Niven, Larry Lerner Edward M 02 Zongler Swiatow

Larry Niven Edward M. Lerner

Żongler Światów Juggler of Worlds Przełożyła Martyna Plisenko

ONI

Czas ziemski: 2637

1 Sigmund Ausfaller obudził się drżąc, rozciągnięty na brzuchu na zimnej podłodze. Głowa mu pękała. Nadgarstki i kostki miał skrępowane plastalowym łańcuchem. Zawsze wiedział, że to się bardzo źle skończy. Umknęło mu tylko kiedy, gdzie, w jaki sposób, dlaczego i przez kogo. Mgła zaczynała się rozpraszać. Jak się tutaj dostał, gdziekolwiek było to tutaj? Patrząc na siebie jakby z boku Sigmund obserwował, jak sam mozolnie odgrzebuje ostatnie wspomnienia. Dlaczego tak ciężko to szło? Pamiętał deptak na targowisku pod gołym niebem, tłum ludzi robiących zakupy. Byli jak tęcza, ich ubrania, skóra i włosy nosiły wszelkie możliwe barwy i wzory. Nad głową, po świetliście niebieskim niebie żeglowały puchate obłoczki. Czuł na twarzy ciepło słońca. Choć raz nie zajmował się pracą. Był zadowolony. Szczęście to zaprzysięgły wróg czujności. Jak mógł być tak beztroski? Sigmund zmusił się do otwarcia oczu. Pomieszczenie, w którym się znajdował, było kompletnie nijakie. Ściany, podłoga i sufit były ze sprężystego plastiku. Światło sączyło się z jednej ze ścian. Mogę być wszędzie, pomyślał Sigmund – i wtedy zwrócił uwagę na

dwa szczegóły. Pomieszczenie nie było dokładnie prostopadłościenne. Świecąca ściana była nieco wygięta. W ściany, podłogę i sufit były wpuszczone uchwyty. Zalała go panika. Był na pokładzie statku kosmicznego! Czy grawitacja była odrobinę większa, niż standardowa? Mniejsza? Nie był w stanie tego określić. Gdy Sigmund podniósł się do pozycji siedzącej plastalowe łańcuchy zaklekotały cicho. Obejrzał wystarczająco dużo starych filmów, żeby spodziewać się, że łańcuchy będą robić hałas. Nawet gdy pokój wokół niego zawirował i wszystko zakryła ciemność, miał dość energii, by poczuć się oszukanym. *** Sigmund czuł pod policzkiem zimny plastik. Uchylił odrobinę powieki i zobaczył ten sam, spartański pokój. Celę. Tym razem zauważył, że jeden z krępujących go łańcuchów został przymocowany do uchwytu w pokładzie. Czy już nie grozi mu napad paniki? Gdzie się znajdował? Sigmund zmusił się, żeby oddychać powoli i głęboko, aż się uspokoił. Strach tylko odbiera ostrość myśli. Więcej głębokich wdechów. Nigdy wcześniej nie zemdlał przez atak paniki. Nie

mógł uwierzyć, że właśnie jemu się to zdarzyło. Jego omdlenie nastąpiło zaraz po tym, jak pomyślał, że może się znajdować na statku kosmicznym. Ponadto miało to miejsce zaraz po tym, jak się podniósł do pozycji siedzącej. Sigmund przypomniał sobie, że był jakby otumaniony. Teraz jego myśli wydawały się być bardziej klarowne. Został odurzony! Pod wpływem jakichś środków chemicznych i ledwie obudzony, zbyt szybko usiadł. Dlatego stracił przytomność. Sigmund usiadł, tym razem ostrożniej. Głowa pękała mu z bólu. Chłodno zastanowił się nad jego natężeniem. Nie był tak obezwładniający, jak poprzednio, uznał. Być może kończyło się działanie narkotyków. W jakimś zakątku umysłu było mu wstyd, że poddał się panice. Większość ludzi urodzonych na Ziemi miało gorszą agorafobię niż on, i co z tego? Prawda, urodził się na Ziemi, ale jego rodzice oblecieli całą Znaną Przestrzeń. Znajdowali przyjemność w dziwnych zapachach, nieznajomych gwiazdach na obcych niebach i odmiennej grawitacji. Sigmund był dwa razy na księżycu, dla zasady. Musiał się przekonać: czy w razie potrzeby byłby w stanie opuścić Ziemię? Za drugim razem chciał sprawdzić, czy sukces pierwszej podróży to nie był szczęśliwy przypadek. Nasłuchiwał uważnie. Łagodny świst wentylacji. Strzępy rozmów, niezrozumiałe. Bicie jego własnego

serca. Żadnego pomruku zasilania, który przenikał te statki, na których był. Na tyle, na ile był w stanie to ocenić, grawitacja była normalna. Kojarzenie faktów, rozpoznawanie wzorów, tworzenie powiązań... powoli jego mózg zaczynał pracować normalnie, choć myśli wydawały się być zatopione w syropie. W organizmie miał jeszcze resztki narkotyków. Zmusił się do koncentracji. Jeżeli to był statek, to nadal znajdował się na powierzchni Ziemi. Ktoś chciał wprawić go w panikę, uznał Sigmund. Ktoś czegoś od niego chciał. Dopóki tego nie uzyskają, prawdopodobnie zostawią go przy życiu. Oni. Odkąd Sigmund sięgał pamięcią, zawsze byli jacyś oni, którymi trzeba się było martwić. Ale nawet formułując tę myśl Sigmund wiedział, że to „zawsze” nie było całkiem poprawnym określeniem... *** Na początku oni byli dość jednoznaczni: Kzinti. Trzecia Wojna pomiędzy ludźmi a kzinami wybuchła w 2490 roku, roku, w którym Sigmund przyszedł na świat. Miał pięć lat, zanim się dowiedział, kim byli kzinowie – coś jak wyprostowane, pomarańczowe koty, wyższe i znacznie masywniej zbudowane niż ludzie, z gołymi, przypominającymi szczurze, ogonami. Do tego czasu obcy zostali pokonani. Patriarchowie Kzinti

przekazali ludziom dwa światy nadające się do kolonizacji, jako reparacje wojenne. Za życia Sigmunda jeszcze trzy razy zaatakowali ludzkie światy. Te wojny także przegrali. Fafnir był jednym z tych światów, które po trzeciej wojnie przeszły z rąk do rąk. Jego rodzice mieli zamiłowanie do wędrówek i ani śladu agorafobii. Zostawili go pod opieką ciotki i w 2500 pojechali na Fafnir szukać przygód. I jedną znaleźli. W tym roku na Fafnirze wybuchł konflikt pomiędzy ludźmi i pozostałymi tam osadnikami kzinów. Jego rodzice zniknęli w działaniach wojennych, które w oficjalnych archiwach wojen Ludzie-Kzinti dostały tylko numer porządkowy. To był zaledwie „incydent na granicy”. Wszyscy wiedzieli, że kzinowie zjadają swoje ofiary. Tak więc oni, przez długi czas, oznaczali kzinów. Sigmund nienawidził tych szczurokotów i wszyscy to rozumieli. I nienawidził swoich rodziców za to, że go porzucili. Psychologowie powiedzieli jego ciotce, że to normalne. A on nienawidził ciotki za to, że przypominała mu mamę, i za to, że pozwoliła jego mamie i tacie zostawić go u niej. W tym samym roku, w którym zniknęli jego rodzice, w Przestrzeni Ludzkiej pojawili się lalkarze. Trudno było sobie wyobrazić gatunek bardziej różniący się od kzinów. Lalkarze wyglądali jak dwugłowe, trzynogie, bezskrzydłe

strusie. Głowy na tych wygiętych szyjach przypominały mu pacynki ze skarpetek. Mózg, jak powiedziała mu ciocia Susan, był ukryty pod gęstą grzywą między masywnymi ramionami. Więc oni to byli teraz także ci inni obcy, ci wyglądający na bezbronnych nowo przybyli. Sigmund nie wierzył w przypadki. A potem oni zaczęli oznaczać wszystkich obcych – ponieważ jak można kogoś tak naprawdę znać? To właśnie wtedy ciocia Susan zabrała go do psychoterapeuty. Sigmund pamiętał, na jak oszołomioną wyglądała po jego pierwszej sesji. Po tym, jak porozmawiała z terapeutą na osobności. Sigmund pamiętał, że całą noc przepłakała w swojej sypialni. Miał chorobę, czy choroby, których nazwy nie potrafił nawet przeliterować, a co dopiero zrozumieć: osobowość paranoidalną. Monotematyczne urojenie z syndromem błędnej identyfikacji. Nie wiedział, czy wierzy, że wszystko będzie dobrze: że to było uleczalne. Sigmund wierzył jednak w inną pociechę, którą zaoferował cioci Susan doktor Swenson – że paranoja to przypadłość najbardziej błyskotliwych. W swoim czasie Sigmund zrozumiał. Trauma może spowodować stres, który potrafi zachwiać równowagą biochemiczną, co z kolei prowadzi do choroby psychicznej. Dzień i noc przespany w komorze autodoca poprawiającego biochemiczną równowagę jego mózgu. Ale prosta szpryca nie wystarczyła: świadomość, że na

zewnątrz jest świat, który chce cię dopaść, powodowała kolejny stres. Trzy miesiące terapii z doktorem Swensonem wzmocniły paranoidalne zachowania, które juz charakteryzowały Sigmunda. Doktor Swenson miał rację: Sigmund był bardzo bystry. Dosyć bystry, żeby się zorientować, co terapeuta chciał usłyszeć. Dosyć bystry, żeby się nauczyć, które myśli zachowywać dla siebie. *** Sigmund dygocząc, znów próbował otrząsnąć się z działania narkotyków. Rozmyślanie o starych lękach niczemu nie służyło – zwłaszcza teraz. Musiał się skupić. Zacznijmy od nich. To nie była sprawka kzinów: pomieszczenie było za małe. Kzin by w nim zwariował. Oni czegoś od niego chcieli; to, jak zareaguje, może być jedyną rzeczą, nad którą w tej sytuacji może mieć kontrolę. Kim oni mogli być? Inni mogli w nim widzieć średniego szczebla analityka finansowego w średnim wieku. Biurokratę Narodów Zjednoczonych. Mizantropa ubranego zawsze na czarno w świecie, w którym wszyscy nosili nasycone kolory. Sigmund widział więcej. Wiele lat temu doktor Swenson był znacznie bliżej prawdy, niż sądził. Sigmund był więcej niż błyskotliwy. Był niemal genialny – wewnątrz, gdzie to się naprawdę liczyło. Nie na pokaz.

Kim byli oni? Pewnie to jacyś ludzie, wobec których Sigmund prowadził dochodzenie. To zawężało możliwości. Przekupni urzędnicy w Porcie Kosmicznym Quito? Admin systemu w Centrum Przetwarzania Danych Narodów Zjednoczonych, który po godzinach dorabiał sobie, fałszując tożsamości? Sigmund czuł jednak, że to fałszywy trop. Tu chodziło o inne jego śledztwo: Mafia Trojańska. Gang, którego nazwa powstała od położenia jego bazy w Asteroidach Trojańskich, zajmujący się przemytem wszelkich dóbr, od dzieł sztuki, przez broń, do eksperymentalnych leków. Byli zabójcami do wynajęcia – oraz, częściej, byli straszakiem utrzymującym z dala przedstawicieli władzy. Trudnili się także wymuszeniami, praniem pieniędzy... wszystkim. Żaden inny analityk w Wydziale Śledczym nie chciał ich tknąć. Z pewnością to właśnie oni. Jak było już bardziej problematyczne. Zgadywał, że został „zgarnięty” na deptaku w pobliżu jego domu przez kogoś zaopatrzonego w szybko działający, silny środek nasenny. Zatacza się; jego napastnik, sprawiający wrażenie dobrego samarytanina, pomaga mu dojść do najbliższej kabiny transferowej. Gdzie? Sigmund nie przypuszczał, że może to być gdzieś poza Ziemią. W świecie objętym systemem kabin transportowych błyskawicznie mógł zostać teleportowany wszędzie. A kiedy? Mrugając, żeby wyostrzyć wzrok, Sigmund

uniósł ręce. Bolał go lewy nadgarstek – nie bardzo, ale bolał. Wyświetlacz zegarka był martwy. Wszczepione pod skórę kontrolki wydawały się stopione: maleńkie kuleczki pod kciukiem. Zegar, pogoda, kompas, kalkulator, mapy, wszystkie użyteczne funkcje, do których normalnie miał dostęp od naciśnięcia paznokciem... wszystkie zniknęły. Podejrzewał, że jego implant został usmażony impulsem magnetycznym. To pasowało to programu dezorientacji. Nie byli tacy sprytni, jak im się wydawało. W pokoju nie było żadnych urządzeń sanitarnych, nawet nocnika, a jak dotąd nie chciało mu się sikać. Jego czarny garnitur był czysty, choć pognieciony. Nie, na sto procent, ale Sigmund zgadywał, że został porwany nie więcej, niż kilka godzin temu. Kroki! Zbliżały się wzdłuż korytarza za drzwiami, do których nie miał dostępu. Stanęły otworem. Pojawiła się w nich wysoka, co najmniej dwumetrowa postać. Na poza tym łysej głowie kołysał się wysoki irokez: kita Belterianina. A czy to nie Hektor, najpotężniejszy z Trojan, nosił hełm z grzebieniem z końskiego włosia? To wszystko pasowało do Mafii Trojańskiej. Sigmund zamrugał w niespodziewanie jasnym świetle, nie będąc w stanie dostrzec szczegółów. – Dobrze – powiedział Belterianin. – Widzę, że się obudziłeś. Jest tutaj ktoś, kto chce z tobą rozmawiać.

*** – Panie Ausfaller, nie wydaje się pan być zaskoczony. Na Sigmunda spłynął niesamowity spokój. – Ktoś musiał zatwierdzić te wszystkie prośby o przydzielenie do innych zadań. Ktoś musiał tolerować jedno bezproduktywne dochodzenie po drugim. – Pański szef – powiedział jego porywacz. – Ktoś musiał zatwierdzać te transfery. Ktoś musiał akceptować ciągłe niepowodzenia departamentu. – Sigmund wlał w te słowa tyle ironii, ile zdołał. – Sir. – Czyli ja. Ben Grimaldi, Generalny Podsekretarz ds. Inspekcji, oparł się wygodnie o ścianę. Jego język ciała przekazywał w jakiś sposób, że dzięki tym oskarżeniom jest łatwiej. Ale Grimaldi by się nie ujawnił, gdyby była jakakolwiek szansa na to, że Sigmund zostanie uwolniony. Grimaldi przerwał przedłużającą się ciszę. – Muszę się dowiedzieć, co wiesz. A co ważniejsze, muszę się dowiedzieć, skąd. Gdy tylko to ujawnię, pomyślał Sigmund, będę martwy. Zmienił pozycję, łańcuchy zaklekotały głucho. Zmiana tematu. – Dlaczego Trojanie? Grimaldi uśmiechnął się bez wesołości. – Wolimy Achillesa. Trojanie przegrali. Asteroidy Trojańskie rozpadły się na dwie grupy, tę

orbitującą w punkcie Lagrange’a L4, 60 stopni przed Jowiszem, i te orbitujące w punkcie L5, 60 stopni za nim. Obóz Grecki i Obóz Trojański, jak czasem je nazywano. Achilles należał do największych asteroid w Obozie Greckim. Oczywiście orbitował tam również Hektor, nazwany tak, zanim zaczęła obowiązywać konwencja nazewnicza... Sigmund uszczypnął się w nogę, desperacko próbując odzyskać jasność myśli. – Jaką dawkę mi podaliście? – zapytał. – Wystarczającą. – Grimaldi spojrzał na swój implant nadgarstkowy. – Wkrótce muszę iść. Twój pobyt tutaj będzie znacznie przyjemniejszy, jeśli odpowiesz na nasze pytania z własnej woli. Może i przyjemniejszy. A ponadto krótszy? Czy kupowanie sobie czasu miało znaczenie? – Dlaczego Trojanie? – A jak myślisz, Ausfaller? Złożyli hojną propozycję w zamian za moją opiekę. Oficjalne analizy nie są dobre dla ich interesów. Jesteś dziwny, Sigmundzie, ale przyznaję, że skuteczny. Uparty. Naprawdę żałuję, bo myślałem, że moglibyśmy cię kupić. Niestety odziedziczyłeś całe góry pieniędzy. Nadal wolisz pracować dla NZ za nędzną pensyjkę. – Grimaldi potrząsnął głową. – Żyjesz jak mnich. Ubierasz się jak mnich. Po co proponować ci pieniądze, skoro nie przejmujesz się bogactwem, które już posiadasz? Aż za wyraźnie widać, że masz zasady.

A więc o to chodziło, to było to wspomnienie, o które walczył Sigmund. Pieniądze. Próbował pozbyć się mgły sprzed oczu. – Być może ja mogę zapłacić tobie. Nagły przebłysk zastanowienia – a potem, wolniej, wyraz przebiegłości na twarzy. – Nadal musiałbyś powiedzieć wszystko, czego się dowiedziałeś o mnie i moich współpracownikach – powiedział Grimaldi. – I szczegółowo o tym, w jaki sposób się o tym dowiedziałeś. Nikomu innemu nie udałoby się odkryć tego, co tobie. – Rozumiem. – Nie próbowałbyś mnie wykiwać, prawda? – zapytał Grimaldi. – Oczywiście, że nie – odparł Sigmund. Grimaldi zatarł ręce; dziwne, ale zapewnienie wydało mu się wystarczające. – Doskonale. Nie będzie żadnych negocjacji. Milion starów, przelanych na konto w Belter, którego numer ci podam. Nie waż się protestować. Wiem, że na to cię stać. Gdy twoje cotygodniowe raporty zaczęły wykazywać postęp, postanowiłem dowiedzieć się czegoś o tobie. Oto nasz układ, panie Ausfaller. Zapłacisz. Powiesz nam wszystko. Potem cię wypuścimy. Nigdy go nie wypuszczą, ale Sigmund działał tak, jakby w to wierzył. I tak ten milion, którego zażądał Grimaldi, był zaledwie ułamkiem tego bogactwa Sigmunda, do którego otwarcie się przyznawał – i nie

było tak, że nie miał komu zostawić tych pieniędzy. W najgorszym razie ta szarada sprawi, że jego ostatnie chwile będą mniej nieprzyjemne. Sigmund podniósł skrępowane ręce. – Za milion starów chcę, żeby mi to zdjęto. Chcę przyjemniejszy pokój. Apartament z łazienką będzie w sam raz. – Zobaczymy, co da się zrobić, gdy na koncie pojawią się środki. Do tego czasu może nocnik. Z kieszeni swojego kombinezonu Grimaldi wyciągnął paralizator soniczny i komputer. Coś niedosłyszalnie wyszeptał do komputera, położył go na podłodze i czubkiem buta przesunął w stronę Sigmunda. Nadał jednak był poza jego zasięgiem. Paralizator był wycelowany w jego kierunku. – Jestem załogowany na anonimowe konto. Wszystkie inne funkcje komunikacyjne są zablokowane. Zaraz po tym, jak moje fundusze zostaną zaksięgowane, prześlę je dalej. – Grimaldi się zaśmiał. – Moi koledzy, jak ci z pewnością wiadomo, znają się na anonimowych przekazach. Moje fundusze. Sigmund powściągnął gniew. – Transfer środków z Banku Ameryki Północnej. – Zaczekał na potwierdzenie próbki głosu. – Numer konta: pięć... cztery... jeden... Mówił powoli i wyraźnie, żeby nie pojawiły się jakieś wątpliwości. Numer konta. Subkonto. Kody dostępu.

Czas odpowiedzi był dobrą nowiną. Nadal był na Ziemi. Paralizator nawet nie drgnął. Będzie miał szczęście, jeżeli uda mu się wypowiedzieć podejrzaną sylabę i nie oberwać. – Cztery... dwa... dziewiątka... Bankowa SI powtórzyła niepewny kod. Grimaldi parsknął z dezaprobatą. Poruszył ostrzegawczo paralizatorem. Sigmund wzruszył ramionami. Klekot. W razie użycia określonego ciągu cyfr bank uzna autoryzację przelewu tylko wtedy, gdy będzie dokonana w czasie rzeczywistym. Wykorzystanie takiego sygnału zablokuje wyłudzenie przelewu. Przecież każda rozsądna osoba skonfigurowałaby konto w taki sposób. Sigmund mógł autoryzować przelew kodem wymuszonym. To zaalarmuje bank, ale co z tego? Pranie pieniędzy było dla Trojan wielkim przemysłem. W ciągu kilku minut po otrzymaniu pieniędzy zostaną one wyprane za pomocą dziesiątek firm satelickich, pozaświatowych rajów podatkowych i innych anonimowych miejsc. Dzięki kodowi wymuszenia nie osiągnie nic. Gdyby celowo wstrzymał przelew, Grimaldi zaraz by się o tym dowiedział – a pytania, które by padły, byłyby znacznie mniej uprzejme. Albo... Doktor Swenson miał rację: Sigmund był paranoikiem. A teraz, pomyślał, zobaczymy, czy jestem

wystarczająco dużym paranoikiem. *** Sigmundowi nie zdjęto łańcuchów, ale dano mu krzesło, improwizowany nocnik i zatłuszczoną kolbę wypełnioną ciepławą wodą. Za milion gwiazd to powinna być przynajmniej kryształowa szklanka i lód. Grimaldiego długo nie było. Szczegółowe przepytanie Sigmunda zlecił patykowatemu Belterianinowi, którego Sigmund poznał wcześniej. Jego rozmówca się nie przedstawił. Sigmund myślał o nim jako o Astyanaksie: synku Hektora, ciśniętym z murów Troi. Jak syn Achillesa, Sigmund nie chciał więcej królów Troi. Popijając powoli nie zyskał zbyt wiele czasu. Wszystkie przestępstwa prowadziły do uchylania się od płacenia podatków. Sigmund skoncentrował swoje wysiłki na tych tu Trojanach. Metodycznie tropił ślady ukrytych dochodów, nie ignorując najmniejszej poszlaki. Gdy tylko Astyanaks zaczynał wyglądać na zniecierpliwionego Sigmund rzucał przynętę mówiąc, które śledztwo bankowe naprowadziło go na konkretny trop. Kilka razy ta taktyka sprowokowała zaskakująco przenikliwe pytania. Belterianin sam był kimś w rodzaju eksperta w unikaniu podatków. Komputer w kieszeni Astyanaksa zapiszczał na alarm. W korytarzu wybuchło nagłe zamieszanie. Łomot

kroków. Upadające ciała? Nie dający się z niczym pomylić świst sonicznych paralizatorów. Astyanaks upuścił własny paralizator, a zza pasa wyciągnął nóż. Prymitywne, ale skuteczne narzędzie. – Nie rób tego – powiedział Sigmund. – Tylko wszystko pogor... Sapnął z nagłego bólu po uderzeniu w żołądek. Jego koszula i pięść Astyanaksa były jasnoczerwone. Czerwienią życia. – To nic osobistego – powiedział Astyanaks. Gdy Sigmund upadł przez drzwi wbiła się brygada ciężko uzbrojonych żołnierzy ARM. Przy skwierczącym dźwięku paralizatorów, gdy wszystko powlekała ciemność, Sigmund pomyślał: za późno...

2 Sigmund się ocknął. Niewiarygodny ból w trzewiach ustał. Nie miał już więzów na rękach i nogach. Umysł miał czysty i był pełen energii. Wypoczęty. Zadowolony Cholernie go to wystraszyło. Otworzył oczy. Kika centymetrów przed twarzą miał przezroczystą kopułę. Diody świeciły równo, wszystkie na zielono. Był w autodocu. Z odczytów Sigmund dowiedział się, że autodoc wymienił mu serce i część wątroby! I dwa litry krwi, i... – przestał czytać. Uniósł ciężką pokrywę i usiadł, czując ukłucia bólu w klatce piersiowej i brzuchu. Logicznie rzecz biorąc ten ból był tylko w jego głowie, skoro doc twierdził, że jest zdrowy. Mimo to bolało. W pomieszczeniu było chłodno, ale to odczucie mogło być spowodowane tym, że nie miał nic na sobie. Jak zawsze, gdy wychodzi się z autodoca. – Witaj z powrotem. Obrócił głowę. Na jedynym krześle w pokoju siedziała jakaś obca kobieta w szarym kombinezonie. Była szczupła, niemal chuda, ale także bardzo muskularna. Uznał, że obsesyjnie ćwiczy. Właściwie nie była ładna, ale gdyby go nie wystraszyła, uznałby ją za frapującą. Kobieta podniosła się i podała Sigmundowi ubranie,

które wisiało na haczyku na drzwiach. Nie odwróciła wzroku. – Sądzę, że ci się to przyda. Potem powinniśmy porozmawiać. – Gdzie jesteśmy? – zapytał Sigmund. Zamiast się odezwać, machnęła w jego kierunku niebieskim dyskiem. Zamigotał hologram przedstawiający Ziemię i linijka tekstu: Agentka Specjalna Fiona Filip. Wyglądało to na identyfikator ARM. Być może udzieliła mu odpowiedzi. Policja Narodów Zjednoczonych była skromną nazwą dla sił zbrojnych Narodów Zjednoczonych. Niedopowiedzenie wystarczało w momencie, gdy tylko sama wzmianka o ARM powodowała, że ludzie bledli. Wszyscy wiedzieli, że przy pomocy milicji Narody Zjednoczone utrzymują kontrolę, a nie tylko porządek cywilny. Sigmund naciągnął na siebie szpitalną koszulę i wyszedł z autodoca. Wszyscy wiedzieli to, co mieli wiedzieć. Grimaldi? Ludzie, z którymi pracuje Grimaldi? Może cała ta akcja ratunkowa była farsą, Sigmund oberwał po to, żeby wszystko wyglądało wiarygodnie i żeby usłyszeć, co powie tym, których uważał za przedstawicieli władz. Żeby zobaczyć, z kim skontaktuje się w następnej kolejności. – Sigmund, to będzie dla ciebie trudne. Rozumiem to lepiej, niż sądzisz. – kobieta westchnęła. – Zacznijmy

jeszcze raz. Nazywam się Fiona Filip. Przyjaciele mówią na mnie Feather. Pracuję dla ARM – ale nie dla tej jednostki, która cię zwinęła. Wolę unikać noży i pistoletów. Tymi rzeczami można sobie zrobić krzywdę, jak się niedawno przekonałeś. Kiedy zostali przyjaciółmi? – Agentko Filip, gdzie jestem? Jej uśmiech wyglądał nieco fałszywie. Raczej była to jednak kwestia braku praktyki, a nie nieszczerości. – Drużyna SWAT zabrała cię z wewnątrzukładowego transportowca stojącego w Mojave Spaceport. Umierałeś od rany kłutej. Przy okazji byłeś też napompowany serum prawdy. SWAT zawsze zabiera na akcję autodoki. Dowodzący grupą wpakował cię w połowy model i dostarczył do najbliższego biura ARM. Jesteśmy w Los Angeles. Dokładniej w Hollywood, jeśli znasz te okolice. Sigmund pamiętał jak mówił, że nie próbował przechytrzyć Grimaldiego, a ten sukinsyn przyjął to zapewnienie. Serum prawdy to wyjaśniło. Powiedział dokładnie prawdę. Nie próbował przechytrzyć Grimaldiego – on go przechytrzył. Oczywiście, jeśli cokolwiek z tego było prawdziwe. – Chcę, żebyś mi zaufał, a to nie przychodzi ci łatwo, prawda? – Filip odwróciła krzesło i usiadła, elegancko zakładając nogę na nogę. – I tak nie oczekuję odpowiedzi. Jak powiedziałam, rozumiem cię. Będę zadawać pytania, których ty nie masz śmiałości zadać. Na początek, nie jesteś podejrzany. O nic.

W umyśle Sigmunda się gotowało. Poza normalnym po wyjściu z autodoca przypływem energii, czuł się normalnie. To znaczy normalnie jak na niego. Jak to możliwe? – Czyli mogę iść? Błysnęła uśmiechem „wiem coś czego ty nie wiesz”. Ten uśmiech wyglądał naturalnie. – Tak, ale tego nie zrobisz, bo chcesz wiedzieć więcej. Jeżeli Filip była osobą, za którą się podawała, musiała wiedzieć, w jaki sposób wezwał pomoc. Jeżeli nie... to nawet ujawnienie, że wysłał jakiś sygnał mogło się spotkać z karą. W najlepszym razie Mafia Trojańska lepiej by go ukryła. – Umierasz z ciekawości, jak zostałeś uratowany. Bądźmy szczerzy. Sigmund, zastanawiasz się, czy zostałeś uratowany. Roześmiała się, widząc jego zaskoczenie, ale to nie był okrutny śmiech. – W jakiś poważny sposób jesteś całkiem uroczy. Posłuchaj mnie. Gdy zmarli twoi rodzice dostałeś sporo pieniędzy, część ze spadku, część z odszkodowania. Gdy skończyłeś dwadzieścia jeden lat przejąłeś kontrolę nad tymi funduszami. Interesujące jest to, Sigmundzie, co zrobiłeś z tymi pieniędzmi. – Nic – Sigmund zmusił się, żeby mówić spokojnie. Naprawdę podzielił pieniądze między różnym kontami, z czego dwa bezpośrednio były na jego

nazwisko, a reszta została zarejestrowana bardziej subtelnie. Robiąc to, nie złamał żadnych przepisów – z pewnością tego pilnowali – ale kilka, owszem, nagiął. – To mój fundusz na czarną godzinę. Filip pokręciła głową. – Wątpię. Rozdzieliłeś swoje bogactwo w dość niezwykły sposób. Zainicjowałeś więcej audytów badających pranie pieniędzy, niż się wydaje – ucięła jego obiekcje, zanim zdołał zrobić coś poza otworzeniem ust. – Spokojnie. Nie zrobiłeś nic nielegalnego. Niezupełnie. Utrzymywałeś przelewy środków indywidualnych tuż poniżej bankowych progów rejestrowania. A gdy moi koledzy ustalili właściciela wszystkich tych ślepych transakcji zobaczyli, że te pieniądze nawet nie przechodziły z rąk do rąk. Robiąc to, co robisz – przy okazji, jesteś w tym naprawdę dobry – doskonale wiedziałeś, co się stanie. Wiedziałeś, że wzór działań zwróci uwagę na te konta. Sigmund, tworząc te konta narobiłeś sobie mnóstwa kłopotów, bo teraz już będą cały czas obserwowane. Sigmund wzruszył ramionami. Mógł sobie udawać nonszalancję, ale czy nawet teraz czujniki monitorowały bicie jego nowego serca? – Fundusz na czarną godzinę? Najwyraźniej nadeszła ona wczoraj w Mojave – powiedziała Filip. – Z konta, na którym długo nic się nie działo, nagle wychodzi milionowy przelew na konto w raju podatkowym Belter. To uruchomiło wszelkie alarmy. Zastanawiałam się: jeżeli

chciałeś zwrócić na to uwagę, to dlaczego po prostu nie zrobiłeś przelewu, używając kodu przymusowego? Ponieważ kod przymusowy nie wyjaśniłby wystarczająco dużo! Gdyby skoncentrować się na kodzie przymusowym, można by przeoczyć inne rzeczy. Czy to nie było oczywiste? Pokopałam trochę głębiej. Mogłeś użyć któregoś z tych głównych kont. Czy twój wybór miał znaczenie? Banki przydzielają numery kont, ale ich właściciele wybierają własne kody dostępu. Więc sprawdziłam twoje kody dostępu za pomocą oprogramowania szyfrującego. Każde z twoich zabawnych kont miało PIN utworzony z nazwiska jakiegoś wysokiego urzędnika z Wydziału Nadzoru NZ. Zmieniał się PIN, ale nie wzorzec. Poklepała Sigmunda po ramieniu, a on się wzdrygnął. – Ten PIN, o którym mowa, a który pozwolił wypuścić te środki, był opisany jako „Grimaldi”. Gdy autoryzowałeś wypłatę był w Mojave Spaceport. Sigmund nie mógł powstrzymać drżenia. Owinął się ciaśniej koszulą, ale wątpił, żeby się na to nabrała. Więc to jednak była prawda: ARM śledziła ludzi przez system kabin transferowych. Zawsze to podejrzewał. Transfer musiał być jakoś związany z ludźmi, choćby dla wystawiania rachunków. Albo Trojanie byli sprytniejsi, niż podejrzewał. Grimaldi podczas autoryzacji mógł nagrać jego PIN. Jeśli Trojanie rozgryźli jego kod, to teraz mogą go sprawdzać... – Sigmund! Wracaj. – Zaśmiała się, tym razem

dziwnie łagodnie. – Kto poza paranoikiem zastawia pułapki na ARM po to, żeby wskazać ich współpracowników? Wyszedłeś z autodoca tak samo paranoiczny, jak do niego wszedłeś. Widzę to w twoich oczach. Z pewnością to zauważyłeś. Zadajesz sobie pytanie: dlaczego? Siedział sztywno, bojąc się odezwać. Dlaczego autodoc nie zresetował chemii jego mózgu? – I właśnie w tym punkcie zostaliśmy przyjaciółmi, Sigmundzie – powiedziała Filip. – Słyszałeś plotki. Agenci seniorzy ARM to paranoicy. To nam pomaga w pracy. Osiągamy ten stan dzięki chemii. Faszeruje się nas na czas pracy, a potem detoksykuje. To znaczy większość ARM. Ja, podobnie jak ty, jestem świrem od urodzenia. Dostaję prochy, zanim wrócę do domu na weekend. Rzecz w tym, że dziś jest środa. Dzień roboczy. Po swoim nieszczęśliwym wypadku trafiłeś do autodoca. Nasze nie widzą nic szczególnego w schizoidalnej chemii mózgu. To nie jest przypadek, że jesteś równie pokręcony, jak zwykle. Sigmund, właśnie dlatego cię rozumiem. Jesteśmy tacy sami. Chciał w to uwierzyć. Oczywiście, słyszał różne opowieści. Kto nie słyszał? Rzecz w tym... – Sigmund – warknęła – skup się. Myślisz sobie: ARM rozpuszcza plotki, że są bandą paranoików po to, aby cię skłonić do wyznania, że jesteś paranoikiem. Ja też tak sądziłam. Po raz pierwszy, odkąd wyszedł z autodoca, spojrzała

mu prosto w oczy. – Bycie błyskotliwym i paranoicznym oznacza, że jest się nieszczęśliwym i samotnym. Na nieszczęście pewnie nic nie mogę poradzić. Ale samotność – to co innego. Przyjął nowy chip identyfikacyjny, który mu podała. Gdy trzymał go prosto widać było niebieski glob i jego nazwisko lśniące ponad nim. Przypuszczalnie został przypisany jego DNA i wprowadzi go do Akademii ARM w Londynie. Z trudem włożył prosty, czarny garnitur, który wyjęła z szafki. Nie był zaskoczony, że został dopasowany do jego sylwetki i preferowanego stylu. Nic nie przyznał, nic nie obiecał. Wyglądało na to, że wreszcie jest wolny. Miał sobie iść? Miał iść za kimś? Przystrojony kamerami szpiegowskimi jak choinka? Za drzwiami kliniki biuro huczało aktywnością. Nikt nie zwrócił na Sigmunda najmniejszej uwagi. Ignorując kabiny transferowe wyszedł na zewnątrz. Na chodniku błyszczała duża, pięcioramienna gwiazda. W dole ulicy widać było budynek Graumans Chinese Theatre. Odwrócił się. Nad podwójnymi drzwiami, przez które właśnie wyszedł, widniały wyrzeźbione w kamieniu litery: Policja Narodów Zjednoczonych (ARM), Dystrykt Los Angeles. Trudno by było umieścić fałszywe biuro ARM w tak publicznym miejscu. Sigmund dotknął chipa identyfikacyjnego, który dała mu agentka Filip – Feather. Nagle poczuł, że możliwe, iż

po ponad stuleciu samotności wreszcie odkrył miejsce, do którego pasuje.

MISJA GRAWITACJA

Data ziemska: 2641

3 – Dziwaczne, nie sądzisz? Trisha Schwartz, nie czekając na odpowiedź, ustawiła hologram wyświetlany przez teleskop pokładowy na największe powiększenie. Głos miała pełen ciekawości i nie chciała na nic czekać. Nessus był olśniony. Ich statek przebywał poza hiperprzestrzenią może z minutę. Ciekawość wyjaśniała, dlaczego ona i jej kolega tu byli; trzeba było się dużo nauczyć o tym miejscu. Ich niecierpliwość wyjaśniała, dlaczego on tu był. Ktoś musiał to wszystko ocenić. Powinna się wyrywać do przodu. W końcu, teoretycznie, była to misja ratunkowa. Nessus zachował swój pesymizm dla siebie. Padło na niego rozproszone i przytłumione światło gwiazd. Potem zniknęło, zastąpione przez... nic. Poczuł zawroty głowy. Nessus oparł się o najbliższą gródź i zaczął szukać znaczenia w wielkim hologramie. – Pokazuje się we wskaźniku masy – powiedziała Trisha. – Pole magnetyczne tego czegoś jest potężne. Nie da się przeoczyć na detektorze. A tutaj – dłonią pokazała środek projekcji – nic. Obok niej zaskrzypiała kołyska, gdy Raul Miller przemieścił w niej swoje potężne ciało. – Zaczekaj – powiedział. Pojawiło się i zniknęło maleńkie kółeczko światła.

Kilka sekund później zamigotało drugie halo. Trisha była zachwycona. – Widzisz? Grawitacja soczewkuje, gdy gwiazdy przechodzą dokładnie za nią. Nadal tego nie widzimy. To jest dziwne, mówię ci. Nessus, zgadzasz się ze mną? Nessus było imieniem nadanym z potrzeby. Jego prawdziwe imię dawało się wypowiedzieć tylko przy użyciu pary gardeł. Kiedyś Trisha, nieświadoma tego, że znajdował się w zasięgu słuchu (po co ujawniać, jaki naprawdę ma czuły słuch?) określiła jego imię jako wypadek na taśmie fabrycznej. Nie było to gorsze, jak uznał Nessus, od nazwy, jaką ludzie określali całą jego rasę: Lalkarze. – Nie wyczuwam tu nic nadnaturalnego – powiedział Nessus, ostrożnie ważąc słowa. Wszystko robił ostrożnie. – Choć przyznaję, że to nieco straszne. Tak, jak się spodziewał, ostatnie zdanie wywołało śmieszek. Lalkarze powszechnie uważani byli za tchórzy – głównie z tego powodu ten statek był pilotowany przez ludzką załogę. Niestety, pomyślał Nessus, jestem wystarczająco szalony, żeby mnie wyznaczono do kierowania nią. *** Wiedza to potęga. Co do tego zgadzały się wszystkie inteligentne gatunki. Różniły się natomiast podejściem do jej zdobywania.

Rodzaj Nessusa zgadzał się co do tego, że eksploracja to szaleństwo. Nie mogło być inaczej, skoro opuszczenie własnej planety i stada było obłędem. Stąd właśnie ci ludzie. Metodą prób i błędów wykazano, że ludzie są urodzonymi badaczami. Oczywiście sami ludzie nie wiedzieli o eksperymentach. Nessus nie miał zamiaru ich oświecać. Nie odważyłby się. Żaden z lalkarzy by się nie odważył. Niewidzialne coś, co okrążali po wydłużonej orbicie, było niedawno odkrytą gwiazdą neutronową, której nadano oznaczenie BVS-1. Jak każda gwiazda neutronowa BVS-1 składała się z ekstremalnie skompresowanych pozostałości po supernowej. Implozja zmiażdżyła ten kosmiczny ognik, o gęstości większej niż większość normalnych gwiazd, w sferę o średnicy zaledwie siedemnastu kilometrów. Jej własna grawitacja utrzymywała ją w takim stanie. Warstwa zwyczajnej materii pokrywała nieco grubszą warstwę swobodnych cząstek subatomowych, które pokrywały – właściwie to nie wiadomo, co. Ta wewnętrzna orbita gęstością zbliżona była do jądra atomowego. Fizycy nazywali materię jądra neutronium albo materią zdegenerowaną. Inżynierowie nazywali ją unobtainium. [(ang.) – nieosiągalny, niedostępny] Jedni z drugimi kłócili się zażarcie o jej właściwości. Większość gwiazd neutronowych ogłaszało swoją obecność w promieniu wielu lat świetlnych, zmieniając

kosmiczny pył i gazy w potężne rozbłyski promieni rentgenowskich lub wybuchy promieniowania gamma. Jednak nie było to promieniowanie, które mogłoby powstrzymać badaczy przed zbliżaniem się do nich i przyglądaniem się tajemniczemu neutronium. Był to wirujący lej pyłu i gazów przyspieszający do prędkości relatywistycznych, gdy w niego wchodzili. Nieważne, jak mocny byłby kadłub, uderzenie byłoby fatalne dla instrumentów i załogi. I wreszcie pojawiła się BVS-1, zimna i ciemna, której obecność ujawniła się niedawno przez anomalię grawitacyjną. BVS-1 już dawno temu pożarła swój dysk akrecyjny i przestała pulsować. Jej temperatura powierzchniowa, znacząco wyższa niż temperatura samego kosmosu wskazywała, że jest gwiazdą neutronową przynajmniej od miliarda lat. To sprawiało, że można się było do niej zbliżyć... Przynajmniej teoretycznie. *** Okrążali BVS-1 w hipotetycznie bezpiecznej odległości dwóch milionów kilometrów. Nessus starał się nie zastanawiać nad słusznością tego założenia. Zanim zdecydowali się na podejście Peter i Sonya Laskin obserwowali BVS-1 przez dłuższy czasy z bliższej orbity, regularnie składając meldunki przez radio hiperfalowe.

Od jakiegoś czasu Hal Clement się nie odzywał. – Jakieś wieści od nich? – zapytał Nessus. Jego spokój był udawany. Wszystkie instynkty kazały mu uciekać – jeśli nie od tej astronomicznej enigmy, to przynajmniej od tych nieprzewidywalnych ludzi. Chciałby się zamknąć na klucz w swojej kabinie, zwinąć się w kłębek z głowami schowanymi pod tułów, i ukryć się przed całym wszechświatem. Trisha potrząsnęła głową. – Żadnej odpowiedzi na nasze wezwania. Na radarze pustka. – To mogą być zakłócenia – z nadzieją powiedział Raul. – Albo zwykła awaria sprzętu. Prawda, komunikator Laskinów mógł się po prostu zepsuć. To jednak nie tłumaczyło zniknięcia z radaru. – Próbujcie dalej – polecił Nessus. Walczył z odruchem nerwicowego szarpania swojej i tak już przerzedzonej grzywy. Coś tu poszło okropnie nie tak. Właśnie dlatego jego lud nie badał kosmosu. Raul wreszcie przerwał przedłużającą się ciszę. – Nadal nic. Nessus opadł na wyściełaną ławkę w kształcie litery Y, która była jego stanowiskiem na mostku. Guzkami wargowymi, znacznie zwinniejszymi od ludzkich palców, obsługiwał ludzki komputer. Kurs zaplanowany przez Laskinów był taki, jak zapamiętał. Ich podejście po hiperbolicznej pozwoliłoby im wejść na dwa kilometry w

zagadkową powierzchnię BVS-1. Jeśli ich autopilot popełnił choćby mały błąd i zdarzyło się, że w nią uderzyli, zamiast szybować... Skoro już rozważał taką usterkę, to dlaczego nie zastanowić się nad innymi? Nessus przyglądał się zaplanowanemu ostremu nawrotowi, dzięki któremu statek miał wystrzelić z powrotem w przestrzeń kosmiczną. Od zaginięcia Laskinów minęło kilka dni. – A co, jeśli po zejściu autopilot nie poprawił orbity? Jak głęboko by zeszli? Trisha opadła na pustą kołyskę. Ciałem zasłaniała widok na to, co robiła przy konsoli. – Rozszerzę pole działania radaru. Znalazła statek dryfujący swobodnie, miliony kilometrów od miejsca, które przeszukiwali. Nie odpowiadał na wezwania. Raul podprowadził ich bliżej. Nessus przez wizjer przyglądał się Halowi Clementowi. Statek wirował szybko. Dlaczego Laskinowie wprowadzili go w taki ruch? – Nie możemy wejść na pokład, gdy się tak kręci – powiedział Nessus. – Jakieś pomysły? Raul potarł podbródek. – Nessus, czy pomosty cumownicze na innych statkach są ze stali, jak na naszym? Nessus wyciągnął okulary. – Tak, są stalowe. – No to użyjemy naszych łączników magnetycznych, żeby go przyciągnąć. Jak całe nasze wyposażenie są

dosyć przekombinowane. Zwolnimy obrót Hala Clementa, podczas gdy nasze silniki manewrowe utrzymają nas w bezpiecznej odległości. Słychać było stukanie klawiatury, a potem Raul we frustracji uderzył dłońmi w konsolę. – To trochę potrwa. Oczywiście, że ich systemy były przekombinowane. Nessus inaczej nie postawiłby kopyta na pokładzie. – Kontynuuj – powiedział. Raul zabrał się do pracy, dostosowując ich do zwalniających obrotów statku. Trisha i komputer nawigacyjny mruczeli do siebie. Nessus... denerwował się. Dopóki... Trisha gwizdnęła. – To dlatego się kręcą i tak bardzo zeszli z kursu. Rotacja masywnego obiektu – a BVS-1, chociaż mała, masą przewyższa Sol – zakrzywia pobliską przestrzeń. Tak mi wychodzi z obliczeń. Tempo obrotu Hala Clementa i zboczenie z planowanej trajektorii wykazuje, że BVS-1 robi pełen obrót w dwie i pół minuty. – Interesujące – powiedział Nessus bezbarwnym głosem. Tak naprawdę nie miał pojęcia, jakie znaczenie mogłaby mieć wiedza o obrocie gwiazdy neutronowej. Gdyby jego rodzaj miał w sobie jakąś ciekawość, to pewnie byłby równie głupio odważny, jak ci ludzie. Jedyną rzeczą, która w tym momencie interesowała

Nessusa, był ten wciąż milczący statek. Wreszcie zwolnił na tyle, żeby dało się coś zobaczyć – i móc ostrożnie wejść na pokład. Jego pomosty cumownicze wyglądały jakoś dziwnie. To chyba jednak była jego wyobraźnia. Peter i Sonya przecież nie mogli wylądować. Gdyby to zrobili, nie mogliby wystartować. Trisha i Nessus dwukrotnie sprawdzili kombinezon Raula, zanim pozwolili mu wejść do śluzy powietrznej. Sprawdzili komunikatory oraz kamerę na hełmie. Raul, ściskając pistolet gazowy, przemknął kilka metrów dzielących ich od opuszczonego statku. Falowanie perspektywy, gdzie grawitacja zakrzywiała nawet światło gwiazd, pokazywało ogólne położenie BVS-1. Coś było bardzo nie tak. Nessus widział, że Trisha także to wyczuwa. Gdy Raul zniknął w śluzie powietrznej statku Laskinów pochyliła się zaniepokojona. – Nessus, Trish, jesteście tam? Obraz z kamery Raula pokazywał wewnętrzny właz śluzy. Patrzyli, jak jego chronione rękawicami palce wyciągają się do panelu kontrolnego. Zamrugały lampki statusu. Właz zaczął się obracać. – Zgodnie ze wskaźnikami systemy podtrzymywania życia działają. – Widzimy – powiedział Nessus. – Sugeruję, żebyś jednak nie zdejmował kombinezonu. – W porządku – powiedział Raul. Nessus obserwował, jak otwiera się wewnętrzny właz. Raul i kamera ruszyli naprzód, przesuwając się

wzdłuż korytarza, skręcili za róg... Następną rzeczą, jaką zobaczył Nessus, gdy głowy uciekły mu odruchowo pomiędzy jego przednie nogi, był spód jego brzucha.

4 Sigmund siedział sam przy małym stoliku w zatłoczonej poczekalni statku. Po lewej stronie miał pokryty niebieską farbą, podobno nieprzenikalny kadłub i nieznaną ilość... nie wiedział, czego. Nikt nie wiedział. Dobrą rzeczą związaną z hiperprzestrzenią był hipernapęd. Podróż na hipernapędzie w przełożeniu na normalną przestrzeń oznaczała pokonanie roku świetlnego w trzy dni. Od czasu do czasu jednak statek hiperprzestrzenny znikał. Naukowcy gadali uczenie, że pilot musiał podejść zbyt blisko osobliwości matematycznej, zakrzywienia przestrzeni w pobliżu jakiejś gwiazdy. To, co faktycznie się działo w takich przypadkach, było niepewne. Być może pechowy statek był wciągany w tunel czasoprzestrzenny [Tunel czasoprzestrzenny, oryg. wormhole hipotetyczna właściwość topologiczna czasoprzestrzeni będąca rodzajem „skrótu” pomiędzy co najmniej dwoma obszarami Wszechświata lub rodzajem mostu

i pojawiał się daleko, pozbawiony możliwości nawiązania kontaktu. Być może na zawsze pozostawał uwięziony w hiperprzestrzeni. A może, tylko może, przestawał istnieć. Matematyka nie dawała jednoznacznej odpowiedzi. W porównaniu do tego wszystkiego pustka, dziwne zapachy i obce konstelacje nie miały znaczenia. Sigmund łączącego wszechświaty.]

pragnął świata. Jakiegokolwiek świata. Jakoś bardziej uspokajało go piwo w kolbie, niż zapewnienia General Products Corporation, że technologia budowy kadłuba czyni go niezniszczalnym. Gdy znikał cały statek nie miało to większego znaczenia. General Products było firmą należącą do lalkarzy, a lalkarze byli lalkarzami, stąd niewiele było wiadomo o materiale, z którego powstał kadłub poza tym, że był naprawdę imponująco odporny. Umrzyj, bo zawiódł kadłub GP, a twoi spadkobiercy będą bardzo bogaci. Cóż, nie jego spadkobiercy. Sigmund nie miał żadnych. Nie spodziewał się, że jakichś będzie miał. Nie brał tego do siebie – Komisja Płodności traktowała tak wszystkich naturalnych paranoików. Prawdę mówiąc, osiemnaście miliardów ludzi na Ziemi to było o jakieś parę miliardów za dużo. Nie mógł mieć żalu do komisji, że wolała zdrową progeniturę. Co nie znaczyło, że mu się to podobało. Przyssał się do kolby z piwem, polując na szczęśliwsze myśli. Nagłe bankructwo Nakamura Lines spowodowało, że wszystkie statki były zatłoczone do granic możliwości. Zajęte były wszystkie kabiny. Pasażerowie przepychali się do małego baru. Jedynie Sigmund i poznaczony bliznami po stoczonych walkach kzin mieli stoliki tylko dla siebie. Nawet Jinxianie siedzieli po kilku. Jinxianie: to nie była szczęśliwa myśl, ale Sigmund próbował się nie krzywić. Jinx był skolonizowanym przez ludzi księżycem,

ledwie nadającym się do życia, należącym do gazowego giganta okrążającego Syriusza A. Przyciągnie powierzchniowe na Jinx wynosiło 1.78 standardowego. Życie tam kształtowało ludzi. Jinxianie byli zbudowani jak głazy, niscy i nabici, z ramionami tak grubymi, jak nogi Sigmunda i nogami jak pnie starych drzew. Dlaczego ktoś miałby tam żyć? Zakładać tam rodzinę? Zarówno mieszkańcy planet, jak i ci, którzy woleli kosmos uznawali Jinxian za stukniętych. Ale nie Sigmund. Jinx było światem, na którym można było stworzyć armię supermenów. Podszedł kelner, z podziwu godną gracją lawirując przez mrowiący się tłum i omijając zastawione stoliki. Sigmund wziął kolbę z kolejnym piwem, skoro pojawiła się okazja, ale jego mroczne myśli wciąż były skupione na Jinxie. Nawet rasa supermenów nie mogła zagrozić Ziemi – nie bez wsparcia dużej floty. Jednak do tej podróży skłoniło Sigmunda jakieś nie do końca określone przeczucie. Gdzie Jinxianie mieliby szukać przewagi technologicznej, jeśli nie w świecie nazwanym nieskromnie Instytutem Wiedzy? Wielkie muzeum Instytutu i potężne publiczne banki danych sugerowały otwartość, jednak większość zawartej w niej wiedzy była „zastrzeżona” dla przebywających tam naukowców. Wydawało się, że ta tajemniczość nie przeszkadza ludziom. Dlaczego miałaby przeszkadzać, skoro Instytut był organizacją publiczną i nie nastawioną

na zysk? Jego działania sponsorowały tysiące darowizn, stypendiów korporacyjnych, akademickich aliansów i rządowych grantów. Sigmund pociągnął łyk piwa i zwalczył chęć uśmiechnięcia się. Kiedyś był biegłym sądowym analizującym finanse. A teraz, na Jinxie, przekopie publiczne zapisy. Nie na darmo pokonał lęk przed hiperprzestrzenią i obcymi światami. Większość aliansów akademickich dotyczyło nadzorowanych przez rząd jinxiańskich uniwersytetów. Darowizny pochodziły od elit Jinx, powiązanych z niezliczonymi obecnymi i dawnymi oficjelami. Pranie pieniędzy to pranie pieniędzy. Sigmund zaprzątnięty własnymi myślami położył dłoń na żołądku. Autodoki usunęły jedynie fizyczne blizny. Pasażerowie wciąż wchodzili i wychodzili z poczekalni. Jego sąsiad pokazywał zęby, gdy tylko ktoś się do niego zbliżał. Grymas niezadowolenia na twarzy Sigmunda był tylko kiepskim tego substytutem. Nie był zaskoczony, gdy na jego stolik padł cień. – Mogę się przysiąść? Sigmund uniósł wzrok na smukłą blondynkę o roziskrzonych, zielonych oczach. Smukłą na ziemski sposób, nie kosmiczny. Głos miała nieco gardłowy. Patrzyła na niego spokojnie. Wskazał na puste siedzenie.

– Proszę bardzo. Usiadła. – Mam na imię Pamela – powiedziała. – Nigdy nie spotkałam Wunderlandczyka. – Sigmund. Przygładził brodę, którą zapuścił na tę wyprawę. Bardziej, niż planetę pochodzenia, broda wskazywała status życiowy. Charakterystyczną cechą tej brody był kształt ostrza wyrastającego z prawej strony jego szczęki. Resztę jego podbródka pokrywał krótki zarost. Wąsy, dla kontrastu z czarnym garniturem, pofarbował na śnieżą biel. – Ach, broda. Zabawna sprawa. I zabawny styl. Jej jedyną „wartością” była absurdalna ilość czasu, który trzeba było poświęcić na jej utrzymanie. Na Wunderlandzie, zasiedlonej przez ludzi planecie orbitującej wokół Alfa Centauri A, asymetryczne brody były ostatnim krzykiem mody pośród bogatych próżniaków. Pamela prawdopodobnie uznała, że należy on do jednej z Dziewiętnastu Rodzin pierwszych osadników – bez wyjątku samych pasożytów. – Chętnie posłucham – Pamela uśmiechnęła się do powracającego kelnera. – Vurguuz. Vurguuz był drinkiem z Wunderlandu. Sigmund próbował go kiedyś. Raz. Lata temu. Zapamiętał go jako pięść wbijającą się w splot słoneczny i słodkawo-miętowy posmak. Więc Pamela chciała zrobić na nim wrażenie...

– Ciekawy wybór – powiedział. – To czyni moją opowieść nawet zabawniejszą. Nie powiedział nic więcej, aż dostała swoje zamówienie i wzięła łyczek. Oczy zrobiły jej się okrągłe. Sigmund podał jej nietknięte piwo. Osuszyła kolbę jednym potężnym haustem. – Jestem z Ziemi – powiedział Sigmund. – Po prostu lubię egzotyczny wygląd. Wunderland jest ostatnim przystankiem w mojej wielkiej podróży. Kiedy wejdziesz między wrony i tak dalej. Jinx nie był ani pierwszym, ani ostatnim przystankiem na jego trasie, nie zatrzymał się tam ani szczególnie długo, ani szczególnie krótko, żeby nie zdradzać się ze swoim zainteresowaniem. Gestem poprosił o kolejne dwa piwa. – To jest zabawne – wykaszlała Pamela, ocierając załzawione oczy. – Dwoje Ziemian. Jednak broda nadal mi się podoba. Najlepsze przebrania są proste, pomyślał Sigmund. W całej Przestrzeni Ludzkiej pogardzano arystokracją Wunderlandu. U siebie też mieli mocna opozycję. Tylko nieświadomy niczego bufon naśladowałby ich w podróży. Kto by go podejrzewał o przynależność do ARM i wypełnianie tajnej misji? Do oczu Pameli wrócił bezczelny błysk. Ciepłą dłoń położyła na ramieniu Sigmunda. – Sigmund, opowiedz mi o tej swojej wielkiej podróży.

Na statkach kosmicznych nie było wielu rozrywek. Picie na pokładzie było drogie. Oczywista alternatywa była za darmo. Sigmund nie potrafił sobie wyobrazić buńczucznej, małej Pameli przebijającej pożegnanie, jakie zafundowała mu Feather – nie, żeby Feather oczekiwała, że będzie się powstrzymywał. Poklepał Pamelę po ręce. – Strasznie tutaj tłoczno. Może się przejdziemy... Pamela patrzyła za jego plecy. W poczekalni zapadła cisza. Sigmund zerknął przez ramię i zobaczył zbliżającego się kapitana. Sigmund już miał za sobą kolację w kapitańskiej mesie. W tym człowieku, który teraz zbliżał się z ponurą miną trudno było rozpoznać wspaniałego gospodarza, zabawiającego rozmową pasażerów pierwszej klasy. – Ausfaller? – powiedział kapitan. – Tak. Sigmund zaraz pomyślał o pasażerze Kzinti. Było sześć wojen pomiędzy ludźmi a kzinami. Dlaczego by nie siedem? Kwatera główna ARM mogła się spodziewać, że zajmie się on obcym. – Proszę ze mną, sir. Sigmund poszedł za kapitanem na mostek liniowca. A gdy zdekodował zaszyfrowaną, priorytetową wiadomość z kwatery głównej ARM, przesłaną przez hiperfalowe radio, poczuł się, jakby wypił vurguuz.

5 Lalkarz, wyginając szyję, przyjął zaproponowane ID. Położył dysk na biurku i zaczął go badać. Poza kilkoma wyściełanymi ławkami bez oparć i owalnym biurkiem, biuro wyglądało normalnie, zgodnie z normami firmy Damy Radę. Hologramy na ścianach przedstawiały ludzkie światy. Ten prozaiczny wystrój nie był dla Sigmunda zaskoczeniem. Lalkarze nie dawali wskazówek co do swoich światów – żadnej nazwy ani opisu, nie mówiąc już o lokalizacji. Nie ufał obcym, a oni nie ufali jemu. Sigmund nigdy wcześniej nie spotkał się osobiście z lalkarzem. Służba i urzędnicy przekazywali go sobie, od jednego do drugiego, niemal za szybko, żeby wyrobić sobie jakieś zdanie. Uderzyło go to, że wszyscy w zewnętrznych biurach wydawali się przyjmować ludzkie imiona. Satyrowie i centaury, bożki i furie, herosi i muzy... gdy czas po/. woli, chciałby się przyjrzeć tej ewidentnej fascynacji obcych ludzkimi mitami. Ten, jak uznał Sigmund, podejmował decyzje. Stojąc, był jego wzrostu. To było jedyne podobieństwo. Lalkarz opierał się na dwóch przednich nogach i jednej tylnej, dziwacznie wygiętej. Spomiędzy muskularnych ramion wyrastały dwie długie i elastyczne szyje. Na każdej płaskiej, trójkątnej głowie było ucho,

oko i usta, których języki i pokryte wybrzuszeniami wargi służyły również jako dłoń. Gruba skóra była biała z plamami brązu. Skomplikowanie ułożona i ozdobna brązowa grzywa pokrywała kościstą puszkę mózgową leżącą pomiędzy tymi powyginanymi szyjami. ID Sigmunda najwyraźniej przeszło badanie. – Jest pan daleko od domu, panie Ausfaller. Nie rozumiem zainteresowania Narodów Zjednoczonych. Podobnie, jak lalkarze w biurach zewnętrznych doskonale posługiwał się wspólnym, mówiąc zaskakującym kontraltem. On? Płcie lalkarzy były równie tajemnicze, jak ich pochodzenie. Pomimo kobiecych głosów wszyscy określali się w rodzaju męskim. – Mogę poznać pańskie imię? – zapytał Sigmund. Głowy się odwróciły; przez chwilę lalkarz spoglądał sobie w oczy. Dla Sigmunda ten gest nie znaczył nic. Nic nie znaczył dla niego również towarzyszący mu dźwięk, jakby wielkiej szyby w zwolnionym tempie roztrzaskującej się na kawałki. – Ważniejsze są moje obowiązki wobec General Products Company. Używając ludzkiej terminologii, jestem dyrektorem regionalnym tutaj, w Damy Radę. Skoro lalkarz nie chciał podać swojego imienia, Sigmund nadał mu własne. Tłuczone Szkło byłoby na miejscu, gdyby nie ci wszyscy półbogowie w innych biurach.

Zarówno praca, jak i osobowość Sigmunda kazały mu zwracać uwagę na szczegóły i zauważył wiele subtelnych różnic pomiędzy obcymi. Czarne, brązowe i zielone oczy. Różnice we wzroście i budowie. Różne rozłożenie brązu i bieli na skórze. Bardzo różniły się grzywy. Przechodząc od pracownika do pracownika – w górę drabiny korporacyjnej? – fryzury były coraz bardziej skomplikowane. Podobnie, jak w przypadku bród wunderlandzkiej arystokracji wyszukany styl uczesania wskazywał na status społeczny. Ten lalkarz szef, z tą wspaniałą grzywą, będzie Adonisem. – Znów muszę zaznaczyć, że nie rozumiem zainteresowania Narodów Zjednoczonych, panie Ausfaller. Ty szczwany lisie, pomyślał Sigmund. Być może nowy ludzki statek kosmiczny nie jest budowany przy użyciu koszmarnie drogiego kadłuba General Products, opierającego się na zapewnieniach o jego wytrzymałości. Adonis wyszedł zza swego, sprawiającego wrażenie roztopionego, biurka. Trzymał się z daleka od rzędu ludzkich krzeseł i ich „niebezpiecznych” krawędzi. Chciał wskazać Sigmundowi wyjście? – Dotarło do nas, że niedawno obywatel systemu Sol zginął w eksperymencie wspieranym przez GP – powiedział Sigmund. Nie, żeby istniało coś, co można by nazwać obywatelstwem systemu Sol, ale brzmiało to

przekonująco, a Peter Laskin był Belterianinem. – Ach, Laskinowie. – Lalkarz lekko przeciągnął przednim kopytem po podłodze. – Jestem podwójnie zaskoczony. Dopiero co odnaleziono ich statek. To niewątpliwie tragedia. Agenci ARM studiowali zachowania lalkarzy. Uważano, że grzebanie kopytem w ziemi stanowi oznakę zamyślenia. Radio hiperfalowe było wspaniałą rzeczą. Wszędzie, gdzie działało, przekaz był natychmiastowy: a działało wszędzie poza studniami grawitacyjnymi. Boje komunikacyjne umieszczone we wszystkich zasiedlonych systemach słonecznych przekazywały fale radiowe i promienie laserowe dla komunikacji wewnątrzsystemowej i hiperfale dla międzygwiezdnej. Infiltracji General Products ARM nadało bardzo wysoki priorytet. Czy Adonis to podejrzewał? Czy bardzo by go zaskoczyło, gdyby się dowiedział, że Raul Miller pracował dla ARM? Że przez cały czas, gdy przeprowadzał Hala Clementa od BVS-1 na Ziemię on składał raporty? Nic więc dziwnego, że kwatera główna ARM poinformowała Sigmunda, który już był w trasie z Jinx na Damy Radę. Poza tym Laskinowie dostali grant na badania od Instytutu Wiedzy. – Wielka tragedia – zgodził się Sigmund. Zignorował niezadane pytanie Adonisa. – Ale martwi nas nie tylko ich śmierć. Najbardziej mnie interesuje, jak mogli zginąć

wewnątrz jednego z rzekomo niezniszczalnych statków General Products. *** Lalkarz zademonstrował zdumienie. Jego znajomość idiomów i akcent były bez zarzutu. Sigmund był pod wrażeniem jego zdolności aktorskich. – Proszę mi pokazać ten statek – zażądał. – Proszę bardzo. – Lalkarz znów popatrzył sam sobie w oczy. – My także chcemy zrozumieć, co się stało. Jeżeli zdoła pan znaleźć odpowiedź, tym lepiej. Proszę ze mną. Adonis miał w swoim biurze kabinę transferową. Weszli do środka. Gdy wyszli u celu, zobaczyli statek spoczywający na boku. Miał około stu metrów długości i ostre krańce. General Products sprzedawał tylko cztery wersje kadłuba: to był model 2. Jeden koniec był pomalowany, resztę zostawiono przejrzystą, tak jak go – jak wszystkie kadłuby GP – dostarczono. Potem Sigmund popełnił błąd i popatrzył w górę. Damy Radę był jednym z najmniej gościnnych z zasiedlonych przez ludzi światów. Lato, czy zima, wiatry na powierzchni osiągały prędkość dwustu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Koloniści osiedlali się pod ziemią. Hotele przeznaczone dla turystów miały własne generatory grawitacji. Poza tym nie dało się zignorować słabego przyciągania, ledwie sześć dziesiątych g, ani

wysokich i chudych krajowców, stąd Sigmund wolał się trzymać wnętrz. To nie był hangar. Stał na dachu na wysokości gruntu. Statek był jedyną bryłą w zasięgu wzroku. Na wszystkie strony rozciągała się płaska pustynia. Chociaż była wiosna nie widział najmniejszego przebłysku zieleni – potężne wiatry starły z ziemi wszelkie ślady życia. Na zbyt jasnym niebie, pod płonącym, zbyt niebieskim słońcem, wisiała jaskrawa, czerwona iskra, Procjon B. Serce mu waliło. Drżały ręce. Sigmund powtarzał sobie, że mrówki na skórze były wywołane tylko suchym, pustynnym powietrzem. Ze spuszczonymi oczami ruszył w stronę statku. Kadłub był transparentny, ale potężne urządzenia w środku rzucały długie cienie. Zatrzymał się w przyjaznej plamie pod rufą, żeby bliżej się wszystkiemu przyjrzeć. Coś tu było nie tak. Amortyzatory lądowania były pogięte. Panele i wyposażenie wyglądały, jakby zostały stopione i pod wielkim ciśnieniem przepchnięte na rufę. Wiatr trzepotał spodniami Sigmunda. O kadłub uderzał pył i żwir. Wiatr pachniał nieprzyjemnie. Ruszył do śluzy powietrznej. Był w głównych pomieszczeniach załogi, gdy dołączył do niego Adonis. Coś wyrwało kołyski ochronne i roztrzaskało je o dziób statku. Instrumenty i fotele były powyginane. Ściany, pokład, sufit – wszystko – było pokryte grubą warstwą czegoś brązowego.

Sigmund znał odpowiedź, zanim zadał pytanie. – A te brązowe plamy? – To – odpowiedział Lalkarz – są Laskinowie. *** Obce niebo nagle przestało stanowić problem. Przełykając z trudem ślinę, Sigmund wrócił do śluzy. Za nim wyszedł Adonis. – Jak to się stało? – zażądał Sigmund, stając pod osłoną kadłuba. Lalkarz przygładził grzywę. – Słyszał pan o BVS-1? – Nie – skłamał Sigmund. Do niedawna to oświadczenie byłoby prawdziwe. Jednak po wiadomości przekazanej przez Raula Millera Sigmund przeczytał wszystko, co zdołał na ten temat znaleźć. – Stara, martwa gwiazda neutronowa, leżąca zaledwie rok świetlny stąd, odkryta niedawno przez Instytut Wiedzy. Chcieli przyjrzeć się jej bliżej, ale nie mieli funduszy. Zaoferowaliśmy im odpowiedni statek, wraz z normalnymi gwarancjami, w zamian za podzielenie się z nami odkryciami. Martwi Laskinowie niczym się nie podzielą. Lalkarzowi nagle zaczęło brakować słów. Kawałek po kawałku Sigmund wydobył z niego opowieść. Nic, co nie zgadzałoby się z raportem Millera: przygotowanie

Hala Clementa na Damy Radę, ponieważ Peter Laskin, Belterianin, odmówił postawienia stopy na Jinxie. Krótki lot do BVS-1. Początkowe, nic nie dające obserwacje z odległości, raportowane przez hiperfale. Zawieszenie, a potem przerwanie komunikacji na czas zanurkowania w osobliwość. Czegokolwiek dowiedzieli się Laskinowie, przepadło. Misja mająca ich ratować zmieniła się w misję zabezpieczenia mienia. Kadłuby GP były podobno niezniszczalne. Nie przedostawało się przez nie nic, poza światłem widzialnym – klienci zamalowywali te części, które miały być nieprzejrzyste. A gdyby się dowiedzieli, że istniały tajemnicze siły zdolne zabić pomimo bariery kadłuba? Sigmund rozumiał dylemat Adonisa. General Products mogło zostać zrujnowane. To nie był jego problem. On miał taki: załóżmy, że Instytut Wiedzy podejrzewał, że istnieje możliwość ataku. Załóżmy, że tak zwany projekt badawczy był jakimś testem broni Jinxian. Wyobraził sobie śmiercionośne promienie penetrujące kadłuby ziemskiej floty, już nie niezniszczalne. – Jak to się stało? – syknął Sigmund. – Nie wiemy. – Więcej grzebania kopytem w ziemi. – Może pan sobie wyobrazić, jak bardzo chcemy to wyjaśnić. Może też pan sobie wyobrazić, że nikt, za żadne pieniądze, nie powtórzy wyprawy Laskinów. Nie wiedzą? Sigmund nie przyjmował tego do wiadomości.

Jeśli wierzyć temu, co o sobie ujawnili, lalkarze byli gatunkiem roślinożernym i stadnym. Dla tych, którzy byli im życzliwi, lalkarze byli niezwykle ostrożni. Wszyscy inni nazywali obcych tchórzami – a lalkarze przyjmowali to jako komplement. Pomimo tego sprzedawali innym rasom swoje podobno niezniszczalne kadłuby. To działanie mogło odzwierciadlać niezachwianą pewność, że ich światy nigdy nie zostaną odkryte. Znacznie bardziej prawdopodobne było to, że znali tajne sposoby, aby zniszczyć każdy statek zbudowany według ich technologii, gdyby został zwrócony przeciwko nim. Wiatr wył wokół kadłuba i szarpał ubranie Sigmunda. Słabe przyciąganie tego świata wydawało się niewystarczające, żeby utrzymać go na powierzchni. Sigmund z trudem odsunął od siebie strach. Czy Adonis naprawdę poszukiwał odpowiedzi, czy nie, będzie musiał w pełni współpracować z ARM w ramach tego dochodzenia. Jeśli nie, to będzie oznaczać, że General Products rozumieją naturę nieujawnionego zagrożenia – i mimo to sprzedają statki. Coś związanego z przelotem Sigmunda na Damy Radę pobudziło jego podświadomość. Pamela? Vurguuz? Nadmiar danych. – Pytał pan pilotów zwolnionych przez Nakamura Lines? – Między innymi – odparł Adonis. – Wszyscy odmówili. Ich niechęć, choć problematyczna, jest

logiczna. Zagwarantowanie sobie ich milczenia po tych rozmowach kosztuje nas małą fortunę. Raz jeszcze Sigmund wyobraził sobie wrogą flotę wyposażoną w to coś, co zabiło Laskinów nie uszkadzając kadłuba ich statku. Jinxianie. Kzinti. Belterianie. Imię wroga nie miało wielkiego znaczenia. Nie można było tolerować nagłego osłabienia Ziemi. ARM posiadało zasoby, których nie mieli lalkarze. – Jeśli znajdę ochotnika, to ufam, że zapewnicie nam statek na tych samych warunkach, które zaoferowaliście Jinxianom. To nie było pytanie, ponieważ Adonis nie miał wyboru.

6 Sigmund miał swojego pilota, jakkolwiek nazwanie Beowulfa Shaeffera ochotnikiem było nie na miejscu. Po naleganiach Sigmunda General Products złożyło Shaefferowi tę samą propozycję, którą wcześniej odrzuciło jedenastu pilotów. Z Shaefferem nawet dwunastu. A potem także Shaeffer odkrył, że nie ma wyboru. Sigmund wybrał go na podstawie sprawdzania danych finansowych niepracujących pilotów. Na Ziemi Sigmund załatwiłby takie poszukiwania w minutę. Na Damy Radę, przy odrobinie umiejętności hakerskich można to było zrobić niemal równie szybko. Poprosił jednak miejscowe władze o dostęp. Zawodowa uprzejmość – jakkolwiek nie całkiem szczera. Międzygwiezdne linie transportowe dobrze płaciły swoim pilotom, a Shaeffer po bankructwie Nakamura Lines chciał utrzymać swój standard życiowy. Jednak po kilku miesiącach Shaeffer tonął już w długach. Pomimo pomysłowych uzasadnień swoich wniosków pożyczkowych, spłacania starych długów nowymi kredytami i zaspokajania roszczeń swoich wierzycieli częściowymi spłatami, nadeszła chwila finansowej prawdy. Milion kredytów lub więzienie dla dłużników – taką ofertę poradził Adonisowi złożyć Sigmund.

Przez dwa tygodnie Sigmund dyskretnie obserwował pilota. Shaeffer spędzał czas w budynku GP, nadzorując inżynierów lalkarzy przystosowujących nowy statek 2 do jego wymagań. Nazwał swój statek Niebiański nurek. Nie miałem wyboru, powiedział sobie Sigmund. Jeśli nie Shaeffer, to kto? Poszedł za nim do kantyny GP. Jej klientami byli przede wszystkim lalkarze. Ich rozmowy brzmiały jak orkiestra strojąca instrumenty. Shaeffer wychował się na Damy Radę. Mierzył dobrze ponad dwa metry, co tutaj było ledwie przeciętnym wzrostem. Ważył około siedemdziesięciu kilogramów i według standardów ziemskich był wychudzony, ale według tutejszych krępy. Statki komercyjne generalnie utrzymywały sztuczną grawitację na poziomie jednego g; Shaeffer musiał ustalić grawitację na pokładzie własnego statku. Jak wielu ludzi na tej planecie kretów, był albinosem. Jeszcze jedna cecha Shaeffera – miał swój rozum. I dlatego Sigmund odwlekał to spotkanie. Lepiej było pozwolić Shaefferowi wierzyć, że działa z własnej woli. Sigmund przeszedł przez bar. Bez pytania dosiadł się do stolika Shaeffera. Twarz pilota stężała. Odsunął swoje krzesło i wstał. – Proszę usiąść, panie Shaeffer – powiedział Sigmund. – Po co? Sigmund pokazał mu odznakę ARM. Shaeffer

obejrzał dysk z każdej strony. Od czasu, gdy przyjął zlecenie, grał na zwłokę. – Nazywam się Sigmund Ausfaller. Chciałbym powiedzieć kilka słów o zadaniu zleconym panu przez General Products. Shaeffer pozostał na miejscu. – Zapis pańskiego ustnego kontraktu oczywiście został nam przekazany – powiedział Sigmund. To brzmiało lepiej, niż wrobiłem cię. – Zauważyłem w nim pewne ciekawe rzeczy. Panie Shaeffer, czy naprawdę podejmie pan takie ryzyko dla pięciuset tysięcy starów? – Mam dostać dwa razy tyle. – Ale zatrzyma pan tylko połowę. Reszta pójdzie na spłatę długów. No i są jeszcze podatki... ale nieważne. To, co mnie zastanowiło, to uzbrojenie statku i potężny napęd. Planowane uzbrojenie rzuciło się Sigmundowi w oczy, gdy tylko Adonis przedstawił mu listę specyfikacji wyposażenia. Skoro nie wiedzieli, co zabiło Laskinów, broń miała sens. Ale funkcje obronne nie tłumaczyły wszystkiego. – Wspaniały okręt bojowy, gdyby chciało się go sprzedać. – Ale nie jest mój. – Są tacy, którzy nie zadawaliby takich pytań. Na przykład na Kanionie. Albo – Sigmund teatralnie szarpnął swoją bródkę – partia Izolacjonistów na Wunderlandzie. Shaeffer nic nie odpowiedział, ale za tymi dziwnymi,

czerwonymi oczami obracały się metaforyczne kółka zębate. Bez wątpienia – myślał o ucieczce. Nie do przyjęcia. Ziemia była w niebezpieczeństwie; potrzebowała pilota. Sigmund przycisnął. – A może planuje pan karierę pirata. Piractwo to jednak ryzykowna sprawa, a ja nie wspomniałem o tym na serio. Tak, jasne. – Jeden przedsiębiorczy człowiek, gdyby był wystarczająco nieuczciwy, mógłby okropnie podkopać reputację gatunku ludzkiego. Większość gatunków pilnowanie, by jego członkowie zachowywali się stosownie uważa za konieczne, a my nie stanowimy wyjątku. Wydało mi się możliwe, że w ogóle nie zabrałby pan swojego statku na wyprawę do gwiazdy neutronowej, ale że mógłby pan polecieć nim gdzieś indziej i go sprzedać. Lalkarze nie budują niezniszczalnych jednostek bojowych. Są pacyfistami. Pański statek jest wyjątkowy. Oczywiście więcej kłamstw. Rządy planetarne cały czas przerabiały kadłuby GP na okręty wojenne. Mimo wszystko Niebiański nurek był wyjątkowy – okręt wojenny, który mógł być kontrolowany przez jednego cywila. Sądząc po jego zadłużeniu, Shaeffer nie miałby nic przeciwko pójściu na skróty. W imię obrony Ziemi, Sigmund również nie. – Jednakże poprosiłem General Products o pozwolenie na umieszczenie na pokładzie Niebiańskiego nurka zdalnie sterowanej bomby. Skoro znajduje się ona

na pokładzie statku, jego kadłub pana nie ochroni. Zainstalowano ją dziś po południu. Teraz proszę uważać! Jeśli nie zgłosi się pan w ciągu tygodnia, zdetonuję bombę. W zasięgu tygodniowego lotu w podprzestrzeni jest kilka światów, ale wszystkie uznają zwierzchnictwo Ziemi. Jeżeli pan ucieknie będzie pan musiał opuścić statek w przeciągu tygodnia, nie sądzę więc, żeby pan wylądował na niezamieszkanym świecie. Jasne? Shaeffer zesztywniał. – Jasne – odpowiedział cicho po długiej chwili. – Jeśli pan sobie życzy, możemy użyć wykrywacza kłamstw. Jeśli kłamię, może mnie pan walnąć w nos, a ja szczerze przeproszę. Shaeffer potrząsnął głową. Czując tylko lekkie poczucie winy, Sigmund wstał i wyszedł z baru.

7 Przez kamery monitoringu Sigmund obserwował Shaeffera kręcącego się na leżance. Nie spał. Skórę na rękach i twarzy miał jaskrawoczerwoną i obłażącą. Czy to z powodu oparzeń słonecznych – tylko skąd by się wzięły, skoro był przy zimnej, martwej gwieździe, zastanawiał się Sigmund – czy z innych powodów, jego pilot, który ledwo co wrócił z misji, najwyraźniej cierpiał z bólu.[ Misja Schaeffera została opisana w nagrodzonym Hugo opowiadaniu Larryego Nivena „Gwiazda neutronowa” (w: Rakietowe szlaki tom 5)]

Ten człowiek powinien leżeć w autodocu albo przynajmniej dostać potężną dawkę środków przeciwbólowych. Tym razem Adonis odmówił żądaniom Sigmunda. – Najpierw odpowiedzi – powiedział lalkarz. Odwrócił się plecami do Sigmunda i wszedł do izby chorych. Shaeffer spojrzał w górę. – Co może przeniknąć przez kadłub General Products? – Miałem nadzieję, że pan mi powie. W pomieszczeniu nie było mebli przystosowanych dla lalkarzy. Adonis oparł się na swojej tylnej nodze, sprawiając wrażenie skrępowanego. – I powiem. Grawitacja. – Beowulfie Shaeffer, nie pogrywaj sobie ze mną. To

poważna sprawa. – Nie pogrywam – odparł Shaeffer. – Czy wasz świat ma księżyc? – Ta informacja jest tajna – odpowiedział Adonis. Sigmund doznałby szoku, gdyby usłyszał coś innego. Shaeffer wzruszył ramionami i skrzywił się. – Wiesz, co się dzieje, gdy księżyc zbliży się za bardzo do swojej planety? – Rozpada się. – Dlaczego? – Nie wiem – powiedział Adonis. Prawdę mówiąc, Sigmund też nie wiedział. – Pływy. – Co to jest pływ? – zapytał lalkarz. Sigmund wyprostował się. W ręce właśnie wpadały mu bardzo interesujące dane. Wyglądało na to, że Shaeffer także miał tego świadomość. Milczał przez dłuższą chwilę. – Spróbuję ci to wytłumaczyć. Ziemski księżyc ma prawie trzy i pół tysiąca kilometrów średnicy i nie obraca się w stosunku do niej. Wyobraź sobie, że rzucasz dwa kamienie, jeden w stronę punktu najbliższego Ziemi, a drugi najdalszego. – Dobrze – powiedział Adonis. – Jest oczywiste, że gdyby te kamienie zostawić samym sobie, to upadną daleko od siebie, prawda? Rozumiesz, są na dwóch różnych orbitach, jedna o niemal trzy i pół tysiąca kilometrów poza drugą. Jednak te

kamienie są zmuszone poruszać się z taką samą prędkością orbitalną. – Ten na zewnątrz porusza się szybciej. – Słuszna uwaga – zgodził się Shaeffer. – Mamy więc siłę, która próbuje rozerwać księżyc. Grawitacja trzyma go razem. Przysuń księżyc wystarczająco blisko Ziemi, a te dwa kamienie po prostu się rozpadną. – Rozumiem. Ten „pływ” próbował rozerwać pański statek. Był dość potężny, żeby wyrwać stelaże ochronne z ich obudowy. – I zmiażdżyć człowieka. Wyobraź to sobie. Dziób statku był tylko kilka kilometrów od centrum BVS-1. Rufa była sto metrów dalej. Gdyby zostawić je samym sobie poruszałyby się po dwóch różnych orbitach. Gdy podszedłem wystarczająco blisko, moje nogi i głowa próbowały zrobić to samo. Sigmundowi przed oczami przeleciały nagrania wideo odzyskane z kamer ukrytych na pokładzie Niebiańskiego nurka, pospiesznie ściągnięte, podczas gdy personel GP wyprowadzał Shaeffera. Kolby z wodą, notatniki, dyktafon, wszystkie przedmioty walające się po mostku, przemieszczające się i wibrujące, jakby miały własną wolę. Spanikowana mina Shaeffera, gdy pojął, co się dzieje. Jego rozpaczliwe starania, żeby wyrwać statek z lotu nurkowego po hiperbolicznej. Jego szaleńcze wysiłki, by dostać się do włazu prowadzącego do cewki centralnej jednostki grawitacyjnej statku, gdzie efekt pływu był niemal

zerowy. Shaeffer pełznący na drżących, pająkowatych kończynach, przyciskający się do gładkich boków cewki. Zsuwający się, zsuwający... Światło gwiazdy, coraz jaskrawsze i jaskrawsze, przechodzące przez transparentny kadłub, gdy statek spadał w stronę gwiazdy neutronowej: soczewka grawitacyjna. Ha! To stąd te oparzenia. W pustej kabinie te same przedmioty, kolby na wodę, notatniki, dyktafon, jeden po drugim uderzały w sufit. Przy każdym uderzeniu niezniszczalny kadłub dzwonił jak gong. Osłony wyrwały się ze swoich gniazd i podążyły za nimi, a każde uderzenie brzmiało jak wielki dzwon katedralny. Shaeffer ześlizgujący się pomimo walki, dygoczące mięśnie próbujące nie dopuścić, by przeleciał przez pół długości statku i dołączył do nich w charakterze mokrej plamy. Shaeffer został niemal rozerwany na części i rozsmarowany po ścianach statku jak farba. To dlatego był tak strasznie obolały. Sigmund potrząsnął głową, w której kłębiły się myśli. Wina? Oczywiście! Ale również uniesienie! Pływy nie były bronią. Jinx raczej nie mógł grozić Ziemi gwiazdą neutronową, a każdy generator grawitacji musiałby się rozpaść, zanim udałoby się uzyskać pole o takiej sile. Adonis trzymał się scenariusza. – Resztę pańskiego wynagrodzenia zdeponowaliśmy w Banku Damy Radę. Jednak niejaki Sigmund Ausfaller,

zamroził pańskie konto do czasu spłaty zobowiązań podatkowych. – Coś takiego – powiedział Shaeffer. Jeśli Adonis zrozumiał zdegustowaną minę swojego pilota, zachował to dla siebie. – Jeżeli porozmawia pan teraz z reporterami i wyjaśni, co się stało ze statkiem, zapłacimy panu dziesięć tysięcy starów. Gotówką, żeby mógł pan skorzystać z tych pieniędzy od razu. To pilna sprawa. Pojawiły się pewne plotki. – Wprowadźcie ich – powiedział Shaeffer. – Mogę im też powiedzieć, że wasz świat nie ma księżyca. To powinien być dobry przypis – dodał, jakby po namyśle. – Nie rozumiem. Jednak dwie długie szyje się wyprężyły, a lalkarz wyraźnie walczył, by nie grzebać kopytem w podłodze. – Gdybyście mieli księżyc, wiedzielibyście, czym są pływy. Nie da się tego przeoczyć. – Czy byłby pan zainteresowany... – zaczął Adonis. – Milionem starów? Byłbym zachwycony – Shaeffer rozjaśnił się jak słońce. – Nawet podpiszę umowę określającą, co ukrywamy. Jak się czujesz, gdy ktoś szantażuje ciebie dla odmiany? W odosobnieniu swego pokoju do obserwacji Sigmund poczuł, że jego wyrzuty sumienia nieco się zmniejszyły. ***

Ścisk panujący na statku zmierzającym ku Ziemi był potworny. Choć raz tłum go nie peszył. Potarł podbródek, znowu gładko ogolony i liczył dni podróży do domu. Kantyna była zapchana. Przebił się do baru. Dostał wszystko, na co czekał. Znudzone ślicznotki. Zimne piwo. Oraz odpowiedzi... Sigmund wybrał Beowulfa Shaeffera przede wszystkim z powodu jego wielkich długów. Dzięki tym zobowiązaniom dało się manipulować bezrobotnym pilotem. Ale długi nie były jedynym powodem. Plotki, których bał się Adonis, nie były już plotkami. Śmierć Laskinów trafiła do publicznej wiadomości i jedna konferencja prasowa nie mogła tu wystarczyć. General Products potrzebowała bardzo publicznego – i demonstracyjnie niezależnego – wytłumaczenia. Ludzie musieli się czuć bezpiecznie w statkach GP. A Sigmund... on również potrzebował pełnej relacji. Chciał wszystkich szczegółów, łącznie z tymi, których nie przekazuje się ARM, które wysłało człowieka w samobójczą misję. Jednakże, poza nadzieją, że pilot przetrwa to, co zabiło Laskinów, Sigmund wybrał Shaeffera z jeszcze jednego powodu. Jako osoba Shaeffer był dość śliski. Roztaczał wrodzony czar, którego Sigmund mógł mu tylko zazdrościć. Ale stare szkolne akta jasno wykazywały:

pisanie sprawiało, że Beowulf głupiał. Każcie mu napisać oficjalną wiadomość, a nie będzie w stanie skleić do kupy dwóch słów. Bohater dnia prosto ze swojej konferencji prasowej poszedł do autodoca i oklapł. General Products już mu zapłaciło za artykuł. Musiał coś napisać. – Co dla pana? Sigmund podniósł wzrok. Jinxiański barman czekał, żeby odebrać jego zamówienie. Sigmund poprosił o piwo z małego browaru, w którym zasmakował na Damy Radę. Jeśli się wiedziało, czego szukać – a Sigmund wiedział – anonimowe ogłoszenie ujawniło zdesperowanego autora. Czy Beowulf by się zdziwił, gdyby wiedział, że to Sigmund zatrudnił podejrzanie dobrze orientującego się w szczegółach ghostwritera, który tak szybko odpowiedział na ogłoszenie?

W PUSTCE KOSMOSU

Czas ziemski: 2645

8 General Products Tower górowała nad Los Angeles. Z punktu, w którym znajdował się Nessus, zarośniętego zielenią tarasu na dachu, arkologie [Arkologia to struktura lub osiedle o niezwykle wysokiej gęstości zaludnienia, często osiągająca wysokość powyżej 1 kilometra. Termin został stworzony przez architekta Paolo Soleriego jako połączenie „architektury” z „ekologią”. Jak na razie konstrukcje te nie wyszły poza fazę projektów i rozważań teoretycznych oraz eksperymentów przeprowadzanych w Arcosanti w centralnej Arizonie (USA). Popularne w fantastyce naukowej, są przedstawiane jako rozwiązanie problemów przeludnienia

i budynki biurowe rozciągały się we wszystkich kierunkach. Światła miasta przyćmiewały gwiazdy migoczące na nocnym niebie. Na ulicach i chodnikach daleko w dole roiły się niezliczone ludzkie tłumy. Większość z nich, podobnie jak pobratymcy Nessusa, nigdy nie byłaby w stanie opuścić macierzystego świata. Powierzchowne podobieństwo tej planety do domu sprawiło, że Nessus zatęsknił jeszcze bardziej. Tak naprawdę nie widział tych tysiąca ośmiuset pięter pod swoimi kopytami. Nie miał zamiaru zbliżać się do skraju tarasu, pomimo sięgającego piersi parapetu. Obrócił głowy i spojrzał sobie w oczy: ironiczny śmiech. Kiedyś zbliżył się do gwiazdy neutronowej. Nie mógł tego o sobie powiedzieć żaden przedstawiciel jego gatunku. Oczywiście była pewna różnica. Podjął to ryzyko z i degradacji środowiska.]

określonego powodu. W końcu Hal Clement nie krążył w pustce dla „zabawy”. A chociaż misja BVS-1 nie zdołała przyciągnąć uwagi Nike, ktoś w Tajnym Dyrektoriacie ją zauważył. Zaowocowało to przeniesieniem Nessusa na Ziemię. Być może, mając większe możliwości działania, uda mu się odzyskać zaufanie Nike... Szczebiot z dwóch gardeł przerwał Nessusowi rozmyślania. Podniósł się. Miał gości. – Dalej żyją smoki – Puk teatralnie wyciągnął szyję, jakby chciał wyjrzeć przez wysoki parapet. Pojawił się w Przestrzeni Ludzkiej ponad stulecie wcześniej, jako jeden z pierwszych. Znał idiomy. – Tak samo w holu głównym. Bryza poruszyła żółtobrązową grzywę asystenta Nessusa i szarpnęła wplecione w nią dekoracyjne wstążki. – Czyli pojawili się moi goście? – zapytał Nessus. – Tak jest – powiedział Puk. Zdmuchnął z ust kilka wstążek. – Mam im powiedzieć, że odrobinę się spóźnisz? – Zaprowadź ich do laboratorium. Przyjdę do was. Puk pokłusował do najbliższej kabiny transferowej. Nessus jeszcze przez chwilę wsłuchiwał się w szmer miasta. Cała populacja Ziemi była mniejsza niż populacja niektórych miast Ogniska, a jednak ludzie rozproszyli się po wielu systemach słonecznych. To był szalony i ambitny lud. Nie wolno o tym zapominać. Przez kabinę transferową przeszedł do laboratorium. Po drodze do Puka i dwóch ludzi stojących obok transportera cargo wymienił pozdrowienia z technikami.

Goście odwrócili się na stukot jego kopyt. Nessus przeczytał napisy na ich odznakach – Wydział Zaopatrzenia, jeśli można było wierzyć takim informacjom – i plakietki z nazwiskami na ich mundurach ARM. – Pułkowniku Kim, majorze Robles. Nazywam się Nessus. W czym mogę panom pomóc? Kim był wysokim, grubokościstym mężczyzną o wielkich uszach i szerokim czole. Wyciągnął dłoń na powitanie, po czym cofnął ją z wyrazem zakłopotania na twarzy. – Nawyk. Zajmuje się pan rozwojem stosunków handlowych, zgadza się? – Owszem – przyznał Nessus. Rozwój stosunków handlowych brzmiał znacznie łagodniej, niż ocena zagrożenia. Albo szpiegostwo. *** Transporter cargo unosił się pół metra nad podłogą laboratorium. Ani trochę się nie kołysał, gdy wlewała się do niego woda. Woda łukiem wylewała się z grubego węża trzymanego przez Roblesa. Wodna mgiełka osiadała na jego włosach, twarzy i koszuli. – Nie wierzę – wymamrotał Robles do siebie. Załadunek był superprosty. Czyste, plastalowe pudło, którego wewnętrzne wymiary Robles sprawdził, gdy było

puste. Gdy woda napełniała zbiornik, łatwo było policzyć rosnącą wagę. – Ostatnie unowocześnienie – powiedział skromnie Nessus. Podczas lat spędzonych na Damy Radę badał ludzką naturę, zajmował się tym także odkąd niedawno znalazł się na Ziemi. Zgodnie z jego obietnicą innowacje i wprowadzenie transportera cargo do obrotu handlowego sprawiło, że ARM zapukało do drzwi General Products. Tak musiało się stać. Nie po pierwszym upgradzie produktu, nie po drugim, ani po trzecim... Aż Laboratoria Badawcze ARM poprosiły o spotkanie. Bardzo im zależało na demonstracji ostatnich produktów General Products służących do transportu towarów. – Imponujące – powiedział Kim. – Możliwości załadunkowe, oczywiście, ale bardziej możliwość kontroli w czasie rzeczywistym. Nie widziałem, żeby choć drgnął. GP sprzeda ich całe mnóstwo. Wyciągnął komputer kieszonkowy i wywołał hologram tekstowy. – Interesuje mnie dostosowanie ich możliwości do potrzeb statków. – Potrzeb statków? Jak według ludzi zachowywał się zakłopotany lalkarz? General Products sprzedawało kadłuby statków. Nie sprzedawali generatorów grawitacji. Nessus udał zawahanie.

– Ach, rozumiem. Grawitacja w kabinach, żeby zneutralizować skutki przyspieszenia. Czytał głośno, starając się brzmieć tak, jakby się zastanawiał. – Dynamiczna reakcja. Wydajność energetyczna. Czynnik kształtu. Ujednolicenie pola? Gdy Kim przebijał się przez długą listę oczekiwań Nessus starał się nie wywijać guzków wargowych z zadowolenia. Dowiedz się, jakie są ograniczenia związane z grawitacją w kabinach, a będziesz wiedział, jakie trudności ma załoga z przeprowadzeniem lotu. Laboratoria Badawcze ARM ekstrapolowały możliwości kontroli grawitacji z transporterów cargo na kontrolę grawitacji w kabinach. Nessus nie miał zmysłu technicznego; odwrócenie tego procesu zostawił specjalistom z General Products. Wystarczyło, że rozumiał, co jest ważne. Formuła dodana przez ARM do specyfikacji najnowszego eksportowego modelu transportera wskazywała na zmiany wykraczające poza obecne, supertajne standardy wojskowe dotyczące grawitacji na statkach. To właśnie dlatego ci ludzie tutaj byli. Możliwości poprzedniego modelu nie wzbudziły zainteresowania ARM. Na tej podstawie dział „rozwoju stosunków handlowych” mógł bez większych trudności określić zasadnicze parametry wojskowej floty ARM. Nessus znów walczył z chcącymi się wywinąć

wargami. Po kilku dniach opóźnienia dla pobudzenia zainteresowania niechętnie powiedział pułkownikowi Kimowi, że inżynierowie GP nie mogą przebudować transportera zgodnie z tymi wymaga... Z głośników na ścianach rozległ się tryl o częstotliwości znacznie wyższej, niż słyszało je ludzkie ucho. Wszyscy byli wzywani do głównej sali, by wysłuchać ogłoszenia dyrektora regionalnego. Wdzięczne ozdobniki wskazywały raczej na potrzebę pośpiechu, niż nagły wypadek. – Sprawdzę to – powiedział Puk na tej samej częstotliwości. – Proszę mi wybaczyć – dodał na użytek ludzi. Dołączył do inżynierów i techników znikających w kabinach transferowych. – Idą na spotkanie wydziałowe – skłamał Nessus. – Proszę kontynuować. – Czy General Products byłoby zainteresowane przystosowaniem technologii transporterów – Kim wskazał na niemal w całości wypełniony zbiornik wysokości człowieka – do zastosowania na pokładzie statków? ARM dobrze by zapłaciło za wyłączność. – Zajmuję się marketingiem. Powiem, że oczywiście jesteśmy zainteresowani – powiedział Nessus. Przerwał, gdy Kim się zaśmiał. – Nasi inżynierowie będą musieli sprawdzić wymagania. Kamery monitoringu w laboratorium oczywiście

nagrały Kima, a dzięki ukrytym czujnikom będzie można dodać inne szczegóły. Woda napełniła zbiornik w całości. Zaczęła się przelewać i spływać po jego bokach. Robles zakręcił zawór sikawki. Rękawem otarł wilgoć z twarzy, wciąż mamrocząc coś z niedowierzaniem. Puk i ostatni technicy zniknęli. Dźwięk alarmu wreszcie ucichł. Co się działo? – Zapewne chcieliby panowie omówić pokaz na osobności. Nessus poprowadził gości do pustej niszy, w której mogli porozmawiać o tym, jak w najlepszy sposób można by spełnić wymagania techniczne. Sam trzymał się uprzejmie na odległość. Pozór prywatności pozwoli im dyskretnie włączyć urządzenia antypodsłuchowe, które mieli przy sobie. Z kabiny transferowej wreszcie wyłonił się Puk. Z ulgą dostrzegł, że Nessus jest sam i podszedł do niego. Jego zwykle schludna grzywa była zmierzwiona. Jednocześnie patrzył sobie w oczy i grzebał kopytem w podłodze. Nieuchronnie musiał nadejść dzień, gdy ludzie zrozumieją język Obywateli. Czy przedstawiciele ARM przynieśli ze sobą pluskwy? On by przyniósł. Nessus zerknął na kieszeń swojego pasa i włączył urządzenie zakłócające. – Puk, co się dzieje? – Mam dobrą i złą wiadomość – powiedział Puk.

Szarpnął jedną ze wstążek, które zostały w jego grzywie. – Dobra jest taka, że wracamy do domu. Dom! To była wspaniała wiadomość! W myślach Nessusa natychmiast pojawił się Nike. To jednak nie miało sensu. Czy General Products – Tajny Dyrektoriat – nie potrzebował przedstawicielstwa na głównym świecie ludzi? Jak bardzo zła mogła być ta zła wiadomość? Z pewnością nie aż tak, jak BVS-1, a to przetrwał. A Puk był tutaj, zamiast zwijać się w kłębek w głównej sali konferencyjnej. – A zła wiadomość? – podpowiedział Nessus. Puk, wzruszając ramionami zniszczył pozostałości ładu na swojej zwykle starannie ufryzowanej grzywie. – Zła wiadomość jest taka, że galaktyka umiera.

9 Ziemia już zbyt długo cieszyła się pokojem. Sigmund wstał i przeciągnął się, kompletnie znudzony. Gdy cztery lata temu wstąpił do ARM, firma rezygnowała z prochów – albo, naturalnym jak on – podawała je na weekendy. Paranoja w pracy, zdrowie psychiczne poza nią. Teraz, od sześciu miesięcy, przez cały czas był na lekach. Odstępowali od własnych zasad. Nikt nie chciał być bez przerwy jak jo-jo. Dziś wieczór wypoczywał w towarzystwie Feather, obdarzonego paskudnym charakterem Conana Murphy ego, i nowicjuszki o ściągniętej twarzy, Andrei Girard. Nowicjuszka pochrapywała lekko na kanapie. Murphy i Feather oglądali piłkę nożną, ściszając dźwięk transmisji. Murphy zawsze był w paskudnym nastroju. Może takie było jego zadanie. Kdatlyno wyglądali przerażająco, trochę jak pokryte łuskami, bezskrzydłe smoki, ale uwielbiali ludzi. Do drugiej wojny między Ziemią a kzinami, gdy ludzie uwolnili ich światy, byli niewolnikami Kzinti. Kdatlyno pracowali w Biurze ds. Obcych, a przecież sami byli obcy. Nawet najbardziej pokręconemu paranoikowi nigdy nie przyszłoby do głowy, żeby się o nich martwić. Śpiąca Królewna została przydzielona do obserwowania lalkarzy. Widać było, że nadal postrzega ich jak pacynki sprzedające drogie zabawki. Z tego, co

było wiadomo Sigmundowi, miała rację – tyle że on w to nie wierzył. Lalkarze byli tajemniczy. Ich technologia bardzo wyprzedzała ludzką i Kzinti. Na miłość boską, nawet im nie przeszkadzało, że są nazywani lalkarzami. I nigdy nie zdołał pozbyć się uczucia, że na Damy Radę to Adonis był górą. Sigmund zabijał czas, grając w rozbudowaną, strategiczną grę online. Dziś wieczór jego ranking był do niczego, ale mogło to szybko ulec zmianie. Z sobie wiadomych względów zlekceważył trend, który panował pośród graczy wybierających sobie awatary. Od tej pory czarnoksiężnicy i poszukiwacze skarbów jawili się jako Kzinti i Jinxianie. Nieważne, że przez całe życie obserwował Jinxian. Obserwował także kzinów, ale nieoficjalnie. Szefowie ARM powątpiewali w jego obiektywizm. Może ktoś schrzanił grę. – Do diabła z tym – oświadczyła Feather. Zerknęła na Sigmunda, a potem spojrzała na drzwi prowadzące do małej sypialni. Sigmund i sypialnia. Sigmund i sypialnia. Feather nigdy nie działała subtelnie. Nigdy nawet nie próbowała. – Co z Murphym? – mruknął Sigmund. Murphy, niepomny niczego, nadal oglądał program. – Ależ ty jesteś pruderyjny – powiedziała głośno. – Murphy, mogę na chwilę pożyczyć twoje ciało? Sigmund nie będzie się bawił.

Sigmund westchnął, zakłopotany. – Jeszcze się nad tym zastanawiam. Murphy zignorował ich oboje. Sigmund pozwolił, żeby go poprowadziła do sypialni. Nie miało znaczenia, że on był cicho, i że wyobrażał sobie, jak Murphy i rozbudzona nowa wymieniają porozumiewawcze uśmieszki. – Ty i Murphy? – powiedział później Sigmund, moszcząc się na poduszkach. – Albo ta nowa dziewczyna, jeśli wy, panowie, obaj mnie zawiedziecie. – Feather parsknęła śmiechem. – Jesteś zazdrosny. – Nie, tak właściwie to jestem paranoikiem – uwielbiał mówić o tym głośno. A może i był też zazdrosny, chociaż wiedział, że Feather się z nim drażni. Przyszła pora, aby zmienić temat. – Wszystko dziś wydaje się spokojne. – Jak co noc. – Przeciągnęła palcami po włosach, dziś szmaragdowozielonych ze srebrnymi iskierkami. Pasowały do jej ufarbowanej na miętową zieleń skóry. Lubiła kolory tak, jak on ich unikał. – Wszyscy jesteśmy skamielinami. W końcu nawet kzinowie wiedzą, kiedy się poddać. Feather coś o tym wiedziała. Te szczurokoty były jej działką. Drżała! Feather, która gołymi rękami mogła urwać kzinowi łapę. Sigmund pocałował jej nagie ramię, tuż nad miejscem, gdzie wszczepiony miała kryształ

antykoncepcyjny. Oboje wiedzieli, do jakiego zadania ARM odsyła swoich agentów, gdy nic się nie dzieje. – Wiem – powiedział łagodnie. – Nienawidzę polowań na matki! – wybuchła Feather. – To biedne, przerażone kobiety. Desperacko pragnące dziecka. Desperacko na tyle, żeby ukrywać się miesiącami, aż rozpuszczą się ich antykoncepcyjne implanty. Zdesperowane na tyle, żeby oddać życie w razie złapania z nielegalnym dzieckiem. – Wiem. Co innego mógł powiedzieć? Otoczył ją ramieniem. Wprowadzenie Praw Płodności oznaczało polowanie na matki, egzekucje rodziców i sterylizację nielegalnego potomstwa. Brak tych praw oznaczałby chaos. Żeby uzyskać od Komisji Płodności pozwolenie na dziecko potrzeba było znacznie więcej, niż dobrych genów. Kiedyś przeczytał, że przez krótki czas wydawało się, że populacja Ziemi się stabilizuje. W tym czasie ludzi, którzy nie czuli palącej potrzeby posiadania dzieci, zrobiło się znacznie mniej. Po tej chwili spokoju, po tym jak niezdecydowani, niczym badacze kosmosu, wycofali się z puli genowej, populacja Ziemi eksplodowała. Bez dzisiejszych kontroli osiemnaście miliardów mogło się podwoić w czasie życia jednego pokolenia. – Chcę dziecka – wyszeptała Feather. – Pragnę dziecka. Oboje byli naturalnymi paranoikami. Komisja Płodności nigdy – przenigdy – nie wydała pozwolenia na

dziecko paranoicznemu rodzicowi. Ucałował ją w nasadę szyi. – Wiem. *** W pomieszczeniu oddziału było tak spokojnie, jak na ostatniej zmianie Sigmunda. Ludzie się wałęsali, siedzieli z nogami na biurkach albo wchodzili i wychodzili bez wyraźnego celu. Nuda to zaprzysiężony wróg czujności. Przejrzał ostatnie zapisy, które dotyczyły przybyłych ostatnio Jinxian. Zobaczył jedynie spotkania biznesowe i noc spędzoną na szwendaniu się po klubach. Rzucił okiem na streszczenia ostatnich publikacji Instytutu Nauki. Zamówił rozkład statystyczny wzorów emigracyjnych Jinxian. Nowa też była w pracy, leniwie malując paznokcie. Nie spędziła na tyle dużo czasu w Sprawach Obcych, żeby móc sobie pozwolić na znudzenie. Pochylił się. – Girard, co tam z lalkarzami? Wyciągnęła dłoń z rozłożonymi palcami. Mokry lakier błyszczał. – Nic. – Skąd wiesz? – spytał Sigmund. Wydawała się być o wiele za bardzo zrelaksowana. Odpowiednie motywowanie było sztuką. Dawka odpowiednia na etapie szkolenia niekoniecznie była

właściwa w pracy. Andrea Girard zdjęła nogi ze swojego biurka. Może zrozumiała przekaz. – Sigmund, naprawdę robię swoje. Popatrz – dotknęła komputera, a na ekranie pojawił się wykres. – Użytkowanie kabin transferowych przez lalkarzy. Obserwuję Amerykę Północną, ale sprawdzam też inne kontynenty. Wzór na całym świecie jest taki sam, tendencja spadkowa. Lalkarze są w swoich biurowcach i zajmują się własnym biznesem. Sigmund uśmiechnął się lekko, słysząc ten żart. Lalkarze zajmowali się wyłącznie biznesem. General Products miało swoje przedstawicielstwo w Znanej Przestrzeni. Poza tym ludzie, Kzinti i Kdatlyno wiedzieli tyle samo – nic. – Od jak dawna robią to, co robią? – zapytał. – Od kilku dni jest taki spokój – odparła. Dni niewyjaśnionego nowego zachowania? Girard zdecydowanie potrzebowała, żeby nią potrząsnąć. – Kogo o tym poinformowałaś? – zażądał. Wymieniła nazwiska, a że Sigmund nie mógł mieć do nich zastrzeżeń, znów odwróciła się do hologramu. – W głównych portach kosmicznych ruch przez kabiny transferowe wygląda normalnie. – Wychodzą na spotkanie przylatujących statków? – Sigmund, oni są importerami. – Podmuchała na paznokcie. – A ty nie obserwujesz czasem Jinxian? Za sobą usłyszał chichoty. Czy tu nikt dziś nie

pracował? Sigmund poczuł nagle, że nie tylko Nowa ma za niski poziom motywacji. Zredukowana została ilość podawanych ludziom prochów. Skoro na horyzoncie nie było żadnych zagrożeń, po co wywoływać paranoję? Wrogowie Ziemi chcieli, żeby ARM tak myślało. Może polowanie na matki nie było najgorszą rzeczą. Nadal przyglądał się hologramowi, ignorując śmiechy. – W Kosmoporcie Mojave nie ma żadnych gości. Dlaczego? Na jego ramieniu spoczęła ciężka ręka. – Sigmund, odpuść sobie. Pozwól kobiecie pracować – powiedział Conan Murphy. Sigmund wrócił do swojego biurka. W ciągu tych paru ostatnich minut Jinxianie nie zrobili niczego podejrzanego. (Trzymają się w ukryciu, jak lalkarze? W zmowie z lalkarzami?). Wstał z krzesła. – Lalkarze to tchórze. Kogo lub czego unikają? – spytał głośno. Nikt nie odpowiedział – i nikt się nie roześmiał. Przysiadł na rogu biurka Nowej. – Andrea, powiedziałaś, że wszyscy lalkarze są w budynkach GP. Powiedz mi teraz, co robią. Nie potrafiła. Przed czym ukrywali się przebywający na Ziemi lalkarze? Sigmund surfował po necie, szukając inspiracji. Zamieszki po półfinałach Pucharu Świata. Awaria

systemu teleportacyjnego w Phoenix, jakiś problem z przyjmowaniem danych. Skandal korupcyjny w radzie miejskiej Pekinu. Wygłodzone kuguary zaatakowały wspinacza obozującego na Mount Shasta. Plotki o celebrytach. – Jaki jest zasięg awarii kabin transferowych? – zapytał Sigmund. Pozostali zebrali się w ciszy, żeby popatrzeć. Ktoś sięgnął obok niego i wywołał mapę. Pokryty plamami teren falował jak ameba: zakłócenia działania usługi ujęte w czasie. Sporadycznie pojawiała się nibynóżka sięgająca do Kosmoportu Mojave. Wyglądało na to, że było to jedyne lądowisko, którego unikali lalkarze. Ponieważ, jako tchórze, unikali miejsca dotkniętego awarią? Rzeczy nie zawsze są takie, jakimi się wydają. Czy lalkarze zbierali się w budynkach GP? Czy unikali Kosmoportu Mojave? Sigmundem zawładnęło chore przekonanie. Awaria baz danych nie oznaczała, że system nie mógł pracować. To był problem z naliczaniem opłat – oraz, idąc dalej, problem ze śledzeniem ludzkich poruszeń. – Czy przez ostatnich kilka dni Mojave rejestrowało jakieś nietypowe loty? W Mojave GP miało długo nieużywany, niesprzedany statek kolonizacyjny. Jak wszystkie współczesne statki kolonizacyjne miał największy kadłub z oferowanych przez GP. Sigmund widział 4, były to

ogromne sfery o średnicy przeszło trzystu metrów. Taki statek mógłby pomieścić wielu lalkarzy. Może wszystkich, którzy byli na Ziemi? Którzy niespostrzeżenie dostali się na pokład za pośrednictwem kabin transferowych? Statek kolonizacyjny zniknął wczoraj. Gdy zaczęły spływać raporty od inspektorów, mówiące, że budynki GP na całej planecie świecą pustkami, Sigmund nie był zaskoczony. *** Pomruki i wygłaszane cicho polecenia, nerwowe szepty i siarczyste przekleństwa, celowe, szybkie kroki – wszystkie dźwięki wielkiego dochodzenia. Lęk i dreszcz ściskające wnętrzności Sigmunda. Znalazł czas, żeby uśmiechnąć się do Feather. W najbliższym czasie nie zostaną wysłani, by polować na matki.

10 Pustka, powszechnie określana jako Znana Przestrzeń, stanowiła nieregularną sferę o średnicy około sześćdziesięciu lat świetlnych. Ten opis, znana, stanowił obraz zapierającej dech pychy. Zbadano tylko kilka systemów słonecznych na tym obszarze, a znacznie mniej zasiedlono. Od nastania ery hipernapędu otchłanie międzygwiezdne były raczej omijane, niż pokonywane. Większość „Znanej Przestrzeni” pozostawała wyzywająco nieznana – łącznie z położeniem, przypuszczalnie gdzieś w tym regionie, macierzystego świata lalkarzy. Do naszej niewiedzy, pomyślał Sigmund, możemy dodać kolejną zagadkę. Wszyscy lalkarze, którzy niegdyś przebywali na zamieszkanych światach Znanej Przestrzeni – należących do różnych ras, nie tylko do ludzi – zniknęli. Nikt nie potrafił powiedzieć, gdzie się podziali. Jinx nagle przestał być zmartwieniem Sigmunda. Gdy zaczęły pojawiać się raporty, czasem nawet od osób prywatnych, kwatera główna ARM uznała, że należy powołać specjalną grupę, która ma zbadać kwestię zniknięcia lalkarzy. A na jej szefa wyznaczyła Sigmunda. Zgodnie z poleceniem przeniósł się do Kwatery Głównej w Nowym Jorku. Jego nowe biuro było puste,

niemal tak ascetyczne, jak jego czarny garnitur. Ustawił ściany na tryb okienny i miał widok na Manhattan. Frachtowce cumujące w porcie. Samoloty transportowe wypełniające niebo nad zgiełkliwym megapolis. Wszystko wyglądało normalnie, jednak... Kilka kilometrów na południe, pośród najwyższych biurowców Manhattanu, waliła się największa giełda towarowa w systemie Sol. Słońce świeciło zza wysokich na kilometry wież centrum finansowego. Ludzie mówili, że kiedy już osiągnie się największą prędkość spadania, ostatnich kilka sekund przed uderzeniem o ziemię jest wypełnione spokojem. Nikt nie był w stanie powiedzieć Sigmundowi, skąd to wiadomo. To nie był konstruktywny ciąg rozumowania. Znów wygasił ściany, zastanawiając się, od czego zacząć. Z sąsiednich biur dochodził cichy gwar maszyn typu 3-V. Cała Znana Przestrzeń powoli stawała się obszarem katastrofy. General Products zlikwidowało produkcję kadłubów niezbędnych trzem rasom – i teraz zniknęło. Odbudowanie strat to praca na łata. Kryzys ekonomiczny zaczął się od konstruktorów statków kosmicznych i międzygwiezdnych linii rejsowych. Rozszerzył się na podwykonawców i inwestorów. A potem, oczywiście, na wszystkich ich pracowników. A potem na sklepy odzieżowe, restauracje, nieruchomości, usługi... Wkrótce ten ból odczują wszystkie światy.

Nagle pomruki 3-V przeszły w coraz głośniejszy i głośniejszy ryk: roboty informacyjne zasygnalizowały, że coś znalazły. Sigmund już wprowadził swoje ustawienia do nowego komputera. Wystawił głowę na korytarz. Jakoś nie do końca kojarzył głos, który usłyszał. – Wejdź, Ausfaller – powiedziała sąsiadka. Była drobną Eurazjatką ze zbyt dużą liczbą kolczyków na twarzy i słabością do błękitu. Samanta? Selena? Sangeeta? Dziś rano Sigmund poznał ze dwa tuziny ludzi. Nawet nie próbował zapamiętać ich imion. Kiwnął głową. Holo pokazywało jakiś fenomen astronomiczny. Być może była to jakaś mgławica, ale boleśnie jasna i poznaczona czernią. – Mógłbyś rzucić okiem na te odczyty promieniowania? – powiedziała domniemana Sangeeta. – To jakby wnętrze rozbłysku słonecznego, a statek nadal jest tysiące lat świetlnych od tego. A posłuchaj jak wyją wentylatory w kabinie. Daleko od tego. Daleko od czego? Zastanawiał się Sigmund. Głos, którego do końca nie kojarzył, mówił dalej. „... reakcja łańcuchowa związana z wybuchem supernowej, dawno temu. Te czarne kropki to gwiazdy. Wyglądają na czarne, bo blokują większość gorętszego i jaśniejszego światła z tyłu”. W rogu holo widać było ozdobne logo, JBC. Jinx Broadcasting Company. Sigmund dobrze je znał. Czy to

był program naukowy? Symulacja edukacyjna? Dlaczego coś takiego zostało wychwycone przez automatyczne filtry ARM? – Mamy szczęście, że żyjemy dobrych dwadzieścia tysięcy lat świetlnych od tego. Gdyby nie ten niesamowity statek, nawet byśmy o tym nie wiedzieli. Płonącą plamę zastąpił kadłub GP 4. W tej małej skali maszyneria wypełniała każdą część przezroczystego statku. – Jest wyposażony w hipernapęd lalkarzy, zdolny pokonać blisko rok świetlny w minutę. Dotąd pracowałam dla General Products. Teraz mogę już wszystko powiedzieć. Rok świetlny w minutę! Sigmund próbował przyswoić tę rewelację, gdy u dołu pojawił się pasek informacyjny i rozległ się głos robota. – Wykryto eksplozję jądra galaktyki! Jądro galaktyki eksplodowało? Dwadzieścia tysięcy lat świetlnych. Czy lalkarze uciekli przed niebezpieczeństwem oddalonym o dwadzieścia tysięcy lat świetlnych? I ten program JBC... skąd ten związek z Jinx? Robot mówił dalej. – Tylko w JBC! Za chwilę: wywiad na wyłączność z pilotem. Na holo pojawił się pilot, człowiek, którego głos wydawał się jakby znajomy. Jego twarz także: pociągła, albinotyczna, z ostrym podbródkiem.

Sigmund zadygotał z lęku. Lalkarze. Jinx. A teraz jeszcze... Pilotem był Beowulf Shaeffer.

11 Uciec przed niebezpieczeństwem. Zebrać się razem dla ochrony. Grzebiąc kopytem w podłodze, Nessus walczył z odwiecznym instynktem. W ciągu kilku dni od ogłoszenia wieści o eksplozji jądra Obywatele ewakuowali się z Ziemi i ze wszystkich innych placówek GP. Popędzili tak szybko, jak tylko się dało, na Ognisko. Żeby znów uciekać... On musi zostać tutaj, na Ziemi, nie mogąc uciec ani schronić się w grupie. Nessus ukrył się w jednym z setek anonimowych statków na płycie Kosmoportu Outback. Żadne czujne oczy nie wypatrzą go przez warstwę farby pokrywającej od wewnątrz niezniszczalny kadłub. Właz śluzy powietrznej był fałszywy, przyczepiony tylko do gładkiego kadłuba. Do środka można się było dostać tylko przez dysk transferowy – i tylko pod warunkiem, że znów podłączy jego zasilanie. W zbiornikach paliwa znajdował się tryt i deuter, więc mógł wystartować w każdej chwili. Ktoś, kto próbowałby wywołać statek, połączyłby się jedynie z infobotem. Mając zapasy, system recyklingu i syntezatory miał zapewnione powietrze, wodę i jedzenie na bardzo długi czas. Obowiązek wymagał, żeby został. Logika mówiła, że jest bezpieczny.

Instynkt domagał się, żeby natychmiast wystartował i dołączył do stada, a skoro było to niemożliwe, by zwinął się w ciasny kłębek. Przeklęty instynkt. Z opornym wzdrygnięciem Nessus nadał wezwanie. *** W gabinecie panował tumult. Sigmund w połowie przypadków zwracał się do ludzi niewłaściwymi imionami, i to był postęp. Załatwił, by dołączyła do niego Feather, ponieważ była dobra, i Andrea Girard, żeby się czegoś nauczyła. Reszta zespołu specjalnego przypuszczalnie była ekspertami od lalkarzy albo technologii Generał Products, albo jednego i drugiego; jak dotąd, miał na to tylko słowo komputera ARM. Hipotezy wypisane na wyświetlaczach, otoczone otwartymi pytaniami. Poza tym, że lalkarze zniknęli, nie wiedzieli prawie nic. Nad biurkami błyskały hologramy. Komunikatory brzęczały, ćwierkały i mruczały. Dźwięki głosów podnosiły się i opadały. Od czasu do czasu przez gwar przebijał się szum klimatyzacji. Nie dawała sobie rady z usunięciem zapachu tylu ludzi. W narożniku pomieszczenia dwóch przysadzistych nieznajomych kuliło się przed gniewem Feather. Cokolwiek zawalili, następnym razem bardziej się postarają. Gniew Feather nie był niczym przyjemnym. Nad tym wszystkim unosiła się aura lęku.

Feather skończyła smagać niewyparzonym językiem. Kiedy oddaliła się w swoją stronę, kieszonkowy komputer zabrzęczał upiornym dźwiękiem oznaczającym, że rozmowa jest naprawdę ważna. Jego asystentka SI filtrowała połączenia. – Sigmundzie, powinieneś odebrać – powiedziała Meduza. Węże na jej animowanej głowie syczały i wiły się. Oczywiście jego rozmówcy nie widzieli zielonoskórej gorgony. Widzieli starannie uczesaną kobietę o imieniu Georgia. – To lalkarz. Sigmund jęknął. Odkąd Narody Zjednoczone ogłosiły powstanie specjalnej jednostki, próbowały się do niego dodzwonić tysiące ludzi. Wszyscy wariaci i naciągacze twierdzący, że wiedzą coś o lalkarzach – albo że są lalkarzami. Każdy telefon musiał zostać odebrany – ale nie przez niego. Przynajmniej „lalkarzy” mówiących grzmiącym basem można było zignorować. – Meduzo, jestem pewien, że to wspaniała symulacja. Dodaj ją do kolejki. – Ja bym się nie zakładała. – Syk. – Twój rozmówca powiedział, że spotkaliście się na Damy Radę. Data się zgadza. A „on” ma głos, za który Feather by zabiła. Przy boku Sigmunda pojawiła się Feather. Poprowadził ją do swojego biura i zamknął drzwi. Meduza przekierowała połączenie na komputer na biurku, śledząc kroki Sigmunda przez kamery

monitoringu. – Powiedział, że nazywa się Nessus. – Syknięcie. – Jest znany lalkarz o tym imieniu. Pierwszy raz pojawia się w zapisach dotyczących Hala Clementa. W aktach nie ma jego zdjęcia. Imię „Nessus” pojawia się w naszych danych regularnie od trzech lat. Ostatnia wzmianka odnosi się do wizyty zaopatrzeniowców ARM w GP, kilka dni przed zniknięciem lalkarzy. Mamy tam jego podobiznę pochodzącą z kamer szpiegowskich, a odcień skóry i rozkład plam pasują do rozmówcy. – Można namierzyć, skąd dzwoni? – zapytała Feather. Ssssssyk. – Ślad prowadzi do Kosmoportu Canaveral. Triangulacja z wież przekaźnikowych wskazuje tylko na ogólny region. Sygnał może wychodzić z każdego z dziesiątków pojazdów. Ta ostrożność, jak podejrzewam, wskazuje na to, że sygnał początkowy pochodzi z innego miejsca. Sigmund znał tę sztuczkę: masa anonimowych przekazów przy wykorzystaniu kont, na których są wielokrotnie wyprane fundusze. Ukrywający się lalkarz byłby tak ostrożny. Tak jak znający się na rzeczy oszust. – Większość albo i wszystkie mają kadłuby GP, jak sądzę – powiedziała Feather. Meduza nie odezwała się. Sigmund krążył po pokoju. To miało sens. Gdyby na Ziemi został jakiś lalkarz i zdecydowałby się ujawnić,

wnętrze kadłuba GP byłoby najbezpieczniejszym miejscem. Ale właśnie ten lalkarz, który znalazł opuszczony statek przy BVS-1? Sigmund zadrżał. – Połącz. W jednej chwili Meduzę zastąpił lalkarz – a nowy obraz nad biurkiem nie był bardziej namacalny od poprzedniego. Animowanie awatara było łatwe. – Pan Ausfaller – powiedział lalkarz. – Bez brody wygląda pan inaczej. Ta broda Wunderlandczyka! Kompletnie o niej zapomniał. Zaczął ją hodować na początku podróży i zgolił przed powrotem do domu. – Nessus, powiedział pan, że już się spotkaliśmy. – Lekkie przekłamanie, żeby przebić się przez pańską SI – powiedział Nessus. – Wielokrotnie się mijaliśmy w budynku General Products. Nigdy nie zostaliśmy sobie przedstawieni. Sigmund wypuścił sondę próbną. – Zazwyczaj pracowałem z dyrektorem regionalnym na Damy Radę. Nessus wydał dźwięk przypominający tłuczenie szkła. – W strukturze firmy był znacznie wyżej ode mnie. – Chwileczkę. Sigmund włączył wyciszenie i wygaszenie obrazu. – Na Damy Radę faktycznie miałem brodę. A lalkarz, z którym pracowałem, miał takie imię. To może być

prawdziwe. – Załóżmy, że tak – powiedziała Feather. – Czego on chce? – Przekonajmy się. Sigmund przywrócił połączenie. – Wygląda na to, że w zeszłym tygodniu wszyscy lalkarze dość nagle wyjechali. Teraz dzwoni pan. Sam pan rozumie, że zastanawiam się, dlaczego. Lalkarz jedną głowę uniósł, a drugą opuścił. Żeby lepiej widzieć niebezpieczeństwo? – Panie Ausfaller, zadzwoniłem, ponieważ reprezentuje pan reakcję Narodów Zjednoczonych na nasz exodus. Chciałbym się z panem spotkać prywatnie, w celu konsultacji. *** Sigmund cały był pokryty maleńkimi robotami szpiegowskimi; jeszcze więcej miał ich w kieszeniach. Wideo, audio, namierzanie położenia, środowisko – jeśli można było coś zmierzyć i zapisać, to miał odpowiednie do tego czujniki. Spodziewał się, że zostaną zagłuszone, ale czasem życie niosło miłe zaskoczenia. Lepiej spróbować i przegrać, niż się zastanawiać „co by było, gdyby”. – Nie musisz tego robić – po raz kolejny powiedziała Feather. Klepnęła kabinę transferową. – Wejdziesz do wnętrza kadłuba GP, a wyjdziesz tylko wtedy, gdy

pozwoli na to Nessus. Sigmund naprawdę nie potrzebował szukać sobie powodów do zmartwienia. – Każdy lalkarz w Znanej Przestrzeni wycofał się albo ukrył. To może ściągnąć niebezpieczeństwo na Ziemię. Nie wydaje mi się, żeby zaaranżowano to wszystko po to, aby Nessus mógł mnie osobiście skrzywdzić. Najzabawniejsze było to, że naprawdę tak myślał. Szkolenie ARM pozwoliło mu skoncentrować paranoję. Zanim znów zaczął się zastanawiać, nacisnął przycisk transferu. Podświetlony panel kontrolny w miejscu przeznaczenia wyłączył się, zanim jeszcze zdołał wyjść z kabiny. Był w pułapce! Wszedł do czegoś, co najwyraźniej było ładownią na statku kosmicznym. Długo podziwiał napisy, które przetrwały stulecia. Dom, który zwraca się przeciwko sobie, nie może trwać. Paragraf 22. Jestem stróżem brata mego. Zejście powietrza. Na przeludnionej Ziemi już dawno temu zlikwidowano cmentarze, a Sigmund nigdy żadnego nie widział... Jednak nagle poczuł dreszcz i zrozumiał, co znaczy powiedzenie „poczuć oddech śmierci”. Serce mu waliło. W kwaterze głównej ARM łatwo było mówić, że lalkarze raczej nie mają nic konkretnie do niego. Jednak to właśnie on tkwił uwięziony wewnątrz nieprzepuszczalnego statku kosmicznego, na niepewnej

łasce ukrywającego się lalkarza. Pamiętał los Astyanaksa... [Astyanaks - w mitologii greckiej syn Hektora i Andromachy; był także nazywany przez ojca Skamandriosem (od boga rzeki Skamander, która opływała Troję). Aby uniemożliwić spełnienie się przepowiedni, według której Astyanaks miał odbudować Troję po jej zniszczeniu przez zdobywców, Odyseusz (według innej wersji Neoptolemos) zabił go, zrzucając z murów miejskich.]

Naprzeciwko kabiny transferowej, którą właśnie opuścił Sigmund, znajdowała się druga. Gdy na nią patrzył, światła wewnątrz zapaliły się. Wyświetlacz był zaklejony czymś nieprzezroczystym; nie zdołał zdrapać tej zaschniętej substancji, cokolwiek to było, by odczytać miejsce przeznaczenia. W szedł do środka i nacisnął przycisk I znowu – w kabinie zapadła ciemność. Za transparentną ścianą działową – z materiału GP? – czekał lalkarz. Miał kremową skórę z kilkoma jasnobrązowymi plamami. Był jednym z najbardziej niechlujnych spośród tych, których widział Sigmund, bez ufryzowanej grzywy i ozdób, które miały świadczyć o statusie. W jego wyglądzie uderzało, że jedno oko miał czerwone, a drugie żółte. – Nessus, jak sądzę. – Zgadza się, panie Ausfaller. Dziękuję za przybycie. Lalkarz skinął lekko wyprostowaną szyją: krzesło. – Proszę się rozgościć. Krzesło, zdalnie wyłączona kabina transferowa i syntetyzer były jedynymi elementami umeblowania. – Co, jeśli mam przy sobie pistolet laserowy? Szczerze mówiąc, zastanawiał się nad tym. Jeśli ściana była przezroczysta, pistolet laserowy by się przez

nią przebił – nawet materiał kadłuba przepuszczał światło widzialne. – Albo co, jeśli mówię do kolejnego holo, a to wszystko ma służyć tylko do skłonienia mnie, bym uwierzył, że tak nie jest? Nessus zadrżał. – Jestem prawdziwy, zapewniam pana. Niewątpliwie ma pan przy sobie sprzęt komunikacyjny. Proszę poświęcić chwilę na przekonanie się, że został zagłuszony. Jakkolwiek skaner na pierwszym statku nie wykrył żadnej broni, mógł go pan oszukać. Jeśli tak jest, to zanim pan kogoś zastrzeli proszę wziąć pod uwagę, że tylko ja mogę włączyć pańską kabinę transferową. To jedyna droga, którą może pan opuścić to miejsce wraz z tym, czego ma pan nadzieję się dowiedzieć. *** Wzmianka o pistolecie laserowym wywołała u Nessusa dreszcz. Gdyby jego grzywa była ułożona, to teraz by ją zmierzwił. – Przybywając, okazał pan sporo zaufania. Pomijając zgoloną białą brodę Ausfaller wyglądał z grubsza tak, jak Nessus go zapamiętał. Niski, w średnim wieku, o okrągłej twarzy. Nieco tęższy niż cztery lata wcześniej. Włosy miał naturalne: czarne, gęste i faliste. Nadal ubierał się na czarno, co stanowiło kontrast dla jego bladej, niefarbowanej skóry. Przeciętny człowiek –

dopóki nie zobaczyło się tych ciemnych oczu. Spojrzenie Ausfallera było intensywne. Przeszywające. Budzące lęk. – Żałuję, że nie poznaliśmy się na Damy Radę – powiedział Nessus. – Być może wówczas ta rozmowa byłaby łatwiejsza. Ausfaller przekładał kolbę z napojem z ręki do ręki. – Lalkarz, z którym pracowałem, dyrektor regionalny, chciał, żeby to zostało między nami. Nie jestem w stanie powtórzyć jego imienia, ale miał najbardziej wyszukaną grzywę. Myślałem o nim jako o Adonisie. Adonis? Nessus wałczył, żeby opanować wargi. To nie był czas na śmiech. A jeśli ktokolwiek na Ziemi studiował zachowania Obywateli, to właśnie ARM. – Proszę mi wybaczyć, panie Ausfaller. Większość z pracowników General Products przybiera imiona, które ludzie potrafią wypowiedzieć. Podobnie, jak wielu Obywateli, którzy nawet nie marzą o tym, żeby wysunąć nos poza Ognisko. Ludzkie pseudonimy w domu były dość popularną pozą, przynajmniej w partii Eksperymentalistów. Jeden z dawnych przełożonych Nessusa miał taki pseudonim: Achilles. Oczywiście, wszyscy zwiadowcy byli szaleni, ale trzeba było szczególnego obłędu, żeby przybrać imię legendarnego, ludzkiego wojownika. Przynajmniej Achilles miał na tyle rozumu, żeby nie podawać tego imienia ARM. Ale Adonis? Jego grzywa

była krzykliwa, to był modowy koszmar. Ale znów, co zwiadowcy Obywateli, a co dopiero ludzie, mogli wiedzieć o właściwym układaniu grzywy? Nie żeby te stylistyczne gafy miały znaczenie. Nessus wyznawał opinię, że całe to ozdabianie grzywy było bezcelową stratą czasu. Nadchodzący koniec wszystkiego pozwalał spojrzeć na wszystko z innej perspektywy. Ausfaller poruszył się na krześle. – Faktycznie przybrane imię Adonisa mnie nie interesuje, chyba że jest na Ziemi. – Jeszcze do tego dojdę – powiedział Nessus. – I nie, nie ma go na Ziemi. Z pewnością wie pan o niedawnym odkryciu związanym z jądrem galaktyki. Jak można się było domyślić, personel General Products wrócił z tego powodu do domu. Ausfaller się pochylił. – Dlaczego przeprowadzono to w tajemnicy? Dlaczego w takim pośpiechu? Promieniowanie dotrze tutaj za dwadzieścia tysięcy lat. Uciekać przed niebezpieczeństwem. Zbierać się razem dla ochrony. Jak można postąpić inaczej? Na długo przed pojawieniem się inteligencji stworzenia pozbawione tych instynktów zginęły w paszczach drapieżników. – Wszyscy na Ziemi wiedzą o lalkarzach jedną rzecz. Co to takiego? – Że jesteście tchórzami. – Ausfaller pociągnął długi

łyk z kolby. – Bez urazy. – Nie czuję się urażony – powiedział Nessus. – Uważamy się za ostrożnych. Dla nas tchórzostwo jest cnotą. Przerwał, żeby zsyntetyzować sobie coś do picia, walcząc z chęcią szarpania swojej rozczochranej grzywy. Ludzkie jedzenie nie miało dla niego wartości odżywczych, ale ciepły sok marchwiowy i tak go uspokajał. – Uciekamy przed niebezpieczeństwem. Bezzwłocznie. Sigmund zastanowił się. – Więc wszyscy natychmiast udali się do domu. Czy ten dom, gdziekolwiek się znajduje, jest bezpieczniejszy? Głowa sprzeciwiła się woli Nessusa, pochyliła się i zaczęła skubać sztuczny warkocz. Uniósł ją z trudem. – Nie zrozumiałeś mnie. Musimy uciec z galaktyki. – A resztę zostawić z konsekwencjami. Zostawić? Może Puk zrozumiałby, o co chodziło. Reszta z nas była jasna. – Zbliżamy się do celu tego spotkania. Nie da się ukryć, że wycofanie się General Products ma wpływ na ludzkie światy. Ma również wpływ na światy kzinów, ale to zapewne mniej was interesuje. – Wpływ? – zirytował się Ausfaller. – To duże niedopowiedzenie. Mieliście możliwości, by ustalić moją rolę i śledzić mnie. Musieliście też widzieć w necie, jakie zamieszanie spowodowało zniknięcie GP. Gdy

sprawdzałem ostatnio, bez pracy zostały miliony ludzi. Z giełd towarowych systemu Sol już wyparowały setki miliardów starów. Ten człowiek miał rację, ale co z tego? To niczego nie zmieniało. – Możemy uniknąć niebezpieczeństwa i to robimy. Jeśli to ma jakieś znaczenie, przykro mi z waszego powodu. – To nie ma najmniejszego znaczenia. – Policzek Ausfallera drgał. – Poza tym nie wierzę, że zaaranżowałeś to spotkanie, aby wyrazić daremne przeprosiny. – Zgadza się – powiedział Nessus. – Moi ludzie unikają zagrożeń, nawet odległych. ARM martwi się o zagrożenia, nawet nieprawdopodobne. Czy aż tak się różnimy? Ausfaller się uśmiechnął. – Ale paranoja nie jest normalna. Zazwyczaj się ją leczy. Uśmiech pozbawiony był humoru, a w słowie leczy były jakieś wrogie tony. Nessus znalazł więcej podobieństw między nimi: żaden z nas nie pasuje do swojego społeczeństwa. Zignorował ukłucie empatii. – Zastanawia się pan, czy General Products specjalnie spowodowało tę panikę. Może pan sądzi, że mamy zamiar wykorzystać tę sytuację. Nie o to chodzi, panie Ausfaller. Opuszczając ten region, tracimy pożytek z ludzi.

– Spróbuję jeszcze raz. Dlaczego poprosił mnie pan o spotkanie? – policzek Ausfallera nadal pulsował. – Mamy na uwadze naszą reputację, panie Ausfaller. Chcemy, by Narody Zjednoczone wiedziały, że chcemy honorować nasze zobowiązania. Rozmaite transakcje zostaną doprowadzone do końca. Nasze rozliczne stosunki biznesowe będą wymagały rozwiązania. – A spomiędzy wszystkich lalkarzy wybrano właśnie ciebie, żebyś został i to załatwił. Nessus, po co te podchody? Dlaczego nawet teraz spotykamy się w tajemnicy? – Ponieważ inni ludzie muszą się czuć tak, jak pan. – Nessus pogrzebał kopytem w podłodze, czego Ausfaller nie widział, bo dodatkowo oddzielało ich biurko. – Czy w interesie utrzymania stabilizacji Narody Zjednoczone nie sprzeciwiałyby się likwidacji GP? Myśli pan, że mogliśmy się spotkać w pańskim biurze? Proszę mi powiedzieć, Sigmundzie. Czy pozwolono by mi z niego wyjść? – Więc zostawiono cię tutaj, żebyś posprzątał bałagan, który zostawiło GP, a wszystko po to, żeby ochronić dobre imię lalkarzy – powiedział Ausfaller. – To twoja wersja. Nie odpowiedział na pytania Nessusa. To była wystarczająca odpowiedź. Ukrywanie położenia Ogniska było pierwszą i główną linią obrony. Nessus nie mógł go wyjawić, nie można go też było do tego zmusić. Żaden Obywatel nie

opuszczał Ogniska bez głębokiego warunkowania, które w takim wypadku wcześniej doprowadziłoby do zatrzymania serc. Teraz, w dobie kryzysu, wszyscy Obywatele muszą współpracować – a w trakcie lotu z pewnością maleje ryzyko ich wykrycia. Jak bardzo Nessus pragnął się zwinąć w kłębek! – Panie Ausfaller, ochrona naszego dobrego imienia to moja praca. Kiedyś, w odległej przyszłości, pańscy i moi następcy być może spotkają się w bezpieczniejszej okolicy. Przedstawiciel ARM wstał, z powodów, które umknęły Nessusowi, marszcząc brwi. – Nessusie, kim ty naprawdę jesteś? – Jestem z Departamentu Poręczeń. To brzmiało lepiej, niż ludzki termin zasugerowany przez Puka: straż tylna. I znacznie, znacznie lepiej, niż zbędny.

12 Carlos Wu był ciemny i szczupły, z prostymi, czarnymi włosami. W oczach migotała mu ciekawość i ślady fantazji. Wydaje się dość normalny, pomyślał Sigmund. Carlos nie wyglądał na kogoś, kogo Komisja Płodności nagrodziła nielimitowaną licencją na dzieci. I to w wieku osiemnastu lat! Psiakrew, nie ma sprawiedliwości! – Dziękuję za przybycie, doktorze Wu. – Proszę mi mówić Carlos. – Sigmund. – Zaplótł palce. – Pewnie się zastanawiasz, dlaczego cię o tu zaprosiłem. – Nieczęsto bywam zapraszany do kwatery głównej ARM – odparł Carlos. – Bo też nieczęsto zdarza się coś takiego. – Sigmund włączył holo z eksplozji jądra. – Zakładając, że to się wydarzyło. – A więc dlatego tutaj jestem. – Carlos wraz z krzesłem odchylił się do ściany. – Och, Sigmundzie, to się już wydarzyło. Bardzo starannie zbadałem dane. Sigmund nie mógł zdecydować, czy jest pod wrażeniem, czy raczej poirytowany. Zainteresowanie ze strony ARM większość ludzi wprawiało w niepokój. Nawet astrofizyków. Do czasu niesławnego programu z Jinx Sigmund przez całe życie nie spotkał ani jednego odpornego.

– Więc raport pozostaje w mocy. – Jak najbardziej. – Bardzo zębaty uśmiech. – To naprawdę fascynujące. Za dwadzieścia tysięcy lat będziemy chcieli być gdzie indziej. Sigmund stwierdził, że jakoś trudno mu się tym przejąć – a jeszcze trudniej poczuć sympatię do doktora Wu. Ile miliardów potomków będzie miał do tego czasu ten geniusz? – Martwią mnie nieco bliższe wydarzenia. Jesteśmy w głębokim kryzysie. Ekonomiści mówią, że jest on spowodowany exodusem lalkarzy. Zespół egzopsychologów potwierdził wszystko, co powiedział mu Nessus. Powiedzieli, że lalkarze uciekli przed eksplozją jądra, a reperkusje wobec innych gatunków ich nie interesują. Załamanie gospodarcze. Recesja. Co z tego? Ze stuknięciem Carlos postawił krzesło na czterech nogach. – Ach. Dobrze by było wiedzieć, dlaczego GP zniknęło. General Products musi dysponować wielkim majątkiem. Jeśli przyświecałby im jakiś nikczemny cel, przed zniknięciem upłynniliby aktywa, może spróbowali sprzedać na rynku krótkoterminowym. Sprzedaż krótkoterminowa była raczej odległa od astrofizyki. Finanse i konta były domeną Sigmunda, ale Wu w żaden sposób nie mógł o tym wiedzieć. Carlos błędnie uznał ciszę za przejaw zakłopotania. – Sprzedaż krótkotrwała opiera się na liczeniu na

spadek cen. Pożyczasz i sprzedajesz udziały, mając w planach zwrot udziałów kupionych później po niższych cenach. Gdyby lalkarze rozmyślnie chcieli spowodować panikę na giełdzie, to powinni sprzedać w ten sposób dużo akcji. To było raczej odległe od astrofizyki. Ale także bardzo spostrzegawcze. Sigmund zaczął lubić Wu. – Przyjrzeliśmy się temu. GP zostawiło swoje aktywa tutaj, i nie ma żadnych dowodów na manipulacje. – Wobec tego wróćmy do fizyki. Pomiary i kalibracje przyrządów zostały sprawdzone. Sądzę, że moi koledzy powiedzieli wam to samo. Koledzy. Czy Wu ma kolegów? – Wszyscy, z którymi rozmawiałem, byli zobowiązani do dyskrecji odnośnie tych konsultacji. Carlos się zaśmiał. – I nikt nic nie powiedział. Podejrzewałem, że rozmawialiście też z innymi. Cwaniak. Jeżeli eksplozja jądra była prawdziwa, to Exodus też. Lalkarze nie mieli powodu, żeby mieszać na ziemskiej giełdzie. – Wolałbym niezależnie potwierdzić te obserwacje – powiedział Sigmund. – Ja także – odparł Carlos. – Nie osobiście, ale chciałbym. Bez zaawansowanego hipernapędu to jednak niemożliwe. – A jeśli go nie mamy? – zapytał Sigmund.

Carlos się uśmiechnął. – Wobec tego obawiam się, że będziecie musieli mi zaufać. *** Goście gawędzili przy antycznych, stalowych stołach ustawionych wzdłuż nierównego patio z czerwonej cegły. Powozy zaprzężone w konie nadjeżdżały po brukowanej ulicy przechodzącej przed nadmorską restauracyjką. Fale rozbijały się o brzeg i kołysały zakotwiczonymi jachtami. Nad głowami kołowały mewy. Zapadała noc, ale Sigmund teleportował się z Kalifornii. Pomimo zapachów pieprzu, curry i imbiru wydobywających się z kuchni, nie miał jeszcze ochoty na kolację. Popijał swoją pinacoladę, wspominając czasy, gdy nie było kabin transportowych. Odkąd teleportacja stała się powszechna, tylko ceny stały na przeszkodzie temu, by po pięknych, małych karaibskich wysepkach, jak ta, nie przewalały się hordy turystów. Drink za dwadzieścia starów nie robił na nim wrażenia. Stać go było na to. Faktycznie drażniło go jedynie to, że jego towarzysz, beztrosko pożerający świeżo złowionego homara zamówionego na koszt Sigmunda, nie mógł o tym wiedzieć. Ander Smittarasheed był nieoficjalnym informatorem. Chciał zachować poufność i miał do tego prawo; nigdy nie spotkali się biurze ARM. To Ander

wybrał wyspę St. Croix i jedną z jej najbardziej ekskluzywnych jadłodajni. Ta jego mała chciwość często korelowała z jakością jego odkryć. Sigmund miał nadzieję, że dziś także tak jest. Wreszcie Ander odłożył widelec i beknął. Był masywny i uprawiał podnoszenie ciężarów. Pod jego różowo-purpurowym kombinezonem prężyły się mięśnie. Kolory materiału konkurowały z zachodem słońca, ale pasowały do ubiorów reszty zgromadzonych. – Wspaniale, Sigmundzie. Powinieneś zjeść wraz ze mną. Może skusisz się na deser. – Być może. Jak minęła podróż? – zapytał Sigmund. – Interesująco. – Ander przysunął krzesło bliżej. Żelazo zaskrzypiało na cegle. – Ten młody Shaeffer to fascynujący gość. Turysta. – Zacznij proszę od początku – powiedział Sigmund. – Jasne. Załapałem się na transport na Jinx. Znalazłem tam Beowulfa, jak pławił się w uwielbieniu. Ciągnęły do niego masy ludzi. Lubi grawitację w najlepszych hotelach. Grawitacja na Jinx była trzy razy silniejsza niż na Damy Radę. Sigmund próbował to sobie wyobrazić. Jinxianie, krępi i przysadziści jak gaśnice. Schaeffer wysoki i szczupły jak słomka. – Adorujące go kobiety mogłyby go złamać jak gałązkę. Ander roześmiał się. – Nie pytałem go o jego życie seksualne. Teraz

wersja skrócona. Beowulf ma słabość do rzeczy najlepszej jakości. Nie wiem, jak hojnie wynagrodzili go lalkarze te cztery lata temu, ale wydaje się robić wszystko, żeby pozbyć się tej premii. Do molo z rykiem przybiła motorówka, uniemożliwiając rozmowę. Ptaki wywrzaskiwały swój protest. Dźwięczały boje, w miarę uspokajania się fal coraz łagodniej i łagodniej. Po chwili dało się już rozmawiać. – No więc, Sigmundzie – powiedział Ander. – Cztery lata temu na Damy Radę słyszałeś to, co słyszał Bey. Czym lalkarze zapłacili ci za milczenie? – Niczym. Sigmund wiedział, że Ander w to nie uwierzy. Nawet nie chodziło o to, że Sigmund właściwie nie potrzebował pieniędzy. Gdyby wymusił łapówkę, Adonis miałby na niego haka. A Sigmund wiedział jedną rzecz: jeśli ktokolwiek, gdziekolwiek i kiedykolwiek miałby zostać przyłapany na łapówkarstwie, to nie będzie on. Jednak nie miał zamiaru dzielić się tą myślą. – Powiedziałem im, że General Products będzie miało wobec mnie dług. – No dobra. – Ander zaśmiał się cynicznie. – Wracając do rozrzutności pana Shaeffera. Był zachwycony tym, że mnie spotkał. Lalkarze przypuszczalnie nie dbają już o to, czy opisze swoje wojaże do centrum galaktyki, czy nie. Jinx Broadcasting

Company to inna sprawa. Shaeffer podpisał z JBC kontrakt na wyłączność, zanim w ogóle wyruszył w stronę jądra. JBC nadal chce, żeby występował, i wywiera na niego ciągłą presję. Nikomu nie powiedział, że to ja napisałem opowieść o jego przejściu obok gwiazdy neutronowej i nie ma już jak grać na zwłokę. Ander wypił swoje mai tai i zaczął się bawić miniaturową parasolką do drinków. – Płacą za rozpoznawalny styl pisania. Sigmund skinął, by podano im kolejne drinki. Powoli układał sobie szczegóły. Lubiący się włóczyć Shaeffer, z pieniędzmi, które wypalały mu dziurę w kieszeni, skończył na Jinx. Propozycja ze strony General Products, by poleciał eksperymentalnym statkiem. – Ander, czy lalkarze podejrzewali coś w rodzaju eksplozji jądra? – Bey w to nie wierzy. Szef lalkarzy określił to jako występ pod publiczkę, coś, co miało przyciągnąć inwestorów. GP chciało uzyskać pomoc w finansowaniu kosztów miniaturyzowania nowego napędu. Na nagraniu JBC statek wyglądał na mało przestrzenny. – Jaki jest ten statek? Ander wzruszył ramionami. – Zanim dotarłem na Jinx już dawno go tam nie było. Może po exodusie odprowadził go jakiś pilot lalkarzy. Ktoś się nim zajął, ledwie Bey zszedł z pokładu. Nessus niezauważony został na Ziemi. Więc może

jakiś lalkarz został też na Jinxie? Niebo powlokło się czernią. Sigmund zamówił nową kolejkę, by podtrzymać rozmowność Andera. Andera nie było kilka tygodni; miał dużo do opowiedzenia. O tym, że w budynku GP są tylko dozorcy. O długiej rozmowie z astrofizykiem z Instytutu Wiedzy, doktorem Julianem Forwardem. Forward powtórzył to, co mówili naukowcy na Ziemi: dane, które przywiózł Shaeffer były wiarygodne. Obserwacje nie potwierdzały w całości istniejącej teorii, ale, zgodnie ze słowami Forwarda, „rzeczywistość czasem uparcie nie chce się dostosować”. – Mój przyjaciel Bey nie przepada za kierownictwem General Products – ciągnął Ander. – Cholernie zabawnie się słucha, jak o nich mówi. Dyrektor regionalny na Jinx był... – Dlaczego na Jinx? – przerwał mu Sigmund. Nie mógł już cofnąć tego pytania. – Dlaczego ta wyprawa wystartowała z Jinx? – Odpowiedź jest krótka – nie wiem. Schaeffer nie wie. Ander z namysłem potarł swój długi nos. – Beowulfowi powiedziano, że stocznia na Jinx jest odpowiednio duża. Lalkarze nie palili się do lotu pojazdem eksperymentalnym, więc nowy napęd został zamontowany w Przestrzeni Ludzkiej. Liczyli, że znajdą tu pilota oblatywacza. Bey sądzi, że zgłosili się do niego, bo akurat tam był, a po incydencie z BVS-1 figurował w

ich aktach. – To tylko pogłoski i spekulacje. – Z pewnością – pogodnie powiedział Ander. – Wiesz co, od tego gadania zrobiłem się głodny. Podobno mają tu znakomity creme brulee. Bałagan w umyśle. Bezdenny żołądek. – Ja dziękuję, ale ty się nie krępuj. Sigmund pomachał do kelnerki, która przyjęła i przyniosła zamówienie Andera. – Więc może wybór Jinx nie był przypadkowy. Skąd mamy to wiedzieć? Ander rzucił się na deser, zostawiając Sigmunda samego ze swoimi myślami. Szczerze mówiąc, nie widział żadnego powodu, dla którego lalkarze mieliby spiskować z Jinxianami. Albo dla którego Beowulf miałby spiskować z kimkolwiek. Schaeffer jakoś do tego wszystkiego pasował. Tego Sigmund był pewien. Ale on odstawił go z powrotem na Damy Radę. Co mu umykało? – Może ta misja do jądra wyruszyła z Jinx zwyczajnie dlatego, że był tam Shaeffer? – Może. Dla statku, który może dotrzeć do jądra galaktyki, przestrzeń i czas nie mają znaczenia. – Ander otarł wargi chusteczką. – Nie mając kompletnie żadnych danych powiedziałbym, że masz rację. Od ciebie wiem o tym zagraniu Beowulfa z szantażem, ale on sam nigdy się o tym nawet nie zająknął. Z pewnością nie powiedział mi nic, gdy pisałem tę książkę o BVS-1. Skoro lalkarze

uważają szantaż za normalną praktykę w interesach, to GP pewnie uznało go za solidnego partnera. Wreszcie wyszli z restauracji, przy czym Ander był znacząco bogatszy, niż przed wejściem do niej. Sigmund odprowadził go do kabiny transferowej, a potem usiadł na jednej z ławek na końcu starego, drewnianego pomostu. Wpatrywał się w morze. Fale rozbijały odbicie księżyca na milion kawałeczków. Jak gigantyczna układanka, uśmiechnął się w duchu. Jak lalkarze, Jinxianie i Beowulf Shaeffer...

NAJBARDZIEJ NIEZWYKŁE

CZAS ZIEMSKI: 2645

13 Na dźwięk ostrego pukania Sigmund podniósł wzrok. W progu jego biura stała uśmiechnięta Andrea Girard. Zastanawiał się, dlaczego jest z siebie taka zadowolona. – Wejdź. Co masz takiego? – Niespodzianka! – powiedziała Andrea. Zamknęła za sobą drzwi i usiadła. – Beowulf Shaffer jest na Ziemi. Sigmund poczuł się, jakby dostał pięścią w brzuch. – Co? Kiedy? Andrea nieświadoma jego napięcia wyłamała palce. – W zeszły czwartek przyleciał z Jinxa komercyjnym liniowcem. Na liście pasażerów figurował Shaeffer, przecinek, B. Wolf. Oprogramowanie firmy transportowej nie rozpoznało w tym nazwiska osoby poszukiwanej. Moja SI właśnie to wykryła. Wyciągnęła komputer kieszonkowy i wyświetliła ujęcie z kamery monitoringu. Rzucała się w oczy śnieżnobiała czupryna, unosząca się wysoko nad tłumem. Z opalonej twarzy połyskiwały czerwone oczy. – Port Kosmiczny Outback. Program rozpoznający twarze twierdzi, że na dziewięćdziesiąt dziewięć procent to on. Ewidentnie używa tabletek opalających, choć niekoniecznie jako kamuflażu. Potrzebowałby ich, żeby w ogóle wyjść na zewnątrz. To był Shaeffer, świetnie.

– Zmiana nazwiska prawie wystarczyła, żeby zmylić nasze protokoły wejściowe – powiedział Sigmund. Coś mu tu nie pasowało. To było zbyt subtelne, jak na Shaeffera. – To pomysł Jinxian? Andrea potrząsnęła głową. – A co Jinxianie wiedzą o staroangielskich eposach? Moja babcia mawia: „nigdy nie przypisuj przebiegłości temu, co można łatwo przypisać głupocie”. Sigmund zgadywał, że jej babcia nie pracowała w ARM. Podniósł się z krzesła i położył obie dłonie płasko na biurku, przyjmując pozę, którą Feather nazywała „pozwól, że ci to wytłumaczę w bardzo prostych słowach”. – Andrea, pomyśl tylko. Ten zespół zajmuje się lalkarzami. Dokąd się udali. Co to oznacza. Niewiele rzeczy wiemy na pewno. Jedną z nich jest to, że zniknięcie lalkarzy miało zły wpływ na Ziemię. Kolejną, że Shaeffer regularnie współpracował z lalkarzami. Możliwe, że to on jest powodem ich odlotu ze Znanej Przestrzeni. Trzecią, że na Ziemi został przynajmniej jeden lalkarz. Nessus twierdzi, że zna mnie z wizyty w General Products na Damy Radę. Dokładnie w tym samym czasie był tam Shaeffer. Andrea, do diabła, powinnaś była śledzeniu Shaeffera przypisać najwyższy priorytet. To nie ma nic do rzeczy – choć to nie twoja sprawa – z moim dawnym zainteresowaniem Jinxem. Spojrzał na nią ciężko.

– Rozumiemy się? Na szczęście się nie odezwała. Sigmund znowu usiadł. Kilka razy odetchnął głęboko, żeby się uspokoić. – Mówi się trudno, nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Gdzie Shaeffer jest teraz? Spojrzała w podłogę. – Nie wiadomo. Poza tymi kilkoma godzinami po jego przylocie nie ma żadnych nagrań. – Rany, Andrea. – Na skroni Sigmunda zaczęła pulsować żyłka. – Podążaj za pieniędzmi. Hotel, kabiny transportowe. To przecież podstawy. – Sigmund, wiem. Próbowałam. Naprawdę. Shaeffer na statku zaprzyjaźnił się z Ziemianinem. Śledziłam go do domu tego przyjaciela. Jeśli ten przyjaciel ma go na oku, to tłumaczy, dlaczego Shaeffer mi zniknął. Ona jest tutaj, ponieważ chciałeś ją szkolić, upomniał się Sigmund. – Z własnego doświadczenia powiem, że jeśli spotykał się z Nessusem, to także zniknął z widoku. Andrea, to nie jest tak, że nie wiadomo, co się stało z Shaefferem. Do diabła, zgubiłaś go. – A nie jesteś ciekawy, co to za przyjaciel? – zapytała Andrea. Czyżby na twarzy miała cień uśmiechu? – To Gregory Pelton. Sigmund obserwował obcych, ludzi i innych, ale nigdy swoich pobratymców, Ziemian. Pelton było dość popularnym nazwiskiem i potrzebował chwili, żeby je

skojarzyć. – Ten Gregory Pelton? – Ten sam. – Andrea odzyskała nieco ze swej wcześniejszej werwy. – Jeden z najbogatszych ludzi na planecie. *** Sigmund odpływał, wyczerpany. Feather z dzikimi oczami leżała na nim. Znał stare powiedzenie „make love, not war”. Feather miała tendencje do zacierania różnicy między nimi. Dziś jej się to udało. – Jak ona sobie radzi? – powiedziała nagle Feather. – Ona? – Andrea. Twoja mała protegowana na pewno bardzo się stara po swoim potknięciu. Przesunęła dłonią w górę jego nagiego uda. Drgnął, nie tylko z powodu jej dotyku. – Jako tako. – Jako tako? – Feather przewróciła się na plecy i przeciągnęła wyzywająco. – Bo nie bawisz się ze współpracownikami? To oznaka słabości. A co z tym, że Andrea była głupią smarkulą, o stulecie młodszą od niego? Nie, to także byłby przytyk do tego, o ile młodsza jest Andrea od Feather. – Proszę, daj spokój. Jej dłoń znów znalazła się na jego udzie. – Wiesz, w sumie szkoda. Zawsze znajdzie się

miejsce dla kogoś jeszcze. Nie czekając na odpowiedź, powróciła do działań wojennych. *** Westybul Peltona miał dobrych pięć metrów wysokości i był większy, niż całe mieszkanie Sigmunda. W kącie stała wyglądająca na nieużywaną kabina transferowa, którą sprawiało sobie większość ludzi, których było na to stać, żeby zaakcentować swoją pozycję. Sigmund, czekając na Andreę Girard, podziwiał wystrój. Fotele do masażu. Jasny, pluszowy dywan. Dzieła sztuki holo. Syntetyzer przekąsek. Na jednej ze ścian dominowały dwuskrzydłowe drzwi z polerowanego mosiądzu. Andrea wyszła z kabiny transferowej. Prawie udało jej się powstrzymać od rozdziawienia ust. – Pewnie mu się wydaje, że adres jego kabiny jest poufny. Pelton był wystarczająco bogaty i ustosunkowany, by Sigmund nie ośmielił się wyciągnąć jego danych teleportacyjnych bez nakazu sądowego. Pół wieku wcześniej pra-pra... babka Peltona wynalazła system kabin transferowych. Gregory, zgodnie z publicznymi danymi, nic nie robił, tylko cieszył się pieniędzmi. Może nikogo nie było w domu. Sigmund się nie zapowiedział. Gdyby pojawiło się jakieś ostrzeżenie,

Pelton mógł zniknąć, a Shaeffer wraz z nim. A jeżeli Pelton był w domu, to znajdował się po niewłaściwej stronie gigantycznych drzwi. Na ścianie przy mosiężnych drzwiach zamontowany był intercom z płaskim ekranem. Sigmund pokazał swoją odznakę ARM. – Jestem tutaj oficjalnie, z ramienia ARM, by porozmawiać z panem Gregorym Peltonem. – Zaraz ktoś do pana wyjdzie, sir. Nadęty ton brzmiał, jakby należał do lokaja SI. Ekran pozostał ciemny. Mosiężne wrota stanęły otworem. Wewnątrz stały dwie kobiety w sukniach. Jedna była niska i drobna, ze skórą ufarbowaną na czerwono i niewiarygodnie srebrnymi włosami spływającymi jej do pasa. Druga była wyższa i w porównaniu do tamtej masywna, ze skomplikowaną, bardzo ozdobną fryzurą. Sigmund pomyślał niemądrze, co Nessus powiedziałby o takich włosach. – Jestem Dianna Guthrie – powiedziała niższa kobieta. Dłoń cały czas trzymała na rzeźbionej klamce. – To jest Sharrol Janss. Jesteśmy przyjaciółkami Ele... Gregory’ego. O co chodzi? – Jestem agent Ausfaller. – Głową skinął w stronę Andrei. – To agentka Girard. Chcielibyśmy pomówić z panem Peltonem. A także z Beowulfem Shaefferem, jeśli nadal tu jest. Ta wyższa, Janss, drgnęła na wzmiankę o Shaefferze.

Nazwisko Guthrie, powiązane z Peltonem, znali już wcześniej. Janss musiała być przyjaciółką Guthrie. – Są tutaj? – zapytał wprost Sigmund. – Niestety nie. – Guthrie zrobiła krok naprzód i zamknęła za sobą drzwi. Być może nie do końca przypadkowo zostawiła za nimi Janss. – A o co chodzi? Sigmund w myślach wzruszył ramionami. Nigdy nie wiesz, czego uda się dowiedzieć podczas bytności w czyimś domu. – Jesteśmy z grupy ARM badającej tak zwany Exodus Lalkarzy. Sigmund przerwał, żeby się przekonać, czy Guthrie odpowie coś interesującego. Nie miał szczęścia. Opadła na krzesło. – Nie wiem, co to ma do Gregory’ego. Sigmund wyjął komputer i spróbował ponownie. Poza tym takie robienie notatek niektórych ludzi denerwowało. – Beowulf Shaeffer, kolega pani przyjaciela, zna kilku lalkarzy. Podczas swego ostatniego lotu z Jinx pan Pelton spędził dużo czasu z Shaefferem. – A pan pomyślał, że Gregory mógłby wam powiedzieć, gdzie jest Bey. – Guthrie poprawiła ramkę z holo stojącą na tekowym stoliku. – Tak, Bey był tutaj. Był? Andrea chrząknęła. – Dianno... mogę do pani tak mówić? – nie czekała na odpowiedź. – Przede wszystkim, dlaczego Gregory

podróżował zwykłym liniowcem? Andrea miała się tylko przysłuchiwać – ale to było ciekawe pytanie. Pelton miał mnóstwo pieniędzy. – Gregory ma własny statek, jak można by się spodziewać – odparła Guthrie. – Nazywa go Wolniejszy od Nieskończoności. Miał zamiar lecieć nim na Jinx. Statek był remontowany przed podróżą. Jednak prace szły wolno, zapewne z powodu braku części. Tak, o to chodziło. Teraz sobie przypominam. Wielki dostawca zbankrutował. Pewne ważne części trudno było zdobyć. Jeśli to ma znaczenie, mógł to być wynik Exodusu Lalkarzy. Zamiast poganiać ekipę remontową albo odłożyć podróż, Gregory poleciał zwykłym statkiem rejsowym. Sigmund demonstracyjnie robił notatki. – Co to była za pilna sprawa na Jinxie? Guthrie zesztywniała. – Nie rozumiem, co to ma wspólnego z zaginionymi lalkarzami, ale wam powiem. Poczynił plany wybrania się na safari z polowaniem na Pasmowce. Za nic by tego nie przepuścił. Niewłaściwie zrozumiała wzdrygnięcie Sigmunda. – Zgadzam się. Mam potworną kosmofobię. Sigmund wiedział wszystko o Bandersnatchi – Pasmowcach. Białe, ślimakowate jinxiańskie stwory były niewiarygodnie wielkie, większe od brontozaurów. Pasmowce były też inteligentne, a licencje na ich odstrzał były ich głównym źródłem twardej waluty. Porozumienia,

które regulowały kwestie polowań pozwalały myśliwym na użycie tylko takiej broni, która daje ofiarom równe szanse. Około czterdziestu procent łowców nie wracało z takiej wyprawy. Pelton musiał być szalony. – Cofnijmy się nieco – powiedział Sigmund. – Powiedziała pani, że Shaeffer tutaj był. Gdzie jest obecnie? Z Peltonem? Guthrie wzruszyła ramionami. – Przypuszczam, że tak. Ale gdzie? To już znacznie trudniejsze pytanie. Gregory zabrał Beya na kolejną wyprawę. Andrea pochyliła się konfidencjonalnie. – Dianno, to ważne, żebyśmy porozmawiali z panem Shaefferem. Jak można się z nimi skontaktować? Guthrie wydawała się walczyć ze sobą o to, ile, i czy w ogóle, ujawnić. – Trzymam się Ziemi. Nie widzę w tym nic złego. Do diabła, jestem z tego dumna. Ale Gregory? To inna sprawa. Zwiedził cały system Sol. Był na dziesiątkach innych gwiazd. Polował na Pasmowce i przeżył, żeby o tym opowiedzieć. A jednak wciąż, dla każdego człowieka, który wybrał przestrzeń kosmiczną na stałe, jest planetarianinem. To, że jest tak nazywany, strasznie go irytuje. Machnęła ręką na widok skrzywionej miny Sigmunda.

– Odpowiadam wam. Celem Gregory’ego jest dostać się w tak niezwykłe miejsce, zrobić coś tak spektakularnego, że zniszczy to każdego, kto kiedykolwiek jeszcze ośmieli się nazwać go ziemniakiem. I tym właśnie zajmują się z Beyem. Wyjechali, żeby dla sławy zrobić coś głupiego. Czy było za późno? – Meduza! – krzyknął Sigmund do swojego komputera. – Położenie prywatnego statku kosmicznego Wolniejszy od Nieskończoności! Pojawiła się znajoma głowa uwieńczona wężową koroną. – Trzy dni temu opuścił Ziemię. Plan lotu zakładał wyjście poza kontrolowany obszar, a potem w otwartą przestrzeń. – I to z maksymalnym przyspieszeniem – podpowiedziała Andrea. Meduza jej nie poprawiła. – Mogą być już poza osobliwością. W hiperprzestrzeni, w drodze... dokąd?

14 Całe setki Obywateli skakały, kopały i wirowały w piruetach. Ich ozdobione klejnotami grzywy migotały olśniewająco. Kopyta stukały i łomotały o lastryko, czasem równo, czasem w nierównym staccato, a czasem w porywającym, huczącym crescendo. Nieharmonijnym trelem Achilles zatrzymał Wielki Balet. Spędzał coraz więcej i więcej czasu w holoshow. Najczęściej to było jego jedyne towarzystwo. Jeśli nie będzie uważał, któregoś dnia nie zdoła wyjść. Niesiony wiatrem piasek zasypywał kadłub Wspomnienia. Widoczność przez wizjery sięgała ledwie kilku długości statku. Okropnie nieprzyjemny świat, pomyślał. Jinx był ogromnym jajem, trzymanym w ciasnym uścisku przez swojego wielkiego, gazowego towarzysza. Zgodnie z ludzką konwencją „wschód” był kierunkiem, który stale wychodził na planetę. East End i West End wystawały ponad atmosferę, dając schronienie zakładom przemysłowym, które potrzebowały próżni. Środkowe części Jinxa były możliwe do zasiedlenia, jeśli było się w stanie wytrzymać lub skompensować bardzo dużą grawitację. Większość ludzkiej populacji żyła w East Band. Na równiku Jinxa dominował ocean. Atmosfera była

gęsta. Przeżycie gdziekolwiek poza pasem okołorównikowym wymagało kombinezonu ciśnieniowego. Przybywało niewielu gości. Pasmowce, wielkości gór, wędrowały po tropikalnych wybrzeżach. Ale Pasmowce nie mogły wspinać się na góry. Na okołorównikowych wyżynach nie było niczego, co mogłoby budzić czyjekolwiek zainteresowanie – tam więc ukrył się Achilles. Gęsta atmosfera uniemożliwiała obserwację z kosmosu. Gejzery maskowały sygnaturę cieplną Wspomnienia, a ich ciężkie, siarkowe wyziewy ukrywały go dodatkowo. Mógłbym tu siedzieć przez lata, pomyślał, czując się samotny ponad wszelkie wyobrażenia. Ktoś musiał skończyć układy General Products z Jinxem. I tym się zajmował, dzień po dniu, poprzez łańcuch pośredników, przekaźników radiowych i kolejnych anonimowych usług sieciowych. Pamiętał przypuszczenia, że ci, którzy zostaną na światach Znanej Przestrzeni zasłużą na wdzięczność tych, którzy będą pracować za ich pośrednictwem. Pamiętał pełną zaskoczenia ciszę, gdy zgłosił się na ochotnika. To była chwila szaleńczej brawury, którą jego przełożeni nieprędko zapomną. Znów włączył balet. ***

Człowiek wielkimi oczami patrzył przez niezniszczalne ściany swojego przezroczystego zamknięcia. Drżały mu ręce. Po twarzy i szyi spływał mu pot, mocząc koszulę. Spazmatycznie łapał oddech. Filtry molekularne w suńcie kabiny transferowej mogły równie dobrze dostarczać tlen, co go usuwać. Achilles jeszcze nie zdecydował, co wybrać. Patrzył w ciszy. – Erneście, nadużywasz mojej gościnności – powiedział wreszcie głosem płaskim od gniewu. W jednych ustach trzymał maleńką radiolatarnię, którą jego gość zamierzał przeszmuglować na pokład. Jedna z faz teleportacji oddzieliła ten przyrząd od człowieka. – Obrażasz moją inteligencję. – To się nie powtórzy – wydyszał słabo Ernest. – Zgadza się – ostro powiedział Achilles, a na twarzy jego więźnia pojawił się strach. Jednak, jeśli ktoś zasługiwał na śmierć, to nie ten pionek. Ktoś postawiony w Syndykacie Jinxiańskim dużo wyżej od Ernesta dał posłańcowi tę radiolatarnię. Tyle na temat rzekomej pilnej sprawy, która zatrzymała osobę, z którą zwykle spotykał się Achilles. Najwyraźniej była dość mądra, żeby nie ryzykować. Ile, zastanawiał się Achilles, zapłaciłby rząd za informację o miejscu przebywania ostatniego lalkarza na Jinxie? – I tak by nie działała – ciągnął Achilles. – Osłony

tłumią wszystkie nieautoryzowane transmisje. Twarz Ernesta była bladoniebieska – z braku tlenu, nie w wyniku mody. Oczy miał rozbiegane ze strachu. Nie odpowiedział, żeby nie zużywać resztek tlenu. Achilles podrzucił bezużyteczną pluskwę w powietrze i złapał ją. Podrzucił i złapał. Podrzucił i złapał. – Może twoi szefowie myśleli, że wyśledzą trasę, po której przybywają tutaj goście. Podrzut i chwyt. – Oczywiście moje zabezpieczenia obejmują również to. Gdyby wyłapali jakikolwiek sygnał, to już byś nie żył. Czy te środki ostrożności na pewno wystarczą, żeby przechwycić wszystkie próby przemycenia podsłuchów albo broni? W żaden sposób nie można było tego wykluczyć. Achilles jakoś zdołał się opanować i nie szarpać grzywy. Nie wolno mu okazać, że sam ma wątpliwości. Należało rozwiązać kwestię, czy odesłać Ernesta żywego, czy martwego. Achilles dotknął językiem kontrolki, inicjując wymianę powietrza w kabinie, w której przebywał zlany potem Ernest. Człowiek odetchnął spazmatycznie. – Przekaż swoim przełożonym wiadomość – powiedział Achilles. – Na rok zrzekną się wszelkich roszczeń finansowych w stosunku do mnie. W przyszłości wszystkie interesy będą załatwiane wyłącznie za pośrednictwem przekazu wideo. Powiedz im to. Wypustką wargową aktywował kabinę i odesłał

gangstera. Do swego osamotnionego miejsca pobytu Achilles dodał ochrypły chór – starą klątwę. *** Achilles starał się wyszukiwać sobie zajęcia. Gdy miał dobry dzień, zatracał się w badaniach. Kiedyś uważał się za fizyka. Został oddelegowany na samą planetę kzinów, chłonąc wyrafinowaną wiedzę z eksperymentów, które zawadiacko przeprowadzali naukowcy Kzinti. Czasami łapał się na tym, że ich starania dziwnie go fascynują. A potem była ekspedycja BVS-1. Dostał awans i został przeniesiony na Damy Radę specjalnie po to, by mieć baczenie na misję do gwiazdy neutronowej, ale nigdy nie było czasu, żeby usystematyzować odkrycia. Kolejny awans, z Damy Radę do większej placówki General Products na Jinx znów opóźnił jego badania. Teraz miał mnóstwo czasu na studiowanie danych z BVS-1. Jednak z każdym dniem coraz mniej go to obchodziło. Każdego przeraźliwie samotnego poranka miał nadzieję, że nagroda – sława i przywileje – będzie współmierna do jego poświęcenia. Potem myślał o innych, którzy się tak poświęcili i zostali, po jednym na system słoneczny. Znał większość z nich. Wszyscy byli nieprzystosowani – zwłaszcza ten karierowicz Nessus.

W głębi serca Achilles wiedział: tak właśnie wszyscy na Ognisku będą postrzegać jego. A może być tylko gorzej. Ci, którzy chcą zostawić dom, zwiadowcy, zawsze byli podejrzani. Potem nadeszły fatalne wieści, szok, który niemal wszystkich wprawił w rozpacz. Był jednym z nielicznych na Jinx, którzy byli w stanie funkcjonować. Jakże się namęczyli, żeby przeprowadzić setki pogrążonych w katatonii, zwiniętych w kłębek pobratymców do punktów załadunkowych! Jak cierpiał, wyobrażając sobie, jak bezceremonialnie zostaną wyrzuceni ze statku ewakuacyjnego. Stado będzie teraz gardziło zwiadowcami bardziej niż zwykle. Wycie wiatru brzmiało dziwnie samotnie. Teraz, gdy zaczął łaknąć nawet kontaktów z ludźmi, nie miał śmiałości, by się z nimi spotkać. *** Achilles zsyntetyzował sobie kleik z traw i zbóż. Żuł mechanicznie, zastanawiając się: czy jest za wcześnie, żeby ukończyć zadanie? Czy jest za wcześnie, aby zaproponować tym, którzy podejmują decyzje, że mógłby już bezpiecznie wrócić do domu? Rozległ się ostry i wibrujący sygnał, który wyrwał go z zamyślenia. Kto mógł używać tego ID komunikacyjnego? Ostrożnie odebrał.

– Osiem osiem trzy trzy dwa sześć siedem siedem zero. – Mój kadłub General Products zawiódł – powiedział nieznajomy człowiek. Achilles, w przeciwieństwie do swoich rozmówców, używał tylko połączenia głosowego. Człowiek, z którym rozmawiał, jak na standardy Jinxa nie był zbyt postawny, ale według norm wszystkich innych ludzkich światów był potężnie zbudowany. Koło swojego patykowatego towarzysza wyglądał jak byk. Beowulf Shaeffer! Ale żeby kadłub zawiódł? To było niemożliwe. Przypadkowa obecność Shaeffera zeszła na drugi plan. – Proszę? – powiedział Achilles. – Nazywam się Gregory Pelton. Dwanaście lat temu kupiłem od Generał Products kadłub, model dwa. Półtora miesiąca temu się zepsuł. Spędziliśmy ten czas wlokąc się do domu. Czy mogę rozmawiać z lalkarzem? Achilles włączył swoją kamerę, zastanawiając się, czy Shaeffer go pozna. O co chodziło z Shaefferem i właściwościami kadłubów GP, o których nie wiedziano? Achilles starał się ignorować śmiertelnie gęstą atmosferę na zewnątrz i nagły strach, czy Wspomnienie go ochroni. – To poważna sprawa. Naturalnie wypłacimy pełne odszkodowanie. Czy zechciałby pan szczegółowo opisać okoliczności? Pelton zechciał, jak najbardziej. Był porywczy. Zapędził się w opisy egzotycznych właściwości

rodzącego się systemu słonecznego, który właśnie badali. – Rozumiem – powiedział Achilles. Durnie, pomyślał. – Nasze przeprosiny są oczywiście niewystarczające, ale proszę zrozumieć, że nie był to zamierzony błąd. Nie sądziliśmy, że w tej galaktyce można się natknąć na antymaterię, zwłaszcza w takich ilościach. Ludzie drgnęli. W głosie Peltona pojawiło się zaciekawienie. – Antymateria? – Oczywiście. To nas nie usprawiedliwia, ale od razu powinien pan to sobie uświadomić. Normalny, międzygwiezdny gaz mikroeksplozjami wypolerował powierzchnię planety, podniósł temperaturę protosłońca powyżej wszelkich szacunków i spowodował naprawdę ogromnie groźne promieniowanie. Nawet nie przyszło to panu do głowy? Wiedział pan, że ten system leżał poza galaktyką. Ludzie są niezwykle ciekawscy, prawda? – Kadłub – powiedział Pelton ozięble. – Kadłub General Products to sztucznie stworzona molekuła, której wiązania atomowe są sztucznie wzmocnione przez małe urządzenia zasilające. Achilles zapędził się daleko w wyjaśnienia, zanim uświadomił sobie, jak cenne informacje przekazuje. Jakże był spragniony towarzystwa! Teraz już za późno, żeby przerwać. – Wzmocnione wiązania molekularne są odporne na wszelkie urazy mechaniczne i gorąco rzędu setek tysięcy

stopni. Ale gdy wybuchy antymaterii zniszczą wystarczająco dużo atomów, molekuła oczywiście się rozpadnie. Pelton kiwnął głową, najwyraźniej nie będąc w stanie wydobyć z siebie głosu. – Kiedy możemy się spodziewać pańskiego wniosku o odszkodowanie? – zapytał Achilles. – Rozumiem, że nie ma ofiar w ludziach; całe szczęście, odkąd nasze fundusze są ograniczone. Pelton, zamiast odpowiedzieć, przerwał połączenie. Achilles podejrzewał, że oddzwoni. Do tego czasu nie było wiadomo, kto był bardziej przerażony, on, czy ludzie.

15 Zawył sygnał. Z holo, które nagle pojawiło się nad biurkiem Sigmunda, odezwał się mężczyzna o ponurej twarzy. Plakietka na mundurze głosiła: Rickman. – Uwaga, ARM. Powtarzam. Uwaga, ARM. Jinx został zaatakowany. Zniknięcie lalkarzy zabierało ostatnio Sigmundowi cały czas. W kwestii obserwacji Jinxa musiał zaufać innym. Teraz przez jego filtry pocztowe mogły przejść tylko wiadomości o bardzo wysokim priorytecie. Wiadomość Rickmana miała oznaczenie KOSMICZNA; to był najwyższy możliwy priorytet. Wszystkie skolonizowane światy były drażliwe na punkcie swojej niepodległości, a Jinx bardziej, niż większość z nich. Wezwaliby ARM na pomoc tylko w skrajnych przypadkach. Sigmund wyłączył alarm. Ikonki mrugające w kącie holo wskazywały na podwójne kodowanie, według standardów ARM i Sił Zbrojnych Jinxa. Zerknął na kody przekazu sygnału pod ikonkami. Nagranie przeszło przez Stację Southworth, boję hiperfalową za Plutonem i Stację Jamesa P. Beana krążącą na orbicie wokół osobliwości Syriusza A. Wyglądało przerażająco autentycznie. – Namierzyliśmy obiekt wielkości statku

kosmicznego wchodzący do systemu Syriusza z szybkością ośmiu dziesiątych prędkości światła. Powtarzam, zero przecinek osiem prędkości światła. Wstępne obserwacje wskazują, że zmienia kurs. Celując? Na korytarzu przed biurem Sigmunda gromadzili się ludzie. – Kzinti? – wyszeptał ktoś. Pozostali zamruczeli, zgadzając się z tym. Siły wojenne ARM muszą być w stanie pogotowia. Skoro Jinx został zaatakowany, to dlaczego nie Ziemia? A kto by tego próbował poza szczurokotami? Prędkość bliska prędkości światła oznaczała broń samonaprowadzającą. Coś wielkości statku gnające z taką szybkością mogło rozwalić planetę. Jak to powstrzymać? Zderzenia nie przeżyje nikt. Jak te szczurokoty do tego doszły? Z Jinxa na Bean, a potem z Southworth na Ziemię. To pełzanie z prędkością światła przez studnie grawitacyjne oznaczało niemal jednodniowe opóźnienie. Czy Jinx nadal istniał? – Uciszcie się – warknął Sigmund. A potem... Na obrazie pojawiła się kobieta w mundurze JDF i szepnęła coś Rickmanowi do ucha. – Moment – powiedział Rickman. Odwrócił się plecami do kamery i pochylił się do kobiety.

– Transmisja jest wyciszona – powiedziała Meduza. – Z ruchu warg wyczytałam coś o kontakcie radiowym, przypuszczalnie z intruzem. Teraz ani nie słyszę, ani nie mogę czytać z ruchu warg. Sigmund się zdziwił: kto wycisza wiadomość o końcu świata? Rickman odwrócił się do kamery. Strach w jego oczach zastąpił gniew. – Właśnie odebraliśmy wiadomość od obiektu. Jest on własnością zasranego planetarianina o nazwisku Gregory Pelton. Domaga się akcji ratunkowej. Zwalnia, więc prawdopodobnie nie jest to atak. Wiecie coś o tym kretynie? Sigmund wysłał odpowiedź. – Szanowany obywatel. Nie notowany. Szanowany, dopóki nie skumał się z Beowulfem Shaefferem, pomyślał. Jinxianie nie muszą wiedzieć o tych podejrzeniach. Jednak skąd wracał Pelton? I jak osiągnął osiem dziesiątych prędkości światła w przestrzeni Einsteina? *** Kabina transferowa przeniosła Sigmunda z kwatery głównej ARM na – Atlantydę? Za oknem widokowym leniwie falowała meduza. W krystalicznie przejrzystej, prześwietlonej słońcem wodzie błyszczały korale. Z zacienionej niszy w westybulu wyszedł Carlos Wu.

– Proszę mi wybaczyć, agencie Ausfaller. Za bardzo lubię przyglądać się reakcjom moich gości, żeby ich ostrzegać. – Sądziłem, że przeniosę się do pańskiego domu – powiedział Sigmund. Starał się ignorować ciśnienie ton wody napierających na to okno. Hol udekorowany był muszlami, drewnem wyrzuconym przez fale, sieciami rybackimi i pejzażami morskimi, jak w restauracji z owocami morza zaprojektowanej przez naprawdę drogiego architekta wnętrz. – To jest dom. – Carlos uśmiechnął się nieszczerze. – Tak się składa, że znajduje się wewnątrz Wielkiej Rafy Koralowej. Mieszkanie w miejscu o tak delikatnej równowadze ekologicznej wymagało nie tylko pieniędzy – to wymagało licencji Narodów Zjednoczonych. Jeszcze jeden przywilej genetycznej żyły złota? Z kabiny wyszła Feather, a zaskoczenie na jej twarzy było bezcenne. Sigmund przedstawił jej ich gospodarza. – Doktor Carlos Wu. Agentka Feather Filip. – Po prostu Carlos. Carlos radośnie potrząsnął dłonią Feather. Zaproponował napoje i przekąski, pokazał ognicę rogatą wiszącą na skraju rafy i generalnie tryskał entuzjazmem. Irytująco czarujący, pomyślał Sigmund. A może w tym ożywieniu Wu jest coś więcej? Szybkie sprawdzenie danych wykazało, że Wu

spotykał się z Sharrol Janss. Czy kontaktowała się z nim od czasu, gdy poznała Shaeffera? – Dziękuję, że tak szybko zgodziłeś się z nami spotkać. – Siadajcie. – Gospodarz wskazał im fotele masujące. – Oczywiście jesteście mile widziani. Cieszę się, że mogę pomóc. Przynajmniej wydaje mi się, że mogę. W sumie nie powiedzieliście, o co chodzi. Mam nadzieję, że nie o kolejną eksplozję galaktyki. – Nic tak dramatycznego – odparł Sigmund. – Niezupełnie. Kilkuminutowa rozmowa z genialnym astrofizykiem nadal jednak może być cenna. Siły Zbrojne Jinxa przyznały się już publicznie do swojej krótkiej paniki. Ponieważ nikt inny nie ujawnił tożsamości intruza Sigmund uznał, że SZJ chciały to utrzymać w sekrecie. Feather pochyliła się w fotelu. – Mamy takie hipotetyczne pytanie. Powiedzmy, że chcę nadać przyspieszenie dużemu obiektowi, wielkości statku, do, powiedzmy, osiemdziesięciu procent prędkości światła. Jak to zrobić? – Potrzebuję innych parametrów. – Carlos bawił się konchowatą muszlą leżącą na stoliku kawowym. – Ale w czym rzecz? Hipernapęd daje statkom prędkość większą od prędkości światła. – To pytanie hipotetyczne – powtórzyła Feather. Carlos uniósł konchę do ust i zadął. Rozległa się przeciągła nuta, głęboka, wibrująca i przeszywająca.

Urok, czy nerwy?, znów zastanowił się Sigmund. Z jakiegoś odległego zakątka jego umysłu wydostał się obraz, jakiś renesansowy szkic, który dawno temu widział w Getty Museum. Tryton dmący w muszlę, taki chyba nosił tytuł. Caravaggio? Nie, Carracci. Każdy lalkarz, którego spotkał Sigmund, nosił imię zaczerpnięte z ludzkiej mitologii, zazwyczaj greckiej. Nie przypominał sobie, żeby poznał jakiegoś Trytona. To niczego nie dowodziło. Sigmund kompletnie nie miał pamięci do imion. Carlos odjął od ust swój róg. – Oczywistą odpowiedzią jest zimna fuzja. Wszystkie wczesne, bezzałogowe próbniki były napędzane w ten sposób. Po tym, jak udało się rozwiązać problem osłony przed promieniowaniem, takie silniki miały też statki kolonizacyjne. Oczywiście zanim pojawił się hipernapęd. – Oczywiście – powiedział Sigmund. – Ale potrzebowaliście aż mnie, żeby usłyszeć taką odpowiedź. – Carlos obracał muszlę w dłoniach. – Ile mam czasu? To znaczy, żeby nadać statkowi przyspieszenie. – Jakieś trzy miesiące – odpowiedział Sigmund. Peltona i Shaeffera nie było na Ziemi trzy miesiące, zanim doczołgali się z głębokiego kosmosu i przerazili Jinx. – Za mało na zimną fuzję. Kolejne pozbawione melodii dźwięki konchy. Meduza się znudziła i odpłynęła. Obok przemknęła mała

ławica srebrzystych rybek. – To trudne zadanie – zdecydował wreszcie Carlos. – To za krótko dla silników konwencjonalnych albo jądrowych, nawet przy założeniu, że statek mógłby udźwignąć wystarczającą do tego ilość paliwa. Carlos odłożył muszlę i poderwał się gwałtownie. – Wybaczcie mi brak manier. Czy mogę wam zaproponować coś do picia? Kilka minut później podał im napoje. Czy Wu grał na zwłokę, czy po prostu był bardzo uprzejmy? Może trudno było być geniuszem i Wu był zakłopotany, nie mogąc udzielić odpowiedzi. Sigmund potrząsnął głową. – Ja dziękuję – powiedziała Feather. Również wstała i podeszła do okna, zerkając na rafę. – To bardzo odprężające. – Odwróciła się od przeszklonej ściany. – Zbyt odprężające. Carlos, wróćmy do kwestii. Nazwij mnie durnym gliną, ale nie rozumiem. Byłam na statkach, które rok świetlny pokonywały w trzy dni. Dlaczego statek nie może osiągnąć prędkości światła w trzy miesiące? Dlaczego po prostu nie zwalniać tak bardzo przy wyjściu z hiperprzestrzeni? – Feather, z pewnością nie jesteś głupia. To są bardzo przenikliwe pytania. – Carlos podszedł do niej i spojrzał przez szybę. – Ryba w wodzie i ryba w powietrzu to dwie różne rzeczy. Normalna przestrzeń i hiperprzestrzeń także się różnią. O co chodziło z tą banalną metaforą, zastanawiał się Sigmund. Czy Carlos flirtował? Kobiety błagały o to,

żeby mieć z nim dziecko. Oczywiście kobiety, które miały licencję na dziecko. Sigmund nie mógł sobie wyobrazić, żeby Carlos zainteresował się zatrudnioną w ARM paranoiczką. – Gdy statek wydostanie się już spod wpływu osobliwości, to niezależnie od jego szybkości może wskoczyć w hiperprzestrzeń. Zgadza się? – Tak jest – potwierdził Carlos. – A w hiperprzestrzeni pokonuje rok świetlny w trzy dni – ciągnął Sigmund. Carlos sięgnął do pejzażu obok okna. Fregata i burza zniknęły, odsłaniając syntetyzer. Gdy cofnął rękę, w której trzymał szklankę wody, niewidoczne sensory znów pokazały holo. – Chyba, że to Daleki Strzał. Wówczas pokonuje rok świetlny w nieco ponad minutę. – A gdy taki statek wychodzi z hiperprzestrzeni? – zapytał Sigmund. – Ma taką samą szybkość, ani większą, ani mniejszą, jak w chwili wejścia do niej. Prędkość w przestrzeni Einsteina i w hiperprzestrzeni są niezależne. – Więc nie da się tego zrobić. – Uśmiechnęła się Feather. – Oczywiście, hipotetycznie. – Chyba, że się udało. Wasze zainteresowanie wskazuje, że tak. – Carlos popijał powoli. Dźwięczały kostki lodu. – Rzeczywistość często wyprzedza teorię. Zaryzykuję więc przypuszczenie. Być może... Outsiderzy.

16 – Zapoznałem się z twoim raportem – powiedział Nike. Jego głosy i jasne oczy były charakterystyczne, sylwetka giętka i smukła. Skórę miał kremową, bez żadnych zmian. Jego starannie ułożoną grzywę ozdabiały pluszowe, pomarańczowe wstążki, kolor Eksperymentalistów. – Miałeś rację, prosząc o pilną konsultację. Achilles drgnął z zaskoczenia. Sam Nike! Dyrektoriat Floty przeznaczony był do radzenia sobie z pozaświatowymi zagrożeniami, ale ci, którzy nim kierowali zostali naturalnie na Ognisku. Jednak radio hiperfalowe nie działało w studni grawitacyjnej. Nike wypuścił się głęboko w przestrzeń, żeby omówić to osobiście. Podobnie Achilles, choć na Jinxie nie było nikogo, do kogo mógłby się zwrócić. W głównym wizjerze Wspomnienia jasno świeciła odległa iskra Syriusza. – Ostrzeżenie was uznałem za ważne. Pelton twierdził, że kupił od Outsiderów koordynaty „najbardziej niezwykłego” świata w Znanej Przestrzeni. Świat z antymaterii, orbitujący wokół słońca z antymaterii. Achilles zastanawiał się, czy Nike był pod odpowiednim wrażeniem tego spokojnego oświadczenia.

Z całej populacji sześciu światów lalkarzy, które już były w locie, właśnie on wykrył nowe, potencjalne zagrożenie. Cały system słoneczny zbudowany z antymaterii mknący przez Znaną Przestrzeń – i to on wydedukował jego istnienie. To on ustalił, że ludzie znają jego położenie. Zagrożenie było ogromne i znacznie bliższe, niż fala promieniowania będąca wynikiem eksplozji jądra galaktyki. – Nie ma wątpliwości co do zniszczenia kadłuba General Products? – upewnił się Nike. Podtony zachęcały do wyjawienia wszelkich wątpliwości, choćby najmniejszych. Achilles odpowiedział arpeggiami spokojnej pewności. – Żałuję, ale nie ma żadnych. Zbadałem to, co zostało z Wolniejszego od Nieskończoności. Hipernapęd, system podtrzymywania życia, reaktor, wszystko – zostało pokryte pyłem. Analiza spektralna dowodzi, że to resztki materiału kadłuba. Jeśli nawet wątpisz w przyczyny, to zniszczenie kadłuba General Products jest niezaprzeczalne. – Cóż – odparł Nike. – Skoro mam w to uwierzyć, a tutejsi eksperci potwierdzają twoje wnioski, to muszę przyjąć, że ci ludzie natknęli się na wielkie ilości antymaterii. I mówią, że Outsiderzy skierowali ich do tego systemu słonecznego? Czy to było drżenie? W głosie Nike? Jeżeli tak, to Achilles to rozumiał.

Outsiderzy byli starą galaktyczną rasą. Istoty z ciekłego helu, które unikały ciepła preferowanego przez wszystkie inne inteligentne gatunki. Podróżowali po galaktyce i handlowali ze wszystkimi, zazwyczaj oferując wiedzę. Ich osiągnięcia naukowe i techniczne dalece wyprzedzały osiągnięcia pozostałych ras. Posiedli niewyobrażalną potęgę. Jednak to nie dostęp Outsiderów do systemu z antymaterii przerażał Achillesa. Outsiderzy wydawali się być równie pozbawieni agresji, co Obywatele. Czego nie można było powiedzieć o ludziach. Wielkie drapieżniki występujące na Ognisku zostały wyeliminowane tysiące lat temu. Oczywiście Obywatele obawiali się wszystkich ras technicznie zaawansowanych, ale przemierzający kosmos mięsożercy wywoływali instynktowne przerażenie. Strach i wstręt wywoływany przez kzinów sprawił, że jego lud stracił czujność wobec pozostałych ras. Ludzie byli brutalni, ciekawscy, nastawieni na ekspansję... Wiele im wybaczono, skoro na drugiej szali znajdowali się kzinowie. Ale ludzie z antymaterią? Achilles zadygotał. – To, że Outsiderzy ich nakierowali, to dobra wiadomość, Ekscelencjo. To wskazuje, że ten system z antymaterii przemieszcza się z prędkością nieosiągalną dla ludzi. Nike pochylił głowy, zgadzając się ostrożnie. – Dobrze by było móc w to wierzyć.

Gdybym zdołał przekonać Nike, pomyślał Achilles, to oddałbym Ognisku – i swojej karierze – wielką przysługę. – Pierwszy kontakt radiowy, który nawiązał ze mną Pelton, miał bardzo wyraźne opóźnienie. To oznacza, że zniszczony statek przyleciał na Jinx z prędkością relatywistyczną. Zaledwie osiem dziesiątych prędkości światła. – Co to ma za znaczenie? – zapytał Nike. – Ach. Mając hipernapęd ludzie nie mają powodu, żeby przemieszczać się z taką prędkością w normalnej przestrzeni. Ale czy mogliby, gdyby chcieli? – Mając napęd oparty na zimnej fuzji i kilka miesięcy jak najbardziej, ale Wolniejszy od Nieskończoności nie ma takiego napędu. Przy użyciu technologii obecnie wykorzystywanej przez ludzi to niemożliwe. We wraku statku widziałem tylko standardowy napęd. Achilles nie mógł się powstrzymać i szarpnął grzywę. Hamowanie do prędkości spacerowych zabrało Peltonowi dużo czasu. Uszkodzony statek raz za razem przemykał przez system Syriusza. Po każdym przejściu wyraźnie zwalniał, po czym wskakiwał w hiperprzestrzeń, okrążał Syriusza i powtarzał cały proces. – Outsiderzy podholowali statek Peltona – podsumował Achilles. – Tylko w ten sposób Wolniejszy od Nieskończoności mógł uzyskać taką prędkość. Nike milczał przez dłuższy czas, zastanawiając się.

– Martwi mnie ponowne pojawienie się Beowulfa Shaeffera. To była pierwsza reakcja Achillesa. Miał czas, żeby nad tym pomyśleć. – Z całym szacunkiem, panie ministrze, obecność Shaeffera wiele wyjaśnia. Statek, który Shaeffer nazwał Daleki Strzał był jednostką eksperymentalną, a jego wyposażenie kosztowało General Products potwornie dużo. Jeżeli w drodze do lub z jądra galaktyki coś poszło źle, to niemal na pewno nie bylibyśmy w stanie odnaleźć tego statku. Zanim złożyłem meldunek o Shaefferze, osobiście skontaktowałem się z kilkoma statkami Outsiderów. Poprosiłem ich o to, żeby dali znać. Jeśli Daleki Strzał się zepsuł, to może Outsiderzy byliby w stanie go uratować. – Rozumiem – powiedział Nike. – A potem Pelton wysłał wezwanie o pomoc przy użyciu adresu sieciowego, który wraz z Outsiderami zostawiłeś dla Shaeffera. – Dokładnie. – A tych dwóch ludzi chce utrzymać to odkrycie w tajemnicy, dopóki Pelton nie zorganizuje jakiejś wielkiej ekspedycji do tego systemu. – Tak twierdzi Pelton i wydaje się mówić szczerze – znów zgodził się Achilles. – Tym niemniej system zbudowany z antymaterii musi się poruszać z tak wielką prędkością, a to, że ludzie wiedzą o jego istnieniu nie jest dla nas zagrożeniem. – Jedną chwilę, proszę. – Obraz Nike zamarł, a

Achilles wyobraził sobie pospieszne konsultacje. – Moi doradcy przychylają się do twojej dobrze uargumentowanej oceny. Ja również. Achilles zadrżał z dumy i ulgi. – Więc rzecz w tym... – Mam jedno zastrzeżenie – przerwał mu Nike. – Zgoda, to zagrożenie wygląda na tymczasowe. Jednak jeśli zaangażuje się w to ludzki rząd – mogą nas zaskoczyć. Musimy mieć oko na Peltona i Shaeffera.

17 Pojedynczo i małymi grupami Obywatele przechadzali się, kłusowali i galopowali wzdłuż pokrytych ekranami ścian Gambolera. Stukot kopyt. Harmonia wspólnoty. Dobrze znane twarze. Dobrze zapamiętane manieryzmy. Uspokajająca obecność. Wszystko stracone. Informacje przekazane w zapętlonej wiadomości zdruzgotały Nessusa. Gdyby mógł, już na zawsze pozostałby zwinięty w ciasną kulkę. Gdy powietrze stało się nieznośnie ciężkie rozluźnił się odrobinę, a dźwięki i widoki szybko zaczęły do niego docierać. Czy go pocieszyli? Czy też ukarali za to, że ich opuścił? Być może jedno i drugie w tej samej mierze. Jedyne, co do czego Nessus miał pewność, to że nie mógłby znieść ich utraty. Statek ewakuacyjny już dawno powinien być na Ognisku. Nie było żadnych wiadomości. Żadnej boi ratunkowej. Żadnej nadziei. Wszyscy zakładali, że pilot za bardzo spieszył się do domu lub był zbyt ogłupiony przerażeniem związanym z eksplozją jądra i spóźnił się z wyjściem z hiperprzestrzeni. Jeszcze jeden pojazd – ze wszystkimi jego przyjaciółmi i kolegami na pokładzie – został złożony w ofierze osobliwości. Ze świata zewnętrznego dochodziły głosy Puka, znużone i mądre. Ze skowytem rozpaczy Nessus schował

głowy pod brzuchem. *** Bycie opuszczonym bolało. Pierwszy raz zdarzył się na długo przed tym, jak przyjął imię Nessus. Czy będąc tak młodym wiedział w ogóle, że istnieją inne światy? Inne inteligentne gatunki? Pewnie nie. Miał wówczas tylko trzy lata i ledwie sięgał dorosłym do kłębu. Pamiętał bezmyślne odzieranie kory z opadłej gałęzi i obracanie jej strzępów w wypustkach wargowych. – Jesteś dziwny – zaszczebiotał ktoś ze środka stada. Nie widział, kto. – Dziwny – zawtórował kolejny nieokreślony głos. Dołączyły do niego kolejne. – Dziwny. Dziwny. Dziwny. Nawoływanie unosiło się w powietrzu. Odbijało się od wysokich murów, które otaczały plac zabaw. – Dziwny. Dziwny. Dziwny. Z odległości, z wargami zwiniętymi z pogardą, przyglądali się im dorośli. – Nie jestem dziwny – zaprotestował, niepewny znaczenia tego słowa. Rozumiał jednak postawę stada. Wszyscy się od niego odsunęli. Wokół niego powstała pustka. Ulegle pochylił głowy. – Nie jestem dziwny – wybulgotał łagodnie wiedząc,

że musi być. Dorośli nadal nic nie robili. Dziwny musiało oznaczać coś złego. Głowy opadły mu jeszcze niżej. Zauważał więcej rzeczy, niż jego towarzysze zabaw. Czy to było złe? Wciąż błagał o ich towarzystwo. Wciąż czuł potrzebę przynależności. Zbliżył się do członków stada, o których sądził, że są jego przyjaciółmi. – Pobawmy się – zanucił. Zagwizdali z niepokojem i odsunęli się ostrożnie. W rozpaczy padł na ziemię. Głowy wsadził pod brzuch i zwinął się w kłębek. Kiedyś zranił się o zepsutą zabawkę. Rana sprawiała ból, ale o wiele mniejszy, niż przerażone miny jego rodziców. Odrzucenie bolało o wiele bardziej. Potem, wraz z przypadkowym spojrzeniem, jego życie zmieniło się na zawsze. Na łące rytej tysiącem małych kopyt pojawił się kamień. Przecinała go migocząca żyła. Oglądał go ze wszystkich stron. Nigdy nie widział czegoś takiego. – Dlaczego to tak świeci? – spytał na głos. Rozkopał ziemię dookoła, zafascynowany, zrywając z kamienia oplatające go korzenie. Kiedy ucichły kpiny? Nie zauważył. Wreszcie dotarło do niego, że wokół zgromadzili się młodzi i wyciągają szyje, żeby się dowiedzieć, dlaczego ignoruje

ich ostracyzm. Tego dnia nauczył się, że nigdy nie będzie do nich pasował. I jeszcze czegoś: żeby szukać pocieszenia w cudach otaczającego go świata. Choć o tym wówczas nie wiedział, to był pierwszy krok do tego, by całe lata później został zwiadowcą. Nessus nie był jeszcze gotowy, żeby poradzić sobie ze światem, ale wiedział jedno: gdy nadejdzie czas, zbawienie znów musi przyjść spoza niego. *** Z otchłani katatonii wyrwały Nessusa przerażające dźwięki. Poderwał głowy, szukając zagrożenia. Na głównej konsoli świeciła lampka sygnalizująca wiadomość. Nie zauważył jej, więc włączył się alarm. Jak spóźniona była jego reakcja? – Wyłącz alarm. Odtworzyć wiadomość. Pojawił się hologram. Nike, zauważył apatycznie. Nike, przywódca Dyrektoriatu Klandestyny. Nike, wschodząca gwiazda partii Eksperymentalistów. Nike, postać charyzmatyczna. Nike, którego uwagę Nessus starał się przyciągnąć, jak dotąd bezskutecznie, podejmując się na ochotnika jednego niebezpiecznego zadania po drugim. To, że mógłby być tak obojętny zaszokowało Nessusa. Zmusił się, żeby raz jeszcze odsłuchać

wiadomość. – Pojawiła się ważna sprawa – powiedział holograficzny Nike. – Jej rozwiązanie musi być twoim priorytetem. Ze wzrastającym przerażeniem Nessus słuchał. Nieograniczone ilości antymaterii, ich lokalizacja znana tylko dwóm ludziom, obecnie zmierzającym na Ziemię. On miał obserwować tych ludzi. Oczywiście Outsiderzy także znali te koordynaty. Za ujawnienie tych informacji chcieli bardzo wygórowanej zapłaty. Nie było powodu, żeby im płacić, chyba że... – To kwestia najwyższej wagi, Nessusie – z napięciem mówił Nike. – Musimy wiedzieć, czy ludzie podejmą próbę powrotu. Powtórna ekspedycja prawie na pewno się nie uda, tak jak pierwsza. Jednakże... moi eksperci uważają za możliwe, że ludzie zgromadzili wystarczające zasoby, by zdobyć niebezpieczne ilości antymaterii. Musimy wiedzieć, czy nam to grozi, przynajmniej dopóki ten system nie oddali się poza przypuszczalny zasięg ludzi. Wszyscy na Ognisku liczymy na ciebie. Skazując go, by został tu na straży, sam, przez lata. *** – Pańskie referencje są dostateczne – powiedziała Nessusowi Irina Gorychka. Jej skóra, na tyle, na ile dało się dostrzec, była

pofarbowana na biało i czerwono. Pokrywające ją pasy przypominały mu lizaka. Jej towarzysz, który przedstawił się jako Gerald Hauss, policzki miał pokryte stylizowanymi, żółtymi gwiazdkami. Oboje mieli ogolone głowy. Tak więc środki General Products zatoczyły krąg i zostały wyprane. Nessus przyglądał się swoim rozmówcom, zafascynowany i zarazem spięty. Układy z obcymi zawsze wywoływały stres. Ci byli renegatami spośród obcych. Na ile można im było ufać? Oglądał awatary, nie ludzi. Ci, którzy świadczyli takie usługi nie ujawniali się przed nieznajomymi – zwłaszcza takimi, którzy sami się nie ujawniali. Nessus także nie miał zamiaru się pokazywać. Obecnie prezentował tylko jedną twarz, i była to twarz człowieka. Twarze i głosy, z którymi miał do czynienia, prawie na pewno były równie iluzoryczne, co jego. Po drugiej stronie mogły być dwie osoby, albo dziesięć, mężczyźni lub kobiety. Ludzki awatar Nessusa przez chwilę patrzył na nich bez wyrazu. – Zapewniam was, że posiadam odpowiednie środki. – Będziesz ich potrzebował – odparł Hauss. – To są dobrze ustosunkowani ludzie. Peltona nie da się objąć bezpośrednią obserwacją. Może sobie pozwolić na ochronę wszelkiego rodzaju. Z naszego wstępnego wywiadu wynika, że stosuje wszystkie możliwe środki zabezpieczenia. Wartownicy. Systemy alarmowe:

domowe, biurowe i osobiste. Urządzenia zakłócające. Kodowanie wiadomości. Tropiciele SI polujące na takich, jak my. Możemy jedynie obserwować otoczenie i ludzi z nim związanych, a potem próbować wyciągnąć na tej podstawie jakieś wnioski co do poczynań Peltona. Gorychka odchrząknęła. – Jak już pan wie, Nessus, to nie jest zadanie na chwilę. Musimy bez ustanku śledzić, kto i jak bardzo zbliża się do Peltona. Prywatność niektórych ludzi jest starannie chroniona. Będziemy cały czas sprawdzać, kogo i w jaki sposób monitorujemy. Innymi słowy, oczekuje się, że będzie płacił. Nessus jakoś zmusił się do działania. Odkrył, że mało go to obchodzi. Znaczenie miała tylko śmierć jego przyjaciół. Wyparcie, zaprzeczenie, depresja, pogodzenie się z losem – to były stadia żałoby. Obowiązek brutalnie skrócił ten proces. Teraz znajdował się w jakimś dziwnym stanie, zdystansowany i otępiały, jego jaźń była w strzępach. A jeśli jego duch nawet ozdrowieje na tyle, żeby podjąć taką próbę, to do kogo miałby się przywiązać? Do ludzi? Może. Czasami identyfikował się bardziej z nimi, niż ze swoimi pobratymcami. Poza jego towarzyszami zwiadowcami, a oni... – Oczekuję pełnej księgowości – powiedział Nessus. Zmuszanie się do działania było wystarczająco trudne. Nie mógł wykrzesać z siebie zainteresowania dla kosztów tej inwigilacji. Chciał tylko się ukryć i zwinąć w

kłębek. – I żądam całkowitej dyskrecji.

18 Ze względu na sposób doręczenia wezwanie było jeszcze bardziej osobliwe. Do biura Sigmunda wparował Max Addeo. Addeo był szefem Sigmunda, dyrektorem Departamentu ds. Dochodzeń. Był chudy i zawsze lekko opalony, a Sigmund go lubił – choć nie poważał go do końca jako przełożonego. Jak na gust Sigmunda ten facet za mało się przejmował robotą. Andrea przeprosiła, a Addeo zamknął za nią drzwi do biura. – Czekają na ciebie, Sigmundzie. – Max, to raczej niejasne. I krótkie. – Mimo to – Addeo podał mu złożoną kartkę papieru. Były na niej tylko współrzędne kabiny. Prefiks wskazywał na środkowy Manhattan. – Odebrałem wiadomość dla ciebie. Te koordynaty i jedno słowo: teraz. – Od kogo? – To się niedługo wyjaśni. – Addeo zdobył się na wymęczony uśmiech. – Poszedłeś sam na spotkanie z ostatnim lalkarzem na świecie. Myślę, że możesz się wczesnym popołudniem pofatygować do miasta. Addeo otworzył drzwi. – Teraz, Sigmundzie – powiedział już z korytarza.

Sigmund teleportował się z holu ARM. Wyszedł z kabiny docelowej i rozejrzał się dookoła. Stoiska z przekąskami. Rojące się tłumy. Niebotyczne budynki. Dokładnie przed nim znajdowała się stara budowla z czerwonej cegły, wysoka zaledwie na siedem pięter. Grunt pod nią, gdyby na nim wybudować nowoczesny drapacz chmur, byłby wart miliardy. Samo istnienie tego budynku było swoistą demonstracją władzy. Sigmund wspiął się na szerokie, granitowe schody. Lokaj w liberii otworzył przed nim drzwi z mosiądzu i szkła. Konsjerż zignorował dokument tożsamości, który pokazał mu Sigmund. – Sir, to nie jest konieczne. Jest pan oczekiwany. Proszę za mną. W wysokiej na trzy piętra bawialni siedzieli ubrani oficjalnie mężczyźni i kobiety, popijając brandy i kawę, czytając bądź rozmawiając cicho. Wydawało się, że wszyscy mówią szeptem, choć mogła to być kwestia akustyki. Pociemniałe ze starości podłogi z twardego drewna były pokryte wielkimi, orientalnymi dywanami. Ściany do wysokości dwóch metrów zastawione były oprawionymi w skórę książkami. Z pokrytych mahoniem ścian nad półkami spoglądały surowe twarze uwiecznione na olejnych obrazach w bogatych, złoconych ramach. Od czasu do czasu poskrzypywała czerwona skóra, którą obite były fotele. W kamiennym kominku wysokości człowieka płonęła cała kłoda drewna.

W tej najbardziej ekskluzywnej enklawie prywatności przeznaczonej dla bogatej socjety Sigmund nie widział ani jednego wideofonu czy komputera kieszonkowego. Nikt nie poprosił o jego sprzęt. Członkowie tego klubu nie tolerowaliby próśb o ich komunikatory Tutaj się je eliminowało, nie pozwalając na pojawienie się czynników rozpraszających w postaci wszechobecnej sieci – a wraz z nimi znikały podsłuchy. – Tędy, sir – powiedział konsjerż. Gestem wskazał Sigmundowi pokój spotkań, urządzony jak miniaturowa wersja bawialni. Za masywnym dębowym stołem, plecami do Sigmunda stali mężczyzna i kobieta. Nie słyszał ich wyraźnie. Mężczyzna był niski i miał szerokie ramiona, niemal jak Jinxianin. Gregory Pelton, zgadywał Sigmund. Dotąd się nie spotkali, ale Sigmund widział wiele przedstawiających go zdjęć. Kobieta była wątła, zwłaszcza przy nim. Włosy miała skręcone w złote i platynowe loki. Jaskrawy turkus jej kombinezonu był bardzo charakterystyczny. Calista Melenkamp, sekretarz generalna Narodów Zjednoczonych. Drzwi za Sigmundem zamknęły się z cichym szumem. Na ten dźwięk ludzie za stołem odwrócili się; to był Pelton. Melenkamp obrzuciła Sigmunda przeszywającym spojrzeniem i bez słowa wyszła innymi drzwiami. Nie musiała niczego mówić. Pelton miał jej zaufanie. To, że osobiście dostarczyła tę wiadomość było

wystarczająco wymowne. Pelton patrzył na niego ze zmarszczonym czołem. Wydawał się być rozgniewany. – Agencie Ausfaller, pańskie zainteresowanie moimi sprawami staje się nieznośne. Gniew nie robił na Sigmundzie wrażenia. Tak często był tylko maską. – Witamy na Ziemi, panie Pelton. Rozumiem, że miał pan interesującą podróż. – Istotnie. – Przebłysk uśmiechu. – I nie ma pan prawa oczekiwać więcej informacji. Niech pan się tym cieszy, bo to wszystko, co pan dostanie. Przestanie pan śledzić i nękać mnie i moich przyjaciół. Na szafce obok czekał srebrny dzbanek z kawą, z jego wdzięcznie wygiętego dzióbka unosiła się strużka pary. Zabytkowy, domyślił się Sigmund. Nalał sobie filiżankę. – Panie Pelton, badanie rzeczy, które mogą stanowić potencjalne zagrożenie dla Ziemi to mój obowiązek. – Agencie Ausfaller, ja jestem patriotą. Nie zrobiłem nic, co mogłoby narazić Ziemię na niebezpieczeństwo. I nigdy tego nie zrobię. – Pelton zacisnął dłonie na oparciu skórzanego krzesła, które zaskrzypiało protestująco. – Nieważne, w co pan wierzy, nie będę tolerował bezpodstawnego wtrącania się w moje sprawy. Doskonale zdaję sobie sprawę z panującej w ARM paranoi. Nie życzę sobie być jej ofiarą. Jednak w przeciwieństwie do większości ludzi mam możliwości, żeby to sobie

zapewnić. Na przykład zaufanie sekretarz generalnej. – Rozumiem, panie Pelton. – Sigmund podsunął sobie krzesło. Siedzenie było mnie konfrontacyjne. – Zastanawia mnie jednak los Wolniejszego od Nieskończoności. Dezintegracja kadłuba General Products nie zdarza się co dnia. – A czy kiedykolwiek się to zdarzyło? – Pelton puścił oparcie krzesła, które ściskał i usiadł. – Okay, rozumiem, o co chodzi. Udałem się na wyprawę moim jachtem. Podczas podróży ktoś złożył mi ofertę nie do odrzucenia. Chcieli przede wszystkim kadłuba; tam, na obrzeżach, od czasu Exodusu Lalkarzy kadłuby GP są bardzo poszukiwane. Sprzedałem Wolniejszego od Nieskończoności i kupiłem inny statek. On zawiódł, dając mi nauczkę. Żeby trzymać się najlepszych rzeczy. Czy komukolwiek udało się zidentyfikować szczątki statku Peltona? Zgodnie z opinią źródeł ARM na Jinxie, nie. To nie była jedyna anomalia. Numer seryjny hipernapędu wraku pasował do stoczniowych danych o Wolniejszym od Nieskończoności. Eksperci powiedzieli, że zamontowanie hipernapędu wymaga czasu. Wymontowanie tak samo. Czy ktoś wymontował go z kadłuba GP i przeniósł do tamtego statku? Po co, nawet gdyby można to było zrobić? A może to była operacja księgowa? Sigmund w to nie wierzył tak samo, jak nie wierzył,

że niezauważone przybycie Shaeffera na Ziemię było spowodowane niezamierzonym błędem w pisowni nazwiska. W głowie miał mnóstwo pytań. Chciał usłyszeć chociaż jedną wiarygodną odpowiedź. – Co się stało z zyskiem ze sprzedaży pańskiego statku? Twarz Peltona poczerwieniała. – Agencie Ausfaller, niech pan uważnie posłucha. Sprzedałem statek poza jurysdykcją Ziemi. Środki zdeponowałem poza Ziemią. Ta transakcja to nie jest sprawa Ziemi. Jeśli ktoś będzie się interesował moimi finansami, będę bardzo zirytowany. Ma pan moje słowo: każde takie działanie uznam za prześladowanie i oprotestuję ostro przed odpowiednimi władzami. A także jedną nieodpowiednią – samą sekretarz generalną. Sigmund popijał kawę, pozwalając się Peltonowi wściekać. Rozgniewani ludzie wyrzucali z siebie rzeczy, których nie mieli zamiaru mówić. Pelton zdeponował wielką, jak dotąd nie do wyśledzenia, sumę w Trzecim Banku Mater Syriusza. Wynajął także ludzi na Jinxie, którzy pracowali daleko na West End. Tyle udało się ustalić ARM. Dobrze by było się dowiedzieć, co wykombinował Pelton. – Agencie Ausfaller – powiedział Pelton. – Jeszcze pan nie wyjaśnił pobudek swoich działań. Ma pan teraz jedyną możliwość wytłumaczenia, dlaczego prześladuje

pan mnie i moich współpracowników. Jeśli nie może pan... cóż, ze względu na pana mam nadzieję, że jest po temu jakiś powód, którego nie znam. – To może taki: Chciałbym lepiej zrozumieć pańskie interesy z Outsiderami – powiedział Sigmund. Pelton zamrugał. – Kupiłem od nich informacje. Jak Dianna Guthrie opisała wyprawę Peltona? „Chodzi o najbardziej niezwykłą planetę w Znanej Przestrzeni”. Pelton wysunął szczękę. – To chyba nie jest przestępstwo? – Spowodowanie paniki sił obrony cywilnej jest – odparł Sigmund. Byłoby, gdyby się to wydarzyło w systemie Sol. Jinx nie uwięził Peltona i był to kolejny przykład dziwnego zachowania. Być może Pelton ich przekupił. – Polecieliśmy gdzieś z bardzo dużą prędkością w normalnej przestrzeni. Zapłaciłem Outsiderom, by nas podholowali. Carlos miał rację! Kzinti. Jinxianie. Lalkarze. A teraz Outsiderzy? Zbierało się na tak potężną burzę, że Sigmund nieomal tego nie ogarniał. Ale Outsiderzy kiedyś już pomogli ludziom. Hipernapęd był ich technologią. Gdyby Outsiderzy nie pojawili się w ludzkiej przestrzeni koło Damy Radę podczas pierwszej wojny ludzi z kzinami i nie sprzedali

ludziom modułu napędowego, szczurokoty by wygrały. Ziemia mogłaby być teraz światem podporządkowanym Patriarchatowi Kzinti. Outsiderzy wykraczali poza ludzką skalę, byli starożytną rasą, niemożliwą do poznania. Może nie był w stanie objąć ich wielkiego planu. Albo może następna co do starszeństwa rasa, lalkarze, rozumiała Outsiderów. Czy lalkarze manipulowali Outsiderami dla niecnych celów General Products? Sigmund wiele rzeczy podejrzewał, ale niewiele wiedział na pewno. Według jednej interpretacji kadłub GP uległ zniszczeniu. Dowody, wszystkie nieoficjalne, pozostały na Jinx. Zgodnie z oświadczeniem samego Peltona byli w to zaangażowani Outsiderzy. Może Pelton i Shaeffer rozumieli to wszystko – ale Pelton był nietykalny i wziął Shaeffera pod swoje skrzydła. Możliwości były tak nieprzyjemne, że Sigmund prawie przeoczył pierwsze przejęzyczenie: zmianę zaimka osobowego. My. – Pan i Beowulf Shaeffer. – Tak. – Pelton obszedł stół i nalał sobie kawy. Delikatna filiżanka z chińskiej porcelany nie pasowała do jego wielkich dłoni. – Bey już wcześniej handlował w Outsiderami, gdy jeszcze pracował dla Nakamura Lines. – Zostawił go pan na Jinxie? Pelton potrząsnął głową. – Wrócił ze mną na Ziemię. Agencie Ausfaller,

jesteśmy dobrymi przyjaciółmi. Co więcej, podczas tej wyprawy ocalił mi życie. – Chciałbym usłyszeć tę opowieść. – Z pewnością. – Pelton osuszył swoją filiżankę i odstawił ją. – Ausfaller, na ten moment to wszystko, co mam do powiedzenia. To jest niewinna sprawa. Nie ma powodu, żeby ARM się nią interesowało. Nie ma potrzeby prowadzenia śledztwa czy szpiegowania mnie. A także moich przyjaciół, czy współpracowników. Nie będzie się pan więcej interesował Dianną Guthrie, Beowulfem Shaefferem, Sharrol Janss, Donem Cramerem, ani nikim, kto jest mi bliski. Don Cramer? Kto to taki? Sigmund zanotował sobie w pamięci, żeby sprawdzić. A Pelton powiedział „nie będzie się pan więcej interesował”. Sigmund nie kazał nikomu obserwować Dona Cramera. Kto jeszcze mógłby być tym zainteresowany? Pelton się nakręcił. – Ausfaller, jeśli jeszcze kiedykolwiek będzie nas pan niepokoił, to lepiej, żeby miał pan dowód na to, że coś jest nie tak. Rozumie pan? – Całkowicie, panie Pelton. Sigmund wstał i wyciągnął rękę. Podsekretarz generalny kiedyś sprzedał go Mafii Trojańskiej. To nie było doświadczenie, o którym się zapomina. Sigmund rozumiał jednak, że żaden oficjel, niezależnie od tego, jak wysokiej rangi, nie był poza podejrzeniami.

OKO CYKLONU

Czas ziemski: 2648

19 – Mamy ich – syknęła przez radio Andrea. Ukrywała się w lesie na północ od samotnej polany. – Dwoje. Mężczyzna i kobieta. Oczywiście, mężczyzna i kobieta. Tak właśnie robi się dzieci. – W którą stronę? – zapytał Sigmund. – Na zachód – odparła Andrea. – Idą na ciebie. Sigmund zobaczył ich. Na twarzach mieli strach. Kobieta raczej człapała niż biegła, z całą pewnością była w ciąży Przypuszczalny ojciec na wpół ją podtrzymywał, na wpół wlókł. Uciekali z walącej się chatki, bardziej przypominającej szałas, w stronę drzew. Transportery z lokalną policją były oddalone o kilka minut jazdy. Określenie lokalna w przypadku alaskańskiej dziczy było dość relatywne. Do czasu przybycia posiłków uciekinierzy już dawno mogli zniknąć. Trudno byłoby ich wytropić w tych lasach. Sigmund nie widział oznak użycia karabinów laserowych posiadanych przez trójkę agentów ARM czekających na wsparcie. – Tanj – wymamrotał pod nosem. Nie po to wstąpił do ARM. Ani Feather – która prawie na pewno pokazała się przyszłym rodzicom. Była na wschód od chatki; jeśli zobaczyli tylko ją, to oczywiście ruszyli na zachód. Osiemnaście miliardów to za dużo. Takie było

prawo. To była jego praca. Bez aparatu kontroli wszyscy płodziliby dzieci na potęgę. Tanj. Sigmund podniósł broń. Załadowana była strzałkami skrystalizowanego anestetyku – co i tak nie miało znaczenia. Z tych dwojga i tak niedługo zostaną tylko organy do przeszczepów. To nie dla czegoś takiego rok wcześniej, gdy Max Addeo rozwiązał zespół zajmujący się lalkarzami, Sigmund poprosił, żeby jego grupa podstawowa została przeniesiona do dystryktu Alaska. *** – Przejdźmy się – powiedział Max Addeo. Wykres wyświetlający się nad biurkiem Sigmunda sprawiał, że twarz jego szefa wyglądała na pokrytą dziwnymi cętkami. – Max, co mogę dla ciebie zrobić? – zapytał Sigmund. – Przejdźmy się – powtórzył Addeo. – W porządku. Sigmund zamknął plik, który studiował; hologram zniknął. Poszedł za szefem do pobliskiej kabiny transferowej. Wyszli z niej na ganku starego domostwa otoczonego białym płotem. Z bezchmurnego nieba znikało słońce. Wszędzie w zasięgu wzroku wznosiły się łagodne, trawiaste wzgórza. Na szlaku prowadzącym do

najbliższego pasma widać było małe sylwetki wspinaczy. – Max, gdzie jesteśmy? – Sky Meadows. – Addeo wskazał na niskie góry w oddali. – Tam jest Blue Ridge. Przejdziemy się? Idąc, Sigmund pomyślał, że do przekazania dobrych wieści nie trzeba by było robić aż takich ceregieli. – Dostałem awans – powiedział wreszcie Addeo. – Zastępca podsekretarza generalnego do spraw bezpieczeństwa. Jutro ogłoszą to oficjalnie. – Gratulacje. – Sigmund patrzył pod nogi. – Dlaczego mówisz mi to jako pierwszemu? I dlaczego tutaj? Jaka jest zła wiadomość? – Zamykam zespół zajmujący się lalkarzami. Sigmund złapał szefa za rękaw. – Dlaczego? Kiedy? Wspinacze zaczęli na nich zerkać. – Wszystko w porządku – powiedział Addeo, strząsając rękę Sigmunda. Zaczekał, aż ludzie się oddalą. – Właśnie dlatego, Sigmundzie. Właśnie takiej reakcji z twojej strony się spodziewałem. – Nie, do cholery! Dlaczego chcesz to zamknąć? – Rzecz w tym, Sigmundzie, że to zespół do spraw lalkarzy, a nie ma już żadnych lalkarzy. Nie ma ich od dwóch lat. Nawet Nessus dawno zniknął. – Nie masz powodów, żeby tak sądzić – spierał się Sigmund. – A ty nie wiesz, czy on nadal tutaj jest! Kiedy ostatnio miałeś od niego jakieś wieści? Ponad rok temu,

jeśli dobrze pamiętam. Sigmund myślał gorączkowo. – Ten awans jest po to, żeby zamknąć dochodzenie, zgadza się? Pelton zawsze miał dojścia w Narodach Zjednoczonych. Teraz wygrał. – Po części masz rację – warknął Addeo. – Sprawa zostaje zamknięta ze względu na Peltona – ponieważ ty masz na jego punkcie obsesję. Tak samo, jak masz obsesję na punkcie Beowulfa Shaeffera. Zapomniałeś, że to miał być zespół zajmujący się sprawą lalkarzy. Jak mógłby zapomnieć? – Nie rozumiesz? – powiedział Sigmund. – Tkwią w tym wszyscy razem! Shaeffer dostarczył lalkarzom wymówki do opuszczenia i zdradzenia Znanej Przestrzeni. Pelton zaprzyjaźnił się z Shaefferem, uniemożliwiając prowadzenie dochodzenia w jego sprawie. Addeo popatrzył na ciemniejące niebo. Wysoko w górze kołował jastrząb, bez wysiłku wznosząc się w kominie ciepłego powietrza. Ten widok wydawał się uspokajać Addeo. Ze smutkiem potrząsnął głową. – Sigmundzie, co ma Shaeffer do lalkarzy? General Products wynajęła go, żeby poleciał do jądra, ponieważ już z nim współpracowali. Na Damy Radę to ty go wybrałeś. Sigmund nic nie odpowiedział. – Nareszcie – powiedział Addeo. – Dociera do ciebie rzeczywistość. Odpuść, Sigmundzie.

Addeo nie można było przekonać – taka była rzeczywistość. To, czy lalkarze nie byli w to zamieszani było zupełnie inną sprawą. Pelton był bardzo bogatym człowiekiem. Większość jego pieniędzy była poza światem, poza systemem i bardzo trudno je było wyśledzić. Jak dotąd było to niemożliwe, zwłaszcza że Sigmund nie mógł sobie pozwolić, by go przyłapano na próbie ich wyśledzenia. A co, jeśli Shaeffer został wybrany dla mnie? Wówczas tyle rzeczy nabrałoby sensu! Biznesem Peltona na Jinxie były ufundowane przez niego granty dla Instytutu Wiedzy. Instytut zainicjował misję do BVS-1. Jeżeli Pelton użyłby wówczas swoich środków, żeby zrujnować Nakamura Lines, to Pelton doprowadził do tego, że na Damy Radę Sigmund wybrał Shaeffera. General Products. Pelton. Jinx. Kto tu był faktycznym lalkarzem pociągającym za sznurki? A teraz... – Sigmundzie – powiedział ostro Addeo. – Przestań snuć te swoje paranoiczne fantazje i nie próbuj nimi umotywować mojego awansu. – A co będzie ze mną? – zapytał Sigmund. Addeo zszedł w dół ze ścieżki, w stronę drewnianej ławki. – To jest druga sprawa, którą chciałbym teraz przedyskutować. Mogę wpłynąć na twój kolejny przydział. Także na przydziały twoich przyjaciół.

Pytanie brzmiało: czego Sigmund naprawdę chciał? Chciał dorwać Shaeffera i Peltona. Ciężka sprawa. Czy miał odpuścić? – Okropnie tu ciepło – odpowiedział Sigmund. Dramatycznie uniósł ręce, wskazując na swój zwyczajowy, czarny garnitur. – Szczerze mówiąc, nie jestem ubrany odpowiednio do tego miejsca – gdziekolwiek jesteśmy. – Dolina Shenandoah – odparł Addeo. – W północnej Wirginii. – Cieplej tu nawet, niż w Nowym Jorku – mruknął Sigmund. – Powiem ci coś. Może jakieś chłodniejsze miejsce? Może Alaska. Może być Alaska? Addeo wzruszył ramionami. – Pewnie tak, ale to nie ma znaczenia. Wszystkim się zajmę. Przynajmniej tyle jestem ci winien. Cisza dobrze ci zrobi. – Dzięki – powiedział Sigmund i naprawdę tak myślał, choć zasługiwał na każdą placówkę, jaką by sobie wybrał. Dlaczego więc nie w pobliżu Nome, gdzie obecnie Beowulf Shaeffer żył wraz z Sharrol Janss? *** Dwoje uciekinierów z trudem zmierzało w stronę drzew. Sigmund słyszał ich ciężkie oddechy. Po policzkach matki spływały łzy.

– Nie wyglądają na uzbrojonych – powiedziała przez radio Andrea. – Mam czysty strzał. Może ich położę i zabierzemy się do domu? Feather nie odezwała się. Sigmund nie spodziewał się, że coś powie. W razie pytań zaprzeczy, jakoby pokazała się dwojgu zbiegów. – Andrea, zostań na pozycji – powiedział. – Idą w moją stronę. Matka potknęła się o coś ukrytego pośród falujących traw. Upadła, szlochając, na czworaki. Ojciec postawił ją na nogi i nieświadomie ruszyli niemal dokładnie na Sigmunda. Tak naprawdę, popełnienia jakiego czynu byli winni? Ulegnięciu milionom lat ewolucji, każącej im się rozmnażać. Sigmund zastanawiał się: czy myślę o Janss więcej, odkąd rozwiodła się z Shaefferem, bo Komisja Płodności nie zgodziła się na wydanie albinosowi licencji na dziecko? Tak samo Komisja Płodności nigdy nie aprobowała naturalnych paranoików. Tak naprawdę to ja nawet nie chcę dzieci, powiedział sobie Sigmund – ale Feather chce. A ja chcę życia z Feather. Nic nie szło zgodnie z planem. Sharrol Janss mieszkała teraz w South Pacific. Ponownie zeszli się z Carlosem Wu. W ich przyszłości Sigmund widział dzieci. Schaeffer opuścił Ziemię. Ostatnie wieści, jakie miał o nim Sigmund mówiły, że Shaeffer zwiedza Gummidgy w

EZ Aquarii.

[układ potrójny gwiazd, równocześnie jeden z najbliższych Układowi Słonecznemu. Leży on w gwiazdozbiorze Wodnika, w odległości ok. 11

Pelton nadal kursował pomiędzy Ziemią i swoim tajnym projektem na Jinxie. Tymczasem ja, pomyślał Sigmund, zostałem w środku niczego. – Sigmund! Są już prawie przy drzewach – wrzasnęła Andrea, wyskakując z kryjówki. – Schowaj się, młoda – polecił. – Między drzewami mogą mieć ukrytą broń. Feather patrzyła na polanę. Leciutko kiwnął głową. – Mam strzał – powiedział Sigmund. Pfft. Pfft. U stóp uciekinierów wystrzeliły kępki trawy. – Pudło. Gdy ich ofiary wślizgnęły się między drzewa, Sigmund nie mógł się powstrzymać od myśli: że przynajmniej dzisiaj miała miejsce jakaś sprawiedliwość. lat świetlnych od Słońca.]

20 Gość Nessusa, z przekąską w ręku, usiadł niedbale w fotelu za ścianą działową statku. – Mam nadzieję, że zaktualizowałeś swój syntetyzer – powiedział Max Addeo. – Ludzie lubią różnorodność. Nessus opadł na wyściełaną ławkę i zastanowił się. – Tobie chyba jest już wystarczająco wygodnie. Addeo się roześmiał. – Nessusie, po co tu dziś jestem? Oczywiście poza pieniędzmi? Pieniędzy akurat Nessus miał masę, całe bogactwo zebrane w ciągu lat przez General Products. Wyzwaniem było wybranie mających możliwości, jednak godnych zaufania kanalii. – Potrzebuję wyjaśnień odnośnie twojego ostatniego raportu – powiedział Nessus. Addeo odezwał się z pełnymi ustami. – Wiesz, są bardziej dyskretne sposoby komunikowania się. Przy każdej wizycie używam fałszywego ID, więc nie da się mnie wyśledzić poprzez system kabin transferowych. Ponieważ potrzebuję towarzystwa, nawet jeśli to towarzystwo ludzkiego zdrajcy. Nawet jeśli czuję się bezpiecznie dopiero wtedy, gdy między nami jest ściana. – Dopisz to do rachunku, Max. Przeżuć, przeżuć, połknąć.

– Co chcesz wiedzieć? Na zewnątrz Gambolera wirowała biel. Jak to jest, bawić się głębokich śnieżnych zaspach? Nessus nie zapytał. To pytanie wskazywałoby, że na Ognisku nigdy nie padał śnieg. Wystarczająco rzadko padał na Ziemi, która była w stadium efektu cieplarnianego spowodowanego przemysłem. – Dlaczego ARM nadal nas szuka? Zapewniłeś mnie, że odnośna grupa zadaniowa została rozwiązana. – Zakładam, że przez określenie nas rozumiesz General Products. – Addeo wstał i przeciągnął się. – Minęły tylko trzy lata, odkąd Exodus Lalkarzy spowodował załamanie ekonomiczne. Dla niektórych to wystarczający powód, nieważne, czy istnieje oddelegowana do tego grupa robocza, czy nie. Ponieważ mówiąc o ARM tak naprawdę myślisz o Sigmundzie. – Czy to nie jest jasne, że odeszliśmy? Podtony niedowierzania nie były odbierane przez Addeo, ale Nessus nie mógł się powstrzymać. – Oprócz ciebie – powiedział Addeo. Zaśmiał się widząc, jak Nessus nerwowo szarpnął grzywę. – Nie sądzę, żeby Sigmund miał tego świadomość. Chyba już od dawna cię nie tropi. – Wobec tego dlaczego? – naciskał Nessus. – Ausfaller jest twoim podwładnym. Dlaczego go nie powstrzymasz? – Powstrzymałem, w takim zakresie, jaki był dla mnie bezpieczny. Pozwól, że ci opowiem, w jaki sposób

Sigmund trafił do ARM. – Addeo starannie wytarł serwetką dłonie. – Jedenaście lat temu Sigmund był analitykiem finansowym, wychwalanym doradcą. Prowadził dochodzenie w sprawie pewnego gangu. Przypominam, że jeszcze nie pracował dla ARM. Pomimo tego był paranoikiem. I to takim w starym stylu, bez pomocy prochów. Utrzymanie tego stanu w tajemnicy nie było łatwe. Gang, nad którym pracował, porwał go. Sigmund powinien był zginąć. Teraz zapytaj, dlaczego nie zginął. – Dlaczego Sigmund nie zginął? – posłusznie zapytał Nessus. Już lepsze to, niż mówienie do siebie. Addeo uśmiechnął się. – Paranoja. Podejrzewał, że skorumpowany przedstawiciel Narodów Zjednoczonych pomaga przestępcom. Nie wiedział, kto. Sigmund przy użyciu własnych pieniędzy zastawił pułapki na ośmiu różnych oficjeli. Okazało się, że był w to zamieszany szef szefa Sigmunda, niejaki Grimaldi. Gdy Grimaldi zaczął się rozkoszować swoją przewagą, Sigmund zaproponował, że się wykupi. Przelew bankowy pozwolił zidentyfikować Grimaldiego. ARM namierzyło Grimaldiego, uratowało Sigmunda i rozbiło gang. To wielki wyczyn, Nessusie. Sigmund jest cwany i ma paranoję. Oczywiście, że został zwerbowany. Teraz rozumiesz? Jakie to pogmatwane! Mózg Nessusa niemal parował. – Szczerze? Nie.

– Każde polecenie zaprzestania czegoś – a dostał takie polecenie – Sigmund interpretuje jako dowód jakiejś większej konspiracji. Na szczęście sądzi, że rozkaz nadszedł od sekretarz generalnej. Ani ty, ani ja nie chcę, żeby Sigmund przyglądał mi się zbyt uważnie. – Addeo zmarszczył brwi. – Ale gdyby przyszło ci do głowy, że Sigmunda mógłby spotkać jakiś nieszczęśliwy przypadek... lepiej o tym nie myśl. Znając jego historię, jest bardziej niż prawdopodobne, że Ausfaller poczynił różne przygotowania na wypadek swojej śmierci. Nic tak, jak niespodziewana śmierć nie sprawia, że paranoiczne bredzenie nagle zaczyna się wydawać mniej paranoiczne. Jinxianie i lalkarze? Oficjele NZ i bogaci przemysłowcy? Nessus nawet nie próbował sobie wyobrazić, jaki spisek skonstruował Ausfaller na podstawie przypadkowych poszlak Zazwyczaj przypadkowych: Addeo faktycznie był zamieszany w konspirację, choć nie w taki sposób, jakiego obawiał się Sigmund. To było kompletne szaleństwo – ale samotność także była rodzajem szaleństwa. Nessus rozpaczliwie potrzebował towarzystwa. Temat praktycznie nie miał znaczenia. – Wyjaśnij, w jaki sposób Ausfaller do swoich spekulacji włączył Jinx. Addeo westchnął głośno i potarł tył głowy, zastanawiając się. – Przez lata zadaniem Sigmunda było martwienie się

o Jinx. Więc to robił. W pewnym sensie trudno nie podziwiać jego uporu. Gdyby faktycznie groziło z ich strony jakieś niebezpieczeństwo, to Sigmund z całą pewnością już dawno by to odkrył. – Mów dalej – powiedział Nessus. – Wyjaśnij tę jego fiksację na punkcie Beowulfa Shaeffera. – Jeśli zdołam. Przez bankructwem Nakamura Lines Shaeffer latał pomiędzy skolonizowanymi światami. Dla rozrywki i podniety miał na pokładzie znudzone pasażerki. Wszystkie bardzo bogate i światowe. Znienacka przydarzyły mu się trzy wielkie przygody. Nieudana misja do BVS-1, za którą zapłacił Jinx, bo wydawała się stać za nią broń, która mogła przenikać przez kadłub General Products. Następnie Shaeffer wyruszył z Jinxa z misją, w wyniku której odkryto eksplozję jądra. Sprawiło to, że lalkarze się ukryli, a w całej Znanej Przestrzeni zachwiała się ekonomia. Potem wyrusza z Ziemi w statku zbudowanym przez GP, by następnie pojawić się na Jinxie z tym samym blokiem hipernapędu, ale bez kadłuba. Czy kadłub GP został sprzedany, jak twierdzi Pelton, czy w jakiś sposób zniszczony, czego obawia się Sigmund? Głowy Nessusa opadały coraz niżej i niżej. Ausfaller nie wiedział nic – a to, co podejrzewał, to były tylko okruchy prawdy. – A ta jego fiksacja na tle Peltona? – Ładne – powiedział Addeo, patrząc na zawieję śnieżną. – To oczywiście projekcja, żeby nie dało się

rozpoznać otoczenia. – Oczywiście – skłamał Nessus. – Co z tym Peltonem? Addeo znów odwrócił się do Nessusa. – Jest wiele powodów. Z pewnością o jego winie świadczy to, że przyjaźni się z Shaefferem. Potem ten numer ze znikającym kadłubem. Pieniądze ulokowane poza światem, tak że Sigmund nie może ich namierzyć. Tajny projekt – na Jinxie. Wpływowa rodzina. W sumie to wcale mnie nie dziwi, że Sigmund nie ufa Peltonowi. No i jeszcze jest pewna fascynująca, bardzo stara plotka, powtarzana od dziesięcioleci. Wielu ludzi uważa, że to lalkarze sprzedali pra-pra... babce Peltona technologię kabin transferowych. Sigmund zna tę plotkę. – Rozumiem – bez wyrazu powiedział Nessus. Nagle właściwe modulowanie ludzkiego głosu stało się zbyt dużym wysiłkiem. Ponieważ to nie była plotka. General Products sprzedało tę technologię. Umowę negocjował Puk we własnej osobie... Puk: minęły trzy lata, a rana wciąż bolała. Nessus zmusił się, by wrócić do teraźniejszości. Nawet skorumpowany urzędnik ARM nie może podejrzewać, że Obywatele mogą narazić na szwank system kabin transportowych. – Obłędnie kreatywne – powiedział Nessus. – Aż trudno uwierzyć, że ty jesteś w ARM. Addeo roześmiał się. – Ziemia potrzebuje ludzi takich, jak Sigmund, ale

ich możliwości wynikają z obłędu. Na moim poziomie kadra jest normalna. Jesteśmy buforami. Ja też dla moich szefów jestem świrem, pomyślał ze smutkiem Nessus. Czy kiedykolwiek sprowadzą mnie do domu? Gdy Addeo wreszcie teleportował się do siebie, Nessus uzupełnił raport i poczuł się jeszcze bardziej przybity, niż wcześniej.

21 Nessus grzebał w mieszance świeżo zsyntetyzowanych traw. Zbliżające się zmiany sprawiały, że był zbyt podekscytowany, żeby jeść. Już tak długo czekał. Spodziewał się, że nie będzie miał apetytu, ale z innych powodów: układy z Addeo sprawiały, że Nessus czuł się zbrukany. Nie chodziło tylko o Addeo; tak było w przypadku wszystkich jego ostatnich kontaktów. Każdy uczciwy człowiek chciałby się dowiedzieć, jakie tajemnicze cele trzymały Nessusa na Ziemi. I tak spotykał się tylko z przestępcami i, za ich pozwoleniem, sprzedajnymi urzędnikami. Takimi, jak Addeo. Nie zawsze tak bywało. Niegdyś Nessus pracował z dobrymi ludźmi. Zdolnymi ludźmi. Ludźmi, którym mógł powierzyć swoje bezpieczeństwo. Ludźmi, z którymi zbliżył się do gwiazdy neutronowej i przeżył, żeby o tym opowiedzieć. Co, zastanawiał się, stało się z jego dawną załogą? Jego myśli zbyt łatwo zeszły na znajomą ścieżkę: tacy jak ja. Tych kilku będących w stanie podróżować poza Ognisko zawsze będzie za mało. Zawsze. A teraz jeszcze mniej. Większość nie była sobie w stanie nawet wyobrazić eksplozji jądra. Również zwiadowcy. To odkrycie u większości z nich spowodowało katatonię – a wszyscy

jego przyjaciele zginęli w osobliwości. Mimo wszystko, niechętnie lecz posłusznie, został na Ziemi, jeden z bardzo niewielu pozostałych przy życiu zwiadowców... Kto zatem poprowadzi bilion Obywateli w ich podróż? Jego ponawiane prośby o pomoc zostawały bez odpowiedzi. Jeśli nie ja, uświadomił sobie Nessus, to ktoś musi. Trish i Raul, jego załoga sprzed wielu lat, złożyli wielką obietnicę. Dlaczego nie wykorzystać godnych zaufania ludzi? I tak Nessus wysłał do domu śmiałą wiadomość. Niech obserwacja Gregory’ego Peltona zostanie przydzielona Achillesowi. Pelton, jeśli naprawdę zamierzał wrócić do świata z antymaterii, przygotowania do tego przeprowadzał w tajemnicy na Jinxie. Nawet teraz Shaeffer okrężną drogą mógł wracać na Jinxa. Głowy, jakby obdarzone własną wolą, uniosły się znad płytkiej misy z trawami. Nessus popatrzył sobie w oczy. Jakże ten tryb rozumowania był podobny do Ausfallera! Lepiej być Ausfallerem, niż Addeo. I wreszcie, ku zaskoczeniu Nessusa, nadeszły nowe rozkazy. Zadanie monitorowania Peltona i Shaeffera, wraz z odpowiedzialnością za agentów Nessusa w systemie Sol zostało scedowane na Achillesa. A co do Nessusa... on został wezwany do domu... Aby poprowadzić szkolenie ludzkich zwiadowców.

*** Sigmund zaszył się w swoim ciemnym salonie, zamknął oczy i pogrążył w „Requiem” Mozarta. Pół świata (i kabinę transferową) dalej, czekali wszyscy zdesperowani przyszli rodzice na Alasce. Podczas jego następnej zmiany też tam będą, i podczas następnej i następnej... – Nie mamy żadnej fobii. Możemy opuścić Ziemię. Opuścić system Sol – okrzyk Feather przebił się przez muzykę. I założyć rodzinę, czego nie musiała już mówić na głos. – Nie razem – westchnął Sigmund. – Nie pozwolą na to. Za dużo wiemy. – otworzył oczy. – Meduza, wyłącz muzykę. Oświetlenie pięćdziesiąt procent. – Feather, wiesz, jak to działa. Powiedzmy, że w jakiś sposób się stąd wyrwiemy i spotkamy na innym świecie. Przez resztę życia będziemy się oglądać przez ramię, czy ktoś nas nie wyśledził. A gdy (bo nie jeśli) ARM nas znajdzie? Kto wówczas wychowa nasze dzieci? – Do cholery, Sigmund – parsknęła. – Nie mogę spędzać życia na polowaniu na matki. I nie spędzę. Żałuję tylko, że nie mam jaj, żeby samej zajść w ciążę. Co mógł powiedzieć? Ich ostatni wniosek o ponowny przydział do Spraw Obcych został odrzucony. Wiedziała o tym. Wstąpienie do ARM było wycieczką w jedną

stronę. Biorąc pod uwagę, jak on sam trafił do ARM, takie stwierdzenie byłoby jak zarzut. Zresztą, o tym także wiedziała. – Wyjdźmy na balkon. Liście palm rosnących w donicach szeleściły w wieczornym wietrzyku. Stali wraz z Feather z rękami na balustradzie i patrzyli na światła miasta daleko w dole. Wszystko wyglądało normalnie; być może w tym właśnie tkwiło sedno. Lalkarze dawno odeszli – najwyraźniej nawet Nessus. Ekonomia nie była jeszcze w pełni sprawna, ale nastąpiła poprawa. Schaeffer był gdzieś daleko. Pelton, mimo wszystkich swoich utajnionych działań, nikogo nie skrzywdził. Może uznał, że jego plany są zbyt skomplikowane. Może Max Addeo miał rację, że Pelton nie miał żadnych niecnych planów. Jedno i drugie wyjaśnienie było dobre, skoro Pelton nie sprawiał kłopotów. Jakże przyjemnie byłoby wierzyć w takie bajeczki. – No nic – powiedziała wreszcie Feather. – W końcu wybuchną jakieś zamieszki albo pojawi się jakiś kzin renegat-samobójca. Albo będzie jakieś zamieszanie z polowaniami na matki. Sigmund poklepał jej dłoń. – Jak zawsze optymistka. – Coś wymyślisz. Jesteś najbardziej inteligentną osobą, jaką znam. – Wątpię – odparł. – To raczej Carlos Wu.

Wu! Ostatnio Sigmund nie mógł przestać o nim myśleć. Eksplozja w jądrze galaktyki była tylko pierwszą kostką domina. Każdy fizyk, z którym konsultował się Sigmund dawał głowę za poprawność odczytów instrumentów, które Shaeffer przywiózł na Dalekim Strzale. I każdy fizyk przyznawał, że Carlos jest z ich bractwa najlepszy. W swojej głowie Sigmund chwiał się na skraju przepaści. – Feather – wyszeptał. – A co, jeśli Carlos Wu sfabrykował dane dotyczące eksplozji jądra?

USPRAWIEDLIWIONY

Czas ziemski: 2650

22 Sigmund, na poły jeszcze śpiąc, popijał kawę. Nad stołem migotał przegląd porannych wiadomości. Kolorowe tytuły, jaśniejsze lub ciemniejsze zgodnie z oceną ważności Meduzy, przemykające wewnętrzne okna... przyswojenie tego byłoby wyzwaniem nawet po dostarczeniu sobie dawki kofeiny. Nieprzytomnie wpatrywał się w projekcje, zwracając uwagę tylko na podpowiedzi Meduzy. Niewiele wiadomości zarejestrował. Feather siedziała po drugiej stronie stołu, udając zainteresowanie tabelami wyników w piłce nożnej, tak samo jak on nie gotowa, żeby się odezwać. – Durni Cavalierzy – powiedziała wreszcie kilka minut później. Jej dezaprobata była skierowana do hologramu, trenera albo wszechświata. Nie do niego. Gdy na nią spojrzał, włączyła dźwięk. Zbliżało się kolejne wielkie polowanie na matki – tym razem nie na skalę regionalną, prześladowania miały mieć zasięg globalny. Nie mógł tego powstrzymać. Nie mógł usprawiedliwić. Jeśli ktokolwiek inny odkryje, że bojkotuje to zadanie, nie będzie mógł pomóc Feather. Nie mógł znieść jej cierpienia. W rogu hologramu z wiadomościami pojawiła się zielona twarz z koroną z syczących, wijących się węży. – Alarm turkusowy – powiedziała miękko Meduza.

Sigmund przysunął się bliżej, nagle rozbudzony. – Wyświetl. Otworzyło się kolejne okno, a w nim krzywy obraz kabiny transferowej. Obserwował, jak wychodzi z niej czterech ludzi i zajmuje pozycje wokół kabiny. Kilka chwil później pojawiła się Calista Melenkamp. Ochroniarze z twarzami bez wyrazu, poprowadzili sekretarz generalną w górę granitowych schodów do jej nowojorskiego klubu. Kaszlnął lekko. – Muszę się czymś zająć. Feather oderwała się od meczu. – Co? Wstał. – Porozmawiamy później. Zmrużyła oczy. – Nie robisz nic głupiego, prawda? W sumie to jeszcze nie wiadomo. – Ja? Wybierając cel podróży miał moment, aby docenić, że Feather wciąż się o niego troszczy. W Nowym Jorku było pochmurno i wietrznie. Gdy Sigmund wspiął się po schodach do prywatnego klubu Melenkamp, odźwierny nawet nie drgnął. Sigmund zatrzymał się dwa stopnie od szczytu. – Mam pilną wiadomość dla sekretarz generalnej – powiedział. Nie był zaskoczony tym, że nie jest mile widziany.

Niewidoczny system monitoringu, który go już zidentyfikował był tak nowoczesny, że wszystkie inne były przy nim przestarzałe. Albo odźwierny miał bardzo dobrą pamięć do twarzy. Tak czy inaczej Sigmund był pod wrażeniem. – Przykro mi, sir. Wstęp tylko dla członków lub ich gości pod eskortą. – Rozumiem. Sigmund wyjął kopertę z kieszeni płaszcza. Krwistoczerwona kropla wosku na jej zamknięciu zalśniła dramatycznie. Nosił to pismo od tygodni, czekając na okazję. Melenkamp (na prośbę Gregory ego Peltona?) pozwalała Sigmundowi kontaktować się ze sobą tylko oficjalnymi kanałami. Informacja, którą trzymał, musiała trafić bezpośrednio do rąk własnych sekretarz. – To kwestia globalna. Solarna. Odźwierny razem z kopertą dostał plik banknotów tysiąc – kredytowych. – Zobaczę, co da się zrobić, sir. Proszę tu zaczekać. Wpuścił Sigmunda do wąskiego przedsionka. Dziesięć minut później pojawiło się dwóch ochroniarzy Melenkamp, żeby wprowadzić go do środka. *** – Zostawcie nas – poleciła Melenkamp swoim strażnikom. Zanim wyszli, zamykając za sobą masywne, dębowe

drzwi, zawahali się na tyle długo, żeby było wiadomo, że nie są zadowoleni. Gestem wskazała na kruche z wyglądu krzesło. – Siadaj. Sigmund usiadł. Strony jego listu leżały przed nią na pustym poza tym stole. – Miałem nadzieję, że to panią zaciekawi. – Jak długo mnie pan śledzi, agencie Ausfaller? Sigmund naszpikował okolicę niemal niewidzialnymi czujnikami ARM. Z przyznania się do tego nie mogło wyniknąć nic dobrego. – Śledzę pieniądze, nie ludzi. – Uchyla się pan od odpowiedzi. – Nalała sobie kawy z dzbanka stojącego na stoliku obok, po czym usiadła nad jego listem. – Proszę mi zatem opowiedzieć o pieniądzach, które pan śledzi. Zrobił to. Powiedział o niewiarygodnej fortunie General Products, którą firma musiała zarobić w systemie Sol, a której większość znajdowała się w niewiadomym miejscu. O bogactwie, które zostawili lalkarze po swoim odejściu pięć łat temu. o funduszach zdeponowanych na teoretycznie uśpionych kontach, wciąż jednak wyciekających. O przelewach idących tak okrężnymi drogami, przechodzących przez tak anonimowe i trudne do wyśledzenia kanały, jakie tylko potrafili skonstruować współcześni inżynierowie finansowi. O... Odetchnęła głośno. – Lalkarze byli tajemniczy nawet wtedy, gdy było ich

tutaj wielu. Więc teraz, gdy ich liczba zmniejszyła się do jednego osobnika, który się ukrywa, są nie do wyśledzenia. Pamiętam imię Nessus i to, że został, aby zająć się trudnymi obowiązkami. Panie Ausfaller, czytałam raporty pochodzące z pańskiej grupy zadaniowej – gdy pan ją miał. Tracił ją. Nie mógł na to pozwolić! Powinien był zacząć od końca pokrętnej drogi, którą przebyły pieniądze, a nie od początku. Od pozaświatowego raju podatkowego w Belter. – A jeśli ukrywający się lalkarz przelewa pieniądze na konto kontrolowane przez jednego z pani zastępców? – Do diabła, Ausfaller, oczywiście, że mnie to obchodzi! Właśnie dlatego pan tutaj jest, choć na krótko. Dlatego nie siedzi pan w areszcie i nie jest prowadzone przeciwko panu dochodzenie w sprawie oszustw finansowych. Jeszcze nie. Potwierdzę pańskie zarzuty – jeśli to możliwe. Na tę chwilę przyjmuję, że nie jest pan tak głupi ani szalony, żeby mnie prześladować po to, by mnie okłamać. Albo Melenkamp chciała wysondować, jak dużo o niej wie, zanim każe go aresztować. Nie, skarcił się Sigmund. Nie znalazłeś żadnego powiązania pomiędzy nią, a pieniędzmi GP. Musisz jej teraz zaufać. – Powinna pani wszystko sprawdzić – byle dyskretnie. Przelew wychodzi dziesiątego każdego miesiąca. Pani człowiek sprawdza stan swojego konta między jedenastym a trzynastym.

Zadrgał jej policzek. – Czy banki w Belter to potwierdzą? Z mojego doświadczenia wynika, że nie są szczególnie skłonne do współpracy, podobnie jak złoci. Tamtejsi gliniarze nosili żółte kombinezony próżniowe; użycie potocznego określenia nie było przypadkowe. Kariera Melenkamp w NZ zaczęła się od biura prokuratora. Miała swój udział w ujawnieniu międzyplanetarnego prania pieniędzy. Z pewnością zdarzało jej się pokłócić ze złotymi o kwestię jurysdykcji i przekazywania dowodów. Niczym nie ryzykował, przyznając się do dalszego naginania przepisów. Albo ją przekona, że działał w stanie wyższej konieczności, albo niedługo trafi do banku organów. – Niektóre współpracują – powiedział Sigmund. – Zależy, kto kogo sprawdza. I dlatego, w skrócie, zabrało mu to tyle czasu. Pięć lat, podczas których udzielił władzom Belter więcej informacji, niż od nich otrzymał. Pięć lat pomagania naiwnym turystom z Belter, dyskretnej pomocy w ich sprawach. – Paru złotych jest mi winnych przysługę. W kieszeni płaszcza miał jeszcze jedną złożoną kartkę papieru; teraz ją wyciągnął. – To jest lista analityków finansowych w Biurze Sekretariatu, którzy przypuszczalnie nie biorą łapówek. Sugeruję, aby przynajmniej dwóch wysłała pani do

oddziału Banku Ceres w Pradze. – Dwóch? Ach, żeby pilnowali się nawzajem. – Z westchnieniem wzięła od niego kartkę. – Żyje pan w świecie pełnym matactw, Ausfaller. Z jej odpowiedzi wyczuł, że zaczyna mu wierzyć. – Z całym szacunkiem, ale teraz powstaje pytanie: co dalej? Popatrzyła na niego. – Oczywiście aresztowanie. Konfiskata wszystkich pieniędzy z łapówek. I do banku organów, tak szybko, jak tylko się da. – Nie – zaprotestował Sigmund, choć takie rozwiązanie bardzo mu odpowiadało. – Wyśledziłem tylko część pieniędzy. Kilku pomniejszych odbiorców. Jest całe mnóstwo rzeczy, o których nie wiemy. Mam wątpliwości, czy nawet Max Addeo może nam wszystko powiedzieć – przynajmniej świadomie. Uśmiechnęła się lekko. – Więc od teraz będzie pan obserwował Maxa. Sigmund kiwnął głową. – Jak pani sobie życzy. Z jakichś powodów lalkarze kupili sobie dostęp do najgłębszych kręgów NZ. Wątpię, żeby wyjaśnili Addeo swoje pobudki. Mając pani pomoc będę wiedział, co Max widzi, słyszy i czyta, będąc w pracy. Mam nadzieję, że uda się wypłoszyć tego, kto kontroluje majątek General Products i doprowadzić do jego ujawnienia.

*** Feather mruknęła na widok zbliżającego się Sigmunda, bardziej dając znać, że go zauważyła, niż go witając. Znów skupiła się na pracy. – Feather – powiedział. Usłyszała coś w jego głosie i wreszcie podniosła wzrok. – Sigmund, mam nadzieję, że to coś ważnego, zwłaszcza że musiałam ukrywać twoją nieobecność. – Przepraszam – lekko dotknął jej ramienia. – Pięć minut. Chodź ze mną. W Fairbanks lunął zimny deszcz. Sigmund wybrał Park Stanowy Sky Meadows w Wirginii. Region środkowoatlantycki był słoneczny i ciepły, a miejsce wydawało się odpowiednie. Poprowadził ją krętą ścieżką w cień samotnej, potężnej sosny. Po horyzont rozciągały się faliste łąki i zalesione wzgórza. – Pięć minut, tak? – powiedziała wreszcie Feather. Nie patrzyła na niego. – Nie masz już dzisiaj dosyć kłopotów? Sigmund opadł na powalony pień. Lasy. Zielone pola. Nasionko w jego dłoniach. Wszystko to symbolizowało nową nadzieję. – Feather, wracam do Nowego Jorku. Do kwatery głównej NZ. Chcę, żebyś tam była ze mną. Odwróciła głowę. – Kwatera główna! Dlaczego?

– Oficjalnie nowa jednostka dochodzeniowa, podlegająca bezpośrednio sekretarz generalnej. Nieoficjalnie... – Nieoficjalnie co? – warknęła. – Mam dość polowań na matki. Nie chcę mieć z nimi więcej do czynienia. Pocałował ją w czubek głowy. – Nieoficjalnie wracamy do tropienia lalkarzy. Okazuje się, że nadal tu są. Przynajmniej tak się wydaje, bo ktoś nadal wydaje pieniądze General Products. Właśnie dlatego działałem w tajemnicy. Gdyby Melenkamp mi nie uwierzyła – albo gdyby była w to zamieszana – nie chciałem cię za sobą pociągnąć. Na jej twarzy pojawiła się kwaśna mina, która mówiła, że nie chce, ani nie potrzebuje czyjejkolwiek opieki. – Sigmundzie, na co idą te pieniądze? – Na początek, na zastępcę podsekretarza generalnego do spraw bezpieczeństwa. – Addeo – syknęła Feather. – To dlatego ten sukinsyn rozwiązał naszą grupę. – Addeo – zgodził się Sigmund. – Pracując w kwaterze głównej, będziemy mogli mieć go na oku. Będziemy wiedzieli, z kim rozmawia. Mam nadzieję, że zza kulis, pracując dla sekretarz generalnej, będę mógł kontrolować wszystko, co Addeo podpisuje i słyszy. Nagle obok niego stała stara Feather. Jej twarz rozświetlił szczęśliwy, drapieżny uśmiech. – A Addeo doprowadzi nas do Nessusa.

– Nessus mógł już odejść. Pieniądze Addeo przechodziły przez przedstawicieli świata przestępczego. Żaden z informatorów Sigmunda od dwóch lat nie miał wieści o Nessusie. Jednak kilku wymieniło nowe imię, którego wspomnienie sprawiało, że Sigmund znów czuł bóle fantomowe dawno wyleczonej rany. – Przywódca przestępców, któremu moje źródła przekazują raporty, nazywany jest Achillesem.

23 Z głębi gardła wydobywało się warczenie, coraz głośniejsze i głośniejsze. Łysy ogon smagał boki. Uszy były położone po głowie. Lepiej skupić się na ogonie, uszach i niegroźnych odgłosach, niż obnażonych, przypominających igły, kłach. I na ostrych jak brzytwa szponach wysuniętych z czteropalczastych dłoni. Achilles stał sam i bez broni, naprzeciwko coraz bardziej wściekłego kzina. – Dziękuję za przybycie – warknął. Warknięcie nie miało agresywnego znaczenia; nie dało się mówić inaczej Językiem Bohaterów. – Jestem Achilles. Jak mam się zwracać do ciebie? Kzin jeszcze bardziej uniósł wargi. Słońce zalśniło jak krew na jego zębach. Górował nad Achillesem. – Nazywaj mnie Konserwatorem Sprzętu. To raczej tytuł niż imię, zauważył Achilles, i to skromne. Kzin przybył na to pustkowie w jednym celu: aby zasłużyć na imię w walce wręcz. Achilles udawał ludzkiego poszukiwacza przygód. Jego zwykłe przechwałki przed przedstawicielami niskiej klasy tej zubożałej kolonii kzinów miały na celu wyzwanie wszystkich przeciwników po kolei. To, że pojawił się tylko jeden kzin było zaskakujące i przygnębiające. Czy ta rasa wojowników była aż tak

zastraszona przez ludzi? Achilles podejrzewał, że po sześciu straszliwych wojnach powinien być raczej zasmucony niż zaskoczony. – Konserwatorze, musisz być rozczarowany, widząc swojego przeciwnika. Jedyną odpowiedzią kzina było głębsze warknięcie. – Wyjaśnię – kontynuował Achilles. – Szukam tych, którzy są gotowi na konfrontację z naszym wspólnym przeciwnikiem. Ogon Konserwatora Sprzętu przeciął powietrze. – Zjadaczu liści, bruka mnie sama rozmowa z tobą. Nie zakładaj, że mamy cokolwiek wspólnego. Achilles drżał od wysiłku wkładanego w powstrzymanie się od ucieczki – nie, żeby miał jakąkolwiek szansę uciec temu potworowi. Nieco bezpieczniej czuł się wiedząc, że żaden kzin nie poniży się atakiem na roślinożercę. – Jednakże, Konserwatorze, dzielimy chęć, by nauczyć ludzi pokory. Oraz, choć z odmiennych powodów, obaj chcemy osiągnąć nasze cele dyskretnie. Konserwator Sprzętu odwrócił się w stronę swojego małego pojazdu latającego. – Podczas ostatniej wielkiej wojny zakosztowałem ludzi. Zrobiłbym to ponownie. I żaden zjadacz liści nie będzie mi mówił, jak polować. Konserwator Sprzętu całą swoją wściekłość włożył w start. Podmuch odrzutu spowodował, że przez równinę

przetoczyła się chmura pyłu i kamyczków. Jego pojazd zaryczał pogardliwie nisko nad Wspomnieniem i zniknął. Achilles stał na równinie, za całe towarzystwo mając tylko kilka tlących się roślin. Tak było na każdym zacofanym świecie Kzinti, który odwiedził. Ludzie wygrali: nie było już Bohaterów. Na drżących nogach ruszył z powrotem do swojego statku. Skoro nie może się posłużyć już nawet poszukującymi nowych imion kzinami, w jaki sposób odwróci od siebie niepożądane zainteresowanie ludzi?

24 Nessus był zbyt podekscytowany, żeby zasnąć. Długie spojrzenia, jakimi obrzucano go w ogólnodostępnej jadalni dały mu jasność, że jest za bardzo zdenerwowany, żeby pokazywać się publicznie. Aby jakoś rozładować swój niepokój w swoim maleńkim mieszkaniu dreptał w miejscu, aż zaczęły go boleć nogi, a boki oblały się potem. Jego jedynym towarzystwem było nieskończone, holograficzne stado. Wokół niego rozbrzmiewały przyjazne trele i gwizdy. Zrozumiałe były jedynie pojedyncze dźwięki, nie wykraczające poza zaśpiew czy szczebiot. Sztuczne głosy były dość przypadkowe. Nie uspokajały go. Jak dla niego, stawka była zbyt wysoka... Tak jak dla całych światów. Wreszcie nadszedł czas spotkania, o które poprosił. Którego zażądał. Nessus odświeżył się i wysuszył za pomocą ultradźwiękowej myjki. Grzywę zebrał w kilka warkoczy, czy po to, żeby wyglądać wiarygodnie przed Nike, czy dla samego Nike – tego Nessus sam nie wiedział. Teleportował się bezpośrednio ze swojej arkologii do Ministerstwa Spraw Zagranicznych, wyłaniając się w przezroczystej kabinie. Wciąż rozmyślając o tym, co chciał przekazać Nessus zamarł, gdy nagle zalało go niebieskie światło, o którym powinien był pamiętać.

Wyciągnął głowy w kierunku przeszywającego promienia, który odczytał wzór jego siatkówek. W tym samym czasie ukryte czujniki skanowały, czy nie wnosi ze sobą niczego niestosownego. Kabina oczywiście była bańką z tego samego materiału, z którego powstawały kadłuby. Gdyby światło był intensywniejsze, mógłby po prostu wyparować, bo nie mógłby wyjść z kabiny. Nessus poczuł ukłucie współczucia dla swoich niegdysiejszych gości na Ziemi. Nagle został przeniesiony do przytulnego przedpokoju. Nessus zszedł z dysku transportowego wpuszczonego w podłogę i opadł na stertę miękkich poduch. Jak tych ziemskich gości zadziwiłby porządny dysk transportowy! Nawet te ich prymitywne, zamknięte kabiny byłyby poza ich zasięgiem, gdyby nie General Products. Jego problemem było to, że lubił ludzi. Oczywiście nie wszystkich, ale wielu. Teraz obawiał się, że los ludzkości spoczywał w jego rękach. Drżąc z napięcia, Nessus starał się uspokoić. Nie będzie łatwo przekonać Nike. Nike. Uderzenie świeżych wspomnień niemal Nessusa przytłoczyło. Spokojny spacer, tylko we dwóch, wzdłuż samotnego brzegu. Balet, podziwiany z prywatnej loży Nike. Wytworne przyjęcie po przedstawieniu, gdzie został przedstawiony śmietance partii Eksperymentalistów jako osobisty gość Nike. Obywatele traktowali rytuały równie poważnie, jak

balet. Zgodnie z obowiązującymi standardami Nike nie zobowiązał się do niczego. Jednak czy działanie nie liczy się tak samo, jak słowa? W głębi swoich serc Nessus wiedział, że ktoś taki jak Nike był nauczony ważyć każde słowo – to wypowiedziane i to przemilczane – z wielką uwagą. Ale jednak. Nessus przez tyle lat walczył o to, żeby go zauważono, aż wreszcie zaproszono go do ministerstwa na spotkanie z Nike – choć nie z powodów, jakich się spodziewał. Jego idol słuchał dość uprzejmie raportu dotyczącego eksperymentalnego programu zwiadowczego i pierwszej misji z wielu, które wyprzedzą Flotę w jej podróży. Jednak Nike nie był zainteresowany badaniem trasy przed nimi, ale niebezpieczeństwem, które czaiło się za nimi: wznowione poszukiwania lalkarzy prowadzone przez Sigmunda Ausfallera. Dopiero po wyduszeniu z Nessusa niezliczonych szczegółów odnośnie Ziemi Nike zaprosił go, by towarzyszył mu podczas baletu. Zasłużyłem sobie na szacunek Nike, uznał Nessus. To był jakiś początek. A jeżeli w tych czasach kryzysu Porozumienia będę musiał powrócić do systemu Sol, to przynajmniej zrobię to, mając całkowite zaufanie samego Przewodniczącego. A jeśli osobiste zainteresowanie Nike miało na celu zmiękczenie go, by pogodził się z jakimiś naprawdę strasznym zwrotem akcji? Nessus nerwowo rozprostował swoje loki, spięty i przestraszony trwającą sesją.

– Podejdź. – W pokoju zmaterializował się wysoki Obywatel o zielonych oczach. Zielona klamra przy jego pasie obwieszczała lojalność wobec rządzącej frakcji Konserwatystów. – Wiceminister cię przyjmie. Po czym zniknął równie nagle, jak się pojawił. Nessus wszedł na tymczasowo aktywowany dysk transportowy. Był już wcześniej w ministerstwie; rozumiał te zwyczaje. Ruszył z jednym z sekretarzy Nike. Szli przez szumiący kompleks biurowy stanowiący Dyrektoriat Klandestyny. Osobiste ozdoby były tu zazwyczaj w oranżu Eksperymentalistów. Konserwatyści byli przy władzy, ale utracili elastyczność myślenia i nawet nie potrafili sobie wyobrazić opuszczenia Ogniska. Milczący asystent doprowadził Nessusa do wejścia do przestronnego biura Nike. W pomieszczeniu było wiele dzieł holosztuki, a podłogę pokrywał miękki dywan z roślin łąkowych. Nike wstał zza swojego stanowiska pracy. Grzywę miał wspaniale ułożoną. Pośród pukli migotały pomarańczowe wstążki. – Wejdź proszę – powiedział. Nessus dygotał ze zdenerwowania. Ledwie zauważył, że asystent, wychodząc, zamknął za sobą drzwi. Nie zdoła długo utrzymać pozorów spokoju; musi szybko przedstawić swoją propozycję. Teraz! – Mam odpowiedź! – wyrzucił z siebie. – Jakże ci zazdroszczę. Jakie było pytanie? Nike wyglądał, jakby mu ulżyło! Czy się bał, że Nessus poruszy bardziej osobiste kwestie? Później,

pomyślał Nessus, muszę się zastanowić nad tym wrażeniem. Teraz są ważniejsze sprawy. Nessus przestąpił z nogi na nogę. – Odpowiedź na pytanie, co zrobić z dzikimi ludźmi. Mogę ich uratować. To znaczy, wiem, jak ich zająć. – Możesz powstrzymać ARM od szukania nas? W oczach Nike wyraźnie widać było wątpliwości. W locie Zgoda była bardziej odsłonięta, niż kiedykolwiek Od poszukiwania jej ze wszystkich gatunków trzeba było odwieść zwłaszcza ludzi. – Tak, tak! – Nessus energicznie potrząsnął głowami. Musi mówić zajmująco. Nieważne, że chaos, jaki proponował rozpętać, zaważy na jego zdrowiu psychicznym. Przegrana będzie miała znacznie dalej idące konsekwencje. Osłonięty kadłub General Products, rozpędzony do dużej szybkości, rozbijający się na zaludnionym świecie... Z drżeniem Nessus wrócił do swojej propozycji. Prosta analogia ułatwi tłumaczenie. – Byłem w Domu Haremu i... Nike się wzdrygnął. Wybór Oblubienicy z pewnością go nie zaprzątał. Nessus nie odważył się przerwać. Później zmieni się w kupkę nieszczęścia z zażenowania. Na razie musiał mówić dalej. – Rzecz w tym, Nike, że ci na Ziemi także kontrolują swoją liczebność. W przeciwieństwie do nas ludzie mają chemiczne środki antykoncepcyjne. Używają ich

obligatoryjnie. Przyszli rodzice muszą mieć urzędową zgodę na opuszczenie corocznej dawki. Ci, którzy mają potomstwo bez zgody są eksterminowani, a ich dzieci są sterylizowane. Lewą przednią nogą bezwiednie grzebał w trawie. – Nike, oni nas nie przypominają. Ziemia pozostała dziczą, domem dla ledwie kilku miliardów. Nasze arkologie liczbą mieszkań mogą rywalizować z największymi miastami na Ziemi. Ponieważ ludzie potrzebują przestrzeni, rozpełzli się po pobliskich systemach słonecznych. Te myśli Nessus zatrzymał dla siebie. – Zgodzili się na represyjne przepisy, ponieważ już teraz Ziemia wydaje im się zbyt zatłoczona. Dlatego kluczowe jest zdyskredytowanie ziemskiej Komisji Płodności. – Proponujesz, żeby wywołać skandal, by odwrócić uwagę od Zgody – Nike sceptycznie zakołysał głowami. Nessus zmierzył Nike spojrzeniem, zaskoczony własnym zuchwalstwem. Musi pokazać, że jest do tego pomysłu całkowicie przekonany. – Wyobraź sobie, że są Obywatele podejrzani o to, iż w sekrecie kupują Oblubienice i prawo do reprodukcji. Jak zareagowałby nasz rodzaj? – widząc na twarzach Nike czyste przerażenie, Nessus dodał tylko. – Właśnie. Nike w namyśle zbliżył do siebie swoje głowy, bez wątpienia wyobrażając sobie zamęt, jaki takie plotki wywołałyby nawet pośród społecznych Obywateli.

– Czy to wykonalne? – Tak sądzę, zgodnie z moją wiedzą – odparł Nessus. – Proponuję, żeby nasi agenci przekupili kilku członków Komisji Płodności i skompromitowali innych, zakładając konta bankowe na ich nazwiska. Ekonomia ludzkich światów nie podniosła się jeszcze z szoku po zniknięciu General Products. Im więcej ludzie stracili, tym łatwiej będą podejrzewać spisek. Wielu uwierzy w to, że bogaci kupują sobie prawo do rozrodu. Odrobina insynuacji tu, odrobina wsparcia finansowego tam... Nessus złapał się na tym, że szuka odpowiednich słów we wspólnym. To było nieuniknione. Od zbyt dawna obracał się wyłącznie w towarzystwie ludzi. Nie mógł już dłużej być tak szaleńczo bezczelny. Musi przekonać Nike i to szybko, zanim zapadnie się w depresyjną katatonię, która na pewno nadejdzie. Nike wydawał się nie zauważać spadku koncentracji. – Czy zachowane środki General Products Corporation są wystarczające do tego celu? – Jeśli to podejście jest prawidłowe, pieniądze nie będą nas ograniczać. Nessus nie mógł się powstrzymać od szarpania grzywy. Wiedział, że jest na skraju zapaści. Nike przez długą chwilę stał w ciszy. – To bardzo zachęcające – powiedział wreszcie – ale oczywiście, zanim podejmę decyzję, trzeba opracować wiele szczegółów. Chciałbym, żeby to się stało twoim priorytetowym zadaniem. Proszę, abyś się tym zajął i jak

najszybciej zdał mi relację. Gdy Nessus powlókł się do drzwi biura, Nike odezwał się miękko. – Zaczekaj chwilę. Podszedł do Nessusa i pochylił się, żeby pogładzić jego przerzedzoną grzywę. Szkoda, że ten gest wydawał się być sztywny i wykalkulowany. – Wróć jak najszybciej. Liczę na ciebie. *** Prowadzono spotkania. Rozwijano plany. Przesuwano zasoby. Starano się przewidzieć i przeanalizować różne możliwości i określić ograniczenia. Eksperymentalny program zwiadowczy Nessusa po namyśle został uznany za sukces. Jego podopieczni, już bez nadzoru, muszą badać drogę przed Flotą Światów. Mogli zająć się misjami, które proponował. Nessus nie był zaskoczony, jedynie nieco zasmucony, gdy dostał od Nike nagranie z suchym poleceniem, by wrócił do systemu Sol.

25 Łup. Brzdęk. Łup. Brzdęk. Dzyń. Wszędzie latały odłamki szkła. Teraz były to głównie butelki, okna pobliskich budynków już dawno były wytłuczone. Nad głowami latały śmigłowce, bawiąc się w chowanego z chuliganami, którzy wyrywali się z tłumu lub z kryjówek, żeby wystrzelić prymitywne rakiety. Boty wielkości grejpfrutów miały tylko paralizatory, ale przynajmniej dwóch buntowników wypadło z pozbawionych szyb okien i poniosło śmierć. Z gardeł tysięcy ludzi zgromadzonych na placu wydobył się kolejny nieartykułowany pomruk. Nikomu nie było do śmiechu. Sigmund uniósł plastelową tarczę, żeby osłonić się przed rzuconą butelką. Robił to już wiele razy; ramię podtrzymujące tarczę było już bardzo zmęczone. – Cholera – rzucił. Przestawił radio w hełmie na częstotliwość prywatną. – Czy wszyscy poszaleli? Demonstrantów otaczała cienka linia ARM w zbrojach służbowych, czekających na rozkazy. Sigmund nie potrafił wymyślić jakichkolwiek sensownych poleceń. – Cholera – powtórzył. Łup. Łup. Brzdęk. Łup. – Nie musisz tutaj być – warknęła Feather.

Miała na myśli: nie powinien tutaj być. Biura ARM na całym świecie opustoszały, żeby pomóc opanować globalny wybuch przemocy, ale on, jako szef jednostki był uznawany za zbyt doświadczonego, żeby narażać się na niebezpieczeństwo. Trudno. Szedł tam, gdzie szedł jego zespół. To oznaczało trzy różne miasta tylko dzisiaj. Teraz chyba byli w Chicago. – I stracić to wszystko? – nie spuszczał oczu z tłumu. – Ale cieszę się, że tutaj jesteś – dodała cicho Feather. Rozbiło się kolejnych kilka butelek. Mężczyźni i kobiety potrząsali pięściami. Powiewające transparenty domagały się sprawiedliwości reprodukcyjnej i prawa do posiadania dzieci. Do diabła, pomyślał Sigmund, świat już jest zbyt zatłoczony. Ten chaos był nie do przyjęcia. A jeszcze... Feather wydawała się czytać mu w myślach. – Pewnie, że tak nie może być – miała na myśli zamieszki. – Ale czy ich powód nie jest dobry? Czy naprawdę posiadanie przez niego i Feather dziecka byłoby takie niewłaściwe? Nie czekając, a może nie spodziewając się odpowiedzi rozejrzała się dookoła. Stanęła ciężko na podartym obrazie i nadepnęła jego zdobioną ramę. – Cholerne pasożyty. Sztuka holo jest dla nich za dobra. A teraz jeszcze kupują dzieci.

– Gotowi – rozległo się w słuchawkach Sigmunda, gdy tłum znów wybuchnął krzykiem. Motłoch, stojący na transporterze cargo, wykrzykiwał coś o loterii. Na sile przybierało kolejne skandowane hasło. – Sprawiedliwość, sprawiedliwość, sprawiedliwość, sprawiedliwość... Sigmund ledwie przebił się przez hałas. – Oczyścić plac. Linia się wyprostowała. Zwarł tarcze z Feather po jednej stronie i Andreą Girard po drugiej. Drugi rząd uniósł tarcze nad głowy. Miał wrażenie, że przeniósł się do czasów średniowiecza, albo jeszcze dawniejszych. Łup. Łup. Łup. Drażniła go jakaś nieuchwytna myśl. Jakieś dawne wspomnienie? Cokolwiek to było, będzie musiało poczekać. Utrata koncentracji w takiej chwili może go kosztować życie. Jeden po drugim na placu lądowali policjanci, jaskrawożółci pośród bezpostaciowego tłumu. Sigmund naliczył pięć drużyn. Kilku mogło zostać powalonych przez rzucane butelki. Ot, zwykły fuks. Pozostali trzymali się razem i byli dobrze uzbrojeni, najprawdopodobniej w karabiny. Musieli działać, i to zdecydowanie, zanim ta broń zostanie użyta przeciwko ludziom. – Podać tlen – przez radio nadszedł rozkaz. – Gaz usypiający za dziesięć sekund. Nie czekali nawet tak długo. Nad budynkami przylegającymi do placu pojawiły się dwa transportery

ARM, mrugając światłami i rozpylając ciężkie chmury gazu. Sigmund się skrzywił. Dwa pojazdy nie miały co się mierzyć z tak wielkim zgromadzeniem. Już lepiej byłoby nic nie robić. Protestanci tupali i krzyczeli. Słuchawka w uchu Sigmunda ożyła. – Na mój sygnał, naprzód. Naprzód? Ludzkie morze przelewało się przez policyjny kordon. Wszędzie padali ludzie; zagazowani, oszołomieni paralizatorami, ogłuszeni przypadkowymi butelkami, stratowani. Cienka linia się napięła, tłuszcza rzuciła się na funkcjonariuszy ARM. Kaszlący buntownicy walczyli z policją – i ze sobą nawzajem – o maski tlenowe. Szaleniec o dzikich oczach rzucił się Feather na plecy. Porzucił swój transparent, ale został mu w rękach ostry kawał kija, którym teraz wymachiwał jak oszczepem. Sigmund ścisnął swoją tarczę, paralizator stracił w bijatyce. Gdy się szarpał, zauważył jakiś ruch nad głową. Zdążył zarejestrować lecące na niego krzesło... A potem nie było nic. *** Sigmund powrócił do przytomności, ale nic nie widział. Ktoś przekręcił jego hełm. Głowa i szyja rwały go z bólu. Z krzykiem zaczął wymachiwać rękami.

Włączył się system komunikacyjny i usłyszał czyjś krzyk. – Sigmund! To ja! – wołała Feather. – Zdejmę ci hełm. Z bólu zacisnął zęby i starał się leżeć spokojnie. Hełm się przekręcił i znów mógł widzieć. Feather, wciąż w pełnej zbroi bojowej, klęczała przy jego boku. Odsunęła jego hełm i przytrzymała go tak, żeby mógł go obejrzeć. Jedna strona była zgnieciona. Pamiętał krzesło, spadające z wysokości nie wiadomo ilu pięter. Uderzenie sprawiło, że wizjer hełmu znalazł się nad jego prawym uchem. Wszyscy cywile w pobliżu leżeli na ziemi w nienaturalnych pozycjach, najwyraźniej powaleni polami siłowymi. Większość leżała bardzo spokojnie. To była dobra decyzja, bo więzy zaciskały się tym mocniej, im mocniej się człowiek szarpał. Prawie było mu żal protestantów, których właśnie powalił. Feather wyglądała na nietkniętą. – Co się stało? – zaskrzeczał. – Gdzie są wszyscy? – Przybyła kawaleria. – Feather wskazała na policyjny śmigłowiec krążący nad placem. – Pilot zobaczył, jak padasz na ziemię i ogłuszył tłum. Karetki są w drodze. Zamieszki przeniosły się na przedmieścia, a nasi ludzie za nimi. Nic im nie jest. Z każdej strony było słychać wycie syren. – Feather, pomóż mi się podnieść. – Nie ma mowy. Zaczekaj na ambulans. Poklepała go po ręce.

Jego kieszeń zabrzęczała. Kojarzył niejasno, że brzęczy już od dłuższej chwili. – Przyjmij rozmowę – powiedział. Meduza nie przepuściłaby niczego, co nie byłoby naprawdę pilne. Spod jego kamizelki kuloodpornej wysączył się ciemnozielony blask. Zbroja stłumiła głos Meduzy, więc Sigmund musiał się wysilić, żeby ją zrozumieć. – Nie mogę namierzyć źródła sygnału – powiedziała Meduza. – Jednak to ważne. *** Pomieszczenie wypoczynkowe na Aegis wypełnione było sztucznymi feromonami stada, ostrymi i ciężkimi. Zapach nie pomagał Nessusowi się odprężyć. Był całe lata świetlne od przedstawicieli swojego gatunku, sekundy świetlne od jakiegokolwiek statku czy osady. Relaks wydawał się być niemożliwy. W tle brzęczała ludzka audycja, przekazywana na jego statek za pośrednictwem łańcucha boi komunikacyjnych ukrytych w systemie Sol. W większości monitorowały stacje na Belter, odkąd Narody Zjednoczone poddały ziemskie media ostrej cenzurze. Belterianie nie cieszyli się kłopotami Ziemi; jednak specjalnie też się nimi nie przejmowali. Miał na sumieniu setki martwych. – Sam to na siebie ściągnąłem – powiedział sobie

Nessus. – Już lepsze to, niż... Nie mógł się powstrzymać od spojrzenia na wielką podobiznę Nike, z którą dzielił kabinę. Miał ich kilka. To zdjęcie zrobił na przyjęciu Eksperymentalistów, zaraz po tym, jak Nike po raz pierwszy zwrócił na niego uwagę. Zanim zgłosił się na ochotnika do programu zwiadowczego w nadziei, że któregoś dnia Nike go zechce. W bardziej niewinnych czasach. Nawet widok Nike nie mógł uspokoić Nessusa. Miał zbyt duże poczucie winy. Lepsze od czego, zastanawiał się wciąż i wciąż. – Co byś zrobił, żeby zapewnić nam bezpieczeństwo? – zapytał podobizny Nike. Jaki sposób ludobójstwa? Na Ziemi i wielu innych ludzkich światach? Być może nie był sprawiedliwy. W końcu Nike zaaprobował to bardziej subtelne działanie. Przed Nessusem stała misa z nietkniętą mieszanką traw. Nie miał apetytu. Im dłużej był poza domem, tym trudniej było mu wierzyć, że Nike kiedykolwiek darzył go szczerym uczuciem. Balet, przyjęcie, czas, który spędzili razem... wszystko to były działania mające go skłonić do powrotu do systemu Sol. W tak wielkiej odległości, w samotności, rozkazy nie znaczyły nic. Zwiadowców trzeba było pilnować, żeby nie wykazywali za dużej inicjatywy. Co dziwne, Achilles odczuł powrót Nessusa jako

afront. Nieważne, że nigdy nie chciał odpowiedzialności za system Sol; uznał za obrazę to, że teraz przyjął ją ktoś inny. A Nike nadal na niego patrzył. – Poczekaj tylko – powiedział Nessus do hologramu. – Już niedługo będę miał dowód, że ARM zajmuje się czymś zupełnie innym. Wtedy zobaczysz, jaką niespodziankę dla ciebie zaplanowałem. *** Sigmund wlókł się długim korytarzem w kwaterze głównej NZ. Mógł się poruszać tylko dzięki lekom przeciwbólowym i dawce środków pobudzających. Feather szła obok niego, mamrocząc z niezadowoleniem i łapiąc go za każdym razem, gdy się zachwiał. Nadal walczyli z zamieszkami. Omijając podenerwowanych biurokratów i opary gazu usypiającego, dotarli wreszcie do dużego biura na końcu korytarza. Plakietka przy podwójnych, szklanych drzwiach głosiła, że urzęduje w nim zastępca podsekretarza do spraw administracji. Sigmund przeczłapał obok asystentów i obsługi wypełniających recepcję i wszedł do wewnętrznego pomieszczenia. Feather zamknęła za nim drzwi. Sangeeta Kudrin poderwała się z fotela. – Co się stało? Nie, nieważne. Chodźmy cię wpakować do autodoca.

Sigmund opadł na jej sofę. Wolałby raczej porozmawiać z samą sekretarz generalną, ale Melenkamp była poza planetą. I tak dla przykrywki większość raportów kierował do Sangeety. – Po tym, jak zdam pani relację. – Agentko Filip, czy pani nie mogła mi przekazać raportu? – zapytała Sangeeta. – Pewnie tak – Feather usadowiła się na kanapie obok Sigmunda. – Poza tym, że mnie też nie powiedziałby wszystkiego. – Jeśli pozwolisz – powiedział niecierpliwie. – Przepraszam – odparła Sangeeta. – W czym rzecz? – Zamieszki – potwornie bolał go bok. Pewnie złamane żebro, uznał. Zanim dotarła do niego pomoc ktoś musiał go potężnie kopnąć tuż poniżej zbroi. Miał przy sobie środki przeciwbólowe, ale jeśli weźmie ich jeszcze więcej, nie będzie się mógł wysłowić. – Stoją za nimi lalkarze. Policzki Sangeety były obecnie pokryte stylizowanymi błyskawicami, zaś fałszywe brwi były dramatycznie wygięte. Jakoś jednak zdołała wyglądać na bardziej zaskoczoną. – Z pewnością nie. W głowie słyszał dźwięk tłuczonego szkła. Daleko stąd poznał lalkarza, którego imię brzmiało jak okno pękające w zwolnionym tempie, i nazwał go Adonisem. Imię, które nosił dla wygody było oczywiście zupełnie

inne. Nessus przyznał to, choć nie podał możliwego do wymówienia pseudonimu. Sigmund założyłby się, że osobnik, którego spotkał na Damy Radę posługiwał się imieniem Achilles. Sangeeta popatrzyła na niego. Odkąd wrócił do kwatery głównej była nerwowa, najwyraźniej próbując coś przed nim ukryć. Nie musiała się przejmować. Jej romans z Calistą Melenkamp był tajemnicą poliszynela. Mąż sekretarz generalnej mógł być jedyną nieświadomą tego osobą; Sigmund jednak w to wątpił. Nie obchodziło go to, a biorąc pod uwagę jego własny związek z Feather, nie mógłby tego nawet skrytykować. Faktycznie, kariera Sangeety nabrała rozpędu, odkąd Sigmund ją poznał w 45 roku, gdy mieli sąsiadujące biura. Zazdrośni współpracownicy szeptali o jej „związkach”. On i Sangeeta byli swego rodzaju przyjaciółmi: zdecydował się wierzyć, że jego szacunek wciąż ma dla niej jakieś znaczenie. Cholera! Po co teraz roztrząsać tak trywialne sprawy? Najwyraźniej przedawkował leki. Znów zmienił pozycję, z wdzięcznością przyjmując oczyszczające głowę szarpnięcie bólu połamanych żeber. – Tylko pomyśl. Spójrz na postęp w czasie kilku miesięcy. Odkrywam, że wyprane pieniądze GP lądują na koncie Maxa Addeo. Sekretarz generalna pozwala mu odkryć, że moja nowa jednostka dochodzeniowa w gruncie rzeczy jest na nowo powołanym zespołem do spraw lalkarzy. Wybuchają protesty przeciwko Komisji

Płodności, najgorsze od stuleci. Zamieszki są wywołane po to, żeby odwrócić naszą uwagę. Żeby odwrócić moją uwagę. – Daj spokój – powiedziała Feather. Nawet z nią nie podzielił się swoimi rewelacjami. – Niepokoje dotyczą korupcji. Komisja Płodności brała łapówki za licencje. To naprawdę proste. Feather chciała wierzyć w to, co najgorsze o Komisji Płodności. Skoro nie mogła mieć dziecka, to przynajmniej mogła się czuć jak ofiara. Ale okazje do korupcji były tam zawsze. Czy teraz coś się zmieniło? – Rozsiewanie plotek jest łatwe – powiedział. – Zawsze były jakieś pogłoski. Mamy taką sytuację, ponieważ ludzie – potężni i wpływowi – do niej doprowadzili. Nie akceptują przemocy, ale „wyrażają swoje współczucie”. „Cieszą się ze społecznego wkładu” w tej kwestii. Legitymizują różnice poglądów i nadzieje na zmiany. Sangeeto, powiedz mi coś: dlaczego tylu senatorów, ministrów i gwiazd mediów nagle zaczęło się tym przejmować? Sangeeta odwróciła wzrok. – Każdy, kto ma jakieś poczucie przyzwoitości musi choć trochę współczuć. Feather obok niego zesztywniała. Ewidentnie były jeszcze jakieś sprawy, które nie do końca udawało się utrzymać w tajemnicy. – Mówię o działaniach, nie uczuciach. Więcej ludzi opiniotwórczych wypowiada się o Komisji Płodności i o

konieczności jej zrewidowania niż przez ostatnich kilkaset lat. Raz jeszcze pytam, dlaczego? – Dlaczego – powtórzyła Sangeeta. – Nie wiem, dlaczego. – Ktoś bardzo sprytny zajął się wymuszeniami – Sigmund machnięciem ręki zbił jej obiekcje. – Dowiemy się, kto. Spod kamizelki wyłowił komputer. – Meduza. – Pojawiła się głowa gorgony w koronie z wijących się węży. – Dostęp do archiwum AE Dwa. – AE Dwa? – zapytała Sangeeta. Alter Ego Dwa. Była to jedna z sześciu tożsamości, które utrzymywał Sigmund, w pełni wykształconych osobowości, które istniały tylko w bazach danych w systemie Sol. Szczególnie dumny był z AE Dwa, agenta ARM, który żył ponad stan. – To zakodowana nazwa źródła – powiedział. – Meduza, puść ostatnią przesyłkę AE Dwa. Gorgona zniknęła, zastąpiona przez widok z kamery przemysłowej umieszczonej w kabinie transferowej przeznaczonej do przysyłki towarów. Światełka na panelu kontrolnym zamigotały i zmaterializowała się koperta. Z koperty wyświetlił się animowany hologram przedstawiający warczącą, trzygłową bestię. – Cerber, wiecznie czujny strażnik Hadesu – wyjaśnił Sigmund. Czy Sangeeta pamiętała, że lalkarze przybierali imiona z mitologii greckiej? – Mój informator dostał to dwa dni temu.

Feather zmarszczyła brwi. – Jaki informator? – Mający kłopoty finansowe pracownik ARM – odparł. – Właśnie dlatego się do niego zwrócono. Sangeeta odwróciła się i wyjrzała przez okno. – Sigmund, pomóż mi. Przerażająca koperta. Zgaduję, że dostał ją ktoś, kogo można zastraszyć lub przekupić. Co to ma do zamieszek i dlaczego nie jesteś tam, gdzie powinieneś, w autodocu? Albo co to ma wspólnego z lalkarzami? – Poprosiłem Meduzę, żeby śledziła kopertę. To powinno być łatwe. Jak widziałaś, pojawiła się w kabinie transferowej. Meduza? – Nie udało mi się. – Węże szarpnęły się i zasyczały. – Koordynaty wyjściowe zostały wykasowane. Autentykacja ID nadawcy została ominięta. I nie ma śladu płatności za teleportację. – Ale to jest niemożliwe – powiedziała Feather. – Prawda? – O nie. – Sangeeta z poczerwieniałą twarzą odwróciła się do nich. – Widzę, dokąd to zmierza. Jest w to zamieszany system kabin transferowych, a rodzina Gregory ego Peltona ma pakiet większościowy w firmie, która nim zarządza. Sigmund, nie zamierzam wracać do Calis... do sekretarz generalnej z dzikimi oskarżeniami Peltonów. Wiesz, że nie będzie tego tolerować. Zaczął potrząsać głową; to zabolało, więc przestał. – Opinia publiczna tylko podejrzewa, że można

śledzić transfery. Pelton z pewnością o tym wie. ARM działa dzięki jego sieci. Uszkodzenie systemu natychmiast wskazałoby na niego. Nie zrobiłby tego. Ktoś, kto chciałby wskazać na niego – owszem. Sangeeta skrzyżowała ramiona na piersi. – W takim razie kto? Wzruszył ramionami. Któż nie słyszał plotek, że to lalkarze sprzedali Peltonom tę technologię? – Co było w tym liście? – spytała Feather. Środki stymulujące przestawały działać. – Wyliczenie długu AE Dwa. Lista podejrzanych depozytów złożonych na jego kontach. – Sigmund uśmiechnął się ze znużeniem. Odczuwał perwersyjną dumę z pułapek, które zastawił. Każda na swój sposób była dziełem sztuki. – To wszystko? – powiedziała Sangeeta. – Żadnych żądań? – Nadejdą później – zgadła Feather. – W następnym liście. Na razie ktoś chciał, żeby AE Dwa oblał się potem. To byłoby niezłe zagranie, pomyślał Sigmund. Coraz trudniej było mu znaleźć i wypowiedzieć właściwe słowa. – Wracając do lalkarzy. Feather, zamierzam tu się do czegoś przyznać, żebyś nie zaczęła polowania na czarownice, gdy będę w autodocu. AE Dwa to cyfrowy wymysł – sam go napisałem – ale wszystkie jego akta mówią, że jest agentem ARM podlegającym bezpośrednio mnie. Kto poza lalkarzem tak bardzo by się starał, żeby znaleźć wtyczkę w zespole zajmującym się lalkarzami?

26 Błękitna, brązowa i biała, planeta wisiała nad horyzontem jak bezcenny klejnot. Widać było dwa małe kontynenty i kawałek trzeciego. Na równiku widać było wiry cyklonów. Lśniły wielkie czapy lodowe. Wąski skrawek, na którym panowała noc, połyskiwał w świetle księżyca. Poznaczony kraterami księżyc, na którego powierzchni stał Achilles, nie mógłby się różnić bardziej. W innych okolicznościach ten nieskazitelny glob nad jego głową zostałby zamieniony we wspaniałą planetę rolną dla Zgody Okazała się być równie ponętna dla kzinów i ludzi. Mogłaby się stać schronieniem dla wielu Obywateli na czas lotu. Oczywiście stado nigdy by się nie dowiedziało, co się tutaj wydarzyło, ale nie wątpił w jego aprobatę. Każdy Obywatel optowałby za bezpieczeństwem ponad nieco mniej syntetycznym jedzeniem w swojej diecie. Achilles był zajęty aparatem przed sobą, co przez kombinezon próżniowy szło mu dość opornie. Wszystkie jednostki wstępnie skalibrował na pokładzie Wspomnienia, ale każda wymagała jeszcze ostatecznych poprawek. Ograniczenia geometryczne i geofizyczne zostały usunięte. Wziął pod uwagę każdy czynnik: starannie określony spadek w każdej pozycji, dokładną wysokość, drobne zakłócenia grawitacji powierzchniowej

wynikające z koncentracji masy pod powierzchnią. Każde skrupulatne przystosowanie wymagało czasu i intensywnego skupienia. Horyzont zakrzywiał się niepokojąco blisko; mała grawitacja księżyca wydawała się być niewystarczająca, żeby utrzymać go na miejscu. Zalewało go promieniowanie kosmiczne. Tutaj, na zewnątrz niezniszczalnego kadłuba statku, w każdej chwili mógł w niego uderzyć meteoryt... Ostry dźwięk w słuchawkach postawił Achillesa w stan pogotowia. – Uwaga. Niebezpieczeństwo. Odbiór – rozbrzmiał głos komputera pokładowego. – Uwaga. Niebezpieczeństwo. Odbiór. Zapadł w katatonię tak szybko, że nawet tego nie zauważył. Komputer rozpoznał jego stan. – Przyjąłem – odezwał się po przerwie Achilles. Wprowadził ostatnią, minimalną poprawkę. – Odczyt? – W granicach tolerancji – odpowiedział komputer. Przelazł przez śluzę powietrzną. Wciąż miał na sobie kombinezon próżniowy. Kolejne trzy jednostki do pozostawienia na pozycjach. Planeta schowała się za horyzontem, gdy Wspomnienie uniósł się do miejsca, w którym miał zostawić następną jednostkę. Szarpał nim strach i niepokój – ale także podekscytowanie. To, co próbował zrobić, nie miało żadnych precedensów. Znajdował się na granicach nauki. Żeby osiągnąć to, co chciał tu zrobić,

Natura zniszczyła całe gwiazdy. On był delikatniejszy. Jakże dziwaczne było, że to bojaźliwość kzinów doprowadziła go do tego miejsca! Jaka dziwna była świadomość, że Konserwator Sprzętu był jednym z najdzielniejszych przedstawicieli obecnego pokolenia. Sześć katastrofalnych wojen odebrało „Bohaterom” siłę, w przeciwieństwie do ludzi. Za pomocą silników manewrowych Achilles posadził statek na jasnym regolicie. Powoli opadały chmury pyłu poderwane przez lądowanie. Większość osiadła na sypkiej powierzchni; słaba grawitacja pozwoliła reszcie uciec w przestrzeń kosmiczną. Ściskając mocno dysk transportowy, Achilles ostrożnie wyszedł przez śluzę powietrzną, jej zewnętrzne drzwi zostawiając otwarte. Umiejscowił dysk i cofnął się. – Komputer, prześlij następną jednostkę. Przed nim zmaterializował się sprzęt. Dysk i urządzenia opierające się na technologii, która nie była przeznaczona dla innych ras. Nie miało to wielkiego znaczenia. Już niedługo nikt tego nie wykryje. Zajął się starannym kalibrowaniem. Na niebie nie było słońca ani planety i pracował przy słabym świetle padającym z otwartej śluzy. Świeciły gwiazdy, jasne jak diamenty i zbyt liczne, żeby je ogarnąć. Migotały na najczarniejszym niebie, a ciemność wciągała jego wzrok jak studnia bez dna. Więzy grawitacji wydawały się być za słabe, żeby go utrzymać... – Uwaga. Niebezpieczeństwo. Odbiór – zawył statek.

– Nic mi nie jest – drgnął Achilles. Musiał niedługo skończyć. Tylko cudem jeszcze nie postradał zmysłów. Z pewnością żaden inny Obywatel nie poradziłby sobie z tym, co on musiał znieść: sam, w niebezpiecznym otoczeniu, próbujący doprowadzić do niezwykłej transformacji. Kto inny w pełni rozumiał implikacje ekspedycji na BVS-1? Nie, żeby naukowcy na Ognisku nie pytali, ale nie powiedział im wiele. To będzie jego triumf. Nikt przedtem nie próbował czegoś takiego. Kto inny ochroni bilion istot na Ognisku? Nessus? Achilles zdołał jakoś skończyć rozstawianie sprzętu. Dla bezpieczeństwa przeprowadził Wspomnienie na drugą stronę bezimiennej planety. Jeśli coś źle obliczył, to nawet niezniszczalny kadłub nie uchroniłby go przed siłami, które miał zamiar uwolnić. Urządzenia cały czas podawały swój status przez boje komunikacyjne. Na mostku statku obraz księżyca zamknięty był w dwunastościanie. Na każdym z dwudziestu wierzchołków znajdowało się precyzyjnie skonfigurowane urządzenie. Dygotały mu kończyny. Już niedługo nie będzie sobie w stanie poradzić ze stresem, niepokojem i samotnością. Musi przeprowadzić eksperyment teraz. Potem, niezależnie od tego, czy zakończy się on sukcesem, czy porażką, zwinie się w kulkę, żeby dojść do siebie. Albo umrze. – Dodatkowy zapach – zaćwierkał.

Statek wpuścił w swoja przestrzeń życiową dodatkowe sztuczne feromony stada. Odetchnął głęboko, pozwalając, by go uspokoiły. – Status instrumentów? – Wszystkie instrumenty dostępne. – Aktywacja. *** Przez pierwotny świat przeszła fala grawitacyjna, ale jednokomórkowce, które były jego jedynymi mieszkańcami, nie zauważyły tego. Instrumenty na pokładzie Wspomnienia zarejestrowały przepływ grawitonów. Mrucząc optymistycznie, Achilles wysłał głęboko penetrujący sygnał radarowy. Neutrina prawie nie oddziaływały z normalną materią, a planeta, za którą się schronił, na ekranie widniała jako najbledszy z cieni. Jednakże za tą półprzezroczystą sferą wisiała smolista kropka: maleńki obszar, który zatrzymał neutrina. Achilles zaszczebiotał triumfalnie. Wiele się nauczył podczas swojego długiego wygnania pośród kzinów i ludzi. Zrozumiał koncepcje niedostępne nawet najbardziej wyrafinowanym Obywatelom na Ognisku. Żyli w zbytnim oddaleniu od natury; zbyt wiele pokoleń dzieliło ich od świata, w którym występowały drapieżniki. Ale nie on. A teraz, wraz z kolapsem tego księżyca w zbitą masę

neutronium, zastawił swoją pierwszą pułapkę.

27 Sigmund grzebał widelcem w jajecznicy, a Ander kolejny raz przeszedł wzdłuż lady z jedzeniem. Ander właśnie wrócił z Jinxa i Sigmund go rozumiał; radzenie sobie z tamtejszą grawitacją wywoływało wilczy apetyt. Kolonialne śniadanie w stylu myśliwskim w Olde Williamsburg powinno być wystarczające. Ander był potężny nawet w swoim wcześniejszym rozmiarze. Teraz przechodził przez jadalnię jak symbol natury. Inni goście przysuwali swoje krzesła blisko stołów, żeby zrobić mu miejsce. Hostessy ubrane w szorstkie, wełniane stroje, schodziły mu z drogi. Ander wreszcie wrócił i postawił na stole kopiasto wypełniony talerz. Więcej jajek, kiełbasek, bekon, szynka, smażony kurczak, herbatniki i sos. Odsunął krzesło i usiadł. – Może to przez to, że jedzą tak cholernie dużo, ale Jinxianie gotowanie zamienili praktycznie w religię. Miałem próbkę new cuisine, nouvelle cousine, neocuisine i fusion cuisine. To w ogóle nie jest kuchnia. To po prostu dobre, prawdziwe, naturalne żarcie. Ale jednak potwornie kosztowne, pomyślał Sigmund, choć żadne jedzenie nie mogło się równać ceną z podróżą międzygwiezdną. – Więc co tam na Jinxie? – Znów koniunktura. – Ander przerwał, żeby pożreć

nóżkę kurczaka. – Dziwią się głupocie Ziemian. – Zamieszki? – zgadł Sigmund. – Zamieszki – potwierdził Ander. – Wszechświat jest duży, jak mówią, a Ziemia nie jest jego centrum. Przenieście się gdzieś indziej, mówią, i miejcie tyle dzieci, ile dusza zapragnie. Pomimo opinii Andera gospoda ledwie mogła pretendować do autentycznej kolonialności. W ukłonie w stronę autentyczności pozbyła się 3-V. To akurat Sigmund pochwalał. Ulgą było nie musieć słuchać doniesień o korupcji w Komisji Płodności, linczach, zgromadzeniach zwolenników emancypacji reprodukcyjnej, czy bitwach z protestującymi. Albo o propozycjach, by otwarcie handlować prawami do dzieci, co miałoby zminimalizować korupcję. Albo najnowszym szaleństwie, będącym znakiem czasów: walkach gladiatorów. Zwycięzca dostaje prawo do rozrodu; przegrany ginie; populacja pozostaje w równowadze. A jednak, choćby nie wiadomo, jak się starał, Sigmund wciąż nie potrafił udowodnić, że stoją za tym lalkarze. Odsunął swój talerz. – Co u Feather?^ – zapytał Ander. Odległa, zgorzkniała i opętana. Odeszła z jego życia, ale w pracy jest przy nim każdego dnia. Mająca obsesję na punkcie dzieci, których nie wolno jej mieć. Rozwścieczona odmowną odpowiedzią na jej wniosek o pozwolenie na emigrację. Nie miał ochoty o tym dyskutować. Co go podkusiło, żeby powiedzieć Anderowi

cokolwiek o swoim życiu prywatnym? – Nie ma jej na Jinxie. – Po prostu staram się być uprzejmy. – Ander poprawił się na krześle, które jęknęło w proteście. – Wracajmy do pracy. Na początek, wielu Jinxian uwielbia Gregory’ego Peltona. Cóż, mają powody. Pieniądze, które zostawia na Jinx są w dużej mierze przyczyną tego, że ich ekonomia kręci się szybciej od ziemskiej. Nazywają go Słoniem. Znasz ten przydomek? Po latach ukradkowej obserwacji Sigmund wiedział o Peltonie wszystko – poza tym, co robił na Jinxie. – Znam. Andera to nie speszyło. – Dla Jinxian wielkim lądowym zwierzęciem jest Pasmowiec. Słoń to zdrobnienie, oznaka uczucia. Uznałem to za zabawne. – Powiedz, co na Jinxie robi Pelton – zażądał Sigmund. – To duża sprawa – odpowiedział Ander. – Zatrudnia setki ludzi na West End. West End zawsze był prymitywny i biedny; to sprawia, że Pelton jest jednym z największych pracodawców. Gdy Sigmund był na Jinxie, dawno temu, West End nie miał do zaoferowania żadnych surowców. – I za co płaci tym setkom? Ander, zanim odpowiedział, pożarł kilka kiełbasek. – Obawiam się, że to niejasna sprawa. Są bardzo lojalni.

Z tej spokojnej wymiany zdań zaczął się wyłaniać jakiś obraz. Przez pośredników Pelton kupił duży gmach na West End. Zbierał zaopatrzenie na misję w głęboki kosmos, cel nieznany. Kupował je od tylu dostawców, że nieznane były jego ilości. Pracownicy nie gadali, a pole tłumiące nad budynkiem unieszkodliwiło tych kilka czujników, które zdołał tam przemycić Ander. Ochronę stanowili jinxiańscy policjanci, którzy sobie tak dorabiali. To było sprytne posunięcie, stwierdził Sigmund, efektywne na swój sposób, będące gwarancją harmonijnych relacji z urzędnikami – i wykluczające wszelkie nielegalne metody, których można by ewentualnie użyć. Cokolwiek planował Pelton, było to coś dużego. Jednak nic nie wskazywało na to, żeby dotyczyło czegoś bliskiego. We właściwym czasie, zgadywał Sigmund, statki zostaną sprowadzone na zabezpieczony teren należący do Peltona, żeby je przygotować. Sigmund, uspokojony tą konkluzją, zostawił Andera, który wciąż jadł, by zająć się bardziej naglącymi – i oficjalnymi – kwestiami. *** Czasem ogrom zdarzeń sprawiał, że Sigmundowi zaczynało się kręcić w głowie: wszystkie te intrygi i możliwości, alianse i małżeństwa z rozsądku i cynicznego wyrachowania, a w tym tylu wrogów Ziemi. Outsiderzy i

Jinxianie współpracujący z Gregorym Peltonem. Pokrzywdzeni Ziemianie mimowolnie podjudzający lalkarzy. Najazdy renegatów Kzinti na odległe, zacofane światy. Beowulf Shaeffer, który zdaje się postanowił odwiedzić każdy zamieszkany przez ludzi świat. To wszystko z pewnością coś oznaczało, a prawdziwa postać rzeczy często Sigmundowi umykała. Ale nie dzisiaj. *** Na swoje ósme urodziny bardziej, niż czegokolwiek, Sigmund chciał kotka. Jego normalnie pobłażliwi rodzice powiedzieli nie. Tata stwierdził, że Sigmund był za młody, żeby wziąć odpowiedzialność za zwierzaka. Mama nie chciała mieć bałaganu. Pamiętał, jak sprzątał w swoim pokoju, żeby pokazać, że jest odpowiedzialny. Obiecał, że będzie kota karmił, zmieniał mu wodę i czyścił kuwetę. Wciąż się nie zgadzali. A potem, gdy nadszedł dzień urodzin, paczka, którą mu przynieśli, zamiauczała. W środku coś drapało i się ruszało. W pudełku były dziurki, przez które wpadało powietrze. Półtora stulecia później zwykła obserwacja napełniła go takim samym uniesieniem. W wojnach i potyczkach z kzinami wszystkie ludzkie światy straciły łącznie dwanaście statków z hipernapędem. Dwanaście statków przez dwa i pół

stulecia to nie było dużo. Większość wypadków zdarzyła się w pobliży systemu Sol, jako że tutaj zaczynała się i kończyła większość lotów. To miało sens. Najnowsze trzy zaginięcia miały miejsce gdzieś na krańcu galaktyki, przy czym dwa w ciągu ostatniego roku. Wszystkie trzy statki zniknęły bez śladu. Dwa lata temu to właśnie z tego rejonu Pelton wypadł na Jinx, na statku bez kadłuba lecącym osiemdziesiąt procent prędkości światła. Tam było coś bardzo ważnego, co czekało na odkrycie. Sigmund zamierzał to zbadać.

28 „Jesteś szefem Dochodzeń Specjalnych” – brzmiała wiadomość od Calisty Melenkamp. „To twoja sprawa”. Pierwszym podtekstem było, że nie mogła nie przypisać tego do niego i jednocześnie ukrywać, że jest to komórka zajmująca się lalkarzami. Drugim podtekstem było, że ta decyzja nie podlega dyskusji. To Sigmundowi pasowało. Odbieranie poleceń elektronicznie pozwalało również uniknąć dyskusji, kiedy przyjedzie do Londynu. Dzięki kabinom transferowym dostałby się tam błyskawicznie, ale odkąd zaczęła się ta afera z Cerberem unikał tego środka transportu. Przekierowanie teleportującego się pasażera wydawało się nie bardziej nieprawdopodobne, niż dostarczenie koperty bez zostawiania śladów. Fizyczne przeskakiwanie ze świata na świat będzie musiało wystarczyć. Sigmund rozglądał się wszędzie jak kolejny turysta podziwiający widoki. Gdyby ktoś pytał, dał lokalnym władzom kilka godzin na zabezpieczenie i zbadanie miejsca przestępstwa. Nikt nie pytał. Sigmund machnął odznaką ARM, minął linię policjantów i wszedł do Muzeum Brytyjskiego. Zanim dotarł do obrabowanej sali wystawowej pokazał ją jeszcze trzy razy. Konstabl u wejścia wskazał dowódcę. Kroki Sigmunda odbijały się echem od ścian

korytarza, gdy szedł w stronę dwóch ludzi pogrążonych w rozmowie. Odwrócili się w jego stronę. Wyższy pocił się obficie, pomimo chłodu panującego w muzeum. Sigmund zgadywał, że był to szef ochrony obiektu. Jeśli tak, to faktycznie miał dobry powód, żeby się pocić. – O, nasz ekspert z Nowego Jorku – powiedział nerwus. – Cecil Braithwaite, z muzeum. Mów mi Cecil. – Agent specjalny Ausfaller. Cecil się skrzywił, ale przyjął afront w milczeniu. – Starszy Inspektor Owen Bergen, z Yardu. Bergen przedstawił się, ignorując zakłopotanie Cecila. Wysokie czoło i szeroko rozstawione, niebieskie oczy inspektora wskazywały na dojrzałość i zmysł obserwacji. – Miło mi pana poznać, inspektorze – powiedział Sigmund. Miał znacznie więcej zaufania do Scotland Yardu, niż do muzealnego ochroniarza. – Może pan sobie wyobrazić, że byliśmy dość zajęci, agencie Ausfaller. – Cecil zaczął nawijać o alarmach, czujnikach i kamerach. Mnóstwo niepotrzebnych słów, zanim doszedł do konkluzji. – Więc, jak pan widzi, systemy ochrony nic nam nie dają. Bergen pokręcił głową. – Cecilu, nie zgadzam się. Dowiedzieliśmy się czegoś pożytecznego z tego, w jaki sposób przestępcy obeszli te systemy.

– Podejrzewa pan, że to robota kogoś z wewnątrz? Bergen uniósł brew. – Oczywiście. Tych rzeczy nie da się unieszkodliwić z zewnątrz. – Czyli złodzieje ominęli czujniki i weszli niezauważeni – Sigmund obrzucił spojrzeniem puste postumenty. Jeszcze wczoraj stały na nich najsłynniejsze marmurowe rzeźby świata antycznego. Ile ton mogły ważyć? – Więc wynieśli wszystko pomimo obecności nocnych strażników? – No, nie – przyznał Cecil. – Nie ma śladów manipulacji przy kamerach na ulicy. A nawet, gdyby je także udało się oszukać, to mieliśmy trochę szczęścia. Mamy stały obraz satelitarny tego obszaru. Sigmund poczuł się niejasno rozczarowany. To wyglądało na jakąś trywialną sprawę, a nie na dywersję. – Więc macie nagranie samochodów, które wywiozły marmury. – Właściwie to nie – powiedział Cecil. To pozostawiało tylko jedno wyjście z budynku. Sigmund westchnął. – W takim razie rzeźby zostały wysłane przez kabinę transferową, wprost z muzeum do jakiegoś miejsca, którego nie obejmuje wasz system. Dokąd zatem teleportowali się złodzieje? Bergen złożył palce w wieżyczkę. – I to właśnie jest pytanie. W kabinach nie ma zapisu transferów. Interesujące, co?

Cerber! Sigmund potrzebował całej siły woli, żeby nie wykrzyknąć tego na głos. Rozczarowanie, które czuł, zniknęło, wraz z ostatnimi wątpliwościami co do tego, kto stał za wymuszeniami sygnowanymi przez piekielnego strażnika. Sigmund dokładnie wiedział, kto zorganizował kradzież Marmurów Elgina. Kto, poza uwielbiającymi mitologię lalkarzami, miałby kraść rzeźbiony fryz, który niegdyś zdobił Partenon?

29 Niebezpieczeństwo czai się w zwyczajnych, niebieskich liniach. Oddalonymi od siebie głowami Nessus gapił się we wskaźnik masy, transparentną sferę, która była sercem konsoli nawigacyjnej Aegis. Ze środka kuli promieniowały niebieskie linie, po jednej na każdą wykrywalną osobliwość grawitacyjną. Im dłuższa linia, tym bliższa i większa – i bardziej niebezpieczna – była masa. Grawitacyjne trzewia – czuł ich głód. Jedna linia, wciąż krótka, wskazywała prosto na niego. Gdy rozdzieli się na sześć blisko położonych linii, będzie prawie w domu. Teoretycznie musiał sprawdzać wskaźnik masy tylko raz lub dwa razy na wachtę. Teoria nie była godna zaufania. W hiperprzestrzeni stracił zbyt wielu przyjaciół. Czy zbytnio ufali teorii? Żaden zdrowy na umyśle Obywatel nie podróżowałby w hiperprzestrzeni bez dobrego powodu. Bliżej Ziemi Nessus kilka razy wyprowadził Aegis z nadprzestrzeni, żeby odpocząć. Sen przychodził niechętnie, ale nigdy nie dawał wytchnienia. Czyhało na niego zbyt dużo niebezpieczeństw. Jego pilne wezwanie pozwalało się wiele domyślać, ale niczego nie wyjaśniało. Zaginął statek zwiadowczy

Odkrywca, jak doniósł Tajny Dyrektoriat, a losy jego załogi są nieznane. Jego specjalnie dobrani zwiadowcy – troje kolejnych przyjaciół, chociaż Obcych – być może zginęli w osobliwości, albo zostali uwięzieni przez nieznaną potęgę. We wrogim wszechświecie tak wiele mogło pójść źle. Czy gdyby był na pokładzie Odkrywcy, to czyjego ostrożność by ich uratowała? Ale na sumieniu miał liczby znacznie większe, niż troje zaginionych załogantów. Jaki był zysk? Pewnie żaden. Jego myśli bez końca burzyły się buntowniczo. Kończyny drżały od napięcia zbyt długo odrzucanej katatonii. *** Nessus wreszcie wrócił do rzeczywistości, dla zyskania czasu wychodząc z hiperprzestrzeni. Chwiejnie przeszedł przez swoją kabinę pełną poduch do spania i zajrzał do ładowni. Zanim powaliło go zmęczenie, popatrzył na skrzynie, które wiózł na Ognisko. Ten widok rozjaśnił jego skołatane myśli. Po tym, jak Nike otrzyma ten dar, z pewnością sam wspomni o Narzeczonych. *** Aegis zmierzała w stronę domu.

W stronę rubieży, na które Ausfaller zwrócił teraz swoją uwagę. Poprzez swoich sługusów Nessus dowiedział się, jakie postępy robi ARM. Nessus grzebał kopytem w pokładzie, zaprzątnięty myślami. Tak jak działaniami Obywateli powodował strach, tak ludźmi kierowała ciekawość. Ktoś, kto ma więcej arogancji, niż zrozumienia dla ludzi skierował uwagę Zgody na najbardziej zawziętego wroga. Nike nie uzna zwiadowców za odpowiedzialnych za ten fakt, ale Nessus miał swoje podejrzenia. Sprowokowanie Ausfallera przez przypadek wyglądało jak coś, co zrobiłby Achilles. W pewnej chwili Nessus poszedł do pokoju wypoczynkowego na statku. Zamówił kolejną porcję tego, co zsyntetyzował poprzednio. Przynajmniej decyzję dotyczącą jedzenia mógł sobie uprościć. Pierwsze kęsy sprawiły, że poczuł głód i zaczął jeść żarłocznie. Nie podniósł wzroku, dopóki nie opróżnił talerza. Nie miał pojęcia, co właśnie skonsumował. Nessusa prześladował cień Ausfallera. ARM musi zostać powstrzymane. Ale jak? Nawet przełożeni Ausfallera nie mogli mu tego wyperswadować. Zamieszki, które zaprzątały myśli Nessusa, nie odwróciły jego uwagi. Pułapka Achillesa tylko go spowolniła. Nessus napełnił kilka kolb wodą, żeby zanieść je na mostek. W lśniącym froncie podajnika odbijało się brudne stworzenie z dzikimi oczami. Dlaczego ktoś tak podejrzany musi dźwigać na barkach taką

odpowiedzialność? Nawet najważniejsze źródła Nessusa w Narodach Zjednoczonych obawiały się ARM. – Chcesz, żebym szpiegowała Ausfallera? – wybuchła Sangeeta Kudrin. Była wówczas uwięziona w niezniszczalnym bąblu, schwytana pomiędzy dwiema prymitywnymi kabinami transferowymi, całkowicie na łasce Nessusa – ale to Ausfaller ją przerażał. – Ten człowiek to obłąkany paranoik. Może nie rozumiesz, co to znaczy. To znaczy, że podejrzewa każdego. Max Addeo kiedyś próbował to wyjaśnić. Nessus pomyślał, że powinien był bardziej się starać, żeby to zrozumieć. Dopiero, gdy Kudrin spanikowała, Nessus pojął złośliwy geniusz Ausfallera. – Zgaduję, że wybierasz swoje ofiary, przynajmniej niektóre z nich, na podstawie sprytnego wyszukiwania danych. Nie wiem, jak inaczej mógłbyś dotrzeć do mnie. Mojego... kreatywnego wykorzystania funduszy NZ – powiedziała. Ausfaller skonstruował osobowość, wyjaśniła, kogoś, czyja przeszłość wygląda podejrzanie, właśnie po to, żeby schwytać każdego, kto próbowałby wywierać nacisk na ARM. Nessus nieświadomie wysłał kopertę z Cerberem Ausfallerowi! A Ausfaller wydedukował, że to sprawka lalkarza... Nessus zamrugał. Piekły go oczy. Wskaźnik masy był urządzeniem psionicznym; wymagał sprzężenia ze świadomym umysłem. Wyczuwał zbliżającą się

osobliwość. Ale żeby wyczuwać jej głód? Wiedział, że to było szaleństwo. Nie mniejszym szaleństwem było czuć na sobie wzrok Ausfallera. ARM było zbyt spostrzegawcze, żeby je zignorować, zbyt oddane, żeby je skorumpować i zbyt uparte, żeby się poddać. Siła Ausfallera była zarazem jego największą słabością. Paranoja, która doprowadziła do tak szczegółowego śledztwa, wywołała z kolei niezadowolenie i brak zaufania w obrębie jego pobratymców. W ten sposób słabość znów okazała się siłą: jakakolwiek krzywda wyrządzona Ausfallerowi, nawet zakończona niepowodzeniem próba, podniosłaby tylko wiarygodność paranoika. A do tego to ostrzeżenie Addeo o wiadomościach „na wypadek mojej śmierci”. Mam obsesję na punkcie Ausfallera, uświadomił sobie Nessus. W sercach, obok lęku i podziwu, Nessus odkrył ukłucia empatii. Obaj nie pasujemy do otoczenia, walcząc z oddaniem, by chronić społeczeństwa, które nas odrzucają. Nessus czuł ból karków. Powiedział sobie, że to tylko fizyczne wyczerpanie. To była prawda, choć w najlepszym razie częściowa. Wszystkie instynkty domagały się, aby obejrzał się przez ramię w poszukiwaniu swojego prześladowcy. A jednak, w całym tym samooskarżaniu, pojawiła się szansa na ocalenie. Tak, Sigmund Ausfaller nie

rezygnował z polowania. I Nessusa odwołano z systemu Sol... Ale miał swój spryt. Arogancko silne zaufanie pokładane w nauce Zgody wystawiło wszystkich Obywateli na ryzyko wykrycia. Dlatego właśnie przed opuszczeniem systemu Sol Nessus zwerbował ludzkich sojuszników, podchodząc do tego tak uważnie, jak Ausfaller, i tak naukowo, jak Achilles. Bezpieczeństwo Zgody spoczywało teraz w jego rękach.

OBLĘŻONY

Czas ziemski: 2651

30 Można było polegać na autopilocie, że wyprowadzi cię z systemu słonecznego. W przestrzeni międzygwiezdnej wskaźnik masy prowadził statek jak po nitce: pilotowi pozostawało utrzymywać statek na linii. W pobliżu było za mało gwiazd, żeby można się było pomylić. W każdym razie w Znanej Przestrzeni. Być może w jądrze galaktyki było dosyć gwiazd, żeby wprowadzić zamieszanie w czujnikach. Ciemne myśli dotyczące Beowulfa Shaeffera, który od prawie roku nie pojawiał się na radarze ARM, miały jedną zaletę. Odwracały uwagę Sigmunda od trajkotania Andera. Sigmund nie miał ochoty roztrząsać, dlaczego wyprowadzka Feather była najlepszą rzeczą, jaka mogła mu się przytrafić. Nie z każdym. Z całą pewnością nie z Anderem. – ... i właśnie dlatego podczas ostatniej podróży skończyłem z bliźniaczkami z Damy Radę – ciągnął Ander. Na szczęście, ponieważ we dwóch musieli obsłużyć trzy wachty, ich dyżury nie pokrywały się za często. Gdy to się zdarzało, Sigmund starał się nie odzywać. Anderowi nie wydawało się to przeszkadzać. Chyba nawet tego nie zauważał. – Tak, Sigmundzie, moją misją jest pokazać ci

lepsze, przez co rozumiem podlejsze lokale ze striptizem na Sirius Mater – paplał Ander. – Moją misją, a twoją przyjemnością. Coraz trudniej i trudniej było pamiętać, po co zabrał Andera na tę wyprawę, skoro chciał złapać go za gardło i udusić. Nastrojowi Sigmunda nie pomagała świadomość pustki dyszącej tuż za ścianami kadłuba. Starał się pamiętać, że Ander jest dobry w tym, co robi. Ale Ander był wkurzającym towarzyszem. Wreszcie ich statek dotarł na obrzeża systemu Syriusza. Opuszczenie hiperprzestrzeni było ulgą z wielu powodów, z których dość istotnym były widoki na towarzystwo inne, niż Andera. Zakodowana hiperprzestrzenna wiadomość przesłana z James P. Bean Station szybko rozproszyła ulgę Sigmunda. *** Sigmund był na Sirius Mater dziesięć lat wcześniej. Był tak drętwy, jak zapamiętał. Zgodnie z ziemskimi standardami największe miasto Jinxa ledwie można było uznać za wioskę. Jego budynki i jego mieszkańcy byli niscy i przysadziści, z tego samego powodu: niemożliwej do wytrzymania grawitacji. Większe hotele oferowały komfort kontrolowanej grawitacji – oraz turystów. Ander nie był zachwycony, gdy Sigmund odesłał go natychmiast na West End, gdzie

zdecydowanie brakowało pozaświatowych turystów, żeby raz jeszcze zajął się infiltrowaniem projektu Peltona. Trudno. Alarm od szefa tutejszej stacji ARM zmienił wszystko. Na Jinxie przebywał Carlos Wu. Zapisy odprawy paszportowej powiedziały, że była to pierwsza wyprawa Wu poza Ziemię w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Złapał ostatni statek pasażerski, zanim linia rejsowa zawiesiła działania w obrębie systemu Sol. A ze wszystkich miejsc Carlos wybrał Jinx... Dla każdego z wyjątkiem Andera główną atrakcją turystyczną w Sirius Mater była filia Instytutu Wiedzy. Jednak, aby tam dotrzeć, trzeba było zmierzyć się ze standardową grawitacją Jinxa. Sigmund w lobby swojego hotelu, utrzymującego przyciąganie na poziomie jednego g, wynajął dryfującą kanapę podróżną, i kazał się zawieźć do niedalekiego Instytutu. Nadszedł czas, aby spotkać się z Carlosem. Sigmund kręcił się po muzeum, aż wpadł na fizyka w skrzydle poświęconym sztuce. – Mała galaktyka – powiedział Sigmund. Carlos również korzystał z fotela podróżnego. Uniósł brwi. – Agent Ausfaller. W istocie, mała galaktyka. Znajdowali się w galerii z jinxiańskimi aktami. Sigmund wskazał na najbliższy. – Określenie „rubensowskie” nagle staje się synonimem „maleńkie”. I nie ma powodu, żeby trzymać

się oficjalnych form. Jesteśmy daleko od Ziemi. – Wobec tego Sigmund. – Carlos wysunął podbródek. – Tak, to są duzi ludzie. Oczywiście muszą tacy być. – Carlos, co cię tutaj sprowadza? – powiedział Sigmund. – To znaczy na Jinx. Carlos zapatrzył się na hologramy. – Powody osobiste. – Długo tutaj jesteś? – Wystarczająco długo. – Carlos wzruszył ramionami, a przynajmniej spróbował wzruszyć. Zwyczajny gest zamienił się w dygot. – Jestem bardziej związany z Ziemią, niż sądziłem. Tęsknię za domem. – A ze względu na kwarantannę nie możesz wrócić. – Sigmund podprowadził swój fotel podróżny bliżej portretu. – Słyszałem, że się ożeniłeś. Czy spotkam twoją żonę? – Niedawno się rozwiedliśmy. W sumie właśnie dlatego chciałem wyjechać. – Dziwna pauza. – A co ciebie sprowadza na Jinxa, Sigmundzie? – Interesy – odparł Sigmund. – Za bardzo nie mogę o tym rozmawiać. To była prawda. Statki w pobliżu Sol znikające bez śladu. Żadnych wraków. Żadnych wezwań o pomoc. Roboczą hipotezą ARM byli piraci. Jego polowanie na lalkarzy zostało odsunięte do czasu rozwiązania problemów bliższych domowi. Spodziewał się, że do czasu, gdy zakończy się

renowacja Hobo Kelly, będzie dosyć znudzony. Co do teorii o piratach pojawiało się pytanie, czy atakowane były konkretne statki, czy przypadkowe. Ludzie, pracujący w warsztatach podczas rutynowego przeglądu, mogli zainstalować transmitery. Ukryte radiolatarnie mogły wyjaśniać, dlaczego znikało więcej statków wychodzących z systemu Sol, niż do niego wchodzących. Albo, biorąc pod uwagę, że zniknięć było niewiele, ta różnica mogła być pozbawiona znaczenia. Hobo Kelly przed swoją nową misją potrzebował solidnego remontu, a na Jinxie były jedne z najlepszych stoczni w Znanej Przestrzeni. Twierdzenie, że remont w systemie Sol jest zbyt ryzykowny dało Sigmundowi pretekst do odlotu. Miał swoje powody. Pomimo kwarantanny chciał, żeby Ander znów znalazł się na Jinxie. Hobo Kelly potrzebował spokojnego rejsu. Sigmund chciał poćwiczyć swoje nowo nabyte umiejętności pilota. – Za bardzo nie mogę o tym rozmawiać – powtórzył Sigmund. Szybowali w dół korytarza. Dotarli do ostatniego aktu przedstawiającego muskularną piękność. – Widziałeś galerię krajobrazów? – Jeszcze nie. – Carlos przesunął się pod łukiem do kolejnej sali. Zatrzymał się, żeby obejrzeć holo półksiężyca wiszącego nad East End. – Myślałem, że załapałem się na ostatni statek wylatujący z systemu Sol – powiedział znienacka. – Jak ty się tutaj dostałeś? – Nadal latają niektóre statki rządowe. W sumie, to

za kilka dni wracam na Ziemię. – Sigmund wpadł na pewien pomysł. Nie chciał, żeby Carlos został tutaj sam, bez nadzoru. – Jeśli chcesz, możesz wrócić ze mną. Carlos wyglądał na zaskoczonego. – Czy to bezpieczne? – Inaczej bym nie leciał. – Nie naciskaj, powiedział sobie Sigmund. – Gdzie się zatrzymałeś? Skontaktuję się z tobą, gdy załatwię swoje sprawy. Wtedy mi powiesz, czy zostajesz, czy lecisz. Przy okazji, mieszkam w Sirius Mater Hilton. – Ja w Jinx Towers. – Carlos wziął głęboki wdech. – Chciałbym wrócić do domu. Zastanowię się. – W porządku. Albo odezwij się do mnie, gdy będziesz miał czas, to wyskoczymy na drinka. – Sigmund pochylił się w fotelu i wyciągnął rękę. – Miło zobaczyć znajomą twarz. – Też tak sądzę, Sigmundzie. Może faktycznie spotkamy się na drinka. Uścisnęli sobie dłonie. Jeśli Carlos poczuł ukłucie, gdy Sigmund zaimplantował mu mikropluskwę, nie dał nic po sobie poznać. *** Carlos przez następne dwa dni wracał do Instytutu. Pierwszego dnia spędził tam dwie godziny. Ponieważ było tam słychać co najwyżej kroki, przypuszczalnie

odwiedzających muzeum Jinxian, nasłuch Sigmund pozostawił Meduzie. Swój czas spędzał w stoczni lub w apartamencie w Hiltonie. Przynajmniej w swoim pokoju mógł udawać, że jest na Ziemi. Właśnie jadł lunch i oglądał jinxiańską holowizję, gdy z dźwiękiem dzwoneczka pojawiła się Meduza. – Niespodzianka – powiedziała. – Poznajesz ten głos? Był znajomy, ale Sigmund nie mógł go umiejscowić. – Z kim rozmawia Carlos? Wszystkie węże zamarły i wpatrzyły się w Sigmunda. – Z Beowulfem Shaefferem. Gdyby tylko mógł podrzucić pluskwę wideo! Jednak Carlos pewnie każdego dnia brał z lobby swojego hotelu inny szybowiec; z pewnością zmieniał ubranie. Podsłuch umieszczony na Carlosie musiał być podskórny, co ograniczało go do audio. – I tu jest interesująca sprawa – mówiła dalej Meduza. – Znają się naprawdę dobrze. Sigmund zadrżał. Miał złe przeczucie. – Jak dobrze? – Carlos odgrywa rolę ojca dla dzieci, których Komisja Płodności odmówiła Beowulfowi. *** Camelot był bezładną kupą klocków i punktem

orientacyjnym w centrum Sirius Mater. Jednak w całym hotelu, nie tylko w pokojach, panowała grawitacja 1 g. To sprawiało, że bar w Camelot był najbardziej popularnym wodopojem wśród pozaświatowców. [Spotkanie Schaffera, Wu i Ausfallera oraz ich dalsze przygody jest też kanwą nagrodzonego Hugo Award opowiadania „Pogranicze Sol” (w: Rakietowe szlaki tom 6, Solaris 2012)]

Sigmund zamówił boks. Carlos miał tu się z nim spotkać na drinka i by porozmawiać o podróży na Ziemię. A chociaż Carlos nie wiedział, że Sigmund już o tym wie, będą rozmawiać o jeszcze jednym pasażerze. Carlos zaproponował Beowulfowi podwiezienie. Obaj mężczyźni razem weszli do baru, Shaeffer górujący nad Wu. Sigmund wstał. – Beowulf Shaeffer! Dobrze znów pana widzieć! To już chyba z osiem lat. Co pan porabiał? – Żyłem – warknął Shaeffer. Carlos energicznie zatarł ręce. – Sigmund! Dlaczego zaminowałeś statek Beya? Sigmund zamrugał w udawanym zaskoczeniu. – Powiedział ci, że to był jego statek? Nie był. Zamierzał go ukraść. Uznałem, że nie ukradnie statku z ukrytą na pokładzie bombą. – Ale jak ci się to udało? – Carlos wślizgnął się do kabiny obok niego. – Nie jesteś z policji. Pracujesz w Biurze Stosunków Bardzo Zagranicznych. To się nazywa Departament do spraw Obcych, pomyślał Sigmund. I nikt nie musi mi mówić, gdzie pracuję. Pracowałem. Dochodzenia Specjalne oficjalnie

nie stanowiły części Spraw Obcych. Sigmund nie miał zamiaru bez potrzeby podawać takich informacji. Część prawdy wystarczy. – Statek należał do General Products Corporation, która należy do lalkarzy, a nie do ludzi. Carlos odwrócił się do swego... przyjaciela? Sojusznika? Współkonspiratora? – Bey! Wstydziłbyś się. – Niech to szlag! Szantażem próbowali mnie wrobić w misję samobójczą! A Ausfaller im na to pozwolił! – Dobrze, że te boksy są dźwiękoszczelne – powiedział Carlos. – Zamówmy coś. Shaeffer wreszcie usiadł, choć wyglądał na zdenerwowanego. Nikt nie wysilił się, żeby wyjaśnić, co Shaeffer tutaj robi. Sigmund nie miał tego wiedzieć, więc zmienił temat. – Cóż, Carlos, namyśliłeś się co do powrotu ze mną? – Tak, jeśli będę mógł zabrać przyjaciela – odpowiedział Carlos. Rozpoczął się taniec, w którym niepewną rolę grał Shaeffer. Coś przywiodło ich obu na Jinx. Cokolwiek planowali, Sigmund miał nadzieję, że temu przeszkodzi. Już pomijał fakt, że nie chciał mieć Shaeffera za plecami. Nie można go było pozostawić bez dozoru, no i istniało ryzyko, że wpadnie na Andera. Spotkanie z Anderem po tym, jak spotkał się z nim tutaj? Jakie podejrzenia wzbudziłoby coś takiego? Nie, lepiej, żeby Shaeffer

zabrał się z nimi, by Sigmund mógł go mieć na oku. Shaeffer już wcześniej próbował ukraść okręt wojenny. Być może kolejny taki okręt mógłby posłużyć jako przynęta. Nie było trudno skierować rozmowę na piractwo. – Nie wezmą mnie tak łatwo – oświadczył Sigmund. – Hobo Kelly wprowadza w błąd wyglądem. Wydaje się być statkiem przewożącym towary i pasażerów, ale to okręt wojenny, uzbrojony i zdolny osiągnąć przyspieszenie trzydzieści g. – Teraz, gdy remont dobiegł końca, przynajmniej to była prawda. – W normalnej przestrzeni możemy uciec przed wszystkim, z czym nie możemy walczyć. Kuszące dla piratów, prawda? Raczej będą chcieli obrabować statek, a dopiero potem go zniszczyć. Shaeffer był zaintrygowany. – Dlaczego? Po co komuś zamaskowany okręt wojenny? Masz nadzieję, że zostaniesz zaatakowany? – Jeżeli faktycznie to piraci, to owszem, taką mam nadzieję. Ale nie przy wejściu do systemu Sol. Planujemy maskaradę. Na Ziemi wyląduje zwykła jednostka towarowa, zabierze dość cenny ładunek, a potem prostym kursem ruszy na Wunderland. Mój statek zastąpi ją, zanim przekroczy pas asteroid. Carlos wysnuł hipotezę o dziwacznym astrofizycznym fenomenie, który może wyrywać statki z hiperprzestrzeni. Hipotezy Shaeffera były jeszcze bardziej wariackie, o stworzeniach w hiperprzestrzeni

pożerających statki. Sigmund pozwolił im się wygadać. – Panie Shaeffer, cieszyłbym się, gdyby zmienił pan zdanie i poleciał z nami. – Hm? – zdziwił się Shaeffer. – Jest pan pewien, że tego chce? – Och, stanowczo! Jak inaczej mógłbym mieć pewność, że nie ukrył pan bomby na pokładzie? – Sigmund zaśmiał się z własnego żartu. – Poza tym przyda się nam doświadczony pilot. Jeśli Hobo Kelly miał być przynętą, to nie było sensu, żeby Beowulf wiedział, iż Sigmund potrafi pilotować. Niech sądzą, że jest od nich zależny. Hamanie przychodziło z łatwością, zwłaszcza przed tymi dwoma. W razie potrzeby, Sigmund mógł zabrać swoich pasażerów – mola książkowego i straszydło z Damy Radę – nawet bez użycia broni, którą zawsze miał ukrytą. Teraz to Sigmund paplał, pochlebnie wypowiadając się o dawnych wyczynach Shaeffera. Shaeffer wyszedł z baru twierdząc, że musi się z tym przespać. Sigmund nie był specjalnie zaskoczony, gdy później Shaeffer zadzwonił i przyjął jego propozycję.

31 Shaeffer, wylatując, okrążył Jinx. To nie było konieczne i Sigmund zaczął protestować... A potem nad horyzontem pojawiła się Primary. Ten widok zaparł Sigmundowi dech w piersi. Shaeffer odezwał się po chwili. – Wbrew pozorom Primary jest mniejsza, niż Jowisz. Stąd wydaje się większa, bo Jinx orbituje bardzo blisko niej. Jednak Primary jest szczególna. Masę ma większą od Jowisza. Naprawdę tak wielką, że grawitacja skompresowała jej jądro do materii zdegenerowanej. Carlos z fotela drugiego pilota gapił się przez wizjer zewnętrzny, uśmiechając się od ucha do ucha. Shaeffer mówił dalej. – Miliard lat temu, mniej więcej, księżyc, który nazywamy Jinxem okrążał Primary po znacznie bliższej orbicie. To było zanim pływy je rozdzieliły. Wtedy Jinx, oczywiście, także był nimi związany. Grawitacja Primary nadała Jinxowi kształt, który niebawem zobaczymy. Zwykła krzywizna oddalającego się świata okazało się znacząco odbiegać od normalności. – Z przestrzeni kosmicznej – ciągnął Shaeffer – ten świat wygląda jak gigantyczne jajko wielkanocne. Zwróćcie uwagę na Endy, białe jak kość i poznaczone żółcią, jak wysuwają się ponad atmosferę. Oddalając się od biegunów, widzimy jaśniejszą poświatę od pierścieni

błyszczących pól lodowych na granicach atmosfery. Potem pojawiają się błękity świata podobnego do Ziemi, przykryte kolejnymi warstwami chmur. Wreszcie docieramy nad równik, ozdobiony śnieżnobiałymi obłokami. Poniżej ich warstwy leży ocean, na którego skalistych brzegach ryczą Pasmowce. Shaeffer mówił, ale jednocześnie sprawdzał instrument po instrumencie. Ani na chwilę nie zdejmował rąk z kontrolek. Gdy Jinx zniknął w oddali, Sigmund przeżył objawienie. Z ogromną pomocą komputera, pomyślał, jestem w stanie poprowadzić statek z punktu A do punktu B. Jestem kompetentny. Shaeffer jest pilotem. *** Przez pięć dni, pozwalając sobie tylko na krótkie przerwy, Shaeffer prowadził Hobo Kelly przez system Syriusza. Autopilot też mógł to zrobić. Zresztą już to robił. Shaeffer wolał sterować ręcznie i wczuć się w kontrolki. Nadal trafiało się wiele chwil, gdy w pobliżu niczego nie było i pilotowanie ręczne nie miało sensu. Po tym, jak minęli główny pas asteroid Sigmund zabrał swoich towarzyszy na wycieczkę. Ich oczy kilkakrotnie rozszerzyły się z zaskoczenia. Hobo Kelly miał sto metrów długości i trójkątny

kształt. Pod jego uniesionym nosem znajdowały się wielkie drzwi do ładowni. Miał silniki manewrowe, wielki silnik termojądrowy w ogonie i linię bulajów wskazującą na przeznaczenie – przewóz ludzi. Wyglądał nieszkodliwie – i w tym tkwiło sedno. Przestrzeń pasażerska mogła pomieścić czterdzieści czy pięćdziesiąt osób, ale kabiny były tylko dla czterech. Okna kabin widoczne z zewnątrz były hologramami. Uzbrojenie potrzebowało miejsca. Hobo Kelly był osobistym koniem trojańskim Sigmunda. Statek był bogato wyposażony w czujniki ARM. Wkrótce, gdy nie miał wachty i zamknął się w swojej kabinie, Shaeffer ruszył się rozejrzeć. Meduza obudziła Sigmunda, gdy ukryta kamera złapała Shaeffera kombinującego przy panelu, który ukrywał tajną konsolę obsługi uzbrojenia. Sigmund w pośpiechu wrócił na mostek. Shaeffer spojrzał na niego. – Myślałem, że śpisz. Z pewnością, pomyślał Sigmund. – Nie mogłem zasnąć. – Wskazał na otwarty panel. – Pokażę ci, co tu mamy. A mieli dużo. Wielki laser. Mniejsze działka laserowe o różnych częstotliwościach. Samonaprowadzające bomby termojądrowe. Ukryty teleskop, tak potężny, że rzekomy teleskop statku był jego wizjerem. Nic z tego nie było widoczne z zewnątrz.

Shaeffer zapalił papierosa. – Nie wiem, czy powinienem być uspokojony, czy przerażony. Z czym spodziewasz się walczyć? Sigmund uśmiechnął się. – Z czymkolwiek, co tam jest, Shaeffer. Z czymkolwiek, co tam jest. *** Rozmawiali o sztuce i literaturze, o miejscach, które widzieli, i mnóstwie innych rzeczy. Bez końca spekulowali, co mogło sprawić, że znikają statki. To było bezproduktywne; wiedzieli tyle samo, co przed podróżą. Sigmund wspomniał o niesamowitym, podmorskim domu Carlosa, co skłoniło Carlosa do spytania o Feather. To wciąż była świeża rana; Sigmund zmienił temat. Gdy Carlos i Bey sądzili, że są sami, rozmawiali o Sharrol Janss i małym chłopcu i dziewczynce, które Bey bardzo chciał zabrać do domu i adoptować. Sigmund, przez swoją sieć obserwacyjną, zobaczył hologramy. Louis i Tanya byli słodkimi dzieciakami. Bey, nie Shaeffer. W zaciszu swojej kabiny Sigmund uświadomił sobie prawdę. Tracił swoją bezstronność. A do systemu Sol były jeszcze dwa tygodnie. Bey mógł mieć dzieci wszędzie poza Ziemią – ale kobieta, którą kochał, miała fobię przed opuszczeniem planety. Sharrol nie mogła zostawić Ziemi. Chociaż Bey wydawał się nie mieć tego świadomości, jego przyjaciel

Carlos także ją kochał. Zażyłość zamykała obie drogi. Bey nawiązał raz do jedynego przypadku, gdy General Products zapłaciło ubezpieczenie za kadłub GP, a potem pospiesznie zmienił temat. – Opowiadałem ci kiedyś o czasie spędzonym na Gummidgy, gdy... – Tak. To było w czterdziestym piątym, podczas twojego wypadu ze Słoniem – przerwał Sigmund. Zasada przesłuchań nr 101: udawaj, że wiesz więcej, niż w istocie. – To wtedy rozpadł się twój statek. – Jego przyjaciele mówili na niego Słoń – chłodno powiedział Bey. – Nie sądzę, żebyś należał do tej kategorii. Potem kontynuował swoją opowieść o Gummidgy. Prawdę mówiąc, to była ciekawa historia. Nikt nie wspominał o zamieszkach i Sigmund był za to wdzięczny. Ten temat był zbyt bolesny, dla każdego z nich z innego powodu. Ja również, jak Bey, jestem ofiarą Praw Płodności. Sigmund pomyślał o Feather i własnych problemach. Czasami wszechświat był do bani. Zwłaszcza, gdy jego szef podejrzewał jego nowych przyjaciół co najmniej o sekretną współpracę z lalkarzami. Do jego kolejnej wachty nie zostało dużo czasu. Darował sobie próby zaśnięcia i poszedł na mostek, gdzie Carlos i Bey znów rozmawiali o dzieciach. Gdy się pojawił, zamilkli.

– Cześć, Sigmundzie – powiedział Carlos. – Panowie. – Sigmund z przyzwyczajenia sprawdził wskaźnik masy. W pobliżu nie było niczego. – Jaki jest nasz temat na tę wachtę? – Opowieści Beya – odparł Carlos. – Ma ich setki. Z pewnością Bey opowiedział większość z nich. Jednak zabawna sprawa: Sigmund nie miał ochoty go udusić. W tym miejscu, tak odległym od Ziemi, Sigmund był gotów udusić Andera. Kilka historii Sigmunda naprawdę miało miejsce: dwie z nich nawet zdarzyły się jemu samemu. Ich uwagę przyciągnęła nieco ocenzurowana wersja tego, w jaki sposób został agentem ARM. Powiedział im także niemal wszystko o wciąż nierozwiązanej sprawie kradzieży Marmurów Elgina, pomijając jedynie spekulacje dotyczące Cerbera i lalkarzy. Druga opowieść była testem. Żaden z pasażerów nie zareagował, więc Sigmund uznał warunkowe jego zaliczenie. Carlos także opowiadał historie – tyle że większość wymagała znajomości arkanów kosmologii, bądź były zbyt wielowymiarowe dla każdego, poza Carlosem. Czasami jedno i drugie. Carlos zapewnił ich, że jego historyjki są zabawne. Tak więc odpowiedź Carlosa oznaczała tylko, że w tym duecie to Bey miał gadane. Bey grał na zwłokę, zapalając papierosa – którego trzymał pomiędzy palcami u stopy. Może wszyscy na Damy Radę byli tak giętcy, Sigmund nie wiedział, ale

nigdy wcześniej nie widział nikogo, kto paliłby, używając swoich stóp. Diabelnie go to irytowało. Podejrzewał, że to sprawia Beyowi większą przyjemność, niż papieros. Sigmund udał, że złapał haczyk. – Gwiazda neutronowa? Eksplozja jądra? Outsiderzy? Bey rzucił Carlosowi wkurzone spojrzenie. – Bey, nie patrz tak na mnie – powiedział Carlos. – Sigmund i ja rozmawialiśmy o Outsiderach, zanim my dwaj w ogóle się poznaliśmy. – Prawda – potwierdził Sigmund. – Gdy sześć lat temu, razem z Gregorym Peltonem, polecieliście w głąb systemu Syriusza wydawało się dość oczywiste, że Outsiderzy was podholowali. Chciałbym o tym usłyszeć. – Ja tam byłem tylko załogantem. To opowieść Słonia, nie moja. – Bey uwielbiał opowiadać, ale ton jego głosu wyraźnie świadczył o tym, że to był wyjątek. Uniósł stopę do twarzy i zaciągnął się głęboko. – To nie jest potwierdzenie, ani zaprzeczenie tego, że spotkaliśmy Outsiderów. – Puff, puff. – A skoro już o nich mowa, kilka miesięcy temu widziałem otwarte gwiezdne ziarno. To było coś naprawdę niesamowitego. I Beowulf zaczął snuć opowieść o starszej rasie galaktyki. Outsiderzy byli niezmiernie wrażliwi, wyglądali jak coś w rodzaju ogromnego bicza, kota o dziewięciu ogonach, których metabolizm bazował na ciekłym helu. Przemierzali galaktykę w statkach wielkości miast,

unikając lotów wewnątrzukładowych. („Te ich niesamowite statki mają najbardziej prozaiczne nazwy w galaktyce. Kiedyś miałem interesy z jednym z nich. Nazywał się Statek Czternasty”). Ich cywilizacja liczyła sobie miliardy lat, a działała w tempie postępującego lodowca, co dla gatunków wywodzących się z ciepłych światów było niemożliwe do wyobrażenia. To właśnie jakiś Outsider, zamieszkujący regiony poza słonecznymi osobliwościami, u zarania czasu odkrył hiperprzestrzeń i udoskonalił hipernapęd. Sprzedając tę technologię ludzkiej kolonii na Damy Radę („Jednak nie moim krewnym”) Outsiderzy pośrednio uratowali ludzkość przed niewolą u Kzinti. Z sobie znanych powodów sami Outsiderzy podróżowali wyłącznie w normalnej przestrzeni. Sigmund, nie pierwszy raz, pomyślał: gdyby Bey pisał choć w połowie tak dobrze, jak mówi, Ander nigdy by się do niego nie zbliżył. – Bey? – wtrącił się Carlos. – Gwiezdne ziarna? – Właśnie do tego zmierzam. Wciąż mało wiemy o Outsiderach. Jedną z tych niewielu rzeczy jest ta: spędzają czas na pogoni za gwiezdnymi ziarnami. – Beowulf uśmiechnął się szeroko. – To gigantyczne stworzenia, mają jakieś dwa kilometry szerokości. Mają swoje szlaki migracyjne z obrzeży galaktyki do jej jądra i z powrotem. Dwa kilometry, gdy są zwinięte. Nasz statek minął gwiezdne ziarno przy podejściu do Gummidgy. Gwiezdne ziarno to zasadniczo cienki jak pajęczyna

żagiel, ciasno zwinięty. Wyobraźcie sobie taki żagiel, jak rozwija się powoli i osiąga szerokość tysięcy kilometrów. Brzegi tego żagla z jego maleńkim jądrem są połączone czterema mięśniowymi wantami. Teraz wyobraźcie sobie, jak ten ogromny, srebrzyście lustrzany żagiel chwyta słońce... Oczami wyobraźni Sigmund zobaczył gwiezdne ziarno. Było piękne. Tak, gdyby Bey potrafił pisać choć w połowie tak dobrze, jak mówić, to nigdy nie potrzebowałby Andera. *** Carlos i Bey spotkali się przez przypadek. Bey był w drodze ku Ziemi; kapitan statku pasażerskiego wolał zawrócić na Jinx niż spotkać z tym czymś, co pożerało statki w systemie Sol. Jeden „zbieg okoliczności” wyjaśniony – to był początek. Następna sprawa, Gregory Pelton z pewnością mógł przekupić kapitana liniowca. Pelton ledwie by zauważył taki wydatek. Zbliżał się czas wyjścia z hiperprzestrzeni. Ich szeroko zakrojone rozmowy uległy ograniczeniu do paru tematów. Piraci, pożeracze statków, błądzące, niesklasyfikowane planety – snucie teorii nagle przestało być zaledwie ćwiczeniem intelektualnym. – To zostawia trzy możliwości – nagle uznał Bey. –

Kzinti, lalkarze i ludzie. Carlos roześmiał się rubasznie. – Lalkarze? Lalkarze nie mają na to jaj! – Wspomniałem o nich, ponieważ mogą mieć jakiś interes w manipulowaniu międzygwiezdnym rynkiem akcji. Zobacz, nasi hipotetyczni piraci nałożyli swoiste embargo, odcinając Sol od reszty światów. Lalkarze mają kapitał, aby wykorzystać związane z tym wahania rynku. I potrzebują pieniędzy. Na tę swoją migrację. To była pierwsza teoria, która według Sigmunda miała jakiś sens. Miał takie same przemyślenia dotyczące kryzysu po zniknięciu lalkarzy. Bey – i Carlos? – byli wtedy zamieszani... Carlos tego nie kupował. – Lalkarze to filozoficzni tchórze. – Owszem – zgodził się Bey. – Nie zaryzykowaliby rabowania statków albo pojawiania się w ich pobliżu. Może jednak potrafią powodować ich znikanie na odległość? Teraz Carlos się nie śmiał. – To łatwiejsze, niż wyrywanie ich z hiperprzestrzeni. Wystarczyłby wielki generator grawitacji... a my nigdy nie poznaliśmy granic ich możliwości technologicznych. Tak więc Shaeffer nagle miał wygodne wytłumaczenie, nie potrzebujące dodatkowych informacji. Myślał o tym przez całą podróż? – Myślisz, że to możliwe? – zapytał Sigmund.

Bey kiwnął głową. – Powiedzmy. To samo odnosi się do kzinów. To wystarczające dzikusy. Kłopot w tym, że jeśli kiedykolwiek dowiemy się, że polowali na nasze statki, to znów rozpęta się piekło. Kzinti o tym wiedzą, także to, że możemy ich pokonać. Zajęło im to sporo czasu, ale czegoś się nauczyli. – Czyli uważasz, że to ludzie – powiedział Carlos. Bey nie wyglądał na uszczęśliwionego. – Tak. Jeśli to w ogóle piraci. *** Na wskaźniku masy cienka linia, która oznaczała Sol, wydłużyła się. Bey przejął kontrolki. Choć wyglądał na spiętego znalazł energię, żeby stopą odpalać jednego papierosa od drugiego. W trzech siedzieli na mostku, podczas gdy Hobo Kelly przemierzał Obłok Oorta. Zostało tylko dwanaście godzin do powrotu do normalnej przestrzeni. Potem dziesięć. Pięć. Jedna. – Carlos, jak duża musiałaby być masa, żeby spowodować nasze zniknięcie? – nagle zapytał Bey. Miejscowy geniusz nawet się nie zawahał. – Wielkości planety, Marsa lub większej. Wiele zależy od tego, jak blisko podejdziesz i od jej gęstości. Jeśli jest wystarczająco gęsta, to może być mniej masywna, a nadal wyrzucić cię ze wszechświata. Ale coś

takiego zobaczyłbyś na czujniku masy. – Tylko przez chwilę... i nie, gdy jest wyłączone. Co, gdyby ktoś podczas naszego przejścia włączył gigantyczny generator grawitacji? – Po co? Nie obrabowaliby statku. W czym tu zysk? – W akcjach. Sigmund potrząsnął głową. Już o tym rozmawiali. Czy Shaeffer w krytycznym momencie próbował odwrócić ich uwagę? – Koszt takiej operacji byłby gigantyczny. Żadna grupa piratów nie miałaby wystarczających środków, żeby to było opłacalne. Jeśli chodzi o lalkarzy, to może. Długa linia wskazująca Sol niemal dotykała powierzchni czujnika masy. – Wyjście za dziesięć minut – oznajmił Bey. A statek przechylił się dziko.

32 – Zapiąć pasy! – wrzasnął Bey. Wielkimi oczami wpatrywał się w kontrolki hipernapędu. Sigmund gapił się na nie ze zwykłym niedowierzaniem. Hipernapęd nie miał mocy. Żadne z odczytów instrumentów nie miały sensu. Chyba że... Bey pomyślał o tym samym. Włączył wizjery, w hiperprzestrzeni nieużywane. Wyświetlacze ożyły, pokazując gwiazdy. – Cholera, mają nas. Carlos nie brzmiał ani jak przestraszony, ani zły, raczej pełen podziwu. Ukryty panel dostępu. Dlaczego Bey do niego sięgał? – Czekaj! – krzyknął Sigmund. Bey i tak uderzył w czerwony przycisk. Statek zadygotał, gdy odpadły elementy kadłuba. Na ekranie radarowym pojawiła się ogromna plama światła, powoli się oddalająca. Tę plamę stanowił fałszywy kadłub, ich maskowanie. Teraz każdy zobaczy kadłub GP2 najeżony bronią. Sigmund przeklinał w każdym znanym sobie języku. Shaeffer nie znał tych starych słów, albo się nie przejmował. Odpalił główny napęd termojądrowy i podkręcił go na pełną moc. Sigmund ścisnął wyściełane podłokietniki swojej

kołyski, aż pobielały mu knykcie. – Shaeffer, ty idioto, ty tchórzu! – A może zdrajco? Taka możliwość również istniała. Jak mógł w ogóle myśleć o tym, by zaufać temu człowiekowi? – Uciekamy nie wiedząc, przed czym. Teraz wiedzą dokładnie, czym jesteśmy. Jaka jest szansa, że za nami polecą? Ten statek został zbudowany dla określonego celu, a ty to zrujnowałeś! – Uruchomiłem twoje specjalne instrumenty – z irytującym spokojem powiedział Shaeffer. – Zobacz, co znajdziesz. Były tam statki. Sigmund zrobił zbliżenie: trzy kosmiczne holowniki typu belteriańskiego. Miały kształt grubych spodków wyposażonych w wielkie napędy i potężne generatory elektromagnetyczne. Łowcy asteroid. Z tak ciężkimi napędami prawdopodobnie mogliby pochwycić Hobo Kelly, przy założeniu, że mieli odpowiednią grawitację wewnętrzną. Nawet nie próbowali. Poruszali się nadal po swoim kursie, trzy wierzchołki powoli się przesuwającego trójkąta. – Bey? Co się stało? – zapytał Carlos. – Skąd do cholery mam wiedzieć? – warknął pilot. Ta odpowiedź wydawała się być szczera. Kilka wskaźników hipernapędu oszalało; reszta wyglądała na kompletnie martwą. – Napęd nie ma mocy. Nigdy o czymś takim nie słyszałem. Carlos, to wciąż jest teoretycznie niemożliwe.

– Ja... nie jestem tego taki pewien – powiedział Carlos. – Chcę rzucić okiem na napęd. Shaeffer nie uniósł wzroku znad konsoli. – W tunelach, które prowadzą do napędu, nie ma grawitacji. Na radarze trzy wyglądające niewinnie holowniki oddalały się. Oczywiście chwilę wcześniej Hobo Kelly też wyglądała całkowicie niewinnie, nie jak okręt wojenny, którym w istocie była. – Jeśli był tam wróg, to go wystraszyłeś – już spokojniej powiedział Sigmund. – Shaeffer, ta misja i ten okręt kosztują mój departament potworne pieniądze, a my niczego się nie dowiedzieliśmy. – Niezupełnie – powiedział Carlos. – Nadal chcę obejrzeć hipernapęd. Bey, możesz zwolnić do jednego g? – Taa. Ale... Carlos, cuda sprawiają, że robię się nerwowy. Czołgając się przez tunel odkryli cud. Ich hipernapęd zniknął ze statku. *** Carlos przerwał osłupiałą ciszę. – To wymaga ekstremalnie wysokiego gradientu grawitacyjnego. Silnik wpadł w niego, owinął wokół siebie przestrzeń i wyrwał się w jakiś wyższy poziom hiperprzestrzeni, którego nie możemy osiągnąć. Do tej

pory równie dobrze może być w drodze na skraj wszechświata. Jak na kogoś, kto kilka minut wcześniej nie miał zdania, wydawał się być bardzo pewny siebie. Z pewnym niepokojem włączyli radio hiperfalowe. Nie zniknęło jak napęd, ani nie wybuchło. Sigmund za pośrednictwem Southworth Station nadał zakodowane pytanie o dane rejestrowe trzech holowników. Od statku do przekaźnika komunikacja była natychmiastowa. Połączenie między stacją a wewnętrznym systemem słonecznym to była inna sprawa. Tam zasadą było czołganie się z prędkością światła. Na odpowiedź będą czekali co najmniej dziesięć godzin. Następnie z komunikatora skorzystał Carlos. Chciał danych o kosmologii i kosmologach, astronomii i astronomach. Pytał też o coś związanego z uderzeniem meteorytu na Syberii w 1908 r. Dla Sigmunda najbardziej znaczące było to, do kogo Carlos kierował te pytania. Wywołanie poszło na jeden z prywatnych numerów Gregory ego Peltona. Shaeffer też tego nie rozumiał. – Nie mam bladego pojęcia, po co ci te informacje. Carlos, uśmiechając się enigmatycznie, poszedł do swojej kabiny. Sigmund pilnie potrzebował wytrząsnąć z kogoś odpowiedzi – a nie mógł. Nie bez twardego dowodu przestępstwa. Wu należał do wybrańców Ziemi. Shaeffer był pod ochroną Gregory’ego Peltona.

Niemżas. *** Zanim za pośrednictwem Southworth Station przyszła odpowiedź na pytanie Sigmunda, zmieniali się na warcie. Dane rejestracyjne holowników były bezużyteczne. Wszystkie rzekomo były własnością Szóstego Kościoła Kongregacyjnego Rodney – liberalnego nonsensu Belter. Narody Zjednoczone nigdy by nie tolerowały takich uników. Niedługo potem zaczęły napływać informacje dla Carlosa. Fizyk nie dzielił się swoimi przemyśleniami. Głupiec wolałby raczej umrzeć, niż aby okazało się, że nie miał racji. Co do samych danych, dla Sigmunda miały tyle samo sensu, jak hieroglify. Sigmund skupił się na tej odrobinie, którą był w stanie zrozumieć: liście ekspertów zajmujących się teorią grawitacji. Komunikator wyrzucał kolejne nazwiska. Wszystkie związane z Obłokiem Oorta. To tutaj znikały statki. Gdzie konkretnie w Obłoku – miało pomniejsze znaczenie. Obrzeża systemu słonecznego były praktycznie o rzut kamieniem dla każdej jednostki wyposażonej w hipernapęd. – Ci ludzie – powiedział Sigmund. – Chcesz z kimś z nich przedyskutować swoją teorię? To pytanie zdawało się zaskoczyć Carlosa.

– Zgadza się. – Carlos, a nie wydaje ci się, że któryś z nich mógłby zbudować urządzenie pożerające statki? – Co? Masz rację. Trzeba by do tego kogoś, kto zna się na grawitacji. Ale powiedziałbym, że Quicksilver Group – Carlos wskazał na długą listę nazwisk, które miały ID komunikacyjne wskazujące na to samo położenie – jest poza podejrzeniami. Z ponad dziesięcioma tysiącami pracujących tam ludzi, jak można by cokolwiek ukryć? Jedno nazwisko na tej liście wydawało się znajome. Znał jakiegoś teoretyka grawitacji? Sigmund nie mógł sobie wyobrazić, skąd. Kimkolwiek był, jego ID wskazywało, że nie jest związany z Quicksilver. – A co z tym Julianem Forwardem? Carlos się zadumał. – Forward. Taa. Zawsze chciałem go poznać. – Wiesz coś o nim? Co to za jeden? – zapytał Shaeffer. – Pracował w Instytucie Wiedzy na Jinxie. Od lat nic o nim nie słyszałem. Zajmował się czymś związanym z falami grawitacyjnymi z jądra.. I okazało się, że nie miał racji. Sigmund, odezwijmy się do niego. Jinx. Sigmund stłumił dreszcz. Teraz wiedział, gdzie umiejscowić to nazwisko. Forward był jednym z ekspertów, którzy potwierdzili trafność dostarczonych przez Shaeffera danych o eksplozji jądra. Sześć lat wcześniej rozmawiał z nim Ander. A teraz się okazuje, że

Forward jest tutaj? – I o co go spytać? – celnie zapytał Shaeffer. – Dlaczego... – Carlos przypomniał sobie o sytuacji. – Och. Myślisz, że mógłby... taa. – Jak dobrze znasz tego człowieka? – zadał pytanie Sigmund. – Tylko jego reputację. Jest dość sławny. Nie wiem, jak taki człowiek mógłby się uciec do masowego morderstwa. Jak ktoś tak błyskotliwy mógł być równie niewinny, zastanawiał się Sigmund. – Powiedziałeś wcześniej, że szukamy człowieka znającego się na zjawiskach grawitacyjnych. – Zgadza się. To była dość skąpa odpowiedź, pomyślał Sigmund. – Być może jedyne, co będzie możliwe, to z nim porozmawiać. Może być po drugiej stronie słońca i przewodzić flocie pirackiej. Carlos potrząsnął głową. – Nie. Na pewno nie. – Pomyśl tylko – powiedział Sigmund. – Jesteśmy poza osobliwością Sol. Flota piracka z pewnością miałaby statki z hipernapędem. – Jeśli to Julian Forward porywa statki, musiałby być w pobliżu. Takie urządzenie nie działałoby w hiperprzestrzeni. Shaeffer zaczął sprawiać wrażenie poirytowanego. – Carlos, niewiedza może nas zabić – powiedział. –

Możesz przestać się bawić w swoje gierki? – ale Carlos nadal się uśmiechał i potrząsał głową. – Dobra, wciąż możemy sprawdzić Forwarda. Wywołaj go i spytaj, gdzie jest! Czy to możliwe, że zna twoją reputację? – Pewnie. Ja też jestem sławny. – Okay – powiedział Shaeffer. – Jeżeli jest dość blisko, to możemy go nawet błagać, żeby nas podrzucił do domu. Teraz tak długo, jak tu jesteśmy, będziemy na łasce każdego statku z hipernapędem. – Mam nadzieję, że to był atak – powiedział Sigmund. – Możemy walczyć... – Ale nie możemy uciec – przerwał mu Shaeffer. – Tamci mogą odskoczyć; my nie. – Spokój, wy dwaj. Carlos usiadł przy kontrolkach radia hiperfalowego i wybrał numer ID. Jeden członek załogi to głupawy geniusz, a drugi tchórz lub zdrajca. Nie mógł polegać na żadnym z nich; nie mógł ufać Forwardowi. Sigmund wycofał się do kąta, którego nie widziały kamery. – Dasz radę nie wymieniać mojego nazwiska? Jeśli trzeba, możesz być właścicielem tego statku. Zanim Carlos zdążył odpowiedzieć wyświetlacz komunikatora ożył. Zobaczyli popielatoblond włosy ostrzyżone w belteriański grzebień nad pociągłą, białą twarzą i nieszczerym uśmiechem. – Forward Station. Dobry wieczór. – Dobry wieczór. Zgłasza się Carlos Wu z Ziemi.

Czy mógłbym rozmawiać z doktorem Julianem Forwardem? – Sprawdzę, czy nie jest zajęty. Obraz zamarł. – W co ty pogrywasz? Jak niby miałbym wyjaśnić, że mam okręt wojenny? – krzyknął Carlos. Zanim ktokolwiek zdążył się odezwać wizja ożyła. Zobaczyli człowieka o masywnej muskulaturze, niewątpliwie Jinxianina. – Carlos Wu! – z obłudnym entuzjazmem powiedział Forward. – Czy jesteś tym Carlosem Wu, który rozwiązał problemy Sealeyham Limits? Pogrążyli się w kurtuazyjnej paplaninie. – Cóż – powiedział wreszcie Forward. – Co mogę dla was zrobić? – Poznaj proszę Beowulfa Shaeffera. Bey podwoził mnie do domu, gdy nasz hipernapęd zniknął. Shaeffer natychmiast się wtrącił. – Zniknął, cholerna prawda. Komora silnikowa jest pusta. Systemy wspomagające są odcięte. Utkwiliśmy tutaj bez hipernapędu i nie mamy pojęcia, co się stało. – Jaką macie obecnie pozycję? Shaeffer przesłał Forwardowi dane lokalizacyjne. Forward spojrzał na koordynaty. – Do mnie dostaniecie się szybciej, niż na Ziemię. Forward Station jest przed wami, około dwudziestu jednostek astronomicznych od waszej pozycji. Możecie tu zaczekać na następny prom. Lepsze to, niż lot

uszkodzonym statkiem. Na Sigmunda spłynął lodowaty spokój. Forward był tak blisko? Jinxianin musiał być w to zamieszany. – Dobrze! – powiedział Carlos. – Zmienimy nasz kurs i damy ci znać, kiedy można się nas spodziewać. – Cieszę się na spotkanie z Carlosem Wu – Forward przesłał swoje koordynaty i zerwał połączenie. Carlos się odwrócił. – Dobra, Bey. Teraz to ty jesteś właścicielem uzbrojonego i uszkodzonego okrętu wojennego. Kombinuj, skąd go masz. Shaeffer miał powody, żeby się martwić. – Mamy gorsze problemy, niż to. Forward Station jest dokładnie tam, gdzie powinien być pożeracz statków. Carlos kiwnął głową. Nadal jednak wydawał się być rozbawiony czymś, o czym im nie powiedział. – Więc jaki jest nasz następny ruch? – nalegał Shaeffer. – Nie możemy uciec przed statkami hiperprzestrzennymi. Nie teraz. Czy możliwe, że Forward spróbuje nas zabić? – Jeśli nie dotrzemy planowo do Forward Station może posłać za nami statki. Za dużo wiemy. Powiedzieliśmy mu to – powiedział Carlos. – Hipernapęd zniknął. Znam z pół tuzina ludzi, którzy są w stanie powiedzieć, jak to się stało, wiedząc tylko tyle. – Nagle się uśmiechnął. – Zakładając, że to Forward jest pożeraczem statków. Tego nie wiemy. Myślę, że mamy

wspaniałą okazję, żeby się o tym przekonać. – Jak? Po prostu tam wchodząc? – zapytał Shaeffer. W głowie Sigmunda zaczęły się pojawiać pomysły. – Doktor Forward spodziewa się, że ty i Carlos nic nie podejrzewając wejdziecie w jego sieć, zostawiając pusty statek. Chyba możemy przygotować dla niego kilka niespodzianek. Na przykład może nie zgadł, że to kadłub General Products. A ja zostanę na pokładzie, żeby walczyć. – Czyli ty będziesz w niezniszczalnym statku – cynicznie powiedział Shaeffer – a my, bezsilni, w bazie. Bardzo sprytnie. Sam bym tak chciał. No, ale ty musisz myśleć o swojej karierze. Coś przeszło przez kadłub Hobo Kelly i usunęło napęd. Kilka lat temu siły pływowe przeszły przez ściany Niebiańskiego Nurka – tak się składa, że innego statku z kadłubem GP2, jak ten – i prawie rozsmarowały Shaeffera po pokładzie. A poza tym Shaeffer prawie na pewno doświadczył całkowitego zniszczenia kadłuba GP. Może powinienem być nieco bardziej wyrozumiały dla ostrożności Beowulfa. – Nie zaprzeczę – powiedział Sigmund. – Ale są sposoby, by was przygotować.

33 W głównym wizjerze Hobo Kelly pojawiła się nieregularna, kamienna bryła poznaczona lodem. W powiększeniu na nierównej powierzchni skały widać było ślady ludzkiej obecności. Sigmund rozpoznał śluzy powietrzne, przyciemniane okna i anteny. Długi, metalowy wysięgnik o wielu przegubach i z miską na końcu? Nie miał pojęcia. Wrócił uwagą do małego, otwartego pojazdu pokonującego niewielką odległość do Forward Station. Dwie postacie w kombinezonach kosmicznych siedziały okrakiem na czymś, co składało się zaledwie z silnika rakietowego i zbiorników paliwa. Czekał na nich ktoś w obcisłym kombinezonie i hełmie. Taksówka zaparkowała przy skalnej ostrodze i weszli do środka. – Jestem Harry Moskowitz – powiedział czekający na nich człowiek. – Nazywają mnie Angel. Doktor Forward czeka w laboratorium. Głos Angela był tak wyraźny, jakby Sigmund stał obok niego. Sigmund wyposażył Beya i Wu w sprzęt ARM. – Pomiędzy transmiterem a słuchawką jest bezpiecznik soniczny – wyjaśnił Sigmund działanie urządzenia. – Jeśli uderzy was fala dźwiękowa, jak przy eksplozji albo paralizatorze dźwiękowym, to transmisja się urwie. Jeśli nagle ogłuchniecie, to będziecie wiedzieć,

że jesteście atakowani. Nie widział potrzeby wyjaśniania, że transmitować oznacza również nadawać. Gdyby wiedzieli, że słucha, mogliby nie zachowywać się naturalnie. Transmisja miała bardzo małą moc, ale obejmowała szerokie spektrum – urządzenia nie zdradzą się, sprzęgając się z wyposażeniem Forwarda. Hobo Kelly, unosząca się kilkaset metrów dalej, łatwo wychwyci te sygnały. Carlos i Bey weszli za Angelem do środka. Gdy tylko zdjęli kombinezony, Sigmund miał obraz z kamery w guziku bluzy, kolejny szczegół, o którym nie było powodu wspominać. Wycieczka po stacji prowadzona przez Angela nie była ciekawa: długie, nudne tunele, jak w tysiącach eksploatowanych górniczo asteroid – którą przypuszczalnie ta skała niegdyś była. Warsztaty. Magazyny Generatory termojądrowe. Hangar na kosmiczne taksówki. Shaeffer też się znudził. – Używacie holowników górniczych? – zapytał z podziwu godną swobodą. – Jasne – odparł Angel. Nie wydawał się widzieć w tym pytaniu niczego podejrzanego. – Możemy sprowadzać wodę i metale z systemu wewnętrznego, ale taniej jest ich szukać na własną rękę. W razie konieczności pewnie moglibyśmy wrócić dzięki holownikom do systemu wewnętrznego.

Belterianin kontynuował wycieczkę, aż wreszcie sam zadał niezobowiązujące pytanie. – A skoro już mowa o statkach, to chyba nigdy nie widziałem takiego, jak wasz. Czy te punkty na dolnej powierzchni kadłuba to broń? – Niektóre – odpowiedział Bey. Carlos się zaśmiał. – Bey nie powiedział mi, skąd je wziął. – Dobra, ukradłem je. Nie sądzę, żeby ktoś się poskarżył. Bey opowiedział historyjkę, tak jak to tylko on potrafił, o tym, jak został wynajęty jako pilot statku towarowego na Wunderland. Tyle tylko, że okazało się, iż jest to zakamuflowany okręt wojenny. – Do tego czasu zacząłem się bać, że jeśli spróbuję wrócić, to postarają się, żebym zniknął. Angel zmarszczył brwi. – Dziwne, że zostawili ci działający hipernapęd. – A skąd, człowieku. Powyrywali wszystkie przekaźniki. Musiałem sam je naprawić. I dobrze, że się rozejrzałem, bo jeden przekaźnik był połączony z małą bombą pod fotelem w sterowni. – Shaeffer zamilkł, rozmyślając. Ten facet był urodzonym aktorem. – Może źle się zabrałem za te naprawy. Słyszałeś, co się stało? Mój hipernapęd po prostu zniknął. Musiał być zabezpieczony jakimiś materiałami wybuchowymi, bo zdmuchnęło ładownię statku. Byłem durniem. To, co zostało, wygląda jak mały bombowiec.

– Tak właśnie pomyślałem – powiedział Angel. Bey wzruszył ramionami. – Pewnie będę go musiał oddać glinom, gdy dotrzemy do wewnętrznego systemu. Szkoda. A potem wycieczka przyjęła interesujący obrót. Następny tunel kończył się wielkim, półkolistym pomieszczeniem. W jego centrum stała masywna kolumna, wychodząc przez otwór w sklepieniu i połyskując tajemniczym, wieloprzegubowym ramieniem, którego przeznaczenia Beyowi, Carlosowi i Sigmundowi nie udało się odgadnąć. Julian Forward siedział przy mającej kształt podkowy konsoli obok kolumny. – Chwytacz – oświadczył z udawaną pompą. Promieniejąc, podniósł się ze swojego siedzenia. – Miło mi was poznać. Chwytacz to nasz główny element wystawowy. Poza nim nie ma tu nic do oglądania. – A co to robi? – zapytał Bey. Carlos roześmiał się. – Jest piękny! Dlaczego musi coś robić? – Zastanawiałem się nad zgłoszeniem go na wystawę rzeźby – powiedział Forward. – Służy do manipulowania dużymi, gęstymi masami. Kosz na końcu ramienia to układ elektromagnesów. Można dzięki temu wprowadzić trzymaną masę w wibracje i wyprodukować spolaryzowane fale grawitacyjne. Carlos i Bey odsunęli się i podziwiali Chwytacz. Był

ogromny Sigmund miał widok z ukrytych na nich kamer i z góry, z teleskopu Hobo Kelly. Potężne, wygięte dźwigary przecinały kopułę na trójkątne części. Lśniły lustrzanym blaskiem. Carlos wymamrotał coś o wzmocnieniu przez użycie pól statycznych. Potem zwrócił się do Forwarda. – A co pan tu wprawia w wibracje? Megatonę ołowiu? – Ołów osłonięty miękkim żelazem był masą testową. Ale to było lata temu. Ostatnio nie pracowałem z Chwytaczem, ale mamy zadowalające wyniki ze sferą neutronium zamkniętą w polu statycznym. Dziesięć miliardów ton. Sigmund drgnął. Neutronium? Nie występowało poza wnętrzem gwiazd neutronowych, zgadza się? Był pewien, że zapamiętał to po aferze z BYS-l. Może Carlos jakoś by się do tego odniósł, ale Bey odezwał się pierwszy – A po co to? – Komunikacja, to jedno – odpowiedział Forward. – W całej galaktyce muszą występować gatunki inteligentne, większość z nich o wiele za daleko dla naszych statków. Fale grawitacyjne to przypuszczalnie najlepszy sposób, żeby do nich dotrzeć. – Fale grawitacyjne przemieszczają się z prędkością światła, prawda? Czy hiperfale nie byłyby lepsze? – Nie możemy na nie liczyć. Kto poza Outsiderami pomyślałby o przeprowadzaniu eksperymentów tak daleko od słońca? Jeżeli chcemy dotrzeć do istot, które

nie prowadzą interesów z Outsiderami, to będziemy musieli użyć fal grawitacyjnych, skoro już wiemy, jak to zrobić. Rozmowa zboczyła na techniczny bełkot. Sigmund nie miał pojęcia, o czym była mowa. Nie wydawała się być groźna. I nie wyjaśniała, dlaczego ekspert w dziedzinie teorii grawitacji był tutaj, w niewłaściwym miejscu i o niewłaściwej porze. Co kilka zdań w technicznej rozmowie pojawiały się nazwiska wspólnych znajomych. Wielu z nich z Quicksilver Group. Inni spoza systemu, zwłaszcza z Jinxa, zazwyczaj finansowani przez Instytut Wiedzy. – A pan, doktorze, nadal jest związany z Instytutem? – zapytał Carlos. Forward potrząsnął głową. – Przestali mnie wspierać. Za mało rezultatów. Ale nadal mogę korzystać z tej stacji, która jest własnością Instytutu. Kiedyś ją sprzedadzą i będziemy musieli się wyprowadzić. Taka operacja nie mogła być tania. Jeśli Instytut nie wspierał Forwarda, Sigmund zastanawiał się, kto wobec tego to robił. A może ten Jinxianin kłamał? Rozmowa o Forward Station przeszła wreszcie do kwestii tajemniczego zniknięcia hipernapędu. Forward zbił teorię Beya o kosmicznym potworze. Potem znów zaczęło rozmawiać dwóch fizyków. Grawitacja, fizyka hiperprzestrzeni i kosmologia, wszystko wymieszane w

tajemniczy bałagan. Sigmund popijał kawę z kolby czekając, aż konwersacja stanie się bardziej zrozumiała. Uznał, że o kosmologii wiedział trzy rzeczy. Po pierwsze, miały związek z próbą odpowiedzi na pytania dotyczące kształtowania się wszechświata. Po drugie, w różnych epokach były popularne różne teorie – co nie było zaskakujące, skoro nikt tych początków nie widział. To nie mogło na niego wpłynąć. Trzeci fakt kosmologiczny był błędny. *** Sigmund nie był w stanie pojąć tych pytań, nie mówiąc już o odpowiedziach, ale rozumiał dyskutujących ludzi. Carlos próbował skierować rozmowę na jakieś określone tory. Czy Wu zapomniał, że znajdował się w potencjalnej kryjówce piratów, a nie na sympozjum naukowym? Bey poprawił się na swoim siedzeniu. Wydźwięk tej rozmowy wprawiał go w niepokój. Carlos, niepomny tego, znów spekulował na temat pożeracza statków. – A tych dziesięć miliardów ton neutronium, których użył pan do testów. Czy nie byłyby dość duże lub gęste, żeby dać wystarczający gradient grawitacyjny? Wystarczający, żeby wyrywać statki z hiperprzestrzeni, to znaczyło to według Sigmunda.

– Możliwe, tuż przy powierzchni – Forward uśmiechnął się i złożył ręce. – Było mniej więcej tak duże. – I tak gęste, jak materia w tym wszechświecie. Szkoda. Forward kiwnął głową. – Słyszał pan kiedyś o kwantowych czarnych dziurach? – Tak – błyskotliwie odparł Carlos. – Zła odpowiedź – szybko skwitował Forward, przechodząc po prostu walnął Carlosa w twarz i chwycił Beya. Forward był przyzwyczajony do maleńkiej, miejscowej grawitacji i ważył pewnie dwa razy tyle, co Bey. Shaeffer walczył bezskutecznie. Carlos opadł na podłogę. Tyle w kwestii ukrytej broni, jak granaty soniczne zamaskowane w innych guzikach, w które wyposażył ich Sigmund. W kilka sekund Carlos i Bey stali się jeńcami z plecami wspartymi o centralną kolumnę i skrępowanymi z tyłu rękami. *** Sigmund chodził po mostku. Hobo Kelly dysponowała wystarczającym arsenałem, żeby z łatwością zniszczyć Forward Station, ale to nie pomogłoby Carlosowi i Beyowi. Równie dobrze mógłby się tam

wedrzeć i mieć nadzieję, że jakimś cudem nikt nie zauważy, jak pokonuje przestrzeń między statkiem a stacją. W dodatku teraz był ślepy i głuchy, jeśli idzie o sytuację pod kopułą. Wielka kolumna, do której przywiązano Carlosa i Beya, albo wbudowane w nią metalowe ramię, absorbowała sygnał ze słuchawek i kamer w guzikach. Umysł Sigmunda działał, niewiarygodnie, jakby nic się nie stało. Pod kopułą poruszał się tylko Forward, jakby podczas rozmowy. Potem odezwał się alarm zbliżeniowy, dając Sigmundowi nowy powód do zmartwienia. Zbliżały się trzy obiekty w szyku. Zerknął na radar i nie był zaskoczony: kosmiczne holowniki. Tak jak poprzednio, jego czujniki nie wykryły żadnej broni. Trzy holowniki w szyku, gdy coś wyrwało Hobo Kelly z hiperprzestrzeni. Trzy holowniki teraz, w tej samej, trójkątnej formacji, kilka minut po tym, jak Carlos powiedział za dużo. Te trzy statki zmierzały prosto w stronę Sigmunda. Hobo Kelly była najeżona bronią. Ktokolwiek pilotował te holowniki musiał wiedzieć, że był uzbrojony. Logika wskazywała na to, że oni także, chociaż na instrumentach nie było widać żadnej broni. Sigmund ustawił Hobo Kelly dokładnie pomiędzy holownikami, a stacją. Działał, żeby zyskać trochę czasu, szukając opcji, która nie zakładałaby porzucenia jego załogantów – jego przyjaciół. Holowniki nie mogły

strzelić do niego nie wysadzając swojej bazy Statki zmieniły kurs i nadal się zbliżały. Musiały liczyć, że nie otworzy ognia w stronę nieuzbrojonych jednostek. Teoretycznie nieuzbrojonych. Czyżby? – Do niezidentyfikowanych statków, tu jednostka patrolowa ARM. Przestańcie się zbliżać – nadał Sigmund przez radio. Żadnej odpowiedzi. Brak zmiany kursu. – Do niezidentyfikowanych statków, przestańcie się zbliżać albo otworzę ogień. Nic. Być może załogi holowników były wsparciem na wypadek, gdyby zdecydował się na misję ratunkową. I zostały ostrzeżone. Sigmund odpalił główny laser X-ray. Jeden ze statków został przecięty, uwalniając chmurę gazów. Potem drugi. Trzeci holownik uciekł. Obrócił Hobo Kelly, aż jej mostek znów był skierowany w stronę stacji. Chwytacz młócił na wszystkie strony. To przypuszczalnie była robota Forwarda, bo znów siedział za swoją konsolą. Angel stał za nim. Nigdy nie będę miał lepszej szansy, żeby ich uratować. Chwytacz wciąż wymachiwał ramieniem, gdy Sigmund wbijał się w swój kombinezon kosmiczny. Co złapał Chwytacz? Dryfujący wrak jednego z unieszkodliwionych

statków rozbłysnął na niebiesko i biało. Światło znikało na tyle długo, że Sigmund miał wrażenie, że poruszał się w jego kierunku. Na wpół ubrany w kombinezon sięgnął do konsoli zderzeniowej i zszedł z kursu... czego? Chwytacz nagle zamarł, a potem drgnął. Misa na jego końcu nadal wydawała się pusta. Złapał coś bardzo masywnego i bardzo małego. Rzeczy działy się zbyt szybko, żeby je w pełni ogarnąć. Pod kopułą rozbłysła błyskawica. Kawałek Chwytacza zniknął. Kopuła pękła. W pobliżu pęknięcia pojawił się boleśnie jasny niebiesko-biały punkt, a Angel został w niego wciągnięty. Iskrząca plama światła opadła w stronę podłogi. Forward wpadł – strzelił – w nią i zniknął. Lśniąca plama wsiąkła w podłogę. Nie było czasu na spekulacje. Przez następną minutę czy dwie wszyscy w bazie będą zajęci zakładaniem kombinezonów próżniowych. A za kolejną minutę lub dwie nie zostanie nikt, kogo Sigmund mógłby ratować. To była jego jedyna szansa. Sigmund przełączył Hobo Kelly na autopilota i zapiął swój hełm. Uderzył w przycisk awaryjnego otwierania śluzy powietrznej; ciśnienie w kabinie wyrwało go na zewnątrz. Na pełnej mocy rakietowego plecaka zanurkował w stronę pękniętej kopuły. Jakoś zdołał się nie rozbić. Kręcił się wkoło, szukając broni. Nie znalazł żadnej, ale Carlos i Bey, wciąż przywiązani do centralnej kolumny, krwawili z uszu i nosów. Usta mieli otwarte w

niemym krzyku, gdy z ich płuc uciekły ostatnie ślady powietrza. Sigmund palnikiem spawalniczym przeciął więzy Carlosa i pomógł mu wejść do worka ratunkowego. Gdy już został zapięty, a jego mały zbiornik tlenu zaczął pracować, Sigmund zrobił to samo dla Beya. Sigmund czuł się cięższy, niż się spodziewał, a podłoga pod nimi falowała. Musieli się stąd zabierać, i to szybko. Pęknięcie w kopule było za małe, żeby przeciągnąć przez nie choć jeden napompowany worek ratunkowy. Sigmund nastawił swoją broń na większą moc i poszerzył otwór. Do tego czasu Hobo Kelly wylądowała na autopilocie. Zaciągnął do niej worki ratunkowe, a potem pokazał na otwartą śluzę powietrzną. Napompowane były za duże, żeby przez nią przejść. Otworzył szeroko usta, sygnalizując, o co chodzi. Bey i Carlos rozpięli worki i wpełzli na statek. Gdy śluza zamknęła się za Sigmundem, pomieszczenie napełniło się powietrzem. Bey i Carlos wyglądali na ledwie żywych. – Proszę, nie rób tego więcej – wycharczał Carlos. Sigmund odpiął hełm i spróbował się uśmiechnąć uspokajająco. – To już nie powinno być konieczne. Cokolwiek zrobiliście, dobra robota. Mam dwa dobrze wyposażone autodoki, postawią was na nogi. Gdy wy będziecie się

leczyć, ja rozejrzę się za skarbami w tej asteroidzie. – Daj spokój – zaskrzeczał Carlos. – Zabierz nas stąd. Natychmiast. Nie zrozumiał. – Co... – Nie ma czasu. Zabierajmy się stąd. – Dobrze. Najpierw autodoki. Sigmund odwrócił się, ale Carlos złapał go słabo za rękaw. – Nie, ja chcę to zobaczyć – wyszeptał. Sigmund poszedł na mostek, a Carlos i Bey z trudem poczłapali za nim. Usiedli i zapięli uprzęże. Sigmund odpalił główny silnik manewrowy i poderwał Hobo Kelly ze skały. I z czegoś jeszcze. Czego takiego? – Wystarczająco – wyszeptał w końcu Carlos. – Obróć nas. Sigmund spełnił jego polecenie. – Czego szukamy? – Będziesz wiedział. Carlos, wyglądając na półmartwego, jakoś zdołał się uśmiechnąć. – Carlos, czyja dobrze zrobiłem, strzelając do holowników? – O tak. Gdy patrzyli część asteroidy zapadła się, zostawiając głęboki krater. – W apogeum porusza się wolniej. Zbiera więcej

materii – powiedział Carlos. Wydawał się nie przejmować krwią, która wciąż sączyła mu się z nosa. – O czym mówisz? Sigmund podejrzewał, że o czarnej dziurze. Wspomnienie o której skłoniło Forwarda do działania. – Sigmund, później. Gdy moje gardło będzie w lepszym stanie. – Forward miał dziurę w kieszeni – pomocnie podpowiedział Bey. Teraz zapadła się druga strona asteroidy. Krótko zabłysła błyskawica. Potem cała kula skały i lodu zaczęła się kurczyć. Bey zakaszlał. – Sigmund, czy ten statek ma automatyczne ekrany słoneczne? – Oczywiście, że tak. Nastąpił oślepiający rozbłysk. Zanim z oczu Sigmunda przestały lecieć łzy i znów mógł skupić spojrzenie, na instrumentach widać było tylko gwiazdy.

34 Z pomocą Sigmunda Carlos umościł się w autodocu. – Dzięki, Sigmundzie – powiedział. Oddech bulgotał mu w płucach. – Po tym wszystkim chyba już nie chcę z tobą nigdzie latać. – Mnie nie wiń – Sigmund nacisnął przycisk zamykania; pokrywa zaczęła się opuszczać. Poczekał, aż zeszła prawie do końca, żeby mieć ostatnie słowo. – To chyba raczej z Beyem lata się tak pechowo. Maszyna zamrugała światełkami. Na wyświetlaczu zaczął się przesuwać tekst. Shaeffer wspiął się do drugiego autodoca o własnych siłach. Miał przewagę wzrostu. – Trudno uwierzyć, że kiedyś woziłem ludzi – bezpiecznie – aby mieć za co żyć. Biorąc pod uwagę jego ostatnią historię, Sigmund się z tym zgodził. – Teraz moja kolej, żeby popilotować. Bey odwrócił głowę. Ten lekki ruch wydawał się być bolesny. – Nie masz pojęcia, przed czym udało nam się uciec. To nie był przytyk ani pytanie. – Nie jestem pewien – przyznał Sigmund. – Czarną dziurą? – Taa. – Kwantową czarną dziurą? – zasugerował Sigmund.

– Nieważne. Powiesz mi, gdy stąd wyjdziesz. – Kiedyś – powiedział Bey. Nie zamilkł jednak. – Wiesz, że kwantowe czarne dziury mogą powstać tylko w wyniku Wielkiego Wybuchu? – Kaszel. – Prawda. Forward znalazł ją orbitującą wewnątrz asteroidy. Na ten moment za długo by to wyjaśniać, ale wierz mi, powiedział o tym Carlosowi i mnie. Kiedy im powiedział? zastanawiał się Sigmund. Potem przypomniał sobie, że gdy Bey i Carlos zostali przywiązani do podstawy Chwytacza stracił odbiór. Bey wykaszlał na rękę trochę krwistego śluzu. – Kwantowe czarne dziury są maleńkie, znacznie mniejsze od atomu. Skoro atomy składają się głównie z pustego miejsca, to kwantowa czarna dziura nie stwarza dla nich szczególnego zagrożenia. Pożarcie czegokolwiek zabiera jej za dużo czasu. Więc on swoją nakarmił. – Neutronium – powiedział Sigmund i docenił zaskoczenie malujące się na twarzy swojego towarzysza. – Tak. – Kaszel. – Potem była wystarczająco duża, żeby połknąć dużą asteroidę. A potem wszystkie te statki, na które napadł. I wciąż była mikroskopijna. – Kaszel. – No tak. Na początku przez jakiś miesiąc pasła się odpadami ze starego statku z silnikiem jonowym. Odpady? – Ach – powiedział Sigmund. – Żeby miała ładunek elektryczny. To tak holowniki prowadziły ją na trasy przelotu statków i tak Chwytacz mógł ją złapać. Nic zdołało jakoś skompresować Chwytacza jak

zabawkową sprężynę. Sigmund zadrżał. – Po moim ataku holowniki upuściły tę czarną dziurę, ale Forward jakoś ją złapał. Zamierzał ją rzucić w Hobo Kelly. W próżni musi być niewidzialna. Nie zauważyłbym jej w żaden sposób. Bey znowu zakaszlał. Tym razem nie mógł przestać. Brzmiał tak, jakby próbował wykaszleć płuca (i może tak było). – Zgadza się – zdołał wykrztusić. – Dopóki szlag nie trafił jego elektromagnesu. Gdy rozdzierający kaszel wreszcie ustał Bey dodał do wypowiedzi swój ironiczny półuśmieszek, który oznaczał: to nie jest cała historia i może kiedyś opowiem ci resztę. To zakładało, że musi dożyć do tego czasu. – Bey, musimy włączyć autodoca. I to już. – Wiem – długi kaszel – że chcesz wiedzieć, jak. Gdy przyleciałeś, nadal byłem związany. Zauważyłeś – kaszel – że zsunąłem buty ze stóp? Buty? Leżąc płasko na plecach w otwartym autodocu, Bey podniósł stopę do ust i zasymulował palenie papierosa. – Wyłączyłeś Chwytacz palcami u stóp? Tym razem to pacjent uderzył w kontrolkę maszyny. Zamiast ostatniego słowa Shaeffer uśmiechnął się szatańsko. ***

Przez miliony kilometrów nic, tylko czasem jakaś skała – a ostatnia skała, jaką widział Sigmund zniknęła w czarnej dziurze. Żadnego towarzystwa. Całe dnie minęły, odkąd widział światło słoneczne i puchate, białe obłoki, i oddychał powietrzem, które nie miało smaku obiegu zamkniętego. Oba autodoki były zajęte, ale Sigmund i tak by ich unikał. Wiedział, jakie to by było kojące, pozwolić maszynie, by wypełniła mu arterie prochami i pozwolić, by wszyscy wrogowie Ziemi zmienili się w sen. To by było jak budzenie się po serii koszmarów. Chciał odpocząć. Ale musiał się zastanowić i potrzebował nieufnego umysłu, który dała mu Natura. Całe dnie sam, i do roboty tylko rozmyślanie o zagrożeniu ze strony Jinxa. Raptem kilka lat temu Instytut Wiedzy, czyli jinxiański rząd, zasponsorował tę misję do gwiazdy neutronowej. Był tak naiwny, że przekonał sam siebie, iż paskudna śmierć Laskinów w kadłubie GP nie stanowiła niebezpieczeństwa dla Ziemi. Pamiętał, jak uważał, że Jinx mógłby zagrozić ziemskiej flocie gwiazdą neutronową! Cóż, Jinxianin, niemal w pojedynkę, zaatakował system Sol czarną dziurą napchaną neutronium. Działając z zaplecza Instytutu Wiedzy. Rozmyślał o Gregorym Peltonie. Pelton natknął się na coś, co zniszczyło kadłuby GP. Beowulf sam to przyznał. A teraz Pelton pompuje majątek w badania na Jinxie. Czy pracował nad rozwojem tej technologii?

Rozmyślał o lalkarzach. Umożliwili wysłanie ekspedycji do BVS-1. O jej odkryciach wiedzieli tyle samo, co Instytut Wiedzy Jeśli lalkarze kiedyś sprzedali Peltonom technologię teleportacji, to może wsparli także to pokolenie? Lalkarze stali za zamieszkami związanymi z Prawem Płodności, z pewnością po to, żeby odciągnąć Sigmunda od jego działań. Aspekty fizyczne powodowały zawroty głowy. Ja rozumiem pieniądze, myślał Sigmund. Musi kopać jeszcze głębiej. Jeżeli Julian powiedział prawdę o utracie grantu z Instytutu, to kto go ostatecznie finansował? Jinx, tylko bardziej dyskretnie? Pelton? Lalkarze? Całe dnie samotności, a do roboty tylko rozmyślanie. Myśli Sigmunda wirowały, niespokojne i niejasne. Jak woda, która wirując i bulgocząc spływa przez odpływ. Jak osiem niewinnych załóg, i te kosmicznych holowników, i Angel, i Julian Forward i każdy, kto był na tamtej skale – wszyscy wessani przez czarną dziurę w zapomnienie. Całe dni w samotności, nie mając do roboty nic, poza rozmyślaniem... *** Powiedzieli, że gdy krążownik ARM zrównał kurs z Hobo Kelly i wziął ją na pokład, Sigmund bełkotał i gapił się w pustkę, odwodniony i wycieńczony. Powiedzieli, że zrozumiałe były tylko pojedyncze słowa i krótkie zdania: neutronium. Jinx. Konspiracja. Tolerancja wobec

lalkarzy. Coś o tajemnicach na skraju Galaktyki. I jedno powracające zdanie: Żadnych więcej statków kosmicznych.

UNIERUCHOMIONY

Czas ziemski: 2652 – 2653

35 Szpital był nieprzytulny. Sigmund kroczył w głąb korytarza. Męczyło go dziwne pobudzenie. Medyczne zapachy. Stłumione dźwięki. Jasne ściany i podłoga, żeby lepiej było widać ślady brudu albo... wolał nie myśleć, czego jeszcze. Mrowiła go skóra. Dwa razy prawie umarłem, pomyślał Sigmund. Za każdym razem poradził sobie z tym autodoc. Ludzie nie kończyli w szpitalach, chyba że byli poważnie chorzy. Jak Carlos. Z pokoju Carlosa dobiegały dźwięki rozmowy. Śmiech. To brzmiało zachęcająco. Sigmund zastukał w futrynę drzwi. – Dobrze, że do nas zaglądasz – powiedziała Feather. Wyglądała bardziej efektownie, niż kiedykolwiek od czasów jego międzygwiezdnej przygody. Dobrze wiedziała, dlaczego Sigmund nie chce korzystać z kabin transferowych – i że w obecności Carlosa nie będzie dyskutował o Cerberze. Jej złośliwość była tylko kolejnym sposobem na pognębienie Sigmunda. Zignorował ją tak, jak próbował ignorować liczne rurki i urządzenia podłączone do Carlosa, unoszącego się w polu siłowym. – Wyglądasz znacznie lepiej. – Troskliwy strażnik pomaga. – Carlos miał

chrapliwy głos, a w płucach zabulgotał mu płyn. – Cieszę się, że Feather tutaj jest. Przyjechała tylko kilka godzin wcześniej, niż Sigmund. Szpital mieścił się w Melbourne. Carlos, pod stałą opieką specjalistów, spał w szpitalnym autodocu kilka miesięcy. Sklonowanie odpowiednich płuc wymagało czasu. – Jakie są rokowania? – zapytał Sigmund. – Dobre, przynajmniej tak mi powiedzieli – świst. – To moja własna cholerna wina, że jestem taki chory. – To wina Juliana Forwarda – opiekuńczo powiedziała Feather. To była prawda i wszyscy to wiedzieli. Nieważne, że nie było to miejsce na dyskusje o Forwardzie. Carlos też o tym wiedział. – Co masz na myśli, Carlos? Świst. – Na początek, moje tak zwane doskonałe geny nie za dużo dla mnie zrobiły. Te przygotowane przez autodoc powinny działać. Tak było w przypadku większości ludzi. Carlos nieomal umarł w autodocu na Hobo Kelly. Jego ciało stanowczo odrzucało zastępcze płuca i zanim przecięli orbitę Neptuna przerobił już wszystkie immunosupresanty. Tylko gdy był w stanie bliskim hibernacji jego zniszczone przez próżnię płuca były w stanie pracować na tyle, żeby utrzymać go przy życiu. – Co za skromny geniusz – Feather poklepała Carlosa

po ramieniu. – Jak dla mnie twoje geny są idealne. Czy Feather właśnie wymieniła z nim spojrzenia? Sigmund życzył mu szczęścia. – Powiedziałeś, na początek? – Geniusze powinni wiedzieć, jak ustalać priorytety. – Świst. Carlos przeciągnął palcami przez grube, czarne włosy Carlosowi brakowało słów? – W ciągu mojego życia medycyna nie poszła specjalnie do przodu. Od lat chodzą za mną pomysły, jak sprawić, żeby autodoki były znacznie lepsze. Świst. A gdybyś skoncentrował się właśnie na tym, a nie na kosmologicznej ezoteryce, to na Hobo Kelly mógłby być autodoc, który by cię uleczył. – Jakie pomysły? Carlos uśmiechnął się blado. – Nie jestem gotowy... – Kaszel. – Jasne – powiedział Sigmund. – Nie jesteś gotowy, żeby o tym mówić. Teraz Carlos mógł sobie mieć swoje sekrety; nikogo nie zabiją. – To coś, nad czym możesz popracować, gdy już stąd wyjdziesz. Nie wiesz, kiedy cię wypuszczą? – Jeszcze kilka dni. – Carlos zamknął oczy, wyglądał na zmęczonego. – Niedługo mają zamiar wpakować mnie do standardowego autodoca. Nowe płuca są już dojrzałe. – Powinieneś odpocząć – uznał Sigmund. – Feather, chodźmy.

Feather kiwnęła głową. – Trzymaj się. Będziemy do ciebie zaglądać. Sigmund i Feather zostawili lekko pochrapującego Carlosa i poszli do szpitalnej kafeterii. Sigmund kupił dwie kawy. – Mało brakowało – powiedział Sigmund. – Bardzo mało. – Feather pociągnęła łyk i skrzywiła się. – Wciąż nie wiesz, jaką pijam kawę? Bez śmietanki. Ziemia musi się nim zająć jak najlepiej. Geniusze nie biegają stadami. Sigmund lubił i szanował Carlosa – ale jednak nie mógł mu zaufać. Odkąd Carlos pojawił się na Jinxie, Meduza była zajęta. Przekopała się przez dekady maili, rozmów, rejestrów kabin transferowych, zapytań badawczych, transakcji finansowych – Carlosa i jego najbliższych kolegów, i ich najbliższych kolegów, i... SI Sigmunda sprawdziła i uporządkowała miliony zapisów, terabajty danych. Efektem była gigantyczna sieć powiązań – współpracowników i znajomych, przyjaciół i krewnych, i dawnych kolegów z klasy, zaprzyjaźnionych inwestorów i dawnych kochanek – i miejsce na spekulacje, co mogą oznaczać te związki i różne poruszenia. Te dane ani Carlosa nie obciążały, ani nie wybielały. W przypadku śmietanki ziemskiej arystokracji wydawało się, że wszyscy ważni ludzie znali wszystkich innych. Potem, gdy Sigmund spoglądał na Feather, wszystkie elementy układanki wskoczyły na swoje miejsce.

Carlos niemal umarł, zabierając ze sobą swoje cenne geny. Potrzebował ochroniarza. Feather ciągnęło do Carlosa. A on wydawał się wystarczająco otwarty na flirtowanie z Feather. Sigmund miał naturalnego szpiega – i uczucie pustki w żołądku. *** Najpierw nagłe wycofanie się General Products, a potem niepokoje związane z Prawem Płodności... Nessus zostawił ekonomię Ziemi w poważnych tarapatach. Wyglądało na to, że teraz sytuacja była jeszcze gorsza. Po płycie Mojave Spaceport, pomiędzy długimi rzędami nieużywanych statków kosmicznych unosiły się kłęby kurzu. W dniach od powrotu Aegis bardzo niewiele jednostek wystartowało lub wylądowało. W publicznych bazach danych trudno było znaleźć jakieś pożyteczne informacje. Cenzura Narodów Zjednoczonych miała do ukrycia coś dużego. Musiał się dowiedzieć, co takiego. Nie mówiąc już o tym, że potrzebował zajęcia. Dobre wieści były takie, że nadal działał system uprowadzania przez kabiny transferowe. – Dwa lata – powiedziała Sangeeta Kudrin. Skórę miała świeżo ufarbowaną i uczesane włosy. Ubrana była w obcisłą, czarną sukienkę. Nie spodziewała się porwania. – Pozwoliłam sobie mieć nadzieję, że zniknąłeś na dobre. Nessus, zgadza się?

– Tak jest. Dwa burzliwe lata. Nessus nie był pewien, albo jeszcze nie było go stać na szczerość wobec samego siebie, co sprowadziło go z powrotem w Ludzką Przestrzeń. Bał się dowiedzieć, dlaczego Nike tak szybko zgodził się na jego wyjazd. Nessus wmówił sobie, że miał obowiązek tu wrócić. Bez końca zamartwiał się, czy to ze względu na brudne tajemnice: jego i Nike. Ta niejednoznaczność stawiała pod znakiem zapytania nadzieje na przyszłość z Nike. Nessus, niewidoczny zza weneckiego lustra, szarpał swoją grzywę. Musiał się skoncentrować na nowych niepowodzeniach, które spadły na Ziemię. – Mam nadzieję, że uda się to załatwić szybko. Sangeeta nic nie odpowiedziała. – Dobrze sobie radziłaś podczas mojej nieobecności – ciągnął Nessus. Zgodnie z dostępnymi danymi była teraz podsekretarzem NZ, a nie zwykłym zastępcą. – Wcześniej porwałeś mnie, żeby uzyskać informacje. Tym razem też o to chodzi? – Tak. – Nessus pokręcił się w swoim gnieździe z poduszek. – O informacje o Sigmundzie Ausfallerze. Choć niechętnie, spełniła jego prośbę. Gdy już się dowiedział, o co chodziło z piratami, kawałki zaczęły wskakiwać na miejsca. Zaniedbany i opustoszały port kosmiczny. To, że Julian Forward nie odpowiadał na

hiperfalowe wiadomości, gdy Nessus zbliżał się do systemu Sol. To, że Ausfaller nie podążył za wabikami, które dwa lata temu ściągnęły jego uwagę na galaktyczną rubież. Gdy Sangeeta zaczęła mówić, słowa płynęły same. – A rząd Jinxa wciąż domaga się odpowiedzi w sprawie Juliana Forwarda, a tych informacji Ausfaller im odmawia. – Pochyliła się i wyszeptała: – Podejrzewam, że Forward nie żyje, i że Ausfaller go zabił. – Więc Ausfaller teraz się głowi, w jaki sposób Forward pozyskiwał neutronium – skonkludował Nessus. – Tak, niech cię diabli! Czy ty nie słuchałeś? Nikt nie wie dużo więcej. Ausfaller po prostu nie powie. Po tym, jak dzięki niemu skończyły się ataki piratów nikt, nawet dyrektor ARM, nie ośmieli się żądać od Ausfallera, żeby ujawnił więcej, niż chce. Nessus z namysłem grzebał kopytem w pokładzie. Piractwo Juliana oderwało Ausfallera od jego polowania. Ausfaller powstrzymał Juliana. Julian, technologia Obywateli, którą udostępnił Nessus, neutronium, które dzięki niej wyprodukował Julian – wszystkie dowody zniknęły nieodwracalnie w czarnej dziurze. – Bardzo dobrze. Możesz iść. Nessus odesłał Sangeetę do innej kabiny. Nessus nie zmartwił się śmiercią Forwarda – specjalnie. Jinxianin sam wybrał drogę renegata. Ale niewinne załogi ośmiu statków? To legło ciężko na sumieniu Nessusa.

Wreszcie łagodny dzwonek przypomniał o posiłku. Nessus podniósł się z poduszek i zsyntetyzował małą miskę traw. Bez zainteresowania grzebał w zieleninie, jego emocje szalały. Ulga, że Ognisko jest bezpieczne od pościgu ARM. Strach przed byciem samemu, tak daleko od domu. Poczucie winy z powodu kolejnych śmierci. Zmartwienie, czy widoczne zniesienie oblężenia Ziemi wystarczy, aby cofnąć szkody gospodarcze. Osłabiająca mieszanina lęku, niepewności i zwątpienia. Ale pośród wielu znajomych obaw Nessus wyczuł intrygujący, nowy pomysł. Na jego umyśle zaważyła również kolejna ludzka wspólnota. Ktoś taki, jak Sigmund Ausfaller byłby dla niej ogromnie cenny.

36 Odrobina cyfrowego kuglarstwa zmieniła wężową głowę Meduzy. Teraz jako pająk z dziwacznie poskręcanymi nogami drobnymi kroczkami przebiegała przez niewiarygodnie złożoną materię sieci, która reprezentowała trwające dochodzenia Sigmunda. – Och, jakże skomplikowaną pajęczynę stworzyliśmy – podsumowała. – Urocze. – Feather była obecna w postaci hologramu, nadawanego z pokoju gościnnego w domu Carlosa Wu. Na tamtej połowie świata panowała noc; Carlos przypuszczalnie spał. Powłócząc nogami i ziewając, przeszła przez pokój. – Sigmundzie, jestem zmęczona. Załatwmy to wreszcie. Dla niej było późno. – Tu masz główny wątek. Przez długi czas General Products finansowało zamieszki. Och, nie możemy tego udowodnić: bardzo dobrze wyprali pieniądze. Ale korelacje między transferem środków z GP, nietypowe wzorce wpływów, unikanie podatków i popieranie „reformy” są wystarczająco znaczące. – Carlos lubi powtarzać, że korelacja nie stanowi o związku przyczynowym – machnęła ręką, ucinając protest Sigmunda. – Nie, nie rozmawialiśmy o twoim śledztwie. Wyjaśniał coś odnośnie swoich badań medycznych, chodziło o ten nowy autodoc.

Twoje śledztwo. Nagle dotarł do niego kolor skóry Feather. Sigmund nie pamiętał, żeby kiedykolwiek barwiła ją na czerwono. Czy na Hobo Kelly Carlos nie wspomniał, że to jego ulubiony kolor? – Feather, przelewy, które można przypisać GP nagle się zmniejszyły. Dlaczego? – Nie wiem. – Tym razem Feather nawet nie próbowała stłumić ziewnięcia. – Szczerze, Sigmund, nie wiem, dlaczego się tym zajmujesz. Lalkarzy nie ma tu od dawna. Przestępcy nie tylko wyprali te pieniądze – do tej pory muszą je kontrolować. – Zamieszki trwają bez ich pieniędzy – wytknęła Meduza. – Po co utrzymywać finansowanie, skoro wszystko toczy się samo? SI zaczęła wyliczać związki pozapieniężne, które znalazły się w jej sieci. – Sigmund, to jest śmieszne – przerwała Feather. – Mamy być paranoikami, ale są pewne granice. Mam dla ciebie teorię. To przestępczy syndykat, a nie lalkarze, wywołał protesty. Było to obliczone na odwrócenie uwagi ARM od jego prawdziwych działań. Złe nastawienie, czerwona skóra, i coś jeszcze. Coś innego uruchomiło jego dzwonki alarmowe? – Prawdziwe działania – powtórzył. – Sigmund, czy ty naprawdę jesteś taki tępy? – Feather przestała chodzić i spojrzała prosto w komunikator. – Przyciśnij paru bankierów, żeby oddali kontrolę nad porzuconymi kontami GP. Cała reszta to

zasłona dymna. Ledwie mógł uwierzyć w to, co słyszał. – Sabotowanie kabin transferowych? Kradzież cholernych Marmurów Elgina? – To takie dla ciebie typowe, Sigmundzie. Wymyślasz jakieś spiski obcych, żeby móc ignorować niesprawiedliwość, przeciwko której protestuje teraz pół świata. To wygodna wymówka, żeby nic nie robić z nami. – Jej oczy zabłysły. – Nie, żebyśmy jeszcze byli jacyś my. Barwiona skóra. A teraz Sigmund zorientował się, co mu umykało: pustka w pokoju. Feather była bałaganiarą, a jednak pokój gościnny był posprzątany. Nie pusty. Wiedział bez potrzeby korzystania z czujników: jej bałagan przeniósł się do sypialni Carlosa. Pomimo jasnego, porannego słońca wlewającego się przez okna do jego biura, Sigmund nagle poczuł się niewymownie zmęczony. – Skończyliśmy. Idź spać. Przerwał połączenie. – Nie przekazałeś Feather naszych innych wieści – powiedziała Meduza. Znowu była konwencjonalną gorgoną. Skomplikowana sieć powiązań zniknęła w cyberprzestrzeni, z której się wyłoniła. – Bo jej jedynym zadaniem jest ochraniać Carlosa. Sigmund pomasował sobie skronie. Wmówił sobie, że życzy im szczęścia. Ale biorąc pod uwagę nastawienie Feather nie

widział powodu, żeby dzielić się z nią dalszymi odkryciami Meduzy co do wypranych funduszy. Żeby przypominała mu zgryźliwie, że korelacje nie oznaczają związku przyczynowo-skutkowego? Instytut Wiedzy przyjął dużą darowiznę wypranych pieniędzy GP tuż przed tym, jak uciął bezpośrednie finansowanie Juliana Forwarda. Julian Forward dostał inne wyprane pieniądze GP, a potem przystąpił do terroryzowania systemu Sol. Sigmund czuł to w kościach: ukryci lalkarze wciąż działali.

37 Rezerwat 1 był całkowicie światem Obywateli. Nie było tu prawdziwego niebezpieczeństwa – tylko wstyd i hańba. Baedeker zadrżał w kabinie swojego latającego kombajnu. Przez otwarte okno wpadało wycie wiatru i nieszczęśliwe zgrzytanie przeciążonej maszynerii. Wreszcie zamknął okno, bardziej zmarznięty, ale ani trochę mądrzejszy, niż gdy je otwierał. Tak łatwo byłoby zawrócić do miasta. Wygięta ściana czarnych chmur rozświetlanych od środka wielkimi błyskawicami, była wystarczającym usprawiedliwieniem. Potem, gdy nastałby ranek i burza minęła, a większość zbiorów byłaby stracona, miałby jeszcze większe opóźnienie. Ćwierkając ponuro, nastawił ogrzewanie w swoim kombinezonie na wyższą wartość. Strój był jasnopomarańczowy – pomarańcz Korpusu Rehabilitacyjnego – poza jasną, przejrzystą częścią, która chroniła jego głowy. Wyszedł drzwiami po prawej stronie kabiny, na stronę, którą już skosił. Szedł, pochylając się pod naporem wiatru, a ściernisko trzeszczało pod jego obutymi kopytami. Niebo nad jego głową miało posępny odcień szarości. Wlot zapchała krwawa masa: norowiec, którego widział na swojej trasie. Przeklinając w rejestrach

molowych, otworzył panel dostępu. Odłączył zasilanie i zaczął lewarkiem wyciągać truchło. Jeśli burza się oddali, to mimo wszystko uda mu się dziś skosić pole. W tej nowej życiowej sytuacji mógł się cieszyć tylko takimi małymi sukcesami, a i to rzadko. Zwierzęce szczątki utknęły głęboko. Siekał i szarpał, krew pryskała na jego kombinezon przypominając, jak nisko upadł. Jeszcze nie tak dawno temu cieszył się szacunkiem i dobrą pensją. Zasłużenie: posiadał umiejętności i wiedzę o kluczowym znaczeniu dla Zgody. W General Products Corporation miał wysoką pozycję i ponosił wielką odpowiedzialność. Jadł naturalne produkty z planet rolniczych, zamiast służyć niewolniczo na jednej z nich i żyć na zsyntetyzowanej papce. Wtedy, w tych cudownych czasach, nie był Baedekerem. Teraz nazywał się Baedekerem, by każdego dnia przypominać sobie, jak – i w wyniku czyich działań – został upokorzony i skazany na banicję. Żeby lepiej skupiać się na sposobie powrotu. Wszystko zaczęło się od tego brudnego zwiadowcy o imieniu Nessus... *** Nessus zadokował statek zwiadowczy przy fabryce kadłubów General Factory, która unosiła się na orbicie

wokół Ogniska. Czekał go remont i unowocześnienie. Teleportował się na pokład – z trojgiem intruzów. „Zwiadowcy”, tak również można było myśleć o tej trójce. To było niedorzeczne. Ważna kwestia zwiadu należała tylko i wyłącznie do Obywateli. Inne gatunki nie powinny mieć wstępu do tej fabryki, nie mówiąc już o jej oglądaniu. Baedeker zaprotestował, ale Nessus, pomimo swojego niechlujstwa i fatalnej reputacji, miał potężnych przyjaciół. – Nazywam się... – niechętnie zaczął Baedeker. Translator zakrztusił się przy jego melodyjnym imieniu. – Oprowadzę was po fabryce. Mojej fabryce. – Dziś będziemy się do ciebie zwracać Baedeker – przerwał mu Nessus. To nie przetłumaczyło się z powrotem na język Obywateli. Baedeker próbował odwrócić uwagę gości, mówiąc o zbliżających się unowocześnieniach kabin, trywialnych, ale dopasowanych kołyskach i klawiaturach przystosowanych do palców. Podawał tylko ogólne informacje o głównym celu istnienia fabryki: konstrukcji nieprzenikalnych kadłubów. „Zwiadowca” o imieniu Erie nie dawał się zbyć. Nalegał na obchód części produkcyjnej. – To niemożliwe – powiedział Baedeker. – Na tym obszarze panuje kontrolowana próżnia. – Założę kombinezon przestrzenny. Jest na pokładzie

– odparł Erie. – To niemożliwe – powtórzył Baedeker, kręcąc współczująco głowami. W warunkach panującej na hali mikrograwitacji tylko haki założone na kopyta i zaczepione o pętle w materiale trzymały go na pokładzie. – Ślady paliwa i kurzu, które przylgnęły do twojego kombinezonu skaziłyby proces. – Nie rozumiem – powiedział drugi. Omar? – Nessus, powiedziałeś, że tylko duże ilości antymaterii mogą uszkodzić kadłub Odkrywcy. Jak odrobina kurzu może cokolwiek zepsuć? – To, co wam powiedziałem, jest zgodne z prawdą – odpowiedział Nessus. – Mówiłem o gotowych kadłubach. Konstruowane są bardzo delikatne. Erie słuchał uważnie i wykazał pewien spryt. – Bardzo duża wrażliwość na zmiany grawitacji. Bardzo duża wrażliwość na skażenia. To brzmi jak nanotechnologia na bardzo dużą skalę. Baedeker pisnął jak bojler eksplodujący w zwolnionym tempie. Jego translator tego nie przełożył. Nessus odpowiedział w taki sam sposób, ale dłużej i nawet głośniej grożąc, że zadzwoni do samego Nike. Potem Nessus kontynuował normalnym tonem, jakby Baedeker w ogóle się nie odezwał. – General Products nieczęsto dzieli się takimi informacjami. Biorąc pod uwagę to, co już wiecie, lepiej, żebyście usłyszeli resztę. Nie byłoby dobrze, gdybyście stracili zaufanie do swojego statku.

Więc plotki ze stołówki były prawdziwe! Zgoda przygotowywała całkowicie wyposażony międzygwiezdny statek zwiadowczy dla takich, jak ci tutaj – bez nadzoru. Baedeker był przerażony. Postanowił, że podczas remontu Odkrywcy zainstaluje w jego telemetrii urządzenia monitorujące. Będzie wiedział, co ci „zwiadowcy” robili i gdzie byli. I będzie miał kontrolę nad ładunkami wybuchowymi wewnątrz ich niezniszczalnego kadłuba, gdyby zbłądzili. Nessus mówił dalej. – Kadłub Odkrywcy jest całkowicie odporny na uszkodzenia. Gdyby było inaczej, czybym do niego wsiadł? Jednak są pewne kwestie, którymi się z wami nie podzieliłem. Siła kadłuba wynika z jego unikalnej formy: jest to pojedyncza supermolekuła, zbudowana atom po atomie przez nanotechnologię. Podczas budowy niekompletny kadłub jest niestabilny. Najmniejsze skażenie chemiczne lub zmiana siły może rozerwać go na strzępy. To dlatego nie ma tutaj sztucznej grawitacji i dlatego komunikacja tutaj – wykonał gest sugerujący całość ogromnej, orbitalnej fabryki – odbywa się za pomocą włókien optycznych. Wrzeszcząc z oburzeniem, Baedeker wypadł z pomieszczenia. Nikt, poza Obywatelami – i to nielicznymi – nie mógł znać takich szczegółów. Z tego nie mogło przyjść nic dobrego. Kipiał, dopóki Nessus i jego towarzysze nie wsiedli do wahadłowca na Ognisko. Nie spoczął, dopóki na

pokładzie Odkrywcy nie znalazły się czujniki i zdalnie sterowane ładunki wybuchowe. *** Z pomrukiem Baedeker wyciągnął ostatni fragment żeber norowca. Cały był pokryty krwią i strzępami tkanki. Wiatr zawodził, a on, zanim ponownie podłączył zasilanie, kolejny raz podniósł temperaturę w kombinezonie. Odkrywca odleciał bez nadzorującego Obywatela na pokładzie, a Baedeker był dumny ze swojej dalekowzroczności. Monitorował jego telemetrię. Próbki podsłuchanych skrycie rozmów puszczał przez translator. Był zadowolony z tego, co podsłuchał... Tylko że „zwiadowcy” Nessusa obeszli czujniki Baedekera, swoje rozmowy nadawali przez boję hiperfalową i rozbroili detonatory. Niezauważeni przeniknęli do jednej z najbardziej tajnych i najpilniej strzeżonych jednostek Zgody, zlokalizowali broń o wielkiej mocy, oraz – skazując Baedekera na wygnanie – zniszczyli statek General Products, żeby tę broń zdobyć. A wraz z tą bronią „zwiadowcy” Nessusa zdobyli łup o nieoszacowanej wartości dla Zgody. W kabinie nadal było ciepło, a front burzy nie zmienił położenia. Baedeker dokończył żniwa, kombajn wypluwał z siebie ciągły strumień ziarna, które przez zamontowany w nim dysk komunikacyjny trafiało do

jakiegoś odległego magazynu. Plewy, piasek, kawałki łodyg i liści, i resztki norowca spadały z powrotem na ziemię. Wreszcie zaczął padać grad i Baedeker ruszył w długą drogę powrotną do domu. Grad nie mógł zrobić mu krzywdy, gdy był w kabinie, ale i tak się wiercił, gdy mocny materiał jego ubrania opierał się próbom szarpania grzywy. Przekazanie statku Zgody było fundamentalnym błędem. Błędem Nessusa! Bezpieczniki, które zainstalował Baedeker – z własnej inicjatywy – zostały ominięte, ale czy to była jego wina? I jak można go było winić za to, że troje pozostawionych bez nadzoru zwiadowców odkryło gdzieś pośród gwiazd antymaterię? Ale został obwiniony. Zwiadowców było za mało, żeby pociągnąć ich do odpowiedzialności, a ktoś musiał zapłacić. Nie mógł zmienić przeszłości. Nie potrafił powiedzieć – nikt nie potrafił! – gdzie można znaleźć wielkie ilości antymaterii. Nie można po nim oczekiwać, że... Baedeker uciął to użalanie się nad sobą ostrym, podwójnym beknięciem niezadowolenia. A co może zrobić? Czy ktokolwiek może zniszczyć kadłub General Products bez użycia antymaterii? Tu, ku swemu nagłemu, całkowitemu zdumieniu Beadeker uświadomił sobie, że przypuszczalnie było to możliwe.

38 – Twoje pieniądze znalazły dobry użytek – powiedział Ander. Właśnie wrócił z Jinxa i wciąż karmił swoje rozrośnięte cielsko. – Łącznie z hojną premią. – Nie przypominam sobie, żebym mówił o premii. Sigmund darował sobie uwagę, że dwa kilogramy wołowiny z Kobe były premią. Ander uśmiechnął się lekko i skinął na kobietę popychającą wózek z deserami. Im bardziej był arogancki, tym lepsze przynosił wieści, przypomniał sobie Sigmund. Gdy na koniec stołu, zajmowany przez Andera, powędrowały dwie rurki z kremem i kawałek bakławy, Sigrnund wyjął swój komunikator. – Protokół gamma – powiedział. Wyciszenie dźwięku, wyłączenie podsłuchów i półprzezroczysty ekran holograficzny wokół stołu, żeby nie dało się czytać z ruchu warg. Po ekranie powoli ścigały się czerwone, żółte i zielone kropki. – Możemy rozmawiać swobodnie. – Swobodnie poza kwestią mojej premii – Ander otarł usta serwetką. – W tej kwestii zaufam twojej dyskrecji. Sigmund czekał. – No dobrze. Niezwykle się ucieszysz, dowiadując

się, że wyhulałem naszą drogę do sukcesu. – Ander postukał się po głowie, uśmiechając się do jakiegoś miłego wspomnienia. – Gdy już cię zaakceptują, przyjemności czekają nawet na West End. Powinieneś wrócić ze mną na Jinxa. Sigmund się wzdrygnął. Odkąd doczołgał się do domu z Forward Station, bliski katatonii wynikającej ze strachu przed kosmosem, pomysł opuszczenia Ziemi go przerażał. Nie był w stanie podołać nawet krótkiej podróży do Obłoku Oorta, gdzie działało radio hiperfalowe, by oszczędzić Anderowi znacznie dłuższej podróży. – Wygląda na to, że już dostałeś swoją premię – powiedział Sigmund. Rurki z kremem zniknęły, sypiąc okruchami na obrus. – Zgodnie z wytycznymi zaprzyjaźniłem się z robotnikami zatrudnionymi przy projekcie Gregory’ego Peltona. Przyznaję, że nie obyło się przy tym bez zabawy. – I? – Sigmund, pozbawiasz tę historię całego humoru. Oczywiście w końcu mnie zatrudniono. Polecił mnie kumpel od kieliszka. Nie wprowadziło mnie to w wewnętrzny krąg, ale miałem odpowiedzialną posadę w dziale wsparcia technicznego. Sądzę, że wystarczająco blisko akcji, żeby wiedzieć, kto stanowi ten wewnętrzny krąg. – Ander pomachał widelcem. – Tak, wiem. Zadajesz sobie pytanie dlaczego, skoro miałem odpowiedzialną

pracę, mogłem wyjechać. Przez tłumiki dźwięków przedostawały się szmery, tak samo niezrozumiałe, jak te strzępy, które mogły wyciec na zewnątrz. – Istotnie – powiedział Sigmund. – Dlaczego? – To jest dobra rzecz w pracy na szczeblu średniego kierownictwa. Nikt nic nie powiedział, gdy oświadczyłem, że potrzebuję wolnego. Widzisz, to przez moją siostrę. Została aresztowana podczas zamieszek na Ziemi. – Ander nagle porzucił teatralny ton. – Powiedziałem im, że chyba uda mi się sprawić, żeby wycofali wobec niej zarzuty, ale że takie przysługi wymagają osobistych spotkań. Podeszła kelnerka ze świeżą kawą. Sigmund odprawił ją ruchem ręki. – Więc czego takiego się dowiedziałeś, że nie można było tego nadać zaszyfrowaną wiadomością? – Odkryłem mały sekret Peltona. Powód, dla którego planuje wielką ekspedycję, chociaż nie znam koordynat jej celu. Ander pochylił się konspiracyjnie. – A ten sekret to...? – podpowiedział Sigmund. – Antymateria – twarz Andera rozjaśniła się w pełnym zadowolenia uśmiechu. – Znalazł cały cholerny świat zbudowany z antymaterii. ***

Ten uśmieszek „wiem coś o czym ty nie wiesz” na twarzy Peltona irytował Sigmunda przez całe lata. Kiedyś, już niedługo, ten uśmieszek zniknie. – Ander, jednak zarobiłeś tę premię. – Wspaniale. Może nieco brandy, żeby to uczcić? – Ander gestem przywołał kelnerkę. – Cerbois Armagnac. Powiedzmy z 2588 roku. Sigmund? Nie miał nikogo, komu mógłby zostawić swoje pieniądze, skoro Feather zdecydowała się o nim zapomnieć. Ból, który czuł, gdy myślał o niej i o Carlosie był kolejnym powodem, żeby się napić. – Czemu nie. Ander kontynuował sprawozdanie, a wyzwania związane z ekspedycją, którą miał nadzieję poprowadzić Pelton, powoli stawały się jasne. Żaden normalny statek nie miał zasilania na tyle wydajnego, żeby spotkać się z szybko się przemieszczającym systemem z antymaterii. A gdy już do niego dotrze, to co dalej? Sam słoneczny wiatr antymaterii zniszczył kadłub GP. Aby przetrwać, potrzeba było całkowicie niezawodnych pól magnetycznych odbijających naładowane antycząsteczki, i równie skutecznych laserów mogących namierzyć i zjonizować każdą ilość antymaterii płynącą w ich stronę. Być może nie można było pobrać wystarczających ilości antymaterii po prostu z wiatru słonecznego. Sigmund zostawił Meduzie nagrywanie szczegółów podawanych przez Andera – trochę konkretów, więcej spekulacji – o koncepcji eksploatowania górniczego

samej planety. Lewitująca baza. Lasery o dużej mocy, mające doprowadzić do wrzenia powierzchnię z antymaterii, by zjonizowane wyziewy złapać potem do magnetycznych butelek. – Kto zna położenie systemu? – przerwał Sigmund. Ander zamrugał. – Oczywiście Gregory Pelton. Oprócz niego Barry Kellerman, Tabitha-Ann Wong, Don Cramer i Melanie Donatello. To jest wewnętrzny krąg. Nasz koleżka Beowulf musi wiedzieć – był tam, podobnie, jak Słoń – ale nigdy nie widziałem Beya w zakładzie. Gdyby tylko miał dość dowodów, żeby przycisnąć Peltona! Sigmund nie wyobrażał sobie pójścia do sekretarz generalnej, mając tylko słowo Andera. To by nie zadziałało. Gdyby spróbował, to wieści o infiltracji przedsięwzięcia przez informatora ARM mogłyby wrócić do Peltona. A skoro Pelton był poza zasięgiem, to Beowulf też. Do diabła! Potrzebował potwierdzenia. – Czy ci ludzie z wewnętrznego kręgu, których wymieniłeś, wszyscy są Jinxianami? To znaczy poza Beyem i Peltonem – powiedział Sigmund. Przed nim stanął kieliszek aromatycznej i obscenicznie drogiej brandy. – Większość. Poza Cramerem. – Kto w tej grupie reprezentuje czynniki oficjalne? – Rząd Jinxa? Chyba nikt. – Ander uśmiechnął się szeroko. – West End to bardzo mała i silnie ze sobą związana społeczność. To dlatego tak długo pracowałem

na ich akceptację. Ostatecznie chyba pomogło to, że jestem z Ziemi. Cramer zajmuje się kwestiami personalnymi i jest bardzo ostrożny. Nie chce, żeby wmieszał się w to ktoś z rządu albo Instytutu Nauki. Znowu to nazwisko. Brzmiało znajomo, ale Sigmund nie mógł go skojarzyć. – Meduza, co masz na temat Dona Cramera? Oczywiście to nie Meduzy pytał, a jedynie jej podzespołu, który miał przy sobie. Pozostała jej część, odcięta przez ekran ochronny, pozostawała w sieci. – Długoletni partner Gregory’ego Peltona w interesach – powiedziała. To też brzmiało znajomo. – Jakiś związek z naszym... innym śledztwem? Ander nie był zaangażowany w polowanie na lalkarzy. Meduza była wystarczająco wyrafinowana, żeby zrozumieć wskazówkę. – Może – odparła. – Mogę ci to pokazać na ekranie, jeśli chcesz. Ander także zrozumiał aluzję. Skupił się na swojej brandy, wyraźnie odwracając wzrok, gdy Sigmund ustawił swój komunikator pod takim kątem, że tylko on widział ekran. – Pokazuj – powiedział Sigmund. Pojawiła się maleńka reprezentacja złożonej sieci opracowanej przez Meduzę. Przesuwała ją i powiększała, aż zobaczył tylko narożnik graficznej siatki. Kilka symboli w pobliżu Cramera wskazywało na niewielkie

kwoty z pieniędzy GP. (Korelacja nie oznacza związku przyczynowo-skutkowego, burknął głos, który tylko on słyszał). Sam Cramer nie wydawał się być człowiekiem finansowanym przez GP. Ponieważ sam miał wystarczająco dużo pieniędzy – od Peltona? Może, jednak Sigmund miał inne wytłumaczenie. Wiedział wszystko o niedostępnych pracownikach. Może Cramer był zbyt niebezpieczny, żeby się do niego zbliżać. Problemem z niemal wszechobecną SI była współpraca z nią w tych rzadkich momentach, gdy nie było jej w pobliżu. Jak lata temu, wewnątrz elektronicznie wygłuszonego, ekskluzywnego, prywatnego klubu na Manhattanie. Wróciły nagle słowa Peltona: „Ani ja, ani moi przyjaciele, ani moi współpracownicy. Nie będzie się pan więcej interesował Dianną Guthrie, Beowulfem Shaefferem, Sharrol Janss, Donem Cramerem, ani nikim mi bliskim”. Sigmund pamiętał, że tamtego dnia zanotował sobie w pamięci, by sprawdzić, kim był Don Cramer. Za dużo się działo; ta kwestia mu umknęła. – Są jakieś inne korelacje? Sieć powiązań rozszerzyła się na ludzi z firmy i współpracowników, o których wspomniał Ander. Przy większości nazwisk była tylko zwykła, biała ikonka, która oznaczała „nie wiadomo nic szczególnego”. Kilka ikonek, wszystkie przy ludziach należących do tzw. wewnętrznego kręgu, pokazywało niepokojące poziomy

purpury mówiące o podejrzeniu przyjmowania funduszy od lalkarzy. – Meduza, a co ty o tym sądzisz? – zapytał Sigmund. Węże się skręciły. – Nie tylko my próbujemy ustalić położenie systemu słonecznego z antymaterii. *** Sigmund wędrował po Central Parku. Wieczorna bryza szarpała jego ubranie, opadłe liście wirowały wokół nóg i trzeszczały pod stopami. Nad głowami przechodniów unosiły się kamery policyjne, obojętne na jego fałszywe pogwizdywanie. Prawie na pewno lalkarze i Jinxianie nie wiedzieli o planach Peltona więcej, niż on. To oznaczało, że sam Pelton stanowi zagrożenie. Bóg jeden wie, co Pelton zamierzał zrobić z tą antymaterią. To zresztą nie miało wielkiego znaczenia. Nawet jeśli Pelton miał na celu coś użytecznego i niegroźnego, to sama obecność dużych ilości antymaterii w Przestrzeni Ludzkiej była nie do przyjęcia. Nieważne, czy w jej posiadanie wszedłby Pelton, jakiś jego skorumpowany kolega, czy lalkarze, takiego niebezpieczeństwa nie można było tolerować. Jednak zbieranie antymaterii w istocie będzie trudne. Dużo rzeczy może pójść źle. Tym razem Ander wracał na Jinxa z dość jednoznacznymi widokami na premię. Żeby ją zarobić,

musiał tylko dopilnować, żeby kilka rzeczy faktycznie poszło źle...

39 Dopiero, gdy Achilles pożył między ludźmi i nauczył się wspólnego odkrył słowo, które prawdziwie go opisywało. Był buntownikiem. Niezgoda rzadko występowała pośród Obywateli. Oczywiście, były różnice opinii: dotyczące sztuki, muzyki, mody. W kwestiach polityki publicznej Zgoda od dawna składała się z dwóch wielkich organizacji politycznych. Eksperymentaliści celowali w działaniach, których nigdy nie mógłby usprawiedliwić żaden Konserwatysta. Ale Achilles widział, wśród ludzi i kzinów prawdziwą politykę i prawdziwe walki o władzę. Na Ognisku nie było czegoś takiego. Odpowiedzialność za rządzenie Ogniskiem przechodziła na stronę Eksperymentalistów i Konserwatystów tylko po bardzo wyraźnej zgodzie większości. Nawet wtedy często niczego to nie zmieniało. Nieważne, kto był Pierwszym, zajmowanie się sprawami zagranicznymi pozostawało głównym obowiązkiem Eksperymentalistów, a sprawiedliwość społeczna leżała w gestii Konserwatystów. Więc jak bardzo mogły się różnić te partie? Achilles leniwie grzebał przednim kopytem w roślinach, które grubo pokrywały pokład. Rzadko któryś Pierwszy opuszczał Ognisko, ale ten statek, który na

wszelki wypadek utrzymywano dla niego w stanie gotowości, był luksusowy. Pomyślał o mentalnej elastyczności potrzebnej, żeby opuścić swój świat i dodał cynicznie: to była różnica między partiami. Żaden Konserwatysta nigdy nie opuścił Ogniska. Achilles czekał na zbliżającą się konferencję w pełnym gwaru komforcie pokoju wypoczynkowego na statku. Zatopiony w myślach szyderczo uśmiechał się do załogi. Uważają się za silnych, a jak do tej pory dotarli niewiele dalej, niż na jeden ze światów rolniczych. Nigdy nie musieli skoczyć w hiperprzestrzeń. Tym razem znaleźli się tylko odrobinę na zewnątrz osobliwości, na hiperfalową konsultację z Nessusem. Kiedyś, zanim poznał to słowo, Achilles miał nadzieję, że Nessus też jest buntownikiem. Teraz Achilles wiedział, że Nessus był tylko gnojkiem. Załoganci wchodzili i wychodzili, gwiżdżąc i świergocząc do siebie. Kilku przeprosiło Achillesa za to, że przeszkadzają mu w rozmyślaniu. Większość się tym nie przejmowała, albo w ogóle go nie zauważała. Ignorował ich wszystkich. W głównym wizjerze pokoju wypoczynkowego jedna gwiazda świeciła znacznie jaśniej, niż pozostałe. Dawca Życia, tak ją nazywano, i niegdyś nim była. Jej przemiana w czerwonego karła niemal to życie całkowicie zniszczyła. Tylko poruszenie samego Ogniska ocaliło stado – choć wielu wpadło w permanentną katatonię.

Teraz uciekali nie przed odroczoną śmiercią jednego słońca, ale całej galaktyki. Wpatrywał się w Dawcę Życia, wspominając spacer po plaży. Zjednoczenie z, jak wierzył, pokrewnym duchem. Nisko na horyzoncie wisiała wielka, czerwona iskra, na falach igrały tysiące rozbłysków... *** – Z eksploracją łączą się nagrody – powiedział Achilles. – Łącznie z niespotykaną na Ognisku prywatnością. To była częściowo prawda. Pasterskie rezerwaty, takie jak ten, służyły także zachęcaniu zwiadowców, aby trzymali swoje męczące, maniakalno-depresyjne osobowości z dala od ich dobrze przystosowanych pobratymców. U boku Achillesa kłusował jego protegowany, spod kopyt pryskał piasek. Młodzik wciąż bawił się wyborem swojego zwiadowczego imienia, obecnie skłaniając się ku mało znanemu centaurowi Nessusowi. – Mógłbym do tego przywyknąć. Ale nie przywykniesz, pomyślał Achilles. Większość życia spędzisz poza światem, nie mając towarzystwa nawet swoich równie niedostosowanych kolegów. To znaczy, o ile nie przyłączysz się do mnie. – Piękna sceneria. Szli spokojnie wzdłuż brzegu, łagodne fale wspinały

się na łagodne zbocze i wirowały wokół ich kopyt. Po ich lewej wznosiły się arkologie obrzeżające plażę i wznoszące się ku niebu. Po prawej, gdzie znajdowało się morze, widok był zupełnie inny. Nad wodami oceanu rozciągającego się po horyzont migotały gwiazdy. Achilles pozwolił, by widok mówił za niego. – Bardzo tu spokojnie – powiedział wreszcie Nessus. – Gdy skończę szkolenie i się zamustruję, będę pamiętał, że to część tego, co chronimy. – A jednak... – powiedział Achilles. Zamilkł i zapatrzył się na morze. Zawsze tak robił. Najlepiej było, żeby nie sprawiał wrażenia, iż prowadzi rekrutację. Nessus zaświergotał łagodnie, w harmoniach zaufania i szacunku. – Jednak co? Achilles przesunął wzrokiem po wodzie. – Zobacz, jak tutaj pusto. Powiedziano nam, że planeta jest pełna. Dlatego tak niewielu uzyskało pozwolenie na wybór Oblubienicy. – Oczywiście, że jest pełna – odparł Nessus. Ta odpowiedź była szybka i ortodoksyjna, zgodna z tym, czego go nauczono, ale przebijały przez nią zaskoczone podtony. Jego zakłopotanie było wystarczająco przewidywalne. W tym punkcie szkolenia zwiadowcy byli najwrażliwsi. Sami samotnicy i niedopasowani dostrzegali w swoim zasięgu możliwość, czasami po raz pierwszy w życiu, aby gdzieś przynależeć. Większość

zrobiłaby wszystko dla akceptacji w bractwie odkrywców. Teraz nadeszła chwila, by zręcznie i umiejętnie pozyskać Nessusa do kolejnej wspólnoty. Kilku młodych towarzyszy obserwowało ich z oddali, czekając na sygnał, by powitać swojego najnowszego kolegę. Achilles zatrzymał się. Wyciągnął szyję, wskazując na najjaśniejszą gwiazdę na niebie. – Dawca Życia. Zrodził nas. Potem, gdy byliśmy gotowi zrobił to, co musiał zrobić dobry ojciec. Zachęcił swoje potomstwo, nas, by wzięło odpowiedzialność za swoje życie. Nessus milczał przez długi czas, zmagając się z metaforą. – Surowy ojciec. Pozostawienie Ogniska na jego orbicie oznaczałoby spopielenie. Zagładę. Achilles podniósł głowy i przyjął pewną pozycję na szeroko rozstawionych nogach. – Najprościej byłoby przesuwać Ognisko stopniowo, w miarę rozszerzania się Dawcy Życia. Drugim byłoby przesunąć Ognisko od razu na jego docelową, odległą orbitę i otoczyć planetę sztucznymi słońcami. Ale co zrobiono? – Oceany zostały zasiedlone genetycznie wyhodowanym planktonem syntetyzującym promienie podczerwone – powiedział jego uczeń. – Na obrzeżach systemu słonecznego, z dala od niebezpieczeństwa, nasze niebo stało się ciemne.

– Stado zrobiło więcej, niż odsunięcie się daleko od niebezpieczeństwa – doprecyzował Achilles. – To jest historia, o której się nam nie mówi. Nasz świat był zagrożony, zanim słońce wykazało pierwsze oznaki niestabilności. Ognisko gotowało się w gazach cieplarnianych produkowanych przez pół biliona jego mieszkańców i przemysł. Na koniec spaceru Achilles otarł się bokami z młodym zwiadowcą. W rojnych arkologiach i na deptakach taki zwyczajny kontakt był nie do uniknięcia, uspokajający, ale bezosobowy. Tutaj, na pustej plaży, dotyk był pełen znaczenia. – Uwolniliśmy się od gorąca będącego czynnikiem ograniczającym populację. W ciągu kilku pokoleń liczba Obywateli się podwoiła. Szli w pełnej namysłu ciszy. – Były tego konsekwencje – powiedział wreszcie Nessus. – Mówi się, że wielu oszalało. Niektórzy owszem, ale niemal wyłącznie Konserwatyści. Historia starożytna miała dla Nessusa znaczenie większe, niż dla większości jego rekrutów. Achilles przestudiował akta tego przyszłego zwiadowcy; wywodził się z długiej linii Konserwatystów. – Ale ten świat z pewnością jest już pełen – ciągnął Nessus. – Prawda? Na stercie wygładzonych przybojem kamieni rozbiła się fala, okrywając ich obu wodną mgiełką. Achilles spojrzał swojemu protegowanemu w oczy.

– Ale nie dno oceanu. Większość powierzchni świata stanowi ocean. Bilion Obywateli, prawie wszyscy żyjący w ciasnych pudełkach w głębinach ogromnych budowli, zużyte powietrze, które wydychali wymieniane przez filtry połączone z dyskami transportowymi. Niebo widzieli tylko w holowizji albo teleportując się gdzieś indziej. Jak zmieniłoby się ich życie, gdyby te pudełka były pod wodą? Achilles teraz roztaczał swoją wizję, dna oceanu zabudowanego arkologiami zbudowanymi z niezniszczalnego materiału, z którego powstawały kadłuby statków. Ognisko z pewnością mogło pomieścić dwa, a nawet trzy biliony Obywateli więcej. W pobliżu czekało więcej młodych, wszyscy wstępnie wprowadzeni w ten proces. Po pierwsze, zbliżenie się: przytłoczenie łatwego do zadowolenia protegowanego jego charyzmą. Szczególna uwaga ze strony ważnej osoby w akademii zazwyczaj była wystarczająca. Potem ciepłe powitanie ze strony kilku rówieśników. Wreszcie zabranie grupy, wprowadzające rekruta – samotnego odszczepieńca, jak każdy szkolony zwiadowca – do rosnącej sekty Achillesa. Początkujący, których wyznaczył, podeszli bliżej, chcąc odegrać swoje role. Vesta, wysoki i gibki, ze swoimi grzmiącymi kontraltami. Clotho, z rozbieganymi, zielonymi oczami i uderzającymi, rdzawymi łatami. Nyx, z wyraźnie pasiastą sierścią. Gdy się zbliżyli, Achilles

piał o ich cudownej przyszłości, jego głowy drżały z entuzjazmu... A Nessus się wycofał! – Nie rozumiem. A co z produktami spalania tych arkologii, unoszącymi się z dna morza? – wyrwało mu się nerwowe rżenie. – Oceany nadal są płucami świata. – Plankton niegdyś został stworzony na drodze inżynierii genetycznej. – W głosy Achillesa wkradły się zirytowane podtony. Czy już o tym nie rozmawiali? A jego zwolennicy mogli usłyszeć impertynencję Nessusa. – W razie potrzeby plankton może zostać przebudowany w kierunku większej tolerancji na ciepło. – Rozumiem. – Nessus szarpnął swoją pozbawioną ozdób grzywę, odruch podważający jego wcześniejsze słowa. – To znaczy, w teorii. Nyx podszedł bliżej. – Z całym szacunkiem, sir, ale zacząłem się zastanawiać nad implikacjami naruszenia dennych złóż metanu... – Złoża metanu? – odciął się Achilles, warcząc ze złości. – Co to za błahostki? – Metan uwięziony w lodzie w osadach na dnie oceanów – powiedział Clotho. – Mógłby spowodować efekt... – Cisza! – huknął Achilles, podtony w jego głosach wymagały natychmiastowego posłuszeństwa. – Wiem, o czym mówicie – skłamał. To nie miało znaczenia. Jego prawdziwym celem nie

były dodatkowe biliony Obywateli. Oczywiście, że były pytania i nieprzewidywalne implikacje. Liczyło się tylko to, żeby eksperymentalnie osadzić na morskim dnie jedną arkologię. Do takiego testu potrzebna byłaby kadra ochotników. Zwiadowcy byli oczywistym wyborem – gdy tylko będzie wystarczająco pewien ich lojalności. I z pewnością populacja testowa musi zawierać harem potencjalnych Oblubienic. On będzie ich Pierwszym, panem dna oceanu, wydającym rozkazy im wszystkim. Teraz wokół niego brzęczało czterech kadetów, omawiających niepewne punkty. Wyżej wznosiło się piaszczyste zbocze, na którym stali inni, zdziwieni zwłoką. – Zostaw nas – Achilles krzyknął na Nessusa. – Nie mam cierpliwości na twoje młodzieńcze niedostatki wyobraźni. Achilles musiał sobie poradzić z narastającym wokół szumem. W głowie był już Pierwszym podwodnej arkologii. Musi być szacunek dla jego władzy. Nessus przedstawił wątpliwości. Jak kamyk spadający w dół wzgórza pociąga za sobą lawinę, niepokój narastał. Nie mogąc uspokoić kakofonii, Achilles kazał kadetom wracać do ich dormitoriów. Niedługo potem Ministerstwo Spraw Zagranicznych zreorganizowało akademię zwiadowców. I tak po raz pierwszy trafił do kzinów.

*** W ozdobnej sakwie Achillesa dyskretnie zaćwierkał komunikator. – Achilles – odpowiedział cicho. – Jesteś wzywany do apartamentu Pierwszego – powiedział dźwięczny kontralt. – Nawiązaliśmy łączność hiperfalową z Nessusem. Konferencja zaraz się zaczyna. Achilles, podnosząc się z wyściełanej ławki, pochylił głowy i krótko spojrzał sam sobie w oczy. Pewni zwolennicy pozostali wierni. Serca Achillesa ogrzewała myśl, że lojalny, gibki Vesta kierował teraz Tajnym Dyrektoriatem.

40 Ian Girard z wargami wydętymi w skupieniu zgarbił się nad swoim małym, dziecięcym stołem. Był zajęty swoim tabletem, w pulchnej piąstce ściskając rysik. Sigmund siedział obok Andrei na sofie, w jej mieszkaniu w LA. Ze względu na lot w kosmos nie miała zabarwionej skóry ani włosów. (Do ostatniej nocy nie miał pojęcia, że była blondynką). Poczucie winy nie znikało tak łatwo; gdy przyglądała się, jak jej syn rysuje, widać to było wyraźnie na jej twarzy Poczucie winy związane z porzuceniem mieszało się z podekscytowaniem. To będzie jej pierwsza misja długodystansowa. Sigmund wstał, żeby lepiej widzieć, co rysuje Ian. Zobaczył dwa rodzaje ludzików z kresek, z rękami i nogami wyrastającymi bezpośrednio z wielkich głów, oddzielone tej samej wysokości trójkątem. – Kto to taki, mistrzu? – zapytał Sigmund. Ian podniósł wzrok. – Mamusia i ty. Andrea roześmiała się. – Tylko dlatego, że tutaj jesteś, Sigmundzie. Nie dlatego, że spędził tam noc, czy ze względu na dziecięce oczekiwania z tym związane. – Ian, a kto jest kim? – spytał. Ian pokazał.

– To jesteś ty, na czarno. Mamusia nosi kolory. Andrea znów się zaśmiała, jej oczy rozbłysły. – To śliczny obrazek, kochanie. Sigmund po prostu nie jest przyzwyczajony do twojego stylu. Sigmund zastanawiał się, w co się wpakował. Szczęśliwie powrócił; czuł się tutaj dobrze i był dziwnie zrelaksowany. Intencje Andrei były tajemnicą. Z tego, co wiedział, ostatnia noc była tylko wynikiem zdenerwowania przed lotem. – Czy to dom? – zapytał chłopca. – Ale skąd! – Ian energicznie rysował coś pod trójkątem. Płomienie? – To statek kosmiczny. Jak ten, którym leci mama. Oczywiście Hobo Kelly wystartuje na silnikach manewrowych. Miał napęd termojądrowy, który można było dodatkowo wykorzystać jako broń, ale wykorzystanie go do startu z Ziemi posłałoby pilota prosto do banku organów – przy założeniu, że uda się go złapać. Kątem oka Sigmund zauważył, że Andrea kręci głową i zamilkł. Żaden trzylatek nie musiał o tym wiedzieć. – Wspaniały statek – powiedział Sigmund. – Naprawdę dobry – zawtórowała mu. Wychowywanie dziecka musiało być taką prostą radością. Andrea doświadczała paranoi tylko pod wpływem leków; nie miała problemów, aby uzyskać prawo do urodzenia dziecka. Sigmund wiedział, że

zawarła tylko krótkoterminowy kontrakt małżeński, ale pomyślał, że nieobecny ojciec był głupcem. Kilka godzin z łanem i Bey wychowujący dzieci Carlosa nagle nabrał sensu. Może obsesja Feather także. I może też gniew Feather na Sigmunda. Teraz Sigmund czuł się winny. Bardziej winny? To, że Andrea mogła zauważyć jego niepewność sprawiało, że czuł się jeszcze bardziej winny. Andrea wskazała na wypchany plecak przy drzwiach. – Słoneczko, zaraz przyjdzie po ciebie ciocia Tina. Zapisz swój śliczny obrazek i odłóż tablet. Ian w odpowiedzi zaczął rysować jeszcze bardziej zawzięcie. – Ian, mówię poważnie. Skończ już. – Mamusiu, zostań w domu – powiedział Ian. Zakreślił rysikiem kółko wokół trójkąta/rakiety i przeciągnął symbol nad czarną, patykowatą postać. – Sigmund, ty poleć. Sigmund zamarł. Serce mu waliło. Sam błagał swoich rodziców, żeby zostali, i miał wtedy dziesięć lat. – Ian, mamusia musi już iść. – Andrea przeszła obok Sigmunda, nacisnęła save na tablecie i podniosła małe urządzenie. – Sigmund poleciałby, gdyby mógł. Ale nie mógł! W głowie pojawiły mu się koszmary z dzieciństwa, systemy alarmowe autodoca płonące czerwienią, a w środku umierający Carlos. Sigmund potrząsnął głową i pomyślał, że zbiera mu się na wymioty. Czy jeszcze kiedyś zdoła opuścić Ziemię? Jeśli

tak, to nie na pokładzie Hobo Kelly. – Będziesz się dobrze bawił z ciocią Tiną – powiedziała Andrea głosem „tym razem nie żartuję”, i Ian uciekł. Sigmund trzymał się w ryzach, dopóki siostra Andrei i Ian nie wyszli. – Nie mogę się doczekać – powiedziała Andrea. – Wiem, dlaczego nie polecisz, ale na pokładzie jest dużo miejsca, jeśli zdecydowałbyś się do nas przyłączyć. My: żołnierze ARM. Przypuszczalnie niczego nie znajdą, „skraj galaktyki” to raczej ogólna wskazówka. Prawie na pewno będą w stanie wyprzedzić i pokonać każde napotkane niebezpieczeństwo. Jednak Sigmund nadal drżał. – Nie wydaje mi się. Poszli na dach budynku. Otworzył swój wynajęty samochód powietrzny, żeby odbyć krótki lot do Portu Kosmicznego Mojave. – Jakieś ostatnie pytania? – Tylko jedno. Czy mój triumfalny powrót uczcimy równie entuzjastycznie? – musiał wyglądać na zaskoczonego, bo poklepała go po ramieniu. – Zamierzam wrócić, wiesz? – To jest rozkaz – powiedział. – A odpowiedź na twoje pytanie brzmi tak. ***

Hobo Kelly wznosiła się bezgłośnie, przesuwając się powoli, żeby ustawić się zgodnie z wzorcem ruchu w porcie, a potem przyspieszyła. Po chwili stała się niewidoczna dla nieuzbrojonego oka. Sigmund wpatrywał się w bezchmurne niebo jeszcze kilka minut po zniknięciu statku. – Powodzenia – wyszeptał. Potem poszedł do terminala publicznego na krótki, suborbitalny lot z powrotem do Nowego Jorku, żeby ćwiczyć umiejętność, której mu najbardziej brakowało. Czekanie.

41 Baedeker próbował pojąć, jak to się stało, że jego życie tak nagle się odmieniło. Wystawna, prywatna kabina zastąpiła wspólną niewygodę Korpusu Rehabilitacyjnego. Raz jeszcze rozkoszował się odpowiednim uczesaniem i profesjonalną stylizacją grzywy. Znów był w kosmosie. Jedna zmiana przysłaniała wszystkie inne. Nagle, choć niezobowiązująco, był w łaskach samego Pierwszego i przyglądał się wielkim sprawom stanu. Przyglądał się, ale nie brał udziału. Pierwszy oddelegował Baedekera do monitorowania ich w zaciszu jego kabiny. Stał i patrzył – i zastanawiał się, dlaczego. Pierwszy, podobnie, jak Nike, wydawał się nie przejmować zwyczajową swobodą, z którą zwracało się do niego dwóch zwiadowców. Dobrze było wiadomo, że zwiadowcy są obłąkani; to z pewnością tego dowodziło. A jeden z tych zwiadowców, ten który rozmawiał z nimi przez radio hiperfalowe – Nessus, zrujnował Baedekerowi życie. Wiceminister, Vesta, uciął wymianę uprzejmości. – Nessus, prosiłeś o pilną konsultację w czasie rzeczywistym. Nessus zakołysał głowami. – Bo problem jest pilny. Mój agent w najwyższych strukturach ARM poinformował mnie, że w waszym

kierunku zmierza jednostka badawcza ARM. – W takim razie zawiodłeś – powiedział Achilles. Basowe harmonie ociekały pogardą. – To nie moje pułapki neutronium przyciągnęły uwagę ARM – odciął się Nessus. – A ile funduszy General Products roztrwoniłeś w nieudanych próbach zdezorientowania ARM? – odbił piłeczkę Achilles. Gdy zwiadowcy się kłócili, Baedeker próbował zrozumieć, jaka była jego rola. Za pośrednictwem rodziny przesłał z zesłania słowo do swoich dawnych kolegów w General Products: „To nie jest kwestia antymaterii”. Potem wszystko potoczyło się ze zdumiewającą prędkością. – Potrzeba nam wskazówek, a nie kłótni – wreszcie wtrącił się Vesta. Baedeker nigdy nie uważał się za szczególnie uspołecznionego. Wygnanie i niedawna izolacja na Rezerwacie Przyrody i zmieniły to. Tam, za całe towarzystwo mając wspomnienia, bez końca przeżywał dawne rozmowy. Jego nowo wytworzona wrażliwość na niuanse wyczuwała ukryte motywy i napięte relacje. Dlaczego Vesta z takim szacunkiem odnosił się do Achillesa? – Oto wskazówka – powiedział Achilles. – Zniszczyć Ziemię. To odwróci uwagę ludzi. Gdybyśmy zaczęli przyspieszać, gdy Ausfaller zaczął węszyć po raz pierwszy...

– Jesteś szalony – wrzasnął Nessus. – To by było ludobójstwo i niczego by nie rozwiązało. Załóżmy, że statek ARM odkryje naszą lokalizację. Jeżeli coś stanie się Ziemi, albo jakiemuś innemu, ludzkiemu światu, to ten jeden statek może tak samo zniszczyć Ognisko. – Ale tak nie będzie, jeśli sprawimy, żeby to wyglądało na robotę kzinów – odwrzasnął Achilles. – Czyli podwójne ludobójstwo – Nessus zadygotał z gniewu. – Jaką proponujesz alternatywę? – wtrącił się Vesta. – Poprowadzić ich na manowce – szyje Nessusa drżały, gdy walczył z odruchem szarpania za grzywę. – Wiemy mniej więcej, w jakim miejscu statek ARM wyjdzie z hiperprzestrzeni. Niech nasze statki czekają w pogotowiu. Gdy pojawią się ludzie, delikatnie zwabią ich w bezpieczną stronę. – Nie zaszkodzi spróbować – uznał Vesta. – Nie! – Achilles wyprostował się na pełną wysokość. – Jeśli nie uciekną, to mogą hiperfalowo przesłać raport. – I tak mogą – wytknął Nessus. Baedeker z zakłopotaniem grzebał kopytem w pokładzie. Napięcie między zwiadowcami było wyraźne. Czy losy światów obudziły ich dawną nienawiść? I dlaczego Vesta wydawał się liczyć z Achillesem, swoim podwładnym? Pierwszy słuchał w milczeniu. – A ty widzisz alternatywę? – wysłał prywatną

wiadomość do Baedekera. Przy takim wyzywaniu elementy wskoczyły na swoje miejsca. – Tak – odpisał Baedeker. – Pierwszy, czy mogę dołączyć do konferencji? Pierwszy zagwizdał, prosząc o uwagę. Szybkim poruszeniem wąsa czuciowego rozszerzył hologram konferencji. – Poprosiłem, żeby głos zabrał nasz konsultant techniczny. Baedeker? Nessus drgnął. Ta reakcja zdradziła Baedekerowi myśli niechlujnego zwiadowcy. Ja nadałem mu imię. Czy używa go teraz, żeby mnie wykpić? Niech się zastanawia. – Zniszczymy ludzki statek, nie świat – powiedział Baedeker. – Statek ARM z pewnością ma niezniszczalny kadłub General Products. – Nessus spojrzał sobie w oczy. – Czy może wreszcie znalazłeś antymaterię? – Dowiedziałem się, że nasze kadłuby można zniszczyć bez antymaterii. – Baedeker wyprostował się, mając nadzieję, że wyda się bardziej pewny siebie, niż się czuł. – Nessus, twoi obcy zwiadowcy dowiedzieli się za dużo o tym, jak budujemy nasze kadłuby. – Bo ty im powiedziałeś. – Ale sami nauczmy się czegoś na tej podstawie. Przypominam, że kadłub to pojedyncza supermolekuła, z normalnymi wiązaniami atomowymi wzmocnionymi energią pochodzącą z wbudowanej w nią instalacji zasilającej. Wystarczy wyłączyć tę instalację, a

zwykłe ciśnienie powietrza rozsadzi kadłub. – Myślałem, że zasilanie jest zapieczętowane – powiedział Achilles. Baedeker zakołysał głowami. – Zgadza się, wbudowane zasilanie nie ma kontrolek zewnętrznych. Ale skoro kadłuby są transparentne, to może je wyłączyć impuls z lasera. Vesta zagwizdał niepewnie. – Z pewnością nie. Po co wpisywać komendę wyłączenia? – Ludzie bardzo dobrze radzą sobie z matematyką i komputerami – Nessus wydawał się głośno myśleć. Z dreszczem ponownie skupił się na konferencji. – Nie ma wyłącznika, ale są wbudowane procesory. Komputery optyczne, umieszczone w materiale kadłuba. W tym rzecz, Nike. Najwyraźniej znaleźli sposób, żeby optycznie zhackować kontrolki i je wyłączyć. Zhackować? Baedeker podejrzewał, że to było jakieś dzikie, ludzkie słowo. – Najwyraźniej? Pierwszy zatrąbił nagląco. – Wróćmy do obecnego zagrożenia. Baedeker, poradź nam, jak najlepiej działać.

42 – Widzisz coś ciekawego? – zapytał Sigmund. Carlos podniósł wzrok znad zapisu misji, który Sigmund przyniósł do przedyskutowania. – Poza tym, że wyczyszczono wszystkie dane astronomiczne? To mnie zresztą nie dziwi. Zdziwiłem się dopiero wtedy, gdy wyszedłem z publicznej kabiny transportowej ćwierć kilometra stąd, a w twoim holu natknąłem się na prywatną kabinę. – Moja nie działa. Umiejętność włamywania się do systemu teleportacji, którą miał Cerber nie została ujawniona, więc w pewnym sensie Sigmund mówił prawdę. Każda kabina publiczna musiała być bezpieczniejsza od jego własnej. Ich próby prowadzenia lekkiej rozmowy były bolesne. Sigmund nie chciał usłyszeć żadnej anegdoty, która dotyczyłaby Feather. Carlos, jak to on, nie mówił dużo o swoich pracach nad ulepszonym autodokiem. Sigmund wywnioskował, że zaangażował w to nanotechnologię. Bezpośrednie pytania wywołały tylko enigmatyczny uśmiech na twarzy jego gościa. – Robię postępy – tylko tyle powiedział. – A co do wyczyszczenia danych... – zaczął Sigmund. Carlos wzruszył ramionami. – Tajne. Rozumiem. Jednak byłbyś zaskoczony

wiedząc, jak wysokie mam uprawnienia bezpieczeństwa. Gdybym nie wiedział, pomyślał Sigmund, nie byłoby cię tutaj. Carlos lekko zatarł ręce. – No dobra. Przyjrzyjmy się temu. Czy to boje kierunkowe, ogólne, czy i takie i takie? – Delikatnie kierunkowe – odpowiedział Sigmund. – Emisje semisferyczne. – Tajemnicze boje sięgały tylko pobliskich rubieży galaktyki. Były daleko, o wiele dalej, niż rozciągał się obszar dufnie określany jako Poznana Przestrzeń. Nie chciał dawać wskazówek, choćby niejasnych, co do pozycji Hobo Kelly. – Dlaczego pytasz? – Bo musi być przynajmniej jedna. Inaczej ktoś już dawno by je odkrył. Sigmund wstał i wyjrzał przez okno salonu. Zrobił to tylko z nawyku, bo okno było zasłonięte dla zachowania prywatności. Hobo Kelly zmierzała coraz dalej i dalej na galaktyczną północ. Andrea otrzymała rozkazy, żeby trzymać się z dala od gwiazd, używać tylko pasywnych sensorów i nie dać się wykryć – i w razie czego zaraz uciekać w hiperprzestrzeń. W żadnym systemie słonecznym, przez który przeszli, nie było śladów działającej technologii. Żadnych strumieni radiowych. Żadnych ewidentnych skażeń atmosfery. Żadnych sztucznych źródeł energii. Gdy tak ukrywali się przed niczym, Sigmund zaczął dochodzić do wniosku, że jego badacze zachowują się bardziej jak

lalkarze, niż jak poszukiwacze lalkarzy. Dopóki Andrea nie skontaktowała się w sprawie szyku boi. Sigmund odwrócił się gwałtownie. – Masz rację – powiedział do Carlosa. – Nie będę miał pożytku z twojej opinii, jeśli nie podzielę się z tobą informacjami. – Dziękuję – Carlos uśmiechnął się, jakby chciał zapytać: czy to było takie trudne? – Czyli jest tam statek ARM na wyprawie badawczej. To dziewicze terytorium – żadnych dowodów występowania inteligencji. Nagle wlatuje w obszar, w którym huczy od sygnałów hiperfalowych. Wszystkie są niezrozumiałe i mają taką samą długość. Co jeszcze? Sigmund się zastanowił. – Kilka śladów użycia hipernapędu, fale statków wchodzących i wychodzących z hiperprzestrzeni. Oczywiście mogą pochodzić skądkolwiek. – Hiperfalowe boje nawigacyjne? – zdziwił się Carlos. – To znaczy sygnały, nie fale napędu. – Coś jak satelity namierzające pozycję. Sigmund użył ich na Alasce. Większa część stanu pozostała pusta i dzika. – Mniej więcej. Mając GPS, możesz obliczyć swoją pozycję na podstawie niewielkich różnic w czasie sygnałów odbieranych z różnych orbitujących zegarów. Radio hiperfalowe jest natychmiastowe; słyszysz wszystkie nadajniki jednocześnie. Musisz ustalić swoją

pozycję na podstawie położenia pewnej liczby przekaźników. – Boje. Tak właśnie uznała załoga. – Nie ma śladów zamieszkałych światów, ale są sygnały hiperfalowe. Carlos zamknął oczy i położył głowę na oparciu sofy. Milczał przez długi czas. Sigmundowi coś działało na nerwy. To mogło być niemelodyjne pomrukiwanie Carlosa, ale nie wydawało mu się. – Powiedz, co ci chodzi po głowie? Carlos otworzył oczy i pochylił się. – A dlaczego jako boi nie wykorzystać gwiazd? – Ty mi powiedz. – Nie potrafię. – Carlos znów zaczął mruczeć. – Zaawansowana technologia w najwyraźniej nieskolonizowanym rejonie. A sygnały są kierunkowe, dlatego normalnie ich nie odbieramy. – Oznaczenia graniczne? – spytał Sigmund. Może Hobo Kelly wreszcie znalazła drogę do przestrzeni lalkarzy. – Możliwe. – Ale tak nie uważasz – podpowiedział Sigmund. – Nie wiem. – Więcej mruczenia. – Sigmund, czy ty nigdy nie miewasz do czynienia z łatwymi sprawami? W innych okolicznościach, wiedząc o Carlosie i Feather, Sigmund mógłby mieć pewną ukrytą satysfakcję z faktu, że udało mu się zbić z tropu uznanego geniusza.

Ale chodziło o załogę ARM i Andreę. To nie był dobry moment na wbijanie Carlosowi klina. – Może to alarm – powiedział wreszcie Carlos. – Gdy ktoś przekracza twoją granicę, to chciałbyś o tym wiedzieć. – Nasz statek jest wyposażony we wszystkie czujniki, jakie tylko można sobie wyobrazić. Carlos, nie było żadnego kontaktu. Ani radiowego, ani laserowego, ani za pośrednictwem masera – nic, na żadnej częstotliwości. Żadnych pulsacji neutrinowych. Nic. – Nie nic – obalił stwierdzenie Carlos. – Twój statek wykrył hiperfale. Tuż poza zasięgiem Sigmunda czaiła się nieprzyjemna prawda. – Do czego zmierzasz? – Radar – powiedział z zadumą Carlos. – To mógł być cholerny radar hiperfalowy. – Nie ma czegoś takiego – ale gdyby było, to natychmiast ustalałby położenie, prawda? – Jest? – Mogłoby być – na twarzy Carlosa zagościła upiorna pewność. – No, może niezupełnie radar. Pulsacja hiperfali przemieszcza się natychmiastowo, tak jak jej echo. Nie można określić odległości na podstawie opóźnienia. Ale jeśli weźmie się namiar na kilka ech... i jeśli odbiorniki natychmiastowo porównają dane... To masz radar hiperfalowy. Te hiperfalowe zmarszczki! To były te ślady pojazdów śledzących Hobo Kelly, ścigających ją przez

hiperprzestrzeń! – Meduza! – krzyknął Sigmund. – Natychmiast wyślij kod wywoławczy. Ale natychmiast nie mogło zniwelować czołgania się z prędkością światła do Southworth Station. Miną godziny, zanim wezwanie trafi na Hobo Kelly. Mógł tylko mieć nadzieję, że nie będzie jeszcze za późno. *** Andrea Girard pojawiła się w wiadomości z Southworth Station, nieświadoma podniecenia panującego w pokoju narad ARM. Sigmund osłabł z ulgi. Nie było za późno. – Otrzymaliśmy waszą wiadomość. Sigmund, ten statek jest wyposażony w kadłub General Products. Teraz wszyscy już wiemy o tej sprawie z czarną dziurą. A wokół nie ma żadnej gwiazdy neutronowej. Jeśli się na jakąś natkniemy, to będziemy się trzymać z dala od niej. Więc pytam: co ktokolwiek może nam zrobić? W polu widzenia kamery pojawił się jakiś rumiany blondyn. Calvin Dillard, pilot. Sigmund nie zrozumiał, co powiedział, ale Andrea najwyraźniej tak. – Cal, właśnie do tego zmierzam. Sigmund, zostaniemy tu chwilę dłużej. Wygląda na to, że wszyscy poczyniliśmy naprawdę niewłaściwe założenie. Skanujemy systemy wyłącznie pod kątem gwiazd typu G i K – żółtych i pomarańczowych – ponieważ lalkarze na

Ziemi nie potrzebowali ochrony przeciwsłonecznej. Teraz popatrz na... – Na co mam patrzeć? – Sigmund krzyknął bezsilnie do odbiornika. Potem rozległy się alarmy zbliżeniowe i już wiedział, dlaczego Andrea zamilkła. – Towarzystwo – wrzasnął Dillard. Wyłączył alarm. – Według radaru pięćdziesiąt klików. – Wynoście' się stamtąd! – bezsensownie krzyknął Sigmund. Wyłonienie się z hiperprzestrzeni tak blisko innego statku nie zwiastowało niczego dobrego. – Zmiatajcie w hiperprzestrzeń, już! – Wykryliśmy laser. Promień jest wysoko modulowany. Wygląda na dane. – Dillard mówił bardziej do załogi mostka, niż do kamery. – Komunikator jeszcze ich nie rozgryzł, ale to niska moc. Nie ma zagrożenia. Andrea otrząsnęła się z szoku. – Wysyłam ci obrazek zapoznawczy, żebyś mógł się nim później nacieszyć. Na razie musimy się skupić na tym kontakcie. Będziemy nadal nadawać na hiperfalach. – Wynoście się stamtąd – bezsilnie powtórzył Sigmund. – Są za blisko! – Nadal nie powiodło się tłumaczenie – kontynuował Dillard. – Nie używają żadnego znanego protokołu. Ewidentnie jest tam ktoś, kogo dotąd nie spotkaliśmy. Nowe syreny. Sigmund zamarł. Każdy, kto choćby postawił stopę na pokładzie statku kosmicznego był szkolony, żeby na ten zawodzący dźwięk reagować natychmiast. Utrata ciśnienia.

– Cholera! – krzyknął, już ciszej, Dillard. – Kadłub... Tyle przynajmniej Sigmund wyczytał z jego ust. Słowa zagłuszał świst powietrza i wyjący alarm, zamierające do ciszy. A potem wiadomość znikała w szumie.

43 Szczęśliwy tłum, ubrany i ufarbowany na wszystkie kolory tęczy, przepychał się w holu teatru. Bilety na broadwayowskie przedstawienie Hrabiego Monte Christo zostały wyprzedane na wiele tygodni przed premierą. Nad głowami wirowały kule światła, zalewając przestrzeń drżącą iluminacją. Kilka z latających urządzeń stanowiły zamaskowane kamery monitoringu policyjnego. Sigmund zastanawiał się, ilu ze zgromadzonych może się tego domyślać. Max Addeo stał w kolejce do baru w holu. Jego ramienia czepiała się posągowa kobieta w połyskującej, zielonej szacie, o skórze lśniącej srebrną farbą i obwieszona złotą biżuterią. – Max – powiedział Sigmund. Żadnej odpowiedzi. – Max! Addeo się odwrócił. Jego zaskoczenie zdradziło tylko lekkie zmrużenie oczu. – Sigmund. Jak miło cię widzieć. Pozwól, że ci przedstawię... – Witaj, Cassie – przerwał mu Sigmund. Tak nazywali ją tylko bliscy przyjaciele; na imię miała Felicja. Max na pewno zwrócił uwagę na to, że on o tym wie. Niech się pomartwi, czego jeszcze mógł się dowiedzieć. – Muszę na chwilę pożyczyć Maxa. – Cassie, zostań w kolejce i zdobądź nam trochę wina

– powiedział gładko Max. – Zaraz do ciebie wrócę. Chodź, Sigmundzie. – Max przebijał się przez tłum, a Sigmund podążał za nim. Gdy dotarli do spokojnego kąta, Addeo odwrócił się gwałtownie. – Co ty do cholery wyczyniasz? Sigmund wyciągnął komputer z kieszeni. – Protokół gamma. Otoczył ich półprzezroczysty ekran. – Sigmund, jeżeli masz jakąś sprawę, to mogłeś po prostu zadzwonić do mnie do biura. – Max, nie chciałbyś, żeby ta rozmowa gdzieś się nagrała. – Czy to pogróżka? Musisz zmienić dawkowanie leków. – Addeo zaczął się przeciskać koło Sigmunda. – Mam przedstawienie do... Sigmund wmanewrował Addeo z powrotem do kąta. – Max, tylko mnie posłuchaj. Przekażesz komuś wiadomość ode mnie. Nessusowi. – Nessusowi? – Addeo rozglądał się nerwowo, szukając ucieczki. – A jak niby miałbym to zrobić? – Wygląda znajomo? – Sigmund podetknął mu skrawek papieru. Widniał na nim tylko rząd cyfr. – To anonimowe konto w Banku Ceres, raju podatkowym. Addeo miał na tyle wyczucia, żeby się nie odzywać. – Trafiły na nie imponujące depozyty, bardzo niebezpośrednio powiązane z General Products. Łapówki, powinienem powiedzieć. Zgaduję, że możesz ominąć pośrednika i skontaktować się wprost z Nessusem.

– A jeśli nie? – Nie chcesz mnie rozczarować, Max. – Sigmund pokręcił głową. – Naprawdę nie chcesz. Rozległ się falujący dzwonek, przypomnienie, że zaraz się zacznie uwertura. – Więc...? Z Addeo zeszło powietrze. – Przez wzgląd na naszą znajomość, co za wiadomość chcesz dostarczyć? – Na początek obrazek. Sigmund wyjął z kieszeni holograficzny wydruk zdjęcia. Format celowo był archaiczny, żeby ukryć wszelkie niechciane detale. Ogólnie jednak obraz był prawdziwy. Tyle można było dostrzec gołym okiem. Na zdjęciu unosiło się pięć kul o zbliżonej wielkości, tworząc rogi pięcioboku. Pięć planet! Cztery były biało-niebieskie, jak Ziemia – poza otaczającym je łańcuszkiem małych słońc. Piąta świeciła własnym światłem, jej kontynenty płonęły pośród smoliście czarnych oceanów. Nikt w zespole Sigmunda nie potrafił powiedzieć, dlaczego ta jedna planeta była tak odmienna. Sigmund przerwał milczenie. – Straciliśmy statek i wielu dobrych ludzi, żeby to dostać. – Co to jest? – w zdumieniu zapytał Addeo. – Światy lalkarzy, Max. – Sigmund pozwolił, by ta wiadomość dobrze osadziła się w umyśle rozmówcy. –

Ich prędkość to niecałe trzy procent prędkości światła. Przy obecnym przyspieszeniu oznacza to, że wyruszyli osiem lat temu. Po wieściach o wybuchu jądra galaktyki oświadczyli, że odchodzą. Wygląda na to, że naprawdę tak jest. Oczywiście wyobrażaliśmy sobie flotę statków. Ale nie Flotę Światów. – Dokąd zmierzają? – spytał Addeo. Głos drżał mu z podziwu nad całymi światami w locie. – Masz. – Sigmund trzymał w wyciągniętej ręce wydruk holo, aż Addeo go wziął. Poza galaktykę. – Tobie ta informacja nie jest do niczego potrzebna, a lalkarze już wiedzą. – A ty masz ten wydruk demonstrujący, że ARM wie. – Addeo wziął głęboki wdech. – Co odejście lalkarzy ma wspólnego ze mną? – Max, General Products dużo ci zapłaciło. Zresztą nie tylko tobie. Od swojego zniknięcia wydali mnóstwo pieniędzy. Część trafiła do ludzi nawet bardziej nieprzyjemnych od ciebie. Lalkarze to tchórze. Wszyscy to wiedzą. Pozostają w ukryciu, odkąd wiadomo o ich istnieniu. Potem wszyscy dowiedzieliśmy się o jądrze. Nagle lalkarze musieli opuścić swoją kryjówkę. To oznaczało, że ktoś mógłby się na nich natknąć, podczas gdy jest to ostatnia rzecz, jakiej by sobie życzyli. Ta sytuacja sprawiła, że byli bardzo zaangażowani w odwracanie naszej uwagi. – Nadal nie rozumiem... – Więc zamknij się i słuchaj – warknął Sigmund. –

Skończyły się czasy, gdy to ty wydawałeś polecenia. Za niepokojami związanymi z Prawem Płodności stały pieniądze GP. Ilu ludzi zginęło podczas zamieszek? Za piractwem sprzed dwóch lat stały pieniądze GP. Zabito osiem niewinnych załóg. A to wszystko, żeby nas zmylić. A gdy i tak podjąłem ich trop, zginęli wszyscy na pokładzie Hobo Kelly. Sigmund dźgnął obrazek wciąż tkwiący w dłoni Addeo. – Oto nasz układ, Max. Ty według mnie jesteś najlepszą osobą, żeby dostarczyć wiadomość lalkarzom. Dasz Nessusowi ten obrazek. Udowodnisz mu, że wiemy o tej... flocie światów. Powiesz mu, że ARM wierzy, iż naprawdę opuszczają Poznaną Przestrzeń. Pozwolimy im na spokojny odlot – jeśli oni zostawią w spokoju nas. Podał Addeo jeszcze jedną kartkę papieru. Były na niej nazwy przeszło tuzina banków działających w systemie Soł. Tym razem nie było wyszczególnionych numerów kont: Sigmund nie miał zamiaru dawać Maxowi dostępu do nowych źródeł pieniędzy – Tutaj GP ukryło swoje pieniądze, fortunę, dla której jedynym możliwym przeznaczeniem jest robienie zamieszania na światach, które zostawiają za sobą. Mam więc dla ciebie kolejne zadanie: przekonasz Nessusa, że musi przekazać te konta Narodom Zjednoczonym. General Products może to uznać za małą reparację za szkody, które spowodowało. GP miało inne wyprane fundusze, ulokowane w bankach, których Sigmund nie wymienił na tej liście.

Gdyby lalkarze nie wiedzieli, że on wie, to będzie mógł wyśledzić jakieś ruchy w przyszłości. – Masz wobec mnie ambitne plany, Sigmundzie. – Znienacka policzek Maxa wykrzywił nerwowy tik, ale głos miał spokojny. – Dlaczego miałbym to robić, nawet zakładając, że mógłbym się skontaktować z Nessusem? Bo wiesz coś o jakichś kontach w raju podatkowym? Sigmund uśmiechnął się szyderczo. – Skoro nikt się do tych pieniędzy nie przyznaje, to postaram się, żeby trafiły do funduszu wsparcia ofiar akcji i ich bliskich, który prowadzi ARM. Większość majątku Sigmunda już tam trafiła, anonimowo, na rzecz Iana Girarda. Sigmund wcale nie czuł się dzięki temu lepiej. – Ale odpowiadając na twoje pytanie, Max, istnieje bardzo dobry powód, dla którego mnie posłuchasz. To naprawdę proste. Jeżeli lalkarze nie zrobią tego, o co proszę, będę obwiniał ciebie. – Wpatrywał się w zdrajcę tak długo, aż ten odwrócił wzrok. – Jeśli tak się zdarzy, to solennie ci obiecuję, że cię znajdę i zabiję. Sigmund wyszedł z teatru całkowicie wypompowany. Urwane takty uwertury ciągnęły się za nim po Broadwayu. Wszedł do baru, zajął stołek przy kontuarze i zamówił piwo. Po chwili dostał też posiłek, smażone mięso z cebulą. Wystygło, nietknięte, podczas gdy on błądził myślami.

Max nie miał wyboru, musiał się skontaktować z Nessusem – a potem, gdy wyjdzie na jaw, że jest skorumpowany, uciec jak karaluch po zapaleniu światła. Po raporcie Nessusa lalkarze także nie będą mieli specjalnego wyboru. Dowiedzą się, że ARM ich znalazła. Dowiedzą się, że ARM wie wszystko o ich cynicznych, śmiertelnych interwencjach. Lalkarze potrafili poruszać światy! Potrafili niszczyć niezniszczalne statki. Jednak taka potęga nie gwarantowała im bezpieczeństwa. Ich jedyną nadzieją na bezproblemowy odwrót było zostawienie Ziemi w spokoju. A wtedy ofiara Andrei miałaby jakiś sens. Feather ruszyła dalej. Andrea odeszła. Nawet lalkarze, tak długo w centrum zainteresowania Sigmunda, wkrótce znikną całkowicie. Sigmund szedł przez noc zastanawiając się, czy intrygi Jinxian nadal mają dla niego na tyle duże znaczenie, żeby skłonić go rano do wyjścia z łóżka.

ZDRADZENI

Czas ziemski: 2654 – 2655

44 – Niezbyt dobrze radzisz sobie z sukcesem, Sigmundzie – Calista Melenkamp uśmiechnęła się, żeby pokazać, że jej słowa nie zawierają krytyki. – Mógłbyś przynajmniej spróbować wyglądać na uszczęśliwionego. Sekretarz generalna zaprosiła kilku gości do swojego górskiego azylu. Intelektualnie Sigmund doceniał ten zaszczyt. Po prostu go to nie obchodziło. W stanie depresji, w jakim się znajdował, nie chciało mu się o tym dyskutować. – Masz tutaj piękny widok. To znaczy, poza działami laserowymi chroniącymi jej orle gniazdo. Wyglądały okropnie niestosownie. – Miło mi, że coś ci się podoba. Melenkamp przysiadła na murku, który z trzech stron okalał pokryty łupkiem taras. Nawet jej domowy kombinezon był w typowym dla niej turkusowym odcieniu. Odwróciła głowę, żeby podziwiać widok ze szczytu Mount Pisgah. Lasy państwowe były w pełni jesiennej krasy, ogniste morze czerwieni, żółci i oranżu rozciągające się po horyzont. W dali pomiędzy drzewami widać było ruiny zamku Biltmore. – Nasi ludzie nigdy nie mogą się dowiedzieć, co osiągnąłeś – powiedziała. – Zawsze wiedzieliśmy, że lalkarze mają możliwości przekraczające nasze, ale ich

tchórzostwo to równoważyło. Nie podejrzewaliśmy, że w ich potędze może być jakaś rysa, ani że ich strach może maskować taką wrogość. Pisgah: mająca prawie dwa tysiące metrów góra była jednym z najwyższych wzniesień Appalachów. Inny szczyt o tej nazwie był biblijną górą, z której Mojżesz dostrzegł Ziemię Obiecaną. Zmarł, zanim tam dotarł. Samotnie, przypomniał sobie Sigmund. Sigmundowi zaproponowano mrożoną herbatę. Na szklance osiadła para i połaskotała jego dłoń. Herbatę przygotowano w południowym stylu, była okropnie słodka. – A teraz zostawiają nas w spokoju. – Dzięki tobie – powiedziała. Gdyby lalkarze nie zabili Andrei, Sigmund mógłby za nimi tęsknić. Tęsknił za punktem skupienia, którym niegdyś byli w jego życiu. Przez ostatni rok zniknęli całkowicie. Był prawie gotowy, żeby zastanowić nad tym i ponownie zacząć korzystać z kabin transferowych. I to niedługo. Przez ostatnie lata ani Jinxianie, ani kzinowie nie sprawiali kłopotów. Subtelne działania Andera znacznie spowolniły przygotowania Peltona do wyprawy – jedyny temat, którego Sigmund wciąż nie śmiał poruszyć z Melenkamp. – Sigmundzie? – powiedziała. – To wspaniałe. Wskazał na orła unoszącego się majestatycznie nad

czubkami drzew i zadał sobie pytanie, czy czuł się samotnie. Melenkamp, westchnęła. Przez jego upór? – Dobrze choć raz czuć się bezpiecznie – powiedziała. Bezpiecznie? Sigmund zmusił się, by na nią nie patrzeć. To, że wydawało się bezpiecznie oznaczało tylko, że wrogom Ziemi udało się ukryć ich najnowsze plany... *** Napięcie ścisnęło gardła Baedekera tak mocno, że nie był w stanie mówić, prawie nie mógł oddychać. Krążył po swoim biurze, dygocząc z wściekłości. Zbyt dobrze znany hologram nad jego biurkiem z niego kpił. Wreszcie pozbierał się na tyle, żeby połączyć się z Achillesem. – Odkryłem coś bardzo ważnego. Możesz przyjść? Achilles pojawił się niemal natychmiast. Zaćwierkał gorzko na widok hologramu. – Nienawidzę ludzi. Gdybyśmy tylko się ośmielili... – w spóźnionym powitaniu potarł się głowami z Baedekerem. – Przepraszam. Wiem, że podzielasz moje przekonania. – Czuj się swobodnie. – Baedeker wskazał na klęcznik dla gości, zanim sam, z drżącymi mięśniami nóg, opadł na wyściełaną ławkę. – Powiedz mi, co widzisz. Achilles przyglądał się hologramowi, z pewnością aż

nazbyt znajomej, cyfrowej wersji zdjęcia Ausfallera. Pięć światów zmierzających przez pustkę na obsydianowo czarnym tle: mała część Cone Nebula. Kilka gwiazd przebijających się przez chmurę kosmicznego pyłu. – Flota, oczywiście. – Autentyczna? – Absolutnie. To są nasze światy. – Achilles zagwizdał ze zniecierpliwieniem. – Dlaczego tu jestem? – Proszę, zastanów się ze mną – odpowiedział Baedeker. – Co jeszcze w odniesieniu do tego zdjęcia uznajesz za pewnik? – Że w oryginale użyto formatu obcych, używanego wyłącznie przez dzikich ludzi. Obraz wskazuje na skraj galaktyki. Zdjęcie zostało zrobione bez naszej wiedzy, przez sondę, której nie wykryliśmy. Baedeker pochylił się. – A jeśli te dwa założenia są błędne? – To ktoś nas oszukał. – Achilles zamilkł, zastanawiając się. – A zagrożenie ze strony ludzi zostało mocno wyolbrzymione. *** W eskorcie Vesty po drodze do prywatnego biura Pierwszego korzystali z chronionych kabin transportowych. Achilles, Baedeker i Vesta pokonali tak trzy westybule, w tym dwa strzeżone przez uzbrojonych strażników, zanim dotarli do celu.

Achilles wyszedł z ostatniego prosto w coś, co przypominało raczej park pod dachem, niż miejsce pracy. Zmieściłoby się tutaj ponad dziesięć jego mieszkań. Jedyną rzeczą, jakiej mu brakowało, odkąd Vesta ponownie go powołał, było miejsce. Na statku miał przestrzeń, żeby odetchnąć, tylko dla siebie. Baedeker nie sprawiał wrażenia, jakby rozległa, naturalna przestrzeń zrobiła na nim jakiekolwiek wrażenie – dopóki Achilles mu nie przypomniał, gdzie zesłano inżyniera. – Witajcie – zaćwierkał Nike. Podtony wskazujące na brak formalności były na użytek Baedekera. Dla reszty, samych weteranów Tajnego Dyrektoriatu, nieformalne zachowanie podczas spotkań prywatnych było normalne. – Rozgośćcie się. Achilles szturchnął Baedekera. – Za pozwoleniem, Pierwszy. – Baedeker położył swój komputer na najbliższej powierzchni roboczej. Nerwowo grzebał kopytem w trawie, pomimo powitania Nike chory z niepokoju. – Komputer, wyświetl plik „Ostatnie obserwacje ARM”. Pojawił się znajomy hologram: pięć światów uchwyconych na czarnym tle. – To fałszywka – wyrzucił z siebie Baedeker. – Jak to? – zapytał Nike. – A jeśli nawet, to dlaczego odkryto to dopiero teraz? Baedeker wzdrygnął się, słysząc ostre harmonie. – To prawdziwy obraz Floty. To właśnie sprawia, że

oszustwo jest tak sprytne. – Nike, zniekształcenie dotyczy tła – powiedział Achilles. – Ta subtelna zmiana wypaczyła naszą interpretację. – Mówcie dalej – zagwizdał Nike. – Wiemy, że ludzie nas znaleźli. Jedna rzecz sprawia, że to zdjęcie jest tak szokujące: zostało zrobione długo po tym, jak zniszczyliśmy ich statek zwiadowczy. – Achilles szeroko rozstawił kopyta, w pozycji świadczącej o całkowitej pewności. – Wierzymy, że zwiadowcy zrobili to zdjęcie. Przeróbki sprawiły, że wydaje się niedawne. Nike, zastanawiając się nad tym, rozplątywał czerwone i fioletowe wąsy dwóch krzewów. – Mają sprawić, żebyśmy myśleli, że ARM może nas niezauważenie obserwować. Vesta odchrząknął. – Właśnie, Nike. – Vesta – powiedział Nike. – Zgodziłem się z opinią twoich ekspertów co do tego zdjęcia już wcześniej. Co się zmieniło? Vesta zamarł. Spodziewając się, że w razie niepowodzenia zastąpi Baedekera na Rezerwacie Przyrody 1? – To złożony problem – wtrącił się Achilles. – Gwiazdy w tle są znajome, niebieskie ze względu na ruch kamery w ich kierunku. To pozwala nam określić prędkość statku. Słońca obiegające światy Rezerwatu Przyrody także są niebieskawe, ze względu na ruch Floty

w stronę statku ARM. Skoro Flota stale przyspiesza, to jej szybkość w chwili zrobienia zdjęcia pokazuje, kiedy zostało ono zrobione. – Co się zmieniło? – ponowił pytanie Nike, dodając zgrabne nuty rosnącego zniecierpliwienia. – Baedeker? – podpowiedział Achilles. – Zacząłem myśleć, że ten wyliczony czas był przypadkowy – powiedział Baedeker. – Zbyt przypadkowy. Na podstawie wskazań czujników hiperprzestrzennych wiemy dokładnie, kiedy w pobliżu Floty pojawił się statek ARM – widziany z rubieży. Wiemy także, kiedy statek ARM został zniszczony. Pomiędzy tymi wydarzeniami był tylko krótki interwał, podczas którego jego załoga mogła zrobić jakieś szczegółowe, wysokiej jakości zdjęcia. Nazwijmy go Czasem Zero. Słońca orbitujące wokół planet farm naśladują dobę Ogniska, ponieważ nasza roślinność wyewoluowała w takich warunkach. Nie ma powodu, żeby pamiętać, że obroty światów Floty nieco się różnią. Planety ustawiają się mniej więcej w jednej linii co trzydzieści jeden dni. Około. Baedeker pozwolił im przyswoić te dane, zanim wyciągnął szyję nad hologramem. – To zdjęcie, z bardzo wysokim prawdopodobieństwem, pasuje do zdjęcia w Czasie Zero, z chmurami dogodnie zasłaniającymi regiony, które wtedy nie były widoczne. Zegary Obywateli wciąż określały dzień na

podstawie rotacji Ogniska; ich kalendarz, wyznaczając rok nadal opierał się na planetarnej rewolucji sprzed eonów. Jedno i drugie było zaledwie konwencją na pozbawionym słońca świecie dawno temu wyrwanym z jego pierwotnej orbity. Kto, poza zwiadowcami przemierzającymi daleki kosmos – i Baedekerem, żeby oddać mu zasłużony honor – zastanawia się nad takimi rzeczami? Vesta przesunął się do przodu. – Nessus odebrał to zdjęcie tylko siedemdziesiąt jeden dni Ogniska po tym, jak zniszczyliśmy statek ARM, więc sam widzisz, jaki to niewiarygodny zbieg okoliczności. – Różna długość dnia – zadumał się Nike. – Doprawdy niezwykłe. Rozstawił szeroko głowy, żeby lepiej zbadać zdjęcie. – Ten widok pochodzi z galaktycznej rubieży skoro w tle widać Cone Nebula, ale rozumiem, że zasada synchronizacji jest taka sama.. Inny punkt widzenia, żeby zasugerować inne spojrzenie. Przystosowanie oryginalnego zdjęcia od czerwieni wywołanej prędkością oddalania się Floty od statku ARM do błękitnych stałych złapanych czujnikami na trasie Floty. Zmiana spektrum światła emitowanego przez tych kilka widocznych gwiazd, żeby zasugerować szybkość rzekomego statku. – Gdybyśmy tylko mieli pewność – powiedział Nike. – Niewykryte statki ARM, zwłaszcza przed Flotą, są nie

do przyjęcia. Gdybyśmy tylko mieli pewność, że to zdjęcie to fałszywka. Zwały chmur widziane z wielkiej odległości były niewyraźne, a niektóre obszary zawsze były pokryte chmurami. Analiza statystyczna pokrywy chmur była raczej za subtelna dla polityka. Gdy Achilles i Baedeker mamrotali między sobą, próbując sformułować konkretny argument, Vesta znów odchrząknął. Vesta miał wiele zalet. Podejście techniczne do nich nie należało. Achilles zastanawiał się, co poprze jego akolita. – Sądzę – powiedział Vesta – że doprowadziliśmy do tego, iż przekonanie nas do czegokolwiek jest trudniejsze, niż trzeba. *** Nessus pił z kolby, zbyt zaabsorbowany, żeby zauważyć, co właściwie połyka. Już trzy razy odsłuchał wiadomość od Vesty, a jej implikacje były coraz gorsze. To, że Ausfaller znów wykiwał Nessusa było najmniej istotne. Możliwość, że niewidzialne statki zrzucają niewykrywalne obiekty nad Flotą Światów wymusiło milczący rozejm z Ziemią. Flota osiągnęła trzy procenty prędkości światła. Nawet niewielka masa, która uderzy w układ przy takiej prędkości, może narobić poważnych szkód. A kto powiedział, że w razie prowokacji ARM

ograniczy się do niewielkich mas? Przynajmniej tak mógłby to widzieć Ausfaller. Aegis zanurzył się głęboko w Obłok Oorta, gdzie z ukrycia i oby z bezpiecznej odległości skanował sygnały radiowe i telewizyjne przemykające przez system Sol. A może niewidzialność Aegis była równie iluzoryczna, jak hologram, który dostarczył przerażony Max Addeo? Kolba była pusta. Nessus wreszcie zauważył, że pił czystą wodę. Podszedł do syntetyzera w pokoju wypoczynkowym, tym razem wybierając ciepły sok z marchwi. Statki niezauważenie pojawiające się na trasie Floty byłyby zagrożeniem. Potem była kwestia tego, co mogłyby odkryć statki ARM, prowokacja, przy której wszystkie jego ingerencje to drobiazg. Jak zareagowałby Ausfaller, gdyby się dowiedział, co leży przed Flotą? Nessus zadrżał na tę myśl. Wolną głową zaczął mocno szarpać grzywę. Czy Achilles podczas krótkiego czasu, który spędził w Poznanej Przestrzeni, zobaczył kiedyś domek z kart? Nessus zgadywał, że nie, choć pokój między światami był równie chwiejny. Jeden świat zabezpieczony plotkami o antymaterii, którą on kontroluje – linia obrony, którą Baedeker poddał w wątpliwość. Inny, uważany za nietykalny z powodu posiadania niewykrywalnych statków – cyfrowa sztuczka, którą teraz Baedeker także zdyskredytował. Pomiędzy nimi zaniepokojone światy Floty.

A teraz domek z kart się rozpadł. Zanim będzie można podjąć jakieś działania przeciwko tym światom, w życie trzeba będzie wprowadzić wiele środków ostrożności. Przynajmniej do tego czasu będzie panował pokój. Sześćdziesiąt dwa dni po zniszczeniu statku ARM wybuchł największy wulkan na Rezerwacie Przyrody 3. Gdyby Mount Granthor nie pokrył nieba dymem i popiołem, oszustwo Ausfallera mogłoby wciąż budzić wątpliwości na Ognisku. Wciąż chronić Ziemię. Czasami po prostu nie ma się szczęścia. Nessus w zadumie sączył swój sok zastanawiając się, czy talenty Ausfallera dałoby się jakoś wykorzystać do uratowania tamtego świata.

45 Szef dochodzeń specjalnych mógł chodzić, gdzie tylko chciał. Jeżeli ludzie zastanawiali się, dlaczego Sigmund spędza tak dużo czasu w sztabie ARM, nie pytali. Prawda była żałosna. Utraconą miłość zastępował sobie koleżeństwem z drugiej ręki. Któregoś dnia mu to minie. Sigmund mówił sobie, że to coś więcej. Na przykład takie kręcenie się po biurach pomagało ukryć fakt, że obserwował Beowulfa Shaeffera. Bey od trzech lat nie przepracował na Ziemi ani jednego dnia, przynajmniej legalnie. Zapisy podatkowe nic nie wykazały. To, co lalkarze zapłacili Beyowi za zbadanie jądra (Sigmund był niemal pewien, że były to ostatnie pieniądze, jakie ten dostał od General Products) dawno się rozeszło. Carlos był wystarczająco majętny, ale nie było żadnego śladu wskazującego, że przekazywał Shaefferowi jakiekolwiek fundusze, a Sigmund nie wyobrażał sobie, żeby Bey przyjął pieniądze z takiego źródła. Jeśli Bey nie mógł ojcować własnym dzieciom, to cholernie je wspierał. Z kolei Sharrol Janss nigdy nie miała dużo pieniędzy, ani nie była dobrze wynagradzana za pracę, a po narodzinach Louisa przestała pracować. To zostawiało Gregory’ego Peltona. Co, dumał Sigmund, robił Bey, żeby dostać pieniądze z tego źródła?

*** – To cię zainteresuje – powiedziała Meduza. Sigmund uniósł głowę z ramion, które opierały się na obrzydliwie brudnym stole. Był w świetlicy ARM, wraz z innymi odpoczywającymi po służbie agentami. Wszyscy wyglądali podobnie; przypomnienie sobie, że był w Londynie, zajęło mu kilka sekund. Dla jego ciała było po północy. – Co takiego? Węże poruszyły się mocniej. – Podsłuchałam rozmowę Sharrol Janss z Mary Ortegą. Po drugiej stronie pomieszczenia, z nogami na zabałaganionym stoliku, siedziało dwóch agentów po służbie, spierających się o rugby. Musieli wejść podczas drzemki Sigmunda. Chwilę trwało, zanim uświadomił sobie, że Ortega była nianią Sharrol i Beya. W wieściach Meduzy musiało być coś więcej, niż matczyne niepokoje. – Kontynuuj. – Zgodnie ze znacznikami rozmowa wyszła z Prosperine. Sigmund usiadł prosto. Prosperine w Australii było społecznością, bo tylko ktoś wspaniałomyślny mógłby ją nazwać miastem, położoną najbliżej domu Carlosa Wu w Wielkiej Rafie Koralowej. W miasteczku były kable optyczne, których do komunikacji używał Carlos. Nawet on nie mógł wymachiwać anteną radiową wysuniętą z

rafy. – Czy mamusia ma na boku małą akcję z Carlosem? Meduza w uśmiechu obnażyła kły. – Jeśli tak, to byłoby to szalenie interesujące. Jedna pomyłka w numerze i ojczyma też tam mamy. O czymkolwiek była mowa, Sigmund miał dość niedomówień. Mógł wyprosić dwóch agentów, albo zażądać biura, albo iść gdzieś indziej, albo... – Protokół gamma – polecił Sigmund. Otoczył go ekran ochronny. Podwodne mieszkanie było pełne urządzeń podsłuchowych, podłączonych do komunikatora Feather. Sigmund nie pamiętał, kiedy ostatnio z nich korzystał, ale pamiętał, dlaczego przestał: ufał Carlosowi. Bądź uczciwy wobec siebie. Przestał, gdy zobaczył Feather i Carlosa razem. – Meduza, pokaż mi swój ostatni zapis wizualny – powiedział Sigmund. Na hologramie poruszały się cztery sylwetki. Wiły się i kotłowały w polu statycznym wielkości pokoju, pośród unoszących się części garderoby. Wszyscy mieli ufarbowaną skórę i na szczęście nie było widać ich twarzy, ale tyczka z grzebieniem w stylu belteriańskim to z pewnością był Shaeffer. A ta tryskająca energią, giętka postać... Feather przekręciła się i spojrzała prosto w czujnik. Sigmund powiedział sobie, że to musiał być zbieg okoliczności.

– Przerwij wizję – jego głos drżał. – Meduza, kiedy Shaeffer i Wu spotkali się po raz ostatni? – To akurat wiemy – powiedziała Meduza. – Nie widzieli się, odkąd w pięćdziesiątym drugim Carlos wyszedł ze szpitala z nowymi płucami. Dwa lata. Sigmund chciał wiedzieć, czy do ponownego spotkania doprowadziło ich coś poza orgią. Dlaczego teraz? To, co podpowiadała wyobraźnia Sigmunda, gdy słyszał dźwięki z nagrania, było jeszcze bardziej bolesne, niż obraz. Słyszał jęki, ostre krzyki, dotykające się ciała, niejasne westchnienia, a potem... Cisza. – W tym momencie zgubiłam sygnał – powiedziała Meduza. – Standardowe zagłuszanie ARM. Nareszcie dyskrecja, pomyślał Sigmund. – Monitoruj sytuację, jak długo są tam Bey i Sharrol. *** Wczesnym przedpołudniem zadzwoniła Feather. – Sigmund, mam tu ciężki przypadek gorączki kabinowej. Mogłabym wpaść do Nowego Jorku? Carlos owinie się w koce i pójdzie spać. Dla niej i Carlosa było nieco po pierwszej w nocy, a raporty, które pisał Sigmund, mogły zaczekać. – Carlos nie będzie zdziwiony, jeśli się obudzi, a ciebie nie będzie?

– On zna życie, Sigmundzie. Kilka dni temu widział wystarczający dowód na to. – Jasne. Wyskoczymy na drinka – powiedział Sigmund z całym spokojem, na jaki było go stać. Jak się okazało, było to kilka drinków. W kilku barach East Village, po drodze zaliczając lunch. – Cokolwiek, byle nie ryba – odpowiedziała zapytana o jedzenie. – Mam dość oglądania ryb. Poszli do włoskiej knajpki. W czwartym barze pochyliła się i mocno pocałowała Sigmunda. – Podstępem, ale to było dobre – powiedziała. – U Carlosa nie ma za dużo do roboty. Znalazłaś sposób, żeby się rozerwać. Sigmund zatrzymał tę uwagę dla siebie. – Dobrze cię widzieć. Może czas zmienić przydziały. Skoro Carlos przywykł do ochrony, to jest szansa, że zgodzi się na kogoś innego. – Zobaczymy. Feather wskoczyła na scenę do karaoke. Przez chwilę tańczyła i śpiewała wraz z hologramem Elvisa. Potem dołączyła do Sigmunda. – To było fajne. Nowy przydział? Może. Nie wiem. Myśli kotłowały mu się w głowie. Czy chciał, żeby byli razem? Po prostu chciał, żeby była z dala od Carlosa – a teraz jeszcze Shaeffera? Jak długo Feather pragnęła dzieci Sigmund nie wyobrażał sobie, żeby na dłuższą metę była z kimś szczęśliwa.

– Może – powiedziała nagle. – Carlos i ja nie zachowaliśmy się do końca profesjonalnie. Potrzebuję czasu dla siebie, żeby określić, co czuję. – Dotknęła ramienia Sigmunda. – Czy mogę wyjechać na jakiś czas, nie dostając nowego przydziału? Możesz to zorganizować? Mógł zorganizować większość rzeczy w ARM. – Co masz na myśli? – Słyszałam o czymś, co byłoby prawdziwą odmianą. – Przerwała, żeby dopić swoją wódkę z tonikiem i zamówiła następną. – W stoczni remontowej na Marsie jest statek, który trzeba przeprowadzić do Smithsonian. Zabytek Czwartej Wojny, wierz w to, lub nie. – Musiał wyglądać na zakłopotanego, bo mówiła dalej. – Nie jestem zaskoczona, że nie słyszałeś o tym transferze. Ludzie z muzeum uważają, że Belterianie będą się temu sprzeciwiać, i pewnie mają rację. Trzymają to w tajemnicy. Carlos mi powiedział. Wie, bo jest w zarządzie muzeum. Mars nie był atrakcyjną posiadłością: za mało zasobów, żeby utrzymać znośną atmosferę. Mało kto tam żył. Mars należał do terytorium NZ głównie dlatego, że Belterianie nie byli nim zainteresowani. Zgłaszali zainteresowanie wszystkim, co poruszało się poza normalnymi trasami statków systemu Sol; Mars do tego pasował. – To podobne do Belterian – powiedział Sigmund. – Nie wiem – Feather się uśmiechnęła. – Niektórzy

Belterianie są w porządku. Przypomniał sobie widok Feather owiniętej wokół Beowulfa. Feather opuszczająca Ziemię było coraz lepszym pomysłem. Czwarta Wojna sprawiała, że statek był prawie w wieku Sigmunda. Dinozaur. Należał do odpowiedniego muzeum. Wkurzenie Belterian było jak wisienka na torcie. – Szepnę słówko. Z kim mam porozmawiać? – Jesteś wspaniały. – Pochyliła się nad małym stolikiem i pocałowała go. – Wiedząc o tym, przywiozłam pewne informacje. Feather wyciągnęła komputer i wywołała dane na temat starożytnego lądownika i statku transportowego ARM, Boy George. – Skoro się zgadzasz, to po prostu potwierdź. Carlos zajmie się tym od strony Smithsonian. Pośród hałasu zatłoczonego baru Sigmund musiał użyć protokołu gamma, żeby wzorzec jego głosu był zrozumiały. Potem Feather wciągnęła go na scenę i dzień zrobił się jeszcze bardziej wariacki.

46 Doradca wpatrywał się w Sigmunda. Boy George był spóźniony. Nie było żadnego wezwania o pomoc i nie można było namierzyć jego markerów. Feather zagrała na nim jak na skrzypcach. I zrobiła z niego durnia. Nie zabrało to dużo czasu – kilka telefonów i wejście poprzez ukryte czujniki do podwodnego domu Carlosa – żeby potwierdzić to, co Sigmund czuł w trzewiach. Carlos i Feather zniknęli. Tak jak Beowulf, Sharrol i dzieci. W obu domach wysłani przez Sigmunda agenci zastali chaos pospiesznego pakowania. Autorski autodoc Carlosa, potencjalny cud nanotechnologii, zniknął. Wielki klocek opadł na swoje miejsce, gdy Meduza znalazła dane techniczne antycznego lądownika. – Feather zapomniała wspomnieć, że miał pełną tarczę ochrony przed wykryciem. – Sądziłem, że mogę jej ufać. A to bolało. Czyli: Boy George nie wylądował, bowiem w tajemnicy przyjął uciekinierów. Lądownik i statek transportowy spotkają się i wtedy odlecą – dokąd? Dokądkolwiek zmierzały, mogły lecieć niezauważenie. – Nie rozumiem – powiedziała Meduza. – Po co kraść statki? Dlaczego po prostu nie wyemigrować? Bey nawet nie jest rezydentem w systemie Sol. I każdy świat z

radością powitałby Carlosa. To samo pytanie dręczyło Sigmunda. Przeszedł przez pokój, żeby zerknąć na hologram siebie z Feather, zrobiony w lepszych czasach. – Co to sobie wymyśliłaś? – zapytał. Bey i Sharrol już dawno wynieśliby się z Ziemi, tylko że ona bała się kosmosu. To dlatego Carlos musiał być ojcem dla ich dzieci. – Mam pewną teorię. Z nich wszystkich tylko Feather nie może wyemigrować. Jako agentka ARM wie za dużo. Po przejściu na emeryturę musi zostać na terytorium NZ. Problem w tym, że Feather chce mieć dzieci, a nie może. Nie tutaj. Dlatego ona chce uciec. Żeby zmienić nazwisko i zniknąć. – To nie jest odpowiedź na moje pytanie – powiedziała Meduza. – Wiem. – Sigmund zaczął chodzić. – Kolejna teoria. Chce, żeby to Carlos był ojcem jej dzieci. Przekonała go, żeby uciekł razem z nią. Mogła powiedzieć, że NZ uważają, iż są właścicielami jego genów i nowego autodoca, z którego był taki dumny. Mogła mu powiedzieć, że dostała rozkazy, żeby zatrzymać go na Ziemi. Dlaczego nie miałby jej uwierzyć? Dlatego, wiedziony fałszywym poczuciem wdzięczności, mógłby się ukrywać wraz z nią. – Jednak Carlos troszczy się o Louisa i Tanyę – a także Sharrol – i nie poleciałby bez nich i Beowulfa. To wymagało przekonania Shaeffera, że nie wolno

mu opuścić Ziemi. Sigmund podejrzewał, że w bajeczce opowiedzianej przez Feather to on był wielkim, złym ogrem. – I w tym miejscu zawodzi mnie wyobraźnia. W jaki sposób przekonano osobę cierpiącą na ostry lęk przed kosmosem, że podoła podróży? Podróż, a potem nowe życie – poza światem. Sigmund oblał się zimnym potem. Miał ponurą pewność, że rozwiązanie tego bałaganu wyrwie go z planety. To przez to, że wiedziony zaufaniem dał się oszukać, udało im się ukraść lądownik i skutecznie porwać Carlosa. Być może całe jego zaufanie zostało źle ulokowane. Sigmund, mimo wszystko, zamierzał uratować Carlosa. Będzie jednak potrzebował pomocy. – Meduza – powiedział Sigmund. – Wyślij wiadomość do Andera. Mamy nową misję.

47 – Ta dam! – powiedział Ander, wskakując Seekerem z powrotem do normalnej przestrzeni. Dokładnie przed nimi świeciła gwiazda. Była starsza i gorętsza niż Sol, ale z tej odległości jej żółto-biały odcień nie różnił się zbytnio od Sol. Sigmund westchnął z ulgą. Ander zajął się pilotażem. Podczas podróży z Jinxa mówił bez przerwy; tym razem Sigmund był z tego zadowolony. Cieszył się ze wszystkiego, co odwracało jego uwagę od głodnej pustki. Częste wyjścia z hiperprzestrzeni, których Sigmund potrzebował, aby się upewnić, że wszechświat nadal istnieje, dodatkowo wydłużyły już i tak długą podróż. – Nic tu nie ma. Ander nacisnął przycisk na głównej konsoli. Na wyświetlaczu radaru pokazała się szarawa sfera, rozszerzająca się powoli. Skoro nie wisiał nad nim rychły powrót do hiperprzestrzeni, Sigmund czuł się najlepiej od tygodni. Zdołał nawet wykazać jakieś zdziwienie. – Masz nadzieję znaleźć tutaj pole statyczne? To nie jest jakiś niezbadany system. – Nie zaszkodzi sprawdzić. – Ander się uśmiechnął. – A nagroda, jeśli faktycznie je znajdziemy, jest wspaniała.

Eony temu dwie starożytne rasy prowadziły wojnę mającą na celu galaktyczną eksterminację. Po ich epickich zmaganiach niewiele zostało, poza kilkoma artefaktami zachowanymi na wieczność w polach statycznych. Większość rzeczy z nich wydobytych opierało się zrozumieniu. Wszystkie były wytworami technologii o zatrważającej mocy. Zgodnie z wiedzą potoczną uważano, że te schowki były magazynami broni. Nic więc dziwnego, że każda rasa Poznanej Przestrzeni oferowała nagrody za nowe pola statyczne. Człowiek, który znalazł choć jedno, dzięki standardowej hojności ARM mógł przez całe życie żyć jak książę. Z tego, co wiedział Sigmund, ARM ostatnią taką wypłatę zrobiło ponad dziesięć lat temu. Pola statyczne odbijały wszystko: światło, fale radiowe, nawet neutrina. Drugą naturą pilotów zbliżających się do systemu słonecznego, jakiegokolwiek systemu, było przeczesanie go skanerem dalekiego zasięgu – dlatego nie było zaskoczeniem, że w tym od dawna zasiedlonym systemie nie czekał na nich żaden schowek. Sigmund nawet się nie zastanawiał, ile razy ten system był skanowany przez optymistów takich, jak Ander. – No cóż – powiedział wreszcie Ander. – Rozejrzeć się nie zawadzi. Następny przystanek, Fafnir. ***

Na Fafnirze również istniała możliwość porwania kogoś za pomocą systemu teleportacji. – Nic ci się nie stanie – powiedział Nessus spanikowanemu mężczyźnie w kabinie. Mężczyzna obrócił się w stronę bezcielesnego głosu. Jego odbicie w lustrze weneckim wyraźnie mu się nie spodobało. Zadrżał, a potem zmusił się do zachowania spokoju. – Pokaż się. Niezbyt by to pomogło. – Ty jesteś Logan Jones, kierownik techniczny Drakę Hotel? – Tak. – Mężczyzna nagle zaczął walić w niezniszczalne – w każdym razie w normalnych okolicznościach – ściany. Pięści oczywiście nie mogły uszkodzić materiału kadłuba. – Nie mam pieniędzy. Nikt z moich bliskich nie ma. Równie dobrze możesz mnie wypuścić. – Wszystko w swoim czasie, panie Jones. – Nessus zamilkł na chwilę, żeby to stwierdzenie dotarło do jego rozmówcy. – Mam wręcz nadzieję, że w zamian za tę niedogodność uda mi się pana wynagrodzić. Jones zmrużył oczy. – W zamian za co? O ile łatwiej by było, gdyby Ausfaller korzystał z kabin transportowych. Z jednego biura ARM do drugiego przenosił się, używając fizycznych środków transportu, przez co w zasadzie nie dało się do niego zbliżyć.

Jacykolwiek kryminaliści, których Nessus mógłby wynająć, by porwali Sigmunda, mogliby go przypadkowo zranić, albo jeszcze gorzej, nawet gdyby udało się przeprowadzić taką akcję w tajemnicy. – To koniec – powiedziała Sangeeta Kudrin. – Sigmund jest zbyt cwany. Mamy cholerne szczęście, że pieniądze General Products powiązał z Maxem Addeo, nie ze mną. Nessus, nie możesz mnie już dłużej trzymać. – Ale mogę sprawić, by Ausfaller dowiedział się o pomocy, której udzieliłaś... chyba że nadal będziesz mnie wspierać – odpowiedział Nessus. Kiwnęła głową, a na jej twarzy odbiły się wyraźnie strach i cierpienie. Informacje nadal napływały, łącznie z raportem, że Ausfaller, nareszcie, znowu opuścił planetę. Nowe okoliczności oznaczały, że przynajmniej będzie można bezpiecznie zbliżyć się do ARM. – W zamian za co? – powtórzył Jones. – Powiedz! Nessus odkrył, że zwinął się w kłębek. Spotkanie twarzą w twarz z Sigmundem go przerażało. Zmusił się, żeby się wyprostować. – Wkrótce w twoim hotelu zamelduje się dwóch Ziemian, Sigmund Ausfaller i Ander Smittarasheed. Czy raczej tak powiedział porwany recepcjonista. Pomimo że Ausfaller wyruszył wcześniej, Nessus przybył jako pierwszy. Zgodnie ze słowami Sangeety cudem było, że Ausfaller zdołał wsiąść na kolejny statek. Nessus wyobraził sobie, jak Seeker wyskakuje z hiperprzestrzeni. – Panie Jones, proszę popatrzeć na prawo. Weźmie

pan te płaskie urządzenia i przed ich przyjazdem umieści je pan pod dywanami w ich pokojach. Za pańską pomoc i milczenie, po tym, jak uzyskam elektroniczne potwierdzenie, że dyski zostały zainstalowane prawidłowo, otrzyma pan tysiąc starów. – Czy to materiały wybuchowe? – To urządzania do teleportacji – odparł Nessus. – Stoi pan na jednym z nich. Spojrzenie Jonesa wędrowało od podłogi kabiny do złożonych pod ścianą dysków. – W hotelu są kabiny transferowe. Co prawda w holu, a nie w pokojach dla gości, ale nadal... – Jones zamilkł, zakłopotany. – Nikomu nie stanie się żadna krzywda. Ma pan na to moje słowo. Chce pan wiedzieć coś więcej? – Dobrze – powiedział Jones. – Zrobię to. *** WITAMY NA FAFNIRZE. Napis zawieszony nad stanowiskiem odprawy celnej sprawił, że Sigmund poczuł swędzenie na skórze. Skupił się na oddychaniu. Grawitacja nie odbiegała zbytnio od standardowej, a on był w budynku. Dasz radę, powiedział sobie. Za nim, w punkcie wyładunkowym, Ander gawędził ze śliczną brunetką z nowo przybyłego liniowca. Ander

zawsze chętnie mieszał pracę z przyjemnością. Celnik był kzinem. Futro miał popielate, a w dół ramienia biegła mu poszarpana blizna. Weteran, domyślił się Sigmund. Czy to ty zjadłeś moich rodziców? Sigmund wreszcie znalazł się na początku kolejki. Kzin pobieżnie rzucił okiem na cywilny identyfikator Sigmunda. – Witamy na Fafnirze. Co pana tutaj sprowadza? Rok coraz bardziej rozpaczliwego poszukiwania informacji. Broń dużego kalibru, która zniknęła z magazynu ARM mniej więcej wtedy, gdy zniknęła Feather. Dziwny raport policyjny, który kilka miesięcy wcześniej pojawił się w publicznej sieci Fafnira, o człowieku uratowanym na morzu. Jego kamizelka ratunkowa miała duże, szarpane dziury z przodu i z tyłu. Człowiek ten twierdził, że zrobiło je jakieś morskie stworzenie. – Zwiedzanie – powiedział Sigmund. – Wojny wodne – z tyłu pojawił się Ander. Wojny wodne były sportem specyficznym dla Fafnira, otwarte, podwodne zmagania mieszanych drużyn złożonych z ludzi (noszących urządzenia do oddychania) i delfinów. Dziesięć drużyn ścigało lub zaganiało trzy miejscowe stworzenia przypominające żółwie. W świecie, który składał się głównie z oceanu, taki sport miał swoisty sens. Szczurokot zmarszczył pysk. Najwyraźniej miał taki sam stosunek do wody, jak ziemskie koty.

– Wybraliście sobie panowie dobry moment. Zbliżają się duże zawody w Pacyfice. – Dzięki za podpowiedź. – Sigmund zebrał bagaż. Gdy Ander przeszedł odprawę, ruszyli do hali przylotów. Sigmund potrząsnął głową, gdy jego towarzysz skierował się do rzędu kabin transferowych. – Ander, jesteśmy turystami. Weźmy taksówkę. Wsiedli do pojazdu. – Drakę – polecił Sigmund, zamykając oczy, żeby nie widzieć zbyt bladego nieba. – Doskonały wybór – powiedziała SI. – To jeden z naszych najlepszych hoteli. I z pewnością najdroższych. Ander go wybrał. Weszli do swoich pokoi, zostawiając łączące je drzwi otwarte. Ander wciąż był rozgoryczony, że Sigmund nalegał na pokoje bez widoku na ocean. Sigmund zignorował te narzekania; widok miasta dziesięć pięter w dole dawał mu poczucie, że jest w domu. Zaczął konfigurować komputer i monitory. Sensory ARM, które będzie rozsiewać Ander, wkrótce zapełnią je danymi. Ander wszedł przez wspólne drzwi. – Myślisz, że ich znajdziemy? – Szczerze? Nie wiem. Paranoja Feather, geniusz Carlosa, spryt Beowulfa. Przewaga roku. Może Bey miał dostęp do ulokowanych poza Ziemią pieniędzy Peltona. Szanse wydawały się bardzo małe, nawet jeśli skradziony statek tutaj był. Nadzieja, że to strzały z broni palnej, a nie potwory

morskie, zniszczyły kamizelkę ratunkową, zaprowadziła ich bardzo daleko. – Powiedzmy, że przydałoby się nam trochę szczęścia.

48 Sigmund pasował do Fafnira. Nie chciał korzystać z kabin transferowych; miejscowi także rzadko z nich korzystali. Nie widzieli potrzeby pośpiechu. Kabina transferowa może przyjąć ograniczoną ilość energii kinetycznej, a dwa punkty na obracającym się globie mają różne prędkości. Na Ziemi przy podróżach na dalekie dystanse pasażer przeskakuje z kabiny do kabiny za szybko, żeby to zauważyć. Stacje przesiadkowe na satelitach pozwalają na teleportację przez oceany. Na Fafnirze tak nie było. Poza jednym, małym kontynentem, wciąż noszącym nazwę w języku kzinów, Shasht, miejscowi zazwyczaj podróżowali łodziami lub sterowcami. Biorąc pod uwagę, co udało się osiągnąć przez dwa tygodnie intensywnych poszukiwań, Sigmund równie dobrze mógłby się wybrać na wyprawę dookoła świata sterowcem. Nie, żeby mógł wyjść ze swojej kabiny... Meduza szybko włamała się do sieci komunikacyjnej Fafnira. Nie znalazła żadnych śladów uchodźców. Jedyną zachętą do dalszych działań była negatywna: od niemal roku żadnych śladów Persiala Januarego Heberta, ocalonego żeglarza twierdzącego, że natknął się na morskiego potwora, który nienawidził kamizelek ratunkowych. To sugerowało pseudonim. Dodatkowym utrudnieniem było to, że ludzie tutaj

żeglowali miesiącami. Wielu żyło niezależnie na tysiącach wysepek, którymi poznaczony był rozległy ocean. Tak czy inaczej byli poza zasięgiem sieci Fafnira. W większości głównych miejsc publicznych na Shasht Ander porozrzucał czujniki. Potem pożeglował na jedną z pobliskich, bardziej zaludnionych wysp i zrobił to samo. Miał przy tym na sobie pełne oprzyrządowanie ARM, słuchawki takie, jak te, które Sigmund niegdyś pożyczył Shaefferowi i Wu, i niezwykłe soczewki kontaktowe. Sigmund widział na monitorze wszystko, co widział Ander. Jak dotąd nie było to nic pomocnego. – Ander – wywołał Sigmund. Lekkie poruszenie obrazu w górę i w dół pokazało, że Ander go usłyszał. Sądząc z widoku, znajdował się w małym centrum handlowym. – Jedź na następną wyspę. *** Pośród Obywateli tchórzostwo jest cnotą. Nessus był tutaj, na Fafnirze, całe lata świetlne od Ogniska, ponieważ miał tej cnoty nieco mniej, niż większość. Jednak wciąż był tchórzem. A Sigmund Ausfaller wciąż był bardzo, bardzo przerażający. Nessus w każdej chwili mógł zadzwonić do pokoju Sigmunda. Mógł wejść prosto do niego. Mógł przerwać

jego dreptanie wycieczką do kabiny na Aegis. I co powiedzieć? Poprosić, by obłąkany paranoik, którego ścigał od lat, mu zaufał. Powiedzieć temu obłąkanemu paranoikowi, że świat ludzi potrzebuje jego pomocy. Wyjawić najmroczniejsze tajemnice Zgody jej najgroźniejszemu przeciwnikowi. Nessus przyspieszył kroku, desperacko próbując dodać sobie energii. Daleko mu było do tego poziomu manii, który pozwoliłby mu działać. *** Sigmund stracił rachubę, na ilu wyspach był już Ander. Meduza analizowała tysiące strumieni danych pochodzących z sensorów, które rozsiał. Sigmund sprawdzał je wyrywkowo, żeby mieć wrażenie, że robi coś pożytecznego. Musieli znaleźć trop. Już dawno mogliby się stąd zabrać, gdyby nie strach Sigmunda przed lotem powrotnym. Pewnej bezsennej nocy do Sigmunda coś dotarło. Beowulf Shaeffer był urodzonym turystą. Największą atrakcją turystyczną na tym nieoświeconym, mokrym świecie były wojny wodne. Sigmund posłał Andera, żeby rozejrzał się w Pacyfice. Pacifica była wioską położoną na dnie oceanicznym, zbudowaną do obsługi czegoś w rodzaju podwodnego zoo. Wojny wodne przyszły później, jako adaptacja

lądowej gry myśliwskiej kzinów – ale sennej wiosce przyniosły dobrobyt. Co było do przewidzenia Ander, zanim udał się na pobliski stadion, na którym gromadzili się fani, najpierw znalazł jadłodajnię. Sigmund widział oczami Andera, jak ten studiuje menu, ogląda pobliskie lady, zerka w górę na balkon, wraca do menu, staje w kolejce... – Ander! – wrzasnął Sigmund. Waliło mu serce. – Popatrz jeszcze raz do góry. Czy to...? Gdy Ander przyglądał się balkonowi, Sigmund cofnął o minutę nagranie z soczewek. Znał tę twarz! – To Shaeffer! Ładuj się na górę! *** Ander przeskakiwał po trzy stopnie naraz. Znalazł Shaeffera w kabinie transferowej, trzymającego komputer. To był Shaeffer – program rozpoznający twarze nie miał wątpliwości, tak jak Sigmund – poza tym, że był prawie o pół metra za niski! Shaeffer wyszedł z budki i wpadł prosto na Andera. – Ufff! – To nie brzmiało szczerze – powiedział Sigmund. Więc Shaeffer także rozpoznał Andera. – Nie daj mu poznać, że słucham. – Wybacz, Beowulfie, ale strasznie się zmieniłeś! Ander nie pozwolił Shaefferowi wyjść z budki. Shaeffer udał, że się kuli.

– Przepraszam, nie chciałem pana uderzyć. – Dziwne, Ander. Udaje, że cię nie zna. Przypomnij mu się. Ander złapał rękę Shaeffera i potrząsnął nią. – Ander Smittarasheed – zagrzmiał. Jego miażdżący kości uścisk, niemal jak rodowitego Jinxianina, ukrył ukłucie wprowadzające do organizmu pluskwę. Sigmund sprawdził dane. – Meduza ma sygnał. Dobra robota. Ander wciąż mówił. – Robiliśmy razem filmy z podróży. Beowulf, naprawdę, musisz mieć mnóstwo do opowiadania. – Do ukrycia. Mnóstwo do ukrycia, Ander. – Już nie – odpowiedział Ander. – No, racja. Jesteś z kimś? Ander pamiętał o swojej roli. – Nie. – No to chodź obejrzeć ze mną rozgrywkę. Koło mnie chyba jest puste miejsce. – Ander, daj mi dobry widok na numery siedzeń – powiedział Sigmund. – Meduza spróbuje się dowiedzieć, kto kupił bilety. Z pewnością nie zostały kupione na nazwisko Beowulf Shaeffer. Jeśli poznają miejscowe nazwisko Beya, będą mieli trop prowadzący do wszystkich uciekinierów. Ander i Shaeffer podeszli do kabin transferowych.

– Ander, złap Shaeffera za ramię. Zachowuj się, jakbyś się martwił, że ci zginie, to nie będzie podejrzewał, że go śledzimy. – Dlaczego korzystałeś z komputera w budce telefonicznej? – Ander mówiąc, chwycił Beya za szczupłe ramię. Shaeffer wyglądał na zdziwionego pytaniem. – Hałas! Na dany sygnał tłum zafalował, pociągając ich do wejścia pod kopułę stadionu. Sigmund opadł na fotel masujący. Podsłuchiwanie niczego nie podejrzewającego Beowulfa Shaeffera stawało się złym nawykiem. *** – Mam ich, Sigmundzie – powiedziała Meduza. – Ich? – Te miejsca, na których siedzą Bey i Ander. Bilety są na nazwisko Martin Wallace Graynor. Shaeffer paplał coś o najlepszych momentach wojen wodnych. – Pewnie Bey zabija czas, gdy jego towarzysz ucieka. Meduza się uśmiechnęła. Nawet węże się uśmiechnęły. – Lepiej. Graynorowie, sześcioosobowa rodzina, kilka lat temu wyemigrowała z Fafnira na Wunderland. Dwóch mężczyzn, dwie kobiety, dwoje dzieci. – Wliczając w to Martina, jak sądzę?

– Zgadza się. Sigmund się zastanowił. – Kto jeszcze jest w dwóch miejscach naraz? – Milicenta pracuje w Pacifice. John i dwoje dzieci, Nathan i Tweena, półtora roku temu wyjechali z Shasht. Do Domu. Sharrol Janss żyła z Carlosem pod wodą, robiąc dzieci. Dla osoby z takim lękiem przed przestrzenią Pacifica pewnie była najlepszym miejscem na Fafnirze. Dla małej Tanyi także, jak można się było domyślić na podstawie poszlak. Ale na Fafnir, by stać się Graynorami, mogli przylecieć w stanie hibernacji. Znów zamrożeni mogli polecieć na Dom, najbardziej przypominający Ziemię świat skolonizowany. Ale dlaczego się rozdzielili? – Meduza, doliczyłaś się pięciorga. Co z numerem szóstym? – Adelajda – powiedziała Meduza. – Nie ma tu po niej śladu. Po kręgosłupie Sigmunda przebiegł dreszcz. Tu wydarzyło się coś złego. Której kobiety się nie doliczyli? Sharrol czy Feather? *** Pokasływanie wreszcie przyciągnęło uwagę Sigmunda. Ander potrzebował rady. W porządku. Meduza przez chwilę mogła popracować sama.

Mówił Shaeffer. – Ander, co robisz na Fafnirze? Sceneria ledwie zauważalnie poruszyła się górę i w dół; Ander przyjął sugestię Sigmunda. – Szukam cię – powiedział Ander. – No – odparł Shaeffer. – Tak myślałem. Jesteś z policji Narodów Zjednoczonych. W głosie Beowulfa nie było wielkiej sympatii dla Narodów Zjednoczonych. A może, pomyślał Sigmund, to tylko uprzedzenie. – Ander, tylko nie mów, że jesteś ich pracownikiem. – Nie... niezupełnie – powiedział Ander. – Nie jestem z ARM. Jestem z Sigmundem Ausfallerem, a on jest w ARM, ale zajmuje się własnymi sprawami. Przez co chcę powiedzieć, że nie jestem tu po to, żeby sprowadzić cię z powrotem, Beowulfie. – To dobrze. Nie chcę wracać. – Zapadła chwila znaczącej ciszy. – Wobec tego, po co? – Zapytaj o Feather – podpowiedział Sigmund. – Możesz mi powiedzieć, co się stało z Feather Filip? Shaeffer się skrzywił. – To długa i nieprzyjemna historia. – Żaden problem – powiedział Ander. – Zabiorę cię na kolację. Sigmund zadrżał, nie mając nic do dodania. – Dzięki. – Shaeffer pochylił się i wyszeptał konspiracyjnie: – Ander, tu chodzi o rzecz o wielkiej wartości. Coś, czego sam nie mogę dotknąć. Feather i to,

jak wyglądam, jest ze sobą połączone. – Ander, miej oko na Shaeffera. Idźcie na kolację. Niech mówi. – Skłonienie Shaeffera, by opowiadał historie, nie będzie trudne. – Meduza i ja będziemy kopać dalej. *** Podczas gdy Sigmund nadal podsłuchiwał Andera i Beowulfa, Meduza szukała autodoca Carlosa. Nazywanie tego urządzenia autodokiem nie odpowiadało rzeczywistości. To był cud nanotechnologii, mogący na żądanie wyhodować organy, kończyny, cokolwiek. Przynajmniej tak twierdził Carlos. Narody Zjednoczony zainwestowały w tę maszynę fortunę. Była ogromna – za duża i zbyt ciężka, żeby ją poruszyć bez pomocy dryfu. W spisie ładunku Zombie Queen – wielka nazwa jak na statek liniowy – nie było niczego, co miałoby choćby zbliżoną wielkość i wagę. Autodoc zniknął z Ziemi wraz z Carlosem. Czy Carlos, lecąc na Dom, zostawiłby go z własnej woli? – Niech Bey dalej gada – polecił Sigmund Anderowi. – Potrzebuję więcej czasu. – Meduza, nowy priorytet – zwrócił się Sigmund do swojej SI. – Znajdź Milicentę Graynor. Jeżeli Shaeffer grał na zwłokę, to byłaby to przykrywka dla ucieczki. – No i byłeś na Sirius Mater – powiedział do Andera

Beowulf. Rozmawiali o eksplozji jądra. – Gotów opisać za mnie tę historię. Zgaduję, że w obu przypadkach przysłał cię Ausfaller. – Więc dlaczego mnie wynająłeś? – Nie obchodziło mnie to zbytnio. W jądrze w reakcji łańcuchowej eksplodowały supernowe. Pytanie brzmiało, jak miałem o tym powiedzieć ludzkiej rasie? Jak skłonić ludzi, by w to uwierzyli? Miałem nadzieję, że jesteś z ARM. Może wy bylibyście w stanie coś zrobić. To coraz bardziej wyglądało na granie na zwłokę. – Podpuśćmy trochę naszego przyjaciela – powiedział Sigmund.

49 W wojnie wodnej brało udział pięć drużyn, nie wszystkie w pełnym składzie, i Sigmund widział tylko dwa pseudożółwie. Najwyraźniej była to jednak duża sprawa. Fani z wrzaskiem poderwali się na nogi. Sigmund musiał krzyczeć, żeby zostać zrozumianym. – Ściągnąłem ci film. Pokaż mu. Ander kiwnął głową i podał Beowulfowi swój komputer. Pojawiło się holo. Na czarnym tle obracało się pięć kulek. Była to animacja sporządzona na podstawie tego, co podczas krótkiego wypadu na terytorium lalkarzy zarejestrowały instrumenty Hobo Kelly. W miarę zbliżania się symulowanej kamery kulki rozkwitały w światy. Cztery z nich, pomijając ich malutkie, orbitujące słońca, były tak podobne do Ziemi, że aż ściskało się gardło. Tajemniczy piąty glob, bezgwiezdny, lśnił jak objęty ogniem. Sigmund opisywał; Ander powtarzał jego słowa. – Lalkarze nadal są w Znanej Przestrzeni. Oddalają się z prędkością relatywistyczną i zabrali ze sobą swoje planety. – Ander zamknął komputer. – Pięć światów tej samej wielkości, orbitujących w pentagonie wokół siebie. Sam policz. Odkryjesz, że niezależnie od tego, czy umieścisz pośrodku słońce, czy nie, ich orbity są stabilne. Doskonale rozumieją, czym są pływy. To właśnie przed tobą ukryli.

Shaeffer wyglądał na zaskoczonego. Zadawał inteligentne pytania. Nie zareagował w wyraźny sposób na uwagę o prędkości relatywistycznej. Ponieważ uznał, że trzy procent prędkości światła to prędkość relatywistyczna? A może dlatego, że nie wiedział? Tak czy inaczej, był w to zamieszany. To on w 45 roku wziął udział w ekspedycji z Peltonem. To on zgłosił się na ochotnika, gdy znaleźli system słoneczny z antymaterii. Gdy przez te informacje Shaeffer stał się zbyteczny, chronił coś bardzo mu drogiego. Kogoś. To musiała być Sharrol Janss. *** Beowulf poprowadził do Pequod Grill. (Sigmund widział reklamy; Pequod był pierwszą pułapką na turystów w Pacyfice). Ander wepchnął się do kabiny transferowej wraz z Shaefferem, udając troskę, by ten mu nie czmychnął. W restauracji Bey mówił niemal bez przerwy, nawet po tym, jak dostali zamówione jedzenie. Spekulował o światach lalkarzy i o tym, dokąd mogą zmierzać. Snuł teorie, w jaki sposób Outsiderzy mogą się zaadaptować do eksplozji jądra. W innych okolicznościach Sigmund byłby zafascynowany. Meduza nagrywała; przesłucha wszystko w innym czasie. Ander, kierując się podpowiedziami Sigmunda, powiedział kilka bzdur o programie badawczym Peltona

na Jinxie i o tym, co sprawiło, że został on zawieszony. Shaeffer na to także nie zareagował. Wtrąciła się Meduza. – Mam Milicentę. Właśnie zameldowała się w Outbound Enterprises. – Co to takiego? – zapytał Sigmund. – Firma przewozowa. Ta sama, z której skorzystali Carlos i dzieci. I jeszcze coś... – Tak? – Jeśli rozjaśnisz okna i spojrzysz w dół, Outbound Enterprises to ten niski, zielony budynek na ulicy poniżej. *** Shaeffer wreszcie zwolnił. Może była to kwestia zmęczenia, bo godzina w Pacifice była późna, a może uznał, że kupił Sharrol/Milicencie dość czasu na ucieczkę. Pomimo wcześniejszych uwag nie powiedział dużo o Feather. – To po to przyjechałeś? – spytał Beowulf. – Beowulf, wierzę, iż mogę powiedzieć Sigmundowi, że podróż się opłaciła. A czy teraz możesz mi powiedzieć, co się stało z Feather Filip i Carlosem Wu? – Taa – Bey się pochylił. – I z autodokiem Carlosa Wu? – Feather Filip zniknęła w tym samym czasie i z tego samego miejsca, co ty, Carlos Wu i Sharrol Janss. Mam się dowiedzieć, kto nie żyje.

Sigmund wzdrygnął się, ale Ander prawie na pewno miał rację. A jeżeli ktoś nie żył, to logika podpowiadała, że była to Feather. Za pośrednictwem soczewek Andera, Sigmund przyglądał się Beowulfowi. Shaeffer położył dłoń na brzuchu i pomasował go nerwowo. – Nikt nie powinien z tobą jeść, Ander. – Kto nie żyje? – bez ogródek powtórzył Ander. – Przynajmniej Carlos. Chcesz usłyszeć wszystko od początku? Carlos odleciał na Dom. W jakiej jeszcze kwestii skłamie Shaeffer? – No i to tyle – wreszcie podsumował Bey. – Carlos nie żyje. Widziałem, jak Feather go zastrzeliła, zanim postrzeliła mnie. Sharrol i dzieci musiały uciekać. Feather została, żeby mnie wsadzić do doca, a potem wzięła drugą łódź. Porzuciła mnie na pustynnej wyspie. Myślę, że już odpuściła sobie ściganie Sharrol. Bo inaczej po co potrzebowałaby mnie jako zakładnika? Nie mam pojęcia, gdzie są teraz, ale jeśli Feather miałaby Sharrol, to pewnie bym o tym wiedział. Pośród kłamstw część rzeczy brzmiała prawdziwie. Sigmund znał bohaterów opowieści i miał na tyle duże pojęcie o tle, żeby przejrzeć mgłę oszustw. Zdobycie transportowca i lądownika, przemknięcie się na Fafhira, żeby przejąć życie Graynorów, zdrada na odległej wyspie... to wszystko pasowało. Sigmunda przywiodły tutaj skradziona broń i wielkie dziury w kamizelce

ratunkowej. Tylko że niektóre role się zmieniły. Feather odeszła na zawsze. To, że ewidentnie przekroczyła granicę, nie ułatwiało sprawy. Sigmund nagle miał absolutnie dosyć głosu Beowulfa Shaeffera. To nie powstrzymało Shaeffera. – Inna sprawa, że ten eksperymentalny autodoc Carlosa Wu to bardzo wartościowe urządzenie. Mogę ci go sprzedać. – Naprawdę chcemy go odzyskać – zdołał podpowiedzieć Sigmund. – Rozegraj to standardowo. – Twoja pozycja do negocjacji nie jest zbyt dobra – zauważył Ander. – Tanio – zapewnił go Shaeffer. – Ja nie mogę go dotknąć, a wy nie możecie sobie pozwolić na jego utratę. Tylko popatrz na mnie! Ta maszyna odbudowała mnie z odciętej głowy! Sigmund poczuł skurcz żołądka. Wreszcie to do niego dotarło. Jak długo Feather obywała się bez leków? Wystarczająco długo, żeby w swoich towarzyszach zacząć widzieć wrogów? I co potem? Shaeffer odstrzelony na początku, jako potencjalnie najbardziej zagrażający Feather. Pozostali zdołali ją zabić i wsadzić Shaeffera do autodoca, zanim w ślepej panice uciekli łodzią. Shaeffer zmalał prawie o pół metra, ponieważ przy swoim naturalnym wzroście nie zmieściłby się w komorze autodoca.

Pokój zawirował. – Ander, dogadaj się w sprawie odkupienia doca. Ja się wyłączam. Wreszcie objawiła się mu ostateczna, nieznośna prawda. Na odbudowanie Shaeffera trzeba by dużo biomasy. Bardzo dużo. Martwe ciało Feather? Sigmund wymiotował i wymiotował, aż jego żołądek się opróżnił.

50 Na satelitarnej mapie pogody w publicznej sieci Fafnira Sigmund obserwował małą kropkę meandrującą od wyspy do wyspy. Był to sterowiec Wyvern; na końcu linii znajdowała się wieża cumownicza, leżąca tylko kilka kilometrów od Shasht North Spaceport, Outbound Enterprises Terminal i hotelu Sigmunda. Jeden z pasażerów nazywał się Maetin Wallace Graynor. Potwierdziła to zaimplementowana przez Andera pluskwa. Po tym, jak Shaeffer „uciekł” Anderowi, ten podążał za nim w dyskretnej odległości. Jednak Shaeffer nie pojechał w miejsce ukrycia autodoca. Ostatnia wyspa na trasie Wyverny znajdowała się w zasięgu kabiny transferowej Shasht, i Ander na ostatnim odcinku wyprzedził sterowiec. Ander namówił Sigmunda do wyjścia z jego pokoju, przynajmniej do jadalni hotelowej. Sigmund usiadł plecami do okna wychodzącego na niekończące się fale i nie całkiem takie, jak trzeba, niebo. Zamienili się miejscami, gdy do środka weszła para kzinów. Ocean i niebo nagle wydały się wcale przyjemnym widokiem. Czy to wy zjedliście moich rodziców? – To prawie okrucieństwo – powiedział Ander. – Pozwolić Beyowi wierzyć, że mi uciekł. Dokąd, poza Outbound, mógł udać się Beowulf?

Sharrol była już porządnie zamarznięta i czekała na następny liniowiec na Dom. Zanim Ander ruszył za Beyem, sprawdził opuszczone mieszkanie Graynorów i świeżo wynajęty przez Persiala Januarego Heberta, ocalałego po ataku morskiego potwora, pokój hotelowy. Przypuszczalnie Sharrol, wyjeżdżając z Pacifiki, wynajęła ten pokój dla Beya. Ander niczego nie znalazł, nawet holo Sharrol i dzieci. Wszystkie rzeczy osobiste zniknęły. Co do miejsca ukrycia autodoca, nie było żadnej wskazówki. Może Ander powinien po prostu „znaleźć” Beya raz jeszcze, żeby sfinalizować nieformalną transakcję. Gdyby Ander wytargował rozsądną cenę, Sigmund skłaniał się do tego, by pozwolić Beyowi zatrzymać pieniądze – i puścić „Graynorów” swobodnie. Shaeffer był winny złamania niezliczonych przepisów, od paragrafów imigracyjnych, przez fałszowanie tożsamości, do naruszenia zasad ruchu drogowego. I co z tego? To bardziej Feather, niż jego wina. Ta część umysłu Sigmunda, która nie była sparaliżowana żalem zastanawiała się, jak Shaeffer przyjąłby ponowne schwytanie. Może za wolność przehandlowałby koordynaty systemu z antymaterii? Ander przeglądał kartę win, część, która zamiast ceny miała adnotację „proszę zapytać sommeliera”. – Sigmund, czuję, że dobrze sobie tu poradziliśmy. Może butelka... Feather nie żyła, a Ander chciał świętować? Sigmund

nie miał siły dyskutować, ale nie chciał też zamawiać szampana. – Cenę butelki doliczymy do tego, co już jesteś mi winien. Te soczewki i słuchawki, które zgubiłeś, nie są tanie. – Nie zgubiłem ich. – Ander, wyglądając na smutnego, zamknął kartę win. – Sigmund, ich nie da się nosić całymi dniami bez przerwy. Oczy i uszy mnie wykańczały. Zdjąłem je i na chwilę zostawiłem na ladzie. – Nieważne. Sigmund nie miał ochoty wysłuchiwać skarg na obsługę w hotelu Andera w Pacifice. *** – Jest tam – powiedziała Meduza. Tam oznaczało hol Outbound Express, dziesięć pięter poniżej Sigmunda, w dół ulicy. SI monitorowała okolicę za pośrednictwem sensorów, które Ander rozrzucił tam kilka godzin wcześniej. – Nie marnował czasu – stwierdził Sigmund. Sterowiec Shaeffera zacumował zaledwie godzinę wcześniej. – Pokaż. Nowy, przeciętnego wzrostu Beowulf Shaeffer stał przy półokrągłym biurku w recepcji, rozmawiając z jakąś kobietą. Włosy miał ufarbowane na czerwono i wziął pigułki przyciemniające skórę, ale bez wątpienia był to Bey. Gdy odwrócił się od biurka po zakończeniu

formalności, Sigmund zwrócił się do Meduzy. – Połącz mnie z holem. – Outbound Express. Mówi Machti. – Nazywam się Ausfaller. Muszę pilnie porozmawiać z tym mężczyzną z czerwonymi włosami, który właśnie się zarejestrował. Panna Machti przywołała Beya i przełączyła rozmowę do budki telefonicznej przy szklanej ścianie. Rozmawianie z Shaefferem oko w oko było dziwne. Shaeffer najwyraźniej też tak uważał. – Długa historia. Zapytaj Andera. – Więc teraz nazywasz się Graynor? – Braynard – dobitnie powiedział Bey. Niezłe zagranie. – Gdzie jesteś? – A gdzie powinienem być? – odpowiedział Sigmund pytaniem na pytanie. – Odzyskiwać autodoc Carlosa Wu? – W swoim czasie. Nie powinien tu zostać. Bawił się z Shaefferem. Nie czuł się z tym za dobrze. Czy był to nawyk? Potrzeba obwinienia kogoś? Spadło na niego przytłaczające znużenie. Już czas to zakończyć. Sigmund podszedł do okna. Spoglądanie w dół nie było takie trudne. Pomachał. – Wyjrzyj na zewnątrz, Bey. Odwróć się w lewo. Jeszcze. Popatrz w górę. Jestem dokładnie nad tobą. Minie kilka godzin, zanim cię zamrożą, i co najmniej parę dni, zanim wyruszy transport. Żeby cię powstrzymać muszę tylko przejść przez ulicę. Bey, dogadajmy się.

– Wydaje się, że zawsze masz dla mnie propozycję nie do odrzucenia. Sigmund, dlaczego się na mnie uwziąłeś? Powiedziałem Anderowi wszystko, co chciał wiedzieć. – Nie rozmawiałem z Anderem – powiedział Sigmund. Nie od śniadania. – Feather. Carlos. Lalkarze. – Bey, nadal będziesz musiał polecieć ze mną do domu. – Zaczęli krążyć wokół siebie jak w tańcu, Bey trzymał się swojej historyjki, a Sigmund udawał, że w nią wierzy. – Masz pewność co do Carlosa? – Feather wywaliła w nim dziurę. Jednak nanotechnologiczny autodoc to jego ostatnie dzieło i własność NZ, i mógłbym tak to zorganizować, żebyś go dostał w swoje ręce. Sigmund miał wszystkie mocne karty, ale Shaeffer wciąż potrafił rozgrywać swoje, aż do gorzkiego końca. Będzie mi ciebie brakowało, pomyślał Sigmund. *** Z oczami zamkniętymi, głowami mocno przyciśniętymi do brzucha, zwinięty w kłębek w rzekomo niezniszczalnych trzewiach Aegis, spoczywającej na dnie oceanu Fafnira... Nessus dygotał ze strachu. Nie miał odwagi, żeby skonfrontować się z Ausfallerem. Nie miał odwagi wrócić do domu, nie

podejmując przynajmniej próby. Wszystkie te skomplikowane plany, jak twierdził bezdusznie Achilles, by „odzyskać to, co tak beztrosko wypuszczono z rąk”. Z wielkim wysiłkiem woli Nessus się poruszył. Odgłosy z pokoju Sigmunda, w większości niezrozumiałe, przekazywane przez czujniki na dysku transportowym pod dywanem w pokoju hotelowym, zrobiły się głośniejsze. W pokoju Andera nadal panowała cisza. Komputery Aegis sprawdzały tylko ułamek tego, co do nich trafiało, przede wszystkim zajmując się zagłuszaniem i szyfrowaniem. Jednak „jechać do domu”, niezależnie od tego, czy odnosiło się to do Ziemi czy Domu, pokazywało jasno, że Nessusowi kończył się czas. Sigmund zamierzał wkrótce wyjechać. Nessus pokonał całą tę drogę po to, żeby zwerbować mistrza wywiadu. Od tego czasu paraliżował go strach. Jeśli kiedykolwiek miał się spotkać twarzą w twarz z Ausfallerem, to musiało to nastąpić jak najprędzej. Więc może teraz? Nessus, drżąc, stanął na nogi. Czujniki powiedziały, że w pokoju Andera nadal jest cicho. Nessus wąsami czuciowymi dotknął kontrolek transportera i ruszył. Laserem ustawionym na cienki promień wypalił maleńką dziurkę w ścianie łączącej oba pokoje. Sigmund był sam, rozmawiał przez wideofon. Nessus zebrał wszystkie siły, żeby pojawić się na dysku w pokoju Sigmunda. Nessus usłyszał stłumiony sygnał dźwiękowy. Przez

dziurkę w ścianie zobaczył, jak w drugim pokoju otwierają się drzwi na korytarz, a potem... Przez dysk transportowy zanurkował w bezpieczne schronienie Aegis. *** Zadzwonił dzwonek, a potem rozległo się lekkie pukanie. Puk. Puk-puk-puk. Puk-puk. Ander, który wreszcie wrócił z przeglądu Seekera. – Drzwi! – zawołał Sigmund do automatyki pokoju. Wrócił do hologramu Beya. – A Feather? Wiesz, nigdy nie mieliśmy zamiaru puścić jej swobodnie na obcy świat. No i chcemy też odzyskać uzbrojenie. Musiał zapytać, choć ukradziona przez Feather broń przypuszczalnie spoczywała na dnie oceanu, obrośnięta przez fafnirski ekwiwalent skorupiaków. Sigmund poczuł potężne uderzenie w plecy. Wideofon nagle pokrył się dużymi kroplami krwi, rozlewającej się po ekranie. Upadając, obrócił się twarzą do drzwi. Ander! Trzymał broń, jej gruba lufa wciąż dymiła. Broń Feather? Niełatwo było zdobyć broń, którą można było zabić. Niepojęty ból przygasł, co było jeszcze bardziej przerażające, niż całkowita utrata czucia. Myśli Sigmunda były jak zawieszone w syropie. Co tu... Głowa Sigmunda została za włosy podniesiona z

podłogi do kamery. Shaeffer miał wielkie oczy. Sigmund w oknie widział swoje odbicie. W piersi miał wielką dziurę. Czy słyszał, jak Bey protestował? Miał nadzieję, że tak było. Jakby z wielkiej odległości słyszał głos Andera. – Beowulf... trudno sprzedać... maszynę nanotechnologiczną bez wiedzy Sigmunda... Zdrada... Nie ma czasu na myślenie, zawsze wiedziałem, że to się źle skończy. Wszystko rozpłynęło się w ciemnościach.

OUTSIDERZY

Czas ziemski: 2656 – 2657

51 Ausfaller! Ten człowiek prześladował ich nawet po śmierci. Achilles oglądał nagranie z Ziemi, nie będąc w stanie nie grzebać kopytem w roślinnym dywanie w biurze Nike. Na holo grzywa Nessusa była ściągnięta do tyłu w kilku nierównych warkoczach. To sprawiało, że wyglądał, o ile coś takiego było możliwe, na jeszcze większego obszarpańca. Wiadomość się skończyła. Nike usiadł okrakiem na grubo porośniętym roślinami wzgórku, które w jego biurze spełniały funkcję ławek. Jego grzywa polśniewała cekinami i pomarańczowymi klejnotami. – Wasze wrażenia? – zapytał. To pytanie do mnie, uznał Achilles. Vesta i Nike widzieli to nagranie, zanim go wezwali, ale to nie był główny powód. On spędził całe lata zanurzony w informacyjną kakofonię ludzkich światów. On znał większość głównych postaci – jeśli nie osobiście, . jak Beowulfa Shaeffera, to przez intensywną obserwację i staranne badania ich profilu. Ander Smittarasheed był dla niego jedynym nowym graczem. Tak długo, jak Nessus przebywał w Znanej Przestrzeni, on był niezastąpionym ekspertem. Jakie miał wrażenia? Ta świadomość wyglądu grzywy, w takiej chwili, jak bezwiedne grzebanie

kopytem, była mechanizmem obronnym. Czymś, co odwracało uwagę od trudnego problemu, przed którym nie mogli się ani schować, ani przed nim uciec. Achilles walczył, żeby z raportu Nessusa wydobyć najważniejsze punkty. – Zamordowanie Ausfallera daje wiarygodność jego wcześniejszej wiadomości o zabezpieczeniach na wypadek jego śmierci. Tego bali się zawsze, inaczej Ausfaller już dawno temu zostałby wyeliminowany przez wynajętych bandytów. Ausfaller, błyskotliwy paranoik, założył, że nie może ufać nikomu. Jego podejrzenia odnośnie Gregory’ego Peltona – akurat tego spośród wszystkich ludzi – trafiły do wielu oficjeli. Nie było sposobu, żeby je kontrolować. Achilles mówił dalej. – Większą komplikację stanowi, kto zabił Ausfallera. Smittarasheed, zanim przyłączył się do wycieczki na Fafnira, pracował na Jinxie dla Gregory’ego Peltona, w przedsiębiorstwie planującym powrót do systemu z antymaterii. Vesta wpatrywał się w przestrzeń. – To raczej niefortunne, że policja Fafnira zabiła ich podejrzanego – powiedział po długiej chwili ciszy. – Ale nie zaskakujące – stwierdził Achilles. – Nie po tym, jak strzelał do policjantów, którzy próbowali go zatrzymać. Może Andera zbiło z tropu to, że przyszli po niego

policjanci kzinów. Achilles zadrżał – jego by to przeraziło. Kto przy zdrowych zmysłach atakuje oddział uzbrojonych kzinów? – Ander Smittarasheed posiadał nielegalną broń i był pokryty krwią Ausfallera. – Szkoda, że nie wiemy więcej – powiedział Vesta. – Władze Fafnira nie zdradzają szczegółów – przypomniał im Achilles. W sumie to ani Vesta, ani Nike nigdy nie odwiedzili Przestrzeni Ludzkiej. Jak mogliby zrozumieć dzikich ludzi i sposób ich myślenia? – Policja wyraźnie uważa, że Smittarasheed miał wspólnika. Nie chcą, żeby do tej osoby dotarło, czego się dowiedzieli. A pokojówka, która słyszała strzały, znalazła ciało i z krzykiem wybiegła z pokoju, zniknęła w Programie Ochrony Świadków. Cokolwiek to było. – Zapomnijcie o Ausfallerze – znienacka zaćwierkał Nike. – Najważniejszą kwestią jest system słoneczny z antymaterii. Uspokajało nas to, że jego położenie znało tylko dwóch ludzi. A teraz... Teraz Shaeffer zniknął, a Pelton dla uniknięcia pytań zaszył się na Jinxie. Achilles pomyślał o przewracających się kostkach domina. Ta metafora miała znaczenie tylko dla niego – ale idealnie pasowała do okoliczności. Ausfaller lokalizuje Flotę Światów. Pokazuje, że ma wiedzę o dawnych poczynaniach Obywateli na Ziemi. Smittarasheed zabija Ausfallera. Tak się wygodnie składa, że potem sam ginie. Ich zgony, choć niezależnie,

wskazują na Peltona. Pelton ucieka, rozwiewając wszelkie wątpliwości. Sekretarz generalna wydaje ARM polecenie, by zlokalizowano i zabezpieczono system z antymaterii. Który klocek upadnie jako następny? – Musimy pierwsi znaleźć antymaterię, za wszelką cenę – zamruczał miękko Vesta. – Za wszelką cenę – zgodził się Nike. *** To Achillesowi zlecono przygotowanie pierwszego szkicu rozkazu kierującego Nessusa na Jinx. Achilles, rozkojarzony, zaczynał kilka razy. Może strach się w nim wypalił po wieściach o eksplozji jądra i długiej izolacji. Może to była kwestia jakiejś dziwnej brawury. A może, skoro nie było już Ausfallera, Achilles nie potrafił już postrzegać Ziemi jako prawdziwego zagrożenia. W myślach Achillesa teoretyczne niebezpieczeństwa walczyły o lepsze z bardzo realną możliwością. Podczas, gdy Nike martwił się o zagrożenie za Flotą, nie będą podejmowane żadne działania, żeby odzyskać utracony świat. Zgodnie z dekretem Pierwszego jego status określano jako „odroczony kryzys”. Niech Nike zajmuje się czymś innym! Achilles wykorzysta ten czas, wykorzysta to, że Nike był zaabsorbowany innymi sprawami.

Jego przeznaczeniem, jak teraz sobie uświadomił Achilles, nie było morskie dno. Podwodne arkologie były zbyt śmiałą koncepcją dla słabszych umysłów. Jednak nikt nie mógł zaprzeczyć, że świat nazywający się niegdyś Rezerwat Natury 4 był zarządzany zbyt niedbale. Gdy nadejdzie czas, by ponownie włączyć go w Zgodę, potrzeba ścisłej kontroli będzie oczywista. Kto w tym chwalebnym dniu lepiej będzie się nadawał na Pierwszego tego świata, jeśli nie ten, kto opracował plan jego odzyskania? I kto lepiej powinien trzymać się jak najdalej, jeśli nie ten, który zdradził moje wcześniejsze plany? Achilles wrócił do zadania naszkicowania rozkazów, teraz mając przed sobą jasny cel. Wyszczególnił wszystkie sposoby, w jakie Nessus mógł obserwować, infiltrować lub wpływać na organizację Peltona, szczegóły, na które nie wpadłby ani Vesta, ani Nike. Im dłużej Nessus zostanie na Jinxie, tym lepiej. *** Nessus gapił się na rozkazy z Ogniska. Ausfaller nigdy nie zdołał posiąść tajemnicy Peltona. Zresztą, patrząc realistycznie, jak miałby to zrobić? Przez wizjer na mostku widać było migoczące gwiazdy. Nessus, przygotowując Aegis do lotu, próbował się nimi cieszyć i ignorować wskazania czujnika masy. Już niedługo będzie patrzył tylko na niego.

Tylko trzy słowa w jego instrukcjach miały jakikolwiek sens: za wszelką cenę. Nessus uznał, że to były jego rozkazy. Większość wiadomości stanowiły niepraktyczne rady. Takie szczegóły, pomimo elektronicznego podpisu Nike, mogły wyjść tylko od Achillesa. Na wyściełanej ławie stała miska wyschniętych traw. Nessus jadł podczas pracy, żałując czasu na posiłek. Zgodnie z poleceniami poleci na Jinxa. Jednakże... Baedeker umieścił na Odkrywcy zdalnie odpalane bomby. Hobo Kelly została zniszczona zdalnie. Nessus nie wierzył, że na Aegis nie było takich modyfikacji. Zakładał, że wszystko, co powie, usłyszy i zrobi na pokładzie będzie transmitowane na Ognisko. Poleci więc na Jinx – najpierw Od tego miejsca jego działania muszą być bardzo dyskretne, żeby nikt ani nic nie przerwało jego misji, łącznie ze statkami ARM, które z pewnością ruszyły na polowanie. Znajdź system z antymaterii, za wszelką cenę. To był jego obowiązek. Tego spodziewał się od niego Nike. To właśnie zrobi. Gregory Pelton dowiedział się o tym systemie od Outsiderów. On musi zacząć od tego samego źródła.

52 – Tylko popatrz na to – powiedziała Anne-Marie Papandreu. Powiedziała to, gdy tylko Court Jester wyskoczył z hiperprzestrzeni, a od tego czasu jeszcze trzy razy. Im bliżej byli, tym w jej głosie brzmiał większy zachwyt. Nessus mógł się z tym tylko zgodzić. Lata świetlne od czegokolwiek w wielkiej pustce, wisiał statek miasto Outsiderów. Na jednym jego biegunie było sztuczne słońce, na drugim kapsuła napędu. Pomiędzy nimi niezliczone wstęgi powiewały, skręcały się i splatały we wzór zbyt złożony, żeby Nessus go obejmował. Bardziej onieśmielające było zachowanie statku. W ciągu kilku sekund od pojawienia się, Court Jester z dziewięciu dziesiątych prędkości światła wyhamował do zera – bez jakiekolwiek wyraźnej straty energii. Podobna technologia poruszała Flotę Światów. Zasada działania tego napędu, to, skąd pobierał energię i jak ją uwalniał pozostawało tajemnicą handlową Outsiderów. Społeczeństwo Obywateli niegdyś wierzyło w niezależność technologiczną. Ta wiara zniknęła bardzo szybko, gdy puchnące słońce zagroziło eksterminacją życia na Ognisku. Od tego czasu minęły całe wieki, a oni nie eksperymentowali z tym, co kupili od Outsiderów.

Napęd planetarny wymagał o wiele za dużo energii, żeby przy nim majstrować. – Cztery kilometry – Anne-Marie podniosła głowę znad konsoli. – Biegun ma cztery kilometry. Zdumiewające. Jason Papandreu tylko się uśmiechnął, widząc jej nieskrywany podziw. Technicznie był Ziemianinem, ale podróżował o wiele więcej, niż większość jego rasy. Z pewnością był bardziej obyty niż jego żona. To nie była do końca podróż komercyjna: był weteranem ostatniej wojny między ludźmi a kzinami. To, wraz z zapewnieniem pomocników Nessusa z Jinxa, że często zabiera nie-ludzkich pasażerów sprawiało, że Nessus dobrze się czuł na jego statku. No, może dobrze to było nieco za duże słowo. Na konsoli Jasona zaczęło mrugać światełko. – Wiadomość przychodząca od Outsiderów. Nessus? – Proszę na głośnik – powiedział Nessus. – Witamy na Statku Czternastym. – Słowa we wspólnym były wyraźne i pozbawione akcentu. – Prosimy, by wasz statek pozostał w odległości dziesięciu kilometrów od nas. Proszę zaczekać na eskortę. – Przyjąłem. – Jason odwrócił się do Nessusa. – Jesteś pewien, że chcesz polecieć sam? Nessus zaczął naciągać kombinezon kosmiczny. To zadanie dawało jego ustom jakieś zajęcie, poza bezsensownym szarpaniem grzywy i wymówkę, by nie odpowiadać. Jego interesy z Outsiderami nie były

przeznaczone dla ludzkich uszu. Po chwili Jason wzruszył ramionami. Przywykł do takiego braku odpowiedzi. – Jak uważasz. Anne i ja zostaniemy na pokładzie. Jeśli będziesz czegoś potrzebował, daj znać przez radio. Nessus zapiął kombinezon. Językiem włączył radio. – Test, jeden, dwa, trzy. Jason kiwnął głową, a Nessus poczłapał do śluzy powietrznej, sprawiając wrażenie bardziej pewnego siebie, niż był. *** Na zewnątrz unosiło się trzech Outsiderów. Byli stworzeniami z płynnego helu, przystosowanymi do próżni i zimna panującego z dala od gwiazd. Nie można ich było porównać do niczego, co kiedykolwiek żyło na Ognisku. W terminach ziemskich przypominały czarnego „kota o dziewięciu ogonach” z rażąco spuchniętym uchwytem. Mózg i organy zmysłów były ukryte gdzieś w tym uchwycie. Bicze były wiązkami ruchliwych macek. Wszyscy trzej Outsiderzy mieli na sobie metaliczne egzoszkielety. Dwóch podało Nessusowi macki, żeby się czegoś złapał, i wtedy zrozumiał, po co im sztuczne powłoki. Gdyby ich nie chroniły, ciepło emitowane przez jego kombinezon by ich zagotowało; zaś szarpnięcie jego inercji mogłoby łatwo ich rozerwać.

W innych mackach trzymali pistolety gazowe. Na zasadzie odrzutu pokonali niewielką odległość do Statku Czternastego, w koszmarnie wolnym tempie. Nessus, zamiast skupiać się na bliskiej rozmowie, przyglądał się statkowi. Miał w sobie odrobinę ciekawości; to była ludzka cecha. We wszechświecie było wystarczająco dużo zagrożeń, żeby jeszcze szukać nowych. W miarę, jak się zbliżali, zaczął rozróżniać szczegóły. Wstęgi były wielkimi, przeplatającymi się rampami, długimi na kilometry i szerokimi na kilka metrów. Znajdowało się na nich mnóstwo Outsiderów, z mackami w cieniu, uchwytami oświetlonymi bladym, sztucznym słońcem, termoelektrycznie ładujących swoje systemy. Wielu trzymało macki złożone w kształt misy. Nessus zgadywał, że pobierali tak składniki odżywcze rozpuszczające się w płynnym helu. To dlatego Outsiderzy nie używają hipernapędu! Wynaleźli go, sprzedali, ale (o ile wiadomo było innym rasom) nigdy go nie używali. Teraz Nessus widział, dlaczego. Światło tam stawało się nieco inne – Nessus nie potrafił powiedzieć dokładnie, na czym to polegało, ale w hiperprzestrzeni nic nie było widać. W hiperprzestrzeni Outsiderzy nie mogliby się pławić w świetle sztucznego słońca. Być może umarliby z głodu. Jego buty dotknęły wreszcie jednej z powyginanych wstęg. Eskorta Nessusa ruszyła w stronę pobliskich drzwi, przemieszczając się za pomocą wykonujących

niesamowite ruchy macek. Sztuczna grawitacja wydawała się za mała, żeby go utrzymać. Zanim ośmielił się ruszyć dalej, włączył elektromagnesy w butach. – Proszę wejść do środka – usłyszał Nessus w radiu w hełmie. Nic nie wskazywało na to, który obcy mówił. Może żaden z nich. Zamknął drzwi. Włączyły się światła, a do pomieszczenia wpadło powietrze. Wyróżniała się w nim tylko przejrzysta kopuła w rogu. W środku czekał Outsider, chroniony, jak domyślał się Nessus, przed światłem, ciepłem i ciśnieniem. – Proszę się rozebrać i czuć swobodnie – usłyszał Nessus. Komunikacja była akustyczna, nie za pośrednictwem radia. – Klimat jest odpowiedni dla twojego gatunku. Tryle były pozbawione akcentu, podobnie jak wcześniejsze słowa we wspólnym. Outsiderzy żyli w próżni, więc musieli się komunikować bezdźwięcznie. Nessus rozejrzał się, szukając ukrytego głośnika, anteny radiowej albo czujników podczerwieni – i przestał. To, w jaki sposób mówili, nie miało większego znaczenia. – Wyłączam się – nadał Nessus do Jasona i Anne-Marie. Językiem wyłączył radio. Ta rozmowa nie była przeznaczona dla ich uszu. Nessus zaśpiewał do Outsidera. – Dziękuję, ale wolę zostać w kombinezonie. Jego zdejmowanie i zakładanie zabiera sporo czasu.

I straciłby możliwość ucieczki z tego pomieszczenia – zakładając, że drzwi by się otworzyły – gdyby go zdjął. – Nazywają mnie Nessus. Jestem wysłannikiem Zgody. – Nieoficjalnie, dodał w myślach. – Jak mam się do ciebie zwracać? Długa pauza wskazywała, że Outsider był zaskoczony tym pytaniem. – Może być Czternaście. – Kolejna pauza. – Natknęliśmy się w tym regionie na kilku Obywateli i ludzi. Byliśmy zaskoczeni, odbierając wasze wywołanie. Mieliście problem, żeby nas znaleźć? – Tak – skłamał Nessus. Tysiąc pokoleń obserwacji Outsiderów niewiele odkryło. Swobodnie podążali tam, gdzie Obywatele, nawet obłąkani zwiadowcy, bali się polecieć. Jedną z niewielu rzeczy, które wiadomo było na pewno o Outsiderach – z nieznanych powodów – że w swoich wielkich migracjach podążali za gwiezdnymi ziarnami. Stąd naukowcy Obywateli mogli zakładać, że gwiezdne ziarna były tajemnicą o wielkim znaczeniu. Gwiezdne ziarna obserwowano od tak dawna, że można było wskazać korelację: żeglowali w stronę umierających gwiazd. Przypuszczalnie właśnie dlatego Outsiderzy pojawili się w pobliżu Dawcy Życia, niedługo przed tym (w terminach solarnych), jak jego nieuchronne starzenie stało się dla specjalistów Zgody oczywiste. Astronomowie w końcu wyizolowali spektrum i natężenie, na które odpowiadały gwiezdne ziarna. Fizycy

nauczyli się wywoływać w gwiazdach przejściowe niestabilności, żeby produkować takie emisje. Inżynierowie skonstruowali kompaktowe urządzenie – wabik na gwiezdne ziarna – emitujący destabilizujący promień siłowy. Teraz zakamuflowane wabiki orbitowały wokół wielu gwiazd, zdalnie kontrolowane za pomocą hiperfal, aby w zasięgu zawsze było kilka statków Outsiderów na wypadek, gdyby napęd planetarny wymagał jakichś prac. Ludzie mogliby to nazwać zabezpieczeniem. – Tak – powtórzył Nessus. – Trochę trwało, zanim was znalazłem, Czternaście. – Dobrze – powiedział Czternaście. – Twoje wywołanie wskazywało, że chcesz kupić informacje. Jakich informacji poszukujesz? Nessus wziął głęboki, uspokajający oddech. – Wasi goście, czy raczej klienci, poprosili was kiedyś o podanie lokalizacji „najbardziej niezwykłej planety” w Znanej Przestrzeni. To była planeta z antymaterii. Ja także chciałbym ją zobaczyć. Outsider się zamyślił. – To raczej ryzykowny cel dla kogoś z twojego rodzaju. – Z daleka. – Subtelne nuty ironicznego niedomówienia nie były potrzebne; Nessus zastanawiał się, czy tłumaczenie je odda. – Przyleciałem z daleka, żeby kupić lokalizację i trajektorię.

– Już obecnie wiesz sporo o tej kwestii. Dlaczego nie spytasz tych wcześniejszych gości? Co by zrobił Ausfaller? Nessus raz za razem zadawał sobie takie pytanie. Na pewno podałby pewne dezinformacje i częściową prawdę. Przybywając na ludzkim statku, nie bardzo mógł twierdzić, że nie ma nic wspólnego z Przestrzenią Ludzi. – Beowulf Shaeffer i Gregory Pelton wolą trzymać to dla siebie. – Pobraliśmy od nich znaczącą opłatę. Być może mają prawo do zachowania tajemnicy. Być może? – Jeśli nie obiecaliście im wyłączności, to możecie sprzedać te dane. Jednakże ja chciałbym kupić wyłączność na przyszłość: co do lokalizacji, a nawet istnienia tego systemu. – O co jeszcze mógłby prosić, żeby ochronić Flotę? – Ponadto, jako część transakcji, będę wymagał, abyście nikogo nie transportowali do tego systemu. Translator milczał, ale pod kopułą skręcały się macki. Czy jego rozmówca konsultował się z niewidocznymi kolegami? Skręcał się ze złości? Dygotał ze zdumienia? – Przyjmujemy twoje żądania. Nasza cena, wliczając w to wyłączność, to pięć milionów starów. Tylko sztywny materiał kombinezonu powstrzymał Nessusa przed zanurzeniem głów głęboko w grzywie. Pięć milionów starów było dużą sumą, ale leżącą w granicy ich możliwości. Przedtem. Zanim General

Products porzuciło swój biznes eksportowy. Zanim zapłaciło fortunę tytułem kar i opłat za przedterminowe zerwanie kontraktów na tak wielu światach. Zanim opłaciło bardzo kosztowne eksperymenty Juliana Forwarda. Zanim musiało dać niezliczone łapówki za możliwość wywierania dyskretnego wpływu na wydarzenia. Zanim Ausfaller przejął to, co jeszcze zostało, gdy odkrył, że byli w nie zamieszani. Zanim wypłacono Gregory emu Peltonowi gigantyczne odszkodowanie za zniszczony kadłub GP... I właśnie dlatego muszę zapłacić. Musimy znaleźć antymaterię. Cena się nie zmieni. Outsiderzy nie miewają promocji ani nie negocjują. Pięć milionów kredytów opróżni konta General Products na Damy Radę, Down i Plateau. Ale rozkazy Nike były jednoznaczne: za wszelką cenę. – Zgadzam się. Sama transakcja – wymiana ciągu cyfr rachunków bankowych w zamian za kilka parametrów nawigacyjnych – była okropnie bezosobowa. Wtedy Nessus naprawdę zobaczył, co kupił. „Najbardziej niezwykła planeta” ledwie otarła się o Znaną Przestrzeń, znikając z prędkością bliską prędkości światła. Nie dało się do niej dostać przy normalnej szybkości kosmicznej; a z każdą chwilą oddalała się w pustkę. Nic dziwnego, że Pelton jeszcze tam nie wrócił.

Narody Zjednoczone, gdyby zlokalizowały ten system, miałyby takie same trudności. Nessus, kupując te dane na wyłączność sprawił, że jego znalezienie będzie jeszcze trudniejsze. To była dobrze wydana fortuna. Nessus schował swój komputer do kieszeni kombinezonu, zapiął ją starannie i odwrócił się do wyjścia. – A skoro już tu jesteś – odezwał się Czternaście – mamy inną ofertę, która może się okazać dla ciebie wartościowa. Nessus odwrócił się. Jego komputer już niemal nie miał środków, a on sam energii. Tęsknił do znajomych kątów Court Jester. – Jakie informacje oferujecie? – zdołał zapytać. Macki Czternaście zawirowały; w kopule pojawił się błyszczący artefakt. Jego przeznaczenie było niejasne. Nessus podszedł bliżej, ale nie rozróżnił żadnych szczegółów. Widział tylko błyszczący cylinder z rączką, całkowicie odbijający światło. Całkowicie odbijający? Nessus nigdy nie słyszał o polu statycznym mającym tak złożoną powierzchnię, ale najwyraźniej patrzył właśnie na coś takiego. To często oznaczało kryjówkę na broń. – Czternaście, gdzie to znaleźliście? – Dość blisko jądra galaktyki. Dość blisko było wspaniale nieprecyzyjnym określeniem. Jeśli ten przedmiot nie czekał na sprzedaż

dłużej, niż Nessus był zwiadowcą, to został odkryty w Znanej Przestrzeni lub w jej pobliżu. Wabiki na gwiezdne ziarna od dawna trzymały ten statek w międzygwiezdnym sąsiedztwie. Jedyną rzeczą bardziej przerażającą od nieznanej zawartości starożytnego schowka była możliwość, że dostanie ją inny gatunek. – Ile? – z drżeniem zapytał Nessus. – Czternaście milionów. Czternaście milionów kredytów dla Statku Czternastego... to wskazywało na przewrotność, której Nessus nigdy by się nie spodziewał po Outsiderze. Chwilę wcześniej wydatek pięciu milionów kredytów niemal go sparaliżował, tyle miał wątpliwości. Żadne z nich nie miały znaczenia. – Nie mam tyle pieniędzy od ręki. – To zrozumiałe – powiedział Czternaście. – Przyjmiemy twoje słowo honoru jako Obywatela. Czternaście milionów kredytów! Spłacenie takiego długu wyczerpie wszystkie zasoby Generał Products, które zostały na Ziemi – ale jaki miał wybór? Udało mu się utrzymać antymaterię z dala od ARM; wszelkie tajemnice kryjące się w polach statycznych mogły być równie niebezpieczne. Jeżeli on tego nie kupi, to komu to następnie zaoferują? Kzinom? Dostarczenie artefaktu na Ognisko oznaczało najpierw wniesienie go na pokład Court Jester. Ku

swemu zaskoczeniu Nessus stwierdził, że się tym nie przejmuje. Ufał Jasonowi i Anne-Marie, że go tu przywiozą i odstawią z powrotem na Jinxa. Zaufałby im co do tego szczególnego ładunku. – Masz moje słowo honoru – powiedział Nessus łamiącymi się głosami. Lustrzanie lśniący artefakt zmaterializował się na zewnątrz kopuły, o długość szyi od Nessusa. Był za duży, żeby włożyć go do kieszeni; starannie przymocował go do pasa. Raz jeszcze odwrócił się do wyjścia. – Jeszcze jedna sprawa – powiedział Czternaście. – Skoro reprezentujesz Zgodę. On/ona/ono podniósł się z pozycji, w której spoczywał podczas negocjacji. Zmiana pozycji wymagała rozprostowania rączki i rozwinięcia plątaniny macek. – Zauważyliśmy coś bardzo interesującego. Rozumiemy, dlaczego poruszyliście wasze światy. W którymś momencie podążymy za wami. Ale od niebezpieczeństwa dzielą nas milenia, trudno to nazwać pilną kwestią. – Czternaście przerwał. – Spodziewamy się, że dawne umowy będą honorowane. – Oczywiście – odparł Nessus. Czy to coś było jakimś zwyczajnym przedmiotem, czy czymś bardzo, bardzo poważnym? Tak niewiele było wiadomo o Outsiderach. Znaczenie ich mowy ciała, zakładając, że mieli mowę ciała, nie zaliczało się do tego, co było o nich wiadomo. Nowa pozycja mogła oznaczać wszystko i nic.

– Napęd planetarny został sprzedany tylko Zgodzie. Żeby przyciągnąć światy farmy i odsunąć Ognisko i jego kolonie od jego słońca. – Śmigające macki mogły oznaczać wzburzenie. – Nie jest dostępny dla innych ras. – Przerwa. – Ta dawna umowa była na wyłączność. I była porażająco droga. Instalacja będzie spłacana jeszcze długo po tym, jak Nessus umrze i zostanie zapomniany. – Nie rozumiem. Macki zafalowały. Pojawił się hologram Floty – na którym było sześć światów. Tak wyglądała Flota kilka lat temu. W skomplikowanym tańcu jeden ze światów oderwał się i wysforował do przodu, podczas gdy reszta została w tyle i ustawiła się w pięciobok. Nessus zagrzechotał kopytem o pokład, nie będąc w stanie się powstrzymać. Bliskość oznaczała nie tylko dostępność do statków Outsiderów, gdyby była potrzebna pomoc. Bliskość oznaczała, że statki Outsiderów cały czas mają dobry widok na Flotę Światów. Możliwość, z której Outsiderzy najwyraźniej korzystali. – Zwiadowcy – zdołał powiedzieć Nessus. – Podczas lotu przez galaktykę ten świat, Rezerwat Natury Cztery, jako pierwszy natknie się na wszelkie niebezpieczeństwa. Przekaże ostrzeżenie reszcie. – Tak właśnie początkowo sądziliśmy. Jednakich komunikacja jest zastanawiająca. Język z pewnością nie jest językiem Obywateli. Brzmi prawie jak wspólny. –

Skoro Nessus milczał, Czternaście dodał: – Jeśli Zgoda przekazała napęd planetarny, łamiąc umowę o wyłączności, konsekwencje będą tragiczne. – Wasz system nie został przekazany. Rezerwat Natury Cztery jest pod nadzorem naszych przedstawicieli – zająknął się Nessus. Co oznacza określenie „tragiczne” dla tak potężnych istot? – Bardzo niewielu z nas jest w stanie prowadzić badania w kosmosie. – Co do tego musimy się przekonać. – Czternaście jeszcze raz pomachał mackami. Zaszumiało powietrze, tym razem wciągane do niewidocznych zasobników. Drzwi stanęły otworem. – Żądamy dowodu.

53 Nessus wysunął się ze śluzy powietrznej, ledwie mogąc się ruszać. Prawie nie pamiętał, jak dwóch Outsiderów holowało go do Court Jester. Jason patrzył na przedmiot przytroczony do piersi Nessusa. – No proszę. Czy to pole statyczne? – Tak – tępo odpowiedział Nessus. Był na granicy wytrzymałości. Faza manii, w której funkcjonował, była już tylko wspomnieniem. – Trzeba to schować. Anne-Marie zauważyła, że nie mógł sobie poradzić z zapięciami. – Pozwól – powiedziała. Otworzyła zamki i zamrugała, czując zaskakująco duży ciężar artefaktu. Jason wziął od niej cylinder. Obracał go i oglądał ze wszystkich stron. – Włożę go do przedniej śluzy. Anne, pomóż Nessusowi zdjąć kombinezon. Nessus nie zastanawiał się nad przekazaniem takiego skarbu Jasonowi. Żeby otworzyć pole statyczne trzeba było mieć specjalne urządzenia, których nigdy nie instalowano na prywatnych statkach. Nessus, patrząc na siebie jakby z wielkiej odległości, wił się i skręcał, aż wreszcie uwolnił się z kombinezonu. Strach i zmęczenie niemal go sparaliżowały; żeby go zdjąć, musieli mu

pomóc oboje. – Z powrotem na Jinx – powiedział Nessus przez ramię, człapiąc chwiejnie do swojej kabiny. Właz zamknął się z hukiem, wibrując od uderzenia kopytem. Zamek zaskoczył z uspokajającym kliknięciem. Nessus upadł na pokład, zwinął się w ciasny kłębek i na jakiś czas pogrążył w zapomnieniu. *** Jeść. Wydalać. Zaprzeczać. Funkcje fizjologiczne od czasu do czasu wyrywały Nessusa z katatonii, a brudne talerze piętrzące się przy jego prywatnym syntetyzerze stanowiły swoisty kalendarz. Mijały dni, ale nie był stanie powiedzieć, ile. Głośny, wibrujący krzyk przywołał go do rzeczywistości. To było wzmocnione zawodzenie ludzkiej samicy, przenikliwe i spanikowane. Nessus zamaszyście otworzył właz i pognał na mostek. – Co się stało? – zażądał. – Nic się nie stało – powiedział Jason. – Wyjrzyj przez okno. Gdy Nessus się ukrywał, wyszli z hiperprzestrzeni. W wizjerze świeciły dwie gwiazdy, jedna żółtawa i jedna rażąca, biało-fioletowa. Wokół nich skręcały się liczne pierścienie z lśniącego, czerwonego dymu. Dalsze pierścienie wyciągały się i falowały, rozpraszając się w czerwony welon rozpościerający się na połowie nieba.

Ileż piękna! Choć na krótką chwilę zachwyt zastąpił lęk, który odbierał mu wolę działania. Mądrze wybrał swoją załogę. – Poznaję tę gwiazdę – powiedział Nessus. – Wspaniałe. Naprawdę powinienem był sam zasugerować ten przystanek. Gdybym nie był w takiej depresji, z pewnością bym to zrobił. Dziękuję, Jasonie. – Cała przyjemność po mojej stronie, sir – odpowiedział Jason. – Wyruszymy dalej, gdy tylko będziesz gotowy. Anne-Marie pochyliła się nad swoją konsolą. – Przeskanuję okolicę radarem. Jason się roześmiał. – Masz pojęcie, ile statków już przeskanowało ten system? – Na wszelki wypadek – uparła się Anne-Marie. *** Rozległo się piśnięcie radaru. – Nie wierzę – powiedział Jason. – Dwa podczas jednej wyprawy – krzyknęła Anne-Marie. – Jay, to chyba rekord! Myśli Nessusa zawirowały. Beta Liry, jak ludzie nazywali ten system, był jednym z cudów Znanej Przestrzeni. Bez wątpienia wielu pilotów zbaczało z drogi, tak jak Jason, dla tego widoku. Bez wątpienia wielu

skanowało ten system w poszukiwaniu pół statycznych. Coś tu było nie tak. – Sugeruję, żeby zlokalizować pole, a potem je zostawić. Możesz potem przysłać tu przyjaciela. – Wynająłeś mój statek – powiedział Jason. – Jeśli każesz mi ruszać, zrobię to. Z drugiej strony... jeśli zdobędą teraz to nowe pole, to mógłby wykupić ich udziały. Nessus wątpił, żeby spodziewali się tak wysokiej ceny, jak Outsiderzy. Nessus nie był gotowy, żeby się zgodzić, ale może warto to było przedyskutować. – Nie zrobię tego. Wasz rodzaj w krótkim czasie przeszedł długą drogę. Jeśli brak wam roztropności, to macie jakiś użyteczny substytut. – Jest – powiedziała Anne-Marie. – Ta kropka obok planety jakieś trzy tysiące kilometrów stąd. Nessus wyciągnął szyje, żeby spojrzeć na obraz radarowy. Obiekt spoczywał na, bądź lekko w, półprzezroczystej sferze, która reprezentowała planetę. Ukradkiem zerknął na wskaźnik promieniowania i nie zobaczył nic niezwykłego – i wreszcie zrozumiał, co podpowiadała mu podświadomość. Piloci, szukający pól statycznych, liczyli na jedną rzecz – całkowitą nieprzepuszczalność pól statycznych, jeśli chodziło o neutrina. Nikt nie zastanowił się nad tym – bo i po co? – że neutronium było niemal równie nieprzepuszczalne. To dlatego Achilles, niech go szlag, rozsiał duże masy neutronium w systemach słonecznych

na śladzie Floty. Zauważyć niemal bezcenne pole statyczne, pognać, żeby je otworzyć, a potem, gdy było już za późno, spaść bezwładnie w głęboką, stromą studnię grawitacyjną. W dokładnie taką pułapkę wpadły trzy ludzkie statki. Ich zniknięcie, zamiast chronić Flotę sprawiło, że sprawą zainteresował się Ausfaller. Nessus pamiętał gorzki smak próby stworzenia podobnego artefaktu neutronium, żeby odwrócić zainteresowanie Sigmunda. Czarna dziura Juliana, skompresowana w stosunkowo małej masie neutronium, miała na celu w zasadzie to samo. To nie mogła być jedna z pułapek Achillesa. Duża masa neutronium leżąca na powierzchni planety pożarłaby ją, oscylując wokół środka masy, rosnąc i emitując potężne promieniowanie. Jason stanął obok niego, również badając obraz na radarze. – Nie powinno być żadnego problemu. W porządku, podprowadzę nas tam. Nessus nic nie powiedział wiedząc, że jego milczenie stanowi decyzję. *** – Chrzczę cię Kulą Bilardową – powiedziała Anne-Marie. Nessus patrzył, jak podąża za Jasonem przez kurtynę ciśnieniową rozpiętą obecnie nad otwartą śluzą

powietrzną. Zsuwali się po ruchomej drabinie ku zamarzniętej powierzchni tego małego świata. Nad ich głowami wisiał wielki, świecący na czerwono łuk materii gwiezdnej, przenikającej cienką miejscową atmosferę. Przez główny wizjer Nessus jedną głową obserwował, jak ostrożnie opuszczają się na miejsce lądowania, trzymając przenośny radar. Na zapasowym wyświetlaczu na mostku widać było obraz z radaru; nieprzezroczysty sześcian zatopiony w lodzie. Sześcian zniknął. Z lodu buchnął gejzer pary. Pojawiła się potężna postać. To był uzbrojony kzin! Jason i Anne-Marie biegiem rzucili się do statku i padli na ziemię. Nessus uderzył w kontrolkę śluzy powietrznej; drzwi zaczęły się zamykać. Za wolno. Kzin, wyższy i co najmniej dwukrotnie bardziej masywny, niż Jason, jednym strzałem rozwalił drzwi mostka. – Chodź – warknął. *** Nessus wisiał jak mucha w bursztynie, unieruchomiony przez pole siłowe. Jason i Anne-Marie, rozebrani ze swoich kombinezonów, nadal byli ogłuszeni i nie reagowali. Oboje w dziwnych pozycjach wisieli we własnych połach siłowych. Ich kombinezony wyniesiono

do innej kabiny. Nessus miał tylko chwilę, żeby się ubrać przed przechadzką do statku kzinów ukrytego pod lodem. W pomieszczeniu był z nimi jeden kzin, z kilkoma plamami na jasnopomarańczowym futrze, niecierpliwie czekający, żeby oszołomieni ludzie wrócili do przytomności. Nessus miał dość czekania. – Jaki jest cel tej akcji? – zażądał odpowiedzi w Języku Bohaterów. Zwiadowcy uczyli się wszystkich języków Znanej Przestrzeni. Kzin go zignorował. Nessus domyślał się, że ten osobnik był wojownikiem. Nie będzie chętnie rozmawiał z roślinożercą. Jason jęknął. – Więc nikomu z nas się nie udało. – Nie – odpowiedział Nessus. – Pamiętasz może, że radziłem... – Jak miałbym zapomnieć? Przepraszam za to. Co się dzieje? – Chwilowo niewiele. Pole siłowe sprawiało, że mogli ruszać tylko głowami. Jason odwrócił się do porywacza. – Kim jesteś? – Możesz mnie nazywać Kapitanem – powiedział Kzinti. – W zależności od przyszłych wydarzeń jesteście albo moimi zakładnikami, albo jeńcami wojennymi. A wy to kto?

– Jason Papandreu, z pochodzenia Ziemianin. – Dobrze. Jasonie, czy jesteście w posiadaniu przedmiotu będącego reliktem Imperium Niewolniczego? Tylko pole siłowe powstrzymało Nessusa przed opadnięciem na kolana. Bardzo niewielka liczba kzinów była utajonymi telepatami; jeszcze mniejsza część tej liczby tolerowała środek, który budził ich moce. Na mocy traktatu, Kzinti nie mieli już statków wojennych, nie wolno też im było posiadać śmiercionośnej broni – a mimo to z pewnością był to statek wojskowy. Skąd zatem Kapitan mógł podejrzewać, że na Court Jester znajdował się relikt Imperium, jeśli nie dzięki pomocy telepaty? Kzinti – zanim mieli pecha natknąć się na ludzi – sami rządzili wielkim imperium. Rasy, które podbili Kzinti, były niewolnikami. Ci, którzy eony wcześniej stali za polami statycznymi, zwali się Thrintun. Dysponując mocami telepatycznymi znacznie wykraczającymi poza możliwości kzinów, Thrintun trzymali w garści całe światy. Nic dziwnego, że kzinowie oddawali cześć ich pamięci. Tylko Kzinti mogli uważać, że nazywanie ich Władcami Niewolników to honor. Superbroń Thrintun mogła na nowo wzniecić wojnę pomiędzy ludźmi a kzinami, a nawet narazić na niebezpieczeństwo Flotę. Koszmar tej sytuacji tak wstrząsnął Nessusem, że ledwie usłyszał zaprzeczenie Jasona. Oczywiście pytanie Kapitana było formalnością. Telepata, który wyczuł myśli

o artefakcie obrałby ludzki umysł jak cebulę. Kapitan nie będzie z nim rozmawiał. Czy jakikolwiek kzin ścierpiałby czytanie umysłu zwykłego roślinożercy? Uwarunkowana reakcja na taką próbę spowodowałaby jego natychmiastową śmierć. Nessus nie bał się śmierci. Był przerażony informacjami, które umarłyby wraz z nim i mnóstwem istnień, które wchodziły w grę. To nie może się wydarzyć. Musi czekać na okazję do ucieczki. Co zrobiłby Ausfaller? – Pułapka, na którą się złapaliście, jest stara – powiedział Kapitan. – Od czasu ostatniej wojny na tym świecie stacjonują kolejne statki. Od bardzo dawna szukamy pół statycznych Władców Niewolników w nadziei na zdobycie nowej broni... W drzwiach pojawił się drugi, niechlujny, kzin. Czekał z szacunkiem, aż jego Kapitan skończy mówić. Telepata? Kapitan go zignorował. – Na ten pomysł wpadliśmy niedawno. Pewnie wiecie, że statki często się tu zatrzymują ze względu na niezwykłą gwiazdę. Większość gatunków ma też zwyczaj sprawdzania radarem każdej gwiazdy, koło której przelatuje. Łatwo było przypomnieć sobie Achillesa i jego tyrady na temat ludzi, i plany wzmocnienia Patriarchatu w opozycji do nich. Jednak nawet Achilles nie konspirowałby z kzinami, żeby pomóc im znaleźć broń

Thrintun – ale czy jego działania zainspirowały kzinów do szukania na własną rękę? – Kilkadziesiąt lat temu znaleźliśmy pole statyczne. Niestety nie było w nim niczego użytecznego, ale ostatecznie odkryliśmy, jak włączać i wyłączać pole. To była niezła pułapka. Od czterdziestu naszych lat czekamy tu na przelatujące statki, które miałyby pośród ładunku artefakty Imperium. Jesteście naszą drugą zdobyczą. Echo impulsu radarowego wysłanego „na wszelki wypadek” zamaskowało taki sam sygnał wysłany z planety. Ujawnili siebie i swoje cenne cargo na długo przed tym, jak weszli w zasięg działania telepatii. Anne-Marie także się ocknęła. W miarę wyjaśnień Kapitana robiła coraz większe oczy. – Przepraszam – powiedziała bezgłośnie do Nessusa. – Lepiej byście wyszli, szukając na własną rękę – powiedział Jason. – Tego nie dałoby się ukryć. Ziemia podjęłaby działania, żeby powstrzymać nasze poszukiwania. Kapitan zakończył wyjaśnienia i odwrócił się do niechlujnego kzina w drzwiach. Wywarczał rozkazy w Języku Bohaterów. Rozczochrany nazywał się, po prostu, Telepata. Kapitan okazał się być Chuft-Kapitanem, arystokratą, uprawnionym do używania częściowego imienia. Kłaniając się służalczo, z twarzą wykrzywioną cierpieniem, Telepata zabrał się za czytanie umysłu Jasona.

Jasona wciąż trzymało pole siłowe. Zacisnął zęby i zamknął oczy, aż Telepata swoją bolesną uwagę przeniósł na Anne-Marie. Ona także zniosła tę ciężką próbę ze stoicyzmem. Telepata zadygotał, zanim sam otworzył oczy. – Chuft-Kapitanie, oni nie ukrywają artefaktu. Można go znaleźć w śluzie po lewej od siłowni. Chuft-Kapitan zawył z frustracji, gdy usłyszał, że ludzie nie wiedzą prawie nic o układach Nessusa z Outsiderami. Nie kazał Telepacie wysondować umysłu Nessusa. Być może czytanie ofiary było zbyt dużym żądaniem nawet wobec bezimiennego kzina. Być może Chuft-Kapitan wiedział, że taka próba zabije Nessusa, a nie przyniesie niczego wartościowego. Tak czy inaczej Nessus był wdzięczny. Dopóki żył, mógł planować ucieczkę. Telepata wreszcie wyszedł, wycieńczony wysiłkiem psychicznym. Wkrótce zastąpiło go więcej kzinów, mających na sobie kombinezony kosmiczne, ale bez nałożonych hełmów. Do tego, który trzymał pojemnik z artefaktem Chuft-Kapitan zwrócił się mianem Uczeń Niewolników. – Otworzyć – rozkazał Kapitan. Uczeń Niewolników odłożył swoje brzemię. Lustrzane, cylindryczne opakowanie zasłaniało Nessusowi widok na to, co robił kzin, żeby złamać pole statyczne. Lustro wreszcie zniknęło, pokazując szarobrązowe pudełko, które otworzyło się

automatycznie. Uczeń Niewolników wyciągnął obcą dłoń o trzech szponach, która okazała się być ochłapem mięsa w przezroczystym opakowaniu, i małą kulę na rzeźbionej rączce. Dłoń należała do Thrinta. Podarunek? Uchwyt przy tym, co z pewnością wyglądało na broń, zdecydowanie do niej nie pasował. Nessus odzyskał odrobinę nadziei i pozwolił sobie odpłynąć. To były artefakty Tnuctipun, najbardziej utalentowanej z dawno wymarłych ras podległych Imperium. Przez pokolenia niewolnicy Tnuctipun rozwinęli najbardziej zaawansowaną technologię w Imperium Thrintun – a jednocześnie w tajemnicy rozwijali inne technologie na swój użytek. Gdy wreszcie Tnuctipun wywołali rebelię, oni i ich dawni panowie walczyli, aż z galaktyki zniknęło całe inteligentne życie. Ci kzinowie właśnie weszli w posiadanie pierwszego odkrytego kiedykolwiek artefaktu Tnuctipun.

54 Nessus i jego załoga stali na powierzchni Kuli Bilardowej. Byli tutaj, żeby Chuft-Kapitan i Uczeń Niewolników mogli spokojnie przetestować broń. Skoro więźniowie nie byli przydatni, to mogli służyć jako cele. Skoro byli unieruchomieni przez pola siłowe, to nie mieli w tej sprawie nic do powiedzenia. Nie! Zbeształ się Nessus. Nie popadaj w fatalizm. Czekaj na możliwość ucieczki. Court Jester stał w pobliżu, przysadzisty cylinder na szczycie lodu, poza ich zasięgiem. Nessus zastanawiał się, czy byłby w stanie osiągnąć bezpieczną odległość w hiperprzestrzeni od Beta Liry, zanim statek kzinów – Pazur Zdrajcy, jak teraz go nazwano – zdąży wyrwać się spod lodu. – Ciekawe, dlaczego wciąż żyjemy – powiedziała Anne-Marie. – Kapitan chce poznać naszą opinię co do tej przypuszczalnej broni – ostrożnie odparł Nessus. – Nie zapyta o nią, ale uzyska ją za pomocą telepaty. – To nie odnosi się do ciebie, prawda? – spytała Anne-Marie. – Nie. Żaden kzin nie odczytałby mojego umysłu. Być może żaden kzin by mnie nie zabił; moja rasa ma wyraźne zasady co do bezpieczeństwa jednostki. Ich porywacze ustawili radioodbiorniki we

wszystkich kombinezonach na tę samą częstotliwość. Nessus wskazał na potęgę i długą pamięć Zgody bez implikowania jakiejkolwiek groźby, na którą Chuft-Kapitan czułby się zobowiązany zareagować. Obywatele nie podejmowali walki odwetowej, nie w rozumieniu Kzinti. Ale mieli potęgę handlu, wpływ pozwalający tworzyć i niszczyć światy. Mieli, w czasie przeszłym: bogactwo i wpływy Generał Products były teraz pieśnią przeszłości. – W każdym razie mamy trochę czasu. – Czasu na co? – Anne-Marie, musimy zaczekać. Jeśli ten artefakt jest bronią, musimy go odzyskać. Jeśli nie, to musimy przetrwać, żeby ostrzec waszych ludzi, że kzinowie szukają pól statycznych Imperium. Musimy zaczekać, dopóki się nie dowiemy. Jakby mogli zrobić coś poza czekaniem. Pole, które trzymało Nessusa nie pozwalało mu obracać głowami. To było frustrujące. Czuł gwałtowną potrzebę spojrzenia sobie w oczy. Kzinowie pewnie uznaliby brawurę lalkarza za zabawną. Czy to wystarczy, żeby darowali mu życie? – A potem co? – nalegała Anne-Marie. – Znajdziemy jakiś sposób – odpowiedział Nessus. Jason wreszcie włączył się do dyskusji. – My? – Tak. Mamy zbieżne motywacje. – Co było prawdą, jeśli za motywację uznać ucieczkę. Później najważniejszą

rzeczą dla Nessusa było skontaktować się z Ogniskiem i przekazać mu żądania Outsiderów. Nawet prowadzone przez kzinów poszukiwania starożytnych broni przy tym bladły. – Nie mogę teraz tego wyjaśnić. *** Chuft-Kapitan systematycznie badał kontrolki artefaktu. Celował nim w przestrzeń i naciskał to, co wydawało się spustem. Nic się nie działo. Złapał mały mechanizm u podstawy rączki, przesunął go w górę... Lustrzana sfera skręciła się jak żywe stworzenie, zmieniając się i rozciągając w długi, wąski cylinder z czerwoną kulką na końcu i dźwignią na drugim. Uchwyt się nie zmienił. Gdy Chuft-Kapitan nacisnął dźwignię, czerwona kulka się rozjarzyła i strzeliła daleko po lodzie. Kzin machnął artefaktem; świecąca kulka poruszyła się zgodnie z ruchem. – Zmienne ostrze – zgadł Chuft-Kapitan. Skierował artefakt ku odległej kamiennej wieży. Szczyt skały się ześlizgnął. Nessus wiedział, czym było zmienne ostrze: pojedyncze włókno tak cienkie, że aż niewidzialne, wzmocnione polem statycznym. Mogło przeciąć niemal wszystko. Czerwona kulka oznaczała koniec włókna, dla oznaczania celu. – Zmienne ostrze – powtórzył Chuft-Kapitan. – Ale

nie projektu Władców Niewolników. Uczniu, słyszałeś kiedyś o broni, która zmienia kształt? – Nie, Chuft-Kapitanie, ani o współczesnej, ani o dawnej. – Więc znaleźliśmy coś nowego. – Tak! – entuzjastycznie warknął Uczeń Niewolników. Dźwignia na uchwycie artefaktu miała osiem położeń. Jedno zmieniało kulkę w zmienne ostrze. Chuft-Kapitan zaczął wypróbowywać pozostałe położenia. Drugie zmieniło urządzenie w paraboliczne lustro i projektor soniczny. W rzadkiej atmosferze Kuli Bilardowej nastawiony nawet na największą moc emitował tylko słabe buczenie. Nessus dowiedział się o tym osobiście, jako że Chuft-Kapitan użył go jako celu. Uczeń już zameldował o bardzo dużym ubytku energii. Chuft-Kapitan wiedział o tym. Ten kzin musiał już uznać Nessusa za zbytecznego. Trzecia transformacja okazała się bronią miotającą. Uczeń załadował pociski, które także znajdowały się w pojemniku. Chuft-Kapitan mruknął z aprobatą, gdy jeden typ okazał się być wysoce wybuchowy. W następnym ustawieniu urządzenie znów zaczęło się wyginać. Wyrzuciło pozostałe pociski, zanim utworzyło nową sferę, mniejszą od poprzedniej. Próby strzelania do skał niczego nie dały, choć Uczeń Niewolników zaraportował ubytek energii. Chuft-Kapitan

wystrzelił do każdego ze swoich jeńców. Tym razem Nessus nie poczuł niczego. – Jestem coraz bardziej zmęczony tym bublem – zawarczał Chuft-Kapitan. Kolejne ustawienie ujawniło krótką lufę otoczoną wystającymi metalowymi płytkami. Wyglądała niebezpiecznie nawet dla Nessusa. Chuft-Kapitan wypalił w stronę skały. Wydarzyło się wiele rzeczy jednocześnie. Chuft-Kapitan obrócił się dookoła, jak gdyby trzymał sikawkę plującą ogniem, walcząc o uzyskanie kontroli nad bronią. Smagnął błyszczący promień. Telepata wrzasnął, gdy dotknęła go gorąca plazma, okropny krzyk bólu i strachu, który szybko umilkł. Dwóch kzinów złapało Telepatę i powlokło go przez lodowy tunel do Pazura Zdrajcy. Anne-Marie biegła do Court Jester! Krzyk Telepaty wyrwał ją z więzów pola. Nessus poczuł przypływ nadziei... Chuft-Kapitan niemal bez namysłu powalił ją paralizatorem. Gdy upadła sparaliżowana i prześlizgnęła się po lodzie, ruszył w jej stronę. – To silnik rakietowy – powiedział Uczeń Niewolników. Wrócił od pospieszenie zahibernowanego Telepaty. – Te płytki na bokach mogą być oparciem dla stóp. Pozycja szósta ujawniła celownik teleskopowy i laser komunikacyjny. Gdy kzinowie kontynuowali swoje

eksperymenty, Nessus pospiesznie skonsultował się z Jasonem. Tryb rakietowy wydawał się zbyt potężny jak na rozmiary artefaktu. Chyba że... – To musi wykorzystywać całkowitą konwersję materii – uznał Jason. Nessus sam już do tego doszedł. Uczeń z pewnością także to zrobi. Przygnębienie lalkarza się pogłębiło. Urządzenie kompaktowe mogące całkowicie zmienić materię w energię... przy czymś takim nawet antymateria była banalnym zagrożeniem. Taka technologia stanowiła jeszcze jedną możliwość zniszczenia kadłubów General Products. – Jakby nie było wystarczająco źle – powiedział Jason. – Wyobraź sobie statki kzinów uzbrojone i zasilane na zasadzie całkowitej konwersji. – Cholerne szczurokoty – znienacka odezwała się Anne-Marie. Pole siłowe nie pozwalało jej usiąść, więc zaczęła przeklinać jeszcze bardziej. – Niezła próba – powiedział do niej Jason. Chuft-Kapitan przeszedł do siódmego ustawienia. Pojawił się tajemniczy cylinder i siatka z przewodów. Uczeń poinformował o uwolnieniu energii, ale nic się nie stało. Gdy Chuft-Kapitan ponownie wymierzył w Nessusa, ten znów niczego nie poczuł. Pomyślał, że urządzenie wygląda teraz jak mikrofon. Na to samo wpadł Uczeń Niewolników. Zabrał broń na statek. Wrócił po chwili.

– Miałem rację. Artefakt odpowiedział mi w nieznanym języku. Chuft-Kapitanie, sądzę, że to komputer. Komputery nie robiły wrażenia na Chuft-Kapitanie, chyba że można je było nauczyć Języka Bohaterów. Przeszedł do ósmego ustawienia, przy którym pokazał się dziwaczny kształt, który opierał się próbom nazwania. Nessus pomyślał, że dawno temu widział coś podobnego w starym podręczniku do topologii i zastanawiał się, co to mogło być. Z pewnością nie wyglądało to na broń. Chuft-Kapitan wycelował w skałę i nacisnął spust... *** Jason się przewrócił. Popchnął Anne-Marie w kierunku Court Jester, a potem odwrócił się, żeby zaatakować Chuft-Kapitana. Więzy zniknęły! Ósme ustawienie absorbowało energię. Przez Nessusa coś się przetoczyło. Desperacja? Mania? Z pewnością jakaś odmiana szaleństwa. Nie zatrzymał się, żeby to przeanalizować. Nessus ruszył za Jasonem, prosto na Chuft-Kapitana, który wciąż dumał nad artefaktem Tnuctipun. Kzin podniósł wzrok dokładnie w chwili, gdy Nessus do niego dotarł. Nessus zawirował w biegu, wyciągając przednią nogę i blokując stawy. Wbił kopyto głęboko w bok Chuft-Kapitana.

Pod uderzeniem pękły żebra. Chuft-Kapitan, wrzeszcząc, upuścił artefakt; Jason chwycił go w biegu. Nessus uwolnił nogę i ruszył galopem. Na długo przed tym, jak dotarł do Court Jester, zobaczył, że śluza powietrzna została zaspawana. Za pomocą narzędzi, które miał przy sobie mógłby ją otworzyć, ale nie zdążyłby, zanim znów dopadliby go kzinowie. Kzin złapał Anne-Marie. Wycelował paralizator w Jasona, niewątpliwie zastanawiając się, dlaczego nie działa. Jason rozejrzał się bezradnie. Gdy tylko zmieni ustawienie artefaktu Tnuctipun na broń, wiązka z paralizatora go ogłuszy. – Jas, uciekaj! Uciekaj! – wrzasnęła Anne-Marie. Nessus i Jas pognali w stronę odległych wzgórz.

55 – Jas! – to była Anne-Marie. – Musimy mówić szybko; zabierają mój hełm. Nic mi nie jest, ale nie mogę uciec. Statek odlatuje. Zakopcie gdzieś tę broń... Nessus usłyszał, jak Jason przeklina bezradnie. – Jason, przejdź na częstotliwość prywatną. – Wcześniej nie miał śmiałości rozmawiać prywatnie, co z pewnością rozwścieczyłoby ich porywaczy. – Słyszysz mnie? – Tak. Gdzie jesteś? – Nie wiem, jak opisać swoją pozycję. Uciekłem jakieś dziesięć kilometrów na wschód. – Musimy wymyślić jakiś sposób, żeby się odnaleźć. – Jason, po co? Jak długo przebywał w tej lodowej jaskini, nie można go było dostrzec nawet z góry, a nieunikniona emisja ciepła z kombinezonu się rozpraszała. Poruszyć się oznaczało dać kzinom możliwość ich namierzenia. – Myślisz, że sam jesteś bezpieczniejszy? Nie wydaje mi się. Jak długo twój kombinezon utrzyma cię przy życiu? – Kilka standardowych lat. – Nessus miał na myśli standardy ziemskie. Wiedział, że żaden ludzki kombinezon kosmiczny nie osiągał takich możliwości, jeśli chodziło o recycling. – Ale pomoc przybędzie wcześniej.

– Na jakiej podstawie tak sądzisz? – Gdy pilot kzinów wszedł przez kurtynę ciśnieniową, wzywałem moich ludzi na pomoc. – Co takiego? Jak? – zapytał Jason. – Pomimo ostatniej odmiany losu dla mojego ludu, to nadal jest ściśle tajne. Beta Liry była jedną z gwiazd, która miała w pasie komet ukryty wabik na gwiezdne ziarna. Wabiki, oczywiście, można było kontrolować zdalnie. Jego zakodowane wezwanie, gdy dotrze do wabika, hiperfalami zostanie przekazane do Floty. To nie były sprawy przeznaczone dla ludzkich uszu. Nessus dodał na użytek lalkarzy, którzy przebywali jeszcze w Znanej Przestrzeni, aby podtrzymywali nadzieję Jasona na ratunek. Na Ziemi ARM już o tym wiedziała; większość rzeczy, które od tego czasu Nessus powiedział albo zasugerował miało na celu jej zmylenie. Jeśli Jason popadłby w desperację mógłby przehandlować artefakt za swoją żonę. *** Pazur Zdrajcy uniósł się ku niebu na niebiesko-białym słupie napędu termojądrowego. Zmniejszył się do oślepiająco jasnej iskry nad głowami, błyszczącej kropki w czerwonym łuku dymu. Tak przynajmniej opisał to Jason. Patrzenie w niebo wiązało się z ryzykiem, że będzie się z nieba

zauważonym. Nessus pozostał w swojej jaskini. – Przynajmniej mamy tę broń – powiedział Jason. – Prawda – ostrożnie zgodził się Nessus. – Mamy laser, rakietę i pole chroniące przez paralizatorami. Ale niejednocześnie. Uczeń starannie spisał odczyty wydatkowania energii przy każdym ustawieniu. Mając te dane kzinowie musieli unieść się na odpowiednią wysokość. Przy wystarczającej odległości rozpraszał się nawet promień lasera. Nie mogli skrzywdzić kzinów – nawet gdyby Jason, jak nieoczekiwanie pomyślał Nessus, zdecydował się wystrzelić do pojazdu, w którym przetrzymywano Anne-Marie. – Myślę, że mogliśmy przeoczyć jakieś ustawienie – powiedział Jason. – Jason, myślenie życzeniowe nie jest cechą lalkarzy. – Wiedza o broni też nie. Nessus, co to za broń? Mam na myśli całość, nie pojedyncze ustawienia. – Jak powiedziałeś, nie jestem ekspertem od uzbrojenia. Ale Jason był. I Jason był pewien, że wojownik nie chciałby takiej broni – podczas zmiany ustawień byłby bezbronny – ale dla szpiega kompaktowe połączenie tylu możliwości mogłoby być korzystne. Razem pozwalały sobie wyobrazić szpiega Tnuctipun, ukrywającego się, być może pośród niewolników z jego własnej rasy, knującego przeciwko Władcom. Niewykryte ustawienie, którego istnienie podejrzewał

Jason, miałoby sens tylko dla szpiega. Upierał się, że urządzenie musiało mieć wbudowaną funkcję autodestrukcji. *** Jason naciskał i przesuwał kontrolki na urządzeniu we wszystkich konfiguracjach, mówiąc przez komunikator, co robi. Nessus, nie widząc tego, nie do końca nadążał. Wkrótce potem płomień zniknął. Jason przymarzł do swojego miejsca. A potem... – Nessus, znalazłem. Znalazłem coś. – Nowe ustawienie? Jak wygląda? – Jak stożek o okrągłej podstawie, wystający z uchwytu. – Wypróbuj go. A jeśli ci się uda, to żegnaj, Jasonie. Cieszę się, że się poznaliśmy. Nessus był tylko trochę zaskoczony własną szczerością. – Żegnaj, Nessusie. Kuląc się pod znikomą osłoną lodu, Nessus w miarę upływu długich sekund niczego nie czuł. Wreszcie rozległ się huk. Potem zatrzęsła się ziemia, ciskając nim o sklepienie jaskini. Upadł, a wstrząsy znów nim rzuciły. I znów. I... Zanim się to skończyło stracił przytomność.

*** Nessus ocknął się słysząc coś, co brzmiało jak negocjacje. Jason i Chuft-Kapitan na publicznym kanale. Jason wyraźnie znalazł ukryty tryb broni, nic więcej. Nie było autodestrukcji; Jason z pewnością popadł w desperację. Nessus zmusił się do słuchania. Musi doczekać ratunku. Musi poinformować Flotę o ultimatum Outsiderów. – Odkryłeś nowe ustawienie broni – powiedział Chuft-Kapitan. – Tak? – Nie mam zamiaru bawić się z tobą w szczenięce gierki. Jako wojownikowi należy ci się szacunek, na który nie zasługuje twój roślinożerny przyjaciel. – Jak mają się twoje żebra? – zapytał Jason. Nessus popatrzył sobie w oczy. Jego kopnięcie nie tylko zraniło Chuft-Kapitana. Upokorzyło go. Chuft-Kapitan nie wezwie pomocy, dopóki osobiście nie porachuje się z Nessusem. Ten upór mógł pozwolić Nessusowi przetrwać do czasu przybycia ratowników. Ale jeśli Chuft-Kapitan wejdzie w posiadanie broni Tnuctipun... nic nie powstrzyma go przed użyciem ostatniego, sekretnego ustawienia. Kzin zniszczy planetę, żeby się zemścić. – Nie wspominaj o tym więcej – warknął Chuft-Kapitan.

– Mamy coś do omówienia, ty i ja. Ty masz unikalną broń. Ja mam ludzką samicę, która może być twoją towarzyszką. Nessus włączył się na prywatnym kanale. – Jason, nie możesz się z nim układać. Nie wolno ci – krzyknął. Jason zignorował Nessusa. – Dobrze powiedziane. No i co? – Daj nam swoją broń. Pokaż nam nowe ustawienie. Ty i twoja towarzyszka możecie opuścić planetę we własnym statku, cali i nie niepokojeni. – Dostanę twoje imię jako rękojmię? – spytał Jason. Pośród kzinów niełatwo było zdobyć imię. Większość wolałaby umrzeć, niż zhańbić swoje rodziny. Radio milczało. – Ty kłamliwy sukin... – Nie kończ. Jason, zgadzam się, ale zniszczę wasz hipernapęd. Musicie wrócić do cywilizacji przez normalną przestrzeń. Przy tym zastrzeżeniu masz moje imię jako gwarancję. – A Nessus? Pozbawione słów warknięcie. – Ten roślinożerca musi zadbać o siebie sam. Coś tu nie pasowało. To nie była osobista nienawiść. To Nessus zrozumiał. Chuft-Kapitan wydawał się zbyt łatwo zgodzić. Czy naprawdę pozwoli świadkom odlecieć? – Czy wszystko z nią w porządku? – spytał Jason.

– Oczywiście. – Udowodnij to – nalegał Jason. – Możesz ją usłyszeć. – Jason, kochanie, posłuchaj. – Anne-Marie mówiła bardzo szybko. – Użyj siódmego ustawienia. Siódmego. Słyszysz mnie? – Anne, wszystko w porządku? – Tak – krzyknęła. – Użyj siódmego... Jej głos zamilkł. Nessus odezwał się na prywatnym kanale. – Siódme? To komputer Tnuctipun. Nie rozumiem. Usłyszał wściekłe przekleństwo. – Jason? Jason! Brak odpowiedzi. Myśli Nessusa goniły jak szalone. Cała ta rozmowa – to było dla odwrócenia uwagi. Jason był uwięziony w lodzie, a teraz wróg go namierzył – razem z bronią. Nessus zadrżał w swojej lodowej jaskini. Nigdy nie czuł się tak bardzo samotny.

56 Nessus czołgał się po lodzie w stronę najbliższej transmisji radiowej. Urządzenia wbudowane w jego kombinezon mogły namierzyć te sygnały, ale nie mogły ich odczytać. Pewnie prywatny kanał komunikacyjny kzinów. Instynkt domagał się od niego, żeby zawrócił i pogalopował w przeciwnym kierunku. Obywatele uciekali przed drapieżnikami; nie atakowali ich! Z drugiej strony Obywatele w ogóle nie oddalali się od stada. Nie prowadzili misji zwiadowczych. Jeżeli był dość szalony, żeby dokonywać takich czynów dla dobra ogółu, musi być dość szalony, żeby odzyskać broń Tnuctipun. A nawet najbardziej tchórzliwy Obywatel wiedział, jak kopać. Nessus przypomniał sobie legendarnego Achillesa: można go było zranić tylko w piętę. Raz jeszcze wyszło na opak. Chuft-Kapitan na całe życie zapamięta kopyto Nessusa. Wędrując przez lodowe pustkowie, Nessus zastanawiał się nad pospiesznymi słowami Anne-Marie. Siódme ustawienie. Jaki użytek był z komputera? Nie reagował na sygnały radiowe; Uczeń Niewolników zabrał go do statku, żeby to sprawdzić – nie dało się go zrozumieć.

Szpiedzy. Bronie. Dawno umarłe języki. Nessus nie znał się na takich rzeczach. Był naprawdę szalony. Żył w świecie iluzji. Sigmund Ausfaller był księgowym. I zobacz, co on osiągnął. Jakaś mania kazała Nessusowi iść naprzód. Jego instrumenty trzymały go na kursie na statek Kzinti. Nad pobliskim wzgórzem widać było blask i uświadomił sobie, że był prawie na miejscu. Wyciągnął szyje nad urwiskiem. Był tam Pazur Zdrajcy, z otwartą śluzą zewnętrzną. Dochodził z niej blask światła. Zastanawiał się, czy Jason i Anne-Marie żyją. Przez lód szedł samotny kzin w kombinezonie ciśnieniowym. Choć urządzenie, które trzymał w odzianej w rękawicę dłoni nie było Nessusowi znane, to niepewny chwyt owszem. To był Chuft-Kapitan; dzierżył broń Tnuctipun w jej ukrytym, śmiercionośnym ustawieniu. Bronie. Szpiedzy. Dawno wymarłe języki. Czy przeoczył coś bardzo ważnego, czy może – prezentując rzadką, być może podświadomą, racjonalność – zamierzał ponownie wyzwać uzbrojonego kzina? Co widziałby Ausfaller? Nessus wpatrywał się w broń w ręce Chuft-Kapitana. Jej lufa była cylindryczna. Jason mówił o stożku. Nawet, jeśli były dwa ukryte ustawienia, to kiedy Jason znalazł drugie? Chuft-Kapitan przyjął pozycję strzelecką. A Nessus nadal nie był w stanie się poruszyć. Co zrobi mówiący komputer, gdy przemówi się do niego w

nieznanym języku, ewidentnie nie będącym językiem Tnuctipun? W jaki sposób Ausfaller zaprojektowałby broń dla szpiega? Aby w odpowiedzi na nieautoryzowany język powodowała aktywację trybu autodestrukcji! Nessus schował głowy za granią. Gdy świat rozbłysnął oślepiająco, Nessus zwijał się, tak szybko, jak tylko mógł, mając na sobie kombinezon, w ciasną kulkę. Ziemia poderwała się, jak ocean podczas sztormu. Wyrzuciła Nessusa wysoko w rzadkie powietrze, pochwyciła go, gdy spadł i wyrzuciła ponownie. I jeszcze raz. Tym razem wylądował dokładnie na garbie czaszkowym. Raz jeszcze świat spowiła ciemność. *** Nessus obudził się, leżąc na grzbiecie, z nogami w powietrzu. Podniósł się sztywno na nogi. Bolało go całe ciało i zobaczył, że odrzuciło go daleko od szczytu zbocza, za którym się chował. Pazur Zdrajcy uniósł się cicho i majestatycznie nad wzgórzem, wirując powoli, a potem runął na zamrożoną równinę. Jeden bok żarzył się na czerwono. Pośród większych ilości pary wrak zaczął zapadać się w topniejącym lodzie, z którego ledwie co się uniósł.

Nie mógł przetrwać nikt, kto był na pokładzie. Nessus zbliżył się ostrożnie. Właz do zewnętrznej śluzy zniknął, oderwany. Po jej zniszczonym wnętrzu przesuwały się tylko światła z jego hełmu. Właz wewnętrzny nadal trzymał ciśnienie; żeby go otworzyć, musiał pokonać wewnętrzne blokady. Walcząc z wyjącym wiatrem, wszedł na statek, a potem zamknął za sobą wewnętrzny właz. Wycie przycichło, ale nie ustało, system podtrzymywania życia wysilał się, żeby zastąpić powietrze, które wypuścił. Zaczął metodycznie przeszukiwać kabiny, ładownie i korytarze, nie znajdując niczego, dopóki... Na ścianach pomieszczenia, które Nessus zapamiętał jako pokój przesłuchań, znajdowały się rozbryzgane szczątki, które ledwie przypominały kzinów. Pomarańczowe szczątki spływały po ścianach i zbierały się w kałużach. Na środku pokoju, zawieszeni w powietrzu przez pole siłowe, zwisali Jason i Anne-Marie. Oboje byli nieprzytomni i oddychali z wyraźnym wysiłkiem. Pole musiało obejmować nawet ich głowy – całe szczęście, bo uderzenie połamałoby im karki. Nessus, szukając wyłącznika pola, starał się nie zwracać uwagi na trupy. Wreszcie znalazł kontrolkę. Jason i Anne-Marie upadli na podłogę. Nessus, całkowicie wyczerpany, poszedł za ich przykładem i stracił przytomność. ***

Nessusa otaczały dobrze zapamiętane dźwięki tła, skrzypnięcia, kliknięcia i pomruki Court Jester. W znajomej i bezpiecznej kabinie, za zamkniętym włazem wdychał głęboko sztuczne feromony stada z przenośnego syntetyzera. Tchórzliwie zwinięty w kłębek. Kzin znajdujący się w pobliskiej kabinie był najmniejszym zmartwieniem Nessusa. Telepata, zahibernowany, przetrwał katastrofę. O jego rozmrożeniu zdecydują władze Jinxa, obecnie będącego w zasięgu kilku dni podróży. Nessusa prześladował kolejny kzin... Gdyby tylko mógł zapomnieć, jak satysfakcjonująco pod jego kopytem chrupnęły kości Chuft-Kapitana. Bardziej kłopotliwa była wiadomość, którą musiał wysłać, gdy już cały i zdrowy znajdzie się na pokładzie Aegis. Prawda, nad Flotą nie będzie już wisiał cień systemu słonecznego z antymaterii. Zastąpił go dłuższy cień potęgi Outsiderów. Zbliżały się doniosłe wydarzania. Drżąc, Nessus zatęsknił za Ogniskiem. Należał do Ogniska i przyczynił się do przyszłych debat. Ale zanim będzie mógł udać się do domu, miał jeszcze jeden pilny obowiązek do spełnienia...

OBJAWIENIE

Czas ziemski: 2658

57 Pełen energii, drżąc w szoku, kompletnie zdezorientowany, Sigmund się ocknął. Leżał płasko na plecach, z twarzą kilka centymetrów od przejrzystej kopuły. Poza nią wszystko było czarne. Światełka kontrolek odbijające się w wygiętym plastilu nie pozwalały jego oczom zaadaptować się do ciemności. Jestem w autodocu! Sigmund odwrócił się od wyświetlacza, na którym przewijała się lista jego urazów. W głowie widział obrazy – za dużo obrazów, wszystkie koszmarne i niepokojące. Już tutaj kiedyś był, prawda? Wyjdzie stąd i spotka Feather... To nie miało sensu. Jak mógłby znać Feather, skoro jeszcze jej nie poznał? Jaka jest ostatnia rzecz, którą pamiętam? Nieznośny ból. Wielka dziura w jego klatce piersiowej. Autodoc nie mógłby naprawić czegoś takiego... Pojawiło się kolejne wspomnienie, Beowulf Shaeffer mówił do Andera: „Ta rzecz odbudowała mnie z odciętej głowy!”. Ta rzecz: autodoc Carlosa Wu. Na Sigmunda zwaliła się rzeczywistość. Ander z dymiącym pistoletem w dłoni. Shaeffer gapiący się przez wideofon, jak z Sigmunda ucieka życie. Tylko że ja nie jestem martwy. Czy Bey mnie uratował? Ocalił mnie za pomocą autodoca Carlosa?

Sigmund uderzył w przycisk alarmowy. Pokrywa, obojętna na jego pośpiech, odsunęła się z powolnością lodowca. Wylazł z doca – czując się najbardziej zwinny co najmniej od stulecia – i stwierdził, że znajduje się na całkiem zwyczajnej, leśnej polanie. Na bezksiężycowym niebie migotały gwiazdy. Konstelacje nie wyglądały znajomo, ale nie był poza miastem odkąd tu przyjechał... Fafnir! To wspomnienie mu umknęło. Ile jeszcze wspomnień stracił? Przeszedł go dreszcz, który nie miał nic wspólnego z nocnym powietrzem i jego nagością. Każdy szeleszczący liść nagle stał się polującym na niego kzinem. Sigmund najbardziej we wszechświecie tęsknił teraz za Ziemią. Ktoś go uratował i zabrał ze stolicy Shasht. Ten ktoś, Bey, lub ktoś inny, nie porzuciłby go tak po prostu w niewiarygodnie cennym autodocu. Ta leśna polana, choć nieznajoma, na pewno nie była niebezpieczna. Sigmund drżąc, wziął dwa głębokie wdechy i uspokoił się. Gdy jego oczy przyzwyczaiły się do ciemności, zaczął rozpoznawać szczegóły otoczenia. Naciągnął na siebie ciężką szatę, którą znalazł u stóp urządzenia. – Dobrze. Wstałeś. Sigmund gwałtownie odwrócił głowę w stronę głosu. Spomiędzy drzew wyszedł niski i krępy mężczyzna z długimi włosami zebranymi w koński ogon. W świetle gwiazd Sigmund nie mógł rozróżnić jego rysów, ani

wzoru na kombinezonie. Obcy wydawał się nie mieć broni. – Przepraszam, jeśli cię przestraszyłem – powiedział człowiek. – Nazywam się Erie Huang-Mbeke. Mów mi Erie. Czy mogę się do ciebie zwracać Sigmund? Słowa wydobywały się z ust Erica, a potem, nieco oczyszczone i z lekkim opóźnieniem, z urządzenia przy jego pasie: translatora. – Witaj, Ericu – ostrożnie odpowiedział Sigmund. Urządzenie Erica to przełożyło. – Możesz to wyłączyć? Erie pomajstrował przy urządzeniu; Sigmund nie widział, co zrobił. – Jak teraz? – spytał Erie. Jak teraz? Mocno akcentowane i dziwnie znajome, pomyślał Sigmund. Niezupełnie wspólny. Nawet nie hispangielski. O co tu chodziło? Słowa obcego prawie mu coś przypominały... Szekspira w Central Parku. – Czy ty mówisz po angielsku? W ciemności błysnęły białe zęby. – Dokładnie. Tylko że nie było już tak ciemno, jak w chwili, gdy się obudził, zauważył Sigmund. Wyczuwał teraz, że Erie jest smagły, z grubymi wargami. Włosy miał czarne, oczy niepokojące, o intensywnym spojrzeniu. Wraz z nadchodzącym świtem w lesie zaczęło się życie. Sigmund podskakiwał na każdy odgłos. Pomyślał o wężach, lwach górskich, niedźwiedziach grizzly – i o

kzinach. – Jesteśmy tutaj bezpieczni? – Bezpieczni? – to pytanie zdziwiło Erica. – Oczywiście. Wkrótce nad drzewami pojawi się słońce. Gdy niebo pojaśniało, zaskakująco szybko, Sigmund przyjrzał się twarzy Erica. Erie patrzył na skraj polany. Wydawał się... czekać na coś. Sigmund zesztywniał. Polanę zalało jasne światło słoneczne. Sigmund spojrzał w górę. Nad drzewami, na niebie rozciągał się łuk małych słońc. Nie mógł złapać tchu! Jego nowe serce tłukło się w piersi, nagle boleśnie ściśniętej. Kończyny nagle stały się okropnie ciężkie. Świat wokół niego zawirował. Sigmund zemdlał, zanim jeszcze upadł na ziemię. *** – Sigmund? Sigmund leżał bezwładnie, zastanawiając się, czy tutaj mają oposy. Wreszcie Erie westchnął. Odgłosy wskazywały na to, że odchodzi. Sigmund obserwował go zza półprzymkniętych powiek. Gdy Erie oddalił się nieco, plecami do niego, Sigmund podniósł się z ziemi. Pod gołą stopą Sigmunda trzasnęła gałązka. Erie odwrócił się, a Sigmund rzucił na niego. Obaj upadli na ziemię, tratując poszycie. Sigmund wylądował na górze, a

Erie sflaczał jak balon. Ktoś był winien Sigmundowi odpowiedzi, a Erie był akurat pod ręką. Pasem od swojej szaty Sigmund związał ręce Erica za drzewem. Pod świtem tak wielu słońc zwykła sosna wydawała się co najmniej odbiegać od normalności. Sigmund sięgnął za plecy Erica i odpiął jego pas. – Stopy przy drzewie – polecił, a potem przywiązał go za kostki do pnia. – Nadszedł czas, żeby porozmawiać wprost. – Sigmund zebrał wokół siebie furkoczącą szatę. – Na początek, jak się tu znalazłem? – Na początek – to wyrażenie w ustach Erica wydawało się niestosowne – rozwiąż mnie. Nie stanowię dla ciebie zagrożenia. Nikt tutaj nie stanowi. Dla odmiany. Sigmund z dygotem popatrzył na naszyjnik ze słońc. Światło przebijające się przez liście pozwalało się domyślać, że jest ich jeszcze więcej. Wstrząsnęło nim kolejne wspomnienie: Andrea zginęła za spojrzenie na światy takie, jak ten. – Sam to osądzę. – Osądzę? – niepewnie powiedział Erie. – Nie znam tego słowa. Może z translatorem. Sigmund zignorował tę sugestię. Translator prawdopodobnie był także komputerem i komunikatorem. Zanim spotka innych ludzi, potrzebował odpowiedzi. Cztery światy w wieńcu słońc. Jeden świat w ogniu.

– Jesteśmy na jednym ze światów Floty, zgadza się? Erie uśmiechnął się dziwnie. – Już nie. Teraz nazywamy ten świat Nowa Terra. Mamy nadzieję... – Czy to jest jedna z pięciu planet lalkarzy? – przerwał mu Sigmund. – Jeszcze kilka lat temu był to jeden z ich sześciu światów – sprostował Erie. – Wtedy nazywał się Rezerwat Natury Cztery. Obecnie jest oddzielony od Floty. Nie rozumiem określenia lalkarze. Sigmundzie, czy masz na myśli Obywateli? – Dwie głowy na długich szyjach. Trzy nogi. Głosy jak orkiestra – albo seksowna kobieta. – Obywatele – potwierdził Erie. – Czy raczej powinienem powiedzieć, że nauczono nas tak ich nazywać. – W jego słowach wyczuwało się gorycz. – Nas, ich „Kolonistów”. W poszyciu coś trzasnęło. Sigmund się odwrócił, ale zobaczył tylko drżące liście. Tutaj mogło być wszystko. – Co to było? – Może jeleń? Wiewiórki? Skąd mam wiedzieć? – Erie westchnął. – Rozwiąż mnie, Sigmundzie. Pozwól sobie pomóc. Nessus mnie ostrzegł, że to może być dla ciebie trudne. – Nessus! – warknął Sigmund. – Znasz go? Co on ma wspólnego ze mną? – Znam go dobrze – odpowiedział Erie. – To on cię tu przywiózł.

58 Niezliczona liczba Obywateli zebrała się na przestronnym placu. Wszyscy z lękiem patrzyli w górę na obrazy tysiąc razy większe od nich. Ściany arkologii, które normalnie oświetlały plac symulowanym światłem słonecznym teraz lśniły nieziemskimi wizjami. Plac otaczało sześć arkologii; na ich ogromnych bokach unosiło się sześć ciemnych i niemożliwych do opisania, obcych rzeczy: statki miasta Outsiderów, w tle maleńkie w porównaniu z nimi statki General Products jedynie podkreślały znikomość dzieł Zgody. Uwagę Baedekera przyciągnął niski jęk. Zaczął obracać głowami, szukając w tłumie źródła tego lamentu. Uznał, że dobiegał ze wszystkich stron, jak osłabiające gorąco tłumu i wyziewy feromonów strachu. Fantomowe statki po każdej stronie sprawiały, że nie było miejsca na ucieczkę. Przy takiej masie zgromadzonych ukrycie się w iluzorycznym bezpieczeństwie własnego brzucha groziło stratowaniem. Stentorowy chór, który uderzył ze ścian uciszył tłum. – Komu możecie powierzyć misję odbudowania zaufania Outsiderów? Tym, którzy nigdy z nimi nie rozmawiali? Tym, których bezczynność sprawiłaby, że Ognisko zniknęłoby w ogniu Dawcy Życia? Tym, przez których upór zostalibyśmy bezbronni wobec katastrofy

nadchodzącej z jądra galaktyki? W innych tonacjach: w obliczu życiowego kryzysu nigdy nie polegajcie na Konserwatystach. Baedeker ukradkiem rozejrzał się po placu. W normalnych czasach odznaki, medaliony, wstążki i szarfy wszelkich kolorów i typów informowałyby o każdym możliwym hobby, przynależności zawodowej i poglądach społecznych. Ale czasy nie były normalne i przeważały ozdoby pomarańczowe i zielone. Pomarańczowy był barwą rządzących Eksperymentalistów, walczących o poparcie w dobie kryzysu. Zielony dla pozbawionych siły Konserwatystów twierdzących, że to ich eksperymentalistyczni rywale doprowadzili do tego kryzysu i nie można po nich oczekiwać, że go rozwiążą. Z każdym dniem na placach, w centrach handlowych, audytoriach, publicznych jadalniach i parkach na Ognisku gromadziły się większe tłumy: ciężkie czasy wymagały sprawdzonych środków. Od zarania dziejów w chwilach zmian i kryzysów Obywatele gromadzili się na placach. Baedeker próbował ich sobie wyobrazić, prymitywnych i żyjących w małych grupach, zbierających się, żeby omówić przeniesienie się na nowe pastwiska albo czy zacząć używać ognia. Teraz znów się spotykali, w liczbie i okolicznościach, których tamci przodkowie nawet nie byliby sobie w stanie wyobrazić, mierząc się ze spotykającą ich katastrofą. W znajomym rytuale i uspokajającej tradycji, zgodnie z którą na przestrzeni wieków zbierali się i radzili w

obliczu kryzysu, miriady Obywateli znów szukało konsensusu. Trzeba było dać odpowiedź na ultimatum Outsiderów, tym bardziej przerażające, że nieokreślone. I dlatego nastrój i opinia publiczna muszą zostać ocenione, poinformowane, ukształtowane, zmanipulowane, skonsultowane... aż jedna partia uzyska przytłaczającą przewagę. Potem, przez krótki czas, wszyscy będą nosili jeden kolor. Coraz bardziej wyglądało na to, że nowy konsensus będzie miał pomarańczową barwę Eksperymentalistów. – Wraz z żądaniami Outsiderów pojawiają się przed nami nowe wyzwania. Po placu w znajomych kadencjach rozniosły się podtony nadziei i możliwości. Na kolejnych ścianach arkologii sceny z głębokiego kosmosu zostały zastąpione przez inny obraz. To był Pierwszy! Jego podobizna powoli się powiększała, aż stała się równie duża, co pojazdy Outsiderów na pozostałych ścianach. Jego grzywa zapierała dech, zapleciona i ułożona w skomplikowane warkocze, gęsto przetykana złotymi wstążkami, z mnóstwem pomarańczowych granatów i ognistych opali. Taka postawa i uroda świadczyły o spokojnej pewności, których nie mogły przekazać nawet najbardziej wibrujące akordy. Zgromadzeni wydali z siebie westchnienie. – Nadal uciekamy przed eksplozją jądra. Nadal odbudowujemy kadrę bezinteresownych zwiadowców, by

ostrzegali nas przed wszelkimi możliwymi niebezpieczeństwami na naszej drodze. To bez wątpienia również są zadania, do których wyjątkowo pasują Eksperymentaliści. – A co z prowokowaniem Outsiderów? – szepnął ktoś w tłumie. Natychmiast został uciszony i nie dostał odpowiedzi. Żadna partia nie odniosła się do ostatnich wydarzeń wokół Rezerwatu Natury 4, bezpośredniej przyczyny bieżącego stanu wyjątkowego. Baedeker wiedział, dlaczego żadna się nie ośmieliła tego zrobić: bo do ostatniego kryzysu mocno przyczyniły się obie. A tymczasem każde rozwiązanie bieżącego kryzysu musi obejmować tamten zbuntowany świat... Baedeker wzdrygnął się, uświadamiając sobie, jak nierealny stał się dla niego ten proces. Może każde dojście do konsensusu było takie. Może wszystkie kampanie były oddzielone od wydarzeń, jeśli wiadomo było, co się naprawdę działo, i od aktorów. Ale on wiedział. W początkach tego kryzysu sam Pierwszy zasięgnął jego opinii. Nie, żeby chciał usłyszeć, co Baedeker ma do powiedzenia: w tym przypadku nie miał do zaproponowania żadnego cudownego rozwiązania. Wreszcie przyciągnął do siebie uwagę elity. Dla rehabilitacji. Dla oczyszczenia z zarzutów. Teraz, gdy te cele udało się osiągnąć, pragnął tylko anonimowości i spokoju. Jego jedyną ambicją było porzucić wszystkie

ambicje. Gdyby tylko, łata temu, Nessus zapytał go o opinię odnośnie wprowadzenia „zwiadowców” do fabryki General Products, dziś byliby w zupełnie innych okolicznościach. Baedeker niestrudzenie grzebał kopytem w sprężystej powierzchni placu. Nessus także przewidział tę sytuację, i stąd jego nieobecność rzucała się w oczy. Ani Achilles, ani Vesta, ani nawet Nike nie wiedzieli, gdzie obecnie znajduje się Nessus. Pomimo jego niedawno odkrytej potrzeby wyciszenia Baedeker nie mógł się powstrzymać od zastanawiania się: gdzie był Nessus? Co porabiał? – Obywatele – kontynuował Pierwszy. – Zbliża się czas, by podjąć doniosłą decyzję. Cud, że ta chwila jeszcze nie minęła. Baedeker przyglądał się małemu statkowi, który zabrał Achillesa na negocjacje. Outsiderzy, choć tajemniczy, rozumieli Obywateli. Bez komentarza przyjęli prośbę Achillesa o cierpliwość na czas debatowania Zgody. Zrozumienie. Czy kiedykolwiek coś było tak proste? Być może opóźnienie służyło jakiemuś celowi obcych. Outsiderzy nadal mogli liczyć się z możliwością, że Nowa Terra była pod kontrolą Zgody. Biorąc pod uwagę odległość od najbliższego statku Outsiderów, co można było wiedzieć na pewno? Tylko to, co ujawniała technologia hiperprzestrzeni: możliwość przechwycenia rozmów prowadzonych przez radio hiperfalowe. Oddalenie się NP4 od Floty, zauważono przez

przemieszczenie się osobliwości na czujnikach masy. – To mądra i potężna rasa – zaintonował Pierwszy. – Cenimy sobie jej przyjaźń. Więcej, musimy ją utrzymać i umocnić. Raz jeszcze proszę was o zaufanie. Góra, dół, góra, dół, góra, dół... na całym placu głowy kiwały na zgodę. Nawet teraz niezbywalna prawda o kryzysie wywołanym przez Kolonistów roznosiła się z prędkością światła. Chaos wywołany porwaniem przez Kolonistów statku ich przodków. Ich groźba, że wymierzą jego napęd termojądrowy przeciwko Ognisku. Porozumienie, które zagwarantowało Nowej Terze wolność. Wszystkiego można było się dowiedzieć z tych starych przekazów radiowych. Za kilka lat fale dotrą do najbliższego statku Outsiderów. Więc być może Outsiderzy zgodzili się na opóźnienie, czekając na prawdę, którą podejrzewali, aby lepiej umotywować tę straszną karę, jaką mieli zamiar nałożyć. Czy to właśnie było celem obcych? To było zbyt przygnębiające, żeby się nad tym zastanawiać. Kilka lat według rachuby Ogniska mogło mieć znikome znaczenie dla istot z płynnego helu, które poruszały się wolniej od lodowców... Wszędzie dookoła jego bracia Obywatele skupili się na swoim obywatelskim obowiązku, przejęci chwilą. Oni się jednoczyli; Baedeker obserwował. Znów był na Ognisku, ale nie w domu. Raz pogodziwszy się z

samotnością wygnania, zastanawiał się, czy kiedykolwiek będzie tu jeszcze pasował. Wszędzie dookoła głosy unosiły się i opadały, a on stał, niemy, niezdolny, by się przyłączyć. Istoty z płynnego helu. To była kolejna rzecz, która go odróżniała. Rozumiał zimno. Pamiętał zimno. Teraz, choć ociekał potem, zadrżał. Przez całe wieki przemysł i ciepło ciał biliona Obywateli ogrzewały pozbawione słońca Ognisko; bardzo niewiele płatków śniegowych zdołało dotknąć ziemi. Rezerwat Natury i był zupełnie inny, jako planeta, która została poddana inżynierii najwcześniej i w sposób najbardziej konserwatywny. Jej orbitujące na linii równika słońca i ich roczne cykle symulowały wszystkie strefy klimatyczne i zmienność pór roku, w których wyewoluowała flora i fauna Ogniska. Nawet gdy powiększająca się populacja zajęła całą powierzchnię macierzystego świata pozostała ostrożna, i stąd – w bezpiecznej odległości – na NP1 zachowano wszystkie możliwe ekosystemy Ogniska. Po latach banicji Baedeker rozumiał klimat, pory roku i pogodę. Widział, jak jedna zamieć po drugiej zasypuje śniegiem góry. Widział, jak pojedynczy dźwięk wywołał lawinę, która porwała wszystko na swojej drodze. Lawina. Taka właśnie była natura konsensusu. Przypadkowa i nieubłagana – i, jeżeli wiesz wystarczająco dużo, żeby trzymać się od niej bardzo

daleko, możliwa do uniknięcia. Stado tłoczące się wokół niego nie mogło nawet podejrzewać, nie mówiąc już o rozumieniu, tego, co miało w nie spaść. *** Natarczywe buczenie sprowadziło myśli Baedekera z powrotem na plac. Bruk pod jego kopytami wibrował. Stali bok w bok, ciasno upakowani. Zaalarmowani Obywatele wciskali się w tłum. Dysonans osiągnął nieznośny poziom. Oracja Pierwszego trwała bez zakłóceń. Zgrzytający w kościach dysonans sprawił, że obok Baedekera utworzyła się pusta przestrzeń, powiększająca się wraz z narastaniem dźwięku. W jej centrum znajdowało się kilka dysków transportowych. Nagły wypadek! Teraz za pośrednictwem dysków mogli się tu dostać przedstawiciele Departamentu Bezpieczeństwa Publicznego. Na placu zmaterializowało się trzech Obywateli – tylko że nie z Bezpieczeństwa Publicznego. Wszyscy byli masywni. Wszyscy mieli szaro-czarne szarfy ochrony Ministerstwa Spraw Zagranicznych i lekko rozbiegane spojrzenia ochroniarzy i bandziorów. Rozległ się nowy pomruk, tym razem dźwięk niepewności. Jeden z przybyłych wskazał na Baedekera. – Idziesz z nami – powiedział.

59 Czy Nessus mógł mnie uratować? Czy był w zmowie z Beowulfem? Sigmund nigdy nie porzucał żadnej możliwości. – Cofnij się – polecił mu ostry głos. Z lasu wyłonił się kolejny człowiek – nie, dwoje ludzi. Mieli na sobie stroje maskujące o kroju podobnym do tego, jaki miał na sobie Erie. Sigmund zamarł. Dlaczego nie słyszał, jak się zbliżają? Mógł być skupiony na swoich myślach, ale nie wierzył w to. – Nie chcemy cię skrzywdzić – powiedział jeden z nowo przybyłych. – A teraz odsuń się od Erica. Mężczyzna, który się odezwał, był wysoki i żylasty, z potężnymi ramionami. Pod rozwichrzoną szopą brązowych włosów miał ściągniętą twarz i mówił ze spokojną pewnością. Drugi przybysz mógł być równie wysoki, gdyby się nie garbił; wyglądał na akademika. Włosy miał ufarbowane na różne kolory i zaplecione, prawie jak lalkarz. Żaden z nich nie wydawał się mieć przy sobie broni. ARM zapewniało szeroko zakrojone szkolenie ze sztuk walki. Sigmund podejrzewał, że jeśli nie byli uzbrojeni, to mógłby pokonać ich obu. A co potem? Walczyć po kolei z każdym na tym świecie? Szczerze

mówiąc, Erica zaatakował w panice. Sigmund zrobił trzy kroki i przysiadł na kamieniu, dłonie składając na udach. Trawa łaskotała jego gołe stopy. Ten wyglądający na profesora poczłapał do Erica, żeby go uwolnić. Popatrzył na zaplątany pas od szaty i załamując ręce zrobił niepewną minę. Jego towarzysz się uśmiechnął. – Dziękuję, Sigmundzie. Twoja współpraca ułatwia sprawę. Jestem Omar Tanaka-Singh. Mów mi Omar. Mój walczący z węzłem przyjaciel to Sven Hebert-Draskovics. Sven, przetnij to po prostu. Sigmund obciągnął szatę. – A może ja to zrobię. Chciałbym odzyskać pasek. Omar się zaśmiał. – Niedługo dostaniesz prawdziwe ubranie. Nessus powiedział, że taka szata będzie czymś znajomym. Erie był już wolny, przestępował z nogi na nogę i masował nadgarstki, żeby pobudzić krążenie. Przerwał na chwilę, pochylił się i podał Sigmundowi swój pasek. – Weź ten. Sigmund nagle zauważył, że nie rzuca cienia. Omar także nie. Erie i Sven, stojący bliżej drzew i dlatego osłonięci przed słońcami, mieli cienie. Sigmund poczuł ucisk w piersi; nie śmiał spojrzeć na ogniste kule na niebie. – Chcę wiedzieć, jak się tutaj znalazłem. Chcę rozmawiać z Nessusem. – Gdy on będzie chciał porozmawiać z tobą. A co do

tego, jak się tu znalazłeś... – Omar wzruszył ramionami. – To wie tylko Nessus. Chciał być obecny, gdy autodoc skończy pracę nad tobą. Pomyślał, że zobaczenie znajomych twarzy może pomóc. Zatrzymało go coś pilnego. Omar strzepnął z ramienia gałązkę. Dlaczego Omar się denerwował? – Jeśli to coś znaczy, Sigmundzie, to przepraszam za cały ten szok. Kiedyś musieliśmy cię obudzić. Mieliśmy nadzieję, że przynajmniej w nocy ten las wyda się... normalny. Nessus powiedział, że nasze budynki tak nie wyglądają. Sigmund opasał się paskiem Erica. – Normalne. Czyli podobne do ziemskich. – Opowiedz nam o Ziemi – gwałtownie powiedział Sven. – Jest tyle rzeczy, które chcemy wiedzieć. – Wszystko w swoim czasie. – Omar klasnął w ręce. – Przede wszystkim znajdźmy naszemu gościowi jakieś ubranie i coś do jedzenia. Byli poplecznikami Nessusa. Sigmund zastanawiał się, dlaczego sądzą, że cokolwiek im powie. Być może najlepiej było się nad tym nie rozwodzić. Ruszył za Omarem przez las, z Erikiem i Svenem za plecami. Omar idąc, wyjął coś z kieszeni kombinezonu. Wyglądało to jak jakiś pilot albo komputer. Po kilku krokach się zatrzymali. – Ty po mnie – powiedział Omar.

Postukał w urządzenie, które wyjął z kieszeni, wszedł na cienki, wypolerowany dysk, leżący na ziemi – i zniknął. Dysk, o średnicy zaledwie jakiegoś metra, był otwartą kabiną transferową! Nic dziwnego, że Sigmund nie usłyszał, że ktoś się zbliża. – Dokąd idziemy? – zapytał. Erie westchnął. – Po ubranie i jedzenie. Sigmundzie, im szybciej pozbędziesz się nieufności, tym szybciej otrzymasz odpowiedzi. Po prostu wejdź na dysk za Omarem. Ander go zdradził i postrzelił. Ktoś uprowadził jego umierające ciało. Raczej nie należało prosić o okazanie zaufania. – A autodoc? To dla niego nieomal zabił Sigmunda. Z całą pewnością to właśnie to urządzenie uratowało Sigmunda. Nie porzuci go łatwo. – Załatwię jego przeniesienie – powiedział Erie. – Ty i Sven powinniście ruszać dalej. Sigmund wpatrywał się w dysk. Nie pamiętał, kiedy ostatnio skorzystał z kabiny transferowej. A jednak – jeśli Erie powiedział prawdę – ta ostrożność nie uchroniła go przed wpadnięciem w ręce lalkarzy. Sigmund wyszedł w słabo oświetlonym pomieszczeniu. Wyglądało jak zwyczajny magazyn... prawie. Okna pod dachem miały dziwny kształt. W ciemnych kątach nieprzyjemnie brzęczały nieznane

urządzenia. Kolory – wszystko – wydawały się jakby niewłaściwe. Ledwie zauważył Omara przytrzymującego go za łokieć i sprowadzającego z dysku. Podłoga była dziwnie ciepła i sprężysta. Chwilę później pojawił się Sven. Sigmund spojrzał na swoje odbicie w lustrzanej ścianie i uznał, że wygląda nawet młodziej, niż się czuje. Jak dwudziestolatek! Nanotechnologia, powiedział Carlos. To oznaczało, że jego autodoc mógł naprawić Sigmunda na poziomie komórkowym, a nawet odwrócić błędy nagromadzone przez całe życie w każdej nitce DNA. To nagłe odmłodzenie było cudem, którego Sigmund w natłoku zdarzeń nie potrafił pojąć. Otępiały Sigmund założył kombinezon i buty takie, jak nosiła jego eskorta. Materiał wydawał się być dziwnie śliski. Szczypiąc go, wywołał kalejdoskop kolorów. Dynamicznie programowane nanowłókno! Sven zrobił coś, żeby skonfigurować strój do spokojnego i nieruchomego wzoru. Na owalnym stole stała miska z najzwyklejszymi owocami. Sigmund wyłowił jeden ze sterty. To było, bez wątpienia, zielone jabłko. Nagle poczuł wilczy głód. Pożarł jabłko i dwa banany, a potem duszkiem wypił szklankę wody. Wierzchem dłoni otarł usta. – Przynajmniej to było normalne. I co teraz? – Teraz weźmiemy cię na wycieczkę. – Omar usunął pestki zjedzonej właśnie gruszki. – Zanim zgodzisz się na cokolwiek musimy cię przekonać, że Nowa Terra jest

ludzkim światem. *** Z Omarem na przedzie, Sigmund przeskoczył... Na gwarny plac miejski, po którym pędzili mężczyźni i kobiety ubrani w każdy kolor tęczy. Ziemia była niezwykła pod względem palety ubrań i barwienia skóry, ale te budynki! Ich kolory okropnie się gryzły, a kształty i wzajemne układy męczyły umysł. Sigmund odwrócił wzrok i podążył za Omarem na kolejny dysk... Do parku, gdzie spacerujące rodziny rozkoszowały się słońcami. (Nie! Nie mogę o tym myśleć). Skupił się na ludziach. Zarówno mężczyźni, jak kobiety nosili znacznie więcej biżuterii, niż było przyjęte na Ziemi. Dorośli mający dzieci nosili jej najwięcej. I tak dużo dzieci... Tym razem Sigmund ruszył za Svenem... Na farmę, gdzie nad polem kukurydzy rozciągającym się po horyzont robotnicy pilotowali żniwiarki. Gdzie były ptaki? Sigmund zastanawiał się nad tym, gdy Sven poprowadził go... Na dziedziniec szkolny, po którym biegali chłopcy i dziewczynki, krzycząc z radości. Ale wyposażenie tego dziedzińca! Wszystko było niskie i zaokrąglone, wskazując na niezaprzeczalny wpływ lalkarzy. Zanim Sigmund zdążył coś powiedzieć, pojawił się Omar i poprowadził go... Na plac handlowy otoczony witrynami, ze sklepów

wylewali się ludzie (i kilku lalkarzy), i znikali i pojawiali się na dyskach transferowych. Sigmund z pewnością widział tysiące, a raczej dziesiątki tysięcy ludzi w różnych miejscach. W niektórych miejscach był środek dnia, a na niebie świeciły słońca; w innych nadchodził świt albo zmierzch. Sigmund nie miał pojęcia, gdzie się na tym świecie znajdował, albo ile czasu minęło od jego powrotu do życia. Skok. W jeszcze jedno miejsce. Kolejny park, uznał Sigmund, gdy jego oczy przystosowały się do nagłego mroku. Nad głowami błyszczał jasny obiekt, przesuwając się przez niebo. – Stacja orbitalna? – domyślił się Sigmund. – Orbitujący starożytny statek kolonizacyjny. – W głosie Svena pobrzmiewały nuty dumy i gniewu. – To tam zaczyna się nasza historia... i dzięki niemu zdobyliśmy wolność. – Oczywiście mamy także więcej nowoczesnych statków – dodał Omar. Ci obcy ludzie mieli statki kosmiczne! Wobec tego mógł wrócić na Ziemię! Andrea i Hobo Kelly zmierzały ku... Ku czemu? To było takie proste, tak bardzo na końcu języka Sigmunda. Im bardziej starał się to wyartykułować, tym szybciej odpowiedź mu umykała. To było tak, jakby... – Nessus wymazał mi wspomnienia! – na niebie migotały nieznane gwiazdy, kpiąc sobie z Sigmunda.

Uderzył pięścią w dłoń. – Nie mogę znaleźć Ziemi. Omar się wzdrygnął. – Wobec tego wszyscy straciliśmy niedawno rozbudzone nadzieje. *** Przewodnicy (czy porywacze?) Sigmunda poprowadzili go na jeszcze jeden gwarny plac. Był środek dnia, a na niebie świeciły trzy pasma słońc. Przechodnie zajmowali się swoimi sprawami, ignorując Sigmunda i jego towarzyszy. Sven, pogwizdując niemelodyjnie, po szerokich schodach wszedł do rozległego, niskiego budynku. Poprowadził ich długim korytarzem do dużego biura, oznaczonego dyskretną tabliczką: Archiwa Nowej Terry. Biuro Archiwisty. Powitano go ciepło, a nawet z szacunkiem. Sigmund wreszcie zaczął się zastanawiać kim, jeśli nie sługami Nessusa, byli członkowie jego eskorty. – Tędy – powiedział Sven. Przyłożył dłoń do ekranu dotykowego na końcu korytarza i drzwi się otworzyły. Schował się za zabałaganionym biurkiem, na którym piętrzyły się sterty wydruków. Na ścianach wisiały dziwne zdjęcia, kiepskiej jakości hologramy, obrazy olejne i rękodzieła, których Sigmund nie był w stanie rozpoznać. Na półkach leżały stare artefakty.

– Rozgośćcie się. Sigmund usiadł na krześle. – Jesteś archiwistą tego świata? – W istocie. – Sven wziął konewkę i nie patrząc Sigmundowi w oczy, zaczął podlewać pokrytą niezdrowymi plamami roślinę stojącą na parapecie. – Możesz sobie wyobrazić, jak bardzo chcę z tobą porozmawiać. Ten nieśmiały szacunek był surrealistyczny. Wszystko takie było. – Do cholery, chcę odpowiedzi! Dlaczego zostałem porwany? Kiedy Nessus się wytłumaczy? – Sigmund odwrócił się i gniewnie spojrzał na Omara i Erica. – Co was łączy z Nessusem? Wy też jesteście w rządzie? Erie pokręcił głową. – Porwany? Nie nadążam. Chciałbym ponownie włączyć translator. Język, jakim się posługujesz, nie jest dokładnie angielskim. Ale porwany było po angielsku. Dziecko Lindberghów zostało porwane na długo przed powstaniem hiszpangielskiego czy wspólnego. – Co tu się wydarzyło? Wasza wersja angielskiego jest niepełna. – Nasz język? – powiedział Erie. Zabłysły mu oczy. – Nasz język? To najmniej ważna z rzeczy, które utraciliśmy. Odwrócił się do Svena. – Pokaż mu.

*** Mężczyzna na nagraniu był ciemny: oczy, włosy i skóra. Był w nieokreślonym wieku, a twarz miał pobrużdżoną ze zmartwienia. Kraciasty kombinezon, który miał na sobie, tylko podkreślał jego przysadzistą budowę. Twarz miał mądrą i zmęczoną, a jednak znać było po niej poczucie humoru. Odezwał się. – Nazywam się Diego MacMillan. Mówię, jak człowiek do człowieka, przodek do potomka. Pomimo wszystkiego, co poszło źle, wciąż mam nadzieję, że ludzie odnajdą tę wiadomość. Klucz musiałem ukryć na widoku, ufając, że potrafię sprawić, iż wskazówki będą miały znaczenie tylko dla ludzi. A jednak – Diego jęknął – nie mogę na tym polegać. Jeśli nasi potomkowie to oglądają, to wiem, że musicie szukać położenia waszego domu, planety Ziemia. Zostawienie wam tej informacji groziłoby, że poznają ją Obywatele, i że ci mordercy trafią na samą Ziemię. Dlatego tego nie zrobię. – Jak? – przerwał Sigmund. Był agentem ARM, do cholery, a to była zbrodnia przeciwko Ziemi. Zbrodnia przeciwko ludzkości. Sven dotknął pada i holo zamarło. – To długa i pogmatwana historia, ale parę lat temu odkryliśmy to nagranie. Było ukryte, zamaskowane i zaszyfrowane, w komputerze pokładowym na starym

statku kolonizacyjnym, Daleki Strzał. – My? – zapytał Sigmund. Sven kiwnął głową. – Omar, Erie i żona Erica, Kirsten. Wtedy jeszcze nie byli parą. I, na mój skromny sposób, ja. – A wszystko było na widoku, orbitując wokół tego świata – sceptycznie powiedział Sigmund. – Nie jesteśmy aż takimi durniami – warknął Omar. – Wychowano nas w wierze, że Obywatele z wraku statku od dawna dryfującego przez kosmos odzyskali banki embrionów i kilka uszkodzonych komputerów. To, że żyjemy zawdzięczamy ich cierpliwości, umiejętnościom i szczodrości ducha. – Tyle że ten statek został przejęty. Był niemal nietknięty, ukryty w kadłubie 4 General Products. – Erie zacisnął zęby. – Dopóki go nie zniszczyłem. Sigmund drgnął. – Zniszczyłeś kadłub General Products? – Zbaczamy z tematu – przerwał im Sven. – Posłuchaj, co się stało, gdy dotarli do Floty Światów. Znów uruchomił nagranie. Diego MacMillan poruszył się. – Potem nasz koszmar stał się jeszcze gorszy. Daleki Strzał miał na pokładzie ponad dziesięć tysięcy pasażerów, głównie zamrożonych embrionów. Nasi panowie mówią, że Zgoda się ulitowała i nie mogli pozwolić, by zginęło tyle istot. Kilku Obywateli się przyznało – ale tylko nam, tym kilkorgu na zawsze

uwięzionym na pokładzie – że mają zamiar zrobić z naszych bezbronnych pasażerów rasę niewolniczą. Wierzę, że przynajmniej w tym byli szczerzy. – W jego oczach zalśniły łzy. – Dwoje z tych kilkorga to Jaime i ja. Obywatele zabrali nam z pokładu zbiorniki hibernacyjne i przenieśli je na świat, który nazywają Rezerwat Natury Trzy Obudzonych okłamali mówiąc, że natknęli się na dryfujący wrak. Jednak mimo tego ludzie mieli wątpliwości. Gdy Obywatele zachęcali ich, by założyli swoją planowaną kolonię, kobiety odmówiły natychmiastowej implantacji embrionów. Na Dalekim Strzale znajdowały się również embriony ssaków, krów, owiec i tym podobnych, które mieliśmy zamiar wprowadzić na Nową Terrę. Oczywiście dla tych embrionów zwierzęcych mieliśmy sztuczne macice. Obywatele byli zdeterminowani, żeby mieć tę swoją kolonię. Eksperymentowali z implantowaniem ludzkich embrionów w sztuczne macice zwierzęce. Nie chcieli zaakceptować tego, że dobrowolnie skazujemy się na wyginięcie. Sigmund zadrżał. Każde zmartwienie, czy wątpliwość, jakie kiedykolwiek miał co do lalkarzy... to było gorsze. To było odrażające. – Nastąpiły spontaniczne poronienia, koszmarne defekty urodzeniowe, i problemy rozwojowe. – Wspomniane tragedie sprawiły, że Diego umilkł na chwilę i zaczął mrugać. – Dla naszych panów to były „eksperymenty”. Dla nas... każde było czyimś dzieckiem.

Kilka kobiet, żeby powstrzymać te „eksperymenty” zgodziło się zostać surogatkami. Diego znów wziął się w garść. – A mężczyźni, którzy wciąż byli na pokładzie? Doradzaliśmy naszym panom, jak zbudować ludzkie społeczeństwo. Swoimi radami staraliśmy się choć trochę ulżyć jego niedoli. Staraliśmy się zmniejszyć liczbę wymuszonych ciąż, zwłaszcza tych, do których dochodziło w wyniku prania mózgu. Wszyscy się upieraliśmy, że aktywna rola matki w wychowaniu dziecka jest krytyczna. Dwa stulecia równości płci to niewielka ofiara, by ocalić umysły kobiet. – Dwa stulecia? – powtórzył Sigmund. – Daleki Strzał musiał opuścić Ziemię pod koniec dwudziestego drugiego wieku. To wszystko trwa od ponad czterystu lat. – Zgodnie z naszymi ustaleniami, pięciuset – Erie potrząsnął głową. – Oczywiście według rachuby Ogniska. Nie wiemy nawet, ile trwa ziemski rok. Potem kolejna implikacja odjęła Sigmundowi mowę. Daleki Strzał został porwany na długo przed tym, jak lalkarze po raz pierwszy pojawili się w Ludzkiej Przestrzeni. Nic dziwnego, że obcy tak szybko zrozumieli ludzi: mieli za sobą dziesięciolecia praktyki. Faktycznie – lalkarze... Nagranie leciało dalej. – Robiliśmy wszystko, co było w naszej mocy. Czasami jest to kwestia słownictwa i koncepcji, które staramy się zachować w zubożonym angielskim, którego

uczy się dzieci. Czasami to naprawianie błędów Obywateli. – Diego się uśmiechnął, niemal wbrew sobie. – Obywatele nie są nieomylni. Nie noszą ubrań, więc uznali ubrania Kolonistów za marnowanie zasobów. Dość szybko się nauczyli, że nagość nie idzie w parze z ich dezaprobatą wobec kontroli urodzin oraz nadziejami na kontrolowanie linii krwi. Uśmiech zniknął. – Obawiam się, że domyślają się naszego pośredniego wpływu. Powiedziano nam, że nowa kolonia, ta na RN Cztery, będzie się składała z dzieci pod wyłącznym nadzorem Obywateli. Wszystko, co mi zostało, to pokładać nadzieję w dzieciach. Jeśli ty, oglądający to nagranie jesteś, tak jak ja, człowiekiem, to wiedz jedno: pochodzisz ze wspaniałego ludu. Zasiedliliśmy cały nasz system słoneczny. Założyliśmy kolonie, pokojowo, na światach innych słońc. – Diego przełknął z trudem. – Żałuję, że nie mogę podać ci drogi do domu. Ziemia jest pięknym światem. A jeśli wy, którzy oglądacie to nagranie, jesteście Obywatelami, to życzę wam, żebyście poszli prosto do piekła. *** Sigmund gapił się w sufit, unosząc się w polu sypialnym, nie mając nadziei na rychłe zapadnięcie w sen. Za całe towarzystwo miał słabą poświatę panelu

oświetleniowego. Jego trzej przewodnicy go zostawili. Było jeszcze mnóstwo rzeczy, których należało się dowiedzieć o mrocznej i zagmatwanej historii Nowych Terran. Sigmund i jego nowi przyjaciele rozmawiali i rozmawiali – aż znalazł się zwinięty w kłębek na podłodze w biurze Svena. Wyczerpanie czy głód? Nadmiar wrażeń, czy słabość po autodocu? Najprawdopodobniej wszystko naraz; nie miało to wielkiego znaczenia. Zjedli. Sven zabrał Sigmunda do domu, gdacząc ze współczuciem. Przegonił pozostałych i ulokował Sigmunda w swoim pokoju gościnnym. To pomogło, ale Sigmund, pozbawiony leków, nie wyobrażał sobie snu. Zmagał się z rewelacjami, które przyniósł dzień jak terier walczący ze szczurem. Miliony zniewolone przez wieki. Bohaterowie, wbrew wszelkim oczekiwaniom odkrywający swoją przeszłość. Bilion Obywateli trzymanych w szachu groźbą użycia napędu termojądrowego unoszącego się nad planetą statku. Nessus, jego zmora przez tyle lat, obrońca Nowej Terry. Ostatnia myśl Sigmunda, późno w nocy, gdy wreszcie odpływał w zapomnienie, dotyczyła Nessusa: jego nemezis, a jednak sprzymierzeniec Nowych Terran. W jakim celu Nessus porwał Sigmunda i sprowadził tutaj?

60 Ustronie Pierwszego przytulone było do zielonego, nadmorskiego pasma górskiego, zapewniając spektakularną i ekstrawagancką prywatność. Z werandy okrytej polem siłowym chroniącym przed kaprysami pogody, rozciągał się zapierający dech w piersiach widok na kamienistą plażę i fale przyboju. Posiadłość była luksusowo przestronna, urządzona z nieskazitelnym smakiem i bogato umeblowana. Będę musiał wybudować coś lepszego, postanowił Achilles, kiedy już... Ale wszystko w swoim czasie. Za wcześnie było, żeby projektować swoją osobistą rezydencję. Wraz z Vestą znajdował się na werandzie, patrząc na unoszący się hologram statku Outsiderów. – To mi pozwala skoncentrować się na prawdziwym problemie – powiedział Nike, zanim zniknął w swoim studiu nagrań. Wrócił niezwłocznie po swojej przemowie, a Vesta zaraz sprawdził reakcje tłumu. Grupy fokusowe zareagowały bardzo pozytywnie. Analizy semantyczne wskazywały na trend medialny skłaniający się ku punktowi widzenia Eksperymentalistów. Analizy scen w czasie rzeczywistym, prowadzone przy użyciu kamer bezpieczeństwa publicznego na całym Ognisku, pokazywały tłumy noszące na sobie pomarańczowe ozdoby. Zwolenników Konserwatystów nie było widać

zbyt wielu. Eksperymentaliści ewidentnie zbliżali się do szczytu. – Mandat polityczny to nie polityka – Nike powiedział na to wszystko. Vesta odebrał te słowa jako naganę. Pogrzebał w podłodze, marmurowa posadzka zadźwięczała łagodnie pod jego drobnym kopytem. – Oczywiście, Nike. Zrozumiałem. Wciąż musimy udobruchać Outsiderów. Skoro nie da się udowodnić, że RN Cztery nadal jest pod naszą kontrolą, skończymy płacąc za zdalną kontrolę nad napędem. To będzie kosztowało naprawdę dużo. Pieniędzy ludzi lub kzinów – dodał ponuro. – Potrzebuję nowych opcji, a nie narzekań – zbeształ go Nike. – Mamy jeszcze rok, i całe szczęście, że Outsiderzy się na to zgodzili. A co potem? Vesta bezsilnie opuścił głowy. Podczas, gdy biedny Vesta próbował się wytłumaczyć, Achilles zastanawiał się, czyimi pieniędzmi Vesta chciał zapłacić? Skoro stado odeszło, to Outsiderzy stracili oczywiście zainteresowanie pieniędzmi Zgody. Zresztą, czyje miałyby być to środki nie miało większego znaczenia; problemem była ich ilość. Cena za napęd planetarny była ogromna. Achilles był dumny ze swojego realizmu. Zgoda nie mogła sobie na to pozwolić. Kłopotliwi ludzcy uchodźcy na tym ich świecie nawet nie mogliby sobie wyobrazić takich pieniędzy – nie, żeby ktokolwiek zaproponował, by

ich w to włączyć. To oznaczało, że Rezerwat Natury Cztery trzeba było z powrotem włączyć do Floty – czyjego mieszkańcy tego chcieli, czy nie. Bądź, będąc precyzyjnym, zniszczenie RN4 sprawiłoby, że Outsiderzy straciliby podstawę do roszczeń. Wyzwaniem było zniszczenie planety w bezpieczny sposób. Co prawda, Zgoda nie musiała się już obawiać antymaterii, ale byli Koloniści nadal mieli własne statki General Products. Mieli też statek swoich przodków. Nawet pozostałości po rozbitej RN4 rozsiane na trasie Floty, byłyby szalenie niebezpieczne. Jedynie całkowita desperacja mogłaby usprawiedliwić taki krok... A poza tym trudno mi będzie rządzić RN4, jeśli pozwolę na jego zniszczenie. Z kieszonki jego torby rozległ się cichy dźwięk: wiadomość od Pana, starszego akolity, który otrzymał zadanie uwolnienia Biedekera. – Nike, Vesta. Zaaranżowałem spotkanie z niezależnym ekspertem. Baedeker wszedł chwilę później, krocząc sztywno, onieśmielony otaczającym go przepychem. Eskortowało go czterech osobistych strażników Pierwszego. – Oto powraca nasz pustelnik, mistrz inżynierii – zaćwierkał Nike. Jego podtony wskazywały na zaskoczenie i dezaprobatę. Wyłączenie sieci z pewnością nie było nielegalne, ale niezwykłe. Bycie niedostępnym wobec wezwania Pierwszego... to było coś, jeśli nawet nie

nielegalnego, to bezprecedensowego. – Istotnie. – Achilles nie widział powodu, żeby wspominać o tym, iż Vesta wykorzystał swoją pozycję, aby wyśledzić Baedekera poprzez system dysków transferowych, ani o strażnikach wysłanych, by zastraszyli inżyniera. – Pytałeś o nowe opcje. Wszyscy pamiętamy dzikich ludzi, którzy zauważyli Flotę. Dzięki intuicji Baedekera zdalnie wyłączyliśmy kadłub ich statku. Outsiderzy mają pretensje o świat, który wysforował się przed nas. Załatwimy ten problem bezpośrednio. Stawiam przed Baedekerem wyzwanie powtórzenia jego sukcesu i zdalnego wyłączenia napędu planetarnego. *** Żeby świat zaczął dryfować! Baedekerowi ścięło krew w żyłach, ale natarczywy głos w głowach zastanawiał się: czy to da się zrobić? Napędy planetarne były chyba najpilniej strzeżonym sekretem Zgody. Uzyskać dostęp do nich, badać je, być może odkryć zasadę ich działania... Nie! Jego instynktowna niechęć była właściwą reakcją. – Zostawilibyście Nową Terrę unoszącą się w pustce po to, żeby ugłaskać Outsiderów? Achilles obrócił głowy; dość długo patrzył sobie szyderczo w oczy, zanim odpowiedział.

– Więc nie sądzisz, żebyś był w stanie to zrobić? – Nie w tym rzecz – zaświergotał Baedeker, używając niskiego tonu, żeby podkreślić swoje przerażenie. Był niewolnikiem na RN1. To zmieniało sposób myślenia. Troje „zwiadowców” Nessusa – to z nimi Baedeker miał sprawy. Ale żeby poświęcić cały świat za to, że pragnął wolności? A poza tym, gdzie był Nessus? Byli Koloniści bardziej niż kiedykolwiek potrzebowali swojego adwokata. – Nessus lepiej rozumie Nowych Terran, niż większość. Być może on miałby jakieś sugestie. Nike zagwizdał z niechęcią. – Nessus niespiesznie odpowiada na wezwania. Baedeker się wzdrygnął. – To działanie stanowić będzie zagrożenie dla milionów. – Wspaniale – zanucił Vesta. – Dajesz do zrozumienia, że to można zrobić. Gdy już sprawimy, że ci niewdzięcznicy będą bezradni, zaczną błagać, żebyśmy ich znów przyjęli. To my będziemy dyktować warunki. Spojrzał znacząco na Achillesa. Baedeker nie wiedział, co miało oznaczać to spojrzenie. Czy oni nie słuchali, czy byli aż tak bardzo zdesperowani? – To jest złe. Nie wezmę w tym udziału – powiedział Baedeker. Wzdłuż galerii na niskim stole rozłożone były tace z

pokruszonymi orzechami i świeżo zżętymi trawami, a za nimi wybór soków w kryształowych karafkach. Achilles podszedł do przekąsek i nalał sobie coś do picia. – Nie da się spłacić Outsiderów. Życie z uzbrojonymi Terranami pod bokiem jest nie do przyjęcia, nawet gdyby przystali na ponowne dołączenie do Floty. Jednak coś musimy zrobić, bo inaczej na stado spadnie gniew Outsiderów. Achilles umilkł i napił się leniwie, całkowicie spokojny. – Baedeker, musimy do tego podejść rozsądnie. To ty postąpiłbyś źle pozbawiając nas możliwości. Jeśli nie będzie alternatywy, Tajny Dyrektoriat zamiast tego, w dogodnym momencie, wyłączy napęd za pomocą bardziej bezpośrednich środków: niespodziewanego bombardowania z przestrzeni. – Pociągnął kolejny, długi łyk. – Fizyk we mnie jest ciekaw, co się wtedy stanie. Pierwszy zrobił krok naprzód. – Achillesie, to jest obiecujące. Jeśli ich świat da się wprowadzić w bezwładny dryf, to tych kilka statków Nowych Terran zmieni się w łodzie ratunkowe, zbyt cenne, żeby je marnować na ataki odwetowe. Tajemnicza technologia. Nieznane energie, wystarczające, aby poruszyć świat, nagle odcięte. Wszystko się mogło zdarzyć. Ale kto da gwarancję, że skutki nie dosięgną samej Floty? Ten plan był zły i lekkomyślny.

– Dajcie mi dostęp do jednego z naszych napędów planetarnych – powiedział z przygnębieniem Baedeker. – Zobaczę, czego się dowiem. W odosobnieniu biura Vesty w Tajnym Dyrektoriacie Achilles uniósł kielich. – Za postęp. – Za postęp – przytaknął Vesta. – Pozostaje jednak pytanie, czy Baedekerowi się uda? Achilles osuszył szklankę i rozciągnął się na stercie poduszek. Na osobności nie było potrzeby udawać, że słucha poleceń swojego dawnego ucznia. – Uda mu się. Motywuje go ta dziwaczna troska o Nową Terrę, dlatego jestem pewien, że da radę. W gruncie rzeczy Achilles był tego tak pewien, że uznał, iż nadszedł czas, aby zaprojektować własną oficjalną rezydencję w swoim przyszłym królestwie na Rezerwacie Natury Cztery.

61 Na Ognisku wszystko było stare. Marmurowy fryz, który okalał biuro wyglądał staro – i wspaniale. Kamień miodowej barwy, lekko przezroczysty, został ukształtowany przez prawdziwego mistrza. Bogowie, ludzie, konie – w każdym szczególe perfekcyjni, od najmniejszego mięśnia po najsubtelniejsze niuanse drapowanych tkanin, uderzających kopyt i

rozwianych grzyw – wywoływali zachwyt patrzącego. Gdyby lord Elgon zostawił te wspaniałe rzeźby na Partenonie, już dawno temu uległyby zniszczeniu. A gdybym ja nie zabrał ich z British Museum? Nessus powiedział sobie, że dzieło Fidiasza było tutaj bardziej bezpieczne, niż na Ziemi, ignorując fakt, że Obywatele stali się dla Ziemi największym zagrożeniem. Oraz to, że w motywach, które nim kierowały, gdy przewoził te marmury, nie było ani śladu altruizmu. Być może fakt, że Nike zabrał je ze sobą, kiedy został Pierwszym, było dobrą wróżbą. Między nimi było jeszcze tyle niedopowiedzeń. Nessus mógł się opierać tylko na znakach i wnioskowaniu, a jednak przez te lata, gdy go tu nie było, jego namiętność do Nike, o ile to możliwe, wzrosła. Gdyby Nike powziął jakieś podejrzenia, że robił dla byłych Kolonistów więcej, niż tylko przemawiał w ich imieniu... Czekając, by dwaj eskortujący go do biura strażnicy wyszli, Nessus przygładził niesforną grzywę. – Nessus, dobrze znów cię widzieć. Nike w powitaniu potarł głowy. Uprzejmie, z pewnością, ale z rezerwą. – Minęło dużo czasu – zaćwierkał Nessus. Tak bardzo chciałby być choć w części tak opanowany, jak Nike. Nike wskazał gestem stertę poduszek, a potem sam się usadowił. – Zauważyłem, że podziwiasz marmury. Są

wyjątkowe. Cenię twój dar jako dowód naszej przyjaźni. Przyjaźni! Kiedyś były jeszcze inne możliwości. Zanim Nowa Terra zdobyła wolność. Zanim pojawiły się wątpliwości i podejrzenia co do tego, jak daleko można się było posunąć, aby uzyskać pożądany wynik. Nessus zatrzymał swój ból w środku. – Zawsze będę ci przyjacielem. – Zastanawiam się: dlaczego minęło tyle czasu? – Nike wyprostował się na poduszkach; w jego głosach brzmiały formalne półtony. 7 Lekceważenie wezwań do powrotu do domu jest do ciebie niepodobne. Tyle, jeśli chodzi o sprawy osobiste. – Przepraszam, Nike. Wróciłem tak szybko, jak mogłem. Doglądanie spraw General Products na tak wielu ludzkich światach... Brak precyzji to nie kłamstwo, powiedział sobie Nessus. Był tak bardzo zmęczony kłamstwami. – Jakich spraw? – zapytał Nike. – Na jakich światach? – Na Ziemi, Jinxie, Down... sam wiesz. Tylko nie wymieniaj Fafnira. – I nie mogłeś przybyć wcześniej? Nawet Pierwszy zbytnio nie naciskał na zwiadowców. Zgoda miała o wiele za mało wyrzutków potrafiących robić to, co zrobił Nessus, a od czasów utraty statków i masowego szaleństwa, które wyznaczyły początek Exodusu, jeszcze mniej. – Przybyłem tak szybko, jak tylko mogłem –

powiedział szczerze. Po odwiedzeniu tysięcy maleńkich wysepek na oceanie Fafnira i odnalezieniu autodoca Carlosa Wu. – Przyjechałem do ciebie prosto z portu kosmicznego Wezwania były pilne. Co Nessus stracił przez swoje spóźnienie? – Co do Outsiderów – zaczął. – Oczywiście jestem świadom tego, co się dzieje. Podczas podejścia Aegis do Floty zapoznał się z wiadomościami. Niewiele mu powiedziały. – Co zrozumiałe, w przemowach nie było nic o proponowanej polityce. – Zrozumiałe. Niezbyt subtelny przytyk do moich własnych, wymijających odpowiedzi, pomyślał Nessus. – Ja pierwszy zapoznałem się z zastrzeżeniami Outsiderów. Musisz zrozumieć moje zainteresowanie. – Tą kwestią zajmują się już specjaliści – odpowiedział Nike. Kolejny unik. Nessus popatrzył na marmury za plecami Nike. Zeus, pierwszy z bogów, i Atena, bogini mądrości. Jaką modrość doradzić Pierwszemu? Zgoda będzie spłacała swój dług wobec Outsiderów jeszcze przez wiele lat. Teraz, gdy Flota była już w trasie, Outsiderzy z pewnością nie przyjmą kolejnych obietnic. Skoro nie byli już wiarygodnym kredytobiorcą, jakie opcje im zostawały? – Co zrobimy?

– Achilles i Baedeker pracują nad rozwiązaniem. – Nike obrzucił go otwartym, dwugłowym spojrzeniem. – Gdybyś był na Ognisku... – Achilles jest nierozważny i samolubny – wyrzucił z siebie Nessus. I nienawidził ludzi. – Musisz wiedzieć o kulcie, który kiedyś próbował... – Dosyć! – to była najcięższa zniewaga i Nessus zamrugał zaskoczony. – Wiedz jedno: Achilles jest w łaskach u Pierwszego. To on był najbardziej pomocny. Tremolo w głosach Nike ucinało dalszą dyskusję. – Mamy za mało zwiadowców. Proszę, żebyś ponownie uruchomił program szkoleniowy. – Nike podniósł się gwałtownie: koniec spotkania. – Sprawą Outsiderów zajmą się inni. – Niegdyś ufałeś mnie – rozpaczliwie zaśpiewał Nessus. – I widzisz, gdzie nas doprowadziło to zaufanie – lodowato odrzekł Nike.

62 Sigmund, jak co dnia, obudził się przygnębiony. Z pola siłowego, w którym spał, i z pokoju gościnnego Svena wygoniła go rutyna. Walcząc z wciąż nie do końca opanowanymi kontrolkami prysznica sonicznego, Sigmund zastanawiał się, jak najlepiej wypełnić sobie ten dzień. Mogłeś nie żyć, upomniał się ponownie. Weź się w garść. Jakoś go to nie przekonywało. Utracił swoje życie, swoją miłość, swój cel, nawet niektóre swoje wspomnienia. Nie tak dawno temu kobiety poddawano tutaj praniu mózgu, żeby lepiej służyły jako bezwolne łona. Lalkarze bez wątpienia nauczyli się podczas tych eksperymentów, jak usuwać wspomnienia bardziej selektywnie. Ta możliwość zabarwiała poczuciem winy każde nietknięte wspomnienie, które miał. Mam prawo do przygnębienia. Sigmund nie spieszył się, żeby zobaczyć swojego gospodarza. Sven był niezawodnie grzeczny, nawet pełen szacunku, pękając od pytań o światy, które zostawił za sobą Daleki Strzał. Prehistoria, jak nazywał to archiwista. Z tego, co pamiętał Sigmund, angielski już sam w sobie był dość irracjonalnym językiem. Z pobudek politycznych ocenzurowany przez obcych, odarty ze swojego kontekstu historycznego... nic dziwnego, że

lingwiści Nowej Terry tak często się gubili. Rozciągała się przed nim wizja ponurej egzystencji, niekończącego się, pedantycznego pytania o wydarzenia, które miały miejsce na długo przed jego narodzinami. Ich mogły zadowolić tylko pełne zapisy historyczne, podczas gdy on przypominał sobie rzeczy trywialne, błahe. Sigmund ubrał się, jego nowy kombinezon został zaprogramowany na znajomą czerń. To była jeszcze jedna sprawa, o której bez końca paplał Sven: kolory ubrań. Sigmund nigdy nie tracił czasu na przejmowanie się modą; i nie miał zamiaru teraz zaczynać. Toaletę przerwało mu pogodne pogwizdywanie dochodzące z kuchni. To nie był Sven: on nie był w stanie utrzymać linii melodycznej. Sigmund poczuł się lepiej, gdy zobaczył kuzynkę Svena. – Dzień dobry, wierna Penelopo. Penelopa Mitchell-Draskovics była równie wysoka, co Sigmund. Tryskała entuzjazmem i poruszała się ze swobodnym wdziękiem atletki. Piłka nożna, zdaje się. Miała wielkie, niebieskie oczy, zazwyczaj błyszczące, i różane policzki. Zadawała tak dużo pytań, jak nikt inny. W jej przypadku Sigmundowi to nie przeszkadzało. – Dzień dobry! – powiedziała Penelopa. – Czas najwyższy. Co jest dziś na śniadanie? Zastanowił się. – Omlet Denver. Rozumiała omlety, ale nie Denver. Rozmawiali, a on przygotowywał składniki. (Na Ziemi po prostu złożyłby

zamówienie w syntetyzerze. Gdy już ustali właściwe proporcje, da syntetyzerowi próbkę). Rozmawiali o wszystkim i o niczym. O Denver, mieście wysokim na milę. Górach Skalistych. Niedźwiedziach grizzly. Narciarstwie. Oni tutaj nie jeździli na nartach. Wreszcie uświadomił sobie, że nie mieli tu zimy. Klimat był wszędzie mniej więcej taki sam, zoptymalizowany pod kątem rolnictwa przez orbitujące nad biegunami słońca. To dziwnie go zasmuciło. Śniadanie wreszcie było gotowe. Zrzucił na jej talerz dużą porcję. – Denverska uczta dla wiernej Penelopy. Zatrzymała widelec w powietrzu. – Dlaczego zawsze mnie tak nazywasz? To znaczy, wierna. To prowadziło do Iliady i Odysei, do mitów i legend, i epickiej przygody, do odwlekającego się powrotu Odyseusza do Itaki i forteli jego żony, Penelopy, broniącej się przed niemile widzianymi awansami zalotników... – Coś tu ładnie pachnie – powiedział Sven. Sigmund nie zauważył, że jego gospodarz wszedł do kuchni. Nie tracąc wątku opowieści – był przy Cyklopach – Sigmund nałożył talerz dla Svena. Sigmund z zadowoleniem zaatakował jedzenie. – Dobrze, że mamy solidne śniadanie – powiedział. – Czeka nas wielki dzień.

*** Nessus przyjął kolbę ciepłego soku z marchwi. – Miło mi, że pamiętałaś – powiedział do Kirsten. Klepnęła syntetyzer. – Jak mogłabym zapomnieć? Spędziliśmy dużo czasu razem. Syntetyzer był znajomy; poza tym na Odkrywcy wszystko się zmieniło. Usunięto z niego większość śladów obecności Obywateli. Jego kołyska ochronna w kształcie litery Y zniknęła z mostka, wraz z przystosowaną do wąsów czuciowych konsolą. Z podłóg korytarzy zdarto miękką wyściółkę. W pokoju rekreacyjnym były tylko ludzkie urządzenia do ćwiczeń. Jego dawni zwiadowcy także się zmienili. Omar, jego niegdyś uniżony kapitan, teraz był oceniający i asertywny. Erie, niegdyś jego lojalny inżynier, teraz otwarcie okazywał podejrzliwość. Jego włosy, kilka łat temu kolorowe i ufryzowane na modłę Obywateli, teraz były czarne i związane z tyłu. Kirsten, wirtuoz komputerowy i jego dawna nawigator, teraz była partnerką Erica i matką dwóch maluchów. Nic z tego nie miało znaczenia. Zbliżało się podsumowanie jego wieloletniej pracy i bardzo się starał nie uciec. – Jestem gotowy – powiedział. Kirsten wyjęła komputer z kieszeni i wybrała numer.

– Oni także. Podczas przygotowań do tego spotkania w pokoju rekreacyjnym zainstalowano drugi dysk transferowy. Nessus stanął na nim. – Zaczynamy. Na dysku po drugiej stronie pokoju pojawił się Sven. Zrobił krok na bok. *** Na placu w pobliżu domu Svena Sigmund wszedł za Svenem na dysk... I znalazł się na statku kosmicznym. Przed paniczną ucieczką powstrzymał go tylko widok znajomych twarzy. Omar i Erie. Sven. Koło Erika stała kobieta, której Sigmund nie poznał. Wzdrygnął się i zszedł z dysku... A po drugiej stronie zatłoczonego pomieszczenia zobaczył lalkarza. Miał charakterystyczne oczy, jedno czerwone, a drugie żółte. Nessus! Cały skumulowany w nim gniew wybuchnął i Sigmund rzucił się naprzód. Rozległo się trzaśnięcie. Obudził się na pokładzie, w kończynach czując mrowienie będące skutkiem użycia paralizatora. Omar pomógł mu się podnieść. – Nessus jest tutaj, żeby porozmawiać. Możemy ci zaufać? Sigmund kiwnął głową. Oni mogli mu ufać. To

Nessus powinien się go bać. Ale tylko Nessus mógł mu wszystko wyjaśnić. – Nessus, dlaczego tutaj jestem? Nessus podszedł bliżej. – Nie ufasz mi, i masz ku temu dobre powody, ale to musi się zmienić. Sigmund nic nie odpowiedział. Nessus podniósł kolbę i napił się czegoś pomarańczowego. Cokolwiek to było, wydawało się go uspokajać. – Tak, to ja cię tu sprowadziłem. Pojechałem za tobą na Fafnira – z powodów, które dopiero teraz możesz zacząć doceniać. – Kolejny uspokajający łyk. – Na Ziemi nie dało się do ciebie dostać. – Ponieważ przestałem używać kabin transportowych. Ponieważ to ty stałeś za wyłudzeniami w sprawie Cerbera. – Zgadza się w obu przypadkach. – Nessus wydał dźwięk jak balon, z którego uchodzi powietrze. – Ale ta paranoidalna błyskotliwość twojego umysłu sprawiła, że jesteś tak potrzebny tutaj. Sigmund, unikając gwałtownych ruchów, poczłapał do syntetyzera i wziął kolbę z kawą. – Nessus, ja nie rozumiem tego porwania ani schlebiania. Po co tu jestem? Nessus cofnął się do swojego dysku transferowego. Jedna głowa zanurkowała w kieszeni przy jego pasie. Sigmund przebywał na Nowej Terze wystarczająco długo,

żeby zgadnąć, iż lalkarz ma kontroler transportu. Był gotowy, żeby stąd prysnąć. Cokolwiek Nessus miał do powiedzenia, nie będzie to nic przyjemnego. *** Nessus mówił długo. – Jesteście pionkami – podsumował. – Dla władz na Ognisku liczy się tylko zażegnanie kryzysu. – A to oznacza zapłacenie Outsiderom za to, żeby Nowa Terra mogła dalej korzystać ze swojego napędu planetarnego – powiedział Sigmund. – Tylko że nie możecie sobie na to pozwolić. Nowa Terra nie może. A twój rząd wyraźnie nie widzi żadnej szansy porozumienia. Gdyby było inaczej, podjąłby negocjacje. Tymczasem zatrzymał to dla siebie. Skoro już mowa o tej analogii do pionków – tych ludzi się poświęci. Więc jak to będzie? Ich niepodległość runie w gruzy? Ich napęd zostanie zniszczony? Zniszczony zostanie ich świat? – Tego się obawiam, Sigmundzie – głos Nessusa wydobywał się tylko z jednego gardła. Drugą głowę nadal trzymał głęboko w kieszeni, trzymając język przy kontrolerze, gotowym do aktywacji. – Nie znam innej odpowiedzi. Nie wiem, jak ich powstrzymać. Jako jedyny lalkarz w zasięgu, powinien być przestraszony. Nowi Terranie stali jak ogłuszeni. Musieli się uporać z wieloma rzeczami, nie tylko tym zagrożeniem. Sigmund

zrozumiał, że właśnie po raz pierwszy usłyszeli o starszej rasie galaktyki. Outsiderzy handlowali także z Ziemią; oczywiście żaden lalkarz nigdy nie wspomniał Outsiderom o swoich niewolnikach. Erie pierwszy otrząsnął się z szoku. – W takim razie pociągniemy Ognisko za sobą! Sam rozbiję ten statek o planetę! – Twoja śmierć nikomu nie pomoże! – krzyknęła Kirsten. Jej głos złagodniał. – Potrzebuję cię. Twoje dzieci cię potrzebują. Musimy znaleźć inny sposób. – Nessus – powiedział spokojnie Sigmund. Miał szczerą ochotę kogoś udusić; ręce zacisnął mocno za plecami. – Pozwól mi się skontaktować z ARM. Nessus zakołysał głową na boki, jakby była osadzona na zawiasach. Może i była. – Gdybym uznał to za możliwą do przyjęcia opcję, to już dawno bym ci powiedział. Zaangażowanie Ziemi oznaczałoby ujawnienie naszej dawnej kolonii. To dlatego tak bardzo dbaliśmy o utrzymanie lokalizacji Floty w tajemnicy. – I się nie udało – zauważył Sigmund. I to jakim kosztem. – ARM poszłoby na wojnę, żeby ochronić tych ludzi. – Wtedy statki General Products runą na Ziemię – powiedział Nessus. – Na wszystkie ludzkie światy. W razie zagrożenia dla Ogniska nie będzie wahania ani litości. Sigmund pomyślał o swoim zawziętym ściganiu

lalkarzy i wszystkich próbach, od przekupstwa, przez zamieszki związane z Prawami Płodności, do kosmicznych piratów, żeby odwrócić jego uwagę. – Do tej pory próbowaliście nas zniechęcić bardziej subtelnymi metodami. Nessus uznał, że będzie bezpieczniej się nie odzywać. – Porwałeś mnie. Wprowadziłeś zmiany w mojej pamięci, żebym nie mógł się zwrócić o pomoc do innych ludzkich światów. Czego dokładnie ode mnie oczekujesz? – Nie wiem. – Ta głowa, która nie była w kieszeni, zanurkowała głęboko w grzywę Nessusa i zaczęła ją wściekle szarpać. – Na litość, mam nadzieję, że coś wymyślisz. Sigmund wziął głęboki wdech. – Nessus, zanim zrobię cokolwiek, odpowiesz mi na kilka pytań. Na początek... – zająknął się, nie będąc już w stanie opanować gotującej się w nim wściekłości. – Na początek, dlaczego, do ciężkiej cholery, nie jestem martwy? *** – Spóźniłem się – powiedział Nessus. Nessus starał się nie pokazać, że się boi. Kopnąłem uzbrojonego kzina, powiedział sobie. Mogę rozmawiać z nieuzbrojonym człowiekiem. Bez pomocy Sigmunda ten świat zginie. Erie i inni

zabiorą ze sobą wielu mieszkańców Ogniska. Ceną Sigmunda były odpowiedzi. Prawda. Tak, jak podczas ciężkiej próby na Kuli Bilardowej, musi przez to przejść. Może nie cała prawda. – Spóźniłeś się – powtórzył Sigmund. – Przekupiłem menedżera hotelu, żeby w waszych pokojach umieścił podsłuchy i dyski transferowe. Chciałem jedynie porozmawiać z tobą na temat pomocy dla Nowej Terry. – To, że jego działania sprawiły, iż Outsiderzy postawili swoje ultimatum, lepiej było przemilczeć. Za dużo prawdy tylko zaciemniłoby obraz. – Przeniosłem się do pokoju Andera dokładnie w chwili, gdy zostałeś postrzelony. Strach powstrzymywał go przed tym przez wiele dni. To była kolejna prawda, o której lepiej było nie mówić. – Ander wziął twoje pieniądze i uciekł. Przybiegła pokojówka, zobaczyła... ciebie i wybiegła z powrotem. – Ciało z dziurą większą od jego głowy. Wszędzie krew. – Później zdobyłem dostęp do raportu policyjnego. Pokojówka pobiegła po lód, żeby schłodzić twoją głowę. Gdyby twoja rana była mniej poważna, być może nawet uratowałaby ci życie. Wszedłem do twojego pokoju, gdy tylko wyszła, zaciągnąłem cię na dysk i zabrałem za sobą. Gdy pokojówka i ochrona hotelowa wrócili do twojego pokoju, znaleźli tylko dużo krwi. I ślady popiołu, gdy dyski transferowe w obu pokojach się spaliły. – Pozwalając policji przypuszczać, że Ander miał

wspólnika – Sigmund potrząsnął głową. – Może i miał. Ciebie. – Nie! – powiedział Nessus. – Nie mogę tego udowodnić, ale nie. Ander działał powodowany chciwością. – Nie stronisz od przekupstwa, prawda, Nessusie? Kiedyś kupiłeś mojego szefa. Dlaczego miałbym wierzyć, że nie współpracowałeś z Anderem, żeby zdobyć magiczny autodoc Carlosa? Nessus oparł się palącej potrzebie zniknięcia. Nie pozwoli wpędzić się w poczucie winy, jakkolwiek je miał. – Wielokrotnie korumpowałem urzędników. Tak właśnie dostałem się do raportu fafnirskiej policji odnośnie twojej domniemanej śmierci. Ale nie, nie miałem nic wspólnego z atakiem. – Gliniarze są niezbyt skłonni wierzyć w zbiegi okoliczności. A paranoicy w ogóle w nie nie wierzą. Więc wyjaśnij: jakoś zdobyłeś autodoc Carlosa. Nessus przestąpił z nogi na nogę. – Sigmundzie, rzecz w tym, że tego nie zrobiłem. Tuż przed końcem byłem w drugim pokoju. Słyszałem rozmowę Andera i Beowulfa. Usłyszałem, że autodoc jest ukryty na wyspie i przybliżoną długość geograficzną. Później musiałem go odszukać. – Miałem przestrzelone serce – Sigmund przysunął się nieco. – Nie przetrwałbym żadnych poszukiwań. Nessus jakoś zdołał nie stracić rezonu. – Zgadza się. Prosto z hotelu przenieśliśmy się na

mój statek. Umieściłem cię w polu statycznym. Tam właśnie przebywałeś do czasu, aż odzyskałem autodoc. Po tym, jak został skierowany na Jinxa i wraz z Papandreusami udał się na poszukiwanie Outsiderów. Po tym, jak w rozpaczy zaatakował kzina. Po tym, jak zignorował wezwania od Pierwszego, żeby najpierw przeszukać tysiąc wysp, jedną po drugiej. Nessus zachował dla siebie, że nawet wtedy bardzo się wahał, nie mając pewności, jak Sigmund zareaguje. Teraz Nessus się przekona, czy wszystko było na marne. Sigmund przestał się do niego zbliżać. – A co z Anderem? – Zginął w strzelaninie z fafnirską policją. – Nessus w nerwach grzebał kopytem w pokładzie. – Oddział kzinów. – I dobrze mu tak, draniowi – warknął Sigmund. – A Bey? – Beowulf Shaeffer? – choć raz Nessus mógł odpowiedzieć wprost. – W raporcie ze śledztwa jego nazwisko ani razu się nie pojawiło. – A jakie nazwiska się pojawiły? – Obsługi hotelowej, kelnerów, barmanów i klientów baru. Władze były bardzo drobiazgowe. Nawet wyciągnęli kogoś z hibernacji tuż przed startem jego liniowca. Ten człowiek kilka dni wcześniej zjadł z Anderem kolację. Okazało się, że się spotkali podczas wojen wodnych.

– A jak się nazywał ten zamrożony? Nessus potrzebował chwili, żeby przypomnieć sobie nazwisko. – Martin Graynor. Mówi ci to coś? Sigmund się zastanowił, a potem powoli pokręcił głową. – Nie. Chociaż raz, pomyślał Nessus, nie tylko ja coś udaję.

63 – Sigmund, przecież chcesz w to uwierzyć – zawołała Kirsten. – Jak dotąd nie wierzysz. Sigmund utkwił w korytarzu, zmuszając się, żeby się poruszyć. Statki kosmiczne nadal go przerażały; na mostku nie miał możliwości udawania, że jest gdzie indziej. Wszedł na niego wielkim wysiłkiem woli. – Czujniki w korytarzach? – Dobry słuch – i czajenie się w korytarzu. To musiałeś być ty. – Poklepała miejsce obok siebie. – Siadaj. Kołyska ochronna mogła pochodzić z mostka Hobo Kelly albo Seekera. Od samego myślenia o statkach robiło mu się słabo. Jednak kołyska naprawdę mogła pochodzić ze statków, na których bywał. Układ kontrolek na podłokietnikach był identyczny. Materiał zafalował, gdy się wiercił, tak samo, jak tysiące razy przedtem. To miało sens: dlaczego lalkarze nie mieliby importować dla swoich sług wyposażenia zaprojektowanego przez ludzi? To oznaczało, że pole ochronne włączające się w razie nagłego wypadku mógł zmienić w pole statyczne. Nie było nikogo, kogo trzeba by teraz uwięzić w takim polu, ale ta myśl była uspokajająca. – Chcesz o tym porozmawiać? – zapytała Kirsten. Chciał? Sven powiedział, że Kirsten była genialna. To ona w komputerze tego właśnie statku odkryła

pierwsze, ukryte wskazówki co do prawdziwej przeszłości kolonii. Sigmund, zaskakując samego siebie, postanowił spróbować. – W co uwierzyć? Że nie wszyscy lalkarze są źli? – Większość jest taka, jak my. Chcą tylko, żeby zostawić ich w spokoju i pozwolić żyć własnym życiem. – Dlaczego Nessus chciał się ze mną spotkać tutaj? Na statku? – Ty naprawdę nie lubisz statków kosmicznych, co? Ludzie tutaj są potomkami odkrywców. Gdy Nessus opowiedział nam o ludziach bojących się kosmosu nie do końca mogłam w to uwierzyć. – Kirsten zrobiła coś na konsoli, i ekran na mostku stał się przezroczysty. Przed nimi rozciągała się płyta kosmodromu, na której było widać zaskakująco mało statków. – Zobacz, jesteśmy na ziemi. A odpowiadając na twoje pytanie, to nie ze względu na ciebie Nessus zdecydował się na statek. Wybrał to miejsce, żeby uspokoić Erica, Omara i mnie. Zrozum jedną rzecz: my także nie do końca możemy mu ufać. Zgadza się, jest mediatorem, czasami walczy o naszą sprawę. Ale wciąż pozostaje Obywatelem. Jeżeli kiedykolwiek okoliczności zmuszą go do opowiedzenia się za interesami Zgody lub Nowej Terry... – Znakomicie powiedziane – oświadczył Nessus. Stał we włazie, jakby gotów do ucieczki – tak przypuszczalnie było. – Sigmund, twoim zadaniem jest nie dopuścić do pojawiania się takich okoliczności.

*** Balansowanie na ostrzu noża. To było powiedzenie typowe dla ludzi, ale adekwatne. Pozostawało pytanie: czy uda się sprawić, by Sigmund z wroga stał się sprzymierzeńcem? – Sądzę, że wciąż masz wątpliwości – powiedział Nessus. – Z pewnością nie bezzasadne – Sigmund podniósł się z kołyski, żeby na niego spojrzeć. – Sam się o to postarałeś. Bardziej, niż ci się wydaje, pomyślał Nessus. Bardziej, niż mógłby ujawnić, nie narażając się na atak Problem w tym, że tylko informacje mogły skłonić Sigmunda, żeby mu zaufał. Po długim biciu się z myślami Nessus zdecydował, którą tajemnicę może ujawnić. – Jako dowód dobrej wiary opowiem ci o Gregorym Peltonie i antymaterii. Sigmund i Kirsten drgnęli, słysząc to oświadczenie. Antymateria tak działała na naukowców. – Mów dalej – ostrożnie powiedział Sigmund. – Zacznę od tego, o czym chyba wiesz. Pelton chciał zrobić coś spektakularnego. Wraz z Beowulfem Shaefferem na Wolniejszym od Nieskończoności polecieli do pojazdu Outsiderów. Tam kupili koordynaty „najbardziej niezwykłego świata”. Jak mi idzie? – Max Addeo zasłużył na twoje pieniądze –

powiedział Sigmund. Podobnie, jak Sangeeta Kudrin, ale tym szczegółem Nessus nie miał zamiaru się dzielić. – Wiesz także, że Pelton i Shaeffer wezwali pomoc z Jinxa po tym, jak ich kadłub się rozpadł. Nie wiesz jednak, że Pelton skontaktował się z jednym z moich kolegów, który ukrywał się na Jinxie. To właśnie on wydedukował, co się wydarzyło. Najbardziej niezwykła planeta i jej gwiazda są zbudowane z antymaterii. Wiatr słoneczny niosący antymaterię w końcu uszkodził kadłub. General Products wypłaciło pełną kwotę ubezpieczenia. – Co to za kolega? – zapytał Sigmund. – Znany jest pod imieniem Achilles. Nierozsądnie ujawnił, co się stało. Na szczęście Pelton nadal był ogarnięty obsesją spektakularnego, osobistego odkrycia. Ukrył przed rządem swoją tajemnicę. – Ale nie przede mną – powiedział Sigmund. Niech się tym napawa, pomyślał Nessus. – Ta przygoda Peltona miała miejsce wkrótce po odkryciu eksplozji jądra. Zgoda już wtedy była w panice. Skoro zniszczony statek Peltona dotarł do systemu Syriusza z prędkością relatywistyczną oznaczało to, że system z antymaterii też musi się poruszać z podobną prędkością. Czyli Outsiderzy musieli go podwieźć. Uznano, że ten problem wystarczy monitorować do czasu, gdy antymateria ucieknie poza ludzki zasięg. Sigmund kiwnął głową. – Mój ekspert doszedł do tej samej konkluzji co do

zaangażowania Outsiderów. Nie uspokoiło mnie to w najmniejszym stopniu. Nessus nie chciał wyjaśniać, dlaczego zostawił umierającego Sigmunda w polu statycznym na niemal trzy ziemskie lata. Kolejne swoje słowa dobierał ze szczególną ostrożnością. – Później ty, pozornie, zginąłeś. Twój tajemniczy zgon i zniknięcie sprawiły, że twoje wiadomości na wypadek śmierci nabrały wielkiej wiarygodności – nawet przed tym, jak Pelton uciekł na Jinxa, szukając azylu. Nagle ARM usilnie zaczęło poszukiwać systemu z antymaterii. – Nagłe? – Sigmund skrzyżował ręce na piersi. – Powiedziałbym, w samą porę. Nie, był jeszcze jeden powód, by rozważyć uprzedzający atak na Ziemię. – Pierwszy uznał za kluczowe, byśmy znaleźli antymaterię, zanim zrobi to ARM. Kupno koordynat od Outsiderów nie wydawało się już stratą funduszy. Z powodów technicznych wynająłem na tę misję ludzki statek i załogę. Bo bałem się, że na moim statku są podsłuchy, pomyślał Nessus. – Znaleźliśmy Statek Czternaście... Sigmund nie wyglądał na przekonanego. Sigmund był wyjątkowy, ale to wszystko jednak przekraczało granice jego doświadczenia. Czy nawet te starannie dobrane okruchy prawdy były dla niego za

dużym obciążeniem? Co byś sobie pomyślał, Sigmundzie, o Outsiderach mających artefakt Tnuctipun? – Miałem do swojej dyspozycji środki, których nie posiadały ludzkie statki. Podałem mojej załodze koordynaty Outsiderów. Gdy już się z nimi spotkałem, większość pozostałych środków General Products wydałem na kupno danych o lokalizacji systemu z antymaterii. W przeciwieństwie do Gregory’ego Peltona pomyślałem też o tym, żeby kupić ich milczenie. Swoim kolejnym gościom nie ujawnią tych informacji. Szczęśliwie antymateria ledwie muska granice Znanej Przestrzeni. Ten kurs, w połączeniu z jej wielką prędkością sprawia, że eksploatacja systemu jest praktycznie niemożliwa. – Nessus, czy to ma mnie uspokoić? – Pewnie nie – przyznał Nessus. – Ale nie taka jest moja intencja. Jeśli nie będziesz się czuł pewnie, nie przydasz się ani mnie, ani Nowej Terze. *** – Nic nie mówiłaś – zauważył Sigmund. – Do jakich doszłaś wniosków? Kirsten odgarnęła z czoła niesforne kosmyki. – Że Nessus wie więcej, niż nam powiedział. – Zawsze tak robi. Nie powiedział nic, co by się nie zgadzało z tym, co wiem ja.

Sigmund wepchnął ręce w kieszenie. Mógł zrobić albo to, albo walnąć pięścią w plastalową gródź. Co, poza lokalizacją Ziemi, ma w głowie ten stuknięty lalkarz?

64 – Tam – powiedział niepotrzebnie Erie. Przed Sigmundem unosił się obraz przesłany z orbitującego teleskopu. Normalnie służył do przeszukiwania przestrzeni i wychwytywania kosmicznych śmieci na trasie Nowej Terry pędzącej przez międzygwiezdną ciemność. Teraz, na prośbę Sigmunda, pokazywał znacznie bardziej prawdopodobne zagrożenie. Na środku pomieszczenia wisiało pięć kul obracających się wokół własnej osi. Sigmund już kiedyś to widział – ale niezupełnie tak. Nie z tak bliska. Nie tak namacalnie. Hobo Kelly udało się dostrzec Flotę Światów z odległości lat świetlnych. (Z jakiego kierunku, zadawał sobie pytanie. Odpowiedź wciąż mu umykała). Teraz Terra była tylko 0, 03 roku świetlnego przed Flotą. (Oczywiście definiowanego miarami Ogniska. Długość ziemskiego roku świetlnego byłaby zbyt cenną wskazówką co do świata, którego poszukiwali. Nic dziwnego, że nie pamiętał). Nowa Terra powoli wysuwała się do przodu, korzystając z pełnej mocy swojego silnika planetarnego. Lalkarze, co nie było zaskoczeniem, swoje trzymali dobrze poniżej ich możliwości. – To jedyne niebo, które znamy – powiedział Erie. – A teraz w ogóle go nie widzimy, chyba że przez teleskop. Sigmund zamrugał, nie mogąc tego pojąć.

Pięć światów, cztery obiegane przez małe słońca, jeden w ogniu, tak jak poprzednio – ale nie dokładnie tak, jak poprzednio. Na czterech światach kontury kontynentów były wyraźne, bez trudu można też było dostrzec skupiska chmur burzowych. A na piątym... – Erie, co jest nie tak z obrazem Ogniska? Erie zerknął. – Nic. Sigmund wpakował palec w hologram. – Nie widzisz tego zakłócenia? Takiego jakby wygięcia. Erie pokręcił głową. – To nie jest zakłócenie. To znaczy owszem, jest, ale pochodzi od fizycznych struktur na powierzchni. Bilion lalkarzy – dodał Erie wyjaśniająco, ale ta liczba była za duża, bez znaczenia. Wzór na hologramie sprawiał, że było to bardziej zrozumiałe. I przerażające. – Na świecie gnającym przez kosmos znajdują się budynki pokrywające planetę, tak wielkie, że wydają się zniekształceniem, widziane z odległości – to było dziwaczne, ale Sigmund wiedział, że musi zacząć myśleć w jednostkach angielskich – stu osiemdziesięciu pięciu miliardów mil. Pochylił się gwałtownie i wyłączył projekcję. Jeśli za długo będzie rozmyślał o potędze lalkarzy, to nigdy nie będzie w stanie działać. ***

Sigmund, czując się jak potępieniec, zmierzał na spotkanie z gubernatorem tego świata. Penelopa towarzyszyła mu raczej jako wsparcie, niż przewodniczka. Zewsząd podchodzili do nich obcy ludzie i pozdrawiali go ciepło. Był tu sensacją. Wspaniale, pomyślał. Więcej ludzi, których można zawieść. Dyski transferowe przenosiły ich na pola i w doliny, na szczyty gór i deptaki, w każdy zakamarek kontynentu arkadyjskiego. Zostało mu do obejrzenia jeszcze wiele części tego świata, ale w Arkadii lalkarze umieścili swoje ludzkie sługi. Nie spieszyło mu się do spotkania z wygnańcami i więźniami spośród lalkarzy, którzy wybrali wolność tutaj zamiast przeniesienia do więzienia. Arkadia była nieco większa od Europy, z klimatem wahającym się pomiędzy hawajskim a północnokalifornijskim, i populacją trochę poniżej poziomu Peorii Większej. To mógłby być istny raj, gdyby lalkarze nie... Nie, do cholery! Był tutaj po to, żeby to powstrzymać. Gdyby tylko jego umysł nie był tak bardzo... oderwany. Od czasu do czasu w jego torturowanej pamięci pojawiał się jakiś rozbłysk. Światy niemożliwe do zasiedlenia poza najgłębszymi rozpadlinami lub najwyższymi wzniesieniami. Planeta smagana wichrami tak okrutnymi, że jej mieszkańcy przez większą część

roku nie wychodzą spod ziemi. Jeszcze inny świat, o miażdżącej grawitacji. Fafnir, świat niemal zatopiony, który najbardziej chciałby zapomnieć, w jego umyśle był najwyraźniejszy. Śmierć odbija się na osobowości, uznał. Nie wiedział w sumie, jakie przygotowania poczyniono przed tym spotkaniem, ale Omar uznał, że już na nie czas. Wszyscy nowi przyjaciele Sigmunda w jakiś sposób pracowali dla rządu. Gdy nadeszła godzina spotkania, wraz z Penelopą przenieśli się na dziedziniec w obrębie skromnego centrum rządowego. Zanim wróciła do swojego laboratorium, żeby walczyć ze szkodnikami na roślinach, życzyła mu powodzenia i wskazała budynek, w którym go oczekiwano. W domu każdy burmistrz wielkiego miasta kręciłby nosem na ten kompleks budynków. Sigmund wygrzebał z pamięci górską kryjówkę sekretarz generalnej. To było znacznie lepsze. Sigmund wszedł do holu i podał recepcjoniście swoje nazwisko. Wkrótce pojawił się młody mężczyzna. – Tędy – powiedział, prowadząc Sigmunda do pobliskiego, skromnie urządzonego biura. – Pani gubernator. Asystent wychodząc, zamknął za sobą drzwi. Zza masywnego biurka podniosła się kobieta o przeszywających, fioletowych oczach. W jej biurze nie było ozdób, poza kilkoma roślinami i czymś, co wyglądało na hologram rodzinny. – Sabrina Gomez-Vanderhoff.

Nie przypomniał sobie, żeby widział tutaj kogoś mającego na sobie taką różnorodność kolorów i tekstur. Ubranie i biżuteria sygnalizowały pozycję społeczną i status – choć w sumie nie był pewien, co to wszystko oznacza. Przy wszechobecnej nanotechnologii biżuterię można było tworzyć zależnie od zachcianki. Wygląd ubrań był programowalny. Po prostu tego nie łapał. Na Ziemi ubrania odzwierciedlały osobiste przekonania i kaprysy. Tęczowe stroje i barwiona skóra – te wspomnienia były idealnie wyraźne. Pewnie dlatego, że te wspomnienia były bezużyteczne. Jego własny sweter i spodnie były zaprogramowane na czerń. Do Sigmunda dotarło, że nie widział tu za dużo czerni. Jaką wiadomość wysyłał w ten sposób? Sigmund wyciągnął rękę. Spojrzała na nią, zmieszana, więc ją cofnął. – Proszę wybaczyć, to ziemski zwyczaj. Pani gubernator, bardzo mi miło panią poznać. Sigmund Ausfaller. – Poza oficjalnymi okazjami nie zwracamy się do siebie formalnie. Sabrina wystarczy. – Spojrzała na niego oceniająco. – Słyszałam, że wiele przeszedłeś. Jesteś gotów na rozmowę? Miałeś czas się zaaklimatyzować? Wskazała na stół konferencyjny i krzesła, których wyściełane nogi zdradzały wpływ lalkarzy. Wątpił, żeby mogli sobie pozwolić na luksus czasu. – Już wszystko w porządku.

– Opowiedz mi więc o sobie i o Ziemi. Mówił, aż zaschło mu w gardle. Przerwali na chwilę. Asystent przyniósł wodę i Sigmund mówił dalej. Ciekawość Sabriny była nienasycona. A jej zainteresowanie niczego nie zmieniało. – Sabrino, nie mogę ponownie połączyć twoich ludzi z Ziemią. Straciłem pamięć. Położenie Ziemi. To, jakie słońce obiega. Jakich ma planetarnych sąsiadów. W jego głowie zapalił się obraz, zwodniczy i niemożliwy, tym razem ludzi żyjących na pisance wielkanocnej. Jego umysł był beznadziejnie zakręcony. – Jak wygląda jakikolwiek ludzki świat, albo jego słońce. Wszystko zniknęło. Nessus o to zadbał. Na jej twarzy odbiło się wyraźne rozczarowanie. – Jednak nadal musimy szukać. Co innego nam pozostaje? Wszystko to, co pamiętasz, to i tak więcej, niż mieliśmy dotąd. Może rozpoznasz coś, co obudzi więcej wspomnień. Latać po kosmosie w nadziei, że coś rozpozna. Jeśli to był najlepszy możliwy scenariusz działań, to Nowa Terra była skazana na zagładę. Nie, do cholery! Jeśli to go zabije – znowu – to nie poświęci świata dla lalkarzy. Umysł Sigmunda się gotował, nie mogąc przekształcić sprzeciwu w plan. – Jeżeli znajdę Ziemię, to prawdopodobnie będzie oznaczało wojnę. Nessus ma jasno określone granice tego, co zrobi, żeby nam pomóc. Wyklucza wszystko, co zaszkodzi jego ludowi. To dlatego mój mózg został

wyczyszczony. – Wojna była decyzją wynikającą z konfliktu pomiędzy jednostkami politycznymi, prowadzoną bezwzględnymi, nawet śmiertelnymi metodami. Dojrzałość społeczna i wystarczające zasoby sprawiły, że wojna stała się przeżytkiem. Sigmund rozejrzał się wokół, szukając mówiącego. – Dziękuję, Jeeves – powiedziała Sabrina. – Sigmund, to kopia sztucznej inteligencji przypisanej do statku naszych przodków. Jego angielski jest bez zarzutu. Oczywiście w zaaprobowanym przez lalkarzy dialekcie nie było słowa wojna. Taka koncepcja implikowałaby możliwość powstania przeciwko tyranii. – Mam więcej złych wieści – powiedział Sigmund. – Wasi przodkowie opuścili Ziemię w bardzo szczególnych czasach. „Jednostki polityczne” połączyły się w jeden rząd światowy. Technologia i loty kosmiczne zapewniły wystarczającą ilość jedzenia i zasobów. A Prawa Płodności utrzymały liczebność populacji na poziomie dostosowanym do tych limitów. Sigmund to przemilczał. Podjął kilka prób zrozumienia polityki seksualnej Nowych Terran. Czasami napotykał puste spojrzenia, czasami czerwone twarze. Według standardów Ziemi ci ludzie byli pruderyjni. Sabrina pochyliła się. – Nasz lud uznał wojnę za przeżytek? Trudno to uznać za złe wieści. – Wkrótce po odlocie waszych przodków

spotkaliśmy Kzinti. – Sigmund zadrżał. – Podróżujących w przestrzeni gwiezdnej drapieżców i imperialistów. (Jeeves sam z siebie podał definicję imperializmu. Byłaby ciekawa, gdyby nie była tak naiwna). – Wyobraź sobie ważące osiemset funtów, inteligentne tygrysy. Sabrina potarła podbródek. – Tygrysy? – Jeeves – powiedział Sigmund. – Masz w swojej bazie danych tygrysy? – Mam, Sigmundzie. Nad stołem pojawił się holograficzny tygrys, gotowy do ataku, z błyszczącymi oczami i obnażonymi kłami. – O! – Sabrina gwałtownie cofnęła się w fotelu. Drżała. – Nigdy wcześniej nie widziałam dużego drapieżnika. – Dziękuję, Jeeves. – Obraz zniknął. – Sabrina, jedyną rzeczą, poza dodatkowymi światami i niewolnikami, której pragną Kzinti jest... ofiara. A oni swoje ofiary zjadają. – Rozumiem. – Sabrina przełknęła ślinę. – Wojna wcale nie zniknęła z galaktyki. – Gdyby Kzinti przybyli tutaj za jednym z waszych statków, bardzo szybko byś się o tym przekonała. Tyle że dobrze by się to przysłużyło lalkarzom. Sabrina westchnęła. Opadły jej ramiona. – Czyli misje zwiadowcze odpadają. Sigmund, powiedz mi, co możemy zrobić.

Nessus nie wiedział. Sabrina nie wiedziała. Dlaczego, do cholery, wszyscy uważali, że on będzie wiedział? Cóż, nie wiedział. Sigmund powziął chłodną decyzję. Był dobry – bardzo dobry – w jednej rzeczy, a tego Nessus mu nie odebrał. – Możemy stworzyć służbę wywiadowczą.

65 – Lalkarze – powiedział Sigmund – z pewnością mogą zbierać światy. Umożliwię im to. – Obywatele – poprawiła go Penelopa siedząca po drugiej stronie stołu. Różowa suknia rzucała ciepły poblask na jej policzki. – Lalkarz. – Obywatel. Penelopa lekko uniosła palec – zaczekaj sekundę – i pociągnęła łyk ze swojego kubka. Kawa po irlandzku była jego kolejną innowacją. – Chyba że słowo lalkarz coś znaczy. Być może nadszedł czas, żeby wprowadzić coś innego. – Poczekaj. Wyszedł do sypialni, a po chwili wrócił ze skarpetką na każdej dłoni. Narysował na nich oczy i usta. – Co to takiego? – zapytała. – Pacynki. Takie lalki. Usiadł na podłodze za sofą i zgarbił się tak, że nad oparcie wystawał tylko czubek jego głowy. Wysunął obleczone w skarpetki ręce. – Jestem Nessus i boję się własnego cienia – powiedział falsetem. Penelopa, śmiejąc się, podeszła bliżej i rozczochrała mu włosy.

– Teraz możesz być Nessusem. – O właśnie, zatrzymaj tę myśl – powiedział. Z jej kolekcji wyciągnął także starą, szmacianą lalkę i do jej nadgarstków przywiązał długie sznurki. Spuścił figurkę przez oparcie sofy, trzymając sznurki w dłoniach nadal ubranych w skarpetkowe pacynki. Nucąc przeprowadził miękką lalkę z jednego końca sofy na drugi. Penelopa tym razem się nie śmiała. I ta melodia. Co on takiego nucił? „Marsz żałobny marionetek” Gounoda. Spadła na niego rzeczywistość. Na tym świecie nie było sukienek. Bezpłciowe stroje Penelopy były bladopopielate, co nauczył się odczytywać jako: niezaangażowana, nie celowo, ale obecnie nie zwracająca uwagi. Róż, który sobie wyobraził, byłby dość prowokujący. Sigmund z jękiem otworzył oczy i popatrzył na pustą kabinę statku. – Wyłączyć pole – polecił, a słabnące pole delikatnie opuściło go na pokład. Umył się i ubrał, zastanawiając się, czy Penelopa kiedykolwiek będzie kimś więcej, niż przyjaciółką. W pokoju wypoczynkowym Odkrywcy zastał Erica, atakującego burrito. Sądząc z jego miny, kuchnia meksykańska, kolejna z innowacji Sigmunda, przypadła mu do gustu. Sigmund miał tylko nadzieję, że ten młody człowiek przestanie go naśladować.

– Dzień dobry, Erie. – Witaj, Sigmund. – Erie uniósł talerz. – Wyśmienite. – Ile do wyjścia? Ta misja prawie na pewno była daremna, co jeszcze pogarszała świadomość wygłodniałej pustki rozciągającej się wokół statku. Jednak trzeba było przetestować żałosną armię Nowej Terry. Odkrywca był pierwszą jednostką uzbrojoną zgodnie ze wskazaniami Sigmunda. W bazach danych Nowej Terry była specyfikacja laserów komunikacyjnych, a Odkrywca miał teraz takich pięć. Z niewielkiej odległości mogły służyć jako broń. Oczywiście żadnego napędu termojądrowego. Jedyną nadzieją na niego było szybkie odtworzenie technologii ze starego statku kolonizacyjnego. Erie, wyglądający na spokojnego, przełknął ostatnie kęsy swojego śniadania. – W każdej chwili. Czekałem na ciebie. Sigmund napełnił kolbę kawą i poszli na mostek. Na wskaźniku masy było tylko kilka krótkich linii. Byli w środku niczego. – Ericu, czyń honory. Ekran wypełniły gwiazdy, a strach gnębiący Sigmunda zmalał. Trochę. – Pasywny skan, bardzo proszę. – Nic – odpowiedział Erie. – Teraz radar? – Za moment. – Sigmund pociągnął łyk kawy, czekając aż opadnie kosmiczny but. Gdy nic się nie stało, wypuścili impuls. Radar niczego nie wykrył w pobliżu.

– W porządku, rozmieścić cele. Zamierzali sprawdzić w dość realistyczny sposób swój nowy system namierzania, choć Kirsten, która go zaprogramowała, uważała to za niepotrzebne. Przegrała rzut monetą i wraz z małym Diego i Jaime została na planecie. Erie otworzył śluzę powietrzną. Uciekające ze statku powietrze wyrwało na zewnątrz drony, zmodyfikowane, zdalnie sterowane boje. – Silniki manewrowe na minimum, niech się rozproszą. Na ekranie radaru powoli oddalały się kropki oznaczające drony. Sigmund włączył konsolę broni. – Wystarczająco daleko. Dron numer jeden, manewry wymijające. Na wyświetlaczu widać było, że wszystkie kropki nadal niespiesznie się oddalają. I to bardzo linearnie. – Tanj – afektowanie powiedział Erie. – Nie wyszło. Spróbować z kolejną? Sigmund kiwnął głową. Erie pochylił się nad konsolą. – Dron dwa, manewry wymijające. Nic. – Szkoda, że Kirsten nie zaprogramowała dronów – powiedział Sigmund. Gdy dron po dronie nie reagował Erie wrócił do angielskich przekleństw. Wydawały się być bardziej satysfakcjonujące.

– Może to nie jest przypadek. Czy ktoś mógłby celowo wprowadzić jakiś błąd? – Sabotaż, to tego słowa szukasz. – Szkoła Szpiegów, pomyślał Sigmund. – Prawda, ktoś mógł przy nich manipulować. Ale nie sądzę, żeby to o to chodziło. Każdy sabotażysta prawdopodobnie zna przeznaczenie tych dronów. Lepiej byłoby zmienić kod manewrów unikowych, żeby był mniej przewidywalny. Kontrola ataku byłaby sprawdzona mniej rygorystycznie, niż sądziliśmy i moglibyśmy się stać nadmiernie pewni siebie. – Dużo się muszę nauczyć – Erie, zakłopotany, zwiesił głowę. – Popracuję nad tym, obiecuję. Ta reakcja sprawiła, że Sigmund poczuł się gorzej, niż gdyby chodziło o wadę w oprogramowaniu dronów. – Po prostu ściągnij je z powrotem na pokład. Kirsten dojdzie, co jest nie tak. *** Główny ekran znów wypełniły gwiazdy. Tym razem jedna była wyraźnie jaśniejsza. – Erie, skan pasywny. Erie wpatrywał się w instrumenty. – Zupełnie nic. Radar? – W porządku – powiedział Sigmund. – Znajdź nam lodową kulę. Byli daleko od gwiazdy. Wypuścili sygnał. I czekali.

Sigmund czuł mrowienie skóry, chociaż inaczej niż w hiperprzestrzeni. Tu nie ma niebezpieczeństwa, powiedział sobie. Nessus i jego przyjaciele już zbadali ten system, zanim Nowa Terra uzyskała niepodległość. Był niezamieszkany i niegościnny. Ale o ile on nie miał pojęcia, gdzie można znaleźć kzinów, to lalkarze owszem. To oni wyznaczyli taki kurs Floty. Nowa Terra była po prostu nieco z przodu, na tej samej trasie. I z tego samego powodu wysoce nieprawdopodobne było natknąć się tu na statek Outsiderów. Sygnał radaru wrócił po ponad godzinie. Na ekranie widniało coś, co wyglądało jak kolejna, zwykła kula lodowa. – Erie, przejmij sterowanie. Podprowadź nas bliżej. Erie opadł w kołyskę ochronną i przejął kontrolę nad silnikami manewrowymi. Zbliżali się powoli, aż Sigmund polecił się zatrzymać. – Tyle wystarczy. Sigmund zajął drugą kołyskę i ponownie uruchomił nową konsolę bojową. Zgrał na obrazie nitki celownika. – Trzy... dwa... jeden... ognia. Z celu wystrzelił gejzer pary, świecąc niesamowicie w świetle lasera. Puścił zapłon. – Teraz ty spróbuj. Zamieniali się, strzelając z trzech laserów dziobowych, a potem z dwóch rufowych, celując do coraz mniejszych odłamków. – Twoja żona robi świetną robotę.

Ścigali i zniszczyli jeszcze kilka obiektów z Obłoku Oorta. Ericowi błyszczały oczy. – Sigmund, to da się zrobić. Ocalisz nas. Lód łatwo zniszczyć. Statek wojenny kzinów, robiący uniki, ostrzeliwujący się w odpowiedzi... Sigmund zatrzymał tę myśl dla siebie. *** – Koniec – oznajmił Sigmund. Dowiedzieli się już tego, czego mogli się dowiedzieć, strzelając do biernych celów. – Zatem do domu? – powiedział Erie. – Będziemy wracać bardziej bezpieczni, niż wylatywaliśmy. Ale tylko trochę. Lasery przenikały kadłuby GP, przypuszczalnie na każdej długości fali światła, która była widzialna dla korzystających z nich gatunków. Więc je zamalowujemy, żeby nie zwariować w hiperprzestrzeni. Tak, lasery przenikały przez kadłuby, ale lalkarze mogli je zniszczyć. Hobo Kelly rozpadła się w kilka sekund. – Na pewno nie wiesz, w jaki sposób lalkarze są w stanie zdalnie zniszczyć kadłub? – powiedział Sigmund. – Nie mogliby zrobić tego samego, co wy, żeby wydostać statek kolonizacyjny? Nie moglibyście tego powtórzyć? Erie potrząsnął głową. – Daleki Strzał był ukryty wewnątrz statku General Products, cały czas w jednym punkcie. Dokładnie

wiedzieliśmy, gdzie znajduje się rdzeń zasilania. Dlatego mogłem go usmażyć laserem komunikacyjnym Dalekiego Strzału. Trudności związane ze zniszczeniem za pomocą lasera zasilania ruchomego celu... – Racja. Sigmund chodził po małym mostku. Główny wyświetlacz wciąż pokazywał... nic. To oznaczało, że zawiódł. Wyposażenie tych kilku statków Nowej Terry w lasery poprawiłoby morale; jednak przeciwko przytłaczającej przewadze Floty nie znaczyło nic. – Statek kolonizacyjny to wciąż potężna broń – powiedział niepewnie Erie. – Już raczej nie – Sigmund przystanął i ścisnął ramię Erica. – Zadziałało to za pierwszym razem, bo Flota badała Daleki Strzał. Gdy uwolniliście statek, lalkarze nie mieli czasu na reakcję. Teraz obiega Nową Terrę. Napęd termojądrowy sprawia, że widać go z miliardów mil. Lasery lub zderzenie ze zdalnie sterowanym statkiem zniszczyłyby go, zanim zbliżyłby się na tyle, żeby stanowić zagrożenie. Tylko Outsiderzy dysponowali potęgą zdolną ocalić Nową Terrę. To dlatego był tutaj Odkrywca. Sigmund nikomu się do tego nie przyznał, nawet Ericowi. Erie mógł powiedzieć Kirsten; Kirsten mogła powiedzieć Nessusowi – a Nessus z pewnością miałby inne zdanie, niż Sigmund, którego nowy dom miał zostać, gdyby nie udało się tego uniknąć, poświęcony widmu Outsiderów. Sigmund znów okrążał mostek, raz po raz rzucając

okiem na czujniki. Nic. Duch w nim podupadł. Sigmund powiedział sobie, że przypadkowe plątanie się po galaktyce w poszukiwania Outsiderów było tylko odrobinę mniej żałosne od przypadkowego plątania się w poszukiwaniu Ziemi. *** – Niespodzianka! Sigmund poderwał się gwałtownie. Drzemał w kołysce na mostku, nie w swojej kabinie. Bliskość domu oznaczała bliskość lalkarzy. – Jesteśmy na Nowej Terze? – Trochę obok. Erie nacisnął przycisk i główny wizjer się rozjarzył. Pięć światów, wielkości monet! – Przywiozłeś nas do Floty? – wrzasnął Sigmund. – Dlaczego? – Sigmund, spokojnie. Przemknęliśmy obok ostrożnie, z prędkością dwóch procent światła. Kirsten, Omar i ja właśnie na tym statku zakradliśmy się z powrotem do Floty, podczas gdy rzekomo byliśmy gdzie indziej na misji zwiadowczej. To tak natknęliśmy się na Daleki Strzał. Pomyślałem, że chciałbyś popatrzeć na to z bliska. Gdy Sigmund patrzył, światy puchły. Na wyświetlaczu widać było setki statków przemykających w swoich korytarzach. Na kolejnym wyświetlaczu widać

było zbliżenie Ogniska, poznaczonego monstrualnymi budowlami. Z odległości wielu miliardów mil było to przerażające. Teraz Sigmund niemal mógł tego dotknąć. Waliło mu serce. A Erie uśmiechał się szeroko, zadowolony z siebie. Nigdy nie chciałem być bohaterem. A teraz mnie to zabije. – Dużo pogawędek na hiperfalach – zauważył Erie. Na wskaźniku masy zbiegało się pięć linii. Odkrywca był tylko kilka sekund od ich osobliwości. Sigmund przycisnął dłoń do konsoli... Nie patrz w górę! Gapiąc się ponuro pod nogi, Sigmund macał na oślep, aż znalazł kontrolkę wizjera. Erie wpatrywał się przed siebie, niespecjalnie kontaktując. – Erie! – zawołał. – Erie! Erie ze wzdrygnięciem wyszedł z transu. – Co się stało? Stał się Carlos Wu. Nowa Terra potrzebowała geniusza takiego, jak Carlos. – Wprowadziłem nas z powrotem w hiperprzestrzeń. Wpatrywałeś się prosto w ślepą plamkę. Te pogawędki hiperfalowe... to prawdopodobnie był hiperfalowy radar. Jak ten, który zdradził Hobo Kelly i doprowadził do jej zagłady. Erie zrobił się biały. Podczas krótkiego lotu powrotnego na Nową Terrę z niczym się nie wyrywał i

odpowiadał monosylabami.

66 Opóźnili lądowanie, robiąc kilka pętli wokół Nowej Terry. Sigmund miał nadzieję, że możliwość wykazania się jako przewodnik podczas tej wycieczki pomoże Ericowi odbudować jego zdruzgotaną pewność siebie. Beowulf Shaeffer poprowadziłby lepszą wycieczkę. Z niskiej orbity Arkadia wyglądała jeszcze bardziej utopijnie, niż Sigmund mógł się spodziewać, skacząc pomiędzy dyskami. Rozległe połacie farm, przeplatane bujnymi lasami. Wspaniały układ rzek. Naturalne porty na trzech wybrzeżach. Długie wybrzuszenia pasm górskich, które przez eony złagodniały do wzgórz. Porozrzucane miasta – w sumie, według ziemskich standardów, miasteczka. Nic z brzydoty od dawna porzuconych autostrad i dróg. Kolonia od samego początku opierała się na systemie dysków transferowych. Arkadia była najmniejszym z trzech kontynentów. Życie kwitło również na większych, Elizjum i Atlantis, ale było niewłaściwe. Dominującą w nim czerwień Sigmund jeszcze był w stanie znieść udając, że to barwy jesiennego listowia. Ale fiolet, purpura, ciemna żółć, połączone... całe życie Ogniska. Elizjum było najmłodszym z kontynentów. Jego góry wznosiły się strzeliście. Wzdłuż jednego boku trójkątnego lądu ciągnęło się pasmo aktywnych wulkanów. Wewnętrzny basen, z jednym końcem zasypanym

gipsowymi wydmami, zapadł się w głęboką, wysuszoną równinę. Większą część kontynentu pokrywały lasy i prerie, oswojona wersja pierwotnego Ogniska. Przed uzyskaniem przez Terrę niepodległości w tutejszych parkach w celach turystycznych często gościli lalkarze. Atlantis miała kształt jednopalczastej rękawiczki. Palec sięgał daleko w ocean. Z gór spływały cztery wielkie rzeki, każda mająca wiele dopływów. Dżungle, które nawadniały pulsowały wszystkimi kolorami, poza zielenią. To nie był jeden świat, który zbuntował się przeciwko Flocie. To był jeden, rzadko zaludniony kontynent! Cokolwiek ta wycieczka zrobiła dla pewności siebie Erica, to jeszcze bardziej zdołowała Sigmunda. *** Penelopa i Sigmund spacerowali przy nieustającym dźwięku fal rozbijających się o pobliski brzeg. Kombinezon Sigmunda nadal był zwyczajowo czarny, ale (po konsultacji z Erikiem) kieszonki i mankiety ustawił na blady błękit. Porządna czerń, jak się wydawało, sygnalizowała „nieszukanie” znacznie wyraźniej, niż standardowa szarość Penelopy. Był zadowolony, że wydawała się być zadowolona. Oprócz nich po chodniku spacerowało wiele par i rodzin. Zauważył, że Penelopa uśmiechnęła się na widok dwóch niesfornych chłopaczków ganiających wokół

dorosłych. – Piękny dzień – powiedział. Zawsze tak było, skoro można było po prostu przenieść się w miejsce, gdzie pogoda była lepsza. – Owszem. – Uśmiechnęła się wstydliwie. – Dziękuję za zaproszenie. – Proszę bardzo. Kobieta nie może żyć sama ze szkodnikami roślin. Poklepała go po łokciu. – Opowiedz mi o szkodnikach na Ziemi. Ludzie tutaj dużo się dotykali. To było czysto towarzyskie. Był przyzwyczajony do restrykcyjnie kontrolowanej prokreacji, z ogólnodostępnym seksem jako ujściem energii. Na Nowej Terze nie spieszyli się z seksem; ale gdy coś już się wreszcie działo, mnożyli się jak króliki. Penny pozostawała w trybie „tylko przyjaciele”. – Jadam gotowane kolby kukurydzy. Czy to znaczy, że jestem szkodnikiem kukurydzianym? – Sigmund, no naprawdę. Znów popatrzył na szczęśliwe pary. Zauważył małą dziewczynkę niesioną na barana, piszczącą z niewinnej radości. Mógłby się tutaj ożenić. Mógłby, po raz pierwszy w życiu, naprawdę wyobrazić sobie posiadanie rodziny, mimo tego wszystkiego, co działo się w Poznanej Przestrzeni. Sigmund zamarł. Coś mi tu nie pasuje. Koncentrując się, poczuł dziwny spokój. Autodoc

ARM w takiej chwili podawałby mu leki. To nie miało sensu. Był paranoikiem z urodzenia. Błądził we mgle dziwacznych przeczuć i nieoczekiwanych zachowań. Winę za nie składał na doświadczenie bliskie śmierci, szok związany ze swoim uprowadzeniem i strachem przed kosmosem. Nic z tego nie było pomocne. I nic z tego nie było prawdziwym problemem. Autodoc Carlosa wyleczył jego paranoję. To nie był model używany przez ARM. Sigmund obudził się na tym świecie po biochemicznym resecie. Po latach paranoi zafiksowanej na bezpieczeństwie Ziemi pranie mózgu zostawiło stare nawyki, ale bez odpowiedniego skupienia. Nic dziwnego, że czuł się tu nie na miejscu. – Sigmund? Bardzo ucichłeś. – Przepraszam. – Wziął Penny za rękę. – To przejdzie. Przejść miał ten obcy mu spokój. Dawne nawyki powoli wracały. To także wyczuwał. Duch dawnego Sigmunda natychmiast zabrał Odkrywcę i uciekł od Floty. Stres i odruchy wpychały go z powrotem na pogmatwane ścieżki paranoi. Agenci ARM spotykali się z agentami ARM, ponieważ zazwyczaj nikt inny nie mógł znieść ich towarzystwa. Kawałek dalej dostrzegł stoisko z lodami. – Masz ochotę na lody, wierna Penelopo? – Chętnie.

To by było takie proste. Szukanie wymówek, żeby nadal używać autokodów. Zalecać się do Penelopy. Założyć rodzinę. Nowe nawyki wreszcie zastąpią stare. Tyle że... Jeżeli nic się nie zmieni, to ludzie na Nowej Terze byli skazani na zagładę. Zniszczenie planety? Daremny opór i ludobójstwo? Poddanie się i powrót do niewolnictwa? Nie wiedział. Sigmund wiedział tylko jedną rzecz: był jedynym człowiekiem na tym świecie, który mógł to powstrzymać. A dokonać tego mógł tylko jako... on sam. Ścisnął dłoń Penelopy. – No to chodźmy. Właściwie to Sigmund wiedział coś jeszcze. Począwszy od dzisiejszego dnia jego ubrania nie będą miały ani śladu kolorów. *** Diego wskoczył na patio, trzymając nad głową zabawkę – statek kosmiczny, i warcząc, choć statki były tak samo ciche, jak na silnikach manewrowych i na hipernapędzie. Jaime wpadła za nim, próbując wyrwać zabawkę. – Ja chcę być Sigmundem – krzyknęła, gdy oboje znów znikali w głębi domu. Kirsten zerknęła na partnera. To jego uwielbienie dla bohatera ją także musi drażnić, pomyślał Sigmund. Tanj, ja nie chcę być Sigmundem.

On, Erie i Kirsten nie raz to omawiali. I nic się nie zmieniało. Lalkarze bali się Outsiderów – i mieli po temu powody – bardziej, niż jakiegokolwiek zagrożenia ze strony Nowej Terry. Dopóki tak się sprawy miały niewiele mógł zrobić. Wszelkie wiarygodne groźby, które mogłaby wystosować Nowa Terra tylko pogorszyłyby sprawę, wywołując nieuchronny atak. Zgoda wyraźnie nie miała zamiaru zaproponować niczego, co ludzie mogliby chociaż rozważyć. Sigmund podejrzewał, że lalkarze zaproponowaliby jakieś warunki po tym, jak stałoby się coś okropnego. Nawet oddanie napędu nie było realną opcją. Nowa Terra dryfowałaby przez kosmos, na pastwę wpływu grawitacji każdej mijanej gwiazdy. Wyjaśnienie metafory rosyjskiej ruletki odnośnie tej strategii niezbyt pomogło. – Więc jak będzie? – spytała cicho Kirsten. – Całkowita destrukcja albo niewolnictwo? Wewnątrz szczęśliwie popiskiwały dzieci. Zasługiwały na spokój i wolność, one i wszystkie niewinne istoty im podobne. Sigmund odsunął krzesło i wstał. – Ani jedno, ani drugie. *** – ... Pierwszy jest głęboko zaniepokojony. Był nieszczęśliwy już zanim ten obcy statek wtargnął w

przestrzeń Floty. Teraz ja tracę do ciebie cierpliwość. Nie chcesz tego. Baedeker opuścił poddańczo głowy i pozwalał, żeby Achilles się na nim wyżywał. Z tego, co mu powiedziano, z hiperprzestrzeni wyłonił się intruz, który następnie w niej zniknął. To oznaczało, że nie był to Outsider. Dzicy ludzie, odkąd się nauczyli, że ich statki nie były tu bezpieczne, trzymali się z daleka. Czyli byli to dawni Koloniści. – Dlaczego przypuszczasz, że oni... – Stop – ryknął Achilles. – Ty jesteś od zaprojektowania nowej broni, a nie od spekulacji. Baedeker regularnie zdawał relacje z czynionych postępów. Czy były postępy? Napęd planetarny okazał się czerpać energię z próżni. W jakiś sposób kształtował asymetrię, która była właściwie wyrzutowa. Potrzebna do tego energia była bardziej, niż porażająco wielka. Za każdym razem, gdy wchodził do swojego laboratorium, sama świadomość manipulowania napędem sprawiała, że Baedeker drżał. Achilles mieszał się do tego tak gorliwie, że Baedeker miał ochotę zwinąć się w kłębek i zostać tak na zawsze. Gdyby tylko mogło go to ochronić. Achilles dalej się wściekał. – ... a może powinienem kazać ci wracać na Rezerwat Natury Jeden i zbierać trawy. Pola już wcześniej pobudziły twoją kreatywność. Spokój tych pól wydał się dziwnie kuszący. Powrót

tam nie był najgorszym losem, który Baedeker mógł sobie wyobrazić. Jeśli napęd planetarny zostanie zniszczony, to jak daleko sięgną tego skutki? Musi istnieć inny sposób, żeby Koloniści się opamiętali. – Podwoję swoje wysiłki – uniżenie zagwizdał Baedeker. *** – Jeśli nic nie zrobimy, pozostanie nam czekać, aż Zgoda nas zniszczy. Jeśli coś zrobimy, to jej atak nastąpi jeszcze szybciej. – Sabrina miała ponurą minę. – Żadnej z tych opcji nie można uznać za atrakcyjną. – To prawda – zgodził się Sigmund. Za Sabriną obracało się holo pokazujące panoramę Arkadii. Każde biuro polityka, które widział na Ziemi było pełne zdjęć... polityka. Nie w przypadku Sabriny. – Z pewnością nie dla nas. Dla lalkarzy wybór powinien być łatwiejszy. Dlaczego nie podejmują żadnego działania? Czekanie tylko zwiększa prawdopodobieństwo, że to my spróbujemy coś im zrobić. Sabrina, zastanawiając się, obracała na palcu jeden ze swoich licznych pierścionków. – Nie wiedzą, że Nessus nam powiedział. Nie

wiedzą, że wiemy. Sigmund pokręcił głową. – To są lalkarze. Martwiliby się, że skądś się dowiemy. – Więc nie wiem, dlaczego. – Sabrino, zwlekaliby tylko z jednego powodu: żeby wykorzystać czas. Nie wiem, co robią. A ponieważ opóźnienie wiąże się z ryzykiem, że coś zrobimy, lalkarze muszą nas bacznie obserwować. Przestała kręcić pierścionkiem. – Obserwować nas. W jaki sposób? Żeby móc prowadzić takie rozmowy, jakkolwiek bezcelowe, pozyskani przez Erica zrobili to, o co prosił ich Sigmund: dobrze osłonili biuro Sabriny. – Modyfikacje, które wprowadzamy do tych naszych paru statków, nie są dla Zgody zagrożeniem. Nie, skoro mogą na odległość zniszczyć kadłuby General Products. – Wiem – powiedziała Sabrina. – To kwestia morale, lub ewentualnych wypadów zwiadowczych do kzinów. Okłamywał nawet ją. Miał zaufanie do jej uczciwości, ale nie wiedział, czy potrafi działać. – Sabrino, prawda jest taka, że założyłem, iż jesteśmy obserwowani. Potwierdzenie tego oznaczało zajęcie dla szpiegów – Osoby najęte w celu ukradkowego pozyskiwania tajnych informacji – podrzucił Jeeves. Z twarzy Sabriny odpłynęły kolory. – Nasi ludzie? – Na Nowej Terze są miliony ludzi. Niektórzy mogą

być lojalni wobec starych porządków. Niektórzy już przed niepodległością mogli być informatorami; oni nie mieliby wyboru, musieliby współpracować, żeby nie zostać wydani. Niekoniecznie muszą być świadomi konsekwencji swoich działań. Jednakże – Sigmund się uśmiechnął – ludzie tutaj nie są za dobrzy w szpiegowaniu. Nie według standardów ARM. Za jego poleceniem Sabrina kazała odciąć największy port kosmiczny Arkadii na potrzeby nowego wojska. Były tam zatrudnione tysiące ludzi, od techników, przez magazynierów, do strażników obiektu. Kilku specjalistów, niewidzialnych dla innych, z pomieszczeń dostępnych tylko przez dyski, nadzorowało wszystkich innych. Sigmund osobiście ich sprawdził i przeszkolił. Ten ośrodek wojskowy był pełen szpiegów. Czaili się wszędzie, obserwując. Bez autoryzacji kopiowali pliki. Sigmund posiadał zaufanych ludzi, którzy w ograniczonym zakresie trzymali się ich poza bazą, stąd wiadomo było, że w nocy spotykają się w sekrecie i nadają wiadomości przez radio. Gdy Odkrywca wracał z lotu, podczas którego „testowali broń”, Sigmund potwierdził to, co był pewien, że usłyszy: zakodowaną transmisję hiperfalową. Sygnały mogły pochodzić tylko z jednego źródła: zamaskowanych boi, które podążały za Nową Terrą lub ją okrążały, żeby szpiedzy mogli przekazywać raporty.

– Nie rozumiem – Sabrina przerwała, żeby nalać sobie schłodzonej wody z karafki. – Mówisz tak, jakby to były dobre wieści. – Bo tak jest. – Sigmund przyjął szklankę, skinąwszy głową w podziękowaniu. – Moja praca polega na odkrywaniu – albo ukrywaniu – tajemnic. Już dawno temu przekonałem się, jak wielkie sprawy można ukrywać. Cokolwiek robimy, żeby się ratować, musimy robić w tajemnicy. Tam, gdzie nikomu nie przyjdzie do głowy szukać. – Więc zbrojenie naszych statków jest na pokaz. Żeby odwrócić uwagę szpiegów od... czego? Sigmund miał w głowie zarys planu działania. W sumie był o wiele za wątły, żeby nazwać go planem, ale nawet gubernator powinien mieć choć cień nadziei. – Powiedzmy, że od możliwości.

ODKUPIENIE

Czas ziemski: 2659

67 – Przyznaję, że nie przewidziałem żadnych opcji dla pani ludzi, pani gubernator – powiedział Nessus. – Proszę mi wierzyć, że szukamy. Doceniamy to, że mamy na to szansę. – Sabrina Gomez-Vanderhoff, w której skromnym biurze się spotkali wyglądała, jakby nie spała od tygodnia. Gestem wskazała kolegę, który właśnie wszedł. – Nessus, znasz Aarona Tremoti-Lewisa? Poprosiłam, żeby do nas dołączył. Jest naszym ministrem bezpieczeństwa publicznego. Lewis przysiadł na skraju małej sofy. – Bezpieczeństwo publiczne radzi sobie z pożarami, sprzątaniem po burzach i uspokajaniem sytuacji, gdy jakaś partia staje się zbyt hałaśliwa – a nie z wrogością twojego ludu. Zgoda mogłaby nas zmiażdżyć jak robaka. Jakie plany możemy czynić na taką okoliczność? Nie przesadź, pomyślał Sigmund. Obserwował spotkanie z zaciemnionego pokoju przylegającego do biura pani gubernator. Na wypadek, gdyby Nessus miał przy sobie wykrywacz podsłuchów posłużono się bardzo prostą technologią: lustrem weneckim wbudowanym w dekorację niedawno powieszoną na ścianie gabinetu. Wzmacniacze w słuchawkach ledwie wychwytywały dźwięki zza drzwi. Nessus siedział okrakiem na odpowiedniej dla Obywateli kanapie. Takie meble w gabinecie gubernatora

były standardem przed odzyskaniem przez Nową Terrę wolności. Kanapa wstawiona z powrotem na miejsce symbolizował szanse, które wkrótce mogły zostać utracone. – Spodziewałem się zobaczyć Sigmunda Ausfallera i może któregoś z moich dawnych zwiadowców. – Pff – powiedziała Sabrina. Sigmund nie mógł tego przeanalizować, ale brzmiało to lekceważąco. – Nessus, wiem, że miałeś dobre intencje, ale Sigmund jest psychicznie chory. Obłąkany. Bez przerwy się martwi, że znajdą nas ci kzinowie. Jeśli znajdą nas, znajdą też Flotę, więc wciąż powtarzam... Wybuch Sabriny przerwało nieśmiałe pukanie. – Wejść – powiedziała niecierpliwie. Otworzyły się drzwi. Młoda asystentka wtoczyła wózek zastawiony przekąskami i napojami. – Przepraszam. Wycofała się pospiesznie. Aaron podszedł do wózka. – Kawa, herbata i różne soki. Żadnego piwa. Nie przesadź, znów pomyślał Sigmund. Ruch Sabriny. Sabrina wyszła zza biurka i nalała sobie kubek herbaty. – Wobec czego Sigmund do nas nie dołączy. Miałam nadzieję, że może będzie ratunkiem przed wami. – To świr – powiedział Aaron. – Aaron, przestań. – Sabrina westchnęła. – Nessus,

zaprosiliśmy cię tu, żebyś nas poprowadził. Nie oprzemy się potędze Floty. To przykre, ale Nowa Terra musi nawiązać nowe stosunki z Ogniskiem. Gdy termin wyznaczony przez Outsiderów zmusi Zgodę do działania, będzie za późno. Sigmund słyszał, ale nie słuchał. Mów dalej. Kolejne pukanie do drzwi: ta sama asystentka. – Przepraszam, tylko to posprzątam. Kuląc się pod spojrzeniem Sabriny, pozbierała puste szklanki. Chwilę później rozległo się pukanie do drzwi Sigmunda. Asystentka, już się nie kuląc, weszła do środka. – Proszę, Sigmundzie. Szklanka Nessusa. – Dobra robota – powiedział Sigmund. Przenieśli się do laboratorium. Czekali na nich Erie i Kirsten, wraz z grupą techników, z których większości Sigmund jeszcze nie poznał. Starał się nie oddychać, gdy technik zdejmował ze szklanki odciski warg i języka Nessusa. Sigmund podrzucił ten pomysł Ericowi – nie różniło się to zbytnio od zdejmowania odcisków palców – ale dokonanie tego wymagało umiejętności, których Sigmund nie posiadał. Technik obszedł dookoła hologram zdjętych odcisków, oglądając go ze wszystkich stron. – Wygląda na kompletny – powiedział. – Za pięć minut będziesz miał kopie. Kirsten się uśmiechnęła, okazując większą pewność

siebie, niż czuł Sigmund. Może też udawała. – Jak dla mnie, jest wystarczająco dobry Do roboty – powiedziała. Wrócili do pokoju Sigmunda. W biurze Sabriny trwała dobijająca rozmowa o warunkach kapitulacji. Nessus wiercił się na kanapie, siedząc twarzą do biurka pani gubernator. Sigmund popchnął tył lustrzanej dekoracji. Otworzyła się bezszelestnie. Nessusa trafił impuls z ogłuszacza. Padł, nawet nie wiedząc, co się stało. *** – Weszłam – powiedziała Kirsten. – Prawy odcisk języka pasował. Na holo z komputera Nessusa przewijał się tekst. Sigmund nie potrafił go odczytać, ale Kirsten tak. Wszyscy, którzy uczestniczyli w programie zwiadowczym Nessusa znali pismo Zgody. Nauczenie ich czytać było dla Nessusa łatwiejsze, niż przekład wszystkiego, czego zwiadowcy mogli potrzebować. – Jak długo Nessus będzie nieprzytomny? – nerwowo zapytał Aaron. To pytanie padało co chwilę, odkąd Sigmund przedstawił swój plan. Odpowiedź się nie zmieniała: bazując na porównaniu masy ciała ludzi i lalkarzy, w najlepszym razie kilka minut.

– Spieszymy się, jak możemy. – Szuka... szuka... szuka... – mamrotała Kirsten. Miała dostęp tylko do podstawowych operacji, które można było przeprowadzić z poziomu ekranu dotykowego. Komputery kieszonkowe nie miały pełnej klawiatury, a żaden ludzki głos nie dałby się pomylić z tym należącym do lalkarza. W każdym gardle mieli trzy pary strun głosowych. Zmarszczyła brwi. – Żadnych danych nawigacyjnych. To by było za łatwe. – On zaczyna się ruszać – z sąsiedniego pokoju zawołała asystentka. Działanie ogłuszacza mijało za szybko. Sigmund nie chciał ryzykować drugiego strzału. – Kirsten, poszukaj... – Wiem. Sposobu, żeby dostać się na Aegis. Mam adresy dysków transferowych i kody zabezpieczające. – Kirsten pacnęła ekran komputera Nessusa i wskazała na swój własny – Skopiowane. Wylogowanie. Asystentka złapała komputer i włożyła go Nessusowi do kieszeni, zanim się ocknął. Kirsten wysłała dane na komputer Sigmunda. – Mamy ustawienia. Kilka sekund później on i Kirsten byli na pokładzie statku Nessusa. Przy odrobinie szczęścia ukradziony odcisk języka pozwoli Kirsten dostać się do komputera nawigacyjnego na mostku.

*** Nessusem ktoś potrząsał. Kto? Dlaczego? Otworzył oczy. Na wpół zwisał z kanapy w biurze gubernator; Sabrina nim potrząsała. Mrowiły go nogi i głowy. – Co się stało? – zapytał. – Nie wiem. Po prostu zemdlałeś – odpowiedziała. – Aaron poszedł poszukać waszego autodoca. Jest w magazynie. – Wyglądała na zakłopotaną tym faktem. – Czy mamy się skontaktować z kimś w Elizjum? Nessus podniósł się z trudem do pozycji siedzącej. – Nie ma potrzeby Czuję się już lepiej. Z tego, co wiedział, Zgoda miała szpiegów pośród uchodźców i emigrantów w Elizjum. On by miał. Achilles też by o tym pomyślał. – Wciąż mamy podręczny syntetyzer Obywateli. Może chciałbyś zamówić coś dla siebie? Coś do jedzenie albo picia? Sabrina stała nad nim. Nessusowi coś dokuczało. O czym to on myślał? Achilles miałby szpiegów... Co z Sigmundem? Nessus zesztywniał. Sigmunda tu nie było. Uświadomił sobie teraz, że nie wie, gdzie byli jego dawni zwiadowcy. Sabrina zachowywała się nerwowo. A co, jeżeli Sigmund coś kombinował?

W jaki sposób? Co? Dlaczego? Czy podczas wymazywania wspomnień o Ziemi złamał Sigmunda, czy może Sigmund...? Co zrobiłby Sigmund? Umysł Nessusa po prostu nie pracował w taki sposób – właśnie dlatego przywiózł do tego świata Sigmunda. Kopytem rwał dywan na podłodze. Musi uciekać. Natychmiast. – Po namyśle stwierdzam jednak, że nie czuję się dobrze. Nessus wstał z kanapy, chwiejąc się dla efektu. Pamiętał, że w westybulu koło biura widział dysk transferowy. Sabrina wyszła wraz z nim, wyglądając na jeszcze bardziej zaniepokojoną. – Niedługo skontaktuję się z wami i dokończymy tę rozmowę. Z tymi słowami wszedł na dysk i przeniósł się do bezpiecznego wnętrza Aegis. *** Kirsten mruczała przy pracy, przewijał się tekst, a Sigmund pilnował systemu zabezpieczeń. Kamery pokazywały puste korytarze i kajuty. – To jest ciekawe – mruknęła Kirsten. Nieczytelny tekst zamigotał. – Co? – spytał. – Dane nawigacyjne? Pokręciła głową.

– Nie, to, gdzie jesteśmy. Nessus umieścił Aegis pod wodą. – Wobec tego nie wyjdziemy przez śluzę... – na jednym z monitorów coś się poruszyło. – A niech to! Nessus jest w pokoju wypoczynkowym! Sekundę później komputer Sigmunda zabrzęczał ze spóźnionym ostrzeżeniem od Sabriny. Ręce Kirsten nadał unosiły się nad klawiaturą. – Mam dalej szukać Ziemi? Sigmund namacał ogłuszacz w kieszeni. Nessus pewnie coś podejrzewa. Ogłuszenie go po raz kolejny, na pokładzie jego własnego statku, z pewnością pozwoli się pozbyć wszelkich wątpliwości. Nessus nie do końca był sprzymierzeńcem, ale także nie był wrogiem. Jako źródło wglądu w myślenie Zgody był nie do zastąpienia. W ARM krążyły plotki, być może mające podstawy w dawnych eksperymentach Kzinti, że próba wymuszenia czegoś na lalkarzu uruchamiała uwarunkowany odruch samobójczy. A co z faktem, Sigmundzie, że Nessus nie zostawił cię na podłodze, byś wykrwawił się na śmierć? Czy to jest powód, żeby mu nie grozić? – Czy poza dyskiem w pokoju wypoczynkowym są inne możliwości opuszczenia Aegis? – spytał Sigmund. – Prawdopodobnie są tu inne dyski; z komputera Nessusa wyciągnęłam kilka adresów. Sprawdź ładownie. Odkrywca miał tam zamontowane dyski. Przesunął kilka kamer.

– Tu też są. Skrzywiła się. – Nie widzę nic o Ziemi, ani o systemie Sol. – Rozszerz zakres – powiedział. Obserwował, jak Nessus szuka czegoś na półkach. Broni? – I to szybko. Holo zaczęło mrugać jeszcze szybciej, dając niemal efekt stroboskopu. – Ile czasu potrzebujesz, żeby zatrzeć za sobą trop? Na Nowej Terze nikt nigdy nie polował, więc Kirsten słysząc tę metaforę spojrzała na niego niepewnie. – Ile czasu, żeby wyczyścić ścieżkę dostępu i się wylogować? – Około minuty. Jeśli Nessus ruszy w ich stronę, będą mieli może trzydzieści sekund, żeby wyjść z mostka i dostać się korytarzem do ładowni, zanim ich zobaczy. Decydujący moment. Konfrontacja oznaczała, że stracą pomoc, której dobrowolnie mógłby udzielić Nessus. Musimy się wynosić, zanim Nessus zyska pewność, że jest szpiegowany. Nessus coś podniósł i wyszedł z pokoju wypoczynkowego. – Kirsten! Zacznij sprzątać! – Sigmund pognał do najbliższej ładowni, ruszając się tak szybko, jak tylko mógł bez robienia hałasu. Przeniósł się do pokoju wypoczynkowego. Nessus był już pewnie w połowie drogi na mostek. Na półce obok syntetyzera leżały zapieczętowane

paczki. Sigmund nie potrafił przeczytać etykiet, ale zgadywał, że to były racje awaryjne. Lalkarze zabezpieczyliby się na wypadek problemów z syntetyzowaniem żywności. Nie miało to zresztą znaczenia. Sigmund zrzucił kilka paczek na pokład. W ciszy statku dźwięk uderzenia o podłogę był ogłuszający. Gdy Nessus znajdzie ten bałagan uzna, że musiał poruszyć półkę. Chyboczące się stery pakunków łatwo mogły spaść, a to z pewnością było łatwiejsze wytłumaczenie, niż obecność intruzów. Mogli wrócić, gdy Nessus znów spotka się z Sabriną. Sigmund przeniósł się z powrotem do ładowni. Wywołał Kirsten. – Sprawdź monitory. Nessus zawrócił? – Tak, poszedł z powrotem do pokoju wypoczynkowego. Co tam zrobiłeś? – Do ładowni. Już. – Tak, szefie – powiedziała. Spotkali się w ładowni. Sigmund puścił Kirsten przodem. Zaraz potem sam się przeniósł i zastał Erica i Kirsten, jak się obejmują. Sigmund nie mógł pozbyć się myśli o Penelopie – ale nic się nie zmieniło. Nowa Terra potrzebowała, żeby był sobą, a Penelopa zasługiwała na kogoś... normalnego. – Nie jesteśmy ani trochę bliżej Ziemi, niż wcześniej – gorzko oznajmił Sigmund.

Kirsten uwolniła się z ramion Erica i odwróciła. Była dziwnie rozpromieniona. – Z drugiej strony, Sigmundzie, ta wycieczka nie poszła całkiem na marne. Znalazłam statek Outsiderów, który Nessus odwiedził.

68 – Czas się skończył. Baedeker drgnął. Niewiele osób miało kody dostępu do jego laboratorium. Jeszcze mniej pojawiłoby się tu bez zapowiedzi. Odwrócił się i stwierdził, że jego obawy były słuszne. – Witaj, Achillesie. Achilles popatrzył na rzędy instrumentów laboratoryjnych i komputerów. Grzywę miał ufryzowaną w jeszcze bardziej wyszukany sposób, niż kiedykolwiek. – Nie szczędziliśmy środków na ciebie. Podtekst był łatwy do zrozumienia: jeśli nie uda się osiągnąć powodzenia, to będzie moja wina. Nieważne, że całe pokolenia badaczy Zgody bały się nawet spróbować zrozumieć technologię napędu. – Tam będzie nam wygodniej – Baedeker wskazał na swoje małe biuro. Krótki spacer, usadowienie się, propozycja czegoś do picia... to wszystko zabierało czas. Achilles przybył niezapowiedziany, żeby nim potrząsnąć – i udało mu się. Musiał zebrać myśli. Dowiedział się kilku rzeczy o napędzie. Zasadnicza technologia faktycznie opierała się o energię punktu zerowego. Energie w to zaangażowane były nadzwyczajne. Poza tym ośmielił się tylko na kilka nieinwazyjnych skanów. Odczyty wskazywały na wyniki

znacznie większe, niżby się wydawało. Baedeker podejrzewał logikę kwantową – lękał się konsekwencji jej zakłócenia. Jeśli miał rację, to nie wiadomo, jak skomplikowany zespół obliczeń w czasie rzeczywistym kanalizował i kierował ogromnymi energiami. Każda próba, którą przedsięwziął, niosła ryzyko załamania się obliczeń. A co stałoby się wówczas...? To sięgało przerażająco daleko poza wiedzę Obywateli. Achilles poczekał, aż Baedeker usadowi się na stercie poduszek – ale sam został w pozycji stojącej. – Sytuacja z byłymi Kolonistami wymaga rozwiązania. Twoje raporty były co najmniej rzadkie. Znalazłeś sposób, żeby zdalnie wyłączyć ich napęd planetarny? – Z całym szacunkiem – zaczął Baedeker – zaangażowane tu energie... – Odpowiedz na pytanie – podtony Achillesa pulsowały zniecierpliwieniem. Baedeker wstał, rozstawiając szeroko kopyta, żeby pokazać pewność siebie, której wcale nie czuł. Chciał uciec. Jednak potęgi, którymi tak beztrosko chciał żonglować Achilles sprawiały, że ucieczka nie miała sensu... – Nie znalazłem żadnych dostępnych możliwości zdalnej kontroli. Ani żadnej luki w systemie, którą mógłby

wykorzystać. Jak miałby to zrobić, skoro ten projekt nie miał dla niego sensu? – To niedobrze – zaćwierkał Achilles. – Pierwszy zadecydował, że nie będziemy dużej czekać. – Ze względu na ten statek, który przeleciał koło Floty? – To nie twoja sprawa – uciął Achilles. – Ponieważ poniosłeś porażkę wygląda na to, że musimy unieszkodliwić ich napęd planetarny w inny sposób. Baedeker szarpnął grzywę. Innym sposobem było bombardowanie. Im więcej dowiadywał się o napędzie, tym bardziej to pojęcie go przerażało. – To mogłoby oznaczać ludobójstwo. Achilles wygiął szyję, żeby przyjrzeć się małemu, dekoracyjnemu holo. – Sprowokowanie Outsiderów oznaczałoby ludobójstwo. Nasze. Na naszej dawnej kolonii wydarzyło się coś nieoczekiwanego? To byłoby co najwyżej niefortunne. Baedekerowi jakby przeszła jego normalna apatia. Pozwolił sobie na odrobinę nadziei. – Być może istnieje inna opcja. Większość jego ostatnich badań miało na celu znalezienie czegoś – czegokolwiek – bezpieczniejszego do przeprowadzenia. – O? Baedeker pod udawaną obojętnością usłyszał leciutką nutę zainteresowania.

– Rozważaliśmy niespodziewane wyłączenie napędu Nowej Terry, co sprawiłoby, że statki Nowych Terran stałyby się zbyt cenne, żeby ich użyć przeciwko Ognisku. A gdyby odwrócić ten plan? Co się stanie, jeśli z zaskoczenia zniszczymy ich wszystkie statki? Byliby bezbronni. Wówczas sama groźba zniszczenia ich napędu planetarnego mogłaby się okazać wystarczająca. – Interesujące – zagwizdał Achilles. – Jeśli masz sposób, żeby zniszczyć ich wszystkie statki. Baedeker gwałtownie pokiwał głowami. – Musimy tylko uogólnić działanie systemu, który pozwala na zniszczenie pojedynczych kadłubów. Wyobraź sobie sieć niewykrywalnych boi komunikacyjnych, rozmieszczonych wokół Nowej Terry. W odpowiedniej chwili te satelity wyemitują komendę „wyłącz zasilanie” do każdego kadłuba General Products na powierzchni i na pobliskiej orbicie. Oczy Achillesa zalśniły. – W odpowiedniej chwili? – Zadziałamy, gdy wszystkie ich statki będę na miejscu. Jeżeli dobrze sobie przypominam, to zgodnie z porozumieniem o odłączeniu się pozostało im bardzo niewiele statków. Skoro wiemy, ile ich tam jest, możemy się skoncentrować na ich namierzeniu. Baedeker myślał o zdalnym namierzaniu. – O tak – zaśpiewał Achilles. Nagle wydał się być bardzo uszczęśliwiony. – Mamy na to swoje sposoby. Chyba jednak znów ci się udało.

*** Na głównym monitorze mostka Wspomnienie widać było połyskujący świat. Migotliwe, błękitne oceany Kontynenty pełne lasów i pól. Wiry białych obłoków. Dookoła sznur maleńkich słońc, jak błyszczących, żółtych topazów. Przez większość życia Achillesa ten świat wisiał na niebie nad Ogniskiem. I znów tak będzie – tylko że on tego nie zobaczy. On będzie na nim, rządząc. Jego nagroda. Nike obiecał. Achilles stanął prosto. – Gotów? Baedeker kręcił się w drugiej kołysce. Choć przez większość wachty obsesyjnie sprawdzał konsolę, zrobił to raz jeszcze. – Trzy statki na ziemi, w ich głównym kosmoporcie. Dwa na orbicie synchronicznej nad Arkadią. – Nad jego konsolą uformowało się pięć małych hologramów W każdym widać było kadłub General Products. – Są wszystkie. Tak jak donieśli jego szpiedzy. – Jesteś gotowy, żeby zniszczyć je wszystkie? – Tak, Achillesie. – Ochrypły, basowy szept. – Wszystkie boje namierzyły cel. Na twój rozkaz. Na mój rozkaz. Mógłbym do tego przywyknąć. Zamaskowane Wspomnienie był widzialny tylko dla

radaru hiperfalowego – a tej technologii ludzie nie posiadali. Czuł się jak Zeus, gotów cisnąć w żałosnych ludzi piorunem. Być może, gdy rozpoczną się jego rządy, zmieni imię. Achilles otworzył szóstą, małą ikonkę. Widać w niej było statek, który również bronił ludzkiego kontynentu. Ten cel miał wielkie znaczenie: za pomocą tego starego statku Koloniści zdobyli swoją – umykającą – wolność. Ten statek nie pochodził z fabryk General Products. – Na mój rozkaz – zaśpiewał Achilles. – Trzy. Dwa. Jeden. Teraz. Laser przeciął stary kadłub. Piejąc z radości, Achilles wycelował w największą część... potem w jej największą część... potem w następną... Wreszcie trafił w mały, pokładowy zasobnik płynnego tlenu. Rozbłysł gazem i plazmą. Uszkodzony zbiornik eksplodował. Większość szczątków była tak mała, że nie można ich było dostrzec. Tuż obok, westchnął Baedeker. Na jego wyświetlaczach widać było, jak pod subtelnym dotykiem boi komunikacyjnych znika pięć kadłubów. Na lądowisko gwałtownie opadły trzy nieregularne sterty. Z jednej unosił się dym po tym, jak spłonął ładunek. Z tej odległości, zwłaszcza przez zasłonę dymu, nie dało się określić, jak wyglądały szczątki, ale wyobraźnia Achillesa podsuwała mu szczegóły: pokłady i ściany działowe, ładunek i zapasy, przewrócone silniki manewrowe i napęd hiperfalowy, zniszczony system

podtrzymywania życia... i bez wątpienia kilka ciał. Co do statków na orbicie, nagle pozbawionych kadłubów, ciśnienie powietrza rozsadziło wszystkie wewnętrzne struktury. Wraki były otoczone chmurami śmieci. Każda luźna część została odepchnięta przez powietrze uciekające z rozpadającego się kadłuba. Statki buntowników w jednej chwili zostały zniszczone. Flota znów jest bezpieczna. Ten świat – jego świat – nie ma wyjścia. Musi się poddać. Grzejąc się w cieple poczucia, że jest niezwyciężony niczym bóg olimpijski, Achilles przekazał planecie pod swoimi kopytami ultimatum Zgody.

69 Wśród rzeczy wymazanych z dziedzictwa Nowej Terry był poker. Drążąc głębiej Sigmund odkrył, że Nowi Terranie nie mają żadnych gier losowych. Wzmianki o „blefowaniu” czy „szachrowaniu” spotykały się jedynie z pustymi spojrzeniami. Na szczęście te koncepcje były tak samo obce lalkarzom. Nawet gdy nad głównym kosmoportem Arkadii unosił się chemiczny dym jego ludzi działali, przemykając się po całym świecie. *** Tajemnice fascynowały Sigmunda – i odkrywanie tajemnic, i studiowanie, w jaki sposób inni ukrywali swoje. Nie znał lepszego przykładu, niż trwające całe lata, tajne prace nad skonstruowaniem bomby atomowej. Mógł się oprzeć tylko na swojej zhakowanej pamięci, mógł opierać się tylko na niejasnych wspomnieniach: tajemnica ukrywana tak starannie, że naukowcy i technicy nie wiedzieli, czym jest Projekt Y, dopóki nie przewieziono ich na nowe miejsce pracy, w środek niezamieszkałego pustkowia, o którym nikt by nie pomyślał, żeby tu szukać. Całe stulecia i lata świetlne temu, w środku Pierwszej

Wojny Atomowej, oznaczało to góry Nowego Meksyku. Całe miasto zbudowane w dziczy, zbyt oddalone, żeby zbliżyć się do niego bez wzbudzania podejrzeń, i którego istnieniu zaprzeczano. Dzieci, które podczas wojny przyszły tam na świat, oficjalnie rodziły się w sąsiednim mieście. Jego Los Alamos było system jaskiń w ścianie klifu, w rozległym, zapadniętym basenie na pustyni Elizjum, na pustkowiu unikanym zarówno przez Obywateli przybywających na planetę w celach turystycznych, jak i przez emigrantów. Po pierwszej, koniecznej wizycie za pomocą pojazdów latających, wszyscy i wszystko przybywali tu dyskami transferowymi – jeśli wiedzieli jak. Podobnie jak kabiny transportowe, dyski pobierały energię kinetyczną. Dyski mogły pobrać jej więcej, ale wciąż nie na tyle dużo, żeby wykonać skok przez ocean. Koloniści, nie mając stacji orbitalnych, byli trzymani na Arkadii, gdzie nie mogli zaskoczyć albo zniesmaczyć turystów lalkarzy. Ale stacje na oceanie działały równie dobrze, a „badania oceanograficzne” były wiarygodną przykrywką. Oceany Nowej Terry nadal były rezerwatami morskiego życia Ogniska. Obecnie rozlokowane na nich statki były wysyłane pod pozorem sprawdzania, czy możliwe jest wprowadzenie do tych wód planktonu, kryla i innych ziemskich form biologicznych z ładunku Dalekiego Strzału, jako części długoterminowego planu dodania

wciąż zahibernowanej ikry. Publiczna sieć dysków nie rejestrowała przesiadek na statkach, ani końcowych dysków na Elizjum. Tych kilka arkadyjskich dysków, do których pamięci wprowadzono tajne adresy, było ustawionych na inne częstotliwości, niż sieć publiczna, ukrytych w zabezpieczonych budynkach, i reagowały tylko na tajne kody dostępu. *** Robienie dzieci wymaga czasu. Sigmund nigdy nie przypuszczał, że rejestracja narodzin stała się problemem. Dzisiejsze wydarzenia udowodniły, że miał rację. Pół świata od nagłego ataku Sigmund z dumą patrzył, jak jego nowa załoga przechodzi z jaskini do statku kosmicznego. Statek błyszczał, jego plastalowy kadłub był, jak mieli nadzieję, odporny na to coś, co zniszczyło kadłuby GP, jego lustrzane poszycie choć przez kilka sekund mogło stanowić ochronę przed laserami. Każda część – plastalowe panele, silniki manewrowe i hipernapęd wygrzebane i wymontowane ze złomowiska w głównym kosmoporcie, konsole, wspomaganie życia – zostało dostarczone przez sekretny system dysków. Wszystko było składane w pośpiechu, przez zespoły pracujące na trzy zmiany. Kilka dni wcześniej statek przeszedł pomyślnie przez próbę ciśnieniową: w środku dwie atmosfery, na zewnątrz jedna, symulująca próżnię. W chwili ataku lalkarzy wciąż napływało zaopatrzenie.

Jego komunikator zatrzeszczał. Rozpoznał głos Erica. – Sigmund, jesteśmy gotowi. – Zaraz będę. Sigmund jeszcze raz rozejrzał się po jaskini, a potem dał znak obsłudze naziemnej, żeby usunięto gigantyczne płachty kamuflażowe, które ukrywały ostrożnie powiększone wyjście. Zrobił dwa kroki do najbliższego dysku, przeniósł się na pokład i stanął na mostku. Erie i Kirsten popatrzyli na niego wyczekująco. Sigmund kiwnął głową. – Zaczynajmy. W niesamowitej ciszy pracujących silników manewrowych wielki statek uniósł się i poleciał do górskiej niecki. Przez chwilę unosił się w powietrzu, a Sigmund czekał, czy zostaną zestrzeleni. Nic się nie wydarzyło. Może lalkarze nie wiedzieli o szachrowaniu. – Start – powiedział Sigmund. Why Not, statek kosmiczny Nowej Terry, na pełnej mocy silników manewrowych wystrzelił w niebo. W ciągu kilku godzin wyszedł z planetarnej studni grawitacyjnej i zniknął w hiperprzestrzeni.

70 Achilles przeżył objawienie: pomylił panowanie z rządzeniem. Panowanie to pompa i przywileje. Rządzenie to irytujący szczegół. Gdy już wprowadzi porządek, ściągnie na planetę administratorów. Vesta przejmował się takimi bzdurami – niech on się tym zajmie. Niech zajmie się nią. Na wyświetlaczu na mostku, skąd tak niedawno Achilles rozkoszował się zniszczeniem Dalekiego Strzału, żarliwie i bez końca ględziła kobieta. – Pracuje nad tym zespół moich najlepszych ludzi – powiedziała. Sabrina Gomez-Vanderhoff emanowała służalczą szczerością. Bez wątpienia chciała zarobić u niego punkty. Jakby mógł zapomnieć, kto podczas buntu poprowadził ten motłoch. Niech sobie wyobraża, co chce na temat swojej przyszłości. Na tę chwilę potrzebował współpracy na ziemi. Gdyby tylko trzymała się tematu. – To wszystko poczeka – warknął Achilles. To, jak wracała do szczegółów przyprawiało go o ból głowy. – Skup się na istotnych kwestiach. – Na warunkach kapitulacji, przyjętej szybko, ale nie do końca wdrożonej. – Co z napędem planetarnym? – Przepraszam, Achillesie. Jeden moment. –

Wychyliła się poza zasięg kamery i skonsultowała coś szeptem. – Wysłałam personel techniczny złożony z ludzi, do których mam całkowite zaufanie. Przejmą obowiązki od dotychczasowej załogi. Istnieje jednak pewien problem. Zawsze tak było. – Nie lubię problemów – wrzasnął Achilles. Pokornie odwróciła wzrok. Przynajmniej nie zapomniała, jak należy się zachowywać w towarzystwie Obywateli. – Co to za problem? – zapytał, już spokojniejszym tonem. – Zabezpieczenie napędu. Obsługująca go ekipa odmawia współpracy i nie chce opuścić posterunku. Wiemy, że mają ogłuszacze skradzione z biura Bezpieczeństwa Publicznego. Usuniemy opornych, ale to może trochę potrwać. Napęd jest na Atlantis, poza zasięgiem dysków transferowych, więc dostarczenie tam łodzią odpowiednio lojalnej załogi zajmie chwilę. Oczywiście, że napęd nie znajdował się na Arkadii. Żaden rozsądny Obywatel nie zgodziłby się, żeby nawet udomowieni ludzie pałętali się swobodnie po tym samym kontynencie, na którym był zainstalowany napęd. Tyle że teraz zniknął nawet pozór uległości. Nagle okazało się, że niegdysiejsza ostrożność stała się problemem. Poza zasięgiem kamery Achilles z frustracji grzebał kopytem w pokładzie. Wszystkie ludzkie statki kosmiczne zostały zniszczone. Zwycięstwo miał w

zasięgu ręki. To, że niesubordynowani ludzie mogliby teraz zniszczyć napęd, było niedopuszczalne. – Postępuj ostrożnie – powiedział. – Ale gdy już będzie po wszystkim, spodziewam się działania. Skłoniła głowę. – Pytanie brzmi... – Jak? Ramiona jej opadły, a głos przycichł. – Pytanie brzmi, co wtedy? Co robimy, mając kontrolę? Zmieniamy kurs i lecimy razem z Flotą? Zwalniamy albo się zatrzymujemy i pozwalamy Flocie się dogonić? Opóźnienie sprawiało, że wymiana zdań była jeszcze gorsza. Wspomnienie wciąż było zamaskowany, ponieważ (co Baedeker szybko przypomniał Achillesowi) lasery naziemne mogły stanowić zagrożenie dla statku, gdyby ludziom udało się go namierzyć. Skoro tak, to transmisje przechodziły przez boje radiokomunikacyjne. Jakże irytująca mogła być minuta zwłoki. – To byłoby znacznie łatwiejsze twarzą w twarz – powiedziała kobieta. – Czy to możliwe? Byłoby? Na ziemi niewykrywalność nie stanowiła ochrony. Lasery naprawdę były zagrożeniem. Wstrząs odpowiednio potężnej eksplozji mógł go zmienić w papkę, nawet gdyby samemu kadłubowi nic się nie stało. A więc żadnego lądowania. Wspomnienie mogło podejść wystarczająco blisko, żeby zabrać na pokład tę kobietę i być może jeszcze kilka osób. To wydawało się możliwe

do zrobienia... Dopóki nie przypomniał sobie, jak Sigmund Ausfaller umieścił bombę wewnątrz kadłuba GP, żeby móc kontrolować Beowulfa Shaeffera. Przed laty ta sztuczka zachwyciła Achillesa, wówczas dyrektora regionalnego na Damy Radę. Czy postawiłby swoje życie na to, że kolejny człowiek jej nie powtórzy? Nie. Baedeker, zanim na pokład wejdzie ktokolwiek z Nowej Terry, najpierw musi przygotować odizolowane kabiny z supermolekuły, i wyposażyć je w czujniki. – Wkrótce, Sabrino. Czynię przygotowania. Ausfaller! Ten człowiek prześladował go nawet po śmierci. *** Wszechświat oszalał. Nessus puszczał w kółko wiadomość od Nike. Za każdym razem miał nadzieję, że dopatrzy się w niej czegoś pozytywnego. Za każdym razem mu się to nie udawało. Jego własny gorączkowy komunikat do Sabriny, nadany przez radio hiperfalowe, nie doczekał się odpowiedzi. Nowa Terra została zaatakowana, jej statki zniszczono. Achilles postanowił działać – albo zniszczyć napęd Nowej Terry, gdyby się nie udało. To był obłęd. Nessus darł sobie włosy z grzywy, czekając na odpowiedź od Omara.

A gdy odpowiedź od Omara wreszcie przyszła... Sigmund poleciał spotkać się z Outsiderami. Oni wiedzieli, gdzie jest Ziemia. Związane z tym reperkusje były niewyobrażalne. Ale Sigmund nie wiedział, gdzie dokładnie byli Outsiderzy Znalezienie ich zabierze mu trochę czasu. Dzięki sieci wabików na gwiezdne ziarna Nessus znał dość dokładną lokalizację. Wciąż mógłby dotrzeć do Outsiderów jako pierwszy. Musiał to zrobić. Nessus wysłał do Nike spóźnioną odpowiedź – kolejne kłamstwo, kolejne oszustwo, żeby ropiało między nimi – a potem Aegis wskoczyła w hiperprzestrzeń. Musi pierwszy dostać się do Outsiderów. Wszechświat oszalał. *** Nie ma to, jak wyjść z hiperprzestrzeni i znaleźć... absolutnie nic. Sigmund studiował dane z sensorów, uśmiechając się ze spokojną pewnością, której nie czuł. Erie i Kirsten wyczekująco stali obok, wyglądając, jakby nie spali od tygodnia. Cała załoga statku czekała na dobre wieści. Tylko tyle mieli do roboty, poza czekaniem, żeby naprawić kolejną rzecz, która zepsuła się na tym poskładanym ze szczątków statku. Byli tu po to, żeby wspierać Sigmunda. Z jego powodu znaleźli się w

niebezpieczeństwie. Gdyby tylko wraz z Kirsten mogli się dostać raz jeszcze na pokład Aegis. Już nigdy im się to nie uda. Nessus zmienił kody dostępu, nie wiadomo, czy z powodu jakichś podejrzeń, czy zwyczajowo. Kolejne tajemnicze omdlenie nie było zbyt wiarygodne. Nie było szansy nawet na bardziej bezpośrednie działania, bo Nessus musiał się zająć interesami Zgody. Lalkarze odeszli, a lokalizacja Ziemi pozostawała nieznana. Ale mamy koordynaty Outsiderów. Oby zadziałały. – W porządku – Sigmund zatarł ręce. – Namierzenie Outsiderów czujnikami pasywnymi jest mało prawdopodobne. Kirsten dowiedziała się, gdzie byli, a nie gdzie są. Erie, sygnał radarowy. – Tak jest, kapitanie – odpowiedział Erie. – A teraz siedzimy i czekamy. Sigmund pokręcił głową. – Użyjemy teleskopu i rozejrzymy się po najbliższych słońcach za gwiezdnymi ziarnami. Znajdź gwiezdne ziarno, a można założyć, że leci za nim statek Outsiderów. Tylko nie pytajcie mnie, dlaczego. – Najbliższych? – powiedziała Kirsten. – To raczej niejasne. I nie powiem, żebym rozumiała, czego szukamy. Sigmund miał do dyspozycji opis Beya, ale brakowało mu jego elokwencji, żeby go przekazać. – To zwykle jedynie węzeł o długości jednej, dwóch mil. Można go wziąć za głaz lub małą asteroidę. Nigdy go nie widzieliśmy. Ale czasami... większość tej piłki to

cienki jak pajęczyna, srebrzysty żagiel, ciasno zwinięty. Gdy złapie światło słoneczne... Sigmund poczuł w gardle gulę. Zachował się wobec Shaeffera jak drań. Może jednak teraz, gdzieś poza zasięgiem Sigmunda, ten człowiek prowadził porządne życie. Sigmund miał taką nadzieję. – Rozumiem – powiedziała Kirsten. – Szukać błysków światła, które nie zachowując się jak planety. Kilka godzin później nic nie pojawiło się na radarze ani w teleskopie. Sigmund zadał pytanie, na które obawiał się odpowiedzi. – Kirsten, znalazłaś datę wizyty Nessusa u Outsiderów? – Nie pytałeś o nią – odparła. – Pytam teraz. Kiedy to było? Sprawdziła swój komputer. – Na Aegis ostatnio do tych koordynat wchodzono około dwóch i pół roku temu, ale czy Nessus nie wspominał, że wynajął inny statek? Ludzki statek w Znanej Przestrzeni? Sigmund drgnął: umarłem, Nessus mnie zabrał, poleciał do Outsiderów, i zostałem obudzony. Jak Nessus to zorganizował? „Trzeba było koniecznie znaleźć antymaterię, zanim zrobi to ARM. Kupno koordynat od Outsiderów nie wydawało się już stratą pieniędzy. Z powodów technicznych wynająłem na tę misję ludzki statek i załogę. Znaleźliśmy Statek Czternaście... ”

Tylko że Nessus nie wspomniał o pewnym drobnym szczególe. Odczekał parę lat, zanim mnie ożywił. Dlaczego? Jeśli z tego wyjdziemy, pomyślał Sigmund, zapytam go o to. Jednak najpierw trzeba było z tego wyjść. – Ponad dwa lata? To nie tak źle. Outsiderzy nie używają hipernapędu. Są w stanie w ułamku sekundy przyspieszyć niemal do prędkości światła, są więc gdzieś w zakresie około dwóch lat świetlnych. – Czy ty masz pojęcie, jaki ten zakres jest duży? – spytała Kirsten. – Jest o wiele mniejszy, niż cała cholerna galaktyka – odciął się Sigmund – a my możemy go zbadać w ciągu kilku dni. Stwórz wzorzec poszukiwań. Sprawdzimy najbliższe gwiazdy. Skaczemy przez, powiedzmy, dziesięć godzin, szukamy za pomocą radaru i teleskopu, i skaczemy dalej. – Tak jest, kapitanie – ton Kirsten był sceptyczny. – Stan gotowości – oznajmił Erie przez interkom. – Wkrótce wracamy w hiperprzestrzeń. Podajemy szczegóły. Kirsten wyznaczyła kurs w swoim zwyczajowym, porażającym tempie i ruszyli. Gdy ogarnęła ich nicość większa od pustki Sigmund pomyślał, jak radzi sobie Sabrina. Zanim Why Not wyruszyło w swoją desperacką misję, dał jej ostatnią radę. „Graj na zwłokę”.

*** Kobieta – Kolonistka – bezpieczna za ścianą, gadała bez przerwy. Bez żadnej zachęty zagłębiała się w szczegóły. Tak zwane prawa człowieka. Pomoc w razie nagłych wypadków. Sieć satelitarna uszkodzona w wyniku zderzeń ze szczątkami po ataku. Nagła potrzeba wzniesienia wysokiego muru wokół żałosnego arkadyjskiego budynku rządowego, dla ochrony przed najwyraźniej niestrudzonymi ekstremistami. Teraz jakimś cudem ujrzała szansę na wznowienie eksportu ziarna. – ... Tak wiele pól, na których rosły rośliny Ogniska zostało obsianych ziemskimi zbożami. Transportery cargo zostały przeniesione do innych zadań. Będziemy potrzebować nowych dostaw ziarna i nawozu. I oczywiście statków. Przynajmniej negocjacje z ekstremistami, którzy okupowali bazę napędu planetarnego, posuwały się do przodu. Jeśli będzie musiał, to wróci do Floty po kontyngent robotów. One oczyszczą budynek. Było już tak blisko. Czuł smak sukcesu. Może jeszcze trochę poczekać. *** Erie wszedł do pokoju wypoczynkowego. Wyglądał na skruszonego.

– Nic, Sigmundzie. – Dzięki. – Sigmund zmusił się do uśmiechu. – To postęp. Znaleźliśmy jeszcze jedno miejsce, w którym nie ma Outsiderów. Który to był ich skok, czwarty? Jak na starszą rasę, która od zawsze przemierzała galaktykę, Outsiderzy byli piekielnie trudni do znalezienia. Sigmund pociągnął długi łyk kawy ze swojej kolby – To trwa tak długo, że można by pomyśleć, iż szukamy Statku Trzynaście. Pechowe liczby były tu koncepcją tak samo obcą, jak gry losowe. – Erie, to trochę potrwa. Zaczekaj. Wywołał Kirsten na mostku. – Możesz ruszać dalej. Nadała ostrzeżenie przez interkom i wrócili w nicość. Sigmunda wciąż dręczyło coś ledwie uchwytnego, coś, o czym właśnie rozmawiali z Erikiem. Machnął na to ręką. Rozmawiali o idiotycznych przesądach. Przynajmniej ich tłumaczenie zajęło Sigmundowi jeden czy dwa dni w hiperprzestrzeni. Odpukiwanie w niepomalowane drewno. Czarne koty (właściwie jakiekolwiek koty). Przechodzenie pod drabinami. Tarot. Nie do końca jeszcze wyczerpał temat, gdy wrócili do przestrzeni Einsteina. Znów niczego nie znaleźli. ***

– Ten niekompetentny dureń – grzmiał Achilles – dał się schwytać. Po statku niosły się ostre dysonanse. Baedeker wszedł na mostek. – Kto? – zapytał ostrożnie. – Nessus. – Achilles streścił wiadomość z Ogniska. – Nadał wiadomość, zanim skonfiskowano mu komputer. Baedeker ostrożnie dobierał tony. Rozwścieczony Achilles był przerażający. – Schwytany przez kogo? Gdzie? Na głównym wyświetlaczu widniała Nowa Terra, a Achilles wskazał dokładnie na nią. – Tam. Wrócił tam potajemnie, żeby negocjować ze swoimi przyjaciółmi. Głupiec pozwolił im wejść na pokład Aegis. Teraz kontrolują statek. Zamaskowany statek, którego położenia szpiedzy Achillesa nie znali. Baedeker zadrżał: nie mógł zniszczyć statku, którego położenia nie znał. Co gorsza, Aegis ma przekaźnik ruchu w przestrzeni kosmicznej. Wystarczy zmienić kod identyfikacyjny przekaźnika, a porwany statek może podejść do Floty, nawet do samego Ogniska, i nikt nie będzie o nic pytał. Baedeker otrząsnął się ze strachu, który mógł go sparaliżować. Oni – on – zaatakował Nowych Terran. Teraz ludzie mieli broń. – Zacznę szukać tego statku. – A ja będę... – Achilles przerwał w pół zdania, harmonie zadrżały. – Będę czekał na twój raport. Do tego

czasu nie wspominaj naszemu ludzkiemu „gościowi” ani o Nessusie, ani o jego statku. *** Krok, krok, obrót. Sigmund był wyczerpany, ale nie mógł zasnąć. Nie mógł usiedzieć w jednym miejscu. Nie mógł dopuścić do tego, aby załoga zaczęła się domyślać, że dręczą go wątpliwości. I dlatego chodził po swojej maleńkiej kabinie. Krok, krok, obrót. Sześć skoków, a jak dotąd niczego nie znaleźli. W tę i z powrotem po wycinku kosmosu, w którym zgodnie z logiką musieli być Outsiderzy. Sigmunda przygniatał strach przed porażką, gorszy nawet, niż strach przed nicością po drugiej stronie ścian kabiny. Ten sposób szukania się nie sprawdzał, a nie mógł zaproponować niczego innego. Krok, krok, obrót. W interkomie rozległy się trzy szybkie kliknięcia, zapowiadające ogłoszenie. „Wyjście z hiperprzestrzeni za pięć, cztery, trzy... ” Wachtę miała Kirsten, i to był jej głos. Brzmiała tak niepewnie, jak czuł się Sigmund. Krok, krok, obrót. Za każdym razem, gdy Why Not wychodził z hiperprzestrzeni Erie odbierał wiadomości z odległej boi

komunikacyjnej. Sabrina wciąż była na statku Achillesa, przypuszczalnie negocjując – jako zakładniczka. A Omar, który stracił kontakt ze wszystkimi, gdy Nessus się do niego odezwał, przyznał się do czegoś: powiedział Nessusowi o Why Not i o tym, dokąd zabrał go Sigmund. Nikt nie próbował zgadywać, co Nessus zrobi z tymi informacjami. Sigmund wycisnął na dłoń trochę wody z kolby i przemył twarz. Letnia woda pomogła, chociaż odrobinę. Znów musiał być pełen nadziei i dobrej myśli. Sigmund otworzył drzwi kabiny, żeby iść pomóc przy czujnikach. Z interkomu rozległ się zwycięski okrzyk. To radośnie krzyczała Kirsten. – Namierzyłam gwiezdne ziarno!

71 – Wzywam statek Outsiderów. Wzywam statek Outsiderów. Tutaj ludzki statek Why Not. Gwiezdne ziarno było oddalone mniej więcej o rok świetlny. To były przybliżone szacunki, oparte na przypuszczalnym stopniu odbicia światła przez żagiel. Erie w podobny sposób obliczył jego przybliżoną prędkość, wnioskując na podstawie widocznego pochylenia ledwie widocznego żagla i odbijających się od niego błysków światła pochodzącego z najbliższego słońca. – Wzywam statek Outsiderów. Wzywam statek Outsiderów. Tutaj ludzki statek Why Not. Nadawali tę wiadomość, nagraną przez Sigmunda w interlingwie, bez końca, za każdy razem na innej częstotliwości hiperfal. Oby za tym gwiezdnym ziarnem podążali właśnie ci Outsiderzy, z którymi niegdyś rozmawiał Nessus. W jakim czasie po spotkaniu zaczęli swój pościg? Jak szybko się przemieszczali? Co mogło im przeszkodzić po drodze? Natknięcie się na gwiezdne ziarno zredukowało gigantyczny obszar poszukiwań do wciąż ogromnego stożka. Jeśli Sigmund pozwoli sobie na roztrząsanie możliwości, oszaleje. – Wzywam statek Outsiderów. Wzywam statek

Outsiderów. Tutaj ludzki statek Why Not. – Tutaj Statek... Okrzyki radości na mostku były tak głośne, że Sigmund musiał puścić wiadomość raz jeszcze. – Tutaj Statek Czternaście. Witaj, Why Not. Co możemy dla was zrobić? – Mamy informacje na handel – odpowiedział Sigmund na tej samej częstotliwości. – Możemy do was dołączyć? – Jesteśmy około dziewięciu dziesiątych roku świetlnego przed wami – odpowiedział Statek Czternaście. – Zaczekamy na was. Jaka to była odległość? Przez Nessusa Sigmund nie miał pojęcia, ile trwał ziemski rok. Nowa Terra posługiwała się kalendarzem Ogniska, mierząc lata, które wieki temu straciły swoje fizyczne znaczenie. Nie zdradzi się z tym, pytając o odległość w jednostkach Outsiderów. Musiało być coś, co pamiętał, coś, o czego usunięciu Nessus nie pomyślał, a co odnosiło się do kalendarza. Może faktycznie było. Nowi Terranie są purytanami w sprawach seksu, pomyślał Sigmund. Prawdopodobnie stali za tym lalkarze. – Kirsten. Wybacz mi, jeśli to niewczesne pytanie. Jaką część roku zajmuje kobiecie ciąża? Od poczęcia? Spłonęła rumieńcem. – Około pięciu szóstych. Na Ziemi, jeśli miało się szczęście dostać licencję na dziecko, to było dziewięć miesięcy.

– Na Ziemi to trzy czwarte. Ziemski rok jest około jedenaście procent dłuższy od waszego. Trzy dni później Why Not znów wyłonił się z hiperprzestrzeni. Miasto złożone ze wstęg, oświetlone własnym, sztucznym słońcem – dokładnie takie, jak kiedyś opisał je Bey. Statek Outsiderów czekał na nich. U jego boku, maleńki w porównaniu, unosił się statek GP. *** Gdyby nie opowieści Beowulfa, Sigmund nigdy by się tu nie znalazł. A gdyby opowieści Beya go na to nie przygotowały, Sigmund teraz z pewnością by zwariował. Do Why Not zbliżyły się gigantyczne, odziane w egzoszkielet, koty o dziewięciu ogonach. Tak powoli, że Sigmund miał ochotę krzyczeć, Outsiderzy zaholowali go na swój statek. Pistolety gazowe, których używali, ledwie ich przesuwały. Był całe mile od obu statków. Gdyby puścili jego ręce... Zamknął oczy, żeby odciąć się od wszechświata. Delikatne manewry poinformowały go, że zbliżają się do celu. Otworzył oczy i ukazał mu się statek Outsiderów. Tyle posplatanych wstążek! Powiewały i wirowały w splotach, których nie mógł objąć umysłem. W górze, lśniąc pośród przypadkowych pętli tego węzła gordyjskiego, centralny wspornik wyglądał raczej jak

góra, niż jak maszt. Wreszcie wylądowali na wstędze. Słaba sztuczna grawitacja wydawała się być za mała, i zanim odważył się zrobić krok, włączył elektromagnesy w butach. Gdy jego podeszwy z uspokajającym kliknięciem przywarły do wstęgi – w tym statku było dużo metalu – pozwolił, żeby poprowadzono go dalej. Zanim dotarli do drzwi, minął setki Outsiderów pławiących się w świetle i cieniu. Jeden z jego przewodników otworzył je. Sigmund przecisnął się przez słabe pole siłowe i drzwi zamknęły się za nim. W środku czekał lalkarz z rozwichrzoną bezładnie grzywą. Odwrócił się. Jedno oko miał czerwone, a drugie żółte. Nessus. Why Not wystartował z dużym wyprzedzeniem. Jakim cudem Nessus przybył tu jako pierwszy? Najwyraźniej dokładnie wiedział, dokąd się udać. Ale skąd? Jedyną rzeczą w pomieszczeniu była przezroczysta kopuła. Spoczywał pod nią Outsider. – Proszę zdjąć kombinezon i chwileczkę zaczekać. Głos dochodził zewsząd i znikąd. Głośniki w ścianach i w suficie, uznał Sigmund. Stworzenia żyjące w próżni nie używają dźwięku. – Będzie ci wygodnie. – Nazywam się Sigmund. Jak mam się do ciebie zwracać? – Wystarczy Czternaście. Sigmund zdjął hełm.

– Mamy wspólnego znajomego, Czternaście. Beowulfa Shaeffera. – W istocie – powiedział pokój. Outsider pod kopułą nawet nie drgnął. – Shaeffer był tutaj przed tobą. A co do informacji, którą masz na sprzedaż...? *** Serca Nessusa zamarły, gdy do środka wszedł człowiek. Odwrócił się: Sigmund, oczywiście. Nastąpiło to za szybko! Sam Nessus ledwie co przyleciał. Nie miał czasu, żeby... zrobić cokolwiek. Konwersacja zmieniła kierunek za szybko, jak na interesy. – A co do informacji, którą masz na sprzedaż...? – powiedział Czternaście. To z pewnością była tajemnica Nowej Terry. – Sigmund! – krzyknął Nessus. – Zatrzymaj się i pomyśl. Konsekwencje będą – zamilkł z braku słów – nie wiadomo jak wielkie. – Możesz odwołać Achillesa? Możesz zrobić, żeby wszystko było po staremu? Możesz zagwarantować, że to się nigdy nie powtórzy? Nessus opuścił głowy. – Wiesz, że nie. Ale to będzie gorsze. Sigmund zacisnął zęby. – Być może dla was. To nie jest mój problem.

*** Sigmund odłożył swój hełm na ziemię. – Najpierw powinniśmy porozmawiać o cenie. – Jak sądzisz, jaką wartość ma ta informacja? – zapytał Czternaście. Życie wszystkich ludzi na Nowej Terze. Jak można wycenić coś takiego? – Czternaście, Beowulf zapewnił mnie, że jesteście bardzo uczciwymi handlowcami. – Takie są nasze intencje – odparł Czternaście. No to teraz to sprawdzimy, pomyślał Sigmund. – Czy będziesz usatysfakcjonowany, jeśli ujawnię to, co wiem, a następnie wy zaproponujecie cenę? – Być może nie stać nas na uczciwą stawkę. – Jestem pewien, że stać – powiedział Sigmund. – Jeśli zgodzimy się, że nie będzie innych zastrzeżeń, to jako zapłatę przyjmę prawo do niezależnego operowania jednym z waszych napędów planetarnych. – Interesujące. W pomieszczeniu zapadła martwa cisza. Sigmund odniósł wrażenie, że Czternaście w jakiś sposób konsultuje się ze swoimi pobratymcami. – Twoja cena stanowi anulowanie tej części długu Zgody. – Zgadza się. – Królewska cena – powiedział Czternaście. – Jesteśmy zaintrygowani.

– Czyli przyjmujesz moje warunki? – naciskał Sigmund. – Przyjmuję. Mów, proszę. Gdy Nessus jęczał cicho obok niego, Sigmund ujawnił długo ukrywaną tajemnicę Dalekiego Strzału i Nowej Terry.

72 – Muszę się skonsultować – nagle powiedział Czternaście. – Wracajcie na swoje statki. Spotkamy się ponownie za jeden dzień zgodny z rachubą Ogniska. Na własne statki. Sigmund nagle wyobraził sobie niezniszczalny statek Nessusa przebijający się przez jego poskładany z kawałków pojazd. Jak laser przez masło. Nessus trzymał go przy życiu – najwyraźniej latami – w polu staży. Lalkarz sam mógł się schronić w takim polu, żeby uniknąć skutków zderzenia. W końcu do czego innego mógłby służyć generator takiego pola na pokładzie? Sigmund odchrząknął. – Czternaście, chciałbym przycumować mój statek do waszego. – To nie jest przyjęte. Wyjaśnij proszę. – Ze względu na bezpieczeństwo mojej załogi. Biorąc pod uwagę to, co właśnie usłyszałeś, jestem pewien, że rozumiesz. – Nessus – powiedział Czternaście. – Wszyscy, którzy tu przybywają, są pod naszą ochroną. Jesteś świadom potęgi, którą dysponujemy. Ze względu na Zgodę powinieneś respektować nasze zasady. Sigmund uznał, że drżenie Nessusa oznacza zgodę. ***

– Wzywam Nessusa. Wzywam Nessusa. Wzywam Nessusa. I tak wkrótce będę musiał się skonfrontować z Sigmundem, pomyślał Nessus. I to twarzą w twarz. Co mi szkodzi porozmawiać teraz przez radio? Stoczył się ze sterty poduszek. Dawni Koloniści w jego niechlujnym wyglądzie dostrzegliby desperację i panikę. Nie włączył przekazu wideo. – Zgłasza się Nessus. – Sugeruję bezpieczny kanał – powiedział Sigmund. – Erie mówi, że używamy standardowego kodowania Floty, jeszcze sprzed zdobycia niepodległości. Zakładam, że twoja automatyka ma ten algorytm. Teraz więc Sigmund przed Outsiderami. Nessus, nie pierwszy raz, pomyślał, w jaki obłęd popadł, sprowadzając na Nową Terrę agenta ARM. – Aegis ma ten algorytm, ale będzie nam potrzebny wspólny kod. – Użyj imienia człowieka, który mnie zabił. To powinno jeszcze zwiększyć zdziwienie Outsiderów. Mimo wszystko Nessus nie mógł się powstrzymać przed popatrzeniem sobie w oczy. – Gotowe. Przez chwilę, gdy oprogramowanie szyfrujące ustanawiało kanał, słychać było szum. – W porządku, Sigmundzie. O czym jeszcze musimy

porozmawiać? – O gwiezdnych ziarnach. – Nie rozumiem. – Przynajmniej taką miał nadzieję. – Omar powiadomił nas, że lecisz. Byłeś na misji zwiadowczej przed Flotą. Dostałeś z Ogniska raport dotyczący ataku Achillesa i skontaktowałeś się z Nową Terrą. – Zgadza się. – Wizja była wyłączona, a Nessus szarpał gorączkowo swoją przerzedzoną grzywę. – Miałem nadzieję, że pomogę wam obronić się przed Achillesem. Zamiast tego dowiedziałem się, dokąd się udaliście. Teraz muszę was powstrzymać. – Przed Flotą – powtórzył Sigmund. – Byliśmy tylko o kilka lat świetlnych od ciebie, a jednak dotarłeś do Statku Czternaście jako pierwszy. Co oznacza, że wiedziałeś, gdzie go szukać. Nie komplikuj. Nie kłam – Sigmund to rozgryzie. Po prostu nie mów im całej prawdy. – Już tutaj byłem. – I w tym rzecz – powiedział Sigmund. – Nie byłeś dokładnie tutaj. Odwiedziłeś Statek Czternaście ponad dwa lata temu. Przylecieliśmy w miejsce, w którym ostatnio znajdował się Statek Czternaście, zgodnie z danymi nawigacyjnymi z komputera Aegis. Przyleciałeś... tutaj. Prawda się nie sprawdziła. Nessus musiał spróbować skłamać. – Znalazłem go za pomocą sensorów.

– Nie. – Płaski ton Sigmunda nie pozostawiał wątpliwości. – Sensory na tym statku zostały wymontowane z Odkrywcy. Z pewnością statek zwiadowczy Zgody miał najlepszy możliwy sprzęt. Zgodnie ze swoimi obawami Nessus został przyłapany na kłamstwie. – A co za różnica? – zapytał. – Mamy inne zmartwienia. – Nazwij to głodem wiedzy. – Sigmund zamilkł na chwilę. – Nawet nie-paranoiczni ludzie go czują. – Ach, ciekawość. Bardzo ludzka cecha. Oddalanie się od stada oznaczało śmierć zwierząt. Przodkowie Nessusa pozbyli się wszelkiej ciekawości na długo przed pojawieniem się pierwszej iskry świadomości. To był jeden z powodów, dla których zwiadowcy byli rzadcy – i dlatego, w swojej głupocie, Nessus niegdyś sądził, że mogą być nimi Koloniści. Problem z ciekawością był ten, że nie znała żadnych granic. – Dalej – powiedział Sigmund. – Przyleciałeś prosto do odległego statku Outsiderów. Pomyślałem, że mogłeś na ich statku ukryć jakiś nadajnik, coś, co przekazuje dane za pośrednictwem hiperfal. Ale widziałem cię w towarzystwie Outsiderów. Oni cię przerażają. Nie zaryzykowałbyś, że cię przyłapią. – Prawie podziwiam twoją fascynację łamigłówkami,

Sigmundzie, ale nie czas na nie. Wkrótce przybędzie nasza eskorta, żeby doprowadzić nas do Czternaście. Sigmund nie dał się zbyć. – A chcesz wiedzieć, jak my znaleźliśmy ten statek? Najpierw znaleźliśmy gwiezdne ziarno. Jeśli w okolicy był statek Outsiderów, to właśnie w jego pobliżu. Nessus, wiesz, dlaczego Outsiderzy podążają za gwiezdnymi ziarnami? – Naprawdę nie wiem. – Wreszcie jakiś okruch prawdy. Nessus, byłbym zobowiązany, gdybyś włączył kanał wideo. Jak powiedziałeś, wkrótce przybędzie nasza eskorta. Wtedy i tak się zobaczymy. Chyba że masz coś do ukrycia. – Nie, ale jeśli tego nie zrobię, to uznasz, że mam. – Nessus, zanim włączył wizję, znów popatrzył sobie w oczy. – Zobaczysz moją fryzurę w całej jej wspaniałości. Sądząc z wyglądu, to Sigmund też nie sypiał ostatnio dobrze. Jednak jego oczy, pomimo ciemnych obwódek, błyszczały z podniecenia. – Oto, jak to sobie poskładałem. Outsiderzy podążają za gwiezdnymi ziarnami. Dowiedz się, gdzie jest gwiezdne ziarno, a masz dużą szansę, że będzie przy nim Outsider. Tak jak nie wierzę, że lalkarze mieliby śmiałość podrzucić pluskwę na statku Outsiderów, tak nie wierzę, że zamontowalibyście taką na gwiezdnym ziarnie. Nie wierzę, że w ogóle ośmielilibyście się go dotknąć. Jedną z tych niewielu rzeczy, jakie na pewno wiadomo o Outsiderach jest to, że gwiezdne ziarna są dla nich czymś

szczególnym. – Sigmundzie, naprawdę. Już czas, żeby się przygotować na... – To, Nessusie, zostawia tylko jedną możliwość. Outsiderzy podążają za gwiezdnymi ziarnami. A za czym podążają gwiezdne ziarna? Nessus bał się odezwać. – Nie powinniście być tak skromni. Zgoda ma jakiś wabik. Outsiderzy podążają za gwiezdnymi ziarnami, które podążają za wabikiem, który jest kontrolowany przez lalkarzy. Jak myślisz, ile Czternaście zapłaci za taką informację?

73 Sigmund, ubrany w kombinezon, trzymając hełm pod pachą, stał w korytarzu koło głównej śluzy powietrznej. Erie i Kirsten przyszli go odprowadzić. – Nie musisz robić tego sam – powiedziała Kirsten. – Któreś z nas może iść z tobą, albo nawet oboje. Nigdy w to nie wątpił, ale miał dla nich inne zadanie. – Mogę wam ufać? – Oczywiście – odparła Kirsten. – A komu nie ufasz? – jednocześnie zapytał Erie. Rozejrzał się, szukając ciekawskich uszu. Chyba nie zauważył, że jego partnerka ma zmartwioną minę. Erie odsuwa się od Kirsten, pomyślał Sigmund. Naśladowanie mnie jest odpychaniem jej. To go zasmuciło. – Do was obojga przesłałem plik. Zawiera wszystko, co wiem, albo podejrzewam odnośnie lalkarzy i Outsiderów. Jeśli nie wrócę... użyjcie tych informacji według własnego uznania. – Tyle rzeczy mogło pójść źle, że Sigmund nawet nie zaczął ich wymieniać. – Rozważcie natychmiastowe przekazanie go hiperfalami na Nową Terrę. Do tego czasu ufam, że tam nie zajrzycie. Potem nałożył hełm i wszedł do śluzy. Na zewnątrz czekało czterech Outsiderów. Dwóch wzięło go za ręce. W swoim zwyczajowym tempie

przemieszczającego się lodowca poprowadzili go w stronę Statku Czternaście. Why Not zniknął w ciemnościach. Otaczały go niemożliwie odległe gwiazdy. To nie rozległa pustka najbardziej go przerażała. To była samotność, którą ta pustka reprezentowała. Jego życie, o lata świetlne oddalone od każdego we wszechświecie. Jeśli to przetrwają, przysiągł sobie Sigmund, zmienię się. *** Eskorta Sigmunda doprowadziła go do takiego samego pokoju, w jakim był wczoraj. W chwili jego wejścia zapaliły się światła, a do środka wpompowano powietrze. Przejrzysta kopuła, umiejscowiona naprzeciwko drzwi, była ciemna i pusta. Tym razem to on był tu jako pierwszy i widział, jak zbliża się Nessus. W ciszy zdjęli swoje kombinezony. Kopuła pojaśniała i pojawił się w niej Outsider. Mogła działać jak kabina transportowa, albo mieć wbudowany odpowiednik dysku transferowego, albo mógł się w niej znajdować niewiarygodnie wierny hologram. Nie miało to znaczenia. Nessus podszedł bliżej kopuły. – Czternaście? Tak, jak poprzednio, dźwięk dochodził z niewidocznych głośników. – Pomińmy wymianę uprzejmości. To nie potrwa

długo. Sigmund zmusił się do zachowania spokoju. – Sigmund, przyniosłeś informacje i poprosiłeś nas o wyznaczenie uczciwej ceny. Po zastanowieniu uznaliśmy, że to sprawa wyłącznie pomiędzy Nową Terrą a Zgodą. Dla nas jest bezwartościowa. Sigmund mógł tylko zamrugać. – Lalkarze są u was bardzo poważnie zadłużeni. Wiedza o ich dwulicowości z pewnością ma znaczenie. – Nie jest to dla nas takie zaskoczenie, jak sądzisz – odpowiedział Czternaście. Nessus drgnął na te słowa. Interwencja była ostatnią nadzieją Sigmunda. Jak potężni Outsiderzy mogli zareagować taką obojętnością? I dlaczego? – Lalkarze zniewolą świat ludzi, zniszczą go albo zostawią w dryfie. Cokolwiek się stanie, zrobią to, żeby was ułagodzić. My jesteśmy w tym bez winy. Jak możecie nie zareagować? – Swoje małe spory załatwcie między sobą. Nas interesuje wyłącznie spłata kredytu. Kto go spłaci, to wasza sprawa. Ciesz się, że nie reagujemy na twoją bezczelność. – Dziękuję, Czternaście – powiedział Nessus. – Zgoda docenia to, że zostawiacie tę kwestię w naszych rękach. Musi być jakaś opcja. – Ziemia zapłaciłaby fortunę za tę informację.

– Sigmundzie, jeśli w to wierzysz, to nas nie potrzebujesz. Jedź tam i sam ją sprzedaj. A co mógłby sprzedać w zamian za koordynaty Ziemi? Podejrzenie, że lalkarze mogą wabić gwiezdne ziarna? Nessus stojący obok Sigmunda drżał. Pomimo zwycięstwa był równie przerażony, jak zawsze. Lalkarz nigdy się nie nauczy, jak się nie bać. Strach miał zapisany w genach. I właśnie w tej chwili Sigmund wreszcie zrozumiał. Prawdę miał cały czas na wyciągnięcie ręki. *** – Sądzę, Czternaście, że pomożecie – powiedział Sigmund. – Nie, sformułuję to inaczej. Pomożecie. Macki pod kopułą zawirowały. – Pomożecie, Czternaście, z tego samego powodu, dla którego dbacie, żeby w nic się nie angażować. Przy całej swojej potędze jest was znacznie mniej i jesteście znacznie słabsi, niż ktokolwiek podejrzewa. Aleja wiem. Moi ludzie wiedzą. A jeśli nie rozwiążecie tego problemu po mojej myśli... wtedy dowiedzą się wszyscy. Ta prawda, której się domyślił, ujęta była w plikach, które zostawił Ericowi i Kirsten. W krótkim czasie mogli połączyć fakty tak, jak on to zrobił. Sigmund miał nadzieję, że do tego nie dojdzie. Nessus pogrzebał kopytem w pokładzie.

– Czternaście, nie wiem, co kłopocze Sigmunda. Nie mówi w moim imieniu. – Zauważyłem, Nessusie. Sigmundzie, wytłumacz. – Co wiemy o waszej nacji? – zadumał się Sigmund. – Bardzo, bardzo mało. Żyjecie na ogromnych statkach. Podążacie za gwiezdnymi ziarnami. Sprzedajecie informacje i technologie, zawsze za wysoką cenę. Sporadycznie bierzecie w dzierżawę daleką planetę lub księżyc, zawsze oferując hojne wynagrodzenie, i sporadycznie kupujecie zaopatrzenie. Przepłacacie za bezwartościowe nieruchomości, trwoniąc swoje bogactwo, tak że nikt nawet nie pomyśli, czego naprawdę potrzebujecie: metali. Wewnątrz systemów słonecznych, w których można znaleźć łatwo dostępne metale, wystarczy najmniejsze zakłócenie w waszym polu ochronnym i się ugotujecie. Jesteście starożytną, galaktyczną cywilizacją. Niemal każde pytanie o was, które ktokolwiek kiedykolwiek zadał, pozostaje bez odpowiedzi. Odpowiedzi kosztują, dość symbolicznie, miliardy starów, zdecydowanie poza zasięgiem. Podkreślam: niemal każde pytanie. „Fakty” dotyczące waszego zasięgu i prehistorycznych początków... te informacje są ogólnodostępne i darmowe. Czy nauczył się odczytywać wyraz twarzy lalkarzy? Nessus wydawał się porażony. Sigmund mówił dalej. – No więc co ze starszą rasą, która przemierza galaktykę z prędkościami podświetlnymi? Cywilizacją,

która z jakichś tajemniczych powodów zajmuje się powolną migracją gwiezdnych ziaren z obrzeża do jądra i z powrotem? To wiedza powszechna – jednak to coś, czego lalkarze, ludzie i Kzinti nie mogą wiedzieć. Nikt z nas nie jest świadomy od wystarczająco dawna, ani nie podróżował wystarczająco daleko, żeby to potwierdzić. Co, jeśli to nie jest prawda? – Nasze sprawy nie powinny cię interesować – odparł Czternaście. Jego macki nadal drgały. – Ubierzcie się i odejdźcie. Sigmund zignorował to polecenie. – Rasa galaktyczna, starożytni naszych czasów. Czy to może być prawda? Ludzie i kzinowie podróżowali wśród gwiazd setki lat, zanim po raz pierwszy natknęli się na Outsiderów. A to wszystko były podróże z prędkością podświetlną. Nie mieliśmy hipernapędu, dopóki wy nam go nie sprzedaliście. Wyobraźmy sobie, że to jest jedyny statek Outsiderów w tym, co ludzie tak szumnie nazywają Znaną Przestrzenią. Ile statków musi być rozsianych po całej galaktyce? Może miliard. A jednak jesteśmy na Statku Czternaście. Jaką różnicę robi taka niska liczba? Wydaje się, że – cóż – astronomiczną. Nessus odzyskał głos. – Sigmund, nie rozumiem. – Nessus, wiesz więcej, niż ci się wydaje. Jeśli powiedziano nam prawdę, to dlaczego statki Outsiderów nie są wszędzie? Wiesz, że nie są. Nigdy byś nie pozwolił, żeby Odkrywca latał z załogą złożoną z samych

ludzi, gdyby istniało ryzyko natknięcia się na statek Outsiderów. – Oczekujesz mojej pomocy w zamian za tę swoją numerologię? – powiedział Czternaście. – To bezcelowe. Przygotujcie się do odejścia. – Ach – powiedział Sigmund. – Powinienem wspomnieć o jeszcze jednej rzeczy, którą wiemy. Outsiderzy się nie targują. Teraz widzimy, dlaczego: to podejście „bierz albo znikaj” podtrzymuje aurę potęgi. Także dlatego nie przymknęliście oczu na to, że Zgoda przekazała napęd planetarny. Wasze pobłażanie mogłoby zasugerować lalkarzom waszą słabość. Koszmarne konsekwencje waszych działań – waszego tchórzostwa – mają mniejsze znaczenie od utrzymania waszej reputacji. Ta postawa musi się zmienić, Czternaście. Rozważcie swoją decyzję ponownie. Pomóżcie Nowej Terze. Macki zawirowały i poskręcały się. – A jeśli odmówimy? Zamierzasz rozsiać te spekulacje po całej Znanej Przestrzeni? Sigmund się uśmiechnął. – Tak, jeśli mnie do tego zmusicie. Ale jest inne wyjście. *** Triumf i rozpacz goniły się w kółko. Nessus już prawie nie wiedział, jaki ma nastrój. Stałe było tylko wyczerpanie i strach.

Co Sigmund miał nadzieję osiągnąć, szydząc z Outsiderów? Straszny wstyd, że Zgoda nie przejrzała tych pozorów już dawno temu. Obywatele robili interesy z Outsiderami, gdy przodkowie ludzi wciąż łazili po drzewach. Tajemnicą było, dlaczego Sigmund swobodnie dzielił się tym z nim? Sigmund mówił we wspólnym. Znał Beowulfa Shaeffera. Oczywiście, że Czternaście wierzył, że Sigmund może ujawnić sekret Outsiderów całej Znanej Przestrzeni. Ale Sigmund zgubił drogę do Znanej Przestrzeni – i Sigmund wiedział, że Nessus o tym wie. Najpierw wabiki na gwiezdne ziarna. Teraz to. Sigmund czegoś od niego oczekiwał. Co to mogło być? *** – Czternaście, a co, jeśli mamy coś, czego wy potrzebujecie? – zapytał nagle Sigmund. – Mało prawdopodobne. – Czternaście, porozmawiajmy o gwiezdnych ziarnach. Nessus szarpał swoją i tak już przerzedzoną grzywę. Był o krok od popadnięcia w katatonię. Czy miał dość inteligencji, żeby nadążyć za Sigmundem? – Co z gwiezdnymi ziarnami? – spytał Czternaście. – Lalkarze przyjęli tę waszą historyjkę, że wasza rasa jest starsza od ich. Na Ognisku żyje obecnie bilion lalkarzy, podczas gdy was jest niewielu. W porównaniu z innymi rasami jesteście słabi.

Pamiętając zażenowanie Kirsten, Sigmund ostrożnie dobierał dalsze słowa. – Wasze dzieci muszą być dla was niezwykle cenne. Cisza. – Mogę tylko spekulować co do roli gwiezdnych ziaren w waszym cyklu życiowym. Outsiderzy żyli w próżni, wchłaniając słabe (albo sztuczne) światło słoneczne, unosząc się w ledwie wyczuwalnej grawitacji. Musieli przed eonami wyewoluować na maleńkich, zimnych skałach, daleko od słońca. Sigmund wyobrażał sobie spory albo jaja wyrzucone z tych skał w kosmos, powoli rosnące na cienkiej diecie z wiatru słonecznego i kosmicznego kurzu. Ile czasu potrzeba, żeby stały się szerokimi na mile gwiezdnymi ziarnami? W jakim celu gwiezdne ziarna się przemieszczały? Czy do wykiełkowania ziaren potrzeba jakiegoś rzadkiego kosmicznego wydarzenia? Sigmund nie miał pojęcia. Wystarczyło to, co wiedział Nessus. – Istotnie, to nie ma większego znaczenia. Czternaście, przepraszam, jeśli zachowałem się niestosownie. Liczy się to, że podążacie za gwiezdnymi ziarnami, a nie one za wami. Gdy dotrą do was fale promieniowania z eksplozji jądra – a nawet wcześniej, jeśli to prawda, że gwiezdne ziarna migrują do jądra galaktyki – wasza historia, jakkolwiek długa, dobiegnie końca.

*** Jeśli Sigmund się nie mylił... Nadzieja raz jeszcze wygrała z rozpaczą. Wabiki na gwiezdne ziarna! Mając je, Outsiderzy mogli powstrzymać swoje kolejne pokolenie od śmierci w wyniku migracji do jądra. Mając je, Outsiderzy mogli się nauczyć, jak modulować swoje własne, sztuczne słońca. Mogliby prowadzić gwiezdne ziarna, zamiast za nimi podążać. A sposób ujawnienia tego Sigmund zostawiał jemu. Cena za dyskrecję Sigmunda nadal była określona. Nessus szeroko rozstawił kopyta, udając pewność siebie, której nie czuł. Nie miał dokąd uciec. Przyjęcie pewnej pozycji nie mogło mu zaszkodzić. Odzyskał głosy. – Nasi naukowcy badają gwiezdne ziarna. – Po co? – spytał Czternaście. Brak intonacji Nessus uznał za podejrzliwość. – Naukowcy – powiedział Nessus. – A po co badają cokolwiek? Należy się cieszyć, że to zrobili. Odkryli spektra gwiazdowe, które są atrakcyjne dla gwiezdnych ziaren. – A teraz kłamstwo. – Uznali, że teoretycznie możliwe jest zdalne stymulowanie magnetosfery gwiazdy tak, żeby przyciągała gwiezdne ziarna. Czy rozważylibyście transakcję handlową? ***

– Handel – powiedział Czternaście. – Być może. Będę się musiał skonsultować. Sigmund chrząknął głośno. – Nie tak szybko. – Moje układy ze Zgodą ciebie nie dotyczą – powiedział Czternaście. – Spodziewam się jednak, że będziesz zadowolony. Jeśli wybaczymy przekazanie napędu planetarnego pod kontrolę Nowej Terry, wasze problemy będą rozwiązane. Tak mogło być – kiedyś. Atak Achillesa zmienił wszystko. Nowa Terra była bezradna. Flota spróbuje odzyskać swoją utraconą kolonię. A może był paranoikiem? Powinien być paranoikiem. Inaczej po co by tu był? Do czego innego się nadawał? – Czternaście, problem będzie rozwiązany, jeśli zrobicie trochę więcej. Jako część umowy wesprzecie naszą niepodległość. Potwierdźcie wieczyste prawo do użytkowania napędu Nowej Terry zgodnie z naszym uznaniem. A ponadto zagwarantujcie nam, że to prawo będzie przestrzegane. Więcej skręcania macek, co bardzo przywoływało wspomnienie Meduzy. – Masz wysokie oczekiwania wobec istot tak słabych i nielicznych. Ironia ze strony Outsidera. Muszę się jeszcze dużo

nauczyć, pomyślał Sigmund. – Na Ognisku nikt jeszcze nie wie, o czym tu dyskutujemy. Nadal bardzo się was boją. Czternaście zastanowił się. – Zwyczajowo nie mieszamy się do sporów pomiędzy innymi gatunkami. – Zwyczaje się zmieniają – powiedział Sigmund. – Jako warunek umowy uznaj niepodległość i nieingerencję lalkarzy. Wtedy nie będziecie musieli interweniować. – A jeśli odmówimy? Lalkarze nie rozumieli, czym jest blefowanie. Jednak Outsiderzy, jeśli Sigmund sobie tego nie wyobraził, byli w tym bardzo dobrzy. Cóż, on także. – Wówczas cała Znana Przestrzeń dowie się o wszystkim, o czym tu rozmawialiśmy. Sigmund nie znał lokalizacji Znanej Przestrzeni, co sprawiało, że była to czcza pogróżka – i Nessus o tym wiedział. Sigmund spojrzał na lalkarza. Zgoda pociągała też sznurki, na których tańczyli Outsiderzy. – Co do pewnych kwestii, o których wcześniej mówiliśmy prywatnie... – Rozumiem – powiedział Nessus. Zawirowały macki. – A w zamian, jeśli dojdziemy do porozumienia, wasze wieczne milczenie. Będę się musiał skonsultować z... – Ja także mam uwagi – przerwał Nessus. Sigmund zamarł. Co zamierzał Nessus?

– Czternaście, moje warunki są następujące: po pierwsze – nigdy nie podacie położenia ani danych nawigacyjnych Sigmundowi, ani jego załodze, ani nikomu, co do kogo będziecie mieli uzasadnione podejrzenia, że przybywa z Nowej Terry. Po drugie, nie przekażecie innym gatunkom Znanej Przestrzeni niczego, co wiecie o Nowej Terze. Pomieszczenie zredukowało się do oczu Nessusa. Pokój i niepodległość dla Nowej Terry. Pogrzebanie wszelkiej nadziei na powrót do domu. Sigmund rozumiał ten układ. Podczas, gdy Czternaście finalizował umowę, chętnie zachował milczenie.

74 Z ładowni zabrano sprzęt i zapasy i nie zwrócono ich. Instrumenty czekające na ponowną kalibrację. Sterty pustych tac na jedzenie i porzuconych kolb. Opakowania, skrzynki, sznurki, izolacja i rozmaite tobołki. Podczas tych działań nad Nową Terrą korytarze, kabiny i pomieszczenia Wspomnienia ogarniał coraz większy chaos. Sama myśl o tak niebezpiecznym zamęcie sprawiała, że Baedekerowi cierpła skóra. Nucąc przy pracy, Baedeker wyrzucał śmieci, identyfikował i sortował sprzęt, zabezpieczał i przepakowywał, i zaczął wnosić rzeczy z powrotem do ładowni. Normalnie sprzeciwiłby się takiej pracy, jako niestosownej dla siebie, ale tym razem było inaczej. To był krok w kierunku domu. Jakoś – szczegóły pozostały nieujawnione – Nessus zażegnał kryzys. Ostatnią rzeczą, jaką słyszał Baedeker było, że Nessus został więźniem. Ludzie najwyraźniej zabrali go, ze statkiem, do Outsiderów. Tam Nessus uciekł ludzkim porywaczom i wynegocjował trójstronne porozumienie. Kształt tego porozumienia był najbardziej mglisty z tego wszystkiego; oprócz jednego – Nowa Terra zachowuje całkowitą niezależność. Czyli: koniec aktów agresji. Wspomnienie zostało odwołane.

Baedeker śpiewał pogodnie, układając przepakowane wyposażenie, gdy usłyszał dziwne dźwięki. Stłumiona rozmowa? To mógł być tylko Achilles i ta ludzka kobieta, Sabrina. Ona także niedługo będzie w domu. Jej domu. Tylko że to nie brzmiało jak rozmowa. Baedeker był przyjemnie zaskoczony tym, jak szybko udało się wszystko wpakować z powrotem do ładowni. Wcześniej pomieszczenia wydawały się być za ciasne. Na początku wszystko, czego potrzebował, okazywało się leżeć pod czymś lub za czymś, czego nie chciał. Jak te dwa transportery, które właśnie znalazł pół statku dalej. Jak te dwie duże skrzynie, które na nich były... Te dwie duże skrzynie zniknęły. *** – Jak chcesz, to mów – powiedział Achilles. – Ja osobiście oszczędzałbym oddech. Sabrina wydała jakiś nieartykułowany odgłos. Niewidzialne więzy pętały ją od stóp do głów. Pole siłowe trzymało ją przyszpiloną do kołyski ochronnej. To oczywiście była kołyska dla Obywateli. Człowiekowi nie mogło być w niej wygodnie. – Mmpph. Gack. Siłę pola ustawił na maksimum. Nawet oddychanie musiało sprawiać trudność. Już niedługo ucichnie. – To fascynujący eksperyment. Powinnaś być zaszczycona, że twój świat może wziąć w nim udział.

Nie spuszczała z niego wzroku. – Tssch. Jwerrf – wybełkotała z trudem. – Sekwencja inicjująca zakończona – żeby nikt nie powiedział, że nie mówił jej, co się dzieje. – Sondy aktywne. Na monitorach pomocniczych przemykały dane telemetryczne. – Silniki manewrowe: poziom nominalny. Naprowadzanie: nominalne. Czujniki: nominalne. Czujniki były ustawione na najbliższe z orbitujących słońc. Mrugnął laserem komunikacyjnym w przypadkowe miejsce na Atlantis, a czujniki sond natychmiast zmieniły parametry. Gdy laser się wyłączył, zapisały dane. – Namierzanie: nominalne. Na głównym holowyświetlaczu widać było obraz Nowej Terry w czasie rzeczywistym. Byli na orbicie synchronicznej nad kontynentem Atlantis. Choć nawet przy takim powiększeniu nie można było go dostrzec, znajdowali się także nad napędem planetarnym. Na czoło i szyję Sabriny wystąpiły żyły. Jej walka o odezwanie się odbierała jej tę odrobinę powietrza, którą była w stanie zaczerpnąć skrępowana polem siłowym. Niedługo zemdleje, a wtedy kto ujrzy jego osiągnięcie? – Dobrze – powiedział Achilles. Zmienił ustawienia pola i uwolnił jej głowę. – Mogę to trochę poluzować. – ... Nie... mu-musisz.. t-tego... robiśśśś – wyrzęziła. – Pproszę... nnnie. – Sondy na miejsca – odparł.

Umieścił obie sondy na orbicie, bez wymądrzającego się Baedekera. Sondy były naprawdę proste. Silniki manewrowe. Trochę elektroniki. I dużo zubożonego uranu, znacznie gęstszego od ołowiu. – Muszę to zrobić – Achilles mówiąc, sprawdzał postępy sond. – W jakiś sposób staliście się zbyt potężni. Szarpnęła podbródkiem, wskazując na siebie i swoją bezradność. – Zbyt potężni? – Kilka lat temu twoi ludzie wymusili coś na Zgodzie. Teraz, jakimś cudem, zastraszyliście nawet Outsiderów. Nieważne, jaki obierzecie kurs, Nowa Terra jeszcze przez długi czas będzie blisko Floty. Jesteście zbyt niebezpieczni, żeby byli z was dobrzy sąsiedzi. Przez chwilę oddychała głęboko, zbierając siły. – Ale Pierwszy polecił ci wracać do domu. Polecił, żeby zostawić nas w spokoju. Sam mi to powiedziałeś. – To kolejne dowody na to, że jesteście zbyt niebezpieczni. Nawet Pierwszy poddał się wpływowi Outsiderów, przymuszony waszą umową. Ja was zniszczę, póki mogę. – Sprzeciw się Pierwszemu, a staniesz się wyrzutkiem – splunęła na pokład. – Bez stada. Achilles drgnął. Ta obelga zabolała. Wiedziała coś o Obywatelach. Nieważne. W swoim czasie stado dostrzeże mądrość jego działania. Sondy opadały powoli.

– Przy przyspieszeniu trzydziestu procent sondy uderzą za siedemnaście minut. Do tego czasu osiągną prędkość dwustu siedemnastu mil na sekundę. Obserwowanie, jak wyłącza się napęd planetarny będzie pouczające. *** Baedeker nie wiedział, jak długo stał sparaliżowany przy wejściu na mostek. To był obłęd. Energia z samego uderzenia będzie ogromna. Energie, które może uwolnić zniszczony napęd planetarny – te były niewyobrażalne. Śmierć wszystkich na Nowej Terze i na tym statku? To potrafił sobie wyobrazić bez trudu. A nie sądził, żeby katastrofa ograniczyła się do powierzchni planety. Najbardziej ze wszystkiego chciał uciekać. Ukryć się. Jednak ani jedno, ani drugie nie mogło go ocalić. Dojdzie do katastrofy... chyba że on ją powstrzyma. *** Achilles z rosnącym podnieceniem śledził opadanie sond. Jego więzień szalał. Błagał. Wreszcie ucichł. – Trzy minuty do zderzenia – powiedział jej. Nic. – Dwie minuty do zderzenia. – Zatrzymaj je – krzyknęła. – Zatrzymaj natychmiast.

Wygrałeś. Poddaję ci planetę. Naprawdę? Czy tym razem to naprawdę mogło zadziałać, czy był to kolejny podstęp? Nie było nut, akordów, symfonii opisujących głód, który czuł. Władać światem! Ale Outsiderzy zażądali jego niepodległości. Nike nigdy mu nie pozwoli tu rządzić. Ten człowiek mógł go najwyżej zwodzić, aż nadciągnie pomoc ze strony Floty. – Oznaczyć laserem napęd – powiedział, nie zwracając uwagi na krzyk protestu. – Sondy nakierowane na cel. Włączyć instrumenty statku i rozpocząć nagrywanie. Dziewięćdziesiąt sekund do zderzenia. *** Ruszenie przed siebie, na mostek, było dla Baedekera najtrudniejszą rzeczą w życiu. Na tej drodze było szaleństwo i śmierć. Czy zadziała jakikolwiek argument? Achilles już sprzeciwił się Pierwszemu. Baedeker stał tam, ogłupiały, podczas gdy uciekały ostatnie sekundy. Czy cokolwiek mogło zatrzymać kataklizm? Jakimś cudem Baedeker zdołał zrobić dwa kroki naprzód. – Achilles. Nie wolno ci tego zrobić! Nie jestem w stanie przewidzieć konsekwencji. Nikt nie jest. To zagrożenie dla całej Floty. To zagrożenie dla życia

każdego Obywatela! Achilles odwrócił jedną głowę. Druga nadal wpatrywała się w konsolę. – Zrobię to, i robię to dla Floty. Nasi dawni słudzy w jakiś sposób zmanipulowali nawet Outsiderów. Musimy zniszczyć Nowych Terran, dopóki możemy. Więc bądź wdzięczny, że tu jesteś i możesz oglądać zniszczenie napędu. Patrz i ucz się. – Głowa, która patrzyła na Baedekera zerknęła na czasomierz. – Czterdzieści pięć sekund. Pole siłowe przytrzymywało ludzkiego więźnia w kołysce ochronnej. To musiała być tortura. – Musisz powstrzymać Achillesa – powiedziała. – On oszalał. – Trzydzieści sekund. Zbliżająca się śmierć. Nieubłagane spojrzenie. Całe stado w niebezpieczeństwie. Co mógł zrobić? – Dwadzieścia sekund. Baedeker przysiadł na tylnych kopytach, jakby miał zamiar uciekać z mostka. Nie zrobił tego. Z głowami odchylonymi i rozstawionymi szeroko dla lepszej perspektywy Baedeker wyrzucił przed siebie masywną przednią nogę. Tuż przed uderzeniem zablokował biodro i kolano. Uderzenie spowodowało, że zagrzechotały mu zęby. Całą swoją masą uderzył w czaszkę Achillesa. Kopyto Baedekera zanurzyło się w grzywie, przeszło

przez nią, wbiło się we... fragmenty kości. Achilles opadł jak przekłuty balon. – Wyłącz laser! Szybko! – wrzasnęła kobieta. Baedeker błądził we mgle. Nic nie mogło zatrzymać sond. Pociski były za blisko, żeby je zatrzymać. Za blisko, żeby chybić. Nawet uderzenie w ocean – gdyby przeprogramował promień, a sondy mogły tak ostro zejść z obecnego kursu – spowodowałoby potężne fale pływowe. – Zaufaj mi! Zrób to! Czasomierz pokazywał piętnaście sekund. Nie było czasu do namysłu! Baedeker wyłączył laser. Dziesięć sekund do zderzenia. Pięć. Główny wyświetlacz rozbłysnął niewiarygodnie jasnym światłem. Natychmiast odruchowo zamknął oczy, ale powidoki były oślepiające. Po twarzach i szyjach spływały mu łzy. Ale żył! Mrugając od bólu i łez Baedeker otworzył oczy. Filtry odcięły główny wizjer mostka. Sięgnął nad Achillesem, żeby uwolnić człowieka z pola siłowego. Usiadła z jękiem. – Pokaż – wyszeptała. Baedeker zresetował zewnętrzne czujniki optyczne i główny wyświetlacz holo – i oto była Nowa Terra! Wyglądała na... nietkniętą. A jednak coś było inaczej. Z nieba nad Atlantis zniknęły dwa słońca.

EPILOG Czas ziemski: 2660 Ze słońcem grzejącym grzbiet, z rozczochraną grzywą ociekającą potem, Baedeker garbił się nad swoją pracą. Starannie wyplątywał chwasty spośród pędów czerwonego melona. Gdy oczyścił cały rządek, podniósł mały rydel. Pracując powoli – w ustach miał narzędzie z ostrymi krawędziami! – wykopywał chwasty, jeden po drugim. Zostały jeszcze cztery rządki melonów. Potem dziewięć rzędów rebicci. Potem szeroka połać trawy stepowej. Kiedyś pragnął uwagi ze strony elit. Rehabilitacji. Rekompensaty. Potem chciał tylko anonimowości i spokoju. A teraz? Teraz, tak długo, jak będzie przebywał wśród ludzi, Baedeker chciał tylko krzątać się po swoim ogrodzie. *** Tysiąc tancerzy, o rączych nogach i giętkich, lśniło na scenie. Czasami poruszali się bez dźwięku. Czasami wszystkie kopyta w jednej sekundzie z grzmotem opadały

na ziemię. Gdy śpiewali, to głosami tak czystymi i przejmującymi, że mogły pęknąć serca. Rytm, ruch i melodia stały się jednym. Czas zwolnił. A przy tej, nie dającej się z niczym porównać, chwale Wielkiego Baletu, pomyślał Nessus, jestem tu jako gość Nike. Nessus pochylił się bliżej. Nike także się pochylił. Dotknęli się, a ich szyje jakoś się splotły. I tak zostali aż do przerwy... Nike westchnął. – Za jakiś czas będziemy mieć więcej zwiadowców. A Nowa Terra znów będzie miała własne statki. A ja nie zostanę znowu odesłany daleko od Ogniska i stada, i... ciebie. – Wiem – powiedział Nessus. Słów wyśpiewanych w gniewie nie można było cofnąć. Utracone zaufanie niełatwo odbudować. Odrzucenie wciąż boli. Wisiały między nimi kłamstwa i oszustwa, zastępując drogę do przeszłości i zaciemniając przyszłość. Tak, Pierwszy go potrzebował. Ale co czuje Nike? Siedzieli ze splecionymi szyjami, w bezpiecznie niejasnej ciszy, aż balet znów się rozpoczął i rozmowa stała się niemożliwa. *** Sigmund posiekał cebulę. Odsunął ją nożem na bok, i zabrał się za zieloną paprykę. Krojąc resztkę szynki,

rozpuścił masło. Kiedyś uda mu się uzyskać idealne proporcje na omlet denverski. I może nie wsadzi go do syntetyzera. Gdy ma się na to czas, gotowanie jest przyjemne. W tle cicho grał Koncert Brandenburski. Lalkarze wyrugowali Beethovena, Richarda Straussa i McWhortena – jako zbyt bojowych? – ale Bach i Mozart zostali. Bach. Nowa Terra bezpieczna. Prawdziwi przyjaciele: Kirsten i Erie, Sabrina, Omar, Sven... Gdyby tylko. Sigmund nie śmiał dalej o tym myśleć. Masło zaczęło brązowieć, a on zaczął dorzucać pokrojone składniki. Rozległo się lekkie pukanie do drzwi. Głos kobiety. Pewnie Kirsten. Od odlotu Aegis nie miała zajęcia. Sigmund miał nadzieję, że gdy Erie i Nessus wrócą ze wspólnej ekspedycji zwiadowczej, Kirsten i Erie naprawią sprawy między nimi. Erie byłby głupcem, gdyby ją zostawił. – Kto tam? – zapytał Sigmund. – Wierna Penelopa. Sven wreszcie zdołał przekonać Sigmunda co do tego, jakie ważne są tutaj kolory. Spojrzał na swoje spodnie i koszulkę. Popielate. Neutralny, zachowawczy popiel. – Już idę. Gdy cebula się przysmażała pospiesznie rozjaśnił

odcień szarości, a kołnierzyk ustawił na jasny błękit. Czy efekt był zbyt zimny? Zbyt jaskrawy? Przeszedł przez mieszkanie i otworzył drzwi. Na zewnątrz czekała Penelopa, od stóp do głów w nasyconym różu. Opadła mu szczęka. – Po epickiej podróży pośród morza gwiazd wielki bohater powrócił. – Uśmiechnęła się. – Tylko że zapomniał kogoś odwiedzić. Czy będzie w porządku, jeśli to ja przejdę tych ostatnich kilka stóp? Życie, dom i miłość – wszystko stracone. Powtórne narodziny, nowy dom i nowa miłość. W tle słychać było najpiękniejszą muzykę, jaka kiedykolwiek powstała. Sigmund wreszcie odzyskał głos. – W porządku? Skąd. Będzie idealnie. *** Kombajn bez wysiłku unosił się nad łanem zboża. Kabinę wypełniał pomruk silnika. Za kombajnem dryfowała mała przyczepa, do której niekończącym się strumieniem spływały drobne, pomarańczowe ziarna. Zbiory natychmiast znikały, teleportowane do odległych magazynów. Niekończące się żniwa. Niekończące się pola. Niekończący się warkot. Niekończąca się, służebna praca. Achilles popatrzył na zachodzące słońca. Tak jak pola i warkot, jego myśli nigdy nie odpoczywały. W

zasięgu ręki miał władzę nas światem takim, jak ten. Nie wiedział, w jaki dokładnie sposób, ale został zdradzony. Przez Nessusa – znowu – z pewnością. Przez perfidnych ludzi. Przez Baedekera. Dzień po dniu Achilles starał się sobie przypomnieć. Dlaczego sprawy poszły źle? Jakie wskazówki przeoczył? Czy dowie się kiedykolwiek, czy stracił te wspomnienia na zawsze? Wrócił na Ognisko zhańbiony, w autodocu. Kości jego czaszki się zrosły. Grzywa odrosła, błyszcząca i gęsta. Uszkodzony płat mózgu się zregenerował. Ale co do dziur w pamięci... Pewne rzeczy pamiętał. Przepych życia na Ognisku. Piękno Oblubienic. Niewiarygodny moment, gdy księżyc zmienił się w neutronium. Uwielbienie ze strony akolitów. Że Baedeker niegdyś wymyślił sposób, żeby wrócić z wygnania. I ja to zrobię, pomyślał Achilles. Gdy nadejdzie ten dzień, ktoś jest mi winien świat... I zamierzam go zażądać.