Phillip Margolin Z polecenia prezydenta 08

Z POLECENIA PREZYDENTA? PHILLIP MARGOLIN Z angielskiego przełożył KRZYSZTOF OBŁUCKI

Tytuł oryginału: EXECUTIVE PRIVILEGE Copyright © Phillip Margolin 2008 All rights reserved Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros A. Kuryłowicz 2010 Polish translation copyright © Krzysztof Obłucki 2010 Redakcja: Joanna Morawska Zdjęcie na okładce: Demian/Fotolia.com Projekt graficzny okładki i serii: Andrzej Kuryłowicz Skład: Laguna ISBN 978-83-7659-220-6 Dystrybucja Firma Księgarska Jacek Olesiejuk Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz. t/f.. 022-535-0557, 022-721-3011/7007/7009 www.olesiejuk.pl Sprzedaż wysyłkowa - księgarnie internetowe www.empik.com www.merlin.pl www.ksiazki.wp.pl www.amazonka.pl WYDAWNICTWO ALBATROS ANDRZEJ KURYŁOWICZ Wiktorii Wiedeńskiej 7/24, 02-954 Warszawa 2010. Wydanie I Druk: B.M. Abedik S.A., Poznań

8 stycznia 2007 roku o godzinie trzynastej czterdzieści zmarła Doreen, z którą byłem żonaty przez trzydzieści osiem lat. Moja bohaterka, uosobienie klasy, tak bliska doskonałości, jak to możliwe dla człowieka. Wszyscy ją kochali. Nadal żyje w moim sercu.

PROLOG

Choć wizytę u Roya Kineera, emerytowanego przewodniczącego Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych, Brad Miller miał zaplanowaną dopiero na dziewiątą, obudził się już o szóstej rano. Zbyt podenerwowany, by spać dalej, poszedł do łazienki, żeby przygotować się do tego najważniejszego spotkania w życiu. W normalnych okolicznościach niecierpliwie wyczekiwałby na sposobność znalezienia się w pobliżu tego intelektualnego giganta. Nie tak dawno zresztą czytał na wydziale prawa uzasadnienia wyroków Kineera o przełomowym znaczeniu. Ale to nie renoma sędziego sprawiała, że ręce trzęsły się Bradowi przy goleniu. Przerażała go świadomość, że mógł się mylić, że na podstawie dowodów wyciągnął złe wnioski. A z drugiej strony, co jeśli jednak miał rację? Brad wpatrywał się we własną, odbitą w lustrze, na pół ogoloną twarz. Nic w jego przeciętnym wyglądzie nie było wyjątkowe, podobnie jak w życiowych dokonaniach. Miał dwadzieścia sześć lat, czarne kręcone włosy, prosty nos i jasnoniebieskie oczy ‒ chociaż niebrzydki, na modela się nie nadawał. W sporcie nieźle mu szło i udało mu się nawet zostać drugim najlepszym zawodnikiem w drużynie tenisowej w college'u, ale jego sportowe uzdolnienia nie predestynowały go na mistrza. Na tyle dobrze radził sobie na prawie, że powierzono mu redagowanie „Przeglądu prawniczego”, ale nigdy nie dostał żadnej nagrody akademickiej, pracę zaś znalazł w 7

największej firmie prawniczej w Oregonie jako adwokat stażysta, co oznaczało, że plasował się na najniższym szczeblu bardzo wysokiej drabiny. Aż do tego dnia był człowiekiem zupełnie pozbawionym znaczenia. Jeśli jednak się nie mylił, miał szansę stać się kluczową postacią największego politycznego skandalu w historii Ameryki. ♦♦♦

Odgłos płynącej wody obudził Danę Cutler, która zawsze spała jak zając. W jednej chwili przypomniała sobie, że jest w jednej z kryjówek FBI, a zaraz potem zyskała pewność, iż nic jej nie grozi. Brad Miller znajdował się w sąsiednim pokoju i prawdopodobnie brał prysznic. W czasie gdy wyrównywał się jej oddech, patrzyła na cienie przesuwające się po białym suficie. Kiedy już zupełnie się uspokoiła, wstała z łóżka. Dana spała w podkoszulku i figach. Wyglądała w nich seksownie, dopóki nie zdjęła podkoszulka, odsłaniając blizny na piersiach i brzuchu. Chirurgia plastyczna i czas zmieniły większość z nich w blade, o dziwnych kształtach pamiątki po czymś naprawdę paskudnym. Myjąc się, a potem ubierając, Dana myślała o spotkaniu, które czekało ją później tego ranka. Modliła się, by stanowiło początek powrotu do normalności. Była już zmęczona dramatycznymi wydarzeniami, miała dość roli ściganej zwierzyny; tęskniła do cichych i spokojnych dni. ♦♦♦

Brad skończył się myć i włożył najlepszy garnitur. Zanim zszedł na dół, rozsunął zasłony i wyjrzał z okna domu-kryjówki, oddzielonego od lasu szerokim pasem pola. Liście zmieniały barwy z zielonej na jaskrawoczerwoną i żółtą. Niebo było bezchmurne, przez co kolory wydawały się bardziej soczyste niż w świetle słońca. Pod oknem agent patrolował teren. Ochroniarz odetchnął głęboko, 8

wypuszczając z ust powietrze zmieniające się w przejmującym chłodzie jesiennego powietrza w kłąb pary. Brad odwrócił się od okna i ruszył do kuchni. Nie czuł głodu, ale wiedział, że powinien coś zjeść. Cała dostępna energia będzie mu potrzebna na spotkaniu z sędzią Kineerem, który zrezygnował z życia emeryta i rzucił się w wir śledztwa, zajmującego pierwsze strony wszystkich gazet w kraju. Prezydenci Stanów Zjednoczonych byli już podejrzewani o niewierność małżeńską, przekręty finansowe i działalność przestępczą, ale przeciwko żadnemu z nich, w czasie gdy sprawował urząd, nie prowadzono dochodzenia w sprawie morderstwa. Brad nie znał agenta, który parzył kawę przy kuchennym blacie. Najprawdopodobniej zaczął służbę, kiedy on położył się już spać. ‒ Chce pan trochę? ‒ zapytał agent, wskazując na dzbanek. ‒ Tak, dzięki. Co jest do jedzenia? ‒ Pełna spiżarka. Niech pan bierze, co chce ‒ jajka, bekon, płatki zbożowe. Na co dzień Brad jadł najchętniej naleśniki albo omlet, ale tego ranka apetyt niezbyt mu dopisywał, więc zadowolił się miseczką płatków z zimnym mlekiem. A potem przeszedł z kubkiem kawy do salonu. Zapragnął odetchnąć świeżym powietrzem, ale dowodzący grupą agentów Keith Evans polecił jemu i Danie Cutler, by nie wychodzili z domu i trzymali się z dala od okien. Nagle Bradowi zrobiło się słabo, bo uświadomił sobie, że rozsuwając zasłony i wyglądając przez okno, stał się doskonałym celem dla snajpera. ‒ Jak kawa? Brad obrócił się i zobaczył Danę schodzącą po schodach. Miała na sobie wełniany kostium. Oniemiał na ten widok. Nigdy nie widział jej ubranej tak oficjalnie. ‒ Jest dobra, mocna ‒ odpowiedział. ‒ Nie spałem tej nocy za dobrze, więc czegoś takiego właśnie mi potrzeba. 9

‒ Ja też się nie wyspałam. ‒ Powinnaś coś zjeść, zanim pojedziemy. Dana skinęła głową i poszła do kuchni. Brad patrzył za nią. Chociaż byli po tej samej stronie, Dana budziła w nim niepokój. Dorastał w statecznej rodzinie ze średniej klasy. Aż do chwili gdy w jego życiu pojawiła się sprawa Clarence'a Little'a, podążał ogólnie aprobowaną w średniej klasie ścieżką ‒ college, wydział prawa, praca w dobrej firmie, planował założenie rodziny i kupienie domu na przedmieściach. W tym scenariuszu nie było miejsca na skrajną przemoc, ekshumowanie zwłok, zadawanie się z seryjnymi mordercami albo usiłowanie obalenia prezydenta Stanów Zjednoczonych ‒ na rzeczy, którymi zajmował się ostatnio w zbyt dużym wymiarze. Brad usłyszał, jak agent przywitał się z Daną w kuchni, zanim przeszedł na tył domu. Talerze zabrzęczały na kuchennym stole. Dana przygotowywała sobie śniadanie. Brad wiedział, że nie znajdowałby się w kryjówce pilnowanej przez uzbrojonych ludzi, gdyby nie ona. Siedziałby prawdopodobnie w swoim pokoju wielkości szafki na szczotki i pisał notatkę do jednego ze współpracowników, dotyczącą praktycznie pozbawionego znaczenia aspektu likwidacji przedsięwzięcia wartego wiele milionów dolarów. Ktoś oczywiście mógłby powiedzieć, że nudzenie się na śmierć jest lepsze niż rzeczywista śmierć.

CZĘŚĆ PIERWSZA

PROSTE ZADANIE Waszyngton Dwa i pół miesiąca wcześniej

1.

Telefon komórkowy Dany Cutler zadzwonił tuż po tym, jak pick-up Jake'a Teeny'ego zniknął za rogiem, a ona zatrzasnęła za sobą drzwi domu Jake'a. Opiekowała się jego mieszkaniem, kiedy wyjeżdżał na dłużej w związku z jakimś zleceniem. ‒ Cutler? ‒ zapytał zachrypnięty głos, gdy tylko odciągnęła klapkę aparatu. ‒ O co chodzi, Andy? ‒ spytała. Andy Zipay, były policjant, odszedł z waszyngtońskiej policji w niejasnych okolicznościach na rok przed rezygnacją Dany. Dana okazała się jednym z niewielu funkcjonariuszy, którzy nie unikali Zipaya, a kiedy założył agencję detektywistyczną, robiła z nim interesy. Po pół roku od wyjścia ze szpitala, Dana powiedziała mu, że chętnie popracowałaby prywatnie, gdyby miał nadmiar zadań, a zlecenia dawałby jej po cichu. Zipay zlecał jej robotę, kiedy mógł, a ona doceniała fakt, że nigdy nie zapytał jej o to, co wydarzyło się na farmie. ‒ Podjęłabyś się pracy dla Dale'a Perry'ego? ‒ Perry to świnia. 13

‒ Zgadza się, ale podobało mu się to, co ostatnio dla niego robiłaś, no i dobrze płaci. ‒ Czego chce? ‒ Śledzenie. Wygląda mi to na łatwy zarobek. Potrzebuje kogoś od zaraz, a ja mam pełny grafik. Wchodzisz w to? Konto bankowe Dany wymagało zasilenia gotówką. Westchnęła. ‒ Czy powinnam iść do jego biura? ‒ Nie. ‒ Zipay powiedział jej, gdzie ma iść. ‒ Chyba żarty sobie robisz? ♦♦♦

Była druga nad ranem, kiedy Dana wprowadziła harleya Jake'a Teeny'ego na parking przed całodobową naleśnikarnią na przedmieściach Marylandu. Miała na sobie czarną skórzaną kurtkę, czarny podkoszulek i obcisłe dżinsy, strój, który nadawał jej wygląd hardej kobiety. Nawet bez harleya i takiego ubrania jako rekwizytów, ludzie cofali się instynktownie na widok Dany. Wyglądała na swoje dwadzieścia dziewięć lat, mierzyła metr siedemdziesiąt pięć, szczupła i muskularna, zawsze wydawała się napięta jak struna. Surowość w jej szmaragdowozielonych oczach onieśmielała. Zanim weszła do naleśnikami o nazwie Pancake House, zdjęła kask i rozpuściła długie do ramion kasztanowe włosy. Kiedy minęła drzwi, na tyłach restauracji dostrzegła Dale'a Perry'ego. Zignorowała kelnerkę prowadzącą do wolnych stolików i ruszyła od razu do jego boksu. Był dobiegającym pięćdziesiątki prawnikiem, niskim mężczyzną z nadwagą, który przygotowywał się do trzeciego rozwodu. Jego pucołowata twarz kojarzyła się jej z pyskiem buldoga, ale Dana miała pewność, że Perry, patrząc w lustro, nie widział tego, co widzieli inni ludzie, bo przystawiał się do każdej co atrakcyjniejszej kobiety, która pojawiała się na jego drodze. Perry usiłował ją poderwać, kiedy ostami raz dla niego pracowała. Zręcznie 14

przerwała te zaloty i żeby definitywnie odstręczyć go od siebie, rozpuściła nawet plotkę, że jest lesbijką, ale to najwyraźniej spotęgowało jedynie jej wartość jako zdobyczy w oczach lubieżnego prawnika. Dana rzadko się uśmiechała, ale kąciki jej ust od razu uniosły się w rozbawieniu, gdy oceniła miejsce, które wybrał na ich spotkanie i sposób, w jaki się ubrał. Perry, starszy wspólnik w dużej waszyngtońskiej firmie, był bliskim przyjacielem prezydenta i uważano go za szarą eminencję krajowej sceny politycznej. Należał do mężczyzn noszących eleganckie garnitury po trzy tysiące dolarów i załatwiających interesy w barze hotelu Hay-Adams, gdzie waszyngtońscy potentaci decydowali o losach świata, sącząc dwudziestopięcioletnią szkocką Single Malt. Tej nocy prawnik trzymał w ręku wyszczerbiony kubek z kiepską kawą, miał na sobie dżinsy i kurtkę z logo Washington Redskins, ciemne okulary i baseballówkę z charakterystycznym „W” Washington Nationals z opuszczonym nisko daszkiem. ‒ Qué pasa? ‒ zapytała Dana, wślizgując się do boksu i zajmując miejsce naprzeciwko Perry'ego. Kask motocyklowy położyła na popękanym winylowym blacie. ‒ W samą porę ‒ warknął prawnik. Dana nie zareagowała. Przyzwyczaiła się do jego dyktatorskich zapędów. Był typowym wrednym maczo, który uwielbia gnębić podwładnych. Nie uważała się za jego podwładną, ale nic nie zyskałaby, dając mu do zrozumienia, co myśli. Nigdy nie pozwalała, by własne ego przeszkodziło jej w zarobieniu dolara. ‒ Zatem, panie Perry, jaki ma pan problem? ‒ zapytała, zdejmując kurtkę. .Pojawiła się kelnerka i Dana zamówiła kawę. Kiedy kobieta znalazła się poza zasięgiem słuchu, prawnik wznowił rozmowę. Choć w pobliżu nie było żadnych innych klientów, zniżył głos i pochylił się do przodu. 15

‒ Pamiętasz, co ostatnio dla mnie robiłaś? ‒ Śledziłam faceta, który pracował dla jakiegoś senatora? Perry potwierdził skinieniem głowy. ‒ Przydało się to na coś? ‒ zapytała Dana. Perry uśmiechnął się. ‒ Piękna robota. Puściłem mu taśmę. Zagroził procesem, mówił, że każe mnie aresztować i takie tam bla, bla, bla. Ostatecznie się ugiął. ‒ Cieszę się, że to zadziałało. ‒ Tak, dobrze się spisałaś. Teraz przyszła kolej na Danę, żeby skinąć głową. Naprawdę wykonała wspaniałą robotę. Pasowała jej praca prywatnego detektywa. Przez większość czasu, gdy zajmowała się zleceniami Perry'ego, których jego firma nigdy nie powierzyłaby własnym komórkom śledczym, kryła się w cieniu. Poza tym honoraria za zadania, którym daleko było do koszerności, wynosiły więcej niż przeciętna stawka za godzinę. Nie płaciła też od nich podatku, bo zawsze dostawała gotówkę pod stołem. Kelnerka wróciła z kawą dla Dany. Kiedy odeszła, Perry sięgnął do szarej koperty, leżącej na siedzeniu obok niego. Przesunął po stole kolorowe zdjęcie młodej kobiety. ‒ Nazywa się Charlotte Walsh. Ma dziewiętnaście lat, jest studentką American University. Zanim stąd wyjdziesz, dam ci jej adres i kilka innych informacji. Dana wpatrywała się w fotografię. Dziewczyna była ładna. Nie, więcej niż ładna. Miała uroczy, niewinny wyraz twarzy niczym grzeczna panienka z filmów o nastolatkach, niebieskie oczy i jedwabiste blond włosy. Dana mogła się założyć, że to cheerleaderka. ‒ Mój klient chce, żeby ktoś za nią chodził wszędzie, gdzie pójdzie. ‒ Perry wręczył Danie telefon komórkowy. ‒ Klient chce też, żeby na bieżąco informować go o wszystkim, co Walsh robi. ‒ Przesunął po blacie kartkę z numerem telefonu. ‒ Zostawiaj 16

wiadomość na poczcie głosowej o każdym jej ruchu, zdawaj relacje ze wszystkiego, co robi. Zdjęcia też. Będziesz mi przekazywała kompletne materiały, które zdobędziesz. Nie zatrzymasz żadnych kopii. Dana zmarszczyła czoło. ‒ Ta mała jest zwyczajną studentką? ‒ Na drugim roku, studiuje nauki polityczne. Dana uniosła brwi. ‒ Kto jest zleceniodawcą? Rodzice martwiący się o córunię? ‒ Tego nie musisz wiedzieć. Rób swoje i tyle. ‒ Oczywiście, panie Perry. Prawnik wziął z miejsca obok siebie grubą kopertę wypchaną banknotami i podał ją Danie. ‒ Wystarczy? Opuściła kopertę poniżej blatu i przeliczyła gotówkę. Kiedy skończyła, pokiwała głową. Perry dał jej jeszcze szarą kopertę, z której wyjął wcześniej zdjęcie Walsh. ‒ Znajdziesz tu o niej więcej informacji. Po przeczytaniu zniszcz to wszystko. ‒ Chce pan mieć raporty? ‒ spytała. ‒ Nie, tylko zdjęcia. Nîe chcę niczego na papierze. W ogóle nie kontaktuj się ze mną w tej sprawie, dopóki nie będzie kłopotów. ‒ Jasne. ‒ Wstała, zostawiając trzy czwarte kubka niedopitej kawy. Włożyła kurtkę, wcisnęła pieniądze do kieszeni i zamknęła ją na suwak. Prawnik nie odezwał się słowem na pożegnanie. W drodze powrotnej do domu Jake'a Teeny'ego Dana przemyślała odbyte spotkanie. Zadanie wydawało się łatwe, ale wiedziała, że chodzi o coś więcej niż tylko zdobywanie informacji o tym, jak śliczna studentka spędza dni. Suma, którą dał jej Perry, przekraczała zwyczajową stawkę za śledzenie i gdyby chodziło o zwykłe zlecenie, nikt nie zmusiłby prawnika, by umówił się, z kimś o drugiej 16

nad ranem w kiepskiej naleśnikami na przedmieściach. Poza tym Perry nie przystawiał się do niej, a to wystarczyło za kolejny dowód, że coś wisiało w powietrzu. Mimo to jednak zapłata była godziwa, a śledzenie młodziutkiej studentki powinno być proste. Dana zapomniała na chwilę o zleceniu, dodała gazu i oddała się przyjemności jazdy harleyem.

2.

Charlotte Walsh podniosła wzrok znad sprawozdania o stanie gospodarki, którego w sumie nie czytała, i rozejrzała po siedzibie sztabu wyborczego senator Gaylord startującej w wyborach prezydenckich. Była siedemnasta trzydzieści, większość wolontariuszy i pracowników jadła teraz obiad albo wracała do domu. W biurze zostali nieliczni. Kiedy upewniła się, że nie ma nikogo w pobliżu pokoju Reggie'ego Stylesa, koordynatora kampanii senator Maureen Gaylord, wzięła głęboki wdech i ruszyła w tamtą stronę. Styles poszedł na jakieś spotkanie, a przy biurku obok jego drzwi akurat nikt nie siedział, niemniej mogło się to zmienić w mgnieniu oka. Zwykle bowiem niemal bez przerwy pomieszczenia zapełniali hałaśliwi wolontariusze. Materiały o gospodarce wzięła ze sobą tylko dlatego, że były po prostu grubym plikiem luźnych kartek. Wniosła je do biura Stylesa. Gdyby ją tu przyłapano, zamierzała wytłumaczyć się, że przyniosła mu sprawozdanie. Była oszołomiona i trochę ją mdliło. Miała też poczucie winy. Kiedy zgłosiła się na ochotnika do pracy w wyborczym sztabie reelekcyjnym prezydenta Farringtona, nawet przez myśl jej nie przyszło, że mogłaby zostać szpiegiem, ale Chuck Hawkins, główny doradca prezydenta, poprosił ją, żeby ‒ w ramach 19

osobistej przysługi dla szefa państwa ‒ przeniknęła do kwatery Gaylord. W nagrodę obiecano jej pracę w Białym Domu. A później doszło do prywatnego spotkania z prezydentem Farringtonem w Chicago. Walsh głośno przełknęła ślinę na wspomnienie tamtej wizyty o północy w prezydenckim apartamencie hotelowym. Ale zaraz potem skoncentrowała się na zadaniu, choć nie przyszło jej to łatwo. Widziała wcześniej, jak Styles chował do prawej szuflady biurka listę nieoficjalnych sponsorów kampanii. Walsh spojrzała za siebie ponad ramieniem. Kiedy nabrała pewności, że nikt jej nie widzi, użyła klucza, który wcześniej dorobiła i wyjęła z biurka pięć kartek. Wsunąwszy je na chybił trafił między strony sprawozdania, pobiegła do kserokopiarki i zaczęła powielanie. Zamierzała odłożyć potem przywłaszczone oryginały na miejsce w biurku Stylesa. ‒ Pracujesz tak późno? Charlotte podskoczyła. Była tak skupiona, że nie usłyszała Tima Moultriego, który stanął za nią. Studiował na trzecim roku w Georgetown i z prawdziwym zapałem popierał senator Gaylord. On również miał chętkę na Charlotte i zaczął ją podrywać od chwili, gdy zaczęła pracę jako wolontariuszka. Moultrie, choć niebrzydki i niezwykle inteligentny, był jedynie studencikiem, a chłopcy w jego wieku już nie interesowali Charlotte. ‒ Cześć, Tim ‒ odpowiedziała niezdolna ukryć drżenia głosu. ‒ Nie chciałem cię przestraszyć ‒ powiedział, śmiejąc się. ‒ Myślę, że po prostu robię takie wrażenie na kobietach. Charlotte zdołała słabo się uśmiechnąć. Kątem oka widziała strony spadające na plastikową tacę kserokopiarki. ‒ Co robisz? ‒ zapytał Tim. ‒ Kseruję sprawozdanie dotyczące deficytu w handlu z Azją. Senator Gaylord chce ostro skrytykować politykę handlową Farringtona. 20

‒ To powinno być łatwe. Jego podejście do handlu to katastrofa. Jeśli wygra wybory, staniemy się chińskim terytorium, zanim jego kadencja się skończy. ‒ W pełni się z tobą zgadzam ‒ odrzekła Charlotte, zachęcając go do dalszego mówienia, w nadziei, że zajęty przedstawianiem swych teorii, nie zwróci uwagi na dokumenty, które powielała. Fortel się udał i ostatnia kartka wysunęła się z maszyny w połowie tyrady Tima, rozwodzącego się nad głupotą subsydiowania przez Japonię jednej z gałęzi przemysłu. ‒ Cieszę się, że jak na zawołanie możesz wyjaśniać mi zagadnienia gospodarki ‒ oznajmiła Charlotte, która zdała na szóstkę egzamin z teorii gospodarki międzynarodowej. ‒ Nie ma sprawy ‒ odparł Tim, gdy Charlotte układała oryginał i powielony egzemplarz w równe pliki. ‒ O rany, już prawie pora na kolację. Przegryzłabyś coś? ‒ spytał Tim. Charlotte zerknęła na zegar wiszący na ścianie. Dopiero minęła osiemnasta, a ona miała kilka godzin do zabicia przed czekającym ją spotkaniem. ‒ No pewnie, bardzo chętnie. Gdzie chciałbyś pójść? Tim wymienił nazwę tajskiej restauracji znajdującej się o kilka przecznic od siedziby sztabu wyborczego. ‒ Brzmi wspaniale. Daj mi kilka minut na uporządkowanie biurka i załatwienie paru drobnych spraw. Możemy się spotkać w lobby? ‒ Jasne. ‒ Tim aż jaśniał. Dziewczyna ociągała się z wyjściem z pokoju, gdzie stała kserokopiarka. Zajęła się przeglądaniem jednej ze stert papierów. W chwili, gdy Tim zniknął jej z pola widzenia, wyciągnęła z oryginału sprawozdania pięć podprowadzonych kartek i wróciła do biura Reggie'ego Stylesa. Odkładała je właśnie do dolnej szuflady, kiedy nadszedł Tim. 21

‒ Co ty tu robisz? ‒ zapytał, tym razem z podejrzliwością w głosie. ‒ Boże, Tim! Przestań się tak zakradać. Dostanę przez ciebie zawału serca. Zamiast iść z tobą na kolację, wyląduję w szpitalu. Rysy twarzy wygładziły mu się, chłopak posłał jej uśmiech. ‒ Nie chciałbym, żeby tak się stało. Charlotte położyła sprawozdanie gospodarcze na stos papierów w pudle na materiały dla Stylesa i zaniosła na własne biurko kopię razem z listą osób potajemnie dotujących panią senator. ‒ Zobaczymy się za minutę ‒ powiedziała, wsuwając dokumenty do plecaka i zaczęła przekładać papiery w taki sposób, żeby wyglądało na to, że jest czymś zajęta. ‒ Będę czekał w lobby. Drzwi zamknęły się za Timem. Charlotte odetchnęła z ulgą. Zrobiła to. Oczywiście będzie musiała udawać, że kolacja z chłopakiem sprawia jej przyjemność. Żaden inny sposób wyjścia z tej sytuacji bez wzbudzania jego podejrzeń nie przychodził jej do głowy, a zresztą poświęcenie, jakiego to wymagało, było niewielkie. Poza tym jej poczynania w politycznym szpiegostwie sprawiły, że stała się głodna jak wilk i przypuszczała, że Tim będzie się upierał przy płaceniu za posiłek. Z pewnym trudem, ale wyszła z tego cało i jeszcze naje się za darmo. Uznała, że wieczór okazał się całkiem niezły, a za kilka godzin wszystko przybierze znacznie lepszy obrót.

3.

Na początku swej prezydentury Christopher Farrington czuł się jak oszust i zastanawiał, ilu prezydentów przed nim miało podobne wrażenie. Farrington był przekonany, że każdy, kto wchodzi w świat polityki, marzy potajemnie, by zostać któregoś dnia prezydentem Stanów Zjednoczonych, ale kiedy kilku wybranych spełniło to marzenie, czy zajęcie tego stanowiska nie wydawało się im równie surrealistyczne jak jemu? W jego przypadku wrażenie nierealności prezydentury podkreślał fakt, że nie odbyły się żadne wybory; któregoś ranka po prostu odwiedził go agent Secret Service i powiedział, że prezydent Nolan umarł na atak serca i teraz on został zwierzchnikiem państwa. W jednej minucie służył ojczyźnie praktycznie anonimowo jako wiceprezydent, a w następnej stał się przywódcą wolnego świata. Nikt, kto obserwowałby Christophera Farringtona idącego korytarzem do pokoju syna, nie domyśliłby się, że prezydent wątpi we własne umiejętności kierowania krajem. Samym wyglądem kojarzył się z prezydenckim urzędem. Był wysokim mężczyzną o szerokich ramionach, a jego gęste czarne, lśniące włosy przetykała siwizna. Wydawał się jednocześnie dojrzały i energiczny, jego serdeczny uśmiech mówił, że można by go wynieść na najwyższe szczyty, a i tak pozostałby facetem, którego chętnie poczęstowałoby się kubkiem kawy we własnej kuchni. Tego wieczoru, gdy stał w drzwiach 23

i patrzył na żonę opatulającą kołdrą Patricka, ich sześcioletniego syna, wyglądał również jak każdy kochający ojciec. Jego pierś rozpierała duma, kiedy Claire pochyliła się i pocałowała Patricka w czoło. Syn Farringtona, na szczęście zupełnie inaczej wspominał dzieciństwo niż jego tata prezydent. Chris wychował się w biedzie, w rolniczym Oregonie i prawie nie pamiętał ojca, który porzucił jego, matkę i pozostałych synów i córki. Zazwyczaj wieczorem matka była zbyt zmęczona po pracy na dwóch etatach, by opatulać w łóżku Chrisa i jego rodzeństwo. W chwilach gdy to jednak robiła, jej oddech pachniał mieszanką mięty i taniej wódki. Sport uratował Farringtonowi życie. Mierzył ponad metr dziewięćdziesiąt i na tyle dobrze skakał, że dostał stypendium na stanowym uniwersytecie Oregonu. Był potem dwukrotnie kapitanem reprezentacji Oregon State University na turniejach krajowego uczelnianego związku sportowego. Nie lenił się też w czasie zajęć, a dobre stopnie i pochodzenie z ubogiej rodziny zapewniły mu miejsce na wydziale prawa oregońskiej uczelni. Istniały spore szanse, że dostałby się do którejś z elitarnych amerykańskich szkół wyższych, ale od czasu wyboru na przewodniczącego klasy w college'u celem Christophera Farringtona była polityka. Dyplom na Harvardzie lub Yale nie przemawiał do jego wyobraźni tak bardzo, jak możliwość poznania wpływowych ludzi w czasie trzyletnich studiów prawniczych i to mu się w pełni udało. Fama o jego sukcesach w sporcie i poparcie ludzi mających władzę pomogły mu w dostaniu się do stanowego senatu już za pierwszym podejściem. Stał się tam przywódcą większości, postanowiwszy zająć miejsce sprawującego urząd gubernatora, którego akcje spadły, gdy na dwa miesiące przed wyborami nieustępliwy dziennikarz ujawnił jego udział w skandalu finansowym. Najbliższy przyjaciel i główny doradca Farringtona, Charles Hawkins, dowiedział się o grzeszkach gubernatora, zanim poradził swojemu szefowi, by wystartował w wyborach i 24

w odpowiednim czasie przekazał potem informację o nich dziennikarzowi. Claire zasłoniła okno w pokoju Patricka, widok podświetlonego pomnika Waszyngtona zniknął z pola widzenia. Obróciła się w stronę drzwi i uśmiechnęła. ‒ Od jak dawna tak stałeś? ‒ zapytała, gdy znaleźli się na korytarzu. ‒ Od kilku sekund ‒ odpowiedział Farrington, zamykając po cichu drzwi za nimi. Korytarz przed rodzinnymi sypialniami przypominał prezydentowi piętro w kolonialnej gospodzie. Niebieski pluszowy dywan harmonizował ze staromodną tapetą w kolorze złamanej bieli, którą wybrała żona prezydenta Nolana. Wśród olejnych pejzaży z XIX wieku, przedstawiających rolniczą Amerykę w rozkwicie, wisiało kilka portretów mniej znanych prezydentów. Wolno stojące lampy i parę niewielkich kinkietów oświetlało im drogę. Farringtonowie nie przywiązywali wagi do wystroju wnętrz, dlatego w Białym Domu nie zaszły żadne zmiany od czasu, gdy Christopher został prezydentem. Prezydent miał na sobie granatowy garnitur w prążki, a pierwsza dama bladoniebieskie spodnium i kremową jedwabną bluzkę. Kiedy szli korytarzem, Farrington objął żonę ramieniem. Zrobił to bez trudu, bo Claire była niższa od męża o kilka centymetrów. Pierwsza dama była solidnie zbudowaną kobietą, której stypendium na oregońskiej uczelni zapewniła gra w siatkówkę; na ostatnim roku studiów jej drużyna zajęła nawet trzecie miejsce w zawodach ogólnokrajowych. Miała kręcone, sięgające ramion, brązowe włosy i zbyt małe w stosunku do twarzy, niebieskie oczy, wysokie czoło i płaskie kości policzkowe. Choć niebrzydka, na pewno nie należała do piękności, ale cieszyła się charyzmą, a jej postura i intelekt potrafiły zdominować każde spotkanie. Była kapitanem drużyn siatkarskich w gimnazjum i w college'u, kapitanem drużyny koszykarskiej 25

w gimnazjum, gdzie już jako absolwentka wygłaszała mowę pożegnalną w imieniu uczniów, ukończyła z wyróżnieniem college i wydział medyczny. Claire i Chris pobrali się, gdy ona studiowała medycynę w Portlandzie, a on szykował się do pierwszych wyborów do senatu. Po przyjściu na świat Patricka Claire zrezygnowała z praktyki lekarskiej i zupełnie odeszła od zawodu, gdy z całą rodziną przeprowadzili się do Waszyngtonu po wyborze Christophera na wiceprezydenta. ‒ Trzeba było wejść i pocałować Patricka na dobranoc ‒ zasugerowała. ‒ Wyglądaliście oboje tak uroczo, że nie chciałem psuć tej chwili. Prezydent pocałował żonę w policzek. ‒ Czy powiedziałem ci kiedykolwiek, że jesteś wspaniałą matką? ‒ Parę razy. ‒ Uśmiechnęła się do niego filuternie. ‒ I będziesz miał do tego jeszcze wiele okazji. Farrington robił wrażenie, jakby nie bardzo ją zrozumiał, a Claire się roześmiała. ‒ Jestem w ciąży. Prezydent stanął jak wryty. Wyglądał na oszołomionego. ‒ Mówisz poważnie? Przestała się śmiać. ‒ Chcesz tego dziecka, prawda? ‒ Tak, tak, oczywiście... Myślałem, że bierzesz pigułki. ‒ Przestałam je brać dwa miesiące temu. ‒ Położyła dłonie na ramionach męża i spojrzała mu w oczy. ‒ Jesteś zły? Mieszane emocje zmieniły rysy twarzy prezydenta, ale słowa, które wypowiedział okazały się jak najbardziej właściwe. ‒ Zawsze chcieliśmy mieć więcej dzieci. Pomyślałem jedynie, że ciąża będzie sporym obciążeniem przy obowiązkach pierwszej damy. 26

‒ Nie martw się o mnie. Ciąża nie spowolniła mnie w czasie wyborów gubernatorskich. ‒ To prawda. O ile sobie przypominam, okazała się plusem. ‒ I będzie plusem tym razem. Kobiety będą chwaliły cię jako ojca rodziny, a mężczyźni będą podziwiali twoją jurność. Farrington roześmiał się. A potem przytulił Claire. ‒ Jesteś skarbem. ‒ Odsunął się od niej na długość ramienia. ‒ Dasz sobie jakoś radę dziś wieczorem?, ‒ Nic mi nie będzie. Mam krótkie przemówienie, zresztą miło będzie pokazać się publicznie, zanim zacznę wyglądać jak wieloryb. ‒ Nie masz mdłości? ‒ Rano było mi trochę niedobrze, ale teraz dobrze się czuję. Zadzwoniłam do hotelu i zarezerwowałam apartament na wypadek, gdybym musiała odpocząć. ‒ Kocham cię ‒ powiedział Farrington, ponownie ją przytulając. ‒ Wiesz, że nie wrobiłbym cię w to w ostatniej chwili, gdyby nie fakt, że dzisiejsze spotkanie jest naprawdę ważne, bo Gaylord dwoi się i troi. Chuck mówi, że zebrała mnóstwo pieniędzy. W jego głosie usłyszała niepokój. Położyła dłoń na policzku męża. Jej ręka była ciepła, dotyk uspokoił go. ‒ Maureen pęknie ze złości, kiedy ogłosimy, że jestem w ciąży. Ciekawe, czy teraz nadal będzie utrzymywała, że jeśli chodzi o poglądy prorodzinne ma nad tobą przewagę. ‒ Powiem Chuckowi, żeby z tobą pojechał. ‒ A nie będzie potrzebny na twoim spotkaniu? ‒ Wolę, żeby był przy tobie, Claire. Chcę mieć pewność, że jesteś bezpieczna. Pocałowała Chrisa w policzek. ‒ Nie martw się o mnie, a już na pewno nie przejmuj się Maureen Gaylord.

4.

Dana Cutler nudziła się jak mops. Po trzech dniach chodzenia za Charlotte Walsh na uczelnią, do supermarketu, restauracji i do domu, miała ochotę ją zastrzelić. Życie dziewczyny było tak bezbarwne, że Dana nie potrafiła sobie nawet wyobrazić, z jakiego powodu ktoś miałby się nim interesować. Rzuciłaby tę robotę, gdyby nie była tak dobrze płatna. Po osiemnastej zostawiła wiadomość na poczcie głosowej tajemniczego zleceniodawcy pod numerem, który dostała od Dale'a Perry'ego. Powiedziała, że Walsh wyszła z siedziby sztabu wyborczego senator Gaylord w towarzystwie białego mężczyzny, wzrostu około metra osiemdziesięciu, o pofalowanych blond włosach i starannie przyciętych wąsach. Śledzona i jej eskorta udali się do restauracji House of Thai, gdzie w tej chwili zajadali phad thai, spring rolls i jakiś rodzaj curry. Cutler mogła podać tak szczegółowy opis, bo siedziała w samochodzie zaparkowanym na miejscu dla niepełnosprawnych i obserwowała parę na zbliżeniu przez soczewkę aparatu Leica M8, należącego do Jake'a Teeny'ego. Nalepkę na przedniej szybie, upoważniającą do parkowania na miejscach dla inwalidów, załatwiła sobie przez znajomą z wydziału pojazdów mechanicznych, która sprzedawała fałszywe prawa jazdy, pozwolenia dla niepełnosprawnych i inne przydatne dokumenty, żeby dorobić do pensji. Jeśli ktokolwiek pytał o jej inwalidztwo, Dana odpowiadała, że jest 28

rekonwalescentką po operacji wymiany biodra i na dowód tego pokazywała zaświadczenie od konowała, który znajdował się na liście płac jej znajomego. Cutler zaryzykowała i w chwili, gdy Walsh i jej koleżka złożyli zamówienie, poszła się wysikać do innej restauracji, znajdującej się o dwoje drzwi dalej. Teraz, godzinę później, nie miała żadnych fizjologicznych potrzeb, ale burczało jej w brzuchu. Wzięła pączka z pudełka na siedzeniu obok i miała zamiar go ugryźć, gdy Walsh się podniosła. Dana zastygła z pączkiem w ustach. Dziewczyna złapała plecak i ruszyła w kierunku drzwi. Dana upuściła aparat fotograficzny na miejsce obok pudełka z pączkami i zapuściła silnik brązowej, niebudzącej żadnych podejrzeń toyoty. Samochód wyglądał na szmelc, ale Dana wyposażyła go w silnik, jakiego pozazdrościliby kierowcy formuły pierwszej. Jej ojciec miał warsztat samochodowy i w młodości brał udział w wyścigach samochodowych. Uwielbiała szybkość i nauczyła się jeździć niemal w tym samym czasie, kiedy nauczyła się czytać. Ojciec umarł, zanim skończyła pracę przy tym silniku i dlatego zawsze robiło się jej smutno, gdy pomyślała, że nigdy nie zabierze go na przejażdżkę swoim gruchotem. Myśl o ojcu obudziła w niej wspomnienia z dzieciństwa. Była pewna, że jej przeżycia z tamtego okresu bardzo się różnią od dziecięcych lat Charlotte Walsh. Matka Dany porzuciła rodzinę, gdy dziewczyna była w drugiej klasie szkoły średniej. Rozmawiały od czasu do czasu, ale Dana nigdy nie wybaczyła jej odejścia. Walsh spędzała prawdopodobnie święta Dziękczynienia i Bożego Narodzenia z kochającymi rodzicami i bystrym, świetnie się uczącym rodzeństwem. Cutlerowie nie byli biedni, ale zawsze brakowało pieniędzy na zbędny luksus. Już w szkole średniej musiała pracować, jeśli chciała mieć jakąś sumę na własne wydatki. Długie noce kelnerowania 29

pozwoliły jej opłacić czesne w studium policealnym przygotowującym do studiów, i do czasu wstąpienia do policji kiepsko sobie radziła. W policyjnej robocie była dobra, ale jej dni w służbie już minęły i nigdy tam nie wróciła. Walsh szła z powrotem do sztabu wyborczego Gaylord na K Street. Mnóstwo ludzi pracujących przy K Street było prawnikami, członkami jakichś lobby i zespołów eksperckich, wielu z nich pojechało już na obiad do domów na przedmieściach. Knajpy, w których spotykała się na lunchu waszyngtońska elita, już pozamykano i tylko w nielicznych oknach wysokich biurowców paliły się światła. Na chodnikach widać było niewielu przechodniów, a uliczni handlarze oferujący kwiaty i podroby zegarków Rolex i torebek Prądy zwinęli już interesy. Dana domyślała się, że jej zwierzyna zmierza do garażu, gdzie kilka godzin wcześniej zostawiła samochód. Nie pomyliła się, bo Walsh zniknęła w garażu i wyjechała stamtąd kilka minut później. Ponieważ ruch był niewielki, Dana trzymała się z daleka, przyśpieszając jedynie wtedy, gdy bała się, że straci z oczu tylne światła samochodu Walsh. Miała nadzieję, że dziewczyna jedzie do domu, żeby położyć się do łóżka, dzięki czemu ona sama też mogłaby się przespać. Toyota najechała na dziurę w nawierzchni, aparat fotograficzny podskoczył na siedzeniu pasażera. Spojrzawszy na aparat, pomyślała o Jake'u Teenym. Był fotoreporterem, którego poznała, gdy robił zdjęcia do artykułu o pracy kobiet w policji. Kiedy odeszła ze służby, pomógł jej w najtrudniejszym okresie. Wyjazdy na całe tygodnie do egzotycznych miejsc lub stref wojny nie były czymś wyjątkowym w życiu Jake'a. Kiedy przebywał w Waszyngtonie i oboje mieli na to ochotę, Dana zostawała w jego lokum, znacznie przestronniejszym od niewielkiego mieszkania, które nazywała domem. Od lat byli przyjaciółmi, ciągle rozchodzącymi się i schodzącymi kochankami, ale żadne z nich nie tęskniło do stałego związku, dlatego podobny układ sprawdzał się w przypadku 30

obojga. Tylko Jake'owi opowiedziała o tym, co się wydarzyło na farmie, choć i tak nie otworzyła się przed nim na tyle, by usłyszał całą historię. Nie mogła zaryzykować jego utraty, a to mogło się stać, gdyby dowiedział się o wszystkim, co zrobiła. Kiedy Walsh skręciła w E Street, trasę szybkiego ruchu, Dana zorientowała się, że jej zwierzyna nie wraca do domu. Marzenie o wcześniejszym pójściu do łóżka rozwiało się, włączyła więc radio. Wiadomości kończyły się informacją o ostatniej ofierze Waszyngtońskiego Rozpruwacza, seryjnego mordercy zabijającego kobiety w stolicy. Kiedy spiker wyjaśniał, że najwyraźniej policja jest bezradna, Dana zmieniła stację na DC101. Po wyjściu ze szpitala okazało się, że źle znosi wiadomości o przemocy wobec kobiet. Kiedy była policjantką, wysłuchiwała z profesjonalnym dystansem opowieści bitych żon i ofiar gwałtów, ale teraz nie potrafiła już się na to zdobyć. W radiu zaczęli nadawać Highway to Hell AC/DC w chwili, gdy wyjechała z trzypasmówki przechodzącej w 66-West. Walsh zjechała na Dulles Toll Road i podążała dalej VA-267. Po niecałych dwudziestu pięciu kilometrach skręciła z niej w Sully Road. Minęła kilka dobrze oświetlonych placów budów i nagle w polu widzenia pojawiły się na wpół wzniesione budynki Dulles Towne Center. Dana jęknęła, zdając sobie sprawę, że Walsh zmierza do pasażu handlowego. Było późno, dlatego większość miejsc na parkingu świeciła pustką. Dana spodziewała się, że Walsh zatrzyma się przy dobrze oświetlonym wejściu do pasażu, gdzie stały samochody ludzi robiących jeszcze zakupy, ale ku jej zaskoczeniu dziewczyna minęła sklepy JCPenney i Old Navy, i pojechała na odległy kraniec parkingu, gdzie nie sięgało nawet światło z neonów Sears i Nordstorm. Dana odjechała od Walsh, zgasiła reflektory i zatoczyła krąg do miejsca wiele rzędów dalej, skąd nic nie przesłaniało jej widoku na bok samochodu studentki od strony kierowcy. 31

Kiedy Dana zaparkowała, zerknęła na zegarek. Była dziewiętnasta czterdzieści pięć, zatem jazda z K Street do pasażu handlowego trwała prawie trzy kwadranse. Zrobiła kilka zdjęć samochodu, zanim zadzwoniła do klienta i poinformowała go, gdzie się znajdowały i gdzie Walsh zaparkowała wóz. Wypiła potem łyk kawy z termosu, co powinno pomóc przewalczyć senność i wzięła pączka, którego zaczęła jeść przed tajską restauracją. Skończyła go, usiadła wygodniej i spojrzawszy, zorientowała się, że Walsh nadal siedzi w samochodzie. Była to pierwsza interesująca rzecz, która zdarzyła się w trakcie jej śledzenia. Jeśli studentka nie przyjechała do pasażu na zakupy, najprawdopodobniej czekała na kogoś. Jeżeli miała się z kimś spotkać w tej ciemnej, oddalonej od sklepów części parkingu, zamiast w samym pasażu handlowym, to znaczyło, że nie chciała, żeby ktoś ją widział. Może mimo wszystko istniał jakiś powód obserwowania tej studentki. Dana ustawiła ostrość w aparacie Teeny'ego na samochód Walsh i zamierzała zrobić kilka zdjęć, kiedy kątem oka spostrzegła jakiś ruch i skierowała wzrok w prawą stronę. Granatowy ford wjechał na parking i zatrzymał się w tym samym rzędzie co Walsh, niedaleko niej. Aparat Teeny'ego miał przesłonę 3.4, dlatego Dana zdołała zobaczyć jego numer rejestracyjny. Gdyby stała dalej, nie odczytałaby liter i cyfr na tablicy, ale mogłaby zrobić zdjęcie i potem powiększyć je na laptopie. Zapisała numer rejestracyjny. Chwilę później Walsh wysiadła z wozu, rozejrzała się nerwowo i wsiadła do forda na tylne siedzenie. Granatowe auto odjechało, Dana ruszyła za nim, mając nadzieję, że trzyma się na tyle daleko, że jej światła pozostaną niezauważone. Niemal od razu zorientowała się, że zmierza w kierunku Wirginii dwupasmową autostradą. Było jej coraz trudniej trzymać się na tyle blisko forda, żeby nie tracić go z oczu, ale na szczęście na drodze znajdowało się jeszcze kilka samochodów, dających jej osłonę. Wkrótce liczba drzew zaczęła przewyższać liczbę obiektów wzniesionych ręką 32

człowieka. Zapisała trasę w notatniku leżącym na siedzeniu pasażera i zaczęła stroić radio, aż natrafiła na stację ze złotymi przebojami, nadającą akurat Springsteena z czasów, gdy był u szczytu sławy. Jechała tak jeszcze około dwóch kilometrów, gdy przed nią zajaśniały światła stopu. Zwolniła do maksimum. Ford skręcił w wąską szosę, pokonał przejazd kolejowy i mknął wzdłuż ciemnych wystaw sklepowych przy głównej ulicy jakiegoś sennego miasteczka. Dana zanotowała nazwę tej miejscowości. Kilka kilometrów za granicami miasta ford skręcił w prawo w polną drogę, na której z trudem zmieściłyby się dwa auta. Dana zapisała odległość skrętu od miasteczka, zanim zgasiła własne reflektory i jechała za tylnymi światłami śledzonego samochodu. Po niecałych pięciuset metrach zajaśniał drewniany biały płot, a granatowy wóz zahamował przed bramą. Danę zaskoczył widok uzbrojonego strażnika. Podczas gdy wartownik skupiał uwagę na pasażerach forda, wrzuciła wsteczny bieg i zjechała na boczną drogę. Jeśli przyszłoby jej uciekać, nie chciała tracić czasu na obracanie samochodu przodem do kierunku jazdy. Wsunęła telefon do kieszeni kurtki, złapała ciężką latarkę i aparat fotograficzny. Przykucnięta przeszła na drugą stronę drogi, przeskoczyła przez płot i wpadła między drzewa. Przeciskała się wśród listowia, trzymając nisko strumień światła latarki, żeby nie zwrócić na siebie uwagi. Po krótkiej wędrówce znalazła się na szczycie niewielkiego wzgórza, skąd rozciągał się widok na biały oszalowany dom, znajdujący się od niej w odległości równej mniej więcej długości boiska do piłki nożnej. Ford stał zaparkowany przed frontowymi drzwiami, ale w środku już nikogo nie było. Widok uzbrojonego wartownika zaskoczył Danę, ale jeszcze bardziej zdziwiła ją obecność kilku ochroniarzy z bronią, patrolujących teren. Panował dojmujący chłód, dlatego postawiła kołnierz, zanim usadowiła się oparta plecami o drzewo. Ziemia była tu skalista, dlatego musiała kilka razy zmieniać pozycję. Przez kilka minut nic się 33

nie działo. Dana podciągnęła kolana, ustawiła na nich aparat i spędzała czas na przyglądaniu się budynkowi. Z wyglądu dom pochodził z czasów kolonialnych, ale rozbudowano go w sposób prawie nieróżniący się od oryginału. Parter był oświetlony, ale to wszystko, co mogła spostrzec, bo grube zasłony w oknach, przepuszczające niewiele światła na zewnątrz, uniemożliwiały zajrzenie do środka. Żeby zabić jakoś czas, zadzwoniła do klienta i nagrała mu szeptem raport, zrobiła kilka zdjęć budynku, strażników i tablicy rejestracyjnej granatowego lincolna sedana zaparkowanego z boku domu. Zanotowała jego numer na tej samej kartce, na której wcześniej spisała rejestrację samochodu wiozącego Walsh. Dana zamierzała właśnie zrobić kolejną fotografię, kiedy w jednym z pokoi na piętrze zapaliło się światło. Nastawiła ostrość obiektywu na okno. W zasięgu jej wzroku znalazł się na krótko mężczyzna, zwrócony tyłem do niej, ale odszedł, zanim udało się jej pstryknąć zdjęcie. Skierowała obiektyw na pokój, niestety kąt widzenia umożliwiał jedynie oglądanie dwóch cieni poruszających się po ścianie. Cienie rozdzielały się i schodziły ponownie aż do chwili, gdy stały się jedną ruchomą ciemną plamą. Chwilę później cienie opadły poniżej poziomu parapetu, a w pokoju zapanował mrok. Ponownie oparła się o drzewo. Żałowała, że mało przewidująco nie zabrała ze sobą termosu. Miała też nadzieję, że Walsh nie zamierza spędzić tam nocy, bo obozowanie pod gołym niebem nie należało do jej ulubionych zajęć. Zaczynała się nudzić, dlatego obserwowała ochroniarzy patrolujących teren i usiłowała domyślić się ich tras. Jeden z uzbrojonych mężczyzn był rudy, ostrzyżony na jeża. Kiedy dotarł do miejsca znajdującego się najbliżej Dany, przyjrzała się uważnie jego uzbrojeniu. W kaburze miał najwyraźniej pistolet SIG-Sauer 9 mm, a na ramieniu zawieszony pistolet maszynowy Heckler&Koch MP5. Usiłowała lepiej przyjrzeć się jego broni przez teleobiektyw, ale w tej samej chwili w pokoju na 34

piętrze ponownie zapaliło się światło. Na ścianie pojawił się cień, a sekundę potem w oknie zjawiła się Charlotte Walsh. Dana nie mogła słyszeć, co dziewczyna mówiła, ale wymachiwała przy tym gwałtownie ramionami i wyglądało na to, że krzyczy. Dana sprawdziła godzinę. Była dwudziesta pierwsza trzydzieści. Trochę ponad godzinę trwała jazda z pasażu handlowego do tego domu, Walsh znajdowała się w pokoju na piętrze od około trzydziestu minut. Dana skończyła obliczenia w momencie, gdy otworzyły się drzwi frontowe i studentka z nich wybiegła. Dana zrobiła jej kilka zdjęć. Walsh obróciła się w stronę domu i rozmawiała z mężczyzną stojącym w drzwiach. Pochylała się lekko do przodu, pięści miała zaciśnięte. Jej złość dawała się widzieć gołym okiem nawet ze szczytu wzniesienia, ale Dana znajdowała się jednak za daleko, by usłyszeć, co mówiła. Dana skierowała teleobiektyw na mężczyznę stojącego w drzwiach. Zobaczyła rękaw jego koszuli i fragment spodni, ale nie mogła dostrzec twarzy. Jeden z ochroniarzy wsiadł od strony kierowcy do samochodu, którym dziewczyna została tu przywieziona z pasażu handlowego, i z impetem zajęła miejsce na tylnym siedzeniu. Kiedy wóz odjechał, Dana zadzwoniła i przekazała informację, że studentka prawdopodobnie kieruje się z powrotem do pasażu. Mówiąc, nie spuszczała oka z drzwi w nadziei, że mężczyzna mający jakiś związek z Walsh znajdzie się w polu jej widzenia. Niemal w tej samej chwili, gdy skończyła, mężczyzna wyszedł z domu. Odłożyła telefon i wzięła aparat fotograficzny. Facet obrócił się twarzą w jej stronę. Stał w zbyt dużej odległości, żeby mogła dokładnie przyjrzeć się jego rysom, ale wydał się jej znajomy. Szybko zrobiła zdjęcie i zamierzała wykonać następne, gdy rozległ się trzask łamanej gałęzi. Zamarła na sekundę, zanim poturlała się za drzewo, o które się opierała. Szelest liści powiedział jej, że ktoś szybko się do niej zbliża. Domyśliła się, że to ochroniarz, który patrolował las i poczuła 35

się jak idiotka, bo założyła, że strażnicy pilnują wyłącznie terenu przy domu. Wyjrzała zza drzewa i spostrzegła mężczyznę z MP5 idącego w jej stronę. Zaklęła pod nosem, wsunęła komórkę do kieszeni, zastanawiając się jednocześnie, jakie ma możliwości działania. Była uzbrojona, ale nie chciała zastrzelić strażnika. W tych okolicznościach oznaczałoby to napaść lub zabójstwo z zimną krwią. Nie mogła uciec niepostrzeżenie, a ochroniarz znajdował się na tyle blisko, że trafiłby w nią, nawet jeśli był kiepskim strzelcem. Kiedy uświadomiła sobie, że może jedynie się poddać lub stawić mu opór, przypomniała się jej piwnica. Oszołomiona zaczęła dygotać. Doznawane retrospekcje nie były wspomnieniami. Bardziej przypominały sen, w którym wszystko wydaje się rzeczywistością. Czuła zatęchły zapach pleśni porastającej piwniczne ściany i cuchnącej wody, zbierającej się pod nimi. Co gorsza dochodził ją też smród potu mężczyzn, którzy ją złapali. Za każdym razem, gdy dopadały ją te retrospekcje, zmuszała się do głębokiego oddychania. Podobnie postąpiła i teraz, bo nie mogła sobie pozwolić na paraliżujący strach. Regulowanie oddechu odwróciło jej uwagę na tak długo, że nie zauważyła, kiedy ochroniarz zniknął z jej pola widzenia. Spanikowana omiotła wzrokiem las. Mężczyzna pojawił się ponownie, tym razem bliżej i bez wątpienia kierował się ku jej pozycji. Kiedy wszedł za kolejne drzewo, wycofała się bardzo powoli. Wartownik rzucił się teraz ku miejscu, gdzie przed chwilą siedziała i stanął zaszokowany, bo nikogo tam nie było. Dana biegła zygzakiem, maksymalnie utrudniając ochroniarzowi ewentualne celowanie. Strażnik ruszył w kierunku odgłosów, które wydawała podczas ucieczki. Wiedziała, że wkrótce ją dogoni lub zbliży się na tyle, by strzelać, dlatego wśliznęła się za drzewo w nadziei, że ciężki oddech ochroniarza nie pozwoli mu zorientować się, że ucichł czyniony przez nią hałas. 36

Kiedy mężczyzna przebiegał obok, walnęła go latarką w tył głowy. Upadł na kolana, a jego pistolet maszynowy wypalił, ostrzeliwując pnie drzew i krzaki. Wyszarpnęła mu go z rąk i rzuciła w las. Ochroniarz próbował się podnieść na chwiejnych nogach, więc uderzyła go ponownie. Przewrócił się na ziemię w chwili, gdy odgłosy łamanych gałązek, szelest liści i wytłumione oddechy dochodzące z podnóża wzniesienia stały się dla niej informacją, że pozostali wartownicy usłyszeli strzały i biegli w jej stronę. Dana wymknęła się z lasu i przeskoczyła przez płot. Pamiętała, gdzie zostawiła samochód, od którego dzieliło ją już tylko kilka metrów. Szarpnęła drzwi od strony kierowcy, rzuciła aparat fotograficzny i latarkę na siedzenie pasażera i uruchomiła silnik. Wyjeżdżając z bocznej drogi, zerknęła we wsteczne lusterko i zobaczyła jak rudy ochroniarz przeskakuje płot. Wcisnęła pedał gazu do końca, a podrasowany silnik zrobił to, do czego został zbudowany. Zakręciła gwałtownie, wyrzucając spod kół tumany pyłu, co jak miała nadzieję, dodatkowo utrudni ochroniarzowi celowanie, ale on nie przestawał strzelać. Kiedy ponownie spojrzała w lusterko wsteczne, zobaczyła, że zapisywał coś w notesie. Jeśli notował numer rejestracyjny jej samochodu, to miała przerąbane. Była całe kilometry od domu. Jeśli wyślą za nią międzyagencyjny list gończy, istniało duże prawdopodobieństwo, że zostanie zatrzymana w czasie jazdy albo policja będzie na nią czekała w domu. Dana zmieniła ustawienia w GPS, decydując się na trasę bocznymi drogami aż do miejsca, gdzie budowano duże osiedle mieszkaniowe. Kiedy upewniła się, że nikt za nią nie jedzie, zaparkowała w wąskiej uliczce. Wcisnęła numer tajemniczego zleceniodawcy i usłyszała automatycznie generowany głos, żeby zostawiła wiadomość. ‒ To znowu ja ‒ powiedziała po sygnale. ‒ Przed chwilą ganiał mnie po lesie facet z bronią. Musiałam go ogłuszyć, żeby się wyrwać. Kiedy przyjmowałam zlecenie, nikt nie wspominał, że będę 37

musiała uciekać przed uzbrojonymi mężczyznami. Nie na to się pisałam, dlatego to mój ostatni raport. Opuszczając posesję, obserwowana robiła wrażenie zdenerwowanej. Przypuszczam, że wraca teraz do samochodu zaparkowanego przy pasażu handlowym i prawdopodobnie pojedzie nim do domu, więc chyba nie będzie już dziś zbyt wielu rzeczy do przekazania. Zdjęcia, które zrobiłam pokażę pańskiemu prawnikowi, a on odda je panu. Nie wiem, o co w tym wszystkim chodzi, nie wiem też, kim pan jest, więc mogę spokojnie rzucić tę robotę. Nie musi się pan bać, że ktokolwiek odkryje pańską tożsamość, bo chroni pana tajemnica adwokacka. Pański prawnik na pewno znajdzie kogoś innego, żeby dalej prowadził obserwację. Ponieważ nic więcej nie przychodziło jej do głowy, rozłączyła się. Siedziała potem w samochodzie i usiłowała wymyślić jakiś plan, który ustrzeże ją od pójścia do więzienia za napaść i najście, ale była zbyt poruszona, by zebrać myśli. Zamknęła oczy i przypomniała sobie obraz mężczyzny, z którym spotkała się Charlotte Walsh. Dlaczego odniosła wrażenie, że już go gdzieś widziała? Musiał być kimś ważnym, bo inaczej nie zatrudniałby przecież tych wszystkich ochroniarzy. Kim był? Kimś sławnym? Czyżby widziała go w telewizji? Do głowy przyszedł jej pewien pomysł. Odłożyła telefon, który dostała od Dale'a Perry'ego, włączyła własną komórkę i zadzwoniła do Andy'ego Zipaya. ‒ Zip, tu Dana. Znasz kogoś, kto sprawdziłby numery rejestracyjne? ‒ Czy to się łączy ze sprawą Perry'ego? ‒ Aha. ‒ Jest jeden glina, który by to dla mnie zrobił, ale nie lubię zbyt często korzystać z jego pomocy. ‒ To ważne. ‒ Dobra, dyktuj ‒ powiedział Zipay. 38

Dana podała mu numery rejestracyjne forda, który zabrał Walsh sprzed pasażu, lincolna sedana, zaparkowanego przy domu u stóp wzgórza i dodała do kompletu numery samochodu Walsh. Może wóz dziewczyny został zarejestrowany na nazwisko jej rodziców, a Dana zyskałaby dzięki temu odpowiedź, dlaczego Walsh była taka ważna. Wiedziała, że skończyła z tą sprawą, ale nadal ciekawiło ją, o co w tym chodziło. ‒ Na kiedy jest ci to potrzebne? ‒ spytał. ‒ Jak najszybciej. ‒ Już się do tego biorę. Dana skończyła rozmowę i zastanawiała się, co powinna zrobić dalej. Kiedy uciekała było już ciemno i wzbiła za sobą zasłonę z kurzu. Może rudy ochroniarz nie spisał rejestracji jej auta albo też zapisał ją z błędem. Wkrótce i tak się o tym przekona, ale nie miała na to ochoty tej nocy. Jako miejsce do spania w sposób oczywisty nasuwało się mieszkanie Jake'a, przecież i tak pilnowała mu domu. Uruchomiła silnik i ruszyła w drogę zadowolona, że uwolniła się od zlecenia Perry'ego.

5.

Światło z dziesiątków kryształowych żyrandoli padało na ubraną w smokingi i wieczorowe suknie elitę zapełniającą wielką salę balową hotelu Theodore Roosevelt w centrum Waszyngtonu. Każdy metr pomieszczenia zastawiono okrągłymi stołami, które przykryto białymi obrusami i udekorowano eleganckimi bukietami kwiatów. Sponsorzy kampanii Christophera Farringtona, płacący po tysiąc dolarów za miejsce lub dziesięć tysięcy za stolik, dostawali obiad złożony z kurczaka lub łososia, tłuczonych ziemniaków i szparagów. Nikt z ofiarodawców nie przyszedł tu jednak dla jedzenia. Wielu gości zapłaciło grube pieniądze za gumowatego kuraka tylko dlatego, że spodziewali się dzięki temu przyjęciu znaleźć miejsce we wdzięcznej pamięci organizatorów. Jednocześnie, na wypadek gdyby Farrington nie wygrał, całkiem spora ich liczba, myśląc o własnej przyszłości, wpłaciła też niemałe sumy na fundusz kampanii Maureen Gaylord. Niektórzy z obecnych byli gorliwymi zwolennikami Christophera Farringtona i naprawdę przyszli po to, żeby usłyszeć prezydenta. Rozczarowali się po ogłoszeniu, że sprawy państwowe uniemożliwiły mu wzięcie udziału w przyjęciu, ale nastrój szybko się zmienił, gdy głos zabrała pierwsza dama. Claire Farrington uchodziła za wesołą i silną kobietę, a najważniejsze punkty jej wystąpienia dotyczyły prezydenckiej polityki 40

oświatowej, bo chciała w ten sposób wyrazić troskę o amerykańskie szkoły jako matka i przyszła matka. Informacja o jej ciąży wywołała głośny aplauz, podobne gromkie brawa rozległy się też, kiedy skończyła mówić. ‒ Powaliłaś ich na kolana ‒ zwrócił się Charles Hawkins do Claire w drodze z podium. Hawkins mierzył ponad metr osiemdziesiąt pięć, był szczupłym mężczyzną o twardych mięśniach, krótko i równo przyciętych czarnych włosach przetykanych siwizną. Zanim kontuzja kolana odniesiona podczas misji wojskowej zmusiła go do wycofania się z armii, służył jako komandos. Poza ledwie dostrzegalnym utykaniem, nadal wyglądał jakby patrolował terytorium wroga. Jego zimny wzrok bezustannie omiatał otoczenie w poszukiwaniu niebezpieczeństw grożących prezydenckiej rodzinie, zawsze był gotów zaatakować każdego, kto nastawałby na Claire Farrington lub jej męża. ‒ Naprawdę uważasz, że dobrze mi poszło? ‒ zapytała Claire. ‒ Sprawiłaś, że jedli ci z ręki, a podanie do publicznej wiadomości, że jesteś znowu przy nadziei było genialnym posunięciem. Jutro znajdzie się to na pierwszych stronach wszystkich gazet w całym kraju. ‒ Mam taką nadzieję ‒ powiedziała pierwsza dama, gdy otoczyła ją szóstka agentów Secret Service odpowiadających za jej bezpieczeństwo i eskortowała ją przez korytarz za kuchnią. ‒ Biedna Maureen wygłasza dzisiaj w Georgetown ważne przemówienie o założeniach swojej polityki zagranicznej. Zamieszczą to pewnie gdzieś na szóstej stronie. Na końcu holu na tyłach hotelu znajdowała się winda, która miała ją zawieźć do wytwornej niewielkiej sali konferencyjnej na drugim piętrze, gdzie zgodnie z harmonogramem pierwszą damę czekało pozowanie do zdjęć z niewielką grupką najhojniej szych ofiarodawców. Doszli niemal do drzwi windy, kiedy Claire skrzywiła 41

się i ręką dotknęła brzucha. ‒ Coś nie tak? ‒ zapytał Hawkins zaniepokojony. ‒ Zapomniałam, że poranne mdłości nie przydarzają się jedynie rano. Załatwmy to szybko, Chuck. ‒ Powiedz słowo, a odwołam ekipę zdjęciową. Wszyscy zrozumieją. ‒ Do ilu zdjęć będę musiała pozować? ‒ Myślę, że do dwudziestu pięciu, ale i tak oni wszyscy woleliby spotkać się z Chrisem, niż mieć kolejną fotografię do postawienia na kominku. Obiecamy im prywatną sesję zdjęciową w Białym Domu. Claire położyła dłoń na przedramieniu Hawkinsa. ‒ Nie, jakoś sobie poradzę. Jeśli naprawdę źle się poczuję, dam ci znać. Zarezerwowałam tu apartament, więc kiedy się zmęczę, po prostu się położę. ‒ Jesteś pewna, że chcesz jednak to zrobić? ‒ Dobrze się czuję ‒ zapewniła Hawkinsa. ‒ Pilnuj jedynie, żeby kolejka sprawnie się przesuwała, a fotograf nie guzdrał. ‒ Ray ‒ zwróciła się do Raya Cinnegara, szefa ochraniających ją agentów. ‒ Możesz mnie zaprowadzić do łazienki? Potrzebuję kilku minut. ‒ Jasne. Maxine ‒ zawołał kobietę, która była jego zastępczynią i sprawdziła wcześniej wszystkie pomieszczenia. ‒ Pani F. chce pobyć przez chwilę w łazience. ‒ Jest za następnym skrętem. Przyjrzę się jej. ‒ Idź. Zanim Claire dotarła do zakrętu korytarza, Maxine była już w toalecie. Cinnegar zatrzymał pierwszą damę na zewnątrz do chwili, gdy jego zastępczyni zapewniła go, że łazienka jest bezpieczna. Claire odetchnęła z ulgą. ♦♦♦

42

Kiedy przybyli do sali konferencyjnej hotelu Theodore Roosevelt, Hawkins wpuścił pierwszą damę do środka. W przestronnym pokoju stały oryginalne meble, które prezydent Roosevelt przywiózł niegdyś do Białego Domu z rodzinnej posiadłości w Sagamore Hill. Pomiędzy ścianą a czerwonym sznurem podtrzymywanym przez mosiężne słupki czekał rząd kobiet i mężczyzn. Kolejka kończyła się przy jednym z najsłynniejszych antyków hotelu, wysokim stojącym zegarem, który zdobił niegdyś salon w Białym Domu, a teraz uświetniał swoim wizerunkiem okładkę hotelowego folderu. Fotograf zajął miejsce przed zegarem, który wydzwonił dwudziestą pierwszą tuż po wejściu pierwszej damy. Większość kobiet i mężczyzn czekających w kolejce było wpływowymi prawnikami, bogatymi finansistami i dyrektorami korporacji, którzy przybyli tu z małżonkami, a mimo to wielu z nich wyglądało na zalęknione dzieci marzące o tym, by wspiąć się na kolana Świętego Mikołaja. Claire rozbawił ten widok. Doświadczyła już tego zjawiska wiele razy od kiedy rezydowała w Białym Domu ‒ zamożni i prominentni ludzie stawali się gamoniowatymi turystami na widok znanej osobistości. Kilka innych osób chodziło po sali, sącząc szampan lub pogryzając przekąski przyniesione tu dla lepszych gości. Jeden z mężczyzn wsunął sobie właśnie do ust kanapkę z kawiorem. Kiedy spostrzegł pierwszą damę, wytarł dłonie w serwetkę i szybko przełknął, zanim do niej podszedł. ‒ Dale! ‒ zawołała Claire na widok prawnika. ‒ Pomyślałem, że powiem ci, kogo tu masz ‒ odpowiedział Perry. ‒ Piąty facet w kolejce, to Herman Kava, przemysłowiec z Ohio i mój klient. Potraktuj go uprzejmie. „Potraktuj go uprzejmie” było szyfrem oznaczającym możliwość dużej donacji. Claire uśmiechnęła się. ‒ Dzięki, Dale. ‒ Cieszę się, że mogę ci się na coś przydać. Cześć, Chuck. 43

Hawkins skinął głową, zanim poprowadził pierwszą damę na miejsce przed zegarem. ♦♦♦

Niecałe czterdzieści minut później Claire podziękowała ostatniej osobie z kolejki. W chwili gdy jeden ze współpracowników wyprowadził ofiarodawcę z sali, pierwsza dama odetchnęła z ulgą. ‒ Jak się czujesz? ‒ zapytał Hawkins. ‒ Zmęczona. Chętnie usiądę. ‒ Nic ci nie jest? ‒ spytał Dale Perry, kiedy Claire opadła na fotel. ‒ Och, Dale, myślałam, że już poszedłeś. ‒ Powinienem iść, ale chciałem przekazać ci dobrą nowinę. Kava podpisze czek i mówi, że Chris będzie bardzo zadowolony. ‒ To świetnie ‒ odpowiedziała, kładąc głowę na oparciu fotela i zamykając oczy. Hawkins miał zamiar coś powiedzieć, kiedy rozległ się dzwonek jego komórki. Wyglądał na rozdartego, ale Perry machnął do niego ręką, żeby odszedł. ‒ Odbierz telefon. Zaopiekuję się Claire. Hawkins przytknął komórkę do ucha, a potem zaklął. ‒ Nie mam tu zasięgu. Muszę wyjść na zewnątrz. ‒ W porządku, Chuck ‒ zapewniła go. ‒ Dale zaprowadzi mnie na górę. Agent wyszedł pośpiesznie, a pierwsza dama z trudem podniosła się z miejsca. ‒ Co oznacza „na górę”? ‒ zapytał Ray Cinnegar. ‒ Kazałam Chuckowi zarezerwować dla mnie apartament na wypadek, gdybym źle się poczuła albo była zmęczona. Cinnegar jęknął. ‒ Pierwsze słyszę o tym apartamencie. ‒ Przepraszam. Zrobiłam to w ostatniej chwili i zapomniałam o tym powiedzieć. 44

‒ Powinna pani informować nas o takich spawach, żebyśmy mogli zawczasu wszystko sprawdzić. ‒ Wiem, Ray. Przepraszam. ‒ Obawiam się, że nie mogę puścić pani na górę. Nie wiemy, kto zajął przyległy pokój, nie sprawdziliśmy, czy na dachu nie ma materiałów wybuchowych... ‒ Chuck wynajął również sąsiedni apartament, a zresztą nikt nie spodziewa się, że zostanę w hotelu. Sprawdźcie pokój, ale zróbcie to szybko. Naprawdę niezbyt dobrze się czuję. ‒ Jest pani pewna, że nie chce wracać do Białego Domu? ‒ zapytał Cinnegar. ‒ Absolutnie. Muszę odpocząć i to zaraz. ‒ Gdzie to jest? ‒ dopytywał się. Powiedziała mu, a on wydał polecenie jednemu ze swoich ludzi. ‒ Pomogę ci ‒ powiedział Dale Perry, oferując jej ramię. Claire skierowała się ku drzwiom otoczona grupą agentów Secret Service. Cinnegar spytał, czy zdoła iść po schodach. Kiedy odpowiedziała twierdząco, weszli na następne piętro. Gdy Cinnegar sprawdził korytarz, przeprowadził ich obok apartamentu, którego drzwi znajdowały się naprzeciwko schodów, potem za zakręt, gdzie był pokój zarezerwowany dla pierwszej damy. Cinnegar uzyskał klucz uniwersalny dzień przed przyjęciem i teraz wsunął go do zamka. Dwóch agentów weszło do apartamentu, żeby go sprawdzić. Dwóch kolejnych zamierzało przeszukać sąsiedni pokój, kiedy drzwi się otworzyły i Chuck Hawkins wyszedł na korytarz. ‒ Gdzie jest pierwsza dama? ‒ zapytał Hawkins. ‒ Za rogiem. Hawkins skręcił i zastał panią Farrington z Dale'em Perrym czekających, aż agenci skończą sprawdzanie pokoju. ‒ Muszę biec, Claire. Nie masz nic przeciwko temu? ‒ Idź. Nic mi nie będzie. ‒ Jesteś pewna? 45

‒ Idź ‒ powiedziała Claire, gdy agenci dali znak, że może wejść do apartamentu. Hawkins zniknął na chwilę przed tym, jak pozostali dwaj agenci potwierdzili, że nic złego nie dzieje się również w sąsiednim pokoju. Drzwi wejściowe do apartamentu prowadziły do salonu umeblowanego kanapą, szafką, na której stał telewizor, kilkoma fotelami i biurkiem. Claire przeszła do sypialni. Zdjęła buty i żakiet, a potem usiadła ciężko na podwójnym łóżku. ‒ Dale, czy mógłbyś poprosić, żeby wszyscy wyszli i pogasili przedtem światła. Padam ze zmęczenia. Powiedz Rayowi, że dam mu znać, kiedy będę gotowa na powrót do Białego Domu. ‒ Załatwione. I gratuluję dziecka. Pierwsza dama uśmiechnęła się. ‒ Dzięki, Dale. A teraz wygoń wszystkich, żebym mogła się przespać. ‒ Jasne ‒ odpowiedział Dale, zanim poszedł do salonu, gdzie czekał Cinnegar w towarzystwie kobiety agentki. ‒ Pani F. chce, żeby wszyscy wyszli, bo marzy o drzemce. ‒ Claire usłyszała, jak Dale to mówił, gdy zdejmowała ubranie. Drzwi wejściowe zamknęły się zaraz potem, a ona zgasiła światło w sypialni i zaciągnęła zasłony.

6.

Kiedy Charlotte Walsh znalazła się na tylnym siedzeniu forda, oparła się o drzwiczki, oplotła ciało ramionami i zaczęła płakać. Choć piersi gniótł jej ciężar, w środku czuła się pusta. Nigdy jej nie kochał. Wykorzystał ją po prostu, żeby szpiegowała dla niego, a potem potraktował jak dziwkę. Jak mogła kiedykolwiek wierzyć jego słowom? W jej marzeniach zostawiał dla niej żonę, ale to były jedynie mrzonki, żałosne fantazjowanie. Sama była żałosna. Teraz to widziała. ‒ Dobrze się pani czuje? ‒ zapytał kierowca. Nie zdawała sobie sprawy, że płacze na tyle głośno, by mógł ją usłyszeć. ‒ Nic mi nie jest ‒ zdołała wykrztusić, zasłaniając oczy przedramieniem. ‒ Może trochę wody? Mam tu butelkę. ‒ Nie, nie trzeba, dziękuję. Dziewczyna zrobiła kilka głębokich wdechów i próbowała się uspokoić. W ogóle tego nie przeczuwała. Wykradzenie ze sztabu Gaylord tajnej listy nieoficjalnych sponsorów napełniało ją taką dumą, że pyszniła się jak paw, kiedy prezydent ją pochwalił. Nie podejrzewała niczego, kiedy się kochali, choć teraz z perspektywy czasu uznała, że nazwanie uprawianiem miłości tego, co robili, zakrawało na żart. 47

Charlotte była oszołomiona, kiedy Farrington powiedział jej, że widzą się ostatni raz, bo jego żona zaszła w ciążę. Zapewniał ją o swej miłości, ale jednocześnie prosił, by zrozumiała, że nie może zostawić Claire, teraz, kiedy nosi w łonie jego dziecko. Co za bzdury! Czuła się jak idiotka. Nie, naprawdę była idiotką. Jakim cudem mogła uwierzyć, że ktoś mający taką władzę, rzuci wszystko dla studentki? Była debilką, która sama siebie oszukiwała. Wróciła myślami do Chicago. Chuck Hawkins powiedział jej wtedy, że zrobiła wrażenie na prezydencie, gdy spotkali się w jego waszyngtońskim sztabie wyborczym i dlatego chciał, żeby poleciała do Chicago, by omówić z nim pewne ważne przedsięwzięcie. Tylko kretynka nabrałaby się na takie plewy ‒ prezydent rozmawiał z nią nie dłużej niż minutę ‒ ale uwierzyła w to, w co chciała wierzyć. Hawkins przekonał ją o konieczności wśliznięcia się do hotelu wejściem dla pracowników. Twierdził, że gdyby zobaczył ją ktoś ze sztabu wyborczego Gaylord, byłaby spalona. I ona uwierzyła w tę historyjkę jak pierwsza naiwna. Teraz stało się jasne, że Hawkins działał jako stręczyciel Farringtona, ale wtedy bardzo podniecająca perspektywa ważnej, tajnej misji przeszkadzała jej trzeźwo myśleć. Prezydent spotkał się z nią sam na sam w apartamencie hotelowym. Prosił, by opowiedziała mu wszystko o sobie i słuchał uważnie każdego słowa i cały czas dolewał jej alkohol do kieliszka, choć tak naprawdę nie chciała pić, ale była zbyt zmieszana, żeby odmówić. Oszałamiający dreszcz emocji, który towarzyszył przeistoczeniu się w zaufaną osobę prezydenta tak przystojnego jak Christopher Farrington, perspektywa sekretnego zadania i alkohol uczyniły z niej łatwą ofiarę do uwiedzenia! Cholera, ona chciała być uwiedziona! Zaciągnięcie jej do łóżka nie było żadnym wyzwaniem. Charlotte odetchnęła głęboko kilka razy i to pomogło. Podobnie jak złość, którą zaczynała odczuwać. Przez myśl przemknęło jej wspomnienie skandalu z Moniką Lewinsky. Tamta sprawa niemal 48

zniszczyła Clintona. A przed Lewinsky była afera Watergate, próba wyciszenia przez prezydenta szumu wokół włamania. Co stałoby się z Panem Prorodzinnym, gdyby prasa dowiedziała się, że sypiał z nastoletnią wolontariuszką, którą namówił do kradzieży tajnych dokumentów ze sztabu wyborczego rywalki w walce o fotel prezydencki? Charlotte już nie płakała, rozpalona do białości wściekłość wyostrzała jej myśli. Gdyby zechciała, mogłaby zrujnować Farringtona, ale czy byłoby to warte zachodu? Lewinsky stała się pariaską, obiektem drwin i tematem niewybrednych dowcipów w nadawanych nocą programach telewizyjnych. Czy chciała, by cały świat dowiedział się o jej żałosnym życiu seksualnym? Nie mogła też wykluczyć, że postawiliby jej zarzut popełnienia przestępstwa. Ukradła przecież dokumenty dotyczące wyborów. To na pewno było przestępstwo. Jeśli poszłaby do prasy, prezydent zrobiłby wszystko, żeby ją zdyskredytować i zniszczyć. Myśl o znalezieniu się za murami więzienia i złej sławie, otrzeźwiła dziewczynę. Zmarnowałaby sobie życie, gdyby powiedziała o tym, co wie. Zamknęła oczy i oparła się plecami o fotel. Była wyżęta z emocji i niemal zasnęła, ale samochód zahamował na światłach. Uniosła powieki. Znajdowali się w miasteczku, przez które przejeżdżali jakiś czas temu, zanim skręcili na drogę prowadzącą do farmy. Popatrzyła na ciemne wystawy sklepowe. Miasteczko wydawało się nocą takie spokojne. Westchnęła. Czuła złość, ale może nie powinna się denerwować. Przeżyła przygodę. Pewnego dnia opowie bliskiej osobie o krótkim okresie, kiedy była kochanką prezydenta Stanów Zjednoczonych. Uśmiechnęła się. Mogłaby się założyć, że w tej chwili Farrington zastanawia się, czy Charlotte nie ujawni tego wstydliwego sekretu. Jej uśmiech powiększył się, gdy uświadomiła sobie, że Christopher Farrington miał znacznie więcej zmartwień od niej. 49

Przestała się uśmiechać. Co mówiła, kiedy krzyczała na niego? Groziła mu w jakiś sposób? Była pewna, że tak. Nagle zaczęła się bać, a potem pokręciła głową. Najwyraźniej nadal czuła się zbyt roztrzęsiona, żeby spokojnie zebrać myśli. Powinna odpocząć i dopiero później zdecydować, co ma zrobić. Prawdopodobnie nie zrobi nic, pomyślała z goryczą. Farrington wykorzystał ją, ale próba odpłacenia mu pięknym za nadobne kosztowałaby ją zbyt dużo. Usiłowała wyobrazić sobie, co by się z nią działo, gdyby po prostu rzucił ją jakiś inny facet. Pewnie, że bolałoby ją to przez jakiś czas, ale jakoś doszłaby do siebie. ‒ Jesteśmy na miejscu ‒ oznajmił kierowca. Była tak zajęta własnymi myślami, że nawet nie zauważyła, kiedy wrócili do pasażu handlowego. Kierowca obrócił się na siedzeniu i wpatrywał w dziewczynę. Wyglądał na czterdzieści lat. Był szczupły, ale miał siwiznę we włosach i zmarszczki na twarzy. Wydawał się zatroskany. ‒ Na pewno nic pani nie jest? ‒ zapytał. ‒ Nie, nic, jakoś się pozbieram ‒ odpowiedziała i poczuła, że wkrótce tak właśnie będzie. Odrzucenie nikomu nie sprawia frajdy. Była tak podekscytowana poufałością z prezydentem, a powinna wiedzieć, że to nie potrwa długo. Wysiadła i zatrzasnęła drzwiczki. Kierowca zaczekał z odjazdem do momentu, gdy znalazła się we własnym aucie. Charlotte Walsh siedziała w samochodzie i usiłowała jakoś wziąć się w karby. Zrobiło się późno, była wyczerpana. Rano miałaby jaśniejszy umysł, ale z pewnością doszłaby do tych samych wniosków. Powinna zostawić to wszystko za sobą i żyć dalej. Seks był w porządku i dostała swoje piętnaście minut na scenie, choć nikt nigdy nie będzie o tym wiedział. Westchnęła i wsunęła klucz do stacyjki. Przekręciła go, ale nic się nie stało. Spróbowała ponownie, jednak i tym razem nie uruchomiła silnika. 50

No, pięknie, pomyślała. A potem się roześmiała. Co złego może się jej jeszcze przydarzyć? Pochyliła się w kierunku torebki, żeby wyjąć telefon komórkowy, a wtedy drzwiczki od strony kierowcy zostały otwarte mocnym szarpnięciem.

7.

Kiedy Charles Hawkins zjawił się na farmie, zaprowadzono go do biblioteki. Dwie ściany zapełniały tam książki, wyglądające zresztą na czytane. Na trzeciej dominował kominek. Ktoś w nim napalił. Widokowe okno w czwartej ścianie wychodziło na szeroki trawnik na tyłach domu. Niezwykłym elementem tego pokoju były kuloodporne szyby zamontowane w oknie. ‒ Dlaczego trwało to tak długo? ‒ Farrington zapytał Hawkinsa wchodzącego do biblioteki. Trzymał w ręku szklankę napełnioną do połowy whisky, a Hawkins przypuszczał, że nie był to jego pierwszy drink. ‒ Nie mam skrzydeł, Chris ‒ Hawkins odpowiedział chłodno. Przyzwyczaił się już do humorów prezydenta. ‒ Przepraszam ‒ powiedział Farrington. ‒ Jestem wytrącony z równowagi. Hawkins opadł na sofę i bacznie wpatrywał się w przyjaciela. Christopher wyglądał na wykończonego, był bez marynarki, krawat miał przekrzywiony, włosy potargane, jakby często przeczesywał je palcami. ‒ Powiedz mi, dlaczego tu jestem ‒ odezwał się Hawkins. ‒ To przez tę dziewczynę, Walsh. Pamiętasz, rozmawialiśmy o niej w związku z listą ludzi po cichu dotujących Maureen. 52

‒ Miała ją dla nas podprowadzić. ‒ Tak. No i dzisiaj zadzwoniła. Powiedziała, że dziś wieczorem może dostarczyć te papiery. Poprosiłem, żeby tu przyjechała. ‒ Dokąd dzwoniła? ‒ Do Białego Domu. ‒ Połączyli ją z tobą? ‒ Dałem jej numer komórki. ‒ Jezu Chryste. Ten telefon nie jest zabezpieczony. ‒ Spokojnie. Nie podała prawdziwego nazwiska. ‒ Chyba ustaliliśmy, że ja będę zajmował się tą sprawą. Farrington spuścił wzrok na podłogę. ‒ Przeleciałeś ją, prawda? ‒ zapytał Hawkins. ‒ Nie mogłem się powstrzymać. ‒ Ale chyba nie pieprzyłeś jej też w Chicago, no, powiedz? Farrington nie odpowiedział. ‒ Szlag by trafił, Chryste, przysięgłeś mi, że jej nie dotkniesz. Miałeś ją tylko przekonać do tego, żeby stała się twoimi oczami i uszami w sztabie Maureen. ‒ Wiem, wiem. ‒ Obiecałeś, że nie będziesz się więcej pakował w podobne afery. ‒ Zerwałem z nią ‒ odpowiedział Farrington. Hawkins zauważył, że prezydent nadal unikał spojrzenia mu w oczy. ‒ Zatem kazałeś jej kraść dla siebie, przeleciałeś ją, a potem poinformowałeś od niechcenia „A tak przy okazji, to koniec między nami”. ‒ Zamierzałem powiedzieć jej, że musimy przestać się spotykać, ale kiedy tu przyjechała, była taka śliczna. Hawkins westchnął. Wkurzanie się na Farringtona nie miało sensu. Penis rządził nim od zawsze, a ponieważ wykastrowanie go nie wchodziło w grę, Hawkins wiedział, że go nie zmieni. 53

‒ Claire jest w ciąży, Chris ‒ odezwał się Hawkins spokojnym głosem. ‒ Ogłosiła to dzisiaj na przyjęciu dla sponsorów. To będzie główna wiadomość w każdej gazecie i wszystkich wiadomościach telewizyjnych w kraju. Zdajesz sobie sprawę, co się stanie, kiedy wyborcy dowiedzą się, że zdradzasz ciężarną żonę? ‒ Przepraszam. Wiem, to było głupie. Hawkins policzył w myślach do dziesięciu. ‒ Jak ona to przyjęła? ‒ zapytał. ‒ Niezbyt dobrze. Zagroziła, że poda to do wiadomości publicznej. ‒ Kurwa mać. ‒ Nie wiem, czy rzeczywiście to zrobi. ‒ Cóż, módl się, żeby tego nie zrobiła, bo skończysz w Portland, narzucając swoje usługi ofiarom wypadków. Gdzie ona teraz jest? ‒ Nie wiem, ale samochód zostawiła przy pasażu handlowym Dulles Towne Center. Jest jeszcze coś. ‒ Chyba jej nie uderzyłeś? ‒ zapytał Hawkins zaniepokojony ewentualnością użycia przemocy przez Farringtona. ‒ Nie, nic z tych rzeczy. ‒ Prezydent umilkł na chwilę. ‒ Ktoś był w lesie. ‒ Co chcesz przez to powiedzieć? ‒ Ktoś robił zdjęcia. ‒ Jezu Chryste! Czy zdajesz sobie sprawę z powagi sytuacji? To fatalnie. Zdjęcia z tobą i Walsh każdy brukowiec kupi za tysiące dolarów albo można będzie cię nimi szantażować. Farrington uniósł gwałtownie głowę. Był zły. ‒ Nie jestem idiotą, Chuck. Zdaję sobie sprawę z tego, jak paskudnie może się to skończyć. Dlatego potrzebna mi twoja pomoc, żeby jakoś to naprawić. ‒ Skąd wiesz, że ktoś robił zdjęcia? 54

‒ Zauważył ją jeden z agentów. ‒ To była kobieta? ‒ Tak myślimy. ‒ Jak to „myślicie”? ‒ Jeden z ochroniarzy namierzył na wzgórzu kogoś robiącego zdjęcia. Uciekła i tak naprawdę nie widział jej z bliska, było ciemno. Potem walnęła go w głowę i ogłuszyła. Ale jego zdaniem osoba z aparatem fotograficznym była kobietą. Inni ochroniarze usłyszeli, że coś się dzieje i pobiegli, żeby to sprawdzić. Jeden z nich pognał za intruzem. Kiedy dobiegł do drogi, samochód właśnie odjeżdżał. Jego zdaniem zapisał bez błędu numer rejestracyjny, ale panował mrok i auto wzbiło mnóstwo kurzu. Sprawdzili tę rejestrację. Właścicielką jest niejaka Dana Cutler. To była policjantka z Waszyngtonu, która pracuje jako prywatny detektyw, co w sumie pasowałaby do ogólnego obrazu, że tu węszyła i robiła zdjęcia. ‒ Trochę dużo tych niewiadomych. ‒ Tylko to mamy. Nie możesz czegoś zrobić? ‒ Z czym? ‒ Z oboma problemami, z Charlotte i tą panią detektyw. Hawkins wiedział dokładnie, czego Farrington po nim oczekuje. Wstał. ‒ Jest późno. Jeśli dopisze nam szczęście, żadna z tych kobiet nie zrobi niczego do rana. To daje nam kilka godzin. ‒ Dzięki, Chuck. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił. Hawkins nie odpowiedział. Za bardzo był wściekły. Pokiwał jedynie głową z obrzydzeniem i wyszedł z pokoju. Gdy zyskał pewność, że nikt go nie usłyszy, wyciągnął telefon komórkowy i wybrał numer. ♦♦♦

Kiedy ta afera się zaczęła, Christopher Farrington niepokoił się, ale teraz doznał ulgi, ponieważ Chuck wszystko załatwi. Zawsze 55

tak było. I choć prezydent mógł się trochę bać i przeżywać chwile zwątpienia, nigdy nie miał wyrzutów sumienia z powodu tego, jak potraktował Charlotte Walsh. Poczucie winy było mu zupełnie obce. Farrington wrócił do Białego Domu kilka minut przed godziną drugą nad ranem. Wziął szybki prysznic i na palcach poszedł do łóżka, czując się już znacznie lepiej, jakby gorąca woda zmyła razem z brudem jego grzechy. Powtarzał sobie, że wszystko dobrze się skończy. Gdy wślizgiwał się pod czystą pościel, uśmiechał się nawet. ‒ Jak ci poszło spotkanie? ‒ spytała żona zaspanym głosem. Farrington obrócił się do niej i położył rękę na jej pupie. Naprawdę ją kochał. Inne kobiety służyły do zaspokajania jego fizycznych potrzeb, ale Claire była jego siłą, jego towarzyszką życia. Bez niej przepadłby z kretesem. ‒ Chyba cię nie obudziłem? Starałem się być cicho. Pocałowała go. ‒ Nie przejmuj się. Usiłowałam nie zasnąć, czekając na ciebie, ale najwyraźniej się zdrzemnęłam. ‒ Twoje przemówienie się udało? ‒ Chuck nic ci nie powiedział? ‒ Przepraszam, ale byłem strasznie zajęty tym, co robiłem i zapomniałem go zapytać. Claire dotknęła jego policzka. ‒ Nie masz za co przepraszać. Wiem, pod jaką jesteś presją. Ale tak dla twojej wiadomości, załatwiłam ich na cacy. Nawet nie zauważyli, że ciebie nie było. Farrington uśmiechnął się. ‒ Cieszę się, że nie startujesz jako moja przeciwniczka. Nie zdobyłbym nawet jednego głosu. ‒ Miałbyś mój ‒ wyszeptała, a prezydent poczuł znajome palce wsuwające się w jego rozporek i pieszczące go. 56

Roześmiał się. ‒ Myślałem, że ciąża obniża kobiecy popęd seksualny. ‒ W takim razie zapomniałeś o czasie, kiedy poprzednio byłam w ciąży. A teraz zrób coś z moją chętką albo pójdę do telewizji i powiem Barbarze Walters, że jesteś impotentem. ‒ Ależ z ciebie świnka ‒ wyszeptał i odsunął się trochę, żeby zdjąć dół piżamy.

8.

Jake Teeny miał bardzo ekscytującą pracę, dzięki której wyjeżdżał do najbardziej egzotycznych i najniebezpieczniejszych miejsc na świecie, ale mieszkał w nudnym wiejskim domu na przedmieściach Marylandu, woląc ‒ jak powiedział Danie ‒ prozaiczne, wolne od ryzyka życie, kiedy nie wystawiał się na zagrożenia w strefach objętych wojną ani nie znosił ekstremalnych upałów w Afryce lub dojmującego mrozu w Arktyce. W weekendy, które spędzał w domu, krzątał się w ogrodzie, oglądał NBA i NFL i żył w rytmie przedmieścia. Dana zaparkowała w pewnej odległości od domu Jake'a na wypadek, gdyby za jej samochodem rozesłano międzyagencyjny list gończy. Była wykończona, ale czekała ją jeszcze praca, dlatego poszła do kuchni i zrobiła sobie kawę rozpuszczalną. Niosła kubek na dół do pracowni Jake'a, kiedy zadzwonił jej telefon komórkowy. Postawiła kawę na stopniu schodów i odebrała. ‒ Co się dzieje, Dana? ‒ zapytał Andy Zipay. Jego głos zdradzał zdenerwowanie. ‒ O co ci chodzi? ‒ Mój człowiek sprawdził te numery rejestracyjne. Jeden należy do Charlotte Walsh, drugi jest zarejestrowany na firmę Monarch Electronic, filię Landrovera w Marylandzie, trzeci samochód należy 58

do Secret Service. Ta firma elektroniczna wygląda na typową przykrywkę tych służb dla samochodów, których nie używa się do ochrony prezydenta. Danie zrobiło się zimno. ‒ Który samochód był z Secret Service? Zipay przeczytał numery z tablicy granatowego lincolna sedana zaparkowanego obok domu na farmie. Teraz Dana wiedziała już, dlaczego mężczyzna, na którego krzyczała Charlotte Walsh, wydał się jej znajomy. ‒ Dzięki, Zip ‒ powiedziała mimowolnie, podczas gdy w jej mózgu dokonywała się gonitwa myśli, zmierzająca do jedynej logicznej konkluzji. ‒ Powiesz mi, dlaczego raptem zainteresowałaś się Secret Service? ‒ Nie chcesz wiedzieć, okay? ‒ Jak sobie życzysz, ale wolałbym, żeby ta sprawa już do mnie nie wracała. ‒ Nie wróci. Dana skończyła rozmowę i zeszła po pozostałych schodach tak szybko, jak mogła. Zapaliła światło w pracowni i włączyła komputer. Czekając na wgranie systemu, spojrzała na ściany ciasnego pokoju. Pokrywały je ulubione zdjęcia Jake'a i te, które zdobyły nagrody. Fotografie były tak sugestywne, że przyciągały wzrok, choć widziała je już wielokrotnie: nagie dziecko pijące wodę z kałuży na ulicy w rozdartej wojną Somalii, przerażona para nowożeńców chwilę po tym, jak samobójca z bombą detonował ładunek na ich ślubie w Falludży, niewidomy himalaista na szczycie Mount Everestu. Rozległo się bipnięcie sygnalizujące, że komputer jest już gotowy do pracy. Dana obróciła się ku klawiaturze i wpisała kilka poleceń. Po zrzuceniu zdjęć z aparatu fotograficznego i wypaleniu DVD dla Perry'ego, żeby miał co przekazać klientowi, przejrzała zdjęcia. 59

Pociągnęła łyk z kubka, gdy pojawiły się ujęcia z tajskiej restauracji. Zbliżenia wyszły dobrze i musiała jedynie trochę je powiększyć, żeby lepiej widzieć szczegóły. Ujęcia z pasażu handlowego też okazały się bez zarzutu, choć było tam ciemno, dlatego rozjaśniła zdjęcie tablicy rejestracyjnej samochodu, którym Walsh została zabrana do domu na farmie. Pierwsze klatki z farmy były w porządku, ale zdjęcia, które zrobiła przez okno na piętrze, nie miały już takiej jakości. Dana szybko je oglądała, aż dotarła do zdjęcia zrobionego w momencie, gdy Walsh wybiegła z domu. Kiedy otworzyła fotkę wykonaną tuż przed własną ucieczką, pochyliła się i mrużąc oczy, wpatrywała w monitor. Tajemniczy mężczyzna patrzył w kierunku odjeżdżającego forda, jego twarz znalazła się w kadrze, ale stał zbyt daleko, by go zobaczyć bez podbicia obrazu. Dana zrobiła powiększenie. Rysy jego twarzy wyostrzyły się. Powiększyła wizerunek jeszcze trochę i opadła plecami na fotel, serce waliło jej jak młot. Już wiedziała bez cienia wątpliwości, kim był mężczyzna, z którym Walsh spotkała się w domu na farmie. Twarz prezydenta Farringtona codziennie pojawiała się w gazetach i w telewizji. W co Perry się wpakował? Dana spróbowała napić się kawy, ale ręka się jej zatrzęsła, trochę gorącego napoju przelało się przez krawędź kubka na dłoń i ją oparzyło. ‒ Jasny szlag! Wytarła rękę o podkoszulek i machała nią, żeby obniżyć temperaturę. Ale to oparzenie i tak było niczym w porównaniu z kłopotami, jakie ją czekały, jeśli ludzie z ochrony Farringtona spisali numer rejestracyjny jej auta. Dana wstała i zaczęła chodzić. Czy mogła wykorzystać Perry'ego, żeby interweniował w jej sprawie? W końcu miał w tym swój udział. Cholera, był bliskim przyjacielem Farringtona. Zrozumiała, że Perry nie może występować w jej imieniu. Gdyby to zrobił, musiałby 60

powiedzieć prezydentowi, że wynajął człowieka, żeby go śledził. Perry wyparłby się wszelkich związków z Daną i prowadzoną przez nią inwigilacją, a ona nie udowodniłaby mu, że kłamał. Prawnik spotkał się z nią w miejscu, gdzie nikt ich nie znał. Kelnerka była jedynym świadkiem i na pewno nie zdołałaby zidentyfikować Dale'a. Nosił ciemne okulary i czapkę baseballówkę. Nie zostawił żadnych śladów ‒ zapłacił gotówką. Miała przerąbane. Inny pomysł przyszedł jej do głowy, kiedy tylko na tyle się uspokoiła, by trzeźwo myśleć. Niewykluczone, że mogłaby skorzystać na własnej wpadce. Jeśli Christopher Farrington romansował z Charlotte Walsh, zdjęcia, które zrobiła, były warte grube pieniądze. Farrington podkreślał przy każdej okazji, jak bardzo ceni wartości prorodzinne. Dowód na to, że uprawiał seks z nastolatką sprawi, że media oszaleją. Brukowiec w rodzaju „Exposed” dałby jej fortunę za te ujęcia. Istniały też prawicowe stacje telewizyjne. Była gotowa się założyć, że chętnie wykorzystałyby ten materiał. Z pieniędzy rzecz jasna nic by jej nie przyszło, gdyby trafiła do więzienia za napaść na ochroniarza lub jego śmierć. Może dałoby się wykorzystać zdjęcia jako kartę przetargową, dzięki której nie poszłaby za kratki albo mogła zmusić Farringtona, żeby zostawił ją w spokoju. Niewykluczone, że wyciągnęłaby jakieś pieniądze od prezydenta i potraktowała te fotki jako polisę ubezpieczeniową. Dana postanowiła, że musi ukryć kopie zdjęć w jakimś bezpiecznym miejscu; może powierzy je prawnikowi albo zamknie w sejfie depozytowym. Ale czy rzeczywiście potrzebowała karty przetargowej? Jeśli Secret Service wie, kim była, to tak, ale nadal nie miała pewności, czy dysponowali numerem rejestracyjnym jej auta. Istniał tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać. Musiała iść do własnego mieszkania i sprawdzić, czy jest obserwowane. Nie mogła jechać swoim samochodem, bo zostałby od razu rozpoznany. Harley Jake'a był pod ręką, ale nie chciała pakować przyjaciela w kłopoty. 61

Ostatecznie jednak zdecydowała się na motocykl. ♦♦♦

Płytę z nagranymi zdjęciami i list z wyjaśnieniem włożyła do koperty z napisanym imieniem Jake'a i zostawiła ją na jego biurku. Jake będzie wiedział, jak wykorzystać te fotki, gdyby coś się jej stało. Drugą kopertę z kopią płyty zaadresowała do adwokata, którego radziła się przed odejściem z policji. Wrzuciła ją do skrzynki na listy po drodze do mieszkania usytuowanego na ostatnim piętrze dwupiętrowej kamienicy przy Wisconsin Avenue, niedaleko katedry narodowej. Parter zajmowała grecka restauracja, a wejście znajdowało się między knajpą a pralnią. Dana krążyła powoli wokół domu, przejeżdżając przed frontowymi drzwiami z obu stron. O tej porze ruch panował niewielki, dlatego łatwo byłoby wyczuć zasadzkę. O ile mogła stwierdzić, samochody zaparkowane po obu stronach kamienicy stały puste i nigdzie nie dostrzegła podejrzanie wyglądających furgonetek. Odczekała w bocznej uliczce piętnaście minut, zanim ponownie objechała budynek przeciwną stroną ulicy. Nic, co mijała, nie przyciągnęło jej uwagi. Jeśli ktoś obserwował jej mieszkanie, mógł ukryć się w kamienicy stojącej naprzeciwko. Usiłowała dojrzeć coś podejrzanego w którymś z okien, ale nic nie było widać w ciemnych wnętrzach. Po upewnieniu się, że tył budynku nie jest pod obserwacją, zaparkowała tam harleya i wśliznęła się do środka przez żelazne drzwi prowadzące do piwnicy. Może nic jej nie grozi. Może dopisało jej szczęście i było zbyt ciemno, żeby zobaczyć tablicę rejestracyjną jej wozu. Weszła po schodach i zatrzymała się przy korytarzu prowadzącym do jej mieszkania. Podłogę wyłożoną tanim linoleum słabo oświetlały niskowatowe żarówki zamontowane na suficie, który szpeciły zacieki. Ponieważ deski skrzypiały, Dana poruszała się tak 62

cicho, jak to było możliwe. Drzwi do mieszkań zrobiono z cienkiego drewna, niezapewniającego wygłuszenia, dlatego gdyby przystanęła, usłyszałaby odgłosy awantur i granie telewizorów. Ale ona przytknęła na minutę ucho do własnych drzwi, a ponieważ ze środka nie doszedł żaden dźwięk, wsunęła klucz w zamek. Zapaliła światło i ruszyła wąskim przedpokojem, prowadzącym do sypialni na tyłach jej lokum. Kuchnia znajdowała się po lewej stronie, obok było wejście do niewielkiego salonu. Dana zamknęła drzwi frontowe, przekręciła klucz w zamku i zaczęła nasłuchiwać. Kiedy niczego nie usłyszała, odetchnęła z ulgą i weszła do kuchni. Cios w splot słoneczny zaparł jej dech, ciężko usiadła. Wielka ręka złapała ją za gardło i postawiła na nogach, podczas gdy Dana usiłowała zaczerpnąć powietrza. ‒ Gdzie jest aparat fotograficzny i zdjęcia, suko? ‒ zapytał potężnie zbudowany mężczyzna w czarnym podkoszulku. Przysunął twarz do jej twarzy. Miał złamany nos i tępy wzrok. Jego oddech cuchnął. Dostrzegła też ciemny zarost na policzkach. Chciała odpowiedzieć, ale nadal nie mogła złapać oddechu. Mężczyzna rzucił ją na podłogę i kopnął w bok. Motocyklowa kurtka złagodziła trochę impet uderzenia, ale nie na tyle, by Dana nie poczuła bólu, rozsadzającego jej żebra. ‒ Nie będziemy się, kurwa, bawić w ceregiele. Daj nam aparat i wszystkie zdjęcia, i to już albo najpierw cię zgwałcę, a potem skopię na śmierć. Umysł Dany zaczął ją zawodzić, bo wydało się jej, że głos napastnika brzmiał zupełnie tak, jak głos jednego z mężczyzn, którzy przykuli ją łańcuchami w piwnicy. Niczym krab przemieściła się na czworakach z powrotem pod frontowe drzwi. Skuliła się przy nich w pozycji płodowej. Facet, który ją zaatakował, spojrzał ponad ramieniem na drugiego mężczyznę, ubranego w jasnoszarą marynarkę, 63

dżinsy i adidasy. Jego blond włosy opadały niemal do ramion, brodę miał starannie przystrzyżoną. ‒ Moim zdaniem tak się stawia, bo chce żebyśmy ją wyruchali ‒ powiedział facet, który ją bił. ‒ Jak myślisz? ‒ Nie usłyszałem, żeby ta panienka powiedziała nam, gdzie są zdjęcia, a ty? ‒ Nie, proszę pana. Moim zdaniem ona tego chce. ‒ Napastnik chwycił się za krok i podciągnął rękę do góry. ‒ Mniam, mniam, będzie miała słodziutki smak. Dana zmartwiała z przerażenia, ale jednocześnie pamiętała, że ma broń. Od czasu przeżytej gehenny nosiła przy sobie różne rodzaje broni, a najłatwiej dostępny był pistolet przymocowany do kostki u nogi. Napastnik patrzył szeroko otwartymi oczami, gdy strzeliła. Kula przeszyła mu udo, on zaś z wrzaskiem upadł na podłogę. Huk wystrzału i krzyk w niewielkim pomieszczeniu sparaliżowały drugiego mężczyznę. Zanim się ruszył, Dana była już na nogach i celowała mu z broni w serce. Wyglądała na zdeterminowaną. ‒ Tylko spokojnie ‒ odezwał się błagalnym tonem drugi mężczyzna, głos mu się łamał, a ręce, które wyciągnął przed siebie, trzęsły się fatalnie. Czerwona fala obmyła mózg Dany, głos szaleństwa namawiał ją, by zabić. Jedynie lekcje wyuczone przez miesiące terapii powstrzymały ją przed zabiciem tego mężczyzny albo zrobieniem czegoś jeszcze gorszego. ‒ Spokojnie?! ‒ krzyknęła. ‒ Sam, zdaje się, jesteś zdenerwowany. Dłoń Dany drżała. Intruz nie odrywał wzroku od jej palca poruszającego się na cynglu. Ponownie wyciągnął ku niej ręce. ‒ Nie chciałabyś chyba zastrzelić mnie przez omyłkę. Uspokój się. ‒ Jeszcze raz powtórzysz, żebym się uspokoiła, to, jak Boga kocham, zastrzelę cię. 64

Mężczyzna pobladł. ‒ Posłuchaj, tak naprawdę nie mieliśmy zamiaru cię gwałcić ‒ powiedział, głos mu drżał równie mocno jak głos Dany. ‒ Jesteśmy agentami federalnymi. Chcieliśmy cię tylko nastraszyć. Napastnik z przestrzelonym udem, zaciskał obie dłonie na ranie i kołysał się na podłodze, jęcząc z bólu. Dana kopnęła go w twarz. ‒ Zamknij, kurwa, ryj! ‒ wrzasnęła, przekrzykując jego jęki. Kiedy przewrócił się na plecy, krew trysnęła mu z nosa. Drugi mężczyzna natychmiast wykorzystał moment nieuwagi Dany, żeby sięgnąć po broń, ale nie był nawet w pół drogi, kiedy ponownie znalazł się na jej muszce. Wahając się, uniósł ręce do góry. ‒ Nie strzelaj. Naprawdę jesteśmy agentami. Pozwól mi wyjąć legitymację z kieszeni. ‒ Gówno mnie obchodzi, kim jesteście. Wiem jedno, nie jesteście ubrani jak J. Edgar Hoover. Bardziej przypominacie włamywaczy i gwałcicieli, więc jeśli odstrzelę wam jaja, będzie to wyglądało na działanie w obronie własnej. ‒ Rusz głową. Zabij nas, a w całym kraju będą cię ścigali wszyscy stróże prawa, wszystkie agencje. ‒ Już to robią. Dana odciągnęła kurek. ‒ Błagam. Jestem żonaty. Mam dzieci. ‒ Myślisz, że się tym wzruszę? Dana usłyszała syreny. Ktoś zwrócił uwagę na strzał i wrzaski, więc wezwał policję. Podjęła decyzję. ‒ Masz kajdanki? ‒ Tak. ‒ Wyjmij je powoli, a potem połóż się na podłodze i skuj z tym gnojem. Drugi mężczyzna aż nazbyt chętnie wykonał jej polecenie. W 65

chwili gdy dwaj agenci byli unieruchomieni, Cutler wycofała się z mieszkania i zbiegła po schodach. Kusiło ją, żeby zabić obu napastników, ale nie potrzebowała już więcej upiorów prześladujących ją w koszmarach sennych. Kiedy zapuściła silnik harleya, odjechała pośpiesznie, skręcając na chybił trafił to w lewo, to w prawo, aż znalazła się wiele kilometrów od kamienicy, w której mieszkała. Usiłowała przypomnieć sobie, ile ma pieniędzy w portmonetce. Ostatnio brała jakąś sumę z bankomatu, więc powinna dysponować około 150 dolarami. Gdyby ponownie skorzystała z bankomatu, gliniarze natychmiast by się o tym dowiedzieli, ale nie miała wyboru. Potrzebowała gotówki. Od tej chwili być może jej karty kredytowe staną się zupełnie nieprzydatne. Dana znalazła bank na obrzeżach Chevy Chase i podjęła maksymalną dostępną sumę, a potem pomknęła dalej bez żadnego planu. Przeżywała najgłębszy koszmar. Prezydent Stanów Zjednoczonych chciał ją dorwać i dysponował przy tym siłami FBI, CIA, NSA i innymi agencjami na wszystkie litery alfabetu. Dana miała 327 dolarów i 40 centów, trzydziestkęósemkę special z czterema kulami i pożyczonego harleya z bakiem napełnionym paliwem w trzech czwartych.

CZĘŚĆ DRUGA

APELACJA BEZ SZANS Oregon

9.

W niedługim czasie po przeprowadzce do Portlandu, gdzie czekała go praca w największej firmie prawniczej Oregonu ‒ Reed, Briggs, Stephens, Stottlemeyer i Compton ‒ Brad Miller wynajął nad rzeką mieszkanie z widokiem na Mount Hood. Kiedy rozsuwał zasłony w sypialni w cudowny poranek pod koniec czerwca, patrzył na słońce wschodzące ponad majestatyczną górą ze śniegową czapą na szczycie i załogę ośmiu kobiet wiosłujących z zapałem przy odległym brzegu rzeki Willamette. Ta scena powinna wywołać uśmiech na twarzy każdego, ale tego ranka Brad miał powody, by czuć się smutny i pusty wewnętrznie. Od chwili, gdy przeniósł się na drugi koniec Stanów, zdarzały mu się dobre i złe dni. Im dłużej przebywał z dala od Nowego Jorku i jego ulic, przypominających mu o Bridget Malloy, tym częstsze były dobre chwile, ale dziś mijało równo siedem miesięcy, od kiedy Bridget zerwała z nim zaręczyny i nie istniał taki pejzaż, nieważne jak malowniczy, który uchroniłby go przed depresją. Prysznic zmniejszył to przygnębienie. Brad ubrał się do pracy i poszedł do kancelarii, zatrzymawszy się na śniadanie w ulubionym miejscu na Third Avenue. Zwykle zjadał coś pośpiesznie w domu, ale w biurze panował akurat zastój i nie było powodu, by znaleźć się tam jak najszybciej. Jedząc jajka, przeczytał gazetę. Informacja 69

o dodatkowych rundach Yankees zapewniających im zwycięstwo nad Bostonem, pomogła mu przestać myśleć o Bridget. Brad może i zostawił Wschodnie Wybrzeże, ale fanem Yankees był na całe życie. Kiedy skończył śniadanie, przeszedł kilka przecznic do trzydziestopiętrowego biurowca ze stali i szkła w samym centrum Portlandu. Główne wejście do kancelarii Reeda, Briggsa znajdowało się na ostatnim piętrze. Pierwszą osobą, jaką klienci napotykali po wejściu do przestronnej poczekalni, była śliczna recepcjonistka siedząca na podwyższeniu za imponującym biurkiem lakierowanym na wysoki połysk, na którego przedniej ściance umieszczono nazwę firmy zrobioną z błyszczących metalowych liter. Za recepcją znajdowało się kilka oszklonych sal konferencyjnych, skąd roztaczał się fantastyczny widok na rzekę i trzy góry o wierzchołkach pokrytych śniegiem. Czekając, klienci siedzieli na skórzanych kanapach i przeglądali egzemplarze „U.S. News & World Report” albo „Wall Street Journal”. To na tym piętrze, w ogromnych gabinetach umeblowanych przez dekoratorów wnętrz, właściciele firmy załatwiali znaczące interesy dla ważnych ludzi. Brad nie wsiadł do windy, żeby wjechać na trzydzieste piętro. Adwokaci stażyści wchodzili do Reeda, Briggsa przez budzący nabożną cześć hol na dwudziestym siódmym piętrze i szli potem ponurym, pozbawionym okien korytarzem do zwykłych drzwi, gdzie wystukiwali kod wejściowy na klawiaturze z numerami przymocowanej do ściany. Personel siedział w boksach zajmujących środek pomieszczenia, przy ścianach zaś znajdowały się nudne z wyglądu biura zajmowane przez najnowszych pracowników firmy. W pokoju socjalnym Brad napełnił kubek kawą i zaniósł ją do swojego maleńkiego biura. Wąskie okno nad niewielkim stolikiem wychodziło na dach parkingu hotelowego. Resztę powierzchni zapełniały do maksimum biurko, dwa krzesła dla klientów, szara 70

kartoteka i półka na książki zapchana uaktualnieniami przepisów prawa stanu Oregon oraz kodeks podatkowy. Jedynymi dekoracjami były oprawione kopie jego dyplomów z college'u i wydziału prawa. Zwykle też na biurku Brada zalegały wysokie sterty zleceń od właścicieli firmy, ale poprzedniego wieczoru zostawił na rano mniej teczek niż zazwyczaj. Stało się tak dlatego, że wspólnik, któremu asystował, zakończył właśnie proces, a obsługa tej sprawy zajmowała Bradowi większość czasu, od kiedy zaczął pracować w kancelarii. Po wejściu do swojego pokoju Brad stanął jak wryty i jęknął. Trzy nowe teczki leżały na podkładce do pisania. Po szybkim zerknięciu na notatkę przyklejoną do środkowej z nich wiedział od razu, że posiedzi w pracy do późnej nocy. Podczas gdy komputer się logował, Brad wypił łyk kawy. Sprawdził pocztę e-mailową i zaczął się przedzierać przez czterdziestostronicową umowę zawartą między podwykonawcą a firmą budowlaną stawiającą bloki mieszkalne na nabrzeżu w okolicach Lincoln City. Był na siódmej stronie, kiedy zabrzęczał interkom, a recepcjonistka powiedziała mu, że Susan Tuchman chce się z nim zobaczyć. Brad westchnął, nakleił żółtą karteczkę w miejscu, gdzie skończył czytanie i ruszył ku schodom, które prowadziły na trzydzieste piętro. Między sobą prawnicy nazywali panią Tuchman „Smoczycą”, a orle gniazdo, gdzie rządzili bogowie firmy Reed, Briggs ‒ „Niebiosami”. Brad mógł tam pojechać windą, ale wchodzenie po schodach było jednym z nielicznych ćwiczeń, na jakie mógł sobie pozwolić, od kiedy zaczął pracować po czternaście godzin dziennie. Niektórzy adwokaci biegali albo ćwiczyli w siłowni przed pracą, ale Brad nie należał do rannych ptaszków. Zdarzało mu się od czasu do czasu zagrać w tenisa w Pettygrove Athletic Club, do którego należeli wszyscy właściciele i pracownicy finny i starał się raz lub dwa razy pobiegać podczas weekendów, mimo to jednak zauważył, że 71

wskazówka wagi łazienkowej stopniowo przesuwa się na prawo i było mu coraz trudniej przebiec przez kort, żeby odbić piłkę. Zanim otworzył drzwi na trzydziestym piętrze, przysiągł sobie, że będzie pilnował diety i ćwiczył co najmniej cztery godziny tygodniowo. Znajdujące się w rogu biuro Susan Tuchman było hołdem złożonym minimalizmowi. Dwa wielkie okna stykały się w kącie, tworząc tło będące widokiem na Portland. Czarna skórzana sofa stała przy trzeciej ścianie pod białym obrazem. Biurko Tuchman, starszej wspólniczki, składało się z wielkiej tafli szkła wspartej na aluminiowych walcach, a jedynymi przedmiotami na blacie były wykonane z wypolerowanego metalu dwie kasetki ‒ jedna na sprawy przychodzące, druga na wychodzące ‒ oraz grube akta. Nieporządek panował tylko na czwartej ścianie zawieszonej nagrodami, które Smoczyca dostała od związku prawników, amerykańskiego stowarzyszenia adwokatów i innych prawniczych organizacji, a także jej zdjęciami u boku sław ze świata polityki, biznesu i rozrywki. Tuchman mierzyła metr sześćdziesiąt i była chiuda jak szczapa. Dzięki osiągnięciom chemii, jej blond włosy nie nosiły śladu siwizny, a cieszący się sławą w całym kraju chirurg plastyczny z Beverly Hills mógł stan jej skóry, naciągniętej niczym plastikowa folia, dopisać do listy swoich sukcesów zawodowych. Starsza wspólniczka miała na sobie czarne spodnium od Armaniego, białą jedwabną bluzkę i naszyjnik z czarnych pereł. W wieku czterdziestu dziewięciu lat była wspólniczką firmy od lat dziesięciu dzięki kilku zwycięstwom w sądzie, gdzie reprezentowała firmę tytoniową i producenta leków. Pierwszy mąż Tuchman pracował dla innej kancelarii prawniczej, dlatego wolała się z nim rozejść, niż doprowadzić do sytuacji, kiedy przeciwnik z firmy jej męża mógłby wnioskować o odebranie jej sprawy z powodu konfliktu interesów. Drugie małżeństwo z cholerycznie usposobionym sędzią federalnym trwało jedynie do czasu, gdy prawniczka zaczęła wpłacać takie same 72

pieniądze na ich wspólne konto. ‒ Siadaj ‒ poleciła Tuchman, wskazując na fotel dla klientów obity taką samą czarną skórą jak sofa i stojący na aluminiowych walcach, takich jak te, które wspierały biurko. Brad ostrożnie usiadł na fotelu, pełen obaw, że mebel może w każdej chwili przewrócić się do tyłu. ‒ George Ogilvey dobrze się o tobie wyraża ‒ powiedziała, wymieniając nazwisko wspólnika, który właśnie skończył sprawę, w czym Brad mu pomagał. ‒ Twierdzi, że jesteś świetny w szukaniu materiałów. Brad wzruszył ramionami, ale nie tyle z powodu skromności, ile ze strachu, że opinia George'a Ogilveya może zachęcić Smoczycę do dołożenia mu roboty. Tuchman uśmiechnęła się. ‒ Od jakiegoś czasu szukam współpracownika do interesującej sprawy, a teraz, bazując na entuzjastycznej rekomendacji George'a, doszłam do wniosku, że będziesz się do tego nadawał. Mając tyle pracy, ile miał w tej chwili, Brad nie potrzebował więcej spraw, interesujących czy nie, ale wiedział też, że lepiej będzie, jeśli tę opinię zatrzyma dla siebie. ‒ Reed, Briggs szczyci się tym, że jest czymś więcej niż fabryką pieniędzy i to na pewno wiesz. Uważamy, że nasi adwokaci powinni dawać coś od siebie społeczeństwu, dlatego wchodzimy w przedsięwzięcia z rodzaju pro bono. Są bardzo ekscytujące i dają naszym nowym pracownikom szansę samodzielnego radzenia sobie z klientem, no i zdobycia doświadczenia na sali sądowej. Brad wiedział wszystko o tych sprawach. Były dla firmy świetnym materiałem dla mediów, ale pochłaniały czas i nie przynosiły żadnych pieniędzy, dlatego właściciele przerzucali je na świeżo zatrudnionych. Tuchman przesunęła w stronę Brada akta leżące pośrodku jej biurka. 73

‒ Nie pochodzisz z Oregonu, prawda? ‒ Z Nowego Jorku. Przed rozmową kwalifikacyjną do tej pracy nigdy nie byłem na Zachodnim Wybrzeżu. Prawniczka skinęła głową. ‒ Czy nazwisko Clarence Little coś ci mówi? ‒ Nie wydaje mi się. Kobieta uśmiechnęła się. ‒ Błyskawiczny test: jak się nazywa prezydent Stanów Zjednoczonych? Brad odwzajemnił uśmiech. ‒ Christopher Farrington. ‒ Doskonale. I wiesz zapewne, że był gubernatorem Oregonu, zanim został wiceprezydentem przy prezydencie Nolanie? ‒ Tak, oczywiście. To wiem. Prezydent Nolan umarł na atak serca w połowie drugiego roku kadencji i Farrington dość niespodziewanie stał się szefem państwa. Brad obrócił się do zdjęć pokazujących starszą wspólniczkę ucinającą sobie pogawędki z wpływowymi ludźmi i nagle spostrzegł, że na wielu z nich uwieczniono Christophera Farringtona. Tuchman zauważyła, na co Brad patrzył. ‒ Prezydent jest moim bliskim przyjacielem. Byłam jego główną księgową, kiedy ubiegał się o stanowisko gubernatora. ‒ A co prezydent Farrington ma wspólnego z przydzieloną mi sprawą? ‒ Pan Little wystąpił do sądu z apelacją, sprawa toczy się w Dziewiątym Wydziale Sądu Apelacyjnego. To osadzony w więzieniu seryjny morderca odwołujący się od wyroku śmierci, który dostał w Oregonie. Do morderstwa doszło w czasie, gdy prezydent Farrington był tam gubernatorem, a ofiara to córka osobistej sekretarki gubernatora. Ta sprawa wywołała sporo zamieszania z powodu powiązań z gubernatorem, ale może zabrakło dla niej miejsca w nowojorskiej prasie. 74

‒ Wydaje mi się, że o niej słyszałem ‒ powiedział Brad, bo nie chciał, żeby Tuchman brała go za typowego nowojorczyka, który wyjeżdżając poza granice pięciu dzielnic miasta, uważa, że znalazł się na końcu świata, ale tak naprawdę z niczym mu się nie kojarzyła. ‒ Firma zgodziła się reprezentować pana Little'a w sądzie federalnym. Moim zdaniem ta sprawa powinna być dla ciebie ogromnym wyzwaniem. Przejrzyj akta i przyjdź, jeśli będziesz miał jakieś pytania. ‒ Zaraz się tym zajmę ‒ powiedział Brad, wstając z miejsca. ‒ Każę zanieść pudła z resztą akt do twojego pokoju. Och, nie, pomyślał Brad. Pudła na akta były wielkie, a Tuchman powiedziała, że jest więcej niż jedno. Pamiętał przy tym dobrze o stercie teczek, które zastał na biurku po przyjściu do biura. ‒ Nie zapominaj, Brad, że to dosłownie sprawa życia lub śmierci i ‒ dodała konfidencjonalnym tonem ‒ może cię zaprowadzić do Sądu Najwyższego. Czy to nie byłoby coś? ‒ Będę się bardzo starał przy sprawie pana Little'a, o to proszę się nie martwić ‒ zapewnił z entuzjazmem, ale kiedy znalazł się za drzwiami gabinetu przełożonej, stracił cały zapał. ‒ Tylko tego było mi trzeba ‒ mamrotał, schodząc po schodach. Nie dość, że czekało go mnóstwo zadań, zleconych przez innych prawników z firmy, to nie miał zielonego pojęcia o prawie karnym, którym się w ogóle nie interesował. Chodził oczywiście na zajęcia z tego przedmiotu na pierwszym roku studiów i przypomniał sobie to i owo, kiedy uczył się do aplikantury, ale nie pamiętał prawie niczego. Dodatkowo ogromnym ciężarem stała się dla niego świadomość, że ta osoba może stracić życie, jeśli coś schrzani. Rzecz jasna ten człowiek został skazany jako seryjny morderca, więc Brad nie miałby nic przeciwko temu, żeby zawisł na stryczku. Jeśli facet naprawdę był winny, lepiej byłoby dla społeczeństwa, gdyby został stracony. 75

‒ Dlaczego ja? ‒ zrzędził Brad, otwierając drzwi na dwudziestym siódmym piętrze. Ponieważ nie usłyszał na to pytanie żadnej odpowiedzi, doszedł do wniosku, że ani jeden z bogów nie interesował się jego problemami albo bogowie z trzydziestego piętra są potężniejsi, niż wydawało się to komukolwiek, kto wcześniej zastanawiał się nad ideą Wielkiego Szefa. ♦♦♦

Resztę ranka i popołudnie Brad spędził nad umową dotyczącą bloków w Lincoln City. Dochodziła siedemnasta czterdzieści pięć, kiedy ostatecznie wysłał e-mailem notatkę, opisał w niej współpracownikowi, który zlecił mu to zadanie, problemy, jakie stały przed firmą budowlaną. Był wykończony i bawił się myślą, że pójdzie po prostu do domu, ale miał za dużo roboty, a nowe sprawy nie przestawały napływać. Brad westchnął i zamówił pizzę. Kiedy czekał na dostawę, poszedł do łazienki, wylał resztkę niedopitej kawy i obmył twarz wodą. A potem, licząc na zbawczy wpływ kofeiny, wyjął colę z lodówki w pokoju socjalnym i zabrał się do pracy nad zawartością pudeł z aktami sprawy „Little przeciwko stanowi Oregon”. Jedno z pudeł zawierało piętnastotomowy zapis dokonany z taśm z rozprawy i dziewięć tomów transkrypcji taśm z uzasadnienia wyroku. W następnym były pisma procesowe, formalne wnioski i notatki. W trzecim przechowywano korespondencję, raporty policyjne i różne dokumenty, jak sprawozdanie z autopsji oraz zdjęcia z sekcji zwłok i miejsca przestępstwa. Dwie godziny później Brad nadal siedział przy biurku, rzucając pełne niepokoju spojrzenia na dużą kopertę, która leżała kilka centymetrów od niego, pośrodku podkładki do pisania. Trupa widział w życiu jedynie raz podczas pogrzebu prababki i niezbyt dobrze to pamiętał, bo zmarła, gdy miał pięć lat. Był absolutnie pewny, że prababka umarła bezboleśnie podczas snu. Nikt jej nie torturował ani nie poćwiartował zwłok, jak zdarzyło się to w przypadku Laurie 76

Erickson, nastolatki, której zdjęcia z autopsji i z miejsca zbrodni włożono do tej właśnie koperty. Brad, który właśnie skończył czytać raport z sekcji zwłok, wiedział, że Laurie została porąbana na kawałki, a wcześniej była torturowana. Czuł się zupełnie wytrącony z równowagi po lekturze tekstu przypominającego obrazową recenzję z krwawego horroru, a tego rodzaju filmów unikał niczym zarazy. Zgodnie z opinią biegłego przyczyna śmierci Erickson okazała się prosta do ustalenia. Dziewczyna miała niemal uciętą głowę, kiedy Clarence Little posiekał jej szyję maczetą lub podobnym narzędziem, tnąc skórę na wąskie paski; lekarz stwierdził też krwotok podtwardówkowy przy pniu mózgu, którego przyczyny nie umiał ustalić, poza tym Little nieusatysfakcjonowany samym zamordowaniem nastolatki, poodcinał jej różne części ciała. Brad uległ pokusie obejrzenia zdjęć z potwornej zbrodni, podobnie jak kierowca na autostradzie nie potrafi się oprzeć i patrzy na wypadek, obok którego przejeżdża. Przeciwko otwieraniu koperty z fotografiami przemawiała świadomość, że zobaczy drastyczne szczegóły, a dopiero co zjadł trzy kawałki pizzy pepperoni. Ostatecznie jednak zwyciężyła chorobliwa ciekawość. Przysunął do siebie kopertę, otworzył ją, wyciągnął zdjęcie leżące na wierzchu i uciekł spojrzeniem w bok, żeby nie mieć ostrego obrazu. Potem powoli obracał głowę ku fotografii, by nie patrzeć na wszystkie szczegóły od razu. Zdjęcie przedstawiało młodą kobietę o skórze koloru wosku, rozciągniętą nago na stole z nierdzewnej stali, z ramionami ułożonymi po bokach. Brad potrzebował krótkiej chwili, by spostrzec odrażające rany zadane biednej dziewczynie. Kiedy się lepiej przyjrzał, zakręciło mu się w głowie, żołądek wywrócił się na drugą stronę. Żałował, że nie posłuchał intuicji i nie zostawił zdjęć z sekcji w spokoju. ‒ Co my tu mamy? ‒ zapytała Ginny Striker, stając w drzwiach. Brad aż podskoczył na krześle i upuścił kopertę. Zestaw naprawdę strasznych zdjęć rozsypał się na blacie biurka. 77

‒ Jezu! ‒ zapiszczała przerażona Ginny. ‒ To powódka w jednej ze spraw naszej firmy dotyczących wycieku toksyn? Brad błyskawicznym ruchem przyłożył sobie dłoń do piersi. ‒ O rany, Ginny, umrę przez ciebie na zawał serca. ‒ Wygląda na dzieło wprawnych rąk. Po co oglądasz takie ohydne zdjęcia? ‒ Susan Tuchman ubrała mnie w apelację złożoną przez seryjnego mordercę ‒ odpowiedział Brad, a potem machnął ręką w stronę akt. ‒ Jakby tego nie było dość. ‒ Adwokat stażysta nigdy nie ma dość pracy. Musi tyrać od świtu do świtu. Brad wskazał otwarte pudełko z pizzą. ‒ Chcesz kawałek? Przez te zdjęcia straciłem apetyt. Ginny złapała kawałek zimnej pizzy i serwetkę. Usiadła na jednym z krzeseł przeznaczonych dla klientów. Starsza od niego o kilka lat, wysoka, smukła blondynka ze Środkowego Zachodu miała duże niebieskie oczy. Była agresywną, zabawną i inteligentną kobietą, która zaczęła pracę u Reeda, Briggsa miesiąc przed przyjazdem Brada do Portlandu. W jego pierwszym tygodniu w firmie wprowadzała go w arkana nowego zajęcia. Brad uważał, że jest atrakcyjna, ale plotki o jej chłopaku z wydziału medycyny, którego ponoć miała na wschodzie i jego własna tragiczna historia z Bridget Malloy ograniczały ich kontakty do relacji czysto platonicznych. ‒ Nie wiedziałam, że jesteś taki wrażliwy ‒ odezwała się Ginny. ‒ Nie oglądałem czegoś takiego wcześniej i to wszystko. A ty widziałaś? ‒ Och, jasne. Zanim poszłam na prawo, byłam pielęgniarką. Na ziejące rany i wnętrzności napatrzyłam się więcej, niż bym chciała. Brad pobladł, a ona się roześmiała. Odgryzła potem kęs pizzy, podczas gdy on zebrał fotografie i włożył je z powrotem do koperty. ‒ O co chodzi w tej sprawie? Ginny mówiła z pełnymi ustami, dlatego Brad potrzebował chwili, 78

żeby domyślić się, co właściwie powiedziała. ‒ Clarence Little, mój nowy klient, to seryjny morderca, którego obecny adres zamieszkania brzmi: cela śmierci w oregońskim więzieniu stanowym. Jest tam za zamordowanie kilku kobiet, w tym osiemnastoletniej dziewczyny o nazwisku Laurie Erickson. Powiedziano mi, że sprawa Erickson była swego czasu mocno nagłośniona, bo ofiara pracowała u gubernatora jako opiekunka do dziecka, kiedy to się stało. ‒ Słyszałam o tym! Czy to nie ją uprowadzono z rezydencji gubernatora? ‒ Tak się uważa. ‒ W głównym wydaniu wiadomości poświęcili jej całą godzinę. To się zdarzyło kilka lat temu, prawda? ‒ Tak rok przed tym, zanim Nolan wybrał Farringtona, żeby z nim kandydował. ‒ To fantastyczne, dlaczego narzekasz? Sprawa o morderstwo jest znacznie ciekawsza od gówna, którym się zajmujemy na co dzień. ‒ Może uznałbym ją za fascynującą, gdybym nie miał innej roboty, ale jestem zawalony aktami, poza tym brak mi motywacji do ratowania życia jakiemuś degeneratowi, którego kręci torturowanie niewinnych dziewczyn. ‒ Rozumiem. Ale jesteś pewny, że on to zrobił? ‒ Nie przeczytałem jeszcze transkrypcji taśm ‒ to dwadzieścia cztery tomy ‒ zapoznałem się jednak ze streszczeniem podstawowych faktów, zestawionym w Sądzie Najwyższym Oregonu po wydaniu na Little'a wyroku śmierci. Jego wina nie jest oczywista, ale dowody są całkiem mocne. ‒ Co się stało? ‒ zapytała Ginny, sięgając po drugi kawałek pizzy. ‒ Laurie Erickson była córką Marshy Erickson, osobistej sekretarki Farringtona, kiedy pełnił funkcję gubernatora. Wydaje mi się, 79

że pracowała w jego kancelarii prawniczej, zanim został wybrany. W każdym razie Laurie chodziła do ostatniej klasy liceum i czasami opiekowała się Patrickiem, synem Farringtonów. Farringtonowie wybierali się do biblioteki publicznej w Salem na przyjęcie połączone ze zbieraniem funduszy na wybory. Ta biblioteka znajdowała się niedaleko rezydencji gubernatora. Patrick miał wtedy dwa latka i był przeziębiony. Spał, kiedy Laurie przyszła przy nim posiedzieć. Wiesz, że pierwsza dama jest lekarką? Ginny potwierdziła skinieniem głowy. ‒ No więc pani doktor wykupiła receptę, którą wcześniej wypisała, a Laurie miała podać małemu lekarstwo, gdyby zaczął kasłać, kiedy się obudzi. Gubernator i jego doradca, Charles Hawkins, poszli do limuzyny, podczas gdy żona została w pokoju syna i instruowała dziewczynę, jak podawać lek. Pani Farrington zeznała, że powiedziała Laurie dobranoc kilka minut po dziewiętnastej. Był grudzień, dlatego na dworze panował już mrok, kiedy limuzyna ruszyła w kierunku biblioteki. Ochrona rezydencji nie zauważyła, by w pobliżu ktoś się kręcił, ale to stary dom otoczony lasem. Rezydencję zajmującą kilka akrów zbudował na początku dziewiętnastego wieku potentat drzewny, odremontowano ją w latach dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku za pieniądze pochodzące ze zbiórki. Można się tam dostać na wiele sposobów. Jeden wartownik stał przy głównej bramie, drugi patrolował teren. Były tam też kamery, ale system ochrony nie należał do zbyt wyrafinowanych. ‒ Domyślam się, że ochrona nie zauważyła, żeby ktoś się tam zakradł po odjeździe gubernatora? ‒ Prawdę powiedziawszy, jedna osoba się tam pojawiła. Charles Hawkins, doradca gubernatora, wrócił około dziewiętnastej trzydzieści po jakieś dokumenty z danymi statystycznymi do przemówienia gubernatora, których jego szef zapomniał zabrać. Hawkins zaparkował na tyłach domu i wszedł drzwiami używanymi przez służbę. Żeby się dostać do gabinetu, musiał przejść obok pokoju Patricka. Pani Farrington poprosiła go też, żeby sprawdził, jak mały 80

się czuje. Hawkins zeznał, że dowiedział się od Laurie, jakoby Patrick cały czas spał. Zabrał potem papiery i zdążył jeszcze zawieść je do biblioteki na czas. ‒ Czy ktoś widział Laurie żywą po odjeździe Hawkinsa? ‒ Nie. Był ostatnią osobą, która ją widziała, oczywiście poza mordercą. Kiedy Farringtonowie wrócili tamtego wieczoru, Patrick ciągle spał, ale dziewczyna zniknęła. Przeszukano teren i okoliczne lasy, policja jednak nie mogła natrafić na jej ślad. Kilka dni później spacerowicze znaleźli jej poćwiartowane ciało w parku stanowym, całe kilometry od posiadłości gubernatora. ‒ Zdaniem policji co się wydarzyło? ‒ Na tyłach rezydencji jest wejście do piwnicy. Było otwarte, kiedy policja przeszukiwała to miejsce, znaleziono wtedy ślady krwi Erickson w zsypie na brudną bieliznę, którym wrzucano rzeczy do piwnicy. Zgodnie z opinią biegłego lekarza Erickson była na tyle niska i drobna, że zmieściłaby się do niego. Zdaniem policji Little przekradł się z lasu i wszedł do domu przez piwnicę, załatwił Erickson, spuścił jej ciało zsypem, a potem wyniósł, wykorzystując drzwi w piwnicy. ‒ Miał z tym sporo zachodu. ‒ Ten facet to wariat. Pewnie mu się wydawało, że to świetny plan. ‒ A skąd wiedział, że wynajęto ją do opieki nad dzieckiem? Musiałby też coś wiedzieć o istnieniu zsypu i to, że jest wystarczająco szeroki, żeby zmieściło się w nim ciało dziewczyny. No i skąd znał rozkład pomieszczeń w rezydencji? ‒ Nie wiem ‒ odpowiedział Brad. Ginny bawiąca się w detektywa irytowała go. ‒ Dlaczego policja aresztowała Little'a za zamordowanie Erickson, jeśli nikt nie widział, jak wchodził do rezydencji i jak stamtąd wychodził? ‒ Przesądził mały palec. On wcześniej uprowadzał dziewczyny, 81

zabijał je, a potem obcinał martwym małe palce u rąk. Policja uważa, że zatrzymywał je na pamiątkę, ale nigdy ich nie odnaleziono. Erickson brakowało małego palca, poza tym była pocięta w taki sam sposób, w jaki Little ćwiartował swoje ofiary. ‒ Mimo to dowody wydają mi się słabiutkie. ‒ Masz rację. Moim zdaniem Little łatwo by je obalił, gdyby to był jedyny zarzut, ale zatrzymano go za zabicie trzynastu dziewczyn, dodatkowo wiele poszlak wskazywało, że jest winien także innych morderstw. Zarzut zamordowania Erickson postawiono mu po skazaniu go za dwa inne zabójstwa. Dopiero wtedy prokurator przedstawił dowody z tamtych morderstw i wykorzystał je w sprawie śmierci Erickson. Sposób działania był na tyle podobny, że za sprawcę przyjęto tę samą osobę. ‒ A co się działo w przypadku pozostałych zarzutów? ‒ Sąd Najwyższy stanu Oregon je podtrzymał, więc ‒ wyjąwszy cud w sądzie federalnym ‒ facet zostanie stracony. Ginny wyglądała na zagubioną. ‒ Jeśli wyrok ma być na nim wykonany dwukrotnie, to po co się odwołuje w tej sprawie? Brad wzruszył ramionami. ‒ To mnie przerasta. ‒ Są jakieś szanse, że on jest niewinny? ‒ A kto inny mógłby to zrobić? ‒ Hawkins był ostatnią osobą, która widziała ją żywą ‒ powiedziała Ginny pomiędzy dwoma kęsami. ‒ Jeden z ochroniarzy mógł się wśliznąć po schodach, kiedy inni wartownicy go nie widzieli. Skoro Little'owi udało się tam dostać, to w zasadzie każdy potrafiłby tego dokonać. ‒ Jakiś inny seryjny morderca, który przez przypadek ma taki sam sposób działania jak Clarence Little? ‒ Słuszna uwaga. ‒ To wszystko zresztą i tak nie ma znaczenia. Nie wolno mi 82

podważać faktów w sprawie apelacyjnej. Mogę podnieść jedynie zagadnienia konstytucyjne, na których mocy Little domaga się ponownego procesu. ‒ Na jakiej podstawie Little sądzi, że będzie nowy proces? ‒ Utrzymuje, że ma alibi na noc, kiedy Erickson została zamordowana, a broniący go adwokat pominął ten wątek. ‒ Więc bazuje na niekompetencji obrońcy? ‒ Tak, ale w jego przypadku to niczego nie zmienia. Ten obrońca zeznawał w czasie procesu. Powiedział, że Little rzeczywiście twierdził, że ma alibi, ale nie chciał mu zdradzić, co to za alibi. Mówił, że naciskał na Little'a, chcąc uzyskać więcej informacji, ale otrzymywał jedynie niejasne tłumaczenia, których nie mógł wykorzystać jako argumentów obrony. ‒ A co Little w sumie mówił? ‒ Niewiele. Przeczytałem jego zaznanie. Upierał się, że dostarczył adwokatowi wystarczająco dużo danych, ale nie zdradzi sądowi, gdzie wtedy podobno był, później wymijająco odpowiadał na pytania prokuratora. Z transkrypcji taśm wynika, że to prawdziwy matacz. Sędzia zarzucił mu, że lekceważy sąd. I uznał, że obrońca był kompetentny i tyle. ‒ Czy wynikły jeszcze jakieś inne kwestie? ‒ Moim zdaniem nie. ‒ Więc co zamierzasz zrobić? Brad wzruszył ramionami. ‒ Chyba będę musiał przejrzeć transkrypcję z taśm i wszystko to przeczytać, żeby zyskać pewność. Facet jest w celi śmierci. Nie mogę pozwolić sobie na pominięcie żadnego szczegółu, prawda? Ale moim zdaniem to para w gwizdek. Dowiem się tego i owego. Przynajmniej tyle jestem winien mojemu klientowi. Jeśli niczego nie znajdę, spotkam się z Tuchman i powiem jej, że powinniśmy doradzić klientowi, żeby zrezygnował z apelacji. Ginny wytarła usta i ręce serwetką. 83

‒ Mam genialną propozycję. ‒ W tej sprawie? ‒ Nie, myślę o życiu. Dochodzi dziewiąta wieczorem, wyglądasz jak z krzyża zdjęty. Smoczyca może poczekać jeden dzień na twoją opinię w sprawie pana Little'a, ale moim zdaniem ty nie wytrwasz już ani chwili dłużej bez piwa. Dlatego chcę, żebyś spakował akta i poszedł ze mną do baru w Shanghai Clipper. Brad spojrzał na zegarek. Stracił zupełnie rachubę czasu i entuzjazm do pracy. ‒ To rzeczywiście genialna propozycja. Musiałaś być najlepszą studentką prawa na swoim roku. ‒ Przy piwie zdawałam egzaminy na piątkę. ‒ Ginny podniosła się. ‒ Wezmę płaszcz i spotkamy się przy windzie. ♦♦♦

Shanghai Clipper, azjatycka restauracja fusion o nowoczesnym wystroju, znajdowała się na drugim piętrze biurowca oddalonego o kilka przecznic od siedziby firmy Reeda, Briggsa. Jej wielkie okna wychodziły na Park Blocks, rząd parków, zaczynający się przy Portland State University i ciągnący od północy na południe przez całe miasto z niewieloma przerwami. Brad i Ginny znaleźli stolik w ciemnym kącie baru tuż przy oknie, zamówili piwo i kilka przekąsek. ‒ Nareszcie sami ‒ odezwała się Ginny. ‒ Jak to przyjemnie wyrwać się z biura. ‒ Musisz na siebie uważać, przyjacielu. Parę nadgodzin nikomu nie zaszkodziło, ale nie chcesz chyba zafundować sobie załamania nerwowego. ‒ Czy to jedna z uwag z rodzaju „przyganiał kocioł garnkowi”? Pracowałaś do późna, tak samo jak ja. ‒ Poddaję się! ‒ Poza tym dla mnie to niewielka różnica, czy siedzę w domu, czy w biurze. 84

‒ Oho! Chyba nie użalasz się nad sobą, prawda? ‒ Właściwie tak. Dzisiaj jest rocznica naprawdę paskudnego wydarzenia. Zjawił się kelner i postawił pomiędzy prawnikami dwie butelki zimnego piwa Widmer Hefeweizen, kilka rodzajów sushi oraz talerz smażonych pierożków won ton i sos do ich maczania. Kiedy odszedł, Ginny przyglądała się Bradowi przez chwilę. Potem zamknęła oczy, odchyliła głowę do tyłu i dotknęła czoła palcami. ‒ Widzę obraz kobiety ‒ powiedziała z udawanym węgierskim akcentem. Brad westchnął. ‒ Czy to aż takie oczywiste, co? ‒ Jeśli jakiś facet jest ponury, można się spokojnie założyć, że to przez kobietę. ‒ Tu mnie masz. ‒ Chcesz o tym pogadać? Umiem słuchać. ‒ Tak, pewnie, właściwie dlaczego nie miałbym cię zanudzić opowieścią o mojej biedzie. Dawno, dawno temu byłem do szaleństwa zakochany w Bridget Malloy. Była... i chyba nadal jest... dziewczyną moich marzeń. Inteligentna i piękna, i zgodziła się wyjść za mnie, dopiero kiedy oświadczyłem się po raz trzeci. ‒ No, no. ‒ Tak, wiem, powinienem się pogodzić z jej odmową za pierwszym razem albo przynajmniej za drugim, ale w przypadku Bridget po prostu odejmuje mi rozum. ‒ Ta historia musi mieć smutne zakończenie. ‒ To prawda. Mieliśmy się pobrać, kiedy skończę prawo. Hotel został wynajęty, zaproszenia rozesłane, organizator wesela zatrudniony. Ale wtedy Bridget chciała się ze mną spotkać na drinka w restauracji, gdzie oświadczyłem się jej po raz drugi. ‒ Nie mogę tego słuchać ‒ mówiąc, zasłoniła uszy dłońmi. Brad gorzko się zaśmiał. 85

‒ Domyślasz się oczywiście zakończenia tej żałosnej historii. Bridget oznajmiła mi, że nie zniesie ślubu. Chyba dodała też coś o tym, że jestem wspaniałym gościem i na pewno znajdę sobie kogoś godniejszego, i coś o tym, że jeszcze nie jest gotowa, żeby się ustatkować, ale nie jestem pewny, czy dokładnie tak to brzmiało. Po tym, jak Bridget rzuciła tę bombę, reszta wieczoru pozostaje mętnym wspomnieniem. ‒ Domyślam się, że niezbyt dobrze to zniosłeś. ‒ Niestety. Przynajmniej nie w pierwszej chwili. Przez następne dwa dni piłem albo spałem. Byłem w bardzo kiepskim stanie. Ale wtedy niebo się przejaśniło, wyszło słońce i doznałem objawienia. Bridget powiedziała, że jest za młoda, żeby się ustatkować, przyznałem jej rację i pomyślałem, że może ja też jestem na to za młody. Zanim Bridget wycofała się z małżeństwa, planowaliśmy, że zostaniemy w moim mieszkaniu w mieście. Byłem już po trzecim etapie eliminacji w czterech firmach na Manhattanie, zamierzałem wybrać najlepszą ofertę i pracą zasłużyć na tytuł wspólnika, ona dokończyłaby w tym czasie studia magisterskie i mogła spełnić swoje marzenie o zostaniu pisarką. Mielibyśmy jedno lub dwoje dzieci, a potem przenieślibyśmy się na przedmieścia, gdzie razem przybywałoby nam lat. W planach były jeszcze duży dom na terenie zamożnego North Shore i członkostwo w country clubie. Potem wiek średni i emerytura, kiedy dzieci pokończyłyby szkoły. Ot, takie uporządkowane życie, straszliwie podobne do tego, jakie wiedli nasi rodzice. Kiedy przyszło otrzeźwienie, spojrzałem za siebie na własne dokonania. Chodziłem do szkoły średniej w Westbury na Long Island, do college'u w Hofstrze również na Long Island, niedaleko domu rodziców. Poza wyprawą do Europy z rodzicami i samodzielną wycieczką na Stary Kontynent po skończeniu college'u, większą część życia spędziłem na Wschodnim Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. A ponieważ zamiary małżeńskie spaliły na panewce, zapytałem sam siebie, po co zostawać na Manhattanie, 86

skoro cały świat czeka. Dlatego wszedłem w Internet i namierzyłem firmy w Kolorado, Kalifornii, Oregonie i Waszyngtonie. Kiedy Reed, Briggs zaprosili mnie na rozmowę kwalifikacyjną, poleciałem na zachód i wróciłem z ofertą pracy. I oto jestem. ‒ Ale nie wyleczyłeś się jeszcze z Bridget do końca? ‒ Jestem jednak na dobrej drodze. Większość tego, co widzę w Portlandzie nie przypomina mi o niej. To pomaga. Tyle że od czasu do czasu, gdy słyszę jej ulubioną piosenkę w radiu albo widzę w telewizji jakiś stary film, który razem oglądaliśmy, wszystko wraca. ‒ I to właśnie ta rocznica. ‒ Tak. ‒ Czy dlatego zakopałeś się w aktach Clarence'a Little'a? ‒ Czytanie o tej sprawie pomagało mi zapomnieć. ‒ Do czasu, kiedy rozdrapałam ci ranę. Przepraszam. ‒ Nie przepraszaj. Rozmowa o tym też mi pomogła. Zrzucenie tego ciężaru z piersi jest lepsze niż tłamszenie wszystkiego w sobie. ‒ W takim razie cieszę się, że mogłam ci pomóc. ‒ A ty przeżyłaś jakiś tragiczny romans? Ginny pociągnęła łyk piwa. ‒ Nie jestem pewna. ‒ To znaczy... ‒ Mam chłopaka. Studiuje medycynę w Filadelfii. ‒ To kawał drogi stąd. ‒ Rzeczywiście. Odpoczywamy od siebie, żeby się przekonać, czy rozłąka pogłębi nasze uczucie. ‒ Ty to zaproponowałaś czy on? ‒ Jezu, czy nie pytasz o sprawy zbyt osobiste? ‒ Otworzyłem się przed tobą bez reszty. Możesz zrobić to samo. ‒ No więc była to jakby wspólna decyzja. Właściwie on z tym wyszedł, a ja niespecjalnie się sprzeciwiałam. ‒ Od jak dawna chodzicie ze sobą? 87

‒ Od pierwszego roku w college'u. ‒ To naprawdę długo. ‒ Tak, ale ludzie się zmieniają. Poza tym to siedem lat przeżytych razem. W małżeństwie po siedmiu latach pojawia się pierwsza ochota na skok w bok. Coś w tym jest, nie uważasz? ‒ Więc jesteś w Portlandzie, żeby się przekonać, czy ci go brakuje? Uniosła butelkę i skinęła głową. ‒ I...? Ginny wzruszyła ramionami. ‒ Sama nie wiem. Dużo rozmawiamy przez telefon i to jest miłe. Ale wydaje mi się, że on się z kimś spotyka. ‒ Och? Ponownie wzruszyła ramionami. ‒ Matt nie potrafi kłamać. Gorsza sprawa, że guzik mnie to obchodzi. Właściwie wydaje mi się, że czuję ulgę. Może miał rację i powinniśmy zrobić krok naprzód. ‒ Westchnęła. ‒ Czas pokaże. Będę wiedziała w przyszłym tygodniu. Brad się uśmiechnął. ‒ Więc oboje jesteśmy żałosnymi ofiarami losu, co nie? ‒ Mów za siebie, chłopie. Uważam się za osobę, którą czeka w życiu nowa przygoda. ‒ Spojrzała na zegarek. ‒ Widzę też, że już od dawna powinnam spać. Brad wyciągnął rękę w stronę rachunku, ale Ginny była szybsza. ‒ Kupiłeś tłustą pizzę. Teraz ja stawiam. Twoja kolej będzie następnym razem. ‒ Umowa stoi ‒ powiedział Brad, wiedząc, że Ginny jest zbyt stanowcza, żeby mu ustąpić i cieszył się, że miała ochotę na kolejne spotkanie.

10.

Podróż trasą 1-5 z Portlandu do więzienia stanowego w Salem, stolicy Oregonu, trwała godzinę. W czasie jazdy myśli Brada Millera błądziły między czekającym go spotkaniem z Clarence'em Little'em a odbytym dwa dni wcześniej spotkaniem ze Smoczycą. Skończywszy zapoznawanie się Z materiałem, Brad powiadomił Susan Tuchman, że jego zdaniem w przypadku Little'a nie ma punktu zaczepienia, dzięki któremu mógłby z czystym sumieniem wystąpić do sądu apelacyjnego. Zakładał, że starsza wspólniczka każe mu złożyć wniosek o oddalenie apelacji, po wcześniejszym napisaniu listu do skazanego z wyjaśnieniem, że jego roszczenia są bezpodstawne. Żadne jednak z tych działań nie wymagało od Brada, by tłukł się osiemdziesiąt kilometrów do klienta mordercy. Tymczasem Tuchman poleciła mu, żeby pojechał do więzienia i przedstawił swoje konkluzje osobiście. Brad usiłował przekonać szefową, że powinien raczej robić coś konkretnego dla firmy, zamiast marnować całe godziny zamknięty za grubymi betonowymi ścianami z kimś, czyje wyobrażenie o dobrej zabawie ograniczało się do obcinania małych palców u rąk kobietom, które wcześniej zamordował. Smoczycą uśmiechnęła się ‒ zdaniem Brada sadystycznie ‒ i jednocześnie tłumaczyła mu, jak kontakt z klientem pomoże mu rozwijać się jako adwokatowi. 89

O więzieniu Brad wiedział niemal tylko to, co zobaczył na filmach, w których brutalni skazańcy gwałcili się nawzajem pod prysznicem albo brali niewinnych zakładników w trakcie zamieszek. Jedynym przestępcą, z jakim Brad się zetknął był bezczelny chłopak, z którym miał zajęcia wychowania fizycznego w szkole średniej, a który ‒ jak głosiły plotki ‒ poszedł do więzienia za kradzież samochodu mniej więcej po roku od skończenia szkoły. Nie przejmował się specjalnie na myśl o przebywaniu w zamknięciu z psychopatycznymi mordercami, obłąkanymi gwałcicielami i porywczymi handlarzami narkotyków, niemniej perspektywa siedzenia naprzeciwko seryjnego mordercy sprawiała, że czuł się nieswojo. Wychowawca, z którym Brad uzgodnił wizytę u Clarence'a Little'a, zapewnił go, że będzie ich dzieliła szyba kuloodporna i betonowa ściana, ale młody adwokat widział Milczenie owiec i nie do końca wierzył w skuteczność działania stróżów prawa, zwłaszcza gdy chodziło o trzymanie za kratkami naprawdę przebiegłych seryjnych morderców. W nocy przed wyjazdem do zakładu karnego Brad miał bardzo realistyczny sen o sekcji zwłok Laurie Erickson. W części tego koszmaru Laurie leżała na stole w kostnicy, ale w innych jego fragmentach zakrwawiony skalpel lekarza zagłębiał się w ciało mężczyzny niejasno przypominającego Brada. Przerażony Brad budził się kilkakrotnie i za każdym razem, gdy odzyskiwał świadomość, serce waliło mu jak młotem, a pościel była mokra od potu. Kiedy ostatecznie zrezygnował ze spania o godzinie piątej czterdzieści pięć, czuł się wykończony i niespokojny. Parkując przed więzieniem na miejscu wydzielonym dla gości, przypominał kłębek nerwów. Zanim ruszył obsadzonym drzewami chodnikiem, prowadzącym do frontowej bramy więzienia, upewnił się, że dobrze zamknął samochód. Świeciło słońce, było ciepło, wiał słaby wiatr. Po drugiej stronie chodnika stały ładne białe domy, które kiedyś służyły za 90

rezydencje, a teraz zmieniono je w biura więziennego personelu. Byłaby to wręcz idylliczna okolica, gdyby nie pomalowane na kolor żółtka mury, zwieńczone drutem kolczastym i wieżyczki strażnicze obsadzone uzbrojonymi wartownikami, górujące nad uroczymi domami z równo przyciętą murawą. Brad pokonał kilka stopni schodów dzielących go od drzwi, którymi wszedł do poczekalni, wyłożonej zielonymi kafelkami, gdzie stało kilka lichych kanap, obitych tapicerką w kolorze rdzy, wykonanych w więzieniu. Dwóch strażników stało za okrągłym kontuarem umieszczonym pośrodku pomieszczenia. Kiedy podał cel swojej wizyty i pokazał legitymację adwokacką oraz prawo jazdy, poproszono go, żeby usiadł. Dwie przysadziste kobiety zajmowały jedną z kanap. Afroamerykanka i biała. Robiły wrażenie, że się znają. Brad domyślał się, że ich synowie odbywali kary w więzieniu, a one zaprzyjaźniły się w trakcie wcześniejszych odwiedzin. Kobieta po dwudziestce, rugająca chłopca wyglądającego na cztero-, pięciolatka, siedziała na następnej kanapie. Była atrakcyjna, ale miała zbyt mocny makijaż. Chłopczyk kaprysił i wyrywał się z dłoni, która mocno go trzymała. Widać było, że jego matka jest przygnębiona i za chwilę mu przyleje, by zmusić go do posłuszeństwa. Brad wybrał kanapę znajdującą się najdalej od matki i dziecka i czytał notatki, przygotowując się do spotkania. Chłopczyk zaczął wrzeszczeć, przez co trudno było mu się skoncentrować, dlatego poczuł ulgę, gdy jeden ze strażników podszedł do wykrywacza metalu i zawołał po nazwisku Brada i kilka innych osób. Starsze kobiety ruszyły do wykrywacza w momencie, gdy wartownik opuścił miejsce za kontuarem. Matka wzięła na ręce dziecko i stanęła z nim na końcu. Brad do nich dołączył. Kiedy przyszła jego kolej, strażnik kazał mu przed poddaniem się kontroli, zdjąć buty, pasek i opróżnić kieszenie. Po odzyskaniu przez Brada butów i paska, strażnik poprowadził odwiedzających rampą, której koniec zamykała stalowa, 91

przesuwana krata. Eskortujący ich mężczyzna dał znać drugiemu strażnikowi, siedzącemu w rodzaju sterowni. Chwilę później krata przesunęła się na bok z metalicznym zgrzytem, a oni weszli do przedsionka. Kiedy pierwsza brama się zamknęła, druga się otworzyła, a grupa odwiedzających ruszyła za strażnikiem przez krótki korytarz. Czekali potem, aż mężczyzna otworzy grube stalowe drzwi wiodące do sali odwiedzin. Wychowawca siedział na podwyższeniu w jednym z końców ogromnego pomieszczenia, gdzie stało jeszcze więcej kanap zrobionych w więzieniu i rachityczne drewniane stoliki. Przy ścianie ustawiono automaty z zimnymi napojami, kawą i słodyczami. Siwowłosy mężczyzna, powłócząc nogami, podszedł do automatu z kawą. Łatwo było poznać, że jest więźniem, bo skazani nosili niebieskie koszule i dżinsy. Brad czekał, aż kobiety skończą rozmawiać ze strażnikiem, zanim powiedział mu, że jest umówiony na spotkanie z Clarence 'em Little'em. Spodziewał się, że strażnik, słysząc nazwisko jego klienta, będzie pod wrażeniem lub się przestraszy, ale on wyglądał na zwyczajnie znudzonego, gdy dzwonił do oddziału z celami śmierci i prosił o przysłanie Little'a. ‒ Proszę przejść na drugą stronę sali ‒ polecił strażnik, odkładając słuchawkę. ‒ Zanim tu dotrze, minie jakieś piętnaście minut. A może zamiast tutaj woli pan poczekać w separatce? Brad omiótł spojrzeniem obecnych w sali widzeń, gdzie szczerze mówiąc, spodziewał się zastać wytatuowane Anioły Piekieł, psychopatów o dzikim wzroku i ogolonych na łyso głowach, ale żaden z więźniów nie wyglądał groźnie. Kilku mężczyzn siedziało na podłodze i bawiło się z małymi dziećmi. Inni pochylali się nad stolikami i rozmawiali szeptem z żonami bądź dziewczynami. Mimo to jednak Brad czuł się nieswojo w bezpośredniej bliskości z ludźmi, którzy zrobili coś na tyle złego, że zamknięto ich w więzieniu. ‒ Wolałbym poczekać w separatce ‒ odpowiedział strażnikowi. 92

Po drugiej stronie ogólnej sali widzeń znajdowało się inne pomieszczenie przeznaczone na odwiedziny. Rząd okien w dwóch ścianach miał kuloodporne szyby. Za nimi widać było kilku skazanych, zbyt niebezpiecznych, żeby ich wpuścić do sali ogólnej. Odwiedzający ich ludzie siedzieli na składanych krzesłach, a rozmowy prowadzono za pomocą słuchawek telefonicznych. Na końcu dostrzegł dwa pokoje, w których z ledwością mieściło się drewniane krzesło. Strażnik otworzył drzwi do jednego z nich i wpuścił Brada do środka. Krzesło stało przodem do szyby osadzonej w betonowej ścianie, pomalowanej na przepisowy brąz. U dołu szyby zrobiono szczelinę, którą można było przekazywać dokumenty, a niżej umieszczono metalowy parapet, wystarczająco szeroki, by umożliwić pisanie na nim w zeszycie formatu A4. Słuchawka telefoniczna, podobna do tych, które Brad widział w rękach innych odwiedzających więzienie, wisiała przymocowana do ściany. Strażnik wyszedł, a Brad wpatrywał się z niepokojem przez szybę w drzwi prowadzące do identycznego pomieszczenia po drugiej stronie. Do akt nie dołączono żadnego zdjęcia jego klienta, a wyobraźnia Brada wykreowała mordercę, będącego zlepkiem Hannibala Lectera, Jasona i Freddy'ego Kruegera. Mężczyzna, którego dwóch strażników wprowadziło do pokoju widzeń, mierzył metr siedemdziesiąt osiem, był szczupły i z wyglądu przypominał księgowego. Brązowe włosy miał starannie uczesane z wyraźnie widocznym przedziałkiem. Gładka skóra i mały, niewyróżniający się niczym nos, dopełniały obrazu. Szaroniebieskie oczy taksowały Brada przez szkła drucianych okularów, podczas gdy strażnicy rozkuwali go z kajdanek na nogach i rękach. Jeden z klawiszy trzymał w rękach papierową teczkę. Jej brzegi były sfatygowane, pokrywało ją pismo. Strażnik oddał teczkę Little'owi. Ani Brad, ani jego klient nie odezwali się słowem, dopóki byli przy nich strażnicy. Gdy zamknęły się za nimi drzwi, Little przysunął 93

krzesło bliżej słuchawki i usiadł. Położył teczkę przed sobą na parapecie i wziął do ręki słuchawkę. Brad poczuł, jak żołądek mu się kurczy. ‒ Panie Little, nazywam się Brad Miller ‒ odezwał się w nadziei, że klient nie usłyszy drżenia w jego głosie. ‒ Jestem adwokatem w firmie Reeda, Briggsa, Stephensa, Stottlemeyera i Comptona z Portlandu. Kancelaria została poproszona, by zająć się pańskim odwołaniem. Little uśmiechnął się. ‒ Pańska firma cieszy się doskonałą opinią, panie Miller. Pochlebia mi, że sąd wyznaczył do reprezentowania mnie Reeda, Briggsa. I doceniam również fakt, że mimo nawału obowiązków znalazł pan czas, żeby mnie odwiedzić. Napięcie Brada trochę zmalało, Little okazał się uprzejmym człowiekiem. ‒ Jest pan naszym klientem ‒ odpowiedział Brad wspaniałomyślnie. ‒ Poza tym sam nie mógłby pan przyjść do naszej kancelarii, prawda? ‒ zapytał z uśmiechem w nadziei, że odrobina humoru złagodzi ponure otoczenie. Little wykrzywił usta. ‒ Chyba nie. Brad zaczynał się odprężać. Może mimo wszystko nie będzie aż tak źle. Ale wtedy przypomniał sobie, że nie przekazał jeszcze złych wiadomości seryjnemu mordercy siedzącemu po drugiej stronie szyby. ‒ Przyjechałem do Salem, żeby porozmawiać o problemach, jakie mam z pańską sprawą ‒ powiedział dyplomatycznie na początek. ‒ Jakich problemach? ‒ No cóż, pańskie odwołanie bazuje na zarzuceniu adwokatowi niekompetencji. Little kiwnął głową. 94

‒ Ale sędzia prowadzący rozprawę nie zgodził się z panem, co do opinii o adwokacie reprezentującym pana na procesie. ‒ Mylił się. ‒ Ach tak, wiem. To pańskie zdanie, ale mamy pewien kłopot. Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych wydał uzasadnienie wyroku w sprawie nazywanej „Strickland przeciwko stanowi Washington”. W tamtym przypadku stwierdzono, iż... pozwoli pan, że zacytuję ‒ powiedział Brad i wyciągnął kopię uzasadnienia ze swoich akt ‒ „Sąd, uznając zażalenie na niekompetencję, musi osądzić słuszność działania obrońcy na podstawie faktów dotyczących tej konkretnej sprawy, postrzeganych jednak jak w chwili, gdy adwokat wykonywał swoje obowiązki. Skazany podsądny zgłaszający zażalenie na niekompetencję obrony musi wskazać działania lub zaniechania obrońcy, które można byłoby uznać za wynik braku racjonalnego profesjonalnego podejścia. Sąd w takim przypadku musi ustalić czy, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, wskazane działania lub zaniechania, nie mieściły się w ramach profesjonalnie, kompetentnie prowadzonej obrony...”. ‒ Czytałem „Stricklanda” ‒ wtrącił Little. ‒ To dobrze. W takim razie rozumie pan, że nie może pan tak po prostu oskarżać swojego adwokata, że spieprzył sprawę. Musi pan powiedzieć sądowi bardzo precyzyjnie, co takiego zrobił, że można mu zarzucić nieskuteczność obrony. ‒ Tak zrobiłem. Powiedziałem adwokatowi, że mam alibi na czas, kiedy Laurie Erickson została uprowadzona i zamordowana, a on w ogóle się tym nie zajął. ‒ W porządku, i to jest właśnie nasz problem. Nie ulega wątpliwości, że pański obrońca miał obowiązek sprawdzenia wszystkich faktów w pańskiej sprawie, które potwierdzałyby pańskie alibi ‒ i zeznał, że powiedział mu pan o swoim alibi ‒ ale dodał też, że nie zapoznał go pan z żadnymi faktami, które mogłyby je potwierdzać. Przeczytałem transkrypcję taśm z rozprawy apelacyjnej. Sędzia 95

spytał pana, gdzie pan wtedy był, a pan migał się od odpowiedzi. Dlatego wydaje mi się, że w sumie nie mamy szans na wygranie pańskiego odwołania, bo sędzia sądu apelacyjnego powie najprawdopodobniej, że nie przedstawił pan odpowiednich dowodów na to, że pański obrońca zrobił coś źle. ‒ Nadal chcę się odwoływać. ‒ Może nie wyraziłem się wystarczająco jasno, panie Little. Czytałem transkrypcję zapisu z taśmy z rozprawy. Potem długo badałem akta. Następnie skonsultowałem się z innymi adwokatami z firmy. Wszyscy są zdania, że nie ma pan szans na wygraną. Prowadzenie pańskiej sprawy będzie zupełną stratą czasu. Little już się nie uśmiechał. ‒ Jak dawno temu skończył pan prawo, panie Miller? ‒ Och, nie tak dawno. ‒ Ile spraw kryminalnych pan prowadził? ‒ Właściwie to jest mój pierwszy raz. ‒ Tak myślałem. ‒ Little pokiwał głową. ‒ Proszę mi jednak powiedzieć, czy nadal jest pan na tyle świeży w wybranym przez siebie zawodzie, żeby wierzyć w sprawiedliwość? ‒ Tak, jasne. ‒ Zakładam w takim razie, że nie aprobuje pan sytuacji, kiedy niewinny człowiek jest wrabiany w coś, czego nie zrobił. ‒ Oczywiście, że nie. ‒ I nie chciałby pan, żeby na człowieku wykonano wyrok za przestępstwo, którego nie popełnił? ‒ Nikt by tego nie chciał. ‒ Osoba, która zamordowała Laurie Erickson mogłaby mieć inne zdanie. Brad zmarszczył brwi. ‒ Czyżby chciał pan powiedzieć, że nie zabił pan Laurie Erickson? 96

Little nie spuszczał wzroku z Brada i pokiwał wolno głową. ‒ Więc naprawdę ma pan alibi na czas, kiedy zniknęła? ‒ zapytał Brad, choć nie wierzył w ani jedno słowo z zapewnień klienta. ‒ Tak, mam. ‒ Dlaczego zatem robi pan z tego taką tajemnicę? Skoro dysponował pan dowodami, które mogły doprowadzić do pańskiego uniewinnienia, czemu nie powiedział pan wszystkiego adwokatowi w czasie procesu albo nie wyjaśnił tego sędziemu w trakcie rozprawy? ‒ To trochę skomplikowane. ‒ Proszę posłuchać, nie chciałbym, żeby odebrał to pan jako zarzut, ale najwyraźniej zbywa pan moje pytania w taki sam sposób, w jaki unikał pan podania odpowiedzi sędziemu w czasie rozprawy. Jeśli nie będzie pan wobec mnie uczciwy, nie zdołam panu pomóc. ‒ Na tym polega mój problem, panie Miller. Istnieje świadek, który mógłby kompletnie oczyścić mnie z zarzutów, ale powiązanie mnie z nią, wplątałoby mnie w inne przestępstwo. ‒ A co ma pan do stracenia, panie Little? Jest pan w celi śmierci nie tylko za zamordowanie Laurie Erickson. Został pan skazany na śmierć za dwa inne morderstwa. Sąd Najwyższy utrzymał w mocy te wyroki w tydzień po pańskiej rozprawie apelacyjnej. Nawet jeśli wygrałbym dla pana tę sprawę, i tak czeka pana egzekucja. ‒ Ale nie za coś, czego nie zrobiłem. To sprawa honoru, panie Miller. ‒ W porządku, domyślam się, że nie chce pan, żeby to uszło płazem komuś, kto pana wrabia. Nie rozumiem jednak, dlaczego nie zdradził pan adwokatowi szczegółów swojego alibi, jeżeli uważa je pan za takie mocne. Wszystko, co by mu pan powiedział, pozostałoby tajemnicą zawodową, nawet gdyby przyznał się pan do innego przestępstwa. ‒ Zakładam, że to stosuje się również do pana? 97

‒ Tak. Jestem pańskim adwokatem, dlatego wszystko, czego się od pana dowiem, jest objęte klauzulą poufności. Jeśli powie mi pan o przestępstwie, które pan popełnił, prawo zakazuje mi zdradzenia tej tajemnicy komukolwiek. Jestem pewny, że pański obrońca na tamtym procesie mówił panu to samo. Dlaczego zatem nie podał mu pan nazwiska tego świadka? ‒ Bo ten adwokat to idiota. Byłem zdany w sądzie na kompletnego nieudacznika. Nie wierzyłem, że zrobi, co trzeba, jeśli mu wszystko wyznam. Poza tym moje pozostałe sprawy były w sądzie apelacyjnym, dlatego do czasu poznania wyniku ich rozpatrzenia, nie chciałem wplątywać się w następne przestępstwo. Little zawahał się. Brad widział, że mężczyzna prowadzi coś w rodzaju walki wewnętrznej. ‒ Jest jeszcze coś ‒ oznajmił. ‒ Żeby udowodnić moją niewinność, musiałbym rozstać się z kilkoma ważnymi dla mnie pamiątkami. Nie mogłem ich przekazać tamtemu debilowi. Teraz jednak wygląda na to, że już nigdy ich nie zobaczę, no chyba tylko w sądzie, gdzie będą stanowiły dowód. Dlatego nic nie stracę, jeśli panu o nich powiem. ‒ Dopiero co się poznaliśmy, panie Little. Na jakiej podstawie uważa pan, że jestem choć trochę mądrzejszy od pańskiego poprzedniego obrońcy? ‒ Ponieważ kancelaria Reeda, Briggsa, Stephensa, Stottlemeyera i Comptona uznała, że się pan nadaje, a tam nie zatrudnia się idiotów. Brad westchnął. ‒ Doceniam pańskie zaufanie, ale może być już za późno na to, żebym był w stanie panu pomóc. Prowadzę sprawę pańskiego odwołania. Apelacja bazuje na wyroku z sądu niższej instancji. Nie możemy przekazać nowych dowodów do Dziewiątego Wydziału. ‒ A jeśli mógłby pan udowodnić, że jestem niewinny? Odpowiednie władze wysłuchają adwokata z kancelarii Reeda, Briggsa. 98

Gdyby policja została przekonana, że nie zabiłem Laurie Erickson, gubernator by mnie ułaskawił, prawda? ‒ Nie mam pojęcia. Jestem dobry w gromadzeniu informacji, dlatego zresztą przydzielono mi pańską sprawę, ale niezbyt dobrze się znam na prawie karnym i jego procedurach. Prawdopodobnie jest jednak jakiś sposób, żeby panu pomóc, jeżeli umożliwi mi pan udowodnienie, że nie popełnił pan tego morderstwa. Little milczał przez chwilę. Brad niemal słyszał, jak zastanawia się, czy zaufać nowemu obrońcy. ‒ Dobrze, zaryzykuję. W tym momencie, jak słusznie pan zauważył, nie mam nic do stracenia. ‒ Little pochylił się do przodu. ‒ W nocy, kiedy Laurie Erickson została porwana i zabita, byłem z kimś. ‒ Już pan to mówił, ale potrzebne mi jest nazwisko i sposób skontaktowania się z tą osobą. ‒ Nazywa się Peggy Farmer. Brad zanotował nazwisko w służbowym notatniku. ‒ Wie pan, gdzie mogę ją znaleźć? ‒ zapytał. ‒ Tak, wiem. Jest w Parku Narodowym Deschutes, mniej więcej osiem kilometrów od parkingu na kempingu Reynoldsa. W noc, kiedy zdaniem policji porwałem Erickson, patroszyłem Peggy. Żołądek przewrócił się Bradowi na drugą stronę. Bał się, że zwymiotuje. Little zauważył oznaki jego samopoczucia i uśmiechnął się. ‒ Obozowała z chłopakiem. Zapuścili się głęboko w las, bardzo usportowiona para. Poszedłem za nimi, załatwiłem jej przyjaciela, kiedy spał, a potem zabawiałem się z Peggy, aż mi się to znudziło. Sprawa się komplikuje, bo nigdy nie odnaleziono ciał. Uznano oboje za zaginionych. Zorganizowano nawet poszukiwania, ale bardzo dobrze ich ukryłem. ‒ Panie Little ‒ odezwał się Brad, usiłując opanować drżenie głosu ‒ skoro Farmer nie żyje, w jaki sposób może panu pomóc 99

jako świadek obrony? ‒ Słyszał pan o mojej kolekcji paluszków? Brad potwierdził ruchem głowy, bał się, że nie może zaufać własnemu głosowi. Żółć podchodziła mu do gardła. ‒ Gdyby lekarz sądowy zbadał moją kolekcję, znalazłby palec należący do Peggy, ale nie byłoby tam palca Erickson. Obraz słoika z zakrętką wypełnionego małymi palcami pojawił się w wyobraźni Brada, on sam zaś czuł, że za chwilę zemdleje. ‒ Koleżanka Peggy, z którą dzieliła pokój, powie panu, że Peggy i jej chłopak pojechali na wycieczkę w środę po południu i mieli wrócić do domu w piątek wieczorem, bo na sobotę byli zaproszeni na ślub. Pracowałem przez czwartek i piątek. Gdybym zabił Peggy, musiałoby to nastąpić w środę, a Laurie została uprowadzona w środę wieczorem. Nie mógłbym przebywać w dwóch miejscach jednocześnie. To było więcej, niż Brad się spodziewał. Miał przecież opiniować umowy i sprawdzać księgi wieczyste, a nie siedzieć o kilka centymetrów od oszołoma kolekcjonującego małe palce. ‒ Widzę, że to trochę za dużo jak dla pana ‒ powiedział Little. ‒ Może pan poprosić strażnika o trochę wody. ‒ Dobrze się czuję ‒ Brad upierał się, choć wcale tak nie było. ‒ Nie musi pan udawać chojraka, panie Miller. Wszyscy pękamy, kiedy sytuacja nas przerasta. Proszę mi wierzyć, wiedzę o tym mam z pierwszej ręki. ‒ Twarz Little'a przybrała rzewny wyraz. ‒ Niektórzy płaczą i od razu błagają. Inni klną i grożą. Próbują być silni. Ale nawet silni zaczynają błagać, kiedy ból jest zbyt duży. ‒ W porządku ‒ odparł Brad, usiłując zachować godność. ‒ Będę się powoli zbierał. ‒ Przepraszam, jeśli sprawiłem panu przykrość. Muszę jednak przypomnieć panu, że jest pan moim adwokatem i pańskim obowiązkiem jest rzetelnie mnie bronić. Niedopatrzenie czegoś może 100

się skończyć dla pana pozbawieniem praw wykonywania zawodu. ‒ Proszę posłuchać, Little, to sprawa prowadzona przez moją kancelarię. Ja po prostu nad nią pracuję. Napiszę dla pana pozew wyszczególniający kwestie merytoryczne dotyczące pańskiego procesu, ale to wszystko. ‒ Nie wydaje mi się. Umożliwiłem panu udowodnienie mojej niewinności. Jeśli się pan tym nie zajmie, złożę zażalenie na pana do rady adwokackiej, wytoczę panu proces i pójdę z tym do prasy. Powiem, że pan mi nie pomógł, bo się pan za bardzo wystraszył. Jak pan myśli, takie nagłośnienie pomoże panu w karierze? ‒ Ani zażaleniem, ani procesem nic pan nie zyska. ‒ Może, ale z mojego powodu znajdzie się pan na pierwszych stronach gazet. Nikt nie chce mieć tchórza za adwokata. Niech pan przemyśli to, co panu właśnie powiedziałem, a potem skontaktuje się ze mną, a ja wtedy wyjawię panu, gdzie są moje cudowne pamiątki. ♦♦♦

Brad wrócił do samochodu zupełnie oszołomiony, a podczas jazdy do Portlandu miał kłopoty z koncentracją. W jego wyobraźni pojawiały się na zmianę obrazy kolekcji odciętych palców i poćwiartowanych zwłok Peggy Farmer. Był zły na Little'a za wciągnięcie go w tę sytuację, odczuwał irracjonalny strach, że więzień ucieknie z celi śmierci i będzie go torturował, by na koniec zabić, a jednocześnie zżerała go ciekawość, na ile twierdzenia klienta były prawdziwe. Bo też kogo łatwiej wrobić w zabójstwo niż seryjnego mordercę? Nikt nie potraktuje przecież serio protestów obłąkanego zabójcy. W połowie drogi Brad zadzwonił z komórki. ‒ Ginny Striker ‒ odezwał się głos po kilku dzwonkach. ‒ Cześć, mówi Brad. Brad Miller. ‒ Cześć, co się dzieje? 101

‒ Masz chwilę, żeby wypić ze mną kawę? ‒ Jestem trochę zajęta. Paul Rostoff dał mi robotę na szybko. ‒ To ważne. Rozpaczliwie potrzebuję rady. Przez chwilę panowała martwa cisza, Brad wstrzymał oddech. Zatelefonował do Ginny, bo była bardzo bystra i umiała trafnie ocenić sytuację. Poza tym nikt inny z firmy, komu mógłby się zwierzyć, nie przychodził mu do głowy. ‒ Chyba nic się nie stanie, jak zrobię sobie przerwę. ‒ Możesz się spotkać ze mną w kawiarni na rogu Broadwayu i Washingtona? ‒ Brad, jesteśmy w Portland. Z mojego okna widzę milion miejsc, gdzie moglibyśmy wypić kawę. Dlaczego nie mielibyśmy się spotkać gdzieś bliżej kancelarii? ‒ Nie chcę ryzykować, że wpadniemy na kogoś znajomego. ‒ O co chodzi, Brad? ‒ Powiem ci za dwadzieścia pięć minut. ♦♦♦

Ginny siedziała nad kawą z mlekiem na tyłach kawiarni, kiedy Brad się tam zjawił. Pomachał do niej, zamówił czarną kawę i przyniósł ją do stolika. Dorastał na czarnej kawie bez dodatków i dopiero przyuczał się do wszelkich latte, cappuccino i innych wymyślnych kaw, od których portlandczycy zdawali się uzależnieni. ‒ Czuję się jak Mata Hari ‒ powiedziała Ginny, gdy Brad usiadł. ‒ Po co ta cała tajemniczość? Brad rozejrzał się wkoło, bo chciał być pewny, że nikogo z kancelarii nie ma w kawiarni. ‒ Chciałbym zdradzić ci poufną informację, którą właśnie przekazał mi klient. Oboje pracujemy dla Reeda, Briggsa, więc i do nas stosuje się zasada poufności w relacjach adwokat-klient, prawda? ‒ Tak, ja przynajmniej tak to rozumiem. ‒ Wspominam o tym, bo nie wolno ci będzie nikomu powiedzieć o tym, czego się ode mnie dowiesz. 102

Ginny zrobiła znak krzyża na piersi. ‒ Jak Pana Boga kocham albo niech skonam ‒ oświadczyła, uśmiechając się. ‒ To nie jest śmieszne. ‒ Przepraszam, ale jesteś taki poważny. Pomyślałam, że rozładuję trochę atmosferę. ‒ Nie będzie ci do śmiechu, kiedy usłyszysz, co mam do powiedzenia. Wracam właśnie ze spotkania w więzieniu stanowym z Clarence'em Little'em. ‒ Jaki on jest? ‒ zapytała Ginny zaciekawiona. ‒ Gorszy niż przypuszczałem ‒ odpowiedział Brad. A potem zrelacjonował jej przebieg wizyty. Rzeczywiście nie uśmiechała się już, kiedy skończył. ‒ Twoim zdaniem wyznał ci prawdę? ‒ spytała Ginny. ‒ Nie wiem. Ten facet to popapraniec. Kiedy opowiadał mi o ćwiartowaniu zwłok tej biednej dziewczyny, na jego twarzy nie pojawił się nawet ślad jakichś emocji. Myślałem, że zwymiotuję. Jestem przekonany, że mój stan go bawił. Little jest nienormalny i to sadysta. ‒ Ale jest też kłamcą? ‒ Nie mam pojęcia, gdybym jednak musiał się zakładać, stawiałbym na to, że mówił prawdę. Wydawał się naprawdę urażony tym, że zarzuca mu się czyn, którego, jak utrzymuje, nie popełnił. I z uporem godnym lepszej sprawy żąda udowodnienia swojej niewinności, choć nic mu z tego nie przyjdzie, przecież i tak zostanie stracony. ‒ Po co mnie tu ściągnąłeś? ‒ zapytała Ginny. ‒ Bo nie wiem, co robić. Polecono mi zbadanie tej sprawy i napisanie odwołania. Nie ma to nic wspólnego z udowodnieniem, że jest niewinny. Zresztą z punktu widzenia prawa jego wina lub jej brak nie mają znaczenia dla Dziewiątego Wydziału. Sąd interesuje tylko, czyjego obrońca był niekompetentny. Nawet jeśli odnajdę te 103

palce, sąd nie uzna ich za dowód. ‒ Więc tego nie rób. Napisz jedynie apelację. ‒ Mogę się do tego ograniczyć? Jestem jego obrońcą. Czy wykazałbym się niekompetencją, gdyby Little dał mi dowód swojej niewinności, a ja nic bym z tym nie zrobił? A jeśli rzeczywiście odpuszczę to sobie, a on pójdzie do gazet? Jak zostałoby to przyjęte w kancelarii? ‒ Tego akurat mogę się domyślać ‒ odpowiedziała Ginny. ‒ Właściciele nie lubią złej prasy. Zniechęca to nadzianych klientów do pakowania forsy do sejfu firmy. Pewnie rzuciliby cię na pożarcie. ‒ Tak właśnie myślałem. Ale z drugiej strony bardziej by im się podobało, gdybym doprowadził do uniewinnienia najpaskudniejszego mordercy w najnowszej historii Oregonu? ‒ Dobre pytanie. Mogliby przynajmniej twierdzić, że Reed, Briggs walczy o swoich klientów niezależnie od tego, jak bardzo są zdegenerowani. To zjednałoby im sympatię firm tytoniowych i nafciarzy. ‒ Uważasz więc, że powinienem spróbować i poszukać tych palców? ‒ Brzmi znacznie ciekawiej niż próby zrozumienia przepisów podatkowych, które dali mi do studiowania. I jest jeszcze coś, nad czym powinieneś się zastanowić. Co będzie, jeśli on rzeczywiście jest niewinny, a tobie uda się to udowodnić? Stałbyś się sławny. Mógłbyś zdobyć rozgłos wystarczający do przyciągnięcia klientów do firmy i przyśpieszyć swój awans na wspólnika. A potem to ty dawałbyś w piątek o siedemnastej akta liczące tysiąc stron stażyście z planami na weekend. Czy to nie byłoby fantastyczne? Brad westchnął. ‒ Proszę, bądź poważna. Przez całą tę sprawę łeb mi pęka z bólu. ‒ Mówię, żebyś to zrobił. Zarzuć Little'owi blef. Poproś go, żeby 104

ci powiedział, gdzie ukrył palce. Jeśli będzie leciał z tobą w kulki, rozwiąże ci ręce. ‒ A jeśli nie będzie ze mną pogrywał? ‒ To je wykopiesz. Nawet pojadę z tobą. Będę twoją zaufaną pomagierką. Brad nagle stał się podejrzliwy. Ginny wydawała się odrobinę za bardzo entuzjastycznie nastawiona. Zmrużył oczy, kiedy się jej przyglądał. ‒ Zaraz, zaraz. Dlaczego nagle tak bardzo zależy ci, żeby się wciągnąć w moją sprawę? Ginny zarumieniła się zawstydzona. Brad pomyślał, że wygląda z tym przeuroczo. ‒ Po naszej rozmowie zainteresowałam się morderstwem Laurie Erickson ‒ wyznała. ‒ Znasz Jeffa Hastingsa? ‒ zapytała, wymieniając nazwisko innego adwokata stażysty. ‒ Jasne. Kilka razy graliśmy w tenisa. ‒ Jeff wychował się w Portlandzie, skończył tu prawo, a jego starzy są nadziani. Należą do odpowiednich klubów i znają wszystkich, mają koneksje polityczne, dlatego Jeff słyszał mnóstwo plotek o Christopherze Farringtonie, który był wtedy gubernatorem. ‒ O jakie plotki chodzi? Ginny pochyliła się do przodu i zniżyła głos. ‒ Chodziły słuchy, że Farrington miał romans z Laurie Erickson. ‒ Co! Nie wierzę. Ona była jeszcze dzieckiem. ‒ A czy wiesz, kogo określa się jako starego świntucha? ‒ spytała Ginny z pobłażliwym uśmieszkiem. Tym razem to Brad się zarumienił. ‒ Nie jestem idiotą, Ginny, ale nie uważasz, że media wyciągnęłyby to natychmiast, kiedy Farrington kandydował w wyborach prezydenckich? ‒ Zadałam Jeffowi to samo pytanie. Odparł, że Farrington wykręcił się z tego. Ludzie gadali o ich romansie, ale wszyscy nabrali wody 105

w usta po zabójstwie Erickson. Jedna z plotek mówiła, że matka Laurie została opłacona. Powiedzmy, że dużo pieniędzy zmieniło właściciela. ‒ Myślałem, że Farrington był biedny. Skąd wytrzasnąłby wystarczająco dużo kasy, żeby przekupić matkę, której córka została zamordowana? ‒ Farrington miał bogatych popleczników, ale oczywistym źródłem pieniędzy była chyba jego żona. Rodzina Claire Farrington jest zamożna. Meadowsowie dorobili się na rolnictwie we wschodnim Oregonie. Przerzucili się potem na handel japońskimi samochodami i wyłożyli kapitał początkowy dla kilku firm z branży zaawansowanych technologii, które odniosły sukces. Po ich zaręczynach, rodzina doktor Farrington sfinansowała pierwszy start Christophera w wyborach do władz stanowych. Gdyby trzeba było ratować karierę męża, Claire znalazłaby pieniądze. ‒ Czy są jakieś dowody na to, że Farrington miał romans, coś konkretnego? ‒ Jeff mówił, że nie ma, ale dodał też, że jeśli Farrington pieprzył Erickson, nie byłby to pierwszy raz, kiedy uganiał się za młodym, świeżym ciałem. Brad skrzywił się. ‒ Naczytałaś się za dużo harlekinów. ‒ Może je umiejętnie bajerował. Jeff mówił, że mniej więcej rok przed startem w wyborach do senatu, Farrington mógł mieć sprawę za siedemnastoletnią dziewczynę kontuzjowaną w wypadku na nartach. Istnieje domniemanie, że pojechał do niej limuzyną z kierowcą, samochód był pełen szampana i kto wie czego jeszcze, a potem zabawiał się z nią na tylnym siedzeniu. ‒ Skąd pochodzą te wszystkie informacje? ‒ Od szofera. Jeff mówił, że ten kierowca Farringtona był tak oburzony, że poszedł na policję. Prawdopodobnie jednak rodzice nie pozwolili dziewczynie rozmawiać z policją, dlatego nie postawiono mu żadnych zarzutów. Wszyscy uważają, że zapłacił im 106

Chuck Hawkins, siepacz Farringtona. Brad upił łyk kawy i dumał nad ekscytującymi rewelacjami, które Ginny właśnie mu przekazała. Im dłużej rozmyślał, tym mocniej marszczył brwi. ‒ Zatem ‒ odezwał się w końcu ‒ zgodnie z twoją teorią prezydent Stanów Zjednoczonych zamordował opiekunkę do dziecka, żeby nie rozpowiadała o ich romansie. ‒ Hawkins mógł to zrobić za niego. Jeff spotkał się z Hawkinsem kilka razy. Mówił, że ten gość jest przerażający. Był kiedyś dowódcą jakiegoś oddziału specjalnego w wojsku i do dzisiaj strzyże się jak komandos. Podobno jest z Farringtonem bardzo związany. Chodzą słuchy, że nie ma takiej rzeczy, której Hawkins nie zrobiłby, żeby chronić prezydenta i pierwszą damę. ‒ Dobra. To mnie przerasta. Nie zamierzam oskarżyć prezydenta o morderstwo. Nie dość, że wylaliby mnie z kancelarii, to do końca życia nie znalazłbym już pracy. ‒ A kto mówi, że musisz oskarżać prezydenta o morderstwo? Nie uważałeś na zajęciach z prawa karnego? Kiedy bronisz kogoś oskarżonego o przestępstwo, nie musisz udowadniać, kto je naprawdę popełnił. Wystarczy jedynie pokazać, że istnieją uzasadnione wątpliwości dotyczące winy twojego klienta. Do policji należy aresztowanie zabójcy Laurie Erickson, jeśli zdołasz ich przekonać, że Little tego nie zrobił. Brad rzeczywiście niezbyt przejmował się zajęciami z prawa karnego i zapomniał, że jego obowiązki wobec Clarence'a Little'a nie obejmują wskazania prawdziwego mordercy, mimo że tak właśnie postępują adwokaci w filmach i thrillerach prawniczych. ‒ Masz rację ‒ odpowiedział z ulgą. A potem przybrał poważny wyraz twarzy. ‒ Nie dziel się z nikim teorią o Farringtonie. Mogłabyś mieć kłopoty. ‒ Nie jestem kretynką, Brad. Poza tym bawiłam się jedynie w adwokata diabła. Nie mam pojęcia, kto zabił Laurie Erickson. Nadal 107

jednak chcę ci pomóc sprawdzić, czy w upieraniu się Little'a, że jest niewinny, tkwi ziarno prawdy. ‒ Sam nie wiem. ‒ Daj spokój, proszę. Robota, którą mi dają jest strasznie nudna. Chcę popracować nad jakąś ekscytującą sprawą. Brad zmarszczył czoło. ‒ Muszę się zastanowić. ‒ Bez wątpienia. ‒ Doceniam twoje rady i dzięki za informacje, które mi przekazałaś. ‒ Nie ma problemu. ‒ Daj mi dzień, dwa na rozpracowanie tego. ‒ Masz tyle czasu, ile chcesz. Ale pamiętaj o jednym. Jeśli Little jest niewinny, a ty będziesz stał z założonymi rękami i nic nie zrobisz, pomożesz wywinąć się prawdziwemu mordercy.

CZĘŚĆ TRZECIA

ROZPRUWACZ Waszyngton

11.

Keith Evans był wykończony. Jako agent dowodzący grupą specjalną do rozpracowania sprawy Waszyngtońskiego Rozpruwacza miał swoim zaangażowaniem dawać przykład podwładnym mu agentom FBI. Poprzedniego wieczoru wczołgał się do łóżka po północy. Teraz dochodziła piąta rano, a on znowu był na nogach, nieprzytomny, z zaczerwienionymi oczami i nie starczyło mu nawet czasu na prysznic przed wyjazdem do miejsca ostatniej potwornej zbrodni Rozpruwacza ‒ tym razem był to kubeł na śmieci w uliczce za chińską restauracją w Bethesda w stanie Maryland. Sztab grupy specjalnej został o tym powiadomiony w chwili, gdy miejscowa policja ustaliła, że chodzi o kolejną ofiarę Rozpruwacza. Evans żałował, że policja w Bathesda wykazała się taką kompetencją; gdyby nie to, mógłby jeszcze trochę pospać. Drań miał przynajmniej na tyle przyzwoitości, że zostawił ciało kilka kilometrów od domu Evansa. Po znalezieniu miejsca do zaparkowania jedną przecznicę dalej od miejsca zbrodni, Evans wypił łyk z termosu i skrzywił się. Był zbyt zajęty, żeby zaparzyć świeżą kawę, a całodniowa zawartość termosu podgrzana w mikrofalówce ledwie nadawała się do picia. Kiedy szedł chodnikiem, wiatr rzucił ku niemu stronę gazety. Zmęczenie sprawiło, że zapatrzył się na informacje sportowe i z trudem oderwał od nich wzrok. Evans potrząsnął głową, żeby klarownie 111

myśleć. Sprawa Rozpruwacza wykańczała go. Gdy patrzył w lustro, nie widział już twarzy wypoczętego detektywa z Omahy, który dokonał przełomu w sprawie seryjnego mordercy. Dowodzący wtedy grupą specjalną agent FBI polował na tego zabójcę od trzech lat, ale pod wrażeniem spektakularnych dokonań Evansa jako detektywa, namówił go, żeby zatrudnił się w urzędzie. Kiedy Evans rozpoczął szkolenie w Quantico, miał dwadzieścia dziewięć lat, metr osiemdziesiąt pięć, popielatoblond czuprynę i używał wyjątkowo kleistego żelu do włosów. Jego skóra była gładka i napięta, spojrzenie niebieskich oczu świdrujące. Teraz dobiegał czterdziestki i tamtego młodego mężczyznę przypominał jedynie z daleka. We włosach pojawiły się pasemka siwizny, a kiedy zdejmował okulary, których potrzebował do czytania, widać było sine kręgi pod oczami. Przytył mniej więcej pięć kilogramów, ramiona trochę mu się zgarbiły. Od tamtej pory nigdy już intuicja nie podszepnęła mu rozwiązań do wyjaśnienia zagadki morderstw, jak wtedy w Nebrasce. Miał oczywiście pewne osiągnięcia, w końcu zrobiono go dowódcą grupy specjalnej w sprawie Rozpruwacza, ale były one wynikiem raczej żmudnej policyjnej harówki niż błyskotliwej dedukcji. Tymczasem długie godziny pracy zrujnowały całkiem udane małżeństwo Evansa i wypaliły go wewnętrznie; nie był w najlepszym stanie do zajmowania się wyjątkowo inteligentnym mordercą. Rozpruwaczowi nie brakowało przebiegłości. Znał procedury policyjne, potrafił zacierać ślady i usuwać dowody. Jak zwykle powtarzano domysły, jakoby zabójcą był policjant albo ktoś, kto chciał nim zostać, jakiś niezadowolony z życia ochroniarz, którego uznano za niezdolnego do służby i dlatego teraz drażnił się z policją, żeby udowodnić, że odrzucenie go było błędem. Niemniej każdy półmózg mógł wejść do Internetu i dowiedzieć się wszystkiego o prowadzonym śledztwie. Prawdą było to, że grupa specjalna nie miała pojęcia, kto krył się za tymi morderstwami, które zaczynały 112

przerażać porządnych mieszkańców Waszyngtonu i jego okolic. Tłum gapiów wyciągających szyje, żeby zobaczyć, co dzieje się na miejscu popełnienia zbrodni, zebrał się już mimo wczesnej pory przy barierce ustawionej u wlotu uliczki pilnowanym przez miejscowego policjanta. Evans przecisnął się między nimi i zatrzymał po drugiej stronie zapory, żeby wpisać się na listę zawierającą nazwiska wszystkich wchodzących na teren objęty śledztwem, łącznie z podaniem godziny ich wejścia i wyjścia. Po uliczce krzątali się technicy dochodzeniowi, gliniarze po cywilnemu i agenci, rozpoznawani po granatowych wiatrówkach z jaskrawożółtymi literami FBI na plecach. Evans wyciągnął parę lateksowych rękawiczek i założył ochraniacze z papieru syntetycznego na buty, choć wiedział, że ślady, jakie zostawi na miejscu zbrodni najprawdopodobniej nie będą miały żadnego znaczenia w porównaniu z tym, czego dokonali w uliczce policjanci, technicy i agenci przez ostatnie kilka godzin, nie wspominając o mieszkańcach, którzy się tu kręcili od czasu, gdy morderca podrzucił tu koszmarny pakunek. Kosz na śmieci stał w połowie ulicy, obok niego leżał worek z ciałem ofiary. Na drugim końcu uliczki czekała furgonetka mająca odwieźć trupa do kostnicy na sekcję zwłok. Obok worka z ciałem stał Arthur Standish, lekarz sądowy hrabstwa i popijał kawę z kubka z logo Starbucks. Evans miał zaufanie do Standisha, który dokonał już szczegółowej sekcji drugiej ofiary Rozpruwacza, zanim urząd włączył się do sprawy. Evans ruszył w kierunku zwłok, ale drogę zastąpił mu zwalisty funkcjonariusz o siwych włosach ostrzyżonych na jeża. ‒ Ron Guthridge z policji w Bethesda ‒ powiedział mężczyzna, wyciągając rękę. ‒ Kierowałem tu akcją, zanim pańscy chłopcy przejęli dowodzenie. ‒ Keith Evans. Dowodzę grupą specjalną FBI. ‒ Wiem ‒ odparł Guthridge, wykrzywiając usta w uśmiechu. ‒ 113

Jest pan gwiazdą telewizji. ‒ Dzięki, że zadzwoniliście tak szybko ‒ rzekł Evans, ignorując jego uszczypliwość. Przy tej sprawie był rodzajem rzecznika prasowego FBI. Koledzy agenci nabijali się z niego, powtarzając, jak źle wypadał na konferencjach prasowych. Teraz musiał znosić jeszcze docinki miejscowych gliniarzy. ‒ Niech mi pan wierzy, z prawdziwą przyjemnością przekazuję wam tę lalunię. ‒ Mamy jakiś dokument tożsamości? Guthridge skinął głową. ‒ Ofiara to Charlotte Walsh, studentka American University. Znamy też jej adres. ‒ I wie pan to, bo znaleźliście dowód osobisty w kontenerze na śmieci pod jej ciałem. Guthridge uniósł brwi. ‒ Tak. Jak się pan domyślił? ‒ Rozpruwacz zawsze zostawia dowody tożsamości ofiar pod ciałami ‒ odpowiedział Evans, żałując, że uległ pokusie popisania się, ale słowa zostały już wypowiedziane. Zmęczenie odbijało się na jego ilorazie inteligencji. ‒ Nie podawaliśmy tego faktu do wiadomości publicznej ‒ dodał szybko. ‒ Ode mnie też nikt się tego nie dowie ‒ zapewnił Guthridge. ‒ Czy ktoś był już w jej mieszkaniu? ‒ spytał Evans. ‒ Nie. Gdy zorientowaliśmy się, że może chodzić o Rozpruwacza, wstrzymałem wszystkie czynności, żeby nie wchodzić wam w paradę. ‒ Doceniam tę uprzejmość. ‒ Jak mówiłem, to pańska laleczka i chętnie ją przekazuję. ‒ Świetny początek dnia ‒ doktor Standish odezwał się do Evansa, kiedy razem z Guthndge'em znaleźli się przy kontenerze na śmieci. ‒ Rankami uwielbiam smród śmieci i zwłoki. 114

Standish zachichotał, a Evans wskazał głową worek z ciałem. ‒ Dlaczego twoim zdaniem mamy tu kolejną ofiarę Rozpruwacza? Standish nagle spoważniał. ‒ Brakuje oczu. Władze nie przekazały również do wiadomości publicznej, że Rozpruwacz wyłupuje ofiarom oczy. Dobrze było opierać się na pewnych faktach, żeby móc odsiać fałszywe tropy. ‒ A co z substancją, którą znajdowaliśmy w ustach? ‒ Nie będę tego wiedział, dopóki nie przeprowadzę sekcji zwłok i nie wyślę próbki do badania. Śladowe ilości jakiejś substancji odkryto w ustach wszystkich czterech ofiar Rozpruwacza, ale pracownicy laboratorium FBI nie potrafili jej zidentyfikować i ustalić przyczyny, dlaczego się tam znajdowała. ‒ Hillerman, przynieś portfel! ‒ Guthridge zawołał do wysokiego, czarnego policjanta, który odpowiadał za ewidencjonowanie dowodów z miejsca zbrodni. Hillerman przyniósł plastikową torebkę z kilkoma przedmiotami w środku, między innymi czarnym skórzanym portfelem od Prądy. Evans wyjął portfel z torebki i sprawdził jego zawartość. Prawo jazdy należało do Charlotte Walsh, był tam też adres miejsca oddalonego o kilka kilometrów od American University. Evans przykucnął i rozsunął zamek worka na ciało. Wiedział, jaki czeka go widok, a jednak przeraziła go potworność tego, co tak zwany człowiek potrafi zrobić drugiemu przedstawicielowi swojego gatunku. Rozpruwacz ubierał swoje ofiary, zanim pozbył się ciała, ale i tak uwaga Evansa skupiła się na czarnych dziurach w miejscach, gdzie powinny błyszczeć oczy biednej dziewczyny i jej szyi, która wglądała tak, jakby dorwało się do niej dzikie zwierzę. Nie było wątpliwości, że śliczna Charlotte ze zdjęcia w prawie jazdy i zmaltretowana młoda kobieta w worku to ta sama osoba. 115

‒ Czy ktoś natrafił w pobliżu na samochód Walsh? ‒ Evans zapytał Guthridge'a. ‒ Nie, ale rozesłaliśmy już informację o poszukiwanym wozie ‒ odpowiedział sierżant. Evans wstał i zapisał w notesie adres z prawa jazdy. Włożył potem portfel z powrotem do torebki z dowodami i podał ją Hillermanowi. ‒ Naprawdę chcę dorwać tego skurwysyna ‒ wymamrotał. ‒ Piję za to ‒ odezwał się Standish i pociągnął łyk kawy. Komórka Guthridge'a zadzwoniła. Policjant odszedł i przyłożył ją do ucha. Po krótkiej rozmowie sierżant wrócił i oznajmił. ‒ Właśnie znaleźli samochód Walsh w odległej części parkingu przy pasażu handlowym Dulles Towne Center. Wozu nie można uruchomić, bo ktoś wymontował akumulator, na siedzeniu kierowcy są ślady krwi. ‒ Zebrał się tłum przy tym aucie? ‒ zapytał Evans. ‒ Nie. Ochroniarz zauważył samochód zaparkowany jeszcze przed otwarciem pasażu i to go zaintrygowało. Kiedy zobaczył krew, zadzwonił do nas. ‒ Wyślę tam zespół techników dochodzeniowych. Ale trzeba go przyholować, jak tylko dadzą na to zielone światło. Niech się pan tym zajmie. ‒ Załatwione ‒ odpowiedział Guthridge. Zanim Evans podszedł ponownie do kontenera na śmieci, porozmawiał chwilę z jednym z techników z ekipy dochodzeniowej. Wstrzymał oddech, kiedy zajrzał do środka, żeby oszczędzić sobie smrodu gnijącej żywności, który i tak było czuć na tyłach restauracji. ‒ Gdzie leżała? ‒ spytał. Hillerman podał mu torbę ze zdjęciami zrobionymi przed usunięciem ciała. Na pierwszym zdjęciu widać było trupa Walsh rzuconego na kilka czarnych worków ze śmieciami. Przerzucił kilka 116

innych fotografii dokumentujących miejsce, gdzie znaleziono ciało, i stan kontenera po wyjęciu z niego zwłok. Wszystkie inne ofiary również znajdowano w kontenerach na śmieci. Evans nie musiał być znawcą literatury angielskiej, żeby domyślić się, czemu służyła symbolika Rozpruwacza. ‒ Nic więcej tu nie zrobię. Możesz zabrać ciało, Art. Doktor Standish dał znak dwóm ludziom. ‒ Pojadę teraz do mieszkania Walsh. ‒ Zadzwonię do ciebie, jak tylko będę miał wyniki. ‒ Dzięki ‒ odparł Evans, czując się dwa razy bardziej zmęczony niż w chwili, gdy znalazł się na tej uliczce. ♦♦♦

Charlotte Walsh mieszkała na czwartym piętrze ośmiopiętrowego bloku będącego częścią zupełnie nowego kompleksu, który łączył w sobie lokale mieszkalne i modne restauracje, drogie sklepy i butiki z oryginalnymi towarami. Kiedy Evans zajechał na miejsce, wiedział już, że dziewczyna była zamożna. Przymierającego głodem studenta nie byłoby stać na apartament w bloku przeznaczonym dla młodych wysokokwalifikowanych ludzi z sześciocyfrowymi pensjami. W trakcie jazdy z miejsca zbrodni Evans zadzwonił do swojej partnerki, Maggie Sparks, i kazał jej przyjechać do mieszkania Walsh. Szczupła, wysportowana kobieta po trzydziestce, ubrana w czarne prążkowane spodnium i w białej męskiej koszuli chodziła nerwowo po chodniku przed wejściem do budynku. Mahoniowe lśniące włosy, wydatne kości policzkowe i ciemna karnacja wskazywały na pochodzenie od rdzennych mieszkańców Ameryki. Rzeczywiście miała w żyłach trochę krwi Czirokezów, ale wśród jej przodków byli również Hiszpanie, Rumuni, Duńczycy i inni, dlatego nie potrafiła określić swojego miejsca w genetycznym rodowodzie ludzkości. ‒ Wyciągnąłem cię z łóżka, przepraszam ‒ odezwał się Evans. 117

‒ Wcale nie jest ci przykro z tego powodu ‒ Sparks odpowiedziała z uśmiechem. ‒ Nieszczęścia uwielbiają chodzić parami. Evans także się uśmiechnął. Lubił Sparks. Pracowała równie ciężko, jak wszyscy z grupy specjalnej, ale udawało się jej zachować poczucie humoru. Parę razy poszli na drinka po pracy, ale nigdy nie odważył się poprosić ją o coś więcej. Lobby było wyłożone marmurem, ciemną boazerią i chromowanym metalem, oświetlały je kinkiety w stylu art déco. Evans szybkim ruchem pokazał legitymację ochroniarzowi siedzącemu za biurkiem. Mężczyzna miał na sobie niebieski blezer i szare spodnie, i wyglądał na ciężarowca. Czarne włosy nosił zaczesane do tyłu. Podejrzliwie przyglądał się dokumentowi Evansa. ‒ Proszę mi podać numer mieszkania Charlotte Walsh ‒ zażądał Evans. ‒ Nie jestem pewny, czy wolno mi udzielać takich informacji, proszę pana ‒ odpowiedział ochroniarz, prężąc ramiona, by nadać sobie groźny wygląd. Evans przeczytał czarne litery na jego złotej plakietce. ‒ Pani Walsh została zamordowana dziś rano, Bob. Jestem przekonany, że nie chciałbyś utrudniać śledztwa w sprawie o zabójstwo. Ochroniarz otworzył szeroko oczy. ‒ Przepraszam ‒ powiedział i zaczął czytać listę lokatorów. Wszelkie ślady jego buńczuczności przepadły. ‒ To siedemset dziewięć. ‒ Czy mieszka sama? ‒ Nie, z koleżanką, Bethany Kitces. Pani Kitces wróciła dwie godziny temu. ‒ Dziękuję. Idziemy na górę. Proszę nie uprzedzać pani Kitces. Sami przekażemy jej złą wiadomość. ‒ Tak, oczywiście. ‒ Ochroniarz wolno kręcił głową. ‒ To straszne. Była uroczym dzieciakiem. 118

‒ Znał ją pan? ‒ zapytała Sparks. ‒ Mówiliśmy sobie dzień dobry. Zawsze była bardzo uprzejma. Podczas jazdy windą na czwarte piętro i w czasie krótkiego spaceru korytarzem wyłożonym drogim dywanem i oświetlonym kolejnymi kinkietami Evans zapoznał Sparks z sytuacją. Zatrzymali się przy czarnych lakierowanych drzwiach z kołatką w formie dekoracyjnej złotej głowy lwa i dzwonkiem. Evans zdecydował się na dzwonek. Czekał cierpliwie, naciskając go trzykrotnie, zanim ktoś zaspanym, nieprzytomnym głosem kazał mu przestać się dobijać. Evans polecił Sparks, by przystawiła legitymację do wizjera. ‒ Pani Kitces ‒ powiedziała Sparks do zamkniętych drzwi ‒ tu agentka specjalna Margaret Sparks. Jestem z FBI i chciałabym z panią porozmawiać. ‒ O czym? ‒ zapytała Kitces. Evans słyszał ton podejrzliwości w jej głosie. ‒ Sprawa dotyczy Charlotte Walsh, pani współlokatorki. ‒ Czy coś się jej stało? ‒ spytała Kitces, tym razem zaniepokojona. ‒ Wolałabym porozmawiać o tym w mieszkaniu, gdzie będziemy miały trochę prywatności. Usłyszeli odgłos otwieranych zamków. W drzwiach stanęła bosa kobieta wyglądająca na niecałe dwadzieścia lat. Miała na sobie spodnie od pidżamy i podkoszulkę z logo American University. Mierzyła nie więcej niż metr pięćdziesiąt. Okrągłą twarz Bethany Kitces otaczały długie, potargane blond włosy, nie była umalowana. Nie ulegało wątpliwości, że właśnie wstała z łóżka, ale widok dwójki agentów FBI podziałał na nią jak filiżanka mocnej espresso. Otworzyła szeroko niebieskie oczy. Evans znalazł się w niewielkim przedpokoju o jasnym parkiecie częściowo zasłoniętym perskim dywanem. Dalej widać było przestronny, ale zagracony salon, umeblowany pokiereszowanym, choć drogim sprzętem. Agent zauważył bardzo dobrą wieżę stereo, wielki 119

telewizor plazmowy wiszący na ścianie niczym abstrakcyjny obraz, czarną skórzaną kanapę i niewielki stolik. Na podłokietniku kanapy leżały spodnie od dresu. Misa z plamami rozpuszczonych lodów stała na stoliku obok otwartej puszki coli. Na podłodze i dwóch skórzanych fotelach poniewierały się ubrania, magazyny o modzie i okładki od CD z nazwami grup popowych, których Evans nie znał. Na półce z książkami obok podręczników ustawiono szmatławe powieścidła. ‒ To agent specjalny Keith Evans. Pracuje ze mną nad sprawą pani Walsh. ‒ Jaką sprawą? Co się stało Lotte? ‒ Może powinna pani usiąść ‒ zaproponowała Sparks, mijając nieufnie nastawioną młodą kobietę i kierując się ku kanapie. Evans powstrzymał się od mówienia, dopóki koleżanka Walsh nie usiadła. Dziewczyna wyglądała na zdenerwowaną. ‒ Przepraszamy, że musieliśmy panią obudzić ‒ powiedziała Sparks. ‒ O ile mi wiadomo, położyła się pani spać kilka godzin temu. Kitces skinęła głową. ‒ Nie było pani w domu przez cały wieczór? ‒ Tak. ‒ Kiedy wyszła pani z mieszkania wczoraj wieczorem? ‒ Kilka minut po siódmej. ‒ Pani Walsh była wtedy w domu? ‒ Nie, ona wyszła około czwartej. ‒ Czy wie pani, dokąd poszła? ‒ Nie. Powiedziała jedynie, że ma coś do załatwienia. ‒ A gdzie pani była? ‒ O co tu chodzi? Czy coś się stało Lotte? ‒ Kitces zapytała ponownie. ‒ Za chwilę zaspokoję pani ciekawość ‒ odezwała się Sparks. ‒ Ale najpierw muszę znać pani odpowiedzi. 120

Sparks zauważyła, że dziewczyna zgarbiła plecy i trzymała na udach mocno zaciśnięte dłonie. ‒ Byłam z moim chłopakiem. Zostaliśmy u niego w mieszkaniu. Wróciłam dopiero koło piątej. ‒ Dlaczego nie została pani do śniadania? ‒ dopytywała się Sparks. Kitces spiekła raka. ‒ Pokłóciliśmy się. Wściekłam się i wyszłam. ‒ Może nam pani powiedzieć, jak nazywa się ten chłopak? ‒ Barry Sachs. Czy teraz powiecie mi wreszcie, co się stało Charlotte? ‒ Mam niestety złe wieści, Bethany ‒ Sparks odezwała się łagodnie. ‒ Pani przyjaciółka nie żyje. Zamordowano ją zeszłej nocy. Kitces zamurowało. ‒ Czy ona nie żyje? ‒ Przykro mi, ale tak. Kitces zamarła na sekundę, a potem pochyliła się i zaczęła szlochać. Sparks szybko się do niej przysunęła i pocieszając, otoczyła ją ramieniem. ‒ Już dobrze ‒ mówiła kojącym głosem. Evans poszedł do kuchni i napełnił szklankę wodą. Kiedy wrócił, dziewczyna nie płakała już tak głośno. Sparks wzięła od niego szklankę i pomogła Bethany napić się wody. ‒ Chciałabym zapytać cię o kilka rzeczy ‒ powiedziała, kiedy Kitcas uspokoiła się na tyle, że mogli zrozumieć jej słowa. ‒ W porządku ‒ odparła dziewczyna, ale tak cicho, że Evans musiał napiąć uwagę, żeby ją usłyszeć. ‒ Czy twoim zdaniem był ktoś, kto chciałby skrzywdzić Charlotte Walsh? ‒ Nie, wszyscy ją lubili. ‒ Nie miała wrogów, nie wspominała, że kogoś się boi? 121

‒ Jesteśmy współlokatorkami od drugiego semestru, w zeszłym roku mieszkałyśmy w akademiku. Nigdy nie słyszałam, żeby mówiła o kimś takim i nie słyszałam też, żeby ktoś się o niej źle wyrażał. ‒ Może zauważyłaś kogoś podejrzanego kręcącego się tutaj albo w akademiku, a może Lotte wspominała o czymś takim? ‒ Nie. ‒ Pomyśl, może ostatnio wydarzyło się coś niezwykłego? ‒ Nic mi nie przychodzi do głowy. Ona się dobrze bawiła, to wszystko. Jesteśmy w stowarzyszeniu studentek. Lotte angażowała się w politykę na kampusie. Umawiała się na randki. ‒ Jakieś problemy z chłopakiem? ‒ Nie. Chodziła z chłopakiem z Bractwa Alfa Sigma, ale oboje uznali, że nie układa się między nimi. Nadal są... byli przyjaciółmi. ‒ Kitces przerwała. ‒ Boże, nie mogę się przyzwyczaić... ‒ Zakrztusiła się i znowu rozpłakała. ‒ Rozumiecie. Agenci czekali, aż Bethany się pozbiera. Kiedy dała im znać, że jest gotowa, Sparks zadała jej kolejne pytanie. ‒ Czy możesz nam coś powiedzieć o swojej przyjaciółce? To nam pomoże znaleźć człowieka, który ją skrzywdził. Kitces wytarła oczy i napiła się wody. ‒ Pochodzi z Kansas ‒ odezwała się Bethany, kiedy już mogła mówić, nie płacząc. ‒ Jej tato jest ortodontą, a mama prawniczką w dużej firmie w Kansas City. Lotte jest... była bardzo bystra. Na pierwszym roku miała prawie same szóstki. Studiowała nauki polityczne. Chciała iść potem na prawo, nie wykluczała, że zajmie się polityką. W szkole średniej pracowała w sztabie wyborczym jednego z kongresmanów, a później dla senator Gaylord. Bethany zamilkła i zmarszczyła czoło. ‒ Tak? ‒ Sparks zachęciła ją do mówienia. ‒ Pytaliście, czy zauważyłam coś dziwnego. Rzeczywiście było coś takiego. Lotte pracowała najpierw w sztabie wyborczym prezydenta 122

Farringtona, a potem stamtąd odeszła i zaczepiła się u senator Gaylord. Evans ściągnął brwi. ‒ Zmieniła przekonania? ‒ Tak. Co wydaje się tym dziwniejsze, że naprawdę lubiła prezydenta, należała do jego zagorzałych fanek i przez cały czas źle mówiła o Gaylord. Kiedy zaczęła pracować dla pani senator, nie robiła na mnie wrażenia osoby przejętej jej kampanią ani nawet jej sytuacją. I teraz, gdy o tym myślę, przypominam sobie, że najdziwniejsze było to, jak się zachowywała po powrocie z Chicago. ‒ A co się stało w Chicago? Kitces zawahała się. ‒ Obiecałam jej, że nikomu nie powiem. ‒ Potrafię zrozumieć twoją lojalność wobec przyjaciółki, ale ona została zamordowana, Bethany. Nie chciałabyś chyba zatrzymać dla siebie informacji, które mogłyby pomóc złapać jej zabójcę. Bethany uciekła spojrzeniem. Agenci dali jej czas do namysłu. ‒ W porządku ‒ oznajmiła, gdy obróciła się do nich. ‒ Miało to coś wspólnego z prezydentem Farringtonem. Tylko tyle mi zdradziła. Któregoś popołudnia wróciłam z zajęć i zastałam ją przy pakowaniu małej walizki. Wtedy nadal pracowała jako wolontariuszka w sztabie wyborczym Farringtona. Zapytałam ją, co się dzieje. Pomyślałam, że może spotyka się z jakimś chłopakiem i ma zamiar zostać u niego na noc, nie żeby często robiła coś takiego. Była zdecydowanie staroświecka. Szła z chłopakiem do łóżka tylko wtedy, kiedy naprawdę go lubiła i nie od razu, nigdy na pierwszej randce ani nawet na drugiej. Bethany spojrzała na Sparks. Chciała się upewnić, że dobrze ją zrozumieli. Jej współlokatorka nie była puszczalska. Sparks pokiwała głową. ‒ No więc drażniłam się z nią i mówiłam, że spotyka się z jakimś facetem, a ona odparła, że wcale nie o to chodzi. Powiedziała, 123

że prezydent będzie przemawiał w Chicago, a ona została zaproszona na to spotkanie i ma pomagać przy zbieraniu funduszy, ale to wszystko tajemnica i nie wolno mi o tym z nikim rozmawiać. I wtedy musiałam jej przysiąc, że nikomu nie powtórzę. ‒ Nie wyjaśniła, dlaczego jej wyjazd był trzymany w tajemnicy? ‒ Nie. Próbowałam to z niej wydusić, ale nie chciała już nic zdradzić. ‒ Kitces spuściła wzrok. ‒ Teraz, kiedy wam to mówię, źle się z tym czuję. Obiecałam, że nie pisnę o tym nawet słówkiem. Nikomu. ‒ Postąpiłaś właściwie. ‒ Mam nadzieję. ‒ Czy Lotte ekscytowała się tym wyjazdem? ‒ Tak, ale to się zmieniło, kiedy wróciła. Przestała pracować jako wolontariuszka dla Farringtona, przycichła, wydawała się zdenerwowana. A potem, mniej więcej tydzień później, zaczęła się udzielać w sztabie Gaylord. ‒ Powiedziała ci kiedykolwiek, dlaczego się tam przeniosła? ‒ Nie. ‒ Wspomniałaś, że jej nastrój zmienił się po powrocie z Chicago. Na czym polegała ta różnica? ‒ zapytała Sparks. ‒ Lotte zawsze optymistycznie patrzyła na świat. Po Chicago miała wyraźne huśtawki nastrojów, milczała przez kilka dni, a potem była pobudzona, jeszcze później skryta, nerwowa i ponownie milcząca. ‒ I nie wiesz, co spowodowało takie zachowanie? ‒ Nie. Pytałam ją parę razy, czy wszystko u niej w porządku. Myślałam, że chodzi o chłopaka. ‒ Jesteś pewna, że nie chodziło? ‒ Gdyby się z kimś spotykała, powiedziałaby mi o tym. ‒ Czy masz numer do rodziców Lotte? ‒ zapytała Sparks. Krew odpłynęła z twarzy Bethany. 124

‒ O mój Boże, jej rodzice. Nie będę musiała ich powiadamiać, prawda? ‒ Nie, my się tym zajmiemy. ‒ Ale chyba powinnam porozmawiać z nimi o pogrzebie i tak dalej. Chcę tam być. ‒ Wygląda na to, że byłyście bliskimi przyjaciółkami ‒ powiedziała Sparks. ‒ To nic trudnego ‒ odparła dziewczyna i znowu zaniosła się płaczem. ‒ Ona była najlepsza. ‒ Czy mogłabyś pokazać nam pokój Lotte? ‒ poprosiła Sparks, kiedy Kitces skończyła płakać. Bethany otarła łzy spływające po policzkach. Poprowadziła agentów przez krótki korytarz. Pokój Walsh okazał się luksusowym lokum, jak na standardy większości studentów i panował w nim znacznie większy porządek niż w przeciętnym pomieszczeniu w akademiku. Zasłane łóżko, żadnych ubrań na podłodze, na toaletce i biurku wszystko było starannie ułożone. Evans domyślił się, że za bałagan w salonie odpowiadała Bethany. Podszedł do biurka, podczas gdy Sparks obejrzała toaletkę i zajrzała do szafy. Kilka książek o kongresie Stanów Zjednoczonych leżało w równym stosie. ‒ W ramach indywidualnego toku studiów pisała referat o przywódcach większości w Senacie ‒ wyjaśniła Bethany. ‒ Dzięki ‒ odpowiedział jej Evans. Po drugiej stronie biurka znalazł podręcznik do medycyny i kilka książek o polityce międzynarodowej. Agent zmarszczył czoło. Coś tu nie grało, ale nie potrafił określić, co go niepokoiło. Wysunął szufladę i przejrzał jej zawartość. Przekartkował książeczkę czekową, ale nie znalazł niczego ciekawego. Leżały tam też długopisy, karteczki samoprzylepne, spinacze i zszywacz do papieru. W drugiej znajdowały się listy od rodziców. Coś zaświtało Evansowi w głowie. Rodzice Walsh mogli być w wieku, kiedy korzysta się jeszcze z tradycyjnej poczty, ale 125

wszyscy bliżsi jej wiekowo posługiwaliby się raczej e-mailem. Evans przeszukał pokój, ale bez rezultatu. ‒ Gdzie jest jej komputer? Bethany również się rozejrzała, zanim mu odpowiedziała. ‒ Jeśli go tu nie ma, musiała go wziąć ze sobą. Miała laptop. Wszędzie go ze sobą zabierała. Nosiła go w plecaku. Evans wyciągnął telefon komórkowy i zadzwonił do agenta, który przejął od policji z Bethesda odpowiedzialność za zabezpieczenie dowodów z miejsca przestępstwa. Zapytał, czy plecak lub komputer zostały znalezione w uliczce. Potem spytał, czy komputer albo plecak znajdowały się w samochodzie Walsh. Po kilku minutach rozłączył się. ‒ Gdyby Walsh nie wzięła ze sobą komputera, gdzie mógłby być? Bethany pokręciła głową. ‒ Nigdy się z nim nie rozstawała. Miała w nim wszystko ‒ referaty i prywatne rzeczy. Nosiła go w plecaku albo stał na biurku. ‒ Musiała robić kopie z twardego dysku ‒ powiedziała Sparks. ‒ Jasne ‒ odpowiedziała Bethany. ‒ Jak wszyscy. Płyty z kopiami trzymała w plastikowym pudełku w szufladzie biurka. Evans ponownie przejrzał zawartość szuflad, ale nie znalazł pudełka. ‒ Bethany ‒ zaczął Evans ‒ nie chcę cię niepokoić ‒ niewykluczone, że istnieje proste wytłumaczenia, dlaczego komputer i kopie plików zniknęły ‒ ale chciałbym cię prosić, żebyś sprawdziła, czy czegoś nie brakuje w mieszkaniu. Kitces wyglądała na przerażoną. ‒ Myśli pan, że ktoś się tu włamał? ‒ Nie wiem, jak na co dzień wygląda to miejsce, dlatego trudno mi powiedzieć. Zauważyłaś coś niezwykłego, kiedy wróciłaś rano do domu? 126

‒ Nie, ale byłam bardzo zmęczona. Poszłam prosto do łóżka. Nie rozglądałam się. ♦♦♦

Sparks i Evans pomogli Bethany przeszukać mieszkanie, ale nie znaleźli laptopa ani nic innego, co mogłoby im pomóc w śledztwie, a dziewczyna nie potrafiła ustalić, co ewentualnie zginęło. Kiedy upewnili się, że nic więcej nie są w stanie zrobić, Sparks spytała Bethany czy chce, żeby zadzwonili do kogoś z jej znajomych i poprosili, by do niej przyszedł. Bethany odpowiedziała, że sama zatelefonuje do swojego chłopaka. Evans połączył się z komendą policji i polecił, żeby jeden z policjantów spisał zeznania Kitces, dotyczące zaginięcia komputera i dysków z kopiami plików. Gdy policjant się zjawił, agenci jeszcze raz podziękowali dziewczynie, dali jej swoje wizytówki i wyszli. ‒ Myślisz, że ktoś się tam włamał zeszłej nocy? ‒ spytała Sparks, kiedy zjeżdżali windą. ‒ Nie wiem. ‒ Co twoim zdaniem stało się z laptopem? ‒ Jeśli miała go ze sobą, Rozpruwacz mógł go zatrzymać na pamiątkę albo zostawił z ciałem, a ktoś inny go zabrał. Szli obok siebie przez chwilę, a potem Sparks odwróciła się do Evansa. ‒ Ktoś z biura w Kansas City powinien zawiadomić rodziców Walsh. Evansa przeszedł dreszcz. Zawsze bardzo współczuł rodzicom. Nie zdołał nawet wyobrazić sobie, jakie to uczucie, kiedy człowiek dowiaduje się, że jego dziecko nie żyje, a na dodatek umarło przerażone w męczarniach. Miał wyrzuty sumienia, że ktoś inny, jakiś biedny drań będzie musiał złożyć wizytę rodzicom Charlotte. ‒ Kiedy wreszcie ten skurwysyn coś schrzani? ‒ wymamrotał ze złością. 127

‒ Schrzani, Keith. Zawsze to robią. Evans zmarszczył czoło. ‒ Cała ta sprawa z wyborami jest dziwna. Chciałbym wiedzieć, co wydarzyło się w Chicago. ‒ Możesz o to zapytać w sztabie wyborczym Farringtona. Istnieje prawdopodobnie proste wytłumaczenie. ‒ Wątpię. Nie przechodzi się na drugą stronę ot, tak sobie. Coś musiało się wydarzyć. ‒ Evans zamyślił się na moment. ‒ Może Rozpruwacz pracuje przy kampanii Farringtona. Może ją podrywał i dziewczyna się wystraszyła. ‒ To by wyjaśniało, dlaczego Walsh odeszła ze sztabu Farringtona, ale nie rzucałoby żadnego światła na to, dlaczego przeszła do Gaylord. ‒ To prawda. Nie pamiętam. Czy ustaliliśmy jakieś powiązania między poprzednimi ofiarami a tymi dwoma sztabami wyborczymi? ‒ Nie przypominam sobie nic takiego, ale poproszę, żeby ktoś to sprawdził. Założę się jednak, że przejście Walsh do obozu Gaylord nie miało nic wspólnego z naszą sprawą.

12.

Dana jechała na chybił trafił, aż znalazła podupadający motel, z rodzaju tych, które dni świetności mają już za sobą, i które spotyka się na peryferiach małych miasteczek. Gości Traveler's Rest umieszczano w niby to wiejskich chatach, których farby odłażącej płatami nikt nie tykał mniej więcej od czasów drugiej wojny światowej. Jedynymi oznakami, że motel istnieje w XXI wieku były tablice informujące, że HBO jest za darmo, podobnie jak dostęp do Internetu. Kilka minut po piątej rano Dana zapłaciła gotówką recepcjoniście za kilkudniowy pobyt, a potem pojechała harleyem za czwarty domek, licząc od recepcji, skąd nie było widać motoru z drogi. To, że nikt nie wiedział, jakiego środka transportu używa, dawało jej pewną przewagę i nie zamierzała tego zmieniać. W niewielkim sklepie na stacji benzynowej, oddalonej o wiele kilometrów od motelu, Dana zapłaciła gotówką za szczotkę i pastę do zębów, inne przybory toaletowe oraz kilkudniowy zapas paczkowanych kanapek, chipsów taco i wody w butelkach. Zatrzymała się również przy hipermarkecie, gdzie kupiła ubrania na zmianę i worek marynarski. Po krótkim prysznicu i umyciu zębów pogrążyła się na kilka godzin w niespokojnym śnie. Kiedy się obudziła, usiadła w podkoszulku i majtkach i oglądała CNN. Zjadła przy tym pół kanapki z szynką i serem, popijając butelką wody. 129

W wiadomościach najwięcej mówiono o Waszyngtońskim Rozpruwaczu, którego ostatnią ofiarę właśnie znaleziono. Policja nie zdradzała nazwiska kobiety, zasłaniając się tym, że najpierw musi powiadomić jej najbliższych. Ani słowem nie wspomniano o strzelaninie w mieszkaniu Dany, ale ona i tak nie oczekiwała, że o tym powiedzą. Ludzie, którzy na nią napadli, nie chcieliby rozgłosu. Najprawdopodobniej usunęli wszelkie ślady i wykorzystali kogoś wpływowego, by zamknął usta policji. Jeśli udałoby się jej ukrywać przez kilka dni, mogliby dojść do wniosku, że zwiała z Waszyngtonu gdzieś daleko. To dałoby jej chwilę na złapanie oddechu. Nie mając dokąd pójść ani co robić, Dana oglądała stare filmy przez resztę dnia, od czasu do czasu sprawdzając, co mówią w wiadomościach. Za motelem płynęła rzeka. W odległej przeszłości jeden z właścicieli postanowił zrobić tam miejsce piknikowe z trzema stołami z drewna topoli, które porastały brzegi rzeki. Słońce niemal zachodziło, kiedy Dana zaczęła źle się czuć w zamknięciu i wyszła z pokoju. Dzień był ciepły, dlatego nie zakładała nic na podkoszulek, który zakrywał broń wetkniętą za pasek z tyłu dżinsów. Położyła na jednym ze stołów kanapkę i paczkę chipsów, a potem zjadła je, popijając wodą. Jedząc, zastanawiała się, jakie ma możliwości działania. Nie było ich wiele. Nie mogła uciekać bez pieniędzy, a zdjęcia Walsh i Farringtona stanowiły cały jej majątek. Ale jak go spieniężyć? Podjechanie pod Biały Dom i domaganie się widzenia z prezydentem nie wchodziło w grę. Słońce zaszło, a zimny wiatr rozproszył resztki ciepła. Dana postanowiła wrócić do pokoju i poszukać czegoś o Christopherze Farringtonie w nadziei, że znajdzie jakiś sposób przekazania mu swoich żądań. Okazało się jednak, że właściciele motelu przesadzili trochę z reklamą Internetu. Nie było do niego dostępu z jej pokoju, ale w kącie recepcji stał wysłużony komputer, z którego goście mogli korzystać. Żeby jednak to zrobić, musiała zapłacić za hasło dostępu motelu. Bardzo jej to odpowiadało, bo nawet jeśli znajdowała 130

się na liście gończym jakiejś agencji, jej wizyty na stronach będą rejestrowane jako aktywność anonimowego gościa motelu. Nastoletnia córka właściciela obsługiwała recepcję. Dana zapłaciła za hasło. Dziewczyna włożyła pieniądze do kasy, zanim wróciła do wpatrywania się w telewizor stojący w rogu kontuaru. Dana zalogowała się i wpisała „Christopher Farrington”. Na ekranie pokazała się oszałamiająca liczba linków, zaczęła je więc przeglądać w poszukiwaniu czegoś, co mogłaby wykorzystać. Dana straciła zainteresowanie bieżącymi wydarzeniami, kiedy leczyła się w szpitalu psychiatrycznym i nie odzyskała go, gdy stała się już tylko pacjentką dochodzącą. Od jakiegoś czasu nie głosowała w żadnych wyborach, dlatego mnóstwo informacji oczywistych dla przeciętnego obywatela było dla niej czymś nowym. Przeczytała historię dojścia przez Farringtona do majątku i biografię pierwszej damy. Kiedy dowiedziała się, że Charles Hawkins współpracował z prezydentem od początku jego działalności politycznej jeszcze w Oregonie, zapoznała się również z jego życiorysem. W tekście o Hawkinsie znalazł się fragment o jego roli jako świadka w procesie Clarence'a Little'a, oskarżonego o zamordowanie nastoletniej opiekunki dziecka Farringtonów, kiedy prezydent był jeszcze gubernatorem Oregonu. Zabrała się właśnie do czytania relacji z tej sprawy, gdy usłyszała nazwisko innej nastolatki, wymienione w telewizji. ‒ Uważa się, że Charlotte Walsh jest ostatnią ofiarą Waszyngtońskiego Rozpruwacza, który od ponad roku terroryzuje kobiety w stolicy ‒ mówił dziennikarz, a na ekranie pokazywano ulicę pełną funkcjonariuszy policji. Dana poczuła się zbyt oszołomiona, by dłużej pracować przy komputerze. Poszła do pokoju, zaczęła chodzić tam i z powrotem po krótkim odcinku podłogi między łóżkiem a toaletką. Żołądek wywracał się jej na drugą stronę, miała wyrzuty sumienia. Czy Walsh żyłaby, gdyby Dana nie przestała jej śledzić? Czy udałoby się jej udaremnić atak Rozpruwacza? 131

Kiedy była w szpitalu, jeden z odwiedzających ją policjantów powiedział, że nie potrafi sobie nawet wyobrazić, przez co przeszła. Dana nie musiała używać wyobraźni, by wiedzieć, przez co przeszła Charlotte Walsh. Sama doświadczyła nieludzkiego strachu i rozpaczy. Od Walsh różniło ją tylko to, że ona przeżyła. Inna myśl przyszła jej do głowy, przyprawiając o dreszcze. A jeśli dziewczyna nie była ofiarą Waszyngtońskiego Rozpruwacza? Siadając na łóżku, Dana zadrżała. Przypomniała sobie, co przydarzyło się jej i Charlotte, i doszła do wniosku, że nie może tu być mowy o zwykłym przypadku. Dana nie przyjmowała do wiadomości, że Walsh stała się przypadkową ofiarą seryjnego zabójcy. Nie w sytuacji, gdy Danie udało się uciec przed „przypadkowymi” włamywaczo-gwałcicielo-mordercami. Może mężczyźni w jej mieszkaniu byli agentami federalnymi, którzy na polecenie Farringtona pozbywali się wszystkich wiedzących cokolwiek o jego romansie. A Dana nie dość, że wiedziała o jego związku z tą dziewczyną, to miała również zdjęcia będące na to dowodem. Dana wzięła głęboki oddech i próbowała się uspokoić. Prezydent nie mógł sobie pozwolić na zabicie jej, dopóki dysponowała tymi fotkami, ale wiedziała też, że jego agentów nic nie powstrzyma, by ją dopaść ‒ albo każdego, kto jej pomagał ‒ i wyciągnąć informację, gdzie je ukryła. Te fotografie były dla niej jedyną szansą wykaraskania się z tego bagna. I tylko jeden człowiek mógł wynegocjować dla niej bezpieczeństwo u prezydenta. Dale Perry wpakował ją w tę aferę i teraz musi ją z niej wyciągnąć.

13.

Sala posiedzeń Senatu Stanów Zjednoczonych była okazała, ale jednocześnie niewielka, bo tylko stu obywateli mogło piastować w nim stanowiska. Należała do nich Maureen Gaylord. Każdy, kto widział, jak pani senator idzie energicznym krokiem przez salę posiedzeń w kierunku podium, pozostawał pod wrażeniem jej władczej postury i pewności siebie. A wrażenie to nie było dziełem przypadku. Fryzjerka pracowała nad włosami Gaylord wcześnie rano w jej domu, potem w biurze stawiła się specjalistka od makijażu. Niesamowicie drogi kostium nadawał pani senator wygląd osoby rzeczowej, ale przystępnej. Wiedziała o tym, bo to ubranie, jak i kilka innych, zostało zaprezentowane testowej grupie na początku tego tygodnia, podobnie jak kilka wersji przemówienia, które miała wygłosić. Maureen Gaylord, dawna Miss Ohio, była zdrowo wyglądającą brunetką, która wykorzystała pieniądze zdobyte w kilku konkursach piękności na sfinansowanie studiów ekonomicznych w stanie Ohio i prawniczych w Pensylwanii. Wychowała się wśród biedoty mieszkającej w przyczepach kempingowych, co czyniło ją wiarygodną dla prostych ludzi, lata pracy jako adwokat w dużej firmie skaptowały jej konserwatystów, a elitarne wykształcenie zjednywało jej intelektualistów. Gay lord była polityczną „wszechkobietą”, na tyle 133

przebiegłą, by nie deklarować się po lewej lub prawej stronie, ale wystarczająco dwulicową, by budzić w ludziach, którzy się z nią stykają, przeświadczenie, że jest po ich stronie. Przewodniczący pro tempore uderzeniem młotka dał znać izbie, by się uciszyła, a Maureen zapatrzyła się w kamery telewizyjne. Na galerii nad salą obrad nie siedziało wielu obserwatorów, ale stawiło się mnóstwo przedstawicieli mediów, a tylko to się liczyło. ‒ Staję dzisiaj w najszacowniejszej, opiniodawczej izbie świata dzięki Federalnemu Urzędowi Śledczemu. Sześć miesięcy temu rodzima grupa radykalnych islamistów określająca się jako Armia Świętej Wojny uknuła nikczemny plan zaatakowania siedziby Senatu Stanów Zjednoczonych za pomocą takiej ilości materiałów wybuchowych, że ofiary na pewno byłyby liczne. Mój gabinet jako jeden z wielu zostałby zniszczony. Gdyby nie wspaniała robota wykonana przez urząd, tym złym ludziom mogłoby się to udać. Fakt, że ci obłąkani maniacy byli w stanie zdobyć się na tak zuchwały czyn, dowodzi absolutnej konieczności udzielenia maksymalnie dużego wsparcia dzielnym mężczyznom i kobietom, którzy codziennie ryzykują życie, byśmy mogli żyć jako wolni ludzie. Jestem dumna z tego, że brałam udział w pracach nad ustawą o ochronie Stanów Zjednoczonych, która stanie się jedną z ważniejszych broni, którymi dysponują FBI, Departament Bezpieczeństwa Krajowego, CIA i inne grupy z frontu walki z zagrożeniami, jakie obecnie stwarza terroryzm. Niektórzy ludzie utyskują na różne postanowienia tej ustawy. Jedno z zastrzeżeń, które uważam za wyjątkowo jadowite, dotyczy określania cech psychologicznych przestępcy, śledzenia i ewentualnego internowania Arabów mieszkających w Stanach Zjednoczonych lub odwiedzających nasz kraj, w tym obywateli arabskiego pochodzenia. Ci, którzy narzekają na te ważne aspekty ustawy pozwolili, by polityczna poprawność przesłoniła im rzeczywistość. Poza kilkoma wyjątkami, na całym świecie sprawcami 134

aktów okrucieństwa byli Arabowie, a niektórzy z tych Arabów, jak Armia Świętej Wojny, wywodzili się spośród naszych rodaków. Karmili się zdobyczami demokracji i kapitalizmu, a jednocześnie pluli w twarz ludziom, którym zawdzięczają wykształcenie i bezpieczeństwo, którzy stworzyli im możliwości, jakie niewiele innych państw daje swoim obywatelom. ‒ Przerwała na chwilę. ‒ Tak, garstka osób może doświadczyć niesprawiedliwości, jeśli ta ustawa przejdzie, ale jeśli mamy chronić naszych obywateli w dobie samobójczych ataków bombowych i przed terrorystami, gardzącymi prawem i zwykłą przyzwoitością, ofiary muszą być poniesione. Możemy śmiało liczyć na to, że nasz cudowny system wymiaru sprawiedliwości naprawi większość tych krzywd, ale nasz wspaniały system polityczny i sądowniczy musi być chroniony, aby w dalszym ciągu pomagać w utrzymaniu przez Stany Zjednoczone pozycji najwspanialszego państwa na świecie. Przez następne czterdzieści minut Gaylord mówiła o różnych fragmentach projektu ustawy, potem odbyła się konferencja prasowa, a po niej pani senator wróciła do Russell Senat Office Building podziemnym przejściem łączącym Kapitol z jej biurem. Mogłaby pojechać kolejką, której małe odkryte wagoniki kojarzyły się z Disneylandem, ale wolała się przejść, bo zyskiwała dzięki temu chwilę spokoju. Prośby ludzi, by zwróciła na nich szczególną uwagę, zajmowały niemal każdą minutę jej dnia, a takie chwile samotności były dla niej najwspanialszym prezentem, jaki rzadko mogła sobie podarować. Gaylord wiedziała, że nie ma szans, by ustawa o ochronie Ameryki przeszła, ale jej obrona tego aktu prawnego wzmocniła poparcie, jakim pani senator cieszyła się wśród konserwatystów w swojej partii. Była też pewna, że Christopher Farrington będzie zwalczał ten projekt, co da jej sposobność do przedstawiania go jako człowieka miękkiego wobec terroryzmu. Prezydent nie miał stanowczego 135

zdania w wielu sprawach, więc istniała nadzieja, że ta łatka do niego przylgnie. Zwykle trudno jest pokonać prezydentów sprawujących urząd, ale Farrington nie wygrał przecież wyborów. Nawet nie myślała o nim jako o prezydencie. Był politycznym wołem roboczym, który jedynie trzymał dla niej miejsce w kolejce do sukcesji. Zdaniem Maureen Farrington bez nimbu prezydentury nie dotrzymałby jej pola, a ona żywiła przekonanie, że potrafi odrzeć go z tej fasady, zafałszowującej jego prawdziwą wartość, i pokazać światu jego brak kompetencji. Kiedy senator Gaylord dochodziła do drzwi gabinetu, nic nie mogło zachwiać jej poczucia własnej słuszności i pewności siebie. Nie cofnęłaby się przed niczym, by zetrzeć Christophera Farringtona na miazgę. ‒ Dobre przemówienie ‒ powiedział Jack Bedford siedzący na kanapie. Jej szef sztabu wyborczego był kiedyś profesorem nauk politycznych, który stopnie naukowe zdobywał na Boise State University i w Kennedy School na Harvardzie. ‒ Wiem. Są już jakieś komentarze w mediach? ‒ Fox cię uwielbia, a MSNBC nie zostawiła na tobie suchej nitki. Wyciągnęli wszystko o internowaniu Japończyków w czasie drugiej wojny światowej. ‒ Można się było tego spodziewać. ‒ Ale nie przyszedłem, żeby rozmawiać o twoim przemówieniu. ‒ Hę? ‒ Coś się stało i pomyślałem, że powinnaś o tym wiedzieć. ‒ To znaczy co? ‒ Gaylord zapytała bez zbytniego zainteresowania, bo zaczęła przeglądać stos dokumentów leżących na biurku, które asystentka zostawiła w przegródce do szybkiego załatwienia. ‒ Dziewczyna o nazwisku Charlotte Walsh, zatrudniona w twoim sztabie wyborczym, została zamordowana przez Waszyngtońskiego Rozpruwacza. Gaylord przestała przerzucać papiery i uniosła wzrok. 136

‒ To straszne ‒ powiedziała z nieudawanym przejęciem. ‒ Wyślemy kondolencje jej rodzinie i zamówimy kwiaty na pogrzeb. Drogie kwiaty. ‒ Załatwione. Gaylord wyglądała na poruszoną. ‒ Mam nadzieję, że Rozpruwaczem nie jest nikt z naszego personelu lub wolontariuszy. ‒ FBI wypytuje wszystkich ze sztabu wyborczego, ale Reggie Styles trzyma rękę na pulsie. Nawet jeśli Rozpruwacz jest w jakiś sposób związany z twoją kampanią, nie ma na to żadnych dowodów. To najpewniej biały obłąkaniec, samotnik mieszkający z mamusią. Zwykle tak wygląda ich profil psychologiczny. Gaylord odchrząknęła, a potem stała się niezwykle cicha. Bedford siedział cierpliwie. Jego szefowa zawsze się tak zachowywała, kiedy wpadała na jakiś pomysł. ‒ Myślisz, że moglibyśmy wykorzystać sukcesy seryjnego mordercy szalejącego w Waszyngtonie, żeby wykazać, że Farrington nie radzi sobie również z przestępczością? ‒ Napisałem już dla ciebie tekst, żebyś miała coś pod ręką, kiedy spotkasz się z prasą w sprawie śmierci Walsh. „Jeśli Farrington nie potrafi ochronić ludzi, którzy mieszkają w jego mieście, to jak może chronić cały naród?”. Co o tym myślisz? Gaylord uśmiechnęła się. ‒ Podoba mi się. Bedford spoważniał. ‒ Jest coś jeszcze. Walsh mogła szpiegować dla Farringtona. ‒ Co takiego?! ‒ Jak tylko dowiedziałem się, że ta dziewczyna pracowała dla ciebie, wysłałem człowieka z kondolencjami i propozycją pomocy do jej współlokatorki. Okazało się, że Walsh była zagorzałą fanką Farringtona i dopiero tydzień temu zgłosiła się do naszego sztabu 137

jako wolontariuszka. Wspomniałem o tym Reggie'emu. Jest też chłopak z Georgetown, tak samo wolontariusz. Najwyraźniej był na obiedzie z Walsh tego wieczoru, kiedy została zabita. Powiedział Reggie'emu, że przebywała sama w biurze w czasie, kiedy nie powinno jej tam być i aż podskoczyła, gdy zastał ją przy kserowaniu jakiegoś sprawozdania ekonomicznego. A kilka minut później przyłapał ją w pokoju Reggie'ego i znowu podskoczyła. Reggie sprawdził swój gabinet, niczego nie brakowało, ale miał w szufladzie biurka listę naszych nieoficjalnych zwolenników. ‒ Jeśli Farrington umieścił szpiega w naszym sztabie, może uda nam się na tym skorzystać. ‒ Myślę zupełnie tak samo, ale musimy postępować ostrożnie, zwłaszcza teraz, kiedy dziewczyna nie żyje. Nie chcemy przecież, by ktoś pomyślał, że obrzucamy błotem ofiarę strasznej zbrodni. ‒ Oczywiście, że nie. Może rozejrzysz się jeszcze trochę i znajdziesz konkretne dowody obciążające ludzi Farringtona. Tymczasem zorganizuj mi konferencję prasową. Niewykluczone, że sprowadzimy tu samolotem jej rodziców. To byłby ładny gest, nie uważasz?

14.

‒ Gdzie się, do cholery, podziewałaś? ‒ Perry krzyknął ze złością, kiedy sekretarka połączyła z nim Danę. ‒ Byłam zajęta. ‒ Mam nadzieję, że potrafisz sensownie wytłumaczyć swoje zachowanie. Klient mówi, że rzuciłaś zlecenie w połowie po zostawieniu kretyńskich wiadomości o ataku na kogoś w lesie. ‒ To nie moja wiadomość była kretyńska, Dale, ale zlecenie. I całkiem szczerze uważam, że nie powiedziałeś mi wszystkiego. Pominąłeś informacje o uzbrojonych agentach Secret Service i kilku innych szczegółach. ‒ Jacy agenci Secret Service?! ‒ wrzasnął Perry. Cutler pomyślała, że robił wrażenie naprawdę zaskoczonego, ale prawnicy są nauczeni kłamać. ‒ Spotkamy się dzisiaj i odbędziemy długą rozmowę ‒ powiedziała. ‒ Masz to jak w banku, do kurwy nędzy. Przychodź do mnie natychmiast ze zdjęciami, które zrobiłaś i komórką ode mnie. ‒ A jeśli nie, to co zrobisz, pozwiesz mnie? Myślę, że Court TV, jak wszystkie kanały sądowe, przeznaczy cały dzień na relacje z procesu, na którym będzie się mówiło o tym, co się dzieje w wyrze prezydenta. 139

‒ O czym ty mówisz? ‒ Prezydent Christopher Farrington wysłał dwóch ludzi, żeby mnie zabili zeszłej nocy tylko dlatego, że mam zdjęcia, na których widać go w sypialni z Charlotte Walsh, na krótko przed tym, zanim została zamordowana przypuszczalnie przez Rozpruwacza. Domyślasz się, co Pan Prorodzinny robił w sypialni z dziewczyną, która mogłaby być jego córką? ‒ Jezu Chryste, Cutler, nie przez telefon. ‒ Chyba wreszcie udało mi się zyskać twoją uwagę. ‒ Jak szybko możesz dotrzeć do mojej kancelarii? ‒ Uważasz mnie za kompletną idiotkę? Nie zbliżę się nawet do twojego biura. Dzisiaj po zachodzie słońca zrobisz sobie przejażdżkę. Weź ze sobą komórkę. Powiem ci, gdzie się spotkamy, jak tylko zyskam pewność, że nikogo za sobą nie ciągniesz. I nie myśl, że jestem sama. Moi ludzie cię obserwują ‒ skłamała ‒ i w życiu ich nie zauważysz. Jeśli zobaczą, że masz ogon, zdjęcia idą do gazet. Zrozumiałeś? ‒ Nawet nie myśl o opublikowaniu tych zdjęć. ‒ To zależy wyłącznie od ciebie, Dale. Chcę za nie pieniędzy. Albo prezydent zapłaci, albo CNN. Mnie tam wszystko jedno. I tak nie zamierzałam głosować na Farringtona. ♦♦♦

Na spotkanie Dana wybrała The 911, bar w południowozachodniej części Waszyngtonu z dwoma dodatkowymi wyjściami oprócz frontowych drzwi. Jedno znajdowało się obok toalety i wychodziło na boczną uliczkę, drugie było w kuchni i prowadziło do zaułka na tyłach. Gdyby musiała uciekać, mogły okazać się przydatne. Bar należał do Charlie'ego Fostera, emerytowanego sierżanta policji, którego znała jeszcze z czasów służby. Zainwestował w ten interes oszczędności całego życia, a Dana odnosiła wrażenie, że nie czerpał z niego zbyt wielkich zysków. W The 911 panował półmrok i śmierdziało tam skwaśniałym piwem i potem, a poziom hałasu 140

przekraczał normy i zagrażał zdrowiu. Co najważniejsze jednak dla celów Dany, wśród klientów przeważali czarni biedacy, bo takie też było tu sąsiedztwo. Jeśli Farrington wysłałby białego w pobliże The 911, natychmiast by go zauważono. Miejsce spotkania w okolicy zamieszkanej głównie przez Afroamerykanów miało dla Dany plus jeszcze z jednego powodu. Dale Perry słynął w środowisku prawników z zajadłości, którą mógłby konkurować z Władem III Palownikiem. Opowieściami o bezpardonowej taktyce Perry'ego wymieniano się na zlotach prawników w taki sam sposób, w jaki fani koszykówki raczą się historyjkami o genialnych blokach. Dana je słyszała i wiedziała, że musi zyskać nad nim przewagę. Gwarantowało ją spotkanie w The 911. Dale Perry nie lubił biedoty i bał się czarnych, którzy jego zdaniem chcieli jedynie go obrabować i zabić. Strach podcinałby skrzydła Perry'emu w czasie ich negocjacji. Dana sprawdzała teren wokół baru przez dwie godziny, zanim weszła do środka przez kuchnię i zjawiła się jakby znikąd naprzeciwko podenerwowanego prawnika. Nie uprzedziła go, jaki rodzaj miejsca wybrała na ich tête-à-tête, dlatego Dale miał na sobie granatowy garnitur, jedwabną koszulę i krawat od Hermesa, przez co stawał się równie widoczny w tej knajpie jak ktoś przebrany za Świętego Mikołaja. ‒ Przyjemna atmosfera, nieprawdaż, Dale? ‒ zapytała ze złośliwym uśmieszkiem. ‒ Dziękuj Bogu, że nadal tu jestem ‒ odpowiedział Perry, siląc się na ton twardziela. Można byłoby się na to nabrać, gdyby nie krople potu na jego czole i rozbiegany wzrok. ‒ Chcę się dogadać ‒ oświadczyła Dana. ‒ Za śledzenie Charlotte Walsh zapłaciłeś mi bardzo hojną ręką, jeśli potraktować to zadanie jako zwykłą robotę, ale ta suma ma się nijak do wynagrodzenia za wystawienie mnie na cel uzbrojonym agentom Secret Service i napaść dwóch facetów, którzy włamali się do mojego 141

mieszkania i straszyli, że mnie zgwałcą i zabiją, jeśli nie oddam im zdjęć, które zrobiłam. Znasz mój życiorys, więc wiesz, że taki rodzaj groźby robi na mnie wrażenie. ‒ Nic mnie z tym nie łączy w najmniejszym stopniu. ‒ Moim zdaniem ponosisz odpowiedzialność za to, że mam teraz zupełnie przesrane. Uciekając z miłosnego gniazdka Farringtona, ogłuszyłam agenta Secret Service. Potem musiałam strzelać do faceta, który twierdził, że jest agentem federalnym, w przeciwnym razie by mnie zgwałcił. Więc nie dość, że się ukrywam, bo tylko tak zdołam ocalić życie, to można mnie teraz oskarżyć o popełnienie poważnych przestępstw federalnych. Jeśli zostanę aresztowana, nie będę chroniła zleceniodawcy. Dale, zgodzę się na każdy układ i pociągnę za sobą każdego, żeby ratować własną skórę. Możesz mi wierzyć, że w twoim jak najlepiej pojętym interesie i interesie twojego koleżki Christophera Farringtona leży kupienie mojego milczenia i zamknięcie całej sprawy. ‒ Czego chcesz? ‒ Chcę gwarancji, że nie będę ścigana i nigdy nie postawi mi się zarzutów za jakiekolwiek przestępstwo związane z tym bagnem. A potem chcę milion dolarów. ‒ Chyba żartujesz. ‒ Dałam ci duży rabat, Dale. Mogłabym zażądać znacznie więcej. Myślę jednak, że twoi kolesie będą w stanie szybko zebrać milion, i podczas gdy dla mnie to mnóstwo kasy, to gówniane drobne dla ludzi z twojego środowiska. To także sprawiedliwa zapłata za to, co przeszłam, i dużo, dużo mniej, niż Farrington byłby gotów zapłacić firmie public relations za wstrzymanie jakiejkolwiek publikacji, gdybym sprzedała komuś te zdjęcia. ‒ Zakładając, że załatwiłbym pieniądze, jak twoim zdaniem mam zaniknąć śledztwo służb federalnych? Dana pokiwała głową z pogardą. 142

‒ Nie przeginaj, jeśli chcesz dostać te zdjęcia. Jesteś po imieniu ze wszystkimi wpływowymi politykami z tego rządu, w tym z prokuratorem generalnym, a prezydent jest jego szefem. ‒ Jakie są gwarancje, że weźmiesz pieniądze, a potem i tak nie sprzedasz tych zdjęć? ‒ Dale, moim głównym celem nie jest milion dolarów. Chcę żyć, żeby móc go wydać. Prezydent może kazać mnie zabić, kiedy tylko przyjdzie mu na to ochota. Chcę, żeby Farrington miał powód, by o mnie zapomnieć. Moim zabezpieczeniem jest komplet zdjęć, które trafią do mediów, jeśli umrę w niewyjaśnionych okolicznościach, ale wszystko przemawia za tym, żebym raczej trzymała je w głębokiej tajemnicy, jeśli ktoś za to zapłaci odpowiednią cenę. Perry pokręcił głową. ‒ Jesteś popierdoloną suką, Cutler. Nie wierzę, że odważysz się szantażować prezydenta. ‒ To nie jest kwestia odwagi, Dale. Śmiertelnie się boję. Żyję tylko dlatego, że mam te zdjęcia i chcę je wykorzystać w każdy możliwy sposób, żeby nie przestać oddychać. Perry spojrzał na blat stolika. Kiedy podniósł wzrok, wyglądał na skruszonego. ‒ Przykro mi, że wplątałaś się w tę aferę i przepraszam za to, co stało się w twoim mieszkaniu, zwłaszcza jeśli pomyśli się o tym, co przeszłaś jako policjantka. Kiedy zlecałem ci tę robotę, naprawdę nie wiedziałem, że będziesz miała takie kłopoty. Myślałem, że ta chałtura to łatwy zarobek. ‒ Cóż, stało się inaczej. ‒ Czuję się odpowiedzialny za wpakowanie cię w tarapaty i spróbuję cię z nich wyciągnąć. Chodźmy stąd, zobaczę, co się da zrobić. ‒ Dzięki Dale. ‒ Daj spokój, lubię cię, Cutler. Jesteś twarda i zawsze dobrze pracowałaś. Wyjdziesz z tego bez szwanku, zaufaj mi. 143

Właśnie to „zaufaj mi” ją otrzeźwiło. Dana prawie się nabrała na dość niespodziewaną przemianę wewnętrzną Perry'ego, dopóki tego nie powiedział. Coś się działo, a ona przeczuwała, że źle jej to wróży. Kiedy „pełna ufności” uśmiechała się do prawnika, wzrokiem omiatała salę. Nikt nie wydawał się obcy, więc jego ludzie musieli być na zewnątrz. ‒ Może dasz mi numer, pod którym mógłbym cię łapać, gdybym miał jakieś wiadomości? ‒ zaproponował Perry. ‒ Będzie znacznie lepiej, jeśli toja będę do ciebie dzwoniła. ‒ W porządku. Daj mi dzień na rozpracowanie tego problemu. Niedługo powinienem już coś wiedzieć. ‒ Świetnie i dzięki, Dale. ‒ Odprowadzę cię ‒ powiedział Perry. ‒ Najpierw chcę skoczyć do kibelka. Nie musisz czekać. ‒ Dobra. Niedługo pogadamy. Dana patrzyła za wychodzącym Dale'em. Wyrzucała sobie, że go nie przeszukała. Była gotowa się założyć, że miał podsłuch i nadawał całą ich rozmowę. Jeśli tak, w pobliżu toalety czekali na nią najprawdopodobniej jacyś faceci, dlatego Dana ruszyła w jej kierunku, zanim jednym susem znalazła się w kuchni. Personel kuchni składał się z dwóch kucharzy, specjalistów od szybkich dań, którzy wgapiali się w nią, gdy ściągała dżinsy i podkoszulek, a potem wkładała ubranie, które Charlie Foster przechował dla niej w plastikowym worku na śmieci. Włosy zakryła siatką, włożyła porozciągane spodnie i kilka bawełnianych bluz, przez co wyglądała na znacznie bardziej przysadzistą i cięższą, niż była w rzeczywistości. Fartuch, okulary z zerowymi szkłami i czterdziestka piątka dopełniały przebrania. Gotowa napełniła jeden worek na śmieci odpadkami, do drugiego zaś wrzuciła swoje ciuchy, a potem otworzyła drzwi na tyle szeroko, by widzieć zaułek. Przed frontowymi drzwiami nikt nie czekał, ale dostrzegła cień przy końcu ulicy. Na drugim końcu też prawdopodobnie ktoś się czaił. 144

Krzyknęła po hiszpańsku tak głośno, jak mogła, że są bydlakami, którzy zmuszają ją do dźwigania tego gówna przez cały czas. ‒ Jestem szefową kuchni, a nie śmieciarzem! Z hukiem otworzyła klapę pojemnika na śmieci i wrzuciła do środka jeden worek. Potem ciężkim krokiem ruszyła zaułkiem, mamrocząc coś pod nosem. Kiedy z cienia wyłonił się mężczyzna, żeby ją skontrolować, zacisnęła mocniej dłoń na kolbie i spojrzała na niego. ‒ Czego, pendajo? ‒ zapytała wojowniczo. ‒ Przepraszam ‒ odpowiedział mężczyzna i wrócił do kryjówki w cieniu. Dana wciągnęła głęboko powietrze i szybko ruszyła trasą ucieczki, którą wytyczyła wiele godzin wcześniej. Idąc, wyobrażała sobie oczy wpatrujące się w jej plecy i czekała na odgłos strzału, ale przebranie zrobiło swoje. Po kilku chwilach siedziała już na harleyu i mknęła byle dalej od The 911.

15.

Christopher Farrington prowadził kampanię wyborczą w Iowa, kiedy policja zidentyfikowała Charlotte Walsh jako ostatnią ofiarę Waszyngtońskiego Rozpruwacza. Kazał Charlesowi Hawkinsowi przylecieć do miasta, gdzie się akurat zatrzymał, a gdy powiadomiono go, że doradca już przybył, wyszedł pośpiesznie z przyjęcia, na którym zbierał fundusze i wrócił do hotelu. Wchodząc do hotelowego apartamentu, Farrington aż kipiał gniewem. Kazał wszystkim wyjść i stanął naprzeciwko przyjaciela. ‒ CNN donosi, że Charlotte jest najnowszą ofiarą Rozpruwacza. To dziwny zbieg okoliczności. Hawkins wzruszył ramionami. ‒ Szczęście zawsze ci dopisuje, Chris. Farrington wpatrywał się w Hawkinsa. ‒ Co się z tobą dzieje? Waszyngtoński Rozpruwacz? O czym myślałeś? Ta sprawa ma największy priorytet w Waszyngtonie od czasu snajperów. Musimy cicho siedzieć, a ty pakujesz nas do ogólnokrajowej telewizji. ‒ Siedzimy cicho. Grunt pali się teraz po nogami Rozpruwaczowi. Kto zdoła powiązać studentkę drugiego roku z prezydentem Stanów Zjednoczonych? ‒ Ta pieprzona detektyw, właśnie ona! Masz już coś o niej? 146

‒ Nie. Umówiła się z Dale'em Perrym, założyliśmy mu podsłuch, ale ona zwiała. ‒ Niech to jasna cholera, Chuck, jak to się stało? To tania szpiclówa. Masz specjalny oddział i najnowsze technologie. Dlaczego nie namierzyliście jej satelitą? ‒ Wydawało się nam, że to nie będzie potrzebne. Myśleliśmy, że wpadła w pułapkę, ale ona jest bardzo pomysłowa. ‒ Po co spotykała się z Dale'em? ‒ Chce sprzedać zdjęcia za milion dolarów i gwarancje, że zostawimy ją w spokoju. ‒ No to je kup. ‒ To nie takie proste. Powiedziała Dale'owi, że zatrzyma gwarancyjny komplet na wypadek, gdybyśmy nie dotrzymali warunków umowy. ‒ No bo nie dotrzymamy. ‒ Chris, jeśli jej zapłacimy, to najlepszym interesem dla niej będzie sprzedać mediom drugi komplet. Kiedy te zdjęcia zostaną opublikowane, nie będziemy mogli jej zabić. Gdyby umarła, stałbyś się pierwszym podejrzanym, nawet jeżeli zgon nastąpiłby z przyczyn naturalnych. Zrobiłoby się wokół tego głośno. Gaylord utrzymywałaby, że wykorzystałeś CIA, żeby się jej pozbyć za pomocą jakiejś egzotycznej, niewykrywalnej trucizny, której działanie przypomina atak serca. Gdybyśmy mieli większość w Kongresie, moglibyśmy wstrzymać śledztwo, ale nie mamy. Nawet jeśli w ostatecznym rozrachunku zostałbyś oczyszczony z zarzutów, dochodzenie trwałoby w czasie wyborów, a zła prasa by cię załatwiła. ‒ Co zamierzasz zrobić z Cutler? ‒ Spróbuję ją znaleźć. Jak już ją dopadniemy, możesz być pewny, że powie nam wszystko, co chcemy wiedzieć. ‒ No to znajdź ją i to szybko. W związku z tą sprawą mam jakieś złe przeczucia. ‒ Niepotrzebnie. Wszystko jest pod kontrolą. 147

‒ Nie jestem o tym przekonany ‒ mruknął Farrington. ‒ Czy jest coś jeszcze, o czym powinienem wiedzieć? Hawkins zawahał się. ‒ Dlaczego nic nie mówisz? ‒ Jest kilka problemów, których nie przewidziałem, ale nie musisz sobie nimi zawracać głowy. ‒ Jakich problemów? ‒ Jeden z naszych ludzi w sztabie Gaylord twierdzi, że pani senator zamierza wykorzystać przeciwko tobie sprawę Rozpruwacza i wystąpi z tezą, że nie można ci powierzyć ochrony Ameryki, bo nie radzisz sobie z ochroną mieszkańców stolicy przed jednym mordercą. ‒ To śmieszne. Nie mam nic wspólnego z szukaniem Rozpruwacza. To problem miejscowej policji. ‒ FBI utworzyło grupę specjalną, która prowadzi śledztwo w jego sprawie ‒ poprawił go Hawkins. ‒ Racja, ale ja nie mam z tym nic wspólnego. Powiedz Hutchinsowi, żeby to wszystko wyjaśnił ‒ polecił Hawkinsowi, mając na myśli Clema Hutchinsa, swojego sekretarza prasowego. ‒ Pracujemy nad tym. ‒ To dobrze. Mówiłeś o „problemach” w liczbie mnogiej. Co jeszcze poszło nie tak? ‒ Wiem od mojego źródła, że ludzie Gaylord podejrzewają Walsh o szpiegowanie dla ciebie. ‒ Mogą to udowodnić? ‒ zapytał zaniepokojony Farrington. ‒ Wątpię. Mogą udowodnić jedynie, że pracowała dla nas jako wolontariuszka, zanim przeszła na ich stronę, ale nie dowiodą, że przekazała nam kopię listy ludzi, którzy ich po cichu dotują. ‒ Jeśli kiedykolwiek wyszłoby na jaw, że prosiłem Charlotte o wykradanie dokumentów ze sztabu wyborczego Gaylord, byłbym skończony. Mielibyśmy drugą Watergate. 148

‒ Spokojna głowa, Chris. Nawet gdyby Gaylord zdobyła dowody, że dziewczyna dla nas szpiegowała, na nic się jej to zda, bo wtedy musiałaby podać tę listę do publicznej wiadomości. A to oznaczałoby wskazanie palcem łapówkarzy, których istnienie chce utrzymać w sekrecie. ‒ Święta racja ‒ z ulgą odpowiedział Farrington. Chwilę później jednak się zamyślił. ‒ Jak bardzo FBI jest zaawansowane w poszukiwaniach Rozpruwacza? ‒ Mój informator stamtąd mówi, że nie mają pojęcia, kim on jest. ‒ I bardzo dobrze. Może nigdy go nie złapią. Taki scenariusz byłby dla nas najlepszy. ‒ Zgadzam się. Ale jeśli go zdybią to i tak najpewniej przypiszą mu zamordowanie Walsh, w końcu jedna zbrodnia więcej, jedna mniej nie ma znaczenia. Nawet gdyby twierdził, że jej nie zabił, kto mu uwierzy? Farrington westchnął. ‒ Słusznie. W porządku, skoncentruj się teraz na tej pani detektyw. Chcę, żebyś ją znalazł i unieszkodliwił. Daję ci zupełną swobodę działania. Gdy już ją załatwisz, będziemy mogli spać spokojnie. Farrington dość niespodziewanie pogrążył się w myślach. Kiedy się odezwał, robił wrażenie smutnego. ‒ Była miłym dzieciakiem‒powiedział łagodnym głosem. Hawkins miał ochotę powiedzieć przyjacielowi, że powinien się zastanowić nad konsekwencjami swoich działań, zanim zdecydował się przelecieć młodziutką wolontariuszkę, ale zachował tę uwagę dla siebie.

16.

Keith Evans nie prowadził żadnego życia towarzyskiego, dlatego praca w weekend nie była dla niego żadnym poświęceniem. Pół roku wcześniej ostatnia dziewczyna, tuż przed odejściem, powiedziała mu, że jednego jest pewna ‒ zobaczy się z nim jeszcze tylko wtedy, kiedy sama popełni przestępstwo federalne. Evans naprawdę lubił futbol amerykański, ale finałowe rozgrywki o mistrzostwo ligi zawodowej zakończyły się wiele miesięcy temu, a koszykówka ani siatkówka go nie interesowały, golf też nigdy go nie pociągał. Kiedy zaczynał się nad sobą użalać, pogrążał się po prostu w pracy. Dystansowanie się od osobistych problemów przychodziło mu z większym trudem, gdy miał niewiele zajęć albo, jak teraz, gonił w piętkę. W ten weekend Evans przeczytał powtórnie każdą kartkę papieru ze sprawy Rozpruwacza w nadziei, że natrafi na jakąś wskazówkę, ale nadwerężył jedynie wzrok. Był późny poniedziałkowy ranek, a jemu nie przychodziło do głowy nic, co jeszcze mógłby zrobić, bo wyczerpał wszystkie możliwe pomysły w sobotę i w niedzielę. Pozostawało mu najwyraźniej czekanie, aż Rozpruwacz rzeczywiście coś spieprzy, co w sumie było prawdopodobne. Socjopatom i psychopatom albo ludziom aspołecznym (czy jakkolwiek to określano w danym momencie) zabijanie przychodziło z 150

taką łatwością, bo obce im było współczucie wobec ich ofiar. Zdaniem Evansa działo się tak dlatego, że nigdy się w pełni nie uspołecznili jak normalni ludzie. Uważał, że wszystkie dzieci są socjopatami, myślącymi wyłącznie o sobie i swoich potrzebach. Rodzice powinni nauczyć swoje dzieci myślenia o skutkach ich działania dla innych. Seryjni mordercy nigdy nie przyswoili sobie tej wiedzy, dlatego nie rozwinęli w sobie sumienia. Evans był przekonany, że Rozpruwacz popełni fatalny błąd, bo większość seryjnych zabójców, podobnie jak większość małych dzieci, postrzega siebie samych jako centrum wszechświata i wierzy we własną nieomylność. A jeśli rzeczywiście coś schrzanili, zwykle winę przerzucali na innych ‒ ofiary, prawników albo jakąkolwiek osobę lub instytucję, która akurat była na podorędziu. Ogromny problem z tą teorią polegał na tym, że seryjni mordercy bardzo często charakteryzowali się ponadprzeciętną inteligencją, dlatego na ich potknięcia trzeba było zwykle długo czekać. A tymczasem więcej kobiet umrze. Tuż przed południem, kończąc kanapkę ze sklepu, Evans wziął do ręki sprawozdanie z pierwszego morderstwa Rozpruwacza i zdał sobie sprawę, że czytał je przed godziną. Nie potrafił inaczej wypełnić sobie czasu, dlatego wstał i poszedł po kawę. Gdy był w połowie drogi, zadzwonił telefon. ‒ Evans ‒ zgłosił się. ‒ Mam na dwójce doktora Standisha ‒ powiedziała recepcjonistka. Evans nacisnął guzik i usłyszał wesoły głos Standisha. ‒ Skończyłem sekcję Charlotte Walsh i myślę, że powinniśmy pogadać. ♦♦♦

Standisti uparł się, żeby zjedli coś razem we włoskiej restauracji, kilka przecznic od biura koronera. Agent zastał lekarza siedzącego 151

w głębi knajpy. Standish wybrał odosobniony stolik, bo wziął pod uwagę wrażliwość innych gości, których posiłek byłby zrujnowany, gdyby usłyszeli szczegółowe anatomiczne opisy, towarzyszące często rozmowom o sekcji zwłok. Podczas gdy na Standishu krew i trupy, w których gmerał codziennie, nie robiły wrażenia, był świadom, że większość Amerykanów reaguje na nie inaczej. Przekonał się o tym już w trakcie jednego z pierwszych procesów, w jakich zeznawał, kiedy wchodzący w skład przysięgłych trzydziestodwuletni sprzedawca urządzeń elektrycznych zemdlał przy opisywaniu przez niego w czasie rozprawy szmatławego dealera narkotyków, śmierci zadawanej piłą łańcuchową. ‒ Cześć, Art ‒ powiedział Evans, wślizgując się do boksu w chwili, gdy kelner podchodził do ich stolika. ‒ Spróbuj eskalopków cielęcych ‒ zasugerował lekarz, zagłębiając widelec w spaghetti w sosie marinara, które jadł na przystawkę. ‒ Już jadłem ‒ odparł Evans. ‒ Poproszę jedynie o kawę ‒ zwrócił się do kelnera. ‒ Więc co masz dla mnie? ‒ zapytał agent po odejściu kelnera. ‒ Jakieś dziwne draństwo ‒ odpowiedział Standish po przełknięciu. ‒ Tak? Lekarz sądowy wziął plik papierów, leżących obok niego na winylowym blacie, i podał je Evansowi. ‒ Po pierwsze, przyczyna śmierci. Brakowało gałek ocznych i zadano wiele ran kłutych identycznych jak te, które znaleźliśmy na ciałach innych ofiar Rozpruwacza. Tors i genitalia to krwawa miazga, było też wiele ran ciętych w okolicach szyi. Prawdę powiedziawszy, szyja została praktycznie zmasakrowana. ‒ To przypomina pozostałe zabójstwa. ‒ Tak, poza tym, że ofiary zostały poćwiartowane, zanim zmarły. 152

Większość ran Walsh powstała post mortem. Mogę to stwierdzić, bo nie znalazłem takich ilości krwi, jakich można byłoby się spodziewać, gdy ofiara jest dźgana, a serce cały czas bije. ‒ Więc od czego Walsh umarła? ‒ I to właśnie jest interesujące. Kiedy wyjąłem mózg, odkryłem ranę, która moim zdaniem została zadana ostrym przedmiotem; dziewczynę trafiono w tył szyi, między głową a pierwszym kręgiem szyjnym. Ten cios przerwał rdzeń kręgowy, co stało się przyczyną natychmiastowej śmierci, ale nie wiązało się z prawie żadnym krwawieniem. ‒ Zatem rana kłuta w kręgosłup była przyczyną śmierci Walsh, ale Rozpruwacz nadal ją siekał, jakby jeszcze żyła. ‒ To jedna z interpretacji. ‒ Może był zły, że zabił ją pierwszym ciosem i rozwścieczony dalej ją chlastał. ‒ To także możliwe ‒ Standish zgodził się, zanim włożył do ust kolejną porcję makaronu. Evans napił się kawy i zamyślił, czekając, aż lekarz przełknie. ‒ Mamy jeszcze inne nieprawidłowości ‒ powiedział Standish, wskazując czerwono zabarwionym widelcem w stronę agenta. ‒ Nie znalazłem żadnych śladów wymuszonego stosunku płciowego, choć występowały u innych ofiar. W wynikach sekcji innej kobiety, które mi przysłałeś, wyszczególniono siniaki wokół genitaliów i inne oznaki wskazujące na gwałt, ale w przypadku Walsh ich brakuje. Evans rozłożył ręce i wzruszył ramionami. ‒ Może nie miał nastroju, bo nie żyła. ‒ Też prawda. ‒ A inne niezgodności? ‒ Pamiętasz substancję, która była w ustach pozostałych ofiar? ‒ Tę, której nie potrafimy zidentyfikować? ‒ Właśnie. Znajdowaliście ją w ustach wszystkich kobiet? Evans potwierdził skinieniem głowy. 153

‒ Cóż, w ustach Walsh jej nie było. Agent zmarszczył czoło. ‒ Sugerujesz, że mamy do czynienia z naśladowcą? ‒ Niczego nie sugeruję. Jestem tylko konowałem. To ty jesteś detektywem. ‒ Jak bardzo rany u tej ofiary są podobne do tych z innych zabójstw? ‒ Och, sposób działania sprawcy jest niemal identyczny poza zmasakrowaniem szyi. ‒ Czy to możliwe, że rany na szyi zadane post mortem zrobiono tylko po to, żeby odwrócić uwagę od prawdziwej przyczyny śmierci? Standish wzruszył ramionami. ‒ Wszystko jest możliwe. Powiedziałbym nawet, że ta jatka odniosłaby skutek. Nie natrafiłbym na śmiertelną ranę, gdybym nie postanowił wyjąć mózgu. Evans milczał przez chwilę, a Standish skorzystał z tego, żeby dokończyć lunch. ‒ Jeśli mamy naśladowcę, który potrafi tak dobrze kopiować sposób działania, musiał widzieć inne ciała na miejscach zbrodni albo zdjęcia z miejsc zbrodni i sekcji zwłok, albo czytał sprawozdanie z sekcji lub raporty z miejsc zbrodni ‒ Evans głośno się zastanawiał. ‒ Z tym bym się zgodził ‒ powiedział lekarz. ‒ Chyba że gazety podały bardzo szczegółowe opisy ran zadanych każdej z ofiar. ‒ Nie, nic takiego nie pojawiło się ani w prasie, ani w telewizji. Powiedz mi, Art, czy Rozpruwacz mógł zabić Walsh przez przypadek? To przemawiałoby za teorią, że wściekły, posiekał ją już po śmierci. Rozumiesz, zabiera się do pracy nad nią, a ona śmie mu umrzeć przed czasem. To by go rozjuszyło. ‒ Tak jak mówiłem, wszystko jest możliwe, ale nie przypuszczam, żeby to morderstwo zostało dokonane przez pomyłkę. Bo 154

przecież byłoby tak, jak w przypadku gwałciciela, który twierdzi, że się przewrócił i przez przypadek wprowadził członka do waginy ofiary. Pchnięcie zadano bardzo precyzyjnie. Evans jęknął i pokręcił głową. ‒ Dzięki za zrujnowanie mi dnia. ‒ Hej, nie wiń mnie za wszystko. Ja tu tylko pracuję. ‒ Jakbym miał za mało roboty. Teraz będę chyba musiał szukać dwóch morderców. ‒ Rozwiążesz tę sprawę, Keith. Pamiętasz: „ani śnieg, ani deszcz, ani upał, ani ciemność nocy nie powstrzyma ich”*... Och, poczekaj, to chodziło o listonoszy. A wy, chłopcy, co robicie, kiedy pada śnieg albo deszcz? ‒ Ścigamy złych ludzi. W niektóre dni jednak jest nam łatwiej niż w inne. * Herodot, Dzieje, przekład Seweryna Hammera.

CZĘŚĆ CZWARTA

GNIJĄCE ZWŁOKI I ODCIĘTE PALCE Oregon

17.

W niedzielny poranek Brad Miller jechał do Salem na drugie spotkanie z Clarence'em Little'em. Ginny Striker pomyślała o wszystkim, a on był jej wdzięczny za dotrzymywanie mu towarzystwa. Zwykle przecież weekendy spędzał sam. Lubił z nią dyskutować o możliwych strategiach, tym bardziej że go pociągała. Prawdę powiedziawszy, wszystko w niej mu się podobało. Jedyny pożytek ze zlecenia Tuchman widział w tym, że stworzyło mu możliwość spędzania czasu z Ginny. Nie odczuwał przy niej żadnego niepokoju ani seksualnego napięcia, które zawsze go dręczyły, gdy spotykał się z Bridget Malloy, najwyraźniej wychodzącą z siebie, żeby trzymać go w ciągłej niepewności. Ginny zaś wydawała się naprawdę miła, a jedyne nieporozumienie między nimi pojawiło się, kiedy nie chciał się zgodzić na jej spotkanie z Clarence'em Little'em. ‒ Oszalałaś ‒ odpowiedział Brad, gdy Ginny poruszyła ten temat. ‒ Nie chcę, żebyś zbliżyła się do niego na mniej niż kilometr. ‒ Będę zupełnie bezpieczna ‒ upierała się Ginny. ‒ Sam mówiłeś, że odgradzały cię od niego betonowe ściany i szyba kuloodporna. Jak niby miałby się do mnie dobrać? ‒ Nie o to chodzi. Nie chcę, żeby w ogóle wiedział o twoim istnieniu. Co by było, gdyby jakoś udało mu się uciec? ‒ Wydaje mi się, że wolność nie jest pisana panu Little'owi, 159

Brad. Ma trzy wyroki śmierci. ‒ Nie chcę ryzykować. ‒ To urocze ‒ odparła Ginny głosem pełnym sarkazmu ‒ ale twoja rycerskość jest trochę jakby staroświecka. Pomagałam w poskramianiu naćpanych obłąkanych rowerzystów, kiedy pracowałam na urazówce. Wiem, jak zadbać o siebie. Gdyby Clarence przedarł się jakoś przez tę szybę, obronię cię. Zdesperowany Brad zagrał atutową kartą. ‒ Posłuchaj Ginny, wiem, że jesteś twarda. Prawdopodobnie znacznie bardziej odporna ode mnie. Będziesz po prostu rozpraszała naszą uwagę. Ginny już otwierała usta, ale Brad uciszył ją ruchem dłoni. ‒ Zrozum wreszcie. Ten facet uwielbia gierki. Już teraz leci ze mną w kulki. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby jego kolekcja małych palców była obrzydliwym dowcipem, przez który będziemy jeździć po całym Oregonie, szukając wiatru w polu. Jeden Pan Bóg wie, czego chciałby od ciebie, gdybyś pokazała się tam ze mną. Wyobrażenie Little'a o dobrej zabawie ogranicza się do torturowania kobiet. Ponieważ będziesz poza zasięgiem jego łap, wymyśli jakąś umysłową gierkę z tobą, która skomplikuje tylko nasze zadanie. Ginny skrzyżowała ramiona na piersi i wpatrywała się w przednią szybę. Jej milczenie uznał za dobry znak. Oznaczało, że zastanawiała się nad tym, co powiedział. Choć może wydawało się to irracjonalne, bał się tego, co mogłoby się wydarzyć, gdyby Clarence poznał Ginny. ♦♦♦

Podczas drugiej wizyty Brada w więzieniu, w poczekalni siedzieli inni odwiedzający, ale ich twarze wyrażające zmęczenie rozpaczą i udawana wesołość były takie same jak u kobiet, które tam spotkał za pierwszym razem, gdy przyjechał do Clarence'a Little'a. 160

Kiedy wywołano jego nazwisko, czuł się jak stary wyga, przechodząc przez wykrywacz metalu, skierował się rampą do miejsca w sali odwiedzin i wszedł do separatki zastrzeżonej dla gości więźniów z cel śmierci. Powinien myśleć o zbliżającym się spotkaniu, gdy czekał, aż strażnicy przyprowadzą jego klienta. Zamiast tego jednak myśli skupiał na Ginny. Nadal była na niego zła za to, że nie pozwolił jej wejść do więzienia, choć niechętnie zgodziła się z nim, że znalezienie się w zupełnej bliskości od mężczyzny, który ma bardzo dziwaczne pojęcie o relacjach damsko-męskich może przeszkodzić w osiągnięciu ich celu. Musieli przecież poznać prawdę o alibi Little'a. Kiedy Brad czekał na seryjnego mordercę, Ginny siedziała w kawiarni znajdującej się blisko zakładu karnego i pracowała na laptopie, zajęta zleceniem właścicieli kancelarii. Drzwi otworzyły się i strażnicy wprowadzili Little'a do ciasnego pomieszczenia po drugiej stronie szyby. Kiedy Little spostrzegł Brada, uśmiechnął się. Ten uśmiech mógł być sposobem powitania gościa, ale Brad podejrzewał, że był wyrazem satysfakcji ze zwycięstwa, jakie skazaniec odniósł w ich walce na siłę woli. Little i Brad ujęli w dłonie słuchawki w chwili, gdy strażnicy wyszli. ‒ Dziękuję za ponowne odwiedziny ‒ odezwał się Little. ‒ Nie wyobraża pan sobie, jak nudne jest siedzenie w celi przez cały dzień, kiedy nie ma się nic do roboty. Każda odmiana w mojej rutynie to cudowny dar losu. ‒ Cieszę się, że urozmaiciłem panu dzień ‒ odpowiedział Brad szorstko. ‒ Ale przyjechałem tu po to, żeby się dowiedzieć, gdzie ukrył pan odcięte palce, dzięki czemu może uda mi się oczyścić pana z zarzutu zabójstwa Laurie Erickson. Little szerzej się uśmiechnął. ‒ Wiedziałem, że ufając panu, nie robię błędu. ‒ No więc, gdzie one są? ‒ zapytał Brad, chcąc jak najprędzej 161

zakończyć to spotkanie. ‒ Zanim panu powiem, gdzie ukryłem moje pamiątki, chciałbym pana prosić, żeby opowiedział mi pan coś o sobie. Brad przewrócił oczami. ‒ Chyba nie będziemy powtarzać scenariusza Milczenia owiec? Nie oczekuje pan, że przehandluję panu intymne szczegóły z mojego życia za wskazówki, gdzie są odcięte palce? Little roześmiał się. ‒ Nie, absolutnie nie. Po prostu nie śpieszy mi się z powrotem do celi i tak sobie myślę, że mam pewne prawo wiedzieć trochę więcej o kwalifikacjach człowieka, któremu powierzam własne życie. ‒ W porządku. Co chce pan wiedzieć? ‒ Pański akcent sugeruje, że dorastał pan na Wschodnim Wybrzeżu. ‒ W Nowym Jorku. Właściwie na Long Island. ‒ Studiował pan w Nowym Jorku? ‒ Na Hofstra University. ‒ Jaki wydział? ‒ Filologia angielska. ‒ Niezbyt praktyczny kierunek. A dlaczego nie jakieś nauki ścisłe lub inżynieria? ‒ Nie jestem zbyt mocy w matematyce i w ogóle w naukach ścisłych, no i lubię czytać. ‒ W takim razie to był dobry wybór. Gdzie kończył pan prawo? ‒ W Fordham. ‒ Nie miał pan na tyle dobrych ocen, żeby iść na Columbię albo New York University? ‒ Stopnie miałem dobre, ale niezbyt sobie radzę ze standaryzowanymi testami. Czy nie moglibyśmy wrócić do tych palców? ‒ Widzę, że kończy się panu cierpliwość. Niecierpliwość z kolei nie jest cechą godną podziwu. Zawsze poświęcałem mnóstwo czasu 162

moim przyjaciółkom. To rada dla pana, Brad. Nigdy nie zabijaj ich szybko. To psuje frajdę. ‒ Dobra, mam dość. Myślę, że pańska kolekcja palców nie istnieje. Myślę też, że bawi się pan moim kosztem. ‒ Jeśli kolekcja paluszków nie istnieje, to co się z nimi stało? ‒ Pan to wie, a mnie to nie obchodzi. Wychodzę. Postaram się jak najlepiej napisać pańskie odwołanie i uzasadnię apelację, ale nie będę marnował swojego czasu ani czasu mojego pracodawcy na pańskie chore gierki. Brad wstał, a Little zaczął się śmiać. ‒ Niech pan siada. Rzeczywiście pogrywam sobie z panem. Lubię Milczenie owiec, choć jest absolutnie nierealistyczne. Zresztą wszystkie filmy o seryjnych mordercach są żałosne. Nie umiem wysiedzieć do końca na większości tych gówien. Oglądanie ich nie jest ani przyjemne, ani pożyteczne. Brad wpatrywał się w szybę, nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć. ‒ Proszę, niech pan usiądzie. Chciałem po prostu sprawdzić, jak wytrzyma pan takie zachowanie. W rzeczywistości w ogóle tak nie mówię. Nawet włosy czeszę inaczej, kiedy nie spotykam się z panem. Starałem się jak najlepiej wejść w rolę Hannibala Lectera, to wszystko. ‒ Jak najlepiej... ‒ Brad pokręcił głową kompletnie zbity z tropu. ‒ O co w tym wszystkim chodzi? ‒ Przyszło mi do głowy, że spodziewa się pan kogoś odrobinę zdziwaczałego i nie chciałem pana rozczarować. To była po prostu zwykła zabawa. Naprawdę przepraszam, że trochę się nad panem poznęcałem. ‒ Nie podoba mi się rola chłopca do bicia. ‒ Przeprosiłem już pana. To dlatego, że straszliwie się nudzę, siedząc przez cały dzień w celi śmierci i nie mając żadnego zajęcia. To był sposób na zabicie czasu. 163

‒ Zatem sprawa z odciętymi palcami to ścierna? Little natychmiast otrzeźwiał. ‒ Nie, nie, to prawda. Niech pan każe komuś zdjąć odciski z tych palców, a przekona się pan, że w przypadku zabójstwa tej opiekunki do dzieci jestem w stu procentach niewinny. I naprawdę zależy mi na dorwaniu bydlaka, który miał dość tupetu, żeby mnie wrobić. Brad usiadł. ‒ Żadnych więcej bzdur. Gdzie są palce? ‒ Trochę trudno będzie je znaleźć. Niech mi pan powie, lubi pan łono natury? ‒ Nieszczególnie. Właściwie jestem klasycznym mieszczuchem. ‒ A ja pochodzę ze wsi, uwielbiam wędrówki, polowania, pokonywanie bystrzy. W Oregonie są przepiękne dzikie zakątki. Będzie mi pan wdzięczny za to, że pokażę panu jeden z nich. O cholera, pomyślał adwokat, którego wyobrażenie o kontaktach z dziką naturą ograniczało się do spaceru po Central Parku. ‒ Zakopał pan te palce w lesie? Little skinął głową. ‒ Kiedy natknąłem się na Peggy i jej chłopaka, niosłem właśnie nowe okazy do kolekcji. ‒ Przybrał wyraz twarzy niewiniątka. ‒ Zabicia jej nie miałem w planach, ale nie mogłem pozwolić, żeby przepadła mi taka okazja. ‒ Palce są zakopane w pobliżu tamtych ciał? ‒ Jest pan zdecydowanie szybszy w chwytaniu o co chodzi od mojego adwokata z procesu. Nie wątpię, że wygrałbym moją sprawę, gdyby to pan mnie reprezentował. Nie musielibyśmy zawracać sobie teraz głowy udowadnianiem mojej niewinności. ‒ Czy to poszukiwanie skarbów będzie wymagało nocowania w lesie? ‒ zapytał Brad, który już zaczynał się bać niedźwiedzi i pum. 164

‒ Nie, nic z tych rzeczy. Mówiłem panu, Peggy wyjechała z Portlandu w środę i kiedy ją spotkałem, już biwakowała. Początek szlaku turystycznego jest o kilka godzin jazdy z Portlandu, a ja zakopałem mój skarb w pobliżu wodospadu, na mniej więcej ósmym kilometrze bocznego szlaku. Ciała są blisko tego miejsca. Proszę je ode mnie pozdrowić, dobrze? ‒ Zdaje pan sobie sprawę, że mógłbym zawiadomić odpowiednie władze o lokalizacji tych zwłok i oddać palce policji? ‒ Upoważniam pana do zrobienia wszystkiego, co będzie konieczne do złapania tego skurwysyna, który mnie wrobił. ‒ Nagle wyraz rozmarzenia zniknął z twarzy Little'a. ‒ Czy to nie byłoby interesujące, gdyby dostał wyrok śmierci i, powiedzmy, celę obok mnie. To stwarzałoby fascynujące możliwości.

18.

W niedzielny ranek Brad i Ginny jechali drogą 1-5, minęli więzienie i skręcili na autostradę stanową, biegnącą na wschód ku Górom Kaskadowym. Pasaże handlowe, motele i stacje benzynowe, tworzące wcześniej tło, ustąpiły miejsca polom uprawnym, potem nie wiedzieć kiedy ‒ lasom. Nawał pracy w kancelarii był tak duży, że Brad nie miał szansy na zwiedzanie Oregonu i dlatego zaskoczyło go nagłe zniknięcie wszystkiego, co przypomina zatłoczone, ciasno zabudowane tereny miasta i przedmieść, znane mu dobrze ze Wschodniego Wybrzeża. Liczba mieszkańców miasteczek, przez które przejeżdżali, składała się często z trzech, czterech cyfr na drogowskazie, a droga częściej prowadziła równolegle do rzek i lasów niż do osiedli mieszkaniowych i centrów handlowych. Co chwilę dwupasmowa szosa skręcała i bez żadnego uprzedzenia pojawiał się wtedy ośnieżony szczyt wysokiej góry, wznoszącej się nad ogromnym zalesionym pogórzem, by ponownie zniknąć w chwili, gdy droga zmieni kierunek. ‒ Czy to w jakimkolwiek stopniu przypomina Środkowy Wschód? ‒ Brad starał się być dowcipny. ‒ Żarty sobie stroisz? Tam skąd pochodzę, za góry uchodzą pięciopiętrowe bloki. To jest fantastyczne. ‒ Long Island też jest płaska jak naleśnik. Na niej zatrzymały 166

się lodowce. A wycofując się, zostawiły za sobą coś w rodzaju parkingu. A tyle zieleni nie widziałem nawet w dzień świętego Patryka. Ginny uśmiechnęła się. Potem spojrzała jeszcze raz na mapę ze wskazówkami dojazdu, ściągniętą z Internetu. Od chwili, gdy skręcili z 1-5, minęło półtorej godziny. ‒ Zacznij szukać drogowskazów do kempingu Reynoldsa. Powinien być po naszej lewej stronie. Ginny miała na sobie podkoszulek i szorty. Brad łapał się na tym, że ukradkiem zerkał na jej nogi. Sam założył podkoszulek, dżinsy i trampki, jedyne rzeczy w szafie, które wydawały mu się odpowiednie do wędrowania po lesie. Ostatni raz bowiem robił to na letnim obozie, gdy miał dziesięć lat. ‒ Jest tam ‒ powiedziała Ginny, wskazując na tablicę przy szosie ustawioną tuż przy żwirowej drodze. Brad skręcił. Po czterystu metrach znaleźli się na prymitywnym parkingu. Drewniany drogowskaz pokazywał dojście do ścieżki będącej początkiem lokalnego odcinka Pacific Crest Trail, górskiego szlaku turystycznego, wijącej się przez lasy wokół Mount Jefferson na trasie z Meksyku do Kanady. Little poinstruował Brada, żeby szedł przez około osiemset metrów głównym szlakiem, a potem skręcił w inną ścieżkę, która miała zaprowadzić go do ‒ jeśli wierzyć jego klientowi ‒ dwóch rozkładających się ciał i słoika wypełnionego odciętymi palcami. W jednym ze sklepów ze sprzętem ogrodniczym Brad i Ginny kupili kilka składanych narzędzi do kopania. Włożyli je do plecaków razem z puszkami napojów gazowanych, wodą mineralną i kilkoma kanapkami. Ginny twierdziła, że ma doskonały zmysł orientacji i uparła się, ze to ona ich poprowadzi. Wyruszyli, gdy Brad przekazał jej informacje, jakie dostał od Little'a. Dzień wydawał się wprost wymarzony na wędrówkę. Kiedy 167

wyjeżdżali z Portlandu, było ciepło i niezwykle parno, ale teraz znajdowali się ponad dziewięćset metrów nad poziomem morza, gdzie powietrze miało niższą temperaturę. W lesie, w cieniu rzucanym przez baldachim liści, zrobiło się jeszcze chłodniej, mimo to brak kondycji u Brada dał o sobie znać po przejściu niecałych dwóch kilometrów ‒ adwokat zaczął się pocić i co chwila pociągał łyk wody z butelki. ‒ Jak daleko jeszcze? ‒ zapytał po jakimś czasie. ‒ Pytałeś o to dziesięć minut temu. Czuję się, jakbym utknęła w kombi z ośmiolatkiem: „Czy dojechaliśmy już, mamusiu?”. ‒ Daj mi spokój. Nie jestem przyzwyczajony do łażenia po dżungli. ‒ Cóż, Jane, mamy przed sobą około trzydziestu minut marszu, zanim dojdziemy do bocznego szlaku prowadzącego do wodospadu. Myślisz, że dasz radę, czy muszę kazać małpom, żeby cię niosły? ‒ Bardzo śmieszne ‒ wymamrotał Brad, wlokąc się noga za nogą. ♦♦♦

Teren wokół wodospadu wyglądał idyllicznie. Większość promieni słonecznych zasłaniały drzewa rosnące na szczycie wysokiego zbocza, skąd wypływała woda. Panował tam przyjemny cień. Zielone kępy opalizującego mchu przylegały do błyszczącej czarnej skały, mgła tworzyła się w miejscu, gdzie woda spadała kaskadami do jeziora w dole. Lunch zjedli, siedząc na wielkim zwalonym pniu. Machali nogami i patrzyli na spienione strugi spływającej wody, otoczeni kojącym szumem. Zdaniem Brada jedzenie posiłku przed wykopywaniem rozkładających się ciał, nie było najlepszym pomysłem, ale czuł się zbyt głodny i zmęczony, by sobie tego odmówić. Doszedł do wniosku, że kiedy nadejdzie pora, jakoś poradzi sobie z mdłościami. Nadal nie dowierzał, że znajdą cokolwiek i od czasu do czasu wyobrażał 168

sobie chichoczącego Clarence'a Little'a, który ubarwiał dni innym pensjonariuszom cel śmierci komiczną opowieścią o naiwnym prawniku i nieistniejących odciętych palcach. ‒ Czy zastanawiałeś się nad tym, co zrobimy, jeśli znajdziemy ciała albo palce? ‒ zapytała Ginny. ‒ Nie bardzo rozumiem? ‒ Czy trzeba powiadamiać policję, gdzie są zakopane? ‒ Myślę, że Susan Tuchman o tym zdecyduje. Jeśli znajdziemy cokolwiek, co potwierdzi jego historyjkę, będziemy musieli powiedzieć jej to wszystko, co Little nam wyjawił. A że przyjrzałem się tej sprawie, będę mógł jej coś doradzić, jeśli oczywiście by mnie o to poprosiła. Nie ma jednoznacznej opinii, co do tego, czy należy wzywać policję. Jeśli weszlibyśmy w posiadanie kolekcji palców, prawdopodobnie trzeba byłoby w końcu powiadomić gliniarzy o ich istnieniu, ale mielibyśmy dość czasu na prywatne zbadanie ich przez lekarza medycyny sądowej. A co do ciał... Będziemy wiedzieli, gdzie są, ale nie wejdziemy w ich posiadanie. ‒ Cholerna racja ‒ przyznała Ginny. ‒ Nie zamierzam ich nieść. ‒ Ja też nie planowałem wleczenia leśną ścieżką rozkładających się zwłok. Poza tym, zdaniem niektórych autorytetów prawa, powinniśmy zgłosić policji lokalizację ciał, podczas gdy inni twierdzą, że adwokat, który widział zwłoki, wcale nie musi o tym informować. ‒ A co z klauzulą tajności adwokat-klient? ‒ spytała Ginny. ‒ To wykracza poza informację przekazaną przez klienta i nie dotyczy fizycznie istniejących dowodów. Nie można nas zmusić, żebyśmy powiedzieli władzom, skąd wiedzieliśmy, jak odnaleźć zwłoki albo odcięte palce, ale może też nie damy rady utrzymać ich istnienia w sekrecie. ‒ Nie potrzeba geniusza, żeby się domyślić, że informacje dostałeś od Little'a. 169

‒ To prawda. Wystarczy sprawdzić, kto go odwiedzał w więzieniu albo zerknąć w spis spraw kryminalnych, które prowadzę, czyli w sumie... sztuk jeden. Ale z tego powodu nikt nie wytoczy armat. Little chce, żebym oddał palce policji, bo dzięki temu będzie mógł udowodnić swoją niewinność w sprawie o zamordowanie Laurie Erickson i najwyraźniej nie obchodzi go, czy postawią mu zarzut zabicia Farmer. Ginny pokiwała głową. ‒ Twój klient ma najwyraźniej trochę wykrzywiony system wartości. ‒ To chyba największy eufemizm wszech czasów. Ginny wstała i przeciągnęła się. Podciągnięty podkoszulek odsłonił jej płaski brzuch. Brad odwrócił wzrok, zmieszany, i skupił się na zbieraniu śmieci, które zostały po posiłku. ‒ Zgodnie z tym, co mówił Little, ciała powinny być jakieś trzy kilometry stąd ‒ powiedziała Ginny. ‒ Już się nie mogę doczekać ‒ odparł Brad, wzruszając ramionami. ł♦♦

Jak się okazało, mógłby spokojnie czekać ‒ nawet wiecznie. To właśnie Brad powiedział do siebie, kiedy już wytarł usta serwetką podaną przez Ginny po zwymiotowaniu w krzakach kilka kroków od ciała Peggy Farmer. ‒ Przepraszam ‒ wymamrotał. ‒ Nie ma za co ‒ odrzekła Ginny, wkładając brudną serwetkę do torby na śmieci, zanim podała Bradowi butelkę z wodą, by mógł przepłukać usta. ‒ Zareagowałam tak samo, kiedy po raz pierwszy przywieźli na urazówkę ofiarę naprawdę fatalnego wypadku, a ja dopiero uczyłam się na pielęgniarkę. Facet miał rozpruty brzuch i wszystkie flaki... ‒ Błagam ‒ jęknął słabym głosem Brad. Zgięty wpół i z zamkniętymi oczami, próbował za wszelką cenę nie zwymiotować ponownie. 170

‒ Cholerka, przepraszam ‒ powiedziała Ginny ze skruchą. Little zdradził Bradowi, że zakopał Peggy Farmer i jej chłopaka w lesie, kilka metrów za zwalonym pniem. Drzewo miało się znajdować trzysta metrów od szlaku biegnącego obok wodospadu. Ginny posłużyła się licznikiem kilometrów, żeby obliczyć odległość. Wywrócony pień znaleźli dokładnie tam, gdzie opisywał Little. Podobnie było ze zwłokami, choć szczątki prezentowały się bardzo mizernie i można by pomyśleć, że pogrzebano je wiele lat wcześniej. Padlinożercy dobrali się do płytkiego grobu, dlatego na szkieletach pozostało bardzo niewiele ciała. Mimo to widok prawdziwych trupów zrobił na Bradzie większe wrażenie niż zdjęcia z sekcji Laurie Erickson. Ginny pomogła mu usiąść i oprzeć się o pień drzewa w miejscu, z którego nie widać było zwłok. Podczas gdy on odzyskiwał równowagę, Ginny wróciła do przewróconego pnia i zaczęła kopać, bo ‒ jak powiedział Little ‒ tam powinny znajdować się odcięte palce. ‒ Mam je ‒ zakomunikowała Bradowi. ‒ Nie musisz ich oglądać, jeśli uważasz, że znowu cię zemdli. Mogę po prostu schować słoik do plecaka. ‒ Nie, powinienem je zobaczyć ‒ odpowiedział Brad, podnosząc się z trudem. ‒ Muszę do pewnego stopnia, poza tym już widziałaś, jak robię z siebie pośmiewisko. Brad wziął głęboki wdech i zmusił się do podejścia do słoika, który Ginny postawiła na przewróconym pniu. Zdziwił się własnym brakiem takiej samej fizjologicznej reakcji na palce, jak na odkopane ciała. Może zdjęcia z sekcji Laurie Erickson i widok trupów wyczerpały jego możliwości przeżywania horroru. Długo przypatrywał się palcom. Ich obraz skłonił go do pomyślenia o kliencie z klarownością, jakiej nie mógł do tej pory osiągnąć. Clarence Little nie był dziwakiem ani kimś przebiegłym. Clarence Little był wcieleniem czystego zła. Świadomość spoczywającego na nim obowiązku 171

uczynienia wszystkiego, co w jego mocy, by oczyścić Little'a z zarzutu zamordowania Laurie Erickson sprawiła, że Brad poczuł się jeszcze gorzej niż w chwili, kiedy znalazł zwłoki Peggy Farmer.

19.

‒ Siadaj, siadaj ‒ powiedziała Susan Tuchman, gdy sekretarka wprowadziła Brada Millera do jej gabinetu jako pierwszego interesanta w poniedziałkowy ranek. ‒ Jak ci idzie praca? ‒ O tym właśnie chciałem z panią porozmawiać ‒ odpowiedział Brad nerwowo. ‒ Pojawiło się kilka nowych okoliczności. ‒ To dobrze. Opowiedz mi o nich. ‒ Zgodnie z pani sugestią pojechałem do Salem, do zakładu karnego. ‒ Założę się, że było to spore przeżycie. ‒ Tak, bardzo... interesujące. W każdym razie rozmawiałem z panem Little'em o jego sprawie. Twierdzi, że jest niewinny. Tuchman uśmiechnęła się ze zrozumieniem. ‒ Kiedy ostatni raz byłam w Waszyngtonie, jadłam obiad z prokuratorem generalnym. Powiedział mi, że fatalnie się czuł jeszcze jako prokurator okręgowy w Arkansas, bo każda osoba, którą wsadzał do więzienia, utrzymywała, że jest niewinna. Dodał, że jego największe marzenie to skazać choć jednego winnego. Tuchman roześmiała się. Brad uprzejmie zareagował uśmiechem. ‒ Little właściwie może być niewinny ‒ oznajmił. Tuchman przestała się uśmiechać. 173

‒ Dlaczego tak mówisz? Jej ton przestał być przyjacielski. Brad domyślał się dlaczego. Przeczucie podpowiadało jej, że zlecenie pro bono może zająć mu więcej czasu, niż zakładała, a to odbiłoby się na jego pracy w ramach etatu. ‒ No cóż, przeczytałem transkrypcję nagrań z taśm z procesu i okazało się, że istnieje tylko jeden poszlakowy dowód łączący go z tą zbrodnią. ‒ Większość morderców jest skazywana na podstawie poszlak, ponieważ naoczni świadkowie zwykle nie żyją. ‒ Jeśli spojrzeć na tę sprawę obiektywnie, kluczowy dowód przeciwko panu Little'owi to analogie z innymi morderstwami, do których popełnienia ‒ nawiasem mówiąc ‒ on się przyznaje. Gdyby sposób ich popełnienia nie pokrywał się ze sposobem, w jaki zamordowano Laurie Erickson, sędzia prawdopodobnie oddaliłby sprawę w chwili, gdy obrońca wystąpiłby o uniewinnienie. ‒ Ale pokrywał się. ‒ Tak, to prawda. ‒ To masz odpowiedź. ‒ Ktoś jednak mógł zabić Laurie Erickson, naśladując sposób działania Little'a. Tuchman westchnęła. Wyglądała na rozczarowaną, Brad był teraz zadowolony, że szefowa nie wiedziała o udziale Ginny w jego śledztwie. ‒ Jesteś młody, Brad, i cieszę się, że nie straciłeś idealizmu, ale musisz też zacząć mocno stąpać po ziemi. Mordercy naśladowcy istnieją w filmach i thrillerach prawniczych. W prawdziwym życiu taki porąbany drań sam wykonuje brudną robotę. Poza tym zaczynasz się rozdrabniać. Ta cała dyskusja nie ma związku z twoim zadaniem. Prowadzisz sprawę, w której chodzi jedynie o ustalenie, czy obrońca Little'a był niekompetentny. Wina czy niewinność Clarence'a Little'a nie powinny cię obchodzić. 174

‒ Słuszna uwaga, ale znalazłem dowód, który może uzasadnić jego twierdzenie, że jest niewinny. ‒ Dowód? ‒ Tak. Pan Little zdradził mi swoje alibi na noc, kiedy Laurie Erickson została zamordowana. Utrzymuje, że w tym czasie zamordował Peggy Farmer w Parku Narodowym Deschutes. Mówi, że nie byłby w stanie uprowadzić Laurie Erickson z domu gubernatora, bo znajdował się zbyt daleko od Salem, kiedy porwano Erickson. Sprawdziłem. Ma rację. Jeśli zabił Farmer, nie mógłby zabić Erickson i odwrotnie. ‒ Trochę się pogubiłam, Brad. Przyznał się do popełnienia innego morderstwa w lesie? ‒ Tak. Policja jeszcze o tym nie wie. To było jego alibi, ale nie przekazał obrońcy szczegółów, bo mu nie ufał. ‒ Skąd możemy wiedzieć, że w ogóle doszło do takiego morderstwa? ‒ Cóż, ja to wiem, bo odkopałem ciało. ‒ Co takiego?! ‒ Właściwie to były dwie ofiary. Pan Little zabił też chłopaka Farmer. Powiedział mi, gdzie znajdę ciała i jego kolekcję odciętych palców, zakopaną pod zwalonym drzewem w pobliżu zwłok. ‒ Jakie znowu palce? ‒ Pan Little odcinał ofiarom małe palce i zabierał je na pamiątkę. Policji nigdy nie udało się ich znaleźć. Tuchman wyglądała na oszołomioną. Wpatrywała się w Brada z otwartymi ustami. On zaś brnął dalej. ‒ Pan Little utrzymuje, że palec Farmer jest w słoju, ale nie ma tam palca Erickson. Wziąłem słój i przekazałem Paulowi Baylorowi, lekarzowi sądowemu mającemu prywatną praktykę. Nie wiedziałem, jak je zabezpieczyć. Nie chciałem, żeby psuły się bardziej, bo wtedy nie da się zdjąć z nich odcisków. Pan Baylor cieszy się uznaniem i umie konserwować części, hm, ciała. 175

‒ Och, mój Boże, panie Miller. Coś ty narobił? To manipulowanie dowodami i nie wiem, co jeszcze. Jak mogłeś podjąć takie działania bez mojego pozwolenia? ‒ Pojechałem do więzienia w sobotę, a ciała wykopałem w niedzielę. Nie chciałem przeszkadzać pani podczas weekendu, nie mając pewności, czy pan Little mówi prawdę. A potem... doszedłem do wniosku, że powiem pani o tym, kiedy będzie pani dobrze wypoczęta. ‒ Nie wierzę własnym uszom. Tuchman wzięła głęboki wdech. ‒ Dobrze, zatem postąpimy tak. Ściągnę tu Richarda Fuentesa. Był zastępcą prokuratora okręgowego i asystentem prokuratora generalnego, zanim zaczął pracować w firmie. Opowiesz mu, co zrobiłeś, a on oceni, czy tobie albo firmie grozi odpowiedzialność karna za twoje pochopne działanie. Potem przekażemy władzom informacje o palcach i miejscu, gdzie są ciała. Kiedy to załatwimy, pomyślę, co z tobą zrobić.

CZĘŚĆ PIĄTA

NAŚLADOWCA Waszyngton

20.

‒ Telefon na dwójce ‒ recepcjonistka powiadomiła Keitha Evansa. ‒ Kto dzwoni? ‒ Nie chciał podać nazwiska. Mówi, że ma informacje w sprawie Charlotte Walsh. Prosił o połączenie z panem. Nie miało to dla Evansa specjalnego znaczenia, bo występował w telewizji, kiedy tylko urząd uznawał, że trzeba zorganizować konferencję prasową w jej sprawie. Kusiło go, żeby przekazać telefon komuś innemu, ale śledztwo tkwiło w martwym punkcie i zresztą nigdy nie wiadomo. ‒ Mówi Evans. Z kim rozmawiam? ‒ Nie podam panu nazwiska przez telefon. Musi pan jedynie wiedzieć, że jestem gliniarzem i wiem coś, co mogłoby pomóc w sprawie zabójstwa Walsh. ‒ Gliniarz? Niech pan posłucha... ‒ To pan niech słucha. Sporo ryzykuję, więc zrobimy to po mojemu. Pójdzie pan na Mall, a potem dalej między Muzeum Indian a ogrodem botanicznym. Evans chciał coś powiedzieć, ale połączenie zostało przerwane. ♦♦♦

179

Na Mallu kręciło się pełno turystów. Evans nie zauważył nikogo szczególnego, dopóki mężczyzna w lichej kurtce i jasnobrązowych spodniach nie pojawił się obok niego. Był średniego wzrostu i krępy, z początkami piwnego brzuszka. Twarz miał płaską i dziobatą, a łysienie czarnych włosów kompensował sumiastymi wąsami. ‒ Funkcjonariusz...? ‒ zaczął Evans. ‒ Najpierw muszę dostać gwarancje. ‒ Mężczyzna wszedł mu w słowo. ‒ Potem podam panu moje nazwisko i przekażę, co wiem. ‒ Jakie gwarancje są panu potrzebne? ‒ A takie, że nic mi się nie stanie, jeśli panu powiem, co wiem. ‒ Po co panu taki rodzaj gwarancji? ‒ Nie chodzi o nic strasznego. Nagiąłem po prostu dla kogoś zasady i dowiedziałem się... Proszę posłuchać, nie zrobiłem nic wielkiego, ale mogę mieć przez to kłopoty w pracy, dlatego chcę ochronić własny tyłek. ‒ Nie mogę panu niczego obiecać, dopóki nie będę wiedział, o czym mówimy. ‒ W porządku. Podejdźmy do tego hipotetycznie. Załóżmy, że ktoś, kto nie jest gliną, dzwoni do gliniarza i prosi go, żeby sprawdził pewne tablice rejestracyjne. Jak źle to wygląda? ‒ Niezbyt źle. ‒ Więc co by pan zrobił dla tego hipotetycznego gliniarza, gdyby przekazał panu informacje, które mogłyby okazać się pomocne w sprawie morderstwa? ‒ Obiecałbym, że FBI nie zawiadomi jego szefa, sam zaś wymieniłbym go w raportach jako poufnego, godnego zaufania informatora, więc nie musiałbym nawet wykorzystywać jego nazwiska. ‒ A gdyby jego szef dowiedział się, co zrobił? ‒ Chyba pan rozumie, że nie mam bezpośredniego wpływu na stołeczną policję? 180

Mężczyzna skinął głową. ‒ Wszystko, co mogę obiecać to to, że będę go bronił i pójdę tak wysoko, jak mogę w urzędzie, żeby zapewnić mu pomoc. ‒ W porządku, to mi wystarczy. ‒ Czy teraz zdradzi mi pan swoje nazwisko? ‒ Nazywam się Victor Perez. ‒ Dzięki, panie Perez. Niech mi pan w takim razie powie, po co się spotkaliśmy. ‒ Jest taki jeden gość, były gliniarz, Andy Zipay. Teraz to prywatny detektyw. Kiedyś grywaliśmy razem w pokera raz w miesiącu. Któregoś wieczoru pula była wysoka, a ja zrobiłem coś głupiego. Miałem naprawdę dobrą kartę i rzuciłem do puli weksel bez pokrycia. Byłem mu winien pieniądze, których nie mogłem zwrócić. ‒ A co to ma wspólnego z Charlotte Walsh? ‒ No właśnie chcę panu powiedzieć. Ten facet mógł mi nieźle dokopać w związku z tymi pieniędzmi, ale zamiast tego zawarł ze mną układ. Co jakiś czas potrzebne mu są informacje, których nie może zdobyć, i teraz kiedy jest prywatnym detektywem, dzwoni do mnie, a ja odpracowuję dług. W noc morderstwa Walsh, Zipay do mnie zadzwonił i chciał, żebym sprawdził kilka tablic rejestracyjnych. W sumie były trzy. Perez wręczył mu kartkę z numerami rejestracyjnymi i czekał, podczas gdy agent przyglądał się liście. ‒ Jeden z samochodów był zarejestrowany na nazwisko Charlotte Walsh ‒ odezwał się policjant po chwili. ‒ Następnego dnia wszystkie media trąbiły, że Walsh została zamordowana przez Rozpruwacza. Początkowo zamierzałem nikomu nic nie mówić. A potem zacząłem się zastanawiać, czy to nie jest ważne. I wtedy zadzwoniłem. ‒ Słusznie pan postąpił. 181

Perez skinął głową. ‒ Powiedział pan, że Zipay prosił o sprawdzenie tych trzech numerów rejestracyjnych. ‒ No. Drugi samochód był zarejestrowany na firmę pośredniczącą w zakładaniu instalacji elektrycznych, a trzecim jeżdżą agenci Secret Service. Evans zmarszczył czoło. ‒ A co mają z tym wspólnego agenci Secret Service? ‒ Zapytałem o to samo. Odpowiedział, że nie wie, bo prosił o sprawdzenie tych numerów dla kogoś innego. Ewidentnie był zaskoczony, kiedy dowiedział się o Secret Service. Gdybym musiał się zakładać, założyłbym się, że w ogóle nie spodziewał się ode mnie informacji o tajnych służbach. Ale z drugiej strony, kiepski ze mnie hazardzista.

21.

Biuro Andy'ego Zipaya znajdowało się na trzecim piętrze starawego biurowca, który pamiętał lepsze czasy, niemniej to nadal był przyzwoity adres. Keith Evans łatwo się domyślił, że detektywowi nieźle się wiedzie, choć dużych pieniędzy jeszcze się nie dorobił. W niewielkiej poczekalni urzędowała pulchna kobieta o miłej aparycji, w wieku czterdziestu kilku lat, która pisała coś na klawiaturze komputera, kiedy Evans wszedł. Mignął jej legitymacją i poprosił o rozmowę z jej szefem. Dwie minuty później Evans siedział po drugiej stronie biurka Andy'ego Zipaya, szczupłego mężczyzny, mierzącego ponad metr osiemdziesiąt, którego ciemny garnitur kontrastował mocno z bladą skórą, najwyraźniej bardzo rzadko wystawianą na słońce. Cienkie wąsy oddzielały haczykowaty nos od wąskich ust, w czarnych włosach widać było pasemka siwizny. Prosty garnitur i wąsy nadawały Zipayowi wygląd prywatnego detektywa z czarno-białych filmów z lat czterdziestych XX wieku. ‒ W czym mogę pomóc, agencie Evans? ‒ Prowadzę śledztwo w sprawie Waszyngtońskiego Rozpruwacza, a pan może mi pomóc, wyjaśniając, dlaczego interesował się pan samochodem należącym do Charlotte Walsh ‒ jego ostatniej ofiary ‒ i innym wozem, będącym własnością Secret Service. 183

Zipay połączył dłonie palcami na wysokości brody i wpatrywał się uważnie w agenta, zanim odpowiedział. ‒ Jeśli interesowałyby mnie te samochody, to najprawdopodobniej w związku ze zleceniem od klienta. Gdyby tym klientem był prawnik działający na zlecenie swojego klienta, ja stawałbym się automatycznie agentem prawnika, którego przywilej zachowania tajemnicy, obejmującej jego relacje z klientem, zwalniałby mnie z mówienia o tej sprawie. Evans uśmiechnął się. ‒ Andy, może pan sobie być agentem prawnika, ale sprawdziłem u przyjaciół z waszyngtońskiej policji, że jest pan również byłym gliniarzem, który brał łapówki i miał szczęście, że udało mu się uniknąć prawdziwych nieprzyjemności. Ci ludzie tylko czekają i bardzo chętnie dobiorą się panu do tyłka, kiedy dowiedzą się, w jaki sposób zyskał pan informacje o tym, że samochody należą do Secret Service i Charlotte Walsh, Dlatego jeśli nie będzie pan taki praworządny, to i ja przymknę oko na to i owo. Zipay poczerwieniał, ale zapanował nad sobą. ‒ Nie wiedziałem, że standardowa procedura dla agentów FBI przewiduje obrażanie ludzi, z którymi chcą współpracować. ‒ Nie obrażałem pana. Podałem po prostu fakty. Zresztą nie mam żadnego interesu w tym, żeby pana załatwić. Chcę jedynie informacji. Jeśli je dostanę, prawdopodobnie zapomnę skąd pochodzą, chyba że okaże się pan kluczowym świadkiem w sprawie morderstw Rozpruwacza. Zipay zastanawiał się nad propozycją agenta. Evans widział, że detektyw jest zdenerwowany, co w sumie go zaskoczyło. W końcu Zipay wziął głęboki wdech. Wyglądał na bardzo poruszonego. ‒ Dobrze zatem, pomogę panu, tylko że niewiele wiem, a osoba która wie... Nie chcę, żeby miała kłopoty. To byłoby nie w porządku. 184

‒ Z jakiego powodu? ‒ Była policjantką i przeszła przez coś naprawdę paskudnego. Przez rok dochodziła do siebie w szpitalu psychiatrycznym. ‒ Co się stało? ‒ Nikt, z kim rozmawiałem, nie słyszał całej prawdy. Wtedy już nie służyłem, dlatego nie znam zbyt wielu szczegółów ‒ a jej nigdy o to nie pytałem ‒ ale to, co wiem jest naprawdę straszne. Pracowała pod przykrywką i zaprzyjaźniła się z nielegalnymi producentami amfy. To był gang motocyklowy. Nieobliczalni faceci, ale jej jakoś udało się do nich wkręcić. Mieli ukryte laboratorium. Nikt nie potrafił nawet się domyślić, gdzie mogło być. Chciała doprowadzić gliny do tego laboratorium, ale wtedy ci bandyci ją rozpracowali. ‒ Zipay spuścił wzrok. Pokręcił głową. ‒ Minęły trzy dni, zanim została znaleziona. Zipay podniósł oczy i spojrzał prosto na Evansa. ‒ Wie pan, że odszedłem z policji, bo miałem kłopoty. Prawie wszyscy się ode mnie odwrócili, ale nie ona. Gdy zacząłem jako prywatny detektyw, podsyłała mi robotę, pomagała, kiedy mogła. Ma jakąś rentę, ale to niewiele. Kiedy tylko mogę się jej odwdzięczyć, wynajmuję ją do specjalnych zleceń. Ta sprawa z numerami rejestracyjnymi była jedną z takich przysług. ‒ Po co chciała znać nazwiska właścicieli? ‒ Tego nie powiedziała. W ogóle radziła mi, żebym zapomniał o całej rozmowie. Na moje ucho, zdziwiła się informacją, że chodzi o Secret Service. Nie spodziewała się usłyszeć ode mnie, że samochody były rejestrowane na te służby. ♦♦♦

Maggie Sparks uderzyła pięścią w drzwi mieszkania Dany Cutler. Ponieważ nie doczekała się żadnej reakcji, walnęła ponownie, tym razem mocniej. 185

‒ Pani Cutler, jesteśmy z FBI. Chcielibyśmy z panią porozmawiać. ‒ I co teraz? ‒ Sparks zapytała Evansa po odczekaniu dłuższej chwili. Agent miał właśnie odpowiedzieć, gdy po drugiej stronie korytarza drzwi otworzyły się ze skrzypnięciem. ‒ Naprawdę jesteście z FBI? ‒ zapytała kobieta. Mówiła z akcentem wskazującym, że pochodzi z jakiegoś miejsca w Europie Wschodniej. ‒ Tak, proszę pani ‒ odpowiedział Evans. ‒ Pokażcie legitymacje. Sparks i Evans przytknęli identyfikatory do wąskiej szczeliny, na jaką pozwalał łańcuch łączący drzwi z futryną. Chwilę później łańcuch został odpięty, a agenci stanęli naprzeciwko starszej kobiety w różowej podomce. ‒ Nie ma jej ‒ powiedziała kobieta. ‒ Nie było jej od czasu zamieszania. ‒ Jakiego zamieszania? ‒ zapytał Evans. ‒ Sprzed kilku dni. Zadzwoniłam na policję, jak tylko usłyszałam strzał. ‒ Może zacznie pani od początku, pani...? ‒ Panno, młody człowieku. Panna Alma Goetz. ‒ Panno Goetz, proszę nam powiedzieć, co się wydarzyło. ‒ Te ściany są cienkie jak papier. Kiedy usłyszałam strzał, uchyliłam drzwi, żeby sprawdzić, co się dzieje. Na korytarzu nikogo nie było, a strzał rozległ się z bliska. I wtedy zadzwoniłam na dziewięćset jedenaście. A potem usłyszałam, jak trzasnęła drzwiami po drugiej stronie korytarza. ‒ Ona? ‒ zapytał Evans. ‒ Dana Cutler, kobieta z naprzeciwka. ‒ Skąd pani wie, że to była pani Cutler? ‒ dopytywał się Evans. ‒ Widziałam, jak pobiegła do schodów. ‒ Czy policja przyjechała? ‒ tym razem pytanie zadała Sparks. ‒ Tak, dwóch policjantów, ale byli bardzo nieuprzejmi. 186

‒ Och? ‒ zdziwił się Evans. ‒ Można byłoby się spodziewać, że będą dla mnie mili, bo dzwoniąc, ryzykowałam życie. Przecież mogłam dostać kulkę, prawda? ‒ Tak, proszę pani ‒ odpowiedziała Sparks. ‒ To, co pani zrobiła, dowodzi sporej odwagi. ‒ Cieszę się, że tak uważacie, bo policjant był wobec mnie bardzo obcesowy. Polecił, żebym wróciła do mieszkania i nawet mnie o nic nie zapytał. ‒ Nie wziął zeznania? ‒ spytał zaskoczony Evans. ‒ Kiedy usiłowałam z nim porozmawiać, odparł, że wszystko jest pod kontrolą i kazał mi zamknąć drzwi. Dodał, że to sprawa policji i jeśli dalej będę się „wcinać”, mogę zostać aresztowana za utrudnianie pracy stróżom prawa. Tak właśnie się wyraził, „wcinać”. ‒ Więc nie widziała pani niczego więcej ani niczego więcej nie słyszała? ‒ Och, nie, słyszałam mnóstwo rzeczy. Jak już wam mówiłam, te ściany są bardzo cienkie. ‒ A co takiego pani usłyszała? ‒ spytała Sparks. ‒ Słyszałam krzyki, zanim pani Cutler uciekła. To było już po strzale. ‒ Proszę mówić dalej ‒ zachęcił Evans. ‒ Policjanci weszli do jej mieszkania z wyciągniętą bronią. Jakiś mężczyzna krzyknął: „Nie strzelać, jesteśmy agentami federalnymi!”. A potem policjanci zniknęli w środku i zamknęli za sobą drzwi. ‒ Czy widziała pani coś jeszcze? ‒ No pewnie. Mniej więcej kwadrans po wejściu policji, dwóch mężczyzn wyszło z tego mieszkania. Jeden podtrzymywał drugiego. Wyglądało na to, że coś naprawdę go boli. Dziesięć minut później wyszli policjanci. Piętnaście minut potem jakichś trzech mężczyzn weszło do jej mieszkania. 187

‒ Byli z policji? ‒ Nie wiem. Nie nosili mundurów. ‒ Jak długo tych trzech mężczyzn przebywało w mieszkaniu? ‒ Około godziny. Kiedy wyszli, nieśli ze sobą czarne worki na śmieci. ‒ Czy pani Cutler wróciła do domu po tym wszystkim? ‒ zapytała Sparks. ‒ Nie słyszałam, żeby ktokolwiek tam wchodził albo stamtąd wychodził, ale mogła się pojawić, jak spałam albo wybrałam się po zakupy. ‒ Bardzo dziękujemy, panno Goetz. Ogromnie nam pani pomogła. ‒ Evans dał jej wizytówkę. ‒ Jeśli przypomniałoby się pani jeszcze coś, proszę do mnie zadzwonić. ‒ Zadzwonię. Jesteście znacznie milsi od policji. ‒ Dziękujemy pani. ‒ Pewnie uczą was dobrych manier w tym FBI. ‒ Czy mogłaby mi pani powiedzieć, gdzie znajdę gospodarza domu? Chcielibyśmy wejść do mieszkania pani Cutler. Panna Goetz podała im numer, pod którym mieszkał dozorca. Sparks rozmawiała z innymi sąsiadami Cutler, podczas gdy Evans zszedł na dół. Wrócił z kluczem dziesięć minut później. W sypialni Cutler panował taki bałagan, że trudno było ocenić, czy ktoś przeszukiwał to pomieszczenie, czy nie, a maleńki salon przedstawił sobą ten sam widok, ale ktoś wyszorował każdy centymetr powierzchni przedpokoju i kuchni. ‒ I co myślisz? ‒ zapytał Evans. ‒ Jeśli wierzyć pannie Goetz, Cutler do kogoś strzeliła, a tym kimś mógł być agent federalny. ‒ Nie ma śladu po tym, że ktoś został trafiony. ‒ Jest za to mnóstwo dowodów na to, że ktoś tu posprzątał. Wystarczy porównać przedpokój i kuchnię z sypialnią i salonem. Powiedziałeś, że twój informator sprawdzał numery rejestracyjne należące do Secret Service. Jeśli mówimy tu o ludziach, którzy mają 188

dość wpływów, żeby zamknąć policyjne śledztwo, to znajdują się na czele mojej listy. ‒ Nie wiemy, czy śledztwo zostało zamknięte. Może istnieje raport policyjny, zapis zgłoszenia na dziewięćset jedenaście, sprawozdanie medyczne. Powinniśmy to sprawdzić. Nie można wykluczyć zwykłej awantury. Może Culter chodziła na randki z kimś, kto pracuje dla jednej z agencji federalnych i go rzuciła. ‒ Chyba sam w to nie wierzysz, prawda? ‒ rzekła Sparks. ‒ Nie do końca. ‒ Co wiemy? Mamy prywatnego detektywa, który zapisuje numery rejestracyjne. Po co je zapisywała? ‒ Pracowała nad zleceniem. Chodzi o tablice rejestracyjne, więc pewnie kogoś śledziła ‒ odparł Evans. ‒ Charlotte Walsh? ‒ Tak myślę. Poprosiła mojego informatora, żeby sprawdził tablicę Walsh i była zaskoczona, kiedy jej powiedział, że drugi wóz jest zarejestrowany na Secret Service. Nie okazałaby zdziwienia, gdyby śledziła agenta Secret Service. ‒ Zatem ścieżki Walsh skrzyżowały się gdzieś z Secret Service. Evans podszedł do drzwi sypialni i zajrzał tam ponownie. ‒ Przeszukiwali mieszkanie. Cutler wróciła i przyłapała ich ‒ powiedział. ‒ Strzeliła do agenta federalnego i uciekła ‒ dodała Sparks. ‒ Ale są dwie możliwości ‒ albo strzeliła do niego, bo wzięła go za włamywacza, albo strzelała w samoobronie. ‒ To była policjantka. Gdyby zastała włamywacza, zatrzymałaby go do czasu, aż zjawi się policja, niezależnie od tego, czyby go postrzeliła, czy nie. ‒ Strzeliła do osoby, którą wzięła za rabusia, dowiedziała się, że to agent, więc uciekła, bo się przestraszyła ‒ kontynuowała Sparks. ‒ A jeśli to była samoobrona? Co jeśli szukali czegoś, co ich zdaniem Cutler miała? Wróciła do domu, oni chcieli ją zmusić, 189

żeby zdradziła, gdzie to jest, ale w jakiś sposób udało się jej wyrwać. ‒ Czego mogliby szukać? ‒ Jeśli włamywacze byli z Secret Service, musi chodzić o coś, co łączy Walsh z... Jezu, Maggie, Walsh pracowała w sztabie wyborczym Farringtona, a Secret Service to przecież ochrona prezydenta. ‒ Prywatny detektyw robi zdjęcia ludziom, których śledzi ‒ podpowiedziała Sparks. Evans milczał przez chwilę. ‒ Jeżeli Culter ukryła zdjęcia tutaj, to je znaleźli. Mieszkanie jest zbyt małe. ‒ Chyba że przerwała im, zanim je znaleźli. ‒ Albo Cutler trzyma je gdzie indziej. Zadzwoniła komórka Evansa, a on odebrał połączenie. Sparks rozejrzała się wokół dokładniej niż za pierwszym razem, kiedy weszli do mieszkania. Wszystkie kosze na śmieci zostały opróżnione, nigdzie nie zauważyła nawet kawałka zapisanego papieru. Wyciągnęła szuflady biurka w salonie i przekonała się, że były puste. Nie spostrzegła też nigdzie komputera. Ktokolwiek przyszedł tu po odejściu policji, działał bardzo skrupulatnie. ‒ Kazałem wcześniej sprawdzić połączenia telefoniczne z komórki i telefonu stacjonarnego Cutler ‒ wyjaśnił Evans, kiedy skończył rozmawiać. ‒ Fredricks sprawdził je i natknął się na coś interesującego. Czy nazwisko Dale Perry coś ci mówi? Sparks zastanawiała się przez moment, zanim pokręciła przecząco głową. ‒ To adwokat mający szerokie kontakty z politykami, w tym z kilkoma osobami z Białego Domu. ‒ I znowu pojawia się powiązanie z Secret Service ‒ powiedziała Sparks. ‒ Cutler kontaktowała się z nim kilka razy w tym roku i dwa razy w tygodniu poprzedzającym zabójstwo Walsh. Dzwoniła na 190

prywatny numer jego kancelarii albo na komórką. ‒ Po co nic nieznacząca prywatna detektyw, która sobie po prostu dorabia, dzwoni do takiego sławnego prawnika, który ma znajomych w Białym Domu? ‒ Zapytajmy go. ‒ Jeszcze jedna ciekawa rzecz ‒ odezwał się Evans. ‒ Poprosiłem Fredricksa, żeby sprawdził akta policyjne Cutler. ‒ I co w nich było? ‒ Tego właśnie chciałbym się dowiedzieć. Są utajnione. ♦♦♦

‒ Założę się, że to miejsce jest większe od całego mojego mieszkania ‒ oceniła Sparks, rozglądając się po recepcji firmy Kendalla, Barretta i Van Kirka. ‒ A ja się założę, że płacą wyższe komorne niż ty ‒ odpowiedział Evans. ‒ Ech, mogłabym spokojnie przejść na emeryturę, gdybym miała tyle, ile oni rocznie wydają na czynsz. Ich spekulacje na temat recepcji kancelarii prawniczej Dale'a Perry'ego zostały nagle przerwane zjawieniem się oszałamiającej blondynki o pięknej opaleniźnie, ubranej w jaskrawoczerwoną sukienkę i noszącej mnóstwo złotej biżuterii. ‒ Agenci Sparks i Evans? ‒ zapytała, posyłając im promienny uśmiech, który rozświetliłby to pomieszczenie, gdyby panował w nim mrok. ‒ Keith Evans, a to jest Margaret Sparks. ‒ Nazywam się Irene Miles, jestem osobistą sekretarką pana Perry'ego. No pewnie, że osobistą, pomyślała Sparks, ale głośno powiedziała: ‒ Miło panią poznać. Chcielibyśmy porozmawiać z panem Perrym. ‒ Już czeka na państwa ‒ odparła Miles. ‒ Napiją się państwo 191

kawy, a może herbaty? Mogę podać również caffe latte albo cappuccino. Agenci darowali sobie poczęstunek i ruszyli za Miles korytarzem wyłożonym dywanem. Dale Perry czekał na nich w narożnym gabinecie gustownie umeblowanym antykami. Przed wyjściem Miles wskazała agentom miejsca na sofie pod wyjątkowo dobrym olejnym pejzażem przedstawiającym francuską wieś, bardzo przypominającym styl Cézanne’a, którego obrazy Evans oglądał w National Gallery. Z okna za biurkiem Perry'ego widać było Biały Dom. Evans zastanawiał się, czy Perry i prezydent komunikują się za pomocą sygnałów świetlnych, kiedy prawnik kaptuje na jego stronę któregoś z klientów. ‒ Dziękujemy za znalezienie czasu, żeby się z nami zobaczyć, panie Perry. Adwokat uśmiechnął się. ‒ Moja ciekawość została rozbudzona, kiedy recepcjonistka powiedziała mi, kto zjawił się w poczekalni. Nie co dzień miewam wizyty agentów FBI. Evans również się uśmiechnął. ‒ Proszę się nie niepokoić. Nie przyszliśmy pana aresztować. Pańskie nazwisko pojawiło się w związku z prowadzonym przez nas śledztwem i mamy nadzieję, że może nam pan pomóc. ‒ Pomogę, jeśli tylko będę mógł. ‒ Dziękuję. Czy zna pan kobietę o nazwisku Dana Cutler? ‒ zapytał Evans. Uśmiech nie zniknął z twarzy Perry'ego, choć adwokat poruszył się nerwowo w fotelu. ‒ To prywatny detektyw. ‒ Czy ona pracuje dla pańskiej firmy? ‒ Nie jest zatrudniona przez kancelarię Kendalla, Barretta, ale dawałem jej zlecenia, kiedy potrzebowałem pomocy przy różnych sprawach. ‒ Czy inni właściciele firmy korzystali z jej usług? 192

‒ Tego nie wiem. Nie było wątpliwości, że Perry jest mocno zaniepokojony. ‒ Czy kancelaria Kendalla, Barreta nie ma własnych śledczych? ‒ zapytała Maggie. ‒ Mamy. ‒ To dlaczego potrzebował pan usług pani Cutler? Perry już się nie uśmiechał. ‒ Odpowiadając na to pytanie, pogwałciłbym zasadę tajemnicy obowiązującej mnie wobec klientów. To byłoby nieetyczne. ‒ Rozumiem pańską troskę ‒ wtrącił się Evans. ‒ Ale martwimy się o panią Cutler. Jej nazwisko pojawiło się w związku ze śledztwem prowadzonym w sprawie morderstwa. Chcemy ją przesłuchać, ale przepadła jak kamień w wodę. Boimy się o jej bezpieczeństwo. ‒ Kto został zamordowany? ‒ Młoda kobieta o nazwisku Charlotte Walsh. Mamy powody przypuszczać, że pani Cutler ją śledziła. Czy obserwowała ją na pańskie zlecenie? ‒ Już mówiłem, że nie mogę rozmawiać o interesach kancelarii. ‒ A więc w tym przypadku pracowała dla kancelarii? Perry wyglądał na podenerwowanego. ‒ Tego nie powiedziałem. Mój kodeks zawodowy zabrania mi potwierdzać lub zaprzeczać, że istnieje jakikolwiek związek lub jego brak pomiędzy panią Cutler a tą osobą o nazwisku Walsh. ‒ Czy zechciałby mi pan wyjawić, kiedy ostatni raz kontaktował się pan z panią Cutler? ‒ Nie. ‒ Nie chce pan nam pomóc ją odnaleźć? Może jej grozić niebezpieczeństwo. ‒ Pomogę, na ile będę potrafił, pod warunkiem że nie będzie to dotyczyło spraw kancelarii Kendalla, Barretta. A moim zdaniem pytania państwa właśnie ich dotyczą. 193

Evans zmarszczył czoło. ‒ W jaki sposób powiedzenie nam, kiedy ostatni raz rozmawiał pan z panią Cutler, może wpłynąć na interesy pańskiej firmy? ‒ Czy ma pan świadomość, że jestem bliskim przyjacielem prokuratora generalnego i dyrektora FBI? ‒ Nie, proszę pana, tego nie wiedziałem. ‒ Mam wrażenie, że pańskie pytania balansują na granicy napastowania. Znalazłem czas na rozmowę z państwem, ale jestem bardzo zajęty, więc to spotkanie właśnie się skończyło. Evans patrzył przez chwilę prosto na Perry'ego. A potem wstał. ‒ Dziękujemy za poświęcony nam czas. ‒ Przykro mi, że nie okazałem się bardziej pomocny. Evans uśmiechnął się. ‒ Proszę się tym nie przejmować. Moim zdaniem to spotkanie dostarczyło mi bardzo dużo informacji. Perry musiał nacisnąć guzik pod blatem, bo Irene Miles otworzyła drzwi i trzymała je w sposób, który dawał do zrozumienia, że czeka na ich wyjście. Sparks i Evans nie odezwali się słowem, aż znaleźli się w windzie. ‒ Myślę, że wetknęliśmy kij w mrowisko ‒ powiedziała Maggie. ‒ Masz rację, poza tym Perry zdradził nam więcej, niż chciał. ‒ Czegoś się boi. ‒ Tego jestem pewny i dotyczy to Charlotte Walsh. Evans miał zamiar rozwinąć tę myśl, ale rozległ się dzwonek jego komórki. Spojrzał na wyświetlacz. ‒ Musimy wracać do centrali ‒ oznajmił, gdy się rozłączył. ‒ To był Kyle. Wpadli na sposób, jak znaleźć Rozpruwacza.

22.

Pół godziny po wyjściu z gabinetu Dale'a Perry'ego, Keith Evans wszedł do sali konferencyjnej przydzielonej grupie operacyjnej zajmującej się Rozpruwaczem. Panująca tam energia wystarczyłaby do oświetlania stolicy przez rok. Agenci krzątali się, rozmawiali podekscytowani przez telefony, szli gdzieś zdecydowanym krokiem albo z wigorem stukali w klawiatury komputerowe. ‒ No i co słychać? ‒ zapytał Evans, a wszyscy zaczęli mówić jednocześnie o poliwinylosiloksanie, rodzaju silikonowego elastometru, substancji, którą znajdowano w ustach każdej ofiary Rozpruwacza poza Charlotte Walsh. ‒ To materiał używany przez dentystów do robienia odcisku, kiedy przygotowują nałożenie korony lub mostka pacjentowi ‒ wyjaśnił Kyle Hernandez, była gwiazda drużyny piłki nożnej na University of California Los Angeles, magister chemii. ‒ Jest miękki, kiedy dentysta umieszcza go w ustach pacjenta. Po zakrzepnięciu wyjmuje się go, a materiał na odlew, przypominający twardy gips, wlewa się do odcisku. Wtedy poliwinylosiloksan, jako bardzo elastyczny, zostaje usunięty. Odlew jest skanowany i opracowywany przez komputer, a potem automat wykonuje koronę z porcelany albo robi to technik dentystyczny przy wykorzystaniu staroświeckiej metody woskowej. Uważamy, że w ustach ofiar były śladowe 195

ilości poliwinylosiloksanu, bo ktoś robił im odciski szczęk. Kiedy ten materiał został wyjęty, jego drobinki pozostały. ‒ Jak ma to nam pomóc w znalezieniu Rozpruwacza? ‒ zapytał Evans. ‒ Dentyści bardzo ściśle współpracują z technikami, którzy zajmują się odlewami. Zdarza się, że technicy przychodzą do gabinetów, kiedy pacjent jeszcze siedzi na fotelu. Czasami wysyłają technikom zdjęcia twarzy pacjentów. ‒ Czy ci technicy mają dostęp do informacji o pacjentach, takich jak adres i numer telefonu? Hernadnez skrzywił się i potwierdził skinieniem głowy. ‒ To możliwe. Bywa i tak, że stoją obok dentysty podczas badania, a karta pacjenta leży obok na stoliku. Wystarczyłoby, żeby taki technik po prostu na nią zerknął. W grę może wchodzić też coś równie banalnego, jak przedstawienie pacjenta technikowi. Teraz Evas stał się równie podekscytowany jak reszta agentów. ‒ Czy wszystkie ofiary miały wizyty u dentysty na krótko przed zamordowaniem? ‒ Bingo! ‒ odpowiedział Hernandez z coraz większym uśmiechem. ‒ Ale wszystkie były u różnych dentystów... ‒ ...którzy korzystają z usług tej samej pracowni ‒ dokończył Evans, promieniejąc. ‒ Sally Braman rozmawia teraz z właścicielem tej pracowni, a Bob Conaway z biura prokuratora generalnego jest gotów wydać nakaz przeszukania w chwili, gdy dostarczymy mu pisemne oświadczenie o umotywowanym podejrzeniu. Evans się uśmiechnął. ‒ Dobra robota, ludzie. Miejmy nadzieję, że to koniec naszych zmartwień. ♦♦♦

196

‒ Jest dwie przecznice przede mną w toyocie, to brązowa furgonetka, skręca w King Road... teraz ‒ meldował agent śledzący samochód Erica Loomisa. Evans, Sparks i dwóch innych agentów siedzieli w nieoznakowanym wozie, zaparkowanym naprzeciwko domu Loomisa. Brygada antyterrorystyczna ukryła się za stojącym obok garażem podejrzanego i miała go zatrzymać, gdy tylko Evans powiadomi ich, że Loomis wysiadł z furgonetki. Evans próbował się uspokoić, ale czuł się jak po zastrzyku z metamfetaminy. Ręce mu się trzęsły, wnętrze dłoni zwilgotniało, a sądząc po tempie bicia serca, był pewny, że oblałby w tym roku testy sprawnościowe. Zamknął oczy i wyobraził sobie czyste górskie jezioro otoczone zielonymi łąkami, z kopułą błękitnego nieba, nakrapianego białymi kłębiastymi chmurkami. Jednak ta technika medytacyjna fatalnie go zawiodła, kiedy agent śledzący Loomisa zameldował, że technik dentystyczny skręca w Humboldt Street i za chwilę zjawi się na podjeździe do garażu. Dom, w którym mieszkał Loomis, zbudowano w stylu holenderskiego kolonializmu na ćwierćakrowej działce. Jednopiętrowy, miał piwnicę, do której wejście przez niewielką sień znajdowało się z boku, naprzeciw garażu. Wąski pas ziemi dzielił garaż od budynku. Boczne drzwi obu otwierały się na ten zaułek. Oznaczało to, że Loomis mógł parkować w garażu i przenosić swoje ofiary do piwnicy, niemal nie ryzykując, że ktoś go zobaczy. Podjeżdżając pod budynek, furgonetka zwolniła. Loomis otworzył pilotem garaż i chwilę później znalazł się w środku. ‒ Teraz! ‒ rzucił Evans, gdy Loomis zatrzasnął za sobą drzwi samochodu. Czterech komandosów ze SWAT w czarnych kombinezonach wbiegło do garażu. Agent, który śledził podejrzanego, zastawił swoim autem wyjazd, uniemożliwiając furgonetce ucieczkę. ‒ FBI! FBI! ‒ Evans usłyszał pokrzykiwanie komandosów, biegnąc przez ulicę. 197

Mężczyźni, którzy dostali się do garażu przez drzwi frontowe, unieruchomili Loomisa przy furgonetce, a w tym samym momencie z trzaskiem otworzyło się boczne wejście. Evans stracił z oczu podejrzanego, w miarę jak otaczało go coraz więcej komandosów. Kiedy tam wszedł, Loomis stał przyparty do boku samochodu, z rękami skutymi na plecach. Komandosi rozstąpili się, stawiając go twarzą w twarz z pojmanym. Evans sprawdził wcześniej jego kartotekę kryminalną i znalazł jedynie dwa mandaty. Dane Loomisa były równie nudne jak jego wygląd. Gdyby musiał określić go jednym słowem, powiedziałby „przywiędły”. Technik dentystyczny mierzył metr siedemdziesiąt pięć i był kluchowaty. Włosy miał rzadkie, nosił grube okulary w czarnej plastikowej ramce. Przeciętne wąsy zdobiły górną wargę, a rzadka kozia bródka maskowała słaby podbródek. ‒ Eric Loomis? ‒ zapytał Evans. Mężczyzna wyglądał na zupełnie zdezorientowanego. ‒ Co to... O co chodzi? ‒ wydukał. ‒ Czy nazywa się pan Eric Loomis? ‒ Evans powtórzył pytanie. ‒ Tak, ale... ‒ Panie Loomis, mam nakaz przeszukania pańskiego domu. Za pańskim pozwoleniem jeden z moich ludzi użyje pańskich kluczy do otworzenia drzwi. ‒ O czym pan mówi? ‒ Jeśli nam pan nie pomoże i nie da kluczy ani nie poda szyfru do instalacji alarmowej, będziemy musieli się włamać, a wtedy możemy zniszczyć drzwi. ‒ Chwila. Co się tu dzieje? Dlaczego chcecie przeszukać mój dom? ‒ zapytał Loomis, podnosząc głos. ‒ Czy pozwoli nam pan użyć kluczy? Loomis zaczynał się pocić i wyglądał na spanikowanego. Kręcił głową we wszystkie strony. Wokół widział mężczyzn w czarnych kombinezonach, z groźnymi minami. 198

‒ Nie wiem ‒ zdołał powiedzieć. ‒ Dobrze zatem, ponieważ nie zamierza pan współpracować, każę jednemu z moich ludzi wybić szybę w bocznych drzwiach pańskiego domu. ‒ Czekajcie. Nie. Klucze mam w kieszeni. Niczego nie tłuczcie. Evans skinął głową. Maggie Sparks wystąpiła naprzód. Kiedy Loomis zorientował się, że będzie go rewidować piękna kobieta, zarumienił się i wyglądał na jeszcze bardziej zaniepokojonego. Kiedy Sparks włożyła mu rękę do kieszeni w poszukiwaniu kluczy, Loomis zesztywniał. ‒ Szyfr, proszę! ‒ rozkazał Evans. Sparks otworzyła drzwi i wyłączyła alarm. Loomisa wprowadzono do salonu i posadzono w fotelu. Zatrzymany zachowywał się potulnie, spuścił głowę, wzrok wbił w podłogę. Evans postawił przy nim dwóch agentów, a potem wydał polecenia dotyczące przeszukania domu. Kiedy grupa rozbiegła się, Evans i Sparks ruszyli do piwnicy. Po otwarciu drzwi uderzył ich smród gnijącego mięsa. Evans założył maskę chirurgiczną, kalosze i lateksowe rękawice. Dopiero wtedy zapalił światło i zszedł po schodach, ostrożnie stawiając kroki, z wyciągniętą bronią. Wszyscy zakładali, że Rozpruwacz żyje samotnie, ale niczego nie można być pewnym. Evans od razu zorientował się, że pomieszczenie jest dźwiękoszczelne. Loomis zadbał o to, żeby sąsiedzi nie słyszeli krzyków jego ofiar. Następnie zauważył półkę na ścianie. Stały na niej w szeregu cztery szklane słoiki. W każdym był odlew szczęki. Evans, podobnie jak Sparks, zamarł na schodach na widok tych zębów. W ciszy usłyszeli ciężki oddech. Piwnica służyła za salę operacyjną. Podłogę pokrywały plamy krwi, a stół pod ścianą pełen był narzędzi chirurgicznych. Ale to nie te przyrządy ani dwie duże klatki na psy, stojące pod inną ścianą, przyciągały wzrok. Evans i Sparks oniemieli na widok fotela dentystycznego ustawionego pośrodku pomieszczenia i nagiej, zakneblowanej kobiety, którą przykuto do niego kajdankami. 199

♦♦♦

Jessica Vasquez była głodna i odwodniona, ale wyglądało na to, że nic się jej nie stało poza kilkoma siniakami, które Loomis zrobił jej kilka dni wcześniej w czasie porwania z parkingu przed pasażem handlowym. Evans i Sparks porozmawiali z nią w trakcie czekania na karetkę, która miała ją zabrać do szpitala. Powiedziała im, że Loomis trzymał ją przez dwa dni w klatce dla psa bez jedzenia i wody i w ogóle się do niej nie odezwał w czasie tej gehenny. Któregoś wieczoru podał jej narkotyk i wziął odcisk jej szczęk, zanim ponownie zamknął ją w klatce. Tego ranka przywiązał ją do fotela i założył jej skórzaną maskę z kneblującą kulką, jakiej używają sadyści. ‒ Wiem, że powinienem czuć coś w rodzaju euforii, ale mdli mnie po prostu i jestem wykończony ‒ Evans zwrócił się do Maggie, kiedy ambulans z Vasquez znikał za rogiem. ‒ Hej, weź się w garść. Uratowaliśmy życie Jessice Vasquez i złapaliśmy człowieka do gruntu złego. Powinniśmy być dumni z naszych dokonań. ‒ Ale ja nie jestem dumny. Robi mi się smutno na myśl o tym, przez co przeszły te biedaczki. Sparks przyłożyła sobie dłoń do czoła. ‒ Nie można uratować wszystkich, Keith. Pomyśl raczej o kobietach, które będą bezpieczne, bo Loomis znajdzie się za kratkami. ‒ Słuszna uwaga, ale nadal mi niedobrze, kiedy przypomnę sobie to, co widzieliśmy w piwnicy. ‒ Weźmiesz wieczorem prysznic. A po przesłuchaniu Loomisa postawię ci drinka albo nawet dwa. ‒ Sam nie wiem, Maggie... ‒ Ale ja wiem. Cholerny z ciebie mazgaj jak na kogoś, kto kieruje zespołem, który właśnie rozwiązał sprawę jednego z najwredniejszych seryjnych morderców w Waszyngtonie. ‒ Agencie Evans. 200

Evans odwrócił się i zobaczył zbliżającego się jednego z techników dochodzeniowych. Trzymał w ręku słoik podobny do tych, jakie stały w piwnicy. Był w nim kolejny odlew szczęk. ‒ Znaleźliśmy to. Ted Balske pomyślał, że chciałby pan o tym wiedzieć. ‒ Gdzie był? ‒ Schowany pod kocem na tyłach furgonetki Loomisa. Evans i Sparks przyjrzeli się uważnie odlewowi. ‒ Ile w sumie mamy już takich odlewów? ‒ Evans zapytał speca od medycyny sądowej. ‒ W piwnicy były cztery. Z tym to razem pięć. ‒ Dzięki. Specjalista od medycyny sądowej odszedł, żeby zinwentaryzować znaleziony odlew, a Evans zmarszczył czoło. ‒ Co jest nie tak? ‒ zapytała Sparks. ‒ Loomis robił odlewy szczęk swoich ofiar i zatrzymywał je jako trofea. ‒ Aha. Stąd drobiny poliwinylosiloksanu. ‒ Powinno być sześć odlewów, a jest tylko pięć. ‒ Masz rację ‒ odrzekła Sparks. Teraz i ona wyglądała na równie zbitą z tropu jak Evans. ‒ Lekarz sądowy nie znalazł żadnych śladów masy do robienia odcisku w ustach Walsh ‒ powiedział Evans. ‒ A jeśli żadna z tych sztucznych szczęk nie będzie pasowała do Walsh? ‒ Do czego zmierzasz? ‒ spytała Sparks, bojąc się jednocześnie, że wie dobrze, co Keith jej odpowie. ‒ Możemy mieć do czynienia z naśladowcą. Ktoś, kto zamordował Walsh, upozorował sposób działania Rozpruwacza. Pomyśl. Właśnie dowiedzieliśmy się, jaka substancja znajdowała się w ustach ofiar, dlatego zabójca Walsh nie wiedział, czym mógłby uzupełnić ten szczegół postępowania Loomisa. 201

Nie miał też szans na umieszczenie odlewu szczęki w piwnicy Loomisa, bo dopiero co ustaliliśmy, że to on jest Rozpruwaczem. Trzeba sprawdzić, czy te dentystyczne odlewy pasują do wszystkich ofiar poza Walsh. ‒ Sposób zabicia Walsh był niemal identyczny jak w przypadku pozostałych ofiar Loomisa, nawet w szczegółach, o których informacji nie przekazaliśmy do mediów ‒ dodała Sparks. ‒ Naśladowca musiał mieć dostęp do akt sprawy. ‒ Każda agencja federalna może do nich zajrzeć ‒ stwierdził Evans. ‒ A niektóre z nich zatrudniają ludzi, którzy „sprzątają” miejsca, gdzie doszło do strzelaniny. ‒ Mówisz o mieszkaniu Cutler? Evans potwierdził skinieniem głowy. ‒ Zaczynasz gadać jak jeden z nawiedzonych, którzy wierzą w spiskową teorię dziejów. ‒ To prawda, ale przecież spiski się zdarzają. Tymczasem jednak, kiedy będę rozmawiał z Loomisem, może spróbujesz odszukać raport policyjny z opisem tego, co wydarzyło się w mieszkaniu Cutler.

23.

Otoczenie, w którym znalazł się Eric Loomis, nie miało w sobie nic przyjemnego. Ponure brązowe ściany pokrywały plamy, jarzeniowe światło gasło i zapalało się w nieprzewidywalnych momentach, a krzesło, na którym siedział, było zimne i twarde. Keith Evans rozpaczliwie chciał złamać Loomisa, ale czekał cierpliwie, obserwując zatrzymanego przez czterdzieści pięć minut przez weneckie lustro, zanim wszedł do pokoju przesłuchań. Nogi technika dentystycznego były przykute do bolca w podłodze, co ograniczało jego możliwości ruchu. Początkowo mężczyzna siedział spokojnie, ale potem zaczął się wiercić na krześle, nie znajdując jednak wygodnej pozycji, przez co w miarę upływu sekund stawał się coraz bardziej pobudzony. Kiedy Evans wszedł w końcu do pomieszczenia, skuty więzień podniósł wzrok. Agent FBI usiadł na wygodnym krześle po drugiej stronie odrapanego stołu i musiał się bardzo wysilić, żeby ukryć wstręt. Loomisa ubrano w więzienny pomarańczowy kombinezon, który celowo był o numer za mały i wrzynał mu się w wałki tłuszczu w pasie i na udach. Rzadkie, nieuczesane włosy miał tłuste, czoło, policzki i brodę pokrywały mu krosty, wydzielał też zapach, który Evans porównał do stęchłego sera. Agent zastanawiał się, czy czułby taką samą odrazę do Loomisa, gdyby spotkał go po raz pierwszy w innych okolicznościach i nie 203

wiedział, co technik dentystyczny robił w piwnicy własnego domu. ‒ Dobry wieczór, panie Loomis. Loomis nie odpowiedział. ‒ Czy ma pan coś przeciwko temu, że będę nagrywał naszą rozmowę? ‒ zapytał Evans, stawiając magnetofon na stole między nimi. ‒ Guzik mnie obchodzi, co pan robi. ‒ A powinno. Jest pan w poważnych kłopotach. ‒ Jeszcze się zobaczy ‒ odparł Loomis z enigmatycznym uśmiechem. ‒ Zanim zaczniemy rozmowę, muszę pana poinformować o przysługujących panu prawach. Najprawdopodobniej wydaje się panu, że zna je pan z telewizji albo kina, niemniej powinien pan uważnie mnie wysłuchać. Loomis skrzyżował ramiona na piersi i odwrócił wzrok, podczas gdy Evans recytował formułkę. ‒ Czy rozumie pan swoje prawa? ‒ zapytał Evans, gdy skończył. ‒ Wyglądam na idiotę? Oczywiście, że rozumiem. Mam magisterium z chemii. ‒ Nie sugerowałem, że jest pan głupi, panie Loomis. Wymaga się ode mnie, żebym zadawał wszystkim pytanie, czy rozumieją swoje prawa. Nie każdy ma tak wysoki iloraz inteligencji jak pan. Loomis uniósł powoli głowę i spojrzał Evansowi prosto w oczy. A potem uśmiechnął się drwiąco. ‒ Jaki numer ma ta technika przesłuchania? ‒ Nie bardzo rozumiem. ‒ Przymilaj się zatrzymanemu i zyskaj jego zaufanie. Spraw, żeby poczuł, że jesteś po jego stronie ‒ powiedział Loomis, parodiując głos instruktora. Evans roześmiał się. ‒ Byłem szczery, to wszystko. Jest pan sprytny i nieźle pan nas 204

przeczołgał. Gdyby nie popełnił pan niewielkiego błędu, możliwe, że nigdy byśmy pana nie złapali. Loomis spuścił wzrok. Agent doskonale się orientował, że facet dałby wszystko, żeby się dowiedzieć, przez co wpadł, ale był na tyle cwany, że nie połknął tej przynęty. ‒ Zanim przejdziemy dalej, muszę spytać, czy chce pan adwokata? Evans chciał kontynuować przesłuchanie, ale odpowiedzi Loomisa nie przydałyby się na nic w sądzie, gdyby podejrzany wyraźnie nie zrezygnował z prawa do reprezentowania przez adwokata. ‒ Sam będę swoim adwokatem, agencie Evans. ‒ Jest pan pewny? W Wirginii i w Marylandzie zasądza się karę śmierci. A za to, co pan zrobił, grozi panu taki wyrok. Loomis uśmiechnął się. ‒ Kolejna chytra technika przesłuchań. Jeśli powiedziałbym cokolwiek sugerującego, że mam świadomość kwalifikacji moich czynów, jako zagrożonych karą śmierci, mógłby pan uznać moje słowa za przyznanie się do winy. ‒ O tym nie pomyślałem. Chciałbym po prostu, żeby zdawał pan sobie sprawę z powagi swojej sytuacji. Sprawa zagrożona karą śmierci jest traktowana wyjątkowo. Jeśli nie będzie pana stać na własnego adwokata, dostanie pan z urzędu obrońcę doświadczonego w podobnych procesach. Nawet kogoś tak inteligentnego jak pan, a pan z kolei nie musiałby się uczyć wszystkiego, co byłoby potrzebne, gdyby zdecydował się pan reprezentować sam siebie. Loomis ponownie drwiąco się uśmiechnął. ‒ Zaryzykuję. ‒ Na pewno nie chce pan adwokata? ‒ Evans zapytał jeszcze raz, żeby później nie było żadnych wątpliwości, gdyby Loomis podważał wynik przesłuchania. ‒ W porządku ‒ powiedział Evans, ponieważ Loomis nie zareagował. ‒ Pan Loomis zrezygnował z prawa do adwokata i postanowił 205

reprezentować sam siebie. Tak więc, Ericu... Czy mogę zwracać się do pana po imieniu? ‒ Jasne, Keith ‒ odparł Loomis z sarkazmem w głosie. Evans się zaśmiał. ‒ Jesteś w porządku. Niewielu ludzi na twoim miejscu zachowałoby poczucie humoru. Nie potrafię jednak zrozumieć, dlaczego ktoś ze stopniem naukowym z chemii i dobrą posadą, porywał i mordował kobiety. Loomis uśmiechnął się znowu i potrząsnął głową. ‒ Nie jesteś w tym dobry, Keith. Sądząc z twojego pytania, mam uwierzyć, że agent FBI, pracujący nad sprawą najgroźniejszego seryjnego zabójcy w historii Waszyngtonu, nie był uczony przez speców z Quantico od programu aresztowania sprawców brutalnych przestępstw, psychologicznego profilu seryjnego mordercy, na którego poluje. Spróbuj jeszcze raz. ‒ Dobrze, Ericu. Dlaczego to zrobiłeś? ‒ Co zrobiłem? Evans wzruszył ramionami. ‒ Zacznijmy od Jessiki Vasquez. Dlaczego ją porwałeś? ‒ To nie ja. Evans wyglądał na zmieszanego. ‒ Twierdzisz, że w jakiś sposób dostała się do twojej piwnicy, potem postanowiła się rozebrać, założyć sadomasochistyczną maskę z kneblem i przykuła się do fotela dentystycznego? To bardzo dziwne zachowanie. ‒ Nie mam pojęcia, w jaki sposób ta kobieta trafiła do mojej piwnicy. Podejrzewam jednak, że agenci FBI mogli mieć coś wspólnego z umieszczeniem jej tam razem z innymi tak zwanymi dowodami, jakie podobno znaleźliście. Teraz to Evans się uśmiechnął. ‒ Zatem jesteś ofiarą rządowego spisku? ‒ To jedno z prawdopodobnych wyjaśnień. 206

Evans zadał pytanie, które od jakiegoś czasu chciał wpleść w ich rozmowę. ‒ Czy twoim zdaniem agenci FBI chcieli jak najszybciej dokonać aresztowania i dlatego zamordowali Charlotte Walsh, i wrzucili ją do kontenera na śmieci, czy też dokonał tego prawdziwy Waszyngtoński Rozpruwacz? Loomis zerwał się z miejsca i naprężył mimo łańcucha przykuwającego mu nogi do posadzki. ‒ Nie zabiłem tej suki. To jakaś totalna bzdura. Ktoś mnie nachalnie wrabia. ‒ Trudno w to uwierzyć, kiedy na pierwszy rzut oka widać, że sposób działania mordercy Charlotte Walsh jest identyczny jak w przypadku pozostałych morderstw Rozpruwacza. ‒ Nie, jeśli agenci FBI ją zamordowali, żeby mnie wrobić. Wiedziałbyś, jak naśladować sposób działania Rozpruwacza. Wydaje ci się, że jesteś przebiegły, ale ja jestem znacznie przebieglejszy i ja... Loomis urwał w pół słowa. Najwyraźniej zdał sobie sprawę, że się zagalopował. Złość wykrzywiała mu rysy jeszcze przez chwilę. Opadł potem ciężko na krzesło i utkwił wzrok w blacie stołu. Evans usiłował prowadzić dalej ich rozmowę, ale Loomis nie chciał od tej pory powiedzieć słowa. ♦♦♦

Maggie Sparks odszukała policjantów Petera Brassosa i jego partnera Jermaine'a Collinsa, siedzących przy stoliku w Starbucks, gdzie mieli na nią czekać na polecenie swojego przełożonego. Brassos okazał się krępy i mocno umięśniony, Sparks uznała go od razu za bywalca siłowni. Collins zaś był tyczkowatym, jasnoskórym Afroamerykaninem. Na stoliku przed nimi nie stały kubki z kawą i żaden z mężczyzn nie był zachwycony spotkaniem z nią. ‒ Dziękuję, że przyszliście, panowie ‒ powiedziała Sparks, pokazawszy legitymację. ‒ Napijecie się kawy? 207

‒ O co chodzi? ‒ Brassos zapytał szorstko, ignorując jej propozycję. ‒ Pracuję w grupie operacyjnej zajmującej się sprawą Waszyngtońskiego Rozpruwacza. ‒ Słyszałem, że go dopadliście ‒ odezwał się Collins. ‒ Tak uważamy, ale zawsze są jakieś wątpliwości. Brassos wyglądał na zmieszanego. ‒ Nie mamy nic wspólnego z zabójstwami Rozpruwacza. Sparks skinęła głową. ‒ To prawdopodobnie fałszywy trop i wiem, że chcielibyście jak najszybciej wrócić do pracy, dlatego od razu przejdę do rzeczy. Kilka dni temu, wieczorem, mieliście interwencję na dziewięćset jedenaście dotyczącą strzelaniny w bloku przy Wisconsin Avenue. Obaj mężczyźni zesztywnieli, gdy wymieniła ten adres. ‒ I co z tego? ‒ zapytał Brassos, zachowując obojętny ton głosu. Maggie wyjęła kopię raportu policyjnego, który Brassos napisał po incydencie. Udawała, że coś w nim sprawdza. ‒ Rozmawialiście z Almą Goetz? Brassos zmusił się do śmiechu. ‒ Z tą wariatką sąsiadką? Tak, ja z nią rozmawiałem. ‒ Uważa pan, że jest wariatką? ‒ zapytała Sparks. ‒ Może nie wariatką, ale to naprawdę wścibska baba. Mieszka sama, chce na siebie zwrócić uwagę, to ten rodzaj. Natykamy się na takie od czasu do czasu. ‒ Twierdzi, że słyszała odgłos strzału z mieszkania Dany Cutler, sąsiadki z naprzeciwka. Collins zmarszczył brwi. ‒ Przepraszam, agentko Sparks, ale nie bardzo rozumiem, co to ma wspólnego ze sprawą Rozpruwacza? Sparks posłała mu przyjacielski uśmiech. ‒ Nazwisko Cutler pojawiło się w czasie śledztwa. No i co z tym strzałem? 208

‒ Nic takiego nie zaszło ‒ odpowiedział Brassos. ‒ Przeszliśmy korytarzem. Drzwi nie były zamknięte. Zapukaliśmy. Nikt nie odpowiedział, więc weszliśmy do środka, żeby sprawdzić, czy nie ma tam kogoś rannego. I nie było. ‒ Sprawdziliście mieszkanie? ‒ Tak, całe. ‒ Zauważyliście coś, co wydało się wam dziwne? ‒ Nie, mieszkanie jak mieszkanie. ‒ Dlaczego, waszym zdaniem, pani Goetz była taka pewna, że usłyszała strzał? ‒ To z powodu drzwi ‒ odezwał się Brassos. ‒ Powiedziała mi, że była w swoim mieszkaniu, kiedy przez ścianę usłyszała coś przypominającego odgłos wystrzału. Mówiłem już pani, że drzwi do mieszkania tej Cutler nie były zamknięte. Moim zdaniem Goetz słyszała trzaśniecie drzwiami. Jest już stara. I pewnie słuch ma już nie ten. Maggie pokiwała głową. ‒ To jedno z wyjaśnień. Rozmawiałam z nią i starsza pani upiera się, że słyszała na pewno, jakoby w mieszkaniu ktoś był i krzyknął do was, żebyście nie strzelali, bo jest agentem federalnym. Brassos odrzucił do tyłu głowę i roześmiał się. Zdaniem Maggie jego śmiech był fałszywy. ‒ Już pani mówiłem, mieszkanie było puste. Goetz jest szurnięta. ‒ Tak, na nas też zrobiła wrażenie niewiarygodnej, ale co z rannym mężczyzną? Skąd się tam wziął? ‒ O czym pani mówi? ‒ Pani Goetz widziała, jak z mieszkania Cutler wyszedł mężczyzna, któremu pomagał drugi facet. ‒ Powtarzam pani, nikogo nie było w tym mieszkaniu. ‒ Czy ktoś inny został w tym czasie ranny w tym bloku? ‒ Wie pani co, rozmawiam z panią z czystej uprzejmości ‒ powiedział Brassos. ‒ Dla mnie to brzmi jak przesłuchanie. ‒ Wstał. 209

‒ Jeśli ma pani jakieś zastrzeżenia dotyczące naszego raportu, proszę złożyć skargę. Ja muszę iść do pracy, chodź, Jerry. Collins także podniósł się z miejsca. Sparks nie zrobiła nic, żeby ich zatrzymać. Jeśli zaszłaby taka konieczność, zawsze mogła wezwać ich na świadków do sądu. ‒ Nie chciałam was zdenerwować ‒ przeprosiła, wstając od stolika. ‒ Bardzo w to wątpię ‒ odpowiedział Brassos i obaj policjanci wyszli. ♦♦♦

W czasie przesłuchania Evans był tak skoncentrowany, że zapomniał o zmęczeniu, ale wyczerpanie wzięło górę, gdy skończył rozmowę z seryjnym mordercą. Na czas rozmowy z Loomisem wyłączył komórkę, żeby nic go nie rozpraszało. Kiedy sprawdził pocztę głosową, okazało się, że Maggie Sparks prosiła, żeby jak najszybciej do niej zadzwonił. Evans umówił się z nią na spotkanie w barze niedaleko Dupont Circle i popijał właśnie piwem kęs cheeseburgera, gdy Maggie tam weszła. Rozejrzała się po barze i uśmiechnęła, widząc uniesioną dłoń Keitha. ‒ Jak się udało przesłuchanie? ‒ zapytała, wsuwając się do boksu i zajmując miejsce naprzeciwko Evansa. ‒ Niezbyt dobrze, ale nie potrzebujemy zeznań dotyczących wszystkich dowodów, jakie mamy. A tak przy okazji ‒ sam będzie się bronił. Wydaje mu się, że nas przechytrzy. ‒ Wygląda na to, że jest prawdziwym megalomanem. ‒ Klasyczny przypadek. ‒ To powinno ułatwić przygotowanie oskarżenia. Czy wyjaśnił w jakikolwiek sposób obecność nagiej kobiety w swojej piwnicy i istnienie słojów ze sztucznymi zębami? ‒ Oczywiście. Sami to zorganizowaliśmy, żeby go wrobić. ‒ Och, rzeczywiście, zapomniałam. 210

Sparks dała znak kelnerce i zamówiła dla siebie piwo i hamburgera. ‒ A co powiedział, kiedy wyjechałeś z Walsh? ‒ zapytała po odejściu kelnerki. ‒ To interesujące. W trakcie przesłuchania był bardzo spokojny, wręcz protekcjonalny, jakby go bawiło. Pogrywał ze mną od samego początku, ale kiedy wspomniałem o Walsh, wściekł się. ‒ I co o tym myślisz? ‒ Moim zdaniem on jej nie zabił. ‒ Zabił czy nie zabił, coś mi tu śmierdzi. Poprosiłam o raport policyjny z incydentu u Cutler. Jest taki raport. Napisał go Peter Brassos. Stwierdził w nim, że on i jego partner, Jermaine Collins, pojechali interweniować w związku ze zgłoszeniem strzelaniny na dziewięćset jedenaście. Jest tam relacja z przesłuchania pani Goetz, całkowicie sprzeczna z jej wersją wydarzeń, niemniej Brassos napisał, że nie znalazł żadnych śladów strzelaniny we wskazanym lokalu, nie wspomniał też słowem o rannym mężczyźnie, któremu ktoś drugi pomógł wyjść z tego mieszkania. Poprosiłam szefa Brassosa, żeby mnie z nim umówił. Collins i Brassos powiedzieli mi, że drzwi mieszkania Cutler zastali niezamknięte, ale w środku nikogo nie było, nie zauważyli też żadnych śladów strzelaniny. ‒ Co powiedzieli o rannym mężczyźnie? ‒ Zgodnie stwierdzili, że nikogo takiego nie widzieli. ‒ Wierzysz im? ‒ Nie. Kiedy zadawałam im pytania, cały czas byli podenerwowani. Jestem pewna, że coś ukrywają, ale nie wiem, jak to udowodnić. W mieszkaniu Cutler nie ma żadnych śladów świadczących o tym, że ktoś tam strzelał. Wróciłam tam i pogadałam z innymi sąsiadami. Nikt nie słyszał strzałów ani nie widział mężczyzny, któremu ktoś by pomagał stamtąd wyjść. I co teraz robimy, szefie? ‒ Najchętniej położyłbym się spać, ale całe popołudnie myślałem o Dale'u Perrym. Ten pierdolony kurdupel wkurzył mnie wciskaniem bajeczek o tajemnicy adwokackiej. 211

‒ To prawdopodobnie nie są bajeczki. Założę się, że codziennie o czwartej popija herbatkę i zajada racuszki z prokuratorem generalnym i naszym szefem. Tacy faceci obracają się w środowiskach, o jakich nie możemy nawet pomarzyć. ‒ Ale czasem i im zdarza się palnąć głupotę. Nadal wierzę, że żyjemy w Ameryce, gdzie takiego dupka jak Perry można postawić w stan oskarżenia i rzucić mediom na pożarcie, kiedy skuty będzie doprowadzany na salę sądową. Tak sobie myślę, że moglibyśmy złożyć mu wizytę i sprawdzić, jak mocno uda się nim potrząsnąć. Co ty na to? ♦♦♦

Gdyby brać pod uwagę faktyczną odległość w kilometrach, posiadłość Dale'a Perry'ego w McLean w Wirginii nie znajdowała się daleko od mieszkania Keitha Evansa w Bethesda w stanie Maryland. W prawdziwym świecie jednak te dwie społeczności dzieliły lata świetlne. O ile Evans wiedział, w jego bloku nie mieszkali sędziowie Sądu Najwyższego, członkowie klanu Kennedych albo byli sekretarze obrony, i żaden z budynków w jego sąsiedztwie nie był otoczony kamiennym murem i nie miał kilku akrów dziedzińca z widokiem na rzekę Potomac. ‒ Poczciwemu Dale'owi nieźle się wiedzie ‒ skomentowała Maggie. ‒ Wątpię, byśmy w najbliższej przyszłości mogli spodziewać się, że zacznie żebrać. ‒ Chyba że datki będą rzędu miliardów dolarów w kopertach z logo Boeinga albo Halliburtona. Podróż, którą rozpoczęli na Chain Bridge, zakończyła się przy kutej bramie z grotami na górnej krawędzi, zagradzającej dojazd do domu Perry'ego. ‒ Ty odezwiesz się do domofonu ‒ powiedział Evans. ‒ Moim zdaniem on mnie nie lubi, a ty jesteś młoda i sexy. ‒ To dwie plamy. Poproś jeszcze, żebym przyniosła kawę, a 212

wytoczę ci sprawę o molestowanie seksualne. Evans się uśmiechnął, podczas gdy Sparks wychyliła się przez okno i powiedziała coś do metalowej puszki przytwierdzonej do muru. Czekali, ale nie następowała żadna reakcja. Sparks zauważyła niewielką szczelinę między skrzydłami bramy. Z czystej ciekawości wysiadła z wozu i je popchnęła. Skrzydła się rozchyliły. Nacisnęła mocniej, a brama otworzyła się na tyle, że Evans mógł przez nią przejechać. ‒ Jak myślisz, co się tu dzieje? ‒ Sparks zapytała, gdy wsiadła z powrotem do samochodu. ‒ Nie wiem, ale bramy nie należy zostawiać otwartej i ktoś powinien zareagować na domofon. Kiedy ich oczom ukazała się sylwetka domu Perry'ego, Evans poczuł nerwowy skurcz w żołądku. Większa część dwupiętrowego kolonialnego budynku była pogrążona w mroku. ‒ Coś tu jest nie w porządku ‒ odezwała się Sparks. Podjazd zakręcał przy portyku wspartym na białych kolumnach, harmonijnie kontrastującym z czerwonymi ceglanymi ścianami. Kiedy Evans wysiadł z samochodu, otoczyła go taka cisza, że słyszał szmer rzeki płynącej na tyłach posiadłości i szum wiatru w gęsto porośniętych liśćmi gałęziach drzew. Agent przeszedł pod portykiem i nacisnął dzwonek. Usłyszał, jak brzęczenie odbija się w środku echem, ale bez rezultatu. Pochylił się i ujął gałkę zamka. Drzwi się otworzyły. Spojrzał na Sparks. Oboje wyciągnęli broń. Nawet w półmroku hol domu Perry'ego robił duże wrażenie. Kryształowy żyrandol wisiał nad marmurową podłogą we wzór czarno-białej szachownicy. Wypolerowana dębowa balustrada wiła się przy również marmurowych schodach wiodących na pierwsze piętro. Evans wyobraził sobie przepych tego miejsca, kiedy zalewa je pozałamywane światło z masywnego żyrandola. ‒ Panie Perry! ‒ Evans zawołał głośno. Nikt nie dopowiedział. 213

‒ Tam ‒ powiedziała Sparks, wskazując lufą pistoletu wąski korytarz znajdujący się po prawej stronie schodów. Evans zrozumiał wskazówkę i oboje ruszyli ostrożnie w kierunku światła dochodzącego z pokoju w głębi. Evans dał znak Sparks, żeby stanęła po jednej stronie drzwi. Kiedy je uchylił, wsunął się do środka z bronią wycelowaną przed siebie, ale od razu zorientował się, że pistolet nie będzie potrzebny. Dale Perry, jedyny człowiek w tym pomieszczeniu, siedział przy biurku z głową odchyloną do tyłu, a jego niewidzące już oczy były skierowane na sufit. Prawe ramię zwieszało się, tak że palcami niemal dotykał gładkiej bocznej powierzchni trzydziestkiósemki special. Paskudna, krwawa rana na skroni jednoznacznie wskazywała przyczynę zgonu. Evans dotknął jego szyi w poszukiwaniu pulsu. A potem wyprostował się i schował broń do kabury. ‒ Zadzwoń na dziewięćset jedenaście. ‒ Westchnął. ‒ Powiedz, że znaleźliśmy samobójcę. Przyczyna śmierci nie budzi podejrzeń.

24.

W wiadomościach o jedenastej była to trzecia informacja, po temacie wiodącym, czyli aresztowaniu Rozpruwacza i po dywagacjach nad ciążą Claire Farrington. Dana Cutler usłyszała ją, siedząc na łóżku w motelowym pokoju oparta o wezgłowie. Jadła akurat kolejną kanapkę z szynką i serem. Straciła jednak apetyt, kiedy prezenterka powiedziała o samobójstwie prominentnego waszyngtońskiego prawnika Dale'a Perry'ego. Zgodnie z telewizyjnym doniesieniem Perry pracował do godziny osiemnastej, a potem pojechał do domu. Według słów jego kamerdynera dość niezwykłe było to, że prawnik wrócił do domu przed dwudziestą, a kucharz mówił, że nie przygotował tego dnia żadnego posiłku, bo Perry miał zjeść na mieście z klientem i wrócić późno. Perry dał służbie wolny wieczór, nie podając żadnego uzasadnienia. Chociaż do czasu przeprowadzenia sekcji zwłok nie można było podać oficjalnie przyczyny jego śmierci, od nieujawnionego informatora stacja telewizyjna dowiedziała się, że wszystko wskazywało na samobójstwo. Rozważając konsekwencje tego zdarzenia, Dana pomyślała o kilku sprawach. Według doniesień prasy, powołującej się na nieoficjalnego informatora, studentka została uprowadzona z parkingu przy pasażu handlowym Dulles Towne Center. 215

Jeśli Walsh była ofiarą Rozpruwacza, to wszystko jest proste, ale jeżeli to nie Rozpruwacz ją zabił, to, skąd morderca wiedział, że dziewczyna zaparkowała przy pasażu handlowym i w którym miejscu? Tajemniczy klient Dale'a Perry'ego to wiedział. Dana sama przekazała mu tę informację przez telefon. Teraz, gdy Perry nie żył, poznanie tożsamości tego klienta stało się niemożliwe. Dana była pewna, że adwokat nie popełnił samobójstwa, a ona sama umrze w chwili, gdy odnajdą ją ludzie, którzy zabili prawnika. Wcześniej liczyła na sprzedanie zdjęć prezydentowi za pieniądze i gwarancję bezpieczeństwa, ale skoro Farrington zdecydował się na taktykę spalonej ziemi, wszystko wskazywało na to, że takie wyjście nie wchodziło teraz w grę. Co robić? Tylko jedna możliwość przychodziła jej do głowy. ♦♦♦

Biura „Exposed”, największego waszyngtońskiego brukowca, zajmowały dwa piętra odremontowanego magazynu, skąd roztaczał się widok na kopułę Kapitolu, w dzielnicy balansującej pomiędzy zupełnym schyłkiem a podniesieniem statusu. Wyśrubowane ceny płacone przez młodych karierowiczów za lokale w odnowionych domach sprawiły, że czynsze bardzo wzrosły, a zasiedziałe w tej okolicy stare firmy wyniosły się. W rezultacie pojawiły się tam modne restauracje i butiki, rozrzucone między działkami zapełnionymi sprzętem budowlanym i opustoszałymi witrynami nieczynnych od dawna sklepów. Patrick Gorman, właściciel i redaktor naczelny „Exposed”, rażąco gruby mężczyzna o wydatnych szczękach, wielkim brzuchu i twarzy nieodmiennie czerwonej jak u alkoholika, kupił budynek magazynu za bezcen, kiedy jego sąsiadami byli jedynie bezdomni i ćpuny. Gdyby teraz zdecydował się go sprzedać, zgarnąłby fortunę, ale zbyt dobrze się bawił dostarczaniem zmyślonych historyjek ludziom wierzącym w nadprzyrodzone zjawiska, istnienie legendarnych stworzeń i przekonanych, że bogaci i sławni wiodą smutniejsze 216

i gorsze życie od ich własnego. Prawdziwe wiadomości dotyczyły śmierci i zniszczenia. „Exposed” opisywał świat pełen cudów. Gorman był podekscytowany, kiedy opuszczał redakcję trochę po godzinie dwudziestej. Nagłówki kuszące wieściami, że widziano Elvisa zawsze się sprzedawały, ale wiodący temat w tym tygodniu skupiał się wokół Elvisa wsiadającego do Niezidentyfikowanego Obiektu Latającego, co było absolutnym strzałem w dziesiątkę, gwarantującym zwiększenie nakładu. Na tyłach budynku znajdował się niewielki parking. Ochroniarz otworzył drzwi Gormanowi i patrzył za nim, jak człapał do samochodu. A choć większość podejrzanych typków wyniosła się stąd, nadal kręciło się po okolicy kilku bezdomnych, zbyt leniwych, żeby przenieść się gdzieś indziej, dlatego lepiej było zachować ostrożność. Gorman wgramolił się na miejsce kierowcy w cadillaku. Zatrzasnąwszy drzwiczki, machnął do ochroniarza, który mu odmachał, zanim wrócił do biurka w holu, gdzie obserwował odjazd szefa na monitorze. Gdy Gorman poczuł lufę pistoletu przyciskanego do prawej skroni, myśli miał zajęte obliczaniem przewidywanego zysku z przyszłotygodniowej sprzedaży. ‒ Niech się pan nie boi ‒ odezwał się głos z tylnego siedzenia. ‒ Nie krzywdź mnie ‒ Gorman zaczął błagać. ‒ Bez obaw ‒ powiedziała Dana, ściągając z siebie koc, pod którym się ukryła. ‒ Nazywam się Dana Cutler i jestem tu, żeby pomóc panu zdobyć Nagrodę Pulitzera. Och, świetnie, pomyślał Gorman. Jakaś wariatka trzyma mnie na muszce. Głośno zaś powiedział: ‒ Zdobycie Pulitzera zawsze było moim największym marzeniem. ‒ To dobrze. Teraz jednak niech pan wyjedzie z parkingu, zanim ochroniarz zacznie coś podejrzewać, a potem skręci w pierwszą boczną uliczkę, żebyśmy mogli pogadać. 217

‒ O czym chce pani rozmawiać? ‒ zapytał Gorman, robiąc dziwne miny w nadziei, że zwróci tym uwagę ochroniarza, który domyśli się, iż coś jest nie w porządku. ‒ W lusterku wstecznym widzę, co pan wyczynia. Niech pan przestanie i jedzie. Powiedziałam już, że nie chcę pana skrzywdzić. Mam propozycję interesu. Będzie pan sławny, jeśli pan w to wejdzie. Gorman utwierdził się w przekonaniu, że porywaczka jest obłąkana i dlatego doszedł do wniosku, że nie może jej denerwować, bo to mogłoby okazać się ryzykowne. Wyjechał z parkingu i skręcił w pierwszą ulicę biegnącą przy placu budowy, gdzie stawiano ekskluzywny apartamentowiec. Dana kazała mu zaparkować w strefie mroku pomiędzy dwoma latarniami. ‒ W porządku, czego pani chce? ‒ Czy śledził pan sprawę Rozpruwacza? ‒ Oczywiście. Piszemy o nim w każdym numerze, od kiedy uznano go za seryjnego zabójcę. W myślach dodał: To było wspaniałe, dopóki trwało, ale zdecydował, że lepiej będzie nie mówić tego głośno. ‒ Zdaniem policji Rozpruwacz ma na swoim koncie sześć ofiar ‒ powiedziała Cutler. ‒ Zgadza się. ‒ Moim zdaniem było tylko pięć. Charlotte Walsh została zamordowana przez naśladowcę, a ja znam jego tożsamość. ‒ To interesująca teoria. ‒ Coś więcej niż teoria. Mogę to udowodnić. ‒ I chce pani sprzedać mi te dowody? ‒ zapytał domyślnie Gorman. ‒ W rzeczy samej. Dlatego niech mi pan powie, ile byłoby dla pana warte położenie ręki na dowodzie, że prezydent Stanów Zjednoczonych miał romans z Charlotte Walsh i spotkał się z nią w wieczór, kiedy została zamordowana? 218

Prezydent! Jest szurnięta jak amen w pacierzu, pomyślał. ‒ Mnóstwo pieniędzy ‒ odpowiedział głośno, by zadowolić Danę. ‒ Widzi pan, w czymś jesteśmy zgodni. Jak dużo oznacza to mnóstwo? ‒ Hm, nie wiem, pięćdziesiąt tysięcy dolarów? ‒ Wolałabym usłyszeć sto pięćdziesiąt tysięcy. ‒ Brzmi rozsądnie. Może gdzieś panią podwiozę i zacznę kombinować, jak zdobyć tę sumę? Dana roześmiała się. ‒ Wiem, że bierze mnie pan za wariatkę, ale obraża mnie pan, myśląc, że jestem głupia. ‒ Ja nie... ‒ Nie ma sprawy. Wiem, jak niedorzecznie brzmi to, co powiedziałam. Dlatego najwyższy czas, żebym pokazała panu dowód. Dana podała Gormanowi kopertę, do której włożyła najlepsze ujęcia z farmy i kilka innych zdjęć Charlotte Walsh. ‒ Jestem prywatnym detektywem ‒ wyjaśniła Dana. ‒ Kilka dni przed śmiercią Walsh, dostałam zlecenie, żeby ją śledzić i meldować klientowi o wszystkim, co robi. Niech pan nie pyta o nazwisko tego klienta. Nie znam go. W noc, kiedy została zamordowana, pojechałam za nią do pasażu Dulles Towne Center. Przyjechał tam samochód, a ona do niego wsiadła. Dojechałam za nimi do farmy w Wirginii. Posiadłość patrolowali uzbrojeni strażnicy, a samochód zaparkowany przed domem był zarejestrowany na Secret Service. Mam zdjęcia tablicy rejestracyjnej auta, z którego skorzystali agenci Secret Service. Radziłabym, aby sam pan sprawdził te numery. Na niektórych zdjęciach widać też broń, jaką mieli strażnicy. Niech pan też dowie się, jakiej broni używają agenci Secret Service, a przekona się pan, że to ten sam rodzaj. ‒ Przerwała na chwilę. ‒ Walsh poszła na górę. Była tam z mężczyzną. Światło zgasło w tym pokoju na wystarczająco długo, żeby odbyć stosunek seksualny. 219

Kiedy znowu się zapaliło, Walsh była zła. Wybiegła z domu i krzyczała na kogoś, kto został w środku. Mam wyraźne zdjęcie tego faceta. To Christopher Farrington. W trakcie jej opowieści Gorman przeglądał zdjęcia, wysuwając je z koperty. Zesztywniał, widząc zdjęcie, na którym prezydent wpatrywał się w samochód odwożący Walsh do pasażu handlowego. Dana spostrzegła jego reakcję i uśmiechnęła się. Wiedziała już, że połknął przynętę. ‒ Na zdjęciach jest data i godzina. Walsh wyjechała przed północą tego dnia, kiedy jej ciało zostało znalezione w pojemniku na śmieci. Jasne, że Rozpruwacz mógł ją zabić, ale niech pan pomyśli. Farrington prowadzi kampanię wyborczą, jego żona jest w ciąży, a jego kochanka ‒ nastolatka ‒ ma do niego pretensje. Ona jedna mogła pozbawić go szans na ponowny wybór i nagle stała się przypadkową ofiarą seryjnego mordercy. To z pewnością byłby dla niego szczęśliwy zbieg okoliczności, nie sądzi pan? Gorman wpatrywał się w datę i godzinę. ‒ I jak, Pat, jest pan gotowy do zrobienia interesu? ‒ Dlaczego ja? Ci z „Washington Post” zapłaciliby znacznie więcej i wydrukowaliby pani dowody od razu. Ja wydaję tygodnik. ‒ Jeśli się dogadamy, wyda pan dodatek specjalny. To jeden z moich warunków. ‒ W porządku, ale nadal nie wyjaśniła mi pani, dlaczego postanowiła dogadać się z „Exposed”. Nasza wiarygodność nie jest zbyt duża. Nie boi się pani, że Biały Dom będzie twierdził, że to czczy wymysł? ‒ Wie pan, kim jest Dale Perry? ‒ To prawnik, który popełnił samobójstwo. ‒ Tyle że moim zdaniem on się nie zabił. To właśnie Dale, w imieniu swojego klienta wynajął mnie, żebym śledziła Walsh. Zorientowali się, że robiłam zdjęcia. Kilka godzin później w moim mieszkaniu zaatakowało mnie dwóch facetów. Chcieli, żebym 220

oddała im te fotografie. Postrzeliłam jednego z nich i uciekłam. ‒ Pani żartuje, prawda?! ‒ Chciałabym, żeby tak było. Kilka dni później spotkałam się z Dale'em w barze, żeby zaaranżować sprzedanie tych fotek prezydentowi. Kiedy stamtąd wychodziłam, czekało na mnie więcej facetów, ale udało mi się wymknąć. Śmierć Dale'a to dla mnie wiadomość, że prezydent nie zamierza niczego kupować. A ja muszę mieć pieniądze i to szybko, żebym mogła uciekać. Pan jest właścicielem „Exposed”. Gdybym poszła do „Post”, potrzebowaliby czasu na wypłacenie kasy. O sumie, jaką bym chciała dostać, jakiś dziennikarz musiałby porozmawiać z redaktorem, który z kolei musiałby uzyskać zgodę zarządu. Zresztą i tak nie zapłaciliby, dopóki wszystko nie zostałoby sprawdzone. Im dłużej czekam, tym większe są szanse, że ludzie Farringtona mnie znajdą. W chwili gdy te zdjęcia znajdą się na pierwszych stronach, prezydent nie będzie miał powodu ‒ poza zemstą ‒ żeby mnie załatwić. Zresztą, gdybym umarła, stałby się podejrzanym numer jeden. Moją jedyną nadzieją na to, że przeżyję, jest skandal, który odwróci ode mnie uwagę Farringtona. ‒ Skąd mam wiedzieć, czy te fotografie są prawdziwe? Cyfrowe zdjęcia łatwo sfabrykować. ‒ Opublikował pan historie o Wielkiej Stopie i uprowadzeniu przez istoty pozaziemskie, Gorman. Dlaczego miałby się pan przejmować tym, czy są prawdziwe? ‒ Bo ta historia nie jest o Wielkiej Stopie. Nie nazywa się prezydenta Stanów Zjednoczonych mordercą, jeśli nie dysponuje się niepodważalnym dowodem. ‒ W porządku, Pat. Niech pan sprawdzi ubranie. Gorman wyglądał na zdezorientowanego. ‒ Walsh jest na fotografiach w tych samych ciuchach, które nosiła w trakcie wizyty na farmie. Wszystkie ofiary Rozpruwacza 221

znajdowano kompletnie ubrane. Niech się pan dowie, czy ubranie na zwłokach było takie samo, jak ubranie na moich zdjęciach. Gorman milczał przez chwilę. A potem obrócił się na miejscu, żeby spojrzeć na Danę. ‒ Nie opublikuję tych zdjęć, jeśli to jakieś podróby, ale jeżeli są prawdziwe, zaryzykuję tą historią wszystko, co mam.

CZĘŚĆ SZÓSTA

„EXPOSED” Oregon/Waszyngton

25.

Claire skończyła właśnie czytać Patrickowi przewidziany na ten wieczór fragment Piotrusia Pana, kiedy prezydent wszedł do sypialni syna. ‒ Myślisz, że mógłbym fruwać, tato? ‒ zapytał Patrick. Chris spostrzegł książkę, którą czytali. ‒ No jasne! ‒ odpowiedział. ‒ Gdybyś oczywiście został posypany magicznym pyłem wróżki. ‒ Możesz mi kupić trochę pyłu wróżki? ‒ dopytywał się Patrick z nadzieją w głosie. Prezydent podszedł do łóżka i zmierzwił synowi włosy. ‒ Zaraz każę się tym zająć Departamentowi Obrony. A teraz śpij. Muszę o czymś porozmawiać z mamusią. Claire opatuliła Patricka i poszła za mężem do salonu znajdującego się niedaleko sypialni chłopca. Prezydent zamknął drzwi. Claire zauważyła, że mąż trzyma w ręku zrolowaną gazetę, co zdarzyło się po raz pierwszy. ‒ Mamy problem i sam chcę ci o nim powiedzieć. Christopher wyciągnął rękę i podał jej gazetę. Jaskrawoczerwony nagłówek w „Exposed” głosił: „Ujawniona schadzka prezydenta z nastoletnią ofiarą morderstwa”. 225

Pod nagłówkiem widniało zdjęcie Charlotte Walsh krzyczącej na kogoś, rysującego się niewyraźnie w drzwiach domu, a poniżej, na drugiej fotografii, prezydent stał przed frontem tego budynku. Claire wpatrywała się oszołomiona w nagłówek i zdjęcia. ‒ Nie rozumiem ‒ powiedziała. Christopher spuścił wzrok na podłogę, bo nie był w stanie wytrzymać zdezorientowanego spojrzenia żony. ‒ Spieprzyłem wszystko, Claire. Wiem, że obiecałem ci już nigdy tego nie robić, okropnie się czuję z powodu tej zdrady, ale... ‒ Ktoś cię sfotografował? ‒ Claire zapytała z niedowierzaniem, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. ‒ Nie wystarczyło ci, że mnie oszukujesz? Musiałeś się upewnić, że cały świat się o tym dowie? Prezydent nie spuszczał wzroku z czubków swoich butów. ‒ Ja... ja... nie wiem, co powiedzieć. ‒ Bo nic nie możesz powiedzieć, durny skurwielu. Claire przeczytała artykuł pod zdjęciami. Z trzaskiem rzuciła potem gazetę na drewniany politurowany stolik do kawy. ‒ Stawiasz mnie w fatalnym świetle. Okryłeś hańbą mnie i swojego syna. Jestem dorosła. Przeżyję to, Bóg mi świadkiem, tak jak przeżyłam twoje poprzednie romanse, ale Patrick jest jeszcze dzieckiem. Chris był wystarczająco inteligentny, by powstrzymać się od jakichkolwiek komentarzy. Claire chodziła po pokoju, oczy jej błyszczały. Wzięła gazetę i rzuciła mężowi w twarz. Nie zrobił żadnego ruchu, żeby się osłonić. Pismo upadło na podłogę. Claire stanęła tuż obok męża. ‒ Naprawisz to, słyszysz?! Każesz to jakoś załatwić. Jeśli przegrasz te wybory, odejdę od ciebie. Rozumiesz mnie? Wrócisz do Portlandu i będziesz się uganiał za wszawymi klientami, a mnie i Patricka już z tobą nie będzie. 226

Claire obróciła się na pięcie i wyszła z pokoju. ‒ Mam nadzieję, że była tego warta. ‒ Usłyszał jeszcze Chris, zanim trzasnęła drzwiami.

26.

Brad uśmiechnął się w chwili, gdy Ginny weszła do baru w Shanghai Clipper. Zaczęli się spotykać w tej restauracji po pracy i ten wspólnie spędzany czas stał się dla niego najlepszą porą dnia. Najgorszą częścią była praca, która znacznie się skomplikowała od fatalnego spotkania z Susan Tuchman tydzień wcześniej. Brad uważał, że straciłby etat, gdyby Richard Fuentes nie powiedział Smoczycy, że postąpił słusznie, starając się znaleźć dowody na niewinność klienta i oddając obcięte palce Paulowi Baylorowi, prywatnemu biegłemu sądowemu, a nie policji. Ale Fuentes, podobnie jak Tuchman, nie był zachwycony faktem, że Brad odkopał ciała i zabrał słój z palcami bez konsultowania się z jednym ze wspólników firmy, któremu podlegał. ‒ Przepraszam za spóźnienie ‒ odezwała się Ginny, sadowiąc się na krześle naprzeciwko Brada. Zabrała mu z talerza kawałek california roll. ‒ Nie ma sprawy ‒ odpowiedział Brad, sącząc drugie piwo. Ginny od razu się zorientowała, że trochę już wypił. ‒ Kolejny kiepski dzień? ‒ Przysiągłbym, że Tuchman kazała wszystkim podwoić ilość roboty dla mnie. Zwolnię się jak nic. ‒ Nawet o tym nie myśl. Jesteś jedyną osobą w firmie, dzięki której jeszcze nie zwariowałam. 228

‒ Oboje powinniśmy odejść. ‒ Zamknę za sobą drzwi, jak tylko załatwisz mi sponsora, który spłaci mój kredyt studencki. Brad westchnął. ‒ Naprawdę czuję się czasami jak służący na terminie. ‒ Jakieś wieści o palcach? Czy Paul Baylor wydrukował odciski? ‒ Nie wiem. Tuchman odsunęła mnie od tej sprawy i zleciła innemu stażyście. Nie chciała mi nawet powiedzieć, komu ją dała i zagroziła, że wylecę z pracy, jeśli zrobię cokolwiek, co ma związek z Little'em, w czym mieści się też telefonowanie do laboratorium Baylora. ‒ O rany, ale suka. Brad wzruszył ramionami. ‒ To, kim jest, nie ma już znaczenia. W najbliższej przyszłości chyba i tak nie będę pracował dla niej ani dla nikogo innego z kancelarii. Myślę, że będzie po mnie, kiedy tylko właściciele przeprowadzą kolejną ocenę efektywności pracowników. ‒ Poczekaj ‒ odezwała się Ginny, gdy jej uwagę przykuł niespodziewanie obraz w telewizorze stojącym nad barem. ‒ Co? ‒ Ciii ‒ syknęła, unosząc rękę w geście nakazującym milczenie. Brad obrócił się do telewizora, w którym prezenter omawiał specjalne wydanie „Exposed”. ‒ ...Na zdjęciach opublikowanych w tabloidzie widać Charlotte Walsh kłócącą się z prezydentem Farringtonem na krótko przed śmiercią dziewczyny. Czas jej zgonu został określony przez biegłego lekarza sądowego. Studentka American University ma na sobie to samo ubranie, w którym znaleziono ją w kontenerze na śmieci na tyłach podmiejskiej restauracji w Marylandzie. Młoda kobieta była początkowo uznawana za ofiarę seryjnego mordercy, Waszyngtońskiego Rozpruwacza, który terroryzował stolicę i okoliczne tereny 229

przez kilka miesięcy. Podejrzany w sprawie Rozpruwacza jest już w areszcie, ale nasza stacja wie z poufnego źródła, że są powody do przypuszczeń, że Charlotte Walsh padła ofiarą mordercy naśladowcy. „Exposed” twierdzi, że spotkanie Walsh i prezydenta Farringtona odbyło się na farmie w Wirginii, używanej przez CIA jako kryjówka agencji. Prezydent nie skomentował w żaden sposób tego artykułu, zostawiając opinii publicznej domysły na temat tego, po co spotkał się z nastoletnią studentką w domu-kryjówce CIA, i dlaczego pokłócił się z nią na krótko przed jej śmiercią. ‒ Jasna cholera ‒ powiedziała Ginny. ‒ Co? ‒ Nie rozumiesz? ‒ Ginny pochyliła się ku Bradowi i zniżyła głos. ‒ Czego nie rozumiem? ‒ Charlotte Walsh, nastolatka, miała romans z Christopherem Farringtonem i została zamordowana. Laurie Erickson, kolejna nastoletnia dziewczyna, którą prezydent znał, gdy był jeszcze gubernatorem Oregonu, została zamordowana. W obu przypadkach morderca naśladował sposób działania seryjnego zabójcy. To całkiem spory zbieg okoliczności, amigo. ‒ Zaczekaj chwilę, Ginny. Rozumiem, że lubisz bawić się w detektywa, ale nie wiemy, czy cokolwiek z tego, co właśnie usłyszeliśmy, jest prawdą. Prezenter powiedział, że „Exposed” to brukowiec. Ci dranie mają też prawdziwe zdjęcia Wielkiej Stopy i UFO. Prawdopodobnie zmontowali ten materiał. ‒ Wielka Stopa to jedno, a oskarżenie prezydenta o morderstwo to coś zupełnie innego. ‒ Taaa, sposób na sprzedanie mnóstwa egzemplarzy gazety; zresztą o nic Farringtona nie oskarżyli. Podali jedynie do wiadomości, że pokłócił się ze studentką w noc, kiedy została zamordowana. A ty od razu wyciągasz wniosek, że to nie Rozpruwacz ją zabił. Policja nie zabrała jeszcze głosu w tej sprawie. Poza tym, co mielibyśmy 230

zrobić, nawet gdyby coś w tym było? Zabójstwa dokonano prawie pięć tysięcy kilometrów stąd. ‒ Ale obie te sprawy mogą być powiązane. Pamiętasz, mówiłam ci przecież o plotkach, jakoby Farrington uprawiał seks z Erickson? ‒ Tak, ale to tylko plotki. ‒ Załóżmy jednak, że tkwi w nich ziarno prawdy i on naprawdę z nią sypiał. Zagroziła mu, że poda to do wiadomości publicznej, a Farrington postanowił ją uciszyć. Ostatnią osobą, która widziała Erickson żywą, był Charles Hawkins, prawa ręka Farringtona i były komandos w jednej osobie. Ci faceci to maszyny do zabijania. A jedynym powodem skazania Little'a za zamordowanie Erickson był dowód z metody działania. Gubernator na pewno świetnie orientował się w sprawie seryjnego mordercy, o której aż wrzało w Oregonie. Założę się, że Hawkins miał dostęp do sprawozdań policyjnych, co oznacza, że wiedział, jak upozorować sposób działania Little'a. ‒ Spekulujesz, Ginny, i tyle, bo jak niby mielibyśmy udowodnić, że to prawda? Polecisz do Waszyngtonu i zmusisz Hawkinsa do zeznań? Nie dostałabyś się nawet do Białego Domu. Poza tym, jeśli znowu zacznę badać tę sprawę, wylecę z roboty. Znajdowanie sprawców zabójstw to praca policji. ‒ Policjanci są przekonani, że Clarence Little zamordował Laurie Erickson. Fatalnie by wyglądali, gdyby okazało się, że to ktoś inny i na pewno nie będą nam pomagać. Potrafisz wyobrazić sobie ich reakcję, gdybyśmy weszli do komendy głównej policji i zażądali, żeby rozpoczęto śledztwo w sprawie morderstwa popełnionego przez prezydenta Stanów Zjednoczonych? Nikt nas nie wysłucha, dopóki nie zdobędziemy solidnych dowodów. ‒ To właśnie mówiłem. ‒ Dlatego musimy je zdobyć ‒ powiedziała Ginny. ‒ Czekaj, słyszałem, że w supermarketach trwa wyprzedaż solidnych dowodów. Jedźmy tam. 231

Ginny zwęziła oczy i wyglądała na rozzłoszczoną. ‒ Nie jesteś najlepszy w robieniu dowcipnych uwag, Brad. ‒ Jestem po prostu realistą. Wiem, że bardzo się ekscytujesz udowodnieniem, że to nie Little zabił Laurie Erickson, ale wystawilibyśmy się na pośmiewisko, gdybyśmy powiedzieli komukolwiek o naszym podejrzeniu, że Christopher Farrington jest seryjnym mordercą. Ginny przestała się na niego boczyć. ‒ Masz rację. Ale musi być coś, co moglibyśmy zrobić. Oboje zamilkli. Ginny wsunęła w usta następny kawałek sushi, a Brad w zamyśleniu sączył piwo. ‒ Moglibyśmy spróbować odszukać matkę Laurie Erickson i zapytać, czy Farrington zapłacił jej za milczenie ‒ odezwał się Brad po jakimś czasie. Twarz Ginny pojaśniała. ‒ Jesteś genialny. Brad się odprężył zadowolony, że Ginny już się na niego nie gniewa. ‒ Właśnie tak zrobimy ‒ powiedziała Ginny. ‒ Jeśli pani Erickson potwierdzi plotki o tym, że Farrington sypiał z jej córką, będziemy w pół drogi. I powinniśmy też odszukać nastolatkę, z którą podobno sypiał, kiedy był zwykłym prawnikiem. Gdyby udało się nam wykazać, że Farrington lubi małolaty, to bardzo zwiększyłoby naszą wiarygodność. Podekscytowanie Ginny było zaraźliwe, Brad czuł, jak rozwiewa się jego depresja. Ale wtedy przypomniał sobie coś i oklapnął. ‒ Nie mogę pozwolić, żebyś ze mną przy tym pracowała, Ginny. Sam pojadę na spotkanie z panią Erickson. ‒ O czym ty mówisz? ‒ Tuchman nie wie, że pomagałaś mi przy odkopywaniu ciał i przy palcach. Myśli, że jestem jedyną osobą, która zajmowała się sprawą Little'a. Moja praca wisi przez to na włosku. Nie chcę, 232

żeby wściekła się i na ciebie. Ginny sięgnęła ponad blatem stołu i położyła dłoń na ręce Brada. ‒ To słodkie, ale ja jestem w to zaangażowana. Jeśli okaże się, że mamy rację, co Tuchman będzie mogła zrobić? Zostaniemy bohaterami. Pamiętasz, jak było w przypadku Woodworda i Bernsteina, kiedy załatwili Nixona? ‒ Nie jestem pewny reakcji ludzi, Ginny. Byłaś kiedyś w gabinecie Tuchman? Ma całą ścianę udekorowaną zdjęciami. Pozuje na nich z Farringtonem i innymi wpływowymi politykami. Jeśli załatwimy Farringtona, skompromitujemy też jego partię i właściwie damy prezydenturę w ręce Maureen Gaylord. Tym nie zyskamy w kancelarii przyjaciół. A ja z kolei nie jestem przekonany, czy chcę zaprzyjaźniać się z ludźmi, którzy stoją na czele partii Gaylord. Ginny zmarszczyła czoło. ‒ Tego nie przewidziałam. ‒ Niemniej będę to drążył. Nie mam nic do stracenia. Teraz, kiedy Tuchman myśli o mnie to, co myśli, i tak nie zostanę wspólnikiem, nawet jeśli od razu nie wyrzucą mnie z firmy. Strasznie bym się czuł, gdybyś wpadła przeze mnie w kłopoty. Dłoń Ginny nadal spoczywała na jego ręce. Kobieta spojrzała ponad stołem w oczy Brada. On zaś poczuł, że robi mu się gorąco, ale nie odwrócił wzroku. ‒ Twoim zdaniem, jak ja bym się czuła, gdybyś ty wyleciał, a ja zachowałabym pracę? Powiem raczej tak: jesteśmy w tym razem, partnerze. Pomyśl o „Titanicu”. Ja jestem Kate Winslet, a ty jesteś Leonardem DiCaprio. Jeśli mamy utonąć, utoniemy razem. ‒ Hm, moim zdaniem wybrałaś nie najlepszy film. Kate przeżyła, a Leonardo się utopił. ‒ Ach, nigdy nie byłam dobra w zapamiętywaniu filmowych szczegółów. ‒ W porządku. Chwytam, o co ci chodzi. 233

Ginny przechyliła głowę na bok i wpatrywała się w Brada. Cały czas trzymała rękę na jego dłoni, a on miał nadzieję, że nigdy jej nie zdejmie. ‒ Myślę, że teraz twoja kolej na zapłacenie rachunku ‒ powiedziała. ‒ A potem powinniśmy iść do mnie i jeszcze trochę o tym pogadać... albo nie. Brad marzył, by zabłysnąć jakąś zabawną uwagą, którą pokazałby Ginny, że potrafi się znaleźć w sytuacji jak ta, ale Ginny nie myliła się, kiedy wytknęła mu, że dowcipne uwagi nie były jego mocną stroną. Dlatego po prostu przywołał gestem kelnera.

27.

Redakcja „Exposed” przeżywała oblężenie. Za barierkami postawionymi przez policję kłębił się tłum przedstawicieli mediów wszelkiego rodzaju, zagranicznych i krajowych, wykrzykujących pytania do każdego, kto miał pecha, że wychodził stamtąd albo wchodził do budynku. Kiedy Keith Evans jechał w żółwim tempie, starając się unikać co ambitniejszych korespondentów, wyobraził sobie, że oto jest świadkiem średniowiecznego oblężenia, podczas którego z katapult wyrzucano fanatycznych reporterów, uganiających się za najświeższymi informacjami, którzy wpadali przez okna i ceglane ściany do siedziby „Exposed”. Kordon policjantów stał przed ogrodzeniem zamykającym wjazd na parking gazety. Evans pokazał legitymację znudzonemu funkcjonariuszowi, który nachylił się do okna jego samochodu. Policjant był uprzedzony o jego przyjeździe. Odsunął jedną z barierek i machnął mu ręką na chwilę przed tym, jak grupa dziennikarzy rzuciła się w ich stronę niczym ławica wygłodzonych piranii. ‒ Szkoda, że nie mam surowych steków, rzuciłabym im na pożarcie ‒ powiedziała Maggie, kiedy wysiedli z auta. Gorman i jeszcze jeden mężczyzna czekali na nich w gabinecie redaktora naczelnego na piętrze przerobionego magazynu. Ściany pokoju zdobiły oprawione pierwsze strony tygodnika z najdziwaczniejszymi nagłówkami. Kiedy agenci FBI zostali tam wprowadzeni, 235

Gorman nie wstał, podszedł do nich natomiast jego towarzysz i wymienił z nimi uścisk dłoni. Był to dystyngowany, białowłosy dżentelmen dobrze po sześćdziesiątce. Jeśli uznać, że jego czarny prążkowany garnitur od Ermenegildo Zegny i złoty zegarek Patka o czymś świadczyły, to z pewnością dobrze mu się powodziło. ‒ Nazywam się Harvey Lang i jestem adwokatem pana Gormana. ‒ Keith Evans i Margaret Sparks. Miło nam pana poznać. ‒ Evans skinął głową w kierunku właściciela gazety. ‒ Panie Gorman. Dziękuję, że znalazł pan czas, żeby się z nami zobaczyć. ‒ A miałem inne wyjście? ‒ Prawdę powiedziawszy, tak. Mógł pan odmówić. Ale wtedy zjawilibyśmy się u pana w środku nocy i zniknąłby pan w jednym z naszym tajnych więzień. Gorman zrobił wielkie oczy, a Evans się roześmiał. ‒ To przejaw poczucia humoru agentów. Gumowe pałki i paralizatory zostawiliśmy w samochodzie. Cała nasza rozmowa nie będzie nagrywana. I bez nas wystarczająco wiele osób usiłuje pana nagrać. Zabierzemy panu bardzo niewiele czasu. A potem wyjdziemy. ‒ Czego dokładnie państwo chcą? ‒ Potrzebne nam nazwisko osoby, od której dostał pan zdjęcia Walsh i Farringtona ‒ wyjaśnił Evans, kierując słowa bezpośrednio do właściciela „Exposed”. ‒ Przykro mi. Zostały one pozyskane z poufnego źródła ‒ odpowiedział Lang. ‒ Nie wątpię, iż wiecie państwo, że taka informacja jest chroniona postanowieniami dotyczącymi wolności prasy w pierwszej poprawce. ‒ Wiem jedynie, że są dziennikarze, których skazano na więzienie za utrudnianie śledztwa, bo zasłaniali się tą poprawką, ale nie potrzebujemy staczać śmiertelnego boju, by każdy z nas dostał to, czego chce. Jestem niemal pewny, kto zrobił te zdjęcia i uważam, 236

że tej kobiecie grozi ogromne niebezpieczeństwo. Twarz Gormana wyrażała na zmianę beznamiętny szacunek i niepokój. ‒ Nikt z nas nie życzy sobie, żeby tej pani coś się stało ‒ ciągnął Evans. ‒ Dlatego mam plan, który pozwoli każdemu dostać to, o co mu chodzi. ‒ Posłuchajmy go zatem ‒ powiedział Lang. Spojrzenie Evansa skupiło się na Gormanie. ‒ Podam panu nazwisko osoby, która moim zdaniem zrobiła te zdjęcia. Wszystko czego chcę, to potwierdzenie, że to właśnie ona. Muszę też wiedzieć, gdzie można ją znaleźć. Nie żartowałem, kiedy mówiłem, że grozi jej niebezpieczeństwo. Myślę, że do tej pory na pewno ktoś usiłował ją zabić za te fotografíe. ‒ Co pan Gorman będzie miał z tego, że państwu pomoże? ‒ spytał Lang. ‒ Ciszę i spokój. Żadnych pozwów, żadnych sądów, żadnego przebywania w wilgotnej celi, podczas gdy pan będzie tracił swoje bezcenne godziny na debaty o pierwszej poprawce z zastępcą prokuratora generalnego. Co pan na to? ‒ Muszę doradzić mojemu klientowi, żeby odmówił współpracy, bo powinien chronić swoje źródło. Evans uśmiechnął się do Gormana. ‒ Po co te gierki? Jestem przekonany, że Dana Cutler dała panu te zdjęcia. ‒ Gorman szybko odwrócił wzrok. ‒ Śledziła Charlotte Walsh na zlecenie Dale'a Perry'ego, prawnika, który rzekomo popełnił samobójstwo kilka dni temu. Uważamy, że ktoś napadł na Cutler w jej mieszkaniu w noc, kiedy zrobiła te zdjęcia. Ludzie, którzy ją ścigają, nie żartują. Jeśli wie pan o czymś, co pomoże nam ją odnaleźć, proszę mi to wyjawić. Nie chce pan chyba mieć na sumieniu jej śmierci. ‒ Spotkaliśmy się dwa razy. ‒ Pat... ‒ zaczął Lang, ale Gorman uniósł dłoń, żeby go uciszyć. 237

‒ I tak wiedzą, Harvey, a ja nie chcę, żeby spotkało ją coś złego. ‒ Amen ‒ powiedział Evans. ‒ Za pierwszym razem pokazała mi kilka zdjęć. Kiedy zdałem sobie sprawę z tego, jakie to będzie wydarzenie, zgodziłem się zapłacić jej cenę. Następnym razem dałem jej pieniądze za relację i zdjęcia. Powiedziała mi też, że jej zdaniem prezydent Farrington usiłuje ją zabić, żeby odzyskać te fotki. Miała nadzieję, że ich opublikowanie go powstrzyma. ‒ Na jakiej podstawie uważa, że to prezydent stoi za nastawaniem na jej życie? ‒ Dwaj mężczyźni ukrywali się w jej mieszkaniu tamtej nocy, kiedy zrobiła zdjęcia. Zaatakowali ją i domagali się zdjęć. Postrzeliła jednego z nich i uciekła. Tylko prezydent, Dale Perry i jego klient wiedzieli o tych fotografiach, a zgodnie z jej opinią nie było żadnego powodu, dla którego Perry i jego klient chcieliby ją zabić, skoro i tak miała przekazać im te zdjęcia. ‒ Przerwał na chwilę. ‒ Kiedy pani Cutler dowiedziała się, że Charlotte Walsh została zamordowana, spotkała się z Perrym. Chciała, żeby w jej imieniu negocjował z prezydentem odsprzedanie zdjęć. Chodziło jej o pieniądze i gwarancję, że nie zostanie zabita. Przy wyjściu z baru, gdzie spotkała się z Perrym, czekali na nią jacyś mężczyźni, ale się im wymknęła. ‒ Czy zdradziła panu nazwisko osoby, którą Perry reprezentował? ‒ Nie. Perry nigdy go jej nie zdradził, a ona sama nie odkryła tożsamości tego klienta. ‒ Gdzie jest pani Cutler, Gorman? ‒ Nie wiem. Nie było powodu, żeby mi mówiła, dokąd jedzie, a ja nie miałem po co o to pytać. ♦♦♦

238

‒ Dowiedzieliśmy się czegoś? ‒ zapytała Sparks, gdy znaleźli się z powrotem w samochodzie. ‒ Usuwamy białe plamy. Gorman potwierdził, że to Cutler zrobiła zdjęcia Walsh i prezydenta i powiedziała mu, że mężczyźni, którzy zjawili się w jej mieszkaniu, chcieli tych zdjęć. Jedynymi ludźmi wiedzącymi o ich istnieniu byli Perry i jego klient, którzy oczekiwali, że Cutler da je Perry'emu, a potem prezydentowi. To całkiem mocny dowód na to, że Farrington nasłał ludzi na Cutler. ‒ Cutler jest kluczową postacią. Musimy ją znaleźć.

28.

Kiedy Charles Hawkins wjeżdżał wschodnią bramą na teren Białego Domu, Travis „Wybawca” Holliday leżał przykryty kocem na podłodze z tyłu samochodu Hawkinsa. To nie było łatwe. Adwokat z Teksasu miał metr dziewięćdziesiąt i ważył o piętnaście kilo więcej niż wtedy, gdy był gwiazdą na drugiej linii Longhornów i dźwigał na swym ogromnym szkielecie sto piętnaście kilogramów ciała. Przezwisko nadał Hollidayowi dziennikarz z „Dallas Morning News”, autor felietonu, w którym sugerował, że wynajęcie Hollidaya przypomina wylosowanie karty „Wychodzisz z więzienia” w grze monopol. Publicystę wytrąciło z równowagi to, że obrońcy udało się doprowadzić do uniewinnienia zamożnego ranczera oskarżonego o zabicie żony po uprzednim wypaleniu znaku farmy na jej skórze. Mówiono, że końcowe wystąpienie Hollidaya było tak zagmatwane, że do dziś zespół prawników z instytutu studiów zaawansowanych w Princeton stara się je rozwikłać. Wcześniej tego wieczoru adwokat przyleciał własnym odrzutowcem do bazy sił powietrznych Andrews w Marylandzie, gdzie znajdował się hangar samolotu prezydenckiego Air Force One. Hawkins już tam czekał w brunatnozielonym chevrolecie, samochodzie marki, jakiej nie używali pracownicy Białego Domu ani agenci Secret Service, bo zmniejszało to prawdopodobieństwo, że ktoś zwróci na 240

niego uwagę. Wartownicy przy wschodniej bramie zostali uprzedzeni o niecodziennym sposobie dowiezienia na spotkanie z prezydentem adwokata specjalizującego się w prawie karnym, dlatego minięcie ich nie przedstawiało żadnego problemu. Hawkins tak naprawdę obawiał się dziennikarzy koczujących przy zachodniej bramie. W niektórych kręgach wynajęcie „Wybawcy” Hollidaya równało się przyznaniu do winy. Wiadomość o tym, że Holliday zjawił się w Białym Domu wywołałaby jeszcze więcej złej prasy, niż sprawa na to zasługiwała. Wpuszczony przez strażników Hawkins skierował auto na podjazd w kształcie podkowy i jechał dalej, aż zobaczył ogród różany i Owalny Gabinet. Zaparkował na tyłach posiadłości i pomógł Hollidayowi wysiąść z samochodu. Poprowadził potem prawnika przez drzwi znajdujące się pomiędzy Owalnym Gabinetem a oficjalną jadalnią i w górę po schodach do gabinetu w prywatnej części budynku, gdzie czekał Christopher Farrington. Na spotkanie w Białym Domu Holliday nie założył aksamitki, będącej jego znakiem rozpoznawczym, kowbojskiego kapelusza i butów ze skóry węża. Zamiast nich, zdecydował się na zwykły garnitur, żeby dodatkowo nie przyciągać niczyjej uwagi, którą zwykle i tak skupiała jego zwalista sylwetka. ‒ Panie prezydencie ‒ powiedział Holliday ‒ to dla mnie zaszczyt. Hawkins zauważył, że „Wybawca” stracił teksański akcent, typowy dla jego wystąpień na sali sądowej. ‒ Dziękuję panu za przybycie ‒ odparł Farrington, idąc przez pokój. ‒ Przepraszam za konieczny kamuflaż. ‒ Nie ma problemu ‒ rzekł Holliday z szerokim uśmiechem. ‒ Czułem się, jakbym grał w filmie o Jamesie Bondzie. ‒ Cóż, w takim razie cieszę się, że mogłem dodać trochę pikanterii do pańskiego życia. Moje bez wątpienia jest od kilku dni pasmem 241

wydarzeń podnoszących poziom adrenaliny. Na wypadek, gdyby nie słyszał pan najnowszych wiadomości, senator Preston, jeden z lizusów nadskakujących Maureen Gaylord, domaga się powołania niezależnej komisji, która zbadałaby moje powiązania z morderstwem tej biednej młodej kobiety. Maureen oczywiście udaje, że jest ponad tą awanturą, powtarza, że nikt nie powinien się spieszyć z osądem. Ale ton jej głosu sugeruje, że jestem kolejnym Tedem Bundym, a w każdym jej słowie kryje się tyle insynuacji, że wystarczyłoby tego na zapełnienie całego numeru „Exposed”. ‒ Współczuję, że musi pan przez to przechodzić. Zwłaszcza, że to środek kampanii wyborczej i ma pan tysiąc innych spraw na głowie. ‒ Dziękuję. Czy Hawkins załatwił już z panem sprawy formalne dotyczące naszej współpracy? ‒ Tak. Wynagrodzenie okazało się bardzo hojne. Zapomnijmy zatem o wszystkim poza tym, w jaki sposób mogę panu pomóc wybrnąć z dość niefortunnej sytuacji, w której się pan znalazł. Zanim jednak zaczniemy rozmowę, chciałbym prosić pana Hawkinsa, żeby zostawił nas samych. ‒ Obrócił się do prezydenckiego doradcy. ‒ Wszystko, co prezydent mi powie jako mój klient, będzie objęte klauzulą poufności, ale straci ten przywilej, jeśli naszej rozmowie będzie przysłuchiwał się ktoś trzeci. ‒ Załatwione ‒ odpowiedział Hawkins i ruszył do wyjścia, ale Farrington go zatrzymał. ‒ Jestem fatalnym gospodarzem ‒ odezwał się prezydent. ‒ Musi pan umierać z głodu. Czy mogę zaproponować panu coś do jedzenia? ‒ Średnio wypieczony stek, frytki i szklaneczkę whisky Johnnie Walker z czarną etykietą z lodem uznałbym za królewski poczęstunek. ‒ Chuck, spytaj w kuchni, co da się zrobić w tej sprawie ‒ 242

poprosił Farrington. ‒ Może mi pan powiedzieć, czemu będę musiał stawić czoło? ‒ zapytał prezydent, gdy drzwi zamknęły się za jego przyjacielem. ‒ Cóż, poczytałem trochę na temat tej niezależnej komisji. Wygląda na to, że do roku tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego ósmego pańscy poprzednicy wyznaczali specjalnych śledczych do zbadania skandali w swojej administracji. Zaczął to Grant w tysiąc osiemset siedemdziesiątym piątym, kiedy kazał generałowi Johnowi B. Hendersonowi przeprowadzić śledztwo w sprawie tak zwanego Whiskey Ring. Potem mamy Garfielda, Teddy'ego Roosevelta, Trumana i Nixona, którzy też powoływali niezależnych prokuratorów. Sęk w tym, że kiedy prezydent powoływał takiego faceta, mógł go także odwołać, podobnie jak zrobił Nixon z Archibaldem Coksem w tak zwanej masakrze sobotniej nocy. I tak w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym ósmym w Kongresie przegłosowano ustawę o przestrzeganiu zasad etycznych przez rząd i sprawę wyboru niezależnego prokuratora powierzono specjalnemu wydziałowi Sądu Apelacyjnego Stanów Zjednoczonych dla Dystryktu Kolumbii, ciału złożonemu z trzech sędziów sądów okręgowych, których jedynym zadaniem jest zajmowanie się urzędem niezależnego prokuratora. Ten niezależny prokurator jest władny prowadzić śledztwa dotyczące określonych wysokich rangą urzędników państwowych, w tym również pana. Na mocy tej ustawy prokurator generalny zaczyna działać, gdy dostanie informację o możliwym popełnieniu przestępstwa przez osobę ze świecznika. Prokurator generalny wszczyna wtedy wstępne śledztwo. Jeśli natrafi na dowody na popełnienie przestępstwa albo jeśli zostanie stwierdzone, że prokurator generalny znajduje się w sytuacji konfliktu interesów, sąd zgłasza wniosek o powołanie niezależnego prokuratora. ‒ Wynająłem pana, żeby zajął się pan tym problemem. Myśli pan, że zdoła sobie z tym poradzić? 243

‒ Zwykle sobie radzę, panie prezydencie, zwykle tak. ♦♦♦

‒ Niech to cholera, Chuck, sytuacja wymyka się nam z rąk ‒ prezydent narzekał dwie godziny później, kiedy Hawkins wszedł do gabinetu na drugim piętrze po zadbaniu, by Travis Holliday znalazł się z powrotem w bazie lotniczej przez nikogo niewidziany. ‒ Nie rozwiązaliście tego problemu z Hollidayem? ‒ Tak, tak, wszystko załatwione, Holliday jest w porządku. Nie to mnie martwi. Ostatnie sondaże wskazują, że tracę w zawrotnym tempie. Holliday twierdzi, że śledztwo prowadzone przez niezależnego prokuratora może ciągnąć się latami. To zaś oznacza, że będzie relacjonowane na pierwszych stronach gazet bez podawania jasnego wyniku jeszcze długo po wyborach. Musimy zlecić FBI oczyszczenie mnie z zarzutu zabicia Walsh albo wynająć kogoś, kto tego dokona. ‒ Ciągle mamy Rozpruwacza. ‒ Już postawiono mu zarzuty. Trąbią o tym na każdym kanale. Wziął sobie za punkt honoru upieranie się, że ktoś go wrabia w morderstwo Charlotte Walsh. ‒ A co z Cutler? ‒ Co z nią? ‒ Czytałeś jej akta. To była pensjonariuszka szpitala psychiatrycznego. Śledziła Walsh. Wiedziała, gdzie dziewczyna zostawiła samochód. ‒ Jaki mogłaby mieć motyw do zabicia Charlotte? Hawkins wzruszył ramionami. ‒ To muszą ustalić agenci FBI i niezależny prokurator. Nie zapominaj, że Cutler ucieka. Tak zwykle postępują ludzie winni. ‒ Nie, nie, Chuck. Nie możemy wsadzić do więzienia niewinnej osoby. 244

‒ Już to robiliśmy. ‒ Clarence Little to seryjny morderca. Hawkins pochylił się do przodu i spojrzał przyjacielowi prosto w oczy. ‒ Twój syn i nienarodzone dziecko cię potrzebują. Claire cię potrzebuje. Ten kraj cię potrzebuje. Jeśli trzeba poświęcić Cutler, to niewielka cena. ‒ Sam nie wiem, Chuck. ‒ Ale ja wiem. Pilnuj, żeby kampania wyborcza nie traciła na sile i prowadź ten kraj ku wielkości. Ja się tym zajmę. ♦♦♦

Prezydent zastał pierwszą damę w salonie, przyległym do ich sypialni, gdzie popijając herbatę, czytała powieść. Kiedy wszedł do pokoju, Claire położyła książkę obok serwisu do kawy, stojącego na niewielkim stoliku z orzecha, znajdującym się tuż przy jej łokciu. ‒ Jak się mają sprawy? ‒ zapytała Claire. Była spokojna, nie widać było po niej ani śladu furii, z jaką zareagowała na jego przyznanie się do niewierności. Christopher opadł na fotel po drugiej stronie stolika. ‒ Poradzimy sobie ‒ odpowiedział, nalewając herbaty. ‒ Holliday jest cwany i wie, co robi. Ma mnóstwo pomysłów. ‒ To dobrze. Za tym skandalem stoi Maureen. Wyborcy przekonają się, że usiłowała cię oczernić, ale w końcu jej plan zemści się na niej. ‒ Mam oczywiście taką nadzieję. Mój Boże, prasa określa to śledztwo jako Mordgate. Za każdym razem, gdy usiłuję mówić o moim programie, słyszę pytania o Charlotte Walsh. ‒ Czy z Clemem pracujecie nad twoim przemówieniem? ‒ Tak. Brzmi całkiem nieźle. Odrobina dobrej woli i przyszpilę Maureen na konferencji prasowej i będziemy mogli zapomnieć o całej tej inkwizycji. 245

Claire sięgnęła nad małym stolikiem i wzięła Chrisa za rękę. ‒ Kocham cię ‒ oznajmiła. ‒ Bezgranicznie w ciebie wierzę. Zmiażdżysz Maureen Gaylord. Następnego dnia po wyborach nadal będziesz prezydentem Stanów Zjednoczonych, a nasze dziecko urodzi się w Białym Domu. ‒ Miejmy nadzieję, że jesteś dobrym prorokiem ‒ rzekł Christopher, ale w jego głosie nie było słychać przekonania. Claire ścisnęła jego dłoń. ‒ Wiem, że tak będzie ‒ powiedziała.

29.

‒ Jake Teeny? ‒ Keith Evans zapytał oszołomionego mężczyznę w podkoszulku i dżinsach, który otworzył mu drzwi domu na przedmieściach. ‒ Tak? ‒ odpowiedział Teeny, przyglądając się podejrzliwie agentowi. Fotoreporter miał metr siedemdziesiąt pięć wzrostu, pofalowane brązowe włosy i chłodno patrzące piwne oczy. Evans szacował jego wiek na mniej więcej trzydzieści pięć lat. Mężczyzna nadal był szeroki w klatce piersiowej i wąski w biodrach, jak ktoś kto świetnie się trzyma, a jego skóra wyglądała jak garbowana, bo ogorzała od upalnego słońca i suchego, bezlitosnego wiatru. Evans pokazał legitymację. ‒ Jestem z FBI, panie Teeny i chciałbym prosić pana o pomoc w śledztwie, które prowadzę. Teeny wyglądał na zdezorientowanego. Evans uśmiechnął się. ‒ Bez obaw. O ile wiemy, nie ma pan z tym nic wspólnego, po prostu pańskie nazwisko pojawiło się w śledztwie, jak już mówiłem, i dlatego byłbym wdzięczny za pomoc. Mogę wejść? ‒ Jasne ‒ odparł Teeny i odsunął się na bok, żeby zrobić agentowi przejście. ‒ Przepraszam za bałagan. Miałem zleconą robotę i byłem za granicą. Wróciłem dwadzieścia minut temu. Przy wejściu leżały rzucone byle jak torby podróżne i sprzęt fotograficzny. Evans obszedł je i ruszył za Teenym do salonu. 247

‒ A więc czego dotyczy to śledztwo? ‒ zapytał Teeny, kiedy usiedli. ‒ Słyszał pan o Waszyngtońskim Rozpruwaczu? ‒ Pewnie. ‒ Czy zna pan Danę Cutler? ‒ Danę? A co ona ma wspólnego z Rozpruwaczem? ‒ Natknęliśmy się na jej nazwisko w związku zjedna z ofiar Rozpruwacza. Próbujemy ją odnaleźć, ale jak dotąd nam się to nie udaje. Zdobyliśmy jedynie rejestr jej rozmów telefonicznych, z którego wynika, że często do pana dzwoniła. ‒ Jesteśmy z Daną dobrymi przyjaciółmi. Dzwonimy do siebie. ‒ Zostaje tu na noc? ‒ Tak, czasami. Skąd pan wie? ‒ Jej samochód jest zaparkowany dwie przecznice dalej. Myślałem, że może ją tu zastanę. ‒ Byłoby to całkiem możliwe, ale właśnie wróciłem i nie wiem, co się dzieje. ‒ Mógłby pan rozejrzeć się po domu i sprawdzić, czy ona tu jest? ‒ Niech pan posłucha. Przyjaźnimy się z Daną. Co takiego pańskim zdaniem zrobiła? Nie pomogę panu, jeśli miałbym ją wpakować w kłopoty. ‒ Czytał pan artykuł w „Exposed”? Teeny uśmiechnął się. ‒ Nie sprzedają tej gazety w Afganistanie. ‒ To tam pan był? Teeny skinął głową. ‒ W porządku. Oświecę pana. Młoda kobieta o nazwisku Charlotte Walsh została zamordowana przez Waszyngtońskiego Rozpruwacza. Pani Cutler pracuje czasami jako prywatny detektyw, prawda? 248

Teeny kiwnął głową. ‒ Naszym zdaniem śledziła Walsh mniej więcej w czasie, kiedy dziewczynę zamordowano. Wiemy, że zrobiła zdjęcia Charlotte Walsh z prezydentem Farringtonem na krótko przed jej śmiercią. ‒ Z prezydentem? ‒ Piszą o tym na pierwszych stronach. Chcemy się dowiedzieć, co pani Cutler widziała, ale nie możemy jej znaleźć. Niech się pan rozejrzy i sprawdzi, czy jej tu nie ma, dobrze? Teeny zaprowadził Evansa najpierw do sypialni. ‒ Miała opiekować się domem w czasie mojej nieobecności i wygląda na to, że dotrzymała słowa ‒ powiedział Teeny, wskazując na damską bieliznę i ubrania rozrzucone po pokoju. Uśmiechnął się. ‒ Dana nie należy do osób pedantycznie dbających o porządek. Zawsze muszę po niej sprzątać. W łazience Teeny wskazał na przybory toaletowe Dany. ‒ Najprawdopodobniej tu wróci, bo zostawiła szczotkę do zębów i szczotkę do włosów. ‒ Czy pani Cutler ma więcej niż jeden środek transportu? ‒ To znaczy coś poza samochodem? ‒ Właśnie. Teeny nagle sobie coś przypomniał. ‒ Mam harleya. Pożyczyłem go jej tego dnia, kiedy wyjeżdżałem. ‒ Więc może teraz jeździć harleyem? ‒ Stawiałbym na to, zwłaszcza że zostawiła zaparkowany samochód. ‒ Może mi pan podać numer rejestracyjny motocykla? Ale najpierw niech pan zerknie, czy na pewno go nie ma. Prowadząc Evansa do garażu, Teeny wyrecytował litery i cyfry. Kończył właśnie opisywać motor, kiedy rozległ się dzwonek komórki Evansa. 249

‒ Muszę odebrać ‒ powiedział agent przepraszająco. Otworzył telefon i wyszedł na zewnątrz, tak że Teeny nie mógł go słyszeć. Dzwonił do niego przełożony, Roman Hippie. ‒ Jak szybko możesz wrócić do centrali? ‒ zapytał Hippie. ‒ W pół godziny, może mniej. ‒ No to wracaj. Sędzia Roy Kineer został wyznaczony na niezależnego prokuratora w sprawie Charlotte Walsh i chce, żebyś mu pomagał, bo wiesz wszystko o Rozpruwaczu. Evans poszedł z powrotem do garażu, podziękował Teeny'emu za współpracę i obiecał zaniepokojonemu mężczyźnie, że będzie się bardzo starał odnaleźć Cutler. Kiedy Evans znalazł się w samochodzie, wysłał list gończy za harleyem. ♦♦♦

Roy Kineer wyglądem przypominał bardziej piątego z braci Marx niż wybitnego prawniczego geniusza albo na jednego z ludzi mających największą władzę w Stanach Zjednoczonych, a kimś takim rzeczywiście był dawniej jako przewodniczący Sądu Najwyższego. Częściowo łysy, miał głowę okoloną długimi czarnymi włosami przetykanymi siwizną, które zawsze wyglądały na potargane. Okrągłe okulary ze szkłami przypominającymi denka od butelek i wystające przednie zęby sprawiały, że robił wrażenie głupka i zawsze też się uśmiechał, jakby zrozumiał dowcip, którego inni nie chwytali. W sumie, jeśli ktoś nie znał jego życiorysu, nie dałby za niego pięciu groszy. Sędzia urodził się w Cleveland w robotniczej rodzinie, a jego rodzice nie poznali się na geniuszu syna. Prawdę powiedziawszy, podejrzewali, że Roy był niezbyt rozgarnięty, bo nie radził sobie z koordynacją ruchów i nie mówił aż do trzeciego roku życia. Kiedy jednak zaczął mówić, stało się oczywiste, że jest wyjątkowy. Szkołę średnią ukończył jako prymus, podobnie był prymusem w swojej grupie w Massachusetts Institute of Technology, gdzie specjalizował 250

się w fizyce. Po roku na Oxfordzie Kineer przedłożył prawo nad nauki ścisłe i zrobił dyplom na Harvardzie, rzecz jasna jako najlepszy ze swojego roku, tam też redagował „Przegląd prawniczy”. Po odpowiednim stażu urzędniczym w Sądzie Najwyższym, sędzia zaskoczył wszystkich, podejmując się pracy w organizacji zajmującej się przypadkami kar śmierci na dalekim Południu. Kineer wygrał trzy apelacje w sądzie, w którym wcześniej był urzędnikiem, a potem zapisał się na wydział prawa na Yale. Nigdy nie zasypiając gruszek w popiele, sędzia włączył się aktywnie do polityki jako prawny doradca Randalla Spauldinga, senatora z Connecticut, który został później prokuratorem generalnym Stanów Zjednoczonych. Gdy Spaulding objął stanowisko prokuratora, poprosił Kineera, żeby został jego zastępcą i uzasadnił ten wybór przed Sądem Najwyższym. Kiedy sędzia, u którego Kineer pracował jako urzędnik, zrezygnował, prezydent powołał ambitnego prawnika, wtedy już wybitnego fachowca, na jego stanowisko. Referencje byłego sędziego doskonale się prezentowały, a jego życie osobiste nie nosiło najmniejszej skazy. Miał czworo wnucząt, dwoje dzieci i był szczęśliwy w małżeństwie od trzydziestu pięciu lat. Nigdy nie otarł się nawet o żaden skandal. Innymi słowy, idealnie nadawał się do prowadzenia śledztwa w sprawie prezydenta Stanów Zjednoczonych podejrzanego o dokonanie morderstwa. ‒ Proszę wejść i usiąść ‒ powiedział Kineer z entuzjazmem, kiedy Keith Evans wszedł do niewielkiej, pozbawionej okien sali konferencyjnej w centrali FBI, którą były sędzia wybrał na miejsce ich spotkania. ‒ Panie przewodniczący ‒ odpowiedział Evans z przejęciem, ściskając dłoń legendarnego prawnika. ‒ Nazywam się Roy, mów mi po imieniu. Odłóżmy na bok formalności na czas tej pracy. ‒ Tak, proszę pana. Kineer roześmiał się. ‒ I żadnego „proszę pana”. Siadaj, siadaj. 251

Agent spodziewał się spotkania w dużym gronie, a tymczasem on i sędzia byli sami w pomieszczeniu, na stole zaś nie leżał najmniejszy nawet kawałek papieru. To z kolei nie zaskoczyło Evansa, bo wiedział, że Kineer słynie z fotograficznej pamięci. ‒ Wiesz, dlaczego spotykam się z tobą, zanim zobaczę się z kimkolwiek innym, Keith? Chyba ci nie przeszkadza, że zamiast agencie Evans, będę do ciebie mówił po imieniu? ‒ Pewnie mogę się obejść bez oficjalnego tytułowania, skoro ty możesz. Kineer wykrzywił usta w uśmiechu. ‒ Świetnie. Zatem, czy wiesz dlaczego wybrałem cię jako pierwszą osobę do pracy przy tym przedsięwzięciu? ‒ Nie. ‒ Powiedziano mi, że nikt inny w Waszyngtonie nie jest tak dobrze zorientowany w śledztwie dotyczącym Rozpruwacza. ‒ Nie wykluczam, że to prawda. Kineer skinął głową. Potem odchylił się do tyłu i wbił wzrok w agenta FBI. ‒ Czy Christopher Farrington jest mordercą? Evans zastanawiał się przez chwilę. ‒ Gdyby prezydent Farrington był hydraulikiem albo lekarzem, nikt nie zawahałby się przed uznaniem go za podejrzanego. On i Walsh pokłócili się na krótko przed jej zamordowaniem. Jeśli sypiali ze sobą, mamy motyw nad motywami. Widziałeś wyniki sondaży? Kineer potwierdził ruchem głowy. ‒ Rozzłoszczona nastoletnia kochanka i żona w ciąży to najgorszy koszmar, jaki może się przydarzyć politykowi. Oczywiście wątpię, że Farrington sam to zrobił. Ale jestem przekonany, że był w stanie znaleźć kogoś, kto zrobiłby to za niego. Evans przerwał, żeby uporządkować myśli, a Kineer czekał cierpliwie. 252

‒ To, co właśnie powiedziałem, wie każdy, kto czytał „Exposed”, ale ja szukałem powiązań prezydenta z Charlotte Walsh, zanim gazeta opublikowała ich historię. Kineer uniósł brwi i spojrzał na Evasa z większym szacunkiem. Ten szacunek jeszcze wzrósł, kiedy agent opowiedział mu o wskazówce, która zaprowadziła go do Andy'ego Zipaya, wyciszeniu sprawy strzelaniny w mieszkaniu Dany Cutler i przekonaniu, że Eric Loomis ‒ człowiek, którego aresztował jako Rozpruwacza ‒ nie zamordował Charlotte Walsh. Potem powiedział Kineerowi o powiązaniu Dany Cutler z Dale'em Perrym. ‒ To interesujące ‒ odezwał się sędzia, kiedy Evans skończył. ‒ Co twoim zdaniem powinniśmy teraz zrobić? ‒ Chciałbym pogadać z agentami Secret Service, którzy byli z prezydentem Farringtonem, kiedy Walsh odwiedziła domkryjówkę, bo wtedy będziemy mogli wyeliminować bezpośrednie zaangażowanie prezydenta w morderstwo. Zależałoby mi też na wykluczeniu hipotezy, że to Eric Loomis zabił Charlotte Walsh. Wysłałem już list gończy za motocyklem, którym jeździ Cutler. Ta kobieta może mieć kluczowe znaczenie. Powiedziała Patrickowi Gormanowi, że od czasu gdy zrobiła zdjęcia Farringtonowi i Walsh, dwukrotnie próbowano ją zabić. Chcę się dowiedzieć, co takiego Cutler zobaczyła, że stała się przez to dla kogoś niebezpieczna. ‒ Wspomniałeś, że pracujesz z agentką Sparks? ‒ Tak. ‒ Jest dobrym śledczym? ‒ Tak myślę. ‒ W takim razie poproszę, żeby przydzielono ją do pracy u mnie. Spisz wszystko, co mi powiedziałeś, a potem umów się na spotkanie z tymi agentami Secret Service. Jeśli będziesz potrzebował jakiegoś nakazu lub czegoś innego, co może ci pomóc, daj mi znać. 253

‒ Jest tylko jedna rzecz. Próbowałem dotrzeć do akt Dany Cutler w waszyngtońskiej policji, ale są utajnione. Żeby je dostać, muszę przejść przez tysiące procedur. ‒ Zobaczę, czy da się to przyśpieszyć. ‒ Dzięki. ‒ To będzie bardzo ekscytujące przedsięwzięcie, Keith. Jeśli dojdziemy do wniosku, że prezydent był zamieszany w morderstwo Charlotte Walsh, staniemy się częścią historii, a ludzie będą czytać o naszych dokonaniach jeszcze długo po tym, jak nas już nie będzie na świecie.

30.

Brad Miller nie miał szansy na potajemne prowadzenie dochodzenia w sprawie Little'a, bo Susan Tuchman cały czas zawalała go robotą. Wiedział, że chciała go zmusić do odejścia, ale uparł się, że nie da jej takiej satysfakcji. Tak samo, jak był zdecydowany nie dać jej żadnego powodu do wyrzucenia go z kancelarii. Obłąkańcza ilość pracy wymagała od niego zostawania jeszcze długo po tym, jak wszyscy poszli do domu, nawet Ginny. Tylko jedna rzecz mogła sprawić, że złamałby swoje postanowienia, to znaczy gdyby przez pracę nie mógł widywać się z Ginny. Tamtego wieczoru po wyjściu z restauracji Shanghai Clipper poszli do niej i wpadli sobie w objęcia, jeszcze zanim zamknęły się za nimi drzwi jej mieszkania. Brad był spięty, gdy ostatecznie znaleźli się w łóżku, ale Ginny okazała mu tyle ciepła i cierpliwości, że intymne zbliżenie sprawiło mu ogromną frajdę. A może samo przebywanie z Ginny było aż tak przyjemne. Brad uznał, że jest za wcześnie, żeby porównywać seks uprawiany z Ginny z seksem uprawianym z Bridget Malloy, bo z Ginny spał tylko raz. Pamiętał, że z Bridget za pierwszym razem też przeżył coś wspaniałego. Prawdę powiedziawszy, na jakiś czas seks z Bridget stał się dla niego oszałamiającym, porywającym odkryciem. Oczywiście wtedy, gdy był zaślepiony ‒ jak uznał później ‒ a jej 255

opłacało się dawać z siebie wszystko. Z czasem jej zainteresowanie osłabło i zmniejszyła się też częstotliwość ich stosunków i eksperymentowanie. Skończyło się na tym, że ograniczali się do szybkich numerków, zanim Bridget zerwała z nim po raz pierwszy. Gdy zeszli się ponownie i zaczęli się kochać, Brad uważał, że w łóżku jest im całkiem fajnie. A potem Bridget zaczęła szukać wymówek, by z nim nie spać. Wszystko dlatego, jak ostatecznie wyznała przed ich drugim zerwaniem, że sypiała już wtedy z artystą, który mieszkał w Chelsea. Bridget wmawiała Bradowi, że oszukiwała, bo nie chciała się za bardzo angażować w ten związek. Kiedy zaczęli się spotykać po raz trzeci, seks stał się praktycznie obowiązkiem. Przebywanie z Ginny sprawiło, że Brad przejrzał na oczy, zrozumiał, że oszukiwał sam siebie, że przez większą część trwania związku z Bridget jego uczucia wobec niej nie były prawdziwe i wreszcie pogodził się z faktem, że miał na jej punkcie obsesję, a Bridget tak naprawdę nigdy na nim nie zależało. Mógł uznać za fart, że odwołała ich ślub, który byłby początkiem małżeństwa skazanego na porażkę. Odrywając się myślami od zlecenia polegającego na rozpracowaniu w praktyce metody uniknięcia podatku, wydumanej przez jednego z właścicieli kancelarii dla bogatego klienta, Brad uznał, że podstawowa różnica między Bridget a Ginny sprowadza się do tego, że Bridget jest zwykłą egoistką, podczas gdy Ginny to po prostu szczera dziewczyna. Doszedł do tego wniosku o godzinie drugiej trzynaście nad ranem i zamierzał wrócić do przepisów podatkowych, kiedy denerwujący dźwięk oznajmił, że dostał e-maila. Brad otworzył wiadomość i przekonał się, że wysłała ją Ginny. Przeczytał: „Kawa i to zaraz! W naszym ulubionym miejscu”. ♦♦♦

256

Brad znalazł Ginny na tyłach kawiarni przy skrzyżowaniu Broadwayu i Washingtona, gdzie byli razem po jego pierwszym spotkaniu z Clarence'em Little'em. Sączyła caffe latte. Pomachał do niej i skierował się do kontuaru, żeby złożyć zamówienie. Ginny uśmiechnęła się i wskazała na kubek czarnej kawy, którą już mu kupiła. Brad usiłował sobie przypomnieć, czy Bridget zrobiła kiedykolwiek coś tak niby błahego, a jednocześnie będącego miłym gestem w stronę drugiej osoby, ale w głowie miał pustkę. ‒ Zaczynałem już myśleć, że teraz, przy tylu nadgodzinach nigdy już się z tobą nie zobaczę ‒ powiedział, dochodząc do stolika. ‒ To minie. Tuchman znajdzie sobie do torturowania innego stażystę, a tobą przestanie się interesować. Po prostu wytrzymaj. ‒ Nie jestem już taki pewny, czy warto. Rozejrzałbym się za inną pracą, ale przez obłożenie robotą nie mam na to czasu. Ale, ale, istnieje jakiś powód tego potajemnego rendez-vous, czy po prostu się za mną stęskniłaś? ‒ Rzeczywiście stęskniłam się za tobą, ale to nie jedyny powód, żeby wyciągnąć cię do twojej ulubionej kawiarni. Zgadnij, co odkryłam? ‒ Chyba nie ma to nic wspólnego z Clarence'em Little'em, prawda? ‒ spytał zaniepokojony. ‒ Ma, ale nie denerwuj się. Z Internetu dowiedziałam się mnóstwa rzeczy. Aha, nie korzystałam z komputera w pracy. ‒ Czego się dowiedziałaś? ‒ Tego, co się stało z nastoletnią klientką Farringtona, o którym plotkowano wtedy, że z nią sypia. Wiesz, co to „Portland Clarion”, prawda? ‒ Jakaś niezależna gazeta? Ginny skinęła głową. ‒ Kiedy Farrington ubiegał się o stanowisko gubernatora, w „Clarionie” ukazał się artykuł o plotkach na temat jego seksualnych wyskoków. Klientka nazywała się Rhonda Pulaski i miała wypadek 257

na nartach na Mount Hood. Farrington pozwał do sądu administratora trasy zjazdowej, zarzucając mu niewłaściwie oznakowanie szlaku, którym Pulaski jako niedoświadczona narciarka w ogóle nie powinna zjeżdżać. Sprawę załatwiono ugodowo poza sądem, a suma odszkodowania była sześciocyfrowa. Tego dnia, kiedy Farrington dostał czek z odszkodowaniem, wynajął lincolna Town Car i zabrał Pulaski ze szkoły. Po drodze pokazał czek kierowcy Timowi Houstonowi i przechwalał się ugodowym załatwieniem sprawy. Houston powiedział gazecie, że Farrington był już wtedy podcięty, a jadąc do szkoły po Pulaski, zabrał szampana. Houston uważał to za bardzo niestosowne. I zamiast odwieźć ją od razu do domu, Farrington kazał kierowcy jeździć po okolicy. Między szoferem a pasażerami znajdowała się w limuzynie nieprzezroczysta szyba, więc Houston nie widział, do czego doszło między Pulaski a Farringtonem, ale twierdził, że słyszał odgłosy uprawiania seksu. ‒ Co na to sama Pulaski? ‒ Rodzice nie pozwolili jej rozmawiać ani z policją, ani prasą, nie wniesiono też żadnego oskarżenia. Farrington groził, że pozwie gazetę. „Clarion” ledwo zipała, więc taki proces oznaczałby dla niej bankructwo, dlatego wydrukowała sprostowanie i przeprosiny. Zadzwoniłam do redakcji. Dziennikarz, który napisał tamten artykuł, już dla niej nie pracuje, ale Frieda Bancroft, redaktor naczelna, nadal zajmuje to stanowisko. Chciałam porozmawiać z Houstonem, ale poinformowała mnie, że zniknął. Nikt nie wie, gdzie może być. ‒ A Pulaski? Ginny pochyliła się i zniżyła głos. ‒ Jesteś gotów? Ona nie żyje. Zabił ją jakiś pirat drogowy, który uciekł z miejsca wypadku i nigdy go nie złapano. Odnaleźli co prawda samochód, ale okazało się, że był kradziony. Zdaniem policji złodziej wybrał się na przejażdżkę, ale z drugiej strony środek samochodu był bardzo dokładnie wysprzątany, żadnych odcisków palców, włosów, włókien, nic, co pomogłoby ustalić tożsamość 258

kierowcy. Tak więc Pulaski nie żyje, a jedyny, drugi, świadek najwyraźniej przepadł na dobre. ‒ Z każdą minutą tracę zainteresowanie tą sprawą ‒ odpowiedział zdenerwowany Brad. ‒ Nie bądź cykorem. ‒ Mylisz tchórzostwo z rozsądkiem. Jeśli mamy rację, Farrington jest odpowiedzialny za śmierć trzech nastolatek i szofera limuzyny. Nie chciałbym dodawać do tej listy dwojga prawników stażystów. ‒ Farrington nawet nie wie o naszym istnieniu. ‒ Jak do tej pory. Jeżeli będziemy węszyć tu i tam, znajdziemy się na jego radarze. ‒ Brad, to zbyt ważne, żeby z tego zrezygnować. Naprawdę chcesz, żeby morderca rządził Ameryką? Jeśli on stoi za tymi zabójstwami, musimy coś z tym zrobić. Jak pójdziemy do odpowiednich władz, Farrington nie będzie mógł nic nam zrobić. Przekażemy policji wszystko, co wiemy. Nie jesteśmy świadkami. Zabicie nas nie pomogłoby jego obronie. ‒ Zapominasz o zemście, która zawsze była bardzo ważnym motywem morderstwa. ‒ Farrington jest zbyt zajęty, żeby zawracać sobie nami głowę. Jesteśmy najmniejszymi płotkami. On zresztą i tak zamartwia się śledztwem niezależnego prokuratora w sprawie śmierci Walsh. Kiedy dojdą do tego podejrzenia o zabójstwo Erickson i Pulaski, nie znajdzie czasu, żeby o nas pomyśleć. ‒ Masz prawdopodobnie rację, ale naprawdę chcesz zaryzykować i przekonać się, że jednak byłaś w błędzie, co może się dla nas skończyć śmiercią? ‒ Moim zdaniem wszystko, co musimy zrobić, to odnaleźć matkę Laurie Erickson. Jeśli nie zechce z nami rozmawiać, to koniec. Jeżeli zaś wskaże na Farringtona, pójdziemy na policję albo do FBI, a oni zajmą się resztą. 259

‒ My nie będziemy niczego robić. Mówiłem ci, że sam pogadam z panią Erickson, żebyś nie podpadła Tuchman. ‒ Więc to zrobisz? Brad skinął głową. ‒ Masz rację, co do tego, jak bardzo jest to ważne. Ale ograniczymy się wyłącznie do rozmowy z Erickson, dobrze? Potem zapomnimy o sprawie Clarence'a Little'a, zgoda? Brad wyciągnął rękę, a Ginny ją uścisnęła. Nie wypuścił jej dłoni z ręki i wpatrywał się w jej oczy. Ginny nie odwróciła wzroku i nawet nie mrugnęła. Mimo to Brad był przekonany, że dziewczyna kłamie.

31.

W odróżnieniu od rozpoczynającego urzędowanie prokuratora generalnego Stanów Zjednoczonych, który wchodzi do istniejącego już biura, ma pracowników i sprzęt, niezależny prokurator przystępuje do pracy, nie dysponując niczym poza kawałkiem papieru, powołującym go na to stanowisko. Pierwszego dnia wykonywania swych obowiązków niezależny prokurator może jedynie pomarzyć o komputerach, telefonach, nie wspominając o biurkach, na których można by je postawić. Sam musi wybrać lokalizację i wynająć powierzchnię biurową, zapełnić ją potem meblami, sprzętem, książkami, śledczymi i prawnikami. To wyjaśnia, dlaczego Keith Evans korzystał z pokoju w niedrogim motelu na przedmieściach Waszyngtonu do przesłuchiwania Irvinga Laskera, szefa oddziału Secret Service, który pilnował prezydenta Farringtona na farmie w Wirginii. Lasker był mężczyzną w średnim wieku, o surowym wyglądzie, napiętej skórze, zapadniętych policzkach i jasnych niebieskich oczach, o których Evans pomyślał na pół serio, że mogłyby wysyłać promienie śmierci. Sądząc po krótko ostrzyżonych włosach i sposobie noszenia się, Evans domyślił się, że agent Secret Service służył kiedyś w wojsku. Lasker siedział sztywno wyprostowany w fotelu ze złotymi kółkami, obitym imitacją czerwonej skóry. Evans zajmował podobny 261

fotel. Dwóch mężczyzn oddzielał okrągły drewniany stół, nad którym wisiał tani mosiężny żyrandol. Przez okno po lewej stronie Keitha widać było samochody mknące autostradą. Po jego prawej stronie stało niezbyt szerokie łóżko i szafka, w której umieszczono telewizor dający możliwość zamawiania filmów do oglądania. Pokój był ciemny i ponury, pachniało w nim środkami do dezynfekcji. ‒ Przepraszam za warunki ‒ odezwał się Evans, wykorzystując przeprosiny do przełamania lodów. ‒ Sędzia Kineer właśnie szuka jakiegoś pomieszczenia, a budżet mamy na tyle niewielki, że nie stać nas na Willarda. ‒ Rozumiem ‒ odparł Lasker krótko. Keith miał nadzieję, że przesłuchanie nie będzie równie trudne, jak wskazywałoby na to zachowanie agenta Secret Service. ‒ Dzięki za przyniesienie książki wejść i wyjść ‒ powiedział Evans. ‒ Wspomniano o niej w wezwaniu. ‒ Tak, ale mogliście bardzo nam to utrudnić. ‒ To nie leży w zakresie moich obowiązków, agencie Evans. Proszę mi zadać pytania, a ja odpowiem na nie zgodnie z prawdą, pod warunkiem że nie będą dotyczyły procedur ochrony i rozmieszczenia zabezpieczeń. Evans rzucił okiem na zapisy w książce, w której odnotowywano czas i tożsamość ludzi, którzy wchodzili do domu-kryjówki lub stamtąd wychodzili. ‒ Jest tu napisane, że przywiózł pan prezydenta na farmę o godzinie dwudziestej. ‒ Zgadza się. Przyjechał ze mną samochodem. ‒ Nikt inny tam nie dotarł do czasu, gdy pojawiła się Walsh? Lasker skinął głową. ‒ Walsh przyjechała o dwudziestej pierwszej i odjechała o dwudziestej pierwszej trzydzieści sześć. 262

‒ To by się zgadzało. ‒ Kto ją wiózł? ‒ Sam Harcourt. ‒ Czy agent Harcourt jest tu? ‒ Czeka w lobby. ‒ Słyszał pan cokolwiek, co prezydent powiedział do Walsh albo ona do niego, po tym jak wysiadła z samochodu? ‒ Nie w chwili gdy przyjechała. Byłem na zewnątrz. Kiedy odjeżdżała, słyszałem, że krzyczy na prezydenta Farringtona. ‒ Co takiego krzyczała? ‒ Groziła mu. Myślała, że ją wykorzystał i potem rzucił. Że będzie tego żałował. I podobne rzeczy. Nie pamiętam dokładnie słów. ‒ A co prezydent na to, jeśli w ogóle zareagował? ‒ Nie zdenerwował się. Chyba prosił ją, żeby się uspokoiła. Znowu nie pamiętam dokładnie słów. ‒ W porządku. A potem Walsh została odwieziona? ‒ Przez agenta Harcourta, który zabrał ją z pasażu Dulles Towne Center i następnie odwiózł do jej samochodu. ‒ Czy prezydent powiedział coś po jej odjeździe z farmy? ‒ Nic na jej temat, przynajmniej nie do mnie. ‒ Niech mi pan opowie o kobiecie w lesie. ‒ Proszę bardzo. Mniej więcej wtedy, gdy pani Walsh odjechała, Bruno Culbertson zauważył w lesie kobietę robiącą zdjęcia. Podążył za nią, ale się ukryła i walnęła go z tyłu. Pobiegliśmy potem za tą osobą razem z Richardem Sanborne'em, któremu udało się zanotować numery rejestracyjne, jak sądził, jej samochodu. ‒ Czy dowiedzieliście się, do kogo należał ten samochód? ‒ Jeśli agent Sanborne zanotował prawidłowo numery samochodu, który odjechał sprzed farmy, to właścicielką jest niejaka Dana Cutler. ‒ Czy pan albo ktoś inny, zgodnie z pańską wiedzą, przedsięwziął jakieś działania, żeby sprawdzić, czy kobieta, która robiła 263

zdjęcia to Dana Cutler? ‒ Pan Hawkins powiedział nam, że się tym zajmie. ‒ Chodzi o Charlesa Hawkinsa, doradcę prezydenta? ‒ Tak. ‒ Czy Secret Service nie prowadzi zwykle dochodzenia w sprawie potencjalnego niebezpieczeństwa grożącego prezydentowi? ‒ Tak, ale prezydent Farrington kazał nam zostawić to śledztwo w gestii jego doradcy. ‒ Prezydent przekazał to panu osobiście? Lasker potwierdził skinieniem głowy. Evans uznał to za bardzo dziwne i pomyślał, że może to być kluczowy dowód w śledztwie. ‒ Czy wystawiono nakaz aresztowania Dany Cutler za napaść na funkcjonariusza państwowego? ‒ Secret Service nie wystąpiła z takim żądaniem. ‒ Dlaczego? ‒ Bo nie wiemy na pewno, czy to właśnie Cutler uderzyła Bruna. On z kolei nie widział dokładnie kobiety, którą ścigał i nie widział też, kto go ogłuszył. Rich Sanborne nie jest pewny, czy dobrze zanotował numery. No i pan Hawkins powiedział nam, żeby zostawić tę sprawę. ‒ Zatem Cutler nie jest ścigana? ‒ O ile wiem, to nie. ‒ Z książki wejść i wyjść wynika, że pan Hawkins przyjechał na farmę o dwudziestej trzeciej piętnaście. ‒ Zgadza się ‒ odpowiedział Lasker. ‒ Przyjechał sam czy z kimś? ‒ Był sam. ‒ Czy słyszał pan cokolwiek z jego rozmowy z prezydentem? ‒ Nie. Prezydent Farrington był w bibliotece. Pan Hawkins poszedł do niego. Ja zostałem na zewnątrz domu. ‒ W książce zanotowano, że pan Hawkins odjechał z farmy o dwudziestej trzeciej pięćdziesiąt. 264

‒ Brzmi prawdopodobnie. ‒ O której wyjechaliście z farmy z prezydentem do Białego Domu? ‒ Krótko po północy. ‒ O której dotarliście do Białego Domu? ‒ Mniej więcej o pierwszej nad ranem. ‒ Czy był pan cały czas obecny przy prezydencie Farringtonie, od chwili gdy przyjechaliście na farmę aż do jego powrotu do Białego Domu? ‒ Jeśli pyta pan, czy mógł zamordować tę dziewczynę, Walsh, między godziną dwudziestą a pierwszą, to odpowiedź brzmi nie. ♦♦♦

W kruczoczarnych włosach agenta Secret Service Sama Harcourta widać było pasemka siwizny, miał czterdzieści dwa lata, zmarszczki na twarzy i spojrzenie równie czujne jak u wszystkich agentów z ochrony prezydenckiej, z którymi Evans się zetknął. Keith odnosił wrażenie, że ci mężczyźni i kobiety zawsze byli czujni i wietrzyli problemy, niezależnie od sytuacji, w której się znajdowali. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek pozwalają sobie na relaks. ‒ Pan jest agentem, któremu polecono przywiezienie Charlotte Walsh z Dulles Towne Center i odstawienie jej tam z powrotem? ‒ Tak. Evans miał nieodparte wrażenie, że coś gryzie Harcourta. ‒ Wydaje się pan... Sam nie wiem... wytrącony z równowagi. Harcourt zesztywniał. ‒ Oczywiście, że jestem wytrącony z równowagi. Była miłym dzieciakiem i zamęczono ją na śmierć. ‒ Zatem polubił pan ją? ‒ Nie miałem nawet szansy bliżej ją poznać. Chyba powinienem powiedzieć, że wydawała się bardzo miłym dzieckiem. Spędziliśmy razem tylko czas potrzebny na przejazd z pasażu handlowego 265

i z powrotem, a ona niewiele się odzywała, zwłaszcza w drodze powrotnej. ‒ Czy miała inny nastrój, kiedy wracała z farmy, niż wtedy gdy na nią jechała? ‒ Zdecydowanie. Kiedy jechaliśmy z Dulles Towne Center, była podekscytowana. Nie, żeby zbyt wiele mówiła, ale widziałem to we wstecznym lusterku. ‒ A kiedy się odzywała, co mówiła? ‒ Nic ważnego. Pytała, dokąd jedziemy, jak długo jeszcze potrwa podróż i tym podobne. Dostałem polecenie, żeby się do niej nie odzywać, dlatego nie wciągałem jej w rozmowę. ‒ Kto panu zabronił z nią rozmawiać? ‒ Agent Lasker. On dowodził grupą. Powiedział mi, że prezydent nie życzy sobie, żebym wdawał się w pogaduszki z Walsh, więc milczałem. Evans ponownie odniósł wrażenie, że Harcourt jest z jakiegoś powodu zły. ‒ Czy nastrój Walsh zmienił się w drodze powrotnej? ‒ Definitywnie. Była bardzo zdenerwowana. Widziałem, jak płakała przez część drogi. ‒ Wyjaśniła panu, dlaczego jest zdenerwowana? ‒ Nie, a ja nie pytałem, bo takie miałem rozkazy. ‒ Czy w ogóle pan z nią rozmawiał? ‒ Pamiętam, że spytałem, czy dobrze się czuje i czy nie napiłaby się wody, ale odpowiedziała, że nic jej nie jest i nie chciała pić. ‒ Agencie Harcourt, czy słyszał pan lub widział cokolwiek, co wskazywałoby, że Charlotte Walsh łączy z prezydentem związek natury seksualnej? Harcourt zawahał się. ‒ Jeśli wie pan coś o tym, musi mi pan to powiedzieć. Do obowiązków niezależnego prokuratora należy ustalenie, czy prezydent 266

jest w jakiś sposób powiązany ze śmiercią Charlotte Walsh. Jeśli sypiali ze sobą, a ona była na niego zła, prezydent miałby motyw. Harcourt wziął głęboki wdech. ‒ Walsh wybiegła z domu wściekła. Słyszałem, co mówiła, bo stałem obok drzwi samochodu. Krzyczała na prezydenta. Wrzeszczała: „Myślisz, że możesz mnie pieprzyć, a potem wyrzucić jak zużytą chustkę do nosa”. To dokładny cytat. Evans wpatrywał się w agenta, którego twarz poczerwieniała. ‒ Jest pan tym bardziej poruszony, niżbym się spodziewał. Właściwie wygląda pan na bardzo zdenerwowanego. Czy wie pan o czymś jeszcze, co sprawia, że jest pan bardzo krytyczny wobec prezydenta Farringtona, a co dotyczy tej dziewczyny? Harcourt skinął głową. A potem spojrzał Evansowi prosto w oczy. ‒ Byłem w grupie ochraniającej prezydenta w czasie, kiedy wydawał w Chicago przyjęcie dla sponsorów. Nie pamiętam dokładnej daty, ale nie było to znowu tak dawno temu. Widziałem Charlesa Hawkinsa przemycającego Walsh do apartamentu prezydenta w hotelu. Po około godzinie pojawił się Hawkins, żeby ją zabrać. W jedną i w drugą stronę korzystali z windy jeżdżącej do kuchni. ‒ Orientuje się pan, czy uprawiali seks? ‒ Nie. Nie wchodziłem do apartamentu, kiedy ona tam była. ‒ Coś jeszcze? Harcourt pokręcił głową. ‒ To po prostu nie w porządku. Jestem chrześcijaninem i nie pochwalam takiego zachowania. On jest żonaty, a Walsh była bardzo młoda. ‒ Rozumiem powód pańskiego oburzenia. Proszę mi jednak powiedzieć, czy kiedy wróciliście do jej samochodu, zauważył pan coś podejrzanego? ‒ Nie i bardzo dużo o tym myślałem. Bałem się, że może coś przeoczyłem, że mogłem coś zrobić, żeby ją uratować. 267

‒ A co teraz pan o tym myśli? ‒ Szczerze mówiąc, nie przychodzi mi do głowy nic, co mogłoby pomóc panu w śledztwie. Podrzuciłem ją na parking, zaczekałem, aż wsiadła do auta i odjechałem. ‒ Nie zauważył pan nikogo, kto kręciłby się w okolicy? ‒ Nie, ale niedaleko jej wozu były zaparkowane inne samochody. Ktoś mógł się ukryć w jednym z nich, a ja nie miałbym o tym pojęcia. ‒ Czy widział pan, jak Charlotte Walsh odjechała? Harcourt zmarszczył brwi. ‒ Nie, nie widziałem i teraz, gdy o tym myślę, przypominam sobie, że nie zapaliła przednich świateł. ‒ Jeżeli była zdenerwowana, może chciała posiedzieć chwilę w samochodzie, żeby się uspokoić, zanim odjedzie. ‒ Może. Nie wiem. Ale jedno jest dla mnie pewne, to cholerne świństwo, że takie miłe dziecko nie żyje. Evans naciskał mocniej, bo chciał zyskać więcej dowodów na niewierność prezydenta, ale Harcourt nie miał już dla niego żadnych przydatnych informacji. Kiedy skończył przesłuchiwać ostatniego agenta Secret Service, sprawdził, czy dostał jakieś wiadomości na komórkę. Okazało się, że tylko Sparks prosiła, żeby do niej zadzwonił. ‒ Cześć, Maggie, co się dzieje? ‒ zapytał. ‒ Wysłałeś list gończy za harleyem? ‒ Tak. ‒ Przed chwilą dzwonił gliniarz z Webster's Corner w Wirginii Zachodniej. Ten motocykl widziano przy motelu Traveler's Rest.

32.

Kiedy Keith Evans i Maggie Sparks obchodzili z gliniarzem z Webster's Corner motel Traveler's Rest, Dana Cutler siedziała przy stole piknikowym i kończyła wieczorny posiłek. Aż do tej pory nikt jej nie niepokoił. Słońce zaczęło właśnie zachodzić, słaby wiatr marszczył powierzchnię rzeki płynącej za motelem. W powietrzu rozlegał się śpiew ptaków, a w odległości niecałych pięciuset metrów motorówka rozcinała niebieskozieloną wodę. Dana zganiła samą siebie w myślach, że wcześniej nie wyczuła czegoś złego, kiedy po raz drugi zobaczyła tego samego policjanta, który zatrzymał się przy recepcji, objechawszy wprzódy motel dwukrotnie. Harley stał zaparkowany o dwadzieścia parę metrów od niej, a pas z pieniędzmi, które dostała do Gormana, miała zapięty w talii. Dana wstała, gotowa w każdej chwili skorzystać z szansy ucieczki. ‒ Pani Cutler? ‒ Evans zapytał uprzejmym tonem. ‒ A kto chce to wiedzieć? ‒ odpowiedziała pytaniem. Instynkt podpowiadał jej, że powinna sięgnąć po broń, ale ręka gliniarza unosiła się nad kaburą jego pistoletu, więc szybko doszła do wniosku, że szanse ma niewielkie. Mogłaby mimo to zacząć strzelać i utorować sobie drogę ucieczki, ale Evans i Sparks nie przerażali jej tak, jak mężczyźni, którzy czekali na nią w mieszkaniu i ci, którzy 269

byli w zaułku przy The 911. Uznała, że tych dwoje nie zamierza jej zabić, mając policjanta za świadka. ‒ Nazywam się Keith Evans, jestem z FBI. ‒ Evans wręczył Cutler swoją wizytówkę. ‒ A to Margaret Sparks, moja partnerka. Chcielibyśmy z panią porozmawiać. ‒ O czym? Evans uśmiechnął się. ‒ Zacznijmy od uderzenia w głowę agenta Secret Service. ‒ Nie wiem, o czym pan mówi. ‒ Proszę się nie niepokoić. Nie chcemy pani aresztować. Nikt nie wniósł oskarżenia. Zostałem wyznaczony do współpracy z niezależnym prokuratorem, który prowadzi śledztwo w sprawie ewentualnego udziału prezydenta w morderstwie Charlotte Walsh. Przyjechaliśmy, żeby zaproponować pani ochronę. Z tego, co słyszałem, już dwukrotnie próbowano panią zabić. Jak do tej pory dopisywało pani szczęście, ale ludzie, którzy chcą panią unieszkodliwić, odnajdą panią, podobnie jak nam się to udało. ‒ Nadal nie bardzo rozumiem, o czym pan mówi, poza tym przerwaliście mi obiad. ‒ Uważaj, co mówisz ‒ wtrącił się policjant. ‒ Motor, którym jeździsz nie jest zarejestrowany na kobietę. Jeszcze słowo i cię zamknę, posiedzisz, aż sprawdzimy, czy harley nie jest kradziony. ‒ Dziękuję za pomoc, funkcjonariuszu Boudreaux ‒ odezwał się Evans ‒ ale nie ma potrzeby zastraszania pani Cutler. Chcemy jedynie z nią porozmawiać. Od tej chwili sami damy sobie radę. ‒ Nie podoba mi się jej nastawienie, to wszystko ‒ policjant upierał się przy swoim. W czasie gdy Evans rozmawiał z gliniarzem, wzrok Dany przyciągnęło dwóch mężczyzn w motorówce. Było w nich coś znajomego. Jeden z nich sterował łodzią, drugi zaś przyglądał się brzegowi 270

przez lornetkę. Lornetka skierowała się w jej stronę i została w tej pozycji przez chwilę. Wtedy mężczyzna powiedział coś do jakiegoś urządzenia, które mogło być telefonem komórkowym albo walkietalkie. Motorówka zbliżyła się na tyle, że Dana słyszała ciche dudnienie silnika, ale jednocześnie warkot innego silnika zwrócił jej uwagę na autostradę. Policjant szedł z powrotem drogą, którą tu dotarł, kiedy zza rogu wypadły dwa motory. Dana wyciągnęła trzy wnioski w jednej chwili: mężczyzna z lornetką w motorówce bardzo przypominał wyglądem blondyna, długowłosego faceta, który groził jej w mieszkaniu, a ten za sterem wyglądał jak gość, którego tam postrzeliła; poza tym mężczyźni na motocyklach byli uzbrojeni. ‒ Padnij! ‒ krzyknęła w chwili, gdy mężczyzna jadący na pierwszym motorze strzelił policjantowi w oko. Evans i Sparks zareagowali z opóźnieniem, bo stali tyłem do motocyklistów, ale Dana przypadła do ziemi, wyciągnęła pistolet ukryty na plecach powyżej krzyża i podziurawiła drugiego motocyklistę, który chciał przejechać Evansa. Motor uniósł się w górę, koła kręciły się jak szalone, a potem upadł na bok w trawę. Dana wycelowała w następnego motocyklistę. Silnik motoru zaryczał. Dana spudłowała. Zaczęła przetaczać się po ziemi, żeby oddać drugi strzał, kiedy eksplodował róg stołu. Drzazga z blatu wbiła się Sparks w policzek. Agentka upadła. ‒ Łódź! ‒ krzyknął Evans, ciągnąc Sparks za stół. Dana spojrzała w kierunku rzeki i przekonała się, że blondyn celuje z karabinu o dużym zasięgu. Evans przykucnął, chwycił krawędź stołu i przewrócił go tak, że blat stał się dla nich osłoną. Druga kula przebiła drewno, mijając go o włos, ale Dana nie zwracała na to uwagi, bo uzbrojony facet na motocyklu szykował się do kolejnego przejazdu. Pochylił się nisko nad kierownicą, by przedstawiać sobą jak najmniejszy cel i przymierzył się do strzału. Dana strzelała aż do opróżnienia magazynku. Jedna z kul trafiła w tylną oponę, motorem 271

rzuciło do przodu, a motocyklista znalazł się w powietrzu. Upadł na trawę i usiłował się podnieść. Dana wyciągnęła pistolet ukryty przy kostce nogi i pobiegła ku niemu, strzelając bez przerwy. Dwie kule trafiły zabójcę w twarz. Przewrócił się na plecy w chwili, gdy pocisk z karabinu z wizgiem przeniknął obok ucha Dany. Padła na ziemię i potoczyła się do stołu, za którym chował się Evans. Sparks skręcała się z bólu obok nich, zagryzała zęby i przyciskała dłoń do krwawiącego policzka. Evans starannie wycelował i strzelił do mężczyzny przy sterze. Spudłował, ale nabój roztrzaskał przednią szybę. Sternik przykucnął, łódź zakołysała się gwałtownie. Blondyn stracił równowagę, przechylał się na boki, niemal gubiąc karabin. Sternik obrócił motorówkę i skierował ją w górę rzeki. Szybko odpłynęła. Evans padł na bok i głośno wciągnął powietrze. ‒ Niech pan dzwoni po wsparcie i karetkę dla pańskiej partnerki! ‒ krzyknęła Dana, biegnąc do policjanta. ‒ Glina nie żyje! ‒ zawołała do Evansa, który rozmawiał już przez telefon komórkowy. ‒ Tak samo, jak ci dwaj ‒ zakomunikowała Dana chwilę później, po sprawdzeniu dwóch motocyklistów. ‒ Jak pańska partnerka? ‒ Nic mi nie jest ‒ Sparks wycedziła przez zęby. ‒ Tylko boli jak jasna cholera. ‒ Karetka już jedzie ‒ odezwał się Evans. ‒ No dobrze. Spadam stąd. ‒ Proszę poczekać ‒ polecił Evans, celując w Danę z pistoletu. ‒ Będzie mnie pan musiał zastrzelić, bo nie mam zamiaru czekać na kolejnych zabójców nasłanych przez Farringtona, żeby mnie sprzątnęli. Evans opuścił broń. ‒ Obejmiemy panią programem ochrony świadków. ‒ Prowadzonym przez Departament Sprawiedliwości, który 272

podlega bezpośrednio Christopherowi Farringtonowi? Dzięki, nie skorzystam. Dana odwróciła się i pobiegła do harleya. Podjechała przed drzwi wynajmowanego pokoju, bo chciała zabrać swoje rzeczy. ‒ Pozwolisz jej odjechać? ‒ zapytała Sparks. ‒ Mogę ją jedynie zastrzelić, a ona przecież uratowała nam życie. ‒ Ty ocaliłeś moje ‒ powiedziała Sparks. Evans się zarumienił. ‒ Nie, chciałem posłużyć się tobą jako żywą tarczą, ale nie zdążyłem podnieść cię na czas. Sparks usiłowała się uśmiechnąć, ale ból sprawił, że jeszcze mocniej zacisnęła zęby. Keith usłyszał dźwięk syren dochodzący z oddali. ‒ Nadciąga kawaleria ‒ oznajmił.

33.

Jeszcze w gimnazjum Brad skasował plik z pracą semestralną. Po tym wydarzeniu stał się prawdziwym fanatykiem robienia kopii wszystkich ważnych plików i zabierał ze sobą wszędzie płytę z nimi na wypadek pożaru, włamania, tsunami, trzęsienia ziemi i innych nieszczęść, które pozbawiłyby go dostępu do twardego dysku. Susan Tuchman kazała Bradowi przekazać akta Little'a razem z plikami z komputera, na które składały się też jego notatki. Jednak Smoczyca nigdy nie zapytała stażysty, czy ma płytę z kopiami plików. Brad zaś był pewny, że na CD znajdował się aktualny adres Marshy Erickson, matki Laurie, który znalazł w jednym z typowych prawniczych formularzy. Nie mylił się, choć brakowało numeru telefonu. Kiedy usiłował dostać ten numer z informacji telefonicznej, powiedziano mu, że jest zastrzeżony. To dlatego tracił bezcenny czas w niedzielę na jazdę wąską polną drogą gdzieś między Portlandem a wybrzeżem, zamiast pracować, albo co byłoby znacznie przyjemniejsze ‒ oglądać Yankees grających z Bostonem. Dęby, tak typowe dla Oregonu, tworzyły baldachim z liści nad drogą, pogrążając ją w cieniu. Przez drzewa Brad mógł dostrzec niskie wzgórza i czyste błękitne niebo. Poniżej wzgórz znajdowały się pola uprawne podzielone na kwadraty: czarne po wypaleniu, 274

które miało użyźnić glebę, pszenicznożółte i zielone. Brad żałował, że nie może cieszyć się tak pięknym widokiem razem z Ginny, ale wiedział też, że to spotkanie powinien odbyć sam, by nie narażać jej na nieprzyjemności w pracy. Przeciętny wiejski dom czekał na niego na końcu polnej drożyny. Podwórze nie robiło wrażenia zadbanego, a farba odłaziła płatami ze ścian. Brad zaparkował na żwirowym podjeździe i nacisnął dzwonek przy drzwiach. Słyszał, jak dźwięk rozniósł się echem po domu. Ponieważ nie nastąpiła żadna reakcja, nacisnął przycisk ponownie. Chwilę później przez matową szybkę w jednym ze skrzydeł drzwi dostrzegł zbliżającą się ku niemu sylwetkę. ‒ Kim pan jest? ‒ zapytał kobiecy głos. Choć była dopiero godzina trzynasta, jej głos brzmiał bełkotliwie. ‒ Nazywam się Brad Miller, proszę pani, przyjechałem z kancelarii Reeda, Briggsa w Portlandzie. Erickson pracowała dla Farringtona jako osobista sekretarka w firmie prawniczej, więc miał nadzieję, że ta nazwa zrobi na niej wrażenie. Chwilę po tym, gdy wypowiedział te magiczne słowa, drzwi się otworzyły. Na zdjęciach zrobionych tuż po śmierci córki Marsha Erickson wyglądała na nieco korpulentną, ale niczym nie przypominała potwornie otyłej kobiety ubranej w podomkę z nadrukowanym wzorem w czerwone, żółte i niebieskie kwiatki, która przed nim stanęła. Zwały tłuszczu otaczały jej kark, miała podwójny podbródek, a jej przekrwione oczy niemal zupełnie niknęły w fałdach skóry. ‒ A czego Reed, Briggs może chcieć ode mnie? ‒ zapytała wojowniczo. Jej oddech nie pozostawiał wątpliwości, dlaczego chód miała niepewny, a jej słowa zlewały się w jedno. ‒ Kancelaria Reeda, Briggsa jest bardzo dobrą firmą prawniczą, ale nie chcemy, żeby ludzie uważali nas jedynie za maszynę do robienia pieniędzy ‒ odpowiedział Brad, przypominając sobie mówkę, 275

jaką Susan Tuchman go poczęstowała, kiedy wrzucała mu sprawą Little'a. ‒ Żeby zrewanżować się jakoś mieszkańcom Oregonu, podejmujemy się prowadzenia spraw pro bono, a mnie właśnie taka sprawa została przydzielona. ‒ Przejdzie pan wreszcie do rzeczy? ‒ zapytała zniecierpliwiona Erickson. ‒ Cóż, oczywiście, ale czy moglibyśmy wejść do środka? Panuje piekielny upał. ‒ Nie, nie moglibyśmy. Nie wpuszczę pana do środka, dopóki się nie dowiem, po co pan przyjechał. ‒ Chodzi o Clarence'a Little'a, proszę pani. Zlecono mi napisanie odwołania do Dziewiątego Wydziału, bo odmówiono mu ponownego rozpoznania jego sprawy. Krew odpłynęła z twarzy Erickson. ‒ Mamy powody wierzyć, że pan Little nie jest winny śmierci pani córki ‒ wydukał Brad, bojąc się, że kobieta zatrzaśnie mu drzwi przed nosem. ‒ Kto pana przysłał? ‒ zapytała Erickson, drżącym głosem. ‒ Kancelaria Reeda, Briggsa ‒ odparł, wręczając jej wizytówkę. ‒ Chciałbym jedynie zadać pani kilka pytań dotyczących związku pani córki z prezydentem Farringtonem. Na dźwięk nazwiska prezydenta, kobieta odrzuciła do tyłu głowę. ‒ Nie, nie. Musi pan już iść. ‒ Ale... ‒ Proszę odejść albo wezwę policję. ‒ Pani Erickson, czy Christopher Farrington napastował pani córkę seksualnie? Marsha Erickson wpatrywała się w Brada. Wyglądała na przerażoną. ‒ Musi pan iść ‒ powiedziała, cofając się do wnętrza domu. 276

‒ Ale pani Erickson... ‒ Musi pan odejść. Erickson zatrzasnęła drzwi, zostawiając Brada samego. ♦♦♦

Ginny i Brad siedzieli obok siebie na niewielkim balkonie przylegającym do salonu Ginny na leżakach kupionych w sklepie z używanymi rzeczami. Dwa piętra niżej ludzie szli chodnikami Pearl District ‒ modnej dzielnicy Portlandu, gdzie łebscy developerzy zamieniali stare magazyny w drogie mieszkania i przywabiali tam ludzi ekskluzywnymi restauracjami, galeriami sztuki i butikami. Ginny tłumaczyła sobie, że płacąc wysoki czynsz za niewielkie dwupokojowe mieszkanie i tak oszczędza na benzynie, bo do pracy chodziła piechotą albo wsiadała w autobus. ‒ Wygląda na to, że niewiele wskórałeś ‒ podsumowała Ginny, kiedy Brad skończył opowiadać o wizycie u Marshy Erickson. ‒ Wiem już, że Marsha Erickson śmiertelnie boi się Christophera Farringtona ‒ odpowiedział Brad. ‒ Założę się, że zapłacił jej za milczenie, a ona jest na tyle mądra, by wiedzieć, że nie wystawia się do wiatru prezydenta Stanów Zjednoczonych. ‒ Dam głowę, że dowiedziałbyś się znacznie więcej, gdybym z tobą pojechała. Łatwiej rozmawiałoby się jej z kobietą. ‒ Wątpię. Wcale nie żartowałem, kiedy mówiłem, że była wystraszona. Gdy wymieniłem nazwisko Farringtona, wpadła w panikę. ‒ Cholera. ‒ Próbowałem. Ginny wzięła go za rękę. ‒ Wiem, że się starałeś i prawdopodobnie się nie mylisz, ze mną też nie chciałaby rozmawiać. ‒ Westchnęła. ‒ Bez matki Laurie Erickson nic nie mamy. 277

‒ Ale daliśmy z siebie wszystko. Teraz jedyną nadzieją jest Paul Baylor. Może udowodni, że palca Laurie Erickson nie ma w słoiku Little'a, a ktoś, kto pracuje na zlecenie Tuchman nad tą sprawą, pójdzie z tym na policję. ‒ Przy nadzorze Smoczycy to mało prawdopodobne. Sam mówiłeś, że jest kumpelą Farringtona. ‒ Jeśli coś ci powiem, obiecasz, że się na mnie nie wściekniesz? ‒ zapytał Brad. ‒ To zależy od tego, co mi powiesz. ‒ Kiedy się okazało, że pani Erickson nie chce ze mną rozmawiać i nie mamy żadnych nowych tropów, poczułem prawdziwą ulgę. Nie lubię Clarence'a Little'a. To chory pojeb, który zasługuje na karę śmierci. Ta sprawa będzie mnie najpewniej kosztowała utratę pracy, mogłaby też zagrozić twojej pozycji w kancelarii, gdyby Tuchman dowiedziała się, że mi pomagasz, dlatego cieszę się, że mamy to już z głowy. To właśnie chciałem ci powiedzieć. Jeśli mnie za to znienawidzisz, możesz okazać mi to od razu. Ginny mocniej ścisnęła jego rękę. ‒ Nie nienawidzę cię i przykro mi, że przez tę sprawę masz tyle problemów. Chodzi o to, że... Niech to szlag trafi, ja naprawdę wierzę w nasz wymiar sprawiedliwości. Jeśli w ogóle ma mieć jakieś znaczenie, powinien działać tak samo na rzecz takiej szumowiny jak Little, jak i na rzecz uczciwych ludzi, którzy wpadli w kłopoty. Ale oczywiście, co za dużo, to niezdrowo. Nie będę już na ciebie nastawała w związku z tą sprawą. Przejmę też od ciebie trochę pracy, żebyś mógł nadgonić zaległości. ‒ Nie musisz tego robić. ‒ Wiem, ale dwóch wspólników, dla których pracuję jest akurat na urlopie, więc mam trochę wolnego czasu. Poza tym chcę, żebyś też miał trochę wolnego, bo jestem napalona. 278

‒ W tej chwili? ‒ Aha. ‒ Cholera, myślałem, że zdążę jeszcze obejrzeć kilka rund meczu Yankees. Ginny wstała i położyła dłonie na biodrach. ‒ Z kim wolałbyś się przespać, ze mną czy George'em Steinbrennerem? ‒ Ile mam czasu na decyzję? ‒ zapytał Brad z uśmiechem. Ginny złapała go za ucho i ustawiła w pozycji pionowej. ‒ Marsz do sypialni, Bradzie Millerze, zanim naprawdę się wścieknę.

34.

Dana Cutler jechała bez celu, czekając, aż poziom adrenaliny w jej organizmie opadnie. Potem dodała gazu i pomknęła do Pensylwanii. Przespała się na jakimś polu, a później bocznymi drogami ruszyła do Ohio i następną noc spędziła w opuszczonym magazynie na przedmieściach Columbus. W połowie posiłku, który jadła w byle jakim barze w Des Moines, doszła do wniosku, że nie może wiecznie uciekać. Miała mnóstwo pieniędzy, ale i one ostatecznie się skończą, a ci, którzy jej szukali byli znacznie skuteczniejsi w znajdowaniu ludzi niż ona w ukrywaniu się. To, co się wydarzyło w Traveler's Rest przekonało ją o tym bardzo dosadnie. Jeśli chciała przeżyć, musiała walczyć, ale jak? Dana porzuciła motocykl Jake'a na tyłach restauracji. Nie była zachwycona tym, że musi zostawić harleya, ale nie mogła ryzykować dalszej jazdy na nim. Przysięgła sobie, że kupi przyjacielowi nowy, jeśli ten do niego nie wróci i jeśli oczywiście ona sama nie zostanie zabita albo nie trafi do więzienia. Po przefarbowaniu rudych włosów na kruczoczarny kolor w toalecie na stacji benzynowej, Dana założyła okulary, które ocaliła, uciekając z The 911, i przebrała się w prostą luźną sukienkę z nadrukowanym wzorem, w której wyglądała na jedną z biednych, zaniedbanych kobiet. Przeszła potem prawie dwa kilometry do biblioteki publicznej przy Grand Avenue z zamiarem dowiedzenia się 280

wszystkiego, co tylko możliwe o Christopherze Farringtonie, bo miała nadzieję, że może w jego przeszłości znajdzie klucz do własnego ocalenia. Każdy prezydent dysponuje wyszkolonymi zabójcami. Jest w końcu naczelnym dowódcą sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych. Ale istnieje różnica pomiędzy wysyłaniem żołnierzy, żeby walczyli z wrogami ojczyzny, a zamordowaniem młodziutkiej studentki. Dana nie wątpiła, że Farrington miał ludzi, którzy posłuchaliby rozkazu prezydenta i zabili bezbronnego cywila, ale gdzie mógłby znaleźć takich zbirów w krótkim czasie. Chyba że Farrington zaplanował zamordowanie Charlotte Walsh, zanim zaprosił ją na farmę, a decyzję podjął po opuszczeniu przez nią farmy, ale przed jej powrotem na parking przy pasażu handlowym. Z tego wynikałoby, że mordercą był ktoś z bardzo bliskiego otoczenia prezydenta. Dana weszła do środka za parą młodych ludzi i snuła się po bibliotece, aż zauważyła wolny komputer. Zalogowała się za pomocą hasła z motelu i wpisała w wyszukiwarkę nazwisko Christopher Farrington, przerwała jednak w połowie pobierania linków. Kiedy w motelu coś czytała, jej uwagę odciągnęła od komputera wiadomość w telewizji o śmierci Charlotte Walsh. Co to było? Dana zamknęła oczy i spróbowała sobie przypomnieć. Morderstwo! Tak jest. Charles Hawkins występował jako świadek na procesie o morderstwo w Oregonie, to miało coś wspólnego z nastoletnią opiekunką do dzieci. Palce Dany śmigały po klawiaturze. Po chwili miała już szczegóły tej sprawy. Wpisała nazwisko Clarence Little i w kilka sekund wyświetliło się na monitorze całkiem sporo linków. Im więcej dowiadywała się o morderstwie Laurie Erickson, tym bardziej była przekonana, że Charles Hawkins i prezydent skopiowali sposób działania Little'a w Oregonie i Erica Loomisa w stolicy, żeby zatuszować zamordowanie dwóch nastolatek, które stały się zagrożeniem dla Farringtona. W artykule w jednej z gazet przeczytała, że 281

Clarence Little odwoływał się od wyroku za zamordowanie Laurie Erickson i twierdził, że na czas jej śmierci miał alibi. Eric Loomis nie przyznawał się do zamordowania Charlotte Walsh. Dana zaczynała dostrzegać w tym rodzaj schematu. Później tego wieczoru kupiła bilet na autobus jadący do Portlandu w Oregonie, gdzie pracował adwokat Brad Miller, obrońca z urzędu Clarence'a Little'a.

35.

Keith Evans został w szpitalu z Maggie Sparks, której lekarze zszywali policzek. Rana wyglądała paskudnie, ale uszkodzenie okazało się niegroźne. Maggie żartowała, że z blizną będzie wyglądała na twardą babę. Kiedy wypuszczono ją ze szpitala, Evans odwiózł partnerkę do domu i zaoferował się nawet, że z nią zostanie, ale nie chciała, powiedziała, że dobrze się czuje. Kiedy wreszcie Evans położył się spać, dochodziła trzecia nad ranem. Spał do ósmej. W chwili gdy wszedł do biura, zasypał go grad pytań kolegów. Zapewnił wszystkich, że nic im się nie stało. Dochodził już do drzwi pokoju, gdy sekretarka Kineera złapała go za rękę i zaprowadziła do gabinetu sędziego, gdzie miał mu opowiedzieć ze szczegółami o strzelaninie w motelu. Do własnego pokoju dotarł dopiero o wpół do jedenastej. Od razu zauważył grubą teczkę na samym środku biurka. Usiadł i przeczytał nalepkę. Były to utajnione akta Dany Cutler. Evans otworzył je i zamrugał powiekami. Patrzył na zdjęcia dokumentujące sceny tak potworne, że mózg potrzebował chwili, by oswoić się z ich widokiem. Trzech mężczyzn leżało rozciągniętych na podłodze w różnych częściach pokoju rekreacyjnego. Pośrodku stał stół bilardowy, Evans zauważył bilę na podłodze obok prawego ramienia jednej z ofiar, przysadzistego, brodatego mężczyzny, ubranego w dżinsy i 283

czarny podkoszulek. Kiedy przyjrzał się bliżej, dotarło do niego, że prawa ręka tego mężczyzny nie łączyła się z ramieniem. Spostrzegł też kilka ciętych głębokich ran na jego twarzy, szyi, piersiach i nogach. Całe ciało było pokryte krwią. Evans przerzucił fotografie. Pozostałych mężczyzn również zaszlachtowano na śmierć. Agent usiłował przypomnieć sobie, czy widział kiedykolwiek wcześniej podobną jatkę i jedyne, co przyszło mu do głowy, to zemsta rosyjskiej mafii, która wymordowała pewną rodzinę. Ale tamtych zabójstw dokonano bez żadnych emocji, systematycznie i dokładnie, bo mordercy chcieli zostawić wiadomość. Ten mord zaś nosił ślady nieludzkiej furii. Drugi komplet zdjęć przedstawiał czwartą ofiarę, znalezioną w piwnicy. Łańcuch, kończący się otwartymi kajdankami, leżał obok jego ciała. Zbliżenie twarzy ukazywało kawałek szkła wystający z lewego oka i kilka dziur po kulach. Do akt dołączono też kasetę audio z zeznaniem Cutler i transkrypcję tego nagrania. Przed wysłuchaniem taśmy Evans przeczytał raporty policyjne. Grupa z wydziału narkotyków waszyngtońskiej policji zareagowała na telefon od Cutler proszącej, by przyjechali do jednego z domów w rolniczej okolicy niedaleko Marylandu. Wcześniej funkcjonariusze stracili kontakt z Daną na trzy dni, zanim nielegalnemu producentowi narkotyków, z którym podróżowała, wreszcie powinęła się noga. Policjant, który odebrał telefon zeznał potem, że Cutler mówiła monotonnym głosem i ledwie ją słyszał. Poproszona o opisanie w szczegółach tego, co się wydarzyło, odmówiła i ograniczyła rozmowę jedynie do wskazówek, jak do niej dojechać. Kiedy policjanci zjawili się na miejscu, zastali Danę siedzącą obok telefonu w pokoju rekreacyjnym, wpatrzoną w jeden punkt. U jej stóp leżały dwa rewolwery Magnum kaliber 357 i umazana krwią siekiera. Wszyscy martwi mężczyźni mieli spore kartoteki policyjne i byli wcześniej albo aresztowani, albo wielokrotnie 284

oskarżani w związku z napadami, gwałtami i morderstwami. Ze sprawozdania z rozmowy z lekarzem, który leczył Danę w szpitalu, Evans dowiedział się, że bito ją bezlitośnie wiele razy po całym ciele i gwałcono. Gdy już jej stan fizyczny na to pozwalał, została przeniesiona do szpitala psychiatrycznego. Evans włożył kasetę do magnetofonu i nacisnął przycisk odtwarzania. Musiał nastawić głośniej, bo Dana mówiła prawie niesłyszalnie, niemal bełkotała, sprawiając wrażenie naćpanej lub bardzo zmęczonej. Przesłuchanie prowadził detektyw Aubrey Carmichael, który zapytał Danę o to, co działo się w narkotykowym laboratorium, zanim zjawiła się tam policja. ‒ Uderzyli mnie ‒ odpowiedziała Cutler. ‒ W co panią uderzyli? ‒ zapytał Carmichael. ‒ W głowę. Niewiele pamiętam. Kiedy odzyskałam przytomność, byłam przykuta łańcuchem za nogę do ściany w piwnicy. ‒ Co się stało, kiedy odzyskała pani świadomość? ‒ Bili mnie, a potem gwałcili. Byłam naga. Trzymali mnie gołą. Evans słyszał odgłosy łkania. Aubrey zaoferował Danie wodę. Przez jakiś czas z taśmy nie dochodził żaden dźwięk. A potem rozmowa potoczyła się dalej. ‒ Jak pani uciekła? ‒ spytał detektyw. ‒ Brady pił piwo, kiedy czekał, aż nabierze ochoty, żeby mnie zgwałcić. ‒ Brady zajmował się produkcją? ‒ Tak. Odstawił butelkę. Była pusta. Zapomniał wziąć ją ze sobą. Wrócił później, żeby znowu mnie zgwałcić. Był sam. Był... był we mnie. Miał zamknięte oczy. Kiedy je otworzył... ‒ Już dobrze. Szczegóły mogą poczekać, aż się pani lepiej poczuje. ‒ Nie poczuję się lepiej. Nigdy. Evans stracił kontakt z rzeczywistością, słuchając Dany Cutler opowiadającej, jak wychodziła z piwnicy z magnum Brady'ego w 285

jednej ręce i siekierą w drugiej. Pozostałych członków gangu zaatakowała z zaskoczenia, kiedy grali w bilard. Strzeliła im w ramiona i nogi, żeby ich obezwładnić. Opis Dany był niedokładny, bo niewiele pamiętała z tego, co zrobiła. Raporty ze szpitala psychiatrycznego charakteryzowały ją jako osobę cierpiącą na zaburzenia pourazowe i głęboką depresję. Cutler doświadczała powtarzających się koszmarnych snów i nagłych nawrotów pamięci o tamtych wydarzeniach. Dopiero prawie po roku od przyjęcia do szpitala została pacjentką leczoną ambulatoryjnie. ‒ Jezu Chryste ‒ wymamrotał Evans, skończywszy przeglądanie akt. Nie potrafił nawet wyobrazić sobie, co Dana przeżyła w trakcie tej gehenny i czuł narastającą potrzebę odnalezienia jej i zapewnienia ochrony.

36.

‒ Mamy problemy ‒ zwrócił się Charles Hawkins do prezydenta Farringtona. ‒ Nie chcę teraz słyszeć o żadnych problemach, Chuck. Za dziesięć minut mam występ w telewizji i muszę ratować swoją kampanię. ‒ Ale to ważne. Cutler znowu uciekła. Farrington wbił wzrok w przyjaciela. ‒ Co się z tobą dzieje? To tylko jedna kobieta. ‒ Jest bardzo pomysłowa. ‒ Trzeba ją wyeliminować. Ona może obrócić przeciwko mnie wszystko, co zamierzam powiedzieć Amerykanom. Cutler musi być martwa. ‒ Uspokój się. Dopadniemy ją. Farrington gotował się ze złości. Ale szybko zauważył, że Hawkins ma coś więcej do przekazania. ‒ Wykrztuś to wreszcie. Co jeszcze się stało? ‒ Dwóch naszych ludzi zostało zabitych, zginął też jeden policjant, ranna została agentka FBI. ‒ Wdała się w strzelaninę w Wirginii Zachodniej? Hawkins potwierdził skinieniem głowy. ‒ To będzie główna wiadomość we wszystkich programach informacyjnych. Skoro jest zabity policjant i ranna agentka FBI, 287

śledztwo ruszy na niesłychaną skalę. ‒ Nie martw się. Mam nad tym kontrolę. ‒ Lepiej, żeby to była prawda! ‒ Farrington pokręcił głową. ‒ Zabity policjant i ranna agentka FBI. Jak mogło do tego dojść? ‒ Posłuchaj, zgadzam się, że ten policjant i agentka to fatalny wypadek, ale to efekt uboczny. Ważne jednak, że nic nie wskazuje na powiązania tej sprawy z Białym Domem i zadbam, żeby tak było. Naszych ludzi nie można zidentyfikować. W czasie misji nie mają ze sobą żadnych dokumentów, a ich odciski palców są usunięte z systemu. ‒ Przynosisz więcej złych wiadomości? ‒ Jest jeszcze jeden niewielki problem. Marsha Erickson obiecała dzwonić do Dale'a Perry'ego, gdyby zaczęły się jakieś kłopoty. Nie wiedziała, że on nie żyje i zadzwoniła do niego. Mort Rickstein zajął się tym. Niejaki Brad Miller, adwokat z kancelarii Reeda, Briggsa w Oregonie, usiłował wydostać z niej informacje o tobie i Laurie Erickson. ‒ Co powiedziała temu Millerowi? ‒ spytał zaniepokojony Farrington. ‒ Nic. Nie chciała w ogóle z nim rozmawiać, tak jak jej kazaliśmy w przypadku, gdyby ktoś rozpytywał o jej córkę. Mort przyjaźni się z Susan Tuchman. I to ona jest bezpośrednią przełożoną tego młodego człowieka. Obiecała przywołać go do porządku. Farrington uśmiechnął się. ‒ Biedny pętak. Skoro Sue ma nad tym pieczę, możemy spać spokojnie. ‒ To prawda, ale martwi mnie ta Erickson. To pijaczka. Nie wytrzyma nacisków, jeśli sprawa jej córki zostanie wznowiona. Kropelka potu zepsuła makijaż Farringtona, bardzo starannie nałożony tuż przed przyjściem Hawkinsa, który wyprosił charakteryzatorkę. ‒ Dobry Boże! Jeśli ktoś powiąże zabójstwo Laurie z Charlottą... 288

‒ To się nie uda. Już ja o to zadbam, jak zawsze. Dlatego przestań się martwić. Skup się na przemówieniu. Kiedy będziesz odzyskiwał wyborców, ja zajmę się wyprostowaniem paru rzeczy. Hawkins uspokajał przyjaciela jeszcze przez kilka minut. A potem zostawił go i wykorzystując bezpieczną linię Białego Domu, wybrał numer. ‒ Cześć ‒ powiedział do mężczyzny, który odebrał. ‒ Pamiętasz potencjalny kłopot, o którym rozmawialiśmy? Właściwie dlaczego nie miałbyś się nim zająć? I nie schrzań tego tym razem. ♦♦♦

Kiedy Christopher Farrington wpatrywał się w obiektyw kamery telewizyjnej, miał pewność, że wygląda na człowieka pokornego i pełnego skruchy, bo jego sekretarz prasowy, Clem Hutchins, sprowadził potajemnie samolotem jednego z najlepszych nauczycieli aktorstwa z Nowego Jorku, żeby nauczył go, jak wyglądać na pokornego i skruszonego na zawołanie. Przy ramieniu Farringtona stała Claire Meadows Farrington, w widocznej ciąży, wzór kochającej i opiekuńczej żony. ‒ Rodacy, Amerykanie, kilka dni temu w Waszyngtonie gazety opublikowały historię insynuującą, że miałem pozamałżeński romans z młodą kobietą o nazwisku Charlotte Walsh. Prawdziwym smutkiem jednak przejmuje tragiczny fakt, że życie panny Walsh zostało zgaszone przez zdegenerowanego kryminalistę, którego na szczęście złapano, dzięki doskonałej pracy grupy specjalnej FBI. Mógłbym zignorować insynuacje prasy, ale to oznaczałoby ignorowanie was, amerykańskiej opinii publicznej, tych samych ludzi, których proszę o powierzenie mi pieczy nad naszym krajem na następne cztery lata. Jak mógłbym prosić was o okazanie mi zaufania głosami wyborczymi, jeśli nie chciałbym omówić z wami tych oskarżeń otwarcie i uczciwie? Farrington pochylił głowę, zgodnie z instrukcjami nauczyciela. 289

Potem zaczerpnął powietrza, jakby brał się w karby, i ponownie zwrócił się do widzów. ‒ Pannę Walsh widziałem bardzo krótko w moim sztabie wyborczym, gdzie pracowała jako wolontariuszka. Bez mojej wiedzy, chcąc mi pomóc w kampanii, zwróciła się do Charlesa Hawkinsa, mojego doradcy, o pozwolenie na udawanie zwolenniczki senator Maureen Gaylord i przeniknięcie do jej sztabu wyborczego. Pan Hawkins odpowiedział na to, że szpiegowanie senator Gaylord, byłoby nieetyczne i odrzucił jej propozycję. Niestety, panna Walsh zgłosiła się jako wolontariuszka do sztabu senator Gaylord mimo stanowczego zakazu pana Hawkinsa. Artykuł o mnie i o niej ukazał się w „Exposed”, tygodniku goniącym za sensacjami, który nie jest znany z opisywania prawdy. Tak zwane fakty w nim podane pochodzą z niewiadomego źródła i nie zadano sobie najmniejszego trudu, by sprawdzić prawdziwość oskarżeń, zanim tę historię opublikowano. Artykuł w „Exposed” wzbogacono o zdjęcia, na których widać mnie z panną Walsh. Tamtego wieczoru, kiedy zrobiono te zdjęcia, panna Walsh zadzwoniła do pana Hawkinsa i powiedziała mu, że ma kopie dokumentów ‒ nie wyjaśniając jednak, jak weszła w ich posiadanie ‒ stanowiących dowód na to, że senator Gaylord rozporządza tajnym funduszem, co jest pogwałceniem prawa finansowego kampanii wyborczej. Zaproponowała, że przyniesie te dokumenty. Pan Hawkins towarzyszył mi w tym czasie na farmie, gdzie brałem udział w spotkaniu dotyczącym spraw bezpieczeństwa kraju, którego szczegółów nie mogę teraz przedstawić ze zrozumiałych względów. Zorganizował więc przywiezienie panny Walsh na farmę, gdzie zrobiono te zdjęcia. Niefortunny zbieg okoliczności postawił mnie w nieoczekiwanej dla mnie sytuacji. Po pierwsze, poprosiłem żonę, by reprezentowała mnie na przyjęciu połączonym ze zbiórką funduszy, na którym miałem przemawiać. Tuż przed wyjściem na umówione spotkanie Claire powiedziała mi, że jest w 290

ciąży. Przepełniła mnie radość, ale jednocześnie niepokoiłem się jej publicznym występem w takim stanie. Farrington uśmiechnął się ciepło. ‒ Ci, którzy znają pierwszą damę, wiedzą, że jest twarda jak skała. Nie zostaje się reprezentantem wszystkich Amerykanów i lekarzem przy braku umiejętności radzenia sobie z dużym obciążeniem. Claire zapewniła mnie, że nic jej nie będzie, niemniej uparłem się, by towarzyszył jej pan Hawkins. Chuck jest jednym z naszych najstarszych i najdroższych przyjaciół, a ja chciałem mieć pewność, że będzie z Claire na wypadek, gdyby stało się coś złego. W tym strategicznym momencie, Claire ‒ zgodnie z instrukcją ‒ popatrzyła z miłością na męża i wzięła go za rękę. Prezydent odpowiedział jej spojrzeniem pełnym czułości. A potem ponownie zwrócił się do widzów. ‒ Kiedy przyjechałem na farmę, dowiedziałem się, że ludzie, z którymi miałem się spotkać, musieli odwołać swój udział w ostatniej chwili. Później zjawiła się panna Walsh. Pan Hawkins poinformował mnie o swojej rozmowie z nią, ale ja o tym zapomniałem, podekscytowany wiadomością o ciąży Claire i zajęty przygotowaniami do spotkania. Razem z panną Walsh poszliśmy do pokoju na piętrze, żeby porozmawiać o dokumentach, które przyniosła. Panna Walsh przekazała mi, jak twierdziła, listę potajemnych sponsorów kampanii senator Gaylord. Dodała potem, że udawała wolontariuszkę w sztabie pani senator i ukradła tę listę z biurka Reginalda Stylesa, szefa kampanii wyborczej senator Gaylord. Gdy dowiedziałem się, co zrobiła, powiedziałem, że nie mogę zaakceptować tej listy, bo to cudza własność, która została ukradziona. Wtedy panna Walsh zaczęła mnie w wyraźny sposób uwodzić. Prezydenci to także mężczyźni, a panna Walsh była bardzo atrakcyjna. Przyznaję, że odczułem pokusę, ale przysięgam wam, że zwalczyłem chęć zdradzenia żony. Kazałem jej przestać robić to, co robiła. 291

Tłumaczyłem jej, że właśnie dowiedziałem się o drugiej ciąży mojej żony, którą bardzo kocham i której nigdy bym nie oszukał. Powiedziałem pannie Walsh, że jej zachowanie jest zupełnie nie na miejscu i powtórzyłem, że kradzież ze sztabu senator Gaylord była przestępstwem. A potem poprosiłem, żeby wyszła. Wtedy właśnie panna Walsh zaczęła na mnie krzyczeć. Sam więc wyszedłem z pokoju, a ona kontynuowała swoją tyradę, schodząc po schodach. Sugerowała, że uprawialiśmy seks i z krzykiem wybiegła z domu. Było to wyjątkowo krępujące, ale w świetle tego, co zostało odkryte od czasu tamtego incydentu, mogę bez obaw wyjaśnić swoje zachowanie. Uważam też, że panna Walsh planowała jednocześnie, że pomoże w kampanii mojej rywalce. Kiedy panna Walsh opuściła pokój na piętrze, zostawiła w nim dokumenty dotyczące potajemnych sponsorów pani senator. Analiza tych dokumentów zakończyła się wnioskiem, że są sfałszowane. Gdybyśmy podali je do publicznej wiadomości, moja kampania byłaby skompromitowana. Nie wiem, czy senator Gaylord, czy któryś z ludzi, którzy dla niej pracują, wykorzystał pannę Walsh, żeby wywołać skandal, mogący pomóc pani senator w wygraniu wyborów, czy też cały plan był dziełem wyłącznie panny Walsh. Wiem natomiast, że bardzo niewiele osób wiedziało, gdzie panna Walsh miała się spotkać z panem Hawkinsem, a mimo to wygodnym zbiegiem okoliczności na farmie pojawił się fotoreporter robiący zdjęcia, na których panna Walsh i ja wyglądamy na kłócących się kochanków. A potem dziwnym trafem te same zdjęcia zostają opublikowane w „Exposed”. Prezydent uścisnął dłoń Claire i spojrzał prosto w obiektyw kamery. ‒ Jednym z błędów, które popełnili ludzie za tym stojący, była wiara, że aby wygrać wybory, posunę się do nieuczciwości. Zbłądzili także, kiedy uznali, że złamię przysięgę małżeńską. I wreszcie zawiedli się srodze, licząc na to, że amerykańska opinia publiczna 292

uwierzy w podobne oszczerstwo. Claire Farrington jest najważniejszą osobą w moim życiu, jest moim życiem. Nigdy nie okryłbym wstydem, wdając się w haniebną aferę sugerowaną artykułem w „Exposed”, ani jej, ani naszego syna Patricka i dziecka, które Claire nosi pod sercem. Przysięgam to wam, rodacy, i powierzam wam osąd mojej szczerości, wierzę, że dostrzeżecie sieć kłamstw, którą ktoś uplótł. Dziękuję. Farrington skinął głową w kierunku kamery i wyszedł, trzymając żonę za rękę. Gdy znaleźli się poza obiektywem, Claire obróciła się do męża. ‒ Byłeś wspaniały. ‒ Clem i Chuck napisali to przemówienie. ‒ Ale ty je wygłosiłeś. Nie mogę się doczekać wyników sondaży. ♦♦♦

Charles Hawkins kręcił się przy dziennikarzach wystarczająco długo, by wyczuć, jak przemówienie zostało przyjęte. Wielu z nich okazywało sceptycyzm, ale całkiem spora liczba przedstawicieli mediów kupiła najwyraźniej to, co Farrington miał do sprzedania, podobnie jak ci, którzy początkowo nie potrafili się zorientować, po czyjej stronie leży prawda. Hawkins uważał, że amerykańska opinia publiczna jest bardziej łatwowierna niż dziennikarze, którzy byli zawodowymi sceptykami. Istniały duże szanse, że ta historyjka rozejdzie się wśród wyborców, skoro znaczna grupa korespondentów się na nią nabrała. Jedyną kroplą dziegciu w tej beczce miodu była Dana Cutler, która widziała, jak w sypialni na farmie zgasło światło i wiedziała, na jak długo oboje tam przepadli, czego oczywiście nie dało się wywnioskować ze zdjęć opublikowanych w „Exposed”. Kolejny problem związany z Cutler polegał na tym, że kobieta mogła zeznać, że zlecenie dostała od Dale'a Perry'ego, a nie od kogoś ze sztabu wyborczego senator Gaylord. 293

Hawkins wyszedł z sali prasowej i ruszył w kierunku swojego gabinetu, kiedy na jego drodze stanął wielki mężczyzna o piaskowych włosach. ‒ Panie Hawkins ‒ powiedział Keith Evans, pokazując legitymację ‒ czy może mi pan poświęcić kilka minut? ‒ Jestem naprawdę bardzo zajęty. A o co chodzi? ‒ Nazywam się Keith Evans i dowodzę grupą specjalną FBI prowadzącą sprawę Rozpruwacza. ‒ Ach, tak. To był kawał dobrej roboty. ‒ Dziękuję. Mam nadzieję, że sprawdziliśmy się też w informowaniu na bieżąco Białego Domu o postępach śledztwa. Starałem się dopilnować, żebyście dostawali komplet dokumentacji. ‒ Prezydent docenia wspaniałą pracę, jaką wykonaliście. Wracając jednak do sedna, po co chce się pan ze mną zobaczyć? Czy możemy panu jakoś pomóc przy Rozpruwaczu? ‒ Nie przyszedłem tutaj, żeby rozmawiać o Eriku Loomisie. Pracuję dla sędziego Kineera, niezależnego prokuratora. Przyjacielski uśmiech zniknął z twarzy Hawkinsa. ‒ Ma pan na myśli wielkiego inkwizytora, czy tak? Na jakiej podstawie pan przypuszcza, że będę współpracował przy polowaniu na czarownice prowadzonym przez Maureen Gaylord? Evans się roześmiał. ‒ Wolimy myśleć, że nasze śledztwo jest oficjalnym dochodzeniem na mocy uchwały Kongresu. Chciałbym zadać panu jedynie kilka ogólnych pytań. ‒ Takich jak? ‒ W przemówieniu prezydent wspomniał, że to pan zaprosił Charlotte Walsh do domu-kryjówki. ‒ To właśnie powiedział. ‒ A potem prezydent Farrington poprosił pana, żeby towarzyszył pan jego żonie na przyjęciu. ‒ Wie pan to wszystko z przemówienia. 294

‒ Racja. Nie wiem jednak, o czym rozmawiał pan z prezydentem, kiedy przyjechał pan na farmę. Hawkins posłał mu lodowaty uśmiech. ‒ Proszę mnie dobrze zrozumieć, ale nie wolno mi omawiać rozmów, jakie odbyłem z prezydentem Stanów Zjednoczonych. ‒ Nie jest pan adwokatem ani księdzem, prawda? ‒ Nie. ‒ Zatem nie może pan się chować za prawem do poufności rozmów. ‒ Jak brzmi następne pytanie? ‒ Mogę przynieść wezwanie do złożenia zeznań. ‒ Niech pan robi, co pan musi, agencie Evans. Evans widział, że Hawkins się nie ugnie, dlatego parł dalej. ‒ Dokąd pan pojechał po opuszczeniu farmy? ‒ Wie pan co, powinien pan raczej przyjrzeć się senator Gaylord i jej ludziom. ‒ Z jakiego powodu? ‒ Nie jestem idiotą, agencie Evans. Na podstawie naszej krótkiej rozmowy, zanim wymienił pan nazwisko sędziego Kineera, łatwo się domyśliłem, że pańskim zdaniem doskonale znałem metodę działania Rozpruwacza i mogłem ją skopiować, jak to zasugerowano w „Exposed”. Domyślam się, że ludzie Gaylord mieli te same informacje i na dodatek ważny motyw, żeby się pozbyć Walsh, bo mogłaby zeznawać, że to Gaylord wystawiła ją na wabia na farmie. ‒ To ciekawe. Nie pomyślałem o tym. Dziękuję. ‒ A teraz, skoro nie ma pan więcej... ‒ Właściwie jest jeszcze jedno, o co chciałbym pana zapytać. ‒ To znaczy? ‒ Chicago. ‒ Co z Chicago? ‒ Hawkins zapytał niepewnie. ‒ Czy przyprowadził pan Charlotte Walsh na spotkanie z prezydentem, a może to był ktoś z pańskiego personelu? 295

Z twarzy Hawkinsa zniknęły nagle wszelkie emocje. W jednej chwili Evans rozmawiał z człowiekiem, a sekundę później stał przed maszyną. ‒ Miło się z panem gawędziło ‒ powiedział Hawkins. ‒ Proszę przekazać grupie specjalnej prowadzącej sprawę Rozpruwacza, że wykonała doskonałą robotę i prezydent to docenia. Hawkins odwrócił się tyłem do agenta i odszedł. Evans patrzył za nim, aż zniknął mu z oczu. Sam ruszył w kierunku dziennikarzy, którzy nadal się tam kręcili. Już wcześniej zauważył Harolda Whiteheada z „Washington Post”. Wpadali na siebie czasami, od kiedy Evans przeniósł się do stolicy. Reporter, teraz po sześćdziesiątce, zaczynał pracę w prasie, jeszcze zanim wielkie korporacje i kanały telewizyjne nadające wiadomości przez dwadzieścia cztery godziny zmieniły informację w rozrywkę, o czym bez przerwy przypominał ludziom. Na początku kariery był korespondentem wojennym i relacjonował też sceny kataklizmów, ale uszkodzone biodro i atak serca zakończyły jego podróżowanie po świecie i zmusiły do zajęcia się komentowaniem wydarzeń politycznych. ‒ Słyszałem, że pracujesz z Kineerem, który został niezależnym prokuratorem ‒ powiedział Harry. ‒ Dobrze słyszałeś ‒ odparł Evans, kiedy wymieniali uścisk dłoni. ‒ I co, to Farrington załatwił studentkę? ‒ Jeśli tak ustali śledztwo, będziesz pierwszy, który się o tym dowie. Masz ochotę na piwko? ‒ Zawsze ‒ potwierdził Whitehead, przyglądając się Evansowi podejrzliwie. To dziennikarze szukali zwykle kontaktu z dowódcą grupy specjalnej i prawą ręką niezależnego prokuratora, a nie odwrotnie. ‒ Znasz The Schooner w Adams Morgan? ‒ Jasne. ‒ To tam się spotkamy. ♦♦♦

296

Jadąc z Białego Domu do baru, Evans myślał o Maggie Sparks. Czekając na nią przed ambulatorium, zdał sobie sprawę, że bardzo wiele dla niego znaczyła. Próbował uzmysłowić sobie wszystkie powody, dla których nie starał się poznać jej lepiej i doszedł do wniosku, że wszystkie były pozbawione sensu. Przysiągł sobie, że kiedy będzie miał trochę czasu na złapanie oddechu, dowie się, co ona do niego czuje. Dzielnica Adams Morgan w Waszyngtonie tętniła życiem, zapełniały ją nocne kluby jazzowe, pizzerie, etiopskie restauracje, bary. Podczas gdy klientelę wielu lokalnych barów stanowili młodzi ludzie na dorobku i studenci, do The Schooner przychodzili robotnicy, strażacy, gliniarze i dżentelmeni aktualnie bez pracy. Evans przyjechał na miejsce o dwudziestej drugiej dziesięć. Harold wyprzedził go o dwanaście minut i siedział już w boksie na tyłach, i sącząc piwo. ‒ W porządku, Keith, o co chodzi? ‒ Czy facet nie może postawić drugiemu facetowi piwa bez ukrytych intencji? ‒ Jesteś kiepsko opłacanym pracownikiem rządowym, Evans, i musisz płacić alimenty. Nie stać cię na fundowanie mi piwa. ‒ Smutne, ale prawdziwe. ‒ Więc? ‒ Ale to zostaje między nami albo nie postawię ci piwa. ‒ Kutas. ‒ I jak? ‒ Dobra, dobra ‒ odrzekł Whitehead z niechęcią. ‒ Chodzi o Charlesa Hawkinsa. Chcę, żebyś mi powiedział wszystko, co o nim wiesz. ‒ A skąd u ciebie nagłe zainteresowanie bulterierem Farringtona? ‒ Usiłujemy dociec, co się stało tamtego wieczoru, kiedy Charlotte Walsh została zamordowana. Zapytałem o to Hawkinsa, ale niczego nie zyskałem. Wiemy, że był na farmie po odwiezieniu Walsh, ale 297

on nic mi nie powie. Chcę wiedzieć, z kim mam do czynienia. ‒ Plotka głosi, że to bardzo niebezpieczny facet. Były komandos doświadczony w walce. ‒ Nazwałeś go „bulterierem Farringtona”. Whitehead skinął głową. ‒ Hawkins jest bezgranicznie oddany Farringtonom. Nie ma takiej rzeczy, której by dla nich nie zrobił. Jest jak jeden z rycerzy Okrągłego Stołu, wierny królowi i królowej. Dzięki bliskiemu powiązaniu z prezydentem Hawkins mógłby coś zyskać, ale nie słyszałem, żeby zarobił na tym choćby centa. Moim zdaniem uznałby to za niehonorowe. ‒ Skoro o tym wspomniałeś, Hawkins nie wygląda na człowieka obnoszącego się z władzą, jak inni pociągający za sznurki, których poznałem. ‒ Związek z Farringtonami uczynił z Hawkinsa najbardziej wpływowego człowieka w Waszyngtonie, ale nie można się tego domyślić, kiedy się na niego patrzy. Garnitury kupuje na przecenie, nie nosi roleksa, jak wszyscy waszyngtońscy gracze, i nadal jeździ volvo, które kupił, zanim Farrington został gubernatorem Oregonu. ‒ Jak prezydent i Hawkins się poznali? ‒ Obaj studiowali na Stanowym Uniwersytecie w Oregonie. Prezydent był tam gwiazdą drużyny koszykówki, która dostała się do turnieju najlepszych szesnastu drużyn kraju. Hawkins też w niej grał, ale większość czasu spędzał na ławce rezerwowych. Obaj dostawali najlepsze oceny, tyle że ‒ jak słyszałem ‒ Hawkins był ciężko pracującym kujonem, podczas gdy Farringtonowi nauka sama przychodziła. Najbardziej jednak tych dwóch facetów różni pewność siebie, której Farrington ma aż za dużo, a Hawkinsowi jej brakuje. Od ludzi, którzy znali ich na uniwerku, dowiedziałem się, że Farrington miał jasną wizję swojej przyszłości, a Hawkins zupełnie nie wiedział, co naprawdę chciałby robić w życiu, dlatego zaciągnął się do wojska. 298

‒ Gdzieś czytałem, że Claire Farrington też studiowała na tym uniwersytecie. ‒ Tam Hawkins ją poznał. Była najlepszą zawodniczką drużyny siatkówki. Zaczęli ze sobą chodzić na ostatnim roku. Claire poznała prezydenta, kiedy była na randce z Chuckiem, na którą przyszedł też Farrington z jakąś dziewczyną. Po studiach straciła kontakt z Christopherem. To on wpadł na nią, gdy był na drugim roku prawa, w czasie imprezy zorganizowanej przez praktykantów z wydziału medycznego, na którym ona studiowała. Kiedy Hawkins wystąpił z wojska, Claire i Christopher byli już parą. ‒ Wściekał się na Farringtona o to, że poderwał mu dziewczynę? ‒ Hawkins miał większe problemy po wyjściu z wojska. Został ranny podczas akcji, do Portlandu wrócił z głęboką depresją i uzależniony od środków przeciwbólowych. Jedynymi ludźmi, którzy się nim wtedy zajęli byli Claire i Christopher. Claire załatwiła mu odwyk i pomogła stanąć na nogi. Christopher reprezentował go za darmo, kiedy procesował się z urzędem do spraw kombatantów. Kiedy Hawkins wyszedł z odwyku, Farrington poprosił go, żeby pracował przy jego kampanii wyborczej na urząd senatora i został jego drużbą. Z tego co słyszałem, Hawkins nie miał żadnych pretensji do Farringtona, że podprowadził mu dziewczynę. ‒ Czy Hawkins kiedykolwiek się ożenił? ‒ Nie. Widuje się go sporadycznie z kobietami na przyjęciach albo u sponsorów kampanii, ale plotka głosi, że Claire była miłością jego życia. ‒ Brzmi trochę smutno, nie uważasz? ‒ Nie marnuj czasu na współczucie Hawkinsowi. Jeśli chodzi o sprawy Farringtona, nie istnieje dla niego coś takiego jak moralność. Moim skromnym zdaniem ten facet ma nierówno pod sufitem.

37.

‒ Dzień dobry, Brad ‒ powiedziała Susan Tuchman. ‒ Dzień dobry ‒ odparł Brad nerwowo, siadając naprzeciw swej nemezis. Smoczyca miała na sobie czarne spodnium i czarny golf. Można ją było wziąć za paskudny czarny charakter z komiksu, gdyby nie to, że zajmowała wysokie stanowisko w naprawdę dużej kancelarii prawniczej. ‒ Pańska praca jest bardzo dobrze oceniania ‒ zaczęła Tuchman z uśmiechem, który powinien uśpić czujność Brada i wywołać w nim zwodnicze poczucie bezpieczeństwa. ‒ Słyszałam, że ślęczy pan po nocach i osiąga pan znakomite wyniki w przygotowywaniu materiału. ‒ Dziękuję ‒ odpowiedział Brad i czekał na to, co naprawdę miała mu do powiedzenia. Szefowa pochyliła się i uśmiechnęła promiennie. ‒ Mam nadzieję, że twoim zdaniem, Brad, nie przeciążamy cię pracą. ‒ Nie. Kiedy zostałem zatrudniony, spodziewałem się ciężkiej pracy. ‒ Brad zmusił się do uśmiechu. ‒ Po to przecież są stażyści, prawda? ‒ Tak, w rzeczy samej. I dlatego właśnie dostajesz duże pieniądze, mimo że jesteś tuż po szkole i tak naprawdę niewiele wiesz o 300

prawie w praktyce. Niemniej wygląda na to, że jesteś wart wypłacanej pensji. Słyszałam też, że udało ci się nadgonić robotę i nie masz już zaległości. ‒ Tego bym nie powiedział ‒ przyznał się Brad, przerażony perspektywą, że Tuchman dołoży mu następną dużą sprawę. ‒ Popchnąłem do przodu to i owo, to wszystko. ‒ Na tyle, że znalazłeś czas na wycieczkę za miasto w niedzielę ‒ powiedziała lodowatym tonem. ‒ Chyba mnie pamięć zawodzi, Brad. Przypomnij mi, czy wyraźnie nie zabroniłam ci dalszego zajmowania się sprawą Clarence'a Little'a? ‒ Zabroniła pani. Tuchman odchyliła się do tyłu i przyglądała Bradowi niczym kolekcjoner owadów, który zastanawia się, gdzie wbić szpilkę w naprawdę żałosny okaz. ‒ Słyszałeś o firmie Kendalla, Barretta i Van Kirka? ‒ To duża kancelaria z Waszyngtonu, prawda? ‒ Tak, to prawda. Odebrałam nieprzyjemny telefon od Mortona Ricksteina. To starszy udziałowiec u Kendalla, Barretta i mój dobry przyjaciel. Kilka lat temu braliśmy razem udział w procesie antytrustowym i dobrze się poznaliśmy. W każdym razie Mort zadzwonił do mnie dziś rano. Wygląda na to, że do niego z kolei zadzwonił klient jego firmy. Jakaś Marsha Erickson. Wiesz, kto to jest? ‒ Tak ‒ odpowiedział Brad, serce mu zamarło. ‒ Proszę mnie poprawić, jeśli się mylę, ale czy ona jest matką młodej kobiety, za której zamordowanie Clarence Little został skazany? ‒ Tak. ‒ Była świadkiem w tamtej sprawie, czy tak? Brad miał już dość roli myszy w grze w kotka i myszkę prowadzonej przez szefową, dlatego po prostu skinął głową. ‒ Zgodnie z tym, co powiedział Mort, pani Erickson była bardzo zdenerwowana, Brad. Nie, powinnam wyrażać się precyzyjniej. 301

Była bardzo, bardzo zdenerwowana. Wszystko wskazuje na to, że jeden ze stażystów z naszej firmy przyszedł do niej do domu i napastował ją w niedzielę po południu. ‒ Nie napastowałem jej. Zadałem po prostu kilka pytań. Nie wiedziałem, że tak się tym przejmie. Tuchman wyglądała na zbitą z tropu. ‒ Chciałabym mieć pewność, że dobrze cię zrozumiałam. Zjawiasz się niezapowiedziany znikąd i przypominasz starej kobiecie, że jej ukochana córka umarła w strasznych męczarniach, nie pomyślałeś, że to może ją wytrącić z równowagi? ‒ No cóż, brałem to pod uwagę, ale... Uniosła dłoń. Już się nie uśmiechała. ‒ Zatem przyznajesz się, że to ty jesteś stażystą, który dręczył panią Erickson tak bardzo, że musiała się poskarżyć swojemu adwokatowi z Waszyngtonu? ‒ Pojechałem tam, bo... ‒ Proszę przestać! Nie chcę wiedzieć nic więcej. Bardzo wyraźnie zabroniłam ci dalszego zajmowania się Little'em. Ale w tę niedzielę z własnej woli przepytywałeś świadka w tej sprawie. Rozczarowałeś mnie, Brad, i przykro mi to mówić, ale będę musiała powiedzieć o tym na następnym posiedzeniu wspólników. ‒ Może mnie pani zwolnić, jeśli pani zechce, ale powinna pani wiedzieć, dlaczego zajmowałem się sprawą Little'a mimo pani zakazu. Skoro ma pani wystawić mi u wspólników niepochlebną opinię, musi pani znać wszystkie fakty. Tuchman odchyliła się jeszcze dalej i utworzyła piramidkę z palców. ‒ No to mnie oświeć. ‒ Dobrze, choć może to zabrzmieć niedorzecznie, no, może nie tyle niedorzecznie, co trudno będzie w to uwierzyć, ale jestem przekonany, że coś w tym jest. ‒ Może przejdziesz do sedna, Brad. Za pięć minut mam naradę. 302

‒ Oczywiście. Moim zdaniem Clarence Little nie zabił Laurie Erickson. Uważam, że morderca skopiował jego sposób działania, żeby wszyscy nabrali przekonania, że Little to zrobił. Myślę też, że ten sam morderca posłużył się taką samą sztuczką w Waszyngtonie. Doszło tam ostatnio do morderstwa. Prawdopodobnie słyszała pani o tym. Podają to we wszystkich wiadomościach. Charlotte Walsh miała romans z prezydentem Farringtonem, a zdaniem policji na krótko przed zamordowaniem, pani Walsh uprawiała seks z... ‒ Wystarczy ‒ powiedziała Smoczyca ze złością. ‒ Powtarzasz niepotwierdzone plotki o jednym z moich przyjaciół, rozsiewane przez brukowiec. Brad doszedł do wniosku, że niczym nie ryzykuje, więc wziął głęboki wdech i skoczył na głęboką wodę. ‒ Wiem, że to pani przyjaciel, ale prezydent Farrington może być zamieszany w oba te morderstwa. Wydaje mi się, że utrzymywał stosunki seksualne z Laurie Erickson, a pani Erickson zapłacono, by milczała na ten temat. Uważam, że ktoś pracujący dla prezydenta Farringtona zamordował Laurie Erickson i Charlotte Walsh, uciekając się do sposobu działania seryjnych morderców, żeby zatrzeć ślady i skierować policję na fałszywy trop. Szefowa nie wyglądała już na rozsierdzoną. Siedziała osłupiała. ‒ Zdaję sobie sprawę, że jesteś niesubordynowany, Brad, ale nie przypuszczałam, że jesteś również... Cóż, po prostu nie wiem, co powiedzieć. Naprawdę nie wiem, jak nazwać twoje dziwne zachowanie. ‒ A co z niezależnym prokuratorem? Zdaniem Kongresu prezydent może być zamieszany w morderstwo Walsh. ‒ Mała poprawka, panie Miller, jedna z dwóch partii w Kongresie oskarża prezydenta o niemoralne prowadzenie, ale ta partia nie wierzy w żadną winę Chrisa. Wierzy natomiast, że to polowanie na czarownice pomoże Maureen Gaylord w wygraniu wyborów prezydenckich. 303

Twarz Tuchman wyglądała tak, jakby trafił ją piorun. Jeśli wcześniej dopatrywała się czegoś zabawnego w teoriach Brada, to właśnie straciła poczucie humoru. ‒ Powiedzmy sobie jasno ‒ odezwała się, pochylając do przodu i wskazując palcem w kierunku Brada. ‒ Twój pobyt w tej firmie dobiega prawdopodobnie końca, ale czas, który ci pozostał nie może być marnowany na rozgłaszanie plotek o wspaniałym człowieku. Ta kancelaria nie będzie wspierać bezwstydnego spisku Maureen Gaylord. Słyszysz mnie? ‒ Ja... ‒ Zmarnowałam dość czasu. Mam pracę. Nasze spotkanie właśnie się skończyło. Wkrótce skontaktuję się z tobą w sprawie twojej przyszłości w kancelarii Reeda, Briggsa. ♦♦♦

‒ I co teraz zrobimy? ‒ zapytała Ginny. Brad wzruszył ramionami. Poszedł do pokoju Ginny zaraz po wyjściu od Smoczycy, siedzieli teraz razem w środku za zamkniętymi drzwiami. ‒ Zaprzyjaźniłem się z paroma osobami z innych firm. Dwie z nich pomogły mi umówić się na spotkania kwalifikacyjne, ale wątpię czy ktoś mnie zatrudni po przeczytaniu opinii z Reeda, Briggsa o moich osiągnięciach zawodowych, którą Tuchman napisze. ‒ Osiągnięciami zawodowymi możesz się chwalić. Twoim problemem jest Susan Tuchman. To ograniczona tyranka. ‒ Jest także jednym z najbardziej szanowanych prawników w Portlandzie. Może będę musiał poważnie się zastanowić nad zmianą zawodu, zacznę czyścić buty albo zostanę kasjerem w supermarkecie. ‒ Dasz sobie radę. Każdy, kto przeprowadzi z tobą rozmowę kwalifikacyjną zrozumie, dlaczego zostałeś potraktowany jak zero. Wyrzucono cię, bo zbyt gorliwie zabiegałeś o dobro klienta. 304

‒ I oskarżyłem o morderstwo prezydenta Stanów Zjednoczonych. Możesz się założyć, że Tuchman nie zapomni o tym poinformować każdego potencjalnego pracodawcy, który poprosi ją o moje referencje. ‒ Wiesz, to że cię wyrzucą z tej kancelarii, może nie będzie aż takie złe. Tak naprawdę nie pasujesz tutaj. Jesteś zbyt miły. I jesteś na tyle inteligentny, że znajdziesz sobie inną pracę. Ja też zaprzyjaźniłam się z paroma osobami. Podzwonię do nich. ‒ Dzięki. ‒ Brad wstał z krzesła. ‒ Wracam do swojego pokoju. Postaram się załatwić wszystko, co mam na biurku i pójdę do domu. ‒ Możesz spędzić tę noc ze mną. Nie chcę, żebyś był sam. ‒ Zastanowię się nad tym. Zadryndam do ciebie, kiedy będę wychodził. Brad z opuszczoną głową i zgarbionymi ramionami powlókł się do swojego pokoju, jakby spodziewał się ciosu. Plotki szybko rozchodziły się w kancelarii Reeda, Briggsa, dlatego wyobrażał sobie, że każdy, kogo mijał, zacznie szeptać coś o nim, gdy tylko znajdzie się poza zasięgiem słuchu. ‒ Brad ‒ powiedziała sekretarka na jego widok. ‒ Tak, Sally? ‒ Dzwoniła do ciebie jakaś kobieta. Chce z tobą rozmawiać, ale nie podała ani nazwiska, ani numeru telefonu. ‒ A powiedziała, o co jej chodzi? ‒ Nie, ale jeszcze zadzwoni. ‒ Nie mam ochoty z nikim rozmawiać. Nie łącz nikogo ze mną, proszę. Brad zamknął drzwi swojego pokoju, padł na krzesło i popatrzył na górę papierzysk piętrzącą się na blacie biurka. Wiedział, że to wynik jego wyobraźni, ale sterta wydawała się wyższa niż ją zostawił, kiedy szedł na spotkanie z Susan Tuchman. Czy akta mogą się 305

rozmnażać jak króliki? Wszystko na to wskazywało. Zdawał sobie sprawą z tego, że ich nawałowi nie będzie końca. Robota dla prawnika wylewała się z bebechów kancelarii Reeda, Briggsa, niczym nadgniłe owoce z rogu obfitości zła. Jedyną pozytywną stroną sytuacji, w jakiej się znalazł, było to, że pewnie już niedługo będzie musiał przedzierać się przez te papiery. Może Ginny miała rację. Może zmiana nie okaże się czymś złym. Westchnął. Dobra czy zła, w przyszłości definitywnie czekała go zmiana. Tymczasem musi brać się do roboty, jeśli chce nadal dostawać pensję, by móc zapłacić za wikt i dach nad głową. ♦♦ł

Brad wracał do domu z pracy piechotą, bo tylko w ten sposób mógł zażyć trochę ruchu. Jego obietnica, że będzie ćwiczył kilka razy w tygodniu, nigdy nie została dotrzymana, pogrzebał ją stos papierzysk, jakimi zarzucała go Susan Tuchman. Wolałby iść do mieszkania Ginny, ale sam się od tego wymówił. Był tak strasznie zmęczony, kiedy do niej dzwonił z tą wiadomością przed wyjściem z kancelarii, że nie miał siły na nic poza spaniem. Otworzył drzwi mieszkania, zapalił światło i powlókł się do kuchni, żeby zrobić sobie kanapkę. Przystanął na chwilę przed lodówką, by popatrzeć na tankowiec sunący po rzece Willamette w kierunku Swan Island. Brad uwielbiał ten widok nocą czy dniem. Kiedy słońce chowało się za Mount Hood, a Willamette znikała, obraz poświaty nad wschodnią częścią miasta i świateł wolno przemieszczających się po rzece statków i łodzi działał na niego kojąco. To uczucie nagle zmieniło się w niepokój. Coś było nie tak. Brad zerknął w stronę pogrążonego w ciemności salonu i zauważył tam zarys głowy jakiejś postaci. Skoczył do tyłu i chwycił nóż z drewnianego stojaka znajdującego się na kuchennym kontuarze. Czarna postać wstała z kanapy. ‒ Proszę odłożyć nóż, panie Miller. Mam skuteczniejszą broń. 306

Postać wyłoniła się z ciemności jako kobieta z pistoletem. Serce zatrzymało się w piersi Brada, nie mógł złapać oddechu. Kobieta była wysoka i wyglądała na wysportowaną. Miała na sobie obcisłe dżinsy i czarno-czerwoną podkoszulkę z napisem „Trailblazer” pod czarną satynową kurtką z takim samym napisem. Patrząc na jej świdrujące zielone oczy i uśmieszek na ustach, Brad natychmiast zorientował się, że nie była osobą, z którą warto zadzierać. ‒ Spokojnie. Nazywam się Dana Cutler i chcę porozmawiać, a nie zabijać. ‒ O czym? ‒ Nóż ‒ powiedziała, wskazując pistoletem na rękę Brada. Brad spojrzał w dół i ku własnemu zaskoczeniu przekonał się, że nadal trzymał go w ręku. ‒ Może będziemy kontynuować tę rozmowę w salonie ‒ zaproponowała, zapalając tam światło i gestem pokazała Bradowi, żeby usiadł w fotelu. Kazała mu położyć dłonie płasko na podłokietnikach, sama zaś usiadła naprzeciwko niego na kanapie. ‒ Żadnych gwałtownych ruchów. Bardzo nie chciałabym cię zastrzelić. Brad wpatrywał się z niepokojem w jej broń. ‒ Jak się tu dostałaś? ‒ Nie wiedzieć czemu, automatycznie przeszli na ty. ‒ Bez trudu. Nie masz alarmu, a zamek to dziecinna zabawka. ‒ Jeśli jesteś włamywaczką, to nie znajdziesz tu nic, co warto byłoby ukraść. A jeśli chcesz wynająć adwokata, to zły adres, nie prowadzę spraw kryminalnych. ‒ Prowadzisz jedną, Clarence'a Little'a. Bradowi udało się ukryć zaskoczenie. ‒ Właściwie już nie ‒ odpowiedział. ‒ Odebrano mi jego sprawę. Jeśli chcesz o niej porozmawiać, to nie jestem odpowiednim człowiekiem. 307

‒ Kiedy odebrali ci tę sprawę? ‒ Kilka dni temu. ‒ Dlaczego? ‒ Moja przełożona uznała, że za bardzo się angażuję. ‒ Co to znaczy, że za bardzo się angażujesz? ‒ Nie mogę o tym mówić. Musiałbym ujawnić poufne informacje, objęte tajemnicą adwokacką. ‒ Jesteśmy w sądzie, Brad? Jak myślisz, czy zasada poufności obowiązuje, kiedy pytania zadaje osoba celująca ci z pistoletu w jaja? ‒ Słuszna uwaga ‒ odparł Brad zdenerwowany. ‒ Cieszy mnie, żeśmy się dogadali. A teraz powiedz mi, co takiego zrobiłeś, że cię odcięli. ‒ Uznałem, że Clarence Little mógł nie zamordować Laurie Erickson i zbierałem dowody jego niewinności. ‒ Dlaczego twoim zdaniem Little może być niewinny? ‒ zapytała Dana, zaciekawiona kierunkiem, w jakim zmierzała ich rozmowa. ‒ Po pierwsze, sam mówi, że tego nie zrobił. ‒ Siedzi w celi śmierci. Co niby miałby ci powiedzieć? ‒ Tak, ale on ma na to dowód. Brad opowiedział jej o ciałach odkopanych w lesie i kolekcji małych palców. Uważał, żeby nie wymienić przy tym imienia Ginny. ‒ Czy biegły sądowy zdjął z nich odciski palców? ‒ Nie wiem. Mam zakaz zajmowania się tą sprawą. Zresztą, właśnie przez nią prawdopodobnie mnie wyleją. ‒ Czegoś tu nie rozumiem. Jak mogą cię wylać za to, że starasz się udowodnić niewinność swojego klienta? ‒ Chodzi o coś jeszcze. ♦♦♦

Dana Cutler słuchała uważnie, gdy Brad objaśniał jej swoją teorię, zgodnie z którą Christopher Farrington kazał Charlesowi 308

Hawkinsowi wykorzystać sposób działania Clarence'a Little'a, żeby wrobić seryjnego mordercę w zabójstwo Laurie Erickson. Powiedział też, że jego zdaniem ten plan został powtórzony przy użyciu metody działania Rozpruwacza, kiedy Charlotte Walsh została zabita. ‒ Fascynujące ‒ odezwała się Cutler, kiedy Brad skończył. ‒ Wyciągnęłam takie same wnioski. ‒ Jak to? ‒ Zabrałam się do tego od innej strony, ale moim zdaniem, najważniejsze jest to, że oboje doszliśmy do takiej samej konkluzji. Ciekawość wzięła górę nad strachem Brada. ‒ Po co jednak taki dramatyczny scenariusz? ‒ zapytał. ‒ Włamywanie się, trzymanie mnie na muszce i tak dalej. ‒ Już kilkakrotnie próbowano mnie zabić, dlatego spotkanie w ciągu dnia w publicznym miejscu nie wchodziło w grę. Powiedzmy, że to najlepsze rozwiązanie, żeby nikt nam nie przeszkadzał. ‒ Kim ty jesteś? ‒ Śledziłeś Mordgate? ‒ spytała Dana, używając nazwy nadanej skandalowi przez prasę. Brad kiwnął głową. ‒ To ja zrobiłam zdjęcia Farringtona i Walsh, wydrukowane w „Exposed”, i jestem przekonana, że Charles Hawkins zabił obie dziewczyny na polecenie prezydenta. ‒ Z logicznego punktu widzenia Hawkins jest oczywiście podejrzany, ale nie mamy żadnego dowodu. ‒ To musi być on ‒ upierała się Dana. ‒ Farrington nie mógł zabić żadnej z tych kobiet. Był w bibliotece na przyjęciu dla sponsorów w Salem, kiedy Erickson zniknęła, nie opuszczał farmy albo był z agentami Secret Service, albo z żoną, kiedy Walsh została zamordowana. ‒ Myślę, że agenci Secret Service nie kłamaliby, żeby kryć mordercę, ale żona Farringtona jak najbardziej. 309

‒ Czas się nie zgadza. Wiarygodni świadkowie ręczą, że widzieli Farringtona aż do chwili, gdy zniknął w swoim pokoju w Białym Domu. Nawet jeśli Claire Farrington kłamie, mówiąc, że mąż leżał z nią w łóżku, musiałby wymknąć się niezauważony z Białego Domu. Potrzebowałby co najmniej czterdziestu minut, żeby dotrzeć do pasażu handlowego. Walsh została zamordowana znacznie wcześniej. Nie, uważam, że możemy wykluczyć prezydenta jako rzeczywistego mordercę Walsh. ‒ Więc obstawiasz Hawkinsa? ‒ zapytał Brad. ‒ Hawkins wrócił do posiadłości gubernatora, żeby zabrać jakieś papiery potrzebne do przemówienia. Był sam z Erickson. Dostał się do środka tylnym wejściem znajdującym się obok drzwi do piwnicy, a właśnie w piwnicy jest wylot zsypu na brudną bieliznę. Zabrał dokumenty potrzebne do przemówienia, zamordował Erickson i wrzucił ją do zsypu. Potem ustawił samochód przy piwnicy i przeniósł ciało do bagażnika. ‒ A co z Walsh? ‒ dopytywał się Brad. ‒ Hawkins przyjechał na farmę z hotelu, żeby się spotkać z prezydentem. Zakładając, że Farrington kazał mu ją wykończyć, czy miał dość czasu, żeby to zrobić? ‒ Jej samochód był uszkodzony. Nie mogła odjechać. ‒ Ale Walsh musiała zostać zabita niedługo po powrocie na parking przed centrum handlowym. W wiadomościach podawali, że należała do samopomocowego stowarzyszenia kierowców, ale nie zadzwoniła tam po pomoc ani do nikogo innego, żeby ją stamtąd zabrał. ‒ Hawkins mógł z farmy skontaktować się z kimś i posłać go, żeby ją zamordował ‒ powiedziała Cutler. ‒ Tamtej nocy, kiedy zginęła Walsh, dwóch mężczyzn próbowało mnie zabić za zdjęcia, które zrobiłam, potem znowu ktoś usiłował mnie sprzątnąć. Wiemy też, że prezydent i Hawkins mają zabójców na swoje usługi, a to decydujący argument. 310

Brad wyglądał na zdezorientowanego. ‒ Nie bardzo rozumiem. ‒ Hawkins i prezydent mają dostęp do CIA, służb specjalnych i wywiadu obrony, ale dopiero teraz, wcześniej, gdy Erickson została zamordowana, nie dysponowali takimi możliwościami. Farrington był wtedy jedynie gubernatorem Oregonu. ‒ Hawkins służył jako komandos. Pewnie ma kumpli z wojska, po których zawsze może zadzwonić. ‒ To prawda, ale tylko Hawkins był w posiadłości gubernatora. I to on utrzymuje, że jest ostatnią osobą, która widziała Erickson żywą. Laurie była drobna. Jej walka z kimś takim jak Hawkins nie na wiele by się zdała. Z kolei on na pewno nie potrzebował pomocy. Jeśli Farrington chciał, żeby dziewczyna zginęła tego wieczoru, kiedy bawił się na przyjęciu ze sponsorami, założyłabym się, że Hawkins to zrobił. ‒ Czy wiesz, że być może popełniono trzecie morderstwo? ‒ Co takiego? Brad opowiedział Danie o zabitej w wypadku samochodowym Rhondzie Pulaski i zniknięciu Tima Houstona. ‒ Niestety, to jedynie domysły ‒ powiedział. ‒ Nie mamy żadnych konkretnych dowodów na to, że Hawkins zabił kogokolwiek. Nie mamy nawet dowodów, że Farrington i Laurie uprawiali seks. Jedyną osobą, która mogłaby nam pomóc, jest matka Erickson, Marsha, ale ona nie chciała nawet ze mną rozmawiać. ‒ Opowiedz mi o tym. Kiedy Brad dokończył opowieść o wizycie u Marshy Erickson, Dana wstała. ‒ Bierz płaszcz ‒ poleciła. ‒ Dokąd się wybieramy? ‒ Odwiedzimy panią Erickson. ‒ Jest za późno, żeby dzisiaj tam jechać. Ona mieszka na wsi. Pewnie już śpi. 311

‒ Szybko się obudzi, jak popatrzy na to ‒ oświadczyła Dana i uniosła pistolet. ‒ Mogła nie chcieć z tobą gadać, ale zapewniam cię, że ze mną porozmawia. ♦♦♦

Tuż przed dwudziestą trzecią trzydzieści Brad skręcił w drogę prowadzącą do domu Marshy Erickson. Dana kazała mu wyłączyć reflektory. Jechali w świetle księżyca, aż ich oczom ukazały się gospodarskie zabudowania. ‒ Stań tutaj ‒ poleciła Dana w chwili, gdy droga przechodziła w podjazd. ‒ Widziałeś ten samochód, kiedy tu byłeś poprzednim razem? ‒ zapytała, wskazując czarnego SUV-a, zaparkowanego przed garażem, stojącego przodem do drogi. ‒ Nie, ale mógł stać w garażu. ‒ To dlaczego teraz tam nie stoi i dlaczego postawiono go tak, żeby mógł szybko ruszyć? Zjedź między te drzewa ‒ poprosiła. Kiedy się ukryli, Dana wyjęła pistolet przymocowany paskiem do kostki nogi i podała go Bradowi. ‒ A to po co? ‒ zapytał, nie wykonując żadnego ruchu, by dotknąć broni. ‒ Umiesz strzelać? ‒ Nie. Nigdy nie miałem broni w ręku. ‒ Jeśli będziesz musiał jej użyć, celuj w pierś i strzelaj bez przerwy. ‒ Nie będę do nikogo strzelał ‒ oznajmił zaniepokojony Brad. ‒ Brad, bardzo bym chciała, żeby ten SUV należał do Marshy Erickson, bo ludzie, którzy mnie ścigają, nie zawahają się, jeśli trzeba będzie cię zabić. Może więc odłożysz na bok wpojone ci przekonania na temat broni, i to szybko. Brad wpatrywał się przez chwilę w pistolet, a potem wziął go do ręki z takim samym entuzjazmem, z jakim przyjąłby martwe zwierzę. Dana wysiadła z samochodu. 312

‒ Jeżeli usłyszysz strzały, dzwoń na dziewięćset jedenaście, zgłoś włamanie, a potem spadaj stąd. I pod żadnym pozorem nie wchodź za mną do środka. Zrozumiałeś? ‒ Tak, ale... ‒ Żadnego ale. Jeśli usłyszysz strzały, odjeżdżaj stąd i to migiem. Dana zatrzasnęła drzwiczki i pobiegła na tyły domu Marshy Erickson. Kiedy skręcała za róg budynku, usłyszała przenikliwy krzyk. Rozsuwane drzwi prowadziły z salonu na tylne patio. Zamek był wyważony łomem, a same drzwi na tyle otwarte, że Dana bez trudu wśliznęła się do środka. W pokoju panował mrok, ale wpadało do niego światło z krótkiego korytarza. ‒ Zabierz ją do salonu. ‒ Dana usłyszała męski głos. Tembr głosu wydał się jej znajomy, ale nie miała czasu przypominać sobie, gdzie się z nim zetknęła. Skoczyła za wielki fotel i przykucnęła. Kilka sekund później zwalisty mężczyzna wciągnął Marshę Erickson do salonu. Ręce i kostki nóg kobiety skuto plastikowymi kajdankami, ale ona i tak stawiała mu opór, dlatego facet musiał zebrać wszystkie siły, żeby ciągnąć ją po dywanie. Blondyn, który był w mieszkaniu Dany, a potem strzelał do niej z motorówki, wszedł za nimi do pokoju. ‒ Pomóż mi z tą rurą. Chyba waży tonę, pierdolona ‒ narzekał oprawca. Blondyn uderzył Erickson w żołądek. Kobieta przestała się szamotać, bo teraz próbowała złapać oddech. Blondyn chwycił ją za nogi i razem z partnerem położyli ją na dywanie. Potem uklęknął przy jej głowie i mówił spokojnym tonem, jakiego używa się wobec krnąbrnych dzieci. ‒ Zachowuj się, grubciu, a wtedy nie będzie bolało. Zaczniesz się stawiać, to będziesz bardzo długo umierała. Zrozumiałaś? Erickson odzyskała oddech i wychrypiała, że tak. ‒ To dobrze ‒ powiedział blondyn. Chwilę później roztrzaskał jej nos pięścią w rękawiczce. Dana usłyszała trzask pękającej chrząstki, krew trysnęła z nosa. 313

‒ To za stawianie się. Blondyn obrócił się do kumpla. ‒ Rozbij parę rzeczy. Postaraj się, żeby to wyglądało na włamanie. Zwalisty facet ruszył w kierunku telewizora. Dana wstała i strzeliła do niego. Upadał, kiedy blondyn zanurkował za kanapę. Jej drugi strzał chybił i rozbił na kawałki jeden z wazonów. Blondyn odpowiedział ogniem. Dana odniosła wrażenie, że jej lewe ramię zmiażdżył ogromny młot. Upadła na plecy, pistolet wypadł jej z ręki. ‒ Ty! ‒ warknął blondyn, idąc ku niej. ‒ Powinnam cię była zabić, kiedy miałam okazję ‒ powiedziała Dana, krzywiąc się z bólu. ‒ Co by było, gdyby. ‒ Mężczyzna roześmiał się. ‒ Hej, wszyscy czegoś żałujemy. Ja żałuję, że cię nie wyruchałem, kiedy miałem okazję. Teraz okoliczności nie są sprzyjające, no i jesteś cała zakrwawiona, co ‒ możesz mi wierzyć ‒ jest bardzo odstręczające. Zamiast tego, jak myślę, będę musiał cię po prostu zabić. Ponad ramieniem blondyna Dana spostrzegła Brada, czołgającego się przez patio. Podciągnęła nogi i zwinęła się w kłębek. ‒ Nie zabijaj mnie, proszę ‒ błagała, przesuwając dłoń ku kostce nogi. ‒ Tak, tak, mała. Znasz powiedzenie o tym, że kto się na gorącym sparzył, ten na zimne dmucha? Pistolet przy kostce to było świetne, ale tylko za pierwszym razem, teraz ten numer nie przejdzie. Unieś nogawki bardzo powoli, a potem rzuć mi pukawkę. ‒ Nie mam broni. ‒ Wybacz, ale ci nie wierzę. Dana uniosła powoli nogawki spodni. ‒ Gdzie ją schowałaś? ‒ dopytywał się mężczyzna. ‒ Ręce do góry ‒ odezwał się Brad, a głos łamał mu się tak bardzo, że słowa ledwie można było zrozumieć. 314

‒ Nie gadaj! Zabij go! ‒ Dana krzyknęła do Brada, który trzymał jej pistolet w obu dłoniach i usiłował zapanować nad ich drżeniem. Blondyn obrócił się na pięcie i strzelił. Kula przeleciała ze świstem obok ucha Brada, szkło w rozsuwanych drzwiach eksplodowało. Brad zamknął oczy i naciskał na spust, aż rozległ się dźwięk oznajmiający, że magazynek jest pusty. Uniósł powieki i zorientował się, że nikt przed nim nie stoi. Spojrzał w dół i kolana się pod nim ugięły. Blondyn leżał rozciągnięty na podłodze twarzą do dołu i jęczał. ‒ O Boże, zabiłem go! ‒ wymamrotał Brad. Upuścił pistolet i oparł się ręką o ścianę, żeby nie upaść. ‒ Nie pochlebiaj sobie ‒ wycedziła Dana przez zaciśnięte zęby. ‒ Nie trafiłeś nawet jedną kulką, co jest swoistym wyczynem, bo strzelałeś z odległości mniejszej niż trzy metry. Choć przyznaję, że świetnie się spisałeś, odwracając jego uwagę. Kiedy on zainteresował się tobą, mogłam podnieść swój pistolet. Brad wyglądał na rozczarowanego. Dana przewróciła oczami. ‒ Zabierzesz wreszcie broń temu dupkowi i zadzwonisz na dziewięćset jedenaście, tak jak cię prosiłam? I zadzwoń po karetkę dla pani Erickson. Dana podciągnęła się do siedzącej pozycji i oparła plecami o kanapę, tak by mieć blondyna na oku, podczas gdy Brad bardzo ostrożnie zbliżał się do rannego mężczyzny. ‒ Wpakowałam w niego sześć kul, na litość boską! ‒ odezwała się. ‒ Weź po prostu jego broń. ‒ Przepraszam, ale nigdy nie brałem udziału w strzelaninie. Jestem trochę wstrząśnięty. ‒ Jesteś idiotą i tyle. Nie kazałam ci odjeżdżać natychmiast, jak usłyszysz strzały? ‒ Jestem idiotą ‒ zgodził się Brad, biorąc pistolet rannego mężczyzny ‒ ale w sumie to zadziałało, prawda? Dana westchnęła. 315

‒ Tak, mam u ciebie dług. A teraz wezwij karetkę. Brad wybrał numer dziewięćset jedenaście na komórce. Czuł się oszołomiony i mdliło go, ale udało mu się jakoś zapanować nad emocjami, kiedy rozmawiał z dyspozytorem. W chwili gdy skończył połączenie, ukląkł i zajął się plastikowymi kajdankami, którymi była skuta pani Erickson. ‒ Dobrze się pani czuje? ‒ zapytał. Twarz Marshy Erickson przypominała krwawą miazgę, kobieta miała trudności z koncentracją. Brad poczuł się okropnie. Był przekonany, że jego pierwsza wizyta uruchomiła łańcuch wydarzeń, który zakończył się tym pobiciem. Kiedy Erickson go rozpoznała, otworzyła szeroko oczy. ‒ Pan! ‒ Naprawdę bardzo panią za to wszystko przepraszam. ‒ Co pan mi zrobił? ‒ Nic nie zrobiłem. Christopher Farrington nasłał tu tych ludzi, żeby panią zabili. Gdybyśmy się nie pojawili, już by pani nie żyła. ‒ Po pierwsze, nikt by tu nie przyszedł, gdyby pan się nie pojawił. ‒ Gówno prawda ‒ wtrąciła się Dana. ‒ Jest pani zagrożeniem, którego Farrington musi się pozbyć. Próbowałby panią sprzątnąć, nawet gdyby Miller pani nie odwiedził. Jeśli chce się pani utrzymać przy życiu, radzę przemyśleć wszystko jeszcze raz i powiedzieć nam to, co pani wie o prezydencie i pani córce. Ból sprawił, że Danie kręciło się w głowie, miała problem z utrzymaniem pistoletu wycelowanego w blondyna. Wiedziała, że może zemdleć, co oznaczało, że Brad będzie musiał poradzić sobie sam z tą sytuacją. Nie pokładała jednak w nim zbyt wielkich nadziei. Jeśli ranny mężczyzna mógł jeszcze walczyć, załatwiłby go jednym palcem. No i był problem z policją. Miejscowe władze nigdy nie uwierzą, że prezydent przysłał tu ludzi, których zastrzeliła. Uznają to raczej 316

za nieudane włamanie. Jeśli pani Erickson będzie zeznawała przeciwko nim, policja może aresztować i ją, i Brada. Dana postanowiła zaryzykować. Wyciągnęła portfel i rzuciła go Bradowi. ‒ Jest tam wizytówka z numerem Keitha Evansa, agenta FBI pracującego dla niezależnego prokuratora. Zadzwoń do niego, a potem daj mi telefon. Gdybym straciła przytomność, powiedz mu, że jest tu facet, który strzelał do niego z motorówki. Powiedz, niech jak najszybciej przyśle tu kogoś, żeby przejąć sprawę od miejscowej policji, jeśli chce mieć świadków, którzy mogą wskazać powiązania prezydenta z morderstwem Charlotte Walsh. Brad wybrał numer. Evans odebrał po trzecim dzwonku. Prawnik oddał Danie telefon. ‒ Agencie Evans, tu Dana Cutler. Jest ze mną Brad Miller, stażysta w kancelarii prawniczej z Portlandu. Strzelałam właśnie do dwóch facetów, którzy chcieli zabić Marshę Erickson. Ta kobieta może zaświadczyć, że prezydent maczał palce w morderstwie, kiedy był jeszcze gubernatorem Oregonu. ‒ To nieprawda! ‒ krzyknęła Marsha Erickson. Dana zakryła mikrofon ręką. ‒ Jeszcze słowo, a mój przyjaciel zaklei pani usta taśmą. Dana odsłoniła słuchawkę. ‒ Chcę, żeby jak najprędzej przysłał pan tu agentów, bo miejscowa policja już tu jedzie. Brad powie panu, do którego szpitala zabrali mnie i panią Erickson. Proszę postawić strażników przy naszych pokojach i przy sali, w której położą rannego mężczyznę. To ten sam facet, który strzelał do nas z motorówki. ‒ Gdzie jesteście? Dana podała mu adres i wyjaśniła, jak dojechać. Poprosiła potem Brada, żeby przeczytał jej domowy numer Erickson napisany na aparacie telefonicznym. Powtórzyła go Evansowi. ‒ Jestem gotowa do współpracy ‒ powiedziała. ‒ Proszę o ochronę dla siebie, Millera i świadka. 317

‒ Wszystko z panią w porządku? ‒ zapytał Evans. ‒ Ma pani dziwny głos. ‒ No pewnie, że dziwny, bo krwawię z rany w ramieniu i mogę zemdleć. Ale słyszę już syreny, więc pewnie wyjdę z tego. A teraz proszę przestać mówić i przysłać agentów. Niech się pan upewni, że może im pan zaufać, bo w najlepszym razie prezydent spróbuje przejąć nad tym kontrolę, w najgorszym ‒ zabije nas wszystkich.

38.

Brad chodził nerwowo po korytarzu czwartego piętra szpitala St. Francis Medical Center, czekając na wiadomość o przebiegu operacji Dany Cutler, kiedy otworzyły się drzwi windy i jak burza wypadła z nich Susan Tuchman. Jej oczy niczym dwa lasery skupiły się na nim, a on niemal widział czerwoną plamkę znaczącą miejsce, gdzie było jego serce, w które Tuchman miała za chwilę wystrzelić śmiercionośne promienie. ‒ Mówiłam ci, co się stanie, jeśli będziesz znowu gmerał przy sprawie Little'a, pamiętasz, prawda? ‒ odezwała się Tuchman tonem pełnym agresji. Brad stawił czoło tej napaści ze stoickim spokojem. Aż do tej chwili spotkania z Susan Tuchman albo wytrącały go z równowagi, albo przyprawiały o depresję. Ale słowne pociski rozwścieczonej prawniczki nie były w stanie przestraszyć kogoś, kto przeżył strzelaninę z prawdziwej broni. ‒ Słyszałeś moje pytanie, Miller? ‒ zapytała Tuchman, stając o kilka centymetrów od niego. ‒ Co panią tu sprowadza? ‒ Zamiast interesować się powodem mojej obecności, powinieneś raczej martwić się o to, gdzie będziesz jutro pracował. Możesz już przestać liczyć na stały etat w kancelarii Reeda, Briggsa. Już tam nie pracujesz. Zwalniam cię. 319

‒ I dobrze ‒ odpowiedział Brad spokojnie. ‒ Myślę, że niewolnicza praca w pani firmie to żadna przyjemność. Tuchman zamrugała powiekami. Nie takiej reakcji się spodziewała. ‒ Nadal czekam na pani odpowiedź. ‒ Brad nie rezygnował. ‒ Po co zjawiła się pani tak nagle w tym szpitalu w środku nocy? ‒ To nie twoja sprawa. ‒ Czy pani kolega z Kendalla, Barretta kazał pani uciszyć Marshę Erickson? ‒ Skończyłam rozmowę z tobą ‒ rzuciła Tuchman i odeszła. ‒ Pani Erickson nie żyłaby już, gdybym słuchał pani nieetycznych poleceń i zignorował domniemanie niewinności jednego z klientów Reeda, Briggsa ‒ zawołał za nią Brad, ale Tuchman nie zwróciła na niego najmniejszej uwagi i szła dalej w kierunku pokoju pielęgniarek. Brad żałował, że nie może w żaden sposób zmusić Tuchman do mówienia. Stracił pracę, pensję i prestiż, które łączyły się z posadą stażysty w kancelarii Reeda, Briggsa. Został wyrzucony, co z pewnością wpłynie na jego przyszłość jako adwokata. Ale nie przejmował się tym. Zachował godność, swoje przekonania, i prawdę powiedziawszy, czuł ulgę na myśl, że nie będzie już musiał ślęczeć po czternaście godzin na dobę nad nudnymi zadaniami, zleconymi przez niewdzięcznych egocentryków. Drzwi windy otworzyły się ponownie. Wyłonił się z nich tęgi mężczyzna o przerzedzonych piaskowych włosach, którego wygląd pasował do opisu Keitha Evansa, jaki przekazała mu Dana Cutler. Towarzyszyła mu bardzo atrakcyjna kobieta, której prawy policzek szpeciły szwy. ‒ Agent Evans? ‒ zapytał Brad. Mężczyzna przystanął. ‒ Brad Miller? ‒ Tak. 320

‒ Miło pana poznać. To moja partnerka, Margaret Sparks. Przyjechaliśmy najszybciej, jak to było możliwe. Jak się ma Dana Cutler? ‒ Jest w sali operacyjnej. Była postrzelona w ramię. Lekarz powiedział, że straciła mnóstwo krwi, ale wyjdzie z tego. Nie wiedział jednak, jak bardzo jej ramię zostało uszkodzone. ‒ Może mi pap opowiedzieć, co się tu właściwie dzieje? ‒ To może poczekać do czasu, aż pozbędziemy się Susan Tuchman. Jest bardzo wpływową prawniczką z kancelarii Reeda, Briggsa, największej w tym stanie. Jestem pewny, że poszła do sali Marshy Erickson i będzie próbowała zmusić ją do odmawiania odpowiedzi na pańskie pytania. Evans uśmiechnął się. ‒ Może mieć z tym problem. Kiedy dotarli do pokoju Marshy Erickson, zastali tam poirytowaną Susan Tuchman wykłócającą się z potężnie zbudowanym młodym mężczyzną, który stał przed drzwiami. ‒ Oczywiście rozumiem, że jest pani adwokatem, ale ja dostałem rozkaz nie wpuszczać tam nikogo poza personelem medycznym ‒ mówił strażnik. ‒ Proszę mi podać nazwisko swojego przełożonego ‒ domagała się Tuchman. ‒ Witam. Jestem Keith Evans i to na moje polecenie pani Erickson jest pilnowana. Jakiś problem? Złość Tuchman przeszła w dezorientację, kiedy zobaczyła Brada stojącego obok Evansa, ale szybko odzyskała rezon. ‒ Susan Tuchman, adwokat pani Erickson. Mam prawo z nią porozmawiać. ‒ Miałaby pani, gdyby Marsha Erickson była aresztowana, ale ona jest ofiarą, więc nie potrzebny jej prawnik. ‒ Ja to osądzę ‒ powiedziała Tuchman. 321

Evans uśmiechnął się z wyrozumiałością. ‒ Nie w tym przypadku, pani Tuchman. Sędzia będzie musiał zdecydować, czy może pani zobaczyć panią Erickson. Jedno mnie ciekawi. Czy reprezentowała pani Marshę Erickson w przeszłości? ‒ Nie. ‒ To skąd pomysł, że jest pani jej adwokatem? ‒ Obawiam się, że to poufna informacja. Evans skinął głową. ‒ Przyjmuję to do wiadomości. Nadal jednak czegoś nie rozumiem. Jestem cały czas w kontakcie z policją, agentami wysłanymi do domu pani Erickson i ze szpitalem. O ile wiem, pani Erickson nie dzwoniła do nikogo tej nocy. Jeśli pani nigdy jej nie reprezentowała, a ona nie prosiła pani o przyjście, dlaczego miałbym pozwolić pani na widzenie się z nią? Po raz pierwszy, od kiedy Brad ją znał, Tuchman wyglądała na zbitą z tropu. Najwyraźniej nie wiedziała, co odpowiedzieć. Evans uśmiechnął się ponownie. ‒ Przykro mi, że zarwała pani noc, ale nie na wiele się tu pani przyda. ‒ Zostałam zawiadomiona przez Mortona Ricksteina z kancelarii Kendalla, Barretta, firmy prawniczej z Waszyngtonu. Może pan o niej słyszał. ‒ Rzecz jasna, słyszałem ‒ odpowiedział Evans. ‒ Kendall, Barrett reprezentują panią Erickson i to właśnie pan Rickstein prosił mnie, żebym go zastąpiła do czasu, aż sam się tu zjawi. Mam nadzieję, że ta odpowiedź pana satysfakcjonuje, agencie Evans. A teraz proszę pozwolić mi porozmawiać z klientką. ‒ Niestety, ciągle mamy problem. Skoro pani Erickson nie telefonowała po pomoc, nie prosiła też pana Ricksteina, żeby ją reprezentował. Wracamy zatem do punktu wyjścia. A teraz, proszę mi wybaczyć, ale muszę się zająć pilnymi sprawami. 322

Tuchman wyglądała na wściekłą, wiedziała jednak, kiedy się wycofać. ‒ Skontaktuję się z pańskimi przełożonymi, agencie Evans. Dobranoc. ‒ Wszystko wskazuje na to, że choć raz nie wszystko poszło tak, jakby pani chciała ‒ zauważył Brad. Tuchman obrzuciła go gniewnym spojrzeniem i odeszła energicznym krokiem, nie mówiąc ani słowa. Evans obrócił się do Brada. ‒ Zanim porozmawiam z panią Erickson, chciałbym się dowiedzieć, dlaczego uważa pan, że prezydent Farrington jest zamieszany w zabójstwo jej córki. ♦♦♦

Marsha Erickson była w fatalnym stanie. Złamany nos zakrywał bandaż, prawy policzek pozszywano. Patrzyła nieufnie podsiniaczonymi, przekrwionymi oczami na Evansa i Sparks, którzy weszli do jej pokoju. ‒ Dobry wieczór, pani Erickson. Jak się pani czuje? ‒ odezwał się Evans. ‒ Kim jesteście? ‒ zapytała. Evans usłyszał drżenie jej głosu, dlatego uśmiechnął się, żeby ją uspokoić. Był pewny, że płakała. ‒ Nas nie musi się pani obawiać. Jestem Keith Evans, agent FBI, przydzielony do niezależnego prokuratora. A to moja partnerka, Margaret Sparks. Jesteśmy tu po to, żeby obronić panią przed ludźmi, którzy chcą panią zabić. Kazałem agentom, żeby pilnowali drzwi do pani pokoju podczas pani pobytu w szpitalu i chciałem też zaproponować pani ochronę po wyjściu stąd. ‒ Co takiego zrobiłam, że potrzebna mi ochrona? ‒ zapytała Erickson, której podejrzliwość okazała się silniejsza od strachu. ‒ Pani Erickson, Kongres Stanów Zjednoczonych powierzył nam sprawdzenie, czy ‒ jeśli w ogóle ‒ prezydent Farrington jest 323

zamieszany w morderstwo młodej kobiety o nazwisku Charlotte Walsh. Zakładam, że zna pani tę sprawę, jako że znalazła się na pierwszych stronach wszystkich gazet. Erickson skinęła niepewnie głową. ‒ Słyszała pani o Waszyngtońskim Rozpruwaczu, seryjnym mordercy? Erickson ponownie skinęła głową. ‒ Początkowo myśleliśmy, że Walsh była ofiarą Rozpruwacza. Teraz uważamy, że ten, kto ją zabił, powielił jego metody działania, żeby zmylić trop. Mamy też dowody wskazujące, że prezydent Farrington mógł mieć romans z Charlotte Walsh. ‒ A co to ma ze mną wspólnego? ‒ Seryjny morderca o nazwisku Clarence Little został skazany za uprowadzenie i zamordowanie pani córki, kiedy opiekowała się dzieckiem Christophera Farringtona, gdy był jeszcze gubernatorem Oregonu. Dysponujemy dowodami, które wskazują, że ktoś inny zabił Laurie i upozorował sposób działania Little'a, tak samo jak sprawca, który naśladował Waszyngtońskiego Rozpruwacza w przypadku Walsh. Wiem, że przeszła pani piekło. Najpierw śmierć dziecka, a potem ten straszliwy napad. Nie chciałbym sprawiać pani większej przykrości, ale muszę zapytać. Czy ma pani podstawy przypuszczać, że prezydenta Farringtona łączył intymny związek z pani córką? ‒ Nie mogę o tym rozmawiać. ‒ Boję się, że będzie pani musiała, z kilku powodów, z których najważniejszy to ten, że mówiąc prawdę, ocali pani życie. Wiem, co wydarzyło się w pani domu. Już by pani nie żyła, gdyby Dana Cutler i Brad Miller pani nie uratowali. Jeśli nadal będzie pani chroniła Christophera Farringtona, a to on stoi za tą napaścią, nie pomoże to pani przeżyć. Pani śmierć jest mu bardzo na rękę. Bo wtedy nie powie pani nikomu, co pani wie. Zresztą i tak nie zachowa pani 324

tego w tajemnicy. Niezależny prokurator może panią oficjalnie wezwać do złożenia zeznań. Zawsze też mogę panią postawić przed wielką ławą przysięgłych. Jeżeli nie odpowie pani na pytania, może pani trafić do więzienia za utrudnianie śledztwa. Nie chciałbym się uciekać do takich środków, bo naprawdę pani współczuję z powodu tego, przez co pani przeszła. Okrucieństwem byłoby karać panią w taki sposób. Ale jestem gotów zrobić wszystko, żeby się dowiedzieć, co pani wie. Jeśli się pani nad tym zastanowi, dojdzie pani do wniosku, że pani dobro leży w naszym interesie. Pani chce żyć, my chcemy zachować panią przy życiu. Warto o tym pomyśleć. Kiedy powie nam pani wszystko, co pani wie, prezydent nie będzie miał powodu, by nastawać na pani życie, bo mleko będzie już rozlane. Co pani na to? Erickson zapatrzyła się na kołdrę. Evans nie przeszkadzał jej w namyśle. Kiedy podniosła wzrok, miała oczy pełne łez. ‒ Nie wiem, co robić. Był dla mnie dobry i zapewnił mnie, że nie robił tych rzeczy. Mówił, że daje mi pieniądze, bo zawsze byłam dobrą sekretarką i źle się czuł ze świadomością, że Laurie została porwana z jego domu. ‒ Ale ma pani powody mu nie wierzyć, prawda? ‒ Evans zapytał łagodnym głosem. Erickson zagryzła usta. A potem pokiwała głową. ‒ Dlaczego nie uwierzyła pani, że Farrington mówił prawdę? Erickson usiłowała coś powiedzieć, ale była zbyt poruszona. Sparks podała jej szklankę wody, która stała przy łóżku. Erickson upiła łyk. A potem zamknęła mocno powieki i rozpłakała się. ‒ Była dla mnie wszystkim, i była taka dobra. Kiedy mi wyznała... ‒ Erickson pokręciła głową. ‒ Czuję się winna. Nie uwierzyłam jej. Nazwałam ją kłamczuchą i zagroziłam, że ją ukarzę, jeśli jeszcze kiedykolwiek powtórzy coś takiego. Ale wcześniej nigdy mnie nie okłamywała. W żadnej ważnej sprawie. Powinnam jej wierzyć. 325

‒ A co takiego córka pani powiedziała, pani Erickson? ‒ zapytał Evans. ‒ Powiedziała mi... Powiedziała, że Chris... gubernator... molestował ją. ‒ Kiedy to było? ‒ Na wiele miesięcy przed... nie pamiętam dokładnie... ale na wiele miesięcy, zanim ją... ‒ Spokojnie, mamy czas. Erickson napiła się wody. ‒ Czy może nam pani powtórzyć, co właściwie córka pani powiedziała? Czy opisała, w jaki sposób gubernator ją molestował? Erickson skinęła głową. ‒ Mówiła, że dotykał ją w te miejsca, dotykał piersi. Czasami obejmował ją ramieniem i przytulał, a kiedyś usiłował ją pocałować. ‒ Czy opierała mu się? ‒ Tak, powtarzała, że tego nie lubi. ‒ Jak zareagowała, kiedy pani zarzuciła jej kłamstwo? ‒ Bardzo się zdenerwowała. Płakała i... nawymyślała mi. ‒ Czy wracała pani jeszcze do tego tematu? ‒ Nie. ‒ A ona? ‒ Nie. ‒ Erickson pokręciła głową i wypiła więcej wody. W oczach miała łzy. ‒ Powinnam jej uwierzyć, ale się bałam. I początkowo rzeczywiście jej nie wierzyłam. Chris był dobry dla mnie... dla nas. Kiedy mąż odszedł, Chris zadbał o mnie finansowo. Zajął się rozwodem za darmo. Dla Laurie też był dobry. Kupił jej ładny prezent na urodziny i... ‒ Erickson urwała. Robiła wrażenie wyczerpanej. ‒ Czy zauważyła pani jakieś zmiany w córce w czasie, jaki upłynął między jej narzekaniem na Farringtona a śmiercią? ‒ Tak. Oddaliła się, stała chłodna. Zaczęła się malować i inaczej ubierać, doroślej. 326

‒ Co pani przez to rozumie? ‒ Bardziej wyzywająco. ‒ Sexy? ‒ zapytała Sparks. ‒ Tak. I stała się, sama nie wiem, jakby doroślejsza. Denerwowała mnie swoim zachowaniem. Rozmawiałam z nią o tym, ale to zawsze kończyło się awanturą. ‒ Czy kiedykolwiek jeszcze wspominała o gubernatorze? Czy skarżyła się na niego? Erickson pokręciła głową. ‒ Pani Erickson ‒ odezwał się Evans ‒ słyszałem plotki o innej dziewczynie, którą pan Farrington prawdopodobnie molestował; to Rhonda Pulaski. Czy wie pani coś o tym? Erickson unikała wzorku Evansa. ‒ Coś tam słyszałam, kiedy pracowałam jako jego sekretarka w kancelarii prawniczej, a ta sprawa do nas trafiła. Plotkowano, ale ja w to również nie uwierzyłam. ‒ Niech pani nie będzie dla siebie taka surowa ‒ powiedział Evans. ‒ Każdemu trudno uwierzyć w coś bardzo brzydkiego o kimś, kogo się dobrze zna. Erickson nic nie odpowiedziała. ‒ Wspomniała pani, że Farrington daje pani pieniądze od śmierci córki? ‒ Tak. ‒ Czy wiązały się z tym jakieś warunki? ‒ Musiałam obiecać, że nigdy nikomu nie zdradzę, że mi płaci i jeszcze to, że z nikim nie będę rozmawiała o Laurie i gubernatorze. Gdybym to zrobiła, czeki przestałyby przychodzić. To dlatego tak się przestraszyłam, kiedy ten prawnik się pojawił. ‒ Brad Miller? ‒ Tak. Mam tylko te pieniądze. I dom. Prezydent Farrington jest właścicielem mojego domu. Straciłabym też dach nad głową. ‒ Kto przysyła pani pieniądze? 327

‒ Dale Perry. Jest prawnikiem w kancelarii Kendalla, Barretta w Waszyngtonie. Dowiedziałam się, że on nie żyje. ‒ To prawda. ‒ Pochodził z Oregonu. Znał Chrisa jeszcze ze szkolnych czasów. Powiedział mi, że gubernator robi to z dobrego serca, choć wcale nie musi. Chciał mi pomóc. ‒ Czy podpisała pani jakieś oświadczenie w związku z tymi pieniędzmi? ‒ Tak. ‒ Podpisała się pani na papierze? ‒ Tak. ‒ Czy ma pani własny egzemplarz? ‒ Pan Perry obiecywał, że mi go wyśle, ale nigdy nic nie dostałam. ‒ Prosiła go pani o to? ‒ Miałam na głowie pogrzeb i całe to zamieszanie, przez jakiś czas zupełnie o tym nie pamiętałam. A potem pieniądze zaczęły przychodzić co miesiąc, więc wydało mi się, że nie potrzebuję żadnego papieru. Evans ukrył podekscytowanie. Zamierzał zdobyć nakaz na udostępnienie tego dokumentu będącego dowodem na to, że Farrington kupił milczenie Erickson, a także nakaz na udostępnienie przez bank potwierdzenia wypłat. Chciał kontynuować przesłuchanie pani Erickson, ale drzwi się otworzyły i wychynęła zza nich głowa agenta o grubym karku. ‒ Mamy problem. Pojawił się obrońca N.N. ‒ Jakim cudem? ‒ zapytał Evans. ‒ Wydałem jasne polecenie, że nie wolno mu dzwonić. ‒ I nie dzwonił. Nadal jest na sali operacyjnej. Ten facet właśnie przyszedł. Mówi, że nazywa się Joseph Aiello i że ten N.N. go wynajął. ‒ To jak popis w cyrku ‒ odezwała się Sparks. ‒ Tyle że zamiast szeregu klownów wychodzących z malutkiego samochodu mamy prawników. 328

Evans zmarszczył brwi. Sparks miała rację. Zbyt wielu adwokatów pojawiło się tu w bardzo krótkim czasie. W jaki sposób Rickstein, oddalony o prawie pięć tysięcy kilometrów, dowiedział się o strzelaninie na zadupiu w Oregonie? Osoba, która przysłała N.N., żeby zabił Marshę Erickson, domyśliła się na pewno, że coś się stało, kiedy N.N. się nie zgłosił, a jeśli nasłuchiwała komunikatów policyjnych, mogła dowiedzieć się, że N.N. został postrzelony i jest w St. Francis Medical Center. Co oznaczało... Evans obrócił się do agenta. ‒ Skoro ty jesteś tutaj, to kto pilnuje N.N.? Agent wyglądał na zdezorientowanego. ‒ Powiedziałem mu, że nie może wejść. ‒ Cholera. Maggie, zostań tutaj, a ja się zajmę tamtą sprawą. Evans ruszył korytarzem za agentem. ‒ To on ‒ odezwał się agent, pokazując łysego, przysadzistego mężczyznę w drogim, trzyczęściowym garniturze, w okularach w drucianej oprawce, który wychodził, utykając z pokoju N.N. Kiedy agent się odezwał, Aiello obrócił się do nich na pięcie i strzelił. Evans zanurkował za wózek z ręcznikami i wyciągnął broń. Nie słyszał strzału, ale agent leżał na ziemi, z dziury w głowie między oczami, leciała krew. Tłumik, pomyślał Evans. To oznaczało, że miał do czynienia z zawodowcem, ale również i to, że N.N. prawdopodobnie już nie żył. Evans wyjrzał zza wózka i zobaczył Aiello znikającego za rogiem. Rzucił się za nim w pogoń. Gdy wyłonił się zza zakrętu, Aiello zderzył się właśnie z pielęgniarką. Kobieta upadła do tyłu, a kulas usiłował otworzyć drzwi do wyjścia. Evans zaczął strzelać. Echo strzałów rozniosło się po korytarzu na sekundę przed tym, jak pielęgniarka zaczęła krzyczeć, a Aiello osunął się na podłogę. Evans zbliżył się do trafionego mężczyzny i w tej samej chwili Maggie Sparks wybiegła zza rogu.

39.

Na miejscu wydarzeń Brad opowiedział swoją historię, wszystko, co potrafił sobie przypomnieć, przedstawicielom policji stanowej, dwóm oficerom, detektywowi i zastępcy prokuratora okręgowego z hrabstwa, na którego terenie doszło do strzelaniny. Pamiętał, że w szpitalu, poza agentami Evansem i Sparks, odpowiadał też na pytania zastępcy prokuratora Stanów Zjednoczonych, ale był pewny, że o kimś zapomniał. Kiedy Brad kończył relacjonować to, co się stało w domu Marshy Erickson ostatniemu w kolejce przedstawicielowi sił porządkowych, ledwo trzymał się na nogach. Pomiędzy przesłuchaniami Brad zadzwonił do Ginny i opowiedział jej na tyle dużo o tym, co się stało, że bardzo się zdenerwowała. Zapewnił ją, że z nim wszystko w porządku i obiecał, że do niej wpadnie, jak tylko będzie to możliwe i właśnie dlatego Brad jechał do Ginny, zamiast do siebie, jak kazał mu agent Evans. Choć było już wpół do czwartej nad ranem, Ginny otworzyła drzwi, zanim Brad skończył pukać. Oplotła go ramionami za szyję. Przywarli do siebie. ‒ Hej, nic mi nie jest. Nie mam nawet zadrapania ‒ zapewnił ją. ‒ Nigdy nie pomyślałam, że pakując cię w tę sprawę Little'a, mogłam narazić cię na śmierć. Tak się cieszę, że już jest po wszystkim. 330

‒ Rzeczywiście, skończyło się, ale nie tylko to. Wpadłem w szpitalu na Susan Tuchman. ‒ A co ona tam robiła? ‒ Rickstein, adwokat z waszyngtońskiej kancelarii, wysłał ją, żeby reprezentowała Marshę Erickson, ale agenci z FBI nie pozwolili Tuchman się z nią zobaczyć. Strasznie się wkurzyła i wyszła. ‒ No pewnie. ‒ Byłem pierwszą osobą, na którą się natknęła po wyjściu z windy. I wszystko można o niej powiedzieć, ale nie to, że jest głupia. Od razu zorientowała się, że nie posłuchałem jej polecenia, żeby trzymać się z dala od sprawy Little'a i dała mi kopa w tyłek. ‒ Och, Brad, współczuję ci. ‒ Nie warto. Bo nie ma powodów do współczucia. To było nieuniknione. Właściwie jestem zadowolony, że nie pracuję już u Reeda, Briggsa. Nigdy tam nie pasowałem. Martwię się jedynie, że Tuchman będzie o mnie źle mówiła i nie znajdę już pracy jako adwokat. Chyba będę musiał założyć własną kancelarię. ‒ Nie przejmuj się pracą. Z tego co powiedziałeś przez telefon wynika, że uratowałeś życie Marshy Erickson. Jesteś bohaterem. Udowodniłeś, że dla klienta dajesz z siebie wszystko. Brad smutno się uśmiechnął. ‒ Mam nadzieję, że nie będę musiał obiecywać strzelania do adwokatów oponentów, żeby dostać robotę. Jedna strzelanina w życiu mi wystarczy. Ginny dotknęła jego policzka. ‒ Dojdziesz na sam szczyt. Przekonasz się. ‒ Bardziej się przejmuję tym, co będę robił jutro. A w tej chwili umieram z głodu. ‒ Na to mogę coś zaradzić. Chodźmy do kuchni. Brad patrzył, jak odchodziła od niego i uśmiechnął się. Ginny była miła i sexy, i miała wszystko, czego mężczyzna chciałby od 331

kobiety. Postanowił, że to doskonała okazja, by jej o tym powiedzieć. ‒ Wiesz, była taka chwila, kiedy myślałem, że już po mnie. Zrobiło mi się strasznie smutno, bo to oznaczało, że nie zobaczę cię nigdy więcej, a ja chciałbym często cię widywać. ‒ To chyba nie jest dwuznaczna propozycja, prawda? Brad roześmiał się. ‒ Czy już ci mówiłem, że jesteś zboczona? Ja się staram być romantyczny, a ty robisz nieprzyzwoite żarty. ‒ Przepraszam ‒ powiedziała Ginny, posyłając mu lubieżny uśmiech. ‒ Obiecuję, że nigdy już nie poruszę tematu seksu. ‒ Nie musisz posuwać się aż tak daleko, mam jednak nadzieję, że się nie obrazisz, kiedy powiem, że w tej chwili interesuje mnie wyłącznie jedzenie i sen. ‒ Zaraz dam ci coś do zjedzenia, ale nie położysz się spać, dopóki nie opowiesz mi wszystkiego, co się wydarzyło tej nocy. ♦♦♦

Słońce zaczynało wschodzić, a poziom energii Keitha Evansa zbliżał się do zera. Był zmęczony po locie odrzutowcem FBI z jednego krańca kraju na drugi, a wszystko, czym się karmił, ograniczało się do kilku pączków, marnej kanapki z tuńczykiem i cienkiej kawy. Uparł się, by Maggie poszła do hotelu i odpoczęła, bo bardzo tego potrzebowała. Sam jej zazdrościł. Za porządny posiłek, prysznic i ośmiogodzinny sen oddałby cały swój dobytek. Niestety, praca nie mogła czekać. Z drugiej strony, jeśli wziąć pod uwagę stan rzeczy, było całkiem dobrze. Marsha Erickson zgodziła się współpracować, a rana Dany Cutler okazała się niegroźna. Stracili N.N., ale mieli faceta, który go zabił, co powinno nawet okazać się korzystniejsze. ‒ W jakim stanie jest Aiello? ‒ Evans zapytał agenta pilnującego pokoju zabójcy. 332

‒ Lekarz, z którym rozmawiałem, powiedział, że wkrótce znieczulenie przestanie działać. To było jakieś pół godziny temu. Powiedział też, że facet miał szczęście. Żadna z kul nie uszkodziła ważnych organów. Nam też szczęście dopisało, pomyślał Evans z goryczą. Gdybym był dobrym strzelcem, nie mielibyśmy świadka. Evans otworzył drzwi. Aiello patrzył na niego parą zmętniałych niebieskich oczu, gdy przechodził przez pokój i stanął przy jego łóżku. Agent domyślał się, że to twardy facet. Pozostawało jedynie sprawdzić, jak twardy. ‒ Nazywam się Keith Evans i jestem z biura niezależnego prokuratora. Jak się pan czuje? Mężczyzna nie odpowiedział. ‒ Przynoszę panu dwie wiadomości, Joe, dobrą i złą. ‒ Evans umilkł na chwilę. ‒ Nie ma pan nic przeciwko temu, że będę się do pana zwracał per Joe lub Aiello, prawda? Jestem przekonany, że to fałszywe imię i nazwisko, ale tylko tyle mogę, zanim dostaniemy wynik sprawdzania pańskich odcisków palców. Zatrzymany nadal nie odpowiadał. ‒ W porządku, jak pan chce. Zatem, co woli pan najpierw usłyszeć, dobrą czy złą wiadomość? Evans odczekał moment. ‒ Ponieważ nie podjął pan decyzji, przekażę panu najpierw dobrą wiadomość. Lekarze mówią, że wyjdzie pan z tego. A zła wiadomość jest taka, że zostanie pan postawiony przed sądem federalnym za zamordowanie agenta FBI i przed sądem stanu Oregon za zabicie naszego świadka. To oznacza, że jest pan kandydatem do kary śmierci. Ale mam jeszcze jedną dobrą wiadomość. Teraz jest pan również świadkiem. Jeśli starczy panu rozumu, uniknie pan śmiertelnego zastrzyku. ‒ Wydaje się panu, że jest pan zabawny ‒ zdołał wydukać mężczyzna. Jego słowa brzmiały niewyraźnie, bo środek znieczulający 333

nie przestał jeszcze działać. ‒ Ma pan rację. Czasami bywam jednak mądrzejszy. Powinienem zrezygnować z dowcipkowania i spoważnieć. A więc całkiem poważnie, panie Aiello, z prawdziwą radością patrzyłbym na pańską śmierć za zabicie przyzwoitego młodego człowieka, któremu nie sięga pan do pięt, ale muszę odrzucić prywatne preferencje i skupić się na pracy. Z zawodowego punktu widzenia znacznie bardziej interesują mnie ludzie, którzy pana przysłali, żeby uśmiercił pan naszego świadka niż pozbycie się pana. Proszę mi powiedzieć wszystko, co pan wie, to zawrzemy układ. Jeśli będzie pan milczał, umrze pan. ‒ To się zobaczy ‒ odparł mężczyzna. Jego wyschnięte wargi wykrzywiły się w uśmiechu, który był dla Evansa przesłaniem, że Aiello ma go za niesłychanie naiwnego człowieka. ‒ Wydaje się panu, że przyjaciele pana obronią, ale tak się nie stanie ‒ powiedział Evans. ‒ Perspektywa celi śmierci to silna motywacja do mówienia, zatem stał się pan problemem. Proszę pomyśleć o tym, w jaki sposób pański szef załatwia problemy. Cutler była świadkiem groźnym dla niego. I co zrobił? Przysłał pana i człowieka, którego pan właśnie zamordował, żebyście zabili Cutler. Aiello nerwowo poruszał oczami, co Evans zauważył. ‒ Tak, Joe, pokazaliśmy Danie Cutler pańskie zdjęcie, a ona twierdzi, bez cienia wątpliwości, że jest pan człowiekiem, do którego strzelała w swoim mieszkaniu i jednym z ludzi, którzy zaatakowali ją z motorówki w Wirginii Zachodniej. Od lekarzy wiem, że ma pan świeżą bliznę na udzie, typową dla śladu po kuli. Tak się składa, że ta blizna jest akurat w miejscu, gdzie, jak mówi Cutler, pana postrzeliła. Aiello zachowywał milczenie. ‒ Może pan nic nie mówić, ale proszę jednocześnie się zastanowić. Niech pan pomyśli o tym, co się stało, kiedy pana kumpel został aresztowany. Wysłano pana, żeby go pan zabił, bo pański 334

szef nie może sobie pozwolić na zostawianie świadków przy życiu. Teraz pan jest świadkiem, co oznacza, że stał się pan ogromnym zagrożeniem. Kiedy pański szef się dowie, że pan żyje, przyśle więcej ludzi, żeby pana uciszyć. Musi. Nie może pozwolić panu mówić. Uśmiech pozostawał na ustach zabójcy, ale malał w miarę, jak mężczyzna pojmował znaczenie słów Evansa. ‒ Ma pan tylko dwa wyjścia, zasłonić się prawnikiem albo współpracować. Jeśli wybierze pan drzwi numer jeden, umrze pan. Jeśli nie zostanie pan zabity w czasie oczekiwania na proces, dobiorą się do pana w więzieniu albo na wolności, jeśli zostanie pan uniewinniony. Niech pan z nami współpracuje, a my zatrzymamy ludzi, którzy chcą pańskiej śmierci i będziemy bardzo się starać, by utrzymać pana przy życiu. Co pan na to? ‒ Pierdol się. ‒ Daj spokój, Joe, jestem zbyt zmęczony, żeby się pierdolić w tej chwili. Zamierzam wziąć prysznic, trochę odpocząć, a potem zjeść solidne śniadanie. Wrócę później, żeby znowu z tobą pogadać. Proponuję, żeby zastanowił się pan nad tym, co powiedziałem, kiedy mnie nie będzie.

40.

Tydzień po strzelaninach w Wirginii Zachodniej w domu Marshy Erickson i szpitalu, Dana Cutler i pani Erickson zostały ulokowane w domach-kryjówkach niedaleko Waszyngtonu, a Keith Evans ponownie zanurzył się w wilgotnym, ponad trzydziestostopniowym upale panującym w stolicy. O dziewiątej w piątkowy ranek, wzmocniony śniadaniem, na które złożyły się jajka, bekon, kasza kukurydziana i bułki oraz czarna kawa, Evans usiadł naprzeciwko Charlesa Hawkinsa i jego adwokata Gary'ego Bischoffa w sali konferencyjnej w biurze niezależnego prokuratora. Razem z Evansem znaleźli się tam protokólantka, Maggie Sparks i Gordon Buss, zastępca prokuratora Stanów Zjednoczonych. Bischoff był szczupłym mężczyzną o kręconych, przetykanych siwizną ciemnych włosach. Jako hobby uprawiał maraton, policzki miał zapadnięte i tak głębokie oczodoły, że wyglądem przypominał ofiarę głodu w Afryce. Nosił kosztowny garnitur szyty na miarę, bo tylko taki pasował na jego chudą jak szkielet sylwetkę, a Hawkins był ubrany w lichą marynarkę i niedobrane do niej tanie spodnie. Evans pomyślał, że doradca prezydenta robi wrażenie mniej pewnego siebie niż w trakcie spotkania w sali prasowej jego szefa. ‒ Czy byłby pan uprzejmy wyjaśnić, dlaczego wezwał pan mojego klienta na to spotkanie? ‒ zapytał Bischoff, kiedy zakończono etap wzajemnej prezentacji. 336

‒ Oczywiście ‒ odpowiedział Evans. ‒ Naszym zdaniem pan Hawkins jest odpowiedzialny za kilka morderstw i próbę zabójstwa w Wirginii, Marylandzie, Waszyngtonie, Wirginii Zachodniej i Oregonie. Evans przerwał i dokonał obliczenia na palcach. Kiedy uznał, że rachunek się zgadza, kiwnął głową. ‒ Tak, to są okręgi sądowe, z których może się spodziewać postawienia w stan oskarżenia. Chyba żadnego nie pominąłem. A nawet jeśli, odpowiednie władze upomną się o niego, więc i tak się pan wszystkiego dowie. Do tego trzeba będzie dodać napady i jedno czy dwa włamania i... jestem pewny, że zapomniałem o jeszcze kilku zarzutach. Pan Buss jest prawnikiem specjalizującym się w prawie karnym. On wyszczególni panu wszystkie możliwe zarzuty, które zostaną postawione panu Hawkinsowi, może pan również porozmawiać z odpowiednimi prokuratorami okręgowymi, bo to oni będą przygotowywali akty oskarżenia. Bischoff znał się na prawie karnym jak mało kto, bo praktykował je od trzydziestu lat, dlatego w ogóle się tym nie przejął. Evans rozbawił go, dlatego się roześmiał. ‒ Pan najwyraźniej nie zna rozkładu zajęć pana Hawkinsa. O ile wiem, nie ma czasu na umycie zębów, a co dopiero na uganianie się po całym kraju, żeby zabijać ludzi. ‒ Nie powiedziałem, że sam dokonał tych wszystkich przestępstw. ‒ Evans przeniósł spojrzenie na Hawkinsa. ‒ Miał pomocników. Wysłał na przykład do szpitala w Portlandzie w Oregonie faceta, który podał się za adwokata o nazwisku Joseph Aiello, żeby zabił jednego z jego płatnych morderców. Szczęściem udało nam się złapać Aiello. Zdołał co prawda zabić naszego świadka, ale nie uciekł. Teraz paple jak najęty i ma do powiedzenia wiele ciekawych rzeczy o panu Hawkinsie. ‒ Człowiek mający w perspektywie wyrok śmierci bywa bardzo rozmowny ‒ podsunął Bischoff. 337

‒ Słuszna uwaga, ale jest też coś, co da do myślenia pańskiemu klientowi. Aiello w rzeczywistości nazywa się Oscar Tierney. Odcisków Tierneya nie ma w kartotece. Gdyby nie podał nam prawdziwego nazwiska, sami nie bylibyśmy w stanie tego ustalić, zatem wiedzą już panowie, że z nami rozmawia. Mówi też, że on i facet, którego zabił w szpitalu, wchodzili w skład tajnego zespołu operacyjnego działającego w ramach CIA. Jednym z jego zadań było zabicie Dany Cutler, o której powiedziano mu, że jest szpiegiem opłacanym przez Chińczyków. Utrzymuje, że pański klient przekazał mu, jakoby Cutler miała użyć zdjęć Farringtona i Walsh do szantażowania prezydenta, by podejmował decyzje godzące w interes naszego kraju. Przekażę panu zaznania Tierneya, dowie się pan z nich, że pański klient potrafi dokonywać masowych mordów przy jednoczesnym pomaganiu w rządzeniu państwem. Bischoff uśmiechnął się z pobłażliwością. ‒ Brzmi to jak typowa opowieść, którą zmyślił ktoś przyłapany na gorącym uczynku i niemający nic na swoją obronę. ‒ Tak, to byłoby szyte grubymi nićmi, gdyby nie Dana Cutler, pierwsza osoba, na którą Tierney dostał zlecenie. Powiedziała nam, że Tierney chciał, żeby oddała mu zdjęcia, które zrobiła prezydentowi in flagranti. Działo się to w niecałe trzy godziny po zrobieniu tych zdjęć przez Cutler, około drugiej nad ranem. W tym czasie jedynymi ludźmi, którzy wiedzieli o istnieniu tych fotek byli: Cutler, która je zrobiła, prezydent, agenci Secret Service ochraniający prezydenta i pański klient. Cutler nie wykazuje skłonności samobójczych, dlatego to nie ona wysłała Tierneya do swojego mieszkania. A to z kolei bardzo ogranicza krąg podejrzanych, nie uważa pan? ‒ Mam nadzieję, że nie oczekuje pan, że pan Hawkins przyzna się teraz do popełnienia tych wszystkich niedorzecznych czynów. 338

‒ To zaoszczędziłoby mi mnóstwo czasu i wysiłku. Mogłoby też pomóc panu Hawkinsowi uniknąć kary śmierci, gdyby się przyznał i wyjawił rolę prezydenta Farringtona w popełnianiu tych przestępstw. ‒ Czy dysponuje pan jeszcze jakimiś dowodami, na podstawie których uważa pan mojego klienta za współczesnego Ala Capone? ‒ No pewnie, dam mu oczywiście konspekt dochodzenia w tej sprawie, dzięki któremu będzie mógł podjąć rozsądną decyzję dotyczącą, współpracy z nami. Śledztwo oczywiście trwa nadal, więc wkrótce będziemy mieli więcej dowodów, ale teraz przedstawię trochę z tego, co zebraliśmy do tej pory. ‒ Wszyscy nastawiamy uszu. Mówiąc, Evans zwracał się do Hawkinsa, który słuchał z obojętnym wyrazem twarzy. ‒ Kiedy pan Hawkins odszedł z wojska, prezydent Farrington pracował jako adwokat i uprawiał seks z uczennicą szkoły średniej, niejaką Rhondą Pulaski. Pulaski nie dość, że niepełnoletnia, to była także jego klientką. Gdyby kiedykolwiek wyszło to na światło dzienne, łatwo wyobrazić sobie, co stałoby się z naszym wodzem naczelnym. Czekałyby go więzienie i zakaz wykonywania zawodu adwokata, nie wspominając o bardzo głośnym procesie. Taka perspektywa zamajaczyła na horyzoncie, bo Farrington pieprzył pannę Pulaski na tyłach limuzyny, której szoferem był Tim Houston, człowiek tak oburzony zachowaniem Farringtona, że poszedł z tym na policję. Pan Hawkins z kolei bardzo dużo zawdzięcza prezydentowi i jest wobec niego wyjątkowo lojalny. Naszym zdaniem pozbył się tego problemu, przekupując rodzinę Rhondy Pulaski i zabijając dziewczynę oraz Houstona. ‒ Czy może pan to udowodnić? ‒ zapytał Bischoff. ‒ Pracujemy nad tym. Uśmiech wrócił na twarz adwokata. ‒ Może opowie nam pan coś, co jest pan w stanie udowodnić? 339

Evans zignorował drwinę w jego głosie. ‒ Kiedy Farrington był czynnym prawnikiem, miał sekretarkę Marshę Erickson, matkę dziewczyny o imieniu Laurie. Farrington zatrudniał Marshę w swoim biurze, kiedy został gubernatorem Oregonu. Laurie chodziła wtedy do szkoły średniej i była mniej więcej w wieku Rhondy Pulaski. Farrington zwrócił na nią uwagę, ale w niedobry sposób. Wkrótce zagiął na nią parol. Zaczyna pan dostrzegać w tym schemat, Gary? ‒ Proszę mówić dalej ‒ odpowiedział Bischoff beznamiętnie. ‒ Z przyjemnością. W końcu Farrington przespał się z Laurie. To wtedy stała się zagrożeniem dla jego politycznej przyszłości. Tego wieczoru, kiedy gubernator brał udział w przyjęciu ze sponsorami w Salem, Laurie była zatrudniona jako opiekunka do dziecka gubernatora. Pański klient wrócił do posiadłości Farringtona pod pretekstem zabrania jakichś notatek potrzebnych do przemówienia gubernatora i zamordował dziewczynę. W tym okresie seryjny morderca o nazwisku Clarence Little zabijał kobiety na terenie Salem. Pański klient miał dostęp do raportów policji, opisujących szczegółowo sposób działania Little'a i zadbał o to, żeby to morderstwo wyglądało na jego robotę. Little został skazany za zabicie Laurie i dostał wyrok śmierci. W tej chwili mamy analizy biegłych i inne dowody mocno przemawiające za tym, że to nie on zabił Laurie Erickson. Pan Hawkins zeznał na procesie Little'a, że jest ostatnią osobą, która widziała ją żywą. Po tym, jak pan Hawkins opuścił posiadłość, nikogo więcej tam nie zauważono. ‒ Czy ten człowiek, Little, nadal przebywa w celi śmierci z powodu sprawy Erickson? ‒ zapytał Bischoff. ‒ W rzeczy samej. ‒ Zatem nie macie dowodu, że mój klient zamordował Pulaski, a ława przysięgłych uznała Little'a winnym zabójstwa Erickson ‒ podsumował adwokat. ‒ Tak. 340

‒ Wie pan, to materiał na wspaniały scenariusz ‒ powiedzmy Mission Impossible dwanaście ‒ ale bardziej interesuje mnie istnienie dowodów, które można byłoby przedstawić w sądzie. ‒ W porządku, opowiem teraz o sprawie, którą z pewnością pan zna. To z powodu takich przypadków utworzono stanowisko niezależnego prokuratora. Charlotte Walsh była studentką American University, bardzo atrakcyjną dziewczyną w wieku zbliżonym do Laurie Erickson i Rhondy Pulaski, kiedy Farrington się z nimi zadawał. Walsh jako główny kierunek studiów wybrała nauki polityczne i zaczęła pracę w sztabie wyborczym Farringtona. Naszym zdaniem Farrington kazał pańskiemu klientowi przywieźć ją do Chicago, by tam przekonać ją do roli szpiega w sztabie wyborczym Maureen Gaylord. Uważamy, że prezydent uprawiał z nią seks w Chicago. Na pewno wiemy, że po powrocie do Waszyngtonu dziewczyna odeszła ze sztabu wyborczego Farringtona i natychmiast zgłosiła się jako wolontariuszka do kampanii Maureen Gaylord. Tej nocy, kiedy została zamordowana, Walsh ukradła dokumenty ze sztabu wyborczego senator Gaylord i umówiła się na ich przekazanie prezydentowi na farmie w Wirginii. Walsh polecono, żeby zostawiła samochód na parkingu przy pasażu handlowym Dulles Towne Center. Zabrał ją stamtąd agent Secret Service, który zawiózł ją na farmę. Farrington z kolei miał uczestniczyć w przyjęciu ze sponsorami w hotelu Theodore Roosevelt, ale namówił żonę, by go zastąpiła. Tuż przed opuszczeniem Białego Domu pierwsza dama powiedziała mu, że jest w ciąży. Farrington kazał wtedy panu Hawkinsowi iść na przyjęcie z panią prezydentowa. Evans popatrzył w oczy Hawkinsowi, który nawet nie mrugnąwszy, wytrzymał jego spojrzenie. ‒ Zna pan Dale'a Perry'ego, panie Hawkins, prawda? Bischoff uniósł dłoń i zwrócił się do swojego klienta: ‒ Nie odpowiadaj, Chuck. 341

‒ Panie Evans, nalegam, by zaprzestał pan zadawania mojemu klientowi, panu Charlesowi Hawkinsowi, jakichkolwiek pytań ‒ oświadczył adwokat, upewniając się, że protokólantka zapisała jego słowa. ‒ Jeśli chce pan, żeby odpowiedział na jakieś pytanie, proszę skierować je najpierw do mnie, a ja wtedy doradzę mu, czy powinien na nie odpowiadać, czy nie. ‒ Mnie wszystko jedno ‒ odrzekł Evans. ‒ Bo i tak to, co pański klient powie o swojej znajomości z Perrym, nie ma znaczenia. Byli na tym samym roku na uniwersytecie stanowym w Oregonie. Mamy kilku świadków, którzy potwierdzą, że Dale Perry, Christopher Farrington i pański klient przyjaźnili się. Po studiach pan Hawkins wstąpił do wojska, a Farrington zaczął studia magisterskie na wydziale prawa w Oregonie. Pan Perry zaś zapisał się na wydział prawa na uniwersytecie w Chicago. Po studiach rozpoczął pracę w kancelarii Kendalla, Barretta. Nieznany nam klient zlecił Dale'owi Perry'emu wynajęcie kogoś do śledzenia Charlotte Walsh. Korzystając z pośrednictwa adwokata, ów klient mógł skorzystać z dobrodziejstwa tajemnicy obowiązującej prawnika, by zapobiec ujawnieniu swojej tożsamości. Perry wynajął Danę Cutler, która jest prywatnym detektywem, żeby śledziła Walsh, ale nie powiedział jej, dla kogo pracuje. Klient zażądał zdjęć wszystkich osób, z którymi Walsh się spotykała i chciał, żeby Cutler informowała go na bieżąco o tym, co Walsh robi lub gdzie poszła. Żeby umożliwić składanie tych raportów, Perry kupił dwa telefony komórkowe. Jeden dał klientowi, drugi Cutler. Cutler polecono, by zostawiała wiadomości na poczcie głosowej, jeśli będzie miała coś do przekazania. W nocy, kiedy Walsh została zamordowana, Cutler pojechała za nią na parking przy Dulles Towne Center i nagrała wiadomość dla klienta, podając mu dokładnie miejsce, gdzie stał samochód dziewczyny. Oznacza to, że klient Perry'ego należał do wąskiego grona osób, które wiedziały, gdzie znajdowało się jej auto. Cutler pojechała 342

za agentem Secret Service i Walsh na farmę, gdzie dziewczyna spotkała się z prezydentem. Cutler powiadomiła klienta, kiedy Walsh odjechała z farmy, żeby wrócić na parking przed pasażem handlowym, ale w tym czasie jeden z agentów zauważył Cutler, dlatego nie mogła jechać za Walsh. Dana Cutler nadal ma telefon, który dostała od Perry'ego. Dała nam numer, pod którym zostawiała wiadomości na poczcie głosowej klienta, podała nam również datę i godzinę przekazania klientowi wiadomości o lokalizacji samochodu Walsh. Dysponując numerem telefonu klienta, mogliśmy ustalić operatora ,sieci komórkowej. Operator archiwizował wiadomości głosowe Cutler na zapasowym komputerze i przekazał je nam razem z informacją, kiedy je odsłuchiwano. Kiedy ktoś chce odsłuchać nagrania zostawione na poczcie głosowej, łączy się za pomocą własnej komórki z numerem poczty głosowej operatora. System prosi wtedy dzwoniącego o hasło dostępu. Po wciśnięciu kombinacji klawiszy wiadomości zostają udostępnione. Operator sieci komórkowej mógł podać nam hasło tajemniczego klienta, ale nie miał zarejestrowanych połączeń z pocztą głosową klienta od momentu zostawienia przez Cutler wiadomości z informacją, gdzie stoi auto Walsh, do czasu, kiedy dziewczyna została zamordowana. Nie ma takiego wykazu, bo tamtej nocy sygnał był bardzo słaby. Słaby sygnał to codzienność. W tym przypadku klient nie mógł użyć komórki, żeby odsłuchać wiadomość i został niejako zmuszony do skorzystania z telefonu stacjonarnego. Kiedy zaczęliśmy podejrzewać, że tajemniczym klientem może być pan Hawkins, spróbowaliśmy ustalić, gdzie był w chwili, gdy pani Cutler zostawiła wiadomość o lokalizacji samochodu Walsh. Dowiedzieliśmy się, że był w hotelu Theodore Roosevelt. Jeden z agentów Secret Service zapamiętał, że pan Hawkins odebrał telefon komórkowy około godziny dwudziestej pierwszej czterdzieści. Agent pamiętał również, że pan Hawkins narzekał na kłopot z sygnałem i wyszedł, licząc na to, że w innym miejscu odbiór będzie lepszy. Pracownicy hotelu potwierdzili, 343

że pan Hawkins zarezerwował apartament dla doktor Farrington, na wypadek gdyby pierwsza dama chciała odpocząć. Zarezerwował również przyległy pokój ze względów bezpieczeństwa. Kilku agentów Secret Service pamięta, że pan Hawkins wychodził z jednego z zarezerwowanych pokoi niedługo po narzekaniu na słaby sygnał w telefonie. Poprosiliśmy firmę telefoniczną o wykaz wszystkich połączeń z pocztą głosową sieci komórkowej przez telefon stacjonarny w Waszyngtonie z d czasu, o który nam chodziło. Zebrało się ich tysiące, bo wszyscy klienci operatora sieci komórkowej dzwonili, żeby sprawdzić pocztę głosową, ale tylko kilka połączeń odbyło się z hotelu Theodore Roosevelt. Poprosiliśmy o rejestr hotelowy, żeby sprawdzić, z których pokoi się łączono. Jednym z nich okazał się pokój przylegający do apartamentu doktor Farrington. Evans przerwał. Bischoff odczekał do chwili, gdy stało się jasne, że agent skończył prezentowanie tylu faktów ze sprawy, ile chciał ujawnić. ‒ To wszystko? ‒ Wydaje mi się, że jak na dziś, dałem panu Hawkinsowi wystarczająco dużo do przemyślenia. ‒ Zamierza pan oskarżyć Chucka na podstawie słów mężczyzny skazanego na karę śmierci i telefonowania z komórki? ‒ Mamy również inne dowody, o których w tej chwili nie mogę mówić. Adwokat wstał. ‒ Wszystko to jest bardzo zabawne, ale pan Hawkins i ja jesteśmy zajętymi ludźmi. ‒ Rozumiem, niemniej powinni panowie zdawać sobie sprawę z sytuacji. Naprawdę chcę dostać pana Hawkinsa. Jedyny powód, dla którego jestem skłonny iść z nim na układ to ten, że prezydent może być zamieszany w tę sprawę. Jeśli to prawda, sposobem na uratowanie życia przez pańskiego klienta będzie współpraca z nami, a ja nie zamierzam czekać zbyt długo na pański telefon. 344

‒ Poinformuję pana o stanowisku mojego klienta, gdy tylko to z nim omówię ‒ powiedział Bischoff, wyprowadzając Hawkinsa z sali konferencyjnej. ‒ I co myślicie? ‒ Evans zapytał Maggie Sparks i Gordona Bussa, gdy drzwi się zamknęły. ‒ Nie czekałbym przy telefonie ‒ odpowiedział zastępca prokuratora. ‒ Ma pan takie szanse na zawarcie układu z Hawkinsem, jak ja na układ z Osamą bin Ladenem. ‒ Też tak uważasz, Maggie? ‒ spytał Evans. ‒ Kiedy następnym razem trafi ci się sposobność porozmawiania z Hawkinsem, on będzie siedział na ławie świadków w sądzie federalnym. Evans westchnął. ‒ Prawdopodobnie nie mylisz się. Wiedziałem, że szanse mieliśmy tym razem niewielkie, ale musiałem spróbować. ♦♦♦

Roya Kineera nie było, więc Keith Evans nie mógł od razu opowiedzieć mu o przebiegu spotkania z Hawkinsem i Bischoffem. W związku z tym wrócił do swojego pokoju i przeczytał raport, który dostał tego ranka z Oregonu. Z palców z kolekcji Clarence'a Little'a pobrano odciski. Nie znaleziono tam palca Laurie Erickson, ale był palec Peggy Farmer. Raport kończył się wnioskiem, że należało przyjąć za wysoce nieprawdopodobne, by Little'owi udało się zabić Farmer i jej chłopaka w środkowym Oregonie i wrócić na czas do Salem, żeby zamordować Laurie Erickson. Evans poweselał trochę, bo przesłuchanie Hawkinsa uważał za totalną klapę. Tuż przed południem sekretarka Kineera powiadomiła Evansa, że sędzia właśnie wrócił i chce, żeby agent zapoznał go z przebiegiem spotkania. Evans spędził z szefem godzinę, zanim sędzia wyszedł na lunch, który miał zjeść z kilkoma członkami Komisji Sądowniczej Izby Reprezentantów. Evans poprosił swoją sekretarkę, żeby kupiła mu kanapkę. Jadł 345

przy biurku i był w połowie, kiedy telefonistka połączyła się z nim i powiedziała, że dzwoni do niego Gary Bischoff. Evans był zaskoczony. ‒ O co chodzi, Gary? ‒ Jesteś bardzo zajęty? ‒ zapytał Bischoff. Evansowi wydało się, że adwokat jest zdenerwowany. ‒ Nie, dlaczego? ‒ Musimy pogadać. Możesz przyjść do mojego biura? ‒ Kiedy? ‒ Zaraz. Hawkins chce iść na układ. Evansa zatkało. ‒ Dobrze ‒ odpowiedział, starając się, by w jego głosie zabrzmiała nonszalancja. ‒ Ale przyjdź sam. To sprawa między nami trzema. ‒ Już idę. Bischoff rozłączył się bez słowa pożegnania. Evans zapatrzył się w okno, ale niczego nie widział. Musiał uwierzyć, że Hawkins zamyśla przyznanie się do winy wbrew radom adwokata. Nie potrafił przypomnieć sobie, co takiego powiedział, że na tyle przestraszył człowieka równie wpływowego jak prezydencki doradca, żeby chciał negocjować układ.

41.

Kancelaria prawnicza Gary'ego Bischoffa zajmowała część parteru eleganckiej kamienicy z czerwonej cegły przy cichej, obsadzonej drzewami ulicy w Georgetown. Okazały budynek zbudował zamożny kupiec w 1826 roku, ale Keith Evans był zbyt pochłonięty myślami, by zwrócić uwagę na stare olejne obrazy i stylowe meble zapełniające biuro Bischoffa. Sekretarka prawnika zaprowadziła agenta na tyły kancelarii do pokoju, którego witrażowe okna wychodziły na pięknie utrzymany ogród, gdzie bardzo atrakcyjna kobieta opalała się w żółtym bikini. Evans przypomniał sobie przeczytany kilka lat wcześniej artykuł o głośnym, bezpardonowym rozwodzie Bischoffa z pierwszą żoną. Kobieta w ogrodzie była najwyraźniej nową żoną adwokata, swoistym trofeum, co z kolei tłumaczyłoby też rygorystyczne uprawianie sportu przez Bischoffa. Musiała być co najmniej piętnaście lat młodsza od męża, który w oczach agenta jakby postarzał się od porannego spotkania. ‒ Chcę, żebyś zrozumiał, że odradzałem panu Hawkinsowi obieranie takiego kursu ‒ powiedział Bischoff, z wysiłkiem zachowując ton chłodnego profesjonalisty ‒ ale to on jest klientem i do niego należy podjęcie ostatecznej decyzji o tym, co zrobi. ‒ W porządku, Gary, rozumiem. Evans spojrzał na Hawkinsa, siedzącego na krześle z wysokim 347

oparciem, z nogą założoną na nogę, zachowującego, w odróżnieniu od zdenerwowanego adwokata, zupełny spokój. ‒ Czy mogę rozmawiać bezpośrednio z panem Hawkinsem? Bischoff machnął ręką w stronę Evansa, dając mu znać, że nie chce mieć nic wspólnego z tym, co będzie się działo. ‒ Czy mogę nagrać naszą rozmowę, panie Hawkins? ‒ zapytał Evans, wyjmując dyktafon z kieszeni marynarki. Hawkins skinął głową. Agent wypowiedział głośno datę i godzinę, określił miejsce, gdzie odbywało się przesłuchanie i wymienił nazwiska wszystkich obecnych osób. A potem wyrecytował Hawkinsowi jego prawa. ‒ Po co się tu spotkaliśmy, panie Hawkins? ‒ spytał Evans, gdy tylko Hawkins potwierdził, że rozumie swoje prawa. ‒ Chcę się przyznać do popełnienia zarzucanych mi czynów. ‒ Wszystkich? ‒ Evans nie potrafił ukryć zaskoczenia. ‒ Zanim odpowiem na to pytanie, będę musiał zobaczyć akt oskarżenia. Ale jestem gotów ponieść odpowiedzialność za przestępstwa, które popełniłem. ‒ Rozumie pan, że wyrok za niektóre z nich może okazać się karą śmierci? ‒ Tak. ‒ To spotkanie nie leży w pana interesie i Gary o tym pana poinformował. Czy to prawda? ‒ Powiedział mi, że nie zebrał pan wiele dowodów w mojej sprawie. Jego zdaniem uzyskanie wyroku skazującego przez prokuratora byłoby bardzo trudne. ‒ Dlaczego zatem chce pan zeznawać? ‒ Jestem katolikiem. Mam sumienie. Zrobiłem straszne rzeczy i chcę za nie odpokutować. Evans nie kupił bajeczki o religii, ale nie zamierzał powstrzymywać Hawkinsa od mówienia. 348

‒ Nie chciałbym wkładać panu słów w usta, dlatego może powie mi pan, jakich przestępstw się pan dopuścił? ‒ Chuck, nie rób tego ‒ wtrącił się Bischoff błagalnym tonem. ‒ Pozwól mi przynajmniej wynegocjować jakieś ustępstwa ze strony rządu. ‒ Doceniam twoją troskę, Gary, ale wiem, co robię. Jeśli władze będą chciały okazać mi łaskę, to tak się stanie. Teraz wszystko pozostaje w rękach Boga, a ja jestem gotów przyjąć to, co dla mnie przeznaczył. Evans miał wrażenie, że przed jego zjawieniem się, adwokat i doradca prezydenta omawiali stanowisko Hawkinsa wielokrotnie i za każdym razem Bischoff ponosił porażkę. ‒ Nie mylił się pan ‒ Hawkins zwrócił się do Evansa. ‒ Zabiłem Rhondę Pulaski, Tima Houstona... ‒ To szofer, który widział Farringtona uprawiającego seks z Pulaski? Hawkins stężał. Kiedy się odezwał, mówił tonem równie lodowatym jak wyraz jego oczu. ‒ Wyjaśnijmy sobie jedno. Jestem winny wielu rzeczy, ale nie zalicza się do nich nielojalność wobec Christophera Farringtona. On nie ponosi odpowiedzialności za moje czyny i nie będę o nim rozmawiał. Jeśli będzie się pan upierał przy zadawaniu pytań o prezydenta Stanów Zjednoczonych, zakończę to spotkanie. ‒ W porządku, przystaję na to. Proszę mówić dalej. ‒ Zabiłem pana Houstona. Zamordowałem też Laurie Erickson i Charlotte Walsh. ‒ Dlaczego zabił pan Erickson? ‒ Chciała fałszywie oskarżyć prezydenta. Żądała pieniędzy. A choć oskarżenia były fałszywe, mogły zrujnować jego karierę. ‒ Jak pan zabił Erickson? ‒ W moim biurze w rezydencji Chrisa zostawiłem dokumenty 349

do jego przemówienia, co dało mi pretekst do powrotu. Była bardzo drobna. Ogłuszyłem ją, zawinąłem w pościel i wrzuciłem do zsypu na brudną bieliznę. W piwnicy związałem ją i zakneblowałem, a potem ukradkiem wyniosłem, włożyłem do bagażnika samochodu i wróciłem na przyjęcie. Wcześniej czytałem raporty policyjne o zbrodniach Clarence'a Little'a. Tamtej nocy powtórzyłem jego metodę działania. ‒ Czy Laurie Erickson żyła jeszcze w trakcie przyjęcia? Hawkins skinął głową, a obraz przerażonej dziewczyny, związanej i zakneblowanej, duszącej się w ciemności bardzo utrudniał Evansowi zachowanie zimnej krwi. ‒ A co z Charlotte Walsh? ‒ Cutler nagrała mi na poczcie głosowej informację, gdzie dziewczyna zaparkowała. Unieruchomiłem jej samochód i czekałem, aż wróciła na parking. Potem ją ogłuszyłem, związałem i zakneblowałem, włożyłem do bagażnika i pojechałem na farmę na spotkanie z prezydentem. ‒ Czy Walsh była w pańskim bagażniku, kiedy przebywał pan na farmie? Hawkins kiwnął głową. ‒ Żyła? Hawkins ponownie potwierdził. ‒ Zabiłem ją chwilę potem, jak wyrwałem się z farmy, powtórzyłem metodę działania Rozpruwacza. I zostawiłem ją w kontenerze na śmieci. ‒ Czy kazał pan Dale'owi Perry'emu wynająć Cutler? ‒ Nie ufałem Walsh. Wiedziałem też, co się działo z Pulaski i Erickson. Te dziewczyny zagrażały karierze prezydenta. To wielki człowiek. Ojczyzna go potrzebuje. Nie mogłem pozwolić, żeby te kurewki go zrujnowały. Po raz pierwszy głos Hawkinsa drżał z emocji. Evans jasno widział udział Farringtona w tym wszystkim i mógłby o to zapytać, 350

ale zorientował się, jak głębokie przywiązanie Hawkins żywił wobec prezydenta. ‒ Skoro i tak pan wiedział, że Walsh jest zagrożeniem, po co kazał ją pan śledzić? ‒ To nie powinno pana interesować. Evans wiedział już, że będą pewne problemy z zeznaniem Hawkinsa, ale doszedł do wniosku, że w tej chwili nie będzie naciskał. Pozwoli mu swobodnie mówić, wsadzi go potem za kratki i wtedy przyciśnie ponownie, gdy zasmakuje już uroków więzienia. ‒ Czy Dale Perry popełnił samobójstwo, czy pan go zabił i czy kazał pan Oscarowi Tierneyowi lub komuś innemu zająć się Cutler? ‒ Nie chcę rozmawiać o śmierci Dale'a Perry'ego. ‒ Mamy zamiar iść na układ z Tierneyem, więc mu pan nie zaszkodzi. ‒ Może nie wyraziłem się jasno, agencie Evans. Powiem panu, czego się dopuściłem, ale nie będę mówił o przestępstwach, które mógł popełnić ktoś inny. Jestem gotów umrzeć za to, co zrobiłem, ale nie pociągnę nikogo za sobą. I niech pan nie marnuje czasu na przekonywanie mnie, żebym zmienił zdanie w tej sprawie. Zostanę stracony, więc nie ma takiej groźby, którą mógłby mnie pan do tego skłonić. Evansowi nie przychodziło do głowy nic, czego mógłby użyć jako argumentu do zmiany nastawienia doradcy prezydenta. ‒ Panie Hawkins, na podstawie tego, co pan zeznał, zatrzymuję pana w areszcie za uprowadzenie Charlotte Walsh i przewiezienie jej do innego stanu. Później zajmiemy się uporządkowaniem innych zarzutów i ustaleniem sądów właściwych do rozpatrywania pańskiego przypadku. Czy może pan wstać z rękami za sobą? Hawkins zastosował się do polecenia. Evans wyciągnął kajdanki. ‒ Maggie ‒ powiedział Evans do mikrofonu telefonu komórkowego. ‒ Jestem w kancelarii Gary'ego Bischoffa. Chcę, żebyście z Gordonem tu przyjechali. Charles Hawkins przyznał się do kilku zabójstw. 351

Evans milczał, podczas gdy Sparks coś mu mówiła. ‒ Zajmę się tym później. Musimy umieścić Hawkinsa w areszcie, a ja powinienem poinformować o wszystkim sędziego Kineera. Możesz ściągnąć go do biura na spotkanie ze mną? Evans rozłączył się i, ponownie skupił uwagę na doradcy prezydenta. ‒ Doceniam pańską szczerość, panie Hawkins, ale uważam, że pana lojalność wobec prezydenta jest źle ulokowana. Nie powinien pan być lojalny wobec człowieka, ale wobec urzędu i ojczyzny, której Christopher Farrington przysięgał służyć. Jeśli prezydent był z panem w zmowie przy dokonywaniu przestępstw, do których popełnienia pan się przyznał, złamał tym samym złożoną przysięgę i zdradził naród amerykański. ♦♦♦

Sędzia Kineer wyszedł w połowie lunchu z kolegami z Kongresu i powiadomił Maggie Sparks, że gdy wróci do biura, odbędzie się narada wojenna. Kiedy Keith Evans, Gordon Buss i Maggie Sparks przyjechali po odstawieniu Hawkinsa do więzienia, zastali pokój konferencyjny wypełniony prawnikami i śledczymi oczekującymi na relację z tego, co się wydarzyło. ‒ A teraz wyjaśnij w paru słowach, o co w tym wszystkim chodzi. ‒ To chyba jasne, prawda? Hawkins przebija się szpadą, żeby chronić swojego prezydenta. ‒ Skazanie Hawkinsa będzie połowicznym zwycięstwem, jeśli Farrington jest zamieszany w te zbrodnie i wykręci się sianem. Czy możemy coś zrobić, żeby temu zapobiec? ‒ zapytał Kineer. ‒ Hawkins jest kluczową postacią ‒ odpowiedział Evans. ‒ Jeśli on nie będzie mówił, żadne inne nazwisko człowieka, który byłby w stanie przyszpilić Farringtona, nie przychodzi mi do głowy, a mogą mi państwo wierzyć, że zastanawiam się nad tym od chwili, gdy Hawkins odmówił rozmowy o Farringtonie. 352

Kineer rozejrzał się po sali konferencyjnej. ‒ Panie i panowie, proszę byście poświęcili temu zadaniu całą uwagę, bo trzeba ustalić, w jaki sposób, jeśli w ogóle, prezydent Farrington jest powiązany z tymi morderstwami. Jeśli jest niewinny, niech tak będzie. Jeśli jest winny, musimy to udowodnić. Musimy zdecydować, czy potrafimy tego dokonać bez współpracy Hawkinsa. Czy ktoś ma jakiś genialny pomysł? Po trzech kwadransach bezproduktywnej dyskusji Kineer poprosił wszystkich poza Evansem o wyjście z sali. ‒ Zauważyłem, że niewiele wniosłeś do naszej debaty ‒ powiedział sędzia. ‒ Nie wymyśliłem nic godnego uwagi. ‒ Czy Farrington jest winny, Keith? Podekscytowanie, które towarzyszyło mu w czasie przesłuchiwania Hawkinsa minęło, teraz agent wyglądał na przygnębionego. ‒ Intuicja podpowiada mi, że tak, ale wątpię, czy uda się nam go ruszyć, jeśli Hawkins będzie milczał. ‒ Można go zmusić do mówienia? ‒ To będzie trudne. Hawkins jest fanatycznie lojalny. Jeśli można tak powiedzieć, ubóstwia Farringtona jeszcze od czasów uniwersyteckich i wierzy, że zawdzięcza mu życie. Nie ma rodziny, jedynie kilkoro znajomych, ale poza Farringtonami nikt się z nim nie przyjaźni. Całe jego życie od dawna kręci się wokół prezydenta. Moim zdaniem będzie się upierał, że sam stał za tymi zbrodniami. I wszyscy mu uwierzą, bo sprawia wrażenie obłąkanego mordercy, który wmawiał sobie, że te zabójstwa były konieczne. Załóżmy jednak, że zmieni zeznania i pogrąży Farringtona. Prawnicy prezydenta ukrzyżują Hawkinsa, odczytując mu oświadczenia, w których oczyszcza Farringtona z wszelkich zarzutów. Myślę, że ma nas w szachu, sędzio.

CZĘŚĆ SIÓDMA

KRÓLOWA KIER Waszyngton

42.

Brad wrócił do mieszkania tuż przed piętnastą, po wielu godzinach spędzonych w jednej z kancelarii prawniczych, gdzie ubiegał się o pracę i przeprowadzano z nim rozmowę kwalifikacyjną. Pod sprawdzeniu poczty głosowej i e-maila, przebrał się w strój do biegania. Teraz, gdy miał mnóstwo wolnego czasu, mógł nareszcie dotrzymać przyrzeczeń, że będzie ćwiczył. Tuż po strzelaninie, za każdym razem, gdy wychodził z domu, musiał stawić czoło rozhisteryzowanym dziennikarzom, którzy chcieli się dowiedzieć, co wydarzyło się w domu Marshy Erickson. Furgonetki stacji telewizyjnych zapełniały pobliski parking, a reporterzy blokowali mu linie telefoniczne całymi godzinami. Brad gotowy był powiedzieć wszystkim, co wie o sprawie Clarence'a Little'a, ale Keith Evans wyjaśnił mu, że gdyby rozmawiał z mediami, ucierpiałoby na tym śledztwo prowadzone przez niezależnego prokuratora, dlatego nie pozostawało mu nic innego, jak tylko powtarzanie formułki „bez komentarza”. Wkrótce po telefonie od ostatniego dziennikarza z pytaniem o strzelaninę, zadzwonił do niego reporter z „Portland Clarion”, niezależnej gazety, i poprosił o skomentowanie ekspertyzy Paula Baylora, zgodnie z którą mały palec Peggy Farmer znajdował się w 357

kolekcji Little'a, ale nie było tam palca Laurie Erickson. Brad znał wyniki tej ekspertyzy, bo Ginny, używając kobiecego uroku, wypytała o nią stażystę, któremu Tuchman zleciła zajęcie się apelacją Little'a, nie miał pojęcia jednak, skąd dziennikarz dowiedział się o kolekcji palców. Kiedy odparł, że wie o niej z poufnego źródła, Brad natychmiast zaczął podejrzewać Ginny o puszczenie farby. Jego podejrzenia jeszcze się nasiliły po tym, jak reporter zdradził mu, że anonimowy informator wspomniał też, iż z powodu bliskich powiązań Tuchman z prezydentem Brad został wyrzucony z kancelarii za zbyt gorliwe zajmowanie się sprawą Little'a. Kilka dni później pełen zjadliwości artykuł na pierwszej stronie „Clariona” odsądził Tuchman od czci i wiary za wyrzucenie stażysty, który zrobił znacznie więcej, niż do niego należało, próbując udowodnić, że jego klient został niesłusznie skazany za morderstwo. W materiale wskazywano, że Brad przedłożył zasady ponad zdanie opinii publicznej, ryzykując życie, by sprawiedliwości stało się zadość, choć jego klient to potwór. Po biegu Brad wziął prysznic. Zadzwonił potem do Ginny, żeby umówić się na wieczór. ‒ Reed, Briggs, Stephens, Stottlemeyer i Compton. ‒ Z Ginny Striker, poproszę. ‒ Czy mogę wiedzieć, kto dzwoni? ‒ Jeremy Reid z Penzler Electronics. ‒ Chwileczkę. Brad czekał, aż Ginny odbierze. ‒ Cześć ‒ przywitał się. ‒ Bogu dzięki, że jesteś na tyle sprytny, żeby nie przedstawiać się swoim nazwiskiem. Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo stałeś się niepopularny w kancelarii, od kiedy ukazał się ten artykuł w „Clarionie”. ‒ Tuchman zasłużyła sobie na to wszystko. 358

‒ W pełni się z tobą zgadzam, ale gdyby ktoś się dowiedział, że umawiamy się na randki, kosztowałoby mnie to utratę pracy. ‒ To my chodzimy na randki? Myślałem, że to handel wymienny, jedzenie za seks. ‒ Prosię. A jak ci poszła rozmowa kwalifikacyjna? ‒ Dobrze. Opowiem ci o niej wieczorem. Wolisz iść do kina prosto z pracy, czy znajdziesz dość czasu, żeby wrócić do domu, przebrać się i przyjechać do śródmieścia? ‒ Nie jestem pewna, czy starczy mi czasu na kino i obiad. Zadzwonię do ciebie, kiedy uporam się z robotą. Będziesz w domu? ‒ Jestem w domu. I zostanę tu na resztę popołudnia. ‒ Dobra. Teraz muszę się zabrać do papierów na biurku. Do zobaczenia. Brad miał niewielkie wyrzuty sumienia, że Ginny musi pracować, podczas gdy on wypełnia dni tym, co mu się podoba. Poza bieganiem, chodził na piesze wycieczki w góry i na wybrzeże, czasami zaglądał do kina. Przyjemnie spędzał popołudnia na czytaniu książek przy biurku i popijaniu zimnych napojów. Próżniacze życie na pewno było lepsze od tyrania w kancelarii Reeda, Briggsa, ale wiedział też, że te dni są policzone. Musiał szybko znaleźć pracę, jeśli chciał mieć na jedzenie i dach nad głową. Ginny spotykała się z nim w weekendy, jeśli praca jej na to pozwalała. Kiedy nie była zbyt zmęczona, wtedy zostawał u niej na noc. Brad całkiem dobrze gotował. Przy dwóch okazjach spędził całe popołudnie na przygotowaniu wymyślnego menu na ich wieczorny posiłek. Ginny odpłacała mu seksem, najlepszym, jakiego kiedykolwiek doświadczył i plotkami z kancelarii. Poza wędrówkami, gotowaniem albo szukaniem pracy, Brad starał się też być na bieżąco z postępami śledztwa prowadzonego przez niezależnego prokuratora. Chłonął każdy strzęp informacji na jego 359

temat z „Exposed”, „New York Timesa” i innych mediów. Był w tej sprawie lepiej zorientowany od większości ludzi. Jeszcze kiedy jechali do domu Marshy Erickson, Dana Cutler opowiedziała mu, co się działo od chwili, gdy Dale Perry wynajął ją do śledzenia Charlotte Walsh. Sporo z tego znalazło się w „Exposed”, ale dowiedział się też o strzelaninie w motelu, do której doszło już po przekazaniu przez Cutler materiałów Patrickowi Gormanowi. Keith Evans kontaktował się z Bradem od czasu do czasu, bo był przecież świadkiem w sprawie. Kiedy rozmawiali, Brad starał się wyciągnąć od agenta jakieś wiadomości, ale Evans z niczym się nie zdradzał, więc młody prawnik wiedział niewiele więcej od dziennikarzy. Żeby zabić czas w oczekiwaniu na telefon od Ginny, Brad przeczytał o nowych dowodach przeciwko Charlesowi Hawkinsowi, do których dotarł reporter „New York Timesa”. Jeden z fotografów zrobił zdjęcie w sali konferencyjnej hotelu Theodore Roosevelt. Na zdjęciu widać było Hawkinsa stojącego na stronie i rozmawiającego przez telefon komórkowy, podczas gdy pierwsza dama kończyła pozowanie z ostatnim darczyńcą przy zegarze prezydenta Roosevelta. Zegar pokazywał godzinę dwudziestą pierwszą trzydzieści siedem, czyli czas, kiedy Dana Cutler dzwoniła akurat do tajemniczego klienta z wiadomością, że Charlotte Walsh wraca z farmy na parking przy Dulles Towne Center. Coś w tym zdjęciu niepokoiło Brada, ale nie potrafił tego określić. Poszedł do kuchni, nalał kawy do kubka i wyszedł z nią na taras. Patrząc na ruch na rzece, popijał kawę i zastanawiał się nad tym, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Nadal tego nie rozgryzł, gdy zadzwoniła Ginny. ♦♦♦

360

Brad zgubił się na bagnie, przedzierał się przez błoto lepiące mu się do butów i winorośle tak gęste, że ledwie widział cokolwiek przed sobą. Upał był nie do zniesienia ‒ niczym otulająca go ciężka kołdra, przez którą ledwie mógł się ruszać albo oddychać. Gdzieś z bagien dochodziło go błagalne wołanie o pomoc dwóch kobiet, a on wpadał w rozpacz, że nie ma dość czasu na uratowanie ich obu. Chciał się poddać, ale nie mógł. W tym śnie Ginny stała obok niego. Zamiast jednak dodać mu otuchy, zimno poinformowała go, że: „Tego się nie da zrobić. Nie ma wystarczająco dużo czasu, żeby dotrzeć do jednego miejsca, a potem do drugiego”. Brad zerwał się, serce waliło mu jak młot. Już wiedział, co gnębiło go poprzedniego dnia. Kiedy rozmawiał z Ginny po powrocie z biegania, zapytał ją, czy będzie miała dość czasu na jazdę do domu i zmianę ubrania, zanim spotkają się w śródmieściu, czy też pójdą do kina od razu po jej wyjściu z pracy. Ginny odpowiedziała, że może nie znaleźć czasu na wypad do kina i obiad. Brad znalazł po omacku włącznik na szafce nocnej i zapalił światło. Był mokry od potu, ciężko dyszał. Zsunął nogi z łóżka i usiłował się uspokoić. Musiał też zapamiętać ten sen. Panikował w nim, bo nie mógł znaleźć się w dwóch miejscach jednocześnie. Jego podświadomość starała się podsunąć mu myśl, że w noc, kiedy Charlotte Walsh została zamordowana, Charles Hawkins stanął przed takim samym dylematem. Czyżby wszyscy pracujący nad tą sprawą podążali w złym kierunku? Zegar przy łóżku Brada pokazywał piątą pięćdziesiąt osiem. Wiedział, że nie ma szans na ponowne zaśnięcie, dlatego poszedł do łazienki i zaczął przygotowywać się do stawienia czoła nowemu dniu. Myjąc zęby, obmyślił plan działania. Zamierzał zjeść śniadanie, a potem przeczytać jeszcze raz wszystko, co dotyczyło rozkładu 361

wydarzeń w czasie. Kiedy wszedł pod średnio gorący prysznic, przyszła mu do głowy nagła myśl. Zamarł. Trzymał mydło w nieruchomym ręku, woda leciał mu strugami po twarzy i piersi. W wynikach sekcji zwłok Laurie Erickson było coś, co uznał za mało ważne, kiedy je czytał. Teraz pamięć podsuwała mu naprawdę przerażający pomysł. Po umyciu się Brad zaparzył kawę i opiekł bajgla. Po śniadaniu zabrał się do czytania akt Clarence'a Little'a i artykułów o morderstwach Erickson i Walsh, jakie udało mu się zebrać. Dochodziła ósma, kiedy skończył lekturę dokumentu, który celowo chciał przejrzeć jako ostatni ‒ raportu z sekcji zwłok Laurie Erickson. Usiadł wygodnie i wpatrywał się w ścianę znajdującą się naprzeciwko kanapy. Kolorowa grafika, którą kupił od ulicznego artysty w Greenwich Village wisiała nad kominkiem, ale on jej nie widział. Myślami był gdzie indziej. Przemyślawszy dokładnie problem, który go nękał, poszedł do sypialni i wziął do ręki kalendarz. Kilka tygodni wcześniej jeden z właścicieli kancelarii kazał mu zadzwonić do pewnego lekarza do domu wieczorem w dniu, kiedy sąd ogłosił przerwę w procesie o błąd w sztuce lekarskiej. Zapisał wtedy ten numer telefonu. Tamten świadek był jedynym lekarzem, jakiego znał w Portlandzie. Kiedy doktor podniósł słuchawkę, Brad zadał mu pytanie. Gdy lekarz odpowiedział, Bradowi zebrało się na wymioty. Rozłączył się i posiedział w ciszy przez chwilę. Znalazł potem wizytówkę Keitha Evansa i wybrał jego numer. Agent odebrał po kilku dzwonkach. ‒ Mówi Brad Miller. Dzwonię z Portlandu. ‒ O co chodzi? ‒ Wpadłem na pewien pomysł. ‒ Tak? ‒ Evans zachęcił go, bo Brad się zawahał. ‒ Jest trochę wariacki. 362

‒ No to posłuchajmy. ‒ Czy może pan najpierw odpowiedzieć mi na pytanie dotyczące sekcji zwłok Charlotte Walsh? ‒ Odpowiem, jeśli będę to wiedział. ‒ Czy istnieją jakieś dowody na to, że Walsh miała ranę kłutą w pniu mózgu? Evans milczał przez moment, usiłując przypomnieć sobie szczegóły z raportu z sekcji zwłok. ‒ Tak, wydaje mi się, że w raporcie o tym wspomniano ‒ odpowiedział. ‒ Dlaczego pan pyta? ‒ Nie spodoba się panu to, co panu powiem, ale moim zdaniem ma pan problem.

43.

Wydarzenia, które nastąpiły po telefonie Brada do Keitha Evansa byłyby bardzo ekscytujące, gdyby nie to, że młody prawnik śmiertelnie się przeraził. W niecałą godzinę po zakończeniu rozmowy z Evansem został potajemnie zabrany z mieszkania przez bardzo poważnie wyglądających agentów FBI, którzy przyjechali czarnym samochodem. Potem nastąpił lot odrzutowcem FBI na jedno z lotnisk wojskowych w pobliżu Waszyngtonu, skąd przewieziono go do domu-kryjówki, gdzie ulokowano już Danę Cutler. Zabroniono mu wychodzenia na zewnątrz i przykazano trzymanie się z dala od okien, żeby uniemożliwić snajperom łatwy strzał. A potem nastąpiła najbardziej koszmarna część tej afery dla kogoś, kto był dobrym, ale nie wspaniałym adwokatem ‒ miał wyjaśnić swoją teorię emerytowanemu sędziemu Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych Royowi Kineerowi, jednemu z największych umysłów w historii prawoznawstwa. Brad domyślał się, że sędzia Kineer miał ogromne doświadczenie w witaniu się z przejętymi nowicjuszami w zawodzie adwokata, bo zrobił wszystko, co mógł, by uspokoić Brada, kiedy Keith Evans wprowadził go razem z Daną Cutler do sali konferencyjnej w biurze niezależnego prokuratora. ‒ Bardzo panu dziękuję za przyjście, panie Miller ‒ powiedział sędzia, wyciągając rękę i uśmiechając się szeroko. ‒ Agent Evans 364

nie mógł się nachwalić pańskich zdolności dedukcyjnych, a ja z niecierpliwością czekam, żeby usłyszeć pańską teorię na własne uszy. Żadna odpowiedź na to nie przychodziła Bradowi do głowy, dlatego uśmiechnął się jedynie, bardzo spięty. ‒ Napiją się państwo czegoś? ‒ zapytał Kineer. ‒ Mamy kawę, herbatę, jakieś napoje, możemy chyba zorganizować nawet caffè latte czy cokolwiek, co się pija w waszych stronach. Słyszałem, że niedaleko stąd jest Starbucks. ‒ Prawdę mówiąc, pochodzę z Nowego Jorku. Niedawno przeprowadziłem się do Portlandu. Dlatego, jeśli to nie kłopot, poprosiłbym o zwykłą czarną kawę. Kineer skierował uśmiech do Dany. ‒ Cieszę się również, że nareszcie się spotykamy, pani Cutler. Czego się pani napije? ‒ Nic mi do szczęścia nie trzeba. ‒ Z tego, co wiem, to nie dzięki Charlesowi Hawkinsowi. Wszystko wskazuje na to, że kilka razy otarła się pani o śmierć. Sędzia posłał młodą asystentkę po kawę dla Brada. A potem obrócił się do zdenerwowanego adwokata. ‒ No to zabierajmy się do rzeczy. Może pan usiąść obok mnie, Brad? Trochę niedosłyszę. Kineer zajął miejsce u szczytu niewielkiego stołu konferencyjnego. Evans usiadł przy drugim końcu, a Cutler przy nim. Mężczyzna w średnim wieku i kobieta po trzydziestce znaleźli się naprzeciwko Brada. Mężczyzna trzymał w rękach notatnik. Kobieta wyglądała na skupioną. Kineer przedstawił ich jako prawników z jego biura. ‒ Zatem, co pan dla nas ma? ‒ zapytał Brada, który nagle zaczął wątpić we wszystkie wnioski, do jakich doszedł drogą dedukcji. Snucie domysłów w mieszkaniu to zupełnie co innego niż objaśnianie ich Royowi Kineerowi. 365

‒ Mogłem się trochę zagalopować ‒ asekurował się Brad. ‒ Panie Miller, szanuję ludzi, którzy potrafią wyjść poza ramy. Dzięki dobrej pamięci można zdawać na piątkę egzaminy na wydziale prawa, ale nie da się rozgryźć prawdziwej sprawy bez twórczego myślenia. Niechże pan mówi. Najgorsze, co może pana spotkać, to ocena, że się pan pomylił. ‒ Kineer uśmiechnął się. ‒ Jeśli rzeczywiście tak będzie, obiecuję panu, że nie zostanie to umieszczone w pańskich aktach. A jeżeli ma pan rację ‒ zdaniem agenta Evansa to całkiem możliwe ‒ wtedy dzięki panu wszyscy nie wyjdziemy na głupków. ‒ W porządku. Wiemy, że prezydent Farrington nie mógł zabić Charlotte Walsh własnymi rękami. ‒ Zgoda ‒ odparł Kineer. ‒ Cóż, pan Hawkins również nie mógł tego zrobić. Pokonanie odległości z hotelu Theodore Roosevelt do pasażu handlowego Dulles Towne Center zabiera około czterdziestu pięciu minut, trasa z pasażu do domu-kryjówki około godziny i prawie godzinę z hotelu do kryjówki CIA. Zdjęcie w „New York Timesie” to najlepszy dowód, że Hawkins był nadal w hotelu o dwudziestej pierwszej trzydzieści siedem. Wiemy, że Charlotte Walsh została odwieziona na parking przy pasażu handlowym około dwudziestej trzeciej, a z wykazu Secret Service wynika, że Hawkins zjawił się na farmie o dwudziestej trzeciej piętnaście. Jeśli dotarł na parking przy pasażu około dwudziestej drugiej trzydzieści i czekał do dwudziestej trzeciej, żeby zabić Walsh, nie ma takiej możliwości, żeby dojechał na farmę o dwudziestej trzeciej piętnaście. Jeżeli pojechał z hotelu na farmę i dotarł tam o dwudziestej trzeciej piętnaście, nie mógł w żaden sposób zamordować Walsh po jej powrocie do samochodu. ‒ Do takich wniosków sami doszliśmy ‒ powiedział sędzia. ‒ Niemniej miło słyszeć, że wie pan o sprawie wystarczająco dużo, by dojść do takich samych konkluzji. ‒ A więc dobrze, cóż... Hawkins ma ludzi gotowych dla niego 366

zabijać. Wysłał ich do mieszkania Dany, domu Marshy Erickson, do szpitala i motelu w Zachodniej Wirginii. Zatem Hawkins nadal może być uznany za winnego zabójstwa Walsh jako pomocnik i podżegacz. Ale w tej teorii tkwi pewien problem. Hawkins mógł dowiedzieć się o lokalizacji samochodu Walsh na parkingu przy pasażu handlowym nie wcześniej niż o dwudziestej, kiedy Cutler zostawiła dla niego wiadomość o tym na poczcie głosowej, ale nie ma żadnych śladów, by ktokolwiek dzwonił z hotelu Theodore Roosevelt, żeby odsłuchać wiadomości z poczty głosowej aż do chwili, gdy takie połączenie rzeczywiście nastąpiło z pokoju przylegającego do apartamentu pierwszej damy około godziny dwudziestej pierwszej czterdzieści pięć. Jeśli Hawkins aż do tego czasu nie znał miejsca, gdzie stoi samochód Walsh, musiałby działać wystarczająco szybko, żeby znaleźć Tierneya i posłać go na tamten parking przed dwudziestą trzecią. Wydaje mi się to możliwe do wykonania, choć bardzo trudne. Poza tym Tierney zaprzecza, jakoby on lub ktoś z jego zespołu mieli cokolwiek wspólnego z zabiciem Walsh. Może kłamie, ale skoro przyznał się już do kilku innych morderstw, po co wypierałby się zabicia Walsh. ‒ Podążamy za pańskim tokiem rozumowania, Brad ‒ odezwał się Kineer. ‒ Kiedy zdałem sobie sprawę, że prezydent Farrington i Hawkins nie mogli zamordować Walsh osobiście, a prawdopodobieństwo tego, że zrobił to ktoś pracujący dla Hawkinsa lub prezydenta jest bardzo niewielkie, zacząłem się zastanawiać, czy wszyscy, którzy próbują rozgryźć tę sprawę nie podchodzą do niej ze złej strony. Przyjęliśmy założenie, że Rhonda Pulaski, Laurie Erickson i Charlotte Walsh zostały zabite, bo stanowiły zagrożenie dla politycznej kariery Christophera Farringtona, ale łączy je coś jeszcze. Farrington zdradzał żonę z każdą z nich, a to może być najstarszym na świecie motywem dla Claire Farrington, żeby je sprzątnąć. Kiedy ta myśl przyszła mi do głowy, przypomniało mi się coś, co przeczytałem w 367

raporcie z sekcji zwłok Laurie Erickson. Zgodnie z opinią biegłego lekarza, Erickson niemal odcięto głowę, podczas gdy Clarence Little siekał dosłownie każdy centymetr szyi ostrym przedmiotem, tnąc skórę na paski. W raporcie napisano też, że Little odciął kilka części ciała po śmierci Erickson. Jedynym problemem, na jaki natknął się biegły lekarz, było znalezienie krwotoku podtwardówkowego w pniu mózgu, którego przyczyny nie potrafił ustalić. Zapytałem lekarza w Portlandzie o taki krwotok podtwardówkowy. Powiedział, że wbicie ostrego przedmiotu w podstawę czaszki poważnie uszkodziłoby rdzeń kręgowy, co skończyłoby się natychmiastową śmiercią bez dużego krwawienia. Gdyby lekarz dokonujący sekcji nie wyjął mózgu, krwotok podtwardówkowy nie zostałby uznany za przyczynę śmierci. Biegły sądowy w Oregonie był niechlujem i kazał asystentowi usunąć mózg. To dlatego nie spostrzegł rany in situ. Nie mógł zauważyć miejsca, gdzie wbito ostre narzędzie, bo szyja została pocięta na kawałki i nie znalazł przyczyny krwotoku podtwardówkowego, bo był pewny, że Little zamordował Laurie Erickson, więc nie zwrócił szczególnej uwagi na uszkodzenie rdzenia kręgowego. Zapytałem agenta Evansa o wyniki sekcji zwłok Walsh. Powiedział mi, że miała na szyi wiele ran ciętych, co przypomina to, co zostało zrobione Erickson. Opowiedział mi również o różnicach w sposobie, w jaki zaatakowano Walsh, a metodą działania Rozpruwacza. Pozostałe ofiary poćwiartowano, zanim umarły, a większość ran Walsh zadano już po śmierci. A teraz najważniejsza informacja z wyników sekcji zwłok Walsh: przyczyną śmierci dziewczyny było wbicie ostrego narzędzia w miejsce pomiędzy czaszką a pierwszym kręgiem, dokładnie tak jak w przypadku Erickson. To uszkodziło rdzeń kręgowy Walsh, zabijając ją na miejscu i nie wywołując praktycznie krwawienia. Lekarz, który dokonywał sekcji zwłok Walsh, znalazł tę ranę, kiedy wyjął mózg. Zapytałem doktora z Portlandu, czy skalpel mógł być narzędziem, jakiego użyto do zabicia Laurie Erickson. Odpowiedział, że to 368

możliwe. Claire Farrington jest lekarzem. Może mieć skalpel i może wiedzieć, jak się nim posłużyć, żeby zabić kogoś w taki sposób, w jaki umarły Erickson i Walsh. Doktor Claire Farrington ma środki i motyw do zabicia obu kobiet. ‒ Czy pan Hawkins nie widział Erickson żywej, kiedy doktor Farrington była na przyjęciu ze sponsorami? ‒ zapytał Kineer. ‒ Na to, że Erickson była żywa, kiedy Hawkins ją widział, mamy tylko jego słowo. A co jeśli doktor Farrington podała synowi środek nasenny, żeby spał całą noc, potem zabiła Laurie tuż przed wyjściem na przyjęcie, owinęła ją w pościel i wrzuciła do zsypu na brudną bieliznę? W czasie przyjęcia powiedziała Hawkinsowi, co zrobiła. Hawkins pośpieszył do rezydencji gubernatora pod pretekstem przywiezienia jego notatek, pozbył się ciała i sprawił, żeby to morderstwo wyglądało na robotę Clarence'a Little'a. ‒ Z jakiego powodu Hawkins miałby to robić? ‒ zapytał Kineer. ‒ Są trzy powody. Po pierwsze kocha się w doktor Farrington od czasów uniwersyteckich, po drugie jest fanatycznie lojalny wobec Farringtonów, i po trzecie... ‒ Brad przerwał na chwilę ‒ robił to już wcześniej. Panie sędzio, nie mam dowodów, żeby to potwierdzić ‒ ani krzty dowodu ‒ ale policja nigdy nie odkryła, kto zabił Rhondę Pulaski. A co jeśli Claire Farrington przejechała ją samochodem i powiedziała o tym Charlesowi Hawkinsowi? A co jeśli Hawkins wyczyścił samochód, który brał udział w tym wypadku, żeby chronić Claire, później zaś pozbył się szofera? ‒ To ciekawy pomysł, ale jak sam pan przed chwilą powiedział, brakuje dowodów na wsparcie pańskiej teorii. Hawkins bierze na siebie pełną odpowiedzialność za zamordowanie Pulaski i Houstona. ‒ To prawda, ale prezydent Farrington nie miałby pieniędzy na zapłacenie rodzinie Pulaski za milczenie i nieinformowanie odpowiednich władz, kiedy wyszło na jaw, że sypiał z ich córką. Musiał 369

zwrócić się do żony pochodzącej z zamożnej rodziny. Jeśli tak postąpił, mogą się państwo założyć, że doktor Farrington wiedziała, co jest grane. ‒ Nie da się skonstruować aktu oskarżenia na podstawie domysłów, może więc wrócimy do Charlotte Walsh. Zakładając, że ma pan rację i to doktor Farrington zabiła Laurie Erickson, jak zabiła Walsh, spała przecież wtedy w apartamencie hotelu Theodore Roosevelt? ‒ Wiem od agenta Evansa, że Claire Farrington poszła do hotelowego apartamentu około godziny dwudziestej drugiej, a opuściła go trochę po pierwszej w nocy. W tym czasie nikt tam do niej nie zaglądał. Doktor Farrington poprosiła Hawkinsa o zarezerwowanie przyległego pokoju. Co jeśli podejrzewała, że mąż ma romans z Charlotte Walsh? Może ktoś widział ich razem w Chicago. To ona mogła poprosić Dale'a Perry'ego, żeby wynajął kogoś do śledzenia dziewczyny i składania jej raportów. ‒ Twierdzi pan, że Claire Farrington była tajemniczym klientem Dale'a Perry'ego? ‒ Tak. Wiemy, że prezydent Farrington zadzwonił do Hawkinsa z farmy, jak tylko Charlotte Walsh stamtąd odjechała i to z hukiem. Myślę, że to właśnie ten telefon odebrał o dwudziestej pierwszej trzydzieści siedem, kiedy doktor Farrington pozowała ze sponsorami przy zegarze. Hawkins miał zły odbiór. Agent Secret Service widział go wychodzącego z pokoju, który przylegał do apartamentu pierwszej damy. Moim zdaniem skorzystał po prostu z linii naziemnej, żeby dowiedzieć się o telefonie od prezydenta. Uważam też, że Claire Farrington próbowała sprawdzić swoją pocztę głosową z telefonu komórkowego, kiedy tylko została sama w apartamencie, ale nie mogła się połączyć, bo sygnał był słaby. Mogła skorzystać z aparatu w sąsiednim pokoju, żeby nie zostawiać śladów po telefonach z jej numeru hotelowego i dowiedziała się, gdzie Walsh zaparkowała. Mogła też poprosić kogoś, kto wiedział o przyległym 370

pokoju, jak choćby Dale'a Perry'ego, żeby zostawił tam dla niej ubranie a gdzieś na ulicy ‒ samochód. Doktor Farrington mogła wyjść przez sąsiedni pokój, a potem zejść schodami. Wystarczyłoby jej czasu na dotarcie do parkingu przy pasażu handlowym tuż przed zjawieniem się tam Walsh i miałaby jeszcze dość czasu na uszkodzenie wozu dziewczyny, zabicie jej skalpelem i telefon do Hawkinsa, żeby pozbył się ciała. Potem mogła powiedzieć Hawkinsowi, że Pale Perry wie za dużo, a doradca prezydenta z kolei zadbałby o zamordowanie go w sposób wyglądający na samobójstwo. ‒ Trochę dużo w tym gdybania ‒ ocenił Kineer. W miarę mówienia Brad nabierał większej pewności siebie, utwierdzał się w przekonaniu, że ma rację. ‒ Jakie jest prawdopodobieństwo, że dwie kobiety mieszkające na dwóch krańcach Stanów, związane z Christopherem Farringtonem, zostają zakłute skalpelem w miejscu pomiędzy czaszką a pierwszym kręgiem, zanim ich szyje posiekano, żeby zamaskować tę ranę? ‒ zapytał Brad sędziego. ‒ Jakie jest prawdopodobieństwo, że dwóch różnych morderców, oddzielonych szerokością kontynentu, będzie starało się upozorować morderstwa tych dwóch kobiet na robotę czynnego seryjnego mordercy? Co więcej, gdyby ci mordercy chcieli, żeby policja uważała, że to Little i Loomis zabili Erickson i Walsh, z jakiego powodu posłużyli się metodą, która zupełnie nie przystawała do sposobów działania tych seryjnych morderców? Nabiera to sensu, jeśli ofiary zostały z pełną świadomością zabite przez przecięcie rdzenia mózgu, a decyzję o naśladowaniu Little'a i Loomisa podjęto, gdy ofiary już nie żyły. ‒ Rozumiem, ale wiele z tego to czyste domysły. A co ty sądzisz, Keith? ‒ Myślę, że w tym, co zasugerował Brad Miller, jest sporo materiału. Sprawdziliśmy rejestr rozmów telefonicznych w hotelu Theodore Roosevelt. Dwukrotnie łączono się z pokoju przyległego 371

do apartamentu, gdzie Claire Farrington drzemała. Nastąpiło to około dwudziestej drugiej, choć dzwoniono w odstępie mniej więcej pięciu minut. Niestety, nie możemy dokładnie ustalić czasu, kiedy agent Secret Service widział Hawkinsa wychodzącego z pokoju obok apartamentu, więc nie możemy udowodnić, że to nie on dzwonił dwa razy, ale przerwa czasowa wskazywałaby na dwie różne osoby. Trafiliśmy też i na to ‒ powiedział Evans, podając sędziemu Kineerowi dwie czarno-białe fotografie. Na jednej z nich osoba w dżinsach, bluzie z kapturem i w rękawiczkach wbiegała po schodach. Na drugiej ta sama osoba zbiegała z nich. ‒ To obrazy z kamery ochrony umieszczonej przy schodach prowadzących do drzwi wyjściowych w lobby hotelu Theodore Roosevelt, zarejestrowane tuż po godzinie dwudziestej drugiej. Poprosiłem jednego z agentów, żeby dokonał pewnej próby. Osoba opuszczająca hotel o tej porze, kiedy ruch na ulicach jest minimalny, może dotrzeć do miejsca przy pasażu handlowym, gdzie zaparkowała Walsh i mieć jeszcze dość czasu na zepsucie jej samochodu i ukrycie się. ‒ Da się w jakiś sposób ustalić czy ta osoba jest kobietą, czy mężczyzną? ‒ zapytał Kineer. ‒ Bo ja nie zdołam tego zrobić. Evans pokręcił głową. ‒ Nie potrafimy określić płci. Kineer rozejrzał się po sali. ‒ Jakieś propozycje, co robimy dalej? Ponieważ wszyscy milczeli, Kineer uśmiechnął się. ‒ Czy ktoś chce na ochotnika oskarżyć ciężarną pierwszą damę, że jest seryjną morderczynią?

44.

Keith Evans wiele razy brał udział w strzelaninach i stawał do walki jeden na jednego z setkami psychopatów, a mimo to czuł się teraz niepewnie, prowadzony schodami przez agenta Secret Service do prywatnych apartamentów prezydenckich w Białym Domu. Wmawiał sobie, że to przesłuchanie nie będzie się różniło od wszystkich innych, ale zupełnie mu się to nie udało. Evansa i sędziego Kineera nie czekało przyduszanie jakiegoś podrzędnego dealera narkotyków. Szli, by skłonić do zeznań pierwszą damę Stanów Zjednoczonych, kobietę przy nadziei, żonę człowieka mającego największą władzę na świecie. Evans wiedział, że jeśli coś schrzani, jego kariera zakończy się w mało efektowny sposób. Agent Secret Service otworzył drzwi Kineerowi i Evansowi. Obaj weszli do przytulnego salonu. Tapicerka z jasnym kwiatowym wzorem pasowała do zasłon zawieszonych na kilku sięgających od podłogi do sufitu oknach. Przy ścianie stały biurko z wiśniowego drzewa oraz wysoka serwantka, której półki zapełniały cynowe kubki i talerze z czasów kolonialnych. Sielskie pejzaże w złoconych ramach potęgowały jeszcze wrażenie, że goście będą dokonywali przesłuchania w wiejskim domu osiemnastowiecznej Ameryki. Przy drzwiach czekał na nich mężczyzna średniego wzrostu o krótko przyciętej szpakowatej bródce, w okularach w drucianej oprawce, ubrany w granatowy garnitur. 373

‒ Dzień dobry, Mort ‒ powiedział Kineer do Mortona Ricksteina. ‒ Dzień dobry, sędzio ‒ odparł Rickstein. Elegancki adwokat i były sędzia nie przyjaźnili się, ale wystarczająco często na siebie wpadali z racji powiązań towarzyskich i obowiązków służbowych, by uznawać się za znajomych. ‒ Spotkałeś już doktor Farrington? ‒ zapytał Rickstein. ‒ Przy kilku okazjach ‒ odpowiedział Kineer, obracając się ku kobiecie, która siedziała przed jednym z wysokich okien, przepuszczających do środka światło słońca. Claire Farrington miała wyprostowane plecy i uśmiech lekkiego rozbawienia igrający na ustach, kiedy badawczo przyglądała się gościom w sposób, w jaki królowa mogłaby patrzeć na petenta pochodzącego z odległych krańców jej królestwa. Kineer zapomniał, jak imponująco i władczo wygląda Claire Farrington. Pierwsze oznaki ciąży nie zmniejszały wrażenia, że z ogromną łatwością przyszłoby jej obezwładnić dziewczęta takie jak Charlotte Walsh i Laurie Erickson. ‒ Pani pozwoli, to Keith Evans ‒ powiedział Kineer. ‒ Pracuje w FBI, ale ja wziąłem go do pomocy, bo to właśnie on prowadził sprawę Waszyngtońskiego Rozpruwacza. ‒ Miło mi pana poznać, agencie Evans ‒ odezwała się pierwsza dama. ‒ Świetnie się pan spisał, zatrzymując Loomisa. ‒ Dziękuję ‒ odrzekł Evans, zwracając uwagę na to, że nie pochwaliła go za aresztowanie Charlesa Hawkinsa. Kineer i Evans zajęli miejsca na kanapie, stojącej naprzeciwko fotela z wysokim oparciem, na którym siedziała Farrington. Evans postawił neseser na podłodze obok niewielkiego stolika, wykonanego z ciemnego politurowanego drewna. ‒ Z jakiego powodu uważacie przesłuchanie doktor Farrington za konieczne? ‒ zapytał Rickstein, kiedy Evans i sędzia wygodnie usiedli. 374

‒ Pani Farrington jest bliską przyjaciółką Charlesa Hawkinsa ‒ odpowiedział Kineer. ‒ Ale chyba nie zamierzacie powoływać jej na świadka, prawda? ‒ Tego nie mogę zagwarantować. Doktor Farrington była z panem Hawkinsem tamtego wieczoru, kiedy zamordowano Charlotte Walsh i może wiedzieć o czymś, co wiąże się z tą sprawą. ‒ Rozumiem, że pan Hawkins złożył zeznania i przyznał się do winy. Jeżeli nie będzie procesu, po co chcecie przesłuchiwać doktor Farrington? ‒ Złożenie zeznań to za mało ‒ oznajmił Kineer, zanim przeniósł wzrok z adwokata na pierwszą damę. ‒ Musimy zyskać pewność, że pan Hawkins popełnił zbrodnie, do których się przyznaje. Czasami ludzie przypisują sobie przestępstwa, których nie popełnili, bo cierpią na zaburzenia umysłowe albo kryją rzeczywistego sprawcę. Wyraz twarzy ani postawa Farrington nie zmieniły się. ‒ Czy ma pan podstawy do kwestionowania zeznań pana Hawkinsa? ‒ spytał Rickstein. ‒ Ich pewne fragmenty budzą nasze wątpliwości, dlatego niestety musimy dalej prowadzić śledztwo. ‒ Które fragmenty? ‒ zapytał adwokat. Kineer uśmiechał się. ‒ Boję się, że w tej chwili nie mogę wchodzić w szczegóły. Poufność i tak dalej. Sam rozumiesz, Mort. ‒ Oczywiście. W takim razie może zaczniemy. Będziesz zadawał pytania, a doktor Farrington na nie odpowie, chyba że jej to odradzę albo sama nie zechce o tym rozmawiać. ‒ Uczciwe warunki ‒ ocenił Kineer i obrócił się do Evansa. ‒ Keith wie więcej o tych sprawach, dlatego to on będzie zadawał pytania. Keith? 375

‒ Przede wszystkim dziękujemy pani za znalezienie dla nas czasu. Wiem, że jest pani bardzo zajęta ‒ zaczął Evans. ‒ Chuck jest kochanym przyjacielem. Nie mogę uwierzyć w to, co się teraz z nim dzieje. Evans pokiwał współczująco głową. ‒ Gdzie się państwo poznali? ‒ Wszyscy studiowaliśmy na tym samym roku na SUO. ‒ Stanowym Uniwersytecie Oregonu? ‒ Tak. I wszyscy uprawialiśmy sport. On i Chris należeli do drużyny koszykówki, ja grałam w siatkówkę. ‒ Słyszałem, że była pani w tym bardzo dobra. ‒ Tak, rzeczywiście ‒ odpowiedziała Claire bez wahania. ‒ Czy pan Hawkins też był bardzo dobry? ‒ Niespecjalnie. Nie startował w zawodach jak Chris. Miał parę dobrych zagrań, ale większość czasu przesiedział na ławce rezerwowych. ‒ O ile wiem, pani i pan Hawkins chodziliście wtedy ze sobą. ‒ Tak. ‒ Czy podczas studiów umawiała się pani również z prezydentem? ‒ Chodziliśmy na podwójne randki, to znaczy Chuck i ja, i Chris z jakąś dziewczyną, z którą wtedy się spotykał. ‒ Zatem prezydent i pan Hawkins byli bliskimi przyjaciółmi? ‒ Tak. ‒ Czy prezydent miał na studiach stałą sympatię? Przez sekundę twarz pierwszej damy wyrażała niesmak, ale szybko go zatuszowała. ‒ Chris był bardzo popularny w kampusie i kobiety na niego leciały ‒ odparła Claire bez mrugnięcia okiem. ‒ Kiedy zaczęła pani umawiać się z prezydentem? ‒ Evans pytał dalej. 376

‒ Czy nie za bardzo oddalamy się od tematu? ‒ wtrącił Rickstein. ‒ Doktor Farrington ma bardzo wypełniony program zajęć i okazała wystarczająco dużo dobrej woli, wygospodarowując ten czas dla panów, ale spędzimy tu całą wieczność, jeśli będzie pan pytał o rzeczy, które można przeczytać w każdym magazynie i gazecie piszących o kampanii wyborczej. ‒ Słuszna uwaga ‒ zgodził się Evans. ‒ Mogłaby mi pani zatem powiedzieć, czy pan Hawkins jest bardzo lojalny wobec pani i prezydenta? ‒ Pomogliśmy mu w bardzo trudnym dla niego okresie, kiedy opuścił wojsko, i jest nam za to bardzo wdzięczny do dzisiaj. ‒ Więc zrobiłby wszystko dla pani i pana Farringtona? ‒ Nie mogę mówić za Chucka. ‒ Nie zawahałby się pomóc pani, gdyby znalazła się pani w kłopotach? ‒ Znowu to samo, nie mogę mówić za pana Hawkinsa. ‒ Czy kiedykolwiek pomógł pani lub prezydentowi w osobistych kłopotach? ‒ Co pan przez to rozumie? ‒ Pan Hawkins przyznał się do zamordowania Rhondy Pulaski i Tima Houstona. Pierwsza dama zesztywniała. ‒ A co to ma ze mną wspólnego? ‒ Pulaskim zapłacono za milczenie o seksualnym związku pani męża z ich nastoletnią córką... ‒ Mój mąż reprezentował Rhondę Pulaski w procesie, który dla niej wygrał. Zaczęła być chciwa i usiłowała go szantażować, zarzucała mu jakieś niestworzone rzeczy. Zresztą nikomu za nic nie zapłacono. ‒ Pulascy twierdzą, że dostali pieniądze w zamian za milczenie. ‒ W takim razie kłamią. ‒ Agencie Evans ‒ Rickstein wtrącił się ponownie ‒ pan Hawkins 377

przyznał się do tych zabójstw. Nie widzę związku tego faktu z pierwszą damą. ‒ Czy dała pani mężowi pieniądze na opłacenie Pulaskich? ‒ Evans zapytał wprost. ‒ Nie będę odpowiadała na żadne pytania dotyczące tych ludzi. ‒ Myślę, że możemy iść dalej, Keith ‒ powiedział Kineer pojednawczo. ‒ Czy zauważyła pani coś niezwykłego w zachowaniu pana Hawkinsa tamtego wieczoru na przyjęciu w hotelu Theodore Roosevelt? ‒ Nie, ale głowę miałam zaprzątniętą przemówieniem i niezbyt dobrze się czułam. Męczyły mnie nudności. ‒ Rozumiem. Przewidując taką niedyspozycję, zarezerwowała pani pokój w hotelu, prawda? ‒ Tak. ‒ W dniu, kiedy odbywało się przyjęcie? ‒ Tak. ‒ Właściwie dwa pokoje? Przylegające do siebie? ‒ Zgadza się. Musieliśmy mieć pewność, że obok nikogo nie będzie. To ze względów bezpieczeństwa. ‒ Domyślam się, że pan Hawkins zajął się rezerwacją. ‒ Tak. ‒ Wiemy od agentów Secret Service, że po drodze na sesję zdjęciową, zatrzymała się pani, żeby skorzystać z toalety, bo źle się pani poczuła. ‒ Zgadza się. ‒ Czy może przypadkiem w toalecie sprawdziła pani, czy na telefon komórkowy przyszły jakieś nowe wiadomości? Pierwsza dama zawahała się i zanim udzieliła odpowiedzi, spojrzała na Evansa podejrzliwie. ‒ Nie ‒ odrzekła zdawkowo. Evans wyjął z neseseru dwa czarno-białe zdjęcia i uniósł je do 378

góry tak, by doktor Farrington i Mort Rickstein mogli je zobaczyć. Na jednym z nich osoba w dżinsach, bluzie z kapturem i w rękawiczkach szła w górę schodami. Na drugim ta sama osoba schodziła po nich. ‒ Czy może domyśla się pani, kim jest ten człowiek? ‒ zapytał Evans. Pierwsza dama pochyliła się do przodu i wpatrywała w zdjęcia przez kilka sekund. Potem pokręciła przecząco głową. ‒ Przykro mi, ale nie rozpoznaję tego mężczyzny. ‒ Nie mamy stuprocentowej pewności, że to mężczyzna ‒ powiedział Evans. ‒ To może być również wysoka kobieta. ‒ A co to ma wspólnego z panem Hawkinsem? ‒ zapytał Mort Rickstein. ‒ Nie wiemy, czy to ma z nim jakiś związek. ‒ To po co pokazuje mi pan te fotografíe? ‒ spytała pierwsza dama. ‒ Zdjęcia pochodzą z nagrania z kamery ochrony zamontowanej przy schodach obok drzwi wyjściowych hotelu Theodore Roosevelt. Zostały zrobione tuż po dwudziestej drugiej w dniu, kiedy odbywało się przyjęcie ze sponsorami, w którym pani uczestniczyła. Naprzeciwko apartamentu, gdzie pani odpoczywała, znajdują się te schody. Tego wieczoru Dale Perry dwukrotnie odciągnął pilnującego ich agenta Secret Service. Jeżeli ktoś chciał się wymknąć z hotelu albo do niego wśliznąć właśnie tymi schodami, miałby doskonałą okazję, kiedy agenta tam nie było. ‒ Jakie mogłoby to mieć dla mnie znaczenie? Spałam od dwudziestej drugiej prawie do pierwszej. ‒ Czy weszła pani do sąsiedniego pokoju, żeby skorzystać z telefonu? ‒ Nie, a po co? W pokoju, gdzie spałam, aparat telefoniczny stał na szafce nocnej przy łóżku. Skorzystałabym z niego, gdybym chciała zadzwonić. 379

Rickstein zaczął coś podejrzewać. ‒ O co w tym wszystkim chodzi? ‒ zapytał. ‒ Z pokoju przylegającego do apartamentu, w którym drzemała doktor Farrington, dzwoniono dwukrotnie. Pierwszy raz dzwonił pan Hawkins i było to około dwudziestej drugiej. Próbujemy ustalić, czy to on dzwonił za drugim razem ‒ wyjaśnił Keith. Rickstein zmarszczył czoło. ‒ Wydawało mi się, że to przesłuchanie miało dotyczyć Chucka Hawkinsa, ale zaczynam podejrzewać, że dążycie do czegoś jeszcze, Roy. Co się dzieje? ‒ Wyszły na jaw pewne fakty, które pozwalają nam przypuszczać, że doktor Farrington może być zamieszana w sprawy Pulaski, Erickson i Walsh. Rickstein zdębiał. ‒ W jaki sposób zamieszana? ‒ Niestety, obawiam się, że nie mogę zdradzić więcej szczegółów ‒ odpowiedział Kineer. ‒ W takim razie ja się obawiam, że będziemy musieli zakończyć to spotkanie. W czasie tej wymiany zdań Evans przyglądał się bardzo uważnie Claire Farrington. Nic nie powiedziała, ale wpatrywała się w Roya Kineera z wyrazem, który Evans zinterpretował jako czystą nienawiść. ‒ Do widzenia, doktor Farrington ‒ pożegnał się sędzia. ‒ Dziękuję za poświęcony nam czas. Pierwsza dama nie odpowiedziała. Chwilę po wyjściu agenta i sędziego z salonu, drzwi otworzyły się i pojawił się w nich Mort Rickstein. ‒ Zaczekaj, Roy! ‒ zwołał. Kineer i Evans odwrócili się. ‒ O co tu chodzi? ‒ zapytał stanowczym głosem adwokat, gdy 380

do nich podszedł. ‒ To już powiedziałem. ‒ Chyba tak naprawdę nie podejrzewasz, że Claire może być bezpośrednio zamieszana w te zabójstwa? ‒ Mamy dowody, które na to wskazują. Rickstein oniemiał na kilka sekund. Zaraz potem jednak zebrał się w sobie. ‒ Jest takie stare powiedzenie, że jeśli celujesz w króla, lepiej żebyś nie spudłował. To dotyczy także królowej. Na twoim miejscu nie pisnąłbym nikomu słowem o swoich podejrzeniach, dopóki nie zdobyłbym stuprocentowych dowodów złamania prawa. ‒ Nie przejmuj się, Mort. Traktuję swoje obowiązki bardzo poważnie. Nie będę celował w twoją klientkę, dopóki nie upewnię się, że nie spudłuję. Rickstein wpatrywał się w sędziego lodowatym wzrokiem. Potem pokręcił głową i wrócił do salonu. ‒ I co myślisz? ‒ zapytał Kineer, gdy adwokat znalazł się poza zasięgiem słuchu. ‒ Pierwsza dama wygrała z niezależnym prokuratorem sto do zera. ‒ Zgadzam się. Uważam, że siedzi w tym po uszy, ale nie będziemy mogli tego udowodnić. ‒ Teraz wiemy przynajmniej, dlaczego Hawkins tak szybko przyznał się do wszystkiego ‒ powiedział Evans. ‒ Chodzi o telefony. Nie chciał, żebyśmy nawet pomyśleli, że to pierwsza dama dzwoniła z przyległego pokoju, żeby odsłuchać wiadomość od Dany Cutler. ‒ Hawkins to jedyna osoba, która może przyszpilić Claire Farrington ‒ odezwał się Kineer. ‒ Myślisz, że uda się nam go przekabacić? ‒ Ten facet to samuraj, sędzio. Umrze za swojego cesarza, no i za cesarzową. 381

‒ To co zrobimy? Evans pokręcił głową. ‒ Nie mam pojęcia. ♦♦♦

Prezydent był na spotkaniu z Kolegium Szefów Sztabów, ale zaraz po jego zakończeniu udał się pośpiesznie do prywatnych apartamentów Białego Domu, bo chciał się dowiedzieć, po co sędzia Kineer spotkał się z jego żoną tego popołudnia. Claire czekała na niego w sypialni. ‒ Co się stało? ‒ spytał zaniepokojony. ‒ Myślę, że wiedzą ‒ odpowiedziała Claire spokojnie. Farrington opadł ciężko na fotel. Wyglądał jak trafiony piorunem. Claire uśmiechnęła się. ‒ Wiedzą, ale nie mogą niczego udowodnić, Chris. Nie martw się. Poradzimy sobie. Farrington uniósł wzrok. ‒ A jeśli oni...? ‒ Nie, nie uda im się. Bądź silny. Spójrz, gdzie jesteśmy ‒ mówiąc, zatoczyła ramieniem, wskazując na przestronny pokój. ‒ Wiedziałam, że któregoś dnia tu się znajdziemy. I nikt nam w tym nie przeszkodzi. Wyraz twarzy Claire stał się zimny, jakby zamknęła wszystkie uczucia w stalowym sejfie. Zawsze przerażała go, kiedy tak się działo. ‒ Nikt ‒ powtórzyła głosem tak lodowatym, że nie można było mieć wątpliwości, jak daleko może się posunąć, by zatrzymać męża w Białym Domu i powstrzymać każdą kobietę od mieszania się do jej małżeństwa.

45.

Dana Cutler i Brad Miller oglądali akurat w CNN wiadomość o przyznaniu się do winy Charlesa Hawkinsa, kiedy Keith Evans wszedł do salonu domu-kryjówki. Hawkins nalegał, by jak najszybciej wytoczono mu sprawę w sądzie stanowym w Marylandzie za zabójstwo Charlotte Walsh. Gary Bischoff zrzekł się jego obrony, dlatego doradca prezydenta zatrudnił nowego prawnika, którego uśmiech sugerował, że obrona klienta, który może być niewinny zarzucanych mu czynów zagrożonych karą śmierci, nie przedstawia dla niego żadnych trudności. ‒ Dlaczego nie jest pan w sądzie? ‒ zapytał Brad. ‒ Nie byłem w stanie tam pójść. To zbyt dołujące. Hawkins nadstawia głowę za Farringtonów i prawdopodobnie spędzi resztę życia w więzieniu albo zostanie stracony za przestępstwa, których nie popełnił. ‒ Ale przecież nie jest zupełnie niewinny ‒ odezwał się Brad. ‒ Najpewniej to on zamordował Houstona, tego szofera, i wysłał ludzi, żeby zabili Danę. Co najmniej krył też Claire Farrington, kiedy zamordowała Rhondę Pulaski, dzięki czemu mogła później załatwić Erickson i Walsh. ‒ Morderstwa, za które nigdy nie zapłaci dzięki Hawkinsowi ‒ odpowiedział Evans z goryczą. 383

‒ W życiu, nie tak jak w kinie, sprawiedliwość nie zawsze triumfuje ‒ wtrąciła Dana Cutler. ‒ Ale nie podda się pan, prawda? ‒ spytał Brad. ‒ Nie, sędzia Kineer też nie. Będziemy dalej prowadzili śledztwo, tyle że nie najlepiej nam to idzie. Wystarczy jednak tych przygnębiających wiadomości. ‒ Evans uśmiechnął się. ‒ Przyszedłem, żeby wam powiedzieć, że dziś po południu wracacie do normalnego życia. Po przyznaniu się Hawkinsa uważamy, że nic już wam nie grozi. Brad, dostanie pan bilet w pierwszej klasie na powrót do Portlandu. Pani, Dano, będzie musiała pogodzić się z tym, że to ja panią odwiozę do mieszkania. ‒ Mam już tak dość tego domowego aresztu, że pojechałabym do siebie nawet na dziecinnym rowerku z trzema kołami ‒ powiedziała Dana. ‒ Znajomość z wami obojgiem poczytuję sobie za zaszczyt ‒ odezwał się agent po chwili. ‒ Żałuję tylko, że wasz wysiłek poszedł na marne i Farringtonowie nie zapłacą za swoje przestępstwa. ‒ Nie wszystko stracone ‒ rzekł Brad. ‒ Oby był pan dobrym prorokiem ‒ skwitował Evans. Brad i Dana poszli na górę, żeby się spakować. Dana zeszła na dół jako pierwsza i czekając na Brada, wdała się w pogawędkę z Evansem. Potem wszyscy się pożegnali, Brad wsiadł do samochodu i odjechał w kierunku lotniska. ‒ Gotowa? ‒ Evans zapytał Danę. Kobieta rzuciła marynarski worek na tylne siedzenie samochodu i zajęła miejsce obok agenta. ‒ Jakie ma pani plany? ‒ spytał Evans po jakimś czasie. ‒ Takie same jak wcześniej, przed wplątaniem się w aferę z ludźmi mającymi władzę i pieniądze, to znaczy siedzieć cicho i zarabiać tyle, żeby wystarczyło mi na jedzenie i czynsz. ‒ Życzę szczęścia. Domyślam się, że ma pani dość przygód do końca życia. 384

‒ Swoją działkę „przygód” dostałam już wcześniej, na długo przedtem zanim Dale Perry mnie wynajął ‒ odpowiedziała ponuro. Evans skupił uwagę na prowadzeniu. Był zawstydzony tym, że zapomniał o przejściach Dany Cutler. Jeśli sprawił jej przykrość, nie okazała tego i przez resztę drogi siedziała pogrążona w myślach. ‒ Może przypadkiem ma pan przy sobie zdjęcia tej tajemniczej postaci na schodach w hotelu Theodore Roosevelt? ‒ zapytała, kiedy Evans zaparkował przed jej blokiem. ‒ Dlaczego? ‒ Wolałabym nie mówić. Ale byłabym wdzięczna za odbitki i komplet zdjęć z miejsca zbrodni przy Dulles Towne Center. Evans przyglądał się prywatnej detektyw. Wyraz twarzy Dany niczego nie zdradzał. ‒ Zobaczę, co da się zrobić ‒ powiedział w końcu. Dana skinęła głową. A potem wysiadła z samochodu i zniknęła w budynku. Zamknąwszy za sobą drzwi mieszkania, wyciągnęła komórkę. ‒ Jake, tu Dana ‒ powiedziała w momencie, gdy Teeny odebrał. ‒ Gdzie się, do diabła, podziewasz? Troska w jego głosie sprawiła Danie przyjemność. ‒ To długa historia i chciałabym ci ją opowiedzieć, ale mój samochód stoi zaparkowany niedaleko od ciebie i nie mam czym przyjechać. ‒ A gdzie mój harley? ‒ To następna długa historia. ‒ Wiesz, że wypytywali mnie agenci FBI. W co ty się wpakowałaś? ‒ Przyjedź, to ci powiem. Pójdziemy gdzieś na obiad. Ja stawiam. Wierz mi, ta opowieść warta jest tej drogi. Och, przywieź, proszę, kopertę, którą zostawiłam na biurku w twojej pracowni i płytę. 385

Jake rozłączył się, a Dana zaniosła marynarski worek do sypialni. Cieszyła się, że ma kogoś takiego jak Jake, do kogo mogła się zwrócić, a to, że był geniuszem we wszystkim, co dotyczyło fotografii, tylko przemawiało na jego korzyść. Rozpakowując rzeczy, zastanawiała się nad pomysłem, który przyszedł jej do głowy, kiedy Keith Evans powiedział, że Claire Farrington wywinie się od odpowiedzialności za morderstwo. Dana współczuła głęboko Rhondzie Pulaski, Laurie Erickson i Charlotte Walsh. To były dobre dziewczyny i umarły stanowczo za wcześnie. Ogarniała ją wściekłość na samą myśl, że Claire Farrington odebrała im życie, a rozpalona do białości złość trzęsła nią za każdym razem, gdy przypominała sobie, jak niewiele brakowało, by sama stała się okazem w kolekcji trupów pierwszej damy. Niewiele dobrego wynikło z jej koszmarnego pobytu w piwnicy producenta narkotyków, ale kiedy człowiekowi śmierć na tyle zajrzy w oczy, że żegna się z życiem, wtedy naprawdę uwalnia się od strachu przed nią. Nie oznaczało to jednak wcale, że chce się umierać. Dana przysięgła sobie, że Claire Farrington zapłaci za odbieranie prawa do życia z taką łatwością.

46.

Morton Rickstein padał z nóg. Dochodziła dwudziesta pierwsza trzydzieści, a on siedział w kancelarii od wpół do ósmej i pracował nad pisemnym zeznaniem. Zwykle nienagannie ubrany teraz był tak zmęczony, że nie zawracał sobie głowy opuszczeniem podwiniętych rękawów koszuli, kiedy zakładał marynarkę, nie poprawił też mocno poluzowanego krawata. Chwycił teczkę i powlókł się do windy, którą zjechał na podziemny parking. W drodze na dół myślał o przyjemności, jaką sprawi mu zaszycie się w mieszkaniu ze szklaneczką whisky z lodem. Drzwi windy otworzyły się, Rickstein wszedł na parking. Często pracował do późna, ale nigdy nie przyzwyczaił się do upiornej ciszy, jaka panowała pod ziemią o tej porze nocy. Większość samochodów odjechała, a znaczną część pustej powierzchni pokrywały cienie. Rickstein wyobrażał sobie potwory ukrywające się w czarnych jak noc wnękach i przyłapał się na ukradkowym zerkaniu na grube betonowe słupy wspierające dach. Mógł schować się za nimi morderca, zupełnie niewidoczny, który tylko czekał, aż niespodziewająca się niczego ofiara podejdzie zupełnie blisko. Pomiędzy windą a jego samochodem stały trzy takie kolumny. Prawnik aż kurczył się w sobie przy mijaniu każdej z nich. Wyjął z kieszeni pilota i otworzył zdalnie samochód, żeby wsiąść do niego 387

jak najszybciej. Usłyszał dodający otuchy dźwięk potwierdzający odblokowanie zamków i przyśpieszył. Kiedy cały i zdrowy dotarł do lexusa, odetchnął głośno i pochylił się, sięgając do drzwiczek. ‒ Panie Rickstein. Prawnik obrócił się błyskawicznie. Serce mu zamarło. Jakaś kobieta wyłoniła się znikąd. W czarnych dżinsach i kurtce motocyklowej wyglądała na twardą sztukę. ‒ Przepraszam, nie chciałam pana nastraszyć. Nazywam się Dana Cutler. Jestem prywatnym detektywem i zdarzyło mi się pracować dla pańskiej firmy. Najczęściej zatrudniał mnie Dale Perry. Rickstein potrzebował chwili, by rozpoznać to nazwisko i skojarzyć je z klientką Dale'a Perry'ego, która zadzwoniła i narzekała, że nachodzi ją adwokat z kancelarii Reeda, Briggsa. Dana Cutler była kobietą zamieszaną w strzelaninę w domu Marshy Erickson w Oregonie. ‒ Proszę posłuchać, miałem ciężki dzień. Niech pani zadzwoni jutro do mojej sekretarki i się umówi, jeśli chce pani ze mną o czymś porozmawiać. ‒ To może poczekać. Mam sprawę dotyczącą innej klientki Kendalla, Barretta, pani Claire Farrington. Dana wyciągnęła rękę w stronę Ricksteina. Trzymała w niej szarą dużą kopertę. ‒ Chcę, żeby przekazał pan to pierwszej damie. W środku jest zdjęcie i telefon komórkowy. Może pan sprawdzić telefon, czy nie ma w nim ładunku wybuchowego, ale odradzałabym oglądanie zdjęcia. Lepiej będzie dla pana, jeśli nie dowie się pan, co na nim jest. Mogłoby wpłynąć na pańską opinię o klientce. Kiedy odda pan kopertę doktor Farrington, proszę jej powtórzyć, że kłamałam na policji, mówiąc, że nie wróciłam na parking przy pasażu handlowym Dulles Towne Center. Nie planowałam tego, gdy zostawiałam jej wiadomość na poczcie głosowej, ale potem uległam ciekawości. 388

Niech jej pan powie, że zrobiłam kilka bardzo interesujących zdjęć, których nie ma w kopercie. Zadzwonię do niej na tę komórkę i wyjaśnię, jak może odebrać ode mnie fotografie. ‒ Nie wiem, co pani zamyśla, ale nie dam się w to wciągnąć. ‒ Żaden inny sposób skontaktowania się z panią Farrington nie przyszedł mi do głowy. Ludzie tacy jak ja nie zjawiają się ot, tak sobie w Białym Domu, pytając, czy mogą się zobaczyć z pierwszą damą. ‒ Z pani wypowiedzi mogę wnosić, że chodzi o szantaż, dlatego nie pomogę pani. Co więcej, jeśli nadal będzie się pani upierała przy swoim, zawiadomię policję, a ona już się panią zajmie. ‒ Tak naprawdę nie chce pan tego zrobić, panie Rickstein. Nie, jeśli dobro pańskiej klientki leży panu na sercu. Pamięta pan zdjęcia z „Exposed”, przez które prezydent Farrington miał kłopoty? To ja je zrobiłam i usiłowałam grać fair. Zanim poszłam z nimi do kogokolwiek, spotkałam się z Dale'em Perrym i zaoferowałam mu sprzedanie ich prezydentowi. Dale i prezydent wystawili mnie do wiatru, dlatego sprzedałam je „Exposed”. Artykuły w tej gazecie mogą kosztować Farringtona przegraną w wyborach. Zdjęcie w tej kopercie może kosztować pańską klientkę życie. Jeśli odrzuci pan moją prośbę, zadzwonię do Patricka Gormana z „Exposed”. Po sukcesie z moimi zdjęciami robionymi wcześniej, dał mi domowy numer telefonu. ♦♦♦

Następnego dnia po spotkaniu z Ricksteinem Dana zadzwoniła rano do adwokata do jego kancelarii, żeby się dowiedzieć, kiedy zamierza zobaczyć się z Claire Farrington. Dana przypuszczała, że przekaże kopertę i wiadomość od niej w trakcie pierwszych dziesięciu minut spotkania z pierwszą damą. Farrington rzuciwszy okiem na zdjęcie, każe Ricksteinowi wyjść, bo będzie się bała ryzykować, 389

że je zobaczy albo usłyszy jej rozmowę z Daną. Dana obliczyła, że pani doktor zacznie przyglądać się fotografii mniej więcej po kwadransie od przyjazdu Ricksteina. Chciała, żeby Farrington zobaczyła zdjęcie, ale nie chciała dać jej zbyt wiele czasu do namysłu, zanim przedstawi jej swoje żądania. Pierwsza dama odebrała po drugim dzwonku. ‒ Doktor Farrington? ‒ A kto inny mógłby mieć ten telefon? ‒ Farrington spytała głosem pełnym złości. ‒ Denerwowanie się nie rozwiąże pani problemu. Mam dla pani propozycję ubicia interesu i nic więcej. Próbowałam to wyjaśnić Dale'owi Perry'emu i pani mężowi, ale oni uznali, że lepiej będzie mnie zabić, niż spełnić moje całkiem rozsądne żądania. I sama pani wie, co im z tego przyszło. Dale nie żyje, a, pani mąż straci prawdopodobnie pracę w listopadzie. Mogę panią zapewnić, że jeśli sprzedam „Exposed” zdjęcia z panią na parkingu przy Dulles Towne Center, pani mąż przegra wybory, a pani trafi do więzienia, tyle że gazeta nie jest tak hojna, jak pani z pewnością będzie. ‒ Czego pani chce? ‒ Proszę przelać dzisiaj trzy miliony dolarów na konto, którego numer jest w kopercie. Kiedy pieniądze znajdą się bezpiecznie w banku, dostanie pani te zdjęcia. ‒ A co niby, pani zdaniem, te zdjęcia mają wspólnego ze mną? Widać na nich kogoś w bluzie otwierającego drzwiczki samochodu. Nie potrafię nawet poznać, czy to mężczyzna, czy kobieta. Dana roześmiała się. ‒ Boi się pani zapewne, że nagrywam tę rozmowę. Nie, nie nagrywam. Ale jeśli to sprawi, że poczuje się pani lepiej, nie będę pytała o nic, co mogłoby panią pogrążyć. Wracając jednak do przyczyny, która skłoni panią do zapłacenia, nie ulega wątpliwości, że osoba na moich zdjęciach to ta sama postać sfotografowana na 390

schodach w hotelu Theodore Roosevelt. Co ważniejsze, mam bardzo ładne zdjęcie, którego nie włożyłam do koperty, bo bałam się, że ciekawość pana Ricksteina weźmie górę. Na tym zdjęciu kaptur jest zsunięty na tyle, że widać jak wpatruje się pani groźnym wzrokiem w samochód Charlotte Walsh. Wystarczy je powiększyć, żeby uznać to za obrazek z randki z zabójcą. ‒ Nie wierzę, by zrobiła pani zdjęcia, które mogłyby mi w jakikolwiek sposób zaszkodzić. Zresztą nawet gdybym chciała je od pani kupić, nie mam możliwości zgromadzenia dzisiaj trzech milionów dolarów. I na pewno nie zapłaciłabym szantażystce nawet centa bez obejrzenia tych zdjęć, o których mówi pani, że tak bardzo mnie obciążają. ‒ Jeśli chce pani zobaczyć te fotografie przed płaceniem, spotkajmy się dziś o północy na parkingu przy Dulles Towne Center, w tym samym miejscu, gdzie stał samochód Charlotte Walsh. Jest tam dużo wolnej przestrzeni, więc będę mogła się upewnić, że przyszła pani sama. ‒ Pojechanie gdziekolwiek bez ochrony Secret Service jest dla mnie niesłychanie trudne. ‒ Niech im pani powie, że nie potrzebuje ochrony. ‒ To nie takie proste. Agenci nie posłuchają mojego polecenia, jeśli może mi grozić niebezpieczeństwo. Jeden agent będzie musiał pojechać ze mną. ‒ W porządku, niech agent panią przywiezie, ale jeśli planuje pani aresztowanie mnie albo zabicie, proszę się dobrze nad tym zastanowić. Wiem, że zabrzmi to jak zdanie z kiepskiego filmu, ale naprawdę dałam drugi komplet tych zdjęć prawnikowi, który wyśle je do „Exposed” w przypadku, gdybym przedwcześnie umarła. ‒ Pani wymagania są śmieszne. Jeśli przejęłabym się pani durnymi oskarżeniami, musiałabym też liczyć się z tym, że kiedy pani zapłacę, zażąda pani więcej pieniędzy. Szantażyści nie przestają 391

stawiać żądań, gdy raz złapią kogoś na haczyk. ‒ Słuszna uwaga, ale nie ma pani wyjścia i musi mi zaufać. Myślę, że nie chciałaby pani wystąpić w ogólnokrajowej telewizji jako osoba wyprowadzana w kajdankach z Białego Domu. A jeśli nadal jest pani wkurzona, niech pani pomyśli o naszej transakcji w taki sposób: te trzy miliony to odszkodowanie za traumę psychiczną, jakiej doświadczałam przez ostatnie kilka tygodni, starając się utrzymać przy życiu. Jestem pewna, że sąd przyznałby mi więcej, gdybym panią pozwała. Ale sprawa sądowa toczyłaby się latami. Wolę szybko załatwiać interesy. I naprawdę nie musi się pani martwić, że wrócę po więcej. Jeśli pozna pani przebieg mojej służby, dowie się pani, dlaczego odeszłam z policji. Niech mi pani zapłaci, a ja zniknę z pani życiorysu. Chcę jedynie, żeby zostawiono mnie w spokoju. Za trzy miliony dolarów urządzę sobie resztę życia. ♦♦♦

Claire Farrington trzymała w ręku telefon komórkowy jeszcze przez kilka sekund po skończeniu rozmowy. Położyła go potem obok własnego aparatu na kanapie i zaczęła wpatrywać się w zdjęcie. Można było pomyśleć, że zrobiono je z pewnej odległości od strony kierowcy samochodu Charlotte Walsh. Ukazywało zakapturzoną postać stojącą obok drzwiczek kierowcy. Coś w tym zdjęciu budziło jej niepokój. Przez kilka sekund nie potrafiła sobie uzmysłowić, co to było. I wtedy zdała sobie sprawę, że osoba w bluzie z kapturem wygląda identycznie jak ta, którą uwieczniła kamera ochrony w hotelu Theodore Roosevelt. Claire wpatrywała się uważnie w fotografię jeszcze przez kilka sekund. Uśmiechnęła się. Teraz już miała pewność, że zdjęcie zostało spreparowane, a opowiastka Cutler jest kłamstwem. Postać w kapturze stała w ten sposób, że jej prawa dłoń spoczywała na klamce drzwiczek samochodowych. Tu tkwił błąd. Kiedy zabiła Walsh, złapała za klamkę lewą ręką, żeby otworzyć drzwiczki po swojej 392

lewej stronie. Gdyby zrobiła to prawą, ramię znalazłoby się między nią a Walsh. W ostatniej wiadomości nagranej przez Cutler na poczcie głosowej, detektyw powiedziała, że przerywa śledzenie Walsh. Pierwsza dama odetchnęła z ulgą. Nie miała pojęcia, jak Cutler udało się zmontować to zdjęcie, ale wiedziała, że było podróbą. Claire połączyła się interkomem z Irvingiem Laskerem, dowódcą grupy Secret Service. Kilka minut później Lasker siedział naprzeciwko Farrington. ‒ Irv, czy wiesz, jak spreparować zdjęcie albo może znasz kogoś, kto to wie? ‒ Wiem o tym coś niecoś. Farrington wręczyła mu fotografię. ‒ Jak byś to zrobił, żeby postać została umieszczona przy samochodzie, choć w rzeczywistości jej tam nie było? ‒ zapytała. ‒ Użyłbym Photoshopa. Najpierw skanuje się zdjęcia samochodu i postaci w kapturze. Potem za pomocą techniki zwanej wtapianiem zmienia się piksele po obu stronach obrazu. Dzięki wtapianiu obraz się rozmywa w miejscach, gdzie oba skany zostały na siebie nałożone. Bierze się jeden lub dwa piksele po obu stronach obrazu i stapia razem. Zdjęcie będzie wyglądało na prawdziwe. ‒ Czy można w jakiś sposób stwierdzić, że postać w kapturze i miejsce przy samochodzie zostały właśnie tak zmontowane? ‒ Oczywiście. Wystarczy powiększyć. Jeśli ktoś dorobił zdjęcie za pomocą wtapiania, piksele nie będą ostre jak na oryginalnej fotografii. ‒ Każ to komuś sprawdzić i wróć do mnie. Chcę, żeby zostało to zrobione jak najszybciej. Kiedy Lasker wyszedł z pokoju, pierwsza dama uśmiechnęła się. Zignorowanie Dany Cutler było mądrym posunięciem, ale Dana stała się zagrożeniem dla utrzymania prezydentury przez Chrisa, 393

kiedy poszła do „Exposed”. Dlatego musi za to zapłacić. Jeżeli okaże się, że zdjęcie zostało zmontowane ‒ a co do tego Claire miała pewność ‒ spotka się z Daną Cutler o północy. Ale przebieg tego spotkania definitywnie będzie się różnił od oczekiwań pani detektyw.

47.

O północy w odległej części parkingu przy pasażu handlowym, gdzie zamordowano Charlotte Walsh, nie było już samochodów. Dana czekała w cieniu, kilkanaście metrów od miejsca, gdzie miała się spotkać z Claire Farrington. Po godzinie i piętnastu minutach, od kiedy Dana się przyczaiła, samochód podjechał niedaleko miejsca, gdzie parkowała Walsh. Wysiadł z niego Irving Lasker. Pierwsza dama została w środku, podczas gdy agent rozglądał się po najbliższej okolicy. Potem dał jej znak, że wszystko w porządku, a Claire wysiadła i poszła na spotkanie z Daną. Farrington miała na sobie dżinsy i cienką jasnobrązową kurtkę. Baseballowa czapka z opuszczonym nisko daszkiem zakrywała jej włosy i twarz. Dana odczekała kilka chwil i podeszła do nich z ramionami odsuniętymi od boków. ‒ Zakładam, że będzie pan chciał sprawdzić, czy nie mam broni ‒ powiedziała. Lasker skinął głową, a potem dokładnie ją przeszukał. Kiedy upewnił się, że nie jest uzbrojona, odsunął się od Dany. ‒ Chciałybyśmy zostać same, Irv ‒ oznajmiła Farrington. Lasker dołączył do kierowcy, który stał przy samochodzie i obserwował teren. ‒ Obejrzyjmy to zdjęcie. ‒ Farrington bez żadnego wstępu przystąpiła do rzeczy, gdy się upewniła, że ochrona jej nie słyszy. 395

Dana wyjęła kopertę z kieszeni kurtki i podała ją pierwszej damie. Farrington wysunęła zdjęcie z koperty i przyjrzała mu się uważnie. Ktoś wmontował jej twarz w obramowanie kaptura bluzy. Tym razem dokonano tego niechlujnie, co było oczywiste i na pierwszy rzut oka. Farrington uniosła fotografię i spojrzała ponad ramieniem na Laskera. ‒ Możesz to wziąć? ‒ zapytała. Był to już wcześniej umówiony sygnał. Lasker i drugi agent podeszli do nich bez pośpiechu. Kiedy znalazł się kilka kroków od Farrington, wyciągnął broń, a pierwsza dama schowała się za drugiego agenta. ‒ Jest pani aresztowana pod zarzutem próby wyłudzenia ‒ powiedział, zwracając się do Cutler. Triumfalny uśmiech pojawił się na twarzy Claire Farrington. ‒ Pewnie myślisz, że jestem strasznie głupia. Nie zamordowałam Charlotte Walsh, dlatego od razu wiedziałam, że te zdjęcia są zmontowane. Zresztą potwierdził to ekspert. Farrington chciała najwyraźniej jeszcze coś powiedzieć, ale na parking wjechały trzy samochody i skierowały się w ich stronę. ‒ Niech pani wsiada do wozu ‒ polecił jej Lasker. ‒ Nie musicie się niepokoić o pierwszą damę ‒ odezwała się Cutler. ‒ To FBI. Sama ich poprosiłam, żeby tu przyjechali. Farrington wyglądała na zdezorientowaną. Lasker ponownie kazał jej wsiąść do wozu i tym razem go posłuchała, ale kiedy samochody podjechały, nastawiła uszu. Keith Evans wysiadł z jednego z nich i wylegitymował się. ‒ Cześć, agencie Lasker, pamięta mnie pan? ‒ Co pan tu robi, Evans? ‒ Zanim odpowiem, sam muszę najpierw zadać kilka pytań ‒ powiedział Evans tak cichym głosem, żeby Farrington go nie usłyszała. ‒ Skąd pan wiedział, dokąd dzisiaj jechać? ‒ Pierwsza dama mi wyjaśniła. 396

‒ Co panu powiedziała? ‒ Chciała przyjechać do tego pasażu handlowego. ‒ Co mówiła albo robiła, kiedy już tu przyjechaliście? ‒ Skierowała nas do tego miejsca na parkingu. ‒ Jakich dokładnie użyła słów? ‒ Nie pamiętam dokładnie, ale o ile sobie przypominam, kazała nam objechać róg pasażu i podjechać do tego rzędu, a potem zatrzymać się niedaleko tego miejsca do parkowania. ‒ Dała wam ścisłe wskazówki? ‒ Tak. Ale o co tu chodzi? ‒ Obawiam się, że pierwsza dama ma prawdziwe kłopoty ‒ odrzekł Evans. ‒ Hej, chwila moment! ‒ zawołał Lasker, kiedy Evans i Sparks ruszyli w kierunku tylnej części samochodu Farrington. ‒ Proszę się nie wtrącać, agencie Lasker ‒ rozkazał Evans. Agenci z pozostałych samochodów zbliżyli się do Laskera i kierowcy, agenci Secret Service musieli więc uznać, że FBI ma nad nimi przewagę liczebną. Claire opuściła szybę w oknie, żeby usłyszeć, co się dzieje. ‒ Dobry wieczór pani ‒ powiedział Evans. ‒ Dobry wieczór, agencie Evans. Aresztowaliśmy właśnie Danę Cutler za usiłowanie wyłudzenia ode mnie trzech milionów dolarów za kilka zdjęć, na których rzekomo widać, jak morduję Charlotte Walsh. Miała pecha, bo wiedziałam, że te zdjęcia nie mogą być prawdziwe, sprawdził je też ekspert. Evans uśmiechnął się. ‒ Zdjęcia zostały sfabrykowane i wiemy, że pani Cutler zażądała za nie od pani trzy miliony dolarów, ale ona nie wyłudzała od pani pieniędzy. Pomagała nam udowodnić, że zamordowała pani Charlotte Walsh. Farrington wyglądała na rozbawioną. 397

‒ Jak niby można to zrobić za pomocą sfałszowanych zdjęć? ‒ Och, te zdjęcia nie będą potrzebne. Nigdy nie dołączylibyśmy ich w czasie procesu jako dowodów bezpośrednich. Z drugiej strony one rzeczywiście zwabiły panią na ten parking. Agent Lasker wyjawił mi właśnie, że wiedziała pani dokładnie, gdzie stał samochód Charlotte Walsh. Czy mogłaby mi pani wytłumaczyć, skąd wzięła pani tę informację? Farrington już otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła. ‒ Nie ma sprawy ‒ powiedział Evans. ‒ Nie musi pani ze mną rozmawiać. Właściwie ma pani prawo milczeć, bo wszystko, co pani powie, może być użyte w sądzie przeciwko pani. Ma pani również prawo do adwokata. Jeśli nie stać pani na to, sąd wyznaczy pani obrońcę z urzędu. ‒ To żałosne. ‒ Naprawdę? Ciało Charlotte Walsh zostało znalezione w kontenerze na śmieci za restauracją w Marylandzie. Wszyscy postronni ludzie myślą, że tam właśnie dokonano zbrodni. Krążyły plotki, że tam ją zamordowano, my trzymaliśmy w tajemnicy informację o tym parkingu. Samochód został stąd odholowany, a prasa nigdy się nie dowiedziała, gdzie go znaleziono. Prawdę powiedziawszy, tylko kilka osób wiedziało, gdzie dokładnie ta dziewczyna została zabita. ‒ Charles Hawkins... ‒ Przyznał się do przestępstwa, którego nie mógł popełnić. Możemy udowodnić, że w jego przypadku było to niemożliwe. Nie zdążyłby pojechać z hotelu na farmę, spotkać się z prezydentem o dwudziestej trzeciej piętnaście, a wcześniej ‒ o dwudziestej trzeciej ‒ zamordować Charlotte Walsh na tym parkingu. Pani natomiast miała czas, żeby się wymknąć z hotelu po odwróceniu przez Dale'a Perry'ego uwagi agenta pilnującego schodów, przyjechać tu, zabić Walsh i wrócić do hotelu przed pierwszą. ‒ Ta rozmowa właśnie dobiegła końca ‒ oświadczyła Farrington, 398

zanim przywołała Laskera. ‒ Irv, zawieź mnie, proszę, do Białego Domu. ‒ Przykro mi, doktor Farrington, ale to w tej chwili niemożliwe ‒ odezwał się Keith Evans. ‒ Aresztuję panią. Zrobimy to bez rozgłosu. Sędzia już czeka na panią w siedzibie sądu federalnego, podobnie jak Mort Rickstein. Biorąc pod uwagę to, kim pani jest, sądzę że adwokat uzyska dla pani natychmiastowe zwolnienie. Ale potem wszyscy w tym kraju będą zafascynowani słuchali wiadomości.

48.

Dana skończyła szczegółowe zeznanie dla FBI około trzeciej nad ranem. Powinna być zupełnie wykończona, ale odjeżdżała spod biura niezależnego prokuratora tak ożywiona, jakby wypiła potrójne espresso. Charlotte Walsh, Laurie Erickson i Rhonda Pulaski zostały pomszczone. Ich dusze mogły odpoczywać w pokoju, bo przyszpiliła Claire Farrington. Dana była ciągle zbyt podniecona, żeby położyć się spać, kiedy zaparkowała na podjeździe przed domem Jake'a Teeny'ego. Jake otworzył drzwi, zanim zdążyła wyciągnąć klucze. ‒ Dobrze się czujesz? ‒ zapytał z troską w głosie widoczną również na twarzy. Dana przyciągnęła Jake'a do siebie i pocałowała. Mężczyzna zesztywniał zaskoczony zapamiętałością jej pocałunku. A potem oplótł ją ramionami i przytulił. ‒ Kocham cię ‒ odezwała się Dana. ‒ Kocham cię od dawna, ale miałam za bardzo narąbane pod sufitem, żeby ci to powiedzieć. Jake odsunął ją od siebie na odległość ramion. Wpatrywał się w nią, jakby nie był pewny, że dobrze słyszał. Podekscytowanie Dany rozwiało się w jednej chwili. Mówiła bez zastanowienia i wiedziała już, że kiedy wyznała mu miłość, popsuła wszystko, co łączyło ich do tej pory. ‒ Przepraszam ‒ powiedziała. ‒ Nie powinnam... 400

‒ Nie, ja też cię kocham. Ja po prostu... Po tym wszystkim, co ci się przydarzyło... Serce Dany zaczęło bić ponownie. Czuła się lżejsza od powietrza. Wszystko miało obrócić się na dobre. Położyła dłoń na policzku Jake'a. ‒ Jesteś moją opoką, Jake, moją kotwicą. Sprawiłeś, że szłam dalej, choć chciałam się poddać, bo było mi wszystko jedno, co się ze mną stanie. Ciebie jednak to obchodziło. ‒ Łatwo się tobą zafascynować. Jesteś wyjątkowa. ‒ Cholera ‒ odparła Dana, ocierając łzę, która niespodziewanie pociekła jej po policzku. Jake pocałował ją w rękę, a potem w miejsce, gdzie ta łza się pojawiła. ‒ Nie jestem zbyt dobra w roztkliwianiu się ‒ przyznała. ‒ No to nic nie mów ‒ odezwał się Jake, wziął ją za rękę i wprowadził do środka. Choć raz Dana Cutler poddała się bez walki. ♦♦♦

Nazajutrz rano Dana obudziła się ze słońcem. Jake spał, głośno chrapiąc, gdy zsunęła się z łóżka, ubrała po cichu i zostawiła wiadomość na stole w kuchni, żeby się nie martwił. Harleya Jake'a odzyskano z pomocą Keitha Evansa i FBI. Dana wypchnęła motor na ulicę i nie zapuszczała silnika, aż zyskała pewność, że warkot nie zakłóci snu kochanka. Kiedy uznała, że może to zrobić, pomknęła ku swemu przeznaczeniu. Nielegalny producent narkotyków przywiózł Danę do domu na farmie po zachodzie słońca, a uratowano ją przed wschodem słońca, dlatego jedynie nocą widziała miejsce, gdzie doznała tyle bólu. W jasnym świetle dnia okazało się mniej przerażające ‒ opuszczony, rozpadający się, zostawiony sam sobie budynek, oddzielony zapuszczonym piaszczystym podwórzem od pola porośniętego wysokimi chwastami. 401

Stopnie schodów, po których weszła na frontową werandę zaskrzypiały pod jej nogami. Zimny jesienny wiatr targał porwaną żółtą taśmą odgradzającą miejsce popełnienia przestępstwa, a postrzępione kawałki cisnął pod progiem. Dana nacisnęła klamkę i drzwi się otworzyły. Serce biło jej jak młot i czuła narastającą panikę, kiedy weszła do pierwszego pokoju. Deski podłogi trzeszczały, promienie słońca oświetlały pajęczyny i drobiny kurzu wirujące w chłodnym powietrzu. Wzięła głęboki wdech i zmusiła się do przejścia do kuchni. Stanęła przed drzwiami do piwnicy i wpatrywała się w nie. To zwykłe drzwi, powtarzała w myślach, a piwnica to tylko piwnica, miejsce z betonu z tanimi półkami. Będą tam upiory, jeśli ona pozwoli im zaistnieć. Chwyciła za klamkę i otworzyła drzwi. Prąd został wyłączony, ale przyniosła ze sobą dużą latarkę, tę samą, którą miała, gdy szła przez las, śledząc Charlotte Walsh do domu-kryjówki. Snop światła padł na schody. Rozproszone słabe promienie słoneczne wpadały do środka przez wąskie, czarne od brudu okna. Dana przystanęła na dole i oświetliła miejsce, gdzie leżała naga i przerażona przez trzy dni, gwałcona i bita. Poczuła takie nudności, że musiała mocno zamknąć oczy, wolno i głęboko oddychać. Zaciskając wciąż powieki, przywołała obraz twarzy Jake'a. Sprawiła, że uśmiechnął się w jej wyobraźni i przypomniała sobie, jak dobrze jej było w jego ramionach. To on sprawił, że znowu czuła się bezpieczna. Otworzyła oczy i się uśmiechnęła. Nie było tu żadnych upiorów, jedynie kurz, pajęczyny i beton, nic, co mogłoby ją skrzywdzić. Poczuła, jak wypełnia ją spokój. Poprzedniej nocy uwolniła niespokojne dusze trzech dziewczyn zamordowanych przez Claire Farrington. Tego dnia zaś rozbiła okowy strachów, które usiłowały zmienić ją w żywego trupa.

49.

Brad Miller otoczył ramieniem Ginny Striker i szli tak w dzień wyborów przytuleni, przedzierając się przez tłum wypełniający lobby hotelu Benson w śródmieściu Portlandu. Udało im się przedostać na zewnątrz. Padał nieduży deszcz, który mżył przez cały wieczór. Zwycięstwo Maureen Gaylord nie było niczym zagrożone. Stało się pewne po aresztowaniu pierwszej damy. Sytuacja prezydenta pogorszyła się jeszcze bardziej, kiedy Pulascy i Marsha Erickson zaczęli występować w każdym programie telewizyjnym, który chciał ich zaprosić, by opowiedzieli o tym, jak Christopher Farrington zapłacił im za milczenie o jego seksualnych związkach z ich córkami. ‒ Przypuszczam, że Amerykanie nie chcą seryjnej morderczyni i zboczeńca w Białym Domu ‒ powiedziała Ginny, gdy w wiadomościach NBC podano, że stan Ohio opowiedział się jednoznacznie za Gaylord, która zdobyła tam wszystkie głosy elektorskie. Nawet Oregon wyparł się swego syna i większością głosów przekreślił jego starania o przewodzenie narodowi. ‒ Liczę na to, że oboje wylądują w więzieniu ‒ odpowiedział Brad. ‒ Pożyjemy, zobaczymy. ‒ Przecież zasługują na karę. 403

‒ Bogaci i wpływowi ludzie mogą bardzo często bezkarnie popełniać przestępstwa ‒ zawyrokowała Ginny, gdy przeciskali się przez hałaśliwą ciżbę zgromadzoną przed hotelem. ‒ Niektórzy analitycy prawa uważają, że oskarżenie ma przeciwko Claire Farrington za słabe dowody, żeby doprowadzić do jej skazania ‒ odezwał się Brad. W jego głosie słychać było zniechęcenie. Ginny chwyciła go za biceps i mocno ścisnęła. ‒ To już nie nasz problem. Cieszę się po prostu, że mamy to za sobą. Nie mogę się doczekać chwili, kiedy zacznę wszystko od nowa. ‒ Spodziewam się, że spodoba ci się nowa praca w Waszyngtonie i będzie ci tam lepiej niż u Reeda, Briggsa ‒ powiedział Brad. ‒ Prawdopodobnie nie, ale trzeba spłacać kredyty i opłacać czynsz, a ty wiele nie zarobisz. Brad wykrzywił usta. Mówiła prawdę. Praca urzędnika Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych nie była nawet w przybliżeniu tak dobrze opłacana, jak stanowisko, które Ginny miała objąć, ale po jej zakończeniu staną przed nim otworem drzwi do wszystkich firm prawniczych w całym kraju. ‒ Chyba nie przeszkadza ci to, że żenię się z tobą dla pieniędzy? ‒ spytał Brad. ‒ Myślałam, że interesuje cię wyłącznie moje ciało? ‒ Tak, to też. Gdybyś jeszcze umiała gotować, byłabyś chodzącą doskonałością. ‒ Jak na utrzymanka jesteś trochę rozkapryszony. Musisz się zadowolić tym, co dostajesz. ‒ Pewnie tak będzie do chwili, gdy pojawi się jakaś seksowna, bogata, dyplomowana kuchmistrzyni. Ginny pacnęła go w głowę, a on ją pocałował. Życie nie wyglądało źle i jedynym zmartwieniem Brada było teraz tylko to, żeby 404

nie zawieść sędziego Kineera, który załatwił mu posadę w sądzie. Wiedział, że pozostali pracownicy to prymusi z Harvardu, University of Pennsylvania, New York University i innych prestiżowych uczelni, dlatego denerwował się, jaką uda mu się zdobyć pozycję w tym panteonie intelektualistów. Za każdym razem jednak, gdy wątpił w swoje umiejętności, przypominał sobie pełne otuchy słowa sędziego Kineera, zapewniającego, że rekomenduje prawnika, który stawił czoło zabójcom, doprowadził na salę sądową pierwszą damę i udowodnił, iż były przewodniczący Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych ma takie same klapki na oczach, jak byle dureń z jakiejś wyższej uczelni. ♦♦♦

Kiedy jechali do mieszkania Brada, deszcz się nasilił. Pochyleni przebiegli odległość z parkingu do drzwi frontowych domu, żeby jak najmniej zmoknąć. Zaraz po wejściu Brad zapalił światło w przedpokoju. ‒ Idę do łazienki wysuszyć włosy ‒ powiedziała Ginny. ‒ Nastawię wodę na herbatę. Brad zdjął płaszcz i powiesił go na wieszaku. Miał właśnie pójść do kuchni, gdy zauważył cienką białą kopertę leżącą na podłodze przy drzwiach. Nachylił się i ją podniósł. Widniały na niej ręcznie napisane jego imię i nazwisko oraz adres, ale nie było nadawcy. Brakowało również znaczka, co sugerowało, że list został przyniesiony przez posłańca i wsunięty pod drzwi. W kopercie znajdowała się pojedyncza żółtawa kartka papieru w linie. Brad przeczytał tekst i poczuł zimny dreszcz, który nie miał nic wspólnego z pogodą. Drogi Bradzie! Wiedziałem, że dobrze robię, kiedy postanowiłem Ci zaufać. Dowiedziałem się właśnie, że zostanę oczyszczony z zarzutu zamordowania Laurie Erickson i to wszystko dzięki twoim 405

wysiłkom. Będę oczywiście stracony, ale z tym mogę żyć ‒ wybacz tę grę słów. Zaprosiłbym Cię na egzekucję, ale wiem, że jesteś zbyt wrażliwy. Żałuję jedynie, że nie będzie mnie w sądzie, kiedy będą unieważniać wyrok. Może udałoby mi się zobaczyć po raz ostatni moją słodziutką kolekcję małych palców. No cóż, nie można mieć wszystkiego. Życzę Ci powodzenia w nowej pracy i szczęścia w małżeństwie z uroczą Ginny. Jest kochana. Jaka szkoda, że nie nadarzy się sposobność, by ją poznać. Twój przyjaciel Clarence Brad zgniótł kopertę i kartkę i pobiegł do kosza na śmieci w kuchni. Wepchnął je pod inne odpadki, żeby Ginny nie zobaczyła listu od Clarence'a Little'a. ‒ Ej, ty drżysz ‒ powiedziała Ginny, wchodząc do kuchni. ‒ Zaraz jakoś temu zaradzę. Objęła Brada ramionami i przywarła do niego. Zwykle przywracała mu wiarę w to, że wszystko dobrze się ułoży, ale tym razem jej bliskość nie zniwelowała poczucia zagrożenia, jakie wywołał w nim list seryjnego mordercy. Skąd wiedział o Ginny? Kto przyniósł ten list? Złość wyparła strach, gdy uświadomił sobie, że Clarence nudził się i uwielbiał tak się z nim zabawiać. Spodziewał się, że Brad przyjedzie natychmiast do Salem, żeby porozmawiać o liście. Cóż, nie miał na to najmniejszej ochoty. Zostawi go samego w celi, gdzie będzie czekał na wykonanie wyroku. Żadnych więcej gierek z panem Little'em. W każdym razie nie jego kosztem. Przytulił Ginny do siebie. A potem pocałował ją bardzo żywiołowo. ‒ O rany, co w pana wstąpiło, panie Miller? ‒ Nie tyle wstąpiło, co odpuściło. Przepędziłaś moje upiory, 406

Ginny. Bridget Malloy, Clarence Little, Susan Tuchman będą teraz nękać kogoś innego. Od tej chwili jesteśmy tylko ty i ja, maleńka. Ginny uśmiechnęła się i go pocałowała. Brad odpowiedział uśmiechem. Życie nabierało rumieńców, a on czuł, że będzie jeszcze lepiej.

EPILOG

Christopher Farrington siedział sam w rezydencji na West Hills w Portlandzie i patrzył przez okno gabinetu. Niania położyła już Patricka do łóżka, w domu zrobiło się bardzo cicho. Ogień płonący w kamiennym kominku pomagał zwalczać chłód, wywołany nieustannym deszczem. Luty w Oregonie był mokry, zimny i ponury, jak myśli, przed którymi Farrington nie umiał uciec. Od aresztowania Claire sprawy nie toczyły się pomyślnie dla Farringtonów. Mimo ogromnych wysiłków „Wybawcy” Hollidaya, Claire odmówiono wypuszczenia za kaucją. Liczba morderstw i zamożność działały na niekorzyść doktor Farrington, kiedy prokurator wykazał jej motywy działania i zwrócił uwagę, że mogłaby uciec do kraju, z którym Stany nie podpisały umowy o ekstradycji. Jedyna wizyta Christophera w więzieniu okazała się koszmarem. Po prawdziwym szturmie paparazzich został zmuszony do słuchania obłąkańczego bredzenia żony. Winiła go za wszystko, oskarżała, że to przez niego musiała mordować, by ratować ich małżeństwo i dawała do zrozumienia, że zemści się na nim, kiedy tylko wyjdzie na wolność. A przy tym Christopher miał własne problemy. Nie przeszedł na emeryturę, był raczej na wygnaniu, bojkotowany przez wszystkich poza oszalałymi mediami, które uganiały się za nim niczym stado szakali. Kiedy ucichła wrzawa ciągłych pytań dziennikarzy, jedynie 408

martwa cisza stała się jego towarzyszką. Żadnych zaproszeń, nikt nie przychodził poza prawnikami, którzy chcieli omawiać sprawę Claire i prywatne pozwy, jakie przeciwko nim wniesiono. To było nie fair. Przecież on jedynie trochę się zabawił. Inni prezydenci też to robili. Niech to szlag, Kennedy uprawiał seks z dziwkami mafii, a o Eisenhowerze mówiło się, że utrzymywał na boku kochanicę. O Clintonie nie ma co wspominać. Co poszło aż tak źle? Dlaczego Claire nie potrafiła przejść nad tym do porządku dziennego i uznać za niewinne jego igraszki? Dlaczego zareagowała tak silnie na kilka rzeczy, o których on zapominał w chwili, gdy się kończyły? Farrington przypuszczał, że popełnił błąd, przyznając się do tego, co robił z Rhondą Pulaski z tyłu limuzyny, kiedy oddał jej czek na wywalczoną sumę. Potrzebował jednak pieniędzy Claire na przekupienie Pulaskich, a ona chciała poznać każdy, najdrobniejszy szczegół, zanim zgodziła się porozmawiać z ojcem. Był tak skruszony, że ani przez chwilę nie wątpił w jej wybaczenie, Claire zaś nie powiedziała nic, co pozwoliłoby mu się zorientować, że żona może dopuścić się przemocy. To Chuck poinformował go o ucieczce z miejsca wypadku samochodowego i konieczności zapewnienia Claire alibi, gdyby kiedykolwiek zaistniała taka konieczność. Nigdy, dzięki Bogu, nie okazało się to potrzebne, bo Chuck posprzątał bałagan zostawiony przez Claire, niemniej morderstwo... Dobry Boże, nigdy nie przyszło mu do głowy, że była zdolna zabić. A potem znowu to zrobiła. Farrington nie potrafił nawet sobie wyobrazić, co stałoby się z jego karierą, gdyby Chuck nie zjawił się w rezydencji gubernatora i nie pozbył się ciała, zanim znalazłby je ktoś inny. Farrington przerwał tok myśli. Oczywiście mógł sobie wyobrazić, co by się stało. Działo się to właśnie teraz. Ale on nie miał sobie nic do zarzucenia. To wszystko wina Claire. To ona zabiła te 409

dziewczyny. On poprosił jedynie Chucka, żeby pomógł jego żonie. Za to nie groziła odpowiedzialność karna. Na pewno? Zanim jednak poradził sobie do końca z tymi moralnymi dylematami, pasmo ponurych myśli przerwał mu widok reflektorów samochodu na podjeździe. Podszedł do okna i zobaczył lincolna Town Car zaparkowanego przed frontowymi drzwiami. Jeden z agentów ochrony rozmawiał właśnie z kierowcą. Chwilę później szofer otworzył tylne drzwiczki i z samochodu wysiadła Susan Tuchman, która za moment zniknęła pod portykiem. Farrington pobiegł do holu, żeby ją powitać. Miał nadzieję, że przywiozła dobre wieści. Rodzina Claire odmówiła im jakiejkolwiek pomocy finansowej, gdy dowiedziała się o jego zdradach. Nie dostawał świetnie opłacanych zaproszeń do publicznych wystąpień, jakie wysyłano innym byłym prezydentom. Wstrzymano też wydanie jego książki do czasu, aż adwokat sprawdzi zasadność ewentualnych roszczeń do jego honorarium, z jakimi mogłyby wystąpić rodziny ofiar Claire. ‒ Susan ‒ powiedział Chris, zmuszając się do ciepłego uśmiechu, gdy prawniczka weszła do domu. ‒ Chris ‒ odpowiedziała lakonicznie. Zauważył, że nie odwzajemniła uśmiechu. ‒ Chodźmy do gabinetu. Pali się tam w kominku. Napijesz się czegoś? ‒ Nie, dziękuję. Nie mogę zostać na długo. Mam spotkanie z zagranicznymi inwestorami, którzy chcą wejść w spółkę z jednym z naszych klientów. ‒ Czy ty nigdy nie wyhamowujesz? ‒ spytał Chris, starając się utrzymać lekki ton rozmowy. Tuchman milczała. ‒ Zatem, o co chodzi? ‒ zapytał Farrington, kiedy usiedli. ‒ Boję się, że nie przynoszę dobrych wiadomości ‒ oznajmiła Tuchman. ‒ Właściciele kancelarii rozpatrzyli twoją propozycję zostania adwokatem w naszej firmie. W obliczu istniejącej sytuacji 410

uznaliśmy jednak, że nie byłoby to dobre rozwiązanie. Farrington miał ochotę zapytać, dlaczego starzy przyjaciele opuszczają go w potrzebie, ale wiedział, że odpowiedź tylko by go upokorzyła. ‒ Jest jeszcze jeden powód mojej wizyty. Bardzo nieprzyjemny powód, ale ponieważ przyjaźnimy się od tak dawna, doszłam do wniosku, że osobiście powinnam ci to powiedzieć. Chris starał się ze wszystkich sił zachować uśmiech. ‒ Jak wiesz, jestem w zarządzie Westmont Country Club. Wczoraj wieczorem mieliśmy nadzwyczajne zebranie. Większość chciała odebrać członkostwo tobie i Claire. Udało mi się jednak przekonać ich, że lepiej będzie dla wszystkich, jeśli damy wam możliwość dobrowolnego wystąpienia z klubu. Farrington oniemiał. Westmont był najbardziej prestiżowym klubem w Portlandzie. Jego członkowie należeli do grona najbliższych przyjaciół Chrisa i Claire, w wielu z nich miał zagorzałych politycznych zwolenników. To był raj, gdzie mógł spokojnie grać w golfa albo wypić drinka z dala od naprzykrzających się karierowiczów i dziennikarzy. ‒ Nie rozumiem. Susan doznała nieznanego jej wcześniej uczucia ‒ była zmieszana. Bardzo wiele wysiłku kosztowało ją spojrzenie przyjacielowi w oczy. ‒ Znamy się od dawna, Chris. Wiesz, że zawsze cię popierałam, ale ta... ta sytuacja mnie przerasta. ‒ Claire jeszcze nie skazano. Żyjemy w Ameryce. Nadal obowiązuje domniemanie niewinności. ‒ Owszem, w sądzie, ale nie w Westmont. Powołaliśmy specjalną komisję do zbadania faktów w jej sprawie. Nie wiem, do czego dojdzie w sądzie. Travis Holliday ma opinię cudotwórcy w urabianiu ławy przysięgłych. Ale oboje wiemy, że Claire jest winna kilkukrotnego zabójstwa. I te twoje romanse, Chris. To były jeszcze 411

dzieci i teraz przez ciebie nie żyją. ‒ Chyba nie uważasz, że jestem zamieszany w te morderstwa? ‒ Nie mam pojęcia, czy wiedziałeś o czymkolwiek, co robiła Claire. Ale Pulaski była twoją klientką, Erickson opiekunką twojego dziecka, a Walsh pracowała w twoim sztabie wyborczym. Jeśli nie rozumiesz, że sypianie z nimi było czymś złym, to nie wiem, jak ci to wytłumaczyć. Radziłabym ci jak najszybciej wystąpić z klubu. Jeśli to zrobisz, zostawisz sobie furtkę na ponowne wstąpienie, kiedy twoje problemy zostaną rozwiązane z korzyścią dla ciebie. ‒ Dziękuję za stworzenie mi tej możliwości i dzięki za cywilną odwagę spotkania się ze mną twarzą w twarz. Susan wyciągnęła ramię i dotknęła ręki Farringtona. ‒ Życzę ci jak najlepiej, Chris. ‒ Wstała. ‒ Naprawdę muszę już iść. Farrington również się podniósł. ‒ Rozumiem ‒ powiedział. Odprowadził ją do drzwi i patrzył za odjeżdżającym lincolnem. Kiedy samochód zniknął mu z oczu, wrócił do gabinetu. Zaledwie kilka miesięcy wcześniej był człowiekiem mającym największą władzę na świecie. Dysponował siłą zdolną zniszczyć ten świat za naciśnięciem jednego guzika. A teraz... Farrington zapatrzył się w ogień. Ciepło promieniowało od płomieni, ale nie było w stanie ogrzać powietrza.

Podziękowania

Czytelnik, który nie zna mnie osobiście, gotów pomyśleć, że jestem chodzącą Encyklopedią Britannica z powodu mojej wiedzy o technice, medycynie, zasadach działania Secret Service, stomatologii, telekomunikacji i tak dalej, o których informacje znalazły się w Z polecenia prezydenta, ale wszystkie one pochodzą od wspaniałych ekspertów z poszczególnych dziedzin, którzy poświęcili swój cenny czas, by pomóc mi w nadaniu mojej książce cech bardziej realistycznych. I tak moje podziękowania otrzymują: dr Karen Gunson, Dennis Balske, dr Daniel Moore, Ken Baumann, Al Bosco, Andrew Painter, Andy Rome, Ed Pritchard, Joe Massey i Mark Miller. Wszystkim, którzy chcieliby zostać niezależnymi prokuratorami albo chcieliby się czegoś dowiedzieć o tym urzędzie, polecam So You Think You Want to Be an Independent Counsel Donalda C. Smaltza. Za czas poświęcony czytaniu pierwszego brudnopisu i podzielenie się ze mną pomysłami, w jaki sposób mógłbym ulepszyć tę książkę, dziękuję Susan Svetkey, Karen Berry, Ami Margolin, Judy i Jerry'emu Margolinom, Pam Webb i Jayowi Marguliesowi. Specjalne podziękowania należą się Marjorie Braman za fantastyczną redakcję Z polecenia prezydenta. Książka jest znacznie lepsza dzięki jej sugestiom i komentarzom. Pulitzer za tytuł należy się Peggy Hageman. I nie potrafię znaleźć odpowiednich słów, by wyrazić moją wdzięczność wszystkim z wydawnictwa Harper-Collins 413

za okazywane mi współczucie w najgorszym okresie mojego życia. Oparcie znalazłem również ‒ jak zawsze ‒ u Jean Naggar, Jennifer Weltz i u wszystkich z Jean Naggar Literary Agency. Żadne słowa nie wyrażą, jak bardzo wspierali mnie Daniel i Ami ‒ moje cudowne dzieci ‒ przyjaciele, od kiedy Doreen odeszła na zawsze. Doreen była moją muzą i inspiracją do wszystkiego, co zrobiłem w życiu, i będzie tak nadal.

Spis treści

Prolog

7

Część pierwsza PROSTE ZADANIE

11

Część druga APELACJA BEZ SZANS

67

Część trzecia ROZPRUWACZ

109

Część czwarta GNIJĄCE ZWŁOKI I ODCIĘTE PALCE

157

Część piąta NAŚLADOWCA

177

Część szósta „EXPOSED”

223

Część siódma KRÓLOWA KIER

355

Epilog

408

Podziękowania

413