Niedzwiecki 1 Z chirurgiczna pr - Przygodzki Blazej

Wydawnictwo Literackie

Kraków 2013

Spis treści Dedykacja Rozdział 1. 12 maja Rozdział 2. 3 lipca Rozdział 3. 3 lipca Rozdział 4. 3 lipca Rozdział 5. 3 lipca Rozdział 6. 4 lipca Rozdział 7. 4 lipca Rozdział 8. 4 lipca Rozdział 9. 4 lipca Rozdział 10. 5 lipca Rozdział 11. 5 lipca Rozdział 12. 5 lipca Rozdział 13. 5 lipca Rozdział 14. 5 lipca Rozdział 15. 5 lipca Rozdział 16. 6 lipca Rozdział 17. 6 lipca Rozdział 18. 6 lipca Rozdział 19. 6 lipca Rozdział 20. 6 lipca Rozdział 21. 6 lipca Rozdział 22. 6 lipca Rozdział 23. 6 lipca Rozdział 24. 7 lipca Rozdział 25. 7 lipca Rozdział 26. 7 lipca Rozdział 27. 7 lipca Rozdział 28. 7 lipca

Rozdział 29. 7 lipca Rozdział 30. 7 lipca Rozdział 31. 7 lipca Rozdział 32. 7 lipca Rozdział 33. 9 lipca Rozdział 34. 9 lipca Rozdział 35. 9 lipca Rozdział 36. 9 lipca Rozdział 37. 10 lipca Rozdział 38. 10 lipca Rozdział 39. 10 lipca Rozdział 40. 10 lipca Rozdział 41. 10 lipca Rozdział 42. 10 lipca Rozdział 43. 10 lipca Rozdział 44. 10 lipca Rozdział 45. 10 lipca Rozdział 46. 12 lipca Rozdział 47. 14 lipca Rozdział 48. 14 lipca Rozdział 49. 14 lipca Rozdział 50. 14 lipca Rozdział 51. 14 lipca Rozdział 52. 14 lipca Rozdział 53. 14 lipca Rozdział 54. 14 lipca Rozdział 55. 16 lipca Rozdział 56. 16 lipca Rozdział 57. 17 lipca Rozdział 58. 17 lipca Rozdział 59. 17 lipca Rozdział 60. 17 lipca Rozdział 61. 17 lipca Rozdział 62. 17 lipca Rozdział 63. 18 lipca Rozdział 64. 19 lipca

Rozdział 65. 19 lipca Rozdział 66. 22 lipca Rozdział 67. 22 lipca Rozdział 68. 23 lipca Rozdział 69. 23 lipca Rozdział 70. 24 lipca Rozdział 71. 26 lipca Rozdział 72. 26 lipca Rozdział 73. 27 lipca Rozdział 74. 27 lipca Rozdział 75. 27 lipca Rozdział 76. 27 lipca Rozdział 77. 27 lipca Rozdział 78. 27 lipca Rozdział 79. 29 lipca Rozdział 80. 30 lipca Rozdział 81. 14 września Podziękowania

Wszelkie podobieństwo bohaterów powieści do osób rzeczywistych jest przypadkowe.

Oli, za pomoc i cierpliwość

12 maja Wrocław plac Powstańców Śląskich Adam Drucki z przyjemnością zaciągnął się papierosem. To był dobry dzień. Bank podpisał ten cholerny kontrakt i wreszcie firma stanie na nogi. Produkcja aluminiowych standów reklamowych ruszy pełną parą. Jeśli dobrze pójdzie, za rok będą mieli około dziesięciu procent udziału w rynku, a za dwa... Nie, na razie nie ma potrzeby tak daleko wybiegać w przyszłość. Odkleił plaster z czujnika dymu i wrzucił dymiący niedopałek do muszli klozetowej. Cholerna moda na niepalenie sprawiła, że trzydziestoośmioletni facet w garniturze od Bossa musi robić z siebie idiotę, paląc fajki jak uczniak w szkolnej ubikacji. Wyszedł w buntowniczym nastroju, trzaskając drzwiami. Może gdy pokaże wyniki, wtedy chociaż żona przestanie mu suszyć głowę. Jest zdrów jak ryba. Bóle w klatce piersiowej były wynikiem stresu i przepracowania. W dzisiejszych czasach chyba tylko pacjenci szpitali psychiatrycznych mogą pozwolić sobie na odrobinę luzu. Spojrzał na zegarek. Nakręcany atlantic model 1970 wskazywał piętnastą trzydzieści. W normalnych okolicznościach miałby przed sobą jeszcze kilka godzin pracy. Dziś jednak postanowił wyjść wcześniej i uczcić sukces. Kupi synowi wymarzony strój piłkarski w barwach Barcelony, a wieczorem zabierze Aśkę na dobrą kolację. Czas wynagrodzić rodzinie wieczną nieobecność i gadanie o interesach nawet w łóżku. Wziął leżący na wielkim biurku telefon i nacisnął guzik. – Pani Halino? – Tak, szefie? – Drucki usłyszał w słuchawce ciepły głos sekretarki. – Dlaczego mówi się: zdrów jak ryba? – Nie mam pojęcia, szefie – zaśmiała się kobieta – ale myślę, że nie chodzi o wigilijnego karpia. – Idę do domu i nie będzie mnie do poniedziałku. Po weekendzie ruszamy pełną parą. Do tego czasu proszę porządnie odpocząć, to polecenie służbowe. Miał wiele szczęścia, że zignorował stereotypy i docinki kolegów. Halina Oborska wyglądała bardziej jak niania niż sekretarka, ale miała wszystko, czego nie posiadają młode piękne kobiety: cierpliwość, pokorę wobec życia, olbrzymie doświadczenie zawodowe i –

mimo sześćdziesięciu lat na karku – pamięć rosyjskiego szachisty. Przypomniał sobie słowa dziadka, który był dyrektorem dużego kombinatu w Poznaniu i nieustającym w trudach poszukiwaczem idealnej sekretarki. „Jako siła fachowa to dupa, ale jako dupa to siła fachowa” – mawiał, gorsząc babcię, po czym zwalniał kolejną pracownicę. Kiedy Adam był dzieckiem, nie rozumiał jeszcze tych słów i może dlatego zapamiętał je wyjątkowo dobrze. Wyszedł z gabinetu i wsiadł do nowoczesnej cichobieżnej windy, której przednią ścianę pokrywało olbrzymie kryształowe lustro. Popatrzył w nie krytycznie. Zrobiły mu się pierwsze kurze łapki, a zęby dawno straciły biel. Aśka twierdzi, że zmarszczki wokół oczu dodają męskości, ale zęby musi koniecznie wybielić. W tym interesie trzeba się dużo uśmiechać. Wyszedł na parking od strony Powstańców Śląskich. Spojrzał na nowoczesny przeszklony budynek, w którym jego agencja reklamowa wynajmowała najwyższe piętro. Kryzys sprawił, że ostatnio nie było go stać na taki luksus. Nie chciał jednak rezygnować z dobrej lokalizacji – byłby to sygnał dla kontrahentów, że ma kłopoty. Teraz, po podpisaniu kontraktu, brak płynności finansowej przejdzie do historii jak czarny czwartek na giełdzie w Nowym Jorku. Podszedł do samochodu. Niebieskie bmw X5 miało już swoje lata, ale nadal prezentowało się nieźle. Niedługo dostanie je Aśka, a on kupi sobie nowy model. Nacisnął pilota. Nie działał. – Pewnie znów bateria – warknął i spróbował otworzyć drzwi kluczykiem. Centralny zamek zareagował prawidłowo. – Portfel! Skulił ramiona i odwrócił się instynktownie. Przed nim stał człowiek ubrany w kominiarkę. Jeśli to żart któregoś z pracowników, to wyjątkowo kiepski. – Dawaj portfel i kluczyki, śmieciu! Bandyta był od niego niższy, drobniejszy, ale w ręku miał kij do golfa. Drucki zrozumiał, dlaczego w Polsce sprzedaż akcesoriów golfowych to taki świetny interes. Ciężki, zakończony metalową stopką drąg jest bardziej poręczny niż zwykły bejsbol i nie budzi podejrzeń policjantów rewidujących samochody. – Spokojnie. – Wyjął z kieszeni spodni skórzany portfel. Na studiach był wicemistrzem Dolnego Śląska w judo, ale nikt nie nauczył go, jak walczyć z tak uzbrojonym przeciwnikiem. – Teraz zegarek. – To pamiątka rodzinna. Nie dostaniesz za niego wiele. – Nie pierdol! Napastnik musiał być zdesperowany. Ryzykował napad na środku parkingu pełnego ludzi. Kilka osób przystanęło, ale bało się zareagować. Niektórzy chwytali za komórki i wybierali

997. Co mu z tego przyjdzie, do cholery? Zanim przyjedzie policja, bandyta zdąży uciec na drugi koniec miasta. Jeśli to ćpun na głodzie, lepiej spełnić wszystkie polecenia i nie dyskutować. Drżącymi rękami zaczął odpinać pasek, ale sprzączka nie chciała ustąpić. – Szybciej! – Nie mogę! – krzyknął błagalnie. Strach zmienił się w przerażenie. Serce przetaczało nieprzebrane ilości krwi. Na wargach poczuł słony smak potu. Chciał się rzucić do ucieczki, ale zdrętwiałe nogi przyrosły do ziemi. – Zerwij pasek! Posłusznie chwycił za kopertę i szarpnął. Połamane teleskopy wraz z zegarkiem spadły na ziemię. – Podnieś natychmiast! Schylając się, stracił na chwilę kontakt wzrokowy z napastnikiem. To wystarczyło. Poczuł okrutny ból w plecach i trzask łamanej łopatki. Chwilę później ciepło gęstej krwi rozlewające się pod wełnianą marynarką. Charcząc, upadł na ziemię. Spróbował jeszcze otworzyć oczy i obrócić głowę. Zobaczył, jak metalowa główka kija szybuje w kierunku jego twarzy.

3 lipca godzina 7.05 osiedle Cztery Pory Roku Hubert Kłosowski zwolnił i spróbował uspokoić oddech. To wystarczyło, żeby tętno wynoszące sto sześćdziesiąt uderzeń na minutę zaczęło spadać. Z zadowoleniem przyjął kolejne wskazania umieszczonego na ręce pulsometru. Miał dobrą wydolność organizmu i coraz lepszą kondycję. Była siódma rano. Jedyna pora dnia, kiedy w środku upalnego lata można przebiec kilka kilometrów, nie ryzykując udaru słonecznego. Zbliżył się do furtki strzeżonego osiedla na południowych obrzeżach Wrocławia. Mieszkał tu od sześciu lat w dwupokojowym apartamencie z tarasem na dachu. Cenił sobie spokój oraz ciszę, jaką może zapewnić płot, ochrona, czy też zaporowa dla większości młodych ludzi cena za metr własnego M. Jego koledzy z pracy marzyli o domach, ale większość miała żony i dzieci. On był sam. Ta sytuacja może się wkrótce zmienić, ale jeszcze za wcześnie, by snuć wizję przytulnej willi z drewnianymi okiennicami, gromadką dzieci i boiskiem do kosza tuż za garażem. Gdy dotarł do mieszkania, rzucił na posadzkę przepocone rzeczy i wszedł pod zimny prysznic. To uczucie cudownego chłodu będzie mu musiało starczyć na cały dzień. W radiu Ram zapowiadano trzydzieści sześć stopni w cieniu. Bał się nawet pomyśleć, ile to będzie w słońcu. Zostawiając mokre ślady na parkiecie, doszedł do połączonej z salonem kuchni i otworzył małą srebrną lodówkę, pracującą na pełnych obrotach. Jeśli zje serek i starego rogalika, w pracy zamelduje się przed czasem. Jeśli zaś zdecyduje się na jajecznicę z grzanką, ryzykuje spóźnienie. Pojedynek poczucia obowiązku z żołądkiem trwał nanosekundę. Wyjął ze zmywarki patelnię i nasypał do ekspresu mielonej kawy. Jajka zaskwierczały na maśle jak orkiestra grająca radosną polkę. Obchód zaczynał dopiero o dziewiątej, a szansa, że w taki upalny dzień wyjdzie ze szpitala przed piątą, była raczej niewielka. Redaktor Oskowicz ostrzegała przed korkiem na Armii Krajowej, niskim ciśnieniem oraz późno w tym roku pylącymi brzozami. Kiedy w końcu wymyślą stację, która będzie podawać tylko dobre wiadomości? – pomyślał, zdejmując z przegubu dłoni wodoszczelny pulsometr. Siedemdziesiąt uderzeń na minutę. Pełny spokój, panie Hubercie. Godzinę później zaparkował czerwoną hondę VTX przed bocznym wejściem do szpitala. Ten amerykański chopper był jego oczkiem w głowie i symbolem niezależności. Sprowadził go ze Stanów za cenę przyzwoitego samochodu z polskiego salonu. Nie żałował tej decyzji,

nawet gdy schowany w przydrożnej wiacie czekał, aż skończy się ulewa i będzie mógł wreszcie wrócić do domu. Wszedł do szpitalnego korytarza, którego wątpliwą ozdobą były kremowe lamperie po obu stronach, a jedyną oznaką nowoczesności – wiszący za gabinetem pielęgniarek telefon na kartę. Budynek pamiętał czasy, kiedy ludzie nie znali antybiotyków, a do operacji usypiano eterem. Szpital Miejski przy Lipowej powstał na początku dwudziestego wieku i należał do gminy żydowskiej. Podczas wojny został zarekwirowany przez Niemców. Zwożono tutaj rannych żołnierzy. Gdy w 1945 roku padała chaotycznie broniona twierdza Wrocław, pociski artylerii poważnie zniszczyły budynek. Udało się go częściowo odbudować dopiero w latach siedemdziesiątych. Mimo że elewacja z czerwonej cegły nadal była w wielu miejscach uszkodzona, a nowa plastikowa stolarka i rynny z PCV nie pasowały do całości, tworzony z wielkim rozmachem szpital budził szacunek. Olbrzymie, wiecznie przybrudzone okna rzucały jasne światło na kamienne posadzki ułożone w czarno-białą szachownicę. Wysokie sufity niosły echo turkotu wózków inwalidzkich, odgłosu narzędzi chirurgicznych, szumu respiratorów i przyciszonych rozmów pacjentów. W północnej części budynku umieszczono oddziały o najbardziej złowrogo brzmiących nazwach: onkologiczny i kardiologiczny. Tam okna były mniejsze, a światło wpadało przez nie tylko o określonej porze. Migające żółte jarzeniówki świeciły w salach przez cały dzień. Także wiszące pod sufitami telewizory na żetony były non stop włączone. Ekspert w Pytaniu na śniadanie radził, jaką zastosować dietę, żeby w ciągu miesiąca schudnąć cztery kilo. Pacjenci z nowotworami układu pokarmowego śmiali się, rzucając kapciami w trajkoczący odbiornik. Ci, których łóżka znajdowały się przy oknie, mieli jeszcze jedną atrakcję. Mogli patrzeć na czubki drzew rosnących w tajemniczym ogrodzie. Nie wiadomo, kto wymyślił tę nazwę, ale w pełni oddawała klimat zarośniętej działki, strzegącej murów szpitala od ponad stu lat. Tajemniczy ogród był placem rozpiętym między wieżyczkami ceglanego płotu. Rosło w nim kilkadziesiąt potężnych dębów. Za pośrednictwem buszującego w liściach wiatru i skarg trzaskających gałęzi drzewa opowiadały przedwojenne historie. W konarach, które były strefą wiecznego cienia, mieszkały ptaki, kryły się owady, skakały wiewiórki. Między grubymi pniami wiły się zarośnięte trawą szutrowe ścieżki. Tak kręte, że można było się zgubić. Z oddali dochodziły odgłosy zwykłego świata: pędzących po torach tramwajów, hamujących z piskiem opon samochodów i ludzi, którzy starali się odgonić myśl, że kiedyś mogą tu trafić. Kłosowski ostatni raz był w ogrodzie trzydziestego listopada ubiegłego roku. Tego dnia wreszcie skutecznie rzucił palenie i stracił pretekst do spacerów. Chodzenie tutaj bez celu było przywilejem pacjentów, ale nikt z personelu im tego nie zazdrościł. Na trzecie piętro wjechał windą. Jako kardiolog powinien dawać przykład, wchodząc po schodach, ale rozsądek podpowiadał mu, żeby się nie wygłupiał. Gdy otworzył wielkie

szklane drzwi z napisem „kardiologia”, poczuł zapach zupy mlecznej, którą podawano na śniadanie. Spróbował ograniczyć dostęp powietrza do nosa. Przypalone mleko cuchnie gorzej niż otwarta klatka piersiowa. – Dzień dobry, panie doktorze – powiedziała młoda, mocno umalowana pielęgniarka, uśmiechając się z recepcji. – Dzień dobry, pani Magdo. – Kłosowski odwzajemnił uśmiech. Dziewczyna wyglądała na niewyspaną. Podkrążone oczy sprawiały, że wyglądała jeszcze bardziej interesująco. Nie pasowały do regularnych rysów, idealnie białych zębów, starannie splecionych w gruby warkocz jasnych włosów. Jego wzrok zatrzymał się w miejscu, w którym rozpięty guziczek białego fartucha odkrywał opalony dekolt i czarną koronkę stanika. Zawstydził się. – Noc była spokojna? – zapytał oficjalnie. Speszyła się. – Jestem tu dopiero od pół godziny. – Otworzyła leżący na blacie zeszyt obecności. – Przepraszam. – Lekarz zorientował się, że popełnił gafę. Na szczęście dziewczyna się nie obraziła. Choć jej zegarek wskazywał ósmą piętnaście, wpisała ósmą. Tak na wszelki wypadek, gdyby dyrektor zechciał sprawdzić punktualność pracowników. Zmrużył oczy na widok tego dowodu sympatii, graniczącego z oszustwem. – Studenci czekają na pana w stołówce – rzuciła znad zeszytu. – A... no tak... czyli nie zdążę wypić kawy... Dziękuję za przypomnienie... – Odpowiedź była równie głupia jak jego mina. Zapomniał, że w poniedziałki podczas obchodu towarzyszyło mu stadko adeptów medycyny. Nie przepadał za tym komisyjnym snuciem się między łóżkami i uświadamianiem dzieciakom, że praca lekarza to nie tylko powołanie, lecz także cholernie trudny i często niewdzięczny zawód. – Panie doktorze... – Tak? – Mam na imię Marysia – szepnęła nieśmiało pielęgniarka. – Marysia Muskała, nie Magda. Wybąkał przeprosiny i ruszył do swojego gabinetu. Młodym lekarzom rzadko przydzielano osobne pokoje, dlatego Hubert mógł mówić o szczęściu, kiedy rok temu dostał we władanie prostokąt o zawrotnej powierzchni sześciu metrów kwadratowych. Wiosną udało mu się zwalczyć powracające napady klaustrofobii i poczuł się wreszcie szczęśliwy w tym miniaturowym królestwie. Zdjął czarne martensy, których używał do jazdy na motocyklu, i włożył białe lekarskie chodaki. Spojrzał z niechęcią na przewieszony przez krzesło fartuch. Też biały. Podobnie jak ściany, biurko i tykający leniwie zegar z reklamą preparatu na nadciśnienie. Dlaczego kolor, który oznacza kapitulację, stał się symbolem lekarskiej wszechmocy?

3 lipca godzina 11.15 Szpital Miejski – Czy ja umieram? – Tak się pan spieszy na tamten świat? – Gorzej, jest coraz gorzej... – Musi pan dać sobie pomóc. Kłosowski poprawił osuniętą poduszkę. Była cała mokra od potu. – Zadzwońcie po moją mamę. – Proszę z powrotem założyć maskę. – Dotknął zimnego, wilgotnego czoła mężczyzny. – Nie chcę! – Schowane pod kołdrą nogi poruszyły się niespokojnie. W sali znajdowały się cztery łóżka. Leżący na nich mężczyźni żyli dzięki aparaturze. Opleceni rurkami, podłączeni do tlenu, respiratorów, kroplówek i ekranów monitorujących zamierające funkcje życiowe. Mieli półprzymknięte, szkliste oczy. Wyglądali jak organiczna tkanka, ubezwłasnowolniona przez sztuczną inteligencję. Dowodem na to, że jeszcze żyją, były pęczniejące worki z moczem. Smród uryny łączył się z wonią leków i potu. Pielęgniarki przywykły do tej mieszanki zapachów, ale każdemu, kto po raz pierwszy wchodził na salę intensywnej opieki medycznej, robiło się niedobrze. Studenci, którzy podążali za Hubertem jak małe, pilnujące się mamy niedźwiadki, też nie mieli radosnych min. – Zadzwońcie po moją mamę, niech mnie stąd zabierze – powtórzył pacjent, z trudnością poruszając sinymi wargami. Hubert włożył ręce do kieszeni fartucha. – Chory został przywieziony dwie godziny temu z migotaniem przedsionków i niewydolnością oddechową. Z powodu niedotlenienia mózgu traci kontakt z rzeczywistością. Powinien zostać zaintubowany, ale kategorycznie się na to nie zgadza. Zastosowano tlenoterapię przez maskę Venturiego. – Saturacja tętnicza poniżej osiemdziesięciu procent – stwierdziła młoda dziewczyna, spojrzawszy na ekran kardiomonitora. Miała długie, naturalnie czarne włosy, ciemną karnację i lekką nadwagę. Na zadbanych dłoniach lśniły kropelki potu. Trzymała przed sobą otwarty zeszyt, w którym ładnym, kształtnym pismem notowała każde słowo Huberta. – Co to oznacza, pani Kasiu? – zapytał.

– Że on... się dusi. – Studentka odsunęła się o krok od łóżka, jakby bała się zarazić. – Muszę się przejść... zostawiłem parasol u Tomka! – Pacjent wbił sobie paznokcie w dłonie. Charczał. W wytrzeszczonych oczach kryło się przerażenie. Kłosowski stanął tyłem do studentów i podparł kciukiem brodę. – Musimy pana podłączyć do respiratora – powiedział spokojnie. – To prosty, prawie bezbolesny zabieg. Wprowadzimy do tchawicy rurkę i przestanie się pan tak męczyć. – Nie chcę, nie zgadzam się! – Mężczyzna wierzgał nogami, zrzucając kołdrę. – Zapraszam do gabinetu pielęgniarek – rzucił Kłosowski. Grupa studentów weszła do przeszklonego pomieszczenia, z którego było widać cały oddział intensywnej opieki kardiologicznej. – Co go doprowadziło do takiego stanu? – Kasia przytknęła długopis do kartki i wbiła w Huberta ciemne oczy. – Dobre pytanie. Może pani to ustali? – Podał dziewczynie leżącą na łóżku kartę informacyjną. – Sinica, hipoksemia z kwasicą oddechową, rzężenie wilgotne... – Wszyscy potrafimy czytać, chcę wiedzieć, co z tego wynika. – Kłosowski pożałował ostrych słów, gdy oczy dziewczyny zaszły łzami. Nie zamierzał jednak odpuszczać. Od poklepywania po plecach nikt jeszcze nie został dobrym lekarzem. Adeptka medycyny musi nabrać pewności siebie albo zmienić specjalizację na taką, w której bardziej od pewności liczy się porządek w papierach. – Kto pomoże koleżance? – spytał i rozejrzał się wokoło. – Czy możemy wykluczyć przedawkowanie leków? – zasugerował wysoki blondyn w okularach. Kłosowski nigdy nie mógł zapamiętać jego imienia. – Krew jest czysta. – A co jeśli to powikłania po przebytej grypie? Należy zrobić RTG płuc i poprosić o konsultację internistę – zaproponował trzeci student. Był nowy. Przeniósł się do Wrocławia z łódzkiego Uniwersytetu Medycznego. Hubert spojrzał na chudego chłopaka o twarzy dziecka. Miał idealnie wyprasowany fartuch, a na nosie okulary w oprawkach Prady. Pacjenci podłączeni do cewników z pewnością są pod wrażeniem jego dobrego gustu. – Naprawdę nic nie widzicie? – Kłosowski zrobił pauzę, żeby zebrać myśli. – Nie trzeba być doktorem House’em, żeby zinterpretować... – ...niedokrwistość makrocytarną – weszła mu w słowo Kasia, zamykając wypielęgnowany zeszyt. Wszystkie oczy zwróciły się w kierunku dziewczyny. Mówiła cicho, ale pewnie. –

Chory jest odwodniony. Wszystko wskazuje na zapalenie trzustki. Prawdopodobnie nadużywa alkoholu. Czerwone oczy mogą świadczyć nie tylko o niedotlenieniu, ale również o zespole abstynencji. Do tego jest nałogowym palaczem. Wystarczy spojrzeć na żółte opuszki palców. Gdy skończyła mówić, była biała jak szpitalne prześcieradło. – Brawo. – Kłosowski pokiwał z uznaniem głową. Kilka zdań wypowiedzianych przez tę dziewczynę przywróciło mu wiarę w sens wakacyjnych obchodów ze studentami. – Dodam, że pacjent skarży się na bóle w klatce piersiowej, ale mogą one pochodzić z górnej części brzucha. – Przecież USG niczego nie wykazało – próbował się ratować elegant, któremu zaparowały okulary. – Jeśli nawet są jakieś zmiany, to bardzo niewielkie. – To jeszcze o niczym nie świadczy. Będziemy więcej wiedzieć, gdy w surowicy krwi i moczu zostanie oznaczona amylaza, ale wstępną diagnozę już mamy. Na cito potrzebujemy badania stężenia bilirubiny, CRP i oczywiście tomografii jamy brzusznej. – Jeszcze jedno. – Kasia wreszcie ośmieliła się podnieść wzrok. – Jeśli chory nie zostanie podłączony do respiratora, prawdopodobnie umrze. Skoro odmawia leczenia, należy go spremedykować i zaintubować. Pacjent jest niepoczytalny, więc pan jako lekarz prowadzący może podjąć decyzję. – To jedyne rozsądne rozwiązanie – pochwalił ją Kłosowski, gdy reszta grupy przez szybę wpatrywała się w charczącego pacjenta. – Jeśli państwo nie macie do mnie pytań, to możemy skończyć obchód. Świetna robota, pani Kasiu, pana zaś proszę – zwrócił się do chudego elegancika – żeby przed naszym kolejnym spotkaniem zużył pan mniejszą ilość perfum. To nie jest Leśna Góra – mruknął, odwracając się plecami.

3 lipca godzina 14.15 basen Orbita – Naprawdę nie mogliśmy wyjechać gdzieś za miasto? – Daj spokój, wiesz, jak dzieci lubią tu przychodzić. – Twoja krew! – Zamiast szukać zaczepki, posmarowałbyś mi ramiona. – Beata obróciła się do niego plecami, opuszczając ramiączka pomarańczowego kostiumu kąpielowego. Olaf sięgnął do wielkiej torby plażowej. Jego kochana żoneczka jak zwykle miała rację. Chciał się na kimś wyżyć. Złość rozpierała mu nozdrza i toczyła krew w uszy. Prawie rok czekał na te kilka dni urlopu. Mieli wejść na Wielką Sowę, zjeść obiad w schronisku, pooddychać świeżym powietrzem. Niestety, został przegłosowany przez rodzinę, która wolała smażyć się na basenie. Pół godziny stali w korku, żeby dojechać na Wejherowską, kolejne pół zmarnowali na szukanie miejsca do parkowania, a później cudem udało im się znaleźć metr wolnej przestrzeni w miejscu, z którego ledwo było widać „ambonę” ratownika. Starsza córka pobiegła się kąpać, młodsza kończyła pałaszować olbrzymią porcję lodów. Olafowi pozostało napinanie klaty i ciepłe piwo. – Smarujesz czy mam poprosić tego faceta obok? – powtórzyła żona. Roztyła się po drugim dziecku. Wielkie piersi brawurowo falowały pod pomarańczowym materiałem. – Oczywiście, kochanie. – Olaf z niechęcią spojrzał w kierunku śpiącego na brzuchu muskularnego mężczyzny. Kolejny powód, żeby nie lubić basenów. Jeśli piekło istnieje, to ma kształt miejskiego akwenu kąpielowego. – Ręce też? – zapytał, przekrzykując wrzeszczącą dzieciarnię i basowy odgłos wielkich głośników ustawionych przy punkcie sprzedaży biletów. – Ręce zostaw dla Madzi – zakomenderowała Beata, rozkładając się na przykrótkim ręczniku. Do ud przywarły spalone słońcem źdźbła trawy. – Nie chcę smalowac – wysepleniło dziecko. – Chcę do wody. – Po jedzeniu nie wolno, bo kurcze łapią – mruknęła matka. – Poczekaj piętnaście minut, to tato pójdzie z tobą. – Przymknęła oczy i nasunęła na twarz słomkowy kapelusz. – Ani chwili spokoju z wami. – Mówiłem, żeby pojechać w góry – odparował Olaf.

– Proszę, daj już spokój! Kilka osób spojrzało na nich z zaciekawieniem. Nie było sensu się kłócić. W dodatku publicznie. Otworzył wczorajszą gazetę. – Ładne okulaly? – zapytała Madzia. – Skąd je masz?! – krzyknął Olaf, widząc na nosie córki wielkie przeciwsłoneczne ray-bany. – Od tego pana obok. – Dziewczynka wskazała na śpiącego kulturystę. – Odłóż natychmiast! – Dlaczego? – spytała zaczepnie. Córka charakterem przypominała mamusię. – Bo jak się ten pan obudzi, to da ci klapsa. – Nie obudzi się. – Madzia nie traciła pewności siebie. Olaf panował nad sobą ostatkiem sił. – Skąd wiesz? – Bo ten pan nie oddycha.

3 lipca godzina 18.04 Szpital Miejski Zachodzące słońce wdzierało się przez okno do gabinetu. Na trawnikach tajemniczego ogrodu pracowały elektryczne zraszacze. Parująca wilgoć roznosiła zapach zieleni i pierwszy tego dnia przyjemny chłód. Kłosowski siedział przy komputerze. Wreszcie mógł na chwilę zapomnieć o pracy. Przeczytał wiadomości na Onecie, przejrzał forum motocyklistów i sprawdził pocztę. Na widok maila od Anki serce zaczęło mu szybciej bić. Pisała, że tęskni, pozdrawia i dziękuje za wczorajszy wieczór. Wziął telefon i wystukał jej numer. – Cześć. – Nie wydawała się zaskoczona. – Chciałem usłyszeć twój głos. – Poczuł, że czerwieni się jak wnuczek przyłapany na wyjadaniu babcinych konfitur. – Nic milszego nie mogłam dzisiaj usłyszeć. Zwłaszcza że przynajmniej połowa moich kursantów próbowała udowodnić, że na niczym się nie znam. – Masz wakacje. Po co brałaś te lekcje? – Przecież wiesz, że potrzebuję pieniędzy. Kłosowski pożałował tego pytania. Anka dorabiała, ile mogła. Dawała korepetycje z polskiego, robiła korekty dla wydawnictwa, a teraz prowadziła kurs przygotowawczy dla przyszłych maturzystów. – Jeden z uczniów starał się być miły i powiedział, że jak dobrze zda maturę, to zaprosi mnie na wycieczkę do Egiptu. – Chłopak ma gest. – Zaśmiał się Hubert. – Widzisz, jak to jest z kobietami. Zamiast spytać, co u ciebie, od razu zaczynam marudzić. Pewnie już żałujesz, że zadzwoniłeś. – Daj spokój. – Zazwyczaj to on przynudzał opowieściami o pracy. – Co powiedziałabyś na kolację w Marinie? – Brzmi cudownie, ale nie zdążę załatwić opiekunki. – Jasne, trudno. – Nie miał prawa czuć się rozczarowany. – Może jutro?

– Poczekaj, sprawdzę. – Odczekał chwilę, nie patrząc nawet na kalendarz stojący przy komputerze. Wszystko, co tam wpisał, właśnie staje się nieaktualne. – OK, jutro jest OK. – O siódmej w Marinie? – Super! Przytulam. Odłożył słuchawkę i przetarł zmęczoną twarz. Ułożył w stertę papiery na maleńkim biurku i schował do szuflady pieczątkę. Powinien iść do domu, ale przestało mu się tam spieszyć. Odepchnął nogami skórzany fotel na kółkach. Podjechał do szafki, której blat przejął rolę kuchni. Stał na niej ekspres ciśnieniowy i zapas aromatycznej brazylijskiej kawy. Nastawił podwójną porcję i wsunął pod dyszę reklamowy kubek. Nawet w takich sprawach w jego życiu rządził paradoks. Kawę kosztującą sześćdziesiąt złotych za sto gramów pił z naczynia, które zostawił jakiś natrętny przedstawiciel koncernu farmaceutycznego. Rozejrzał się po gabinecie. Wszędzie walały się czasopisma medyczne i przykryte nimi wstydliwie gazety sportowe. Oprócz zdjęcia Anki nie było w nim żadnych osobistych pamiątek ani niepraktycznych ozdób. Nic, na czym można byłoby zawiesić oko na dłużej niż kilka sekund. Kawa była gotowa. Nucąc frazę z Kabaretu Starszych Panów: „Jeżeli kochać, to nie indywidualnie”, przypomniał sobie dzień, w którym poznał Ankę. Była Wigilia, pierwsza gwiazdka dawno już przebiła ciemną powłokę nieba. Na oddziale było pusto i spokojnie. Pielęgniarki w dyżurce oglądały film Kevin sam w domu i między kolejnymi kawałkami ciasta licytowały się, od kiedy zaczynają następną cudowną dietę. Hubert narzucił na zielony kitel skórzaną ramoneskę i poczłapał do samochodu po kupiony w empiku szwedzki kryminał. Liczył na zastrzyk adrenaliny, która nie pozwoli zasnąć w gabinecie z głową przy chińskiej choince. Szedł, rozkoszując się niecodzienną ciszą. W taki dzień nawet szpital wydawał się przytulny. Obok izby przyjęć zobaczył kobietę ubraną w czarny, wieczorowy strój. Siedziała na odrapanym krześle i bawiła się metalową zapalniczką. Miała smukłe, długie palce i żylaste, bardzo proporcjonalne dłonie. Takie ręce robiły na Hubercie większe wrażenie niż miseczka stanika w rozmiarze D. Minął kobietę, zapominając na chwilę, dokąd idzie. – Ma pan może papierosa? – zapytała. – Słucham? – Odwrócił się odrobinę zbyt nerwowo. – Nie zdążyłam kupić. – Miała niski, zachrypnięty głos. Potęgował jej kobiecość. To niesprawiedliwe. Faceci, których natura obdarzyła sopranem, nie stają się przez to bardziej męscy. – Zwariuję, jeśli nie zapalę – dodała. – Chyba da się coś z tym zrobić. Hubert przeanalizował liczbę zbiegów okoliczności. Po pierwsze, dziś temperatura spadła poniżej zera, więc z żalem pozostawił motocykl w garażu i dzięki życzliwości sąsiada odpalił

sędziwego peugeota 307. Po drugie, szukając kabli do akumulatora, znalazł w schowku napoczętą paczkę lucky strike’ów z czasów, gdy jeszcze popalał. Po trzecie, nie wyrzucił jej, myśląc, że może jeszcze kiedyś się przyda. Chwilę później oboje marzli na dziedzińcu. Unoszone wiatrem płatki śniegu pokrywały puste i ciche miasto. Hubert ukradkiem sycił się widokiem nieznajomej. Lustrował jej czarne, krótkie włosy, pełne, choć spierzchnięte od mrozu usta i głęboko osadzone zmęczone oczy. Najważniejsze było to, że polska wersja Angeliny Jolie nie nosiła na palcu obrączki. Godzinę temu karetka przywiozła jej ojca. Spadł ze schodów. Prawdopodobnie nic złego się nie stało. Problemem jest jednak nie stłuczone ramię, ale alzheimer, który go toczy od trzech lat. Gdy zgasiła papierosa, Hubert zdobył się na zdawkowe słowa pocieszenia. Rozstali się, życząc sobie wesołych świąt. W Nowy Rok stanęła w drzwiach jego gabinetu. Przyszła oddać paczkę papierosów i zaproponować kawę w bufecie. Dwa tygodnie później zostali parą. Spotykali się w mieście, czasem lądowali u niego. Dopóki żył ojciec, wszystkie rozmowy o przyszłości ucinała po pierwszym zdaniu. Nie chciała go przenosić do ośrodka opieki paliatywnej. Nawet za cenę swojego szczęścia i życia prywatnego. Jej matka umarła, gdy Anka skończyła dwa lata. Od tego czasu to ojciec zmieniał jej pieluchy i prowadził za rękę na pierwsze spacery. Teraz musiała mu się odwdzięczyć tym samym. Pół roku temu sprzedała dom w Dzierżoniowie i kupiła dwupokojowe mieszkanie w centrum Wrocławia. Żeby było blisko do przychodni i szpitali. Nie musiała się bać, że ojciec nie zaakceptuje nowego miejsca, ani podpisywać pomieszczeń i przedmiotów. Nie poznawał już niczego ani nikogo. Nawet jej.

4 lipca godzina 10.45 Komenda Wojewódzka Policji Niedźwiecki walczył z opadającymi powiekami. Leniwym ruchem oczu ogarnął pomalowane na żółto pomieszczenie, które mimo jego starań nadal wyglądało jak klasyczny pokój na polskim komisariacie. Wielka stara szafa pancerna nie zyskała ani trochę wdzięku po przyklejeniu plakatu z filmu Quentina Tarantino Wściekłe psy. Stojące na łuszczącym się parapecie dorodne kaktusy sprawiały wrażenie maczug albo narzędzi do wydobywania zeznań. Wciśnięty między ekspres do kawy a elektryczny czajnik radiomagnetofon kasetowy miał zdemontowaną antenę, gdyż policja, szukając oszczędności, przestała płacić abonament RTV. Ze zdjęcia stojącego na biurku przesyłała mu całusa żona, obok której leżała labradorka Lara. Tak leniwa, że nawet nie popatrzyła w obiektyw. Miły widok przesłaniał kodeks karny w czarnej oprawie. Niedźwiecki miał go w małym palcu i korzystał z niego tak rzadko, jak z ukrytego w szufladzie pistoletu Walther P-99. Podobno część oficerów podczas przesłuchań kładła służbową spluwę na biurko, aby dodatkowo przestraszyć podejrzanego. Każdy, kto wie, ile warunków musi spełnić policjant, aby oddać strzał, bardziej będzie drżał na widok pękatego kaktusa niż kawałka czarnego żelastwa. Mógł posłuchać matki i zostać księgowym, ale postanowił zrobić jej na złość i po maturze zdał do szkoły policyjnej w Szczytnie. W ten sposób poszedł w ślady ojca, który był w latach osiemdziesiątych jednym z lepszych śledczych we Wrocławiu. Nie bawił się w politykę, tylko ścigał bandytów. Dlatego zamiast zawrotnej kariery dorobił się wrzodów i tętniaka mózgu, który pękł, gdy stali w kolejce po watę cukrową w parku Szczytnickim. Niedźwiecki zapamiętał go jako człowieka małomównego i zamkniętego w sobie. Gdy chciał pokazać, jak bardzo kocha jedynaka, brał milicyjnego fiata 125p i jeździli na sygnale po mieście. Chłopak otwierał okno i wystawiał przez nie głowę. Wiatr rozwiewał burzę kręconych rudych włosów. Po ukończeniu szkoły oficerskiej (wtedy już musiał stosować preparaty wzmacniające cebulki i masować skórę głowy) rozpoczął pracę w pionie kryminalnym komendy wojewódzkiej. Na korytarzach szeptano, że zapału do tej roboty starczy mu na dwa lata i że pasuje tutaj jak pianista do orkiestry dętej. Trudno było nie zauważyć, że wdał się w matkę, która uczyła plastyki w liceum i była zdeklarowaną pacyfistką. Na zajęciach ze strzelania przyprawiał instruktorów o dreszcze, za to na malarstwie holenderskim znał się lepiej niż najlepsi fałszerze.

Przed pierwszą akcją, którą było zatrzymanie groźnego bandyty, dowódca zażartował, aby po wejściu do mieszkania darował sobie zdjęcie butów. Była szósta rano i stali na ganku eleganckiej willi, w której według niepotwierdzonych informacji członek gangu Sprężyny ukrywał się u swojej siostry. Niedźwiecki ze spokojem odpowiedział, że nie ma to większego znaczenia, gdyż w środku prawdopodobnie jest pusto. Po wyłamaniu drzwi okazało się, że miał rację. W ciągu pół minuty zdążył zwrócić uwagę na nieprzystrzyżony trawnik, pusty śmietnik, pełną skrzynkę na listy i daty gazet wiszących w reklamówkach na płocie. Od tego czasu dostał swobodę ruchów i możliwość pracy nad najtrudniejszymi sprawami. Wtedy też doszedł do wniosku, że dbanie o rude włosy i tak nie ma sensu, i patrzył ze spokojem, jak rzedły. W wieku trzydziestu sześciu lat został mianowany komisarzem i żeby zrekompensować sobie łyse placki na środku głowy, zapuścił brodę. Niestety, też rudą. Złośliwi szeptali, że tak szybki awans był wynikiem przyjaźni z komendantem Marianem Dulembą. W młodości Niedźwiecki był zawodnikiem Krzyckiego Klubu Tenisowego i gdyby nie przegrany w tiebreaku finał mistrzostw Polski juniorów, mieszkałby teraz w Australii i trenował przyszłych zwycięzców Wielkiego Szlema. Zamiast tego raz w tygodniu na kortach przy parku Południowym rozgrywał mecz ze swoim szefem i koniunkturalnie trzymał technikę na wodzy. Zmarszczył czoło na wspomnienie celowo zepsutych serwisów i wciągnął w nozdrza zapachy ze stołówki znajdującej się na parterze. Pomidorowa na rozgrzewkę, a panierowany schabowy na drugie. Szefowa kuchni, która pamiętała czasy złapania Marchwickiego, była bardziej konserwatywna niż prawicowa partia, a jej książka kucharska nie miała więcej niż dwie strony. Tak czy inaczej, wolałby teraz zjeść przypalonego kotleta i wodniste ziemniaki, niż jechać skuterem na Nowy Dwór, aby porozmawiać z matką mężczyzny znalezionego na basenie. Żeby tylko nie zapomniał wziąć odznaki. Niektórzy nie wierzą, że jest oficerem policji. Tylko gdzie ona jest? Westchnął ciężko i zaczął rozglądać się po pokoju.

4 lipca godzina 11.55 Szpital Miejski – Przepraszam, panie doktorze. – W drzwiach gabinetu stanęła Marysia. Wyglądała jak aktorka z reklamy oleju Kujawskiego. Starannie zapleciony warkocz sięgał jej prawie do pasa. – Tak? – Kłosowski niechętnie podniósł głowę znad zapisu echokardiografii osiemnastoletniego pacjenta. Tydzień temu chłopak trafił na ostry dyżur z objawami zatoru obwodowego. Cierpły mu nogi, kołatało serce, męczyło nawet wstanie z krzesła. Wstępne badania wykazały leukocytozę i wzrost stężenia troponiny. EKG i echo potwierdziły diagnozę i obyło się bez biopsji. Pacjent trafił na oddział z rozpoznaniem ostrego zapalenia mięśnia sercowego. Na szczęście nie doszło do poważnego uszkodzenia funkcji serca, ale jeśli leczenie inhibitorami ACE nie przyniesie rezultatów, chłopaka może czekać przeszczep. – Przepraszam, że przeszkadzam. Przywieziono pacjenta w ciężkim stanie. – Już idę. – Kłosowski porwał leżący na biurku stetoskop i ruszył za pielęgniarką. – Mamy wstępne rozpoznanie od lekarza z pogotowia? – Chyba zawał. – Niewysoka Marysia starała się nadążyć za Kłosowskim, który narzucił ostre tempo. – Co to za diagnoza? – zdenerwował się. – Weterynarz go badał? – Chory trafił tu z aresztu śledczego. – Rozumiem. – Jeśli służba więzienna decyduje się tu kogoś przywieźć, to znaczy, że stan musi być naprawdę ciężki. Kłosowski doszedł do końca korytarza, gdzie mieścił się oddział intensywnej opieki kardiologicznej. Pchnął ciężkie drzwi z matowego szkła i wszedł do środka. Za ruchomym parawanem zwijał się z bólu mężczyzna. Miał około trzydziestu lat i klatkę piersiową rzymskiego gladiatora; był ogolony na łyso. Leżał na plecach i łapczywie nabierał powietrza. Wyglądał jak ranny zwierz. Jego ramiona pokrywały niebieskie rysunki przedstawiające karciane figury. Prawą pierś zdobił wytatuowany gotykiem napis „disce pati”. Kłosowski nie musiał uczyć się na studiach łaciny, aby rozszyfrować znaczenie sentencji. Ucz się cierpieć. W grypserskim slangu formuła ta oznaczała przestrogę dla wrogów. Więzień był przypięty kajdankami do poręczy. Szarpał się, próbując uwolnić dłoń i dotknąć bolącej klatki piersiowej. Ciężkie, masywne łóżko trzęsło się pod nim. Marysia sprawnie podłączyła

kroplówkę. Hubert spojrzał na nią z podziwem. Miała przed sobą sto kilogramów żywej furii, a mimo to trafiła w żyłę znajdującą się na przegubie wolnej ręki. Żaden snajper lepiej by sobie nie poradził. – Boli pana w klatce piersiowej? – zapytał, podłączając elektrody. – Napierdala. – Mężczyzna wyraził swój stan najlepiej, jak potrafił. – Zrób coś, kurwa, bo zwariuję. – Wymioty? – Tak – odpowiedział starszy z dwóch strażników. Minę miał taką, jakby kelner przyniósł mu nieświeży obiad. – Zarzygał całą więźniarkę. Myśleliśmy, że kombinuje i chce się trochę przewietrzyć. Marysia włączyła zasilanie elektrokardiogramu. Zielona kreska rozszalała się po ekranie. Wykres przypominał trajektorię piłeczki pingpongowej. – Zmiany w odprowadzeniach przedsercowych od V1 do V6. Ciśnienie sto na pięćdziesiąt. Z karty wynika, że dostał tlen i aspirynę – referowała Marysia. – Tylko? – rzucił Kłosowski. – A co z heparyną, do cholery? – Co mu jest? – wtrącił starszy klawisz. – Zawał ściany przedniej. – Hubert miał coraz mniej czasu, żeby jeszcze coś sensownego zrobić. – Wlew nitrogliceryny dwa milimetry i sześćset miligramów dopidogrelu – zadysponował. Zanim Marysia sięgnęła do szafki z lekarstwami, źrenice olbrzyma uciekły do góry. Ręka przyczepiona do obręczy kajdanek bezwładnie zawisła w powietrzu. Zapanowała cisza i tylko niespokojna linia na monitorze EKG informowała, że serce coraz bardziej chaotycznie walczy o życie. – Saturacja spada. Migotanie komór! – wyliczała, drżącymi rękami wyciskając tabletki z opakowania z lekiem przeciwzakrzepowym. – Resuscytacja, natychmiast! – Kłosowski położył rękę na mostku. Żebra pękły przy pierwszym nacisku. Musiał dojść do stu uderzeń na minutę, żeby wypompować krew z serca. Gdy doliczył do trzydziestu, poczuł, jak słony pot spływa mu po twarzy i spada na wytatuowane ciało. – Worek ambu! – krzyknął, podnosząc ręce. Skóra pacjenta zrobiła się zimna i biała. Jeśli między życiem a śmiercią jest jakiś mistyczny tunel, to ten łysy gość właśnie się w nim znajduje. Pielęgniarka przytknęła maskę do nieruchomych ust. – Brak tętna na obwodzie! Hubert spojrzał na olbrzymie ciało. – Ile on może ważyć? – zapytał strażnika.

– Ze dwa razy tyle co pan. – Jeszcze miligram adrenaliny – podjął decyzję Kłosowski. Jeśli nawet nie poprawi kurczliwości serca, to zwiększy skuteczność defibrylacji. Powrócił do masażu serca. Skóra stała się sztywna i zimna jak plastik. Uciskając klatkę, szarpnął ręką tak, że łokciem zahaczył o kabel kroplówki. Wyrwana igła rozorała żyłę, ale z powodu braku ciśnienia zamiast strugi krwi po skórze popłynęło tylko kilka bordowych kropli. – Przygotować się do defibrylacji! – rzucił w kierunku pielęgniarki. – Defibrylator gotowy. – Marysia przykleiła elektrody do nieruchomej, białej jak wosk klatki piersiowej. – Rozkuć! – Hubert popatrzył na strażników zmrużonymi oczami. Młodszy sięgnął do kieszeni po kluczyki, ale starszy powstrzymał go władczym ruchem ręki. – Nie możemy tego zrobić. – Obleśnie białe wąsy wchodziły mu do ust i nosa. Gruba szyja oraz drugi podbródek nie pozwalały przepisowo zapiąć munduru na wszystkie guziki. – Powtarzam, rozkuć! – wrzeszczał na całe gardło. Głos roznosił się echem po sali. Przestraszeni pacjenci nie śmieli nawet popatrzeć w ich stronę. – To niebezpieczny bandyta. – Klawisz cofnął się niepewnie. – Rozkujcie go, do cholery! – Hubert zacisnął pięści. – To wbrew regulaminowi. – Grubas poczerwieniał. Nie przywykł do tego, by cywile wydawali mu rozkazy. Odruchowo skierował rękę w stronę umieszczonej przy pasku kabury. – Tutaj zasady ustalam ja. Jeśli umrze, złożę raport i przypilnuję, żeby trafił nie tylko do waszego szefa, ale i do wszystkich gazet. Słowo „raport” podziałało na strażnika jak kubeł zimnej wody. Skinął głową w kierunku młodego. – Zdejmij obrączki – rozkazał. Młody trzęsącymi się rękami próbował trafić kluczem w zamek. – Szybciej – warknął Kłosowski. Najchętniej przypiąłby elektrody do jego uszu. – Zaraz wszystkich pokopie prąd. Trzysta sześćdziesiąt dżuli – zakomenderował, gdy klawisz wreszcie rozpiął kajdanki. Trzymając je w rękach, cofnął się na sam koniec sali. Ciało więźnia wygięło się w łuk. Wokół rozszedł się swąd spalonej skóry i włosów. – Masaż i wentylacja. – Zaczął uciskać klatkę piersiową. Pod skórą czuł przeskakujące kości popękanych żeber. – Tracimy go. – Linia EKG stawała się coraz bardziej płaska. – Strzelamy trzysta sześćdziesiąt!

Przez ciało przeszła kolejna porcja prądu. – Masaż – powtórzył, zaciskając zęby. Czuł potworny ból nadgarstków, które ślizgały się na zakrwawionym torsie. – Jest zatoka! – krzyknęła Marysia, widząc powracający rytm. Strażnicy znów zbliżyli się do łóżka. – Amiodarom trzysta miligramów. Ciśnienie rośnie. Mamy go – jęknął Kłosowski, ze zmęczenia prawie wywracając się na łóżko. Pod nogami chrzęściły opakowania po lekach. Śmierdziało poparzoną skórą, zwęglonymi włosami i ekskrementami. Przetarł spocone czoło. Spojrzał na czerwone kręgi wokół napisu „disce pati”. – Twardy skurwiel – mruknął. – Z tymi tatuażami nie pasowałby na anioła. Zdjął gumowe rękawiczki i siadł na taborecie obok łóżka. Spuścił głowę i zaczął coś mruczeć pod nosem. Marysia wytężyła słuch, żeby zrozumieć sens powtarzanych w kółko słów: – A mogłem zostać dentystą...

4 lipca godzina 12.03 mieszkanie Witolda Antczaka Starą, terkoczącą windą Niedźwiecki wjechał na szóste piętro bloku zbudowanego z wielkiej płyty. Przez brudne okno na klatce schodowej zobaczył panoramę okolicy. Projektowane od linijki bloki były otoczone mikroskopijnymi podwórkami. Na zaniedbanych trawnikach stały połamane ławki, odrapane, jęczące ze starości huśtawki i piaskownice, w których psi mocz zmienił piasek w twarde grudki. Korytarz jednak był przytulny. Gospodynie zadbały o kwietniki z wijącym się bluszczem. Przy schodach wisiało wycięte z kolorowego czasopisma zdjęcie w ramce, które przedstawiało długowłosą blondynkę na rowerze. Wyjął policyjną blachę i podszedł do białych drzwi. Otworzyły się, zanim nacisnął guzik dzwonka. W progu stała pulchna kobieta w nieokreślonym wieku. Spod kuchennego fartucha wystawały gołe, grube ramiona. Miała czerwone oczy i zmęczoną twarz. – Komisarz Niedźwiecki, Komenda Wojewódzka Policji – przedstawił się. – Możemy chwilę porozmawiać? – A o czym tu gadać? – W oczach gospodyni pojawiły się łzy. Otworzyła jednak drzwi szerzej. – Wiem, że to zły czas, ale muszę zadać kilka pytań. – Komisarz grzecznie zdjął sandały i wszedł do salonu. Usiadł we wskazanym przez kobietę poprzecieranym fotelu. Pokój zdominowała olbrzymia meblościanka, której półki uginały się od kryształów i porcelanowych słoników. Ze ścian odchodziły pożółkłe tapety pomalowane w małe czerwone kwiatki. W powietrzu unosił się zapach smażonej cebuli. – Napije się pan kawy? – Kobieta popatrzyła nieruchomymi oczami. – Nie, dziękuję. – Poznał to spojrzenie. Środki na uspokojenie z grupy benzodiazepinów pozwalały jej w miarę normalnie funkcjonować. – Kiedy mi go oddacie? – zapytała. – To nie zależy ode mnie. Jestem tutaj, aby wyjaśnić przyczynę śmierci pani syna. – Proszę pytać. – Antczakowa siadła na krześle stojącym przy zacienionym stole. Tak jakby chciała być jak najdalej od wścibskiego policjanta. – Czy Witek miał jakichś wrogów? – Skąd! – Zacisnęła tłuste pięści. – To złoty chłopak był. Nigdy nie zapominał o moich

urodzinach, do kościoła chodził. Taki wrażliwy... Tylko robotę miał nerwową. Jest... znaczy, był ochroniarzem w klubie PRL. – Przez jej twarz przeszedł skurcz. Teraz wszystko, co dotyczy jej syna, będzie wypowiadane w czasie przeszłym. – Nikomu nie pożyczał pieniędzy? Nałogi miał? – Wszyscy go lubili. Nigdy go nie widziałam pijanego. Papierosów też nie palił. – Czy kiedykolwiek skarżył się na jakieś dolegliwości lub przeszedł w dzieciństwie poważną chorobę? – Od razu widać, że pan go nie znał. W podstawówce kładł na rękę wszystkie dzieci. Jeździł na zawody w rzucie oszczepem. Mieszkaliśmy wtedy w takiej czynszowej kamienicy na Worcella. Trzeba było nosić węgiel z piwnicy. On dwa wiadra jak piórko dźwigał. Przez to, że był taki silny, to nawet problemy miał. Kiedy skończył dwanaście lat... – Wołałbym porozmawiać o teraźniejszości. – Przepraszam. – Antczakowa wytarła łzy fartuchem. – Dlaczego w ogóle pan o to pyta? – To rutynowa procedura. – W kostnicy powiedzieli mi, że zszedł na udar. Przecież on po schodach bez zadyszki wbiegał! Boks trenował. Badania ostatnio przeszedł. Jak on na tym basenie mógł tak po prostu umrzeć? – Dlatego sprawdzamy, czy nie został... – Policjant poruszył się w fotelu. Źle znosił płacz. Wskazał palcem fotografię stojącą wśród różowych podniesionych trąb. – To pani mąż? – Tak. – Mieszkają państwo razem? – Zapił się na śmierć trzy lata temu. – Przykro mi. – A czego tu żałować? Przepiłby nos spomiędzy oczu. Wituś był inny. – Popatrzyła z wyrzutem na zbiór porcelanowych słoników, które nie potrafiły jej przynieść szczęścia. – Chce pan zobaczyć jego pokój? – zapytała. – Jeśli można... – rzucił od niechcenia Niedźwiecki. – Można, można – westchnęła, drepcząc przed siebie w rozczłapanych kapciach. Komisarz gorliwie podążył za nią. Pokój Antczaka nie pasował do reszty mieszkania. Trudno powiedzieć, że został urządzony z gustem, ale miał osobliwy klimat. Białe ściany i biała drewniana podłoga kontrastowały z czarnymi skórzanymi meblami. Z wyjątkiem przyczepionych do ściany kolorowych zdjęć i błyszczących pucharów stojących na półce wszystko było czarno-białe. Pościel, grzbiety albumów sportowych, dywan, zasłony, drogi sprzęt elektroniczny i dwa dwustuwatowe głośniki. Niedawno ta przedziwna szachownica

została pozbawiona króla. – Niczego tu nie ruszałam – powiedziała cicho kobieta. Stała nieruchomo, bojąc się zniszczyć porządek świata zmarłego syna. – Czy miał dziewczynę? – zapytał Niedźwiecki, przeglądając zdjęcia na ścianie. Wszystkie uwieczniały sceny z zawodów bokserskich. Witek walczący na ringu, Witek całujący puchar, Witek z podniesionymi w triumfalnym geście rękami. – Twierdził, że baby za bardzo wchodzą na głowę. Odpowiadało mu starokawalerstwo. W domu miał posprzątane, ugotowane. Nie rozliczałam go, gdzie wychodzi i kiedy wraca. – Wspominała pani, że ostatnio jakieś badania przechodził. – Tak. Sama odbierałam wyniki. – Mogę je zobaczyć? Przeszła do pokoju i z szuflady meblościanki wyjęła białą kopertę. Komisarz zajrzał do środka. Były tam wydruki opatrzone niebieskimi pieczątkami. – Mogę to zabrać ze sobą? – Proszę. – Przepraszam, ale muszę zadać jeszcze jedno pytanie. – Zrobił wszystko, aby barwa jego głosu była jak najmilsza. – Czy Witek mógł być gejem? – Jak pan może tak o zmarłym?! – Antczakowa zakrztusiła się własną śliną. – Przepraszam. – Wiedział, że to koniec rozmowy.

4 lipca godzina 20.00 restauracja Marina – W klinice na Suchej mają większy bałagan – tłumaczył Kłosowski, po czym zanurzył usta w pękatym kieliszku z czerwonym winem. – Rok temu ich pacjent wyskoczył przez okno. Spadł na toyotę pana ordynatora i połamał sobie obie nogi. Sanitariusze, którzy pobiegli po niego, zgłupieli. – Spróbował ravioli. Kucharz nie żałował czosnku. – W świetle przepisów pacjent opuścił szpital, więc musiał być do niego przyjęty na nowo. Mało tego, wcześniej leżał na onkologii, a teraz kwalifikował się również na ortopedię. – Zrobił pauzę, przeżuwając pierożek. – Spór rozwiązał się sam – kontynuował, wycierając usta chusteczką. – Chory zmarł jeszcze tego samego dnia na izbie przyjęć, gdzie został umieszczony jako ofiara wypadku. – Wypijmy za zdrowie – powiedziała Anka, biorąc kieliszek do ręki. – To jedyny stan, wobec którego medycyna jest bezradna – uśmiechnęła się. – To nie koniec historii – żachnął się Hubert. – Zostało jeszcze zniszczone auto ordynatora. Lekarz zgłosił szkodę do ubezpieczyciela, a jako załącznik wysłał opis wypadku. Likwidator nie lubił lekarzy i miał kumpla w gazecie. Tak zrobiła się afera na całą Polskę. Wszyscy pytali, jak mogło dojść do tego, że nieprzytomny z bólu pacjent próbował popełnić samobójstwo. W szpitalu przeprowadzono audyt, który miał wyjaśnić sprawę. – Czytałam gdzieś o tym. – Anka nawinęła makaron na widelec. – Jak to się skończyło? – Zwolniono konserwatora z działu technicznego. Komisja ustaliła, że nie działał przycisk alarmowy, którym samobójca próbował przywołać pielęgniarkę, żeby poprosić ją o lek przeciwbólowy. Anka nie odpowiedziała. Hubert zamilkł i rozejrzał się dookoła. Uzbrojeni w potężną tubkę płynu przeciw komarom, siedzieli na tarasie lokalu, który został wybudowany między dwoma mostami – Uniwersyteckim i Pomorskim. Po prawej stronie płynęła Odra, za jej korytem pyszniła się kunsztownie oświetlona uczelnia. O tej porze było cicho i spokojnie. Nawet odgłos tłukących o szyny tramwajów wydawał się sympatyczny jak koncert smyczkowy. Przy stoliku obok Hubert usłyszał salwę śmiechu. Młoda kobieta z dużym dekoltem rechotała, słuchając żartów mężczyzny o włosach przyprószonych siwizną. Kłosowski popatrzył w kieliszek z czerwonym winem. Ubiegłoroczne chianti miało kolor płynącej przez tętnicę krwi. Uświadomił sobie, że od pół godziny przynudza o pracy jak młody informatyk. Najpierw szczegóły z reanimacji więźnia, teraz jakieś branżowe makabreski. Na dodatek roztacza wokół

siebie woń czosnku. – Nie spytałem nawet, jak ci minął dzień – powiedział. – Znośnie. – Anka mrugnęła okiem. Walczyła z nieludzko długimi nitkami makaronu. – Zawrzyjmy umowę. – Kłosowski skrzyżował przed sobą sztućce. – Jeśli w trakcie tej kolacji choćby jeszcze jedną sylabą zająknę się o pracy, możesz mnie utopić w Odrze. – Spojrzał na wyrzeźbione ramiona i delikatną twarz swej towarzyszki. Ciemne jak węgle oczy patrzyły na świat z odrobiną serdecznej ironii. Reszta wieczoru minęła w przyjemnej atmosferze rozmowy o niczym. Po kolacji zawiózł ją motocyklem do domu. Żałował, że mieszka blisko centrum – przejażdżka trwała krócej niż wypisywanie rachunku przez młodą kelnerkę. Zatrzymał się przy bramie piętrowego bloku. Mimo że na dworze było jeszcze jasno, żarzyły się poustawiane wzdłuż chodnika latarnie. Rosnące na szkolnym boisku topole szumiały, roznosząc po okolicy zapach liści. – Naprawdę nie jesteś zły, że muszę już iść? – zapytała Anka, zsiadając z motocykla. – Przestań! – Hubert zdjął kask, aby dostać pożegnalnego buziaka. – Wejdziesz na chwilę? – Jesteś pewna, że tego chcesz? – Opiekunowie chorych na alzheimera podświadomie wstydzili się swoich bliskich. – Nie wiem. – Dziewczyna przytuliła się do Kłosowskiego. – Chciałabym, żebyś go poznał przed śmiercią. – Zaprosisz mnie, kiedy będziesz na to gotowa. – Kochany jesteś. – Poczuł ciepły oddech i słodki zapach włosów. – Już tęsknię. – Anka zniknęła za drzwiami odrapanej bramy. Wrzucił jedynkę i przekręcając do połowy manetkę, wjechał na Sienkiewicza. O tej porze na dwupasmówce mógł bezkarnie przekroczyć dozwoloną prędkość. Zamierzał z tego skorzystać.

5 lipca godzina 11.00 Komenda Wojewódzka Policji W przestronnym gabinecie panował idealny porządek i przyjemny chłód. Optymalną do życia temperaturę zapewniały dwa olbrzymie klimatyzatory, które wbrew zaleceniom konserwatora zabytków zamontowano na fasadzie pierwszego piętra. Inspektor Marian Dulemba wierzył, że świat będzie lepszy, gdy wszystko w nim zostanie poukładane. Nawet członki jego masywnego ciała miały idealną wielkość i symetrię. Niedawno świętował ukończenie pięćdziesięciu lat (cóż za wspaniale pełna liczba!). Jasne, słabe włosy, które nigdy nie chciały podporządkować się grzebieniowi, zgolił na łyso. Świecąca czaszka była okrągła, jakby zamiast tkanki kostnej inspektor miał pod skórą wszytą piłkę futbolową. Aerodynamikę głowy psuły szpiczaste uszy. Tylko dzięki nim nie wyglądał jak figura woskowa z muzeum Madame Tussaud. Mimo wysokiego stopnia służbowego ciągle brał aktywny udział w śledztwach. Brak ambicji uważał za jedną z najpaskudniejszych cech rodzaju ludzkiego. Nad masywnym dębowym biurkiem, na którym kurzu nie znalazłby nawet laboratoryjny technik, wisiało czarno-białe zdjęcie wąsatego dziadka. Podczas drugiej wojny światowej przodek dosłużył się rangi majora i przeszedł szlak bojowy z Moskwy do Berlina. Poniżej, z kolorowej fotografii w mniejszej i skromniejszej ramce, groźnym wzrokiem patrzył ojciec. Ten sławę zdobył jako dowódca oddziału ZOMO, gdy w 1982 roku tłumił solidarnościową demonstrację na moście Grunwaldzkim. Po upadku komunizmu nie przeszedł weryfikacji, ale zdążył ustawić syna, który teraz kręcił się w wygodnym fotelu i groźnym okiem mierzył swojego podwładnego. Niedźwiecki nic sobie nie robił z piorunów w okrąglutkich jak u pluszowego misia oczach szefa. Siedział w niedbałej pozie przy niewielkim stole konferencyjnym. Mebel, żeby zasłużyć na tę nazwę, przykryty był zielonym suknem, a na środku stały w rządku szklane butelki z wodą mineralną i kruche ciasteczka. – Dziwne maniery ma nasze sądownictwo – mruknął Dulemba, w którym złość kipiała pod naskórkiem. – Na brak punktualności też powinien być paragraf – dodał. Panowie od piętnastu minut czekali na Mikołaja Rapackiego – prokuratora, który prowadził nadzór nad toczącym się śledztwem. Wreszcie rozległo się obiecujące pukanie do drzwi.

– Proszę – zaskrzeczał Dulemba. Do gabinetu wszedł wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna. Krótkie rękawy bawełnianej koszulki z napisem „Number of the beast” podkreślały wyrzeźbione bicepsy, które – podobnie zresztą jak szerokie bary – nie pasowały do łagodnej, przystojnej twarzy i związanych w kitkę włosów. Niedźwiecki wstał z krzesła i wyciągnął dłoń, Dulemba zdobył się tylko na niedbałe mrugnięcie oczami. – Myśleliśmy, że pan już nie przyjdzie – gderał. Mikołaj Rapacki mruknął coś na kształt przeprosin i usiadł za stołem konferencyjnym. Niedźwiecki obserwował go z rozbawieniem. Wyglądał jak agent Tomek, ale nie lubił robić ludziom krzywdy. Jeśli nie było wystarczających dowodów przestępstwa, nigdy nie dążył do wygrania sprawy za wszelką cenę. Bezwzględnego więzienia żądał tylko wtedy, gdy dokonano zbrodni przeciwko życiu lub zdrowiu. Kilka razy doszło do precedensu – sędzia nakładał na oskarżonego wyższą karę, niż chciał oskarżyciel. Żeby jeszcze bardziej skomplikować sobie karierę, Rapacki otwarcie twierdził, że czarna prokuratorska toga z czerwonymi insygniami odbiera mu męskość, i w sprawach mniejszej wagi, zamiast ją zakładać, przewieszał przez krzesło w sali sądowej. Uwielbiał kobiety, przy czym nigdy nie mógł się zdecydować tylko na jedną towarzyszkę życia. Był bałaganiarzem i do legendy przeszła opowieść, jak spiesząc się na rozprawę po nocy spędzonej ze studentką polonistyki, zamiast kodeksu karnego zabrał do sądu oprawiony w czarną okładkę drugi tom Anny Kareniny. – Możemy zaczynać. – Na łysej głowie Dulemby pojawiły się krople potu. Był to znak silnego wzburzenia. – Jak poranne spotkanie? – zapytał, patrząc w kierunku Niedźwieckiego. – Matka nic nie wie – zaczął referować policjant. – A w knajpie, w której pracował Antczak? Bramkarze ciągle mają z kimś na pieńku. – Jak zwykle, zmowa milczenia. Jego koledzy podczas komunii przysięgali, że nigdy nie będą współpracować z policją. – Może ich na dołek zaprosić? – Według Dulemby przesłuchanie było cudownym lekiem na wszystkie problemy wymiaru sprawiedliwości. – Ale po co? – wtrącił Rapacki. – Lekarz pogotowia stwierdził udar. Może chociaż poczekamy na oficjalne wyniki sekcji zwłok? – Sam najlepiej wiesz, że pierwsze godziny śledztwa są najważniejsze. – Niedźwiecki wyjątkowo trzymał stronę inspektora. – Czy wstępnie możemy potwierdzić brak udziału osób trzecich? – Tak, ale czy czterdziestoletni facet umierający na udar to według ciebie norma? – Połowa komendy wygląda, jakby miała nie dożyć jutra. Chyba ma to coś wspólnego

z latem stulecia. Ze skórzanej raportówki Niedźwiecki wyjął kopertę zabraną Antczakowej i położył na stole obok ciasteczek. – Dwa tygodnie temu przeszedł kompleksowe badania w szpitalu miejskim. – I...? – przerwał niecierpliwie Dulemba. – Skonsultowałem wyniki z naszym lekarzem. Denat był zdrowy. – Zdrowy denat. To się chyba nazywa oksymoron. – Inspektor postanowił zaprezentować swoją lingwistyczną wyższość. – Wyście, komisarzu, wiersze powinni pisać. – To po cholerę szedł do tego szpitala? – wtrącił refleksyjnie Rapacki, oglądając pieprzyk na opalonym ramieniu. – Licencja bokserska. – Niedźwiecki wyjął z koperty kolejny dokument i pomachał nim jak chorągiewką. – Raz do roku zawodnicy muszą przechodzić badania okresowe. – Obstawiam, że szukamy dziury w stogu siana. – Rapacki wsadził do ust kruche ciasteczko. – Lekarz stwierdził udar. Według świadków denat był sam. Na ciele nie znaleziono żadnych nakłuć, w plecaku oryginalnie zamknięty baton proteinowy. Zasnął i przeholował ze słońcem. Pachnący kokosowym olejkiem trup. To bardziej proza życia niż teatr sensacji. – Jeśli masz rację, sprawa idzie do umorzenia, a ja stawiam obiad. – Niedźwiecki tym razem zrezygnował z kłótni z prokuratorem, który gdyby nie chroniczna niechęć do pracy, miałby najwięcej wygranych spraw na Dolnym Śląsku. Choć pryncypialni przełożeni pomijali go w awansach, a pracowici koledzy nie lubili, zazdroszcząc mu tupetu, trudno było nie zauważyć, że Rapacki miał iloraz inteligencji wyższy niż liczba kilogramów wyciskanych na sztandze. – Byleby nie w waszym barze – mruknął prokurator, odgarniając z czoła czarny lok. – Jakby ktoś mnie szukał, to do jutra jestem bardzo zajęty. – Skinął ręką na pożegnanie i wyszedł, zostawiając po sobie zapach wody Armaniego. Niedźwiecki skorzystał z tego, że Dulemba zaniemówił ze złości, i również opuścił pomieszczenie. Schodząc na parter, przyjaźnie pomachał do aspiranta Arkadiusza Białacha. Niski wzrost mężczyzna rekompensował sobie sterczącą czupryną i pewnością ruchów. Podobno był cholernie dobrym gliniarzem i miał świetne wyniki w rozpracowywaniu szajek złodziei samochodów.

5 lipca godzina 10.15 Szpital Miejski Z godziny na godzinę szansa na to, że więzień będzie żył, rosła. Oddychał samodzielnie. Olbrzymia, wytatuowana klatka piersiowa podnosiła się miarowo i opadała. Znów był przypięty kajdankami do łóżka. Metr dalej na szpitalnych krzesłach siedziała kolejna para strażników. Kłosowski nie przepadał za lekcjami przysposobienia obronnego w liceum, ale zapamiętał, że jedna belka na pagonie oznacza stopień starszego szeregowego. Brunet czytał kolorową gazetę, blondyn walczył ze snem. Mogli mieć góra po dwadzieścia pięć lat. Na wzór żołnierzy legii cudzoziemskiej golili głowę na bokach. Ubrani byli w niebieskie mundury z emblematem SW i wysokie wojskowe buty. Obuwie w sam raz na lipcowy skwar. Hubert sprawdził źrenice pacjenta. Były tej samej wielkości i prawidłowo reagowały na światło. – Miał pan wiele szczęścia, panie Sebastianie – powiedział, studiując kartę. – Przed czterdziestką zawał jest groźniejszy niż na starość. Żyły jeszcze nie wytworzyły krążenia zastępczego. Spojrzał na pustą szafkę stojącą przy łóżku. Zazwyczaj uginała się pod stosami soków i owoców znoszonych przez troskliwą rodzinę. – Co cię nie zabije, to cię wzmocni – wychrypiał z trudem olbrzym. – Ostatnio nie prowadzę zbyt zdrowego trybu życia. – Kiedy będzie można wypisać aresztanta? – zapytał klawisz z gazetą. Tęsknił za więzieniem. Było przytulniejsze niż szpitalna sala. – Za wcześnie na takie spekulacje – powiedział Kłosowski. – Teraz proszę, żeby panowie na chwilę stąd wyszli. – To niemożliwe. – Starszy szeregowy zwinął kolorowe czasopismo w rulon, jakby chciał się nim opędzić od natrętnej muchy. – Ma sanki za zabójstwo – odezwał się drugi. Na twarzy miał blizny po młodzieńczym trądziku, ale jego głos brzmiał nisko i pewnie. – Z zimną krwią zastrzelił właściciela komisu samochodowego na Kiełczowie. – Tutaj jest moim pacjentem. – Hubert wsadził ręce do kieszeni spodni. W niektórych kulturach było to oznaką pacyfistycznego nastawienia do rozmówcy. Nie zamierzał zgrywać Matki Teresy, ale nie bał się człowieka, który nie mógł sobie nawet poprawić poduszki pod

głową. – Nie będziemy panu w niczym przeszkadzać. – Młodszy odruchowo wyprostował się i pogłaskał czarną tonfę przypiętą do paska. – Obowiązuje mnie tajemnica lekarska. Złamię ją, rozmawiając z pacjentem w waszej obecności. Odwołanie się do procedur znów podziałało. Strażnicy wstali z drewnianych krzeseł. Kłosowski przy swoich stu osiemdziesięciu pięciu centymetrach wzrostu poczuł się niski i drobny. – Boli? – zapytał, gdy zostali sami. – Najbardziej te kosmiczne kręgi na klacie, które zniszczyły mi tatuaże. – Reanimacja nie należy do zabiegów z zakresu chirurgii plastycznej. Doszło do migotania komór i zatrzymania akcji serca. Wygrał pan los na loterii. – Naprawdę? – zapytał, wskazując wzrokiem kajdanki. – Trzeba było mnie zostawić. – Zacisnął zęby. – Wykonywałem tylko swoje obowiązki. Rehabilitacja trochę potrwa. Przez ten czas będzie pan pod naszą opieką. – Nie potrzebuję litości, doktorku! – krzyknął. Aparatura EKG zareagowała na podniesione tętno. Strażnicy usłyszeli ostatnie zdanie. Weszli do sali, uśmiechając się ironicznie. – Jeśli będzie pan czegoś potrzebował, proszę zadzwonić po pielęgniarkę – dodał Kłosowski, wychodząc na korytarz. Stanął przy oknie. Właśnie przyszła jedna z tych chwil, kiedy marzył, żeby rzucić wszystko, wziąć swoją hondę, szczoteczkę do zębów i wyjechać w Bieszczady. Zanim oddał się marzeniom o dalekiej podróży, usłyszał ostry ton za swoimi plecami: – Panie doktorze, co mam zrobić, żeby w przyszłości odbierał pan telefon? Obrócił się, zostawiając tłusty odcisk czoła na szybie. Wysoki i nieprzyjemny głos należał do przełożonej pielęgniarek, Danuty Kuleszy. Kobieta miała włosy upięte w kok, twarz pozbawioną zmarszczek i czarny pieprzyk na długim, szpiczastym nosie. Nigdy się nie malowała ani nie uśmiechała. Tego samego wymagała od podległych jej pracownic, które karała nawet za pomalowanie paznokci. Gdyby mogła, cofnęłaby Hubertowi uprawnienia lekarskie. – Przepraszam. – Kłosowski wyjął z kieszeni czarny aparat blackberry. Miał wyłączony głos i trzy nieodebrane połączenia. – Dyrektor prosi do siebie.

– To coś pilnego? – Nie wiem – odpowiedziała opryskliwie. – Pan Rutkowski nie wzywa nikogo bez potrzeby.

5 lipca godzina 14.00 Zakład Medycyny Sądowej Czerwony skuter jęczał jak elektryczna kosiarka do trawy. Wielki kask z namalowanym na przodzie zielonym smokiem przykrywał zadowolone oblicze Niedźwieckiego, który pędząc na dwunastocalowych kółkach, omijał samochody stojące w południowych korkach. Gdy Dulemba po raz pierwszy zobaczył na policyjnym parkingu chiński skuterek, dostał orientalnej gorączki. Uznał, że szarżowanie przez miasto na czymś takim uwłacza godności oficera policji. Zawarli więc porozumienie. Jeśli Niedźwiecki występował w mundurze albo prowadził obserwację, przemieszczał się służbowym fiatem bravo. W prywatnych ciuchach i sprawach mniejszej wagi mógł bezkarnie dosiadać swojego motorka. Przejechał przez most Grunwaldzki i skierował się w stronę wiecznie rozkopanego ronda Reagana. To przykre, że człowiek, który wygrał zimną wojnę, nie doczekał się w Polsce nawet porządnie zrobionego placu. Gdy jedna ekipa remontowa schodziła, momentalnie pojawiała się następna. Być może istniał nawet jakiś tajny grafik, który sprawiał, że firmy budowlane nie przeszkadzały sobie i dzieliły się strefą napraw. Komisarz zjechał z ronda i przeniósł się w świat odrapanych podwórek, czyli historycznej zabudowy dzielnicy, jak ją dumnie nazywano. Tam kryły się pozostałości przedwojennych zakładów rzemieślniczych, wyblakłe niemieckie napisy na elewacjach, przeładowane śmietniki i wszędobylski zapach amoniaku, od którego dostawało się gęsiej skórki. Ulica Mikulicza-Radeckiego była krótka, ładna, choć wstydliwie schowana na tyłach głównych arterii. Tutaj mieścił się Zakład Medycyny Sądowej. Nazwa instytucji składała się z dwóch złowrogo brzmiących wyrazów: sąd i medycyna. Te słowa oznaczały kłopoty. Ich związek zwiastował tragiczny koniec. Niedźwiecki machnął ochroniarzowi przed oczami legitymacją policyjną i mijając szlaban, wjechał na dziedziniec. Tak ładny i dobrze utrzymany, że z zażenowaniem przypomniał sobie o cieknącym z chińczyka oleju. W sekretariacie dowiedział się, że doktor Brzozowicz jest na stołówce i tam oczekuje komisarza. Nie pozostało mu nic innego, jak wziąć pod pachę czerwony kask i skierować się do przestronnej jadłodajni ze stołami pokrytymi starymi ceratami. Patomorfolog siedział na samym końcu sali i z wyrazem zadowolenia na twarzy jadł wątróbkę. Przed nim stał mały kasetowy dyktafon. Między jednym a drugim kęsem krwistego mięsa doktor dzielił się z urządzeniem wynikami swojej pracy.

– Jest pan głodny? – zapytał, jakby wszelkie powitania były zbyteczne. – Nie, dziękuję, ale chętnie panu potowarzyszę. Przynajmniej w takim miejscu mogliby sobie darować serwowanie podrobów. – Proszę wybaczyć, ale od rana nic nie jadłem. Szybkość ruchów widelca czyniła zbytecznym to wyjaśnienie. – Poczekam – uśmiechnął się komisarz. Jeśli Brzozowicz dalej będzie w tym tempie pałaszował i do tego gadał, dostanie czkawki. Doktor zbliżał się do siedemdziesiątki i na tyle też wyglądał. Rzadkie siwe włosy opadały na pokryte plamkami wątrobowymi czoło. Wyłupiaste oczy zdradzały zamiłowanie do drinka lub dwóch drinków po obiedzie. – Zapraszam do sali sekcyjnej – rzekł, odsuwając pusty talerz. Jego flegmatyczny sposób mówienia sprawiał, że podczas zajęć na uniwersytecie medycznym studenci drzemali, usypiani bajką o torbielowych zmianach wstecznych. – Czy to konieczne? – Proszę za mną. – Brzozowicz wypił resztkę kompotu z rabarbaru. Kilka kropli płynu pociekło mu po brodzie i spadło na kołnierzyk pogniecionego białego fartucha. Pracując w świecie umarłych, nie musiał przecież restrykcyjnie dbać o wygląd. W prosektorium panował przeraźliwy chłód. To, co zostało z Antczaka, leżało na żelaznym łóżku z szynami po bokach i zlewem na przodzie. Obok stały blaszane wózki. Jeden zajmowały olbrzymie nożyce, dłuto i mała piła tarczowa. Na drugim ledwo mieściła się elektroniczna waga. Ciało było zszyte, ale pozbawiona krwi, żółtawa skóra wyglądała jak gumowa wykładzina. Najdłuższy szew ciągnął się od krocza aż po szyję, która wtopiła się w spuchniętą, nienaturalnie wielką, ogoloną przy skórze głowę. Krótsze cięcie przechodziło przez czoło. Czaszka w wyniku trepanacji zapadła się jak rozbity zderzak samochodu. Szczelnie założona zielona maseczka z fizeliny zasłaniała twarz komisarza, ale oczy mówiły wszystko. Do widoku trupów można się przyzwyczaić, do zapachu nigdy! Słodko-kwaśna mieszanina octu z amoniakiem z każdym oddechem przechodziła do płuc. – Putrescyna i kadaweryna. – Słucham? – Zastanawiał się, ile wytrzyma na jednym oddechu. – Składniki, które uwalniają się w początkowym stadium rozkładu. Nie są trujące – pocieszył go doktor, oblizując wargi. Składając ręce w piramidkę, przyjął postawę akademicką. – Ciało ludzkie zaczyna gnić cztery minuty po śmierci. Komórki rozpuszczają się od środka. Tkanki zmieniają się w ciecz, potem w gaz. Proszę spojrzeć tutaj – tłumaczył, z sadystyczną przyjemnością wskazując na brzuch. – Ta zielona plama to rozkładające się jelito grube. Gnije jako pierwsze, bo tam mamy najwięcej własnych bakterii. Z czasem ta

plama ciemnieje i obejmuje cały brzuch. – Jak wynik sekcji? – Niedźwiecki brutalnie przerwał prelekcję o transformacji istoty ludzkiej w stół biesiadny dla robali. – Spieszę się trochę. – Chodzi panu o badanie post mortem? – Tak właśnie. – Nie wiedział, jak grzecznie przypomnieć, że nie jest jednym z jego studentów. Na szczęście doktor wrócił na ziemię, a ton jego głosu stał się bardziej konkretny. – Nie ma żadnych dowodów, że ktoś pomógł mu przenieść się na tamten świat. Jeśli nawet we krwi była trucizna, to zdążyła się rozłożyć. Jednak i to jest wątpliwe, bo w treści żołądka też nic podejrzanego nie ma. W paznokciach i we włosach brak śladów zażywania narkotyków. – Przed śmiercią przeszedł badania. Nie wykazały żadnych problemów ze zdrowiem – zaryzykował dyskusję komisarz. – Jako patomorfolog mówię panu, że śmierć nastąpiła z powodu niedokrwienia mózgu. Zabójcą tego przystojniaka był udar spowodowany materiałem zatorowym. – A tak po ludzku? – zapytał Niedźwiecki. – Wypadło mu pół mózgu. Mina Niedźwieckiego nie była ani trochę mądrzejsza. – Podczas migotania przedsionków wydostająca się z serca skrzeplina zablokowała tętnice – wyjaśnił łaskawie Brzozowicz. – Czyli przyczyną udaru była wadliwa praca serca. – Sam lepiej bym tego nie ujął. – Brzozowicz klasnął w dłonie. – Zaproponowałbym panu kawę, ale mam jeszcze trochę pracy. Istnieje stary przesąd, że w oczach zabitego można zobaczyć mordercę. W wyblakłych tęczówkach Antczaka czaiła się pustka.

5 lipca godzina 12.04 Komenda Wojewódzka Policji To nie był dobry dzień dla aspiranta Arka Białacha. Wyszedł z gabinetu i z hukiem zamknął drzwi. Choć krew kipiała w nim jak gorąca czekolada, próbował udawać, że wszystko jest OK. Uśmiechnął się nawet na korytarzu do tego safanduły Niedźwieckiego. Nie lubił go. Za niechlujny wygląd i brak policyjnych manier. Zszedł do stołówki. W wielkim pomieszczeniu gliniarze przeżuwali z godnością obiad. Poważni, oszczędni w ruchach i słowach. Choć większość nie przekroczyła jeszcze czterdziestu lat, mało rzeczy już ich w życiu dziwiło. Podziękował sobie, że zawsze trzymał ich na dystans. Nie musiał się do nikogo przysiadać i prowadzić rozmów o nowym regulaminie wymyślonym przez komendanta albo psujących się radiowozach. Poprosił w okienku o zestaw dnia, którego główną atrakcją był parujący kotlet schabowy, i wybrał mały stolik przylegający do ściany. Przeżuwając mięso, walczył z czarnymi myślami. Był jednym z najlepszych policjantów, tylko nikt, do cholery, nie chciał tego zauważyć. Poświęcił piętnaście lat życia, żeby łapać bandytów, których sędzia wypuszczał potem na wolność z braku wystarczających dowodów albo w następstwie krecich działań cholernych adwokatów. Gdyby to całe prawnicze towarzystwo wysłać na ulicę, zwątpiliby w dobroć człowieka po dziesięciu minutach. Więcej czasu zajmuje uprasowanie ich pedalskich tóg. Ze złością dziobał widelcem w wodnistym piure. W Polsce Brudny Harry mógłby być co najwyżej posterunkowym, bo zamiast robić to, co do niego należy, pisałby raporty i tłumaczył się przed szefami na okoliczność użycia siły czy złamania regulaminu służbowego. Spróbował kompotu. Całkiem dobry, może odrobinę za słodki. Nie wyobrażał sobie jednak, żeby mógł robić cokolwiek innego. Odznaka policyjna dawała poczucie siły. Podobnie jak broń. Dzięki takim jak on Wrocław był spokojnym miastem. Szumowiny wolą omijać te rejony. Nie to, co w latach dziewięćdziesiątych, kiedy samochody znikały nawet sprzed komendy. Na ulicach panowało bezhołowie, a siedzący w parku Hanki Sawickiej dilerzy rozstawiali kramiki z narkotykami i opowiadali kawały o policjantach. Wyjął z ust kawałek pokrytej panierką chrząstki. Bandytów się nie bał. Byli przewidywalni i łatwi do pokonania. Podobnie jak złodzieje. Nawet jeśli zacierali ślady, to zostawiali nowe. Najgorsi są szantażyści. Ich nie dotyczą żadne

reguły. To przez jednego z nich właśnie wpadł w panikę. Mógł stracić wszystko, na co ciężko pracował. Odstawił pusty talerz i wyszedł ze stołówki. Z oddali usłyszał dźwięk trąbki grającej z nielegalnego radia sygnał z wieży mariackiej. – Powinno być: wieży wariackiej – zarechotał. Wsadził rękę do kieszeni i mocno zacisnął palce na kluczu od magazynu dowodów. Mają tam taki burdel, że nawet gdyby zostawił kupę w szufladzie, nikt by tego przed Bożym Narodzeniem nie odkrył.

5 lipca godzina 14.00 Szpital Miejski W gabinecie dyrektora finansowego leżał gruby wełniany dywan, tak drogi, że Hubert bał się po nim stąpać. Ściany pokrywała dębowa boazeria. Na niej wisiały dyplomy, na podstawie których można się było przekonać, że Mirosław Rutkowski ukończył z wyróżnieniem Akademię Ekonomiczną w Katowicach, zdobył certyfikat Master of Business Administration na Uniwersytecie Franklina, miał tytuł trenera biznesu i odbył szereg prestiżowych kursów w całej Europie. Dla szpitala było wielkim szczęściem, że zgodził się tu pracować. Dla niepotrafiącego się podporządkować dyscyplinie finansowej Kłosowskiego hasło „dyrektor” oznaczało kłopoty i widmo nieuniknionej konfrontacji. Rutkowski nosił okulary w drucianej oprawie i miał gęste, jasne włosy, które z przodu zaczesywał w grzywkę. Choć z powodu pulchnych policzków oraz inteligenckiego sznytu nie był klasycznym przystojniakiem, pewna grupa kobiet szalała za jego hrabiowskimi manierami i wyglądem tak zdrowym, że człowiek czuł się lepiej, gdy tylko przy nim stanął. Na widok gościa dyrektor podniósł się z rzeźbionego krzesła, które wieki temu mogło służyć za tron jakichś podrzędnych książąt śląskich. Zapiął szytą na miarę granatową marynarkę, zasłaniając lekki brzuszek i markową koszulę, której kolor przypomniał Hubertowi, jak kiedyś wyprał białą bieliznę wraz z czerwonymi spodenkami do biegania. W przypadku dyrektora nie mogło być mowy o takiej pomyłce. Koszula została kupiona w jednym z tych sklepów, do których Hubert, ze względu na ceny i poziom egzaltacji sprzedawców, nawet się nie zbliżał. Spojrzał na swoje skórzane martensy, jasne dżinsy i szarą koszulkę polo. Wyglądał przy dyrektorze jak czyściciel basenów. – Zapraszam. – Rutkowski wskazał stolik znajdujący się przy oknie. – Pozwoliłem sobie oderwać pana od pracy, abyśmy dla dobra wspólnego mogli wyjaśnić kilka dręczących mnie kwestii. – Popatrzył Kłosowskiemu w oczy, sprawdzając, czy nie dostrzeże w nich oznak lekceważenia. – Bardzo szanuję pana jako lekarza i jestem dumny, że możemy pracować w jednym zespole. Ktoś kiedyś powiedział, że dyrektor potrafi wysłać rozmówcę do diabła w taki sposób, że delikwent cieszy się na tę wyprawę. Seria komplementów mogła zwiastować wszystko. Nawet zwolnienie. – Trudno jednak nie zauważyć pewnych niepokojących symptomów. Wie pan zapewne, że

dostaliśmy od Narodowego Funduszu Zdrowia dziesięć procent pieniędzy mniej niż rok temu. – Wspominał pan o tym na ostatnim zebraniu. – Hubert zmusił się do zrobienia zatroskanej miny. – Skoro odwołał się pan do tamtego spotkania, to zapewne pamięta pan moją prośbę o ograniczenie zabiegów, które nie ratują życia, i zmniejszenie liczby kosztownych badań. – Rozłożył ręce, prezentując postawę otwartą. Paznokcie miał wypielęgnowane jak dzieło sztuki. – Wykonuję swoje obowiązki najlepiej, jak potrafię. – Ja to rozumiem. Ja to szanuję. Ale proszę pamiętać, że jesteśmy tylko zwykłym miejskim szpitalem. Przecież nie zamkniemy go, jeśli pod koniec roku zabraknie pieniędzy. – Jeśli ma pan do mnie jakieś zarzuty, proszę mówić. – Kłosowski niedyskretnie spojrzał na zegarek. Dyrektor zdjął z drewnianego regału jeden z równiutko ułożonych segregatorów i położył na stoliku. – Tu jest wykaz badań, które zlecił pan w ostatnich trzech miesiącach. Koronarografia, scyntygrafia perfuzyjna, że nie wspomnę o arteriografii tętnic czy pozytonowej tomografii emisyjnej. – Ich wyniki to moje narzędzie pracy. – Oczywiście. Ale nie jesteśmy kliniką. Przez ten upał karetki przywożą dwa razy więcej pacjentów. Nie możemy każdemu, kto zasłabnie z powodu słońca, robić pełnej diagnostyki. – Mnie się wydawało... – Wiem, że występuję w roli adwokata diabła – przerwał mu Rutkowski – ale z powodu niedoboru magnezu nie trzeba robić badań izotopowych. W szpitalu chodziły plotki, że w młodości dyrektor był zastępcą dyrektora huty Katowice. Wyraźnie było mu wszystko jedno, czy zarządzał szpitalem, czy kombinatem metalurgicznym. – Od dziś będę wróżył z fusów, a herbatę do nich zacznę kupować w Biedronce. – Kłosowski wstał, zdezorientowany. Znowu nie przemyślał swojej wypowiedzi. Dyrektor jednak się nie obraził albo miał nerwy jak japoński kamikadze. Położył rękę na ramieniu rozmówcy i zaprosił go z powrotem na miękkie siedzisko. – Słyszałem o pana poczuciu humoru, ale proszę je sobie zostawić dla pielęgniarek. Na stole pojawił się drugi, cieńszy segregator. – A to bilans długości pobytu w szpitalu naszych chorych. Najwyższa średnia należy do pana podopiecznych. Rekordzista leżał u nas cztery miesiące. Jeśli uwzględnimy, że dzienny koszt hospitalizacji wzrósł w ostatnim roku o osiem procent, to sam pan rozumie...

– Tak, ale dołożył mi pan pacjentów kierowanych na rutynowe badania przez prywatnych ubezpieczycieli. Ci jeszcze tego samego dnia żądają wszystkich badań i wypuszczenia do domu. – Dzięki prywatnym ubezpieczeniom kupiliśmy nowoczesny aparat do echokardiografii i wyremontowaliśmy salę operacyjną. – Nie targujemy się o cenę hurtową surówki stali, tylko o życie. – Ugryzł się w język. Z niepokojącą łatwością przysparzał sobie kolejnych wrogów. Rutkowski zacisnął usta i przetarł wiszący przy drewnianej framudze jeden ze swoich dyplomów, zakurzony mikroskopijnym pyłkiem. – Przepraszam. – Kłosowski poczuł, że przeholował. – Postaram się zoptymalizować czas pobytu chorych w placówce – powtórzył zdanie, które usłyszał na jakimś sympozjum naukowym. – Dziękuję i to ja przepraszam, że zająłem panu tyle czasu. Hubert z ulgą położył rękę na zimnej mosiężnej klamce. – Jeszcze jedno, doktorze... Proszę w przyszłości lepiej traktować naszych studentów i nie poniżać ich w obecności pacjentów. – Tak, oczywiście – mruknął zawstydzony, otwierając drzwi. Przed wyjściem spojrzał na dyplom, który przed chwilą czyścił Rutkowski. Był to zaliczony na piątkę kurs mediacji, ukończony na jakiejś akademii w Berlinie.

5 lipca godzina 22.00 ulica Wyszyńskiego Teresa otworzyła niewielką walizkę i po raz kolejny przejrzała znajdujące się w niej rzeczy. Zielony ręcznik frotté, wygodna flanelowa pidżama, nowa, nierozpakowana szczoteczka, pasta do krwawiących dziąseł, książka, maskotka na szczęście i coraz grubsza tekturowa teczka z wynikami. – Kochanie, chodź już spać. – W drzwiach salonu pojawił się Mateusz. – Nic ci stąd nie ubyło przez ostatnie dwie godziny. – Wiem, ale mam przeczucie, że dzisiaj w nocy zadzwonią. – Powoli, niechętnie dopięła zamek. – To dobrze, bo jesteśmy gotowi. – Pocałował ją w policzek. – Idź już spać, bo jak zarwiesz noc, będziesz nieprzytomny na wykładach. – Studenci będą zachwyceni – mruknął Mateusz, głaszcząc świeżo ogoloną brodę. – Podłączyłeś telefony do ładowarki i sprawdziłeś głośność? – Oczywiście. Obudzimy nawet śpiących rycerzy w Tatrach. Uśmiechnęła się spuchniętymi wargami, zgasiła światło i wychodząc, szczelniej opatuliła ciało puchatym szlafrokiem. Mimo że w domu było dwadzieścia pięć stopni, czuła, jak przechodzą ją dreszcze. Mateusz spojrzał na nią z troską. Obojętnie, co się zdarzy dzisiaj w nocy, jego żona na pewno nie zaśnie.

6 lipca godzina 5.15 Delikatny wiatr przynosił zapach morza i piasku. Hubert przeciągnął się leniwie, mrużąc oczy. Krajobraz przesłaniała monotonnie falująca woda. Na linii horyzontu majaczył olbrzymi żaglowy okręt. – Potrzebujesz czegoś, kochanie? – Właśnie się zastanawiam. – Obrócił głowę w kierunku Anki. Leżała naga na leżaku. Wokół była pusta plaża. Pokryta drobnym piaseczkiem i porośnięta palmami. – Może odbierzesz wreszcie ten telefon? – Odgarnęła z czoła kosmyk włosów. – Słucham? – Poruszył się nerwowo na niestabilnym leżaku. – Dzwoni już po raz trzeci. – Ale przecież... – Zobaczył, że jest ubrany w pidżamę. – To pewnie ktoś ze szpitala. Zerwał się z koca i uderzył głową w lampkę nocną. Rajską plażę na Bali otoczyły ściany sypialni. Na szafce wariował telefon. Był kwadrans po piątej. – Słucham? – warknął do słuchawki. – Dzień dobry, panie doktorze. – Hubert usłyszał głos Marysi. – Co tam? – zapytał, próbując wyplątać się z kołdry. – Pogorszył się stan Ryszarda Muzei. Resztki snu wyparowały. – Co się dzieje? – Całą noc próbowaliśmy zbić temperaturę, ale... – Ile? – przerwał. – Trzydzieści dziewięć i jeden – zameldowała. – Podskoczyła o pierwszej w nocy. Nie budziłabym pana, gdyby nie adnotacja w karcie, że w razie nagłego pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta mamy natychmiast o tym informować. – Dziękuję bardzo. Za chwilę przyjadę. Pięć minut później był gotowy do wyjścia. Jak każdy lekarz, opanował tę sztukę do perfekcji. Zbiegł do garażu i wsiadł do samochodu. Założenie zbroi motocyklowej zajęłoby mu kolejne dziesięć minut. Nie miał tyle czasu. W ponurym nastroju uruchomił silnik

i otworzył automatyczne drzwi podziemnego parkingu. Na dworze było ciepło. Śpiewały ptaki, zamglone słońce wyszło zza horyzontu. Pachniało rosą, a ulice były puste jak w wymarłym mieście. Nie mógł się jednak rozkoszować podróżą. Właśnie odebrał wiadomość, że przegrywa kolejną walkę. Walkę o człowieka, który miesiąc temu w dobrej formie wyszedł ze szpitala. Jego miejsce było zajęte. Zostawił auto na parkingu dla gości i wybiegł z samochodu. Szpital właśnie budził się do życia. Pielęgniarki roznosiły leki. Pacjenci sunęli korytarzami do toalet. Sala drugiego oddziału intensywnej opieki medycznej mieściła się na parterze. Połączono ją z gabinetem pielęgniarek weneckim lustrem, przez które można było obserwować pacjentów. Znajdowały się w niej tylko dwa łóżka. Umieszczano na nich chorych w najcięższym stanie. Pod ścianą leżał staruszek wprowadzony w stan śpiączki farmakologicznej, podłączony do respiratora. Dłonie miał złożone jak do modlitwy. Był tak blady, że sprawiał wrażenie, jakby z jego ciała wypompowano całą krew. Z otwartych ust sączyła się strużka zasychającej śliny. Drugi pacjent był przytomny i mimo wysokiej gorączki utrzymywał kontakt z otoczeniem. Spod rozchylonej pidżamy wystawały elektrody. – Jak samopoczucie? – zapytał retorycznie Kłosowski, wpatrując się w monitor, którego obraz przypominał trajektorię piłeczki pingpongowej. Szmery serca były tak poważne, że słyszał je, stojąc obok łóżka. Szósty stopień w skali Levine’a. – Dobrze. – Chory patrzył na lekarza szklistymi oczami, wokół których pojawiły się sine obwódki. Gdyby zobaczył się w lustrze, wiedziałby, że nie musi kłamać. Ryszard Muzeja był nauczycielem matematyki w jednym z wrocławskich liceów. Podczas lekcji stracił przytomność. Przed przyjazdem karetki szkolna pielęgniarka udzieliła mu pierwszej pomocy. Lekarzowi udało się przywrócić krążenie i pacjenta przewieziono na oddział ratunkowy Szpitala Miejskiego. Miał silny organizm i olbrzymią wolę życia. Po dwóch tygodniach wykaraskał się z tego pasztetu. Wyszedł do domu w asyście żony i córki. Miał jechać do sanatorium. Obiecywał, że zmieni tryb życia, zacznie mniej pracować i lepiej się odżywiać. Nie zdążył. Wrócił do szpitala równo trzy tygodnie po jego opuszczeniu. Od tego czasu wszystko szło nie tak. Zaczęło się od gorączki, doszło osłabienie, brak apetytu, bóle w klatce piersiowej. Na oddział został przyjęty z podejrzeniem infekcyjnego zapalenia wsierdzia. Kilkukrotnie zrobione posiewy krwi i przezprzełykowe echo serca potwierdziły wstępną diagnozę. Widoczne skupiska bakterii, uszkodzenia zastawek i ścian serca. Jedyne, co można było zrobić, to podjąć natychmiastowe intensywne leczenie antybiotykami. Kilka dni temu jego stan się poprawił. Powiało umiarkowanym optymizmem. Niestety. Gorączka oznaczała nawrót infekcji. Przy tak osłabionym sercu rokowania były fatalne. – Temperatura trzydzieści dziewięć – zameldowała pielęgniarka. – Co trzy godziny podajemy pięćset miligramów paracetamolu.

– Potrzebuję na cito USG serca i rentgen klatki piersiowej – zadysponował Kłosowski. – Coś nie tak, panie doktorze? – Mężczyzna poruszał ustami jak ryba wyciągnięta z wody. W zmęczonych niebieskich oczach tlił się strach. – Gorączka osłabia pana serce. Niestety, istnieje prawdopodobieństwo, że będziemy musieli wykonać jeszcze jeden zabieg. – Czyli w tym tygodniu jeszcze tu zostanę? – Gdy próbował podnieść się na poduszce, dostał ataku kaszlu. Krople śliny spadły na białą pościel. – Proszę leżeć i odpoczywać. Jeśli będzie pan mógł wyjść, pierwszy się pan o tym dowie.

6 lipca godzina 8.05 Szpital Miejski Kłosowski wyszedł z pracowni radiologicznej z zaciśniętymi pięściami w kieszeniach fartucha. Potrząsnął głową, jakby chciał strącić ponure myśli, i wdrapał się po schodach na trzecie piętro. Stanął przed drzwiami, obok których wisiała przezroczysta tabliczka z napisem „dr n. med. Dawid Kowalik, kardiochirurg”. Nacisnął klamkę i wszedł do środka największego i najjaśniejszego pokoju na tej kondygnacji. Na podłodze w każdym wolnym miejscu stały kwiaty. Nie były to pokryte kurzem, zabiedzone paprotki, ale kształtne zamiokulkasy, rozłożyste draceny i olbrzymie fikusy, które wyciągały liście w kierunku światła. Gospodarz gabinetu miał wyprasowaną błękitną koszulę oraz modny wśród artystów wąski krawat. Siedział za biurkiem i gwiżdżąc Taniec z szablami Chaczaturiana, elektryczną maszynką golił gładką twarz. Pachniało dobrą wodą kolońską i aromatem napoju energetycznego. – Cześć – zaczął Hubert. – Nie wiedziałem, że lubisz gwizdać przy porannej toalecie. – Skrzywił się, jakby rozgryzł zepsuty orzech. Kowalik okropnie fałszował. – Nie cierpię – mruknął chirurg, nie odrywając wzroku od swojego odbicia w przenośnym lusterku – ale tylko w ten sposób mogę dogolić te rowki w kącikach ust. Jasne piegi nadawały jego twarzy chłopięcy wygląd. Duże niebieskie oczy o intensywnym odcieniu potęgowały to wrażenie. Nosił niewielkie jasne baczki i był dumny ze starannie wypielęgnowanego wąsika, który wedle kreatorów mody wracał do łask w wielkim stylu. Choć skończył dopiero czterdzieści lat, uchodził za jednego z najlepszych kardiochirurgów we Wrocławiu. Talent i pracowitość odziedziczył po ojcu, profesorze medycyny, który leczył najważniejsze osoby w tym kraju. – Potrzebuję porady. – A ja chwili dla siebie. Podniósł głowę i spojrzał na przyjaciela. – Wpadasz do mojego pokoju pobudzony, nieogolony, w pomiętym fartuchu i żądasz, żebym rzucił wszystko i potraktował cię poważnie. – Nie marudź. – Hubert bezceremonialnie siadł na biurku i wskazał na ekran monitora. – Jest już rentgen mojego pacjenta, Ryszarda Muzei. Rzuć, proszę, na niego okiem.

– Gdzie te czasy, kiedy stojąc w oknie, oglądało się szeleszczące klisze? – Dawid odłożył mruczącą maszynkę. Włączył komputer i kilkoma kliknięciami wszedł do systemu. – Witaj, panie Ryszardzie – zamruczał pod nosem, powiększając zdjęcia. Kłosowski patrzył, jak przyjaciel ze wzrokiem wbitym w ekran marszczy czoło i zagryza wargi. Lubił podglądać go przy pracy. Kumpel nigdy nie zadzierał nosa, miał olbrzymi dystans do tego, co robił. Łączył w sobie wiedzę profesora z romantyzmem studenta. W szpitalu miejskim pracował od trzech lat. Od momentu, gdy wrócił z praktyki w Los Angeles. Osiadł na stałe w Polsce, kupił stupięćdziesięciometrowy loft w centrum miasta. Nie miał żony, dzieci, nawet kota. Uwielbiał operę, dwunastoletnią whisky i kwiaty. Bardzo przeżył słowa projektanta wnętrz, który urządzając jego mieszkanie, powiedział bezceremonialnie, że rośliny, tak samo jak rodzina, nie pasują do nowoczesnych wnętrz. – Nie jest dobrze – rzucił zwięźle, kręcąc się na obrotowym krześle. – W maju leczył się u nas po ciężkim zawale. Wymagał centralnego wkłucia i monitorowania hemodynamicznego. – A po inwazyjnym badaniu przyplątało się infekcyjne zapalenie wsierdzia – dokończył Kowalik. Hubert pochylił głowę. – Antybiotyki nie pomagają, gorączka się utrzymuje. Może pobrać krew na posiew? – Nie ma takiej potrzeby. Są już pierwsze zmiany związane z zapaleniem płuc, zatory obwodowe i kolejne ogniska zakażeń. Dalsze leczenie antybiotykami go zabije – zawyrokował Kowalik. Głos miał niski, pewny, ale kiedyś usłyszał od logopedy, że połyka spółgłoski. – Wiesz, co się stanie, gdy przestaniemy je podawać? – Kłosowski podszedł do lodówki na leki i wyjął z niej puszkę red bulla. Stało ich tam w równym rzędzie przynajmniej dwadzieścia. – Całkowite zniszczenie wsierdzia i aparatu zastawkowego, przedziurawienie płatka, pęknięcie struny ścięgnistej. Mam kontynuować? – zapytał Kowalik takim tonem, jakim mechanik informuje klienta, że musi dorzucić jeszcze kilka stów do kosztów naprawy samochodu. Hubert patrzył na niego, bawiąc się zawleczką od puszki. – Możemy coś jeszcze zrobić? – Chyba nie zamierzasz się poddać? – W głosie kolegi pojawiła się hardość, którą Hubert w takich sytuacjach uwielbiał. – Tylko powiedz mi, jak mam walczyć? – zapytał Kłosowski, wzruszając ramionami. – Musimy spróbować wymienić gnijące zastawki. W przypadku pacjenta w takim stanie mamy prawo zaryzykować. – Dawid wyłączył komputer i powrócił do wyrównywania niewielkich baczków. – Ta operacja może być dla niego ostatnią szansą.

– Tyle że może nam umrzeć na stole. – Więc się pospiesz. Im szybciej, tym lepiej. – Jeśli to wyjdzie – Kłosowski poczuł przypływ optymizmu – to w sobotę wieczorem w całości wysłucham płyty, którą dostałem od ciebie na urodziny. – Zaśniesz, zanim Carmen obieca schadzkę Don Josému – skarcił go przyjaciel. – Jesteś jednym z tych śmiertelników, którzy uważają, że fascynacja operą jest niemęska. Kiedy ty wyrośniesz z przekonania, że muzykę dla twardzieli grają te piszczące chłopaczki o długich włosach i w opinających okrągłe pupy wąskich spodniach! – Iron Maiden to klasyka – orzekł Kłosowski, wyprężając pierś. – O gustach się nie dyskutuje... – zaczął Kowalik – ...z ignorantami – dokończył zaczepnie. – Mam propozycję, żeby dokończyć tę pasjonującą rozmowę w piątek. Robię imprezę u siebie. Może przyszedłbyś ze swoją wybranką? – Może – zastanowił się Kłosowski. – Nie wiem, co ty widzisz w tych kobietach. – Kardiochirurg uśmiechnął się i zaczął gwizdać coś, co przy sporych pokładach dobrej woli mogło uchodzić za motyw przewodni z Madame Butterfly Pucciniego. Kłosowski milczał, patrząc, jak przyjaciel marszczy nos, sprawdzając, czy nie wystają z niego włoski. Skoro o gustach nie rozmawia się z ignorantami, to o kobietach z gejami też nie warto. Dawid nie ukrywał swojej orientacji seksualnej. Wydawało się nawet, że jest z niej dumny. – Daj mi się ogolić i pojechać do domu – mruknął, patrząc jednym okiem na Huberta. – Już? – Jakie już? – Maszynka o mało nie wypadła mu z rąk. – Ja tu jestem od dwunastu godzin.

6 lipca godzina 10.00 Komenda Wojewódzka Policji Niedźwiecki wyjął z ust papierosa, obrócił go w palcach i schował do paczki. Co to za obrzydliwy pomysł, żeby w gabinetach lekarskich umieszczać plakaty z obrazem płuc palacza. Może on powinien ozdobić swój pokój na komendzie zdjęciami piętrowej pryczy i więziennym jadłospisem? Jak się kilku gówniarzy przestraszy, to może będzie miał więcej czasu dla żony? Pchnął masywne drzwi i wszedł na komendę. Oczy z trudem przyzwyczaiły się do panującego wewnątrz półmroku. Siedzący w recepcji zaspany ochroniarz na widok Niedźwieckiego mruknął słowo powitania i powrócił do oglądania programu na ekranie turystycznego telewizora. Komisarz nie uchodził za osobę, z którą warto być w dobrej komitywie. Sekcja zwłok Antczaka nic nie wykazała. Dulemba poleci zamknąć sprawę. To będzie oznaczało, że poniósł już drugą porażkę w ostatnim czasie. Jak tak dalej pójdzie, jego notowania spadną niczym akcje Lehman Brothers. Koniec samodzielności i dyktowania warunków śledztwa. Policzywszy do dziesięciu, nacisnął masywną klamkę, która znajdowała się na wysokości grdyki, i wszedł do środka. – Siadaj. Miło cię widzieć – zapytał Dulemba. Nie czekając na odpowiedź, skierował gruby palec w kierunku czerwonego przycisku intercomu. – Pani Basiu, dwa razy latte. – Wolałbym coś zimnego. – Chciał stąd jak najszybciej wyjść. Dulemba nie skomentował tego wyrazu niewdzięczności. Na kawę z nim mogło liczyć tylko wąskie grono szczęśliwców. Niedźwiecki zasługiwał na to z dwóch powodów. Po pierwsze, nie zagrażał jego pozycji, a po drugie, komendant co jakiś czas mógł sobie przypisać jego sukces. – Jak tam z naszym trupem na basenie? – zapytał, zacierając dłonie. – Sekcja jest czysta. Brzozowicz twierdzi, że Witold Antczak zszedł w sposób naturalny. – Znowu ślepa uliczka? – Dulemba pierwszy rok służby spędził w drogówce. – Wolałbym określenie „objazd”. – Niedźwiecki liczył, że drogowa nomenklatura poprawi klimat rozmowy. Szef zmarkotniał. Poruszył bezdźwięcznie wargami, udając namysł. – Sprawa idzie do umorzenia.

– Chciałbym sprawdzić jeszcze kilka rzeczy. Zabębnił palcami w biurko. – Nie jesteśmy archiwum X. – Ale... – Do umorzenia! Twoje przeczucia ostatnio się nie sprawdzają – powiedział Dulemba z miną człowieka, którego atakuje zapalenie okostnej. Sprawa, która mogła ciągnąć się latami, oznaczała, że inspektor napracuje się przed emeryturą, a śmietankę spije ktoś inny. Zgarbiony Niedźwiecki wyszedł z gabinetu i minął się z panią Basią, która idąc drobnymi kroczkami, niosła na tacy dwie filiżanki z parującą kawą. Nie bacząc na zakaz panujący w całym budynku, podszedł do okna na końcu korytarza i sięgnął po papierosa. Cholerna moda na niepalenie. Ciekawe, czy Columbo przeszedłby do klasyki kryminału, gdyby zamiast cygara żuł marchewkę. Albo Che Guevara z elektronicznym niskonikotynowym papierosem w ustach. Zaciągnął się dymem i strzepał popiół do plastikowego kubka stojącego na parapecie. Prokurator Rapacki miał rację. We Wrocławiu Hercules Poirot umarłby z głodu. Tutaj morderstwa mają w sobie tyle finezji, co rozpędzona góra lodowa. Ten pachnący... – nagle przyszła mu do głowy myśl, która była tak absurdalna, że postanowił ją sprawdzić. W depozycie powinny być jeszcze rzeczy, które znaleźli przy Antczaku. Wyciągnął telefon i wybrał numer.

6 lipca godzina 10.40 Szpital Miejski Kłosowski walczył ze stojącym na korytarzu automatem ze słodyczami o ukradziony batonik, gdy zobaczył córkę Ryszarda Muzei. Szła zagubiona korytarzem w niebieskich workach na stopach i z reklamówką pełną słoików z kompotem. Była niska i drobna. Miała jasną cerę, długie kręcone włosy, dołeczek na brodzie i wąskie usta. Ubierała się skromnie. Dopasowane czarne sztruksy, proste skórzane sandały oraz jasna koszulka na ramiączkach. Jedyną widoczną ozdobą był naszyjnik z małych pereł. Marta nie należała do klasycznych piękności, ale mogła się podobać. Studiowała na czwartym roku historii sztuki i była idealnym materiałem na żonę dla mężczyzny, który marzy o spokojnym życiu. Małomówna, opiekuńcza, niezdolna do wydania krzyku o natężeniu większym niż sześćdziesiąt pięć decybeli. Odwiedzała ojca praktycznie codziennie. – Dzień dobry. Jak minęła noc? – Spojrzała w oczy Kłosowskiego i powitalny uśmiech zastygł jej na twarzy. – Będzie dzisiaj twoja mama? – zapytał. – Po południu. – Muszę z nią porozmawiać. – A nie może pan ze mną? Marta wbiła łagodne oczy w Kłosowskiego. – Dobrze, ale nie tutaj. – Mogę się najpierw przywitać z tatą? – Zamachała reklamówką z ułożonymi na sobie słoikami. – To zajmie tylko kilka minut. Zapraszam do gabinetu. – Hubert wyciągnął rękę przed siebie. W tym stanie jej ojciec nie przełknie nawet aspiryny. Rozmowy z rodzinami pacjentów były najgorszą częścią jego pracy. Choćby prowadził je tysiąc lat, nigdy nie dojdzie do perfekcji. Weszli do pokoju. Dziewczyna usiadła na krawędzi zydla i wbiła kocie oczy w Kłosowskiego. – Co z ojcem? Hubert siadł za biurkiem.

– Antybiotyk będziemy mogli stosować jeszcze góra parę dni. Pojawiły się powikłania, są problemy z nerkami i wątrobą. Serce jest w takim stanie, że twój ojciec w każdej chwili może dostać kolejnego zawału – mówił dobitnie i wolno, w sposób, w jaki wyrażają się osoby uznawane za autorytety. – On umiera? – zapytała Marta cicho, bojąc się wypowiadanych słów. – Podjąłem decyzję o implantacji zastawki. Operacja może przedłużyć życie twojemu tacie o kilka lat. Taki okres w medycynie to epoka. W oczach Marty pojawił się błysk. Kłosowski nie chciał go gasić. Wziął do ręki długopis i na kartce wyciągniętej z atramentowej drukarki narysował wycinek schematu serca. – Tutaj wszczepimy protezę wykonaną ze świńskiej tkanki – powiedział, wskazując przedsionek serca. – Zastawka będzie regulowała właściwy przepływ krwi i poprawi funkcję serca – tłumaczył, rysując wprawną ręką kolejne kółka i kreski. – I tato po tym wszystkim wróci do nas? – przerwała mu Marta. – Jeśli przeżyje operację... – Hubert ugryzł się w język, ale było już za późno. Łzy wielkie jak groch pociekły po twarzy dziewczyny.

6 lipca godzina 13.30 osiedle Karłowice Aspirant Białach minął ulicę Kasprowicza i wszedł na ukrytą w olbrzymich topolach ulicę Wincentego Pola. Spacer z centrum na Karłowice zajął mu ponad godzinę. Czarne skórzane półbuty nie nadawały się do tak dalekiej drogi, ale nie mógł ryzykować, że ktoś zapamięta jego samochód. W okolicy były same wąskie uliczki i stare poniemieckie wille z dużymi oknami. Mieszkające w nich staruszki były czujniejsze niż niejeden policyjny wywiadowca. Wcisnął na głowę specjalnie kupioną na tę okazję sportową czapkę. Jeśli ktoś go zobaczy, nie zapamięta twarzy, tylko zezna, że dziwny facet miał jasną bejsbolówkę z wielkim daszkiem. Pchnął pomalowaną na zielono zardzewiałą furtkę. Zaniedbana, porośnięta chwastami ścieżka, która prowadziła do domu, ukryła się w cieniu żywopłotu. Ze ścian jednopiętrowego budynku, który kiedyś był pomieszczeniem dla służby, odchodził szary tynk. W drewnianych oknach na tle białych koronkowych zazdrostek kwitły alpejskie fiołki. Pachniało świeżo skoszoną trawą, odchodami wylegujących się w słońcu kotów i stęchlizną poniemieckich murów. Aspirant wszedł na chłodny, ciemny ganek i nacisnął dzwonek. Drzwi otworzyły się po chwili. Stanął w nich chudy, długowłosy blondyn w bokserkach i koszulce na ramiączkach. – Miał pan zadzwonić – mruknął, gryząc jabłko. – Powiedziałem ci, żadnych telefonów. – Tak, pamiętam. Rozumiem, że przyjął pan moją propozycję? – Powiedzmy, że przyszedłem trochę ponegocjować. – Niech pan wejdzie. – Sam jesteś? – Babcia w przychodni. Chyba jakaś alergia. – Obrócił się, wyrzucając ogryzek do kosza. Białach rozejrzał się po mieszkaniu. Było w nim czysto i jasno. Zniszczona wykładzina świeciła płynem do mycia i woskiem. Ktoś starannie pościelił łóżko, a w przylegającym do pokoju aneksie kuchennym pozmywane naczynia w równym rzędzie błyszczały na suszarce. Z odbiornika stojącego na obwieszonej magnesami lodówce leciało Lato z radiem. Chłopak usiadł w wiklinowym fotelu i spojrzał na aspiranta. – Może być w ratach. Wie pan, że nie jestem chciwy. Próbuję tylko ułożyć sobie życie. – Jak my wszyscy, Marku.

Informator Białacha przytył, miał czyste włosy i patrzył prosto w oczy. – Naraziłem się przez pana wielu ludziom, coś mi się za to należy. – Nie mam do ciebie żalu. – Aspirant patrzył na drobnego dzieciaka. Miał bruzdy na policzkach, lekko opadnięte powieki i pryszcze na czole. Gdyby nie pięć lat ciągu heroinowego, uchodziłby pewnie za całkiem przystojnego mężczyznę. Długo jeszcze będzie musiał pracować nad tym, żeby jego ziemista cera nabrała normalnego koloru. Wątroba też się zregeneruje. Zostaną tylko blizny na żyłach i skórze. – Może być w ratach – powtórzył chłopak. Wziął milczenie policjanta za dobrą monetę. – Mam nagraną pracę w Gdyni, w porcie przeładunkowym. Muszę się tam trochę urządzić. – Próbował się uśmiechnąć, odsłaniając złamane siekacze. – Zdajesz sobie sprawę, Marku, że szantaż to brzydka rzecz? Ciekawe, ile wziąłby dentysta za naprawienie zniszczonych zębów, myślał Białach. – Wiedział pan o wszystkim, co się dzieje na Karłowicach. Znał pan nazwiska dilerów i pasków i wiedział pan, gdzie kitrają banany – odparł chłopak. Czy Narodowy Fundusz Zdrowia refunduje usunięcie tatuaży? – A ty dzięki mnie dostałeś karoserię. – Białach nauczył się gwary więziennej jeszcze w szkole policyjnej. Banan oznaczał trefny towar, a karoseria wyrok w zawieszeniu. – Wiem, ale teraz potrzebuję kasy. Jak stąd nie wyjadę, prędzej czy później ktoś poczaszkuje, że się znamy, i odtrucie pójdzie na nic. Chłopak był inteligentny. Był też niezłym informatorem. Znał wielu ludzi, dużo w życiu widział. Skończył nawet trzy klasy dobrego liceum. Wtedy spróbował heroiny. Tak skończył się świat korepetycji, rodzinnych wakacji i lekcji szermierki. Gdy ukradł staremu miesięczny utarg, ostatecznie wyleciał z domu. Wnuka przygarnęła samotna babcia, której emerytura nie starczyłaby nawet na tydzień ćpania. Zaczął więc dilować. Było na heroinę, modne buty, najnowszy model iPoda i ładny prezent na Dzień Babci. Dziennie potrafił sprzedać trzydzieści gramów amfetaminy. Z taką ilością złapał go Białach. Namówił prokuratora, żeby poszedł z gówniarzem na układ. Wolność za informacje. Wszystko jak w filmie. Marek wyszedł z aresztu i wrócił do starego domku na Karłowicach. Wtedy na spokojnie przejrzał protokół zatrzymania. Coś się w nim nie zgadzało. Ktoś zaniżył ilość narkotyków znalezionych w plecaku. Białach eksperymentował z amfetaminą od czasów liceum. Pozwalała mu być bardziej śmiałym w stosunku do kobiet. Gdy zdał do szkoły policyjnej, opamiętał się. Test za dziesięć złotych mógł mu zniszczyć karierę. Rzucił amfę bez problemu. Miał silny charakter. Nie potrzebował żadnych terapeutów. Wystarczyły środki na uspokojenie i marzenie o wielkich śledztwach. Po kilku latach pracy poczuł się jednak na tyle pewnie, że znowu spróbował. Było

super. Obiecał sobie, że będzie brał tylko do ciężkiej pracy. Nigdy do zabawy. Góra raz na tydzień. Życie w takim stresie wymaga czujności, którą zapewnia amfa. Z załatwieniem towaru nie było problemu. Dzieciaki na dyskotece po rękach go całowały, że zamiast wieźć na komendę, tylko zabierał strunowy woreczek wypełniony białym proszkiem. Niestety, kiedyś przyszedł na spotkanie z Markiem pod wpływem narkotyków. Chłopak był spostrzegawczy. Powiązał nieścisłość w protokole przeszukania z zaciśniętymi ustami policjanta i spoconymi dłońmi. Zaproponował działkę. Białach wziął. Nawet jeśli młody się wygada, nikt nie będzie wierzył jakiemuś obszczymurkowi, gdy na drugiej szali będą zeznania szanowanego wywiadowcy. Ale sytuacja się zmieniła. Zaczął podejrzewać, że kilka osób w pracy czegoś się domyśla. Ostatnio ktoś z wydziału spraw wewnętrznych był na spotkaniu z komendantem. Niewykluczone, że chodziło o niego. Złapanie policjanta narkomana to murowany awans. Podobno u ludzi biorących środki psychostymulujące rozwija się schizofrenia. Może więc trochę przesadza. Ale musi być czujny i bezwzględny. Marek nie powinien był z nim zadzierać i prosić o trzydzieści tysięcy za milczenie. Zero tolerancji dla szantażystów. – Nie dostaniesz ani grosza – wyrzucił z siebie, tracąc na chwilę wyreżyserowany spokój. – Tak wyglądają pana negocjacje? – Marek uniósł się z trzeszczącego fotela. – Mam zapisane wszystkie daty, ilości. Wystarczy jeden telefon. – Żeby wzmocnić siłę argumentów, chciał sięgnąć po leżącą na stole komórkę. Zanim wyciągnął rękę, potężny cios trafił go między szyję a mięsień kapturowy i zwalił z nóg. Próbował krzyknąć, ale ściśnięte bólem gardło wydało tylko tępy charkot. Drugie uderzenie pozbawiło go przytomności.

6 lipca godzina 14.00 Szpital Miejski – Córka mi wszystko powiedziała – szepnęła Halina Muzeja, patrząc przez weneckie lustro na oddychającego z trudem męża. Kobieta pachniała ziołowym szamponem do włosów. Za pomocą błyszczącej czerwonej spinki formowała je w koński ogon. Z każdą wizytą w szpitalu wydawała się coraz chudsza. W ciemnej tafli lustra odbijał się Kłosowski, który stojąc obok żony pacjenta, tłumaczył szczegóły ryzykownej operacji. – Musimy otworzyć klatkę piersiową i wszyć zastawki, tak aby ominąć strefę zakażenia. – Demonstrował zabieg, wodząc palcem po fartuchu. – Ufam panu, doktorze. – Muzeja skubała niesforną nitkę z rękawa wełnianego sweterka. – Wczoraj udało mi się sprzedać samochód. Będzie na rehabilitację. Związek nauczycieli też obiecał pomoc – cieszyła się. – Przepraszam, że przeszkadzam. – Do sali weszła pielęgniarka. – Słucham. – Hubert niechętnie odwrócił się w jej stronę. Dziewczyna wyglądała na skrępowaną. – Ma pan gościa. – Niech poczeka u mnie. – Nie wiem, czy mogę go wpuścić. – A to niby dlaczego? – Bo to policjant – wyszeptała zawstydzona, jakby została zmuszona do krępującego wyznania. – W jakiej sprawie? – zapytał Kłosowski, starając się nadać swemu głosowi ton nonszalancji. – Nie wiem, ale ma zgodę na rozmowę od dyrektora. Pod jego gabinetem siedział cierpliwie rudy brodacz. Wyglądał jak prawnuk Lenina. Zaspana twarz nie pasowała do profesji policjanta. Podobnie jak ubiór. Koszulka w kratkę i sztruksowe spodnie. Na kolanach trzymał czerwony kask. Dodają takie do tych obrzydliwych chińskich skuterów, którymi dzieciaki bez prawa jazdy powodują wypadki na ulicach. – Pan do mnie? – zapytał, otwierając drzwi. Jego głos brzmiał naturalnie, ale drżąca ręka

dopiero za trzecim razem trafiła kluczem do zamka. Policjanci budzili w nim takie same odczucia jak domowe pająki. Czuł się niepewnie w ich otoczeniu. – Komisarz Niedźwiecki. – Przybysz pokazał legitymację. Pracował dla komendy wojewódzkiej, a to oznaczało, że nie przyszedł ukarać Kłosowskiego mandatem za złe parkowanie. – Czemu zawdzięczam tę wizytę? – zapytał, sadowiąc się za biurkiem. Policjant będzie musiał spocząć na przeznaczonym dla pacjentów drewnianym zydlu albo prowadzić rozmowę na stojąco. – To rutynowe działanie. Prowadzę pewne skomplikowane śledztwo i chciałbym zadać kilka pytań. Siadł na taborecie, opierając dłonie na kolanach. Między nimi położył kask. – Mogę poczęstować pana kawą, ale bez cukru – zaproponował Kłosowski. – Pewnie twierdzi pan, że cukier to biała śmierć? – Niedźwiecki pogłaskał kask jak niesfornego pieska. – Skąd. Po prostu od dwóch dni nie mam czasu zrobić zakupów. – Chciałbym od razu przejść do rzeczy. Czy mówi panu coś nazwisko Antczak? – Pyta pan o dziennikarza „Gazety Wrocławskiej”? Obsmarował kiedyś nasz szpital, oskarżając o korupcję i kupowanie środków dezynfekcyjnych bez przetargu. Musiał potem zamieścić sprostowanie. Co tym razem wymyślił nasz nieoceniony redaktor? – Pytam o Witolda Antczaka. Boksera i ochroniarza w klubie PRL. – Nie interesuję się boksem, a na dyskoteki nie mam czasu – rzucił Hubert. – Chodzi o pana pacjenta – dodał Niedźwiecki. – Słowo „pacjent” to lekka nadinterpretacja. – Kłosowski przypomniał sobie muskularnego mężczyznę, który czytał medyczne fora internetowe i był najmądrzejszy na świecie. Nie stracił pewności siebie, nawet gdy pomylił leukocyty z granulocytami. – Czyli jednak wie pan, o kogo chodzi. – Spędził u mnie na oddziale dwa dni. – Krótko raczej. Sądzę więc, że jego stan nie był poważny? – zapytał policjant. – Klub bokserski wysłał go na coś w rodzaju przeglądu rejestracyjnego. – Do szpitala? – drążył Niedźwiecki. – Wykonujemy badania kontrolne. – Dobrze go pan wspomina? – Był raczej trudnym typem człowieka. – Użył pan formy przeszłej.

– Słucham? – Powiedział pan: był... – Nie rozumiem. – Znaleziono go martwego na basenie. – Pyta pan, czy go utopiłem? – Nie to miałem na myśli. – Niedźwiecki zaśmiał się nieszczerze. – Sądziłem, że może dotarła do pana ta informacja. Po prostu znaleźliśmy w jego mieszkaniu badania, pod którymi pan się podpisał. Kłosowski przyjrzał się policjantowi. Rozglądał się łakomie po gabinecie, jakby liczył, że w którymś kącie znajdzie rozwiązanie nurtującej go zagadki. – Facet był zdrowy, nie licząc początków hipochondrii – powiedział z przekonaniem. – I właśnie z tym przychodzę. – Komisarz uśmiechnął się z rozbrajającą szczerością. – Jak to więc możliwe, że ktoś taki dostaje udaru? – Prosi mnie pan, żebym powróżył z fusów? – Hubert zmarszczył brwi. – Po prostu pytam. – Uśmiechnął się Niedźwiecki. – Trafił pan pod zły adres. Neurologia jest piętro niżej. – Kłosowski wzruszył ramionami. Czuł, jak wzbiera w nim złość. – Przyczyną udaru było źle pracujące serce. – Przykro mi, nie jestem w stanie pomóc. – Jeśli jednak coś by pan sobie przypomniał, proszę dać znać. – Niedźwiecki nie wyglądał na zmartwionego. Położył na biurku wyciętą nożyczkami kartkę z imieniem, nazwiskiem i numerem telefonu. Brak profesjonalnych wizytówek to konsekwencja programu oszczędnościowego w policji. – Oczywiście. – Kłosowski nawet nie spojrzał na świstek, ale ciekawość wygrała z chęcią jak najszybszego zakończenia rozmowy. – Mogę wiedzieć, co wykazała sekcja zwłok? – zapytał od niechcenia. Niedźwiecki uśmiechnął się. Czekał na pytanie. – Dziękuję, że pan wspomniał o sekcji. Zrobił efektowną pauzę. – Mieliśmy z nią mały problem. Pomógł przypadek. We krwi czysto, w żołądku czysto – wyliczał na palcach. – Wie pan, gdzie była trucizna? Hubert poczuł mrowienie na plecach. – W olejku do opalania – obwieścił z dumą policjant, jakby odpowiadał na ostatnie pytanie w Milionerach. – Antczak był nim cały posmarowany, gdy przyjechała karetka. Zleciliśmy

analizę tego, co zostało w tubce, i nasz technik odkrył, że ktoś przy niej majstrował. Do płynu dodano specyfik, który przeszedł przez skórę i zniknął z organizmu po dwunastu godzinach. Kwas delta-hydroksymasłowy. – Chyba gamma. – Kłosowski za późno przypomniał sobie słowa babci, która powtarzała: „Ominie cię licho, jeśli siedzisz cicho”. – Słucham? – Mówi pan o kwasie gamma-hydroksymasłowym – Jest bezbarwny i bezzapachowy. Stosowano go kiedyś do usypiania, ale wycofano ze względu na działania uboczne. Śmierć z przedawkowania łatwo można pomylić z udarem. – Dużo pan wie. – Jestem lekarzem – przypomniał. Na parapecie usiadł gołąb. Tłuste ptaszysko z ciekawością zaglądało do środka. – Czy mogę zobaczyć kartę zdrowia Witolda Antczaka? – Obowiązuje mnie tajemnica lekarska. – Już dawno wypowiedzenie tych słów nie sprawiło mu tak wielkiej przyjemności. – Tak, to jasne. – Niedźwiecki sięgnął do kieszeni i wyjął z niej decyzję sądu. Podszedł do biurka i rozłożył na nim pomiętą kartkę. Kłosowski spojrzał na urzędowy druk z rozmazanym orłem i czerwoną pieczątką. Brodacz tylko z wyglądu przypominał domowego pająka, który łapie muszki w ciemnych zaułkach piwnicy. Pod rudą szczeciną kryły się długie i ostre zęby jadowe.

6 lipca godzina 17.00 Komenda Wojewódzka Policji Niedźwiecki siedział nad otwartym notesem. Choć nigdy nie miał problemu z pisaniem notatek służbowych, tym razem nie wiedział nawet, od czego zacząć. Jak natrętna mucha krążyła nad nim myśl, że będąc w szpitalu, coś przeoczył. Jakiś niepokojący drobiazg, jakąś niewielką wskazówkę na mapie morderstwa. Spojrzał na zegarek. Od pół godziny powinien już pałaszować pierogi, które jego żona zrobiła na obiad. Potem mieli pojechać na zakupy. Julia od tygodnia prosiła, żeby pomógł jej wybrać nowe firanki do salonu i doradził przy wyborze kafelków w remontowanej łazience. Gdy zamykał na klucz pancerną szafę, zadzwonił telefon. Numer należał do oficera dyżurnego. – Miałeś jakieś plany na wieczór? – zapytał bez ogródek aspirant Kotowicz. – Tak, chciałem przypomnieć żonie, że jeszcze istnieję. Podpierając słuchawkę ramieniem, przekręcił klucz. – To poproś o jeszcze odrobinę cierpliwości. Przed oczami komisarza stanęli: marszcząca nos Julia, zimne pierogi i fachowcy popijający piwko w oczekiwaniu na kafelki. – Stało się coś? – zapytał. – Godzinę temu znaleziono na Karłowicach martwego narkomana. – Przykro mi, ale chyba pomyliłeś jednostki. – Dzielnicowy z Karłowic zadzwonił tutaj, bo twierdzi, że denat był naszym informatorem. To niejaki Marek Sosiński. – Są jakieś dowody, że ktoś mu pomógł przenieść się na tamten świat? – Nie. – Więc o co chodzi? – Stary prosił, żebyś rzucił okiem. – Zobaczę, co da się zrobić. – Popatrzył na płaski brzuch, głośnym burczeniem domagający się obiadu. Westchnął w sposób, który starczył za tysiąc słów. – Jaki tam jest adres? – Aspirant Białach cię zawiezie. To on go zwerbował do współpracy.

6 lipca godzina 17.30 osiedle Karłowice W połączonej z aneksem kuchennym izbie stało przedwojenne drewniane łóżko z ciężkim, skrzypiącym materacem. Nad nim wisiała reprodukcja obrazu Zatruta studnia Jacka Malczewskiego. Opróżniona do połowy strzykawka spadła na bordowy wełniany dywanik. Mimo działania narkotyku chłopak musiał poczuć ból stającego serca. Miał otwarte oczy i wykrzywione w grymasie usta. Gdy babcia wróciła z przychodni w porze nadawania Teleexpressu, jej wnuczek nie żył już od kilku godzin. Kobieta siedziała na plastikowym krześle w ogródku i dzięki potężnej dawce lorafenu logicznie odpowiadała na pytania. Tyle że nie wiedziała zbyt wiele. Rano źle się czuła i poszła do lekarza. Marek był kochanym dzieckiem, choć miał w życiu pecha. Ostatnio próbował z tym walczyć. Od trzech tygodni był czysty. Mówił, że musi zmienić środowisko. Miał nagraną jakąś pracę nad morzem. – To naprawdę złoty chłopak – powtarzała jak zacięta płyta. Niedźwiecki nie cierpiał prowadzonych na gorąco rozmów, choć na ogół dowiadywał się z nich najwięcej. Ludzie pod wpływem szoku stają się mniej czujni. Rzadziej kłamią. Tym razem jednak nie miało to większego znaczenia. Patrząca tępo przed siebie, ubrana na czarno staruszka nie miała nic do ukrycia. Zostawiając ją samą, wszedł do domku i mrużąc oczy, przyjrzał się zwłokom, które właśnie „pozowały” do sesji zdjęciowej. Kręcił się wokół nich technik laboratoryjny z przewieszonym przez ramię cyfrowym aparatem Canona. – Wstępnie mogę powiedzieć, że śmierć nastąpiła około godziny czternastej trzydzieści – zameldował, nie odrywając wzroku od trupa. – Oprócz sinicy i plam na płatkach usznych oraz paznokciach są już plamy opadowe, które rozlały się po całych plecach i udach. Jednak stężenie pośmiertne objęło na razie tylko ręce i twarz, a to świadczy o tym, że krążenie ustało nie później niż trzy, no, może cztery godziny temu. Niedźwiecki nie odpowiedział. Był wściekły, że Dulemba zamiast obiadu zafundował mu takie widowisko. Dostrzegł przy oknie pogrążonego w rozmowie telefonicznej prokuratora Rapackiego. Miał na sobie czarną obcisłą koszulkę Dolce & Gabbana, lekkie płócienne spodnie i błyszczące skórzane mokasyny. Nie trzeba być Eberhardem Mockiem, aby wydedukować, że jemu również śmierć narkomana pokrzyżowała plany na wieczór. Tłumaczył coś żarliwie do słuchawki i zezował w stronę zwłok. Gdy skończył rozmowę, odetchnął głęboko i podszedł do Niedźwieckiego.

– Gratuluję – mruknął. – Słyszałem, że jest przełom w sprawie śmierci Antczaka. – Na razie zmiana klasyfikacji. – Komisarz nie zamierzał mieszać wątków. – Z tym powinno pójść łatwiej – stwierdził, wskazując leżące na podłodze ciało. – Typowe przedawkowanie – wycedził z niesmakiem Rapacki. Nad trupem zdążył się zebrać spory rój much. – Rozpytałem wokoło, sąsiedzi nic nie widzieli – wtrącił się do rozmowy Białach. Siedział przy kuchennym stole i pisał raport. – To możliwe, że przestał ćpać? – zapytał Niedźwiecki. – Babcia twierdzi, że odtruł się sam w domu i próbował normalnie żyć. – Oni wszyscy próbują dzień w dzień. – Aspirant nawet nie podniósł wzroku znad kartki. – Ktoś mógł się domyślać, że współpracuje z nami? – Przestrzegaliśmy procedur. Żadnych spotkań w pobliżu miejsca zamieszkania. Nie zatrzymywaliśmy też nikogo tylko na podstawie jego zeznań. – Kiedy go ostatnio widziałeś? – Niedźwiecki nie chciał, żeby pytania brzmiały napastliwie. Policjant wydawał się przybity śmiercią swojego informatora. – Miesiąc temu. Ktoś na Karłowicach sprzedawał pseudoefedrynę. Kilku gówniarzy trafiło do szpitala. Dzięki Markowi udało się zatrzymać dilera. Tyle że facet ma alibi. Zapewnia mu je dyrekcja więzienia na Kleczkowskiej. – Obrócił strony leżącego przed nim notatnika. – Zatrzymany diler to Robert Wasik. Nie był powiązany z żadną grupą przestępczą. Kupił narkotyk w Czechach i postanowił zarobić w Polsce. – Zamknął notes. – Zresztą, czy to ma znaczenie? Tego tu nikt nie zabił. Dzieciak przedawkował albo strzelił samobója. – Jaki on był? – Niedźwiecki ruchem głowy wskazał na łóżko. – Na swój sposób go lubiłem – zamyślił się Białach. – Ale żył od zastrzyku do zastrzyku. Szkoda chłopaka, tak zwyczajnie, po ludzku. – Złoty strzał. Ma, czego chciał – wtrącił Rapacki. – Babci szkoda. – Jednego nie rozumiem – zastanawiał się Niedźwiecki, kręcąc palcem loczki na brodzie. – Babcia powiedziała, że rano był pełen energii. Gdy wychodziła do lekarza, zaczął sprzątać mieszkanie. Kto pastuje podłogę i ścieli łóżko przed popełnieniem samobójstwa? Zwłoki zaczęły puchnąć. Rapacki nabrał powietrza do płuc. Podszedł do łóżka i wskazał żyły na przegubie ręki Sosińskiego. – Poza dzisiejszym nakłuciem nie ma innych świeżych – powiedział przez nos. – Narkomani robią sobie odtrucie, żeby zwiększyć doznania na haju. Niestety, wtedy najczęściej zdarza im się przesadzić – tłumaczył Białach. – Czyli co, do umorzenia? – Prokurator spojrzał na zegarek.

– Coś mi tu śmierdzi. – Niedźwiecki podniósł leżący na stole długopis i zabawiając się nim jak strzykawką, zaczął odgrywać narkomański obrządek. Białach i Rapacki patrzyli na tę pantominę bez szczególnej przyjemności. Pierwszy nie wytrzymał Białach. – Myślę, że powinniśmy zlecić sekcję zwłok i popytać na dzielnicy – powiedział, wychodząc z domku.

7 lipca godzina 10.20 klinika nefrologii Mateusz siedział w poczekalni i skubał wargi. Starał się nie patrzeć na otaczających go ludzi. Znał doskonale ich twarze, ale trudno było mu się zdobyć na jakąś sensowną rozmowę. Stwierdził z zawstydzeniem, że chorzy potrafili zachować więcej fasonu niż towarzyszące im rodziny. Zmęczone oczy błyszczały, a spuchnięte wargi składały się w uśmiech z byle powodu. Nigdzie indziej nie ma takich pokładów nadziei i optymizmu jak tutaj. Stres zdradzają tylko dłonie. Ruchliwe i spocone. Z kruchymi paznokciami i palcami bębniącymi o drewniane stołki. Miętolące maskotki albo drapiące swędzącą skórę. Czasem właściciele tych rąk przestawali się tłoczyć na brudnym i ponurym korytarzu. Jedni znikali, bo mieli wielkie szczęście, inni z powodu kurewskiego pecha. Po sześciu latach przestał wierzyć, że ktoś na Ziemi ma na to wpływ. Gdyby nie ta cholerna angina, a potem objawy wskazujące na zapalenie pęcherza... „Wystarczy trochę ziółek i samo przejdzie” – tak mówił urolog. Nie przeszło. Za to doszły ból głowy i senność. Tym razem lekarz przepisał furagin i poradził, żeby przyjmowała dużo płynów. Mijały kolejne tygodnie, w których można było coś jeszcze zrobić. Po świętach Wielkiej Nocy zwijającą się z bólu Teresę karetka zabrała do szpitala. Badania wykazały wzrost stężenia kreatyniny. Ultrasonografia potwierdziła wstępną diagnozę. Brzmiała enigmatycznie i niegroźnie: zapalenie kłębuszków nerkowych. Jak bardzo może w organizmie namieszać jakiś tam kłębuszek. Nie padały słowa typu „dializa” czy „przeszczep”. Zresztą nefrolog też był dobrej myśli. Pocieszał, że organizm prawidłowo reaguje na antybiotyki. Kolejne informacje były już gorsze. Gdy biopsja wskazała postępującą niewydolność, Teresa przeszła pierwszą dializę. Trzy dni później następną, tym razem połączoną z załamaniem nerwowym. Maszyna do hemodializy pozwalała jej żyć, ale o normalnej pracy nie było mowy, o wakacjach też. W miejscu oddalonym od stacji dializ mogli spędzić góra dwa dni. Kolejne zajęcie to oczekiwanie na nową nerkę. Nie ma dawcy – nie ma planów na przyszłość. Przeszczep rodzinny nie wchodził w rachubę. Rodzice Teresy nie żyli, siostra ma poważne zaburzenia krzepnięcia krwi. Pozostaje dawca niespokrewniony. Lekarze pocieszali, że dla młodej, niecierpiącej na żadne dodatkowe schorzenia kobiety szansa na transplantację jest duża. Ale jak długo można wierzyć lekarzom? Ostatnio pojawiły się problemy z sercem. Szanse na to, że wytypują Teresę, zmalały.

Wstał i podszedł do okna. Spojrzał na wysuszone przez słońce czubki drzew. Teraz, w te największe upały, jego żona może wypić pół litra płynów na dobę. Zaraz po dializie może zjeść pięć truskawek albo pół gruszki. Niech to szlag! Opanował grymas na twarzy, bo otworzyły się białe drzwi sali zabiegowej. Stanęła w nich Teresa. Blada, ale spokojna. Poprawiła plasterek na przegubie prawej ręki i zasłoniła swetrem. – Długo czekasz? – Chwilkę. – Pocałował żonę. Jak ona to robi, że po dializie jej skóra nadal pachnie delikatnymi perfumami? – Skończyłem wcześniej egzaminy i przyjechałem cię zawieźć do domu. – Przecież wiesz, że się umówiłam. Idziemy z Marią na zakupy do Galerii Dominikańskiej. – Trzeba było mi powiedzieć – burknął, ale zaraz pożałował ostrego tonu. Zobaczył, jak z windy wysiada siostra Teresy. Do czasu choroby żony stosunki między siostrami nie układały się najlepiej. Ostatnio jednak była prawdziwym oparciem. Pilnowała terminów, kupowała leki i układała jadłospis. O każdej porze dnia i nocy można było na nią liczyć. Jakby miała wyrzuty sumienia, że nie może być dawcą. – Hej! – krzyknęła, nie bacząc na rozchodzące się po korytarzu echo. – Gotowa na wyprzedaże? – Pewnie. Pospieszmy się, bo życie stygnie. – To mi się podoba. W nagrodę przyniosłam ci maliny. – Wyjęła z torebki mały plastikowy kubeczek z kilkoma owocami w środku. – Jak szaleć, to szaleć! – Teresa ucałowała Mateusza w czoło. – Zawieziesz nas do centrum? – Jasne. – Mateusz przytulił żonę. Popatrzył na jej ubrane w klapki gołe stopy. Znowu spuchły. Nie powinna latać po sklepach, tylko wrócić do domu. Postanowił zachować tę refleksję dla siebie.

7 lipca godzina 11.50 Szpital Miejski Kłosowski pił trzecią kawę. Pół nocy myślał o rozmowie z brodatym policjantem. Do żadnych ciekawych wniosków nie doszedł, ale za to zaspał. Kubek z aromatycznym płynem ledwo mieścił się na zawalonym papierami biurku. Od dwóch godzin próbował dojść do ładu z teczkami pacjentów zapisanych na dzisiejsze badania z prywatnego ubezpieczenia. Byli to najczęściej aroganccy biznesmeni, którzy nie potrafili wytrzymać w łóżku dłużej niż jeden dzień. Twierdzili, że są zdrowi, a ewentualne dolegliwości to efekt przepracowania i miną, gdy tylko za jakieś dwa lata wyjadą na urlop. Czasem, nie zważając na ich protesty, Kłosowski zlecał dodatkowe badania. Umawiali się na możliwie odległy termin i ze smartfonami przy uchu opuszczali gabinet. Otworzył teczkę, która leżała na samej górze. Przejrzał dokumentację i sięgnął po stojący na biurku telefon. – Doktor Kłosowski mówi. – Poznaję, panie doktorze – roześmiała się pielęgniarka. – Leży przede mną karta Adama Druckiego. Zmarszczył brwi, z trudem odczytując swoje pismo. – Miał wczoraj przyjść na założenie holtera. Usłyszał po drugiej stronie słuchawki klikanie klawiszy komputera. – Tak, mam go. Pewnie zapomniał o badaniu. Zadzwonić? – Sam to zrobię. Jest tu jego numer telefonu. – Rozłączył się i przejrzał kartę informacyjną. Drucki skarżył się na bóle w klatce piersiowej, ale poza wysokim ciśnieniem rozkurczowym wszystkie wyniki miał w normie. Podobnie jak badanie USG jamy brzusznej, morfologię i jonogram. Poziom kreatyniny też w normie. Gospodarka lipidowa wzorcowa. Cholesterol sto osiemdziesiąt pięć. Bóle w okolicy serca były więc prawdopodobnie wynikiem przemęczenia. Założenie holtera na dwadzieścia cztery godziny miało rozwiać wszystkie wątpliwości. Wystukał numer i przyłożył do ucha dotykowy aparat blackberry. Nikt nie odbierał. Spróbował jeszcze raz. – Halo. – Usłyszał chrapliwy kobiecy głos. – Dzień dobry. Nazywam się doktor Hubert Kłosowski. Dzwonię w sprawie Adama Druckiego.

– Tak, słucham. – Wyczuł niepokój. – Niech pan mówi. – Przepraszam, z kim rozmawiam? – Z jego żoną. – A czy może pani poprosić do telefonu pana Adama? – Co? – Proszę się nie niepokoić. Pani mąż to okaz zdrowia. Wszystkie wyniki ma świetne. – Czy pan zwariował? – Przepraszam. – Jego żołądek skurczył się do rozmiarów piłki tenisowej. – To chyba jakaś pomyłka. – Skąd pan dzwoni? – Jestem kardiologiem pana Druckiego. Był w Szpitalu Miejskim na rutynowych badaniach. – Rozumiem. – W głosie kobiety trudno było doszukać się ulgi. – Czyli pan o niczym nie wie? – Nie wiem o czym? – Hubert rozpiął ostatni guzik bawełnianej koszulki polo. – Mój mąż leży w śpiączce na OIOM-ie w Szpitalu Czterdziestolecia.

7 lipca godzina 12.30 park Południowy Niedźwiecki stał bokiem do siatki. Wpatrzony w ziemię, leniwie odbijał piłeczkę. Wreszcie ugiął nogi, wyrzucił piłkę nad siebie, zrobił rakietą pętlę za plecami i wyprowadził potężne uderzenie. – Aut. Podwójny błąd serwisowy – zaskrzeczał Dulemba. – Sześć – cztery dla mnie w pierwszym secie. – Chwila przerwy – zarządził Niedźwiecki, podchodząc do ławki. Drzewa przykrywały cieniem jedynie część kortu, na której grał jego przeciwnik. – Tenis to stan umysłu. – Inspektor próbował uspokoić oddech. – Technikę mam gorszą, ale za to skuteczność... No, sam powiedz. – Robisz postępy z tygodnia na tydzień. – Komisarz otworzył butelkę niegazowanej mineralki. – Może jakiś wspólny turniej na zakończenie sezonu? – Dulemba poprawił naciąg w rakiecie. Niedźwiecki zakrztusił się wodą. – Powinieneś pić małymi łyczkami. – Szef sięgnął do kolorowej torby po napój izotoniczny. – A tak na marginesie, mieliśmy nosa z tym Antczakiem. – Mieliśmy. – Niedźwiecki nie zamierzał się kłócić. – Kto, do cholery, mógł to zrobić? – Żony nie miał. Jak na porachunki, to za bardzo finezyjne. Truciznę w tubce mogłaby jakaś Agatha Christie wymyślić. – A ten lekarz? – Chcesz, żebym był jak grecka Pytia? – zapytał z przekąsem komisarz. – Kto? – Szef nerwowo poruszył równomiernie opaloną głową. – Taka babka, co na dwoje wróżyła. Dulemba pomyślał, że ludzie, którzy mówią zagadkami, zasługują na jego gniew. Chciał otworzyć usta, żeby zbesztać podwładnego, ale Niedźwiecki uprzedził jego wybuch. – Na tym etapie trudno coś precyzyjnie powiedzieć. Z jednej strony któż lepiej się zna na

truciznach niż lekarz. Z drugiej strony nie widzę motywu i sposobności. – Może popełnił jakiś błąd w sztuce, może go szantażowali? Jak dobrze powąchać, wszędzie śmierdzi. – Inspektor, wycierając ręcznikiem pot z masywnego karku, łaskawie podrzucał tropy. Ubrany był w jednokolorowy strój Nike. Sezon 2012. Specjalny krój maskował wystający brzuch. – I co, włamał się do niego do domu, żeby wtłoczyć do olejku truciznę? – Niedźwiecki włożył palec w dziurę na szwie swojej tenisowej koszulki. Dostał ją od Julii jeszcze przed ślubem. – Może nie działał sam? – Dulemba żywił awersję do lekarzy. To byli jedyni ludzie, których musiał od czasu do czasu słuchać. – Za dużo tych może. – Może powinieneś...? – Ugryzł się w język. – Dzisiaj pojadę do klubu bokserskiego, w którym trenował Antczak. Sprawdzę różne warianty, coś pomyślę. Dulemba zmarszczył krzaczaste brwi i nabrał do płuc spory zapas powietrza. – Czy nad naszą firmą wisi cyrkiel? – Słucham? – Na co codziennie patrzysz, gdy wchodzisz do budynku? – Przepraszam, ale nie jestem w nastroju do szarad. – Nad bramą jest napis „Policja” i godło państwowe – wycedził inspektor. Niedźwiecki wolał milczeć. Dulemba prawdopodobnie dostał udaru słonecznego. – I nigdzie nie ma cyrkla! – kontynuował. Młody trener, który na korcie obok uczył forehandu nastoletnich bliźniaków, opuścił rakietę i z zaciekawieniem słuchał wysokiego głosu, który wydobywał się z wielkiego łysego grubasa o władczych ruchach. – No, nie ma – potwierdził Niedźwiecki, rozgrzebując mączkę pod nogami. – Bo nie jesteśmy klubem wolnomularzy! Jeśli będziemy za dużo filozofować, to straż miejska stanie się bardziej skuteczna od nas! – W inspektorze odezwała się natura ojca, który twierdził, że nie ma ludzi niewinnych, są tylko źle przesłuchani. Niedźwiecki wiedział, że nie może dać się sprowokować. Żadnych dyskusji ani topspinowych piłek po linii. – Gramy? – zapytał. – Nie myśl jak policjant, ale jak przestępca, którego ścigasz. – Inspektor zacisnął olbrzymią pięść na trzonku rakiety. – Mój serwis. – Napchał do kieszeni kilka piłek i podreptał na swoją

połowę. Niedźwiecki obserwował go z rosnącym spokojem. Za pół godziny Dulemba wygra mecz. Wyjdzie szczęśliwy z kortu i zapomni o taktyce blitzkriegu, którą upodobał sobie w śledztwie.

7 lipca godzina 13.45 Szpital Miejski Po rozmowie z żoną Adama Druckiego, Joanną, Kłosowski nie mógł usiedzieć na miejscu. Oświadczył osłupiałym pielęgniarkom, że musi załatwić pilną sprawę rodzinną, i ruszył do szpitala na Kamieńskiego. Zatrzymał motocykl na parkingu tuż przy wejściu. Powietrze było leniwe i nieznośnie gorące. Przeźroczyste, jakby prześwietlone rentgenem chmurki snuły się po niebie. Z ulgą zdjął kask i poczuł, jak pieką go uszy. Zanim wejdzie do środka, musi chwilę ochłonąć. Wiedząc, co może zrobić ze skórą nawet niegroźny upadek, Kłosowski nigdy nie jeździł na motocyklu w koszulce z krótkim rękawem. Dzisiaj tego pożałował. Ciepłota jego ciała balansowała na granicy temperatury ścięcia białka. Antyperspirant dawno przegrał z potem, który kolistymi plamami zajmował kolejne przyczółki na czerwonej koszulce Lacoste. Spojrzał na skąpany w słońcu budynek. Z szacunku dla cierpiących w nim ludzi architekt odmówił żółtej bryle urody. Wojewódzki Szpital Specjalistyczny wyglądał jak ułożone przez dziecko klocki, w które zostały wtłoczone rzędy jednakowych okien i kilometry niskich, ciemnych korytarzy. Szpital zbudowano, by uczcić czwartą dekadę komunizmu. Na otwarciu pojawił się nawet generał Wojciech Jaruzelski. Mało kto przypuszczał, że po upadku starego systemu szpital da sobie radę w realiach wolnorynkowych. Jednak podczas gdy część podobnych placówek ledwo wiązała koniec z końcem, „czterdziestolatka” pozyskiwała możnych sponsorów, a jej renoma dawno rozeszła się poza Dolny Śląsk. Dobra kondycja finansowa była w dużej mierze zasługą ordynatora, profesora Wojciecha Witkiewicza. O jego zmyśle organizacyjnym i pracowitości krążyły legendy. Tak jak Napoleon, potrafił spać cztery godziny na dobę. Niektórzy twierdzili, że jest lepszy od cesarza Francji, gdyż owszem, śpi cztery godziny, ale tylko w weekendy. Resztę czasu spędza w szpitalu, a pracuje z takim zapałem i wiarą w sukces, że terminalnie chorzy pacjenci boją się umrzeć, żeby go nie rozczarować. Hubert przejrzał się w lusterku choppera, schował kask pod siedzenie i ruszył do wejścia dla pacjentów. – Przepraszam, tutaj mogą parkować tylko lekarze. – Z białej przyczepy campingowej wyszedł przygarbiony ochroniarz. Miał pomarszczoną, zmęczoną twarz i czerwone oczy, ale prędzej wezwałby brygadę antyterrorystyczną, niż odpuścił złe parkowanie. – Miejsca dla rodzin pacjentów są po drugiej stronie – wychrypiał.

Kłosowski sięgnął do kieszeni i wyjął niebieski kartonik. – Przepraszam. – Strażnik wrócił do budki, w której pracujący na pełnych obrotach wiatrak dawał mu nadzieję na dożycie końca zmiany. Wyjmując z turystycznej lodówki kolejne zimne piwko, pomyślał, że świat staje na głowie, skoro lekarze z wyglądu przestają się różnić od mechaników samochodowych. Hubert był w szpitalu prywatnie. Posługiwanie się legitymacją stanowiło nadużycie. Teraz musiał coś wymyślić, żeby dowiedzieć się szczegółów o stanie zdrowia swojego byłego pacjenta. Podszedł do olbrzymiej recepcji. Drewniana okleina była krzykiem mody w latach osiemdziesiątych. Podobnie jak turystyczny, czarno-biały odbiornik TV, stojący na marmurowym blacie. Kłosowski nie miał w domu telewizora, więc nie skojarzył tytułu serialu, w którym zginęła w wypadku samochodowym, wpadając w kartony na drodze, niejaka Hanka Mostowiak. – Dzień dobry. W której sali leży Adam Drucki? – Pan jest krewnym? – zapytała młodziutka pielęgniarka. – Lekarzem. Dziewczyna pokiwała głową i świecącymi tipsami wystukała nazwisko na klawiaturze komputera. Nie chciałbym być jej pacjentem, pomyślał Hubert, patrząc na paznokcie pielęgniarki. W naszym szpitalu wyleciałaby jeszcze przed pierwszym obchodem. – Jest na jedynce – uśmiechnęła się, zadzierając malutki nosek. – Dziękuję. Kto jest jego lekarzem prowadzącym? – Doktor Maria Konieczna. Ucieszył się na dźwięk kobiecego imienia. – Trafi pan? – Bez problemu. Poszedł w głąb korytarza, człapiąc o kamienną posadzkę podeszwami martensów. Nareszcie jakiś lekarz, który nie wygląda na nudziarza, pomyślała młoda pielęgniarka. Do tego z takim tyłkiem...

7 lipca godzina 14.00 Tylko się nie denerwuj. Sytuacja została opanowana – powtarzał sobie Białach. Włączył radio i wybrał stację RMF Classic. Delikatne tony Jeziora łabędziego wypełniły samochód. Zanucił znaną melodię i dodał gazu. Ten gnojek wkurzał go nawet po śmierci. Gdyby nie szachowa umiejętność przewidywania ruchów, mogło być gorąco. Dawno temu musiał nauczyć się manipulowania ludźmi. Gdy opuścił ich ojciec, mama przelała całą miłość na niego. Był dzieckiem małym, drobnym i chorowitym. Nosił okulary i w chwilach ekscytacji zaczynał się jąkać. Koledzy z klasy, którzy myśleli, że stanowił doskonały materiał na ofiarę, gorzko tego pożałowali. Kiedyś na szkolnym korytarzu pobił go jeden drugoroczniak. Rozłożył na łopatki. Zmusił do płaczu. Poniżył przy całej klasie. Następnego dnia ktoś oblał farbą samochód jego ojca, wybił szybę w mieszkaniu, a drugoroczniak z rozbitą głową i złamanym nosem trafił do szpitala. Białachowi nic nie udowodniono. Ani zniszczenia mienia rodziców, ani wynajęcia starszych chłopaków do rozprawienia się z wrogiem, ale od tego czasu nikt nie próbował z nim zadzierać. O tym, że jest nieporadnym chłopcem z rozbitej rodziny, przypominał za to na lekcjach, aby zmiękczyć serce surowych nauczycielek. W liceum zaczął nosić szkła kontaktowe i zdobył zielony pas w karate kyokushin. Dalej nie miał przyjaciół. „Wolę, żeby się bali, niż śmiali” – tłumaczył Wołodyjowski Kmicicowi, gdy przez Polskę przechodziły szwedzkie wojska. Mały Rycerz wiedział, co mówi, i Białach przypominał sobie te słowa w chwilach słabości. Maturę zdał z dobrymi ocenami. Poszedł na socjologię, aby lepiej zrozumieć świat. Nic z tego nie wyszło. Został policjantem, bo chciał kontrolować ludzi. Do tej pory wszystko szło idealnie... Zacisnął usta. W szparkach oczu pojawiły się iskry gniewu. Jeszcze raz przeanalizował, w którym miejscu popełnił błąd. Po ogłuszeniu szczyla zaciągnął go na łóżko i wpakował w żyłę zapas heroiny, podebranej z sejfu z dowodami rzeczowymi. Ciało chłopaka wygięło się w łuk i po serii drgawek znieruchomiało. Odczekał kilka minut i sprawdził puls. Gdy upewnił się, że gnojek nie żyje, schował do kieszeni jednorazowe rękawiczki i wrócił na komendę. Dwie godziny później doskonale grał policjanta, który czuje żal z powodu śmierci informatora. Na miejsce przysłano pięknisia Rapackiego. Facet miał przezwisko prokurator olewator i był tandetnym lowelasem, marnującym inteligencję na ściemnianie głupich baboli. Głupich, bo jak można lecieć na faceta, który śmierdzi perfumami, goli pachy i nosi obcisłe koszulki? Mięśnie ma jak bochny chleba, ale padłby w pierwszej minucie walki z Białachem. Brzydził się nim, ale podziękował losowi, że to właśnie jego oddelegowano do sprawy.

Gorzej, że był tam też Niedźwiecki. Facet nie zasługiwał na stopień komisarza, ale był bardzo pracowity i spostrzegawczy. To przez niego mogły wyniknąć kłopoty. Bo Białach popełnił błąd. Zapomniał o podrzuceniu gumowej rurki, jaką narkomani, trzymając w zębach i między kolanami, zaciskają na przegubie, żeby ułatwić sobie trafienie w żyłę. Widział, jak Niedźwiecki rozgląda się wokół łóżka. Nie dał tego po sobie poznać, ale nie odpuściłby śledztwa. Dlatego Białach musiał działać szybko. Żądając sekcji zwłok, stanął po tej samej stronie barykady. Od tej pory wszystko już szło idealnie. Przed chwilą patomorfolog poinformował komendę, że nic ciekawego nie znalazł. Białach zaofiarował się, że odbierze wyniki, które pozwolą ostatecznie umorzyć sprawę. Finis coronat opus, jak mawiali starożytni. Koniec wieńczy dzieło. Nacisnął klakson i trzymał przez kilka sekund. Rozgonił parę studentów, którzy przy Szczytnickiej przechodzili na czerwonym świetle. Gówniarz z bezpiecznej odległości pokazał mu wyciągnięty środkowy palec. Zacisnął dłonie na kierownicy. Nie może dać się rozproszyć. Ściszył muzykę i sięgnął po leżący na półeczce telefon, podłączony do zestawu głośnomówiącego. Nie znosił kierowców, którzy prowadzą z przytkniętym do ucha aparatem. Przepisy są po to, żeby je szanować. – Halo? – Usłyszał z głośnika chrapliwy głos Brzozowicza. – Panie doktorze, chciałem bardzo przeprosić, ale mogę się kilka minut spóźnić. – Proszę się pospieszyć, panie aspirancie. – Patomorfolog był pobudzony. Przy jego temperamencie oznaczało to skrajną ekscytację. – Moi pacjenci nie liczą już czasu, ale ja mam dla pana ciekawe informacje. – Przecież nic pan nie znalazł. – Białach poczuł, jak uderza w niego fala ciepła. – Zrobiłem dodatkowe badanie. – Jakie? – To nie jest sprawa na telefon. – Już jadę, panie doktorze. – Aspirant się rozłączył. Wyjął ze skrytki koguta, otworzył okno i umieścił go na skraju dachu grafitowego opla vectry. Włączył syrenę i zmieniając pas, wjechał na torowisko tramwajowe.

7 lipca godzina 14.02 Szpital Czterdziestolecia Od czoła aż po tył głowy Adama Druckiego ciągnęła się blizna po operacji. Rozszerzone źrenice nie reagowały na światło. Otwarte usta, w których zapadły się wargi, nie tłoczyły powietrza do płuc. Poniżej chrząstki pierścieniowej krtani wystawała rurka, podłączona do respiratora. Dlatego choć policzki pozostawały nieruchome, klatka piersiowa unosiła się miarowo i systematycznie. Przykurczone, pokryte plastrami ręce leżały na kołdrze. Kłosowski rozejrzał się wokół i serce zabiło mu mocniej. W nogach pacjenta leżała lekarska teczka z wynikami i historią choroby. Znalazł ręczną notatkę sporządzoną przez neurochirurga po zabiegu. Pacjent został przewieziony do szpitala z rozległymi ranami głowy. Po natychmiastowej trepanacji znaleziono i opróżniono czterocentymetrowy krwiak podtwardówkowy. Stwierdzono także otwarte wieloodłamowe złamanie kości ciemieniowej po prawej stronie i – co w takich sytuacjach jest jak najbardziej naturalne – pęknięcie opony twardej. Ciśnienie wewnątrzczaszkowe utrzymywało się na stałym poziomie dzięki zastosowaniu dożylnie mannitolu i furosemidu oraz wymuszonej hiperwentylacji. W wyniku obrzęku doszło do wklinowania mózgu. Niemieszczący się w czaszce spuchnięty narząd przesunął się ku dołowi w kierunku szyi. – Co pan tu robi? – Usłyszał za sobą wysoki, ostry głos. – Ja... nazywam się Hubert Kłosowski. Gorączkowo szukał odpowiedzi, która zadowoliłaby surową kobietę w lekarskim uniformie. Wiedział, że dzieli ich niechęć od pierwszego wejrzenia. – Na intensywnej terapii odwiedziny odbywają się tylko w określonych porach. Zobaczyła w jego ręku otwartą teczkę z wynikami. – Słyszał pan kiedyś o tajemnicy lekarskiej? Wyciągnęła telefon z kieszeni wykrochmalonego fartucha. Kłosowski oczami wyobraźni zobaczył, jak z przyczepy campingowej wyskakuje podpity ochroniarz i wyprowadza go pod rękę ze szpitala. – Jestem lekarzem – wybąkał, czując się jak dziecko przyłapane na wylewaniu do zlewu zupy mlecznej. – Ale chyba nie w tym szpitalu. – Głos lekarki stał się odrobinę cieplejszy. – Proszę

wybaczyć, ale przestrzegamy tutaj pewnych procedur, a pan sobie z nich kpi. Kobieta miała włosy obcięte na jeżyka, wysokie czoło, okulary w niemodnych, rogowych oprawkach i przyczepiony do fartucha identyfikator, który informował, że stoi przed Hubertem anestezjolog Maria Konieczna. Czarno-białe zdjęcie na plakietce było jeszcze mniej udane niż patrzący na niego oryginał. – Ten mężczyzna przed wypadkiem był moim pacjentem. Dowiedziałem się od jego żony, że tutaj leży. Chciałem sprawdzić, jakie są rokowania. – Popatrzył na jej słuszny wzrost i szerokie ramiona. Na pewno podczas feministycznej Manify szła na szpicy do walki z policją i neofaszystami. – Komisja orzekła stan dystanazji. – Konieczna podeszła do łóżka. Sprawdziła na monitorze saturację. Kłosowski podziękował w duchu, że nie przespał zajęć z neurologii. Dystanazja oznaczała stan, w którym funkcje życiowe utrzymywane są przez specjalistyczne maszyny, a mózg jest nieodwracalnie uszkodzony. Brak samoistnej czynności oddechowej, odruchów pniowych i ścięgnistych. Źrenice nie reagują na światło. Reaktywność ośrodka oddechowego nie istnieje. – Śmierć mózgu potwierdzono za pomocą encefalografii? – zapytał. – Zrobiliśmy ją na specjalne życzenie żony – odpowiedziała głosem, jakim mamy zwracają się do niegrzecznych dzieci. – Wczoraj chirurg wyrwał mu wszystkie zęby. Tylko w ten sposób mogliśmy opanować stan zapalny w jamie ustnej. Kłosowski zebrał się na odwagę. – Uległ wypadkowi czy został pobity? – Nie jestem upoważniona, żeby o tym opowiadać. – Zdjęła okulary. Ich szkła wyglądały na zerówki. – Proszę porozmawiać z żoną, może przy okazji pan ją przekona. – Przekonam? Do czego? – I tak już za dużo powiedziałam. Wyrwała mu z ręki zieloną teczkę z badaniami i przycisnęła do szerokiej piersi. – Pielęgniarka, która ją zostawiła, dostanie naganę. Dobrze, że nie klapsa, pomyślał Hubert. – Jak rozumiem, żona nie zgadza się na odłączenie męża od respiratora? – Nie – westchnęła i popatrzyła na nienaturalnie ułożone ciało. Pielęgniarki co kilka godzin zmieniały jego pozycję, aby nie powstały odleżyny. – Wykonaliśmy angiografię i scyntygrafię, ale emocje nadal biorą górę nad rozumem. – Wiem, że chcecie się go pozbyć! – W drzwiach stała krzykliwie ubrana kobieta.

Miała długie kręcone włosy w nienaturalnym kolorze. Na pomarszczonym przez promienie słoneczne biuście spoczywał zawieszony na łańcuszku złoty krzyż. Żółta miniówka i czerwone czółenka podkreślały opalone nogi. Wyglądała, jakby pomyliła adresy i zamiast na karnawał, trafiła do szpitala. – To jest pani Joanna, żona naszego pacjenta – dokonała prezentacji Konieczna. Hubert wyciągnął dłoń. – Rozmawialiśmy przez telefon. Jestem... to znaczy byłem lekarzem pani męża. – Kolejny łapiduch, który twierdzi, że Adamowi trzeba wyszarpać wtyczkę. Powtarzam, widziałam, jak ruszał nogą! Konieczna spojrzała z politowaniem na kobietę. Hubert przejechał językiem po zębach. Nabrał w płuca powietrza i usłyszał swój zdecydowany głos: – Wręcz przeciwnie. Unikając wzroku lekarki, kontynuował: – Niedawno Amerykanie wyodrębnili zespół chorobowy o nazwie stan świadomości minimalnej. Dlatego uważam, że bez badania Dopplera za wcześnie na wyrok. – Dop... co? – Drucka była pod wrażeniem. Koniecznej opadła szczęka. – Mówię o przezczaszkowej ultrasonografii dopplerowskiej. Z zakamarków mózgu wygrzebał skomplikowaną nazwę. Kobieta pokraśniała z zachwytu. – Jakie to szczęście, że są jeszcze na świecie tak kompetentni lekarze. – Ja bym mu nawet nie pozwoliła zmierzyć temperatury – warknęła lekarka, wychodząc z sali.

7 lipca godzina 14.50 klub bokserski Grom Dulemba wygrał mecz dwa do jednego i przez resztę dnia był nadzwyczaj łaskawy. Niedźwiecki zadbał o dramaturgię i podłożył się w tie-breaku trzeciego seta. Zadowolony inspektor wrócił na komendę, a Niedźwiecki pojechał do klubu Grom. Sala, w której trenowali zawodnicy, była wysoka, a do połowy zdobiła ją żółta lamperia. Klepka na podłodze czasy świetności miała dawno za sobą. Była stara, powycierana i bynajmniej nie służyła jej skakanka, której w każdym wolnym miejscu używali trenujący. Na przyczepionych do muru stelażach wisiały ciężkie niebieskie worki pięściarskie i małe bokserskie gruszki. Pachniało potem i adrenaliną. Na środku ringu trwał sparing. Dwóch młodych chłopaków małymi kroczkami krążyło wokół siebie. Łokcie mieli przyciśnięte do żeber, a ręce podniesione na wysokość oczu. Słychać było pisk butów trących o warstwę pokrytego brezentem filcu i głuche odgłosy ciosów trafiających w rękawice bokserskie. Niedźwiecki bez szczególnej przyjemności przyglądał się treningowi. Nie mógł zrozumieć powodów, dla których ludzie okładają się po skroniach, splotach słonecznych i nerkach. W dodatku precyzja lingwistyczna nie pozwalała nazwać ringiem kwadratu otaczającego pole walki. Przecież każde dziecko wie, że słowo „ring” oznacza w języku angielskim koło. – Przyszedł pan zapisać syna? Obrócił się zaskoczony. Stał przed nim niewysoki staruszek w dresie z olimpiady w Montrealu. – Chciałem porozmawiać. – Niedźwiecki sięgnął do miejsca, w którym powinna znajdować się odznaka. Nie było jej tam. – Zawsze chętnie rozmawiam z policją – stwierdził trener, uśmiechając się. – Skąd pan wie? – Komisarz zaskoczony klepał się po pustej kieszeni. – Jeśli ktoś przychodzi w godzinach pracy do klubu bokserskiego w sprawach niezwiązanych ze sportem, to może być albo z sanepidu, albo z policji. W sanepidzie zazwyczaj pracują panie i najczęściej chodzą po dwie, więc zostaje to drugie. – Byłby pan dobrym gliną – mruknął. – Nazywam się Niedźwiecki i szukam... Staruszek odwrócił się w kierunku ringu.

– Wyżej gardę, Adam! Wyżej! Z taką postawą nawet piłka plażowa uderzy cię w twarz. Przeniósł wzrok na komisarza. – Przepraszam. Trenuję jeszcze trochę. Powinienem dawno iść na emeryturę, ale jakoś tak ciężko się rozstać. Tadeusz Olek – przedstawił się, wyciągając rękę. – Jestem szefem tego interesu. – Miło mi. – Trener miał uścisk jak uprowadzony z Afryki galernik. – Chciałem pogadać o Witoldzie Antczaku. Olek wskazał na leżące pod ścianą wielkie piłki lekarskie. – To wygodniejsze niż fotel – powiedział, sadowiąc się na jednej z nich. Drugą zajął Niedźwiecki. – Co pan może o nim powiedzieć? – zapytał, odruchowo skubiąc brązowe skórzane poszycie. W podstawówce rzut oburącz przyprawiał go o ból głowy i pleców. Niski rudzielec, który źle miota piłką lekarską, nie należał do najlepszych partii w klasie. Trener się zamyślił. – Był zamkniętym w sobie perfekcjonistą. Trochę egocentrykiem. I świetnym zawodnikiem. Nie potrafił przegrywać. Jego śmierć była dla nas wszystkich wstrząsem – powiedział. – Miał wrogów? – Chyba nie. Tak samo jak przyjaciół. Typ samotnika. Świetny wyczynowiec, ale do sportów drużynowych się nie nadawał. Ostatnio wygrał memoriał Zygmunta Chychła. Nie mogę uwierzyć, że umarł na udar. Padaczka, parkinson to są choroby bokserów... – Wykrzywił głowę, patrząc na ring, gdzie niejaki Adam zapędził sparingpartnera do rogu i okładał go tam niemiłosiernie. – Skoro jednak pan do mnie trafił, to znaczy, że macie jakieś wątpliwości. – Sprawdzamy różne wątki. – Niedźwiecki mógłby napisać książkę pod tytułem „Sto porad, jak w sposób enigmatyczny odpowiadać na proste pytania”. – Jeśli sądzicie, że brał sterydy, to odpowiadam: nie! – rzucił trener, który z tego poradnika nie przeczytałby nawet wstępu. – Skąd ta pewność? Że też wcześniej o tym nie pomyślałem, zezłościł się w duchu komisarz. – Za bardzo wsłuchiwał się we własne ciało. Podejrzewam nawet, że był hipochondrykiem. – To samo powiedział jego lekarz. – Jeśli dwie osoby twierdzą, że jesteś pijany, nie kłóć się z nimi, tylko idź spać. Niedźwiecki pokiwał głową. – Zna się pan na psychologii. – Tylko udaję.

Zatarł żylaste dłonie, uzbrojone w kościste palce. Wszystkie knykcie pokryte były bliznami. – Jakby Antczak koksował, wiedzieliby o tym wszyscy w klubie. Miałby pryszcze na plecach jak stąd do Krakowa i pierdziałby do urwania dupy. Specyficzny sposób mówienia ukształtowały tysiące godzin spędzonych w męskich szatniach. – Nie prowadzimy śledztwa pod kątem handlu sterydami – uspokoił go komisarz. – Uważacie, że ktoś go zamordował? – Trener podniósł głos, choć żaden mięsień w starej twarzy nawet nie drgnął. – Powiedzmy, że sprawa jest rozwojowa – oznajmił Niedźwiecki tonem rzecznika prasowego. – Czy miał dziewczynę? – zmienił temat. – To chyba nie jest pytanie do mnie. – Matka twierdzi, że nie, ale wątpię, żeby jej się zwierzał. Starzec spojrzał na ring, ale tym razem nie przyglądał się walczącym zawodnikom. – Może być tak, że kogoś poznał – mruknął. – Na ostatnim treningu przed śmiercią odmówił sparingu. Wydawało mi się to dziwne, bo uwielbiał walczyć. Teraz sobie myślę, że po prostu oszczędzał twarz. Chciał się komuś podobać. Rozległ się gong kończący walkę. Zapuchnięty przeciwnik Adasia z ulgą opuścił rękawice. – Czy jestem panu jeszcze potrzebny? – zapytał Olek. – To chyba już wszystko. – W razie czego wie pan, gdzie mnie szukać. Jeszcze jedno... – Tak? – Niedźwiecki odwrócił się na skrzypiącym parkiecie z gracją pijanej baletnicy. – Szkoda, że przestał pan grać zawodowo w tenisa. – To też pan wie? – Widziałem finał na KKT w osiemdziesiątym pierwszym. Przegrał pan z Mazurkiem. Przełamanie na pięć do czterech w trzecim secie. Trochę za wcześnie pan odpuścił. Czytałem w „Przeglądzie Sportowym”, że zakończył pan karierę i wstąpił do policji. – Ale przecież mówił pan, że o tej porze do klubu... – Proszę wybaczyć, mam słabość do efektownych powitań.

7 lipca godzina 14.55 bar przy Szpitalu Czterdziestolecia Na stołach stały fajansowe dzbanki ze sztucznymi kwiatami. Pachniało kawą i tłuszczem z pierogów. Główną klientelę baru stanowili bliscy chorych, którzy przyjechali z odległych zakątków Polski. Czuwali zmęczeni przy swoich bagażach, pilnując czasu, jaki został do odjazdu pociągu czy autobusu. – To miło, że zainteresował się pan zdrowiem Adama. – Drucka załopotała sklejonymi tuszem rzęsami, patrząc z ufnością na Kłosowskiego. – Do tej pory nikt nie chciał mnie słuchać. Przy stoliku obok usadowiła się hałaśliwa gromadka złożona z dwojga dorosłych i otyłego chłopca. Jedli przyniesionego ze sobą kurczaka i martwili się głośno, że kuzyn Bolek zupełnie na tej szpitalnej diecie zmarnieje. – Nie mam prawa dawać pani nadziei ani podważać kompetencji doktor Koniecznej. – Kłosowski spuścił głowę. – Ale przecież sam pan mówił, że to badanie może coś zmienić. Oczy kobiety zaszły łzami. Słone krople rozmazały makijaż. Sięgnęła do torebki, ale zamiast chusteczek wyjęła elektronicznego papierosa i łapczywie zaciągnęła się bezwonnym dymem. – Po prostu łatwiej będzie podjąć decyzję, kiedy wyczerpie pani wszystkie możliwości – tłumaczył. – Po co pan się ze mną tutaj umówił? Hubert mieszał jednorazową łyżeczką nieposłodzoną kawę i próbował zebrać myśli. – Czy policja złapała tych bandytów? – A skąd. Napastnik, który walił go kijem po głowie, miał założoną kominiarkę. – Ukradł coś? – Tak, ale wyrzucił łupy do kosza dwie ulice dalej. Pewnie zobaczył, że zegarek to staroć, a w portfelu prawie nie było kasy. Adam nie nosił przy sobie gotówki, a ten atlantic, choć nie wyglądał, był wart więcej niż nowy ze sklepu jubilerskiego. Spróbował kawy. Smakowała jak woda z odcedzonych ziemniaków. Głowa rodziny przy stoliku obok zaczęła obierać jajka na twardo. – Nikogo w tej sprawie nawet nie przesłuchano?

– Mnie – zaśmiała się gorzko. – Pięć razy byłam wzywana na komendę. – Pamięta pani nazwisko oficera, który prowadził śledztwo? – Nie. – Upiła łyk latte i wydęła pełne usta; prawdopodobnie zamówiona przez nią kawa miała identyczny aromat jak espresso Kłosowskiego. – Ale ten najbardziej niedyskretny nosił rdzawą brodę i zadawał dziwne pytania. Zagryzł wargi. – Na pewno Adam coś więcej zapamiętał. Niedługo odzyska przytomność, to sam złoży zeznania. – Jej opalona twarz utonęła w dymie ze sztucznego papierosa. – Czytałam trochę o tym, zresztą przysięgam, że kiwnął ręką, kiedy spytałam, czy mnie słyszy – dodała. – Odwiedza pani męża codziennie? Odsunął kubek z brązową cieczą jak najdalej od siebie. Sprzedawczyni za barem zakazała przyjezdnej rodzinie jedzenia posiłków przyniesionych z zewnątrz. Obrażeni, zaczęli wrzucać skorupki do woreczka. – Teraz przez kilka dni byłam u siostry na wybrzeżu. Chciałam trochę odpocząć. Wróciłam wczoraj rano. Trzeszczące plastikowe krzesło zrobiło się nagle bardzo niewygodne. – Przepraszam, ale na mnie już czas. – Nie odpowiedział pan na moje pytanie. – Jakie? – Zmarszczył brwi. – Dlaczego tak bardzo zależało panu na tym spotkaniu? – Po prostu jego śmierć była dla mnie szokiem. – On żyje! Rozumie pan? On żyje! – upierała się histerycznie. Pomalowane na czerwono paznokcie błysnęły jak szpony drapieżnika. – Wiem, że mnie słyszy. Nie dam go zabić! Sąsiedzi przy stoliku obok przestali udawać, że nie podsłuchują. Patrzyli na wybuch Druckiej jak na finałowy odcinek ulubionego serialu. – Przepraszam. – Kłosowski położył na stole dwadzieścia złotych i z ulgą wyszedł na zewnątrz. Bolała go głowa. Zanim dotarł do stojącego na parkingu motocykla, zalał się potem. Wsiadł na rozgrzane siedzenie i za pomocą elektronicznego zapłonu odpalił silnik. Ta kobieta kłamała jak sprzedawca używanych samochodów.

7 lipca godzina 14.58 Zakład Medycyny Sądowej Twarz Marka Sosińskiego wyglądała gorzej, niż ją zapamiętał. Policzki się zapadły, a pryszcze na twarzy pokryły się pleśnią. Szczęśliwie na reszcie ciała leżało poplamione krwią prześcieradło. Proces gnilny został spowolniony dzięki przetrzymywaniu zwłok w niskiej temperaturze. Tak przynajmniej twierdził Brzozowicz, który od pięciu minut nie dopuszczał Białacha do głosu. – Gnijące ciało wytwarza gazy w tkance podskórnej. Narządy rozmiękają i uwalniają nagromadzone płyny... – Doktor miał na twarzy maseczkę, więc trudno było zobaczyć jego minę, ale oczy wskazywały, że to, co mówi, sprawia mu przyjemność. – Po nacięciu skóry te gazy uchodzą jak powietrze z balonika. – Czy to ma jakiś związek ze sprawą? – zapytał Białach. Nie brzydziły go trupy, narzędzia, białe ściany, wykafelkowane jak w rzeźni, ani wiszące na nich plansze z budową narządów wewnętrznych. Chciał się tylko jak najszybciej dowiedzieć, co znalazł ten upiorny staruch. Brzozowicz spojrzał na niego rozbieganymi oczami. – Nigdy nie wiadomo, co przyniesie sekcja... – Przygładził resztkę siwych włosów. – W ciele, które nie trafiło od razu na mój stół, gromadzą się wędrujące ociekliny. Prowadzą one do powstawania pęcherzy gnilnych lub wyciekają przez naturalne otwory ciała. Może to prowadzić do pomyłek i złej interpretacji urazów. Białach nie słuchał. Patrzył na kącik higieniczny, wyposażony w dwie umywalki. Jedna do mycia rąk przed sekcją, druga po sekcji. Straszna rozpusta prosektorium. – Znalazłem krwawy wylew w okolicach mięśnia mostkowo-obojczykowego. – Lekarz postanowił wreszcie przejść do meritum. – Sugeruje pan, że ktoś go pobił przed śmiercią? – Wzrok aspiranta padł na ręczną piłę tarczową do przecinania kości. Białe drobinki przyklejone do osłony świadczyły o tym, że była niedawno w użyciu. – Tego nie da się jednoznacznie ustalić. – Brzozowicz zdjął maseczkę, odsłaniając obwisłe usta. – Prawdopodobnie to ślad po ciosie, ale nie jestem w stanie precyzyjnie określić, kiedy został zadany, więc nie wspomniałem o tym w raporcie. – Podszedł do metalowego biurka i zaczął wertować leżące na nim papiery. – Jednak ten siniak dał mi do myślenia.

Aspirant spojrzał na stół jak myśliwy na swoje trofeum. Brzozowicz znalazł wreszcie zapisaną do połowy białą kartkę i zaprezentował ją z dumą. – Dałem jeszcze do zbadania zawartość strzykawki. – Mniemam, że nie były to witaminy. – Płyn, który znajdował się w środku, to diacetylomorfina. W skrócie: heroina, a konkretnie polski kompot. Dawka, którą przyjął Sosiński, zabiłaby całą drużynę siatkówki. – Czyli przyczyną śmierci było przedawkowanie narkotyków? – Z medycznego punktu widzenia, tak. Ale jak wspominałem wcześniej, zaintrygował mnie ten ślad na szyi. Wiem, że to nie należy do moich obowiązków, ale postanowiłem zabawić się w detektywa i zbadać jeszcze samą strzykawkę. – Coś z nią nie tak? – Białacha zaczęła ta rozmowa bawić. Bliższy był uwierzenia, że doktor zwariował, niż że wpadł na prawdziwy trop. Oczy Brzozowicza błyszczały, a blada cera nabrała zdrowego, różowego koloru. Nachylił się nad stojącą obok biurka szafą pancerną, wystukał czterocyfrowy kod i wyciągnął z niej strunowy woreczek ze strzykawką. Po plastikowych ściankach spływała resztka brunatnego płynu. – Wyprodukowana w Polsce. Dostępna w każdej aptece. Narkomani w ramach profilaktyki zakażeń dostają takie wraz z igłami za darmo – powiedział takim tonem, jakby czytał ulotkę. – I właśnie nią gnojek zaaplikował sobie złoty strzał – podchwycił aspirant. – To niemożliwe. – Brzozowicz położył woreczek na biurku jak corpus delicti. Zawiesił głos, prężąc chude ramiona. – Brak linii papilarnych. Białach bez słowa wpatrywał się w sterczące włoski wokół źle dogolonej grdyki patomorfologa. Nie mógł przecież powiedzieć, żeby ten upierdliwy doktor przestał sobie z niego robić jaja. Przecież pamięta doskonale, że gdy Marek był już nieprzytomny, zacisnął na chwilę jego dłoń wokół strzykawki, aby zostały na niej odciski palców narkomana. Jak każdy profesjonalista, zadbał o wszystkie szczegóły. – Konkretnie mówię o liniach papilarnych kciuka. – Brzozowicz podniósł do góry sflaczały palec w geście cesarza, który daruje życie gladiatorowi. Następnie wziął leżącą w woreczku strzykawkę i przyłożył ją sobie do żyły na przegubie pomarszczonej ręki. – Pompując heroinę, musiał nacisnąć kciukiem tłok. Dlaczego więc, skoro są linie papilarne na ściankach, nie ma ich na tłoku? – zapytał tonem inkwizytora, który udowadnia, że skoro poddana próbie wody kobieta się nie utopiła, to musi być czarownicą i należy ją spalić na stosie. – Moja diagnoza brzmi: ktoś mu zrobił zastrzyk i upozorował złoty strzał. – To ma sens. – Policjant zachował zimną krew, choć jego żołądek zareagował jak podczas

zabawy na huśtawce. Z trudem opanował mdłości, a nawet uśmiechnął się do Brzozowicza.

9 lipca godzina 9.00 Komenda Wojewódzka Policji Niedźwiecki nie mógł znaleźć telefonu. Melodia ustawiona na utwór Depeche Mode Enjoy the silence rozbrzmiewała już po raz drugi w okolicach szuflady. Gdy wreszcie wydobył aparat spod grubych tomów porozrzucanych akt, dzwoniący natręt stracił cierpliwość. Komisarz westchnął, patrząc na nieznany numer, i nacisnął zieloną słuchawkę. – Witam, ktoś do mnie z tego... – zaczął. – Ciężko się z panem połączyć – przerwał mu kobiecy głos. – Wiem, dlatego oddzwaniam, jak tylko znajdę... chwilę. Nauczyciele śpiewu dzielą rodzaje emisji głosu na „kozią”, czyli beczącą, płaską, wydobywającą się z gardła, i „krowią”, czyli głęboką, mocną i bogatą w brzmienie. Ta kobieta miała głos donośny jak krowa i nieprzyjemny jak koza. – Tutaj Maria Konieczna. – Dzień dobry, pani doktor. – Serce Niedźwieckiego zabiło silniej. – Pamięta mnie pan? – Oczywiście. – Jak mógłby zapomnieć kobietę, która wyrzuciła jego wizytówkę, zanim jeszcze wyszedł z gabinetu. Najwyraźniej, gdy ochłonęła, wygrzebała ją z kosza i zachowała aż do dzisiaj. – Prosił mnie pan, żebym zadzwoniła, jeśli ktoś obcy będzie się kręcił przy łóżku Adama Druckiego. – Liczyliśmy, że bandyta będzie próbował ustalić, w jakim jest stanie. Zaczął chodzić wokół biurka. Sprawa napadu na biznesmena ciążyła mu jak wyrzut sumienia. Niedźwiecki jako jedyny z prowadzących śledztwo policjantów założył, że nie był to napad rabunkowy. – Właśnie o tym mówię. – Głos lekarki prostował mu trąbkę Eustachiusza. – Tyle że to było dwa miesiące temu. – Cierpliwość nie jest pana mocną stroną. – Przepraszam. – Ostatnio był facet, który szczegółowo wypytywał o niego...

Urwała w pół zdania. – Rozmawiała pani z tym facetem? – Tak. Precyzyjnie omówiliśmy stan pacjenta. Poróżniliśmy się nawet, jeśli idzie o dobór przeprowadzonych badań. Nie spodobał mi się, ochroniarzowi zresztą też. – Jak wyglądał? – Ochroniarz? W myślach policzył do pięciu. – Jeśli pyta pan o naszego gościa, to nie budził zaufania. Był arogancki, pewny siebie i jakiś taki zmęczony życiem. Dwudniowy zarost i ubiór ulicznika. – A coś więcej? – zagaił, rachując od pięciu w górę. – Machnął panu Józefowi z firmy ochroniarskiej swoją legitymacją lekarską. W słuchawce zapanowała cisza. – Jest pan tam? – Tak, oczywiście. Jak się nazywał ten człowiek?! – ponaglił. Ze zdenerwowania przebierał nawet palcami u nóg. – Strażnik bez trudu zapamiętał nazwisko, choć nie jestem pewna, czy to coś da. – Dlaczego? Telefon cicho jęknął. Był to znak rozładowującej się baterii. – Legitymacja była podrobiona. Podobno takie rzeczy widać na pierwszy rzut oka. – Jak się nazywał?! Czekał na odpowiedź jak na szóste trafienie w totku. – Dlaczego pan krzyczy? – Nie krzyczę – zawył. – Jak z tak rozchwianą osobowością przeszedł pan testy psychologiczne...? – Jeśli w tym momencie nie poznam nazwiska – wrzasnął Niedźwiecki, gdy kobieta nabierała powietrza – wezwę panią jutro na przesłuchanie i oskarżę o zatajanie ważnych dla śledztwa informacji! – Hubert Kłosowski – mruknęła jak uległa kotka. – Jeśli pojawi się jeszcze raz w szpitalu, proszę do mnie niezwłocznie zadzwonić. – Dobrze. Do widzenia, panie komisarzu. Chciał jej odpowiedzieć, ale bateria ostatecznie odmówiła posłuszeństwa. Obrócił w palcach aparat i rozejrzał się bezradnie w poszukiwaniu ładowarki. Za oknem psuła się pogoda. Filmowi twardziele właśnie w takich okolicznościach przechodzili do rzeczy.

Niedźwiecki znalazł ładowarkę.

9 lipca godzina 12.00 mieszkanie aspiranta Białacha Do kupionych w Epi przepysznych cannelloni ze szpinakiem Białach otworzył świetne portugalskie wino. W lodówce czekały jeszcze lody waniliowe z orzechami. Wraz z apetytem wróciła mu pewność siebie. W geście toastu podniósł do góry kieliszek. Wprawdzie nie miał z kim uczcić tej chwili, ale to nawet lepiej. Samotnicy nie muszą zaniżać poziomu inteligencji do pułapu zwykłych śmiertelników. W młodości bolało go, że nie ma znajomych. Że się nie zna na sporcie, że nie potrafi ciętą ripostą odpowiedzieć na zaczepkę. Później zrozumiał dlaczego. Ludzi rozpraszało zbyt wiele spraw. Byli niekonsekwentni, roztargnieni, powierzchowni i co tu dużo mówić, mniej rozgarnięci od niego. On widział więcej niż reszta. Potrafił dostrzec fałszywe zachowania. Prawdziwe przyjaźnie to ściema. Tak samo jak miłość. Wystarczyło dobrze się ubrać, podjechać samochodem z wypożyczalni pod wiejską dyskotekę i można było na tylnym siedzeniu przelecieć nie tylko młodocianą kurewkę, ale i mężatkę, której facet pojechał pracować na budowie w Niemczech, żeby po powrocie kupić nowy komplet skórzanych mebli do salonu. Białach rzadko chodził na randki i prawie nigdy nie kończył ich seksem. Amfetamina płatała figle jego libido. Nie miało to jednak większego znaczenia. Gardził kobietami. Wystarczała mu świadomość, że może je mieć. Wypił resztkę wina z kieliszka i wstał od stołu. Starannie pozmywał naczynia i włożył do odtwarzacza CD symfonię C-dur Ryszarda Wagnera. Mało kto dziś potrafi dostrzec romantyzm muzyki, której istotą jest opowieść o wiecznej walce wybitności z prostactwem. Ustawił potencjometr na najniższą wartość głośności, zaciągnął zasłony i usiadł za biurkiem. Kawalerka na drugim piętrze poniemieckiego budynku stojącego niedaleko ruchliwego i głośnego nawet w nocy placu WZ zapewniała poczucie anonimowości. Choć ponura klatka schodowa cuchnęła moczem, mieszkanie było przytulne. Matka kupiła je w latach siedemdziesiątych. Od tego czasu, z wyjątkiem zainstalowania dobrego zestawu grającego marki Denon i wysokiej klasy sprzętu komputerowego, nic się w nim nie zmieniło. Nie cierpiał nowobogackiego stylu prosto ze sklepów meblowych na Bielanach. Tandetnych błyszczących oklein, kafelków w kolorze kawy i papierowych paneli, które rozklejały się nawet z powodu wilgotności powietrza. Otworzył klapę skanera i ostrożnie włożył do środka kartkę formatu A4. Jakie to szczęście

w tym zamieszaniu, że stary dureń dał mu raport. Nadgorliwość jest gorsza od faszyzmu. Nikt go nie prosił, żeby robił dodatkowe testy. Sprawdzanie odcisków palców nie należało do jego obowiązków. Powinien trzymać swoje tłuste łapy daleko od tej roboty. Inna sprawa, że brak odcisku linii papilarnych na tłoku strzykawki to było partactwo. Na ekranie pojawił się zeskanowany dokument. Trzy ostatnie linijki obracały w proch jego wizję morderstwa doskonałego. Pod wydrukiem znajdowała się pieczątka i sygnatura doktora nauk medycznych Jerzego Brzozowicza. Stary nieopatrznie podpisał się pod swoim wyrokiem śmierci. Na razie jednak Białach musiał zyskać na czasie. Nikt na komendzie nie będzie analizował pod mikroskopem raportu z sekcji zwłok. Jeśli zniknie z niego niepokojąca treść, Dulemba każe wrzucić go do akt i zamknie sprawę. Nie będzie płaczu po narkomanie. Coś sobie przypomniał. Wyjął z kieszeni spodni mały strunowy woreczek. To już ostatni gram. Gdy tylko skończy się to całe zamieszanie, koniec z amfetaminą. Rozsypał na biurku biały proszek i ułożył za pomocą karty kredytowej w cieniutką kreseczkę. Ostrożnie przyłożył nos do blatu i jednym wdechem wciągnął całą zawartość. Resztkę pyłu usunął oślinionym palcem i wtarł w dziąsła. Od gorzkiego posmaku zesztywniał mu język. Za pięć minut dostanie kopa. Wyłączył muzykę i położył przy komputerze przyniesiony z kuchni worek niełuskanych pestek dyni. Otworzył Photoshopa i zapisany w formacie JPG skan sekcji zwłok. Poprawił kontrast, pobrał próbkę koloru tła. Z menu podręcznego wybrał narzędzie do usuwania i korekcji obiektów. Punkt trzeci protokołu zaczął znikać. Robota była prosta, ale wymagała precyzji i kilku sztuczek postprodukcyjnych, których Białach nauczył się z amerykańskich tutoriali. Po godzinie dokument był gotowy. Należało jeszcze włożyć do profesjonalnej atramentowej drukarki ten sam papier, którego używają w zakładzie patomorfologii, i nacisnąć „print”. Zanim wyszedł od Brzozowicza, aspirant rozejrzał się po gabinecie. Stary trzymał pod biurkiem karton papieru popularnej marki. Białach kupił ryzę i porównał odcień. Był ten sam. A więc zadbał o wszystkie szczegóły. Włączył metalową lampkę i obejrzał wydruk pod światło. Wyglądał lepiej niż oryginał. Amfetamina działała na pełnych obrotach. Kolejne myśli, które przegalopowały przez jego głowę, nie były już tak radosne. Poruszył mocniej śliniankami, próbując zmniejszyć suchość w ustach. Jeśli nie uciszy Brzozowicza, sfałszowanie raportu da mu spokój tylko na kilka dni. Ten stary pierdoła będzie chwalić się na lewo i prawo, że bez niego policja nie dałaby sobie rady z prostym śledztwem. Na szczęście wczoraj odkrył, że pan doktor miał w przeszłości problemy z prawem. Założona kartoteka może powiedzieć o człowieku więcej niż ksiądz i psycholog. Skubnął pestkę dyni. Syknął, łapiąc się za policzek. Jego zęby rozpaczliwie domagały się interwencji dentysty. Wziął do ręki telefon i wybrał numer.

– Dzień dobry. Tu aspirant Arkadiusz Białach – powiedział przez zaciśnięte amfetaminą usta. – Witam. – Głos w słuchawce bardzo się ożywił. – Co, miałem nosa z tym badaniem strzykawki? – Gratuluję, panie doktorze. – Brzozowicz lubił pochwały tak samo jak mali chłopcy. – Sprawa zaczyna być rozwojowa. Właśnie przed chwilą dokonałem analizy pewnych faktów i zaczęły się one łączyć w całość. – Cieszę się, że mogłem pomóc – rzucił patomorfolog z taką nonszalancją, jakby codziennie odnajdował tego typu ślady. – Właśnie w tej sprawie dzwonię. – Aspirant przeszedł do trudniejszej części rozmowy. – Mam dwie prośby. Po pierwsze, chcielibyśmy, aby na razie nikomu pan nie mówił o swoim odkryciu... – Sprytnie użył liczby mnogiej. Podkreślił tym samym, że występuje nie we własnym imieniu, ale w imieniu całej policji. – Nie mam w zwyczaju dzielić się wynikami badań z osobami postronnymi. – Wiem – skłamał Białach. – Szanuję ten profesjonalizm. Dlatego chciałbym się z panem spotkać i omówić jeszcze kilka kwestii. – Na ogół jestem w pracy do godziny szesnastej. – Wolałbym, żeby to było gdzieś poza zakładem. – No, nie wiem... – Szef prosił, żebym wezwał pana do nas. Mniemam, że pan jest zajęty, dlatego proponuję jakieś miejsce bliżej placu Grunwaldzkiego. – To spotkanie jest takie pilne? – W sprawę morderstwa tego narkomana może być zamieszany ktoś ważny. Po drugiej stronie słuchawki usłyszał mlaskanie. – Jeśli trzeba... Tylko czemu nie możemy się spotkać u mnie? – Co pan powie na Tawernę przy Wybrzeżu Wyspiańskiego? Powiedzmy o dwudziestej piętnaście w piątek? – Podczas ostatniej wizyty zerknął w grafik lekarza. Tego dnia kończył pracę o dwudziestej. – Jeśli mam wybierać pomiędzy komendą a knajpą... – Każdy by wolał knajpę – wszedł mu w słowo przyjacielskim tonem. – Dobrze, zgadzam się. – W takim razie do zobaczenia. Jeszcze raz proszę o dyskrecję. Wyłączył telefon i odsunął paczkę z pestkami dyni na skraj biurka. Spojrzał na pusty blat. W kilku miejscach leżała jeszcze porozsypywana amfetamina. Poślinił palec. Czas na deser.

Takie ostatki smakują najlepiej.

9 lipca godzina 14.00 Komenda Wojewódzka Policji W gabinecie inspektora pachniało kawą. Na stole oprócz krakersów leżały małe kanapeczki z łososiem. Dulemba prężył się za biurkiem, a jego stan emocjonalny zmieniał się – od zdziwienia, wyrażanego przez zmarszczenie czoła, do pełnej aprobaty, która upodabniała go do foki podrzucającej piłeczkę. Na spotkanie z profesorem Janem Gruszczyńskim zostali zaproszeni również Niedźwiecki i Rapacki. Komisarz skubał brodę, ciągnąc za najbardziej wystające włoski. Prokurator, oblizując usta, dumał nad delikatnym smakiem świeżej ryby. Uznał, że błędem było polanie łososia sokiem z cytryny, i popatrzył na profesora, przekrzywiając głowę. W ten sposób sprawiał wrażenie oddanego słuchacza. Lekarz chodził drobnymi kroczkami po gabinecie i mówił tonem, jakim nauczyciel zwraca się do niesfornej klasy: – Jeśli pytacie, panowie, kto z medycznego punktu widzenia mógł odnieść korzyści z takiego rozwoju wypadków, odpowiadam, że na jednoznaczne stwierdzenie mamy za mało danych – tłumaczył Gruszczyński, którego Dulemba w trybie pilnym poprosił o konsultację. – W maju został zatłuczony pod swoją firmą Adam Drucki. – Dulemba wzrokiem bazyliszka lustrował profesora. – Trzeciego lipca umarł na basenie ochroniarz Witold Antczak. Co łączy te ofiary? Byli zdrowi, w tym samym wieku, mieli grupę krwi A Rh–, a co najważniejsze, przeszli badania u tego samego lekarza. Gruszczyński dzielnie znosił wbity w siebie wzrok inspektora, niejedno w życiu widział i nie przestraszył się Dulemby. Lekarze z zachodniej Europy do naszego kraju przyjeżdżali uczyć się medycyny w dwóch wypadkach. Pierwszym był rak szyjki macicy. W cywilizowanym świecie dzięki szczepionkom i badaniom przesiewowym dawno już przestał występować. U nas można zobaczyć tę chorobę w końcowym stadium. Drugim powodem turystyki medycznej była chęć poznania ordynatora szpitala w Trzebnicy, profesora Gruszczyńskiego, który uchodził za jednego z najwybitniejszych transplantologów na świecie. – Sugeruje pan celowe działanie? – zapytał Gruszczyński, patrząc na surowe oblicza przodków inspektora, utrwalone na fotografiach. – Za dużo tych przypadków – odparł Dulemba.

– To prawda. – Profesor miał wysokie łyse czoło i nosił okulary w okrągłych oprawkach. – Sposób dokonania obu morderstw też nie jest bez znaczenia. – Poprawił wiszący pod błękitną koszulą złoty krzyżyk. – Mózg obu mężczyzn umarł, ale reszta organów, przynajmniej teoretycznie, nadawała się do transplantacji. – Czemu teoretycznie? – Dulemba poruszył się nerwowo. – Jeśli zakładamy celowe działanie, to ktoś zaplanował oba przestępstwa w taki sposób, aby śmierć nastąpiła wśród ludzi. Dzięki temu w obu przypadkach karetka została wezwana w bardzo krótkim czasie. To pozwalało podłączyć ofiary do aparatury podtrzymującej krążenie. Gdy lekarz stwierdził śmierć mózgu, można było rozpocząć procedurę poboru narządów. Obaj gentlemani, jako że nie sprzeciwili się wykorzystaniu swoich organów po śmierci, wyrazili tak zwaną zgodę domniemaną. – Tyle że domniemana akcja spaliła na panewce. – Niedźwieckiemu udało się wstrzelić w słowa profesora. – W przypadku Antczaka prokurator zarządził sekcję zwłok, a jeśli chodzi o Druckiego, to żona nie zgodziła się na odłączenie męża od aparatury. Gruszczyński pokiwał głową. – Czy mamy jakieś dowody na to, że obaj mężczyźni przechodzili badania, które kwalifikowały ich jako dawców? – zapytał. – Jeśli nawet tak było, w dokumentacji szpitala nie ma o tym mowy. – Niedźwiecki postukał w leżącą przed nim grubą teczkę. – Tak przynajmniej twierdzą nasi policyjni lekarze. – Prosty test można przeprowadzić bez wiedzy pacjenta. Wystarczy DNA ze śliny bądź krwi. Można je pobrać, robiąc wymaz z jamy ustnej. – To wystarczy? – Zależy do czego. W przypadku przeszczepu szpiku konieczna jest całkowita zgodność immunologiczna, ale jeśli chodzi o serce czy płuca, ważny jest podobny wiek dawcy, wzrost, waga, no i oczywiście grupa krwi. Profesor przetarł zaparowane szkła. – Musimy pamiętać, że transplantacja to również walka z czasem. Jeśli chodzi o serce, od pobrania organu do operacji nie może minąć więcej niż cztery godziny. Jeśli więc śmiertelny wypadek zdarzył się, dajmy na to, pod Opolem, a mamy dwóch oczekujących biorców: jednego z Wrocławia, drugiego z Gdańska, to przynajmniej teoretycznie większe szanse na dostanie zdrowego serca ma pacjent ze stolicy Dolnego Śląska. – Jednak im większa zgodność tkankowa, tym lepiej? – zapytał Niedźwiecki. – Oczywiście. Istnieje mniejsze prawdopodobieństwo powikłań. Czasem jednak, gdy nie ma zbyt wiele czasu, trzeba ryzykować. Niektórzy chorzy nie mogą dłużej czekać. Dzięki coraz lepszym lekom immunosupresyjnym sprawniej panujemy nad odrzutami. Rodzi to nadzieję dla

ludzi, którzy nie mają bliźniaka genetycznego. W pokoju zapanowała cisza, którą przerwała mucha. Natrętny owad krążył nad ostatnią kanapką z łososiem. – Powiem wprost – zaczął inspektor, podchodząc do stołu. – Przyjęliśmy hipotezę, że lekarz, który badał nasze ofiary, ma coś wspólnego z ich śmiercią. – Chodzi panom o to, że zbierał informacje o pacjentach, aby wytypować potencjalnych dawców organów? – Sam bym tego lepiej nie ujął – ucieszył się Dulemba. – Tylko że jest to ryzykowne, skomplikowane i proste do wyśledzenia. – Ale możliwe? – dopytywał. – Wie pan, na pierwszym roku studiów uczono mnie, że lepiej rozpatrywać najbardziej nieprawdopodobną możliwość niż wielce prawdopodobną niemożliwość. Rapacki i Niedźwiecki, każdy na swój sposób, próbowali zrozumieć sens słów lekarza. Dulemba wykonał błyskawiczny ruch ręką i łakoma mucha znalazła się w jego olbrzymiej, owłosionej dłoni. – Dziękuję, panie profesorze. Bardzo nam pan pomógł – powiedział inspektor, wyrzucając truchło owada do kosza. – Jeśli będę jeszcze potrzebny, zapraszam na rewizytę – odparł Gruszczyński, kłaniając się gościom. Jego słowa były aluzją do tego, co myślał o odbytej właśnie naradzie. Policja ma brzydki zwyczaj nieszanowania czasu innych. Wszystkie te informacje uzyskaliby przez telefon. A jeśli nawet podczas rozmowy Dulemba chciał patrzeć mu w oczy, mógł ruszyć swój musculus gluteus i przyjechać do szpitala. W kierunku drzwi ruszyli też Niedźwiecki i Rapacki, ale inspektor nie dał im się pożegnać. – A panowie dokąd? – Spojrzał ciężkim wzrokiem. – Ja muszę... – Niedźwiecki! – Dulemba zwolnił komisarza z konieczności tłumaczenia się. – Kiedy mamy wytypowanego podejrzanego, wszystko inne przestaje być ważne. Zapraszam do stołu, musimy opracować dalszy schemat postępowania – mówiąc to, wskazał odsunięte krzesła przy pokrytym zielonym suknem blacie. Nie było już na nim pysznych kanapeczek, a po kawie w dzbanku pozostał tylko osad. Za to z okrągłych oczu szefa emanowała dziwna siła. Niedźwiecki znał tę moc. Pozwoli ona inspektorowi na najbliższą godzinę zamienić się w księgę mądrości wszelakich.

9 lipca godzina 15.40 Komenda Wojewódzka Policji W drugiej godzinie narady w wyniku nagłej niedyspozycji przełyku Dulemba zakończył wywód zgrabnym bon motem. – Jeśli poznamy motyw, będziemy wiedzieli wszystko – uciął, nabierając powietrza, i zaczął liczyć w myślach. – Co my tak naprawdę wiemy o tym Kłosowskim? – zapytał prokurator, patrząc na inspektora z rosnącym podziwem. Normalny człowiek wytrzymuje na bezdechu dziesięć, góra dwadzieścia sekund. On stał taki nadęty już ponad pół minuty. – Trochę informacji już mamy. – Niedźwiecki wyjął z kieszeni sztruksów pognieciony wydruk i zaczął czytać. – Studia ukończył w dziewięćdziesiątym trzecim. Ma za sobą kilka publikacji w anglojęzycznych czasopismach medycznych. W młodości został zatrzymany podczas manifestacji przeciwko budowie elektrowni atomowej w Żarnowcu. Rok temu zajął trzydzieste szóste miejsce w maratonie Hasco-Leku. To bardzo dobry wynik. Najlepszy policjant uplasował się w drugiej setce. – Mamy jego akta? – Dulemba ze świstem wypuścił powietrze. Jego gładko wygolona twarz pokryła się czerwonymi plamami, a białka przybrały kolor oczu królika chorego na zapalenie spojówek. – Nie. – To skąd ty to wszystko...? – Ostatnie słowa znów pożarło czknięcie. – Zapytałem Bartka – odparł Niedźwiecki. – Kogo? – Inspektor uznał, że dalsze karanie organizmu brakiem tlenu nie ma już sensu. – Bartka Googlewskiego... – No, dobrze, dobrze... Teraz czas na szczerą rozmowę z tym Kłosowskim i zabawę w złego i bardzo złego policjanta – powiedział Dulemba, po czym wyjął z lodówki niegazowaną mineralkę, nalał do kubka i wypił napój z odwrotnej strony. Stróżka wody pociekła mu po brodzie, ochlapała nienagannie wyprasowany kołnierzyk i rozwiała kolejną szansę na to, że jego silnie zarysowane szczęki przestaną wydawać odgłosy przypominające skomlenie małego pieska. – Zalecam dyskretną obserwację. Za wcześnie na odkrywanie kart. – Rapacki, korzystając

z tragedii Dulemby, przymknął oczy. Przypomniał sobie sobotnią partyjkę w rozbieranego pokera z dwoma młodymi aplikantkami. Myśl o wysokim sądzie odzianym jedynie w łańcuch na piersi sprawiła, że zapłonęły mu uszy. – Co z żoną Druckiego? – wtrącił Niedźwiecki, który czuł, że traci kontakt z otoczeniem. – Dalej obstawiasz, że miała coś wspólnego z próbą zabójstwa męża? – Dulemba opanował sztukę połykania czkawki. Z gardzieli zamiast pisku wydobywało się groźne gulgotanie. – Zdradzała go, a ta jej żałoba jest sztuczna jak chińskie papierosy. Zresztą tak samo jak komedia z nawrotem wielkiej miłości i walką o utrzymanie ukochanego przy życiu – odparł komisarz. – Może działała do spółki z tym lekarzem? Czas, żeby ją też w końcu porządnie przycisnąć – wysapał Dulemba. – Nie warto. – Rapacki zszedł na ziemię. – A to dlaczego? – wycedził szef. – Otóż zapewniam was, że dwudziestego pierwszego stycznia pani Joanna przestanie wierzyć, że mąż słyszy, co się do niego mówi, i podpisze zgodę na odłączenie od aparatury. – Możesz jaśniej? – ponaglił go Niedźwiecki. Czyżby rozwiązły prokurator miał lepsze dojścia niż policyjni wywiadowcy? – Niestety, nie mogę. – Wyjął telefon i zaczął stukać palcem w klawiaturę. – Znowu mnożymy niewiadome – gderał inspektor. – Młodzi przedstawiciele wymiaru sprawiedliwości wolą bawić się w jakąś grę podjazdową, zapominając o tak szlachetnej metodzie, jaką jest przesłuchanie. – Przepraszam, na mnie już czas. – Rapacki wstał z krzesła. Pożegnał się i wyszedł, zostawiając jak zwykle oniemiałego ze złości Dulembę. – To się nazywa nadzór prokuratorski nad śledztwem! Panu Rapackiemu nie chce się nawet dokończyć spotkania. Potem w sądzie to będzie błyszczał, kiedy dostanie mordercę na tacy. Niedźwiecki poczuł wibrację w kieszeni. Dyskretnie wyjął telefon i odczytał wiadomość. „Jeśli znajdziesz chwilę, wpadnij jutro o 22 do Spiża. Rapacki”. – Czy ty mnie słuchasz? – zapytał inspektor. – Przyciśnij jeszcze tego swojego informatora. – Którego? – Niedźwiecki podniósł głowę. – No... tego... Bartosza Googlewskiego. Mniemam, że to nie jest jego prawdziwe nazwisko. – Nie, nie jest. – Nie zamierzał po raz kolejny zdenerwować Dulemby, który traktował komputer bardziej jak wroga niż jak przyjaciela.

10 lipca godzina 9.45 Komenda Wojewódzka Policji – Włos ci z głowy nie spadnie.... Przecież mówię, że będzie jechał nawalony jak messerschmitt... Już ja o to zadbam. Czekaj na sygnał i nie próbuj przejawiać własnej inicjatywy. – Białach rozłączył się i wysiadł z samochodu. Kątem oka zobaczył, że z przybrudzonego auta gramoli się Niedźwiecki. Najwyraźniej Dulemba zakazał mu używania tego śmiesznego skuterka. W jednej ręce komisarz trzymał akta, w drugiej kanapki od żony. Jednym kolanem próbował zamknąć drzwi, drugim podtrzymać osuwające się dokumenty. Nieślubny syn inspektora Gadżeta, pomyślał, machając przyjaźnie. Nie przestraszyłby się go nawet początkujący kieszonkowiec. Niedźwiecki wsadził akta pod pachę i podał dłoń Białachowi. Uścisk miał silny, zdecydowany. Nie jest takim niezgułą, na jakiego wygląda, pomyślał aspirant, gdy razem ruszyli w kierunku komendy. Musieli przejść spory kawałek, bo miejsca przy bramie były już dawno zajęte przez policjantów, którzy przyjeżdżali do pracy punktualnie. – Jak leci? – zapytał błyskotliwie Niedźwiecki. – Dzwonił do mnie Brzozowicz. – Aspirant zawsze podkreślał, że szlachetne milczenie jest lepsze od głupiej gadki. Tym razem nadszedł jednak dobry moment, żeby przygotować zasłonę dymną na dzisiejszy wieczór. – Widziałem raport. Śmierć z przedawkowania. Sprawa idzie do umorzenia. – Komisarz pchnął ciężkie, skrzypiące drzwi. W komendzie życie toczyło się dobrze znanym rytmem. Ze stołówki rozchodziła się woń schabowego. Zapach musiał drażnić wyprowadzanego z policyjnego aresztu chłopaka, który miał ręce spięte kajdankami i tatuaż HWDP na szyi. Eskortowało go dwóch młodszych sierżantów, którzy żartowali, że skrót pochodzi od słów: „chcę wstąpić do policji”. – Stary twierdzi, że niby coś wyniuchał. Podobno dawno nie widział tak czystej heroiny. – Białachowi zrobiło się mdło od smrodu smażonego mięsa. Ostatnio źle reagował na większość zapachów. – Poczciwy patomorfolog na tropie nowego kanału przerzutu? – Niedźwiecki wymachiwał kanapkami w woreczku jak pierwszoklasista. – Pewnie tak. Chyba naczytał się powieści szpiegowskich, bo prosił mnie o spotkanie poza

instytutem. – O, nie zazdroszczę – westchnął kurtuazyjnie komisarz, ze smutkiem omiatając wzrokiem szary korytarz. Czy naprawdę majestat państwa straciłby na powadze, gdyby na ścianach zamiast plansz poglądowych, jak się ustrzec przed kieszonkowcami, zamontowano kwietniki? – Robię to przez szacunek. Za pół roku idzie na emeryturę. – To gdzie się spotykacie? Na trzydziestym piętrze wieżowca Czarneckiego? A może we wrocławskim zoo, jak Hans Kloss? – Jeśli powiem, będę musiał cię zabić. W oczach Niedźwieckiego zapłonęły wesołe iskierki. – To wbrew regułom. Jeśli coś się stanie, nie będziemy wiedzieć, gdzie wysłać wsparcie. – Masz rację, ale czego się nie robi dla firmy. – Białach próbował się uśmiechnąć, jednak natychmiast tego pożałował. Rozbolały go skatowane amfetaminą dziąsła. – Dobrze, powiem ci – mruknął, gdy weszli na drugie piętro. – Miejsce spotkania to Tawerna przy Wybrzeżu Wyspiańskiego. – Przeczesał rzadkie ciemne włosy, na których pojawiły się pierwsze krople potu. – Chyba wiem dlaczego. – Niedźwiecki obmacał kieszenie marynarki i jego pogodny nastrój wyparował. Przypomniał sobie, że klucze od pokoju zostawił na półeczce samochodowej. Oparł się o ścianę i sięgnął do woreczka, w którym leżały zrobione przez Julię kanapki z boczkiem. Dzisiaj znowu nie dotrze na obiad. Ma do przeprowadzenia ważną misję. Choć wolałby zamienić się z Białachem i przy piwku wysłuchiwać rojeń alkoholika. Spojrzał na zegarek i wyjął telefon. Musi namówić jakiegoś kumpla z drogówki, żeby mu pożyczył lornetkę.

10 lipca godzina 20.00 plac Jana Pawła II „Don’t ever want to feel like I did that day” – śpiewał beztrosko Anthony Kiedis. Hubert uwielbiał Red Hot Chili Peppers, ale dzisiaj drażniło go bezproblemowe podejście do życia lidera grupy. – Nie wiem, po co idziemy na tę imprezę – mruknął, zezując na kierowcę. – Żeby zapomnieć o kłopotach, żeby się na chwilę wyluzować. Każdy tego potrzebuje... – Nie mów do mnie jak do swoich uczniów. Anka zamilkła, zaciskając usta. Dodała gazu, wyprzedzając wielką terenówkę. – Przepraszam. – Kłosowski przetarł świeżo ogoloną brodę. – Mam wrażenie, że popadam w paranoję. – Za dużo filmów oglądasz. – Kobieta wrzuciła kierunkowskaz i zmieniła pas. Prowadziła samochód pewnie i wkurzała facetów, których wyprzedzała na zielonym świetle. – Jeden mój pacjent ginie, drugi jest w stanie wegetatywnym. – Byli u ciebie na badaniach, tak jak tysiące innych osób. – Zahamowała z piskiem opon przed autobusem. Kłosowski ściszył muzykę. – Powiedz to policji. Pewnie myślą, że jestem jakimś pieprzonym handlarzem organów. – Znamy się już trochę i nie odkryłam u ciebie jakiegoś szczególnego talentu do interesów – zaprotestowała tonem żydowskiego kupca. Hubert spojrzał na Ankę z uznaniem. Poczucie humoru bardzo pomaga pięknym kobietom w życiu. – Jesteśmy na miejscu – wskazał na okazały budynek za oknem. Srebrna toyota yaris zatrzymała się pod eleganckimi loftami. Na zakup mieszkania w starej destylarni decydowali się ekscentrycy albo kadra menadżerska, której nie przeszkadzało to, że płaci za lokum dwa razy więcej niż za mieszkanie w zwykłym budownictwie. – Na pewno mogę tutaj stanąć? – zapytała, zamykając drzwi pilotem. Między budynkami rozpościerał się nowocześnie zagospodarowany zielony dziedziniec, tak wysmakowany, że brakowało tylko faceta w liberii, który wybiegałby z portierni i parkował auta na podziemnym parkingu.

– Człowiek, który jeździ na co dzień motocyklem, nie powinien się wypowiadać o parkowaniu – powiedział, wystukując kod do bramy budynku, w którym mieszkał Dawid Kowalik. – Ale jeśli będę miał tak piękną szoferkę, z przyjemnością przerzucę się na samochód. – Szoferka to kabina ciężarówki – skarciła go. – No tak, zapomniałem, że podrywam polonistkę, a nie feministkę. Pocałował ją w ucho. Zarumieniła się. – Wiem, że to zły moment na takie pytania... ale jak z ojcem? – Spoważniał. – Źle – odpowiedziała Anka. – Wczoraj był bardzo agresywny. Musieliśmy mu dać zastrzyk na uspokojenie. Kolejna pielęgniarka przestaje sobie dawać radę. Jeśli dzisiaj nie wrócę przed północą, zwolni się i ona. Nie jesteś zły, że cię zostawię? – Daj spokój. Wrócę sobie taksówką. Na pewno nie potrzebujesz pomocy? – zapytał z troską Hubert. Jej ciemne oczy wyglądały na zmęczone. Sińców nie zdołał przykryć nawet ostry makijaż. – Wiesz, że alzheimer to choroba dziedziczna? – Anka nie dawała za wygraną. – Postać rodzinna to zaledwie piętnaście procent przypadków. – Kłosowski czuł się niezręcznie, gdy tłumacząc tak poważne sprawy, machał jej przed nosem zapakowaną w papier butelką jacka daniel’sa. – Nie chcę, żebyś się odkochał... – Ale przecież... – Czy my naprawdę musimy teraz o tym rozmawiać? – Pociągnęła go za wolną rękę w kierunku drzwi zabytkowej windy. – Ładnie mieszka nasz doktor – zauważyła z podziwem. – Nie wiedziałem, że masz pociąg do starych fabryk. – Bardziej do półnagich robotników pędzących bimber. – To brzmi jak perwersja. – Zrobiłeś się czerwony. – Przez to światło tutaj – mruknął, wskazując na witraż. – Dawid mieszka na samej górze, a ta dziewiętnastowieczna winda jest strasznie wolna. Pozwól, że udowodnię ci w niej, że nie jestem pruderyjny. – Czcze przechwałki. – Oblizała wargi.

10 lipca godzina 20.00 plac Jana Pawła II „Wyglądają na zakochanych” – pomyślał Niedźwiecki. Odłożył lornetkę z wypisanym srebrną farbą numerem ewidencyjnym. Zgasił papierosa w samochodowej popielniczce i sięgnął do schowka po tic-taki. Nie należał do mistrzów kamuflażu, ale para była tak zajęta sobą, że nie dostrzegłaby „plastra”, nawet gdyby ukrył się na tylnym siedzeniu ich samochodu. Kłosowski, biorąc pod uwagę, że pali mu się grunt pod nogami, jest w zdumiewająco dobrej formie. Albo taki silny psychicznie, albo faktycznie niewinny. Upał na dworze zelżał. Pachniało trawą, podlewaną przez automatyczne zraszacze. W bramie bloku, za którym zaparkował, dwóch młodzieńców paliło marihuanę. Stali w kłębach siwego dymu i rechotali, pokazując sobie nagrane na komórkach filmiki. Zajęci sobą, nie zauważyli krążącego po osiedlowej alejce dwuosobowego patrolu oddziału prewencji, który miał koszary na Księcia Witolda. Policjantów – ze względu na pełny rynsztunek, jaki nosili podczas stadionowych awantur – nazywano rycerzami. Chodzili po ulicy i rozglądali się czujnie. Niedźwiecki wysiadł z samochodu i szybkim krokiem podszedł do bramy. Dzieciaki z blantem w ustach mogły mieć góra osiemnaście lat. Niższy zapuścił jasne dredy i rzadką kozią bródkę. Drgnął na widok intruza i schował zapalonego jointa za plecami. – No, co jest? – warknął komisarz. – Do domu, ale już. – A pan to kto? – postawił się wyższy. – Wujek dobra rada? Niedźwiecki z tylnej kieszeni spodni wyciągnął legitymację. – Masz jeszcze jakieś pytania? Rastamani zniknęli jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Słychać było paniczne tupanie po drewnianych schodach. Niedźwiecki, zadowolony z siebie, wrócił do samochodu. Usiadł i po raz kolejny spojrzał na ostatnie piętro eleganckiego loftu. Ceglana elewacja w jakiś tajemniczy sposób pasowała do błyszczących balkonów i brukowej kostki wokół. W olbrzymich oknach majaczyły sylwetki ludzi. Tak się bawi nasza służba zdrowia. Gdzie te czasy, kiedy jako uczeń szkoły policyjnej obstawiał marsze lekarzy, którzy domagali się zrównania ich pensji ze średnią krajową? Będzie musiał ustalić, który kumpel Kłosowskiego urządził tę zacną imprezę i jak dorobił się takiej kasy. Kiedy wyciągnął rękę po lornetkę, usłyszał pukanie w okno. Obok samochodu stali funkcjonariusze z patrolu. Na czarnych

mundurach odcinał się fluorescencyjny napis „Policja”. Komisarz korbką otworzył szybę. – Słucham? – zapytał, podnosząc głowę. – Dokumenty – zażądał olbrzym w stopniu sierżanta. Zasłaniał prawie całe światło. Wielka, ogolona na łyso głowa kiwała się niespokojnie. – Może będzie się pan łaskaw przedstawić. – Spędzisz dwadzieścia cztery na dołku, to się lepiej poznamy. – Na jakiej podstawie? – Odmowa pokazania dokumentów, podejrzane zachowanie – wskazał na lornetkę. – Ostatnio mieliśmy skargę, że po okolicy kręci się pedofil. – Z kim pan przed chwilą rozmawiał? – zapytał drugi policjant. Miał niski głos i miękki zarost pod nosem. Jedna belka na pagonie oznaczała stopień starszego posterunkowego. – Z nikim. – Niedźwiecki ze spokojem ścierał palcem kurz z deski rozdzielczej. – Inaczej, tatusiu, porozmawiamy. – Sierżant sięgnął po krótkofalówkę, a posterunkowy stanął przed maską auta i położył rękę na tonfie. – Chwileczkę. – Niedźwiecki podniósł się na siedzeniu, żeby sięgnąć do kieszeni. Wyjął legitymację, na której widok policjanci zbledli bardziej niż palacze trawy. – Przepraszam, panie komisarzu – jąkał się dowódca patrolu. Z groźnego stróża prawa przeistoczył się w ucznia przyłapanego na wagarach. – To trochę mało jak na złamanie przynajmniej trzech zasad regulaminu. Mam wymieniać jakich? – zapytał, licząc, że go o to nie poproszą. Nie był specjalnie mocny w teorii. Na szczęście policjanci wyglądali tak, jakby zaraz mieli się rozpłakać. – Do której dzisiaj macie służbę? – zapytał. – Całą noc, panie komisarzu. – Młodszy stanął na baczność. Wyglądał dziwnie, prężąc się przed otwartym oknem fiata bravo. – Zapomnę o wszystkim, ale będę miał do was sprawę, a nawet dwie. – Do usług – krzyknęli chórem. Niedźwiecki wysiadł z samochodu. Zapalił papierosa i machając rozżarzonym petem, z zapałem tłumaczył szczegóły planu. Całą scenę z uchylonego okna zakurzonego strychu obserwowali młodzi rastamani, którzy próbując uspokoić bijące serca, składali śluby czystości.

10 lipca godzina 20.10 Wybrzeże Wyspiańskiego Zrobił wszystko, żeby wyglądać jak tajniak czy – jak woli mówić komisarz Dulemba – „policjant pracujący pod przykryciem”. Włożył do ust gumę, przygładził włosy i pewnym krokiem wszedł do studenckiej knajpy na Wybrzeżu Wyspiańskiego. Miejsce to podczas roku akademickiego tętniło życiem. W lipcu, gdyby nie garstka osiedlowych imprezowiczów, interes można by było zamknąć. Żółto-czarny bar przy wejściu reklamował browar Piast. Choć popularnego piwa nie warzono już we Wrocławiu, producent nadal odwoływał się do silnej lokalnej tradycji. Białach rozejrzał się dookoła i zmrużył oczy. Dyskretne, punktowe lampy nie oświetlały całego pomieszczenia. W oknach zamontowano płócienne rolety. Pośrodku znajdował się niewielki parkiet, nad którym królowała olbrzymia dyskotekowa kula. Wokół stały masywne drewniane stoły. Ściany ozdabiały stare rybackie sieci. Po drewnianych schodkach można było wejść na niewielkie patio z kilkoma mniejszymi stolikami. Przy jednym z nich siedział Brzozowicz, patrząc przed siebie zaropiałymi oczami. Spod przykrótkiej koszuli wystawał wielki, pokryty rzadkimi włosami brzuch. Przed lekarzem stały trzy puste szklaneczki z reklamą wódki Wyborowej. – Wyszedłem trochę wcześniej – zaczął, próbując wytłumaczyć swój stan. – Dziękuję, że się pan zgodził na to spotkanie. – Białach uścisnął miękką, spoconą dłoń patomorfologa, który usiadł na patio, bo liczył, że nie zauważy go tu żaden z miejscowych studentów. – Zamówię sobie kawę i zaraz powiem, o co chodzi. – Nie zamierzał pić alkoholu, ale na wszelki wypadek wciągnął kreskę amfetaminy. Gdyby dla dobra sprawy musiał wznieść z doktorem kilka toastów, zachowa całkowitą trzeźwość umysłu. – Co dla pana? Brzozowicz zmrużył świńskie oczka, prawie tak czerwone, jak jego twarz. Policzki przecinały cienkie, bordowe żyłki. – Tequila sunrise. Tylko niech pan patrzy, czy barman nie oszukuje na wódce. – Czuł się tu jak u siebie. Aspirant spełnił jego żądanie z nawiązką, zamawiając podwójną porcję alkoholu. Chwilę później Brzozowicz stwierdził, że głupotą było rzucenie palenia. Polecił kupić sobie paczkę papierosów. Palił jednego za drugim i gadał. – Kiedyś przywieźli do mnie dziewczynę, której ktoś wykonał offową aborcję. – Zmarszczył

brwi, przywołując wspomnienia. – Jej chłopak, z zawodu mechanik, znalazł w internecie na ukraińskich stronach porady, jak się usuwa ciążę. Podczas łyżeczkowania przebił błonę śluzową i mięśnie. Nastąpił krwotok do jamy otrzewnej. Na ostrym dyżurze mogli już tylko wezwać księdza. Była taka młoda i ładna, trafiła do mnie, jakby spała. – Mam nadzieję, że gnój, który jej to zrobił, powąchał kraty. – Białach bawił się paznokciami, co jakiś czas kiwając z oburzeniem głową na znak, że bierze czynny udział w rozmowie. – Macicę miała jak obróconą flaszkę po małym piwie. – Doktor wskazał na pustą butelkę po żywcu, która stała na stoliku obok. – Nic pan nie pije, panie kolego. – Jestem na służbie. – Właśnie, co to za pilna sprawa? Wiecie już, kto zabił tego narkomana? – Przepraszam. – Białach wstał od stolika. – Muszę do toalety. Patolog został sam. Zapalił papierosa i podjął ze sobą jakąś wewnętrzną walkę, od której dostał ataku mokrego kaszlu. Oparł się łokciami o stół, rozsiewając wokół mgiełkę z flegmy i śliny. Policjant stał przed lustrem w ciasnej, pachnącej moczem łazience. Był blady, a wysuszone spojówki buntowały się przeciwko szkłom kontaktowym. Skóra twarzy z niewyspania straciła sprężystość. Przeczesał palcami bujne, sterczące włosy. Były spocone i sprawiały wrażenie tłustych. Na szczęście Wielki Spokój był coraz bliżej. W aktach patomorfologa znalazł historię jego uzależnienia. Miał cztery wyroki za jazdę po pijanemu. Ostatni w zawieszeniu sprzed dwóch lat. Z uczelni nie wyleciał, ale przestraszył się na tyle, że przestał pić. Jak widać – do czasu. Choroba alkoholowa nie dała za wygraną. Co więcej, znów czuł się bezkarny. Białach widział jego samochód zaparkowany za rogiem Tawerny. Patomorfolog ukrył auto, żeby barman nie zobaczył, jak pijany wytacza się z knajpy i wsiada do samochodu. Mógłby zadzwonić po policję albo zabrać mu kluczyki. Aspirant wszedł do kabiny, po czym założył druciany skobel na rozpadające się drzwi. Wyjął z kieszeni spodni starą wysłużoną nokię i usiadł na zamkniętej muszli.

10 lipca godzina 20.05 mieszkanie Dawida Kowalika Wszedł bez pukania. Przy głośno grającej muzyce i tak nikt nie usłyszałby dzwonka. Anka zrobiła furorę, zanim jeszcze zdjęła w przedpokoju czerwone bolerko. Jędrne pośladki kołysały się w rytm jej kroków, a wycięta z tyłu kiecka odkrywała gładkie, opalone plecy i smukłą, długą szyję. Hubert podał ręce tuzinowi ludzi, udając, że cieszy się na ich widok. Dawid Kowalik zaprosił na imprezę wszystkich, których w ostatnich dniach spotkał w szpitalu. – Ale chata – szepnęła Anka, gdy wreszcie na chwilę zostali sami. – Ikea to nie jest. – Objął ją, ruszając na poszukiwanie gospodarza. Kowalik nie napracował się przy urządzaniu mieszkania. Po prostu kupił je w stanie deweloperskim i zanim wyjechał na wakacje, zlecił jego urządzenie zaprzyjaźnionemu architektowi. Ufał mu bezgranicznie, gdyż przez jakiś czas byli kochankami i dogadywali się świetnie. Architekt stanął na wysokości zadania; zaprojektował wnętrze, w którym można by realizować Dynastię w wersji techno. – Załamania, kubiczne formy i przenikające się płaszczyzny dały możliwość odważnych eksperymentów na styku funkcjonalności i elegancji. Do tego nie zawahałem się nadużyć metalu jako tworzywa uniwersalnego i niezniszczalnego – powiedział podczas parapetówki, prezentując z dumą efekty swojej pracy. W nowym mieszkaniu Kowalik mógł grać w golfa, gdyż na stu pięćdziesięciu metrach projektant „zmieścił” tylko trzy pomieszczenia: sypialnię, salon z aneksem kuchennym i łazienkę. – Musimy zrobić tak, aby objąć jednym rzutem oka całą przestrzeń! – krzyczał, trzymając w ręku wielki młot, który miał jedno zadanie: wyburzyć wszystko, co stoi na horyzoncie. Kolejną atrakcją mieszkania była roztaczająca się z okien panorama Wrocławia, gdyż cała ściana południowa została zastąpiona przyciemnianą szybą, której aluminiowe ramy zrobiono na specjalne zamówienie w jednej z berlińskich pracowni. Podłoga stanowiła połączenie marmuru i jakiegoś egzotycznego drewna, którego nazwa była bardziej skomplikowana niż łacińska terminologia służąca do opisu zapalenia płuc. Całość zamykały listwy przypodłogowe. Oczywiście wykonane z bezbarwnego stopu żelaza.

Antresola, na której znajdowała się sypialnia, została zbudowana ze stali patynowanej i podwieszona do sufitu; jego wysokość spełniała normy szkolnej sali do gry w koszykówkę. Do wielkiego drewnianego łóżka prowadziły kręcone stalowe schody. Tak strome, że złośliwi twierdzili, iż Kowalik po imprezie musiał nimi podążać w asyście strażaków. Podwieszane szafki w aneksie kuchennym zostały wykonane z inoksu. Otwierały się same po naciśnięciu frontu. Na ich spodach błyszczały niebieskie diody, które wraz z olbrzymim ekranem srebrnej lodówki sprawiały, że kuchnia wyglądała jak stacja dowodzenia NASA. Jedynym tropem wskazującym na to, że sprzęt pełni funkcję kuchni, był matowy kamienny zlew i taki sam kran. – Metal można kuć, spawać, łączyć. Ogień go nie strawi, woda nie rozmiękczy. – Architekt cieszył się jak dziecko, siedząc na skórzanej kanapie z metalowymi nóżkami. Podczas parapetówki Hubert popełnił niewybaczalny błąd. Zapytał Kowalika, czy pośród takiej ilości metalu nie czuje się jak w prosektorium. Towarzystwo gruchnęło śmiechem, ale projektant nie odezwał się do końca imprezy, a w oczach miał coś takiego, że Hubert wolał nie patrzeć w jego kierunku. Na szczęście pół roku później wyjechał do Kalifornii. Pisał maile, że czuje się trochę samotny, ale Dolina Krzemowa to jedyne miejsce, gdzie może się w pełni realizować i nie być narażony na głupie docinki. – O tym wnętrzu – szepnął Kłosowski na widok Dawida, który ruszył w ich kierunku z otwartymi rękami – możesz mówić jak o umarłych. Dobrze albo wcale. – Wybieram pierwszą opcję – odparła Anka. – I bardzo dobrze. Jako polonistka masz dużo większy zasób słów z dziedziny estetyki niż ja. – Nareszcie. Już się nie mogłem doczekać najpiękniejszej ozdoby tego wieczoru. – Dawid ucałował Ankę w dłoń. – Hubert, twoja kobieta wygląda olśniewająco. – Ciągle jej to powtarzam. – Nieprawda. – Roześmiała się i mrugnęła okiem. – Piękne mieszkanie. Zakochałam się w nim od progu. – Z wzajemnością, z wzajemnością – gulgotał Kowalik. – Pozwól, że cię po nim oprowadzę. – Objął ją i ruszyli przed siebie. Kłosowski bezradnie rozejrzał się dookoła. Ukłonił się przełożonej pielęgniarek, ale ta udawała, że go nie widzi. Siedziała w głębokim skórzanym fotelu i z godnością prowadzonego na śmierć Sokratesa piła z pękatego kieliszka czerwone wino. Przy schodach na antresolę stał dyrektor finansowy. On również arystokratycznie trzymał się na uboczu, obserwując gości. Biała płócienna koszula nawet stąd wyglądała na drogą. Podobnie jak złoty zegarek wielkości dorodnego racucha.

– Witaj. – Przed Kłosowskim wyrósł wysoki okularnik z podwójnym podbródkiem. Pachniał pianką do włosów. – Co tak późno? – Anię coś zatrzymało. – Starał się zachować przyjemny wyraz twarzy. – Widziałem, widziałem, fajna laska. – Szef anestezjologów uśmiechnął się z zazdrością. Założył kupiony specjalnie na tę okazję szary sweter w serek. Nikt nie zdążył mu powiedzieć, że taka odzież wyszła z mody wraz z dwurzędowymi marynarkami. – A ty sam przyszedłeś? – Hubert spojrzał na swoje wysokie czarne martensy, rurki Wranglera i czarną koszulkę polo. Znalazł wspólną cechę z nowym rozmówcą: ich strój nie pasował do ubioru reszty eleganckiego towarzystwa. Większość mężczyzn wyglądała jak pingwiny. Biała koszula i czarny garnitur z płetwą były hitem wieczoru. – Nie mieliśmy z kim zostawić dzieci. Wiesz, Gosia jest teraz w trudnym wieku, a babcia odmówiła opieki nad Tomkiem. Wydaje mi się, że ma początki nerwicy. Zaleciłem jej tabletki ziołowe, ale ona chce coś na receptę. Nie jestem pewien, czy oksazepam to dobry pomysł. Wiesz, jaką to świństwo robi gąbkę z mózgu. – Życie rodzinne, to brzmi dumnie. – Hubert podszedł do barku w poszukiwaniu jakiegoś napoju bezalkoholowego. Wyszukał tonik spośród butelek drogich wódek, których było niewiele mniej niż kanapek z kawiorem. – No, nie powiem, chwalę sobie. Niedługo przeprowadzamy się do nowego domu. Szef anestezjologów miał na oddziale pseudonim Śpiwór. Kto spotka Tadeusza Kydryla, zaczyna natychmiast walczyć z ziewaniem. – Jak przyjdzie z Włoch parkiet do salonu, zapraszam na parapetówę. – Już się nie mogę doczekać. – Kredyt wziąłem w złotówkach – tłumaczył, pochylając się nad Kłosowskim – więc żyję bez stresu. Gośka chciała w euro, a ja mówiłem: kredyt zawsze bierz w walucie, w której zarabiasz. Nie jesteś wtedy narażony na kaprysy spekulantów. – Bardzo sprytnie. – Hubert uchylił się jak bokser przed ciosem. Przed wyjściem na imprezę żona nakarmiła Kydryla daniem z wysoką zawartością cebuli. Nagle poczuł, że ktoś go klepie w tyłek. Obrócił się błyskawicznie, oniemiały z powodu tej bezczelności. Za jego plecami stała rudowłosa dziewczyna. Długie, jaskrawe loki opadały jej na ramiona. – Nic się nie zmieniłeś. – Podniosła idealnie wyrównane brwi. – Liczyłam, że przyjdziesz. – Tak, to znaczy... ten... miło cię widzieć. – Hubert został pokonany przez własną elokwencję. Przekładał tonik z ręki do ręki. – Pozwolisz, że na chwilę porwę kolegę? – Zamrugała wielkimi zielonymi oczami w kierunku Kydryla.

– Jest twój. – Kydryl wziął z talerza płat łososia i wsadził do ust. – Właśnie przypomniałem sobie, że muszę spytać gospodarza, gdzie kupił meble do łazienki. Kręcąc głową, odszedł w poszukiwaniu nowej ofiary. – Świetnie wyglądasz – mruknęła Agnieszka, gdy zostali sami. – I wzajemnie – uśmiechnął się Hubert. – Dzięki za ratunek. – Wasz anestezjolog dalej usypia pacjentów bez użycia podtlenku azotu? – Tak. Wystarczy opowieść o remoncie domu, w skrajnych przypadkach dorzuca historię żylaków żony. – Świetnie wyglądasz. – Agnieszka nie dawała za wygraną. – I wzajem... zaraz, ale to już chyba mówiliśmy... – Zaśmiał się nieszczerze. Nalał do szklaneczki odrobinę jacka daniel’sa. Wyciągnął niepewnie rękę w kierunku pojemnika z lodem. Nigdy nie mógł zapamiętać, czy w temperaturze pokojowej pije się koniak, czy whisky. – Kiedy przyjechałaś? – zapytał, wrzucając do szklanki idealnie równą kostkę. – Kilka dni temu. Sprzedaję mieszkanie i muszę załatwić parę spraw. – Czyli klamka zapadła? Gorzej od whisky muszą smakować tylko tłuczone karaluchy. – Już dawno – odpowiedziała Agnieszka. – Nie żałujesz? – Gdybyś chciał, mógłbyś być po drugiej stronie drzwi. – Wyjęła z trzymanego w ręku kieliszka martini miniaturową plastikową szabelkę, zjadła nabitą na nią oliwkę i się oblizała. – Nie wracajmy do tego, proszę. – W głowie Kłosowskiego jak slajdy puszczane na prześcieradle wróciły obrazki z młodości. Poznali się podczas imprezy w domu studenckim Bliźniak, należącym do Akademii Medycznej. Agnieszka Wolnikowska była na drugim roku farmacji. Na studia przyjechała z Wałbrzycha. O swojej rodzinie mówiła niewiele. Tato był górnikiem, który po upadku komunizmu nie mógł znaleźć pracy, mama wychowywała troje dzieci i dorabiała szyciem pokrowców samochodowych w jednej z koreańskich fabryk. Agnieszka za radą rodziców zdała do technikum gastronomicznego. Miała zdobyć porządny zawód. Niestety, ku rozpaczy taty, po maturze postanowiła kontynuować naukę. Gdy mówiła znajomym, że idzie na farmację, nikt nie brał tego specjalnie poważnie. Uwierzyli dopiero po egzaminie, na którym zdobyła sześćdziesiąt cztery na sześćdziesiąt pięć możliwych punktów. Dostała się na wymarzone studia, a przy tym zagrała na nosie synom bogatych aptekarzy i dyrektorów prywatnych przychodni. Trochę później pojawiła się plotka, że poderwała jednego z egzaminatorów, który w szale łóżkowego uniesienia stawał się wyjątkowo rozmowny. Mogła to być prawda albo całkowite kłamstwo. Agnieszka była zdolna. Zdolna do wszystkiego. Mogła przespać się

z profesorem, znudzonym małżeńskim kieratem, albo w miesiąc wykuć na pamięć podręcznik medycyny. Nie należała do klasycznych piękności, ale miała swoje atuty i potrafiła je eksponować. Faceci za nią szaleli. Stawali na głowie, żeby ją poderwać. Droczyła się, kokietowała, ale rzadko szła do łóżka. To był kolejny element gry. Gdyby poszła fama, że jest łatwa, straciłaby tajemniczość i atrakcyjność. – Dalej zgrywasz doktora Judyma? – Położyła rękę na jego ramieniu. W tym wieku panowie zdradzają pierwsze objawy podtatusienia, ale on wyglądał świetnie. Tak jak wtedy, gdy po raz pierwszy go zobaczyła. Od razu wiedziała, że coś z tego będzie. Siedziała u przyjaciółki w pokoju na piątkowej balandze i nudziła się piekielnie. Drażniły ją koleżanki wymalowane w sposób zdradzający miłość do impresjonistów. Śmieszyli koledzy, którzy chcieli zaimponować opowieściami o skończonych za granicą kursach językowych, wyjazdach do Aspen i weekendowych wypadach na golfa. Środowisko studentów akademii było zepsute jak powietrze w Wałbrzychu i tak cherlawe, że dzień spędzony w biedaszybie skończyłby się dla nich trwałymi zmianami w mózgu. Hubert był inny. Przyszedł na imprezę w zielonych upapranych olejem bojówkach. Spóźnił się, bo robił kapitalny remont silnika starej jawy. To był jego pierwszy i ukochany motocykl. Miał rozczochrane czarne włosy, sięgające do ramion, oraz ciemne, ironicznie patrzące na świat oczy. Szczupła chłopięca twarz i podobna budowa ciała kontrastowały z pewnością siebie i seksowną blizną na prawym policzku. Gdy koledzy na wzór swoich tatusiów zalewali się perfumowanymi wódkami, on trzymał w dłoniach sok marchewkowy. Kształtne palce, pokryte smarem, bębniły o butelkę pomarańczowego napoju. Dzisiaj te same ręce były czyste i zadbane. Dzierżyły szklaneczkę, której zawartość Hubert pił z taką miną, jakby przyjmował poranną porcję tranu. – Chciałbym, żebyś poznała moją narzeczoną – przerwał krępującą ciszę. – Już poznałam, tyle że pierścionka zaręczynowego jakoś na jej palcu nie widziałam. Pewnie puchną jej dłonie – dodała, odsłaniając idealnie równe zęby. Hubert przygryzł wargi. Małe kłamstewko nie popłaciło. – Zatańczysz? – Agnieszka wzięła go za rękę. – Jasne. – Czy on, do cholery, nauczy się kiedyś jej odmawiać? Ruszyli na parkiet. Z głośników śpiewała Lady Gaga. Eleganccy faceci deptali drogie czółenka partnerek. Hubert też nie był dobrym tancerzem. Objął delikatnie Agnieszkę, bojąc się jej bliskości. Poczuł znajomy zapach perfum Versace Bright Crystal. Używała ich od zawsze. Nawet w czasach, kiedy jej rodzice pod koniec miesiąca pożyczali od sąsiadów pieniądze na chleb i makaron. Zapach przywołał wspomnienia. Przez cztery beztroskie studenckie lata byli nierozłączni. Gdy obronili dyplomy, świat stał przed nimi otworem. Tyle że od tego świata każde z nich oczekiwało czegoś innego. Kłosowski rozpoczął staż w szpitalu

imienia Antoniego Falkiewicza. Była to poniemiecka placówka na ubogich peryferiach Wrocławia. Agnieszce zaproponowano etat w międzynarodowej firmie farmaceutycznej. Wkrótce kupiła niewielkie mieszkanie w starym budownictwie na Kazimierza Wielkiego. Zamiast się nim cieszyć, mruknęła, że to beznadzieja, ale trzeba od czegoś zacząć. Spytała, czy się do niej wprowadzi. Nie zdążył. Trzy miesiące później przeniosła się do Warszawy, gdzie zaczęła robić karierę w dziale sprzedaży leków wspomagających krążenie. W tym samym czasie Hubert przeżywał pierwszą śmierć pacjenta. Po kilku miesiącach związku na odległość stało się to, co musiało się stać. Przysłała maila, że to koniec. Poznała jakiegoś key account managera i to z nim miała zamiar ułożyć sobie życie. Do przekazania tej radosnej informacji użyła firmowego adresu. – Ładna ta twoja Ania. Zawsze miałeś dobry gust – szeptała, dotykając ustami jego ucha. – Dzięki. – Hubert odliczał sekundy do końca utworu. – Zatańczymy jeszcze jeden kawałek? – zapytała Agnieszka. – Przepraszam, mam trochę obowiązków towarzyskich. – Opuścił ręce, prawie wyrywając się z jej objęć. – Jak sobie chcesz. – Odwróciła się, urażona, nawet nie dziękując za taniec. Kłosowski widział jeszcze, jak podchodzi do bufetu i duszkiem wypija czyjegoś drinka.

10 lipca godzina 21.30 osiedle Biskupin Wojciech Piszczak vel Biały nie lubił swojej ksywy. Przylgnęła do niego, kiedy był młodym działaczem Aryjskiego Frontu Przetrwania. Grał na gitarze basowej w neofaszystowskim zespole, redagował nacjonalistyczne pismo i kręcił się z grupą kolegów wokół akademików politechniki, obrzydzając Polskę czarnoskórym studentom. Mierzył sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu i dysponował barami, które wiecznie zasłaniały komuś światło. Jasne włosy golił na zero i depilował zarost na klatce piersiowej. Wyglądał jak wokalista grupy Madness. Miał wystające kości policzkowe, kwadratową szczękę, inteligentne spojrzenie stalowych oczu. Ubierał się konserwatywnie i bardzo monotonnie. Proste niebieskie jeansy, wojskowa kurtka, czarne glany z białymi sznurówkami. Pod koniec technikum przeszedł pierwszą metamorfozę. Podczas zadymy, na którą pojechał do przygranicznego Zgorzelca, kij bejsbolowy trzymany przez nastoletniego Cygana zmiażdżył mu kolano. Adrenalina znieczuliła ból na tyle, że był w stanie dalej walczyć. Kuśtykając na jednej nodze, rozdawał ciosy na oślep wielką jak wiosło pięścią. Po walce koledzy odwieźli go do zaprzyjaźnionego gabinetu lekarskiego. Aryjski Front Przetrwania opłacał jednego z najbardziej rozchwytywanych chirurgów na Dolnym Śląsku, żeby leczył ich członków, nie zadawał zbędnych pytań i zachowywał dyskrecję przed policją. Doktor W. zdiagnozował rozerwanie łękotki. Potrzebna była operacja, a później długa rehabilitacja, która jednak nie dała pożądanych efektów. Po dwóch latach Piszczak zrozumiał, że będzie kulał do końca życia. Przez ten czas musiał wyrosnąć ze skrajnie prawicowych ideałów, które odmawiały życia kalekom. Przyszło to łatwiej, niż myślał. Odkrył, że lepiej może spożytkować swoją siłę, zarabiając pieniądze. Te leżały na ulicy. Nie trzeba się było nawet po nie schylać. Właściciele knajp wiedzieli, że nie warto dyskutować. Płacili za ochronę, wrzucając comiesięczny haracz w nieewidencjonowane koszty. We Wrocławiu żadnej zagranicznej mafii nie udało się zdobyć przyczółka. Co jakiś czas Ruscy czy Białorusini próbowali podskakiwać, taszcząc złote łańcuchy, ale znikali szybciej, niż się pojawiali. Ze swoimi łatwiej było się dogadać. Dlatego w mieście panował porządek i układ jak w „spółdzielni ochroniarskiej”. Piszczak nie był zachłanny, ale bardzo konsekwentny. Dbał o swoje lokale i zabierał tyle, żeby nie zachwiać kondycją finansową restauratora. Zachłanność to głupota. Przysparzasz sobie wrogów i zarzynasz dochodowy interes. A lekko nie ma. Żyjąc z wymuszeń, człowiek jest wykluczony

społecznie. Nie płaci ubezpieczenia, odpadają płatne urlopy, renty czy premie świąteczne. Mafii nikt nie sprzeda nawet czajnika na raty w Media Markcie. Dyskoteka Świt w Pasażu Niepolda była w jego strefie wpływów. Przez rok wszystko działało jak należy, ale pewnego wieczoru przyszła do dyskoteki grupa młodych wilczków z Jagodna. Stłukli właściciela, kilka szklanek, zabrali markową wódkę i zapowiedzieli, że od dziś to oni pobierają pieniądze za ochronę. Przestraszony biznesmen postanowił zwinąć manatki. Biały zastał go, gdy pakował do swojego kombi aparaturę nagłaśniającą. Wyglądał, jakby w nocy przeszedł ze trzy rozległe zawały. Krzyczał, że jest mu już wszystko jedno. – Możecie mnie zabić, nie zapłacę ani grosza – powtarzał, próbując trafić ciężkim wzmacniaczem do bagażnika. Nie było wątpliwości, że jeśli facet dożyje jutra, pójdzie na policję, a później wyjedzie tak daleko, jak tylko będzie mógł. Piszczak zacisnął pięści i udał się na rozmowy handlowe. Chłopaków nie trzeba było długo szukać. Siedzieli w wybudowanym na środku osiedla blaszanym barze Marjot i pili zdobyczną wódę. Ich zdezelowane bmw stało na zakazie parkowania. Wyskoczyli na zewnątrz, gdy zaczęło się palić. Szef tych szczeniaków, nakoksowany grubas, wyleciał pierwszy. Zanim podniósł pięści, dosięgnął go ogień z miotacza zrobionego z rozpylacza lakierów. Mafioso biegał, wijąc się w płomieniach, które zajęły skajową kurtkę, dresowe spodnie i włosy. Koledzy nie próbowali go ratować. Biały kazał wszystkim zdjąć ciuchy i położyć się twarzami do gleby. Rozbierali się chętniej niż pijana laska na randce. W oknach sąsiednich budynków rozbłysły światła. Wyjął pistolet i oddał pięć strzałów. Żywa pochodnia upadła na ziemię. Od martwej czarnej twarzy odcinały się jasne białka oczu. Przerażeni koledzy, dygocąc, oglądali agonię szefa. Czuli jego zapach i najbardziej na świecie żałowali podjętej na siłowni decyzji, że zostaną gangsterami. Kazał im spierdalać i wsiadł do samochodu. Pewnie ktoś już wezwał policję. Na dojazd z komendy na Jaworowej gliny mają około pięciu minut. Za dwie musi rozpłynąć się w ciemnościach. Od tego czasu nikt nie próbował wchodzić mu w drogę, a Piszczak odkrył, że sprawianie ludziom bólu daje sporo przyjemności. Zgubiła go pycha. Wracał w nocy z dyskoteki swoim nowym nabytkiem, luksusowym audi A8, gdy na Krzywoustego zatrzymał go do rutynowej kontroli patrol drogówki. Policjanci przeszukali samochód. W schowku znaleźli siedemnastostrzałowego glocka. Tego, z którego zabił gościa z Jagodna. Gliny nie wiedziały jeszcze, jaki mają skarb. Zabrały broń do ekspertyzy, a jego na komendę. Gdy siedział w zbudowanej na końcu korytarza „tygrysówce”, podszedł do niego dowódca patrolu. Był szczupły i niski, ale z jego oczu biła dziwna siła. – Ma pan szczęście – powiedział, odpinając od paska klucze. – Niby dlaczego? – Grunt to trzymać fason do końca. – Pistolet to replika. Nawet do ekspertyzy nie trzeba oddawać.

– Słucham? – Piszczak nawet nie podniósł głowy. Uznał, że jest to jakaś nowa metoda przesłuchań, polegająca na robieniu z niego durnia. – Czego pan nie rozumie? – Policjant otworzył klatkę. – Jest pan wolny. Ostrożnie wyszedł z zakratowanego pomieszczenia. Dziadek opowiadał mu o okrutnych zabawach oficerów NKWD ze złapanymi partyzantami Armii Krajowej. Wywozili ich na odludzie i mówili, że darują wolność. Gdy żołnierze uciekali, oficerowie polityczni strzelali im w plecy. Umierali kilka sekund po tym, jak wróciła im nadzieja na życie. – Dostanę tę replikę z powrotem? – Zaginęła. Tak naprawdę to w ogóle jej nie było. – Tak, faktycznie. – A więc o to chodzi. Jakie to szczęście, że istnieją jeszcze skorumpowani policjanci. – Co chcecie w zamian? – Twoja wizyta się trochę przeciąga. – Funkcjonariusz pchnął go w kierunku drzwi. – Czas iść do domu, pod prysznic i do łóżka. – Jak sobie chcecie – powiedział Piszczak, wbijając oczy w zniszczone linoleum na korytarzu. Po chwili poczuł świeże powietrze. Stał przed starym budynkiem komendy. Patrzył na niego z muru namalowany lew w czapce drogówki. Przez takie grafiki i rozdawanie pluszowych maskotek policja planowała ocieplić swój wizerunek wśród dzieci. – Do zobaczenia. – Posterunkowy, stojący na tle komisarza Lwa, obnażył żółte zęby. – Masz u mnie dług wdzięczności – mruknął, zamykając drzwi. Piszczak myślał, że wygrał los na loterii. Refleksja przyszła trochę później. Ten gościu był niezłym cwaniakiem. Przejrzał jego kartotekę i powiązał glocka z nabojami, które wyjęto ze spalonego ciała. Biały stał się zakładnikiem niepozornego gliniarza. Choć od tamtego czasu minęło czternaście lat, wciąż doskonale pamiętał jego twarz i nazwisko. Młodszy sierżant Arkadiusz Białach. Uśpiony wirus dżumy, który w każdym momencie mógł zniszczyć jego życie. Życie, w którym, trzeba przyznać, dużo się zmieniło. Zalegalizował pieniądze, otworzył sieć aptek i wiodło mu się całkiem nieźle. Został nawet członkiem Rotary Clubu, organizacji, która skupiała najbardziej wpływowych ludzi we Wrocławiu. Dzięki swoim kontaktom wiedział, że Białach awansował. Z drogówki przeszedł do pionu śledczego komendy wojewódzkiej. W ostatni poniedziałek runęła nadzieja, że zapomniał o całej sprawie albo nigdy nie będzie potrzebował jego pomocy. Zgłosił się po spłatę zaciągniętego przed laty długu. Namierzył go bez trudu. Niedawno w „Gazecie Wrocławskiej” ukazał się artykuł o jego dobroczynnej działalności w gminnych przedszkolach, które dotknęła powódź. Ta pieprzona gnida ośmieliła się przyjść do jego domu i stawiać warunki. Jeśli na pełnym gazie przygrzmoci samochodem w auto jakiegoś starego lekarza, odzyska pistolet i dostanie jeszcze kasę z odszkodowania.

Robota mokra, ale bezpieczna. Podobno. Tak czy inaczej, nie ma zbyt wielkiego wyboru. Jego ponaddwutonowy nissan pathfinder powinien bez problemu przeżyć to uderzenie. Facet w środku osobowego samochodu – nie. Ma być pijany jak sztucer. Cokolwiek się wydarzy, wina będzie po jego stronie. Piszczak był gotowy do wyjścia. Spojrzał na wiadomość, którą dostał przed chwilą. Za dziesięć minut miał podjechać na ulicę Norwida. Nawet butów nie musiał zakładać. Zszedł cicho po drewnianych schodach, żeby nie obudzić dzieci i żony, która cały dzień skarżyła się na migrenę. Zielona panda DW 530AC, powtórzył w myślach. Niech się dzieje, co chce.

10 lipca godzina 21.45 Wybrzeże Wyspiańskiego Białach schował telefon, wyszedł z pustej łazienki i wdrapał się na patio. Kroczył powoli, trenując wyraz twarzy, z jakim powie doktorowi, że wzywają go sprawy służbowe. Będzie to ostatnie spojrzenie sędziego oddającego skazańca w ręce kata. Kiedy zbliżał się do schowanego w mroku stolika, uśmiech zamarł mu na spierzchniętych ustach. Stanął, drapiąc się po twarzy tak mocno, że poczuł ból. Pstryknął w ucho lekarza, ale ten nawet nie ruszył głową. Spał. Podłożył sobie rękę pod głowę i chrapał, wydając odgłosy ryczącego lwa. Na podłodze leżała rozbita szklanka i kiepy z przewróconej popielniczki. Obok przestępował z nogi na nogę zafrasowany barman. Z wyjątkiem białych wstawek na mankietach był cały ubrany na czarno. Wyglądał elegancko i mógłby podawać poranną whisky jakiemuś zapijaczonemu hrabiemu. Do studenckiego wodopoju pasował jak admirał marynarki dowodzący kajakiem. – My tu wszyscy pana doktora bardzo szanujemy – powiedział ze skruchą, jakby to on dostał prztyczka w ucho – ale ostatnio coraz częściej mu się to zdarza. – Znasz go? – Bywa u nas prawie codziennie. – Podniósł popielniczkę i zaczął pieczołowicie zbierać niedopałki. pracy? – Czy ja wyglądam jak jego kolega? – Białach zacisnął pięści, aż knykcie zrobiły się białe jak papier. – Przepraszam. – Barman cały dygotał. – Mam na zapleczu łóżko polowe. Za dwie godziny będzie można wezwać taksówkę. – Zajmij się nim, ja muszę iść – rzucił policjant i ruszył w kierunku wyjścia. Trzeba natychmiast odwołać akcję. – Przepraszam... Odwrócił się jak tygrys gotowy do skoku. Paliły go podrapane policzki, w głowie pulsowała krew. – Co? – warknął Białach. Z powieszonych pod sufitem głośników rozbrzmiewał główny temat z Urodzonych morderców. Barmanowi usta trzęsły się jak w schyłkowej fazie parkinsona. Myślał o tym, że

ten niski pryszczaty gość ma w sobie więcej złej energii niż czarna dziura. – Mógłby mi pan pomóc go zanieść? – wyszeptał barman, zamykając powieki.

10 lipca godzina 22.00 mieszkanie Dawida Kowalika Pingwiny się pospijały. Wystarczyły dwie godziny, żeby eleganccy panowie przestali się elegancko wyrażać, a ich posępne oblicza pokryła burgundzka czerwień. Kłosowski udawał, że bierze udział w rozmowie z dwoma nefrologami: szefem szpitalnego oddziału Michałem Krasuckim i jego podwładnym Andrzejem Jakimśtam. – Pierwsze dializy odbywały się za pomocą silnika diesla. Spienionej krwi było tyle, że wokół łóżka trzeba było chodzić po cegłówkach. – Krasucki dobiegał pięćdziesiątki i był oddany pracy. Trzy lata temu zostawiła go żona. Na rozprawie rozwodowej krzyknęła do sędziego, że przez ostatnie trzydzieści lat czuła smak moczu w ustach nawet przy obiedzie. – Tak – podchwycił zauroczony Andrzej Jakiśtam. – Przebyliśmy od tego czasu długą drogę. Dziś możliwości medycyny są nieograniczone. – Tylko nie wiadomo, czy chory je wytrzyma. – Kłosowskiego od uśmiechania się łapały kurcze. Nefrolodzy zamilkli, skonsternowani. Za plecami Huberta rozległ się perlisty śmiech. – Zawsze potrafiłeś dopiec mądralom. – Agnieszka chwiała się na nogach. – Gdybyś wyjechał wtedy ze mną, nie musiałbyś słuchać tego bełkotu. – Uspokój się! – Wziął ją delikatnie pod rękę i poprowadził w kierunku drzwi. – Wezwę ci taksówkę. – Nie jestem tu sama – odparowała, wyrywając się z uścisku. – Zajmij się swoją niunią! – Przeginasz. – Co taki harcerz się zrobiłeś? – Nie rób scen. – A właśnie że będę! – Kieliszek z białym martini wylądował na marmurze. – Pokaż brzuszek, dalej masz tam sześciopak? – Agnieszka chwyciła go za koszulkę i zaczęła szarpać. Cofał się bezradnie. Scenie przyglądało się coraz więcej osób. – Jakiś problem? – Zza grupy gapiów wyszła Anka. Głos jej drżał. Podobnie jak ręce. – Próbuję uświadomić twojego faceta, że już nigdy nie będzie miał takiego pieprzenia jak ze mną. – Nigdy bym nie podejrzewała, że lubi nimfomanki i anorektyczki – powiedziała Anka.

Kilka osób zachichotało. Agnieszka puściła koszulkę Huberta. Przygryzła wargi, szukając riposty. Zanim ją znalazła, zamachnęła się otwartą dłonią w kierunku twarzy rywalki. Cios jednak nie dosięgnął celu. – Jedziemy do domu – warknął Mirosław Rutkowski, ściskając ją za nadgarstek tak mocno, że w oczach Agnieszki stanęły łzy. – Ja o tym zadecyduję. – Kobieta bezradnie próbowała się wyrwać z jego uścisku. Rutkowski siłował się z nią jak bramkarz z pijaną uczestniczką wieczoru panieńskiego. Hubert zrozumiał, co oznaczały jej słowa, że nie przyszła tutaj sama. Jej nowym facetem był dyrektor szpitala. Pasowali do siebie jak smyczek do gitary. – Chyba ktoś dzwoni – wtrącił Krasucki, który stał najbliżej drzwi. Hubert wytężył słuch. Dudnienie muzyki zlało się z wysokim tonem dzwonka ustawionego na Cztery pory roku. W progu stało dwóch młodych, ubranych na czarno policjantów. Miny mieli surowe, a starszy trzymał w ręku notes. – Sierżant Kawski – przedstawił się, ciekawie zaglądając do środka. – Mieliśmy zgłoszenie o zakłócaniu ciszy nocnej. Czy możemy rozmawiać z właścicielem? – Tak, już go szukam. – Kłosowski ze zdziwieniem spojrzał na zegarek. Jego sportowy Gshock wskazywał cztery minuty po godzinie dwudziestej drugiej.

10 lipca godzina 21.30 okolice Rynku Tęsknił za swoim skuterem. Kręcił się w kółko, szukając miejsca do zaparkowania. Przed placem Solnym powinien wisieć baner z informacją, że przed wjazdem tutaj należy porzucić wszelką nadzieję na wolne miejsce. Skrawek pustej ziemi znalazł dopiero przy Galerii Dominikańskiej. Zgasił silnik i wyszedł z nagrzanego auta. Niebo było ciemne, światło księżyca odbijało się od chmur. Zapowiadała się gorąca, parna noc. Niedźwiecki wciągnął nosem zapachy miasta. Do Spiża miał jakieś dziesięć minut drogi, a to oznaczało, że się spóźni. Ruszył olimpijskim chodem przed siebie, mijając galerię Biura Wystaw Artystycznych. Za rozświetlonymi witrynami leżały porozrzucane deski. Mimo że interesował się sztuką, nie był pewien, czy to jeszcze remont, czy już ekspozycja. Pub, w którym umówił się z Rapackim, znajdował się po drugiej stronie Rynku, naprzeciwko pomnika Fredry. Wykutemu z kamienia hrabiemu lokalizacja z pewnością bardzo się podobała. Prokuratorowi też. Gdyby tylko mógł, urządziłby w Spiżu biuro. Trudno powiedzieć, czy bardziej cenił sobie warzone na miejscu piwo, czy zacną liczbę lubieżnych studentek, które skromność traktowały jak babciny zabobon. Niedźwiecki knajp nie lubił, zresztą z wzajemnością. Kiedyś doszedł do wniosku, że każdy musi mieć swoją czarną stronę i próbował nadużywać alkoholu. Niestety, okazało się, że ma bezprecedensowo mocną głowę. Z pensją gliniarza nie było go stać na alkoholizm. Do tego teraz, gdy została wprowadzona ustawa antynikotynowa, nie mógł nawet zapalić w knajpie papierosa. Wszedł do środka. Otoczył go zapach warzonego piwa i drogich perfum. Poczuł się jak w piekle. Podłoga, ściany i wysoki sufit były czerwone. Rzeźbione masywne meble i bar wykonano z ciemnego drewna. Największą atrakcję stanowiły usytuowane za barem olbrzymie, błyszczące kadzie z piwem. Wokół ciasno porozstawianych stolików kłębili się młodzi ludzie. Pili pszenny browar i pochłaniali wielkie pajdy chleba ze smalcem. W rogu przy czteroosobowej ławie siedział Rapacki. Zasłaniał go olbrzymi kufel złotego napoju. – Cześć – przywitał się, wyciągając opaloną dłoń. Wyglądał świetnie. Miał jasne spodnie i kremową płócienną koszulę, która była lekko wygnieciona. Tak samo jak koszula komisarza. Tyle że Rapacki nie używał żelazka, bo akurat panowała taka moda, a Niedźwiecki dlatego, że szkoda mu było czasu na prasowanie. – Wybacz spóźnienie. Nie miałem gdzie zaparkować – powiedział Niedźwiecki.

– Przyjechałeś samochodem? Komisarz machnął ręką. Nie zamierzał się tłumaczyć. Rapacki słusznym haustem wychylił olbrzymi łyk piwa. – Trudno, nikt nie jest doskonały – powiedział prokurator z żalem w głosie. Młoda kelnerka w białym fartuszku przyjęła zamówienie na espresso i kolejne piwo. Niedźwiecki patrzył na prokuratora zafascynowany. Jak to możliwe, że przyjmując takie dawki kalorii, nie ma ani grama tłuszczu? – Zaprosiłem cię tutaj, żebyśmy mogli w spokoju pogadać. Komisarz z niesmakiem spojrzał na salę pełną przekrzykujących się ludzi. Prokurator mówił dalej. – Wybacz, ale nie dzierżę Dulemby. – To bardzo sprawny organizator i doświadczony... – Dobra już, dobra. Na stole pojawiły się pachnąca kawa i pełny kufel. – Nie cierpię też mieszać się do pracy policji. Nawet w sprawach, które nadzoruję. – Spoważniał. – Za to cię lubię. – Niedźwiecki poparzył sobie usta gorącym, gęstym płynem. Ktoś z personelu w tym przybytku jakimś cudem okazał się niezłym baristą. – Nie mam też ciśnienia na wygrywanie spraw, w których nie jestem przekonany o winie podejrzanego. Za to nie lubią cię przełożeni, pomyślał komisarz, ale się nie odezwał. – Do czego zmierzam... – Rapacki odsunął kufel. – Chcę ci zaoszczędzić pracy, jeśli chodzi o Joannę Drucką i morderstwo jej męża. – Kontynuuj – zachęcił Niedźwiecki, który takie nieoficjalne informacje traktował jak prezenty. – Jeśli się na mnie powołasz, wszystkiemu zaprzeczę. – Rapacki postanowił się jeszcze chwilę podroczyć. – Miałeś z nią romans! – Zwariowałeś? – Prokurator o mało nie zakrztusił się piwem. – Chociaż dobrze kombinujesz. Poznałem bliżej jej notariusza. – Chciałeś powiedzieć: notariuszkę? – Nazywaj, jak chcesz. Od kiedy jej męża opętała mania penetrowania wiosek indiańskich w Ameryce Południowej, jest bardzo samotna. Nie lubi podróży i mieszka w przyjemnym apartamencie przy Oławskiej. To wyrafinowana, choć bardzo gadatliwa istota.

– I ona ci powiedziała, że Drucka jest niewinna? – mlasnął Niedźwiecki. – Między słowami. – Prokurator wytarł pianę z ust. – Sprawa wygląda tak: Drucki, gdy był jeszcze kawalerem, upił się z jakimś chłopem i wymienił małego fiata za kilka hektarów ziemi w Długołęce. Rolnik myślał, że zrobił cudowny interes. Skąd mógł wiedzieć, że za kilkanaście lat obok będzie przechodziła obwodnica autostradowa Wrocławia i cena ziemi podskoczy jak kangur na palenisku. Oszołomiony koniunkturą Drucki rok temu sporządził testament. Jego żona dostanie tę ziemię, ale nie wcześniej niż po piętnastu latach małżeństwa. Jeśli umrze albo się rozwiodą, pani Joanna zobaczy figę z makiem i będzie musiała wrócić do wyuczonego zawodu. Z tego, co pamiętam, skończyła technikum mięsne. Komisarz popatrzył na rozmówcę z wdzięcznością. Rozwiązły Rapacki, popijając piwko w pubie, zaoszczędził mu tygodnie pracy. Dopił kawę i pożegnał się z prokuratorem. Na dworze było już ciemno. Otoczyły go kolorowe światła. Obok pomnika Fredry trzy dziewczyny z nagimi brzuchami w rytm bongosów żonglowały płonącymi pochodniami. Hrabia patrzył na widowisko z lubieżnym zadowoleniem. W przedniej kieszeni ciasnych spodni zawibrował telefon. Zanim policjant go wydobył, rzucił kilka przekleństw. – Dzień dobry, panie komisarzu, tu sierżant Kawski – przedstawił się rozmówca w słuchawce. – Sprawdziliśmy to, o co pan prosił. – Czołem. – Poczuł kolejny zastrzyk adrenaliny. – Co ustaliliście? – Rzuci pan grosza? Zbieramy na piwo. – Podszedł do niego kiwający się na wszystkie strony punkowiec w dziurawych glanach. Czerwony irokez smutno opadł mu na czoło. Niedźwiecki wyciągnął rękę, dając znać, żeby chwilę poczekał. Skubiąc wargę, słuchał z uwagą raportu policjanta. Gdy skończył rozmowę, sięgnął do kieszeni w poszukiwaniu drobniaków. Monet w niej nie było, a zwinięty papierek okazał się dychą. Chciał schować banknot, ale zobaczył, jak pierwotny błysk gaśnie w oczach chłopaka. – Masz – burknął, z bolącym sercem wręczając mu banknot – ale macie wypić za rozwiązanie sprawy. – Wychylimy za co tylko pan chce! – Dycha zniknęła w zaciśniętej garści.

12 lipca godzina 8.00 cmentarz Osobowicki Dzwony z pobliskiego kościoła wypełniały monotonnym dźwiękiem ponurą okolicę. Dzień był pochmurny, mżysty. Mokra glina lepiła się do wypastowanych butów, brudziła nogawki czarnych spodni i płaszczy. Niewielki kondukt szedł powoli uliczkami cmentarza na karłowickich Osobowicach przy akompaniamencie zawodzącej trąbki. Drewniana trumna, ułożona na platformie meleksa, trzęsła się na nierównej drodze. Wokół leżały kwiaty. O tej porze roku były tanie, więc nikt nie żałował na wiązankę. Na przedzie garstki żałobników ze spuszczoną głową szedł Mateusz. Atłasowa koszula dawno przemokła, a zlepione wodą włosy opadły na czoło. Obok małymi kroczkami podążała zapłakana siostra jego żony z twarzą przykrytą woalką. Milczącą kolumnę zamykali znajomi z grupy wsparcia i kilkoro pacjentów, którym na ten dzień udało się dostać przepustkę z oddziału nefrologicznego. Grabarze bez trudu podnieśli lekką trumnę i powoli spuścili do poświęconej ziemi. Teresa nie była wierząca, ale przed śmiercią przyjęła chrzest i ostatnie namaszczenie. Modlitwa oswoiła lęk przed nieznanym. – Temu, kto się Pana boi, będzie dobrze się działo na ostatku, a w dzień śmierci swej będzie błogosławiony – powiedział młody ksiądz, łamiącym się głosem cedząc słowa do mikrofonu na baterie. Nie chciał patrzeć w oczy rodzinie, bo wiedział, że nic nie pocieszy pogrążonych w żałobie bliskich. – Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz. – Przycisnął do mokrej sutanny książeczkę do nabożeństwa. Zanim grabarze chwycili za łopaty, nad dziurą stanął Mateusz i symbolicznie rzucił na trumnę garść ziemi. Duchowny złożył ręce do modlitwy. Stojący przy sobie jak stadko chowających się przed deszczem kruków żałobnicy zrobili znak krzyża. Ci, którzy byli chorzy i na ten dzień porzucili pidżamy i założyli ciemne garnitury, nie mogli się skupić na ceremonii. Zastanawiali się, kogo następnego Bóg wyznaczył w kolejce do tego stremowanego, sympatycznego księdza.

14 lipca godzina 8.00 Szpital Miejski Minęła trzecia godzina zabiegu. Bezcieniowa lampa chirurgiczna z trzema głowicami dawała naturalne jasne światło, które docierało w każdy kąt otwartej klatki piersiowej. Zacewnikowany i podłączony do sondy Ryszard Muzeja został poddany znieczuleniu ogólnemu. Tak anestezjolodzy nazywali stan, w którym człowiek nie ma świadomości, nie czuje bólu i z powodu zwiotczałych mięśni nie wykonuje żadnych ruchów. Przed podaniem leków doktor Kydryl zaprosił go na małą drzemkę. Słowo „sen” brzmiało w uszach pacjentów dużo lepiej niż „kontrolowana śpiączka”, która jest właściwą nazwą narkozy. Muzeja żył, choć jego serce było blade i nieruchome. krążenia pozaustrojowego. Dopływ krwi blokowały Pielęgniarki kontrolowały parametry oksygeneratora, do krwi i usuwanie dwutlenku węgla. Pole operacyjne wynaczynioną krew.

Jego funkcję przejęła aparatura do zamocowane na aortach klemy. którego zadań należało natlenianie zabezpieczały ssaki, odciągające

Pochylony nad pacjentem Kowalik pewnymi ruchami implantował biologiczną zastawkę do pierścienia włóknistego. – To cud, że w ogóle mam gdzie wbić igłę – mruczał, szukając miejsca, w którym wsierdzie nie było objęte stanem zapalnym. – Jak oceniasz ryzyko wyprucia? – zapytał Kłosowski głosem zniekształconym przez maseczkę. Proteza wszyta w rozpulchniony mięsień mogła po prostu odpaść. Kardiochirurg nie odpowiedział. Był skupiony jak saper, który rozbraja przerdzewiały ładunek. Mimo trudności nowa zastawka powoli scalała się z nieruchomym sercem. – Temperatura trzydzieści dwa stopnie – zameldowała Marysia. Czujniki podawały temperaturę krwi tętnicy płucnej i powierzchniowej oraz temperaturę w jamie nosowo-gardłowej. Pacjent był wprowadzony w stan hipotermii, która zmniejszyła zapotrzebowanie tkanek na tlen. – Zużycie tlenu o połowę mniejsze. Dwukrotnie zredukowana szybkość reakcji chemicznych i potrzeb metabolicznych – rzucił Kydryl, poprawiając zielony czepek. – To niesamowite, jak... – Nie jest pan na sympozjum – odparował Kowalik.

Na ogół rozmowny i towarzyski, chirurg nie znosił zbędnej gadaniny przy stole operacyjnym. Zapanowała cisza, którą zapełniały odgłosy kardiomonitora i wirnika pompy toczącej krew. Skarcony anestezjolog lekceważąco wykrzywił usta. Miał zasłoniętą twarz, więc mógł sobie na to bezkarnie pozwolić. – Gotowe – powiedział z wyraźną ulgą Kowalik. – Możemy podgrzewać i zaszyć aortę. Czas na próbę generalną, pomyślał Hubert, oblizując suche wargi. Przed zamknięciem klatki piersiowej pacjent zostanie odłączony od krążenia pozaustrojowego. Jeśli jego serce i nowe zastawki podejmą samodzielnie pracę, będzie można rozpocząć zamykanie klatki za pomocą metalowych klipsów. – Krzepnięcie czterysta pięćdziesiąt – referowała Marysia. – Temperatura głęboka trzydzieści siedem stopni, powierzchniowa trzydzieści pięć. Przyszły wyniki gazometrii. – Poprawiając czepek, spojrzała na ekran laptopa. – Wszystko w normie – ucieszyła się. – Funkcja nerek prawidłowa – dodał monotonnie Kydryl. – Stan metaboliczny i krążeniowooddechowy też. – Zaczynamy – krzyknął Kowalik, zdejmując klemy. Na jego znak Kydryl wyłączył aparat do krążenia zastępczego. Tego, czy serce podejmie pracę, nie mógł zagwarantować nikt. Nawet najlepszy chirurg w tym mieście. Do powodzenia operacji potrzebne były odrobina szczęścia i siła woli uśpionego organizmu. Zgromadzona w oksygeneratorze krew, cichutko szumiąc, wpłynęła do aorty i zabarwiła blade tętnice na czerwony kolor. Zafascynowany Kłosowski patrzył, jak serce kurczy się i rozpręża, samodzielnie pompując krew do organizmu. Zacisnął pięść w tryumfalnym geście. Radość trwała krótko i przeszła w przerażenie, gdy z miejsca szwów na aorcie jak rzeka, która przerwała wał, trysnęła krew. Rozpętało się piekło.

14 lipca godzina 8.30 mieszkanie aspiranta Białacha Białacha bolała głowa. W skroniach pulsowała krew, a oczy mściły się za niewyspanie paskudnym pieczeniem. Gdy zadzwonił budzik, nie spał. Przewracał się pod mokrą od potu kołdrą. Za oknem lał deszcz. Strumienie wody biły w szyby, rozmazując zastygły na nich brud. Było ciemno i wilgotno. Na ulicy tramwaje dzwoniły na wymuszające pierwszeństwo samochody. Ludzie mokli, kierowcy krzyczeli na siebie. Majaczyły syreny karetek. Doskonały dzień, żeby umrzeć albo pójść do toalety na poranne siku i wrócić z powrotem do łóżka. Wzięcie wolnego nie wchodziło w grę. Trzeba iść do pracy i stawić czoło wszystkiemu, co ma się tam zdarzyć. Ogolił się w żółtym blasku słabej żarówki ze szczególną starannością. Przyczesał sterczące włosy i opuszkami palców zaczął masować worki pod oczami. Musiał jeszcze coś zrobić z cerą. Miał gorszą niż nastolatek. W magazynach dla facetów radzili, żeby stosować delikatne i stonowane pudry. Aspirant nigdy nie zniżyłby się do tego poziomu. Jeszcze tego brakowało, żeby się pacykował jak pedał. Niedługo odstawi amfetaminę i samo przejdzie. Weźmie urlop, pojedzie odpocząć od ludzi w Górach Sowich. Wypastował eleganckie czarne buty i wszedł do kuchni. Powinien coś zjeść, ale łatwo z tym nie będzie. Narkotyk całkowicie zlikwidował łaknienie. Do szklanki z zimną wodą wrzucił preparat witaminowy i wziął do ręki banana. Spojrzał na wiszące przy drzwiach kluczyki od samochodu i ciężko westchnął. Godzinę później w podłym humorze pukał do drzwi gabinetu komendanta Dulemby. Szef był w kiepskim nastroju. Tyle że wyglądał nie na zmęczonego, ale na pobudzonego. Przy stole konferencyjnym siedział Niedźwiecki. Milczał dyplomatycznie, z niepokojem obserwując Dulembę, który wyjął z kieszeni munduru kolejną zieloną pastylkę i wsadził ją sobie do ust. – Bigos był wczoraj w stołówce – tłumaczył swoje dziwne zachowanie. – Rura mnie piecze jak cholera – dodał, marszcząc czoło. – Na to najlepszy jest sok z ziemniaków – wtrącił Niedźwiecki, który był gotów iść o zakład, że za zgagę komendanta odpowiada koniak. Szyjka pustej butelki wystawała z emaliowanego kosza na śmieci. Dulemba machnął pogardliwie ręką i popatrzył na aspiranta. – Jakieś sukcesy? – zapytał.

– Jakby pan komendant dał mi pół godziny, zdążyłbym napisać raport – odparował Białach, siadając obok Niedźwieckiego. Poczuł zapach płynu do golenia. Gdzie on go stosuje, skoro nosi brodę jak Święty Mikołaj? – pomyślał z niesmakiem. – Możesz go przedstawić ustnie – huknął Dulemba. – Co ciekawego odkrył nasz patolog? – Negatywnie, szefie. – Aspirant zamilkł, a po chwili dodał rozczarowanym i smutnym głosem: – Doktor Brzozowicz chciał się napić i przed kimś wygadać. Zmarnowałem tylko wieczór. – Położył dłonie na stole jak uczeń, który tłumaczy, dlaczego nie odrobił zadania domowego. – Sprawdziłem parametry heroiny. Są takie, jak na rynku. To zwykła domówka, tyle że dobrze zrobiona. Nie można mówić o żadnej nowej profesjonalnej wytwórni. – Dziwne. Może chodziło o coś innego? – wtrącił Niedźwiecki. – Podobno od kilku dni bardzo podniecony chodził po instytucie i powtarzał wszystkim, jaki to skandal, że musi wyręczać policjantów. – Więc trzeba było wczoraj pójść ze mną. To paranoik. Mamrotał jakieś bzdury i upił się tak, że musiałem z barmanem wynieść go na zaplecze. Podobno to standard. Dulemba się zasępił. Białach wiedział, jaki jest łakomy na kolejne sukcesy. Marzył, żeby na emeryturę pójść w stopniu nadinspektora. Musi jednak na tę godność zasłużyć. Starsi koledzy plotkowali, że jedną z pierwszych spraw, które prowadził Dulemba, była seria podpaleń w podwrocławskiej wsi. Zakończył ją po trzech dniach, raportując, że to kogut zanosi na siano niedopałki rzucane przez chłopów. – Sam spróbuję jeszcze pogadać z tym doktorkiem – zadecydował Dulemba, ze zbolałą miną masując mostek. – Trzeba się z nim umówić w południe. Alkoholicy około dwunastej są najbardziej żywotni. Nie mają już kaca, a jeszcze za mało wypili, żeby stracić kontrolę. – Wątpię, czy to coś da. – Białach poczuł gęsią skórkę na plecach. Jeśli czegoś nie wymyśli, po rozmowie z Brzozowiczem odkryją, że sfałszował raport, i za dwie godziny wyląduje w celi na dole budynku. Wstał, żeby się pożegnać. Zanim jednak doszedł do drzwi, usłyszał pukanie. – Proszę. – Skumulowana w inspektorze energia znalazła ujście w ciężkim westchnięciu. – Przepraszam, że przeszkadzam. – W drzwiach stanął starszy posterunkowy Andrzej Nowak. – Przed chwilą dostaliśmy telefon z Zakładu Medycyny Sądowej. Proszą, aby przez kilka dni pilne sekcje zwłok zlecać w Szpitalu Wojskowym. – Nie ma innych sekcji zwłok niż pilne! – Inspektor zdjął z małego palca lewej ręki złoty sygnet, który był pamiątką po jakimś zadłużonym szlachcicu z rodu matki. – Co się stało? – wtrącił przytomnie Niedźwiecki, gdy szef, krzywiąc usta, przełknął resztki ziołowej tabletki. – Chodzi o doktora Brzozowicza.

– Zaraz ktoś do niego zadzwoni. – To może być trudne... – Nowak ciągle nie mógł się zdecydować, czy wejść do środka, czy stać w drzwiach. Kołysał się więc, balansując na progu. – Pijany? – zapytał skrzeczącym głosem inspektor. – Gorzej. – Posterunkowy wyjął z górnej kieszeni munduru starannie złożoną kartkę. – Doktor miał nieszczęśliwy wypadek... – Zmarszczył brwi, szykując się do przeliterowania trudnego wyrazu. – Gwałtowna a-s-f-i-k-s-j-a prowadząca do stanu niedoboru tlenowego i śmierci – wydukał. – As... co? – Białach patrzył na szczupłego policjanta jak na posłańca z kosmosu. – Udusił się własnymi rzygami – zawyrokował z rezygnacją Niedźwiecki.

14 lipca godzina 10.40 Szpital Miejski – Jak to: powikłania? – Twarz Haliny Muzei była jaśniejsza niż fartuch lekarza. Kobieta stała, podpierając się o parapet. – Może pani usiądzie? – zaproponował. Nie zareagowała. Patrzyła na Kłosowskiego zaropiałymi ze zmęczenia oczami. Próbowała coś powiedzieć, ale głos jej się łamał przy pierwszej sylabie. – Zniszczone przez stan zapalny serce pani męża nie podjęło prawidłowo pracy za pierwszym razem – tłumaczył Hubert, uciekając wzrokiem w kierunku dokumentów leżących na biurku. – Doszło do przemijającego niedotlenienia mózgu. – Co teraz? – zapytała, szepcząc, choć zdawało jej się, że krzyczy. – Na razie będzie utrzymywany w stanie śpiączki farmakologicznej. – Lekarz mówił spokojnie i stanowczo. – A później? – załkała. Siwe odrosty postarzały ją o kilka lat, a wykrzywiona w bólu twarz przypominała maskę. – Najbliższe dni pokażą, jak zachowa się serce. Po wybudzeniu męża i odłączeniu od respiratora będziemy w stanie precyzyjnie określić, czy nastąpiło uszkodzenie mózgu. Kobieta drgnęła, jakby ostatnie słowa ukłuły ją niczym szpilka. – Sugeruje pan, że mój mąż może być rośliną? – Wiedziała pani, że operacja jest obarczona ryzykiem. – Nie trzeba było jej robić! – rzuciła mu prosto w twarz. Hubert przymknął oczy i odwrócił głowę. – Bez niej... – Ile ty masz lat, żeby się bawić w Boga?! – Nie dała mu dokończyć. Zrobiła krok do przodu w jego kierunku. Lekarz instynktownie cofnął się pod ścianę. – Proszę się uspokoić! – Kłosowski pożałował, że podniósł głos. – Pan mnie śmie jeszcze o coś prosić?! – Trzęsła się jak w febrze. – Żądam, żebyś przestał się zajmować moim mężem! – Zamilkła, szukając słów, których wypowiedzenie przyniosłoby jej chwilową ulgę. Gdy ich nie znalazła, po prostu wyszła, trzaskając drzwiami.

Kłosowski schował twarz w dłoniach. Dyskusja ze zrozpaczoną żoną pacjenta nie miała sensu. Wiedział, że kiedy ochłonie, przyjdzie go przeprosić. Przez ostatnie dwa miesiące schudła chyba z piętnaście kilogramów. Każdą wolną chwilę spędzała w szpitalu. Przed chorobą męża pracowała w banku. Gdy wykorzystała cały urlop, po prostu się zwolniła. Pożyczała pieniądze od znajomych, ukrywając ten fakt przed córką. Brała tabletki na depresję, odliczając dni do końca koszmaru. Za oknem niespokojnie ćwierkały ptaki. Słońce zaszło za grube chmury. Usłyszał ciche pukanie. – Proszę. – Usiadł za biurkiem. Niech się dzieje, co chce. Do gabinetu wszedł Kowalik. Rozpięty fartuch powiewał jak peleryna muszkietera. – To ty – sapnął z ulgą Hubert. – Przed chwilą miałem tu spięcie z żoną Muzei. – Podrapał się po głowie. – Powiedz, że dzisiaj rano zrobiliśmy wszystko, co było można. – Wszystko, a nawet więcej. – Kardiochirurg popatrzył na niego, marszcząc czoło. – Musieliśmy ryzykować i wiesz o tym tak samo dobrze jak ja. – Niebieskie, na ogół pogodne oczy Kowalika były zmęczone i przekrwione. – Ale nie o tym chciałem z tobą porozmawiać. – Kawy? – Kłosowski podszedł do stolika i rozsupłał malutki woreczek. – Pachnie super, ale dzięki. Skup się na chwilę, proszę. – Siadaj. – Co powiesz na ogród? – zaproponował Kowalik. – Zanim zacznie padać, schowamy się pod brzozą jak dwaj spiskowcy z romantycznego dramatu. – Proszę cię bardzo. – Hubert z niepokojem obserwował przyjaciela. Był spięty i nie pomogła mu tego ukryć nawet wrodzona nonszalancja. W tajemniczym ogrodzie pachniało wilgocią. Chmury przesuwały się nisko nad miastem, zahaczały o wieżowce. Ptaki schroniły się w gałęziach drzew, ślimaki wypełzły na ścieżkę. Kowalik patrzył pod nogi, żeby żadnego z nich nie rozdeptać zamszowym mokasynem. O kolekcji butów kardiochirurga krążyły w szpitalu legendy. – Wiesz, dlaczego jaskółki, gdy zbiera się na deszcz, latają tak nisko? – zapytał. – Bo obniżają lot owady, na które polują. – Słuchaj, Dawid, znamy się długo i możesz sobie darować ten wstęp. – Hubert zapiął szczelnie fartuch. – Chyba nie chcesz powiedzieć, że został ci miesiąc życia i zapisujesz mi w spadku swoje płyty. – Co u Anki? – Kowalik nie podchwycił kiepskiego żartu. Wygładzał swój idealny wąsik, walcząc z myślami. Weszli na najdłuższą alejkę. Żwir chrzęścił pod nogami, ślimaki pochowały się w skorupach.

– Nie mogę się do niej dodzwonić, ale dziękuję, że pytasz. – Trochę mi głupio z powodu tej piątkowej imprezy. – Piękna katastrofa. Titanic przy tym to pikuś. Jeśli chcesz mnie przeprosić, odpuść sobie wyrzuty sumienia. Przecież to nie twoja wina. Zresztą po dzisiejszym dniu już o wszystkim zapomniałem. Marzę, żeby wrócić do domu, włączyć płytę Dead Can Dance i zanurzyć się w wannie pełnej gorącej wody. Kowalik przystanął i spuścił głowę. – Po tej awanturze, gdy zostaliśmy sami, opowiadała mi trochę o swoim ojcu. Przez twarz Huberta przeszedł grymas. Wiedział, dokąd zmierza ta rozmowa. – Mój kolega jest ordynatorem w Ścinawie – ciągnął Kowalik. – To najlepszy szpital dla chorych na alzheimera. – Przecież wiesz, że nie zgodzi się na żadną pomoc. – Tak, ale... – Uważa, że ma obowiązek opiekować się nim aż do śmierci. – Kłosowski ściszył głos. Z naprzeciwka szły dwie staruszki, obie ubrane w szlafroki. Uśmiechnęły się do lekarzy. Miały twarze zniszczone przez papierosy. Wrócili do rozmowy, gdy zostali sami. – No właśnie, ja w sprawie tej opieki – zaczął Kowalik. – Dawid, proszę cię, nie mieszaj się do naszych spraw. Pierwsze krople ciepłego deszczu wsiąkły w fartuch Huberta. – Muszę wracać, zanim rozpada się na dobre –Kłosowski usiłował zakończyć rozmowę. Zdzwonimy się wieczorem. – W leczeniu choroby Alzheimera stosuje się inhibitory cholinesterazy: donepezil i rywastygminę – przerwał mu Dawid mocnym, zdecydowanym głosem. Podniósł głowę i hardo popatrzył przyjacielowi w oczy. – Mam dość medycyny na dzisiaj. Przyjechałem motocyklem i chcę nim jeszcze wrócić – dokończył Hubert, czując w ustach smak deszczu. Strużki wody spływały po policzkach, brodzie i wpadały za kołnierz. Odwrócił się i ruszył w kierunku bocznego wejścia. Kardiochirurg został na trawniku. Wyglądał jak zmokła kura. Drogie mokasyny nadawały się do pojemnika z rzeczami dla PCK. – Anka powiedziała, że jej ojciec bierze cognex – krzyknął Kowalik. – I co z tego? – Cognex to takryna. Nie kupisz jej w aptece ze względu na hepatotoksyczność. Już od kilku lat nikt nie leczy tym chorych.

Na ścieżce zaczęły powstawać pierwsze kałuże. Z najwyższego drzewa w ogrodzie rozległo się krakanie wrony. Błysk pioruna rozświetlił twarz Kłosowskiego.

14 lipca godzina 10.55 Szpital Miejski Hubert wrócił do gabinetu, zostawiając na posadzce mokre ślady, i usiadł w skórzanym fotelu. Miał nieodparte wrażenie, że jeśli z niego wstanie, to się wywróci. Mechanicznie wybierał numer Anki, wiedząc, że i tak nie odbierze. Sięgnął do szafki po butelkę tequili. Dostał ją od pacjenta, który gdy dowiedział się, że Hubert nie pije wódki, pomyślał, że jest leczącym się alkoholikiem. Odkręcił rzeźbioną flaszkę, powąchał i schował z powrotem. Serce dygotało mu jak licealiście, którego nie wysłuchała wybranka. Położył dłonie na skroniach i zrobił rachunek sumienia – co tak naprawdę wie o Ance? Uczyła polskiego w X Liceum. Odbierał ją kilka razy spod budynku, widział legitymację. Dostała tę pracę, kiedy przeprowadziła się do Wrocławia. Nie poznał jej koleżanek, ale przecież cały swój czas dzieliła na pracę, opiekę nad ojcem i randki z nim. Nigdy, przenigdy nie złapał jej na żadnym kłamstwie, ale czy Kowalik, sugerując, że Anka nie jest z nim szczera, może mieć rację? Kiedy podczas świąt zobaczył ją po raz pierwszy, była zrozpaczona i nieszczęśliwa. Takich rzeczy nie można udawać. Właśnie! Przecież po tej wizycie w szpitalu powinien pozostać ślad. Sięgnął po stojący na biurku telefon i wybrał numer wewnętrzny. – Kłosowski mówi, z kardiologii – powiedział przez nos, starając się nadać głosowi nonszalancki ton. – Potrzebuję wglądu w kartę pacjenta, który został do nas przywieziony na ostry dyżur dwudziestego czwartego grudnia ubiegłego roku. – Jak nazwisko? – Jarosław Ochojski. – Czy został przyjęty na oddział? – Nie. Córka przywiozła go tylko na izbę przyjęć. Usłyszał stukanie klawiatury. Między kolejnymi kliknięciami mijały lata świetlne. – Był taki – potwierdziła wreszcie pielęgniarka. – Udzielono mu pomocy ambulatoryjnej, ale nie chciał zostać w szpitalu. Zresztą był w takim stanie, że i tak niewiele mogliśmy pomóc. Kłosowski z ulgą wypuścił powietrze. – Przynieść panu tę kartę? – zapytała. – Nie, na razie dziękuję. – Stanął obok biurka i podskoczył z radości. – Sam ją odbiorę któregoś dnia.

– Pamiętam tego Ochojskiego – rozgadała się dziewczyna, zanim Kłosowski zdążył odłożyć słuchawkę. – Miałam wtedy dyżur. Chcieliśmy go odwieźć karetką do domu, ale żona uparła się, że zrobi to sama. – Córka – poprawił Hubert. – Musiałby ją spłodzić w przedszkolu – zachichotała. Poczuł, jak sztywnieje mu kark. – Co mu było? – zapytał. – Ciężka niewydolność serca. Od pół roku leczony tylko objawowo.

14 lipca godzina 14.00 Pewien polski reżyser twierdził, że najważniejsze w życiu jest szczęście. Nie zdrowie ani pieniądze, ale właśnie szczęście. Podał przykład pasażerów Titanica. Mieli wypchane kasą kufry, najlepszych lekarzy, najzdrowszą cerę i wątroby, które konserwowała droga whisky. Zabrakło odrobiny fartu. Białach nabrał przekonania, że gdyby on płynął tym felernym statkiem, majtek w odpowiednim momencie zrobiłby użytek z lornetki. Titanic spokojnie dopłynąłby do brzegu, a Leonardo DiCaprio nie musiałby przeklinać losu, marznąc w basenie udającym ocean. Deszczowe powietrze pachniało tak wspaniale, że wyłączył klimatyzację i otworzył okno. Dodał gazu, przejeżdżając przez skrzyżowanie na pomarańczowym świetle. Takiego obrotu spraw nie potrafiłby nawet sobie wymarzyć. Stary pijak zadławił się własnymi wymiocinami i zabrał ich wspólną tajemnicę do grobu. Białach za jakiś tydzień zostanie wezwany na przesłuchanie przez wydział wewnętrzny. Rzecz całkiem naturalna. Widział go przed śmiercią, był na spotkaniu operacyjnym, denat miał coś ważnego do zakomunikowania, bla... bla... bla. Jedynym winnym jest barman, który ułożył Brzozowicza tak, że ten porzygał się na wieloryba. Może chłopak dostanie zarzut nieumyślnego spowodowania śmierci? Nie ma to już żadnego znaczenia. Patomorfolog nie żyje z przyczyn naturalnych, co potwierdziła sekcja zwłok. Właśnie odebrał raport i wiezie go na komendę. Sprawa doktor Brzozowicz versus aspirant Białach zakończyła się nokautem. Piszczak poczeka jeszcze na oddanie pistoletu i spłacenie długu wdzięczności. Białach zwolnił, omijając dziury, których pełna była wybrukowana ulica Krupnicza. Stojące po dwóch stronach kamienice były bogato zdobione; w przeszłości należały do gminy żydowskiej. Tuż obok płynęła Odra. Spokojna, majestatyczna, wijąca się pośród gęsto ustawionych w parku drzew. Na lewym brzegu stała neogotycka twierdza, w której mieściły się budynki sądu. Przed wojną było tu również więzienie. Po 1945 roku władze Wrocławia uznały, że skazani nie zasługują na tak atrakcyjną lokalizację. Więźniów przeniesiono na peryferia, a nazwę placu Ćwiczeń zmieniono na plac Wolności. – Strasznie dużo tych placów – zarechotał Białach, parkując służbową vectrę na placu Muzealnym. Wysiadł z samochodu i sprawdził, czy zmieścił się idealnie w liniach. Idioci, którzy parkują niedbale, powinni mieć wybijane szyby. No, bez przesady. Za pierwszym razem wystarczy przebite koło. Aspirant był w wyjątkowo dobrym humorze i starannie pielęgnował ogródek łaskawości dla świata.

Na korytarzu komendy swojsko pachniało przypalonymi kotletami. Spojrzał na zegarek i wszedł do stołówki. Tak jak się spodziewał, Dulemba sztywno siedział przy stoliku i z godnością kroił na równe kawałki kotlet tak wielki, że przykrył na wyszczerbionym talerzu dodatki, składające się z ziemniaków i czerwonej kapusty. Towarzyszył mu Niedźwiecki. Miał zaspane oczy i pił jedynie kompot. Inspektor zapraszał podwładnych do stolika, aby ich złajać za jakieś przewinienie i uprzykrzyć przerwę obiadową. Komisarz schudł ostatnio. W rudej brodzie pojawiły się pierwsze siwe włosy. Białach ze zgrozą zanotował, że zamiast przepisowych czarnych butów Niedźwiecki założył skórzane sandały. Glina z gołymi stopami to obrzydliwość. – Smacznego – powiedział, stając przed szefem. – Cześć. – Inspektor zdjął panierkę i badał przydatność podanego mięsa do spożycia. – Przeszkadzam? – Białach zapytał ciepłym głosem. – Skąd – mruknął Dulemba. – Mamy dobry dzień – powiedział, zezując na Niedźwieckiego. – Zdobyliśmy nowe informacje na temat narzeczonej doktora. – A ja mam wyniki sekcji Brzozowicza – pochwalił się aspirant. – Szamniesz coś? – Widelec w okrągłej dłoni Dulemby krążył między ustami a talerzem, rysując w powietrzu regulaminowy romb. – Zjadłem na mieście – skłamał. – No i jak ta sekcja? – spytał niecierpliwie Niedźwiecki. – Bez rewelacji. – Aspirant wyjął z koperty równiutko złożoną kartkę. – Badanie nie wykazało nic ponad to, co stwierdził lekarz pogotowia. – Tak jak podejrzewałem. – Szef wyjął z ust kawałek łykowatego mięsa i zawinął w chusteczkę. Gdyby usłyszał, że Brzozowicz został zamordowany przez sektę Charlesa Mansona, powiedziałby to samo. – Dołącz do akt i umórz sprawę. – Odłożył sztućce i odsunął pełny talerz. Po raz drugi w tym miesiącu będzie musiał dać zły przykład podwładnym i zamówić do gabinetu pizzę. – Nieżywi nie zeznają – wtrącił zamyślony Niedźwiecki. – Chciałeś coś powiedzieć między wierszami? – spytał Dulemba. – Tylko tyle, że mamy pecha. – W jego komputerze i papierach też nic ciekawego nie znaleźliśmy. Koniec już tego archiwum X. Pora zająć się prawdziwą robotą. – Dulemba przejechał językiem po zębach. Niedźwiecki spuścił głowę i poszedł do baru po dolewkę kompotu. – Komisarz znowu ma przeczucie – ironizował Białach. – Te profesory chleją więcej niż ruscy milicjanci – ciągnął Dulemba. – A w nekrologu tak

ładnie napisali, że zginął śmiercią tragiczną. – Wiem, czytałem rano. Podobno kilka lat praktykował w chicagowskim Northwestern Memorial. Pewnie tam się rozpił – dodał aspirant. – Co ty powiedziałeś? – Za jego plecami wyrósł Niedźwiecki, trzymający oburącz pełny kubek kompotu jabłkowego. – Że zginął śmiercią tragiczną – mruknął Dulemba. – Później. – Że pracował w Ameryce. O co ci, do cholery, chodzi?! – irytował się inspektor. – Idiota ze mnie, że na to nie wpadłem! – Komisarz z hukiem odstawił kubek na stół. Płyn zafalował i popłynął po zewnętrznych ściankach naczynia. Przy sąsiednich stolikach zamilkły sztućce. – Robisz z siebie pośmiewisko – warknął Dulemba. – Wstrzymaj się z zamknięciem tej sprawy do końca tygodnia! – Daj mi chociaż pół powodu. – Brzozowicz pracował w Stanach. – Chcesz rozpatrzyć amerykański ślad, detektywie Rutkowski? – kpił Dulemba. – Pamiętasz, jak pojechałem do Brzozowicza odebrać wyniki sekcji Antczaka? – przerwał mu Niedźwiecki. – Zanim odebrałem raport, siedziałem z nim chwilę na stołówce. – Gratuluję. – Pamiętam, że na stole trzymał kasetowy dyktafon. – Jaśniej, proszę. – Inspektor sięgnął po jednorazową chusteczkę i zaczął ścierać lepki płyn z wyblakłej ceraty. – Amerykańscy patolodzy nagrywają przebieg sekcji zwłok. To samo robił Brzozowicz. Może na taśmach znajdziemy coś interesującego. – Niegłupie. – Szef zwinął mokrą chusteczkę. – Ale, ale – zreflektował się – przetrzepaliśmy cały instytut. Nie było tam żadnych kaset. – Dlatego potrzebuję zgody na przeszukanie mieszkania. – Masz wolną rękę. – Dulemba wstał od stołu. – Tylko ostrzegam. Ci, na których się zawiodę, kończą, prowadząc zajęcia z bezpieczeństwa ruchu drogowego w podstawówkach – zagroził. Wziął w olbrzymią dłoń kompot Niedźwieckiego i wypił go jednym haustem. Białach zamknął oczy, marząc, żeby w kubku zamiast kompotu była cykuta.

14 lipca godzina 17.00 mieszkanie Anny Ochojskiej W szkole dowiedział się, że Anka nie przyszła do pracy. Tutaj również nikt nie mógł się z nią skontaktować. Ruszył do jej mieszkania. Co chwilę sięgał do kieszeni kurtki po telefon, licząc na to, że przez warkot silnika nie usłyszał dzwonka. Sprawnie omijał korki, ale kierowcy siedzący w suchych wnętrzach aut nie mieli mu czego zazdrościć. Mijając plac Bema, wymusił pierwszeństwo. Towarowy bus uderzył o krawężnik i zahamował z piskiem opon. Usłyszał za plecami stek wyzwisk, z których „palant” było najbardziej eufemistyczne. Skulił się, dodając gazu. Przy starej piekarni Mamuta skręcił w lewo. Stanął przed odrapanym żółtym blokiem przy ulicy Świętokrzyskiej. To tutaj na piątym piętrze mieszkała Anka. Tak przynajmniej twierdziła... Zostawił motocykl pod bramą. Po pękniętej rynnie spływały potoki wody. Ciężkie metalowe drzwi były otwarte. Z włącznika światła na klatce wystawały niezabezpieczone kable. Nie czekając na windę, biegiem ruszył po schodach. Brnął przez ciemność, czując pod palcami odpadający ze ściany tynk. Jeszcze jedno piętro... Ostatnich kilka schodów... Wreszcie stanął przed obitymi boazerią drzwiami. Serce przetaczało kaskadę krwi, zagłuszając myśli. Włączył komórkę i światło ekranu skierował na blaszkę z numerem mieszkania. Nacisnął dzwonek. Potem drugi i trzeci raz. Ostry, nieprzyjemny dźwięk odbijał się echem stłumionym przez masywne drzwi. Wytężył słuch, licząc, że z wnętrza usłyszy jakiś szmer. Sprawdził klamkę. Drzwi ustąpiły, skrzypiąc cicho. Wszedł do środka. W długim korytarzu panował zaduch. Na wieszaku nie wisiała żadna kurtka, szafka z butami była pusta. Kremowe linoleum błyszczało czystością i woskiem. Wciągnął powietrze. Znał ten zapach. Gorzka woń leków połączona z zapachem spirytusu do przemywania skóry. Rozkład mieszkania był taki, jak opowiadała Ania. Korytarz rozchodził się w stronę dwóch pokojów, kuchni i łazienki. Po lewej stronie znajdował się salon. Duże okna, zasłonięte brudnymi firankami, wychodziły na odrapane podwórko. Przy ścianie stał rozłożony bordowy tapczan. Wytarte siedzisko zapadło się ze starości. Obok niewielki stolik z jasnej sklejki i mały telewizor z wyciągniętą anteną. Wsadził palec do doniczki stojącej na parapecie. Ziemia była jeszcze wilgotna. Przeszedł małymi krokami do drugiego pokoju. Naprzeciwko szafy, która kryła rząd plastikowych wieszaków oraz pożółkłe gazety, stała drewniana toaletka z lustrem i dwiema szufladami. Otworzył jedną z nich. Poczuł, jak krew uderza mu do głowy. Na dnie

leżał okrągły kolczyk z maleńkim diamentem. Patrzył w blask szlachetnego kamienia, licząc, że znajdzie w nim jakąś podpowiedź. To była część biżuterii, którą kupił Ance na imieniny. Cofnął się w kierunku przedpokoju. Wszedł do ciemnej łazienki. Przez rozszerzone źrenice dostrzegł zarysy lustra i krzywo położonych kafelków. Krople wody ze źle zakręconego kranu uderzały o dno emaliowanej wanny. Znalazł włącznik i po chwili żółta struga światła zalała wnętrze. Zobaczył porozrzucane na ziemi brudne ręczniki, karton proszku do prania, puste saszetki jednorazowego szamponu. Usiadł na sedesie i wyciągnął rękę w kierunku niebieskiego kurka nad wanną. Zanim zdążył go zakręcić, usłyszał dzwonek. Ostry dźwięk przeszedł przez jego ciało jak elektrowstrząsy. Zastygł w bezruchu. Kiedy liczył już, że natręt odszedł, dzwonek rozterkotał się ponownie. Tym razem głośniej i natrętniej. Nie zamknął drzwi na zamek, więc jeśli intruzowi będzie zależało, wejdzie do środka i zobaczy go skulonego na powleczonej pluszem klapie sedesu. Otarł pot z czoła i ruszył w kierunku drzwi krokiem baletnicy. Przez judasza zobaczył w mroku zarysy postaci dwóch mężczyzn. Jeden był wysoki i dobrze zbudowany, drugi niski i chudy. Kłosowski pobiegł do kuchni i otworzył szufladę. Na dnie leżał stary, zardzewiały nóż do krojenia tortów. Chwycił za rękojeść i wrócił pod drzwi. Intruzi musieli słyszeć ruch. Przekonani, że ktoś jest w środku, czekali cierpliwie. Mocno chwycił narzędzie z falistym dwustronnym ostrzem i powoli nacisnął klamkę. Echo otwieranej zapadki odbiło się po korytarzu. Światło z mieszkania rozjaśniło postacie stojące na wycieraczce. Mężczyźni, zaskoczeni niespodziewanym obrotem sytuacji, sięgnęli po broń. Ozdobny nóż huknął o ziemię, a wiedziony instynktem Hubert podniósł ręce do góry. Przed nim stał komisarz Niedźwiecki w towarzystwie młodego policjanta w mundurze.

14 lipca godzina 17.55 Komenda Wojewódzka Policji Kłosowski kiwał się na plastikowym krześle. Mokre spodnie i buty zdążyły już wyschnąć. Z rozdrażnieniem przyglądał się przesłuchującemu go policjantowi. – Czyli nie dzwonił pan domofonem? – Starszy posterunkowy Nowak wyglądał na zawstydzonego. Nie wiadomo, czy z powodu niejasnych zeznań, czy komputera, który zawiesił się już po raz trzeci. – Powtarzam! Brama była otwarta, drzwi do mieszkania też. – Hubert wpatrywał się w nierówno naszyte dystynkcje. Chłopak nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia pięć lat. Żeby dodać sobie powagi, palił papierosy, których pety gasił w szklanym spodku. – Kiedy mnie wypuścicie? – O tym zadecyduje komisarz Niedźwiecki. – Nowak nacisnął kilka razy enter i zaczął sprawdzać kabel łączący pożółkłą klawiaturę z komputerem. – Pod tym adresem mieszka moja przyjaciółka, Anna Ochojska. Od soboty nie mogłem się z nią skontaktować, więc pojechałem tam. – Czy pani Ochojska mieszka sama? – Z oj... – zająknął się. – To znaczy chyba z... mężem. – Mężem?! – Nowak uniósł wątłe brwi. – Albo bratem – ugryzł się w język Kłosowski. Opowiadanie młodemu glinie całej historii było jak tłumaczenie kobiecie zasad działania silnika diesla. – Nie możemy tej rozmowy przełożyć? – Em nie działa – mruknął posterunkowy. – Już drugi raz w tym miesiącu. – Odsunął klawiaturę i sięgnął po białą kartkę oraz leżący w kubku długopis z nadrukowanym napisem „Policja”. Kłosowski bezradnie patrzył na zakratowane okna i wielką szafę pancerną, którą początkujący szopenfeldziarz otworzyłby pilnikiem do paznokci. W młodości słyszał historie, że brutalni gliniarze, chcąc wymusić zeznania, wrzucali ludzi do środka takiej szafy i walili w ściany pałkami. Tę zabawę nazywali grającą szafą. Podobno po trzydziestu sekundach pękały bębenki w uszach. – Zostawię wam swój adres mailowy i numer telefonu – powiedział, spuszczając głowę. –

Chciałbym już wrócić do domu. – Jak skończymy, będziemy kombinować jakiś transport – próbował uspokoić go posterunkowy, rozpisując wkład na kartce. – Sam trafię – warknął. Jeszcze by tego brakowało, żeby sąsiedzi zobaczyli, jak radiowóz podjeżdża pod dom. – No tak, lekarz plus glina równa się fatalne public relations. – Nowak jakby czytał w jego myślach. – Ile czasu był pan w mieszkaniu Ochojskiej? – Około pięciu minut. – Zerkał pan na zegarek? – Dość tego! – Hubert wstał z krzesła, szurając nogami. – Czy jestem o coś podejrzany? – Na razie to standardowa procedura. Siądzie pan! – Starszy posterunkowy obniżył głos. – Standardowa procedura przy czym? – powtórzył Kłosowski, kierując się do wyjścia. – Czas na mnie. Na przyszłość wiecie, gdzie mnie szukać. – Bez przepustki oficer dyżurny pana nie wypuści. – Nowak zapalił kolejnego papierosa. Kłęby dymu utworzyły aureolę nad jego głową. – Złożę skargę. – Pisemną czy ustną? – Co to, do cholery, za różnica? – Nasz rzecznik jest na urlopie. Kłosowski przetarł twarz, wysuszoną od jazdy w deszczu. Bolały go gardło i głowa. Usiadł z powrotem na plastikowym krześle. – Czy obieca mi pan, że jak odpowiem na wszystkie pytania, będę mógł stąd wyjść? – zapytał pojednawczo. – No, nie mogę tego zrobić. – Chłopak podrapał się po głowie. W tym samym momencie do pokoju wpadł niski, potężnie zbudowany mężczyzna o szpiczastych uszach, a za nim komisarz Niedźwiecki. – Dziękuję, Nowak. – Olbrzym kiwnął łaskawie łysą głową. – Idź już. Możesz nas zostawić. Policjant zasalutował i wyszedł bez słowa. – Co to za szopka? – Hubertowi przeszło przez myśl, że jest w ukrytej kamerze. – Posterunkowy miał za zadanie jak najdłużej zabawiać pana rozmową – rzucił olbrzym. – Otworzyliście kursy dla mężczyzn do towarzystwa? – Musieliśmy zdobyć prokuratorski nakaz przeszukania pana gabinetu i mieszkania – wtrącił Niedźwiecki.

– Jest pan zatrzymany – dodał łysol i położył przed Hubertem napisaną na maszynie kartkę z czerwoną pieczątką. – Artykuł sto czterdziesty ósmy, paragraf pierwszy kodeksu postępowania karnego. – Zwariowaliście! – Kłosowski spojrzał na Niedźwieckiego. Jeśli miał liczyć na czyjś rozsądek, to właśnie jego. – To się jeszcze okaże, kto tu zwariował – odparł olbrzym tonem przekomarzającego się dziecka. – Spędzimy ze sobą trochę czasu, więc pozwoli pan, doktorze, że się przedstawię. Inspektor Marian Dulemba – rzucił z dumą. – Bardzo mi niemiło – wykrzywił usta Kłosowski. – Zapłacicie za ten cyrk takie odszkodowanie, że w uszy wam pójdzie. – Na razie pojedzie pan z nami. – O co jestem oskarżony? – Wszystko jest w nakazie. Kłosowski spojrzał na leżący przed nim świstek. Nie znał się na prawniczym bełkocie, ale z dokumentu wynikało, że śledczy badają wątek jego współudziału w zabójstwie Witolda Antczaka.

14 lipca godzina 18.30 Szpital Miejski Kłosowski siedział za biurkiem w swoim gabinecie i zastanawiał się, czy jeszcze kiedyś tu wróci. Położył na blacie dłonie, które zaczęły puchnąć od wrzynających się w nie kajdanek. Dwóch mundurowych policjantów przewracało wszystko do góry nogami. Rozkręcili komputer, ekspres do kawy, a nawet reklamowy zegar. Byli skrupulatni i coraz bardziej nerwowi. W mieszkaniu, motocyklu i samochodzie nic ciekawego nie znaleźli. Nawet jointa ani pisemka pornograficznego, a co dopiero dowodów, że jest mordercą. – Co jest w dolnej szafce? – Młody policjant wskazał na stojącą pod ścianą meblościankę pokrytą jasną okleiną. – Leki. – Dlaczego jest zamknięta? – Krzątający się na małej przestrzeni Dulemba był jak słoń w składzie porcelany. Dwaj sierżanci patrzyli na szefa z konsternacją, gdy osobiście kontynuował zaczętą przez nich rewizję. – Regulamin – rzucił lapidarnie Kłosowski, spoglądając na kajdanki. Taką samą odpowiedź dostał, gdy zapytał, dlaczego nie mogą go rozkuć. – Poproszę o klucz! – zażądał inspektor. Hubert spętanymi rękami sięgnął do kieszeni fartucha wiszącego na oparciu krzesła i wyjął odrapany, pojedynczy klucz. Dulemba złapał go i pomaszerował w kierunku szafki. Otworzył ją z takim zapałem, z jakim dziecko szuka ukrytego przez rodziców prezentu pod choinkę. W środku było kilkanaście pudełek z lekami. – Paracetamol... thiocodin... loperamid... – Dulemba czytał nazwy na wyjmowanych opakowaniach, coraz bardziej rozczarowany. – Leki na przeziębienie i srakę są tak cenne, że trzeba je zamykać? – zapytał zdezorientowany i przeniósł wzrok na lekarza. Hubert nie odpowiedział. Niech wulgarny glina sam kombinuje. Zanim dowie się, dlaczego paracetamol jest w szpitalu tak wartościowy, oskarży Kłosowskiego o mieszanie go z lekiem na biegunkę i produkowanie bomby. – Stary patent – wtrącił Niedźwiecki, który stał w kącie przy wieszaku. Tylko w ten sposób mógł zmieścić się wraz z dwoma policjantami, szefem i lekarzem w tym mikroskopijnym pokoju. – Leków, które nie ratują życia, nie ma na liście priorytetów przy zamówieniach. Jeśli

pacjent chorujący na serce złapie dodatkowo banalne przeziębienie, kardiolodzy nie mają go czym poratować. Dysponują specyfikami za kilka tysięcy, a trudno im się doprosić o zwykły paracetamol. Dlatego gdy już go zdobędą, strzegą swoich zapasów jak oka w głowie. Kłosowski spojrzał na Niedźwieckiego z podziwem, szef ze zdziwieniem. – Siostra Julii jest pielęgniarką – dodał komisarz, rumieniąc się pod rudą brodą. – Widać mają taki sam burdel jak u nas. – Dulemba wrócił do szperania. Od kucania przy szafce zrobił się cały czerwony. – A to co? – Wyciągnął buteleczkę, która znajdowała się na samym dnie. Była mała, ciemna i nieopisana. – Też loperamid, tyle że w płynie? – dociekał. – Nie wiem, co to jest i skąd się tutaj wzięło. – Ironiczny uśmieszek uleciał z twarzy Kłosowskiego, a Dulemba z ulgą przetarł spocone czoło.

16 lipca godzina 11.00 Świecący czystością hyundai ix35 z dwulitrowym silnikiem i automatyczną skrzynią biegów brawurowo łamał przepisy ruchu drogowego. Na Dolnym Śląsku policjanci znali ten samochód i nikt nie odważyłby się wystawić mandatu jego kierowcy. Poza granicami województwa bariera ochronna znikała. – Powalczę o premię dla ciebie albo dodatkowy urlop. – Inspektor jakimś cudem zmieścił się między wypełnioną sianem furmanką a ukraińskim tirem. – Po prostu miałem trochę szczęścia. – Niedźwiecki hamował nogami na fotelu obok. – Nie bądź taki skromny i pamiętaj, że to ja cię kierowałem na odpowiednie tory. – Dulemba podkręcił klimatyzację, przez chwilę nie patrząc na drogę. – Powiedz tylko, jak wpadłeś na to, że narzeczona pana doktora ma chorego męża? – Przypadek. – Rozbity na skutek ataku choroby lokomocyjnej komisarz w duchu odmawiał zdrowaśki. – Poprosiłem chłopaków z Księcia Witolda o sprawdzenie toyoty, którą na imprezę do Dawida Kowalika przyjechała przyjaciółka Kłosowskiego. Samochód był zarejestrowany na niejakiego Jarosława Ochojskiego. Pogrzebałem w wydziale komunikacji i okazało się, że prawo jazdy czterdziestoletniego właściciela auta zostało cofnięte. Ze względu na przewlekłą chorobę serca nie przeszedł okresowych badań. Kolejne klocki układanki pasowały do siebie jak koperek do ziemniaków. Szkoda, że Ochojska zniknęła, zanim zleciłem jej śledzenie. W mieszkaniu oprócz mocno przestraszonego pana doktora też nic nie znaleźliśmy. – Przyciśniemy Kłosowskiego, to wszystko nam wyśpiewa – rzucił wspaniałomyślnie Dulemba. – A jeśli się okaże, że płyn w buteleczce to ta sama substancja, która była w olejku do opalania, każdy sędzia przyklepie sanki. – Jaki sens miałoby trzymanie tego świństwa w gabinecie? – Kłosowski poznaje Ochojską, której mąż umiera na pikawę i potrzebuje przeszczepu. Kobieta dogaduje się z kardiologiem. Lekarz wystawia jej najlepszych dawców i pilnuje technik zabójstwa. – Dulemba napawał się swoją zdolnością narracji i jeszcze bardziej przyspieszył. – Morduje prawdopodobnie ona, bo świadkowie podkreślali, że bandyta, który napadł Druckiego, był drobnej postury. – Trener Antczaka sugerował, że chłopak przed śmiercią poznał jakąś kobietę. – Niedźwiecki próbował znaleźć wygodną pozycję w skórzanym siedzeniu.

– Więc sam widzisz... – Dulemba pouczył długimi światłami młodą kobietę w oplu corsie, która według niego za długo wlokła się lewym pasem. – Ochojska podrywa boksera o tej samej grupie krwi co jej mąż, i wzbogaca jego olejek do opalania o truciznę. – Tyle że plan spalił na panewce. – Więc planowali dalsze zabójstwa. – Powiedz mi, po jaką cholerę Kłosowski bawił się w tak ryzykowną grę? – spytał Niedźwiecki. – Główne motywy zbrodni to pieniądze, seks i władza. Wybierz sobie najsensowniejszy w tej sprawie, zanim Kłosowski sam nam wszystko wykawka. Strzałka prędkościomierza przekroczyła sto pięćdziesiąt. Znowu zaczęło padać. Niedźwiecki wizualizował drobne cząstki pyłu, które łącząc się z wodą, tworzyły na drodze zabójczo śliską masę. – Trochę to grubymi nićmi szyte, powiem ci – stwierdził komisarz. – Ty się w krawca nie baw. Gdy doktor zamiast swojej arabiki popije trochę zbożówkę na Kleczkowskiej, będzie bardziej rozmowny. Znamy motyw i mamy prawdopodobnie narzędzie zbrodni. – Inspektor ustawił pracę wycieraczek na największą prędkość. Przecinające szybę pióra dodatkowo zmniejszyły widoczność. – A gdzie jest Ochojska, dowiemy się zaraz od jej męża. Przynajmniej jego namierzyliśmy bez trudu. – Pamiętaj tylko, że oficjalnie nie mamy zgody na przesłuchanie. Podobno jest w naprawdę ciężkim stanie. – Niedźwiecki odwrócił głowę i wbił wzrok w podmoknięte wielkopolskie łąki. Minęli zieloną tabliczkę z napisem Poznań. – Będziemy delikatni. A skoro jest taki chory, to nie ma czasu czekać na zgodę – odparował inspektor, który poczucie humoru pielęgnował na filmach Władysława Pasikowskiego. – Zamiast stosować wobec mnie bierny opór, sprawdź lepiej na mapie, jak dojechać do tej umieralni. – Robi się. – Komisarz sięgnął do schowka po mapę. Pas bezpieczeństwa werżnął mu się w klatkę piersiową. Miał ochotę go odpiąć. Przy tej prędkości w razie wypadku pas gwarantował jedynie, że Niedźwiecki umrze przyklejony do fotela. Wyciągnął rękę w kierunku czerwonego przycisku, ale zrezygnował, obawiając się histerii przełożonego. Dziwna ta moralność szefa. Pędzić sto sześćdziesiąt na godzinę można, ale brak zapiętych pasów to prawdziwa zbrodnia. Z cmentarnych myśli wyrwał go dzwonek telefonu. Inspektor włączył zestaw głośnomówiący. – Tu doktor Filip Kwieciński z laboratorium kryminalistycznego. – Głos po drugiej stronie był przytłumiony.

– Tak, słucham. – Dulemba wyprostował się i, co najważniejsze, zwolnił. – Mamy wyniki. – Dawaj – ponaglił Kwiecińskiego inspektor. – Płyn znaleziony w gabinecie doktora to kwas gamma-hydroksymasłowy, czyli GHB. Cztery mililitry wystarczą, żeby posłać człowieka na tamten świat. Nasz kardiolog miał tego dziesięć razy tyle.

16 lipca godzina 11.35 klinika w Poznaniu Szpital Kliniczny imienia Heliodora Święcickiego w Poznaniu był architektonicznym przymierzem nowoczesności i tradycji. W przeszklonych elewacjach odbijały się ceglane mury przedwojennych zabudowań. Dulemba i Niedźwiecki niepewnie kroczyli po lśniącej czystością posadzce. Towarzyszył im ordynator oddziału kardiologii. Milczał. Jego biały fartuch pachniał krochmalem. – Dziękujemy za możliwość rozmowy. Żona pana Ochojskiego jest podejrzewana o dwa zabójstwa. – Dulemba próbował nadać głosowi sympatyczną barwę. Było to trudne jak przybijanie galarety gwoździem do ściany. – To mnie nie interesuje. Spotkanie nie może trwać dłużej niż pięć minut. – Słowa ordynatora odbijały się echem od wysokiego sufitu. – W sali jest mikrofon. Będę przysłuchiwał się rozmowie z pokoju pielęgniarek. – Czy to konieczne? – zapytał Niedźwiecki. – Ochojski musi być pod opieką dwadzieścia cztery godziny na dobę. Jeśli go zostawię i dojdzie do tragedii, następnym razem przyjdziecie tu po mnie. – Lekarz miał sprężysty krok i gładką cerę, a jego bujnej czupryny nie zaatakowała jeszcze siwizna. – Jaki jest stan pacjenta? – Dulemba zastanawiał się, czy towarzyszący im lekarz nie jest za młody na ordynatora. – Zły – odparł ordynator. – A konkretnie? – Bardzo zły. – Ale... – Nozdrza inspektora pracowały jak u byka przed atakiem na torreadora. W milczeniu weszli do sali pomalowanej na kolor morskiej zieleni. Wokół było więcej sprzętu elektronicznego niż w serwerowni dużego banku. Na ścianach wisiały monitory i ułożona w segmenty aparatura, opleciona kablami idącymi do niezliczonej liczby gniazdek. Łóżko, przy którym stało urządzenie do terapii nerkozastępczej, było puste. Na pozostałych dwóch znajdowali się mężczyźni. Jeden tak otyły, że ledwo mieścił się między metalowymi ramami. Wiercił się niespokojnie i jęczał przez sen. Bliżej drzwi leżał Ochojski. – Ci panowie to policjanci z Wrocławia – przedstawił gości ordynator. – W każdym

momencie może pan zażądać, żeby wyszli. Pięć minut – powtórzył, patrząc w okno. Zaciągnął zielony parawan między łóżkami i wyszedł, pozostawiając po sobie powiew chłodu. Na Dulembę i Niedźwieckiego patrzył wymęczony cierpieniem człowiek. Jego skóra wyglądała tak, jakby została zrobiona z pomarszczonej bibuły. – Co się dzieje, gdzie moja żona? – zapytał, zdejmując z twarzy maskę sączącą w jego płuca sześćdziesięcioprocentową mieszankę tlenu. – O to właśnie chcemy pana spytać. – Dulemba z przerażeniem patrzył na mężczyznę. – Czy Ance coś się stało? – Ochojski próbował usiąść, podpierając się na chudych rękach. Zsiniałe na czubkach długie palce wyglądały jak szpony drapieżnika. Złamana cierpieniem, pożółkła twarz musiała być kiedyś męska. – Gdzie jest moja żona? – powtórzył, świszcząc, jakby oddychał przez ręcznik. – Szukamy jej i liczymy, że nam pan pomoże. – Dulemba usiadł na drewnianym krześle obok łóżka. – Od dwóch tygodni jestem tutaj. – Podobno to najlepszy ośrodek w Polsce – zaczął Niedźwiecki. – Podobno – uciął temat Ochojski. – Nie mam z Anką kontaktu od soboty. Martwię się, że umrę bez pożegnania z nią. Co się, do cholery, dzieje? – Czy zna pan Huberta Kłosowskiego? – To lekarz, którego poznała, gdy przeprowadziliśmy się do Wrocławia. – Jakie relacje wiązały pana żonę z doktorem Kłosowskim? Ochojski zacisnął chude pięści. – Nigdy go nie widziałem, ale mam nadzieję, że dobre. Dostał ataku kaszlu. Okrutny suchy skrzek wydobywał się z popękanych ust. Po chwili doszedł do siebie. – Ania jest młoda, piękna, a ja od trzech lat mam mroczki przed oczami, gdy podnoszę szklankę do ust. Chcę, żeby sobie ułożyła życie, kiedy mnie zabraknie. – Co właściwie panu dolega? – Inspektor wbił wzrok w olbrzymią butlę z tlenem, z której odłaził szary lakier. Od samego patrzenia robiło mu się niedobrze. – Ostra niewydolność serca. Czwarta klasa NYHA. – Czwarta? – upewnił się Dulemba, jakby już w podstawówce przerabiał klasyfikację ciężkości objawów niewydolności krążenia. Ochojski popatrzył na niego ze zdziwieniem. – Słyszał pan kiedyś o śmierci sedesowej? Przy najmniejszym wysiłku, takim jak poranna toaleta, mogę dostać zawału. Gdyby nie środki przeciwbólowe, wyszarpałbym sobie

wnętrzności. – Jest pan w dobrych rękach. – Inspektor wykrzesał z siebie odrobinę empatii. – Miło wiedzieć, że czekam na wyrok w dobrych rękach. – Ochojski odwrócił się plecami do rozmówców. – Albo na przeszczep – dodał cicho Niedźwiecki. – Straciłem już nadzieję – powiedział mężczyzna głosem przytłumionym przez poduszkę. – Żona dalej o pana walczy – rzucił komisarz, czując się jak hiena. – Założyliśmy, że mogła dopuścić się przestępstwa. Dlatego chcemy ją znaleźć i przesłuchać. – Podejrzewamy ją o zabójstwo – przerwał mu Dulemba z gracją spadającego ze schodów fortepianu. Ochojski ponownie odwrócił się do nich. W przymkniętych oczach nie było strachu, ale była jakaś dziwna hardość. – Zastanawia się pan, czy zabiliśmy z Anką jakiegoś dziarskiego czterdziestolatka, żeby przywłaszczyć sobie jego serce? – Mimo że na sali panował nieznośny upał, podciągnął wyżej kołdrę. – Marzyłem o tym, ale kiedy piętnaście razy dziennie wydaje ci się, że zemdlejesz, to nie jesteś w stanie zaplanować nawet własnej kupy, a co dopiero morderstwa. – A pana żona? – spytał Dulemba. – Przestańcie bredzić i znajdźcie ją. Opadł na poduszkę. Pot zlepił w strąki jego jasne włosy. Niedźwiecki spojrzał na zegarek. – Jak pan trafił do tego szpitala? – Pomógł go załatwić jakiś znajomy z grupy wsparcia. Komisarz zmarszczył brwi. – Czego? – Stowarzyszenia rodzin, których bliscy czekają na przeszczep. Mają biuro we Wrocławiu. Nie pamiętam gdzie dokładnie. – Walczył o powietrze, jakby się topił. Drżącą ręką wyszukał przycisk alarmu i nacisnął. – Czy możemy coś dla pana zrobić? – zapytał przestraszony Dulemba. – Tak – odpowiedział Ochojski. Inspektor nadstawił szpiczaste ucho. – Pocałujcie mnie w dupę. W drzwiach pojawił się ordynator. – Dziękujemy i życzymy zdrowia. – Dulemba wstał z zydla, wiedząc, że więcej nic nie wytarguje.

– Do zobaczenia w piekle – wychrypiał Ochojski, zakładając maskę. Z ulgą opuścili szpital. Na dworze ćwierkały ptaki, pachniały liście szumiących drzew. Inspektor wsiadł do samochodu i zajął się usuwaniem niewidocznych pyłków z tapicerki. – Co sądzisz o tym wszystkim? – zapytał inspektor. – Myślę, że Ochojski nie wie, gdzie jest jego żona. O procederze szukania nowego serca też nie miał pojęcia. – Za bardzo ufasz ludziom. – Dulemba przekręcił kluczyk w stacyjce. – Obserwowałem wskazania pulsu na monitorze. – Toś sobie wykrywacz kłamstw znalazł. – Inspektor ostro dodał gazu, włączając się do ruchu z podporządkowanej ulicy. – Może się zdrzemniesz w drodze powrotnej? – zapytał z troską. – Nie ma takiej potrzeby. – Jeśli ma zginąć w wypadku samochodowym, to woli tej śmierci nie przespać. – Jutro rano poszukam fundacji, o której wspominał Ochojski. Może tam się czegoś więcej dowiem. – To może poczekać. Słuchaj, jeśli chodzi o jutro, to miałbym do ciebie sprawę. Chciałbym, żebyś osobiście przeprowadził przeszukanie w domu Brzozowicza. Ostatnio masz nosa. Może i tym razem coś znajdziesz. I zdrzemnij się. Wiem, jak nie lubisz wstawać o szóstej rano. – Dulemba zahamował z piskiem opon przed światłami i zjechał z obwodnicy w kierunku centrum miasta. – Chyba się zgubiliśmy – mruknął komisarz, myśląc, że wolałby wracać do Wrocławia autostopem. – Skąd! – Dulemba cudem uniknął masakry na przejściu dla pieszych. – Jedziemy do Komendy Wojewódzkiej w Poznaniu. Trzeba poprosić, żeby któryś z chłopaków dyskretnie obserwował szpital.

17 lipca godzina 6.00 dom doktora Brzozowicza Ceny działek przy Kochanowskiego należały do najwyższych we Wrocławiu. Poniemieckie domy odznaczały się spójną architekturą i dyskretnym urokiem, o jakim współczesne budowle mogły tylko marzyć. Przeszklone werandy, wielkie pokoje, rozsuwane drzwi w salonach, przestronne, pachnące kurzem piwnice. Ogrody tak duże, że stanowiły senne marzenie deweloperów, którzy na tych atrakcyjnych działkach zmieściliby jeszcze ze trzy inne inwestycje. Dom, w którym mieszkał Brzozowicz, pochodził z 1929 roku. Ze spadzistego dachu odpadały czerwone dachówki. Porośniętej bluszczem elewacji nie naprawiano od czasów wojny. Jasny budynek składał się z sześciu pokoi, kuchni i dwóch łazienek, których podłogi wyłożono czarno-białym kamieniem. W salonie pozostał luk po niewielkiej windzie towarowej. W czasach świetności piętro niżej mieściła się dodatkowa kuchnia, a winda służyła do transportowania obiadów. Z przestronnej jadalni można było wyjść na olbrzymi taras, którego schody prowadziły do zapuszczonego ogrodu. W październiku 1945 roku dom zasiedlili rodzice Brzozowicza. Przybyli tu ze wschodu. Jego ojciec był profesorem matematyki na Uniwersytecie Lwowskim. Matka zajmowała się domem i starannym wychowaniem syna. Po wojnie musiała zaopiekować się również mężem, który odsiadywał dwa lata w więzieniu NKWD. Przeżył, bo znał rosyjski i Sowieci wykorzystywali go jako tłumacza na przesłuchaniach. Wyszedł z więzienia po układzie Sikorski–Majski. Nigdy już nie powrócił do normalnej kondycji psychicznej. Nigdy też nie odnalazł się we Wrocławiu i przytulnej willi na ulicy Kochanowskiego. Matka depresję męża przyjmowała z wielką godnością. Nie skarżyła się, gdy trzeba było go zanieść pijanego z gabinetu do łóżka. Młody Brzozowicz już wtedy wiedział, że taki gatunek kobiet przejdzie do historii, podobnie jak kodeks przedwojennych oficerów. Cierpliwa, mądra i wierna do końca. Kiedy ojciec umarł na niewydolność wątroby, wydobyła z tobołów dyplom magistra filologii polskiej i zaczęła uczyć w szkole. Młody Brzozowicz zamknął się w sobie, ale nie stwarzał problemów wychowawczych. Musiał zrobić wszystko, żeby matka była z niego dumna. Odziedziczył po ojcu fotograficzną pamięć. Maturę zdał najlepiej w całym liceum, potem dostał się na medycynę. Pod koniec studiów odkrył, że pomaganie ludziom nie jest jego powołaniem. Drażnili go niezadowoleni

pacjenci, nie miał cierpliwości wysłuchiwać ich skarg i narzekań. Być może była to kwestia urazu psychicznego. Ojciec opowiadał o torturach, o tym, co widział podczas przesłuchań. Syn, którego przerażały te historie, nie chciał się bać. Nie chciał też współczuć, co w środowisku medycznym nie było przypadkiem odosobnionym. Tyle że on dodatkowo nie lubił ludzi. Uwielbiał za to czytać. Greckich filozofów, francuskich naturalistów i polską poezję turpistyczną. Kiedy wydawało się, że sześć lat nauki pójdzie na marne, na jego pachnący świeżością dyplom padł promyk nadziei. Został przyjęty na staż do zakładu medycyny sądowej. Słowo „powołanie” nabrało realnych kształtów. Trzy lata później, między jedną sekcją a drugą, Brzozowicz wziął ślub. Małżeństwo trwało krótko i trudno nazwać ten okres szczęśliwym. Jedyną sprawą godną zapamiętania były narodziny potomka płci męskiej, po których rodzina Brzozowiczów wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie patomorfolog dostał pracę w chicagowskim szpitalu. Któregoś dnia wrócił do wynajętego mieszkania i zastał w swoim łóżku obcego faceta. Tydzień później siedział w samolocie do Polski i gratulował sobie w duchu, że nie sprzedał domu we Wrocławiu. Gdy po miesiącu odsyłał papiery rozwodowe, pił już codziennie. Destrukcyjne geny ojca doszły do głosu. Trzy lata temu jego samotnicza niepodległość została zakłócona. Zamieszkał u niego wnuk, który przyjechał do Wrocławia na studia. To właśnie on siedział ubrany w czerwoną pidżamę przy kuchennym stole, żuł gumę i z niechęcią spoglądał na Niedźwieckiego, który wraz ze starszym posterunkowym Nowakiem coraz bezradniej krzątał się po domu. – Mówię panu, że żadnego dyktafonu nie ma. Wczoraj sprzątałem z dziewczyną na przybycie babci. Uparła się, że przyleci na pogrzeb – mówił płynnie po polsku, ale z amerykańskim akcentem. – Jesteś pewny, że nikt się nie włamał? – Pyta pan, jakby mój dziadek odkrył, kto zabił Kennedy’ego. Pewnie zgubił ten magnetofon, czasem był w takim stanie, że nie mógł trafić strumieniem do kibla. – Przeszukałeś wszystkie szuflady? – Niedźwiecki spojrzał z nadzieją na Nowaka. – Tak jak pan kazał. Nawet do pralki zaglądałem. – W piwnicy? – komisarz zniżył głos. – Wiem, wiem, tam też szukałeś. To była najdokładniejsza rewizja, w jakiej kiedykolwiek brali udział. Otworzyli każdą książkę w pokaźnej bibliotece, która zamiast woluminów medycznych zawierała obcojęzyczną literaturę oraz tomiki poezji Grochowiaka, Brylla i Bursy. – Może ja panu kapitanowi kawę zrobię? – zapytał wnuczek, przyklejając gumę do spodu stołu. Miał wysokie czoło i wielkie białe zęby. Gdy się nieszczerze uśmiechał, między górną a dolną szczęką snuły się nitki śliny. Za pięćdziesiąt lat będzie wyglądał identycznie jak jego

dziadek. – Jedziemy na komendę – zadecydował Niedźwiecki. – Jeśli coś znajdziesz, daj nam znać – poprosił wnuka Brzozowicza, wychodząc na ganek. – Of course, panie kapitanie. – Chłopak jedną ręką uścisnął na pożegnanie dłoń komisarza, drugą, wzorem amerykańskich polityków, położył mu na ramieniu. – Przekażę tę prośbę również babci – dodał. – Przeproś ją za bałagan. – Nie ma sprawy. Tylko spadajcie już, bo wystraszycie kupców na samochód. – Jaki samochód? – Ręka Niedźwieckiego zawisła w powietrzu. – No... panda staruszka. Przyholowałem spod Tawerny. Kupił na mnie, więc bez postępowania spadkowego mogę ją opylić. Jemu i tak już się na nic nie przyda. Stoi z tyłu w ogrodzie. Rano umyłem. – Prowadź – zakomenderował komisarz, który poczuł przypływ kolejnej fali energii. – Na samochód też ma pan kapitan nakaz? – zapytał bezczelnie chłopak, ale w twarzy Niedźwieckiego było coś takiego, że grzecznie sięgnął po leżące na parapecie kluczyki.

17 lipca godzina 12.00 Sąd Okręgowy Orzeł z godła groźnie patrzył na ścienny drewniany zegar. Sekundy przechodziły w minuty, minuty w kwadranse. Pochylony nad masywnym stołem sędziowskim drobny mężczyzna uważnie wertował grubą teczkę z czerwonym paskiem. Co chwila bezgłośnie ruszał pomarszczonymi ustami i gładził długi nos – posiadacze takich nosów są podobno ludźmi pewnymi siebie oraz sprawiedliwymi. Obok siedział niechlujnie ogolony protokolant, ubrany w białą koszulę z pożółkłym kołnierzykiem. Jednym palcem stukał w zatłuszczone klawisze starego laptopa – wydobywający się z komputera szum wiatraków przypominał odgłosy towarzyszące startowi odrzutowca. Wyprostowany Kłosowski spoglądał na nich z poczuciem beznadziei. Opierał się o drewnianą barierkę i kiwał na wszystkie strony. Przy każdym ruchu czuł, jak spod pach wymiętej koszulki polo wydobywa się woń potu. Za długą rzeźbioną ławą przy ścianie siedział adwokat, znaleziony i opłacony przez Dawida Kowalika. Mecenas Michał Zatorski był bardzo elokwentny i nie skończył jeszcze trzydziestu pięciu lat. Nosił wyprasowaną, dobrze dobraną zieloną togę i posiadał złoty długopis, którym stukał o stos równo ułożonych kartek formatu A4. Bystrymi oczami obserwował sędziego jak polujący na myszkę głodny kot. Po drugiej stronie sali było miejsce dla prokuratora. Rozparł się na nim opalony olbrzym o łagodnych, lekko zaspanych oczach i spiętych w kitkę włosach. Wełniany strój z bordowymi akcentami leżał przewieszony przez oparcie. Prokurator spoglądał na ścienny zegar tak samo często jak Kłosowski. Sędzia Tymoteusz Nawrocki zamknął akta i chwycił w żylaste dłonie mały lakierowany młoteczek. – Hubert Kłosowski podejrzewany jest o współudział w przestępstwie z artykułu sto czterdzieści osiem, paragraf pierwszy kodeksu karnego. Ze względu na grożącą wysokość kary i zebrany przez policję materiał dowodowy przychylam się do wniosku prokuratury. Zarządzam areszt tymczasowy na okres trzech miesięcy. Nim młotek uderzył o drewnianą podkładkę, mecenas Zatorski zerwał się z miejsca. – Proszę o zapisanie w protokole, że mieliśmy za mało czasu na przygotowanie obrony!

Staruszek łaskawie skinął na asystenta. – Czy oskarżenie ma jeszcze jakieś wnioski formalne? Rapacki pokręcił głową. Przedwojenny sędzia poczerwieniał i wbił w prokuratora wodniste oczy. – Nie, wysoki sądzie, nie mam – poprawił się zamyślony Rapacki. – Rozprawę uważam za zakończoną. – Tymoteusz Nawrocki trzęsącymi się rękami składał akta i złorzeczył w myślach na młodych prawników, którzy doprowadzą polskie sądownictwo na skraj przepaści. Hubert miał gdzieś jego rozterki. Ostatnie dwie noce spędził w celi na komisariacie i był bliski obłędu. Teraz dowiedział się, że państwo zapewni mu nocleg na najbliższe trzy miesiące. Anka zapadła się pod ziemię. Policja znalazła w jego gabinecie butelkę z trucizną. Dulemba z Niedźwieckim byli tak pewni siebie, że nie przesłuchiwali go zbyt intensywnie. Uznali, że jeśli posiedzi na sankcji w areszcie, to zmięknie. – Złożę wniosek o zmianę środka zapobiegawczego. – Adwokat podbiegł do niego, gdy opuścili salę w towarzystwie dwóch rosłych policjantów. – Co się teraz ze mną stanie? – zapytał, opuszczając zakute w kajdanki ręce. Nie poznał swojego głosu. Był stary i zmęczony. – Zostanie pan przewieziony do aresztu śledczego na Kleczkowskiej. Czy mam o tym kogoś powiadomić? – Nie – powiedział Kłosowski, ruszając korytarzem za policjantami. Po drugiej stronie konwojenci prowadzili szarpiącego się Cygana. Mężczyzna przystanął i patrząc na Huberta, mrugnął porozumiewawczo okiem jak do dobrego znajomego.

17 lipca godzina 12.20 przed budynkiem Sądu Okręgowego Krzysztof Michalec palił już trzeciego papierosa. Szlag go trafiał przez ten deszcz. Nie bał się o siebie, ale o schowanego w plecaku soniaka a700 z reporterskim teleobiektywem i o to, że gdy wróci do redakcji bez zdjęcia, nie dostanie wymarzonego etatu. Wokół ceglanego budynku sądu kręciły się niespokojnie rodziny tych, którym właśnie wymierzano sprawiedliwość. Starsza kobieta w przemoczonym płaszczu i grubych zaparowanych okularach popijała wodą mineralną tabletki na uspokojenie, co kilka sekund spoglądając w kierunku masywnych brązowych drzwi. Jeśli łaskawy sędzia da wyrok w zawieszeniu, ona za chwilę wróci z synem do domu. Jeśli zaś prokurator postawi na swoim, matka porozmawia z Grzesiem dopiero na widzeniu za kilka miesięcy. Nagle na kamiennych schodach pojawili się dwaj mundurowi policjanci. Między nimi szedł z pochyloną głową wysoki, szczupły mężczyzna. Jeniec. Tak gliniarze nazywali między sobą zatrzymanych przestępców. Michalec porównał zdjęcie znalezione na Facebooku z oryginałem. To on! – pomyślał, czując, jak dostaje wypieków. Rzucił na ziemię niedopałek papierosa i wprawnym ruchem otworzył plecak. Konwój ruszył w kierunku zaparkowanego na chodniku radiowozu, który czekał tam z włączonymi światłami awaryjnymi. Jeden z policjantów otworzył przesuwne drzwi samochodu. Drugi położył rękę na plecach aresztanta i wskazał oddzieloną kratą pakę. – Miodzio – zamruczał Michalec, naciskając spust aparatu. Japońska migawka pracowała w tempie kilku klatek na sekundę. Hubert Kłosowski drgnął na widok długowłosego grubasa celującego w niego olbrzymim fotograficznym obiektywem. Odruchowo zasłonił twarz skrępowanymi rękami. Na próżno. Michalec miał wreszcie w kieszeni wymarzony etat. Chowając sprzęt, pomachał radośnie w kierunku odjeżdżającego samochodu. Auto pojechało do aresztu śledczego przy ulicy Kleczkowskiej. Znudzony klawisz otworzył bramę i wraz z policjantami przeprowadził Kłosowskiego przez pokryte kałużami podwórko. Wokół ciągnął się wysoki na dziesięć metrów mur z czerwonej cegły. W rogach ogrodzenia znajdowały się przeszklone wartownie z przyczepionymi do balustrad olbrzymimi reflektorami, jak na lotnisku. Obok w budkach stali ubrani w moro wąsaci strażnicy. W ich rękach połyskiwały automatyczne karabiny AK-47. W izbie przyjęć lekarz został ponownie

przeszukany. Napuchnięty od alkoholu grubas z brzuchem, który wylewał się znad skórzanego paska, zabrał mu sznurówki. Pouczył, żeby nie podskakiwał za bardzo, i skierował Huberta do celi numer dwadzieścia osiem. Chwilę później Kłosowski stanął przed pomalowanymi na szaro blaszanymi drzwiami. W jednej ręce trzymał reklamówkę z rzeczami osobistymi, w drugiej koc i poduszkę. Idący przodem klawisz spojrzał przez judasza i kiwnął głową w kierunku kolegi, który wsadził klucz do zamka i przekręcił dwa razy. Hubert skulił się, słysząc odgłos przesuwanych zapadni i skrzypiących, źle naoliwionych zawiasów. Ze środka buchnął smród niemytych ciał, ekskrementów i potu. Do celi niewiele większej od jego gabinetu jakimś cudem weszły cztery piętrowe łóżka. Nad każdym wisiały kolorowe plakaty, zdjęcia, listy. Na środku stał przymocowany do ziemi drewniany stół, który zabierał resztę wolnej przestrzeni. Przy suficie ciągnął się sznurek, przewieszony przez całe pomieszczenie. Suszyły się na nim gacie, koszulki i skarpetki. Po prawej stronie wisząca na drewnianej belce ceratowa szmata zasłaniała muszlę klozetową. Więźniowie niechętnie zeszli z łóżek i stanęli na baczność. W świetle przymocowanej do ściany zakratowanej żarówki wyglądali jak chorzy na raka wątroby. – Macie nowego. – Klawisz z błyskiem w oku lustrował pomieszczenie. Liczył coś pod nosem, aż wreszcie kiwnął w kierunku drobnego mężczyzny z wytatuowaną na twarzy pajęczyną. – Ty, Adaś... a gdzie Docent? – zapytał. – Śpi, dowódco. – Bandzior wskazał wzrokiem na jedno z niepościelonych łóżek. – Jeszcze nie doszedł do siebie. – Gówno mnie to obchodzi. Ma się tu prężyć, kiedy wchodzę. – Położył rękę na pasku, do którego miał przytroczone pojemnik z gazem i pałkę. – A zresztą później sobie pogadamy. Przyjmijcie ładnie gościa. – Tak jest, dowódco. – Wejść – rozkazał, popychając Kłosowskiego. – Nie chciałbym być w waszej skórze, jeśli coś mu się stanie. – Włos mu z tej pięknej głowy nie spadnie – uśmiechnął się obleśnie Adaś. Żelazne wrota odcięły drogę ucieczki.

17 lipca godzina 14.00 Komenda Wojewódzka Policji Niedźwiecki miarowo stukał palcami w tekturowy karton, który szczęśliwie czekał na niego pod stertą papierów w bagażniku auta nieboszczyka. Inspektorowi drgała pozbawiona rzęs powieka. Krążył między szafą pancerną a stojącym na parapecie kaktusem, łakomie spoglądając na owoc rewizji. W głowie kołatała mu myśl, że koleżeński stosunek, jaki łączy go z podwładnymi, prowadzi do anarchii. – Zachowujesz się jakoś dziwnie. – Skrzeczący głos Dulemby wprawiał w rezonans nieszczelne okno. – Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć, co tam jest nagrane? – zapytał z wyrzutem. – W bagażniku było dwadzieścia pięć kaset. Przesłuchać wszystko i spisać to robota dla benedyktynów. – Kogo? – spytał inspektor. – Takich mnichów, którzy... Dulemba przerwał mu, machając ręką z lekceważeniem. – Przysłać kogoś do pomocy? – Nie. – Nie, że co? – Wypastowane buty inspektora ze specjalnymi obcasami, czyniącymi go dwa centymetry wyższym, stukały po ułożonej na podłodze klepce. – Po prostu proszę o chwilę cierpliwości. – Niedźwiecki skulił się, podnosząc głos na przełożonego, i przycisnął karton do piersi. – To, że miałeś dobry pomysł z dyktafonem, nie upoważnia cię do takiego zachowania – wycedził inspektor, wachlując się białą teczką, którą trzymał w ręku. – Jutro widzę na biurku raport oraz stenogram taśm – rozkazał, po czym wyszedł z pokoju bez pożegnania. Niedźwiecki wpatrywał się w miejsce, w którym przed chwilą stał szef, i szarpał rudą brodę. Jakie to szczęście, że Dulemba popędził na odprawę, gdzie da upust swojej złości przy większym audytorium. Komisarz z ulgą usiadł za biurkiem i przysunął do siebie sfatygowany karton. Wzdychając ciężko, założył z powrotem słuchawki. Ze złością wsadził do starego służbowego magnetofonu kolejną taśmę. – Jeszcze jedno. – Inspektor pojawił się z powrotem w uchylonych drzwiach. Uszy mu

płonęły. Żuchwy pracowały. – Tak? – Ręka komisarza zawisła nad przyciskiem play. – To są akta Marka Sosińskiego. – Położył na parapecie obok kaktusa teczkę zawiązaną na idealny węzeł. – Odnieś je do archiwum. A jeśli do jutra nic nie znajdziesz na tych kasetach, przestań mi zawracać głowę zapijaczonym doktorem. Wszystkie siły kierujemy na znalezienie Anny Ochojskiej. Bez niej ten cwany medyk nam się wywinie, a my zostaniemy w czarnej dupie. – Tak jest – potwierdził Niedźwiecki, przyglądając się czubkom butów szefa. Takie lakiery musiały kosztować tyle, ile jego trzynasta pensja. Trzynasta pensja, którą właśnie stracił. Zacisnął usta i przytknął dłoń do rozpalonego czoła. Jeszcze nigdy praca policjanta nie wydawała mu się tak niesympatyczna.

17 lipca godzina 14.20 areszt śledczy Sparaliżowany strachem Kłosowski ruszył w kierunku przytwierdzonego do podłogi stołu. Leżały na nim zatłuszczone karty do gry i dwa blaszane kubki z ciemnym płynem. Położył w rogu śmierdzący stęchlizną koc i usiadł na odrapanym zydlu. – Które łóżko moje? – zapytał, unikając wzroku współwięźniów. Patrzył na zawieszony pod oknem wygnieciony plakat Magdaleny Milczarek. Celebrytka ubrana była w wysokie kozaki i krótką spódniczkę wyszytą cekinami. – Pozwolił ci ktoś spocząć? – zapytał Adaś, przesłaniając mu widok. Niebieskie kreski pajęczyny ciągnęły się od wąskich szparek ciemnych oczu po odstające uszy. – Słucham? – Hubert spojrzał na szczupłe dłonie bandyty. Na palcach prawej ręki miał wytatuowany napis „love”. Lewą przyozdabiało słowo „hate”. Wrastające w skórę długie paznokcie były tak brudne, jakby od miesiąca robił nimi podkop. – Patrzcie go, jaki kulturalny! – Drab krążył niczym kuglarz wokół stołu. Nagle gołą stopą kopnął w nogę stołka. Zanim Kłosowski złapał równowagę, wraz z krzesłem zwalił się na zimną betonową posadzkę. Obserwujący scenę mężczyźni zarechotali. Lekarz wstał błyskawicznie i spojrzał na Adasia. Adwokat radził mu, żeby nie okazywał strachu, ale najwyraźniej wykwintny mecenas Zatorski nie spędził w celi nawet pół minuty. – Co masz dla mnie? – Bandyta założył rękę na rękę jak indiański wódz. Jego ramiona pokrywały białe, źle zrośnięte szramy, które systematycznie tarł siarką z zapałek. W ten sposób powstawały ułożone przy sobie, źle zagojone blizny. Duma każdego recydywisty. – Nie chcę kłopotów. – Kłosowski lustrował drobną posturę bandyty. Miał złamany w kilku miejscach nos, a jego ziemista cera świadczyła o tym, że rzadko przebywał na świeżym powietrzu. – Dawaj fanty. – Mężczyzna szarpnął za ucho reklamówki. Z rozerwanej torby wypadły: zielony dres, mydło w kostce, tubka taniej pasty i szczoteczka do zębów. Adaś nakręcał się coraz bardziej. – Strasznie niewychowany jesteś. Gdy idziesz do kogoś pierwszy raz z wizytą, przynosisz mu prezenty – cedził, szczerząc poczerniałe zęby. Z ust śmierdziało mu źle przetrawionym jedzeniem.

– Nie prosiłem się tutaj. – Kłosowski wykonał krok w kierunku drzwi. – Dobra, dobra... – Adaś nie odstępował go na krok. – O podarkach pogadamy kiedy indziej, a teraz pokaż białko. – Co? – Lekarz spojrzał w judasza, licząc, że zobaczy tam oko klawisza. – Papier z sądu, za co siedzisz, kolego. – Więzień kołysał ramionami jak bokser przed walką. – Za niewinność. – Hubert obserwował każdy jego ruch. Adaś zarechotał. – Jak my wszyscy. Jak my wszyscy. – Ja wiem, co to za szewczyk. – Z górnego łóżka zszedł wygolony na łyso młody chłopak. Między kciukiem a palcem wskazującym miał wytatuowaną kropkę. Znak rozpoznawczy złodziei. – To słynny pan doktor z miejskiego, nasz łowca skór. Ten z jedynki nawijał o nim na spacerniaku. – A, miło powitać. – Adaś aż podskoczył. – Słyszeliśmy o panu w szkiełku – rzucił, wskazując stojący na parapecie stary telewizor. – Myśli, że jak siedzi za głowę, to jest bezpieczny. – Złodziej przyczesał wyżelowane włosy. – Tutaj jesteś nikim! Rozumiesz? – krzyknął. Miał olbrzymie mięśnie kapturowe i rozstępy na skórze po przyjmowaniu sterydów. – Strasznie plujesz. – Kłosowski wytrzymał jego spojrzenie. W momencie zagrożenia życia zwierzętom wyostrzają się wszystkie zmysły. Ludziom też. – Podejdź na solo. – Złodziej kipiał adrenaliną. – Nie wtrącaj się, Poldek. – Adaś odepchnął młodziaka. – Doktor jest mój. Pstryknął Huberta w nos. – Lekcja pierwsza, robaczku. Nigdy nie pyskuj do lepszych od siebie. – Zrobił zamach głową w kierunku jego twarzy, ale potężny cios nie dosięgnął celu. Kłosowski odsunął się i bandyta stracił równowagę. Hubert skorzystał z tego i wyprowadził uderzenie. Nerwowe, mało precyzyjne, ale zaskoczyło napastnika. Jako dzieciak nauczył się bić o swoje. Gdy zdał na medycynę, myślał, że już nie spotka na swojej drodze ludzi, dla których jedynym argumentem jest siła. Teraz musiał sobie przypomnieć kilka zasad rządzących podwórkiem. Uderzył ponownie. Tym razem trafił w podbródek. Adaś zachwiał się, trzymając za twarz. – Zrobiłeś błąd, kolego. – Rozmazał krew cieknącą z pękniętej wargi jak Indianin przybierający barwy wojenne. – Teraz sobie pogadamy inaczej. Kłosowski zobaczył w jego dłoni żyletkę. Krążyła sprawnie między palcami z napisem

„love”. Poczuł, jak robi mu się duszno. Zasłonił głowę i zamknął powieki. Niech się dzieje, co chce. – Koniec tego dobrego. – Hubert usłyszał stłumiony głos. – To nasza sprawa, Docent. Świeżak musi dostać szkołę – odpowiedział hardo Adaś. – Basta, mówię. Pędź na derkę! Otworzył oczy. Gdy wchodził do celi, jeden więzień spał, przykryty kocem. To o niego pytał strażnik. Teraz, obudzony krzykami, siadł na pryczy. Zdezorientowany Adaś wykonał polecenie. Ręce trzęsły mu się ze złości. – Ale to łowca skór. Jebany pogromca duchów! – W sukurs przyszedł mu Poldek. – Ty, młody, pozbieraj rzeczy pana doktora i połóż na jego jaskółce – polecił, wskazując kojo nad swoim posłaniem. Upokorzony Poldek schylił się po dres i pastę Huberta. Reszta zajęła się swoimi sprawami, udając, że cała awantura ich nie dotyczy. Mężczyzna, którego słów nikt nie śmiał kwestionować, wstał i ciężko oddychając, oparł się o barierkę. Na jego potężnej klatce piersiowej widniały zaczerwienione kręgi. – Nie to, żebym ci był wdzięczny za uratowanie mojego parszywego życia, ale jako jedyny w całym szpitalu nie strugałeś ważniaka – powiedział, wyciągając rękę. – Tutaj mów do mnie Docent. Zahipnotyzowany Kłosowski patrzył na ślady po defibrylatorze. – Co się lampisz? – mruknął Docent. – Spadaj na kojo. Póki żyję, jesteś tu bezpieczny.

17 lipca godzina 19.00 mieszkanie komisarza Niedźwieckiego Ulica Zgodna była zaniedbana, ale urokliwa i kolorowa. Mieszkało tu tylu ludzi, że w godzinach szczytu na chodniku robiły się korki. Nowoczesne plomby w jakiś tajemniczy sposób pasowały do kamienic budowanych na początku dwudziestego wieku. Nazwa Rakowiec niewiele mówiła nawet mieszkańcom. Dla wrocławian był to po prostu Trójkąt Bermudzki, którego granice określały ulice Traugutta, Kościuszki i Pułaskiego. Przyjezdni opowiadali sobie, że jeśli wejdzie tu ktoś obcy, może zaginąć w niewyjaśnionych okolicznościach. To była przesada, ale małe uliczki i ciemne podwórka zapraszały tych, co lubią igrać z losem. Tutaj nie szokował widok śpiących na przystankach meneli, kobiet nieciężkich obyczajów, które w żołnierskich słowach prezentowały handlową ofertę, i pilnujących ich grubych panów. Tak było kiedyś. Czasy się zmieniły, ale nazwa została. Po wielkiej powodzi władze wysiedliły poza obszar miasta część niewygodnych mieszkańców. Pojawiły się pieniądze na remont dziurawych ulic i brudnych bram. Dzielnica zaczęła pięknieć i swoim dzikim klimatem przyciągać artystów. Niedźwieckiego nikt nie pytał, czy chce tutaj mieszkać. Ojciec Julki miał sześć hektarów szklarni pod Krakowem. Zaraz po ślubie córki przyjechał do Wrocławia i tego samego dnia za pieniądze przywiezione w skajowej walizce kupił mieszkanie. Pośrednik zapewniał go, że to doskonały interes. Trzy pokoje z oddzielną jasną kuchnią w cenie nowego poloneza na giełdzie. Nic tylko brać! W ten sposób zaczynający pracę w policji Niedźwiecki stał się szeryfem w dzielnicy złoczyńców. Mimo początkowych obaw szybko nastąpiło zawieszenie broni. Niedźwiecki na Trójkącie nie szukał dodatkowych punktów, a miejscowa śmietanka dbała, aby jego gościom nie spadło lusterko z samochodu. Sprzedawczyni w sklepie monopolowym na rogu powiedziała kiedyś o nim do męża: „To glina, ale porządny człowiek”. Schody w klatce numer osiem były drewniane, ażurowe i pamiętały niemieckich właścicieli. Współczesna administracja zdołała pomalować balustrady. Komisarz wspiął się na drugie piętro. Wyciągnął pęk kluczy i wszedł do mieszkania. Zdjął buty w przedpokoju i położył na posadzce czarną służbową teczkę. Próbował wyczuć zapach ciepłego jedzenia. Na próżno. Była za to kartka przyczepiona na magnes do lodówki. Julka jest u dentysty, potem idzie na jogę. Kocha i tęskni. Honory gospodyni domu pełniła biszkoptowa labradorka Lara. Owinięta wokół jego kolan, rozpoczęła taniec, w którym ruchy zaczynały się od czubka ogona,

a kończyły na zadartym czarnym nosie. Robiła wszystko, aby jak największą powierzchnią ciała dotykać pana. Niedźwiecki głaskał psa za uszami i po karku. Suka miała dziewięć lat i sporą nadwagę, ale nadal była nadzwyczaj żywotna. Od pierwszego roku życia pracowała we wrocławskiej agencji celnej przy wykrywaniu narkotyków ukrytych w przesyłkach. Później zaczęła chorować. Początki dysplazji, pogarszający się wzrok. Przygarnięta przez Niedźwieckiego, przeszła na zasłużoną emeryturę. W kuchni panował idealny porządek. Julka miała obsesję na tym punkcie. Może gdy w końcu doczekają się dzieci, trochę odpuści. Wyjął z lodówki świeży sok marchwiowy i talerz z przygotowanym posiłkiem. Nadziewane naleśniki i zestaw surówek. Kiedy ona na to wszystko znajduje czas? Łyknął dwie tabletki apapu, podgrzał obiad i przeszedł z talerzem do dużego pokoju. Brokuły były świetnie przyprawione, a wyciśnięty rano sok – gęsty i słodki. Rozłożył na stole „Wyborczą”. Wakacyjny sezon ogórkowy sprawił, że oprócz informacji o aresztowaniu „doktora śmierć” prasa przynosiła prawie same dobre informacje. Nie mógł się jednak na nich skupić. Czytał buńczuczne wypowiedzi Dulemby, który już odtrąbił sukces. Odłożył gazetę i zaczął masować skronie. Przypomniał sobie dzisiejszą kłótnię z szefem. Jeśli dalsze śledztwo pójdzie tak, jak sprawa nieszczęsnych taśm Brzozowicza... Uświadomił sobie, że czegoś mu brakuje. W pokoju nie było Lary. Zawsze przy obiedzie leżała z podniesioną głową przy krześle i hipnotyzującym wzrokiem żądała ostatnich kilku kęsów. Potrafiła się wprawdzie obrazić i ignorować domowników, ale dziś nie miała ku temu żadnych powodów. Z konsternacją zajrzał do przedpokoju. Nie było jej na posłaniu. Siedziała obok z błyszczącymi oczami i wywieszonym językiem. Wyglądała, jakby odmłodniała o kilka lat. Z uśmiechniętego pyska na jego służbową teczkę spływała stróżka spienionej śliny. Gdy zobaczyła pana, zaszczekała i zamerdała grubym ogonem. Zawołał ją do siebie, ale nie ruszyła się z miejsca. Komisarz stał jak skamieniały głupi Jasio. Przeżuwał naleśnika, coraz szerzej otwartymi oczami patrząc na zachowanie suki. Zniecierpliwiona Lara szczeknęła donośnie.

18 lipca godzina 14.00 Komenda Wojewódzka Policji Niedźwiecki stał pod zdjęciem dziadka Dulemby. Senior rodu patrzył na niego z podziwem. Inspektor mówił przerażony. – Chcesz powiedzieć, że mamy w komendzie narkomana? – Podszedł do barku w kształcie globusa i wyjął z niego butelkę czterogwiazdkowego koniaku. Zapominając o dobrych manierach, pociągnął z gwinta słuszny łyk. Napoczętą flaszkę postawił na blacie dębowego biurka obok kartki formatu A4, zabezpieczonej w woreczku strunowym. – Myślę, że to tylko wierzchołek góry lodowej. – Niedźwiecki starał się rozważnie dobierać słowa, które jak małe szpileczki raniły ego szefa. – Mam opinię techników. Raport z sekcji zwłok Marka Sosińskiego jest sfałszowany i są na nim śladowe ilości amfetaminy. – I to wszystko dzięki temu, że zignorowałeś moje polecenie? – zapytał szef, rozsiewając wokół siebie woń koniaku. – Po prostu byłem zmęczony i zapomniałem zanieść do archiwum akta, które mi wczoraj dałeś. – Komisarz wzruszył ramionami. Inspektor patrzył na dokument jak na odbezpieczony granat. Bezmyślnie gładził łysą głowę. Wyglądał jak małpka w zoo. – Jak to możliwe, że nikt się nie kapnął? – zapytał. – Z drugiej strony, kto mógł wiedzieć, że musimy szukać wśród swoich – dodał, usprawiedliwiając się. – Na razie to wszystko musi pozostać tajemnicą – powiedział Niedźwiecki, próbując zebrać myśli. – O tym, że raport wskazujący na przedawkowanie Sosińskiego jest spreparowany, wiemy tylko my i fałszerz, który szczęśliwie dla nas zostawił na dokumencie ślady narkotyków. – Może amfetamina należała do Brzozowicza? – zapytał Dulemba, wyciągając rękę po otwartą butelkę. – Narkotyki należały do tego, kto sfałszował raport – uciął te dywagacje Niedźwiecki. Inspektor przyjął kolejną porcję alkoholu. Wyszedł zza biurka i z małpki zmienił się w tygrysa chodzącego po klatce. Wizja dobrego trunku przy kominku w zimie i spokojnego wędkowania latem na tłustej emeryturze zaczęła się oddalać niczym rakieta startująca w kosmos.

– Chcesz mi powiedzieć, że mój podwładny to ćpun i bandyta, a całą sprawę wyniuchał twój pies? – Nie pies, tylko suka – poprawił szefa Niedźwiecki. – Wiesz dobrze, że Lara pracowała przy wykrywaniu narkotyków. Miała wielkie serce do pracy i najlepszy nos w tym mieście – tłumaczył komisarz, wodząc wzrokiem za kipiącym energią Dulembą. – Wyraźnie dała mi do zrozumienia, że w teczce jest nielegalna substancja. Dałem do ekspertyzy wszystko, co tam było – ciągnął niezrażony. – Doktor Kwieciński z laboratorium znalazł ślady amfetaminy na wyniku sekcji zwłok. Z tym papierem miały do czynienia cztery osoby. Ty, ja, Brzozowicz i Białach. – Niedźwiecki podszedł do okna i wyjrzał na parking. – My odpadamy, Brzozowicz też. – Może ktoś inny z zakładu patomorfologii? – Nie sądzę, bo dochodzi jeszcze kwestia sfałszowania raportu. Został zeskanowany, obrobiony w programie do korekcji zdjęć i wydrukowany na kolorowej drukarce. Jak twierdzi Kwieciński, ktoś wymazał trzy ostatnie linijki. Dulemba przystanął i zmarszczył jasne brwi. – Można je odzyskać? – Nie. – Powiedz mi więc, proszę, że zaginiona wiedza znajduje się na taśmach Brzozowicza. Niedźwiecki spoważniał. – Bardzo liczę na te nagrania. Dulemba znów rozpoczął obchód. Wyciągnął z kieszeni równo złożoną jedwabną chustkę i głośno wysmarkał nos. – W takim razie po co chodzisz po komendzie i rozpowiadasz, że nie masz czasu ich odsłuchać? – zapytał inspektor. – Niech tak na razie zostanie – poprosił Niedźwiecki. Inspektor usiadł za biurkiem i wypuścił nosem powietrze. Tak gwałtownie, że leżący na blacie papier przesunął się o kilka centymetrów. – Zwariuję przez ciebie, ale zanim to nastąpi, załatwię ci przeniesienie do drogówki pod Rzeszowem. Mają podobno braki kadrowe. Niedźwiecki się uśmiechnął, ale inspektor nie wyglądał, jakby żartował.

19 lipca godzina 3.15 przy ulicy Zgodnej Białach spojrzał na fluorescencyjne wskazówki zegarka. Latem nie było lepszej pory na brudną robotę. Słońce jeszcze nie wstało, imprezowicze już położyli się spać. Policyjne patrole zjeżdżały do bazy albo zajmowały się złapanymi w nocy pijanymi kierowcami. Poprawił przekrzywioną przez wiatr czapkę z daszkiem. Był tak naładowany amfetaminą, że ledwo powstrzymywał się, aby nie biec. Udając pijanego, studiował okolicę. Tanie samochody lśniły w świetle ulicznych lamp. Dominowały wśród nich leciwe golfy, stare volkswageny i koreańskie produkcje, w których lubowała się oszczędna klasa średnia. Krzywo zaparkowany biały fiat bravo stał przy Zgodnej. Był brudny i poobijany w kilku miejscach. Niedźwiecki, nie dbając o swoje narzędzie pracy, przynosił wstyd komendzie. Białach podszedł bliżej do auta i włączywszy miniaturową wojskową latarkę, zajrzał przez szybę. Białe światło padło na szary leżący na tylnym siedzeniu karton. Szczęście sprzyjało mu po raz kolejny. Niedźwiecki nie zabrał taśm Brzozowicza do domu. Zgasił latarkę, wyjął z tylnej kieszeni dżinsów skórzane rękawiczki i zatarł ręce. Jak dobrze się składa, że Dulemba w ten sposób ustawił priorytety. Zanim ambitny komisarz odsłucha treść nagrań, musi dobrać się do dupy lekarzowi. Tymczasem kasety zaginą i szlag trafi cały genialny plan Niedźwieckiego. Przyłożył do szyby ręcznik i zamachnął się łokciem. Nim ręka dotarła do celu, usłyszał huk. Skulił się, chowając za samochodem. Nieregularny odgłos rósł, echo niosło się wśród ciasnych zabudowań. Jak sprinter przygotowany do biegu, ukląkł i przyłożył ręce do ziemi. Zanim ruszył na oślep, ostrożnie wysunął się zza maski auta. Zobaczył, jak po ulicy sunie, gnany wiatrem, karton po czterdziestosiedmiocalowym telewizorze. Zaklął w duchu, czując olbrzymią ulgę. Wstał i ponownie przyłożył ręcznik do szyby. Potężny cios rozbił ją na małe odłamki, które spadły na fotel pasażera. Zawartość auta była na wyciągnięcie ręki. Podniósł ciężki karton i przytulił do piersi. Zanim odszedł, coś sobie przypomniał. Przez wybitą szybę otworzył drzwi i zabrał luźno zamocowane stare radio kasetowe. Wziął też leżącą w schowku nawigację satelitarną. To musi wyglądać jak robota gówniarza, który włamuje się do starego gruchota w poszukiwaniu fantów wymienialnych na flaszkę. Wziął łup pod pachę i pożałował, że nie przyjechał samochodem. Facet, który o trzeciej w nocy spaceruje z kartonem, jest tak samo trefny jak trzydolarowy banknot. Rozejrzał się

niepewnie. Może wejść na podwórko i wrzucić łup do najbliższego śmietnika? Ryzykuje jednak, że ktoś znajdzie pudło i pozna zawartość taśm. Nagle usłyszał znajomy dźwięk dobiegający ze skrzyżowania Zgodnej i Traugutta. Grzechocząc zamkniętymi w pudle taśmami, pobiegł w tamtym kierunku. Do przystanku podjeżdżał pierwszy dzienny tramwaj, całkowicie pusty. Była to trójka, której trasa wiodła przez plac WZ. Wskoczył do niej, zdjął czapkę i wytarł z czoła pot. Na Zgodnej pod numerem osiem zapaliło się światło.

19 lipca godzina 6.55 mieszkanie aspiranta Białacha „Śmierć jak cygańska rzeka Żywiołem gnana pędzi z daleka”. Białach wyłączył kolejną taśmę. Nie musiał słuchać dalej, żeby wiedzieć, że na kasetach nie ma słowa o genialnym odkryciu Brzozowicza. Odciągnął ciężkie kotary. Wschodzące słońce okrywało miasto czerwoną poświatą. Poszedł do łazienki i włożył głowę pod kran. Czyżby dał się wciągnąć w pułapkę? Wredny brodacz chodził po komendzie i mendził, że nie ma czasu odsłuchać taśm. Potem ostentacyjnie wrzucił je do samochodu. Jeśli go zrobił w konia, powinien dostać Oscara za najlepszą rolę męskiej wredoty. Z zamyślenia wyrwał go dzwonek do drzwi. Popatrzył na nie, po czym zamknął zmęczone oczy. Wiedział, co nastąpi, jeśli nie otworzy. Przesunął zasuwę i nacisnął klamkę. – Arkadiusz Białach? – zapytał ubrany po cywilnemu czterdziestolatek, czerwony na twarzy. Nie czekając na odpowiedź, wszedł do środka. Za nim wpadło dwóch dryblasów w czarnych mundurach. Jeden trzymał w ręku odbezpieczoną broń. Drugi – gotowy do użycia taran. – Wydział wewnętrzny – przedstawił gości cywil. – Jestem podoficerem policji pracującym w komendzie wojewódzkiej. – Aspirant wyprężył chudą pierś. – Jest pan zatrzymany za włamanie do samochodu funkcjonariusza i utrudnianie śledztwa. – Zaszła jakaś pomyłka. – Białach przeniósł się do czasów dzieciństwa. Znów był upokarzany przez kolegów. – Przed chwilą wstałem i właśnie wybieram się do pracy. – Mamy też nakaz przeszukania mieszkania. – Na jakiej podstawie? Mężczyzna bez słowa wyjął utrwalone aparatem na podczerwień zdjęcie z dzisiejszej nocy. Zrobione z wysokości drugiego piętra zbliżenie pokazywało, jak facet w czapeczce wyciąga z białego fiata bravo szary karton. – To nie ja! – warknął Białach, cofając się do pokoju. – To jakaś prowokacja któregoś z ujętych przeze mnie przestępców. – Droga ucieczki była odcięta, ale nie wszystko stracone.

Przyznają się tylko frajerzy. – To też nie twoje? – zapytał oficer, wskazując na karton leżący w rogu biurka. Białach gorączkowo szukał w głowie odpowiedzi. – Tylko mi nie mów, że znalazłeś na ulicy. – Dowódca podszedł do kartonu i przewrócił go na bok. – Komisarz Niedźwiecki zrobił małą kieszonkę i ukrył w niej miniaturowy GPS. – Policjant wydłubał paznokciem maleńki nadajnik, przykryty taśmą klejącą. Aspirant patrzył na scenę jak zahipnotyzowany. Wciągnęli go w pułapkę jak szczura. Oficer wyciągnął telefon i wybrał numer. – Karton z taśmami zabezpieczony – wychrypiał do słuchawki. – Zaczynamy przeszukanie. – Przyjąłem – odpowiedział Dulemba, bawiąc się skórzaną kierownicą hyundaia, stojącego na parkingu przy placu WZ. W środku auta pachniało lawendą i wodą kolońską. Inspektor przed akcją zdążył się ogolić i wypić multiwitaminowy napój. Niedźwiecki, który siedział obok, był ubrany tak samo jak wczoraj. Kciukiem pobudzał do życia napuchnięte oczodoły. – Powiedz mi, co było na tych taśmach. – Dulemba bawił się służbowym telefonem. Komisarz toczył jakąś wewnętrzną walkę. Wreszcie odważnie spojrzał na zdrowe oblicze szefa. – Poezja. – Słucham? – Inspektor przesunął palcem po niklowanej gałce drążka zmiany biegów. – Brzozowicz był poetą amatorem. Myliłem się. Dyktafon nie służył do nagrywania wyników sekcji, ale rejestrował złote myśli doktora. Kiedy zrozumiałem, że mój cudownie odnaleziony dowód jest fiołka wart, postanowiłem urządzić zasadzkę. Jeśli Białach był winny, musiał spróbować ukraść kasety. Dzisiaj w nocy wpadł jak śliwka do sokowirówki. – Uważasz, że miał coś wspólnego ze śmiercią narkomana i Brzozowicza? – Nawet jeśli tak było, to ciężko będzie cokolwiek udowodnić. Niedźwiecki spojrzał na zegarek. – Spieszysz się gdzieś? – zapytał Dulemba, wyjmując z chłodzącego schowka truskawkowy jogurt. – O dziewiątej umówiłem się z założycielką grupy wsparcia dla ludzi oczekujących przeszczepu. Jeśli nie złapiemy Ochojskiej, odniesiemy kolejne pyrrusowe zwycięstwo. – Nie dbasz o siebie ostatnio. – Inspektor otworzył plastikowe opakowanie jogurtu i wyciągnął je w kierunku podwładnego. Od czasu darowania królowi szwedzkiemu Inflant nic bardziej wspaniałomyślnego się nie wydarzyło.

22 lipca godzina 9.00 siedziba grupy wsparcia Na zniszczonym budynku wisiały kolorowe anteny satelitarne. W środku pachniało fornirem i farbą olejną. Niedźwiecki wdrapał się na piąte piętro i przed oczami zobaczył ciemność. Jego kondycja po nieprzespanej nocy była jak sito do czerpania wody. Uspokoił oddech, opuścił ręce wzdłuż tułowia. W ostatnich dniach zużył więcej energii niż zdobywca tenisowego Wielkiego Szlema. Na wprost schodów wisiała mała czerwona tabliczka z napisem: „Nadzieja umiera ostatnia – grupa terapeutyczna imienia Krysi Potockiej”. Zapukał i nie czekając na zaproszenie, wszedł do środka. Chociaż podłogę pokrywała miękka wykładzina, przestronne pomieszczenie przypominało salę gimnastyczną. Przy ścianie leżały piłki, rakietki do badmintona i złożony stół pingpongowy. Z wieży niezłej klasy cichutko sączył się delikatny jazz. Nie był melomanem, ale poznał charakterystyczną trąbkę Milesa Davisa. W centralnym punkcie sali wisiała zielona szkolna tablica. Puszysta kobieta mokrą gąbką usuwała wesołe emotikonki. – Dzień dobry. – Niedźwiecki dyskretnie odkleił od pleców spoconą koszulę. – To z panią byłem umówiony? – Witam. – Kobieta wytarła ręce o wełnianą spódnicę. – Wanda Potocka. – Lekko się garbiła, miała pulchne policzki i splecione w kok księgowej jasne, przetykane siwizną włosy. Uścisnęli sobie mocno dłonie. – Dziękuję, że znalazła pani dla mnie czas. – Proszę siadać. – Potocka wskazała na podłogę. – Tutaj? – Zawiedziony spojrzał na stojące pod ścianą krzesła. Kobieta uśmiechnęła się, prezentując głębokie dołeczki w policzkach. – Wracając do pozycji, w jakiej się bawiliśmy jako małe dzieci, stajemy się bardziej otwarci – powiedziała. Komisarz niechętnie usiadł po turecku na jasnej, pachnącej roztoczami wykładzinie. Dobrze, że nie było z nim Dulemby. Dostałby szału. – Pani prezes, chciałem z panią porozmawiać osobiście, bo muszę zadać kilka pytań – zaczął, szukając wygodnej pozycji. – Mam prośbę – zaczęła, odkładając gąbkę, po czym usiadła obok policjanta. – W tej sali

nie ma prezesów ani komisarzy. Wszyscy jesteśmy sobie równi. Mam na imię Wanda. – Do mnie wszyscy mówią Niedźwiecki. – Spojrzał na palce wystające z sandałów. Na szczęście nie musiał się ich wstydzić. – Fundację założyłam po śmierci Krysi. – Kobieta zawiesiła głos. Przekręciła leczniczą bransoletkę założoną na prawy przegub. – Ostra białaczka szpikowa. Ani ja, ani mąż nie mogliśmy być dawcami. Córka gasła z dnia na dzień, a my wpatrywaliśmy się w oczy coraz bardziej zmęczonego onkologa. Niedźwiecki gorączkowo szukał w głowie słów pocieszenia, kręcąc się, jakby wykładzina zaczęła nagle parzyć. – Nie musi pan nic mówić – wyręczyła go kobieta. Z jej oczu biły ciepło i spokój. – Teraz czerpię siłę z pomagania innym, ale chyba nie przyszedł pan o tym rozmawiać. – Spoważniała. – Tak. Szukam Anny Ochojskiej. – Podciągnął wyżej chude kolana. – Czytam gazety i nie mogę uwierzyć w te bzdury – powiedziała Potocka. Komisarz wyprostował plecy. – Nasi kochani dziennikarze za szybko wydali wyrok, a ja muszę porozmawiać z każdym, kto pomoże zrozumieć, co tak naprawdę się stało – wyjaśnił Niedźwiecki. – Ludzie, którzy oglądają śmierć swoich bliskich, nie zawsze myślą racjonalnie. – Potocka poprawiła jasny kosmyk włosów spadający na czoło. Dwadzieścia kilogramów wcześniej była piękną kobietą. – I to ich może pchać na drogę przestępstwa – wtrącił Niedźwiecki. – Nie słyszałam jeszcze o takim przypadku – zacięła się na chwilę. Wróciły stare wspomnienia. – Wie pan... żony albo matki potrafią na przykład przesadnie dbać o swoje zdrowie, bo chcą jak najdłużej i jak najwydajniej opiekować się bliskim. Albo odwrotnie. Kiedy umierała Krysia, sama potrzebowałam opieki. Zapominałam zjeść śniadanie, pójść do dentysty, zapłacić rachunki za prąd i telefon. To, co nie było związane z córką, wydawało mi się stratą czasu. – Dłonią pokrytą kredą rysowała na wykładzinie uśmieszki. – Jeszcze kilka godzin przed śmiercią Krysi wypatrywałam w drzwiach hematologa, który powie, że znaleźli szpik i wszystko da się jeszcze odczarować. – Nadzieja umiera ostatnia. Zaśmiała się gorzko. – Słyszał pan o syndromie weekendowym? – Nie... – W piątek zaczyna się czas czterdziestu ośmiu godzin rozbudzonych nadziei. Cała rodzina jest postawiona na baczność. Walizki chorego czekają spakowane w przedpokoju, naładowany telefon leży przy łóżku.

– W weekend jest najwięcej wypadków? – zapytał Niedźwiecki, czując, jak ciarki przechodzą mu po plecach. – Tak. A co za tym idzie, wzrasta liczba dawców organów. – Jak wygląda cała procedura? – Kiedy pojawia się informacja o możliwości pobrania narządu, rusza lawina. Komputer typuje kandydatów pod względem zgodności tkankowej i miejsca zamieszkania. Najprawdopodobniej wybiorą tego, który będzie mógł szybciej dojechać. – Dlatego rodziny chorych przeprowadzają się do miast, w których są duże szpitale? – Tak między innymi zrobiła Ania. – Jaka ona jest? – spytał Niedźwiecki. – Cicha, skryta, dzielna, uśmiechnięta. Niestety, obwiniała się o chorobę męża. – Jak to? – Uwielbiała chodzić po górach. – Potocka przymknęła oczy. – Namówiła go na trzytygodniowy survival w Bieszczadach. Pod koniec Jarek rozchorował się na grypę. Powikłania uszkodziły serce. – Od grypy do takiego stanu? – Niedźwieckiemu stanął przed oczami obraz wyniszczonego Ochojskiego. Z niepokojem dotknął klatki piersiowej. W ostatnich dniach nasłuchał się tyle o chorobach układu krążenia, że zaczął go dopadać syndrom studenta trzeciego roku medycyny. – Jej mąż leży w klinice w Poznaniu. Podobno ten szpital załatwił ktoś z pani grupy. Potocka wstała i odwróciła się do policjanta plecami. Zaczęła pieczołowicie usuwać zacieki z tablicy. – To ja pomogłam. Znam wszystkich najlepszych lekarzy w tym kraju. Jeśli w szpitalu wyrzucają mnie drzwiami, wchodzę oknem. Przepraszam, ale za piętnaście minut zaczynamy spotkanie i muszę się do niego przygotować. Niedźwiecki zmarszczył brwi. Potocka uprzedziła kolejne pytanie. – Przykro mi, ale nie możesz z nami zostać – powiedziała. – Moim podopiecznym zależy na anonimowości. Komisarz poderwał się na równe nogi. – Anna jest podejrzana o zabójstwo. Potrzebuję tylko wskazówki, gdzie jej szukać. Odwróciła się, ściskając w ręku czerwoną gąbkę, która pod wpływem ruchu palców pracowała jak pompujące krew serce. – Wierz mi lub nie, ale naprawdę nie wiem. Jeżeli chcesz znać moje zdanie, to jest w tym wszystkim coś nielogicznego. – Co chce pani... – zająknął się Niedźwiecki – ...co chcesz przez to powiedzieć?

– Skoro tak bardzo walczyła o męża, to dlaczego zniknęła, gdy on umiera? – Grozi jej areszt – odpowiedział bez przekonania Niedźwiecki. Potocka podeszła do biurka i wzięła z niego kilka kolorowych ulotek. – Przykro mi, ale musisz już iść. Rozdaj te materiały na komendzie. Wasza świadomość może uratować niejedno życie. – Dziękuję. – Niedźwiecki spojrzał na wydruki. – Jeszcze jedno – dodała. – Namawiam wszystkich uczestników terapii, żeby zapisali się do banku przeszczepów. Anka też w nim była. Pół roku temu podobno znalazła się jakaś dializowana kobieta, która miała z nią praktycznie pełną zgodność tkankową. – Kto... co... – Komisarz otworzył usta, aby ruszyć z kolejną lawiną pytań. – Niestety, więcej nie wiem. Znajdźcie Ochojską, to się wszystkiego dowiecie – ucięła rozmowę.

22 lipca godzina 18.00 areszt śledczy Kraty w oknach rzucały cień na ścianę. Przy okrągłych stolikach siedzieli niepasujący do siebie rozmówcy. Gładko ogoleni adwokaci w markowych garniturach tłumaczyli coś na ucho klientom, którzy mieli twarze spuchnięte z braku snu. Obok przechadzał się strażnik. Sprawiał wrażenie, jakby nie interesowały go rozmowy, ale więźniowie ostrzegali się wzajemnie, że klawisze potrafią mieć w kieszeniach dyktafony. – Mam dobre wiadomości – cieszył się mecenas Zatorski. – Sędzia zgodził się na zamianę środka zapobiegawczego z aresztu na kaucję. – Czyli kiedy stąd wyjdę? – Kłosowski bawił się brudnymi paznokciami. Posiadanie pilniczka było na oddziale zakazane. – Po wpłacie kaucji. – Zatorski obrócił odlaną z masy perłowej spinkę przy mankiecie. – Im szybciej uzbierasz trzysta tysięcy złotych, tym lepiej. – Co? – Hubert myślał, że się przesłyszał. – Mam ci wyjąć taką sumę z kieszeni? – To sprawa o współudział w zabójstwie. – Kto pożyczy trzysta tysi gościowi, który siedzi w więzieniu? Moja wiarygodność kredytowa jest mniejsza niż ratingi greckich banków. – Kłosowski walnął pięścią w stolik i zerwał się na równe nogi. Przechadzający się klawisz przystanął, w napięciu czekając na kolejny ruch więźnia. – Wracaj na miejsce – syknął mecenas. – Wiem, że to trudne, ale może powinieneś sprzedać mieszkanie. – To fakt. Spać mam na razie gdzie. – Lekarz spuścił głowę. Usiadł z powrotem na kiwającym się krześle. Strażnik rozluźnił ręce i ruszył przed siebie. – Można ustalić pełnomocnika i wziąć kredyt hipoteczny, ale to trochę potrwa – zmartwił się Zatorski, otwierając kieszonkowy notatnik w skórzanej oprawie. – Ile? – Tydzień, może dwa. Wytrzymaj jeszcze trochę – doradzał mecenas, notując coś złotym długopisem. – Łatwo ci mówić. – Hubert poczuł uderzające do głowy ciśnienie. Położył dłoń na tłustych włosach i pomasował czaszkę.

– Nie szukaj zaczepki, to jakoś dasz radę. – Zatorski obnażył równe, białe zęby i spojrzał na zegarek. Czas spotkania minął. Jeśli chce zdążyć na brunch ze swoją aplikantką w Moloco, musi się pospieszyć. Ostatnio Wrocław jest bardzo zakorkowany.

23 lipca godzina 11.00 areszt śledczy Kłosowski siedział na pryczy i cały się trząsł. Dotarła do niego straszna prawda. Świat ma w dupie to, że jest w więzieniu. Świat wydał na niego wyrok. – Szybki jesteś. – Zobaczył przed sobą paczkę papierosów Marlboro. – Zafajczysz? Do koja podszedł Docent. Spokojny głos jak dźwięk subwoofera wypływał z potężnej krtani. Spuchnięte powieki pokrywały żółte przebarwienia, które świadczyły o odkładającym się w organizmie cholesterolu. Najwyraźniej nie był tutaj właściwie leczony. Więzienny znachor założył, że serce Docenta musi sobie dawać radę samo. Hubert wyciągnął papierosa. Nieźle, jak na jeden miesiąc, pomyślał. Siedzi w więzieniu, jest podejrzany o zabójstwo i wrócił do nałogu. – Co miałeś na myśli, mówiąc, że jestem szybki? – spytał Kłosowski – Dopada cię delirka. – Pozbawioną mimiki twarz zakryły opary dymu. – Tutaj wszyscy liczą, że się załamiesz. Prokurator, bo wszystko wykawkasz, kolunie spod celi, bo łatwiej cię będzie zgnoić. – Kilkoma pociągnięciami spalił papierosa prawie do samego filtra. Niewielką resztkę tytoniu wykruszył do pustego pudełeczka. – Będzie na czarną godzinę – mruknął, chowając paczkę do kieszeni. Kłosowski z zazdrością patrzył na jego spokój i życie w celi, które nie przypominało sielanki, ale miało swój rytm. Poldek w tajemnicy przed strażnikami robił faję na marihuanę. Wycisnął dokładnie z aluminiowej tubki całą pastę do zębów i zdjętym z ucha, rozgrzanym nad zapalniczką kolczykiem dziurkował ją, tworząc sitko. Adaś z szeroko otwartymi oczami patrzył w „szkiełko” i oglądał powtórki Klanu. Paserzy przy stole grali w karty. Nie mieli pieniędzy, więc wypisywali sobie czeki. – Wierzysz, że stąd wyjdę? – zapytał cicho Kłosowski. – Znam się na przestępcach lepiej niż cała katedra kryminalistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim – odpowiedział Docent. – Jak by to nawijał mój papuga, nie widzę jednoznacznych przesłanek do popełnienia zarzucanych czynów – wydeklamował, po czym uśmiechnął się, jakby bawiła go prawnicza nowomowa. – Dwóch moich pacjentów zostaje zamordowanych, w moim gabinecie znajdują truciznę. Jestem kochankiem kobiety, która szuka nowego serca dla męża. Mało ci?

– Tej twojej dupy dalej nie znaleźli? – Docent siadł na górnej pryczy. Stary materac zaskrzypiał pod jego ciężarem. – Szuka jej połowa wrocławskiej policji. Według nich to ja wystawiałem facetów, a ona ich mordowała. – Jakieś alibi? – spytał Docent. – Jej czy moje? – Kłosowski spojrzał przez małe okienko. Na chodniku po drugiej stronie ulicy stała młoda dziewczyna i używając języka migowego, komunikowała się z jednym z więźniów. – Obojętnie. Hubert wzruszył ramionami. – Dlatego ci wierzę – odpowiedział Docent. – Gdybyś był taki cwany, jak twierdzi prokurator, to po primo, miałbyś skitraną kasę na kaucję, a po secundo, przygotowałbyś śpiewkę na okoliczność tych czynów. Lekarz nie odpowiedział. Jeśli chodzi o morderstwo boksera, to nikt nie wie, kiedy została podrzucona trucizna. Natomiast według świadków Andrzej Drucki został zaatakowany dwunastego maja między godziną siedemnastą piętnaście a siedemnastą trzydzieści. Niedźwiecki dociekał, co Hubert robił w tym czasie, ale równie dobrze mógł pytać o przebieg pierwszego dnia szkoły. Kłosowski nie miał pamięci do dat. Potrafił zapomnieć o urodzinach rodziców i najbliższych przyjaciół. Spojrzał na Poldka, który rozgrzewał ostrze złotego kolczyka. Że też klawisze pozwolili mu zostawić taką ozdobę. Docent wyjął tytoń z tekturowego pudełka i zaczął rozkruszać na wyrwanej z Biblii stronicy. – Nie wiem, bracie, co bym zrobił w więzieniu bez Pisma Świętego – mówił. – Ma taki delikatny papier. Jest lepszy niż bibuła, a przy tym się skleja na ślinę. Hubert nie słuchał. Mrugając oczami, wpatrywał się w wiszący na przeciwległej ścianie kalendarz ze zdjęciem mistrzyni świata w liczbie odbytych stosunków. – Dwunasty maja! Jak mogłem o tym zapomnieć?! Zeskoczył z łóżka. – Przecież to były imieniny Anki. Dałem jej wtedy takie kolczyki od Kruka. Wyszedłem o piętnastej z pracy. Mimo że od rana zbierało się na burzę, pojechaliśmy nad Jezioro Sławskie, żeby zjeść świeżą rybę. – Mężczyzna prawie tańczył wokół kalendarza. – Ani ja, ani ona nie mogliśmy biegać z kijem golfowym po Wrocławiu. – Ktoś to może potwierdzić? – zapytał Docent. Hubert przystanął, szukając odpowiedzi. Poruszał ustami, jakby wsadził do nich gorącego ziemniaka. Więźniowie zarechotali. Adasiowi ze śmiechu trzęsła się chuda, źle ogolona broda. – Takie alibi, co to nikt go potwierdzić nie może, to ma, kochany, każdy z nas – mruknął

Poldek, robiąc próbę generalną swojej fajki.

23 lipca godzina 11.20 areszt śledczy Białach siedział skulony na pryczy i próbował walczyć z tikiem nerwowym oka. Nadstawił uszu. Wydawało mu się, że słyszy rechot. Miał nadzieję, że to stara recydywa wzięła w obroty nowego pensjonariusza. Wczoraj na spacerze widział Kłosowskiego. Doktorek chodzi po spacerniaku ze wzrokiem wbitym w ziemię. Z tą swoją inteligencką facjatą wkurwia starych gitów, paradujących w niedopranych dresach. Spojrzał na strupy ciągnące się wzdłuż przegubów rąk. Jego los też jest nie do pozazdroszczenia, chociaż dzisiejszy poranek należało uznać za sukces. Przespał w nocy dwie godziny i nie zwymiotował kawałka chleba z serem. Obracał w palcach zieloną tabletkę klonazepamu, którą dostał na odtrucie. Został uznany za narkomana, więc należały mu się takie trzy dziennie. Nie zjadał ich od razu, tylko chował na wieczór, żeby w nocy zafundować sobie niezłą jazdę. Służba więzienna obchodziła się z nim wyjątkowo dobrze i chroniła przed agresją innych więźniów. W areszcie na Kleczkowskiej pojedyncza cela stanowiła luksus i dawano ją jedynie pedofilom, policjantom albo wyjątkowo niebezpiecznym przestępcom. Było tutaj wprawdzie drugie kojo, ale stało puste. Miał więc dla siebie czysty kibel i duże okno, które wychodziło na rzekę i zarośnięty zieloną trawą wał przeciwpowodziowy. Mógł obserwować opalające się nastolatki, które sądząc, że wokół nikogo nie ma, pozwalały sobie na zdjęcie staników. Sięgnął po leżącą na półce książkę. Ten Machiavelli to łebski facet. Od jego czasów niewiele się zmieniło. Ludźmi można manipulować w banalnie prosty sposób. Wystarczy tylko znać podstawowe mechanizmy. Dlatego da sobie tutaj radę. Zresztą i tak niedługo go wypuszczą. Jedyne, co mogą mu udowodnić, to włamanie do samochodu. Ten skurwysyn Niedźwiecki wszystko obserwował i robił zdjęcia. Reszta to tylko domysły. Żaden prokurator nie będzie na tyle szalony, żeby oskarżyć go o zabójstwo dilera. Z braku dowodów sędzia oddali sprawę na pierwszym posiedzeniu. Z policji go wyrzucą – to pewne, ale i tak miał już dość pracy z debilami. Przymknął oczy. Jeszcze zobaczymy, kto będzie śmiał się ostatni.

24 lipca godzina 17.00 dom dziecka „A gdy wróci ten wędrowiec już podkuty, ale zdrowy, wszystkie kozy się dowiedzą, czy to dobrze mieć podkowy”. W sali, na której ścianach namalowane były postacie z bajek, pachniało ciastem. Kolorowa książka w olbrzymich dłoniach Piszczaka wyglądała jak miniaturka. Czytał ją powoli, delikatnie modelując chrapliwy głos. Siedzące na dywanie dzieci z sympatią patrzyły na krótko ostrzyżonego blondyna, który ledwo mieścił się za biurkiem wychowawczyni. – Chcecie, żeby pan Wojtek czytał dalej Przygody Koziołka Matołka? – zapytała kobieta ubrana w plisowaną spódnicę. Miała podwójny podbródek i błyszczącą cerę. – Taaak! – wykrzyknęli zgodnym chórem mieszkańcy domu dziecka na wrocławskim Zakrzowie. Wychowawczyni się uśmiechnęła. Dawno nie widziała swoich podopiecznych tak szczęśliwych. Ich blade twarze nabrały rumieńców, a w zazwyczaj smutnych oczach świeciły wesołe iskierki. Jakie to szczęście, że w czasach kryzysu są jeszcze biznesmeni, którzy chcą się dzielić zarabianymi pieniędzmi. Pan Wojtek już trzeci rok z rzędu przywoził dzieciom sprzęt komputerowy i witaminy z krótkim terminem ważności ze swoich aptek. Dzisiaj zgodził się również poczytać dzieciom bajkę. – Potrzebuję asystenta – zaproponował Piszczak. – Kto pomoże? W górę powędrował las rąk. Wszyscy chcieli usiąść na kolanach darczyńcy i z bliska zobaczyć tatuaż, którego koniec wystawał spod rękawa długiej koszuli. – Z tyloma pomocnikami nie zginę, ale moim asystentem zostanie... Michał. – Mężczyzna uniósł do góry palec i skierował go w stronę drobnego dziecka chodzącego o kulach. Chłopak pokraśniał. Niezdarnie wstał z dywanu i odprowadzany zazdrosnymi spojrzeniami, pokuśtykał w kierunku biurka. Zanim oparł o nie kule, otworzyły się drzwi. W progu stanęła dyrektorka. Zdjęła z nosa grube okulary, które odsłoniły podkrążone oczy, i z zakłopotaniem popatrzyła na salę. Jej surowa twarz była blada.

– Przepraszam, że przeszkadzam. – Nic się nie stało. – Piszczak wstał na widok wchodzącej kobiety. Nie przestał się uśmiechać, nawet gdy za plecami dyrektorki zobaczył dwóch funkcjonariuszy z oddziału antyterrorystycznego. – Prosiłam, żeby z tym poczekać, ale oni się uparli, że muszą z panem porozmawiać teraz – tłumaczyła zakłopotana kobieta. – Jestem do usług – ukłonił się Piszczak. – To na pewno jakaś pomyłka.

26 lipca godzina 14.00 areszt śledczy Najgorsze były noce. Ludzie jęczeli przez sen, chrapali, onanizowali się pod kocem. Dni mijały znośnie i szybko. Telewizor był włączony od rana do wieczora. Oglądali wszystko. Od programów rolniczych po wiadomości. Drugim zajęciem była walka ze smrodem. Wietrzenie, czyszczenie kibla, mycie podłogi, pranie skarpet tanim mydłem. Kłosowski codzienne się golił, patrząc w wiszącą nad umywalką srebrną folię, która zastępowała lustro. Obserwował, jak przybywa mu siwych włosów i zmarszczek. Wczoraj wypożyczył z więziennej biblioteki Zbrodnię i karę Dostojewskiego. Książka była gruba, ale stracił nadzieję, że nie zdąży jej tutaj przeczytać. Zatorski załatwiał pożyczkę pod zastaw mieszkania, ale nikomu w banku się nie spieszyło. Na jego alibi, że w dzień morderstwa Druckiego byli z Anką nad jeziorem, mecenas zareagował podobnie jak koledzy spod celi. No, może w sposób bardziej kulturalny. Nazwał je papierowym. Ględził, że bez dowodów każdy sędzia odrzuci takie tłumaczenie i Kłosowski jeszcze bardziej straci na wiarygodności. Dla Huberta jednak najważniejsza była myśl, że Anka jest tak samo niewinna jak on. Jeśli uda się ją znaleźć, sprawy przybiorą pomyślny dla nich obrót. Wyrwał ze Zbrodni i kary trzy ostatnie czyste kartki. Spisze wszystkie wydarzenia, które mogą mieć związek ze sprawą. Popatrzył na zegarek. Zaraz Docent powinien wrócić z rozprawy. Poprosi go o pożyczenie wkładu do długopisu. Nie chciał ruszać jego rzeczy bez pytania. Zanim zdążył zebrać myśli, żelazne drzwi otworzyły się z żałosnym jękiem i ubrany wizytowo Docent został wepchnięty przez strażników do celi. Wyłączył telewizor i stanął w rozkroku między łóżkami. – Koniec wagi. Przybili mi ćwiartkę. – Docent zdjął za ciasną białą koszulę, pożyczoną od Poldka. – Dzisiaj przenoszą mnie do Sztumu. – Podobno mają tam ładne jeziora – wyszczerzył zęby Adaś. – Wszystko jest ładniejsze od twojej facjaty – mruknął Docent, zdejmując ze ściany nad łóżkiem plakat Johnny’ego Casha. – A tak na marginesie: jak ktoś mi tknie świeżaka, to spierdolę z więźnia i zamieszam wam kręgosłupem w dupie. Kilka osób pokiwało głową, ale nikt się nie odezwał. Adaś mrugnął okiem do Kłosowskiego. Poldek przyłożył dwa palce do gardła. Za chwilę Docent przestanie rządzić w tej celi. Nowy król nie będzie respektował ustalonych praw. Dzisiaj rano na spacerze

Hubert widział jakiegoś pryszczatego kolesia, o którym chodziły pogłoski, że jest byłym gliną. Gadał o czymś z Adasiem i patrzyli na niego. Czuł się jak mysz wśród wygłodniałych kotów. Z przerażeniem obserwował pakującego się „przyjaciela”. Docent wiedział, że nie jest w stanie zapobiec zbliżającej się katastrofie. Wczoraj w nocy obudził go i wsunął mu w dłoń żyletkę. – Schowaj pod wkładkę do butów – wyszeptał. – Myślisz, że będę potrafił się nią obronić? – zapytał Hubert. – Zwariowałeś! – Docent postukał go w czoło. – Nie próbuj nawet. Jeśli będzie gorąco, pokalecz się w kilku miejscach. Jesteś lekarzem, wiesz, jak to zrobić, żeby trafić do szpitala, zanim się wykrwawisz. Usłyszeli wsadzany do zamka klucz. Spakowany Docent stanął pod drzwiami. Mruczał pod nosem jakieś ludowe piosenki i marudził, że ma chorobę lokomocyjną. Hubert czuł, jak ukryta pod wkładką żyletka pali go w stopę. W drzwiach stanął gruby strażnik z wiszącym brzuchem. Ten sam, który go tu za pierwszym razem przyprowadził. Docent pomachał wszystkim i ruszył do wyjścia. – Siedź! – krzyknął klawisz. – Jeszcze po ciebie nie przyjechali. – Zmarszczył czoło i ogarnął wzrokiem stojących na baczność aresztantów. – Kłosowski, zwijaj mandżur. Wychodzisz.

26 lipca godzina 14.20 przy areszcie śledczym Hubert stał niezdecydowany pod murami aresztu, nie wiedząc nawet, czy ma iść w prawo, czy w lewo. Nie rozumiał darowanej mu nagle wolności, ale bał się zadawać pytania, żeby nie wyszło, że to jakaś pomyłka. Telefon, który oddali mu przy wypisce, był wyładowany. Z portfela zginęły wszystkie pieniądze, ale na szczęście w kieszeni skórzanej kurtki znalazł sporo drobnych. Ruszył w stronę ulicy, żeby poszukać taksówki. Gdy wszedł na krawężnik, usłyszał klakson. Odwrócił się, skulony. Porwana reklamówka o mało nie wypadła mu z rąk. W miejscu, gdzie kończył się teren więzienia, jedną osią na trawniku, drugą na zakazie parkowania stał biały lexus ls 460. Zmrużył oczy, ale nikogo nie dostrzegł za przyciemnianymi szybami. Przygładził włosy. Oto w brudnych dżinsach i śmierdzącym celą podkoszulku stał przed błyszczącym dziełem techniki. Okno z przodu otworzyło się powoli. Zobaczył skierowany w swoją stronę kobiecy palec. – Idziesz czy nie? – usłyszał. Nie miał problemu z rozpoznaniem głosu. Chciał rzucić się do ucieczki. – Po co tu przyjechałaś? – zapytał, podchodząc do auta. – Chcesz się napawać moim upadkiem? – Wpłaciłam kaucję, więc pozwól chociaż się odebrać. – Potężny silnik o pojemności cztery sześćset pracował cicho i spokojnie. – Ty? – To było jedyne, co zdołał wykrztusić. – Zatorski mi wszystko powiedział. – Agnieszka uśmiechnęła się rozbrajająco. – Wsiadaj, bo obciążę cię mandatem za parkowanie w niedozwolonym miejscu. Kłosowski z obawą zanurzył się w miękkiej jak flanela skórzanej tapicerce. Spojrzał przez okno i policzył piętra więzienia. Jeśli Adaś i spółka obserwują przez kraty całe przedstawienie, to nabierają przekonania, że nie jest takim frajerem, na jakiego wygląda, i nieźle się w życiu obłowił na handlu podrobami. – Lekarz idealista łowcą organów – zaśmiała się Agnieszka, przerywając ciszę. – Co za pieprzona ironia losu. – Ruszyła, wyrywając spod kół wysuszone przez słońce kępki trawy. – Mam nadzieję, że w to nie wierzysz? – Hubert poczuł, jak wbija się w siedzenie. – Pewnie, że nie, ale przyznaj, co do tej zdziry to miałam nosa?

– Ona też tego nie zrobiła. – Jasne – zaśmiała się, włączając długim paznokciem olbrzymi ekran GPS. – Gdzie cię zawieźć? – Na Vivaldiego. – Do usług. – Agnieszka nacisnęła nagą stopą pedał gazu. Czerwone szpile, które przeszkadzały w dynamicznej jeździe, leżały na tylnym siedzeniu. – Jak samopoczucie? – Ujdzie. Dam sobie radę bez twojej troski. – Sycił się widokiem znajomych ulic. Jeszcze nigdy nie wydawały mu się tak piękne i kolorowe. – Zainwestowałam w ciebie sto tysięcy złotych – podkreśliła rzeczowo Agnieszka. – Kaucja wynosiła trzysta. – Hubertowi od tak wielkich sum kręciło się w głowie. – Tyle to chyba twój prześliczny tyłek nie jest wart. – Daj spokój – zdenerwował się, chowając wstydliwie brudne dłonie. – Kto dał resztę? – Nikt. Sędzia wczoraj obniżył kaucję. – Wyciągnęła z torebki paczkę tic-taców i wręczyła Kłosowskiemu. – Mirek poręczył za ciebie – dodała, mrugając okiem. Hubert zakrztusił się cukierkiem. – Mirek... znaczy, pan dyrektor? Jak go namówiłaś? – Ty świnio! – krzyknęła z udawaną złością. – Sam to zaproponował. – Zwariował? – dociekał Hubert, łapczywie łykając powietrze. – Powiedział, że nikt bez wyroku sądu nie będzie pomiatał jego pracownikami. Jutro masz się zjawić w szpitalu.

27 lipca godzina 11.15 Szpital Miejski Mirosław Rutkowski, porządkujący przyklejone do monitora żółte fiszki, wyglądał na skrępowanego. Jego błękitna koszula od Ralpha Laurena miała wywinięty prawy kołnierzyk. W gabinecie przybyło dwustulitrowe słonowodne akwarium. Prezentowało się godnie na ciemnym patynowanym barku, który dyrektor kupił w jakimś internetowym antykwariacie. Hubert patrzył na kolorowe rybki i zazdrościł im. Wczoraj wieczorem spędził w wannie godzinę. Potem obudził się o piątej rano i nie mógł zasnąć. Czekał, aż ktoś załomocze w drzwi i zabierze go z powrotem do aresztu. Potem usuwał z lodówki spleśniałe podczas jego nieobecności jedzenie. Do szpitala pojechał autobusem. Nie zdążył jeszcze odebrać motocykla, stojącego na policyjnym parkingu. W samochodzie skończył się przegląd rejestracyjny. – Dziękuję, że pan za mnie poręczył – zaczął Kłosowski. Nie był przekonany, czy przychodzenie do pracy miało sens, ale gdyby dziś nie zjawił się w szpitalu, mogłoby to wyglądać jak przyznanie się do winy. – Chyba pan rozumie, że muszę go zawiesić w obowiązkach – powiedział Rutkowski głosem wydobywającym się z przepony. – Oczywiście tylko do czasu zakończenia śledztwa. Skoro posuwaliśmy tę samą kobietę, możemy przejść na ty, pomyślał Hubert i ugryzł się w język. Coraz mniej miał wokół siebie życzliwych ludzi. Przełożona pielęgniarek nie odpowiedziała mu nawet „dzień dobry”, a nudnemu szefowi anestezjologów na jego widok zaparowały okulary. – Tak, to jasne, póki nie zostanę oczyszczony z zarzutów, nie ma sensu, żebym tutaj pracował – przyznał pokornie. – Zarządziłem wewnętrzne śledztwo. – Dyrektor zmiął w nakremowanej dłoni jedną z karteczek. – Jeśli były jakieś nieprawidłowości, musimy pomóc policji je wyjaśnić. Wszystkim nam zależy, żeby ten koszmar jak najszybciej się skończył. – Otworzył leżące na biurku błyszczące pudełeczko i wyjął tekturowy kartonik. – To jest mój prywatny numer. W razie problemów proszę dzwonić. W akwarium zawirował piasek. Dwie umaszczone jak zebry ryby zaczęły ze sobą walczyć. – Dziękuję – mruknął Hubert, obserwując podwodne przedstawienie. Lekarz morderca to gwarancja wizytacji z ministerstwa, artykuły w gazecie i widmo roszad personalnych.

Spojrzał na szary kartonik z wykaligrafowanym numerem telefonu. Obok wizytówki leżała „Gazeta Wrocławska”. Rzut oka wystarczył, aby zrozumieć, kim i czym zajmują się ostatnio dziennikarze. – Mogę pożyczyć? – Proszę. – Rutkowski przesunął gazetę w jego stronę. – Jeszcze będą musieli to wszystko odszczekać. – Jasne – przyznał bez przekonania Hubert, chowając pod pachę dziennik. – Jeśli to nie problem, chciałbym wziąć kilka rzeczy ze swojego gabinetu. – Oczywiście. – Dyrektor wstał i wyciągnął dłoń. – Użeram się z panem od roku i jeśliby pan coś kombinował, pierwszy bym się w tym połapał. Liczę, że niedługo wszystko się wyjaśni. Był prawdziwym gentlemanem, ale nie dlatego, że nie kopał leżącego. Nawet słowem nie wspomniał o Agnieszce. Za drzwiami czekał na niego Kowalik. Uścisnęli się serdecznie. – Słyszałem od Kydryla, że idziesz do starego na dywanik. – Jestem zawieszony. – Prędzej bym podejrzewał, że Hamas dogada się z Izraelem, niż że Rutkowski za ciebie poręczy. – To się nazywa nieoczekiwany zwrot akcji – mruknął Hubert. – Wpadniesz do mnie na kawę? – Odpada, zaraz mam zabieg. Chciałem cię odwiedzić, ale robili straszne problemy – powiedział szybko Kowalik. – Przesłuchiwali mnie. Pytali, czy się dziwnie zachowywałeś, jak cię oceniam jako lekarza, czy szastasz pieniędzmi i takie tam podobne pierdoły. Posłałem ich do diabła. – Dzięki. Za adwokata i wszystko, co dla mnie zrobiłeś. – Nie ma o czym mówić. Muszę lecieć. – Jasne. Jesteśmy w kontakcie. – Jakby co, wiesz, gdzie mnie szukać – Kowalik rzucił na odchodnym. Hubert patrzył za odchodzącym przyjacielem. Agnieszka wygadała się, że Kowalik robi w sobotę imprezę. Najwyraźniej Kłosowski nie był na nią zaproszony. Nie miał o to pretensji. Zadawanie się z kimś takim jak on mogło zrujnować karierę. Po drodze do gabinetu udało mu się nikogo nie spotkać. Włączył ekspres i nalał wody. Pod wpływem aromatu mielonej arabiki zamknął oczy. Nigdy ten zapach nie cieszył go tak jak dziś. Doskonała odtrutka na zbożową ciecz, którą musiał pić w ostatnich czasach.

Jakie to dziwne, pomyślał. Ludzie sporo płacą, żeby kupić naturalną kawę. Potem ją słodzą, bo uważają, że jest za gorzka. Następnie dodają śmietanki, żeby była biała, a na końcu wrzucają cykorię, aby nadać jej goryczki. Patrzył na szafkę, z której policjanci jak królika z kapelusza wyjęli buteleczkę z GHB. Kto ją tam, do cholery, podrzucił? Mogła to zrobić Anka. Została kilka razy sama w gabinecie. Ale Druckiego zabić nie mogła. Była wtedy w Sławie. Tyle że mecenas Zatorski miał rację. Alibi, które zapewniają sobie nawzajem podejrzani, jest tyle warte, co pakt o nieagresji z Rosją Radziecką. Wyjął z kieszeni gazetę, którą pożyczył od Rutkowskiego. Numer ukazał się dzień po decyzji sędziego o tymczasowym aresztowaniu. Na okładce było jego zdjęcie. Pochmurne niebo, a on w kajdankach idzie do samochodu między dwoma rosłymi funkcjonariuszami. Poniżej tytuł Wrocławski doktor śmierć. Spojrzał na długie kolumny tekstu zamglonymi oczami i ze złością przewrócił stronę. Jego wzrok padł na czarne nekrologi, opatrzone liśćmi laurowymi i krzyżami, oraz napisane tłustą ozdobną czcionką nazwiska zmarłych. Jedno z nich wydało mu się znajome. – „Teresa Wichniarek z domu Muskała zmarła po ciężkiej chorobie, o czym informują pogrążeni w rozpaczy mąż i siostra”. Przeczytał na głos nekrolog i zmarszczył brwi. – Skąd znam... Usłyszał pukanie do drzwi. – Proszę – zawołał niepewnie. Straszne przeczucie podpowiadało mu, że sędzia się rozmyślił albo znaleźli przeciw niemu jakieś kolejne absurdalne dowody. W progu stały pielęgniarki z oddziału. W rękach trzymały blachę pachnącego sernika. – To dla pana – zaczęła Marysia, pociągając zakatarzonym nosem. – Piekłyśmy codziennie nowy, czekając, kiedy pan do nas wróci.

27 lipca godzina 13.15 Komenda Wojewódzka Policji – Mogłeś sobie darować to przedstawienie w przedszkolu – mruknął Niedźwiecki, siorbiąc podwójne espresso. – Albo chociaż poczekać na oficjalne wyniki badań balistycznych. – Żeby nam się Piszczak znowu wywinął? – Dulemba, który w chwilach ekscytacji miał zwyczaj porządkowania świata, skończył właśnie polerować aluminiowe wykończenie skórzanego fotela. – Ten gościu był na wolności o czternaście lat za długo. – Pewnie masz rację. – Na pewno mam. – Lepiej powiedz, jaką rolę w tym wszystkim odegrał Białach? – zapytał komisarz, siadając niedbale na stole konferencyjnym. Zaciągnięte zielone sukno odsłoniło politurę mebla. Dulemba udawał, że tego nie zauważa. – W dziewięćdziesiątym ósmym prowadziłem sprawę zabójstwa niejakiego Artura Koneckiego – grzmiał. – To było pierwsze tak brutalne morderstwo we Wrocławiu. Chłopak płonął żywcem, a potem ktoś strzelał do niego z małej odległości. Gazety nie dawały nam żyć. Przyjęliśmy wersję, że to porachunki mafijne. Informatorzy donosili, że młode wilczki z Jagodna nadepnęły na odcisk byłemu neonaziście, ale to było wszystko, co mieliśmy. Koledzy Koneckiego nabrali wody w usta, a Piszczak śmiał się nam w twarz. – Skąd broń z odciskami jego palców znalazła się w szafce na buty aspiranta Białacha? – zapytał Niedźwiecki. Inspektor wyciągnął z szuflady i położył przed sobą szary brulion A4. – Do czwartej rano siedziałem w archiwum drogówki. – Zaczął wertować zapisane długopisem pożółkłe kartki. Komisarz zeskoczył ze stołu i podszedł do biurka. Z pewnych źródeł wiedział, że bezsenną noc w archiwum spędził nie jego szef, ale starszy posterunkowy Nowak. Dulemba wskazał na zakreśloną ołówkiem notkę. – Nad ranem szesnastego sierpnia dziewięćdziesiątego ósmego roku patrol drogówki, którego dowódcą był młodszy sierżant Arkadiusz Białach, zatrzymał Wojciecha Piszczaka do rutynowej kontroli drogowej. Kierowca był trzeźwy, wszystkie papiery miał w porządku – Dulemba czytał, wodząc wzrokiem po pachnącej kurzem kartce. – W schowku jednak

znaleziono pistolet, który po wstępnych oględzinach na komendzie okazał się atrapą. – Wstępne oględziny na komendzie? – Niedźwiecki pochylił się nad zeszytem. – Co za bzdury! Nawet ja w kilka sekund odróżnię broń od zabawki. – Pomyślałem tak samo. – Dulemba postukał w kartkę wielkim lśniącym paluchem. – Dlatego sądzę, że Białach jakoś połapał się, że z tego pistoletu zabito gówniarza, i zamiast zgłosić sprawę wyżej, po prostu ukrył broń. W ten sposób trzymał w szachu jednego z najgroźniejszych bandziorów we Wrocławiu. – Mamy już oficjalną ekspertyzę balistyczną? – zapytał Niedźwiecki, którego nagły urodzaj sukcesów przyprawił o ból głowy. – Tak. – Dulemba zakrył usta i kichnął drażniącym nozdrza kurzem. – To jest ten pistolet. Dostaliśmy mordercę, że tak to ujmę, na talerzu. – Tyle że danie jest już trochę nieświeże. – Zemsta i wymierzenie sprawiedliwości najlepiej smakują na zimno. – Inspektor zatarł olbrzymie dłonie. – Jeszcze tylko sprawa Kłosowskiego i witaj, emeryturo. Mam na oku taki domek na Pojezierzu Mazurskim... – Nie wydaje ci się dziwne, że obserwacja szpitala w Poznaniu nie przyniosła żadnego rezultatu? – Niedźwiecki z powrotem usiadł na biurku. Tym razem pilnował jednak, żeby nie zagiąć sukna. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Dulemba nacisnął pneumatyczną dźwignię i skórzane siedzisko fotela uniosło się do góry. – Rozmowa z terapeutką z grupy wsparcia dała mi trochę do myślenia. – Komisarz zaczął skubać skórki przy paznokciach. – W tym wszystkim nie ma logiki. Kobieta morduje, żeby uratować męża, a teraz nie próbuje go nawet przed śmiercią odwiedzić? – Wie, że ją aresztujemy, a zresztą... – Inspektor machnął ręką z lekceważeniem – ...moje trzy byłe żony nie podałyby mi nawet szklanki wody. – Potocka powiedziała, że Anna Ochojska przed zaginięciem rozważała oddanie nerki. – Komu? – zapytał rzeczowo Dulemba, zamykając z hukiem brulion. – Tego jeszcze nie wiem. – Niedźwiecki pożałował, że wyszedł przed szereg. Na szczęście inspektor nie zdążył go pouczyć o terapeutycznej roli przesłuchań. W drzwiach stanął starszy posterunkowy Nowak. Po nieprzespanej nocy, spędzonej w zakurzonym archiwum, wyglądał jak kibic w barwach reprezentacji Polski. Miał bladą twarz i czerwony nos. W ręku trzymał kopertę z okienkiem i czerwoną pieczątką. – To chyba nic ważnego, ale prosił pan, żeby informować go o wszystkim – zameldował policjant. – Koledzy z drogówki w Głogowie przesłali kopię mandatu wystawionego na Huberta Kłosowskiego.

Niedźwiecki zeskoczył ze stołu i wyjął z rąk posterunkowego kopertę. – Dwunasty maja – mruknął. – Też mają refleks – żachnął się Dulemba. – Kłosowski nie odebrał awiza, więc mandat wrócił do nich z powrotem – tłumaczył Nowak. – Nasz doktor ma większe problemy niż parę punktów karnych na karku – zażartował złośliwie szef. – Moment... – Niedźwiecki, podnosząc rękę, poprosił o chwilę ciszy. Patrzył na uśmiechniętą parę uwiecznioną na nieostrej fotografii i coraz szerzej otwierał oczy. Mężczyzna za kierownicą rozklekotanego peugeota 307 pędził w deszczowy dzień osiemdziesiąt kilometrów na godzinę przy szkole podstawowej w Głogowie. Obok była data i godzina zdarzenia. Dwunasty maja, siedemnasta dwie. – Przynieś teczkę Ochojskiej. – Komisarz spojrzał na Nowaka i wachlując się zdjęciem, podszedł do wiszącej na ścianie mapy Polski. Rozłożył palce prawej ręki i używając ich jak cyrkla, przytknął dłoń do kredowanego papieru. Dulemba, pełen złych przeczuć, studiował każdy jego ruch. – Nasz lekarz i jego dziewczyna powinni dać na mszę za ten fotoradar – zawyrokował Niedźwiecki, zostawiając tłuste ślady na mapie. – Możesz jaśniej? – Tak się przypadkiem składa, że gdy zabito Druckiego, państwo Bonnie i Clyde byli jakieś – zmarszczył brwi – sto dwanaście kilometrów od Wrocławia. W gabinecie zapanowała cisza. W głowach policjantów galopowały myśli czarne jak konie fryzyjskie. – A to oznacza, że w sprawę zamieszany jest ktoś jeszcze – odezwał się wreszcie Dulemba, który czuł, że w takiej chwili jako pierwszy powinien zabrać głos. – Wszystko musimy zaczynać od nowa. – Amen – odpowiedział Niedźwiecki.

27 lipca godzina 13.35 Szpital Miejski Kłosowski wyszedł po cichu. Na korytarzu pachniało przypaloną marchewką i vegetą. Pacjenci w łóżkach jedli rozwodnioną zupę warzywną, a lekarze mieli chwilę dla siebie. Nie było gorszego momentu na wymknięcie się ukradkiem ze szpitala. Szedł powoli, szurając nogami jak człowiek, który dowiedział się właśnie, że zostało mu kilka miesięcy życia. Czuł na sobie ciężkie spojrzenia personelu i pacjentów. Jakiś facet w pidżamie wskazał go palcem staruszkowi siedzącemu na wózku. Salowa dostała rumieńców na jego widok i sięgnęła do kieszeni fartucha po telefon. Ze względu na znajomość z „doktorem śmierć” przez ostatnie dwa tygodnie była bohaterką bloku, w którym mieszkała. Przy recepcji pielęgniarek stał elegancki kuzyn Rutkowskiego. Student z ironicznym uśmieszkiem patrzył lekarzowi prosto w twarz, nie kryjąc satysfakcji. Hubert spuścił głowę i wbił wzrok w czubki czarnych martensów. Kiedyś na akademii medycznej usłyszał kawał o rosyjskim profesorze, który wyleciał z pracy, ponieważ był zamieszany w kradzież roweru. Tyle że dziennikarze i prokuratorzy nie mieli pewności, czy to on ukradł, czy jemu ukradli. Z nim będzie tak samo. Nawet jeśli zostanie oczyszczony z zarzutów, nigdy już nie powróci do pracy jako lekarz. Jaka piękna katastrofa, pomyślał, zanim poczuł szarpnięcie za ramię. Serce podskoczyło mu do gardła. Odwracając się, wtulił głowę w ramiona. W każdej chwili był gotowy do ucieczki. – Biegnę za panem, krzyczę – powiedziała zdyszana Halina Muzeja. Spięła rzadkie włosy w kitkę, przez co jej twarz wydawała się jeszcze szczuplejsza niż podczas ostatniej awantury. Kąciki wąskich ust popękały, tworząc zajady. Efekt zmęczenia i złego odżywiania. – Przepraszam, spieszę się! Do windy zostało kilka kroków. Jeżeli zaraz nie przyjedzie, wystarczy rzucić się biegiem w kierunku schodów. Kobieta złapała go za rękaw i potrząsnęła. – Niech pan pójdzie ze mną, proszę. Mógł się szarpać, narażając na dodatkowy skandal, albo ulec i posłusznie ruszyć za nią. Wybrał to drugie. Drepcząc powoli, stawiał niezdarnie kroki, jakby brnął w kisielu. Płuca nabierały coraz mniej powietrza. Oddychał łapczywie niczym poławiacz pereł, który wypłynął przed chwilą nad powierzchnię wody. Prowadzony jak dziecko, wszedł do wieloosobowej męskiej sali. W dwóch rzędach stało po pięć odrapanych łóżek. Młoda kobieta w białym fartuchu rozkładała na stolikach drugie danie. Siny pulpet ze sklejoną w bryłę kaszą. Od

samego widoku można pochorować się na żołądek. Kłosowski wstrzymał oddech. Było mu niedobrze. – Mój mąż nie będzie tego jadł – powiedziała Halina Muzeja, puszczając fartuch Huberta. Obrażona salowa zabrała talerz ze stolika. Kłosowski miał załzawione oczy i dopiero teraz poznał pacjenta, do którego łóżka podeszli. Wśród wymiętej pościeli z niebieskimi pieczątkami leżał jego były pacjent. Miał opadniętą lewą powiekę, ale przytył i nabrał kolorów. Obok siedziała jego córka, Marta. Z ładnego domowego talerza podawała ojcu do ust rosół. – Pan jest cudotwórcą – wyszeptała kobieta, kładąc mu rękę na ramieniu. – Ryszard jest bardzo słaby, ale wraca do zdrowia. – Miał pan rację, że będzie dobrze – mlasnął Muzeja, z apetytem przełykając zupę. Niedotlenienie uszkodziło struny głosowe w minimalnym stopniu. Podniósł się na łokciach i wyciągnął dłoń w kierunku Huberta. – Lekarze nie mogą się nadziwić, a ten nowy kardiolog nie dorasta panu do pięt – dodał. Drobinki kurzu zatańczyły na parapecie. Choć za oknami błysnęło słońce, Hubert poczuł, że robi mu się ciemno przed oczami. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczył, była leżąca pod łóżkiem kaczka.

27 lipca godzina 14.07 Nowak grzecznie stał na baczność, czekając, aż ktoś udzieli mu głosu. – Akta miałeś przynieść! – warknął Dulemba. – Dzwonili ze szpitala miejskiego... – Tak szybko się rozeszła wiadomość o farcie naszego doktora? – Dulemba z nienawiścią popatrzył na telefon. – Do czasu oficjalnego komunikatu zarządzam całkowitą blokadę informacyjną. – Ale chciałem zameldować... Posterunkowy zmieniał kolory na twarzy jak pływająca w wannie zabawkowa kaczuszka. – Wykrztuś to w końcu z siebie! – Niedźwiecki nie wytrzymał. – Hubert Kłosowski jest w szpitalu. – A gdzie ma, do cholery, być? Nikt mu uprawnień nie cofnął! – krzyczał Niedźwiecki. – Jako pacjent. – Co się stało? – zapytał komisarz, czując, jak uginają się pod nim nogi. – Miał zawał. Ręce Dulemby zsunęły się wzdłuż oparcia skórzanego fotela. Uleciały z niego cała władza i majestat. Niedźwieckiego ukłuło w okolicy mostka. Patrzył na szefa, wiedząc, że jeśli popełnił błąd, zostanie z tym pasztetem sam. – W jakim jest stanie? – zapytał cicho komisarz. – Nie powiedzieli, ale szykują go do jakiejś koronarografii... – odparł posterunkowy. Niedźwiecki potrącił Nowaka i bez pożegnania wybiegł z sali. Gdy dojechał do szpitala, szlaban na wartowni uniósł się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Dźwięk policyjnej syreny rozszedł się po dziedzińcu. Pacjenci patrzyli na białego fiata bravo ze spokojem. Pojazdy uprzywilejowane wjeżdżały tu kilkadziesiąt razy dziennie, chociaż większość kierowców gasiła syrenę jeszcze przed szlabanem. Komisarz wyskoczył z samochodu i pobiegł do wejścia. Pod windą tłoczyły się niespokojnie rodziny pacjentów, obładowane słoikami i kolorową prasą. Wpadł między nich jak lis do kurnika. – Niech pan ciśnie schodami – poradził przepity młodzieniec z jasną grzywką opadającą na oczy. – Porodówka jest na drugim, a do windy i tak się pan nie zmieści. – Dziękuję – wymamrotał Niedźwiecki i rzucił się w kierunku schodów.

Na kardiologię wleciał, prawie nie dotykając stopni. Otworzył przeszklone drzwi, trzymając rękę po lewej stronie klatki piersiowej. – Jeśli pan tu przyjechał o własnych siłach, to musi pan pójść na izbę przyjęć. – Dziewczyna w pielęgniarskim fartuchu popatrzyła na niego z niechęcią. – Parter po prawej stronie – dodała. – W którym pokoju leży doktor Kłosowski? – Na razie odwiedziny są... – przerwała na widok policyjnej blachy przecinającej powietrze. – Pokój trzysta szesnaście. W lewo do samego końca. Sala, którą wskazała pielęgniarka, była izolatką dla specjalnych pacjentów. Na wygodnym łóżku przy dużym oknie leżał Kłosowski. Był przytomny, ale przymknięte oczy wskazywały na słaby kontakt z otoczeniem. Oddychał przez maskę. Jego klatkę piersiową pokrywały bezbarwne elektrody. Na monitorze EKG co chwila włączał się alarm, wskazujący na migotanie przedsionków. Puls wahał się od osiemdziesięciu do stu sześćdziesięciu uderzeń na minutę. Przy łóżku stał Dawid Kowalik i patrząc na monitor, notował coś w karcie. Na widok sapiącego ze zmęczenia komisarza stanął, zasłaniając przyjaciela. – Chyba nie przyszliście go aresztować? – warknął. – Chciałem tylko zapytać, jak się czuje. – Tak jak wygląda. Przeszedł zawał. Na szczęście pomoc nadeszła błyskawicznie. To dzięki waszej kuracji na Kleczkowskiej serce po prostu nie wytrzymało – rzucił Kowalik, patrząc oskarżycielsko na spoconego policjanta. – Chce go pan oficer jeszcze trochę podenerwować? – Pojawiły się nowe okoliczności, które świadczą na korzyść pana Kłosowskiego. – Niedźwiecki poczuł suchość w ustach. – Powie mu to pan po udrożnieniu tętnicy dozawałowej. Teraz czekamy na salę w pracowni hemodynamiki. – Kowalik zamknął kartę i podkręcił klimatyzację. – Proszę na cito przygotować pacjenta do angioplastyki wieńcowej – rzucił do stojącej w drzwiach pielęgniarki. – Panu nakazuję opuścić salę. Niedźwiecki niechętnie zamknął za sobą drzwi. Skubiąc brodę, podszedł do stojącego na korytarzu automatu z wodą. Wypełnił plastikowy kubek zimnym płynem. Oparł się o ścianę, pijąc tak łapczywie, że przeźroczyste krople ciekły po rudej brodzie. Jakaś natrętna myśl nie dawała mu spokoju. Coś przeoczył, ale gdzie i kiedy? Wsadził dłoń do kieszeni i namacał zdjęcie z fotoradaru. Wyjął je i zmarszczył brwi. Po chwili ruszył. Na początku szybkim krokiem, potem panicznym biegiem. Opróżniony do połowy kubek, który w pośpiechu położył na krawędzi krzesła, spadł na posadzkę.

27 lipca godzina 14.40 mieszkanie Witolda Antczaka Zarzynany na niskim biegu silnik wył niemiłosiernie. Fiat bravo jechał zygzakiem. Niedźwiecki trzymał telefon przy uchu i pośród jęków samochodu starał się usłyszeć głos starszego posterunkowego. – Dzielnicowy właśnie do niej przyjechał – krzyczał Nowak. – Jest w domu i czekają na ciebie. – Dobrze! – Co powiedziałeś? – Że muszę kończyć. – Słuchaj, stary jest wściekły. Nie wie, co się dzieje. – Jeszcze chwilę cierpliwości – rzucił komisarz, parkując na resztkach trawnika tuż przy piaskownicy. Zostawił samochód na światłach i ruszył na poszukiwanie właściwego numeru. Pośród setek takich samych bram nie było to wcale takie proste. Nie sądził, że będzie musiał tu kiedykolwiek wrócić. Stojące obok wykrzywionego trzepaka pijaczki patrzyły na niego pobłażliwie. Czas mijał. W otwartych drzwiach na piątym piętrze czekali na niego umundurowany dzielnicowy i matka Witolda Antczaka. Kobieta miała ten sam fartuch co poprzednio. Opinał się na wydatnym brzuchu i biodrach. Tłuste włosy spięła gumką recepturką. – Znaleźliście mordercę Wicia? – zapytała na widok Niedźwieckiego, wychodzącego z windy. – Czy mógłbym jeszcze raz zobaczyć jego pokój? – zapytał najgrzeczniej, jak potrafił. Przeczucie podpowiadało mu, że zanim załatwi nakaz, może być już za późno. Patrzyła na niego spod zlepionych rzęs. – Proszę – powiedziała, robiąc miejsce w drzwiach. Wślizgnął się do środka jak wąż. W pokoju Antczaka pachniało stęchlizną, ale od czasu jego wcześniejszej wizyty nic się w nim nie zmieniło. Zdjęcia z walk bokserskich też wisiały tam, gdzie ostatnio. Podszedł do ściany i zerwał jedno z nich. Było to duże, kolorowe powiększenie w formacie piętnaście na dwadzieścia jeden. Zrobił je fotograf, który znał się na rzeczy. Ostry

kadr, rysowany mocnymi światłami punktowych reflektorów, koncentrował się głównie na ringu. Między linami, na samym środku obok sędziego, stał Antczak. Podnosił do góry ręce w tryumfalnym geście i patrzył w jakiś nieuchwytny punkt. Tak jakby komuś dedykował zwycięstwo. Niedźwiecki usiadł przy biurku i zaczął przeglądać każdy centymetr zdjęcia. Miejsce, w które prawdopodobnie patrzył bokser, było poza kadrem. Podszedł jeszcze raz do ściany, gorączkowo lustrując pozostałe fotografie. W rogu na zielonej pinezce wisiała mniejsza odbitka, zrobiona na tym samym błyszczącym papierze i utrzymana w podobnej kolorystyce. Przyłożył zdjęcia do siebie. Pochodziły z tej samej walki, ale mniejsze było gorzej wykadrowane i oprócz Antczaka pokazywało również publiczność. Komisarz podszedł do okna i rozsunął żaluzje. Mrużył oczy, przybliżając i oddalając fotografię. Wiedział, czego szuka. Musiał tylko zyskać pewność. – Czy ma pani może lupę? – zapytał. – Zobaczę, co da się zrobić – mruknęła Antczakowa, niechętnie drepcząc w kierunku kuchni. Po chwili komisarz usłyszał przekleństwa towarzyszące otwieraniu kuchennych szafek. Było ich tam naprawdę sporo, a czas uciekał. Wychodząc z pokoju, włożył zdjęcie do kieszeni marynarki. Godzinę zmarnuje na dojazd do laboratorium, drugą – zanim mu to zeskanują i powiększą. Lepsze to niż nic. Podał na pożegnanie rękę dzielnicowemu. – Dziękuję pani! – Niedźwiecki krzyknął w kierunku kuchni. – Niestety, czas na mnie. Odezwiemy się w ciągu kilku dni. Stanął na korytarzu i wezwał windę. Stary dźwig, jęcząc źle naoliwionymi kołami ciernymi, ruszył do góry. – Już pan idzie? – Zdziwiona Antczakowa wyszła z mieszkania. – Spieszę się – zbył ją, wsiadając do windy. – A ja panu lupę znalazłam. Pomarszczona dłoń dzierżyła wielką, czterdziestokrotnie powiększającą soczewkę. – Ojciec Wicia był filatelistą – dodała.

27 lipca godzina 15.55 Szpital Miejski Świat widziany oczami Kłosowskiego wyglądał jak obraz w zepsutym telewizorze. Patrzył na niego ze strachem stłumionym przez leki uspokajające. Od pół godziny kręcili się przy nim lekarze i pielęgniarki. Był nawet ten brodaty gliniarz, który zachowywał się dziwnie, nawet jak na siebie. Hubert próbował się podnieść, ale był tak słaby, że nie miał siły otworzyć oczu. Było mu wszystko jedno. – Jak smakowało ciasto? – Kłosowski usłyszał ciepły kobiecy głos. Drgnął, z trudem odwracając głowę. Zobaczył zarys postaci. Wytężył wzrok. Patrzyły na niego zaczerwienione oczy i ładna, delikatna twarz. – Proszę nie odpowiadać, doktorze. Zaraz jedziemy na zabieg, musi pan zachować siły. – Marysia poprawiła mu poduszkę pod głową. – Wszystkim zależy, żeby miał pan jak najlepszą opiekę. – Pielęgniarka wyciągnęła z kieszeni strzykawkę. – Co to jest? – Kłosowski zdjął maskę tlenową. Stróżka śliny pociekła mu po brodzie. – Najtrudniej leczyć lekarzy – uśmiechnęła się kobieta. – Mamy tu coś na uspokojenie, panie doktorze. – Kształtną dłonią musnęła go po policzku. – Nie ma takiej potrzeby. – Rozgrzebując prześcieradło, zaczął szukać przycisku alarmowego. – Niestety, nie działa. – Zmartwiona Marysia patrzyła na jego nieporadne ruchy. – Ten pokój jest tak rzadko używany. Aparatura EKG rozszalała się jak zepsuty czujnik cofania. – Proszę się nie denerwować, doktorze. To może pana zabić. Kłosowski poczuł, jak przechodzą go ciarki. – Ratunku... – próbował krzyknąć, ale zamiast donośnego wrzasku z jego ust wydobył się szept, jakim kochanek wyznaje miłość partnerce. – Na to już za późno. – Pielęgniarka zacisnęła ze złością usta. – Mam ostatnią szansę, żebyś odszedł z tego świata, zanim do spółki z tym rudym gliną we wszystkim się połapiecie. – Ja nic nie wiem! – Kłosowski próbował zerwać się z łóżka, ale jego klatkę piersiową i nogi oplatały pasy. – Widziałam, jak czytałeś nekrolog mojej siostry.

– Nie miałem z jej śmiercią nic wspólnego. – Hubert popatrzył błagalnie w puste oczy kobiety. – Tego by jeszcze brakowało! – Marysia spojrzała na zegarek. – Możemy pogawędzić jeszcze góra dwie minuty. Potem zrobię raban, ale dla ciebie będzie już za późno. Nikt nie zwątpi, że umarłeś na powikłania po zawale. Wkłuła igłę do komory kroplowej. – Dlaczego? – Przygryzł wargi tak mocno, że pojawiła się na nich krew. – Jesteś jedyną osobą na świecie, której mogę to powiedzieć. Doceń to – zaśmiała się, patrząc na kroplówkę. – Gdyby nie ta kurew Anka Ochojska, moja siostra nie umarłaby na niewydolność nerek. – Usiadła na łóżku i wzięła Huberta za rękę. Wyglądała jak anioł miłosierdzia, który żegna się ze śmiertelnie rannym żołnierzem. – Wrobiłyście mnie razem? – Uniósł podbródek, żeby nabrać większą ilość powietrza. – Zamknij się, bo umrzesz, zanim poznasz prawdę – zagroziła. – Ty byłeś w tym wszystkim pionkiem. Ochojską poznałam na grupie wsparcia dla osób oczekujących przeszczepu. Teresy już nie dało się dłużej dializować. Ania zrobiła badania i wyszło, że może być dawcą dla mojej siostry. Zgodziła się oddać nerkę, ale postawiła warunek. Miałam wytypować i zabić dawcę serca dla jej męża. Obiecała, że mi w tym pomoże, a ja wpadłam na pomysł, jak to zrobić. – Wiedziałaś, że jestem sam i łatwo będzie się do mnie zbliżyć... – Kłosowski, oprócz bólu w klatce piersiowej, poczuł ukłucie dumy. – Poszło jak z licealistą – rzuciła, wydymając z pogardą usta. – Byłeś nieświadomym konsultantem i dostarczycielem wyników. Gadałeś o pracy jak najęty, a ona chłonęła każde twoje słowo. Marysia zamilkła, patrząc w okno. Wróciły wspomnienia. – Zabijanie jest prostsze, niż myślałam. Zatłukłam dla Ochojskiej na parkingu tego bogatego dupka, potem poderwałam Witka i wzbogaciłam trucizną jego olejek do opalania. Dwa zdrowe trupy w centrum miasta. Niestety, prześladował nas pech. Od żadnego z nich nie można było pobrać organów. Najpierw zachłanna żona, potem sekcja zwłok. Teresa z dnia na dzień była w coraz gorszym stanie. Gorączkowo czekałam, aż nam wystawisz kolejnego kandydata. Błagałam Ankę, żeby oddała nerkę pierwsza, ale ona nie chciała ustąpić. Nie wierzyła, że po przeszczepie dotrzymam umowy. Przejechała palcem wzdłuż żyły Huberta, w którą była wbita igła kroplówki. – Kiedy moja siostra umarła, wszystko straciło sens. Musiała więc zginąć również nasza wspólna znajoma. – Co jej zrobiłaś?

– Owinięta drutem, wylądowała na dnie jeziora. Ty odejdziesz w mniej spektakularny sposób. – Nie rób tego, błagam! Prośba Huberta sprawiła jej przyjemność. Podniosła tłok strzykawki umieszczonej w rozdzielniku. Kłosowski próbował jeszcze raz krzyknąć, ale poczuł, jak poduszka przygniata mu twarz. Zaczął się dusić. Marysia bawiła się z nim, ciągle jeszcze nie wstrzykując trucizny. Podobno przed śmiercią człowiekowi jak w przewijanym filmie staje przed oczami całe życie. Kłosowski widział jedynie ciemność, ale w pewnym momencie usłyszał frazę jak z filmu wojennego. – Ręce do góry! Potem stracił przytomność.

29 lipca godzina 13.00 park Południowy Słońce było jeszcze wysoko. Drobinki czerwonej mączki z kortu wirowały w powietrzu. Nadinspektor Marian Dulemba pomarańczowym i doskonale kwadratowym ręcznikiem Lacoste wytarł pot z potężnej szyi. – Zapomniałem pogratulować awansu. – Niedźwiecki wyrównał naciąg w rakiecie. – Ty też się kiedyś doczekasz. Nowa owijka? – zapytał, grzebiąc w torbie tenisowej. – Kupiłem sobie jako nagrodę pocieszenia. – Komisarz palcem rozciągał elastyczny materiał. – Dobrze, że zostałeś policjantem, a nie tenisistą – mruknął Dulemba, gryząc proteinowego batonika. – Za spostrzegawczość należy ci się złoty medal. – Powinienem był na to zwrócić uwagę, gdy za pierwszym razem oglądałem zdjęcia w pokoju boksera. Kiedy zobaczyłem w szpitalu naszą pielęgniarkę, wiedziałem, że skądś znam ten warkocz, przy którym fryzura Julii Tymoszenko to niepozorny kucyk. Wtedy nie sądziłem jednak, że to może mieć jakieś znaczenie. – Przez miesiąc chodziła na walki Antczaka, zanim go poderwała. – Dulemba na ceglanej nawierzchni rysował butem znaczek paragrafu. – Oczywiście na początku wszystkiego się wyparła, ale w jej samochodzie znaleźliśmy odciski palców ofiary. Mamy też strzykawkę z trucizną, którą chciała podać Kłosowskiemu. Nie wywinie się nam. Nawet prokurator Rapacki nie będzie w stanie pokpić sprawy. – Nasz lekarz jest twoim dłużnikiem – uśmiechnął się Niedźwiecki. – Uratowałeś go w ostatnim momencie. – Gdy zadzwoniłeś do mnie od Antczakowej, miałeś taki głos, jakby wybuchła trzecia wojna światowa. – Zostawiłem pod jej blokiem auto na włączonych światłach. Rozładował mi się akumulator. – Za to ja pobiłem swój rekord szybkości w jeździe po terenie zabudowanym. – Podobno wpadłeś do sali jak szeryf z Dzikiego Zachodu. Nie znałem cię od tej strony. Cały szpital huczy od plotek, że łysy policjant z gracją dinozaura biegł korytarzem, wymachując pistoletem i krzycząc: „Z drogi!”.

– Jeszcze przez dwa tygodnie jestem twoim szefem, więc daruj sobie wycieczki personalne – zganił go Dulemba, podciągając białe skarpetki. – A co do Kłosowskiego, to może skorzystam z jego usług, jak już przejdę na emeryturę. – Chyba jednak będziesz musiał poszukać innego lekarza. Podobno doktor Hubert planuje zmienić zawód. – Co się stało? – Nie wiem dokładnie. Podobno popadł w konflikt z dyrektorem finansowym. – Byleby tylko nie został patomorfologiem. Obrzydliwa profesja. – Nadinspektor spojrzał na zegarek. – Gramy drugiego seta? Muszę jeszcze wrócić do pracy i przygotować się na jutro. – Dasz sobie radę? – Co jeszcze mam zrobić, żeby nie chwiała się twoja wiara w przełożonego? – zapytał buńczucznie nadinspektor. Niedźwiecki poszedł na swoją połowę z piłkami, które wypychały kieszeń niemodnych spodenek. Dulemba złożył ręcznik w kostkę i stanął na linii. – Teraz ty masz pod słońce. Jesteś bez szans – powiedział. – À propos patomorfologów... Wiesz, co mnie martwi? – zapytał Niedźwiecki, przekrzykując świszczący w drzewach wiatr. – Że Białachowi poza ukrywaniem dowodów i fałszowaniem dokumentów nic nie udowodnią. Wywinie się z tego pasztetu. – O to niech cię głowa nie boli. – Dulemba poprawił markowy daszek. – Co powiedziałeś? – Niedźwiecki nie dosłyszał ostatnich słów. – Żebyś serwował. Przełamię cię, nim jeszcze zdążysz się spocić. Komisarz podrzucił piłeczkę i uderzając z potężną rotacją, posłał ją w róg przeciwległego karo. Bezradny Dulemba nawet nie drgnął.

30 lipca godzina 12.00 Komenda Wojewódzka Policji Posterunkowy Nowak był głodny. Nie zamierzał jednak sięgać po kupionego w drodze do pracy pączka. Nie chciał, żeby jakaś telewizja pokazała go w chwili, gdy przeżuwa. Szykują się awanse. Wystarczy na samym końcu czegoś nie spieprzyć. Rozejrzał się i otarł pot z czoła. Zasilane przez generatory prądu telewizyjne lampy wydzielały bardzo dużo ciepła. Do sali, w której na co dzień ćwiczy reprezentacyjna orkiestra komendy wojewódzkiej, zjechali się przedstawiciele mediów z całej Polski. Przed chwilą rzecznik prasowy policji zarządził przerwę, po której miał wystąpić sam nadinspektor Marian Dulemba. Reporterka TVP, Justyna Witos, odłożyła mikrofon na krzesło i wyszła na korytarz. Bez pośpiechu sięgnęła do skórzanej torebki po paczkę marlboro. W zawodzie, w którym często liczy się każda sekunda, najlepsi potrafią wypalić papierosa dwoma pociągnięciami. Witos znała tę sztukę, ale nie zamierzała się spieszyć. Intuicja podpowiadała jej, że nic ciekawego już się nie dowie. – Ma pan ogień? – zapytała stojącego przy popielniczce mężczyznę. – Jasne – odpowiedział, wyjmując z kieszeni sztruksów pogniecione pudełko. Kto dziś, do cholery, używa zapałek? – pomyślała Witos. – Jest pan policjantem? – spytała. – Tak. – Zna pan nadinspektora Dulembę? – To zaszczyt z nim pracować. – Prawdziwy twardziel – mruknęła, wydmuchując dym. – I do tego świetny detektyw. Złapał prawdziwą piranię. O tej kobiecie będzie głośno jeszcze długi, długi czas... – Chce ją pani zobaczyć? – spytał policjant. Dziennikarce papieros wypadł z ust. – Kogo? – Marię Muskałę. Witos poczuła, jak puls skacze jej powyżej dwustu uderzeń na minutę. – Co mam zrobić?

– Wystarczy zejść na dziedziniec – uśmiechnął się brodacz. – Za chwilę konwój wywiezie ją tylną bramą. Wiadomość, że cichaczem wywożą morderczynię z budynku, rozeszła się wśród dziennikarzy szybciej niż wirus dżumy. Sala opustoszała w kilka sekund. Operatorzy nie zdjęli nawet kamer ze statywów. Biegli ze sprzętem po schodach, popychając się wzajemnie. Gdy wpadli na dziedziniec, jęknęli z zachwytu. Dwóch ubranych po cywilnemu policjantów prowadziło Marię Muskałę do samochodu. Kobieta nie zasłaniała twarzy. Rozpuszczone brudne włosy w nieładzie wiły się wokół głowy. Szła wyprostowana. Sińce pod oczami, zimny wzrok i blada cera nadawały jej wyglądowi rys szlachetności. Miała na sobie ten sam fartuch, w którym trzy dni temu została zatrzymana w szpitalu. Konwojenci niezdarnie rozganiali tłum, ale ulegli przeważającej sile. Nie byli przegotowani na taki scenariusz. Według perfekcyjnie rozpisanego planu wszyscy ci natręci mieli być na konferencji zorganizowanej przez Dulembę. Dziennikarze krzyczeli, zadając pytania, i przepychali się z wyciągniętymi do przodu mikrofonami. Takiego chaosu nie było na dziedzińcu komendy wojewódzkiej od czasu zatrzymania mafii piłkarskiej. Scenę z okna na pierwszym piętrze obserwował Marian Dulemba. Nigdy nie miał dobrego zdania o dziennikarzach, ale tym razem uznał, że słowo „hiena” jest zarezerwowane dla istoty wyższej i szlachetniejszej. Wyprostowany poszedł do łazienki obejrzeć nowe dystynkcje na pagonach. Podziwiając swoje odbicie w lustrze, ze złością myślał o tym, że czasami sława trwa mniej niż pięć minut i że jeśli dorwie tego, kto puścił farbę o konwoju, to zamiast odejść na emeryturę, skończy w kronice kryminalnej. Komisarz Niedźwiecki nie czekał na rozwój wypadków. Wrócił do domu i obwieścił żonie, że jeśli nadal marzy o kupnie gospodarstwa na wsi, to właśnie jest czas, żeby się tym zająć.

14 września godzina 9.15 areszt śledczy Białach kończył robić przysiady. W ostatnim treningu doszedł do dwustu pięćdziesięciu powtórzeń. Otrzepał ręce i zadowolony spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Dawno nie czuł się tak dobrze. Pryszcze zaczęły znikać, a zapadnięte policzki nabrały jędrności. Klawisze uważali go za ofiarę wewnętrznych porachunków w policji, więc dostawał przyzwoite żarcie, a nawet codzienną prasę. Miał ciszę i spokój. Na spacerniaku darzyła go szacunkiem największa grypsera. Jego znajomości wśród strażników i wiedza prawna pomogły już kilku osobom uratować tyłek. Mało ludzi tak dobrze jak on wiedziało, jakie metody stosować, żeby ciągnąć sprawę na przedawnienie albo bawić się z prokuratorem w kotka i myszkę. Jemu też nie są w stanie wiele udowodnić. Rok nie wyrok, dwa lata jak dla brata. Wyjdzie stąd szybciej, niż się wszystkim wydaje. Usiadł na pryczy i wziął do ręki dzisiejszą prasę. Wydział wewnętrzny dotrzymał słowa. Zastosowano całkowite embargo informacyjne. W mediach jego nazwisko nie padło ani razu. Za to na pierwszej stronie gazety pojawiła się informacja, że policja zidentyfikowała zwłoki znalezione nad zalewem w Pęgowie. Należały do Anny Ochojskiej. Podobno są dowody, że zamordowała ją Maria M., pielęgniarka ze Szpitala Miejskiego. Na konferencji prasowej flesze aparatów odbijały się od błyszczącej łysiny Dulemby, który puszył się jak paw przed samicą. Białach rozdarł opakowanie batonika Mars i stracił na chwilę dobry humor. Na razie Niedźwiecki i Dulemba są górą, ale to jeszcze nie koniec konfrontacji. Rozłożył się na pryczy, żując czekoladę. Zniszczone amfetaminą zęby zaprotestowały ostrym kłuciem. Odłożył słodycz i sięgnął po pada PlayStation. Wybrał broń i misję w Afganistanie. Sprawdził mapy i ruszył do boju. Minutę po ataku na obóz talibów usłyszał chrobot klucza wkładanego do zamka. Niechętnie nacisnął pauzę i regulaminowo zszedł z łóżka. W drzwiach stał pryszczaty klawisz, który wczoraj zaproponował, że za odpowiednią opłatą może mu przemycić do celi telefon. – Co tam, Janek? – uśmiechnął się Białach. – Będziesz miał współlokatora. – Ale... – Ostry głos strażnika go zaskoczył. – Wejść! – padła komenda. Białachowi krew uderzyła do głowy, a plastikowy pad wypadł mu z ręki. Zanim zdążył zaprotestować, stalowe drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Patrzył w zimne oczy Piszczaka i czuł

ciepło rozlewające się w okolicy pachwin. Biała limuzyna wyjechała zza szlabanu strzeżonego osiedla i płynnie włączyła się do ruchu na ulicy Buforowej. Kierowcy na drodze z zawiścią patrzyli na młodą kobietę prowadzącą auto. Kłosowski rozparł się na skórzanym siedzeniu i pomyślał, że luksus wcale nie jest taki zły. – Za pięć godzin będziemy na miejscu – powiedziała Agnieszka. – Ciągle nie wiem, czy to dobra koncepcja. – Pomyślał o skromnym dobytku w bagażniku lexusa. – Jeśli pytasz o motocykl, to za tydzień po niego wrócimy. – Pytam o nas. – Pamiętaj, że po ostatnich przejściach doktor zabronił ci się denerwować. – Rutkowski pewnie żałuje, że przeżyłem. – Hubert popatrzył na posmarowane oliwką gładkie uda Agnieszki. – Ale żona, do której wrócił skruszony, jest zachwycona. – Dziewczyna obciągnęła dżinsową miniówkę. – Żadnych mocnych wrażeń. Pamiętaj! – Pogroziła mu palcem. – A co do Mirka, to chyba nie sądził, że za dziesięć lat zostanę jego osobistą pielęgniarką. Zdecydowanie wolę mężczyzn w swoim wieku. W radiu zaczął się lokalny serwis informacyjny. – Daj głośniej – zmienił temat. Z sześciu głośników zamontowanych w aucie popłynął ciepły głos reporterki radia Ram. – Jak donosi nasz korespondent, dzisiaj w areszcie śledczym na Kleczkowskiej doszło do zamieszek, w których został zamordowany jeden z więźniów. O szczegółach tej sprawy będziemy państwa informować na bieżąco. Najnowsze fakty są takie, że z dziedzińca aresztu wystartował helikopter Lotniczego Pogotowia Ratunkowego. Więcej szczegółów w kolejnym serwisie za godzinę. Kłosowski wyłączył odbiornik. Zza ciemnych chmur wyszło słońce. Nad parującą karoserią tworzyły się miniaturowe tęcze. Kałuże na chodnikach świeciły jak lustra, rozjaśniając elewacje szklanych biurowców. Przechodnie chowali parasole i wyciągali do słońca stęsknione twarze. Otworzył okno i wystawił głowę. Miasto pachniało wspaniale. Na estakadzie łączącej aleję Armii Krajowej z Krakowską zobaczył nisko lecący żółty helikopter. Śledził jego trajektorię, aż drobny punkt zniknął mu z oczu. – Kierował się na północ – mruknął Hubert. – Co z tego? – zapytała Agnieszka, zatrzymując się przed przejściem dla pieszych. Zgarbiona staruszka ruszyła przed siebie, drobiąc o lasce miniaturowymi kroczkami.

– Mam nadzieję, że leci do Poznania i bardzo... bardzo się spieszy. – Ułożył się wygodnie na fotelu i zamknął oczy. Myśl, że cała sprawa została przeprowadzona z chirurgiczną precyzją, nie dawała mu spokoju.

Podziękowania Specjalne podziękowania za konsultację medyczną składam doktor Marcie Glanowskiej. Dziękuję za wsparcie techniczne redaktorowi Hubertowi Maruszkinowi i całej załodze telewizyjnego programu Gliniarze. Dziękuję Jurkowi Michalskiemu za grafiki dokumentów i całokształt. Mojej Mamie, Renacie Przygodzkiej, dziękuję za pomysł i wsparcie duchowe. Dziękuję również Piotrkowi Wąsińskiemu, Wojtkowi Todorowi i Kubie Miszczakowi.