart skrzywił się. — Nie wydaje mi się, żeby sprawiło mi dużą frajdę oglądanie zdjęć miejsca, w którym znaleziono zwłoki. — Są gorsze, niż sobie wyobrażasz, Reg. Obejrzyj je przed śniadaniem. Ja o mało nie wyrzygałam mojego. — Jakie jest twoje zdanie? — Chodzi ci o to, czy uważam Dariusa za mordercę? — Betsy pokręciła głową. — Nie jestem pewna. Page jest przekonany o jego winie, ale moim zdaniem albo Darius odegrał przede mną wczoraj wielkie przedstawienie, albo jest niewinny. — Więc mamy do czynienia z prawdziwą zagadką? — Całkiem możliwe. Gdzieś poza polem ich widzenia otworzył się ze zgrzytem ciężki zamek. Betsy wykręciła szyję i zobaczyła najpierw Dariusa, a potem strażnika. Obaj weszli do ciasnego przedpokoju przylegającego do dwóch pokojów widzeń. Strażnik wprowadził Dariusa do jednego z nich, wpuścił do środka Betsy i Stewarta, po czym zaryglował od środka drzwi na korytarz, gdzie przed chwilą czekali, i opuścił pomieszczenie tą samą drogą, którą przyszedł. Pokój widzeń był niewielki. Jego większą część zajmował duży okrągły stół i trzy plastikowe krzesła. Darius usiadł na jednym z nich. Kiedy Betsy weszła do środka, nie podniósł się. — Widzę, że przyprowadziła pani ochroniarza — oznajmił, przyglądając się bacznie Stewartowi. — Proszę, poznajcie się: Martin Darius, Reggie Stewart, mój detektyw. — Korzysta pani z usług tylko jednego detektywa? — zapytał Darius, ignorując wyciągniętą dłoń Stewarta. Reggie po-

woli cofnął dłoń. — Reggie jest bardzo dobry. Bez niego nie wygrałabym sprawy Andrei Hammermill. Jeśli uznam, że potrzebuję więcej detektywów, będzie pan ich miał. Oto kopia aktu oskarżenia. Darius wziął od niej kopię i przeczytał ją. — Page oskarża pana o spowodowanie śmierci — powie działa Betsy — stawiając panu między innymi zarzut zamordowania osoby, wobec której dopuścił się pan uprzednio zbrodni porwania; że zadawał pan jej tortury, w wyniku których poniosła śmierć. A także, że dopuścił się pan wielokrotnego morderstwa. Jeśli którykolwiek z tych zarzutów się potwierdzi i zostanie pan uznany za winnego morderstwa pierwszego stopnia, wejdziemy w fazę karną przewodu sądowego. Jej przedmiotem będzie ustalenie wymiaru kary. W tej fazie prokurator musi przekonać sędziów przysięgłych, że popełnił pan morderstwo z premedytacją, że nie sprowokowały pana działania żadnej z ofiar i że istnieje prawdopodobieństwo, iż będzie pan stanowić zagrożenie w przyszłości. Jeśli przysięgli odpowiedzą jednomyślnie na te trzy pytania i żaden z nich nie doszuka się okoliczności łagodzących, przemawiających przeciw zastosowaniu najwyższego wymiaru kary, zostanie pan skazany na śmierć. Jeśli któryś z ławników odpowie „nie” na jedno z tych pytań, przysięgli zadecydują, czy otrzyma pan dożywocie bez prawa skrócenia wyroku, czy też dożywocie z minimalnym trzydziestoletnim terminem odsiadki. Ma pan jakieś pytania w kwestii tego, co dotychczas powiedziałam? — Tak, Tannenbaum — odparł Darius, przyglądając się jej z pełnym rozbawienia uśmiechem. — Dlaczego traci pani czas, wyjaśniając mi niuanse fazy karnej? Ja nie porwałem, nie torturowałem ani nie zabiłem tych kobiet. Oczekuję, że wyjaśni to pani ławie przysięgłych. — W takim razie co pan ma do powiedzenia na temat Hunter’s Point? — zapytała Betsy. — Tamte wydarzenia z pewnością odegrają ważną rolę podczas procesu. — Zabójcą był osobnik o nazwisku Henry Waters. Został zastrzelony podczas próby ucieczki. W jego piwnicy znaleziono wypatroszone ciało jednej z ofiar. Wszyscy byli przekonani

o winie Watersa i sprawa została zamknięta. — Dlaczego zatem Page obstaje przy tym, że to pan zamordował kobiety z Hunter’s Point? — Nie mam pojęcia. Na litość boską, byłem przecież jednym z poszkodowanych. Już pani mówiłem. Waters zabił Sandrę i Melody. Wchodziłem w skład grupy roboczej powołanej do zbadania tych zabójstw. — Jak to możliwe? — zapytała zdumiona Betsy. — Zgłosiłem się na ochotnika. Byłem dobrym adwokatem i na początku swojej kariery brałem udział w wielu sprawach kryminalnych. Czułem, że potrafię rozgryźć sposób rozumowania przestępcy. Burmistrz zgodził się z moim zdaniem. — Dlaczego nie założył pan praktyki adwokackiej w Oregonie? Darius przestał się uśmiechać. — Czemu to takie ważne? — Wygląda to, jakby chciał się pan ukryć. W dodatku przefarbował pan sobie włosy na czarno. — Ofiarą mordercy padły moja żona i córka, Tannenbaum. To ja znalazłem ich ciała. Ich śmierć stanowiła część mojego dawnego życia. Kiedy się tutaj przeniosłem, miałem szansę zacząć wszystko od początku. Nie chciałem oglądać w lustrze mojej starej twarzy, przypominałoby mi to bowiem, jak wyglądały obok mnie na starych fotografiach Sandra i Melody. Nie chciałem pracować w tym samym zawodzie, ponieważ istniało zbyt wiele związków między tą profesją a moim dawnym życiem. Darius pochylił się do przodu. Oparł łokcie na stole, dotknął swymi szczupłymi palcami czoła i zaczął je masować, tak jakby chciał się pozbyć bolesnych wspomnień. — Przykro mi, jeśli brzmi to trochę nielogicznie, ale przez jakiś czas naprawdę nie potrafiłem trzeźwo rozumować. Byłem taki szczęśliwy. A potem ten maniak... Zamknął oczy. Stewart uważnie go obserwował. Betsy miała rację. Facet albo był wspaniałym aktorem, albo nie popełnił zarzucanych mu czynów. — Potrzebne nam są stare akta z Hunter’s Point — powiedziała Betsy, zwracając się do Stewarta. — Będziesz praw-

dopodobnie musiał tam pojechać i porozmawiać z detektywami, którzy prowadzili sprawę. Jeśli Martin nie zabił tych kobiet z Hunter’s Point, teoria Page’a rozsypie się jak domek z kart. Stewart kiwnął głową i pochylił się w stronę Dariusa. — Czy ma pan jakichś wrogów, panie Darius? Kogoś, kto nienawidzi pana do tego stopnia, żeby wrobić go w te morderstwa? Darius wzruszył ramionami. — Mam wielu wrogów. Na przykład tych głupców, którzy próbują wstrzymać budowę, na której terenie znaleziono ciała. — Z całym należnym szacunkiem, panie Darius... — przerwał mu Stewart. — Nie sugeruje pan chyba serio, że grupa ludzi, którzy bronią zabytkowych budynków, próbuje wrobić pana w te morderstwa? — Podpalili trzy moje budynki. — Nie widzi pan różnicy między podłożeniem ognia pod niezamieszkane budowle i zamęczeniem na śmierć tych kobiet? Szukamy tutaj prawdziwego potwora, panie Darius. Czy istnieje ktoś, kto nienawidzi pana do szpiku kości i nie wie jednocześnie, co to jest litość i wyrzuty sumienia? Ktoś, dla kogo ludzie nie są więcej warci niż pluskwy? Betsy bała się, że Darius nie ścierpi aroganckiego zachowania Stewarta, ale tym razem Martin ją zaskoczył. Zamiast wpaść w złość, odchylił się sfrustrowany do tyłu i zmarszczył brwi, próbując znaleźć odpowiedź na zadane pytanie. — To, co teraz powiem, zostanie między nami, dobrze? — Reggie jest naszym agentem. Wszystko, co mu pan powie, objęte jest tajemnicą adwokacką — uspokoiła go Betsy. — W porządku. Przychodzi mi na myśl jedno nazwisko. Jest pewne przedsięwzięcie w południowym Oregonie, na które nie mogłem znaleźć funduszy. Banki nie ufały moim wyliczeniom. Zwróciłem się więc do Manuela Ochoi. To facet, który nic nie robi, ale ma mnóstwo pieniędzy. Nigdy nie pytałem, skąd je bierze, ale słyszałem pewne plotki. — Czy mówimy o Kolumbijczykach, panie Darius? O kokainie i zanieczyszczonej heroinie? — zapytał Reggie. — Nie wiem i nie chcę wiedzieć. Poprosiłem o pieniądze i

Ochoa mi je pożyczył. Uzgodniliśmy pewne warunki, z których spełnieniem będę miał poważne kłopoty, jeśli pozostanę dłużej w więzieniu. Jeżeli Darius Constructions nie wywiąże się ze swoich zobowiązań, Ochoa zarobi dużo pieniędzy. — Dla handlarzy narkotyków zabicie jednej albo dwóch kobiet to bułka z masłem — rzucił Stewart. — Czy Ochoa wie o Hunter’s Point? — zapytała Betsy. — Nie szukamy pierwszego lepszego psychopaty. Szukamy psychopaty, który zna najbardziej osobiste fakty z pańskiej przeszłości. — Trafna uwaga — stwierdził Stewart. — Kto oprócz pana wie o Hunter’s Point? Darius wyglądał, jakby zrobiło mu się nagle niedobrze. Oparł ponownie łokcie o stół i opuścił ciężko głowę na otwarte dłonie. — To jest pytanie, Tannenbaum, które zadaję sobie niemal bez przerwy od chwili, kiedy zdałem sobie sprawę, że ktoś chce mnie wrobić. Niestety nie potrafię na nie odpowiedzieć. Nigdy nie mówiłem nikomu w Portland o Hunter’s Point. Ale ten, kto mnie wrabia, wie na ten temat wszystko, a ja po prostu nie mam pojęcia, jak to możliwe. — Proszę czarną kawę! — zawołała Betsy, wbiegając do swego biura. — I zamów w Heathman Pub sandwicza z indykiem, boczkiem i stekiem. Rzuciła teczkę na blat biurka i przebiegła szybko wzrokiem korespondencję oraz wiadomości, które Ann zostawiła na środku biurka. Bezwartościową pocztę wyrzuciła do kosza, ważne listy umieściła w specjalnej przegródce. Żaden z telefonów nie wymagał natychmiastowej odpowiedzi. — Sandwicz będzie gotowy za piętnaście minut — powiedziała Ann, stawiając na biurku filiżankę z kawą. — Doskonale. — Jak poszło pierwsze posiedzenie? — Prawdziwy cyrk. Na sali roiło się od reporterów. Było gorzej niż na procesie Hammermill. Ann wyszła z gabinetu. Betsy wypiła łyk kawy i wykręciła

numer doktora Raymonda Keene’a, byłego stanowego lekarza sądowego, który prowadził obecnie prywatną praktykę. Obrońcy, którzy potrzebowali kogoś, kto mógłby sprawdzić wyniki sekcji, zawsze zwracali się do doktora Keene’a. — Co dla mnie masz, Betsy? — Cześć, Ray. Sprawę Dariusa. — Nie żartuj. — Wcale nie żartuję. Trzy kobiety, jeden mężczyzna. Wszyscy brutalnie torturowani. Chcę wiedzieć jak najwięcej o przyczynach śmierci i co im przedtem zrobiono. — Kto robił sekcję? — Susan Gregg. — Jest kompetentna. Czy jest jakiś określony powód, dla którego chcesz sprawdzić jej ustalenia? — W gruncie rzeczy nie chodzi mi o jej ustalenia. Prokurator uważa, że Darius robił to już przedtem, dziesięć Jat temu w Hunter’s Point, w stanie Nowy Jork. Zamordowano tam sześć kobiet. Facet, którego podejrzewano o popełnienie tej zbrodni, został zastrzelony podczas próby ucieczki. Page nie wierzy, że podejrzany był rzeczywistym mordercą. Kiedy dostaniemy wyniki sekcji z Hunter’s Point, chcę, żebyś porównał obie sprawy i stwierdził, czy nie mamy do czynienia z podobnym modus operandi. — Brzmi to interesująco. Czy Page dał już zezwolenie? — Poprosiłam go o nie po posiedzeniu. — Zadzwonię do Sue i zapytam, czy mogę zajrzeć do kostnicy dzisiaj po południu. — Im szybciej, tym lepiej. — Czy chcesz, żebym przeprowadził drugą sekcję czy mam tylko sprawdzić jej raport? — Zrób wszystko, co uważasz za konieczne. W tym momencie nie mam pojęcia, co może okazać się ważne. — Jakie testy laboratoryjne przeprowadziła Susan? — Nie wiem. — Najprawdopodobniej nie wszystkie, które mogła. Sprawdzę to. Cięcia budżetowe sprawiają, że ogranicza się testy do minimum. — Nie musimy się martwić o budżet. Darius zapłaci każdą

sumę. — To właśnie chciałem usłyszeć. Zadzwonię, kiedy tylko będę miał ci coś do powiedzenia. Daj im popalić. — Nie omieszkam, Ray. Betsy odłożyła słuchawkę. — Jesteś gotowa? — zapytała nieśmiało od progu Nora Sloane. Zaskoczona Betsy podniosła wzrok. — Och, tak mi przykro, Noro. Byłyśmy zdaje się umówione na lunch? — W południe. — Przepraszam. Zupełnie o tym zapomniałam. Podjęłam się właśnie nowej sprawy i nie mam ani chwili wolnego czasu. — Będziesz bronić Martina Dariusa. Wiem. Piszą o tym na pierwszej stronie Oregonian. — Obawiam się, że dzisiaj nie jest najlepszy dzień na wspólny lunch. Jestem naprawdę zarżnięta. Może przeniesiemy to na kiedy indziej? — Nie ma sprawy. Właściwie byłam pewna, że będziesz chciała odwołać spotkanie. Miałam zamiar zadzwonić, ale... — Nora wydawała się bardzo podekscytowana. — Czy mogłabym śledzić tę sprawę z bliska, uczestniczyć w konferencjach i porozmawiać z twoim detektywem? To byłaby fantastyczna okazja. Mogłabym przyjrzeć się, jak pracujesz nad naprawdę ważną sprawą. — Sama nie wiem... — Nic oczywiście nikomu nie powiem. Zachowam pełną dyskrecję. Będę siedzieć cicho jak myszka. Sloane wydawała się taka podniecona, że Betsy nie chciała sprawiać jej przykrości. Ale przeciek na temat strategii obrony mógł mieć katastrofalne skutki. Drzwi gabinetu otworzyły się i stanęła w nich Ann, trzymając w ręku brązową torbę. Nora obejrzała się przez ramię. — Przepraszam — powiedziała, wycofując się, Ann. Betsy dała jej ręką znak, żeby została. — Porozmawiam z Dariusem — oświadczyła. — Jeśli udzieli zgody, pomyślę o tym. Nie wolno mi robić niczego, co naraziłoby na szwank dobro mojego klienta. — Doskonale to rozumiem — odparła Sloane. — Zadzwo-

nię za parą dni, żeby zapytać, co postanowiłaś. — Przepraszam za lunch. — Och, nie. Nic się nie stało. Jeszcze raz dziękuję. W alejce przed domem Betsy stały dwie furgonetki —jedna ze znakiem CBS, druga ABC. — Co to za panie, mamo? — zapytała Kathy, kiedy do ich samochodu podeszły dwie eleganckie blondynki o olśniewającej urodzie. Obie trzymały w dłoniach mikrofony i towarzyszyli im muskularni mężczyźni uzbrojeni w przenośne kamery telewizyjne. — Jestem Monica Blake z CBS, pani Tannenbaum — przedstawiła się niższa reporterka, kiedy Betsy otworzyła drzwi. Chwilę przerwy wykorzystała natychmiast druga blondynka. — Jak pani wyjaśni, że kobieta, która znana jest dobrze ze swoich feministycznych poglądów, podejmuje się obrony mężczyzny oskarżonego o porwanie, zgwałcenie, torturowanie i zamordowanie trzech kobiet? — zapytała. Betsy poczuła, że się czerwieni. Obróciła się i ignorując podsuwany jej pod nos mikrofon, zmierzyła lodowatym wzrokiem reporterkę ABC. — Po pierwsze, nie muszę niczego wyjaśniać. Ten obowiązek spoczywa na prokuraturze. Po drugie, jestem adwokatem. Do moich obowiązków należy obrona różnych ludzi... mężczyzn i kobiet... którzy zostali oskarżeni o popełnienie przestępstwa. Czasami ci ludzie oskarżani są niesłusznie, ponieważ prokuratura popełniła jakiś błąd. Martin Darius jest niewinny i jestem dumna, mogąc go bronić przed fałszywymi oskarżeniami. — A co będzie, jeśli oskarżenia nie okażą się fałszywe? — nie dawała za wygraną reporterka CBS. — Jak będzie pani mogła spokojnie spać w nocy, wiedząc, co on robił tym kobietom? — Proponuję, żeby przeczytała pani sobie do poduszki konstytucję, pani Blake. Pan Darius jest niewinny, dopóki nie udowodni się, że jest inaczej. A teraz muszę zająć się swoją

córką i ugotowaniem obiadu. Nie będę odpowiadać na żadne pytania w moim domu. Uważam to za naruszenie mojej prywatności. Jeśli chcecie panie ze mną porozmawiać, zadzwońcie do mojej kancelarii z prośbą o spotkanie. Proszę nie nachodzić mnie więcej w domu. Obeszła dookoła subaru i otworzyła drzwi od strony Kathy. Mała wysiadła z samochodu i oglądając się przez ramię, podreptała za matką, która pociągnęła ją w stronę domu. Obie reporterki wykrzykiwały za nimi kolejne pytania. — Czy będziemy dzisiaj w telewizji? — zapytała Kathy, kiedy Betsy zatrzasnęła za sobą drzwi.

Rozdział 11 1 Alan Page tkwił uwięziony w samochodzie, biorąc z zapierającą dech szybkością zakręt po zakręcie i ocierając się zderzakami o mijane pojazdy. Hamulce piszczały, z opon szedł dym, a on kręcił wściekle kierownicą, próbując uniknąć nieuniknionej katastrofy. Kiedy usiadł na łóżku, tylko cale dzieliły go od oślepiających świateł potężnej ciężarówki. Flanelowa piżama kleiła się do spoconej skóry, serce biło jak oszalałe. Zaczerpnął głęboko dwa razy powietrza, nadal nie wiedząc, gdzie się znajduje i czy nie zginie za chwilę w ognistej kuli fruwających „kawałków blachy i okruchów szkła. — Jezu —jęknął, dochodząc powoli do siebie. Zegar pokazywał czwartą pięćdziesiąt osiem. Za półtorej godziny miał zadzwonić budzik, za cztery i pół godziny zaczynało się posiedzenie w sprawie kaucji. Opadł z powrotem na poduszkę, pewien, że już nie zaśnie, dręczony pytaniem, które prześladowało go od chwili aresztowania Martina Dariusa. Czy nie za bardzo się pospieszył? Czy dowody świadczące o tym, że Darius jest mordercą, rzeczywiście były, jasne i przekonujące”? Ross Barrow i Randy Highsmith byli przeciwko przeszukaniu domu Dariusa nawet po wysłuchaniu tego, co miał do powiedzenia Gutierrez. Chcieli poczekać, aż odnajdzie się Nancy Gordon i będą dysponowali większą liczbą konkretnych danych, ale Page nie posłuchał ich: polecił Barrowowi aresztować Dariusa, jeśli ślady opon znalezione na miejscu zbrodni będą pasować do bieżnika jego samochodu. Teraz zastanawiał się, czy Barrow i Highsmith nie mieli jednak racji. Liczył, że przed posiedzeniem sądu odnajdzie się Nancy Gordon, ale mimo że szukało jej przez dwadzieścia cztery godziny na dobę trzech detektywów, żadnemu nie udało się trafić

na ślad policjantki. Skoro nie mógł zasnąć, powinien przynajmniej spróbować odpocząć. Zamknął oczy i usiłował wyobrazić sobie Nancy Gordon. Myślał o niej bez przerwy, odkąd powiedziano mu, że jej ciała nie ma w wykopie. Gdyby żyła, skontaktowałaby się z nim natychmiast po aresztowaniu Dariusa. Gdyby żyła, wróciłaby do motelu Lakeview. Czy leżała gdzieś martwa z twarzą, na której malował się wyraz niewyobrażalnego cierpienia? Darius znał odpowiedź na to pytanie, jednak prawo nie zezwalało Alanowi z nim rozmawiać. Wiedział, że w sądzie będzie mu potrzebna cała energia, ale ściskający wnętrzności strach nie pozwalał mu się odprężyć. Postanowił wziąć prysznic, ogolić się i zjeść śniadanie. Prysznic i porządne śniadanie zrobią z niego człowieka. Potem włoży swój najlepszy garnitur i sztywno wykrochmaloną koszulę prosto z pralni, pojedzie na posiedzenie i spróbuje przekonać Patricka Norwooda, sędziego Sądu Okręgowego hrabstwa Multnomah, że Darius jest wielokrotnym mordercą.

2 Martin Darius spał spokojnie przez całą noc i obudził się w celi rześki i wypoczęty razem z innymi współlokatorami Okręgowego Zakładu Karnego hrabstwa Multnomah. Betsy Tannenbaum załatwiła mu fryzjera, a komendant straży pozwolił wziąć przed posiedzeniem sądu dodatkowy prysznic. Dobry nastrój popsuło mu nieco śniadanie — ciągnące się naleśniki polane kleistym więziennym syropem. Wypił kwaśną kawę, żeby zmyć z podniebienia smak słodyczy, i zjadł wszystkie co do jednego, wiedział bowiem, że czeka go długi dzień w sądzie. Strój, w którym został aresztowany, Betsy wymieniła na całą walizkę ubrań. Kiedy spotkał się z nią w pokoju wizyt przed rozprawą, miał na sobie dwurzędowy ciemny wełniany garnitur w kredowe prążki, popelinową koszulę i niebieski jedwabny krawat w białe kropki. Betsy ubrana była w jednorzędowy żakiet, dopasowaną do niego spódnicę w dużą czarnobiałą kratę oraz białą jedwabną bluzkę z szerokim kołnierzem.

Kiedy pojawili się w świetle telewizyjnych jupiterów na korytarzu sądu, przypominali bardziej parę, którą można zobaczyć w programie „Jak żyją sławni i bogaci”, aniżeli notorycznego mordercę i jego adwokat. — Jak się pani czuje? — zapytał Darius. — Świetnie. — To dobrze. Chcę, żeby dała pani z siebie dzisiaj wszystko. Więzienie jest być może interesujące z edukacyjnego punktu widzenia, ale ja mogę już śmiało zdać do następnej klasy. — Cieszę się, że nie opuszcza pana poczucie humoru. Darius wzruszył ramionami. — Wierzę w panią, Tannenbaum. Dlatego właśnie panią wynająłem. Jest pani najlepsza. Na pewno mnie pani nie zawiedzie. Pochwała poprawiła Betsy samopoczucie. Delektowała się nią, wierząc w to, co powiedział Darius. Była najlepsza. Dlatego wolał ją od Matthew Reynoldsa, Oscara Montoi i innych uznanych adwokatów, specjalizujących się w sprawach kryminalnych. — Jak się nazywa nasz sędzia? — zapytał Darius. — Pat Norwood. — Co to za człowiek? — Gderliwy stary dziwak, który zbliża się do emerytury. Wygląda jak troll, a podczas rozprawy zachowuje się jak ludożerca. Nie przykłada również wielkiego znaczenia do paragrafów. Ale jest absolutnie bezstronny. Norwood potrafi być niegrzeczny i niecierpliwy zarówno wobec prokuratora, jak i obrońcy i nie daje się wodzić za nos Alanowi Page’owi ani prasie. Jeśli Page nie stanie podczas tego posiedzenia na wysokości zadania, Norwood podejmie właściwą decyzję. — Myśli pani, że prokurator stanie na wysokości zadania? — zapytał Darius. — Nie sądzę, żeby mu się to udało. Darius uśmiechnął się. — To właśnie chciałem usłyszeć — stwierdził, po czym uśmiech zniknął z jego twarzy tak samo szybko, jak się pojawił. — Czy Lisa będzie dziś na sali? — zapytał. — Oczywiście. Wczoraj z nią rozmawiałam.

— Wygląda na to, że pani łatwiej jest skontaktować się z moją żoną niż mnie. — Lisa mieszka u ojca. Niezbyt dobrze czuła się sama w waszym domu. — To zabawne — powiedział Darius, posyłając Betsy lodowaty uśmiech. — Kiedy dzwoniłem wczoraj do pana sędziego, poinformował mnie, że nie ma jej w domu. — Mogła gdzieś wyjść. — Oczywiście. Kiedy będzie pani następnym razem rozmawiała z moją żoną, proszę poprosić ją, żeby mnie odwiedziła, dobrze? — Jasne. Aha, zanim zapomnę: zwróciła się do mnie pewna kobieta o nazwisku Nora Sloane. Pisze artykuł o kobietach pracujących w zawodzie adwokata. Chce mi towarzyszyć i dokładnie śledzić przebieg tej sprawy. Jeśli jej na to pozwolę, będzie miała dostęp do informacji objętych tajemnicą adwokacką i może poznać strategię obrony. Powiedziałam jej, że muszę zapytać pana o zgodę. Czy ma pan coś przeciwko temu? Darius zastanawiał się przez moment, a potem pokręcił głową. — Nie, chyba nie. Poza tym — dodał, szczerząc zęby — jeśli pani będzie wiedziała, że ktoś pisze o pani artykuł, bardziej się pani postara. — Nigdy nie myślałam o tym w ten sposób. — Właśnie dlatego jestem milionerem, Tannenbaum. Zawsze patrzę na sprawę wielopłaszczyznowo.

3 W budynku sądu znajdowało się kilka wyposażonych w nowoczesny sprzęt wideo i komputery nowych sal, z których sędzia Patrick L. Norwood mógł skorzystać, on jednak wolał swoją starą salę, w której od dwudziestu lat rządził żelazną ręką. Wysoki sufit, wspaniałe marmurowe kolumny i ręcznie rzeźbiony sędziowski stół doskonale nadawały się dla kogoś takiego jak Norwood, kogoś, kto odznaczał się temperamentem dziewiętnastowiecznego sędziego, łączącego prawniczy fach z

obowiązkami kata. Podczas posiedzenia w sprawie kaucji Martina Dariusa sala wypełniła się po brzegi. Spóźnialscy, którzy nie zdążyli zająć miejsc siedzących, stali w kolejce na korytarzu. Przed wejściem na salę widzowie musieli przejść przez bramkę wykrywacza metalu, a w środku z powodu groźby zamachu zajęli miejsca dodatkowi strażnicy. Rozpoczęcie rozprawy ogłosił Harvey Cobb, stary Murzyn, który pełnił u Norwooda funkcję woźnego od dnia, kiedy sędzia otrzymał swoją nominację. Norwood wyszedł ze swojego gabinetu przez drzwi umieszczone za stołem sędziowskim. Niski i korpulentny, był brzydki jak noc, ale jego podobną do ropuchy twarz okalała wspaniała grzywa śnieżnobiałych włosów. — Proszę siadać — powiedział Cobb. Zajmując miejsce przy Martinie Dariusie, Betsy zerknęła ukradkiem na Alana Page’a, siedzącego obok Randy’ego Highsmitha. — Proszą wezwać swojego pierwszego świadka, panie Page — rozkazał Norwood. — Prokuratura wzywa Rossa Barrowa, Wysoki Sądzie. Harvey Cobb polecił inspektorowi Barrowowi podnieść prawą rękę i przysiąc, że będzie mówił prawdę i tylko prawdę. Barrow zajął miejsce przeznaczone dla świadków, a Page przedstawił go jako inspektora z wydziału zabójstw. — Inspektorze Barrow, czy gdzieś w połowie sierpnia tego roku nie doszły do pana wiadomości o serii niezwykłych zaginięć? — Tak. Jeden z pracowników biura osób zaginionych poinformował mnie w sierpniu, że niejaki Larry Farrar zgłosił zaginięcie swojej żony, Laury Farrar. Larry powiedział inspektorowi, że... — Sprzeciw. To są domniemania, Wysoki Sądzie — oświadczyła Betsy, wstając z miejsca. — Oddalam — oznajmił Norwood. — To jest posiedzenie w sprawie kaucji, a nie właściwa rozprawa. Mam zamiar pozostawić prokuraturze pewną swobodę ruchów. Jeśli chce pani przesłuchać tych świadków, będą do pani dyspozycji później. Proszę kontynuować, panie Page.

Page dał znak Barrowowi, żeby kontynuował swoją relację. — Pan Farrar powiedział inspektorowi, że dziesiątego sierpnia wrócił z pracy około ósmej wieczorem. Dom sprawiał zupełnie normalne wrażenie, zniknęła gdzieś tylko jego żona. Nie brakowało żadnych jej strojów ani kosmetyków. W gruncie rzeczy z jego słów wynikało, że w całym domu nie brakowało niczego. Jedynymi rzeczami, które odbiegały od normy, były róża i list, znalezione przez pana Farrara na poduszce żony. — Czy róża charakteryzowała się czymś niezwykłym? — Tak. W laboratorium ustalono, że była pomalowana na czarno. — Jaka była treść listu? — „Nie zapomnisz mnie”. Page wręczył urzędnikowi sądowemu fotokopię i zdjęcie. — To jest fotokopia listu znalezionego przez Farrara i fotografia róży, Wysoki Sądzie. Oryginały znajdują się w laboratorium. Pani Tannenbaum, z którą o tym rozmawiałem, zgodziła się na przedstawienie tych i innych kopii podczas tego posiedzenia. — Czy to prawda? — zapytał Norwood. Betsy kiwnęła głową. — Oryginalne dowody rzeczowe zostaną dołączone później. — Czy detektyw z wydziału osób zaginionych poinformował pana w połowie września o drugim zaginięciu? — podjął przesłuchanie Page. — Tak jest. W identycznych okolicznościach zaginęła Wendy Reiser, żona Thomasa Reisera. Zgłosił to jej mąż. — W domu panował porządek i niczego nie brakowało? — Zgadza się. — Czy pan Reiser znalazł na poduszce swojej żony czarną różę i list? — Tak jest, panie prokuratorze. Page przekazał sądowi fotokopię listu i fotografię róży znalezionej u Reisera. — Co mówią w laboratorium o drugim liście i róży? — Są identyczne jak te znalezione w domu Farrarów. — Czy całkiem niedawno dowiedział się pan, inspektorze, o trzecim zaginięciu?

— Tak jest, panie prokuratorze. Russell Miller zgłosił zaginięcie swojej żony, Victorii, w podobnych okolicznościach jak te, które miały miejsce poprzednio. Na poduszce leżały list i róża. W domu panował idealny porządek i niczego nie brakowało. — Czy przed kilkoma dniami dowiedział się pan, gdzie są te kobiety? Barrow pokiwał głową. — Trzy kobiety i jeden niezidentyfikowany mężczyzna zostali zakopani na terenie budowy, należącej do firmy Darius Constructions. — Kto jest właścicielem Darius Constructions? — Oskarżony Martin Darius. — Czy brama prowadząca na teren budowy była zamknięta na kłódką? — Tak. — Czy w pobliżu miejsca, gdzie zakopane były ciała, w ogrodzeniu znajdowała się wycięta w siatce dziura? — Tak. — Czy przy tej dziurze odkryto ślady opon? — Tak. — Czy wieczorem, kiedy został aresztowany pan Darius, przeprowadził pan w jego domu przeszukanie? — Tak. — Czy w jego trakcie zlokalizował pan jakieś pojazdy? — Zlokalizowaliśmy forda kombi, bmw i czarne ferrari. — Przedstawiam dowody rzeczowe od numeru dziesiątego do dwudziestego trzeciego. Są to fotografie terenu budowy, dziury w ogrodzeniu, śladów opon, miejsc, w którym zakopane zostały zwłoki, wydobytych z ziemi ciał oraz pojazdów. — Nie zgłaszam sprzeciwu — oznajmiła Betsy. — Dowody przyjęte. — Czy ze śladów opon sporządzono odlew? — Tak. Ślady pozostawione przy placu budowy pasują do bieżnika opon bmw, które znaleźliśmy na terenie rezydencji Dariusa. — Czy przeszukaliście bagażnik bmw w celu odszukania włosów lub włókien, które mogłyby należeć do którejś z ofiar?

— Tak jest, panie prokuratorze. Niestety niczego nie znaleźliśmy. — Czy technicy laboratoryjni wyjaśnili dlaczego? — Bagażnik został ostatnio dokładnie odkurzony i wyczyszczony. — Jak stare jest to bmw? — Ma rok. — Samochód nie jest zatem fabrycznie nowy? — Nie, panie prokuratorze. — Czy znane są panu jakieś powiązania między oskarżonym i zamordowanymi kobietami, inspektorze Barrow? — Tak jest, panie prokuratorze. Pan Reiser pracuje w firmie prawniczej, która obsługuje Darius Constructions. Razem z żoną poznali oskarżonego na bankiecie, który pan Darius wydał tego lata, żeby uczcić otwarcie nowego centrum handlowego. — Ile czasu upłynęło od wydanego przez pana Dariusa bankietu do zaginięcia pierwszej kobiety, Laury Farrar? — Bankiet odbył się mniej więcej trzy tygodnie wcześniej. — Czy państwo Farrarowie również uczestniczyli w tym przyjęciu? — Tak, uczestniczyli. Pan Farrar pracuje w firmie rozliczeniowej, z której usług korzysta Darius Constructions. — A Russell i Victoria Millerowie? — Oni też byli na przyjęciu. Ich związki z oskarżonym są jeszcze bliższe. Pan Miller pracuje w agencji reklamowej Branda, Gatesa i Valcrofta, w której przydzielono mu ostatnio jako klienta firmę Darius Constructions. Oboje Millerowie byli z Dariusami na stopie towarzyskiej. Page sprawdził swoje notatki i przez chwilę konferował z Randym Highsmithem. — Świadek jest do pani dyspozycji, pani Tannenbaum — oznajmił wreszcie. Betsy spojrzała na pierwszą stronę notesu, gdzie zapisała kilka punktów, na które chciała zwrócić uwagę podczas przesłuchania Barrowa. Wstając z miejsca, wzięła do ręki otrzymane z biura prokuratora policyjne raporty. — Dzień dobry, inspektorze Barrow. Czy prawdą jest, że domy trzech zaginionych kobiet zostały dokładnie przeszukane

przez ekipy pracowników Laboratorium Kryminalistycznego stanu Oregon? — Tak, to prawda. — Czy jest również prawdą, że żaden z tych wybitnych specjalistów nie znalazł ani jednego materialnego dowodu łączącego Martina Dariusa z domami Laury Farrar, Victorii Miller względnie Wendy Reiser? — Osobnik, który zamordował te kobiety, jest bardzo sprytny. Wie, jak zatrzeć za sobą wszelkie ślady. — Czy Wysoki Sąd mógłby poinstruować inspektora Barrowa, żeby słuchał uważnie pytań, które mu zadaję, i udzielał na nie dokładnej odpowiedzi? — zapytała spokojnym tonem Betsy. — Jestem pewna, że w swoim wystąpieniu pan Page wyjaśni nam trudności, na jakie natrafił w tej sprawie. Sędzia Norwood spiorunował Betsy wzrokiem. — Nie życzę sobie z pani strony żadnych komentarzy, pani Tannenbaum. Na przyszłość proszę ograniczyć się wyłącznie do zgłaszania sprzeciwu. A pan — dodał, zwracając się do świadka — zeznawał chyba dosyć razy, żeby wiedzieć, że odpowiada się wyłącznie na zadane pytania. Niech pan mi oszczędzi swoich mądrości. Nie robią na mnie żadnego wrażenia. — Jak zatem brzmi pańska odpowiedź, inspektorze Barrow? Czy w domu którejkolwiek ofiary odnaleziono choćby strzęp dowodu wskazującego na to, że sprawcą porwania jest mój klient? — Nie. — A na zwłokach? — Odnaleźliśmy ślady opon. — Wysoki Sądzie...? — zwróciła się do Norwooda Betsy. — Czy ślady opon zostały odnalezione na zwłokach którejś z tych kobiet? — zapytał zgryźliwie sędzia. Barrow sprawiał wrażenie zakłopotanego. — Przepraszam, Wysoki Sądzie. — Czy rozumie pan, co się do pana mówi, inspektorze? — pytał dalej Norwood. — W miejscu, w którym zakopane zostały zwłoki, nie znaleźliśmy żadnych materialnych dowodów łączących oskarżonego z którąkolwiek z zamordowanych kobiet — odparł Bar-

row. — Na terenie budowy odnaleziono również martwego mężczyznę? — Tak. — Kim jest? — Tego nie wiemy. — Nic więc nie łączy tego mężczyzny z Martinem Dariusem? — Tego również nie wiemy. Dopóki nie odkryjemy jego tożsamości, nie wolno nam wykluczyć możliwości, że coś wiązało go z pani klientem. Betsy miała zamiar zgłosić sprzeciw, ale po chwili zmieniła zdanie. Wiedziała, że jeśli Barrow będzie się dalej mądrzył, wyprowadzi tylko sędziego z równowagi. — Wspomniał pan sądowi o śladach opon, które odkrył pan niedaleko ogrodzenia. Czy nie powinien pan przy okazji wspomnieć o rozmowie, jaką odbył pan z Rudym Doschmanem? — Przesłuchałem go. Jakie to ma znaczenie? — Czy ma pan przy sobie raport z tego przesłuchania? — zapytała Betsy, podchodząc do miejsca dla świadków. — Nie mam. — W takim razie może weźmie pan moją kopię i przeczyta ten akapit — powiedziała Betsy, wręczając Barrowowi policyjny raport, który znalazła w materiałach prokuratury. Barrow przeczytał po cichu akapit i podniósł wzrok. — Pan Doschman jest zdaje się brygadzistą w Darius Constructions i pracuje na placu budowy, gdzie znalezione zostały ciała? — kontynuowała Betsy. — Tak. — Czy powiedział panu, że pan Darius wielokrotnie odwiedzał teren budowy? — Tak. — Swoim bmw? — Tak. — Czy Doschman wyjaśnił panu również, że dziura w ogrodzeniu znajdowała się tam od pewnego czasu? — Tak. — I że niewykluczone jest, że tędy właśnie mogli wejść na

teren budowy podpalacze, którzy przed paroma tygodniami podłożyli ogień pod kilka z wybudowanych przez pana Dariusa budynków? — Tak. — Czy prawdą jest, że nie dysponuje pan żadnym dowodem wskazującym, że pan Darius ma jakiś związek z różami lub listami? Barrow wyglądał, jakby miał zamiar coś powiedzieć, po chwili jednak ugryzł się w język i pokręcił głową. — Dysponujący nakazem przeszukania pracownicy Biura Śledczego miasta Portland przetrząsnęli od góry do dołu dom pana Dariusa. Czy podtrzymuje pan to zeznanie po otrzymaniu wyników rewizji? — Nie znaleźliśmy niczego, co łączyłoby Dariusa z różami albo listami — odparł krótko Barrow. — Żadnego narzędzia zbrodni? — Nie. — I nic obciążającego w bagażniku bmw? — Nie. Betsy nachyliła się do Dariusa. — Czy są jeszcze jakieś pytania, które chciałby pan, żebym mu zadała? — zapytała szeptem. Darius uśmiechnął się. — Świetnie sobie pani radzi, Tannenbaum. — Nie mam więcej pytań. Barrow opuścił miejsce dla świadków i wycofał się szybkim krokiem na tyły sali. — Doktor Susan Gregg — oświadczył Page. Miejsce dla świadków zajęła ubrana w konserwatywny szary kostium atrakcyjna szatynka koło czterdziestki. — Czy obrona nie zgłasza żadnych zastrzeżeń co do kwalifikacji doktor Gregg? — Zakładamy, że doktor Gregg jest dobrze znana Wysokiemu Sądowi — odparła Betsy. — W związku z czym wyłącznie na użytek tego posiedzenia przyjmujemy, że jako reprezentujący prokuraturę lekarz sądowy posiada wiedzę pozwalającą wydać opinię na temat przyczyny śmierci. — Dziękuję — powiedział Page, po czym zwrócił się do świadka: — Doktor Gregg, czy na początku tego tygodnia zo-

stała pani wezwana na teren budowy prowadzonej przez Darius Constructions, aby zbadać szczątki czterech osób, które znaleziono pogrzebane w wykopie pod fundamenty? — Tak jest. — Czy przeprowadziła pani sekcję zwłok wszystkich czterech ofiar? — Tak. — Co to jest sekcja zwłok, doktor Gregg? — Jest to badanie ciała, którego celem jest między innymi ustalenie przyczyny śmierci. — Czy może pani wyjaśnić, jakie czynności przeprowadziła pani w ramach tego badania? — Naturalnie. Zbadałam dokładnie zwłoki, szukając poważnych obrażeń, a także śladów schorzeń i innych naturalnych przyczyn, które mogły stać się przyczyną śmierci. — Czy któraś z ofiar zmarła śmiercią naturalną? — Nie. — Jakie odkryła pani obrażenia? — Wszystkie trzy kobiety miały liczne oparzenia i rany cięte na różnych częściach ciała. Mężczyzna miał ucięte trzy palce u prawej ręki. Zauważyłam również głębokie nacięcia na piersiach kobiet. Okaleczone zostały także ich brodawki piersiowe, narządy rodne oraz genitalia mężczyzny. Czy chce pan, żebym wchodziła w detale? — Podczas tego posiedzenia nie będzie to konieczne. W jaki sposób zmarły trzy kobiety? — Przecięto im jamę brzuszną, w wyniku czego doszło do ciężkiego uszkodzenia narządów wewnętrznych. — Czy okaleczona w ten sposób osoba umiera szybko? — Nie. Osoba taka może przez pewien czas pozostawać przy życiu. — Czy może pani podać w przybliżeniu, jak długo to trwa? Gregg wzruszyła ramionami. — Trudno powiedzieć. Od dwóch do czterech godzin. Śmierć następuje w końcu w wyniku szoku i utraty krwi. — I to było przyczyną śmierci tych trzech kobiet? — Tak. — A mężczyzny?

— Został postrzelony w tył głowy ze skutkiem śmiertelnym. — Czy zleciła pani wykonanie badań laboratoryjnych? — Tak. Zbadałam krew na obecność alkoholu. Rezultaty były negatywne w przypadku wszystkich czterech ofiar. Zleciłam również badanie moczu na obecność pięciu najczęściej spotykanych narkotyków, to znaczy kokainy, morfiny, marihuany, amfetaminy i PCR Rezultaty były w każdym przypadku negatywne. Page przejrzał swoje notatki, po czym pokonferował przez chwilę z Highsmithem i oddał świadka do dyspozycji obrony. Betsy przeczytała ponownie fragment opisu sekcji zwłok i zmarszczyła brwi. — Nie bardzo rozumiem fragment na stronie czwartej pani raportu, doktor Gregg. Czy kobiety zostały zgwałcone? — zapytała świadka. — Trudno powiedzieć. Stwierdziłam zadrapania i rozdarcia wokół pochwy i odbytu. Rozdarcia, które sugerują wtargnięcie obcego obiektu. — Czy zleciła pani testy na obecność nasienia? — Tak. Nie wykazały żadnych śladów spermy. — Nie może więc pani stwierdzić z całkowitą pewnością, że kobiety zostały zgwałcone? — Mogę tylko powiedzieć, że doszło do penetracji i poważnych obrażeń. Nie ma śladu męskiej ejakulacji. — Czy jest pani w stanie stwierdzić, czy kobiety zostały zamordowane na terenie budowy? — Uważam, że zostały zamordowane gdzie indziej. — Dlaczego? — Ponieważ ofiarom zadano rozległe rany cięte, w miejscu dokonania morderstwa powinniśmy się natknąć na większą ilość krwi. Dwóm kobietom zostały także usunięte pewne organy. — Czy śladów krwi nie zatarł po prostu deszcz? — Nie. Ofiary były zakopane. Deszcz mógł zmyć krew z powierzchni, ale powinniśmy ją znaleźć w dużej ilości pod zakopanymi zwłokami. — Uważa więc pani, że kobiety zostały zabite gdzie indziej i potem przewiezione na teren budowy?

— Tak. — Czy możliwe byłoby usunięcie wszystkich śladów krwi z bagażnika, gdyby przewożono je w bagażniku bmw? — Sprzeciw — wtrącił Page. — Doktor Gregg nie posiada kwalifikacji, żeby odpowiedzieć na to pytanie. Jest doktorem medycyny, nie chemikiem. — Pozwalam odpowiedzieć świadkowi, jeśli potrafi — zdecydował sędzia. — Obawiam się, że to leży poza dziedziną mojej wiedzy — odpowiedziała lekarka. — Mężczyzna nie miał otwartego brzucha? — Nie. — Nie mam więcej pytań. Alan Page wstał ze swego krzesła. Sprawiał wrażenie niezbyt szczęśliwego. — Wysoki Sądzie, mam teraz zamiar wezwać na świadka samego siebie. Przesłuchiwał mnie będzie pan Highsmith. — Zgłaszam sprzeciw, Wysoki Sądzie. Składanie zeznań przez prawnika, który reprezentuje jedną ze stron, jest nieetyczne. — Może to być nieetyczne podczas rozprawy przed ławą przysięgłych, Wysoki Sądzie — zaprotestował Page — ale ten sąd nie powinien mieć żadnych kłopotów z ustaleniem mojej wiarygodności jako świadka po prostu dlatego, że ja również reprezentuję interesy stanu Oregon. Na twarzy Norwooda odbiło się zakłopotanie. — To coś niezwykłego. Dlaczego zdecydował się pan zeznawać? — Co on takiego szykuje? — zapytał szeptem Darius, nachylając się do ucha Betsy. Betsy obserwowała Page’a. Miał ponurą minę i wydawał się wyraźnie skrępowany. Coś nie dawało spokoju prokuratorowi okręgowemu, — Jestem w posiadaniu informacji, których Wysoki Sąd musi wysłuchać, jeśli chce podjąć właściwą decyzję w kwestii zwolnienia oskarżonego za kaucją — oznajmił. — Jeśli nie zostanę przesłuchany, Wysoki Sąd nie zapozna się z najważniejszym posiadanym przez nas dowodem świadczącym, że to

Martin Darius jest człowiekiem, który zabił Laurę Farrar, Wendy Reiser i Victorię Miller. — Jestem zaskoczony, panie Page — stwierdził poirytowanym tonem Norwood. — W jaki sposób wszedł pan w posiadanie tych informacji? Był pan naocznym świadkiem? — Sędzia pokręcił głową. — Nic z tego nie rozumiem. Page odchrząknął. — Jest pewien świadek, Wysoki Sądzie. Nazywa się Nancy Gordon — powiedział. Darius wziął głęboki oddech i pochylił się czujnie do przodu. — Dziesięć lat temu identyczna seria morderstw miała miejsce w Hunter’s Point, w stanie Nowy Jork. Dzień przedtem, zanim odnaleźliśmy zwłoki, detektyw Nancy Gordon opowiedziała mi o tym, co się tam wydarzyło i dlaczego uważa, że mordercą był Martin Darius. — W takim razie proszę wezwać detektyw Gordon — powiedział Norwood. — Nie mogę. Nancy Gordon zaginęła i całkiem możliwe, że już nie żyje. Po rozmowie ze mną pojechała do motelu i wynajęła pokój. Nazajutrz dzwoniłem do niej kilkakrotnie, poczynając od ósmej rano. Odnoszę wrażenie, że coś jej się przytrafiło krótko po wynajęciu pokoju. Wygląda na to, że zaczęła się rozpakowywać i coś jej przerwało. Wszystkie należące do niej rzeczy pozostały w pokoju, ale już po nie nie wróciła. Szuka jej w tej chwili cała ekipa detektywów, jednak jak dotąd nie mieliśmy szczęścia. — Jeśli pan Page ma zamiar powtórzyć Wysokiemu Sądowi opowieść tej kobiety, żeby udowodnić, że mój klient popełnił przed dziesięcioma laty jakieś morderstwo, będzie my mieli do czynienia z czystymi domniemaniami — powiedziała Betsy. — Wiem, że Wysoki Sąd daje panu prokuratorowi pewną swobodę ruchów, ale mojemu klientowi przysługuje stanowe i konstytucyjne prawo wysłuchania świadka. Norwood pokiwał głową. — To prawda, pani Tannenbaum. Powtarzam panu, panie Page, wcale mi się to nie podoba. Czy w Hunter’s Point nie ma

innych świadków, których mógłby pan wezwać, żeby złożyli zeznania na temat tych przestępstw? — Nie w tak krótkim czasie. Znam nazwiska innych detektywów, którzy zajmowali się tą sprawą, ale nie pracują już w tamtejszej policji i nie zdołałem ich dotychczas zlokalizować. Norwood odchylił się do tyłu i prawie znikł z pola widzenia. Betsy umierała z ciekawości, co takiego zaginiona policjantka powiedziała Page’owi, ale jeśli to zeznanie miało stanowić broń, za pomocą której prokurator chciał zatrzymać Dariusa w więzieniu, musiała je zablokować. — Jest piętnaście po jedenastej, proszę państwa — oświadczył w końcu Norwood. — Odraczam rozprawę do wpół do drugiej. Wtedy wysłucham argumentów obu stron. Sędzia wstał i wyszedł z sali. Harvey Cobb stuknął w stół młotkiem i wszyscy wstali. — Teraz wiem, dlaczego Page uważa, że zabiłem te kobiety — szepnął Darius do Betsy. — Kiedy możemy porozmawiać? — Zaraz będę w areszcie — odparła Betsy. — Czy mógłby pan umieścić pana Dariusa w pokoju odwiedzin? — zwróciła się do jednego ze strażników. — Chcę z nim porozmawiać. — Oczywiście, pani Tannenbaum. Zabierzemy go, kiedy tylko opróżni się sala. Jeśli pani chce, może pani pojechać z nami więzienną windą. — Bardzo chętnie. Strażnik założył Dariusowi kajdanki. Betsy rozejrzała się po sali. Lisa Darius, która stała przy drzwiach, rozmawiając z Norą Sloane, napotkała jej wzrok. Betsy uśmiechnęła się. Lisa nie odwzajemniła uśmiechu, ale skinęła głową. Betsy podniosła rękę, żeby dać jej do zrozumienia, że zaraz do niej podejdzie. Lisa powiedziała coś do Sloane, która uśmiechnęła się, poklepała ją po ramieniu i wyszła z sali. Betsy odwróciła się do Dariusa. — Porozmawiam teraz chwilę z pańską żoną — powiedziała. Lisa czekała na nią w otwartych drzwiach, spoglądając nerwowo na tłoczących się za szybą reporterów. — Ta kobieta powiedziała, że pisze o pani artykuł dla Pacific West — powiedziała.

— To prawda. Ma zamiar chodzić za mną krok w krok, kiedy będę prowadziła sprawę Martina. Chce zobaczyć, jak pracuję. — Powiedziała, że chciałaby ze mną porozmawiać. Co powinnam zrobić? — Nora wydaje się odpowiedzialna, ale musisz sama podjąć decyzję. Jak to wszystko znosisz? — Okropnie. Reporterzy nie dają mi chwili spokoju. Kiedy przeniosłam się do domu taty, musiałam wykradać się z rezydencji przez las, żeby nie wiedzieli, dokąd się wybieram. — Przykro mi, Liso. Obawiam się, że twoja sytuacja raczej się nie polepszy. — Czy sędzia wypuści Martina za kaucją? — zapytała Lisa po krótkim wahaniu. — Mamy duże szanse, że to zrobi. Dowody, które przedstawiła do tej pory prokuratura, nie były zbyt mocne. Lisa sprawiała wrażenie zmartwionej. — Czy coś cię niepokoi? — zapytała Betsy. — Nie — odparła trochę zbyt szybko żona Dariusa. — Jeśli wiesz coś na temat tej sprawy, proszę, powiedz mi. Nie chcę żadnych niespodzianek. — To ci reporterzy... Naprawdę się na mnie uwzięli — odparła Lisa, ale Betsy wiedziała, że kłamie. — Jesteśmy gotowi — powiedział strażnik, podchodząc do nich. — Muszę teraz porozmawiać z Martinem. Chce, żebyś go odwiedziła. Lisa kiwnęła głową, widać było jednak, że myślami jest daleko. — Kto to jest Nancy Gordon? — zapytała Betsy Dariusa. Siedzieli naprzeciwko siebie w mieszczącym się w gmachu sądu ciasnym pokoiku odwiedzin. — To policjantka, która wchodziła w skład grupy roboczej. Spotkałem ją tego wieczoru, kiedy zginęły Sandra i Melody. Przesłuchiwała mnie w moim domu. Była związana uczuciowo z innym gliniarzem, ale facet został zabity kilka tygodni przed

ich ślubem. Wciąż go opłakiwała, kiedy wszedłem w skład grupy roboczej. Próbowała pomóc mi uporać się z nieszczęściem... Spotkaliśmy się parę razy przy różnych okazjach. Nie zdawałem sobie sprawy z tego, co czuje, ale ona wzięła moją życzliwość za coś zupełnie innego i... Darius spojrzał Betsy prosto w oczy. Ich kolana prawie się stykały. Pochylił ku niej głowę. — Byłem obolały psychicznie. Oboje byliśmy. Ktoś, kto nie zazna tego na własnej skórze, nigdy nie zdoła zrozumieć, co czuje człowiek, który traci najbardziej ukochaną osobę... Po jakimś czasie doszedłem do wniosku, że to Waters jest różanym mordercą i zrobiłem coś głupiego. Nie mówiąc nic nikomu, zacząłem go śledzić. Obserwowałem nawet jego dom, mając nadzieję, że złapię go na gorącym uczynku. Uśmiechnął się nieśmiało. — Narobiłem niezłego bałaganu i o mało nie zawaliłem całego śledztwa. Działałem tak nieudolnie, że jeden z sąsiadów zadzwonił na policję ze skargą na dziwnego faceta, który sterczy bez przerwy obok jego domu. Przyjechał wóz patrolowy. Czułem się jak idiota. Nancy wyciągnęła mnie z tego. Spotkaliśmy się w restauracji niedaleko komisariatu i porządnie mnie ochrzaniła. Kiedy zjedliśmy kolację, zrobiło się późno. Zaproponowałem, że odwiozę ją do domu, bo jej samochód był w warsztacie. Oboje byliśmy po paru piwach. Sam nie wiem, kto zaczął. Rezultat był taki, że wylądowaliśmy w łóżku. Darius przyglądał się swoim dłoniom, jakby mu było wstyd. Po chwili pokręcił głową. — To była wielka głupota. Powinienem zdawać sobie sprawę, że ona weźmie to poważniej niż ja. Wydawało mi się, że obojgu nam przyda się ktoś, z kim można by spędzić od czasu do czasu noc. Byliśmy tacy samotni. Ale ona myślała, że ją kocham, a mnie nie postało to nawet w głowie. Za mało czasu upłynęło od śmierci Sandy. Kiedy nie chciałem kontynuować tej znajomości, bardzo ją to ubodło. Na szczęście niedługo potem ujęto Watersa i odszedłem z grupy roboczej, w związku z czym nie musieliśmy się dalej widywać. Jednak Nancy nie miała zamiaru dać za wygraną. Wydzwaniała do mnie do domu i do kancelarii. Chciała, żebyśmy się spotkali i poroz-

mawiali o nas. Odparłem, że nie może być mowy o żadnych „nas”, ale jej ciężko było się z tym pogodzić. — Czy w końcu się z tym pogodziła? Darius kiwnął głową. — Przestała wydzwaniać, ale wiedziałem, że ma mi za złe. Nie potrafię jednak zrozumieć, dlaczego ubzdurała sobie, że to ja zamordowałem Sandy i Melody. — Wkrótce się tego dowiemy, jeśli sędzia pozwoli Page’owi zeznawać — powiedziała Betsy.

Rozdział 12

— Powiem pani, jak to widzę, pani Tannenbaum — oświadczył sędzia Norwood. — Wiem, co mówi konstytucja o prawie oskarżonego do wysłuchania świadka, i nie utrzymuję, że nie ma pani racji, ale to jest posiedzenie w sprawie kaucji i mamy do czynienia z innymi problemami niż podczas właściwej rozprawy. Pan Page stara się mnie przekonać, iż dowody, którymi dysponuje, są do tego stopnia przekonujące, że uznanie oskarżonego za winnego jest kwestią niemal przesądzoną. Twierdzi, że podczas rozprawy dowody te przedstawi Nancy Gordon względnie ktoś inny z Nowego Jorku. Pozwolę mu je przedstawić, nie zapominam jednak, że jego świadek jest w tej chwili nieosiągalny i istnieje prawdopodobieństwo, iż w trakcie rozprawy nie uda mu się we zwać ani Nancy Gordon, ani żadnego z jej kolegów. Zdecyduję, jaką wagę nadać jego zeznaniu, zamierzam jednak pozwolić mu mówić. Nie winię pani, jeśli nie podoba się pani moja decyzja. Mogę się mylić. Ale od tego właśnie mamy sądy apelacyjne. Betsy zgłosiła już swój sprzeciw do protokołu, w związku z czym nie odezwała się ani słowem, kiedy Page został zaprzysiężony. — Panie Page — zabrał głos Randy Highsmith. — Czy w przeddzień odkrycia na terenie budowy zwłok Victorii Miller, Wendy Reiser, Laury Farrar oraz nie zidentyfikowanego mężczyzny złożyła wieczorem wizytę w pańskim mieszkaniu pewna kobieta? — Tak. — Kim była ta kobieta? — Nazywa się Nancy Gordon i jest oficerem dochodzeniowym policji w Hunter’s Point w stanie Nowy Jork. — Czy w czasie, kiedy odwiedziła pana Nancy Gordon,

szczegóły dotyczące zaginięcia trzech kobiet z Portland były znane opinii publicznej? — Wprost przeciwnie, panie Highsmith. Policja i biuro prokuratora okręgowego nie wiedziały, co stało się z trzema kobietami, w związku z czym traktowaliśmy je jako zaginione. Żaden przedstawiciel mediów nie wiedział o podobieństwach, jakie łączą te trzy sprawy, a mężowie współpracowali z nami nie ujawniając okoliczności, w jakich nastąpiły zaginięcia. — Na czym polegały podobieństwa, o których pan mówi? — W sypialni każdej z kobiet pozostawiona była czarna róża i kartka z napisem „Nie zapomnisz mnie”. — Co takiego powiedziała Nancy Gordon, iż doszedł pan do przekonania, że posiada ona informacje, które mogą okazać się użyteczne w rozwiązaniu zagadki zaginięć w Portland? — Wiedziała o listach i różach. — Czy powiedziała panu, kiedy weszła w posiadanie tych informacji? — Dziesięć lat temu w Hunter’s Point, gdzie miała miejsce prawie identyczna seria zaginięć. — Jaki był jej związek ze sprawą Hunter’s Point? — Wchodziła w skład grupy roboczej powołanej w celu jej rozwiązania. — W jaki sposób detektyw Gordon dowiedziała się o naszych zaginionych kobietach i o podobieństwach łączących obie sprawy? — Powiedziała mi, że otrzymała anonimowy list, z którego wynikało, iż osobnik odpowiedzialny za morderstwa w Hunter’s Point mieszka obecnie w Portland. — Co to za osobnik? — Znała go pod nazwiskiem Petera Lake’a. — Czy podała panu więcej informacji o Peterze Lake’u? — Tak. Lake był wziętym adwokatem w Hunter ‘s Point. Miał żonę Sandrę i sześcioletnią córeczkę o imieniu Melody. Żona i córka zostały zamordowane w jego domu, a liścik o treści „Nie zapomnisz mnie” i czarną różę znaleziono na podłodze obok ciała kobiety. Lake miał koneksje w sferach politycznych i burmistrz Hunter’s Point polecił tamtejszej policji dokooptować go do grupy roboczej. Wkrótce stał się głównym podejrzanym, ale nie miał o tym pojęcia. — Czy odciski palców Petera Lake’a zostały porównane z

odciskami Martina Dariusa? — Tak. — Z jakim rezultatem? — Martin Darius i Peter Lake to jedna i ta sama osoba. Highsmith wręczył sekretarzowi sądu dwie karty odcisków palców oraz raport specjalisty od linii papilarnych, by dołączył je do innych dowodów rzeczowych. — Panie Page, czy detektyw Gordon powiedziała panu, dlaczego uważa, że oskarżony zamordował kobiety w Hunter’s Point? — Tak. — Proszę opowiedzieć sądowi, co pan od niej usłyszał. — Petera Lake’a łączyło coś z każdą kobietą, która zaginęła w Hunter’s Point. Gloria Escalante zasiadała w ławie przysięgłych podczas jednej ze spraw, w której Lake występował jako obrońca. Samantha Reardon należała do tego samego klubu co Lake’owie. Mąż Anne Hazelton był adwokatem. Lake’owie i Hazeltonowie uczestniczyli razem w imprezach organizowanych przez palestrę. Patricia Cross i żona Lake’a, Sandra, należały do Junior League. Detektyw Gordon spotkała Lake’a po raz pierwszy wieczorem w dniu, kiedy zamordowane zostały Sandra i Melody Lake. Był to pierwszy przypadek, kiedy odkryto ciała. Poprzednio w domach ofiar odnajdywano jedynie różą i list, leżące na poduszce w sypialni. Na żadnym z poprzednich listów nie było odcisków palców. Na liście pozostawionym w domu Lake’ów znajdowały się odciski Sandry. Członkowie grupy roboczej doszli do wniosku, że Sandra Lake znalazła list i została zabita przez swego męża, który bał się, że z chwilą publicznego ujawnienia treści listów porywacza żona skojarzy go z morderstwami. Uważali również, że Melody zobaczyła, jak Lake morduje jej matkę, i ojciec zabił ją, żeby usunąć świadka. — Czy nie istniały pewne wątpliwości w kwestii czasu, po którym Peter Lake zawiadomił policję o morderstwach? — Tak, istniały. Peter Lake zeznał policji, że odkrył ciała zaraz po wejściu do domu, następnie zaś siadł na chwilę na schodach w stanie szoku, i dopiero potem zadzwonił pod dziewięćset jedenaście. Dyspozytor odebrał telefon o ósmej piętnaście, ale sąsiad, który mieszkał obok Lake’ów, widział, jak Lake wraca do domu krótko po siódmej dwadzieścia. Człon-

kowie grupy roboczej uznali, że Lake zwlekał pięćdziesiąt pięć minut ze zgłoszeniem morderstw, ponieważ kiedy wrócił do domu, ofiary jeszcze żyły. — Czy było coś jeszcze, co wskazywało na Lake’a jako sprawcę? — Tak. Niedaleko domu Escalante’ów w dniu, kiedy doszło do zaginięcia pani Escalante, widziano furgonetkę niejakiego Henry’ego Watersa, zatrudnionego w miejscowej kwiaciarni. Waters figurował w policyjnej kartotece jako podglądacz. W jego piwnicy zostało odnalezione ciało Patricii Cross. Miała rozpłatany brzuch, dokładnie tak, jak kobiety z Portland. Waters nigdy nie był brany poważnie pod uwagę jako podejrzany, ale Lake o tym nie wiedział. Waters był lekko opóźniony w rozwoju i policja nie miała żadnych dowodów świadczących, żeby dopuścił się wobec kogoś przemocy. Lake, nie mówiąc nikomu, obserwował jego dom i śledził go przez kilka dni, zanim jeszcze odnaleziono zwłoki Patricii Cross. — W jaki sposób policja trafiła do domu Watersa? — Dzięki anonimowemu telefonowi od mężczyzny, który nie został nigdy zidentyfikowany. Członkowie grupy roboczej doszli do wniosku, że Lake przywiózł Patricię Cross do domu Watersa, zamordował ją w piwnicy, a potem zadzwonił na policję. — Dlaczego Lake’a nie oskarżono w Hunter’s Point? — Waters został śmiertelnie postrzelony podczas aresztowania. Szef policji i burmistrz wydali publiczne oświadczenie, wskazujące na Watersa jako różanego mordercę. Nie doszło do następnych morderstw i sprawa została zamknięta. — Dlaczego detektyw Gordon przyjechała do Portland? — Kiedy dowiedziała się o znalezionych u nas listach i różach, doszła do wniosku, że zbrodnie w Portland i w Hunter’s Point musiała popełnić ta sama osoba. Kolor róży i treść listów z Hunter’s Point nie zostały nigdy publicznie ujawnione. — Dokąd udała się detektyw Gordon po opuszczeniu pańskiego mieszkania? — Do motelu Lakeview. Jego kierownik oświadczył, że zameldowała się tam mniej więcej dwadzieścia minut po wyjściu ode mnie. — Czy kiedykolwiek widział pan albo rozmawiał z detek-

tyw Gordon, odkąd opuściła pańskie mieszkanie? — Nie. Detektyw Gordon zaginęła. — Czy kazał pan przeszukać jej pokój w motelu? Page kiwnął głową. — Wygląda na to, że coś zaszło, kiedy się rozpakowywała. Będąc u mnie, miała ze sobą teczkę, w której znajdowało się wiele materiałów związanych ze sprawą. Teczka zniknęła również. Na kartce obok telefonu znaleźliśmy adres miejsca budowy, gdzie zostały odnalezione zwłoki. — Jaki pan wyciągnął z tego wniosek? — Ktoś zadzwonił i podał jej ten adres. 202

— Co pana zdaniem zdarzyło się później? — Detektyw Gordon nie miała samochodu. Sprawdziliśmy wszystkie firmy taksówkarskie. Kierowca żadnej z nich nie zabrał jej z Lakeview. Uważam, że zrobiła to osoba, która wcześniej do niej zadzwoniła. — Nie mam więcej pytań, Wysoki Sądzie. Betsy uśmiechnęła się do Page’a, on jednak nie odwzajemnił jej uśmiechu. Siedział spięty i sztywno wyprostowany, trzymając dłonie na kolanach. — Śledztwo w Hunter’s Point musiało trwać bardzo długo, prawda, panie Page? — powiedziała Betsy. — Tak twierdziła detektyw Gordon. — Przypuszczam, że przeczytał pan dotyczące go raporty policji. — Nie, nie zrobiłem tego — odparł Page, wiercąc się niespokojnie na krześle. — A to dlaczego? — Nie miałem do nich dostępu. — Czy nie zamówił ich pan w Hunter’s Point? — Nie. Betsy zmarszczyła brwi. — Jeśli zamierza pan przesłuchać podczas rozprawy detektyw Gordon, będzie pan musiał przedstawić jej raporty. — Wiem o tym. — Czy jest jakiś powód, dla którego pan ich nie zamówił? Page zaczerwienił się. — Zostały zagubione. — Słucham? — Policja w Hunter’s Point właśnie ich szuka. Raporty powinny znajdować się w magazynie, ale ich tam nie ma. Zakładamy, że detektyw Gordon może wiedzieć, gdzie się aktualnie znajdują, ponieważ przekazała mi kilka danych... w tym karty odcisków palców Petera Lake’a, które naszym zdaniem pochodzą z akt sprawy. Betsy postanowiła poruszyć inny temat. — W czasie przesłuchania przez zastępcę prokuratora kilkakrotnie powtórzył pan: „członkowie grupy roboczej uważali”. Czy rozmawiał pan z członkami grupy roboczej? — Nie rozmawiałem z nikim oprócz Nancy Gordon.

— Czy wie pan chociaż, gdzie się teraz znajdują? — Dowiedziałem się całkiem niedawno, że Frank Grimsbo jest szefem ochrony w firmie Marlin Steel. — Gdzie mieści się jego biuro? — W Albany, w stanie Nowy Jork. Betsy zapisała to w notesie. — Nie rozmawiał pan z Frankiem Grimsbo? — Nie. — Jak brzmią nazwiska innych detektywów? — Oprócz Nancy Gordon i Franka Grimsbo w skład grupy roboczej wchodził ekspert kryminalistyczny Glen Michaels i jeszcze jeden oficer dochodzeniowy o nazwisku Wayne Turner. Betsy zapisała nazwiska. Kiedy podniosła wzrok, twarz Page’a przypominała zastygłą w kamieniu maskę. — Panie Page, czy to prawda, że nie dysponuje pan żadnymi dowodami na poparcie opowieści, którą usłyszał pan od pańskiego tajemniczego gościa? — Nie mam innych dowodów z wyjątkiem własnych słów tej policjantki. — Jakiej policjantki? — Nancy Gordon. — Widział pan tę kobietę po raz pierwszy w życiu, prawda? Page kiwnął głową. — Czy oglądał pan kiedykolwiek fotografię Nancy Gordon? — Nie. — Nie może pan zatem powiedzieć, że osoba, która przedstawiła się jako detektyw Nancy Gordon, to rzeczywiście Nancy Gordon? — Nancy Gordon pracuje w policji Hunter’s Point. — Wcale w to nie wątpię. Ale nie mamy przecież całkowitej pewności, że jest osobą, która złożyła panu wizytę, prawda? — Nic. — Nie mamy również żadnego dowodu, że ta kobieta nie żyje albo padła ofiarą jakiegokolwiek przestępstwa, prawda? — Nancy Gordon zaginęła. — Czy w jej pokoju odkryto ślady krwi?

— Nie. — Czy były jakieś ślady walki? — Nie — odparł niechętnie Page. — Czy ktoś był świadkiem morderstw popełnionych na osobach Sandry i Melody Lake? — Świadkiem mógł być pani klient — odparł wyzywającym tonem Page. — Na poparcie tej tezy nie ma pan nic oprócz teorii pańskiego tajemniczego gościa. — To prawda. — Czy jest również prawdą, że szef policji i burmistrz Hunter’s Point oficjalnie ogłosili, że to Henry Waters zamordował te wszystkie kobiety? — Tak. — Łącznie z Sandrą i Melody Lake? — Tak. — W którym to przypadku pan Lake... pan Darius... jest poszkodowanym, a nie sprawcą, czyż nie tak? Page milczał. Betsy nie zamierzała zmuszać go do odpowiedzi. — W Hunter’s Point zamordowano sześć osób, w tym sześcioletnią dziewczynkę, panie Page. Czy potrafi pan wyobrazić sobie jakikolwiek powód, dla którego odpowiedzialny urzędnik publiczny zamknąłby tego rodzaju sprawę i publicznie ogłosił nazwisko zabójcy, gdyby istniał choćby cień podejrzenia, że prawdziwy morderca pozostaje wciąż na wolności? — Może urzędnicy pragnęli uspokoić obawy miejscowej społeczności. — Chce pan powiedzieć, że publiczne oświadczenie mogło stanowić podstęp, mający na celu osłabienie czujności przestępcy, podczas gdy śledztwo trwałoby dalej? — Tak. Właśnie tak. — Ale śledztwo nie zostało przecież podjęte? — Według detektyw Gordon nie. — A po śmierci pana Watersa nie doszło do żadnych nowych morderstw? — Nie doszło. Betsy posłała wymowne spojrzenie sędziemu Norwoodowi. — Nie mam dalszych pytań, Wysoki Sądzie.

— Panie Highsmith? — zapytał Norwood. — Nie mam więcej pytań do świadka. — Jest pan wolny, panie Page. Page wstał powoli z krzesła. Wyglądał na zmęczonego i pokonanego i Betsy czuła z tego powodu satysfakcję. Upokorzenie Page’a nie sprawiało jej radości — wydawał się w gruncie rzeczy przyzwoitym facetem — uważała jednak, że zasługuje na każdy cios, który mu zadała. Aresztował Martina Dariusa na podstawie nader wątłych dowodów, a potem kazał mu spędzić kilka dni w więzieniu i zniesławił go. Publiczna klęska była niezbyt wysoką ceną za tego rodzaju karygodne lekceważenie profesjonalnych obowiązków. — Czy prokuratura ma jeszcze jakichś świadków? — zapytał sędzia. — Tak, Wysoki Sądzie, dwóch. Obaj nie zajmą wiele czasu — odparł Highsmith. — Proszę kontynuować. — Prokuratura wzywa Irę White. Spomiędzy tylnych rzędów wyszedł szybkim krokiem pucołowaty mężczyzna w źle skrojonym brązowym garniturze. Podczas zaprzysiężenia uśmiechał się nerwowo. Betsy oceniała jego wiek na jakieś trzydzieści lat. — W jaki sposób zarabia pan na życie, panie White? — zapytał Randy Highsmith. — Jestem komiwojażerem firmy Finletter Tools. — Gdzie mieści się pańskie biuro? — W Phoenix, w Arizonie, ale teren, na którym działam, obejmuje Oregon, Montanę, Washington, Idaho i przylegającą do Oregonu północną Kalifornię. — Gdzie pan był o drugiej po południu jedenastego października tego roku? Data wydawała się znajoma. Betsy sprawdziła raporty policji. Tego wieczoru zaginęła Victoria Miller. — W moim pokoju w motelu Hacienda — odparł White. — Gdzie znajduje się ten motel? — W Vancouver, w stanie Washington. — Dlaczego przebywał pan o drugiej w swoim pokoju? — Dopiero co przyjechałem. Miałem wyznaczone na trzecią spotkanie i chciałem się rozpakować, wziąć prysznic i

przebrać z podróżnych ciuchów. — Pamięta pan numer pokoju? — Pokazaliście mi kopię odpowiedniej strony księgi gości... Highsmith kiwnął głową. — Pokój miał numer sto dwa. — Jak jest zlokalizowany w stosunku do biura kierownika? — Biuro mieści się tuż obok, na parterze. — Panie White, czy mniej więcej o drugiej usłyszał pan jakieś odgłosy w sąsiednim pokoju? — Tak. Usłyszałem krzyki i płacz jakiejś kobiety. — Proszę opowiedzieć o tym sądowi. — Proszę bardzo — odparł White, odkręcając się na krześle, żeby spojrzeć na sędziego Norwooda. — Biorąc prysznic, nie słyszałem nic z powodu szumu wody. Ale kiedy ją zakręciłem, dotarł do mnie ostry krzyk, taki, jaki wydaje się z bólu. Zaniepokoiło mnie to. Ściany w tym motelu nie są zbyt grube. Kobieta błagała, żeby nie robić jej krzywdy, i płakała, głośno szlochając. Trudno było rozróżnić słowa, ale kilka zrozumiałem. Przez cały czas wyraźnie słyszałem jej płacz. — Jak długo to trwało? — Niedługo. — Czy widział pan mężczyznę albo kobietę z sąsiedniego pokoju? — Widziałem kobietę. Zastanawiałem się, czy nie wezwać kierownika, ale potem wszystko się uspokoiło. Tak jak powiedziałem, trwało to dość krótko. Przebrałem się na spotkanie i około wpół do trzeciej wyszedłem z pokoju. Ona wyszła w tym samym momencie. — Kobieta z sąsiedniego pokoju? White kiwnął głową. — Czy pamięta pan, jak wyglądała? — Oczywiście. Była bardzo atrakcyjna. Zgrabna blondynka. Highsmith podszedł do świadka i pokazał mu fotografię. — Czy ta kobieta wydaje się panu znajoma? White przyjrzał się zdjęciu. — To ona. — Jest pan tego pewien? — Absolutnie.

— Wysoki Sądzie — powiedział Highsmith. — Przedstawiam dowód rzeczowy numer trzydzieści pięć, fotografię Victorii Miller. — Nie zgłaszam sprzeciwu — oznajmiła Betsy. — Nie mam więcej pytań — stwierdził Highsmith. — Nie mam żadnych pytań do pana White’a — poinformowała sędziego Betsy. — Jest pan wolny, panie White — powiedział sędzia Norwood, zwracając się do świadka. — Prokuratura wzywa Ramona Gutierreza. Miejsce dla świadków zajął elegancko ubrany ciemnoskóry młodzieniec z wąskimi jak ołówki wąsikami. — Gdzie pan pracuje? — zapytał Randy Highsmith. — W motelu Hacienda. — Motel mieści się w Vancouver? — Tak. — Na czym polega pańska praca? — Jestem dziennym recepcjonistą. — Co pan robi wieczorami? — Studiuję w Portland State University. — Na jakim kierunku? — Na medycynie. — Stara się pan do czegoś dojść ciężką pracą? — zapytał z uśmiechem Highsmith. — Tak. — Nie wydaje się to łatwe. — I nie jest. — Panie Gutierrez, czy jedenastego października tego roku pracował pan na dziennej zmianie w motelu Hacienda? — Tak. — Proszę opisać, jak wygląda motel. — Ma dwie kondygnacje. Całe pierwsze piętro obiega galeryjka. Biuro kierownika jest na parterze od północnej strony, tuż za nim zaczynają się pokoje. — Jak numerowane są pokoje na parterze? — Pokój obok biura nosi numer sto dwa. Następny sto trzy, i tak dalej. — Czy przyniósł pan ze sobą listę gości z jedenastego października?

— Tak — odparł Gutierrez, wręczając zastępcy prokuratora okręgowego duży żółty arkusz. — Kto wynajął tamtego popołudnia pokój numer sto dwa? — Niejaki Ira White z Phoenix, z Arizony. Highsmith odwrócił się plecami do świadka i zmierzył wzrokiem Martina Dariusa. — Kto wynajął pokój numer sto trzy? — Elizabeth McGovern z Seattle. — Czy to pan dał jej klucze do pokoju? — Tak, ja. — O której godzinie? — Zaraz po dwunastej. — Wręczam świadkowi przedstawiony przez prokuraturę dowód rzeczowy numer trzydzieści pięć. Czy poznaje pan tę kobietę? — To pani McGovern. — Jest pan tego pewien? — Tak. To była przystojna babka — stwierdził ze smutkiem Gutierrez. — Potem zobaczyłem jej zdjęcie w Oregonian. Od razu ją poznałem. — O jakim zdjęciu pan mówi? — O zdjęciu zamordowanej kobiety. Ale tam napisali, że nazywa się Victoria Miller. — Czy po zobaczeniu fotografii w gazecie skontaktował się pan z biurem prokuratora okręgowego? — Natychmiast. Rozmawiałem z panem Page. — Dlaczego pan zadzwonił? — W gazecie przeczytałem, że pani Miller zaginęła tamtej nocy, jedenastego października, pomyślałem więc, że policja będzie chciała wiedzieć o facecie, którego widziałem. — O jakim facecie? — Tym, który był razem z nią w pokoju. — Widział pan mężczyznę w pokoju razem z panią Miller? — Nie w samym pokoju. Ale widziałem, jak wchodził i wychodził. Bywał w motelu Hacienda już przedtem. — Z panią Miller? — Tak. Mniej więcej raz albo dwa razy w tygodniu. Ona wpisywała się do księgi gości, a on przychodził później. — Gutierrez pokręcił głową. — Nie rozumiem tylko jednego...

jeśli nie chciał rzucać się w oczy, dlaczego przyjeżdżał tym samochodem? — Jakim samochodem? — Fantastycznym czarnym ferrari. Highsmith odszukał wśród leżących na stole dowodów rzeczowych interesującą go fotografię i podał ją świadkowi. — Wręczam panu dowód rzeczowy numer dziewiętnaście. Jest to zdjęcie należącego do Martina Dariusa czarnego ferrari. Czy tak właśnie wyglądał samochód prowadzony przez mężczyznę, który wszedł do pokoju pani Miller? — Wiem, że to ten samochód. — Skąd pan to wie? Gutierrez wskazał na stół, za którym siedziała Betsy i jej klient. — To jest Martin Darius, prawda? — Tak, panie Gutierrez. — To ten facet. — Dlaczego nie powiedział mi pan nic o Victorii Miller? — zapytała Betsy, kiedy tylko znalazła się w pokoju odwiedzin razem ze swoim klientem. — Proszę się uspokoić — odparł cierpliwym tonem Darius. — Niech mi pan nie mówi, żebym się uspokoiła — odparła Betsy. Wyniosły spokój Dariusa doprowadzał ją do białej gorączki. — Do diabła, Darius, jestem przecież pana adwokatem. Nie sądzi pan, że powinien mnie zainteresować fakt, że spał pan z jedną z ofiar i pobił ją w dniu, w którym zaginęła? — Nie pobiłem Vicky. Powiedziałem tylko, że nie chcę się już z nią spotykać, i wpadła w histerię. Rzuciła się na mnie z pięściami i musiałem ją powstrzymać. Poza tym co ma wspólnego fakt, że pieprzyłem Vicky, z uzyskaniem zwolnienia za kaucją? — To może pana pogrążyć, Darius. Znam Norwooda. To prostolinijny facet. I trochę staroświecki. Od czterdziestu lat pozostaje w związku małżeńskim z tą samą kobietą i co niedziela chodzi do kościoła. Gdyby mnie pan uprzedził, mogłabym złagodzić wymowę zeznań Gutierreza. Darius wzruszył ramionami.

— Przykro mi — powiedział, widać było jednak, że nie mówi tego szczerze. — Czy uprawiał pan seks z Laurą Farrar albo Wendy Reiser? — Prawie ich nie znałem. — A to przyjęcie wydane z okazji otwarcia centrum handlowego? — Były tam setki ludzi. Nie pamiętam nawet, żebym rozmawiał z Farrarem albo Reiserem. Betsy odchyliła się do tyłu na krześle. Czuła się bardzo nieswojo, przebywając razem z Dariusem w ciasnym pokoju odwiedzin. — Dokąd pan pojechał, kiedy wyszedł pan z motelu Hacienda? Darius uśmiechnął się półgębkiem. — Do agencji Branda, Gatesa i Valcrofta na spotkanie z Russem Millerem i innymi ludźmi, pracującymi nad strategią reklamową Darius Constructions. Spowodowałem, że Russ został szefem przydzielonego mi zespołu. Obawiam się, że ten układ nie będzie już dłużej funkcjonował. — Straszny z pana skurwysyn, Darius. Pieprzy pan żonę Millera, a potem rzuca mu kość. Teraz, kiedy została zamordowana, robi pan sobie z niej żarty. Doktor Gregg powiedziała, że mogła żyć jeszcze przez kilka godzin z rozpłatanym brzuchem, doświadczając najokropniejszego bólu. Czy wie pan, jak bardzo musiała cierpieć, zanim umarła? — Nie, Tannenbaum, nie wiem, jak bardzo musiała cierpieć — odparł Darius, przestając się uśmiechać — ponieważ jej nie zabiłem. Więc może skieruje pani swoje współczucie we właściwym kierunku? To ja jestem tym, którego usiłuje się wrobić w cały ten syf. To ja budzę się codziennie wdychając ten więzienny fetor i muszę zjadać świństwa, które uchodzą tu za jedzenie. Betsy posłała Dariusowi ostre spojrzenie i wstała z krzesła. — Strażnik! — zawołała, waląc w drzwi. — Na dziś mam pana dosyć, Darius. — Proszę bardzo. Strażnik pochylił się, żeby wsunąć klucz w zamek. — Następnym razem, kiedy się spotkamy, chcę dowiedzieć

się prawdy o wszystkim. Dotyczy to również Hunter’s Point. Drzwi otworzyły się. Na ustach Dariusa, który obserwował wychodzącą z pokoju Betsy, pojawił się ledwo dostrzegalny uśmiech.

Rozdział 13 1 Firma International Exports mieściła się na dwudziestym drugim piętrze wieżowca First Interstate Bank, w kilku niewielkich pokoikach schowanych za towarzystwem ubezpieczeniowym. Kiedy Reggie Stewart otworzył drzwi sekretariatu, znad komputera podniosła wzrok Latynoska w średnim wieku. Wydawała się zaskoczona, tak jakby goście należeli tu do rzadkości. Kilka chwil później Stewart siedział po drugiej stronie biurka, naprzeciwko Manuela Ochoi, elegancko ubranego, potężnie zbudowanego śniadego Meksykanina z krzaczastymi szpakowatymi wąsami. — Ta historia z Martinem jest okropna. Wasz prokurator okręgowy musiał postradać zmysły, żeby aresztować kogoś tak wysoko postawionego. Z pewnością nie mają przeciwko niemu żadnych dowodów — powiedział Ochoa, częstując Stewarta smukłą cygaretką. Stewart podniósł dłoń w geście odmowy. — Szczerze mówiąc, nie wiemy, co takiego trzyma w zanadrzu Alan Page. Na razie nie odsłania kart. Dlatego rozmawiam z ludźmi, którzy znają pana Dariusa. Próbujemy domyślić się, co takiego kombinuje prokurator. Ochoa pokiwał ze współczuciem głową. — Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby pomóc, panie Stewart. — Może wyjaśni pan, jakiego rodzaju stosunki łączą pana z Dariusem. — Prowadzimy wspólne interesy. Darius chciał zbudować centrum handlowe niedaleko Medford, a ponieważ banki nie chciały go finansować, przyszedł z tym do mnie.

— Jak idzie to przedsięwzięcie? — Obawiam się, że niezbyt dobrze. Martin miał ostatnio sporo kłopotów. Jest ta nieszczęsna budowa, na terenie której odnaleziono ciała. Utopił też dużo pieniędzy w osiedlu mieszkaniowym. Jego długi rosną. Nasze wspólne przedsięwzięcie też stoi w miejscu. — Jak poważna jest sytuacja finansowa Dariusa? Ochoa wypuścił smugę dymu pod sufit. — Bardzo poważna. Martwię się o zainwestowane pieniądze, ale jestem oczywiście dobrze zabezpieczony. — Co stanie się z interesami pana Dariusa, jeśli posiedzi dłużej w więzieniu lub zostanie skazany? — Nie potrafię powiedzieć. To Martin jest duszą firmy, ale wśród jego pracowników jest dużo kompetentnych ludzi. — Jak blisko przyjaźni się pan z panem Dariusem? Ochoa zaciągnął się głęboko cygaretką. — Do niedawna mogłem powiedzieć, że jesteśmy przyjaciółmi. Ale niezbyt bliskimi przyjaciółmi. Właściwszym określeniem byłoby chyba „związani wspólnymi interesami znajomi”. Zapraszałem Martina do mojego domu, razem się bawiliśmy. Ostatnio jednak, głównie w wyniku tarć finansowych, nasze stosunki trochę się ochłodziły. Stewart położył na biurku fotografie trzech kobiet i kartkę, na której zapisane były daty ich zaginięć. — Czy przebywał pan razem z panem Dariusem któregoś z tych dni? — Nie sądzę. — A fotografie? Czy widział pan kiedyś pana Dariusa z którąkolwiek z tych kobiet? Ochoa przyjrzał się uważnie zdjęciom. — Nie, ale widziałem Martina z innymi kobietami. — Stewart wyjął z kieszeni notes. — Mam duży dom i mieszkam samotnie. Lubię zapraszać do siebie gości. Wśród tych gości jest wiele atrakcyjnych niezamężnych kobiet. — Czy może pan wyrażać się jaśniej, panie Ochoa? Ochoa roześmiał się. — Martin lubi młode kobiety, ale jest zawsze dyskretny. Dla moich przyjaciół mam gościnne pokoje.

— Czy pan Darius zażywa narkotyki? Ochoa przyjrzał się bacznie Stewartowi. — A co to ma wspólnego z pańską sprawą, panie Stewart? — Chcę dowiedzieć się o moim kliencie wszystkiego, czego mogę. Nigdy nie wiadomo, co okaże się ważne. — Nie wiem nic na temat narkotyków, a poza tym — oświadczył Ochoa, spoglądając na swego rolexa — obawiam się, że jestem już umówiony z kim innym. — Dziękuję, że poświęcił mi pan swój czas. — Cała przyjemność po mojej stronie. Jeśli będę mógł jeszcze w czymś pomóc Martinowi, proszę dać mi znać. I niech pan mu przekaże ode mnie pozdrowienia.

2 Nora Sloane czekała na Betsy na ławce przy drzwiach więziennej windy. — Rozmawiałaś z Dariusem? — Martin powiedział, że możesz mi towarzyszyć. — Wspaniale! — Po rozprawie spotkamy się i ustalimy pewne podstawowe zasady. — Oczywiście. Wiesz, jaką decyzję podejmie sędzia Norwood? — Nie. Jego sekretarz powiedział tylko, żebym była tutaj o drugiej. Sala rozpraw sędziego Norwooda mieściła się na końcu korytarza. Większość ludzi i ekipy telewizyjne tłoczyły się obok drzwi, przy których stał strażnik sprawdzający wchodzących za pomocą wykrywacza metalu. Betsy mignęła mu przed oczyma swoją legitymacją adwokacką i razem z Norą Sloane wślizgnęły się do środka, nie przechodząc przez bramkę wykrywacza. Martin Darius i Alan Page byli już na sali. Betsy usiadła na krześle obok swojego klienta, po czym wyjęła z teczki akta i notatnik. — Widziała się pani z Lisa? — zapytał Darius.

Betsy obróciła się i omiotła wzrokiem zatłoczoną salę. — Powiedziałam mojej sekretarce, żeby do niej zadzwoniła, ale jeszcze jej nie ma. — Jaka zapadnie decyzja, Tannenbaum? Darius starał się sprawiać wrażenie odprężonego, ale w jego głosie słychać było napięcie. — Niedługo się dowiemy — odparła Betsy, kiedy Harvey Cobb uderzył młotkiem w blat stołu. Sędzia Norwood wyszedł raźnym krokiem ze swojego gabinetu. W ręku ściskał kilka arkuszy żółtego poliniowanego papieru. Norwood był facetem, który strzela z biodra. Jeśli zadał sobie trud przelania na papier motywów swojej decyzji, oznaczało to, że spodziewa się apelacji. — To bardzo kłopotliwa sprawa — oświadczył bez zbędnych wstępów. — Ktoś brutalnie torturował i zamordował cztery niewinne osoby. Ktoś taki z pewnością nie powinien chodzić po ulicy. Z drugiej strony w naszym kraju obowiązuje zasada, wedle której każdy jest niewinny, dopóki nie udowodni mu się, że jest inaczej. W naszej konstytucji zawarte jest również prawo do zwolnienia za kaucją, prawo, które może zostać zawieszone tylko w przypadku, kiedy prokuratura dysponuje jasnymi i przekonującymi dowodami winy podejrzanego. Pan, panie Page, udowodnił, że osoby te zostały zamordowane. Udowodnił pan, że zostały zakopane na terenie posiadanym i odwiedzanym przez pana Dariusa. Udowodnił pan, że pan Darius znal trzy kobiety, które padły ofiarą morderstwa. Udowodnił pan również, że miał romans z jedną z nich i być może pobił ją w dniu, w którym zaginęła. Nie udowodnił pan jednak za pomocą jasnych i przekonujących dowodów, że istnieje jakiś związek między podejrzanym a tymi morderstwami. Nikt nie widział, jak pan Darius zabija te osoby. Nie ma żadnego dowodu rzeczowego, łączącego go z którymś z ciał albo z domami, z których zostały uprowadzone ofiary. Odkrył pan, że bieżnik opon bmw pasuje do śladów pozostawionych przy placu budowy, ale musimy pamiętać, że pan Darius często odwiedzał to miejsce. Podejrzane jest oczywiście, że ślady prowadziły do dziury w ogrodzeniu, ale to nie wystarcza, zwłaszcza że w bmw nie odkryto żadnych śladów świadczących o tym, że przewożono nim

ofiary. W tym momencie powie pan zapewne, że pan Darius usunął ślady, dając do czyszczenia bagażnik swojego samochodu, i że budzi to podejrzenia. Ale warunkiem, który musi zostać spełniony, abym mógł odmówić prawa do zwolnienia za kaucją, są jasne i przekonujące dowody. Brak dowodów, bez względu na to, jak bardzo podejrzany, nie może być uważany za ich namiastkę. Całe pańskie oskarżenie, panie Page, opiera się w gruncie rzeczy jedynie na informacjach, jakie uzyskał pan od detektyw Nancy Gordon. Ale Gordon nie zjawiła się tutaj, aby pani Tannenbaum mogła ją przesłuchać. Dlaczego jej nie ma? Tego nie wiemy. Czy dlatego, że ktoś jej w tym przeszkodził, czy też dlatego, że wymyśliła całą opowiedzianą panu historię i jest wystarczająco sprytna, aby uniknąć składania fałszywych zeznań? Nawet przyjmując do wiadomości to, co pan powiedział, możemy uznać, że pan Darius dopuścił się morderstw w Hunter’s Point, wyłącznie wtedy, gdy zgodzimy się z teorią detektyw Gordon. Tamtejsza policja ogłosiła, że mordercą jest Henry Waters. A skoro mordercą był Waters, w takim razie pan Darius jest jednym z poszkodowanych. Sędzia Norwood przerwał, żeby łyknąć trochę wody. Betsy powstrzymała cisnący się na jej usta uśmiech triumfu. Zerknęła w lewo. Alan Page siedział sztywno wyprostowany, z oczyma utkwionymi prosto przed siebie. — Wysokość kaucji ustalam na milion dolarów — oświadczył Norwood. — Pan Darius zostanie zwolniony, jeśli wpłaci dziesięć procent tej sumy. — Wysoki Sądzie! — zawołał Page, zrywając się na nogi. — To panu nic nie pomoże, panie Page. Podjąłem już decyzję. Osobiście dziwię się, że doprowadził pan do tego posiedzenia, dysponując tak wątłym materiałem dowodowym. Norwood odwrócił się plecami do prokuratora i opuścił salę. — Wiem teraz, że wynajmując panią, nie popełniłem błędu, Tannenbaum — oświadczył Darius. — Jak długo potrwa wydostanie mnie stąd? — Tyle, ile zabierze panu wpłacenie kaucji, a administracji więziennej załatwienie formalności. — W takim razie niech pani zadzwoni do Terry’ego Starka, mojego księgowego w Darius Constructions. Czeka na wiado-

mość od pani. Proszę zawiadomić go, jaką sumę ma wpłacić, i powiedzieć, żeby natychmiast ją tu przywiózł. Nora Sloane obserwowała przez chwilę, jak Betsy kontruje pytania zadawane jej przez reporterów, a potem ruszyła razem z nią w stronę wind. — Musisz się wspaniale czuć — powiedziała. Betsy kusiło, żeby zbyć ją tymi samymi optymistycznymi banałami, którymi uraczyła dziennikarzy, ale lubiła Norę i czuła, że może jej zawierzyć. — Niezupełnie. — A to dlaczego? — Przyznaję, że wygrana sprawiła mi przyjemność, ale Norwood ma rację. Linia oskarżenia, którą przedstawił Page, była bardzo niedopracowana. Każdy mógł wywalczyć to, co ja wywalczyłam. Jeśli prokuratora nie stać na więcej, nie uda mu się nawet doprowadzić do rozprawy. Poza tym w gruncie rzeczy nie wiem, kim naprawdę jest Martin Darius. Jeśli jest mężem i ojcem, któremu brutalnie zamordowano żonę i dziecko, w takim razie zrobiłam dzisiaj coś dobrego. Ale jeśli naprawdę zamordował te kobiety z placu budowy... — Uważasz, że jest winny? — Tego nie powiedziałam. Martin obstaje przy swojej niewinności i nie natrafiłam na nic, co przekonałoby mnie, że jest inaczej. Mam na myśli to, że wciąż nie wiem, co wydarzyło się tutaj i w Hunter’s Point. — Czy broniłabyś nadal Dariusa, gdybyś wiedziała na pewno, że jest różanym mordercą? — W Ameryce mamy pewien system. Nie jest doskonały, ale funkcjonuje od dwustu lat i polega na tym, że gwarantuje się uczciwy proces każdemu, kto staje przed sądem, bez względu na to, co zrobił. Kiedy zacznie się z jakiejkolwiek przyczyny kogoś dyskryminować, cały system runie w gruzy. Prawdziwym testem jest sytuacja, kiedy mamy do czynienia z Bundym albo Mansonem, kimś, kogo wszyscy się boją i kim pogardzają. Jeśli potrafimy osądzić uczciwie takie osoby, oznacza to, że jesteśmy narodem, który przestrzega prawa.

— Czy potrafisz sobie wyobrazić sprawę, której byś się po prostu nie podjęła? — zapytała Sloane. — Klienta, który wydałby ci się do tego stopnia odrażający, że sumienie nie pozwoliłoby ci go bronić? — To pytanie, przed którym staje każdy adwokat, pragnący prowadzić praktykę kryminalną. Jeśli nie jest w stanie reprezentować takiego klienta, nie jest prawdziwym profesjonalistą — odparła Betsy i spojrzała na zegarek. — Posłuchaj, Noro, na dzisiaj będzie ci to musiało wystarczyć. Muszę sprawdzić, czy wpłacona została kaucja Dariusa, a potem chcę wyjść trochę wcześniej z pracy, bo Kathy opiekuje się dzisiaj moja mama. — Kathy to twoja córka? Betsy uśmiechnęła się. — Chciałabym ją poznać — powiedziała Nora. — Wkrótce cię jej przedstawię. I mojej mamie. Na pewno je polubisz. Może wpadniesz kiedyś na kolację. — Bardzo chętnie — odparła Sloane.

3 — W gabinecie czeka na ciebie Lisa Darius — oznajmiła Ann, kiedy Betsy otworzyła drzwi sekretariatu. — Mam nadzieję, że nie gniewasz się, że ją wpuściłam. Sprawiała wrażenie bardzo podenerwowanej. Bała się siedzieć w poczekalni. — Nie ma sprawy. Czy ona wie, że Martin został zwolniony? — Tak. Kiedy przyszła, zapytałam ją, jaką decyzję wydał sędzia. Powiedziała, że wygrałaś. — Nie widziałam jej w sądzie. — Zadzwoniłam do niej, prosząc, żeby tam była, kiedy tylko mi to zleciłaś. — Nie wątpię, że to zrobiłaś, Ann. Posłuchaj, zadzwoń do Terry’ego Starka z firmy Darius Constructions — poleciła sekretarce Betsy, zapisując jej nazwisko i numer telefonu. — Powiedziałam mu, jak wpłacić kaucję, już kilka dni temu. Będzie potrzebował czeku kasjerskiego na sto tysięcy. Jeśli wynikną

jakieś problemy, daj mi znać. W pierwszej chwili Betsy w ogóle nie poznała Lisy. Żona Dariusa zaplotła długie włosy we francuski warkocz i włożyła obcisłe dżinsy, niebieski golf i wielobarwny narciarski sweter. Szmaragdowe oczy miała zaczerwienione od płaczu. — Dobrze się czujesz, Liso? — Nigdy nie sądziłam, że go wypuszczą. Tak się boję. — Martina? Dlaczego? Lisa schowała twarz w dłoniach. — Jest taki okrutny. Nikt nie wie, jaki jest okrutny. Na pozór wydaje się czarujący. I czasami jest czarujący również wobec mnie, kiedy jesteśmy sami. Zaskakuje mnie kwiatami, biżuterią. Kiedy chce, traktuje mnie jak królową, i wtedy zapominam, jaki jest naprawdę. O Boże, Betsy, wydaje mi się, że to on zabił te kobiety. Betsy osłupiała. Lisa zaczęła płakać. — Chcesz napić się wody? — zapytała Betsy. Lisa pokręciła głową. — Nie, daj mi tylko trochę czasu, zaraz się opanuję. Siedziały obie w milczeniu. Lisa starała się złapać oddech. Za oknem świeciło zimowe słońce i powietrze wydawało się tak kruche i lekkie, jakby za chwilę miało się rozpaść na milion kawałków. Kiedy Lisa w końcu się odezwała, słowa popłynęły jej z ust niepowstrzymanym potokiem. — Rozumiem, przez co przeszła Andrea Hammermill. Kiedy kobieta godzi się na wszystko, nie chcąc, żeby ktokolwiek dowiedział się, jak bardzo jest źle... dlatego, że bywają i dobre chwile... i dlatego, że kocha. Lisa zaszlochała. Zadrżały jej ramiona. Betsy chciała ją pocieszyć, ale jeszcze bardziej pragnęła dowiedzieć się, w jaki sposób Darius doprowadził ją do takiego stanu. Siedziała nieruchomo czekając, aż Lisa odzyska nad sobą panowanie. — Kocham go, nienawidzę i tak bardzo się go boję — podjęła zrezygnowanym głosem Lisa. — Ale to wszystko... Jeśli on... — Bicie własnej żony nie należy do rzadkości, Liso. Wielokrotne morderstwa należą. Dlaczego uważasz, że Martin mógł zamordować te kobiety?

— Nie chodzi tylko o bicie. To, co on robi, ma w sobie coś perwersyjnego. Jego seksualne potrzeby... Któregoś razu... naprawdę trudno mi o tym mówić... — Nie spiesz się. — Chciał się kochać. Wróciliśmy z jakiegoś przyjęcia, byłam zmęczona. Powiedziałam mu to. Nalegał. Pokłóciliśmy się. Nie, to nieprawda. On nigdy się nie kłóci. On... on... Lisa zamknęła oczy. Ręce trzymała zaciśnięte na kolanach, ciało miała sztywno wyprostowane. Kiedy się ponownie odezwała, nie otworzyła oczu. — Powiedział bardzo spokojnie, że pokocham się z nim. Byłam coraz bardziej wściekła. Mówił tak, jakby zwracał się do małego dziecka albo do osoby opóźnionej w rozwoju. Doprowadzało mnie to do szału. Ale im głośniej krzyczałam, tym bardziej on był spokojny. W końcu powiedział: „Rozbierz się” tak, jak się mówi psu, żeby się położył. Kazałam mu iść do diabła. Zanim się zorientowałam, leżałam na podłodze. Uderzył mnie w żołądek. Nie mogłam złapać tchu. Byłam kompletnie bezradna. Odzyskawszy oddech, podniosłam wzrok. Martin uśmiechał się. Nie zmieniając tonu, ponownie kazał mi się rozebrać. Odmówiłam. Nie byłam w stanie się odezwać, ale za żadne skarby nie chciałam się poddać. Wtedy on przykucnął, złapał przez bluzkę brodawkę mojej piersi i uszczypnął. O mało nie zemdlałam z bólu. Płakałam i miotałam się po podłodze. Potem ścisnął drugą brodawkę. Nie mogłam tego znieść. Najstraszniejsza była metodyczność, z jaką to wszystko robił. Nie było w tym żadnej pasji. I przez cały czas miał na twarzy ledwo dostrzegalny uśmieszek, jakby sprawiało mu to olbrzymią przyjemność, ale nie chciał, żeby ktoś się o tym dowiedział. Traciłam prawie przytomność, kiedy nagle przestał. Leżałam ledwo żywa na podłodze. Wiedziałam, że nie zdołam mu się dłużej przeciwstawiać. Kiedy po raz kolejny kazał mi się rozebrać, zrobiłam to. — Czy cię zgwałcił? — zapytała Betsy. Czuła, jak ogarniają ją mdłości. Lisa pokręciła głową. — To było najgorsze. Przez chwilę mi się przyglądał. Na jego twarzy malował się uśmiech satysfakcji, którego nigdy nie zapomnę. Powiedział, że muszę mu się zawsze podporząd-

kować, kiedy chce się kochać, i że ukarze mnie za każdym razem, gdy go nie posłucham. Kazał mi stanąć na czworakach. Myślałam, że weźmie mnie od tyłu. Zamiast tego kazał mi się czołgać po podłodze jak suce. W naszej sypialni była szafa na ubrania. Martin otworzył drzwi i kazał mi nagiej wejść do środka. Powiedział, że będę musiała tam zostać, zachowując absolutne milczenie, aż do chwili, kiedy mnie wypuści. Dodał, że jeśli się odezwę, zostanę surowo ukarana. Zaczęła ponownie szlochać. — Trzymał mnie bez jedzenia w tej szafie przez cały weekend. Dał mi trochę papieru toaletowego i wiadro, żebym... żebym z niego skorzystała, kiedy... Byłam taka głodna i przerażona... Powiedział, że otworzy drzwi, gdy już będzie gotów, i że mam się z nim natychmiast pokochać, w przeciwnym razie zamknie mnie z powrotem. Kiedy mnie wypuścił, po prostu wyczołgałam się... i zrobiłam wszystko, co kazał. Gdy ze mną skończył, zabrał mnie do łazienki i wykąpał, tak jakbym była małym dzieckiem. Na łóżku leżały stroje. Wieczorowe kreacje. I bransoletka. Musiała kosztować fortunę. Brylanty, rubiny, złoto. Moja nagroda za posłuszeństwo. Kiedy się ubrałam, zabrał mnie do restauracji na wystawną kolację. Przez cały wieczór traktował mnie jak królową. Byłam przekonana, że po powrocie do domu będzie znowu chciał się ze mną zabawiać. Podczas kolacji nie myślałam o niczym innym. Zmuszałam się do jedzenia, bo robiło mi się niedobrze, gdy wyobrażałam sobie, co mnie czeka, i bałam się, że coś mi zrobi za karę za to, że nie chcę jeść. Ale gdy wróciliśmy do domu, poszedł po prostu spać i nie dotykał mnie przez cały tydzień. — Czy kiedykolwiek później zrobił ci coś podobnego? — Nie — odpowiedziała Lisa, opuszczając głowę. — Nie musiał. Dostałam nauczkę. Kiedy później mówił, że chce się kochać, robiłam, co chciał. I byłam za to nagradzana. Aż do dzisiaj nikt nie wiedział, przez co musiałam przejść. — Czy myślałaś kiedyś, żeby od niego odejść? — zapytała Betsy. — Martin uprzedził mnie, że jeśli opowiem komukolwiek o tym, co ze mną wyprawia, albo spróbuję uciec, po prostu mnie zabije. Gdybyś słyszała, jakim tonem to powiedział, jak spokojnie

i beznamiętnie... Wiedziałam, że to zrobi. Wiedziałam. Lisa wzięła kilka głębokich oddechów i powoli się uspokoiła. — Jest coś jeszcze — powiedziała. Betsy zauważyła leżącą obok jej krzesła torbę na zakupy. Lisa pochyliła się, wyjęła z niej album na wycinki z gazet i położyła go sobie na kolanach. — Byłam przekonana, że Martin ma romans. Nigdy nic nie mówił i nigdy go z nikim nie widziałam, ale wiedziałam. Któregoś dnia, kiedy był w pracy, postanowiłam przeszukać jego rzeczy, żeby zobaczyć, czy nie uda mi się znaleźć jakiegoś dowodu. I znalazłam to. Wręczyła album Betsy, która położyła go na środku biurka. Okolona złotą obwódką okładka miała kolor wyblakłego brązu. Betsy otworzyła album. Na pierwszej stronie, pod osłoną z plastiku widniały wycinki z lokalnej gazety z Hunter’s Point, z nowojorskiego Timesa, Newsday i innych gazet. Betsy przerzuciła, nie czytając artykułów, kilka następnych stron. Wszystkie wycinki dotyczyły morderstw w Hunter’s Point. — Czy kiedykolwiek wypytywałaś w tej sprawie Martina? — zapytała. — Nie. Za bardzo się bałam. Odłożyłam to z powrotem na miejsce. Ale zrobiłam coś innego. Wynajęłam prywatnego detektywa, żeby śledził Martina i dowiedział się, co zaszło w Hunter’s Point. — Jak brzmi nazwisko tego detektywa? — Sam Oberhurst. — Masz może adres i numer telefonu, pod którym mogę się z nim skontaktować? — Mam numer telefonu. — Żadnego adresu? — Dostałam nazwisko Oberhursta od przyjaciółki, która korzystała z jego usług podczas sprawy rozwodowej. Dała mi także numer jego telefonu. To automatyczna sekretarka. Spotkaliśmy się w restauracji. — Gdzie wysyłałaś mu czeki? — Zawsze płaciłam gotówką. — Daj mi nazwisko swojej przyjaciółki. Jeśli okaże się to konieczne, poproszę, żeby skontaktował się z nią mój współ-

pracownik. — Nazywa się Peggy Fulton. Jej sprawę rozwodową prowadził mecenas Gary Telford. To on właśnie dał jej nazwisko Oberhursta. Jeśli to nie będzie konieczne, wolałabym, żebyś się do niej nie zwracała. — Adwokat bardziej mi się przyda — stwierdziła Betsy, po czym wyciągnęła z szuflady kwestionariusz i wypełniła kilka rubryk. — To jest dokument dający mnie albo mojemu detektywowi prawo dostępu do materiałów zebranych przez Oberhursta. Podczas gdy Lisa czytała kwestionariusz, Betsy wcisnęła przycisk interkomu i poprosiła Ann, żeby wezwała natychmiast Reggiego Stewarta. Lisa podpisała dokument i oddała go Betsy. — Co ci powiedział Oberhurst? — Stwierdził, że Martin rzeczywiście mnie zdradza, ale nie udało mu się do tej pory ustalić nazwiska kochanki. — A co ustalił w kwestii Hunter’s Point? — Powiedział, że nie zajął się jeszcze tym aspektem dochodzenia. Opowiadanie Lisy głęboko wstrząsnęło Betsy. Myśl o tym, że Darius traktował swoją żonę jak zwierzę, napawała ją obrzydzeniem, a od opisów Lisy robiło jej się niedobrze. Ale nie oznaczało to jeszcze, że Darius był mordercą, a ona nadal była jego adwokatem. — Dlaczego do mnie przyszłaś, Liso? — Sama nie wiem. Wszystko to wprawia mnie w oszołomienie. Wtedy, u mnie w domu wydawałaś się taka rozsądna. Wiem także, jak twardo broniłaś Andrei Hammermill i Grace Peterson. Miałam nadzieję, że poradzisz mi, co robić. — Czy zamierzasz powtórzyć prokuratorowi okręgowemu to, co mi dzisiaj opowiedziałaś? Czy chcesz dać mu ten album z wycinkami? Na twarzy Lisy pojawiło się zaskoczenie. — Nie. Dlaczego miałabym to zrobić? — Żeby zaszkodzić Martinowi. — Nie chcę mu zaszkodzić. Wciąż go kocham. Albo się go boję... Czy Martin rzeczywiście robił te rzeczy? Jeśli torturował i zabił te kobiety, muszę to wiedzieć.

Betsy pochyliła się do przodu i spojrzała prosto w szeroko otwarte zielone oczy Lisy. — Jestem adwokatem Martina, Liso. Moja zawodowa lojalność każe mi go bronić, nawet jeżeli jest winny. Lisa była najwyraźniej wstrząśnięta. — Będziesz go dalej bronić, nawet jeśli to zrobił? Betsy kiwnęła głową. — Ale jest całkiem możliwe, że tego nie zrobił, Liso, a to, co mi opowiedziałaś, może się okazać bardzo ważne. Jeśli Oberhurst śledził Martina w dniu, kiedy zaginęła jedna z tych kobiet, może zapewnić mu alibi. Page utrzymuje, że wszystkie trzy kobiety zabił ten sam człowiek, i tak prawdopodobnie było. Jeśli uda mi się udowodnić, że Martin nie zabił jednej z ofiar, cała teoria prokuratora rozsypie się jak domek z kart. — W ogóle o tym nie pomyślałam. — Kiedy rozmawiałaś po raz ostatni z Oberhurstem? — Parę tygodni temu. Nagrałam potem kilka wiadomości na jego automatyczną sekretarkę, ale nie oddzwonił. — Poproszę mojego detektywa, żeby się z nim skontaktował. Czy mogę zatrzymać ten album z wycinkami? Lisa kiwnęła głową. Betsy obeszła biurko i położyła jej dłoń na ramieniu. — Dziękuję, że zdecydowałaś mi się zwierzyć. Wiem, jakie to musiało być straszne. — Musiałam komuś powiedzieć — szepnęła Lisa. — Tak długo to w sobie tłamsiłam. — Mam przyjaciółkę, która może ci pomóc. Nazywa się Alice Knowland. Jest bardzo miła i bardzo współczująca. Wysyłałam do niej inne kobiety z podobnymi problemami i kilku z nich udało jej się pomóc. — Kim ona jest? Lekarką? — To psychiatra. Ale niech cię nie zniechęca ten szyld. Psychiatra to po prostu ktoś, kto potrafi uważnie słuchać i ma doświadczenie w pomaganiu ludziom mającym różne kłopoty. Powinna ci pomóc. Możesz ją parę razy odwiedzić, a jeśli to nic nie da, zrezygnować. — Pójdę do niej — powiedziała Lisa, wstając z krzesła. — I dziękuję, że zechciałaś mnie wysłuchać.

— Nie jesteś sama, Liso. Pamiętaj o tym. Betsy objęła ją ramieniem i uściskała. — Martin powinien wrócić wieczorem do domu — powiedziała. — Czy zostaniesz z nim? — Nie mogę. Dopóki nie zdecyduję, co ze sobą zrobić, będę mieszkać u ojca. — W porządku. — I proszę, nie mów Martinowi, że u ciebie byłam. — Nie zrobię tego, jeśli tylko będę mogła. Jest moim klientem, ale nie chcę ci zaszkodzić. Lisa otarła oczy i wyszła. Betsy była wykończona. Wyobrażała sobie Lisę, głodną i przerażoną, kulącą się w ciemnej szafie i wdychającą zapach własnego moczu i ekskrementów. Żołądek podchodził jej do gardła. Wyszła z gabinetu, ruszyła korytarzem do toalety i nalała trochę zimnej wody do umywalki. Ochlapała twarz wodą, a potem złożyła dłonie i wypiła kilka łyków. Przyszły jej na myśl pytania, które zadawali dziennikarze i Nora Sloane. Jak będzie mogła spokojnie spać, jeśli ocali Martina Dariusa, wiedząc to, co o nim wiedziała? Co może zrobić człowiek traktujący własną żonę jak psa, obcej kobiecie, która znajdzie się w jego mocy? Czy zrobi jej to, co robił ze swymi ofiarami różany morderca? Przypomniała sobie album z wycinkami. Wytarła twarz i wróciła do gabinetu. Dotarła do połowy lektury, kiedy drzwi otworzyły się i stanął w nich Reggie Stewart. — Gratulacje z okazji decyzji sędziego. — Przysuń sobie do mnie krzesło. Mam coś, co być może pozwoli nam obalić zarzuty prokuratury. — Doskonale. — Przed chwilą była tutaj Lisa Darius. Podejrzewała, że Martin mógł ją zdradzać i wynajęła detektywa, żeby go śledził. Słyszałeś o prywatnym detektywie o nazwisku Sam Oberhurst? Stewart namyślał się przez moment. — Nazwisko wydaje mi się jakby znajome, ale jestem pewien, że nigdy się z nim nie spotkałem. — Tu masz jego numer telefonu i prośbę o udostępnienie danych podpisane przez Lisę. Oberhurst ma automatyczną se-

kretarkę. Jeśli nie uda ci się go złapać, zasięgnij języka u adwokata od rozwodów Gary’ego Telforda. Lisa dostała numer Oberhursta od jednej z jego klientek. Powiedz Gary’emu, że pracujesz dla mnie. To mój znajomy. Dowiedz się, czy Oberhurst nie śledził przypadkiem Dariusa w dniu, kiedy zaginęła któraś z naszych kobiet. Facet może dostarczyć Martinowi alibi. — Zaraz się do tego zabieram. Betsy wskazała album z wycinkami. — Lisa znalazła to wśród rzeczy Martina, kiedy szukała dowodów, że ją zdradza. W środku są wycinki na temat morderstw w Hunter’s Point. Zaczęła przerzucać kolejne strony. Stewart zaglądał jej przez ramię. Większość artykułów poświęconych było zaginięciom. Kilka z nich omawiało morderstwa Sandry i Melody Lake. Dużą część albumu wypełniały materiały na temat odkrycia zmasakrowanego ciała Patricii Cross w piwnicy Henry’ego Watersa oraz jego śmierci. Betsy odwróciła ostatnią stronę i zamarła w bezruchu. — Mój Boże... One ocalały. — Co takiego? Myślałem, że wszystkie kobiety zostały zamordowane. — Nie. Spójrz tutaj. Piszą, że Gloria Escalante, Samantha Reardon i Anne Hazelton odnalezione zostały żywe na starej farmie. — Gdzie? — Nie ma tutaj żadnych bliższych informacji. Poczekaj chwilę. Nie, nie ma nic więcej. Według autora artykułu kobiety nie chciały poddać się przesłuchaniom. — Nie rozumiem. Darius nic ci o tym nie powiedział? — Ani słowa. — A Page? — Zawsze mówił o nich, jakby były martwe. — Może Page po prostu nie wie — stwierdził Stewart. — Jak to możliwe? — Gordon mogła mu o tym wcale nie powiedzieć. — Ale dlaczego? I jaki powód miałby Martin, żeby mi o tym nie mówić? Coś tu się nie zgadza, Reg. To w ogóle nie ma sensu. Gordon i Martin nie wspominają o trzech ocalałych ko-

bietach. Akta z Hunter’s Point znikają. Wcale mi się to nie podoba. — Wiem, że uwielbiasz tajemnice, Betsy, ale ja uważam to za wielki przełom. Ocalałe kobiety będą wiedzieć, kto je porwał i torturował. Jeśli to nie Darius, jesteśmy w domu. — Może Martin nic o nich nie wspomniał, ponieważ zdaje sobie sprawę, że łatwo by go zidentyfikowały. — Jest tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać — stwierdził Stewart. — Powiedz Ann, żeby zarezerwowała dla mnie bilet na poranny lot do Nowego Jorku. Pojadę do Hunter’s Point. — Chcę, żebyś najpierw odwiedził Albany. Frank Grimsbo, jeden z pozostałych członków grupy roboczej, jest szefem ochrony w Marlin Steel. Jego biuro mieści się w Albany. — Masz to jak w banku. Betsy połączyła się z Ann i wydała jej odpowiednie polecenia. — A co z tym prywatnym detektywem? — zapytał Stewart, kiedy wyłączyła interkom. — Ja zajmę się Oberhurstem. Chcę, żebyś tam poleciał. To bardzo dziwna sprawa, Reg, i założę się, że odpowiedzi na nasze pytania znajdziemy właśnie w Hunter’s Point.

4 Alan Page opuścił salę rozpraw z zamętem w głowie. Nie słyszał prawie, o co pytają go reporterzy, i odpowiadał im zupełnie machinalnie. Randy Highsmith poradził mu, żeby nie brał sobie do serca przegranej, dodając, że to nie jego wina, iż nie udało się znaleźć Nancy Gordon, pamiętał jednak, jak uprzedzali go razem z Barrowem, że popełnia błąd, aresztując tak szybko Dariusa. Nawet po ujawnieniu incydentu w motelu Hacienda inspektor i zastępca prokuratora namawiali go, żeby się zbytnio nie spieszył. Page nie posłuchał ich. Teraz płacił za to wysoką cenę. Wyszedł z pracy najwcześniej, jak mógł. Na tyłach jego biura znajdowała się winda, którą można było się dostać prosto do

podziemi. Zjechał nią na dół i przemknął skulony na parking po drugiej stronie ulicy, mając nadzieję, że nikt go nie zauważy i nie zacznie wypytywać o doznane przed chwilą publiczne upokorzenie. Pierwszą whisky nalał sobie zaraz po zdjęciu płaszcza. Wypił szybko, napełnił ponownie szklankę i zaniósł ją do sypialni. Dlaczego tak zawalił sprawę? Odkąd opuściła go Tina, nie potrafił rozsądnie myśleć. Błędy w ocenie sytuacji po raz pierwszy wpędziły go dziś w kłopoty, ale wiedział, że następne wpadki to tylko kwestia czasu. Nie mógł zasnąć w nocy, niewłaściwie się odżywiał, nie potrafił się skoncentrować. Teraz z kolei prześladował go duch kobiety, którą widział zaledwie przez dwie godziny. Zasiadł przed telewizorem na pół zamroczony wypitą whisky. Nadawany właśnie stary film oglądał już wiele razy przedtem. Pozwolił, żeby czarno-białe obrazy migotały na ekranie, w ogóle nie zwracając na nie uwagi. Czy kazał aresztować Martina Dariusa, żeby chronić Nancy Gordon? Czy miał nadzieję, że zdoła ich utrzymać daleko od siebie i w ten sposób ją uratuje? Czy to miało jakiś sens? Czy miało sens cokolwiek, co zrobił dotąd w swoim życiu?

5 Martin Darius zaparkował ferrari przed domem. Było zimno. Kiedy wysiadł z samochodu, otulił go welon mgły. Po spędzonym w więzieniu tygodniu przyjemnie było poczuć na twarzy chłodne, wilgotne powietrze. Wszedł na pomost prowadzący do frontowych drzwi. Światła były zgaszone. Przez szklany dach ledwo widział bladą taflę wody w basenie. Reszta domu również była pogrążona w ciemności. Otworzył drzwi i wystukał szyfr, który wyłączał alarm. Lisa prawdopodobnie ukrywała się przed nim w domu ojca. Nie dbał o to. Po tygodniu spędzonym wśród tłumu niemytych, przestraszonych mężczyzn, w stęchłym powietrzu okręgowego więzienia, samotna noc była dokładnie tym, o czym marzył. Będzie rozkoszował się ciszą i pławił w luksusie, zmywając z

siebie kwaśny więzienny odór, który wszedł głęboko w pory jego skóry. W salonie był barek i Darius przyrządził sobie drinka. Włączył zewnętrzne oświetlenie i przez chwilę obserwował błyszczące krople deszczu. Nienawidził więzienia. Nienawidził przyjmowania rozkazów od głupców i konieczności przebywania razem z idiotami. Prowadząc praktykę adwokacką w Hunter’s Point, nie żywił wobec swoich klientów żadnych uczuć prócz pogardy. Byli ludźmi przegranymi, niewyekwipowanymi w odpowiedni sposób, żeby radzić sobie w świecie, w związku z czym próbowali rozwiązać swe problemy kradnąc i posługując się przemocą. Człowiek wyższego formatu kontrolował swoje otoczenie i naginał wolę innych. W systemie wartości Dariusa istniał tylko jeden powód, pozwalający tolerować niższe umysły. Ktoś musiał wykonywać proste prace. Zastanawiał się czasami, jak wyglądałby świat, gdyby rządzili nim silni, a wszelkie posługi wykonywała klasa niewolników, wyselekcjonowanych spośród uległych, niższych umysłowo mężczyzn i kobiet. Mężczyźni mogliby wykonywać ciężkie prace. Kobiety byłyby hodowane dla swojej urody. W domu było zimno. Przeszedł go krótki dreszcz. Pomyślał o kobietach. Uległych kobietach, przyuczonych do tego, żeby dbać o swoją urodę i słuchać rozkazów. Byłyby z nich doskonałe domowe zwierzęta. Wyobraził sobie swoje niewolnice, spełniające w ułamku sekundy wszystkie jego zachcianki. Oczywiście zdarzałyby się wśród nich nieposłuszne kobiety, które nie robiłyby tego, co im każe. Takie jak one zasługiwałyby na karę. Myśląc o kobietach, poczuł narastające podniecenie. Łatwo byłoby poddać się fantazji, otworzyć rozporek i rozładować wzbierające napięcie. Ale poddanie się temu stanowiłoby oznakę słabości. Darius otworzył oczy i głęboko odetchnął. Ludzie niższego formatu żyli tylko w jego fantazjach, ponieważ brakowało mu siły woli i wyobraźni. Człowiek wyższego formatu zmienia swoje fantazje w rzeczywistość. Pociągnął kolejny łyk, a potem przytknął chłodną szklankę do czoła. Siedząc w więzieniu, dużo myślał o swoim dylemacie. Był pewien, że wie, co się niebawem wydarzy. Został

zwolniony. Gazety wydrukowały opinię sędziego Norwooda, który stwierdził, że zgromadzone dowody nie wystarczają do wydania wyroku skazującego. To oznaczało, że będzie musiała zginąć kolejna kobieta. Darius spojrzał na zegarek. Dochodziła dziesiąta. Lisa nie powinna jeszcze spać, ale problemem był sędzia Ryder, który nie chciał prosić jej do aparatu. W więzieniu dozwolone były tylko telefony na koszt odbierającego. Ryder ani razu nie zgodził się na rozmowę. Darius wykręcił jego numer. — Rezydencja Ryderów — odezwał się po trzecim dzwonku głęboki głos. — Niech pan poprosi moją żonę do telefonu, sędzio. — Ona nie chce z tobą rozmawiać, Martin. — Chcę to usłyszeć z jej ust. — Obawiam się, że to niemożliwe. — Jestem teraz na wolności i nie będę tolerował pańskiego wtrącania się w nasze sprawy. Lisa jest moją żoną. Jeśli powie, że nie chce ze mną rozmawiać, pogodzę się z tym, ale chcę to usłyszeć od niej. — Daj mi z nim porozmawiać, tato — usłyszał w tle głos Lisy. Sędzia musiał przykryć dłonią mikrofon, bo Dariusa dochodziły tylko stłumione odgłosy kłótni. Po chwili w słuchawce rozległ się jej głos. — Nie chcę, żebyś do mnie telefonował, Martin. Wydawała się roztrzęsiona. Darius wyobraził sobie, jak drży. — Sędzia Norwood wypuścił mnie, bo uważa, że jestem niewinny, Liso. — On nie wie o tobie tego co ja. — Liso... — Nie chcę cię widzieć. — Boisz się? — Tak. — To dobrze. Powinnaś się bać. Dzieje się tu coś, o czym nie masz najmniejszego pojęcia. — Darius usłyszał głośny oddech Lisy, a potem głos sędziego, który pytał ją, czy mąż jej nie grozi. — Nie chcę, żebyś wracała do domu. To dla ciebie zbyt niebezpieczne. Ale nie chcę również, żebyś została w domu

swojego ojca. W Portland nie ma miejsca, w którym mogłabyś czuć się bezpiecznie. — O czym ty mówisz? — Chcę, żebyś gdzieś wyjechała i nie wracała, dopóki ci nie powiem. Jeśli się mnie boisz, nie mów mi, gdzie jedziesz. Skontaktuję się z tobą przez twego ojca. — Nie rozumiem. Czego miałabym się bać? Darius zamknął oczy. — Nic mogą ci wyjaśnić, a ty nie będziesz chciała tego wiedzieć. Uwierz mi, że grozi ci wielkie niebezpieczeństwo. — Jakiego rodzaju niebezpieczeństwo? W głosie Lisy brzmiała panika. Sędzia Ryder wyrwał jej z dłoni słuchawkę. — Dosyć tego, Darius. Rozłącz się albo osobiście zadzwonię do sędziego Norwooda i każę cię zamknąć z powrotem. — Staram się ratować życie Lisy, a pan staje mi na przeszkodzie. Jest sprawą najwyższej wagi... Ryder rzucił słuchawkę. Darius słuchał przez chwilę sygnału centrali. Ojciec Lisy był zawsze nadętym dupkiem. Teraz jego upór mógł kosztować ją życie. Gdyby Darius wyjaśnił powody swoich obaw, sędzia na pewno by mu nie uwierzył. Albo wykorzystałby to, co usłyszał, żeby posadzić go na krześle elektrycznym. Darius żałował, że nie może porozmawiać o swoich problemach z Betsy Tannenbaum. Była bardzo inteligentną kobietą i na pewno znalazłaby jakieś rozwiązanie, ale on nie mógł się do niej zwrócić. Nie naruszyłaby tajemnicy adwokackiej, lecz porzuciłaby go jako klienta, a on bardzo jej potrzebował. Przez cały czas pobytu w więzieniu ani razu nie oglądał księżyca. Poszukał go teraz wzrokiem, ale niebo zasłaniały chmury. Zastanawiał się, w jakiej może być fazie. Miał nadzieję, że nie w pełni. Pełnia to pora szaleńców. Powinien coś o tym wiedzieć. Przeszedł go dreszcz, nie był to jednak dreszcz zimna. W tej chwili był jedyną osobą, której nie groziło niebezpieczeństwo, ale to mogło się w każdej chwili zmienić. Choć nie chciał się do tego przyznać, czuł, jak ogarnia go strach.

Część czwarta Diabelski układ

Rozdział 14 1 Gary Telford miał uśmiech i jasne oczy młodego chłopca, ale ociężała sylwetka i przerzedzające się włosy nadawały mu wygląd mężczyzny w średnim wieku. Razem z sześcioma innymi adwokatami wynajmował kilka pomieszczeń w jednym z trzydziestopiętrowych szklanych wieżowców, wyrosłych w ciągu minionych dwudziestu lat w śródmieściu Portland. Z gabinetu Telforda rozciągał się widok na Willamette River. W pogodne dni można było stąd zobaczyć Góry Kaskadowe, łącznie z majestatycznym masywem Mount Hood i Mount St. Helen, aktywnym wulkanem, który wybuchł na początku lat osiemdziesiątych. Tego dnia niebem zawładnęły jednak nisko wiszące chmury i we mgle trudno było dojrzeć wschodni brzeg rzeki. — Dziękuję, że zgodziłeś się ze mną spotkać — powiedziała Betsy, kiedy uścisnęli sobie dłonie. — Dawno się nie widzieliśmy — oznajmił ciepłym tonem Gary. — Poza tym umieram z ciekawości, żeby dowiedzieć się, co takiego łączy mnie ze sprawą Dariusa. — Czy prowadząc sprawę rozwodową Peggy Fulton, korzystałeś z usług prywatnego detektywa o nazwisku Sam Oberhurst? Telford przestał się uśmiechać. — Dlaczego chcesz to wiedzieć? — Lisa Darius podejrzewała męża o romans. Zapytała twoją klientkę o radę i Peggy dała jej nazwisko Oberhursta. Oberhurst śledził Dariusa. Mam nadzieję, że obserwował go, kiedy zaginęła jedna z kobiet, i jest w stanie zapewnić Dariusowi alibi — Jeśli Oberhursta wynajęła Lisa Darius, dlaczego rozmawiasz ze mną? — Nie miała jego domowego adresu. Wyłącznie numer telefonu. Dzwoniłam tam kilka razy, ale przez cały czas odzywa się automatyczna sekretarka. Oberhurst nie oddzwonił. Miałam na-

dzieję, że znasz adres jego biura. Telford przez chwilę się zastanawiał. Na jego twarzy malowało się zakłopotanie. — Nie wydaje mi się, żeby Oberhurst miał własne biuro. — Przyjmuje w domu? — Chyba tak. Zawsze tam się spotykaliśmy. — A rachunki? Gdzie posyłałeś mu czeki? — Bierze tylko gotówkę. Z góry. — Brzmi to trochę niezwykle. —Cóż, on jest trochę niezwykły. — Telford na chwilę przerwał. — Posłuchaj, pomogę ci znaleźć Oberhursta, ale jest coś, co powinnaś wiedzieć. Nie wszystkie rzeczy, którymi się zajmuje, są zgodne z literą prawa. Rozumiesz mnie? — Niezupełnie. Telford pochylił się konspiracyjnie do przodu. — Powiedzmy, że ludzie wynajmują go, kiedy chcą się dowiedzieć, co mówi ktoś, komu wydaje się, że nie słyszy go nikt niepowołany. Wiesz, co mam na myśli? — Podsłuch elektroniczny? Telford kiwnął głową. — Telefony, pluskwy. Facet daje do zrozumienia, że potrafi wejść nielegalnie w posiadanie różnych informacji. I jest z tego powodu notowany. Wydaje mi się, że odsiedział gdzieś na południu wyrok za włamanie. — Nie brzmi to zbyt zachęcająco. — Zgadza się. Niezbyt go lubię. Skorzystałem z jego usług tylko ten jeden raz i żałuję, że to zrobiłem. — Dlaczego? Telford zabębnił palcami po biurku. Betsy milczała, czekając, aż sam podejmie decyzję, co jej powiedzieć. — Czy to pozostanie między nami? Betsy kiwnęła głową. — To, czego chciała Peggy... ona ma pewne skłonności do histerii. Nie zniosła zbyt dobrze rozwodu. Ja pełniłem w tym wyłącznie rolę pośrednika. Powiedziała, że potrzebuje kogoś, kto wykonałby pewne zlecenie, prywatnego detektywa, który nie będzie zadawał zbyt wielu pytań. Skontaktowałem ich i zapłaciłem mu pieniądze. W rzeczywistości jednak nigdy nie skorzystałem z jego usług podczas rozprawy... Tak czy owak,

mniej więcej tydzień po tym, jak przedstawiłem Oberhursta Peggy, ktoś pobił Marka Fultona. Z tego, co słyszałem, bardzo dotkliwie. Policja uważała, że był to napad rabunkowy. — Dlaczego ty jesteś innego zdania? — Oberhurst próbował mnie szantażować. Tydzień po pobiciu Fultona przyszedł do mojego biura. Pokazał mi dotyczący tej sprawy artykuł w gazecie i oznajmił, że nie ujawni mojej roli, jeśli odpalę mu dwa tysiące. Powiedziałem, żeby spadał. Nie miałem o niczym najmniejszego pojęcia. Moim zdaniem równie dobrze mógł sobie wszystko wymyślić. Przeczytał artykuł w gazecie i doszedł do wniosku, że rąbnie mnie na dwa tysiące, a ja nawet nie pisnę, bo suma nie jest warta ryzyka. — Nie bałeś się? — Jasne, że się bałem. To wielki facet. Przypomina gangstera nawet z wyglądu. Ma złamany nos i jest mocny w gębie. Ale doszedłem do wniosku, że mnie sprawdza. Gdybym się zgodził, zacząłby mnie nachodzić. Poza tym nie zrobiłem nic złego. Jak powiedziałem, tylko ich sobie przedstawiłem. — W jaki sposób mogę się z nim skontaktować? — zapytała Betsy. — Dostałem jego nazwisko od Steve’a Wonga na pewnym przyjęciu. Zapytaj go. Możesz powołać się na mnie. Telford przerzucił kartki spisu adwokatów i zanotował numer Wonga na odwrocie wizytówki. — Dzięki. — Cieszę się, że mogłem ci pomóc. I uważaj na Oberhursta. To prawdziwy oprych.

2 Betsy zjadła lunch w Zen, a potem wybrała się do Saks Fifth Avenue, żeby kupić sobie kostium. Kiedy wróciła do biura, było piętnaście po pierwszej. Na biurku czekało na nią kilka wiadomości telefonicznych i wazon z dwoma tuzinami czerwonych róż. W pierwszej chwili pomyślała, że są od Ricka, i zabiło jej mocniej serce. Rick często przesyłał jej kwiaty, kiedy ze sobą chodzili, i potem zawsze w dzień świętego Walentego. To było w jego stylu: mógł zrobić coś takiego, gdyby chciał wrócić

do domu. — Od kogo te róże? — zapytała sekretarki. — Nie wiem. Przed chwilą je dostarczono. Dołączony jest bilecik. Betsy odłożyła na bok wiadomości. Do wazonu przyklejona była taśmą niewielka koperta. Otwierając ją i wyjmując ze środka mały biały arkusik, czuła, jak drżą jej palce. Dla najlepszego przyjaciela, jakiego ma człowiek, jego adwokata. Spisała się pani na medal, BARDZO WDZIĘCZNY KLIENT Martin Betsy położyła liścik na biurku. Opuściło ją całe podniecenie. — Są od Dariusa — poinformowała Ann, mając nadzieję, że nie widać po niej rozczarowania. — Jak ładnie z jego strony. Betsy nie odpowiedziała. Tak bardzo żałowała, że kwiaty nie są od Ricka. Przez chwilę walczyła ze sobą, a potem wykręciła jego numer. — Gabinet pana Tannenbauma — odezwała się sekretarka Ricka. — Julie, mówi Betsy. Czy Rick jest u siebie? — Niestety, pani Tannenbaum, dzisiaj nie będzie go przez cały dzień. Czy mam przekazać, że pani dzwoniła? — Nie, dziękuję. To nic ważnego. W słuchawce zapadła cisza. Betsy trzymała ją przez chwilę w ręku, a potem odłożyła na widełki. Co powiedziałaby, gdyby Rick odebrał telefon? Czy zaryzykowałaby upokorzenie i wyznała, że chce, żeby znowu byli razem? Jaka byłaby jego odpowiedź? Zamknęła oczy i kilka razy głęboko odetchnęła, pragnąc uspokoić bijące szybko serce. Żeby się czymś zająć, przejrzała szybko kartki z wiadomościami. Większość nie wymagała natychmiastowej odpowiedzi, ale jedna była od doktora Keene’a. Opanowawszy się, wykręciła jego numer. — Sue wykonała kawał dobrej roboty — stwierdził patolog, kiedy przeszli do spraw zawodowych — ale coś dla ciebie

mam, Betsy. — Poczekaj, wezmę tylko notes. W porządku, strzelaj. — Lekarz sądowy zawsze pobiera ze zwłok próbki moczu, żeby sprawdzić obecność narkotyków. Większość laborantów wykonuje testy, które pozwalają wykryć pięć podstawowych narkotyków i stwierdzić, czy ofiara zażywała morfinę, kokainę, amfetaminę i tak dalej. To właśnie zrobiła Susan. Ja kazałem zbadać mocz na obecność innych substancji. U wszystkich kobiet stwierdziliśmy wysoki poziom barbituratów. Poddałem ponownemu badaniu krew. U każdej z tych pań odkryłem pentobarbital w ilości znacznie przekraczającej normę. — Co to oznacza? — Pentobarbital nie należy do zażywanych nałogowo narkotyków i dlatego właśnie nie znaleziono go w czasie pierwszego badania. To środek znieczulający. — Nie bardzo rozumiem. — Używa się go w szpitalu do znieczulania pacjentów. To nie jest lekarstwo, które te kobiety mogły same zażyć. Ktoś im je podał. I teraz zaczyna się coś naprawdę dziwnego, Betsy. Wszystkie kobiety miały we krwi od trzech do czterech miligramów pentobarbitalu. To bardzo wysoki poziom, w zasadzie śmiertelny. — Co chcesz przez to powiedzieć? — Że wszystkie kobiety zmarły w wyniku przedawkowania pentobarbitalu, a nie wskutek zadanych ran. — Przecież były torturowane. — Zostały okaleczone, zgadza się. Widziałem ślady po oparzeniach, pochodzące prawdopodobnie od papierosów i przewodów elektrycznych. Są również rany cięte zadane żyletką, skaleczenia na piersiach i ślady świadczące o tym, że wkładano im do odbytu jakieś przedmioty. Ale istnieje duże prawdopodobieństwo, że wszystkie trzy były nieprzytomne, kiedy zadawano im te obrażenia. W pobranych wokół ran mikroskopijnych wycinkach można zaobserwować wczesny proces gojenia. To świadczy, że śmierć nastąpiła od dwunastu do dwudziestu czterech godzin po zadaniu ran. Betsy przez chwilę milczała. Kiedy się odezwała, w jej głosie brzmiała konsternacja. — To nie ma sensu, Ray. Jaka może być korzyść z tor-

turowania kogoś, kto jest nieprzytomny? — Nie mam pojęcia. To twój problem. Ja jestem tylko skromnym konowałem. — A ten mężczyzna? — Z nim jest zupełnie inna historia. Po pierwsze, w jego moczu brak pentobarbitalu. Ani śladu. Po drugie, wokół niektórych ran zaobserwowałem zaawansowany proces gojenia, co świadczy o tym, że był torturowany przez dłuższy czas. Śmierć nastąpiła trochę później, w wyniku rany postrzałowej, zgodnie z tym, co stwierdziła Sue. — Dlaczego doktor Gregg nie wykryła właściwej przyczyny śmierci tych kobiet? — To łatwo wytłumaczyć. Jeśli widzisz osobę rozciętą od krocza aż po mostek, wydarte serce, zwisające na zewnątrz wnętrzności, dochodzisz do wniosku, że to właśnie ją zabiło. Ja pomyślałbym to samo, gdybym nie znalazł pentobarbitalu. — Przysporzyłeś mi niezłego bólu głowy, Ray. — Weź dwie aspiryny i zadzwoń do mnie jutro rano. — Bardzo śmieszne. — Cieszę się, że mogłem wnieść trochę radości w twoje życie. Besty odłożyła słuchawkę i wpatrywała się przez dłuższą chwilę w swoje notatki. Machinalnie nabazgrała na kartce kilka zawijasów. Jej rysunki miały mniej więcej tyle samo sensu jak to, co przed chwilą powiedział doktor Keene.

3 Samolot, którym leciał Reggie Stewart, wylądował na lotnisku Kennedy’ego z opóźnieniem, w związku z czym Reggie musiał biec sprintem przez cały terminal, żeby zdążyć na połączenie. Lądując w Albany, czuł się wykończony. Po wynajęciu pokoju w motelu obok lotniska zjadł ciepły posiłek; wziął prysznic i zamienił swoje kowbojskie buty, dżinsy i flanelową koszulę na niebieski garnitur, białą koszulę i krawat w wąskie czerwone i żółte paski. Kiedy kwadrans przed wyznaczonym spotkaniem z Frankiem Grimsbo zajeżdżał wynajętym samochodem na parking przed siedzibą dyrekcji Marlin Steel, czuł się ponownie jak człowiek.

— Dziękuję, że zgodził się pan tak szybko mnie przyjąć — powiedział, kiedy sekretarka zostawiła go sam na sam z szefem ochrony. — Nie mogłem się oprzeć ciekawości — odparł z szerokim uśmiechem Grimsbo. — Nie miałem pojęcia, co takiego może chcieć ode mnie prywatny detektyw z Portland w Oregonie. Czy mogę przyrządzić panu coś do picia? — zapytał, wskazując ręką barek. — Bourbon, bez wody — poprosił Stewart, wyglądając przez okno, z którego rozciągał się zapierający dech widok na Hudson River. W gabinecie Franka Grimsbo stało długie na osiem stóp palisandrowe biurko i palisandrowy kredens. Na ścianach wisiały stare angielskie sceny myśliwskie, kanapa i fotele obite były czarną skórą. Całe wnętrze niewiele przypominało ciasną, przerobioną z magazynu salkę, którą Grimsbo dzielił niegdyś wraz z innymi członkami grupy roboczej w Hunter’s Point. On sam zmienił się w podobnym stopniu jak jego otoczenie. Zamiast poobijanym chevroletem jeździł teraz mercedesem i dawno temu stracił upodobanie do poliestru. Konserwatywny szary garnitur w prążki szyty był na miarę, aby ukryć to, co pozostało z dawnego ciężkiego od piwa brzucha, którego rozmiary w wyniku odpowiednich ćwiczeń i diety uległy znacznej redukcji. Oprócz paru funtów Grimsbo stracił również większość włosów, ale pod każdym innym względem zyskał. Jeśli starym kumplom wydawało się, że tęskni za posadą detektywa w wydziale zabójstw, znajdowali się w głębokim błędzie. — Co sprowadza pana z Portland do Albany? — zapytał, wręczając Stewartowi drinka. — Pracuję dla adwokat o nazwisku Betsy Tannenbaum. Podjęła się obrony znanego biznesmena, którego oskarżono o morderstwo. — Powiedział pan to już mojej sekretarce przez telefon. Co to ma wspólnego ze mną? — Pracował pan kiedyś w komisariacie policji w Hunter’s Point? — Od dziewięciu lat nie mam nic wspólnego z policją w Hunter’s Point. — Interesuje mnie sprawa, nad którą pracował pan przed

dziesięciu laty. Sprawa różanego mordercy. Grimsbo unosił właśnie do ust szklankę, ale słysząc słowa Stewarta, zamarł w bezruchu. — Dlaczego interesuje pana różany morderca? To stara historia. — Jeśli okaże pan trochę cierpliwości, wkrótce wszystko wyjaśnią. — To sprawa, o której trudno zapomnieć. — Niech mi pan o niej opowie. Grimsbo wypił trochę szkockiej, odchylił głowę do tyłu i zamknął oczy, jakby próbował przywołać minione wydarzenia. — Zaczęliśmy otrzymywać raporty o zaginionych kobietach. Żadnych śladów walki, ani jednej rzeczy zabranej z miejsca przestępstwa. Na łóżku zaginionej leżały tylko zawsze na poduszce róża i kartka z napisem „Nie zapomnisz mnie”. A potem zamordowana została matka i sześcioletnia córka. Zwłoki znalazł mąż. Obok kobiety leżała róża i list. Jeden z sąsiadów widział przy domu furgonetkę z kwiaciarni. Albo niedaleko domu... minęło już trochę czasu, więc mogę niedokładnie pamiętać szczegóły. Tak czy owak, udało nam się ustalić, kto dostarczał kwiaty. Facet nazywał się Henry Waters, figurował w kartotece jako przestępca seksualny. Po jakimś czasie otrzymaliśmy anonimowy telefon od mężczyzny, który rozmawiał z Watersem w barze. Waters powiedział mu, że trzyma u siebie w piwnicy kobietę. I rzeczywiście znaleźliśmy tam jedną z zaginionych. Grimsbo pokręcił głową. — Człowieku, co to był za widok. Nie uwierzyłby pan, co zrobił jej ten sukinsyn. Miałem ochotę zabić go tam na miejscu i może zrobiłbym to, ale los chciał inaczej. Sukinsyn próbował uciekać i położył go trupem inny gliniarz. Tak się to skończyło. — Mężem, który znalazł dwa ciała, żony i córki, był Peter Lake? — Zgadza się. Lake. — I ustaliliście ponad wszelką wątpliwość, że zabójcą był ten facet z kwiaciarni? — Zdecydowanie. Do diabła, znaleźli przecież u niego kilka tych róż i list. No i oczywiście było ciało zamordowanej. Tak, to był na pewno on.

— Do prowadzenia śledztwa powołana została specjalna grupa robocza? Grimsbo kiwnął głową. — Czy należała do niej Nancy Gordon? — Jasne. — Panie Grimsbo... — Mów mi Frank. — Moim klientem jest Peter Lake, Frank. Przeniósł się do Portland jakieś osiem lat temu i zmienił nazwisko na Martin Darius. Jest bardzo zamożnym przedsiębiorcą budowlanym. Bardzo szanowanym. Mniej więcej przed trzema miesiącami w Portland zaczęły znikać kobiety. Na poduszkach w ich sypialniach leżały róże i listy takie same jak te, które znajdowano w Hunter’s Point. Dwa tygodnie temu ciała zaginionych kobiet i jednego mężczyzny znaleziono zakopane na placu budowy, którego właścicielem jest Martin Darius. Nancy Gordon poinformowała naszego prokuratora okręgowego, że zamordował ich Darius, czyli Lake. Grimsbo pokręcił głową. — Nancy zawsze miała obsesję na punkcie Lake’a. — Ale ty się z nią nie zgadzasz? — Nie. Tak jak już powiedziałem, mordercą okazał się Waters. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Prawdę mówiąc, przez jakiś czas dopuszczaliśmy możliwość, że sprawcą jest Lake. Wskazywało na to kilka poszlak i muszę przyznać, że facet budził nawet we mnie pewne podejrzenia. Ale to były tylko poszlaki, a dowody przeciwko Watersowi wydawały się niepodważalne. — Dlaczego w takim razie Lake opuścił Hunter ‘s Point? — To chyba zrozumiałe. Gdyby zamordowano mi żonę i dzieciaka, nie chciałbym, żeby wszystko mi ich codziennie przypominało. Wyjazd z miasta i rozpoczęcie nowego życia wygląda mi na całkiem niegłupią rzecz. — Czy inni członkowie grupy roboczej podzielali twoją opinię, że Lake był niewinny? — Wszyscy oprócz Nancy. — Czy były jakieś dowody, które jednoznacznie oczyszczały Lake’a z zarzutów? — Na przykład jakie?

— Czy miał alibi na czas któregokolwiek z zaginięć? — Nie jestem w stanie sobie teraz przypomnieć. Minęło w końcu trochę czasu. Dlaczego nie zajrzysz do akt? Jestem pewien, że w Hunter’s Point wciąż je przechowują. — Akta zaginęły. — Jak to możliwe? — Nie wiemy. — Stewart umilkł. — Jakiego rodzaju kobietą jest Nancy? — zapytał po chwili. Grimsbo pociągnął łyk szkockiej i odkręcił się na krześle w stronę okna. W gabinecie było ciepło i przytulnie, ale za panoramicznym oknem ciągnęły się zaśnieżone trawniki, a pozbawione liści drzewa uginały się pod uderzeniami chłodnego wiatru. — Nancy jest nawiedzona. Ta sprawa dała w kość nam wszystkim, ale ona ucierpiała najbardziej. Bezpośrednio przedtem straciła narzeczonego. Też był gliniarzem. Zabito go podczas służby na krótko przed ich ślubem. Na jakiś czas wytrąciło ją to z równowagi. A potem zaczęły znikać te kobiety i Nancy ugrzęzła po same uszy w tej sprawie. Nie chcę przez to powiedzieć, że jest złą policjantką. Jest bardzo dobra. Ale w tej jednej sprawie nie potrafiła zachować obiektywizmu. Stewart pokiwał głową i zapisał coś w notesie. — Ile kobiet zaginęło w Hunter’s Point? — Cztery. — Jedna odnaleziona została w piwnicy Watersa? — Zgadza się. — Co stało się z innymi? — Jeśli dobrze pamiętam, odnaleziono je na jakiejś starej farmie w zabitej deskami wsi. Nie brałem w tym udziału. Siedziałem na komisariacie, ślęcząc nad raportami. — W jaki sposób udało wam się je znaleźć? — Nie rozumiem, co... — Czy Waters nie został zastrzelony zaraz po odkryciu zwłok w jego piwnicy? Grimsbo kiwnął głową. — Więc kto wam powiedział, gdzie są inne kobiety? — zapytał Stewart. Grimsbo przez chwilę milczał, marszcząc czoło. — Słowo daję, nie pamiętam. To mogła być jego matka.

Waters mieszkał razem z matką. A może coś gdzieś zapisał. Po prostu nie mogę sobie teraz przypomnieć. — Czy któraś z ocalałych kobiet rozpoznała w Watersie swego porywacza? — Chyba tak. Ale jak już mówiłem, żadnej nie przesłuchiwałem. Z tego, co pamiętam, były nieźle pokiereszowane. Ledwo żywe. Torturowane. Pojechały prosto do szpitala. — Czy przychodzi ci na myśl jakiś powód, dla którego Nancy Gordon nie powiedziała prokuratorowi, że jakieś kobiety ocalały? — Nie powiedziała mu? — Nie sądzę. — Do diabła, nie mam pojęcia. Dlaczego nie zapytasz o to jej samej? — Nie mogę. Zaginęła. — Co takiego? Na twarzy Franka Grimsbo odbił się wyraźny niepokój. — Gordon zjawiła się któregoś wieczoru w domu Alana Page’a, naszego prokuratora okręgowego, i opowiedziała mu o sprawie Hunter’s Point. Potem wynajęła pokój w motelu. Kiedy Page zadzwonił do niej nazajutrz rano, już jej nie było. Jej ubranie zostało w pokoju, ale ona zniknęła. — Czy szuka jej policja? — zapytał podenerwowany Grimsbo. — Oczywiście. Na tym, co powiedziała, opiera się cały akt oskarżenia Page’a. Przegrał batalię o zwolnienie za kaucją, ponieważ nie mógł powołać jej na świadka. — Nie wiem, co powiedzieć. Może wróciła do Hunter’s Point? — Nie. W Hunter’s Point byli przekonani, że pojechała na wakacje. Nikomu nie wspomniała, że wybiera się do Portland, i do dziś nie mieli od niej żadnej wiadomości. — Jezu, mam nadzieję, że nie stało się nic złego. Może gdzieś się zaszyła. Powiedziałeś, że w Hunter’s Point byli przekonani, że wybrała się na wakacje. — Wybierając się na wakacje, nie zostawiłaby w motelu swoich ubrań i kosmetyków. — No tak... — Na twarzy Grimsba malowała się troska. Stewart uważnie go obserwował. Szef ochrony był autentycznie

zaniepokojony. — Czy mogę ci jeszcze w czymś pomóc? Obawiam się, że czekają mnie inne obowiązki — powiedział. — Nie, dziękuję. Bardzo mi pomogłeś — odparł Stewart, kładąc na biurku swoją wizytówkę i wizytówkę Betsy. — Gdybyś przypomniał sobie coś, co mogłoby pomóc naszemu klientowi, proszę, zadzwoń. — Oczywiście. — Jest jeszcze jedna sprawa. Chciałbym porozmawiać z wszystkimi członkami grupy roboczej z Hunter’s Point. Czy wiesz, gdzie mogę znaleźć Glena Michaelsa i Wayne’a Turnera? — Od Michaelsa nie miałem wiadomości od wielu lat, ale Wayne’a nietrudno będzie znaleźć w przeciągu najbliższych dwu tygodni. — Tak? — Wszystko, co musisz zrobić, to włączyć telewizor. Jest asystentem administracyjnym senatora Colby’ego. Będzie warował przy jego boku podczas wszystkich przesłuchań w Kongresie. Stewart nagryzmolił kilka słów w notesie, podziękował szefowi ochrony i wyszedł. Kiedy tylko zamknęły się za nim drzwi, Grimsbo wrócił do biurka i wykręcił numer w Waszyngtonie. Wayne Turner odebrał telefon po pierwszym dzwonku.

Rozdział 15

1 Reggie Stewart usiadł w fotelu po drugiej stronie biurka, naprzeciwko doktora Pedra Escalante. W ciągu ostatnich dziesięciu lat kardiolog znacznie przybrał na wadze. Jego kręcone, niegdyś czarne włosy były teraz w większości siwe. Wciąż dowcipkował z pacjentami, ale dobry humor nie wydawał się już jego drugą naturą. Escalante przyjął go w swoim gabinecie w klinice Wayside. Na jednej ze ścian wisiały dyplomy z Brown University i Tufts Medical School, a pod nimi dziecinny rysunek kredkami przedstawiający dziewczynkę stojącą obok żółtego kwiatu, prawie tak samo wysokiego jak ona. Nad dziewczynką i kwiatem widniał spinający oba krańce rysunku łuk tęczy. — To pana córka? — zapytał Stewart. Na biurku stała fotografia Glorii Escalante, trzymającej na kolanach małą dziewczynkę. Stewart zgadł, że mała jest autorką rysunku, i zapytał o nią, żeby ułatwić rozmowę, która musiała przywołać bolesne wspomnienia. — Nasza adoptowana córka — odparł ze smutkiem Escalante. — Po tym, co ją spotkało, Gloria nie mogła już zajść w ciążę. Stewart kiwnął głową. Nie przychodziła mu na myśl żadna sensowna odpowiedź. — Jeśli przyjechał pan tutaj wyłącznie po to, żeby porozmawiać z moją żoną — podjął doktor Escalante — obawiam się, że niepotrzebnie pan się fatygował. Staraliśmy się ze wszystkich sił zapomnieć o przeszłości. — Rozumiem, dlaczego pani Escalante nie chce ze mną rozmawiać, ale od tego zależy życie człowieka. W Oregonie obowiązuje kara śmierci i nie ma żadnej wątpliwości, że mój

klient otrzyma ją, jeśli ława przysięgłych uzna go za winnego. Doktor Escalante zacisnął usta. — Jeżeli pański klient traktował swoje ofiary w ten sam sposób, w jaki potraktowana została moja żona, panie Stewart, nawet kara śmierci nie wyrówna rachunków. — Znał pan mojego klienta pod nazwiskiem Petera Lake’a, doktorze Escalante. Jego żonę i córkę zabił Henry Waters. Lake przeszedł przez ten sam koszmar co pan. Mówimy o wyjątkowo wrednej intrydze, mającej na celu skierowanie podejrzeń na mojego klienta. Pańska żona może być w posiadaniu informacji świadczących, że przed sądem stoi niewinny człowiek. Escalante utkwił wzrok w blacie biurka. — Nic nie zmieni naszego stanowiska, panie Stewart. Moja żona nie będzie z nikim dyskutować o tym, co się jej przyda rzyło. Dziesięć lat trwało, zanim zdołaliśmy zerwać z przeszłością, i nie zamierzamy tego teraz zaprzepaścić. Ale może pan liczyć na pomoc z mojej strony. Na pewne pytania mogę postarać się panu udzielić odpowiedzi. — Będę wdzięczny za każdą pomoc. — Nie chcę, żeby pan ją potępiał, panie Stewart. Potraktowaliśmy pańską prośbę o rozmowę z najwyższą powagą, ale Gloria po prostu by tego nie zniosła. Jest bardzo silna. Bardzo silna. W przeciwnym razie w ogóle by tego nie przeżyła. Ale przy całej jej sile dopiero od kilku lat stała się z powrotem normalną kobietą. Od czasu pańskiego telefonu znowu zaczęły dręczyć ją koszmary. — Niech mi pan wierzy, że nigdy nie naraziłbym pańskiej żony na... — Nie, nie. Rozumiem powody pańskiej wizyty i wcale pana nie winię. Chcę tylko, żeby pan pojął, dlaczego nie mogę pozwolić, by moja żona przeżyła to jeszcze raz. — Chciałem rozmawiać z pańską żoną przede wszystkim dlatego, żeby dowiedzieć się, czy nie widziała twarzy mężczyzny, który ją porwał. — Jeśli po to tylko pan przyszedł, obawiam się, że muszę pana rozczarować. Została zaskoczona z tyłu. Użyty został chloroform. Przebywając w niewoli, musiała nakładać skórza-

ny kaptur bez otworów na oczy za każdym razem, kiedy jej porywacz... kiedy tamten człowiek przychodził. — Nigdy nie widziała jego twarzy? — Nigdy. — A inne kobiety? Czy któraś z nich go widziała? — Nie mam pojęcia. — Czy wie pan, gdzie mogę znaleźć Ann Hazelton albo Samanthę Reardon? — Ann Hazelton popełniła samobójstwo sześć miesięcy po uwolnieniu z rąk porywacza. Reardon przebywała jakiś czas w szpitalu psychiatrycznym. Kompletnie się załamała. Simon Reardon, mąż Samanthy, rozwiódł się z nią. — Na twarzy doktora Escalante ukazał się wyraźny niesmak. — Przed kilku laty wyprowadził się z Hunter’s Point. Jest neurochirurgiem. Znajdzie go pan prawdopodobnie przez Amerykańskie Towarzystwo Lekarskie. Powinien wiedzieć, gdzie mieszka pani Reardon. — Bardzo mi pan pomógł — powiedział Stewart, zapisując w notesie otrzymane informacje. — Może pan też zapytać tego drugiego detektywa. Niewykluczone, że udało mu się już ją odnaleźć. — Słucham? — Był tu przed panem inny detektyw. Jemu też nie pozwoliłem rozmawiać z Glorią. Odwiedził mnie w lecie. — Kobiety w Portland zaczęły znikać dopiero w sierpniu. — Nie, to było w maju albo na początku czerwca. — Jak wyglądał ten detektyw? — Potężny facet. Pomyślałem, że w przeszłości na pewno grał w futbol albo boksował, bo miał złamany nos. — Nie wydaje mi się, żeby to był ktoś z biura prokuratora okręgowego. Poza tym w biurze nie mogli się jeszcze wtedy zajmować tą sprawą. Czy pamięta pan, jak się nazywał albo skąd przyjechał? — Przyjechał z Portland i mam jego wizytówkę. — Doktor wysunął najwyższą szufladę biurka i wyjął z niej biały sztywny bilecik. — Samuel Oberhurst — przeczytał, wręczając go Stewartowi. Na wizytówce widniało nazwisko Oberhursta i jego telefon, ale nie było adresu. Numer telefonu był ten sam,

który dała Reggiemu Betsy. — Co działo się z pańską żoną i innymi kobietami, kiedy zostały porwane? Escalante wziął głęboki oddech. Nawet po tych wszystkich latach widać było w jego oczach cierpienie. — Żona powiedziała mi, że razem z nią były jeszcze trzy kobiety. Porywacz trzymał je na starej farmie. Gloria nie wiedziała, gdzie mieścił się dom, ponieważ, kiedy ją tam przywiózł, była nieprzytomna, a kiedy ją uwolniono, znajdowała się w stanie szoku. Na granicy śmierci głodowej. To był prawdziwy cud, że przeżyła. Escalante na chwilę przerwał. Przesunął językiem po wargach i wziął ponownie głęboki oddech. — Kobiety trzymane były nagie w zagrodach. Kostki miały skute łańcuchami. Kiedy porywacz przychodził, zawsze miał na twarzy maskę i kazał im nakładać kaptury. A potem... potem je torturował. — Escalante zamknął oczy i potrząsnął głową, jakby chciał uwolnić się od obrazów, zbyt bolesnych, by mógł je wytrzymać. — Nigdy nie prosiłem mojej żony, żeby opowiedziała mi, co robił, ale widziałem wyniki obdukcji... — Escalante ponownie przerwał. — Nie potrzebuję tych informacji, doktorze — odezwał się Stewart. — Nie są konieczne. — Dziękuję. — Najważniejsza jest dla nas identyfikacja. Każdy zapamiętany przez pańską żonę szczegół, który pomógłby nam udowodnić, że porywaczem nie był Peter Lake. — Rozumiem. Zapytam ją, ale jestem pewien, że nie będzie mogła wam pomóc. Doktor Escalante uścisnął dłoń Stewarta i odprowadził go do wyjścia. A potem wrócił do gabinetu i wziął do ręki fotografię swojej żony i córki.

2 Betsy miała wyznaczoną na piątek sprawę rozwodową. Wkładała właśnie do teczki akta, żeby przestudiować je w do-

mu, kiedy sekretarka poinformowała ją, że dzwoni Reggie Stewart. — Jak udała się podróż? — zapytała, podnosząc słuchawkę. — Doskonale, jednak niewiele udało mi się zdziałać. Cała ta sprawa jest jakaś dziwna i z każdą minutą staje się coraz dziwniejsza. — Mów dalej. — Nie mogę dokładnie powiedzieć, co jest grane, ale czuję, że ludzie, którzy na pierwszy rzut oka nie powinni mieć powodu, żeby kłamać, częstują mnie samymi łgarstwami. — Na czym polegają ich kłamstwa? — O to właśnie chodzi. Nie mam najmniejszego pojęcia. Ale wiem, że coś się za tym kryje. — Powiedz, czego się dotychczas dowiedziałeś — poprosiła Betsy. Stewart zrelacjonował jej treść rozmów, które odbył z Frankiem Grimsbo i doktorem Escalante. — Po wyjściu od doktora Escalante spędziłem trochę czasu w bibliotece publicznej, przeglądając dotyczące tamtych wydarzeń relacje w gazetach. Sądziłem, że znajdę wywiady z ofiarami albo gliniarzami. Nic z tych rzeczy. W imieniu burmistrza przemawiał szef policji John O’Malley. Oświadczył, że sprawcą był Waters. Śledztwo zamknięto. Ocalałe kobiety natychmiast pojechały do szpitala. Reardon trafiła do domu wariatów. Escalante nie chciał rozmawiać z reporterami. Tak samo Hazelton. Po kilku tygodniach zainteresowanie sprawą opadło. Zaczęły się inne sensacje. Ale z artykułów w gazetach i z tego, co powiedział O’Malley, nie sposób wywnioskować, co stało się z tymi kobietami. Potem uciąłem sobie pogawędkę z Royem Lenzerem, policjantem z Hunter’s Point. To ten facet, który próbuje odnaleźć akta dla Page’a. Wie o zaginięciu Gordon. Szukając akt, przetrząsnął cały jej dom. Bez skutku. Ktoś wywiózł kompletną dokumentację dotyczącą sprawy. Mówimy tutaj o całej półce raportów i fotografii. Dlaczego to zrobił? Po co wykradał całą furę papierów na temat liczącej sobie dziesięć lat sprawy? Co było w tych aktach? — Czy Oberhurst odwiedził tamtejszą policję?

— Pytałem o to Lenzera. Dzwoniłem również do Franka Grimsbo. Z tego, co udało mi się ustalić, wynika, że Oberhurst nie rozmawiał z nikim oprócz doktora Escalante. To nie ma najmniejszego sensu. Jeśli prowadził śledztwo na zlecenie Lisy Darius, pierwsze kroki powinien skierować na policję. — Niekoniecznie — zauważyła Betsy, po czym powtórzyła Stewartowi to, czego dowiedziała się od Gary’ego Telforda. — Ta sprawa budzi we mnie złe przeczucia, Reg — dodała. — Posłuchaj, jak ja to wszystko widzę... Powiedzmy, że jesteś pozbawionym skrupułów detektywem. Byłym więźniem, który porusza się na krawędzi prawa. Kimś, kto nie pogardzi małym szantażem. Żona bogatego biznesmena wynajmuje cię, ponieważ podejrzewa męża o romans. Daje ci również album z wycinkami, które dotyczą popełnionych przed wielu laty morderstw. Powiedzmy, że ten nieuczciwy detektyw leci do Hunter’s Point i rozmawia z doktorem Escalante. Doktor nie okazuje się zbyt rozmowny, ale przekazuje detektywowi dość informacji, aby ten mógł zlokalizować Samanthę Reardon, jedyną oprócz pani Escalante ocalałą ofiarę porywacza. Co powiesz, jeśli Oberhurst odnalazł Reardon, a ona rozpoznała w Peterze Lake’u człowieka, który ją porwał i torturował? — A potem Oberhurst wrócił do Portland i co dalej? — zapytał Stewart. — Uważasz, że zaczął szantażować seryjnego mordercę? Musiałby mieć nie po kolei w głowie. — Zastanów się, kim jest nasz nie zidentyfikowany mężczyzna, Reg. W słuchawce trwała przez chwilę cisza. — Niech to szlag — odezwał się w końcu Stewart. — Właśnie. Wiemy, że Oberhurst okłamał Lisę. Powiedział jej, że nie zajął się jeszcze sprawą Hunter’s Point, ale przecież tam pojechał. I bezpośrednio potem jakby zapadł się pod ziemię. Rozmawiałam ze wszystkimi adwokatami, którzy mogli korzystać z jego usług. Nie sposób się z nim skontaktować. Nie odpowiada na telefony. Odkopany na placu budowy mężczyzna jest jego wzrostu i budowy. O co chcesz się założyć, że ma złamany nos? — Nie zakładam się. Co zamierzasz teraz zrobić?

— Nie możemy nic zrobić. Darius jest naszym klientem. Jesteśmy jego agentami. Wszystkie te informacje są zastrzeżone. — Nawet jeśli zabił tego faceta? — Nawet jeśli zabił tego faceta. Betsy usłyszała, jak Stewart nabiera powietrza w płuca. — Ty jesteś szefową — oznajmił w końcu. — Co chcesz, żebym teraz zrobił? — Czy próbowałeś umówić się na spotkanie z Wayne’em Turnerem? — Nie da rady. Jego sekretarka twierdzi, że ma zbyt wiele zajęć z powodu przesłuchań w sprawie nominacji. — Do diabła. Gordon, Turner, Grimsbo. Wszyscy oni coś kryją. Może spróbujemy wyciągnąć coś od tego szefa policji. Jak on się nazywał? — O’Malley. Lenzer twierdzi, że przed dziewięcioma laty przeszedł na emeryturę i wyjechał na Florydę. — Dobrze — powiedziała Betsy. W jej głosie słychać było desperację. — Próbuj dalej odnaleźć Samanthę Reardon. Ona jest naszą największą szansą. — Zrobię to dla ciebie, Betsy. Ale gdyby chodziło o kogoś innego, poważnie bym się zastanowił. Muszę ci powiedzieć, że zazwyczaj nie przejmuję się tym, co robię, ale teraz zaczynam mieć wątpliwości. Nie podoba mi się ta sprawa. — To znaczy, że jest nas dwoje. Nie wiem po prostu, co robić. Nie jesteśmy nawet pewni, czy mam rację. Muszę to sprawdzić. — A jeśli okaże się, że masz rację? Co wtedy? — Nie mam pojęcia.

3 Betsy położyła Kathy o dziewiątej, przebrała się we flanelową nocną koszulę, zaparzyła sobie dzbanek kawy i rozłożyła na stole w jadalni akta piątkowego rozwodu. Kawa pomogła jej przezwyciężyć senność, ale myśli uparcie wracały do sprawy Dariusa. Czy był winien? Nie dawało jej spokoju pytanie,

które zadała Alanowi Page’owi podczas rozprawy: skoro poszkodowanych było sześć osób, w tym sześcioletnia dziewczynka, co mogło skłonić burmistrza i szefa policji Hunter’s Point do zamknięcia sprawy, jeśli istniał choćby cień podejrzenia, że prawdziwym mordercą nie jest Waters, ale Peter Lake lub ktokolwiek inny? To nie miało sensu. Odsunęła na bok dokumenty sprawy rozwodowej, położyła przed sobą żółty notatnik i zapisała punkt po punkcie wszystko, co wiedziała o Danusie. Lista zajęła bite trzy strony. Kiedy doszła do informacji, które przekazał jej tego popołudnia Stewart, przyszła jej do głowy pewna myśl. Zmarszczyła czoło. Wiedziała, że Samuel Oberhurst nie cofał się przed szantażem. Próbował go w stosunku do Gary’ego Telforda. Jeśli Martin Darius był rzeczywiście różanym mordercą, przyciśnięty do muru mógł bez skrupułów zamordować Oberhursta. Ale przypuszczenie Betsy, że odkopanym na terenie budowy niezidentyfikowanym mężczyzną jest Samuel Oberhurst, miało sens tylko wtedy, jeżeli Samantha Reardon rozpoznała w Martinie Dariusie mordercę. I tu właśnie kryła się niejasność. Po uratowaniu Samanthy policja musiała ją przecież przesłuchiwać. Skoro członkowie grupy roboczej podejrzewali, że to Peter Lake, a nie Henry Waters jest porywaczem, musieli pokazać Reardon fotografię Lake’a. Jeśli zidentyfikowała Lake’a jako porywacza, co mogło skłonić burmistrza i szefa policji do ogłoszenia, że mordercą jest Waters? Dlaczego sprawa została zamknięta? Doktor Escalante powiedział, że Samanthę Reardon skierowano do szpitala psychiatrycznego. Może nie sposób jej było od razu przesłuchać. Ale kiedyś przecież musiało do tego dojść. Grimsbo oznajmił Reggiemu, że Nancy Gordon miała obsesję na punkcie tej sprawy i nigdy nie uwierzyła, że sprawcą był Waters. Przypuśćmy więc, że Reardon zidentyfikowała w jakimś momencie Lake’a. Dlaczego Gordon albo ktoś inny nie wznowili śledztwa? Może nikt nie przesłuchiwał Samanthy Reardon aż do chwili, kiedy zwrócił się do niej Oberhurst. Ale czy Samantha nie dowiedziała się, że policja oskarżyła niewłaściwego człowieka? Może doznany uraz był tak silny, że chciała zapo-

mnieć o wszystkim, co się jej przytrafiło, nawet jeśli oznaczało to, że Lake uniknie kary. Skoro jednak chciała zapomnieć, dlaczego powiedziała Oberhurstowi, że Lake był porywaczem? Betsy westchnęła. Czegoś tu brakowało. Wstała i przeniosła się z filiżanką kawy do salonu. W wiklinowym koszu przy jej ulubionym fotelu tkwił niedzielny nowojorski Times. Wzięła go do ręki. Czasami łatwiej jest rozwiązać problem, na chwilę o nim zapominając. Przeczytała wcześniej dział recenzji książkowych i dział poświęcony sztuce, ale nie zaglądała jeszcze do przeglądu wydarzeń tygodnia. Ominęła artykuł o walkach na Ukrainie i kolejny, opisujący eskalację wrogich aktów między Koreą Południową i Północną. Wszędzie ginęli ludzie. Przewróciła stronę i zaczęła czytać życiorys Raymonda Colby’ego. Wiedziała, że Colby otrzyma nominację, i raczej ją to martwiło. Sąd Najwyższy przestał już być miejscem, w którym ścierały się różnorodne opinie. Dominujące role grali w nim zamożni biali mężczyźni o identycznej przeszłości i identycznych zapatrywaniach. Ludzie, którzy nie mieli pojęcia, co znaczy być biednym i bezradnym, powoływani do tej instytucji przez republikańskich prezydentów wyłącznie dlatego, że stawiali interesy bogatych i rządu ponad prawa jednostki. Colby wcale się od nich nie różnił. Absolwent Harvardu, dyrektor generalny Marlin Steel, gubernator stanu Nowy Jork, a przez ostatnie dziewięć lat senator Stanów Zjednoczonych. Betsy przeczytała o jego dokonaniach na stanowisku gubernatora i senatora, przewidywaniach, w jaki sposób będzie głosował w kilku oczekujących na rozpatrzenie przez Sąd Najwyższy sprawach, i ominęła kolejny artykuł na tematy gospodarcze. Skończywszy czytać gazetę, wróciła do jadalni. Sprawa rozwodowa była trudna. Klientka Betsy i jej mąż nie mieli dzieci i zgodzili się na podział prawie całego mienia, ale oboje walczyli do upadłego o tani pejzaż, który kupili od ulicznego artysty w Paryżu podczas swego miodowego miesiąca. Pójście do sądu w sprawie tego głupiego obrazka kosztowało ich dziesięć razy więcej, niż wynosiła jego wartość, żadne jednak nie zamierzało ustąpić. Oczywiste było, że to

wcale nie ten pejzaż podsyca ich gniew. Betsy, kiedy miała do czynienia z takimi sprawami, żałowała, że nie wstąpiła do klasztoru. Musiała jednak przyznać w duchu, że właśnie one przynosiły jej największy dochód. Zaczęła czytać podanie o rozwód i w tej samej chwili przypomniała sobie pewną informację, którą przeczytała w artykule o Raymondzie Colbym. Odłożyła na bok podanie. Objawienie spłynęło na nią tak nagle, że zakręciło jej się w głowie. Wróciła do salonu i przeczytała ponownie życiorys Colby’ego. Wszystko się zgadzało. Colby był senatorem przez dziewięć lat. Szef policji John O’Malley przed dziewięciu laty przeszedł na emeryturę i wyjechał na Florydę. Frank Grimsbo od dziewięciu lat pracował w Marlin Steel, starej firmie Colby’ego. Wayne Turner był asystentem administracyjnym senatora. W domu było gorąco, ale Betsy miała wrażenie, że trzyma w ramionach wielki blok lodu. Wróciła do jadalni i przeczytała ponownie listę faktów dotyczących Dariusa. Wszystko tu było. Wystarczyło spojrzeć na to w odpowiedni sposób i sprawa stawała się jasna. Martin Darius był różanym mordercą. Policja z Hunter’s Point wiedziała o tym, ogłaszając, że sprawcą jest Henry Waters, i zamykając śledztwo. A Betsy odkryła teraz, w jaki sposób Peter Lake zdołał opuścić Hunter’s Point, mając ręce splamione krwią niewinnych ofiar. Nie potrafiła tylko zgadnąć, dlaczego gubernator stanu Nowy Jork konspirował wspólnie z policją i burmistrzem Hunter’s Point, żeby uwolnić od odpowiedzialności seryjnego mordercę.

Rozdział 16 1 Na dworze świeciło słońce, ale temperatura spadła poniżej zera. Betsy powiesiła palto na wieszaku, zatarła race i poprosiła sekretarkę o kawę. Policzki szczypały ją od zimna. Kiedy Ann stawiała na podstawce parujący kubek, Betsy wykręcała już numer w Waszyngtonie. — Biuro senatora Colby’ego. — Chciałabym mówić z Wayne’em Turnerem. — Połączę panią z jego sekretarką. Betsy podniosła kubek. Trzęsła jej się ręka. Chciała, żeby jej głos brzmiał pewnie, ale śmiertelnie się bała. — Czym mogę służyć? — odezwał się miły kobiecy głos. — Nazywam się Betsy Tannenbaum. Jestem adwokatem w Portland, w Oregonie. Chciałabym rozmawiać z panem Turnerem. — Pan Turner jest bardzo zajęty w związku z przesłuchaniami senatora w Kongresie. Jeśli zostawi mi pani swój numer, zadzwoni do pani, kiedy będzie miał wolną chwilę. Betsy wiedziała, że Turner nigdy nie odpowie na jej telefon. Istniał tylko jeden sposób, żeby zmusić go do rozmowy. Była przekonana, że wie, co zdarzyło się w Hunter’s Point, i musiała postawić wszystko na jedną kartę. — Ta sprawa nie może czekać. Niech pani poinformuje pana Turnera, że dzwoni adwokat Petera Lake’a — powiedziała, po czym poprosiła sekretarkę, żeby przekazała Turnerowi coś jeszcze. Kiedy sekretarka kazała jej powtórzyć wiadomość, dodała: — Jeśli pan Turner nie będzie chciał ze mną rozmawiać, proszę powiedzieć mu, że tym, co mam do powiedzenia, na pewno zainteresuje się prasa. Sekretarka poprosiła ją, by zaczekała. Betsy zamknęła oczy

i próbowała zastosować technikę medytacji, której nauczyła się na zajęciach YWCA. Nie pomogło. Kiedy w słuchawce odezwał się Turner, o mało nie podskoczyła w miejscu. — Kto mówi? — warknął. — Przedstawiłam się już pańskiej sekretarce, panie Turner. Nazywam się Betsy Tannenbaum i jestem adwokatem Martina Dariusa. Kiedy mieszkał w Hunter’s Point, znał go pan pod nazwiskiem Petera Lake’a. Chcę natychmiast rozmawiać z senatorem Colbym. — Senator jest bardzo zajęty w związku z przesłuchaniami w Kongresie, pani Tannenbaum. Czy nie możemy z tym poczekać do ich zakończenia? — Nie zamierzam czekać, aż senator zainstaluje się bezpiecznie w Sądzie Najwyższym, panie Turner. Jeśli nie zechce ze mną rozmawiać, będę zmuszona zwrócić się do prasy... — Do diabła, jeśli rozpowszechni pani jakieś nieodpowiedzialne... — Proszę się uspokoić. Gdyby choć przez chwilę pan się nad tym zastanowił, wiedziałby pan, że nagłośnienie sprawy zaszkodzi mojemu klientowi. Zrobię to tylko w ostateczności. Ale nie dam się spławić. — Skoro wie pani o Lake’u i o senatorze, dlaczego pani to robi? — zapytał Turner. Betsy nie odpowiedziała od razu. Turner zadał trafne pytanie. Dlaczego zatrzymuje to, o czym wiedziała, dla siebie? Dlaczego nie zwierzyła się Reggiemu Stewartowi? Dlaczego chce przemierzyć cały kraj, żeby uzyskać odpowiedź na tych kilka pytań? — Robię to dla samej siebie, panie Turner. Muszę wiedzieć, jakiego rodzaju człowieka reprezentuję. Muszę poznać prawdę. Muszę spotkać się z senatorem Colbym. Jutro mogę przylecieć do Waszyngtonu. Turner przez kilka sekund milczał. Betsy wyjrzała przez okno. W biurze po drugiej stronie ulicy dwaj mężczyźni bez marynarek dyskutowali nad arkuszem technicznej kalki. Piętro wyżej grupa sekretarek stukała w klawiatury komputerów. Jeszcze wyżej zobaczyła odbijające się w szklanej ścianie budynku obłoki. Zabarwione na zielono chmury sunęły po zabar-

wionym na zielono niebie. — Porozmawiam z senatorem Colbym i zadzwonię do pani — powiedział w końcu Turner. — Nie stanowię zagrożenia, panie Turner. Nie zależy mi na tym, żeby zaszkodzić nominacji senatora. Proszę mu to powtórzyć. Turner odłożył słuchawkę i Betsy wypuściła z płuc powietrze. Nie przywykła grozić senatorom Stanów Zjednoczonych ani zajmować się sprawami, których ujawnienie mogło pogrzebać reputację wybitnych polityków. A potem przypomniała sobie Andreę Hammermill i Grace Peterson. Dwukrotnie już wzięła na ramiona ciężar ratowania ludzkiego życia. Nie istniała większa od tej odpowiedzialność. Colby był zwyczajnym człowiekiem, nawet jeśli pełnił funkcję senatora. I mógł ponosić winę za to, że Martin Darius zamordował trzy niewinne kobiety w Portland. — Nora Sloane na jedynce — zawiadomiła ją przez interkom Ann. Było już dziesięć po ósmej, a za kwadrans dziewiąta Betsy umówiła się w budynku sądu ze swoją klientką. Musiała skoncentrować się na jej sprawie rozwodowej i mogła poświęcić Norze zaledwie minutkę. — Wybacz, że zawracam ci głowę — powiedziała przepraszającym tonem Sloane. — Pamiętasz, jak mówiłyśmy o tym, że mogłabym porozmawiać z twoją matką i Kathy? Może udałoby się to załatwić w ten weekend? — Chyba nie będzie mnie w Portland. Ale moja mama zaopiekuje się prawdopodobnie Kathy, więc będziesz mogła pogawędzić z nimi dwiema. Mama na pewno się ucieszy, że ktoś chce z nią przeprowadzić wywiad. Porozmawiam z nią i zadzwonię do ciebie. Jaki jest twój numer? — Lepiej będzie, jak ja zadzwonię. Trudno mnie zastać. — W porządku. Za pół godziny zaczyna się rozprawa. Powinna się skończyć koło dwunastej. Zadzwoń do mnie po południu. Betsy spojrzała na zegarek. Miała dwadzieścia minut, żeby przygotować się do rozprawy, i ani chwili na rozmyślania o Martinie Dariusie.

2 Nazwisko Bena Singera, adwokata, który prowadził sprawę rozwodową Samanthy Reardon, Reggie Stewart odnalazł, przeglądając akta sądowe. Singer od wielu lat nie miał od Reardon żadnej wiadomości, ale podał Stewartowi jej adres. Mieszkała niedaleko miasteczka uniwersyteckiego. W pobliżu uniwersytetu stały w cieniu dębów i wiązów otoczone zadbanymi trawnikami stare jednorodzinne domy, ale parę przecznic za kampusem, obok autostrady, wybudowano kilka wielopiętrowych bloków i pensjonatów, w których wynajmowali pokoje studenci. Zamiast sprawdzać po kolei otynkowane na szaro budynki, Stewart skręcił na parking. W nocy spadł śnieg. Reggie wysiadł z samochodu, dał duży krok, omijając zaspę, i ruszył uprzątniętym chodnikiem w stronę biura administracji. Drzwi otworzyła kobieta w grubych spodniach i zielonym wełnianym swetrze. Twarz miała zaczerwienioną, w ręku trzymała papierosa. W truskawkowego koloru włosach tkwiły lokówki. — Nazywam się Reggie Stewart. Szukam kierownika administracji. — Nie mamy wolnych miejsc — odparła szorstko kobieta. Stewart wręczył jej swoją wizytówkę. Wsadziła papierosa do ust i uważnie się jej przyjrzała. — Pani jest kierowniczką? — zapytał Stewart. Kobieta kiwnęła głową. — Próbuję znaleźć Samanthę Reardon. To jest jej ostatni adres, jaki udało mi się zdobyć. — Czego pan od niej chce? — zapytała. — Pani Reardon może być w posiadaniu informacji, które uwolnią od podejrzeń mojego klienta. — W takim razie nie ma pan szczęścia. Nie ma jej tutaj. — Wie pani, kiedy wróci? — Nie mam pojęcia. Nie ma jej od lata. — Kierowniczka ponownie przyjrzała się wizytówce. — Ten drugi detektyw też był z Portland. Zapamiętałam go, ponieważ był pierwszym facetem z Oregonu, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Pan jest drugi.

— Facet był duży i miał złamany nos? — Zgadza się pan. Zna go pan? — Osobiście nie. Kiedy się zjawił? — Było gorąco. Tyle pamiętam. Reardon wyjechała nazajutrz. Zapłaciła z góry czynsz za następny miesiąc. Powiedziała, że nie wie, jak długo jej nie będzie. A potem, tydzień później, wróciła i wyprowadziła się. — Czy zostawiła pani coś na przechowanie? — Nie. Apartament jest umeblowany, a ona prawie nie miała własnych rzeczy. — Kierowniczka pokręciła głową. — Byłam tam raz na górze, żeby naprawić cieknący zlew. Ani jednego obrazka na ścianie, ani jednej figurki na stole. Mieszkanie wyglądało dokładnie jak wtedy, kiedy się wprowadziła. Aż ciarki chodziły po plecach. — Rozmawiała pani z nią kiedyś? — Jasne. Widywałam ją od czasu do czasu. Ale ograniczało się to głównie do „dzień dobry” i „co słychać” z mojej strony i mniej więcej tego samego z jej strony. Była dość zamknięta. — Miała jakąś pracę? — Jasne. Gdzieś pracowała. Wydaje mi się, że była sekretarką albo recepcjonistką. Kimś w tym rodzaju. Pracowała chyba u jakiegoś doktora. Tak, u doktora, prowadziła mu księgowość. Zgadza się. Wyglądała też jak księgowa. Prawdziwa myszka. Niezbyt o siebie dbała, choć miała całkiem niezłą figurę. Wysoka, wysportowana. Ale zawsze ubierała się jak stara panna. — Nie ma pani przypadkiem jej zdjęcia? — Skąd wzięłabym jej zdjęcie? Mówiłam już panu, nie sądzę, żeby w ogóle miała jakieś zdjęcia w tym mieszkaniu. Dziwne. Każdy ma jakieś obrazki, bibeloty, rzeczy, które przypominają stare dobre czasy. — Niektórzy ludzie wolą zapomnieć o przeszłości — powiedział Stewart. Kierowniczka zaciągnęła się papierosem i pokiwała ze zrozumieniem głową. — Złe wspomnienia? — Najgorsze — odparł Stewart. — Najgorsze, jakie można sobie wyobrazić.

3 — Pomogę ci posprzątać naczynia — powiedziała Rita. Zostawiły je na stole w kuchni, żeby móc obejrzeć razem z Kathy jej ulubiony program przed położeniem małej do łóżka. — Zanim zapomnę... — odezwała się Betsy, składając razem talerzyki. — Może do ciebie zadzwonić niejaka Nora Sloane. Dałam jej twój numer. To ta dziennikarka, która pisze o mnie artykuł do Pacific West. — Tak? — Chce przeprowadzić wywiad z tobą i z Kathy, żeby dowiedzieć się o mnie czegoś więcej. — Chce przeprowadzić ze mną wywiad? — rozpromieniła się Rita. — Tak, mamo. Masz szansę zyskać nieśmiertelność. — Ty jesteś moją nieśmiertelnością, kochanie, ale jeśli zadzwoni, chętnie się z nią umówię — odparła Rita. — Kto lepiej od twojej matki potrafi powiedzieć jej, jaka jesteś naprawdę? — Tego się właśnie obawiam. Betsy opłukała talerze i filiżanki, a Rita włożyła je do zmywarki. — Zostaniesz jeszcze trochę, mamo? Chcę się ciebie w pewnej sprawie poradzić — powiedziała Betsy. — Jasne. — Chcesz kawę czy herbatę? — Może być kawa. Betsy nalała dwie filiżanki i zaniosła je do salonu. — Chodzi o sprawę Dariusa — powiedziała. — Nie wiem, co mam robić. Wciąż myślę o tych kobietach, o tym, co przeszły. A jeśli to on je zabił? — Czy nie powtarzałaś mi zawsze, że to, czy twój klient jest winny, czy niewinny, nie ma znaczenia? Jesteś jego adwokatem. — Wiem. To właśnie zawsze powtarzam. I wierzę w to. A poza tym będę potrzebować pieniędzy, które dostanę za tę sprawę, jeśli Rick i ja... jeśli weźmiemy rozwód. Zależy mi też na prestiżu. Nawet jeśli przegram, będę znana jako adwokat Martina Dariusa. Ta sprawa lokuje mnie w pierwszej lidze. Je-

śli się wycofam, będę miała reputację kogoś, kto nie potrafi znieść presji, jaka towarzyszy poważnemu procesowi. — Ale martwi cię, że możesz go z tego wyciągnąć? — O to właśnie chodzi, mamo. Wiem, że potrafię go wyciągnąć. Page ma bardzo kruchy materiał dowodowy. Sędzia Norwood powiedział mu to już podczas posiedzenia w sprawie kaucji. Ale ja wiem o rzeczach, o których Page nie ma pojęcia, i po prostu... — Betsy pokręciła głową. — Ktoś musi bronić Martina Dariusa — oświadczyła spokojnym tonem Rita. — Jeśli ty się wycofasz, zrobi to inny adwokat. Słucham tego, co opowiadasz o zagwarantowaniu każdemu, nawet mordercom i handlarzom narkotykami, uczciwego procesu, i trudno mi się z tym pogodzić. Weźmy choćby kogoś, kto robi te rzeczy kobietom. Kto robi je komukolwiek. Chciałoby się na niego splunąć. Ale ty nie bronisz tego człowieka. Ty bronisz systemu, który jest dobry. Czy nie to właśnie zawsze mi powtarzałaś? — Tak to wygląda w teorii, lecz co robić, jeśli zbiera ci się po prostu na wymioty? Co robić, jeśli nie możesz zasnąć, bo wiesz, że pomagasz uwolnić kogoś, kto... On robił te same rzeczy w Hunter’s Point, mamo. Jestem tego pewna. Kto stanie się następną ofiarą, jeśli go wydostanę? Wciąż myślę, przez co musiały przejść te kobiety. Samotne, bezradne, odarte z wszelkiej godności. Rita wyciągnęła dłoń i wzięła za rękę swoją córkę. — Jestem taka dumna z tego, jak ułożyłaś swoje życie. Kiedy byłam dziewczyną, nigdy nie marzyłam, żeby zostać adwokatem. To ważna profesja. Ty też jesteś ważna. Robisz ważne rzeczy. Rzeczy, których inni ludzie nie mają odwagi robić. Ale trzeba płacić za to cenę. Myślisz, że prezydent ma spokojny sen? Albo sędziowie? Generałowie? Poznajesz tę gorszą stronę odpowiedzialności. Z tymi maltretowanymi kobietami sprawa była prosta. Byłaś po strome Pana Boga. Teraz Bóg jest przeciwko tobie. Ale musisz wykonywać swoją pracę, nawet jeśli wiąże się to z cierpieniem. Musisz trzymać się tego, co robisz. Nie możesz wycofywać się przy pierwszej lepszej okazji. Betsy wybuchnęła nagle płaczem. Rita przysunęła się i ob-

jęła ją ramieniem. — Jestem zupełnie rozkojarzona, mamo. Tak bardzo kochałam Ricka. Dałam mu wszystko, a on mnie zostawił. Gdyby był tutaj, żeby mi pomóc... Nie mogę sobie z tym sama poradzić. — Owszem, możesz. Jesteś silna. Nikt nie dokonałby tego co ty, gdyby nie był silny. — Dlaczego ja to widzę zupełnie inaczej? Czuję się pusta, zużyta. — Trudno jest zobaczyć siebie w ten sam sposób, w jaki widzą cię inni. Wiesz, że nie jesteś doskonała, w związku z czym wyolbrzymiasz własne słabości. Ale masz w sobie dużo siły, wierz mi. Rita przerwała. Przez chwilę patrzyła prosto przed siebie, a potem spojrzała na Betsy. — Chcę powiedzieć ci coś, o czym nie wie nikt inny. W dniu, kiedy zmarł twój ojciec, o mało nie odebrałam sobie życia. — Mamo! — Kiedy zasnęłaś, wyjęłam tabletki z szafki w łazience i usiadłam w naszej sypialni. Patrzyłam na nie chyba przez godzinę, ale nie mogłam się zdecydować. Ty mi na to nie pozwoliłaś. Myśl o tobie. Myśl, że nie będę mogła patrzeć, jak dorastasz. Że nigdy nie dowiem się, jak ułożyłaś sobie życie. Fakt, że nie łyknęłam w końcu tych tabletek, był najmądrzejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiłam, ponieważ mogę cię teraz oglądać. I jestem z ciebie dumna. — A co, jeśli ja sama nie jestem z siebie dumna? Jeśli robię to tylko dla pieniędzy lub sławy? Jeśli pomagam uniknąć kary naprawdę złemu człowiekowi, który będzie mógł dzięki temu zadawać ból i cierpienia następnym niewinnym ofiarom? — Nie wiem, co ci powiedzieć — odparła Rita. — Nie znam wszystkich faktów i dlatego nie mogę się postawić na twoim miejscu. Ale ufam ci i wiem, że postąpisz we właściwy sposób. Betsy otarła łzy. — Przepraszam, że zawracam ci tym wszystkim głowę, ale po odejściu Ricka jesteś jedyną osobą, której mogę się zwierzyć.

— Cieszę się, że potrafię się czasem do czegoś przydać — odparła z uśmiechem Rita. Betsy uściskała ją. Dobrze było popłakać i dobrze było wyrzucić z siebie to, co tłamsiła w środku, nie wydawało jej się jednak, by przybliżyła się choćby o krok do rozwiązania dręczących ją problemów.

Rozdział 17

Raymond Colby stał w niedzielne popołudnie przed kominkiem w swoim gabinecie, czekając na adwokat, która miała przybyć z Portland. Służący rozpalił ogień. Senator wyciągnął do przodu ręce, żeby się ogrzać i pozbyć uczucia chłodu, które niewiele miało jednak wspólnego z marznącą mżawką, przeganiającą jego sąsiadów z ulic Georgetown. Frontowe drzwi otworzyły się i zamknęły. Chyba to Wayne Turner i Betsy Tannenbaum. Colby poprawił marynarkę. Czego chciała Tannenbaum? To było podstawowe pytanie. Czy należała do ludzi, którym można trafić do przekonania? Czy miała swoją cenę? Turner był przekonany, że adwokat Lake’a nie wie wszystkiego, ale z całą pewnością wiedziała dosyć, żeby pogrzebać szanse na nominację. Może kiedy pozna fakty, przejdzie na ich stronę. Ujawnienie prawdy zniszczy przecież nie tylko jego, Raymonda Colby’ego, lecz i jej klienta. Drzwi gabinetu otworzyły się i Wayne Turner wpuścił do środka Betsy. Colby zmierzył uważnym wzrokiem swego gościa. Betsy Tannenbaum była atrakcyjna, ale od razu wyczuł, że nie należy do kobiet kupczących swą urodą. Miała na sobie prosty czarny kostium i kremową bluzkę. Bardzo rzeczowa i lekko zdenerwowana, zgadywał, świadoma, że znalazła się poza własną sferą, ale zdecydowana stawić czoło potężnemu politykowi na jego własnym terytorium. Uśmiechnął się i wyciągnął dłoń. Jej uścisk był silny i pewny. Betsy popatrzyła senatorowi prosto w oczy i zmierzyła go podobnie taksującym spojrzeniem jak to, które on jej posłał. — Jak się udał lot? — zapytał Colby. — Dobrze, dziękuję — odparła Betsy. Rozejrzała się po przytulnym gabinecie. Przy kominku stały

trzy fotele z wysokimi oparciami. Senator wskazał gestem w ich stronę. — Czy ma pani ochotę napić się czegoś na rozgrzewkę? — Poproszę filiżankę kawy. — Nic mocniejszego? — Nie, dziękuję. Betsy usiadła w fotelu najbliżej okna, Colby zajął środkowy. Wayne Turner nalał kawy ze srebrnego dzbanka, stojącego na zabytkowym orzechowym stoliku. Betsy utkwiła wzrok w ogniu. Jadąc z lotniska, nie zwróciła prawie uwagi na pogodę. Dopiero teraz, kiedy znalazła się w środku, przeszedł ją zimny dreszcz — spóźniona reakcja na napięcie, w jakim pozostawała od kilku godzin. Wayne Turner wręczył jej kruchą porcelanową filiżankę ozdobioną delikatnymi, ręcznie malowanymi różami. Kwiaty miały odcień jasnego różu, łodygi pociągnięte były złotem. — Czym mogę pani służyć, pani Tannenbaum? — Wiem, co pan zrobił dziesięć lat temu w Hunter’s Point, senatorze. Chcę wiedzieć dlaczego. — Co takiego pani zdaniem zrobiłem? — Skorumpował pan tamtejszą policyjną grupę roboczą, zniszczył akta śledztwa i zmontował spisek, żeby uchronić przed karą bestialskiego seryjnego mordercę, który czerpie przyjemność z torturowania kobiet. Colby pokiwał ze smutkiem głową. — Część z tego, co pani mówi, to prawda, ale nie wszystko. Żaden z członków grupy roboczej nie został skorumpowany. — Wiem, w jaki sposób zostali wynagrodzeni — odparła krótko Betsy. — Co pani wie? Betsy zaczerwieniła się. Na trop afery wpadła wyłącznie, analizując liczne koincydencje i nieprawdopodobieństwa, nie chciała jednak sprawiać wrażenia, że się przechwala. Z drugiej strony czuła, że przedstawiając Colby’emu, jak do tego doszła, przekona go, iż nie da się wykpić sianem. — Wiem, że kadencja senatora trwa sześć lat — odpowie działa — i że znajduje się pan w połowie swojej drugiej kadencji. To oznacza, że jest pan senatorem Stanów Zjed-

noczonych od dziewięciu lat. Dziewięć lat temu Frank Grimsbo rzucił nisko płatną pracę w komisariacie policji w małym mieście, żeby objąć dobrze płatną posadę w Marlin Steel, pańskiej starej firmie. Dziewięć lat temu John O’Malley, komendant tego komisariatu, przeszedł na emeryturę i przeniósł się na Florydę. Wayne Turner, kolejny członek grupy roboczej, jest pańskim asystentem administracyjnym. Zadałam sobie pytanie, jakim cudem mogło się nagle tak dobrze powieść wszystkim trzem pracownikom tego samego komisariatu i dla czego powiodło im się tak dobrze w roku, w którym zdecydował się pan ubiegać o fotel senatora. Odpowiedź jest prosta. Zostali dobrze opłaceni, żeby trzymać język za zębami i zniszczyć akta różanego mordercy. Colby kiwnął głową. — Wspaniale to pani wydedukowała, ale tylko częściowo słusznie. Możemy tutaj mówić o wynagrodzeniu, nie o korupcji. Frank Grimsbo doszedł do stanowiska szefa ochrony już po tym, kiedy pomogłem mu otrzymać pracę w Marlin Steel. Komendant O’Malley dostał ataku serca i musiał przejść na emeryturę. Jestem bardzo bogatym człowiekiem. Wayne powiedział mi, że John ma kłopoty finansowe, i postarałem się mu pomóc. A sam Wayne w okresie, gdy miały miejsce porwania i zabójstwa, studiował zaocznie prawo. Kiedy dwa lata później zrobił dyplom, pomogłem mu załatwić pracę w Waszyngtonie, jednak wcale nie w moim biurze. Wayne dołączył do nas dopiero rok przed upływem mojej pierwszej kadencji. W tym czasie cieszył się już doskonałą opinią na Kapitolu. Kiedy mój poprzedni asystent administracyjny, Larry Merrill, odszedł, żeby prowadzić własną kancelarię na Manhattanie, zapytałem Wayne’a, czy chce zająć jego miejsce. Jak więc pani widzi, kulisy tych wszystkich faktów nie są tak złowrogie, jak pani przypuszcza. — Ale mam rację, jeśli chodzi o akta. — Zadbał o to komendant O’Malley. — A ułaskawienie? Colby nagle jakby bardzo się postarzał. — Każdy popełnił w swoim życiu coś, czego żałuje. Myślę o Hunter’s Point przez cały czas, ale nie sądzę, żeby mogło się

to inaczej skończyć. — Jak pan mógł zrobić coś takiego, senatorze? Ten osobnik nie zna ludzkich uczuć. Musiał pan wiedzieć, że za jakiś czas, w jakimś innym miejscu zacznie to robić ponownie. Colby odwrócił się do Betsy twarzą, ale wcale na nią nie patrzył. Wydawał się kompletnie zagubiony, niczym człowiek, któremu oznajmiono właśnie, że cierpi na nieuleczalną chorobę. — Wiedzieliśmy o tym, niech Bóg nam wybaczy. Wiedzieliśmy, ale nie mieliśmy innego wyjścia.

Część piąta Hunter’s Point

Rozdział 18

1 Peter Lake stłukł szybkę w kuchennych drzwiach, żeby móc sięgnąć między ostrymi odłamkami i otworzyć je od środka. Nancy Gordon usłyszała brzęk szkła, a potem skrzypienie zardzewiałych zawiasów. Uniosła się na łóżku i utkwiła wzrok w drzwiach, próbując dojrzeć coś w panujących w sypialni ciemnościach. Jeszcze przed dwiema godzinami siedziała samotnie w pokoju grupy roboczej. Kiedy Lake pojawił się, żeby powiedzieć, że usłyszał o śmierci Henry’ego Watersa w najświeższych wiadomościach, odparła zgodnie z planem, że on też według niej należał do kręgu podejrzanych — po pierwsze dlatego, że zwlekał aż pięćdziesiąt pięć minut z zawiadomieniem policji o morderstwach, po drugie, ponieważ śledził Watersa. Lake poczuł się zagrożony, Nancy zapewniła go jednak, że uwierzyła w końcu w winę Watersa i nikomu nie mówiła o swoich podejrzeniach. Stłumiwszy ziewnięcie poinformowała go, że wraca do domu. Od tego czasu leżała w łóżku, czekając. Czarne spodnie, czarna kominiarka i czarny golf pomogły Lake’owi roztopić się w ciemności. W ręku trzymał brzydki rewolwer z krótką lufą. Nancy nie usłyszała, jak przechodzi przez salon. Nagle w progu, w którym jeszcze przed chwilą nie było nikogo, pojawiła się jego sylwetka. Kiedy zapalił światło, Nancy usiadła w łóżku, udając zaskoczenie. Lake ściągnął z głowy kominiarkę. — Wiedziałaś o wszystkim, prawda, Nancy? Gordon wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczyma, tak jakby jego nocna wizyta była dla niej całkowitą niespodzianką. — Naprawdę cię lubię, ale nie mogę ryzykować, że do-

prowadzisz do wznowienia śledztwa — powiedział. Gordon spojrzała na rewolwer. — Nie wierzysz chyba, że ujdzie ci na sucho zabicie gliniarza. — Nie mam wielkiego wyboru. Jesteś zdecydowanie zbyt inteligentna. Wcześniej czy później zorientowałabyś się, że Waters był niewinny, i dobrałabyś mi się do skóry. Mogłabyś nawet zdobyć wystarczająco dużo dowodów, żeby przekonać ławę przysięgłych. Lake obszedł dookoła łóżko. — Połóż obie ręce na prześcieradle i zsuń je powoli na dół — polecił, machając rewolwerem. Noc była gorąca i Nancy leżała tylko pod pojedynczym lekkim prześcieradłem. Ściągnęła je powoli w dół, starając się spiętrzyć materiał obok lewego biodra, tak aby Lake nie zobaczył zarysu ukrytego tam rewolweru. Miała na sobie wąskie figi i koszulkę, która zwinęła się pod piersiami, odsłaniając napięte mięśnie brzucha. Lake cicho westchnął. — Bardzo ładnie — stwierdził. — A teraz zdejmij koszulkę. Nancy postarała się, żeby na jej twarzy odbiło się przerażenie. — Nie zamierzam cię gwałcić — zapewnił ją Lake. — Chociaż nie powiem, żebym nie miał ochoty. Dużo fantazjowałem na twój temat, Nancy. Wyobrażałem sobie, jak mógłbym się z tobą zabawiać. Tak bardzo różnisz się od innych kobiet. W większości są takie miękkie, bezwolne jak krowy, i tak łatwo je wytresować. Ty jesteś twarda. Jestem pewien, że stawiałabyś opór. Dostarczyłabyś mi mnóstwo przyjemności. Ale chcę, żeby władze uwierzyły, że różanym mordercą jest Henry Waters, w związku z czym zginiesz podczas włamania. Nancy spojrzała na Lake’a z niesmakiem. — Jak mogłeś zabić swoją żonę i córkę? — Nie myślisz chyba, że to zaplanowałem. Kochałem je, Nancy. Ale Sandy znalazła liścik i różę, którymi nazajutrz miałem zamiar się posłużyć. Nie jestem wcale z siebie dumny. Wpadłem w panikę. Nie przychodziło mi do głowy żadne wyjaśnienie, które mógłbym przedstawić Sandy w chwili, gdy treść listów zostałaby publicznie ujawniona. Wiedziałem, że zawiadomi policję i będzie po mnie. — Jak wytłumaczysz zabójstwo Melody? Była jeszcze ma-

łym dzieckiem. Lake wydawał się autentycznie wytrącony z równowagi. — Myślisz, że to było łatwe? — Zadrżały mu wargi. W kąciku oka zalśniła łza. — Sandy krzyknęła. Dopadłem jej, zanim zdążyła zrobić to ponownie, ale Melody i tak ją usłyszała. Stała na schodach i wpatrywała się we mnie przez słupki poręczy. Wziąłem ją na ręce i przytuliłem do siebie, zastanawiając się, czy istnieje jakiś sposób, żeby ją oszczędzić. Niestety nie było żadnego, w związku z czym postarałem się, żeby odbyło się to w miarę bezboleśnie. To była najtrudniejsza rzecz, jaką zrobiłem w życiu. — Pozwól, że ci pomogę, Peter. Nigdy cię nie skażą. Porozmawiam z prokuratorem okręgowym. Zostaniesz uznany za niepoczytalnego. Lake uśmiechnął się ze smutkiem. — To się nigdy nie uda, Nancy. Nikt nie pozwoli mi się tak łatwo z tego wywinąć. Pomyśl o tym, co zrobiłem Pat. Pomyśl o innych. Poza tym nie jestem wcale wariatem. Zrozumiałabyś to, gdybyś wiedziała, dlaczego to robiłem. — Powiedz mi. Chcę zrozumieć. — Przykro mi, ale nie mamy czasu. Poza tym dla ciebie to i tak bez znaczenia. Musisz umrzeć. — Proszę, Peter. Chciałabym wiedzieć. Musi być jakiś powód, dla którego zdecydowałeś się na tak genialny plan. Lake uśmiechnął się z wyższością. — Nie próbuj mi pochlebiać. To nic nie da. Jaki ma sens odwlekanie tego, co i tak musi się zdarzyć? — Możesz mnie najpierw zgwałcić. Zwiąż mnie. Chcesz tego, prawda? Będę bezbronna — błagała, wsuwając prawą rękę pod prześcieradło. — Nie poniżaj się, Nancy. Myślałem, że masz więcej klasy od innych. Nagle zobaczył ruch jej ręki. Zmienił się na twarzy. — A to co takiego? Gordon sięgnęła po broń. Lake uderzył ją w policzek rewolwerem. Chrupnęła pęknięta kość. Nancy zrobiło się czarno przed oczyma. Po drugiej stronie łóżka otworzyły się z trzaskiem drzwi szafy. Lake znieruchomiał, widząc stojącego w nich Tur-

nera, który strzelił, trafiając go w ramię. Wypuścił z dłoni rewolwer. W tej samej chwili do sypialni wpadł z przedpokoju Frank Grimsbo, przygważdżając go do ściany. — Kładź się! — krzyknął Turner do Nancy, po czym skoczył na łóżko i przebiegł po nim na drugą stronę. Grimsbo bił opartego o ścianę Lake’a po twarzy. — Przestań, Frank! — zawołał Turner. Trzymając na muszce Lake’a, starał się powstrzymać lewą ręką kolegę. Grimsbo zadał jeszcze jedno potężne uderzenie, po którym głowa Lake’a odbiła się od ściany i opadła bezwładnie na pierś. Sącząca się z rany na ramieniu krew zabarwiała na czerwono sweter. — Weź jego rewolwer — powiedział Turner. — Leży przy łóżku. I zobacz, jak się czuje Nancy. Grimsbo wyprostował się. Nie mógł opanować drżenia rąk. — Nic mi nie jest — powiedziała Nancy. Policzek zdrętwiał jej i z trudem widziała lewym okiem. Grimsbo podniósł z podłogi rewolwer i stanął tuż obok Lake’a. Pierś unosiła mu się w szybkim oddechu. — Załóż mu kajdanki — rozkazał Turner. Grimsbo stał w miejscu. Rewolwer, który trzymał w ręku, podnosił się w górę, jakby był obdarzony własnym życiem. — Nie spierdol sprawy, Frank — powiedział Turner. — Po prostu załóż mu kajdanki. — Dlaczego? — zapytał Grimsbo. — Mógł przecież otrzymać dwa strzały, kiedy zaatakował Nancy. Ty trafiłeś go w ramię, wyskakując z szafy, a ja oddałem śmiertelny strzał, kiedy ten gnój obrócił się w moją stronę. Los chciał, że dostał prosto między oczy. — To nie odbyło się w ten sposób, Frank, i ja dobrze o tym wiem — oświadczył twardo Turner. — I co mi zrobisz? Wydasz mnie i będziesz zeznawał na procesie, w którym oskarżą mnie o morderstwo? Pozwolisz, żeby zamknęli mnie do końca życia w Attica tylko dlatego, że wykończyłem tego śmiecia? — Nikt się nie dowie, Wayne — wtrąciła cicho Nancy. Zeznam, że było tak, jak mówi Frank. Turner spojrzał na Nancy. We wzroku, którym mierzyła Lake’a, malowała się czysta nienawiść.

— Nie wierzę własnym uszom. Jesteście przecież gliniarzami. To, co chcecie popełnić, to morderstwo. — Nie w tym przypadku, Wayne — powiedziała Nancy. Żeby popełnić morderstwo, musisz odebrać życie człowiekowi. Lake nie jest człowiekiem. Nie wiem, czym jest, ale na pewno nie człowiekiem. Człowiek nie zabija swego własnego dziecka. Nie rozbiera do naga kobiety, nie rozcina jej brzucha od krocza aż po mostek i nie wywleka wnętrzności, żeby skonała powolną śmiercią. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, co zrobił innym kobietom. — Nancy zadrżała. — Nie chcę się nawet domyślać. Lake przysłuchiwał się ich kłótni. Nie poruszając w ogóle głową, wodził wzrokiem za każdym z mówiących, zdając sobie sprawę, że właśnie decyduje się jego los. Widział, że Turner zaczyna się wahać. Nancy wstała z łóżka i stanęła obok Franka. — Któregoś dnia on wyjdzie, Wayne. Przekona komisję, która udziela przedterminowych zwolnień, żeby wypuścili go za dobre zachowanie, albo przekona ławę przysięgłych, że jest niepoczytalny, a potem wypiszą go ze szpitala, bo zostanie w cudowny sposób uleczony. Czy chcesz obudzić się któregoś ranka i przeczytać o kobiecie, która została porwana w Salt Lake City albo Minneapolis i w której sypialni znaleziono pozostawioną mężowi kartkę z napisem „Nie zapomnisz mnie”? Turner opuścił powoli rękę. Zaschło mu w ustach. Czuł, jak jego wnętrzności zwijają się w twardy supeł. — Ja to zrobię, Wayne — powiedział Grimsbo, wyciągając swój służbowy rewolwer i wręczając Nancy broń Lake’a. — Jeśli chcesz, możesz wyjść z pokoju. Możesz nawet myśleć, że odbyło się to tak, jak powiedziałem, ponieważ tak właśnie się to odbędzie, jeśli uzgodnimy to między sobą. — Jezu — mruknął pod nosem Turner. Jedną dłoń zacisnął w pięść, w drugiej trzymał rewolwer, tak mocno, że bolała go dłoń. — Nie możecie mnie zabić — wybełkotał Lake. Ból w ramieniu odbierał mu niemal mowę. — Zamknij jadaczkę — warknął Grimsbo — albo ja zrobię to za ciebie. — One nie są martwe — wyjąkał Lake, zaciskając z całej siły oczy, żeby powstrzymać falę mdłości. — Inne kobiety wciąż żyją. Jeśli mnie zabijecie, umrą. Zabijając mnie, zabijecie je

wszystkie.

2 Gubernator Raymond Colby pochylił głowę i pobiegł pod obracającymi się łopatami helikoptera w stronę oczekującego nań policyjnego samochodu. Lany Merrill, asystent administracyjny senatora, wyskoczył z kabiny i ruszył po pasie startowym w ślad za swoim szefem. Obok samochodu stał barczysty rudy mężczyzna, któremu towarzyszył wysoki Murzyn. Rudzielec otworzył tylne drzwi przed Colbym. — Nazywam się John O’Malley, panie gubernatorze. Jestem komendantem policji w Hunter’s Point. A to detektyw Wayne Turner. Zapozna pana z sytuacją. Obawiam się, że jest bardzo niedobra. Gubernator Colby usiadł na tylnym siedzeniu samochodu, Wayne Turner zajął miejsce obok niego. Kiedy Merrill usadowił się z przodu, O’Malley ruszył w stronę domu Nancy Gordon. — Nie wiem, ile panu powtórzono, panie gubernatorze. — Niech pan zacznie od początku, detektywie Turner. Chcę być pewien, że nic nie umknęło mojej uwagi. — W Hunter’s Point zaczęły znikać kobiety. Wszystkie bezdzietne i mające za mężów przedstawicieli wolnych zawodów. Żadnych śladów walki. Kiedy zniknęła pierwsza, byliśmy przekonani, że mamy do czynienia ze zwykłym zaginięciem. Jedyną rzeczą odbiegającą od normy była znaleziona w sypialni na poduszce kartka z napisem „Nie zapomnisz mnie” i róża, której płatki pomalowano na czarno. Sądziliśmy, że zostawiła je żona. A potem zniknęła druga kobieta i u niej też znaleźliśmy identyczny list i różę... Po czterech przypadkach zaginięć, którym towarzyszyły listy i róże, zamordowane zostały Sandra i Melody Lake. Sandra była żoną Petera Lake’a, który jest, zdaje się, pańskim znajomym. Melody była jego córką. — To była wielka tragedia — stwierdził Colby. — Peter był od pewnego czasu moim stronnikiem. Zeszłej jesieni powołałem go w skład rady. — To on je zabił, panie gubernatorze. Zamordował z zimną krwią swoją żonę i córkę. A potem skierował podejrzenia na nie-

jakiego Henry’ego Watersa, przywożąc jedną z porwanych kobiet do jego domu, wybebeszając ją w jego piwnicy, podrzucając kilka róż oraz list i składając anonimowy donos na policję. Była czwarta rano i w samochodzie panował mrok, ale Turner zobaczył, jak bardzo pobladła twarz Colby’ego, kiedy mijali uliczną latarnię. — Peter Lake zabił Sandy i Melody? — Tak, panie gubernatorze. — Trudno mi w to uwierzyć. — Fakty, o których mam pana teraz zamiar poinformować, znane są jedynie komendantowi O’Malleyowi oraz detektywom Frankowi Grimsbo, Nancy Gordon i mnie. Do śledztwa w sprawie zaginięć komendant powołał specjalną grupę roboczą. Składa się z Nancy Gordon, Franka Grimsbo, eksperta w dziedzinie kryminalistyki i mnie. Ponieważ nie przestaliśmy podejrzewać Lake’a nawet po odnalezieniu ciała Patricii Cross w domu Watersa, postanowiliśmy zastawić na niego pułapkę. Gordon powiedziała Lake’owi, że go podejrzewa, ale nie poinformuje nikogo o obciążających dowodach. Zgodnie z naszymi oczekiwaniami Lake wpadł w panikę i włamał się do domu Gordon, żeby ją zabić. W rozmowie z nią przyznał się do popełnienia zabójstw. Zamontowaliśmy podsłuch i mamy jego zeznania na taśmie. Grimsbo i ja ukrywaliśmy się w pobliżu i wszystko słyszeliśmy. Aresztowaliśmy Lake’a. — W czym zatem problem? — zapytał Merrill. — Trzy z porwanych kobiet wciąż żyją. Dogorywają. Lake trzyma je na głodowej diecie, karmiąc tylko raz w tygodniu. Nie chce nam powiedzieć, kiedy karmił je po raz ostatni ani gdzie przebywają, jeśli gubernator nie zastosuje wobec niego prawa łaski. — Co takiego? — zapytał z niedowierzaniem Merrill. — Gubernator nie ułaskawi wielokrotnego mordercy. — Nie możecie ich znaleźć? — zapytał Colby. — Na pewno więzi je gdzieś w swoich nieruchomościach. Przeszukaliście je? — W ciągu ostatnich lat Lake zarobił masę pieniędzy. Ma prawdziwą fortunę w nieruchomościach. Większość nie jest zarejestrowana na jego nazwisko. Nie mamy dosyć czasu ani ludzi, aby wszystkie zlokalizować i przeszukać. Zanim to zrobimy, te

kobiety umrą z głodu. — W takim razie obiecam Peterowi, że go ułaskawię, a kiedy powie wam, gdzie je więzi, będziecie mogli go aresztować. Umowa zawarta pod przymusem nie ma mocy prawnej. Na twarzy Merrilla pojawiło się powątpiewanie. — Obawiam się, że ma, Ray. Kiedy pracowałem w biurze prokuratora Stanów Zjednoczonych, ułaskawiliśmy zawodowego mafijnego mordercę w zamian za zeznania obciążające jego mocodawców. Oświadczył, że przyjął zlecenie, ale w dniu, kiedy znaleziono zwłoki, przebywał w Las Vegas. Sprawdziliśmy jego wersję. Wynajął pokój w hotelu Caesars Palace. Kilku wiarygodnych świadków zeznało, że jadł kolację w kasynie. Zawarliśmy z nim umowę, złożył zeznania, jego mocodawcy zostali skazani, facet wyszedł na wolność. A potem odkryliśmy, że wykonał wyrok, ale zrobił to piętnaście minut przed północą i dopiero później poleciał do Vegas. Byliśmy wściekli. Przymknęliśmy go ponownie pod zarzutem popełnienia morderstwa, jednak sędzia odrzucił nasz akt oskarżenia. Uznał, że wszystko, co powiedział nam podsądny, było zgodne z prawdą. Nie zadaliśmy mu po prostu odpowiednich pytań. Przewertowałem wszystkie przepisy, próbując znaleźć jakiś kruczek, który pozwoliłby nam wygrać sprawę przed sądem apelacyjnym. Bez skutku. Jeśli obie strony zawierają kontrakt w dobrej wierze i oskarżony wypełnia swoje zobowiązania, sądy honorują porozumienie. Jeśli zawrzesz z nim umowę z pełną świadomością tego, co podpisujesz, Ray, obawiam się, że ułaskawienie będzie miało moc prawną. — W takim razie nie mam wyboru. — Owszem, masz — stwierdził z naciskiem Merrill. — Oznajmisz mu, że nie będzie żadnej umowy. Nie możesz ułaskawić seryjnego mordercy i liczyć na to, że zostaniesz ponownie wybrany. — Do diabła, Lany — warknął Colby. — A jak twoim zdaniem zareagują ludzie, jeśli dowiedzą się, że pozwoliłem umrzeć trzem kobietom, żeby wygrać wybory? Raymond Colby wszedł do sypialni Nancy Gordon. Tuż przy

drzwiach siedział, trzymając więźnia na muszce, Frank Grimsbo. Żaluzje były spuszczone, łóżko nieposłane. Odwrócony plecami do okna Peter Lake przykuty był do krzesła kajdankami. Nikt nie opatrzył jego skaleczeń i zaschnięta na policzkach krew upodabniała go do znokautowanego boksera. Chociaż na jego twarzy powinien malować się strach, wyglądał jak człowiek, który w pełni panuje nad sytuacją. — Dziękuję, że wpadłeś, Ray. — Co tu się dzieje, Pete? To szaleństwo. Czy to prawda, że zamordowałeś Sandy i Melody? — Musiałem, Ray. Wyjaśniłem już to policji. Wiesz chyba, że nie zabiłbym ich, gdybym miał jakiś wybór. — Ta słodka mała dziewczynka... Jak możesz z tym dalej żyć? Lake wzruszył ramionami. — To naprawdę nie należy do rzeczy, Ray. Nie mam zamiaru iść do więzienia, a ty tego dopilnujesz. — Ta sprawa przekracza moje możliwości, Pete. Zabiłeś trzy osoby. Jesteś moralnie odpowiedzialny za śmierć Watersa. Nie mogę dla ciebie nic zrobić. Lake uśmiechnął się. — W takim razie po co się tu fatygowałeś? — Żeby skłonić cię do wyjawienia policji, gdzie więzisz inne kobiety. — Nic z tego, Ray. Moje życie zależy od tego, żeby gliniarze niczego się nie dowiedzieli. — Pozwolisz umrzeć trzem niewinnym kobietom? Lake wzruszył ramionami. — Trzy ofiary więcej nie robią różnicy. I tak mogą mnie skazać najwyżej na dożywocie. Wcale ci nie zazdroszczę, Ray. Możesz mi wierzyć, że z wielką niechęcią stawiam starego przyjaciela, człowieka, którego głęboko szanuję, w takiej sytuacji. Ale nie powiem ci, gdzie są te kobiety, jeśli mnie nie ułaskawisz. I wierz mi, że liczy się każda minuta. Cała trójka jest teraz cholernie głodna i cholernie spragniona. Nie mogę zagwarantować, jak długo pociągną bez wody i po żywienia. Colby usiadł na łóżku naprzeciwko Lake’a i pochylił się do

przodu, opierając łokcie o kolana i składając przed sobą dłonie. — Wciąż uważam się za twojego przyjaciela, Pete. Nadal nie potrafię uwierzyć w to, co słyszę. Jako przyjaciel błagam, żebyś ocalił te kobiety. Przyrzekam, że wstawię się za tobą u władz. Być może uda się postawić ci zarzut o nieumyślne spowodowanie zabójstwa. Lake pokręcił głową. — Nie dam się zamknąć. Ani na jeden dzień. Wiem, co się dzieje w więzieniu z oskarżonymi o gwałt. Nie przeżyłbym nawet tygodnia. — Oczekujesz cudu, Pete. Jak mogę pozwolić, żeby wszystko uszło ci na sucho? — Posłuchaj, Ray... postaram ci się to ułatwić. Albo wypuścisz mnie na wolność, albo te kobiety umrą. Nie ma innego rozwiązania, a ty marnujesz swój drogocenny czas, bawiąc się ze mną w ciuciubabkę. Colby zgarbił się i wlepił wzrok w podłogę. Uśmiech na twarzy Lake’a stał się jeszcze wyraźniejszy. — Jakie są twoje warunki? — zapytał Colby. — Chcę ułaskawienia wszystkich zbrodni, które popełniłem w stanie Nowy Jork, oraz uwolnienia z wszelkich możliwych zarzutów, jakie władze mogłyby postawić mi w przyszłości. Chcę ułaskawienia na piśmie oraz kasety wideo, na której widać, jak je podpisujesz. Oryginalną kasetę oraz tekst ułaskawienia ma otrzymać wskazany przeze mnie adwokat. Chcę uwolnienia z zarzutów, które może mi postawić federalny wymiar sprawiedliwości... — Nie mogę tego zagwarantować. Moje kompetencje nie sięgają tak wysoko... — Zadzwoń do prokuratora Stanów Zjednoczonych albo prokuratora generalnego. Zadzwoń do prezydenta. Ten warunek nie podlega negocjacjom. Nie mam zamiaru dać się oskarżyć instancjom federalnym z paragrafu o naruszenie praw człowieka. — Zobaczę, co się da zrobić. — To wszystko, o co proszę. Ale jeśli nie spełnisz moich żądań, te kobiety umrą. Jest jeszcze jedna sprawa. Chcę gwarancji, że stan Nowy Jork pokryje wszelkie roszczenia z powództwa cywilnego, gdybym został pozwany przez ocalałe kobiety albo

przez męża Patricii Cross. Nie mam zamiaru dać się oskubać. Dotyczy to również honorariów adwokackich. Ostatnia uwaga pomogła gubernatorowi uświadomić sobie, z kim ma do czynienia. Przystojny kulturalny młody człowiek, z którym jadał kolacje i grał w golfa, okazał się prawdziwym potworem. Colby czuł, jak odrętwienie, w które popadł na wiadomość o zarzucanych Lake’owi czynach, ustępuje miejsca dzikiej furii. — Muszę wiedzieć, ile jeszcze czasu mają te kobiety — powiedział, wstając — żebym mógł poinformować prokuratora generalnego, jak szybko powinniśmy działać. — Nic mam ci zamiaru nic mówić, Ray. Nie uzyskasz ode mnie żadnej informacji do chwili, kiedy nie otrzymam tego, czego chcę. Mogę ci tylko powiedzieć — dodał z uśmiechem Lake — że powinieneś się pospieszyć.

3 Samochody policyjne i ambulanse podskakiwały na wybojach, pędząc nieutwardzoną polną drogą. Włączone syreny miały dodać otuchy uwięzionym kobietom. Każdy z trzech ambulansów wiózł zespół lekarzy i pielęgniarek. Gubernator Colby i Lany Merrill jechali razem z komendantem O’Mal-leyem i Wayne’em Turnerem. Kolejny policyjny samochód prowadził Frank Grimsbo, mając obok siebie uzbrojoną w dubeltówkę Nancy Gordon. Na tylnym siedzeniu siedział wynajęty przez Lake’a adwokat, Herb Carstairs. Kaseta wideo, na której gubernator Colby podpisywał akt ułaskawienia, oraz kopia aktu, opatrzona podpisanymi przez prokuratora Stanów Zjednoczonych dodatkowymi gwarancjami, spoczywały w sejfie Carstairsa. Obok adwokata siedział ze skutymi nogami i rękoma Peter Lake. Szybka jazda nie wywierała na nim najmniejszego wrażenia. Kawalkada pokonała ostatni zakręt i Nancy zobaczyła budynek farmy. Wydawał się niezamieszkany. Podwórze było zarośnięte chwastami, z desek łuszczyła się farba. Po prawej stronie domu, oddzielona od niego pasem gołej ziemi, stała chyląca się ku upadkowi stodoła.

Nancy wyskoczyła z jadącego samochodu i ruszyła biegiem w stronę domu. Wspięła się po schodkach i kopnęła frontowe drzwi. Tuż za nią pędzili lekarze i pielęgniarki. Lake zeznał, że kobiety uwięzione są w piwnicy. Nancy znalazła drzwi na dół i otworzyła je na oścież. W nozdrza uderzył ją zapach moczu, ekskrementów i niemytych ciał. Tłumiąc mdłości, wzięła głęboki oddech. — Tu policja, jesteście bezpieczne! — zawołała i zbiegła na dół, przeskakując po dwa schodki naraz. Zatrzymała się dopiero wtedy, gdy zobaczyła wnętrze piwnicy. Miała wrażenie, jakby ktoś rozpłatał jej klatkę piersiową i wydarł zakrwawione serce. Później przyszło jej do głowy, że w podobny sposób musieli reagować żołnierze, wyzwalający nazistowskie obozy koncentracyjne. Okna piwnicy pomalowane były na czarno i jedyne światło dawały wiszące u sufitu gołe żarówki. Ścianki z dykty dzieliły jej część na sześć małych zagród. Trzy z nich były puste. Wszystkie wysłane były sianem i zaopatrzone w brudne materace. Przed wszystkimi boksami siały na trójnogach kamery wideo. Oprócz materaca i słomy w każdym znajdował się tani zegarek, plastikowa butelka ze słomką i miska, w jakiej podaje się jedzenie psu. Butelki były puste. W miskach Nancy zobaczyła resztki jakiejś papki. W głębi piwnicy obok przykrytego prześcieradłem materaca stał duży stół. Nancy nie potrafiła rozpoznać większości leżących na nim narzędzi, ale jednym z nich był na pewno oścień do zaganiania bydła. Usunęła się na bok, przepuszczając lekarzy. Nie mogła oderwać wzroku od trzech ocalałych kobiet. Kompletnie nagie, nogi miały skute w kostkach łańcuchem, którego koniec osadzony był w ścianie. Jego długość pozwalała im sięgnąć zaledwie do butelki i psiej miski. Kobiety w pierwszych dwóch boksach leżały na boku na materacach, z oczyma zasnutymi mgłą. Nancy widziała ich wystające przez skórę żebra. Ciała miały pokryte skaleczeniami i ranami po oparzeniach. W trzecim boksie uwięziona była Samantha Reardon. Kuliła się przy ścianie, wpatrując się półprzytomnym, pustym wzrokiem w ludzi, którzy przyszli jej z pomocą. Nancy cofnęła się powoli w stronę schodów. Ann Hazelton

udało jej się poznać tylko po rudych włosach. Popiskiwała żałośnie, leżąc w pozycji płodowej. Jej mąż dostarczył grupie roboczej fotografię, na której stała przy osiemnastym dołku w ich klubie golfowym, z uśmiechem na ustach i rudymi włosami, spiętymi z tyłu żółtą wstążką. W drugim boksie leżała Gloria Escalante. Miała pozbawioną wyrazu twarz, ale kiedy lekarz przykucnął, żeby sprawdzić jej puls, a jeden z policjantów zaczął rozkuwać ją z kajdan, Nancy zobaczyła łzy, które lśniły w kącikach jej oczu. Poczuła, że cała drży. Wayne Turner podszedł z tyłu i położył ręce na jej ramionach. — Chodź — powiedział łagodnie. — Tutaj tylko im przeszkadzamy. Nancy pozwoliła wyprowadzić się na górę, do światła. Gubernator Colby zajrzał na moment do piwnicy i po krótkiej chwili wyszedł z powrotem na świeże powietrze. Siedział potem z poszarzałą twarzą na jednym ze schodków werandy, wyglądając tak, jakby nie miał sił stać na własnych nogach. Nancy rozejrzała się po podwórku. Jej wzrok zatrzymał się na samochodzie, w którym siedział Lake. Pilnował go stojący na zewnątrz Grimsbo. Adwokat Lake’a wysiadł i przechadzał się, paląc papierosa, po podwórku. Nancy minęła gubernatora. Zapytał ją, czy kobiety żyją, ale ona nie odpowiedziała. Po chwili dogonił ją Wayne Turner. — Nie przejmuj się tak bardzo — powiedział. Nancy zignorowała go. Kiedy podeszli do Franka, ten podniósł z wyczekiwaniem wzrok. — Wszystkie żyją — poinformował go Turner. Nancy pochyliła się i spojrzała na Lake’a. Tylna szyba było lekko uchylona, żeby więzień miał czym oddychać w upale. Lake obrócił się do Nancy. Sprawiał wrażenie wypoczętego i spokojnego — wiedział, że wkrótce odzyska wolność. Szczerząc zęby w uśmiechu, prowokował Nancy wzrokiem, ale nie odzywał się. Jeśli spodziewał się, że będzie się na niego wściekać, głęboko się mylił. Jej twarz pozbawiona była wyrazu, choć oczy przeszywały go na wylot. — To jeszcze nie koniec — powiedziała, po czym wypros-

towała się i ruszyła w stronę zagajnika, który rósł obok domu, po przeciwnej stronie stodoły. Kiedy stanęła obrócona plecami do budynku, miała przed oczyma wyłącznie piękno. Pod zielonym baldachimem liści leżał chłodny cień. Pachniała trawa i polne kwiaty. Słychać było śpiew ptaka. Groza, jaką czuła, oglądając uwięzione kobiety, minęła. Opuścił ją cały gniew. Wiedziała, jaka czeka ją przyszłość, i nie lękała się jej. Żadna kobieta nie będzie nigdy musiała bać się Petera Lake’a, ponieważ Peter Lake był już martwy.

4 Włożyła czarny dres, wysmarowała swoje tenisówki firmy Nike czarną pastą do butów, a na krótko obcięte włosy nałożyła niebieską opaskę. W słabej poświacie wiszącego nad The Meadows księżyca w pierwszej kwadrze jej postać zlewała się prawie z otoczeniem. Samochód, którym przyjechała, stał zaparkowany w cichej bocznej uliczce. Zamknęła go na klucz i przebiegła szybkimi susami tylne podwórko. Napięta jak struna, słyszała każdy dźwięk. Gdzieś w oddali zaszczekał pies, ale w sąsiednich domach nadal było ciemno. Dopóki w życiu Nancy nie pojawił się Peter Lake, nigdy nie czuła do nikogo nienawiści. Właściwie nie była nawet pewna, czy nienawidzi Lake’a. To, co czuła, było czymś innym. Odkąd zobaczyła te kobiety w piwnicy, wiedziała, że Lake’a powinno się usunąć, tak samo, jak usuwa się szkodnika. Nancy była policjantką i przysięgała, że będzie przestrzegać prawa. Szanowała prawo, ale ta sytuacja do tego stopnia przekraczała normalne ludzkie doświadczenie, że nie sądziła, by stosowały się do niej codzienne zwykłe przepisy. Nikt nie mógł zrobić tego, co Lake zrobił tym kobietom, i oczekiwać, że ujdzie mu to na sucho. Nie będzie czekać dzień po dniu, aż gazety przyniosą wiadomość o kolejnym zaginięciu. Wiedziała, że z chwilą, kiedy odnajdą ciało Lake’a, ona stanie się główną podejrzaną. Nie chciała spędzić reszty życia w więzieniu, ale nie miała wyboru. Jeśli ją złapią, trudno. Jeśli zabije Lake’a i nie poniesie z tego powodu żadnych konsekwencji, taka będzie widać

wola boska. Potrafiła pogodzić się z konsekwencjami swego czynu. Nie potrafiła jednak pogodzić się z konsekwencjami uwolnienia Petera Lake’a. Idąc skrajem sztucznej sadzawki, okrążyła jednopiętrowy, utrzymany w kolonialnym stylu dom Lake’a. Domy z lewej i prawej strony pogrążone były w ciemności, ale w salonie Lake’a paliło się światło. Nancy spojrzała na swój cyfrowy zegarek. Było wpół do czwartej w nocy. Lake powinien od dawna spać. Wiedziała, że system alarmowy w jego domu wyposażony jest w automatyczne zegary zapalające i gaszące światło, i doszła do wniosku, że lampę w salonie włączył jeden z nich. Przebiegła skulona dystans dzielący ją od domu i przywarła do bocznej ściany. W ręku trzymała trzydziestkę ósemkę, którą Ed odebrał przed dwoma laty handlarzowi narkotyków. Ed nigdy tego nie zgłosił i mogła bezpiecznie użyć tej broni. Zakradła się do frontowych drzwi. Wieczorem przestudiowała uważnie dołączone do akt fotografie. Korzystając z tego, co zapamiętała ze swojej jedynej wizyty, starała się wyobrazić sobie dokładnie rozkład domu Lake’a. Szyfr alarmu poznała podczas śledztwa. Klawiatura z przyciskami znajdowała się po prawej stronie drzwi. Będzie musiała go szybko wyłączyć. Ulica przed domem była pusta. Należące do Sandry Lake klucze Nancy wykradła z sejfu na komisariacie. Obróciła klucz w zamku, po czym wyjęła miniaturową latarkę, przekręciła klamkę, wzięła głęboki oddech i pchnęła drzwi do środka. Alarm zaczął emitować cichy pisk. Skierowała światło latarki na klawiaturę i wystukała szyfr. Pisk umilkł. Nancy obróciła się i wycelowała broń przed siebie. Nic. Wypuściła z płuc powietrze, wyprostowała się i zgasiła latarkę. Szybka inspekcja parteru potwierdziła jej podejrzenia co do świateł w salonie. Upewniwszy się, że na dole nie ma nikogo, ruszyła chyłkiem po schodach, trzymając przed sobą w wyprostowanej dłoni pistolet. Na piętrze było ciemno. W pierwszym pokoju po lewej mieściła się sypialnia Lake’a. Dotarłszy na górę zobaczyła, że drzwi do niej są zamknięte. Podeszła do nich powoli, stawiając ostrożnie stopy, mimo że gruby dywan i tak tłumił odgłosy jej kroków. Stojąc przed drzwiami, jeszcze raz powtórzyła w myśli kolejność tego, co po-

winna zrobić. Otworzy delikatnie drzwi, zapali światło, a potem będzie prażyła w Lake’a, aż opróżni cały magazynek. Wciągnęła powietrze do płuc, wypuściła je, po czym otworzyła cal po calu drzwi. Po chwili jej oczy przyzwyczaiły się do ciemności. Widziała zarys dominującego w sypialni olbrzymiego łóżka. Oczyściła umysł z nienawiści i innych uczuć. Nie myślała o tym, co ma zrobić. To nie było zabójstwo. Miała po prostu strzelać w nieożywiony przedmiot. Niczym w cel na strzelnicy. Wślizgnęła się do pokoju, przekręciła kontakt i wycelowała w łóżko.

Część szósta Anioł zemsty

Rozdział 19

— Łóżko było puste — powiedział Wayne Turner, kończąc swoją relacją. — Lake zniknął. Zaczął planować ucieczkę już dzień po uśmierceniu żony i córki. Nazajutrz po morderstwie opróżnił wszystkie rachunki bankowe z wyjątkiem jednego i upłynnił wiele nieruchomości. Jego prawnik, Carstairs, zajął się sprzedażą domu. Twierdził, że miejsce pobytu Lake’a nie jest mu znane. Nikt nie mógł go przycisnąć, bo chroniła go tajemnica adwokacka. Doszliśmy do wniosku, że Carstairs otrzymał instrukcje, aby przesłać otrzymane pieniądze na konta w Szwajcarii albo na Kajmanach. — Komendant O’Malley natychmiast mnie zawiadomił — powiedział senator Colby. — Byłem zdruzgotany. Ułaskawienie Lake’a było najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek przyszło mi zrobić, ale nie miałem pojęcia, jak inaczej mógłbym postąpić. Nie mogłem pozwolić, żeby te kobiety umarły. Ale kiedy O’Malley zakomunikował mi o zniknięciu Lake’a, potrafiłem myśleć tylko o następnych niewinnych kobietach, które zginą przeze mnie z jego ręki. — Dlaczego nie poszliście z tym do prasy? — zapytała Betsy. — Mogliście uprzedzić wszystkich, kim jest Lake i co takiego zrobił. — Tylko kilka osób wiedziało, że Lake jest różanym mordercą. Do milczenia zobowiązywały nas warunki umowy. — Dlaczego po uwolnieniu kobiet nie machnęliście ręką na warunki umowy i nie ujawniliście prawdy? Colby spojrzał w ogień. Kiedy się odezwał, jego głos brzmiał głucho i nieszczerze. — Zastanawialiśmy się, czy tego nie zrobić, ale baliśmy się. Lake powiedział, że jeśli złamiemy umowę, zemści się za-

bijając następną ofiarę. — Ujawnienie całej sprawy zniszczyłoby senatora politycznie — dodał Wayne Turner — a nikt z nas tego nie chciał. Tylko dziewięć osób wie o akcie ułaskawienia i winie Lake’a. O’Malley, Gordon, Grimsbo, prokurator Stanów Zjednoczonych, prokurator generalny, Carstairs, Merrill, ja i senator. Nie powiedzieliśmy nawet burmistrzowi. Wiemy, ile odwagi okazał Ray, podpisując akt ułaskawienia. Nie chcieliśmy, żeby z tego powodu cierpiał. Zobowiązaliśmy się więc go ochraniać i dotrzymaliśmy słowa. — Zapominając po prostu o Lake’u? — Nigdy o nim nie zapomnieliśmy, pani Tannenbaum — odparł Colby. — Starałem się go zlokalizować, korzystając z kontaktów, jakie miałem w policji w Albany i w FBI. Nancy Gordon poświęciła całe życie, żeby go dopaść. Niestety okazał się dla nas za sprytny. — Teraz, kiedy dowiedziała się pani prawdy, co zamierza pani dalej robić? — zapytał Turner. — Nie wiem. — Jeśli prawda o ułaskawieniu i o nowych morderstwach wyjdzie na jaw, senator Colby nie będzie mógł zostać zatwierdzony. Straci poparcie konserwatystów w Komitecie Sądowym, a liberałowie żywcem go ukrzyżują. Spełnią się ich najskrytsze modlitwy. — Zdaję sobie z tego sprawę. — Ujawnienie wszystkiego nie pomoże również pani klientowi. — Daj spokój, Wayne — odezwał się Colby. — Pani Tannenbaum będzie musiała samodzielnie zdecydować, w jaki sposób wykorzysta to, co wie. Nie możemy wywierać na nią nacisku. I tak znajduje się pod olbrzymią presją. Mam do pani tylko jedno pytanie — dodał senator, zwracając się do Betsy. — Odniosłem wrażenie, że do swego odkrycia doszła pani drogą dedukcji. — Zgadza się. Zadałam sobie pytanie, jak Lake mógł uniknąć kary. I doszłam do wniosku, że tylko w wyniku ułaskawienia. A udzielić go mógł wyłącznie gubernator stanu Nowy Jork. Istnienie tego dokumentu mógł pan ukryć przed

opinią publiczną, ale wiedzieli o nim członkowie grupy roboczej i musiał pan ich w jakiś sposób wynagrodzić. Inaczej nie można było sobie tego sensownie wytłumaczyć. — Lake nie wie, że pani jest tutaj, prawda? — Nie — odparła Betsy po krótkim wahaniu. — I nie zwróciła się pani do niego, żeby potwierdził jej podejrzenia? Betsy pokręciła głową. — Dlaczego? — Pamięta pan sprzeczne uczucia, których doświadczył pan, kiedy Lake poprosił pana o ułaskawienie? Niech pan spróbuje sobie teraz wyobrazić, jak ja się czuję, senatorze. Jestem dobrym adwokatem. Potrafię uwolnić mojego klienta. On utrzymuje, że jest niewinny, ale w trakcie prowadzonego przeze mnie śledztwa wyszły na jaw dowody, które zadają kłam jego słowom. Aż do dzisiaj nie miałam pewności, że Martin mnie oszukuje. Nie chciałam z nim rozmawiać, dopóki nie dowiem się prawdy. — Co pani teraz zrobi, kiedy już ją poznała? — Nie podjęłam jeszcze decyzji. Gdyby to była zwyczajna sprawa, wcale bym się nie przejmowała. Spełniłabym swój obowiązek i broniła dalej mego klienta. Ale to nie jest pierwsza lepsza sprawa. To jest... Betsy umilkła. Wszystko, co mogła im powiedzieć, obecni w pokoju znali z pierwszej ręki. — Nie zazdroszczę pani — powiedział senator. — Naprawdę wierzę, że nie miałem wyboru. Tylko dlatego jestem w stanie żyć z tym, co zrobiłem, mimo że żałuję swego postępku za każdym razem, kiedy o nim myślę. Może pani zrezygnować z obrony Lake’a. — I uciec w ten sposób przed odpowiedzialnością? — Odpowiedzialność... — powtórzył Colby. — Dlaczego bierzemy na swoje barki jej ciężar? Dlaczego podejmujemy się rozwiązania problemów, które nas niszczą? Za każdym razem, kiedy przypominam sobie Lake’a, żałuję, że podjąłem się służby publicznej. A potem myślę o tym, ile dobrych rzeczy udało mi się dokonać. Senator przerwał. Po chwili wstał i podał Betsy dłoń.

— Miło było panią poznać, pani Tannenbaum. Mówię serio. — Dziękuję za szczerość, panie senatorze. — Wayne może panią odwieźć do hotelu. Wayne Turner wyprowadził Betsy z pokoju. Colby zagłębił się w fotelu. Czuł się stary i zmęczony. Chciałby już zawsze grzać się w cieple kominka i zapomnieć o odpowiedzialności, o której przed chwilą mówił. Pomyślał o odpowiedzialności, jaką ponosiła Betsy Tannenbaum wobec swojego klienta, i o odpowiedzialności, jaka spoczywała na niej jako przedstawicielce homo sapiens. Jak będzie mogła żyć, jeśli Lake zostanie uwolniony? Myśl o nim będzie prześladować ją do końca życia, w ten sam sposób, w jaki prześladowała teraz jego. Zastanawiał się przez chwilę, czy akt ułaskawienia zostanie ujawniony. Jeśli tak, oznaczało to koniec jego politycznej kariery. Prezydent wycofa nominację i Colby nigdy nie zostanie ponownie wybrany. Dziwne, ale wcale go to nie obchodziło. Nie miał żadnej władzy nad Betsy Tannenbaum. Jego los spoczywał teraz w jej rękach.

Rozdział 20 1 — Doktor Simon Reardon? — Tak. — Nazywam się Reginald Stewart. Jestem prywatnym detektywem. Pracuję dla Betsy Tannenbaum, adwokat z Portland w stanie Oregon. — Nie znam nikogo w Portland. Doktor Reardon wydawał się lekko podenerwowany. Stewart odniósł wrażenie, że mówi z lekkim brytyjskim akcentem. — To dotyczy pańskiej byłej żony i Hunter’s Point, doktorze Reardon. Dzwonię właśnie z Hunter’s Point. Mam nadzieję, że poświęci mi pan kilka minut, żebym mógł wytłumaczyć, o co mi chodzi. — Nie mam zamiaru dyskutować o mojej byłej żonie. — Proszę, niech pan mnie wysłucha. Czy pamięta pan Petera Lake’a? — Nigdy nie zapomnę niczego, co wiąże się z tamtym okresem, panie Stewart. — W Portland porwano ostatnio trzy kobiety. W sypialni każdej leżała na poduszce kartka z napisem „Nie zapomnisz mnie” i czarna róża. Zwłoki kobiet znaleziono niedawno zakopane na terenie należącym do Petera Lake’a. Został oskarżony o popełnienie tych morderstw. — Wydawało mi się, że policja w Hunter’s Point złapała mordercę. Czy to nie był przypadkiem jakiś opóźniony w rozwoju dostawca kwiatów? Maniak seksualny? — Prokurator okręgowy hrabstwa Multnomah uważa, że policja z Hunter’s Point popełniła błąd. Próbuję odnaleźć kobiety, które ocalały przed dziesięcioma laty. Ann Hazelton nie żyje. Gloria Escalante nie chce ze mną rozmawiać. Pani Reardon jest

moją ostatnią nadzieją. — Od dłuższego czasu nie jest już panią Reardon — odparł z niesmakiem doktor — i nie mam pojęcia, gdzie może pan ją znaleźć. Przeniosłem się do Minneapolis, żeby uciec od niej jak najdalej. Nie rozmawialiśmy od lat. Ostatnim razem, kiedy miałem o niej wiadomość, wciąż mieszkała w Hunter’s Point. — Jesteście rozwiedzeni? Reardon roześmiał się chrapliwie. — To było coś więcej niż rozwód, panie Stewart. Samantha próbowała mnie zabić. — Co takiego? — To chora kobieta. Na pana miejscu nie zawracałbym sobie nią głowy. Nie można ufać niczemu, co powie. — Czy to wyłącznie rezultat porwania? — Uwięzienie i tortury przyczyniły się niewątpliwie do pogorszenia jej stanu, ale moja żona była zawsze dość niezrównoważona. Niestety byłem w niej tak bardzo zadurzony, że dostrzegłem to dopiero po ślubie. Starałem się ją zrozumieć, racjonalizować to, co robiła... — Reardon wziął głęboki oddech. — Przepraszam. Ona wciąż na mnie tak działa. Po wszystkich tych latach. — Nie chcę być natarczywy, doktorze Reardon, ale panu Lake’owi grozi kara śmierci i muszę dowiedzieć się maksymalnie dużo o Hunter’s Point. — Czy policja nie może panu udzielić wszystkich potrzebnych informacji? — Niestety nie. Zaginęły akta. — To dziwne. — Zgadzam się z panem. Niech pan mi wierzy, gdybym miał te akta, na pewno nie zawracałbym panu głowy. Zdaję sobie sprawę, że odgrzebywanie wspomnień z tego okresu Sprawia panu ból, ale to naprawdę kwestia życia i śmierci. Nasz prokurator okręgowy uwziął się na Lake’a. Peter jest ofiarą, podobnie jak pan, i potrzebuje pomocy. Reardon westchnął. — W porządku. Niech pan pyta. — Bardzo panu dziękuję. Czy mógłby pan powiedzieć mi coś więcej o pani Reardon, czy jakkolwiek się obecnie nazywa?

— Nie mam pojęcia, jakie nosi teraz nazwisko. Kiedy wyjeżdżałem z Hunter’s Point, wciąż nazywała się Reardon. — Kiedy to było? — Jakieś osiem lat temu. Zaraz po uzyskaniu rozwodu. — Co zaszło między panem a pańską żoną? — Była pielęgniarką na bloku operacyjnym w szpitalu uniwersyteckim. Bardzo piękną i bardzo rozpustną. Seks był tym, w czym była najlepsza — stwierdził z goryczą Reardon. — Jej ciało zafascynowało mnie do tego stopnia, że nie zwracałem uwagi, co się wokół mnie dzieje. Najbardziej oczywistym problemem było złodziejstwo. Dwukrotnie aresztowano ją za kradzieże w sklepach. Naszemu adwokatowi udało się wycofać sprawę z sądu, a ja zapłaciłem właścicielom. Nie miała żadnych wyrzutów sumienia. Kiedy wszystko zatuszowałem, traktowała te incydenty jako świetny żart. Poza tym wyrzucała pieniądze w błoto. Zarabiałem całkiem dobrze, ale tkwiliśmy po uszy w długach. Wyczyściła do zera wszystkie moje rachunki w banku i przekroczyła limity naszych kart kredytowych. Gdy dostałem w końcu rozwód, cztery lata trwało, zanim z powrotem stanąłem na nogi. I w ogóle nie można było przemówić jej do rozsądku. Kiedy pokazywałem jej rachunki i sporządzałem budżet, zaciągała mnie do łóżka i zapominałem o wszystkim, co jej powiedziałem, albo robiła dziką awanturę i wyrzucała mnie z sypialni. To były najgorsze trzy lata mojego życia. Potem, po porwaniu i torturach, sytuacja znacznie się pogorszyła. Cienka nitka, która łączyła ją z realnym światem, pękła podczas jej niewoli. Nie potrafię nawet opisać, jak wyglądała po uwolnieniu. Prawie rok trzymali ją w szpitalu. Rzadko kiedy się odzywała. Nie dopuszczała do siebie mężczyzn. Powinienem mieć więcej zdrowego rozsądku, ale kiedy wyszła ze szpitala, wziąłem ją do domu. Czułem się winny z powodu tego, co się stało. Wiem, że nie zdołałbym jej obronić... byłem w szpitalu, kiedy została porwana... ale mimo to, sam pan rozumie... — Ludzie często mają takie uczucie. — Wiem o tym. Ale wiedzieć coś i uporać się z tym emocjonalnie to dwie zupełnie różne rzeczy. Żałuję, że nie miałem więcej oleju w głowie. — Co się stało po jej powrocie do domu?

— Nie chciała dzielić ze mną sypialni. Gdy wracałem do domu, siedziała w swoim pokoju. Nie mam pojęcia, co robiła, kiedy byłem w pracy. Jeśli już się odzywała, mówiła od rzeczy. Utrzymywała, że mężczyzna, który ją porwał, przebywa wciąż na wolności. Pokazywałem jej artykuły o aresztowaniu Watersa, o tym, jak został zastrzelony podczas próby ucieczki, ale ona mówiła, że to nie on. Chciała dostać pistolet, żeby móc się bronić. Oczywiście odmówiłem. Zaczęła mi zarzucać, że jestem w zmowie z policją. A potem próbowała mnie zabić. Dźgnęła mnie kuchennym nożem, kiedy wróciłem do domu ze szpitala. Na szczęście był ze mną kolega. Jego też dźgnęła, ale on uderzył ją i na chwilę ogłuszył. Przewróciliśmy ją na podłogę. Szarpała się i wrzeszczała... Twierdziła, że próbowałem ją zabić... To było dla mnie bardzo trudne... Musiałem ją oddać na przymusowe leczenie. Potem postanowiłem odejść. — Wcale pana nie winię. Wygląda na to, że i tak dał pan z siebie wszystko. — Zgadza się. Wiem, że nie miałem wyboru, ale wciąż wydaje mi się, że ją porzuciłem. — Powiedział pan, że oddał ją pan na leczenie. Do jakiego szpitala? — Do St. Jude. To prywatny szpital psychiatryczny niedaleko Hunter’s Point. Wyprowadziłem się i zerwałem z nią wszelkie kontakty. Wiem, że trzymali ją tam przez parę lat, ale potem chyba wypuścili. — Czy po wyjściu ze szpitala Samantha próbowała się z panem skontaktować? — Nie. Bałem się, że to zrobi, ale nigdy do tego nie doszło. — Czy nie ma pan przypadkiem jej fotografii? Nie udało mi się trafić na żadne zdjęcie w gazetach. — Kiedy przeniosłem się do Minnesoty, wyrzuciłem wszystkie zdjęcia i inne rzeczy, które przypominały mi Samanthę. — Dziękuję, że poświęcił mi pan swój czas, doktorze. Popytam w St. Jude. Może mają jakiś kontakt z pańską byłą żoną. — Jeszcze jedno, panie Stewart. Jeśli znajdzie pan Samanthę, proszę, niech pan jej nie mówi, że pan ze mną rozmawiał, ani nie podaje mojego adresu.

2 Prosto z lotniska Randy Highsmith udał się do biura prokuratora okręgowego. Był zmęczony lotem i zmianą czasu i najchętniej pojechałby do domu, wiedział jednak, jak bardzo Page pragnie usłyszeć, czego dowiedział się w Hunter’s Point. — Nie jest dobrze — powiedział, kiedy tylko usiedli w gabinecie prokuratora. — Detektyw Dariusa stale wyprzedzał mnie o jeden dzień, w związku z czym wie wszystko, o czym my wiemy. — To znaczy? — Nancy Gordon nie była z tobą szczera, Al. Według Franka Grimsbo i Wayne’a Turnera tylko ona uważała Lake’a za głównego podejrzanego. Miała na jego punkcie obsesję i w przeciwieństwie do pozostałych detektywów nigdy nie przyjęła do wiadomości, że to Waters był różanym mordercą. Jest jeszcze jedna ważna rzecz, o której w ogóle nam nie wspomniała. Trzy porwane kobiety ocalały. Hazelton, Escalante i Reardon odnaleziono żywe na starej farmie. I zanim mnie o to zapytasz, mogę cię poinformować, że Hazelton zmarła kilka lat później, Reardon nie udało mi się zlokalizować, a Escalante nigdy nie widziała twarzy swojego prześladowcy. — Dlaczego Gordon dała mi do zrozumienia, że wszystkie kobiety z Hunter’s Point zostały zamordowane? — Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że materiał, jaki zgromadziliśmy przeciwko Martinowi Dariusowi, nie jest wart funta kłaków. — To wszystko nie ma sensu — powiedział Page, bardziej do siebie niż do Highsmitha. — Waters nie żyje. Jeżeli to on jest różanym mordercą, kto zamordował kobiety, które znaleźliśmy na placu budowy? To musi być ktoś, kto doskonale zna szczegóły wydarzeń w Hunter ‘s Point, szczegóły, w które wtajemniczona była tylko policja. Ten warunek spełnia tylko jedna osoba. Martin Darius. — Jest jeszcze jedna osoba, która go spełnia — powiedział Highsmith. — Kto? — Nancy Gordon.

— Oszalałeś? To policjantka. — A może to ona oszalała? Może zrobiła to, żeby skierować podejrzenia na Dariusa? Pomyśl o tym. Czy podejrzewałbyś w ogóle Dariusa, gdybyś nie dowiedział się od niej, że to Lake? — Zapominasz o anonimowym liście, z którego dowiedziała się, że morderca znajduje się w Portland. — Skąd wiesz, że nie napisała go sama? — Nie wierzę w to. — Możesz w to wierzyć albo nie wierzyć, ale sprawa praktycznie nam się rozsypała. Jest jeszcze jeden drobiazg. Prywatny detektyw z Portland, niejaki Samuel Oberhurst, interesował się morderstwami w Hunter’s Point miesiąc przed zaginięciem pierwszej kobiety w Portland. — Dla kogo pracował? — Tego nie mówił. Nie wyjawił również nikomu, dlaczego interesuje się tą sprawą, ale zamierzam go o to zapytać. Mam jego numer telefonu i dowiem się w urzędzie telefonicznym, gdzie mieszka. — Czy w Hunter ‘s Point trafili może na ślad akt? — Niestety nie. Page zamknął oczy i oparł głowę o oparcie fotela. — Obawiam się, że wyjdę na idiotę, Randy. Będziemy się musieli wycofać. Powinienem posłuchać ciebie i Rossa. Nigdy nie mieliśmy porządnych dowodów. Istniały wyłącznie w mojej głowie. — Nie poddawaj się, Al. Ten detektyw może coś wiedzieć. Page potrząsnął głową. Od czasu rozwodu znacznie się postarzał. Opuściły go siły. Sprawa Dariusa na jakiś czas go zdopingowała, ale teraz oskarżony wymykał im się z rąk i Page wiedział, że wkrótce stanie się pośmiewiskiem miejscowego środowiska prawników. — Przegramy tę sprawę, Randy. Czuję to. Gordon była naszą kartą atutową, a teraz mam czasami wrażenie, jakbym jej nigdy nie spotkał.

3

— Cześć, mamo — powiedziała Betsy, stawiając walizkę na podłodze i obejmując Ritę Cohen. — Jak minął lot? Dali ci coś do jedzenia? — Lot był udany i jadłam w samolocie. — To nie jest prawdziwe jedzenie. Chcesz, żebym ci coś przygotowała? — Dziękuję, nie jestem głodna — powiedziała Betsy, wieszając płaszcz. — Jak się miewa Kathy? — Tak sobie. Rick zabrał ją do kina w sobotę. — Co u niego słychać? — zapytała Betsy, mając nadzieję, że z jej głosu nie przebija zbytnie zainteresowanie. — Sukinsyn nie spojrzał mi prosto w oczy przez cały czas, kiedy tutaj siedział. Nie mógł się doczekać, żeby dać nogę. — Nie byłaś chyba dla niego nieuprzejma? — Nie starałam się mu umilić czasu — odparła Rita, zadzierając nos wysoko do góry. — Biedne dziecko. Wychodząc z nim, nie posiadała się z radości, ale kiedy ją odstawił z powrotem, nie wiedziała, co ze sobą począć. Snuła się po całym mieszkaniu i prawie nie zjadła kolacji. — Czy zdarzyło się coś jeszcze podczas mojej nieobecności? — zapytała Betsy, mając nadzieję, że usłyszy jakieś dobre wiadomości. — W niedzielę wieczorem wpadła Nora Sloane. — Rita uśmiechnęła się figlarnie. — Wszystko jej opowiedziałam. — O co pytała? — O twoje dzieciństwo, o sprawy, które prowadziłaś. Była bardzo miła dla Kathy. — Wydaje się sympatyczną kobietą. Mam nadzieję, że uda jej się opublikować ten artykuł. Solidnie nad nim pracuje. — Aha, zanim zapomnę... Odbierając Kathy z przedszkola, porozmawiaj z panią Kramer. Kathy wdała się w bójkę z inną dziewczynką i przeszkadzała podczas zajęć. — Zobaczę się z nią dziś po południu — odparła zrezygnowanym głosem Betsy. W przedszkolu Kathy zachowywała się zwykle jak anioł. Nie trzeba było być Zygmuntem Freudem, żeby domyślić się, co się dzieje. — Głowa do góry — pocieszyła ją Rita. — To dobre dziecko. Przechodzi teraz po prostu ciężki okres. Posłuchaj, przed-

szkole kończy się dopiero za godzinę. Co powiesz na kawałek ciasta? Zrobię ci filiżankę rozpuszczalnej kawy, a ty możesz mi opowiedzieć o swojej podróży. Betsy zerknęła na zegarek i postanowiła, że ulegnie. Kawałek ciasta był murowanym lekarstwem na depresję. — Dobrze, chyba jestem głodna. Przygotuj wszystko. A ja tymczasem się przebiorę. — Teraz mówisz do rzeczy. I dla twojej informacji: Kathy spuściła tamtej lanie. Sama mi to powiedziała.

Rozdział 21

Będąc małą dziewczynką, Betsy Tannenbaum nie chciała zasnąć, póki matka nie pokazała jej, że żadne potwory nie kryją się w szafie albo pod łóżkiem. Ten okres szybko minął. Betsy przestała wierzyć w potwory. A potem spotkała Martina Dariusa. W Dariusie najbardziej przerażające było jego niepodobieństwo do śliniących się, zębatych stworów, które majaczyły w półmroku jej sypialni. Na sto osób, które obejrzałyby fotografie ofiar, ani jedna nie uwierzyłaby, że elegancko ubrany, stojący w progu gabinetu Betsy mężczyzna zdolny był odciąć brodawki piersiowe Wendy Reiser czy torturować ościeniem do poganiania bydła Victorię Miller. Nawet wiedząc to, co wiedziała, Betsy z trudem potrafiła w to uwierzyć. Ale przecież wiedziała i nawet jaskrawe promienie zimowego słońca nie potrafiły odegnać od niej tego samego lęku, jaki odczuwała niegdyś jako małe dziecko, nasłuchując czających się w mroku potworów. — Niech pan siada, panie Darius — powiedziała. — Wróciliśmy do „panie Darius”? To musi być coś poważnego. Betsy nie uśmiechnęła się. Darius posłał jej zaciekawione spojrzenie, ale usiadł, nie czyniąc żadnych dalszych uwag. — Rezygnuję z prowadzenia pańskiej sprawy. — Uzgodniliśmy chyba, że zrobi to pani wyłącznie wtedy, kiedy dojdzie pani do przekonania, że zamordowałem Farrar, Reiser i Miller. — Mocno wierzę, że pan to zrobił. Wiem o wszystkim, co się zdarzyło w Hunter ‘s Point. — O wszystkim? — W niedzielę poleciałam do Waszyngtonu i odbyłam roz-

mowę z senatorem Colbym. Darius pokiwał z uznaniem głową. — Jestem pod wrażeniem. Rozwiązanie całej zagadki nie zajęło pani zbyt dużo czasu. — Mam gdzieś pańskie pochlebstwa, Darius. Okłamywał mnie pan od samego początku. Są adwokaci, którym jest wszystko jedno, kogo bronią, jeśli tylko dostaną odpowiednio wysokie honorarium. Ja do nich nie należę. Niech pan każe swojemu nowemu obrońcy zadzwonić do mnie, żebym mogła się pozbyć pańskich akt. Nie chcę mieć w swoim biurze niczego, co by mi pana przypominało. — No, no, ale jesteśmy obłudni. Jest pani przekonana, że o wszystkim wie, prawda? — Wiem dosyć, żeby nie wierzyć w nic, co od pana usłyszę. — Trochę się do pani rozczarowałem, Tannenbaum. Uporała się pani we wspaniałym stylu z połową zagadki, ale potem, kiedy trzeba rozwiązać to, co naprawdę wymaga rozwiązania, daje pani po prostu za wygraną. — O czym pan opowiada? — Mówię o tym, że trzeba wierzyć swojemu klientowi. Mówię, że nie powinna pani opuszczać kogoś, kto rozpaczliwie potrzebuje pomocy. Nie zabiłem Reiser, Farrar ani Miller. Jeśli nie udowodni pani, że jestem niewinny, prawdziwy zabójca uniknie odpowiedzialności w ten sam sposób, w jaki ja uniknąłem jej w Hunter’s Point. — Przyznaje się pan do popełnienia tych okropnych rzeczy w Hunter’s Point? Darius wzruszył ramionami. — Po co mam się wypierać, skoro rozmawiała pani z Col-bym? — Jak mógł pan to zrobić? Nawet zwierzęta nie traktują w ten sposób innych zwierząt. Darius sprawiał wrażenie rozbawionego. — Czy ja pani przypadkiem nie fascynuję, Tannenbaum? — Nie, panie Darius, pan budzi we mnie obrzydzenie. — Więc dlaczego wypytuje mnie pani o Hunter’s Point? — Chcę wiedzieć, dlaczego rości pan sobie prawo do wkra-

czania w życie innych ludzi i obracania w piekło reszty dni, jakie czekają ich na tej ziemi. Chcę zrozumieć, jak mógł pan tak od niechcenia zrujnować życie tych biednych kobiet. Darius przestał się uśmiechać. — Nie robiłem tego wcale od niechcenia. — Nie potrafię zrozumieć, w jaki sposób działa pana umysł... albo umysł Specka czy Bundy’ego. Dlaczego żywi pan do siebie tak wielką nienawiść, że potrafi pan funkcjonować tylko dehumanizując kobiety? — Proszę nie porównywać mnie z Bundym ani Speckiem. To żałośni nieudacznicy. Całkowicie nieprzystosowani. Ja nie jestem ani chory psychicznie, ani nieprzystosowany. Odnosiłem sukcesy jako adwokat w Hunter ‘s Point i odnoszę sukcesy jako biznesmen w Portland. — W takim razie dlaczego pan to robi? Darius zawahał się. Najwyraźniej był w rozterce. — Czy wciąż obowiązuje panią tajemnica adwokacka? — zapytał. Betsy kiwnęła głową. — Wszystko, co pani powiem, zostanie między nami? Betsy ponownie skinęła głową. — Pytam, ponieważ mam ochotę to pani wyjaśnić. Ma pani bystry umysł i patrzy na życie z kobiecego punktu widzenia. Pani reakcje mogą być bardzo pouczające. Betsy zdawała sobie sprawę, że w każdej chwili może wyrzucić Dariusa ze swojego gabinetu i ze swojego życia, ale fascynacja, jaką w niej budził, paraliżowała jej intelekt. Nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. Darius rozsiadł się wygodniej na krześle. — To był eksperyment, Tannenbaum. Chciałem wiedzieć, jak to jest, kiedy człowiek czuje się Bogiem. Nie pamiętam, kiedy dokładnie przyszedł mi do głowy ten pomysł. Wybrałem się kiedyś z Sandy na Barbados. Leżałem na plaży i rozmyślałem, jak doskonałe jest moje życie. Miałem pracę, w której zarabiałem więcej pieniędzy, niż kiedykolwiek marzyłem, miałem Sandy, wciąż diabelnie seksowną, nawet po urodzeniu mojej uroczej Melody. Moją Sandy, tak bardzo pragnącą sprawić mi przyjemność i tak bardzo bezmyślną. Ożeniłem się

z nią dla jej ciała i nigdy nie sprawdzałem, co kryje się w środku. Kiedy to zrobiłem, było już za późno. Pokręcił ze smutkiem głową. — Doskonałość jest nudna, Tannenbaum. Seks z tą samą kobietą, dzień po dniu, bez względu na to, jak bardzo jest piękna i dobra w tych rzeczach, staje się nudny. Zawsze miałem bardzo bujną wyobraźnię i zastanawiałem się, co stałoby się, gdyby spełniły się moje fantazje. W jakim stopniu odmieniłoby się moje życie? Czy znalazłbym to, czego szukałem? Po stanowiłem zobaczyć, czy uda mi się je zrealizować. Kilka miesięcy zajęło mi znalezienie odpowiedniej farmy. Nie mogłem ufać robotnikom, w związku z czym własnoręcznie zbudowałem zagrody. Potem wyselekcjonowałem kobiety. Wybierałem tylko bezwartościowe. Takie, które pasożytowały na swoich mężach. Piękne, zepsute kobiety, które kupczyły swoją urodą, żeby zaciągnąć mężczyznę do ołtarza, a potem pozbawiały go majątku i szacunku do samego siebie. Te kobiety narodziły się na nowo w moim małym lochu. Ich zagrody stały się ich światem, a ja stałem się ich słońcem, księżycem, wiatrem i deszczem. Betsy przypomniała sobie, co opowiadał Colby o uratowanych ofiarach. O ich zapadłych oczach i wystających żebrach. Przypomniała sobie pusty wzrok martwych kobiet z fotografii. — Przyznaję, że byłem wobec nich okrutny, ale musiałem pozbawić je człowieczeństwa, aby móc ulepić na nowo. Pojawiałem się na farmie w masce na twarzy i kazałem im nakładać maski bez otworów na oczy. Raz w tygodniu wydzielałem im dokładnie wyliczone racje żywnościowe, dzięki którym utrzymywały się na skraju śmierci głodowej. Ograniczałem godziny ich snu. Czy Colby wspomniał o zegarach i kamerach wideo? Zastanawiała się pani, do czego były mi potrzebne? To było moje atutowe zagranie. Miałem żonę, dziecko i absorbującą pracę, w związku z czym mogłem przebywać z moimi poddanymi tylko raz w tygodniu, i to krótko. Chciałem jednak sprawować nad nimi pełną kontrolę:

wymagałem absolutnego posłuszeństwa, nawet kiedy mnie nie było. Puszczałem więc kasety i wydawałem kobietom rozkazy. Musiały obserwować zegary. Co godzina musiały w wyznaczonym czasie kłaniać się do kamery, turlać po podłodze, wykonywać psie sztuczki, masturbować się i kucać. Za każdym razem, kiedy usłyszały polecenia. Oglądałem potem kasety i karałem surowo wszelkie przejawy nieposłuszeństwa. Na twarzy Dariusa pojawił się wyraz rozmarzenia. Oczyma wyobraźni śledził scenę, której nie zdołałby sobie wyobrazić żaden zdrowy człowiek. Betsy miała wrażenie, że rozsypie się na kawałki, jeśli się poruszy. — Z rozkapryszonych krów zmieniłem je w posłuszne szczeniaki. Należały do mnie całkowicie. Kąpałem je. Jadły niczym suki z psich misek. Nie wolno im się było odzywać, chyba że udzieliłem pozwolenia, a działo się to tylko wtedy, kiedy miały błagać mnie o udzielenie kary i dziękować za zadany ból. Pod koniec gotowe były zrobić wszystko, byle tylko uniknąć bólu. Błagały, by wolno im było pić mój mocz, i całowały mnie po stopach, kiedy im pozwoliłem. Na twarzy Dariusa malowało się takie napięcie, że Betsy zdawało się, iż za chwilę pęknie mu skóra. Czuła, jak ogarnia ją fala mdłości. — Niektóre z nich stawiały opór, ale szybko nauczyły się, że z bogiem nie może być mowy o żadnych negocjacjach. Inne podporządkowały się natychmiast. Na przykład Cross. Nie stawiała żadnego oporu. Istna krowa. Uległa i pozbawiona wyobraźni niczym kawał gliny. Dlatego zdecydowałem się poświęcić właśnie ją. Zanim Darius zaczął mówić, Betsy była przekonana, że nic z tego, co powie, nie zdoła wytrącić jej z równowagi. Teraz nie chciała słuchać ani słowa więcej. — Czy ten eksperyment przyniósł panu spokój? — zapytała, żeby przerwać jego opowieść. Oddychała z trudem i kręciło jej się w głowie. Darius wypadł z transu. — Mój eksperyment sprawił mi przyjemność, z którą nic nie może się równać, Tannenbaum. Chwile, kiedy przebywa-

łem razem z tymi kobietami, były najwspanialszymi chwilami w moim życiu. Ale Sandy znalazła kartkę i to musiało się skończyć. Zbyt wielkie było ryzyko, że mnie złapią. A potem zostałem aresztowany i uwolniony. Wyjście na wolność też było upajające. — Kiedy po raz kolejny powtórzył pan swój eksperyment? — zapytała lodowatym tonem Betsy. — Nigdy. Miałem ochotę, ale uczę się na błędach. Raz dopisało mi szczęście i nie zamierzałem ryzykować ponownie dożywocia ani kary śmierci. Betsy popatrzyła na niego z pogardą. — Proszę natychmiast wyjść z mojego gabinetu. Nie chcę pana nigdy więcej widzieć. — Nie może mnie pani teraz opuścić, Tannenbaum. Potrzebuję pani. — Niech pan wynajmie Oscara Montoyę albo Matthew Reynoldsa. — Oscar Montoya i Matthew Reynolds są dobrymi adwokatami, ale to mężczyźni. Pani jest kobietą. Żadna ława przysięgłych nie uwierzy, iż zagorzała feministka podjęła się obrony mężczyzny, który traktuje kobiety w sposób, w jaki potraktował Reiser, Farrar i Miller ich morderca. Mówiąc bez ogródek, pani jest moją ostatnią deską ratunku. — W takim razie stracił pan ostatnią deskę ratunku, Darius. Jest pan największym draniem, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Nie tylko nie będę pana bronić, ale nie chcę pana więcej widzieć na oczy. — W takim razie łamie pani warunki naszej umowy. Powtarzam pani, że nie zabiłem Farrar, Reiser ani Vicky Miller. Ktoś chce mnie wrobić. Jeśli mnie skażą, sprawa zostanie zamknięta, a pani będzie odpowiedzialna za śmierć kolejnych ofiar. — Myśli pan, że uwierzę panu w cokolwiek po tym, co mi pan przed chwilą powiedział, po wszystkich pańskich kłamstwach? — Niech pani posłucha, Tannenbaum — powiedział Darius, pochylając się nad biurkiem Betsy i świdrując ją wzrokiem. — Ja nie zabiłem tych kobiet. Ktoś chce mnie w to wro-

bić i jestem pewien, że wiem, kim ona jest. — Ona? — Tylko Nancy Gordon wie dostatecznie dużo o tej sprawie, żeby to zrobić. Vicky, Reiser i Farrar dały się jej łatwo podejść. Jest kobietą. Machnęła im przed oczyma odznaką i wpuściły ją do środka. Dlatego właśnie w żadnym domu nie ma śladów walki. Prawdopodobnie poszły z nią z własnej woli i nie zdawały sobie sprawy z niebezpieczeństwa aż do chwili, kiedy było za późno. — Żadna kobieta nie zrobiłaby czegoś takiego innym kobietom. — Niech pani nie będzie naiwna. Od czasu Hunter’s Point Gordon ma na moim punkcie obsesję. Całkiem możliwe, że jest chora psychicznie. Betsy przypomniała sobie, czego dowiedziała się o Nancy Gordon. Ta kobieta próbowała zamordować Dariusa w Hunter’s Point. Poświęciła całe życie, żeby go odnaleźć. Ale czy mogła zastawić na niego tego rodzaju pułapkę? Z tego, co o niej wiedziała, bardziej prawdopodobne wydawało się, że wejdzie po prostu do gabinetu Dariusa i położy go trupem na miejscu. — Nie kupuję tego. — Wie pani, że Vicky opuściła motel Hacienda o wpół do trzeciej. Aż do piątej byłem razem z Russellem Millerem i kilkoma innymi osobami w agencji reklamowej. — Ma pan jakieś alibi po wyjściu z agencji? — Niestety żadnego. — Nie zamierzam pana bronić. Jest pan uosobieniem wszystkiego, co budzi we mnie wstręt. Nawet jeśli nie zabił pan kobiet w Portland, nie zmienia to faktu, że popełnił pan nieludzkie zbrodnie w Hunter’s Point. — A pani będzie ponosić odpowiedzialność za śmierć następnej ofiary w Portland. Niech się pani nad tym dobrze zastanowi, Tannenbaum. Sprawa przeciwko mnie oparta jest na bardzo wątłych podstawach. To oznacza, że po to, aby dostarczyć pozwalających mnie skazać dowodów, będzie musiała zginąć kolejna kobieta.

Wieczorem Kathy przytuliła się do matki, oglądając z zapartym tchem kreskówki. Betsy pocałowała córkę w czubek głowy, zastanawiając się, jak ta spokojna scena może współistnieć z rzeczywistością, w której skulone w mroku kobiety czekają na mającego zadać im potworne cierpienia prześladowcę. Jak mogła spotykać się w pracy z mężczyzną pokroju Martina Dariusa, a potem nie tracąc spokoju ducha oglądać w domu razem z córką filmy Disneya? Jak Peter Lake mógł spędzać poranki, odgrywając rolę straszliwego boga w swoich zboczonych fantazjach, i bawić się wieczorami ze swoją małą córeczką? Betsy chciałaby, żeby istniała tylko jedna rzeczywistość: ta, w której ona i Rick oglądają Disneya, z wciśniętą między nich Kathy. Ta, którą uważała za jedyną, dopóki Rick nie odszedł od niej i nie spotkała na swojej drodze Martina Dariusa. Zawsze potrafiła oddzielić życie prywatne od pracy. Kryminalni klienci, jakich miała przed Dariusem, budzili w niej bardziej współczucie niż strach. Broniła ludzi, którzy zwędzili coś w supermarkecie, pijanych kierowców, drobnych złodziejaszków i przestraszonych nastolatków. Wciąż przyjaźniła się z dwiema kobietami, które zostały dzięki niej uniewinnione od zarzutu zabójstwa. Nawet przynosząc ze sobą do domu akta, traktowała je jako coś, co tylko tymczasowo znalazło się pod jej dachem. Darius wdarł się w głąb jej duszy. Zmienił ją. Przestała wierzyć, że nic jej nie grozi. Co gorsza, uświadomiła sobie teraz, że Kathy również nie jest bezpieczna.

Rozdział 22 1 Szpital St. Jude przypominał bardziej ekskluzywną prywatną szkołę niż zakład psychiatryczny. Otaczający go wysoki, pokryty bluszczem mur ginął w gęstym lesie. Wzniesiony z czerwonej cegły budynek administracji z gotyckimi łukami i schowanymi w niszach oknami stanowił niegdyś siedzibę milionera Alvina Piercy’ego. Piercy, gorliwy katolik, zmarł w stanie bezżennym w roku 1916, zapisując cały swój majątek Kościołowi. W roku 1923 w budynku urządzono hospicjum dla wymagających opieki księży. W 1953 zbudowano za nim niewielki nowoczesny szpital psychiatryczny, a w byłej rezydencji Piercy’ego znalazł siedzibę jego zarząd. Wchodząc przez bramę, Reggie widział budynek administracji przez zaśnieżone konary drzew. Jesienią trawnik musiał tu przypominać zielony dywan, a gałęzie obsypane były złotymi i czerwonymi liśćmi. Gabinet doktor Margaret Flint mieścił się na pierwszym piętrze, na końcu korytarza. Z okna otwierał się widok na graniczący ze szpitalnym terenem las. Doktor Flint była kanciastą kobietą o końskiej twarzy, z długimi do ramion siwymi włosami. — Dziękuję, że zgodziła się pani mnie przyjąć — powiedział Stewart. Doktor Flint odpowiedziała zachęcającym uśmiechem, który złagodził nieco jej surowe rysy. Uścisnęła mocno dłoń Stewarta i wskazała mu jeden ze stojących przy niskim stoliku dwóch foteli. — Zastanawiałam się często, jakie będą losy Samanthy Reardon. Stanowiła taki niezwykły przypadek. Niestety po zwolnieniu ze szpitala dalsza obserwacja była wykluczona. — Dlaczego?

— Jej mąż przestał płacić po uzyskaniu rozwodu, a ubezpieczenie nie pokrywało kosztów leczenia. Ale i tak wątpię, by po wyjściu z St. Jude Samantha pozwoliła mi wtrącać się w swoje sprawy. Nienawidziła wszystkiego, co wiązało się ze szpitalem. — Co może mi pani powiedzieć o pani Reardon? — Normalnie nie powiedziałabym panu nic z powodu obowiązującej mnie tajemnicy lekarskiej, ale z pańskiego telefonu wynika, że Samantha może stanowić zagrożenie dla innych, a to w pewnych okolicznościach uchyla wymóg zachowania tajemnicy. — Samantha Reardon może być zamieszana w kilka morderstw popełnionych na terenie Portland. — Powiedział mi pan to przez telefon. Czy istnieje jakiś związek między tymi morderstwami a jej przejściami w Hunter’s Point? — zapytała doktor Flint.’ — Tak. Skąd pani o tym wie? — Zaraz panu wyjaśnię. Proszę uzbroić się w cierpliwość. Muszę poznać dokładniej powody, dla których chce pan zasięgnąć u nas informacji. — Mężczyzna o nazwisku Peter Lake był ojcem i mężem ofiar z Hunter’s Point. Osiem lat temu przeprowadził się do Portland, żeby zacząć nowe życie. Ktoś powiela w Portland sposób działania mordercy z Hunter’s Point. Czy wie pani, w jaki sposób traktowane były kobiety w Hunter’s Point? — Oczywiście. Osobiście nadzorowałam przypadek Samanthy. Miałam pełny dostęp do raportów policji. — Czy Reardon byłaby zdolna poddać inne kobiety torturom, których sama zaznała, aby skierować podejrzenia na mojego klienta? — To trafne pytanie. Niewiele kobiet jest w stanie znieść tortury, a potem potraktować w identyczny sposób inną kobietę, ale Samanthy Reardon nie można w żadnym przypadku uznać za normalną. Nasze osobowości bardzo trudno, a czasami w ogóle nie poddają się zmianom. Ludzie z zaburzeniami psychicznymi na ogół źle się adaptują. Prezentowane przez nich objawy różnią się w zależności od charakteru zaburzeń. Zanim Samantha Reardon stała się ofiarą prześladowań, posia-

dała osobowość, którą określamy mianem granicznej. Jest to coś pośredniego między neurozą i psychozą. Czasami przejawiała zachowania psychotyczne, generalnie jednak postrzegana była jako neurotyczka. Demonstrowała perwersyjne zainteresowania seksualne i działania aspołeczne, takie jak posługiwanie się nieważnymi czekami, kradzieże w sklepach, częste stany irytacji i silny egocentryzm. Najlepszy przykład stanowią tu jej stosunki z mężem. Cechowały je okresy intensywnej seksualności i niestabilność. Doktor Reardon stwierdził, że jego małżonka jest skrajną egotyczką i w żaden sposób nie potrafi przemówić jej do rozsądku. Przyłapana na kradzieży, nie interesowała się wysuwanymi przeciwko niej zarzutami i nie przejawiała żadnej skruchy. Posługiwała się seksem, żeby zapewnić sobie względy doktora Reardona. Zniszczyła go finansowo, nie bacząc na konsekwencje, które mogły dotknąć ich oboje. Po porwaniu i torturach stała się psychotyczką i prawdopodobnie wciąż pozostaje w tym stanie. Pobyt w szpitalu traktowała jako dalszy ciąg swojej niewoli. Byłam jedyną osobą z wyższego personelu medycznego, z którą utrzymywała jakieś stosunki, zapewne dlatego, że jestem kobietą. Samantha Reardon nienawidzi i podejrzewa wszystkich mężczyzn. Była przekonana, że burmistrz Hunter’s Point oraz szef tamtejszej policji, gubernator, a nawet prezydent Stanów Zjednoczonych... słowem, wszyscy mężczyźni, sprzysięgli się, żeby chronić osobnika, który ją torturował. — Czy jest w takim razie możliwe — wtrącił Stewart — że znalazłszy człowieka, który jej zdaniem ją prześladował, będzie postępować, opierając się na swoich fantazjach? — Z całą pewnością. Kiedy tu była, mówiła tylko o odwecie. Widziała siebie w roli anioła zemsty walczącego z siłami ciemności. Nienawidziła swojego porywacza, ale stanowi zagrożenie dla każdego mężczyzny, ponieważ wszystkich co do jednego uważa za ciemiężców. — Ale kobiety? Jak mogła po wszystkim, co przeszła, torturować te kobiety? — Samantha zaakceptuje wszystkie środki, które prowadzą do celu. Jeśli w trakcie jego realizacji trzeba będzie poświęcić życie kilku kobiet, w jej oczach będzie to stanowić niewielką

cenę, konieczną, by dopełniła się zemsta.

2 Kiedy Betsy weszła do swojego biura, w poczekalni czekał Rick. Sprawiał wrażenie markotnego. — Wiem, że się mnie nie spodziewałaś, ale chciałem porozmawiać. Jesteś bardzo zajęta? — Wejdź — odparła. Wciąż miała mu za złe to, co opowiadał Kathy: że rozstali się z powodu jej kariery. — Jak się miewa Kathy? — zapytał Rick, wchodząc za nią do gabinetu. — Bardzo łatwo się tego dowiedzieć. — Nie bądź taka zła. Wpadłem między innymi po to, żeby zapytać, czy może u mnie przenocować, Przeprowadziłem się właśnie do nowego mieszkania i mam tam pokój gościnny. Betsy miała ochotę odmówić, ponieważ sprawiłaby mu w ten sposób przykrość, ale wiedziała, jak bardzo Kathy tęskni za ojcem. — Dobrze. — Dziękuję. Odbiorę ją jutro po pracy. — O czym jeszcze chciałeś porozmawiać? Rick był najwyraźniej skrępowany. Utkwił wzrok w blacie biurka. — Ja... to wszystko jest dla mnie bardzo trudne, Betsy. Starania o stanowisko partnera, cała ta harówka... — Rick przerwał. — Niezbyt dobrze sobie radzę. — Wziął głęboki oddech. — Próbuję ci powiedzieć, że jestem teraz w prawdziwym dołku. Znajduję się pod taką presją, że nie potrafię normalnie rozumować. Ten czas, który spędziłem sam, dał mi pewien dystans, pewną perspektywę. W gruncie rzeczy chodzi mi chyba o to, żebyś nie spisywała mnie jeszcze na straty. Nie wykreślaj mnie ze swojego życia... — Nigdy tego nie chciałam, Rick. To ty wykreśliłeś mnie ze swojego życia. — Mówiąc, co do ciebie czuję, kiedy odchodziłem, powiedziałem kilka rzeczy, których wcale nie myślałem.

— Kiedy będziesz pewien, co czujesz, nie zapomnij mi powiedzieć, Rick. Ale ja nie mogę ci zagwarantować, jak będę się czuła. Bardzo mnie zraniłeś. — Wiem — odparł cicho. — Posłuchaj, ta fuzja, nad którą pracuję, strasznie mnie absorbuje, ale wydaje mi się, że za jakiś miesiąc sytuacja się poprawi. Kroi mi się trochę wolnego czasu w grudniu, a Kathy będzie miała ferie świąteczne, więc nie straci przedszkola. Pomyślałem, że moglibyśmy pojechać gdzieś razem, gdzieś, gdzie bylibyśmy tylko we trójkę. Betsy zamarł oddech w piersiach. Nie wiedziała, co ma powiedzieć. Rick wstał. — Wiem, że to wszystko spadło na ciebie dość nieoczekiwanie. Nie musisz mi od razu odpowiadać. Mamy czas. Przyrzeknij po prostu, że o tym pomyślisz. — Zrobię to — odparła Betsy. — Dobrze. Dziękuję, że pozwoliłaś mi zabrać na weekend Kathy. — Jesteś jej ojcem. Betsy otworzyła drzwi gabinetu, zanim Rick zdążył powiedzieć coś jeszcze. Przy biurku Ann stała Nora Sloane. — Czy masz dla mnie chwilę? — zapytała. — Rick właśnie wychodzi — odpowiedziała Betsy. Sloane przez chwilę przyglądała się Rickowi. — Pan Tannenbaum? — Zgadza się. — To Nora Sloane — odparła Betsy. — Pisze dla Pacific West artykuł o kobietach, które pracują w zawodzie adwokata. — Pańska żona bardzo mi pomogła. Rick uśmiechnął się uprzejmie. — Wpadnę po Kathy koło szóstej i zabiorę ją na kolację — powiedział do Betsy. — Nie zapomnij zapakować jej rzeczy do przedszkola. Miło było panią poznać, pani Sloane. — Poczekaj — powiedziała Betsy. — Nie znam twojego nowego adresu i numeru telefonu. Rick podał jej adres i telefon, które Betsy zapisała w notesie. — Wpadłam, żeby zapytać, czy nie mogłybyśmy w najbliższym czasie porozmawiać o rozprawie przeciwko Andrei Ham-

mermill i o strategii, jaką obrałaś w sprawie Dariusa — powiedziała Sloane, kiedy za Rickiem zamknęły się drzwi. — Mam nadzieję, że nie popsuje to twoich planów, Noro, ale wycofałam się z prowadzenia sprawy Dariusa. — Dlaczego? — Z przyczyn osobistych, których nie mogę ci wyjawić. — Nie rozumiem. — W grę wchodzą problemy etyczne. Nie mogę ci ich zdradzić bez naruszania tajemnicy adwokackiej. Nora potarła palcami czoło. Wydawała się wytrącona z równowagi. — Przykro mi, jeśli ucierpi na tym twój artykuł — powiedziała Betsy. — Nie mogłam zareagować inaczej na to, co się stało. — Nic nie szkodzi — odparła Nora, szybko się opanowując. — Sprawa Dariusa nie stanowi osi artykułu. Betsy otworzyła swój kalendarzyk. — Gdy tylko oficjalnie zrzeknę się obrony Dariusa, będę miała mnóstwo wolnego czasu. Może umówimy się wstępnie na lunch w przyszłą środę? — W porządku. W takim razie do zobaczenia w środę. Gdy za Norą zamknęły się drzwi, Betsy spojrzała na leżące na biurku akta. Dotyczyły spraw, które odłożyła na później z powodu Martina Dariusa. Wzięła do ręki leżącą na wierzchu teczkę, ale nie otworzyła jej. Nie mogła przestać myśleć o Ricku. Wydawał jej się jakiś inny. Mniej pewny siebie. Czy pozwoli mu wrócić, jeśli o to poprosi? Zabrzęczał dzwonek interkomu. Dzwonił Reggie Stewart z Hunter’s Point. — Jak ci idzie? — zapytał. — Niezbyt dobrze, Reg. Nie prowadzę już tej sprawy. — Darius zrezygnował z ciebie? — Nie, wprost przeciwnie. — Dlaczego? — Odkryłam, że to Darius zamordował kobiety w Hunter’s Point. — Jak na to wpadłaś? — Nie mogę powiedzieć.

— Jezu, Betsy, mnie możesz chyba zaufać. — Wiem o tym, ale nie zamierzam tego wyjaśniać, więc lepiej mnie nie naciskaj. — Trochę mnie to niepokoi. Zachodzi możliwość, że ktoś stara się wrobić Dariusa. Okazuje się, że Samantha Reardon jest nieźle stuknięta. Rozmawiałem z jej byłym mężem, Simonem Reardonem. Jest neurochirurgiem, a ona pracowała jako siostra na bloku operacyjnym. Zakochał się w niej na zabój i zanim się spostrzegł, byli już po ślubie, a on znalazł się na skraju bankructwa. Kradła jak szalona w supermarketach, zaciągała długi na karty kredytowe Reardona, a jego adwokaci zajmowali się głównie tuszowaniem ekscesów małżonki. Potem porwał ją i torturował ten zboczeniec i naprawdę dostała kota. Rozmawiałem z doktor Flint, jej psychiatrą w szpitalu St. Jude, gdzie zamknięto ją po tym, jak próbowała zabić doktora Reardona. — Co takiego? — Ugodziła nożem męża i znajomego, którego przyprowadził do domu. Udało im się ją obezwładnić i następnych kilka lat spędziła w pokoju bez klamek, utrzymując, że mężczyzna, który ją porwał, wciąż przebywa na wolności i że stała się ofiarą spisku. — Miała rację, Reg. Władze zataiły fakt, że to Darius był mordercą. Nie mogę zdradzić ci szczegółów, ale być może Samantha nie jest zupełnie szalona. — Może nie mylić się w kwestii Dariusa i mimo to mieć nie po kolei w głowie. Doktor Flint utrzymuje, że jest poważnie chora. Samantha była maltretowanym dzieckiem. Jej ojciec odszedł, kiedy miała dwa lata, matka była nałogową alkoholiczką. Zasad moralnych uczyła się w ulicznym gangu, do którego przystała. Jako nastolatka miała na swoim koncie kilka włamań i napadów. Brała także udział w bójkach nożowniczych. Była wystarczająco sprytna, żeby bez większego wysiłku ukończyć liceum. Jej iloraz inteligencji wynosi sto czterdzieści sześć i jest wyższy od mojego, ale oceny miała nienadzwyczajne. W wieku osiemnastu lat wyszła za Maxa Felixa, kierownika domu towarowego, w którym wówczas pracowała. Zadzwoniłem do

niego i opowiedział mi tę samą historię co doktor Reardon. Musiała z niej być niezła dupa. Jej pierwszy mąż twierdzi, że nie odróżniał dnia od nocy, podczas gdy ona likwidowała jego rachunki w banku i wpędzała go w długi. Małżeństwo trwało tylko rok. Następnymi przystankami był dwuletni college, szkoła pielęgniarska i małżeństwo z nadzianym lekarzem. Doktor Flint twierdzi, że Reardon od samego początku cierpiała na zaburzenia psychiczne... miała tak zwaną osobowość graniczną, a w wyniku stresu wywołanego torturami i niewolą stała się psychotyczką. Myśli wyłącznie o wyrównaniu rachunków ze swoim prześladowcą. Betsy poczuła, że robi się jej niedobrze. — Zapytałeś doktor Flint, czy Reardon byłaby zdolna poddać inne kobiety takim samym torturom, jakim poddał ją Darius, wyłącznie po to, żeby go teraz wrobić? — Według doktor Flint Samantha nie zawahałaby się pociąć tych kobiet na kawałki, gdyby dzięki temu udało jej się zrealizować swój plan. — Trudno w to uwierzyć, Reg. Żeby kobieta robiła takie rzeczy innym kobietom... — Ale to wydaje się logiczne, Betsy. Zastanów się. Oberhurst umawia się na rozmowę z Reardon i pokazuje jej fotografię Dariusa; ta rozpoznaje swego prześladowcę i jedzie za Oberhurstem do Portland; tu czyta w gazecie o kłopotach, jakie ma Darius ze swoją budową, i dochodzi do wniosku, że to idealne miejsce, żeby pochować Oberhursta, kiedy już go zabije. Potem zakopuje tam kolejne ciała. — Sama nie wiem, Reg. Wciąż wydaje mi się bardziej logiczne, że to sprawka Dariusa. — Co chcesz, żebym zrobił? — Spróbuj zdobyć jej fotografię. Gazety nie opublikowały ani jednej. — Już o tym pomyślałem. Zamierzam przejrzeć jej rocznik z college’u. Studiowała na uniwersytecie stanowym w Hunter’s Point, więc nie powinno mi to przysporzyć większych trudności. Stewart odłożył słuchawkę, pozostawiając Betsy ciężki orzech do zgryzienia. Jeszcze przed kilkoma chwilami była

przekonana, że to Darius zabił kobiety w Portland. Ale jeśli Reggie nie mylił się w swoich podejrzeniach, Darius rzeczywiście padł ofiarą prowokacji i wszyscy byli manipulowani przez bardzo inteligentną i niebezpieczną kobietę.

3 Randy Highsmith i Ross Barrow dojechali drogą między-stanową numer 84 do gardzieli Columbia River, po czym skręcili w magistralę turystyczną. Po obu stronach szerokiej rzeki wznosiły się strome skały, między drzewami migały co jakiś czas potężne wodospady. Widok zapierał dech w piersiach, ale Barrow nie miał czasu się nim rozkoszować, wpatrując się w jezdnię przez zalewaną potokami deszczu przednią szybę. Wiejący środkiem kanionu wiatr spychał ich samochód na bok. Barrow kontrował porywiste podmuchy, trzymając z całej siły kierownicę. Znajdowali się w leśnej głuszy. Drzewa chroniły ich w pewnym stopniu przed ulewą, ale Barrow musiał bez przerwy pochylać się do przodu i mrugać oczyma, żeby zobaczyć znaki drogowe. — To tutaj! — zawołał Randy Highsmith, wskazując na skrzynkę pocztową, na której nalepione były fosforyzujące cyfry z kalkomanii. Barrow skręcił ostro w wysypaną żwirem drogę i tylne koła samochodu wpadły w poślizg. Wynajmowany przez Samuela Oberhursta dom znajdował się podobno ćwierć mili dalej. Agent z biura nieruchomości określił go jako bungalow, ale właściwie dom nie różnił się wiele od zwykłej szopy. Z wyjątkiem intymnej atmosfery zapewnianej przez rosnący wokół las Highsmithowi nie przychodził do głowy ani jeden argument, za pomocą którego mógłby go komuś zarekomendować. Kryty czterospadowym dachem budynek zbudowany był na planie kwadratu. Pomalowano go kiedyś na czerwono, ale deszcze i wiatr zmieniły kolor na rdzawy. Na podjeździe stał poobijany pontiac. Trawnika nie strzygł nikt od kilku tygodni. Rolę prowadzących do frontowych drzwi schodków pełniły bloki sprasowanego żużlu. Obok nich leżały dwie

puszki po piwie, a w szczelinę między blokami wciśnięta była pusta paczka po papierosach. Barrow podjechał, jak mógł najbliżej, do frontowych drzwi. Wyskakując z samochodu, Highsmith schował głowę w ramiona, jakby mogło go to w jakiś sposób uchronić przed strugami deszczu. Załomotał energicznie w drzwi, odczekał chwilę i zastukał ponownie. — Zobaczę z boku! — zawołał do Barrowa. Policjant zgasił silnik i dołączył do Highsmitha. Zasłony w oknach od frontu były zaciągnięte. Highsmith i Barrow obeszli dom od wschodniej strony. Z boku nie było żadnych okien, a z tyłu zaopatrzone były w zasunięte żaluzje. Barrow zajrzał do środka przez mały lufcik od zachodniej strony. — Jest tam niezły chlew — stwierdził. — Nikogo nie ma w domu, to pewne. — A samochód? — zapytał Barrow. Highsmith wzruszył ramionami. — Spróbujemy sforsować drzwi — powiedział. Po twarzy płynęły mu krople deszczu i ledwie coś widział przez okulary. Frontowe drzwi nie były zamknięte. Barrow otworzył je i wpuścił Highsmitha pierwszego. Zastępca prokuratora zdjął okulary i przetarł je chusteczką. Barrow zapalił światło. — Jezu! Highsmith założył okulary i rozejrzał się po pokoju. Pod oknem stał na niskim stoliku telewizor, naprzeciwko niego zapadająca się sofa z podartą w kilku miejscach tapicerką i wychodzącym włosiem. Na sofie leżał komplet męskiej garderoby: Highsmith zobaczył marynarkę, bieliznę i parę spodni: Obok telewizora tkwił w kącie stary poszarzały sekretarzyk. Wszystkie szuflady były wysunięte, a papiery walały się po całym pokoju. Coś nagle odciągnęło uwagę Highsmitha od panującego w pomieszczeniu bałaganu. Wciągnął w nozdrza powietrze. — Co to za smród? Barrow nie odpowiedział. Przyglądał się bacznie ciężkiemu krzesłu, które leżało na boku pośrodku pokoju. Kiedy podszedł bliżej, zobaczył plamy krwi na samym meblu i na podłodze do-

okoła. Z nóg krzesła zwisały skrawki szerokiej taśmy, które mogły zostać użyte do unieruchomienia ludzkich nóg. Na stole leżał powalany krwią kuchenny nóż. — Masz wrażliwy żołądek? — zapytał Barrow. — W tym miejscu popełniono przestępstwo i nie chciałbym, żebyś zapaćkał je całe swoim śniadaniem. — Oglądałem już niejedno miejsce zbrodni, Ross. Byłem na placu budowy, pamiętasz? — Chyba byłeś. Spójrz na to. Obok noża stał plastikowy talerz do zupy. Highsmith zajrzał do niego i pozieleniał. W środku leżały trzy ucięte palce. — Nasz niezidentyfikowany facet — powiedział cicho Barrow. Highsmith obszedł krzesło dookoła, chcąc obejrzeć siedzenie. Było pokryte zaschniętą krwią. Zrobiło mu się niedobrze. Odkopany na placu budowy mężczyzna miał również obcięte genitalia i Randy nie chciał być tym, który je odnajdzie. — Nie jestem pewien, kto tu sprawuje jurysdykcję — powiedział Barrow, okrążając krzesło. — Wezwij policję stanową. Highsmith kiwnął głową i rozejrzał się, szukając telefonu. W pokoju od frontu nie było żadnego. W tylnej części domu znajdowały się jeszcze dwa pomieszczenia. Jednym z nich była sypialnia. Highsmith otworzył powoli drzwi, obawiając się tego, co mógłby tam zobaczyć. W środku ledwie starczało miejsca na pojedyncze łóżko, komodę i nocną szafkę. Na szafce stał telefon. — Hej, Ross, spójrz no tutaj. Barrow wszedł do sypialni. Highsmith pokazał mu podłączoną do telefonu automatyczną sekretarkę. Migające czerwone światełko sygnalizowało, że nagrały się jakieś wiadomości. Highsmith puścił kilka z nich w przyspieszonym tempie i nagle usłyszał znajomy głos: — Panie Oberhurst, mówi Betsy Tannenbaum. Dzwonię po raz trzeci i byłabym ogromnie wdzięczna, gdyby zatelefonował pan do mnie do biura pod numer pięćset pięćdziesiąt pięć siedemnaście sześćdziesiąt trzy. Sprawa jest bardzo pilna.

Mam zgodę Lisy Darius na przedyskutowanie szczegółów zleconej przez nią panu sprawy. Proszę dzwonić o każdej porze. Jeśli zadzwoni pan po godzinach albo w weekend, automat połączy pana z moim numerem domowym. Rozległ się sygnał kończący wiadomość. Highsmith i Barrow spojrzeli na siebie. — Lisa Darius wynajmuje Oberhursta, potem ktoś poddaje go torturom i w końcu jego ciało ląduje w wykopie na placu budowy Dariusa — powiedział Barrow. — Dlaczego go wynajęła? Barrow spojrzał przez drzwi na opróżniony sekretarzyk. — Zastanawiam się, czy tego właśnie szukał Darius... akt swojej żony. — Nie tak szybko, Ross. Nie wiemy jeszcze, czy zrobił to Darius. — Powiedzmy, że Darius znalazł akta żony, Sandy, i że było tam coś, co mogło mu zaszkodzić. Jeśli to on torturował Oberhursta i obciął mu palce i fiuta, zrobił to dlatego, że w aktach był jakiś dynamit. Być może coś, co świadczyło ponad wszelką wątpliwość, że to Darius jest różanym mordercą. — Chcesz powiedzieć, że... Niech to szlag! Lisa Darius. Nie mógł dopaść jej wcześniej, bo siedział za kratkami od momentu, kiedy odkryliśmy ciała. Barrow złapał za słuchawkę i zaczął wykręcać numer.

4 Siedziba Sądu Najwyższego Oregonu mieści się w Salem, stolicy stanu, pięćdziesiąt mil na południe od Portland. Godzina, którą Victor Ryder musiał tracić na dojazdy, była jedyną rzeczą, jaka mu się nie podobała, kiedy obejmował stanowisko sędziego najwyższego. Po długich latach, które spędził, tyrając po szesnaście godzin na dobę przez siedem dni w tygodniu we własnej kancelarii, spokojniejsze tempo pracy w sądzie było prawdziwym wytchnieniem. Sędzia Ryder był wdowcem i mieszkał samotnie za wysokim iglastym żywopłotem w dwupiętrowym, utrzymanym w stylu Tudorów brązowo-białym domu, w należącym admini-

stracyjnie do West Hills osiedlu Portland Heights. Z wyłożonego cegłą tylnego patio rozciągał się wspaniały widok na Portland i Mount Hood. Ryder otworzył kluczem frontowe drzwi i zawołał Lisę. W domu włączone było ogrzewanie i światła. Z salonu dochodziły czyjeś głosy. Zawołał ponownie Lisę, nie doczekał się jednak odpowiedzi. Głosy, które słyszał, dobiegały z telewizora, ale nikt nie oglądał programu. Ryder wyłączył odbiornik. U stóp schodów Ryder jeszcze raz zawołał Lisę. Wciąż nie było żadnej odpowiedzi. Jeśli wyszła, dlaczego zostawiła włączony telewizor? Ruszył korytarzem do kuchni. Lisa wiedziała, że jej ojciec zawsze lubił coś przekąsić po powrocie do domu, w związku z czym zostawiała mu liściki na lodówce. Drzwi lodówki pokryte były zamocowanymi na magnesach przepisami kulinarnymi i rysunkami, ale nie było żadnego listu. Na kuchennym stole stały dwie filiżanki i półmisek z resztkami ciasta. — Musiała gdzieś wyjść z przyjaciółką — mruknął pod nosem Ryder, ale wciąż niepokoił go telewizor. Odkroił sobie kawałek ciasta, zjadł jeden kęs i ruszył do sypialni Lisy. Wszyst ko było na swoim miejscu, nie zauważył niczego, co mogłoby wzbudzać podejrzenia. Mimo to czuł się mocno zaniepokojony. Miał właśnie przejść do swojego pokoju, żeby się przebrać, kiedy usłyszał dzwonek do drzwi. Na ganku stali skuleni pod jednym parasolem dwaj mężczyźni. — Sędzia Ryder? Nazywam się Randy Highsmith, pracuję w biurze prokuratora okręgowego hrabstwa Multnomah. A to jest Ross Barrow z policji w Portland. Czy zastaliśmy pańską córkę? — Chodzi o Martina? — Tak, panie sędzio. — Lisa mieszka u mnie, ale nie ma jej teraz w domu. — Kiedy widział ją pan po raz ostatni? — Przy śniadaniu. Dlaczego pan pyta? — Chcielibyśmy zadać jej kilka pytań. Czy wie pan, gdzie ją możemy znaleźć? — Obawiam się, że nie. Nie zostawiła żadnego listu, a ja właśnie wróciłem do domu.

— Może wyszła gdzieś z przyjaciółką? — zapytał obojętnym tonem Highsmith, nie chcąc, żeby Ryder zorientował się, że coś go niepokoi. — Naprawdę nie wiem — odparł sędzia. Nagle przypomniał sobie włączony telewizor i zmarszczył brwi. — Coś jest nie w porządku? — zapytał Barrow. — Nie. Właściwie nie. Chodzi tylko o to, że na stole w kuchni stały dwie filiżanki po kawie i pomyślałem, że odwiedziła ją przyjaciółka. Ale w salonie grał telewizor. — Nie rozumiem — powiedział Barrow. — Był włączony, kiedy wróciłem do domu. Nie bardzo wiem, dlaczego go nie zgasiła, skoro rozmawiała w kuchni z przyjaciółką, a potem wyszła z domu. — Czy wychodząc z domu, zawsze zostawia jakąś wiadomość? — zapytał Barrow. — Od pewnego czasu nie mieszkała u siebie, a odkąd Martin wyszedł z więzienia, spędzała tutaj wszystkie noce. Ale wie, że się o nią niepokoję. — Czy jest coś, czego nam pan nie powiedział, panie sędzio? Ryder zawahał się. — Od chwili uwolnienia męża Lisa bardzo się bała. Mówiła, że powinna wyjechać poza granice stanu, dopóki Martin nie znajdzie się z powrotem za kratkami. — Czy powiedziałaby panu, dokąd się wybiera? — Tak sądzę — odparł Ryder, po czym nagle coś sobie przypomniał. — Martin zadzwonił do Lisy wieczorem w dniu, kiedy go uwolniono. Powiedział, że w całym Portland nie ma miejsca, gdzie mogłaby czuć się bezpiecznie. Może zatelefonował ponownie i wpadła w panikę. — Czy jej groził? — Takie odniosłem wrażenie, ale Lisa nie była tego taka pewna. To była dziwna rozmowa. Słyszałem tylko Lisę. To, co powiedział Martin, znam wyłącznie z jej relacji. Highsmith wręczył sędziemu swoją wizytówkę. — Kiedy otrzyma pan jakąś wiadomość od pani Darius, proszę przekazać jej, żeby do mnie natychmiast zadzwoniła. To ważne.

Barrow i Highsmith wymienili uścisk dłoń z Ryderem i wyszli. — Wcale mi się to nie podoba — stwierdził Barrow, kiedy zamknęły się za nimi drzwi. — Za bardzo przypomina okoliczności, w których nastąpiły inne porwania. Zwłaszcza telewizor. Gdyby wychodziła z przyjaciółką, na pewno by go wyłączyła. — Nie było kartki z wiadomością ani róży. — Tak, ale Darius nie jest głupcem. Jeśli porwał swoją żonę, nie chce, żeby o tym wszyscy wiedzieli. Mógł zmienić swój modus operandi, żeby skierować nas na fałszywy trop. Masz jakieś propozycje? — Absolutnie żadnych, chyba że mamy twoim zdaniem dość dowodów, aby przyskrzynić Dariusa. — Nie mamy. — W takim razie czekajmy i miejmy nadzieję, że Lisa Darius rzeczywiście wybrała się gdzieś z przyjaciółką.

Część siódma Nie zapomnisz mnie

Rozdział 23 1 Betsy usłyszała podjeżdżający pod dom samochód i wyjrzała przez kuchenne okno. — To tatuś! — zawołała Kathy. Od chwili, gdy matka powiedziała jej, że pojedzie na weekend do Ricka, czekała w salonie przez całe popołudnie, oglądając telewizję tylko jednym okiem. — Zbierz swoje rzeczy — powiedziała Betsy, ruszając w stronę drzwi. — Są tutaj wszystkie — odparła Kathy, pokazując swój plecak, tornister, małą walizeczkę i wypchanego skunksa, Olivera. Drzwi otworzyły się i Kathy skoczyła w objęcia Ricka. — Jak się miewasz, tygrysku? — zapytał ze śmiechem ojciec. — Już się spakowałam — odparła Kathy, pokazując swoje bagaże. — Zapakowałaś szczoteczkę do zębów? — zapytała czujnie Betsy. — Nie — przyznała Kathy. — Tak myślałam. Biegnij i natychmiast ją przynieś, moja panno. Rick postawił córkę na podłodze. Kathy pognała do łazienki. — Jest bardzo podniecona — powiedziała Betsy. Rick był wyraźnie skrępowany. — Pomyślałem, że zabiorę ją do Spaghetti Factory. Bardzo lubi tam chodzić. Przez chwilę stali w milczeniu obok siebie. — Ładnie wyglądasz, Bets.

— Powinieneś zobaczyć, jak wyglądam, kiedy nie siedzę przez cały dzień na sali rozpraw razem z sędzią Spencerem — zażartowała zakłopotana, kwitując niezgrabnie jego komplement. Rick chciał powiedzieć coś jeszcze, ale tymczasem pojawiła się Kamy i odpowiednia chwila minęła. — Do zobaczenia w poniedziałek — powiedziała Betsy, dając córce całusa i mocno ją ściskając. Rick wziął do ręki wszystkie jej bagaże oprócz Olivera i wyszli. Betsy obserwowała z progu, jak odjeżdżają.

2 Alan Page podniósł wzrok znad biurka. W drzwiach stali Randy Highsmith i Ross Barrow. Page zerknął na zegarek. Było za pięć wpół do siódmej. — Właśnie rozmawiałem z sędzią Ryderem — powiedział Barrow. — Wciąż jej nie ma. Page odłożył długopis. — Co możemy zrobić? Nie mamy nawet strzępu dowodu wskazującego, że to sprawka Dariusa — powiedział. Miał bladą twarz, a w jego głosie brzmiało zmęczenie i świadomość klęski. — Mamy motyw, Al — powiedział Barrow. — Lisa Darius jest jedyną osobą, która wiąże Martina z Samem Oberhurstem. Dopóki siedział za kratkami, nie mógł jej dopaść. Moim zdaniem, tym razem możemy wygrać. Zaginęła dopiero wtedy, gdy wyszedł na wolność. — I był jeszcze ten telefon — dodał Highsmith. — Ryder nie ma pewności, czy to była groźba. Można go również interpretować jako próbę ostrzeżenia Lisy, żeby uważała na kogoś innego. — Page pokręcił głową. — Nie zamierzam popełnić dwa razy tego samego błędu. Nie poproszę o nakaz przeszukania, dopóki nie będę pewien, że tym razem mamy go w ręku. — Nie bądź takim asekurantem, Al — powiedział Highsmith. — W grę wchodzi życie tej kobiety. — Wiem o tym — odparł z gniewem Page. — Ale gdzie

mamy jej szukać? W jego domu? Nie jest taki głupi, żeby ją tam trzymać. Na terenie którejś z należących do niego nieruchomości? Której? Jestem tak samo sfrustrowany jak ty, ale musimy zachować cierpliwość. Highsmith miał zamiar coś dodać, ale w tej samej chwili zabrzęczał interkom. — Wiem, że nie chciał pan, żeby przeszkadzać — powiedziała sekretarka — ale mam na linii Nancy Gordon. Page poczuł, jak przechodzi go nagły chłód. Highsmith i Barrow wyprostowali się. Page włączył głośnik, dzięki któremu wszyscy mogli słyszeć rozmowę. — Detektyw Gordon? — Przepraszam, że zostawiłam pana na lodzie, panie Page — odezwała się Gordon. Page próbował sobie przypomnieć jej głos. Pamiętał, że był lekko gardłowy, ale coś zakłócało połączenie i głos jego rozmówczyni brzmiał bardzo niewyraźnie. — Skąd pani dzwoni? — Nie mogę panu teraz tego powiedzieć — odparła Gordon. Mówiła powoli i jakby niepewnie. — Nie czytała pani gazet? Czy pani wie, że Darius został zwolniony, ponieważ nie przedstawiła pani swojego zeznania podczas rozprawy wstępnej? — Moje zeznanie i tak nic by nie pomogło. Za chwilę wszystko pan zrozumie. — Chcę to zrozumieć natychmiast. Mamy tutaj krytyczną sytuację. Zaginęła żona Dariusa. — Wiem o tym. Dlatego właśnie dzwonię. Wiem, gdzie jest, i musicie działać szybko.

3 Firma Darius Constructions popadła w tarapaty. Przed jego aresztowaniem miano podpisać dwie lukratywne umowy, ale oba kontrakty przejęły teraz inne firmy budowlane i nie można było liczyć na nowe tak długo, dopóki właściciel znajdował się w stanie oskarżenia. Darius sądził, że dochód z nowych przedsięwzięć pomoże mu uporać się z problemami finanso-

wymi firmy. Bez nowych dochodów wisiała nad nim całkiem realna groźba bankructwa. Cały dzień spędził razem ze swoim głównym księgowym, adwokatem i wicedyrektorami, pracując nad planem uzdrowienia firmy, ale niełatwo mu było skoncentrować się na interesach. Betsy Tannenbaum opuściła go w chwili, gdy najbardziej jej potrzebował. Z początku chciał, żeby go broniła, ponieważ uważał, że znana z feministycznych poglądów adwokat przysporzy mu sympatii w oczach przysięgłych. Ale potem Betsy wygrała rozprawę wstępną, i doszedł do przekonania, że ta kobieta naprawdę potrafi go uratować. Ich ostatnie spotkanie powiększyło szacunek, jakim ją darzył. Tannenbaum była twarda. Większość kobiet zbyt się go bała, aby zgodzić się na rozmowę w cztery oczy. Przyprowadziłyby ze sobą dla ochrony jakiegoś mężczyznę. Darius wiedział, że Betsy nigdy nie załamałaby się pod presją procesu i że walczyłaby do końca o klienta, w którego by wierzyła. O szóstej po południu spotkanie dobiegło końca i Darius wrócił do domu. Wystukał numer szyfru przy wjeździe i brama otworzyła się z metalicznym brzękiem. Kiedy spojrzał w tylne lusterko, zobaczył przednie reflektory przejeżdżającego obok posiadłości samochodu. Skręciwszy w alejkę, stracił go z oczu. Wszedł do domu przez garaż i wyłączył alarm. W środku było chłodno i cicho. Kiedy mieszkała z nim Lisa, w domu zawsze słychać było stłumione hałasy. Teraz uczył się żyć bez brzęku kuchennych naczyń, cichego mamrotania telewizora i odgłosu kroków przechodzącej z pokoju do pokoju Lisy. Kiedy zapalił światło, salon wydał mu się całkowicie sterylny. Zdjął marynarkę i krawat i nalał sobie szklaneczkę szkockiej. Zastanawiał się, czy uda mu się namówić Betsy, żeby z powrotem podjęła się jego obrony. Była naprawdę rozzłoszczona, ale złość szybko mija. To strach kazał jej trzymać się od niego z daleka. Po tym, czego dowiedziała się od Colby’ego, nie mógł się dziwić, że uważała go za potwora. Kobiecy strach normalnie go podniecał, ale strach Betsy oddalał ją od niego i to było niedobre. Nie wiedział, jak go uśmierzyć. Zarzucił sobie marynarkę i krawat na ramię i ruszył na

górę, do sypialni. W ciągu dnia prawie nic nie jadł i burczało mu w brzuchu. Włączył lampę w sypialni i postawił szklankę na komodzie. Kiedy obracał się w stronę szafy, jego wzrok przyciągnął nagle ciemny kształt na łóżku. Na poduszce leżała na arkuszu papieru listowego czarna róża. Darius przebiegł oczyma treść listu i zrobiło mu się niedobrze. Odwrócił się ku drzwiom, ale nikogo w nich nie było. Zamienił się cały w słuch, lecz w domu panowała cisza. W komodzie trzymał pistolet. Kiedy go wyjmował, serce biło mu jak oszalałe. Jak ktoś mógł dostać się do domu nie uruchamiając alarmu? Tylko on i Lisa znali szyfr. Darius znieruchomiał. Wniosek nasuwał się sam. Zapalając po drodze wszystkie światła, ruszył na dół. U szczytu prowadzących do piwnicy schodów zatrzymał się na chwilę. Wiedział, co zobaczy, gdy włączy lampę. Zawodzenie pierwszej policyjnej syreny usłyszał, kiedy był w połowie schodów. Zastanawiał się, czy nie zawrócić, ale silniejsza była chęć dowiedzenia się, co się stało. Kiedy postawił pierwszy krok na dole, przed domem zatrzymał się z piskiem opon samochód. Darius odłożył pistolet. Nie chciał ryzykować, że go zastrzelą. Poza tym już go nie potrzebował. Oprócz niego w domu nie było nikogo. Wiedział o tym, kiedy zobaczył, w jaki sposób ułożone jest ciało. Lisa Darius leżała na wznak pośrodku piwnicy. Była naga. Z rozpłatanego od góry do dołu brzucha wystawały zakrwawione wnętrzności. Dokładnie tak samo wyglądały pozostawione w piwnicy Henry’ego Watersa zwłoki Patricii Cross.

4 Po wyjeździe Ricka i Kathy Betsy poszła do kuchni, żeby zrobić sobie coś do jedzenia. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie wyjść gdzieś na kolację albo nie zadzwonić do przyjaciółki, ale bardziej kusząca okazała się perspektywa spędzenia w samotności spokojnego wieczoru. Zaspokoiwszy głód przeszła do salonu i przejrzała szybko program telewizji. Nie znalazłszy w nim nic interesującego,

zasiadła w fotelu z powieścią Updike’a. Telefon zadzwonił właśnie wtedy, kiedy zaczęła się w niej zagłębiać. Betsy westchnęła i pobiegła do kuchni, żeby podnieść słuchawkę. — Pani Tannenbaum? — Tak. — Mówi Alan Page. — Prokurator sprawiał wrażenie zdenerwowanego. — Jesteśmy w domu Dariusa. Ponownie go aresztowaliśmy. — Pod jakim zarzutem? — Właśnie zamordował swoją żonę. — O Boże! Jak to się stało? — Twój klient wybebeszył Lisę Darius w swojej piwnicy. — Och, nie. — Wyświadczyłaś jej prawdziwą przysługę, przekonując sędziego Norwooda, żeby zwolnił Dariusa za kaucją — oświadczył z goryczą Page. — Twój klient chce z tobą rozmawiać. — Czy teraz mi pani wierzy, Tannenbaum? — odezwał się w słuchawce Darius. — Widzi pani, co się dzieje? — Niech pan nic nie mówi. Słucha pana policja. Zobaczymy się rano. — Więc będzie mnie pani dalej bronić? — Tego nie powiedziałam. — Musi pani. Niech pani zapyta, w jaki sposób policja dowiedziała się o Lisie, a przekona się pani, że tego nie zrobiłem. Czy Darius był rzeczywiście niewinny? Zabicie żony we własnej piwnicy i pozostawianie tam jej ciała, żeby uległo rozkładowi, nie miało przecież sensu. Betsy próbowała przypomnieć sobie, co wie o wydarzeniach w Hunter’s Point. Wyobraziła sobie otwierającego drzwi Henry’ego Watersa, schodzącą do jego piwnicy Nancy Gordon, szok na twarzy Henry’ego, kiedy zobaczył unurzaną we własnej krwi, rozpłataną Patricię Cross. Po dziesięciu latach powtarzała się ta sama historia. Darius poprosił ją, żeby zapytała Page’a, skąd wiedzieli, że w jego piwnicy leży Lisa. W jaki sposób policja dowiedziała się o Patricii Cross? — Daj mi z powrotem Page’a — powiedziała. — Nie chcę,

żeby ktokolwiek rozmawiał z Dariusem — oświadczyła, kiedy w słuchawce odezwał się Page. — Nawet mi to przez myśl nie przeszło — odparł szorstko prokurator. — Niepotrzebnie się na mnie denerwujesz, Alan. Znałam Lisę Darius lepiej od ciebie. To boli, wierz mi. Page przez chwilę milczał. Kiedy się ponownie odezwał, był już spokojniejszy. — Masz rację. Nie powinienem się na tobie wyżywać. Jestem tak samo wściekły na ciebie jak i na siebie samego. Na siebie za to, że dałem plamę podczas rozprawy wstępnej, i na ciebie, że wykonałaś kawał dobrej roboty. Ale tym razem Darius zostanie za kratkami. Sędzia Norwood nie popełni dwa razy tego samego błędu. — Skąd wiedzieliście, że w piwnicy jest ciało Lisy? — zapytała. Page zastanawiał się przez chwilę, czy jej odpowiedzieć. Betsy wstrzymała oddech. — I tak się w końcu dowiesz — stwierdził w końcu. — Dostaliśmy informację. — Od kogo? — Nie mogę ci teraz powiedzieć. Informacja. Taki sam anonimowy donos zaprowadził policję w Hunter’s Point do piwnicy Henry’ego Watersa. Betsy odłożyła słuchawkę. Coraz bardziej wątpiła w winę swojego klienta. Martin Darius zabił co prawda kobiety w Hunter’s Point, ale czy na pewno był sprawcą morderstw popełnionych w Portland?

Rozdział 24

1 Drzwi pokoju odwiedzin otworzyły się i do środka wszedł Darius. Ubrany był w koszulę i spodnie od garnituru, w których go aresztowano. Oczy miał podbiegłe krwią i wydawał się mniej pewny siebie niż w trakcie poprzednich spotkań. — Wiedziałem, że pani przyjdzie, Tannenbaum — oświadczył. Starał się zachować spokój, ale w jego głosie brzmiała desperacja. — Wcale tego nie chciałam. Muszę pana reprezentować aż do chwili, kiedy inny adwokat uwolni mnie od moich zobowiązań. — Nie może mnie pani opuścić w potrzebie. — Nie zmieniłam swojej decyzji, Darius. Podtrzymuję wszystko, co powiedziałam przed kilku dniami. — Chociaż wie pani, że jestem niewinny? — Nie wiem tego na pewno. Poza tym nawet jeśli nie popełnił pan tej zbrodni, nie zmienia to tego, co zrobił pan w Hunter’s Point. Darius pochylił się lekko do przodu i utkwił w niej oczy. — Wie pani, że jestem niewinny. Nie sądzi pani chyba, że jestem do tego stopnia głupi, żeby zamordować żonę w piwnicy, a potem zadzwonić do Alana Page’a i powiedzieć mu, gdzie może znaleźć ciało. Miał oczywiście rację. Dowody przeciwko niemu były zbyt oczywiste, a czas popełnienia nowego zabójstwa zbyt dokładnie wyliczony. Przez całą noc nie opuszczały Betsy wątpliwości, nie zmieniło to jednak jej stosunku do Dariusa. — Za kilka minut znajdziemy się w sądzie. Page postawi pana w stan oskarżenia pod zarzutem zamordowania Lisy. Poprosi sąd o bezwarunkowe zatrzymanie pana w areszcie i o za-

wieszenie zwolnienia za kaucją, udzielonego w związku z innymi zarzutami. Nie wiem, jak przekonać Norwooda, żeby pana zwolnił. — Niech pani powie sędziemu to, co wiemy o Gordon. Powie mu, że ktoś mnie w to celowo wrabia. — Nie mamy na to dowodu. — Więc tak to teraz będzie wyglądać? Chyba błędnie panią oceniałem, Tannenbaum. Co się stało z pani szczytnymi zasadami? Zapomniała pani o przysiędze, którą złożyła jako adwokat? Odpuszcza pani sobie sprawę kaucji, bo nie może pani znieść mojego widoku? Policzki Betsy zaróżowiły się z gniewu. — Niczego sobie, do cholery, nie odpuszczam. Właściwie w ogóle nie powinnam tu przychodzić. Chcę tylko, żeby pogodził się pan z faktami. Sędzia Norwood wziął na siebie dużą odpowiedzialność, wypuszczając pana z aresztu. Nie będzie miał ochoty zwolnić pana ponownie, widząc fotografie Lisy, która leży na wznak w pańskiej piwnicy z wywleczonymi na zewnątrz flakami. — Prokuratura wzywa Victora Rydera, Wysoki Sądzie — powiedział Alan Page, odwracając się do tyłu, żeby spojrzeć na sędziego, który krocząc dostojnym krokiem, minął widzów i barierkę oddzielającą go od miejsca dla świadków. Ryder miał sześć stóp wzrostu i potężną grzywę śnieżnobiałych włosów. Szedł sztywno wyprostowany, utykając lekko w wyniku rany, którą odniósł podczas drugiej wojny światowej, i unikając starannie kontaktu wzrokowego z Martinem Dariusem, tak jakby obawiał się gniewu, który go może ogarnąć, kiedy jego spojrzenie spocznie na tym człowieku. — Jest pan sędzią Sądu Najwyższego Oregonu i ojcem Lisy Darius? — zapytał Page, kiedy świadek został zaprzysiężony. — Tak — odparł załamującym się lekko głosem Ryder. — Pańska córka była żoną oskarżonego? — Tak, panie Page. — Czy po aresztowaniu Martina Dariusa pańska córka

przeniosła się do pana? — Tak. — Czy mąż dzwonił do niej podczas jej pobytu w pańskim domu? — Wielokrotnie, panie Page. Codziennie wieczorem dzwonił po kilka razy z aresztu. — Czy to prawda, że mógł rozmawiać tylko na koszt rozmówcy? — Tak. Wszystkie jego rozmowy były na koszt rozmówcy. — Czy pańska córka chciała z nim rozmawiać? — Powiedziała, żebym nie przyjmował jego rozmów. — Czy z tego, co pan wie, pańska córka rozmawiała z oskarżonym po jego aresztowaniu? — Mogła rozmawiać raz czy dwa bezpośrednio po aresztowaniu. Kiedy przeniosła się do mnie, wszelkie kontakty ustały. — Jaki był stosunek pańskiej córki do męża? — Śmiertelnie go się bała. — Czy ten strach nasilił się, czy też zmniejszył po zwolnieniu pana Dariusa za kaucją? — Nasilił się. Bała się, że może po nią przyjść. — Czy oskarżony zadzwonił do Lisy Darius po zwolnieniu z aresztu? — Tak, panie Page. Pierwszego wieczoru. — Czy słyszał pan ich rozmowę? — Tylko urywki. — Czy słyszał pan, żeby oskarżony wysuwał wobec pańskiej córki jakieś groźby? — Wydaje mi się, że powiedział, że nie będzie bezpieczna w Portland. — Co pan ma na myśli, mówiąc, że wydaje się panu, że to powiedział? — Lisa powtórzyła mi ten fragment rozmowy. Stałem poza tym przy jej ramieniu i słyszałem część tego, co mówił. — Czy pańskim zdaniem pani Darius potraktowała to jako groźbę? — Była skonsternowana. Oznajmiła mi, że nie wie, co miał na myśli. Można było odnieść wrażenie, że ostrzega ją przed

kimś innym, ale nie miało to przecież sensu. Moim zdaniem groził jej w zawoalowany sposób, żeby nikt nie mógł go potem o to oskarżyć. — Kiedy widział pan po raz ostatni swoją córkę, panie sędzio? Ryder na krótką chwilę stracił zimną krew. Ujął drżącą ręką szklankę i wypił łyk wody. — Jedliśmy razem śniadanie między godziną siódmą i siódmą trzydzieści rano. Potem pojechałem do Salem. — Kiedy wrócił pan do domu? — Koło szóstej wieczorem. — Czy córka była w domu? — Nie. — Czy zobaczył pan coś, co wzbudziło pana niepokój? — W domu nikogo nie było, ale grał telewizor. Był nastawiony wystarczająco głośno, żeby Lisa usłyszała go przed wyjściem i zgasiła. — Czy coś wskazywało, że miała gościa? — W kuchni stały na stole dwie filiżanki po kawie i półmisek z ciastem, tak jakby ktoś złożył jej wizytę. — Czy córka zostawiła jakiś list z wiadomością, dokąd wychodzi? — Nie. — Nie mam więcej pytań. — Świadek jest do pani dyspozycji, pani Tannenbaum — oświadczył sędzia Norwood. — On kłamie — szepnął Darius. — Nigdy nie groziłem niczym Lisie. Ostrzegałem ją. — On nie kłamie, Martin. Mówi to, co jego zdaniem rzeczywiście się zdarzyło. Jeśli go przycisnę, usztywni tylko swoje stanowisko. — Bzdura. Widziałem, jak nie zostawia pani na świadkach suchej nitki. Ryder to nadęty dupek. Może pani zrobić z niego durnia. Betsy wzięła głęboki oddech, żeby się opanować. — Chce pan — szepnęła po chwili, nachylając się do Dariusa — żebym przyparła do muru sędziego Rydera w nadziei, że się rozklei? Naprawdę uważa pan, że łatwiej nam

będzie uzyskać zwolnienie, jeśli spowoduję, że jeden z najbardziej szanowanych sędziów w tym stanie i ojciec zamordowanej brutalnie młodej kobiety załamie się podczas publicznej rozprawy na oczach swojego kolegi? Darius miał zamiar coś odpowiedzieć, ale potem ugryzł się w język i odsunął od Betsy. — Nie mam żadnych pytań — powiedziała Betsy. — Naszym następnym świadkiem jest detektyw Richard Kassel — poinformował sędziego Page. Richard Kassel zbliżył się powolnym krokiem do miejsca dla świadków. Ubrany był w brązową tweedową marynarkę, brązowe spodnie, białą koszulę i jasnożółty wzorzysty krawat, Buty miał wypucowane na wysoki połysk, a włosy elegancko uczesane. Sprawiał wrażenie osoby, która bierze siebie zdecydowanie zbyt poważnie. — Gdzie jest pan zatrudniony, detektywie Kassel? — Jestem funkcjonariuszem biura policji miasta Portland. — Czy to pan aresztował wczoraj wieczorem oskarżonego? — Tak jest, panie prokuratorze. — Proszę opowiedzieć sędziemu, jak do tego doszło. Kassel odwrócił się do Norwooda. — Kiedy detektyw Rittner i ja otrzymaliśmy wiadomość przez policyjny radiotelefon, wkroczyliśmy na teren posesji. Drzwi domu oskarżonego były zamknięte. Przedstawiliśmy się jako funkcjonariusze policji i zażądaliśmy ich otwarcia. Oskarżony usłuchał. Detektyw Rittner i ja dokonaliśmy aresztowania, po czym zaczekaliśmy zgodnie z rozkazem na przyjazd posiłków. — Czy wkrótce potem przybyli inni funkcjonariusze? Kassel pokiwał głową. — Mniej więcej kwadrans po naszym przyjeździe do domu oskarżonego przybył pan, panie prokuratorze, oraz inspektor Barrow i kilku innych policjantów. Betsy zmarszczyła brew. Sprawdziła informację, którą zanotowała podczas przesłuchania sędziego Rydera, po czym zapisała coś w notesie. — Czy to wy odkryliście zwłoki? — zapytał Page.

— Nie, panie prokuratorze. Mieliśmy rozkaz pozostać przy oskarżonym. Zwłoki odkryli inni funkcjonariusze. — Czy odczytaliście panu Dariusowi formułę Mirandy? — Tak, panie prokuratorze. — Czy pan Darius złożył jakieś oświadczenie? — Poprosił tylko o możność skontaktowania się ze swoim adwokatem. — Świadek należy do pani, pani Tannenbaum. Betsy sprawiała wrażenie niezdecydowanej. Poprosiła sędziego o chwilę zwłoki i udając, że przegląda policyjne raporty, próbowała zebrać myśli. — Kto polecił panu wkroczyć na teren posesji i aresztować pana Dariusa, detektywie Kassel? — zapytała w końcu ostrożnie. — Inspektor Barrow. — Czy podał panu przyczyny aresztowania? — Tak, proszę pani. Powiedział, że otrzymał informację, iż oskarżony zamordował swoją żonę i jej ciało znajduje się w piwnicy. — Czy inspektor powiedział panu, od kogo ją otrzymał? — Nie pytałem o to. — Jak był ubrany pan Darius, kiedy otworzył drzwi? — Miał na sobie białą koszulę i spodnie. — Proszę wstać, panie Darius. Darius podniósł się z krzesła. — Czy to są te spodnie? Detektyw Kassel przyglądał się przez całą sekundę Dariusowi. — Tak. To są spodnie, w których go aresztowaliśmy. — Czy oskarżony ma na sobie tę samą koszulę? — Tak. — Czy koszula jest w tym samym stanie jak podczas aresztowania? — Tak. — Czy są na niej plamy krwi? — Nie, proszę pani — odparł po chwili wahania Kassel. — Czy będąc w domu oskarżonego, oglądał pan zwłoki Lisy Darius?

— Tak. — Kiedy jeszcze leżały w piwnicy? — Tak. — Pani Darius miała, o ile mi wiadomo, rozpłatany brzuch? — Tak. — I cała piwnica była zachlapana krwią? — Tak — odparł niechętnie Kassel. — Brama posiadłości Dariusa jest na ogół zamknięta. Jak dostaliście się do środka? — Inspektor Barrow znał kombinację szyfru. — Jak to się stało, że zjawiliście się przed domem Dariusa aż piętnaście minut przed inspektorem Barrowem, panem Page’em i innymi funkcjonariuszami? — zapytała Betsy z niewinnym uśmiechem, który maskował ogarniające ją podniecenie. Jeszcze tylko parę pytań i dowie się, czy jej podejrzenia były słuszne. — Nasz samochód zaparkowany był przy bramie. — Przez przypadek? — Nie, proszę pani. Oskarżony objęty był obserwacją. — Jak długo go obserwowaliście? — Od dłuższego czasu. Zaczęliśmy jeszcze przed jego pierwszym aresztowaniem. — Pan i detektyw Rittner? — O nie. Były trzy ekipy. Zmienialiśmy się. Nie można robić tego przez dwadzieścia cztery godziny bez przerwy. — Oczywiście, że nie. O której godzinie rozpoczęła się wasza zmiana w dniu, kiedy aresztowaliście pana Dariusa? — Koło trzeciej po południu. — Gdzie zaczęliście go śledzić? — Przed jego biurem. — Domyślam się, że przejęliście go od innej ekipy? — Zgadza się. Od detektywów Padoviciego i Kristola. — Kiedy rozpoczęła się ich zmiana? — Koło piątej rano. — Gdzie? — Przed domem oskarżonego. — Dlaczego poprzednia ekipa zaczęła dyżur tak wcześnie?

— Oskarżony wstaje koło wpół do szóstej i wyjeżdża do pracy wpół do siódmej. Rozpoczynając zmianę o piątej, możemy go śledzić, kiedy opuszcza dom. — Czy to właśnie zrobili Kristol i Padovici? — Tak. — Domyślam się, że pojechali za panem Dariusem do jego biura? — Tak powiedzieli. — Czy według waszych poprzedników tego dnia zdarzyło się coś niezwykłego? — Nie. Darius pojechał prosto do pracy. Nie sądzę, żeby w ogóle wychodził z biura. Detektyw Padovici powiedział, że koło południa zamówił sandwicze. Koło szóstej z budynku wyszło kilku facetów w garniturach. Przypuszczam, że mieli zebranie. — Po wyjściu pana Dariusa jechaliście za nim do domu? — Zgadza się. — Czy kiedykolwiek straciliście go z oczu? — Nie, proszę pani. — Ile czasu minęło od powrotu pana Dariusa do domu do chwili, kiedy inspektor Barrow polecił panu wejść na teren posesji i dokonać aresztowania? — Niedużo. — Niech pan spróbuje to sprecyzować. — Hm... jakieś piętnaście, dwadzieścia minut. Betsy na chwilę przerwała. Na myśl o serii następnych pytań robiło jej się niedobrze, ale poczucie obowiązku i świadomość, że zeznania świadka mogą uwolnić od winy jej klienta, przezwyciężyły obawy, jakie budziła w niej perspektywa zwolnienia Dariusa za kaucją. — Czy tego dnia widział pan choć raz pana Dariusa z Lisa Darius? — Nie, proszę pani. — A Padovici i Kristol? Czy widzieli pana Dariusa razem z jego żoną? Kassel znieruchomiał, jakby dopiero teraz dotarło do niego, do czego zmierzają pytania adwokat. Betsy spojrzała w lewo i zobaczyła Alana Page’a pogrążonego w ożywionej dys-

kusji z Randym Highsmithem. — Nie przypominam sobie — odparł Kassel. — Przypuszczam, że prowadząc obserwację, sporządza pan codziennie raport, w którym odnotowuje wszelkie nietypowe zdarzenia? — Tak. — Inni członkowie ekip obserwacyjnych również sporządzają takie raporty? — Tak. — Gdzie są te raporty? — U inspektora Barrowa. Betsy wstała. — Wysoki Sądzie, proszę o udostępnienie tych raportów i wezwanie detektywów Kristola i Padoviciego na świadków. Sędzia Ryder zeznał, że po raz ostatni widział swoją córkę o wpół do ósmej rano. Detektyw Kassel twierdzi, że jego koledzy, Padovici i Kristol, widzieli, jak pan Darius opuszcza swoją posiadłość o wpół do siódmej i jedzie prosto do pracy. Skoro żadna z ekip nie widziała w ciągu całego dnia pana Dariusa razem z jego żoną, kiedy mógł ją zabić? Możemy powołać na świadków osoby, które były wczoraj razem z panem Dariusem. Potwierdzą one, że przebywał bez przerwy w swoim biurze od godziny siódmej rano do szóstej po południu. Sędzia Norwood był najwyraźniej zbulwersowany. Alan Page zerwał się z krzesła. — To nonsens, panie sędzio. Obserwacją objęty był Darius, a nie jego żona. Zwłoki znajdowały się w piwnicy. Pan Darius przebywał w domu razem ze zwłokami. — Pan Darius nie mógł zabić żony przed powrotem do domu, Wysoki Sądzie — odparła Betsy. — A przed przybyciem detektywa Kassela przebywał tam bardzo krótko. Osoba, która rozpłatała brzuch Lisy Darius, powinna być cała unurzana we krwi. Na moim kliencie nie widać ani jednej plamy. Proszę spojrzeć na jego białą koszulę i spodnie. Wydaje mi się, że ktoś próbuje obciążyć pana Dariusa winą za coś, czego nie zrobił. Ktoś odwiedził w ciągu dnia dom sędziego Rydera i pił kawę z Lisa Darius. Nie był to oskarżony. Lisa Darius wyszła z domu, nie wyłączając telewizora. Nie wyłączyła go, po-

nieważ została sterroryzowana. Osoba, która to zrobiła, zabrała Lisę do domu Dariusa, zamordowała ją w piwnicy, a następnie złożyła przez telefon anonimowy donos, dzięki któremu policja odnalazła ciało. — To absurd — stwierdził Page. — Kim jest ta tajemnicza osoba? Przypuszczam, że będzie pani teraz próbowała dowieść, że ów osobnik zamordował również trzy kobiety i mężczyznę, których zwłoki znaleźliśmy na placu budowy pani klienta. — Proszę się zastanowić, kto mógł wiedzieć, że ciało Lisy Darius znajduje się w piwnicy jej męża, Wysoki Sądzie — powiedziała Betsy. — Tylko zabójca albo ktoś, kto widział morderstwo. Czy pan Page pragnie nam zasugerować, że pan Darius zastał żonę żywą w swoim domu, a następnie, w ciągu piętnastu minut, które upłynęły od chwili, gdy detektyw Kassel stracił go z oczu, zdążył ją zmasakrować i wypatroszyć, nie plamiąc podczas całej tej jatki swojej białej koszuli, po czym okazał się do tego stopnia wzorowym obywatelem, że złożył na siebie samego donos, żeby policja mogła go aresztować za morderstwo? Na twarzy sędziego Norwooda odmalowało się niezdecydowanie. Betsy i Alan nie spuszczali go z oczu. — Pani teoria, pani Tannenbaum — oświadczył sędzia — opiera się na domniemaniu, że pan Darius wyjechał z domu o wpół do siódmej i spędził cały dzień w biurze. — Tak jest, Wysoki Sądzie. — Mam zamiar zatrzymać pana Dariusa w areszcie przez weekend — powiedział Norwood, zwracając się do Alana Page’a. — Chcę, żeby przekazał pan pani Tannenbaum raporty z obserwacji, i chcę mieć tutaj w poniedziałek rano tych detektywów. Cała ta sprawa zaczyna mnie poważnie niepokoić, panie Page. Wolałbym, żeby mi pan to wszystko sensownie wytłumaczył. W tej chwili po prostu nie widzę, w jaki sposób ten człowiek mógł zamordować swoją żonę.

2

— Do diabła, Ross, jak mogłeś nie dopilnować tej sprawy? — Przepraszam, Al. Nie przeglądam codziennie raportów z obserwacji. — Jeśli Darius nie przejeżdżał obok domu sędziego Rydera, znajdziemy się w niezłych opałach, Al — zauważył Randy Highsmith. — Jestem pewien, że to obserwatorzy spieprzyli sprawę — upierał się Page. — Ona tam była. Dostała się jakoś do piwnicy. Czy nie mówiliście, że przez las prowadzą ścieżki? Ekipy obserwatorów nie śledziły Lisy. Mogła zakraść się do domu od tyłu, podczas gdy my jeździliśmy za Dariusem. — Po co miałaby zakradać się do rezydencji, jeśli bała się Dariusa? — zapytał Highsmith. — Mógł ją jakoś zwabić przez telefon — powiedział Page. — Są w końcu małżeństwem. — W takim razie dlaczego się zakradała? — zapytał ponownie Highsmith. — Dlaczego nie wjechała z szykiem przez bramę i nie weszła frontowymi drzwiami? Bez sensu jest zakradać się od tyłu, jeśli ktoś wraca z własnej woli. — Może naprzykrzała się jej prasa i chciała ominąć reporterów. — Nie kupuję tego. — Musi być jakieś logiczne wyjaśnienie — odparł Page, wytrącony z równowagi oczywistym nieprawdopodobieństwem całej sytuacji. — Jest jeszcze kilka innych rzeczy, które nie dają mi spokoju, Al — poinformował swego szefa Highsmith. — Na przykład? — zapytał Page. — Skąd Nancy Gordon wiedziała, gdzie znajduje się ciało? Tannenbaum ma rację. Darius nie mógł zabić Lisy w nocy, ponieważ rano była jeszcze żywa. Nie mógł jej zabić poza posiadłością. Przez cały dzień ani na minutę nie spuściliśmy go z oka. Jeśli to Darius ją zabił, musiał to zrobić w domu. W piwnicy nie ma żadnych okien. Skąd ktoś mógł wiedzieć, co dzieje się w środku? Z tą sprawą wiąże się wiele problemów, Al. Musimy stawić im czoło.

3 — Jak się udało spotkanie? — Nie pytaj — mruknął Raymond Colby, odpowiadając na pytanie żony. — W głowie mam prawdziwy mętlik. Pomóż mi z tym krawatem. Trzęsą mi się ręce. — Pozwól, proszę — powiedziała Ellen, rozwiązując wind-sorski węzeł. — Czy możesz mi zrobić drinka? Będę w gabinecie. Chcę obejrzeć ostatnie wiadomości. Ellen musnęła wargami policzek męża i podeszła do barku. — Dlaczego się po prostu nie położysz? — Bruce Smith wygłosił jakiś durny komentarz na temat ustawy o autostradach. Wayne prosił, żebym go koniecznie wysłuchał. Powinni go nadać zaraz na początku. Poza tym jestem za bardzo spięty, żeby od razu zasnąć. Colby wszedł do gabinetu i włączył wiadomości. Ellen przyniosła mu po chwili drinka. — Jeśli to cię nie zrelaksuje, pomyślimy o czymś innym — oznajmiła figlarnym tonem. Colby uśmiechnął się. — Skąd wiesz, że mam jeszcze siłę na hocki-klocki? — Mężczyzna, który nie potrafi stanąć na wysokości zadania, nie jest godzien zasiadać w Sądzie Najwyższym. Colby roześmiał się. — Na stare lata zrobiłaś się perwersyjna. — Chyba najwyższy czas. Roześmieli się oboje, a potem Colby nagle spoważniał. Wziął do ręki pilota i zwiększył siłę głosu. — ...zaskakujący obrót przybrała sprawa przeciwko milionerowi Martinowi Dariusowi, oskarżonemu o bestialskie zamordowanie trzech kobiet i jednego mężczyzny w Portland w stanie Oregon. Tydzień temu sędzia Patrick Norwood zwolnił Dariusa za kaucją, uznając, że zgromadzone przeciwko niemu dowody są niewystarczające. Wczoraj wieczorem milioner został powtórnie aresztowany. Policja znalazła w piwnicy domu Dariu-

sa zwłoki jego żony, Lisy Darius. Rzecznik policji oświadczył, że była torturowana i została uśmiercona w podobny sposób co poprzednie ofiary. Dzisiaj podczas rozprawy, Betsy Tannenbaum, adwokat Dariusa, stwierdziła, że jej klient padł ofiarą spisku. Ujawniono, że w dniu zabójstwa Darius znajdował się bez przerwy pod obserwacją policyjną i ani razu nie widziano go z żoną. Rozprawa zostanie wznowiona w poniedziałek... Colby wyłączył telewizor i zamknął oczy. — Co się stało? — zapytała Ellen. — Jakbyś zareagowała, gdybym nie został zatwierdzony przez senat? — To niemożliwe... Colby usłyszał w głosie swojej żony niepokój. Był wściekle zmęczony. — Muszę podjąć pewną decyzję. To dotyczy czegoś, co zrobiłem, kiedy byłem gubernatorem Nowego Jorku. Tajemnicy, którą miałem nadzieję zabrać ze sobą do grobu. — Jakiej tajemnicy? — spytała z wahaniem Ellen. — To nie dotyczy nas, kochanie. Chodzi o coś, co zrobiłem przed dziesięcioma laty. O pewną decyzję, którą musiałem wtedy podjąć. Dzisiaj zrobiłbym zresztą to samo. — Nie rozumiem. — Wyjaśnię ci wszystko, a ty powiesz mi, co powinienem zrobić.

Rozdział 25 1 Szukając w ciemności telefonu, Page zerknął na podświetloną tarczą cyfrowego zegara. Było piętnaście po czwartej. — Czy mówię z panem Alanem Page’em, prokuratorem okręgowym hrabstwa Multnomah? — zapytał męski głos. — To ja. Prokuratorem będę również po wschodzie słońca. — Przepraszam za wczesną porę, ale dzielą nas trzy godziny różnicy czasowej, a mój samolot odlatuje za pół godziny. — Kto mówi? — zapytał Page, wystarczająco rozbudzony, żeby poczuć, jak ogarnia go złość. — Nazywam się Wayne Turner, jestem asystentem administracyjnym senatora Raymonda Colby’ego. Pracowałem kiedyś jako policjant w Hunter’s Point. Nancy Gordon jest moją dobrą znajomą. Page postawił stopy na podłodze i usiadł na łóżku. — Słucham pana uważnie. O co chodzi? — Będę w hotelu Sheraton na lotnisku w Portland o dziesiątej pańskiego czasu. Senator Colby chce, żebym udzielił panu pewnych informacji. — Czy to dotyczy Dariusa? — Znaliśmy go pod nazwiskiem Petera Lake’a. Senator chce, żeby był pan w pełni poinformowany o sprawach, o których być może pan nie wie. — O jakich sprawach? — To nie jest rozmowa na telefon, panie Page. — Czy te informacje pomogą skazać Dariusa? — Będąc w ich posiadaniu, z pewnością uzyska pan wyrok skazujący. — Czy może pan powiedzieć w przybliżeniu, co to za informacje? — Nie przez telefon — powtórzył Turner. — I niech pan pa-

mięta, że przeznaczone są wyłącznie do pana wiadomości. — Randy Highsmith jest moim pierwszym zastępcą. Rozmawiał pan z nim. Czy mogę go ze sobą przyprowadzić? — Pozwoli pan, że postawię sprawę jasno, panie Page. Senator Colby chce wyciągnąć do pana pomocną dłoń... a moim zadaniem jest dopilnowanie, żeby nikt mu jej nie odrąbał. Kiedy zadzwonił do mnie pan Highsmith, zbyłem go byle czym. Usłyszy pan rzeczy, o których nie może dowiedzieć się pan Highsmith. Nie ja podjąłem tę decyzję. To senator nalegał, żebym poleciał do Portland. Muszę spełniać jego polecenia, ale zamierzam jednocześnie w maksymalnym stopniu go chronić. Nie będzie w związku z tym żadnych świadków, żadnych notatek i uprzedzam, że sprawdzę, czy nie ma pan przy sobie mikrofonu. Może pan także być pewien, że to, co pan usłyszy, wynagrodzi panu pod każdym względem przykrość, jakiej doznał pan, budząc się przed świtem. A teraz, jeśli wciąż chce mnie pan widzieć, muszę zarezerwować miejsce w samolocie. — Niech pan przyjeżdża, panie Turner. Przyjmuję wszystkie pana warunki. Do zobaczenia o dziesiątej. Page odłożył słuchawkę i przez dłuższą chwilę siedział całkowicie rozbudzony w ciemnościach. Co miał mu do powiedzenia Turner? Co mogło łączyć prezydenckiego kandydata na stanowisko przewodniczącego Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych z Martinem Dariusem? Cokolwiek to było, Turner był zdania, że przekazana mu informacja pozwoli skazać Dariusa, i tylko to się liczyło. Darius dostanie w końcu to, na co zasłużył. Ta sprawa wyślizgiwała się Page’owi z rąk od samego początku. Nawet tragiczna śmierć Lisy Darius nie dostarczyła niezbitych dowodów. Być może informacja Turnera odwróci złą passę. Wayne Turner otworzył drzwi i wpuścił Alana Page’a do hotelowego pokoju. Miał na sobie nieskazitelnie wyprasowany trzyczęściowy garnitur. Garnitur Page’a był pognieciony, buty niewyczyszczone. Jeśli któryś z nich wyglądał, jakby przebył właśnie trzy tysiące mil samolotem, to był nim Alan Page. — Zacznijmy może od striptizu — powiedział Turner, zamykając drzwi. Page zdjął marynarkę. Asystent senatora umie-

jętnie go obszukał. — Zadowolony? — zapytał Page. — Ani trochę, panie Page. Gdyby to ode mnie zależało, siedziałbym teraz spokojnie w Waszyngtonie. Nalać panu kawy? — Chętnie się napiję. Na stoliku stał termos i talerzyk z resztką sandwicza. Turner nalał kawy dla siebie i dla Page’a. — Zanim opowiem panu całą tę cholerną historię, ustalimy najpierw pewne ogólne zasady. Jest całkiem prawdopodobne, że senator Colby nie otrzyma nominacji, jeśli to, co panu powiem, stanie się publiczną tajemnicą. Chcę mieć pańskie słowo, że nie wezwie pan senatora ani mnie na świadka przed żaden sąd i nie udostępni nikomu, nawet pracownikom swojego biura, otrzymanych ode mnie informacji, chyba że okaże się to absolutnie konieczne dla skazania Martina Dariusa. — Szanuję senatora, panie Turner, i chcę, żeby wszedł w skład Sądu Najwyższego. Fakt, że postanowił mi przekazać tę informację, ryzykując utratę przyszłego stanowiska, umacnia mnie tylko w przekonaniu, że we właściwy sposób służy krajowi. Może mi pan wierzyć, że jeśli będę mógł, nigdy nie zniweczę jego szans na ten urząd. Chciałbym jednak, żeby pan wiedział, że prokuratura jest w poważnych opałach. Gdybym opierając się na tym, czym dziś dysponujemy, miał zgadywać, jaki będzie werdykt, powiedziałbym, że Darius zostanie uniewinniony.

2 Kathy nalegała, żeby ponownie wybrać się do Spaghetti Factory. Musieli jak zwykle czekać trzy kwadranse i obsługa była bardzo powolna. Kiedy wrócili do mieszkania Ricka, minęła już dziewiąta. Kathy zamykały się oczy, ale była tak podniecona, że nie chciała iść do łóżka. Rick przez pół godziny czytał jej bajki. Zdumiało go, jak dobrze się czuje, czytając książkę swojej córce. To było coś, co normalnie robiła Betsy. Radość sprawiła mu również wspólna kolacja. W gruncie rzeczy bawił się dobrze przez cały dzień, który spędził razem z córką. Zabrzęczał dzwonek do drzwi. Rick spojrzał na zegarek. Kto

mógł składać mu wizytę za piętnaście dziesiąta? Zerknął przez wizjer. Dopiero po chwili przypomniał sobie, kim jest kobieta stojąca na korytarzu. — Panna Sloane, jeśli się nie mylę? — zapytał, otwierając drzwi. — Ma pan świetną pamięć. — Czym mogę pani służyć? Sloane sprawiała wrażenie zakłopotanej. — Naprawdę nie powinnam pana w ten sposób nachodzić, ale zapamiętałam przypadkiem pański adres. Podał go pan Betsy przed wyjściem z jej biura. Tak się składa, że byłam w okolicy. Wiem, że jest już późno, ale i tak zamierzałam się z panem umówić na rozmowę, żeby zebrać materiał do mojego artykułu, więc pomyślałam, że zaryzykuję. Jeśli jest pan zajęty, mogę przyjść kiedy indziej. — Tak będzie chyba najlepiej. Jest u mnie Kathy i właśnie poszła spać. Nie chcę jej przeszkadzać, a sam też jestem trochę zmęczony. — Proszę nie mówić nic więcej, panie Tannenbaum. Czy moglibyśmy się spotkać w tym tygodniu? — Naprawdę chce pani tracić ze mną czas? Wie pani, że Betsy i ja jesteśmy w separacji. — Wiem, ale mimo to chciałam z panem o niej porozmawiać. To niezwykła kobieta i to, co ma pan o niej do powiedzenia, może być bardzo ciekawe. — Nie jestem pewien, czy mam ochotę dyskutować publicznie o naszym małżeństwie. — Może jednak zmieni pan zdanie? Rick przez chwilę się wahał. — Zastanowię się. Proszę zadzwonić do mnie do kancelarii. — Dziękuję, panie Tannenbaum. Ma pan może wizytówkę? Rick poklepał się po kieszeniach i przypomniał sobie, że zostawił portfel w sypialni. — Niech pani na chwilę wejdzie. Zaraz przyniosę. Rick odwrócił się plecami do Nory Sloane i ruszył w głąb mieszkania. Nora była od niego wyższa. Dała dwa albo trzy kroki za nim i objęła go lewą ręką za szyję, sięgając jednocześnie prawą dłonią po nóż ukryty w przepastnej kieszeni płaszcza. Rick poczuł, że musi stanąć na palcach. Sloane odchyliła

się do tyłu i zadarła do góry jego podbródek. Nie poczuł podrzynającego mu gardło noża, bo był w stanie szoku. Zadrżał, kiedy nóż wsunął się w jego plecy, a potem zadrżał przy kolejnym ciosie. Próbował walczyć, ale zorientował się, że traci władzę nad własnym ciałem. Że gardła tryskała mu krew. Obserwował czerwoną fontannę niczym turysta podziwiający ciekawy krajobraz. Pokój zachwiał się w posadach. Rick czuł, jak razem z krwią, którą przesiąkał dywan, opuszczają go wszystkie siły. Nora Sloane zwolniła uchwyt i Rick osunął się na podłogę. Jego zabójczym zamknęła za sobą frontowe drzwi i rozejrzała się dookoła. Z przedpokoju wchodziło się do salonu. Sloane minęła go, przeszła przez kolejny korytarzyk, zatrzymała się przy pierwszych drzwiach i delikatnie je otworzyła. Jej wzrok spoczął na Kathy. Słodka mała dziewczynka pogrążona była we śnie. Wyglądała uroczo.

Rozdział 26

Dzwonek do drzwi rozległ się, kiedy Betsy kończyła śniadanie. Utrzymująca się przez cały ranek mżawka pokryła drobnymi kropelkami szybę w kuchni i niełatwo było rozpoznać stojącą na ganku Norę Sloane. W jednej ręce trzymała parasolkę, w drugiej dużą torbę na zakupy. Betsy wzięła do ręki filiżankę z kawą i podeszła do frontowych drzwi. Kiedy je otworzyła, Nora uśmiechnęła się na powitanie. — Mogę wejść? — zapytała. — Jasne — odparła Betsy, odsuwając się na bok. Sloane oparła parasolkę o ścianę i rozpięła guziki płaszcza. Miała na sobie obcisłe dżinsy, jasnoniebieską koszulę i ciemnoniebieski sweter. — Czy możemy usiąść? — zapytała, wskazując salon. Betsy trochę zdziwiła ta poranna wizyta, ale nic nie mówiąc, przycupnęła na kanapie. Nora usiadła w fotelu naprzeciwko niej i wyjęła z torby na zakupy pistolet. Filiżanka wypadła z rąk Betsy i roztrzaskała się o marmurowy blat stolika. Wokół okruchów porcelany uformowała się ciemnobrązowa plama. — Przepraszam, że cię przestraszyłam — powiedziała chłodno Sloane. Betsy nie odrywała wzroku od pistoletu. — Nie musisz się tym przejmować — oznajmiła Sloane. — Nie mogłabym cię skrzywdzić. Lubię cię. Nie wiedziałam po prostu, jak zareagujesz, kiedy wyjaśnię ci cel swojej wizyty. Chciałam się upewnić, że nie zrobisz nic głupiego. Nie będziesz się zachowywała nierozsądnie, prawda? — Nie. — Dobrze. Teraz słuchaj mnie uważnie. Martin Darius nie może zostać uwolniony. W poniedziałek rano, zanim jeszcze zacznie się rozprawa, poprosisz sędziego Norwooda o moż-

ność skorzystania z jego pokoju ławników. Powiesz, że chcesz porozmawiać na osobności ze swoim klientem. W pokoju są drzwi, które wychodzą bezpośrednio na korytarz. Kiedy w nie zapukam, wpuścisz mnie do środka. — A co potem? — Nie twoja sprawa. — Dlaczego miałabym to zrobić? Nora sięgnęła do torby, wyjęła z niej pluszowego skunksa Olivera i podała Betsy. — Mam Kathy. To takie słodkie dziecko. Jeśli zrobisz, co każę, nic jej nie będzie. — Jak... jak ją porwałaś? Rick wcale nie dzwonił. — Rick nie żyje. Betsy wlepiła w Norę szeroko otwarte oczy. Nie miała pewności, czy dobrze słyszy. — Ten człowiek cię skrzywdził — stwierdziła Sloane. — Tacy właśnie są mężczyźni. Martin jest tego najgorszym przykładem. Zmuszał nas, żebyśmy zachowywały się jak psy i pieprzyły się wzajemnie. Dosiadał nas, jakbyśmy były zwierzętarni, kobietami z komiksów, istotami, przy pomocy których może realizować swoje fantazje. To samo robią również inni mężczyźni, tyle że w inny sposób. Tak jak Rick. Wykorzystał cię, a potem porzucił. — O Boże! — zaszlochała całkowicie oszołomiona. Betsy. Nie mogła uwierzyć, że to, co mówi Sloane, jest prawdą. — On nie mógł zginąć. — Zrobiłam to dla ciebie, Betsy. — Nie, Noro. On na to wcale nie zasługiwał. Rysy Sloane stwardniały. — Wszyscy oni zasługują na śmierć, Betsy. Wszyscy co do jednego. — Nazywasz się Samantha Reardon, prawda? Siedząca naprzeciwko Betsy kobieta kiwnęła głową. — Nie rozumiem, jak mogłaś zabić te kobiety po wszystkim, co sama przeszłaś. — To było trudne, Betsy, ale postarałam się, żeby nie cierpiały. Doznały bólu tylko raz: kiedy robiłam im zastrzyk znie-

czulający. Gdyby istniał jakiś inny sposób, wybrałabym go bez wahania. Jakie to proste, pomyślała Betsy. Skoro Reardon porywała kobiety wyłącznie po to, żeby obciążyć winą Dariusa, oczywiście łatwiej jej było najpierw pozbawić je przytomności. Pielęgniarka, która asystowała przy operacjach, znała się na środkach znieczulających w rodzaju pentobarbitalu. Reardon uśmiechnęła się szeroko, wzięła pistolet za lufę i podała go Betsy. — Nie bój się. Powiedziałam, że cię nie skrzywdzę. Weź go. Chcę, żebyś wiedziała, jak bardzo ci ufam. Betsy wyciągnęła rękę, ale kiedy już miała wziąć broń, zawahała się. — Śmiało — namawiała ją Reardon. — Możesz go wziąć. Jestem pewna, że mnie nie zastrzelisz. Tylko ja wiem, gdzie jest Kathy. Jeśli zginę, nikomu nie uda się jej odnaleźć. Umrze z głodu. To okrutna i straszna śmierć. Wiem o tym. Sama o mało nie umarłam w ten sposób. Betsy wzięła do ręki pistolet. Był chłodny i ciężki. Mogła teraz zabić Samanthę, ale czuła się kompletnie bezsilna. — Czy oddasz mi Kathy całą i zdrową, jeśli zrobię, co każesz? — Kathy to moja polisa ubezpieczeniowa, podobnie jak ja byłam polisą ubezpieczeniową Petera Lake’a. Nancy Gordon opowiedziała mi wszystko o zawartej przez gubernatora umowie. Dowiedziałam się bardzo wiele o Martinie Dariusie. Nie mogę się doczekać, żeby osobiście mu podziękować. Reardon umilkła i przez chwilę w ogóle się nie poruszała. Betsy próbowała siedzieć tak samo spokojnie, ale nie było to możliwe. Mimowolnie poruszyła się na kanapie. Mijały sekundy. Reardon miała najwyraźniej trudności z zebraniem myśli. Kiedy się w końcu odezwała, z głęboką troską patrzyła Betsy prosto w oczy. Przypominała nauczycielkę, która zwraca się do swojej ulubionej uczennicy w nadziei, że ta dobrze opanuje treść lekcji. — Żeby pojąć moje postępowanie, musisz zrozumieć, kim naprawdę jest Darius. Jest diabłem. Nie pierwszym lepszym złoczyńcą, ale wcielonym złem. Normalne środki nic tu nie

dadzą. Kto by mi uwierzył? Już dwa razy zamykano mnie w domu wariatów. Kiedy próbowałam przemówić do sumienia ludziom w Hunter’s Point, nikt mnie nie słuchał. Teraz już wiem dlaczego. Zawsze podejrzewałam, że Dariusowi pomagali inni. Potwierdziła to Nancy Gordon. Opowiedziała o całym spisku, który doprowadził do uwolnienia Dariusa i obciążenia winą Henry’ego Watersa. Tylko diabeł ma tak potężną władzę. Pomyśl o tym. Gubernator, burmistrz, szef policji. Oparła mu się tylko Gordon. Była wśród nich jedyną kobietą. Mówiąc to, Reardon obserwowała bacznie Betsy. — Założę się, że po moim wyjściu będziesz chciała zawiadomić policję. Nie wolno ci tego, zrobić. Mogą mnie złapać. Jeśli to zrobią, nigdy nie powiem im, gdzie jest Kathy. Musisz okazać szczególną siłę, kiedy policja powie ci, że Rick został zabity, a Kathy porwana. Nie ulegnij słabości i nie wydaj mnie. Na ustach Reardon pojawił się chłodny uśmiech. — Nie powinnaś pokładać zbyt wielkiej wiary w możliwości policji. Nie sądź, że uda im się mnie złamać. Mogę cię zapewnić, że nic z tego, co może mi zrobić policja, nie może się równać z tym, co zrobił mi Darius, a i on nie zdołał mnie złamać. Wydawało mu się tylko, że to zrobił. Myślał, że się poddałam, ale poddawało się tylko moje ciało. Mój umysł pozostał silny i skoncentrowany. Nocami słyszałam szlochanie innych. Sama nigdy nie płakałam. Schowałam nienawiść głęboko w sobie, w ciepłym i bezpiecznym miejscu. A potem czekałam. Kiedy powiedzieli, że to Waters był sprawcą, wiedziałam, że kłamią. Wiedziałam, że Darius coś im zrobił, zmusił ich do kłamstwa. Diabeł potrafi takie rzeczy: manipuluje ludźmi, przestawia ich niczym gliniane figurki... ale ze mną nie udała mu się ta sztuczka. — Czy Kathy jest ciepło? — zapytała Betsy. — Zaziębi się, jeśli będzie przebywała w jakimś wilgotnym miejscu. — Kathy jest ciepło, Betsy. Nie jestem takim potworem jak Darius. Nie jestem pozbawiona ludzkich uczuć ani wrażliwo-

ści. Potrzebuję Kathy, żeby zapewnić sobie bezpieczeństwo. Nie chcę jej skrzywdzić. Betsy nie czuła do Reardon nienawiści. Ta kobieta była psychicznie chora. Betsy nienawidziła Dariusa. Darius wiedział dokładnie, co robi w Hunter’s Point, kiedy stworzył Reardon, odzierając ją z człowieczeństwa. — Weź ten pistolet. Nie potrzebuję go — powiedziała, oddając broń Reardon. — Dziękuję, Betsy. Cieszę się, widząc, że ufasz mi podobnie jak ja tobie. — To, co robisz, jest złe. Kathy jest małym dzieckiem. Nie zrobiła ci nigdy nic złego. — Wiem. Zabierając ją, czułam się naprawdę paskudnie, ale nie potrafiłam wymyślić innego sposobu, żeby zmusić cię do udzielenia mi pomocy. Masz bardzo surowe zasady etyczne. Kiedy powiedziałaś, że nie będziesz już bronić Dariusa, naprawdę się zmartwiłam. Liczyłam, że dzięki tobie uda mi się do niego zbliżyć. Równocześnie jednak podziwiam cię za ten gest. Tak wielu innych adwokatów broniłoby go dalej dla pieniędzy. Pomogłam ci rozwiązać twoje problemy małżeńskie, żebyś wiedziała, jak bardzo cię szanuję. Reardon wstała. — Powinnam już iść. Nie musisz się martwić. Kathy jest w ciepłym i bezpiecznym miejscu. Rób, co ci każę, a wkrótce do ciebie wróci. — Czy nie mogłaby do mnie zadzwonić? Na pewno jest przestraszona. Pomogłoby jej, gdyby usłyszała mój głos. — Jestem pewna, że masz szczere intencje, Betsy, ale mogłabyś spróbować namierzyć mój telefon. Nie mogę tego ryzykować. — W takim razie oddaj jej Olivera — powiedziała Betsy, wręczając Reardon pluszowego skunksa. — Poczuje się dzięki niemu bardziej bezpieczna. Reardon wzięła od niej zabawkę. Po twarzy Betsy płynęły łzy. — Jest wszystkim, co mam. Proszę, nie zrób jej krzywdy. Reardon wyszła bez słowa do przedpokoju i zamknęła za sobą drzwi. Betsy pobiegła do kuchni i obserwowała, jak idzie

alejką, sztywno wyprostowana, pozbawiona jakichkolwiek wątpliwości. Zrozumiała teraz nagle, co czuli mężowie porwanych kobiet, wracając do domu i znajdując kartki z napisem „Nie zapomnisz mnie”. Było wciąż ciemno, ale zarys wzgórz na horyzoncie rozświetlała już blada smuga światła. Betsy powlokła się z powrotem do salonu. Zszokowana i wyczerpana wysiłkiem, jakiego wymagało stłumienie emocji, opadła bezwolnie na kanapę. Nie była w stanie racjonalnie rozumować. Chciała opłakiwać Ricka, jednak potrafiła myśleć tylko o Kathy. Dopóki Kathy nie będzie bezpieczna, jej serce nie miało czasu na ból po Ricku. Starała się nie myśleć o fotografiach kobiet znalezionych w wykopie, starała się zapomnieć o obrazie odczłowieczonych niewolnic, jaki odmalował przed nią Darius, ale nie mogła przestać wyobrażać sobie Kathy, swojej małej córeczki, rozgorączkowanej i bezbronnej, skulonej w ciemności i nasłuchującej ze strachem każdego dźwięku. Czas mijał jak w złym śnie. Deszcz przestał padać i nie zauważyła nawet, kiedy zrobiło się jasno. Na blacie stolika, między okruchami zbitej filiżanki, zastygła plama kawy. Betsy wstała i poszła do kuchni. Pod zlewem leżała rolka papierowych serwetek. Oddarła kilka, znalazła małą papierową torbę i wzięła dużą gąbkę. Dobrze było czymś się zająć. Dobrze było ruszyć się z miejsca. Wrzuciła skorupy do papierowej torby, przetarła blat gąbką i wytarła go do sucha papierowymi serwetkami. Sprzątając, zaczęła myśleć, do kogo zwrócić się o pomoc. Policja odpadała. Nie mogła kontrolować jej poczynań. Wierzyła święcie w to, co powiedziała Samantha Reardon. Jeśli tamta uzna, że Betsy ją zdradziła, zabije Kathy. Jeśli aresztuje ją policja, nigdy nie powie, gdzie przetrzymuje dziewczynkę. Włożyła serwetki do torby, zaniosła ją do kuchni i wyrzuciła do śmieci. Odnalezienie Kathy było jedyną rzeczą, na której jej zależało. Reggie Stewart był specem od odnajdywania ludzi i mogła go kontrolować, ponieważ dla niej pracował. Co

ważniejsze, był wrażliwy. Odzyskanie Kathy będzie dla niego ważniejsze od aresztowania Samanthy Reardon. Betsy musiała działać szybko. Lada chwila ktoś mógł odkryć ciało Ricka i wezwać policję, która rozpocznie śledztwo. Reggie Stewart wylądował w Portland po północy i telefon Betsy wyrwał go z głębokiego snu. Miał wielką ochotę położyć się z powrotem do łóżka, ale Betsy była taka tajemnicza i podenerwowana, że poważnie się zaniepokoił. Kiedy otworzyła drzwi, uśmiechnął się szeroko, jednak widząc wyraz jej twarzy, natychmiast spoważniał. — Co się stało, szefowo? Betsy nie odezwała się ani słowem, dopóki nie usiedli w salonie. Reggie widział, że ledwie nad sobą panuje. — Miałeś rację. To Samantha Reardon zabiła ludzi, których odkopano na placu budowy. — Skąd wiesz? — Powiedziała mi to dziś rano. Przyszła tutaj... Betsy zamknęła powieki i wzięła głęboki oddech. Zaczęły jej drżeć plecy. Zakryła dłonią oczy. Nie chciała płakać. Stewart przykucnął obok i dotknął delikatnie jej ramienia. — Co się dzieje, Betsy? Powiedz mi. Jestem twoim przyjacielem. Postaram ci się pomóc, jeśli to tylko w mojej mocy. — Ona zabiła Ricka — wyszlochała Betsy, padając mu w objęcia. Stewart przytulił ją mocno i pozwolił się wypłakać. — Czy zawiadomiłaś policję? — Nie mogę tego zrobić, Reggie. Ona porwała Kathy i gdzieś ją ukryła. Policja nie wie, że Rick nie żyje. Jeśli aresztują Samanthę, ona nie powie im, gdzie przetrzymuje małą, i Kathy umrze z głodu. Dlatego właśnie cię potrzebuję. Musisz odnaleźć moją córkę. — Ja nie jestem ci do tego potrzebny, Betsy. Potrzebna ci jest policja i FBI. Są o wiele lepiej wyposażeni. Mają komputery, ludzi. — Samantha powiedziała, że jeśli pójdę na policję, Kathy zginie, i ja jej wierzę. Zamordowała już te cztery osoby z pla-

cu budowy, Lisę Darius i Ricka. — Skąd tak dobrze ją znasz? — Dzień po zaangażowaniu mnie przez Dariusa zadzwoniła do mnie dziennikarka przedstawiająca się jako Nora Sloane. Powiedziała, że zaprasza mnie na lunch i chce porozmawiać na temat artykułu o kobietach pracujących w zawodzie adwokata. Prowadzone przeze mnie sprawy miały stać się jego osią. Pochlebiło mi to. Kiedy aresztowano Dariusa, była już moją przyjaciółką. Zapytała, czy może asystować mi podczas jego obrony, i zgodziłam się. — To była Reardon? — Tak. — Dlaczego zabiła Ricka? — Powiedziała, że zrobiła to, ponieważ mnie opuścił. — Jeśli zabiła Ricka, ponieważ zrobił ci krzywdę, dlaczego krzywdzi cię jeszcze bardziej, porywając Kathy? Betsy postanowiła nie mówić Stewartowi o otrzymanych od Reardon instrukcjach. Ufała swojemu detektywowi, bała się jednak, że jeśli powie mu, że Reardon chce wtargnąć do pomieszczenia, w którym będzie przebywać Darius, Reggie ostrzeże policję. — Kiedy dowiedziałam się, że Darius zabił kobiety w Hunter’s Point, oznajmiłam mu, że nie będę go bronić, i poinformowałam Reardon o swojej decyzji. Była bardzo przygnębiona. Sądzę, że chce kontrolować przebieg tej sprawy. Mając Kathy jako zakładniczkę, może mnie szantażować. Może zmusić mnie do zrobienia rzeczy, które doprowadzą do skazania Dariusa. Jeśli nie odnajdziesz Kathy, będę musiała wykonywać jej polecenia. Stewart zaczął przemierzać tam i z powrotem salon, intensywnie się zastanawiając. Betsy otarła oczy. Dobrze było z kimś porozmawiać. — Co wiesz o Reardon? — zapytał Reggie. — Czy widziałaś kiedyś jej samochód? Czy wspominała kiedyś o tym, gdzie mieszka? Czy zapraszając cię na lunch, płaciła kartą kredytową? — Próbowałam przypomnieć sobie to wszystko, ale tak naprawdę niewiele o niej wiem. Nigdy nie widziałam jej za kie-

rownicą, lecz jestem przekonana, że ma samochód. Musiała przewieźć ciała na plac budowy, a mój dom również położony jest dość daleko od centrum. Przyjeżdżała także na wszystkie rozprawy przeciwko Dariusowi. — Co wiesz o miejscu, w którym mieszka? Czy nie wspominała, że musi dojeżdżać do miasta, nie mówiła, jak piękne są okolice? Masz może jej numer telefonu? — Teraz, kiedy o tym pomyślę, uświadamiam sobie, że nigdy nie mówiła zbyt wiele na swój temat. Rozmawiałyśmy zawsze o mnie, o Dariusie albo o maltretowanych kobietach, nigdy o niej. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek zapytała ją, gdzie mieszka. Kiedy raz poprosiłam ją o numer telefonu, odparła, że sama zadzwoni, więc nie naciskałam. Pamiętam, że zapłaciła za lunch gotówką. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek widziała jakiś jej dowód tożsamości. — W porządku. Spróbujmy z innej mańki. Darius wybrał położoną na odludziu farmę, żeby nikt nie widział, jak przywozi tam swoje ofiary, i by zminimalizować ryzyko, że ktoś się na nie natknie, kiedy go nie będzie. Sloane nie musi jeździć do pracy i nie ma rodziny, w związku z czym mogła przebywać ze swoimi ofiarami przez większość czasu. Przyjeżdżała jednak do miasta, kiedy Darius stawał przed sądem, i kilkakrotnie spotkała się z tobą. Założę się, że zamieszkała gdzieś na wsi niedaleko Portland, żeby móc wyskoczyć do miasta, a potem szybko wrócić. Dom ma prawdopodobnie piwnicę, by mogła trzymać swoich więźniów w ukryciu. Musi również mieć elektryczność... — Zapytałam, czy pozwoli Kathy do mnie zadzwonić. Powiedziała, że nie może się na to zgodzić, bo mogłabym ją namierzyć. Musi mieć telefon — powiedziała Betsy. — Doskonale. Na to powinniśmy zwrócić uwagę. Dostawy elektryczności, telefon, wywóz śmieci. Jest samotną kobietą. Mam znajomych w zakładzie energetycznym i urzędzie telekomunikacyjnym. Mogą sprawdzić, czy Nora Sloane względnie Samantha Reardon nie zamówiła dostaw elektryczności albo telefonu w czasie, kiedy Reardon przyjechała do Portland. Mam również kumpla w wydziale komunikacji, który może wrzucić do komputera oba jej nazwiska i sprawdzić, czy

nie podała nowego adresu, rejestrując prawo jazdy. Wynajęła prawdopodobnie dom. Mogę się założyć, że załatwiła wszystko za pierwszym pobytem w Portland, żeby przygotować sobie teren działania, ale zaczęła korzystać z tego dopiero po ponownym przyjeździe. Zadzwonię do jej gospodyni w Hunter’s Point i spróbuję wyciągnąć od niej dokładną datę, kiedy Reardon wyjechała za Oberhurstem i kiedy wróciła do Portland. Potem sprawdzę oferty biur nieruchomości w okresie, kiedy po raz pierwszy przyjechała do Portland. Zobaczę, ile wiejskich domów z piwnicami wynajęto samotnym kobietom w trzech okolicznych hrabstwach... — Dlaczego nie sprzedano? To bardziej bezpieczne. Nie musiałaby się obawiać odwiedzin właściciela, który chce odebrać czynsz albo sprawdzić stan posesji. — Na pewno o tym pomyślała. Ale mam wrażenie, że nie śmierdzi groszem. Wynajmowała mieszkanie w Hunter’s Point i miała nisko płatną posadę. Moim zdaniem nie stać jej było na kupno. Porównam informacje z biur nieruchomości z danymi z zakładu energetycznego i telekomunikacji. — Ile czasu to zajmie? Podniecenie, które malowało się na twarzy Stewarta, ustąpiło miejsca zatroskaniu. — To jest właśnie problem, który wyłania się, kiedy korzystasz z moich usług zamiast z usług policji. Trochę to potrwa. Możemy wynająć ludzi, żeby wykonali część roboty, na przy kład sprawdzając ofert} biur nieruchomości, ale wszystko to wymaga wiele czasu i możemy w ogóle na nią nie trafić. Mogła powiedzieć, że jest mężatką i że mąż przyjedzie później lub znaleźć odpowiadający jej dom w mieście. Mogła wynająć nieruchomość pod jednym nazwiskiem i zamówić telefon i dostawy energii pod innym. Nie tak trudno zdobyć fałszywy dowód tożsamości. I nawet jeśli wszystko tramie przewidziałem, mamy teraz weekend. Nie wiem, z iloma moimi informatorami zdołam się skontaktować i kiedy będą mogli mi coś powiedzieć. Betsy sprawiała wrażenie załamanej. — Nie mamy dużo czasu. Nie wiem, czy Reardon zapewnia właściwą opiekę Kathy i co z nią zrobi, kiedy uzna, że już

mnie nie potrzebuje. — Może powinnaś zmienić zdanie. Policja i FBI potrafią zachować dyskrecję. — Nie — powiedziała z naciskiem Betsy. — Ostrzegła mnie, że Kathy umrze, jeśli im powiem. Zaangażuje się w to zbyt wielu ludzi. Nie sposób będzie dopilnować, żeby Reardon nie dowiedziała się o całej akcji. Poza tym wydaje mi się, że na swój pokrętny sposób ona mnie lubi. Dopóki nie będzie widziała we mnie wroga, istnieje nadzieja, że nie skrzywdzi Kathy. Pozostała część dnia była tak okropna, że Betsy nie miała pojęcia, jak wytrzyma następny dzień. Nie potrafiła uwierzyć, że minęło zaledwie kilka godzin od wizyty Samanthy Reardon. Zajrzała do pokoju Kathy i usiadła na jej łóżku. Na półce leżał egzemplarz „Czarownika z Oz”. Zostały im jeszcze do przeczytania cztery rozdziały. Czy to możliwe, że Kathy nigdy nie dowie się o bezpiecznym powrocie Dorothy do domu? Betsy położyła się na łóżku, przytuliła policzek do poduszki Kathy i objęła się ramionami. Czuła świeży zapach córki, pamiętała miękki dotyk jej skóry. Kathy, jej wspaniała, dobra Kathy znajdowała się teraz w miejscu tak samo odległym jak Oz, tam, gdzie nie mogła jej obronić. W domu zrobiło się zimno. Zapomniała włączyć ogrzewanie. W końcu zaczął jej dokuczać chłód. Usiadła na łóżku. Czuła się stara i zmęczona, zmrożona na kość przez chłodne powietrze. Tak jakby spuszczono z niej krew i zrobiła się zbyt słaba, by móc stawić czoło horrorowi, który wtargnął w jej życie. Termostat był w holu. Betsy przekręciła go i słuchała przez chwilę dudnienia włączonego kotła. Potem snuła się przez jakiś czas bez celu z pokoju do pokoju. Obezwładniała ją cisza. Rzadko kiedy była zupełnie sama. Od urodzenia Kathy otaczał ją ciągły gwar. Teraz słyszała szmer każdej kropli deszczu, skrzypienie belek w suficie, kapiącą z kranu wodę, szum wiatru. Tak wiele wokół niej było ciszy, tak wiele oznak samotności.

Jej wzrok padł na barek, ale odrzuciła myśl, żeby znieczulić się alkoholem. Musiała jasno rozumować, nawet jeśli każda myśl sprawiała ból. Alkohol był pułapką. W najbliższej przyszłości czekało ją wiele bólu i musiała się do niego przyzwyczaić. Zrobiła sobie filiżankę herbaty i włączyła telewizor. Nie miała pojęcia, co ogląda, ale głośny śmiech i oklaski sprawiły, że poczuła się mniej samotna. Jak zdoła przeżyć noc, jeśli tak trudno jej przetrwać dzień? Zastanawiała się, czy nie zadzwonić do matki, ale po chwili porzuciła ten zamiar. Wkrótce zostaną odnalezione zwłoki Ricka i Rita dowie się o zaginięciu Kathy. Postanowiła oszczędzić matce cierpienia tak długo, jak to będzie możliwe. O czwartej zadzwonił Stewart, żeby zapytać, jak się czuje. Rozmawiał już ze swoimi informatorami w zakładzie energetycznym oraz telekomunikacji i wynajął kilku zaufanych detektywów, żeby przejrzeli mieszczące się w interesującym ich okresie oferty biur nieruchomości. Uparł się, że wpadnie do niej z chińską potrawą. Betsy wiedziała, że robi to wyłącznie po to, żeby nie czuła się tak bardzo samotna. Była zbyt zmęczona, żeby odmówić, i ucieszyła się, kiedy się pojawił. Stewart wyszedł o wpół do siódmej. Godzinę później usłyszała zajeżdżający pod dom samochód. Podbiegła do drzwi, łudząc się irracjonalną nadzieją, że to Samantha Reardon, która odwozi Kathy do domu. Na miejscu parkingowym stał samochód policyjny. Za kierownicą siedział umundurowany funkcjonariusz. Od strony pasażera wysiadł Ross Barrow. Miał zatroskaną minę. Betsy zabiło szybciej serce. Wiedziała, że przyjechali tutaj, żeby powiedzieć jej o śmierci Ricka. — Dzień dobry, inspektorze — powiedziała, starając się, żeby jej głos zabrzmiał obojętnie. — Czy możemy wejść do środka, pani Tannenbaum? — zapytał Barrow. — To dotyczy sprawy Dariusa? Barrow westchnął. Nie pamiętał już, od jak dawna przynosił ludziom wiadomości o gwałtownej śmierci ich bliskich. Nie było łatwego sposobu, żeby to uczynić. — Może wejdziemy do domu?

Betsy zaprosiła go do środka. Razem z Barrowem do przedpokoju wszedł drugi policjant. — To jest Greg Saunders — powiedział Barrow. Saunders skinął głową. — Napijecie się panowie kawy? — Dziękujemy, nie teraz. Czy możemy usiąść? Betsy zaprowadziła ich do salonu. — Gdzie pani była wczoraj wieczorem i dzisiaj przez cały dzień? — zapytał Barrow, kiedy usiedli. — Dlaczego chce pan to wiedzieć? — Mam ważny powód. — Byłam w domu. — Nigdzie pani nie wychodziła? Nikt pani nie odwiedził? — Nie — odparła Betsy, bojąc się wspomnieć o wizycie Reggiego Stewarta. — Jest pani zamężna, prawda? Betsy zmierzyła Barrowa wzrokiem, a potem opuściła wzrok. — Mój mąż i ja jesteśmy w separacji. Zabrał do siebie na kilka dni naszą córkę, Kathy. Skorzystałam z ciszy i spokoju, żeby trochę dłużej pospać i nadrobić zaległości w lekturze. O co w ogóle chodzi? — Gdzie przebywa w tej chwili pan Tannenbaum i pani córka? — zapytał Barrow, ignorując jej pytanie. — Rick wynajął właśnie nowe mieszkanie. Mam zapisany gdzieś adres. Dlaczego pan o to pyta? Betsy spoglądała to na Barrowa, to na Saundersa. Saunders unikał jej spojrzenia. — Coś przytrafiło się Rickowi i Kathy? — To nie jest dla mnie łatwe, pani Tannenbaum. Zwłaszcza że panią znam. Drzwi do mieszkania pani męża były otwarte. Znalazł go sąsiad. — Znalazł Ricka? Jak to? O czym pan mówi? Barrow przyjrzał się uważnie Betsy. — Chce pani napić się brandy albo czegoś w tym rodzaju? Dobrze się pani czuje? — O Boże — jąknęła Betsy, chowając głowę w dłoniach, żeby nie widać było jej twarzy.

— Sąsiad rozpoznał już pana Tannenbauma, więc oszczędzimy pani identyfikacji. — Jak to się stało? — Został zamordowany. Chcemy, żeby pojechała pani z nami do jego mieszkania. Mamy kilka pytań, na które tylko pani potrafi odpowiedzieć. Nie musi się pani obawiać, ciało zostało usunięte. Betsy nagłe się wyprostowała. — Gdzie jest Kathy? — Nie wiemy, pani Tannenbaum. Dlatego właśnie chcemy, żeby pani z nami pojechała. Kiedy Betsy przyjechała do mieszkania Ricka, większość techników laboratoryjnych już się stamtąd wyniosła. Dwaj policjanci palili papierosy na korytarzu przy drzwiach. Wysiadając z windy, Betsy usłyszała ich śmiech. Kiedy ją zobaczyli, na ich twarzach ukazało się poczucie winy. Jeden z nich opuścił dłoń ze schowanym w środku papierosem, jakby chciał ukryć obciążające go dowody. Zaraz za frontowymi drzwiami znajdował się wąski korytarzyk. U jego końca mieszkanie rozszerzało się, przechodząc w obszerny salon z wysokimi oknami. W korytarzu paliło się światło. Betsy natychmiast zobaczyła brązową plamę zastygłej krwi. To tutaj zginął Rick. Podniosła szybko wzrok i ruszyła w ślad za Barrowem, który dał krok przez ciemniejsze miejsce. — Proszę tutaj — powiedział, wskazując pokój gościnny. Betsy weszła do środka i zobaczyła tornister Kathy. W kącie leżały zwinięte brudne dżinsy i zielona pasiasta bluza z długimi rękawami. Jadąc tutaj, Betsy zastanawiała się, czy zdoła zmusić się do płaczu. Już nie musiała się o to martwić. — To rzeczy Kathy — wykrztusiła z trudem. — Była taka dumna, że udało jej się samej spakować. Usłyszała jakieś zamieszanie przy drzwiach wejściowych. Po chwili do pokoju wpadł Alan Page. — Właśnie się dowiedziałem. Dobrze się czujesz? Betsy kiwnęła głową. Zniknęła gdzieś pewność siebie, któ-

rą Page oglądał w sądzie. Pani mecenas wyglądała, jakby lada moment miała się rozpaść na milion kawałków. Page wziął w obie ręce jej dłonie i delikatnie uścisnął. — Odzyskamy twoją córkę. Angażuję w to wszystkie siły, jakimi dysponujemy. Wezwę FBI. Dowiemy się, kto ją porwał. — Dziękuję, Alan — odparła stłumionym głosem Betsy. — Masz jeszcze do niej jakieś pytania, Ross? Barrow pokręcił głową. Page zaprowadził Betsy do małego gabinetu, wskazał jej krzesło i sam usiadł naprzeciwko. — Czy mogę ci jakoś pomóc, Betsy? Niepokoiła go jej śmiertelna bladość. Betsy wzięła głęboki oddech i zamknęła oczy. Przyzwyczaiła się traktować Alana Page’a jako twardego przeciwnika. Troska, jaką jej okazywał, rozbroiła ją. — Przepraszam — powiedziała. — Po prostu nie mogę się skupić. — Nie przepraszaj. Nie jesteś z żelaza. Chcesz odpocząć? Możemy porozmawiać o tym później. — Nie. Chcę mieć to za sobą. — W porządku. Czy ktoś kontaktował się z tobą w sprawie Kathy? Betsy pokręciła głową. Page zmarszczył czoło. To nie miało sensu. Rick Tannenbaum zginął prawdopodobnie dzień wcześniej. Jeśli osoba, która porwała Kathy, zrobiła to dla okupu, powinna już dawno zatelefonować do Betsy. — To nie był napad rabunkowy, Betsy. W portfelu Ricka było pełno pieniędzy. Miał na ręku kosztowny zegarek. Nie znasz nikogo, kto żywiłby wobec Ricka nieprzyjazne zamiary? Betsy pokręciła głową. Okłamywanie Alana nie przychodziło jej łatwo, ale musiała to robić. — Nie miał żadnych wrogów? — pytał dalej. — Osobistych, zawodowych, kogoś, kto konkurował z nim w jego firmie, albo komu naraził się w sądzie? — Nikt nie przychodzi mi na myśl. Rick nie pracował w sądzie. Zajmował się kontraktami, fuzjami. Nigdy nie sły-

szałam, żeby miał konflikty z kimś ze swojej firmy. — Nie chciałbym cię urazić — ciągnął Page — ale Ross powiedział mi, że byliście w separacji. Co się stało? Czy Rick pił, narkotyzował się albo spotykał z inną kobietą? — To nie była żadna z tych rzeczy, Alan. Chodziło o to... Rick za wszelką cenę chciał zostać partnerem u Donovana, Chastaina i Milisa, a oni chyba wcale nie zamierzali mu tego zaproponować. Poza tym... strasznie zazdrościł mi sukcesu. — W oczach Betsy zalśniły łzy. — Stanowisko partnera tyle dla niego znaczyło. Nie widział, że dla mnie to nie jest ważne. Że go kocham. Nie mogła mówić dalej. Jej ramionami wstrząsał szloch. Wszystko to brzmiało tak głupio. Żeby zerwać małżeństwo z takiego powodu. Zostawić żonę i dziecko dla nazwiska w nagłówku firmowego papieru. — Wyślę cię do domu z policjantem — powiedział cicho Page. — Chcę wystawić posterunek w twoim domu. Dopóki nie dowiemy się czegoś nowego, będziemy traktować zaginięcie Kathy jako porwanie. Chcę, żebyś zgodziła się na założenie podsłuchu telefonicznego w twoim domu i w kancelarii, na wypadek gdyby zadzwoniła osoba, która przetrzymuje Kathy. Kiedy tylko zorientujemy się, że rozmawiasz z klientem, a nie porywaczem, natychmiast się wyłączymy. Osobiście dopilnuję, żeby skasowano taśmy. — Dobrze. — Nie ujawniliśmy jeszcze tożsamości zamordowanego i tak długo, jak to będzie możliwe, nie zamierzamy informować mediów o zaginięciu Kathy. Jednak jutro rano będziemy prawdopodobnie musieli podać nazwisko Ricka. Zaczną nachodzić cię dziennikarze. — Rozumiem. — Czy mam do kogoś zadzwonić, żeby z tobą posiedział? Nie było dłużej powodu kryć zaginięcia Kathy przed Ritą. Betsy bardziej niż kiedykolwiek potrzebowała teraz jej obecności. — Chciałabym, żeby przyjechała do mnie moja matka. — Oczywiście. Każę jednemu z policjantów przywieźć ją do twojego domu.

— To nie będzie konieczne. Czy mogę skorzystać z telefonu? Page kiwnął głową. — Jeszcze jedna sprawa. Wyjaśnię sytuację sędziemu Norwoodowi. Na pewno odroczy posiedzenie w sprawie Dariusa. Betsy zamarło serce w piersi. Zapomniała o posiedzeniu sądu. Jak zareaguje Reardon, jeśli zostanie odroczone? Porwała Kathy właśnie z powodu wyznaczonej na poniedziałek rozprawy. Im dłużej będzie na nią czekać, tym większe niebezpieczeństwo, że zrobi krzywdę Kathy. — Chcę normalnie pracować, Alan. Siedząc w domu, po prostu oszaleję. Page posłał jej zdziwione spojrzenie. — Nie powinnaś zaprzątać sobie teraz głowy czymś tak skomplikowanym jak sprawa Dariusa. Będziesz zbyt zdekoncentrowana, żeby go skutecznie bronić. Chcę go przymknąć bardziej niż kogokolwiek innego, ale nie wolno mi wykorzystywać w ten sposób sytuacji. Wierz mi, Betsy. Porozmawiamy o tym po pogrzebie. Pogrzeb. Betsy nie pomyślała nawet o pogrzebie. Po śmierci ojca pogrzebem zajął się jej brat. Co trzeba zrobić? Z kim się skontaktować? Page zauważył, jak bardzo jest oszołomiona, i wziął ją za rękę. Nigdy przedtem nie zauważyła, jakie ma oczy. Cała postać prokuratora okręgowego, poczynając od szczupłej sylwetki, a kończąc na kanciastych rysach twarzy, miała w sobie coś twardego, ale oczy miał błękitne i miękkie. — Wyglądasz, jakbyś zaraz miała zamiar zemdleć — powiedział. — Wysyłam cię do domu. Spróbuj trochę się przespać, nawet jeśli będziesz musiała coś zażyć. Będziesz potrzebowała całej swojej siły. I nie trać nadziei. Masz moje słowo. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby odzyskać twoją małą córeczkę.

Rozdział 27

1 — Tannenbaum został zabity w piątek wieczorem — powiedział Ross Barrow, zdejmując pokrywką ze styropianowego kubka z czarną kawą. Randy Highsmith wyciągnął pączka z leżącej na biurku Page’a papierowej torby. Było wciąż ciemno. Za plecami prokuratora okręgowego widać było przez okno strumienie świateł sunące spinającymi brzegi Willamette River mostami. Do śródmieścia Portland napływała po weekendzie poranna fala ludzi. — Trzy dni bez żadnego sygnału — mruknął pod nosem Page, świadom wynikających z tego implikacji. — Czy wczoraj wieczorem były jakieś telefony do domu Betsy? — Dużo telefonów z kondolencjami, ale brak wiadomości od porywacza. — Co o tym sądzisz? — zapytał Page, zwracając się do Highsmitha. — Pierwsza możliwość jest taka, że mamy do czynienia z porwaniem, ale sprawca nie skontaktował się z Betsy z jakichś przyczyn, które znane są wyłącznie jemu. — Dzieciak może być martwy — podpowiedział Barrow. — Porywacz miał zamiar zwrócić się o okup, ale spieprzył sprawę i zabił małą. — Niewykluczone — zgodził się Highsmith. — W grę wchodzi też druga ewentualność. Porywacz przetrzymuje Kathy, ale nie jest zainteresowany okupem. — Nie chcę nawet brać pod uwagę takiej możliwości — oświadczył Page. — Czy mamy coś nowego, Ross? — zapytał Highsmith. Barrow pokręcił głową. — Nikt nie widział osoby opuszczającej budynek z małą

dziewczynką. Nie mamy narzędzia zbrodni. Wciąż czekamy na wyniki z laboratorium. Page westchnął. W ciągu ostatnich kilku dni bardzo mało spał i był skrajnie wyczerpany. — Jedyną korzyścią wynikającą z całego tego bałaganu jest dodatkowy czas, który kupiliśmy w sprawie Dariusa — powiedział. — Trafiliście na coś w raportach z obserwacji? — Na nic, co by nam pomogło — odparł Barrow. — Padovici i Kristol śledzili Dariusa od momentu, kiedy o szóstej czterdzieści pięć rano wyjechał ze swojej posiadłości. Rozmawiałem ponownie z sędzią Ryderem. Jest pewien, że jadł śniadanie z Lisą Darius o siódmej trzydzieści. Darius znajdował się przez cały dzień pod ciągłą obserwacją. Spotykał się poza tym w swoim gabinecie z różnymi ludźmi. Przesłuchałem dwukrotnie wszystkich pracowników i gości. Jeśli go kryją, robią to naprawdę wspaniale. — Musi być jakaś odpowiedź — upierał się Page. — Czy trafiliście na ślad Nancy Gordon? — Nie. Jakby zapadła się pod ziemię — odparł Barrow. Nikt nie widział jej od czasu, gdy zameldowała się w tym motelu. — Wiemy, że żyje — stwierdził Page. W jego głosie brzmiała wyraźna frustracja. — Odebraliśmy od niej ten cholerny telefon. Dlaczego się ukrywa? — Powinniśmy zacząć brać pod uwagę, że Gordon po prostu cię okłamała — powiedział Highsmith. — Darius mógł być w Hunter’s Point jednym z poszkodowanych. A Waters mordercą. Page żałował, że nie może powtórzyć Barrowowi i High-smithowi tego, co usłyszał od Wayne’a Turnera. Nie podważaliby wtedy prawdomówności Gordon. — Pamiętaj, że już wcześniej sugerowałem, że Gordon może być naszą zabójczynią — kontynuował Highsmith. — Uważam, że powinniśmy poważnie zastanowić się nad tą ewentualnością. Nie bardzo widzę, w jaki sposób mogła się dowiedzieć, że Lisa Darius leży w piwnicy, jeśli sama jej tam nie przywiozła. Przypuśćmy, że Gordon odwiedziła Lisę i przekonała ją, że powinna pomóc jej dostać się do domu Dariusa, aby uzyskać obciążające go dowody. Weszły na teren posiadłości od strony lasu. Lisa wie, jak wyłączyć alarm. Martin siedzi przez cały dzień w pracy i dom

jest pusty. Gordon zabija Lisę, żeby wrobić Dariusa, czeka na jego powrót i wtedy do ciebie dzwoni. Nie wie jednak, że Darius jest pod ciągłą obserwacją, i to jest słaby punkt jej planu. — Nancy Gordon nie zabiła tych kobiet — powiedział z naciskiem Page. — Zabił je Darius i nie uda mu się tym razem uniknąć odpowiedzialności. — Nie twierdzę, że Darius jest niewinny. Twierdzę tylko, że za każdym razem, kiedy przyglądam się tej sprawie, wydaje mi się mniej sensowna. — To nas do niczego nie doprowadzi. Chcę być na pogrzebie Ricka Tannenbauma i choć możecie w to nie wierzyć, mam jeszcze do załatwienia kilka spraw, które nie mają nic wspólnego ani z Martinem Dariusem, ani z zabójstwem Ricka. Jeśli wyłoni się coś nowego, dajcie mi natychmiast znać. — Zostawić ci pączka? — zapytał Barrow. — Jasne. Dlaczego nie? Mam dzisiaj prawo przynajmniej do jednej miłej rzeczy. A teraz wynoście się i dajcie mi trochę popracować. Ross Barrow wręczył Alanowi pączka i wyszedł w ślad za Highsmithem na korytarz. Kiedy tylko zamknęły się za nimi drzwi, Page wykręcił numer biura senatora Colby’ego i poprosił do telefonu Wayne’a Turnera. — Czym mogę panu służyć, panie Page? — zapytał Turner. Prokurator słyszał brzmiące w jego głosie napięcie. — Przez cały weekend rozmyślałem o uzyskanej od senatora informacji. Znajduję się w rozpaczliwej sytuacji. W winę Dariusa zaczynają wątpić nawet moi współpracownicy. Wiemy, że Darius zabił w Hunter’s Point trzy kobiety, w tym swoją własną żonę i córkę, ale sędzia zaczyna widzieć w nim niewinną ofiarę, na którą uwziął się zły prokurator. Nie widzę innej możliwości: muszę poprosić senatora, żeby złożył zeznanie na temat wydanego przez siebie ułaskawienia. W słuchawce zapadła na chwilę cisza. Kiedy Wayne Turner odezwał się ponownie, sprawiał wrażenie zrezygnowanego. — Właściwie spodziewałem się pańskiego telefonu. Na pana miejscu zrobiłbym to samo. Trzeba powstrzymać Dariusa. Ale sądzę, że istnieje sposób, żeby ochronić senatora. Betsy Tannenbaum wydaje się rozsądną osobą.

— Jest rozsądna, ale nie liczyłbym zbytnio, że będzie dalej bronić Dariusa. Ktoś zamordował w piątek jej męża i porwał małą córeczkę. — Mój Boże! Jak ona sic czuje? — Próbuje się jakoś pozbierać. Pogrzeb męża jest dziś po południu. — To może skomplikować sytuację. Miałem nadzieję, że zgodzi się, żeby informacja o ułaskawieniu została przekazana sędziemu Norwoodowi poza salą rozpraw. W ten sposób opinia publiczna nie dowiedziałaby się, dlaczego odmówił zwolnienia Dariusa za kaucją. — Sam nie wiem — odparł z wahaniem Page. — Przy próbach ograniczania prasy napotyka się różnego rodzaju problemy konstytucyjne. Poza tym będzie się musiał na to zgodzić Darius. Nie wyobrażam sobie, żeby nie skorzystał z okazji i nie spróbował pociągnąć za sobą na dno senatora Colby’ego. — Niech pan postara się przeprowadzić to poza salą sądową. Senator i ja dużo o tym mówiliśmy. Być może uda nam się przetrwać burzę, ale nie chcemy ryzykować, jeśli nie okaże się to konieczne.

2 Ciężkie chmury rzucały ponure cienie na gromadzących się przy grobie żałobników. W trakcie pogrzebu zaczęło padać. Ojciec Ricka otworzył parasol nad Betsy. Deszcz zacinał pod nim chłodnymi kroplami, jednak Betsy w ogóle ich nie czuła. Próbowała słuchać mów pogrzebowych, ale myślami nieustannie powracała do Kathy. Była wdzięczna za troskę, którą wszyscy okazywali jej córce, lecz każda wzmianka o Kathy wbijała nóż w jej serce. Kiedy rabin zamknął modlitewnik i żałobnicy zaczęli się rozchodzić, Betsy pozostała przy grobie. — Pozwólmy jej pobyć z nim chwilę w samotności — usłyszała głos Rity, zwracającej się do rodziców Ricka. Cmentarz leżał pośród niskich, opadających łagodnie wzgórz. Nagrobki otaczające grób Ricka były zwietrzałe, ale zadbane. Rozłożysty dąb zapewni cień w lecie. Betsy nie odrywała oczu od grobu. Doczesne szczątki jej męża złożone zostały w ziemi.

Jego duch uleciał. Przyszłość, którą mogli razem spędzić, pozostała już na zawsze tajemnicą. Zatrwożyła ją nieodwołalność losu. — Betsy... Podniosła wzrok. Obok niej stała Samantha Reardon. Miała na sobie czarny płaszcz przeciwdeszczowy i kapelusz z szerokim rondem, w którego cieniu kryła się jej twarz. Betsy rozejrzała się dookoła, szukając pomocy, jednak większość żałobników podążała już szybkim krokiem w stronę samochodów, żeby uciec przed deszczem. Jej brat szedł razem z rabinem. Rita rozmawiała ze swoimi dwiema przyjaciółkami. Rodzina Ricka skupiła się razem, odwrócona plecami od grobu. — Dzisiaj miało się odbyć posiedzenie sądu. — Odroczyli je z powodu pogrzebu. Nie mogłam... — Nie może być mowy o żadnej zwłoce, Betsy. Liczyłam na ciebie, a ty mnie zawiodłaś. Przyszłam dziś do sądu, a ciebie tam nie było. — To z powodu pogrzebu. — Twój mąż jest martwy, Betsy. Twoja córka wciąż jeszcze żyje. Betsy zrozumiała, że dyskusja z Reardon pozbawiona jest sensu. Jej oczy były martwe, twarz pozbawiona współczucia. — Mogę zadzwonić do sędziego. Zrobię to — obiecała. — Lepiej go przekonaj, Betsy. Wiadomość o tym, że posiedzenie zostało odroczone, tak mnie zdenerwowała, że zapomniałam nakarmić Kathy. — Proszę cię — odezwała się błagalnym tonem Betsy. — Zdenerwowałaś mnie, Betsy. A ponieważ mnie zdenerwowałaś, ukarzę Kathy. Dopóki nie zrobisz tego, co kazałam, jeden posiłek dziennie w zupełności jej wystarczy. Będzie dostawała dość wody i akurat tyle jedzenia, żeby przeżyć. Taką samą dietę miałam w Hunter’s Point. Kathy będzie cierpieć, bo mnie nie posłuchałaś. Każda uroniona przez nią łza będzie łzą uronioną przez ciebie. Zamierzam odwiedzać regularnie sąd. Lepiej będzie, jeśli dowiem się, że data rozprawy została wyznaczona. Reardon odwróciła się i zaczęła odchodzić. Betsy ruszyła za nią, ale po kilku krokach zatrzymała się w miejscu. — Zostawiłaś swoją parasolkę — odezwał się przy jej uchu

Alan Page. Betsy odwróciła się i wlepiła w niego puste spojrzenie. Parasolka wypadła jej z ręki, kiedy rozmawiała z Reardon. Page trzymał ją w wyciągniętej dłoni. — Jak się czujesz? — zapytał. Betsy pokręciła głową, bojąc się odezwać. — Jakoś to wytrzymasz, Betsy. Jesteś twarda. — Dziękuję, Alan. Jestem głęboko wdzięczna za wszystko, co dla mnie zrobiłeś. Niełatwo było zmagać się z bólem w domu pełnym nieznajomych. Agenci FBI i policjanci starali się za bardzo nie przeszkadzać, ale chcąc być choć przez chwilę sama, musiała kryć się w sypialni. Page był wspaniały. Przybył razem z pierwszą falą funkcjonariuszy w sobotę wieczór i pozostał aż do świtu. W niedzielę powrócił z sandwiczami. Ten zwykły humanitarny gest sprawił, że się popłakała. — Chodźmy już. Nie powinnaś stać tyle na deszczu — powiedział. Odwrócili się od grobu i ruszyli w górę w stronę Rity Cohen. Page trzymał nad Betsy parasolkę. — Czy możemy wyznaczyć na jutro posiedzenie w sprawie Dariusa? — zapytała Betsy, zatrzymując się nagle w miejscu. Jej prośba najwyraźniej zdziwiła Page’a. — Nie znam rozkładu zajęć sędziego Norwooda. Dlaczego chcesz już jutro pojawić się w sądzie? — Nie mogę wytrzymać tego siedzenia w domu. Nie wydaje mi się, żeby porywacz zadzwonił, skoro nie zrobił tego do tej pory. Jeśli mamy do czynienia z porwaniem dla okupu, musimy dać mu szansę, żeby się ze mną skontaktował. Musiał się domyślić, że założyliście podsłuch na telefony. Kiedy będę w sądzie, w tłumie ludzi, być może postara się do mnie podejść. Page próbował znaleźć jakiś powód, żeby wyperswadować Betsy jej zamiar, potem jednak zmienił zdanie. Porywacz nie skontaktował się z nią telefonicznie ani listownie, należało więc brać pod uwagę możliwość, że Kathy nie żyje, ale Page nie chciał tego mówić Betsy. Ustępując w kwestii posiedzenia, da jej trochę nadziei. W tej chwili nie mógł dla niej zrobić nic więcej. — W porządku. Postaram się umówić z sędzią na najbliższy

możliwy termin. Jeśli będzie miał czas, już jutro. Betsy wbiła wzrok w ziemię. Jeśli sędzia Norwood się zgodzi, Kathy już jutro może znaleźć się w domu. Page położył dłoń na jej ramieniu i podał parasolkę Ricie Cohen, która wyszła im na spotkanie. — Wracajmy do domu — powiedziała Rita. Rodzina Ricka otoczyła Betsy i odprowadziła ją do samochodu. Page patrzył, jak odchodzą. Deszcz kapał mu na głowę.

Rozdział 28 1 Reggie Stewart siedział w kuchni swego skromnego mieszkania, wpatrując się w rozłożone na stole papiery. To, co robił, wcale mu się nie podobało. Był doskonałym detektywem, ale praca polegająca na porównaniu setek nazwisk na kilkunastu listach wymagała zaangażowania wielu ludzi i mogło ją o wiele skuteczniej wykonać FBI albo policja. Stewarta niepokoił również fakt, że utrudniał działanie wymiaru sprawiedliwości. Znał nazwisko osoby, która porwała Kathy, i nie ujawniał tej informacji. Jeśli Kathy umrze, będzie się do końca życia zastanawiał, czy policja mogła ją ocalić. Lubił i szanował Betsy, ale jego szefowa nie rozumowała w sposób racjonalny. Rozumiał jej zastrzeżenia co do sposobu, w jaki mogła działać w tej sprawie policja i FBI, lecz się z nią nie zgadzał. Postanowił, że jeśli szybko czegoś nie znajdzie, powie chyba o wszystkim Alanowi Page’owi. Pociągnął łyk kawy i zaczął ponownie przeglądać listy. Pochodziły z biur nieruchomości, zakładów energetycznych i firm telefonicznych. Za niektóre musiał zapłacić, ale koszty nie grały w tym przypadku roli. Nie trafił jeszcze ani razu na nazwisko Samanthy Reardon względnie Nory Sloane, zdawał sobie jednak sprawę, że to byłoby zbyt łatwe. Sprawdzając ponownie listę nowych abonentów telefonicznych hrabstwa Washington, natknął się na nazwisko doktora Samuela Felixa. Pierwszy mąż Samanthy Reardon nazywał się Max Felix. Stewart zajrzał do innych list i odkrył, że pani Felix wynajęła dom w hrabstwie Washington tydzień po powrocie Oberhursta z Hunter’s Point. Kiedy tylko zaczęły się godziny urzędowania, zadzwonił do agencji nieruchomości Pangborn. Agentka, która podpisała umowę, pamiętała panią Felix, wyso-

ką, wysportowaną, sympatyczną kobietę z krótko przyciętymi brązowymi włosami. Zwierzyła się agentce, że jest niezbyt zadowolona z wyjazdu ze stanu Nowy Jork, gdzie jej mąż pracował jako neurochirurg. Stewart zatelefonował do Betsy, ale Ann oznajmiła mu, że szefowa wyjechała już do sądu, na posiedzenie w sprawie Dariusa. Reggie natychmiast zdał sobie sprawę z nadarzającej się okazji. Reardon brała udział we wszystkich posiedzeniach w sprawie Dariusa. Prawdopodobnie pojechała do sądu i tym razem, zostawiając Kathy samą. Dom stał przy końcu polnej drogi. Pomalowany na biało, z werandą i chorągiewką na dachu sprawiał wrażenie szczęśliwej siedziby, miejsca, które nie może skrywać pod swoim dachem cierpienia. Przedzierając się przez las, Reggie Stewart zatoczył wokół niego szeroki krąg. Na pustym podwórku zobaczył ślady opon ciężarówki. Drzwi do małego, wolno stojącego garażu były otwarte, garaż pusty. Z wyjątkiem okna od frontu zaciągnięte były wszystkie zasłony. W środku nie paliło się światło. Stewart przez dwadzieścia minut obserwował pokój od frontu, ale nie dostrzegł w nim żadnego ruchu. Jeśli rzeczywiście mieszkała tu Samantha Reardon, nie było jej teraz w domu. Stewart przebiegł przez podwórko i ukucnął przy betonowych schodkach z boku domu. Sześć stopni prowadziło w dół, do drzwi piwnicy. Piwniczne okienka zamalowane były czarną farbą. Jeśli Reardon brała przykład z Dariusa, Kathy powinna być w piwnicy. Zamalowane okienka umacniały go w przekonaniu, że trafił na właściwy trop. Przekręcił klamkę. Drzwi były zamknięte na klucz. Zamek nie wyglądał zbyt solidnie i Reggie doszedł do wniosku, że aby dostać się do środka, wystarczy silny kopniak. Cofnął się dwa kroki, oparł ręce o betonowe ściany z obu stron schodów i kopnął z całej siły. Drewno pękło i drzwi ustąpiły na ćwierć cala. Stewart zaparł się ponownie i kopnął obutą stopą zniszczony fragment. Drzwi otworzyły się z głośnym skrzypieniem. Piwnica pogrążona była w mroku. Stewart widział tylko tę część, do której docierało światło dnia. Kiedy wsadził głowę do

środka, powitało go przesycone nieprzyjemnym odorem stęchłe powietrze. Wyciągnął latarkę z kieszeni kurtki i przesunął snopem światła po wnętrzu. Przy ścianie po prawej stronie, na skleconych domowym sposobem półkach z surowych desek zobaczył zwinięty szlauch, połamane skrzynki po pomarańczach i różnego rodzaju narzędzia ogrodnicze. Pośrodku piwnicy, naprzeciwko kotła centralnego ogrzewania leżały rzucone na jeden stos porozbijane meble, dziecinne sanki i kilka ogrodowych foteli. Smród wydawał się docierać z najdalszej części pomieszczenia, z miejsca, gdzie panował największy mrok. Manewrując między sprzętami i nasłuchując każdego dźwięku, Stewart ruszył w tamtą stronę. Snop światła trafił na otwarty śpiwór. Stewart ukląkł tuż obok. W miejscu, gdzie powinna być głowa, zobaczył zakrzepłą krew. W nozdrza uderzył go niewyraźny smród moczu i odchodów. Kilka stóp dalej leżał w mroku kolejny otwarty śpiwór. Podchodząc do niego Stewart zobaczył trzeci śpiwór i rozciągnięte na nim ciało.

2 Wieczorem w przeddzień rozprawy umysł Betsy do tego stopnia zaprzątała troska o Kathy, że zupełnie zapomniała o Martinie Dariusie. Teraz nie potrafiła myśleć o nikim innym. Samantha Reardon kazała jej wybierać między życiem Kathy a życiem człowieka, który nie zasługiwał na to, aby żyć. Wybór był prosty, lecz wcale nie taki łatwy. Chociaż zboczony i chory, Darius był jednak człowiekiem. Betsy nie miała złudzeń, co się stanie, gdy wpuści Samanthę do pokoju ławników. Jeśli Martin Darius umrze, ona stanie się wspólniczką morderstwa. Kiedy tylko wyszła z windy, dopadli ją dziennikarze. Odsuwając na bok mikrofony i odwracając głowę przed oślepiającym światłem telewizyjnych jupiterów, ruszyła szybkim krokiem w stronę sali rozpraw sędziego Norwooda. Reporterzy powtarzali wciąż te same pytania na temat zabójstwa Ricka i zaginięcia Kathy. Betsy nie odpowiedziała na żadne z nich. Zobaczyła Samanthę Reardon zaraz po wejściu na zatłoczo-

ną salę. Minęła ją szybko i przeszła między rzędami widzów w stronę stołu obrony. Darius już na nią czekał. Tuż za nim siedziało dwóch strażników. Kilku innych ulokowanych było w różnych punktach sali. Alan Page wykładał właśnie akta na stół, kiedy Betsy minęła barierkę. — Jesteś pewna, że chcesz w tym uczestniczyć? — zapytał, biorąc ją pod ramię. Betsy kiwnęła głową. — Jak sobie życzysz. Ale w takim razie jest pewna sprawa, którą powinniśmy przedyskutować wspólnie z sędzią Nor-woodem. Powiedziałem mu, że spotkamy się w jego gabinecie jeszcze przed rozpoczęciem rozprawy. Betsy zrobiła zdziwioną minę. — Czy nie powinien nam towarzyszyć Darius? — Nie. To jest sprawa między tobą, mną i Norwoodem. Nie zabieram ze sobą nawet Randy’ego. — Nie rozumiem. Page przysunął się do niej bliżej. — Wiem, że senator Colby ułaskawił Dariusa — szepnął. — Senator przysłał do mnie swego asystenta administracyjnego. — Wayne’a Turnera? Page kiwnął głową. — Wiesz, co warta będzie nominacja senatora, jeśli prasa dowie się o ułaskawieniu Dariusa. Czy spotkasz się z sędzią na osobności, czy będziesz nalegała, żebyśmy przeprowadzili to na sali sądowej? Betsy oceniła szybko sytuację. Darius nie spuszczał jej z oczu. — Będę musiała poinformować mojego klienta. Nie mogę zrobić niczego bez jego zgody. — Nie możesz tego zrobić po spotkaniu z sędzią? — Zgoda. Page wrócił do swojego stołu, a Betsy usiadła obok swojego klienta. — O co mu chodziło? — zapytał Darius. — Page chce, żebyśmy spotkali się z sędzią w jego prywatnym gabinecie.

— W jakiej sprawie? — Jest bardzo tajemniczy. — Nie chcę, żeby coś się działo za moimi plecami. — Może pan na mnie polegać. Darius wyglądał, jakby miał zamiar się sprzeciwić, ale po chwili zmienił zdanie. — W porządku — powiedział. — Ufam pani. Do tej pory ani razu mnie pani nie zawiodła. Betsy uniosła się z krzesła. Darius położył dłoń na jej ramieniu. — Słyszałem o pani mężu i córce. Bardzo mi przykro. — Dziękuję, Martin — odparła chłodno Betsy. — Mówię poważnie. Wiem, co pani o mnie myśli, ale mam ludzkie uczucia i szanuję panią. Betsy nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. W ciągu najbliższej godziny miała przyczynić się do śmierci człowieka, który próbował ją pocieszyć. — Jeśli porywacz chce pieniędzy, mogę pomóc — dodał Darius. — Wyłożę każdą sumę, jakiej zażąda. Betsy czuła, jak ściska się jej serce. Podziękowała Dariusowi i odeszła od stołu. Kiedy weszła do gabinetu sędziego Norwooda, ten wstał z fotela. Miał zatroskaną minę. — Proszę usiąść, pani Tannenbaum. Czy coś pani podać? — Dziękuję, nie trzeba, panie sędzio. — Czy policja ma jakieś wiadomości o córce pani Tannenbaum, Al? — Nie wiemy nic nowego, panie sędzio. Norwood pokręcił głową. — Ogromnie mi przykro. Powiedz swoim ludziom, Al, że mogą nam przerwać, jeśli będą musieli z tobą porozmawiać. — Dobrze. — A pani, jeśli będzie chciała przerwać rozprawę — dodał sędzia, zwracając się do Betsy — jeśli poczuje się pani gorzej czy coś w tym rodzaju, proszę mi tylko powiedzieć. Przełożę posiedzenie z własnej inicjatywy, żeby pani klient nie został pokrzywdzony. — Dziękuję, panie sędzio. Wszyscy są naprawdę bardzo

mili. Ale ja pragnę mieć tę rozprawę za sobą. Pan Darius przebywa w areszcie od kilku dni i chce wiedzieć, czy zostanie zwolniony. — Doskonale. Teraz powiedz mi, dlaczego chciałeś, żebyśmy się tu spotkali, Al. — Betsy i ja jesteśmy w posiadaniu pewnych informacji na temat wydarzeń w Hunter’s Point. Zna je bardzo niewiele osób. Należy do nich między innymi senator Raymond Colby. — Kandydat prezydenta na stanowisko przewodniczącego Sądu Najwyższego? — zapytał z niedowierzaniem Norwood. Page kiwnął głową. — Kiedy doszło do morderstw w Hunter’s Point, był gubernatorem stanu Nowy Jork. Jego informacja może wpłynąć na pańską decyzję w sprawie zwolnienia za kaucją, znacznie osłabi jednak szanse senatora Colby’ego na uzyskanie nominacji. — Jestem zbulwersowany. Chcesz powiedzieć, że senator Colby zamieszany jest w jakiś sposób w morderstwa popełnione w Hunter ‘s Point? — Tak, panie sędzio — powiedział Page. — Pani to potwierdza, pani Tannenbaum? — Tak. — Co to za informacja? — Zanim pan Page ją przekaże — wtrąciła Betsy — chcę zgłosić sprzeciw. Uważam, że Wysoki Sąd nie powinien wysłuchiwać tego zeznania. Jeśli ta informacja zostanie w jakikolwiek sposób użyta przeciwko panu Dariusowi, naruszy to jego prawa procesowe, gwarantowane przez rząd Stanów Zjednoczonych, a także porozumienie zawarte między panem Dariusem, stanem Nowy Jork i rządem federalnym. Uważam, że zanim wezwie pan tego świadka, powinniśmy o wiele dokładniej przedyskutować całą sprawę. — Porozumienie, które Darius zawarł z tymi stronami, nie obowiązuje na terenie stanu Oregon. — Moim zdaniem obowiązuje. — Oboje znacznie mnie wyprzedziliście — przerwał im sędzia. — Z jakiego rodzaju porozumieniem mamy tutaj do czynienia? — Chodzi o ułaskawienie, panie sędzio — powiedział Page.

— Colby ułaskawił Dariusa, kiedy był gubernatorem Nowego Jorku. — Z jakiego powodu? — Wolałabym, żeby szczegóły dotyczące ułaskawienia nie były ujawniane, dopóki pan sędzia nie rozstrzygnie, czy powinniśmy je tu omawiać — powiedziała Betsy. — To wszystko robi się wyjątkowo skomplikowane — stwierdził sędzia Norwood. — Jestem zdania, że powinniśmy odesłać pana Dariusa z powrotem do aresztu, pani Tannenbaum. Jest dla mnie oczywiste, że zajmie nam to sporo czasu. Żołądek podszedł Betsy do gardła. Miała wrażenie, że zaraz zemdleje. — Chciałabym porozmawiać z panem Dariusem na osobności — powiedziała. — Czy mogłabym skorzystać z pokoju przysięgłych? — Naturalnie. Betsy wyszła z gabinetu sędziego. Czując, jak kręci się jej w głowie, zawiadomiła strażników, że sędzia Norwood zezwolił jej skorzystać z pokoju ławników, aby mogła porozmawiać z Dariusem. Jeden ze strażników wszedł do gabinetu sędziego, żeby to potwierdzić. Minutę później wrócił i po chwili inni strażnicy wprowadzili Dariusa do pokoju. Betsy wyjrzała przez otwarte drzwi na salę rozpraw i zobaczyła, że Samantha wychodzi na korytarz. Jeden ze strażników stanął na posterunku za drzwiami prowadzącymi na salę, drugi na korytarzu. Betsy zamknęła na klucz drzwi na salę. Pośrodku obszernego pomieszczenia stał długi stół, przy którym mogło się pomieścić dwanaście krzeseł. W rogu znajdowała się wąska łazienka, a przy jednej ze ścian zlew, długi blat i kredens, w którym stały plastikowe filiżanki i talerzyki. Na ścianie naprzeciwko wisiała tablica, na której przypinano komunikaty oraz karykatury sędziów i przysięgłych. Darius usiadł przy końcu stołu. Wciąż miał na sobie rzeczy, w które ubrany był w chwili aresztowania. Jego spodnie były pogniecione, koszula brudna. Nie nosił krawata, a na stopach miał więzienne sandały. Betsy stanęła przy skraju stołu, starając się nie patrzeć na

drzwi wychodzące na korytarz. — Co się dzieje? — zapytał Darius. — Page wie o ułaskawieniu. Powiedział mu o tym Colby. — Sukinsyn! — Page chce, żeby sędzia wysłuchał zeznania senatora poza salą rozpraw, żeby nie pogrzebać szans Colby’ego na nominację. — Pieprzę go. Jeśli spróbuje mnie wykiwać, załatwię go. Chyba teraz nie uda się skorzystać z tamtego ułaskawienia? — Nie wiem. To bardzo skomplikowana kwestia prawna — odparła Betsy. Rozległo się pukanie do drzwi prowadzących na korytarz. Darius zauważył nagły ruch jej głowy. — Spodziewa się pani kogoś? — zapytał podejrzliwie. Betsy zignorowała go i otworzyła drzwi. Obok strażnika stała Samantha Reardon. W ręku trzymała czarną walizeczkę. — Ta pani twierdzi, że jest oczekiwana — powiedział strażnik. — To prawda — odparła Betsy. Darius wstał i utkwił zaniepokojony wzrok w Reardon. Samantha spojrzała mu głęboko w oczy. — Nie... — zaczął Darius i urwał. Reardon strzeliła strażnikowi prosto w skroń. Jego głowa eksplodowała, opryskując mózgiem i okruchami kości przeciwdeszczowy płaszcz Reardon. Betsy patrzyła na to, co się dzieje, jak skamieniała. Strażnik upadł na podłogę. Reardon odsunęła Betsy na bok, rzuciła walizeczkę na podłogę i zamknęła na klucz drzwi na korytarz. — Siadaj — rozkazała, celując w Dariusa. Ten cofnął się i usiadł na krześle przy końcu stołu. Reardon odwróciła się do Betsy. — Siądź po drugiej stronie stołu, daleko od Dariusa, i połóż ręce na blacie. Jeśli się poruszysz, Kathy umrze. Darius wlepił oczy w Betsy. — Ty to zaplanowałaś? — Zamknij się, Martin — przerwała mu Reardon. W jej szeroko otwartych oczach płonęło szaleństwo. — Psy nie mówią. Jeśli wydasz choć jeden dźwięk bez mojego pozwolenia, do-

znasz bólu, jakiego nigdy jeszcze nie doznałeś. Darius zacisnął usta i wpatrywał się bez słowa w Reardon. — Uczyniłeś ze mnie eksperta w dziedzinie bólu, Martin. Wkrótce dowiesz się, ile się od ciebie nauczyłam. Żałuję tylko, że nie będę mogła dzielić z tobą tych intymnych chwil, które ty ze mną dzieliłeś. Tych dni spędzonych tylko we dwoje, kiedy kazałeś mi błagać o ból. Pamiętam każdą minutę, kiedy przy mnie byłeś. Gdybyśmy mieli więcej czasu, pozwoliłabym ci przeżyć na nowo każdą z nich. Podniosła z podłogi czarną walizeczkę i położyła ją na stole. — Mam do ciebie pytanie, Martin. Całkiem proste. Nie powinieneś mieć kłopotów z udzieleniem na nie odpowiedzi. Pozwalam ci na nie odpowiedzieć, jeśli potrafisz. Zważywszy na to, ile czasu spędziliśmy razem, powinno to być małe piwo. Jak się nazywam? Ktoś zaczął walić w drzwi od korytarza. — Otwierać! Policja! Reardon odwróciła się lekko w stronę drzwi, ale nie spuszczała wzroku z Dariusa. — Wynoście się albo pozabijam wszystkich w środku! — zawołała. — Trzymam na muszce Betsy Tannenbaum i Martina Dariusa. Jeśli usłyszę kogoś na zewnątrz, oboje zginą. Wiecie, że nie żartuję. Rozległo się skrobanie w drzwi prowadzące na salę sądową. Reardon strzeliła w górną połowę drzwi. Betsy usłyszała okrzyki bólu. — Odejdźcie od drzwi albo wszyscy zginą! — zawołała Reardon. — Wycofaliśmy się! — krzyknął ktoś z korytarza. Reardon wycelowała pistolet w Betsy. — Porozmawiaj z nimi. Opowiedz im o Kathy. Powiedz im, że ona umrze, jeśli spróbują dostać się tu do środka. Powiedz, że nic ci nie grozi, jeżeli zrobią to, co mówię. Betsy nie mogła powstrzymać drżenia. — Czy mogę wstać? — wyjąkała. Reardon kiwnęła głową. Betsy podeszła do drzwi prowadzących na salę sądową. — Alan! — zawołała, walcząc z załamującym się głosem.

— Nic ci nie jest? — odkrzyknął Page. — Proszę, opróżnij salę. Kobieta, która się tu wdarła, jest jedną z ofiar Dariusa z Hunter’s Point. Porwała Kathy i nie daje jej nic do jedzenia. Jeśli ją aresztujecie, nie powie mi, gdzie ukryła Kathy, i moja córka umrze z głodu. Proszę, każ wszystkim wyjść. — W porządku. Nie martw się. — Niech opróżnią korytarz — powiedziała Reardon. — Ona chce, żeby wszyscy oddalili się także od drzwi na korytarzu. Zróbcie, co każe. Nie zawaha się nas zabić. Reardon skupiła z powrotem uwagę na Dariusie. — Miałeś czas się zastanowić. Odpowiedz, jeśli potrafisz. Jak się nazywam? Darius pokręcił głową. Na ustach Reardon ukazał się uśmiech, od którego Betsy przeszły ciarki po grzbiecie. — Wiedziałam, że nie odpowiesz, Martin. Nigdy nie byłyśmy dla ciebie ludźmi. Byłyśmy mięsem. Postaciami z twoich fantazji. Betsy słyszała poruszających się za drzwiami ludzi. Reardon otworzyła czarną walizeczkę i wyjęła z niej strzykawkę. Betsy zobaczyła w środku poukładane na tackach narzędzia chirurgiczne. — Nazywam się Samantha Reardon, Martin. Kiedy skończę, zapamiętasz dobrze moje nazwisko. Chcę, żebyś dowiedział się o mnie czegoś jeszcze. Zanim mnie porwałeś i doprowadziłeś do ruiny moje życie, pracowałam jako pielęgniarka na bloku operacyjnym. Pielęgniarki z bloku wiedzą, jak naprawiać połamane członki. Oglądają okaleczone i powykręcane części ciała i widzą, co robi chirurg, żeby złagodzić ból spowodowany przez rany. Czy zdajesz sobie sprawę, jak bardzo mogą przydać się te informacje komuś, kto chce zadawać ból? Darius miał dość rozsądku, żeby trzymać język za zębami. Reardon uśmiechnęła się. — Doskonale, Martin. Szybko się uczysz. Nie odważyłeś się odezwać. Oczywiście to ty wymyśliłeś tę grę. Pamiętam, co się stało za pierwszym razem, kiedy zadałeś mi pytanie, uprzedziwszy przedtem, że psy nie mówią, a ja byłam na tyle głupia, żeby odpowiedzieć. Żałuję, że nie mam pod ręką ościenia. Za-

dany nim ból jest wyborny. Reardon położyła na stole skalpel. Betsy czuła ogarniające ją mdłości. Zaczerpnęła głośno powietrza. Reardon zignorowała ją i przysunęła się bliżej do Dariusa. — Muszę zabrać się do dzieła. Nie mogę się spodziewać, że ci idioci będą czekali całą wieczność. Po jakimś czasie spróbują zrobić coś głupiego... Myślisz prawdopodobnie, że mam zamiar cię zabić. Mylisz się. Śmierć jest błogosławieństwem. Stanowi kres cierpienia. Ja chcę, żebyś cierpiał tak długo, jak to tylko możliwe. Chcę, żebyś cierpiał do końca życia. Na początek zamierzam przestrzelić ci oba kolana. Doznasz przy tym przeszywającego bólu, a zadane obrażenia okaleczą cię w wystarczającym stopniu, żebyś przestał stanowić dla mnie fizyczne zagrożenie. Następnie złagodzę ból, podając ci środek znieczulający. Reardon uniosła w górę strzykawkę. — Kiedy będziesz nieprzytomny, zamierzam cię zoperować. Zajmę się twoim rdzeniem kręgowym, ścięgnami i więzadłami, dzięki którym możesz poruszać rękoma i nogami. Kiedy się obudzisz, będziesz całkowicie sparaliżowany. Ale to nie wszystko, Martin. To nie będzie najgorsza rzecz, jaka cię czeka. Policzki Reardon rozjaśnił rumieniec. Sprawiała wrażenie nawiedzonej. — Zamierzam również wyłupić ci oczy, żebyś nie mógł widzieć. Mam zamiar uciąć ci język, żebyś nie mógł mówić. Zamierzam zrobić z ciebie głuchego. Jedyną rzeczą, którą zostawię nienaruszoną, będzie twój umysł. Pomyśl o czekającej cię przyszłości. Jesteś względnie młody. W dobrej formie fizycznej. Zdrowy okaz. Przy zastosowaniu urządzeń podtrzymujących życie będziesz wegetował jeszcze przez trzydzieści, czterdzieści lat, zamknięty w wiecznym mroku swojego umysłu... Wiesz, dlaczego więzienia nazywają zakładami karnymi? Darius nie odpowiedział. Reardon zachichotała. — Widzę, że nie dajesz się nabrać. To miejsce, gdzie odbywa się karę. Miejsce, gdzie ci, którzy skrzywdzili innych, rozpamiętują swoje grzechy. Twój umysł stanie się twoim więzieniem i pozostaniesz w nim zamknięty, bez szansy ucieczki, do końca życia.

Stanęła naprzeciwko Dariusa i wycelowała pistolet w jego prawe kolano. — Hej, proszę pani! Mówi szef policji, William Tobias. Chciałbym z panią porozmawiać. Reardon odwróciła w bok głowę i w tej samej chwili Darius wykonał nagły ruch. Jego lewa stopa poszybowała w górę, trafiając Reardon prosto w dłoń. Pistolet przeleciał przez stół i zatrzymał się tuż przy Betsy. Reardon straciła równowagę, zataczając się do tyłu. Palce Betsy zacisnęły się na rękojeści pistoletu. Darius złapał Reardon za nadgarstek, próbując wytrącić jej z dłoni strzykawkę. Reardon kopnęła go w goleń i rozcapierzyła palce wolnej ręki, celując nimi w jego oczy. Darius uchylił się w ostatniej chwili i wyprostowane palce trafiły w policzek. Reardon skoczyła do przodu i wbiła zęby w jego gardło. Darius krzyknął. Zataczając się, uderzyli w ścianę. Darius nie puszczał dłoni trzymającej strzykawkę. Drugą ręką złapał Reardon za włosy i próbował ją od siebie oderwać. Betsy widziała, że pobladł z bólu. Reardon szarpała się, usiłując oswobodzić rękę ze strzykawką. Darius puścił jej włosy i kilkakrotnie uderzył pięścią w głowę. Uścisk jej szczęk zelżał i Dariusowi udało się wyrwać. Skóra na jego gardle była poszarpana i zakrwawiona. Złapał Reardon za włosy, odsunął jej głowę od siebie i uderzył ją czołem w nos. Pod Reardon ugięły się nogi. Darius wytrącił jej z ręki strzykawkę, a potem stanął z tyłu i zacisnął rękę na jej szyi. — Nie! — krzyknęła Betsy. — Nie zabijaj jej! Tylko ona wie, gdzie jest Kathy. Reardon wisiała bezwładnie w powietrzu, ledwie dotykając podłogi palcami stóp. Raka Dariusa odcinała jej dopływ powietrza. — Proszę cię, Martin — błagała Betsy. — Dlaczego miałbym ci pomóc?! — wrzasnął Darius. — Zastawiłaś na mnie pułapkę. — Musiałam. Inaczej Reardon zabiłaby Kathy. — W takim razie śmierć Kathy będzie dla ciebie odpowiednią karą. — Proszę cię, Martin — powtórzyła Betsy. — Ona jest wszystkim, co mam.

— Powinnaś o tym pomyśleć, kiedy postanowiłaś wystawić mnie do wiatru — oznajmił Darius, zaciskając uchwyt na gardle Reardon. Betsy podniosła pistolet i wycelowała go w Dariusa. — Jeśli jej nie puścisz, zabiję cię, Martin. Przysięgam. Będę strzelała tak długo, aż opróżnię cały magazynek. Darius przyjrzał jej się zza ramienia Reardon. Betsy wytrzymała jego spojrzenie. Przez chwilę obliczał, jakie ma szanse, a potem rozluźnił uchwyt. Reardon upadła na podłogę. Darius odsunął się od niej kilka kroków. Betsy podeszła do drzwi prowadzących na salę sądową i sięgnęła ręką za siebie. — Otwieram drzwi! — zawołała. — Nie strzelajcie! Sytuacja jest opanowana. Kiedy otworzyła drzwi, Darius siedział przy stole, trzymając ręce na widoku. Pierwsi wpadli do środka dwaj uzbrojeni policjanci. Betsy oddała jednemu z nich pistolet. Drugi założył kajdanki Reardon. Betsy osunęła się na jedno z krzeseł. Z korytarza wbiegli kolejni policjanci. Pokój ławników wypełnił się nagle ludźmi. Dwaj funkcjonariusze podnieśli Reardon z podłogi i posadzili na krześle naprzeciwko Betsy. Samantha wciąż kurczowo łapała powietrze. Obok Betsy usiadł Alan Page. — Dobrze się czujesz? — zapytał. Betsy kiwnęła machinalnie głową. Jej uwaga skupiona była bez reszty na Reardon. — Gdzie jest Kathy, Samantho? Reardon uniosła powoli głowę. — Kathy umrze. Betsy zbladła. Nie mogła opanować drżenia warg. Reardon spojrzała na Alana Page’a. — Chyba że zrobicie dokładnie to, co powiem... — Słucham. — Chcę tego samego, co uzyskał Peter Lake. Chcę darowania kary za wszystko. Za gliniarza na korytarzu, za zamordowane kobiety i porwania. Chcę, żeby prokurator Stanów Zjednoczonych udzielił mi gwarancji, że nie będę ścigana przez federalny wymiar sprawiedliwości. Chcę, żeby osobiście przybył tutaj gubernator. Nagramy na wideo podpisanie umowy. Zwolnicie mnie. Dokładnie tak samo jak Lake’a. Wyjdę na

wolność. — Czy powie pani, gdzie przetrzymuje Kathy Tannenbaum, jeśli załatwimy pani ułaskawienie? Reardon kiwnęła głową. — Powiem wam, gdzie jest Kathy Tannenbaum i Nancy Gordon. — Ona żyje? — zdziwił się Page. — Oczywiście. Nancy jest jedyną osobą, która ścigała dalej Martina. Jedyną, która mi uwierzyła. Nigdy bym jej nie zabiła. Mam dla was coś jeszcze. — Słucham. — Mogę dać wam dowód, dzięki któremu skażecie Martina Dariusa za morderstwo. Darius siedział sztywno wyprostowany przy drugim końcu stołu. — Co to za dowód? — zapytał Page. Reardon obróciła się z uśmiechem do Dariusa. — Wydaje ci się, że wygrałeś, Martin. Wydaje ci się, że nikt mi nie uwierzy. Ale ława przysięgłych uwierzy nawet psychicznie chorej, jeśli przedstawi ona wiarygodne dowody na poparcie tego, co mówi. Jeśli przedstawi fotografie. Darius poruszył się niespokojnie na krześle. — Jakie dowody? — zapytał Page. — Miał na twarzy maskę — powiedziała Reardon, zwracając się do Page’a, ale nie spuszczając oczu z Dariusa. — Skórzaną maskę. Nam też kazał nakładać maski. Skórzane maski, które zakrywały nam oczy. Jednak był taki moment, krótki moment, kiedy zobaczyłam jego twarz. Trwało to tylko kilka sekund, ale wystarczyło. Latem tego roku prywatny detektyw, niejaki Samuel Oberhurst, pokazał mi zdjęcia Martina. Kiedy tylko je zobaczyłam, wiedziałam, że to on. Był starszy, miał brodę i ciemne włosy, ale nie dałam się oszukać. Przyleciałam do Portland i zaczęłam go śledzić. Chodziłam za nim wszędzie i rejestrowałam na fotografiach wszystko, co robił. Tydzień po moim przyjeździe Martin wydał bankiet, żeby uczcić otwarcie nowego centrum handlowego. Wmieszałam się w tłum gości i wybrałam kilka kobiet, których śmierć miała obciążyć Dariusa. Jedną z nich była jego kochanka, Victoria Miller. Zdjęcie Da-

riusa wychodzącego z pokoju w motelu Hacienda wysłałam Nancy Gordon, żeby zwabić ją do Portland. Tego samego dnia, kiedy porwałam Victorię, śledziłam wieczorem Dariusa. Pojechał na wieś do domu Oberhursta. Patrzyłam przez długie godziny, jak Martin torturował detektywa. Byłam na placu budowy, kiedy przywiózł tam jego ciało. Zrobiłam wiele fotografii. Większość nie wyszła, bo była noc i padał rzęsisty deszcz, ale mam jedno doskonałe zdjęcie, na którym Martin wyjmuje ciało z bagażnika swojego samochodu. Światło w bagażniku wszystko oświetliło. Page zmierzył wzrokiem Dariusa, który zniósł jego spojrzenie bez jednego mrugnięcia. Potem odwrócił się z powrotem do Reardon. — Uzyska pani ułaskawienie. Przejdziemy teraz do mojego biura. Załatwienie wszystkich formalności musi trochę potrwać. Czy Kathy i Nancy Gordon nic się przez ten czas nie stanie? Reardon pokręciła głową i uśmiechnęła się do Betsy. — Nie musisz się martwić. Kłamałam, mówiąc, że ją głodzę. Przed wyjazdem tutaj nakarmiłam ją i ułożyłam do snu. Dałam jej również tego pluszowego zwierzaka i upewniłam się, że jest jej ciepło i miło. Lubię cię, Betsy. Powinnaś wiedzieć, że gdybym nie musiała, nigdy nie zrobiłabym ci krzywdy. Page miał właśnie zamiar polecić dwóm policjantom, żeby zabrali Reardon do jego biura, kiedy do pokoju wpadł Ross Barrow. — Wiemy, gdzie jest dziewczynka. Czuje się dobrze. Detektyw Betsy Tannenbaum znalazł ją w hrabstwie Washington.

3 Wyniesiona przez pielęgniarzy z piwnicy kobieta w niczym nie przypominała wysportowanej policjantki, która opowiedziała Alanowi Page’owi o Hunter’s Point. Nancy Gordon była wycieńczona, miała zapadnięte policzki, włosy w nieładzie. Kathy, przeciwnie, wyglądała jak aniołek. Kiedy Stewart ją znalazł, leżała na śpiworze i obejmowała Olivera, pogrążona w narkotycznym śnie. Lekarze pozwolili Betsy dotknąć jej czoła i

pocałować w policzek, po czym wsadzili dziewczynkę do ambulansu i zawieźli do szpitala. W pokoju na górze Ross Barrow odbierał zeznanie od podekscytowanego Reggiego Stewarta, a Randy Highsmith przeglądał znalezione podczas przeszukania domu fotografie Martina Dariusa. Na jednym z nich widać było wyraźnie Dariusa, który wyciągał zwłoki Samuela Oberhursta z oświetlonego lampką bagażnika swojego samochodu. Alan Page wyszedł na ganek. Przy balustradzie stała Betsy Tannenbaum. Było chłodno. Page widział jej oddech, który zamieniał się w obłoczki pary. — Czujesz się teraz lepiej, kiedy Kathy jest bezpieczna? — zapytał. — Lekarze powiedzieli, że fizycznie rzecz biorąc, nic jej nie jest, ale martwię się, czy to wszystko nie odbiło się na jej psychice. Musiała się strasznie bać. Ja też boję się, co zrobi Reardon, jeśli kiedykolwiek wyjdzie na wolność. — Nie musisz się martwić. Reardon pozostanie za kratkami do końca życia. — Skąd ta pewność? — Zamknę ją w szpitalu psychiatrycznym. Zrobiłbym to nawet wtedy, gdyby zmusiła mnie do wydania aktu łaski. Ułaskawienie nie powstrzymałoby mnie przed umieszczeniem jej w szpitalu, ponieważ jest psychicznie chora i niebezpieczna dla otoczenia. Ma udokumentowaną historię choroby psychicznej i leczenia szpitalnego. Rozmawiałem z ludźmi w szpitalu stanowym. Musi się oczywiście odbyć przesłuchanie. Będzie miała adwokata. Wiem, że trzeba będzie jeszcze rozwiązać wiele skomplikowanych problemów prawnych. Ale to w niczym nie zmieni faktu, że Samantha Reardon jest chora psychicznie i nigdy już nie wyjdzie na wolność. — A Darius? — Wycofuję wszelkie zarzuty z wyjątkiem tego, który dotyczy zamordowania niezidentyfikowanego mężczyzny. Teraz, kiedy mam w ręku fotografię Dariusa, wyjmującego z bagażnika zwłoki Oberhursta, i dowody rzeczowe dotyczące morderstw w Hunter’s Point, spodziewam się uzyskać wyrok śmierci.

Betsy spojrzała na podjazd przed domem. Ambulanse odjechały, ale na podwórku wciąż stało kilka policyjnych samochodów. Objęła się mocno ramionami i zadrżała. — Gdzieś w głębi duszy nadal nie wierzę, że uda ci się skazać Dariusa. Reardon przysięga, że to wcielony diabeł. Może ma rację. — Nawet diabeł potrzebowałby świetnego adwokata, żeby odeprzeć zgromadzone przez nas dowody. — Darius będzie miał najlepszego. Ma dość pieniędzy, żeby wynająć każdego, kogo zechce. — Nie każdego — powiedział Page, spoglądając na nią — i na pewno nie najlepszego. Betsy zaczerwieniła się. — Jest za zimno, żeby tak stać — powiedział Page. — Chcesz, żebym odwiózł cię do szpitala? Zeszła w ślad za nim z ganku. Prokurator otworzył przed nią drzwiczki samochodu. Kiedy zapalił silnik, odwróciła się i po raz ostatni objęła spojrzeniem dom, który stał się więzieniem Kathy. Takie miłe miejsce. Na pierwszy rzut oka nikt nie domyśliłby się, co działo się w piwnicy. Nikt nie domyśliłby się, kim jest Reardon. Albo Darius. Prawdziwe bestie nie przypominają wcale bestii i większość z nich wciąż przebywa na wolności.

Epilog

O godzinie jedenastej trzydzieści w parny letni poranek Raymond Francis Colby położył lewą dłoń na Biblii, którą trzymał zastępca sekretarza Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych, i podniósłszy w górę prawą rękę, zaczął powtarzać słowa przysięgi za sędziną Laurą Healy: — Ja, Raymond Francis Colby, uroczyście przysięgam, że będę wymierzał sprawiedliwość, nie bacząc na względy osobiste i stosując równe prawa wobec biednych i bogatych, oraz że wiernie i bezstronnie będę wypełniał wszystkie obowiązki nałożone na mnie jako przewodniczącego Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych, sprawując je wedle moich najlepszych zdolności i rozumienia, zgodnie z konstytucją i prawami obowiązującymi w Stanach Zjednoczonych. Tak mi dopomóż Bóg. — Czy ona też jest sędzią, mamo? — zapytała Kathy Tannenbaum. — Tak — odparła szeptem Betsy. Kathy odwróciła się plecami do podium. Miała na sobie nową niebieską sukienkę, którą Betsy kupiła jej na podróż do Waszyngtonu. Jej włosy pachniały kwiatami i słońcem, tak jak mogą pachnieć tylko świeżo umyte szamponem włosy małej dziewczynki. Patrząc na nią, nikt nie domyśliłby się, przez co przeszła. Zaproszenie na uroczystość zaprzysiężenia Colby’ego nadeszło tydzień po zatwierdzeniu nominacji przez senat. Ułaskawieniem Lake’a przez kilka tygodni pasjonowały się wszystkie media. Spekulowano, że kariera senatora legnie w gruzach po ujawnieniu roli, jaką odegrał w uwolnieniu różanego mordercy. Ale potem Gloria Escalante publicznie podziękowała

Colby’emu za ocalenie życia, a Alan Page pochwalił go za odwagę, z jaką zdecydował się ujawnić fakty jeszcze przed swoim zatwierdzeniem. Ostatecznie wynik głosowania okazał dla Colby’ego bardziej korzystny, niż się spodziewano. — Wydaje mi się, że będzie z niego dobry sędzia — powiedział Alan Page, kiedy wyszli z apartamentów sędziowskich i ruszyli w stronę sali konferencyjnej, gdzie przygotowano przyjęcie dla sędziów i ich gości. — Nie podoba mi się prowadzona przez niego polityka odparła Betsy — ale lubię go jako człowieka. — Co jest złego w prowadzonej przez niego polityce? — nie dawał za wygraną Page. Betsy uśmiechnęła się. W końcu sali urządzono bufet. Przez oszklone drzwi można było wyjść na dziedziniec, pośrodku którego znajdowała się fontanna. Betsy napełniła talerzyk Kathy, postawiła dla niej krzesło obok fontanny, po czym wróciła do bufetu, żeby zatroszczyć się o coś do jedzenia dla siebie. — Twoja córka wygląda uroczo — zauważył Page. — Kathy to urodzona aktorka — odparła z dumą Betsy. — Poza tym jest teraz w dobrym okresie. Jej terapeuta uważa, że zmiana scenerii będzie dla niej korzystna. Wracając do domu, zahaczymy o Disneyland. Kathy jest w siódmym niebie, odkąd jej o tym powiedziałam. — To wspaniale. Kathy ma szczęście. Ty też. Betsy nałożyła sobie na talerzyk trochę wędlin i świeżych owoców i ruszyła, razem z Page’em w stronę drzwi na dziedziniec. — Jak posuwa się sprawa Dariusa? — zapytała. — Nie martw się. Oscar Montoya robi mnóstwo hałasu wokół ułaskawienia, ale udało nam się włączyć je do dowodów rzeczowych. — Jaka jest linia oskarżenia? — Uważamy, że Oberhurst szantażował Dariusa w związku z morderstwami popełnionymi w Hunter’s Point. Kwestia ułaskawienia jest istotna, żeby udowodnić, że to właśnie Darius je popełnił. — Jeśli nie dostanie kary śmierci, będziesz go musiał za-

mknąć do końca życia, Alan. Nie wiesz, co to za człowiek. — Chyba wiem — odparł z pewną siebie miną Alan. — Bynajmniej. Tylko ci się tak wydaje. Wiem o Dariusie rzeczy, które powiedział mi w tajemnicy i które odmieniłyby cię na zawsze. Uwierz mi na słowo: Martin Darius nie może nigdy opuścić więzienia. Nigdy. — W porządku, Betsy. Nie martw się. Wcale go nie lekceważę. — Cieszę się, że pani przyszła — odezwał się głos z boku. Betsy była tak przejęta, że zauważyła Raymonda Colby’ego dopiero wtedy, gdy się odezwał. Obok nowo mianowanego przewodniczącego Sądu Najwyższego stał Wayne Turner. — Pochlebiło mi pańskie zaproszenie — odparła. — Pan jest zapewne Alan Page? — Tak, panie sędzio. — Dla ciebie i Betsy jestem zawsze Ray. Nie masz pojęcia, jak bardzo mi pomogło twoje oświadczenie. Mam nadzieję, że wpadniecie na przyjęcie, które wydaję dzisiaj w moim domu. Będziemy mieli okazję porozmawiać. Mam wielką ochotę poznać nieco bliżej was oboje. Colby i Turner oddalili się, a Betsy i Alan podeszli do Kathy. Dziewczynka pogrążona była w rozmowie z kobietą, o której krzesło oparte były kule. — Nie wiedziałem, że cię tu zastanę, Nancy — powiedział Alan Page. — Za nic w świecie nie opuściłabym zaprzysiężenia senatora — odparła z uśmiechem Gordon. — Czy poznałaś już matkę Kathy, Betsy Tannenbaum? — Nie — odpowiedziała Gordon, wyciągając rękę. — Miło panią poznać. Ta mała jest twarda jak stal — dodała, mierz wiąc palcami włosy Kathy. — Tak się cieszę, że panią spotykam — powiedziała Betsy. — Chciałam panią odwiedzić w szpitalu, ale nie wpuścili mnie lekarze. A potem wróciła pani do Hunter’s Point. Dostała pani mój list? — Tak. Przepraszam, że nie odpowiedziałam, ale nigdy nie byłam dobra w pisaniu listów. Kathy mówi, że po wyjeździe z Waszyngtonu wybieracie się do Disneylandu. Zazdroszczę

wam. — Możesz z nami pojechać — powiedziała Kathy. Gordon roześmiała się. — Bardzo bym chciała, ale muszę pracować. Napiszesz do mnie list i opowiesz o całej wycieczce? — Jasne — odparła poważnym tonem Kathy. — Czy mogę zjeść jeszcze kawałek tortu, mamo? — Oczywiście. Możesz pokazać Kathy, gdzie jest tort, Alan? Kiedy Kathy i Alan odeszli, Betsy usiadła obok Gordon. — Kathy wygląda wspaniale — oświadczyła Nancy. — Jak się czuje? — Lekarze twierdzą, że fizycznie nic jej nie dolega, a psychiatra, którego odwiedza, uważa, że nic jej nie będzie. — Bardzo się z tego cieszę. Martwiłam się, jak to zniesie. Reardon traktowała ją na ogół całkiem dobrze, ale było parę przykrych momentów. — Kathy opowiedziała mi, jak podtrzymywała ją pani na duchu. Psychiatra uważa, że pani obecność naprawdę jej pomogła. Gordon uśmiechnęła się. — Prawda jest taka, że to ona podtrzymywała mnie na duchu. To bardzo dzielna dziewczynka. — Jak się pani czuje? — Z każdym dniem lepiej. Nie mogę się doczekać, żeby się ich pozbyć — dodała Gordon, wskazując kule. Po chwili przestała się uśmiechać. — Pani jest adwokatem Martina Dariusa, prawda? — Byłam. Teraz broni go Oscar Montoya. — Jak do tego doszło? — Po rozmowie z senatorem Colbym, który powiedział mi, jak Darius traktował kobiety w Hunter’s Point, nie chciałam go dłużej bronić. On z kolei nie chciał mnie jako adwokata, kiedy zdał sobie sprawę, że pomogłam Reardon. — Co stanie się z Dariusem? — Torturował Oberhursta. Widziałam fotografie z sekcji. Robiło mi się od nich niedobrze. Alan Page jest przekonany, że uzyska karę śmierci, kiedy przysięgli zobaczą fotografie i

dowiedzą się, co zdarzyło się w Hunter’s Point. — Zgadza się pani z jego zdaniem? Betsy przypomniała sobie pewną siebie minę Alana, kiedy mówił o wyroku śmierci, który spodziewa się uzyskać. Zrobiło jej się nieswojo. — Nie jestem taka przekonana. On nie zna Martina Dariusa tak dobrze jak my. — Z wyjątkiem Glorii Escalante i Samanthy Reardon nikt nie zna go tak dobrze jak pani i ja. „Ten eksperyment dał mi rozkosz, z którą nic nie może się równać”, powiedział Darius, opisując Betsy swoje królestwo ciemności. Na jego twarzy nie było widać najmniejszego śladu skruchy ani współczucia dla cierpiących nieludzki ból ofiar. Betsy wiedziała, że Darius powtórzy swój eksperyment, jeśli tylko uzna, że ujdzie mu to na sucho, i zastanawiała się, czy snuje wobec niej jakieś plany — teraz, kiedy wiedział, że go zdradziła. — Martwisz się, że może kiedyś wyjść na wolność, prawda? — zapytała Gordon. — Tak. — Martwisz się, że może zrobić coś tobie i Kathy? Betsy kiwnęła głową. Gordon spojrzała jej prosto w oczy. — Senator Colby ma kontakty w FBI. Śledzą uważnie tę sprawę i mają oko na Dariusa. Jeśli wyłoni się choćby najmniejsza możliwość, że Martin opuści więzienie, dowiem się o tym. — Co wtedy zrobisz? — zapytała Betsy. Kiedy Gordon odezwała się ponownie, jej głos był niski i zdecydowany. Betsy wiedziała, że może polegać na jej słowie. — Nie musisz się niepokoić Martinem Dariusem. Nigdy nie skrzywdzi ciebie ani Kathy. Jeśli wystawi choć jedną nogę z więzienia, dopilnuję, żeby już nigdy nikomu nie zrobił krzywdy. Kathy podbiegła do nich z wielkim kawałkiem tortu. — Alan powiedział, że mogę sobie nałożyć, ile chcę — poinformowała matkę. — Alan jest tak samo okropny jak babcia — stwierdziła Betsy.

— Daj dziecku spokój — roześmiał się Page, siadając obok niej. — Marzyłaś o tym, żeby prowadzić tu kiedyś sprawę? — zapytał po chwili. — Marzy o tym każdy prawnik. — A ty, Kathy? — zapytał Page. — Chciałabyś przyjechać tu kiedyś jako adwokat i bronić swojego klienta przed Sądem Najwyższym Stanów Zjednoczonych? Kathy spojrzała na Nancy Gordon. Na jej twarzy malowała się powaga i pewność siebie. — Nie chcę zostać adwokatem — oświadczyła. — Chcę zostać policjantką.

Spis treści

Podziękowania ........................................................ Część pierwsza — Sygnał alarmowy.......................... Część druga — Hunter’s Point................................... Część trzecia — Jasne i przekonujące dowody........... Część czwarta — Diabelski układ.............................. Część piąta — Hunter’s Point..................................... Część szósta — Anioł zemsty..................................... Część siódma — Nie zapomnisz mnie........................ Epilog.........................................................................

7 9 53 113 235 275 295 335 409