Niebieskie pozegnanie - John D. MacDonald

Wydanie elektroniczne

JOHN D. Mac​DO​NALD (1916-1986) Je​den z naj​wy​bit​niej​szych i za​ra​zem naj​płod​niej​szych twór​ców ame​ry​kań​skie​go kry​mi​na​łu, z do​rob​kiem li​te​rac​kim obej​mu​ją​cym kil​ka zbio​rów opo​wia​dań oraz pra​wie sie​dem​dzie​siąt po​wie​ści. Do in​spi​ra​cji jego twór​czo​ścią przy​zna​ją się tak zna​ni au​to​rzy, jak Ste​phen King, Dean Ko​ontz, Carl Hia​asen, Kurt Von​ne​gut Jr. i Lee Child. King na​zwał go „jed​nym z naj​waż​niej​szych pi​sa​rzy ame​ry​kań​skich XX wie​ku”; Von​ne​gut na​pi​sał, iż „za ja​kiś ty​siąc lat na nowo od​kry​ta spu​ści​zna li​te​rac​ka Mac​Do​nal​da oka​że się zna​le​zi​skiem na mia​rę skar​bów z gro​bow​ca Tu​ten​cha​mo​na”. W wy​wia​dzie pra​so​wym Ko​ontz stwier​dził, iż wszyst​ko, co na​pi​sał Mac​Do​nald, „czy​tał czte​ry czy pięć razy”. W 1980 pi​sarz otrzy​mał naj​bar​dziej pre​sti​żo​wą na​gro​dę li​te​rac​ką w USA – Na​tio​nal Book Award. Naj​waż​niej​sze w jego do​rob​ku po​zy​cje sta​no​wią ta​kie ty​tu​ły, jak The Exe​cu​tio​ners, The Dead Low Tide, The End of Ni​ght, A Bul​let for Cin​de​rel​la i Con​do​mi​nium. Świa​to​wą sła​wę przy​nio​sła twór​cy se​ria 21 po​wie​ści z pry​wat​nym de​tek​ty​wem Tra​vi​sem McGee. Fil​mow​cy nie​jed​no​krot​nie się​ga​li po po​wie​ści Mac​Do​nal​da. The Exe​cu​tio​ners była dwu​krot​nie ekra​ni​zo​wa​na jako Przy​lą​dek stra​chu – naj​pierw z Gre​go​rym Pe​ckiem i Ro​ber​tem Mit​chu​mem, w la​tach 90-tych z Nic​kiem Nol​te’em i Ro​ber​tem de Niro.

Tego au​to​ra z Tra​vi​sem McGee NIE​BIE​SKIE PO​ŻE​GNA​NIE KOSZ​MAR NA RÓ​ŻO​WO PUR​P U​RO​WA ŚMIERĆ

Kno​xo​wi Bur​ge​ro​wi, pierw​sze​mu re​dak​to​ro​wi po​wie​ści z Tra​vi​sem McGee

1

To miał być spo​koj​ny wie​czór spę​dzo​ny w domu. Dom to Bu​sted Flush, szes​na​sto​me​tro​wa łódź miesz​kal​na przy​po​mi​na​ją​ca bar​kę, przy​cu​mo​wa​na przy kei F-18 w Ba​hia Mar, w Lau​der​da​le. Dom jest tam, gdzie masz swo​ją pry​wat​ność. Za​su​wasz wszyst​kie za​sło​ny, za​my​kasz luki i przy szep​czą​cym szme​rze kli​ma​ty​za​cji, tłu​mią​cym wszel​kie dźwię​ki z ze​wnątrz, mo​żesz się od​ciąć od cha​otycz​nej ak​tyw​no​ści na po​kła​dzie są​sied​niej ło​dzi. Rów​nie do​brze mógł​byś być w ra​kie​cie, któ​ra mi​nę​ła We​nus, albo gdzieś pod cza​pą lo​do​wą. Na​zy​wam to po​miesz​cze​nie sa​lo​nem, bo głów​nie tu​taj to​czy się ży​cie na po​kła​dzie. Le​ża​łem roz​cią​gnię​ty na wy​god​nej na​roż​nej so​fie, stu​diu​jąc mapy wy​se​pek ko​ra​lo​wych, i pró​bo​wa​łem wy​krze​sać z sie​bie na tyle en​tu​zja​zmu i ener​gii, by za​pla​no​wać prze​pro​wa​dze​nie Bu​sted Flush na ja​kiś czas w nowe miej​sce. Ma dwa die​slow​skie sil​ni​ki mar​ki Her​cu​les – pięć​dzie​siąt osiem koni me​cha​nicz​nych każ​dy – któ​re po​su​wa​ją ją do przo​du w ma​je​sta​tycz​nym tem​pie sze​ściu wę​złów. Nie chcia​łem jej prze​miesz​czać. Lu​bię Lau​der​da​le. Sie​dzę tu jed​nak już od tak daw​na, że za​czą​łem się za​sta​na​wiać, czy nie po​wi​nie​nem tego jed​nak zro​bić. Cho​okie McCall ćwi​czy​ła ja​kiś głu​pi układ cho​re​ogra​ficz​ny. Przy​szła do mnie, bo było tu dość miej​sca i pry​wat​no​ści. Po​od​su​wa​ła me​ble, usta​wi​ła kil​ka lu​ster prze​nie​sio​nych z głów​nej ka​bi​ny i swój mały, ro​bią​cy mnó​stwo ha​ła​su me​tro​nom. Mia​ła na so​bie sta​ry, spło​wia​ły, rdza​wo​czer​wo​ny ko​stium, w kil​ku miej​scach zszy​wa​ny czar​ną ni​cią. Czar​ne wło​sy zwią​za​ła chu​s​tą. Cięż​ko pra​co​wa​ła. Wie​lo​krot​nie prze​ra​bia​ła każ​dą se​kwen​cję, za każ​dym ra​zem odro​bi​nę ją zmie​nia​jąc, a gdy już była usa​tys​fak​cjo​no​wa​na, pod​bie​ga​ła do sto​li​ka i za​pi​sy​wa​ła coś w swo​im no​tat​ni​ku. Tan​ce​rze pra​cu​ją rów​nie cięż​ko jak nie​gdyś gór​ni​cy. Tu​pa​ła, po​sa​py​wa​ła i wy​gi​na​ła swo​je wspa​nia​łe, ide​al​nie pro​por​cjo​nal​ne cia​ło. Mimo kli​ma​ty​za​cji wy​peł​ni​ła sa​lon sła​bym ostrosłod​kim za​pa​chem du​żej, roz​grza​nej dziew​czy​ny. Była mi​łym uroz​ma​ice​niem. W świe​tle sa​lo​nu wi​dać było lśnią​cy pot na dłu​gich, so​lid​nych, umię​śnio​nych no​gach i ra​mio​nach. – Cho​le​ra! – za​klę​ła, pa​trząc z gry​ma​sem nie​za​do​wo​le​nia w swo​je no​tat​ki. – Coś nie tak? – Nic, cze​go nie po​tra​fi​ła​bym po​pra​wić. Mu​szę do​kład​nie opi​sać, gdzie wszy​scy po​win​ni być, bo in​a​czej będą ko​pać się po twa​rzach. Cza​sa​mi mi się to plą​cze. Wy​kre​śli​ła parę za​pi​sków, a ja po​wró​ci​łem do spraw​dza​nia głę​bo​ko​ści na mie​li​znach na pół​noc​ny wschód od Con​tent Keys w cza​sie od​pły​wów. Cho​okie pil​nie pra​co​wa​ła przez ko​lej​ne dzie​sięć mi​nut, ro​bi​ła no​tat​ki, a po​tem opar​ła się o kra​wędź sto​łu, od​dy​cha​jąc cięż​ko. – Trav, ko​cha​nie… – Mmm? – Żar​to​wa​łeś, kie​dy roz​ma​wia​li​śmy o… o tym, czym się zaj​mu​jesz? – A co po​wie​dzia​łem?

– Brzmia​ło to tro​chę dziw​nie, ale chy​ba ci uwie​rzy​łam. Mó​wi​łeś, że je​śli X ma coś cen​ne​go, po​ja​wia się Y i za​bie​ra mu to coś, i nie ma ab​so​lut​nie żad​nej moż​li​wo​ści, żeby X był w sta​nie kie​dy​kol​wiek to od​zy​skać, wte​dy wkra​czasz do ak​cji ty, do​ga​du​jesz się z X, że od​zy​skasz to dla nie​go i za​trzy​mu​jesz po​ło​wę dla sie​bie. A po​tem po pro​stu… ży​jesz z tego, do​pó​ki ci się nie skoń​czy. Na​praw​dę tak jest? – To uprosz​cze​nie, Cho​ok, ale w su​mie dość traf​ne. – Nie masz przy tym mnó​stwa kło​po​tów? – Cza​sa​mi tak, cza​sa​mi nie. Y za​zwy​czaj nie jest w sta​nie za bar​dzo na​roz​ra​biać. Dla X je​stem czymś w ro​dza​ju ostat​niej de​ski ra​tun​ku, więc moje ho​no​ra​rium wy​no​si pięć​dzie​siąt pro​cent. Dla nie​go po​ło​wa to i tak znacz​nie wię​cej niż nic. – I ro​bisz to, że tak po​wiem, po ci​chu? – Cho​ok, nie mam wy​dru​ko​wa​nych wi​zy​tó​wek. Co mia​ło​by być na nich na​pi​sa​ne? Tra​vis McGee, od​zy​ski​wacz? – Ale na li​tość bo​ską, Trav, ile ta​kich zle​ceń po​tra​fisz so​bie zna​leźć, kie​dy je​steś już na tyle spłu​ka​ny, że ich po​trze​bu​jesz? – Na tyle dużo, że mogę w nich prze​bie​rać. Ży​je​my w skom​pli​ko​wa​nych cza​sach, moja dro​ga. Im bar​dziej zło​żo​ne sta​je się na​sze spo​łe​czeń​stwo, tym wię​cej jest pół​le​gal​nych spo​so​bów, żeby kraść. Cza​sem do​sta​ję cynk od sta​rych klien​tów. Je​śli weź​miesz stos ga​zet i za​czniesz je bar​dzo sta​ran​nie czy​tać, a przy tym po​tra​fisz czy​tać mię​dzy wier​sza​mi, sama za​wsze znaj​dziesz ja​kie​goś tłu​ste​go, za​do​wo​lo​ne​go Y i bied​ne​go X, za​ła​mu​ją​ce​go ręce. Lu​bię duże zle​ce​nia, bo przy​no​szą nie​złe pie​nią​dze. A po​tem mogę wy​ko​rzy​stać ko​lej​ny ka​wa​łek mo​jej eme​ry​tu​ry. Wi​dzisz, za​miast przejść na eme​ry​tu​rę, kie​dy będę miał sześć​dzie​siąt lat, by​wam so​bie na niej od cza​su do cza​su. – A gdy​by tak te​raz się coś po​ja​wi​ło? – Zmień​my te​mat, pan​no McCall. A może za​grasz Fran​ko​wi na ner​wach i weź​miesz so​bie tro​chę wol​ne​go? Zbie​rze​my małą grup​kę i urzą​dzi​my so​bie im​pre​zo​wy rejs aż do Ma​ra​thon. Po​wiedz​my, czte​rech dżen​tel​me​nów i sześć dam. Żad​nych pi​ja​ków, żad​nych ma​ru​dów, żad​nych par, lu​dzi o po​dej​rza​nych pre​fe​ren​cjach, uza​leż​nio​nych od apa​ra​tów fo​to​gra​ficz​nych, ni​ko​go, kto by się opa​lał, ni​ko​go, kto nie umie pły​wać, ni​ko​go, kto… – Pro​szę, McGee. Mó​wię po​waż​nie. – Ja też. – Jest pew​na dziew​czy​na. Chcia​ła​bym, że​byś z nią po​roz​ma​wiał. Parę mie​się​cy temu przy​ję​łam ją do ze​spo​łu. Jest tro​chę star​sza niż my wszyst​kie. Kie​dyś już tań​czy​ła, a te​raz cał​kiem nie​źle so​bie ra​dzi, se​rio. Ale… my​ślę, że po​trze​bu​je po​mo​cy. I wy​da​je mi się, że na​praw​dę nie ma do kogo się zwró​cić. Na​zy​wa się Ca​thy Kerr. – Przy​kro mi, Cho​ok. W tej chwi​li mam tyle pie​nię​dzy, że star​czy mi na kil​ka mie​się​cy. Pra​cu​ję naj​le​piej, kie​dy za​czy​nam się już ro​bić ner​wo​wy. – Ale ona są​dzi, że tu na​praw​dę cho​dzi o coś wiel​kie​go. Przyj​rza​łem się jej uważ​nie. – Są​dzi? – Nig​dy tego nie wi​dzia​ła. – Co pro​szę? – Parę dni temu tro​chę się upi​ła i zro​bi​ła się strasz​nie płacz​li​wa. By​łam dla niej miła, więc

wszyst​ko mi wy​ga​da​ła. Ale sama po​win​na ci opo​wie​dzieć. – Jak mo​gła stra​cić coś, cze​go nig​dy nie wi​dzia​ła? Na twa​rzy Cho​okie po​ja​wił się uśmiech ry​ba​ka, któ​ry wi​dzi, że ryba chwy​ci​ła przy​nę​tę. – To na​praw​dę zbyt skom​pli​ko​wa​ne, że​bym pró​bo​wa​ła ci to wy​ja​śnić. Mo​gła​bym coś po​mie​szać. Po​roz​ma​wiał​byś z nią? Zro​bił​byś choć tyle, Tra​vis? Wes​tchną​łem. – Przy​pro​wadź ją któ​re​goś dnia. Po​de​szła do mnie zwin​nym kro​kiem, uję​ła za nad​gar​stek i spoj​rza​ła na mój ze​ga​rek. Od​dy​cha​ła te​raz spo​koj​niej. Ko​stium był ciem​ny od potu i przy​le​gał do cia​ła nie​mal rów​nie cia​sno jak jej wła​sna pięk​na skó​ra. Spoj​rza​ła na mnie pro​mien​nie. – Wie​dzia​łam, że miły z cie​bie fa​cet, Trav. Bę​dzie tu za dwa​dzie​ścia mi​nut. – Je​steś oszust​ką, McCall – po​wie​dzia​łem, pa​trząc na nią. Po​gła​ska​ła mnie po gło​wie. – Ca​thy jest na​praw​dę miła. Po​lu​bisz ją. Po​szła na śro​dek sa​lo​nu, znów uru​cho​mi​ła me​tro​nom, przej​rza​ła no​tat​ki i po​wró​ci​ła do pra​cy. Ska​ka​ła, tu​pa​ła i po​stę​ki​wa​ła ci​cho z wy​sił​ku. Je​śli wy​bie​rasz się na ba​let, nig​dy nie sia​daj w pierw​szym rzę​dzie. Po​wró​ci​łem do spraw​dza​nia po​ło​że​nia boi na​wi​ga​cyj​nych i po​zio​mu pły​wów, ale cała kon​cen​tra​cja gdzieś ucie​kła. Mu​sia​łem po​roz​ma​wiać z tam​tą ko​bie​tą, ale z całą pew​no​ścią nie za​mie​rza​łem dać się wkrę​cić w ja​kąś bez​sen​sow​ną spra​wę. Mia​łem już za​aran​żo​wa​ne na​stęp​ne zle​ce​nie, cze​ka​ło tyl​ko, aż będę go​tów. A roz​ry​wek mi nie bra​ko​wa​ło. Uśmiech​ną​łem się kwa​śno. Z pew​nym roz​ba​wie​niem po​my​śla​łem o tym, że Cho​ok za​sta​na​wia​ła się, skąd bio​rę zle​ce​nia. Sama była ży​wym do​wo​dem na to, że po​ja​wia​ją się one nie​ustan​nie. Punk​tu​al​nie o dzie​wią​tej usły​sza​łem „ding-dong” dzwon​ka, któ​ry pod​łą​czy​łem do przy​ci​sku na palu po​mo​stu. Je​śli ktoś zi​gno​ro​wał​by dzwo​nek, prze​szedł przez mój łań​cuch i po tra​pie, to w chwi​li gdy sta​nął​by na du​żej sznur​ko​wej ma​cie roz​ło​żo​nej na pa​wę​ży rufy, roz​le​gło​by się zna​czą​ce i zło​wróżb​ne „bong”, któ​re na​tych​miast uru​cha​mia wie​le środ​ków bez​pie​czeń​stwa. Nie lu​bię nie​spo​dzia​nek. Zbyt wie​le mu​sia​łem ich prze​żyć. Wy​pro​wa​dza​ją mnie z rów​no​wa​gi. Wy​eli​mi​no​wa​nie wszel​kie​go ry​zy​ka, któ​re da się wy​eli​mi​no​wać, to naj​roz​sąd​niej​szy spo​sób, by po​zo​stać przy ży​ciu. Włą​czy​łem świa​tła na po​kła​dzie ru​fo​wym i wy​sze​dłem z sa​lo​nu od stro​ny rufy, ze zdy​sza​ną Cho​okie McCall dep​czą​cą mi po pię​tach. Pod​sze​dłem i od​pią​łem łań​cuch. Blond wło​sy o pia​sko​wym od​cie​niu mia​ła ostrzy​żo​ne na an​giel​skie​go na​sto​lat​ka. Wiel​kie oczy spo​glą​da​ły spod po​strzę​pio​nej grzyw​ki. Ubra​ła się zbyt ele​ganc​ko jak na tę oka​zję – czerń, klip​sy z per​ła​mi i mała, błysz​czą​ca ko​per​tów​ka. Cho​ok przed​sta​wi​ła nas so​bie zdy​sza​nym gło​sem i prze​szli​śmy do ka​bi​ny. Wi​dzia​łem, że jak na stan​dar​dy Cho​ok, Ca​thy była już star​szą ko​bie​tą. Mia​ła dwa​dzie​ścia sześć, może dwa​dzie​ścia sie​dem lat. Brą​zo​wo​oka blon​dyn​ka o bez​rad​nych, smut​nych oczach bas​se​ta. Wo​kół nich mia​ła nie​znacz​ne zmarszcz​ki. W świe​tle sa​lo​nu do​strze​głem, że czar​na suk​nia jest tro​chę pod​nisz​czo​na. Dło​nie wy​glą​da​ły na nie​co szorst​kie. Pod lek​ko marsz​czo​nym do​łem czar​nej suk​ni kry​ły się nogi cha​rak​te​ry​stycz​ne dla tan​ce​rek. Peł​ne krą​gło​ści, wy​spor​to​wa​ne i sil​ne. – Ca​thie, mo​żesz opo​wie​dzieć Tra​vi​so​wi McGee o wszyst​kim, tak jak opo​wie​dzia​łaś mnie – za​pew​ni​ła Cho​okie. – Już skoń​czy​łam, więc zo​sta​wię was sa​mych i pój​dę się wy​ką​pać, je​śli

nie masz nic prze​ciw​ko, Trav. – Ależ pro​szę, wy​kąp się. Po​gła​ska​ła mnie cał​kiem miło za uchem, wy​szła i za​mknę​ła za sobą drzwi głów​nej ka​bi​ny. Wi​dzia​łem, że Ca​the​ri​ne Kerr jest bar​dzo spię​ta. Za​pro​po​no​wa​łem jej drin​ka. Z wdzięcz​no​ścią przy​ję​ła bur​bo​na z lo​dem. – Nie wiem, co może pan zro​bić – po​wie​dzia​ła. – To chy​ba nie​mą​dre. Nie wiem, czy kto​kol​wiek może coś zro​bić. – Albo w ogó​le nie ma nic, co moż​na by zro​bić, Ca​thy. Przyj​mij​my za​ło​że​nie, że sy​tu​acja jest bez​na​dziej​na, i wyjdź​my od tego punk​tu. – Któ​re​goś wie​czo​ru wy​pi​łam za dużo po wy​stę​pie i po​wie​dzia​łam o tym Cho​okie. Chy​ba nie po​win​nam była ni​ko​mu mó​wić. W jej lek​ko stłu​mio​nym, no​so​wym gło​sie wy​czu​wa​łem cień ak​cen​tu z Flo​ri​da Keys, ten lek​ko śpiew​ny spo​sób mó​wie​nia cha​rak​te​ry​stycz​ny dla lu​dzi z wy​se​pek. – Je​stem za​męż​na, tak jak​by – po​wie​dzia​ła wy​zy​wa​ją​co. – Znik​nął trzy lata temu i od tej pory się do mnie nie od​zy​wa. Mam pię​cio​let​nie​go syn​ka, miesz​ka z moją sio​strą w domu na Can​dle Key. Dla​te​go wła​śnie to śmier​dzą​ca spra​wa, nie tyle ze wzglę​du na mnie, co na mo​je​go syn​ka Da​vie​go. Czło​wiek wie​le by chciał dla dziec​ka. Może za dużo ma​rzy​łam. Tak na​praw​dę to nie wiem. Trze​ba im po​zwa​lać, by do​cho​dzi​li do sed​na spra​wy po swo​je​mu. Upi​ła łyk drin​ka, wes​tchnę​ła i wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Kie​dy to się sta​ło, mia​łam dzie​więć lat. To było w czter​dzie​stym pią​tym. Mój tata wró​cił wła​śnie z woj​ny. Sier​żant Da​vid Ber​ry. Ber​ry to moje pa​nień​skie na​zwi​sko. Na​zwa​łam po ta​cie syn​ka, choć kie​dy się uro​dził, mój tata już od bar​dzo, bar​dzo daw​na sie​dział w wię​zie​niu. Po​wiem panu, co się we​dług mnie sta​ło. Kie​dy tata pod​czas dru​giej woj​ny świa​to​wej był za gra​ni​cą, mu​siał wpaść na po​mysł, jak za​ro​bić. I to mnó​stwo pie​nię​dzy, tak my​ślę. I zna​lazł ja​kiś spo​sób, żeby je przy​wieźć do domu. Nie wiem, jak to zro​bił. Słu​żył wte​dy w Chi​nach, In​diach i w Bir​mie. Nie było go dwa lata. Dużo pił, pa​nie McGee. Był sil​nym męż​czy​zną i miał tem​pe​ra​ment. Wró​cił stat​kiem do San Fran​ci​sco. Stam​tąd mie​li go wy​słać gdzieś na Flo​ry​dę i zwol​nić do cy​wi​la. Miał wró​cić do nas, do domu, ale w San Fran​ci​sco się upił i za​bił ja​kie​goś żoł​nie​rza. My​ślał, że go nie wy​pusz​czą i w ogó​le się z nami nie zo​ba​czy, więc uciekł. I wró​cił do domu. Jak się oka​za​ło pod​czas pro​ce​su, ta uciecz​ka nie wy​szła mu na do​bre. To był sąd woj​sko​wy. Do​tarł do domu w środ​ku nocy. Kie​dy wsta​ły​śmy, był przy po​mo​ście i po pro​stu pa​trzył na wodę. To był mgli​sty dzień. Po​wie​dział mat​ce, co się sta​ło. I że przyj​dą i go do​rwą. Nig​dy nie wi​dzia​łam, żeby ja​kaś ko​bie​ta tak pła​ka​ła, ani przed​tem, ani po​tem. Przy​szli po nie​go, tak jak po​wie​dział, ska​za​li na do​ży​wo​cie i wy​sła​li do wię​zie​nia w Le​aven​worth w Kan​sas. Ten woj​sko​wy, któ​re​go za​bił, był ofi​ce​rem. W pierw​sze Boże Na​ro​dze​nie mat​ka po​je​cha​ła tam au​to​bu​sem, żeby się z nim zo​ba​czyć, i jeź​dzi​ła do nie​go w każ​de Boże Na​ro​dze​nie aż do jego śmier​ci przed dwo​ma laty. Jak było dość pie​nię​dzy, bra​ła ze sobą mnie albo moją sio​strę. By​łam tam dwa razy. Sio​strze uda​ło się po​je​chać trzy​krot​nie. Od​pły​nę​ła w ma​rze​nia i wspo​mnie​nia. Po krót​kiej chwi​li wzdry​gnę​ła się i spoj​rza​ła na mnie. – Prze​pra​szam – po​wie​dzia​ła, po czym cią​gnę​ła:

– Wte​dy my​ślał, że prę​dzej czy póź​niej stam​tąd wyj​dzie. I chy​ba​by go wy​pu​ści​li, ale za​wsze wy​cho​dzi​ły ja​kieś pro​ble​my. Nie był tym ty​pem czło​wie​ka, któ​ry po​tra​fi przy​zwy​cza​ić się do wię​zie​nia, tak jak nie​któ​rzy. Był bar​dzo dum​ny, pa​nie McGee. Ale mu​szę panu po​wie​dzieć jed​ną rzecz. To było, za​nim po nie​go przy​szli. Mia​łam dzie​więć lat, a moja sio​stra sie​dem. Sie​dział na gan​ku, obej​mu​jąc nas, i opo​wia​dał o prze​cu​dow​nych rze​czach, któ​re się wy​da​rzą, kie​dy go wy​pusz​czą. Mia​ły​śmy mieć wła​sne ło​dzie i wła​sne ko​nie. Mia​ły​śmy po​dró​żo​wać po ca​łym świe​cie. Mó​wił, że bę​dzie​my mia​ły pięk​ne su​kien​ki, inną na każ​dy dzień w roku. Za​wsze o tym pa​mię​ta​łam. Kie​dy by​łam star​sza, przy​po​mnia​łam to mat​ce. My​śla​łam, że może mnie wy​śmie​je, ale nie, była bar​dzo po​waż​na. Po​wie​dzia​ła mi, że nie wol​no mi nig​dy o tym z ni​kim roz​ma​wiać. Po​wie​dzia​ła, że mój oj​ciec ja​koś to za​ła​twi, po swo​je​mu, i że pew​ne​go dnia wszyst​kim nam bę​dzie do​brze. Oczy​wi​ście nic po​dob​ne​go się nie sta​ło. Ale w ze​szłym roku zja​wił się u nas pe​wien czło​wiek, na​zy​wał się Ju​nior Al​len. Cią​gle się uśmie​chał. Mó​wił, że spę​dził pięć dłu​gich lat w wię​zie​niu w Le​aven​worth i do​brze zna mo​je​go tatę. I wie​dział o nas rze​czy, któ​rych mógł się do​wie​dzieć tyl​ko od nie​go. Więc ucie​szy​ły​śmy się, że się zja​wił. Mó​wił, że nie ma ro​dzi​ny. Pie​go​wa​ty, uśmiech​nię​ty, dużo mó​wił i był taką zło​tą rącz​ką. Za​miesz​kał u nas, do​stał pra​cę na sta​cji Esso, za​ra​biał tam i nam po​ma​gał. Mama za​czy​na​ła już wte​dy cho​ro​wać, ale nie była jesz​cze tak cho​ra, by nie móc opie​ko​wać się dzieć​mi, kie​dy Chri​sti​ne i ja by​ły​śmy w pra​cy. Chri​sti​ne to moja sio​stra. Dwój​ka jej dzie​cia​ków i mój syn Da​vie, trój​ka ma​łych szkra​bów. Wy​szło​by le​piej, gdy​by Ju​nior Al​len za​in​te​re​so​wał się Chri​sti​ne… Jej mąż zgi​nął pod​czas hu​ra​ga​nu w sześć​dzie​sią​tym pierw​szym. Przy​gnio​tła go ścia​na z pu​sta​ków. Na​zy​wał się Ja​imie Has​son. Obie mia​ły​śmy okrop​ne​go pe​cha, je​śli cho​dzi o fa​ce​tów. – Pró​bo​wa​ła się uśmiech​nąć. – Cza​sa​mi wszyst​ko zwa​la się czło​wie​ko​wi na gło​wę. – Bóg je​den wie, ile się na nas zwa​li​ło. Ju​nior Al​len wy​brał so​bie mnie. Kie​dy to się za​czę​ło, moja mat​ka była już tak cho​ra, że wca​le jej to nie ob​cho​dzi​ło. A im go​rzej z nią było, tym bar​dziej za​my​ka​ła się w so​bie. Nie​któ​rzy lu​dzie tak mają w ta​kim sta​nie. Nie​wie​le już wo​kół sie​bie za​uwa​ża​ła. Chri​sti​ne wie​dzia​ła, co się dzie​je mię​dzy mną a Ju​nio​rem Al​le​nem, i po​wie​dzia​ła mi, że to złe. Ale on twier​dził, że Wal​ly Kerr zwiał i wła​ści​wie jest tak, jak​bym była roz​wód​ką. Mó​wił, że na​wet nie mogę sta​rać się o roz​wód, póki nie upły​nie sie​dem lat od mo​men​tu, kie​dy Wal​ly nie dał zna​ku ży​cia. Póź​niej się do​wie​dzia​łam, że kła​mał. Ży​łam z Ju​nio​rem Al​le​nem jak żona z mę​żem, pa​nie McGee, i ko​cha​łam tego męż​czy​znę. Kie​dy umar​ła mama, do​brze go było mieć przy so​bie. To się sta​ło przed Bo​żym Na​ro​dze​niem. Myła wa​rzy​wa, po​chy​li​ła się nad zle​wem i wy​da​ła z sie​bie taki dźwięk jak mały ko​ciak. Osu​nę​ła się na pod​ło​gę, i już było po niej. Chri​sti​ne rzu​ci​ła pra​cę, bo ktoś mu​siał być z dzie​cia​ka​mi, ale póki ja i Ju​nior Al​len pra​co​wa​li​śmy, star​cza​ło nam na ży​cie. Przez cały ten czas, kie​dy z nami miesz​kał, jed​na rzecz była dziw​na. My​śla​łam, że to dla​te​go, że tak bar​dzo zbli​żył się do taty, kie​dy był w wię​zie​niu. Chęt​nie o nim mó​wił. Nie​ustan​nie o nie​go py​tał… o to, co lu​bił ro​bić, w ja​kie miej​sca lu​bił cho​dzić, nie​mal jak​by pró​bo​wał żyć tym sa​mym ży​ciem co mój tata na dłu​go przed woj​ną, kie​dy by​łam taka mała jak Da​vie dzi​siaj. Te​raz przy​po​mi​nam so​bie też inne rze​czy, któ​re wte​dy nie wy​da​wa​ły mi się tak dziw​ne jak te​raz. Przy​po​mnia​łam so​bie o chat​ce ry​bac​kiej zbu​do​wa​nej przez tatę na ja​kiejś wy​sep​ce, któ​ra na​wet nie ma na​zwy, i po​wie​dzia​łam o tym Ju​nio​ro​wi Al​le​no​wi. Na​stęp​ne​go dnia po​pły​nął

tam łód​ką. Nie było go cały dzień. Wró​cił kom​plet​nie wy​koń​czo​ny i w pod​łym na​stro​ju. Ta​kie drob​ne rze​czy. Te​raz, pa​nie McGee, wiem, że po​lo​wał. Po​lo​wał na to, co mój tata ukrył, co​kol​wiek to było. Na to coś, co przy​wiózł z woj​ny i co mia​ło nam za​pew​nić te pięk​ne su​kien​ki, ko​nie i po​dró​że do​oko​ła świa​ta. Ju​nior Al​len wy​my​ślał ko​lej​ne pre​tek​sty, żeby prze​ko​pać wła​ści​wie każ​dy ka​wa​łek po​dwór​ka. Pew​ne​go dnia się obu​dzi​ły​śmy, a on znik​nął. To było pod ko​niec lu​te​go. Oba słu​py przy na​szym sta​rym pod​jeź​dzie były wy​wró​co​ne. Tata zro​bił je daw​no temu z ko​ra​low​ców. Były zbyt wiel​kie i oka​za​łe jak na taki mały pod​jazd i nie​obro​bio​ne zbyt do​kład​nie. Ju​nior Al​len prze​wró​cił je, a po​tem znik​nął, ale w gru​zach, któ​re zo​sta​ły po jed​nym z tych słu​pów, coś było. Na​wet nie wiem, jak to opi​sać. Tro​chę rdzy, ja​kaś prze​gni​ła tka​ni​na, któ​ra kie​dyś może była ko​lo​ru kha​ki, ja​kiś drut, jak duży uchwyt, i rdza​wy ślad w kształ​cie łań​cusz​ka… no i jesz​cze coś, co kie​dyś mo​gło być ja​kąś po​kryw​ką. Wziął wszyst​kie swo​je rze​czy, wiec od razu wie​dzia​łam, że jest tak jak z Wal​lym Ker​rem, zno​wu to samo. Nie było sen​su go szu​kać. Ale trzy ty​go​dnie póź​niej znów się po​ja​wił na Can​dle Key. Nie po to, żeby się ze mną zo​ba​czyć. Po​szedł do pew​nej ko​bie​ty, pani At​kin​son. Jest pięk​na. Ma tam je​den z tych wiel​kich, no​wych do​mów i chy​ba mu​siał ją spo​tkać, kie​dy pra​co​wał w Esso i tan​ko​wał jej thun​der​bir​da. Lu​dzie mi mó​wi​li, że za​trzy​mał się u niej w domu, że wró​cił w dro​gich ubra​niach, na wła​snym wiel​kim jach​cie i od razu się do niej wpro​wa​dził. Mó​wi​li mi o tym, a po​tem pa​trzy​li na mnie, żeby zo​ba​czyć, co po​wiem albo zro​bię. Czte​ry dni po tym, jak się po​ja​wił, wpa​dłam na nie​go na mie​ście. Pró​bo​wa​łam z nim po​roz​ma​wiać, ale on od​wró​cił się i ru​szył szyb​ko w dru​gą stro​nę. Na​ro​bi​łam so​bie wsty​du i po​bie​głam za nim. Wsiadł do sa​mo​cho​du tej ko​bie​ty, ale jej tam nie było. Ob​ma​cy​wał so​bie kie​sze​nie i klął, bo nie mógł zna​leźć klu​czy​ków, a twarz miał wy​krzy​wio​ną z wście​kło​ści. Pła​ka​łam i py​ta​łam, dla​cze​go mi to robi. Na​zwał mnie ze​psu​tą małą zdzi​rą i po​wie​dział, że​bym wra​ca​ła i scho​wa​ła się na ba​gnach, gdzie moje miej​sce, a po​tem od​je​chał z ry​kiem sil​ni​ka. Kil​ka osób to wi​dzia​ło i sły​sza​ło, więc mie​li o czym ga​dać. Jego łódź, wiel​ki mo​to​ro​wy jacht, była za​re​je​stro​wa​na na nie​go i za​cu​mo​wa​na przy po​mo​ście pani At​kin​son. Pani At​kin​son za​mknę​ła dom i gdzieś tym jach​tem po​pły​nę​li. Te​raz wiem, że nie sza​sta​ła pie​niędz​mi i że nie mo​gła mu ku​pić ta​kiej wiel​kiej ło​dzi. Wiem też, że kie​dy Ju​nior Al​len z nami miesz​kał, nie śmier​dział gro​szem. Jed​nak szu​kał, szu​kał i szu​kał, aż wresz​cie coś zna​lazł. A po​tem znik​nął i wró​cił z pie​niędz​mi. Ale nie wy​da​je mi się, żeby kto​kol​wiek był w sta​nie co​kol​wiek z tym zro​bić. Cho​okie mi po​wie​dzia​ła, że​bym po​roz​ma​wia​ła z pa​nem, więc tak zro​bi​łam. Nie mam po​ję​cia, gdzie on te​raz jest. Nie wiem, czy pani At​kin​son to wie, chy​ba że wciąż jest gdzieś ra​zem z nim. A na​wet je​śli ko​muś uda​ło​by się go od​na​leźć, to co mógł​by po​ra​dzić? – Jak się na​zy​wa​ła ta jego łódź i gdzie była za​re​je​stro​wa​na? – Na​zwał ją Play Pen. Była z Mia​mi. Łódź nie była nowa, ale dał jej nową na​zwę. Po​ka​zy​wał paru lu​dziom pa​pie​ry, żeby udo​wod​nić, że to jego jacht. We​dług mnie był ro​bio​ny na za​mó​wie​nie, miał ja​kieś dwa​na​ście me​trów, bia​łe nad​bu​dów​ki, sza​ry ka​dłub z nie​bie​skim pa​sem. – Póź​niej wy​je​cha​łaś z Can​dle Key? – Nie​dłu​go po​tem. Je​śli pra​co​wa​ła tyl​ko jed​na z nas, po pro​stu nie star​cza​ło nam pie​nię​dzy. Kie​dy by​łam mała, pew​na tu​ryst​ka zo​ba​czy​ła, jak tań​czę, i przy​jeż​dża​jąc każ​dej zimy, da​wa​ła mi dar​mo​we lek​cje tań​ca. Za​nim wy​szłam za mąż, dwa lata za​ra​bia​łam na ży​cie w Mia​mi jako tan​cer​ka. No więc wró​ci​łam do tego i mam dość pie​nię​dzy, żeby wy​sy​łać Chri​sti​ne. Te​raz

może ja​koś zwią​zać ko​niec z koń​cem. I tak nie chcia​łam już miesz​kać na Can​dle Key. Spoj​rza​ła na mnie ła​god​ny​mi, prze​pra​sza​ją​cy​mi brą​zo​wy​mi ocza​mi. Na roz​mo​wę ze mną ubra​ła się w naj​lep​sze ciu​chy, ja​kie mia​ła. Świat zro​bił wszyst​ko, co mógł, żeby ją po​ko​nać i upo​ko​rzyć, ale mimo to wi​dać było, że to twar​da sztu​ka. Po​czu​łem, że w ir​ra​cjo​nal​ny spo​sób za​czy​nam nie lu​bić Ju​nio​ra Al​le​na, tego uśmiech​nię​te​go fa​ce​ta. A nie funk​cjo​nu​ję za do​brze, kie​dy dzia​łam pod wpły​wem emo​cji. Strze​gę się ich. Strze​gę się też wie​lu in​nych rze​czy, ta​kich jak pla​sti​ko​we kar​ty kre​dy​to​we, po​trą​ce​nia z wy​płat, pro​gra​my ubez​pie​cze​nio​we, świad​cze​nia eme​ry​tal​ne, kon​ta oszczęd​no​ścio​we, znacz​ki bo​nu​so​we, ze​ga​ry kon​tro​l​ne, ga​ze​ty, hi​po​te​ki, ka​za​nia, cu​dow​ne tka​ni​ny, dez​odo​ran​ty, ze​sta​wie​nia, staw​ki go​dzi​no​we, par​tie po​li​tycz​ne, bi​blio​te​ki, te​le​wi​zja, ak​tor​ki, sto​wa​rzy​sze​nia mło​dych biz​nes​me​nów, kon​kur​sy pięk​no​ści, po​stęp i kon​cep​cja „bo​skie​go prze​zna​cze​nia”. Strze​gę się też ca​łe​go tego po​nu​re​go, znie​czu​la​ją​ce​go struk​tu​ral​ne​go ba​ła​ga​nu, któ​ry wznie​śli​śmy na kształt lśnią​cej bu​dow​li o tak im​po​nu​ją​cej fa​sa​dzie, że jej blask prze​sła​nia wszyst​ko. I bru​tal​nej ru​ty​ny, by tę bu​dow​lę utrzy​mać. Rze​czy​wi​stość od​bi​ja się w oczach, któ​re wie​le wy​cier​pia​ły: nie​wy​po​wie​dzia​ne, strasz​li​we oskar​że​nie w oczach znisz​czo​nej, mło​dej ko​bie​ty, któ​ra pa​trzy na cie​bie i na nic już nie li​czy. O ta​kich rze​czach bez​tro​ski Tra​vis McGee nie bę​dzie się jed​nak roz​wo​dził, bo strze​że sie rów​nież wszel​kiej po​wa​gi. – Po​zwól mi się jesz​cze nad tym wszyst​kim za​sta​no​wić, Ca​thy. – Ja​sne – od​par​ła, od​sta​wia​jąc pu​stą szklan​kę. – Na​pi​jesz się jesz​cze? – Będę już ucie​kać… Bar​dzo panu dzię​ku​ję. – Skon​tak​tu​ję się z tobą przez Cho​ok. – Ja​sne. Od​pro​wa​dzi​łem ją do wyj​ścia. Za​uwa​ży​łem drob​ny, wzru​sza​ją​cy szcze​gół. Mimo wszyst​kich tych ran i przy​gnę​bie​nia jej krok tan​cer​ki był tak pew​ny, lek​ki i szyb​ki, że – o dzi​wo – mógł ucho​dzić za bez​tro​ski.

2

Prze​sze​dłem przez sa​lon, za​pu​ka​łem do drzwi i wsze​dłem do głów​nej ka​bi​ny. Świe​że ubra​nia Cho​ok były roz​ło​żo​ne na moim łóż​ku, a prze​po​co​ny ko​stium le​żał rzu​co​ny na pod​ło​gę. Sły​sza​łem, jak się ką​pie, plu​ska​jąc się i nu​cąc w wan​nie. – Jak tam? – rzu​ci​łem w stro​nę uchy​lo​nych drzwi. – Wejdź, ko​cha​nie. Wy​glą​dam nie​przy​zwo​icie. Ła​zien​ka była peł​na wil​go​ci, pary i za​pa​chu my​dła. Pod​sta​rza​ły sy​ba​ry​ta z Palm Be​ach, któ​ry za​mó​wił tę łódź, by móc na niej spę​dzić je​sień swo​je​go ży​cia, do​dał tu wie​le mi​łych dro​bia​zgów. Jed​nym z nich była wan​na, na wpół wpusz​czo​na w pod​ło​gę, bla​do​nie​bie​ska, dłu​ga na dwa me​try, a sze​ro​ka na po​nad metr. Cho​ok le​ża​ła roz​cią​gnię​ta na całą dłu​gość, jej czar​ne wło​sy uno​si​ły się na wo​dzie, fa​lu​jąc i pie​niąc się od my​dła… Ab​so​lut​nie nie​sa​mo​wi​te. Kie​dy przy​wo​ła​ła mnie ru​chem ręki, pod​sze​dłem i usia​dłem na sze​ro​kiej kra​wę​dzi w no​gach wan​ny. Przy​pusz​czam, że Cho​ok ma ja​kieś dwa​dzie​ścia trzy, dwa​dzie​ścia czte​ry lata. Na oko wy​da​je się tro​chę star​sza. Jej twarz ma w so​bie tę su​ro​wość, jaką wi​du​je się na sta​rych zdję​ciach In​dian z Wiel​kich Rów​nin. W naj​lep​szych chwi​lach to peł​na mocy, cha​rak​te​ry​stycz​na twarz, pro​mie​niu​ją​ca god​no​ścią i siłą. W naj​gor​szych przy​po​mi​na twarz chło​pa​ka z Dart​mo​uth, prze​bra​ne​go do wy​stę​pu w ja​kimś ko​micz​nym chór​ku. Jed​nak jej cia​ło, w sy​tu​acji in​tym​niej​szej, niż kie​dy​kol​wiek mia​łem oka​zję je wi​dzieć, było nie​zrów​na​nie, bez​li​to​śnie ko​bie​ce, zmy​sło​we i lśnią​ce, krą​głe, a pod cie​niut​ką war​stew​ką tłusz​czu – cał​kiem nie​źle umię​śnio​ne. Sta​no​wi​ła wy​zwa​nie, ale nie zna​łem wa​run​ków. Wie​dzia​łem tyl​ko, że w więk​szo​ści przy​pad​ków są to wa​run​ki, na ja​kie w osta​tecz​nym roz​ra​chun​ku czło​wiek nie może so​bie po​zwo​lić, nie z ta​ki​mi ko​bie​ta​mi, któ​re – jak Cho​ok – mają tę szcze​gól​ną siłę, cha​rak​ter i wy​ma​ga​nia. Pro​wo​ko​wa​ła mnie, ale była w tym mniej śmia​ła, niż jej się wy​da​wa​ło. – I co z Ca​thy? – spy​ta​ła, sta​ra​jąc się, by jej głos brzmiał na​tu​ral​nie. – Do​sta​ła w ży​ciu tro​chę w kość. – To pew​ne. Ale jak, po​mo​żesz jej? – Mu​siał​bym się naj​pierw spo​ro do​wie​dzieć. Kto wie, czy nie za dużo. Może za​ję​ło​by mi to zbyt wie​le cza​su i oka​za​ło się zbyt kosz​tow​ne. – Ale nie je​steś w sta​nie tego okre​ślić, do​pó​ki nie spraw​dzisz? – Mógł​bym po pro​stu zga​dy​wać. – I nic z tym nie zro​bić? – A dla​cze​go to dla cie​bie ta​kie waż​ne, Cho​ok? – Lu​bię ją. A było jej cięż​ko. Świat jest pe​łen sym​pa​tycz​nych lu​dzi, któ​rzy re​gu​lar​nie do​sta​ją kopa w brzuch. Są po​dat​ni na ka​ta​stro​fy. Coś idzie nie tak. Nie​bo za​czy​na wa​lić im się na gło​wę. I nie da się tego tak po pro​stu od​wró​cić. Chlap​nę​ła lek​ko wodą i skrzy​wi​ła się. Lewą ręką opie​ra​łem się o kra​wędź wan​ny. Na​gle

Cho​ok unio​sła dłu​gą, pa​ru​ją​cą, lśnią​cą nogę i sta​now​czym ru​chem po​ło​ży​ła ocie​ka​ją​cą bosą sto​pę na grzbie​cie mo​jej dło​ni. Dziw​nie oplo​tła pal​ca​mi nogi mój nad​gar​stek i z lek​kim prze​ra​że​niem wła​sną śmia​ło​ścią w oczach ode​zwa​ła się ochry​płym gło​sem: – Woda jest wspa​nia​ła. To już było tro​chę za bar​dzo wy​mu​szo​ne. – Kogo ty pró​bu​jesz uda​wać? Wzdry​gnę​ła się. – Nie ro​zu​miem, dla​cze​go tak mó​wisz. – Je​steś Cho​okie McCall, bar​dzo sta​now​cza, am​bit​na i nie​zbyt skłon​na do spon​ta​nicz​nych re​ak​cji. Przy​jaź​ni​my się od kil​ku mie​się​cy. Pró​bo​wa​łem cię pod​ry​wać, na sa​mym po​cząt​ku, a ty mnie bar​dzo miło i zde​cy​do​wa​nie po​sta​wi​łaś do pio​nu. A więc kogo pró​bu​jesz uda​wać? To chy​ba uczci​we py​ta​nie. Cof​nę​ła sto​pę. – Mu​sisz być ta​kim su​kin​sy​nem, Trav? Może aku​rat dziś za​re​ago​wa​łam spon​ta​nicz​nie. Dla​cze​go mu​sisz wszyst​ko po​da​wać w wąt​pli​wość? – Bo znam cię, i może już wy​star​czy zra​nio​nych lu​dzi. – A co to niby ma zna​czyć? – Cho​ok, dziec​ko, nie je​steś do​sta​tecz​nie try​wial​na na seks dla spor​tu. Je​steś tro​chę bar​dziej zło​żo​na. A więc to przy​jem​ne i nie​ocze​ki​wa​ne za​pro​sze​nie z pew​no​ścią jest czę​ścią ja​kie​goś pla​nu albo wią​że się z za​mia​ra​mi na przy​szłość. Wy​raz jej oczu zmie​nił się na tyle, bym zdał so​bie spra​wę, że tra​fi​łem w dzie​siąt​kę. – Co​kol​wiek to było, ko​cha​nie, nie​źle to spie​przy​łeś. Uśmiech​ną​łem się do niej. – Moja dro​ga, je​śli cho​dzi ci o czy​stą roz​ryw​kę, bez żad​nych rosz​czeń, usta​leń czy do​zgon​nych ślu​bów, je​stem do two​ich usług. Lu​bię cię. Lu​bię cię na tyle, że nie mam ocho​ty cię w coś pa​ko​wać, cho​ciaż w tej chwi​li to pie​kiel​nie sil​na po​ku​sa. Ale my​ślę, że mu​sia​ła​byś za​nad​to oszu​ki​wać samą sie​bie, bo jak już mó​wi​łem, je​steś bar​dziej zło​żo​ną ko​bie​tą. I sil​ną. A ja nie je​stem czę​ścią two​jej przy​szło​ści, przy​najm​niej nie w sen​sie emo​cjo​nal​nym. – Wsta​łem i spoj​rza​łem na nią z góry. – Te​raz już znasz za​sa​dy. De​cy​zja na​le​ży do cie​bie. Wy​star​czy sło​wo. Wró​ci​łem do sa​lo​nu. Po​my​śla​łem o swo​im nie​złom​nym cha​rak​te​rze, po czym za​czą​łem się za​sta​na​wiać, czy by​ło​by to prak​tycz​ne i za​baw​ne, gdy​bym wal​nął te​raz gło​wą w ścia​nę. Pa​znok​cie po​zo​sta​wi​ły in​te​re​su​ją​ce śla​dy w kształ​cie pół​księ​ży​ca po we​wnętrz​nej stro​nie mo​jej dło​ni. Moje uszy się wy​dłu​ży​ły, nie​mal uro​sły im wło​cha​te czub​ki i gdy tak cho​dzi​łem tam i z po​wro​tem po ka​ju​cie, wciąż kie​ro​wa​ły się w jej stro​nę, na​słu​chu​jąc nie​śmia​łe​go we​zwa​nia. Kie​dy wresz​cie wy​szła, mia​ła na so​bie bia​łe spodnie i czar​ną bluz​kę, a ciem​ne, wil​got​ne wło​sy zwią​za​ła czer​wo​ną chust​ką. W nie​wiel​kiej płó​cien​nej tor​bie upchnę​ła swo​je ak​ce​so​ria tan​cer​ki. Wy​da​wa​ła się zmę​czo​na, onie​śmie​lo​na i zre​zy​gno​wa​na. Po​de​szła po​wo​li i zer​ka​jąc na mnie raz po raz, sta​ra​ła się zaj​rzeć mi głę​biej w oczy. Ubra​nie ją wy​szczu​pla, ukry​wa​jąc doj​rza​łość. Ują​łem jej pod​bró​dek i po​ca​ło​wa​łem mięk​kie, cie​płe, po​kor​ne in​diań​skie usta. – O co w tym wszyst​kim cho​dzi? – spy​ta​łem.

– Po​kłó​ci​łam się z Fran​kiem, i to dość pa​skud​nie. Więc chy​ba pró​bo​wa​łam coś so​bie udo​wod​nić. Te​raz czu​ję się jak idiot​ka. – Nie​po​trzeb​nie. Wes​tchnę​ła. – Ale gdy​by skoń​czy​ło się in​a​czej, czu​ła​bym się jesz​cze go​rzej. Tak my​ślę. Prę​dzej czy póź​niej. Więc dzię​ki, że by​łeś by​strzej​szy ode mnie. – To nie było ła​twe, moja dro​ga. Skrzy​wi​ła się. – Co jest ze mną nie tak? Cze​mu nie mogę za​ko​chać się w to​bie za​miast w nim? Jest na​praw​dę okrop​nym fa​ce​tem. Czu​ję się przy nim ja​kaś upodlo​na. Ale kie​dy wcho​dzi do po​ko​ju, cza​sa​mi mam wra​że​nie, że za​raz ze​mdle​ję z mi​ło​ści. To chy​ba dla​te​go… dla​te​go tak współ​czu​ję Ca​thy. Frank jest moim Ju​nio​rem Al​le​nem. Pro​szę, po​móż jej. Po​wie​dzia​łem jej, że się nad tym za​sta​no​wię. Od​pro​wa​dzi​łem ją do jej ma​łe​go sa​mo​cho​du, w słod​ką, go​rą​cą noc, i pa​trzy​łem, jak od​jeż​dża, uno​sząc swą nie​tknię​tą doj​rza​łość z po​wro​tem do gbu​ro​wa​te​go Fran​ka. Cze​ka​łem na szum aplau​zu, fan​fa​ry, na prze​mó​wie​nie i me​dal. Słu​cha​łem szep​czą​ce​go plu​sku wody ude​rza​ją​cej o ka​dłub, ci​che​go po​mru​ku sa​mo​cho​dów na gład​kim as​fal​cie, któ​ry od​dzie​la wiel​ką ma​ri​nę od pla​ży pu​blicz​nej, strzę​pów mu​zy​ki mie​sza​ją​cej się w non​sens, śmie​chów na ło​dziach, roz​ma​za​nej har​mo​nii al​ko​ho​lu i pie​śni mo​ski​tów nad moim kar​kiem. Kop​ną​łem w be​to​no​wy po​most, aż po​czu​łem ból w pal​cach u nogi. To są lata we​so​łych im​prez, któ​re wy​da​ją się wy​raź​nie oszu​kań​cze. Po​dob​no w tym miej​scu aż roi się od cu​dow​nie amo​ral​nych kró​licz​ków, dla któ​rych seks jest przy​jem​ną to​wa​rzy​ską przy​słu​gą. Nowa kul​tu​ra. I fak​tycz​nie są obec​ne, i to na pęcz​ki, ale – o dzi​wo – jest w tym coś nie​smacz​ne​go. Ko​bie​ta, któ​ra się nie pil​nu​je i nie ceni, nie może przed​sta​wiać wiel​kiej war​to​ści dla ko​go​kol​wiek. Sta​je się drob​ną, miłą wy​go​dą, jak ręcz​nik dla go​ścia. A mi​lut​kie rze​czy, ja​kie ci mówi, wes​tchnie​nia, po​pi​ski​wa​nia i unie​sie​nia są rów​nie nie​na​tu​ral​ne jak ini​cja​ły wy​szy​wa​ne na tych ręcz​ni​kach. Je​dy​nie ko​bie​ta ob​da​rzo​na dumą, nie​try​wial​na, taka, w któ​rej są ja​kieś emo​cje, au​ten​tycz​nie za​słu​gu​je na to, żeby się z nią ko​chać. I są tyl​ko dwa spo​so​by na zdo​by​cie ta​kiej ko​bie​ty. Albo kła​miesz i nisz​czysz ten zwią​zek wła​sną pod​stęp​no​ścią, albo ak​cep​tu​jesz za​an​ga​żo​wa​nie, od​po​wie​dzial​ność za uczu​cia i trwa​łość, ja​kiej ona z na​tu​ry musi pra​gnąć. „Ko​cham cię” moż​na wy​po​wie​dzieć tyl​ko na dwa spo​so​by. Ale po​czu​cie, że coś się dzie​je, rów​nież jest ży​cio​wą po​trze​bą. Zo​rien​to​wa​łem się, że po​wo​li zmie​rzam w stro​nę wiel​kie​go, luk​su​so​we​go jach​tu, na któ​rym Ala​ba​ma Ti​ger wy​da​je nie​koń​czą​ce się przy​ję​cie. Po​wi​ta​ły mnie nie​wy​raź​ne okrzy​ki. Ob​ra​ca​łem w dło​ni drin​ka, by​łem sym​pa​tycz​ny do bólu, od​po​wied​nio ta​jem​ni​czy i dow​cip​ny, i uważ​nie ob​ser​wo​wa​łem re​la​cje w gru​pie, aż do chwi​li, gdy by​łem w sta​nie zi​den​ty​fi​ko​wać dwie moż​li​wo​ści. Zde​cy​do​wa​łem się na kwit​ną​cą ru​do​wło​są z Waco w „Tejk​sa​sie”, na​zy​wa​ła się Mol​ly Bea Ar​cher. Ostroż​nie od​dzie​li​łem ją od sta​da i pod​pi​tą i chęt​ną po​wlo​kłem na Bu​sted Flush. Uzna​ła, że to uro​cza sta​ra łódź. Cho​dzi​ła do​oko​ła, pie​jąc z za​chwy​tu na wi​dok róż​nych szcze​gó​łów jej wy​po​sa​że​nia. Przy​po​mi​na​ła ko​cia​ka, tak jak one wszyst​kie, aż do chwi​li, gdy zo​sta​ną skon​fron​to​wa​ne z nie​ubła​ga​ną rze​czy​wi​sto​ścią pój​ścia do łóż​ka, a wte​dy za​bra​ła się do wy​peł​nia​nia swo​ich drob​nych obo​wiąz​ków to​wa​rzy​skich z na​by​tą wpra​wą i na​tu​ral​ną gor​li​wo​ścią. Od​po​czy​wa​li​śmy i wy​mie​nia​li​śmy

nie​zbęd​ne kom​ple​men​ty, a ona opo​wie​dzia​ła mi o swo​im strasz​nym pro​ble​mie: czy wró​cić na Bay​lor na ostat​ni rok stu​diów, czy też wyjść za mąż za pew​ne​go sym​pa​tycz​ne​go star​sze​go pana, któ​ry jest w niej strasz​nie za​ko​cha​ny… Albo może przy​jąć wspa​nia​łą pra​cę w Ho​uston w ta​kiej nie​wiel​kiej, sym​pa​tycz​nej fir​mie ubez​pie​cze​nio​wej? Wes​tchnę​ła, po​ca​ło​wa​ła mnie jak sio​stra i przy​jaź​nie po​kle​pa​ła, po​tem wsta​ła, po​pra​wi​ła ma​ki​jaż, wbi​ła się z po​wro​tem w szor​ty i blu​zecz​kę na ra​miącz​kach, a gdy przy​go​to​wa​łem dwa świe​że drin​ki w szklan​kach, któ​re przy​nie​śli​śmy z ło​dzi Ti​ge​ra, od​pro​wa​dzi​łem ją z po​wro​tem na im​pre​zę i zo​sta​łem tam jesz​cze pięt​na​ście mi​nut w ra​mach uprzej​mo​ści. Le​żąc sam w mro​ku łóż​ka, po​czu​łem się smut​ny, apa​tycz​ny, sta​ry i oszu​ka​ny. Mol​ly Bea była rów​nie za​an​ga​żo​wa​na jak jed​na z tych gu​mo​wych la​lek, ja​kie ma​ry​na​rze ku​pu​ją w ja​poń​skich por​tach. I w tym mro​ku za​czą​łem my​śleć o brą​zo​wych po​kor​nych oczach Ca​thy Kerr, szcze​rze spo​glą​da​ją​cych spod grzy​wy ja​snych wło​sów. Mol​ly Bea, o twar​dych bia​łych pier​siach lek​ko ob​sy​pa​nych zło​ci​sty​mi pie​ga​mi, nig​dy nie zo​sta​nie tak upo​ko​rzo​na przez ży​cie, po​nie​waż nie po​tra​fi​ła​by się rów​nie głę​bo​ko za​an​ga​żo​wać w mię​si​stą su​ro​wość ży​cia. Nig​dy nie pad​nie ofia​rą swo​ich złu​dzeń, po​nie​waż nie są dla niej istot​ne. Za​wsze znaj​dzie so​bie nowe, kie​dy sta​re się już zu​ży​ją. Tym​cza​sem Ca​thy tkwi w swo​ich złu​dze​niach. W złu​dze​niu mi​ło​ści, ma​gicz​nie prze​mie​nio​nym we wspo​mnie​nie wsty​du. Być może gar​dzi​łem tą czę​ścią sie​bie, któ​rą moż​na by na​zwać Ju​nio​rem Al​le​nem. Ja​kież za​sko​cze​nie wzbu​dzi​ły​by te noc​ne my​śli w bez​tro​skich to​wa​rzy​szach we​so​łe​go Tra​vi​sa McGee, tego wiel​kie​go, opa​lo​ne​go, wy​lu​zo​wa​ne​go obi​bo​ka ży​ją​ce​go so​bie na jach​cie, tego ja​sno​okie​go pod​ry​wa​cza z na​stro​szo​ny​mi wło​sa​mi, za​bój​cy ma​łych dzi​kich ry​bek, włó​czą​ce​go się po pla​żach, po​pi​ja​ją​ce​go gin i szu​ka​ją​ce​go świę​te​go spo​ko​ju dow​cip​ni​sia, ob​ra​zo​bur​cy, nie​do​wiar​ka lu​bią​ce​go dys​ku​sje, z obi​ty​mi kost​ka​mi u rąk i bli​zna​mi, wy​rzut​ka upo​rząd​ko​wa​ne​go spo​łe​czeń​stwa. Ale li​tość, obu​rze​nie i po​czu​cie winy to uczu​cia, któ​re naj​le​piej jest ukryć przed we​so​łym to​wa​rzy​stwem. Wy​cią​gaj je w nocy. McGee, na​praw​dę wiesz, jak żyć, sta​ry przy​ja​cie​lu. Wspa​nia​ły sta​ry kum​plu. To miał być spo​koj​ny wie​czór spę​dzo​ny w domu. I było tak, do​pó​ki nie wkro​czy​ła w nie​go Ca​thy Kerr, przy​no​sząc ze sobą nie​po​kój. W koń​cu mo​głem przed sa​mym sobą przy​znać, że ta drob​na gu​mo​wa przy​go​da z rudą z „Tejk​sa​su” zda​rzy​ła się nie dla​te​go, że od​mó​wi​łem so​bie igra​szek z Cho​ok w pia​nie i bą​bel​kach, ale po​nie​waż pró​bo​wa​łem zi​gno​ro​wać wy​zwa​nie, ja​kie po​sta​wi​ła przede mną Ca​thy. Mo​głem so​bie po​zwo​lić na to, by spo​koj​nie dry​fo​wać przez wie​le mie​się​cy. Te​raz jed​nak Ca​thy obu​dzi​ła we mnie nie​po​kój, obu​rze​nie i za​cząt​ki tej wsty​dli​wej po​trze​by, by wdra​pać się na mo​je​go ku​la​we​go bia​łe​go ru​ma​ka, otrze​pać zbro​ję z rdzy, unieść po​gię​tą sta​rą ko​pię i wrza​snąć „hur​ra!”. Po pod​ję​ciu de​cy​zji na​tych​miast za​sną​łem.

3

Na​stęp​ne​go ran​ka za​ła​twi​łem pra​nie, a po​tem od​pią​łem ro​wer i po​pe​da​ło​wa​łem do ga​ra​żu, gdzie dla ochro​ny przed słoń​cem i sło​nym mor​skim po​wie​trzem trzy​ma​łem Miss Agnes. Na sta​rość po​trze​bu​je czu​łej, tro​skli​wej opie​ki. My​ślę, że jest je​dy​nym rolls-roy​ce’em w Ame​ry​ce, któ​ry prze​ro​bio​no na pick-upa. Miss Agnes to rocz​nik 1936 i naj​wy​raź​niej któ​re​muś z jej po​przed​nich wła​ści​cie​li przy​da​rzy​ła się ja​kaś nie​praw​do​po​dob​na ka​ta​stro​fa, któ​ra znisz​czy​ła gór​ną część jej tyłu. Roz​wią​zał ten pro​blem w nie​sa​mo​wi​ty spo​sób. Miss Agnes jest dość duża, a mimo bru​tal​nej ope​ra​cji, ja​kiej zo​sta​ła pod​da​na, za​cho​wa​ła ro​dzin​ną ce​chę, dzię​ki któ​rej przez cały dzień może je​chać sto trzy​dzie​ści ki​lo​me​trów na go​dzi​nę w upior​nej ci​szy. Ja​kiś inny kre​tyn ka​zał ją prze​ma​lo​wać na strasz​ny, elek​try​zu​ją​cy błę​kit. Gdy zo​ba​czy​łem ją przy​cup​nię​tą, za​wsty​dzo​ną, w tyl​nym rzę​dzie na gi​gan​tycz​nym par​kin​gu sa​lo​nu sa​mo​cho​do​we​go, na​tych​miast ją ku​pi​łem i na​zwa​łem po mo​jej na​uczy​ciel​ce z czwar​tej kla​sy, któ​rej wło​sy mia​ły ten sam nie​bie​ski od​cień. Miss Agnes za​wio​zła mnie au​to​stra​dą do Mia​mi, gdzie roz​po​czą​łem ob​chód po fir​mach sprze​da​ją​cych jach​ty, by za​dać im moje pod​stęp​ne py​ta​nia. Po ka​nap​ce zje​dzo​nej na lunch wresz​cie zna​la​złem fir​mę, któ​ra go sprze​da​ła. Kim​by-Mey​er. We​dług ich da​nych nie​ja​ki Am​bro​se A. Al​len za​ku​pił w mar​cu dwu​na​sto​me​tro​wy ro​bio​ny na za​mó​wie​nie jacht. Jako ad​res po​dał im ho​tel Bay​way. Czło​wie​ka, któ​ry zaj​mo​wał się sprze​da​żą tej ło​dzi, nie było. Na​zy​wał się Joe True. Cze​ka​jąc, aż wró​ci, za​dzwo​ni​łem do Bay​way. Nie miesz​kał u nich ża​den A.A. Al​len. Joe True po​ja​wił się o wpół do trze​ciej. Roz​sie​wał wo​kół woń do​bre​go bur​bo​na. Był ner​wo​wym, ży​la​stym czło​wiecz​kiem, któ​ry pod​kre​ślał każ​dą uwa​gę mru​gnię​ciem i krzy​wym uśmie​chem, jak​by wła​śnie opo​wie​dział ja​kiś ka​wał. Zmar​twił się tro​chę na wieść, że nie je​stem po​ten​cjal​nym klien​tem, roz​pro​mie​nił się jed​nak, gdy za​pro​po​no​wa​łem, że po​sta​wię mu drin​ka. Po​szli​śmy do po​bli​skiej knaj​py, gdzie wszy​scy świet​nie go zna​li, i za​nim jesz​cze zdą​ży​li​śmy usiąść na ba​ro​wych stoł​kach, stał już przed nim drink. – Szcze​rze mó​wiąc, to nie wy​glą​dał mi na klien​ta – po​wie​dział Joe True. – Czło​wiek uczy się roz​po​zna​wać lu​dzi, któ​rzy ku​pu​ją ta​kie ło​dzie. Ten cały pan Al​len wy​glą​dał i za​cho​wy​wał się ra​czej jak wy​na​ję​ty za​ło​gant, jak​by za​ła​twiał coś dla swo​je​go sze​fa. Brud pod pa​znok​cia​mi. Ta​tu​aż na nad​garst​ku. Spra​wiał wra​że​nie strasz​ne​go twar​dzie​la, opa​lo​ny, bar​czy​sty i sil​ny. I przez cały czas się uśmie​chał. Po​ka​za​łem mu kil​ka jach​tów, a on tak szyb​ko prze​szedł do roz​mów o ce​nie, że za​czą​łem go tak​to​wać po​waż​nie. W koń​cu zde​cy​do​wał się na Jes​si​cę III. Pod taką na​zwą była wcze​śniej za​re​je​stro​wa​na. – Do​bra łódź? – Świet​na, pa​nie McGee. Była spo​ro uży​wa​na, ale utrzy​ma​na w do​sko​na​łym sta​nie. Dwa sil​ni​ki po sto pięć​dzie​siąt pięć koni, po ka​pi​tal​nym re​mon​cie. Nie​zły kom​pro​mis po​mię​dzy zu​ży​ciem pa​li​wa a pręd​ko​ścią. Do​brze wy​po​sa​żo​na. Zbu​do​wa​no ją w pięć​dzie​sią​tym szó​stym, je​śli do​brze pa​mię​tam. Do​bra przy wzbu​rzo​nym mo​rzu. Wy​pły​nę​li​śmy nią. Po​pły​wał nią tro​chę i mu się spodo​ba​ła. Kie​dy wra​ca​li​śmy, wy​stra​szył mnie na śmierć. My​śla​łem, że ze​rwie​-

my ja​kieś pięt​na​ście me​trów po​mo​stu! Ale do​kład​nie we wła​ści​wej chwi​li włą​czył wstecz​ny. Sta​łem na dzio​bie i do​bi​li​śmy do po​mo​stu tak de​li​kat​nie, jak ca​łu​je dziew​czy​na. A kie​dy ro​bił prze​gląd ło​dzi, świet​nie wie​dział, na co zwra​cać uwa​gę. Nie po​trze​bo​wał żad​nej eks​per​ty​zy. I od razu ją ku​pił. Rów​no za dwa​dzie​ścia czte​ry ty​sią​ce. – W go​tów​ce? Joe True pod​su​nął swo​ją szklan​kę bar​ma​no​wi i po​pa​trzył na mnie. – Po​wiedz mi może jesz​cze raz, o co ci tak wła​ści​wie cho​dzi? – Pró​bu​ję go na​mie​rzyć, Joe. W ra​mach przy​słu​gi dla wspól​ne​go przy​ja​cie​la. – Tro​chę się de​ner​wo​wa​łem w związ​ku z tą sprze​da​żą i wspo​mnia​łem o tym panu Kim​by’emu, a on spraw​dził wszyst​ko ze swo​im ad​wo​ka​tem. Nie​waż​ne, skąd Al​len wziął te pie​nią​dze; nikt się nie może do nas przy​cze​pić. – A dla​cze​go się de​ner​wo​wa​łeś? – Nie wy​glą​dał ani nie za​cho​wy​wał się jak fa​cet, któ​ry ma tyle for​sy, to wszyst​ko. Ale kto wie? Nie py​ta​łem go, skąd ją ma. Może jest ja​kimś eks​cen​trycz​nym fi​nan​si​stą? Może jest oszczęd​ny? Fak​tem jest, że miał pięć cze​ków ban​ko​wych. Każ​dy z in​ne​go ban​ku, ale wszyst​kie z No​we​go Jor​ku. Czte​ry były po pięć ty​się​cy do​la​rów, a je​den na dwa ty​sią​ce pięć​set. Róż​ni​cę do​pła​cił stu​do​la​ro​wy​mi bank​no​ta​mi. Była umo​wa, że zmie​ni​my na​zwę na taką, jak so​bie ży​czył, za​ła​twi​my za nie​go pa​pier​ko​wą ro​bo​tę i jesz​cze parę in​nych dro​bia​zgów. Nic wiel​kie​go, po​ma​lu​je​my sza​lu​pę, wy​mie​ni​my łań​cuch od ko​twi​cy, tego typu rze​czy. Kie​dy to ro​bi​li​śmy, nasz bank oświad​czył, że cze​ki są w po​rząd​ku, więc spo​tka​łem się z Al​le​nem na na​brze​żu i da​łem mu pa​pie​ry, a on ode​brał łódź. Ten gość ani na chwi​lę nie prze​sta​wał się uśmie​chać. Ja​sne, krę​co​ne wło​sy, cał​kiem spło​wia​łe od słoń​ca, małe ja​sno​nie​bie​skie oczka… i non stop się uśmie​chał. Po spo​so​bie, w jaki ra​dził so​bie z ło​dzią, do​sze​dłem do wnio​sku, że tak na​praw​dę ku​pił ją dla ko​goś in​ne​go, choć za​re​je​stro​wał ją na sie​bie. Może ja​kiś układ zwią​za​ny z po​dat​ka​mi albo coś w tym sty​lu. To zna​czy, tak to wy​glą​da​ło, bo każ​dy czek po​cho​dził z in​ne​go ban​ku. Gość był świet​nie ubra​ny, ale te ciu​chy ja​koś do nie​go nie pa​so​wa​ły. – I od tam​tej pory go nie wi​dzia​łeś? – Ani nie wi​dzia​łem, ani się nie od​zy​wał. Chy​ba był za​do​wo​lo​ny z trans​ak​cji. – Ile on ma lat we​dług cie​bie? Joe True zmarsz​czył czo​ło. – Trud​no po​wie​dzieć. Gdy​bym miał zga​dy​wać, po​sta​wił​bym na ja​kieś trzy​dzie​ści osiem. I jest w świet​nej for​mie. Nie​sa​mo​wi​cie zręcz​ny i szyb​ki. Ze​sko​czył z tej ło​dzi jak kot i zdą​żył się upo​rać z cumą ru​fo​wą i szprin​giem, kie​dy ja zaj​mo​wa​łem się cumą dzio​bo​wą. Po​sta​wi​łem Jo​emu trze​cie​go drin​ka i zo​sta​wi​łem go w oto​cze​niu dro​gich mu przy​ja​ciół. Ju​nior Al​len za​czął na​bie​rać kształ​tów. I za​czy​nał wy​glą​dać tro​chę strasz​niej. Opu​ścił Can​dle Key pod ko​niec lu​te​go z czymś o du​żej war​to​ści, udał się do No​we​go Jor​ku i – co​kol​wiek to było – uda​ło mu się to coś za​mie​nić na go​tów​kę, ca​łość albo ja​kąś część. Kil​ka ty​go​dni póź​niej był już z po​wro​tem w Mia​mi, ku​pił so​bie nie​zły mor​ski sprzęt i wró​cił na Can​dle Key, by od​wie​dzić tę całą At​kin​son. Ten po​wrót ozna​czał spo​rą pew​ność sie​bie. Albo lek​ko​myśl​ność. Fa​cet z kry​mi​nal​ną prze​szło​ścią nie po​wi​nien się afi​szo​wać pie​niędz​mi, zwłasz​cza w oko​li​cy, w któ​rej roz​ża​lo​na ko​bie​ta mo​gła​by go wy​dać. Cho​ciaż z dru​giej stro​ny ten ma​newr z ło​dzią był cał​kiem nie​zły. Dzię​ki temu miał gdzie miesz​kać. Z do​bry​mi pa​pie​ra​mi i jach​tem zdol​nym przejść in​spek​cję stra​ży przy​brzeż​nej nie

mu​siał się spo​dzie​wać zbyt wie​lu kło​po​tli​wych py​tań. Lu​dzie, któ​rzy swo​je ulot​ne ży​cie spę​dza​ją na dwu​na​sto​me​tro​wym jach​cie, są z góry uwa​ża​ni za nie​win​nych. Sam od​kry​łem, że Bu​sted Flush jest wy​jąt​ko​wo miłą kwa​te​rą dla zbun​to​wa​nych. W ten spo​sób czło​wiek omi​ja więk​szość ba​gna, od​po​wia​da na mniej py​tań i może od​pły​nąć z na​stęp​nym przy​pły​wem. Był jed​nak pe​wien ha​czyk, i być może Ju​nior Al​len o tym nie wie​dział. Urzęd​ni​cy skar​bo​wi żywo in​te​re​su​ją się wszyst​ki​mi za​re​je​stro​wa​ny​mi jed​nost​ka​mi po​wy​żej sied​miu me​trów dłu​go​ści. Lu​bią do​kład​nie spraw​dzać, czy nie zo​sta​ły ku​pio​ne za ich pie​nią​dze. Trans​ak​cja taka jak ta mo​gła za​in​try​go​wać ja​kie​goś upar​te​go czło​wiecz​ka z Jack​so​nvil​le i wzbu​dzić w nim gwał​tow​ne pra​gnie​nie, by po​ga​wę​dzić so​bie z ta​kim przy​jezd​nym jak pan Am​bro​se A. Al​len. Tyl​ko że naj​pierw mu​siał​by go od​na​leźć. Za​sta​na​wia​łem się, czy mnie uda się to wcze​śniej. Zaj​rza​łem do ho​te​lu Bay​way. Był to ho​tel na sta​łym lą​dzie, mały, spo​koj​ny i dys​kret​nie luk​su​so​wy. Nie​wiel​ki hol przy​po​mi​nał sa​lon w pry​wat​nym domu. Drob​ny, bla​dy pra​cow​nik wy​słu​chał mo​ich py​tań, po czym od​pły​nął w cie​nie ko​ry​ta​rza i dłu​go go nie było. Wró​cił i po​wie​dział, że A.A. Al​len za​trzy​mał się u nich na pięć dni w mar​cu tego roku, a wy​jeż​dża​jąc, nie po​dał, do​kąd się uda​je. Gdy się u nich mel​do​wał, jako ad​res ko​re​spon​den​cyj​ny po​dał skryt​kę pocz​to​wą na Can​dle Key. Miesz​kał pod nu​me​rem 301, w jed​nym z mniej​szych apar​ta​men​tów. Wy​mie​ni​li​śmy uśmie​chy. Pra​cow​nik fi​li​gra​no​wą piąst​ką stłu​mił ziew​nię​cie, a ja wy​sze​dłem z cie​ni​ste​go chło​du w wil​got​ne, upal​ne, wy​peł​nio​ne ha​ła​sem po​wie​trze po​po​łu​dnio​we​go Mia​mi. Na​stęp​nym py​ta​niem było: co wy​brać? Nie chcia​łem za szyb​ko zna​leźć się zbyt bli​sko Ju​nio​ra Al​le​na. Gdy śle​dzi się zwie​rzy​nę, miło jest wie​dzieć, co jada, gdzie cho​dzi do wo​do​po​ju i gdzie ma leże, a zwłasz​cza czy ma ja​kieś wy​jąt​ko​wo pa​skud​ne na​wy​ki, jak na przy​kład za​ta​cza​nie krę​gu, by móc śle​dzić prze​śla​dow​cę. Nie zna​łem jesz​cze wszyst​kich py​tań, ja​kie pra​gną​łem po​sta​wić, ale wie​dzia​łem, gdzie szu​kać od​po​wie​dzi: u Ca​thy, jej sio​stry, pani At​kin​son i może jesz​cze u paru lu​dzi z Kan​sas. I mo​gło​by się oka​zać cie​ka​we, gdy​bym na​mie​rzył ko​goś, kto daw​no temu, pod​czas woj​ny, słu​żył z sier​żan​tem Da​vi​dem Ber​rym. Naj​wy​raź​niej sier​żant wy​my​ślił so​bie lu​kra​tyw​ną wo​jen​kę. Mi​nę​ła już czwar​ta i wciąż za​sta​na​wia​łem się nad py​ta​nia​mi, ja​kie chcia​łem za​dać Ca​thy, ru​szy​łem więc z po​wro​tem na moją łódź. Za​par​ko​wa​łem Miss Agnes nie​da​le​ko; wie​dzia​łem, że tego wie​czo​ru będę jej jesz​cze po​trze​bo​wać, by po​je​chać na spo​tka​nie z Ca​thy Kerr. Ro​ze​bra​łem się do ką​pie​ló​wek i przez całą go​dzi​nę pra​co​wa​łem na po​kła​dzie Bu​sted Flush. Zdją​łem znisz​czo​ne płót​no na bak​bur​cie przy po​kła​dzie sło​necz​nym i wy​mie​ni​łem je na za​mó​wio​ny ny​lon, mo​cu​jąc mo​sięż​ne oczka do re​lin​gu i ma​łych knag po​kła​do​wych. Żar lał się z nie​ba, a ze mnie lał się pot. Jesz​cze tyl​ko je​den od​ci​nek i za​to​czę peł​ne koło, a wte​dy za​kry​ję tym wi​ny​lem cały po​kład sło​necz​ny; jaka to mą​dra imi​ta​cja po​kry​cia te​ko​we​go. Może, po wie​lu la​tach wy​sił​ku, osią​gnę to, że wy​star​czy za​le​d​wie czter​dzie​ści go​dzin ty​go​dnio​wo, by utrzy​mać po​kład w po​rząd​nym sta​nie. Bu​sted Flush zdo​by​łem pod​czas pry​wat​nej gry w po​ke​ra w Palm Be​ach. Trzy​dzie​ści go​dzin in​ten​syw​ne​go wy​sił​ku, non stop. Po dzie​się​ciu go​dzi​nach zo​sta​ło mi już tyl​ko to, co le​ża​ło na sto​le, ja​kieś ty​siąc dwie​ście do​la​rów. Mia​łem dwie dwój​ki – za​sło​nię​tą tre​flo​wą i od​kry​tą kie​ro​wą. Po​tem do​sta​łem trzy kie​ry – trój​kę, sió​dem​kę i dzie​siąt​kę. W grze zo​sta​ło nas trzech. Wte​dy już wie​dzie​li, jak gram, wie​dzie​li, że mu​szę mieć pary albo trzy​mać na ręce asa lub

kró​la. Pa​trzy​łam na gra​cza z parą óse​mek. Dru​gi jako ostat​nią kar​tę do​stał czwór​kę do pary. Czwór​ki spraw​dzi​ły ósem​ki, a ja, sie​dząc mię​dzy nimi, pod​nio​słem staw​kę o tyle, ile było na sto​le, czy​li o sześć​set do​la​rów. Ten od óse​mek za​sta​na​wiał się zbyt dłu​go. Do​szedł do wnio​sku, że nie pró​bu​ję ble​fo​wać, bo by​ło​by to zbyt przej​rzy​ste, a przy sta​nie mo​ich fi​nan​sów tak​że zbyt ry​zy​kow​ne. Wy​kom​bi​no​wał, że tyl​ko uda​ję, że ble​fu​ję, a w rze​czy​wi​sto​ści mam sil​ną kar​tę – ko​lor albo ubez​pie​cze​nie w po​sta​ci asa lub kró​la kier. Na szczę​ście żad​na z tych dwóch kart nie le​ża​ła na sto​le. Rzu​cił kar​ty. Ten z czwór​ka​mi miał wpraw​dzie dwie pary, ale nie​chęt​nie do​szedł do tego sa​me​go wnio​sku co tam​ten. Zło​ży​łem kar​ty i rzu​ci​łem je roz​da​ją​ce​mu, lecz ta, któ​ra le​ża​ła na sto​le za​kry​ta, za​ha​czy​ła o mój pa​lec i się od​wró​ci​ła. Czar​na dwój​ka. Wie​dzia​łem, że za​pa​mię​ta​ją ten mój kie​ro​wy blef i że od tej pory będą mnie prze​bi​ja​li, wi​dząc, że ja​ko​by mam świet​ne kar​ty. I tak wła​śnie ro​bi​li przez ko​lej​ne dwa​dzie​ścia go​dzin, a mnie kar​ta szła jak nig​dy. Gra​łem z fa​ce​ta​mi na​dzia​ny​mi od po​ko​leń. W cią​gu ostat​nich kil​ku go​dzin naj​więk​sze​mu prze​gra​ne​mu po​ży​czy​łem dzie​sięć ty​się​cy pod za​staw ło​dzi, kie​dy je prze​grał, da​łem mu ko​lej​ne dzie​sięć, a gdy i te stra​cił, łaj​ba była moja. Gdy po​pro​sił mnie o ko​lej​nych dzie​sięć, pro​po​nu​jąc mi w za​staw swo​ją małą bra​zy​lij​ską ko​chan​kę, jego przy​ja​cie​le za​bra​li go i uspo​ko​ili, a gra do​bie​gła koń​ca. Na​zwa​łem łódź Bu​sted Flush (schrza​nio​ny ko​lor) na cześć roz​da​nia, któ​re za​po​cząt​ko​wa​ło moją pas​sę, i sprze​da​łem sta​rą łaj​bę, bo ro​bi​ło mi się już na niej za cia​sno. Po pra​cy fi​zycz​nej zro​bi​łem so​bie ką​piel w let​niej wo​dzie i de​lek​to​wa​łem się schło​dzo​nym dos equ​is, ciem​nym mek​sy​kań​skim pi​wem, z któ​rym nic nie może się rów​nać. A po​tem prze​bra​łem się od​po​wied​nio na upal​ną let​nią noc. Do​kład​nie o zmro​ku za​czę​ła mnie wo​łać Mol​ly Bea; z wy​so​kim kie​lisz​kiem w dło​ni, słod​ko pod​chmie​lo​na, za​ró​żo​wio​na od słoń​ca, pro​wa​dzi​ła ze sobą ciem​no​wło​są cu​dow​ną chi​chot​kę, by po​ka​zać jej moją ślicz​ną sta​rą łódź. Chi​chot​ka mia​ła na imię Con​ny i nie była z „Tejk​sa​su”, tyl​ko z „Njo​we​go Rla​nu”, ale była po​dob​na, na​sta​wio​na na gier​ki, igrasz​ki i dziew​czę​ce pso​ty, i da​wa​ła mi do zro​zu​mie​nia – spoj​rze​nia​mi i alu​zja​mi – że do​wie​dzia​ła się o mnie wszyst​kie​go od Mol​ly, że do​sta​ła jej zgo​dę, wy​star​to​wa​ła do mnie i wy​gra​ła. Była go​to​wa prze​nieść się do mnie, a Mol​ly Beę ode​słać z po​wro​tem Ti​ge​ro​wi. Po opro​wa​dze​niu dziew​cząt po jach​cie po​zby​łem się ich obu, za​mkną​łem łódź i po​sze​dłem do knaj​py w cen​trum, gdzie po lo​kal​nych ce​nach sprze​da​ją ste​ki dla tu​ry​stów. Na​stęp​nie prze​nio​słem się do Mile O’Be​ach, do Ba​ha​ma Rum, gdzie gwiaz​dą był Joey Mir​ris, i aku​rat z oka​zji let​nie​go se​zo​nu moż​na tu było po​słu​chać uj​mu​ją​cych ser​ce bal​lad She​ilagh Mor​ra​ine oraz po​pa​trzeć na Cho​okie McCall i jej Tan​cer​ki z Wysp. Po​nie​dział​ki były tyl​ko dla człon​ków klu​bu. Joey Mir​ris był po​zba​wio​nym sma​ku, bez​czel​nym go​ściem o wul​gar​nym dow​ci​pie i spro​śnych ga​gach. Ze​spół był po​spiesz​nie ze​bra​ny, bar​dzo gło​śny i bar​dzo znu​dzo​ny. She​ilagh Mor​ra​ine mia​ła słod​ki, szcze​ry, prze​cięt​ny gło​sik, drew​nia​ne ge​sty i mi​mi​kę i za​pie​ra​ją​ce dech w pier​siach cia​ło – 100-60-90 – któ​re przy​odzia​ła w ko​stium wy​glą​da​ją​cy tak, jak​by zro​bio​no go z mo​krych pa​ję​czyn. Ale Cho​ok i jej sze​ścio​pak były nie​złe. To ona za​pro​jek​to​wa​ła ko​stiu​my, oświe​tle​nie, sce​no​gra​fię i cho​re​ogra​fię, sta​ran​nie do​bra​ła dziew​czy​ny i bez​li​to​śnie je wy​tre​no​wa​ła. Tan​cer​ki mia​ły trzy wy​stę​py w cią​gu wie​czo​ru i to wła​śnie one przy​cią​ga​ły klien​tów. Adam Te​abolt, wła​ści​ciel i kie​row​nik klu​bu, świet​nie o tym wie​dział.

Po​miesz​cze​nie było dość spo​re, na wy​stę​pie o ósmej było oko​ło sie​dem​dzie​się​ciu go​ści. Zna​la​złem sto​łek na koń​cu wy​so​kie​go baru, i pró​bu​jąc nie za​uwa​żać Mir​ri​sa i Mor​ra​ine, sku​pi​łem się tyl​ko na Tan​cer​kach z Wysp. Gar​de​ro​ba ca​łej sió​dem​ki zmie​ści​ła​by się w jed​nym me​lo​ni​ku. W nie​bie​skim oświe​tle​niu zo​ba​czy​łem Ca​thy Kerr, tań​czą​cą w ide​al​nym ryt​mie z resz​tą gru​py, z przy​kle​jo​nym uśmie​chem na twa​rzy. Jej cia​ło było spraw​ne i zręcz​ne, lek​kie, mu​sku​lar​ne i szyb​kie. Do​bre tan​cer​ki nie mają tłusz​czy​ku. Nie ma na nie​go miej​sca, ani cza​su, by się po​ja​wił. Wy​si​łek spra​wiał, że wy​ćwi​czo​ne zło​ci​ste cia​ła po​ły​ski​wa​ły od potu. Znu​dze​ni mu​zy​cy ro​bi​li, co mo​gli, dla tan​ce​rek Cho​ok. No i sta​łym punk​tem pro​gra​mu była dow​cip​na sa​ty​ra wy​śmie​wa​ją​ca wszyst​kie lo​kal​ne zwy​cza​je. Po wy​stę​pie o ósmej wy​sła​łem Ca​thy li​ścik i prze​sze​dłem do ho​te​lo​wej ka​wiar​ni. Do​łą​czy​ła do mnie pięć mi​nut póź​niej, ubra​na w smut​ną blu​zecz​kę i ta​nią spód​ni​cę, z moc​nym sce​nicz​nym ma​ki​ja​żem na twa​rzy. Usie​dli​śmy przy sto​li​ku w ką​cie. Przez szkla​ną ścia​nę wi​dzia​łem oświe​tlo​ny ba​sen i wie​czor​nych pły​wa​ków. – Spró​bu​ję zo​ba​czyć, czy dam radę coś z tym zro​bić, Ca​thy. Brą​zo​we oczy pa​trzy​ły na mnie ba​daw​czo. – Bar​dzo to do​ce​niam, pa​nie McGee. – Trav. To skrót od Tra​vis. – Dzię​ku​ję, Trav. My​ślisz, że bę​dziesz w sta​nie coś zro​bić? – Nie wiem. Ale mu​si​my za​wrzeć ja​kąś umo​wę. – Na przy​kład jaką? – Twój oj​ciec coś ukrył, a Ju​nior Al​len to od​na​lazł. Je​śli się do​wiem, co to jest lub co to było i gdzie to zdo​był, być może się oka​że, że ist​nie​je ktoś, do kogo to po​win​no wró​cić. – I tak nie chcia​ła​bym nic kra​dzio​ne​go. – Ca​thy, je​śli uda mi się co​kol​wiek od​zy​skać, od​li​czę swo​je kosz​ta, a tym, co zo​sta​nie, po​dzie​lę się z tobą. Po po​ło​wie. Za​sta​no​wi​ła się nad tym. – To chy​ba bę​dzie fair. W tej chwi​li i tak nic nie mam. – Ale nie mo​żesz ni​ko​mu wspo​mnieć o na​szej umo​wie. Je​śli ktoś bę​dzie cię o mnie py​tał, je​stem po pro​stu przy​ja​cie​lem. – My​ślę, że chy​ba je​steś. Ale co z two​imi kosz​ta​mi, je​śli nic ci się nie uda od​zy​skać? – To już moje ry​zy​ko. – Mam na​dzie​ję, że na ko​niec nie będę ci jesz​cze cze​goś win​na. Do​bry Boże, i tak już mnó​stwu lu​dzi je​stem coś win​na. Na​wet Cho​okie. – Chciał​bym ci za​dać kil​ka py​tań. – Strze​laj, Trav. – Znasz ko​goś, kto słu​żył w woj​sku z two​im oj​cem? – Nie. Wiem tyl​ko, że chciał la​tać. Po to się za​cią​gnął. Ale był albo za sta​ry, albo nie dość wy​kwa​li​fi​ko​wa​ny czy coś w tym sty​lu. Za​cią​gnął się w ty​siąc dzie​więć​set czter​dzie​stym dru​gim. Mia​łam sześć lat, kie​dy wy​je​chał. Szko​li​li go gdzieś w Tek​sa​sie, a w koń​cu do​stał się do… coś z Tran​zy​tem Po​wietrz​nym… Albo coś ta​kie​go. – ATC? Air Trans​port Com​mand? – O wła​śnie! Tak to się na​zy​wa​ło. I w ten spo​sób la​tał. Nie był pi​lo​tem, ale re​gu​lar​nie la​tał. Awan​so​wał na do​wód​cę za​ło​gi po​kła​do​wej, tam, w Chi​nach, In​diach i Bir​mie. I do​brze mu

szło, po​nie​waż do​sta​wa​li​śmy wte​dy od nie​go pie​nią​dze. Co ja​kiś czas przy​cho​dzi​ły prze​ka​zy po sto do​la​rów. Kie​dyś na​wet się zda​rzy​ło, że przy​szły trzy na​raz. Mama oszczę​dza​ła, jak mo​gła, na czas, kie​dy tata już wró​ci. I oka​za​ło się, że to była do​bra de​cy​zja. – Ale nie znasz ni​ko​go, z kim słu​żył? W za​my​śle​niu zmarsz​czy​ła czo​ło. – Cza​sa​mi w li​stach były na​zwi​ska. Nie pi​sał dużo. Moja mat​ka za​cho​wa​ła te li​sty, ale nie wiem, czy po jej śmier​ci Chri​sty ich nie wy​rzu​ci​ła. Może wciąż są w domu. Cza​sem po​ja​wia​ły się w nich na​zwi​ska. – Mo​gła​byś po​je​chać tam ze mną ju​tro i to spraw​dzić? – Chy​ba tak. – Chciał​bym po​znać two​ją sio​strę. – Dla​cze​go? – Chcę usły​szeć, co ona ma do po​wie​dze​nia o Ju​nio​rze Al​le​nie. – Po​wie, że w kół​ko po​wta​rza​ła mi to samo. Nie za bar​dzo go lu​bi​ła. Mogę po​wie​dzieć sio​strze, że pró​bu​jesz nam po​móc? – Nie. Wolę, że​byś tego nie ro​bi​ła, Ca​thy. Po​wiedz jej po pro​stu, że je​stem przy​ja​cie​lem. Wy​my​ślę ja​kiś spo​sób, żeby za​czę​ła mó​wić o Al​le​nie. – Cze​go mo​żesz się od niej do​wie​dzieć? – Może ni​cze​go. Ale może są ja​kieś rze​czy, któ​rych nie za​uwa​ży​łaś. – Do​brze bę​dzie zo​ba​czyć się z Da​viem. – Dla​cze​go Al​len tra​fił do wię​zie​nia? – Mó​wił, że to było wiel​kie nie​po​ro​zu​mie​nie. Za​cią​gnął się do woj​ska i chciał zo​stać za​wo​do​wym żoł​nie​rzem. Słu​żył w kwa​ter​mi​strzo​stwie. Mie​li tam ło​dzie, tak jak w ma​ry​nar​ce, te, któ​ry​mi on się zaj​mo​wał, to były małe ło​dzie, ta​kie szyb​kie ło​dzie ra​tun​ko​we. A po​tem za​czął się zaj​mo​wać za​opa​trze​niem, a w pięć​dzie​sią​tym siód​mym zła​pa​li go, bo sprze​dał mnó​stwo pań​stwo​wej wła​sno​ści ja​kiejś pry​wat​nej fir​mie. Mó​wił, że owszem, ro​bił to, ale tyl​ko tro​chę, nie na taką ska​lę, jak twier​dzi​li. Zrzu​ci​li całą winę na nie​go, kar​nie usu​nę​li go z woj​ska i ska​za​li na osiem lat w Le​aven​worth. Wy​szedł po pię​ciu. Sie​dział tam w jed​nej celi z moim tatą i mó​wił, że przy​je​chał nam po​móc, bo mój tata go o to pro​sił. To było kłam​stwo. – A skąd po​cho​dził? – Spod Bi​lo​xi. Wy​cho​wał się na ło​dziach. To dla​te​go do​stał taki przy​dział. Mó​wił, że nie ma tam już żad​nej ro​dzi​ny. – I za​ko​cha​łaś się w nim? Spoj​rza​ła na mnie dziw​nie, jak​by zmie​sza​na. – Nie wiem, czy to była mi​łość. Nie chcia​łam, żeby mnie tak po pro​stu miał, tam, w domu, kie​dy wciąż żyła moja mat​ka i byli tam Da​vie, Chri​sti​ne i jej dwój​ka dzie​cia​ków. Było mi wstyd, ale ja​koś nie umia​łam się po​wstrzy​mać. Dziś nie po​tra​fię zro​zu​mieć, jak to się mo​gło stać. Trav, mia​łam męża, a oprócz nie​go i Ju​nio​ra Al​le​na jesz​cze jed​ne​go fa​ce​ta, ale mój mąż i ten dru​gi byli zu​peł​nie inni niż Ju​nior Al​len. Nie wiem, jak to po​wie​dzieć ob​ce​mu czło​wie​ko​wi, nie ro​biąc so​bie jesz​cze więk​sze​go wsty​du. Ale je​śli bę​dziesz to o nim wie​dział, może ci się to do cze​goś przy​da. Za pierw​szym ra​zem mnie zmu​sił. Owszem, był czu​ły i ko​cha​ją​cy, ale do​pie​ro po​tem, kie​dy mnie prze​pra​szał. Rzu​cał się na mnie jak ja​kieś zwie​rzę i ro​bił to za ostro i za czę​sto. Mó​wił, że za​wsze tak miał, że niby nie po​tra​fi się po​wstrzy​mać. A po ja​kimś

cza​sie zmie​nił mnie i już nie wy​da​wa​ło mi się, że jest za ostro. I było mi wszyst​ko jed​no, ile razy się na mnie rzu​cał albo kie​dy. To się zmie​ni​ło w ja​kiś sen, z któ​re​go nie po​tra​fi​łam się obu​dzić, cały czas czu​łam się sła​ba, roz​ma​rzo​na i ogłu​pia​ła, ani tro​chę mnie nie ob​cho​dzi​ło, co ktoś so​bie może po​my​śleć, waż​ne było tyl​ko to, że on chciał mnie, a ja jego. Jest bar​dzo sil​nym fa​ce​tem i przez cały ten czas, kie​dy by​li​śmy ra​zem, ani na chwi​lę nie zwol​nił tem​pa. Je​śli zro​bisz coś ta​kie​go ko​bie​cie, to my​ślę, że cho​dzi jak za​mro​czo​na, bo to na​praw​dę za dużo. Ale nie było spo​so​bu, żeby go po​wstrzy​mać, a w koń​cu na​wet nie chcia​łam tego zro​bić, bo czło​wiek przy​zwy​cza​ja się do ta​kie​go sta​nu za​mro​cze​nia. A po​tem, kie​dy wró​cił i wpro​wa​dził się do tej pani At​kin​son… Nie mo​głam prze​stać my​śleć, jak… – Otrzą​snę​ła się ni​czym mo​kry szcze​niak, uśmiech​nę​ła się do mnie za​wsty​dzo​na i do​da​ła: – Jak moż​na tak szyb​ko ogłu​pieć aż do tego stop​nia? By​łam mu po pro​stu po​trzeb​na, kie​dy szu​kał tego cze​goś, co ukrył mój tata. A przez cały ten czas my​śla​łam, że cho​dzi mu o mnie. – Spoj​rza​ła na ze​gar na ścia​nie. – Mu​szę już le​cieć, żeby przy​go​to​wać się do na​stęp​ne​go wy​stę​pu. O któ​rej go​dzi​nie chcesz rano wy​je​chać? – Po​wiedz​my, że od​bio​rę cię o wpół do dzie​sią​tej. – Wo​la​ła​bym o tej po​rze być u cie​bie na ło​dzi, je​śli nie masz nic prze​ciw​ko temu. – Nie mam nic prze​ciw​ko temu, Ca​thy. Już zbie​ra​ła się, by wstać, ale znów usia​dła. Lek​ko do​tknę​ła grzbie​tu mo​jej dło​ni i cof​nę​ła pal​ce. – Nie zrób mu krzyw​dy. – Co? – Nie chcia​ła​bym po​tem my​śleć, że na​sła​łam na nie​go ko​goś, kto zro​bił mu krzyw​dę. Ro​zum mi mówi, że to zły czło​wiek, za​słu​gu​ją​cy na wszyst​ko co naj​gor​sze, ale ser​ce na​ka​zu​je, że​bym cię po​pro​si​ła, byś nie ro​bił mu krzyw​dy. – Nie zro​bię. Chy​ba że będę mu​siał. – Spró​buj nie mu​sieć. – Tyle mogę ci obie​cać. – To mi wy​star​czy. – Prze​krzy​wi​ła gło​wę. – Chy​ba je​steś by​stry. Ale on jest szczwa​ny. Jak zwie​rzę. Ro​zu​miesz róż​ni​cę? – Tak. Znów do​tknę​ła mo​jej ręki. – Bądź ostroż​ny.

4

Ca​thy Kerr sie​dzia​ła po​waż​na obok mnie w sta​rej Miss Agnes, na sie​dze​niu z praw​dzi​wej skó​ry. Mi​nę​li​śmy szyb​ko Per​ri​ne i Na​ran​ję, Flo​ri​da City, a po​tem przez Key Lar​go, Rock Har​bor, Ta​ver​nier i przez ko​lej​ny most do​tar​li​śmy na Can​dle Key. Wy​raź​nie było wi​dać, jak się cie​szy na spo​tka​nie z dziec​kiem, gdy po​ka​zy​wa​ła mi, gdzie skrę​cić w bocz​ną uli​cę. Ja​kieś sto me​trów da​lej sta​ły te słu​py z ko​ra​low​ca, zna​czą​ce po​czą​tek wą​skie​go pod​jaz​du przed sta​rym do​mem nad za​to​ką. Tro​chę za​nie​dba​ny, zbu​do​wa​ny był z czar​ne​go cy​pry​su i twar​dej so​sny. Stał opar​ty wy​god​nie na słu​pach, go​tów znieść hu​ra​ga​ny, któ​re nisz​czy​ły już oka​zal​sze bu​dyn​ki. Zza rogu sto​do​ły wy​bie​gła grup​ka ma​łych opa​lo​nych dzie​ci i na​tar​ła na nas z gło​śnym wrza​skiem. Kie​dy już się tro​chę uspo​ko​iły, do​li​czy​łem się, że jest ich tyl​ko tro​je, wszyst​kie o ja​sno​ru​dych wło​sach i wy​raź​nie do sie​bie po​dob​ne. Ca​thy uca​ło​wa​ła całą trój​kę i moc​no je wy​ści​ska​ła. Po​ka​za​ła mi, któ​re z nich to jej Da​vie. Każ​de​mu dała czer​wo​ne​go li​za​ka. Dzie​cia​ki od​bie​gły, li​żąc je i po​krzy​ku​jąc. Z domu wy​szła Chri​sti​ne. Była tęż​sza od Ca​thy i mia​ła ciem​niej​szą kar​na​cję. Ubra​na była w spra​ne dżin​sy ucię​te nad ko​la​na​mi i roz​dar​ty na ra​mie​niu mę​ski bia​ły T-shirt. Po​wo​li ru​szy​ła w na​szą stro​nę, po​pra​wia​jąc wło​sy. W jej ru​chach nie było nic z wdzię​ku i zręcz​no​ści Ca​thy, lecz na swój spo​sób była in​te​re​su​ją​cą, atrak​cyj​ną ko​bie​tą, po​wol​ną i po​grą​żo​ną w my​ślach, o zmy​sło​wym i wy​zy​wa​ją​cym wy​glą​dzie. Ca​thy przed​sta​wi​ła nas so​bie. Chri​sti​ne sta​ła, z gład​ką skó​rą, cie​pła i le​ni​wa, jak​by lek​ko za​my​ślo​na. Taką wła​śnie aurą pro​mie​niu​ją ko​bie​ty, któ​re w przy​ziem​ny, uprosz​czo​ny spo​sób do​sto​so​wa​ły się sek​su​al​nie do swo​je​go oto​cze​nia, uro​dzi​ły dzie​ci i wy​kształ​ci​ły w so​bie fi​zycz​ną, in​stynk​tow​ną pew​ność sie​bie. Czę​sto są mało za​dba​ne, a na​wet nie​chluj​ne i nie in​te​re​su​je ich coś ta​kie​go jak ład​na po​sta​wa. Lu​bią de​lek​to​wać się je​dze​niem, słoń​cem, głę​bo​kim snem, zaj​mo​wać się po​trze​ba​mi dzie​ci i cie​szyć czu​ły​mi piesz​czo​ta​mi. Jest w nich nie​uchwyt​na cu​dow​ność, jak po​nęt​na god​ność lwic. Chri​sti​ne ob​ca​ło​wa​ła sio​strę, po​dra​pa​ła się po na​gim ra​mie​niu, po​wie​dzia​ła, że miło jej mnie po​znać, i za​chę​ci​ła, że​bym wszedł do środ​ka, bo przed chwi​lą za​pa​rzy​ła kawę. W domu pa​no​wał nie​po​rzą​dek. Wszę​dzie wa​la​ły się mu​szel​ki, po​psu​te za​baw​ki, ubra​nia i okrusz​ki. W sa​lo​nie po​strzę​pio​ny dy​wa​nik z ple​cio​nej tra​wy le​żał w są​siedz​twie gi​gan​tycz​nych wik​to​riań​skich me​bli. Ciem​ne drew​no było po​ry​so​wa​ne, a ta​pi​cer​ka po​pla​mio​na i wy​bla​kła. Chri​sty przy​nio​sła kawę w bia​łych kub​kach; ciem​ną, moc​ną i pysz​ną. Usia​dła na ka​na​pie, pod​su​wa​jąc pod sie​bie po​dra​pa​ne, opa​lo​ne nogi, i po​wie​dzia​ła: – Tak so​bie po​my​śla​łam, że Lau​ra​lee Hutz szu​ka ja​kiejś pra​cy i zgo​dzi​ła​by się zaj​mo​wać dzieć​mi za dwa​dzie​ścia pięć ty​go​dnio​wo, a ja w tym cza​sie mo​gła​bym za​ro​bić czter​dzie​ści pięć jako kel​ner​ka w Ca​rib​bee, ale to by zna​czy​ło, że mu​szę jeź​dzić tam i z po​wro​tem, a w ogród​ku wszyst​ko do​brze ro​śnie i w ze​szłym ty​go​dniu do​sta​łam sześć do​la​rów od Gusa za kra​by, więc wy​da​je mi się, że nie war​to, ja​koś so​bie ra​dzi​my z tym, co nam przy​sy​łasz, tyl​ko

cza​sa​mi czu​ję się sa​mot​na, nie mam z kim po​roz​ma​wiać oprócz dzie​cia​ków. – Za​pła​ci​łaś tam​ten po​da​tek? – Zro​bi​łam to sama, a pan Ol​ney po​ka​zał mi, jak na​li​czyć pół pro​cent rocz​nie od cza​su, kie​dy trze​ba go było za​pła​cić. Do​sta​łam po​kwi​to​wa​nie. Jest przy po​jem​ni​ku na chleb, sio​strzycz​ko. – Chri​sti​ne, zrób, jak uwa​żasz, z pra​cą i w ogó​le. Sio​stra po​sła​ła Ca​thy lek​ki uśmiech i spoj​rza​ła na nią wy​cze​ku​ją​co. – Max wciąż tu za​glą​da. – Mia​łaś go prze​go​nić. – Tak do koń​ca to jesz​cze się nie zde​cy​do​wa​łam – od​par​ła Chri​sti​ne. Przyj​rza​ła mi się uważ​nie. – Pra​cu​je pan z moją sio​strą, pa​nie McGee? – Nie. Po​zna​łem Ca​thy przez Cho​okie McCall. Mam tu w oko​li​cy spra​wę do za​ła​twie​nia, więc po​my​śla​łem, że może pani sio​stra bę​dzie chcia​ła sko​rzy​stać z oka​zji. – Te li​sty taty z cza​sów, gdy był w woj​sku… wy​rzu​ci​łaś je, kie​dy prze​glą​da​łaś rze​czy po ma​mie? – za​py​ta​ła na​gle Ca​thy. – Chy​ba nie. A na co ci one? – Chcę tyl​ko jesz​cze raz je prze​czy​tać. – Je​śli gdzieś są, to w ko​mo​dzie w tej sy​pial​ni w głę​bi, pew​nie w któ​rejś z gór​nych szu​flad. Ca​thy wy​szła. Usły​sza​łem jej szyb​kie kro​ki na drew​nia​nych scho​dach. – Cho​dzi pan z nią? – spy​ta​ła Chri​sti​ne. – Nie. – Jest pan żo​na​ty? – Nie. – Praw​nie wciąż jest żoną Ker​ra, ale mo​gła​by po​wie​dzieć, że ją opu​ścił, i być wol​na w cią​gu sze​ściu mie​się​cy. Mo​gło być go​rzej. Jest sil​na, ład​na i cięż​ko pra​cu​je. W tej chwi​li jest smut​na, ale je​śli ktoś ją uszczę​śli​wi, zo​ba​czy zu​peł​nie inną ko​bie​tę. Ona po​tra​fi ko​chać, śmiać się i śpie​wać, kie​dy jest szczę​śli​wa. – Zda​je się, że jest smut​na przez Ju​nio​ra Al​le​na. Wy​da​wa​ła się za​sko​czo​na. – To pan wie o nim wszyst​ko? – Chy​ba tak. Na​wet je​śli nie wszyst​ko, to dużo. – Musi pana lu​bić, sko​ro panu po​wie​dzia​ła. Ca​thy jest star​sza ode mnie, ale jak​by była młod​sza. Nie za​uwa​ża w lu​dziach róż​nych rze​czy. Chcia​łam go stąd prze​pę​dzić. Te jego uśmiesz​ki, śmie​chy, a oczy się nie uśmie​cha​ły ani tro​chę. Póź​niej się do niej do​brał, roz​ko​chał ją tak, że nie była w sta​nie nor​mal​nie my​śleć, i wte​dy było już za póź​no, żeby go prze​pę​dzić. Za póź​no na​wet na to, że​bym jej mo​gła po​wie​dzieć, że ob​ma​cy​wał mnie przy każ​dej oka​zji i śmiał się ze mnie, kie​dy mu wy​my​śla​łam. Wie​dzia​łam, że na czymś mu za​le​ży. Wie​dzia​łam, że cze​goś szu​kał. Nie mia​łam tyl​ko po​ję​cia cze​go ani gdzie to może być. Strasz​nie pod​le ją za​ła​twił, pa​nie McGee. Do​pro​wa​dził Ca​thy do tego, że tak bar​dzo go po​trze​bo​wa​ła, a po​tem ją zo​sta​wił. Le​piej by było dla niej, gdy​by już nig​dy wię​cej nie po​ka​zał się w oko​li​cy, ale wró​cił z na​szą kasą i wpro​wa​dził się do ja​kiejś bo​ga​tej ko​bie​ty. I nikt na świe​cie za cho​le​rę nic na to nie po​ra​dzi. – A gdy​by zgło​sić to na po​li​cję?

– Na po​li​cję? Co​kol​wiek zna​lazł, już raz zo​sta​ło ukra​dzio​ne. Po​li​cja nig​dy nie wy​świad​czy​ła przy​słu​gi ro​dzi​nie Ber​ry. Ktoś, komu oj​ciec umie​ra w wię​zie​niu, nie prze​pa​da za po​li​cją. – Kie​dy Al​len ostat​nio się tu krę​cił? Po​dejrz​li​wość od​mie​ni​ła spo​koj​ną twarz Chri​sti​ne; jej rysy się ścią​gnę​ły. – Nie jest pan przy​pad​kiem z po​li​cji albo coś ta​kie​go? – Nie. Ab​so​lut​nie nie. Od​cze​ka​ła chwi​lę, aż po​dej​rze​nie w niej zga​sło, i lek​ko po​ki​wa​ła gło​wą. – Po​ja​wiał się, a po​tem zni​kał, za​bie​rał tam​tą ko​bie​tę na tę swo​ją łódź, po​miesz​ki​wał u niej, a ja​kiś mie​siąc temu pew​ne​go dnia łódź znik​nę​ła, a ona zo​sta​ła sama. Na jej domu jest ogło​sze​nie, że wy​sta​wi​ła go na sprze​daż, a ta ko​bie​ta rzad​ko wy​cho​dzi. Mó​wią, że za​czę​ła dużo pić. A więc może Ju​nior Al​len znik​nął na do​bre. – Może to i le​piej, ze wzglę​du na Ca​thy. – Na​ro​bił jej wsty​du. Lu​dzie wie​dzie​li, co się dzie​je. I wie​dzie​li, że Kerr ją zo​sta​wił. Ju​nior Al​len ob​rzu​cił ją wy​zwi​ska​mi i lu​dzie to sły​sze​li. Śmia​li się z niej. Jed​ne​mu po​dra​pa​łam twarz do ży​we​go mię​sa i te​raz już się przy mnie nie śmie​ją. Ca​thy na pew​no nie po​trze​bu​je dal​szych pro​ble​mów. Niech pan to so​bie za​pa​mię​ta. Nie wy​da​je mi się, żeby była w sta​nie znieść choć tro​chę wię​cej kło​po​tów. – Nie za​mie​rzam jej ich przy​spa​rzać. – Dość ład​nie te​raz wy​glą​da. Szczu​plut​ka jak dziew​czyn​ka. – Wes​tchnę​ła. – Za to ja chy​ba ro​bię się co​raz szer​sza. Ca​thy ze stu​ko​tem zbie​gła po scho​dach. W rę​kach trzy​ma​ła po​gnie​cio​ne bia​łe pu​deł​ko owi​nię​te gum​ka​mi. – Były na sa​mym dnie – oświad​czy​ła. – I zna​la​złam to zdję​cie. – Po​ka​za​ła je Chri​sti​ne, a po​tem po​da​ła mnie. Po​tęż​nie zbu​do​wa​ny męż​czy​zna z sze​ro​kim uśmie​chem na twa​rzy sie​dział na szczy​cie scho​dów pro​wa​dzą​cych na ga​nek sta​re​go domu. Obok nie​go sie​dzia​ła ład​na ko​bie​ta o spo​koj​nej twa​rzy, ubra​na w krót​ką wzo​rzy​stą su​kien​kę. Męż​czy​zna obej​mo​wał ra​mie​niem dziew​czyn​kę o ja​snych ru​da​wych wło​sach, w wie​ku oko​ło pię​ciu lat. Dziew​czyn​ka mru​ży​ła oczy i przy​tu​la​ła się do nie​go. Młod​sza sie​dzia​ła na ko​la​nach mat​ki, trzy​ma​jąc pal​ce w buzi. – Daw​ne cza​sy – ode​zwa​ła się tę​sk​nie Ca​thy. – Nie​raz się za​sta​na​wiam, co by było, gdy​by tam​te​go dnia ktoś do nas przy​szedł i po​wie​dział, jak to wszyst​ko się po​to​czy. Cie​ka​we, czy to by co​kol​wiek zmie​ni​ło? – Chcia​ła​bym, żeby ktoś taki przy​szedł te​raz – rze​kła Chri​sti​ne. – Przy​da​ły​by mi się ta​kie in​for​ma​cje. Na​le​ży nam się tro​chę szczę​ścia, sio​strzycz​ko. Nam obu. Wsta​łem. – Pój​dę za​ła​twić moją spra​wę i przy​ja​dę cię po​tem ode​brać, Ca​thy. – Mamy na cie​bie po​cze​kać z lun​chem? – spy​ta​ła Chri​sti​ne. – Le​piej nie. Nie wiem, ile mi to zaj​mie. Mia​stecz​ko Can​dle Key roz​cią​ga​ło się wzdłuż dro​gi szyb​kie​go ru​chu. W tym punk​cie wy​sep​ka była wą​ska, a cen​trum po​ło​żo​ne było w po​bli​żu po​łu​dnio​wo-za​chod​nie​go mo​stu. W ty​siąc dzie​więć​set sześć​dzie​sią​tym po​rząd​nie je od​no​wio​no i te​raz pre​zen​to​wa​ło się świe​żo, z no​wo​cze​sny​mi sta​cja​mi ben​zy​no​wy​mi, nad​mor​ski​mi mo​te​la​mi, re​stau​ra​cja​mi, skle​pi​ka​mi peł​ny​mi pa​mią​tek, sprzę​tu że​glar​skie​go, warsz​ta​tów szkut​ni​czych. Była też pocz​ta.

Za​trzy​ma​łem się na du​żej sta​cji Esso i od​na​la​złem kie​row​ni​ka, któ​ry wła​śnie przy biur​ku od​ha​czał coś w spi​sie in​wen​ta​ry​za​cyj​nym. Był przy​gar​bio​nym, po​marsz​czo​nym, tru​pio bla​dym męż​czy​zną o czar​nych wło​sach, któ​re wy​da​wa​ły się za​ku​rzo​ne. Na​zy​wał się Rol​lo Urthis. Przy​wi​tał mnie z ostroż​nym sza​cun​kiem, któ​ry wcho​dzi w krew lu​dziom biz​ne​su. – Pa​nie Urthis, na​zy​wam się McGee. Pró​bu​ję się do​wie​dzieć, gdzie w tej chwi​li prze​by​wa nie​ja​ki Am​bro​se Al​len. We​dług na​szych da​nych pra​co​wał dla pana przez kil​ka mie​się​cy. – Ju​nior Al​len. Ja​sne. Pra​co​wał tu. O co cho​dzi? – To ru​ty​no​wa spra​wa. – Wy​ją​łem z port​fe​la kart​kę, spoj​rza​łem na nią i wło​ży​łem ją z po​wro​tem. – Cho​dzi o nie​za​pła​co​ny ra​chu​nek za po​byt w ho​te​lu, opie​wa​ją​cy na dwie​ście dwa​na​ście do​la​rów i dwa​dzie​ścia cen​tów. Ho​tel Bay​way w Mia​mi, w mar​cu tego roku. Ho​tel prze​ka​zał spra​wę agen​cji, dla któ​rej pra​cu​ję, a ten czło​wiek za​re​je​stro​wał się tam jako za​miesz​ka​ły na Can​dle Key. Kie​row​nik uśmiech​nął się sze​ro​ko, po​ka​zu​jąc wy​jąt​ko​wo kiep​skie uzę​bie​nie. – Ach, to musi być je​den z tych drob​nych szcze​gó​łów, któ​re umknę​ły panu Ju​nio​ro​wi Al​le​no​wi. Kie​dy się pan na nie​go na​tknie, pew​nie za​pła​ci panu z drob​nych, któ​re nosi w kie​sze​ni, i da panu wiel​ki na​pi​wek za fa​ty​gę. – Chy​ba nie ro​zu​miem, pa​nie Urthis. – W lu​tym rzu​cił pra​cę, bo zu​peł​nie nie​spo​dzie​wa​nie stał się bo​ga​ty. – Do​stał spa​dek? – Nie wiem, czy to jest na pew​no wła​ści​we sło​wo. Lu​dzie mie​li róż​ne po​my​sły, skąd wy​trza​snął te pie​nią​dze. Nie było go pra​wie mie​siąc, a po​tem wró​cił na wiel​kim jach​cie, któ​ry so​bie ku​pił, w no​wych ciu​chach i ze zło​tym ze​gar​kiem nie grub​szym niż srebr​na do​la​rów​ka. We​dług mnie, dała mu to wszyst​ko ja​kaś ko​bie​ta. To taki typ, któ​ry po​tra​fi zmu​sić ko​bie​ty, żeby ro​bi​ły róż​ne rze​czy, na ja​kie pew​nie w ogó​le nie mia​ły​by ocho​ty, gdy​by dał im tro​chę cza​su do na​my​słu. Kie​dy się tu​taj po​ja​wił, od razu wpro​wa​dził się do sióstr Ber​ry, i to na do​bre. To było w ze​szłym roku, żyła jesz​cze wte​dy ich mat​ka. Obie mia​ły strasz​ne​go pe​cha. Ca​thy to bar​dzo miła ko​biet​ka, ale dość szyb​ko pu​ścił ją kan​tem. Kie​dy tyl​ko zdo​był pie​nią​dze, rzu​cił ją i wpro​wa​dził się do pani At​kin​son. Pani At​kin​son była moją sta​łą klient​ką i go​tów był​bym przy​siąc, że nie chcia​ła​by się mie​szać w coś ta​kie​go. Ale zro​bi​ła to. No i przez nie​go stra​ci​łem klient​kę. Bóg ra​czy wie​dzieć, gdzie on się te​raz po​dzie​wa. Ale może do​wie się pan od pani At​kin​son, je​śli uda się panu ją na​mó​wić do roz​mo​wy. Wy​da​je mi się, że to dla niej dość draż​li​wy te​mat. W każ​dym ra​zie nikt tu​taj nie wi​dział Ju​nio​ra Al​le​na od po​nad mie​sią​ca. – Czy był do​brym pra​cow​ni​kiem, pa​nie Urthis? – Gdy​by nie był do​bry, nie trzy​mał​bym go tu​taj. Tak, był cał​kiem w po​rząd​ku. Po​tra​fił się szyb​ko uwi​jać, na​praw​dę się przy​da​wał, kie​dy mie​li​śmy spo​ry ruch. No i umiał na​pra​wiać róż​ne rze​czy. Klien​ci go lu​bi​li. Przez cały czas się uśmie​chał i za​wsze po​tra​fił zna​leźć so​bie ja​kieś po​ży​tecz​ne za​ję​cie. Może tyl​ko był odro​bi​nę zbyt sym​pa​tycz​ny dla klien​tek, a zwłasz​cza tych ład​nych. Żar​to​wał so​bie z nimi tro​chę, ale nikt się nig​dy nie skar​żył. Szcze​rze mó​wiąc, ża​ło​wa​łem, kie​dy się zwol​nił. W dzi​siej​szych cza​sach lu​dziom nie chce się pra​co​wać. – Był rze​tel​ny w kwe​stiach fi​nan​so​wych? – Po​wie​dział​bym, że tak. Wy​da​je mi się, że kie​dy od​szedł, nie miał u ni​ko​go dłu​gów, a je​śli na​wet, to na pew​no był w sta​nie je spła​cić, gdy już wró​cił. My​ślę, że ja​koś wy​cią​gnął te pie​nią​dze od pani At​kin​son. Je​że​li tak było, to ona po​win​na na​rze​kać, nie ja.

– Gdzie mogę ją zna​leźć? – Wi​dzi pan ten wiel​ki znak agen​cji nie​ru​cho​mo​ści przy dro​dze? Pro​szę tuż za nim skrę​cić w pra​wo i je​chać pro​sto aż nad brzeg, a po​tem jesz​cze raz skrę​cić w pra​wo. To dru​gi dom po pra​wej, ni​ski, dłu​gi i bia​ły. To był je​den z tych flo​rydz​kich do​mów, któ​re wy​da​ją mi się nie​sym​pa​tycz​ne. Wszę​dzie ka​fel​ki, szkło, la​stry​ko i alu​mi​nium. Mają w so​bie ja​kieś chi​rur​gicz​ne zim​no. Każ​dy z nich wy​da​je się je​dy​nie skom​pli​ko​wa​nym ukła​dem ko​ry​ta​rzy, miej​scem słu​żą​cym tyl​ko temu, by przez nie przejść, jak​by sta​no​wi​ły wej​ście do ja​kie​goś in​ne​go domu, peł​ne​go cie​pła i pry​wat​no​ści, któ​re​go nig​dy nie wy​bu​do​wa​no. Gdy czło​wiek za​trzy​mu​je się w jed​nym z ta​kich po​miesz​czeń, ma wra​że​nie, jak​by był w po​cze​kal​ni. Czu​je się tak, jak​by w każ​dej chwi​li mia​ły się otwo​rzyć ja​kieś drzwi i ktoś miał​by go za​wo​łać, i że za​nim go wy​pu​ści, przy​tra​fią się róż​ne strasz​ne rze​czy. W ta​kich do​mach nie ma ani śla​du do​mo​wej, przy​tul​nej at​mos​fe​ry. Kie​dy lo​ka​to​rzy się wy​pro​wa​dza​ją, wnę​trza wy​glą​da​ją tak, jak​by nie​daw​no ze ścian zmy​wa​no krew. Po​dwó​rze było za​nie​dba​ne i po​ro​śnię​te su​chy​mi chwa​sta​mi. Pod po​dwój​ną wia​tą stał brud​ny bia​ły thun​der​bird. Nowy bia​ło-czer​wo​ny znak na po​dwó​rzu ob​wiesz​czał, że Jef​fBoc​ka nie po​sia​dał​by się ze szczę​ścia, gdy​by mógł ko​muś sprze​dać tę nie​ru​cho​mość. Za​trzy​ma​łem się przy głów​nym wej​ściu, wci​sną​łem pla​sti​ko​wy przy​cisk i usły​sza​łem dźwięk dzwon​ka do​bie​ga​ją​cy z domu, a po​tem szyb​kie, ci​che stu​ka​nie bu​tów po ka​fel​kach. Bia​łe drzwi gwał​tow​nie się otwo​rzy​ły. W tym mo​men​cie opu​ści​ły mnie wszyst​kie wcze​śniej​sze wy​obra​że​nia na te​mat pani At​kin​son. Była wy​so​ką, szczu​płą ko​bie​tą, naj​praw​do​po​dob​niej tuż po trzy​dzie​st​ce. Jej skó​ra była nie​zwy​kle de​li​kat​na i świe​tli​sta, taka, jaką wi​du​je się u ma​łych dzie​ci albo u mo​de​lek. De​li​kat​ne, smu​kłe dło​nie, wą​skie nad​garst​ki, gę​ste ciem​ne wło​sy, mi​mi​ka po​cią​głej twa​rzy o sub​tel​nych ry​sach – wszyst​ko to spra​wia​ło, że ro​bi​ła wra​że​nie ko​goś nie​mal zbyt do​sko​na​łe​go, zbyt ary​sto​kra​tycz​ne​go, zbyt kru​che​go, by móc znieść na​tu​ral​ne prze​ciw​no​ści ludz​kiej eg​zy​sten​cji. Mia​ła wiel​kie oczy, bar​dzo ciem​ne, lek​ko sko​śne i sze​ro​ko roz​sta​wio​ne. Ubra​na była w ciem​ne ber​mu​dy, san​da​ły i świe​żut​ką, nie​bie​sko-bia​łą bluz​kę. Nie no​si​ła żad​nej bi​żu​te​rii, a na ustach mia​ła lek​ki ślad szmin​ki. – Kim pan jest? Cze​go pan chce? – Jej głos był ci​chy i sta​now​czy, a usta drża​ły z prze​ję​cia. Wy​da​wa​ła się na skra​ju za​ła​ma​nia ner​wo​we​go, jak​by tyl​ko naj​więk​szym wy​sił​kiem uda​wa​ło jej się pa​no​wać nad sobą. Ota​czał ją in​ten​syw​ny, cięż​ki za​pach bran​dy; nie sta​ła chy​ba zbyt pew​nie na no​gach i mia​ła roz​bie​ga​ne oczy, jak​by nie była w sta​nie na ni​czym sku​pić wzro​ku. – Pani At​kin​son, na​zy​wam się Tra​vis McGee. – Tak? Tak? Cze​go pan chce? Sta​ra​łem się wy​glą​dać roz​bra​ja​ją​co. Cał​kiem nie​źle mi to wy​cho​dzi; mam dość uży​tecz​ną twarz. Opa​lo​ny Ame​ry​ka​nin. Ja​sne oczy, lśnią​co bia​łe zęby i sze​ro​ka, opa​lo​na, bu​dzą​ca za​ufa​nie ko​ści​sta twarz. Od​po​wied​nie zmarszcz​ki w ką​ci​kach oczu – taki typ bo​ha​te​ra – i nie​śmia​ły uśmiech, kie​dy sy​tu​acja tego wy​ma​ga. Mó​wio​no mi, że gdy robi się na​praw​dę go​rą​co, po​tra​fię wy​glą​dać jak coś, co wy​la​zło z naj​gor​sze​go kąta pie​kła, ale nie mów​my te​raz o tym. W moim lu​strze za​wsze od​bi​ja się ten sym​pa​tycz​ny wi​ze​ru​nek mło​de​go in​ży​nie​ra, któ​ry po​łą​czył mo​stem brze​gi rze​ki, i to wbrew po​twor​nym prze​ciw​no​ściom losu, nie wy​łą​cza​jąc za​tru​tej strza​ły tkwią​cej w he​ro​icz​nym ra​mie​niu.

A więc wy​glą​da​łem roz​bra​ja​ją​co. Kie​dy czło​wiek ma coś, cze​go może użyć, to tego uży​wa. Wie​lu prze​stęp​ców na​pa​da​ją​cych na ban​ki spra​wia wra​że​nie nie​zwy​kle po​rząd​nych. A więc uży​wa się swo​jej twa​rzy, żeby ro​bić miny, od​gry​wać róż​ne role, da​wać sy​gna​ły. Za każ​dym ra​zem, gdy czło​wiek sty​ka się z inną ludz​ką isto​tą, w każ​dym dniu swo​je​go ży​cia, sta​je się taki, jak ocze​ku​ją od nie​go lu​dzie. Lub też – je​śli ma się od​wrot​ną mo​ty​wa​cję – do​kład​nie taki, ja​kie​go by nie chcie​li. W prze​ciw​nym wy​pad​ku nie by​ło​by już na świe​cie miej​sca, w któ​rym moż​na by się ukryć. – Chcia​łem tyl​ko z pa​nią po​roz​ma​wiać o… – Nie będę po​ka​zy​wać domu bez wcze​śniej​sze​go uzgod​nie​nia! Taka była umo​wa. Przy​kro mi. Tego tonu i tej dyk​cji uczą się w tych ma​łych szko​łach, do któ​rych cho​dzą, za​nim wy​bio​rą się na Smith, Vas​sar albo Wel​le​sley. – Chcę z pa​nią po​roz​ma​wiać o Ju​nio​rze Al​le​nie. Mógł​bym opi​sać z pięć​dzie​siąt moż​li​wych re​ak​cji, ale żad​na z nich nie by​ła​by na​wet zbli​żo​na do tej, jaką zo​ba​czy​łem. Oczy pani At​kin​son zmęt​nia​ły, chrap​ki wą​skie​go nosa roz​dę​ły się, a usta wy​krzy​wi​ły w cho​ro​bli​wym gry​ma​sie. Zmie​ni​ła się też jej po​sta​wa, sta​ła te​raz brzyd​ko. – Ach, to o to cho​dzi – po​wie​dzia​ła, prze​cią​ga​jąc gło​ski. – Oczy​wi​ście. Je​stem pre​zen​tem? A może za mnie za​pła​ci​łeś? – Od​wró​ci​ła się na pię​cie i ode​szła szyb​kim kro​kiem. Gdy skrę​ca​ła w lewo przy koń​cu ko​ry​ta​rza, po​śli​zgnę​ła się i nie​mal upa​dła. Trza​snę​ły ja​kieś nie​wi​docz​ne drzwi. Sta​łem tak w mil​cze​niu. Po​tem usły​sza​łem stłu​mio​ne dźwię​ki, gdy wy​mio​to​wa​ła – ci​che, od​le​głe i peł​ne udrę​ki. Było samo po​łu​dnie i słoń​ce pa​li​ło bia​łe ścia​ny domu. Wsze​dłem do środ​ka, w pół​mrok i chłod​ny po​wiew kli​ma​ty​za​cji. Za​mkną​łem za sobą drzwi. Wciąż wy​mio​to​wa​ła. Szyb​ko i ci​cho ob​sze​dłem dom. Był za​śmie​co​ny, jak dom Chri​sti​ne, ale to były in​ne​go ro​dza​ju śmie​ci. Szklan​ki, peł​ne po​piel​nicz​ki, nie​tknię​te je​dze​nie, po​roz​rzu​ca​ne ubra​nia, przed​mio​ty, któ​re ktoś roz​bił ze zło​ści. Ale w tych zim​nych wnę​trzach ta​kie rze​czy nie mia​ły zna​cze​nia. Wy​star​czy​ło​by trzy​dzie​ści se​kund i wąż stra​żac​ki, by dom ocie​kał wodą i był ab​so​lut​nie czy​sty. Poza nią ni​ko​go tu nie było. Żyła w tym wiel​kim domu jak sła​be, cho​re zwie​rzę w klat​ce. Zza za​mknię​tych drzwi do​bie​gał od​głos pły​ną​cej wody. Za​pu​ka​łem. – Nic pani nie jest? Usły​sza​łem ja​kiś nie​zro​zu​mia​ły beł​kot. Po​brzmie​wa​ła w nim jed​nak nie​wy​raź​na nut​ka otu​chy. Cho​dzi​łem po domu. To miej​sce mnie ob​ra​ża​ło. W kuch​ni sta​ła gi​gan​tycz​na zmy​war​ka. Zna​la​złem wiel​ką tacę i ob​sze​dłem dom, zbie​ra​jąc szklan​ki, ta​le​rze i fi​li​żan​ki. Mu​sia​łem ob​ró​cić trzy razy. Zdra​pa​łem z ta​le​rzy sta​re je​dze​nie. Go​spo​dy​ni do​mo​wa McGee. Na​sta​wi​łem zmy​war​kę i po​czu​łem się tro​chę le​piej. Wró​ci​łem pod drzwi i na​słu​chi​wa​łem. Ze środ​ka nie do​cho​dził ża​den dźwięk. – Halo! Nic pani nie jest? Drzwi ła​zien​ki się otwo​rzy​ły. Wy​szła i opar​ła się o ścia​nę, tuż obok drzwi. Jej twarz była upior​nie bla​da, a oczy sil​nie pod​krą​żo​ne. – Wpro​wa​dzasz się? – spy​ta​ła bez​barw​nym gło​sem.

– Przy​sze​dłem tyl​ko, żeby… – Dziś rano spoj​rza​łam na sie​bie w lu​strze i po​my​śla​łam, że może ten pro​ces musi się od cze​goś za​cząć, więc się do​kład​nie umy​łam. Umy​łam wło​sy, szo​ro​wa​łam się i szo​ro​wa​łam, zrzu​ci​łam wszyst​ko z łóż​ka i na​wet ja​kimś cu​dem zna​la​złam szu​fla​dę z czy​sty​mi ubra​nia​mi. Masz szczę​ście, co? Zja​wi​łeś się w do​sko​na​łym mo​men​cie, je​śli ży​czysz so​bie, by było czy​sto. – Pani At​kin​son, nie są​dzę… Spoj​rza​ła na mnie ze strasz​li​wą pa​ro​dią zmy​sło​wo​ści, ze sztucz​nym, cho​ro​bli​wym uśmiesz​kiem. – Za​kła​dam, że wiesz, jaka jest moja spe​cjal​ność, ko​cha​nie. – Wy​słu​chasz mnie wresz​cie?! – Na pew​no nie masz nic prze​ciw​ko temu, że​bym naj​pierw się cze​goś na​pi​ła. Na​praw​dę je​stem o wie​le lep​sza po paru drin​kach. – Nig​dy w ży​ciu nie wi​dzia​łem Ju​nio​ra Al​le​na! – Mam na​dzie​ję, że ci po​wie​dział, że strasz​nie schu​dłam i… – Prze​rwa​ła tę obrzy​dli​wą pa​ro​dię uwo​dze​nia i spoj​rza​ła na mnie zdu​mio​na. – Co po​wie​dzia​łeś? – Nig​dy w ży​ciu nie wi​dzia​łem Ju​nio​ra Al​le​na. Po​tar​ła usta grzbie​tem dło​ni. – Dla​cze​go do mnie przy​sze​dłeś? – Chcę ci po​móc. – W czym? – Sama to po​wie​dzia​łaś: ten pro​ces musi się od cze​goś za​cząć. Pa​trzy​ła na mnie, nic nie ro​zu​mie​jąc, po​tem z ogrom​nym po​wąt​pie​wa​niem, a wresz​cie na ko​niec z za​ufa​niem. Od​wró​ci​ła się przy​gar​bio​na i nim zdo​ła​łem ją zła​pać, upa​dła na ko​la​na. Ko​ści ża​ło​śnie wal​nę​ły o wy​ło​żo​ną la​stry​ko pod​ło​gę. Sku​li​ła się pod ścia​ną, po​cie​ra​jąc rę​ko​ma twarz, i za​czę​ła szlo​chać, kasz​leć i roz​dzie​ra​ją​co wyć. Pod​nio​słem ją. Gwał​tow​nie za​drża​ła pod moim do​tknię​ciem. Była o wie​le za lek​ka. Za​nio​słem ją do sy​pial​ni i po​ło​ży​łem na świe​żo po​ście​lo​nym łóż​ku. Na​gle prze​sta​ła szlo​chać. Ze​sztyw​nia​ła; jej koń​czy​ny wy​glą​da​ły jak wy​schnię​te pa​ty​ki i pa​trzy​ła na mnie szkli​sty​mi, wiel​ki​mi ocza​mi. Za​gry​zła po​bla​dłe war​gi. Zdją​łem jej san​da​ły i przy​kry​łem ją na​rzu​tą. Za​cią​gną​łem za​sło​ny, by za​ciem​nić po​kój, a ona wciąż wo​dzi​ła za mną tymi bez​bron​ny​mi ocza​mi. Przy​nio​słem sto​łek, po​sta​wi​łem go obok łóż​ka, usia​dłem i ują​łem jej smu​kłą, de​li​kat​ną, zim​ną dłoń. – Mó​wi​łem po​waż​nie – po​wie​dzia​łem. – Jak masz na imię? – Lois. – W po​rząd​ku, Lois. Płacz. Płacz, aż pie​kło zga​śnie. Nie duś tego. Wy​rzuć to z sie​bie. – Nie mogę – wy​szep​ta​ła. I na​gle znów za​czę​ła pła​kać. Wy​szarp​nę​ła rękę, prze​to​czy​ła się po łóż​ku, na​kry​ła gło​wę po​dusz​ką i strasz​nie się roz​sz​lo​cha​ła. Mu​sia​łem zga​dy​wać, co by było dla niej do​bre, a co złe. I mu​sia​łem za​ry​zy​ko​wać. Opie​ra​łem się przy tym na mo​jej wie​dzy o sa​mot​no​ści i po​trze​bie bli​sko​ści, gdy ni​ko​go się nie ma. Po​gła​ska​łem ją, bez żad​nej czu​ło​ści, tak jak uspo​ka​ja się prze​ra​żo​ne zwie​rzę. Z po​cząt​ku wzdry​ga​ła się i ku​li​ła przy naj​lżej​szym do​ty​ku. Po ja​kimś cza​sie drża​ła tyl​ko, a wresz​cie i to ustą​pi​ło. Czknę​ła i w koń​cu za​pa​dła w sen, zwi​nię​ta w kłę​bek i wy​cień​czo​na. Prze​szu​ka​łem dom i zna​la​złem jej klu​cze. Zo​sta​wi​łem ją w ciem​nym po​ko​ju i za​mkną​łem

drzwi. Spraw​dzi​łem roz​kład au​to​bu​sów, po​je​cha​łem po Ca​thy i pod​wio​złem ją na przy​sta​nek, gdzie mo​gła zła​pać au​to​bus, by wró​cić na czas do domu. Opo​wie​dzia​łem jej tro​chę. Nie mia​ła żad​nych wąt​pli​wo​ści, gdy za​pew​ni​łem ją, że mu​szę zo​stać.

5

Le​karz na​zy​wał się Ra​mi​rez. Wy​glą​dał, jak​by był Szwe​dem. Spę​dził u niej dużo cza​su. Po​tem usiadł przy bla​cie w kuch​ni, żeby na​pić się kiep​skiej kawy, któ​rą za​pa​rzy​łem. – Jak ona się czu​je? – Co pan ma z tym wszyst​kim wspól​ne​go, McGee? – Wpa​dłem tyl​ko, by za​dać jej kil​ka py​tań, a ona roz​le​cia​ła się na ka​wał​ki. Za​mie​szał kawę. – Do​bry sa​ma​ry​ta​nin, co? – Chy​ba tak. – Trze​ba po​wia​do​mić jej ro​dzi​nę. – A je​śli nie ma ro​dzi​ny? – Wte​dy po​win​na tra​fić do za​kła​du. Jaka jest jej sy​tu​acja fi​nan​so​wa? – Nie mam po​ję​cia. – Ład​ny dom. Ład​ny wóz. – Dok​to​rze, jaki jest jej stan? – Kil​ka rze​czy się na​kła​da. Nie​do​ży​wie​nie. Do tego do​cho​dzi ta​kie na​sy​ce​nie al​ko​ho​lem, że ma ha​lu​cy​na​cje słu​cho​we. Ale tłem obu tych ob​ja​wów jest po​waż​ny szok emo​cjo​nal​ny. – A ro​ko​wa​nia? Przyj​rzał mi się by​stro. – Po​wiem szcze​rze. Tro​chę tu​pe​tu, odro​bi​na dumy, to wszyst​ko, co jej po​zo​sta​ło. Musi być na środ​kach uspo​ka​ja​ją​cych. Pro​szę jej po​da​wać tyle po​żyw​ne​go je​dze​nia, ile bę​dzie w sta​nie zjeść. To ją po​win​no od​bu​do​wać. Po​trze​bu​je też dużo snu. I pro​szę trzy​mać ją z dala od tego ko​goś, kto wpę​dził ją w taki stan. – Męż​czy​zna może zro​bić ko​bie​cie coś ta​kie​go? – Je​śli to ten typ ko​bie​ty i pe​wien okre​ślo​ny typ męż​czy​zny, to tak. Taki jak męż​czy​zna, z któ​rym żyła. – Znał go pan? – Nie. Sły​sza​łem o nim. Naj​pierw był z Ca​the​ri​ne Kerr, a po​tem z nią. Nie​zły awans spo​łecz​ny, co? – Czy po​win​na mó​wić o Al​le​nie? – Je​śli bę​dzie mia​ła ocho​tę. Je​śli bę​dzie w sta​nie ko​mu​kol​wiek za​ufać, to może być dla niej do​bre. – Za​sta​na​wiam się, co się sta​ło. – Coś, cze​go nie mo​gła za​ak​cep​to​wać. Coś, z czym nie mo​gła żyć. – Nie mo​gła żyć? – McGee, my​ślę, że to nie za​brzmi zbyt dra​ma​tycz​nie, je​śli po​wiem, że ura​to​wał jej pan ży​cie. – Ale moż​li​we, że nie bę​dzie mi ufać.

– Ani ni​ko​mu in​ne​mu, już nig​dy. To rów​nież jest za​bu​rze​nie psy​chicz​ne. Nie są​dzę, żeby po​zo​sta​wa​nie tu​taj do​brze jej zro​bi​ło. – Kie​dy może wy​je​chać? – Zaj​rzę ju​tro o tej sa​mej po​rze. Wte​dy będę mógł panu po​wie​dzieć. Pro​szę jej to po​da​wać co czte​ry go​dzi​ny. Może pan tu zo​stać? – Tak. – Kok​taj​le z mle​ka i ja​jek, po​żyw​ne zupy, nie za dużo na raz, tyle, ile bę​dzie w sta​nie w so​bie za​trzy​mać. Je​śli bę​dzie bar​dzo po​bu​dzo​na, niech pan jej poda to. Pro​szę ją za​chę​cać, żeby jak naj​wię​cej spa​ła. I mó​wi​ła. Ju​tro po​roz​ma​wia​my o pie​lę​gniar​ce. Wy​da​je mi się, że była mal​tre​to​wa​na fi​zycz​nie, ale tak na oko ma sil​ny or​ga​nizm. – Czy mogę mieć kło​po​ty z po​wo​du tego, że się tu​taj za​trzy​ma​łem? – Obo​je je​ste​ście do​ro​śli. Nie wy​glą​da pan na głup​ca, McGee. Nie wy​glą​da pan na łaj​da​ka, któ​ry pró​bo​wał​by ko​chać się z nią w tym sta​nie. Za​ufam panu. To oszczę​dza czas. A je​śli ko​muś nie spodo​ba się ten tym​cza​so​wy układ, pro​szę po​wie​dzieć, że ja to za​le​ci​łem. – Będę zbyt za​ję​ty sprzą​ta​niem. – Jest wy​czer​pa​na. My​ślę, że te​raz bę​dzie dłu​go spa​ła. Ale by​ło​by do​brze, gdy​by był pan tu​taj, kie​dy się obu​dzi. *** Gdy le​ża​ła po​grą​żo​na w głę​bo​kim śnie, ze​bra​łem wszyst​kie brud​ne ubra​nia i po​ściel. Za​wio​złem je do mia​sta i zo​sta​wi​łem w pral​ni. Zro​bi​łem za​ku​py. Kie​dy wró​ci​łem, wciąż le​ża​ła nie​ru​cho​mo, nie​mal w tej sa​mej po​zy​cji, i lek​ko po​chra​py​wa​ła, w rów​nych od​stę​pach, le​d​wo sły​szal​nie. Do​pro​wa​dze​nie wiel​kie​go domu do po​ły​sku za​ję​ło mi resz​tę dnia aż do zmro​ku. Co ja​kiś czas do niej za​glą​da​łem. Po​tem, kie​dy wsze​dłem do sy​pial​ni, wy​da​ła z sie​bie taki dźwięk, jak​by krzyk​nę​ła szep​tem. Sie​dzia​ła na łóż​ku. Włą​czy​łem świa​tło. Jej oczy były ogrom​ne i za​mglo​ne. Za​trzy​ma​łem się ostroż​nie ja​kieś trzy me​try od niej i po​wie​dzia​łem: – Na​zy​wam się Trav McGee. Je​steś cho​ra. Był tu dok​tor Ra​mi​rez. Wró​ci ju​tro. Zo​sta​nę u cie​bie, że​byś była cał​ko​wi​cie bez​piecz​na. – Czu​ję się taka nie​przy​tom​na. Nie mia​łam żad​nych snów. Chy​ba że… chy​ba że te​raz śnię. – Przy​go​tu​ję ci tro​chę zupy. I przy​nio​sę ci ta​blet​kę. – Nie chcę nic jeść. Zmie​ni​łem oświe​tle​nie na przy​jem​niej​sze. Ob​ser​wo​wa​ła mnie. Wcze​śniej spraw​dzi​łem, gdzie trzy​ma róż​ne rze​czy. Zna​la​złem jej skrom​ną ko​szu​lę noc​ną i je​dwab​ny szla​frok i rzu​ci​łem je te​raz w no​gach łóż​ka. – Je​śli masz dość sił, Lois, prze​bierz się do snu, kie​dy będę ro​bił zupę. W ła​zien​ce jest już czy​sto. – Co się dzie​je? Kim ty je​steś? – Mama McGee. Nie za​da​waj py​tań. Po pro​stu przyj​mij to, że tu je​stem. Pod​grza​łem zupę z pusz​ki, za​gę​ści​łem ją śmie​ta​ną i zro​bi​łem tost z ma​słem. Gdy wró​ci​łem, sie​dzia​ła opar​ta o po​dusz​ki. Mia​ła na so​bie ko​szu​lę noc​ną i szla​frok. Zwią​za​ła z tyłu roz​czo​chra​ne wło​sy i star​ła z ust śla​dy szmin​ki.

– Je​stem roz​trzę​sio​na – po​wie​dzia​ła ci​chym, nie​śmia​łym gło​sem. – Mogę się na​pić? – To za​le​ży od tego, jak so​bie po​ra​dzisz z zupą i to​stem. – Zupa może być. To​sta nie chcę. – Je​steś w sta​nie sama jeść? – Oczy​wi​ście. – Weź ta​blet​kę. – Co to? – Dok​tor Ra​mi​rez na​zwał to ła​god​nym środ​kiem uspo​ka​ja​ją​cym. Usia​dłem obok. Kie​dy ja​dła zupę, trzę​sła jej się ręka, w któ​rej trzy​ma​ła łyż​kę. Mia​ła czy​ste, po​ła​ma​ne pa​znok​cie. Na szczu​płej szyi wi​dać było sta​ry si​niak, któ​ry przy​brał sza​fra​no​wą bar​wę. Zbyt wy​raź​nie so​bie uświa​da​mia​ła, że ją ob​ser​wu​ję, więc spró​bo​wa​łem ła​god​nie do niej mó​wić. Teo​ria abs​trak​cyj​na au​tor​stwa Tra​vi​sa McGee. Moja teo​ria o tu​ry​stach. Każ​dy miesz​ka​niec sta​nu Ohio prze​kra​cza​ją​cy gra​ni​cę Flo​ry​dy po​wi​nien być za​opa​try​wa​ny w me​ta​lo​wą pusz​kę wi​szą​cą w oko​li​cy krzy​ża. Co dzie​więć​dzie​siąt se​kund dzwo​ni dzwo​nek i z otwo​ru w wiecz​ku pusz​ki wy​su​wa się ka​wa​łe​czek do​la​ro​we​go bank​no​tu. Naj​bliż​szy tu​by​lec go za​bie​ra. To by roz​wią​za​ło pro​blem z na​piw​ka​mi. W miej​scach, gdzie tu​ry​ści cho​dzą ca​ły​mi sta​da​mi i są ich set​ki, dzwo​nie​nie dzwon​ków by​ło​by nie​ustan​ne. Trud​no ją było roz​ba​wić. Była zbyt bli​ska za​ła​ma​nia. Je​dy​ne, co uda​ło mi się osią​gnąć, to za​le​d​wie le​ciut​ki, prze​lot​ny uśmiech. Zdo​ła​ła zjeść dwie trze​cie zupy i dwa kęsy to​sta. Gdy od​sta​wi​łem na bok je​dze​nie, osu​nę​ła się tro​chę ni​żej na łóż​ku i ziew​nę​ła. – A mój drink? – Za chwi​lecz​kę. Za​czę​ła coś mó​wić. Jej oczy sta​ły się za​mglo​ne i za​mknę​ły się. Wkrót​ce otwo​rzy​ła usta, i już spa​ła. We śnie in​ten​syw​ne na​pię​cie zni​kło z twa​rzy i wy​glą​da​ła mło​dziej. Wy​łą​czy​łem świa​tła w sy​pial​ni. Go​dzi​nę póź​niej za​dzwo​nił te​le​fon. Ktoś chciał nam sprze​dać atrak​cyj​ną dział​kę bu​dow​la​ną na Ma​ra​thon He​ights. Gdy spa​ła, szu​ka​łem jej do​ku​men​tów. Wresz​cie zna​la​złem tra​dy​cyj​ną me​ta​lo​wą ka​set​kę scho​wa​ną za książ​ka​mi w sa​lo​nie. Z ła​two​ścią otwo​rzy​łem ją zgię​tym spi​na​czem. Me​try​ka uro​dze​nia, akt ślu​bu, orze​cze​nie o roz​wo​dzie, klu​cze do skrzyn​ki de​po​zy​to​wej, naj​róż​niej​sze ma​te​ria​ły ro​dzin​ne, ze​zna​nia po​dat​ko​we. Roz​ło​ży​łem wszyst​ko i z tych frag​men​tów od​two​rzy​łem jej sy​tu​ację. Trzy lata temu, w trak​cie roz​wo​du, zde​cy​do​wa​ła się na ugo​dę, któ​rej czę​ścią był ten dom. Jej do​cho​dy po​cho​dzi​ły z kon​ta fun​du​szu po​wier​ni​cze​go w ban​ku w Hart​ford, w sta​nie Con​nec​ti​cut. Ro​dzin​ny fun​dusz, przy czym otrzy​my​wa​ła tro​chę po​nad sie​dem​set do​la​rów mie​sięcz​nie i nie mo​gła na​ru​szyć głów​nej kwo​ty ka​pi​ta​łu. Jej pa​nień​skie na​zwi​sko brzmia​ło Fa​ir​lea. W New Ha​ven mia​ła star​sze​go bra​ta. – D. Har​pe​ra Fa​ir​leę. Na sto​li​ku w przed​po​ko​ju le​ża​ła wiel​ka ster​ta nie​otwar​tej pocz​ty. Przej​rza​łem ją i stwier​dzi​łem, że lu​dzie do​ma​ga​li się od niej za​pła​ty ra​chun​ków. W ster​cie zna​la​złem też nie​otwar​te ko​per​ty z cze​ka​mi, z fun​du​szu po​wier​ni​cze​go, za maj, czer​wiec i li​piec. Ksią​żecz​ka cze​ko​wa była w gór​nej szu​fla​dzie biur​ka w sa​lo​nie. Nie bi​lan​so​wa​ła jej od dłuż​sze​go cza​su. Osza​co​wa​łem, że musi mieć na kon​cie ja​kieś kil​ka​set do​la​rów. O wpół do dzie​sią​tej za​dzwo​ni​łem do D. Har​pe​ra Fa​ir​lei z New Ha​ven. Po​wie​dzie​li mi, że jest cho​ry i nie może po​dejść do te​le​fo​nu. Po​pro​si​łem o roz​mo​wę z jego żoną. Mia​ła ła​god​ny, przy​jem​ny głos.

– Pa​nie McGee, Lois z pew​no​ścią może panu po​wie​dzieć, że Harp miał kil​ka mie​się​cy temu po​waż​ny atak ser​ca. Od paru ty​go​dni jest już w domu, ale to bę​dzie dłu​go trwa​ło, nim wró​ci do zdro​wia. Na​praw​dę my​ślę, że mo​gła​by cho​ciaż do nie​go przy​je​chać. Jest jej je​dy​nym krew​nym, ro​zu​mie pan. Za​sta​na​wia​łam się, dla​cze​go się nie od​zy​wa​ła. Je​śli ma ja​kieś kło​po​ty i po​trze​bu​je po​mo​cy, to mo​że​my tyl​ko po​wie​dzieć, iż mamy na​dzie​ję, że ja​koś jej się uło​ży. Na​praw​dę nie je​ste​śmy w sta​nie udzie​lić jej w tej chwi​li żad​nej po​mo​cy. Mamy trój​kę dzie​ci, któ​re jesz​cze cho​dzą do szko​ły, pa​nie McGee. Nie chcę na​wet wspo​mi​nać o tym Har​po​wi. Nie chcę mu da​wać ko​lej​nych po​wo​dów do zde​ner​wo​wa​nia. Zmy​śla​łam, że Lois do nie​go dzwo​ni​ła, że py​ta​ła, co u nie​go, i za​pew​nia​łam, że u niej wszyst​ko w po​rząd​ku. – Za kil​ka dni będę wie​dział le​piej, w ja​kim ona jest sta​nie i co trze​ba bę​dzie zro​bić. – Jak ro​zu​miem, ma tam w oko​li​cy przy​ja​ciół? – Nie w ostat​nim cza​sie. – Co chce pan przez to po​wie​dzieć? – My​ślę, że prze​sta​ła mieć przy​ja​ciół. – Pro​szę jej po​wie​dzieć, żeby do mnie za​dzwo​ni​ła, kie​dy bę​dzie w sta​nie. Będę się o nią mar​twić. Ale na​praw​dę nic nie je​stem w sta​nie zro​bić. Nie mogę w tej chwi​li zo​sta​wić męża i zu​peł​nie so​bie nie wy​obra​żam, że​bym mo​gła wziąć ją tu do sie​bie. Z tej stro​ny nie mo​głem li​czyć na po​moc. Moja roz​mów​czy​ni nie spra​wia​ła wra​że​nia szcze​gól​nie za​nie​po​ko​jo​nej tym, kim je​stem. Wy​czu​wa​łem, że szwa​gier​ka i bra​to​wa nie bar​dzo za sobą prze​pa​da​ją. A więc to nie była już kwe​stia od​cze​ka​nia, aż ktoś się zja​wi i przej​mie moje obo​wiąz​ki. Na ja​kiś czas tam utkną​łem. Po​sła​łem so​bie łóż​ko w są​sied​nim po​ko​ju. Jed​ne i dru​gie drzwi zo​sta​wi​łem otwar​te. W środ​ku nocy obu​dził mnie dźwięk tłu​czo​ne​go szkła. Wcią​gną​łem spodnie i po​sze​dłem spraw​dzić, co się dzie​je. Jej łóż​ko było pu​ste. Ko​szu​la noc​na i szla​frok le​ża​ły obok na pod​ło​dze. Ko​szu​la była roz​dar​ta. Lois zna​la​złem we wnę​ce ku​chen​nej. Pró​bo​wa​ła otwo​rzyć któ​rąś z bu​te​lek. Kie​dy włą​czy​łem bia​łą, ośle​pia​ją​cą świe​tlów​kę, Lois spoj​rza​ła na mnie, mru​żąc oczy. Sta​ła naga wśród roz​la​ne​go al​ko​ho​lu i po​tłu​czo​ne​go szkła. Przy​glą​da​ła mi się, ale nie są​dzę, żeby mnie ko​ja​rzy​ła. – Gdzie jest Fan​cha?! – wrza​snę​ła. – Gdzie jest ta suka?! Sły​szę, jak śpie​wa. Mia​ła pięk​ne cia​ło, ale była o wie​le za chu​da. Ko​ści od​zna​cza​ły się ostro pod gład​ką skó​rą, że​bra ster​cza​ły. Prócz wy​chu​dzo​nych bio​der i pier​si spa​li​ła całą tkan​kę tłusz​czo​wą, a brzuch był lek​ko wzdę​ty, w spo​sób wska​zu​ją​cy na nie​do​ży​wie​nie. Za​bra​łem ją stam​tąd. Ja​kimś cu​dem nie po​ka​le​czy​ła so​bie stóp. Wiła się z za​ska​ku​ją​cą siłą, ję​cząc i pró​bu​jąc mnie dra​pać i gryźć. Za​nio​słem ją z po​wro​tem do łóż​ka, a gdy prze​sta​ła ze mną wal​czyć, zmu​si​łem ją, by po​łknę​ła ta​blet​kę. Wkrót​ce lek za​czął dzia​łać. Zga​si​łem świa​tło i usia​dłem obok niej. Bar​dzo moc​no ści​ska​ła mój nad​gar​stek i pró​bo​wa​ła wal​czyć z dzia​ła​niem ta​blet​ki. Za​czy​na​ła od​pły​wać, a po​tem z wiel​kim wy​sił​kiem wra​ca​ła do pół​przy​tom​ne​go sta​nu. Nie ro​zu​mia​łem więk​szo​ści rze​czy, któ​re mru​cza​ła pod no​sem. Cza​sem wy​da​wa​ło mi się, że mówi do mnie, a cza​sem, że znów jest w swo​jej nie​daw​nej prze​szło​ści. Raz, bar​dzo wy​raź​nie, z głę​bo​kim i peł​nym god​no​ści obu​rze​niem po​wie​dzia​ła: „Nie zro​bię tego!”. Chwi​lę póź​niej to po​wtó​rzy​ła, ale tym ra​zem cien​kim, nie​wy​raź​nym gło​si​kiem prze​stra​szo​ne​go dziec​ka. „Och, nie zro​bię tego”. Ten kon​trast był dla mnie roz​dzie​ra​ją​cy.

A po​tem w koń​cu za​snę​ła. Po​sprzą​ta​łem, ukry​łem po​zo​sta​łe bu​tel​ki z al​ko​ho​lem i wró​ci​łem do łóż​ka. Rano za​cho​wy​wa​ła się ra​cjo​nal​nie i na​wet była tro​chę głod​na. Zja​dła ja​jecz​ni​cę na ma​śle ze śmie​ta​ną i ka​wa​łek to​sta. Ja​kiś czas drze​ma​ła, a po​tem chcia​ła roz​ma​wiać. – Na po​cząt​ku to było ta​kie głu​pie – po​wie​dzia​ła. – Czło​wiek miesz​ka tu przez cały rok i chce, żeby miej​sco​wi go lu​bi​li. Pró​bu​je być miły. Bądź co bądź to małe mia​stecz​ko. Pra​co​wał na sta​cji ben​zy​no​wej. Bar​dzo we​so​ły i sym​pa​tycz​ny. I wy​da​wał się taki tro​chę bez​czel​ny. Gdy​bym po​wstrzy​ma​ła go już wte​dy, na sa​mym po​cząt​ku… Ale nie je​stem za do​bra w ta​kich rze​czach. Chy​ba za​wsze by​łam nie​śmia​ła. Nie lu​bię na​rze​kać na lu​dzi. Tak do koń​ca to nie wiem, jak ra​dzić so​bie z sy​tu​acją, kie​dy po​ja​wia się ktoś bar​dzo pew​ny sie​bie. Cho​dzi o to, co on mó​wił, jak na mnie pa​trzył. Kie​dyś, na tej sta​cji ben​zy​no​wej, mia​łam na​gie ra​mio​na, a on sta​nął przy drzwiach od stro​ny kie​row​cy i po​ło​żył mi rękę na ra​mie​niu. Nikt tego nie wi​dział. Po pro​stu trzy​mał tak tę rękę. Po​pro​si​łam go, żeby tego nie ro​bił, a on się ro​ze​śmiał i ją cof​nął. Po tym stał się jesz​cze bar​dziej bez​czel​ny. Ale po​sta​no​wi​łam tego nie zgła​szać i zde​cy​do​wa​łam, że nie będę już tam tan​ko​wać. Póź​niej, pew​ne​go dnia, by​łam na tar​gu, a kie​dy wy​szłam, sie​dział w moim sa​mo​cho​dzie i spy​tał mnie bar​dzo uprzej​mie, czy mo​gła​bym go pod​wieźć na sta​cję ben​zy​no​wą. Od​par​łam, że oczy​wi​ście. Spo​dzie​wa​łam się, że coś zro​bi. Sama nie wie​dzia​łam co, ale w ra​zie cze​go za​mie​rza​łam za​trzy​mać sa​mo​chód i ka​zać mu wy​siąść. W koń​cu to było w bia​ły dzień. Le​d​wie wsia​dłam, za​trza​snę​łam drzwi i uru​cho​mi​łam sil​nik, wy​cią​gnął rękę i mnie do​tknął. Z tym swo​im sze​ro​kim uśmie​chem. To było ta​kie… nie do po​my​śle​nia, Trav, ta​kie strasz​ne i nie​spo​dzie​wa​ne, że by​łam jak spa​ra​li​żo​wa​na. My​śla​łam, że ze​mdle​ję. Obok prze​cho​dzi​li lu​dzie, ale tego nie wi​dzie​li. Nie by​łam w sta​nie się po​ru​szyć ani nic po​wie​dzieć, ani na​wet za​sta​no​wić się, co po​win​nam zro​bić. Chy​ba lu​dzie tacy jak ja, kie​dy już re​agu​ją, to jest to bar​dzo gwał​tow​ne. Ode​pchnę​łam go, na​krzy​cza​łam na nie​go i ka​za​łam mu wy​siąść z sa​mo​cho​du. Nie spie​szy​ło mu się z tym i ani na chwi​lę nie prze​stał się uśmie​chać. Po​tem po​chy​lił się w moją stro​nę i po​wie​dział coś o tym, że po​trak​to​wa​ła​bym go le​piej, gdy​by był bo​ga​ty. Od​par​łam, że nie ma na świe​cie ta​kich pie​nię​dzy. Wiesz, jest coś od​ra​ża​ją​ce​go w tych jego bia​łych krę​co​nych wło​sach, tej opa​lo​nej twa​rzy i ma​łych nie​bie​skich oczkach. Po​wie​dział, że kie​dy już zdo​bę​dzie for​tu​nę, wró​ci i zo​ba​czy, jak za​re​agu​ję, coś w tym sty​lu. Spój​ność tej czę​ści jej re​la​cji sta​no​wi​ła wy​ją​tek. Je​śli cho​dzi o resz​tę, jej umysł był mniej zdy​scy​pli​no​wa​ny, a opo​wieść bar​dziej cha​otycz​na. Ale po​tra​fi​ła my​śleć, i to wni​kli​wie. W któ​rymś mo​men​cie, gdy za​czę​ła się ro​bić sen​na, spoj​rza​ła na mnie po​nu​ro i po​wie​dzia​ła: – My​ślę, że jest dużo lu​dzi ta​kich jak ja. Re​agu​je​my za wcze​śnie, za póź​no albo wca​le. Je​ste​śmy ner​wo​wi i nie pa​su​je​my do tego świa​ta. Może je​ste​śmy ofia​ra​mi. A tacy jak Ju​nior Al​len są tak nie​praw​do​po​dob​nie pew​ni sie​bie i tego, jak się za​cho​wa​my. Wie​dzą, jak wy​ko​rzy​stać ta​kich jak ja, jak zmu​sić ko​goś, by po​su​nął się da​lej, niż​by chciał, za​nim się zo​rien​tu​je, co z tym zro​bić. – Zmarsz​czy​ła czo​ło. – I wy​glą​da na to, że in​stynk​tow​nie do​kład​nie wie​dzą, jak ma​ni​pu​lo​wać na​szym skry​wa​nym pra​gnie​niem, by pod​dać się ta​kiej do​mi​na​cji. Chcia​łam so​bie tu​taj uło​żyć ży​cie, Trav. By​łam sa​mot​na. Pró​bo​wa​łam być miła. Pró​bo​wa​łam zna​leźć swo​je miej​sce w ży​ciu. Ra​mi​rez zja​wił się wcze​snym po​po​łu​dniem, tuż po tym, jak prze​ko​ma​rza​jąc się, skło​ni​łem ją, by zja​dła wię​cej, niż jej się wy​da​wa​ło, że jest w sta​nie prze​łknąć. Zba​dał ją.

– Nie jest już tak bli​ska hi​ste​rii – po​wie​dział mi. – To skom​pli​ko​wa​ny or​ga​nizm, pa​nie McGee. Fi​zycz​nie jest kom​plet​nie wy​czer​pa​na. Zo​sta​ły jej tyl​ko ner​wy, a i one były nie​źle zszar​pa​ne. Może te​raz uda nam się tro​chę do​pro​wa​dzić je do po​rząd​ku. Nie ma pan na​wet po​ję​cia, ile wi​tal​no​ści się w niej kry​je. Opo​wie​dzia​łem mu, że na​wią​za​łem kon​takt z jej ro​dzi​ną, i o za​pa​sach w środ​ku nocy. – Znów może stać się nad​mier​nie po​bu​dzo​na, ale na​stęp​nym ra​zem pew​nie już nie tak sil​nie. – A może ja​kieś sa​na​to​rium? Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Je​śli ma pan dość, to tak. Ale pana to​wa​rzy​stwo jest dla niej lep​sze. My​ślę, że w ten spo​sób może szyb​ciej dojść do sie​bie. Przy czym ist​nie​je oba​wa, że się od pana uza​leż​ni emo​cjo​nal​nie, zwłasz​cza je​śli na​uczy się mó​wić o tym, co się sta​ło, i to pan bę​dzie wte​dy przy niej. – Już mó​wi​ła. Po​pa​trzył na mnie uważ​nie. – Dziw​ne, że robi pan dla niej to wszyst​ko. – To chy​ba li​tość. – Jed​na z naj​gor​szych pu​ła​pek na świe​cie, McGee. – Cze​go mogę się spo​dzie​wać? – My​ślę, że w mia​rę jak bę​dzie się od​su​wać od prze​pa​ści, uspo​koi się, sta​nie się apa​tycz​na i sen​na. 1 za​leż​na. – Mó​wił pan, żeby ją stąd za​brać. – Obej​rzę ją ju​tro. Tego czwart​ko​we​go po​po​łu​dnia nad​cią​gnę​ły wy​so​kie chmu​ry bu​rzo​we i po dłu​giej upal​nej ci​szy ze​rwał się wiatr i lu​nął deszcz. Od​gło​sy ule​wy ją prze​ra​zi​ły. W jej dźwię​kach sły​sza​ła, jak set​ka lu​dzi jed​no​cze​śnie śmie​je się i roz​ma​wia ze sobą, jak​by wszyst​kie po​zo​sta​łe po​ko​je ste​ryl​ne​go domu wy​peł​ni​li go​ście ogrom​ne​go kok​tajl par​ty. Była tak po​bu​dzo​na, że mu​sia​łem dać jej dru​gą ta​blet​kę uspo​ka​ja​ją​cą. Obu​dzi​ła się po zmro​ku, a cała po​ściel i ma​te​rac były prze​siąk​nię​te po​tem. Uzna​ła, że czu​je się na tyle do​brze, żeby wziąć prysz​nic, gdy będę jej zmie​niał po​ściel. Zna​la​złem ostat​ni czy​sty kom​plet. Usły​sza​łem, jak woła mnie sła​bym gło​sem. Sie​dzia​ła sku​lo​na na pod​ło​dze w ła​zien​ce, mo​kra, naga i bla​da jak śmierć. Owi​ną​łem ją w duży żół​ty szla​frok; wy​cie​ra​łem ją, aż się roz​grza​ła i była su​cha, a po​tem za​nio​słem do łóż​ka. Szczę​ka​ła zę​ba​mi. Przy​nio​słem jej cie​płe mle​ko. Upły​nę​ło dużo cza​su, nim prze​sta​ła mieć dresz​cze. Jej od​dech miał kwa​śną woń cho​ro​by. Spa​ła do je​de​na​stej, a po​tem tro​chę zja​dła i znów za​czę​ła mó​wić. Chcia​ła, bym zga​sił świa​tło i trzy​mał ją za rękę, kie​dy opo​wia​da​ła. Bli​skość. Po​cie​sze​nie. Wte​dy do​wie​dzia​łem się wię​cej. Nie​ja​sne za​ry​sy. My​śla​ła, że Ju​nior Al​len znik​nął na za​wsze, a on wró​cił na lśnią​cej ło​dzi, w no​wiu​teń​kich ubra​niach, dziw​nie po​kor​ny, prze​pra​sza​jąc ją i za​bie​ga​jąc o sza​cu​nek. Za​cu​mo​wał przy jej po​mo​ście po dru​giej stro​nie dro​gi, przy domu. Po​wie​dzia​ła mu, żeby od​pły​nął. Co ja​kiś czas wy​glą​da​ła przez okno i wi​dzia​ła, jak sie​dział nie​po​cie​szo​ny na swo​jej no​wej ło​dzi, w no​wych ubra​niach, a o zmro​ku wy​szła na po​most, znio​sła ko​lej​ne wy​lew​ne prze​pro​si​ny, a po​tem zgo​dzi​ła się wejść na po​kład, by za​brał ją na prze​jażdż​kę ło​dzią. Gdy już na nią we​szła i zna​la​zła się pod po​kła​dem, znów za​czął się uśmie​chać, jak to on, był szorst​ki i bru​tal​ny i w koń​cu ją wziął. Wal​czy​ła z nim przez dłu​gi

czas, ale był cier​pli​wy. Nie było ni​ko​go, kto mógł​by ją usły​szeć. Wresz​cie, prze​ra​żo​na i w ja​kimś dziw​nym le​tar​gu, znio​sła to, co jej zro​bił, wie​dząc, że ten czło​wiek nie jest do koń​ca po​czy​tal​ny, i ma​jąc na​dzie​ję, że na tym się skoń​czy. Ale to nie był ko​niec. Trzy​mał ją u sie​bie na po​kła​dzie przez dwa dni i dwie noce, a gdy wy​czuł, że jest zbyt za​mro​czo​na i wy​czer​pa​na, i za bar​dzo zdez​o​rien​to​wa​na, by stwa​rzać choć​by po​zo​ry opo​ru, wpro​wa​dził się do jej domu. – Tak na​praw​dę to nie po​tra​fię tego wy​ja​śnić – wy​szep​ta​ła w ciem​no​ści. – To było tak, jak​by wcze​śniej nie było ni​cze​go. Je​dy​ną prze​szło​ścią, jaką zna​łam, był on. I wy​peł​niał sobą całą te​raź​niej​szość, i nie było żad​nej przy​szło​ści. Nie czu​łam na​wet do nie​go od​ra​zy. Nie my​śla​łam o nim jak o czło​wie​ku. Był siłą, któ​rą mu​sia​łam za​ak​cep​to​wać. I w ja​kiś spo​sób sta​ło się dla mnie okrop​nie waż​ne, żeby go za​do​wa​lać: je​dze​niem, któ​re dla nie​go go​to​wa​łam, drin​ka​mi, któ​re mu ro​bi​łam, ubra​nia​mi, któ​re pra​łam, nie​ustan​nym sek​sem. Zno​si​łam to le​piej, kie​dy by​łam tro​chę pi​ja​na. Gdy​bym była w sta​nie go za​do​wo​lić, na​wet taki ro​dzaj ży​cia był​by do znie​sie​nia. Zmie​nił mnie w za​stra​szo​ne stwo​rze​nie, w każ​dej chwi​li go ob​ser​wu​ją​ce, jak​bym chcia​ła mieć pew​ność, że ro​bię to, cze​go ode mnie ocze​ku​je. To była chy​ba ja​kaś fi​zycz​na re​ak​cja na nie​go, a nie przy​jem​ność. Ja​kieś nie​sa​mo​wi​te po​zby​cie się ha​mul​ców, za​tra​ce​nie się. Na​uczył się, jak do​pro​wa​dzać mnie cza​sem do ta​kie​go sta​nu, i wte​dy się ze mnie śmiał. Po​tem od​pły​wał na tej swo​jej ło​dzi, wra​cał i da​lej było tak samo. Nie my​śla​łam na​wet o tym, że to się kie​dy​kol​wiek skoń​czy. By​łam zbyt sku​pio​na na tym, by prze​trwać ko​lej​ną go​dzi​nę. Za​snę​ła. Wy​sze​dłem w noc. Tro​pi​kal​na zie​mia była świe​ża i pa​ro​wa​ła, owa​dy cy​ka​ły, a rze​kot​ki re​cho​ta​ły. W za​to​ce od​bi​jał się księ​życ. Usia​dłem na koń​cu po​mo​stu, wy​dmu​chu​jąc dym na mo​ski​ty. Za​sta​na​wia​łem się, dla​cze​go je​stem do tej ko​bie​ty tak cy​nicz​nie na​sta​wio​ny. To praw​da, że była wraż​li​wa, re​flek​syj​na, i praw​dą było rów​nież, że Ju​nior Al​len był okrut​nym, bez​li​to​snym su​kin​sy​nem, ale nie po​tra​fi​łem ogar​nąć umy​słem, w jaki spo​sób mógł do​pro​wa​dzić ją do ta​kie​go sta​nu. We​dług wik​to​riań​skich norm spo​tkał ją los gor​szy od śmier​ci, była jed​nak do​ro​słą ko​bie​tą, i nie​za​leż​nie od tego, w jaki spo​sób ją zdo​był, to prze​cież zo​stał jej ko​chan​kiem i z bie​giem cza​su za​czął wy​wo​ły​wać w niej zmy​sło​we re​ak​cje. Po​my​śla​łem o jej nie​uda​nym mał​żeń​stwie i za​sta​na​wia​łem się, czy przy​pad​kiem nie jest po pro​stu neu​ro​tycz​ką, któ​rą i tak cze​ka​ło za​ła​ma​nie, i czy Ju​nior Al​len je​dy​nie nie przy​spie​szył tego pro​ce​su. Ob​ser​wo​wa​łem prze​su​wa​ją​ce się świa​tła ło​dzi pły​ną​cej ka​na​łem, sły​sza​łem gro​te​sko​we wrza​ski ja​kie​goś noc​ne​go pta​ka i od​le​głe krzy​ki za​ko​cha​ne​go kota. Wró​ci​łem do domu i zaj​rza​łem do niej. Była po​grą​żo​na w głę​bo​kim śnie. Po​sze​dłem spać do są​sied​nie​go po​ko​ju.

6

Rano zja​dła po​rząd​ne śnia​da​nie i wy​da​wa​ło mi się, że jest w sta​nie na tyle do​brym, że mogę ją na ja​kiś czas zo​sta​wić samą. Wsia​dłem do Miss Agnes, po​je​cha​łem ode​brać pra​nie, a po​tem za​dzwo​ni​łem do Jef​fa Boc​ki, agen​ta nie​ru​cho​mo​ści, któ​re​go ta​bli​ca wi​sia​ła na po​dwó​rzu Lois At​kin​son, i się z nim umó​wi​łem. Jego twarz i gło​wa były okrą​głe i ró​żo​we jak pił​ka pla​żo​wa. Był cał​ko​wi​cie, nie​mal ob​sce​nicz​nie po​zba​wio​ny owło​sie​nia, jak​by prze​szedł ja​kąś cho​ro​bę: łysa czasz​ka, brak brwi i rzęs. Miał bursz​ty​no​we oczy i małe, bursz​ty​no​we zęby. – Oczy​wi​ście, mógł​bym ru​szyć spra​wę z tym do​mem. Mogę go opchnąć, je​śli będę miał moż​li​wość go po​ka​zać, przy​ja​cie​lu. Ale nie będę mógł go po​ka​zać, je​śli ta wa​riat​ka znów coś spie​przy. Uma​wia​łem się z nią. Dwa razy. I co? W domu baj​zel, a z nią jesz​cze gor​szy baj​zel. Za pierw​szym ra​zem przez dzie​sięć mi​nut za​cho​wy​wa​ła się nor​mal​nie, a po​tem za​czę​ła wrzesz​czeć na mo​ich klien​tów. Za dru​gim na​wet nas nie wpu​ści​ła. Ten dom jest czy​sty i moż​na go spo​koj​nie sprze​dać. Oto ak​tu​al​ne pa​pie​ry. Żad​nych wąt​pli​wo​ści co do aktu wła​sno​ści. Nie​zły dom, do​bre po​ło​że​nie. Nad sa​mym mo​rzem. Mogę go opchnąć za czter​dzie​ści pięć, choć​by ju​tro, ale nikt nie kupi domu, je​śli nie może go obej​rzeć, przy​ja​cie​lu. – Po​krę​cił gło​wą. – Mu​szę się wresz​cie do tego za​brać i zdjąć moją ta​blicz​kę z jej traw​ni​ka. – Kie​dy się wy​pro​wa​dzi, zo​sta​wię panu klu​cze, je​śli wciąż bę​dzie chcia​ła sprze​dać dom. – A w ja​kim bę​dzie sta​nie? – Bę​dzie w po​rząd​ku. – Je​śli wciąż bę​dzie chcia​ła sprze​dać dom? Co pan ma na my​śli? – Je​śli po za​sta​no​wie​niu bę​dzie tego ab​so​lut​nie pew​na. – Le​piej niech się wy​pro​wa​dzi. Mia​ła tu tro​chę przy​ja​ciół. Mili lu​dzie. To zna​czy, mia​ła ich do cza​su, kie​dy wpro​wa​dził się do niej ten ko​leś ze sta​cji ben​zy​no​wej i za​czę​ła za​glą​dać do bu​tel​ki. – To chy​ba musi ob​ra​żać pań​skie po​czu​cie mo​ral​no​ści. Uśmiech​nął się, po​ka​zu​jąc swo​je małe ząb​ki. – To przy​zwo​ite mia​stecz​ko. – Wszyst​kie ta​kie są, przy​ja​cie​lu. Od​sze​dłem, zo​sta​wia​jąc go sto​ją​ce​go w drzwiach biu​ra z sza​rej ce​gły. Słoń​ce od​bi​ja​ło się, two​rząc sre​brzy​ste re​flek​sy na jego gład​kiej ró​żo​wej ły​si​nie. Po po​łu​dniu przy​szedł Ra​mi​rez i był zdu​mio​ny, jak bar​dzo po​pra​wił się stan Lois. Przed jego przyj​ściem się ubra​ła. Była peł​na re​zer​wy. Spra​wia​ła wra​że​nie za​spa​nej i po​ru​sza​ła się po​wo​li. Wie​czo​rem znów mia​ła kiep​skie mo​men​ty. I znów mó​wi​ła w ciem​no​ści. – Za​czę​łam, mimo nie​go, po​wra​cać do ży​cia, Trav. Chy​ba zda​wa​łam so​bie spra​wę, że pró​bo​wał mnie znisz​czyć, i wie​dzia​łam, że mu się to nie uda. Gdzieś w głę​bi sie​bie zna​la​złam ta​kie małe, spo​koj​ne miej​sce i bez wzglę​du na to, do cze​go mnie zmu​szał, mo​głam się tam scho​-

wać i wte​dy nic nie mia​ło zna​cze​nia. Za​czę​łam my​śleć, że już zro​bił naj​gor​sze, co mógł, i że w pew​nym sen​sie je​stem sil​niej​sza niż on, że prze​trwam, ja​koś prze​bo​le​ję i się od nie​go uwol​nię. Tro​chę wy​żej uno​si​łam gło​wę i za​czy​na​łam my​śleć o tym, jak to za​koń​czyć. Ale… oczy​wi​ście nie mógł do tego do​pu​ścić. Nie mógł mi po​zwo​lić się wy​mknąć. Mia​ła trud​no​ści z wy​ja​śnie​niem mi, w jaki spo​sób nie po​zwa​lał jej uciec. To, co mó​wi​ła, było nie​spój​ne. I na szczę​ście było też spo​ro rze​czy, któ​rych nie pa​mię​ta​ła. Dbał o to, by nie trzeź​wia​ła, żeby ła​twiej nią było ma​ni​pu​lo​wać i zmniej​szyć szan​sę na to, że znik​nie, kie​dy nie bę​dzie jej pil​no​wał. Pod​czas ostat​nie​go rej​su Ju​nior Al​len po​pły​nął ło​dzią na Bi​mi​ni. Tam wziął na po​kład bi​sek​su​al​ną małą ha​itań​ską zdzi​rę o imie​niu Fan​cha. Stam​tąd po​pły​nę​li do od​le​głej za​to​ki na Ber​ry Is​lands, rzu​ci​li ko​twi​cę i po​zo​sta​li tam przez ty​dzień, do koń​ca de​pra​wu​jąc i nisz​cząc Lois At​kin​son. Z po​dró​ży po​wrot​nej na Can​dle Key nic nie pa​mię​ta​ła. W czerw​cu po​rzu​cił ją na do​bre, świet​nie zda​jąc so​bie spra​wę z tego, że zo​sta​wił tę de​li​kat​ną ko​bie​tę ze wszyst​ki​mi strasz​ny​mi ob​ra​za​mi i frag​men​ta​mi wspo​mnień, któ​re ją za​bi​ją. Gdy Lois za​pa​dła w sen, za​sta​na​wia​łem się nad tym, co nim kie​ro​wa​ło. Ist​nie​ją na tym świe​cie męż​czyź​ni, któ​rzy od​czu​wa​ją prze​moż​ną po​trze​bę nisz​cze​nia tego co naj​de​li​kat​niej​sze i naj​cen​niej​sze, po​dob​nie jak roz​wy​drzo​ne dzie​ci nisz​czą ślicz​ny do​mek. Po​patrz na mnie, chcą przez to po​wie​dzieć. Lois, nie​śmia​ła, pięk​na, wraż​li​wa, peł​na wdzię​ku i wy​kształ​co​na ko​bie​ta po​przez sam fakt swo​je​go ist​nie​nia rzu​ci​ła Ju​nio​ro​wi Al​le​no​wi wy​zwa​nie. I rzu​ci​ła mu jesz​cze więk​sze wy​zwa​nie, od​trą​ca​jąc go. Choć po tym, jak od​na​lazł i za​gar​nął to, co ukrył sier​żant Da​vid Ber​ry, po​wrót na Can​dle Key był głu​po​tą. Coś zmu​sza​ło go, by spro​stać temu wy​zwa​niu i cał​ko​wi​cie so​bie pod​po​rząd​ko​wać bar​dziej sma​ko​wi​ty ką​sek niż Ca​thy Kerr. Naj​gor​sze zbrod​nie męż​czyzn wo​bec ko​biet nie są uję​te w żad​nych ko​dek​sach. Uśmiech​nię​ty męż​czy​zna, szyb​ki i zręcz​ny jak kot, na​pa​ko​wa​ny, zbroj​ny w pie​nią​dze, któ​ry w nie​podej​rze​wa​ją​cym go o nic świe​cie mógł te​raz ro​bić wszyst​ko, na co miał ocho​tę. Za​chłan​ny jak lis w kur​ni​ku. Zna​łem mo​tyw. Mo​ty​wem było mor​der​stwo. I to sym​bo​licz​ne za​bi​cie w niej woli ży​cia mo​gło z ła​two​ścią po​prze​dzać bar​dziej kon​kret​ny akt. Prze​bie​gły i lek​ko​myśl​ny, bru​tal​ny i od​waż​ny. Sa​tyr – z ko​py​ta​mi, uśmie​chem i wło​cha​ty​mi usza​mi, sto​ją​cy przy ste​rze Play Pena. Ko​chaj go, zro​zum, prze​bacz mu, po​pro​wadź go nie​śmia​ło do Freu​da albo do Je​zu​sa. Albo przyj​mij sta​no​wi​sko – w dzi​siej​szych cza​sach nie do obro​ny – zgod​nie z któ​rym zło, nie​roz​cień​czo​ne żad​nym wspo​mnie​niem trau​my z dzie​ciń​stwa, jed​nak ist​nie​je na świe​cie. Ist​nie​je tyl​ko i wy​łącz​nie dla sa​me​go sie​bie, prysz​cza​ta spu​ści​zna be​stii, rów​nie nie​wy​tłu​ma​czal​na jak obóz w Ber​gen-Bel​sen. Po​ca​ło​wa​łem ją w spo​co​ną skroń i otu​li​łem moc​niej ko​cem drob​ne ra​mię. Sym​bol sła​bo​ści. Sym​bol be​stii. Tyl​ko dla sie​bie nie po​tra​fi​łem zna​leźć sym​bo​lu. McGee jako anioł mści​ciel to po​mysł nie do prze​łknię​cia. Mia​łem na​dzie​ję, że chci​wo​ścią zła​go​dzę pra​gnie​nie ze​msty. Albo na od​wrót. Tak czy in​a​czej, to tro​chę uprasz​cza pró​by wy​ja​śnie​nia tego wszyst​kie​go. *** Na​bra​ła wil​cze​go ape​ty​tu, za​czę​ła po​że​rać ogrom​ne ilo​ści je​dze​nia. Ogar​nął ją prze​wi​dy​-

wa​ny przez le​ka​rza stan spo​ko​ju, pe​łen lek​kich, słod​kich, nie​obec​nych uśmie​chów, sen​no​ści i ziew​nięć. Ubie​ra​ła się i wy​cho​dzi​li​śmy na spa​ce​ry, a gdy jej ster​czą​ce ko​ści szyb​ko za​czę​ły się po​wle​kać no​wym cia​łem, noc​ne roz​mo​wy usta​ły. By​łem opie​ku​nem ko​bie​ty wa​rzy​wa, na​wet dość sym​pa​tycz​nej, nie​oka​zu​ją​cej sprze​ci​wu, tro​chę nie​obec​nej, któ​ra ja​dła, spa​ła i po​wo​li się po​ru​sza​ła. Za​pła​ci​li​śmy Ra​mi​re​zo​wi, któ​ry nie pod​su​nął mi żad​nych prze​my​śleń na przy​szłość. Za​dzwo​ni​ła do swo​jej bra​to​wej i oświad​czy​ła, że wszyst​ko jest pięk​nie i ró​żo​wo. Roz​ma​wia​ła ze mną o wspo​mnie​niach ze swo​je​go szczę​śli​we​go dzie​ciń​stwa. Ale nie lu​bi​ła tego domu i nie chcia​ła go, po​dob​nie jak sa​mo​cho​du. Po​za​ła​twia​łem jej spra​wy fi​nan​so​we, a ona pod​pi​sa​ła for​mu​larz na de​po​zyt ban​ko​wy i drob​ne cze​ki dla za​nie​po​ko​jo​nych wie​rzy​cie​li. Chcia​ła być gdzie in​dziej, ale nie mar​twi​ła się tym gdzie ani nie chcia​ło jej się wy​si​lać, by za​cząć coś pla​no​wać. Spa​ko​wa​li​śmy się. Nie​wie​le rze​czy zde​cy​do​wa​ła się za​brać. Miss Agnes, pół​cię​ża​rów​ka, z ła​two​ścią wszyst​ko po​mie​ści​ła. Za​nio​słem klu​cze do agen​ta nie​ru​cho​mo​ści i po​da​łem mu ad​res, pod któ​rym Lois mia​ła być osią​gal​na. Pod​pi​sa​ła umo​wę, a ja sprze​da​łem jej sa​mo​chód i go​tów​kę wpła​ci​łem na jej kon​to. Na po​czcie wy​peł​ni​ła kar​tę zmia​ny ad​re​su. Za​dba​łem, by za​ję​to się sprzę​ta​mi do​mo​wy​mi. Po raz ostat​ni wszyst​ko obej​rza​łem, po​spraw​dza​łem okna, wy​łą​czy​łem kli​ma​ty​za​cję i za​trza​sną​łem fron​to​we drzwi. Cze​ka​ła na mnie w sa​mo​cho​dzie. Gdy od​jeż​dża​li​śmy, nie obej​rza​ła się za sie​bie. Sie​dzia​ła z roz​ma​rzo​nym uśmie​chem na twa​rzy, z dłoń​mi sple​cio​ny​mi na ko​la​nach. Inni lu​dzie wy​bie​ra​ją się na wy​sep​ki ko​ra​lo​we i przy​wo​żą ze sobą po​piel​nicz​ki z musz​li, spre​pa​ro​wa​ne ryby czy ce​ra​micz​ne fla​min​gi. Tra​vis McGee przy​wo​zi so​bie nie​ja​ką Lois At​kin​son. Go​rącz​ka zdo​by​wa​nia su​we​ni​rów jest osto​ją bran​ży tu​ry​stycz​nej. – Mo​żesz się za​trzy​mać na mo​jej ło​dzi, do​pó​ki nie znaj​dziesz so​bie ja​kie​goś miesz​ka​nia – po​wie​dzia​łem. – Do​brze. – A nie chcia​ła​byś wró​cić do New Ha​ven, żeby być bli​sko bra​ta? – Może. – Wkrót​ce po​win​naś się po​czuć na tyle do​brze, by móc po​dró​żo​wać. – Chy​ba tak. – A może chcia​ła​byś, że​bym od razu zna​lazł ci ja​kieś miesz​ka​nie? – To nie ma zna​cze​nia. – A co byś wo​la​ła? Wy​si​łek po​dej​mo​wa​nia de​cy​zji wy​rwał ją z odrę​twie​nia. Ści​snę​ła dło​nie w pię​ści i za​ci​snę​ła usta. – Chy​ba mu​szę zo​stać z tobą. – Na ja​kiś czas. – Mu​szę być z tobą. Pa​cjent uza​leż​nia się emo​cjo​nal​nie od te​ra​peu​ty. Po​wie​dzia​ła to bez śla​du nie​po​ko​ju. Stwier​dzi​ła po pro​stu fakt, z dziw​ną pew​no​ścią, że – tak samo jak ona – cał​ko​wi​cie go za​ak​cep​tu​ję. Po chwi​li opar​ła się o drzwi sa​mo​cho​du i za​snę​ła. By​łem obu​rzo​ny. Jak mo​gła być tak cho​ler​nie pew​na, że nie od​da​ła się w łap​ska in​ne​go wy​da​nia Ju​nio​ra Al​le​na? Skąd bra​ło się całe to du​szą​ce za​ufa​nie? Oto mia​łem przy so​bie doj​rza​łą ko​bie​tę, któ​ra wy​da​wa​ła się nie wie​dzieć, że na tym świe​cie jest peł​no po​two​rów. A prze​cież prze​ko​na​ła się o tym na wła​snej

skó​rze. Mia​łem wra​że​nie, że gdy​bym jej po​wie​dział, że za​bie​ram ją na wy​spę za​miesz​ka​ną przez ka​ni​ba​lów, by ją tam sprze​dać na gu​lasz, z jej ust nie znik​nął​by ten uśmiech Mona Lisy, wy​ra​ża​ją​cy cał​ko​wi​tą ak​cep​ta​cję. Nie je​stem aż tak god​ny za​ufa​nia. *** Pod po​kła​dem Bu​sted Flush było po​twor​nie go​rą​co, dusz​no i pa​skud​nie wil​got​no. Chwi​lo​wa prze​rwa w do​sta​wie prą​du spra​wi​ła, że wy​łą​czy​ła się kli​ma​ty​za​cja. Wy​jeż​dża​jąc, na​sta​wi​łem ter​mo​stat na dwa​dzie​ścia sześć stop​ni, mi​ni​mal​ny po​bór mocy, je​dy​nie na tyle, by nie do​pu​ścić do sta​nu, w ja​kim wła​śnie łódź się zna​la​zła. Te​raz prze​sta​wi​łem go na osiem​na​ście stop​ni. Upły​nie ja​kaś go​dzi​na, nim zro​bi się zno​śnie. Za​bra​łem Lois na do​bry lunch, a po​tem przy​wio​złem z po​wro​tem. We​szła na po​kład. Wtasz​czy​łem jej gra​ty. Ro​zej​rza​ła się z umiar​ko​wa​nym za​in​te​re​so​wa​niem. Upchną​łem ją i te gra​ty w dru​giej ka​bi​nie. Wzię​ła prysz​nic i po​szła do łóż​ka. Moją skrzyn​kę za​wa​la​ła pocz​ta z dzie​wię​ciu dni. Prze​sor​to​wa​łem ją, tak że zo​sta​ło kil​ka ra​chun​ków i dwa oso​bi​ste li​sty. Za​dzwo​ni​łem do Cho​ok. Py​ta​ła, gdzie się, u dia​bła, po​dzie​wa​łem. Ucie​szy​łem się, że Ca​thy jej nie po​wie​dzia​ła. Od​par​łem, że zaj​mo​wa​łem się cho​rą przy​ja​ciół​ką. Po​da​ła mi nu​mer do Ca​thy. Za​dzwo​ni​łem do niej. Roz​ma​wia​ła bar​dzo po​wścią​gli​wie, ale po​wie​dzia​ła, że jest sama i że mogę przy​je​chać. Wy​ja​śni​ła mi, jak tra​fić. To było w cen​trum mia​sta, na ostat​nim pię​trze ta​niej ka​mie​ni​cy za jed​nym z pa​sa​ży han​dlo​wych przy Ro​ute 1. Piz​ze​ria, bież​ni​ko​wa​nie opon z gwa​ran​cją, bla​chy Smit​ty’ego, skład cel​ny. Miesz​ka​ła po​nad neo​na​mi i szar​pa​ny​mi wia​trem frag​men​ta​mi ba​ne​rów ogła​sza​ją​cych ja​kieś daw​no za​po​mnia​ne wy​prze​da​że. Na gó​rze było cho​ler​nie go​rą​co. Wszę​dzie żół​ty tynk, pod​nisz​czo​na wi​kli​na, sło​ma i sta​ry bam​bus. Przy oknie szem​rał i po​ję​ki​wał wiel​ki wen​ty​la​tor, mie​ląc go​rą​ce po​wie​trze. Mia​ła na so​bie znisz​czo​ne szor​ty i spło​wia​łą blu​zecz​kę na ra​miącz​kach. Po​wie​dzia​ła, że miesz​ka tu ra​zem z inną tan​cer​ką z ze​spo​łu i dziew​czy​ną pra​cu​ją​cą dla lo​kal​nej sta​cji te​le​wi​zyj​nej. W po​ko​ju sta​ły dwa ni​skie sto​li​ki. Przy​szy​wa​ła coś do no​wych ko​stiu​mów dla ze​spo​łu. Do​sta​nie za to eks​tra pie​nią​dze, wy​ja​śni​ła. Za​pro​po​no​wa​ła mi mro​żo​ną her​ba​tę. Usia​dłem na wi​kli​no​wym krze​śle, w go​rą​cym po​dmu​chu wen​ty​la​to​ra, i opo​wie​dzia​łem jej o pani At​kin​son. Nie wszyst​ko. Pra​co​wa​ła, słu​cha​jąc. Gdy opar​łem się na krze​śle, moja ko​szu​la przy​war​ła do wi​kli​ny. Na​wet się nie obej​rza​łem, i już był sier​pień. Ca​thy cho​dzi​ła od jed​ne​go sto​li​ka do dru​gie​go, szy​ła i fa​stry​go​wa​ła, po​chy​la​ła się i od​wra​ca​ła, a ja nie mo​głem nie wi​dzieć kształ​tu jej pięk​nych, umię​śnio​nych nóg, lśnią​cych od potu, i twar​dej jak ska​ła krą​gło​ści po​ślad​ków tan​cer​ki. Wy​glą​da​ło na to, że jest w sta​nie do​my​ślić się tego wszyst​kie​go, cze​go nie po​wie​dzia​łem o Lois. Trzy​ma​ła w ustach szpil​ki. Tka​ni​na, z któ​rą pra​co​wa​ła, była bia​ło-zło​ta. – My​śla​łam, że zmie​ni​łeś zda​nie – po​wie​dzia​ła. – Nie. – Masz pra​wo się roz​my​ślić, Trav. – Ze szpil​ka​mi w ustach mó​wi​ła nie​wy​raź​nie. – Czy w li​stach były ja​kieś na​zwi​ska i ad​re​sy? – spy​ta​łem.

Wy​pro​sto​wa​ła się. – Te, w któ​rych były, odło​ży​łam na bok. Mogę ci je po​ka​zać. Przy​nio​sła li​sty. Czy​ta​łem, a ona da​lej pra​co​wa​ła. Mia​ła ci​cho włą​czo​ne małe nie​bie​skie ra​dio. Mu​zy​ka mie​sza​ła się z szu​mem wen​ty​la​to​ra. CMCA, Ha​wa​na – głos z kra​ju po​ko​ju, wol​no​ści i bra​ter​stwa. Żad​nych re​klam. Nie zo​sta​ło już nic, co moż​na by sprze​dać. Je​den z li​stów z daw​nej woj​ny brzmiał tak: Dro​g a żono, u mnie wszyst​k o w po​rząd​k u i mam na​d zie​j ę że u cie​b ie też i u dziew​czy​n ek. Do​sta​łem żołd i prze​sy​łam go z tym li​stem Nie pró​b uj wszyst​k ie​g o od​k ła​d ać, tyt​k o ku​p uj cze​g o po​trze​b u​j esz. Przez ostat​n ie dwa mie​sią​ce dużo by​łem w po​wie​trzu ale la​tam tyt​k o z ła​d un​k iem i to nie jest nie​b ez​p iecz​n e więc się o mnie nie martw. O tej po​rze roku dużo tu pada, wię​cej na​wet niż w domu. Po​n ie​waż Su​g ar​ma​n a wy​sła​li gdzie in​d ziej mamy no​we​g o pi​lo​ta na​zy​wa się Wm Ca​lo​well z Troy w sta​n ie Nowy Jork, to po​rucz​n ik i do​b ry bez​p iecz​n y pi​lot i zgrał się cał​k iem nie​źle ze mną i z Geo​r​g e’em więc się nie martw. Je​d ze​n ia jest mało ale jem do​b rze i do​b rze się czu​j ę. Po​wiedz Ca​thy że cie​szę się że lubi swo​j ą na​u czy​ciel​k ę i po​ca​łuj ją ode mnie i Chri​sty też i ca​łu​sy dla cie​b ie jak za​wsze twój ko​cha​j ą​cy mąż Dave

W in​nych li​stach po​ja​wia​ły się jesz​cze ja​kieś na​zwi​ska. Luź​ne wzmian​ki, już nie tak szcze​gó​ło​we. Vern z Ker​rvil​le w Tek​sa​sie, De​gan z Ka​li​for​nii. Prze​pi​sa​łem so​bie wszyst​kie te frag​men​ty. Sie​dzia​ła ze ską​py​mi ko​stiu​ma​mi tan​ce​rek na ko​la​nach i szyb​ko, rów​no szy​ła. – Nie wie​dzia​łam, że pani At​kin​son oka​że się taka – ode​zwa​ła się w za​my​śle​niu. – To nie było coś, w co mia​ła ocho​tę się pa​ko​wać. – Nie bar​dziej niż ja. Jest pięk​na. – Spoj​rze​nie brą​zo​wych oczu było prze​lot​ne. – Trzy​masz ją u sie​bie na ło​dzi? – Do​pó​ki nie po​czu​je się le​piej. Prze​szła przez po​kój, odło​ży​ła ko​stiu​my do nie​wiel​kiej wa​liz​ki i za​mknę​ła wie​ko. – Może ona bar​dziej po​trze​bu​je po​mo​cy niż ja. – Po​trze​bu​je in​ne​go ro​dza​ju po​mo​cy. – I co te​raz za​mie​rzasz zro​bić? – Do​wie​dzieć się, skąd twój oj​ciec wziął te pie​nią​dze, je​śli mi się uda. – Któ​ra jest go​dzi​na? – Po pią​tej. – Mu​szę się prze​brać i wyjść. – Ma cię kto pod​wieźć? – Zwy​kle jeż​dżę au​to​bu​sem. – Mogę po​cze​kać i cię za​wieźć. – Nie chcę ci ro​bić kło​po​tu, Trav. Po​cze​ka​łem. Wzię​ła szyb​ki prysz​nic i we​szła do po​ko​ju ubra​na w ró​żo​wą bluz​kę i bia​łą spód​ni​cę. Wkrót​ce bluz​ka była już wil​got​na i za​czę​ła przy​le​gać do cia​ła. Za​wio​złem ją do Te​abolt’s Mile O’Be​ach i wró​ci​łem do Ba​hia Mar. Moja pod​opiecz​na ra​czy​ła wstać. Spa​ła tyle, że jej oczy wy​da​wa​ły się na​puch​nię​te, ale zdą​ży​ła się już za​zna​jo​mić ze sprzę​ta​mi z nie​rdzew​nej sta​li w kam​bu​zie. Wy​ję​ła z za​mra​żar​ki dwa po​tęż​ne ste​ki, żeby się roz​mro​zi​ły. Mia​ła na so​bie ład​ną ba​weł​nia​ną su​kien​kę, któ​ra tyl​ko tro​szecz​kę na niej wi​sia​ła. Wy​da​wa​ła się nie​co bar​dziej świa​do​ma sy​tu​acji – zda​ła so​bie spra​wę, że może być dla mnie kło​po​tem, i wi​docz​nie ją to onie​śmie​la​ło. – Mo​gła​bym go​to​wać, sprzą​tać, zaj​mo​wać się pra​niem i tak da​lej, co​kol​wiek byś jesz​cze

chciał, Trav. – Je​śli czu​jesz się na si​łach. – Nie chcę być bez​u​ży​tecz​nym cię​ża​rem. – Two​im za​da​niem jest dojść do sie​bie. Chy​ba nie by​łem szcze​gól​nie uprzej​my. Mam sta​ro​ka​wa​ler​skie na​wy​ki i za bar​dzo dążę do po​rząd​ku i ru​ty​ny. Co in​ne​go ja​kiś czu​ły, miły gość na kil​ka dni, co in​ne​go rejs po​łą​czo​ny z im​pre​zą, a co in​ne​go dama re​zy​dent​ka. To już po​ten​cjal​ne źró​dło iry​ta​cji. – Mogę coś do​pła​cać – po​wie​dzia​ła cien​kim gło​sem. – Och, na li​tość bo​ską! Ucie​kła do swo​jej ka​bi​ny i ci​cho za​mknę​ła drzwi. Po dwu​dzie​stu mi​nu​tach było mi już do​sta​tecz​nie wstyd i do niej zaj​rza​łem. Le​ża​ła w po​przek wiel​kie​go łóż​ka, po​grą​żo​na w głę​bo​kim śnie. Zro​bi​łem so​bie drin​ka i no​si​łem go ze sobą, aż mi się skoń​czył, a po​tem zro​bi​łem dru​gie​go, wsze​dłem do jej ka​bi​ny i po​trzą​sną​łem nią, żeby się obu​dzi​ła. – Je​śli chcesz go​to​wać, to już pora. – Do​brze, Trav. – Śred​nio wy​sma​żo​ny. – Tak, mój dro​gi. – Nie bądź taka cho​ler​nie po​kor​na! – Spró​bu​ję. Po ko​la​cji, gdy już po​sprzą​ta​ła kuch​nię, za​pro​wa​dzi​łem ją do sa​lo​nu i spy​ta​łem, czy czu​je się na tyle do​brze, żeby mi od​po​wie​dzieć na parę py​tań. – Ja​kich? – O Ju​nio​ra Al​le​na. Wy​krzy​wi​ła usta i na chwi​lę przy​mknę​ła oczy. Otwo​rzy​ła je i po​wie​dzia​ła: – Mo​żesz py​tać. Naj​pierw jed​nak mu​sia​łem jej wy​ja​śnić, o co cho​dzi. Mu​sia​łem wy​tłu​ma​czyć, dla​cze​go za​da​ję jej py​ta​nia i cze​go chcę się do​wie​dzieć. Sły​sza​ła ja​kieś męt​ne plot​ki o Ju​nio​rze Al​le​nie i o sio​strach Kerr. Przed​sta​wi​łem jej wszyst​kie fak​ty, zgod​nie z tym, co wie​dzia​łem. Jej świe​żo od​zy​ska​ny spo​kój gdzieś znikł. Pa​trzy​ła na mnie w świe​tle lam​py. – Kie​dy wró​cił, miał ze sobą mnó​stwo go​tów​ki. Nic mu nie da​łam. Czy​li wszyst​ko, łódź i całą resz​tę, ku​pił za to, co za​brał z miej​sca, w któ​rym miesz​kał? – To je​dy​ne wy​tłu​ma​cze​nie. – Ale co to mo​gło być? – Coś, z czym mu​siał je​chać do No​we​go Jor​ku, żeby się tego po​zbyć. – Tra​vis, dla​cze​go to wszyst​ko cię tak in​te​re​su​je? Pró​bo​wa​łem się uśmiech​nąć, by do​dać jej otu​chy, ale są​dząc z jej miny, nie bar​dzo mi to wy​szło. – Za​mie​rzam mu to ode​brać – po​wie​dzia​łem gło​sem, któ​ry na​wet w mo​ich uszach za​brzmiał obco. – Nie ro​zu​miem. – Część z tego za​trzy​mam i od​dam Ca​thy jej udział. – Ona jest dla cie​bie waż​na?

– Rów​nie waż​na jak ty. Za​sta​na​wia​ła się chwi​lę. – Czy… czy ty się czymś ta​kim zaj​mu​jesz? – Ogól​nie mó​wiąc, to jest mniej wię​cej to, co ro​bię, kie​dy tak się zło​ży, że po​trze​bu​ję pie​nię​dzy. – Ale… on jest strasz​nie nie​bez​piecz​ny. I może do tej pory już wszyst​ko wy​dał. A na​wet je​śli nie, to jak mógł​byś mu co​kol​wiek ode​brać? To chy​ba nie​moż​li​we, chy​ba że​byś go za​bił. – Po​trak​to​wał​bym to jako nor​mal​ne ry​zy​ko za​wo​do​we, Lois. Ru​mień​ce, któ​re zdą​ży​ła od​zy​skać, zni​kły te​raz z jej twa​rzy. – Jak mo​żesz mó​wić coś tak okrop​ne​go? By​łeś… by​łeś dla mnie taki do​bry. – A co to ma do rze​czy? – Ale nie ro​zu​miesz, że… – Ro​zu​miem, że je​steś cho​ler​ną idiot​ką, Lois. Po​szłaś za mną w ciem​no. Wy​my​śli​łaś so​bie, ja​kim je​stem czło​wie​kiem. Je​śli nie do​ra​stam do tego wi​ze​run​ku, to nie moja wina. Ode​zwa​ła się po dłu​gim mil​cze​niu. – Ale czy to nie mar​no​traw​stwo? – Mar​no​traw​stwo cze​go? – Mar​no​wa​nie sie​bie! To po​ni​ża​ją​ce. Wy​bacz mi, że tak mó​wię. Wi​dzia​łam fil​my o Afry​ce. Lew za​bi​ja, a po​tem róż​ne prze​bie​głe zwie​rzę​ta zbli​ża​ją się, ła​pią coś dla sie​bie i ucie​ka​ją. Je​steś by​stry, Trav, i tak do​brze znasz się na lu​dziach. I masz… dar czu​ło​ści. I współ​czu​cia. Mógł​byś ro​bić nie​mal wszyst​ko. – Oczy​wi​ście! – Ze​rwa​łem się na nogi. Za​czą​łem prze​mie​rzać sa​lon tam i z po​wro​tem. – Cze​mu sam na to nie wpa​dłem?! Oto ja! Mar​nu​ję moje naj​lep​sze lata na tej nędz​nej łaj​bie i pa​ku​ję się w dziw​ne kło​po​ty z nie​za​rad​ny​mi ko​bie​ta​mi, kie​dy mógł​bym dą​żyć do cze​goś wiel​kie​go. Kim je​stem, żeby uni​kać po​rząd​nej ro​bo​ty? Dla​cze​go nie my​ślę o tym, jak zdo​być ma​ją​tek i go chro​nić? Jezu, ko​bie​to, pew​nie mógł​bym w rok za​ro​bić mi​lion, wy​sta​wia​jąc ubez​pie​cze​nia na ży​cie. Po​wi​nie​nem cią​gnąć wiel​kie wio​sło na fla​go​wym okrę​cie, ja​kim jest ży​cie. I może na​wet jesz​cze nie jest za póź​no! Znajdź so​bie małą ko​biet​kę i rzuć się w ten wir! Ki​wa​nis, zbiór​ki cha​ry​ta​tyw​ne, przy​ję​cia w ogro​dzie, czy​ste biur​ko. I gło​suj jak na​le​ży, tak jest! A po​tem, kie​dy już będę po​wa​ża​nym oby​wa​te​lem, będę mógł so​bie wspo​mi​nać… Za​mil​kłem, sły​sząc ci​che dźwię​ki, ja​kie z sie​bie wy​da​wa​ła. Sie​dzia​ła ze spusz​czo​ną gło​wą. Pod​sze​dłem i ują​łem ją za pod​bró​dek. Unio​słem jej gło​wę i spoj​rza​łem w za​pła​ka​ne oczy. – Pro​szę, nie – wy​szep​ta​ła. – Za​czy​nasz bu​dzić we mnie to co naj​gor​sze, ko​bie​to. – Nie po​win​nam się wtrą​cać w two​je spra​wy. – Nie będę się z tobą spie​rał. – Ale… kto ci to zro​bił? – Nig​dy nie będę cię znał na tyle do​brze, Lois, żeby pró​bo​wać ci to wy​ja​śnić. Uśmiech​nę​ła się z wy​sił​kiem. – Chy​ba ja​śniej nie mo​głeś tego ująć. – I nie je​stem ja​kąś tra​gicz​ną po​sta​cią, bez wzglę​du na to, jak bar​dzo bę​dziesz pró​bo​wa​ła ją ze mnie zro​bić. Ko​bie​to, je​stem sobą za​chwy​co​ny. – Nie mó​wił​byś tego, gdy​by tak na​praw​dę było.

– Oszczędź mi tej słod​kiej prze​ni​kli​wo​ści. Za​drża​ła, po czym wzię​ła się w garść. – Je​stem ci wdzięcz​na. Spró​bu​ję od​po​wie​dzieć na two​je py​ta​nia. – Co mó​wił o tych pie​nią​dzach? Sta​ra​ła się. Sie​dzia​ła sku​pio​na i po​słusz​na jak by​stra uczen​ni​ca. Mó​wił, że ma dość pie​nię​dzy na całe ży​cie. Tak, wie​le razy to po​wta​rzał, na róż​ne spo​so​by. I mó​wił, że nig​dy nie bę​dzie mu​siał z nich ko​rzy​stać, żeby ku​pić so​bie ko​bie​tę. Na po​kła​dzie jach​tu miał ja​kąś skryt​kę, gdzie trzy​mał go​tów​kę. – I może coś jesz​cze – do​da​ła dziw​nym gło​sem. – Co? – Daj mi po​my​śleć. – Jej twarz znie​ru​cho​mia​ła. Po​ja​wił się na niej taki wy​raz, jak​by cze​goś na​słu​chi​wa​ła, tak jak ro​bią to lu​dzie pró​bu​ją​cy się do​ko​pać do ulot​nych, nie​ja​snych wspo​mnień. – Dziw​ny nie​bie​ski ka​mień – pod​ję​ła. – Był upal​ny dzień. Tak go​rą​cy, że aż zbie​ra​ło się na mdło​ści, bo w ogó​le nie było wia​tru. I ten ra​żą​cy blask od wody. Za dużo wy​pi​łam. Pró​bo​wa​łam nie zwy​mio​to​wać. Ich gło​sy się za​ma​zy​wa​ły. Za​wsze się o coś kłó​ci​li, wrzesz​cze​li na sie​bie. On jej coś po​ka​zy​wał i to spa​dło na po​kład, ja​kiś nie​bie​ski ka​mień. Po​to​czył się do niej po te​ko​wym po​kła​dzie. Rzu​ci​ła się na nie​go i wsu​nę​ła go do ust, jak dziec​ko. Wy​da​je mi się, że mia​ła naj​wy​żej osiem​na​ście lat, ale była sta​ra jak całe zło tego świa​ta. Wpadł w szał, wście​kły rzu​cił się na nią, a ona za​czę​ła ucie​kać, śmie​jąc się z nie​go. Go​nił ją po ca​łym jach​cie, a kie​dy za​pę​dził ją na rufę, sko​czy​ła do wody. Pły​nę​ła, śmie​jąc się i pisz​cząc. Była naga. W wo​dzie wy​da​wa​ła się bar​dzo ciem​na, wi​dzia​łam jej cień mi​go​czą​cy na bia​łym piasz​czy​stym dnie. Po​biegł po broń. Za​sko​czy​ło mnie, że strzał był taki ci​chy i trzesz​czą​cy. Kule roz​pry​ska​ły wodę tuż obok niej. Szyb​ko pod​pły​nę​ła do dra​bin​ki i wspię​ła się na po​kład. Chwy​cił ją za kark, a ona wy​plu​ła ten nie​bie​ski ka​mień na jego dłoń. Po​tem, wciąż ją trzy​ma​jąc, po​bił ją pię​ścią, tak że więk​szość tego dnia spę​dzi​ła na koi, le​ża​ła i ję​cza​ła. Ten ka​mień miał bar​dzo ciem​ny, głę​bo​ki od​cień nie​bie​skie​go. Al​len wciąż my​ślał o tym, co się sta​ło, i od cza​su do cza​su wpa​dał w szał, wrzesz​czał i ją wy​zy​wał. Raz, a może na​wet dwa razy po​szedł do niej i znów ją bił. – Spoj​rza​ła na mnie mar​twym wzro​kiem i do​da​ła: – Pa​mię​tam to wszyst​ko chy​ba dla​te​go, że to był naj​dłuż​szy okres, kie​dy zo​sta​wi​li mnie w spo​ko​ju. Po​tem wciąż my​śla​łam o tej bro​ni. Pró​bo​wa​łam ją zna​leźć, ale nie mo​głam. Kie​dy przy​ła​pał mnie na tym, że wę​szę, do​my​ślił się, cze​go szu​ka​łam, a wte​dy od​dał mnie Fan​chy i przy​glą​dał się, jak mnie biła. Uda​wa​ła, że bije mnie moc​niej niż w rze​czy​wi​sto​ści. Nie dla​te​go, że mnie ża​ło​wa​ła. Nie chcia​ła mi po pro​stu zro​bić ta​kiej krzyw​dy, że​bym po​tem do ni​cze​go się jej nie przy​da​ła. Była nie​sa​mo​wi​cie twar​da, krę​pa i moc​na. Nogi mia​ła jak gru​by, wy​po​le​ro​wa​ny ma​hoń, śmia​ła się bez po​wo​du i przez cały czas śpie​wa​ła, ostrym, pi​skli​wym gło​sem, w bar​dzo kiep​skim fran​cu​skim. W pu​stym domu, za​nim do mnie przy​sze​dłeś, Trav, wciąż sły​sza​łam ten jej śpiew, tak gło​śno, jak​by była w są​sied​nim po​ko​ju. W oczach Lois znów po​ja​wił się ten wcze​śniej​szy, sza​lo​ny błysk. – Chcesz, że​bym ci za​śpie​wa​ła tak jak Fan​cha? – Uspo​kój się, skar​bie. – Chcesz, że​bym się śmia​ła i tań​czy​ła jak Fan​cha? Za​czę​ła się trząść. Po​bie​głem po ta​blet​ki i przy​nio​słem jej jed​ną z tych moc​niej​szych. Nie

pró​bo​wa​ła wal​czyć z jej dzia​ła​niem. Pięt​na​ście mi​nut póź​niej le​ża​ła w łóż​ku i spa​ła. Gdy uda​ło mi się już opę​dzić od my​śli o upior​nej Fan​chy, przy​stą​pi​łem do pla​no​wa​nia. Po​dróż do Le​aven​worth nie wy​da​wa​ła się naj​roz​sąd​niej​szym po​my​słem. Wy​py​ty​wa​nie więź​niów to kiep​ska me​to​da zdo​by​wa​nia in​for​ma​cji. Żyją we​dług swo​je​go ko​dek​su, mają swo​je pra​wa, iden​ty​fi​ku​ją się z nimi i two​rzą wła​sną hie​rar​chię. Je​śli tego sobą nie pre​zen​tu​jesz, na​tych​miast za​czy​na​ją się za​sta​na​wiać, czy nie przy​sze​dłeś, żeby po​móc się ko​muś wy​wi​nąć. Uzna​łem, że to bę​dzie ostat​nia de​ska ra​tun​ku. Po​dą​żę za wszyst​ki​mi po​zo​sta​ły​mi tro​pa​mi i do​pie​ro je​śli do​pro​wa​dzą mnie do​ni​kąd, wy​bio​rę się do Kan​sas, spró​bu​ję wy​czuć spra​wę, a po​tem ko​goś na​brać. Przed pój​ściem spać zaj​rza​łem do mo​jej pod​opiecz​nej. W sła​bym świe​tle wy​glą​da​ła na nie wię​cej niż dzie​więt​na​ście lat, ła​god​na i bez śla​du ja​kiej​kol​wiek brzy​do​ty.

7

Rano spró​bo​wa​łem się skon​tak​to​wać z Wil​lia​mem Cal​lo​wel​lem z Troy w sta​nie Nowy Jork. Praw​do​po​do​bień​stwo, że do nie​go do​trę, było nie​wiel​kie. Je​śli prze​trwał woj​nę, nie miał ja​kichś kło​po​tów z po​li​cją i nie spo​tka​ła go żad​na ka​ta​stro​fa, być może zo​stał włó​czę​gą i w świe​cie, w któ​rym wszyst​ko jest przej​ścio​we, jego ad​res się prze​ter​mi​no​wał. W Troy było ich dwóch. Wil​liam B. i Wil​liam M. By​stra te​le​fo​nist​ka z mię​dzy​mia​sto​wej po​da​ła mi nu​me​ry do obu. Przy​ją​łem ko​lej​ność al​fa​be​tycz​ną. W domu Wil​lia​ma B. do​sta​łem inny nu​mer te​le​fo​nu. Ja​kaś dziew​czy​na po​wie​dzia​ła, że​bym za​dzwo​nił do Do​uble A Pla​stics, i trzy mi​nu​ty póź​niej usły​sza​łem ostroż​ny głos Wil​lia​ma B. Czy był pi​lo​tem pod​czas dru​giej woj​ny świa​to​wej? Do dia​bła, nie, ma dwa​dzie​ścia sześć lat, jest in​ży​nie​rem che​mi​kiem, miesz​ka w Troy od nie​speł​na roku i wie, że w książ​ce te​le​fo​nicz​nej jest jesz​cze inny Wil​liam, ale nie ma po​ję​cia kto to taki. Bar​dzo dzię​ku​ję. Ależ bar​dzo pro​szę. Po​tem usły​sza​łem głos ko​bie​ty, któ​ra ode​bra​ła pod nu​me​rem Wil​lia​ma M. Mia​ła cien​ki, roz​trzę​sio​ny głos. Za​re​ago​wa​ła bar​dzo ofi​cjal​nie. – Z przy​kro​ścią mu​szę po​in​for​mo​wać, że mój mąż od​szedł w mar​cu. Spy​ta​łem, czy mogę z nią po​roz​ma​wiać. – Pani Cal​lo​well, bar​dzo przy​kro mi sły​szeć o śmier​ci pani męża. – To było bło​go​sła​wień​stwo. Mo​dli​łam się, by mógł odejść w spo​ko​ju. – Za​sta​na​wiam się tyl​ko, czy to ten pan Cal​lo​well, z któ​rym pró​bu​ję się skon​tak​to​wać. Czy pod​czas dru​giej woj​ny świa​to​wej był pi​lo​tem? – Mój Boże, nie! Na pew​no panu cho​dzi o mo​je​go syna. Mąż miał osiem​dzie​siąt trzy lata. – A czy mogę się ja​koś skon​tak​to​wać z pani sy​nem, pani Cal​lo​well? – Och, gdy​by pan za​dzwo​nił wczo​raj, mógł​by pan z nim po​roz​ma​wiać. To była wspa​nia​ła wi​zy​ta. – Gdzie go mogę zna​leźć? – Te​le​fo​nist​ka mó​wi​ła, że dzwo​ni pan z Flo​ry​dy? Czy to bar​dzo pil​ne? – Za​le​ży mi na tym, żeby się z nim skon​tak​to​wać. – Pro​szę chwi​lecz​kę po​cze​kać, mam tu​taj za​pi​sa​ne. Miesz​ka oczy​wi​ście w Rich​mond w Wir​gi​nii. Za​raz zo​ba​czę. Dziś jest… trze​ci, praw​da? Bę​dzie na zjeź​dzie w No​wym Jor​ku aż do wtor​ku, dzie​wią​te​go. W ho​te​lu Ame​ri​ca​na. Przy​pusz​czam, że mógł​by się pan z nim tam skon​tak​to​wać, tyl​ko mó​wił, że bę​dzie miał mnó​stwo spo​tkań i że bę​dzie na​praw​dę za​ję​ty. – Bar​dzo dzię​ku​ję, pani Cal​lo​well. A przy oka​zji, czy pani syn słu​żył za gra​ni​cą? – W In​diach. Za​wsze chciał tam wró​cić i jesz​cze raz zo​ba​czyć ten kraj. Pi​sał stam​tąd ta​kie wspa​nia​łe li​sty. Wszyst​kie za​cho​wa​łam. Może pew​ne​go dnia bę​dzie miał jesz​cze oka​zję. Roz​łą​czy​łem się i do​pi​łem pół fi​li​żan​ki let​niej kawy. Za​dzwo​ni​łem do li​nii lot​ni​czych. Mie​li lot o od​po​wied​niej po​rze – lą​do​wa​nie na lot​ni​sku Idle​wild oko​ło dru​giej pięć​dzie​siąt po po​łu​dniu. Lois wy​da​wa​ła się bar​dzo za​nie​po​ko​jo​na per​spek​ty​wą, że zo​sta​nie sama. Wy​glą​da​ła

tak, jak​by za​raz mia​ła za​cząć szczę​kać zę​ba​mi. Jej oczy zro​bi​ły się ogrom​ne. Pa​ku​jąc się, udzie​la​łem jej in​struk​cji i ka​za​łem wszyst​ko no​to​wać. Pocz​ta, pra​nie, te​le​fon, za​ku​py, ręcz​ny prze​łącz​nik uru​cha​mia​ją​cy po​now​nie kli​ma​ty​za​cję, wy​rzu​ca​nie śmie​ci, do​bry miej​sco​wy le​karz, jak za​mknąć łódź i tak da​lej, ka​na​ły te​le​wi​zyj​ne, re​gał z mi​ły​mi książ​ka​mi, ga​śni​ce i parę ru​ty​no​wych dro​bia​zgów do​ty​czą​cych utrzy​ma​nia ło​dzi. Za​no​to​wa​ła wszyst​ko, za​gry​za​jąc po​bla​dłe war​gi. Nie po​trze​bo​wa​ła sa​mo​cho​du ani ro​we​ru. Wszyst​ko, w tym rów​nież pu​blicz​nie do​stęp​na pla​ża, było w za​się​gu kil​ku kro​ków. Co czte​ry go​dzi​ny bierz bia​łe ta​blet​ki. Je​śli za​czniesz roz​pa​dać się na ka​wał​ki, weź ró​żo​wą. Przy tra​pie po​ca​ło​wa​łem ją jak mąż wy​jeż​dża​ją​cy do pra​cy, po​wie​dzia​łem, by o sie​bie dba​ła, i ru​szy​łem szyb​kim kro​kiem w stro​nę Miss Agnes, ob​ma​cu​jąc kie​szeń na bio​drze, w któ​rej mia​łem pie​nią​dze i kar​ty kre​dy​to​we. Bez​ro​bot​ni nie mogą uży​wać kart kre​dy​to​wych. Mia​łem jed​nak po​rę​czy​cie​la, czło​wie​ka, któ​re​mu wy​świad​czy​łem kie​dyś nie​bez​piecz​ną i trud​ną przy​słu​gę, czło​wie​ka, któ​re​go na​zwi​sko spra​wia, że pre​ze​si ban​ków na​gle sta​ją się uważ​ni i wstrzy​mu​ją swój płyt​ki od​dech. Kar​ty są po​ręcz​ne, ale nie​na​wi​dzę ich uży​wać. Za​wsze czu​ję się wte​dy jak Tho​re​au uzbro​jo​ny w apa​rat Le​ica i atlas pta​ków. Są jak małe pal​ce rze​czy​wi​sto​ści, chwy​ta​ją​ce czło​wie​ka za gar​dło. Ktoś, kto uży​wa kar​ty kre​dy​to​wej, jest za​kład​ni​kiem sa​me​go sie​bie. To są ostat​nie lata, kie​dy jesz​cze mamy wy​bór. W wy​ko​na​nych z nie​rdzew​nej sta​li żłob​kach przy​szło​ści fe​de​ral​ni będą się sys​te​ma​tycz​nie prze​dzie​rać wśród pła​czą​cych ró​żo​wych nie​mow​la​ków, ta​tu​ować im na nad​garst​kach nu​mer po​dat​ni​ka i nu​mer kar​ty kre​dy​to​wej, a tuż za nimi po​dą​żać bę​dzie ze​spół in​for​ma​ty​ków i tech​ni​ków, mon​tu​ją​cych sta​ły nu​mer te​le​fo​nu – bez wąt​pie​nia będą to wi​de​ofo​ny – na dru​gim nad​garst​ku. Kie​dy czło​wiek umrze, jego nu​mer wró​ci do ban​ku. Bę​dzie to pierw​szy na świe​cie udo​wod​nio​ny spo​sób na nie​śmier​tel​ność. *** Man​hat​tan w sierp​niu jest jak po​wtór​ka wiel​kiej za​ra​zy w Lon​dy​nie. Prze​rze​dzo​ny tłum lu​dzi do​tknię​tych cho​ro​bą po​włó​czy no​ga​mi po roz​grza​nych jak pie​ce hut​ni​cze uli​cach, z otwar​ty​mi usta​mi, jak​by lada chwi​la mie​li się prze​wró​cić. Ci, któ​rzy wciąż są zdro​wi, prze​my​ka​ją od jed​nej kli​ma​ty​zo​wa​nej oazy do dru​giej, by spę​dzić jak naj​mniej cza​su z na​ra​że​niem na pla​gę czar​nej śmier​ci na ze​wnątrz. Pięć po czwar​tej za​mel​do​wa​łem się w ho​te​lu. Mie​li mnó​stwo wol​nych po​koi. Wła​śnie od​by​wa​ły się u nich trzy zjaz​dy, a mimo to po​zo​sta​ło wie​le miejsc. W ho​te​lu po​czu​łem się, jak​bym się zna​lazł z po​wro​tem w Mia​mi. Ta sama woń kli​ma​ty​zo​wa​ne​go po​wie​trza, ta sama peł​na re​zer​wy słu​żal​czość, ten sam wspa​nia​ły wy​strój – jak​by ja​kiś bra​zy​lij​ski ar​chi​tekt po​łą​czył ter​mi​nal lot​ni​czy z fa​bry​ką wa​ci​ków. Oświe​tle​nie – dra​ma​tycz​ne. Jak​by w każ​dej chwi​li gwiaz​da przed​sta​wie​nia mia​ła odejść od jed​ne​go z ośmiu ba​rów i za​cząć śpie​wać w to​wa​rzy​stwie wbie​ga​ją​cych dziew​cząt. Nóż​ki w górę, pa​nien​ki! I nie prze​sta​waj​cie się uśmie​chać. Wm M. Cal​lo​well Jr nie był za​mel​do​wa​ny pod swo​im na​zwi​skiem. Apar​ta​men​ty 1012– 1018 wy​na​ję​to na fir​mę Hop​kins Cal​lo​well Inc. Spy​ta​łem w re​cep​cji, co to za zjazd. – Bran​ża bu​dow​la​na – od​parł re​cep​cjo​ni​sta. – Bu​du​ją dro​gi. Za​dzwo​ni​łem. Te​le​fon ode​brał mło​dy męż​czy​zna, któ​ry ści​szo​nym i peł​nym po​wa​gi gło​sem po​wie​dział, że spraw​dzi pro​gram pana Cal​lo​wel​la. Po chwi​li wró​cił i jesz​cze bar​dziej ści​-

szo​nym gło​sem prze​ka​zał in​for​ma​cje: – W tej chwi​li wró​cił ze spo​tka​nia, pro​szę pana. Wła​śnie pije drin​ka, pro​szę pana. – Dłu​go tam bę​dzie? – Przy​pusz​czam, że co naj​mniej pół go​dzi​ny. Obej​rza​łem się w wy​so​kim lu​strze. Uśmiech​ną​łem się do pana Tra​vi​sa McGee. Bar​dzo sil​na opa​le​ni​zna bywa pod​stęp​na. Je​śli ubiór jest choć odro​bi​nę zbyt krzy​kli​wy, czło​wiek wy​glą​da jak spor​to​wiec po se​zo​nie, sprze​da​ją​cy ubez​pie​cze​nia. Je​śli strój jest zbyt eu​ro​pej​ski, spra​wia wra​że​nie in​struk​to​ra nar​ciar​stwa na peł​nym eta​cie. Mój let​ni miej​ski gar​ni​tur był kon​ser​wa​tyw​ny, jak u człon​ka klu​bu ro​ta​riań​skie​go, ciem​ny, z or​lo​nu, któ​ry tyl​ko z grub​sza przy​po​mi​na je​dwab. Bia​ła ko​szu​la z kla​sycz​nym koł​nie​rzy​kiem. Kra​wat w prąż​ki. Buty z po​ły​skiem. Idź i sprze​da​waj. Świeć zę​ba​mi. Patrz im pro​sto w oczy. Bę​dziesz z tego miał tyle, ile w to wło​żysz. Uśmiech da​le​ko cię za​pro​wa​dzi. Ści​skaj dło​nie, jak​byś ro​bił to szcze​rze. Pa​mię​taj na​zwi​ska. *** W du​żej sali było kil​ku​na​stu męż​czyzn. Mie​li im​po​nu​ją​ce gło​sy, im​po​nu​ją​ce śmie​chy, im​po​nu​ją​ce cy​ga​ra i im​po​nu​ją​ce szklan​ki whi​sky. Niż​sza ka​dra kie​row​ni​cza usłu​gi​wa​ła im, do​no​sząc drin​ki, śmie​jąc się we wła​ści​wych mo​men​tach i nie za gło​śno – za każ​dym ra​zem, gdy któ​ryś z waż​nia​ków wy​ka​zał się dow​ci​pem. Nie no​si​li pla​kie​tek. Taka jest za​sa​da pod​czas nie​wiel​kich, waż​nych zjaz​dów. Żad​nych pla​kie​tek czy śmiesz​nych ka​pe​lu​si​ków. Wszy​scy mów​cy, któ​rzy wy​stę​pu​ją, zna​ni są w ca​łym kra​ju. A je​dze​nie wy​bie​ra​ją so​bie z menu, a nie z bu​fe​tu. Je​den z usłu​gi​wa​czy po​wie​dział mi, że pan Cal​lo​well to ten sie​dzą​cy przy wiel​kich oknach, w oku​la​rach i z wą​si​kiem. Wil​liam Cal​lo​well był po czter​dzie​st​ce. Śred​nie​go wzro​stu, nie​co kor​pu​lent​ny. Trud​no było okre​ślić, jak wła​ści​wie wy​glą​da jego twarz. Miał buj​ną, ster​czą​cą czu​pry​nę gę​stych czar​nych wło​sów, duże oku​la​ry w czar​nych opraw​kach, czar​ne wąsy i pa​lił wiel​ką czar​ną faj​kę. Poza tym nie​wie​le było z nie​go wi​dać. Oczy​wi​ście poza sze​ro​kim, mię​si​stym no​sem z wy​raź​nym wzor​kiem po​rów. Roz​ma​wiał z dwo​ma męż​czy​zna​mi. Za​mil​kli gwał​tow​nie, gdy zna​la​złem się nie​ca​łe dwa me​try od nich. Wszy​scy wbi​li we mnie wzrok. – Prze​pra​szam – po​wie​dzia​łem. – Pa​nie Cal​lo​well, gdy​by zna​lazł pan do​god​ną chwi​lę, chciał​bym za​mie​nić z pa​nem kil​ka słów. – Jest pan któ​rymś z tych no​wych z FBI? – spy​tał je​den z jego przy​ja​ciół. – Nie. Na​zy​wam się McGee. To spra​wa oso​bi​sta. – Je​śli cho​dzi o po​sa​dę, to nie jest to wła​ści​wy czas ani miej​sce, McGee – po​wie​dział Cal​lo​well ci​chym, nie​przy​ja​znym gło​sem. – Po​sa​dę? Prze​sta​łem pra​co​wać dla in​nych, kie​dy mia​łem dwa​dzie​ścia lat. Po​cze​kam w holu, pa​nie Cal​lo​well. Spo​dzie​wa​łem się, że to go szyb​ko do mnie spro​wa​dzi. Mu​szą wie​dzieć, jak ko​goś za​kwa​li​fi​ko​wać. Mają te prze​bie​głe, me​ne​dżer​skie oczka i po​tra​fią po​pa​trzeć na czło​wie​ka i osza​co​wać, ile mniej wię​cej za​ra​bia, z do​kład​no​ścią do dzie​się​ciu pro​cent. To re​ak​cja wy​ni​ka​ją​ca z in​stynk​tu prze​trwa​nia. Zaj​mu​ją po​zy​cje wy​so​ko na sto​ku wzgó​rza i chcą wie​dzieć, co się do nich zbli​ża i z jaką pręd​ko​ścią.

Nad​szedł le​ni​wym kro​kiem, ugnia​ta​jąc w faj​ce nową por​cję ty​to​niu. – Spra​wa oso​bi​sta? – Przy​le​cia​łem dziś po po​łu​dniu z Flo​ry​dy tyl​ko po to, by się z pa​nem spo​tkać. – Mógł pan za​dzwo​nić, a po​wie​dział​bym panu, że mam tu zbyt na​pię​ty har​mo​no​gram. – To nie zaj​mie dużo cza​su. Pa​mię​ta pan do​wód​cę za​ło​gi, sier​żan​ta o na​zwi​sku Da​vid Ber​ry? Te sło​wa wrzu​ci​ły go na​gle w za​mierz​chłą prze​szłość. Zmie​nił się wy​raz jego oczu i spo​sób, w jaki trzy​mał ra​mio​na. – Ber​ry! Pa​mię​tam go. Co u nie​go? – Zmarł w wię​zie​niu, dwa lata temu. – Nie wie​dzia​łem. Nie mia​łem o tym po​ję​cia. Dla​cze​go sie​dział w wię​zie​niu? – Za za​bi​cie ofi​ce​ra w San Fran​ci​sco w ty​siąc dzie​więć​set czter​dzie​stym pią​tym. – Do​bry Boże! Ale co to ma wspól​ne​go ze mną? – Pró​bu​ję po​móc jego cór​kom. Po​trze​bu​ją po​mo​cy. – Jest pan ad​wo​ka​tem, pa​nie McGee? – Nie. – Chce mnie pan pro​sić, bym wspo​mógł fi​nan​so​wo cór​ki Ber​ry’ego? – Nie. Po​trze​bu​ję wię​cej in​for​ma​cji na te​mat Da​vi​da Ber​ry’ego. – Nie zna​łem go ani zbyt do​brze, ani zbyt dłu​go. – Wszyst​ko, co może mi pan po​wie​dzieć, bę​dzie po​moc​ne. Po​krę​cił gło​wą. – To było daw​no temu. W tej chwi​li nie mogę po​świę​cić panu wię​cej cza​su. – Zer​k​nął na ze​ga​rek. – Może pan wró​cić o je​de​na​stej? – Je​stem tu za​mel​do​wa​ny. – Tym le​piej. Przyj​dę do pana do po​ko​ju; je​śli mi się uda, to oko​ło je​de​na​stej. – Po​kój ty​siąc sie​dem​set dwa​dzie​ścia, pa​nie Cal​lo​well. *** Za​pu​kał do drzwi dwa​dzie​ścia po je​de​na​stej. Wy​pił spo​ro do​bre​go bur​bo​na, zjadł do​sko​na​łą ko​la​cję i za​pew​ne wlał w sie​bie wy​śmie​ni​tą bran​dy. Przy​tę​pi​ło to lek​ko jego umysł i zda​wał so​bie z tego spra​wę, był więc ostroż​niej​szy i bar​dziej po​dejrz​li​wy. Od​mó​wił, kie​dy za​pro​po​no​wa​łem mu drin​ka. Opadł na wy​god​ny fo​tel i nie​spiesz​nie za​pa​lił faj​kę. – Ja​koś nie za​ła​pa​łem, czym pan się trud​ni, pa​nie McGee. – Je​stem na eme​ry​tu​rze. Uniósł czar​ną brew. – Jest pan na to za mło​dy. – Uroz​ma​icam so​bie czas ma​ły​mi pro​jek​ci​ka​mi. – Ta​ki​mi jak ten. – Tak. – Chy​ba po​wi​nie​nem się do​wie​dzieć tro​chę wię​cej o tym pro​jek​ci​ku. – Pa​nie Cal​lo​well, odłóż​my ło​pa​ty1. Nie mam za​mia​ru do​bie​rać się do ni​cze​go, co pan po​-

sia​da. Ber​ry wró​cił ze swo​jej wo​jen​ki bo​ga​ty. Chciał​bym się do​wie​dzieć, jak to się sta​ło. A je​śli się tego do​wiem, być może będę w sta​nie od​zy​skać ja​kąś tego część dla jego có​rek. Żona Ber​ry’ego nie żyje. Bę​dzie to pana kosz​to​wać je​dy​nie tro​chę cza​su. I tro​chę grze​ba​nia w pa​mię​ci. Nic poza tym. Przez chwi​lę my​śla​łem, że przy​snął. Po​ru​szył się jed​nak i wes​tchnął. – Nie bra​ko​wa​ło tam oka​zji do wzbo​ga​ce​nia się. Mó​wi​li, że na po​cząt​ku woj​ny było na​wet le​piej. Kie​dy się tam zja​wi​łem, Ber​ry był tam już od daw​na. ATC. La​ta​li​śmy C-46 z Cha​bua w Asa​mie. Pa​sa​że​ro​wie i ła​du​nek. Kal​ku​ta, New Del​hi i nad Hi​ma​la​ja​mi do Kun​min​gu. Wzno​si​li​śmy się cza​sa​mi na po​nad sześć i pół ty​sią​ca me​trów w tych skrzy​pią​cych, roz​kle​ko​ta​nych ma​szy​nach, a po​tem scho​dzi​li​śmy w dół z ob​lo​dzo​ny​mi skrzy​dła​mi i mie​li​śmy jed​ną, je​dy​ną szan​sę, żeby po​sa​dzić to dia​bel​stwo w Kun​min​gu. Wy​da​je mi się, że od​by​łem z Ber​rym ja​kieś dwa​dzie​ścia pięć lo​tów, nie wię​cej. Nie zdą​ży​łem go po​znać. W tym biz​ne​sie za​ło​gi nie po​zo​sta​wa​ły ra​zem zbyt dłu​go. Pierw​szy sa​mo​lot, któ​rym tam la​ta​łem, po pro​stu tra​fił szlag. Awa​ria. Pod​wo​zie się za​pa​dło i dłu​go, dłu​go szo​ro​wa​łem brzu​chem po pa​sie. Za​ło​ga za​le​d​wie trzy​oso​bo​wa. Roz​dzie​li​li nas. Do​sta​łem przy​dział do sa​mo​lo​tu, któ​rym la​tał Ber​ry. Ber​ry i Geo​r​ge Brell, dru​gi pi​lot. Źle się z tym czu​łem, za​sta​na​wia​łem się, czy Brell nie uwa​żał, że po​wi​nien do​stać awans. Ich po​przed​ni pi​lot za​ła​twił so​bie prze​nie​sie​nie. – Su​gar​man? – Tak się na​zy​wał! Póź​niej zgi​nął. Brell nie miał do mnie żalu, wszyst​ko się mię​dzy nami uło​ży​ło. Brell i Ber​ry byli kom​pe​tent​ni, tyl​ko że nie​zbyt życz​li​wi. Ber​ry był ra​czej opry​skli​wy i mil​czą​cy, ale znał się na swo​jej ro​bo​cie. My​ślę, że w su​mie był sa​mot​ni​kiem. Od​by​li​śmy ra​zem ja​kieś dwa​dzie​ścia pięć lo​tów, w tym może dzie​sięć do Chin i z po​wro​tem. A po​tem pew​nej nocy wy​star​to​wa​li​śmy z Kal​ku​ty i zsze​dłem na ja​kieś trzy​sta me​trów, gdy za​pa​lił się pra​wy sil​nik, bez żad​ne​go ostrze​że​nia. Po​szło na​praw​dę szyb​ko. Sys​tem ga​sze​nia nie za​dzia​łał wy​star​cza​ją​co spraw​nie. Pod​nio​słem sa​mo​lot na taką wy​so​kość, na jaką się od​wa​ży​łem, wy​rów​na​łem lot i wy​sko​czy​li​śmy. Raz, dwa, trzy. Pięć se​kund po tym, jak otwo​rzył się mój spa​do​chron, skrzy​dło, któ​re się pa​li​ło, urwa​ło się i sa​mo​lot ru​nął w dół jak ka​mień. Pięć se​kund póź​niej wy​lą​do​wa​łem na ra​bat​ce z kwia​ta​mi, skrę​ci​łem so​bie kost​kę i roz​wa​li​łem ko​la​no.Tuż przed szpi​ta​lem woj​sko​wym, le​piej tra​fić nie mo​głem. Po​kuś​ty​ka​łem do środ​ka, wspie​ra​jąc się na ra​mie​niu ogrom​nej pie​lę​gniar​ki. Ber​ry i Brell mnie od​wie​dzi​li, po​dzię​ko​wa​li mi i przy​nie​śli flasz​kę. A po​tem ich już nig​dy wię​cej nie wi​dzia​łem. – Sły​szał pan ja​kieś plot​ki o tym, że Ber​ry do​ra​biał na boku? – Chy​ba so​bie przy​po​mi​nam, że do​tar​ło do mnie parę nie​ja​snych po​gło​sek. To taki typ. Twar​dy, mil​czą​cy i spryt​ny. – Jak mógł to zro​bić? – W tam​tym cza​sie naj​bar​dziej oczy​wi​stym spo​so​bem na zro​bie​nie in​te​re​su było prze​my​ca​nie zło​ta. Moż​na je było ku​po​wać w Kal​ku​cie i sprze​da​wać na czar​nym ryn​ku w Kun​min​gu z pięć​dzie​się​cio​pro​cen​to​wą prze​bit​ką, i do​sta​wa​ło się ame​ry​kań​skie do​la​ry. Albo moż​na było wziąć in​dyj​skie ru​pie i w Kal​ku​cie wy​mie​nić je na do​la​ry w Lloyd’s Bank. Albo ku​po​wać zło​to za ru​pie. Były róż​ne moż​li​wo​ści. Ale ostro się do tego za​bra​li. Ja na ta​kie ry​zy​ko nie mia​łem ocho​ty. I wie​dzia​łem, że gdy​by Ber​ry albo Brell to ro​bi​li i któ​ryś z nich zo​stał​by zła​pa​ny, to i na mnie pa​dło​by po​dej​rze​nie. A więc mia​łem się na bacz​no​ści. Wte​dy w Chi​nach na zło​cie moż​na było spo​ro zro​bić. Mie​li ga​lo​pu​ją​cą in​fla​cję i bar​dzo

nie​wie​le spo​so​bów, żeby spro​wa​dzić zło​to. Moż​na było na​wet za​ro​bić, prze​my​ca​jąc do Chin bank​no​ty ru​pii o du​żych no​mi​na​łach. Mó​wi​ło się, że Chiń​czy​cy wy​ko​rzy​stu​ją te ru​pie, żeby han​dlo​wać z Ja​poń​ca​mi. Ja​poń​com pa​so​wa​ły ru​pie, bo fi​nan​so​wa​li nimi swo​je ope​ra​cje szpie​gow​skie w In​diach. Do dia​bła, Chiń​czy​cy sprze​da​wa​li Ja​poń​com zwie​rzę​ta jucz​ne w za​mian za sól. To była na​praw​dę cie​ka​wa wo​jen​ka. Przy​pusz​czam, że Ber​ry han​dlo​wał. Miał do tego smy​kał​kę. I my​ślę, że miał ta​lent do ma​ni​pu​lo​wa​nia ludź​mi. Wy​da​je mi się, że raz na​wet pró​bo​wał mnie wy​ba​dać, ale nie było nic kon​kret​ne​go, na co mógł​bym wska​zać pal​cem. Pew​nie udzie​li​łem mu nie​wła​ści​wych od​po​wie​dzi. – Był bli​sko z Geo​r​ge’em Brel​lem? – Po​wiedz​my, że tro​chę bli​żej, niż zwy​kle się to zda​rza mię​dzy sier​żan​tem i po​rucz​ni​kiem, na​wet je​śli są w za​ło​dze jed​ne​go sa​mo​lo​tu. Dość dłu​go trzy​ma​li się ra​zem. – W ta​kim ra​zie Brell, je​śli nadal żyje, jest na​stęp​nym, z któ​rym po​wi​nie​nem po​roz​ma​wiać. – Wiem, gdzie go pan może zna​leźć. – Na​praw​dę?! Za​wa​hał się. To był syn​drom biz​nes​me​na. Miał coś, cze​go chciał ktoś inny, i mu​siał wstrzy​mać się chwi​lę i za​sta​no​wić, co mógł​by z tego mieć. Ten od​ruch spro​wa​dził go do te​raź​niej​szo​ści z od​da​li, z dusz​nej sta​rej woj​ny skry​wa​nej w za​ka​mar​kach pa​mię​ci, gdzie był po​rucz​ni​kiem Cal​lo​wel​lem, zręcz​nym, szyb​kim i bar​dzo sta​ra​ją​cym się ukry​wać i kon​tro​lo​wać strach, któ​ry co​dzien​nie od​czu​wał. Po​wró​cił do prze​bra​nia kor​pu​lent​ne​go Wil​lia​ma M. Cal​lo​wel​la, oto​czo​ne​go ochron​ną po​dusz​ką pie​nię​dzy i wła​dzy, spryt​ne​go bu​dow​ni​cze​go i biz​nes​me​na, któ​ry być może pry​wat​nie za​mar​twia się im​po​ten​cją, au​dy​ta​mi i ry​zy​kiem ata​ku ser​ca. Wy​czu​wa​łem, że nie​czę​sto my​ślał o woj​nie. Są dzie​ci w śred​nim wie​ku, któ​re co​dzien​nie wspo​mi​na​ją swój col​le​ge albo woj​nę, jed​nak te, któ​rym uda się do​ro​snąć i stać męż​czy​zna​mi, nie wy​ka​zu​ją tej ża​ło​snej po​trze​by, by de​lek​to​wać się tym, że kie​dyś były waż​ne. Cal​lo​well za​li​czał się do tych dru​gich. Znów za​pa​lił faj​kę i po​ru​szył się w fo​te​lu. – Dwa lata temu w „New​swe​eku” uka​zał się krót​ki ar​ty​kuł o na​szej ope​ra​cji, w związ​ku z pro​gra​mem mię​dzy​sta​no​wym. Opu​bli​ko​wa​li moje zdję​cie. Do​sta​łem li​sty od lu​dzi, z któ​ry​mi od lat nie mia​łem kon​tak​tu. Brell na​pi​sał do mnie z Har​lin​gen w Tek​sa​sie, w to​nie sta​re​go, do​bre​go kum​pla, któ​rym nig​dy nie był. Fir​mo​wa pa​pe​te​ria, gru​ba jak per​ga​min, wy​myśl​na czcion​ka. Fir​ma na​zy​wa​ła się chy​ba Brell En​ter​pri​ses. Kil​ka li​ni​jek gra​tu​la​cji, a po​tem cała masa bzde​tów o tym, jak świet​nie mu się po​wo​dzi. Na ko​niec wy​ra​ził na​dzie​ję, że mo​gli​by​śmy się spo​tkać i po​roz​ma​wiać o daw​nych cza​sach w lot​nic​twie. W od​po​wie​dzi wy​sła​łem mu bar​dzo zwię​złą, chłod​ną not​kę i od tej pory się do mnie nie od​zy​wa. – Wi​dać, że nie lu​bił pan czło​wie​ka. – Z ja​kie​goś po​wo​du, któ​re​go nie po​tra​fię do​kład​nie okre​ślić, McGee. Na​sza służ​ba tam była nud​na, nie​bez​piecz​na i peł​na bru​du, ale bądź co bądź to było Air Trans​port Com​mand. Brell był ty​pem, któ​ry świet​nie wy​glą​dał w mun​du​rze, w czap​ce z od​zna​ką stu lo​tów bo​jo​wych, a gdy by​li​śmy w Kal​ku​cie, zmie​niał ciu​chy i sta​wał się człon​kiem eska​dry La​ta​ją​cych Ty​gry​sów. Nie mógł się wręcz opę​dzić od ad​o​ru​ją​cych go pa​nie​nek. Tar​gał ze sobą trzy​dziest​kę​ó​sem​kę z per​ło​wą rę​ko​je​ścią, za​miast prze​pi​so​wej czter​dziest​ki​piąt​ki. I nie lu​bił lą​do​wań. Strasz​nie się po​cił i był po​twor​nie spię​ty, kie​dy lą​do​wa​li​śmy. – W ta​kim ra​zie bę​dzie miał ja​kieś in​for​ma​cje o Da​vi​dzie Ber​rym.

– Py​ta​nie tyl​ko, czy bę​dzie miał ocho​tę mó​wić. Je​śli też ma​czał w tym pal​ce i do​ra​biał się for​tun​ki na boku, cze​mu miał​by o tym z kim​kol​wiek roz​ma​wiać? – By​łem z pa​nem szcze​ry, pa​nie Cal​lo​well, ale z Brel​lem mogę spró​bo​wać cze​goś in​ne​go. – I po​wo​ła się pan na mnie, McGee? – Prze​mknął mi przez gło​wę taki po​mysł. – Sta​now​czo bym to panu od​ra​dzał. Mamy praw​ni​ków, któ​rym bra​ku​je ro​bo​ty. Za​czy​na im się nu​dzić. – Będę to miał na uwa​dze. – Nie​czę​sto mi się zda​rza tak wie​le mó​wić z tak bła​he​go po​wo​du, McGee. Jest w panu coś mi​łe​go. Po​tra​fi pan słu​chać. Uśmie​cha się pan we wła​ści​wych mo​men​tach. To dzia​ła na lu​dzi. I, oczy​wi​ście, nie był pan ze mną szcze​ry. – Jak pan może coś ta​kie​go mó​wić! Za​śmiał się ci​cho i wstał. – Ko​niec se​sji, McGee. Do​bra​noc. Ży​czę po​wo​dze​nia. Przy drzwiach od​wró​cił się jesz​cze i po​wie​dział: – Oczy​wi​ście każę pana spraw​dzić. Tak na wszel​ki wy​pa​dek. Je​stem czło​wie​kiem ostroż​nym i do​cie​kli​wym. – Czy mogę to panu uła​twić, po​da​jąc mój ad​res? Mru​gnął do mnie. – Keja F osiem​na​ście, Ba​hia Mar w Lau​der​da​le. – Je​stem pod wra​że​niem, pa​nie Cal​lo​well. – Pa​nie McGee, każ​dy w mia​rę uczci​wy czło​wiek z bran​ży bu​dow​la​nej albo two​rzy so​bie wła​sne CIA, albo ban​kru​tu​je. – Znów za​śmiał się ci​cho i ru​szył cięż​kim kro​kiem w stro​nę wind, cią​gnąc za sobą aro​ma​tycz​ną chmu​rę dymu.

8

Rano za​mó​wi​łem roz​mo​wę. W in​for​ma​cji po​da​no mi wcze​śniej nu​mer do Geo​r​ge’a Brel​la z Har​lin​gen. Roz​le​ni​wio​na te​le​fo​nist​ka po​łą​czy​ła mnie z mó​wią​cą ostrym gło​sem se​kre​tar​ką, któ​ra oświad​czy​ła, że pana Brel​la nie ma jesz​cze w biu​rze. Po​nie​waż nie mo​gła wie​dzieć, że to roz​mo​wa za​miej​sco​wa, uprze​dzi​łem jej py​ta​nie o moje na​zwi​sko i po​wie​dzia​łem, że za​te​le​fo​nu​ję póź​niej. Po​tem za​dzwo​ni​łem na moją łaj​bę. Po trzech sy​gna​łach usły​sza​łem jej głos. Ci​chy, spię​ty i ostroż​ny. – Halo? – Mówi two​ja noc​na pie​lę​gniar​ka. – Trav! Dzię​ki Bogu! – O co cho​dzi? Coś się sta​ło? – Nic szcze​gól​ne​go. Tyl​ko… No nie wiem… To chy​ba na​pię​cie. Tak się przy​zwy​cza​iłam, że je​steś przy mnie. Sły​szę róż​ne dźwię​ki i aż pod​ska​ku​ję. Mia​łam złe sny. – No to wy​smaż je na słoń​cu. – Tak za​mie​rzam. Chy​ba pój​dę na pla​żę. Kie​dy wra​casz? – Lecę dziś do Tek​sa​su. – Co? – Jest tam pe​wien czło​wiek, z któ​rym chcę się spo​tkać. Po​wi​nie​nem wró​cić do piąt​ku, ale nie je​stem pew​ny. Bierz ta​blet​ki, skar​bie. Nie de​ner​wuj się. Jedz, śpij i znaj​duj so​bie ja​kieś za​ję​cia. Masz wo​kół set​ki ło​dzi i ty​sią​ce lu​dzi. – Trav, dzwo​ni​ła ja​kaś ko​bie​ta i bar​dzo pil​nie chcia​ła się z tobą skon​tak​to​wać. Mó​wi​ła, że to na​gły wy​pa​dek. Tro​chę się chy​ba zdzi​wi​ła, że usły​sza​ła w słu​chaw​ce dam​ski głos i że cię nie ma. Mó​wi​łam, że może za​dzwo​nisz, a ona po​pro​si​ła, że​byś się do niej ode​zwał. Pan​na McCall. Mia​ła bar​dzo dziw​ne imię. Nie wiem, czy do​brze za​pi​sa​łam. – Cho​okie. – Wła​śnie. Ka​za​łem jej zaj​rzeć do mo​je​go no​te​su i po​dać mi nu​mer. Pod ko​niec roz​mo​wy głos Lois brzmiał cał​kiem nie​źle. Za​sta​na​wia​łem się, czy nie za​cho​wa​łem się jak idio​ta – nie za​mkną​łem na klucz bar​ku ani nie zna​la​złem ko​goś, kto mógł​by z nią zo​stać. Spiesz się do domu, ma​mu​siu McGee. Lu​dzie mają pan​ce​rze z ge​stów, wy​ra​zu twa​rzy i obron​nej ga​da​ni​ny. W przy​pad​ku Lois ta ochron​na po​wło​ka zo​sta​ła bru​tal​nie zdar​ta i zna​łem ją tak do​brze jak każ​dy, kto znał ją wcze​śniej albo bę​dzie miał oka​zję po​znać. Zna​łem ją od plomb w zę​bach aż po ja​błoń z dzie​ciń​stwa, od bli​zny po ope​ra​cji wy​rost​ka po noc po​ślub​ną, i nad​szedł już czas, by za​czął jej wy​ra​stać nowy pan​cerz, beze mnie. Zna​la​złem ją z otwar​tą raną i nie chcia​łem się z nią po​łą​czyć tkan​ką bli​zny, po​wsta​ją​cej pod​czas pro​ce​su go​je​nia. Cho​ok ode​bra​ła do​pie​ro po dzie​wią​tym sy​gna​le. Roz​ża​lo​ny, na​dą​sa​ny ton świad​czył o tym,

że ją obu​dzi​łem. Zmie​nił się, gdy po​zna​ła mój głos. – Trav! Dzwo​ni​łam do cie​bie wczo​raj wie​czo​rem. Kto to jest, ta pani At​kin​son? – Jed​na z two​ich ry​wa​lek, któ​rym się bar​dziej po​wio​dło. – Mó​wię po​waż​nie. Czy to ta, do któ​rej do​brał się… no wiesz kto, kie​dy pu​ścił kan​tem Ca​thy? – Tak. – Trav, dzwo​ni​łam w spra​wie Ca​thy. Wczo​raj wie​czo​rem pod​czas wy​stę​pu wszyst​ko wy​da​wa​ło się w po​rząd​ku. A po​tem zna​leź​li j ą nie​przy​tom​ną na ho​te​lo​wej pla​ży. Zo​sta​ła strasz​nie po​bi​ta. Ma zma​sa​kro​wa​ną twarz, dwa zła​ma​ne pal​ce. Jesz​cze nie wia​do​mo, czy są ja​kieś ob​ra​że​nia we​wnętrz​ne. Od​zy​ska​ła przy​tom​ność, za​nim za​wieź​li ją do szpi​ta​la. Była prze​słu​chi​wa​na przez po​li​cję. Po​wie​dzia​ła im, że po​szła po​spa​ce​ro​wać po pla​ży i ktoś ją na​padł i po​bił. Nie po​tra​fi​ła im po​dać ry​so​pi​su. Roz​ma​wia​łam z nią póź​niej, kie​dy już jej po​da​li śro​dek uspo​ka​ja​ją​cy. Dziw​nie się za​cho​wy​wa​ła. My​ślę, że to on, Trav. W każ​dym ra​zie Ca​thy nie bę​dzie w sta​nie pra​co​wać przez dwa ty​go​dnie, może na​wet dłu​żej. Na​praw​dę jest w kiep​skim sta​nie. – Chce ze mną po​roz​ma​wiać? – Nie chce roz​ma​wiać z ni​kim. Dziś na​pi​sa​li o tym w ga​ze​cie. Na​paść na tan​cer​kę na pry​wat​nej pla​ży. Ta​jem​ni​czy na​past​nik i tak da​lej. – Bę​dziesz się z nią dzi​siaj wi​dzieć? – Oczy​wi​ście! – Może mnie nie być aż do so​bo​ty. Je​śli bę​dziesz mia​ła oka​zję, zaj​rzyj do Lois At​kin​son. Nasz przy​ja​ciel zo​sta​wił ją w dość opła​ka​nym sta​nie. To praw​dzi​wa dama. – Och, do​praw​dy? – Po przej​ściach. My​ślę, że ją po​lu​bisz. Po​ga​daj​cie so​bie, jak to dziew​czy​ny. Spró​bu​ję do cie​bie póź​niej za​dzwo​nić, wie​czo​rem z ho​te​lu. Po​wiesz mi, co u nich obu sły​chać. – Kli​ni​ka dok​to​ra McGee? – Klub po​rzu​co​nych przez Ju​nio​ra Al​le​na. Trzy​maj się. Biu​ro po​dró​ży w ho​te​lu po​mo​gło mi zna​leźć naj​lep​szy spo​sób, by do​stać się do Do​li​ny Rio Gran​de. Bez​po​śred​ni lot 707 z Idle​wild do Ho​uston, dwu​go​dzin​na prze​rwa w po​dró​ży, a po​tem lot do Har​lin​gen, z mię​dzy​lą​do​wa​niem w Cor​pus Chri​sti. Lep​sze po​łą​cze​nie ucie​kło mi sprzed nosa, więc nie spie​szy​ło mi się z opusz​cze​niem Idle​wild. Sa​mo​lot wy​star​to​wał z mniej niż po​ło​wą za​ję​tych miejsc. Kra​jo​braz w dole był ja​sny i spo​wi​ty mgieł​ką, bez​oso​bo​wy z tej wy​so​ko​ści; le​cie​li​śmy ra​zem ze słoń​cem, co spra​wi​ło, że po​łu​dnie trwa​ło bar​dzo dłu​go. W kra​ju, któ​ry ma sto osiem​dzie​siąt mi​lio​nów lu​dzi, naj​gor​sze jest to, że kie​dy czło​wiek spo​glą​da w dół, wi​dzi, ile jest jesz​cze miej​sca dla ko​lej​nych. Jed​na ze ste​war​des za​in​te​re​so​wa​ła się mną w szcze​gól​ny spo​sób. Była tro​chę wyż​sza niż więk​szość ko​le​ża​nek i nie​co star​sza. Blu​zecz​ka od uni​for​mu nie była od​po​wied​nia do jej kształ​tów – dziew​czy​na była stwo​rzo​na do kar​mie​nia pier​sią. Mia​ła też wiel​ki, śnież​no​bia​ły uśmiech i przy​po​mi​na​ła odro​bi​nę kro​wę. Nie mo​głem się po​zbyć oso​bli​we​go wra​że​nia, że gdzieś już ją spo​tka​łem, a po​tem przy​po​mnia​łem so​bie gdzie – w bez​cen​nej książ​ce Mar​ka Har​ri​sa Ude​rzaj po​wo​li w bę​ben jest ste​war​de​sa, na któ​rą wpa​da „au​tor”, kie​dy wy​la​tu​je do Mayo. Moja ste​war​de​sa przy​cup​nę​ła obok mnie na kra​wę​dzi sie​dze​nia, uśmiech​nię​ta, lek​ko po​chy​lo​na.

– W Ho​uston bę​dzie po​twor​nie go​rą​co – po​wie​dzia​ła. – Za​mie​rzam jak naj​szyb​ciej wsko​czyć do ba​se​nu w mo​te​lu i wy​cho​dzić z nie​go tyl​ko wte​dy, gdy będę mia​ła ocho​tę na zim​ne​go drin​ka w wy​so​kiej szklan​ce. Nie​któ​re dziew​czy​ny sie​dzą w po​ko​jach, ale my​ślę, że jest w nich kli​ma​ty​za​cja, od któ​rej mam pro​ble​my z za​to​ka​mi. Wy​la​tu​ję do​pie​ro ju​tro, o dzie​sią​tej. A ja​koś w Ho​uston za​wsze mi się nu​dzi, wiesz? Lek​ko za​mglo​ne nie​bie​skie oczy ob​ser​wo​wa​ły mnie, a usta się uśmie​cha​ły. Cze​ka​ła na mój ruch. Nie​mal wszę​dzie moż​na się wpa​ko​wać na wiecz​ną-im​pre​zę-na-jach​cie-Ti​ge​ra. Na wy​so​ko​ści ośmiu i pół ty​sią​ca me​trów i przy pręd​ko​ści wy​lo​to​wej po​ci​sku ka​li​bru.45, wy​no​szą​cej dwie​ście czter​dzie​ści czte​ry me​try na se​kun​dę, nikt na ni​kim nie po​zo​sta​wia śla​dów. Przy​pad​ko​we spo​tka​nie, chwi​lo​we ze​tknię​cie, i każ​dy idzie w swo​ją stro​nę. Wte​dy ona by​ła​by tą ste​war​de​są w Ho​uston, a ja tym opa​lo​nym z Flo​ry​dy, nie​ja​sne wspo​mnie​nie chlo​ro​wa​nej wody w ba​se​nie, ginu i soku owo​co​we​go, może krwi​ste​go ste​ku i moc​ne​go ryt​mu w pół​mro​ku przy​sło​nię​te​go za​sło​na​mi, zim​ne​go jak gro​bo​wiec mo​te​lo​we​go po​ko​ju, gdy do​sia​dasz uzie​mio​ne​go cia​ła wal​ki​rii z od​rzu​tow​ca. Nie​szko​dli​wa przy​jem​ność. Dla nie​szko​dli​wych, pla​sti​ko​wych od​por​nych lu​dzi, któ​rzy po​tra​fią so​bie stwo​rzyć złu​dze​nie ro​man​tycz​ne​go prze​ży​cia. No ale je​śli się od​ma​wia przy​ję​cia po​czę​stun​ku, wy​pa​da przy​najm​niej po​wie​dzieć, że ape​tycz​nie wy​glą​da. – Zde​cy​do​wał​bym się na Ho​uston – ode​zwa​łem się z uda​wa​ną tę​sk​no​tą – ale mam już bi​let do Har​lin​gen. Uśmiech się nie zmie​nił, tyl​ko wy​raz oczu stał się lek​ko nie​obec​ny. Po​ga​da​ła tro​chę o ni​czym, a po​tem ode​szła przej​ściem mię​dzy sie​dze​nia​mi, uśmie​cha​jąc się i ofe​ru​jąc pa​sa​że​rom to, co na​le​ża​ło im się od li​nii lot​ni​czych. Więk​szość ste​war​des znaj​du​je so​bie mę​żów, nie​któ​re wy​pa​la​ją się i są sa​mot​ne, a jesz​cze inne sta​ją się na​ło​go​wy​mi, roz​pacz​li​wie lu​bież​ny​mi pod​nieb​ny​mi że​gla​rza​mi z męż​czy​zną w każ​dym por​cie, ofia​ra​mi szyb​kich tran​zy​tów, a loty są dla nich tyl​ko dłu​gi​mi po​dró​ża​mi z łóż​ka do łóż​ka. Zo​ba​czy​łem ją póź​niej w ter​mi​na​lu w Ho​uston, jak szła na wy​so​kich ob​ca​sach, śmie​jąc się i mó​wiąc coś do wy​so​kie​go ru​mia​ne​go mło​dzień​ca w ol​brzy​mim kow​boj​skim ka​pe​lu​szu. *** W Har​lin​gen by​łem parę mi​nut po pią​tej. Słoń​ce sta​ło wy​so​ko i z nie​ba lał się żar, a upał i wil​goć były rów​nie nie​zno​śne jak na Flo​ry​dzie. Wy​po​ży​czy​łem kli​ma​ty​zo​wa​ne​go for​da ga​la​xy i zna​la​złem wy​so​ki, prze​szklo​ny mo​tel z zie​lo​ny​mi traw​ni​ka​mi, ba​se​na​mi i fon​tan​na​mi. Za​mel​do​wa​łem się i zna​la​złem w cie​ni​stym, lo​do​wa​to zim​nym po​ko​ju z wi​do​kiem na ba​sen. Po wzię​ciu prysz​ni​ca prze​bra​łem się w spor​to​wą ko​szu​lę i spodnie. Po​jeź​dzi​łem tro​chę po oko​li​cy. To była wieś, pró​bu​ją​ca uda​wać mia​sto. Z nie​wy​ja​śnio​nych po​wo​dów ja​sne, wy​so​kie bu​dyn​ki po​sta​wio​no w zu​peł​nie nie​praw​do​po​dob​nych miej​scach. Har​lin​gen było po​łą​czo​ne z Bran​svil​le czter​dzie​sto​ki​lo​me​tro​wą pę​po​wi​ną – Ro​ute 77. Re​zy​den​cja Geo​r​ge’a Brel​la znaj​do​wa​ła się przy Lin​den Way 18, w Wen​two​od. Wiel​kie dział​ki, wiel​kie po​ła​cie as​fal​tu. Wy​myśl​ne bu​dyn​ki, sze​ro​kie oka​py, pa​tia, spry​ski​wa​cze do traw​ni​ków, pod​jaz​dy i za​tocz​ki wy​sy​pa​ne brą​zo​wym żwi​rem, roz​ło​ży​ste pal​my, drze​wa pie​przo​we, mek​sy​kań​scy ogrod​ni​cy, nie​pra​cu​ją​ce żony w szor​tach, sta​ro​świec​kie ta​blicz​ki z na​zwi​ska​mi, wy​ko​na​ne z ku​te​go że​la​za. Dom z nu​me​rem osiem​na​stym był z ja​sne​go ka​mie​nia, szkła, drew​na se​kwo​jo​we​go i pły​tek

łup​ko​wych. Wy​pie​lę​gno​wa​ny ogród. Na pod​jeź​dzie czar​ny lin​coln i bia​ły triumph, w oknie domu czar​ny pu​del, pa​trzą​cy ze zło​ścią na świat. Po​wró​ci​łem mię​dzy zwy​kłych lu​dzi i zna​la​złem so​bie knaj​pę z pi​wem. Stan​dar​do​wy gam​bit otwie​ra​ją​cy roz​mo​wę: „Ale upał”. Stan​dar​do​wa od​po​wiedź: „Fak​tycz​nie”. Piwo było tak zim​ne, że nie mia​ło sma​ku. Sza​fa gra​ją​ca po​ję​ki​wa​ła ja​kieś ka​wał​ki w sty​lu co​un​try. Zna​la​złem roz​mow​ne​go han​dlow​ca. Miej​sco​wa go​spo​dar​ka: to cho​ler​ne mia​sto zbyt dłu​go było na ła​sce Air For​ce. Za​mknąć bazę, otwo​rzyć bazę, i tak w kół​ko. Pod​sta​wą są po​ma​rań​cze i grejp​fru​ty. Je​śli przy​tra​fi się rok z sil​nym mro​zem, wszyst​ko idzie w dia​bły. Cał​kiem nie​źle roz​wi​ja się zi​mo​wa drob​na tu​ry​sty​ka. Pa​dre Is​land i tak da​lej. Przej​ścio​wo na​si​lo​ny ruch do Mek​sy​ku, te​raz gdy Mek​sy​ka​nie w koń​cu na​pra​wi​li tę swo​ją cho​ler​ną dro​gę z Ma​ta​mo​ros do Vic​to​rii. Naj​szyb​sza dro​ga ze Sta​nów do Me​xi​co City. Był ga​da​tli​wy i draż​li​wy. Za​gad​ną​łem go o miej​sco​we suk​ce​sy, a gdy do​tarł do Geo​r​ge’a Brel​la, za​dba​łem, by po​cią​gnął te​mat. – Sta​ry Geo​r​ge zaj​mu​je się mnó​stwem rze​czy. Jego żona mia​ła tro​chę ga​jów cy​tru​so​wych, a te​raz ku​pił wię​cej. Jego pierw​sza żona. Już nie żyje. Bóg ra​czy wie​dzieć, ile Geo​r​ge w tej chwi​li ma tych przy​droż​nych ba​rów z ham​bur​ge​ra​mi. Kil​ka​na​ście albo i wię​cej. Zaj​mu​je się też han​dlem nie​ru​cho​mo​ścia​mi, po​wierzch​nia​mi ma​ga​zy​no​wy​mi i jesz​cze za​ło​żył małą fir​mę prze​wo​zo​wą. – Musi być by​strym fa​ce​tem. – Cóż, po​wiedz​my, że Geo​r​ge to bar​dzo za​ję​ty czło​wiek. Wciąż jest w ru​chu. Lu​dzie mó​wią, że za​wsze ma ja​kieś pro​ble​my z po​dat​ka​mi i nie był​by w sta​nie ze​brać ty​sią​ca do​la​rów w go​tów​ce, ale żyje jak bo​gacz. I ma ga​da​ne. Lubi być przez cały czas oto​czo​ny mnó​stwem lu​dzi. – Mó​wi​łeś o pierw​szej żo​nie. Oże​nił się po raz dru​gi? – Parę lat temu. Dia​bel​nie ład​na lala, ale chy​ba star​sza nie wię​cej niż ja​kieś trzy lata od jego naj​star​szej cór​ki z pierw​sze​go mał​żeń​stwa. Wy​bu​do​wał dla niej wy​staw​ny dom w Wen​two​od Eata​tes. Ger​ry, tak jej na imię. Mój han​dlo​wiec mu​siał iść do domu, a gdy już so​bie po​szedł, ru​szy​łem do bud​ki te​le​fo​nicz​nej i za​dzwo​ni​łem do Geo​r​ge’a Brel​la. Była za dzie​sięć siód​ma. Ode​brał te​le​fon. Mó​wił z em​fa​zą. Po​wie​dzia​łem, że chciał​bym się z nim spo​tkać w spra​wie oso​bi​stej. Zro​bił się ostroż​ny. Do​da​łem, że to Bill Cal​lo​well mi za​su​ge​ro​wał, że być może on bę​dzie w sta​nie mi po​móc. – Cal​lo​well? Mój daw​ny pi​lot? Pa​nie McGee, niech pan od razu przy​je​dzie do mnie do domu. Sie​dzi​my so​bie wła​śnie i po​pi​ja​my, dla pana też się znaj​dzie ja​kiś drink. Kie​dy tam do​tar​łem, przed do​mem sta​ło sześć sa​mo​cho​dów. Wpu​ścił mnie słu​żą​cy. Brell na​tych​miast ru​szył w moją stro​nę, żeby moc​no uści​snąć mi dłoń. Był szczu​płym męż​czy​zną pod pięć​dzie​siąt​kę, przy​stoj​nym, o ciem​nych wło​sach; tro​chę przy​po​mi​nał lisa. Przy​pusz​cza​łem, że nosi bar​dzo dro​gą i nie​rzu​ca​ją​cą się w oczy pe​ru​kę – wy​glą​dał na ta​kie​go, któ​ry wcze​śnie wy​ły​siał. Miał do​no​śny głos i nie​co te​atral​ne ge​sty. No​sił luź​ne spodnie z dia​go​na​lu i świe​żut​ką bia​łą ko​szu​lę w drob​ne nie​bie​skie prąż​ki. Po dzie​się​ciu se​kun​dach mó​wi​li​śmy już so​bie po imie​niu, a po​tem za​brał mnie na prze​szklo​ny ta​ras na ty​łach domu. Sie​dzia​ło tam sied​miu męż​czyzn i pięć ko​biet, wszy​scy swo​bod​nie ubra​ni, przy​jaź​ni i lek​ko pod​pi​ci. Gdy Brell mi ich przed​sta​wiał, uda​ło mu się spra​wić wra​że​nie, że wszy​scy ci męż​czyź​ni dla nie​go pra​cu​ją i to

dzię​ki nie​mu są bo​ga​ci, a wszyst​kie ko​bie​ty są w nim za​ko​cha​ne. Im z ko​lei dał do zro​zu​mie​nia, że je​stem do​brym przy​ja​cie​lem jed​ne​go z naj​bar​dziej wpły​wo​wych biz​nes​me​nów zaj​mu​ją​cych się bu​do​wą dróg w ska​li kra​ju, czło​wie​ka, któ​ry la​tał z nim na nie​bez​piecz​ne mi​sje i któ​re​mu uda​ło się prze​żyć tyl​ko dla​te​go, że był przy nim on, Geo​r​ge Brell. Jego żona, Ger​ry, była na​praw​dę osza​ła​mia​ją​cą blon​dyn​ką, dwu​dzie​sto​kil​ku​let​nią, wy​so​ką i peł​ną wdzię​ku, jed​nak jej odro​bi​nę chłod​ne spoj​rze​nie nie bar​dzo pa​so​wa​ło do cie​płe​go i życz​li​we​go uśmie​chu. Sie​dzie​li​śmy na le​ża​kach i obi​tych skó​rą stoł​kach i roz​ma​wia​li​śmy do póź​na w nocy. Po ja​kimś cza​sie dwie grup​ki wy​szły i zo​sta​ło nas tyl​ko pię​cio​ro: Brel​lo​wie, ja​kaś mło​da para o na​zwi​sku Hing​don i ja. Dali mi do zro​zu​mie​nia, iż by​ło​by nie do po​my​śle​nia, gdy​bym nie zo​stał na ko​la​cji. Na krót​ko przed po​sił​kiem Brell za​brał Hing​do​na, żeby po​roz​ma​wiać z nim o ja​kichś in​te​re​sach. Pani Hing​don wy​szła do ła​zien​ki. Ger​ry Brell prze​pro​si​ła mnie i po​szła spraw​dzić, jak prze​bie​ga​ją przy​go​to​wa​nia do ko​la​cji. Prze​sze​dłem się po domu, tak dla za​bi​cia cza​su. Był wiel​ki, roz​le​gły, wi​dać, że urzą​dzo​ny przez de​ko​ra​to​ra wnętrz, któ​ry współ​pra​co​wał z ar​chi​tek​tem, i że nie sie​dzie​li w tej bran​ży na tyle dłu​go, by do​dać szcze​gó​ły, któ​re ze​psu​ły​by efekt. Obok sa​lo​nu był ja​kiś mały po​kój, w któ​rym pa​li​ło się świa​tło. Na ścia​nie w głę​bi zo​ba​czy​łem ob​raz, któ​ry wy​dał mi się in​te​re​su​ją​cy. Przy​sta​ną​łem, na​słu​chu​jąc, ale z ma​łe​go po​ko​ju nie do​bie​ga​ły żad​ne gło​sy. My​śla​łem, że może Hing​don i Brell tam wła​śnie po​szli. Wsze​dłem więc, żeby do​kład​niej się przyj​rzeć ob​ra​zo​wi. W chwi​li gdy zna​la​złem się na środ​ku, usły​sza​łem sap​nię​cie i od​głos sza​mo​ta​nia. Od​wró​ci​łem się i na ni​skiej ka​na​pie sto​ją​cej na pra​wo od drzwi zo​ba​czy​łem dwo​je lu​dzi. Ka​na​pa mia​ła wy​so​kie opar​cia, dla​te​go wcze​śniej nic nie za​uwa​ży​łem. Ja​sno​wło​sa dziew​czy​na w wie​ku oko​ło sie​dem​na​stu lat le​ża​ła na niej, opar​ta na po​dusz​kach. Mia​ła szor​ty ko​lo​ru kha​ki i ja​sno​sza​rą bluz​kę roz​pię​tą aż do pasa. Smu​kłe, wspa​nia​łe, doj​rza​łe cia​ło. Od​dy​cha​ła głę​bo​ko, a na jej twa​rzy wi​dać było to cha​rak​te​ry​stycz​ne roz​luź​nie​nie, tę pust​kę, jaka po​ja​wia się po sek​sie. Mia​ła usta i oczy dziec​ka osa​dzo​ne w twa​rzy ko​bie​ty. Jej war​gi były wil​got​ne, a sut​ki na​brzmia​łe. Bar​dzo po​wo​li po​wra​ca​ła do rze​czy​wi​sto​ści z roz​ma​rzo​nej kra​iny Ero​sa. Chło​pak był star​szy, mógł mieć ja​kieś dwa​dzie​ścia lat, i wy​glą​dał na po​tęż​nie zbu​do​wa​ne​go bru​ta​la: jak​by skła​dał się z sa​mych wło​sów, mię​śni, kan​cia​stej szczę​ki i wą​skich, wście​kłych oczek. Sam z sie​bie po ci​chu bym się stam​tąd wy​co​fał, ale ten wo​jow​nik nie dał mi szan​sy. – Nie umiesz pu​kać, głu​pi su​kin​sy​nu? – po​wie​dział chro​pa​wym gło​sem. – Nie wie​dzia​łem, że to sy​pial​nia, chłop​cze. Wstał, nie​sa​mo​wi​cie wy​so​ki i bar​czy​sty. – Ob​ra​zi​łeś damę. Dama sie​dzia​ła sztyw​no, za​pi​na​jąc bluz​kę. – Do​łóż mu, Lew! – rzu​ci​ła. Bierz go, pie​sku! A więc rzu​cił się na mnie, po​słusz​ny jak każ​dy pies. Je​stem wy​so​ki i chu​dy. Wy​glą​dam na nie​zdar​ne​go go​ścia o nie​sko​or​dy​no​wa​nych ru​chach i wa​dze oko​ło osiem​dzie​się​ciu ki​lo​gra​mów. Je​śli się przyj​rzeć wiel​ko​ści mo​ich nad​garst​ków, moż​na mnie osza​co​wać tro​chę le​piej. Kie​dy ktoś wy​ma​chu​je mi pię​ścia​mi przed no​sem, ro​bię się ner​wo​wy i szyb​ko go uspo​ka​jam. Je​śli cho​dzi o re​fleks, nig​dy w ży​ciu nie mu​sia​łem uży​wać pac​ki na mu​chy. Moja bo​jo​wa mina wy​ra​ża prze​pra​sza​ją​ce za​kło​po​ta​nie. Lu​bię, kie​dy są

pew​ni sie​bie. Moja po​sta​wa to naj​czę​ściej za​sła​nia​nie się łok​cia​mi. Lew, wier​ny psiak, chciał to mieć jak naj​szyb​ciej z gło​wy. Uniósł obie ręce, przy​ci​ska​jąc pod​bró​dek do pier​si, i pry​chał. Wy​pro​wa​dził sze​ro​kie sier​po​we, lewy-pra​wy, lewy-pra​wy. Miał pię​ści jak ka​mie​nie, i to bo​la​ło. Wa​lił mnie bo​le​śnie w łok​cie, przed​ra​mio​na i w ra​mio​na, a raz pięść ze​śli​zgnę​ła się z ra​mie​nia i tra​fi​ła w gło​wę. Gdy już wy​czu​łem rytm, skon​tro​wa​łem, wa​ląc go od góry pra​wą ręką, aż otwo​rzył usta. Jego ra​mio​na zwiot​cza​ły. Za​trza​sną​łem mu usta bar​dzo szyb​kim le​wym sier​po​wym. Opu​ścił ręce. Przy​wa​li​łem pra​wą pię​ścią w to samo miej​sce co po​przed​nio, a wte​dy upadł z otwar​ty​mi usta​mi i prze​wró​cił oczy​ma. Mała dama za​czę​ła się wy​dzie​rać. Kie​dy nad​bie​gli lu​dzie, ma​so​wa​łem pra​wą rękę. – Co tu się dzie​je?! – wrza​snął Brell. – Co się tu, u dia​bła, dzie​je?! By​łem za bar​dzo zły, żeby si​lić się na uprzej​mo​ści i na sa​lo​no​wą kon​wer​sa​cję. – Wsze​dłem tu, żeby obej​rzeć ob​raz. My​śla​łem, że w po​ko​ju ni​ko​go nie ma. Ten ogie​rek był tu ze swo​ją pa​nien​ką i wi​dać oboj​gu się nie spodo​ba​ło, że ktoś im prze​szko​dził. Po​wie​dzia​ła, żeby mi przy​wa​lił. Ale nie wy​szło. Brell z udrę​ką w gło​sie zwró​cił się do dziew​czy​ny: – An​gie! To praw​da? Spoj​rza​ła na swo​je​go chło​pa​ka, na mnie, po​tem na ojca. Jej oczy były jak ka​mie​nie. – Co cię w ogó​le ob​cho​dzi, kto kogo pie​przy w tym domu?! – wy​szlo​cha​ła i prze​mknę​ła obok nie​go. Oszo​ło​mio​ny, po chwi​li wa​ha​nia po​biegł za cór​ką, wo​ła​jąc ją po imie​niu. Trza​snę​ły ja​kieś drzwi. Wciąż wrzesz​czał. Roz​legł się dźwięk sil​ni​ka spor​to​we​go sa​mo​cho​du. Za​pisz​cza​ły opo​ny. Zgrzyt prze​rzu​ca​nych bie​gów i cich​ną​cy ryk od​da​la​ją​ce​go się auta. – Do​bry Boże – po​wie​dzia​ła Ger​ry Brell. Spoj​rza​ła z tro​ską na Lew, po czym wzię​ła ze sto​łu wa​zon i całą jego za​war​tość spu​ści​ła na gło​wę chło​pa​ka, łącz​nie z kwia​ta​mi. Hing​do​no​wie i ja bar​dzo się sta​ra​li​śmy nie pa​trzeć so​bie w oczy. Lew, pod​pie​ra​jąc się, usiadł. Wy​glą​dał te​raz jak tłu​ste, smut​ne dziec​ko. Nie był w sta​nie sku​pić wzro​ku. Ger​ry przy​kuc​nę​ła obok nie​go, po​ło​ży​ła dłoń na jego mię​si​stym ra​mie​niu i lek​ko nim po​trzą​snę​ła. – Ko​cha​ny, le​piej za​bie​raj stąd swój ty​łek, i to za​raz, bo znam Geo​r​ge’a Brel​la. W tej chwi​li wła​śnie ła​du​je pi​sto​let. Spoj​rzał przy​tom​niej i zro​zu​miał. Ze​rwał się w pa​ni​ce i nie pa​trząc na ni​ko​go, bez sło​wa, cięż​kim, chwiej​nym kro​kiem wy​biegł z po​ko​ju. Ger​ry uśmiech​nę​ła się do nas. – Prze​pra​szam was – rzu​ci​ła, po czym po​szła szu​kać Geo​r​ge’a. Bess Hing​don trzy​ma​ła się bli​sko swe​go wy​so​kie​go, dość po​waż​ne​go i mło​de​go męża. Po​szli​śmy do ob​szer​ne​go sa​lo​nu. – Ko​cha​nie, na​praw​dę są​dzę, że po​win​ni​śmy już iść. – Tak po pro​stu wyjść? – spy​tał nie​pew​nie Hing​don. Było w nich coś mi​łe​go, ten za​pach uda​ne​go mał​żeń​stwa. Na​wet w dwóch koń​cach po​ko​ju peł​ne​go lu​dzi wciąż byli parą i zwra​ca​li na sie​bie uwa​gę. – Znaj​dę Ger​ry – po​wie​dzia​ła i wy​szła. Sam Hing​don spoj​rzał na mnie z za​cie​ka​wie​niem i za​gad​nął:

– Ten Lew Dagg to ostry chło​pak. Gra w dru​giej li​nii. Zo​stał mu jesz​cze rok, a łow​cy ta​len​tów go ob​ser​wu​ją. – Py​tasz, czym mu przy​wa​li​łem? Wy​szcze​rzył zęby. – Coś w tym sty​lu. – Może nie jest w for​mie. Po​wi​nien wy​ko​rzy​stać lato na ćwi​cze​nia in​ne​go ro​dza​ju. Ta An​gie to naj​star​sza cór​ka Geo​r​ge’a? – Naj​młod​sza. Tyl​ko ona zo​sta​ła jesz​cze w domu. Naj​star​sza jest Gid​ge. Wy​szła za chło​pa​ka, któ​ry stu​diu​je me​dy​cy​nę w No​wym Or​le​anie. Tom​my jest w Air For​ce. Cała trój​ka to dzie​ci Mar​thy. Bess na​de​szła spiesz​nym kro​kiem, z to​reb​ką w ręce. – W po​rząd​ku, ko​cha​nie. Mo​że​my już iść. Do​bra​noc, pa​nie McGee. Mam na​dzie​ję, że się jesz​cze spo​tka​my. Wy​sze​dłem na ta​ras i zro​bi​łem so​bie sła​be​go drin​ka. Sły​sza​łem, jak Ger​ry i Geo​r​ge się kłó​cą. Sły​sza​łem me​lo​dię, ale słów już nie. Wście​kłość i oskar​że​nia. Na ta​ra​sie po​ja​wi​ła się ład​na dziew​czy​na o ciem​nych war​ko​czach, w stro​ju po​ko​jów​ki, i po​zbie​ra​ła reszt​ki prze​ką​sek. Rzu​ci​ła mi nie​śmia​łe spoj​rze​nie i zni​kła ci​cho jak kot​ka. Wresz​cie po​ja​wił się Geo​r​ge. Miał kwa​śną minę. Mruk​nął coś do mnie, na​lał so​bie bur​bo​na, wrzu​cił kost​kę lodu i wy​pił, za​nim lód miał szan​sę schło​dzić na​pój. Z im​pe​tem od​sta​wił szklan​kę. – Trav, Ger​ry boli gło​wa. Po​wie​dzia​ła, że​bym cię prze​pro​sił w jej imie​niu. Jezu, co za wie​czór! – Prze​proś ją ode mnie. Prze​każ jej, że na​wet nie zdą​ży​łem po​my​śleć, że to może być two​ja cór​ka, kie​dy się tak ostro wy​ra​zi​łem. Wciąż by​łem wście​kły. A je​śli cho​dzi o to, że ude​rzy​łem tego dzie​cia​ka, to nie dał mi wy​bo​ru. Pa​trzył na mnie udrę​czo​nym wzro​kiem. – Co oni wła​ści​wie ro​bi​li, McGee? – Tak na​praw​dę, to nie wi​dzia​łem, żeby coś ro​bi​li. Mia​ła roz​pię​tą bluz​kę i zdję​ty sta​nik, ale była w szor​tach. – Je​sie​nią idzie do​pie​ro do col​le​ge’u. Do dia​bła z tym cho​ler​nym go​ry​lem! Spa​daj​my stąd, Trav. Wy​szli​śmy i wsie​dli​śmy do lin​col​na. Je​chał szyb​ko dłu​gim la​bi​ryn​tem wi​ją​cych się ulic, a po​tem zwol​nił, gdy mi​ja​li​śmy dom rów​nie rzu​ca​ją​cy się w oczy jak jego wła​sny. Zdą​ży​łem do​strzec trium​pha. Do​dał gazu. – Ger​ry mó​wi​ła, że tu po​je​dzie. To jej naj​bliż​sza przy​ja​ciół​ka. Nie ode​zwał się aż do chwi​li, gdy zna​leź​li​śmy się na Ro​ute 77 i zmie​rza​li​śmy na po​łu​dnie. – Cho​le​ra, że też coś ta​kie​go przy​tra​fi​ło się aku​rat wte​dy, kie​dy po raz pierw​szy by​łeś moim go​ściem. – Cóż, to gor​sze dla cie​bie niż dla mnie. – Jak, u dia​bła, mam ją mieć na oku? Po​win​na się tym za​jąć Ger​ry, a ona tego zu​peł​nie nie po​tra​fi. Mówi, że nie umie jej kon​tro​lo​wać, że An​gie jej nie chce słu​chać. Je​stem za​pra​co​wa​nym czło​wie​kiem, do cho​le​ry. Mu​szę gdzieś wy​słać tę dziew​czy​nę, ale gdzie? Do​kąd ją moż​na wy​słać w sierp​niu, na li​tość bo​ską?! Nie mam żad​nych krew​nych, któ​rym mógł​bym ją pod​rzu​-

cić. Sły​sza​łeś, co mi po​wie​dzia​ła? – Wal​nął dło​nią w kie​row​ni​cę. – Czy my​ślisz, McGee, że ten go​ryl pie​przy moją dziew​czyn​kę? – My​ślę, że o wie​le za szyb​ko je​dziesz, Geo​r​ge. A je​śli cho​dzi o nie​go, to nie, nie są​dzę. Jesz​cze nie. – Prze​pra​szam – rzu​cił i nie​co zwol​nił. – Dla​cze​go tak uwa​żasz? – Bo gdy​by tak było, to za​brał​by ją w ja​kieś miej​sce, gdzie mógł​by to ro​bić tak, żeby nikt mu nie prze​szka​dzał. I są​dząc z tego, jak wy​glą​da​ła, to był​by na​stęp​ny krok, Geo​r​ge. Zwol​nił jesz​cze tro​chę. – Wiesz, to na​wet ma sens. Ja​sne. Pew​nie pró​bu​je ją do tego na​mó​wić. Krę​ci się przy niej od ja​kie​goś mie​sią​ca. Trav, to dru​ga do​bra rzecz, jaką zro​bi​łeś dla mnie dziś wie​czo​rem. – I nie za bar​dzo jej za​le​ży na tym chło​pa​ku. – Skąd to mo​żesz wie​dzieć? – Kie​dy wy​bie​gła, on le​żał jak mar​twy. Ani drgnął. Mo​głem go na​wet za​bić, a ona by o tym nie wie​dzia​ła. – Ra​cja! Z każ​dą mi​nu​tą czu​ję się le​piej. Mu​sisz mieć cał​kiem nie​zły cios, McGee. – Bar​dzo ła​two go było tra​fić. I zno​wu je​dziesz za szyb​ko. Wje​cha​li​śmy do Brown​svil​le. Skrę​cił tyle razy, że się po​gu​bi​łem, i zo​sta​wił sa​mo​chód na nie​wiel​kim par​kin​gu przy ja​kiejś wą​skiej ulicz​ce. Prze​szli​śmy w upal​nym noc​nym po​wie​trzu i zna​leź​li​śmy się przed ob​skur​nym wej​ściem do ma​łe​go pry​wat​ne​go klu​bu. Był to klub dla męż​czyzn, z wy​god​nym ba​rem i przy​jem​nym za​pa​chem ste​ku z rusz​tu oraz po​ko​jem do gry w kar​ty, gdzie za​ja​dli po​ke​rzy​ści sie​dzie​li w zie​lo​nym świe​tle. Po​de​szli​śmy do baru, a on po​wie​dział: – Daj klucz dla mo​je​go przy​ja​cie​la, Cla​ren​ce. Bar​man otwo​rzył szu​fla​dę, wy​jął mo​sięż​ny klucz i po​ło​żył go przede mną. – Cla​ren​ce, to jest pan Tra​vis McGee. Trav, ten klucz jest na całe ży​cie. Do​ży​wot​nie człon​ko​stwo za jed​ne​go do​la​ra. Daj Cla​ren​ce’owi do​la​ra. – Po​da​łem mo​ne​tę. – Masz otwar​ty kre​dyt na wszyst​ko. Żad​nych opłat, żad​nych po​dat​ków, żad​nych in​spek​cji. I do​bra sau​na. Wzię​li​śmy drin​ki i ru​szy​łem za Geo​r​ge’em do sto​li​ka w rogu. – Mo​że​my tu zjeść, kie​dy zgłod​nie​je​my – po​wie​dział i zmarsz​czył czo​ło. –Nie mam po​ję​cia, co mam, u dia​bła, zro​bić z tą dziew​czy​ną. – A czy Gid​ge i Tom​my nie wy​szli na lu​dzi? To do nie​go tra​fi​ło. – Tak, ja​sne. – No to nie martw się o nią. Ta dziew​czy​na na​praw​dę świet​nie wy​glą​da, Geo​r​ge. I pew​nie ma taki tem​pe​ra​ment, na jaki wy​glą​da. Przy​pusz​czam, że gdy​byś wie​dział wszyst​ko o Gid​ge i Tom​mym, gdy byli w jej wie​ku, daw​no byś już po​si​wiał. – Na Boga, McGee! Je​śli​byś był dwa​dzie​ścia lat star​szy, wy​na​jął​bym cię, że​byś jej pil​no​wał przez resz​tę lata. – Nie po​tra​fił​byś mi za​ufać. – Tak czy in​a​czej, nie​za​leż​nie od tego, w ja​kiej spra​wie przy​je​cha​łeś się ze mną spo​tkać, mo​żesz to uwa​żać za za​ła​twio​ne. Cho​ciaż tyle ci je​stem win​ny. – Po​trze​bu​ję in​for​ma​cji.

– Co tyl​ko chcesz. – Ile Dave Ber​ry ukradł za gra​ni​cą, w jaki spo​sób to kradł i jak uda​ło mu się to prze​my​cić do Sta​nów? Te sło​wa tak gwał​tow​nie wrzu​ci​ły go w inny wy​miar, że spra​wiał wra​że​nie, jak​by wy​wró​co​no go na dru​gą stro​nę. Twarz zro​bi​ła się zie​mi​sta i po​żół​kła. Roz​glą​dał się roz​bie​ga​nym wzro​kiem, jak​by szu​kał kry​jów​ki. Trzy razy otwo​rzył usta, żeby coś po​wie​dzieć, i za każ​dym ra​zem je za​my​kał. A po​tem, ro​biąc od​stę​py po​mię​dzy sło​wa​mi, za​py​tał: – Je​steś z urzę​du skar​bo​we​go? – Nie. – Czym się zaj​mu​jesz? – Pró​bu​ję so​bie ja​koś ra​dzić w ten czy inny spo​sób. Na pew​no to ro​zu​miesz. – Zna​łem kie​dyś ja​kie​goś sier​żan​ta Da​vi​da Ber​ry’ego. – Aha, czy​li chcesz w ten spo​sób. – In​a​czej się nie da. – Cze​go się bo​isz, Geo​r​ge? – Jak to boję się?! – Nie mo​żesz się bać Ber​ry’ego. Od dwóch lat nie żyje. To nim wstrzą​snę​ło, ale nie​wy​star​cza​ją​co. – Nie żyje? Nie wie​dzia​łem. Wy​pu​ści​li go przed śmier​cią? – Nie. – To nie żad​na ta​jem​ni​ca, że mu​sia​łem ze​zna​wać w jego spra​wie. Wte​dy by​łem jesz​cze w woj​sku. Mu​sia​łem je​chać do bazy, w któ​rej od​by​wał się pro​ces. Po​wie​dzia​łem, że słu​ży​łem z nim przez dwa lata i że był do​brym, kom​pe​tent​nym pod​ofi​ce​rem. Mó​wi​łem, że wie​le razy wi​dzia​łem, jak się wście​ka, ale nig​dy wcze​śniej nie zro​bił ni​ko​mu krzyw​dy. Pił. Ja​kie​muś su​kin​sy​no​wi po​rucz​ni​ko​wi z no​wiut​ki​mi zło​ty​mi bel​ka​mi nie spodo​ba​ło się, jak Dave mu za​sa​lu​to​wał. Su​kin​syn nig​dy na​wet nie opu​ścił Sta​nów. Ka​zał Dave’owi sta​nąć na rogu uli​cy i ćwi​czyć. Trwa​ło to ja​kieś pięć mi​nut, a w koń​cu Dave go wal​nął. No i po​tem raz po raz go pod​no​sił i znów go wa​lił. A na ko​niec pry​snął. Gdy​by ude​rzył go tyl​ko raz albo gdy​by nie uciekł… Ale przy​pusz​czam, że wiesz już to wszyst​ko. – A skąd miał​bym to wie​dzieć? Chcę wie​dzieć, ile ukradł, jak to zro​bił i jak spro​wa​dził to do Sta​nów. – O tym wszyst​kim nie mam zie​lo​ne​go po​ję​cia, przy​ja​cie​lu. Nic mi o tym nie wia​do​mo. – Bo ro​bi​łeś to w taki sam spo​sób i w taki sam spo​sób to tu przy​wio​złeś, Geo​r​ge? – Nie wiem, o czym mó​wisz, mo​żesz mi wie​rzyć. – Bo nie masz pew​no​ści, czy to nie ja​kieś ofi​cjal​ne do​cho​dze​nie, zga​dza się? – McGee, przez dłu​gi czas wie​lu lu​dzi za​da​wa​ło mi mnó​stwo py​tań i wszyst​kim mó​wi​łem to samo. To była nie​zła pró​ba. A te​raz coś zjedz​my. – Szyb​ko do​szedł do sie​bie. Gdy opu​ści​li​śmy klub, wy​cho​dząc na bocz​ną ulicz​kę, była już pół​noc. Był pew​ny sie​bie, nie​uf​ny, ale dość przy​ja​ciel​ski. Gdy otwo​rzył drzwi lin​col​na, wal​ną​łem go pod uchem kan​tem dło​ni, chwy​ci​łem i we​pchną​łem do środ​ka. Po​czu​łem do sie​bie obrzy​dze​nie. Był ta​kim tro​chę śmiesz​nym ko​gu​ci​kiem, próż​nym, za​dzior​nym, bie​gną​cym z ca​łych sił, byle tyl​ko utrzy​mać się wciąż w tym sa​mym miej​scu; mimo to miał swo​ją god​ność, jak każ​da żywa isto​ta, a ja ją na​ru​szy​łem. Obo​jęt​ne, czy to ptak, koń, pies, męż​czy​zna, dziew​czy​na czy kot – je​śli któ​reś z nich

ude​rzysz, po​ni​żasz sa​me​go sie​bie, po​nie​waż w ten spo​sób je​dy​nie udo​wad​niasz, że cie​bie rów​nie ła​two moż​na zra​nić. Wszyst​kie lęki Geo​r​ge’a spa​ły te​raz ukry​te w czasz​ce, jego sys​tem obron​ny oswo​ił się z na​głym szo​kiem i utrzy​my​wał go przy ży​ciu. Kie​dyś ten czło​wiek ssał pierś, od​ra​biał pra​ce do​mo​we, ma​rzył o tym, by zo​stać ry​ce​rzem, pi​sał wier​sze dla dziew​czy​ny. Pew​ne​go dnia go po​cho​wa​ją i wy​pła​cą ro​dzi​nie ubez​pie​cze​nie. Za​nim to jed​nak na​stą​pi, god​ność ludz​ka ucier​pi na tym, że ja​kiś obcy czło​wiek po​słu​żył się nim jak ma​rio​net​ką. W dro​dze po​wrot​nej raz się po​ru​szył, ale od​na​la​złem kciu​kiem wła​ści​we miej​sce na jego szyi i go uspo​ko​iłem. Pe​wien, że nikt mnie nie ob​ser​wu​je, wtasz​czy​łem go do mo​je​go lo​do​wa​te​go gniazd​ka, za​cią​gną​łem za​sło​ny i przy​go​to​wa​łem go do prze​słu​cha​nia. Ro​ze​bra​łem go, zwią​za​łem, za​kne​blo​wa​łem i wsa​dzi​łem do ka​bi​ny prysz​ni​co​wej. To jed​nak była pe​ru​ka. Zdar​łem ją i rzu​ci​łem na blat w ła​zien​ce. Sku​li​ła się tam jak grzecz​ne lśnią​ce małe zwie​rząt​ko. Nagi czło​wiek, któ​ry nie może się po​ru​szyć ani nic po​wie​dzieć, nie wie, czy jest noc, czy dzień, i nie ma po​ję​cia, gdzie się znaj​du​je ani jak tu tra​fił, zła​mie się bar​dzo szyb​ko. Ock​nął się pod stru​mie​niem zim​nej wody. Pusz​cza​łem ją, aż by​łem pe​wien, że jest cał​ko​wi​cie przy​tom​ny. Usia​dłem na stoł​ku tuż obok ka​bi​ny prysz​ni​co​wej. Za​krę​ci​łem wodę. Dy​go​tał. Pa​trzył na mnie jak na naj​gor​sze​go wro​ga. – Geo​r​ge, my​ślisz, że ja​ka​kol​wiek agen​cja rzą​do​wa ze​zwo​li​ła​by na tego typu prze​słu​cha​nie? Mam kil​ka spo​so​bów na to, jak się cie​bie po​zbyć, tak że​byś cał​ko​wi​cie znik​nął. Wszyst​kie są ab​so​lut​nie pew​ne. Bar​dzo dłu​go spa​łeś. Wie​lu lu​dzi cię szu​ka. Ale ja​koś szu​ka​ją w nie​wła​ści​wych miej​scach. Po​rwa​nie to prze​stęp​stwo, Geo​r​ge. A więc mu​si​my dojść do po​ro​zu​mie​nia, albo nie będę mógł cię wy​pu​ścić. Po jego oczach wi​dać było, że do​szło mu kil​ka no​wych zmar​twień, ale wma​wiał so​bie, że nig​dy się nie pod​da. – Szu​kam pa​czusz​ki Ber​ry’ego i po​trzeb​na mi two​ja po​moc. Kie​dy bę​dziesz go​tów mó​wić, po pro​stu kiw​nij gło​wą. Do wy​bo​ru masz jesz​cze ugo​to​wać się jak pa​rów​ka. – Od​krę​ci​łem go​rą​cą wodę. W do​brych mo​te​lach pod​grze​wa​ją ją do ja​kichś osiem​dzie​się​ciu stop​ni i już po chwi​li z kra​nu za​czy​na pły​nąć woda o ta​kiej wła​śnie tem​pe​ra​tu​rze. Zro​bi​łem mu szyb​ki prysz​nic, buch​nę​ła chmu​ra pary. Sza​mo​tał się na po​sadz​ce i wrzesz​czał w ręcz​nik, ci​chut​ko. W jego oczach po​ja​wi​ło się sza​leń​stwo; wy​da​wa​ło się, że wy​sko​czą z or​bit, ale za​po​mniał kiw​nąć gło​wą. Po​la​łem go dru​gi raz i gdy kłę​by pary się ro​ze​szły, stwier​dzi​łem, że te​raz kiwa bar​dzo ener​gicz​nie. Pu​ści​łem stru​mień po raz trze​ci, tak na wszel​ki wy​pa​dek, a on ład​nie pod​sko​czył, i tak moc​no ki​wał gło​wą, że wal​nął nią kil​ka razy w ścian​kę ka​bi​ny prysz​ni​co​wej. Zdją​łem mu kne​bel. – Je​zus Ma​ria, po​pa​rzy​łeś mnie! – jęk​nął. – Co ty mi ro​bisz? Boże, McGee, co ty kom​bi​nu​jesz? Wy​cią​gną​łem rękę i po​ło​ży​łem ją na kur​ku z go​rą​cą wodą. – Nie! – wrza​snął. – Ci​szej, Geo​r​ge. Ro​bisz się ślicz​ny i ró​żo​wiut​ki. A te​raz ze mną po​roz​ma​wiaj. Po​wiedz mi wszyst​ko o tym, jak to za​ła​twi​li​ście z Dave’em Ber​rym. A je​śli coś nie bę​dzie brzmia​ło tak, jak trze​ba, tro​chę cię pod​go​tu​ję. Tak dla przy​jem​no​ści. Z nie​wiel​ką po​mo​cą cał​kiem nie​źle przez to prze​brnął. Współ​pra​co​wał z Ber​rym od sa​me​-

go po​cząt​ku. Naj​pierw były to ob​li​ga​cje ku​po​wa​ne w Chi​nach, prze​sy​ła​ne do przy​ja​cie​la w Sta​nach, któ​ry je spie​nię​żał i od​sy​łał pie​nią​dze, aby mo​gli ku​pić wię​cej. Po​dwój​ny za​ro​bek na każ​dej trans​ak​cji. Po​tem, gdy to się zro​bi​ło zbyt nie​bez​piecz​ne, za​ję​li się zło​tem. Dzia​ła​li wspól​nie, ale zysk każ​dy trzy​mał osob​no. Nie ufa​li so​bie do koń​ca. Ber​ry za​wsze miał wię​cej niż on, po​nie​waż nie wy​da​wał na swo​je po​trze​by ani jed​nej zbęd​nej ru​pii. Wszyst​ko po​now​nie in​we​sto​wał w zło​to. Zna​lazł złot​ni​ka przy Chow​rin​ghi Road w Kal​ku​cie, któ​ry ro​bił dla nie​go od​le​wy ele​men​tów sa​mo​lo​tu z czy​ste​go zło​ta. Ber​ry tro​chę ob​cie​rał je pia​skiem, ma​lo​wał far​bą alu​mi​nio​wą i mo​co​wał w od​po​wied​nich miej​scach. Czło​wiek z Kun​min​gu prze​ta​piał je z po​wro​tem na stan​dar​do​we sztab​ki. To było po tym, jak za​ostrzo​no miej​sco​we kon​tro​le. Gdy mie​li być ode​sła​ni z po​wro​tem w ra​mach ro​ta​cji, Brell zdą​żył już za​ro​bić po​nad sześć​dzie​siąt ty​się​cy ame​ry​kań​skich do​la​rów i był pe​wien, że Dave Ber​ry ma co naj​mniej trzy razy tyle. Sko​rzy​sta​li z prze​rwy na wy​po​czy​nek i za​ła​pa​li się na lot na Cej​lon. To był po​mysł Ber​ry’ego. Wszyst​ko so​bie do​kład​nie prze​my​ślał i do​wie​dział się jak naj​wię​cej na te​mat ka​mie​ni szla​chet​nych. Go​tów​ka wpra​wia​ła go w ner​wo​wy na​strój. Geo​r​ge ro​bił to, co ko​le​ga mu mó​wił. Spę​dzi​li peł​nych dzie​sięć dni, ku​pu​jąc naj​do​sko​nal​sze ka​mie​nie szla​chet​ne, ja​kie byli w sta​nie zna​leźć. Ciem​no​nie​bie​skie sza​fi​ry, sza​fi​ry gwiaź​dzi​ste, ciem​ne bir​mań​skie ru​bi​ny, ru​bi​ny gwiaź​dzi​ste. Nie​któ​re były zbyt duże, by prze​szły przez otwór stan​dar​do​wej ma​nier​ki. Prze​cię​li ma​nier​ki, wło​ży​li klej​no​ty do środ​ka, za​la​li je sto​pio​nym wo​skiem, żeby się nie prze​miesz​cza​ły, a na​stęp​nie za​lu​to​wa​li ma​nier​ki. Kie​dy wosk stę​żał, na​peł​ni​li je wodą, za​wie​si​li przy pa​sach i wró​ci​li do domu, bo​ga​ci i nie​spo​koj​ni. – Nie wy​da​je mi się, żeby kie​dy​kol​wiek po​dej​rze​wa​li o coś Dave’a. Mil​czał jak grób. Ale mnie cza​sa​mi wy​rwa​ło się to i owo, kie​dy wy​pi​łem so​bie parę drin​ków. W ja​kiś spo​sób do mnie do​tar​li. Wró​ci​łem do domu i wszyst​ko ukry​łem. Ba​łem się tego tknąć. Na krót​ko przed zwol​nie​niem mnie z woj​ska, gdy już cze​ka​łem, by przejść do cy​wi​la, zo​sta​łem we​zwa​ny na pro​ces Dave’a. Po tym, jak ska​za​li go na do​ży​wo​cie, mia​łem oka​zję być z nim sam na sam. Pró​bo​wa​łem się z nim do​ga​dać. Mó​wi​łem: po​wiedz, gdzie jest two​ja dział​ka, we​zmę so​bie roz​sąd​ną część za wy​świad​cze​nie przy​słu​gi i za​dbam o two​ją ro​dzi​nę. Nie było mowy. Nie ufał mi. Nie wie​rzył, że w ogó​le kto​kol​wiek mógł​by być dość roz​sąd​ny i spryt​ny. Nie, nie! On sam to za​ła​twi, bez żad​nej po​mo​cy, a wte​dy wszyst​ko wy​na​gro​dzi żo​nie i dziew​czyn​kom. Nie ru​sza​łem mo​ich ka​mie​ni przez trzy lata. Po​tem po​trze​bo​wa​łem go​tów​ki. Tra​fił się ka​wa​łek zie​mi do ku​pie​nia po oka​zyj​nej ce​nie. Nie mo​głem ry​zy​ko​wać sprze​da​ży ka​mie​ni w kra​ju. Po​je​cha​li​śmy z Mar​thą na wa​ka​cje. Do Mek​sy​ku. Tam na​wią​za​łem kon​tak​ty. Wy​dy​ma​li mnie, ale przy​najm​niej czu​łem się bez​piecz​nie. Do​sta​łem tro​chę po​nad czter​dzie​ści ty​się​cy. Przy​wio​złem to w do​la​rach ame​ry​kań​skich i wpu​ści​łem w moje fir​my, po tro​chu. By​łem ostroż​ny. Ale i tak się do mnie przy​cze​pi​li i pró​bo​wa​li po​sta​wić mi za​rzu​ty o oszu​stwo po​dat​ko​we. Stwier​dzi​li, że mam ja​kieś nie​zgło​szo​ne do​cho​dy. I mu​sia​łem wy​bu​lić sto ty​się​cy do​la​rów, żeby mnie nie ska​za​li za te mar​ne czter​dzie​ści ty​się​cy. Nie mo​głem ci po​wie​dzieć o tam​tej daw​nej hi​sto​rii. Nie mo​głem ry​zy​ko​wać. Oszu​stwa po​dat​ko​we się nie przedaw​nia​ją i da​lej mogą mnie po​sa​dzić za to, że nie zgło​si​łem tych zy​sków z za​gra​ni​cy. W ich ak​tach fi​gu​ru​ję jako po​dej​rza​ny i co roku pró​bu​ją się do mnie do​brać. Nig​dy nie prze​sta​ną. A te​raz, na li​tość bo​ską, wy​puść mnie stąd wresz​cie! Gdy go roz​wią​za​łem, mu​sia​łem po​móc mu sta​nąć na no​gach, a po​tem pra​wie za​nieść go do po​ko​ju. Usiadł na kra​wę​dzi łóż​ka, oparł swo​ją ły​si​nę o na​gie, owło​sio​ne ko​la​na i za​czął pła​-

kać. – Je​stem cho​ry – po​wie​dział. – Je​stem na​praw​dę cho​ry, McGee. Sku​lił się i za​czął szczę​kać zę​ba​mi. Rzu​ci​łem mu ubra​nia i szyb​ko je wło​żył. Usta miał sine. – Gdzie je​ste​śmy? – Ja​kieś trzy ki​lo​me​try od two​je​go domu. Wy​szli​śmy z klu​bu w Brown​svil​le mniej wię​cej trzy i pół go​dzi​ny temu. Nikt cię nie szu​ka. Ga​pił się na mnie. – Wiesz, jak wy​glą​da​łeś? Wy​glą​da​łeś, jak​byś mógł mnie z przy​jem​no​ścią za​bić. – Nie chcia​łem tego za bar​dzo prze​cią​gać, Geo​r​ge. – Nie wy​trzy​mał​bym tego, co chcia​łeś zro​bić. – Nikt by nie wy​trzy​mał. Ob​ma​cał ły​si​nę. – Gdzie jest…? – W ła​zien​ce. Wy​szedł z po​ko​ju chwiej​nym kro​kiem. Po dłuż​szej chwi​li wró​cił, z pe​ru​ką na gło​wie. Jego twarz wy​ra​ża​ła jed​nak taką udrę​kę, że te​raz pe​ru​ka bar​dziej rzu​ca​ła się w oczy. Znów usiadł na kra​wę​dzi łóż​ka. By​li​śmy ka​tem i ofia​rą. Tra​dy​cyj​nie za​kła​da się, że coś ta​kie​go ro​dzi wro​gość. Ale jak​że czę​sto jest in​a​czej. To do​świad​cze​nie uwol​ni​ło zbyt wie​le sprzecz​nych emo​cji. Prze​moc była jak coś od​ręb​ne​go, jak wiatr, któ​ry wiał przez chwi​lę, a gdy ucichł, po​zo​sta​li​śmy ze wspól​nym do​świad​cze​niem. Bar​dzo mu za​le​ża​ło, by mnie za​pew​nić, że do​brze się spi​sał. Ja za wszel​ką cenę sta​ra​łem się go prze​ko​nać, że nie dał mi in​ne​go wy​bo​ru. – Je​steś przy​ja​cie​lem Cal​lo​wel​la? – Nie. – Na​pi​sa​łem do tego na​dę​te​go su​kin​sy​na miły list, a on mnie spła​wił. – Na​mie​rzy​łem cię dzię​ki nie​mu. Wy​da​wał się mnie nie sły​szeć. – Cal​lo​well tak się cho​ler​nie de​ner​wo​wał, czy wszyst​ko jest tak, jak trze​ba. Cią​gle spraw​dzał ten sa​mo​lot, a tuż pod jego głu​pim no​sem ja​kiś uchwyt lin​ki ste​row​ni​czej był z czy​ste​go zło​ta. Pró​bo​wa​łem się z tego na​bi​jać, ale Dave nie wi​dział w tym nic śmiesz​ne​go. We wszyst​kim był taki śmier​tel​nie po​waż​ny. Boże, mógł​by wy​słać te pie​nią​dze do domu, ale wo​lał je trzy​mać i da​lej nimi ob​ra​cać, po​dwa​ja​jąc zy​ski. A ja cią​gle za dużo wy​da​wa​łem. Mia​łem wła​sny sa​mo​chód w pry​wat​nym ga​ra​żu w Kal​ku​cie. Ja też zo​sta​wi​łem w domu żonę i dwój​kę dzie​ci. Ale róż​ni​ca mię​dzy mną a Dave’em po​le​ga​ła na tym, że on był pe​wien, że bę​dzie żyć wiecz​nie. – Za​drżał gwał​tow​nie. – Trav, może mógł​byś mnie za​brać do domu? Okrop​nie się czu​ję. Od​wio​złem go lin​col​nem. Mój wy​po​ży​czo​ny wóz stał na jego pod​jeź​dzie; triumph też tam był, pod wia​tą na trzy sa​mo​cho​dy, obok nie​wiel​kie​go kom​bi. Za​par​ko​wa​łem na pu​stym miej​scu. Na ty​łach domu pa​li​ło się świa​tło. Wsze​dłem z Brel​lem do wiel​kiej kuch​ni. Po​środ​ku był stół z ka​mien​nym bla​tem, a na ścia​nie wy​ło​żo​nej wi​śnio​wym drew​nem wi​sia​ły mie​dzia​ne na​czy​nia. W drzwiach sta​nę​ła Ger​ry Brell, ubra​na w ró​żo​wy pi​ko​wa​ny szla​frok z wiel​ki​mi bia​ły​mi kla​pa​mi. Jej ja​sne wło​sy były w nie​ła​dzie. Zmru​ży​ła oczy w ostrym świe​tle.

– Ko​cha​nie, źle się czu​ję – po​wie​dział Geo​r​ge. – Ma dresz​cze – do​da​łem. Po​szła go od​pro​wa​dzić. Na od​chod​nym od​wró​ci​ła się i rzu​ci​ła: – Za​cze​kaj na mnie, Trav. Zaj​rza​łem do lo​dó​wek i w dru​giej zna​la​złem zim​ne​go tu​bor​ga. Wy​pi​łem go, opar​ty o stół. Czu​łem się od​re​al​nio​ny. Stą​pa​łem po tkan​ce rze​czy​wi​sto​ści, a ona w dziw​ny spo​sób się pode mną ugi​na​ła. Moż​na się było tro​chę za​paść. A je​śli czło​wiek cho​dzi za dużo i tra​fia na ja​kiś sła​by punkt, może prze​le​cieć na dru​gą stro​nę. I my​ślę, że tam na dole by​ło​by dość ciem​no. Po pięt​na​stu mi​nu​tach Ger​ry wró​ci​ła do kuch​ni, zo​ba​czy​ła, co piję, i wy​ję​ła so​bie z lo​dów​ki bu​tel​kę piwa. Zdą​ży​ła ucze​sać wło​sy, a jej oczy przy​zwy​cza​iły się już do świa​tła. Opar​ła się o blat zle​wu z nie​rdzew​nej sta​li, zwró​co​na twa​rzą do mnie. Łyk​nę​ła piwa z bu​tel​ki i po​wie​dzia​ła: – Wy​mio​to​wał. Włą​czy​łam mu koc elek​trycz​ny i da​łam ta​blet​kę na sen. – My​ślę, że jest po pro​stu roz​trzę​sio​ny. – Ład​ny po​czą​tek jak na pierw​sze spo​tka​nie z ro​dzi​ną Brel​lów. – Dla​cze​go po​pro​si​łaś, że​bym zo​stał? – Nie mo​głeś po​cze​kać, aż do tego po​wo​li doj​dzie​my, za​miast py​tać tak pro​sto z mo​stu? – O czwar​tej nad ra​nem nie je​stem w naj​lep​szej for​mie. – Przy​nio​słeś mu ja​kieś złe wie​ści? – Nie wiem, co pró​bu​jesz przez to po​wie​dzieć. – Geo​r​ge po​ru​sza się po cien​kim lo​dzie, a ten lód sta​je się co​raz cień​szy. Chcia​łam zmie​nić nasz styl ży​cia, tro​chę się ogra​ni​czać, ale on nie chce o tym na​wet sły​szeć. W tej chwi​li wy​star​czy na​wet naj​mniej​szy dro​biazg, a wszyst​ko się za​wa​li. – Skąd mo​żesz wie​dzieć, że Geo​r​ge nie tego wła​śnie chce? Spoj​rza​ła na mnie z re​zy​gna​cją. – W ta​kim ra​zie po​my​li​łam się co do cie​bie. Mó​wił dzi​siaj coś o mnie? – Nie. Ale miło wie​dzieć, dla​cze​go chcia​łaś, że​bym zo​stał. – Co masz na my​śli? – Mam na​dzie​ję, że prze​pro​wa​dzi​łaś dłu​gą, miłą roz​mo​wę z dziew​czy​ną, kie​dy wró​ci​ła do domu. – Chy​ba nie mia​łam wyj​ścia, praw​da? Nie roz​ma​wia​łam z nią jak ma​co​cha z pa​sier​bi​cą. To nie dzia​ła. Roz​ma​wia​łam z nią jak ko​bie​ta z ko​bie​tą. Moż​na by to na​zwać chwi​lo​wym ro​zej​mem. – Ger​ry, na​stęp​nym ra​zem, kie​dy ta dziew​czy​na pal​nie coś ta​kie​go jak dzi​siaj, może mu to nie umknąć. – Chy​ba ja​sno da​łam jej do zro​zu​mie​nia, że je​śli ko​cha ojca, to su​ge​ro​wa​nie mu, że je​stem nie​wier​na, by​ło​by bar​dzo kiep​skim spo​so​bem na oka​zy​wa​nie tej mi​ło​ści. Ten świat jest na​praw​dę po​krę​co​ny, pa​nie McGee. An​gie pró​bu​je zwró​cić na sie​bie uwa​gę, bo mi ufa​ła, a ja zdra​dzi​łam jej ojca. – Skąd może być tego pew​na? Za​śmia​ła się nie​przy​jem​nie. – Na​ocz​ni świad​ko​wie z re​gu​ły są dość pew​ni swe​go. To się sta​ło w czerw​cu. Dzie​cia​ki są

ta​ki​mi ide​ali​sta​mi. Jak mogę jej wy​ja​śnić, że to na​praw​dę nie​wie​le zna​czy​ło, że to był mój sta​ry przy​ja​ciel i da​łam się po​nieść sen​ty​men​tom. To było nie​pla​no​wa​ne i sta​ło się ze wzglę​du na sta​re do​bre cza​sy. Nie ro​bię cze​goś ta​kie​go czę​sto, ale od tego mo​men​tu, kie​dy usły​sza​łam, jak otwie​ra​ją się drzwi, od​wró​ci​łam gło​wę i ją zo​ba​czy​łam, bla​dą jak śmierć, czu​ję się ta​nia i źle mi z tym. An​gie trza​snę​ła drzwia​mi i wy​bie​gła. Przed​tem za​czy​na​ły​śmy się na​wet lu​bić. Te​raz uwa​ża mnie za po​two​ra. Dziś wie​czo​rem pró​bo​wa​ła mnie skrzyw​dzić, krzyw​dząc samą sie​bie. Mam tyl​ko na​dzie​ję, że Geo​r​ge za​po​mniał, co po​wie​dzia​ła. I tak nie po​tra​fi trzeź​wo oce​nić sy​tu​acji, a to by jesz​cze za​ciem​ni​ło ob​raz. – W ogó​le nie wspo​mi​nał o tym, co po​wie​dzia​ła. – To do​brze. Czy to moż​li​we, żeby się tak po​cho​ro​wał przez tę spra​wę z An​gie? – My​ślę, że tak. Prze​krzy​wi​ła swo​ją ład​ną głów​kę i przyj​rza​ła mi się uważ​nie. – Trav, wy​da​jesz się taki roz​sąd​ny i pew​ny sie​bie. Może znasz się na lu​dziach na tyle, by mi po​wie​dzieć, co po​win​nam zro​bić z An​gie? – Aż taki pew​ny sie​bie nie je​stem. – Chcia​ła​bym móc od cze​goś za​cząć. Nie mogę do niej do​trzeć. Pa​trzy na mnie z nie​na​wi​ścią. Nie mam na​wet szan​sy, żeby jej to wszyst​ko wy​ja​śnić. – Je​steś do​brym czło​wie​kiem, Ger​ry? To zna​czy, czy je​steś do​bra w ta​kim sen​sie, że gdy​byś po​ło​ży​ła wszyst​ko na sza​le, waga prze​chy​li​ła​by się we wła​ści​wą stro​nę? To nią wstrzą​snę​ło. – Nie wiem. Nie my​śla​łam o so​bie w ten spo​sób. Chy​ba tro​chę za bar​dzo ko​cham ży​cie w luk​su​sie. To dla​te​go wy​szłam za Geo​r​ge’a. Je​stem próż​na. Lu​bię, jak męż​czyź​ni mnie po​dzi​wia​ją. Mam dość wul​gar​ne skłon​no​ści, któ​re wy​cho​dzą na wierzch w nie​wła​ści​wych mo​men​tach. Ale pró​bu​ję do​rów​nać… no nie wiem, ja​kie​muś lep​sze​mu ob​ra​zo​wi sa​mej sie​bie. I pró​bu​ję być co​raz lep​sza. Nie mia​łam nic, Trav, po​cho​dzę z pod​upa​da​ją​ce​go go​spo​dar​stwa w Pan​han​dle, gdzie było za dużo dzie​ci i za mało miej​sca. Za​sy​py​wał nas piach, mie​li​śmy po​wo​dzie, po​ża​ry, wszyst​ko to na nas spa​da​ło. Aż do cza​su, gdy uro​słam na tyle, by się zo​rien​to​wać, że je​śli wło​żę ob​ci​słą spód​ni​cę i czer​wo​ne buty, będę mo​gła zdo​być róż​ne bły​skot​ki, o któ​rych ma​rzę. A po​tem sta​łam się na tyle by​stra, by wie​dzieć, że jak mało za​pła​cę, do​sta​nę ta​nie bły​skot​ki. Ten dom i to ży​cie to dro​gie bły​skot​ki, ale ra​chu​nek jest wciąż pro​sty: mu​szę za nie wię​cej pła​cić. Po pro​stu nie wiem. Może i je​stem do​bra, ale ta cho​ler​na waga bar​dzo dłu​go by się wa​ha​ła, za​nim prze​chy​li​ła​by się w do​brą stro​nę. – W ta​kim ra​zie po​wiedz dziew​czy​nie o wszyst​kim. Ta spra​wa z Lew do​wo​dzi, że jest już w od​po​wied​nim wie​ku. Po​sta​raj się, żeby mo​gła się z tobą iden​ty​fi​ko​wać. Po​roz​ma​wiaj z nią jak rów​ny z rów​nym. Opo​wiedz jej całą hi​sto​rię Ger​ry Brell, aż po ten twój sen​ty​men​tal​ny po​ryw, i po​wiedz, co do niej czu​jesz. Nie za​cho​wuj nic dla sie​bie. Nie po​zwól, żeby Geo​r​ge ją do​kądś wy​słał. Za​trzy​maj ją tu​taj, aż do​wie się wszyst​kie​go i bę​dzie mo​gła to so​bie prze​my​śleć. – Bę​dzie mną gar​dzić. – I tak już tobą gar​dzi. Za​sta​na​wia​ła się przez dłuż​szą chwi​lę. – Nie po​ło​żę się dzi​siaj spać. Po​spa​ce​ru​ję tro​chę i prze​my​ślę to. – Od​sta​wi​ła pu​stą bu​tel​kę

i do​da​ła: – Mam prze​czu​cie, że już cię wię​cej nie zo​ba​czę. – Mu​szę jesz​cze raz spo​tkać się z Geo​r​ge’em.

9

Nie​bo za okna​mi mo​te​lu za​czy​na​ło już sza​rzeć. Wy​ko​na​łem spóź​nio​ny te​le​fon do Cho​ok. Była wście​kła, ale gdy się uspo​ko​iła, opo​wie​dzia​ła mi, że Ca​thy leży apa​tycz​na na szpi​tal​nym łóż​ku i od​po​wia​da na py​ta​nia ci​chym gło​sem, uży​wa​jąc jak naj​mniej​szej licz​by słów. Cho​ok po​lu​bi​ła Lois At​kin​son. Strasz​nie roz​trzę​sio​na, ma ta​kie ja​kieś dzi​kie oczy, ale jest miła. Roz​ma​wia​ły o tań​cu. Lois uczy​ła się tań​ca kla​sycz​ne​go, kie​dy była mała, ale po​tem za bar​dzo uro​sła. A kie​dy wra​cam? Pew​nie wie​czo​rem. W pią​tek. Na Flo​ry​dzie wsta​ło już słoń​ce, ale do mnie jesz​cze nie do​tar​ło. Przy​ję​ła na pró​bę nową tan​cer​kę, tym​cza​so​wo, na miej​sce Ca​thy. Ta cho​ler​na dziew​czy​na jest cał​kiem ład​na, ale tak strasz​nie dy​szy, że jej sa​pa​nie sły​chać z od​le​gło​ści kil​ku​na​stu me​trów. Wra​caj szyb​ko do domu, ko​cha​ny McGee. Spa​łem do dzie​sią​tej, za​re​zer​wo​wa​łem so​bie lot na po​po​łu​dnie, a po​tem za​dzwo​ni​łem z pa​ro​ma py​ta​nia​mi do mo​je​go prze​bie​głe​go in​for​ma​to​ra w No​wym Jor​ku. To był daw​ny przy​ja​ciel, cwa​niak sta​rej daty, ka​wał dra​nia, któ​re​mu zda​rzy​ło się już w ży​ciu han​dlo​wać wszyst​kim, od sfał​szo​wa​nych ob​ra​zów Bra​que’a po pod​ra​bia​ne kwi​ty, od plo​tek w ga​ze​tach po go​ścin​ne wy​stę​py w te​le​wi​zji. Po​wie​dzia​łem mu, że jesz​cze się do nie​go ode​zwę. Wy​mel​do​wa​łem się z mo​te​lu, szyb​ko zja​dłem śnia​da​nie i po​je​cha​łem do domu Geo​r​ge’a Brel​la. Ład​na słu​żą​ca, któ​rą wi​dzia​łem po​przed​nie​go wie​czo​ru, po​pro​si​ła, że​bym po​cze​kał w przed​po​ko​ju, a ona zaj​rzy do pana Brel​la. Wró​ci​ła i za​pro​wa​dzi​ła mnie do nie​go. Sie​dział opar​ty na po​dusz​kach, czy​ta​jąc ga​ze​tę i pi​jąc kawę. Miał gi​gan​tycz​ne okrą​głe łóż​ko z ró​żo​wym bal​da​chi​mem. W ca​łej tej luk​su​so​wej, ko​bie​cej at​mos​fe​rze ogrom​nej sy​pial​ni wy​da​wał się ja​kiś skur​czo​ny i nie na miej​scu, jak zde​chły ro​bak w uro​dzi​no​wym tor​cie. Od​rzu​cił na bok ga​ze​tę i po​wie​dział ostro: – Za​mknij te drzwi, przy​suń so​bie krze​sło i sia​daj, McGee. Duma szyb​ko od​bu​do​wu​je zbu​rzo​ne mury. I tak na​gi​na prze​szłość, by pa​so​wa​ła do jej wy​ma​gań. Przy​glą​dał mi się. – By​strzak z cie​bie, chłop​cze. Spo​ro wy​pi​łem, by​łem zde​ner​wo​wa​ny z po​wo​du An​gie i wy​koń​czo​ny po wszyst​kich tych in​te​re​sach, któ​re ostat​nio ubi​łem. – Z pew​no​ścią cię wy​ko​rzy​sta​łem, Geo​r​ge. – Cho​ler​nie dużo ga​da​łem i czę​ści z tego na​wet nie pa​mię​tam. Chy​ba zła​pa​łem ja​kąś gry​pę. – A ja by​łem dość nie​de​li​kat​ny. – McGee, chcę wie​dzieć, na czym sto​imy. – To zna​czy? – Ostrze​gam cię, chłop​cze, że je​śli wy​ko​rzy​stasz co​kol​wiek prze​ciw​ko mnie, to bę​dzie to naj​gor​szy błąd, jaki mo​żesz po​peł​nić. Nie mam za​mia​ru pró​bo​wać cię prze​ku​pić, je​śli o to ci cho​dzi. Ja też po​tra​fię być nie​de​li​kat​ny. Cho​ler​nie nie​de​li​kat​ny. – A pla​nu​jesz być nie​de​li​kat​ny? – Za​sta​na​wiam się nad tym.

– My​ślę, że gdy​by ci lu​dzie z urzę​du skar​bo​we​go do​kład​nie wie​dzie​li, gdzie szu​kać i ja​kie fak​ty z prze​szło​ści spraw​dzić, mo​gli​by do cie​bie wró​cić z cięż​szy​mi dzia​ła​mi. Prze​łknął śli​nę i nie​zgrab​nie wy​grze​bał z pacz​ki pa​pie​ro​sa. – Nie prze​stra​szysz mnie. Ani tro​chę. – Geo​r​ge, uwa​żam, że po​win​ni​śmy so​bie prze​ba​czyć i za​po​mnieć o ca​łej spra​wie. Po​pa​trzył na mnie onie​mia​ły. – Nie przy​je​cha​łeś, żeby mnie osku​bać? – Szcze​rze mó​wiąc, to nie wy​da​je mi się, że​byś miał tyle, by war​to cię było osku​bać, na​wet gdy​bym się tym pa​rał. – Je​stem bo​ga​tym czło​wie​kiem – po​wie​dział z obu​rze​niem. – Tyl​ko ży​jesz jak bo​gacz. Będę zdu​mio​ny, je​śli za dwa lata zo​sta​nie ci cho​ciaż parę gro​szy. Wszyst​ko, cze​go od cie​bie chcia​łem, to były in​for​ma​cje, i mu​sia​łem mieć pew​ność, że nie bę​dziesz krę​cił. Szu​kam tego, co przy​wiózł Dave. Jak na ra​zie zna​le​zio​ne zo​sta​ły tyl​ko reszt​ki ma​nier​ki. To nie​wie​le, po osiem​na​stu la​tach w tro​pi​kal​nym kli​ma​cie. – Ktoś do​tarł do tego przed tobą? – Ale miał kiep​ski start. Uśmiech​nął się sła​bo. – I tyl​ko tyle ode mnie chcia​łeś? – Pró​bo​wa​łem ci to po​wie​dzieć. Usiadł na łóż​ku. – Je​śli kie​dy​kol​wiek bę​dziesz w Do​li​nie, ten dom jest two​im do​mem. Je​śli ze​chcesz od​mie​nić swój los, są tu in​te​re​sy, któ​ry​mi nie mam cza​su się za​jąć. Za dzie​sięć lat ta oko​li​ca bę​dzie naj​bar​dziej… – Ja​sne, Geo​r​ge. Gdy by​łem już w przed​po​ko​ju, usły​sza​łem, że mnie woła. Za​wró​ci​łem. Ob​li​zał war​gi. – Je​że​li będą ja​kieś kło​po​ty i bę​dziesz mu​siał dużo wy​ja​śniać… – Chy​ba le​piej życz mi szczę​ścia. Zro​bił to, a po​tem z po​wro​tem opadł na sa​ty​no​we po​dusz​ki. Idąc do wyj​ścia, wyj​rza​łem przez oszklo​ne drzwi pro​wa​dzą​ce na ta​ras. W ogro​dzie były Ger​ry i An​gie. Sta​ły na koń​cu ba​se​nu i z prze​ję​ciem o czymś roz​ma​wia​ły, opa​la​jąc się, za​nim dzień sta​nie się zbyt go​rą​cy. An​gie mia​ła na so​bie jed​no​czę​ścio​wy ko​stium, a jej ma​co​cha bi​ki​ni. Z tej od​le​gło​ści wy​glą​da​ły jak ró​wie​śnicz​ki. Po tym, jak obie​cu​ją​co pre​zen​to​wa​ła się Ger​ry w ubra​niu, jej fi​gu​ra lek​ko mnie roz​cza​ro​wa​ła. Mia​ła wy​so​ko osa​dzo​ne, małe pier​si i nie​zbyt wcię​tą ta​lię. Dłu​gi, szczu​pły tu​łów roz​sze​rzał się w ma​syw​ne bio​dra, mię​si​ste uda i krót​kie, dość gru​be nogi. Gdy je ob​ser​wo​wa​łem, An​gie na​gle się od​wró​ci​ła i ode​szła. Ger​ry po​bie​gła za nią, chwy​ci​ła ją za ra​mię i za​trzy​ma​ła. Dziew​czy​na sta​ła i wy​da​wa​ła się ob​ra​żo​na, spu​ści​ła lek​ko gło​wę, a Ger​ry coś do niej mó​wi​ła. Po​tem An​gie po​zwo​li​ła się za​pro​wa​dzić z po​wro​tem do sto​ją​ce​go na słoń​cu le​ża​ka. Wy​cią​gnę​ła się na nim, zwra​ca​jąc twarz ku słoń​cu. Jej ma​co​cha przy​su​nę​ła do le​ża​ka bia​łe me​ta​lo​we krze​sło, usia​dła i da​lej mó​wi​ła coś do dziew​czy​ny. Być może było to tyl​ko złu​dze​nie w świe​tle słoń​ca, lecz gdy się od​wra​ca​łem, wy​da​wa​ło mi się, że mi​gnął mi srebr​ny ślad łez na po​licz​ku An​gie. Ta ro​dzi​na była jak tru​pa cyr​kow​ców, ba​lan​su​ją​cych na ma​łej plat​for​mie usta​wio​nej na ki​wa​ją​cym się słu​pie, pod​czas gdy tłum krzy​czy „Aaachhhh!” w ocze​ki​wa​niu na ka​ta​stro​fę.

Próż​ny, głu​pi męż​czy​zna, lek​ko​myśl​na mło​da żona i udrę​czo​na dziew​czy​na, ki​wa​ją​cy się w ryt​mie wer​bli. Kie​dy wszyst​ko się za​wa​li, pięk​ny dom bez pro​ble​mu bę​dzie moż​na sprze​dać, a lin​col​na kupi ja​kiś mek​sy​kań​ski den​ty​sta. Kto to prze​trwa? Być może Geo​r​ge, bo miał naj​krót​szą dro​gę do upad​ku. Pod​czas dłu​gie​go lotu od​rzu​tow​cem na po​łu​dnio​wy wschód z Ho​uston do Mia​mi, wy​so​ko nad sta​lo​wo​nie​bie​ską ci​szą za​to​ki, my​śla​łem o po​nu​rym, upar​tym Da​vi​dzie Ber​rym, o tym, jak nocą pod​no​si wiel​kie słu​py przy pod​jeź​dzie, ukry​wa swo​ją lśnią​cą for​tu​nę w zie​mi i usta​wia słu​py z po​wro​tem na miej​sce, a po​tem od​cze​ku​je, aż ro​dzi​na się obu​dzi i go znaj​dzie. Li​czył na szczę​ście, upar​cie obie​cy​wał so​bie, że prze​ży​je i po​wró​ci, bo wie​dział, że jego ko​bie​ty nie po​ra​dzą so​bie z de​li​kat​nym pro​ble​mem za​mia​ny nie​bie​skie​go pło​mie​nia na pie​nią​dze i że nie ma ni​ko​go, komu mógł​by za​ufać. A po​tem zbli​żył się do nie​go Ju​nior Al​len, któ​ry być może wy​czu​wał ta​jem​ni​cę, i za​czął go roz​mięk​czać i kru​szyć. Nie​wy​klu​czo​ne, że w swej roz​pa​czy Da​vid Ber​ry roz​wa​żał na​wet, czy nie za​ufać Ju​nio​ro​wi Al​le​no​wi. Po​sta​no​wił jed​nak tego nie ro​bić, a może śmierć na​de​szła zbyt szyb​ko. Jed​nak Al​len wie​dział, że to tam jest, żył tym, my​ślał, kom​bi​no​wał, szu​kał i w koń​cu zna​lazł. Bry​ła wo​sku jak wiel​ki ja​go​do​wy muf​fi​nek? Wszyst​kie te desz​cze, upał oraz sól i wil​goć i tak do​pro​wa​dzi​ły po​jem​nik do ko​ro​zji. Są może ja​kieś ro​ba​ki, któ​rym sma​ku​je wosk? Pew​nie ka​mie​nie le​ża​ły lu​zem, lśnią​ce wśród wy​bla​kłych ko​rze​ni i zie​mi, a Al​len klę​czał, od​dy​cha​jąc płyt​ko, i ser​ce wa​li​ło mu w pier​siach, gdy je pod​no​sił. Ro​ba​ki mu​sia​ły zjeść wosk, prze​gryźć się przez sta​re płót​no. Pew​ne​go dnia po​ja​wi się nowa mu​ta​cja i bę​dzie​my mie​li nowe ro​ba​ki, któ​re będą po​tra​fi​ły stra​wić be​ton, roz​pu​ścić stal i we​ssać ka​łu​żę kwa​sów, będą się tu​czyć na ma​gicz​nym pla​sti​ku i po​wo​li prze​że​rać się przez szkło. A wte​dy mia​sta runą i czło​wiek zo​sta​nie prze​pę​dzo​ny z po​wro​tem do mo​rza, z któ​re​go się wy​ło​nił… Wiel​kie żół​te re​flek​to​ry Miss Agnes prze​dzie​ra​ły się przez mrok, gdy skrę​ci​łem w Ba​hia Mar i zna​la​złem miej​sce do za​par​ko​wa​nia w roz​sąd​nej od​le​gło​ści od Bu​sted Flush. Na mo​jej ło​dzi pa​li​ły się świa​tła i wy​da​wa​ła się dziw​nie przy​tul​na. Wi​taj, po​dróż​ny. Za​dzwo​ni​łem, żeby Lois nie​po​trzeb​nie nie prze​stra​szyć, a po​tem prze​sze​dłem przez łań​cuch i wkro​czy​łem na po​kład. Drgnę​ła, gdy otwo​rzy​łem drzwi sa​lo​nu. Cof​nę​ła się z uśmie​chem. – Cześć. Albo ra​czej: wi​taj w domu. Albo coś w tym sty​lu, Trav. Po trzech dniach wi​dać było zdu​mie​wa​ją​cą róż​ni​cę. Mia​ła ciem​no​nie​bie​skie ela​stycz​ne spodnie w ja​kiś idio​tycz​ny wzo​rek z ma​łych żół​tych tu​li​pa​nów. De​li​kat​na żół​ta bluz​ka z rę​ka​wa​mi za ło​kieć. Krót​sze wło​sy, a twarz, ra​mio​na i szy​ja zło​ci​sto​ró​żo​we od świe​żej opa​le​ni​zny. – Tu​ryst​ka! – po​wie​dzia​łem. – Po​my​śla​łam, że może nie będę wy​glą​dać na taką wy​chu​dzo​ną w tym… – Pla​żo​wicz​ka. Wy​pro​sto​wa​ła się. – Tak my​ślisz? Uwa​żasz, że tyl​ko to jest tu do ro​bo​ty? Zo​sta​łem opro​wa​dzo​ny i mu​sia​łem po​dzi​wiać to, co wi​dzia​łem. Ścia​ny w ko​ry​ta​rzu zo​sta​ły zdra​pa​ne i prze​ma​lo​wa​ne na ład​niej​szy ko​lor. Na oknie z przo​du ka​bi​ny nowe za​sło​ny. W kuch​ni nowy ze​staw mi​sek ze sta​li nie​rdzew​nej. Po​wie​dzia​ła, że w świe​tle dzien​nym, gdy

będę mógł le​piej to do​ce​nić, po​ka​że mi, co zro​bi​ła na bur​tach. Od​sta​wi​łem wa​liz​kę do mo​jej ka​bi​ny, wró​ci​łem do sa​lo​nu i po​wie​dzia​łem jej, że po​ży​tecz​na z niej bab​ka. Sta​li​śmy przez chwi​lę, uśmie​cha​jąc się do sie​bie, a po​tem do​sko​czy​ła do mnie, ści​snę​ła mnie moc​no, krót​ko za​szlo​cha​ła, ode​szła, po​cią​ga​jąc no​sem, i od​wró​ci​ła się do mnie ple​ca​mi. – Co się sta​ło? – Nie wiem. – No daj spo​kój, Lois. Co się sta​ło? Szyb​ko wzię​ła się w garść. – A mu​sia​ło się coś stać? Może się cie​szę, że wró​ci​łeś? Nie wiem. Za​czę​ły jej po​wra​cać ko​bie​ce ce​chy, prze​bie​głość, brak szcze​ro​ści, pro​wo​ko​wa​nie. Znów obu​dzi​ła się w niej duma. Do​cho​dzi​ła do sie​bie, i cie​szy​łem się na ten wi​dok. Nie chcia​łem zbyt głę​bo​ko na​ru​szyć tej struk​tu​ry. Była zbyt świe​ża. – Zro​bię ci drin​ka – po​wie​dzia​ła. – Sprze​da​łam dom. – Do​sta​łaś pie​nią​dze? – Nie​dłu​go do​sta​nę. – Smut​no ci? – Z po​wo​du domu? To tyl​ko dom. Ukry​wa​łam się tam, na tej pod​łej wsi, bo wy​da​wa​ło mi się, że by​łam złą żoną. Przy​nio​sła drin​ka i po​da​ła mi go. – Czyż​byś trosz​kę przy​ty​ła, skar​bie? – spy​ta​łem. Roz​pro​mie​ni​ła się. – Dziś po po​łu​dniu wa​ży​łam czter​dzie​ści osiem kilo. – A jaka jest two​ja pra​wi​dło​wa waga? – Och! Pięć​dzie​siąt trzy, pięć​dzie​siąt czte​ry. – Po​kle​pa​ła się po bio​drze. – Po pięć​dzie​się​ciu czte​rech wszyst​ko idzie tu​taj. – A więc sko​ro się już nie ukry​wasz, to co za​mie​rzasz zro​bić? – To było głu​pie py​ta​nie, za​da​ne nie​zręcz​nie i bez wy​obraź​ni. I nie moż​na go było już cof​nąć. Po​tra​fi​ła żyć z dnia na dzień, je​śli żyła ze spusz​czo​ną gło​wą. Wstrzą​sną​łem jej kru​chą nową struk​tu​rą. W ciem​nych, ślicz​nie sko​śnych oczach Lois po​ja​wił się wy​raz udrę​ki, za​gry​zła war​gę i za​ci​snę​ła pię​ści. – Nie w tej chwi​li – do​da​łem, pró​bu​jąc na​pra​wić swój błąd. – Kie​dyś. – Nie wiem. Jak było w No​wym Jor​ku, Trav? W No​wym Jor​ku było go​rą​co, Lois. Jak było w Tek​sa​sie, Trav? W Tek​sa​sie było go​rą​co, Lois. Do​brze się ba​wi​łeś, Trav? Nie na​zwał​bym tego za​ba​wą, Lois. Sam nie wiem, jak to na​zwać. Od​mie​rzy​ła mi pół uśmie​chu. – Och, za​mknij się. – Wy​cho​dzi​my dziś wie​czo​rem na ja​kąś ko​la​cję? – spy​ta​łem. – O, nie! Po​tra​fię go​to​wać, na​praw​dę! Zer​k​ną​łem na ze​ga​rek. – Mu​szę od​wie​dzić ko​goś w szpi​ta​lu. A więc za​pla​nuj to tak, żeby było go​to​we, kie​dy wró​cę. Po​wiedz​my, ja​kieś czter​dzie​ści mi​nut po moim po​wro​cie. Że​bym miał jesz​cze czas wziąć prysz​nic i się prze​brać. – Tak, pa​nie. Och, i je​stem ci win​na sześć do​la​rów i trzy​dzie​ści cen​tów za te​le​fon. – Bar​dzo sek​sow​ne spodnie, pani At​kin​son.

– Dzwo​ni​łam do Har​pa. Roz​ma​wia​łam z Lu​cil​le. W su​mie to nic jej nie po​wie​dzia​łam. Tyl​ko tyle, że by​łam cho​ra i że te​raz jest le​piej. – Ru​mie​ni się pani, pani At​kin​son. – W ta​kim ra​zie nie wspo​mi​naj o tych spodniach. Dziś je ku​pi​łam. Nie czu​ję się w nich zbyt pew​nie. *** Ca​thy le​ża​ła w sali, w któ​rej było sześć łó​żek. Przy​su​ną​łem so​bie krze​sło, po​ca​ło​wa​łem ją w czo​ło i usia​dłem obok. Mia​łem na​dzie​ję, że nie za​uwa​ży​ła prze​ra​że​nia na mo​jej twa​rzy. Jej bla​da, za​my​ślo​na, dość ład​na i de​li​kat​na twarz gdzieś zni​kła. Te​raz to był bu​rzo​wy za​chód słoń​ca, doj​rza​ły ba​kła​żan, cięż​ki grzyb. Wi​dać było jed​ną ma​leń​ką szcze​li​nę, przez któ​rą pa​trzy​ło brą​zo​we oko. Lewa ręka była w szy​nie. – Wi​taj – po​wie​dzia​ła drew​nia​nym, ochry​płym gło​sem. Wsta​łem, roz​su​ną​łem za​sło​ny, znów usia​dłem przy niej i ują​łem ją za zdro​wą rękę. Spo​czy​wa​ła w mo​jej, wiot​ka, cie​pła i su​cha. – Ju​nior Al​len? – spy​ta​łem ci​cho. – Nie musi się pan mną przej​mo​wać, pa​nie McGee. – My​śla​łem, że mó​wi​my so​bie na ty… Dla​cze​go to zro​bił? Nie da się od​czy​tać wy​ra​zu twa​rzy z cze​goś, co przy​po​mi​na bite mię​so. Ob​ser​wo​wa​ła mnie, ukry​wa​jąc się za swo​im bó​lem i upo​ko​rze​niem. – To aku​rat nie ma nic wspól​ne​go z tobą. – Chcę wie​dzieć, bo je​steś moją przy​ja​ciół​ką. Szpar​ka oka po​zo​sta​wa​ła za​mknię​ta tak dłu​go, że za​czą​łem się za​sta​na​wiać, czy Ca​thy nie za​snę​ła. W koń​cu otwo​rzy​ła oko. – Przy​szedł do baru w Ba​ha​ma Rum, a ja za​wa​li​łam wy​stęp, kie​dy zo​ba​czy​łam, że nas ob​ser​wu​je. Nie wiem, czy to był przy​pa​dek, czy ja​koś się do​wie​dział, że tam pra​cu​ję. Po​tem szyb​ko po​szłam się prze​brać, a on znik​nął. Wy​szłam na ze​wnątrz i zo​ba​czy​łam, że prze​cho​dzi przez par​king. Po​bie​głam za nim. Do​go​ni​łam go i po​wie​dzia​łam, że chcę z nim po​roz​ma​wiać. Od​parł, że nie mamy o czym. Po​wie​dzia​łam mu na to, że może po​roz​ma​wia​my o pie​nią​dzach. Za​sta​no​wił się i zmie​nił zda​nie. Po​szli​śmy na pla​żę. Wte​dy mu po​wie​dzia​łam, że gdy​by dał mi choć tro​chę pie​nię​dzy z tego, co zna​lazł, cho​ciaż mar​ne ty​siąc do​la​rów, nie ro​bi​ła​bym mu żad​nych kło​po​tów, je​śli cho​dzi o resz​tę. Za​py​tał, co mam na my​śli, mó​wiąc o kło​po​tach, a ja po​wie​dzia​łam, że prze​cież zna​lazł coś, co nie na​le​ża​ło do nie​go. Za​śmiał się, wy​jąt​ko​wo pa​skud​nie, i po​wie​dział, że nie mam zie​lo​ne​go po​ję​cia, co to są kło​po​ty. Wy​cią​gnął szyb​ko rękę, zła​pał mnie za kark, a dru​gą za​czął wa​lić w twarz. Kli​ka razy ude​rzył w brzuch. Zro​bi​ło mi się ciem​no przed ocza​mi i ock​nę​łam się w ka​ret​ce. Te​raz… te​raz już tak bar​dzo nie boli. – Ca​thy, dla​cze​go nie ze​zna​łaś wszyst​kie​go po​li​cji? – Chcia​łam… – Więc dla​cze​go tego nie zro​bi​łaś? – Nie dla​te​go, że się boję, że zno​wu mnie po​bi​je. Ale to wszyst​ko może wy​pły​nąć na wierzch. A wte​dy to już na pew​no nie od​zy​ska​ła​bym ani gro​sza. I… i ze​psu​ła​bym to, co pró​bu​jesz zro​bić, Trav. Mo​gła​bym cię wplą​tać w kło​po​ty z po​li​cją. I co moż​na zro​bić z kimś ta​kim jak ona? Unio​słem jej dłoń, po​ca​ło​wa​łem w szorst​kie kost​ki

i po​wie​dzia​łem: – Je​steś na​praw​dę wiel​ka, Ca​thy. – Czu​ję się, jak​bym była ni​kim. – Tak czy in​a​czej, mam do​bre wia​do​mo​ści. Nie da się usta​lić, do kogo na​le​ża​ły te pie​nią​dze, i nie ma spo​so​bu, żeby je temu ko​muś od​dać. – Co tam było ukry​te? – Po​roz​ma​wia​my o tym, kie​dy stąd wyj​dziesz. – Nie chcą mi po​wie​dzieć kie​dy. Ale dziś by​łam na​wet tro​chę na no​gach. Nie mo​głam się wy​pro​sto​wać i krę​ci​ło mi się w gło​wie, ale prze​szłam całą dro​gę do to​a​le​ty, opie​ra​jąc się o jed​ną pa​nią. Więc może to wca​le nie bę​dzie tak dłu​go trwa​ło. Kie​dy się z nią że​gna​łem, po​wie​dzia​ła: – Miło, że przy​sze​dłeś mnie od​wie​dzić. Bar​dzo ci dzię​ku​ję. *** Tego wie​czo​ru dłu​go roz​ma​wia​łem z Lois i opo​wie​dzia​łem jej prze​re​da​go​wa​ną wer​sję mo​ich przy​gód. W koń​cu po​sze​dłem spać. Gdy za​sy​pia​łem, sły​sza​łem ją jesz​cze pod prysz​ni​cem. Przy​szła do mo​je​go snu i do mo​je​go łóż​ka; obu​dzi​łem się, czu​jąc na ustach jej war​gi. Co dziw​ne, nie​zszo​ko​wa​ny ani za​sko​czo​ny. Pod​świa​do​mie mu​sia​łem wie​dzieć, że to się wy​da​rzy. Ko​bie​ta jest bar​dzo szcze​gól​nym zja​wi​skiem. Taka pach​ną​ca, de​li​kat​na, zdy​sza​na i cał​ko​wi​cie nie​ska​zi​tel​na. Mia​ła na so​bie coś prze​zro​czy​ste​go, zwią​za​ne​go na kar​ku, co ła​two się roz​su​nę​ło, uka​zu​jąc cie​płe, smu​kłe cia​ło, nie​wia​ry​god​nie gład​kie w mo​ich za​spa​nych ob​ję​ciach. Jej od​dech drżał, kie​dy ob​sy​py​wa​ła mnie set​ką szyb​kich, lek​kich po​ca​łun​ków. Jej piesz​czo​ty były po​spiesz​ne i de​li​kat​ne, a cia​ło ob​ra​ca​ło się, lśni​ło i szy​bo​wa​ło, zmie​nia​ło się w tej cu​dow​nej pre​zen​ta​cji sie​bie, usta mó​wi​ły „ko​cha​nie”, a wło​sy były słod​kie w ciem​no​ściach. Isto​ta w nie​ustan​nym ru​chu, uży​wa​ją​ca ca​łej sie​bie, tak jak za​przy​jaź​nio​ny kot, któ​ry trą​ca czło​wie​ka łeb​kiem, prę​ży się, łasi i mru​czy. Chcia​łem ją wziąć na jej wa​run​kach, przy​go​to​wu​jąc ją rów​nie wspa​nia​le, jak ona przy​go​to​wa​ła sie​bie, zło​żyć nie​spiesz​ny hołd ca​łe​mu jej cia​łu i wszyst​kim pra​gnie​niom. In​tym​ny me​nu​et wy​ma​ga​ją​cy otwar​to​ści i ak​tyw​no​ści, ocze​ki​wa​nia i opóź​nia​nia, aż do chwi​li, gdy wszyst​ko się speł​ni i sta​nie czymś, co, z bra​ku lep​sze​go okre​śle​nia, moż​na na​zwać waż​nym prze​ży​ciem. Ale na​gle coś za​czę​ło iść nie tak. Od​da​la​ła się od słod​kie​go sza​leń​stwa, a po​tem znów się do nie​go wzno​si​ła, lecz już nie tak wy​so​ko. Nie by​li​śmy jesz​cze po​łą​cze​ni. Pró​bo​wa​ła pod​sy​cać w so​bie po​żą​da​nie, ale cią​gle sła​bło, jego fale sta​wa​ły się co​raz płyt​sze, a jej cia​ło mniej wraż​li​we z każ​dym do​ty​kiem. Wresz​cie za​szlo​cha​ła gło​śno i gwał​tow​nie się od​wró​ci​ła, ku​ląc się w po​zy​cji em​brio​nal​nej, jak​by pró​bo​wa​ła się ukryć. Do​tkną​łem jej. Była sztyw​na. – Lois, ko​cha​nie. – Nie do​ty​kaj mnie! – Pro​szę, ko​cha​nie. – Ze​psu​ta, ze​psu​ta, ze​psu​ta! – po​wie​dzia​ła ci​chym, ochry​płym, skom​lą​cym gło​sem, prze​cią​ga​jąc sa​mo​gło​ski. Pró​bo​wa​łem ją po​gła​skać. Jej cia​ło było jak drew​no, czu​ło się w nim to po​twor​ne na​pię​cie,

któ​re przy​cho​dzi z hi​ste​rią. – Wstręt​na i ze​psu​ta – jęk​nę​ła. – Nie wiesz o wszyst​kim. O tych okro​pień​stwach. Już nig​dy nie będę do​bra. Po​zwo​li​łam na róż​ne rze​czy. Ro​bi​łam je. Prze​sta​łam z tym wal​czyć. – Daj so​bie czas, Lois. – Ja… cię… ko​cham! – wy​łka​ła. Był to pro​test i la​ment w jed​nym. – Spró​bo​wa​łaś za wcze​śnie. – Pra​gnę​łam cię. – Mamy czas. – Ja nie mam. Nie mogę wy​łą​czyć umy​słu. To bę​dzie za​wsze wra​cać. Splo​tłem dło​nie za gło​wą i za​sta​no​wi​łem się. Bar​dzo mnie to po​ru​szy​ło. Ja​kie do​kład​ne przy​go​to​wa​nia! Wszyst​ko wy​mu​ska​ne i wy​per​fu​mo​wa​ne, wy​szo​ro​wa​ne i na​masz​czo​ne, wszyst​ko drżą​ce z ocho​ty, by po​da​ro​wać na​gro​dę he​ro​icz​ne​mu wy​baw​cy. A po​tem, w ciem​no​ści, Ju​nior Al​len uśmiech​nął się do niej obrzy​dli​wie i całe to po​czu​cie wła​snej war​to​ści, któ​re ko​bie​ta musi mieć, w jed​nej chwi​li zni​kło. Z naj​więk​szą sta​ran​no​ścią wy​bra​ła i za​pa​ko​wa​ła po​da​ru​nek, opie​czę​to​wa​ła go mi​ło​ścią, a tu na​gle oka​zał się on pięk​nie opa​ko​wa​ną wazą peł​ną bło​ta. Spró​bo​wa​ła zbyt szyb​ko, ale gdy​bym ode​pchnął ją przy pierw​szym do​ty​ku, mo​gło​by się to oka​zać jesz​cze bar​dziej trau​ma​tycz​ne. Za​sta​na​wia​łem się, czy wstrząs nie oka​że się lep​szy niż po​cie​sza​nie. – To było strasz​nie, strasz​nie dra​ma​tycz​ne, moja dro​ga Lois. – Co? – Ta​kie smut​ne. Na za​wsze zbru​ka​na, spla​mio​na, zgu​bio​na bez na​dziei. Ze​psu​ta flą​dra z Can​dle Key. Do​bry Boże, co za tra​ge​dia! Po​wo​li i ostroż​nie się roz​pro​sto​wa​ła, trzy​ma​jąc się na dy​stans, i obron​nym ge​stem pod​cią​gnę​ła koł​drę pod bro​dę. – Nie bądź ta​kim okrut​nym, obrzy​dli​wym su​kin​sy​nem – po​wie​dzia​ła gło​sem bez wy​ra​zu. – Przy​najm​niej spró​buj oka​zać tro​chę em​pa​tii. – Komu? Trzy​dzie​sto​let​niej na​sto​lat​ce? Na li​tość bo​ską! My​ślisz, że tak bar​dzo po​trze​bu​ję ko​bie​ty, że we​zmę wszyst​ko, co mogę do​stać? Cza​sa​mi by​wam tro​chę głu​pi albo lek​ko zdo​ło​wa​ny i tak wła​śnie ro​bię, ale po​zo​sta​je mi po tym nie​smak. Nie​smak, któ​ry wy​ni​ka z tego, że je​stem nie​ule​czal​nym ro​man​ty​kiem, któ​ry uwa​ża, że to coś mię​dzy ko​bie​tą a męż​czy​zną to nie po​win​ny być za​pa​sy na po​zio​mie god​nym kró​li​ków. Kró​li​ki i tak nas biją na gło​wę. Moja dro​ga, gdy​bym uwa​żał, że je​steś ze​psu​ta, to cóż to by​ła​by za uczta dla ro​man​ty​ka? Nie, dro​ga Lois. Je​steś do​bra i nie​win​na od stóp do głów, świe​ża i zdro​wa, i słod​ko głu​piut​ka. – Idź do dia​bła! – Nie wspo​mnia​łem ci o jed​nym dro​bia​zgu, ko​cha​nie. To Ju​nior Al​len po​bił Ca​thy. Cy​tu​jąc jej sło​wa, zła​pał ją za kark jed​ną ręką i wa​lił w twarz dru​gą. I ro​bił to tak dłu​go, że nie​wie​le zo​sta​ło z jej twa​rzy. A ona nie zgło​si​ła tego na po​li​cję nie dla​te​go, że się bała, ale po​nie​waż po​my​śla​ła, że pró​bu​ję jej po​móc i mógł​bym zo​stać w to ja​koś wplą​ta​ny, a wte​dy miał​bym kło​po​ty z po​li​cją. Kie​dy po​rów​nu​ję jej po​ło​że​nie z two​ją dra​ma​tycz​ną sy​tu​acją, to za do​brze nie wy​pa​dasz. Sama spró​buj się nad tym za​sta​no​wić. Przez dłu​gi czas mil​cza​ła. Nie mo​głem od​gad​nąć, jak za​re​agu​je, ale wie​dzia​łem, że to kry​tycz​ny mo​ment i być może od nie​go za​le​ży cała jej przy​szłość. I gar​dzi​łem sobą oraz wszyst​ki​mi in​ny​mi psy​chia​tra​mi ama​to​ra​mi, sa​lo​no​wy​mi mę​dr​ca​mi i ba​ro​wy​mi fi​lo​zo​fa​mi.

– Ale ja by​łam cho​ra! – po​wie​dzia​ła ci​chut​kim, pi​skli​wym, śmiesz​nym gło​si​kiem. Po chwi​lo​wym szo​ku wie​dzia​łem już, że tej dziew​czy​nie nic nie bę​dzie. Wy​buch​ną​łem śmie​chem, a ona wkrót​ce przy​łą​czy​ła się do mnie. Śmia​li​śmy się do łez, jak dzie​ci. Nasz śmiech za​mie​rał, a po​tem znów wy​bu​chał, i cie​szy​łem się, że tego nie ze​psu​ła, pró​bu​jąc po​wtó​rzyć to, co wcze​śniej nie wy​szło. Po​tem wsta​ła – bla​dy, smu​kły cień w ciem​no​ści – zna​la​zła swo​je prze​świ​tu​ją​ce okry​cie, na​rzu​ci​ła je na ra​mio​na i ode​szła w cał​ko​wi​tej ci​szy, któ​rą za​kłó​ci​ło je​dy​nie ci​che klik​nię​cie zam​ka w drzwiach. W ła​zien​ce pły​nę​ła woda. Pod mo​imi drzwia​mi wi​dzia​łem smu​gę świa​tła. Po dłu​gim cza​sie zga​sła. Wy​da​wa​ło mi się, że do tej pory zro​zu​mia​łem już, jak pra​cu​je umysł Lois, i cze​ka​łem. Drzwi wy​da​ły ci​chu​teń​ki od​głos. Pod​pły​nął do mnie nie​śmia​ły duch. I za​czę​ło się tak samo jak po​przed​nio. Wie​le razy się za​ła​my​wa​ła, a ja spro​wa​dza​łem ją z po​wro​tem. W znacz​nej mie​rze po​le​ga​ło to na de​li​kat​no​ści i cze​ka​niu. I by​ciu mi​łym. I mó​wie​niu jej, jaka jest cu​dow​na. Wresz​cie na​de​szła na​gro​da za cier​pli​wość, jej gwał​tow​ny od​dech roz​bi​ty na sześć osob​nych faz, a wte​dy całe jej cia​ło słu​cha​ło tyl​ko sie​bie, od​naj​dy​wa​ło, było pew​ne, a po​tem bra​ło i sy​ci​ło się. Póź​niej le​ża​ła sku​lo​na, wtu​la​jąc się le​ni​wie w moją pierś. Bi​cie jej ser​ca i od​dech się uspo​ko​iły. – To nie było za wcze​śnie – wy​mru​cza​ła nie​wy​raź​nie. – Nie, nie było. – Cud​nie – po​wie​dzia​ła. – Prze​cud​nie. – Przy​tu​li​ła się moc​niej i za​snę​ła, cał​ko​wi​cie wy​czer​pa​na. Mógł​bym na​tych​miast za​snąć, gdy​bym był w sta​nie prze​ko​nać sa​me​go sie​bie, że wszyst​ko rze​czy​wi​ście było ta​kie wspa​nia​łe. Czu​łem jed​nak, że wma​new​ro​wa​łem się w dość pa​skud​ną śle​pą ulicz​kę. Gdzie się koń​czy od​po​wie​dzial​ność? Czy ku​pu​je się ka​le​ce ze​staw do czysz​cze​nia bu​tów i od​sy​ła się go na uli​cę? Mia​łem wra​że​nie, że te​raz ta śpią​ca isto​ta na​le​ży do mnie. To praw​da, była wspa​nia​łym oka​zem, z pięk​nym cia​łem, szcze​rym ser​cem i wspa​nia​łym fu​ter​kiem. Po​tra​fi​ła go​to​wać, ad​o​ro​wać i mia​ła ta​lent do ko​cha​nia się. Gdy​by ją za​szyć w gru​by wo​rek i wy​ta​rzać w bło​cie, wciąż by​ła​by damą w każ​dym calu, gdzie​kol​wiek by się zna​la​zła. Ale ja nie by​łem stwo​rzo​ny ani do po​sia​da​nia, ani do sta​ło​ści. Mo​głem ją ule​czyć tyl​ko po to, by po​tem zła​mać jej ko​cha​ją​ce ser​ce. I pew​nie gdy​by nad​szedł ten czas, uzna​ła​by, że zro​bi​ła kiep​ski in​te​res. Wszy​scy bo​go​wie iro​nii mu​szą krzy​czeć, pła​kać i po​kła​dać się ze śmie​chu na szczy​cie swo​ich Olim​pów, gdy przy​pad​kiem usły​szą noc​ne my​śli na​praw​dę głu​pie​go męż​czy​zny. A ja mam na kon​cie kil​ka świa​to​wych re​kor​dów w tej dzie​dzi​nie.

10

Nie wie​dzia​łem, jak się bę​dzie czu​ła rano. Mo​głem tyl​ko mieć na​dzie​ję, że nie bę​dzie na​bu​zo​wa​na, dziew​czę​ca ani ko​kie​te​ryj​na. Gdy wsze​dłem do kuch​ni, na​le​wa​ła sok i od​wró​ci​ła się z po​wa​gą, bym ją po​ca​ło​wał, wie​dząc, że jej się to na​le​ży. Lek​ko prze​chy​li​ła ciem​no​wło​są gło​wę. W sko​śnych oczach za​bły​sły iskier​ki, gdy ogło​si​ła dia​gno​zę: – Tem​pe​ra​tu​ra w nor​mie, puls w nor​mie, pa​cjent umie​ra z gło​du. – Co? – Kli​ni​ka dok​to​ra McGee, po​ran​ny ra​port. Ja jem na mięk​ko. – Dla mnie ja​jecz​ni​ca, nie za moc​no ścię​ta. – Tak jest, pro​szę pana! Śnia​da​nie upły​nę​ło ra​czej w mil​cze​niu, ale nie było to mę​czą​ce. Do​la​ła nam kawy, a po​tem usia​dła, po​pa​trzy​ła na mnie i po​wie​dzia​ła: – Je​stem dla cie​bie cho​ler​nym pro​ble​mem, Trav. – Mar​twi mnie to nie​usta​ją​co. – Dzię​ki za cier​pli​wość i wy​trzy​ma​łość. Wy​gra​łeś pu​char Lois. – Mo​żesz go po​sta​wić przy mo​ich po​zo​sta​łych tro​fe​ach. – Oglą​da​łam wschód słoń​ca z po​kła​du. Był ład​ny, z bu​rzo​wy​mi chmu​ra​mi. Do​szłam do zdu​mie​wa​ją​ce​go wnio​sku, że chy​ba nie po​win​nam pró​bo​wać cze​goś da​wać, póki nie stwo​rzę cze​goś, co mo​gła​bym dać. W prze​ciw​nym ra​zie to jest po pro​stu bra​nie. – Rano czę​sto nie na​dą​żam z ro​zu​mo​wa​niem. – Ini​cja​ty​wa, je​śli kie​dyś ja​ka​kol​wiek się po​ja​wi, musi wyjść od cie​bie. – Brzmi roz​sąd​nie. – A je​śli nie bę​dzie żad​nej, nie za​mar​twiaj się przy​pad​kiem, co so​bie po​my​ślę. Ostat​niej nocy na​bra​łam pew​no​ści sie​bie. Na wy​rost. – Do​brze. – Do​kończ kawę i chodź zo​ba​czyć, co nie​wy​kwa​li​fi​ko​wa​na siła ro​bo​cza zro​bi​ła z two​ją ło​dzią. Pra​ca była god​na po​dzi​wu, i oka​za​łem go Lois. Wy​go​ni​łem ją na pla​żę, ze wszyst​ki​mi kre​ma​mi i co tam jesz​cze mia​ła. Wró​ci​ła po trzech mi​nu​tach, tyl​ko po to, by mi po​wie​dzieć, że nie może za​gwa​ran​to​wać, czy raz na ja​kiś czas jej nie od​bi​je, ale czu​je, że nie po​trze​bu​je już ta​ble​tek, a po​tem ru​szy​ła z po​wro​tem w stro​nę pla​ży, z od​bi​ciem świa​ta pięk​nie ko​ły​szą​ce​go się w jej lu​strza​nych oku​la​rach prze​ciw​sło​necz​nych. Szła pew​nym kro​kiem i była o wie​le młod​sza, niż wska​zy​wa​ły na to jej lata, a jed​nak rów​nie pra​daw​na jak mo​rze, do któ​re​go się zbli​ża​ła. Te​le​fo​nist​ka na​mie​rzy​ła Har​ry’ego w No​wym Jor​ku, dzwo​niąc pod róż​ne nu​me​ry. – Od​po​wia​da​jąc na two​je py​ta​nia, mój chłop​cze, wy​glą​da to tak. Kil​ka mie​się​cy temu po​ja​wi​ły się tu i tam bar​dzo pięk​ne oka​zy, po​wiedz​my, kla​sycz​ne, ta​kie, co do któ​rych moż​na by

się spo​dzie​wać, że po​wi​nien ist​nieć ja​kiś opis, na przy​kład na li​stach ubez​pie​czy​cie​li. Do​wie​dzia​łem się jed​nak, że są czy​ste. Wszyst​kie z Azji, nie​któ​re ręcz​nie fa​se​to​wa​ne, co odro​bi​nę umniej​sza​ło ich war​tość. Po​ja​wia​ły się tu i ów​dzie, aż po​wo​li do​tar​ły na gieł​dę. Te​raz są w rę​kach naj​lep​szych do​mów, w god​nej opra​wie. W tej chwi​li mo​żesz zna​leźć re​kla​mę jed​ne​go z nich w „New Yor​ke​rze” na stro​nie osiem​dzie​siąt je​den. In​te​res taki, że wło​sy, moje trzy ostat​nie, sta​ją dęba na gło​wie! To były ka​mie​nie naj​lep​szej kla​sy, mi​ni​mum dzie​sięć i ra​czej nie wię​cej niż pięt​na​ście, chy​ba że ktoś trzy​ma w za​na​drzu wię​cej. Je​śli cho​dzi o źró​dło, mój dro​gi chłop​cze, to na mie​ście usły​sza​łem słów​ko tu, słów​ko tam, i wszyst​ko wska​zu​je na ja​kie​goś uśmiech​nię​te​go dzi​ku​sa, by​najm​niej nie głup​ca, któ​ry po​zby​wał się tych ka​mie​ni po jed​nym, bez po​śpie​chu, za go​tów​kę. Wia​do​mo, że przy​ci​snął ja​kie​goś go​ścia do muru i nie miał po tym żad​nych kło​po​tów. Twier​dził, że jesz​cze nie​raz po​wró​ci i bę​dzie miał ta​kich wię​cej. – Ile do​stał? – Co naj​mniej czter​dzie​ści ty​się​cy. To świet​ne oka​zy, mój dro​gi chłop​cze. A on mógł cze​kać, aż spraw​dzą, że to​war nie jest go​rą​cy. Go​tów​ka stwa​rza oka​zję do pew​nej zniż​ki, oczy​wi​ście, ale roz​gry​wał jed​nych prze​ciw dru​gim i cał​kiem nie​źle mu to szło. – Czy to​bie po​szło​by rów​nie do​brze, gdy​byś do​stał ten sam to​war? Pięć pro​cent za fa​ty​gę? – Aż mi dech za​par​ło. Mógł​bym to zro​bić znacz​nie le​piej. Za dzie​sięć pro​cent. – Gdy​bym je miał, mo​gli​by​śmy się po​tar​go​wać. – Nie po​wi​nie​neś tak na​ra​żać mo​je​go sta​re​go ser​ca. – Har​ry, mógł​byś mi za​ła​twić wiel​ki nie​bie​ski sza​fir gwiaź​dzi​sty tej wiel​ko​ści co oka​zy, któ​re opchnął tam​ten gość? Imi​ta​cję, nad któ​rą eks​pert mu​siał​by się kil​ka mi​nut za​sta​na​wiać? – W tej bran​ży są tyl​ko dwa ro​dza​je imi​ta​cji, mój dro​gi chłop​cze, bar​dzo kiep​skie i bar​dzo do​bre, a te do​bre dużo kosz​tu​ją. – Ile? – Tak od ręki, to bar​dzo dużo. – Mógł​byś dla mnie wy​po​ży​czyć taki je​den i prze​słać mi pocz​tą lot​ni​czą? – Pod​mie​nia​nie jest nie​zdro​we. – Nie to mam na my​śli. – Być może był​bym w sta​nie to za​ła​twić. – To jest poza dys​ku​sją, wie​rzę w cie​bie. Ale czy mo​żesz to za​ła​twić dzi​siaj? – Mój dro​gi chłop​cze! – Na​praw​dę wo​lał​bym nie mu​sieć do​ga​dy​wać się z kimś in​nym, zwłasz​cza je​śli póź​niej zdo​bę​dę au​ten​tycz​ne ka​mie​nie. – Aż mnie ręka świerz​bi. Po​tem, prze​su​wa​jąc pal​cem po pa​no​ra​mie firm, za​czą​łem spraw​dzać ma​ri​ny. Cały ten wiel​ki i nie​ustan​nie ro​sną​cy na​pływ brą​zu, mo​sią​dzu, chro​mu, włók​na szkla​ne​go i ce​ra​micz​ne​go, drew​na te​ko​we​go, au​to​pi​lo​tów, pro​por​czy​ków, cza​pek że​glar​skich, ny​lo​no​wych lin, cały ten po​stę​ku​ją​cy, mru​ga​ją​cy, zbłą​ka​ny blask śrub, pomp zę​zo​wych i po​czu​cia wła​snej waż​no​ści po​trze​bu​je miej​sca na przy​sta​niach. Ide​al​ny ob​raz to te​ko​wy kok​pit prze​peł​nio​ny po brze​gi opa​lo​ny​mi, lek​ko za​mro​czo​ny​mi dziew​czy​na​mi, pod​czas gdy so​ko​lo​oki ster​nik na most​ku prze​pły​wa swo​ją uko​cha​ną łó​decz​ką pod zwo​dzo​nym mo​stem, gdzie set​ki sa​mo​cho​dów mu​szą stać w kor​ku w upa​le, a ich kie​row​cy ga​pią się ze zło​ścią na po​wo​li się prze​su​wa​ją​cą, tęt​nią​cą

sek​sem zja​wę oraz pięk​ne, opa​lo​ne mię​śnie męż​czy​zny przy ste​rze. Jed​nak​że o wie​le czę​ściej rze​czy​wi​stość wy​glą​da tak, że pęka uszczel​ka, a uko​cha​na łó​decz​ka dry​fu​je w strasz​nym pę​dzie i rą​bie o keję, dziew​czy​ny mają po​pa​rze​nia sło​necz​ne i po​stę​ku​ją „ojej!”, a bo​ha​ter​ski ster​nik w otar​tych do krwi rę​kach ści​ska klucz o nie​wła​ści​wym roz​mia​rze i wście​kle drze się na mor​skie de​mo​ny, któ​re opróż​nia​ją jego kie​szeń i po​zba​wia​ją pie​nię​dzy z ubez​pie​cze​nia. Tak czy in​a​czej gdzieś trze​ba cu​mo​wać. Jed​nak pod​czas gdy małe mo​to​rów​ki mają ni​czym nie​ogra​ni​czo​ny wy​bór przy​sta​ni, to miejsc na dwu​na​sto​me​tro​we jach​ty jest tyl​ko tyle co żoł​nie​rzy w ar​mii. Przez nie​mal go​dzi​nę wy​dzwa​nia​łem do róż​nych miejsc z pro​stym py​ta​niem: „Czy był tu ostat​nio jacht Play Pen, dwu​na​sto​me​tro​wy, ro​bio​ny na za​mó​wie​nie?”. Za​kła​da​łem, że przy​cu​mo​wał to cho​ler​stwo gdzieś w po​bli​żu, gdy od​wie​dził Mile O’Be​ach, lecz wo​bec chó​ru ne​ga​tyw​nych od​po​wie​dzi za​czą​łem w to wąt​pić. A więc nie było go gdzieś w po​bli​żu. Za​czą​łem dzwo​nić do od​le​glej​szych miej​sco​wo​ści, w górę i w dół szla​ku wod​ne​go. Lois wró​ci​ła z pla​ży. Sie​dzia​łem wście​kły przy te​le​fo​nie. Była za​ró​żo​wio​na, po​ru​sza​ła się po​wo​li, odu​rzo​na słoń​cem, z wło​sa​mi sło​ny​mi od mor​skiej pia​ny i upiasz​czo​ną pupą. Wy​cią​gnę​ła szczu​płą dłoń i z nie​win​no​ścią dziec​ka po​ka​zy​wa​ła małą, nie​ska​zi​tel​nie bia​łą mu​szel​kę. – To chy​ba pierw​sza tak ide​al​na, jaką zna​la​złam. Pierw​sza mu​szel​ka. Taka mała bia​ła zbro​ja, a zwie​rząt​ko, któ​re było w środ​ku, już nie żyje. Co to ozna​cza, je​śli rze​czy wi​dzi się tak wy​raź​nie i zna​czą​co? Małe, głu​pie dro​bia​zgi – mó​wi​ła gło​sem wciąż roz​ma​rzo​nym od słoń​ca i upa​łu. Sie​dzia​łem na ni​skim stoł​ku, nie​na​wi​dząc te​le​fo​nu. – Co się sta​ło? – spy​ta​ła, opie​ra​jąc się bio​drem o moje ra​mię, dziw​nie cie​pły, cięż​ki i cu​dow​ny cię​żar jak na tak szczu​płą ko​bie​tę. To był na​tu​ral​ny gest. Po chwi​li przy​ła​pa​ła się na tym i szyb​ko od​su​nę​ła, wy​stra​szo​na swo​im za​cho​wa​niem. – Gdzie lu​bił cu​mo​wać Ju​nior Al​len? Od​su​nę​ła się nie​spo​koj​nie i usia​dła na brze​gu ka​na​py. – Głów​nie na ma​łych przy​sta​niach. Nie w wiel​kich ma​ri​nach. My​ślę, że lu​bił miej​sca, gdzie jego łódź była naj​więk​sza. Woda z węża, gniazd​ko elek​trycz​ne i pa​li​wo, to wszyst​ko, cze​go po​trze​bo​wał. I żeby mu nikt nie prze​szka​dzał. Lu​bił keje, gdzie mógł cu​mo​wać dzio​bem do na​brze​ża. – W ma​łych też py​ta​łem. – Ale czy po tym, co zro​bił pani Kerr, nie od​pły​nął​by? – Tak są​dzę. Ale gdzie cu​mo​wał wcze​śniej? Nie mógł wie​dzieć, że to się wy​da​rzy. Za​kła​dam, że gdzieś od​pły​nął, bo my​ślał, że ona po​wie po​li​cji. – Z po​wro​tem na Ba​ha​my? – Być może. Po​my​śla​łem, że mógł​bym się do​wie​dzieć, gdzie cu​mo​wał, i po​py​tać, do​kąd po​pły​nął. Wspo​mi​nał kie​dy​kol​wiek o tym, co chce ro​bić albo do​kąd się udać? – Raz na​po​mknął coś o tym, żeby po​pły​nąć wzdłuż wy​brze​ża do Tek​sa​su. – Och, wspa​nia​le! – Trav, prze​cież wiesz, że on może cu​mo​wać na ja​kiejś pry​wat​nej przy​sta​ni, tak jak kie​dyś u mnie. – To też bar​dzo kon​kret​na wska​zów​ka!

– Sam py​ta​łeś. Pró​bu​ję ci po​móc. Po​pa​trzy​ła na mnie z lek​kim obu​rze​niem. Uoso​bia​ła do​kład​nie to, co mamy po sześć​dzie​się​ciu pię​ciu mi​lio​nach lat ke​no​zo​iku. Było mnó​stwo cha​otycz​nych po​cząt​ków i śle​pych za​uł​ków. Te wiel​kie po​kry​te pan​ce​rzem jasz​czu​ry o mó​zgach wiel​ko​ści ziarn​ka gro​chu nie prze​trwa​ły. Re​ki​ny, skor​pio​ny i ka​ra​lu​chy, jako żywe ska​mie​li​ny, trzy​ma​ją się cał​kiem do​brze. Agre​sja, jad i pod​stęp​ność to nie​złe czyn​ni​ki gwa​ran​tu​ją​ce prze​trwa​nie. Ten ssak płci żeń​skiej naj​wy​raź​niej nie był do​sta​tecz​nie przy​sto​so​wa​ny. Jed​na noc na ba​gnach by ją za​bi​ła. Za całą tą kru​cho​ścią kry​ła się jed​nak cu​dow​na twar​dość. Taki typ jak Ju​nior Al​len był na niż​szym szcze​blu ewo​lu​cji: roz​trza​ski​wacz cza​szek, za​le​d​wie dwa kro​ki od ja​ski​ni. Byli na dwóch prze​ciw​le​głych krań​cach na​szej krzy​wej Gaus​sa, pod​czas gdy cała resz​ta znaj​do​wa​ła się gdzieś po​środ​ku. Je​że​li trend się utrzy​ma, to wła​śnie Lois jest ty​pem, jaki bę​dzie​my pło​dzić, ak​cep​tu​jąc wraż​li​wość jako siłę, a nie sła​bość. Tyl​ko że na świe​cie jest za dużo na​sie​nia ta​kich Ju​nio​rów Al​le​nów. – Znajdź mi tę łódź – po​wie​dzia​łem do niej. – Co masz na my​śli? – Jaki szcze​gół albo ogól​ną za​sa​dę mu​szę znać, że​bym był w sta​nie ją na​mie​rzyć? Po​wo​li wsta​ła i w za​my​śle​niu po​szła wziąć prysz​nic. Wie​dzia​łem, że to dla niej duże ob​cią​że​nie. Usi​ło​wa​ła wy​ma​zać z pa​mię​ci wszyst​kie wspo​mnie​nia z tam​te​go okre​su, a te​raz ja zmu​sza​łem ją, by so​bie przy​po​mi​na​ła. To będą splą​ta​ne, cha​otycz​ne ob​ra​zy, wi​dzia​ne przez filtr al​ko​ho​lu. Na​gle wbie​gła do sa​lo​nu owi​nię​ta jed​nym z mo​ich wiel​kich nie​bie​skich ręcz​ni​ków, jak sa​ron​giem, z tur​ba​nem z bia​łe​go ręcz​ni​ka na gło​wie. Jej twarz wy​da​wa​ła się szczu​pła i sku​pio​na, rysy się wy​ostrzy​ły. – Ten ostat​ni rejs – po​wie​dzia​ła. – Nie wiem, czy to coś po​mo​że. Za​trzy​ma​li​śmy się w ja​kiejś ma​łej stocz​ni jach​to​wej w Mia​mi. Nie pa​mię​tam na​wet, jak się na​zy​wa​ła. Cho​dzi​ło o nowy ge​ne​ra​tor. Ju​nior wciąż na​rze​kał, że ge​ne​ra​tor strasz​nie ha​ła​su​je. Zdję​li wła​zy, ze​szli w dół do zęzy i dłu​go coś spraw​dza​li. Fa​cet w stocz​ni po​wie​dział, że tro​chę po​trwa, za​nim spro​wa​dzą taki, jaki chciał Ju​nior Al​len. To go roz​zło​ści​ło, ale i tak go za​mó​wił. Za​pła​cił z góry. Za​mó​wił ja​kiś nowy mo​del, któ​ry do​pie​ro co się po​ja​wił na ryn​ku. Usia​dła przy mnie i za​czę​li​śmy prze​glą​dać pa​no​ra​mę firm. Prze​su​wa​ła szczu​płym pal​cem po li​ście. Za​trzy​ma​ła się. – To jest to. To ta stocz​nia. Ro​bin​son-Rand, po​ni​żej Din​ner Key przy In​gra​ham Hi​gh​way. Stocz​nia, ma​ga​zyn. Nie za duża, nie za mała. – Może go jesz​cze nie przy​sła​li – po​wie​dzia​ła cien​kim, ci​chym gło​si​kiem. Drża​ła. – Boję się, Trav. Mam na​dzie​ję, że ten ge​ne​ra​tor już tam do​tarł, że on go ode​brał i od​pły​nął. Mam na​dzie​ję, że nig​dy go nie znaj​dziesz. *** Ku​pi​łem dla Lois lunch i ode​sła​łem ją z po​wro​tem na łódź. Za​par​ko​wa​łem Miss Agnes na du​żym par​kin​gu Ro​bin​son-Rand. Na​wet pod​czas let​nie​go za​sto​ju spo​ro się tu​taj dzia​ło. Ich po​wierzch​nie ma​ga​zy​no​we wy​da​wa​ły się za​wa​lo​ne. Mie​li dłu​gie sze​re​gi za​da​szo​nych sta​no​wisk

re​mon​to​wych i dwie po​chyl​nie do wy​cią​ga​nia mniej​szych jach​tów. Warsz​ta​ty mie​ści​ły się w du​żych sta​lo​wych ha​lach. Pra​co​wa​ły piły, pal​ni​ki spa​wal​ni​cze i elek​tro​na​rzę​dzia, na​wet w so​bot​nie po​po​łu​dnie, do​my​śla​łem się jed​nak, że to nie cała za​ło​ga. Mie​li dużo sto​ja​ków, wy​cią​gów i po​chyl​ni. Bu​dy​nek biu​ro​wy sta​no​wił do​bu​dów​kę do jed​ne​go z warsz​ta​tów w po​bli​żu par​kin​gu dla cię​ża​ró​wek. Pra​co​wa​ła tam jed​na dziew​czy​na, pulch​na, obo​jęt​na, ruda i z lek​kim ze​zem. – Tak wła​ści​wie to mamy za​mknię​te – po​wie​dzia​ła. – Chcia​łem tyl​ko za​py​tać o za​mó​wio​ny ge​ne​ra​tor i spraw​dzić, czy już do​tarł. Wes​tchnę​ła, jak​bym po​pro​sił ją, żeby po​szła na pie​cho​tę do Du​luth. – Kto zło​żył za​mó​wie​nie? – Wes​tchnie​nie. – A.A. Al​len. Wsta​ła i po​de​szła do sza​fek z ak​ta​mi. Za​czę​ła prze​rzu​cać kar​ty za​mó​wień. – Dla Play Pena? – Wes​tchnie​nie. – Zga​dza się. Wy​ję​ła kar​tę, spoj​rza​ła na nią i zmarsz​czy​ła czo​ło. – Za​mó​wio​ny dru​gie​go czerw​ca. To Koh​ler 6.5A-23. Rany, już po​wi​nien do​trzeć. – I to nie jest na​pi​sa​ne na tej kar​cie? – Nie, nie jest na​pi​sa​ne na kar​cie. – Wes​tchnie​nie. – Na pod​sta​wie tej kar​ty mogę po​wie​dzieć tyl​ko tyle, że nie zo​stał jesz​cze do​star​czo​ny ani za​mon​to​wa​ny. – Wes​tchnie​nie. – A jest tam może na​pi​sa​ne, kto zaj​mo​wał się za​mó​wie​niem? – Oczy​wi​ście, że jest na​pi​sa​ne, kto zaj​mo​wał się za​mó​wie​niem. – Wes​tchnie​nie. – Pan Wic​ker. Nie ma go dziś w pra​cy. – Joe Wic​ker? – Nie. Ho​ward Wic​ker. Ale lu​dzie mó​wią do nie​go Hack. – Ma​cie ja​kąś li​stę ło​dzi, któ​re są u was w tym mo​men​cie? – Oczy​wi​ście, że mamy bie​żą​cą li​stę ło​dzi. – Wes​tchnie​nie. – Tam da​lej, w biu​rze przy doku. – Oczy​wi​ście, że ma​cie bie​żą​cą li​stę ło​dzi. Tam da​lej, w biu​rze przy doku. Wiel​kie dzię​ki. Przez chwi​lę wy​da​wa​ła się za​kło​po​ta​na. – Prze​pra​szam. Kli​ma​ty​za​cja nie dzia​ła tak jak trze​ba. I wciąż dzwo​ni te​le​fon. I przez cały czas przy​cho​dzą ja​cyś lu​dzie. – Wes​tchnie​nie. – Ja też prze​pra​szam. Uśmiech​nij się, ruda. Uśmiech​nę​ła się, mru​gnę​ła lek​ko ze​zo​wa​tym okiem i wró​ci​ła do wście​kłe​go pi​sa​nia na ma​szy​nie. *** Z chłod​ne​go lo​ka​lu za​dzwo​ni​łem do je​dy​ne​go Ho​war​da Wic​ke​ra, ja​kie​go zna​la​złem w książ​ce te​le​fo​nicz​nej. Ode​bra​ło ja​kieś małe dziec​ko: – Halo? Bez wzglę​du na to, co mó​wi​łem, wciąż po​wta​rza​ło „halo?”. Pro​si​łem i pro​si​łem, żeby dało mi tatę, a ono wciąż mó​wi​ło „halo” i za​czą​łem się czuć jak Shel​ley Ber​man. Na​gle dziec​ko za​-

sko​wy​ta​ło z prze​ra​że​nia i usły​sza​łem ko​bie​tę, mó​wią​cą spię​tym, po​iry​to​wa​nym gło​sem. Hack był na po​dwó​rzu. Pro​szę po​cze​kać. Do te​le​fo​nu znów do​rwa​ło się dziec​ko i płacz​li​wym gło​sem za​czę​ło po​wta​rzać mi swo​je „halo”. – Tak? – ode​brał Wic​ker. – Prze​pra​szam, że prze​szka​dzam panu w wol​ny dzień. Jak ro​zu​miem, mon​to​wał pan ge​ne​ra​tor Koh​le​ra 6.5A-23 na dwu​na​sto​me​tro​wym jach​cie, ro​bio​nym na za​mó​wie​nie. Chcia​łem za​py​tać, jak to wy​szło. – Co? Ach! Nie wiem, o co panu cho​dzi. To do​bry sprzęt. Je​śli ma pan dla nie​go miej​sce i nie prze​kra​cza pan dwóch ty​się​cy wa​tów po​bo​ru, po​win​no być nie​źle. – Cho​dzi mi o ha​łas, wi​bra​cje i tak da​lej. – Jest dość ci​chy jak na taki sprzęt. Mówi pan o ło​dzi o na​zwie Play Pen? – Tak się chy​ba na​zy​wa​ła. – Do​sta​li​śmy ten ge​ne​ra​tor w ze​szły po​nie​dzia​łek albo wto​rek i jesz​cze go nie za​mon​to​wa​li​śmy. Wła​ści​ciel ło​dzi kil​ka razy dzwo​nił i py​tał o nie​go. Przy​pusz​czam, że w tym ty​go​dniu znów za​dzwo​ni, przy​pro​wa​dzi łódź, a my za​mon​tu​je​my nowy ge​ne​ra​tor. Je​śli chce pan zo​ba​czyć, jak prze​bie​ga ro​bo​ta, mogę panu dać znać. Co pan ma w tej chwi​li? – Sta​re​go sam​so​na, dzie​sięć ki​lo​wa​tów, die​sel. Ręcz​ny i gło​śny. I wiel​ki. – To za​le​ży od ob​cią​że​nia szczy​to​we​go, może wy​star​czył​by panu mniej​szy. Po​wie​dzia​łem mu, że bar​dzo był​bym wdzięcz​ny, gdy​by za​dzwo​nił, kie​dy już usta​lą datę mon​to​wa​nia no​we​go ge​ne​ra​to​ra. Po​łą​cze​nie na mój koszt do Lau​der​da​le. Za​pi​sał so​bie nu​mer i po​wie​dział, że tak zro​bi. – To bę​dzie już nie​dłu​go, praw​da? – spy​ta​łem. – Play Pen jest te​raz w oko​li​cy? – Z tego, co wiem, to tak. Wła​ści​ciel wie, że to już nie​dłu​go. Wra​ca​łem na łódź w po​po​łu​dnio​wym upa​le. Świat po​ciem​niał i przy​brał ja​do​wi​cie zie​lo​ny ko​lor. Jak​by ktoś spu​ścił wodę w to​a​le​cie. Deszcz ru​nął jak wo​do​spad. Nie​bo prze​cię​ła ró​żo​wa pa​ję​czy​na bły​ska​wi​cy. Kro​ple pod​ska​ki​wa​ły na wy​so​kość ko​lan, sre​brzy​ste w zie​lo​nym świe​tle przed zmro​kiem. Zna​la​złem miej​sce, gdzie mo​głem zje​chać z dro​gi, i po​zwo​li​łem głup​com zgnia​tać so​bie na​wza​jem chro​mo​wa​ne oraz cyn​ko​wa​ne bla​chy i da​wać za​ra​biać warsz​ta​tom sa​mo​cho​do​wym i za​py​chać har​mo​no​gram w są​dach re​jo​no​wych. My​śle​nie o uszko​dze​niu krę​gów szyj​nych jest ozna​ką tego, że idzie się z du​chem cza​su. Miss Agnes przy​kuc​nę​ła po​słusz​nie w szu​mie desz​czu. Pró​bo​wa​łem się sku​pić na Ju​nio​rze Al​le​nie. Jak każ​dy wy​jąt​ko​wo nie​po​rząd​ny opry​szek, nie miał wiel​kie​go pola ma​new​ru. Ani kon​tro​li nad sy​tu​acją. W tych cza​sach, gdy wszyst​ko się do​ku​men​tu​je, zmu​sza​ją nas do le​gi​ty​mo​wa​nia się na każ​dym kro​ku, tyl​ko naj​prze​bie​glej​si i naj​bar​dziej opa​no​wa​ni mogą li​czyć na to, że dłu​go po​cią​gną na zbi​tej na lewo for​tu​nie. A Ju​nior Al​len był dra​niem. Może i prze​bie​głym, ale na pew​no nie opa​no​wa​nym. Po​wrót na Can​dle Key, by zgwał​cić i znisz​czyć sa​mot​ną ko​bie​tę, któ​rej wy​da​wał się od​py​cha​ją​cy, głu​pie po​su​nię​cie z jego stro​ny. Po​bi​cie Ca​thy było na​praw​dę kre​tyń​skie. Po​ka​zy​wa​nie klej​no​tów ma​łej ha​itań​skiej dziw​ce to lek​ko​myśl​ność zbyt pew​ne​go sie​bie czło​wie​ka. Był za​wa​diac​kim ma​ry​na​rzem z pie​niędz​mi w kie​sze​ni i je​śli nadal bę​dzie się w ten spo​sób za​cho​wy​wał, ani on nie prze​trwa zbyt dłu​go, ani jego pie​nią​dze. I tak, jak do​tąd, miał im​po​nu​ją​ce szczę​ście. Jego ofia​ry za​cho​wa​ły mil​cze​nie. Być może ta obec​na, kim​kol​wiek jest, nie bę​dzie już tak miła. I moż​li​we, że nie zo​sta​ło mi zbyt dużo cza​su. Słoń​ce w ko​lo​rze siar​ki przedar​ło się przez pół​mrok, a deszcz prze​stał pa​dać. Po​je​cha​łem

do szpi​ta​la. Te​raz Ca​thy była już w sta​nie na mnie spoj​rzeć oboj​giem oczu i kształt jej ust wy​da​wał się bar​dziej zna​jo​my. Cho​ok przy​nio​sła jej ład​ny nowy szla​frok. Za zgo​dą pie​lę​gniar​ki Ca​thy prze​sia​dła się z łóż​ka na wó​zek i za​wio​złem ją na oszklo​ną we​ran​dę na koń​cu ko​ry​ta​rza. – Ju​tro wra​cam do domu – po​wie​dzia​ła. Przy​su​ną​łem so​bie krze​sło. Si​nia​ki za​czę​ły już przy​bie​rać zie​lo​ny i żół​ty ko​lor. Opu​chli​zna spra​wia​ła, że jej brą​zo​we oczy wciąż wy​da​wa​ły się mniej​sze. – Może nie​dłu​go go do​rwę, Ca​thy. – Co za​mie​rzasz zro​bić? – Będę po​le​gał na moim wy​czu​ciu. – Nie prze​szka​dza​ło​by mi, gdy​byś go za​bił, je​śli nie wpa​ko​wał​byś się przy tym w kło​po​ty. – Nie wie​dzia​łem, że mo​żesz być na nie​go tak wście​kła. – Wście​kła? W ogó​le nie je​stem o to wście​kła. Dla nie​go naj​le​piej by było, gdy​by nie żył. By​łam po pro​stu głu​pia, Trav. Już po tym wszyst​kim wciąż jesz​cze mia​łam na​dzie​ję, wiesz? Że doj​dzie do wnio​sku, że naj​le​piej by dla nie​go było, gdy​by do mnie wró​cił. No i po​wiedz, czy to nie dur​ne? Nie chcia​łam na​wet przed samą sobą przy​znać, że wła​śnie tego pra​gnę​łam. A po​tem, kie​dy mnie zła​pał i tłukł w tych ciem​no​ściach, gdzie nikt mnie nie sły​szał, a jemu było wszyst​ko jed​no, czy mnie za​bi​je, czy nie, to się skoń​czy​ło na do​bre. Wi​dzia​łam przez chwi​lę jego twarz, kie​dy od​wró​cił mnie w stro​nę świa​teł przy pal​mach. Uśmie​chał się! – Zja​wił się, bo cię szu​kał? – Nie po​wie​dział. – A my​ślisz, że tak było? – My​ślę, że to był zwy​kły przy​pa​dek. La​tem nie ma za wie​le knajp z wy​stę​pa​mi i fa​cet, któ​ry łazi od jed​nej do dru​giej, mógł tam po pro​stu tra​fić i być rów​nie za​sko​czo​ny jak ja. Trav, bądź ostroż​ny, gdy się do nie​go zbli​żysz. Jest tak wred​ny jak naj​gor​sze pa​skudz​twa na ba​gnach. – Będę ostroż​ny. – Mam prze​czu​cie, że on już nie​dłu​go po​zo​sta​nie na tym świe​cie, i nie chcę, żeby za​brał cię ze sobą. My​ślę, że jak za​mknę​li go na pięć lat, coś mu się po​prze​sta​wia​ło w gło​wie. Stra​cił coś, co mają inni lu​dzie. I jest prze​bie​gły. Mu​siał ja​koś na​brać mo​je​go tatę, a mó​wią, że tata był na​praw​dę prze​bie​gły. – Pa​trzy​ła na mnie w za​my​śle​niu. – Chy​ba ty też mu​sisz być prze​bie​gły. Nie​wie​le moż​na wy​czy​tać z two​jej twa​rzy. Ale bądź z nim tak ostroż​ny, jak​by był wę​żem. Wró​ci​łem na Bu​sted Flush o wpół do siód​mej. Deszcz spłu​kał za​chód słoń​ca, na​da​jąc mu mi​go​tli​we pięk​no. Lek​ki wia​te​rek ze wscho​du przy​wiał owa​dy z głę​bi lądu. Nie​zli​czo​ne małe grup​ki im​pre​zo​wa​ły na swo​ich ło​dziach, roz​ma​wia​jąc le​ni​wie i stop​nio​wo wpro​wa​dza​jąc się w na​strój so​bot​niej nocy. Bud​dy Dow, wy​na​ję​ty szy​per wiel​kiej łaj​by bę​dą​cej wła​sno​ścią ja​kiejś fir​my ubez​pie​cze​nio​wej z Atlan​ty, cią​gnął ze sobą dwóch re​kru​tów i roz​pacz​li​wie po​trze​bo​wał ko​lej​nych. Pró​bo​wał na​mó​wić mnie, więc przy​sta​ną​łem na chwi​lę, by uprzej​mie od​mó​wić. Byli już za​pra​wie​ni. Samo „do​bry wie​czór” wy​da​ło im się ko​micz​ne i za​czę​li chi​cho​tać. To, co Bud​dy na​zy​wa „psim współ​czyn​ni​kiem”, słu​żą​cym do okre​śle​nia pro​por​cji licz​by sam​ców do licz​by sa​mic, było w tej grup​ce przy​jem​nie ni​skie. Mia​łem wra​że​nie, że je​śli po​dej​dę za bli​sko, chci​we ręce se​kre​ta​rek za​cią​gną mnie na po​kład, szar​pią​ce​go się i krzy​-

czą​ce​go. Wszy​scy na tym jach​cie cięż​ko pra​co​wa​li na wspo​mnie​nia z wa​ka​cji. Ru​szy​łem da​lej w stro​nę mo​jej łaj​by. Przez ja​kiś czas wy​glą​da​ło na to, że Lois nie otwo​rzy drzwi i nie wpu​ści mnie do środ​ka. Gdy już to zro​bi​ła, po​bie​gła z po​wro​tem na ka​na​pę i rzu​ci​ła się na nią sztyw​na, twa​rzą w dół. – Co ci się sta​ło? Udrę​czo​na twarz wy​glą​da​ła bla​do i mi​zer​nie. – On tu jest – wy​szep​ta​ła. – Ju​nior Al​len? – Wi​dział mnie. Była zbyt roz​trzę​sio​na, by po​wie​dzieć co​kol​wiek spój​ne​go, ale wszyst​ko z niej wy​cią​gną​łem. Po​szła do skle​pu że​glar​skie​go po ja​kiś dro​biazg dla mnie – chcia​ła po pro​stu dać mi pre​zent. A on wszedł na sta​cję z pa​li​wem dla ło​dzi, wy​ło​nił się zza bu​dyn​ków biu​ro​wych przy wy​so​kiej wie​ży kon​tro​l​nej na przy​sta​ni. I był tam też jego jacht, Play Pen. Ju​nior Al​len tan​ko​wał pa​li​wo, wy​pro​sto​wał się, po​pa​trzył na Lois i uśmiech​nął się sze​ro​ko. I wte​dy ucie​kła. – Nie po​szedł za tobą? – Nie. Nie wy​da​je mi się. – Był sam? – Nie. – Kto z nim był? – Nie wiem. Ja​cyś mło​dzi lu​dzie. Tro​je albo czwo​ro. Nie je​stem pew​na. Wi​dzia​łam tyl​ko jego. – Któ​ra była go​dzi​na? – Ja… ja​kiś kwa​drans po pią​tej. Chy​ba.

11

Wil​ly La​ze​er to mój zna​jo​my. Bolą go zęby i nogi. Nie​na​wi​dzi tego kli​ma​tu, nie​na​wi​dzi Po​wer Squ​adron, rzą​du i swo​jej żony. Ogrom​ne brze​mię nie​na​wi​ści w jego przy​pad​ku nie ob​ja​wia się zgorzk​nie​niem, tyl​ko obo​jęt​no​ścią. Wy​glą​da tak, jak​by ktoś po​trak​to​wał Si​na​trę wy​bie​la​czem, zdarł z nie​go skó​rę, a po​tem ka​zał Wil​ly’emu w niej cho​dzić. Wie​dzia​łem, że wy​cho​dzi z pra​cy o szó​stej i że przez go​dzi​nę bę​dzie mu​siał pić piwo, by się od​po​wied​nio za​izo​lo​wać przed po​wro​tem do domu. Wie​dzia​łem też, gdzie bę​dzie tan​ko​wać. Usia​dłem obok nie​go przy ba​rze. Ob​rzu​cił mnie ła​god​nym, roz​my​tym spoj​rze​niem, na znak, że mnie po​zna​je. Była już pra​wie pora, gdy miał wra​cać do domu. Skło​ni​łem go, żeby po​szpe​rał tro​chę w pa​mię​ci. – Play Pen, Play Pen… Tak, wi​dzia​łem dzi​siaj tę łaj​bę. – Dwu​na​sto​me​tro​wy jacht ro​bio​ny na za​mó​wie​nie. Bia​łe bur​ty, sza​ry ka​dłub, nie​bie​ski pas. Ste​ro​wa​ny przez opa​lo​ne​go twar​dzie​la o bia​łych krę​co​nych wło​sach, ma​łych nie​bie​skich oczkach i sze​ro​kim uśmie​chu. – No i? – Za​sta​na​wiam się, gdzie cu​mu​je. – Skąd mam to wie​dzieć, McGee? Skąd, u dia​bła, miał​bym to wie​dzieć? – Ale pa​mię​tasz go? – Pła​cił go​tów​ką. – Tan​ko​wał tro​chę po pią​tej? – No i? – Ja​kich lu​dzi miał na po​kła​dzie, Wil​ly? – Ja​kieś pie​przo​ne dzie​cia​ki. – Tu​ry​stów, dzie​cia​ki z col​le​ge’u? Ga​pił się na mnie przez chwi​lę. – Ko​goś z nich zna​łem. – Jed​ne​go z tych dzie​cia​ków? – O czym my, u dia​bła, roz​ma​wia​my? Tak, ko​goś z tych dzie​cia​ków. Wiesz, za mo​stem, po pra​wej, za tym miej​scem, gdzie coś bu​du​ją, jest taka knaj​pa. Na​zy​wa się Char​lie Char-Bro​il. – Znam ten lo​kal. – Wi​dzia​łem ją tam. Pra​co​wa​ła jako kel​ner​ka. Mło​da dziew​czy​na. Mie​li imio​na na ta​kich ma​łych pla​kiet​kach. Ona ma śmiesz​ne imię: De​ele​en. Nie wi​dzia​łem jej tam od paru mie​się​cy. Pa​mię​tam ją, bo raz mi py​sko​wa​ła, jak przy​nio​sła nie to, co za​mó​wi​łem. Nic wię​cej nie był w sta​nie so​bie przy​po​mnieć. Wró​ci​łem do Lois. Obok niej sta​ła szklan​ka z bur​bo​nem, któ​ra wy​glą​da​ła jak szklan​ka mro​żo​nej kawy. Lois mia​ła nie​mą​dry, wil​got​ny uśmiech i nie była w sta​nie sku​pić wzro​ku. Ode​bra​łem jej drin​ka i za​pro​wa​dzi​łem ją do ka​bi​ny. Znu​żo​na, mam​ro​ta​ła i śpie​wa​ła coś pod no​-

sem, mu​sia​łem ją moc​no pod​pie​rać. Rzu​ci​łem ją na łóż​ko i zdją​łem jej buty. Trzy mi​nu​ty póź​niej chra​pa​ła. Za​mkną​łem łódź i po​sze​dłem za​po​lo​wać na De​ele​en. W Char​lie Char-Bro​il śmier​dzia​ło przy​pa​lo​nym tłusz​czem, a dziew​czy​na już tam nie pra​co​wa​ła. Zna​la​złem jed​nak jej przy​ja​ciół​kę o imie​niu Ma​rian​ne, ład​ną dziew​czy​nę, z wy​jąt​kiem kró​li​czych zę​bów, któ​re nie po​zwa​la​ły jej do koń​ca za​mknąć ust. Na oko mia​ła dzie​więt​na​ście lat. Gdy już się prze​ko​na​ła, że nie je​stem gli​nia​rzem, do​sia​dła się do mnie przy sto​li​ku na ty​łach lo​ka​lu. – Dee? Wy​wa​li​li ją, kie​dy zmie​nił się szef. Jak tu pra​co​wa​ła, ro​bi​ła wszyst​ko, co tyl​ko chcia​ła, wiesz? Nasz po​przed​ni szef cały czas za​bie​rał ją do ma​ga​zy​nu i wresz​cie ktoś po​wie​dział o tym w fir​mie. Mó​wi​łam jej, że nie po​win​na tak ro​bić. Po​tem do​sta​ła ja​kieś inne pra​ce, ale nig​dzie nie za​grza​ła dłu​go miej​sca, a ostat​nio już jej nie wi​du​ję. Kie​dyś się z nią spo​ty​ka​łam. Ale… no nie wiem, cza​sa​mi ro​bi​ło się za ostro, wiesz, o co mi cho​dzi? Za​ba​wa to za​ba​wa, ale może się zro​bić za ostro. Wiesz co? Za​ła​twi​ła mi rand​kę w ciem​no i, rany, to był ja​kiś gość, któ​ry mógł​by być moim oj​cem, wiesz. Po​żar​ły​śmy się wte​dy jak dia​bli i do​wie​dzia​łam się, że wzię​ła od nie​go pie​nią​dze za to, że​bym tam przy​szła. Spy​ta​łam ją, co jej się w ogó​le wy​da​je, że niby kim ja je​stem? My​ślę, że wpa​ku​je się w pa​skud​ne kło​po​ty, więc wolę się trzy​mać od tego z da​le​ka, wiesz. – Gdzie ona miesz​ka? – Je​śli się nie prze​pro​wa​dzi​ła, bo czę​sto zmie​nia miesz​ka​nia, to w Ci​trus Inn. To mniej wię​cej na​prze​ciw​ko De​er​field Be​ach, coś jak ho​tel albo apar​ta​men​to​wiec, tro​chę sta​ry i ob​skur​ny. Kie​dy ostat​ni raz się z nią wi​dzia​łam, za​nim ją zwol​ni​li, miesz​ka​ła na gó​rze, pod nu​me​rem dwa A, z dziew​czy​ną, któ​ra ma na imię Cor​ry. Wię​cej cza​su nie mo​gła mi po​świę​cić. Ode​szła od sto​li​ka, wy​gła​dza​jąc nie​bie​sko-bia​łą spód​ni​cę ny​lo​no​we​go fir​mo​we​go stro​ju. Chy​ba do​tar​ło do niej peł​ne zna​cze​nie jej słów, bo wy​da​wa​ła się tro​chę za​kło​po​ta​na. Była moc​no zbu​do​wa​ną dziew​czy​ną, ale mia​ła dość dłu​gą szy​ję i drob​ną gło​wę, dzię​ki cze​mu spra​wia​ła wra​że​nie tro​chę de​li​kat​niej​szej, niż była w rze​czy​wi​sto​ści. Mia​ła lśnią​ce, je​dwa​bi​ste wło​sy, ja​sno​kasz​ta​no​we z ja​śniej​szy​mi pa​sem​ka​mi. – Je​śli cho​dzi o De​ele​en, to nie zro​zum mnie źle – po​wie​dzia​ła. – Nie chcę, że​byś so​bie po​my​ślał, że chcę pod nią ko​pać doł​ki. Wiesz, ona była nie​szczę​śli​wie za​ko​cha​na, kie​dy była jesz​cze dzie​cia​kiem. – Ile ma te​raz lat? – Dwa​dzie​ścia. – Za​wa​ha​ła się. Czu​ła się zo​bli​go​wa​na, żeby za​koń​czyć na​szą krót​ką po​ga​dusz​kę ja​kimś ro​bią​cym wra​że​nie ak​cen​tem. Tak jak to ro​bią w se​ria​lach te​le​wi​zyj​nych. Ob​li​za​ła swo​je kró​li​cze usta, spoj​rza​ła na mnie sen​nym wzro​kiem, roz​dę​ła noz​drza, przy​gła​dzi​ła wło​sy, wy​pro​sto​wa​ła ple​cy, wy​eks​po​no​wa​ła bio​dro i spy​ta​ła ochry​płym gło​sem: – No to do zo​ba​cze​nia, co? – Ja​sne, Ma​rian​ne. Ja​sne. Bied​ne, ża​ło​sne kró​licz​ki, po​zba​wio​ne swo​je​go miej​sca w świe​cie na​szych emo​cji. Są spra​gnio​ne ro​man​su, a jed​nak mu​szą się za​do​wa​lać tym, co na​zy​wa​ją ra​dze​niem so​bie ja​koś w ży​ciu. Ich nie​udol​ni, po​zna​cze​ni śla​da​mi po trą​dzi​ku męż​czyź​ni koń​czą szko​ły śred​nie i ru​sza​ją w świat tak prze​sy​co​ny nie​wy​kwa​li​fi​ko​wa​ną siłą ro​bo​czą, że mu​szą się bar​dzo sta​rać, by zna​leźć pra​cę, choć​by to było tasz​cze​nie wor​ków w su​per​mar​ke​tach. Kró​licz​ki tę​sk​nią za

bez​pie​czeń​stwem, ale wszyst​ko, co mogą mieć, to coś, co same so​bie stwo​rzą. Krę​cą się w ma​łych grup​kach po re​stau​ra​cjach i skle​pach, roz​ma​wia​ją o sty​lu i o mo​dzie, ma​rzą o nie​sa​mo​wi​cie uczci​wym nie​zna​jo​mym, któ​ry po​ja​wi się i uwol​ni je od tego cy​gań​skie​go ży​cia, mar​nych na​piw​ków i bez​ro​bo​cia, po​kroi z nimi wiel​ki tort, zro​bi im ślicz​ne dzie​ci i po mi​strzow​sku wpro​wa​dzi je na mie​li​zny ro​dzin​ne​go domu, w któ​rym jest prąd elek​trycz​ny i gdzie wszy​scy myją zęby po każ​dym po​sił​ku. Ale więk​szość z tych bied​nych, stę​sk​nio​nych kró​licz​ków wy​cho​dzi za mąż za swo​ich nie​wy​kwa​li​fi​ko​wa​nych męż​czyzn i musi da​lej pra​co​wać. I od​kry​wa​ją ko​niec swo​ich ma​rzeń. Na​uczo​no je, że je​śli są opa​lo​ne, we​so​łe, szcze​re, przy​sto​so​wa​ne do gru​py i lu​bia​ne, świat na​le​ży do nich, a w tym rów​nież gril​le, kar​ty kre​dy​to​we, pie​lu​chy z do​sta​wą do domu, sa​ty​no​wa po​ściel, przy​ja​cie​le za​pra​sza​ni na ko​la​cje, pral​ka z su​szar​ką, ko​lo​ro​we slaj​dy z dzie​cia​ka​mi wy​świe​tla​ne na do​mo​wym pro​jek​to​rze i wiecz​ny, ka​pry​śny ro​mans z krzy​wym uśmie​chem na twa​rzy i dia​lo​ga​mi w sty​lu Roc​ka Hud​so​na. A więc wkra​cza​ją uśmiech​nię​te, pew​ne sie​bie i nie​wy​kwa​li​fi​ko​wa​ne w świat tech​no​kra​tów, a po kil​ku la​tach do​wia​du​ją się, że to wszyst​ko jest mę​czą​ce, bru​tal​ne, peł​ne nie​na​wi​ści i nie​pew​ne. To są slum​sy ser​ca. Bied​ne małe kró​licz​ki. Mło​dzi lu​dzie, któ​rym nie za​pew​nia​my miej​sca. Trzy​ma​my im przed no​sem ma​rze​nia, jak mar​chew​kę, tyl​ko po to, by na ko​niec po​wie​dzieć: nie​ste​ty, nic nie do​sta​niesz. Szko​ły, w któ​rych ich uczy​my, jak nie umieć prze​trwać, mają wspa​nia​łą ar​chi​tek​tu​rę. Kró​licz​ki nig​dy nie będą miesz​kać w tak pięk​nych miej​scach, chy​ba że za​ra​żą się ja​kąś nie​ule​czal​ną cho​ro​bą. *** Po​je​cha​łem na pół​noc, mi​ja​jąc nie​koń​czą​ce się mru​ga​nie i mi​go​ta​nie neo​nów, przez wiecz​nie opa​da​ją​ce „li​ście i le​śne po​szy​cie” as​fal​tu – ce​lo​fan, pa​pier​ki po cu​kier​kach, chu​s​tecz​ki hi​gie​nicz​ne, pety, po​dar​te bi​le​ty, pla​sti​ko​we opa​ko​wa​nia i la​teks. Jed​na z ko​biet Ju​nio​ra Al​le​na le​ża​ła po​bi​ta, dru​ga pi​ja​na, a ja szu​ka​łem trze​ciej. Ci​trus Inn był sta​rym bu​dyn​kiem, z 1925 roku, dwu​pię​tro​wą po​pę​ka​ną i po​ła​ta​ną bry​łą w niby-mau​re​tań​skim sty​lu, z trze​ma wej​ścia​mi, trze​ma klat​ka​mi scho​do​wy​mi i trze​ma pio​na​mi ma​łych miesz​ka​nek. Stał w dziel​ni​cy han​dlo​wej przy krót​kiej, śle​pej uli​cy, na​prze​ciw​ko du​że​go par​kin​gu dla cię​ża​ró​wek. Po jed​nej stro​nie Ci​trus Inn cią​gnę​ła się dłu​ga jak sznu​ro​wa​dło ma​ri​na, po dru​giej był sklep z za​opa​trze​niem dla ło​dzi, do któ​re​go na​le​ża​ła tak​że knaj​pa spe​cja​li​zu​ją​ca się w ka​nap​kach ze sma​żo​ną rybą. Za nimi był ka​nał ze sto​ją​cą wodą, od​gro​dzo​ny od mo​rza wa​łem. Ci​trus Inn miał wła​sny, sko​ro​do​wa​ny po​most, rów​no​le​gły do wału. Za​par​ko​wa​łem od fron​tu. Ob​sze​dłem nie​oświe​tlo​ną stro​nę Ci​trus Inn. Za​trzy​ma​łem się gwał​tow​nie i skry​łem głę​biej w cie​niach. Do po​mo​stu przy​cu​mo​wa​ne były dwie sta​re ło​dzie, na któ​rych nie pa​li​ło się świa​tło. Trze​cia była oświe​tlo​na, a w bla​sku sła​bych lamp na przy​sta​ni wi​dać było jej pra​wą bur​tę i kok​pit. Świa​tło od​bi​ja​ło się od koła ra​tun​ko​we​go. Play Pen. W kok​pi​cie było kil​ka osób. Nie wi​dzia​łem ich wy​raź​nie. Mie​li włą​czo​ną mu​zy​kę, ko​ły​szą​ce dźwię​ki bos​sa novy. Ja​kaś dziew​czy​na po​ru​sza​ła się w tym ryt​mie, inna lek​ko się za​śmia​ła. Ja​kiś męż​czy​zna po​wie​dział prze​ni​kli​wym gło​sem: „Ta​tu​siu, nie​dłu​go koń​czy nam się piwo, a to cho​ler​nie złe wie​ści, ta​tu​siu. Ktoś bę​dzie mu​siał przejść całą cho​ler​ną dro​gę do Bar​neya. Bę​dziesz nam tak ro​bił na tych wy​spach, ta​tu​siu? Jak już tam bę​dzie​my, po​zwo​lisz na to, by skoń​czy​ły nam się naj​po​-

trzeb​niej​sze rze​czy?”. Inny męż​czy​zna ryk​nął coś w od​po​wie​dzi, a dziew​czy​na po​wie​dzia​ła coś, co za​głu​szy​ła mu​zy​ka. Po dłuż​szej chwi​li dwo​je z nich mnie mi​nę​ło, zmie​rza​jąc w stro​nę lo​ka​lu. Zo​ba​czy​łem ich, gdy wy​to​czy​li się na po​most. Moc​no zbu​do​wa​ny chło​pak z bo​ko​bro​da​mi i tępą, na​la​ną twa​rzą oraz dłu​go​no​ga, nie​zgrab​nie po​ru​sza​ją​ca się dziew​czy​na. Gdy prze​cho​dzi​li obok mnie, dziew​czy​na spy​ta​ła: – A my nie po​win​ni​śmy choć raz ku​pić piw, Pete? – Za​mknij się, Pat​ty. Ta​tuś się cie​szy, jak nam sta​wia. Po co psuć mu za​ba​wę. Po raz pierw​szy przyj​rza​łem się Ju​nio​ro​wi Al​le​no​wi. Nie za wie​le było wi​dać. Był ciem​ną syl​wet​ką w kok​pi​cie ło​dzi, po​zba​wio​nym cia​ła po​mru​kiem gło​su, po​je​dyn​czym szczek​nię​ciem śmie​chu. *** Gdy wró​ci​łem na Bu​sted Flush, Lois wciąż le​ża​ła nie​przy​tom​na. Po​sa​dzi​łem ją na siłę. Po​ję​ki​wa​ła, gło​wa cięż​ko opa​da​ła jej na bok, oczy mia​ła za​mknię​te. Zmu​si​łem ją, by wsta​ła, za​bra​łem na pla​żę i pro​wa​dza​łem za sobą, póki nie stra​ci​ła tchu i nie była już w sta​nie na​rze​kać. Wlo​kła się za mną, po​słusz​na jak dziec​ko, któ​re wcze​śniej na​bro​iło. Pro​wa​dza​łem ją bez​li​to​śnie, tam i z po​wro​tem, aż prze​ja​śnił jej się umysł, a wte​dy usie​dli​śmy na ław​ce, by mo​gła zła​pać od​dech. – Po​twor​nie boli mnie gło​wa – po​wie​dzia​ła po​kor​nym gło​sem. – Za​słu​ży​łaś so​bie. – Prze​pra​szam, Trav. Na​praw​dę. Zo​ba​czy​łam go… tak mnie prze​ra​ził. – A może dał ci wy​mów​kę? – Nie bądź zło​śli​wy. – Po pro​stu nie po​do​ba mi się, jak wi​dzę, że psu​jesz to, co pró​bu​jesz osią​gnąć. – To się wię​cej nie po​wtó​rzy. – Obie​cu​jesz? – Nie wiem. Nie chcę, żeby się po​wtó​rzy​ło. Ale wciąż my​ślę… On może się tu za​raz po​ja​wić. Może cho​dzi so​bie te​raz po tej pla​ży. – Nie dziś w nocy. Jest za​ję​ty. – Co?! Opo​wie​dzia​łem jej, jak i gdzie go zna​la​złem. Z chło​pa​kiem no​szą​cym bo​ko​bro​dy, o imie​niu Pete, i trze​ma dziew​czy​na​mi, De​ele​en, Pat​ty i Cor​ry. – Z tego, co uda​ło mi się pod​słu​chać, za​bie​ra ich wszyst​kich albo część z nich w rejs na Ba​ha​my. Wy​da​je im się, że go uro​bi​li. Wy​da​je im się, że zna​leź​li ja​kiś jego czu​ły punkt. Mó​wią na nie​go „Ta​tuś”. – Czy te bied​ne dzie​cia​ki nie wi​dzą, co to za czło​wiek? – Ca​thy nie wi​dzia​ła. Ty też nie. – Co za​mie​rzasz zro​bić? – Zo​ba​czę, może uda mi się z nim spo​tkać ju​tro po po​łu​dniu. – Może ich już nie być. – My​ślę, że za​cze​ka, aż za​mon​tu​ją nowy ge​ne​ra​tor.

– Ale co bę​dzie, je​śli wy​pły​nie z nimi rano? – Je​śli to cię za bar​dzo prze​ra​ża, Lois, za​wsze mo​żesz się na​pić. – Nie mu​sisz być taki okrut​ny. – Roz​cza​ro​wa​łaś mnie. – Wiem. Prze​pra​szam. – Jak tam two​ja gło​wa? – Chy​ba tro​chę le​piej. Trav? – Tak, ko​cha​nie? – Je​stem taka głod​na, że mo​gła​bym zjeść tę ław​kę. *** W nie​dzie​lę rano, gdy wy​sze​dłem na po​kład, wie​dzia​łem, że nig​dzie się nie wy​bie​ra​ją. Dzień był prze​pięk​ny. Wiatr zmie​nił kie​ru​nek i te​raz wiał z pół​noc​ne​go wscho​du, sil​nie i rów​no. Taki wiatr bu​rzy mo​rze na ob​sza​rze Golf​sztro​mu zbyt moc​no, by ja​ka​kol​wiek łódź wiel​ko​ści jach​tu Ju​nio​ra Al​le​na była w sta​nie so​bie z tym po​ra​dzić. Fala ma wte​dy dwa do trzech me​trów i że​glu​ga jest trud​na. Od​cze​ka​łem do po​łu​dnia, a po​tem po​je​cha​łem do Ci​trus Inn. Apar​ta​ment nu​mer 2A był na dru​gim pię​trze, po​środ​ku. Ubra​łem się na pod​ryw, wer​sja let​nia. T-shirt, spodnie kha​ki, bejs​bo​lów​ka, san​da​ły, pe​łen za​pa​łu uśmiech i bu​tel​ka do​bre​go bur​bo​na w brą​zo​wej pa​pie​ro​wej to​reb​ce. Za​pu​ka​łem w po​ry​so​wa​ne, sta​re drew​nia​ne drzwi ze zdo​bie​nia​mi, a po​tem za​pu​ka​łem jesz​cze raz i usły​sza​łem po​iry​to​wa​ny pod​nie​sio​ny głos dziew​czy​ny: – Chwi​lecz​kę! Za​skrzy​piał za​mek. Drzwi otwo​rzy​ły się na kil​ka cen​ty​me​trów i zo​ba​czy​łem roz​czo​chra​ne ciem​ne wło​sy, ka​wa​łek opa​lo​nej twa​rzy i zim​ne, nie​przy​ja​zne zie​lo​ne oko. – Cze​go chcesz? – Szu​kam De​ele​en. – Nie ma jej. – Ty je​steś Cor​ry? – A ty kim, u dia​bła, je​steś? – Przy​ja​cie​lem przy​ja​ciół​ki. – To zna​czy kogo? – Ma​rian​ne, pra​cu​je w Char​lie Char-Bro​il. – Ta głu​pia suka nie ma żad​nych przy​ja​ciół. Gdy​bym pro​sił albo na​ma​wiał, na pew​no za​trza​snę​ła​by mi drzwi przed no​sem. Sta​łem więc so​bie swo​bod​nie, z lek​kim uśmie​chem na twa​rzy. W tej oko​li​cy li​czy się by​cie zre​lak​so​wa​nym. Trze​ba prze​strze​gać pew​nych za​sad. Je​śli nie​źle się pre​zen​tu​jesz, do​ni​kąd ci się nie spie​szy i spra​wiasz wra​że​nie, jak​by nie bar​dzo ci za​le​ża​ło, to rzu​casz wy​zwa​nie. Do tej pory ta me​to​da spraw​dza​ła się le​piej, niż moż​na by przy​pusz​czać. Chcia​łem, żeby tak było da​lej. Je​śli czło​wiek spo​ty​ka się z wro​go​ścią i po​dejrz​li​wo​ścią i za bar​dzo na​ci​ska, to je​dy​nie je wzmac​nia. Po chwi​li spoj​rza​ła na mnie odro​bi​nę życz​li​wiej. – O co cho​dzi z tą Ma​rian​ne? I po co szu​kasz De​ele​en? Nie ro​zu​miem. – Nie chcia​łem ci prze​szka​dzać, Cor​ry.

– Jest coś waż​ne​go, o czym po​win​nam wie​dzieć? – Kie​dyś wi​dy​wa​łem tam De​ele​en, ale nig​dy jej nie po​zna​łem, a po​tem ode​szła i za​sta​na​wia​łem się, co u niej sły​chać, czy nie wy​je​cha​ła z mia​sta. Po​py​ta​łem Ma​rian​ne i po​wie​dzia​ła mi, że może wciąż jest tu​taj. Nie mam dziś nic do ro​bo​ty i mam tę bu​tel​kę, więc po​my​śla​łem so​bie, że może wpad​nę tu i się prze​ko​nam. Ale je​śli jest taka miła jak ty, to chy​ba nie był to za do​bry po​mysł. Przy​glą​da​ła mi się w mil​cze​niu przez co naj​mniej dwa​dzie​ścia se​kund. – Po​cze​kaj chwi​lę – po​wie​dzia​ła i za​mknę​ła drzwi. Upły​nę​ło dzie​sięć mi​nut, nim wró​ci​ła. Spry​ska​ła ciem​ne wło​sy la​kie​rem i wy​glą​da​ły te​raz jak ja​poń​ska pe​ru​ka. Wło​ży​ła ko​stium i roz​pię​ty płaszcz ką​pie​lo​wy. Ko​stium był czar​no-bia​ły, ale czerń wy​bla​kła, a biel była przy​bru​dzo​na. Choć dziew​czy​nę szpe​ci​ła szczę​ka jak u bul​do​ga i mia​ła tro​chę zbyt ob​fi​te bio​dra, pre​zen​to​wa​ła się w mia​rę nie​źle. Za​mknę​ła drzwi, uśmiech​nę​ła się do mnie i po​wie​dzia​ła: – Nie​zły z cie​bie ol​brzym, co? Masz ja​kieś imię? – Trav. – Moja ko​le​żan​ka od​sy​pia jesz​cze im​pre​zę. Przez pół nocy stę​ka​ła po pi​wie. Chodź, po​ka​żę ci coś. Po​sze​dłem za nią krót​kim ko​ry​ta​rzem, do okna na ty​łach apar​ta​men​tu. Wy​cho​dzi​ło na przy​stań. Na ma​te​ra​cu na da​chu ka​bi​ny Play Pena le​ża​ła dziew​czy​na w bar​dzo ską​pym bi​ki​ni. Spoj​rza​łem na nią po​nad ra​mie​niem Cor​ry. Po​sła​ła mi za​gad​ko​we spoj​rze​nie. – Nie mam ci w ogó​le za złe, że się tak ga​pisz. Ma ład​ną fi​gu​rę, co? – Sma​ko​wi​ta. – Ale je​śli to był rze​czy​wi​ście je​dy​ny po​mysł, z ja​kim tu przy​sze​dłeś, ko​cha​nie, to nie​po​trzeb​nie się fa​ty​go​wa​łeś. Do​ga​da​ła się z go​ściem od tej ło​dzi. – Wiel​ki jacht. Czyj to? – Ta​kie​go jed​ne​go sta​rusz​ka. Na​zy​wa się Al​len. Mó​wi​my na nie​go „Ta​tuś”. Po​pły​nie​my tą ło​dzią da​le​ko, da​le​ko, sta​ry! Pły​nie​my z nim na Ba​ha​my. Mó​wił, że trud​no zna​leźć lu​dzi, któ​rzy mają ocho​tę wy​brać się w rejs. Uwie​rzył​byś, że to pro​blem? Ale tak jak to w tej chwi​li wy​glą​da, ko​cha​nie, ona nie bę​dzie za​in​te​re​so​wa​na. To by jej mo​gło spie​przyć rej​sik. – Od​wró​ci​ła się od okna i przy​ję​ła po​zy​cję, ja​kie cza​sa​mi wi​du​je się u mo​de​lek, któ​re szu​ka​ją apro​ba​ty pu​blicz​no​ści. – No i? Pro​si​ła się, bym jej się do​kład​niej przyj​rzał, i to wła​śnie zro​bi​łem. – Czło​wiek po​wi​nien wie​dzieć, kie​dy zmie​nić zda​nie – po​wie​dzia​łem. – Trze​ba być ela​stycz​nym. – Wiesz co? – ode​zwa​ła się. – Nie chcia​ła​bym, że​byś się roz​cza​ro​wał. To zna​czy, z po​wo​du Dee. To była de​li​kat​na gra, po​le​ga​ją​ca na oce​nie i ak​cep​ta​cji, ofer​cie i kontr​ofer​cie. Za​wę​zi​ła ją do tej jed​nej, je​dy​nej od​po​wie​dzi, jaka mo​gła​by ją za​do​wo​lić. Od​po​wie​dzia​łem więc tak, jak so​bie tego ży​czy​ła. – Je​śli to ty byś le​ża​ła na słoń​cu, Cor​ry, a Dee by​ła​by tu ze mną, wte​dy mógł​bym być roz​cza​ro​wa​ny. Uśmiech​nę​ła się krzy​wo, roz​pro​mie​nio​na, a po​tem wzię​ła mnie pod ra​mię i za​pro​wa​dzi​ła na przy​stań.

– Hej! – za​wo​ła​ła. De​ele​en usia​dła. W wiel​kich ciem​nych oku​la​rach wy​glą​da​ła jak sowa. – Gdzie się wszy​scy po​dzia​li? – spy​ta​ła Cor​ry, gdy po​ma​ga​łem jej wejść na po​kład. – Ta​tuś gdzieś po​je​chał w sa​mo​cho​dzie Pete’a. Pete po​szedł za​py​tać Mit​cha, czy ma już za​mon​to​wa​ny sil​nik na tej ma​łej ło​dzi. Z Pat​ty wszyst​ko do​brze? – Wciąż leży jak nie​przy​tom​na na gó​rze. De​ele​en wsta​ła i po​wo​li, ostroż​nie we​szła do kok​pi​tu. Z od​le​gło​ści pra​wie dzie​się​ciu me​trów była bar​dzo atrak​cyj​ną, ob​da​rzo​ną ślicz​ny​mi krą​gło​ścia​mi dziew​czy​ną. Z bli​ska jed​nak aż na​zbyt rzu​ca​ła się w oczy wul​gar​ność i ob​skur​ność ma​te​ria​łów, ja​kich uży​to do jej bu​do​wy. Opa​lo​na cera była po​ro​wa​ta i ziar​ni​sta. Ja​sne wło​sy wy​da​wa​ły się bez ży​cia, jak pla​sti​ko​wa pe​ru​ka. Dół od bi​ki​ni wpi​jał się w mięk​ki brzuch, świad​czą​cy o zbyt wie​lu pi​wach i kok​taj​lach, ham​bur​ge​rach i fryt​kach. Uda były zwiot​cza​łe od sie​dzą​ce​go try​bu ży​cia. Szy​ję, kost​ki i we​wnętrz​ną stro​nę nad​garst​ków mia​ła lek​ko przy​bru​dzo​ne. Wi​dać było mie​dzia​no​ru​dą szcze​ci​nę pod pa​cha​mi i nie​do​kład​nie ogo​lo​ne wło​sy na no​gach, a na pa​znok​ciach u nóg po​pę​ka​ny czer​wo​ny la​kier. Sta​nik od bi​ki​ni był lek​ko prze​krzy​wio​ny, tak że od​sła​niał brą​zo​wy pół​księ​życ pra​we​go sut​ka. – De​ele​en, chcia​ła​bym ci przed​sta​wić Tra​va – po​wie​dzia​ła Cor​ry. – Cześć – rzu​ci​ła De​ele​en, tak​su​jąc mnie wzro​kiem. Mia​ła sze​ro​kie usta i ró​żo​wy ślad po szmin​ce na przed​nim zę​bie. Wy​raź​nie ocze​ki​wa​ła, że do​wie się cze​goś wię​cej. – Ta Ma​rian​ne, co pra​cu​je w Char-Bro​il, po​wie​dzia​ła mu, że się tu krę​ci​my, no i przy​szedł. Mó​wi​łam mu, że pły​nie​my w rejs z Ta​tu​siem. Przy​szedł, bo szu​kał cie​bie, ale po​in​for​mo​wa​łam go, jak się spra​wy mają, i zde​cy​do​wał się na mnie. – To było bar​dzo swo​bod​nie po​wie​dzia​ne, ale rów​no​cze​śnie cał​ko​wi​cie ja​sne. De​ele​en za​ak​cep​to​wa​ła sy​tu​ację lek​kim wzru​sze​niem ra​mion i opa​dła roz​kra​czo​na na płó​cien​ny le​żak, roz​grza​ny słoń​cem. Wo​kół nad​garst​ka mia​ła nie​wiel​ki wa​łe​czek tłusz​czu. Pod​cią​gnę​ła górę od bi​ki​ni. Majt​ki skry​wa​ły pulch​ny wzgó​rek ło​no​wy, u góry jej wiot​kich ud, po we​wnętrz​nej stro​nie, spod ską​pej tka​ni​ny wy​sta​wał ko​smyk wło​sów. Parę lat temu jej wi​dok za​pie​rał​by dech w pier​si i na​wet te​raz, przy sztucz​nym oświe​tle​niu, wśród drin​ków i śmie​chu moż​na by od​nieść wra​że​nie świe​żo​ści, mło​do​ści i pięk​na. Jed​nak w tym sło​necz​nym, okrut​nym świe​tle, choć mia​ła za​le​d​wie dwa​dzie​ścia lat, było już po niej wi​dać wszyst​ko, co zdą​ży​li jej zro​bić. Zbyt wie​le wy​cie​czek na za​ple​cze spra​wi​ło, że kwiat zwiędł. Do​ka​zy​wa​li z nią już na tyle, że wy​ci​snę​li z niej całą świe​żość. Cia​ło od​zwier​cie​dla ura​zy du​cha, te​raz więc ob​wi​sła w swo​jej mię​si​stej obo​jęt​no​ści, rów​nie od​por​na na czu​łość jak kur​wa w szpi​ta​lu. – I co z tą Ma​rian​ne z gębą jak wie​wió​ra? – spy​ta​ła obo​jęt​nie. – Nic no​we​go. Cor​ry zrzu​ci​ła płaszcz ką​pie​lo​wy, po​ło​ży​ła płó​cien​ne po​dusz​ki na sze​ro​kiej pa​wę​ży i wy​cią​gnę​ła się na nich. Prze​sta​ły mi się ba​daw​czo przy​glą​dać. Prze​sze​dłem po​myśl​nie kon​tro​lę. – Cho​le​ra, na​wet przy tym wie​trze jest za go​rą​co – po​wie​dzia​ła Cor​ry. – Ktoś już wie, co ro​bi​my? – Po​cze​kam i zo​ba​czę, cze​go chce Ta​tuś. Cor​ry od​wró​ci​ła się w stro​nę Dee, wy​klu​cza​jąc mnie z roz​mo​wy. – Było tak, jak my​śla​łaś? – spy​ta​ła. Dee ro​ze​śmia​ła się po​nu​ro i pła​sko.

– Jesz​cze bar​dziej. – Ktoś chce drin​ka? – za​pro​po​no​wa​łem. Obie spoj​rza​ły na mnie, jak​by wy​stra​szo​ne, że wciąż tu je​stem. – Ja​sne – po​wie​dzia​ła De​ele​en. – Co to? – Bur​bon. – Do​bra – rzu​ci​ła Cor​ry. – Ale za​nim wy​je​chał, wszyst​ko za​mknął – po​wie​dzia​ła Dee. – Nie mo​że​my się do​stać na dół, tam gdzie jest lód, szklan​ki i inne rze​czy. Cor​ry, przy​nieś może z miesz​ka​nia. – Jest po pierw​szej – za​uwa​ży​ła Cor​ry. – Chy​ba moż​na coś do​stać u Bar​neya, no nie? – Kup tro​chę tych du​żych pa​pie​ro​wych kub​ków – zwró​ci​ła się do mnie Dee. – I sze​ścio​pak coli, OK? U Bar​neya ob​słu​ga była po​wol​na i prze​pła​ci​łem za kub​ki, colę i lód. Nim wró​ci​łem na Play Pena, dziew​czy​ny już zdą​ży​ły mnie ro​ze​grać i usta​lić, z któ​rą z nich będę. Cor​ry mnie po​in​for​mo​wa​ła, że się zgo​dzi​ły i do​ko​na​ły wy​bo​ru. Zro​bi​ła to, ma​su​jąc mi kark, gdy przy​go​to​wy​wa​łem jej drin​ka. Wró​ci​li​śmy pod da​szek, ucie​ka​jąc przed pro​mie​nia​mi słoń​ca. Wia​ła lek​ka bry​za i było tam cał​kiem przy​jem​nie. Gdy za​czę​ły być lek​ko pod​pi​te, co​raz na​tu​ral​niej włą​cza​ły mnie do roz​mo​wy; ga​da​li​śmy o rej​sie. Przy​je​chał Pete. Miał mar​twy uścisk ręki, jak​by ści​ska​ło się płó​cien​ną rę​ka​wi​cę peł​ną roz​grza​ne​go pia​chu. Cor​ry dała mu klucz do miesz​ka​nia i po​szedł spraw​dzić, co z Pat​ty. Wy​wią​za​ła się dys​ku​sja o tym, czy Pat​ty po​pły​nie z nimi. Mu​sia​ła​by w tym celu okła​mać ro​dzi​ców. Na​gle na po​kła​dzie po​ja​wił się Ju​nior Al​len; wsko​czył, lek​ko wy​lą​do​wał. Pre​zen​to​wał się nie​ska​zi​tel​nie w bia​łej spor​to​wej ko​szu​li, bia​łych spodniach i ja​sno​nie​bie​skiej czap​ce że​glar​skiej. Do​my​śli​łem się, że ma pod czter​dziest​kę. Nie by​łem przy​go​to​wa​ny na to, że bę​dzie wy​glą​dał na tak sil​ne​go i spraw​ne​go. Był bar​czy​sty, o ra​mio​nach tak na​pa​ko​wa​nych i po​zna​czo​nych mię​śnia​mi, że wy​glą​da​ły pra​wie jak u mał​py. Wra​że​nie to na​si​la​ły wy​jąt​ko​wo dłu​gie, po​zna​czo​ne brą​zo​wy​mi ta​tu​aża​mi ręce i krót​kie, odro​bi​nę krzy​we nogi. Miał po​zna​czo​ną bruz​da​mi sze​ro​ką twarz i sze​ro​ki uśmiech, przez co małe nie​bie​skie oczka wy​da​wa​ły się jesz​cze węż​sze. To był przy​ja​zny uśmiech. To był sym​pa​tycz​ny uśmiech. Uśmiech, któ​ry nie zmie​nił się ani tro​chę, gdy Ju​nior Al​len spoj​rzał na mnie. – Cześć, dzie​cia​ki – po​wie​dział. Jego głos był jak po​mruk mo​sięż​ne​go dzwo​nu. Wiel​kim, opa​lo​nym łap​skiem zmierz​wił po​zba​wio​ne ży​cia wło​sy Dee. – Kogo tu mamy na po​kła​dzie, moje ko​cha​nie? Była jak​by od​mie​nio​na. Sta​ła się jak mały elf, peł​na uwiel​bie​nia, za​czę​ła lek​ko se​ple​nić; jego ślicz​ne, pulch​ne dzie​ciąt​ko. – To jest Trav – przed​sta​wi​ła mnie. – Jest z Cor​ry. Trav, to jest Ta​tuś Al​len. To do nie​go na​le​ży ta łódź. Ma ślicz​ną na​zwę, praw​da? – Na​praw​dę ślicz​ną – po​wie​dzia​łem. Był szyb​ki. Chwy​cił moją dłoń do​kład​nie tak, jak nie chcia​łem, by ją chwy​cił, i ob​ser​wo​wał moje usta, miaż​dżąc mi kost​ki. – Miło, że ci się po​do​ba. Wi​taj na po​kła​dzie. Wy​jął klu​cze i otwo​rzył właz do ka​bin. Pod​cią​gnął do góry Dee, by sta​nę​ła na nogi, klep​nął ją w ty​łek i po​wie​dział: – Idź, przy​nieś nam ja​kieś po​rząd​ne szklan​ki i wód​kę, ko​cha​nie. Ko​cha​nie uśmiech​nę​ło się krzy​wo, po​chy​li​ło i po​słusz​nie ze​szło na dół. Ju​nior Al​len usiadł

na jej miej​scu, po​kle​pał Cor​ry po na​gim ko​la​nie i spy​tał: – Czym się zaj​mu​jesz, Trav? – Wszyst​kim, co mi się na​wi​nie. W se​zo​nie pra​cu​ję tro​chę na ło​dziach czar​te​ro​wych. Od​pro​wa​dzam ło​dzie na pół​noc i na po​łu​dnie dla zi​mo​wych tu​ry​stów. Umiem sma​żyć ryby. I może tro​chę je​stem me​cha​ni​kiem jach​to​wym, ta​kim na pół gwizd​ka. Co tyl​ko chcesz. Gdy ko​cha​nie przy​nio​sło mu bu​tel​ki i szklan​ki, zro​bił so​bie drin​ka. Uśmiech​nął się do mnie pro​mien​nie. – Dzie​cia​ki po​wie​dzia​ły ci o rej​sie? Chcę za​brać całą czwór​kę i po​ka​zać im wy​spy. Do dia​bła, mam łódź, czas i pie​nią​dze. Cho​ciaż tyle mogę zro​bić. Gdy​bym nie znał ca​łej hi​sto​rii, z ła​two​ścią ku​pił​bym ob​raz, jaki pró​bo​wał mi sprze​dać. Bez​myśl​ny kre​tyn z wiel​kim ge​stem, za​chwy​co​ny pod​nisz​czo​ną po​wło​ką cie​le​sną swo​je​go ko​cha​nia, za​bie​ra dziew​czy​nę i trój​kę jej przy​ja​ciół na ro​man​tycz​ny rejs w tro​pi​ki. – Li​sta pa​sa​że​rów wciąż otwar​ta? – spy​ta​łem, uśmie​cha​jąc się w od​po​wie​dzi. Na te sło​wa zmie​ni​ły się jego oczy, ale nie uśmiech. – Je​śli ja i Pete bę​dzie​my spać na dwóch ko​jach z przo​du, dziew​czy​nom zo​sta​nie głów​na ka​bi​na. Mógł​bym spać na​wet z kil​ko​ma, ale mu​sie​li​by to być bar​dzo do​brzy przy​ja​cie​le. – Ryk​nął grom​kim śmie​chem. – Nie​ste​ty, nie damy rady cię wziąć, sta​ry. – Będę pią​tym ko​łem u wozu – po​wie​dzia​ła gorz​ko Cor​ry. – Jak to, dziew​czyn​ko? Spoj​rza​ła na nie​go zim​no. – A co w tym skom​pli​ko​wa​ne​go, Ta​tu​siu? Ty i Dee, Pete i Pat​ty. I sta​ra, do​bra Cor​ry. Cho​le​ra, weź go. Przy​da mi się ktoś do po​ga​da​nia. Może bę​dziesz po​trze​bo​wał ko​goś, żeby cię zmie​nił przy ste​rze. – Nig​dy nie po​trze​bu​ję po​mo​cy przy ste​rze – po​wie​dział z uśmie​chem. – Ani przy ni​czym in​nym, ko​cha​nie. – Je​stem Cor​ry. Two​je ko​cha​nie to Dee, Ta​tu​siu. Znów po​kle​pał ją po ko​la​nie i ob​da​rzył pro​mien​nym uśmie​chem. – Bę​dziesz się do​brze ba​wić. Już ty się o to nie martw. – Za​wsze na coś na​rze​ka – wtrą​ci​ła się Dee. – Za​wsze. Na po​kład we​szli Pete i Pat​ty. I po chwi​li wie​dzia​łem już, o co cho​dzi​ło Al​le​no​wi. Na pierw​szy rzut oka Pat​ty wy​da​wa​ła się nie​atrak​cyj​na, ale było to tyl​ko wra​że​nie wy​wo​ła​ne jej nie​zgrab​no​ścią i oku​la​ra​mi. Żar​to​wa​li z niej dość wul​gar​nie, po​nie​waż wy​mio​to​wa​ła, a ona w od​po​wie​dzi za​czę​ła się wy​głu​piać. Wy​głu​pia​nie się było jej obro​ną. Mia​ła wy​so​ko osa​dzo​ne, nie​doj​rza​łe pier​si, wy​raź​nie wi​docz​ne przez tka​ni​nę bluz​ki. Jej nogi były dłu​gie, bla​de i ślicz​ne. Mia​ła w so​bie źre​bię​cy wdzięk i ślicz​ne sza​re oczy za gru​by​mi szkła​mi oku​la​rów. Peł​ne, cie​płe, wraż​li​we usta. Była jak Lois wie​le lat temu, choć z in​nej war​stwy spo​łecz​nej. Mar​no​wa​ła się z tę​pym pro​sta​kiem, tym Pete’em z bo​ko​bro​da​mi. Była świe​ża, kru​cha i de​li​kat​na. To ona była oczy​wi​stą ofia​rą. Gdy już zgro​ma​dzi całą czwór​kę i nikt nie bę​dzie mu w sta​nie uciec, bez więk​sze​go wy​sił​ku za​mie​ni po​zo​sta​łą trój​kę w swo​ich wspól​ni​ków. I tak byli już znie​czu​le​ni. Po​mo​gą Ju​nio​ro​wi Al​le​no​wi na​uczyć tę śmiesz​ną, bła​znu​ją​cą dziew​czy​nę, co jest w ży​ciu naj​waż​niej​sze, po​mo​gą mu ścią​gnąć ją w dół, w kosz​mar, gdzie wy​głu​pia​nie nic jej już nie po​mo​że.

Pi​li​śmy. Jego mło​dzi zna​jo​mi mó​wi​li do nie​go „Ta​tu​siu” i trak​to​wa​li pro​tek​cjo​nal​nie. Ju​nior Al​len nie​ustan​nie szcze​rzył zęby. De​ele​en się z nim dro​czy​ła. Cor​ry się z nie​go na​bi​ja​ła. Pete go igno​ro​wał. A Ju​nior Al​len tyl​ko się uśmie​chał, uśmie​chał i uśmie​chał. Jed​nak wo​bec mnie był in​stynk​tow​nie nie​uf​ny. Co ja​kiś czas pa​trzy​łem w jego stro​nę i wi​dzia​łem te małe nie​bie​skie oczka śle​dzą​ce mnie znad sze​ro​kie​go uśmie​chu. Był wiel​kim, sta​rym ko​cu​rem ob​ser​wu​ją​cym ła​god​nie ba​rasz​ku​ją​ce my​szy. Nie chciał na im​pre​zie dru​gie​go ko​cu​ra. Nie było dość miej​sca dla dwóch. Do​wie​dzia​łem się jed​nak tego, co chcia​łem wie​dzieć. Pete w od​po​wie​dzi na py​ta​nie Pat​ty od​parł, że wy​pły​ną, gdy tyl​ko Ju​nior Al​len za​ła​twi ja​kieś pra​ce przy ło​dzi. Mie​li przy​nieść na po​kład swo​je rze​czy i po​pły​nąć do Mia​mi, gdzie będą wy​ko​na​ne te pra​ce, a stam​tąd wy​ru​szą na Bi​mi​ni. Rejs miał trwać od sied​miu do dzie​się​ciu dni. Ta​tuś pła​cił za wszyst​ko. Ta​tu​sia było na to stać. Pat​ty mia​ła po​wie​dzieć ro​dzi​com, że je​dzie do przy​ja​ciół​ki, ja​kiejś dziew​czy​ny z Jack​so​nvil​le. Ta​tuś mó​wił, że pew​nie wy​pły​ną we wto​rek lub w śro​dę. Nie bierz​cie ze sobą dużo rze​czy, dzie​cia​ki. Obę​dzie​my się bez wy​gód. Zje​dli​śmy ka​nap​ki z rybą od Bar​neya. Prze​rzu​ci​li​śmy się na piwo. Póź​nym po​po​łu​dniem grup​ka się roz​dzie​li​ła. Pete za​brał Pat​ty do domu, Ta​tuś i Dee zo​sta​li na po​kła​dzie, a ja po​sze​dłem z Cor​ry do jej miesz​ka​nia. Było ob​skur​ne. Małe po​ko​je z wy​so​kim stro​pem, zbyt dużo warstw far​by na ścia​nach, za​ku​rzo​ne dy​wa​ny, po​pla​mio​ne, po​ry​so​wa​ne ta​nie me​ble i pry​mi​tyw​ne sprzę​ty. Ostat​nią go​dzi​nę spę​dzi​ła na ru​fie, le​żąc na słoń​cu. Była za​mro​czo​na pi​wem i upa​łem. Otwo​rzy​ła dwie nowe bu​tel​ki i po​szła wziąć prysz​nic. Dała mi al​bum, że​bym so​bie po​oglą​dał. To było gru​be port​fo​lio jej po​zo​wa​nych zdjęć, dwa​dzie​ścia na dwa​dzie​ścia pięć cen​ty​me​trów, sek​sow​ne uję​cia, naga i pół​na​ga. Róż​ne sztucz​ki z oświe​tle​niem. Po​dej​rze​wa​łem, że była o parę lat młod​sza, kie​dy je ro​bio​no. Nie​któ​re wy​da​ły mi się na​wet atrak​cyj​ne, inne wy​bit​nie nie​smacz​ne – oświe​tlo​ne od tyłu opa​lo​ne wy​pu​kło​ści pier​si i po​ślad​ków, oraz stan​dar​do​we lśnią​ce, wil​got​ne usta, uśmie​cha​ją​ce się ku​szą​co. Po​wie​dzia​ła mi, że fo​to​graf, jej przy​ja​ciel, sprze​dał spo​ro z tych zdjęć do róż​nych cza​so​pism. Mo​głem w to uwie​rzyć. Fi​gu​ra była w po​rząd​ku, po​dob​nie jak tech​ni​ka fo​to​gra​fo​wa​nia. Gdy przej​rza​łem już al​bum i dłu​go po tym, jak woda pod prysz​ni​cem prze​sta​ła pły​nąć, usły​sza​łem jej ci​che wo​ła​nie. Po​sze​dłem do sy​pial​ni. Za​su​nę​ła żół​te za​sło​ny, co spra​wi​ło, że w ob​skur​nym po​ko​ju za​pa​no​wał zło​ci​sty pół​mrok. Le​ża​ła na łóż​ku naga, z czar​nym ręcz​ni​kiem na bio​drach. – Wi​taj ko​cha​nie – po​wie​dzia​ła. Na twa​rzy mia​ła ten sam uśmiech co na zdję​ciach, tyle że bar​dziej sen​ny. – Wi​taj, wi​taj. Szczę​ka za​pa​śni​ka, sen​ne zie​lo​ne oczy, ma​syw​ne, gład​kie brą​zo​we uda. Ziew​nę​ła i po​wie​dzia​ła: – Po​ko​chaj​my się tro​chę, a po​tem się zdrzem​nij​my, ko​cha​nie. – Wziął​bym jesz​cze tyl​ko prysz​nic. – Ja​sne. Ja​sne, nie krę​puj się. Tyl​ko się po​spiesz. Je​stem w ta​kim wspa​nia​łym na​stro​ju, skar​bie. Po​sze​dłem do ła​zien​ki. To było ba​gno za​tę​chłych ręcz​ni​ków i ski​słych ko​stiu​mów ką​pie​lo​wych, cuch​ną​ce i słod​kie od per​fum, peł​ne my​dlin i wil​go​ci. Zdu​mia​ło mnie, że nie zna​la​złem mchu na ścia​nach, grzy​bów w ką​tach i pa​pro​ci za ki​blem. Stru​mień wody był sła​by i let​ni. Bra​łem prysz​nic bar​dzo, bar​dzo dłu​go. Wy​tar​łem się naj​mniej wil​got​nym ręcz​ni​kiem, jaki uda​-

ło mi się zna​leźć. Bar​dzo ostroż​nie uchy​li​łem drzwi ła​zien​ki i tak jak na to li​czy​łem, usły​sza​łem re​gu​lar​ne, ci​che chra​pa​nie, jak​by przy każ​dym od​de​chu mó​wi​ła „pa​aach”. Ubra​łem się ukrad​kiem, pod​sze​dłem do łóż​ka, zdją​łem czar​ny ręcz​nik i za​nio​słem go do ła​zien​ki. Moją pu​stą pusz​kę po pi​wie po​sta​wi​łem na pod​ło​dze, obok jej pusz​ki. W du​żym po​ko​ju zna​la​złem pocz​tów​kę i mały ołó​wek. Na​pi​sa​łem „Cor​ry, moja słod​ka, na​wet pół​przy​tom​na je​steś cu​dow​na. Ode​zwę się, ko​cha​nie”. Po​ło​ży​łem pocz​tów​kę na łóż​ku obok niej i wy​sze​dłem na pal​cach, uśmie​cha​jąc się sze​ro​ko jak ja​kiś kre​tyn. Albo jak Ta​tuś. Ale mia​łem wra​że​nie, jak​by ten uśmiech roz​ry​wał mi szwy. To są mali prze​gra​ni w wy​ści​gu kró​licz​ków, prze​gry​wa​ją jed​nak na in​nej tra​sie niż Ma​rian​ne albo dziew​czy​ny, któ​re wi​du​je się wie​czo​ra​mi w su​per​mar​ke​tach, kie​dy przy​cho​dzą wy​mie​niać znacz​ki bo​nu​so​we na to​war. Przy​jeż​dża​ją w kiep​skich sa​mo​cho​dach, wlo​ką się mię​dzy ja​skra​wo oświe​tlo​ny​mi re​ga​ła​mi i war​czą na swo​je nie​grzecz​ne, za​spa​ne dzie​ci. De​ele​en i Cor​ry za​cho​wu​ją żal i tę​sk​no​tę na my​śle​nie o naj​mod​niej​szych klu​bach. Mo​gły​by być na roz​kła​dów​kach w każ​dym pi​śmie z pa​nien​ka​mi. Trze​ba się utrzy​mać na fali. W wie​ku lat dwu​dzie​stu i dwu​dzie​stu je​den. Ja​kieś ko​cu​ry za​wsze się po​ja​wią. Te​le​fon za​wsze dzwo​ni. Przy​ja​cie​le mają przy​ja​ciół. Fa​ce​tów nig​dy nie za​brak​nie. Nie prze​sta​ną przy​jeż​dżać na kon​fe​ren​cje. Cza​sa​mi są tro​chę zmę​czo​ne, tro​chę pi​ja​ne albo znu​dzo​ne, więc szyb​ko od​wa​la​ją uda​wa​ny nu​me​rek i bły​ska​wicz​nie mają to z gło​wy. I uczą się, jak ich ura​biać, żeby od cza​su do cza​su da​wa​li małe pre​zen​ty. Na przy​kład taki rejs. Albo kasę na czynsz. Albo parę stro​jów pla​żo​wych od Cole’a. Miłe pre​zen​ci​ki. Wca​le nie mu​szą się prze​pra​co​wy​wać. Te, któ​re na​praw​dę pra​cu​ją, za​wsze mu​szą od​da​wać kasę ja​kie​muś ty​po​wi i mogą mieć pro​ble​my z po​li​cją i tak da​lej. Raz na ja​kiś czas do​ra​bia​ją jako kel​ner​ki. Resz​ta to tak na​praw​dę rand​ki. Ale tyl​ko z jed​nym fa​ce​tem. Tro​chę się po​śmie​ją i je​śli są spłu​ka​ne, gość może je do​fi​nan​so​wać i dać nu​me​ry, pod któ​re kró​li​czek za​dzwo​ni, kie​dy się po​ja​wi nowa gru​pa fa​ce​tów. To jest przy​pra​wia​ją​ca o mdło​ści kra​ina cie​ni. One na​wet nie pra​cu​ją na to cięż​ko, bo nig​dy się nie na​uczy​ły nad czym​kol​wiek pra​co​wać. Ro​bią się byle ja​kie, a gdy mło​dość od​cho​dzi, nie​wie​le po​zo​sta​je. Je​dy​nie pu​ste oczy, skrom​ne umie​jęt​no​ści i po​czu​cie, że w któ​rymś mo​men​cie, kie​dy nie uwa​ża​ły, opu​ści​ło je szczę​ście. Gdzieś mię​dzy pięt​na​stym a dwu​dzie​stym pią​tym ro​kiem ży​cia, bo sta​rze​ją się szyb​ko i brzyd​ko. To są kró​licz​ki, któ​re nig​dy nie znaj​du​ją swo​jej nor​ki. Wró​ci​łem do Lois w upal​nym, błę​kit​nym zmro​ku. Była nie​zwy​kle po​tul​na. Wło​ży​ła krót​ką gra​na​to​wą su​kien​kę z wy​kroch​ma​lo​nym bia​łym koł​nie​rzy​kiem, a jej ciem​ne wło​sy były przy​li​za​ne. Spra​wia​ła wra​że​nie, jak​by chcia​ła całe ży​cie po​świę​cić trzeź​wo​ści i do​brym uczyn​kom. Wy​ba​czy​łem jej wszyst​kie wy​bry​ki i w ciem​nych oczach Lois znów po​ja​wił się blask. Po ko​la​cji opo​wie​dzia​łem o rej​sie. Zdra​dzi​łem jej swo​je pla​ny. Omó​wi​li​śmy je krok po kro​ku, po​pra​wia​jąc je i do​pra​co​wu​jąc tu i ów​dzie. Nie mó​wi​li​śmy o tym, jak to się skoń​czy, choć z tego, co zo​sta​ło za​pla​no​wa​ne, moż​na było to wy​wnio​sko​wać. Po​ca​ło​wa​ła mnie na do​bra​noc, szyb​ko; usta mia​ła chłod​ne. Rzu​ci​ła mi mrocz​ne spoj​rze​nie, po czym z po​wa​gą ode​szła. W łóż​ku my​śla​łem o bru​tal​nych, szorst​kich dło​niach Ju​nio​ra Al​le​na. Za tym sym​pa​tycz​nym uśmie​chem skry​wał się fa​cet bez​li​to​sny jak młot. Be​stia no​szą​ca wy​krzy​wio​ną w uśmie​chu ma​skę. By​stra, wy​pa​czo​na isto​ta per​wer​syj​nie po​lu​ją​ca na nie​win​ność, upodla​ją​ca do​broć, kar​mią​ca tym wła​sną pust​kę.

A wte​dy za​czą​łem my​śleć o do​bro​ci, któ​rą mam tak bli​sko. Sta​ran​nie wy​li​czy​łem od​le​głość. Oko​ło sze​ściu i pół me​tra od jed​ne​go na​roż​ni​ka łóż​ka do dru​gie​go. Czy to nie by​ło​by ko​rzyst​ne dla jej umy​słu, dla jej mo​ra​le, gdy​by czu​ła się po​żą​da​na? Czy gdy​by po​zo​sta​wić ją samą so​bie, nie za​czę​ła​by wąt​pić i ża​ło​wać, że kie​dyś sama wy​szła z ini​cja​ty​wą? I czy jej wy​ra​fi​no​wa​ny wdzięk nie zmył​by cięż​kie​go po​sma​ku tłu​sta​wych dziew​czyn z Ci​trus Inn? McGee, per​fid​ny po​szu​ki​wacz uspra​wie​dli​wień. Ko​bie​ciarz. Ar​gu​men​ta​cja sam​ca. Idź już spać. Leży na le​wym boku? A może na pra​wym? Czy ona też nie śpi? Czy jej oczy pa​trzą w tę samą ciem​ność, czy na​słu​chu​je tego sa​me​go szep​czą​ce​go po​mru​ku kli​ma​ty​za​cji? Czy za​sta​na​wia się, dla​cze​go jej nie pra​gnę? Idź już spać, McGee, na li​tość bo​ską! Chcesz, żeby uza​leż​ni​ła się od cie​bie na za​wsze? Usia​dłem na łóż​ku. Ser​ce wa​li​ło mi w pier​si, a od​dech był płyt​ki. Wsze​dłem tam, po​ru​sza​jąc się tak ci​cho jak su​ną​cy w po​wie​trzu dym. Na pew​no bę​dzie spa​ła. Zaj​rzę tyl​ko, od​wró​cę się i od​pły​nę. Pod​sze​dłem bli​sko do łóż​ka, le​d​wie roz​róż​nia​jąc ciem​ne wło​sy roz​sy​pa​ne na po​dusz​ce, i wstrzy​ma​łem od​dech, pró​bu​jąc usły​szeć rytm jej od​de​chu. Wy​da​ła ci​chy, gar​dło​wy, pe​łen za​do​wo​le​nia od​głos, dźwięk wszech​ogar​nia​ją​cej ra​do​ści, po czym wy​cią​gnę​ła rękę, chwy​ci​ła mnie za nad​gar​stek i po​cią​gnę​ła do sie​bie, od​rzu​ca​jąc na bok prze​ście​ra​dło i koc. Kie​dy się ko​cha​li​śmy, od​da​wa​ła się tak cał​ko​wi​cie i pro​wa​dzi​ła nas z tak mi​strzow​ską lek​ko​ścią, że jej pe​łen roz​ko​szy dreszcz był jak wy​zna​nie, o czym my​śla​ła tej nocy. Po chwi​li czu​łe​go obej​mo​wa​nia się prze​rwa​ła piesz​czo​ty, od​wró​ci​ła się na bok i po​wie​dzia​ła: – Po​cze​kaj, ko​cha​nie. Pro​szę. To, o czym roz​ma​wia​li​śmy wie​czo​rem. Nie mo​głam tak na​praw​dę na cie​bie pa​trzeć. Ty też nie mo​głeś na mnie pa​trzeć. Bo nie mó​wi​li​śmy o tym, jak to się skoń​czy. I to jest jak cień. Wiesz, że tak jest. – Nie ma in​ne​go wyj​ścia. – Jest. Mogę go oskar​żyć o gwałt. To prze​cież praw​da, sam to wiesz. Mogę ze​zna​wać. Mogą go za​mknąć. – Nie wy​pad​niesz w tym za do​brze. By​łaś z nim po tym. – Nie​do​brze wy​pad​nę? Przed kim? Ob​cho​dzi mnie tyl​ko moja wła​sna i two​ja opi​nia. Nic wię​cej. Ster​ro​ry​zo​wał mnie. Po​tra​fię się wy​sło​wić. Po​tra​fię mó​wić o tym tak, że każ​dy zro​zu​mie, jak było. I mogę też po​roz​ma​wiać z Ca​thy, a ona go zi​den​ty​fi​ku​je jako czło​wie​ka, któ​ry ją po​bił. Mó​wiąc mię​dzy nami, ko​cha​nie, mo​że​my się po​sta​rać, żeby za​mknę​li go na bar​dzo dłu​go. Zrób pierw​szą część i za​nim zdą​ży się ze​mścić, ja i Ca​thy pój​dzie​my na po​li​cję. – Nie są​dzę, żeby to był spo​sób na… – Ale ja tego chcę. Obie​caj mi. – Ale… Splo​tła pal​ce na moim kar​ku i po​trzą​snę​ła mną moc​no. – Obie​caj! – Masz nade mną prze​wa​gę. Je​stem na nie​ko​rzyst​nej po​zy​cji… – Ach! Je​steś w bar​dzo ko​rzyst​nej po​zy​cji, McGee. Obie​caj! – …no do​brze. Moc​no mnie przy​cią​gnę​ła do sie​bie. Prze​su​wa​ła peł​ny​mi usta​mi po moim ra​mie​niu, z de​li​kat​nym, nie​ustan​nym, nie​po​ha​mo​wa​nym po​żą​da​niem. W koń​cu, mru​cząc pod no​sem sło​wa peł​ne mi​ło​ści, sku​li​ła się i za​pa​dła w cięż​ki sen. Gdy już spa​ła, mia​łem tro​chę cza​su, by za​sta​no​wić się nad tą obiet​ni​cą. Przyj​rza​łem się temu na chłod​no. Tak​tycz​nie rzecz bio​rąc, to była

głu​po​ta. Ju​nior Al​len, gdy znaj​dzie się za krat​ka​mi, znisz​czy wszyst​ko, co bę​dzie w za​się​gu jego rąk. Spró​bu​je za​wie​rać ukła​dy. I bę​dzie miał ar​gu​ment prze​tar​go​wy: wie​dzę o for​tu​nie sier​żan​ta Da​vi​da Ber​ry’ego, skra​dzio​nej, skra​dzio​nej po​now​nie, a po​tem jesz​cze raz… Je​śli wszyst​ko uło​ży się po mo​jej my​śli. A jed​nak wie​dzia​łem, że do​trzy​mam tej obiet​ni​cy. Że spró​bu​ję coś oca​lić. Jęk​nę​ła przez sen. Jej dłu​gie nogi drża​ły. Ucie​ka​ła przed daw​nym hor​ro​rem. Po​gła​ska​łem ją po wło​sach, po​ca​ło​wa​łem jej po​wie​ki, a ona roz​bu​dzi​ła się tro​chę, wes​tchnę​ła i znów za​snę​ła. Je​śli wszyst​ko pój​dzie nie tak, to czy ktoś bę​dzie w sta​nie kie​dy​kol​wiek po​cie​szyć Pat​ty De​vlan?

12

Nie​wiel​ka, ubez​pie​czo​na pa​czusz​ka od Har​ry’ego do​tar​ła w po​nie​dzia​łek rano. Gdy wró​ci​łem z pocz​ty, Lois, zde​ner​wo​wa​na i pod​eks​cy​to​wa​na, po​wie​dzia​ła mi, że dzwo​nił Ho​ward Wic​ker. Zo​sta​wił wia​do​mość, że wła​ści​ciel Play Pena umó​wił się na wy​mia​nę ge​ne​ra​to​ra na wto​rek o dzie​sią​tej. – To się dzie​je tak szyb​ko – po​wie​dzia​ła z sze​ro​ko otwar​ty​mi ocza​mi. Otwo​rzy​łem pa​czusz​kę i wy​ją​łem imi​ta​cję klej​no​tu. Był ciem​no​nie​bie​ski, wiel​ki jak pta​sie jajo, z ide​al​ną, ja​sną gwiaz​dą. Zro​bi​łem coś głu​pie​go. Po​chy​li​łem się i po​to​czy​łem go po pod​ło​dze w jej stro​nę. Za​to​czył łuk. Nie od​sko​czy​ła​by szyb​ciej i gwał​tow​niej, gdy​by to był wąż. Po​sza​rza​ła na twa​rzy i przy​ło​ży​ła drżą​cą dłoń do szyi. Wy​glą​da​ła, jak​by zro​bi​ło jej się nie​do​brze. – Tak po pro​stu – wy​szep​ta​ła. – Pod​nieś go. Wa​ha​ła się dłu​go, po​tem wy​cią​gnę​ła rękę i zro​bi​ła, co jej ka​za​łem. Na jej twarz za​czę​ły po​wra​cać ko​lo​ry. Przyj​rza​ła mu się uważ​nie i po​pa​trzy​ła na mnie. – Na pew​no nie jest praw​dzi​wy? – Nie, chy​ba że mój przy​ja​ciel strasz​li​wie się po​my​lił. – Jest pięk​ny. – Cha​bro​wy. Daw​no temu uwa​ża​no je za ta​li​zma​ny mi​ło​sne. Na​wet eks​pert by się na​brał. – A Ju​nior Al​len się na​bie​rze? – Mam na​dzie​ję, że na wy​star​cza​ją​co dłu​go. – Mój boże, Trav, bądź ostroż​ny! Wzią​łem ka​mień z jej rąk, owi​ną​łem w ma​te​riał z pa​czusz​ki i scho​wa​łem do kie​sze​ni. Była ubra​na w nie​bie​skie szor​ty z płót​na ża​glo​we​go, któ​rych wcze​śniej nie wi​dzia​łem, i bluz​kę w wą​skie, po​zio​me nie​bie​sko-bia​łe pa​ski. Dziś rano pa​no​wa​ła mię​dzy nami mał​żeń​ska at​mos​fe​ra, ale to było nie​zręcz​ne. Zo​sta​łem z nią przez całą noc, a gdy obu​dzi​ły mnie prze​kleń​stwa wy​pły​wa​ją​cych z przy​sta​ni ry​ba​ków, znów się ko​cha​li​śmy. Bez słów. Po​tem od​wró​ci​ła się na brzuch i pła​ka​ła. Nie była w sta​nie wy​ja​śnić mi dla​cze​go, a ja nie po​tra​fi​łem jej po​cie​szyć. Pierw​sza po​szła pod prysz​nic, a kie​dy wy​sze​dłem z ła​zien​ki, była już za​ję​ta szy​ko​wa​niem śnia​da​nia. Mia​ła za​ci​śnię​te usta, po​waż​ną twarz i uni​ka​ła mnie wzro​kiem. – Co bę​dziesz ro​bić? – spy​ta​łem. – Mu​szę za​ła​twić parę spraw w związ​ku ze sprze​da​żą domu. To nie po​trwa dłu​go. – Prze​cią​gnij to. Znajdź so​bie ja​kieś za​ję​cie. Zaj​mij my​śli czymś in​nym. Za​pro​po​no​wa​łem jej, żeby wzię​ła Miss Agnes, ale po​wie​dzia​ła, że woli je​chać tak​sów​ką. Prze​bra​ła się w spód​ni​cę i wy​szła. Po​stój tak​só​wek był przy przy​sta​ni dla ło​dzi czar​te​ro​wych. Zer​k​ną​łem na mapę i osza​co​wa​łem, że Ju​nior Al​len musi od​bić od brze​gu oko​ło siód​mej, by zdą​żyć do Ro​bin​son-Rand na dzie​sią​tą. Ze szczę​śli​wy​mi pa​sa​że​ra​mi za​bra​ny​mi w rejs. Na​gle

mój sta​ran​ny plan wy​dał mi się pe​łen pod​sta​wo​wych wad. Jak mo​głem być tak pe​wien, że na​praw​dę trzy​ma swój łup na Play Pe​nie? Lo​gicz​nie rzecz bio​rąc, to było naj​lep​sze miej​sce. Miał zręcz​ne ręce i mnó​stwo cza​su, żeby przy​go​to​wać od​po​wied​nią kry​jów​kę. Dwu​na​sto​me​tro​wy jacht to skom​pli​ko​wa​ny ka​wał sprzę​tu. Gdy​by ktoś chciał go prze​szu​kać cen​ty​metr po cen​ty​me​trze, za​ję​ło​by mu to wie​le dni. Mia​łem do​brą oka​zję, żeby przyj​rzeć się roz​kła​do​wi jach​tu, i nie wi​dzia​łem żad​ne​go po​wo​du, dla któ​re​go mój plan od​kry​cia tej kry​jów​ki miał​by nie za​dzia​łać. Pod wa​run​kiem że przy​pad​ko​we czyn​ni​ki nie sta​ną się zbyt przy​pad​ko​we. I je​śli nie wy​mkną się spod kon​tro​li. Do tej pory miał wię​cej szczę​ścia, niż na to za​słu​gi​wał. A ja, je​śli cho​dzi o nie​go, od​ro​bi​łem pra​cę do​mo​wą. Po​znaj czło​wie​ka, po​znaj te​ren, po​znaj naj​waż​niej​sze zmien​ne. Nie zmar​no​wa​łem żad​nej oka​zji i mia​łem na​dzie​ję, że nic nie prze​oczy​łem. Prze​ce​nie​nie moż​li​wo​ści prze​ciw​ni​ka jest rów​nie nie​bez​piecz​ne jak ich nie​do​ce​nie​nie. A.A. Al​len, Ju​nior, ja​wił się jako zręcz​ny, im​pul​syw​ny czło​wiek, któ​re​mu sprzy​ja szczę​ście. Prze​bie​gle i wy​trwa​le po​szu​ki​wał skar​bu sier​żan​ta, te​raz jed​nak, gdy za​czął już z nie​go ko​rzy​stać, stał się bra​wu​ro​wy i nie​cier​pli​wy w dą​że​niu do swych ra​czej per​wer​syj​nych pra​gnień. Zdro​wie psy​chicz​ne jest po​ję​ciem względ​nym. Praw​do​po​dob​nie w cią​gu pię​ciu lat spę​dzo​nych w wię​zie​niu to, co wcze​śniej było tyl​ko sil​nym po​pę​dem sek​su​al​nym, wy​pa​czy​ło się i zmie​ni​ło w ko​niecz​ność po​szu​ki​wa​nia ofiar. Po​zwa​lał so​bie na ero​tycz​ne fan​ta​zje o de​li​kat​nych ko​bie​tach, prze​mo​cy, za​stra​sza​niu i per​wer​sji, aż w koń​cu skra​dzio​na for​tu​na sta​ła się je​dy​nie środ​kiem pro​wa​dzą​cym do celu i słu​żą​cym temu, by po wyj​ściu na wol​ność wcie​lać te fan​ta​zje w ży​cie. Ofia​rą była Ca​thy. A po​tem Lois At​kin​son. Pat​ty De​vlan była na​stęp​na. Tak jak​by za każ​dym ra​zem osią​gnię​cie sa​tys​fak​cji wy​ma​ga​ło, by ko​lej​na ofia​ra była jesz​cze de​li​kat​niej​sza, bar​dziej wraż​li​wa i po​dat​na na za​stra​sza​nie niż po​przed​nia. Ape​tyt co​raz trud​niej za​do​wo​lić. Je​śli​by zro​bić pro​jek​cję jego in​kli​na​cji i po​trzeb, to mo​gły​by one do​pro​wa​dzić do gwał​ce​nia ma​łych, ba​wią​cych się jesz​cze ska​kan​ką dziew​czy​nek, a wte​dy pew​nie zmie​nił​by się w mor​der​cę, bo małe bu​zie nie tak ła​two za​mknąć. Do​bry, sta​ry Ta​tuś. Czy ko​cha​nie ma ocho​tę na miły rej​sik ło​dzią z tym mi​łym pa​nem? Czy ko​cha​nie ma ocho​tę na dzie​się​cio​dnio​wy kosz​mar? Na po​kła​dzie by​li​by w piąt​kę. Cał​ko​wi​ta izo​la​cja, pie​kiel​ny upał, jaki pa​nu​je na wy​spach w sierp​niu, fi​zycz​na bli​skość na ogra​ni​czo​nej prze​strze​ni, wy​pi​ty al​ko​hol i tępa obo​jęt​ność dziew​czyn z Ci​trus Inn – to wszyst​ko do​pro​wa​dzi​ło​by w koń​cu do ta​kich za​cho​wań i wza​jem​nych re​la​cji, ja​kie od​po​wia​da​ły​by fan​ta​zjom Ju​nio​ra Al​le​na. Sta​ry do​bry Ta​tuś stop​nio​wo prze​jął​by kon​tro​lę, a oba​wy de​li​kat​nej, nie​śmia​łej Pat​ty nie na​tra​fi​ły​by na żad​ną re​ak​cję u otę​pio​nych słoń​cem i al​ko​ho​lem dzi​ku​sów ta​kich jak Cor​ry, De​ele​en i Pete. Nie zna​la​zła​by u nich żad​nej ochro​ny, ni​cze​go, co mo​gło​by ją oca​lić od nie​unik​nio​ne​go re​zul​ta​tu prze​bie​głych ma​ni​pu​la​cji Ju​nio​ra Al​le​na, od tej obo​wiąz​ko​wej scen​ki, jaka mia​ła się ro​ze​grać. Sta​ry Ta​tuś z uśmie​chem i gro​te​sko​wą imi​ta​cją czu​ło​ści zła​pał​by ją, pisz​czą​cą, za​wo​dzą​cą i bła​ga​ją​cą o li​tość, i za​cią​gnął na koję, by prze​pro​wa​dzić przy​mu​so​wą lek​cję, bru​tal​ną in​dok​try​na​cję, któ​ra w jed​nej chwi​li pchnę​ła​by ją na dro​gę, gdzie na ni​czym by już jej nie za​le​ża​ło, ani na Pe​cie, ani na niej sa​mej, ani na po​rzu​co​nych ulot​nych ma​rze​niach. Bied​na dziew​czyn​ka, któ​ra pró​bu​je się wy​głu​piać, ukry​wa swo​ją ślicz​ną bu​zię za gru​by​mi oku​la​ra​mi, prze​ni​kli​wym śmie​-

chem i prze​sad​ną nie​zręcz​no​ścią. Weź so​bie cu​kier​ka, ko​cha​nie, chodź z tym mi​łym pa​nem do jego mi​łe​go wozu i po​ma​chaj ko​le​gom na do wi​dze​nia. *** Za​no​to​wa​łem so​bie nu​mer te​le​fo​nu do miesz​ka​nia w Ci​trus Inn i te​raz tam za​dzwo​ni​łem. Ode​bra​ła De​ele​en. – Kto? Ach, ja​sne. Cześć. Dzwo​nisz do Cor​ry? No cóż, nie ma jej. Je​śli chcesz z nią roz​ma​wiać, to za​dzwoń do tej dziw​ki, kie​dy mnie już tu nie bę​dzie. – Co się sta​ło? – Po​żar​łam się z nią, sta​ry. Mo​żesz mi wie​rzyć, nie​źle po​szło. Szko​da, że cię przy tym nie było. To był do​pie​ro wie​czór. Upi​ła się i zro​bi​ła się wred​na. Mó​wię ci, nie chcę mieć z nią nic wspól​ne​go. – To nici z rej​su? – Nie, do cho​le​ry! Wy​pły​wa​my ju​tro rano, o wpół do siód​mej, pły​nie​my gdzieś, gdzie mają coś zro​bić przy ło​dzi, a po​tem na Bi​mi​ni. W nocy, przy świe​tle księ​ży​ca. Już jej mó​wi​łam, że je​dy​ne, cze​go chcę, to wró​cić i zo​ba​czyć, że za​bra​ła swo​je gra​ty i się wy​nio​sła. Mówi, że to ja mam się wy​pro​wa​dzić. Skąd w ogó​le taki po​mysł? W koń​cu to ja zna​la​złam to miesz​ka​nie, no nie? Komu po​trzeb​ny ktoś taki jak ona? Lubi tyl​ko wszyst​ko lu​dziom psuć. Cho​dzi o to, że ukrad​kiem wy​mknę​ła się Pete’em. To faj​ny chło​pak, ale prze​sa​dzi​ła! Wie​dzia​ła prze​cież, że od paru mie​się​cy pró​bo​wał krę​cić z Pat​ty, Bóg ra​czy wie​dzieć dla​cze​go, ale to już ich spra​wa, no nie? Mu​sia​ła wie​dzieć, że to spie​przy rejs i w ogó​le. Wczo​raj w nocy był tu nie​zły baj​zel, Pat​ty oczy so​bie wy​pła​ka​ła. No więc Cor​ry pra​wie się uda​ło schrza​nić całą wy​ciecz​kę, ale do koń​ca jej nie po​psu​ła. Tak usta​li​li​śmy wczo​raj w nocy, kie​dy wró​ci​li z Pete’em na łódź, obo​je kom​plet​nie na​wa​le​ni, a po​tem była wiel​ka awan​tu​ra i się zmy​li. Zo​sta​li​śmy tyl​ko Ta​tuś, Pat​ty i ja. I do dia​bła z Cor​ry i Pete’em. Nie mam po​ję​cia, gdzie są, i szcze​rze mó​wiąc, wszy​scy mamy to gdzieś. Na tym rej​sie Pat​ty o nim za​po​mni. Wiesz, nie do​szło​by do tego, gdy​by Pete do​stał od niej to, cze​go ona nie chce mu dać, ale Cor​ry ko​niecz​nie mu​sia​ła wró​cić na​wa​lo​na i po​chwa​lić się tym przed Pat​ty. – Jak się to wszyst​ko za​czę​ło, Dee? – Nie wiem. Wszy​scy po pro​stu ro​bi​li​śmy so​bie jaja, może było tro​chę za ostro i Cor​ry wku​rzy​ła się na coś, co po​wie​dział Ta​tuś, a po​tem Pete wku​rzył się na coś, co Pat​ty po​wie​dzia​ła do Cor​ry. Wte​dy Cor​ry so​bie po​szła, a Pete wy​mknął się tro​chę póź​niej. Wal​czy​łem z tym, ale po​czu​łem po​dziw dla Ju​nio​ra Al​le​na. Po​tra​fił upro​ścić so​bie ży​cie. Nie mie​li po​ję​cia, że nimi ma​ni​pu​lu​je, po​dob​nie jak na po​cząt​ku nie wie​dzia​ła tego Ca​thy. W ten spo​sób bę​dzie mógł wy​ru​szyć tyl​ko ze swo​ją małą, ryżą świn​ką i bla​dą, zdra​dzo​ną dziew​czy​ną. – Za​mie​rza​łem wpaść do was tro​chę póź​niej, Dee, i na​pić się z wami za do​brą po​dróż. – Je​stem sama, Trav. Ta​tuś po​je​chał po za​opa​trze​nie, a Pat​ty po​szła do domu. Wra​ca dziś wie​czo​rem i zo​sta​nie tu, że​by​śmy mo​gli wy​pły​nąć o wpół do siód​mej, tak jak chce Ta​tuś. Moje gra​ty są już na po​kła​dzie, więc pew​nie będę tam dzi​siaj spać. Może Pat​ty też, je​śli bę​dzie chcia​ła. Wiesz co? Mógł​byś przyjść wie​czo​rem. W czwór​kę le​piej się pije za do​brą po​dróż niż w trój​kę.

– My​ślisz, że Cor​ry nie wró​ci? – Je​stem tego pew​na. Ona i Pete ra​zem zwia​li i mu​sie​li się gdzieś za​szyć. Wy​pa​dła z obie​gu, Trav. Wiesz co? Szko​da, że Pat​ty nie jest ja​kąś ład​ną lalą. Wte​dy może ty też chciał​byś po​pły​nąć, bo te​raz jest miej​sce. Kie​dy do nas zaj​rzysz, mógł​byś jej się do​brze przyj​rzeć. Bo może się oka​zać, że tro​je to cały tłum, a ona czu​je się te​raz tak okrop​nie, że przy​da​ło​by jej się ja​kieś po​cie​sze​nie. Na​praw​dę ma cał​kiem nie​złą cerę. I kie​dy do​brze się czu​je w ja​kimś to​wa​rzy​stwie, po​tra​fi mó​wić ta​kie rze​czy, że padł​byś ze śmie​chu. – To już bę​dzie za​le​żeć od Ta​tu​sia. – Mo​żesz do nas zaj​rzeć. Je​śli spodo​ba ci się ten po​mysł, mo​że​my go za​py​tać. Ale to by nie było fair, gdy​bym ci nie po​wie​dzia​ła, że może bę​dzie trze​ba po​cie​szać tro​chę Pat​ty. Jej coś nie leży, wiesz? Cze​goś się boi… sama nie wiem. Może jak już wy​pły​nie​my, bę​dzie in​a​czej. Ale je​śli chcesz się z nami za​brać, to mogę na​mó​wić Ta​tu​sia. Zro​bi wszyst​ko, co ze​chcę. Bo sko​ro już o tym mowa, to ten cały rejs to był mój po​mysł. – Pew​nie go na to stać. – Wiesz, to taki fa​cet, że do​sta​je, cze​go chce, a ja też do​sta​ję, cze​go chcę, wiec się cał​kiem nie​źle skła​da. I on chciał​by, żeby tak zo​sta​ło. To jak, przyj​dziesz póź​niej? – Będę. – I nie mu​sisz przy​no​sić bu​tel​ki. Ta​tuś za​pa​ko​wał na po​kład całe skrzyn​ki. *** Moja pani wró​ci​ła. Sko​śne oczy, sze​lest bia​łej spód​ni​cy, drob​ne kro​pel​ki potu na gór​nej war​dze i na li​nii wło​sów. Ują​łem ją za ręce. Ob​ró​ci​łem ją do​oko​ła. – Je​steś na​praw​dę ślicz​na. – Co ci się sta​ło? – Lu​bię ślicz​ne ko​bie​ty. Je​steś jak świe​ży po​wiew. – Je​stem lep​ka i zgrza​na. – I bo​ga​ta? – Wy​sła​łam czek do ban​ku. – Uśmiech​ną​łem się do niej pro​mien​nie, a ona znów mnie za​py​ta​ła: – Co się dzie​je? – To chy​ba przez ten kon​trast. Bo po​tra​fisz pła​kać i nie wiesz dla​cze​go. Bo się roz​glą​da​łem i zo​ba​czy​łem two​ją szczo​tecz​kę do zę​bów. I ja​kieś prze​zro​czy​ste fa​ta​łasz​ki schną​ce w na​szej ka​bi​nie prysz​ni​co​wej. I dla​te​go, że masz ślicz​ne bio​dra i kie​dy się roz​na​mięt​nisz, mó​wisz całą sobą to, co pró​bu​je po​wie​dzieć two​je ser​ce, choć może nie​zbyt zgrab​nie to wy​ra​zi​łem. – Pi​łeś coś? – Je​stem pi​ja​ny mocą. Fan​tom McGee kontr​ata​ku​je. Ju​nior Al​len to głu​pi, choć prze​bie​gły czło​wiek. A McGee wy​ko​pie go z in​te​re​su. Wy​da​wa​ła się prze​ra​żo​na. – Ko​cha​nie, to strasz​ny czło​wiek. – Ja w moim gnie​wie je​stem jesz​cze strasz​niej​szy. Jak ci się po​do​ba to spoj​rze​nie spode łba? – Robi wra​że​nie.

– Żad​nych wło​sów w umy​wal​ce i scho​waj ma​sło. Spoj​rza​ła na mnie jak ura​żo​na sowa. – Co to, je​ste​śmy za​rę​cze​ni? – spy​ta​ła. – Za​py​taj mnie o to jesz​cze raz, kie​dy już uniesz​ko​dli​wi​my tego głu​pie​go, tę​pe​go, cwa​ne​go ko​le​sia. Prze​łknę​ła śli​nę. – My? – Po​trze​bu​ję od cie​bie bar​dzo nie​wiel​kiej po​mo​cy. Znów prze​łknę​ła śli​nę. – I to przed​sta​wie​nie, któ​re te​raz od​sta​wiasz, ma mi do​dać pew​no​ści sie​bie? – A nie do​da​je? – Nie za bar​dzo. – Nic ci nie gro​zi. – Wiesz, co mi się sta​ło na sam jego wi​dok. – Wiem. Lois, on nie jest de​mo​nem. Może jest zły, ale nie jest de​mo​nem. Może jest prze​bie​gły, ale nie umie prze​wi​dzieć przy​szło​ści. Kie​dy już się go wy​trą​ci z rów​no​wa​gi, wy​ło​ży się jak dłu​gi. A wte​dy zgar​nie go po​li​cja. Usia​dła. Jej twarz była bla​da i za​my​ślo​na. – Co mam zro​bić, Tra​vis? *** W par​nym, błę​kit​nym zmierz​chu sie​dzie​li​śmy wy​god​nie we tro​je w prze​stron​nym kok​pi​cie Play Pena: sym​pa​tycz​ny Ta​tuś Al​len z kwa​dra​to​wą szczę​ką i zmarszcz​ka​mi wo​kół oczu, w swo​im nie​na​gan​nym bia​łym ubra​niu, zmar​no​wa​na, spo​koj​na De​ele​en w szor​tach i to​pie na wą​skich ra​miącz​kach, któ​ra nie​po​ko​ją​co pod​no​si​ła mnie na du​chu, oraz Nie​ustra​szo​ny McGee w ja​sno​nie​bie​skich dżin​sach i sza​rej spor​to​wej ko​szu​li. McGee z krót​kim, so​lid​nym ło​mem przy​kle​jo​nym ta​śmą do nogi i z wy​peł​nio​ną śru​tem bia​łą je​dwab​ną skar​pe​tą w kie​sze​ni. Le​ni​wa pora dnia. De​ele​en ziew​nę​ła. – Pat​ty za​raz po​win​na się zja​wić – po​wie​dzia​ła. Le​ni​wie po​dra​pa​ła się po brzu​chu. Jej pa​znok​cie wy​da​wa​ły przy tym szep​czą​cy, zmy​sło​wy, cie​le​sny dźwięk. – Ko​cha​nie, co po​wiesz na to, żeby Trav po​pły​nął z nami? – Nie wiem, czy tak na​praw​dę mam ocho​tę – wtrą​ci​łem. Dee uśmiech​nę​ła się krzy​wo. – Chciał​byś się jesz​cze raz przyj​rzeć Pat​ty, co? – Jesz​cze go nie za​pro​si​li​śmy – stwier​dził Ju​nior Al​len. – Wie​cie, co chcia​ła​bym ro​bić pod​czas rej​su? – po​wie​dzia​ła De​ele​en. – Chcia​ła​bym do​stać ta​kie wia​dro ze szkla​nym dnem i po​pa​trzeć so​bie na rafę ko​ra​lo​wą, na ryb​ki i w ogó​le. I chcia​ła​bym iść na za​ku​py w Na​ssau. Za​bie​rzesz mnie na małe za​ku​py, ko​cha​nie? – Ku​pisz so​bie wszyst​ko, co ze​chcesz. – Bły​snął w ciem​no​ści bia​ły​mi zę​ba​mi. W nie​ru​cho​mej czar​nej wo​dzie ka​na​łu od​bi​ja​ły się świa​tła. W mięk​kim mro​ku nocy mie​sza​ły się dwa ro​dza​je mu​zy​ki. – Kur​czę, szko​da, że nie mo​że​my wy​pły​nąć dziś w nocy, jak tyl​ko Pat​ty tu do​trze – po​wie​-

dzia​ła. – Jak się tu do​sta​nie? – spy​ta​łem. – Bie​rze tak​sów​kę, niby żeby do​je​chać na dwo​rzec au​to​bu​so​wy – od​par​ła Dee. Prze​chy​li​ła szklan​kę. Lód prze​su​nął się ze szme​rem, do​ty​ka​jąc jej ust. Od ja​kie​goś cza​su ob​ser​wo​wa​łem tem​po pi​cia. Tym ra​zem szklan​ka De​ele​en i moja były pu​ste, a Ju​nior Al​len wciąż miał po​nad po​ło​wę. Wsta​łem i się​gną​łem po jej szklan​kę. – Mam zro​bić parę drin​ków? – No ja​sne – od​par​ła. Zsze​dłem na dół. W kam​bu​zie pa​li​ło się świa​tło. Był nie​ska​zi​tel​ny. Nie​ska​la​na biel. Za​dba​na szczę​śli​wa łaj​ba. Wla​łem De​ele​en so​lid​ną daw​kę al​ko​ho​lu, z na​dzie​ją że dzię​ki temu nie po​czu​je in​ne​go sma​ku. Zmiaż​dży​łem dwie kap​suł​ki, wsy​pa​łem pro​szek do drin​ka i za​mie​sza​łem. Bar​dzo sil​ny bar​bi​tu​ran. Na​wet mimo al​ko​ho​lu mia​łem wła​ści​wie pew​ność, że nie zro​bię jej w ten spo​sób krzyw​dy. Była mło​dym, zdro​wym zwie​rza​kiem. Kwa​drans po wy​pi​ciu zro​bi się strasz​nie sen​na. To ją wy​łą​czy z obie​gu na do​brych czter​na​ście go​dzin, a przez ko​lej​ne dwa dni bę​dzie otę​pia​ła i apa​tycz​na. Nie bez iro​nii po​my​śla​łem, czy to nie jest wła​śnie to, co za​pla​no​wał dla niej Ju​nior Al​len, i czy ja tego tyl​ko nie przy​spie​szy​łem. A może uznał, że bę​dzie chęt​ną wspól​nicz​ką. Do swo​je​go drin​ka nie wla​łem al​ko​ho​lu. Mruk​nę​ła ja​kieś po​dzię​ko​wa​nie, gdy po​da​łem jej szklan​kę. Wie​dzia​łem już, jak pije. Po każ​dym łyku ja​kaś mi​nu​ta prze​rwy, aż szklan​ka bę​dzie pu​sta. Wy​glą​da​ło na to, że jej sma​ku​je. Jach​tem po​ru​szy​ła lek​ka bry​za, po​py​cha​jąc go de​li​kat​nie na słu​py po​mo​stu. – Po​win​na nie​dłu​go tu być – po​wie​dzia​ła Dee. – A jak nie przyj​dzie, to do dia​bła z nią, ko​cha​nie. Na co nam ona? – Zja​wi się – rzekł Ju​nior Al​len. – Sami we trój​kę mo​gli​by​śmy so​bie po​ba​lo​wać – po​wie​dzia​ła Dee. – A ona się do ba​lo​wa​nia nie za bar​dzo na​da​je. Na co nam ona? – Ziew​nę​ła. – Bę​dzie tyl​ko się za nami włó​czyć i pła​kać za Pete’em. Zmierzch stop​nio​wo prze​szedł w noc. Wi​dzia​łem gwiaz​dy, mru​ga​ją​ce świa​teł​ka dwóch sa​mo​lo​tów i sły​sza​łem od​gło​sy ja​kichś noc​nych owa​dów zmie​sza​ne z dźwię​ka​mi mu​zy​ki. De​ele​en ziew​nę​ła sze​ro​ko. – Oczy mi się za​my​ka​ją. Ko​cha​nie, idę się na tro​chę wal​nąć. – Wsta​ła ocię​ża​le. Spoj​rza​ła na Ju​nio​ra Al​le​na i po​sła​ła mu ca​łu​sa. Gdy mnie mi​ja​ła, mu​snę​ła ko​niusz​ka​mi pal​ców mój po​li​czek. Ze​szła na dół i za​chwia​ła się w wą​skim przej​ściu mie​dzy ko​ja​mi, jak​by łódź ko​ły​sa​ła się na wy​so​kich fa​lach. Dee po​chy​li​ła się i cięż​ko wto​czy​ła na koję. Z miej​sca, gdzie sie​dzia​łem, wi​dzia​łem wą​ską smuż​kę świa​tła pły​ną​ce​go z kam​bu​za. Pa​da​ło uko​śnie na ple​cy dziew​czy​ny po​kry​te lek​kim mesz​kiem, na głę​bo​kie wcię​cie jej ta​lii, wzno​szą​cą się krą​głość po​ślad​ków i bio​dra. Słod​kich snów, słod​ka dziew​czyn​ko. Osu​waj się głę​biej, głę​biej, głę​biej. Nie mie​szaj się w to, co tu się bę​dzie dzia​ło. Ga​wę​dzi​łem z Ju​nio​rem Al​le​nem. Nie był sku​pio​ny na roz​mo​wie. Sie​dział przy​cza​jo​ny w krza​kach, czuł już smak ja​gnię​cia i ca​łym sobą na​słu​chi​wał pierw​szych nie​śmia​łych od​gło​sów ma​łych ko​py​tek na dro​dze. De​li​kat​nie i nie wprost na​po​mkną​łem o po​my​śle, że wy​bio​rę się z nimi, ale on sta​now​czo od​mó​wił. Wstał, zręcz​nie wbiegł na po​most, włą​czył sła​be świa​tło na przy​sta​ni, spraw​dził oli​no​wa​nie, po​pra​wił od​bi​jacz i nie​spo​koj​ny, po​bu​dzo​ny wró​cił na

po​kład. Na​gle z cie​ni na przy​sta​ni wy​ło​nił się ja​kiś czło​wiek. Miał na so​bie ja​skra​wą ko​szu​lę, po​gnie​cio​ne spodnie i ja​sno​czer​wo​ną ry​bac​ką czap​kę. – Czy jest tu pan Al​len? – spy​tał ci​cho. – To ja. Męż​czy​zna po​grze​bał w kie​sze​ni ko​szu​li i wy​jął kar​tecz​kę. Przy​kuc​nął na kra​wę​dzi po​mo​stu, wy​cią​gnął rękę i po​wie​dział: – Apex Taxi, pa​nie Al​len. Ma pan za​dzwo​nić do pew​nej pani pod ten nu​mer. Ju​nior Al​len wy​rwał mu z ręki kar​tecz​kę, skie​ro​wał ją do świa​tła i prze​czy​tał. – Do ja​kiej pani?! Ona ci to dała? – Nie, pro​szę pana. We​zwa​no mnie przez ra​dio i za​pi​sa​łem to na tej kar​tecz​ce. Mó​wi​li, że​bym tu przy​je​chał, zna​lazł pana i panu to dał. – Wy​pro​sto​wał się, za​wa​hał się na chwi​lę, a po​tem ru​szył tam, skąd przy​szedł. – To pew​nie od Pat​ty – po​wie​dzia​łem. To był ten bo​dziec, któ​re​go Ju​nior Al​len po​trze​bo​wał. Wa​hał się. Wy​czu​wa​łem, że się za​sta​na​wia, czy nie ka​zać mi zejść na ląd i nie za​mknąć jach​tu z De​ele​en śpią​cą w ka​bi​nie. Wy​cią​gną​łem się na płó​cien​nym le​ża​ku. – Je​śli to nie od niej i Pat​ty zja​wi się, kie​dy bę​dziesz dzwo​nić, po​wiem, że za​raz wra​casz. – Tak zrób – rzu​cił. Lek​ko wsko​czył na po​most i od​szedł sprę​ży​stym kro​kiem, jak per​sze​ron na wio​sen​nym pa​stwi​sku. Od​li​czy​łem do dzie​się​ciu, a po​tem zsze​dłem na dół. Zna​la​złem prze​łącz​nik i włą​czy​łem świa​tło. Prze​trzą​sną​łem łódź, wi​ru​jąc po niej ner​wo​wo jak tor​na​do. Wy​szar​py​wa​łem szu​fla​dy i wy​sy​py​wa​łem ich za​war​tość, prze​szu​ka​łem schow​ki. Nie li​czy​łem na to, że coś znaj​dę, ale chcia​łem, żeby to wy​glą​da​ło na dro​bia​zgo​we prze​szu​ka​nie. I gdy tak szar​pa​łem, wę​szy​łem i roz​sy​py​wa​łem, my​śla​łem o sło​wach Lois. „Zaj​mij go, ko​cha​nie. Niech bę​dzie spię​ty. Niech po​łknie ha​czyk”. Za​pla​no​wa​li​śmy, co mam po​wie​dzieć temu po​two​ro​wi. Mimo ha​ła​su, jaki ro​bi​łem, De​ele​en na​wet nie drgnę​ła. Bar​dzo sta​ran​nie wy​bra​łem miej​sce, oświe​tlo​ny ka​wa​łek pod​ło​gi, gdzie w na​tu​ral​ny spo​sób pad​nie jego spoj​rze​nie, i sta​ran​nie umie​ści​łem imi​ta​cję sza​fi​ru do​kład​nie tam, gdzie ka​mień mógł​by wy​le​cieć z ręki zło​dzie​ja, któ​re​mu się spie​szy​ło. Na po​kła​dzie przy kok​pi​cie, w miej​scu, gdzie pa​da​ło świa​tło z wnę​trza jach​tu, po​ło​ży​łem bank​not pięć​dzie​się​cio​do​la​ro​wy. Wy​łą​czy​łem świa​tło na przy​sta​ni i wy​rwa​łem gniazd​ko. Po​tem wdra​pa​łem się szyb​ko na dach ka​bi​ny i przy​war​łem do nie​go pła​sko, tak że za​sła​niał mnie znaj​du​ją​cy się tam pon​ton. Spraw​dzi​łem mój punkt ob​ser​wa​cyj​ny. Mo​głem się zła​pać re​lin​gu, prze​chy​lić i zaj​rzeć przez ilu​mi​na​tor do ma​łej ka​bi​ny z przo​du lub prze​czoł​gać się ka​wa​łek w stro​nę rufy i zaj​rzeć w ten sam spo​sób do więk​szej ka​bi​ny. Wy​da​wa​ło mi się, że wiem do​kład​nie, co Ju​nior Al​len zro​bi, co bę​dzie mu​siał zro​bić w tych oko​licz​no​ściach. Lois mia​ła w tym punk​cie spo​ro wąt​pli​wo​ści. I mar​twi​ła się, że ktoś aku​rat bę​dzie prze​cho​dził. Ale pod tym wzglę​dem aku​rat się my​li​ła i w tej dru​giej spra​wie też się po​my​li, wie​dzia​łem o tym. Usły​sza​łem jego szyb​kie kro​ki. Na po​mo​ście. Schy​li​łem gło​wę. Po​czu​łem, kie​dy wsko​czył do kok​pi​tu. Do mo​ich uszu do​tarł jego peł​ny kon​ster​na​cji jęk. Mu​siał się zo​rien​to​wać, i to szyb​ko. Po​chy​li​łem się ostroż​nie i zaj​rza​łem do środ​ka, gło​wą

w dół. Zo​ba​czy​łem, jak się schy​la i chwy​ta ka​mień, przy​glą​da mu się, wsu​wa do kie​sze​ni. Do​sko​czył do sprzę​tu ra​dio​we​go, zła​pał drew​nia​ną szu​fla​dę po​ni​żej i wy​szarp​nął ją na całą dłu​gość. Roz​le​gło się ja​kieś dziw​ne, wy​raź​ne brzę​cze​nie. Się​gnął w miej​sce, w któ​rym przed chwi​lą była szu​fla​da, i brzę​cze​nie usta​ło. Coś tam maj​stro​wał, a po​tem wy​su​nął ręce i w jed​nej zo​ba​czy​łem płó​cien​ny wo​re​czek, a w dru​giej małą pla​sti​ko​wą to​reb​kę z bank​no​ta​mi. Przy​glą​dał im się uważ​nie. Po​tem odło​żył je na miej​sce, znów uru​cho​mił alarm i wsu​nął szu​fla​dę. Gdy tyl​ko zna​la​zła się na miej​scu, brzę​cze​nie usta​ło. Pod​szedł do śpią​cej dziew​czy​ny. Chwy​cił ją bru​tal​nie za wło​sy, pod​niósł i okrę​cił. Był zwró​co​ny ple​ca​mi do mnie. Miał bar​dzo sze​ro​kie ple​cy. De​ele​en otwo​rzy​ła oczy, wiel​kie i cał​ko​wi​cie pu​ste, i wy​da​wa​ło się, że pa​trzy pro​sto na mnie. Za​nim od​su​ną​łem się od bu​la​ja, znów za​mknę​ła oczy. Ude​rzył ją w twarz. Jej oczy po​zo​sta​ły za​mknię​te, więc ją pu​ścił. Na​gle się​gnął do kie​sze​ni i wy​jął ka​mień. Przy​su​nął go do naj​bliż​sze​go świa​tła. Wy​da​wa​ło się, że jego cia​ło się na​pi​na, ra​mio​na uno​szą. Wy​co​fa​łem się, wy​czu​wa​jąc, że za chwi​lę się od​wró​ci i mnie od​kry​je. Prze​czoł​ga​łem się w stro​nę rufy, na da​szek, ostroż​nie wy​su​wa​jąc z kie​sze​ni je​dwab​ną skar​pe​tę. Świa​tła pode mną za​czę​ły szyb​ko ga​snąć, jed​no po dru​gim. Tego nie prze​wi​dzia​łem. Na kil​ka se​kund za​ci​sną​łem moc​no oczy, a po​tem otwo​rzy​łem je sze​ro​ko, pró​bu​jąc jak naj​szyb​ciej przy​zwy​cza​ić wzrok do ciem​no​ści. Usły​sza​łem, jak się zbli​ża. Po​ru​szał się szyb​ko. Po​trze​bo​wa​łem tyl​ko jed​nej do​brej oka​zji, a żeby ją zna​leźć, mu​sia​łem za​ry​zy​ko​wać. Gdy wy​szedł, zsu​ną​łem gło​wę i ra​mio​na znad kra​wę​dzi. Usły​szał lub wy​czuł mój ruch i pró​bo​wał się od​wró​cić, ale wal​ną​łem go ślicz​nie i so​lid​nie, na​wet le​piej, niż się spo​dzie​wa​łem. Za​to​czył się, zro​bił trzy kro​ki w bok i opadł na czwo​ra​ki. Ze​sko​czy​łem z nad​bu​dów​ki. Wy​lą​do​wa​łem na czub​kach pal​ców, pod​pie​ra​jąc się rę​ko​ma, a gdy się wy​pro​sto​wał, przy​ło​ży​łem mu już pre​cy​zyj​niej, wkła​da​jąc w to wię​cej siły, aż mi chrup​nę​ło w nad​garst​ku. Znów pod​parł się rę​ko​ma, po​trzą​snął gło​wą, stęk​nął. Zdu​mie​wa​ła mnie twar​dość jego czasz​ki. Trza​sną​łem go za le​wym uchem, a wte​dy jego ręce się osu​nę​ły i upadł twa​rzą na te​ko​wy po​kład. Przez chwi​lę sta​łem, od​dy​cha​jąc cięż​ko, i za​sta​na​wia​łem się, czy mu jesz​cze nie do​ło​żyć. Jed​nak po tych trzech cio​sach przy​pusz​cza​łem, że po​le​ży tak do​sta​tecz​nie dłu​go, bym mógł wy​ko​nać oba moje za​da​nia: od​na​leźć i za​brać jego skar​by oraz uszko​dzić łódź. Me​cha​nizm przy szu​fla​dzie był spryt​ny. Za​in​sta​lo​wał tam z tyłu brzę​czyk na ba​te​rię. Nie mo​głem zna​leźć ręcz​ne​go prze​łącz​ni​ka, więc po pro​stu wy​szarp​ną​łem ka​ble. Prze​gród​ka znaj​do​wa​ła się bez​po​śred​nio za szu​fla​dą; mia​ła prze​su​wa​ne wie​ko. We​pchną​łem pie​nią​dze do kie​sze​ni. Po​trzą​sną​łem płó​cien​nym wo​recz​kiem. Wy​dał taki dźwięk, jak​by był wy​peł​nio​ny po​tłu​czo​nym szkłem. Na chwi​lę po​wró​ci​ły sta​re wspo​mnie​nia: szkla​ne kul​ki, któ​re wy​gry​wa​łem daw​no temu na szkol​nym dzie​dziń​cu, ich cię​żar świad​czą​cy o wie​lu zwy​cię​stwach. Wsu​ną​łem wo​re​czek za ko​szu​lę. Przez płót​no ka​mie​nie wy​da​wa​ły się dziw​nie chłod​ne na mo​jej skó​rze. Może to był chłód Hi​ma​la​jów, zim​no prze​my​ca​ne​go zło​ta. Albo wię​zien​nych krat. Albo tych ma​łych nie​bie​skich oczek nie​pa​su​ją​cych do sym​pa​tycz​ne​go uśmie​chu. Uszko​dze​nie ło​dzi nie bę​dzie trud​ne. Wy​star​czy pod​nieść po​kry​wę luku i wy​rwać garść ka​bli. Ale wte​dy przy​po​mnia​łem so​bie imi​ta​cję sza​fi​ru. Je​śli nie będę w sta​nie jej ode​słać, Har​ry za​śpie​wa so​bie za nią o wie​le wię​cej, niż była na​praw​dę war​ta. Przy​kuc​ną​łem przy Ju​nio​rze Al​le​nie i na​ma​ca​łem ka​mień w pra​wej kie​sze​ni jego spodni. Wsu​ną​łem do niej rękę. Prze​to​czył się na​gle, cią​gnąc mnie za sobą, i unie​ru​cho​mił moją rękę. Przy​gniótł mi nad​gar​stek i ra​mię, a wte​dy za​sa​da dzia​ła​nia dźwi​gni spra​wi​ła, że klap​ną​łem na po​kład. Już sie​dział mi na

ple​cach, przy​ci​ska​jąc moją pra​wą rękę. Lewe ra​mię za​ci​snął mi na szyi, przy​cią​gnął moją gło​wę i wol​ną ręką za​czął mnie tłuc. Nie mia​łem pola ma​new​ru. Gdy twarz za​czę​ła się mi roz​pa​dać, a ob​raz przed ocza​mi za​ma​zy​wać, za​par​łem się ko​la​na​mi, wci​sną​łem pod nie​go dru​gą rękę i ode​pchną​łem go gwał​tow​nie, tak że pod​sko​czył i się ob​ró​cił. Wte​dy wy​szarp​ną​łem pra​wą rękę z jego kie​sze​ni. Od​sko​czył ela​stycz​nie jak guma i le​d​wie zdą​ży​łem do​strzec jego nogę w po​wie​trzu. Zdo​ła​łem się uchy​lić je​dy​nie na tyle, by kop​nął mnie w ra​mię. Lewa ręka mi zdrę​twia​ła. Bić to on się po​tra​fił. Stał moc​no na no​gach, po​chy​lo​ny, par​ska​jąc przy każ​dym wy​de​chu. Zdą​ży​łem go ude​rzyć dwa razy, nim mnie prze​wró​cił, ci​ska​jąc na le​ża​ki, po czym za​brał się we​so​ło do miaż​dże​nia mi że​ber, dźga​nia, do​ci​ska​nia ko​la​na​mi i ła​ma​nia każ​dej czę​ści cia​ła, ja​kiej był w sta​nie do​się​gnąć. Usiadł na mnie okra​kiem, przy​ci​ska​jąc mi ręce swo​imi zwa​li​sty​mi no​ga​mi. A po​tem pod​niósł mnie za uszy i wal​nął moją gło​wą o po​kład. Gdy wszyst​ko się spo​wol​ni​ło i po​czu​łem się jak we śnie, uda​ło mi się wy​swo​bo​dzić ra​mię i zo​ba​czy​łem moją rękę wy​so​ko w gó​rze, tuż pod jego pod​bród​kiem. Spró​bo​wał przy​wa​lić pię​ścią w moje zdrę​twia​łe ra​mię, któ​re pew​nie by pę​kło, gdy​bym nie pod​kur​czył nóg i go nie kop​nął. Ze​rwa​łem się na nogi, ale on znów mnie ata​ko​wał, zręcz​ny jak kot, a w ręce trzy​mał so​lid​ny ka​wał drew​na z roz​wa​lo​ne​go le​ża​ka. Pierw​sze ude​rze​nie tra​fi​ło mnie w ra​mię, dru​gie spryt​nie przy​ją​łem tuż nad le​wym uchem. Kie​dy w mo​jej gło​wie roz​dzwo​nił się wiel​ki bia​ły dzwon, Al​len zro​bił krok w bok, chra​pli​wie ła​piąc po​wie​trze. Opa​dłem na po​kład, lą​du​jąc na boku, a on przy​wa​lił mi ta​kie​go kopa w brzuch, jak​by wy​bi​jał pił​kę ze środ​ka bo​iska. Po​zo​stał mi uła​mek świa​do​mo​ści, dzię​ki któ​re​mu mo​głem oglą​dać rze​czy​wi​stość jak coś od​le​głe​go i nie​istot​ne​go. Świat stał się te​le​wi​zo​rem na dru​gim koń​cu ciem​nej sali, z nie​wy​raź​nym dźwię​kiem i za​ma​za​nym ob​ra​zem. Gdzieś da​le​ko Al​len, szczę​śli​wy i uśmiech​nię​ty, oparł się o re​ling i przez ja​kiś czas ła​pał od​dech. Nie był​bym w sta​nie mru​gnąć po​wie​ką, na​wet gdy​by ktoś mnie pod​pa​lił. Za​czął sprzą​tać kok​pit. Nu​cił so​bie coś pod no​sem. Roz​po​zna​łem me​lo​dię. Love Is a Many Splen​do​red Thing Wil​lia​ma Hol​de​na i Jen​ni​fer Jo​nes. Przy​po​mnia​łem ją so​bie, jak w bia​łym ko​stiu​mie ką​pie​lo​wym bro​dzi​ła po pły​ci​znach za​to​ki w Hong​kon​gu. Ale nie by​łem w sta​nie sku​pić na niej my​śli. Za każ​dym ra​zem, gdy Ta​tuś zna​lazł się bli​sko mnie, ko​pał. W rytm mu​zy​ki. A po​tem kop​nął mnie w gło​wę. Wte​dy ten da​le​ki te​le​wi​zor znik​nął, skur​czył się do ma​łej bia​łej krop​ki, a po​tem jej rów​nież nie było… *** …Mały te​le​wi​zo​rek znów ożył. Czu​łem wi​bra​cje. Szum wody za bur​tą. Dźwięk kil​wa​te​ru. Łódź su​nę​ła po​wo​li. I cien​ki, zroz​pa​czo​ny, pi​skli​wy gło​sik, któ​ry mó​wił tuż obok: „Och, nie. Och, nie rób już tego. Och, pro​szę, nie rób już tego. Pro​szę”. By​łem wci​śnię​ty w kąt kok​pi​tu na ru​fie. Mu​sia​łem roz​po​znać ten głos. Tyl​ko po​wo​li. Słod​ka, mała Pat​ty. Ale prze​cież mia​ło jej tu nie być. Wy​kre​śli​łem ją ze sce​na​riu​sza. – Ho, ho, ho! – wo​łał Ju​nior Al​len, jak we​so​ły Świę​ty Mi​ko​łaj. – Je​steś ślicz​niut​kim, ma​lut​kim gu​zicz​kiem. Smacz​ny z cie​bie ką​sek. Na siłę otwo​rzy​łem jed​no oko. Pra​we. To było jak pod​no​sze​nie le​war​kiem cię​ża​rów​ki. W ja​snym bla​sku nocy Ju​nior Al​len wo​łał „Ho, ho, ho” do pan​ny Pa​tri​cii De​vlan. Przy​kuc​nął przy niej jak wiel​ki niedź​wiedź i trzy​mał ją wy​pię​tą na pa​wę​ży, oba jej szczu​płe nad​garst​ki

ści​skał jed​ną ręką za ple​ca​mi dziew​czy​ny, a dru​gą trzy​mał pod jej spód​ni​cą, zmu​sza​jąc, by sta​ła na pal​cach. Byli tak bli​sko mnie, że gdy​by się prze​wró​ci​li, upa​dli​by na mnie. Na​gle od​wró​cił się, spoj​rzał w stro​nę dzio​bu, chrząk​nął, pu​ścił ją i pod​szedł do koła ste​ro​we​go. Sko​ry​go​wał kurs, usta​wił au​to​pi​lo​ta i wró​cił kon​ty​nu​ować swo​ją za​ba​wę. Ale ja nie chcia​łem, żeby kto​kol​wiek mó​wił „ho, ho, ho” do pan​ny De​vlan. Ku​li​ła się i szlo​cha​ła. Ze​rwa​łem się z ośle​pia​ją​cą szyb​ko​ścią – jak jed​na z tych zmyśl​nych su​sza​rek na ubra​nia, kie​dy pró​bu​je ją roz​sta​wić za​spa​ny pi​jak. By​łem wy​so​ki na dzie​sięć me​trów i sze​ro​ki na dwa cen​ty​me​try, a gło​wę mia​łem z za​tę​chłe​go gazu. Gdy Ju​nior ryk​nął, wy​rzu​ci​łem jed​no odrę​twia​łe ra​mię, zła​pa​łem dziew​czy​nę w pa​sie, po​cią​gną​łem ją do sie​bie i szarp​ną​łem się ra​zem z nią w tył przez re​ling i w dół, w czar​ną wodę za​to​ki. Pod​kur​czy​łem łok​cie i ko​la​na, po​czu​łem ude​rze​nie wody i cze​ka​łem, żeby się prze​ko​nać, czy prze​mie​li nas śru​ba. Wy​nu​rzy​li​śmy się we wzbu​rzo​nej wo​dzie. Zo​ba​czy​łem świa​tła jach​tu; od​da​la​ły się w po​cie​sza​ją​cym tem​pie. Ro​zej​rza​łem się za świa​tła​mi na​brze​ża, pró​bu​jąc się zo​rien​to​wać w po​ło​że​niu. By​li​śmy ja​kieś pół​to​ra ki​lo​me​tra na po​łu​dnie od kop​nia​ka w gło​wę, w miej​scu, gdzie za​to​ka jest sze​ro​ka, ale ka​nał dość wą​ski. Pat​ty od​chy​li​ła gło​wę do tyłu. Mia​ła bla​dą dzie​cin​ną twarz. Czar​ne wło​sy przy​kle​iły się jej do gło​wy jak u foki. Wy​da​ła z sie​bie stłu​mio​ny, hi​ste​rycz​ny dźwięk. Jacht prze​stał su​nąć na​przód, sil​nik za​ry​czał i łódź ostro skrę​ci​ła. Klep​ną​łem pan​nę De​vlan w ty​łek, po​pchną​łem ją we wła​ści​wym kie​run​ku i wrza​sną​łem: – Płyń, mała! Uda​ło jej się. Na​praw​dę świet​nie pły​wa​ła. Wy​sfo​ro​wa​ła się przede mnie. Czu​łem się tak, jak​bym pły​nął z czte​re​ma zła​ma​ny​mi rę​ka​mi, a przy każ​dym od​de​chu mia​łem oka​zję się prze​ko​nać, że Al​len cią​gle ko​pie mnie w brzuch. Ucie​ka​li​śmy pod do​brym ką​tem. Mu​sie​li​śmy po​ko​nać pięt​na​ście me​trów, by mi​nąć pod​wod​ne hał​dy po po​głę​bia​niu ka​na​łu. On mu​siał za​wró​cić pra​wie sto czter​dzie​ści me​trów. Mia​łem na​dzie​ję, że uda mi się go wy​ki​wać, tak by na​dział się na ja​kąś pły​ci​znę. Usły​sza​łem jed​nak, że ostro zmniej​sza ob​ro​ty, a po​tem sil​ni​ki znów ryk​nę​ły, gdy włą​czył wstecz​ny, by osiąść nie​ru​cho​mo na wo​dzie. – Płyń da​lej! – wrza​sną​łem. – Kie​ruj się tro​chę bar​dziej w lewo. Pa​dło na nas świa​tło re​flek​to​ra. Za​trzy​ma​ła się. Zro​bi​łem dwa za​ma​szy​ste ru​chy, zrów​na​łem się z dziew​czy​ną i wcią​gną​łem ją pod wodę. Kule z pi​sto​le​tu, gdy ude​rza​ją o wodę, wy​da​ją taki głu​pa​wy dźwięk, jak pla​śnię​cie. A te, któ​re tra​fia​ją tuż obok, wy​da​ją dziw​ny dźwięk: „Tzziii-unk, tzziii-unk” Pró​bo​wa​łem no​ga​mi pchnąć nas na​przód, a ona po​ję​ła, o co cho​dzi. Pły​nąc żab​ką pod wodą, czu​łem się tak, jak​by ktoś od​ry​wał mi że​bra od most​ka. Zgu​bi​łem ją. Za​czerp​ną​łem tro​chę po​wie​trza, zsze​dłem pod wodę i da​lej su​ną​łem na​przód. Wyj​rza​łem na po​wierzch​nię, zo​ba​czy​łem, że jest ciem​no, wy​nu​rzy​łem gło​wę i spoj​rza​łem za sie​bie. Al​len ro​bił wła​śnie sze​ro​ki łuk, a po​tem wy​rów​nał kurs i skie​ro​wał się pro​sto na po​łu​dnie, w stro​nę Lau​der​da​le. – Pat​ty? – wrza​sną​łem. – T-ttu je​stem! – usły​sza​łem głos, ja​kieś trzy​dzie​ści me​trów za mną. Sta​ła w wo​dzie się​ga​ją​cej jej do pasa. Pod​pły​ną​łem do niej i po​czu​łem pod sto​pa​mi nie​rów​ne kra​wę​dzie kla​tek na ostry​gi. – On… on… On chciał… – Ale nic nie zro​bił. – On… on… On chciał…

– Nie ma go. Weź się w garść. Oto​czy​łem ją ra​mie​niem. Opar​ła gło​wę o moją pierś i po​wie​dzia​ła: – O, Boże, o, Boże! – No da​lej, mała. – Nic… nic mi nie jest. Wziął moje oku​la​ry i wy​rzu​cił je za bur​tę. Po​wie​dział, że już nig​dy nie będą mi po​trzeb​ne. Nn-nic bez nich nie wi​dzę. – Nie ma go, Pat​ty. I za​brał ze sobą tę swo​ją ko​le​żan​kę, jed​no war​te dru​gie​go. Weź się w garść, mu​si​my do​pły​nąć do brze​gu. Za jej ple​ca​mi, ja​kieś sto osiem​dzie​siąt me​trów od nas, ja​sno oświe​tlo​ne na​brze​że pul​so​wa​ło neo​na​mi w mro​ku nocy. Na wło​sach dziew​czy​ny od​bi​ja​ły się ró​żo​we, zie​lo​ne i nie​bie​skie re​flek​sy. Pu​ści​łem ją. Bluz​ka przy​lgnę​ła do jej ma​łych pier​si wiel​ko​ści brzo​skwi​ni. Gdy​by nie te pier​si, wy​glą​da​ła​by na ja​kieś dwa​na​ście lat. A tak wy​glą​da​ła na czter​na​ście. – Jak się tam zna​la​złaś? – spy​ta​łem ją. – Za​dzwo​ni​łem do two​jej mat​ki i po​wie​dzia​łem, ja​kie cho​ler​ne głup​stwo chcesz zro​bić. – To by​łeś ty? Ja… wy​szłam przez okno w moim po​ko​ju. Nie chcia​łam, żeby… żeby omi​nę​ła mnie cała za​ba​wa. – Tak, praw​da. Sta​ry Ta​tuś to na​praw​dę za​baw​ny gość. – Nie, pro​szę. Po​wie​dział, że to o mnie na​praw​dę mu cho​dzi​ło. We​szłam na po​kład i wszyst​ko było ta​kie… ta​kie dziw​ne. Le​ża​łeś tam, nie​ru​cho​my i za​krwa​wio​ny, i my​śla​łam, że nie ży​jesz. Ka​zał mi zejść na dół i obu​dzić Dee. Pró​bo​wa​łam, ale nie mo​głam. Wte​dy za​pra​gnę​łam wró​cić do domu. Po​wie​dział, że​bym się nie mar​twi​ła, bo cze​ka nas miły rej​sik. Mó​wił, że pró​bo​wa​łeś go okraść i że za​mie​rza cię od​dać w ręce po​li​cji. Za​pew​niał, że je​steś tyl​ko nie​przy​tom​ny. Tłu​ma​czył, że za​nim zwró​ci się do po​li​cji, chce jesz​cze tyl​ko do​rwać two​ją wspól​nicz​kę. Ka​zał mi zo​stać na po​kła​dzie i cię ob​ser​wo​wać, i krzyk​nąć, je​śli się obu​dzisz. Po​wie​dział, że się scho​wa nie​da​le​ko. Nie po​do​ba​ło mi się to, ale zo​sta​łam tam, tak jak mi ka​zał. My​śla​łam o Pe​cie i o tej dziew​czy​nie, i mia​łam wszyst​ko gdzieś. Wte​dy przy​szła ja​kaś ko​bie​ta. Wy​so​ka, ład​na. Za​trzy​ma​ła się na przy​sta​ni i po​wie​dzia​ła gło​śno: „Co wy​ście z nim zro​bi​li? Co​ście zro​bi​li z Tra​vi​sem McGee?”. Nie wi​dzia​ła cię z miej​sca, gdzie sta​ła. – Do​bry Boże! Cze​ka​ła na mnie w sa​mo​cho​dzie. Mia​ła ucie​kać, gdy​by coś po​szło nie tak. – Po​ja​wił się jak​by zni​kąd, chwy​cił ją i sko​czył ra​zem z nią na po​kład. Za​czę​ła krzy​czeć i wte​dy zo​ba​czy​ła cie​bie i umil​kła. Pu​ścił ją, a ona sta​ła i ga​pi​ła się na cie​bie. Na​wet się nie po​ru​szy​ła, a on… on… ją ude​rzył. Pię​ścią. To był taki strasz​ny cios, że wszyst​ko prze​wró​ci​ło mi się w żo​łąd​ku. Upa​dła jak szma​cia​na lal​ka. Pod​niósł ją i rzu​cił na koję. Za​czę​łam ucie​kać, ale zła​pał mnie i spro​wa​dził z po​wro​tem. Od​cu​mo​wał i uru​cho​mił sil​nik. Gdy wy​pły​nął z tego ma​łe​go ka​na​łu, ru​szył na​praw​dę bar​dzo szyb​ko do głów​ne​go ka​na​łu i jesz​cze przez ja​kiś czas bar​dzo szyb​ko pły​nął na po​łu​dnie, a po​tem zwol​nił i usta​wił coś tak, żeby jacht sam się ste​ro​wał, przy​szedł do mnie, wy​rzu​cił moje oku​la​ry i za​czął… ro​bić mi te rze​czy. Chy​ba… mo​głam sko​czyć za bur​tę. Ale nic nie przy​cho​dzi​ło mi do gło​wy… i wte​dy ty… – No da​lej! Dasz już radę? Da​lej, dziew​czy​no! Pły​nę​li​śmy obok sie​bie. Wszyst​ko dzia​ło się tak cho​ler​nie po​wo​li. Kie​ro​wa​łem się na naj​ja​śniej​sze sku​pi​sko świa​teł. Wy​lą​do​wa​li​śmy w mu​szel​kach na płyt​kim dnie u pod​sta​wy wału wy​so​kie​go na pół​to​ra me​tra. Wspią​łem się na nie​go i prze​to​czy​łem na dru​gą stro​nę, wy​cią​gną​łem ręce w dół, zła​pa​łem ją za nad​garst​ki i szarp​ną​łem w górę. Wy​lą​do​wa​ła na mo​krej tra​wie

pod pal​mą ko​ko​so​wą. Po​mo​głem jej wstać i po​cią​gną​łem za sobą. Sto​py nam grzę​zły, od​dy​cha​li​śmy ze świ​stem i chwia​li​śmy się na no​gach. Mu​sia​łem się do​stać do te​le​fo​nu. Czu​łem się tak, jak​by ko​ści mo​jej twa​rzy wie​lo​krot​nie ła​ma​no. Po​pro​wa​dzi​łem nas do​oko​ła skal​ne​go ogród​ka, a po​tem wpa​dli​śmy do mo​te​lu, któ​ry z ja​kichś dziw​nych po​wo​dów, prze​czą​cych ja​kie​mu​kol​wiek zdro​we​mu roz​sąd​ko​wi, no​sił na​zwę Niedź​wie​dzi Szlak. La​tem krę​ci​li nie​zły in​te​re​sik. In​struk​to​rzy tań​ca uczy​li bos​sa novy grup​kę tu​ry​stów i wszy​scy wy​glą​da​li jak fry​zje​rzy. W sali do gry w kar​ty trwa​ła za​ja​dła li​cy​ta​cja. Wto​czy​li​śmy się do środ​ka, ocie​ka​ją​cy wodą, po​obi​ja​ni i zdy​sza​ni. Ja​kieś ele​gan​ci​ki pod​bie​gły do nas, za​ła​mu​jąc ręce i wy​da​jąc z sie​bie pi​skli​we, ci​che okrzy​ki kon​ster​na​cji. – Te​le​fon! – wark​ną​łem. – Ale nie może pan tu tak po pro​stu wejść i… Chwy​ci​łem w garść naj​bliż​szą je​dwab​ną ma​ry​nar​kę, unio​słem go​ścia w górę tak, że mu​siał sta​nąć na pal​cach, i wte​dy sztyw​nym ra​mie​niem wska​zał mi na ło​so​sio​wy apa​rat w nie​bie​ściut​kiej re​cep​cji. Gdy po​pro​si​łem te​le​fo​nist​kę, żeby po​łą​czy​ła mnie z biu​rem sze​ry​fa, spy​ta​ła za​ka​ta​rzo​nym, ocie​ka​ją​cym ja​dem gło​sem, czy je​stem go​ściem ho​te​lu. Po​wie​dzia​łem jej, że je​śli opóź​ni tę roz​mo​wę o jesz​cze jed​ną se​kun​dę, w ra​mach oka​zy​wa​nia znie​cier​pli​wie​nia za​cznę wy​rzu​cać go​ści przez okna. Pat​ty ze spusz​czo​ną gło​wą i sku​lo​ny​mi ra​mio​na​mi sta​ła po​tul​nie obok mnie, skrom​nie ści​ska​jąc nogi. Te​le​fon ode​brał za​stęp​ca sze​ry​fa, któ​ry był na tyle roz​gar​nię​ty i szyb​ki, że po​mo​gło mi to wziąć się w garść. By​łem świa​do​my mil​cze​nia za mo​imi ple​ca​mi, za​mar​łych tan​ce​rzy, gry w kar​ty, któ​ra sta​nę​ła w miej​scu, go​ści w pa​ste​lo​wych je​dwa​biach. Opi​sa​łem jacht. Po​wie​dzia​łem, że może ja​kieś czter​dzie​ści mi​nut temu wy​pły​nął z na​brze​ża przy Ci​trus Inn i zmie​rza na po​łu​dnie z A.A. Al​le​nem Ju​nio​rem, praw​do​po​dob​nie psy​cho​pa​tą, za ste​rem. Mło​da dziew​czy​na na po​kła​dzie, odu​rzo​na i nie​przy​tom​na. De​ele​en, na​zwi​sko nie​zna​ne, oraz nie​ja​ka pani Lois At​kin​son, za​cią​gnię​ta na po​kład wbrew swo​jej woli i po​bi​ta. Praw​do​po​dob​nie Al​len pla​no​wał wy​ru​szyć z Lau​der​da​le na Ba​ha​my. – Jak się pan na​zy​wa i skąd pan dzwo​ni? – Z mo​te​lu Niedź​wie​dzi Szlak. Jest ze mną dziew​czy​na, któ​rą trze​ba się za​jąć i za​brać do domu, pan​na De​vlan… – Mamy zgło​sze​nie za​gi​nię​cia nie​ja​kiej Pa​tri​cii De​vlan, osiem​na​ście lat, ciem​ne wło​sy, szczu​pła bu​do​wa cia​ła… – To ona. W jej przy​pad​ku była to pró​ba po​rwa​nia i usi​ło​wa​nie gwał​tu. Mo​że​cie ją stąd ode​brać. – Pań​skie na​zwi​sko? Roz​łą​czy​łem się i omio​tłem spoj​rze​niem czter​dzie​ści czy pięć​dzie​siąt par wy​trzesz​czo​nych oczu, a po​tem od​wró​ci​łem się na pię​cie i uda​łem się do wyj​ścia. Sze​dłem przez ży​wo​pło​ty, ra​bat​ki z kwia​ta​mi i par​king. Przy każ​dym od​de​chu mia​łem wra​że​nie, jak​by wbi​ja​ły mi się w pierś ja​kieś drob​ne odłam​ki. Ru​szy​łem w stro​nę oświe​tlo​nych re​klam i zo​rien​to​wa​łem się, gdzie je​stem. By​łem po​nad dwa ki​lo​me​try od miej​sca, gdzie zo​sta​wi​łem Miss Agnes. Krok skau​ta, tak to na​zy​wa​ją. Pięć​dzie​siąt kro​ków bie​giem, pięć​dzie​siąt mar​szem. Sa​mo​chód wciąż tam stał. Nie było klu​czy​ków. Na szczę​ście mia​łem za​pa​so​we pod de​ską roz​dziel​czą w ma​łym pu​deł​ku przy​cze​pio​nym na ma​gnes.

Ru​szy​łem w stro​nę domu. Usły​sza​łem wła​sny szloch. Brzmiał jak po​tęż​na czkaw​ka. Bied​na, dziel​na, cu​dow​na dziew​czy​na, któ​ra mi za​ufa​ła. Za​ufa​ła mi. Za​ufa​ła nie​za​wod​ne​mu, sta​re​mu McGee. Mu​szą mi prze​stać ufać. Niech je szlag za to, że mi ufa​ją. Mru​ga​łem, je​cha​łem da​lej i prze​kli​na​łem Tra​vi​sa McGee.

13

Su​cha ko​szu​la i spodnie nie po​pra​wi​ły w ja​kiś zna​czą​cy spo​sób mo​je​go wy​glą​du. Do​wlo​kłem się do wiel​kie​go są​sied​nie​go jach​tu, gdzie mój we​so​ły przy​ja​ciel Ala​ba​ma Ti​ger pro​wa​dzi je​dy​ną na świe​cie nie​koń​czą​cą się im​pre​zę na ło​dzi. Wy​mie​nił mi ze sto po​wo​dów, dla któ​rych po​wi​nie​nem na​tych​miast pójść na po​go​to​wie, za​py​tał, kto ścią​gnął mnie ze scho​dów i wlókł za nogi przez parę pię​ter, i za​pro​po​no​wał tym​cza​so​we wy​po​ży​cze​nie pie​lę​gniar​ki ama​tor​ki, któ​ra chęt​nie by się mną za​ję​ła. Po​wie​dzia​łem mu jed​nak, że wo​lał​bym po​ży​czyć Rut Cry. Nie py​tał po co. Po​wie​dział, że​bym so​bie ją wziął. Rut Cry to sześć i pół me​tra bia​łe​go ka​dłu​ba z wiel​ki​mi zbior​ni​ka​mi na pa​li​wo i dwo​ma po​tęż​ny​mi sil​ni​ka​mi Mer​ce​de​sa na ru​fie. Ti​ger lubi so​bie rano wstać i szyb​ko po​pły​wać. Sta​ła za​cu​mo​wa​na obok, za​tan​ko​wa​na i go​to​wa. Szcze​bio​czą​ce stad​ko dziew​czyn Ti​ge​ra po​mo​gło mi zdjąć po​kro​wiec, od​cu​mo​wać i od​bić od brze​gu przy po​mru​ku moc​nych sil​ni​ków; po​tem sta​ły i ma​cha​ły mi na po​że​gna​nie w takt mu​zy​ki. Sia​dłem na pian​ko​wym sie​dze​niu, za​pią​łem pasy, włą​czy​łem świa​tła po​zy​cyj​ne, ob​ró​ci​łem łódź, mi​ną​łem most i port ma​ry​nar​ki i wy​pły​ną​łem na Atlan​tyk. Gdy zo​sta​wi​łem z tyłu wzbu​rzo​ne wody ka​na​łu, usta​wi​łem kurs na Bi​mi​ni i do​da​łem gazu. Przy czter​dzie​stu Rut Cry za​czę​ła moc​no pod​ska​ki​wać, za​trza​sku​jąc mi zęby i zgnia​ta​jąc krę​go​słup. Bu​rzy​ła wodę, par​ła na​przód, war​cza​ła. To było jak kara za wszyst​kie grze​chy, jak noże wbi​ja​ne w każ​dy si​niak. Raz dziób po​szedł pod wodę i nie​wie​le bra​ko​wa​ło, a łódź by się prze​wró​ci​ła. Zwol​ni​łem do trzy​dzie​stu. Gdy zna​la​złem się poza za​się​giem ja​kie​go​kol​wiek ru​chu in​nych ło​dzi, wy​łą​czy​łem świa​tła po​zy​cyj​ne. Po​łu​dnio​wo-wschod​ni wiatr, żad​nych wy​so​kich fal na Golf​sztro​mie. Dłu​gie i wy​so​kie fale mo​głem brać pod ką​tem. Osza​co​wa​łem, że Al​len, z jego ka​dłu​bem, mógł pły​nąć naj​wy​żej pięt​na​ście wę​złów. Mo​głem w go​dzi​nę po​ko​nać dy​stans, na któ​ry on po​trze​bo​wał dwóch. No, to po​wiedz​my, że wy​ru​szył dwie go​dzi​ny przede mną, li​cząc od pła​wy. Nie, za​łóż​my, że to było pół​to​rej go​dzi​ny. A ja wy​pły​ną​łem pięt​na​ście po dzie​wią​tej. Czy​li pięt​na​ście po dzie​wią​tej by​łem trzy​dzie​ści pięć ki​lo​me​trów za nim. Czter​dzie​ści pięć mi​nut. Za​łóż​my, że zro​bi jesz​cze z szes​na​ście ki​lo​me​trów, za​nim do​trę do tego punk​tu. Ko​lej​ne dwa​dzie​ścia mi​nut. Je​śli moje przy​pusz​cze​nia były słusz​ne, mo​głem go do​go​nić koło dzie​sią​tej trzy​dzie​ści. A więc pły​ną​łem do dzie​sią​tej trzy​dzie​ści, a po​tem mak​sy​mal​nie zwol​ni​łem i skie​ro​wa​łem się dzio​bem pro​sto na dłu​gie, mar​twe fale. Od​pią​łem pasy i wsta​łem, opie​ra​jąc rękę o szczyt koła ste​ro​we​go. Za każ​dym ra​zem, gdy by​łem na grzbie​cie fali, pró​bo​wa​łem zlu​stro​wać frag​ment ho​ry​zon​tu. Woda sre​brzy​ła się w świe​tle księ​ży​ca. By​łem zbyt da​le​ko, żeby do​strzec świa​tła na Cat Cay. Ser​ce pod​sko​czy​ło mi w pier​si, gdy za​uwa​ży​łem świa​tła na pół​noc​ny wschód od mo​jej po​zy​cji. Ale przyj​rza​łem im się do​kład​nie jesz​cze ze trzy razy i do​tar​ło do mnie, że to zmie​rza​ją​cy na po​łu​dnie frach​to​wiec, któ​ry pró​bu​je trzy​mać się z dala od Golf​sztro​mu. Wpa​try​wa​łem się w dal, aż za​czą​łem wi​dzieć rze​czy, któ​rych nie było. Usia​dłem i opar​łem czo​ło o koło ste​ro​we. Mój ję​zyk od​na​lazł dziw​ne, nie​zna​ne miej​sce,

gdzie kie​dyś był frag​ment zęba. Dziel​ny par​tacz. Kre​tyn McGee. To było tak, jak​bym pró​bo​wał do​brać do stri​ta, bio​rąc trzy kar​ty. Al​len też mógł mieć wy​łą​czo​ne świa​tła. Był zbyt prze​bie​gły, żeby pły​nąć w tę stro​nę. Miał taki za​sięg, że mógł zmie​rzać choć​by na Kubę. A może znał ja​kiś miły za​ką​tek w po​bli​żu Can​dle Key, gdzie mógł się za​szyć? Gwiaz​dy z iro​nią spo​glą​da​ły w dół na moją po​pi​so​wą roz​gryw​kę. Kpi​ły ze mnie. Je​den czło​wiek w ma​łej łód​ce w nie​skoń​czo​nym mro​ku nocy. W roz​pa​czy po​zwo​li​łem ło​dzi się ko​ły​sać, a jed​na z ma​łych fal za​ła​ma​ła się, chlap​nę​ła i obry​zga​ła mi twarz. Łzy i woda mor​ska sma​ku​ją tak samo. Po​li​cja nie zni​ży się do kre​tyń​skich po​szu​ki​wań po nocy. Po​cze​ka​ją do świ​tu i wy​pusz​czą he​li​kop​te​ry ra​zem z ko​le​ga​mi ze stra​ży przy​brzeż​nej. I paru chło​pa​ków z re​zer​wy, któ​rym przy​da się kil​ka go​dzin w po​wie​trzu. Na​gle sre​brzy​sty blask znikł. Pod​nio​słem gło​wę i zo​ba​czy​łem halo wo​kół księ​ży​ca, ozna​cza​ją​ce chmu​rę bu​rzo​wą. Po chwi​li nie​bo prze​cię​ła bły​ska​wi​ca, nie​bie​ska na tle mo​rza. Za​czą​łem za​wra​cać, nie spie​sząc się, przyj​mu​jąc na rufę gniew mo​rza. Wspi​na​łem się po​wo​li na dłu​gie wzgó​rza fal i ze​śli​zgi​wa​łem na dru​gą stro​nę. Spoj​rza​łem w stro​nę bu​rzy. Mo​głem przed nią uciec, je​śli bar​dzo bym się po​sta​rał. Cze​kał mnie cięż​ki po​wrót do domu. Na szczę​ście nie mu​sia​łem do​kład​nie wy​zna​czać kur​su. To wiel​kie wy​brze​że, ra​czej trud​no je prze​oczyć. W nocy wy​star​czy wy​pa​trzyć wiel​ką ró​żo​wą mgieł​kę Mia​mi, a po​tem tyl​ko od​po​wied​nio sko​ry​go​wać kurs. Pio​ru​ny wa​li​ły nie​mal nie​ustan​nie. A gdy spoj​rza​łem w ich stro​nę, ką​tem oka coś wy​chwy​ci​łem, ja​kiś za​ma​za​ny punk​cik mię​dzy mną a bły​ska​wi​cą. Po​my​śla​łem, że mi się przy​wi​dzia​ło, ale wte​dy zo​ba​czy​łem go zno​wu. Za​wró​ci​łem i skie​ro​wa​łem się na nie​go. Znik​nął, a po​tem znów mi się po​ka​zał. Nie było świa​teł. Tyl​ko za​rys na tle bły​ska​wi​cy, w mro​kach nocy. Po chwi​li znów go od​na​la​złem i tym ra​zem był więk​szy, zbyt duży, by go nie za​uwa​żyć. Za​to​czy​łem wiel​ki łuk, by zbli​żyć się od stro​ny rufy. Na​stęp​ny roz​błysk był ja​sny i bli​ski na tyle, by w oczach po​zo​stał mi ob​raz du​że​go, ja​sne​go jach​tu na tle czar​ne​go mo​rza. Play Pen, wol​niej​szy, niż my​śla​łem, da​le​ko w tyle za pla​nem, jaki dla nie​go usta​li​łem, oświe​tlo​ny dziw​nym bla​skiem. Trzy​ma​łem się za jego rufą i do​sto​so​wa​łem do nie​go pręd​kość. By​łem ja​kieś sto osiem​dzie​siąt me​trów za nim, znaj​do​wał się mię​dzy mną a bu​rzą. Szan​sa na to, by Ju​nior Al​len mnie za​uwa​żył, była nie​wiel​ka, chy​ba żeby przy​pad​kiem spoj​rzał w tę stro​nę przy na​stęp​nej bły​ska​wi​cy. Ro​bił ja​kieś dzie​sięć wę​złów, być może po to, by oszczę​dzać pa​li​wo. We​dług mo​je​go kom​pa​su był na kur​sie, któ​ry pro​wa​dził go spo​ro na po​łu​dnie od Bi​mi​ni. Moż​li​we, że za​sta​na​wiał się, czy nie wpły​nąć na pły​ci​zny ar​chi​pe​la​gu, za​rzu​cić tam ko​twi​cę, a po​tem o świ​cie skie​ro​wać się na Ber​ry Is​lands. Mógł za​tan​ko​wać na Fra​zier’s Hog Cay; to by​ło​by dla nie​go dość da​le​ko, ale wy​ko​nal​ne. Był pe​wien mały pro​blem. Nie mo​głem go do​go​nić tak, by nie usły​szał war​cze​nia mo​ich sil​ni​ków. Za pa​skiem mia​łem mały cze​ski pi​sto​let sa​mo​pow​ta​rzal​ny. Wzią​łem go, kie​dy się prze​bie​ra​łem. Wy​strze​li za każ​dym ra​zem, z nie​co lep​szą pre​cy​zją niż wąż ogro​do​wy. A w chwi​li gdy będę pró​bo​wał się do​stać na po​kład, będę bar​dzo bez​bron​ny. Zo​ba​czy​łem ośle​pia​ją​ce świa​tło bły​ska​wi​cy i po​czu​łem woń ozo​nu. Roz​legł się po​tęż​ny grzmot. Usły​sza​łem syk nad​cią​ga​ją​ce​go desz​czu, któ​ry na​gle wchło​nął Play Pen. I już go nie było. Za​la​ła mnie ule​wa. Wy​rów​na​łem kurs i zwięk​szy​łem odro​bi​nę pręd​kość, wy​tę​ża​jąc

wzrok, by w porę go do​strzec. Na​gle zo​ba​czy​łem ma​ja​czą​cą w stru​gach desz​czu rufę. Skrę​ci​łem koło ste​ro​we, wrzu​ci​łem wstecz​ny na obu sil​ni​kach i o włos unik​ną​łem zde​rze​nia z Play Pe​nem. Nie mógł​bym so​bie ży​czyć lep​szej osło​ny niż ten ogłu​sza​ją​cy, prze​sła​nia​ją​cy wszyst​ko deszcz. Ju​nior Al​len parł na​przód, a ja za nim. Za​ry​zy​ko​wa​łem pusz​cze​nie ste​ru, przedar​łem się na dziób i przy​wią​za​łem ster do kna​gi. Szyb​ko wró​ci​łem i wy​rów​na​łem kurs, trzy​ma​jąc w zę​bach dru​gi ko​niec liny. W kil​wa​te​rze Play Pen cią​gnął za sobą wy​so​kie fale, ale li​czy​łem na to, że je​śli uda mi się prze​śli​zgnąć obok, wzdłuż jach​tu, woda bę​dzie mniej wzbu​rzo​na. Deszcz wy​da​wał się twar​dy jak grad i był za​ska​ku​ją​co zim​ny. Mru​żąc oczy, pa​trzy​łem przed sie​bie, dwa razy zro​bi​łem fal​start, ale po​tem do​pro​wa​dzi​łem łódź do​kład​nie w to miej​sce, w któ​re chcia​łem. Wy​łą​czy​łem sil​ni​ki, sko​czy​łem i chwy​ci​łem za re​ling jach​tu. Po​czu​łem, jak mały pi​sto​let ze​śli​zgu​je się w no​gaw​ce spodni i ude​rza w grzbiet sto​py. Ale było już za póź​no, żeby zmie​nić zda​nie. Prze​cho​dząc przez re​ling, zo​ba​czy​łem go w świe​tle bły​ska​wi​cy, sku​lo​ne​go przy ste​rze. Szyb​ko prze​ło​ży​łem linę przez re​ling, chwi​lę przed​tem, za​nim bez​wład​na masa Rut Cry ude​rzy​ła w bur​tę. Tak jak na to li​czy​łem, lina nie pę​kła. Są​dząc z do​ty​ku, była ny​lo​no​wa, cen​ty​me​tro​wej gru​bo​ści. Przy​wią​za​łem ją. Przy​kuc​ną​łem i ro​zej​rza​łem się za Ju​nio​rem Al​le​nem. Ko​lej​na bły​ska​wi​ca. Nie było go. Koło ste​ro​we się ob​ra​ca​ło. Ule​wa uci​chła bez żad​ne​go ostrze​że​nia. Play Pen za​czął za​ta​czać wiel​kie koło, ko​ły​sząc się moc​no, kie​dy wpa​dał pod falę. Obej​rza​łem się przez ra​mię. Rut Cry była wy​raź​nie wi​docz​na. Pły​nę​ła do​brze, z dzio​bem wy​so​ko na wo​dzie wzbu​rzo​nej przez duży jacht. I wte​dy wy​szedł cho​ler​ny księ​życ. By​łem jak czar​ny ro​bak w ja​snym sre​brzy​stym pu​deł​ku. Coś dwa razy trza​snę​ło. Nie​wi​dzial​ny pa​lec mu​snął moje wło​sy, koło ucha bzyk​nę​ła psz​czo​ła. Prze​to​czy​łem się w naj​dal​szy kąt kok​pi​tu. Moja ręka wy​lą​do​wa​ła na trzo​nie bo​sa​ka. Wy​szarp​ną​łem go z uchwy​tu, prze​to​czy​łem się jesz​cze ka​wa​łek i rzu​ci​łem nim jak włócz​nią w ciem​ne wej​ście do ka​bi​ny. Usły​sza​łem stęk​nię​cie, brzęk i ci​che prze​kleń​stwo. Wte​dy oba sil​ni​ki zwol​ni​ły, za​ka​sła​ły i zga​sły. Uno​si​li​śmy się mar​two na wo​dzie. Rut Cry przy​su​nę​ła się bli​żej i lek​ko stuk​nę​ła w rufę. Za​ko​ły​sa​li​śmy się. Osprzęt za​skrzy​piał i za​grze​cho​tał. Chwy​ci​łem le​żak, któ​re​go nie roz​wa​li​li​śmy pod​czas po​przed​niej bój​ki, i ci​sną​łem nim w ciem​ność, w stro​nę prze​ciw​ni​ka – a w każ​dym ra​zie wy​da​wa​ło mi się, że on tam jest – zła​pa​łem zwi​sa​ją​cy da​szek ka​bi​ny, pod​cią​gną​łem się i sko​czy​łem na​przód. By​łem na otwar​tej prze​strze​ni, w bia​łym świe​tle księ​ży​ca, ale przy​najm​niej Ju​nior Al​len nie mógł do​paść mnie tak, bym go wcze​śniej nie zo​ba​czył. Deszcz i wiatr ze​pchnę​ły Rut Cry na pra​wą bur​tę, tro​chę za rufę Play Pena, ale lina wciąż trzy​ma​ła. Wa​ka​cyj​na łó​decz​ka. Bądź grzecz​na, nie rób przy​kro​ści Ti​ge​ro​wi. Przy​war​łem do po​kła​du obok prze​wró​co​nej sza​lu​py z włók​na szkla​ne​go i po omac​ku po​lu​zo​wa​łem prze​wią​zy, któ​re utrzy​my​wa​ły ją w miej​scu. Nie mia​łem ja​kie​goś wiel​kie​go pla​nu. Chcia​łem stwo​rzyć jak naj​wię​cej oka​zji do wy​ko​rzy​sta​nia. Za​sta​na​wia​łem się, dla​cze​go Ju​nior Al​len sie​dzi tak ci​cho. To mnie wy​trą​ca​ło z rów​no​wa​gi. Już raz mnie za​ła​twił i wie​dzia​łem, jaki jest szyb​ki i bru​tal​nie sil​ny. A nie by​łem już w tak do​brej for​mie jak po​przed​nio. Z tego, co by​łem so​bie w sta​nie przy​po​mnieć, nie zro​bi​łem mu ja​kiejś więk​szej krzyw​dy. Nie mo​głem do​pu​ścić, by znów skoń​czy​ło się tak samo. Wte​dy nie miał​bym szans na prze​ży​cie. Po​peł​ni​łem błąd, my​śląc o nim jak o czło​wie​ku. Był zwie​rzę​ciem. I to na​wet nie owło​sio​nym. Był ga​dem. Na pew​no coś pla​no​wał. Na​gle zda​łem so​bie spra​wę, że Rut Cry po​wo​li zbli​ża się do Play Pena. Prze​czoł​ga​łem się

na​przód i spoj​rza​łem: to on ją przy​cią​gał. Przy​cza​jo​ny, czar​ny kształt w kok​pi​cie, za​ry​so​wa​ny w bla​dym świe​tle księ​ży​ca. Od​wró​cił się, usły​sza​łem trzask i cof​ną​łem się jak żółw cho​wa​ją​cy się w sko​ru​pie. Po​cisk wy​strze​lo​ny w ciem​ność nocy z ję​kiem prze​le​ciał obok an​te​ny. Na​gle uświa​do​mi​łem so​bie, co Ju​nior Al​len mógł ro​bić, gdy było tak ci​cho. Mógł wy​cią​gać ze skryt​ki zwit​ki bank​no​tów i wo​re​czek z ka​mie​nia​mi. Po​ja​wi​łem się zni​kąd i przy​nio​słem wspa​nia​ły po​da​ru​nek w po​sta​ci ma​łej szyb​kiej ło​dzi, któ​ra za​pew​ne wciąż mia​ła dość pa​li​wa, by do​trzeć na ląd. A więc adios, com​pa​dre. To by było dla nie​go świet​ne roz​wią​za​nie. I co z tego, że mu uciek​nę, sko​ro skie​ru​je Rut Cry na ciem​ny frag​ment wy​brze​ża, zo​sta​wi ją, żeby so​bie dry​fo​wa​ła, i bę​dzie żyć da​lej, cią​gnąc tę swo​ją grę w in​nych miej​scach. Nie mo​głem za​szko​dzić mu bar​dziej, niż już to zro​bi​łem. To, czy zo​sta​wił​by mnie na po​kła​dzie Play Pena ży​we​go, czy mar​twe​go, nie mia​ło​by dla nie​go zna​cze​nia. Gdy już wsko​czy do Rut Cry i zwol​ni tę linę, bę​dzie miał cho​ler​nie duże szan​se. Nie zdo​łam go do​go​nić. Cze​ka​łem na tyle dłu​go, na ile star​czy​ło mi od​wa​gi. Play Pen był w do​li​nie fali; ko​ły​sząc się i szar​piąc, na​bie​rał spie​nio​nej wody do kok​pi​tu za każ​dym ra​zem, gdy grzy​wa fali ude​rza​ła od bak​bur​ty. To był kok​pit, w któ​rym pod​ło​ga jest wy​żej niż li​nia wody, i woda od​pły​wa szpi​ga​ta​mi osa​dzo​ny​mi ni​sko na brze​gach pa​wę​ży. Kil​ka se​kund po tym, jak Rut Cry zna​la​zła się przy bur​cie Play Pena, wsu​ną​łem ręce pod dziób prze​wró​co​nej sza​lu​py, od​wró​ci​łem ją, pchną​łem do kok​pi​tu i ru​szy​łem za nią. Gło​śno stuk​nę​ła i pod​sko​czy​ła na te​ko​wym po​kła​dzie, ude​rza​jąc w Ju​nio​ra Al​le​na, za​nim wpa​dła do mo​rza od stro​ny rufy. Prze​wró​cił się i wy​pu​ścił z rąk linę od Rut Cry. Lina za​czę​ła się bły​ska​wicz​nie roz​wi​jać, gdy wiatr, któ​ry ka​dłub Rut Cry spy​chał sku​tecz​niej niż więk​szy jacht, za​czął ją co​raz bar​dziej od​su​wać od ster​bur​ty. Lą​du​jąc, stra​ci​łem rów​no​wa​gę, ale prze​to​czy​łem się po po​kła​dzie we wła​ści​wym mo​men​cie. Gdy wstał, rzu​ci​łem się na nie​go i za​ci​sną​łem obie dło​nie na nad​garst​ku ręki trzy​ma​ją​cej pi​sto​let. Przez chwi​lę mo​co​wa​łem się z nią, ści​ska​jąc ją i od​gi​na​jąc, jak dziec​ko bu​ja​ją​ce się na ga​łę​zi drze​wa. Na​gle ude​rzy​łem ty​łem gło​wy w te​ko​wy po​kład, na​kry​wa​jąc się no​ga​mi. Do​kład​nie w chwi​li, gdy mu​sia​łem pu​ścić jego rękę, po​czu​łem, że coś w niej chrup​nę​ło. Upa​dli​śmy na ster​tę cze​goś w na​roż​ni​ku rufy od stro​ny ster​bur​ty. Za​le​wa​ła nas woda. Obaj wal​czy​li​śmy, by się uwol​nić. Ju​nior Al​len roz​cza​pie​rzo​ny​mi pal​ca​mi pró​bo​wał na​ma​cać ko​niec liny, któ​ra zsu​wa​ła się przez re​ling ster​bur​ty. Bra​ko​wa​ło mu za​le​d​wie kil​ka​na​ście cen​ty​me​trów, gdy jacht za​ko​ły​sał się gwał​tow​nie i Ju​nior Al​len po​to​czył się do tyłu. W świe​tle księ​ży​ca zo​ba​czy​łem bia​ły ko​niec liny prze​su​wa​ją​cy się przez re​ling i da​lej w noc. Za​czę​li​śmy się od​da​lać od dry​fu​ją​cej Rut Cry. Klę​cza​łem, pró​bu​jąc wy​czuć pi​sto​let w wo​dzie wo​kół sie​bie. Jego dło​nie były pu​ste – za​sta​na​wia​łem się, czy broń nie wy​pa​dła za bur​tę. Ju​nior Al​len prze​je​chał ka​wa​łek na tył​ku i na chwi​lę ko​ły​sa​nie ło​dzi przy​par​ło go do bak​bur​ty. Ude​rzy​ła w nie​go woda. Zda​wa​łem so​bie spra​wę, że wie, co musi zro​bić – naj​pierw za​jąć się mną, a po​tem uru​cho​mić sil​nik Play Pena, po​pły​nąć z wia​trem i do​stać się do mniej​szej ło​dzi. By​łem dla nie​go pro​ble​mem. Koń​ca​mi pal​ców na​ma​ca​łem wresz​cie broń i chwy​ci​łem ją do​kład​nie w chwi​li, gdy wy​ko​rzy​stał prze​chył na stro​nę ster​bur​ty, żeby się na mnie rzu​cić. Gdy​by się pod​czoł​gał, zdą​żył​by. Ale on po​dźwi​gnął się na nogi, by na mnie na​przeć, a to dało mi czas, żeby pod​nieść broń i wy​pa​lić w jego umię​śnio​ny brzuch. Zdą​ży​łem jesz​cze dwa razy po​cią​gnąć za spust, bez żad​ne​go skut​ku, nim po​czu​łem na so​bie jego ręce. Z gar​dła wy​ry​wa​ły mu się ja​kiś dziw​ne krzy​ki, jak​by gwiz​dy przy każ​dym wy​de​chu. To nie były dźwię​ki bólu czy stra​chu. To była wście​kłość i iry​ta​cja. Gdy​by pró​bo​wał roz​dep​-

tać coś, co nie chcia​ło le​żeć nie​ru​cho​mo, pew​nie wy​da​wał​by z sie​bie ta​kie same od​gło​sy. Chwy​cił mnie za szy​ję, lecz kie​dy mu się wy​rwa​łem, zda​łem so​bie spra​wę, że jego pra​wa ręka nie jest już tak spraw​na. Mógł się nią co praw​da po​słu​gi​wać, ale nie mia​ła tej przy​pra​wia​ją​cej o mdło​ści siły. Od​sko​czy​łem od nie​go i wy​lą​do​wa​li​śmy na czwo​ra​kach, tak że nie​mal do​ty​ka​li​śmy się no​sa​mi. Ruch ło​dzi był zbyt gwał​tow​ny, by ry​zy​ko​wać po​dźwi​gnię​cie się na nogi. Wte​dy ża​den z nas nie był​by w sta​nie się bro​nić. Zgu​bi​łem broń. On po​słu​gi​wał się lewą ręką. Ja uży​wa​łem pra​wej. Za​da​wa​li​śmy cio​sy jak w ta​nich fil​mach, ję​cząc z wy​sił​ku. Stęk​nię​cie – cios. Stęk​nię​cie – cios. Stęk​nię​cie – cios. Wie​dzia​łem, że je​śli to wy​trzy​mam, czas bę​dzie dzia​łać na moją ko​rzyść. On był po​strze​lo​ny w brzuch. Pew​nie zda​wał so​bie spra​wę, że grunt usu​wa mu się spod nóg. Zo​ba​czy​łem, że lewą ręką się​ga za ko​szu​lę. Ko​lej​ny pi​sto​let? Nóż? W na​głym przy​pły​wie prze​ra​że​nia spró​bo​wa​łem ude​rzyć go na tyle moc​no, żeby to za​koń​czyć, ale szarp​nął gło​wę do tyłu, szyb​ki jak kot, a ja chy​bi​łem i wy​wa​li​łem się na po​kład. Prze​ta​cza​jąc się, do​strze​głem, że pró​bu​je ude​rzyć mnie czymś w gło​wę. Uchy​li​łem się. To coś mu​snę​ło mnie, ude​rzy​ło w te​ko​wy po​kład i pę​kło. A po​tem wszę​dzie były okrą​głe ka​mycz​ki, roz​sy​py​wa​ły się, to​czy​ły i i ucie​ka​ły w świe​tle księ​ży​ca – lśnią​cy skarb z płó​cien​ne​go wo​recz​ka. Al​len za​wył z prze​ra​że​nia i za​czął w po​pło​chu zgar​niać klej​no​ty. Po​kład za​la​ła woda, nie​uchron​nie zmy​wa​jąc roz​pro​szo​ne bo​gac​twa w stro​nę rufy, przez szpi​ga​ty, aż po​grą​ży​ły się w głę​bi​nach. Ju​nior Al​len chy​ba na chwi​lę za​po​mniał, że musi coś ze mną zro​bić. Przy​war​łem do po​kła​du, tak jak mnie uczy​li, wy​li​czy​łem rytm ko​ły​sa​nia ło​dzi, a gdy prze​ciw​nik po​dźwi​gnął się na nogi, tro​chę za wy​so​ko, na​tar​łem na nie​go, tra​fia​jąc ra​mie​niem w brzuch i za​pie​ra​jąc się no​ga​mi. Przy​par​łem go do re​lin​gu na ster​bur​cie, któ​ry się ob​ni​żył, i wte​dy Al​len wy​padł za bur​tę. Pró​bo​wał mnie chwy​cić, wbić we mnie pa​znok​cie, ale ja zdo​ła​łem zła​pać się re​lin​gu. Jemu się to nie uda​ło, i wpadł do mo​rza. Nie wiem, dla​cze​go ocze​ki​wa​łem, że pój​dzie na dno jak ka​mień. Trzy​ma​łem się kur​czo​wo re​lin​gu, dy​sząc i pró​bu​jąc zła​pać od​dech. Zo​ba​czy​łem, jak Ju​nior Al​len się wy​nu​rza, prze​cie​ra oczy, pró​bu​je się zo​rien​to​wać w sy​tu​acji, a po​tem za​wra​ca i za​czy​na pły​nąć w stro​nę Rut Cry. Miał zwich​nię​te ra​mię i kulę w brzu​chu, ale i tak by​łem w sta​nie uwie​rzyć, że mu się uda. Łódź tam była, uno​si​ła się i opa​da​ła w świe​tle księ​ży​ca. W dziw​nym przy​pły​wie pa​ni​ki za​czą​łem ma​cać wo​kół sie​bie w po​szu​ki​wa​niu cze​goś, czym mógł​bym w nie​go rzu​cić. Play Pen dry​fo​wał w jego kie​run​ku. Ju​nior Al​len nie od​da​lał się bar​dzo szyb​ko. Po​środ​ku pa​wę​ży, w otwar​tym luku, była duża ko​twi​ca fir​my Dan​forth. Wy​cią​gną​łem ją, łań​cuch za​brzę​czał, ude​rza​jąc o trzon. Chwy​ci​łem trzon obie​ma rę​ka​mi, za​par​łem się i ci​sną​łem nim naj​moc​niej, jak tyl​ko mo​głem. Ko​twi​ca po​le​cia​ła wy​so​kim łu​kiem, z brzę​kiem. Tra​fi​ła Ju​nio​ra Al​le​na w tył gło​wy i kark w chwi​li, gdy uno​sił się na fali, i prze​to​czy​ła się do przo​du przez jego ra​mię. Na​gle mo​rze sta​ło się pu​ste. Lina przy​wią​za​na do łań​cu​cha sma​gnę​ła mnie w kost​kę. In​stynk​tow​nie na nią na​dep​ną​łem. Po​chy​li​łem się chwiej​nie i pod​nio​słem ją. Nie mia​łem sił, by z po​wro​tem wcią​gnąć ko​twi​cę. Okrę​ci​łem parę razy linę na kna​dze po pra​wej stro​nie rufy. Wciąż szu​ka​łem wzro​kiem Ju​nio​ra Al​le​na. Nie mo​głem uwie​rzyć, że wresz​cie coś go za​bi​ło. Zro​bi​łem krok, by zła​pać rów​no​wa​gę, i na​stą​pi​łem na ja​kiś mały ka​myk. Pod​nio​słem go i scho​wa​łem do kie​sze​ni. Do​wlo​kłem się do ste​ru. Mu​sia​łem coś zro​bić, póki jesz​cze wie​dzia​łem, co się dzie​je. Uru​cho​mi​łem sil​ni​ki, ob​ró​ci​łem jacht pod wiatr i wy​re​gu​lo​wa​łem moc, by pły​nął bar​dzo po​wo​li. A po​tem włą​czy​łem au​to​pi​lo​ta mar​ki Me​tal Ma​ri​ne. Prze​jął kon​tro​lę nad ko​łem ste​ro​wym, utrzy​mu​jąc jacht na kur​sie. Moja dol​na war​ga była

prze​cię​ta na dwie czę​ści, jed​na z nich zwi​sa​ła, od​sła​nia​jąc zęby po le​wej stro​nie. Włą​czy​łem świa​tła po​zy​cyj​ne. W kon​so​li, obok pa​ne​lu in​stru​men​tów, była la​tar​ka. Zsze​dłem na dół. Gwał​tow​ne prze​chy​ły ło​dzi spra​wi​ły, że obie ko​bie​ty po​zrzu​ca​ło z koi. Le​ża​ły w wą​skim przej​ściu, twa​rza​mi w dół. De​ele​en spa​dła na Lois. Wtasz​czy​łem ją z po​wro​tem na koję. Była po​grą​żo​na w głę​bo​kim śnie, od​dy​cha​ła po​wo​li i chra​pli​wie. Z Lois by​łem de​li​kat​niej​szy. Przy​klą​kłem, od​wró​ci​łem ją i pod​nio​słem. Gdy le​ża​ła już na koi, oświe​tli​łem ją la​tar​ką. Jej twarz mia​ła zie​mi​sty ko​lor. War​gi były sine, jak​by od​pły​nę​ła z nich cała krew. Cała lewa stro​na twa​rzy była jed​nym wiel​kim ciem​nym si​nia​kiem. Nie wie​dzia​łem, czy od​dy​cha, ale kie​dy przy​ło​ży​łem ucho do jej pier​si, wy​da​wa​ło mi się, że sły​szę ja​kiś ci​chy, po​wol​ny od​głos, sła​be bi​cie ser​ca. Okry​łem je obie ko​ca​mi i szczel​nie otu​li​łem, mru​cząc coś do sie​bie. Wy​da​wa​ło mi się, że na wszyst​ko pa​trzę z od​da​li, w gło​wie kłę​bi​ły mi się mgły i upio​ry, roz​le​gła, sa​mot​na kra​ina za​mknię​ta w pa​pie​ro​wej kru​cho​ści czasz​ki. Zna​leźć łódź Ti​ge​ra. Prio​ry​tet nu​mer je​den. Spoj​rzeć na na​wietrz​ną. Pod​sze​dłem do ste​ru, wy​łą​czy​łem au​to​pi​lo​ta i ob​ró​ci​łem ko​łem, by usta​wić łódź rufą do wia​tru. Tro​chę zwięk​szy​łem pręd​kość. Na​gle przy​po​mnia​łem so​bie o tej cho​ler​nej ko​twi​cy. Nie ko​ja​rzy​łem już za do​brze. Wle​czo​na ko​twi​ca bę​dzie się ko​ły​sać i cią​gnąć w kil​wa​te​rze. Znów uru​cho​mi​łem au​to​pi​lo​ta i po​sze​dłem na rufę. Po​sta​no​wi​łem zwol​nić linę i pu​ścić ko​twi​cę. Włą​czy​łem świa​tła na ru​fie, oświe​tla​jąc kil​wa​ter, i ro​zej​rza​łem się. Kil​wa​ter two​rzył gład​ki garb cią​gną​cy się na ja​kieś dwa​na​ście me​trów za pa​wę​żą. Na tym gar​bie su​nął Ju​nior Al​len, z twa​rzą po​nad wodą, i szcze​rzył do mnie zęby. Na​gle, jak​by chciał się po​pi​sać, jak​by chciał udo​wod​nić, że świet​nie wszyst​ko kon​tro​lu​je, ob​ró​cił się o trzy​sta sześć​dzie​siąt stop​ni i na chwi​lę uj​rza​łem me​ta​lo​wy błysk ko​twi​cy. Po​tem znów su​nął z twa​rzą nad wodą, ro​biąc małe bia​łe fal​ki na wy​so​ko​ści uszu. Nie by​łem w sta​nie my​śleć, mó​wić ani się po​ru​szyć. Zna​ny do​tąd świat gdzieś znikł, a w moim kosz​ma​rze wal​czy​łem z czymś, cze​go nig​dy nie da się po​ko​nać. Nie by​łem w sta​nie prze​stać na nie​go świe​cić la​tar​ką. Znów się ob​ró​cił. I wte​dy zo​ba​czy​łem, co się dzie​je. Jego szy​ja była za​kli​no​wa​na w prze​strze​ni mię​dzy ła​pa​mi ko​twi​cy, a ich za​ostrzo​ne koń​ce uno​si​ły i roz​chy​la​ły jego szczę​kę, wy​krzy​wia​jąc usta w ten ma​ka​brycz​ny uśmiech. Do​pa​dłem do kna​gi i trzę​są​cy​mi się rę​ko​ma zwol​ni​łem linę. Znik​nął na​tych​miast, ko​twi​ca po​cią​gnę​ła go w dół. Opar​łem się o re​ling i zwy​mio​to​wa​łem. Gdy spoj​rza​łem przed sie​bie, na​gle zo​ba​czy​łem, że za chwi​lę sta​ra​nu​ję Rut Cry. Po​bie​głem do ste​ru, okrą​ży​łem łódź Ti​ge​ra i zbli​ży​łem się do niej po​wo​li. Chwy​ci​łem jej cumę bo​sa​kiem i przy​wią​za​łem ją do środ​ko​wej kna​gi na pa​wę​ży. Osza​co​wa​łem kurs. Ob​ser​wu​jąc cały czas Rut Cry, by wi​dzieć, jak za​re​agu​je, po​wo​li zwięk​sza​łem ob​ro​ty, aż do dwóch ty​się​cy ośmiu​set. Zsze​dłem na dół, żeby spraw​dzić, co z ko​bie​ta​mi. Ręce Lois były bez​wład​ne i lo​do​wa​te. Usta​mi od​na​la​złem puls na jej szyi. Żyła. Włą​czy​łem ra​dio i za​czą​łem nada​wać na alar​mo​wej czę​sto​tli​wo​ści stra​ży przy​brzeż​nej. Przy trze​ciej pró​bie zgło​si​li się, gło​śno i wy​raź​nie. Po​wie​dzia​łem, kim je​stem, gdzie się znaj​du​ję, i na​po​mkną​łem coś o cięż​kim sta​nie za​gra​ża​ją​cym ży​ciu. Było po pół​no​cy. Z po​wo​du roz​cię​tej war​gi mój głos brzmiał dziw​nie. Po​wie​dzia​łem im, że są​dząc po tym, jak wy​glą​da ko​bie​ta i jaki jest stan mo​rza, ode​bra​nie jej he​li​kop​te​rem nie jest moż​li​we. Po​wie​dzie​li, że​bym za​cze​kał. Kie​dy znów się zgło​si​li, na ich żą​da​nie wzią​łem la​tar​kę, unio​słem po​wie​ki Lois i spoj​rza​łem jej w oczy. Po​wie​dzia​łem im, że jed​na źre​ni​ca jest ma​leń​ka, a dru​ga bar​dzo duża.

Znów ka​za​li mi za​cze​kać. Wy​sze​dłem na po​kład, żeby się ro​zej​rzeć. Na ho​ry​zon​cie od za​cho​du zo​ba​czy​łem blask. Omio​tłem po​kład świa​tłem la​tar​ki i do​strze​głem krót​ki, czer​wo​ny błysk w szpi​ga​cie. Pod​nio​słem ka​mień. Po​tem zna​la​złem jesz​cze trzy. W su​mie było ich pięć, je​dy​ne, któ​rych nie zmy​ło do mo​rza. Znów się zgło​si​li, po​da​li mi ko​rek​tę kur​su o pięć stop​niu, bo w ja​kiś ta​jem​ni​czy spo​sób uda​ło im się mnie na​mie​rzyć, a po​tem ka​za​li mi z mak​sy​mal​ną pręd​ko​ścią kie​ro​wać się na Lau​der​da​le i przy​cu​mo​wać od razu do na​brze​ża 66, przy sta​no​wi​sku do tan​ko​wa​nia, gdzie bę​dzie już cze​ka​ła ka​ret​ka. Pły​ną​łem całą mocą sil​ni​ków, ry​cza​ły jak sza​lo​ne. Przy peł​nej mocy ob​ro​ty do​cho​dzi​ły do czte​rech i pół ty​sią​ca. Zmniej​szy​łem je tro​chę. Zbior​ni​ki pa​li​wa wciąż były do po​ło​wy peł​ne. Gna​łem w stro​nę domu, ste​ru​jąc ręcz​nie; łódź Ti​ge​ra ko​ły​sa​ła się i pod​ska​ki​wa​ła za rufą. Przy sta​no​wi​sku do tan​ko​wa​nia na da​chach po​jaz​dów ob​ra​ca​ły się i mru​ga​ły czer​wo​ne świa​tła. Pod​pro​wa​dzi​łem łódź do na​brze​ża i na​tych​miast na po​kład wsko​czy​ła gru​pa lu​dzi z cu​ma​mi, wy​krzy​ku​jąc do sie​bie po​le​ce​nia. Za​bra​li ko​bie​ty, obie trak​tu​jąc rów​nie de​li​kat​nie i pro​fe​sjo​nal​nie. Po​je​cha​łem z nimi do szpi​ta​la. Zszy​li mi war​gę, zro​bi​li prze​świe​tle​nie, oban​da​żo​wa​li że​bra i na​sta​wi​li nos tak, by znów był mniej wię​cej po​środ​ku twa​rzy. Pod​czas kie​dy zaj​mo​wa​li się mną, inni ogo​li​li gło​wę Lois i roz​cię​li czasz​kę, by zmniej​szyć ucisk po​wo​do​wa​ny przez po​tęż​ny krwo​tok do mó​zgu. Ope​ra​cja za​koń​czy​ła się suk​ce​sem. Trzy dni póź​niej pa​cjent​ka zmar​ła na za​pa​le​nie płuc, pod​łą​czo​na do tle​nu. Sie​dzia​łem przy niej za prze​zro​czy​stą ścian​ką z two​rzy​wa sztucz​ne​go i pró​bo​wa​łem siłą woli zmu​sić ją, by wzię​ła na​stęp​ny od​dech. W koń​cu ko​lej​ne​go już nie za​czerp​nę​ła. Wte​dy sta​ła się jak​by mniej​sza, a jej twarz wy​da​wa​ła się szczu​pła i sza​ra pod tur​ba​nem z ban​da​ży i opa​trun​ków.

14

Co czło​wiek robi, kie​dy ga​sną mu wszyst​kie świa​tła? My​ślę, że od​po​wia​da wte​dy na py​ta​nia. Było dużo lu​dzi i dużo py​tań, po​nie​waż coś ta​kie​go na​zy​wa​ją in​te​re​su​ją​cym pro​ble​mem praw​nym. I choć tak na​praw​dę czło​wiek ma gdzieś, ile po​wie tym lu​dziom, ist​nie​je mimo wszyst​ko ja​kaś in​stynk​tow​na ostroż​ność, któ​ra wte​dy przej​mu​je kon​tro​lę i uprasz​cza od​po​wie​dzi. Nie mam po​ję​cia, skąd wziął te pie​nią​dze. Ca​thy też nie ma po​ję​cia. Po pro​stu my​śla​ła, że być może to ten czło​wiek, któ​ry ją po​bił. Je​stem jej przy​ja​cie​lem. Pró​bo​wa​łem to tyl​ko spraw​dzić i wpa​ko​wa​łem się w nie​zły baj​zel. Ale mia​łem też tro​chę szczę​ścia. De​ele​en wście​ka​ła się jak go​to​wa​na żyw​cem wie​wiór​ka, że prze​spa​ła całą ak​cję. Pat​ty była re​zo​lut​nym świad​kiem – pre​cy​zyj​na, peł​na obu​rze​nia i po​tra​fią​ca się wy​sło​wić. Mia​łem pro​stą, krót​ką hi​sto​ryj​kę, któ​rą opo​wie​dzia​łem ja​kieś czter​dzie​ści razy. Tak, pro​szę pana, to było dość głu​pie – pró​bo​wać go od​na​leźć w ciem​no​ści na oce​anie. Po​zwo​lił mi wejść na po​kład, a po​tem mnie zno​kau​to​wał. Wła​śnie wsta​wa​łem, gdy usi​ło​wał przejść na dru​gą łódź. Zo​ba​czy​łem, że tra​ci rów​no​wa​gę i spa​da. Wi​dzia​łem go w wo​dzie, pró​bo​wał się chwy​cić dru​giej ło​dzi, ale dry​fo​wa​ła, a on pły​nął za wol​no, by ją do​go​nić. By​łem zbyt sła​by i za bar​dzo krę​ci​ło mi się w gło​wie, bym mógł co​kol​wiek zro​bić. Wy​da​je mi się, że raz sły​sza​łem, jak woła. Uru​cho​mi​łem sil​ni​ki i za​czą​łem go szu​kać, ale gdy od​na​la​złem dru​gą łódź, była pu​sta. Wkrót​ce uda​ło mi się do​pro​wa​dzić do tego, że re​por​te​rzy kom​plet​nie stra​ci​li za​in​te​re​so​wa​nie całą tą spra​wą. Opo​wia​da​łem bar​dzo roz​wle​kle i szcze​gó​ło​wo. Po​tra​fi​łem roz​wo​dzić się dwa​dzie​ścia mi​nut nad wła​ści​wo​ścia​mi Play Pena i ko​lej​ne dwa​dzie​ścia nad kon​struk​cją ka​dłu​ba Rut Cry. Po​tra​fi​łem wy​gło​sić go​dzin​ny wy​kład o kom​pen​sa​cji de​wia​cji kom​pa​su i o tym, jaka wte​dy była po​go​da. Słu​cha​li, aż za​czy​na​ły im się szklić oczy, a szczę​ki skrzy​pia​ły od zie​wa​nia. Nie opo​wie​dzia​łem im, że wte​dy w nocy zo​ba​czy​łem w wo​dzie Ju​nio​ra Al​le​na z szy​ją za​klesz​czo​ną w ko​twi​cy, z wy​so​ko unie​sio​ny​mi pię​ta​mi, jak po​wo​li tań​czył w zmien​nych prą​dach. Są też inne rze​czy, któ​re czło​wiek robi, kie​dy ga​sną wszyst​kie świa​tła. Uczy się ko​rzy​stać z ciem​no​ści. Z róż​nych ro​dza​jów ciem​no​ści. Z ciem​no​ści upal​ne​go słoń​ca na pla​ży i in​ten​syw​ne​go wy​sił​ku. Z ma​łej ciem​no​ści al​ko​ho​lu. Z ma​łej ciem​no​ści dziew​czyn Ti​ge​ra. Nie ma to jed​nak na nie​go ja​kie​goś trwa​łe​go wpły​wu. Cia​ło się goi, ale ja​kaś jego część wy​da​ła ostat​nie tchnie​nie za tą prze​zro​czy​stą ścian​ką. Raz na ja​kiś czas po​ja​wia​ją się, żeby za​dać jesz​cze parę py​tań, a wte​dy jest się przy​ja​ciel​skim, tro​chę głup​ko​wa​tym i nie​zwy​kle uprzej​mym. Przy​je​cha​ła bra​to​wa, ode​bra​ła szcząt​ki Lois i za​bra​ła je na pół​noc, by po​cho​wać w ro​dzin​nym gro​bow​cu. Pew​ne​go dnia zda​łem so​bie spra​wę, że je​stem na skra​ju ban​kruc​twa. A wpa​ko​wa​łem się w to wszyst​ko dla pie​nię​dzy. Chcia​ło mi się śmiać. Wy​da​wa​ło mi się, że gdzieś w ser​cu sły​-

szę jej ci​chy, roz​ba​wio​ny śmiech, jak sła​bą me​lo​dię. I z kogo my się śmie​je​my, ko​cha​nie? – zda​wa​ła się mó​wić. Wzią​łem tro​chę środ​ków, ja​kie jesz​cze mi zo​sta​ły, po​je​cha​łem do No​we​go Jor​ku, wy​na​ją​łem po​kój w ta​nim ho​te​lu i skon​tak​to​wa​łem się z Har​rym. Po​ka​za​łem mu, co mam. Oczy mu błysz​cza​ły, gdy pró​bo​wał mi wmó​wić, że to wszyst​ko śmie​cie. Da​łem mu je​den ka​mień, któ​ry na oko wy​da​wał się mieć naj​mniej​szą war​tość. Usta​li​li​śmy, że do​sta​nie sie​dem pro​cent. Za​ję​ło mu to pół​to​ra dnia. Przy​niósł mi trzy ty​sią​ce osiem​set trzy​na​ście do​la​rów. Na​stęp​ne​go dnia po​zbył się dwóch ko​lej​nych, po​je​dyn​czo, tro​chę po​nad czte​ry ty​sią​ce za sztu​kę. Na na​stęp​ny po​trze​bo​wał ca​łe​go dnia. Pięć ty​się​cy z ka​wał​kiem. Gdy od​da​wa​łem mu ostat​ni, mia​łem sil​ne prze​czu​cie, że już go wię​cej nie uj​rzę, po​wie​dzia​łem mu więc, że to, co naj​lep​sze, trzy​mam na sam ko​niec. Chciał to zo​ba​czyć. Obie​ca​łem, że mu po​ka​żę, kie​dy wró​ci z pie​niędz​mi za pią​ty ka​mień. To się oka​za​ło dla nie​go po​waż​nym pro​ble​mem. Nie miał po​ję​cia, jak za​pa​no​wać nad chci​wo​ścią. A więc wró​cił i znów przy​niósł tro​chę po​nad pięć ty​się​cy. Nie wy​da​wał się wy​star​cza​ją​co roz​cza​ro​wa​ny, gdy oka​za​ło się, że nic wię​cej nie mam. Wte​dy wie​dzia​łem, że za​bez​pie​czył się z każ​dej stro​ny. Ja zro​bi​łem to samo. Zo​sta​wi​łem Har​ry’ego tłu​ką​ce​go się w ła​zien​ce, po​sma​ro​wa​łem win​dzia​rzo​wi dzie​sięć do​la​rów, a on za​brał mnie do su​te​re​ny, gdzie już tro​chę droż​szy gość, z któ​rym wcze​śniej się do​ga​da​łem, wy​pu​ścił mnie tyl​nym wyj​ściem w wą​ską ulicz​kę. Czter​dzie​ści mi​nut póź​niej sie​dzia​łem w po​cią​gu do Fi​la​del​fii, a stam​tąd zor​ga​ni​zo​wa​łem so​bie prze​lot na Flo​ry​dę. Pew​ne​go po​po​łu​dnia pod ko​niec wrze​śnia na Bu​sted Flush zja​wi​ła się blon​dyn​ka o smut​nych brą​zo​wych oczach. Za​sło​ny w sa​lo​nie tłu​mi​ły świa​tło. Była ubra​na w nie​bie​ską su​kien​kę, spło​wia​łą po zbyt wie​lu pra​niach. Z po​twor​ne​go upa​łu pa​nu​ją​ce​go na ze​wnątrz we​szła nie​śmia​ło do chłod​ne​go sa​lo​nu, w tej swo​jej nie​bie​skiej su​kien​ce, po​ru​sza​jąc się zwin​nie na kształt​nych, umię​śnio​nych no​gach tan​cer​ki. – Dzwo​nię po cie​bie, a ty od razu przy​cho​dzisz, ot tak, Ca​thy? – Chy​ba tak. – Je​steś bar​dzo skrom​ną dziew​czy​ną, co? – Nie wiem. Chy​ba tak. Pró​bo​wał mi pan po​móc. Tak mi przy​kro z po​wo​du tej ko​bie​ty. Mó​wi​łam to panu już wcze​śniej, pew​nie pan pa​mię​ta. Ża​łu​ję, że to się tak skoń​czy​ło. Mu​snę​ła mnie ukrad​ko​wym spoj​rze​niem i za​raz z po​ko​rą spu​ści​ła wzrok. Pa​trzy​ła na swo​je ręce. My​ślę, że wie​dzia​ła co nie​co o pi​ja​nych męż​czy​znach. Może ro​zu​mia​ła po​wo​dy, z któ​rych się upi​łem. Może usły​sza​ła to wszyst​ko w moim gło​sie, kie​dy po nią dzwo​ni​łem. – Two​je współ​czu​cie głę​bo​ko mnie wzru​sza – po​wie​dzia​łem. Wes​tchnę​ła gło​śno. – Może pan do mnie tak pa​skud​nie mó​wić, je​śli panu pa​su​je. Nie prze​szka​dza mi to. Wy​glą​da na to, że dziś już nic się ni​ko​mu nie ukła​da. Sie​dzia​ła na żół​tej ka​na​pie. Wzią​łem mały sto​lik, prze​nio​słem go i po​sta​wi​łem przed nią. Po​sze​dłem za​mknąć drzwi, a po​tem przy​nio​słem pie​nią​dze z głów​nej ka​bi​ny. Tak jak so​bie wcze​śniej za​pla​no​wa​łem, uło​ży​łem je w trzech sto​si​kach na sto​le. Je​den duży i dwa małe. – W trak​cie na​szych gier i za​baw Ju​nior Al​len roz​sy​pał cu​kier​ki – po​wie​dzia​łem. – Tro​chę po​zbie​rał, ale po​szedł z nimi na dno. Był je​den taki mo​ment, kie​dy mo​głem go wcią​gnąć na po​kład, mar​twe​go, i obrać do czy​sta z mo​krych pie​nię​dzy i być może ja​kichś ka​mie​ni, a po​tem wrzu​cić z po​wro​tem do wody. Nie da​łem rady tego zro​bić. Tak na​praw​dę na​wet nie przy​szło

mi to do gło​wy. Od​zy​ska​łem pięć ka​mie​ni. Resz​ta wy​le​cia​ła za bur​tę. Sprze​da​łem je w No​wym Jor​ku. Do​sta​łem w su​mie dwa​dzie​ścia dwa ty​sią​ce sześć​set sześć​dzie​siąt osiem do​la​rów. Na tym sto​sie, o tu​taj, jest ty​siąc sześć​set sześć​dzie​siąt osiem do​la​rów. Spoj​rza​ła na pie​nią​dze, a po​tem znów na mnie, uważ​na i po​słusz​na, jak dziec​ko na lek​cji. – To po​kry​je moje kosz​ta – po​wie​dzia​łem. – Mniej wię​cej tyle wy​da​łem. Na tym sto​sie jest ty​siąc do​la​rów. Bio​rę to jako ho​no​ra​rium. Na tym sto​sie zo​sta​je dwa​dzie​ścia ty​się​cy. Dla cie​bie. – Mó​wi​łeś, że chcesz po​ło​wę. – Ca​thy, nie za​mie​rzam się z tobą spie​rać. To była pod​ła ro​bo​ta. Zo​sta​ły z tego mar​ne gro​sze. Ho​no​ra​rium jest po to, że​bym nie stra​cił do sie​bie sza​cun​ku. Resz​ta two​ja. – Nig​dy w ży​ciu nie mia​łam ta​kiej sumy na​raz. Po​wi​nie​neś wziąć po​ło​wę. – Słu​chaj, ty idiot​ko! Skąd wiesz, że cię nie kan​tu​ję? Może ode​bra​łem mu wszyst​ko! Cze​mu masz mi w ogó​le wie​rzyć na sło​wo? – Zro​bi​łeś to, co mo​głeś. Nie wie​dzia​łam na​wet, czy w ogó​le uda​ło ci się co​kol​wiek od​zy​skać. Za​trzy​maj po​ło​wę, tak jak się uma​wia​li​śmy. Wy​cią​gną​łem rękę i zła​pa​łem jej to​reb​kę. We​pchną​łem do niej pie​nią​dze. Uda​ło mi się na​wet za​piąć za​trzask. – Do​sta​łem wszyst​ko, co chcia​łem! – Nie ma po​wo​du wrzesz​czeć. Chcesz, że​bym to wzię​ła, to we​zmę. I bar​dzo ci dzię​ku​ję, Tra​vis. Kop​ną​łem sto​lik, któ​ry stał mi na dro​dze, i opa​dłem obok niej na sofę. Cho​ler​na, skrom​na, po​tul​na, prze​ba​cza​ją​ca ko​bie​ta. Mia​łem ocho​tę ją po​bić. Chcia​łem zro​bić coś wstręt​ne​go, co znisz​czy​ło​by tę nie​mą po​wa​gę, to pra​gnie​nie, by mnie za​do​wo​lić. Przy​cią​gną​łem ją za szy​ję, przy​ci​sną​łem do sie​bie, nie​de​li​kat​nie po​gła​ska​łem jej cia​ło i po​ca​ło​wa​łem. Gdy ją pu​ści​łem, opa​dła z po​wro​tem na swo​je miej​sce, ob​li​za​ła war​gi i przyj​rza​ła mi się, lek​ko uno​sząc brwi. – No i? – rzu​ci​łem. – Je​śli to mia​ło zna​czyć, że mnie chcesz i cze​kasz, czy po​wiem tak, czy nie, to chy​ba to bę​dzie tak. Je​śli to cię może tro​chę po​cie​szyć i wy​da​je ci się, że wła​śnie tego ode mnie chcesz. Na​ro​bi​łam ci okrop​nych kło​po​tów. i tak czy in​a​czej nie​wie​le mogę zro​bić. Wsta​łem, zła​pa​łem ją za nad​gar​stek i po​cią​gną​łem za sobą. Po​szła za mną chęt​nie. Pchną​łem ją przed sobą do ka​bi​ny. Ro​zej​rza​ła się. Po​tkną​łem się i usia​dłem na łóż​ku. Roz​pię​ła bocz​ny su​wak tej swo​jej nie​bie​skiej su​kien​ki, pa​trząc na mnie po​waż​nie. Za​gry​zła war​gę, chło​pię​ca czu​pry​na blond wło​sów opa​dła jej na czo​ło z lek​ką, wy​ra​ża​ją​cą tro​skę zmarszcz​ką. Ścią​gnę​ła su​kien​kę przez gło​wę i po​wie​si​ła ją na opar​ciu krze​sła. Zsu​nę​ła buty. Mia​ła bar​dzo pro​stą, bia​łą ny​lo​no​wą bie​li​znę, ład​ne majt​ki i prak​tycz​ny biu​sto​nosz. – Mój Boże, Ca​thy – mruk​ną​łem. – Nikt cię do ni​cze​go nie zmu​sza. – Spoj​rza​ła na mnie pu​stym wzro​kiem. – Nie je​steś mi nic win​na. – To cię boli, praw​da? – po​wie​dzia​ła, się​ga​jąc za ple​cy i roz​pi​na​jąc sta​nik. – Ubierz się! – Co? – To był kiep​ski po​mysł. Ubierz się i idź so​bie. Wte​dy zo​ba​czy​łem, że do oczu na​pły​wa​ją jej łzy, ale wy​raz jej twa​rzy się nie zmie​nił. – Mu​sisz się zde​cy​do​wać, cze​go chcesz – po​wie​dzia​ła. – Ja się nie li​czę. Chy​ba sam to

wiesz. Ale ty… pi​jesz i w ogó​le… Mu​sisz się jed​nak zde​cy​do​wać. Albo ktoś po​wi​nien to zro​bić za cie​bie. Od​wró​ci​łem się do niej ple​ca​mi. – Prze​pra​szam – wy​chry​pia​łem. – Idź już so​bie, do​brze? Na​słu​chi​wa​łem. Chy​ba wciąż sta​ła i się na mnie ga​pi​ła. Po​tem obe​szła łóż​ko, wpeł​zła na nie od dru​giej stro​ny, wsu​nę​ła się w moje ra​mio​na, tyl​ko w tych ską​pych bia​łych majt​kach, chwy​ci​ła moje ra​mię, ob​ję​ła się nim i po​cią​gnę​ła tak, by moja twarz zna​la​zła się we wgłę​bie​niu jej szyi. Pach​nia​ła my​dłem i czy​sto​ścią i jesz​cze bar​dzo lek​ko ja​ki​miś kwia​to​wy​mi per​fu​ma​mi. – Ca​thy, nie chcia​łem… – Bądź ci​cho – po​wie​dzia​ła. – Nie mu​szę tego ro​bić, wiem. Masz ocho​tę ko​pać, wal​czyć i coś roz​wa​lić. Wiem o tym, ko​cha​nie. I wiem coś jesz​cze. Mu​sisz od​pu​ścić. Trud​no jest to zro​bić. I na Boga, wiem o tym. Ko​bie​ta może cza​sem coś ta​kie​go wy​pła​kać. Ale te​raz mnie po​słu​chaj. Je​stem kimś, kto jest bli​sko, kimś, do kogo mo​żesz się przy​tu​lić, i to też po​ma​ga. Nie​waż​ne, cze​go chcesz albo nie chcesz, co zro​bisz albo cze​go nie zro​bisz. Bądź po pro​stu przy mnie i spró​buj po​zwo​lić jej odejść. Nie ma jej. Mu​sisz po​zwo​lić jej odejść do koń​ca, i prze​stać się o to ob​wi​niać. Je​stem tu z tobą. Je​stem kimś, z kim mo​żesz być. Mo​żesz się mnie trzy​mać albo ko​chać się ze mną, albo mnie zbić, albo tro​chę po​pła​kać, je​śli po​tra​fisz. Albo mó​wić o niej. Albo o czym​kol​wiek. Dziś wie​czo​rem mam wol​ne. A te​raz chwi​lę się za​sta​nów i po​wiedz, czy mam iść, czy zo​stać. – Chy​ba… zo​stać. – Do​brze, ko​cha​nie. Wol​ną ręką, sil​ny​mi pal​ca​mi ma​so​wa​ła mi kark. Na​pię​cie w mię​śniach ra​mion za​czę​ło zni​kać. Nie zda​wa​łem so​bie na​wet spra​wy, jaki by​łem spię​ty, i te​raz co chwi​la wzdy​cha​łem, wy​pusz​cza​łem po​wie​trze z płuc i z każ​dym od​de​chem roz​luź​nia​łem się pod jej do​ty​kiem. Ują​łem jej rękę i obej​rza​łem ją w ostat​nich pro​mie​niach słoń​ca. Znisz​czo​ny grzbiet dło​ni, małe nie​bie​skie żył​ki, wiej​skie kost​ki. I ta ręka wy​da​ła mi się bar​dzo dro​ga. Po​ca​ło​wa​łem ją i po​czu​łem zgru​bie​nie w miej​scu, w któ​rym zszy​li mi war​gę. Brą​zo​we oczy Ca​thy za​bły​sły w ga​sną​cym świe​tle dnia. Jej od​dech przy​spie​szył. To wszyst​ko było dziw​ne, głę​bo​kie, słod​kie i ja​kieś obce. Jak​by to była nie​unik​nio​na kon​ty​nu​acja tej po​cie​sza​ją​cej bli​sko​ści, rów​nie na​tu​ral​na jak cała resz​ta. W ciem​no​ści wy​mru​cza​ła: – Dzię​ki tym pie​nią​dzom będę mo​gła być z sy​nem. W Can​dle Key to mi wy​star​czy na bar​dzo, bar​dzo dłu​go. Mo​gła​bym za​stą​pić Chri​sti​ne i za​jąć się dzie​cia​ka​mi. Ona znów chce pra​co​wać jako kel​ner​ka, już jest zmę​czo​na sie​dze​niem sama w domu. Mogę zre​zy​gno​wać z pra​cy. Ko​cha​nie, wiem, co po​wi​nie​neś zro​bić. Po​wi​nie​neś wziąć tę łódź, przy​pły​nąć tam do nas i za​cu​mo​wać przy na​szej sta​rej przy​sta​ni. Zaj​miesz się czymś, mamy mnó​stwo za​le​głych prac dla męż​czy​zny. Dzie​cia​ki mo​jej sio​stry cho​dzą do szko​ły, Da​vie​go mo​gli​by​śmy cza​sa​mi za​bie​rać łód​ką na ryby. Mo​gli​by​śmy być… bo ja wiem, chy​ba po​cie​sze​niem dla sie​bie na ja​kiś czas. By​ło​by po pro​stu cu​dow​nie i miło tak jak te​raz i wie​dzie​li​by​śmy, kie​dy na​dej​dzie czas, że​byś od​szedł. To nie by​ło​by dla cie​bie żad​ne zo​bo​wią​za​nie, Tra​vis. I tak zro​bi​li​śmy. Wró​ci​łem do rów​no​wa​gi nad​spo​dzie​wa​nie szyb​ko. Wresz​cie od​sze​dłem,

za​sta​na​wia​jąc się, czy nie je​stem przy​pad​kiem naj​gor​szym głup​cem na świe​cie, że nie za​trzy​ma​łem tego na za​wsze. Gdy od​pły​wa​łem, pew​ne​go dnia pod ko​niec li​sto​pa​da, Ca​thy uśmie​cha​ła się sze​ro​ko, pró​bu​jąc ukryć łzy, i żar​to​wa​ła so​bie, tak jak to czę​sto ro​bi​li​śmy. Sta​ła na przy​sta​ni, trzy​ma​jąc dzie​cia​ka za rękę. Ma​cha​ła mi, aż od​pły​ną​łem od wy​spy i znik​ną​łem z za​się​gu wzro​ku.

Pa​mię​tam dom w Uti​ca w sta​nie Nowy Jork, gdzie do​ra​stał John D. Za​sło​ny były za​wsze za​su​nię​te, a na​strój wy​da​wał się nie​odmien​nie mrocz​ny i pe​łen po​wa​gi. Wte​dy nic nie zwia​sto​wa​ło jego twór​czej wy​obraź​ni. Wy​obraź​nia była uwa​ża​na za fry​wol​ność, a na fry​wol​ność nie było miej​sca. Idąc w śla​dy ojca, wkro​czył w świat biz​ne​su. Stu​diu​jąc ad​mi​ni​stra​cję na Ha​rvar​dzie, po​ślu​bił Do​ro​thy Pren​tiss, ar​tyst​kę. Uro​dził mu się sy​nek. Po​tem John D. po​szedł na woj​nę. Mał​żeń​stwo ab​sol​wen​ta kie​run​ku biz​ne​so​we​go z tą kre​atyw​ną ko​bie​tą było jego nie​świa​do​mym pierw​szym kro​kiem, by zo​stać pi​sa​rzem. Pod​czas służ​by w Chi​nach, Bir​mie i In​diach jego li​sty były pod​da​wa​ne ostrej cen​zu​rze. Sfru​stro​wa​ny, na​pi​sał krót​kie opo​wia​da​nie i wy​słał je mo​jej mat​ce. Do​strze​gła w nim po​ten​cjał i sprze​da​ła pra​wa do tego opo​wia​da​nia. Gdy oj​ciec wró​cił do domu – jako pod​puł​kow​nik i ab​sol​went Ha​rvar​du – jego oj​ciec przed​sta​wił mu li​stę lu​kra​tyw​nych po​sad, któ​re mia​ły mu za​pew​nić ka​rie​rę. John D. wszyst​kie je od​rzu​cił i pod​jął mało wy​ma​ga​ją​cą pra​cę, by całą ener​gię móc po​świę​cić pi​sa​niu. W koń​cu prze​pro​wa​dzi​li​śmy się na Flo​ry​dę. Dla mo​ich ro​dzi​ców to była kra​ina świa​tła, miej​sce, gdzie za​sło​ny w oknach nig​dy nie są za​cią​gnię​te. Miej​sce to sta​ło się te​ma​tem ksią​żek ojca i w tę kra​inę wkro​czył Tra​vis McGee. May​nard Mac​Do​nald sty​czeń 1995

1

Alu​zja do słów Ro​ose​vel​ta: „Odłóż​cie ło​pa​ty, usiądź​cie so​bie na tył​kach i za​pal​cie ca​me​la, to jest zie​mia obie​ca​na”.

Spis treści

Okładka Dedykacja O autorze Tego autora Strona redakcyjna Dedykacja 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Przypisy