Niven, Larry Lerner Edward M 03 Niszczyciel Swiatow

Larry Niven Edward M. Lerner

Niszczyciel Światów Destroyer of Worlds

Przełożyła Martyna Plisenko

DRAMATIS PERSONAE: LUDZIE: Sigmund Ausfaller - minister obrony Nowej Terry (szef nieoficjalnej służby wywiadowczej); pochodzący z Ziemi Sabrina Gomez-Vanderhoff - gubernator Nowej Terry Eric Huang-Mbeke - bohater ruchu niepodległościowego Nowej Terry; inżynier Alice Jordan - uchodźca z systemu Sol Penelopa Mitchell-Drascovics - rządowy biolog Nowej Terry Kirsten Quinn-Kovacs - bohaterka ruchu niepodległościowego Nowej Terry; genialny matematyk; pilot i nawigator Don Kichote Omar Tanaka-Singh - bohater ruchu niepodległościowego Nowej Terry OBYWATELE/ LALKARZE: Baedeker - inżynier; zhańbiony dawny pracownik General Products Corporation; dobrowolny zesłaniec na Nową Terrę Minerwa - asystent badawczy Baedekera Nessus - zwiadowca Zgody Nike - pierwszy Zgody i przywódca partii Eksperymentalistów Vesta - wiceminister spraw zagranicznych; przywódca Tajnego Dyrektoriatu PAKOWIE: Thssthfok - klimatolog, następnie uchodźca, potem wyrzutek Phssthpok - prowodyr Wojny Bibliotekarzy; pilot statku ratunkowego wysłanego z misją odszukania Zaginionej Kolonii GW’OTH: Ol’t’ro - element umysłu zbiorowego złożonego z szesnastu osobników (tzn. szesnastojednostkowy zespół, Gw’otesht -16) Er’o - fizyk i badacz; umysł prowadzący Ol’t’ro

PROLOG 1 Inteligencja była przereklamowana. Nie, żeby była nieważna, ale przejawiała się w różnych postaciach. Inteligencja pojawia się nagle, nieubłaganie, od najprostszych obserwacji, przez subtelne dygresje, wnikliwe implikacje do głębokiej pewności. Inteligencja obnaża zagrożenia, słabości i możliwości, które czają się wszędzie. Inteligencja rozumie, że inne umysły dochodzą do podobnych wniosków... A niezliczeni rywale natychmiast zareagują. Stanie się protektorem, obudzonym w inteligencji, oznaczało całkowitą utratę niewinności, a wraz z nią możliwość złożenia straży. Ale tutaj, teraz, tak bardzo daleko od domu, sprawy miały się inaczej. Thssthfok stał samotnie na lodowym płaskowyżu, mając na sobie jedynie cienką kamizelę, nałożoną raczej ze względu na kieszenie, niż na ochronę przed zimnem. Jego twarda, zrogowaciała skóra stanowiła wystarczającą ochronę, przynajmniej przez krótki czas. Jego przenośne schronienie stało kilka kroków dalej, a czółno niewiele dalej. Powietrze było czyste i rześkie, i łagodnie przepływało mu przez nozdrza. Ocean tego nieskazitelnego świata tętnił życiem, w większości jednokomórkowym, ale ląd był pusty. Nie było tu żadnych drapieżników, których należałoby się bać. Co do protektorów, tych najbardziej onieśmielających drapieżników, w zasięgu dziesięciu dni podróży był tylko on. Młode i reproduktorzy, których miał chronić Thssthfok, wszystkie znajdowały się na Pakhome, w odległości wykluczającej komunikację. Ich bezpieczeństwo było powierzone rodzinom i zagwarantowane dodatkowo, do pewnego stopnia, przez przetrzymywanie zakładników, obiecane nagrody i koszmarne groźby. Bez tego wszystkiego Thssthfok nigdy nie mógłby przybyć. To byłoby bardzo niefortunne, bo jeśliby ta misja zakończyła się pomyślnie, wszyscy w klanie Rilchuk mogliby się cieszyć z największej możliwej ochrony... Uwolnienia od niekończących się wojen na Pakhome. Poza szumem wiatru słychać było tylko świst potężnych silników elektrycznych, dzięki którym wydobywano próbki z samego jądra planety. W lodowcu zamknięte były fragmenty historii, zapisanej w warstwach lodu, śladach popiołu i mikroskopijnych bąblach uwięzionych gazów.

Thssthfok był tutaj po to, żeby ją odczytać. Koncentracja uwięzionych gazów opowie o zmianach klimatu. Ślady popiołu ujawnią częstotliwość wybuchów wulkanów. Okazjonalne naloty rzadkich metali, takich jak iryd, wskażą na uderzenia dużych meteorytów. Wzory grubości warstw opowiedzą o fluktuacjach poziomu oceanu i pokrywy lodowej całego świata. Te informacje, i szczegółowe obserwacje z niedawno wystrzelonych satelitów, i pomiary parametrów orbitalnych tego świata... razem ujawnią wiele kwestii dotyczących długoterminowej przydatności tej planety. Ten świat oferował znacznie bardziej umiarkowany klimat. Większość tego lądu, odpowiednio przystosowana, mogłaby być równie przyjemna, jak wielkie sawanny, na których wyewoluowali Pakowie - jeśli obecne warunki się utrzymają. Inżynieria planetarna wymagała czasu i ogromnych zasobów. Przeniesienie całego klanu - setek protektorów, wielu tysięcy młodych i reproduktorów - będzie potężnym przedsięwzięciem. Thssthfok przebył sto lat świetlnych, żeby odpowiedzieć na jedno pytanie: jak zmienny był tutaj klimat? Potrzebował próbek jądra, sięgających tak daleko wstecz w czasie, jak tylko się dało. Przewidywania klimatyczne, opierające się wyłącznie na bieżących danych, byłyby tylko zgadywaniem i nie można by na tej podstawie składać losu wszystkiego, co było mu drogie. Lód zdradzi swoje tajemnice, ale lodu nie można było poganiać... I tak, z dala od niebezpieczeństwa, nie dając swoim reproduktorom żadnych wskazówek co do okoliczności, Thssthfok był bezpieczny. Bezpieczny - co nie było możliwe na Pakhome nigdy i nigdzie - nie zważając na świat zewnętrzny. Bezpieczny, mogąc ignorować przeszłość i przyszłość. Bezpieczny, mogąc zanurzyć się, w sposób nieprzystający do protektora, w nieskończonej teraźniejszości. Bezpieczny, mogąc wrócić do czasów sprzed świadomej myśli. Bezpieczny, by marzyć o czasach własnej reprodukcji... *** Thssthfok wspominał. Wspominał polowanie i parzenie się i walkę i badania, zawsze z radością. Pamiętał, że ciekawiło go wszystko, a nie rozumiał prawie niczego. Wspominał swoją dumę z umiejętności zrobienia kilku żałosnych narzędzi: zaostrzonych patyków, kamiennych ubijaków, rzemieni wyciętych ze zwierzęcych skór. Wspominał, jak gapił się w osłupieniu w ogniska. Wspominał rozmowy z rodziną o ile koncepcje możliwe do wyrażenia za pośrednictwem kilkuset chrząknięć i gestów można nazwać rozmową. Świat wówczas był nowy, podniecający i zazwyczaj niemożliwy do wyjaśnienia. Czasami, gdy umierali ludzie, przyczyny były oczywiste: rozszarpanie przez dzikie bestie,

albo upadek ze znacznej wysokości, albo nadzianie się na włócznię. Ale wiele śmierci przychodziło bez ostrzeżenia czy powodu, zostawiając jedynie niepokojące zapachy. Bo wszystko było zapachem: odnajdywanie albo unikanie wrogów; związki rodzinne; szukanie partnera i rozpoznawanie własnych młodych. Pamiętał bogaty, ciepły zapach swojej rodziny. Każda osoba wydzielała unikalną woń, a subtelności tej woni wskazywały pochodzenie. Wtedy nie nazywał się Thssthfok. Nie było żadnych imion, bo imiona nie były potrzebne. Wystarczały zapachy. Zapach był wszystkim, śmierć była wszędzie, a życie... Życie było intensywne. Błyskawice i światło gwiazd, pory roku i pływy, to jak czasami w oddali pojawiały się zwierzęta i tajemnicze istoty (które czasami interweniowały)... wszystko to niezgłębione i cudowne. Cała ta siła oddziaływania i fascynacja, te wspomnienia były nieokreślone. Reproduktor ledwie zanurzał palec w wielkim morzu mądrości. A potem, pewnego dnia, jak to zdarzało się wszystkim reproduktorom, którzy osiągnęli właściwy wiek, węchem wyczuł... Niebiosa. Dla reproduktorów niebiosa były kolejną niejasną koncepcją. Skoro oni rzucali kamieniami i oszczepami, to było oczywiste, że piorunami muszą ciskać znacznie potężniejsze istoty. Kto, jeśli nie bogowie, mógłby nieść przez niebo słońce i księżyc? Kto prócz bogów mógłby stworzyć gwiazdy i rozkazywać fazom księżyca? Być może, jak sądziło wielu, bogowie zstępowali z niebios i przybierali widzialna formę, aby nawiedzać swój lud. To wyjaśniałoby tajemniczych obcych i ich magiczne narzędzia. A skoro niebiosa z pewnością były lepszym miejscem, to wyjaśniałoby, dlaczego tajemniczy obcy pojawiali się tak rzadko. Niebiosa, jak się okazało, nie leżały w niebie. Niebiosa to było drzewo, niewiele większe od krzaka, całkiem zwyczajne, mijane wiele razy, całkowicie znajome. Tamtego dnia wydzielało zapach o mocy, której nie można się było oprzeć. Nagle odkrył, że leży na brzuchu wśród jego korzeni, gołymi rękami kopiąc w skalistej ziemi. Zapach ponaglał go, wołał, nie zważając na zdarte paznokcie, poharataną skórę i krew płynącą mu z dłoni. Musiał znaleźć... Nie wiedział, co takiego. Szaleńczo kopiące palce natknęły się na poskręcany, żółtopomarańczowy korzeń drzewa. Zapach stawał się przytłaczający. Gdy odzyskał świadomość siebie żołądek miał

boleśnie przepełniony. Bezmyślnie przeżuwał coś, co było niemal zbyt włókniste, żeby to zjeść. Leżał na płasko na plecach obok wykopanego korzenia, z którego sterczało kilka szorstkich bulw. Z miejsc, z których najwyraźniej oderwano kolejne bulwy sączył się sok. W jakimś zamglonym zakamarku umysłu wiedział, że bezsilnie przeżuwał właśnie taki guz. Wszędzie czuć było odór, od którego jedna jego część chciała uciec, a druga rozpoznawała w nim jego samego. To, że jego zapach osobniczy mógł się zmienić, było przerażające. Jednak inna jego część z niezwykłą jasnością zauważyła, że ten smród, jeśli odstraszał innych równie mocno, jak jego, był wszystkim, co trzymało z dala jego wrogów. Ten nowy zapach już słabł, zmieniając się w jeszcze inną woń, coś dziwnie dla niego odpowiedniego. Co to mogło być? Co jeszcze się zmieniło? W panice zbadał swoje ciało. Włosy wypadły pasmami, z głowy, piersi i kończyn. Kolana, łokcie i biodra sterczały, magicznie wyrośnięte. Usta wydawały się dziwne, skóra była niemożliwie napięta. Gdy ręką, w której trzymał na wpół zjedzoną bulwę, dotknął z lękiem twarzy, jego wargi i dziąsła zaczęły się stawać jedną całością. Policzki w dotyku przypominały wysuszony rzemień. Poklepał się po piersi, nogach i drugim ramieniu. One także stwardniały. Ze strachem spojrzał na najbardziej intymne części - a one zniknęły! Zawył, a jego udręka została stłumiona przez usta pełne korzenia, który go okaleczył. A jednak... Pomimo bólu, szoku i zdumienia nie mógł nie zauważyć: jego myśli były czyste jak nigdy. Cały czas żuł. *** Gdy do powierzchni zbliżyła się kolejna próbka lodu, brzęczenie maszynerii zmieniło tonację. Thssthfok wrócił do tej teraźniejszości, walcząc z głębokim poczuciem straty. Reproduktorzy czuli. Był wtedy sam wobec ziemi, sam wobec rodziny, z pasją podchodził do każdego doświadczenia. Inteligencja była marnym tego substytutem. Zostało mu tylko jedno uczucie, tym bardziej intensywne, że zastąpiło pozostałe: musi chronić tych, którzy zostali z tyłu. Nie jego młode - te dawno już odeszły, zginęły lub tak jak on, zmieniły się pod wpływem korzenia drzewa życia - ale ich dzieci dzieci dzieci, i jeszcze ich dzieci. Znów musi przeminąć wiele pokoleń, zanim Thssthfok wróci, podczas gdy według czasu pokładowego jego statku, poruszającego się niemal z prędkością światła, minęło

zaledwie sześć lat. On sam postarzał się nawet mniej, podczas hibernacji jego procesy biologiczne mocno zwolniły. Zapach i wspomnienia były nierozerwalnie połączone. Mając w myślach świeżą wizję domu Thssthfok czuł, że sterylne, bezwonne powietrze, omiatające z wiatrem tę lodową połać, przytłacza go. Być może wróci na jakiś czas do głównej bazy ekspedycji, znajdującej się na kontynencie południowym, gdzie pracowali geolodzy i biolodzy. Tam odnajdzie zapachy krewnych, nawet jeśli były to tylko słabe emanacje innych protektorów. Przynajmniej na pokładzie statku były syntetyzowane zapachy. Najlepsze dzieła perfumiarzy bladły przy uderzających do głowy, bogatych zapachach domu i rodziny, ale zawsze to coś. Stłumiony huk obwieścił, że głęboko spod powierzchni wydobyto najnowszą próbkę lodu. Posługując się szczypcami, żeby niczego nie stracić przez kontakt z ciepłymi rękami, Thssthfok wsunął wąski cylinder do czystej torby termoizolacyjnej. Warstwy zostały automatycznie przeskanowane, a rezultaty pojawiły się na monitorze, ale Thssthfok sam zbadał lód. Jeśli chodzi o wzór wyłuskiwany z zanieczyszczeń, żadna maszyna nie mogła się mierzyć z okiem, mózgiem i eonami ewolucji. Bez wysiłku, biorąc poprawkę na sprasowanie wynikające z głębokości, Thssthfok rozmyślał nad warstwami w lodzie. Niektóre były grubsze niż inne, osad w tym miejscu dawał wskazówkę co do obfitości opadów śniegu na świecie. Jednym spojrzeniem ogarnął cykle geologiczne. Na ten świat wpływało słońce, księżyc i sąsiednie planety, każda na swój sposób, każda we własnym rytmie. Stąd zmieniał się kształt jego orbity i nachylenie osi. Przy każdej zmianie światło słoneczne operowało inaczej. Właśnie takie szczegóły składają się na klimat. Tak jak poprzednie próbki, ta także mówiła o epokach lodowcowych. Wiele wyjaśniały zmiany orbity, a warstwy popiołu wulkanicznego całą resztę. Pakhome prawie na pewno będzie się musiał zmierzyć z lodem wcześniej. Jeśli Thssthfok miał rację, to następna epoka lodowcowa nastanie tam długo po jego śmierci. (Jeżeli nie będzie miał szczęścia - zabije go wojna. Większość protektorów zabijała wojna. Walka o zasoby była tym bardziej zajadła). Część Thssthfoka epokę lodowcową - zwłaszcza tę będącą wynikiem zimy nuklearnej - uważała za fascynującą, ale przede wszystkim był protektorem, a dopiero potem klimatologiem. Gdy zagrożona była jego rodzina, zbyt odległa, żeby jej bronić, ta wizja napełniała go lękiem. Wojna jądrowa nawet na małą skalę sprawiłaby, że strefy umiarkowane byłyby niezdatne do życia przez wiele lat. Każda rodzina z tamtych rejonów wyruszyłaby na

podbój, by zdobyć nową przestrzeń życiową dla swoich reproduktorów. Walki o terytoria równikowe byłyby brutalne. Rilchuk, wyspa narodzenia Thssthfoka, jego dom rodzinny, leżała na równiku. Ich ziemia byłaby cenna. Reproduktorzy o niewłaściwym zapachu - jego rodzina! - zostaliby wyrżnięci przez każdego najeźdźcę. Thssthfok pomyślał: muszę znaleźć Nowy Rilchuk, na tej planecie, czy na innej, miejsce, w którym na wiele pokoleń będą się mogli schronić moi potomkowie. Jeśli nie jest już za późno. Tak jak robił to setki razy od wyjścia z hibernacji Thssthfok zdusił ten niepokój. Nie mógł sobie pozwolić na wątpliwości, bo utraciłby wolę życia. Lepiej było nie rozwodzić się nad okolicznościami, których się nie zna. Wrócił do kawałka lodu. Czuł, że to jest ten świat. Im szybciej to udowodni, tym szybciej będzie mógł sprowadzić swoich potomków z... W zapiętej kieszeni kamizeli zaskrzeczało radio. Było nastawione na kanał dowodzenia, a ostry dźwięk był jednoznaczny: wezwanie do natychmiastowego powrotu. Powrót? Thssthfok potrzebował kolejnych próbek, żeby udowodnić, że ten świat jest bezpieczny. Aby zapewnić bezpieczeństwo swoim reproduktorom. Samo odpowiednie spakowanie tych próbek lodu i zwinięcie sprzętu zajmie pół dnia. Wyciągnął radio. - Dowódco, proszę o kolejny dzień. Te próbki... Bphtolnok, dowódca tej misji, znajdowała się w promie na orbicie. To, że była siostrą dziadka Thssthfoka nie dawało mu żadnych przywilejów. W tej misji wszyscy byli spokrewnieni. Bphtolnok przerwała Thssthfokowi. - Masz się znaleźć na pokładzie w ciągu dwóch godzin albo tam zostaniesz.

2 Wezwanie wszystkich z planety wprowadziło kompletny chaos w przedziale cumowniczym. Thssthfok jeszcze zabezpieczał swój prom, gdy znów został wezwany. Przepchnął się przez zatłoczone korytarze, w których słychać było głośne rozmowy i ryk wentylacji. Na pokładzie statku nigdy nie powinno być całej wybudzonej z anabiozy załogi, jednostka nie była do tego przystosowana. Cokolwiek było przyczyną wezwania, takie warunki nie były wskazane. System podtrzymywania życia nie podoła tylu osobom naraz. Niektórzy już teraz musieli stać w kolejkach do kokonów hibernatorów.

Nawet w chwili, gdy Thssthfok przepychał się przez tłum, Nowa Nadzieja przyspieszała. Wszedł do kabiny dowódcy i oprócz Bphtolnok zastał tam czterech ludzi. Trzech, jak dowódca, było wojownikami, noszącymi zaszczytne blizny. Ostatni, jego brat przyrodni Floshftok, był astrofizykiem. Opuszczenie obiecującego świata - kolonii, i to nagłe - a dowódca nie był na mostku. Pilne spotkanie, w którym rolę miała grać strategia, astrofizyka i klimatologia. Każda z tych opcji była niezwykła. Ale wszystkie razem? Mógł być tylko jeden powód: ich reproduktorzy byli w niebezpieczeństwie! Każda wiadomość z Rilchuk była w drodze od kilkuset lat. Pomimo pierwszego od wielu dni zapachu rodziny Thssthfok czuł rozpacz. Protektorzy bez reproduktorów nie mieli celu. Tracili wolę życia i apetyt, często głodzili się na śmierć. A jednak. Bphtolnok przynajmniej wiedziała, co to było za niebezpieczeństwo - i zadziałała zdecydowanie. Czyli mieli jeszcze czas. Niebezpieczeństwo musiało powstać gdzie indziej, nie na Pakhome. Obecność Floshftoka wskazywała na astrofizyczny wymiar zagrożenia: coś wykrytego w oddali. Być może niespodziewany strumień neutrino w pobliskim systemie słonecznym. Albo zbliżające się wygłodniałe pole elektromagnetyczne, albo rozgrzany do białości ślad napędu termojądrowego, ze statku czy czegoś, zmierzające w tym kierunku. Właśnie dlatego w tej ekspedycji brał udział astrofizyk - żeby rozpoznawać odległe zagrożenia wynikające z naturalnych zjawisk. Pak czy obcy, reakcja byłaby taka sama. Jeśli to Pak, to z pewnością był to rywal mający zamiar przejąć ten pierwotny świat, nad którym właśnie unosiła się Nowa Nadzieja. Jeśli to obcy, to jest rywalem potencjalnie. Thssthfok nie interesował się innymi inteligentnymi gatunkami. Ciekawość charakteryzowała reproduktorów, dawno z niej wyrósł. Pakowie czy obcy, intruzi czy sąsiedzi, których zobaczył Floshftok muszą zostać zniszczeni. Wszystko to przemknęło przez umysł Thssthfoka, gdy przechodził przez małą kabinę i zajmował miejsce. Pochylił się lekko, bardzo chcąc się dowiedzieć czegoś więcej. - Podsumowanie - polecił dowódca. Floshftok wywołał hologram sąsiedztwa kosmicznego, poznaczoną pasmami kolorów przestrzeń. Każdy kolor oznaczał inny rodzaj promieniowania. Thssthfok uważnie przyglądał się obrazowi, zbyt rozległemu, żeby być czymś innym, niż osobliwość astronomiczna. Mnóstwo neutrino i blask radiacji pochodzące... od czego?

- Supernowe - podpowiedział Floshftok. Liczba mnoga. Ale ile? Czoło fali nie miało żadnej krzywizny. Czyli wiele supernowych, których fale uderzeniowe po eksplozjach się połączyły. - Jądro galaktyki? - ze zdumieniem powiedział Thssthfok. Im bliżej supernowej była umierająca gwiazda, tym bardziej prawdopodobne... - Reakcja łańcuchowa - zgodził się Floshftok. I tak toczyło się spotkanie, podczas którego padały pojedyncze słowa lub zdania. Reproduktorzy, o których bezpieczeństwo troskał się Thssthfok potrzebowali wielu słów, żeby wyrazić najprostszą koncepcję. Protektorzy wyłapywali znaczenie z najbardziej subtelnych przesłanek, ich umysły pracowały szybciej, niż byliby w stanie ująć to słowami. Na nocnym niebie nad Nowym Rilchukiem nie lśniły żadne supernowe. Floshftok wykrył zbliżające się czoło fali. Połysk promieniowania, obejmującego całe spektrum, musiał pochodzić z pozostałości po gwiazdach wlokących się za neutrinami. Fala uderzeniowa nadciągała z jedną dziesiątą prędkości światła, będzie gruba na tysiące lat świetlnych i wysterylizuje wszystkie światy na swojej drodze. Nic dziwnego, że Nowa Nadzieja wystartowała. Ani wojownik, ani klimatolog, ani astrofizyk nie mogli się mierzyć z eksplodującymi gwiazdami. Rozejrzał się dookoła. Tym razem to jeden z wojowników podsumował dyskusję. Klssthfok, ich najstarszy strateg. - To koniec cykli - powiedział. *** Od milionów lat - od ilu, w zapisach historycznych było zbyt dużo białych plam, żeby określić to precyzyjnie - Pakowie walczyli za swoje rodziny i klany. Wykorzystywano wszelkie możliwe przewagi; wszystkie okropne konsekwencje były usprawiedliwiane. W toku tych działań Pakowie ściągnęli na siebie każdą możliwą katastrofę. Katastrofę ekologiczną. Plagę inżynierii genetycznej. Zimę nuklearną. Bombardowanie z kosmosu. Toksyczne pustynie i radioaktywne pustkowia. Te działania i ich skutki rozciągnęły się na Pakhome, jego asteroidy i skaliste księżyce, a nawet na możliwe do skolonizowania światy krążące wokół pobliskich gwiazd. Podźwignięcie się z każdej takiej zapaści było coraz trudniejsze, dochodzenie do siebie trwało coraz dłużej. Ropa i węgiel występujące na Pakhome dawno zostały zużyte, podobnie jak większość materiałów rozszczepialnych. Nawet deuter i tryt niemal całkowicie zniknęły z morskich wód. Metale częściej pozyskiwano ze starych ruin niż znajdowano rudy w nowych kopalniach. Tylko wiedza - czasami - mogła ulżyć w cierpieniu.

I przyspieszyć kolejną zapaść. Tylko że po sterylizacji świat może się nie podnieść. *** - Jedna, ostateczna katastrofa - powiedział Thssthfok. To dlatego został wezwany. Gdy zbliżała się nieuchronna katastrofa wszyscy protektorzy na Pakhome mieli wspólny cel: uciec wraz ze swoimi reproduktorami. Zasoby, które pozwoliłyby na ewakuowanie całego świata, nie istniały. O tych parę statków kosmicznych i środki, których można by użyć do budowy nowych, rozgorzeje wojna. Będzie wojna o wszystko, co konieczne, by wyposażyć statek. A ponieważ niewątpliwie będzie to ostatnia wojna, to walki będą bezpardonowe. Choćby nawet Nowa Nadzieja osiągnęła prędkość światła, to statek i tak nie zdążyłby dotrzeć na Pakhome wystarczająco wyprzedzając falę uderzeniową. A jednak musieli wrócić po swoich reproduktorów. Z pewnością przybędą w trakcie najbardziej zajadłej ze wszystkich wojen. Żaden żyjący Pak nie widział zimy nuklearnej, a strategowie potrzebowali najlepszych możliwych informacji o warunkach, w których przyjdzie im walczyć. Podczas gdy większa część załogi zbliżający się lot prześpi, Thssthfok będzie analizował warunki, które zastaną po przylocie. Zastanawiał się bezradnie, czy do tego czasu zostaną jeszcze jacyś reproduktorzy do ratowania.

3 Pakhome był udręczonym światem. Niebo było powleczone mętną czernią. Kontynenty zasypane śniegiem. Oceany poznaczone górami lodowymi. Dzień i noc niewiele się różniły: tam, gdzie dym był gęstszy, wszystko było pogrążone w ciemnościach; gdzie indziej na niebie królował blask jądra galaktyki. Na orbicie tego świata unosił się gruz, a do pamiątek po minionych cyklach dołączyły pozostałości po stacjach kosmicznych tej ery. Księżyc, na którym prosperowały kolonie, był poznaczony nowymi kraterami. Czwarta planeta utraciła jeden ze swoich satelitów, jego fragmenty układały się w nowy pierścień. W odległości jednego roku świetlnego unosiły się niedobitki flot pokazując, że niektóre klany zdołały uciec. Większość z ruin była nimi już w czasie przygotowań; walcząc,

by zagarnąć jak najwięcej dla siebie i niszcząc to, czego nie mogli ukraść, żeby nie mogły z tego skorzystać rywalizujące klany. Prom Thssthfoka leciał z maksymalnym przyspieszeniem i znajdował się o trzy dni podróży od Pakhome. Nowa Nadzieja unosiła się o trzy dni lotu stąd, ukryta. Instrumenty promu rejestrowały jedynie pogruchotane skały i bryły lodu: na każdej z nich mógł być umieszczony laser. I tak nic z tym nie mógł zrobić, więc czekając skierował główny teleskop z powrotem na Pakhome. Gdyby protektorzy byli to tego zdolni, Thssthfok by zapłakał. Miejsca, w których niegdyś leżały wspaniałe miasta znaczyły tylko zwęglone ruiny i kolumny unoszącego się wciąż popiołu. Wielka zapora na rzece Lobok została zniszczona; te rzeczy, które nie zostały zmyte do morza teraz pokrywała warstwa lodu. Z niegdyś wielkiej wyspy Rabal został tylko wulkaniczny krater, szokujący na dnie oceanu. Z tak dużej odległości Thssthfok nie potrafił powiedzieć, co wywołało tak straszliwą erupcję, ale w głowie kipiały mu teorie. Starożytny, rozległy kompleks Biblioteki w pobliżu centrum pustyni na biegunie południowym wyglądał na nienaruszony, przynajmniej z daleka. W razie konieczności ucieczki Pakowie opracowywali lepszą broń, a technologia produkcji broni była wiedzą, której żadna rodzina nie zdeponowałaby w Bibliotece. Zbliżające się fale promieniowania nie pozostawią nikogo, kto mógłby skorzystać z długo tu zbieranej wiedzy. Po milionach lat i niezliczonych cyklach wielka skarbnica wiedzy stała się niepotrzebna. *** Biblioteka... Dla wielu protektorów nie posiadających reproduktorów Biblioteka była samym życiem. Tak długo, jak byli w stanie przekonywać samych siebie, że służą dobru wszystkich Paków trzymali swoje apetyty na wodzy i byli w stanie przeżyć swoich potomnych. Dla innych Bibliotekarze byli odrażającymi wynaturzeniami, zbrodniami przeciwko naturze, a sama Biblioteka była przygnębiającym miejscem. Thssthfok pamiętał swoją wizytę w Bibliotece, przed odlotem Nowej Nadziei, gdy przekopywał się przez historyczne zapisy dotyczące klimatu na Pakhome. Każde sklepione przejście nosiło symbol Biblioteki: stylizowaną podwójną spiralę, która reprezentowała życie i cykle. Górna spirala mówiła o obietnicy lepszych czasów, o minionych kryzysach złagodzonych dzięki wiedzy zawartej w Bibliotece. Dolna reprezentowała nieuchronną, kolejną zapaść, na którą musieli być zawsze przygotowani.

Jego praca posuwała się powoli. Większość informacji istniała tylko w postaci pisanego tekstu wybitego na niemal niezniszczalnych metalowych stronicach, których przetrwanie było nadrzędne wobec łatwości użytkowania. Mówiło się, że ani brak elektryczności, ani archaiczny format nie wpływają na aktualność danych - dzięki temu zespół Biblioteki zawsze miał zajęcie, starannie tłumacząc teksty ze starych języków na nowsze. Thssthfok pracował pospiesznie, chcąc już lecieć, przysięgając sobie, że jeśli na jego klan spadnie zły los, to będzie miał tyle przyzwoitości, żeby zniknąć. *** Biblioteka była jedną z niewielu instytucji Paków mających perspektywę wybiegającą poza partykularne interesy klanów. Ostatecznie wszystko inne przeminie. Coś już minęło. Nowa Nadzieja podeszła do swojego systemu w samą porę, żeby ujrzeć zniszczenie ostatniej windy orbitalnej. Struktura była zbyt cienka, żeby ją dostrzec nawet w maksymalnym powiększeniu, ale gdy połowa długiego kabla runęła na ziemię, a blokująca go flota po drugiej stronie została roztrzaskana przez miotającą się swobodnie resztę kabla, nie było wątpliwości co do jej zniszczenia. Gdy wspólni wrogowie zostali odcięci na planecie, floty klanów żyjących w przestrzeni natychmiast zwróciły się przeciwko sobie. Wyspa

Rilchuk,

niekorzystnie

odległa

od

świeżo

skutych

lodem

ziem,

pobłogosławiona niedostatkiem surowców naturalnych, była chwilowo nietknięta. Na wiadomość nadaną szyfrem rodzinnym przyszła odpowiedź z błaganiem o ratunek. Nie było jeszcze za późno. Poza tym, że to było niemożliwe. Trzy lata nieustannej wojny dały rezultaty. Nowa Nadzieja nie mogła samodzielnie ewakuować Rilchuk. Już samo zbliżenie się do Pakhome będzie szaleństwem: jeden statek kosmiczny nie był w stanie sam obronić się przed tymi, którzy chcieliby go przejąć. Ale poza statkiem, który był nie do zastąpienia, załoga miała jeden atut do przehandlowania... *** Radar zasygnalizował, że zbliża się kolejny wahadłowiec. Thssthfok wyłączył wyświetlacz teleskopu. Spodziewał się innych statków: nie tylko klan Rilchuk był pozbawiony opcji ewakuacji. Statki wymieniły kody identyfikacyjne i zetknęły się cumami. Thssthfok czekał, żeby jego gość wszedł na pokład. Pomimo połączonych ze sobą śluz powietrznych obcy miał na sobie kombinezon próżniowy. U pasa wisiało mu urządzenie wyglądające na skaner medyczny.

Równie dobrze mogła to być zamaskowana broń, ale Thssthfok nie poprosił o pozwolenie na jej obejrzenie. Tylko utrata świadomości lub śmierć mogła go powstrzymać przed chronieniem tajemnicy, którą przybył tu handlować, a statek został wyposażony w zabezpieczenie, które na pierwszą anomalię w jego funkcjach życiowych wysadzi reaktor termojądrowy. Biorąc pod uwagę stawkę, jego gość z pewnością musiał się spodziewać podobnych środków ostrożności. Obcy ostrożnie zdjął hełm i obwąchał kabinę. - Qweklothk - przedstawił się. Bez nazwy klanu. Może jedna kropla wody nie różni się od drugiej. Rilchuk miał mocny bukiet, zmieniający się wraz z porami roku, ostry od zapachu morskiej soli. Rilchuk było miejscem, domem, właściwą nazwą klanu. Mieszkaniec komety wystarczy, zdecydował Thssthfok. Qweklothk nie wydzielał najsłabszej nawet aury pokrewieństwa, a pierwszy nowy zapach od lat spowodował, że Thssthfoka przeszły ciarki. Oczywiście nie oczekiwał, że w pasie komet spotka rodzinę, ale węch jest prymitywnym zmysłem, połączonym bezpośrednio z móżdżkiem. Jego umysł i instynkty walczyły. - Qweklothk - powtórzył. To była tylko etykietka, pozbawiona znaczenia, irytująca koncepcja. Thssthfok nie stanowił jedynie arbitralnego zestawu symboli, ale stanowił rdzeń jego osoby: dominujące feromony jego dziadków, reprezentowane dźwiękowo. Dla swojego gościa z pewnością był obcy. - Thssthfok z Rilchuk. - Pokaż mi - powiedział Qweklothk. W małej ładowni wahadłowca znajdował się pojemnik hibernatora. Thssthfoka wybrano do tego spotkania przez to, że nie mógł ujawnić tego, czego nie wiedział: tajemnic hibernatorów. Qweklothk nie spodziewał się niczego innego. Nie zadając żadnych pytań, powoli okrążył pojemnik. Skaner, który teraz wziął do ręki, zahuczał. Porównał odczyty ze swojego urządzenia z wyświetlaczem na panelu kontrolnym pojemnika. Starł szron z jego kopuły i zajrzał do środka. Wewnątrz spoczywała spokojna postać; mając trochę cierpliwości można było dostrzec powolne unoszenie się i opadanie klatki piersiowej. Qweklothk wyjął próbnik z kieszeni kombinezonu. Bez pytania - gdyby Thssthfok tego nie chciał, to by ich tu nie było - Qweklothk uniósł kopułę, żeby pobrać próbkę tkanek. Skaner zaćwierkał z aprobatą.

Nowa Nadzieja w swoją długą podróż nie zabrała reproduktorów. Reproduktor w pojemniku został porwany z odległej kolonii podczas wypadu mającego na celu uzupełnienie zapasów. I tak jego rodzina była równie dobra, co martwa. Pojemnik spowalniał metabolizm, a wraz z nim uwalnianie feromonów, niemal do zera. Stąd, choć jego reproduktor był równie obcy jak Qweklothk, otwarcie pojemnika nie dodawało nic do zapachu... Dopóki Thssthfok jej nie obudził. Udane przywrócenie do życia było kluczowe dla demonstracji. Dla niej Thssthfok i Qweklothk pachnieli równie obco. Przerażony pisk reproduktorki wdarł się w ciszę. Dygotała w pojemniku, jej wzrok przeskakiwał od jednego do drugiego nieznanego protektora. Wiedziała, że jest na ich łasce. Qweklothk szturchał ją i badał, sprawdzając odruchy. Zrobił skan organizmu, gdy leżała. Podniósł ją z pojemnika i postawił na nogach, przeprowadzając więcej badań, gdy trzęsąc się ze strachu, stała. - Do przyjęcia - powiedział Qweklothk. To podsumowywało ich interesy. Odwrócił się do wyjścia. Po namyśle złamał reproduktorce kark. Mieszkańcy komet mieli surowce, żeby budować statki kosmiczne i uciec przez zbliżającym się promieniowaniem, ale to jedynie odsunęłoby ich wyginięcie. Nawet przy prędkości bliskiej prędkości światła i mierzonej czasem na statku, lot ku bezpieczeństwu obrzeży galaktyki byłby epickim przedsięwzięciem. Bez technologii hibernacji większość, a może wszyscy reproduktorzy i dzieci mieszkańców komet nie przetrwaliby wyprawy. Kwatery mieszkalne na statku były nieliczne i surowe. W mniej niebezpiecznych czasach uznano, że hibernacja pozwoli na migrację klanu Rilchuk do nowego domu - świata tak odległego, żeby rywale nie posiadający tej technologii nie mogli tam za nim podążyć. Cóż za ironia, pomyślał Thssthfok, że znaleźli taki świat tylko po to, żeby go porzucić. I że sto lat świetlnych kiedyś wydawało się wielką odległością. Teraz technologia hibernacji mogła ocalić jego linię w inny sposób. Wielu mieszkańców komet w zamian za hibernację zginie, ratując z Rilchuk reproduktorów. *** Armada uniosła się na filarach ognia. Wystartowały promy i statki kosmiczne. Broń promieniowa, rakiety i działa kinetyczne pluły ogniem z każdego pojazdu. Śmiertelnie ugodzone jednostki znikały z nieba, spadając jak kamienie albo wybuchając jak fajerwerki.

Flota ewakuacyjna walczyła, żeby przebić się na wyspę Rilchuk. O oznaczonym czasie statki nadały wcześniej przygotowane sygnały radiowe. Na zabudowanym końcu wyspy protektorzy odpalili broń, by osłonić lądowanie swoich ratowników. Na drugim, niezamieszkanym końcu wyspy, dzieci i reproduktorzy kryli się przed chaosem. Przy dużych stratach po obu stronach statki wrogów przerwały swój atak. Te statki ewakuacyjne, które przetrwały, wciąż nadając rodzinne kody identyfikacyjne, skierowały się ku lądowiskom na niezamieszkanym środku wyspy. W ostatniej chwili zbliżające się statki zmieniły kierunek... Spopielając przebywających na ziemi protektorów Rilchuk. Mieszkańcy komet raczej nie mogli polegać na tym, że protektorzy Rilchuk będą stali spokojnie i patrzyli, jak obcy porywają ich reproduktorów. Thssthfok zrobiłby to samo. Protektorzy zawsze byli zbyteczni, choć sami może by się z tym nie zgodzili. Z pokładu względnie bezpiecznej, odległej Nowej Nadziei Thssthfok obserwował, jak mieszkańcy komet krążą, zagazowują i ładują dzieci i reproduktorów. Teraz byli u nich zakładnikami. Tak samo klan Rilchuk przetrzymywał dużą grupę reproduktorów mieszkańców komet jako gwarancję. Jeden klan potrzebował hibernacji i ekspertyz. Drugi klan potrzebował dodatkowych statków. Osobno z pewnością by zginęli. Razem mieli szansę przetrwać. Thssthfok zastanawiał się, jak długo przetrwa ten sojusz. *** Flota Rilchuk i mieszkańców komet wycofała się w pustkę. Ostatnie spojrzenie Thssthfoka na Pakhome, zanim zniknął za rufą, padło na południową półkulę. Z tej odległości nie było już widać kompleksu Biblioteki. Zapieczętowane, metalowe strony biblioteki przetrwają katastrofę, która wkrótce pochłonie wszystkich, którzy jeszcze zostali na planecie. Thssthfok skierował teleskop Nowej Nadziei ku ramieniu galaktyki, i jeszcze dalej. Ku przyszłości. Jeśli ta flota ją miała.

BLISKA ZAGŁADA 4 Sigmund Ausfaller zawsze wiedział, że umrze w okropny sposób. Dziwna rzecz, zachowywał optymizm. Umarł w okropny sposób - już dwa razy. Jak dotąd. O współczesnej, cudownej medycynie można powiedzieć wiele rzeczy, ale w sumie był zadowolony z tego, jak potoczyły się sprawy. To go też martwiło. Sigmunda otaczał rodzinny chaos. Tak jak jego trzecie życie, szczęście domowe wzięło go przez zaskoczenie. Przez chwilę rozkoszował się zamieszaniem. Hermes był wysoki jak na swój wiek i chudy jak patyk, z gęstwiną ciemnych, kręconych włosów. Tryskał nieskrępowaną energią, z twarzy nie schodził mu figlarny uśmiech, i miał masę kreatywnych usprawiedliwień dla tarapatów, w które zazwyczaj się pakował. Bóg wszystkiego, co związane było ze zręcznością, szybkością i zwinnością okazał się odpowiednim patronem. Ile lat miał syn Sigmunda? Osiem, zgodnie z rachubą Nowej Terry. A na starej Terze, na Ziemi? Nikt tutaj, łącznie z Sigmundem, nie pamiętał jaki długi był ziemski rok. Przynajmniej w przypadku tego wymazanego szczegółu miał niezłe przybliżenie. Pamiętał, że na Ziemi ciąża trwała dziewięć miesięcy z dwunastu. Tutaj, gdzie nie liczono miesięcy, ciąża trwała pięć szóstych roku. To sprawiało, że rok na Nowej Terze miał około dziewięćdziesięciu procent, mniej więcej, zdefiniowanej normy, czyli Hermes miał ledwie siedem standardowych lat. A co robił Hermes, zamiast iść do szkoły? Oczywiście zaczepiał swoją młodszą siostrę. Atena była kolejnym perpetuum mobile. Miała słodką buzię, drobną budowę ciała i delikatne blond włoski. Choć miała dopiero cztery lata, zgodnie z rachubą Nowej Terry, już przejawiała atletyczny wdzięk swojej matki. Atena była przedwcześnie rozwinięta; czas pokaże, czy zdobędzie mądrość pasującą do jej boskiego imienia. Atena, z oczami okrągłymi i niewinnymi, i teatralnie drżącą dolną wargą, odwołała się do matczynej interwencji. Przerażająco dojrzała. Penelopa, znękana i przepracowana, zabawna i mądra walczyła, żeby wszystkich przygotować na nadchodzący dzień. Penny była piękna, z zaróżowionymi policzkami i

migotliwymi, niebieskimi oczami. Fale popielatoblond włosów opadały jej poniżej ramion. Była tak wysoka, jak Sigmund, ale znacznie drobniejsza. Była żoną Sigmunda, jego najlepszą przyjaciółką i kotwicą. Żeby ich chronić, Sigmund zabiłby bez wahania. - Co ze śniadaniem? - spytała Penny. Ton jej głosu pytał, dlaczego po prostu nie syntetyzował ich posiłków. Ponieważ Sigmund wolał gotować. Gotowanie stawiało go w samym centrum domu. - Dwie minuty. Przewrócił omlet denverski, co było wszystkim, co na tym świecie wiedziano o Denver. Włączył toster i nalał sok. - Proszę siadać do stołu. Wraz z Penny wbili w dzieci po kilka kęsów, zanim wyprawili je do szkoły. Penny została wystarczająco długo, żeby podenerwować się ostatnim kryzysem w jej laboratorium i łagodnie zbesztać Sigmunda za to, jak zaprogramował swój kombinezon. Nie tknęła jedzenia, dopóki nie przeprogramował nanowłókna na wzór i fakturę pasującą do jego dostojnej rangi. Poklepała go po ramieniu. - Nie było tak źle, prawda? Przed Nową Terrą i Penelopą Sigmund ubierał się wyłącznie w czerń. Żadnej ostentacji. Ale to było w innych życiach, na innych światach. Nie udało mu się rozszyfrować logiki rządzącej społecznymi przesłankami co do programowalnych ubrań. Jeśli każdy mógł pokazać wszystko za pomocą ubrania... To chyba właśnie dlatego wybór stanowił swoiste oświadczenie. Sigmund uparcie odmawiał zagłębienia się w ten temat. Zasady dotyczące ubioru należały do tych kilku zagadek, które mógł spokojnie zignorować. Oparł się wygodnie i z uśmiechem patrzył, jak Penny zajada. Czy pasiasty wzór na jej ubraniu wskazywał, że prowadzi laboratorium biologiczne, czy też może oznaczał coś innego? Nigdy do końca nie rozumiał jej wyborów i nie przejmował się tym. To, że oboje nosili pastele - hej, jesteśmy parą! - było wszystkim, co miało znaczenie. Sigmund puknął implant nadgarstkowy i spojrzał na godzinę. Dobrze, miał jeszcze kilka minut. - To o co chodzi z tymi krabami? - zapytał. - Były przystosowane do środowiska, w którym występowały przypływy i odpływy. Mieliśmy przypływy i odpływy. A teraz ich nie mamy - zerknęła na swój implant. - To krótka odpowiedź. Pełna jest znacznie dłuższa, a robi się późno. Zapytaj mnie o to wieczorem. To

znaczy, o ile będziesz w domu. Pocałowali się pospiesznie i wyszła. Tak, by chronić swoją rodzinę Sigmund umarłby lub zabił bez wahania. Umarłby lub zabił za swój nowy świat i ludzi, którzy go przyjęli. Gorzej, że codziennie, budząc się, zadawał sobie pytanie, czy to już ten dzień... *** Rozsądek był przereklamowany. Niemal nieskończony wszechświat miał niemal nieskończoną liczbę możliwości, żeby cię zabić. Tę prostą logikę przyjmuje każdy racjonalny umysł i jest stosownie ostrożny. Każdy racjonalny umysł, owszem - ale jednostki nie definiują rozsądku. Robią to grupy. Pośród ludzi respekt dla niemal nieskończonych niebezpieczeństw jakoś zanika. Rozsądek czy szaleństwo? To bardzo różne standardy. Sigmund nie urodził się paranoikiem - niezupełnie. Nie był nim, dopóki, gdy miał dziesięć lat, jego rodzice nie zginęli w działaniach wojennych, które nawet nie osiągnęły poziomu agresji takiego, żeby pojawić się w oficjalnych rejestrach dotyczących wojny między ludźmi a Kzinti. Zginęli w pomniejszym „incydencie na granicy”. Wszyscy wiedzieli, że Kzinti pożerali swoje ofiary. Sigmund czekał na swój czas, trzymał swoje plany w tajemnicy i mówił terapeucie to, co tamten chciał usłyszeć. Przez ponad stulecie trzymał głowę nisko, zastawiał pułapki, organizował obronę, obserwował i czekał. Dopóki... Środki ostrożności, którymi ktoś zdrowy na umyśle gardził jako paranoją, uratowały go. Jako analityk finansowy średniego szczebla, pracujący dla Narodów Zjednoczonych, prowadząc swoje śledztwa natknął się na działania zbrodniczego syndykatu. Prawdopodobnie nie ocalono go wystarczająco szybko - zginął z nożem w sercu - ale policja Narodów Zjednoczonych pojawiła się w porę, żeby go ożywić. Zaalarmowała ich pułapka, którą Sigmund zastawił, rzucając na szalę swój majątek. Wstał z autodoca z sercem należącym do kogoś innego i został mianowany agentem Biura do spraw Obcych. Narody Zjednoczone lubiły paranoików za to, że wszędzie potrafili wywęszyć zagrożenie dla interesów Ziemi. Osiemnaście lat później Sigmund został zabity po raz drugi. Tym razem policja przybyła za późno, żeby zabrać jego ciało. Ktoś jednak Sigmunda uratował: niepostrzeżenie porwał go inny agent, prowokator, który tropił Sigmunda - i vice versa - przez całe lata. Sigmund i Nessus mieli ze sobą więcej wspólnego. Nessus, według standardów swojego gatunku, trójnogich i dwugłowych lalkarzy, także był obłąkany. Zdrowi na umyśle lalkarze byli filozoficznie nastawionymi do życia tchórzami.

Zdrowi na umyśle lalkarze nigdy nie opuszczali domu, ani nie pozwalali, żeby jakiś nielalkarz dowiedział się, gdzie ten dom był. Zdrowi na umyśle lalkarze uciekali przed każdym niebezpieczeństwem - tak jak nawet teraz uciekali przed wybuchającymi w reakcji łańcuchowej supernowymi, które to niebezpieczeństwo niedawno zostało odkryte w jądrze galaktyki. Jako że zdrowi na umyśle lalkarze nigdy nie opuszczali domu, a ich technologia była naprawdę bardzo zaawansowana, zabrali dom ze sobą. Ich flota ewakuacyjna była dosłownie Flotą Światów. I, jak Sigmund dowiedział się zaraz po tym, jak obudził się na Nowej Terze, lalkarze uciekali także przed własną, brudną przeszłością.

5 Sigmund przeszedł wzdłuż centralnego placu Long Pass City. Obejrzał swój cel, skromną, czteropiętrową siedzibę gubernatora. Przepchnął się przez zgiełkliwy tłum. Na placu rosły kępy drzew i krzewów. Popatrzył na okazałe sosny, dęby i topole, na krzaki przystrzyżone ozdobnie w zwierzęce kształty, na... Trzask! Wzrok Sigmunda odruchowo przyciągnęło ostre chrupnięcie i nieoczekiwany ruch. Zobaczył sięgającą mu do ramion plątaninę czerwonych i fioletowych wici. Gdy tak się gapił, wystrzeliła z niej kolejna fioletowa wić. To był obcy jeż, węszący i pożerający obce insekty. Odwrócił wzrok, popatrzył w dół... Żeby u stóp zobaczyć dwie plamy cienia. Znów odwrócił wzrok, spojrzał w górę, na niebo... Gdzie w dwóch równoległych lukach świeciły maleńkie, sztuczne słońca. Blask na wschodzie wskazywał, że zaraz wzejdzie kolejny rząd orbitujących słońc. Z drżeniem Sigmund zmusił się, żeby skierować swoją uwagę z powrotem na plac. Jego towarzysze popatrywali na niego niepewnie. Uświadomił sobie, że gwałtownie stanął w miejscu. Znów zdecydowanie ruszył w stronę budynku siedziby gubernatora. Trzynaście tutejszych lat, a obcość tego świata wciąż potrafiła go zaskoczyć. Jedną z niewielu rzeczy, które Sigmund wiedział o Ziemi było to, że orbitowała wokół gwiazdy - i że na Ziemi rok coś znaczył. Swobodnie przemieszczające się, nadające się do zasiedlenia planety takie, jak Nowa Terra, były wyjątkiem. To, że Nessus wspomnienie dającego życie słońca zostawił nietknięte mogło oznaczać tylko, że ta wiedza nie była kluczem do zlokalizowania Ziemi. Oczywiście, o ile Ziemia była jak Nowa Terra, a wspomnienie Sigmunda o normalnej gwieździe nie zostało mu zaimplementowane jako fałszywy trop...

Miło by było wiedzieć coś na pewno. Swego czasu na spotkanie z gubernator mógł się przenieść ze swojego domu prosto do jej gabinetu. Jak szalone było coś takiego? Dostęp za pomocą dysku transferowego prosto do biura światowego przywódcy! Tutaj wszyscy mieli zaufanie do systemu teleportacji, nieważne, że to lalkarze go zaprojektowali i zainstalowali. Nie mówiąc już o tym, że jeszcze kilka lat temu ludzie na tym świecie byli nieświadomymi niczego niewolnikami, lalkarze ich całkowitymi panami, a ten świat, wówczas jeden z Floty Światów, był znany jako Rezerwat Natury Cztery. A tę florę i faunę chcieli zachowywać lalkarze tutaj, poza enklawą, którą zamieszkiwali ich niewolnicy. To sosny i dęby, a nie purpurowe, jedzące robaki jeże, były tu osobliwościami. Sigmund skończył swój spacer przez plac. Zasalutowali mu uzbrojeni strażnicy stojący przed budynkiem. Dowódca grupy wyciągnął rękę, dłonią do góry, czekając na identyfikację. - Dzień dobry, panie ministrze - powiedział. - Dzień dobry. Wpojenie tej lekcji zajęło lata, ale wszyscy musieli poddawać się identyfikacji. Nawet minister obrony. Nawet gubernator planety we własnej osobie. Sigmund wyjął z kieszeni dysk ID. Przycisnął kciuk do czujnika dotykowego. Pojawił się hologram z jego danymi i podobizną na migoczącym tle Nowej Terry. Za posterunkiem ochrony w holu kłębili się ludzie. Było tam też kilku lalkarzy - choć lalkarz był terminem ziemskim, i tutaj politycznie niepoprawnym. Tutaj nazywali siebie Obywatelami. Po odzyskaniu niepodległości tysiące Obywateli zdecydowało się zostać. Rdzenni Nowi Terranie nie widzieli w tym nic dziwnego: życie poza własnym światem naznaczało Obywatela piętnem niskiego statusu lub wyrzutka, jeśli nie szaleńca. Więc dlaczego nie zacząć nowego życia tutaj? Sigmund miał inne wyjaśnienie. Wielu z tych, którzy zostali, z pewnością było szpiegami. Szpieg czy nie, lalkarza nie można było pomylić z żadną inną istotą. Stał - samice nigdy nie pojawiały się publicznie - na trójnogu z dwóch przednich i masywnej tylnej nogi o skomplikowanej budowie stawów. Pierś przypominała Sigmundowi strusią, tyle że pokrytą skórą, a nie piórami. Dwie wijące się szyje - niejasno przypominające pacynki ze skarpetek, stąd właśnie wziął się ziemski przydomek Obywateli - wyrastały spomiędzy muskularnych ramion. W każdej płaskiej, trójkątnej głowie było ucho, oko i usta. Te usta służyły także jako dłonie, z językiem i guzkowatymi wargami zastępującymi palce. Kościsty garb między

szyjami, porośnięty gęstą grzywą, ukrywał mózg. Poza pasem lub szarfą z kieszeniami lalkarze nie używali ubrań. Tak jak pośród Terran ubrania, status lalkarza określała jego fryzura. Nawet tych kilku lalkarzy w holu prezentowało szeroką skalę warkoczy i loczków, wstążek i klejnotów. Sigmund przesunął oczami po lobby, po ludziach i lalkarzach, i zastanawiał się: którzy z was to szpiedzy? Porucznik skończyła sprawdzać dane i oddała mu jego dysk ID. - Dziękuję, panie ministrze. Asystent czekający tuż za głównym wejściem poprowadził Sigmunda do biura gubernatora. Stali tam kolejni wartownicy. Sigmund, zanim pozwolono mu wejść do środka i sam na sam spotkać się z gubernator, znów pokazał swoją przepustkę. Sabrina Gomez-Vanderhoff wyglądała raczej jak troskliwa babunia, niż jak przywódczyni planety. Jej biuro było spartańskie i ozdabiały je tylko rośliny w donicach - na szczęście wszystkie w kolorze ziemskiej zieleni - i hologramy jej rodziny. Sigmund znał młodszych doradców, którzy mieli bardziej luksusowe biura. Nic dziwnego, że ją lubił. - Dzień dobry, Sigmundzie - powiedziała Sabrina. Tytułów używano tylko przy oficjalnych okazjach albo w towarzystwie młodszych pracowników. Jej spodnie i bluzka dawały po oczach kolorami i deseniami, które niewątpliwie - żeby to naprawdę zrozumieć, potrzebowałby Penny - pasowały do pozycji Sabriny. W jej masywnym pierścieniu płodności połyskiwały cztery małe rubiny i tuzin szmaragdów: symbole dzieci i wnuków. To był świat farmerski, prawie niezaludniony. Małe rodziny były tutaj rzadkością. To także była zmiana w stosunku do Ziemi - ale zmiana radosna. Gestem wskazała na syntetyzer. - Czuj się jak u siebie. - Czarna kawa - powiedział do maszyny, zanim z wykrywaczem podsłuchów zaczął powoli obchodzić jej biuro. - W porządku - uznał. Oboje wiedzieli, że kłamał. Wysoko na ścianie za plecami Sigmunda znajdował się zakratowany wylot otworu wentylacyjnego, z którego był panoramiczny widok na biuro Sabriny. Śruby mocujące kratkę do ściany spełniały podwójną rolę, jako czujniki audiowizualne. Wyprodukowanie pluskiew, o których Sigmund udawał, że ich nie znalazł, było poza możliwościami technologicznymi

Nowej Terry - ale nie lalkarzy. Mając tak doskonałe źródło informacji, agenci lalkarzy mogli pracować mniej sumiennie. Przynajmniej taką nadzieję miał Sigmund. Nie, żeby za bardzo w to wierzył. Zajęli miejsca, Sabrina za swoim biurkiem, żeby dobrze było ją widać w kamerach. - No dobrze, Sigmundzie - powiedziała. - Co dziś mamy strasznego? A co nie było straszne? Ale w zasięgu aparatury podsłuchowej rzadko omawiali naprawdę straszne rzeczy. - Don Kichot jest spóźniony, choć jeszcze nie tak, żeby się denerwować. Wypadek podczas szkolenia w akademii wojskowej. Za wysoki procent usterek w Trzeciej Jednostce Zaopatrzeniowej. - Wypadek? Mam nadzieję, że to nic poważnego. Sigmund nie ściszył głosu. - Straciliśmy młodego człowieka. Kadet ten już wkrótce znajdzie się w miejscu, którego istnienia nie podejrzewają lalkarze ani ich sympatycy: w akademii wywiadu Nowej Terry. Szkole szpiegów. - Przypomnij mi, gdzie tym razem poleciał Don Kichot? - Rutynowa misja, zwiad przed Nową Terrą. Który to świat z kolei leciał przed Flotą Światów. Sigmund podejrzewał, że poprzedni władcy tego świata nie do końca mieli coś przeciwko, żeby Nowa Terra leciała samodzielnie. Lecąc naprzód z całą mocą napędu planetarnego, Nowa Terra służyła im jako piorunochron. Gdyby na ich drodze pojawili się jacyś obcy, to prawdopodobnie zaatakowaliby świat w awangardzie, a nie te, które wlokły się za nim. - Sabrino, to opóźnienie jeszcze o niczym nie świadczy. To nie było żadne opóźnienie. Nie wszystko, co robiły statki zwiadowcze, było przeznaczone do wiadomości lalkarzy, nawet jeśli ci dobrze płacili za raporty, i to w jedynej walucie, która naprawdę się liczyła: w statkach. A te służyły tylko do zastępowania - powolnego - statków zniszczonych podczas bliskiej powodzenia próby odzyskania przez Ognisko zbuntowanego świata farmerskiego. Sigmund zachował spokojny wyraz twarzy, nie pozwalając sobie na okazanie oburzenia. Wiedział jednak, że Sabrina podzielała ten gniew. Krok po kroku Sigmund informował Sabrinę o nowościach w raczkującym przemyślne wojskowym Nowej Terry. Tylko ktoś urodzony poza światem mógł mieć nadzieję na ogarnięcie tych koncepcji, nie mówiąc już o zarządzaniu nimi. A on miał do tego talent.

Kto, poza paranoikiem nie z tego świata w ogóle dostrzegł potrzebę posiadania wojska? Jedynymi planetami w pobliżu były te należące do Floty Światów, których mieszkańcy przewyższali liczebnie Nowych Terran w stosunku niemal miliona do jednego. Ten świat pozostawał wolny ze względu na kaprys lalkarzy. A pośród tych lalkarzy przynajmniej Nessus spodziewał się, że Sigmund - jakoś - będzie chronił interesy Nowych Terran. To dlatego Nessus go tu sprowadził. Bardzo złożona osobowość, ten Nessus. Sigmund wstał. - Ustalenie tych kwestii trochę potrwa - ostrzegł. Co, jak wiedzieli oboje, było kolejnym kłamstwem. Miało służyć wyłącznie usprawiedliwieniu jego kilkudniowej nieobecności - gdy zajmował się swoją prawdziwą pracą. *** Budynek, w którym mieściła się kwatera główna Ministerstwa Obrony nieustannie się zmieniał. Zamieszanie służyło obu stronom. Trwająca budowa stanowiła idealną przykrywkę dla sympatyków lalkarzy, dając im okazje do ukrywania czujników, a najbardziej zaufanemu, wewnętrznemu kręgowi Sigmunda do „przypadkowego” niszczenia lub pozbywania się najbardziej kłopotliwych z tych urządzeń. Pośród organizacji i reorganizacji, musztr i ćwiczeń, przypływów i odpływów kontraktów obronnych, ciągłej budowy, planowania i budżetów... kto niby miałby wykryć środki, które Sigmund wprowadzał tam, gdzie naprawdę były potrzebne? Z biura pani gubernator Sigmund przeszedł przez plac do Ministerstwa Obrony, obok kolejnych ochroniarzy, głęboko na plac budowy, gdzie tymczasowo zainstalowano kilka dysków transferowych, żeby zapewnić dostawy materiałów budowlanych. Ścianki pochłaniające dźwięk i „przypadkowo” ułożone sterty skrzyń osłaniały go przed czyimkolwiek wzrokiem. Wsadził rękę do kieszeni spodni i ścisnął kontroler transportu, wymagający do identyfikacji odcisku kciuka i kodu DNA. Wszedł na jeden z dysków... ... i zszedł z innego, pół kontynentu dalej. Oficjalnie to miejsce nie istniało. Przeznaczone na nie fundusze zostały wyprane w Ministerstwie Obrony. Jego pracownicy figurowali, jeśli w ogóle, w aktach Urzędu do spraw Rolnictwa. Tutejszy dysk transferowy nigdy nie został włączony do żadnej sieci transportowej; tylko kilka kontrolerów transportu uruchamianych na podstawie danych biometrycznych mogło zmusić system, by udzielił dostępu do tej lokalizacji. Kilka osób w zatłoczonym, pozbawionym okien pomieszczeniu zauważyło przybycie Sigmunda. Pomachali mu zdawkowo na powitanie. To byli najlepsi z najlepszych, których

osobiście wybrał i wyszkolił. Minęły lata, odkąd potrzebowali bezpośredniego kierownictwa. To Biuro Analiz Strategicznych naprawdę zajmowało się obroną Nowej Terry. *** Sigmund

poświęcił

chwilę

na

zapoznanie

się

z

rutynowymi

raportami

wywiadowczymi. Siły zbrojne Nowej Terry w większości były na pokaz. Musiały być dość sprawne, żeby nie wzbudzać podejrzeń, po to tylko, żeby utrzymywać zainteresowanie nimi na znośnym poziomie; nie mogły dać nawet najmniejszej wskazówki, że wyrastają na poważną siłę. Przy pierwszej oznace, że Nowa Terra stała się zagrożeniem, lalkarze uderzą. Jedynym, co powstrzymywało ich przed odzyskaniem swojej dawnej kolonii był tak naprawdę strach przed niezadowoleniem Zewnętrznych. Sigmund wykopał wystarczająco dużo tajemnic, żeby wygrywać jeden gatunek przeciwko drugiemu - a wymuszenia były ryzykownym sposobem na życie. Jeżeli Nowa Terra kiedykolwiek miała być naprawdę bezpieczna, musi odnaleźć Ziemię. Z westchnieniem i machnięciem ręki zamknął ostatni plik z raportem. - Jeeves - zawołał. - Tak, sir - odezwał się z brytyjskim akcentem jego komputer. Czasami SI rozumiała Sigmunda lepiej, niż wszyscy, z którymi rozmawiał. I nie bez powodu: Jeeves także przybył z Ziemi. Niemal przed pięciuset laty lalkarze założyli swoją kolonię niewolniczą, używając zamrożonych embrionów z porwanego statku. Po dziś dzień nie wiedział o tym nikt w Przestrzeni Ludzkiej. Aż do niedawna nie wiedział o tym także nikt tutaj. Przez całe pokolenia wmawiano im, że są potomkami ocalonych z dryfującego wraku znalezionego w kosmosie, i że lalkarze byli ich hojnymi dobroczyńcami. Jakże byli szczęśliwymi, wdzięcznymi niewolnikami... Potem lalkarze dowiedzieli się o eksplozji jądra. Kto lepiej od zbytecznych ludzi nadawałby się do misji zwiadowczych przed czołem Floty Światów? Oddanie ludziom statku kosmicznego, nawet pod nadzorem, było błędem. W swoim czasie zwiadowcy Nessusa znaleźli Daleki Strzał, rzekomy wrak statku ich przodków. Nie unosił się w pustce kosmosu; był złożony w ładowni statku lalkarzy, orbitującego wokół innego świata - Rezerwatu Natury. Załamała się cała pajęczyna kłamstw. Większość prawdziwej historii kolonistów leżała ukryta w starej pokładowej SI. Jednakże nawet Jeeves miał dziury w pamięci. Nieszczęsna załoga statku zdołała, pod

atakiem, wymazać wszystkie dane astronomiczne i nawigacyjne, które mogłyby ujawnić położenie Ziemi. Co prawda lalkarze i tak w końcu ją znaleźli... - Jesteśmy jedyni w swoim rodzaju, Jeeves - powiedział Sigmund. - Jesteśmy ziemskimi skamielinami z uszkodzonymi mózgami. - W istocie, sir. Melodyjny głos Jeevesa przywodził na myśl Anglię, ten akcent przypominał Sigmundowi Szekspira w Hyde Parku. Sigmund pamiętał takie bezużyteczne rzeczy, ale już nie kształt Anglii, jej wielkość, czy też gdzie się znajdowała na powierzchni Ziemi. Ani, skoro już o tym mowa, czym był Hyde Park. Przeklęty Nessus! Włamał się do umysłu Sigmunda, i za to Sigmund znienawidził lalkarza. Ale przywożąc tu Sigmunda Nessus działał w obronie Nowej Terry przed jeszcze mroczniejszymi instynktami swego własnego gatunku. To tu Sigmund zaczął nowe życie. To tu założył rodzinę, którą kochał. Na Nowej Terze, gdyby tylko nauczył się je przyjmować, mógłby znaleźć prawdziwe szczęście. Więc za to, Nessusie, dziękuję. - To, co zwykle, sir? - odezwał się Jeeves. - O ile mogę być tak śmiały. Sigmund nie zdołał powstrzymać uśmiechu. - Proszę. Nad jego biurkiem pojawił się holograficzny, powoli się obracający glob, a na jego powierzchni ląd, morze i lód, których granice cały czas się zmieniały. Jeeves stworzył topografię, opierając się na faktach, przypuszczeniach i dzikich spekulacjach - wszystkim, co obaj zdołali wygrzebać z pamięci. Czasami któraś z tych przypadkowych wariacji wzbudzała jakąś strunę, a wówczas mieli jedną przesłankę więcej w swoich poszukiwaniach Ziemi. Glob się obrócił, ukazując mrugające pyłki na szczycie wyspy. Miasto. Przypomniało omlet, który Sigmund zrobił na śniadanie. - Denver, miasto wysokie na milę - powiedział do siebie. Czy znajdowało się na wyspie, czy w sercu jakiegoś kontynentu, przynajmniej jedno duże, ziemskie miasto leżało na takiej wysokości. Ta fraza, sama w sobie bezużyteczna, kilka lat po przybyciu na Nową Terrę wyrwała się z podświadomości Sigmunda, budząc go i wprawiając serce w łomot. Pośród trywialnych informacji musiały się czaić także inne opisowe szczegóły. Nowoangielska zupa z małży. Czy Anglia, gdziekolwiek leżała, miała zamorskie kolonie? To implikowało, że Anglia posiadała linię wybrzeża. Zapiekana Alaska. W przepisie były lody i pieczona beza. Wskazówka, że po sąsiedzku występują lodowce i wulkany? Te mętne spekulacje wywołały kolejną ścieżkę

pamięci. Kim, zastanawiał się Sigmund, był Seward? Dlaczego Alaska była jego szaleństwem?1 Jeeves znał ponad dziesięć tysięcy przepisów, w których było pełno terminów, które mogły być nazwami miejsc albo mitologicznymi odniesieniami, albo - nie wiadomo czym. Jeeves miał w pamięci nie tylko książki kucharskie, a Sigmund systematycznie przekopywał się przez to archiwum. Legendy i literatura. Teksty piosenek. Żadnych trójwymiarowych filmów. Obracający się glob, zarys ziemskich oceanów i wyraźnie widoczne kontynenty były w logo wytwórni filmowej. To wspomnienie wciąż Sigmundowi umykało. W pośpiechu, by ukryć Ziemię przed tymi, którzy wdzierali się na pokład Dalekiego Strzału, skasowano całą filmotekę. To, że Ziemia miała księżyc było kolejnym faktem, w który wierzył Sigmund. Miesiąc i księżyc były połączone - prawda? - jednak miesiące, które pamiętał, miały od dwudziestu ośmiu do trzydziestu jeden dni. Nie, żeby znał długość ziemskiego dnia. Być może Ziemia miała miesiące, każdy z własnym okresem orbitalnym... ale nie. Pamiętał przypływ i odpływ, po jednym dziennie. Jeden księżyc. Ostatnio w poszukiwaniu wskazówek przesiewał bibliotekę muzyczną Jeevesa. W tekstach mowa była o błękitnym księżycu, srebrzystym księżycu, o pełni księżyca, diabelskim księżycu, a nawet o księżycu papierowym. Co było faktem, co metaforą, a co... Sigmund drgnął, słysząc ostre pukanie. Otworzyły się drzwi. Stał w nich mężczyzna, niski i krępy, o ciemnej skórze i z długim, czarnym kucykiem. Eric Huang-Mbeke był pierwszą osobą, którą Sigmund, ledwie wyszedłszy z autodoca, poznał na tym świecie. Obecnie Eric był szefem komórki technicznej Biura Analiz Strategicznych. Zwykle był w stanie opracować każdy gadżet, którego Sigmund potrzebował - i podobnie jak większość Nowych Terran Eric był zbyt niewinny, żeby wiedzieć, co trzeba zbudować, dopóki Sigmund o to nie poprosił. Eric wyglądał na - ponurego? Nie, osłupiałego. Alarmy były cicho. Nowa Terra nie była atakowana. Więc co się stało? - Coś z Don Kichotem? - spytał Sigmund. Na pokładzie statku była żona Erica, Kirsten, jako nawigator i pierwszy pilot. Eric pokręcił głową. - Sigmund, musisz to zobaczyć. Jeeves, przychodząca wiadomość hiperfalowa. Czas...

1

William Seward - amerykański sekretarz stanu w rządzie prezydenta Johnsona. W 1876 r. za 7,2 min dolarów kupił od Rosji Alaskę. Ówcześni krytycy określali transakcję jako „szaleństwo Sewarda” (ang. Seward’s folly), ponieważ uważali, że wydano ogromną sumę pieniędzy za odległy i trudno dostępny region o

- Mam ją, Ericu. Wezwanie o pomoc, zapętlone. Jak pękająca bańka wirujący glob zniknął znad biurka Sigmunda, zastąpiony przez nagrane holo. Tekst pełen był zawijasów i Sigmund nie rozumiał ani jednego znaku. Ale to nie na tekst się gapił. Postać na hologramie wyglądała jak skrzyżowanie ośmiornicy i rozgwiazdy.

6 Tchórzostwo było przereklamowane. Ta myśl była szalona, nawet wywrotowa. Baedeker i tak pozwolił sobie w ten sposób pomyśleć. Żył na Nowej Terze na dobrowolnym wygnaniu, daleko od domu. Dla Obywateli już sam ten wybór sprawił, że został uznany za szalonego. Kucał nad swoją grządką czerwonych melonów, cierpliwie pieląc. Słońca grzały mu plecy. Obie szyje i stawy we wszystkich trzech nogach bolały, ale to przejdzie. Poza tym niewiele było rzeczy równie pysznych, jak dojrzałe melony. Tchórzostwo oczywiście nie było koncepcją Obywateli. Obywatele byli rozważni. Ostrożni. Rozsądni. Ludzie mieli swoich przywódców, a Obywatelom kierunek nadawał ich Pierwszy. Kiedyś instynkt stadny był bezdyskusyjnie właściwy. Oddalić się od stada oznaczało wpaść z szpony i kły drapieżników. Wszelkie tendencje do samotnych wędrówek zostały z jego przodków wyplenione na długo przed pojawieniem się pierwszego przebłysku świadomości. Ale rzeczy się zmieniały. Za

pomocą

strachu,

technologii

i

bezwzględnej

determinacji

Obywatele

wyeliminowali drapieżców z powierzchni Ogniska. Nie mogli jednak wyeliminować cyklu życiowego gwiazd. Teraz Flota Światów uciekała przed sterylizacją całej galaktyki... Prosto ku nieznanym niebezpieczeństwom. *** Dzień miał się ku końcowi, na niebie widać było już tylko jeden łuk słońc. Z gniazd zaczęły wylatywać purpurowe zapylacze, wydając swoje delikatne brzęczenie. Wysoko nad głowami krążył samotny, ziemski ptak, unosząc się bez wysiłku. Grzywę Baedekera zmierzwiła chłodna bryza. Nadal pielił, starając się zatracić w chwili i towarzystwie przyjaciół. nikłej wartości

- Chyba mam już dość - powiedział Tantal głosem zachrypniętym od kurzu, który wzbudzali. Tak naprawdę dopiero co się pojawił i ledwie zaczął, mając nadzieję, że ściągnie Baedekera na kolację. - Ja też - zgodził się Sybilla. - Wszędzie dookoła jedzenie, a nie ma co zjeść. Odwrócił głowy, by popatrzeć sam sobie w oczy. Sybilla lubił ironię, co objawiało się nie tylko w możliwym do wymówienia dla ludzi imieniu, które sobie wybrał. Ludzka niepodległość uwolniła go od ciężkiej pracy w obozie reedukacyjnym - niezupełnie w taki sposób widział odzyskanie swojej wolności. - Baedeker, a ty? Baedeker też był głodny, i co z tego? - Popracuję jeszcze trochę - zaśpiewał. - Samobiczowanie - stwierdził Tantal. To było ludzkie określenie, a ponieważ powiedział to po angielsku, potrzebował do tego tylko jednego gardła i jednych ust. Drugą głową zbierał już swoje narzędzia. Kpina Tantala nie była sprawiedliwa, ale Baedeker nie widział powodu, żeby to komentować. Po co miał się spierać z przyjaciółmi, skoro nie miał ambicji ponad walkę z chwastami? Harował całymi dniami nie w ramach kary, choć już kiedyś został zesłany na inny świat farmerski i skazany na ciężkie roboty, i nie w ramach pokuty, choć do odpokutowania miał wiele. Prace ogrodnicze traktował jak terapię. Z pożegnalnymi trylami (i zgrabnymi nutami rozczarowania) przyjaciele Baedekera potarli się z nim głowami i pogalopowali. Ładunki chwastów przerzucili przez dysk transferowy, być może na kompostownik, albo do zbiornika syntezy żywności, a potem sami zniknęli, zostawiając Baedekera samego w rozkopanym ogrodzie. Uklęknął, podniósł rydel (ostrożnie - to było ostre narzędzie!) i wrócił do swojego zadania. Gdy pracował wystarczająco długo i wystarczająco ciężko, czasami zatracał się w zadaniu i przestawał myśleć. Myślenie leżało u podstaw jego problemów. Myślenie o niezniszczalnych kadłubach, które nie do końca były niezniszczalne. O tym, jak wyprodukować neutronium bez konieczności niszczenia gwiazdy. O wielkich zaplombowanych napędach kupionych od Zewnętrznych, które poruszały całe światy, i o całkowicie nieznanej zasadzie ich działania, i o zaangażowanych w to potwornych energiach, i o... Nie! Z ponurą determinacją Baedeker skoncentrował się ponownie na zbieraniu chwastów i

rzucaniu ich na stertę. Po chwili, gdy w jego zasięgu nie było już żadnego pędu, z trzeszczącymi stawami wstał i poczłapał na nowe miejsce. Niebo było już prawie całkiem ciemne. Niedługo będzie musiał skończyć. Wiatr zamarł, a potem powiał z innego kierunku. Złapał jakiś nieprzyjemny zapach. Wiatr powiał mocniej: morska bryza. Od smrodu zmarszczyły mu się nozdrza. Cała ekologia wybrzeża zniknęła, zabita przez brak pływów. Jako Rezerwat Natury Cztery, fragment Floty, ten świat był jednym z sześciu światów orbitujących wokół wspólnego środka ciężkości. Było tu dziesięć pływów dziennie. Jako Nowa Terra świat ten podróżował sam. I nie było pływów. Nadciągająca noc i ostry zapach od dawna martwych... stworzeń... które zdryfowały na brzeg i gniły. Baedeker westchnął. Dziś już nie uwolni się od myśli. Jego badania nad napędem Zewnętrznych nie były całkowicie bezowocne. Mechanizm w jakiś sposób wykorzystywał zerową energię próżni. Asymetryczny przesył tej energii stanowił siłę pędną wystarczającą, żeby poruszyć całe światy. Co jeśli, dumał, nałożyć na pola napędowe delikatne wibracje, dodać trochę momentu obrotowego? Być może udałoby się spowodować falowanie oceanów, w tę i z powrotem, w ten sposób symulując przypływy i odpływy. A potem? Ta siła mogłaby nie ograniczyć swojego wpływu do oceanów. Odrobinę większy nacisk mógłby przewracać budynki. A jeszcze więcej? Napięcie mogłoby wzbudzić fale sejsmiczne. Przypadkowy rezonans mógłby stworzyć coraz wyższe i wyższe fale, aż tsunami rozbiłyby się o kontynenty i zmiotły całe miasta. Baedeker zadrżał, myśląc o szalonej pysze, z której wciąż nie wyleczyły go lata wygnania. Być może w tych nowych i niebezpiecznych czasach tchórzostwo było przeceniane. Nie można uciec przed niebezpieczeństwem, skoro jest ono wszędzie. Chyba że... Dygocząc z szoku i strachu, Baedeker upadł na ziemię. Głowy wcisnął między przednie nogi, pod brzuch, do ostatniej kryjówki Obywateli: ciasno zwiniętego schronu własnego ciała. *** Baedeker ukrył się w swoim mieszkaniu, bez zainteresowania grzebiąc w misce z papką z ziaren i traw, wciąż drżąc po ostatnim ataku paniki. W tle leciało holo, grupa baletowa zastępująca mu towarzystwo, którego pragnął, ale na które był zbyt rozbity.

Najpierw zje, potem wyczesze z grzywy gałązki i rzepy, wykąpie się i prześpi. Później, być może, będzie w dość dobrej formie, żeby pokazać się innym. Z kieszeni, w której trzymał komunikator, rozległo się falujące glissando. Zignorował muzykę, aż się urwała. Kilka chwil później rozległa się fanfara, głośniejsza i bardziej natarczywa, oznaczająca połączenie o wyższym priorytecie. To także zignorował. Zanim dźwięk rozległ się po raz trzeci sięgnął do kieszeni i wyłączył komunikator, odwracając oczy od wyświetlacza. Nie chciał wiedzieć, kto dzwonił. Sprawa mogła poczekać, albo przekraczała jego obecne możliwości. Więcej dźwięków, ostrych i natarczywych, i z nowego źródła: awaryjne użycie jego domowego dysku transferowego. Kto? Dlaczego? Baedeker cofnął się, przestraszony. Z dysku zszedł człowiek, niski i krępy, o okrągłej twarzy. Nie robił szczególnego wrażenia - dopóki nie przyszpiliły cię te ciemne, uważne oczy. Baedeker znał te oczy. Bał się tych oczu. Wzdrygnął się i odwrócił wzrok. To był Sigmund Ausfaller! - Spokojnie, nie denerwuj się - powiedział Ausfaller. Baedeker cofnął się, gotów, żeby wystrzelić w każdym kierunku. Instynktownie odsunął od siebie głowy, jedną trzymał wyżej, drugą niżej. - Wiesz, kim jestem? - spytał Ausfaller. Minęły lata, odkąd ostatnio rozmawiali, ale oczywiście, Baedeker znał tego człowieka. Wiedziałby, kim jest nawet gdyby nigdy się nie spotkali. Ausfaller był jedynym Ziemianinem na tej planecie i ministrem obrony. To pytanie sprawiło, że Baedeker zaczął się zastanawiać: wyglądam na aż tak rozstrojonego? Odważył się spojrzeć w bok, a lustro pokazało oklapniętą i zaniedbaną postać. Wbrew sobie szarpnął skołtunioną grzywę. - T-tak. Dlaczego tu jesteś? Ausfaller rozejrzał się i usiadł na stercie wypchanych poduszek. Jeśli w ten sposób chciał się wydać mniej groźny, to mu się nie udało. - Baedeker, potrzebuję twojej pomocy. - Nie potrzebujesz. - Baedeker zadrżał. - Jestem zwykłym ogrodnikiem. Ausfaller się pochylił. - Wiem, i przykro mi z tego powodu. Niegdyś byłeś kimś znacznie więcej, wspaniałym inżynierem. Chcę, żebyś znów nim był. Bo kto dzieli się ze swoimi sługami swoją najlepszą technologią? Tylko głupcy, a Obywatele z pewnością nimi nie byli.

Baedeker popatrzył sobie w oczy. Pamiętał zarozumiałego inżyniera, którym był - i skulił się na to wspomnienie. - Przepraszam. Nie potrafię. Ausfaller rozważał coś z zaciśniętymi wargami. - Grozi nam poważne niebezpieczeństwo... Jedna z głów Baedekera znowu szarpnęła za grzywę. Wyciągnął ją, żeby obrzucić człowieka szczerym, dwugłowym spojrzeniem. - Szukasz starego Baedekera? To on jest poważnym niebezpieczeństwem. Najlepiej będzie - dla wszystkich - jeśli nikt nigdy go już nie zobaczy. - A jeśli cały świat jest zagrożony? Być może wiele światów? Co wtedy? Szyje Baedekera zadrżały walcząc, by nie schować się między nogami. Tchórzostwo było przeceniane, pomyślał. - Być może, Sigmundzie, powinieneś powiedzieć mi więcej - stwierdził wreszcie. Ausfałler potrząsnął głową. - Dołącz do ważnej, pozaświatowej misji, albo wracaj na Ognisko. Baedeker nie odezwał się. - Azyl to przywilej, nie prawo - dodał człowiek. Zagrożenie dla wielu światów? Nie było żadnego wyboru.

7 Przez przestrzeń kosmiczną, po równoległych, choć oddalonych od siebie o tysiące mil kursach, pędziły dwa statki. Przygotowywały się do wymiany załóg. Ładunek już został wymieniony. Przelano paliwo. - Z tej strony gotowość - na kodowanym kanale odezwała się z Don Kichota Kirsten Quinn-Kovacs. - Ericu, ty pierwszy. Sigmund gestem wskazał na dysk transferowy wbudowany w podłogę pokoju rekreacyjnego. Pocił się. Skok ze statku na statek przerażał go jak diabli. Dysk transferowy mógł przyjąć tylko określoną ilość energii kinetycznej. Prędkość musiała być dokładnie taka sama: z tolerancją do dwustu stóp na sekundę. To ograniczenie nie stanowiło problemu, gdy różnice prędkości wynikały z rotacji planety. Wówczas była to prosta geometria pozwalająca określić różnicę prędkości pomiędzy dyskiem początkowym a końcowym.

W pustce nie było dysków pośrednich. Jako zabezpieczenie dyski miały program przerywający transmisję, jeśli wykryły, że różnica prędkości zbliża się do progu krytycznego. Prawdopodobieństwo, że oba statki lecące niemal z prędkością światła przekroczą ten próg podczas mniej, niż milisekundy, która była potrzebna na transfer, było nieskończenie małe. Może gdyby Sigmund był fizykiem, a nie analitykiem, to by go to przekonywało. Zgodził się z prostą prawdą, że opóźnienie stanowiło większe ryzyko. Spotkanie i dokowanie zabrałoby czas, którego mogli nie mieć. - Ruszam - odparł Eric. Wszedł na dysk i zniknął. - No i już - powiedział przez radio. Sigmund czuł suchość w ustach. Odchrząknął. - Wysyłaj ich, Kirsten. Na pokładzie pojawił się jeden członek załogi Don Kichota, a zaraz potem drugi. Obaj byli zaskoczeni na widok Sigmunda. - Panie ministrze... - zaczął jeden. Sigmund powoli oddał salut. - Nie widzieliście mnie. Na mostku jest kapitan Tanaka-Singh. On udzieli wyjaśnień. Omar przetrzyma tych dwóch w ukryciu, dopóki Don Kichot nie wróci ze swojej niezgłoszonej misji. - Tak jest - odpowiedzieli jednym głosem. Z komunikatora dobiegł dźwięk wywołania, a potem głos Erica. - Sigmund, idziesz? - Za chwilę. Czekał, aż umilkną kroki. Wyciszył interkom na statku, a potem połączył się z kabiną Baedekera. - Już czas. Cisza. - Już, do diaska! - powiedział Sigmund. - Przyjąłem, Sigmundzie. Nareszcie. Odpowiedź, choć burkliwa, została wypowiedziana w dźwięcznym kontralcie. Lalkarze zawsze tak mówili do ludzi. Przyjmując, że każdy lalkarz mógł imitować większość instrumentów muzycznych - i całe orkiestry, jeśli chciał - ten seksowny głos musiał być świadomą manipulacją. Chwilę później o metalową podłogę korytarza zastukały kopyta. W drzwiach

Baedeker zawahał się, gotów uciec w przeciwnym kierunku. - Baedeker - powiedział Sigmund przymilnie. Lalkarz wszedł do pokoju rekreacyjnego. - Twoja kolej. Baedeker, czego się Sigmund nie spodziewał, bez namawiania wszedł na dysk i zniknął. Sigmund dał mu chwilę, żeby zszedł z dysku i sam przeszedł na Don Kichota. Gdzie zastał czerwonego na twarzy Erica. Baedeker się cofnął. Jego głowy kołysały się w panice, szukając miejsca ucieczki. Znalazł osłonę za skrzyniami z bronią, które przed wymianą załogi przesłał Sigmund. - Ty! - warknął Eric. - Jak śmiesz... - On jest ze mną - huknął Sigmund. - Eric, cofnij się. To rozkaz. Kirsten słuchała przez interkom. - Wszystko w porządku? - Tak, Kirsten - powiedział Sigmund. - Wywołaj prom. Powiedz Omarowi „dobra robota, wracajcie bezpiecznie”. Eric miał zaciśnięte pięści, z pobielałymi kostkami. Nadal zbliżał się do Baedekera. - Sigmund, czy ty wiesz, kto to jest? Co on próbował zrobić? - Eric! Kto to taki? - zapytała Kirsten. - Baedeker! - krzyknął Eric. - Baedeker! Sigmund starannie dobierał słowa. - Zrobił to, co wydawało się najlepsze, by chronić jego lud i jego dom. Tak, jak robimy to ty i ja. - Podłożył ładunki wybuchowe na moim statku! Stary, opłakany Odkrywca. - W statku, który ukradłeś, Ericu. - Nie w tym rzecz! Dokładnie w tym. W innym życiu, w innym świecie, Sigmund ukrył bombę na innym statku i z tego samego powodu: żeby statek nie został skradziony. Sigmund zrobił to pierwszy, i - w przeciwieństwie do Baedekera - powstrzymał kradzież. Nie, żeby był dumny z tego, co musiał zrobić. - Baedeker wykonywał swoją pracę. Eric, zajmij się własną. Eric się skrzywił. - Zawsze to robię. Sigmund pozwolił Ericowi, by ten miał ostatnie słowo, żeby złagodzić nieco ukłucie nagany.

- W porządku, Kirsten - Sigmund podał zestaw koordynat. - Gdy tylko będziesz gotowa. Kirsten znała lęk Sigmunda do statków kosmicznych i nie zostawiła mu czasu na nerwy. Albo po prostu rozpoznała ich cel. - Wejście w hiperprzestrzeń za pięć sekund... cztery... trzy... *** Hiperprzestrzeń! Było to miejsce (Wymiar? Abstrakcja? Wspólne złudzenie?), które wymykało się opisowi. Czymkolwiek była lub nie była hiperprzestrzeń, pozwalała na gigantyczne skróty: w przybliżeniu rok świetlny w przestrzeni Einsteina na każde trzy dni czasu pokładowego. Zostaw w hiperprzestrzeni otwarty wizjer i - jeśli będziesz miał szczęście - będziesz miał wrażenie, że ściany to zaprzeczenie pustki. Jeśli nie będziesz miał szczęścia, twój umysł po prostu się zagubi. Czymkolwiek jest, bądź nie jest hiperprzestrzeń, umysł sobie z nią nie radzi. Hiperprzestrzeń doprowadziła do szaleństwa wiele umysłów. I dlatego statki pędziły przez hiperprzestrzeń z wizjerami zamalowanymi, zasłoniętymi albo wyłączonymi - a ich załogi, przez jakiś czas, myślały o zapomnieniu, które czaiło się tuż za ścianami statku. Wyskakiwały do normalnej przestrzeni, tym częściej, im dłużej trwała podróż, tylko po to, żeby się upewnić, że wciąż istnieje coś poza statkiem. I raz za razem stwierdzali, że nie są w stanie trzymać się z dala od mostka i czujnika masy, w który wpatrywali się obsesyjnie. Czymkolwiek była lub nie była hiperprzestrzeń, hipernapęd robił coś dziwnego, gdy podchodzili zbyt blisko jakiejś dużej masy. Będąc w hiperprzestrzeni, zbliż się za bardzo do jakiejś gwiazdy lub planety i... Cóż, Sigmund nie wiedział, co się dzieje. Nikt nie wiedział. Być może statek przestawał istnieć. Być może był wciągany w inny wymiar, na głębszy poziom hiperprzestrzeni albo na drugą stronę wszechświata. Matematyka tu nie była jednoznaczna. Sigmund wiedział, że boi się hiperprzestrzeni i nie był w tym odosobniony. Jednak ta awersja nie była jedynie ludzką ułomnością. Przed Nową Terrą Sigmund znał wiele gatunków, które bały się kosmosu. Pamiętał wszystkie, tylko nie to, jak je znaleźć. Wszystkie cofały się, w taki czy inny sposób, przed hiperprzestrzenią. Reakcja lalkarzy była jedną z najbardziej ekstremalnych. Większość - Baedeker należał do wyjątków - w żadnych okolicznościach nie skorzystałaby z hipernapędu. Flota Światów będzie długo lecieć. Sigmund pozbierał się. Włączył interkom w swojej kabinie. - Proszę wszystkich do pokoju rekreacyjnego. Już czas na omówienie zadania.

*** Nad stołem unosił się obraz. Załoga Sigmunda oglądała holo. Sigmund obserwował załogę. Kirsten z błyszczącymi oczami, nieświadomie bębniąc palcami w blat patrzyła w ostatnią, wstrząsającą scenę nagrania. Była szczupła i atletyczna, o jasnej skórze, delikatnych rysach i wysokich kościach policzkowych. Kasztanowe włosy miała krótko ostrzyżone. Eric i Kirsten - mąż i żona - siedzieli razem u dłuższego boku stołu. Baedeker zajął drugą stronę, blisko włazu, żeby móc szybko uciec. (A może Baedeker jedynie starał się utrzymać maksymalną odległość od ostrych rogów. We wzornictwie lalkarzy nie stosowano ostrych krawędzi i rogów. Dla Sigmunda ich meble wyglądały jak nadtopione, jak to wyściełane siedzenie w kształcie litery Y, na którym teraz okrakiem siedział Baedeker. To krzesło zostało teleportowane na pokład wraz z resztą wyposażenia misji). Sigmund zajął miejsce u szczytu stołu, żeby rozdzielić Baedekera i Erica. Drugi koniec stołu przylegał do ściany działowej. Gdy mebel nie był potrzebny, chował się w niej. - Gw’oth - z podziwem powiedziała Kirsten. - Opanowali podróże międzyplanetarne. Baedeker też wpatrywał się w nagranie, ale z przerażeniem. Podobnie jak Kirsten, widział je pierwszy raz. - Jeszcze jeden gatunek przemierzający kosmos? - powiedział. - A wy go znacie? Czy możecie to wyjaśnić? Kirsten nie mogła oderwać oczu od obrazu. - To była nasza pierwsza misja z dala od Floty. Eric i ja, Omar i Nessus. Baedeker pisnął coś niemelodyjnie dwoma gardłami. Nie przetłumaczył tego i nie musiał. Pomiędzy nim a Nessusem nie było miłości. Kirsten, słysząc ten trel, zmarszczyła brwi i mówiła dalej. - Do Floty nieoczekiwanie dotarł przekaz radiowy. Wyśledziliśmy sygnał, znaleźliśmy tych kolesi, podsłuchiwaliśmy ich rozmowy. Dużo się o nich dowiedzieliśmy, zgodnie z poleceniem Nessusa, bez nawiązywania kontaktu. Siebie nazywali Gw’oth. Jednostkowo Gw’o. Wyewoluowali w oceanie pod powierzchnią lodowego księżyca. Lecimy do ich systemu słonecznego. Baedeker nerwowo poskrobał kopytem podłogę. - A zostawiliście tym Gw’oth boję hiperfalową? Po co? Eric i Kirsten wymienili nieszczęśliwe spojrzenia. - To skomplikowane - powiedziała wreszcie Kirsten.

Innymi słowy, nie chcieli o tym opowiadać Baedekerowi, pomyślał Sigmund. Muszę zbudować zaufanie w swojej załodze. Nieufność wobec lalkarzy to moje zadanie. - Mamy czas - stwierdził. - Sprawdzaliśmy ich - powiedział Eric. - Laserem spaliliśmy jeden z tych ich prymitywnych satelitów komunikacyjnych, żeby zobaczyć, jak zareagują. Bardzo szybko wystrzelili nowy. To sprawiło, że Nessus zaczął się zastanawiać, jaki jest zasięg ich obserwacji nieba. Flota minęłaby ich za jakieś siedemdziesiąt lat, do tego czasu poruszając się z trzema dziesiątymi prędkości światła. Gdyby istniała możliwość, że Gw’oth umieszczą coś na trasie Floty... Sigmund zadrżał, choć ta historia nie była dla niego nowością. Nie trzeba być lalkarzem, żeby bać się broni kinetycznej. - Mów dalej. Eric na kilka sekund przyssał się do kolby z gorącą kawą. - Nessus wydał rozkaz, by jeden obiekt w pasie komet wyposażyć w silnik manewrowy. Chodziło o to, żeby czasowo zmodyfikować orbitę kuli lodowej tak, aby wydawała się być zagrożeniem dla Gw’oth. Chciał zobaczyć czy, i w jaki sposób zareagują. Baedeker przednim kopytem grzebał w pokładzie. - I co? Kirsten pokręciła głową. - W końcu nie zmieniliśmy jej orbity. Odkrywca został wezwany do Floty. Nessus był potrzebny na Ognisku. Nic nie wyjaśnił. I oczywiście Flota zmieniła kurs, żeby uniknąć Gw’oth. Wzmianka o Odkrywcy sprawiła, że Kirsten posmutniała, a na twarzy Erica pojawił się gniew. Baedeker zaintonował coś głęboko w gardłach. Ta trójka, Nessus i zniszczony Odkrywca mieli dużo wspólnej historii. Sigmund spróbował, i nie udało mu się, zinterpretować reakcję lalkarza. Może to były emocje, nie słowa. - Dlaczego zostawiliście boję komunikacyjną? - zapytał Sigmund. Eric i Kirsten znów wymienili spojrzenia. - Niedługo potem Omar, Eric i ja znów wyruszyliśmy na zwiad przed czołem Floty powiedziała Kirsten. - Tylko nas troje. Albo sprawdziliśmy się podczas poprzedniej misji, albo nie było nikogo, kto mógłby nas nadzorować. Więcej miękkiego, niskiego nucenia: drażniące akordy w jakiejś egzotycznej skali, która sprawiała, że Sigmund czuł się nieswojo. Żałoba? Domyślał się, że Baedeker był

przeciwny tej nienadzorowanej misji. Kirsten zadrżała i ciągnęła dalej. - Zamiast tego ruszyliśmy na poszukiwanie Dalekiego Strzału. Biorąc pod uwagę to, co jego odkrycie ujawniło w kwestii historii ludzi jakoś trudno było uwierzyć, że Zgoda - rząd Ogniska - nie spuści na Gw’oth komety. Po odzyskaniu niepodległości Omar i ja tu wróciliśmy. Usunięcie silnika z tej kuli lodowej uniemożliwiło ten konkretny, zdalnie sterowany atak. Nie gwarantowało to Gw’oth bezpieczeństwa. To dlatego w pasie komet zostawiliśmy

boję

hiperfalową:

żeby

monitorować

ich

komunikację

radiową.

Zaprogramowałam boję, żeby w razie znaczących zmian przesłała wiadomość na Nową Terrę. Baedeker pisnął jak ściśnięte za mocno dudy, wciąż grzebiąc kopytem w podłodze. - W ciągu zaledwie kilku lat Gw’oth przeszli od prostych satelitów komunikacyjnych do odwiedzin w pasie komet? A wy daliście im radio hiperfalowe do skopiowania? Równie dobrze mogli dostać hipernapęd... - Nie od nas - stanowczo powiedziała Kirsten. - Nie znajdą boi. - A jednak jej używają - wytknął Baedeker. Kirsten pokręciła głową. - Zostawiliśmy standardową boję radiową, wielokierunkową, na innym ich księżycu i wskazówki, jak się z nami skontaktować, w głównych językach Gw’oth. Boja hiperfalowa przekazuje na Nową Terrę każdy sygnał radiowy z tamtej boi. Kanał komunikacyjny jest jednokierunkowy - nie mogą wyśledzić odpowiedzi, by zlokalizować przekaźnik. To zostało pomyślane tak, by Gw’oth mogli do nas dotrzeć, gdyby potrzebowali pomocy. Sigmund włączył nagranie jeszcze raz. Sygnał powtarzał się od wielu dni, ale wiadomość była krótka. Pośród liści przypominających falujące wodorosty, falowała przed nimi niezupełnie rozgwiazda - Gw’o. Na, końcach pięciu rurkowatych macek rytmicznie marszczyły się i wygładzały jakieś otwory. Układ oddechowy? Narząd mowy? Translator pokładowy przetworzył znaki, które w formie tekstu przesuwały się pod obrazem. „Przyjaciele, przybywajcie natychmiast. Coś pędzi w naszą stronę. Coś bardzo niebezpiecznego”.

8 Sigmund poderwał się i odwrócił w stronę stłumionych jęków dochodzących z sąsiedniej kabiny. Nie winił Kirsten i Erica, którzy spotkali się po przeszło miesiącu

niewidzenia. Jego empatia nie sprawiała jednak, że ich seks stał się bezgłośny. Sigmund tęsknił za rodziną okropnie, ale w tej chwili jego myśli były przy Penny. No, właściwie niezupełnie jego myśli. Musiał się roześmiać. Można by pomyśleć, że ktoś liczący sobie niemal dwa stulecia da sobie radę z odrobiną celibatu. Tylko że to nie była prawda. Jego wspomnienia przynajmniej te, które zachował - sięgały daleko w przeszłość, ale na Nową Terrę przybył w ciele dwudziestolatka. Tylko eksperymentalny, wspierany nanotechnologią autodoc Carlosa Wu mógł cofnąć Sigmunda w czasie. Niedługo potem Nessus zabrał prototyp. Jedyny prototyp. Na Nowej Terze nikt nie zostanie odmłodzony tak, jak Sigmund. Cóż, Sigmund kiedyś uratował Carlosowi życie. Użycie autodoca wyrównywało rachunki. Sigmund z jękiem opuścił pole siłowe, w którym spał i powoli opuścił nogi na pokład. Skoro nie spał, to równie dobrze mógł wstać. Trochę ćwiczeń, zdecydował, i może jakaś przekąska. Potem, jeżeli nadal nie da się spać, coś produktywnego. Z dala od kabin załogi korytarze Don Kichota były okryte martwą ciszą. Ta nazwa była małym żartem Sigmunda. Jak miałby wyjaśnić pojęcie donkiszoterii ludziom, którzy nie czytali Cervantesa? Gdyby go spytano o wyjaśnienia odpowiedziałby, że to długa historia. Przeszedł z rufy na dziób, z maszynowni na mostek. Statek miał z grubsza kształt cylindra z zaokrąglonymi końcami, średnicę około stu dziesięciu stóp. Dzięki temu było dość miejsca na spacery. Idąc, pogwizdywał niemelodyjnie i poklepywał kadłub, żeby poczuć jego uspokajającą solidność. Don Kichot był jednym z niewielu statków małej floty Nowej Terry zbudowanym przez General Products Corporation należącą do lalkarzy. Wykorzystano tu kadłub model #3. Zanim GP zniknęło ze Znanej Przestrzeni, uciekając przed eksplozją jądra, reklamowało swoje produkty jako niemal niezniszczalne. Właśnie, niemal. Istnieje wiele skomplikowanych sposobów, żeby umrzeć. Sigmund kiedyś pochłaniał kryminały. Im bardziej niemożliwa zbrodnia, tym bardziej edukacyjna. Kryminały dziejące się w zamkniętym pomieszczeniu były najbardziej pouczające ze wszystkich. Kadłuby GP były właśnie czymś w tym rodzaju. Tak jak mógłby to robić tylko paranoik, Sigmund zaczął obsesyjnie zastanawiać się nad tym, przed czym kadłub go nie ochroni. Uderz w coś wystarczająco mocno, a pasażerowie zmienią się w mokre plamy na

wciąż nienaruszonym kadłubie. Antymateria w odpowiednich ilościach mogła zniszczyć wszystko zrobione z normalnej materii. Ale antymateria była rzadkością. Cała sztuczka polegała na znalezieniu wystarczającej ilości. Światło widzialne przechodzące bezpośrednio przez kadłub. Lalkarze uważali przejrzystość za cechę ogólną, nie wadę. Można było pomalować kadłub GP w miejscach, w których chciało się zablokować światło. Czyli: wiązka laserowa nakierowana na cel wystarczająco długo mogła odparować farbę i pokonać każdą osłonę antyradiacyjną, a następnie z całą mocą przejść przez nadal nienaruszony kadłub. Jak się okazało, każdy kadłub GB to pojedyncza, sztuczna molekuła, której wiązania atomowe zostały potężnie wzmocnione przez wbudowany w nią rdzeń zasilający. Usmażenie tego rdzenia za pomocą lasera było kwestią niewiarygodnego fuksa - chyba że celowałoby się do nieruchomego celu - ale było to możliwe do zrobienia. Bez zasilania samo ciśnienie powietrza rozsadzi osłabiony kadłub. Był jeszcze przynajmniej jeden sposób na zniszczenie kadłuba GP, jaki Sigmundowi przychodził do głowy. Lalkarze już raz zniszczyli statek z kadłubem GP, na którego pokładzie była załoga ARM. Innym razem zniszczyli jednocześnie wszystkie kadłuby GP, którymi dysponowała maleńka flota Nowej Terry. Baedeker pracował dla General Products Corporation i Sigmund czuł, że o tych zdarzeniach inżynier wiedział więcej, niż się do tego przyznawał - a nie przyznawał się do niczego. Kod autodestrukcji, zgadywał Sigmund, przekazany poprzez kadłub za pomocą światła widzialnego. Zrobił to, co wydawało się najlepsze, żeby chronić twój lud i swój dom. Sigmund stwierdził, że taką linię rozumowania było mu znacznie łatwiej podać Ericowi, niż przyjąć, że Baedeker zrobił to z przekonania. Sigmund nadal spacerował bezcelowo, wciąż szukając poczucia bezpieczeństwa w solidności kadłuba. Bezowocnie. Żaden materiał nie mógł uchronić statku lecącego w hiperprzestrzeni przed głodną paszczą osobliwości grawitacyjnej. Zawrócił na mostek, żeby jeszcze raz spojrzeć na wskaźnik masy. Co prawda sprawdzał go kilka minut wcześniej, ale i tak zerknął raz jeszcze. W pobliżu nie było niczego dużego. Z westchnieniem zmienił kurs na pokój rekreacyjny. - Jeeves - zawołał. - Jestem, sir - odezwał się znajomy głos. Większość statków Nowej Terry miała kopię Jeevesa. Lalkarze, co było do

przewidzenia, nie pozwolili na rozwój SI - po co budować potencjalnego rywala? - a Jeeves, choć liczący sobie setki lat, był bardziej zaawansowany niż wszystko, co było obecnie osiągalne. W głowie Sigmunda pojawił się obraz wężowej korony. Meduza, jego dawna SI, w dużej mierze była autonomiczna. Ona już dawno skończyłaby przekopywanie archiwów Jeevesa, korelując wszystko ze wszystkim, obliczając prawdopodobne relacje, wyciągając wnioski... Podczas gdy Jeeves musiał być prowadzony za wirtualną rękę. - W domu szukałem odniesień do ziemskiego księżyca - powiedział Sigmund. - Jak mogę pomóc? Sigmund przebijał się przez bibliotekę muzyczną, ale podczas sztucznej nocy na trzeciej wachcie muzyka wydawała się być aspołeczna. Nie miał ochoty na czytanie tekstów piosenek. Co wobec tego? - Literatura z odniesieniami do księżyca. Najpierw ostatnie publikacje. Jeeves przedstawił rzeczy, które były zabawne, zachwycające, irytujące albo przygnębiające, ale nic użytecznego. Oczywiście nic naukowego, nawet w sensie fikcyjnym. Wszystkie takie publikacje zostały wymazane. Zostały takie rzeczy, jak Goodnight Moon, urocza opowiastka na dobranoc, która z pewnością spodobałaby się Atenie, i A Moon for Misbegotten, która chyba nikomu by się nie spodobała. Rozszerzenie parametrów wyszukiwania o „księżyc” gdziekolwiek w tekście dało niedorzecznie długą listę. Sigmund próbował tego już wcześniej. Wziął z syntetyzera kolbę gorącego mleka, mając zamiar poczytać po prostu dla odprężenia. Kilka tytułów z listy książek, w których wspominano o księżycu wyglądało interesująco. Jankes na dworze króla Artura, zdecydował. Uznał, że słowo „Jankes” brzmiało znajomo, jakby było używane w miejscu, w którym kiedyś pracował. A może dlatego, że Mark Twain wydawał mu się znajomy, albo dlatego, że król Artur, podobnie jak Jeeves, był Anglikiem. Sigmund pomyślał, że może jako chłopiec widział adaptację tej powieści w triwi. Na pierwszą wzmiankę o zaćmieniu wyprostował się na krześle. Zaćmienie słońca. Z tyłu głowy coś mu drgnęło... - Mogę się przyłączyć? Sigmund uniósł wzrok. - Cześć, Kirsten. Oczywiście. Ucieszę się z towarzystwa. Myślałem, że masz nocną zmianę. - Nie mogłam zasnąć - stłumiła ziewnięcie. - Dla odmiany. A ty?

- To samo - wskazał na tekst unoszący się nad jego komunikatorem. - Może lektura i ciepłe mleko zdołają mnie uśpić. Zanim usiadła wraz z nim przy stole wzięła sobie herbatę. - Jak myślisz, co zobaczyli ci Gw’oth? Ich czwórka zastanawiała się nad tym bez końca. Oczywista odpowiedź, zakładając że Gw’oth w ogóle coś widzieli, i nie była to pułapka, że chodziło o Flotę. Odkrywca znalazł Gw’oth tylko dlatego, że ich transmisje nadeszły z trasy lotu światów lalkarzy. Ta trasa uległa zmianie, ale różnica nie była jeszcze znacząca. Niepokojącą odpowiedzią było to, że Gw’oth wykryli jakiś uprzedzający atak lalkarzy. Jeśli tak, to Don Kichot prawie na pewno dotrze za późno, żeby coś zrobić. - Gremliny - powiedział wreszcie Sigmund, a potem musiał wyjaśnić, czym były gremliny. Gremliny były równie dobrym terminem, jak każdy inny dotyczący ostatecznej możliwości: czegoś całkowicie niespodziewanego. Znowu ziewnęła. - Co czytasz? Sigmund przesunął komunikator w jej stronę. - Ziemską opowieść z czasów dawno przed moimi. Przed lotami kosmicznymi. Przejrzała kilka stron i oddała mu komunikator. - Jak skończysz, to powiedz, czy warto ją przeczytać. - Jasne. Sigmund stwierdził, że nie pamięta, w którym miejscu skończył. - Jeeves, zbliżałem się do wzmianki o zaćmieniu. Sigmund wrócił do lektury we właściwym miejscu. Co właściwie czytał? Dziewiętnastowieczny podróżnik w czasie fantazyjnie ciśnięty do średniowiecznej Anglii, oskarżony o czary. Unika spalenia na stosie (fuj!), wykorzystując swoją wiedzę na temat bliskiego zaćmienia, żeby udowodnić swoją władzę nad słońcem. Jakże dogodnie, pomyślał Sigmund. - A niech to! - zawołał nagle. Kirsten spojrzała na niego znad filiżanki z herbatą. - Sigmund? - Możliwe, że poproszę, żebyś mi coś policzyła. Kilkoma stuknięciami włączył tryb rysowania. Naszkicował zaćmienie słońca: słońce, księżyc, Ziemię. Swobodnie przemieszczające się światy nie znały tego zjawiska.

- Słońce jest gwiazdą żółtą - zaczął. To nie przemawiała tylko domniemana pamięć Sigmunda; biolodzy Nowej Terry zgadzali się z tym. Ludzkie oczy były optymalnie przystosowane do właśnie takiego słońca. Tak jak rośliny wschodzące z ziaren z kurczącego się zapasu Dalekiego Strzału. Ziemskie zboża uprawiane na Nowej Terze zaczęły się już adaptować do bardziej pomarańczowego spektrum światła emitowanego przez sztuczne słońca. Te fałszywe gwiazdy wydzielały światło preferowane przez ekosferę Ogniska. Wedle najlepszych szacunków temperatura powierzchni ziemskiego słońca oscylowała wokół dziesięciu tysięcy stopni - zupełnie zwyczajnej. Jako wskazówka co do położenia Ziemi było to całkowicie bezużyteczne. Szacowana długość ziemskiego roku także była całkiem normalna, lokując planetę w strefie zdatnej do zasiedlenia wielu gwiazd. Parametry orbity planety były funkcją masy słońca, więc nawet gdyby Sigmund znał dokładną długość roku na Ziemi, nie mówiłoby to nic konkretnego o promieniu orbity. Ale teraz pojawił się czynnik w Jankesie, całkowite zaćmienie... Przedział wartości szacunkowych dla różnicy wielkości Ziemi i jej słońca. Dwanaście miesięcy - dwanaście orbit księżyca! - na rok. Więc jaki duży jest ten księżyc, że w pełni zasłania słońce? To zależy, jak blisko Ziemi orbituje. Potrzebowali całego zestawu przybliżeń dotyczących samej Ziemi. Grawitacja Nowej Terry była na tyle zbliżona do ziemskiej, żeby nie namieszać specjalnie w odruchach Sigmunda. Niech będzie, że grawitacja na Ziemi była taka, jak na Nowej Terze, plus minus kilka procent. Nowa Terra i pięć światów Floty znajdowały się w przedziale gęstości skalistych światów, możliwych do zasiedlenia. Gęstość i grawitacja razem sugerowały masę Ziemi, tak jak parametry orbit jej satelitów. Jeeves zestawił obliczenia i zebrał liczby. Kirsten poprawiała program za każdym razem, gdy Jeeves się zaciął. Ten księżyc był, mówiąc wprost, duży. Przynajmniej dwa tysiące mil średnicy. Powiedzmy, że to jedna czwarta średnicy samej Ziemi. Wreszcie prawdziwa wskazówka! - W ogóle nie szukaliśmy takiego świata - ze zdumieniem powiedziała Kirsten. Ziemia i jej księżyc to prawie układ podwójny.

9 Sigmund, choć niechętny temu zadaniu, miał swoje przywileje. Baedeker wpuścił

człowieka do swojej kabiny. Umeblowanie składało się głównie z małego syntetyzera i stosów poduszek. Sigmund rozejrzał się po pomieszczeniu i uznał, że jednak postoi. - Baedeker, musisz się pogodzić z Erikiem. Jesteśmy załogą. Musimy się wzajemnie poznać, nauczyć się sobie ufać. Zaufać Ericowi? Ten człowiek miał w sercu nienawiść. A kiedy to Obywatel przebywał na statku z przedstawicielami innego gatunku i nie dowodził? Jednak lider ma swoje przywileje. - Rozumiem, Sigmundzie. Ci Gw’oth to niezwykle groźny gatunek. Będziemy musieli pracować razem. - A jednak nie wychodzisz z kabiny. Baedeker nic nie odpowiedział. Sigmund wcisnął ręce do kieszeni kombinezonu. - Przynajmniej podziel się swoimi konkluzjami odnośnie Gw’oth. - Już je znasz. Przedstawiłem swoje spostrzeżenia podczas zebrania. Nozdrza Sigmunda poczerwieniały. - Czegoś mi nie mówisz. Do diaska, nie mówisz mi niczego. Dopóki nie znajdą się na miejscu, co jeszcze można było powiedzieć? Przebywając w hiperprzestrzeni, nie widzieli nic. Tymczasem był daleko od domu, sam pośród ludzi. - Jest coś, nad czym myślałem. - Co takiego? - Księżyc - powiedział Baedeker, a Sigmund drgnął. Dlaczego? - Kilka lat temu, zanim Nowa Terra oderwała się od Floty, miała pływy. Dziesięć dziennie. Teraz ich nie ma, a ekologia wybrzeża jest zdewastowana. Baedeker dobrze pamiętał smród. - Penny, moja żona, jest biologiem - powiedział Sigmund. - Mówiła o tym problemie. W sumie chciała ze mną porozmawiać o strefach pływów, ale nigdy do tego nie wróciliśmy. Z oczu Sigmunda wyzierała zwyczajowa dla niego podejrzliwość. - Ale dlaczego teraz mówisz o księżycu? - Ponieważ księżyc jest rozwiązaniem - odparł Baedeker. - Dajcie Nowej Terze własny księżyc, a on przywróci pływy. - Dać Nowej Terze jej własny księżyc. Powinienem był o tym pomyśleć. Zewnętrzni bez wątpienia czekają tylko, żeby dać nam napęd planetarny. Sarkazm był niewątpliwy - długo po tym, jak oni umrą i zostaną zapomniani, Zgoda

nadal będzie spłacać Zewnętrznym napędy Floty - ale Baedeker dostrzegł coś więcej. Sigmund był naprawdę zainteresowany. A ministerstwo, którym zawiadywał Sigmund, musi kontrolować wiele zasobów. - Zastanawiałem się - ostrożnie zaczął Baedeker - czy mógłbym zbudować taki napęd. *** Nawet Obywatel nie może się bać bez przerwy. Obywatele byli stworzeniami społecznymi. Ludzie nie byli stadem, ale Baedeker żył pośród ludzi wystarczająco długo, żeby poczuć się dość swobodnie. Mógł z nimi rozmawiać. Wobec tego, gdy Don Kichot nadal był dziesięć dni od swojego celu, opuścił sterylną kryjówkę swojej kabiny. Wychodząc podczas nocnej wachty, zwykle miał do czynienia z jednym człowiekiem. Radzenie sobie ze wszystkimi jednocześnie mogło zaczekać, aż będą u celu. Najczęściej widywał Kirsten. Chyba nie sypiała za dużo. - Matki uczą się obywać bez snu - mówiła kilkakrotnie. Czy on kiedykolwiek doświadczy rodzicielstwa? Być może, jeśli wróci na Ognisko. Nic go nie powstrzymywało - poza nim samym. Widział, jaką potęgą władali ci, którzy pociągali za sznurki. To było obrzydliwe i służące własnym interesom. Nie, lepiej było poświęcić więcej czasu, aby zapomnieć. Co nasuwało pytanie: ile czasu będzie potrzebował, żeby zapomnieć tę szaloną przygodę? *** Raz jeszcze Baedeker przemierzał z Kirsten korytarze Don Kichota. Miała bystry umysł i dobre serce, i wzięła na siebie doglądanie interesów Gw’oth. Im więcej z nim rozmawiała, tym jej obrona wydawała się głupsza. Niewielu na Ognisku wiedziało o istnieniu Gw’oth, i nie bez powodu. Stworzenia morskie były zbyt przerażające, żeby ujawniać je publicznie. Baedeker należał do mniejszości, był jednym z technologów poproszonych o ocenę zdumiewających odkryć ludzi. Tylko że wszystko, o czym mówił Nessus, było prawdą! Gw’oth, co było niewiarygodne, drogę od rozniecania ognia do rozszczepiania atomu pokonali w ciągu dwóch pokoleń. Nikt nigdy nie powiedział Baedekerowi, że Flota zmieniła kurs, aby trzymać się z daleka od Gw’oth. Nie było takiej potrzeby. Proces nanotechnologiczny, który był wykorzystywany przez General Products przy budowie kadłubów był wrażliwy na najmniejsze zakłócenia. Wkrótce po powrocie Odkrywcy przelotne fale grawitacyjne wstrzymały produkcję w fabryce orbitalnej, w której panowała mikrograwitacja. Mogła to

spowodować fala wywołana zmianą kursu planety. W ciągu kilku lat, które minęły od ostatniej wizyty Kirsten, Gw’oth do swoich możliwości dodali podróże wewnątrzsystemowe. Kto mógłby powiedzieć, czy za tym wkrótce nie pójdą podróże międzygwiezdne? Baedeker był tu dziś, zmuszony do udziału w tej misji, ponieważ unieruchomiło go pytanie egzystencjalne. Czy nadszedł czas, żeby wrócił na Ognisko? Teraz miał swoją odpowiedź. Jeśli to nie napaść Floty była powodem, dla którego Gw’oth wezwali pomoc, to w końcu będzie - gdy tylko Baedeker wróci z raportem.

10 - Pięć minut do wyjścia - spokojnie obwieściła Kirsten. Sigmund nie mógł oderwać wzroku od wskaźnika masy. To był największy przyrząd na mostku, przezroczysta sfera, z której centrum rozchodziły się niebieskie linie o różnej długości. Kierunek linii pokazywał kierunek do odpowiedniego obiektu astronomicznego. Długość była proporcjonalna do grawitacyjnego wpływu obiektu: masa razy odległość do kwadratu. Usiadł, sparaliżowany, w kołysce drugiego pilota. Najdłuższa linia, celująca prosto w niego, niemal dotykała przejrzystej powierzchni, i to go przerażało. Ta linia wydawała się być głodna, gotowa, by pożreć statek, a to przerażało nawet bardziej. Tylko świadomy umysł mógł posługiwać się wskaźnikiem masy, co nasuwało pytanie: co mogło znajdować się na zewnątrz, kontemplując jego? Pięć minut! Matematyka była prosta. Każda dodatkowa sekunda w hiperprzestrzeni przybliżała Don Kichota o minutę świetlną do celu. Ale moment za dużo byłby fatalny w skutkach. Sigmund zacisnął zęby i nie odzywał się. Kirsten była zdecydowanie najlepszym pilotem Nowej Terry. - Świetnie - z maszynowni odpowiedział Eric. - Tutaj wszystko gotowe. Baedeker nie odezwał się ze swojej kabiny. Sigmund wyobrażał sobie, że lalkarz w tej chwili jest już zwinięty w ciasną kulkę. Pięć minut! Cała wieczność minęła, zanim Kirsten zaczęła odliczanie. - Hej, zostało dziesięć sekund. Osiem, siedem...

- Tylko pasywne czujniki - przypomniał jej Sigmund. Skinęła głową. - Dwa, jeden, teraz. Wskaźnik masy pociemniał. Sigmund włączył przedni wizjer. Przed nimi: pokazały się gwiazdy. *** Don Kichot zanurkował w system słoneczny z prędkością wgniatającą w fotele. To było tempo porównywalne z tym, w którym pokonywali hiperprzestrzeń - skoro jednak umysł wzdragał się przed ujrzeniem hiperprzestrzeni, to trudno to było ocenić. - Mnóstwo szumu informacyjnego - zaraportowała Kirsten. - Strumienie danych. Przekazy audio i wideo. Wszystko z wewnętrznego systemu. Jak dotąd nic zrozumiałego. - Radar? - zapytał Sigmund. Uniósł głos ponad stukot kopyt w korytarzu. Baedeker wyszedł ze swojej kabiny. - Z tego, co widzę, nie. Ani lidaru2, ani dalekiego radaru, nic w tym rodzaju odetchnęła głęboko. - Miną godziny, zanim Gw’oth się dowiedzą, że tu jesteśmy. Ponieważ minie kilka godzin, zanim informacje stąd dotrą do systemu wewnętrznego. Radio hiperfalowe było natychmiastowe tam, gdzie działało - czyli poza osobliwościami grawitacyjnymi. Znajdowali się prawie cztery i pół miliarda mil od gwiazdy, która dla nieuzbrojonego oka wyglądała jak jasna, pomarańczowa kropka, a czarny kadłub Don Kichota nie odbije słabego światła, które tu docierało. - Chyba że już ich tu nie ma - wytknął z korytarza Baedeker, zanim to zastrzeżenie wygłosił Sigmund. Tchórzostwo było wcale niezłym substytutem paranoi. - Wykryłem interesujący strumień neutrino - powiedział Eric przez interkom. Kirsten zmarszczyła brwi. - Sprawdź swoje instrumenty, a ja sprawdzę swoje. Nadal nie widzę żadnego sygnału radarowego. - Bo to nie jest radar. To wygląda jak reaktory termojądrowe. Sigmund zerknął w stronę nerwowego postukiwania kopytami o pokład. Baedeker musiał się zastanawiać: w ciągu kilku lat od rozszczepienia atomu do reakcji termojądrowej. Sigmund wiedział, jak czuł się lalkarz. Na Ziemi, o ile Sigmund dobrze pamiętał, to przejście zajęło niemal stulecie. Jeeves przypuszczalnie wiedział dokładnie, ale Sigmund go nie

2

Lidar - urządzenie działające na podobnej zasadzie jak radar. Nazwa pochodzi od angielskiego akronimu LIDAR, utworzonego od wyrażenia: Light Detection and Ranging. Jest połączeniem lasera z teleskopem.

zapytał. Szczegóły mogły zaczekać. A może, na jakimś poziomie, po prostu nie chciał wiedzieć. Don Kichot poza hiperprzestrzenią przebywał ledwie od minuty - i trzysta tysięcy mil głębiej w systemie słonecznym. Przestrzeń Einsteina (określenie, którego na Nowej Terze nie rozumiał nikt, poza Sigmundem) i prędkości hiperprzestrzenne były niezależne. Gdy Sigmund wezwał Don Kichota, Kirsten wróciła tak szybko, jak tylko mogła. Statek nadal poruszał się z prędkością osiągniętą w przestrzeni Einsteina, ponieważ przed wymianą załóg nie tracili czasu na zwalnianie. Zatem w tym systemie słonecznym Don Kichot poruszał się z prędkością około siedmiu procent prędkości światła. Cóż, żeby spotkać się z Gw’oth, będą musieli zwolnić. - Silniki manewrowe czy grawitacyjne? Kirsten trzymała ręce nad kontrolkami. Sigmund odwrócił się do niej. - Na razie żadne. Podryfujmy przez chwilę i zbierzmy dane. Kirsten cofnęła dłonie. Zdawkowo mu zasalutowała. Wyczuwał dezaprobatę. Ale nie ze strony Baedekera. Kątem oka Sigmund widział, jak kiwa głowami góra/dół, góra/dół, góra/ dół - zgadzając się z nim. Po godzinie Kirsten zmieniła ton. Do tego czasu Eric zlokalizował źródło transmisji neutrino. Rdzenie termojądrowe znajdowały się na każdym większym księżycu gazowego giganta i na dwóch z trzech planet skalistych.

11 Inteligencja była przereklamowana. Od niepamiętnych czasów Gw’oth żyli i umierali pod pokrywającym świat lodem. Tylko trzy pokolenia temu wszystko się zmieniło. Teraz budowali wielkie struktury w próżni ponad lodem, otaczali światy satelitami i wypełnionymi wodą habitatami, skolonizowali nawet pobliskie światy. To wszystko umożliwiła inteligencja. Ale inteligencja wymagała tak wielkich ofiar. Er’o zaszył się w swoim pokoju medytacyjnym, jego macki falowały, szukając wytchnienia w prostych przyjemnościach ruchu. Jego skóra miała kolor stłumionego oranżu i czerwieni, na końcach kręgosłupów ciemniejącej do purpury. Gdyby nie śluz wydobywający się z gruczołów, równie dobrze mógłby się znajdować pod lodem. Woda, która wciąż przelewała się przez jego pokój była bogata w sole, gęsta od

składników odżywczych, ostra od syntetycznych śladów ofiary. Nic nie było zbyt dobre dla tych, którzy umożliwiali postęp. Z wyjątkiem wolnej woli. Z końcówek macek skierowanych w dół popatrzył przez przejrzystą pokrywę lodu. W dół zbocza podmorskiej góry i przez podstawy świata rozciągały się budowle w każdym możliwym kształcie, aż szczegóły znikały zamazane przez odległość. Oczywiście starożytne miasto zostało zbudowane głównie z kamienia, ale tu i ówdzie sterczały nowe, stalowe konstrukcje. Wszędzie lśniły sztuczne światła. Obok, nad i pomiędzy budynkami prześlizgiwały się pojazdy transportowe. Lud Tn’ho rządził najdłuższym, najbardziej produktywnym kanałem hydrotermalnym w całym oceanie, a Lm’Ba było jego najwspanialszym miastem. Jednak ta potęga i bogactwo mogły zniknąć nawet szybciej, niż nastały. Er’o wygiął się i rozciągnął, napięty i zrelaksowany, aż stres wypłynął z jego ciała, a skóra nabrała łagodniejszych kolorów. Gdy pracował, dostarczono soczyste robaki i tłuste pluskwy i teraz spożywał posiłek. Wyczerpał swoje zasoby. Najlepiej, jak potrafił, oczyścił umysł. Pozwolił sobie na krótki, ograniczony w czasie odpoczynek. Jedzenie i eliminacja, ruch i medytacja: prawdziwa inteligencja mogła się bez nich obyć. Odezwał się zegar, a Er’o się podniósł. W jakiś sposób zdołał zasnąć. Przez wąski tunel wypłynął ze swojego prywatnego pokoju medytacyjnego. Tunel był jednym cylindrem pośród wielu, zaaranżowanych jak szprychy zbiegające się w piaście koła (pojazdy kołowe ponad lodem były kolejnym małym cudem tych czasów), która była centralną przestrzenią roboczą. Wysoko ponad jasną kopułą na niebie dominował wielki Tl’ho, świetlisty, promienisty, otoczony burzami. Wielką sferę przecinały dwa zimne punkty - same będące całymi światami. A tacy Gw’oth, jak on sam, pełzali po swoich pustynnych, skalistych powierzchniach! Był pierwszy spośród szesnastu, którzy dotarli do centrum. Szybko przybyli pozostali, wyłaniając się ze swoich pokoi medytacyjnych, większość w barwach niespokojnej czerwieni, którą sam teraz miał na sobie. Na tablicy projektów widniało ich wspólne zadanie, niezmienne od kilku zmian: Znaleźć Innych. Er’o wiedział, że to zadanie było pilne. A także niemożliwe, chyba że obcy odpowiedzą na apel jego ludu. Wyciągnął jedną drżącą mackę, a potem drugą. Obie kończyny zostały pochwycone. Uszy odbierały tylko bicie serc. Oczy i receptory ciepła zasnuła ciemność.

Przez jego myśli przemknęła błyskawica. Więcej! Potrzebował więcej! Sięgając do oddechu brzusznego, wyciągnął pozostałe macki. Po omacku szukał kontaktu, poczuł zwrotne sondowanie. Kończyna odnalazła kończynę, chwyciły się, połączyły... Splatanie zwojów nerwowych! Coraz silniejsza reakcja zwrotna! Galopujące serce! Fale elektryczności! Przyjmie to na siebie. Ta myśl wybuchła w umyśle Er’o. Jego własne przemyślenia, blade sprawy, powolne, niekonsekwentne, wyblakłe... Powstał Ol’t’ro, umysł zbiorowy. Inteligencja była cudowna. *** - Nie zabije cię to, czego nie wiesz - cicho recytował Sigmund - ale to, o czym wiesz na pewno, że nie jest prawdą. - Sir, do czego się pan odnosi? - odezwał się Jeeves. Sigmund mówił sam do siebie, ale uznał, że się do tego nie przyzna. - Do naszych oślizgłych przyjaciół. - Właśnie dlatego tu jesteśmy - powiedział Jeeves. To była odpowiedź neutralna, nic nie znacząca. Szum słów, nie odpowiedź. Sigmundowi brakowało zdolności rozumowania - i przyjaciela - jakim była Meduza. Jednak myślenie życzeniowe nie zaprowadzi go donikąd. Więc może trochę myślenia produktywnego? - Jeeves, pokaż zdjęcie grupy Gw’oth. Nad stołem pokoju rekreacyjnego zamigotał obraz. - Dziękuję, Jeeves. Podobizny Gw’oth stały się znajome. Gw’o miał pięć kończyn ułożonych wokół centralnego dysku, mniej więcej jak u rozgwiazdy. Kręgosłupy były zewnętrzne, znów jak u rozgwiazdy. I tutaj kończyły się podobieństwa. Skóra Gw’o zmieniała kolory jak kałamarnica lub ośmiornica. Wypustki były elastyczne, jak te ośmiornicy, i puste jak pierścienice. Wewnętrzną powierzchnię każdego kanału otaczały rzędy ostrych zębów. Zza zębów wyglądały oczy i inne dotąd niezidentyfikowane organy zmysłów. Gw’oth niemal na pewno wyewoluowali z jakiegoś rodzaju symbiotycznej kolonii drapieżnych robaków. Tak, Gw’oth stali się znajomi, osobno i w grupach. Z wyjątkiem...

Sigmund z fascynacją i obrzydzeniem oglądał stertę wijących się Gw’oth. Zdjęcie archiwalne było płaskie - w erze wizyt Odkrywcy Gw’oth jeszcze nie znali holografii - i za to Sigmund był wdzięczny. Te poplątane, pulsujące macki, końcówki połykające się wzajemnie, i tętniące ciała, odłączające się przypadkowe kończyny, Wyrywające się z wijącej masy (żeby wziąć oddech?) były odrobinę zbyt bliskie... czego? Sterty jelit? Węży odbywających orgię w swoim gnieździe? Przy oglądaniu takich zdjęć nikt nie spojrzałby Sigmundowi w oczy. Lalkarze o seksie rozmawialiby tylko z lalkarzami, a i tak z tego, co Sigmundowi było wiadomo, nie robili tego. Wiele ze swojej pruderii przekazali Nowym Terranom. Nie, żeby ta sterta protoplazmy była zajęta seksem. Dojrzali Gw’oth rozpryskiwali gamety na rafach i pozwalali działać naturze. Sigmund z westchnieniem wywołał komunikator Kirsten. - Czy mogę skorzystać z twojego mózgu? Jestem w pokoju rekreacyjnym. - Zaraz będę. Daj mi tylko kilka minut, żebym tu dokończyła. Słabe odgłosy w tle wskazywały, że była w maszynowni. Kilka chwil później wpadła do pokoju rekreacyjnego i nagle zauważyła coś interesującego na swoich butach. - Niezbyt to miły widok, ale to ważne - powiedział Sigmund. Jeśli się nie mylił, być może była to najważniejsza rzecz dotycząca Gw’oth. - Upewniam się, że rozumiem, co oni robią. Kirsten palcami przeczesała włosy. - Jasne. - O ile jestem w stanie policzyć, jest tu osiem osobników. Z tego, co widzę, każdy Gw’o jest połączony z trzema innymi. O ile jeden koniec każdej macki łączy się z masą centralną, to pośrednictwem drugiego wciąż jest dostęp do układu nerwowego. Podczas misji Odkrywcy uznaliście, że Gw’oth łączą się, żeby uformować umysły zbiorowe. Komputery biologiczne. - Taka ośmiokrotność... - zawahała się, nie rozumiejąc jego uśmiechu. Nie miała pojęcia o tym temacie. Penny, chwała jej, przywykła do tego, że Sigmund wyciągał wnioski nie wynikające z przesłanek. A niech to, tęsknił za nią. - Mów dalej - ponaglił. - Jasne. Widywaliśmy grupy po cztery i osiem osobników, bardzo rzadko szesnaście. Tak połączona ośmiokrotność jest w stanie pracować z trójwymiarowymi symulacjami. Kirsten przysiadła na blacie stołu, plecami do obrazu. - Wielką zagadką było, w jaki sposób

tak szybko rozwinęli taką technikę. Ale te... połączenia... to tłumaczą. Włamałam się do sieci i baz danych Gw’oth, żeby skorelować te... epizody... ze wzrostem ilości danych w ich archiwach. Korelacja nie była idealna, ale nie oczekiwałam, że będzie. Nie wszystkie kalkulacje dają taki sam współczynnik danych. Połączenie Gw’oth generuje jeden rodzaj danych, rozwiązując konkretną klasę fizycznych problemów. Patrzysz na macierz 3D, pracują nawet w 4D, ale to wydaje się równie rzadkie, jak szesnastokrotność. Dziwaczne, ale prawdziwe, lecz te stworzenia łączą się w żywy komputer. To sprawia, że pozorna prędkość ich rozwoju technologicznego jest myląca. Musieli wykonać całą masę symulacji, zanim w ogóle wyszli ponad lód, żeby zbudować społeczeństwo technologiczne. Sigmund opuścił Nową Terrę mając pobieżne informacje na ten temat, tylko że nigdy się nad tym nie zastanawiał. Trudno znaleźć czas na rozmyślanie nad Gw’oth, gdy są oddaleni o ponad dziesięć lat świetlnych, a przez lornetkę na nocnym niebie można wypatrzeć Flotę. Teraz Gw’oth nie byli oddaleni. - Kirsten, przypomnij mi. - Chwilę trwało, zanim Sigmund swoje obawy przełożył na zrozumiałe pytanie. - Jak daleko w przeszłość sięgają ich archiwa? Wzruszyła ramionami. - Cyfrowe, do których się włamałam, trzydzieści lat. Wcześniej nie mieli odpowiedniej technologii. - Ale mają inne archiwa, starsze? Sprzed ery technologicznej? Próbował sobie wyobrazić, jak można by przechowywać takie zapisy. Może wydrapane twardym kamieniem w miękkim. - Muszą mieć. Jeśli jednak nie zostaną przetworzone na postać cyfrową, to nie ma sposobu, żebyśmy się tego dowiedzieli. Chyba że Kirsten wróci do tych archiwów. Od czasów jej ostatniej wizyty Gw’oth zaczęli zabezpieczać sieć. Sigmund szanował solidność szyfrowania obcych i ich metody autentykacji, nawet jeśli ich przeklinał za to, że utrudniają mu pracę. Odkrywca przechwycił transmisje w kilku językach, wskazujących, że pośród Gw’oth były różne społeczności, może odrębne narody. Rywalizacja mogła być bodźcem do powstania nowych zasad bezpieczeństwa. Albo Kirsten sama mogła to spowodować, zostawiając wiadomości w miejscowych językach. Nie trzeba było geniuszy - choć Gw’oth nimi byli - żeby się domyślić, że obcy goście ich podsłuchiwali. Większość z tego, co powiedział Kirsten, miało sens, ale muszą? Jej wniosek był zbyt stanowczy, biorąc pod uwagę dane źródłowe. - A co, jeśli Gw’oth nie mają takich archiwów? - zapytał.

- W takim razie szybko wszystko przemyśleli. Ale to niemożliwe. - Zawahała się. Prawda? Sigmund też nie chciał myśleć o takiej ewentualności. Nieprzyjemne implikacje ledwie odpierały tę możliwość. - Jeeves, czy masz pełen zapis danych z misji Odkrywcy? - Tak, Sigmundzie. - Skończyliśmy z grupami Gw’oth. Daj nam mapę miast w odniesieniu do archiwów. Pojawiła się czarna sfera z przypadkowymi, czerwonymi nitkami na powierzchni. Tu i ówdzie pośród poskręcanych czerwonych wirów świeciły zielone kropki. - Czerwień oznacza skupiska populacji - powiedział Jeeves. - Są to dane z głębokiego skanowania radarowego, które przeprowadził Odkrywca. Zielone kropki to lokalizacje archiwów, nie wyskalowane, żeby je można było zobaczyć. Świecące stale to archiwa potwierdzone, te, do których włamała się Kirsten. Mrugające oznaczają archiwa, o których istnieniu można wnioskować na podstawie przekierowań adresów. Miasta Gw’oth tuliły się do kanałów hydrotermicznych na dnie oceanu i otaczały wulkany. Słońce w tutejszej ekologii nie odgrywało dużej roli; łańcuch pokarmowy podtrzymywała chemosynteza w okolicach kanałów. Pływy wywoływane przez gazowego giganta utrzymywały księżyc w stanie aktywności sejsmicznej, a jego kanały pompowały wysokoenergetyczne składniki pokarmowe. Dla Gw’oth puste połacie oceanu pomiędzy kanałami musiały być jak pustynie. Ale tych kilka rozrzuconych archiwów? Tego Sigmund nie potrafił wyjaśnić. Gdy hologram przedstawiający glob się odwrócił, archiwów było coraz mniej. - Dlaczego więcej miast nie ma archiwów? - zastanawiał się. - Odpowiedź nieznana - powiedział Jeeves. Kirsten uniosła brew. - Sigmund, wyobrażasz sobie układankę, która nie istnieje. Mając światowy system komunikacji dostęp do centrów danych mogą uzyskać z każdego miejsca. Nie każde miasto potrzebuje własnego. Muszą. Mogą. Kirsten zgadywała. Zdalne włamanie się do centrów danych Gw’oth było świetne. Podobnie, jak wydedukowanie, że Gw’oth łączą się w żywe komputery. Ale geniusz Kirsten był technologiczny. Odgadywanie intencji, tropienie oszustwa, rozpoznawanie zagrożeń... takie zadania wymagały innych umiejętności.. - Jeeves - powiedział Sigmund. - Czy powszechność archiwów w mieście jest z

czymkolwiek skorelowana? To było zbyt ogólne, więc doprecyzował. - Może zagęszczenie populacji. Miejscowy język. Głębokość oceanu. Cechy charakterystyczne kanału hydrotermalnego. Pauza. - Żadna z tych rzeczy, Sigmundzie. Kirsten wzięła z syntetyzera kolbę z kawą. - Sigmund, do czego zmierzasz? - Nie wiem. Zaufał swojej intuicji. Ukryta prawda próbowała go ostrzec. Był tego pewien. - Jest pewien związek - uznał wreszcie Jeeves. - Pomiędzy umiejscowieniem archiwów a zniszczeniami wywołanymi ruchami sejsmicznymi. Kirsten wyszczerzyła zęby. - Zagadka rozwiązana. Centra danych są cenne, więc Gw’oth nie umieszczają ich na terenach, na których występują trzęsienia ziemi. - Nie w tym rzecz - spokojnie powiedział Jeeves. - Korelacja odnosi się do zniszczeń wywołanych ruchami sejsmicznymi, a nie do aktywności sejsmicznej. W pobliżu archiwów jest mniej zniszczeń, ponieważ w tych miastach więcej buduje się z metalu. Różnice w aktywności sejsmicznej nie są znaczące statystycznie. - Podobny procent zniszczeń kamiennych budynków? - zapytał Sigmund. - Zgadza się - odparł Jeeves. - Bogatsze miasta więcej budują z metalu. Bogatsze miasta mają archiwa. Sigmund, po prostu nie rozumiem, co się niepokoi. - Może nic. A może biologiczne komputery, jak te cyfrowe archiwa wypełnione danymi, były niedawną mutacją lub innowacją. Jeśli to drugie, to Gw’oth potencjalnie byli znacznie większym zagrożeniem, niż bał się Baedeker. Jeśli tak - i jeśli wezwanie o pomoc, które nadal nadawali Gw’oth nie było pułapką jak straszne było to coś, co przeraziło ich? *** Do głównego archiwum Lm’Ba w czasie rzeczywistym przekazywano strumień danych: wysokiej rozdzielczości obrazy z pięciu orbitujących teleskopów. Słabe fale elektromagnetyczne ze źródeł na niebie. Dane o neutrino i promieniach kosmicznych z instrumentów na całym świecie.

Ol’t’ro wysysali wszystkie dane. Syntetyzowali i integrowali, dedukowali i projektowali. Upijali się gwiazdami i planetami. Zachwycali ogniem słońca. Próbowali słabych przebłysków odległych asteroid, i jeszcze odleglejszych skał i lodu w pasie komet. Przełknęli to wszystko i pragnęli więcej. Pragnęli konkretnego smaku. Na ciemnej stronie pobliskiego księżyca ktoś zostawił boję radiową i słowa nadziei. Ktoś oznaczył pozycję boi wyciętymi laserem głębokimi i długimi liniami na skalistej powierzchni. Proste pomiary częstotliwości zderzeń z mikrometeorami i wskaźnik tempa erozji wskazywały bez cienia wątpliwości, że te nacięcia były niedawne. Zbyt niedawne, żeby wycięło je to coś, co zmierzało w tę stronę. Ol’t’ro wciąż skanowali niebo w poszukiwaniu tych, którzy zostawili boję i ofertę pomocy. Musieli mieć nadzieję, że ci Inni, którzy zaproponowali pomoc, wrócą na czas.

12 Po dwóch dniach dryfowania na obrzeżach i obserwacji - pomimo wysiłków Kirsten archiwa Gw’oth nadal pozostawały tajemnicą - Sigmund musiał przyznać, że dowiedzieli się już wszystkiego, co było możliwe na odległość. Poza tym był zmęczony ciągłym głowieniem się nad tym, co wiedzieli o Gw’oth, a nie było tego dużo. Wezwał wszystkich do pokoju rekreacyjnego, żeby przedyskutować „następne kroki”. Kirsten nie mogła się doczekać spotkania z jej Gw’oth. Od razu przeszła do rzeczy. - Silniki manewrowe czy grawitacyjne? Odpowiedź nie była oczywista, przynajmniej dla Sigmunda. Ujawnienie której technologii mogą zaryzykować? Odbił pytanie. - A który sugerujesz i dlaczego? - Manewrowe. Nawet jeśli zejdziemy na powierzchnię na grawitacyjnych - co nawet dla mnie byłoby trudne - to i tak potrzebowalibyśmy manewrowych, żeby się poderwać. Skoro chcesz zachować tajemnicę, to po co w ogóle pokazywać napęd grawitacyjny? Rozsądne - biorąc pod uwagę jej niewypowiedziane założenie. - Eric, a jak ty uważasz? - Decyzja pilota - odparł Eric. - Baedeker? - spytał Sigmund. Baedeker pociągnął lok swojej porządnie ułożonej grzywy. - Ci Gw’oth bardzo szybko się uczą. Oczywiście optuję za mniej zaawansowaną technologią. Jednak Obywatele używają obu tych technologii od tak dawna, że nie jestem w

stanie powiedzieć, która jest trudniejsza do osiągnięcia. A Don Kichot nie miał historycznej bazy danych lalkarzy. Nie miała jej żadna instytucja ani statek Nowej Terry. Ziemski Sigmund wiedział, jakkolwiek raczej ogólnie, na jakiej zasadzie działają te napędy. Jedna i druga technologia była stosunkowo nowa. Silniki manewrowe, działające na zasadzie fuzji jonów, były bardzo nowe; latał statkami, które zamiast tego wykorzystywały napędy termojądrowe. Napędy fuzyjne były potencjalną bronią masowego rażenia, zależne od nich statki do startu i lądowania używały powietrza sprężonego niemal do dezintegracji materii. Sigmund nie rozumiał zasady działania silników jonowych na tyle dobrze, żeby choćby domyślać się, czy na Ziemi i Ognisku wykorzystywano te same zasady fizyczne. Niezbyt znał się na historii technologii. To mogła być wcześniejsza generacja tych silników, o której nie miał pojęcia. - Jeeves. Słuchałeś? - Tak, Sigmundzie. - Kiedy Daleki Strzał opuścił Ziemię - co najmniej cztery i pół stulecia wcześniej - czy były znane obie technologie? - Tylko napęd grawitacyjny. - Napęd grawitacyjny jest wolny - niecierpliwie powiedziała Kirsten. - Nie nada nam przyspieszenia, więc przy odlocie i tak będziemy musieli ujawnić jonowy. Więc równie dobrze możemy użyć go od razu. Znów to niewyrażone założenie. Zakładała, że Don Kichot musi wylądować. Ani Eric, ani Kirsten nie chcieli tego słuchać, ale lądowanie na świecie Gw’oth zdecydowanie nie było pewnikiem. Wezwanie o pomoc, które ich tu sprowadziło, mogło być elementem zasadzki. Jeśli coś tu śmierdziało, to Sigmund miał zamiar lecieć bardzo, bardzo daleko - i to z dużą prędkością. Ludzie we Flocie nie mieli własnej technologii komunikacyjnej, tylko te okruchy, które lalkarze zrzucili im ze stołu. Potem nadeszła misja Explorera, odkrycie Gw’oth i utrata niewinności. Kirsten i Eric, ucząc się szanować osiągnięcia Gw’oth nauczyli się szacunku dla swoich własnych, utraconych przodków. To był pierwszy krok ku niepodległości Nowej Terry. Wdzięczność wobec Gw’oth była zrozumiała. To także był słaby punkt jego przyjaciół. Przydatna będzie częściowa prawda.

- Szybkie podejście i lądowanie, jakkolwiek byśmy to zrobili pokaże, że mamy kontrolę nad sztuczną grawitacją kompensującą utratę prędkości. Podejście na napędzie grawitacyjnym daje niewiele więcej. Czyli: napęd grawitacyjny wyhamowuje. Wylądujemy na manewrowych, mocno zduszonych, nie ujawniając ich możliwości. Wystartujemy w ten sam sposób. A jeżeli wcale nie wylądujemy, silniki jonowe pozostaną naszą tajemnicą. - Przyspieszymy, gdy znajdziemy się poza zasięgiem czujników. - Pełne hamowanie na grawitacyjnych - podsumowała Kirsten. - Trzydzieści g. Sigmund pokiwał głową. Uśmiechnęła się. - No to będzie zabawa. Nerwowe postukiwanie kopytem przez Baedekera wskazywało, że on nie użyłby słowa zabawa.

13 Wielki Tl’ho, spowity w burze - znacznie większy i stąd świecący nawet jaśniej od odległego słońca - przyciągnął uwagę Er’o. Oczywiście wrażenie, że odczuwa obecność gazowego giganta było dużą przesadą. Cykliczne naprężanie się dna oceanu opisywała czysta, piękna matematyka, stąd wiadomo było o sile grawitacji, stąd można było przypuszczać, że ponad lodem, który od niepamiętnych czasów stanowił dach świata, gdzieś muszą istnieć ogromne masy, niewidoczne, ale podejrzewane. I oto był, równie prawdziwy, jak piękno matematyki. Ten gigantyczny nowy świat, niepodobny do niczego, co znali Gw’oth, po prostu cudowny. Lód nie był dachem całego świata, ale tylko tego, zwykłego księżyca. Wszechświat był znacznie większy, niż ktokolwiek sobie wyobrażał. A choć Tl’ho ujawnił swój wpływ grawitacyjny, to nikt nie przewidział wspaniałości jego, ani większego jeszcze, znacznie bardziej odległego obiektu, w którego świetle lśnił Tl’ho. Okazało się, że słońce, a tym samym dalekie gwiazdy były znacznie gorętsze niż Tl’ho. Przez krótki czas po pierwszym wyjściu na lód naukowcy dziwili się, dlaczego ogniste punkciki na niebie zmieniają lokalizację. Ale jak wkrótce wykazały pomiary paralaksy, przynajmniej niektóre gwiazdy tkwiły w miejscu. Tyle że były bardzo, bardzo odległe. Aż do ostatnich obserwacji Er’o w to wierzył. Coś gnało po niebie. Coś niemal równie

gorącego, jak powierzchnia słońca. I to coś, cokolwiek to było, gwałtownie zwalniało, korzystając z przerażających mocy. Er’o wydał z siebie ostry dźwięk. Dźwięk tunelami stacji naukowej dotrze do najdalszych laboratoriów, warsztatów i prywatnych kwater. „Czas się zgromadzić”. Er’o nie wiedział, co ma zrobić. Jako Ol’t’ro będzie wiedział. *** Ol’t’ro się zastanawiali: Szybko zwalniający obiekt - statek - możliwy do wykrycia tylko ze względu na wielką ilość ciepła, jaką wydzielał. Ol’t’ro porównali straconą energię ruchu ze zmierzoną energią wypromieniowaną. W przybliżeniu - nieznana była wydajność mechanizmu hamującego - masa statku. Znacznie większy, niż największy statek Gw’oth. Zagięcie kursu statku. Manipulacja czasoprzestrzenią, uznali Ol’t’ro. Interesujące. Niemal natychmiast zaczęli udoskonalać swoją koncepcję grawitacji. Niechętnie odłożyli tę łamigłówkę na później. Kolejny wniosek miał znacznie większą wartość

dla

społeczeństwa.

Rozłączyli

macki,

by

połączyć

się

z

terminalami

komunikacyjnymi. Przybyli Inni. Ich statek wkrótce dotrze na lód. *** Baedeker krążył po swojej maleńkiej kabinie, zbyt spięty, żeby spać czy choćby siedzieć. Bezskutecznie próbował się uspokoić za pomocą kojących motywów cyfrowej fototapety. Nie pomogły ani sceny zbiorowe, ani nawet podwójna dawka feromonów stada w aerozolu, ani spokojne łąki. W misce znajdowała się porcja zsyntetyzowanych ziaren, prawie nietknięta. A mieli jeszcze wiele godzin, zanim Don Kichot zbliży się do gazowego giganta. Przez interkom rozległ się nieznany dźwięk. Baedeker zastanawiał się, czy ten ton był nową pozą Jeevesa. Nie miał racji. - Wszyscy na pokład - chwilę później zaanonsował Jeeves. - Gw’oth nas wywołują. Baedeker zagapił się na właz do swojej kabiny, jakby mieli przez niego wpłynąć obcy. Oczywiście jego reakcja była idiotyczna. Statek był niewykrywalny. Wywołanie Gw’oth musiało być jakąś wiadomością nadaną w nadziei, że ktoś odebrał ich wcześniejsze wezwania.

Znów nie miał racji. - Laser komunikacyjny - oznajmił Sigmund z wyraźnym zdziwieniem w głosie. Laser komunikacyjny był kierunkowy. - Gw’oth wiedzą, że tu jesteśmy. Wszyscy na stanowiska. Oznaczało to, że Kirsten i Sigmund byli na mostku, a Eric w maszynowni. A on sam? Gdziekolwiek, byleby się nie plątał pod nogami. Sigmund wyraził to bardziej taktownie „na wezwanie”. Pozostali odezwali się ze swoich miejsc. - Jestem w swojej kabinie - dla porządku powiedział Baedeker. - Jeeves, jaka jest natura tego wywołania? - Odbieram sygnał przychodzący, tylko odbiór - odpowiedziała Kirsten zamiast SI. Ze wszystkich stron Baedekera otaczały falujące wzgórza i purpurowe łąki. Z jednej ze ścian usunął ten idylliczny widoczek. Czystą przestrzeń wypełniła odebrana wiadomość. Przed niewidoczną kamerą falował Gw’o. Przez obraz przemknęło angielskie tłumaczenie. „Dziękujemy za odpowiedź. Gdy będziecie bliżej, porozmawiamy”.

14 Don Kichot zanurkował głęboko w system Gw’oth, z każdym sensorem nastawionym na pobór danych. Z baz w systemie słonecznym Gw’oth dobiegały sygnały radiowe. Pojazdy powierzchniowe zgromadzone w duże formacje, rozłożone wachlarzowato od tych kilku szczytów górskich, które wystawały ponad lód. Manewrowały statki kosmiczne, płomienie z ich reaktorów były gorące i niemożliwe do pomylenia z czymś innym. Wyrzutnie elektromagnetyczne przez lód wysyłały w przestrzeń kolejne statki. Tyle statków! Tyle wyrzutni! Wydawało się coraz mniej prawdopodobne, żeby od ostatniej wizyty Kirsten lalkarze podjęli tu jakąś interwencję. Sigmund skoncentrował się na bardziej naglących sprawach: obecna gwałtowna aktywność Gw’oth. Manewry obronne? Faktyczni rywale? Przygotowania do podjęcia ataku na Don Kichota? Przy tak znikomej wiedzy o obcych Sigmund dopuszczał każdy z tych scenariuszy. Będąc paranoikiem, skłaniał się ku temu ostatniemu. Był wraz z Kirsten na mostku. Zostawił jej pilotowanie, a sam na głównym wyświetlaczu holo studiował obrazy z systemu. Jak na jego gust za dużo się tam działo. Kirsten z pewnością będzie rozczarowana, ale w najbliższym czasie z pewnością nie spotkają

się z Gw’oth na ich lodowym domu. To po prostu byłaby nieostrożność. Może później, gdy będą wiedzieć więcej. - Jeeves - powiedział Sigmund - zakładam, że potrafisz również tłumaczyć z angielskiego. - Zgadza się, Sigmundzie. Oczywiście, o ile nie zabraknie mi słownictwa. - Dobrze. Nadaj tę wiadomość: Najpierw chcielibyśmy się spotkać z tymi, którzy nas powitali. Kirsten wierciła się w swojej kołysce. - Kirsten, chcesz coś powiedzieć? - zapytał wreszcie Sigmund. - Nie. Tak. Wiemy, kto z tego lodowego księżyca się z nami skontaktował. Namierzyłam laser. Więc dlaczego nie możemy tam wylądować, to miała na myśli. A jeśli to pułapka? - Ci, którzy na początku poprosili nas o pomoc i ci, którzy skontaktowali się z nami po naszym przylocie to mogą nie być te same osoby. - A kto poza tymi, którzy użyli naszej boi wiedziałby, że ma nas wyglądać? odparowała. Nawet ludzie wyszkoleni przez Sigmunda rzadko brali pod uwagę szpiegów, zdrajców, pułapki, czy ogólną przewrotność wszechświata. On nie mógł o tym nie myśleć. Jego dar. Jego przekleństwo. - To mogli być... - Odpowiedź - przerwał Jeeves. - Sygnał dochodzi z tego samego szczytu, z którego nadano pozdrowienie. Na drugim wyświetlaczu otworzyło się holo. Sigmund nie potrafił określić, czy ten Gw’o był tym, którego widzieli we wcześniejszej wiadomości. Barwa jego skóry była inna, ale to Sigmundowi niczego nie mówiło. Nawet w trakcie krótkich kontaktów kolory falowały i zmieniały się. Gw’oth komunikowali się podobnie jak delfiny, i podobnie jak w przypadku delfinów ich organy akustyczne były wewnętrzne. Sigmund nie był zaskoczony, że postać na holo nie wyglądała tak, jakby mówiła. Kanał audio transmisji brzmiał - przynajmniej ta część o częstotliwości na tyle niskiej, żeby Sigmund ją słyszał - jak wieloryb skrzyżowany z chrząszczem. - Witajcie ponownie, goście - odczytał Sigmund. - To my poprosiliśmy was o pomoc. To stwierdzenie było słabym dowodem. Wzmianka o „pomocy” była zachęcająca - w wiadomości Sigmunda padło słowo „powitać” - ale trudno było to uznać za rozstrzygające.

- Z całym szacunkiem - zaczął Sigmund. Jak powinien to wyrazić? - Przepraszam. Nie jestem w stanie przetłumaczyć tego zwrotu - powiedział Jeeves. Gw’o nie skończył mówić. Na holo pojawił się nowy tekst. - Ale zadałem sobie pytanie, skąd możecie o tym wiedzieć? (Sigmund miał na to odpowiedź - nie w pełni satysfakcjonującą, ale zawsze odpowiedź. Czekał, żeby zobaczyć, co powie Gw’o). - Powinniśmy się spotkać tam, gdzie zostawiliście swoją boję, choć samo radio zostało przeniesione w bardziej dogodne miejsce. Będziecie wiedzieć, że znamy to miejsce. Przy boi: o takim rozwiązaniu myślał Sigmund. A niech to, ci Gw’oth byli szybcy. Baedeker monitorował przekaz ze swojej kabiny. - Sigmundzie, powiedz tym Gw’oth, żeby przylecieli pierwsi. Jeśli polecą za nami, to będą w stanie ekstrapolować nasz kurs i ich przybycie do boi niczego nie udowodni. - Zgadzam się, Baedeker. Przekażę to, gdy tylko nasz nowy przyjaciel skończy. Jeszcze mówił. - Wystartujemy stąd i przylecimy przed wami. Gdy się spotkamy będziecie wiedzieć, że kontrolujemy okolice boi. Przewidywanie

kolejnego

możliwego

zastrzeżenia.

Wskazujące,

jeśli

nie

udowadniające, że to właśnie ci Gw’oth natrafili na boję. - Zgoda - powiedział Sigmund. Naprawdę bardzo szybcy. *** Gazowy olbrzym miał cztery księżyce, wszystkie schwytane siłą swego pana. Odkrywca zostawił boję na najbardziej wysuniętym na zewnątrz, po ciemnej stronie, na pozbawionej powietrza, kamienistej równinie niewidocznej z lodowego księżyca. Jednak z przestrzeni kosmicznej nie dałoby się nie zauważyć X wyciętego laserem. Statek osiadł w pobliżu skrzyżowania linii, w płytkiej niecce wypalonej płomieniami napędu. Analiza spektralna słabego światła słonecznego odbijającego się od kadłuba wskazywała na stal i stopy ceramiczne. Instrumenty Don Kichota śledziły pojazd Gw’oth od wyrzutni elektromagnetycznej na trzecim księżycu aż do jego lądowania tutaj. O pół mili od miejsca lądowania pojazdu obcych z równiny wznosiła się niska kopuła. Otoczona była działkami elektromagnetycznymi, co pozwalało się domyślać, że Gw’oth w statku doszli do porozumienia z tymi, którzy kontrolowali ten obszar. Przypuszczalnie dodatkowa broń została zamaskowana. Don Kichot znajdował się na wysokiej orbicie wokół księżyca, gdzie miał pozostać,

dopóki Sigmund nie zdecyduje, że można bezpiecznie wylądować. Statek Gw’oth wkrótce zniknie za horyzontem. Ci na ziemi też to widzieli. Na głównym wyświetlaczu holo pojawił się Gw’o. - Raz jeszcze dziękujemy wam za przybycie. Mamy wiele do omówienia. Czy do nas dołączycie? Sigmund rozważał taktykę. Broń elektromagnetyczna nie stanowiła dla kadłuba General Products żadnego zagrożenia. Salwa z powierzchni w najgorszym razie mogła nieco zatrząść Don Kichotem. W pobliżu nie dostrzegał nic groźnego. Zapytał swoją załogę. Eric i Kirsten chcieli niezwłocznie wylądować. Baedeker opowiedział się za kontynuowaniem rozmów przez radio, skoro teraz nie było opóźnienia związanego z prędkością światła. A Sigmund rozmyślał o wiadomości, która ich tu przywiodła: „Przyjaciele, przybywajcie natychmiast. Coś pędzi w naszą stronę. Coś bardzo niebezpiecznego”. Być może nie spotkać się było znacznie bardziej niebezpiecznie od spotkania. - Lądujemy - powiedział Sigmund. *** Śluzy powietrzne statku Gw’oth oraz pod kopułą sięgały Baedekerowi do kolan. Nikt z Don Kichota nie mógł przez nie wejść, nawet gdyby chciał - a on z pewnością nie chciał. Jednak ludzie byli wyraźnie zawiedzeni. Jednak Baedeker nie chciał też żadnych Gw’oth na pokładzie Don Kichota. - Nie możemy pozwolić im wejść na pokład tego statku! - krzyknął. Wszyscy tłoczyli się w pokoju rekreacyjnym. - Zobaczą różne rzeczy. Będą zadawać pytania. Kto wie, co odkryją na temat naszej technologii. Eric i Kirsten wymienili spojrzenia. Przypomnieli sobie swoją pierwszą i jedyną wizytę w orbitalnej fabryce General Products i tajemnice, które Nessus beztrosko zdradził. Baedeker jęknął ponuro. - Nie mamy dużego wyboru - powiedział Sigmund. - My nie dopasujemy się do ich obiektów, nawet gdybyśmy mieli ochotę na pływanie, nie mówiąc już o tym, że dostarczylibyśmy im potencjalnych zakładników. Na powierzchni nie możemy przebywać ze względu na promieniowanie. Pozostaje więc tylko Don Kichot. - I radio - przypomniał Baedeker. - Zastosujemy środki ostrożności - powiedział Sigmund. Ton jego głosu wskazywał, że temat został zamknięty. Baedeker nerwowo grzebał kopytem w pokładzie. Środki ostrożności przedsięwzięte

przez paranoika mogły im zapewnić bezpieczeństwo fizyczne, ale to nie było wystarczające. - Więc musimy mieć kontrolę nad tym, czego może się dowiedzieć każdy gość. Nie widzieliśmy żadnych dowodów na to, że ci Gw’oth wiedzą o radiu hiperfalowym czy napędzie hiperfalowym, czy o radarze do głębokiego skanowania. - Oczywiście za jego życia nie znali ognia. Ci obcy byli szybcy. Zbyt szybcy. - Nie możemy nawet robić aluzji co do istnienia takiej technologii. Sigmund skinął głową. - W porządku. Są mali: możemy się z nimi spotkać w tym pomieszczeniu. Usuniemy albo zakryjemy tych kilka dysków transferowych pomiędzy głównym włazem i tym miejscem. Brak dostępu do maszynowni, więc nie zobaczą rdzenia hipernapędu. Co jeszcze? - Brak dostępu do mostka - zasugerował Eric. - Rzut oka na kontrolki mógłby powiedzieć coś niecoś o wszystkich systemach, od napędu po pola siłowe w kołyskach. Baedeker wydał dziwny, obcy dźwięk, po części jęk, po części gwizd. Nerwy? - Nie możemy ukryć kadłuba, ale nie wspominamy o jego właściwościach ani o tym, jak został zrobiony. - Zamalujemy tych kilka czystych kawałków na kadłubie - podsunęła Kirsten. - I nie pokażemy ani nie wspomnimy o naszych komputerach. Biorąc pod uwagę, że Gw’oth liczą biologicznie, mogą nie podejrzewać, czego można dokonać z pomocą maszyn. Sigmund zgodził się z tym. - Jeeves, gdy nasi przyjaciele znajdą się na pokładzie nie odzywaj się, chyba że zostaniesz wywołany. Jesteś członkiem załogi. Możemy powiedzieć, że masz służbę na mostku. - Tak, Sigmundzie. - Dobrze - powiedział Sigmund. - Coś jeszcze? Baedeker miał w bagażu generator pola statycznego, na wypadek potrzeb medycznych. Był zamknięty w jego kabinie, zabezpieczony zamkiem biometrycznym, jaki zainstalował. Nie przyznał się, że go ma i teraz też nie miał zamiaru tego robić, ale... - Nie powinniśmy wspominać o technologii pola statycznego. Długość stworzonej listy nie zmniejszyła wątpliwości Baedekera. *** Paranoja była użyteczna, musiał przyznać Baedeker. Nie miało znaczenia, że Gw’o mieli tylko dwie stopy, ani to, że na to pierwsze spotkanie przybędzie tylko jeden. Sigmund nie widział sposobu, żeby wyraźnie rozgraniczyć kombinezon kosmiczny i zbroję bojową, czy instrumenty badawcze i broń. I tak, zanim otworzyli zewnętrzną śluzę powietrzną dla malutkiej postaci drobiącej

przez równinę, Sigmund zainstalował ostatnie zabezpieczenie. Jeśli ktoś z załogi Don Kichota okresowo nie zresetuje bezpiecznika, włączy się napęd hiperprzestrzenny. Jeśli Jeeves uzna, że załoga działa pod przymusem, to on włączy napęd. Tak czy inaczej, statek na zawsze będzie poza zasięgiem Gw’oth. To zabezpieczenie było pomysłem Erica, i miał na tyle przyzwoitości, żeby wyglądać na zawstydzonego, kiedy je proponował.

15 Pomimo silnikowego egzoszkieletu w kombinezonie kosmicznym długa wędrówka do obcego statku wyczerpała Er’o. Ślad pamięci Ol’t’ro przypomniał, jak łatwo mu to przyszło. Pierwsze kombinezony były zrobione z twardych skorup stworzeń morskich, pończochy i skórzane miechy napełniane przez pomocników, którzy pozostawali pod lodem. Echo tego wspomnienia nie rozwodziło się nad tym, ilu zginęło podczas swoich wypraw. Kontrolki włazu obcych były dość intuicyjne, ale poza zasięgiem Er’o i czekał, by ci w środku uruchomili mechanizm dostępu. Zewnętrzny właz się zatrzasnął i przybysza spotkało pierwsze zaskoczenie. Do środka został wpompowany gaz, nie woda. Ciśnienie było bardzo niskie. Bez swojej zbroi ochronnej zostałby rozerwany, zanim by się udusił. Wkrótce właz wewnętrzny otworzył się na długi, mroczny, zaginający się korytarz. W środku

czekały dwie

ogromne

istoty,

niepokojąco

asymetryczne

we

wszystkich

płaszczyznach. Górowały nad nim. W jakiś sposób balansowały na dwóch kończynach. Większość ich ciał, lśniących głęboką czerwienią, skrywały luźne okrycia. Jeden z ludzi wystąpił naprzód. Na jego szczytowej/centralnej masie (jakiś narząd zmysłów?) otworzyła się i zamknęła szczelina. Er’o wyczuł niski, niezrozumiały dźwięk. Ze wzmacniaczami nastawionymi na maksimum słyszał, co mówił obcy, ale tego nie rozumiał. Z urządzenia trzymanego w kończynie obcego zadudnił dźwięk. - Witaj. Jestem... Jakiś translator. Nic dziwnego, że mówili tak kiepsko. Er’o znał siedem języków i uczył się ósmego. Zastanawiał się, po co ktokolwiek miałby sobie zawracać głowę translatorem. Huknął nieprzetłumaczony dźwięk, Sigmund, to mogło być imię. Czyli: wzajemne przedstawienie się. Er’o zmodulował głos do zasięgu częstotliwości, którego użył Sigmund. W wodzie dźwięk nie poniósłby się daleko, ale nie musiał: przetwornik w jego kombinezonie przechwycił jego słowa, a przetwornik zewnętrzny je

powtórzył. W razie potrzeby słowa zostaną skierowane do radia wbudowanego w jego strój. - Jestem Er’o. Witajcie. To wyczerpało jego ludzkie słownictwo, więc zdał się na translator ludzi. - Dziękuję, że odpowiedzieliście na nasze wezwanie. Ten drugi, Eric, też się przedstawił. Razem ruszyli w głąb statku. Er’o wybrał chód na trzech nogach, wysoko unosząc dwie macki, żeby lepiej widzieć to, co było przed nim i za nim. Ludzie w jakiś sposób dawali radę poruszać się na dwóch intrygująco sztywnych, dolnych kończynach. Weszli do większego, wewnętrznego pomieszczenia. Gest górną kończyną Erica nie wymagał wyjaśnienia. Er’o wspiął się na przedmiot o czterech kończynach (kolejny nieprzetłumaczalny termin, krzesło), a z niego na stół. Ludzie opadli na krzesła i Er’o nie czuł się taki maleńki. I tak się zaczęło. *** Za zamkniętymi drzwiami swojej kabiny Baedeker przysłuchiwał się spotkaniu przez interkom. Przyglądał mu się przez kamery. Za pośrednictwem Jeevesa monitorował czujniki funkcji życiowych na okoliczność subtelnej zdrady. I dygotał, szarpiąc grzywę. Procesja dotarła wreszcie do pokoju rekreacyjnego. Er’o, mający na sobie przejrzysty, mechanicznie wspierający kombinezon, wpełzł na stół. Z jego uprzęży zwisały urządzenia niewiadomego przeznaczenia. Eric i Sigmund, pozornie nie przejmując się niczym, zasiedli po obu stronach stołu, o kilka cali od Gw’o. Jak oni to zrobili? Jak mogli to znieść? Baedeker po raz pierwszy pozwolił sobie na podziw: jak Nessus i tych niewielu jemu podobnych dawali radę prowadzić zwiad dla Ogniska? *** Pół godziny z Er’o, a zaczął się czuć jak niezbyt bystre dziecko. Jeden dzień, a Er’o będzie mówił po angielsku tak, jakby to był jego język ojczysty. Gw’o wystarczyło, że słowo lub koniugację usłyszeli tylko raz. Zasady gramatyczne łapał natychmiast. Raz po raz, mówiąc przez komunikator Sigmunda, wdawał się w gorącą dyskusję z Jeevesem, spierając się o przekład. W ciągu kilku minut nauczył Jeevesa więcej, niż dotąd wszyscy inni. - Możemy zaczynać - gwałtownie powiedział Er’o. Sigmund właśnie pomyślał sobie to samo. - W porządku. Dlaczego się z nami skontaktowaliście?

- Przez większość naszej historii dachem świata był lód. Potem odkryliśmy, że wszechświat jest znacznie większy. Od tego czasu niebo nas fascynowało, i wiele wysiłku i środków przeznaczaliśmy na - szybka konsultacja z Jeevesem w Tn’hoth - astronomię. Być może widzielibyśmy mniej, gdybyśmy podobnie jak wy mogli podróżować szybciej od światła. Eric zamrugał. Sigmund pomyślał bez wielkiej nadziei, że mowę ciała Er’o opanuje wolniej, niż różnorodność języka. „Skąd o tym wiedzą?” - ze schronienia w swojej kabinie wrzasnął Baedeker. „Musimy się dowiedzieć!”. Krzyk przez słuchawkę trafił prosto do ucha Sigmunda. Podniósł palec do ucha udając, że się drapie. Nacisk zmniejszył natężenie dźwięku. Skąd było dobrym pytaniem i Sigmund się nim zajmie. Jednak najpierw chciał uzyskać odpowiedź na własne pytanie. - I co zobaczyli wasi astronomowie? - Coś niezwykłego przemieszczającego się przez przestrzeń, mniej więcej w naszym kierunku. Z prędkością podświetlną, ale szybko. „Flota?” - spytał Baedeker głośno, pomimo wyciszenia słuchawki w uchu Sigmunda. Może, pomyślał Sigmund. Pięć światów przyspieszających przez kosmos wydawało mu się wystarczająco strasznych. - Er’o, czy możesz to opisać? A może są jakieś zdjęcia, które moglibyśmy obejrzeć? - Zdjęcia byłyby najlepsze - powiedział Er’o. Odpiął jedno z urządzeń, które miał przy sobie. - To granica zasięgu naszych instrumentów. Pojawił się hologram, dziwnie zamazany. - Przepraszam. Ten projektor został pomyślany do używania pod wodą, nie w powietrzu. Sigmund niemal całkowicie przyciemnił światło w pomieszczeniu. Po chwili wzrok mu przywykł i pojawiły się szczegóły. Gwiazdy, wszystkie w odcieniach czerwieni. Krzykliwe chmury pyłu. Tu i tam krótkie rozbłyski. Ta projekcja była jakimś zapętlonym nagraniem, ponieważ chmury wydawały się zmieniać. Cokolwiek to było, nie była to Flota. Nie była to Nowa Terra. - Nie rozpoznaję tego wycinka kosmosu. - Eric stuknął w nogę krzesła, kierując swoją uwagę do Jeevesa, a potem jeszcze dwa razy. Dwa stuknięcia oznaczały Kirsten, która niezadowolona siedziała na mostku przy kontrolkach napędu.

Sigmund nie ufał Baedekerowi na tyle, żeby wierzyć, że nie użyje lasera bez powodu albo że bez powodu nie ucieknie do domu. - Ja też nie - z zakłopotaniem przyznała Kirsten. „Sprawdzę, czy uda mi się to dopasować” - w słuchawce Sigmunda odezwał się Jeeves. - „To może chwilę potrwać”. Tymczasem, pomyślał Sigmund, można wyjaśnić parę innych rzeczy. - Er’o, powiedziałeś „szybko”. Jak szybko? Gw’o na stole oklapł i Sigmund zgadł, że brakuje mu efektywnej utraty wagi w wodzie. Uniósł końcówkę kończyny i pokręcił nią. - Sigmundzie, nie ma jednej odpowiedzi. Miejscowe wahania oscylują w granicach czterech piątych prędkości światła. „A ogólnie?” - odezwał się w słuchawkach Baedeker. Sigmund powtórzy to pytanie. Gw’o znów pomachał końcówką macki. - Przez ten krótki czas, gdy to obserwowaliśmy, ogólnie ten fenomen przemieszczał się naprzód z około dwiema piątymi prędkości światła. Modelowanie tej turbulencji jest niejednoznaczne. Sigmund znów poczuł się jak niemądre dziecko, jak doktor Watson przy obcym Sherlocku Holmesie. Odezwał się Jeeves. „Dopasowałem konfiguracje gwiazd” - oświadczył przez słuchawkę. - „Ten obraz wygląda tak dziwnie dlatego, że Gw’oth nie postrzegają większości tego, co dla ludzi jest spektrum widzialnym. Prześlę dostosowaną wersję”. Miasta Gw’oth tuliły się do kanałów hydrotermalnych. Życie na tym świecie szukało ciepła, nie światła. Sigmund zgadywał, że ci obcy byli wrażliwi przede wszystkim na podczerwień. Na jego soczewkach kontaktowych pojawił się obraz. Gwiazdy zmieniły kolory. Chmury pyłu i turbulencje między nimi nabrały ostrzejszych konturów. Fenomen, cokolwiek to było, z grubsza przypominał pofałdowany, ostry stożek. Jego czubek był ścięty, ginący w oddali. Jeeves pomocnie nałożył na to siatkę systemu koordynat używanych przez pilotów lalkarzy i Nowych Terran. Baedeker nie odezwał się. Zwinął się w ciasną kulkę i zapadł w śpiączkę, jak podejrzewał Sigmund.

Coś wybuchało w centrum galaktyki. Zakłócenie było głębokie i szerokie na całe lata świetlne, a do tego się rozszerzało. Zanim dotrze do Gw’oth to coś - cokolwiek to było - wyprzedzi Flotę Światów i Nową Terrę.

16 Naciągając na siebie kombinezon kosmiczny, przygotowując się do wyjścia z wątpliwego schronienia nadmuchiwanej bazy awaryjnej, Baedeker szukał powodów wyjścia na lód. Próbował na logikę: Gw’oth nie mieli powodów, żeby go skrzywdzić. Większe dobro: to, co mógł tu osiągnąć, mogło służyć ochronie stada. Nawet tchórzostwo jako tako pomagało: umrze bezboleśnie, jeśli Gw’oth zastosują przymus, żeby wydobyć tajemnice Zgody, jego serca zatrzymają się w wyniku wdrukowanego odruchu. Jednak naprzód popychało go przede wszystkim objawienie. Wreszcie zrozumiał, w jaki sposób robił to Nessus i inni zwiadowcy. Jeden rozdygotany krok na raz. Kirsten nie wykazywała ani wątpliwości, ani racjonalnej ostrożności. Prawie podskakiwała z niecierpliwości. Oczywiście tutaj podskakiwanie nie wymagało prawie żadnego wysiłku. Macierzysty świat Gw’oth - Jm’ho, jak nazwał go Er’o - miał mniej, niż jedną czwartą masy Ogniska czy Nowej Terry. Kręcąc na wszystkie strony głowami, Baedeker poddał swój kombinezon starannym oględzinom. Wszystko wydawało się być jak trzeba. Małe, mrugające światełko wskazywało, że czujniki stroju były aktywne i nagrywały. Językiem włączył autotest elektroniki. Wszystkie systemy sprawne, usłyszał w słuchawkach. Na wyświetlaczach przed oczami pojawił się tekst: Ja też. Baedeker odnosił się do pokładowego translatora równie niechętnie, co do sztucznej inteligencji. To jednak oznaczało załadowanie podzespołu Jeevesa do komputera w kombinezonie. Wreszcie Baedeker sprawdził wskazania zewnętrznego czujnika promieniowania. Nie wykazał wiele. Ten księżyc generował wystarczająco silne pole magnetyczne, żeby osłonić się przed promieniowaniem pobliskiej planety. Tutejsze pole pochodziło z prądów w słonym oceanie tuż pod jego kopytami. - Gotów - niechętnie oznajmił Baedeker. - Nareszcie - powiedziała Kirsten. - Czekają na nas. Jakby nie wiedział. Jaki Obywatel na nieznanym świecie nie monitorowałby wszystkich możliwych wskaźników? Dotknął językiem kontrolki mikrofonu.

- Wychodzimy. - Świetnie - odpowiedział Gw’o. - Mamy dużo do zrobienia. Er’o; przeczytał Baedeker. Czyli SI także potrafiła identyfikować Gw’oth po parametrach głosowych. To miało sens. Jeeves wyraźnie odróżniał ludzi i Obywateli po sposobie mówienia. Gw’oth, którzy mówili po angielsku - z każdą godziną było ich więcej spersonalizowali swoje głosy. Baedeker wychwycił różne harmonie i delikatne różnice częstotliwości. Czy mógł polegać na tym, że Gw’oth utrzymają spójne znaczniki słuchowe, jeszcze się okaże. Śluza powietrzna bazy awaryjnej mogła pomieścić tylko jedną osobę. Baedeker puścił Kirsten przodem, bardziej traktując to jak przysługę, niż ostrożność. Włączył alarmy na wypadek wtargnięcia. Potem przyszła jego kolej i wyszedł na lodową, pozbawioną atmosfery powierzchnię. Za śluzą w półkolu czekało ośmiu Gw’oth. Pomimo ich przezroczystych kombinezonów Baedeker ich nie odróżniał. Jeden stał na wszystkich pięciu kończynach, pozostali na trzech. Wolnymi trzymali nieznane urządzenia albo unosili je w górę (być może dla lepszego widoku). Nad głowami wisiał gazowy olbrzym, niemal w pełni, świecący niesamowitym, niebieskim światłem. Niebieskim dlatego, że metan w górnych warstwach jego atmosfery absorbował czerwień. Odległe słońce nie mogło się z nim mierzyć. Baedeker podkręcił ogrzewanie w kombinezonie, dla ochrony przed zimnem, o którym wiedział, że jest psychologiczne. W większości kierunków widać było tylko pofałdowany lód rozciągający się do nienaturalnie bliskiego horyzontu, ale w zasięgu krótkiego spaceru znajdowały się góry. Wysokie struktury z niemal niewidocznymi zboczami. Solidny ląd sięgający powierzchni był na tym świecie niezwykłą rzadkością. Baedeker popatrzył na szczyt unoszący się w pustce w poszukiwaniu płaskiego, niezabudowanego miejsca, gdzie wraz z Kirsten mogliby przenieść swoją bazę. Ten Gw’o, który stał na pięciu kończynach, podszedł bliżej. - Witajcie ponownie - powiedział. - Czy możemy wyruszyć do obserwatorium? Er’o, niepotrzebnie podpowiedział Jeeves. Baedeker gestem wskazał na bazę. - Nasze wyposażenie, jeśli użyć go w niewłaściwy sposób, może być niebezpieczne. Tak jak ładunek wywołujący autodestrukcję podpięty do czujników autoryzacji wejścia. - Dla

waszego bezpieczeństwa, podczas naszej nieobecności nikt nie powinien tam wchodzić. Er’o machnął kończyną na boki. (Zgoda? Lekceważenie?). - Dziękujemy za ostrzeżenie. - Er’o, Czy mógłbyś nam przedstawić swoich towarzyszy? Kirsten wyglądała na niezadowoloną, a Baedeker podejrzewał, że po prostu chciała zmienić temat. - Nie są ważni - odparł Er’o, powtarzając ten gest z boku na bok. Nie odwracając się, ruszył w stronę gór; towarzyszyło mu dwóch stojących dotąd najbliżej bezimiennych Gw’oth. Pozostali zajęli miejsca wokół Kirsten i Baedekera. Strażnicy, uznał Baedeker: nieśli broń. Chronili Er’o przed Kirsten i Baedekerem, czy może ich wszystkich przed jakimś zewnętrznym wrogiem? Baedeker rozmyślając, grzebał kopytem w lodzie, rozpryskując jego odłamki. Eskorta podeszła bliżej, a w radiu rozległy się pomruki i piski. Chodźcie ze mną, przekazał Jeeves na wyświetlacze. Razem ruszyli za Er’o. Na zbocze góry wjeżdżała kolejka. Jej wagony były o wiele za małe dla Baedekera czy Kirsten. Szli na piechotę, gęsiego, wąską, krętą drogą najwyraźniej opróżnioną, żeby mogli z niej skorzystać. Po obu stronach widać było wysokie budynki. Nagie końcówki kończyn - całe tysiące! - przyciskały się do okien. Gapie? Bąbelki za szkłem dowodziły wcześniejszego, logicznego wniosku: habitaty wypełnione wodą. Baedeker zerkał w dół ulic, które mijali. Wszędzie widać było Gw’oth w ochronnych kombinezonach, spieszących ze swymi nieznanymi sprawami. Niektórzy się zatrzymywali i unosili kończynę lub dwie, przyglądając się ich przejściu. On i Kirsten mogliby nawet być przyczyną wypadku pojazdów. Gdy dotarli do celu był zdyszany, ale zarazem czuł się dziwnie dobrze. To byli gapie, zdecydował. Istoty wodne mieszkające nad lodem przypuszczalnie stanowiły elitę, choć nie zdradzały żadnych dowodów niebezpiecznego geniuszu. Er’o był niebezpiecznie przenikliwy, ale sam Baedeker też posłałby do nawiązania pierwszego kontaktu najlepszy umysł. - To miasto jest fascynujące - mówiła Kirsten. - Ilu Gw’oth w nim mieszka? - To raczej ośrodek badawczy niż regularne miasto - odpowiedział Er’o. To nie była odpowiedź, zauważył Baedeker. Czy wielkość populacji była sekretem? - Wielki ośrodek badawczy - nalegała Kirsten. - Jakimi badaniami się zajmuje? - Różnymi - ogólnikowo odpowiedział Er’o. - Ale jesteśmy na miejscu. Na ten moment skoncentrujemy się na astronomii.

Obeszli róg, a ich dalszą drogę kryły cienie. Baedeker spojrzał w górę na metalowy talerz obserwatorium radiowego. Za solidnym (ale sięgającym tylko do kolan) ogrodzeniem znajdował się przysadzisty budynek stanowiący podstawę anteny. - Jesteśmy na miejscu - oznajmił Er’o, we własnym języku dodając coś niezrozumiałego. (Kod bezpieczeństwa, uznał Jeeves). Brama stanęła otworem, a Er’o przez nią przeszedł. Kirsten i Baedeker przeszli nad murem. Strażnicy zostali na zewnątrz. Teraz zaczynała się ich praca. *** Baedeker ucieszył się, że ich eskorta została poza murem. Sami Gw’oth byli mali, ale ich mała broń robiła wielkie dziury. Na dziedzińcu czekało na nich więcej Gw’oth. W kolejności hierarchicznej byli to Kl’o, Ng’o i Th’o. Wyglądali kompletnie tak samo. (Podobni jak dwie krople wody, stwierdziła Kirsten). Wszyscy byli fizykami. Wnioskując z intymnej bliskości, w której się zebrali, z Er’o dołączającym do skupiska, Baedeker domyślił się, że byli ze sobą blisko. Zgadywał, że byli częścią umysłu grupowego. - Zaczniemy z obserwatorium radiowym - powiedział Kl’o. - Świetnie - odparła Kirsten. Spojrzała na ogromny talerz. Mierzył w stronę horyzontu. Baedeker zbadał antenę - miał nadzieję, że bardziej dyskretnie - także skanerem neutrino przyczepionym do pasa przy jego kombinezonie. Stal była zaskakująco gruba, a niewyraźny obraz na wyświetlaczu urządzenia pokazywał, dlaczego. Metal był porysowany i popękany. Oto kolejny dowód na to, że Gw’oth musieli się wiele nauczyć - w tym wypadku wytwarzania przedmiotów z precyzją na poziomie atomowym. Do swojej listy tematów, których należało unikać w rozmowach z Gw’oth, Baedeker dodał nanotechnologię. - Umieszczenie anteny w tym miejscu było kompromisem - odezwał się Er’o. - Jakieś miejsce daleko na lodzie pozwoliłoby zredukować szum elektromagnetyczny, ale - wskazał na niebieską kulę nad głowami - pływy mają znacznie większy wpływ na lód, niż na skałę. Co prawda powierzchnia lodu pęka rzadko, ale jednak się to zdarza. W związku z tym zbudowaliśmy obserwatorium na górze i w miarę możliwości staramy się brać na to poprawkę. - Pomyśleliśmy, że moglibyście spojrzeć na nasze algorytmy filtrujące - dodał Kl’o. Być może moglibyście zasugerować ulepszenia. Gw’oth zgromadzili na dziedzińcu kilka tablic elektronicznych, a Kirsten przykucnęła

nad jedną z nich. Kl’o i Kirsten (i z pewnością Jeeves w zaciszu jej hełmu) zaczęli uczyć się wzajemnie swoich notacji matematycznych. Dołączył do nich Er’o. Pozostali Gw’oth zbliżyli się do Baedekera. - Inną kwestią, w której mamy nadzieję na wasze wskazówki - powiedział Th’o - to połączenie pomiarów z różnych obserwatoriów. W teorii odczyty można zintegrować za pomocą zestawu urządzeń. Taka kombinacja powinna dać w urządzeniu rozdzielczość kątową tak dużą, jak odległość pomiędzy instrumentami. - Jeszcze nie osiągnęliśmy takiego rezultatu. Synteza przysłony, niepotrzebnie podrzucił Jeeves. SI znała większość starych, ziemskich technologii. Skoro Jeeves znał tę technikę, to dlaczego Gw’oth jej nie opanowali? Ach. Matematyka nie była trudnością, ale ilość danych. Być może zespoły Gw’oth nie radziły sobie z taką ich ilością. Baedeker czuł coraz większą ulgę. Po przekroczeniu pewnego punktu obliczanie biologiczne z pewnością stawało się bardziej ograniczeniem niż zaletą. Wsunął głowę do zewnętrznej kieszeni, żeby napisać do Kirsten prywatną wiadomość z przypomnieniem: Nie wspominaj nic o komputerach. Jednak Gw’oth byli dość mądrzy, żeby spytać o syntezę przysłony. - Instrument o zasięgu globalnym - powiedział Baedeker. - To pozwoli uzyskać znacznie więcej szczegółów. Th’o i Ng’o długo konsultowali się między sobą przy użyciu kląskań i pogwizdywań. - Istnieją pewne przeszkody praktyczne co do instrumentu takiej wielkości powiedział wreszcie Ng’o. Rywalizacja w ramach ugrupowań politycznych, napisał Jeeves, chociaż nie rozumiem szczegółów. Mówią w nieznanym dialekcie, którego Kirsten nie nagrała podczas swoich wcześniejszych wizyt. Jestem pewien tego: ci Gw’oth wątpią, żeby byli w stanie połączyć odległe obserwatoria bez ujawniania lokalnym władzom więcej, niżby chcieli. Baedeker czuł się coraz lepiej. Stronnictwa polityczne na tym małym księżycu? Jakie to absurdalnie prymitywne! Obywatele byli połączeni w jednej Zgodzie od milionów lat. A jeden rząd światowy był prezentem dla ich ludzkich kolonistów, czy Nowi Terranie postrzegali tak swoją jedność, czy nie. Ale on i Kirsten znajdowali się tutaj - nawet gdy Sigmund i Eric na pokładzie Don Kichota gnali przez kosmos, żeby złożyć raport do swojego rządu - żeby zdobyć lepsze dane. Pilnie musiał się dowiedzieć, co zmierzało w stronę Floty. Ujawnienie jakichś szczątkowych informacji mogłoby być jeszcze najmniejszą nieostrożnością. - Kirsten i ja możemy pracować bardziej produktywnie w naszej bazie, bez naszych

kombinezonów - powiedział Baedeker. - Jeżeli dostarczycie oznaczone czasowo dane z różnych obserwatoriów, może uda nam się coś zdziałać. Matematyka była wystarczająco prosta; synteza przysłony to żaden problem obliczeniowy. Wystarczy jego kieszonkowy komputer, z dala od ciekawskich oczu. - Polecę, żeby przygotowano kopię informacji - zaproponował Th’o. W małych grupkach, które formowały się i rozpadały, z oszałamiającą szybkością dyskutowali o obserwacjach widma. Omówili teoretyczne i praktyczne ograniczenia różnych instrumentów. Było mnóstwo rzeczy, których Gw’oth musieli się jeszcze nauczyć. Baedeker walczył z zadowoleniem, gdy Er’o ujawnił, prawie mimochodem, że te rozważania dotyczyły subtelnych zmian pozycji kilku teleskopów orbitalnych... Żeby użyć gwiazd znajdujących się pomiędzy tym miejscem, a zbliżającym się fenomenem jako soczewek grawitacyjnych. Maniakalne samozadowolenie Baedekera zniknęło. Niestety nie mógł przesadzić ogrodzenia i pognać do bazy. W krótkim czasie od przybycia Don Kichota Gw’oth rozwinęli ogólną teorię względności.

17 Radio hiperfalowe było cudowną rzeczą. Don Kichot był ponad cztery i pół miliarda mil od gwiazdy, którą Gw’oth znali jako swoje słońce, a odległość rosła o piętnaście tysięcy mil z każdą sekundą. To była dziesięciodniowa wyprawa do skraju osobliwości grawitacyjnej. Don Kichot mógł pokonać ten dystans w trzy dni - gdyby miał więcej paliwa w zbiornikach. Sigmund nie był gotów, by w kwestii paliwa na powrót do domu polegać na Gw’oth. Przed Sigmundem i Erikiem na głównym wyświetlaczu na mostku - z odległości dziesięciu lat świetlnych - znajdował się gabinet ochrony Nowej Terry. Oni spotykali się we względnym komforcie sali konferencyjnej Ministerstwa Obrony. Dla małej, swobodnie lecącej planety takiej, jak Nowa Terra, osobliwość zaczynała się zaledwie dwanaście milionów mil dalej. Nazwijmy to minutą świetlną. Opóźnienie w komunikacji pomiędzy powierzchnią a orbitującą boją hiperfalową było tolerowalne. - Dzięki za spotkanie, Sabrino - zaczął Sigmund. Uśmiechnęła się niewesoło. - Po twojej wiadomości nie miałam dużego wyboru. Czy teraz mógłbyś nieco

rozwinąć zdanie „w waszą stronę pędzi coś strasznego”? Początkowo Sigmund wiedział tylko tyle. Radiowe transmisje od Baedekera i Kirsten nadal dostarczały szczegółów - i z każdym raportem sytuacja wyglądała gorzej. - Z naszą pomocą Gw’oth znacząco udoskonalili swój sposób obrazowania na dużych dystansach. Początkowo wiedzieliśmy tylko, że coś podgrzewa i rozrywa przestrzeń międzygwiezdną, coś, co układa się w stożek wymierzony dokładnie w was. Coś rozciągającego się na całe lata świetlne. - Zamilkł na chwilę, żeby mogli się zastanowić nad skalą tego fenomenu. - Teraz wiemy, co jest tego przyczyną. Fala za falą pochodzące z silników jonowych. Dwie minuty później wszyscy krzyczeli naraz. Sigmund zaczekał, aż Sabrina zaprowadzi porządek. - Ludzie, po kolei - powiedziała. - Korzystając z przywilejów gubernatora, ja pierwsza. Sigmundzie, czy to mogą być ludzkie statki, jak Daleki Strzał? Sigmund pokręcił głową. - Bardzo wątpliwe. Te ludzkie światy, które znałem, już wieki temu zrezygnowały z silników jonowych na rzecz hipernapędu. Juan Royce-Hernandez był zastępcą Sigmunda w Ministerstwie Obrony. Otwarta, szczera twarz Juana ukrywała wnikliwy umysł. - Sigmundzie, a co dokładnie widzą twoi nowi przyjaciele? Eric pochylił się do kamery na mostku. - To dość nieuchwytne. Zwalniające statki o silnikach jonowych zmierzające w tę stronę wyrzucałyby spaliny. Te spaliny byłyby bardzo gorące, a Gw’oth nie wykrywają niczego takiego. To, co widzą, jest mniej dramatyczne, ale równie niepokojące. Skoncentrowanie helu w naruszonym obszarze jest nienaturalnie wysokie. Oczywiste wyjaśnienie jest takie, że hel jest produktem ubocznym reakcji fuzji. Astronomowie Gw’oth dostrzegają również w gazach międzygwiezdnych wzorce turbulencji, które są zgodne z silnikami grawitacyjnymi. Kolejna długa pauza. - Dziękuję - powiedział Juan. - Muszę się zgodzić, to wygląda na statki jonowe. Ktokolwiek je prowadzi, może uciekać przed eksplozją jądra, tak samo jak my, nie mając po prostu hipernapędu czy silnika planetarnego. Dobra wiadomość jest taka, przynajmniej tak mi się wydaje, że te statki nabierają prędkości. Dlaczego miałyby nagle hamować przy Nowej Terze, Flocie, czy Gw’oth? Sigmund żywił tę samą nadzieję - może przez nanosekundę. Jeśli jedyną szansą na

ucieczkę przed eksplozją jądra były statki jonowe, to jak bardzo musiały być zatłoczone? Jak złe były warunki na pokładzie? Dlaczego niby w takiej sytuacji nie zbadać możliwości wykorzystania całego świata jako szalupy ratunkowej? On by tak zrobił. Nie było powodu, żeby spodziewać się, że dowódcy tamtych statków zachowają się inaczej. Ani Flota, ani Nowa Terra nie miały na zbyciu napędu planetarnego, ani też wiedzy, jak go zbudować, ani środków na zakup kolejnego. Takie napędy budowali wyłącznie Zewnętrzni. Sigmund zachował dla siebie spekulacje Baedekera, że można by taki zbudować. Ta nadzieja była nawet bardziej wątła niż możliwość, że tamte statki mogłyby ich minąć bez zatrzymywania się. Stulecia łagodnej niewoli sprawiły, że Nowym Terranom brakowało ostrości osądów. Jeden paranoik to było za mało, żeby zacząć ich reedukować. Ironią losu było, że mieli większe powody do zmartwienia. - Jest coś jeszcze - ostrożnie zaczął Sigmund. - Istotnie wierzymy, że te statki przyspieszają. Jednak turbulencje w ich śladzie ujawniają epizody hamowania. Czasami jedna część tej floty przyspiesza, podczas gdy inna zwalnia. Nie pokuszę się o próbę wyjaśnienia tego wzoru. Tak jak to widzimy fala czołowa - która, pamiętajcie, jest od nas oddalona o pięćdziesiąt lat świetlnych - zbliża się z prędkością około czterech dziesiątych prędkości światła. Dalsze analizy wskazują, że ta flota często porusza się szybciej, aż do dziewięciu dziesiątych prędkości światła. Korzystając z fachowej pomocy Baedekera, Gw’oth zaczęli przyglądać się systemom słonecznym, które minęły te statki. To była bardzo pilna wiadomość, przekazana z lodowego księżyca niecałą godzinę wcześniej. - Przesyłam wam krótki film. - Mamy go - oświadczył technik z Nowej Terry. - Oglądamy. Eric sam oglądał nagranie na wyświetlaczu pomocniczym. - Nie widać tu za dużo. Śledźcie za mną. Najpierw zwróćcie uwagę na te punkty: błysk odległej gwiazdy i znacznie bardziej przyćmione błyski światła słonecznego odbijającego się od jej planet. Teraz - oprogramowanie poprawiło kontrast - na poprawionym obrazie widać pierścienie pyłu w tym samym systemie słonecznym. Juan zmarszczył brwi. - Wydawało mi się, że takie pierścienie tworzą się wokół planet. - Zgadza się - odparł Eric. - Tego pyłu już dawno nie powinno tam być, bo powinny go przechwycić planety. Dlaczego więc w niektórych systemach słonecznych na drodze tych

statków widać planety oraz chmury pyłu? - Prace wydobywcze? - zgadywała Sabrina. - Uzupełnianie zapasów? - To jest jedna możliwość - powiedział Sigmund. - Oto ostatnia obserwacja. Zaczekał, aż zostanie odebrana i otworzona. Tu widać było kolejny system słoneczny, ale z dwiema błyszczącymi iskrami. - Wbrew pozorom to nie jest gwiazda podwójna. Jedna z tych iskierek to słońce o absolutnie normalnym spektrum. Druga ma spektrum całkowicie odmienne, bardzo szczególne. To sygnatura broni kinetycznej na skalę planetarną. *** Potem było wiele gadania, niepotrzebnego, bo decyzja mogła być tylko jedna. Ktoś musiał tam polecieć. A kto byłby lepszy od Sigmunda i jego załogi, która już była pod ręką? To nie będzie łatwe. Mieli tylko dane sprzed pięćdziesięciu lat, na podstawie których mogli robić plany. Jeśli tamte statki utrzymały swoją ostatnio zaobserwowaną prędkość, to były już o dwadzieścia lat świetlnych bliżej. Albo, przy największej prędkości, mogły być już o jedyne pięć lat świetlnych od Floty i Nowej Terry. Co wiodło do kwestii, której Sigmund obawiał się najbardziej: powiadomienia Zgody. - Sabrino, nie możemy sobie pozwolić na to, żeby po prostu czekać. Zanim zaangażujemy w to Flotę pozwól mi sprawdzić, jak blisko są już te statki. Sigmund nie miał zamiaru ograniczać się do zdobycia tylko tej jednej informacji. Im bardziej ogólne będzie miał wytyczne, tym mniej ich będzie musiał słuchać. Jego rekomendacja wywołała kolejne dyskusje, dotyczące głównie bezproduktywnego wytykania, że na Nowej Terze nie ma odpowiednich obserwatoriów. Sabrina, z ponurym wyrazem twarzy, wreszcie je ucięła. - W porządku, Sigmundzie - powiedziała. - Jesteś naszym ekspertem. Odezwij się, gdy dowiecie się więcej. Decyzję, czy, i w jaki sposób zaangażować w to Gw’oth, zostawiła jemu. - I uważajcie na siebie. W drodze powrotnej do systemu, żeby zabrać Kirsten i Baedekera, Sigmund nagrał i przygotował do wysłania osobiste wiadomości do Penny i dzieci. Mogło upłynąć dużo czasu, zanim znów się zobaczą.

18

Szesnaście elementów połączonych, Ol’t’ro rozważali: Ludzie, Obywatele i ktokolwiek znajdował się w nadlatujących statkach jonowych. Wszechświat ponad lodem był rozległy - i zatłoczony. Rywalizacja pomiędzy gatunkami. Wysiłki ludzi i Obywateli, żeby zachować swoje sekrety świadczyły o niechęci do dzielenia się. Wszystko inne było zaskoczeniem. Lud Tn’ho był jednym z wielu stronnictw na tym świecie. Tn’ho byli bogaci, ponieważ byli potężni. Tylko potężni mogli utrzymać swoje bogactwo. Stąd bogactwo ludzi i Obywateli. Ol’t’ro nauczą się wszystkiego, czego mogli ich nauczyć przybysze - nie tylko tego, co zdecydowali się zaoferować. Stąd: technologia podróży z prędkościami nadświetlnymi. Bez ochrony goście nie mogli przetrwać nigdzie w tym systemie, a jednak pojawili się w odpowiedzi na wezwania radiowe na długo przed tym, jak sygnał mógł dotrzeć do najbliższej gwiazdy. I: nieznane sposoby prowadzenia obliczeń. W zaciszu swojego schronienia Baedeker i Kirsten połączyli obserwacje z najrozmaitszych urządzeń. Żaden Gw’otesht nie byłby w stanie zasymilować ilości danych potrzebnych do praktycznego wykorzystania takiego algorytmu, ani małe grupy, które ledwie mogły wspólnie obliczać, ani nawet w pełni wykształcone umysły zbiorowe, jak Ol’t’ro. Jednak w jakiś sposób dokonano tych obliczeń. I współpraca między gatunkami: obcy w statkach jonowych byli zagrożeniem dla wszystkich. Nauczyć się o nich więcej będzie z pożytkiem dla wszystkich. Z pewnością Don Kichot niedługo odleci, żeby to zbadać. A jeśli Ol’t’ro mieli dołączyć do załogi... Er’o, zasygnalizowali swojemu najzdolniejszemu komponentowi. Doprowadzisz do tego, abyśmy wzięli udział w tej misji. *** Er’o na poły wypłynął, na poły wypełzł z siebie/ich. Oddzielenie się zawsze było dezorientujące. Odłączenie się od trwających obliczeń nieco nim wstrząsnęło. Dezorientacja osłabła, a on wpłynął do swojej komnaty medytacyjnej, tyle że nie miał czasu na medytację, ani nawet na zaspokojenie potężnego głodu, który zawsze powodowało połączenie. Zakładając kombinezon powierzchniowy, wezwał służącego, żeby ten sprawdził niezależnie wszystkie zapięcia. - Jestem gotowy - nadał przez radio, próbując zignorować odczucie, że mówi do siebie. Co, poniekąd, było prawdą. Ol’t’ro podłączyli się do terminala komunikacyjnego. - Dobrze - odpowiedzieli. - Kontynuuj. Z najbliżej śluzy wodnej Er’o przeniósł się na stację kolejki. Gdy jego wagonik gnał w

dół kabla w stronę lodu, konsultował się z Ol’t’ro. Musieli wziąć pod uwagę wiele czynników, praktycznych i taktycznych. Starał się skoncentrować, jego myśli, i te należące do Ol’t’ro mieszały się. Podtrzymywanie połączenia pomiędzy mniejszą liczbą niż szesnaście, było nienormalne i smutne. Takie rzeczy zdarzały się tylko w przypadku, gdy jeden z członków umierał, gdy zastanawiali się i martwili, czy uda się znaleźć kompatybilny umysł, żeby ich uzdrowić. Ale dla zdrowego członka oddzielenie, żeby porozmawiać z pozbawionym pary Gw’otesht... - Podzielamy twoje wątpliwości - powiedzieli Ol’t’ro. - Dla ciebie i dla nas będzie najlepiej, jeśli się pospieszysz. *** - Rozumiem - powiedział Baedeker. To rozumiem nie oznaczało ani zgody, ani zaprzeczenia. Co najwyżej dawało pewną zachętę do prowadzenia dalszej dyskusji. Ten sprytny unik przypomniał Baedekerowi o jego życiu przed zesłaniem i o zbyt wielu znanych mu urzędnikach Zgody. To porównanie było bolesne. Nie widział innego wyboru. Odmowa propozycji Er’o wystawiała na ryzyko dalszą współpracę z Gw’oth. To mogło wystawić jego i Kirsten na bezpośrednie, osobiste niebezpieczeństwo. Ale wyrazić zgodę? Baedeker zdołał powstrzymać się od wzdrygnięcia. Jeśli miał coś w tej kwestii do powiedzenia, już nigdy żaden Gw’o nie wszedłby na pokład Don Kichota. Już wpuszczenie Er’o do ich bazy sprawiało, że mrowiła go skóra. To było niepokojące, że ci obcy domyślili się, iż Don Kichot wkrótce miał wyruszyć z zadaniem. Chyba że złamali algorytm szyfru, żeby poznać intencje Sigmunda, co byłoby nawet jeszcze bardziej niepokojące. Baedeker miał szczerą nadzieję, że ich gość nie był świadomy tych wszystkich wątpliwości i obaw. Er’o jedną kończynę trzymał wygiętą w górze, wskazując na Baedekera. Za kręgami ostrych, białych zębów polśniewały oczy. Er’o obrócił mackę. - Kirsten. Jakie jest twoje zdanie? Czy kilkoro moich ludzi mogłoby wziąć udział w waszej ekspedycji? Kirsten zaśmiała się wymuszenie. - Er’o, to, co ja myślę, nie ma znaczenia. Ja tylko prowadzę statek tam, gdzie mam go poprowadzić. Interesujące, pomyślał Baedeker. Czy ona także miała opory przed wpuszczeniem

Gw’oth na statek? Baedeker czuł, że mógł zaufać paranoi Sigmunda, iż będzie trzymała obcych z dala od Don Kichota - jeśli z drugiej strony Eric i Kirsten nie będą zbyt mocno naciskali. Er’o pomachał uniesioną kończyną. - Udział Gw’oth w tej misji może być pożyteczny. - Nawet bez rozmowy z naszym pierwszym - powiedział Baedeker - nie wiem, w jaki sposób Gw’oth mieliby sobie poradzić. Żyjemy w bardzo różnych środowiskach. Szybko się uczycie, ale czy już się nauczyliście oddychać powietrzem? Er’o uniósł drugą kończynę. (Przez chwilę obie uniesione kończyny spoglądały na siebie: ironiczny śmiech Obywateli. Czyli teraz Gw’o naśladowali język ciała Obywateli! Er’o mógł uznać, że to wyda się znajome i przyjacielskie, ale takie tempo przeraziło Baedekera). - Oczywiście, mój przyjacielu, dostarczymy nasz własny system podtrzymywania życia. Nada się każdy z naszych standardowych modułów mieszkalnych używanych nad lodem. Mają własne zasilanie i dość efektywny system recyklingu. Każdy ma śluzę wodną na wypadek konieczności dostarczenia zaopatrzenia. Wiele z naszych modułów przejdzie przez waszą śluzę powietrzną, o ile otworzycie właz wewnętrzny i zewnętrzny. - To się da zrobić - aż za szybko zgodziła się Kirsten. - I możemy... - Możecie co? - podpowiedział Er’o. - Nic. - Kirsten nagle przybrała skruszony wyraz twarzy. (Baedeker zgadywał, co niemal jej się wyrwało: że pole siłowe nad otwartą śluzą zatrzyma powietrze w statku. U Gw’oth nie widać było żadnych oznak, jakoby posiadaliby technologię pola siłowego). - Po prostu możemy potem ponownie napełnić statek powietrzem. Er’o znów stanął na pięciu kończynach. - Dobrze. Chętnie uzupełnimy wasze zapasy gazu. Uzyskanie tlenu z hydrolizy wody jest łatwe. Azot jest mniej dostępny, ale ekstrahujemy go z minerałów. - Rozumiem - ponownie odpowiedział Baedeker. Er’o zamilkł na długą chwilę: konsultował się przez radio, szyfrowanym łączem. Wreszcie Gw’o znów się odezwał. - Baedeker, Kirsten, teraz kolejna kwestia logistyczna. Macie zamiar lecieć bardzo daleko. Czy będziecie potrzebować dodatkowego paliwa? - Nigdy nie zaszkodzi uzupełnić zapasów - przyznał Baedeker. Faktycznie, przed długim lotem do tamtej floty będą musieli napełnić zbiorniki Don

Kichota. Albo zrobią to tutaj, albo objazdem przez Nową Terrę. Ironią losu było to, że Don Kichot był wyposażony w sondy paliwowe: boje zanurzeniowe, które mogły samodzielnie działać w dowolnym dostępnym oceanie. Aktywne filtry sond z morskiej wody pobierały deuter i śladowe ilości trytu; potem za pomocą dysków transferowych przesyłały je bezpośrednio do zbiorników Don Kichota. Jednak wypuszczenie sond do tego oceanu wiązało się z ryzykiem zdradzenia Gw’oth technologii teleportacji... - Oczywiście zauważyliśmy wyrzut neutrin z Don Kichota - powiedział Er’o. - Jeśli pozwolicie kilku moim kolegom i mnie dołączyć do waszej ekspedycji, to dostarczymy zapasy deuteru, trytu lub helu-3. Co wolicie. Oczywiście? Coś takiego. Sam kadłub blokował neutrina, maskując reaktor termojądrowy. Ale o ile neutrina bardzo słabo reagowały z większością materii, tak uwięzione i rykoszetujące bez końca wewnątrz statku w końcu stawały się zagrożeniem radioaktywnym. Tylko mały kawałek kadłuba w pobliżu maszynowni był przepuszczalny dla neutrin - a Gw’oth mimo to je wykryli. Co do paliwa, to statki Zgody wykorzystywały reakcję deuteru, a Nowa Terra przejęła ten sposób. Mimo wszystkich swoich ograniczeń fuzja deuteru była optymalna ze względu na jedną, ważną kwestię - bezpieczeństwo. W razie nagłej potrzeby paliwa dostarczyłby jakikolwiek ocean lub lodowa kometa. Do mieszanki można było dodać tryt - reakcja deuteru z trytem dawała więcej energii, niż sam deuter - ale nigdy nie opierano się na samym trycie. Ten izotop miał krótki okres rozpadu połowicznego. Z dala od cywilizacji, gdzie tryt powstawał tylko w wyniku działania promieniowania kosmicznego, jego dostępność była zbyt ograniczona. Żadna z tych kwestii nie była omawiana z Gw’oth. Dlaczego Er’o zaoferował hel-3? Być może dlatego, że używali go Gw’oth. Albo dlatego, że przy braku technologii pola siłowego, reakcje deuteru lub deuteru z trytem wymagały grubych, masywnych osłon chroniących przed neutrinami wyzwalanymi w procesie reakcji termojądrowych. Er’o mógł delikatnie sondować, czy Don Kichot używał pół siłowych, czy też statek dźwigał nieproduktywną masę osłon wewnętrznych. Mógł węszyć w poszukiwaniu słabych punktów, albo sprawdzać możliwości handlowe, albo mieć na celu szpiegostwo przemysłowe. Fizyka, zrozumiał Baedeker. Motywy innych Obywateli? Tylko czasami miały sens. Co więc można było wiedzieć o ukrytych pobudkach Gw’oth? Tak dużo niejasności! Puchł mu od tego mózg. Nagle nie mógł się już doczekać powrotu Sigmunda. Bywały gorsze rzeczy niż to, że

pierwszym był ktoś inny. *** Ostatnią rzeczą, jakiej by sobie życzył Sigmund - gdy już na lodzie wreszcie dołączył do swojej załogi - była kłótnia. Ale i tak do niej doszło. - Zabranie ze sobą Gw’oth jest niedopuszczalne - nalegał Baedeker. - Tylko na podstawie obserwacji hamowania Don Kichota doszli do ogólnej teorii względności. Jeśli wpuścimy ich na pokład, to kto wie, co zobaczą, co jeszcze wywnioskują? Po co ryzykować dopuszczenie ich do technologii, którymi raczej nie chcielibyśmy się z nimi dzielić? W stronę Floty i Nowej Terry zmierzali wrogowie. Używali broni kinetycznej! Zbliżali się do Penny i dzieci! Gdy zwlekanie było niebezpieczeństwem największym ze wszystkich, martwienie się o odległe ryzyko było luksusem, na który nie mogli sobie pozwolić. Sigmund skupił się na kwestiach praktycznych. - Baedeker, pełne zbiorniki to duża zachęta. Chyba że wolałbyś użyć na oczach Gw’oth sond paliwowych? Baedeker szarpnął grzywę. - I ujawnić im technologię dysków transferowych? Raczej nie. Ale, Sigmundzie, opierasz się na fałszywej dychotomii. Don Kichot przywiózł dość paliwa na powrót. Najlepszą opcją jest po prostu uzupełnić je w domu. Opóźnienie spowodowane przez powrót na Nową Terrę. Dalsze opóźnienie gdy, co nieuniknione, uzna wizytę Sigmunda za okazję do omówienia planów, albo przemyślenia scenariuszy, albo dawania rad - aby „pomóc”. Albo żeby o misji dowiedział się szpieg lalkarzy - zakładając przez chwilę, że sam Baedeker powstrzyma się przed zawiadomieniem władz Ogniska - i opóźnienie powiększy się jeszcze bardziej ze względu na konieczność omówienia działań z Obywatelami. Nie ma mowy. Sigmund wziął głęboki wdech. Nadszedł czas, by wykorzystać swoje stanowisko. Najpierw jednak podskoczyła Kirsten. Jej oczy błyszczały. - Gdyby nie Gw’oth, to nawet byśmy nie wiedzieli o tym niebezpieczeństwie. Według mnie jesteśmy im winni miejsce podczas tej misji. Ale jeśli wdzięczność i zwykła przyzwoitość to za mało, to pomyślcie o tym: Don Kichot będzie jednym statkiem przeciwko ilu, setkom? Tysiącom? Niemal na pewno Gw’oth są od nas lepsi w astronomii. Przypuszczalnie są lepsi w wyciąganiu wniosków z obserwacji. Dobrze! Teraz potrzeba nam takich umiejętności! Z Er’o i jego kolegami na pokładzie być może uda nam się dokonać obserwacji bez konieczności podchodzenia zbyt blisko. Czy to nie sprawi, że będziemy

bezpieczniejsi? - Być może - przyznał Baedeker. Dla Sigmunda to było wystarczające, ale Baedeker Jeszcze nie skończył. - Jednak oni chcą się zabrać w szesnastkę. To ewidentnie jeden z tych ich biologicznych komputerów, choć Er’o przemilczał ten fakt. - Postanowione - stanowczo oświadczył Sigmund. - Er’o wraz z pozostałymi do nas dołączą. Po co przyjmować ich pomoc, jeśli nie mamy zamiaru skorzystać z ich najlepszych umysłów? Będziemy potrzebowali każdej pomocy, którą uda nam się uzyskać.

THSSTHFOK 19 Świadomość wzywała tak, jak światło słoneczne tonącego. Thssthfok walczył, jeśli nie o samą świadomość, to przynajmniej o jej możliwość. Wirowały szczątkowe i wypaczone wspomnienia. Thssthfok z dygotem przejął kontrolę nad umysłem i ciałem. Otworzył oczy. Drżącą prawą ręką zwolnił zatrzask kołyski hibernatora. Pokrywa się odsunęła. Sprawdził chronometr, choć zdawał sobie sprawę z absurdalności tego nawyku. Lata, których upływ mierzył zegar, były prawdziwe - i nie miały znaczenia. Życie na Pakhome zostało zniszczone tysiące lat wcześniej. Jego życie również zostanie wymazane. To nie tak miało się skończyć... *** Mieszkańcy komet honorowali swoje zobowiązania. Dlaczego nie, skoro mieli liczebną większość, co działało na ich korzyść? Selekcja naturalna służyła ich interesom bez ryzyka wiążącego się ze zdradą i konfliktem zbrojnym. Respektowali swoje porozumienie z klanem Rilchuk, ale nie zdecydowali się zaryzykować uratowania zaginionego członka tego klanu. I tak Thssthfok został porzucony. Pamiętał tak, jakby to było wczoraj, rajd na wówczas bezimienny świat. Jego mieszkańcy mieli ogromne spichlerze czekające na splądrowanie. Cała ta biomasa będzie służyła syntetyzerom floty przez całe lata. Obcy byli prymitywni, nie mieli do zaoferowania żadnej technologii ani znaczącej obrony. Byli fizycznie delikatni. Nie byli pozbawieni odwagi. Promy uderzyły falami, strzelając, zanim wylądowały i wypuściły swoje załogi. Thssthfok był jednym z setek atakujących Paków. Nie był dumy z masakrowania tych mizernych stworzeń, winnych tylko złego osądu okoliczności i obrony swoich żałosnych drewnianych i kamiennych domów. Lasery, karabiny i granaty przeciwko mieczom i włóczniom: starcie nie mogło być długie i nie było. Tubylcy zostali rozbici, większa część ich miasta płonęła. Najeźdźcy wdarli się do spichlerzy i zaczęli ładować promy. Thssthfok był przy sterach swojego promu, ładownie były pełne, jego wojownicy z

klanu Rilchuk byli już zapięci w swoich kołyskach przeciążeniowych, gdy miejscowi użyli prymitywnej, ale skutecznej wyrzutni kamieni. Skoro oni nie mogli mieć swoich zbiorów, to najeźdźcy też będą głodni. Pierwszy głaz uderzył w rufę i system bezpieczeństwa odciął silniki. Na panelu kontrolnym zapłonęły wszystkie światła alarmowe. Przez chwilę, zanim wyłączyły się czujnik zewnętrzne, słychać było triumfalne wycie tubylców. Potem słychać było już tylko łomot kamieni i okropne trzeszczenie kadłuba. Hałas zwiastujący koniec świata, a potem zapadła ciemność. *** Thssthfok podszedł do swojej kołyski, poobijanej, ale w miarę całej. Panel kontrolny statku trzeszczał i wydzielał żrące opary; ten statek nigdy już nie poleci. Jego radio, gdy próbował wezwać pomoc, strzeliło iskrami i umarło. Musieli się wydostać, zanim wystartują pozostałe promy. Tyle że nie było żadnych ich. Głazy zmiażdżyły przedział pasażerski w środku statku. Wszyscy, którzy byli na pokładzie, wszyscy klanowi towarzysze, zginęli. Bał się, że został pogrzebany żywcem, ale jeden z iluminatorów nie był zamknięty pokrywą. Powinien być w stanie się wydostać. A potem zostanie rozdarty na strzępy? Jak długo był nieprzytomny? Sądząc po tym, co widać było przez iluminator, dość długo. Tysiące aborygenów nosiło wiadra i walczyło z ogniem. Teraz ogień rozprzestrzenił się na drewniany falochron, który znaczył brzegi rzeki. Na nabrzeżach płonęły łodzie; inne jednostki, napędzane tylko żaglami, wiosłami i desperacją, walczyły o bezpieczeństwo, płynąc w środek nurtu rzeki. Jeśli to piekło się powiększy, to upiecze się we wraku promu - chyba że najpierw wybuchną zbiorniki paliwowe i zabije go eksplozja. Jeśli miejscowi opanują ogień, to z pewnością wrócą do swojego okupionego wielkimi stratami trofeum. Tak czy inaczej, zostać tu oznaczało zginąć. Na szczycie niewysokiej, kamiennej piramidy dostrzegł grupkę tubylców. Kilku, gestykulujących, stało na samej górze, otoczeni pierścieniem wojowników z mieczami. Thssthfok uznał, że tych kilku w centrum było dowódcami, kierującymi walką z ogniem. Żadna z dwóch śluz powietrznych nie chciała się otworzyć. Nieważne. Włazy - gdy działały - pozwalały na szybkie opuszczenie jednostki, najlepsze w sytuacjach bojowych. To jednak nie była jedyna droga. Thssthfok przekopywał się przez schowki z wyposażeniem, aż znalazł modulator

strukturalny. Pracując metodycznie, prześledził na nim ciasno rozmieszczone równoległe pasma. Oczyszczał kolejne części kadłuba. Wreszcie znalazł taką, która nie została pogrzebana pod skałami, odsłonięty fragment na tyle duży, żeby się przez niego przecisnąć. Zrekonfigurował modulator tak, żeby ta sekcja kadłuba stała się przepuszczalna. Przecisnął się przez rozmiękły materiał poszycia, złapał się mocno jakiegoś głazu i wyciągnął ze zniszczonego promu. Kadłub zamknął się za nim. Tylko spopielała ziemia i długie, klinowate wcięcia wskazywały, że lądowały tu dodatkowe promy. A wysoko na niebie... Oślepiające, niebiesko-białe smugi: ogień z reaktorów. Statki odlatywały. Zostawiając go. Utwardził odsłonięty fragment kadłuba, a potem zaczął przemykać od cienia do cienia, od wraku do ruin, na tyły piramidy. Tutejsza grawitacja była męcząca, o około połowę większa od tej, do której był przyzwyczajony, a powietrze wydawało się być gęste jak syrop. Cicho wspiął się na strome schody. Wszyscy skupieni byli na walce z płomieniami i nikt go nie zauważył, dopóki nie pojawił się na samym szczycie. Tubylcy byli równie wysocy, jak on, ale o cztery lub pięć razy lżejsi. Między ramionami i nogami mieli jakąś pajęczynę. Ich kości były puste, sądząc z tego, jak pękały w walce. Zgadywał, że wyewoluowali z jakichś stworzeń nadrzewnych. Żeby zaakcentować swoją przewagę Thssthfok pozwolił, aby strażnicy bezcelowo tłukli się o jego bojową zbroję, zanim skosił kilku laserem. Potem wycelował pistolet w najbardziej jaskrawo ubranego obcego - i zatrzymał się. - Jesteś następny - powiedział. Tubylec zabełkotał, równie niezrozumiale dla Thssthfoka, jak on sam musiał brzmieć dla niego. Pozostali strażnicy, dygocząc, opuścili miecze. Ten władca był bystrzejszy od reproduktora. Mógł być wystarczająco bystry, żeby służyć. W umyśle Thssthfoka nabierał kształtów plan. Wolną ręką uderzył się w pierś. - Thssthfok. - S’fok - powtórzył próbnie władca. Ujdzie. Thssthfok machnął bronią: idziemy. Zeszli z piramidy i ruszyli w stronę pobliskiego budynku. Być może domu władcy. Jeden z tamtejszych strażników wyciągnął broń, a Thssthfok przeciął go laserem na dwoje. - Thssthfok zabija - pouczył. Gęganie, gęganie. Pozostali strażnicy się cofnęli.

Thssthfok nie pozwolił sobie na odpoczynek - ani też swojemu królewskiemu więźniowi - przez większą część dnia według rachuby Pakhome. Do tego czasu przyswoił sobie nieźle miejscowy język. Wiedział, że „imperium” - żyzne brzegi jednej długiej, meandrującej rzeki - nazywało się „Roshala”. Wiedział, że ta Roshala dominowała nad kontynentem Taba, a sam świat był nazywany Mala. Wiedział, że przedstawiciel tego narodu to Dra, a w liczbie mnogiej Drar. Wiedział, że jego więzień to Noblala, cesarzowa. Ona wiedziała, że był potężnym czarownikiem i wojownikiem całkowicie pozbawionym cierpliwości. W zależności od jego zachcianki będzie żyła lub zginie. Czy to ze względu na nauczkę, którą dał im Thssthfok, czy to jeszcze niedocenioną subtelność Drar, następnego ranka obudził się nietknięty. Noblala pojęła koncepcję siły stojącej za tronem. *** Ignorując kosze pełne jedzenia - choć hibernacja powodowała ogromny głód Thssthfok dezaktywował czujniki i materiały wybuchowe, które strzegły jego hibernacji. Nałożył swoją zbroję bojową. Sprawdził stan ładunku pistoletu laserowego. Po zestawie pierwszej pomocy, kołysce hibernatora i awaryjnego zapasu korzenia drzewa życia, broń była najcenniejszą częścią wyposażenia uratowanego ze zniszczonego statku. Dopiero wtedy, bardziej z nawyku niż zainteresowania, przestał się tak spieszyć. Większość z tego, co na niego czekało, było miejscowym jedzeniem, wędzonym, solonym, lub suszonym, bez wyjątku doprowadzonym do stanu, w którym przypominało skórę. Drzewo życia ledwie tu rosło; nieodpowiednie światło, jak się domyślał. Tylko okazjonalnie musiał zjadać korzenie - albo, mówiąc bardziej precyzyjnie, wirusa, który namnażał się wyłącznie w tych korzeniach - i rzadko z tego korzystał. To niedostatek bulw, bardziej niż powolny rozwój jego niewolników, wymuszał wiele z jego hibernacji. Jego wrogowie pośród Drar nadal nie zdawali sobie sprawy, że ten korzeń był raczej koniecznością, niż luksusem. Gdyby to zrozumieli, wystarczyło jedynie spalić drzewo życia wyrosłe podczas jego snu. Na szczęście wszystkie zamachy na niego były bardzo bezpośrednie. A nawet tych było coraz mniej. To przebudzenie oznaczało, że drugi raz z rzędu obudził go timer, a nie wybuch miny pułapkowej. Gdyby było inaczej, to znów zabiłby wszystkich, którzy byli w pobliżu. I tego, kto w chwili ataku był przy władzy. Władca z definicji ponosił odpowiedzialność bądź za sam atak, bądź nieudolność w zapobieżeniu mu. A dla wzmocnienia przekazu kilku wielmożów (wybranych przypadkowo, ale to była jego tajemnica) za ich intrygi. Kto mógłby powiedzieć, że martwi także nie spiskują przeciwko niemu? Niemal na pewno robili to wszyscy z klasy rządzącej.

Śmierć pozostałych była bardzo wychowawcza. A to nie było tak, jakby byli Pakami. Thssthfok napełnił kieszenie granatami. Z pistoletem laserowym w dłoni otworzył masywne wrota, niemal za ciężkie dla każdego Dra, a wycofał się; głęboko do komnaty. Uderzył w wielki, mosiężny gong i czekał. Wkrótce w odpowiedzi na gong powoli otworzyły się drzwi. Pojawiła się dygocząca Dra, ubrana w bogato zdobiony piórami strój nadwornego naukowca. Zwyczajowa mała straż honorowa czekała za nią w korytarzu. Podczas poprzednich okresów hibernacji miecze z brązowych stały się żelazne, a potem stalowe. Teraz każdy żołnierz miał muszkiet. Ci Drar cuchnęli węglem, siarką i saletrą. Czyli prymitywnym chemicznym materiałem wybuchowym do wyrzucania pocisków. Przewaga uzbrojenia Thssthfoka malała przy każdym jego przebudzeniu. - Ekscelencjo - powiedziała naukowiec Dra głosem miękkim ze strachu. - Cesarz kazał cię powitać. Cesarz, kimkolwiek obecnie był, mógł się przywitać osobiście. Nieważne. Cesarze służyli tylko utrzymaniem dostaw niezbędnych do badań i rozwoju. Ten cesarz pofatyguje się, gdy jego szpiedzy, zwykle udający strażników, sprawdzą w jakim nastroju jest Thssthfok. - A ty to...? Thssthfok irytował się, musząc zadawać tak oczywiste pytania. - Koshbara, wasza ekscelencjo. - Jej szczątkowe skrzydła zatrzepotały nerwowo. Mamy do pokazania wiele osiągnięć. - Proszę - powiedział jej. Thssthfok idąc przez pałac, widział postęp. Po raz pierwszy ściany były jasno oświetlone. Masowa produkcja identycznych elementów. Lampy elektryczne z jakimś żarnikiem. Generowanie i dystrybucja energii. - Zmienny czy stały? - spytał. - W jaki sposób go uzyskujecie? Koshbara zamrugała. Albo szybko przyzwyczai się do jego sposobu myślenia, albo zostanie zastąpiona. - Zmienny, wasza ekscelencjo. Generatory napędzają opalane brafem silniki parowe. Braf? Nie natknął się na to słowo, ale trudno. Coś, co się paliło, pewnie torf lub węgiel. Las, który niegdyś otaczał miasto zniknął, jak przypuszczał, poświęcony na opał do silników parowych, które wprowadził przy poprzednim przebudzeniu. Na dworze paliło słońce: ogromne, plamiste, straszące ponurą czerwienią umierania. W terminach ogólnych to była mała gwiazda, zwyczajny czerwony karzeł. Mala krążyła bardzo blisko swojej gwiazdy i tylko dlatego ten świat w ogóle nadawał się do zamieszkania.

Konsekwencją tak ciasnej orbity był brak pływów. Jedna półkula prażyła się niemiłosiernie, druga stale pogrążona była w ciemności i chłodzie. Mocne zawirowania powietrza mieszały atmosferę dziennej i nocnej strony wystarczająco, żeby łagodzić obie. Z punktu widzenia Thssthfoka tutejszy klimat był wyjątkowy: powinien być zafascynowany. Ale po co? Eksplozja jądra już wkrótce wysterylizuje także Malę. Wspięli się na ceremonialną piramidę, z której roztaczał się szeroki widok. Gdy spał, miasto podwoiło swoje rozmiary. Rozczarowaniem był brak pojazdów powietrznych, ale wózki niegdyś bez napędu teraz były ciągnięte przez zwierzęta. Widać było kilka korytarzy przecinających miasto, a w nich błyszczące w słońcu równoległe nitki torów, po których przemieszczały się potężne maszyny plujące czarnym dymem i ciągnące rzędy wagonów. Małe łódeczki zostały zastąpione dużymi statkami parowymi z kołami łopatkowymi. Gdzie, tylko sięgał wzrokiem w delcie rzeki cumowały statki czekające na rozładunek. Powietrze śmierdziało złożonymi węglowodorami i produktami ich spalania. Więcej tego brafu, uznał. Thssthfok pozwolił, by Koshbara oprowadziła go po najnowszych fabrykach i laboratoriach badawczych. Obejrzał proste zakłady chemiczne, piece hutnicze i linie produkcyjne. Zobaczył prymitywne eksperymenty z elektrycznością i maszyny do szlifowania soczewek. Produkowali soczewki o średnicy odpowiadającej długości przedramienia Thssthfoka. To do obserwatorium, które imperium zamierzało wznieść po Ciemniej Stronie, jak skwapliwie wyjaśniła Koshbara, u której duma wreszcie zwyciężyła ze strachem. Cała chemia była empiryczna. Fizyka była osobliwa. Maszyneria zgrzytała, piszczała i jęczała, torturowana w celu optymalizacji. Thssthfoka przytłaczał smród chemikaliów i ścieków - specyficzny zapach Drar. Jednak to, co zaczęło się z aktu desperacji dało nieoczekiwanie konkretne rezultaty: w ciągu jego życia tych Drar można było doprowadzić do skonstruowania międzygwiezdnego statku jonowego. Jeszcze mógł uciec. Gdyby go to jeszcze obchodziło. *** Im więcej czasu zajmowała budowa statku kosmicznego, tym mniejsze to miało znaczenie. Cokolwiek pozostało z jego rodziny, cokolwiek pozostało z jego klanu Rilchuk, nie miał już nadziei na połączenie. Wobec tego jaki był pożytek z jego życia? Jaki sens z bycia protektorem, skoro nie było nikogo, kim można by się opiekować? Burczenie w brzuchu i coraz częstsze skurcze, wydawały się należeć do kogoś innego. Nie miał apetytu. Łatwo by było przestać jeść, zmarnieć, umrzeć. Byłoby łatwiej i szybciej machnąć ręką na środki ostrożności, które powstrzymywały zabójców.

Ci Drar nie znaczyli dla niego nic. Niech przetrwają albo nie, ich wybór. Być może jakiś opieszały klan, zauważając ich rozwijającą się technologię, podejmie decyzję za nich. - Ekscelencjo? - Koshbara zauważyła jego zamyślenie. - Czy pójdziemy do magazynu? Wolałby się położyć i zagłodzić we własnym pokoju, w znajomym otoczeniu. Wyrażenie tej myśli wymagało więcej wysiłku, niż to było warte. Poszedł za nią i ich eskortą do hałaśliwego pojazdu o własnym napędzie i pojechali do kolejnego budynku. Magazyn okazał się być biblioteką. Pojawiło się wspomnienie, a wraz z nim ukłucie apetytu. Gdy był młody, czując energię swojej rodziny, łatwo mu było być ambiwalentnym wobec Biblioteki, wielkiego archiwum epok na Pakhome. Pamiętał, jak lekceważeni byli bezdzietni protektorzy za to, że twierdzili, iż celem ich życia jest Biblioteka i życiowe powodzenie wszystkich Paków. Pamiętał, jak abstrakcyjna - jak nienaturalna - wydawała się ich służba. - Pokaż mi - polecił Koshbarze. Przemknęli przez przejścia obstawione wysokimi półkami pełnymi ksiąg i zwojów. Wskazała sekcje dotyczące hydrauliki, architektury, optyki i mechanizmów orbitalnych. Bezmyślnie rozwijał zwoje i przerzucał karty ksiąg. Sposób przechowywania był prymitywny; kilka stuleci obróci to wszystko w pył. Wobec metalowych stron, na których wiedzę przechowywała Biblioteka, to było nic. Odwiedzili pomieszczenia, w których armia Drar pracowała nad stworzeniem indeksu ich mozolnie nabywanej nowej wiedzy. W postawie tych bibliotekarzy zobaczył lęk, ale także satysfakcję z ich osiągnięć, a nawet wdzięczność za przewodnictwo Thssthfoka. Ciekawe, pomyślał. Przenieść te karty katalogowe na metal, a system Drar niewiele będzie się różnił od Biblioteki na Pakhome. Jedna grupa bibliotekarzy dopiero co odkryła elektryczność; inna już robiła plany na wypadek, gdyby cała wiedza o elektryczności została utracona. Teraz sama Biblioteka była stracona. Jej zasoby wiedzy były zbyt wielkie, żeby je przenieść, nawet gdyby - o ile można było wierzyć wiadomościom nadanym przez radio przez odlatujących maruderów - Bibliotekarze zbudowali lub ukradli własne statki kosmiczne. Porzucona wiedza odebrała bezdzietnym protektorom powód, aby żyć. Jeśli opowieści były prawdziwe, to Bibliotekarze musieli ścigać ocalałe klany z elementami starożytnych archiwów. Musieli przekonać samych siebie, że kiedyś te klany docenią to, co zachowały. Jak zachowały? W tych okolicznościach Thssthfok przeniósłby stare, pisemne zapisy

w formę elektroniczną lub optyczną - więc tak właśnie musieli postąpić Bibliotekarze. To było logiczne. Łańcuch logiczny przypomniał Thssthfokowi pomysł, na który wpadł tuż przed tym, jak zabrał go sen w hibernatorze. Drar byli reproduktorami, ale nigdy protektorami. Technologia, której on potrzebował, wkrótce przekroczy możliwości ich słabych umysłów, o ile już nie przekroczyła. - Koshbara - powiedział, przerywając przydługą i niepotrzebną przemowę jednego z bibliotekarzy. - Pokaż mi wasze mechaniczne kalkulatory. Jej uszy drgnęły w zakłopotaniu. - Nasze co, ekscelencjo? - Maszyny, które za was liczą, a potem efektywnie porządkują i przeszukują duże ilości danych. Cofnęła się z niepewnością w oczach, bojąc się go rozczarować. - Ekscelencjo, takie urządzenia nie są mi znane. Jemu też nie, poza ogólną koncepcją. Protektorzy nie potrzebowali takich protez. Mógł zainicjować nową linię badań, skierować armię Drar do pracy nad rozwojem nazwijmy to komputerami. Na nowo obudził się w nim apetyt. Dlaczego? Bo doprowadzi Drar do zbudowania mentalnych protez? Na pewno nie. Wobec tego wcześniejsza myśl. Nie Biblioteka. Wiek i osobiste nieszczęście obdarzyły Thssthfoka odrobiną empatii dla innych pozbawionych ich dzieci i reproduktorów, ale Biblioteka sama w sobie nadal go nie obchodziła. Kilkaset lat przed czasem Thssthfoka odrobina szaleństwa zrodzona w Bibliotece popchnęła cały Pakhome do wojny. Bibliotekarze, którzy twierdzili, że mają służyć i chronić wiedzę przed zawirowaniami wojennymi, wywołali wielką wojnę. Bezdzietni protektorzy na całej planecie zmobilizowali się w jednym celu. A z jakiego powodu? Z powodu jednej wiadomości, zniekształconej i niejasnej, tłumaczonej setki razy z jednego języka na inne, które ewoluowały i znikały. Jeśli ciąg wniosków był poprawny, jeśli wiele kolejnych tłumaczeń nie zatarło całego znaczenia, to eony wcześniej, z jakiejś dawno zapomnianej kolonii Paków, gdzieś w galaktyce, nadano błaganie o pomoc. A skoro od tego czasu nic już nie odebrano, to było wystarczające. Wysłano ekspedycję ratunkową. Gdyby nie Wojna Bibliotekarzy, która wcześniej ogołociła Pakhome ze statków jonowych, to w czasach Thssthfoka udałoby się uratować przed eksplozją jądra jeszcze wiele

tysięcy istnień. Tymczasem tej szansy zostali pozbawieni z powodu jakiejś efemerycznej iluzji, która posłużyła za pretekst. A wszystko z powodu życiowego celu. Powodu, aby żyć. Kolejny werbel z brzucha Thssthfoka. Nagle chciał jeść, choć powód mu umykał. Nie chodziło o Drar, ale coś związanego z nimi. Nic, co miałoby związek z Biblioteką. Nie z Wojną Bibliotekarzy. Z jego własną flotą! Galaktyka tętniła życiem. Była bogato zaludniona inteligentnymi gatunkami. Ewakuujący się Pakowie muszą w końcu natknąć się na gatunki posiadające zbliżoną, a może nawet bardziej rozwiniętą technologię. Ataki uprzedzające mogły nie wystarczyć do wyeliminowania niektórych zagrożeń. Jego rodzina i klan były poza zasięgiem; nie mógł ich chronić. Wobec tego jego celem będzie ochrona rasy! Zbuduje armadę statków jonowych. Obsadzi je załogami Drar. Razem będą bronić floty Paków przed wszystkim, co mogłoby na nie uderzyć od tyłu. A piloci Drar będą potrzebowali komputerów, które poprowadzą je przez lata świetlne. W umyśle Thssthfoka nagle rozjarzyła się matematyka, teoria mnogości, algebra i logika. Urzekły go wskazówki projektowania układów. Obliczenia komputerowe będą całą nową nauką, całą dyscypliną inżynieryjną. Przed kolejną swoją hibernacją zobaczy jej rozwój. Więc zacznie od razu. Wziął łupkową tabliczkę i kredę. - Patrz, Koshbara. Wszystkie dane można przedstawić tylko za pomocą zer i jedynek...

20 Im więcej Sigmund wiedział, tym bardziej czuł się bezradny. Był świetny w wyszukiwaniu spisków i niebezpieczeństw - nawet gdy, co się okazjonalnie zdarzało - żadnych nie było. To właśnie ze względu na dobrze wyćwiczoną paranoję Nessus porwał go i przywiózł na Nową Terrę. Ale żeby tutaj znaleźć zagrożenie, nie trzeba było szczególnych umiejętności. Nowa Terra potrzebowała gigantycznej armii i geniusza militarnego, który by nią pokierował. Przeglądał ulubione hologramy rodzinne. Atena, marszcząca brwi w skupieniu, ze zmarszczonym czołem, czubkiem języka w kąciku ust, z dłonią zawieszoną nad układanką. Rozradowany Hermes,

z

krzywym

i

niemal bezzębnym

uśmiechem,

całkowicie

zniewalającym. Oboje dzieci bawiące się w parku. Zdjęcie Sigmunda i Penelopy tuż przed

ostatnim balem z okazji Dnia Niepodległości, który wydała pani gubernator. Penny wyglądała zabójczo i boleśnie pięknie, z nieśmiałym błyskiem w oczach. To zdjęcie zawsze sprawiało, że czuł się najszczęśliwszym człowiekiem na planecie. Formalne ujęcie całej ich czwórki. Swobodne zdjęcie ich czwórki pośród całej, rozgałęzionej rodziny Penny. Musiał się skoncentrować. Jeśli ktokolwiek mógłby uratować jego rodzinę i przyjaciół - uratować ten świat - to był to on. A teraz nie miał żadnej podpowiedzi. Stare wzorce myślenia wydawały się zniknąć z powodu nieużywania. Powodzenie i szczęście mogły doprowadzić ich wszystkich do zagłady. Był sam w swojej kabinie, próbując ogarnąć potworność sytuacji, tak jak pozostała część załogi. To właśnie o nastrojach wśród załogi rozmyślał, a nie ich położeniu: systemy monitoringu na Don Kichocie pozwalały na dokładne określenie, gdzie kto się znajdował. (O ile Kirsten albo Eric nie włamali się do systemu bezpieczeństwa, bez powodu poprawił się cichy, wewnętrzny głos. Sigmund uciszył ten podejrzliwy szept. Co do innych, których lojalność z pewnością nie była jednoznaczna, oni nie mieli takiej możliwości. Ani lalkarz, ani Gw’oth nie mogli oszukać skanerów siatkówki i uzyskać administratorskiego dostępu do systemu. Sigmund nie całkiem pozbył się starych nawyków). Za zamkniętymi drzwiami, gdzie załoga Sigmunda go nie widziała, można było pomyśleć. Zresztą nie dało się nie myśleć. Uchwycone z oddali dowody zbliżania się statków jonowych były subtelne i niebezpośrednie. Gdy po miesiącach podróży w hiperprzestrzeni udało się je zobaczyć, wszelkie wątpliwości zniknęły. Płomienie reaktorów gorętsze niż powierzchnia gwiazd aż krzyczały, obwieszczając obecność statków. Setek statków. Wiele miało na tyle duże przyspieszenie, że wskazywało to na sztuczną grawitację. A zerknięcie w stronę jądra galaktyki przyniosło jeszcze gorsze wieści. Delikatne wskazówki, które przywiodły Don Kichota tak daleko, ujawniały kolejne fale statków, aż poza zasięg instrumentów. Również zmierzających w tę stronę - w stronę Nowej Terry i wszystkiego, co ukochał Sigmund. Mając hipernapęd i wystarczająco dużo cierpliwości, Don Kichot mógł dotrzeć do każdej części tej armady. Ze swoim niewykrywalnym kadłubem i silnikami manewrowymi pozwalającymi niezauważenie działać w przestrzeni Einsteina, umykali uwadze. Przy odrobinie szczęścia mogliby kontynuować misję zwiadowczą bez przeszkód. A gdy szczęście się skończy, jak to zwykle bywa, znajdowali się wewnątrz niemal niezniszczalnego statku i w każdej chwili mogli uciec w hiperprzestrzeń. Nie mogli wdać się w walkę, nie przeciwko przeciwnikom tak licznym i tak dobrze

uzbrojonym - i zawziętym - jak ci. Z braku lepszego określenia - przeciwko wrogom. W porównaniu z tym wrogiem nawet Kzinti byli powściągliwi. Szczurokoty pożerały tylko tych, którzy się opierali i niewoliły pozostałych. Ten wróg nie brał jeńców. Świeże kratery na tuzinie światów - zawsze w dnie oceanu, żeby połączyć wstrząs, wybuch i aktywność sejsmiczną z potwornymi tsunami - udowadniały, że wrogowie stosowali broń kinetyczną na skalę planetarną. Na wszelki wypadek eliminując wszystkich potencjalnych rywali... Żeby przetrwać, Nowa Terra potrzebowała potężnych sojuszników. Potrzebowała wielkich armii i ogromnych zasobów. Potrzebowała Ziemi. Sigmund pozwolił sobie na nadzieję, że ta podróż, głęboko w niezbadane rejony, dostarczy jakichś wskazówek. Niestety w zasięgu instrumentów pokładowych Don Kichota nic nie pasowało do jego niekompletnego i zrekonstruowanego w bólach opisu. A niech to! Sigmund przez chwilę wpatrywał się w rodzinne holo. Czy niszczyciele planet spieszyli w ich stronę nawet w tej chwili? Najpewniejszą drogą do porażki jest apatia. Wziął głęboki wdech i włączył interkom. - Ludzie, musimy się przegrupować. Za dziesięć minut spotkanie w pokoju rekreacyjnym. *** Im więcej Baedeker wiedział, tym bardziej był przerażony. Podczas długiego lotu Don Kichot zajmował się analizami i symulacjami napędu planetarnego. Stworzenie księżyca dla Nowej Terry stało się najmniej ważnym z jego motywów. Może, jeżeli dogłębnie zrozumie tę technologię, można by użyć dodatkowych napędów, żeby rozpędzić Ognisko i Nową Terrę i umknąć niebezpieczeństwu. W najlepszym razie osiągnął ograniczony postęp, przerażony potwornymi energiami, które były w to zaangażowane. Potem Don Kichot pojawił się w samym środku wrogiej floty i nie dało się już skupić na niczym innym. Pozbawieni nazwy i twarzy wrogowie byli bezwzględni. Ich trasę znaczyły zdewastowane światy. Sigmund poprowadził ich na pospieszny rekonesans do kilku systemów planetarnych odwiedzonych przez awangardę wroga, i te obrazy prześladowały Baedekera. Ani we śnie, ani w bliskim katatonii stanie, gdy zmieniał się w dygoczącą kulkę ciała, nie mógł uciec przed koszmarnymi obrazami, które widział. Ekosystemy zredukowane

do popiołów. Atmosfery zdławione pyłem, dymem i wyziewami wulkanicznymi. Kontynenty zalane powodziami, cywilizacje zmiecione do morza. Gruzy udowadniały, że na zniszczonych światach były cywilizacje. Ruiny wskazywały na drogi, fabryki, zapory, lotniska, czasami nawet na pierwociny portów kosmicznych. Większość była zdewastowana i opuszczona. A na trasie wroga znajdowała się Flota Światów, bardziej zaawansowana, niż każda ze zniszczonych profilaktycznie kultur. Tu i tam ci, którym udało się przetrwać, próbowali wszystko naprawić. Mieszkańcy tych napadniętych światów albo się ukrywali, albo atakowali - w drugim przypadku oczywiście nieskutecznie - gdy tylko wylądował Don Kichot. Przed popadnięciem w katatonię chroniło Baedekera znacznie bliższe zagrożenie. Gw’oth zrobili dokładnie to, co obiecali, a to przerażało go dogłębnie. Na podstawie wskazówek astronomicznych pochodzących z czujników Don Kichota zebrali więcej informacji niż ludzie, czy nawet sam Baedeker. Dzień po dniu Er’o i jego towarzysze wyciągali nowe wnioski, intuicyjnie wychwytywali drobne zmiany w kalibracji, wynajdowali nowe znaczenia zbiorów danych i tworzyli nowatorskie, intrygujące korelacje. A do tego, jakby mało było wyzwań stawianych przez wrogów, Gw’oth zmapowali pobliskie skupiska ciemnej materii i sami wpadli na koncepcję czarnych dziur. Jeśli jakimś cudem Flota przetrwa spotkanie ze zbliżającym się zagrożeniem, to Obywateli wkrótce czeka konfrontacja z kolejnym budzącym lęk rywalem. Chyba że Zgoda wyciągnie wnioski z bezlitosnych wrogich ataków uprzedzających. Baedeker przestał bezcelowo grzebać kopytem w podłodze i popatrzył sobie w oczy. Zmusił się do odwrócenia wzroku. Działanie, jakie rozważał, było gorzko ironiczne, ale nie dostrzegał w nim nic zabawnego. Już raz powstrzymał ludobójczy atak na Nową Terrę, a potem, zdegustowany tym, co ustalił rząd, osiadł pośród ludzi. Nowa Terra mogła być największą nadzieją Zgody, jako że Obywatele nie nadawali się do wojny. Tymczasem on kontemplował własne okrucieństwo wywołane tylko obawą, że Gw’oth mogli być zbyt bystrzy. W czarne myśli Baedekera wdarł się głos Sigmunda, dobiegający z interkomu. - Ludzie, musimy się przegrupować. Za dziesięć minut spotkanie w pokoju rekreacyjnym. *** Im więcej wiedział Er’o, tym więcej dostrzegał cudowności. Nie chodziło oczywiście o bezimiennego wroga, ale o to, że wszystko - nawet

niebezpieczeństwo - istniało w szerszym kontekście. Er’o łapczywie wchłaniał to, co miały do zaoferowania czujniki statku, ale podczas gdy jego towarzysze znajdowali znaczenie tam, gdzie ich wielcy przyjaciele go nie znaleźli, te nowe oczy na wszechświat były tylko częścią cudu. Prawdziwym cudem był Don Kichot sam w sobie, i technologia, którą reprezentował, i tajemnice, które załoga miała nadzieję zachować. Taka, jak nigdy nie widywany Jeeves. Sieć, za pomocą której podłączono habitat Gw’oth do czujników statku, dawała także dostęp do archiwów statku. Er’o - a co więcej, Ol’t’ro - mieli już niemal pewność, że ich towarzysze musieli kontrolować jakieś sztuczne urządzenia obliczeniowe. To mogły być mechanizmy elektryczne, optyczne, a nawet kwantowe, jednak bezpośredni dostęp do tych hipotetycznych instrumentów był zablokowany. Wszystkie pytania o taką technologię były zbywane. Ale gdy Ol’t’ro scharakteryzowali sieć komunikacyjną statku, wiele rzeczy stało się jaśniejszych. Czujniki statku były kontrolowane w czasie rzeczywistym. Ol’t’ro mieli pewność, że ta kontrola była zbyt szybka, żeby była biologiczna i naturalna. Tak jak obliczenia dokonane przed tą misją, niektóre z danych wymagały algorytmów, do których potrzebne były kolosalne obliczenia. Dane wyszukane w archiwach statku zdradzały reakcje, które korelowały z zachowaniem jednego - i tylko jednego - członka załogi. I tak, nawet podczas analizowania ostatnich danych z sensorów, spekulacje Er’o powróciły do niewidzianego członka załogi. Er’o odezwał się do terminala komunikacyjnego, który bezprzewodowo przymocowany był do ściany ich nieprzejrzystego habitatu i połączony z węzłem komunikacyjnym, który Eric zamontował na ścianie ładowni. - Jeeves. - Tak, Er’o - odezwał się znajomy głos. To, że Jeeves nigdy nie pojawiał się osobiście, z pewnością było znaczące. Nawet ten bojaźliwy, Baedeker, zaglądał do ładowni. Od czasu do czasu Er’o wymyślał powód, żeby założyć kombinezon i trochę się przejść. Nigdy nie natknął się na nikogo, kto mógłby być Jeevesem, a śluza do części zamieszkanej przez ludzi zawsze była zamknięta. Ale Er’o, kręcąc się po statku (poza mostkiem i maszynownią - jego towarzysze podawali niezliczone powody, dla których nie powinien odwiedzać tych części) odkrył wewnętrzne aspekty. Zwykła geometria ujawniała, że „kabina” za tym włazem musi być niewielka nawet jak na standardy Gw’oth. Więc jakie sekrety ukrywał tajemniczy członek załogi? Była to jedna z kwestii,

których Er’o zdecydował się nie poruszać wprost. - Jeeves, chciałbym zerknąć na odczyty stałych elektrycznych. - Czujniki statku tego nie mierzą - odparł Jeeves. Teoria przypisywała prędkość światła stałej elektrycznej, mierze penetracji pola elektrycznego. Teoria zakładała, że prędkość światła w próżni była wszędzie taka sama. Tutaj, na Don Kichocie Er’o mógł sprawdzić te teorie. Wraz ze swoimi towarzyszami za pomocą instrumentów będących poza ich habitatem zmierzył wiele właściwości próżni. Gdy Don Kichot podróżował pośród gwiazd te odczyty były dziwne. Była to wskazówka co do natury podróży szybszej od światła, wywnioskował Er’o. Mieli tylko wnioski i poszlaki. Ludzie i Baedeker stanowczo odmawiali rozmowy o podróżach szybszych niż światło, nawet jeśli, lub kiedy pracował napęd. - Żadne z nas nie może podejmować decyzji o transferze technologii - oświadczył Sigmund. - Może po misji. Archiwa Don Kichota z pewnością zawierały odpowiednie dane, ale ostrożne poszukiwania jak dotąd nic nie dały. Kirsten kiedyś wspomniała o firewallach. Ogień był nienaturalny, chaotyczny i zmienny. Ogień był przerażający. Wkrótce po wielkim wyjściu na lód ogień zabił i okropnie okaleczył wielu Gw’oth. Jako Er’o nigdy nie doświadczył pożaru, ale znajdująca się na szczycie góry odlewnia metalu, strawiona przez płomienie, tkwiła głęboko w pamięci Ol’t’ro. W tym straszliwym pożarze Gw’otesht utracili dwóch członków. Dwóch martwych! Ten wypadek niemal zniszczył samych Ol’t’ro, na długo przed narodzinami Er’o. Firewall! Er’o zadygotał z odrazy do niemal pamiętanej ściany płomienia: hipnotycznej, parzącej, obcej. Kirsten z pewnością użyła metafory - typowo ludzkie zachowanie - ale wywołany nią obraz i tak był przerażający. Lepiej było wyobrażać sobie inne rzeczy, nawet kataklizmy na światach, które obserwował Don Kichot. Zniszczenie planety nie wymagało wielkiej wyobraźni. Mogło to zrobić wszystko, co poruszało się wystarczająco szybko. Wrogie statki z pewnością miały odpowiednią prędkość. A kiedy wrogowie dotrą nad Jm’ho? Wówczas lód popęka, a większa część oceanu wyparuje. Pomiędzy jego zagotowaniem a eksplozją na jego rasę spadnie śmierć. Wokół miejsca samego uderzenia pęknie skorupa księżyca. Wszystko zaleją fale magmy - ściany ognia, naprawdę! Zginą miliony. Wszystko, co osiągnęli Ol’t’ro przepadnie. Sama cywilizacja mogła upaść. A Gw’oth byli bezbronni.

Er’o zmusił się do koncentracji. Na tym statku były tajemnice, które mogły dać Gw’oth szansę na przetrwanie. Tajemnice, które Ol’t’ro, lepiej niż ktokolwiek, mogli wykorzystać do obrony Gw’oth, Obywateli i Nowych Terran. Tajemnice, które on musi poznać. Tajemnica podróży szybszej od światła z pewnością byłaby dobrym początkiem. - Jeeves, może w archiwach są pomiary stałej elektrycznej z innych podróży międzygwiezdnych - powiedział Er’o. - Obawiam się, że nie - odparł Jeeves przepraszająco. Czy Jeeves coś ukrywał? Prawie na pewno, ale potwierdzenie wymagało ośmiu oddzielnych pomiarów, każdy z multispektralnej korelacji z kilkoma pasmami częstotliwości w seriach próbek mowy. Takie obliczenie było daleko poza możliwościami Er’o. Nawet Ol’t’ro potrzebował wiele czasu, żeby w pełni opanować modulacje obcych głosów. Właściwości słuchowe i sygnały niewerbalne nie pokrywały się do końca, różniąc się nieznacznie w przypadku różnych osób. Korelacje zmieniały się czasowo nawet w odniesieniu do poszczególnych osób - z wyjątkiem Jeevesa. Modulacja Jeevesa zawsze była taka sama. A jego manieryzmy w sposobie mówienia pokrywały się dokładnie z translatorem użytym podczas pierwszego spotkania Er’o z ludźmi. Oczywiście teraz translator nie był już potrzebny. Wszędzie dookoła w zbiorniku mieszkalnym towarzysze Er’o analizowali obserwacje, pilnowali urządzeń do recyklingu, i rozważali rozmaite pytania otwarte. Wszystko, co robili, było ważne, ale wszystko mogło poczekać. Er’o gestem przekazał grupie: musimy się połączyć. Ludzka technologia obliczeniowa, jej dobrze ukryte specyfikacje (firewall!) wydawała się nawet bardziej wydajna, niż początkowo podejrzewano. Wszelkie sztuczne obliczenia były czymś poszerzającym możliwości umysłu, ale Er’o niedawno wywnioskował coś zdumiewającego. Jak inteligentne, świadome zachowanie mogło zaistnieć w maszynach? Być może Jeeves był czymś takim, jak same Ol’t’ro, powstające z umysłów grupowych. Gw’otesht się zebrali. Macki się odnalazły. Wspomnienia zlały. Jaźnie połączyły. Zaczął się wyłaniać nadumysł. To, co pozostało z Er’o zaczęło podsuwać swoje najnowsze podejrzenia... - Ludzie, musimy się przegrupować - ogłosił Sigmund przez interkom. - Za dziesięć minut spotkanie w pokoju rekreacyjnym. Er’o przekazał swoje spekulacje do umysłu grupowego. Odłączył się niechętnie. To będzie kolejne połączenie bez niego.

- Akurat zdążę założyć kombinezon - powiedział do terminala komunikacyjnego. Pozostałym ledwie wystarczy czasu, żeby zabrać wyposażenie ze śluzy wodnej. Malutki warsztat i laboratorium pozostawały sekretem Gw’oth. - Stąd tych dziesięć minut - odparł Sigmund.

21 Sigmund, z kolbą kawy w ręce, wszedł do pokoju rekreacyjnego. Cyfrowa tapeta pokazywała gęsty las. Oczy mogły się nabrać na tę iluzję, ale inne zmysły trudniej było oszukać. Przeszkadzał szum i postukiwanie systemu wentylacyjnego, surowa plastalowa podłoga pod stopami i zapach zbyt długo odzyskiwanego powietrza. A niech to, ależ miał dosyć tego statku! Szybko zebrała się załoga. Er’o, ubrany w kombinezon ciśnieniowy i egzoszkielet, zajął swoje zwyczajowe miejsce przy stole. Kirsten i Eric siedzieli obok siebie. Baedeker, co było do przewidzenia, zajął miejsce najbliżej włazu, drgając nerwowo za każdym razem, gdy Sigmund chodząc, blokował drogę wyjścia. Lalkarz każdego dnia wydawał się być bliższy załamania. Jeeves, jak zawsze, „będzie brał udział z mostka”. Jego nieobecność nie była warta wzmianki, podobnie jak kilku Gw’oth, którzy oprócz Er’o w ogóle nie opuszczali zbiornika z wodą zajmującego większą część największej ładowni. Co do tej zagadki, Sigmund miał własną teorię. Gw’oth zorientowali się, że ich stroje ochronne i egzoszkielety bardzo przypominają zbroje bojowe. Gdyby wszyscy chodzili po statku, wyglądaliby jak najeźdźcy. Polecenie, by Gw’oth ograniczyli swoje wycieczki, wyglądałoby na brak zaufania, więc Sigmund jedynie powziął środki ostrożności. Paralizator soniczny, który nosił przy sobie, był tylko pomniejszym z nich. - Widzieliśmy dane dotyczące wroga. Zgadzamy się co do faktów - gwałtownie powiedział Sigmund. - Potrzebujemy opcji. Ktoś ma jakiś pomysł? Eric i Kirsten popatrzyli na siebie niepewnie. - Bez końca o tym rozmawialiśmy - powiedział Eric. - Żadne z nas nie wie, czego jeszcze moglibyśmy się tu dowiedzieć. Czyli chcieli wracać do domu. - A potem co? - łagodnie spytał Sigmund. Odpowiedzią była cisza. Kirsten nie mogła spojrzeć Sigmundowi w oczy.

- Baedeker, co ty sądzisz? Lalkarz szarpnął grzywę. - Sigmundzie, niechętnie, ale się zgadzam. Czas się stąd zabierać. - Jeeves, masz coś do dodania? - dla zachowania pozorów powiedział Sigmund. - Nie - dobiegło przez interkom. Sigmund przystanął, żeby napić się kawy. - Er’o, czy możesz mówić w imieniu swoich kolegów? Gw’o uniósł i zafalował kończynami w geście, który Sigmund nauczył się interpretować - nieważne, że obcy nie miał głowy - jako przytaknięcie. - Jestem w kontakcie radiowym. Wszyscy zalecamy kontynuowanie badań. - Do jakiego końca? - spytał Baedeker. Z jego głosu zniknęły wszystkie zgrabne nuty, bogactwo, głębia harmonii, jakby nawet mówienie po angielsku było nie do zniesienia. Być może tak było. - Wciąż się uczymy. Er’o ze stuknięciem położył kończynę z powrotem na stole. Baedeker zanurzył głowę w kieszeni przy pasie. Chwilę później na wyświetlaczu na soczewkach kontaktowych Sigmunda pojawił się tekst. „Tak, i powód jest oczywisty. Wciąż badają tajemnice statku. Er’o wciąż nas szpieguje”. Oczywiście, że Gw’oth nas szpiegują, pomyślał Sigmund. A dlaczego nie mieliby tego robić? To wydawało się być rozsądną ceną za ich pomoc w scharakteryzowaniu większego zagrożenia. - Sigmundzie, a jaka jest twoja opinia? - spytała Kirsten. Pod oczami miała ciemne worki, jakby nie spała od wielu dni. Sigmund wiedział, jakie to uczucie. - Skłaniam się ku powrotowi. Nie wyjaśnił. Tutaj czy gdzie indziej, co mogli zrobić? Walka o ziemię narzucała ograniczenia: twój wróg nie zniszczy światów, które ma nadzieję zająć. Ale gdy twój wróg chce tylko niszczyć... Eric sięgnął po dłoń żony. - Nowa Terra nie ma wielu pilotów. Ma bardzo niewiele statków dorównujących Don Kichotowi. Zgoda może budować statki w dowolnej liczbie, ale jakie to ma znaczenie? Ani jeden na miliard Obywateli nie opuści Ogniska. Sigmund, w imię naszych ukochanych, być może powinniśmy się poświęcić. Pomóż nam. Powiedz, że być może stanowimy jakąś

różnicę. Innymi słowami, dywersja. To byłoby heroiczne i altruistyczne - Kirsten i Eric także mieli dzieci na Nowej Terze - i całkowicie daremne. Sigmund nie zmienił tonu głosu. - To szlachetna oferta. Kto wie? Za kilka lat może do tego dojść. Ale teraz nie widzę żadnego sposobu, żeby jeden statek powstrzymał tak wiele. - Więc wracamy do domu i czekamy na koniec? - ze smutkiem spytała Kirsten. Baedeker wyjął głowę z kieszeni i znów zaczął szarpać grzywę. Wobec tego do domu, pomyślał Sigmund. Stanął, żeby to ogłosić, ale nie wydobył z siebie słów. *** - Musimy zostać! Postaraj się o to. Polecenie zawibrowało w słuchawkach Er’o. Całkowicie się zgadzał - jakże by nie? ale to nie miało większego znaczenia. Połączenia były subtelnymi rzeczami. Wszyscy Gw’otesht delikatnie równoważyli umysły i temperamenty, mieszając wiele osobowości w jedną, nadrzędną odrębność. Częściowe połączenia, z zakłóconą zwyczajową symetrią, zawsze były niestabilne. Wiele, tak jak to, było nieco nerwowych. Er’o rozumiał; on także czuł się niekompletny. Odpowiedział na szyfrowanym kanale, używając mikrofonu wsuniętego głęboko w mackę. - Ol’t’ro, pozostali chcą wracać do domu. - To nie do przyjęcia! - nalegali Ol’t’ro. - Nie skończyliśmy naszych badań. Er’o miał wrażenie, jakby dyskutował sam ze sobą. Z każdą podróżą międzygwiezdną czegoś się dowiadywał, miał coraz lepszy ogląd rzeczywistości. W toku tej misji Rj’o dwukrotnie przebudował ich czujniki dalekiego zasięgu. Dane sugerowały, jak dotąd nierozstrzygająco, że podróże z prędkością większą od świetlnej angażowały co najmniej jeden dodatkowy wymiar. Jakkolwiek teoria wyjaśniała anomalie stałych elektrycznych. Nazwijmy to podróżą przez hiperprzestrzeń. Wydawało się, że Jm’ho czeka taki sam tragiczny los jak światy odwiedzone przez Don Kichota. Statki jonowe, których wprowadzenie stało się oczywiste, nie mogły ocalić wielu Gw’oth - przynajmniej tak długo, jak niepewne było utrzymanie się na prowadzeniu. Jeśli zatrzymają się, żeby uzupełnić zapasy albo nie doceniają skuteczności wrogich statków... A startujące statki jonowe mogły zadać tyle śmierci i strat światu, który je stworzył. Podczas wcześniejszych połączeń Ol’t’ro rozważali przejęcie kontroli nad tym

statkiem, jako że nad oryginalną załogą mieli przewagę liczebną cztery do jednego. Opanowanie sekretów podróży z prędkościami ponadświetlnymi z pewnością byłoby łatwiejsze, gdyby mogli badać działający mechanizm. Zawsze zatrzymywała ich liczba niepewnych punktów. Wystarczyło wyłączyć sztuczną grawitację i otworzyć zewnętrzne drzwi ładowni, a habitat wystrzeliłby w przestrzeń. Albo Sigmund mógłby (według Er’o zrobił to) rozmieścić pułapki. A nawet udane przejęcie statku, gdyby stracili tylko dwie lub trzy ofiary, mógł oznaczać koniec Ol’t’ro. To było zbyt ryzykowne. Ich obecny stan ignorancji był nie do zniesienia. Musieli przeciągać tę misję tak długo, żeby rozwiązać hiperprzestrzenną łamigłówkę. - Ol’t’ro, oni mówią poważnie - nadał Er’o. - Dajcie mi powód, który przekonałby Sigmunda do pozostania. - W aktach misji roi się od zaobserwowanych anomalii. Znajdziemy coś intrygującego. Możesz opóźnić decyzję Sigmunda? A jaką miał alternatywę? - Spróbuję. Gdy Sigmund przystanął, Er’o przeszedł na angielski. - Chyba znaleźliśmy coś, czemu warto by się przyjrzeć bliżej. Z niepokojem czekał, żeby Ol’t’ro znaleźli to coś. - Co takiego? - ponagliła wreszcie Kirsten. - Przepraszam. Potrzebuję chwili, żeby przełożyć to na angielski - skłamał Er’o. Odezwał się do mikrofonu. - Potrzebuję czegoś i to już - powiedzieli Ol’t’ro. Po chwili otrzymał odpowiedź. - Mamy. Wejdź na kanał trzeci. Porozmawiamy za jego pośrednictwem. - Raz jeszcze przepraszam za opóźnienie - powiedział Er’o do zgromadzonych w pokoju rekreacyjnym. - Moi koledzy sugerują, żeby włączyć kanał trzeci. Eric położył na stole swój komunikator. Dotknął ekranu, z którego wyłonił się hologram z mapą. - Kolejna przeklęta mapa gwiezdna! Co tym razem? Ol’t’ro wyjaśnili to na bezpiecznym kanale. - To jest widok w stronę jądra galaktyki z naszej obecnej pozycji - powiedział Er’o. Daleko za strażą tylną wroga. Mrugająca kropka oznacza świat, który ostatnio zauważyliśmy w naszych badaniach. - Jakich badaniach? - spytał Baedeker.

Er’o wyciągnął kilka macek. Jego egzoszkielet wzmocnił ruch, unosząc go ze stołu choć nikt tutaj nie rozpoznawał pozycji pewności. - Szukaliśmy sygnałów radiowych, czegoś, co wskazywałoby na potencjalnie lepsze źródło informacji. - I coś znaleźliście? - odezwał się Eric. - Cywilizację technologiczną, której tamci nie zdołali zniszczyć? - Coś znaleźliśmy - Er’o zamilkł, żeby dać im czas na przyjęcie tego prostego oświadczenia. - Bardzo słaby sygnał, który ledwie udało się oddzielić z hałasu tła. Być może transmisje są osłaniane albo bardzo kierunkowe, a wróg ich nie zauważył. Niewielki poziom pyłu w atmosferze dawał niemal pewność, że wrogowie nie uderzyli na ten świat. Baedeker przestał szarpać grzywę. - Ile czasu trzeba, żeby się tam dostać? Er’o się zawahał. To umiejętności astronomiczne zapewniły jemu i jego towarzyszom miejsce na Don Kichocie. Tempo podróży tego statku ujawniał tylko zegar i dane nawigacyjne. To, że potrafiłby odpowiedzieć na to pytanie, nie powinno być zaskoczeniem. Wciąż jednak wahał się przed okazaniem zainteresowania napędem międzygwiezdnym. - Około dziesięciu waszych lat świetlnych. Czyli trzydzieści dni, gdyby Er’o miał odwagę udzielić pełnej odpowiedzi. - Daleko poza naszą trasą - powiedział Baedeker. - Sigmundzie, najwyższy czas wracać do domu. Jeśli ci zabójcy planet są w drodze, to każdy statek będzie potrzebny do ewakuacji. A gdzie, zastanawiał się Er’o, jest w tym wszystkim mój lud? My nie mamy żadnych statków kosmicznych. Spróbował przejąć inicjatywę. - Jednak ci, którym udało się przetrwać na tamtym świecie, mogą nam wiele powiedzieć. - Niech coś sprawdzę - Kirsten wyjęła z kieszeni jakieś urządzenie. Palcami szybko przebiegła po touchpadzie. - Tak jak myślałam. Baedeker, możemy sobie pozwolić, żeby przed powrotem do domu to sprawdzić. Zabójca planet uderza na pól roku lub mniej przed przejściem pierwszej linii wroga. - Tego nie wiesz - sprzeciwił się Baedeker. - Tak, widzieliśmy jeden świat, który został zaatakowany przed pojawieniem się ariergardy. Jeden przypadek niczego nie dowodzi. Kirsten pokręciła głową. - Modele turbulencji między gwiazdowej pokazują, jak dawno temu przeszły

poszczególne fale statków. W pierwszym przybliżeniu zakładam, że wszystkie uderzenia skutkują wyrzuceniem takich samych ilości pary i pyłu. Potem modele atmosfery pokazują, w którym miejscu nastąpiło uderzenie, co można ocenić na podstawie ilości pyłu spłukanego przez opady. Odpowiedź nie jest dokładna, ponieważ aktywność wulkaniczna różni się w zależności od świata. Jednak regresji można ufać w dużym stopniu. Powiedzmy, dziewięćdziesiąt dziewięć procent. Er’o był porażony obliczeniami, które tak zwyczajnie podała Kirsten. Mieć w mackach choć jedno takie narzędzie! O ile szybszy byłby wówczas postęp. Jeszcze jedna tajemnica do wyjaśnienia - jeśli będą mieli okazję. - Sigmundzie, możemy sobie pozwolić na poświęcenie czasu potrzebnego, żeby odwiedzić ten świat? Sigmund odchylił głowę, przez dłuższą chwilę w milczeniu patrząc w pustkę. - W porządku - powiedział wreszcie. - Sprawdzimy, kto tam nadaje.

22 Thssthfok, walcząc z zawrotami głowy i dezorientacją, wracał do przytomności. Ciekawe - nie był głodny. Jak długo spał? Najwyraźniej niezbyt długo. Według wskazań chronometru hibernatora, zaledwie trzy miesiące Pakhome. Po drugiej stronie pomieszczenia mrugało czerwone światełko: jego komunikator. Światłowód uratowany z promu łączył komunikator z obwodem wybudzenia z hibernacji. Odkąd Drar opanowali budowę prymitywnego radia, można go było bezpiecznie dosięgnąć podczas jego hibernacji. Do tej pory, nikt nigdy tego nie zrobił. Zastanawiając się, kto się ośmielił, nałożył swoją zbroję bojową i sprawdził broń. Zanim włączył interkom, zjadł korzeń drzewa życia. - Kto się ośmiela zakłócać mój spokój? - zagrzmiał. - Koshbara, wasza ekscelencjo - nadeszła bojaźliwa odpowiedź. - Zdarzyło się coś niezwykłego. Lepiej, żeby to było ważne. - Wyjaśnij. - Wasza ekscelencjo, czy mogę wejść? Sensory wskazywały, że za masywnymi, stalowymi drzwiami stała tylko drżąca Dra. Thssthfok dezaktywował systemy obronne i odsunął w bok ciężki, metalowy właz. Poznał Koshbarę, pomimo że nie miała na sobie ceremonialnej szaty. Złapał ją za szczupłe ramię i

wciągnął do środka, a potem zamknął drzwi. - Co się wydarzyło? - Wasza ekscelencjo... pojazd. - Zadrżała, jej szczątkowe skrzydła się złożyły. - Z nieba. Statek

zwiadowczy,

podejrzewał

Thssthfok,

zaskoczony,

że

ostatnia

fala

ewakuowanych jeszcze go nie minęła. Z pewnością szukali biomasy. Wylądował konkretnie w tym miejscu, ponieważ to brudne, żałosne miasto było jedynym na tym świecie źródłem sygnałów radiowych. Gdyby popchnął Drar do przodu odrobinę szybciej, przybyłby niszczyciel planet, a nie statek zwiadowczy. Skoro jego własny klan dawno odszedł, to Thssthfok z definicji stanowił zagrożenie dla przybyszów. Zabiją go bez namysłu. Chyba że on zabije ich pierwszy. - Dobrze postąpiłaś, budząc mnie - powiedział Thssthfok. - Idź. Powiedz cesarzowi, że należy powitać przybyszów i nie zdradzać mojej obecności. I poinformuj go, że zarekwiruję armię. *** Latające wiewiórki. Sigmund potrząsnął głową. Udali się tak daleko, żeby spotkać obcych, którzy wyglądali jak latające wiewiórki. Oczywiście były pewne różnice... Te stworzenia były pozbawione włosów, chude jak szkielety i chodziły wyprostowane. Były znacznie większe, niż jakiekolwiek ziemskie gryzonie, miały około pięciu stóp wzrostu i - gdy rozpostarły ramiona - dziesięć stóp rozpiętości skrzydeł. Gdy opadły na wszystkich sześć kończyn i biegły, były szybkie jak gepardy. Czujniki statku wykazały, że większość wydawanych przez nie dźwięków ma znacznie wyższą częstotliwość, niż odbierane przez ludzkie ucho. Miejscowa grawitacja była o czterdzieści procent większa, niż na Nowej Terze; atmosfera gęsta i duszna. Z tymi wielkimi skrzydłami i drobną budową łatwo było sobie wyobrazić, jak prześlizgują się pomiędzy tutejszymi odmianami drzew. Don Kichot wylądował na otwartej przestrzeni w pobliżu jedynych na tym świecie nadajników radiowych. W pobliżu rzekę przemierzały parowce łopatkowe. Z ich kominów buchał czarny dym. Statki, pomijając ich dziwny, bulwiasty kształt i wycelowane w tył kominy, wyglądały jak coś, co prowadzić mógł Mark Twain. Po drugiej stronie rzeki wznosiło się miasto nie przypominające niczego, co Sigmund kiedykolwiek widział,

częściowo z cegły i kamienia, częściowo ze stali i szkła. Piramidy i zamki z wieżyczkami stały ramię w ramię z biurami i magazynami. Całość wyglądała jak skrzyżowanie dziewiętnastowiecznego Londynu i starożytnego Egiptu. Koło głównego włazu Don Kichota czekała delegacja tubylców w bogatych szatach. Dużo mówili i gestykulowali, dzięki czemu Jeeves robił stały postęp w tłumaczeniu. Zaproszenie do pałacu było dość jasne. Eric wszedł na mostek. - Sigmund, Jeeves nauczy się języka szybciej, jeśli ktoś z nas wyjdzie na zewnątrz. My też możemy pokazywać palcem i gestykulować, i może uda się ich nauczyć trochę angielskiego. Z miejsca pilota odezwała się Kirsten. - Sigmundzie, jesteśmy to po to, żeby porozmawiać. Zróbmy to. Miejscowi wydawali się być zaskakująco spokojni. Można by pomyśleć, że statki kosmiczne lądują u nich codziennie pomijając, że ta planeta nie obracała się wokół swojej osi, tak że to miasto znało tylko dzień. Ale Sigmund wiedział, że Eric miał rację. Musieli wyjść i porozmawiać. - W porządku - powiedział Sigmund. - Czas spotkać się z nimi. Trzymamy się blisko statku, w zasięgu zewnętrznych paralizatorów. - I w zasięgu każdego środka ostrożności, który zdoła przedsięwziąć. - Na razie żadnych wycieczek, nawet do pałacu. Kirsten wstała. - Wreszcie. Zabiorę moje... - Nie, nigdzie nie idziesz - zaoponował Sigmund. - Jesteś pilotem i nawigatorem, a my jesteśmy daleko od domu. Pójdę z Erikiem. Gdy jestem na zewnątrz, ty dowodzisz. Usiadła z rozczarowaniem wypisanym na twarzy. - Baedeker - wezwał Sigmund. Lalkarz był w swojej kabinie. Niewątpliwie trzęsąc się ze strachu. - Tak, Sigmundzie? - Przyjdź proszę na mostek. Potrzebuję kogoś ostrożnego do obsługi broni. - Jak możemy pomóc? - ze swojego zbiornika nadał Gw’o. Sigmund rozpoznał głos Er’o. - Pilnujcie zewnętrznych czujników - odparł Sigmund. - I zostańcie na miejscu. Być może będziemy musieli szybko odlecieć. Jeśli tak się zdarzy, to lepiej, żebyście wszyscy byli w zbiorniku. Gw’oth byli cennymi nabytkami dla całego statku. Sigmund nie miał powodu wierzyć,

że mogliby spróbować go przejąć - nie miał pewności, że tego nie zrobią. Jeśli nosili się z takim zamiarem, to idealny moment byłby wtedy, gdy wraz z Erikiem będą na zewnątrz. - Eric, spotykamy się przy śluzie powietrznej - powiedział Sigmund. - Bez zbroi. Nie chcemy wyglądać wrogo. - Już idę. Sigmund musiał się jeszcze zatrzymać: w swojej kabinie, żeby zabrać spawarkę. Stojąc tak, żeby kamera na korytarzu obejmowała tylko jego plecy punktowo zaspawał wewnętrzny właz do głównej ładowni. Jeśli Gw’oth spróbują wyjść, to zostanie ostrzeżony. - Gdzie jesteś? - niecierpliwie zapytał przez radio Eric. - Zaraz będę - odpowiedział Sigmund. Teraz powziąłem wszystkie środki ostrożności, na jakie wpadłem. *** Statek miał nieznajomą budowę i był większy od zniszczonego promu Thssthfoka, nie miał też widocznych uszkodzeń. Nie widział jego lądowania; wywnioskował, że jego dysze były poza zasięgiem wzroku. Zdziwił go brak oznaczeń klanowych. Jego starannie dobrany zespół zajął pozycje przed tym, co ewidentnie było śluzą powietrzną i wygłosił mowy powitalne. Wreszcie śluza się otworzyła, a Thssthfok wybałuszył oczy. To nie byli Pakowie! - Teraz! - nadał przez radio. Przejąć ten statek! Jego podkomendni zrzucili płaszcze, opadli na wszystkich sześć nóg i runęli. *** A niech to, te stwory były naprawdę szybkie! Zanim umysł Sigmunda w ogóle zarejestrował broń ukrytą dotąd pod fałdzistymi szatami, obcy byli już w połowie drogi do śluzy. - Do środka! - wrzasnął do Erica. Za wolno. Eric zniknął pod naporem miejscowych. Kolejni drapali się na Sigmunda. Ważyli tyle, co nic i zrzucił ich z siebie - tyle że atakowali jeszcze szybciej. Broń pozostała w kaburach; obcy chcieli jeńców. Dlaczego Baedeker nie otworzył ognia? Dwóch obcych od tyłu uderzyło w kolana Sigmunda. Padł jak szmaciana lalka. Upadając, zobaczył obcych przy kontrolkach włazu wewnętrznego. Procedura awaryjna była intuicyjna i zilustrowana przejrzystymi ikonami. Zrozumiałoby je nawet dziecko. Wewnętrzny właz zaczął się otwierać. Teraz w dłoniach obcych pojawiła się broń.

- Kirsten, startuj! - rozkazał Sigmund. - Strząśnij ich! Powietrze,

już

ciężkie,

stało

się

niemal

nieprzepuszczalne.

Z

kołysek

przeciążeniowych wymontował generatory pola siłowego. Wewnątrz śluzy powietrznej i na małą odległość na zewnątrz ich moc była zbliżona do policyjnego pola obezwładniającego. Sigmund wiedział, że należy leżeć spokojnie, a pole wokół niego będzie na tyle luźne, że będzie mógł oddychać. - Nie walcz z tym - syknął do Erica. Obcy wpadli w panikę. Im bardziej się szarpali, tym ciaśniej krępowało ich pole. Ci, którzy byli dość daleko, żeby się uwolnić, uciekli. Z wciąż otwartego włazu wewnętrznego rozległo się skwierczenie paralizatorów sonicznych. Sigmund ostrożnie obrócił głowę i zobaczył Kirsten z bronią w obu rękach. Metodycznie ogłuszała każdego unieruchomionego obcego. Wreszcie oszołomiła wszystkich, którzy się poruszali i opuściła lufy. Od ataku minęło pewnie ze trzydzieści sekund. Pole siłowe zniknęło. Sigmund podniósł się na nogi i pomógł Kirsten oczyścić śluzę i ściągnąć z Erica ogłuszonych tubylców. Eric nieco się chwiał i krwawił z mnóstwa powierzchownych ran, ale zdołał wejść na statek o własnych siłach. Sigmund uderzył w przycisk awaryjnego zamykania. Właz się zatrzasnął. - Wydałem rozkaz startu! Kirsten wzruszyła ramionami. - Tak, ale najpierw przekazałeś mi dowodzenie. *** Miejscowi! Z pobliskich budynków wylewały się fale obcych. Statki na rzece otwierały klapy na burtach, w których było widać wielkie, metalowe tuby. Statki się zbliżały wioząc coś, co musiało być bronią. Baedeker skakał wzrokiem od wyświetlacza do wyświetlacza. - Startuj! - wyskrzeczał do Kirsten. Zamiast tego gorączkowo przebierała palcami po klawiaturze. Wstała. - Masz konsolę kontroli broni. Użyj jej. Wypadła z mostka. To było szaleństwo! Musi uciekać! Nawet Sigmund się zgadzał. - Kirsten, startuj! Strząśnij ich! Ale Kirsten tam nie było.

Baedeker złapał kontrolki drugiego pilota. Zostały zaprojektowane dla dłoni i w ustach były dziwne. Nic się nie wydarzyło. - Jeeves! - wrzasnął Baedeker. - Zabierz nas stąd! Strząśnij intruzów i zamknij śluzę powietrzną. - Baedeker, obawiam się, że nie mogę tego zrobić - spokojnie odparła SI. W korytarzu rozległ się dźwięk ręcznych paralizatorów. Musieli stąd uciekać! - Dlaczego nie? - Rozkazy Kirsten. Ten statek może pilotować wyłącznie ludzka załoga. Na wyświetlaczu taktycznym widać było coraz więcej obcych. Druga fala atakujących. Ponieważ nie mogli uciec, jedyną opcją była walka. Baedeker otrząsnął się z paraliżującego strachu. Położył usta na konsoli broni i zaczął walić do wszystkiego, co się ruszało. Na rzece, poza zasięgiem paralizatorów Baedekera, statki nadal ustawiały się na pozycjach do strzału. *** Przez sieć statku do habitatu Gw’oth płynęły obrazy. Eric znikający pod górą obcych. Upadający Sigmund. Prymitywni krajowcy zastawili pułapkę. Ludzie potrzebowali pomocy, ale bitwa się skończyła, na dobre lub złe, zanim Er’o czy jego towarzysze w ogóle włożyli kombinezony. Pilnujcie zewnętrznych czujników, polecił im Sigmund. Bardzo dobrze. Er’o przejrzał ostatnich kilka minut zapisu. Tutaj! Sygnał radiowy. Sekundy później delegacja powitalna ruszyła do ataku. Więcej sygnałów radiowych i skorelowane manewry oddziałów i sił na rzece. Ktoś dowodził tym atakiem. Skąd? Er’o miał przybliżone położenie źródła sygnału, nic więcej. Kwatera główna wroga mogła być wszędzie w tym mieście. Jak dla niego wszystko działo się zbyt szybko - ale może nie zbyt szybko dla Ol’t’ro. - Musimy się połączyć - zawołał Er’o. - Szybko.

23 Tak blisko.

Thssthfok wyrzucił z głowy to, co mogło się stać. Jego żołnierze - najlepsi komandosi imperium - nie zdołali przejąć statku kosmicznego. Pojazd obcych nie wyemitował jak dotąd żadnego znanego mu sygnału dalekiego zasięgu. Jeśli udałoby się go szybko zniszczyć, być może nie przyleciałyby kolejne. Mógłby tu w spokoju dokończyć tworzenie swojej floty. Obcy uwolnili się od Drar i uciekli do swojego statku. Wkrótce coś zrobią, albo zdecydują się na wypad z bardziej śmiercionośną bronią, albo odlecą. Silniki, które widział Thssthfok mogłyby bez trudu postawić w płomieniach całe miasto - a on znajdował się w jego centrum. Odezwał się przez radio do odwodów piechoty. - Dostańcie się do tego statku albo zmierzycie się z gniewem cesarza. Potem do oddziału inżynieryjnego. - Ulokujcie się przed dziobem, rufą i włazem do ładowni. Inżynierowie pobiegli w stronę statku, niosąc długie, żelazne tuby wypełnione prymitywnymi materiałami wybuchowymi. - Przygotować się do otwarcia ognia - rozkazał artylerii na rzece. Piesi żołnierze byli mięsem armatnim, ale ich wypad mógł odwrócić uwagę od poważniejszego ataku. *** Sigmund w ciągu kilku sekund znalazł się z Kirsten na mostku. Baedeker tylko spojrzał na ich posępne miny i uciekł. - Jestem zdziwiony, że nie odleciał i nas nie zostawił - powiedział Sigmund. - Nie zostawiłam mu takiej możliwości - odpowiedziała tajemniczo Kirsten. Padła na kołyskę i włączyła interkom. - Do wszystkich na pokładzie, start za pięć sekund. Sigmund ujął joysticki broni, kleiste od śliny lalkarza, i wypalił na wszystkie strony. Lepiej zostać ogłuszonym z daleka, niż zmiażdżonym przez pole wytwarzane przy starcie przez silniki manewrowe. Mimo wszystko nie chciał skrzywdzić tych latających wiewiórek. One najwyraźniej także spotkały wroga. Szanował ich samokontrolę, jeśli nie zastawioną pułapkę. - Kiedy zechcesz, Kirsten - powiedział. Łup! Wybuch pod dziobem zakołysał statkiem. Kadłub, nienaruszony, zadzwonił jak gong. Wstrząs spowodował, że Sigmund i Kirsten wypadli ze swoich kołysek. Sekundę później od rufy: łup! Trzecia eksplozja zachwiała Sigmundem, gdy próbował stanąć na nogi. Generatory ochronnego pola siłowego, które powinny ich przytrzymać w ich kołyskach wciąż

były zainstalowane w śluzie powietrznej. Kadłub był prawie niezniszczalny. Załoga nie. - Jeeves - zawołała z podłogi Kirsten. (W jej głosie było coś takiego, że Sigmund na nią spojrzał. Jej lewe ramię zwisało luźno przy boku. Wybite, pomyślał). - Jeeves. Podnieś nas na sto stóp. Statek przechylił się i obrócił: w chwili, gdy zaczęli się unosić, rozległ się kolejny wybuch. - Sigmund - rozległo się przez interkom. Er’o. - Obserwuję czujniki zewnętrzne. Musimy się oddalić od tych łodzi. Sigmund pomógł Kirsten się podnieść i opadł na kołyskę. Na jego wyświetlaczu pojawiła się rzeczna flota. Mierzyły w nich setki dział. Artylerzyści pracowali gorączkowo, żeby ich namierzyć. - Jeeves, manewry unikowe - wrzasnął Er’o. - Obawiam się, że nie mogę - zaczął Jeeves. Łup! Łup! Łup! Sigmund nie był najlepszym pilotem, ale łatwo było trafić w nieruchomy cel. Przejął kontrolę nad Don Kichotem i ruszył w stronę zatłoczonego nadbrzeża. W chłodnym zakamarku umysłu analizował praktyczną radę Er’o, jeszcze jedną wskazówkę co do tego, że państwa miasta Gw’oth czasem toczyły ze sobą wojny. Salwa przeszła tam, gdzie jeszcze przed momentem znajdował się Don Kichot. Łodzie zostały przysłonięte gęstą chmurą dymu. Sigmund poderwał stromo statek. Te przeklęte wiewiórki raczej nie mogły strzelać zbyt wysoko, mając jedynie chemiczne materiały wybuchowe. Z gęstego dymu wnioskował, że było to coś tak prymitywnego, jak proch. - Sigmund - zawołał Er’o. - Zejdź trochę niżej poza zasięgiem strzału. Udawaj, że dostaliśmy. Chcę coś obejrzeć. Jedna czy dwie serie z armat, gdyby do tego doszło, niczego by nie zniszczyły, a Gw’oth jak dotąd byli bardzo przewidujący. Sigmund posłał statek w płytki lot nurkowy. - Leć w kierunku 225 - powiedział Er’o. - Dobrze. Teraz skręć na 112. Łodzie nie mogły zrobić tak szybkiego zwrotu, żeby znów użyć swoich głównych baterii, ale kilka jednostek wypaliło z dział rufowych. W porównaniu do kosmicznych śmieci kule armatnie bardzo łatwo było namierzyć i zniszczyć. Żadna nie doleciała do Don Kichota. - Mam cię! - wrzasnął Er’o. ***

Sygnały radiowe były coraz częstsze: z łodzi na rzece, od grup żołnierzy na lądzie, i z miasta. Wiadomości te mało mówiły Er’o, ale same sygnały... Ol’t’ro zignorowali wiadomości z pola bitwy - to były zapewne raporty, prośby o wsparcie i wymówki - koncentrując się na komunikatach do wojowników. Te wiadomości mogły wskazać, kto dowodził atakiem. Zygzakowaty kurs Don Kichota wystarczał aż nadto, żeby unikać prymitywnej broni miotającej. Teraz Ol’t’ro mieli trzy oddzielne namiary źródła sygnału radiowego, głęboko w mieście. Namiary krzyżowały się w imponującym kamiennym budynku w pobliżu kilku piramid. Antena na dachu, gdy Ol’t’ro wiedzieli już, gdzie skierować teleskop, była zdecydowanie nie na miejscu. Każdy z czujników Don Kichota opowiadał jakąś historię. Co opowiedzą, kiedy przemówią razem? Ol’t’ro odłączyli macki, po jednej na każdy czujnik zewnętrzny. Do ich świadomości spłynęło całe spektrum danych, ale miało to swoją cenę - wszystkie te przerwane połączenia wewnątrzzmysłowe zwalniały i zamulały ich myśli. To, że Ol’t’ro zeskalowali, dostroili, nałożyli i zsyntetyzowali wszystkie te obrazy wymagało ogromnej koncentracji. Polecili Jeevesowi zmienić wzorce skanowania. Pojawił się ostrzejszy obraz. Przypuszczalny budynek kwatery głównej roił się od kruchych stworzeń o sześciu kończynach, a pośród nich stała... Jedna postać, znacznie bardziej masywna od reszty, z czterema kończynami. Ol’t’ro, korzystając z głosu Er’o, krzyknęli triumfalnie. - Mam cię! *** W hełmie Thssthfoka zapaliła się czerwona lampka alarmu. Jego zbroja bojowa wykryła niespodziewaną sygnaturę elektromagnetyczną. Promień miał niską energię i działał na bardzo wielu częstotliwościach: radar przenikający ściany. Wyskoczył ze swojego posterunku i pognał do tuneli pod pałacem. *** - Kogo masz? - zawołał Sigmund. - Sprawdź kanał szósty - odpowiedział Er’o. Sigmund włączył wyświetlacz holo. Biegnący człowiek! Mniej więcej tego samego wzrostu, co latające wiewiórki: pięć stóp. Nie, niezupełnie człowiek. Ramiona były za długie. Kształt głowy się nie zgadzał. A może to był kapelusz lub hełm? Nawet przy maksymalnym przybliżeniu Sigmund nie był w stanie orzec, czy patrzy na ubranie, czy na ciało.

- Jak udało wam się znaleźć... nie, nie odpowiadajcie. Szukajcie dalej - powiedział, wciąż wpatrując się w obraz. Kirsten umościła się w kołysce, krzywiąc się z bólu. Zdrową rękę trzymała nad kontrolkami. - To coś jak próba latania z jedną ręką przywiązaną za plecami - powiedziała. - Dam radę. Humanoid na wyświetlaczu biegł przez korytarze, obraz rwał się, gdy Er’o starał się za nim nadążyć. - Możesz dodać skalę odległości? - zapytał Sigmund. Pojawiły się linie siatki, a Sigmund zamrugał. Mieli odpowiedź na jedno pytanie: żaden człowiek nie poruszał się tak szybko. Wobec tego kto lub co? Sigmund odwrócił się do Kirsten. - Możesz pilotować? Poprowadziła Don Kichota po ostrym łuku, potem skręciła z powrotem w stronę budynku z tajemniczym obcym. - Chyba tak - powiedziała przez zaciśnięte zęby. Musieli się dowiedzieć, kto tak biegł. - Eric - wezwał Sigmund. - Przynieś do głównej śluzy dwa zestawy do walki. I dyski transferowe. Wchodzimy. - Dyski transferowe? *** Ol’t’ro wciąż obserwowali humanoida pędzącego przez budynek kwatery głównej. - Wchodzi coraz głębiej do budynku. Jak się tam dostaniecie? - Laser komunikacyjny - odpowiedział Sigmund. - Z tej odległości przepalimy się przez budynek. Jeeves, to twoje zadanie. W miarę możliwości unikaj tubylców. Długa chwila ciszy, zanim Jeeves odpowiedział. - Sigmundzie, nie sądzę, żebym mógł... - Sigmundzie, pozwól nam przejąć kontrolę nad laserem. - Ol’t’ro bardzo nie chcieli ujawniać jednej z tajemnic, które odkryli, ale ta misja była bezprecedensowa. Biegnący mógł być jednym z wrogów, być może maruderem lub dezerterem. - Walka ewidentnie przekracza parametry tego urządzenia. W

interkomie

rozległo

się

gwałtowne

westchnienie.

Ol’t’ro

nie

potrafili

zidentyfikować, czyje. Czyli mieli rację - co do Jeevesa oraz tego, że starano się ukryć jego sztuczną naturę. - Sigmund, nie ma czasu do stracenia.

- Dobrze - zdecydował Sigmund. Z firewalla wyłonił się kanał. - Nie rańcie tubylców bez potrzeby. *** Gdy Sigmund dotarł do głównej śluzy powietrznej, Eric obwieszał się sprzętem bojowym. Sigmund przejrzał pospiesznie, co wybrał inżynier: ręczne ogłuszacze i lasery, dwie torby granatów i cztery dyski transferowe. Zamknął za nimi wewnętrzny właz. Cóż, pomyślał Sigmund, byłem prawie gotów. Przydałyby się policyjne pola obezwładniające. Generatory pola ochronnego z kołysek wciąż były podłączone do obwodu śluzy powietrznej. Odłączył jeden i włożył go do zewnętrznej kieszeni swojej zbroi bojowej. - Jesteśmy nad celem - poinformowała Kirsten. - W gotowości - dodał Er’o. Sigmund miał obraz budynku na wyświetlaczu w hełmie. Jego ofiara była głęboko w środku, najwyraźniej zmierzając ku labiryntowi tuneli pod budowlą. Niektóre przejścia wiodły daleko pod powierzchnię, poza zasięg sensorów Don Kichota. Ulice były zbyt wąskie, żeby posadzić statek. Jak mogli namierzyć swój cel? Gdy humanoid dostanie się do labiryntu, będzie trzeba armii, żeby go wyciągnąć. Sigmund nie miał armii. - Kirsten, jaki wysoki jest ten budynek? - zapytał. - Jakieś trzysta stóp. Sigmund napchał do kieszeni granatów i podniósł dysk transferowy. - Dobrze. Zawiśnij nad ulicą, tak nisko, jak uznasz to za bezpieczne. Er’o, bądź gotów, żeby nam wypalić wejście na poziomie ulicy. Oczy Erica zrobiły się okrągłe. - W zbroi czy nie, nie możemy skoczyć z trzystu stóp! - Nie mam takiego zamiaru. Sigmund uderzył w przycisk awaryjnego otwierania śluzy powietrznej. Zewnętrzny właz stanął otworem - a snajperzy otworzyli ogień. Nanowłókno zbroi zesztywniało, rozpraszając siłę uderzenia małych pocisków. Sigmund ledwie je poczuł, ale to nie powstrzymało go przed przeklinaniem. Rzucił dysk transferowy na ulicę trzysta stóp poniżej. Upadł do góry nogami. Tak samo drugi. Złapał i rzucił trzeci. Wylądował tak, jak powinien. Czas się przekonać, jak solidnie konstruują te rzeczy lalkarze. Jeden dysk został na pokładzie śluzy. Z kontrolerem w dłoni wszedł na niego...

...i pojawił się na ulicy. Wcisnął dysk w uprząż na plecach i przez poszarpaną, dymiącą dziurę wpadł do budynku. *** Wszędzie dookoła rozbrzmiewały eksplozje, bliższe wstrząsały pałacem. Pomiędzy wybuchami Thssthfok słyszał lamenty Drar, wystrzały z małej broni ręcznej i spadanie kamieni. A do tego świszczący dźwięk, którego nie rozumiał. Komunikator

w

jego

zbroi

wychwytywał

sygnały

na

częstotliwościach

przekraczających możliwości Drar. Źródła sygnału wciąż zmieniały położenie. Nie widział swoich prześladowców, ale wiedział, że go ścigają. Thssthfok pognał po schodach w dół, choć raz żałując, że nie przypomina swoich sług. Gdyby miał skrzydła mógłby przeskoczyć balustradę i poszybować na dół. Jednak był już prawie w katakumbach. *** A niech to! Humanoid był już prawie w piwnicach. - Er’o - wrzasnął Sigmund. - Nie możemy go doścignąć. Sigmund rzucił granat błyskowo-hukowy w zbliżające się skrzyżowanie korytarzy. Pędził naprzód, ignorując ogłuszonych tubylców tłoczących się w poprzecznym korytarzu. Daleko za nimi rozległy się strzały i usłyszał ogłuszacz Erica. - Wciąż jest w zasięgu sensorów - powiedział Er’o. - Poprowadzę go na was. Poprowadzę? Jak? Zastanawiał się Sigmund, a potem na jego niewypowiedziane pytanie odpowiedział ogłuszający ryk. Ogień lasera zmieniał kamień, drewno i metal w opary i pył. Łatwopalne opary eksplodowały. Kurz i żwir odbiły się od dysku transferowego, który miał na plecach. Część budynku się zawaliła, a podłoga trzęsła się pod ich nogami. - Postaraj się nie zwalić na niego całego budynku. Ani na Erica i na mnie. *** W dół klatki schodowej spadały trzeszczące promienie i odłamki kamienia. W jednej chwili droga do tuneli została zamknięta. Pałac dygotał. Kawałek granitu wielkości głowy Thssthfoka odbił się od ściany i trafił w jego hełm. Oszołomiony zatrzymał się. Gdy otrząsnął się z paraliżu, dwa ruchome źródła sygnałów radiowych były znacznie mocniejsze. Bliższe. Zbyt bliskie. *** Dwunóg w zbroi bojowej zniknął za rogiem.

- Widzę go - krzyknął Sigmund. - Er’o, naprowadź go na nas. Za odpowiedź posłużył ryk eksplodujących kamieni. Ściany świeciły rubinowym, oślepiającym blaskiem. Wizjer Sigmunda pociemniał, a oczy zaszły mu łzami. Nic nie widział! Coś go uderzyło z potężnym impetem. Gdyby nie miał na sobie zbroi, takie uderzenie złożyłoby go na dwoje. Usłyszał trzeszczenia ogłuszacza Erica - ogłuszacze nie działają przez zbroję, do diaska! - i wybuchy granatów. - Wyłącz laser! - zaskrzeczał Sigmund. Jaskrawe światło zniknęło, a jego wizjer się oczyścił. Mrugając, pozbył się łez i zobaczył obcego rzucającego się na Erica. A za Erikiem zbliżające się dziesiątki uzbrojonych tubylców. Sigmund wyjął z kieszeni generator pola siłowego, włączył go, i z całej siły cisnął przed siebie. Jeśli zrobi to dość szybko, a tamta zbroja będzie dość twarda... *** W odpowiedzi na nagły blask wizjer Thssthfoka zrobił się czarny. Odwrócił się i ruszył biegiem z powrotem. Blask zelżał, gdy okrążył róg. Jego wizjer pojaśniał na tyle, że zobaczył dwie dwunogie istoty w zbrojach, wyższe niż jakikolwiek Pak. Thssthfok zaatakował z pełną prędkością, odrzucając na bok pierwszą. Prawie udało mu się dosięgnąć drugiej, gdy coś uderzyło go od tyłu w hełm. Powietrze wokół niego stało się sztywne. Szarpnął się beznadziejnie i upadł na podłogę. *** - Kirsten! - zawołał Sigmund. - Czy dysk transferowy nadal jest w głównej śluzie? Mogła to sprawdzić na kamerach wewnętrznych, chyba że jakiś zabłąkany strzał je zniszczył. Chociaż raz mieli szczęście. - Jest na miejscu. Z lasera wypalił w sufit nad głowami krajowców. Zaczęły się sypać kamienie, a tubylcy zawrócili i uciekli. - Upewnij się, że wszystkie włazy są zamknięte. - Zrobione. Obcy unosił się nad podłogą, uwięziony jak mucha w bursztynie. Pole siłowe zawiesiło swój generator tuż nad więźniem. Pola siłowe strasznie żarły energię. Bateria generatora wystarczy na trzydzieści minut.

Mniej, jeśli więzień będzie się szarpał. Jakieś na wpół zamazane wspomnienie z czasów sprzed Nowej Terry spowodowało, że Sigmundowi zjeżyły się włosy na karku. Co to było za stworzenie? Jeden z wrogów? Nawet w zbroi wyglądał jak goblin, wypaczenie ludzkiego kształtu. Niech to, Sigmund chciał odpowiedzi. To stworzenie mu ich udzieli. - Eric, poszukaj jakichś desek albo kołków. Jakieś połamane meble czy coś, wszystko jedno. Byleby były solidne i długie przynajmniej na sześć stóp. Eric kiwnął głową i poszedł szukać. Sigmund zdjął z pleców dysk transferowy. Położył go na podłodze obok unieruchomionego obcego. Gdy przesunął go nogą do granicy pola siłowego, poczuł mrowienie w stopie. - Kirsten, podnieś statek na pięćdziesiąt mil, a potem trzymaj się na geostacjonarnej. Tylko chwila ciszy zdradzała pytania, których nie zadała. - Podnoszę. Przy maksymalnym przyspieszeniu zajmowało to tylko około minuty. - Zwalniam, wciąż idę w górę. Pięćdziesiąt mil. Unoszę się na silnikach manewrowych dokładnie nad miastem. - Przesyłam ci więźnia. Teoretycznie jest unieruchomiony. Jeśli się poruszy - wystrzel go ze śluzy powietrznej. Bez wahania. - Trzymam palec na przycisku - odparła. Sapanie obwieściło powrót Erica. Pojawił się, trzymając w rękach dwie solidne deski. Ich końce ciągnął po podłodze. Sigmund chwycił deskę. - Postawimy naszego więźnia pod ścianą. Potem ty go tam przytrzymasz, a ja wsunę pod niego dysk transferowy. - Rozumiem. Eric wsunął swoją deskę w pole siłowe. Pole chwyciło jej koniec i przytrzymało go. Sigmund zrobił to samo. Przy akompaniamencie złowrogich powarkiwań i uchylając się przed deszczem kurzu i gruzu przemieścili obcego na miejsce. Wsunięcie pod niego dysku wymagało uniesienia obcego i zbroi. Dysk był odrobinę grubszy od desek, które ciągle się wysuwały. Eric upuścił swoją. Potrzebował obu rąk, żeby przetoczyć kamień wielkości piłki do koszykówki do skraju pola siłowego. Z kawałkiem gruzu jako punktem podparcia i deską jako dźwignią, sapiąc ciężko, Eric uniósł obcego o jakiś cal.

- Teraz - stęknął. Sigmund deską wepchnął pod obcego dysk transferowy - a w tej samej chwili deska Erica pękła. Obcy upadł na dysk, niezupełnie centralnie. Część sufitu korytarza zawaliła się z nieprzyjemnym hukiem. - Jesteśmy gotowi, żeby go przesłać - nadał przez radio Sigmund. Jeśli ich jeniec będzie miał pecha, to utraci przy tym ramię albo nogę. - Jak z twojej strony? - Jeśli się ruszy, wylatuje ze śluzy - potwierdziła Kirsten. - Zdaję się na twoją decyzję bez zadawania pytań. Bezpieczeństwo jest najważniejsze. Sigmund zamilkł, czekając na obiekcje. Nie było żadnych. - Na trzy - powiedział. W dłoni odzianej w rękawicę trzymał kontroler transportu, kciuk tuż nad przyciskiem TRANSMISJA. - Kirsten, bądź w gotowości. - Zrozumiałam - odpowiedziała. - Jeden, dwa, trzy. Obcy - w całości - zniknął. - Mam go! - zawołała Kirsten. - Kompletnie sztywny. Co z wami dwoma? Ładownie miały dyski transferowe wbudowane w podłogę, dla ułatwienia załadunku. Sigmund zmienił koordynaty w kontrolerze na dysk w dodatkowej ładowni Don Kichota. - Eric, ty pierwszy. Eric zniknął. Za najwyżej dwadzieścia minut bateria się wyczerpie i pole obezwładniające zniknie. Mieli tylko tyle czasu, żeby przenieść więźnia w jakieś bezpieczne miejsce. Albo wyrzucić go ze śluzy, wraz z wszelką nadzieją na uzyskanie odpowiedzi. - Sigmund! - krzyknął Eric. - Zabieraj się stamtąd. Sigmund wszedł na dysk. W chwili, gdy ten aktywował się, odniósł wrażenie, że wali się cała kamienna budowla.

24 Zawieszony w powietrzu, bezradny, Thssthfok myślał. Obcy przemierzający kosmos, którzy nie byli Pakami. Koshbara albo się spóźniła z obudzeniem go, albo ten statek kosmiczny pojawił się nad Malą niezauważenie. W drugim przypadku wskazywało to, że obcy używali napędu innego, niż jonowego. Nie było czasu, żeby wypytywać o szczegóły; a teraz Thssthfok nie mógł tego zrobić. Walczył z całych sił, ale pole siłowe nie pozwalało mu mówić, ani nawet użyć uruchamianych językiem kontrolek radia w hełmie. Skrępowany niewidzialnymi więzami

ledwie mógł oddychać. Pamiętał zawilgoconą, kamienną piwnicę w pałacu Drar, starcie z obcymi i pochwycenie przez pole obezwładniające. Jego zmysły upierały się, że to było ledwie przed chwilą. Jak się tu dostał, gdziekolwiek był? Zastanawiał się nad możliwościami. Mógł zostać ogłuszony bronią obcych. Z tego czy innego powodu mógł stracić przytomność. Ale nie: zegar w jego hełmie wskazywał, że upłynął tylko moment. Czyli został błyskawicznie unieruchomiony. Obcy znali teleportację! Musiał mieć tę technologię. Ci, którzy go porwali, nie byli pozbawieni umiejętności. Popełnili też błędy, tak beztrosko ujawniając tyle rzeczy dotyczących ich technologii. Albo byli przekonani, że nie pożyje dość długo, żeby wykorzystać to, czego się dowiedział... Unosił się twarzą w dół, przez wizjer widząc podłogę lśniącą nie do końca metalicznie. Kątami oczu widział ściany po prawej i lewej stronie. Na ścianie przed sobą niewyraźnie dostrzegał dolną krawędź włazu i panel kontrolny. Zgadywał, że znajdował się w śluzie powietrznej. Na pokładzie, pod jego brzuchem, leżał cienki dysk. Do czego służył? Nie zdołał obrócić głowy, ale z wysiłkiem przesunął wzrok i... Nieciągłość! Zawisł w powietrzu nad quasi-metaliczną podłogą i cienkim dyskiem, ale ściany się oddaliły. Czyli nowe pomieszczenie, być może ładownia - i dowód, że obcy dysponują natychmiastowym transportem. Pole siłowe zniknęło. Uderzenie jego zbroi bojowej o pokład wskazywało na jakiś kompozyt metalu i plastiku. Gdy spadał, coś uderzyło w jego butlę tlenową. Odkrył przedmiot wielkości pięści, który schował do kieszeni, żeby później go zbadać. Thssthfok wstał czując, że jego zbroja jest tutaj znacząco lżejsza. Czy grawitacja była tu mniejsza niż na Pakhome? Nie potrafił powiedzieć. Jego mięśnie przystosowały się do Mali. Zaczął oglądać swoją celę. W pomieszczeniu były tylko puste szafki i półki, masywne, ale puste metalowe pudełko i dysk. Jedna strona celi była wygięta, zajmował ją pojedynczy, duży właz. Był w ładowni. Przez prostokątne okienko we włazie widać było tylko ciemność. Być może w kosmosie blask sufitu przysłaniał gwiazdy. Może po prostu była noc. Gdy zbliżył się do włazu, na widoku pojawiło się ponure, czerwone słońce.

Podchodząc jeszcze bliżej do okna, zobaczył wygiętą powierzchnię planety z unoszącymi się w atmosferze chmurami. Mala. Z tej wysokości prace Drar były niewidoczne dla nieuzbrojonego oka. Językiem dotknął kontrolek radia w nadziei, że Koshbara zaobserwowała coś przydatnego. Usłyszał tylko szum. Zagłuszanie. Nagłe stukanie. Thssthfok gwałtownie odwrócił głowę w stronę małego włazu prowadzącego do statku. W miejscu, gdzie była klamka czy klawiatura została przyspawana metalowa płytka. Przez małe okienko Thssthfok zobaczył blady owal. Twarz. Oczy dziwnie przypominały oczy reproduktora, ale wszystko inne było nie tak. Czoło było wyniosłe, gdy powinno być ścięte. Nos był zbyt zaznaczony. Cofnięta szczęka była niepokojąco krótka. Drar różnili się od Paków na tyle, że wydawali się być egzotyczni. Ten obcy przypominał Paka wystarczająco, żeby to było... odpychające. Więcej niecierpliwego stukania. Twarz w okienku została zastąpiona przez coś prostokątnego. Thssthfok podszedł bliżej. Obiekt trzymany przy okienku był jakimś urządzeniem z wyświetlaczem. Obraz się poruszył, częściowo za sprawą jednego z tych niezupełnie reproduktorów, a częściowo ze względu na to, że była to animacja. Przekaz był jasny. Thssthfok miał zdjąć zbroję i ubranie. (Pod zbroją miał tyko kamizelkę z licznymi kieszeniami. Jego porywacze, tak jak Drar, ewidentnie zakładali na siebie więcej). Do pudła miał wrzuć wszystkie swoje rzeczy, dysk, i ten przedmiot wielkości pięści, który znalazł. Potem miał przysiąść na rękach, z pośladkami na piętach, z rozszerzonymi kolanami i głową pomiędzy nimi, plecami do głównego włazu. Gdy już będzie bezbronny, uzbrojeni obcy wejdą i zabiorą pudło. Czujniki hełmu wykryły azot, tlen i nieco dwutlenku węgla, czym mógł swobodnie oddychać. Tak, jak na Mali, więc jego porywacze założyli - poprawnie - że będzie w stanie tym oddychać. Jeśli główny właz zostanie otwarty, to atmosfera z ładowni zniknie. Bez butów magnetycznych, będących częścią jego zbroi, wyleci w kosmos. A jeśli się sprzeciwi i nie zdejmie zbroi? Animowane instrukcje dotyczyły również takiej sytuacji. Pole siłowe wróci, a potem będzie miał kolejną szansę na zastanowienie. Aż, jak podejrzewał Thssthfok, zacznie współpracować - albo skończy mu się tlen w kombinezonie. Potrzebował trzeciej opcji. Podniósł dysk, żeby go obejrzeć. Musiał być ważny, skoro

obcy chcieli, żeby go spakował. Dysk w śluzie powietrznej i kolejny - a może ten sam? - tutaj. Tak czy inaczej dysk wydawał się łączyć z należącą do obcych technologią teleporta... Thssthfok gwałtownie złapał powietrze. Jego waga w jednej chwili zwiększyła się trzykrotnie. Sztuczna grawitacja, tak jak na statkach Paków - ale użyta do wymierzenia kary, a nie do zneutralizowania efektów przyspieszenia. Serwomotory się przystosowały, ale jego mięśnie pod zbroją zesztywniały. Grawitacja rosła. Rosła. Rosła... Thssthfok puścił dysk, który uderzył o podłogę. W uszach zadzwoniło mu od huku. Po chwili grawitacja się zmniejszyła i jego waga znów wróciła do czegoś w rodzaju normy. Zostać zmiażdżonym teraz, udusić się niedługo, albo zacząć współpracować. To nie była trudna decyzja. Thssthfok zdjął hełm. Co za odór! Statek zamieszkiwały koszmarne bestie! Jednym pociągnięciem nosa Thssthfok podzielił zapachy na dwa rodzaje. Pierwszy był całkowicie obcy, równie obcy, jak Drar. Nauczył się go znosić. Ale ten drugi zapach, niezupełnie obcy sprawił, że Thssthfok miał ochotę wyrwać sobie serce. Na granicy wyczuwalności ten dominujący zapach wskazywał na niedorozwinięte dzieci Paków. Przez miliony lat takie „nie do końca właściwe” zapachy wyzwalały odruch zabijania każdego zmutowanego noworodka. To były mutanty Pak. Zmuszając się do rozluźnienia pięści, Thssthfok odłożył hełm i skończył zdejmować zbroję. Okazja do stawienia oporu sama się pojawi. *** Gdy więzień zdjął hełm, Sigmund drgnął. Te oczy! Były takie ludzkie. Ale jak na ludzkie standardy głowa była groteskowa: zniekształcona, z kościanym grzebieniem na czubku, całkowicie bezwłosa i za duża w stosunku do ciała. Skóra wyglądała na zrogowaciałą. Na twarzy nie było ani warg, ani dziąseł, tylko twardy, prawie płaski, bezzębny dziób. Sigmund patrzył na hologram, nie na samego więźnia. W zaimprowizowanej celi było tylko kilka światłowodów. Musieli się spieszyć, żeby zdążyć, zanim wyczerpią się baterie w generatorze pola siłowego, i w tym czasie musieli opróżnić dodatkową ładownię i położyć kable monitoringu. Żadnych aktywnych podsłuchów, których elektronikę można było jakoś przejąć. - Sigmund, wszystko dobrze? - spytała Kirsten. Stała wraz z nim na korytarzu i tez patrzyła na hologram.

- Wyglądasz na zdenerwowanego. Sigmund zadrżał, otrząsając się z wrażenia deja vu. Miał nadzieję, że jego podejrzenia nie były trafne. - Nie jestem pewien. Więzień w swojej celi zaczął zdejmować zbroję bojową. Wyglądał humanoidalnie, ale była to jedynie kwestia ogólnego kształtu. Wziął sobie do serca lekcję i szybko pozbywał się kombinezonu. Jego pierś, podobnie jak twarz, była płaska i zrogowaciała. Im więcej pojawiało się ciała, tym wyraźniej był humanoidem. Miał stawy tam, gdzie ludzie - tylko że jego stawy były znacząco powiększone. Łokcie miał wielkości piłek do baseballu. Dłonie były guzowate, z palcami pobrużdżonymi jak orzech włoski. Na palcach nie było paznokci, ale ich czubki wskazywały na to, że posiada wysuwane pazury. Nie on. Ani też nie ona. W kroku jeńca nie było organów płciowych. Sigmundowi drżały ręce. Starał się je uspokoić. - Co się dzieje? - odezwał się przez interkom Baedeker. Z bezpiecznego zacisza swojej kabiny, bez wątpienia. Tylko że Sigmund nie wierzył, żeby ktokolwiek z nich był bezpieczny. Zdołał nie kazać Jeevesowi otworzyć włazu do ładowni i wypuścić powietrza. Musiał się dowiedzieć, co mógł im powiedzieć więzień. Sigmund kiedyś widział takie stworzenie, a przynajmniej jego zmumifikowane szczątki. W dawnym życiu. W Waszyngtonie, w Smithsonian Institute. Wziął głęboki wdech. - Wiem, kim są nasi wrogowie. Nie jest dobrze.

25 - Intruz pojawił się w systemie Sol w 2125 - powiedział Sigmund, choć kalendarz Ziemi miał jakieś znaczenie tylko dla Jeevesa i niego. - Ponad pięćset lat temu. Dla precyzji, przeszło pięćset pięćdziesiąt lat temu. Tylko że próba precyzyjnego określenia czasu była nic niewarta, biorąc pod uwagę dziury w pamięci Sigmunda i SI. Nessus konsekwentnie zbywał wszystkie pytania o to, ile czasu Sigmund spędził w polu statycznym, zanim został obudzony na Nowej Terze. Sigmund przypuszczał, że obecnie na Ziemi jest rok 2675. Eric, Kirsten i Baedeker siedzieli na swoich zwykłych miejscach wokół stołu w

pokoju rekreacyjnym i czekali, by mówił dalej. Jeeves słuchał, jednocześnie pilnując więźnia, nie udawał już, że jest na mostku. Gw’oth brali udział w spotkaniu ze swojego habitatu. Sigmund z poczuciem winy zastanawiał się, czy był to ich wybór, czy też dlatego, że droga była zamknięta? Bez pomocy Er’o Sigmund nigdy nie schwytałby jeńca - a Sigmund zaspawał Gw’oth w ładowni. Czy wiedzieli, że znajdują się w pułapce? Powinien wiedzieć, ale tak nie było. Obie strony taktownie nie wspominały o czujnikach ukrytych w ładowni, czy też o tym, że zostały znalezione i zneutralizowane. To była taka gra w kotka i myszkę, w jaką Sigmund na Nowej Terze bawił się z agentami lalkarzy. Na pokładzie Don Kichota myszy - o ile tak można określić Gw’oth - wydawały się podejmować wyzwanie. Sigmund ścisnął kolbę z napojem, bardziej po to, żeby uspokoić dłonie, niż dlatego, że miał ochotę na kawę. Czyli: 2125. Tylko że ta opowieść zaczęła się dużo wcześniej. Podjął opowieść. - Ludzie nie są rdzennymi mieszkańcami Nowej Terry. Zawsze o tym wiedzieliście. Cóż, okazuje się, że ludzie nie są również rdzennymi mieszkańcami Ziemi. - Co? - niemal jednocześnie wykrzyknęli Kirsten i Eric. Komentarz Baedekera, orkiestrowy i dysharmoniczny, był równie zaskoczony. - Rok 2125. To właśnie wtedy dowiedziało się o tym kilka osób - w głowie Sigmunda pojawił się zmumifikowany obcy, którego kiedyś widział. Daleko stąd. Dawno temu. Jeeves, co wiesz o tym incydencie? - Bardzo niewiele, zakładając, że mówimy o tym samym incydencie. Nad stołem pojawił się hologram przedstawiający kombinezon kosmiczny z wielkimi okrągłymi łączeniami w łokciach i kolanach. Był bardzo zbliżony do kombinezonu, który miał na sobie ich jeniec. Jeeves mówił dalej. - Tak, jak powiedziałeś, w 2125 roku z głębokiego kosmosu wyłonił się statek. Statek jonowy. Władze Beltera i Narodów Zjednoczonych odkryły, że na pokładzie był obcy: pilot, dawno zmarły. Jego wyposażenie zostało ostatecznie przekazane do Smithsonian. W ciele był jakiś patogen - zabił kilka osób, które weszły na statek - i było zniszczone. Władze zachowały szczątki do badań. - Dziękuję, Jeeves - powiedział Sigmund. To, na długo po tym, jak Daleki Strzał i Jeeves opuścili Ziemię, była cała historia, którą znała opinia publiczna. Ludziom trzeba było coś powiedzieć. Obcy statek używał

monopoli magnetycznych3; jego pojawienie się wykryły wszystkie czujniki monopoli w systemie Sol. Minęły stulecia, a kolejni tacy goście się nie pojawili, więc władze nieco się odprężyły. Przyznały, że ciało obcego zostało zachowane, a nie spopielone. Teraz na wystawie w Smithsonian można było je obejrzeć. Nawet w czasach Sigmunda do publicznej wiadomości nie przedostało się nic więcej, ale on nie należał do nieświadomej większości. Należał do Połączonej Milicji Regionalnej, należącej

ARM,

do

Narodów

Zjednoczonych

organizacji

policyjno-wojskowo-

wywiadowczej. Kirsten i Eric wiedzieli coś niecoś o przeszłości Sigmunda - i że niechętnie mówi o swoim dawnym życiu. Nawet Penny nie powiedział wiele więcej. To budziło za dużo bolesnych wspomnień. Teraz musiał o tym powiedzieć. Sigmund nie był po prostu agentem ARM, ale wysokiej rangi członkiem Biura do spraw Obcych. To dlatego spędzał tyle czasu, śledząc lalkarzy. To dlatego Nessus śledził jego. A Sprawy Obce dysponowały bogatymi aktami, ściśle tajnymi, dotyczącymi incydentu z 2125, Sigmund pamiętał, jak wreszcie udzielono mu pozwolenia na wgląd do tych archiwów. Interesująca sprawa, ale - przynajmniej tak to wyglądało - stara. Bardzo stara. Teraz żałował, że nie przestudiował jej z większą uwagą. - Jakieś trzy miliony lat temu z planety leżącej gdzieś w okolicach jądra galaktyki wystartował statek pokoleniowy - powiedział Sigmund. - Dotarł daleko wzdłuż jednego z jej spiralnych ramion, zanim załoga, pochodząca z gatunku, który sam mówił o sobie Pak, znalazła świat nadający się do kolonizacji. Tylko że ich kolonia upadła. Wywołał drugi hologram, zaimprowizowaną celę, po której bezustannie chodził ich jeniec. To, że więzień i muzealny kombinezon kosmiczny do siebie pasowali, było niezaprzeczalne. Chodzący człowiek ma tendencje do wracania po swoich śladach, ale obcy przy każdym przejściu odrobinę zmieniał swoją trasę. Każde okrążenie pozwało spojrzeć na celę z nieco odmiennej

perspektywy,

możliwość

zauważenia czegoś

przeoczonego przy

wcześniejszych oględzinach. Sigmund i Eric bardzo się spieszyli z opróżnianiem tego pomieszczenia. Co zostawili?

3

Monopol magnetyczny - hipotetyczna cząstka wprowadzona w 1931 [Dirac P.A.M., Proc. Roy. Soc., A133, 60 (1931)] przez Paula Adriena Maurice’a Diraca, posiadająca tylko jeden biegun magnetyczny. Jej istnienie przewidują niektóre teorie wielkiej unifikacji.

(Baedeker był zbyt przerażony, żeby im pomóc. Kirsten ze świeżo nastawionym ramieniem nie była w stanie pomóc. Po kilku godzinach w autodocu wyglądała znacznie lepiej). Jeśli coś przeoczyli, to ich więzień to znajdzie. I wykorzysta przeciwko nim. - A Ziemia ma zapiski dawnych Paków - niepewnie powiedziała Kirsten. Paleontologia była jej z pewnością nieznana, o ile w ogóle byłaby w stanie sformułować taką koncepcję. Całe życie Nowej Terry było niedawne, a jego początki były dobrze udokumentowane. Czy miało pochodzenie ziemskie, czy zostało wzięte z Ogniska, wszystko zostało przeniesione przez lalkarzy. Prymitywne życie zniknęło dawno temu, źródło bogatej w tlen atmosfery, która sprawiała, że świat nadawał się do zamieszkania, zginęło na międzygwiezdnym mrozie, gdy lalkarze przyłączyli przyszły Rezerwat Natury Cztery do swojej Floty. Lalkarze nie tylko byli pozbawieni ciekawości, ale wręcz ją potępiali. Kompletnie nie przejmowali się pierwotnym ekosystemem, który zniszczyli, ani też nie pozwalali swoim sługom, by ci marnowali czas na coś tak bezużytecznego, jak martwa przeszłość. Naukowcy Nowej Terry byli tak samo ciekawscy, jak wszyscy, których znał Sigmund. Jednak od czasu odzyskania niepodległości mieli ważniejsze zmartwienia, niż pierwotny plankton. Na przykład utrzymanie w zdrowiu obecnej ekologii, pomimo zaniku pływów... Sigmund poczuł nagły wybuch tęsknoty za Penelopą - za jej uśmiechem, wdziękiem, dotykiem. Zalały go uczucia. Tak długo jej nie widział. Zmusił się do odsunięcia od siebie tego głodu, do koncentracji. Przede wszystkim dla Penny. Plankton. Ekologia. Pakowie. Coś mu chodziło po głowie. - Natura o czerwonych zębach i pazurach - wymamrotał. Kirsten popatrzyła na niego dziwnie. Baedeker zadygotał. Z czego to było? Sigmund nie mógł sobie przypomnieć. - Tennyson - powiedział Jeeves. - Z... Tytuł wiersza nie miał znaczenia. Sigmund wreszcie ogarnął głębszą kwestię. Nawet najbardziej błyskotliwi naukowcy z Nowej Terry nie pojmowali ewolucji. Och, rozumieli ją na gruncie intelektualnym, ale jej nie czuli. Nie na poziomie instynktu. Jakże by mogli? Ich biosfera po prostu była za młoda. Poza najmniejszą skalą, delikatnymi wariacjami zbóż i populacji insektów, jeszcze nie widzieli działającej selekcji naturalnej. Nie mogli zrozumieć potwornych ewolucyjnych imperatywów, które kierowały Pakami. Co do niewypowiedzianego pytania Kirsten. Tak, Ziemia miała szczątki szkieletów.

Należały

do

istot

niskich,

dorośli

mieli

przeciętnie

pięć

stóp

wzrostu.

Mieli

nieproporcjonalnie długie ramiona i cofnięte czoła. Z możliwościami mózgu, które w najlepszym razie stanowiły połowę możliwości mózgu nowoczesnego człowieka, te stworzenia mogły mieć co najwyżej szczątkową świadomość. Paleontolodzy nazwali je homo habilis, a przeszło dwa miliony lat temu istoty te wyewoluowały w homo sapiens. I nie, ponieważ na Ziemi nie przyjęła się roślina, od której zależał byt kolonistów. Paków takich, jak ich więzień - z wybrzuszającą się ku tyłowi czaszką i diabli wiedzą, jaką inteligencją - było w kolonii niewielu. Nie znaleziono żadnej tego rodzaju skamieliny. Ale takie szczegóły mogły poczekać. Sigmund skinął głową do Kirsten. - Kolonia nadała wezwanie o pomoc. Długo po tym pojawił się statek pełen zapasów. Jednoosobowy statek, którego pilot wyglądał - Sigmund gestem wskazał na więźnia - tak jak on. - Ten statek dotarł do systemu Sol w waszym roku 2125 - wytknął Baedeker. - A jednak nikt o tym nie wie. Sigmund znów kiwnął głową. - Na szczęście dla nas wszystkich niejaki Jack Brennan, badacz z Belter, pilot, jako pierwszy dotarł do zbliżającego się statku jonowego. Wszystko, co wiemy - albo co nam się wydaje, że wiemy - o Pakach, dowiedzieliśmy się do Brennana. W przeciwieństwie do tego, co powiedziano ludziom, pilot tego statku był jak najbardziej żywy. Pojmał Brennana. Imię tego Paka składało się prawie z samych spółgłosek. Phssthpok, przypomniał sobie Sigmund, czy coś takiego. Oczywista transliteracja. Żeby wymówić to popruwanie, przypuszczalnie trzeba było dzioba i twardego podniebienia. - Będąc na pokładzie statku Pak, Brennan poczuł zapach obcego warzywa. Dla Paka lub człowieka w odpowiednim wieku zapach korzenia drzewa życia jest nieodparcie wabiący. Brennan zjadł ten korzeń. Zawarty w nim symbiotyczny wirus zmienił go - Sigmund gestem wskazał hologram - w coś w tym rodzaju. Ponieważ to właśnie jest ostatnia faza życia człowieka. Eric zamroził holo i obracał je powoli, ze wszystkich stron oglądając więźnia. - Te wielkie stawy. To jak najgorszy możliwy, nieleczony przypadek artretyzmu. Ta stwardniała, pomarszczona skóra. Brak zębów i włosów. To prawie jak starość. - Dokładnie - Sigmund, zbierając myśli, pociągnął kawy. - To, co znamy jako starość, jest nieudaną próbą ciała, które dąży do transformacji. Udana przemiana wymaga retrowirusa, który osadza się w kodzie genetycznym gospodarza. Wtedy skóra staje się jak zbroja, powiększa się muskulatura, oraz kości i stawy, które ją podtrzymują, pojawiają się też inne

modyfikacje. Na szczycie listy jest znacznie powiększony mózg. Tamta starożytna kolonia upadła, ponieważ drzewo życia na Ziemi nie rosło tak, jak trzeba. Roślina rosła, ale nie wspomagała symbiotycznego wirusa. Bez wirusa dorośli koloniści nigdy nie dochodzili do trzeciej fazy życia, którą jest - Sigmund ponownie wskazał hologram - to. Ładunek znaleziony przez Brennana składał się głównie z nasion drzewa życia i mikroelementów niezbędnych do ich prawidłowego wzrostu. Jeśli Brennan miał rację, to ostatnia faza może żyć tysiąc pięćset lat. Tylko kilku Paków tyle przeżyło, i w tym był problem. Ewolucja, a niech to! Sigmund zastanawiał się, czy mógł sprawić, by jego załoga to zrozumiała. Żeby uwierzyła. - A ten Brennan stał się... czymś takim - sceptycznie powtórzył Eric. - W tym rzecz - powiedział Sigmund. To, że Brennan mógł się przemienić, było znaczącym dowodem, o ile rozumiało się ewolucję, albo bliskie pokrewieństwo między ludźmi a Pakami. Jednak skoro homo sapiens powstał z homo habilis - z dwukrotnie większym mózgiem, tak na początek - to kolejne formy też musiały się różnić. - Potem rozmawiali. Brennan powiedział, że ten Pak był bardziej inteligentny od każdego człowieka. Brennan po transformacji stał się jeszcze bardziej inteligentny. Ten szczegół Sigmund zachował dla siebie. To dało wskazówkę pozwalającą zrozumieć wroga, ale za wielką cenę. Tam, gdzie żyli Pakowie, musieli mieć korzeń drzewa życia. Z pewnością był na świecie latających wiewiórek. Być może kilka bulw, racja awaryjna, była w kieszeni zbroi odebranej obcemu. ARM mogła zatrzymać ładunek Phssthpoka jako zabezpieczenie na przyszłość. Zamiast tego zdecydowała się go zniszczyć. Sprawy nie wyglądały aż tak rozpaczliwie, żeby Sigmund chciał zasiać w czyimkolwiek umyśle możliwość wystawienia się na działanie drzewa życia. Eric miał czujną minę. Czy coś podejrzewał? Najlepiej zmienić temat. Sigmund wziął głęboki wdech. - Gdy Brennan miał okazję, zabił tego Paka. Baedeker spazmatycznie grzebał kopytem w podłodze. - Ten Pak przebył większą część galaktyki, żeby pomóc twojemu ludowi, żeby przedłużyć mu życie, rozwinąć umysły, a pierwszy człowiek, którego spotkał, go zabił? Tak, ponieważ tak trzeba było zrobić! To była jedyna możliwość! Brennan wyjaśnił swoje pobudki ARM i władzom Belter - zanim z dającą do myślenia

łatwością uciekł z zamknięcia i zniknął z kart historii. Sigmund podał jego argumenty. - Ta ostatnia faza życia nazywana jest protektorem. Ma chronić swoją linię krwi: to właśnie po to są. Sami są bezpłodni. Protektorzy instynktownie, nieustannie, skupiając się wyłącznie na tym walczą o swoje rodziny. Bez żadnych skrupułów ani wahania eksterminują klany rywali. To właśnie stałoby się z Ziemią, gdyby Phssthpok przetrwał. I taki będzie los każdego ludzkiego świata, na którym pojawi się drzewo życia. Jednak Brennan porzucił swoje dzieci. Władze Belter powiedziały jego rodzinie tylko tyle, że zatruł się jedzeniem na obcym statku, który go podjął - poniekąd prawda - i że dla bezpieczeństwa ciało zostało rozbite na atomy. Może Brennan, którego inteligencja przewyższała także inteligencję Paków, zdołał się oprzeć instynktom protektora. A może dziwny przebłysk - może - Brennan zniknął dla swoich dzieci. Czy nieobecność Brennana pomogła jego rodzinie? Jeśli nie jego nieobecność, to coś, co chciał, żeby... Baedeker zaczął wydawać dziwaczne dźwięki: oszalałe i arytmiczne beczenie, irytująco atonalne. Sigmund stracił koncentrację. Chwiejna struktura wniosków i przypuszczeń runęła. Baedeker z dygotem odzyskał panowanie nad sobą. Drżały mu boki. Głowy się chwiały, rzucając spojrzenia na wyjście. - Niekończący się konflikt między klanami Pak - z namysłem powiedziała Kirsten. To dlatego minęły eony, zanim pojawił się ratunek. Zapasy zebrane, żeby przygotować się na tak epicką podróż, byłyby pokusą dla każdego innego klanu. To pewnie dlatego, pomimo milionów lat, Pakowie nie wyszli poza poziom statków jonowych. Wreszcie jakaś dobra wiadomość. Dobra wiadomość? Nie, ze smutkiem pomyślał Sigmund, ona tego nie rozumie. Miliony lat nieustannej wojny, klan przeciwko klanowi. Miliony lat selekcji naturalnej: dla umiejętności taktycznych, sprawności w walce, i całkowitej bezwzględności. Miliony lat ewolucji stworzyły najlepszych wojowników w galaktyce. To właśnie oni, w setkach i tysiącach statków, zabijając każdą cywilizację w zasięgu, rzucali się do gardła Nowej Terry... Co dobrego mogło wyniknąć z obarczania wszystkich jego własnym pojmowaniem zagłady? Znów nadszedł czas, żeby zmienić temat. - Na ten moment wystarczy. Muszę porozmawiać z więźniem.

26

Thssthfok przemierzał swoją celę, bez przerwy omiatając ją wzrokiem. Dla swoich porywaczy był cenny tylko ze względu na informacje, które mógł im podać - a nie miał zamiaru mówić im niczego użytecznego. Mógł służyć Pakom, uciekając. Albo umierając. To, że kontynuował ogląd swojej celi było zmyłką, bo z pewnością porywacze oglądali go przez ukryte czujniki. Już dawno miał gotowy wykaz przydatnych materiałów. Dla bardziej skomplikowanych części zestaw naprawczy, który zdejmując kombinezon ukrył w dłoni. Do stworzenia elementów przestrzennych bolce i śruby z pustych półek i części mechanizmów drzwiczek do pustych szafek. Po rogach i zakamarkach pomieszczenia, po najrozmaitszych skrawkach, które pojedynczo były zupełnie nieszkodliwe, widać było, że zostało pospiesznie opróżnione. Do skonstruowania tego, co planował, w ścianach były bezprzewodowe przekaźniki energii. A żeby mieć prywatność podczas konstruowania czegoś - same puste przedziały magazynowe, których wnętrza sensory nie obejmowały. Już po oględzinach śluzy powietrznej widać było, że każdy mechanizm w jego więzieniu miał jasną funkcję, został zaprojektowany, by służył oczywistemu celowi, i był zbudowany z wyraźną rozrzutnością, jeśli chodzi o wykorzystane materiały. Jego porywacze, podobnie jak Drar, musieli być młodą rasą, która jeszcze nie wyczerpała zasobów swoich światów. Z elementów, które znajdowały się w jego celi, mógł zbudować wiele rzeczy, a tego, co zbuduje - coś wielozadaniowego, małego, energooszczędnego - te prymitywy mogły nie zauważyć. Sytuacja była jasna. Ucieknie i przejmie ten statek. W miarę możliwości weźmie jeńców, z których wyciągnie informacje. Jeśli ich schwytanie okazałoby się niepraktyczne, to wiele zdradzi sam statek... Wybuch

hałasu:

o

złożonej

modulacji,

niezrozumiałego,

nie

do

końca

nieprzyjemnego. Mowa. Dochodziła z maleńkiej kratki wysoko na wewnętrznej ścianie, a Thssthfok do swojej listy materiałów dodał przetwornik radiowy nieznanego typu. Na wejściu do celi zobaczył błyski, z grubsza zsynchronizowane z dźwiękami. Na prostokątnym wyświetlaczu, wciąż przytkniętym do wizjera we włazie, coś się pojawiło. Obraz jego zbroi bojowej i wybuch dźwięków. Obraz statku porywaczy i kolejny wybuch dźwięków. Obraz samego Thssthfoka - i cisza. - Thssthfok - powiedział. I tak zaczęła się nauka języka. *** W zaciszu swojej kabiny, Baedeker zwinął się w kłębek i dygotał. Cudem było, że

zdołał dotrzeć do niej, zanim się załamał. Rewelacje Sigmunda wprawiły go w stan bliski katatonii. Pakowie walczyli o eksterminację innych klanów! Skoro Pakowie tak mało cenili własny rodzaj, to nic dziwnego, że bez wahania atakowali każde możliwe zagrożenie. I robili to, dopuszczając się ludobójstwa. A Ognisko było na ich trasie. Czy Nowi Terranie dogadają się ze swoimi kuzynami Pakami, porzucając - lub zdradzając - Ognisko? Ludzie nie dali żadnego powodu, żeby tego oczekiwać, ale dlaczego mieliby tego nie zrobić? Jak inaczej mogliby się uratować? Z wewnętrzną siłą, o której posiadanie Baedeker się nie podejrzewał, rozwinął się i drżąc, podniósł na nogi. Włączył wyświetlacz holo, żeby śledzić przebieg przesłuchania. Musi studiować Sigmunda równie starannie, co Paka. *** Cząstką świadomości Ol’t’ro monitorowali przesłuchanie. To, co mógł ujawnić ten Pak, było ważne. Teraz jednak ważniejsze były inne kwestie. Do porwania Thssthfoka użyto urządzeń do natychmiastowego transportu, które Sigmund nazwał dyskami transferowymi. Natychmiastowy transport, podobnie jak hipernapęd i niebiologiczne maszyny do liczenia, był cudowną technologią, o której „sprzymierzeńcy” Ol’t’ro zapomnieli wspomnieć. Więc przeciwko Gw’oth można było wykorzystać taką technologię? Dodatkowa ładownia, która stała się więzieniem Paka, miała w pokładzie taki dysk. Można się było domyślać, że pod ich habitatem też taki był. Włączenie dysku wyrwałoby dziurę w zbiorniku, wypuściło wodę i skazało ich na powolną śmierć w męczarniach. Ale teraz widzieli ten dysk transferowy. Sensor akustyczny zadziała przez ścianę zbiornika i wykaże, czy faktycznie znajdowało się pod nim takie urządzenie. Bez trudu mogli wyprodukować taki czujnik w swoim warsztacie. Ol’t’ro zmienili zadanie skrawka świadomości na zaprojektowanie takiego czujnika i wybór materiałów do jego budowy. Kolejny skrawek oddelegowali do przekopania ich archiwów w poszukiwaniu wskazówek co do teoretycznych założeń teleportacji. Gw’oth najwyraźniej zostali dopuszczeni do tej misji wyłącznie ze względu na pomoc, której mogli udzielić. Skoro taka była zasada, to pomogą sobie sami. Poczynając od technologii Don Kichota... *** Sigmund zmierzał w dół korytarza. Miał na sobie zbroję bojową, a jego masywne buty

postukiwały. Świat w jego oczach ciemniał, malał i cofał się, aż przed sobą widział już tylko prosty właz. Za tymi drzwiami czekał więzień. Thssthfok był bardziej inteligentny od Sigmunda. Dużo bardziej. Już to było wystarczająco niedobre, ale zeznanie Brennana mówiło jasno, że protektorzy są także silniejsi, szybsi i sprawniejsi od ludzi. Będzie to musiała zrekompensować potężna paranoja. Sigmund przez kilka godzin przygotowywał się mentalnie do tej konfrontacji. Dręczyły go skrawki wspomnień. Wciąż tam były, tuż poza zasięgiem. Nie chodziło o to, że Brennan - protektor porzucił swoją rodzinę, co już Baedeker wskazał jako dziwne, ale coś, co było z tym związane. To Sigmunda męczyło jak bolący ząb. Wszystko, co Sigmund wiedział, wyobrażał sobie, albo bał się, gdy chodziło o Paków, biegało po jego mózgu jak pies za swoim ogonem. Aż... Na dotarcie do systemu Sol Phssthpok poświęcił większą część tysiąclecia, większą część jego życia, sam na statku. Jaki protektor mający rodzinę zrobiłby coś takiego? Sigmund nagle się zatrzymał. Nareszcie właściwe pytanie. W jego słuchawkach odezwał się głos - Kirsten. - Wszystko z tobą w porządku? - spytała z niepokojem. Sigmund ją uciszył. Usiłował schwytać skrawek pamięci! To był urywek z zastrzeżonych akt dotyczących incydentu z 2125. Stare nagranie wideo zrobione przez Lucasa Garnera, jedynego agenta ARM, który spotkał Brennana potwora, dyktującego swoje wspomnienia. W nagraniu było to, co usłyszał odnośnie Phssthpoka: „Nie miał dzieci, więc musiał sobie znaleźć Sprawę” - mówił Garner - „i to szybko, zanim stracił potrzebę jedzenia. To słowa Brennana. To dzieje się z protektorem, gdy wymiera jego linia”. Phssthpok był bezdzietny. Jego Sprawą było odnalezienie i ocalenie zaginionej kolonii. A co z Thssthfokiem? Odcięty na planecie latających wiewiórek, jak miał nadzieję chronić swoją rodzinę? Więc on także poświęcił się jakiejś Sprawie. Phssthpok całe życie poświęcił, by przemierzyć galaktykę. Thssthfok będzie równie fanatycznie oddany swojej Sprawie, jakakolwiek ona była. Cóż, Sigmund także miał Sprawę: Penny, Atenę i Hermesa, i miliony na Nowej Terze. Ich los zależał od niego. A także los jego załogi. Sigmund wreszcie odpowiedział na zaniepokojone pytanie

Kirsten. - Nic mi nie jest. Myślę. Tuż przed tymczasowym więzieniem zrobił ostatni przegląd. Zbroja bojowa: włączona. Kombinezon ciśnieniowy, egzoszkielet i komunikator: wszystko działa. Izolatory umieszczone w przewodach powietrznych, izolujące tę część pokładu Don Kichota od reszty: sprawdzone. Włazy awaryjne odcinające korytarz za jego plecami: sprawdzone dwukrotnie. Kabury: puste. Lepiej nie mieć broni, niż pozwolić, by przejął ją Thssthfok. Ten obcy ruszał się o wiele za szybko. Grawitację w ładowni w ułamku sekundy można było zmienić od mikrograwitacji do trzydziestu g, i dowolnej siły pomiędzy. W najgorszym wypadku Jeeves wyłączy sztuczne przyciąganie, otworzy właz zewnętrzny i wywali Sigmunda i jego więźnia w kosmos. Sigmund przeżyje do czasu podjęcia go z powrotem na pokład. Pak nie. Decyzję zostawił Jeevesowi. Elektrony i fotony cały czas były szybsze od neuronów. - Uzbroić zewnętrzny właz ładowni - wydał polecenie Sigmund. Na statku zaczął wyć alarm. Na sufitach rozbłysły czerwone światła. - Wyłączyć dźwięk. Zamrugał kilka razy, pracując z wirtualną klawiaturą wyświetlaną na jego wizjerze, żeby zablokować błyski światła. Obcy beznamiętnie chodził dalej. - Jeeves, powiedz mu, żeby odsunął się od wewnętrznego włazu. - Podłączyłem cię do głośnika. Możesz mu to sam powiedzieć - odpowiedział Jeeves. Thssthfok doskonale mówi po angielsku. Sigmunda zirytowała ta odpowiedź, jakby Jeeves go obraził. A może Sigmund po prostu był przewrażliwiony. Czy wszyscy uczyli się języków szybciej od niego? - Idź na drugi koniec pomieszczenia - polecił Thssthfokowi. Sigmund włączył elektromagnesy w butach, na wszelki wypadek, i wszedł do ładowni.

27 Thssthfok stał spokojnie z rękami za plecami. Swobodna pozycja nie ukrywała aury siły i szybkości. Jak kot, pomyślał Sigmund, a potem nieuchronnie o gepardzie szykującym się do ataku. Thssthfok też miał szpony. - Podejdź do zagiętej ściany i usiądź - polecił Sigmund. Thssthfok posłuchał. Siedząc, wcale nie wyglądał na mniej gotowego do skoku.

Sigmund, pozwalając, żeby cisza się przedłużała, oglądał Paka. O stwardniałej skórze, ponury, z niepokojąco ludzkimi oczami lśniącymi ponadludzką inteligencją na pozbawionej wyrazu twarzy. Sigmund pomyślał o lampionach z dyni i gargulcach, i rzeczach, które przemierzają noc. Powiedział sobie, że musi się opanować. Górował nad Thssthfokiem. Tak by było nawet, gdyby obcy stał. Sigmund w swojej zbroi był masywny, tajemniczy za srebrzystym wizjerem. Wszechpotężny. Mający kontrolę. Onieśmielający. Ale jak mógł być onieśmielający, ubrany w zbroję, podczas gdy Thssthfok, nagi, siedział bez ruchu i studiował jego? Sigmund nie mógł pozbyć się uczucia, że Pak był o krok do przodu. Jak zadawać pytania komuś znacznie bystrzejszemu od siebie? Trzeba go wytrącić z równowagi. Nie dawać czasu na zastanowienie. Przesłuchania, zasada 101. Sigmund pochylił się wojowniczo. - Zaatakowałeś nasz statek. Teraz powiedz mi, dlaczego. - Potrzebuję go - beznamiętnie odparł Thssthfok. W tym krótkim zdaniu pełno było trzasków i stuknięć. Angielski musiał być dużym wyzwaniem dla tego twardego dzioba. - Żeby dogonić swoją rodzinę - powiedział Sigmund. Brak uwag. Więcej z Przesłuchań: udawaj, że wiesz więcej, niż naprawdę. - Jądro galaktyki nie jest zbyt przyjaznym miejscem, prawda? Tym razem także żadnych uwag. - Tak, rozumiem, dlaczego Pakowie - to słowo kosztowało Sigmunda dreszcz musieli się stamtąd wynieść. Nowa Terra była zbyt spokojna. Prowadzenie przesłuchań było jeszcze jedną umiejętnością, do uczenia której Sigmund nie miał ani powodu, ani czasu. Teraz powodów było mnóstwo, ale czasu nie było. Musiał być dobrym i złym gliną jednocześnie. - Próba przejęcia naszego statku była głupotą. Spodziewałem się, że protektor powinien zdawać sobie z tego sprawę. Milczący, ale nadnaturalnie pobudzony Thssthfok obserwował. Z jednego, nieoczekiwanego słowa dowiedział się, że ten Sigmund ma inne źródła informacji. Lucas Garner w swoich wspomnieniach mówił o wolnej woli - i że Brennan potwór twierdził, że sam jej nie miał. Sigmund nie pamiętał szczegółów. Coś o tym, że gdy najlepsza

droga działania była oczywista, to już nie miało się wyboru. W jaki sposób, zastanawiał się Sigmund, mam sprawić, żeby protektor dostrzegł, że jedyną jego szansą jest współpraca? - Oto, w czym rzecz, Thiss-the-fok - dodatkowe samogłoski sprawiały, że to słowo było łatwiejsze do wymówienia, ale to nie dlatego Sigmund je wstawił, czy przeciągnął imię. Źle wymawiane imię irytowało przesłuchiwanych, przynajmniej ludzi. Zirytowanemu obiektowi przesłuchania czasem mimowolnie wyrywało się coś ważnego. - Mamy problem. Thssthfok postukał w zewnętrzny właz za swoimi plecami. - Możecie go łatwo rozwiązać. - A niektórzy z nas - Sigmund grał złego glinę - nie widzą powodu, żeby cię nie wyrzucić przez tę śluzę. Zakładam, że wolałbyś, byśmy tego nie robili. Thssthfok zrobił gest, który biorąc poprawkę na jego skulona pozycję, ogromne stawy barków i pomarszczoną, stwardniałą skórę, mógł być wzruszeniem ramion. - Możemy otworzyć tę śluzę w każdej chwili - powiedział Sigmund. - To, czy przedtem gdzieś wylądujemy, zależy od ciebie. Biorąc pod uwagę śmierć i zniszczenie, które były skutkiem twojego niesprowokowanego ataku - musiał zrobić pauzę, żeby Thssthfok i Jeeves zrozumieli słowo prowokacja - nie widziałbym problemu w otwarciu jej tutaj, na orbicie. Oczywiście Sigmund by tego nie zrobił. Nie, dopóki wystrzelenie tego Paka nie było niezbędne, by chronić załogę. Thssthfok jednak nie mógł o tym wiedzieć. A może wiedział? Siedział bez ruchu, spokojny jak sfinks. Dla protektora każdy człowiek musiał być jak otwarta księga. Nie, do diabła! Sigmund odgonił niepokój. - Rozumiesz, Thssthfok, pozbycie się ciebie jest dość proste. Ty nie jesteś problemem. Chciałbyś wiedzieć, co nim jest? Flota Paków, która niszczy wszystko na swojej drodze. Mogą uciekać przed eksplozją jądra. Ale nie ma potrzeby, żeby atakować tych, którzy zostają z tyłu. Thssthfok popatrzył beznamiętnie. - Dlaczego? - Co dlaczego? Thssthfok otworzył dziób i zamknął go z głośnym trzaskiem. Rezygnacja, brawura, pogarda... to mogło oznaczać wszystko lub nic. Sigmund, udając że ma wiedzę, której nie miał, musiał zgadywać. Pogarda, uznał intuicyjnie. Wobec niego osobiście, czy każdego na drodze wroga?

Objawienie, gdy się pojawiało, było oślepiające. I upokarzające. Czuł się jak dziecko zanudzające dorosłego - a biorąc pod uwagę sposób mówienia, dokładnie tak było. Sigmund nagle sobie uświadomił, w jaki sposób Thssthfok postrzega te okoliczności. Żył, ponieważ jego porywacze tego chcieli. Dlatego pogróżki były czczym wysiłkiem. Dlatego Sigmund pokazał, że jest niedoskonały i słaby. Zadrżał z chęci wydania polecenia, żeby otwarto śluzę, choćby tylko po to, żeby wybić Thssthfoka z tego samozadowolenia. Nieważne, że naziemny atak na Don Kichota to usprawiedliwiał, zabicie Thssthfoka teraz oznaczałoby samopobłażanie, byłoby bezcelowe i nieproduktywne. Sigmund tego nie zrobi. A z tego, co było bardzo irytujące, Thssthfok zdał sobie sprawę już dawno. *** Ten gość był zagadką. Lekcje angielskiego były proste. Thssthfok szybko zauważył, że sposób mówienia Jeevesa był sztywny i sformalizowany. Testując teorię, Thssthfok eksperymentował z wieloznacznościami i sprzecznościami. Uznał, że bezcielesny głos nie posiadał ciała. Jeeves był symboliczną jednostką obliczeniową, imponującą - ale nie ostateczną - ekstrapolacją technologii obliczeniowej, którą Thssthfok zapoczątkował pośród Drar. Uznał ludzi za znacznie bardziej interesujących. Światy, na których istniały dowody lotów kosmicznych, były niebezpieczne i profilaktycznie niszczone. Kilka statków mogło przetrwać takie ataki, ale ocaleni mieliby pilniejsze sprawy, niż ściganie maruderów takich, jak on po to, żeby ich wypytywać. Czyli ludzie niemal na pewno nie pochodzili ze świata, który znalazł się na trasie przelotu Paków. Nie wydawało się też prawdopodobne, żeby ludzie przybyli z regionów znajdujących się obok stale rozszerzanej strefy uderzeń uprzedzających. Żadne gatunki spoza tej strefy po wykryciu, że pobliskie światy zostały zniszczone, nie ściągałyby na siebie uwagi w tak głupi sposób. To znaczyło, że ludzie pochodzili z jakiegoś świata leżącego przed flotą, ze świata lub światów, do których awangarda jeszcze nie dotarła. Ale skoro ludzie byli w stanie zapuścić się daleko na drodze floty i wrócić do domu, zanim uderzyła przednia fala... Ludzie prawie na pewno podróżowali z prędkościami nadświetlnymi. W akcie woli Thssthfok przyspieszył rozwój technologiczny Drar. Możliwość stworzenia floty ze służących mu wojowników Drar była powodem, żeby nadal jeść. Równie racjonalny, teraz to przyznawał, jak ten obłąkany projekt, który niegdyś wymyślił Phssthpok i jego bibliotekarskie legiony, co popchnęło Pakhome do wojny. (Cóż, to było jednak lepsze.

To, że Thssthfok samolubnie czepiał się życia miało wpływ tylko na Drar. Oni się nie liczyli). Podróże szybsze od światła zmieniały wszystko. Mógł dołączyć do swoich pogrążonych we śnie reproduktorów. Mógł poprowadzić klan Rilchuk w jakieś odseparowane, ukryte miejsce poza galaktyką. Teraz Thssthfok chciał żyć. Pragnął żyć. Musiał żyć. Nagle poczuł ogromną chęć na jedzenie, w sposób, którego nie odczuwał, odkąd został porzucony. Musi przejąć statek tych ludzi. Żeby przejąć statek, musiał zostać na pokładzie. Żeby zostać na pokładzie, musiał sprawiać wrażenie, że ma dla ludzi jakąś wartość. Musi mówić. - Pytałeś, dlaczego Pakowie atakują - powiedział do swojego gościa. - Masz dużo więcej pytań. Odpowiedz na moje pytania, a ja odpowiem na twoje. - Są pytania, na które nie odpowiem - odparł człowiek. - Ale oto jeden fakt, za darmo. Mam na imię Sigmund. A na pytania nie odpowiem. - Doskonale, Sigmundzie. Eliminujemy z drogi tych, którzy są dla nas zagrożeniem. - Czy - którykolwiek z tych światów wykonał jakiś wrogi gest? - spytał Sigmund. Angielski był rozwlekły, jego słowa nie pasowały do ust Thssthfoka. F i W wymawiał całkiem niepoprawnie. Jednak tłumaczył cierpliwie, powoli, prawie jak reproduktorowi. - Czekać na atak wroga oznacza ponieść niepotrzebne straty. I jest błędem w taktyce świadczącym o głupocie reproduktora. - Jak mogą być waszymi wrogami - zagrzmiał Sigmund. - Mówisz o cywilizacjach zniszczonych, zanim w ogóle je spotkaliście. Sigmund znał Paków po mianie, jakim sami się określali. To, że ta informacja pochodziła od innych więźniów było oczywistym wytłumaczeniem. Nawet sama możliwość istnienia innego jeńca z jego gatunku sprawiała, że Thssthfok był mniej cenny. Musiał sprawiać wrażenie, że ma więcej informacji do przekazania. I musiał działać szybko. Ten inny więzień także będzie pożądał statku szybszego od światła. - Nie są Pakami, więc to wrogowie. - Czyli są zbędni. Z definicji. Thssthfok w odpowiedzi trzasnął dziobem. Teraz jego kolej, żeby zadać pytanie. Każde pytanie o technologię albo o świat ludzi będzie stratą czasu. Pożytecznych rzeczy dowie się, gdy przejmie statek. Do tej pory musi grać na zwłokę. Kilka godzin wcześniej dostarczono mu karafkę z wodą i tacę z nieznanym jedzeniem. Nic nie pachniało niejadalnie, ale Thssthfok jeszcze go nie tknął. Oczywiście nie miał

apetytu. Teraz aż się skręcał ze świeżo obudzonego głodu. - Sigmundzie, czy to najlepsze jedzenie, jakie dla mnie macie? - Możesz to jeść - bez ogródek odpowiedział Sigmund. - Wiem to. Bo pewnie inni więźniowie to jedli. - Nie mogę żyć na tym bez końca. - Nie, pewnie nie. - Sigmund skrzyżował ramiona na piersi. - No i bez drzewa życia. Z całą pewnością inny więzień. Thssthfok obejrzał się i wskazał na świat poniżej. - W mieście, z którego mnie zabraliście, jest sad. Będę potrzebował zapasu tego korzenia. - Uprawiasz tu drzewo życia? Sigmund wydawał się być zaskoczony. Dlaczego? I jaki był kontekst tego „tu”? Potem Sigmund wprawił Thssthfoka w takie zaskoczenie, że ten stracił mowę. - Phssthpok sądził, że ma rozwiązanie - powiedział Sigmund. - Technikę uprawy masz od niego?

28 „Wycofać się, walcząc” to nie był żaden plan. Och, Sabrina i jej ministrowie podczas konsultacji przez hiperradio omówili inne opcje. Na inne światy, jeszcze nie wiadomo jakie, zostaną wysłani ochotnicy, którzy będą tam wieść życie na tyle prymitywne, żeby umknęło uwadze Paków. Na samej Nowej Terze powstaną głębokie schrony. Może przy odrobinie szczęścia uda się wykryć zagrożenie na tyle wcześnie, żeby zdążyć z ewakuacją. Jednak w żaden sposób nie uda się ocalić więcej, niż kilka tysięcy ludzi. Nikomu nie spodobał się pomysł wystawienia bezdzietnych ochotników na działanie korzenia drzewa życia, co wprawiło Sigmunda w dumę. Ludzcy protektorzy byliby przerażająco inteligentni. Jeśli ktokolwiek mógłby znaleźć sposób, żeby odeprzeć Paków, to właśnie oni. Ale czy potem Nowa Terra byłaby ludzkim światem? Lepiej odbudowywać zniszczony świat, będąc ludźmi, niż stać się wrogami. Czyli wycofanie się w walce było najlepszym, co potrafili wymyślić. Sigmund był pełen podziwu dla odwagi wobec konfrontacji z tak przytłaczającym przeciwnikiem. To, że w ogóle

chciano

walczyć,

było

przeprowadzanego przez lalkarzy.

zwycięstwem

nad

tysiącleciami

warunkowania

To wszystko było takie daremne. Sigmund otrząsnął się z przygnębienia, które zaczęło go przytłaczać. Obciągnął ramiona, wziął głęboki wdech i spojrzał prosto w kamerę. - Sabrina, musimy porozmawiać na osobności. Siedziała w ciszy, aż jej doradcy, wyglądający jednocześnie na ponurych i pełnych ulgi, wyszli z gabinetu. Bezpiecznego gabinetu, w tajnej lokalizacji, całkowicie wolnego od urządzeń podsłuchowych. - Sabrino, my nie jesteśmy w stanie pokonać Paków. Nie mamy nawet odpowiednich środków. Lalkarze mogliby je mieć, ale brak im woli. Baedeker, gdy ostatnio wychynął ze swojej kabiny, był rozdygotaną masą odruchów. Grzywę miał sfilcowaną i bez przerwy kompulsywnie ją szarpał. Jednak jak na lalkarza, Baedeker był obłąkany/odważny. Inaczej nie byłby w stanie opuścić domu i stada. - Jeżeli w ogóle jest jakaś szansa, to nasze światy muszą pracować razem. Nadszedł czas, żeby wciągnąć w to Zgodę. - Myślisz, że moglibyśmy ich przekonać, żeby dostarczyli nam statki? - spytała Sabrina. - Biorąc pod uwagę dawne wydarzenia obawiam się, że te wieści będą ponad ich wytrzymałość. Już widzę, jak zapadają w katatonię. - Może dorosną do okoliczności - powiedział Sigmund. Może świnie zaczną latać. Odrobinę lepszy scenariusz zakładał, że uda się ukraść wystarczająco dużo statków lalkarzy dla pilotów z Nowej Terry. Trzeba by je trzymać na ziemi, poza zasięgiem światów Floty. Za bardzo szanował Sabrinę, żeby nawet wspominać jej o tak nierealnym pomyśle. - Miałeś rację, że kazałeś wszystkim wyjść. Będziemy musieli uzyskać audiencję u samego Pierwszego, a to zawsze szalenie drażliwa kwestia. - Sabrina, pogrążona w myślach, przygładziła siwe włosy. - Może Nessus mógłby nam pomóc. Ostatnio, gdy Nessus chciał pomóc Nowej Terze, porwał Sigmunda i narobił mu dziur w pamięci. Sigmund pokręcił głową. - Sabrina, muszę to zrobić osobiście. Nie ma sensu, żeby do tego czasu lalkarze prowadzili bezcelowe spekulacje. To oznaczało pojawienie się praktycznie bez ostrzeżenia. Bezpieczeństwo Ogniska od bardzo dawna opierało się na ukrywaniu się i tajemnicy, ale położenie świata macierzystego nie stanowiło dla dawnych kolonistów żadnej tajemnicy. W latach po zdobyciu przez Nową Terrę wolności Zgoda otoczyła Ognisko konwencjonalnymi środkami obrony. Hordy Paków

nawet

by

ich

nie

zauważyły,

ale

samotny

Don

Kichot?

Pomimo

posiadania

„niezniszczalnego” kadłuba, nie zaryzykują. - Sabrino, po namyśle, gdy już wrócimy do Floty - za kilka miesięcy - może jednak powinnaś dać znać Nessusowi. Możesz mu zasugerować, że wszyscy jesteśmy w niebezpieczeństwie i że potrzebuję audiencji u Pierwszego. *** Nienawidząc tego obrzydłego pokoju rekreacyjnego, nienawidząc tego obrzydłego statku, nienawidząc - nie konkretnie za coś, ale bez wyjątku - wszystkich na pokładzie, Baedeker czekał. Jego grzywa, od dawna nie czesana, zmieniła się w kołtun, który teraz beznamiętnie szarpał. Nie mogły go już uspokoić żadne feromony stada. Ci, z którymi czekał, byli zrozpaczeni. Kirsten ewidentnie nie spała od wielu dni. Policzki Erica były zapadnięte, a oczy matowe; już dawno przestał się golić. Gw’oth rozmawiali z nimi przez komunikator i czekali zdalnie. Baedeker i tak nie potrafił odczytywać mowy ich ciał, o ile w ogóle jakąś mieli. Nad stołem w pokoju rekreacyjnym unosiło się holo zaimprowizowanego więzienia. Thssthfok był w jednym ze swoich ulubionych miejsc: pomiędzy pustymi szafkami. Baedeker zakładał, że prywatność ma dla niego znaczenie tak, jak miała znaczenie dla jego odległych, ludzkich kuzynów. Nie, żeby ją miał. Nawet w miejscu, w którym siedział, na podłodze między rzędami pustych półek, miał nad sobą kamery w suficie, które pozwalały zerknąć na jego głowę i kark. Sigmund, gdy przyszedł, dość późno, był równie zrozpaczony jak wszyscy. Och, nie otwarcie: był zbyt dumny, zbyt oddany obowiązkom, żeby promieniować czymś poza spokojną pewnością. Ale po tylu spędzonych razem miesiącach Baedeker wiedział, że ten stoicki spokój to tylko fasada. Tę pewność siebie musiało być coraz trudniej i trudniej utrzymać. To pewnie właśnie dlatego Sigmund przyszedł tak późno. Był tak samo bliski krawędzi, jak wszyscy. Jeśli on się załamie, to wątpliwe, czy w ogóle uda im się wrócić do domu. Tyle że Ognisko nie będzie już rajem. - Wiecie, dlaczego tu jesteśmy - od razu zaczął Sigmund. Nikt się nie odezwał, nikt nawet nie spojrzał mu w twarz. - Zanim wrócimy do domu, mamy jeszcze jedną sprawę do załatwienia. Wszyscy popatrzyli na hologram unoszący się nad stołem. Niedokończona sprawa, o której starali się nie myśleć: co zrobić z Thssthfokiem.

Sigmund był pierwszym w tej misji. Zrobią to, co on zdecyduje. Trzeba mu było oddać, że przed podjęciem decyzji brał pod uwagę zdanie innych. Można było sobie wyobrazić gorszego pierwszego. - Trzeba się go pozbyć - powiedział Baedeker. - Wszyscy wiemy, że to konieczność. Kirsten kaszlnęła. - Jak się pozbyć? Wyekspediować z powrotem do tych latających wiewiórek? Baedeker zaczął bezwiednie grzebać kopytami w podłodze. - Więzień o nas wie. Może niewiele, ale coś tam wie. Że mamy statki kosmiczne. Wie dość, żeby nasze światy uznać za cele podstawowe. - Czyli powinniśmy go zabić, to masz na myśli - warknęła Kirsten. - Przynajmniej się do tego przyznaj. Tak! Zabicie Paka było jedynym bezpiecznym wyjściem. Ale to nie Baedeker powiedział, prawda? Nawet Obywatelowi było trudno zabić - jakie było to ludzkie powiedzenie? - z zimną krwią. - Żałuję, ale nie widzę innej możliwości - powiedział wreszcie. Sigmund popatrzył na Erica. - A ty jak uważasz? - Jeśli statek Paków uratowałby go choćby w tej chwili, to nie miałoby znaczenia. Tutaj jesteśmy za daleko od czoła ich floty. Ich statki zaatakują nasze światy bądź je miną na długo przed tym, jak dotrze do nich jakikolwiek sygnał nadany z prędkością światła. Gdy Sigmund kiwnął głową, zgadzając się z tym stwierdzeniem, kopyto Baedekera zamarło. To był obłęd! - Załóżmy, że z jakiegoś powodu awangarda faktycznie zostawi nasze domy w spokoju. To mało prawdopodobne, ale możliwe. Nie wolno nam zrobić niczego, co mogłoby przyciągnąć uwagę kolejnych. Kirsten wstała i zaczęła chodzić po pomieszczeniu. Pięści miała wepchnięte w kieszenie kombinezonu. - Klan Thssthfoka jest bliski frontu, pośród pierwszych, którzy uciekli z Pakhome. Klany są sobie wrogie. Dlaczego miałby powiadamiać... - On mówi, że jego klan jest na przedzie - przerwał jej Baedeker. - Powiedzmy, że jest. Nie może wiedzieć, co się działo, podczas gdy on został z tyłu. Musi zdawać sobie sprawę, że jego klan przegrał jakąś potyczkę i się wycofał, albo zwolnił, żeby zebrać zapasy. Nie wiecie, czy Thssthfok nie nada sygnału, gdyby miał taką możliwość. I oczywiście więzień kłamał! Naiwnością byłoby sądzić, że nie. Pytanie tylko, w

jakich kwestiach. Baedeker wierzył tylko w to, że klany były skonfliktowane. Nie wierzył w to ze względu na to, czego dowiedział się Sigmund podczas przesłuchań, ani ze względu na szczegóły ujawnione przez Thssthfoka, ale dlatego, że choć raz mieli wskazujące na to dane. Stożek zniszczenia, który znaczył trasę Paków był coraz szerszy, im dalej od domu byli obcy. Takie rozproszenie miało sens tylko jako konsekwencja bitew pomiędzy samymi Pakami. Jedni odrywali się od reszty, żeby poszukać zapasów albo pozbierać się po porażce, albo znaleźć schronienie poza chroniącą ich chmurą pyłu. Uciekali tyleż przed zabójczym promieniowaniem, co przed sobą nawzajem. Holograficzny Thssthfok podniósł się nagle i przeszedł przez celę. Znów przysiadł, plecami do ścianki działowej. To było kolejne z jego ulubionych miejsc, choć Baedeker nie widział żadnego wzorca w tym, które miejsce wzdłuż długiej ściany wybierał Pak. Thssthfok musi zniknąć, i to nie tam, gdzie go znaleźli. Wyrzucenie go przez śluzę byłoby najbezpieczniejszym rozwiązaniem. A nawet najmłodszy Obywatel wiedział, że najbezpieczniejszy sposób był jedynym sposobem. Jednak. Umrzeć, gdy gotuje się krew w żyłach, krzycząc bezgłośnie, żeby zmniejszyć ciśnienie i nie dopuścić do tego, by wybuchły płuca... Baedeker zadrżał. - Możemy zostawić tego Paka na jakiejś nadającej się do życia planecie. Gdzieś, gdzie nikt by go nie szukał. - Gdzie z braku drzewa życia powoli zagłodziłby się na śmierć - powiedziała Kirsten. Nawet gdybyśmy zostawili mu jego zapas, to nie wiemy, czy będzie rosło. Każda planeta, którą byśmy wybrali, może się okazać podobna do Ziemi, gdzie ta roślina się nie przyjęła. - Zostawić go tam, gdzie go znaleźliśmy - stanowczo powiedział Eric. - Tak byłoby po ludzku. - Er’o? - wywołał Sigmund. - A co sądzisz ty i twoi przyjaciele? Cisza. - Er’o - znów powiedział Sigmund. - Jesteś tam? - Tak, Sigmundzie - przez interkom rozległ się głos. Ale ten głos nie należał do Er’o, Baedeker nie był też w stanie dopasować go do żadnego Gw’oth. Nieznajomy głos był głębszy, niż głos Er’o, dźwięczny, rozkazujący. Oczywiście wszystkie „głosy” Gw’oth były zsyntetyzowane; można je było bez trudu zmienić. Może to, że Baedeker go nie rozpoznał, nie miało żadnego znaczenia. Drżenie w jego brzuchu świadczyło o czymś innym.

*** Thssthfok, siedząc pod śluzą i trzymając ręce za plecami, włączył prowizoryczny czujnik, który miał w dłoni. Zasłaniając urządzenie własnym ciałem znalazł kolejną wiązkę kabli prowadzących do włazu. Wyszukiwanie

kabli

i

analizowanie

sposobu

kontroli

było

standardowym

wykorzystaniem jego multiskanera - ale tak, jak w przypadku większości przedmiotów w jego podręcznym

zestawie

to

urządzenie

nie

przewidywało

ukradkowych

odczytów.

Zaprojektowanie trybu dotykowego sprzężenia zwrotnego było proste. Wprowadzenie tych modyfikacji za pomocą środków, które miał do dyspozycji, pracując na oślep w nieobserwowanych miejscach pomiędzy pustymi przedziałami magazynowymi - to było trudne. Żeby przeżyć dość długo, by przejąć ten statek, musiał podtrzymywać zainteresowanie ludzi. Historia starożytna dziwnie fascynowała Sigmunda i nie mogła stanowić zagrożenia dla klanu Rilchuk, więc Thssthfok mówił oszczędnie o tym, co wiedział o Phssthpoku. Czas, który mijał na dyskusjach o szalonym Bibliotekarzu był czasem, w którym nie poruszano znacznie bardziej niebezpiecznych tematów. A Sigmund także mówił. Dziwnie było się dowiedzieć, że zaginiona kolonia naprawdę istniała. A Phssthpok ją znalazł, to dopiero było dziwne! I to sam. Nie mając nawet hibernatora. Zaledwie dwanaście lat subiektywnych w maleńkiej kabinie, w statku jonowym rozpędzonym niemal do prędkości światła, żeby przedłużyć mu życie. Czy przynajmniej na początku tej misji Phssthpok był przy zdrowych zmysłach? Thssthfok osobiście w to wątpił. Tak czy inaczej z pewnością był szalony, gdy dotarł do zaginionej kolonii... I został zabity. Sigmund nie dyskutował o losie Phssthpoka, ale szybka śmierć była oczywistą odpowiedzią. Tylko śmierć mogła go powstrzymać przed eksterminacją ludzi. Oni byli tym, co zostało z zaginionej kolonii. I rozprzestrzenili się - daleko - bo inaczej Thssthfok by się tu na nich nie natknął. Mutanty! Ohydztwa! Ich odór przesiąkał wszystko. Nozdrza Thssthfoka się zmarszczyły. Przesunął swój zmodyfikowany multiskaner w stronę wiązki leżącej bliżej włazu. Drżenie pod jego palcami delikatnie się zmieniło. Kolejne miejsce wzdłuż niewidocznego przewodu, gdzie pod wpływem czasu skruszyła się izolacja. Kolejny słaby punkt. Sigmund nie wiedział wszystkiego.

Wystrzelenie statku Phssthpoka sprawiło, że jego legiony bezdzietnych protektorów straciły powód, żeby jeść - więc go sobie znaleźli. Śladem Phssthpoka wyruszyły całe floty. Nieważne, że Phssthpok nie przetrwał swojej misji. Nieważne, że dane dotyczące położenia kolonii były nieprecyzyjne, a kurs wybrany przez Phssthpoka nieznany. Nieważne, że odrodzona kolonia potrzebowała wsparcia, zanim mogłaby stworzyć bazę przemysłową. Powody się nie liczyły. Thssthfok powiedział sobie, że jego przywiązanie do życia nie było taką fałszywą racjonalizacją - i zastanawiał się, czy była to prawda. Z drugiej strony: nowy świat Paków na peryferiach galaktyki. Będzie walczył z innymi klanami Pak. Z drugiej strony: obcy, którzy zniszczyli całe floty Paków. To były jedyne możliwości. Jakakolwiek zagłada dotknęła armady Bibliotekarzy zmierzające śladem Phssthpoka, coś zagrodziło pobieżnie zbadaną drogę w głąb spiralnego ramienia. I tak w czasach Thssthfoka ewakuacja z Pakhome musiała obrać inny kierunek. Thssthfok znów przeklął Phssthpoka i hordy jego naśladowców, i całą Bibliotekę. Delikatnie poruszył palcami, przeprowadzając kolejny pomiar, aż znalazł urządzenie, które bezprzewodowo kontrolowało właz. Nie miał zamiaru otwierać śluzy zewnętrznej. W jej wizjerze Mala już dawno zniknęła z widoku i nawet jej słońce, czerwony karzeł, było tylko iskierką. Właśnie dlatego pracował tutaj, gdzie ludzie nie podejrzewaliby jego celu. Ponieważ włazy na statku były połączone tymi samymi obwodami. *** - Er’o? - powiedział Sigmund. - Co sądzisz ty i twoi przyjaciele? Ol’t’ro zastanawiali się. Ten Pak musi zginąć. Jego śmierć była jedyną rozsądną decyzją, a jednak ludzie się wahali. Tłumaczenia Er’o ich nie przekonają. Nie zdołałby tego dokonać żaden Gw’o - z powodu słabości ludzkiej natury, a nie błędów w analizach Gw’oth. Żeby ludzie dostrzegli powód Ol’t’ro będą musieli ujawnić prawdy skrywane przez całą podróż. - Er’o - znów odezwał się Sigmund. - Jesteś tam? Jeśli nie uda się przekonać Sigmunda, to będzie to miało gorsze konsekwencje, niż ujawnienie tajemnic. Ol’t’ro wyciągnęli mackę i zrekonfigurowali terminal komunikacyjny, żeby miał właściwości głosowe człowieka u władzy. - Tak, Sigmundzie. - Kto to jest? - spytał Baedeker. - Jesteśmy Ol’t’ro. - Ol’t’ro umilkli, by ludzie i Obywatel przyswoili ten zaimek. -

Jesteśmy Er’o i Ng’o i Th’o. Jesteśmy wszystkimi Gw’oth na pokładzie i jesteśmy wieloma, którzy stają się jednym. - Jeden z tych ich biologicznych komputerów - wyszeptał Eric. - Chyba nawet coś więcej - szepnęła w odpowiedzi Kirsten. - Dlaczego ujawniacie się akurat teraz? - powiedział Sigmund łagodniejszym tonem. Ludzkie szepty ledwie dało się wykryć. Ol’t’ro poskładali tę wymianę zdań ze skrawków akustycznych połączonych z miesiącami tworzenia matryc fonetycznych i reguł składniowych. - Pozwólcie, że wyjaśnimy - powiedzieli Ol’t’ro. Zmodulowali swój głos tak, aby był uspokajający. - Razem tworzymy komputer biologiczny. W naszym języku jesteśmy Gw’otesht. Sądziliśmy, że o tym wiedzieliście. - Nie z tego, co usłyszeliśmy od jakiegokolwiek Gw’o - teraz głos Sigmunda był pewny, nawet głośny. Oskarżycielski. - Nie spodziewałem się umysłu zbiorowego. Skoro Sigmund nic nie podejrzewał - to naprawdę dobrze ukryli swoją tajemnicę. Albo Sigmund kłamał. Nieważne. - Sigmundzie, pozwól nam wytłumaczyć. Nawet sami Gw’oth rzadko rozmawiają o tej zdolności. A jeśli już, to zwykle z potępieniem. Od niepamiętnych czasów niektórzy posiadali zdolność łączenia się - i byli przez to odrzucani. Takie zespoły były bardzo wrażliwe. Plątanina kończyn pogrążona w kontemplacji. Podczas wieków polowań, niekończących się, prymitywnych wojen plemiennych, połączenie było samolubną zachcianką, która narażała na niebezpieczeństwo całe plemię. Błąd natury... A przez wieki niektórzy uzależniali się od głębszej myśli. Wraz z powstaniem wielkich miast połączenia stały się czymś praktycznym. Tradycjonaliści wciąż się nimi brzydzili. Społeczności się od nich odwracały. Rządy je wykorzystywały. Biolodzy rządowi znaleźli sposoby, by rozszerzyć, wzmocnić i pogłębić te połączenia. Aż zyskały świadomość. Nastąpił

błyskawiczny

rozwój

technologii.

Miasta

państwa

z

najbardziej

utalentowanymi połączeniami budowały imperia, wyszły ponad lód, a nawet przeniosły się na nowe światy. A Gw’otesht, którzy stali się rządzącym niezbędni, zmienili się raczej w partnerów, niż sługi... Nawet jeśli połączenia pozostawały odrażające dla wszystkich, poza najbardziej

postępowymi Gw’oth. Ale tym Ol’t’ro nie mieli zamiaru się dzielić. - Sigmundzie, tacy, jak my, są niedawnym osiągnięciem. Niektórzy nasi pobratymcy... nie pochwalają tego. Nie wiedzieliśmy, jak będziecie się z tym czuli. - Więc po co w ogóle się ujawniacie? I dlaczego teraz? - spytał Sigmund. - Mamy szczególną perspektywę. - Ol’t’ro ostrożnie dobierali kolejne słowa. - Zależy od tego, czy Thssthfok wróci na tamtą planetę. Baedeker zagwizdał sceptycznie. - Dlaczego więc ujawniacie swoją wyjątkową wiedzę, skoro jesteście tacy skryci? - Przepraszamy - ale żadnych tłumaczeń. - Baedeker, nie twierdzimy, że posiedliśmy szczególną wiedzę, tylko istotne doświadczenie. To właśnie dzięki wysiłkom połączeń takich, jak my Gw’oth ostatnimi czasy rozwinęli tyle nowych technologii. - Jankes! - parsknęła Kirsten. - O, do diaska. Choć raz Ol’t’ro nie mieli pojęcia, o co chodziło. Nie podobało im się to uczucie. *** Jankes? Przelotne zainteresowanie Sigmunda Jankesem na dworze króla Artura zaczęło się wraz z bezsennością i skończyło tej samej nocy, wraz z odkryciem sceny zaćmienia słońca. Nigdy nie wrócił do tej powieści, nigdy nie dał Kirsten rekomendacji, o którą prosiła. Najwyraźniej zajęła się tym na własną rękę. Ledwie pamiętał adaptację w 3V, którą oglądał tak dawno temu, ale zapamiętał jedną scenę: średniowieczni rycerze zmasakrowani karabinami. Jankes wprowadził broń palną i proch, dynamit, elektryczność. W krótkim czasie stworzył społeczeństwo. - A niech to, tak! Sigmund spojrzał na Baedekera, który wyglądał na jeszcze bardziej zmartwionego, niż zwykle. - Thssthfok popchnie naprzód technologię tych latających wiewiórek - wyjaśnił mu. Jak szybko, i jakim to może się okazać zagrożeniem? Nie wiem. Nie wiem, jak moglibyśmy się tego dowiedzieć. - My wiemy - zagrzmieli Ol’t’ro tym schrypniętym, dźwięcznym głosem. - Wiemy, bo sami przyspieszyliśmy postęp naszego rodzinnego miasta. Właśnie dlatego, wbrew wszelkim instynktom, teraz się ujawniamy. Ponieważ musicie nam uwierzyć. Korzystając z instrumentów Don Kichota wiele się dowiedzieliśmy o istotach, które Thssthfok nazywa Drar. Im dalej od miasta, w którym go znaleźliśmy, tym bardziej prymitywna jest technologia.

Oceniliśmy alternatywne ścieżki rozwoju technologii i zrobiliśmy symulacje. Wyniki są jasne. W ciągu pięćdziesięciu lat Nowej Terry, a przypuszczalnie wcześniej, słudzy Thssthfoka będą w stanie zbudować mu statki jonowe. Coś w tym ostrzeżeniu brzmiało fałszywie. Przeczucie podpowiadało Sigmundowi, że Ol’t’ro coś ukrywali, wskazywali swój punkt widzenia, nie mówiąc całej prawdy. Oni, on, to, czy jakiego tam użyć zaimka, mogliby przyspieszyć rozwój Drar - i samych Gw’oth - jeszcze bardziej. Rozwój Gw’oth, tak jak istnienie Ol’t’ro, mógł poczekać. Najpierw muszą pożyć na tyle długo, żeby się tym przejmować. Ostrzeżenie Ol’t’ro spowodowało, że Baedeker, zakopał się w swojej grzywie, a Kirsten i Eric pogrążyli się w szeptanej dyskusji. Sigmund spojrzał na nich ostro. Cała ta łamigłówka zaczęła mu się układać. Musiał to przemyśleć. Pakhome był wysterylizowany, jego historia się skończyła. Thssthfok z pewnością uznał to za bezpieczne tematy, a Sigmund był głupcem, że się na to złapał. Jednak opisując utracone ziemie, rywalizację między klanami i nieistniejące już instytucje takie, jak Biblioteka - wszystko poza bronią i taktyką, którą Sigmund interesował się zawodowo, choć Thssthfok na pewno nie powiedziałby na ten temat nic użytecznego - więzień dostarczył czegoś cenniejszego. Poglądu psychologicznego i socjologicznego. Thssthfok utracił rodzinę i wszelką nadzieję, że do niej dołączy. Jednak nadal jadł. Z tego, co Sigmund wiedział o protektorach, Thssthfok poświęcił swoje życie służbie wszystkim Pakom. Tak, jak wcześniej Phssthpok, Thssthfok znalazł swoją Sprawę. Teraz, dzięki Ol’t’ro, Sigmund wiedział, jaką. Thssthfok stworzyłby wielkie zagrożenie. Dowodziłby strażą tylną, flotą broniącą wszystkich Paków. Zniszczyłby wszystkie cywilizacje technologiczne przeoczone przez Paków, i uderzyłby na nowo na każdy świat, który podniósł się za szybko po ich ataku. Nadszedł czas decyzji, pomyślał Sigmund. Nie pozwoli, by Thssthfok stworzył flotę wojenną. To pozostawiało dwie możliwości. Mogli zabić Thssthfoka - zostawić go gdziekolwiek, byle nie tam, gdzie go znaleźli, co oznaczało powolną śmierć w męczarniach albo zatrzymać go na pokładzie statku. Tyle że nie było żadnych ich. To była misja Sigmunda. Jego statek. Jego odpowiedzialność. Zabiłby, żeby chronić Nową Terrę - jeśli byłoby to konieczne. Nie było. Czyli: wrócą na planetę latających wiewiórek i zabiorą zapas korzenia drzewa życia.

Wraz z Thssthfokiem udadzą się do Floty Światów. Sigmund zanotował sobie w pamięci ostatnią rzecz. Gdy znajdą się na ziemi, żeby zabrać korzeń drzewa życia, ktoś z załogi zamaluje wizjer w śluzie ładowni wychodzący na zewnątrz. Z zewnątrz, żeby Thssthfok nie mógł zdrapać farby. Widok hiperprzestrzeni mógł doprowadzić Thssthfoka do szaleństwa. Sigmund pozwolił sobie na chwilę nadziei. Być może widok żywego protektora Pak obudzi - nawet w Pierwszym - potrzebę odwagi.

OSTATNIA KROPLA 29 Pierwsza próba ucieczki, którą podjął Thssthfok niemal natychmiast została udaremniona. Wyczuły go sensory w korytarzu i nagły skok grawitacji sprawił, że jego kończyny stały się zbyt ciężkie, żeby mógł się poruszyć. Na końcu koiytarza pojawiło się dwóch ludzi w zbrojach i z bronią. Pod lufami ich broni, ledwie mogąc pełzać, gdy przyciąganie nieco osłabło Thssthfok oddał swój zmajstrowany w tajemnicy kontroler włazu i wczołgał się z powrotem do swojej celi. Poszło mniej więcej zgodnie z jego oczekiwaniami. Szybki rzut oka na korytarz stanowił niezbędny rekonesans. Jedno krótkie spojrzenie ujawniło Thssthfokowi położenie sensorów w korytarzu i wskazało przypuszczalne sposoby, żeby się do nich podłączyć, ominąć lub oszukać. No i zmusił swoich strażników do pokazania, jak zareagują na ucieczkę, i jak szybko. Ta ucieczka będzie naprawdę. Po tej pierwszej ludzie oczywiście przeszukali jego celę. Znaleźli to, co Thssthfok pozwolił im znaleźć: resztki różnych materiałów i urządzenie z jego zestawu, które mógł poświęcić. Wszystko, co było ważne, udało mu się ukryć. Jego kryjówka wyglądała jak każda inna powierzchnia w każdej innej pustej szafce. Ludzie sprawdzali je wyrywkowo, nawet miejsca, które były ewidentnie puste. Fuksem mogliby znaleźć jego schowek. To było ryzyko, które musiał podjąć, i poszczęściło mu się. Nie znaleźli kryjówki. Thssthfok leżał na brzuchu między rzędami pustych półek, gdzie według jego porywaczy zazwyczaj sypiał. Nie wybrał tego miejsca przypadkowo - był tam poniżej linii zasięgu sensorów w celi. Sięgnął przez mały, zmiękczony punkt na tylnej półce. Jego modulator strukturalny leżał schowany między tą półką, a podłogą. Jak na ironię, prymitywne materiały sprawiały mu kłopoty tam, gdzie nie miał ich z materiałami odpowiednio zaprojektowanymi. Twing, z którego budowano statki Paków, był substancją bez skazy, podczas gdy ludzkie materiały były pełne spękań, pęcherzyków i zanieczyszczeń. Musiał przebudować modulator, żeby przystosować go do takiej ilości niedoskonałości.

Kadłub statku był ciekawym wyjątkiem. Używając swoich zaimprowizowanych instrumentów stwierdził, że skanowana ściana jest równie pozbawiona defektów, jak twing ale w przeciwieństwie do twing nie dawała się rozmiękczyć. Kadłub bez żadnych efektów przyjął całą moc, której ośmielił się użyć. Jego modulator zasilany był przez sam statek, energią przesyłaną bezprzewodowo z transmiterów magnetycznych używanych przez ludzi. Ustawienie modulatora na wyższą moc wiązało się z ryzykiem, że jego porywacze coś zauważą. Ale poza ciągłym szumem systemu wentylacyjnego i pomrukiem silników, na statku panowała cisza. Nadszedł czas. Thssthfok zmodulował mały wycinek pokładu aż do przejrzystości. Obejrzał pomieszczenie poniżej: stół, krzesła, ławka o dziwacznym kształcie, przyrządy do ćwiczeń. Brak załogi. Zmiękczył większą powierzchnię, sięgnął w dół, złapał się przyrządu gimnastycznego i przeciągnął ciało przez pokład. Napięcie powierzchniowe z pyknięciem uformowało sufit na nowo. Wspiął się na stół, sięgnął do swojej celi i zabrał modulator, podłogę celi (czy też, z jego nowej perspektywy, sufit) zostawiając przepuszczalną. Musiał sobie zostawić drogę szybkiego odwrotu. I dobrze zrobił. Obszedł zaledwie połowę sensorów na tym pokładzie - od tej chwili zawsze będą pokazywać pusty korytarz - gdy usłyszał, że zbliżają się kroki. Trzynożny chód! Thssthfok wskoczył na stół. Sięgnął przez sufit, złapał się półki, i ostrożnie, żeby pozostać poza zasięgiem czujników, wciągnął się do swojej celi. Pozostając na brzuchu przycisnął oko do wciąż przezroczystego punktu na podłodze. Kilka sekund później do pomieszczenia, z którego właśnie się ewakuował, galopem wpadło dwugłowe, trzynożne coś.

30 Nessus, wyglądając elegancko, przekroczył ćwierć mili pustki, która oddzielała jego statek od Don Kichota... A Baedeker wreszcie musiał przyznać, że jest głęboko zdesperowany. Nessus, gdy chodziło o grzywę, unikał bezcelowej ostentacji. Była prosto zapleciona i ozdobiona tylko kilkoma klejnotami. Jego szarfa była podporządkowana użyteczności: sposób noszenia kieszeni, całkowicie pozbawiona ozdób. Elegancko? Tylko przez kontrast. Baedeker od dawna starał się pamiętać o tym, żeby wziąć kąpiel i się uczesać. Jednak

swoje myto pobrało zbyt wiele rzeczy - Gw’oth, Pakowie, hiperprzestrzeń, brak innych Obywateli. Wyprostował się i wyśpiewał pozdrowienie na dwa gardła. - Witaj na pokładzie, Nessusie. Potarli się głowami w powitaniu. - Dziękuję. - Nessus wydawał się być zaskoczony obecnością Baedekera na ludzkim statku. - Widzę, że zostałeś zwiadowcą. Stado oznaczało zdrowe zmysły, a jednak zwiadowcy odrywali się od stada. Nie oznaczało to, że zwiadowcy działali w imieniu wszystkich, dla bezpieczeństwa wszystkich. Zwiadowcy szukali ryzyka, i dlatego byli obłąkani. Zwiadowcy byli (angielskie słowo, którego Baedeker nauczył się od Sigmunda) indywidualistami. Samo to określenie było obraźliwe. Wyśpiewane przez najbardziej doświadczonego zwiadowcę Ogniska było pochwałą. - Jak dobrze jest naprawdę mówić - powiedział Baedeker. - Angielski nie jest szczególnie przyjemny. - Witaj, Nessusie - przez interkom zaśpiewał Jeeves. (Kontrapunktowe melodie przenikały się precyzyjnie, tonacja była perfekcyjna do trzeciej harmonicznej, jeden cykl vibrato nie do odróżnienia od kolejnego. Nie miały jednak elastycznego tempa, były całkowicie mechaniczne, - i Nessus rzucił Baedekerowi współczujące spojrzenie). - Nessus, Baedeker, pozostali czekają w pokoju rekreacyjnym. Sigmund prosi, żebyście do nich dołączyli, gdy już będziecie gotowi. Dawne nieporozumienia z Nessusem jakoś zbladły. To było coś więcej, niż zwykłe towarzystwo innego Obywatela po długim czasie spędzonym pośród obcych. Jeśli ktokolwiek ze stada był w stanie docenić te nowo odkryte niebezpieczeństwa, to byłby to Nessus. A Nessus przyjaźnił się z Pierwszym. - Rozumiesz mnie? - Nessus przeszedł na rzadko używany dialekt. - Mniej więcej - odparł Baedeker tak samo. - Czy rozumie cię Jeeves, nie jestem w stanie powiedzieć. Dysk transferowy, na którym pojawił się Nessus, był umieszczony w korytarzu koło mostka. Za Nessusem, w głównym wizjerze, połyskiwała Flota Światów. Cztery planety, niebieskie, białe i brązowe, otoczone sznurem sztucznych słońc: rezerwaty natury. I jedna planeta, pozbawiona słońca, świecąca światłami zajmującego ją miasta, piękniejsza od wszystkich. Ognisko. Wszystkie w niebezpieczeństwie.

- Chodźmy - powiedział Baedeker do Nessusa. - Sigmund ci wszystko wyjaśni. Jednak najpierw są pewne rzeczy, które musisz zobaczyć sam. *** Sigmund, z gulą w gardle, przygotowywał się do opuszczenia Don Kichota. Ol’t’ro i Jeeves już się pożegnali. Głosy w interkomie: nie było w nich specjalnie dużo emocji. A Baedeker dołączy do Sigmunda. Zaś co do Erica i Kirsten... Stali obok siebie i wpatrywali się w Sigmunda. Przez ostatnich jedenaście miesięcy ich trójka wiele przeszła. Zamieszkiwanie w ciasnocie Don Kichota było przy tym niczym. Nie wiadomo, kto poruszył się pierwszy, ale nagle Sigmund i Kirsten się obejmowali. Uściskał ją po raz ostatni, puścił i objął także Erica. To był męski uścisk z poklepywaniem po plecach, ale równie krzepiący. - Uważajcie na siebie - powiedział im Sigmund. Baedeker i Nessus czekali w pobliżu, chorzy z niepokoju. Przybycie Nessusa poprawiło samopoczucie Baedekera, przynajmniej na tyle, że się nieco umył. Pomiędzy tymi dwoma lalkarzami było wiele nieporozumień i Sigmund był nieco zaskoczony, że się nie kłócili. - Gdy tylko będziesz gotów - delikatnie pospieszył go Nessus. Czas był dla niego łaskawy. Lalkarz przybrał na wadze, a grzywę miał lepiej utrzymaną, niż pamiętał Sigmund. Jak na swoje dawne standardy Nessus ubrał się formalnie. Miał na sobie szarfę, a nie pas z kieszeniami, nadal nosił minimum ozdób. O jego wysokim statusie mówiło tylko kilka klejnotów. Czyli wciąż był w łaskach Nike - a Nike był teraz Pierwszym. Ale pewne rzeczy się nie zmieniły. Różnokolorowe oczy Nessusa, jedno czerwone i jedno żółte, były równie przenikliwe jak zwykle. A w łaskach czy nie, był równie roztrzęsiony, jak zwykle. Może był to skutek przebywania w pobliżu Sigmunda... - Jesteś tego pewien? - spytał Sigmunda Eric. - Tak - stanowczo odparł Sigmund. - Macie swoje rozkazy. Kirsten i Eric popatrzyli po sobie, a potem Kirsten westchnęła. - Tak - powiedziała. - Odstawić Gw’oth na ich lodowy księżyc i wracać do domu. - I zdać Sabrinie pełen raport - dodał Sigmund, choć dom wydawał się teraz dość niejasnym pojęciem. Eric kiwnął głową. - Sigmund, wiemy, co mamy robić. - Do zobaczenia niedługo.

Sigmund odwrócił się do lalkarzy. - Nessus? Ty pierwszy. Nessus zniknął, a po nim Baedeker. Sigmund ostatni raz uśmiechnął się do swoich przyjaciół, a potem wszedł na dysk prowadzący do czekającego statku Nessusa, Aegis. W porządku, Eric i Kirsten wiedzieli, co robić. Ich rozkazy nie obejmowały powrotu do domu.

31 Z miejsca drugiego pilota, okropnie niewygodnego, Sigmund monitorował finalne podejście. Wyściełana ławka w kształcie litery Y, na której usiadł okrakiem, nie była pomyślana dla ludzi, ale już w wkrótce znajdzie się na twardym gruncie. Po raz pierwszy postawi stopę na Ognisku, a skala - cóż, wszystkiego - przekraczała jego najśmielsze wyobrażenia. Aegis opadał w wieczną noc świata lalkarzy. Nie obiegały go żadne sztuczne słońca. Przemysł i ciepłota ciała biliona lalkarzy generowały całą energię, którą mógł wchłonąć ekosystem. Znajdująca się ponad tysiąc mil dalej rozległa, lśniąca krata stała się widoczna dla nieuzbrojonego oka. Schodzili niżej, aż krata zmieniła się w oświetlone sztucznie ulice i ciągi budynków, które rozciągały się na całe kontynenty. Schodzili niżej, aż miasto sięgnęło horyzontu. Pojawiło się lądowisko, a na nim rzędy statków, jak winogrona w kiściach. Wreszcie Sigmund zyskał jakiś punkt odniesienia. Każda mała kulka była statkiem kosmicznym z kadłubem #4 wyprodukowanym przez General Products. GP #4 był sferą w przybliżeniu mającą średnicę tysiąca stóp - a teraz wydawał się maleńki. Mając porównanie do gigantycznych statków Sigmund ogarnął prawdziwą skalę budowli. Najmniejsze były sześcianami o długości przeszło mili, a każdy był miastem na własnych prawach. Kilka z tych statków musiało dostarczać ziarno z Nowej Terry. Sigmunda zalała fala tęsknoty za domem. Zdusił ją. To nie był odpowiedni czas. Nessus gładko posadził Aegis. - Witamy na Ognisku - oznajmił. Kontrolą ruchu w całości zajmowały się komputery. Sigmund podejrzewał, że miało to zapobiec temu, by podsłuchał jakieś kody lub procedury. Przy takim braku zaufania do Nowej Terry za mały cud należało uznać to, że Nessus sprzeciwił się sprowadzeniu na dół Thsstfoka i kilku Gw’oth. (Nie, żeby Sigmund w miarę tworzenia planów miał zamiar

zabierać ze sobą innych. Jedynie to zaproponował wiedząc, że Nessus nigdy się na to nie zgodzi). Z innej części statku wyłonił się Baedeker i we trójkę wysiedli. Sigmund nie spodziewał się, że natychmiast stanie przed Pierwszym. Eric ostrzegł go, że może się spodziewać wycieczki. Ze swoich czasów kolonialnych lalkarze mieli doświadczenie w robieniu wrażenia na zwykłych ludziach. Sigmund nie miał nic przeciwko temu. Potrzebował danych. Dysk po dysku, podążając za Nessusem, Sigmund zwiedzał świat. Rozległe place ograniczone fabrykami i arkologiami, których szczyty często ginęły w chmurach. Tam, gdzie panował dzień, ściany budowli lśniły niemal tak jasno, jak słońce. Tam, gdzie zgodnie z konwencją akurat panowała noc, ściany stawały się gigantycznymi ekranami rozrywkowymi. Wzdłuż bezimiennego brzegu wznosiły się reaktory termojądrowe większe nawet od arkologii, produkujące niewyobrażalne energie potrzebne do przedsięwzięć, o których Nessus nie chciał mówić. Ulice i place tętniły życiem, lalkarze tłoczyli się jak stada bydła. Ich nucenie i ćwierkanie zlewało się w ogłuszający ryk. Przeciętny lalkarz na ulicy, podobnie jak Nessus i Baedeker, miał na sobie tylko szarfę lub pas, ale różnorodność wstążek, klejnotów i ozdób wydawała się być nieskończona. Jak lalkarze mogliby nosić ubrania? Powietrze było nagrzane jak w saunie. Ognisko musiało tak wyglądać od bieguna do bieguna, bilion lalkarzy gotujących się we własnym gorącu. Na niebie unosiły się światy rolnicze Floty. Parki porastały błękitno-zielone rośliny tak bujne i krótko przystrzyżone, jak trawa, coś w rodzaju drzew było starannie przycięte. Sigmund złapał się na tym, że wzrokiem wciąż szuka najbliższego ze światów farm. Sigmund przestudiował je wszystkie, a zarysy linii kontynentów tego wskazywały, że był to Rezerwat Natury Pięć. (Zapłonęła jakaś odległa synapsa, melancholijna twarz: Człowiek na Księżycu). RN5 był w pełni, od bieguna do bieguna rozciągał się sznur sztucznych słońc, turkusowoniebieskie oceany błyszczały. Nad morzami i lądami unosiły się białe chmury. Wirował cyklon. Pomijając kształt kontynentów, ten świat mógłby być Nową Terrą. Sigmund stłumił dojmującą tęsknotę. Penny potrzebowała go silnego i podejrzliwego, a nie poddającego się sentymentom. RN5 był światem, który dawno temu podczas swojej podróży napotkała załoga Dalekiego Strzału. Przekleństwo, nie świat. Sigmund wykorzystał ten gniew, żeby utrzymać koncentrację. Musiał zobaczyć wszystko, wszystko zapamiętać. Ponieważ wszystko mogło się

okazać użyteczne. Tak, jak te kolosalne wyświetlacze na ścianach. Coś w nich go niepokoiło. Wreszcie wskazał na nie palcem. - Gdzie są okna? - spytał Nessusa. - Żadnych nie widzę. Głowy Nessusa na zmianę kiwały się w górę i dół. Wyglądało to dziwacznie, ale ten gest oznaczał potwierdzenie. - Jesteś bardzo spostrzegawczy, Sigmundzie. Bardzo niewiele kwater mieszkalnych ma okna. Oczywiście większość jest ukryta we wnętrzach i po prostu nie może mieć okien. Sigmund wyobraził sobie te wielkie atria i wysokie na milę wewnętrzne tunele zapewniające wentylację tych wewnętrznych części - ale z góry niczego takiego nie zauważył. Dachy arkologii były jednolite. - Czyli niekończące się korytarze z ciągami mieszkań - zadumał się na głos. Pozbawione okien klitki. - Niezupełnie - powiedział Baedeker. - Nie ma korytarzy, bo korytarze to marnotrawstwo przestrzeni, nie ma wind, ani kanałów wentylacyjnych. Tak, jak sami mieszkańcy, tlen, którym oddychają i dwutlenek węgla, który wydalają, jest transportowany dyskami transferowymi. Sigmunda przytłoczył ciężar biliona lalkarzy. Ale jednak głębokie uzależnienie od dysków transferowych, ich wszechobecność, były podnoszące na duchu. Przynajmniej, jeśli nie uda się spotkanie. A dlaczego miałoby się udać? Nie udało się nic innego. *** Gdy tylko Sigmund i Baedeker odlecieli na Ognisko, Eric i Kirsten skorzystali ze swojej nowo odkrytej prywatności. Ol’t’ro także to zrobili. Większość czasu ślęczeli nad obserwacjami zebranymi podczas długiej podróży. Hipernapęd był cudownie szybki - gdy Don Kichot z niego korzystał. Dlaczego więc hipernapęd nie był używany zawsze? Ol’t’ro analizowali lot po locie. Kiedy hipernapęd został włączony po raz pierwszy. Kiedy był wyłączany, a Don Kichot zbliżał się do celu. Nie dostrzegali żadnego wzorca. Być może wyjaśnieniem była dyskrecja pilota, a nie czynniki techniczne. Ol’t’ro spróbowali skorelować użycie hipernapędu z pilnością swoich misji. Nie udało się. Być może subiektywne poczucie ważności nie było takie samo dla różnych gatunków. Ol’t’ro wreszcie doszli do podróży tuż po schwytaniu Thssthfoka. Najpierw Don Kichot poleciał do zewnętrznego systemu słonecznego z powodów, o których, nikt nie

dyskutował. Potem statek wrócił na kurs, żeby zebrać korzenie drzewa życia. Dopiero po powrocie na obrzeża tego systemu słonecznego Kirsten wreszcie uruchomiła hipernapęd. Dobrze by było wiedzieć, jak daleko Don Kichot podróżował za każdym razem. Ol’t’ro nie mogli ocenić bezpośrednio odległości pokonanej przez statek, ponieważ sztuczna grawitacja maskowała faktyczne przyspieszenie. Nauczyli się wnioskować o sile sztucznej grawitacji na podstawie odczytów energii pobliskich obwodów zasilających. Jednakże nadal nie można było ich do niczego odnieść. Tak więc na własną rękę zbudowali niezależne czujniki astronomiczne. One także dały tylko niejasne odpowiedzi. Badania prowadzone przez ściany habitatu, wewnętrzne ściany statku i kadłub ograniczało czułość tych instrumentów. A potem Don Kichot dotarł do Floty Światów. Pomimo niejasności i wielu przybliżeń w obliczeniach Ol’t’ro, Kirsten wyraźnie użyła hipernapędu, będąc znacznie bliżej tego celu, niż jakiegokolwiek z pozostałych. Czym różniło się to miejsce? Oczywista różnica: te światy nie miały gwiazdy. Gwiazda jest obiektem masywnym. I tak myśli Ol’t’ro pobiegły ku zawiłej teorii fizycznej i tajemniczym scenariuszom. Być może hipernapęd był w jakiś sposób ograniczony do niemal płaskich regionów czasoprzestrzeni. Regionów odległych od wszelkich osobliwości grawitacyjnych. Odległych od światów typu, do którego zaliczały się światy, na których mogli żyć Gw’oth, ludzie, Obywatele, czy Drar - albo przynajmniej od słońc, które te światy ogrzewały. Odległych tak bardzo, że rozumne gatunki, które wyewoluowały na tych światach, nawet nie pomyślałyby o eksperymentach z napędem dalekiego zasięgu. Aż do teraz.

32 Na dźwięk dyskretnego trylu Nessus wsunął jedną głowę do kieszeni przy pasie. Tych kilka pomruków, które usłyszał Sigmund, brzmiało jak szum wiatru. Nessus znów pokazał głowę. - Pierwszy spotka się z nami. Chodź ze mną. Sigmund był w pełnej gotowości. Podążył za Nessusem na kolejny dysk transferowy, wychodząc w cylindrze skąpanym w niebieskim świetle. Ściana była przezroczysta. Nessus czekał na zewnątrz wraz z uzbrojonymi strażnikami, zaglądając do środka. Sigmund lekko postukał w ścianę. Tak, jak się spodziewał: materiał General Products.

Kadłuby GP przepuszczały światło widzialne, a Sigmund podejrzewał, że lampy, które tu zainstalowano, mogły emitować śmiertelne światło. Nie było żadnych drzwi. Jedyną drogą prowadzącą do i z tego pomieszczenia był dysk transferowy. Zszedł z niego, a chwilę później pojawił się Baedeker. W środku, wraz z Sigmundem. - Zdejmijcie ubrania. Wstążki i klejnoty też - polecił jeden ze strażników. (W grzywie miał więcej wstążek niż pozostali, co sugerowało, że był dowódcą tej grupy. Sigmund nazwał go Sierżantem). - Złóżcie wszystko na dysku. Lalkarze nie mieli tabu nagości. Przynajmniej nie miały go samce. Co do samic, Nowi Terranie wiedzieli tylko tyle, że żyją w odosobnieniu. Jednak polecenie rozebrania się było zaskoczeniem, a Sigmund nie lubił być zaskakiwany. Do tej chwili przewidywania Kirsten i Erica co do tej wyprawy się sprawdzały. Ale nie wspominali nic o rozbieraniu się - a dla Nowych Terran nagość była tabu. To nie był szczegół, o którym zapomnieliby powiedzieć. Oczywiście, gdy jego przyjaciele spotykali się z Nike na Ognisku, lalkarz był zaledwie wiceministrem. Obecnie Nike był Pierwszym. - Czy to pozbywanie się ubrań jest normalne? - spytał Sigmund, zdejmując swój kombinezon. Baedeker zdjął i złożył swój pas. Zaczął rozplatać nieliczne ozdoby swojej grzywy. Sprawiał wrażenie uszczęśliwionego, że ma coś do roboty poza patrzeniem na Sigmunda. - Raczej nie. Pewnie twoja reputacja cię wyprzedza. - Panie Ausfaller. Co znajduje się na pańskim nadgarstku? - zapytał Sierżant. - Wszczepiony zegarek. Sigmund wyciągnął rękę, żeby strażnik mógł się bliżej przyjrzeć implantowi. Mijały sekundy, podczas gdy Sierżant zastanawiał się, co z tym zrobić. - Dobrze - powiedział wreszcie. Ubrania i buty Sigmunda, i kilka rzeczy Baedekera zniknęły. Sigmund przypuszczał, że zostały przeniesione do kolejnego pojemnika i sprawdzone, czy nie zawierają czasem bomby albo pistoletu laserowego. Nic takiego ze sobą nie przyniósł - przyłapanie na posiadaniu broni nie niosłoby właściwej wiadomości - ale wolałby zachować swój komputer kieszonkowy (oczywiście z włączonymi trybami szpiegowskimi) i kontroler transportu. - Przy wyjściu dostaniecie swoje rzeczy z powrotem - powiedział Sierżant. - Panie Ausfaller, jeśli pan sobie życzy, mamy dla pana ubranie i buty. Z punktu widzenia zawodowca Sigmund musiał pochwalić poziom zabezpieczeń. - Możecie ruszać dalej - zdecydował wreszcie Sierżant.

Głową wskazał na dysk w poczekalni. Drugą głową trzymał broń, która wyglądała jak bokserski ochraniacz na zęby. Sigmund podejrzewał, że strażnicy i ich broń byli połączeni biometrycznie. On by tak zrobił, żeby nie można było użyć broni odebranej przeciwnikowi. Oczywiście Sigmund do personalizacji broni nie użyłby odcisku języka. Najpierw Baedeker, a potem Sigmund przenieśli się do głównego pomieszczenia ochrony. Gdy Sigmund ubierał się w prosty kombinezon, który mu dostarczono, wokół tłoczyli się strażnicy. - Za mną - polecił Sierżant. Ich trasa prowadziła jeszcze przez dwa posterunki, zanim znienacka skończyła się w bardzo nielalkarskim miejscu: długim, wąskim patio wiszącym na stromym, górskim zboczu. Dysk transferowy był otoczony przez wartowników. Eskorta Sigmunda bez słowa odeszła na koniec patio. Długie, tarasowe patio łączyło się łagodnie z przestrzeniami mieszkalnymi wydrążonymi głęboko w górze. W salonie były wyściełane ławki, sterty wypchanych poduszek, holograficzne rzeźby i wyglądające na roztopione, owalne stoły. Od patio pomieszczenie oddzielone było tylko lekko połyskującym polem siłowym (chroniącym przed kaprysami pogody, jak zgadywał Sigmund). Poniżej kamiennej balustrady patio, daleko poniżej, fale rozbijały się o brzeg. Wspaniały, kamienny zamek, z niekończącymi się łagodnymi łukami i zaokrąglonymi rogami prawie w stylu Dalego, wspinał się na setki stóp nad głowami. W zasięgu wzroku nie było żadnej innej budowli. Na Ziemi, świecie osiemnastu miliardów mieszkańców, ten pałac i jego olśniewająca izolacja byłyby dekadenckie. Na Ognisku, przy jego bilionie mieszkańców... - Prywatna audiencja w osobistej rezydencji Pierwszego - bez potrzeby wyszeptał Nessus. - Czujcie się zaszczyceni. Sigmund zauważył, że ten zaszczyt nie powstrzymał Baedekera przed rozglądaniem się w poszukiwaniu możliwych wyjść. Sigmund też nie poczytywał sobie tego za wielki zaszczyt. Być może za kolejną próbę onieśmielenia. W tej chwili w salonie pojawił się lalkarz. Jak na lalkarza był drobny, a na kremowych bokach nie było żadnej plamy w innym kolorze. Grzywę miał zaplecioną pomarańczowymi wstążkami. Pomarańczowy, oczywiście, był kolorem rządzącej frakcji Eksperymentalistów. Pierwszy. Przez pole siłowe przeszedł na patio.

- Panie Ausfaller - powiedział po angielsku bez akcentu. We wcześniejszej fazie jego kariery znajomość języka kolonistów była pożyteczną umiejętnością. Ludzie, którzy mieli tylko jedno gardło i jeden zestaw dźwięków, nie byli w stanie mówić językiem lalkarzy. - Ekscelencjo - zaczął Sigmund. Stał sztywno wyprostowany, nawet gdy Baedeker służalczo pochylił głowy. - Dziękujemy, że zechciałeś się z nami spotkać. - Nessus mocno się za wami wstawił - powiedział Pierwszy - pomijając, że on także nie został wtajemniczony w naturę tego domniemanego pilnego przypadku. Tak czy inaczej darujmy sobie formalności. To moja prywatna rezydencja. Jestem Nike. Czy mogę zwracać się do pana po imieniu? Nike: grecka bogini zwycięstwa. Trudno to nazwać skromnym wyborem. Lalkarze stykający się z ludźmi przybierali imiona, które ludzie mogli wymówić, a miana z ziemskiej mitologii były powszechnym wyborem. Prawdziwe imię Nessusa dla Sigmunda brzmiało jak wypadek w fabryce. - Oczywiście, Nike. Sigmund i Baedeker podążyli za Nike z powrotem do wielkiego salonu. Gdy przechodzili przez. pole siłowe, czuli tylko lekki nacisk i łaskotanie. Dołączył do nich kolejny lalkarz. Nike przedstawił go jako Vestę, szefa Tajnego Dyrektoriatu. Strażnicy podeszli bliżej, ale zostali na patio, obserwując ich z tej odległości. Nike stał wyprostowany, z rozstawionymi kopytami, emanując pewnością siebie. To była dominująca pozycja lalkarzy - nie był gotowy do ucieczki. - Dobrze, Sigmundzie. Wyjaśnij, o co tu chodzi. Sigmund, poczynając od wezwania ich na pomoc przez Ol’t’ro, streścił podróże Don Kichota i wszystko, na co natknęła się załoga. Gw’oth. Zbliżająca się flota statków jonowych. Zniszczone światy. Rozważania rządu Nowej Terry. Pakowie - i ich kurs. Nike zadał tylko kilka, ale bardzo wnikliwych pytań. Baedeker podrzucał szczegóły, często z własnej inicjatywy, sporadycznie w odpowiedzi na pytania - Nike lub Nessusa. Od czasu do czasu pojawiali się asystenci, przepraszająco przypominając Nike lub Veście o tym czy innym zaplanowanym spotkaniu. Nike ich odsyłał. Nikt nie zapytał o militarne możliwości Paków, więc Sigmund powiedział o nich sam. Istoty tak wojownicze zbudują każdą możliwą broń. Mieli co najmniej potężne lasery i rakiety z napędem termojądrowym z głowicami nuklearnymi. Laser przeszedłby przez kadłub General Products. Wstrząs wywołany przez rakiety zmiażdżyłby wszystko w jego wnętrzu. Gdy Sigmund skończył, czuł się wypompowany. Miał wrażenie, jakby mówił przez

całą wieczność. Rzut oka na nadgarstek ujawnił, że minęły ponad dwie godziny. Teraz była kolej Nike. *** Przez przezroczysty punkt w podłodze Thssthfok monitorował pomieszczenie poniżej, ustalając wzorzec przebywania w nim członków załogi. To dwugłowe coś przestało się tam pojawiać, podobnie jak Sigmund. Przychodziło tam tylko dwoje pozostałych ludzi - z podsłuchanych rozmów, Kirsten i Eric - zazwyczaj razem. Czasami przychodzili po jedzenie z syntetyzerów. Czasami ćwiczyli. Od ich wizyt zazwyczaj upływało kilka dziesiątych części dnia. Kilka ostatnich porcji jedzenia przyniósł Eric, ubrany w bojową zbroję. Zabrał też odchody Thssthfoka. Podczas tych krótkich wizyt sztuczna grawitacja przyszpilała Thssthfoka do pokładu, i nawet Eric, przy wtórze szumu motorków w swojej zbroi, poruszał się wolno. Karmienie Thssthfoka także stało się rutyną. Jeżeli w pomieszczeniu poniżej znajdowało się jedyne źródło pożywienia - a po co miałoby być ich więcej? - to Kirsten i Eric teraz byli tylko więźniami na pokładzie. Dwoje nieuzbrojonych ludzi, wziętych z zaskoczenia... statek wkrótce będzie należał do Thssthfoka. *** Flota wojenna Zgody! Dowodzona przez Nowych Terran! Baedeker niemal uciekł, tak oburzający był ten pomysł. Sigmund przyleciał z tak daleka, żeby zaproponować coś takiego? Gdyby Sigmund zapytał go o opinię, to Baedeker oszczędziłby im podróży. - Tak, wiele oczekuję - powiedział Sigmund Nike - ale mówimy o waszych statkach, więc sądzę, że właśnie od tego powinniśmy zacząć. Nike, zastanów się. Pożyczcie nam te statki, żebyśmy bronili nas wszystkich. Wyszkolimy własnych pilotów. - Oczywiście, Sigmundzie - Vesta popatrzył sobie w oczy. - Po co czekać, aż zniszczą nas Pakowie? Po co zawracać sobie głowę niepokojem, czy ci Gw’oth nie zmienią się we wrogów? Wy możecie zniszczyć nas szybciej, używając naszej własnej floty! Albo przynamniej możecie przy jej pomocy ewakuować Nową Terrę i zostawić Zgodę jej własnemu losowi? Baedeker chciał uciekać, ale dokąd mógłby pobiec? To był obłęd! - Nike, przepraszam. Nie zdawałem sobie sprawy, z jaką prośbą chciał wystąpić Sigmund.

Nessus odchrząknął. - Przepraszam, Nike. Ja widziałem tych Gw’oth. Dziś zobaczyłem Paka. Załóżmy, że nasi astronomowie potwierdzą zbliżające się do nas niebezpieczeństwo. Zrobią to, bo Sigmund nie opowiadałby takiej historii, gdyby nie można było tego zrobić. I co wtedy? Gdy stało się jasne, że nikt nie miał na to odpowiedzi, Baedeker bezwiednie zaczął grzebać prawym tylnym kopytem w podłodze. *** Sigmund badał lalkarzy nawet przed swoim uprowadzeniem na Nową Terrę. Wszystko, co teraz odczytywał z ich języka ciała, ujawniało nieracjonalność i szok. Nike i Vesta, wyraźnie źli - raczej na Sigmunda, niż z powodu konieczności zmierzenia się z problemem. Baedeker, na skraju załamania. Tylko Nessus pozostał skupiony, a jego błyszczące oczy zdradzały - co? Obłąkane podekscytowanie. Zdrowi na umyśle lalkarze nie popadali w manię. To, że Nessus i kilku mu podobnych było w stanie opuścić Flotę wynikało ze stłamszenia ich lęków przez obłęd. Sigmund wyobraził sobie Nessusa oszalałego, jak w tej chwili, gdy zdecydował się porwać go ze Znanej Przestrzeni. Sigmund nie żywił ciepłych uczuć dla tego, co sobie teraz mógł myśleć Nessus. - Mam sugestię - powiedział Sigmund. Grał na zwłokę. Grał na czas, gdy wszedł w rolę turysty na Ognisku, szukając możliwości kradzieży statków. Rozmowy z Nessusem sam na sam, zanim wprowadzi w życie swój ostatni, dziki pomysł. - Dziś powiedzieliśmy już wiele. Może moglibyśmy się spotkać, gdy wszyscy będą mieli szansę się z tym przespać? Głowy zaczęły się kiwać - góra/dół, dół/góra, góra/dół - wyrażając żywiołową zgodę. - Wspaniała sugestia - stwierdził Vesta. Jednak Sigmundowi nie udało się wybadać, gdzie znajduje się lądowisko, ani skonsultować z Nessusem. Nike zaprosił Sigmunda i Baedekera, żeby zatrzymali się w oficjalnej rezydencji. Sigmundowi nie wydawało się to być zaproszeniem. Chodząc po przestronnym apartamencie dla gości, strzeżonym przez uzbrojonych wartowników na zewnątrz - „na wypadek”, jak powiedział Pierwszy, „gdybyście czegoś potrzebowali” - Sigmund musiał pomyśleć. Czy gdziekolwiek na Ognisku było drugie miejsce bez dysków transferowych? Został więźniem. *** Thssthfok prześlizgnął się przez zmiękczoną podłogę w swojej celi do pustego

pomieszczenia poniżej. Po kilku wizytach koniecznych, żeby obejść różne czujniki i obwody kontrolne, przejście stało się drobiazgiem. Ale to konkretne przejście drobiazgiem nie było. Tym razem przejmie statek.

33 Następnego dnia główny salon Pierwszego wyglądał tak samo. Uczestnicy spotkania byli ci sami. Jednak atmosfera... Ta, jak wyczuł Sigmund, uległa zmianie. Dziś wyczuwał wibracje typu: „zastrzelić posłańca”. Co oznaczało, że nie miał nic do stracenia. - Nowa Terra nie może wygrać takiej bitwy. Gw’oth także nie. Ani Flota. Ponieważ wy nie będziecie walczyć. - Jeśli nic się nie zmieni, za kilka lat Pakowie cofną nasze światy do poziomu kultur prymitywnych. Bilion lalkarzy polegał we wszystkim na technologii. Zniszczenie systemu dysków transferowych uwięziłoby większość z nich w gargantuicznych budowlach. A niech to! Te mieszkania zazwyczaj pozbawione były okien i drzwi. Tylko z braku tlenu miliardy udusiłyby się w swoich pokojach. Sigmund milczał pozwalając, by implikacje przemówiły same za siebie. - Ale ty masz propozycję - powiedział z nadzieją Nessus. Sigmund chciał przyszpilić spojrzeniem tego, który podejmował decyzje, ale Pierwszy trzymał swoje głowy za daleko od siebie. Sigmund popatrzył w jedno oko. - Żeby mieć jakąkolwiek szansę przeciwko Pakom potrzebujemy sprzymierzeńców i silnej floty. Nike, potrzebujemy Ziemi. Sigmund sądził, że zna wszystkie możliwe obiekcje: Flota w imię swego bezpieczeństwa ukrywa się przed rasami zamieszkującymi Znaną Przestrzeń. Ziemia raczej zaatakuje lalkarzy - karząc ich za dawną zbrodnię przeciwko Nowej Terze - niż im pomoże. Flota Ziemi może ewakuować Nową Terrę albo bronić tylko jej, zostawiając Ognisko jego własnemu losowi. Nawet ARM i jej zasoby nie były przygotowane na takie zadanie. Ziemia prędzej poświęci tych kilku Nowych Terran, niż podzieli swoją flotę i wystawi się na niebezpieczeństwo ze strony wiecznie urażonych kzinów. Te obiekcje tak naprawdę sprowadzały się do jednej kwestii - braku zaufania. Lepiej zaryzykować późniejszą katastrofę sprowadzoną przez Paków, niż zabiegać o wcześniejszą katastrofę z rąk Ziemian.

Sigmund spędził noc, chodząc po swojej kwaterze, szlifując możliwe argumenty, podczas gdy obok Baedeker chrapał lirycznie. Odpowiedzi Sigmunda również sprowadzały się do jednego. Pierwszy, zgadzając się, nie miał niczego do stracenia. Tyle tylko, że nie dano mu szansy uzasadnić tego przekonania. - Ziemi już nie ma - powiedział Vesta. - Nie ma ludzkich światów. Ani światów Kzinti. Wszystkich światów, jakie pamiętasz, Sigmundzie. Były na drodze Paków. Przez umysł Sigmunda przeleciały twarze z jego przeszłości. Ta część jego pamięci, co za okrucieństwo, pozostała nietknięta. Ale to nie byli tylko starzy przyjaciele i koledzy. Z pewnością zginęły miliardy. Miliardy ludzi, które Sigmund, podobnie, jak ARM, przysięgał chronić. Miliardy, które zawiódł. Niemal poddał się rozpaczy - ale, niech to! - nie był lalkarzem, żeby chować głowę. Żal został spłukany przez gniew. Żal przeszedł w zimne, wykalkulowane rozumowanie. W tej chwili jasności Sigmund wiedział: nie wierzył Veście. Pytanie brzmiało, dlaczego? Ponieważ coś tu nie pasowało do przeczucia Sigmunda odnośnie Paków. Thssthfok, przy całej jego samokontroli, zareagował na imię Phssthpoka. Później, przy omawianiu ambicji Phssthpoka, co było sposobem odwrócenia uwagi od możliwości militarnych Paków, Thssthfok potwierdził wiele szczegółów z relacji Lucasa Garnera. Czyli Pakowie ery Thssthfoka wiedzieli o próbach ponownego dostarczenia drzewa życia do zaginionej kolonii. Na Ziemi. Ta wiadomość leżała u sedna... Sigmund nadal nie potrafił określić, czego. Nessus niespokojnie spoglądał na Sigmunda. Spodziewał się, że zareaguje jak wariat? Pakowie. Pakowie zostawili za sobą pas zniszczenia. Czy raczej stożek, ponieważ klany bez końca walczyły między sobą. Floty klanowe oddalały się, czy to w reakcji obronnej, czy w ramach jakiejś szerszej strategii. Brennan powiedział Lucasowi Garnerowi to samo o niekończącym się konflikcie między klanami. Gdyby kilku ocalałych z Pakhome natrafiło na swojej drodze na świat Paków, świat wrogów, to czy ośmieliliby się podążyć drogą, którą obrał Phssthpok? Nie. Twarz Sigmunda poczerwieniała i zadygotał z wściekłości. Niech lalkarze myślą, że to reakcja na nowiny Vesty. Na kłamstwa Vesty. Sigmund jakoś zdołał się oprzeć impulsowi, by złapać go za oba gardła. Strażnicy, obserwujący ich z patio, wpadli do salonu. - Ekscelencjo? - powiedział jeden z nich. - Usłyszał złe wieści - wyjaśnił Nike. Strażnicy nieco się odprężyli. - Sigmundzie,

dojdziesz do siebie? - Dajcie mi minutę. Sigmund opadł na stertę poduszek. Dramatycznie udał szok, chowając twarz w ramionach. Strażnicy patrzyli na Sigmunda. To, że siedział, podczas gdy Pierwszy stał, musiało być wielkim pogwałceniem etykiety. Na gest Nike ochrona wycofała się na zewnątrz. Minuta. Sigmund potrzebował trochę więcej czasu. Baedeker na rewelacje Vesty drgnął, ale Nike i Nessus nie. Wiedzieli, co się zbliża, byli zaangażowani w to kłamstwo. - Sigmund, przynieść ci szklankę wody? - zapytał Nessus. Wyglądał na szczerze zatroskanego. - Tak, poproszę. Czekając na wodę i udając rozpacz, miał możliwość, by spokojnie pomyśleć. Nessus nie wracał dość długo i Sigmund zaczął się zastanawiać, czy Nessus celowo chciał dać mu czas na zastanowienie? Nike i Nessus wczoraj także nie zareagowali zbyt mocno na wieści. Powinni byli trząść się ze strachu, szarpać grzywy, grzebać kopytami w podłodze - cokolwiek. Oni już wcześniej wiedzieli o Pakach! To mogło oznaczać tylko jedno - źródło informacji głęboko w rządzie Sabriny. Takie informacje mogła przekazać tylko wtyczka. A jeśli Sigmund zdradzi się ze swoimi podejrzeniami, oni będą wiedzieli, że wie. Poprzedniego wieczoru Nessus i Baedeker długo rozmawiali. Śpiewali w dziwnych kadencjach i nie do końca molowej tonacji, a ta konwersacja z jakiegoś powodu doprowadzała Sigmunda do szału. Nie był ekspertem, ale to nie brzmiało jak żaden z języków lalkarzy, który kiedykolwiek słyszał. Po wyjściu Nessusa Sigmund zapytał Baedekera, o czym rozmawiali. „Sprawy osobiste”, brzmiała odpowiedź. Wtedy Sigmund miał nadzieję, że wyjaśniali sobie dawne nieporozumienia. Ale dlaczego teraz? Nessus przysunął się bliżej. - Sigmundzie, nie wyglądasz najlepiej. Może potrzebujesz czasu dla siebie, żeby się oswoić z tą informacją. Możemy później wrócić do tej rozmowy. - Tak chyba byłoby najlepiej - powiedział Sigmund. Podnosząc się do pozycji stojącej, zachwiał się dla efektu. Niech wszyscy myślą, że przytłoczyła go rozpacz.

Do kontaktu z Ziemią nie dojdzie - w każdym razie nie przy pomocy lalkarzy. Kłamstwo Vesty ucinało całą debatę na ten temat. Ale jeśli nie Ziemia, to kto? Nessus darzył Sigmunda niewytłumaczalnym zaufaniem - dlatego właśnie Sigmund znalazł się na Nowej Terze. Przypuszczalnie właśnie z powodu tego źle ulokowanego zaufania Nessus dał mu teraz czas. Jednak smutna prawda była taka, że wezwanie na pomoc Ziemi było ostatnim pomysłem Sigmunda. Ale choć Sigmund nie miał planu, to nie wiedział również, jak się wycofać...

34 Kirsten, wzdychając w duchu, wyciągnęła ramię z pola siłowego służącego za łóżko i macała w ciemności w poszukiwaniu kontrolki. Eric poruszył się niespokojnie, ale on przynajmniej spał. Nie chciała mu przeszkadzać, szepcząc do Jeevesa, by wyłączył pole. Znalazła kontrolkę, przetoczyła się poza granicę pola i włączyła je, zanim Eric się obudził. Przez większość nocy nie mogła spać przez ogólny strach. Jak miała się nie bać, skoro Pakowie zmierzali ku wszystkiemu, co było jej drogie? Poczynając od jej i Erika drogocennych dzieci. Do tego ogólnego lęku doszedł bardziej naglący problem. Sigmund za długo się nie meldował. Ubrała się po ciemku, z biurka zabrała swój komunikator i przez właz wyślizgnęła na przyciemniony korytarz. - Jeeves - wyszeptała. - Są jakieś wieści od Sigmunda? Brak odpowiedzi. Pomyślała, że wysiadł czujnik audio. Powtórzyła pytanie do komunikatora. Jeeves odpowiedział tą samą drogą. - Przykro mi, Kirsten. Ani słowa. To pewnie nic nie znaczy. Sigmund przypuszczał, że Obywatele podczas rozmów zablokują mu kontakt. Jego brak nie musiał niczego oznaczać. Ale miała przeczucie, że coś jest nie w porządku. Ognisko i Nowa Terra utrzymywały otwarty kanał komunikacyjny, bardziej dla międzyplanetarnego handlu zbożem, niż okazjonalnych, oficjalnych układów między rządami. Jeśli Sigmund miał komunikator, co według Kirsten było pewne, to do teraz skontaktowałby się z Don Kichotem za pośrednictwem Nowej Terry. Poza tym była głodna. Skręciła do pokoju rekreacyjnego... I zamarła. Uniosła komunikator do ust.

- Jeeves! Dlaczego właz awaryjny jest zamknięty? Pokład trzeci, tuż przy mojej kabinie. - Kirsten, mylisz się - spokojnie odpowiedział Jeeves. Co? - Jeeves, właśnie na niego patrzę. Jest zamknięty. - Idź korytarzem od drugiej strony. Co widzisz? Dlaczego Jeeves nie użył kamery monitoringu? Nie zapytała. Szybko zrobiła to, co sugerował. Tylko że nie mogła przejść. - Właz awaryjny przy kabinie Sigmunda też jest zamknięty. - Kirsten, to nie jest jakaś pojedyncza usterka. System zabezpieczeń pokazuje, że te włazy są otwarte. Zarówno kamery, jak czujniki zbliżeniowe. To wszystko, a do tego problemy z dźwiękiem. Niedziałający sensor audio przy jej kabinie nie był odosobniony. Serce Kirsten łomotało. Prawie spytała, gdzie jest Thssthfok? Gdzie są Gw’oth? Oba pytania były bezcelowe. Skoro system monitoringu kłamał, Jeeves nie mógł tego wiedzieć. To ona musiała uratować statek przed porwaniem. - Eric jest w naszej kabinie. Obudź go. Potem zwiększ grawitację o sześć dziesiątych wszędzie, poza naszą kabiną i tą częścią korytarza. Moment później z jej kabiny dobiegł stłumiony, ale drażniący dźwięk alarmu. Zaraz potem pokład umknął jej spod stóp. Grawitacja zniknęła. *** Thssthfok zmierzał na mostek, systematycznie zmiękczając przed sobą i utwardzając za sobą włazy awaryjne. W każdym razie szedł tam, gdzie mostek zawsze umieszczali Pakowie - na przód statku. Nie posiadając wiedzy o ludzkich nawykach projektowych, założył logicznie, że jego dalecy krewni robią to samo. Utwardzanie włazów spowalniało go, ale ponowne uruchomienie kontrolek drzwi tym bardziej spowolni napastników. Na wypadek mizernej szansy, że nie uda mu się przejąć statku, zamierzał utrzymać w tajemnicy swoją zdolność przenikania przez drzwi i ściany. Ponieważ nie spocznie, dopóki ten statek nie będzie jego. Panele oświetleniowe na suficie były przyciemnione na czas snu. Spodziewał się, że dostanie się na mostek niezauważony. Stamtąd usunie ciśnienie na środkowych pokładach, więżąc ludzi w ich kabinach, dopóki nie będą mu potrzebni.

A potem zniknęła grawitacja. *** Pomimo męczącego nacisku grawitacji statku, w niewygodzie kombinezonu ochronnego, Er’o pracował w laboratorium umiejscowionym w śluzie wodnej habitatu. W tej chwili przestrzeń roboczą wypełniało powietrze. Jeszcze kilka wacht i najnowsze czujniki będą gotowe. Ol’t’ro byli pewni, że te instrumenty dostarczą ważnych, nowych danych odnośnie działania hipernapędu. Przy tym śladzie zbiorowego wspomnienia bóle Er’o zbladły do zwykłych niedogodności. Wyciągnął mackę, żeby się przeciągnąć. Motorki w jego egzoszkielecie zamruczały. I wtedy zniknęła grawitacja. Zaskoczone drgnięcie posłało Er’o w dryf i poleciał do góry, w stronę śluzy. Częścią grzbietową obijał się o wodoszczelny dach. Włączył magnesy kombinezonu i wyciągnął macki w stronę pokładu. Posuwał się nagłymi zrywami, a przy każdym przystawieniu kończyny do pokładu w jego kombinezonie niosło się drganie. - Co się dzieje? - nadał przez radio do habitatu. Th’o odpowiedział pierwszy. - Co masz na myśli? Unoszenie się w wodzie było nieodróżnialne od mikrograwitacji. W habitacie nikt, jeśli akurat nie sprawdzałby czujników, nie zauważyłby zmiany. - Jeeves - powiedział Er’o na kanale zewnętrznym. - Dlaczego grawitacja jest wyłączona? Żadnej odpowiedzi. Er’o przełączył częstotliwość radia na interkom. - Tu Er’o. Czy ktoś może mi powiedzieć, dlaczego nie ma grawitacji? *** Trzasnęły niewidoczne zza narożnika drzwi. - Eric, tutaj - zawołała Kirsten. Chwilę później pojawił się w zasięgu wzroku, idąc powoli. Założył buty magnetyczne. Podał jej parę. - Co tu się do diaska dzieje? Postukała w osłonę kontrolek włazu awaryjnego. Gdyby za nim była próżnia, ze względu na różnicę ciśnień w żaden sposób nie zdołałaby go otworzyć. - Jeeves nie widział tych włazów...

- Czyli ktoś obszedł zabezpieczenia - dokończył jej myśl i podniósł głos. - Jeeves, czy to ty wyłączyłeś grawitację? - Użyj komunikatora - powiedziała Kirsten. - Odbiorniki audio też nie działają. Jeśli więc ktoś będzie za nami, to go nie usłyszymy. Eric powtórzył pytanie do komunikatora. - Niebezpośrednio - odpowiedział Jeeves. - Próbowałem ją zwiększyć, ale obwody wysiadły. - Tu Er’o - usłyszała Kirsten przez interkom. - Czy ktoś może mi powiedzieć, dlaczego nie ma grawitacji? Gw’oth czy Pak? Kirsten bezradnie spojrzała na Erica. - Eric, ktoś próbuje przejąć statek, a my nawet nie wiemy, kto. Pod wpływem jej kolejnych prób kontrolka statusu przeszła z czerwieni w zieleń. Właz awaryjny zaczął się unosić. Złapała przebłysk... czego? Gołej pięty znikającej za rogiem. W stronę schodów na poziom mostka. Gw’oth nie mieli pięt. - Thssthfok się uwolnił i jest już prawie na mostku - krzyknęła do komunikatora. Er’o, zostań na miejscu. Otwartym pytaniem pozostało, co w tej sytuacji mogła zrobić ona i Eric. Jeśli Thssthfok zamknie się na mostku, będą zgubieni. *** W dniu pojmania Thssthfoka ludzie, wykorzystując działanie boleśnie silnej grawitacji, zmusili go do zdjęcia zbroi bojowej. Podczas jego pierwszego rekonesansu porywacze obezwładnili go grawitacją. Jeśli teraz go wykryją, zrobią to samo. To było niedopuszczalne. Wolałby zachować grawitację na statku, ale poszukiwania w pobliżu jego celi nie ujawniły żadnych obwodów odpowiedzialnych za przyciąganie. Logika podpowiadała, że te kontrolki były na mostku. Musiał działać prościej, potrzebował tylko dostępu do przerywaczy obwodów. Gdy już je zmodyfikuje, uruchomi je każdy znaczący wzrost energii. Przypadkowe odkrycie jego ucieczki trzeba było wliczyć w koszty. Thssthfok nie tracił czasu na żal, że tak się stało. Tak samo wyłączenie sztucznej grawitacji było niefortunne, ale biorąc pod uwagę okoliczności, konieczne i służyło jego celom. Pomijając już wszystko inne, chciał zachować modulator strukturalny w tajemnicy na wypadek kolejnej ucieczki, gdyby do tego doszło. Ręczne utwardzanie każdej przegrody, przez którą przeszedł, zabierało za dużo czasu. Otworzył modulator i lekko zmodyfikował

wewnętrzne okablowanie. Produkowane przez niego pole teraz leciutko drgało. Zmiękczony materiał pod wpływem przypadkowych ruchów termalnych, sam wróci do stanu stałego. To odwrócenie będzie kwestią kilku tysięcznych dnia. Ludzie, zgodnie z przewidywaniami posłali Thssthfoka - i siebie - w dryf. W czasie, gdy modyfikował swoje narzędzie, prądy powietrza cofnęły go o połowę w głąb korytarza, który właśnie pokonał na nogach. Jego porywacze będą mieli buty magnetyczne, żeby nie stracić przyczepności. On ich nie miał. To także Thssthfok przewidział. Krótki dotyk modulatora strukturalnego sprawił, że powierzchnia była ledwie lepka. Zaczął wykonywać ruchy jak przy pływaniu, wyciągając jedną rękę przed siebie i wykręcając się, podczas gdy drugą ręką się odpychał. Ta metoda działała tak dobrze, jak miał nadzieję: poruszał się szybciej i w bardziej kontrolowany sposób, niż gdyby po prostu odbijał się od ścian. Gdyby grawitacja wciąż działała, nie miałby możliwości przetestowania tej techniki. Thssthfok usłyszał głosy. Przez właz nie rozumiał, o czym mówiły, ale rozpoznał Erica i Kirsten. Teraz odezwał się interkom. „Tu Er’o. Czy ktoś może mi powiedzieć, dlaczego nie ma grawitacji?”. Kim był Er’o? Sztuczną jednostką, jak Jeeves? Innym człowiekiem? Albo jedną z tych dwugłowych bestii? A skoro na pokładzie była jedna niespodziewana osoba, to mogło ich być więcej. Thssthfok na pół wpłynął, na pół wciągnął się na klatkę schodową. Właz do niej działał również jak przegroda awaryjna. Zmiękczył go, przeciągnął się przez tymczasowo kleistą powierzchnię - pop! - i ruszył dalej. W stronę - miał nadzieję - mostka. *** Do środka, czy na zewnątrz? Er’o stal w śluzie wodnej i rozważał obie opcje. Wybór dokonał się poza nim. - Uruchomienie hipernapędu za pięć sekund - oznajmił Jeeves swoją intonacją potwierdzającą rozkaz. - Rozpoczynam odliczanie. Pięć... Ani Kirsten, ani Eric, ani Jeeves nie spodziewali się, że Gw’oth zrozumieją tego implikacje. Nikt nie wyjaśnił im niczego w odniesieniu do hipernapędu. Ale Ol’t’ro, wnioskując na podstawie subtelnych pomiarów i niezamierzonych wskazówek, osiągnęli znaczący postęp. A Don Kichot znajdował się w osobliwości, głęboko w studni grawitacyjnej.

Thssthfok musiał uciec. Ludzie woleli raczej zniszczyć statek, niż pozwolić, żeby go porwał! Gw’oth nie będą mieli nic do powiedzenia w tej kwestii. Już na początku tej przygody zgodzili się, że będą dzielić jej niebezpieczeństwa. Przyjęli zwierzchnictwo ludzi. Ale nie zgadzali się na wtrącenie ich w jakiś międzywymiarowy czyściec. - Sekunda! - nadał Er’o do interkomu. Żałował, że to on, a nie Ol’t’ro, musiał podjąć próbę ratunku. Ale to on był ubrany odpowiednio, żeby poruszać się po statku, a ich los wkrótce będzie przesądzony. Zanim ktokolwiek zdąży się ubrać, żeby mu pomóc. Co wiedział? Thssthfok się uwolnił. Przy poprzednich ucieczkach do jego obezwładnienia ludzie wykorzystywali sztuczne przyciąganie. Tym razem grawitacja zniknęła. Thssthfok musiał ją odciąć. Odliczanie zastąpiła cisza, ale cyfry w myślach Er’o przelatywały dalej. Trzy... Jeeves z pewnością realizował swój program - a Eric i Kirsten kazali mu zamilknąć, żeby Thssthfok nie usłyszał niczego użytecznego. Odliczanie z pewnością trwało. Dwa... Er’o przełączył swój transmiter radiowy na ogólny kanał komunikacyjny statku. - Nie! Przyśpiesz na manewrowych! Jaką grawitację są w stanie wytrzymać ludzie? To pytanie nie miało znaczenia w przypadku Gw’oth, którzy w swoim wodnym habitacie zasadniczo byli pozbawieni wagi. Z wyjątkiem samego Er’o, ale teraz nie było czasu, żeby się tym martwić. Zgadywał. - Dziesięć razy normalne przyspieszenie. Jeden... - Jeeves, czekaj - gwałtownie powiedziała Kirsten. - Er’o ma rację. Przyszpilimy Thssthfoka silnikami manewrowymi. - I sami zostaniemy rozsmarowani - odparł Eric. O to właśnie ci chodzi? Miażdżący ciężar, niemożność poruszania się - to będzie długa, okropna śmierć. Er’o zadrżał. Ale tak wcale nie musiało być. Odezwał się przez radio. - Mam na sobie kombinezon ciśnieniowy. Jest wyposażony w mechaniczne wspomaganie ruchu, więc pomimo przyspieszenia będę mobilny. Wiem, że macie ogłuszacze. Powiedzcie mi, gdzie. Gdy unieszkodliwię Thssthfoka, Jeeves zwolni. Cisza. Er’o wiedział, o czym myśleli Kirsten i Eric. Ujawniając miejsce przechowywania

broni ryzykowali, że dla odmiany to Gw’oth przejmą statek. W tak trudnych okolicznościach Er’o nie pomogłaby wzmianka, że gdyby chcieli, to już dawno sami zbudowaliby sobie broń. Jeśli przetrwają ten kryzys, to może to zrobią. Cisza się przeciągała, a w tym czasie Er’o kontemplował swą nieoczekiwanie odkrytą śmiertelność. Jako jeden z Gw’otesht, myślał o sobie/o nich w kategoriach wieczności. Ale teraz był sam... W jego myślach odliczanie było zawieszone na jeden. - Dobrze - powiedział Eric na kanale ogólnym. - Jeeves, odwołuję mój poprzedni rozkaz. Silniki manewrowe na sześć g, teraz! *** Thssthfok wpłynął na kolejny pokład. Ten pokład był jak dotąd najmniejszy i miał tylko troje drzwi. Zmiękczał je jedne po drugich i wpychał w nie głowę. Za trzecimi znajdował się mostek. A w wielkim wizjerze... To było coś, co nie przypominało niczego, co kiedykolwiek widział, czy nawet sobie wyobrażał. W chwili, gdy na to patrzył, poraziła go straszliwa siła. Łapiąc powietrze, huknął na podłogę... Podczas gdy jego głowa wciąż tkwiła w drzwiach. Brzeg otworu przeciął twardą skórę na jego gardle. Już bardzo niedługo materiał drzwi zacznie wracać do normy. W najlepszym razie będzie uwięziony, dławiąc się, z głową i ramionami po przeciwnych stronach. W najgorszym drzwi, wracając do swojego kształtu, utną mu głowę. Wyciągnięcie jej ze zesztywniałych drzwi było najcięższym zadaniem, wobec którego Thssthfok kiedykolwiek stanął. Wyczerpany opadł na pokład. Poruszenie się, żeby mógł zobaczyć swoje dłonie, było jeszcze trudniejsze. Modulator strukturalny złożył się w kompaktowy kształt - nie szerszy od jego najmniejszego palca i krótszy od niego - łatwy do ukrycia w celi. Jakoś zdołał podnieść i połknąć urządzenie. Jeżeli przeżyje - i jeżeli modulator, skąpany w kwasie żołądkowym, wytrzyma i nie zmieni się w papkę - siły natury mu go oddadzą. Albo zablokują mu wnętrzności i zabiją powoli. Thssthfok, zdyszany, leżał na twardym pokładzie. Nie usłyszał klaśnięcia zmiękczonych drzwi wracających do swojego kształtu po tym, jak się z nich uwolnił. Jakoś zdołał obrócić głowę i spojrzał na drzwi mostka. Ziała w nich dziura, której dolna krawędź była rozlana. Przywrócenie sztucznej grawitacji lub przyspieszenie - nie wiedział, o które zjawisko chodziło - przeciążyło napięcie

powierzchniowe zanim materiał drzwi zdołał wrócić do swojej postaci. Ludzie będą szukali wytłumaczenia. Musiał ich zwieść. Naprężając się potężnie, Thssthfok zaczął się podnosić. Grzebał palcami po kratce osłaniającej przewód wentylacyjny i kręcił nim, dopóki nie szczęknęły jego mocowania. Chwilę później o pokład metalicznie stuknęły odłamki. Na siłę wcisnął zniszczoną kratkę w otwór. Pogięty metal skrzypiał hałaśliwie, dopóki grawitacja nie wciągnęła go gdzieś głęboko w system wentylacyjny. Thssthfok, z drżącymi kończynami i walcząc o oddech, znów opadł na pokład. Dał ludziom przesłankę do poszukiwania jakiegoś narzędzia topiącego metal. Niech szukają do woli. Właz na klatkę schodową zaczął się z piskiem otwierać. Przeczłapało przez nie ubrane w zbroję, pięciokończynowe - coś, sięgające dorosłemu Pakowi może do kolan. Er’o? Pomijając egzoszkielet, kombinezon obcego był przezroczysty. W środku unosiły się bąbelki; obcy oddychał wodą. I był odrażający, jak pięć wielkich węży połączonych ogonami. Jedyne zapachy były sztuczne: metale, smary i syntetyczne węglowodory. Z jakiegoś powodu było to gorsze, niż prawdziwy, porażający smród tego czegoś. Jego skóra zmieniała kolory, wzory wirowały. Jego mechaniczny egzoszkielet wył protestująco, gdy obcy podniósł mackę. Jej końcówka była pusta. Z głębi tego kanału, zza rzędów ostrych zębów, na Thssthfoka spojrzał krąg nienawistnych oczu. Z wyrostków zwieńczających kombinezon chroniący mackę wystawała broń idiotycznie duża, jak na takie stworzenie - i także gapiła się na Thssthfoka. Potem wszystko zaszumiało i zgasło.

35 Pożegnanie z Sigmundem okazało się być trudne. Nikt nie mógł być tym zaskoczony bardziej, niż sam Baedeker. - Wyrwiesz sobie całą grzywę - powiedział Sigmund. - Chcesz o tym porozmawiać? Jak Sigmund mógł być taki spokojny? Nie zastanawiał się, dlaczego nie nastąpiło kolejne spotkanie z Pierwszym? Nie rozumiał znaczenia pomieszczeń pozbawionych komunikatorów i dysków transferowych, z czekającymi na zewnątrz strażnikami, którzy wszędzie za nimi chodzili?

Oczywiście, że rozumiał. To przecież był Sigmund. Baedeker przestał szarpać grzywę. Niezbyt to łagodziło jego poczucie winy. Może pomoże spowiedź. - Nie wracam z tobą. Sigmund stał przy szklanej ścianie gościnnego apartamentu, spoglądając na niepokojąco strome zbocze opadające do morza. Tyle że człowieka coś takiego nie wyprowadzało z równowagi. - Zapewne właśnie o tym rozmawialiście z Nessusem. Baedeker zakołysał głowami. Po tak długim czasie spędzonym razem Sigmund znał ten gest. Tak jak Baedeker nauczył się ludzkiej mowy ciała. Sigmund był jak zwinięta sprężyna. - Nowa Terra będzie za tobą tęsknić - powiedział. - Ja będę tęsknić. Byłeś dobrym przyjacielem. A przyjaciele nie porzucają przyjaciół. Z pewnością nie bez wyjaśnienia. - Sigmund, jeśli Zgoda podejmie walkę z Pakami, przegramy. Jeśli nie zrobimy nic, Pakowie mogą zmienić kurs. Sigmund kiwnął głową. - Skoro nie można uciec, to warto przynajmniej grać na czas. Bardzo lalka... Obywatelskie podejście. - Ale jest jedna rzecz! Możemy uciec. Sigmund zmrużył oczy. Nic nie powiedział. - Masz rację, nasze światy nie mogą usunąć się Pakom z drogi, nie są dość szybkie. Teraz. - Baedeker oparł się silnemu impulsowi, by znów zacząć szarpać grzywę. - Chyba że... - Chyba że co? - warknął Sigmund. - Ukradniecie napęd Nowej Terry? - Nie! - Baedeker jakoś zdołał zachować spokój pomimo gniewu Sigmunda. - Nikt nigdy nie próbował użyć kilku napędów dla jednego świata. Ale to tylko jedna z rzeczy, jakie będę badał. Zbliżyłem się do Nessusa, bo on ma wpływy. Może dostarczyć mi zasoby, których potrzebuję: naukowców i techników, wyposażenie, nawet statki. Ponieważ nie możemy przeprowadzać takich testów na naszych własnych światach. - Ale Zgoda nie ma nieużywanych napędów - powiedział Sigmund. - Prawda? Teraz Baedeker już szarpał grzywę. Zadanie, które przewidział, było przerażające. Jedyną rzeczą bardziej przerażającą było się go nie podjąć. Zaczął wyjaśniać. - Niegdyś badałem napędy planetarne.

Ponieważ został zmuszony, by zdalnie wyłączyć napęd Nowej Terry. Dawni koloniści, puszczeni w dryf, musieliby się zrzec swojej dopiero zdobytej niepodległości. Całe szczęście nigdy nie udało mu się dojść, jak tego dokonać, ani też nie musiał zmierzyć się z tego skutkami. Ale też nie odmówił prowadzenia badań. Poczucie wstydu zesłało go na dobrowolne wygnanie na Nową Terrę. Jego osobista hańba i hańba jego rządu. Ale teraz Nessus miał posłuch u Pierwszego, a polityka była bardziej rozsądna. Baedeker zmusił się, żeby spojrzeć Sigmundowi w oczy. - Jestem bliski zrozumienia podstawowych zasad. Jeśli mam rację, być może będę w stanie zbudować nowe napędy. O większej mocy. Może zdolne pracować w tandemie. I wtedy zabiorą nasze światy z drogi Pakom. - Nasze światy? - Także Nową Terrę - powiedział Baedeker. - Mam słowo Nike. - A Gw’oth? To pytanie będzie przedmiotem długich i ostrych dyskusji, a Baedeker sam nie wiedział, jakie miał co do niego odczucia. - Toczą się dyskusje - tylko tyle mógł powiedzieć. - Życzę ci powodzenia - powiedział Sigmund. W obu sprawach. *** Thssthfok siedział, opierając się o ścianę celi, z zamkniętymi oczami, mechanicznie przeżuwając korzeń drzewa życia. Gdy leżał ogłuszony, jego więzienie zostało zrekonfigurowane. W ścianach pojawiły się otwory. Przez przejrzysty materiał, jaki je osłaniał, widać było kamery. Prymitywne - i trudne do zakłócenia. Z pomieszczenia usunięto wszystkie półki i szafki, a wraz z nimi zniknął nawet pozór prywatności. W jednej z zabranych szafek były - przypuszczalnie nie znalezione przez jego porywaczy - pozostałe elementy jego zestawu narzędzi. Gdy już wprowadzono te zmiany, a Thssthfok leżał sparaliżowany na pokładzie, Eric zatrzymał się przy włazie. Pomimo tego, że Thssthfok był bezbronny, miał na sobie pełną zbroję bojową. Żeby uniknąć zapachu korzenia drzewa życia? - Słuchaj mnie bardzo uważnie - powiedział Eric. - Gdy ten właz się zamknie, rozhermetyzuję cały poziom, z wyjątkiem tego pomieszczenia. Poziom będzie pozbawiony powietrza z wyjątkiem chwil, gdy będę ci przynosić jedzenie i usuwać odchody. Nie wiem, w jaki sposób się wydostałeś albo jak ominąłeś czujniki w korytarzach, ale wiem jedno. Ucieknij raz jeszcze, a zabijesz się sam.

Próżnia dookoła będzie odstraszać, ale w pomieszczeniu pod celą Thssthfoka było ludzkie jedzenie. Przynajmniej tam zostanie powietrze. Gdy już wróci do niego modulator strukturalny, znów stąd wyjdzie, w czasie, który sobie wybierze, przez pokład. Tymczasem Thssthfok musiał przemyśleć informacje, które zdobył podczas swojej ostatniej ucieczki. Zobaczył pięć światów ustawionych w pięciokąt równoboczny. Pięć światów w locie! Cztery z tych globów, olśniewające niebieskie punkty, boleśnie mu przypomniały o dawno utraconym domu. O Pakhome, jakim był przed ostateczną wojną. (Ale w przeciwieństwie do Pakhome te światy migotały! Musiały im towarzyszyć malutkie, sztuczne słońca, z tej odległości niewidoczne dla nieuzbrojonego oka). Na ostatniej jasnej kropce, lśniącej dziwnie, widać było układankę, której wciąż nie potrafił opisać słowami. Przejęcie tego statku było podstawowym celem w planach Thssthfoka. Przy użyciu napędu szybszego od światła dołączyłby do swojej rodziny. Naukowcy klanu Rilchuk opanowaliby tę technologię, odlecieli daleko od pozostałych klanów i gdzieś w cichym kącie zewnętrznej galaktyki założyli Nowy Rilchuk. Jakże skromne miał cele. Ludzie i te obce wyrodki, które im towarzyszyły, miały cudowne technologie: napęd szybszy od światła, natychmiastowy transport, a teraz napęd poruszający światy. I nie wydawali się wystarczająco bezlitośni ani inteligentni, żeby chronić to, co mieli. Myśli Thssthfoka wypełniły traktaty handlowe, strategie i przymierza... *** Gościnny apartament bez Baedekera wydawał się być pusty. Sigmund pociągnął z kieliszka łyczek brandy. Nie mógł narzekać na menu syntetyzera w pokoju gościnnym, tyle że niespecjalnie czuł się gościem. A teraz, gdy nie było Baedekera, los samego Sigmunda z pewnością niedługo będzie jasny. Wyobraził sobie masę oszalałych lalkarzy trzymających broń. Ale przyszedł tylko jeden oszalały lalkarz, nieuzbrojony. - Mogę wejść? - spytał Nessus. Sigmund kiwnął głową. Nessus wszedł, a straże zostały na zewnątrz. Nessus z kieszeni na pasie wyjął komunikator. Językiem i wargami wprowadził jakieś ustawienia. Zamrugała dioda. Położył urządzenie na niskim stoliku. - Przez chwilę będziemy mogli rozmawiać prywatnie. Nie wiem, jak długo. Dopóki nasze rzekome milczenie nie stanie się podejrzane. - Proszę bardzo.

- Sigmundzie, bardzo mi przykro. Zrobiłem, co w mojej mocy, ale nie wracasz do domu. Sigmund miał trzy życia, każde kolejne lepsze od poprzedniego. Podejrzewał, że nie powinien się skarżyć. - Co chcecie osiągnąć, zabijając mnie? Nessus drgnął. - Zabijając? Nikt o tym nie wspominał. Pozostaniesz gościem Zgody. - Ponieważ uważacie, że Nowi Terranie beze mnie nie podejmą działań. Nessus, mam dla ciebie wieści. Wciąż nie rozumiesz ludzi. Nowa Terra będzie walczyć. Jeśli mamy zginąć, to zabierzemy ze sobą tylu Paków, ilu tylko zdołamy. - Dlaczego? W ten sposób twoi ludzie tylko przyspieszą własną zagładę. Ponieważ jesteśmy ludźmi, do diaska! Nie zwijamy się w kłębek. - Ponieważ, jeśli wystarczająco wiele światów stawi opór, to prędzej czy później Pakowie przestaną stanowić zagrożenie. Za coś takiego można umrzeć z dumą. Nessus spojrzał sobie w oczy. Najwyraźniej także Sigmund nie znał Nessusa tak dobrze, jak sądził. - Podczas naszego pierwszego spotkania z Nike, byłeś gotów coś zaproponować powiedział Sigmund. - Ja zmieniłem temat. Co to było? - Uznasz to za zabawne - powiedział Nessus, ruszając w stronę syntetyzera. Wziął sobie szklankę czegoś pomarańczowego. Ciepły sok marchewkowy, o ile Sigmund dobrze pamiętał upodobania Nessusa. - Miałem alternatywną sugestię odnośnie obsadzenia floty Zgody. Sztuczne inteligencje. Sigmund zamrugał. To był wspaniały pomysł. Do nawigowania w hiperprzestrzeni trzeba było w pełni świadomego umysłu. Przeszukajmy więc Ognisko w poszukiwaniu kilku setek lalkarzy, którzy statkami wyposażonymi w SI polecą w stronę Paków. Ewakuujmy żywe załogi na kilka statków - które mogłyby się schować w hiperprzestrzeni, zanim Pakowie w ogóle je zauważą. Resztę statków przełączmy na SI. Tylko że... - Nessus, przypomnij mi coś. Dlaczego Obywatele nie używają SI? - Ponieważ boimy się stworzyć naszych następców. A oddanie tym potencjalnym następcom uzbrojonych statków wojennych byłoby strzałem w kolano. - Rozumiem jednak, że przedstawiłeś ten pomysł bezpośrednio Nike. - Owszem. - Nessus wypił sok jednym konwulsyjnym haustem. - Prędzej przekaże flotę Nowym Terranom.

Dla Sigmunda zabrzmiało to raczej jak obelga niż opcja. - I co teraz, Nessus? Przetrzymywanie mnie nie powstrzyma Nowych Terran przed działaniem, tyle tylko, że niechętnie będą je koordynować ze Zgodą. Nike równie dobrze może mnie wypuścić do domu. Do drzwi Sigmunda ktoś zapukał, dodając do tego melodyjny trel. Nessus je otworzył, zakołysał głowami do strażników i znów zamknął. Dlaczego Nessus nie kazał im odejść? Ach. Gdyby się odezwał, to ktoś mógłby zauważyć, że ukryte pluskwy nie przekazują jego słów. Nessus wrócił do pokoju. - Strażnik pytał, czy wszystko w porządku - powiedział. - Sigmundzie, muszę wyłączyć zagłuszanie, zanim ochrona nabierze podejrzeń. Trzymanie cię tutaj może powstrzymać Nową Terrę przed podjęciem działań. Przynajmniej na jakiś czas. Tak uważa Pierwszy. Twój rząd dostanie informację, że ty i ja udaliśmy się razem na kolejną misję zwiadowczą. Sigmundzie, wiem, że moja opinia niczego nie zmienia, ale nie zgodziłem się z tą decyzją. Jednak nie mogłem jej zmienić. Jeśli tylko pogodzisz się z nieuniknionym, to będzie ci tu wygodnie. - Nessus machnął głową w stronę szklanej ściany i spektakularnego widoku. - Są znacznie gorsze więzienia, niż rezydencja Pierwszego. Sigmundzie, poręczyłem za ciebie. Obiecałem Nike, że będziesz się zachowywał bez zarzutu. Proszę. Odosobnienie. Nie będzie w stanie ostrzec Sabriny przed wtyczką pośród jej najbliższych współpracowników. A co gorsza, Nike mógł mieć rację sądząc, że nieobecność Sigmunda opóźni działania Nowych Terran. Nie wydaje mi się, Nessus. - Niepotrzebnie za mnie poręczyłeś. Ponieważ ucieknę. - Sigmund, proszę, przemyśl to raz jeszcze. - Nessus znacząco popatrzył na drzwi. Gdy Sigmund nie odpowiedział, Nessus wydał żałobny tryl i sięgnął do komunikatora. Mruganie ustało. Nessus odezwał się po angielsku, jak dla Sigmunda nieco teatralnym tonem. - Skoro nie chcesz ze mną rozmawiać, nie ma sensu, żebym tu został. - Do widzenia, Nessusie. I powodzenia dla ciebie i Baedekera. Gdy Nessus wyszedł, Sigmund sprawdził czas na swoim implancie nadgarstkowym. W holu rozległa się nawałnica muzycznych dźwięków. W ciągu godziny strażnicy poprowadzili Sigmunda do dysku transferowego i wrzucili go do okrągłego pokoju o średnicy może ośmiu stóp, pozbawionego drzwi i okien.

36 Sigmund chodził po swojej celi, ponieważ tym właśnie zajmowali się więźniowie. Półprzezroczyste ściany zapewniały dość światła, żeby widzieć, tyle że nie było tam za dużo do oglądania. Nie trzeba było się wysilać, żeby za pomocą sensorów zewnętrznych zajrzeć do środka. Czy strażnicy więzienni lalkarzy standardowo przyglądali się więźniom? Sigmund nie widział powodu, dla którego mieliby się tym przejmować. Jednak nie dało się ukryć, że w lalkarzach było wiele rzeczy, których nie rozumiał. Poza dyskami transferowymi, jednym w podłodze, a drugim w suficie, cela była nijaka. Dysk na górze, do którego podłączony był filtr molekularny, musiał służyć do wymiany dwutlenku węgla i pary wodnej na świeży tlen. Dysk na podłodze, również wyposażony w filtr, usuwał odchody. Sigmund przypuszczał, że dysk na podłodze od czasu do czasu zostaje przestawiony w inny tryb i dostarcza się nim jedzenie. Te połączenia plus filtry przypomniały mu o mechanizmach, które zbiornikom paliwowym Don Kichota dostarczały deuter i tryt. Bardzo to typowe dla lalkarzy: stosowanie sprawdzonych rozwiązań. I bardzo przewidywalne. Nie mając nic do roboty, często zerkał na swój implant nadgarstkowy. Powoli mijały godziny. Chronometr zostawił na czasie statku. Wyobrażanie sobie pokładowej rutyny Don Kichota nieco poprawiało mu humor. I wreszcie... Nadszedł czas! Sigmund wyszarpnął dysk z podłogi. To, że zgodnie z prawem żaden lalkarz nie mógł zostać odosobniony, dawało odrobinę bezpieczeństwa osobistego. Niech zawiedzie dysk na suficie albo filtr powietrza - biorąc pod uwagę ekstremalny konserwatyzm inżynierii lalkarzy było to mało prawdopodobne, ale możliwe - musiał istnieć jakiś sposób, żeby więzień mógł opuścić pozbawioną drzwi, niezniszczalną celę. I zgodnie z tą teorią Sigmund prowokował Nessusa. Musiał dostać się gdzieś, gdzie z pewnością byłyby dyski transferowe. Gdziekolwiek. Nawet do maksymalnie zabezpieczonego więzienia. Od tej chwili Sigmund musiał działać szybko, na wypadek, gdyby ktoś faktycznie go obserwował. Filtr łatwo oderwał się od dysku. (Czy jego usunięcie uruchomiło alarm? To bardzo możliwe). Zwinięty filtr zmieścił się do kieszeni kombinezonu. Lalkarze w końcu się zorientują, co takiego zrobił. Do tej pory miał dla nich zagadkę zamkniętego pokoju. Dysk, zgodnie z oczekiwaniami Sigmunda, nie miał nawet padu, na którym można wprowadzić kod. Nie mógł wybrać celu. Zgodnie z podpowiedzią logiki wyjście awaryjne

przeniosłoby go do innej celi albo pomieszczenia pełnego strażników. Schował do kieszeni programowalny chip pamięci dysku, resetując urządzenie do ustawień fabrycznych. Pośród lalkarzy mogło istnieć tylko jedno ustawienie fabryczne. Zainstalował dysk z powrotem na podłodze i stanął na nim. Pojawił się pośród miejskiej kakofonii, na jakimś zatłoczonym, publicznym placu. Najbliższym budynkiem oczywiście - było biuro Departamentu Bezpieczeństwa Publicznego. Setki lalkarzy cofnęły się gwałtownie, ich beczenie było ogłuszające. Wokół Sigmunda utworzył się mur z tylnych nóg: masywnych, o ostrych kopytach, gotowych go zmiażdżyć, gdyby podszedł zbyt blisko. Lalkarze walczyli - gdy nie mieli innego wyjścia odwracając się tyłem. To było w porządku - Sigmund nie miał zamiaru tam zostać. Dwa kroki przeniosły go do pasma publicznych dysków. Przenosił się przypadkowo w różne części globu, wszędzie, gdzie przenosiły go publiczne dyski. Place. Sklepy. Hole arkologii. Gdziekolwiek się pojawił lalkarze się gapili i śpiewali. Wszędzie słyszał te same motywy. Ktoś nas atakuje! O Boże, jakiś ty brzydki! Nie rób mi krzywdy\ Następne dwa transfery nie będą przypadkowe. Znów za pomocą publicznego dysku przeniósł się do wielkiego parku, który opisał mu Eric. Jego popularność nie miała znaczenia. Tylko że park był punktem orientacyjnym, łatwym do zauważenia z góry. Do ostatniego transferu Sigmund potrzebował kontrolera transportu. Zabrał jeden z kieszeni u pasa przypadkowo wybranego lalkarza. - Przepraszam - powiedział Sigmund. Lalkarz uciekł, świszcząc jak nadepnięte dudy, z oczami rozszerzonymi z przerażenia. Obrabował go człowiek! Przez resztę życia będzie opowiadał tę historię. Sigmund wprowadził piętnastocyfrowy adres i przeniósł się... Na pokład Don Kichota, lecącego w trybie zamaskowanym. Jego pozycja była geostacjonarna względem popularnego na Ognisku parku, odległego o dwadzieścia pięć milionów mil. To utrzymywało statek tuż poza osobliwością grawitacyjną Floty. - Dokładnie na czas - powiedział Eric. - Mógłbym powiedzieć to samo - odparł Sigmund. - Dobra robota. Mieliście jakieś problemy podczas mojej nieobecności? Eric popatrzył na swoje buty. - To długa historia. Wobec tego poczeka. - Przeskoczmy w hiperprzestrzeń, zanim ktoś na dole zauważy, że zaginąłem.

To dopiero da Pierwszemu do myślenia.

OSTATNIA NADZIEJA 37 Koncepcja śledztwa nie była nowa dla Er’o. Uczucie owszem. Nastrój na pokładzie Don Kichota był dziwny, napięty, a Er’o próbował zrozumieć te podskórne emocje. Sigmund wrócił z Ogniska sam, podając tylko krótkie wyjaśnienie: Baedeker wolał zostać. Tym razem jego powściągliwość wydawała się mieć inne podłoże, niż brak zaufania. Wyglądało na to, że jego postawa wobec decyzji Baedekera jest prawdziwie ambiwalentna. Tymczasem Kirsten i Eric wciąż pozostawali w szoku jak blisko byli utraty statku. Przynajmniej ich ciągłe rozdygotanie Er’o interpretował jako szok. Drżenie ciała było nowym zjawiskiem, którego Ol’t’ro jeszcze całkowicie nie rozgryźli. Er’o jako jedyny był w stanie, który pozwalał udzielić odpowiedzi co do ucieczki Thssthfoka. Lot z Ogniska na Nową Terrę miał potrwać tylko dwa dni, z czego większą część drugiego dnia mieli poświęcić na przejście do normalnych prędkości kosmicznych po tym, jak wyjdą z hiperprzestrzeni. Sigmund chciał mieć odpowiedzi, zanim dotrą na miejsce. - Jeszcze raz - powiedział. - W jaki sposób Thssthfok się wydostał? Kirsten i Eric wpatrywali się w blat stołu w pokoju rekreacyjnym i milczeli. Sigmund czekał i patrzył, aż Kirsten nie wytrzymała. - Po prostu nie wiemy. - Sprawdziłem właz. Nie ma na nim śladu manipulacji. - Eric się skrzywił. - Nie, żebyśmy coś znaleźli po pierwszej ucieczce Thssthfoka z ładowni. Ale wtedy przynajmniej znaleźliśmy ten gadżet, którego użył do obejścia kontrolek. Kirsten podniosła wzrok. - Słyszeliśmy, że wrzucił coś do systemu wentylacyjnego. - A co znaleźliście? - ponaglił Sigmund. Kirsten znów opuściła oczy na blat. - Jedynie kratkę, którą zerwał. Oczywiście bez rozebrania statku na części do wielu kanałów się nie dostaniemy. Er’o uniósł uzbrojoną mackę i pomachał nią, żeby zwrócić na siebie uwagę. - Wnioskując z rozmiaru kratek, Gw’o powinni się zmieścić w większych kanałach.

Sigmund, powiedz tylko słowo, a rozejrzymy się. Sigmund pokręcił głową. - Moglibyście gdzieś utknąć. Niedługo będziemy w domu, a wtedy użyjemy botów naprawczych. Er’o nie wyczuł w tym podtekstu moglibyście zobaczyć coś, czego nie powinniście. Zaufanie było dobre. Za zatrzymanie Thssthfoka? Czy za ocalenie ich przed niewiadomą otchłanią hiperprzestrzeni? „Po prostu miałem dobry pomysł”, stwierdził Er’o, czego nie dało się obalić, gdy padało pytanie, dlaczego przerwał Jeevesowi odliczanie. Odpowiedź miała zaletę prawdziwości (aczkolwiek częściowej): przyszpilenie Thssthfoka przyspieszeniem było dobrym pomysłem. Ludzie mogli podejrzewać, że Er’o dowiedział się o hipernapędzie i osobliwościach. To było jak przesłuchiwanie Thssthfoka. Jego też nikt nie spytał, co sądził o komunikacie o uruchomieniu hipernapędu. - Spójrzmy na ten problem z innej strony - powiedział nagle Sigmund. - Coś zrobiło dziurę we włazie na mostek. Jednak nie znaleźliście niczego, co mogłoby ją zrobić. Czy mówimy o dwóch urządzeniach, obu zaginionych, czy o jednym, które wypala dziury i otwiera drzwi? Sigmund

mówił

dość

sceptycznym

tonem.

Być

może

ze

względu

na

niewypowiedziany, trzeci scenariusz? Thssthfokowi udało się ominąć monitoring statku. Jego celę mogło otworzyć każde z nich. Każde z nich mogło znaleźć i ukryć jego narzędzie lub narzędzia. Ze wszystkich podejrzanych tylko Gw’oth nie musieli się obawiać przeszukania ich kwater - przynajmniej do czasu, aż znajdą się na Nowej Terze i na pokład zostaną wpuszczone roboty remontowe. Z ukradkowych spojrzeń w kierunku Er’o widać było, że Eric też o tym pomyślał. Sigmund był bardziej subtelny i patrzył wszędzie, tylko nie na Er’o. - Chciałbym zbadać te stopione drzwi - powiedział Er’o, żeby zmienić temat. - Może to nam zasugeruje, jakiego rodzaju urządzenia szukamy. - Pomogę - szybko powiedział Eric. Poczucie zaufania było dobre, dopóki trwało. *** Thssthfok ze skrzyżowanymi nogami siedział na podłodze celi. Poza trzema prostymi pojemnikami na wodę, jedzenie i odchody, pomieszczenie było puste. Razem z szafkami i

półkami zniknęła większość jego narzędzi i nawet pozór prywatności. Narzędzi będzie mu brakowało. Zastanawiał się, czy jego porywacze wpadli na to, by przeszukać puste przestrzenie w zabranych meblach. Spiesząc się, żeby opróżnić pomieszczenie, zanim minie jego paraliż, przeoczyli mały, przezroczysty punkt na podłodze. Thssthfok, czując poruszenie w żołądku zastanawiał się, kiedy znów pojawi się jego modulator. Pojemnik z wodą ustawił tak, żeby zasłaniał jego wizjer na pomieszczenie poniżej. Jego porywacze byli bardziej skłonni do sprawdzenia, czy nie schował czegoś w innych pojemnikach. Po co przejmować się dzbankiem? Przez wodę widać było dno. Jak dotąd udawało mu się siadać albo stać na tym przezroczystym punkcie, albo coś na nim stawiać, i nikt nie zauważył zmienionego fragmentu podłogi. Rozmyślał. Miał nadzieję, że trafi mu się jakieś jedzenie w kolorze pokładu - coś, co będzie można przeżuć na papkę, którą ukradkiem będzie mógł rozsmarować na podłodze, żeby nie było widać przesączającego się z dołu światła. Wciąż jednak nic nie pasowało. Cóż, na razie będzie musiał uważać. Thssthfok miał towarzystwo i bardziej naglące troski. - W jaki sposób się wydostałeś? - zapytał Sigmund. W zbroi wyglądał niemal jak Pak. Nie dało się tego powiedzieć o drugiej postaci w kombinezonie. Er’o. Thssthfok zrobił szeroki gest ramieniem. - Widać tu wszystko, co mam. Poza modulatorem strukturalnym, wciąż ukrytym we mnie. - Odpowiedz na pytanie - powiedział Sigmund. Thssthfok milczał. - Jak zrobiłeś dziurę we włazie? Właz na mostek. Thssthfok nic nie odpowiedział. Jeśli im się wydaje, że nie rozpoznał mostka, to po co ich oświecać? - Uszkodzenie jest bardzo dziwne - znienacka odezwał się Er’o. - Otwór wygląda na wytopiony, ale zaszło tam coś bardziej skomplikowanego. Na poziomie molekularnym brzeg otworu jest mocniejszy od samych drzwi. Na wybrzuszeniu widać za dużo mikroskopijnych otworów i dziur. Zniekształcenia śladowe są rozmieszczone zbyt regularnie. Materiał jest, z braku lepszego słowa, ulepszony. Obcy jest spostrzegawczy.

Poprzez swoje pytania i uwagi Sigmund i Er’o ujawniali wskazówki dotyczące systemów statku oraz swojego sposobu myślenia. Thssthfok, milcząc, nie ujawniał niczego. Nie powiedział, jak odciął grawitację na statku. Jak obszedł system zabezpieczeń, otwierał włazy awaryjne, czy wyszedł z celi. Nie powiedział, jak wprowadził fałszywe obrazy do bezprzewodowej sieci kamer monitoringu - to jednak, biorąc pod uwagę zestaw narzędzi skonfiskowany z jego celi, jego porywacze z pewnością niedługo zrozumieją. Nie mówił nic. Thssthfok zastanawiał się, kiedy sięgną po bardziej bezpośrednie środki przymusu. Wytrzyma tortury, choć to nic przyjemnego. Nie był w stanie powstrzymać ich przed ogłuszeniem go i odebraniem mu możliwości poruszania się. Ale wracając do przytomności po przesłuchaniu, mógłby ich zaskoczyć. Nie zrobił niczego, co mogłoby ujawnić jego prawdziwą siłę. A potem Sigmund zrobił coś zaskakującego. Otworzył kieszeń na nodze i wyciągnął plik cienkich kartek, zszytych wzdłuż jednego brzegu. Gdy je puścił, z trzepotem opadły na podłogę. - Potrzeba ci czegoś oprócz ucieczki, co zajęłoby twój umysł. Te kartki opisują rośliny i zwierzęta na odległym świecie. Jeeves może wymawiać słowa, dopóki nie nauczysz się czytać po angielsku. Możemy dostarczyć więcej materiałów. I możemy je zabrać. Zrozumiałeś? - Zrozumiałem - odparł Thssthfok. Głównie zrozumiał to, że Sigmund przez jakiś czas będzie zbyt zajęty, żeby kontynuować przesłuchania. Gdy wyszli, Thssthfok próbował wydedukować, co Sigmund uznał za pilniejszą sprawę.

38 - To jest nie do przyjęcia - zaświergotał Baedeker. - Nie mogę pracować w takich warunkach. Kołysząc głowami w przeciwnych kierunkach, Nessus znacząco wskazał przestronne biuro. - Twoje otoczenie wygląda na komfortowe. - I to jest problem! - zaintonował Baedeker z emfazą. - Jestem w biurze. Robię raporty. Zapewniam zabezpieczenia. Daję wskazówki innym. Nessus popatrzył na okno, za którym wznosił się mały, heksagonalny budynek, w

którym mieścił się napęd planetarny. - Wobec tego wyjdź z biura. Przecież jesteś pierwszym tego projektu, prawda? Baedeker, oddychając ciężko, starał się opanować złość. Złość była najbardziej nieobywatelskim zachowaniem, złym nawykiem nabytym na skutek zbyt długiego życia wśród ludzi. To Nessus zrozumie z pewnością. Baedeker był tutaj pierwszym - a jednak rzadko mógł robić to, co chciał. Wraz z władzą przychodziła odpowiedzialność. Jak miał odpowiadać za przeprowadzenie eksperymentów, które zaplanował? Osłona napędów planetarnych nie była doskonała - raczej nie mogło być inaczej, skoro efekty ich działania musiały mieć wpływ na cały świat - ale osłona była wystarczająco silna, żeby sporo ukryć. Za oknem wył wiatr. Wirował śnieg. Śnieg! Na potrzeby jego eksperymentów przeznaczono Rezerwat Natury 5, dotąd dziki. Podczas wcześniejszego kryzysu ustalił, że napęd planetarny działa w oparciu o zerową energię próżni. Kształtując w jakiś sposób jej asymetrię, mechanizm skutecznie tworzył zbocze w pustej przestrzeni. Im zbocze bardziej strome, tym większa prędkość. Jednak w jaki sposób dostać się do takich energii, aby je kontrolować, albo co by się stało, gdyby utracić tę kontrolę... Do Baedekera dotarło, że stoi, wpatrując się w poszarpany rowek, który kopytem wyrwał w gęstym dywanie traw swojego biura. - Los Zgody to wielka sprawa - zanucił Nessus. Nieco niezdarnie przeszedł przez pokój, żeby potrzeć się bokami. I ten objaw empatii skłonił wreszcie Baedekera, żeby zmierzył się ze swoim prawdziwym problemem. - Nessus, rzecz nie w braku postępów. To ich tempo jest problemem. - Wzdłuż wielkiego wyświetlacza ściennego roiły się i śpiewały cyfrowe stada. Nieświadome zbliżającej się katastrofy. Nieświadome, że eksperymenty Baedekera mogą ściągnąć na nie katastrofę jeszcze wcześniej. - Moi inżynierowie są gotowi do próby zbudowania zeskalowanego, prototypowego modelu napędu. Jakby powiedział Sigmund, diabli wiedzą, co się wtedy stanie. Nessus zamruczał bez słów, czekając. Wspierając. Baedeker podszedł do okna i spojrzał w niebo. Zaszedł ostatni sznur słońc. Wschodziło Ognisko, rozproszony blask w zadymce. Wiesz, co musi się wydarzyć, chciał krzyknąć. Ale to nie było coś, co można było zaproponować Nessusowi, tylko coś, co Baedeker mógł powiedzieć jedynie samemu sobie. - Nessus, takie eksperymenty są niebezpieczne - powiedział. - Musimy je

przeprowadzić z dala od Floty. - Nowi Terranie mogliby pomóc - powiedział Nessus. Istotnie, mogliby. Nawet Sigmund, którego ucieczka, podobnie jak uwięzienie we Flocie, była faktem znanym niewielu osobom. Baedeker o tym wiedział, ponieważ powiedział mu o tym Nessus, i było mu wstyd, że porzucił kolegę. Przyjaciela. Nessus w ogóle wiedział więcej, niż mówił. Kiedy, zastanawiał się Baedeker, takie aspołeczne zachowanie zaczęło się wydawać mądre? I który z nas się zmienił? Baedeker znów zaczął grzebać kopytem w dywanie, tym razem całkowicie świadomy swojego pragnienia ucieczki. - Ucieszę się ze wsparcia Nowych Terran, ale ich również nie wystawię na niebezpieczeństwo. Trzeba to będzie zrobić gdzieś indziej. - Rozumiem - wydał trel Nessus. Zgrabne tony były aluzją do niewypowiedzianego poparcia. A może to była zgoda? Między nimi coś się działo, coś, na przeanalizowanie czego Baedeker nie miał teraz czasu. W tej chwili wystarczała świadomość, że Nessus mu pomoże. Czyli testy przeprowadzą gdzieś indziej. Głęboko w kosmosie. Daleko od Floty. Daleko od Nowej Terry. Daleko od tych wszystkich, za których Baedeker czuł się tak bardzo odpowiedzialny. Diabli wiedzą, gdzie.

39 Gdyby Sigmund był lalkarzem, do tej pory wyszarpałby sobie wszystkie włosy z grzywy. Trzeba przyznać, że miał wiele na głowie. Egzystencjalne zagrożenie ze strony Paków. Eksperymenty Baedekera, na temat których okrężną drogą przysyłał raporty Nessus. Zagadka drugiej ucieczki Thssthfoka. Podczas przeglądu Don Kichota odkryto wiele przejść, obejść i splotów, dzięki którym udawało się ominąć systemy statku. To była jedynie kwestia zastąpienia jednego pytania - jak to się stało, że załoga Sigmunda tak długo niczego nie zauważyła - przez inne. Obwody zostały zmienione daleko od rozdzielni, tablic kontrolnych czy innych rozpoznawalnych punktów dostępu. To wyglądało tak, jakby ktoś sięgał przez ściany! Wciąż nie było wiadomo, pomimo rozłożenia statku niemal na części, co znalazło się w systemie wentylacyjnym. A eksperci Ministerstwa Obrony ciągle drapali się w głowy nad

zagadnieniem, w jaki sposób zmieniła się plastal wokół otworu we włazie prowadzącym na mostek. Może Thssthfok był czarodziejem. A może byli w to zamieszani Gw’oth. Tylko Sigmund się nad tym zastanawiał. Jednak przeszukanie habitatu sprzymierzeńców wyłącznie na podstawie podejrzenia nie było realną opcją (pomijając już, ile czasu pracy zajęłoby to wodoodpornym robotom - i czy Gw’oth udałoby się wymyślić, jak je przejąć). - Zabierzemy was do domu - powiedział Sigmund Ol’t’ro, gdy przegląd dobiegał końca. - To prawie po drodze. To ostatnie stwierdzenie w zasadzie było prawdziwe, ponieważ Sigmund jeszcze nie wiedział, gdzie lecieć. Tylko do kogo: do ostatniej siły, jeszcze nie zlokalizowanej, która być może mogłaby pomóc Nowej Terze. Umysł zbiorowy zaprotestował, tak jak każdy Gw’o, którego spytano o to niezależnie. - Ten kryzys dotyczy także naszego rodzaju - powiedzieli Ol’t’ro. - Chcielibyśmy nadal pomagać. Nadal pomagać. Pomijając tajemnicę otaczającą ostatnią ucieczkę Thssthfoka, Gw’oth istotnie pomogli, wiele razy. Sigmund ostatecznie uznał, że najlepszym miejscem dla nich będzie takie, w którym będzie mógł mieć na nich oko. A jeśli jego podejrzenia okażą się bezpodstawne, to ich pomoc naprawdę się przyda. *** Przegląd Don Kichota na Nowej Terze posuwał się w żółwim tempie - a jednak skończył się zbyt szybko. Przez tych kilka miesięcy nieobecności Sigmunda dzieci tak bardzo się zmieniły. Hermes złamał rękę podczas gry w piłkę i urósł o dwa cale. Atena zaczęła czytać, trzy razy zmieniła przyjaciółkę „na zawsze” i suszyła mamie głowę o jagniątko. Ale Penny pozostała Penny, wciąż taka sama, tak zachwycająca i cudowna jak zwykle. Niekończące się spotkania z Sabriną w jej gabinecie, niekończące się symulacje i ćwiczenia przeprowadzane przez Ministerstwo Obrony i Biuro Analiz Strategicznych... cały wszechświat, który jakby się zmówił, żeby codziennie do nocy zatrzymywać Sigmunda w pracy. Ta odrobina czasu, która zostawała po tym, jak dzieci poszły spać, mijała na rozmowach do poduszki dotyczących powoli rozszerzającej się katastrofy, z którą Penelopa wciąż próbowała sobie poradzić. Bez pływów martwe strefy oceanu się powiększały, a gnijące szczątki roślinne i zwierzęce wysysały z oceanu coraz więcej tlenu. Z kolei niedobór tlenu jeszcze pogarszał sytuację. Nowi Terranie nie umrą przez to, że nie mieli pływów - o ile pożyją tak długo - ale

koniec był raczej pewny. Z powodu braku zdrowych mat z alg i wodorostów, przysmaków eksportowanych na Ognisko, załamie się ekonomia. (Pamięć Sigmunda podsunęła mu coś związanego z wodorostami. Wodorosty, Morze Sargassowe, Trójkąt Bermudzki, pojawiały się skojarzenia. Może więc w swoich niemal beznadziejnych poszukiwaniach Ziemi miał kolejną podpowiedź, trójkątną wyspę). W najgorszym przypadku ludzie tutaj mogli przetrwać na syntetyzowanym jedzeniu, odżywiając się nie gorzej od dziewięćdziesięciu pięciu procent lalkarzy. O ile pożyją tak długo. Rodzina Sigmunda, przez tych ulotnych, cennych kilka minut, gdy ją widział, co dnia przypominała mu, że musi wrócić między gwiazdy i szukać rozwiązania. Nie miał gotowej recepty, żeby siedzieć odliczając godziny, dni i lata, planując szlachetną, ale daremną wojnę, mając nadzieję, że Baedeker wymyśli techniczne rozwiązanie problemu Paków. Wobec tego Sigmund czekał tutaj, daleko od domu. W mniejszym lub większym stopniu przyklejony do fotela drugiego pilota. Czekając. Czekając. Aż... - Sigmund, nadeszła wiadomość hiperfalowa - oznajmił Jeeves. - Daj ją na głośnik na mostku - odpowiedział Sigmund. Krzepiąco uśmiechnął się do Kirsten. Do statku Nowej Terry, Don Kichot. Tu Statek Dwadzieścia Trzy. Wasza prośba o rozmowę handlową została zaakceptowana. Po przybyciu zachowajcie odstęp sześciu mil. Nasza eskorta przejmie waszego reprezentanta na zewnątrz waszej śluzy powietrznej. Kirsten się pochyliła. - Mam ich na radarze, zbliżają się z prędkością podświetlną. Będą tu za piętnaście minut. - Jeeves, nadaj potwierdzenie - powiedział Sigmund, wstając. - Kirsten, statek jest twój. Sigmund wsunął się do głównej śluzy powietrznej, żeby wyciągnąć z szafki swój kombinezon próżniowy i zbroję. Ponieważ w jednej z ładowni mieszkali Gw’oth, a druga została zamieniona na celę więzienną, korytarze były zastawione paletami z zaopatrzeniem. Jedynym miejscem na pokładzie, w którym mógł założyć kombinezon był pokój rekreacyjny. Ruszył w tamtą stronę, trzymając w jednej ręce hełm, a przez drugą przewiesiwszy kombinezon. Zza mijanego przez niego włazu dochodziły słabe odgłosy. Zatrzymał się, żeby się im przysłuchać. Stukanie o metal. Szum silników elektrycznych. To były dźwięki Gw’o mającego na sobie egzoszkielet. Podczas poprzedniej podróży w tym magazynie znajdowała

się broń. Teraz było tam obserwatorium Gw’oth, co wyeliminowało nieprzyjemną konieczność tłumaczenia, dlaczego broń została stamtąd usunięta. Wszyscy udawali, że wierzą, iż na pokładzie tego statku nie było żadnej broni. Gw’oth byli lepszymi astronomami niż ktokolwiek na Nowej Terze. Gdyby nawet w tę podróż mógł z nimi polecieć Baedeker, Sigmund i tak zgodziłby się na doposażenie ich pomieszczenia. Kirsten przysięgła, że bariera między kontrolą instrumentów zewnętrznych a resztą statku była odporna na ataki hakerskie. Sigmund owi taka gwarancja wystarczała. Prawie. Kiedykolwiek obserwatorium było w użyciu, tak się składało, że kręcili się tam Nowi Terranie. Dziś był to Omar, najnowszy członek załogi, przeszukujący pobliskie sterty zaopatrzenia. Omar Tanaka-Singh był wysoki i żylasty, z kwadratową szczęką i burzą mocnych, ciemnych włosów. Jeśli nie podobało mu się, że został oddelegowany na ten statek, zamiast dowodzić własnym, zatrzymał tę opinię dla siebie. Omar miał równie dużo wojskowego doświadczenia, jak każdy z Nowej Terry, i lepszą od większości znajomość broni ręcznej. Omar nie ucieknie przy pierwszych oznakach kłopotów. Z Thssthfokiem na pokładzie Sigmund nie wyobrażał sobie, żeby podróż przebiegła bez problemów. Niestety nie wyobrażał sobie również pozostawienia Paka pod nadzorem kogoś innego. I dlatego Thssthfok został na pokładzie. Sigmund pokiwał palcem: chodź ze mną. Omar kiwnął głową i ruszył za nim długimi krokami. Na następnym pokładzie Sigmund skorzystał z komunikatora osobistego, żeby porozmawiać z Erikiem w maszynowni. Podczas tego lotu interkom miał być używany tylko w nagłych przypadkach. Im mniej Thssthfok podsłucha z rutyny statku, tym lepiej. Sigmund, wciskając się w swój kombinezon próżniowy, dawał ostatnie wskazówki. Kirsten słuchała z mostka. - Nie wiem, ile potrwają te rozmowy. Kirsten jest na mostku i pod moją nieobecność ona dowodzi. Eric, miej oko na drzwi celi Thssthfoka. Omar, uważaj na obserwatorium. I obaj miejcie przy sobie broń. Omar zmarszczył brwi. - Sigmund, nie będziesz miał wsparcia. Uważam, że jeden z nas powinien lecieć z tobą. Sigmund miał odwiedzić prawdziwe miasto w kosmosie, długie na całe mile, z milionami mieszkańców. Jeśli Zewnętrzni chcieliby mu zrobić krzywdę - to będzie martwy.

Towarzystwo niczego by nie zmieniło. - Dzięki, ale jesteście potrzebni tutaj. - Jeśli Er’o wróci do swojego zbiornika, to jeden z nas będzie wolny - nalegał Omar. Jedynie Er’o, ponieważ Gw’oth woleli przebywać w swoim habitacie. Odkąd ujawnili się jako Ol’t’ro byli odrobinę bardziej otwarci. Połączenia, w których brakowało dwóch członków, generalnie nie były skuteczne. Sigmund nie mógł potwierdzić tego przypuszczenia, ale wydawało mu się słuszne. A może po prostu ten zbiorowy umysł nie chciał ryzykować dwóch swoich części jednocześnie. Omar chrząknął, czekając na odpowiedź. - Niech Er’o zostanie tam, gdzie jest - powiedział Sigmund. - Monitorując statek Zewnętrznych, może dowiedzieć się czegoś pożytecznego. W Znanej Przestrzeni i nieznanych regionach poza nią Zewnętrzni byli źródłem najbardziej zaawansowanych technologii. Niektóre z nich sprzedawali: radio hiperfalowe, hipernapęd, i okazjonalnie - za bardzo wysoką cenę - napęd planetarny. O ile jednak urządzenia Zewnętrznych można było reprodukować, tak leżąca u ich podstaw nauka była nieuchwytna. Niektóre technologie, jak napęd ich statków poruszających się w przestrzeni Einsteina, jeszcze mieli na sprzedaż. A wiedza to potęga. Przed narodzinami Sigmunda Zewnętrzni sprzedali ludzkiej kolonii technologię hipernapędu. Ten zakup ocalił ludzkość przed pewną zgubą z pazurów Kzinti. Kto mógł być pewien, że kolejna transakcja zawarta przez Zewnętrznych nie przechyli równowagi na inną stronę, albo da obcym potęgę mogącą zagrozić Ziemi? Tym właśnie Sigmund, za swoich czasów w ARM, martwił się w odniesieniu do Zewnętrznych. To, że niewiele o sobie zdradzali tylko pogłębiało ich tajemniczą aurę - i obawy Sigmunda. W tamtym życiu nie spotkał nikogo, kto dowiedziałby się czegoś, badając z daleka statek Zewnętrznych. Ale nigdy wcześniej nie badał go naukowiec Gw’o mający radiowy kontakt z Gw’otesht. Sigmund nie miał zamiaru stracić takiej okazji - ani nie zostawiłby uzbrojonego Gw’o na pokładzie Don Kichota bez nadzoru. - A my możemy się czegoś dowiedzieć towarzysząc ci - powiedział Eric. - Prawda - odparł Sigmund, żeby pokazać, że usłyszał tę uwagę. Wykręcił się i wsadził w rękaw kombinezonu drugą rękę. - Trzymajmy się planu, który nakreśliłem. Nałożył hełm, deklarując w ten sposób, że temat został zamknięty. Otworzył kanał komunikacji z Gw’oth.

- Er’o, powinieneś już widzieć statek Zewnętrznych. - Potwierdzam. Kilka minut później kombinezon został sprawdzony, a Sigmund wypływał przez śluzę powietrzną na spotkanie swojej eskorty. *** Er’o

kręcił

się

po

swoim

małym

obserwatorium,

mackami

przebiegając

systematycznie przez kontrolki teleskopu optycznego, czujników emisji neutrino i anteny zbierającej odczyty spektrum elektromagnetycznego. Sigmund

wykluczył

wszystkie

czujniki

aktywne

poza

okazjonalnymi,

niskoenergetycznymi impulsami lidarowymi4, żeby utrzymać zalecaną odległość między statkami. - To, co możemy zobaczyć, nic nie kosztuje - pouczył. - Wszelkie dane, jakie zbierzemy, nawet za pomocą skanu radarowego, mają swoją cenę. Być może nie byłoby nas stać. Zewnętrzni bardzo dbają o swoją prywatność. Nie, żeby Er’o mógł wyemitować impuls radarowy. Jego odczyty były zależne od mostka, gdzie mogła je kontrolować Kirsten. Może wyjaśnienia Sigmunda tak naprawdę miały jej o tym przypomnieć. Subtelny facet z tego Sigmunda. Tymczasem w habitacie Ol’t’ro monitorowali dodatkowe instrumenty. Wszystkie były utajnione. Czujniki zbudowane do badania fenomenu hiperprzestrzeni mogły ujawnić także coś użytecznego o innych technologiach - podobnie jak Zewnętrzni, ludzie chronili swoje tajemnice. Te czujniki były pasywne, zgodnie z innym zastosowaniem zasady: „co można zaobserwować - i pozostać niezauważonym - jest za darmo”. Na publicznym kanale Gw’oth rozległ się głos Sigmunda. - Er’o, powinieneś już widzieć statek Zewnętrznych. - Potwierdzam. Er’o miał przed sobą obraz, ale tylko za pośrednictwem Kirsten. Statek Zewnętrznych poruszał się niemal z prędkością światła. Śledzenie i korekta kursu wymagały interwencji komputera, a komputery były kolejną z tych technologii, którą ludzie nie chcieli się podzielić. Gwiazdy przeświecały przez statek Outsiderów. Czy był transparentny? Niejednolity? Er’o wymieniał z Ol’t’ro nie wiodące do żadnych wniosków uwagi.

4

Lidar (Light Detection And Ranging, zwany także LADAR) - urządzenie wysyłające impulsy laserowe, służące w zależności od typu m.in. do pomiaru odległości, częstotliwości promieniowania, koncentracji cząsteczek gazu itp.

- Jestem w śluzie powietrznej - odezwał się Sigmund. - Są prawie na miejscu - odpowiedziała Kirsten. W mgnieniu oka już tu byli. Nieruchomi w kosmosie, obok Don Kichota. Natychmiastowa utrata prędkości! A jednak ani Zewnętrzni, ani ich statek się nie spłaszczyli. Wytracenie całej tej energii kinetycznej nie zredukowało statku do świecącej chmury plazmy. I żaden z instrumentów Don Kichota nie pokazał, gdzie podziała się cała ta energia. Ale instrumenty Ol’t’ro tak... *** Thssthfok z zamkniętymi oczami leżał na gołej podłodze w swojej celi i przyciskał ucho do otworu, który zrobił w pokładzie. Słuchał bardzo uważnie. Sigmund miał opuścić statek. Pozostali będą tam, gdzie zwykle. Thssthfok pamiętał każdy szczegół dotyczący statku, każdą ekstrapolację jego rozkładu poczynioną na podstawie tego, co widział. Przywołał w pamięci każdą prawdopodobną trasę z pokoju rekreacyjnego na mostek. Określił szybkość, z jaką rozsiani po statku ludzie mogli do niego dotrzeć. Konwersacja na dole się zakończyła. Słychać było oddalające się kroki, ciężkie stąpnięcia Sigmunda idącego do śluzy powietrznej i bardziej miękkie kroki Erica i Omara zmierzających na wyznaczone stanowiska. Pracując na dotyk i z wielką ostrożnością, Thssthfok otworzył uchwyt modulatora strukturalnego, który przykrywał własnym ciałem. Uchwyt był lekko szorstki, wytrawiony kwasem żołądkowym, ale te niedoskonałości pomagały mu się orientować. Naciskając kilka malutkich przełączników przestawił urządzenie w tryb tymczasowego zmiękczania. Poprawił chwyt. Thssthfok zaczął ćwiczyć z pięścią zamkniętą na modulatorze. Dół - góra. Pompki na jednej ręce. Okrążenia celi. Podciągnięcia na uchwytach, które na wypadek zaniku grawitacji były na każdym statku. Ćwicząc śpiewał, przypominając sobie melodie utraconego klanu Rilchuk. Czasami śpiewał właściwie słowa. Równie często wydawał z siebie bezsensowne dźwięki, kląskania i syki, które pasowały do melodii. Od czasu do czasu w okienku we włazie pojawiała się twarz. Wreszcie Eric zmęczył się obserwowaniem Thssthfoka czy pilnowaniem czujników ruchu. Thssthfok ćwicząc, przygotowywał sobie drogę, którą pójdzie. Lepsza okazja do przejęcia tego statku mogła nie nadarzyć się nigdy.

40

Statek Dwadzieścia Trzy, poza jaskrawą iskrą swojego sztucznego słońca, manifestował się jako pustka: mniej więcej podłużna przestrzeń wyrwana nagle z rozgwieżdżonego tła. Zewnętrzni wspomnieli o zachowaniu sześciomilowego odstępu. Biorąc pod uwagę tę odległość obiekt, który obecnie zasłaniał Sigmundowi widok na gwiazdy, miał jakieś trzy mile długości. Oczami, które przyzwyczaiły się do czerwonego blasku otwartej śluzy powietrznej, dostrzegał drgania w ciemności. Przybliżył sobie obraz w wizjerze i przybliżał go coraz bardziej, aż zaczęły się pojawiać szczegóły. Pojazd Zewnętrznych na jednym końcu miał sztuczne słońce, a na drugim zapieczętowany moduł, przypuszczalnie urządzenie napędowe połączone z ogromnym metalowym masztem. Pośrodku, wzdłuż masztu, wirował i falował las wstęg, poplątanych i poprzeplatanych. Jeśli był w tym jakiś porządek, to zbyt obcy, żeby Sigmund był w stanie go wyodrębnić z tego chaosu. Z ciemności wyłoniły się dwie postacie, za pomocą pistoletów odrzutowych kierujące się w stronę Don Kichota. Najbardziej przypominały Sigmundowi wielkie pejcze z dziewięcioma rzemieniami. Miały na sobie kombinezony ochronne, ale nie przypominały one tego, który miał na sobie Sigmund. Ich wyposażenie chroniło nie przed próżnią i międzygwiezdnym zimnem - te stworzenia z ciekłego helu żyły w głębinach kosmosu - ale przed samym Sigmundem. Gdyby nie te stroje ochronne, ciepło sączące się z kombinezonu Sigmunda sprawiłoby, że zaczęłyby się gotować. Gdyby nie usztywniające je egzoszkielety, inercja masywnego ciała Sigmunda rozerwałaby je na części. - Chodź z nami - nadała jedna z tych istot przez radio. Każdy Zewnętrzny wyciągnął ku Sigmundowi mocny, zaizolowany uchwyt. Sigmund złapał się ich. - Wyruszam - nadał przez radio. Życzcie mi powodzenia. Już raz odwiedził statek Zewnętrznych, ostatnie mile pokonując dokładnie w taki sam sposób. To doświadczenie powinno złagodzić jego strach, ale gdy eskorta holowała go w ciemności, waliło mu serce. Jak miał to sobie logicznie wytłumaczyć? Unosił się bezwładnie w przestrzeni międzygwiezdnej, swoje życie składając w „ręce” najdelikatniejszych ze stworzeń. Jakoś zdołał zapanować nad przerażeniem. Większość rdzennych mieszkańców Ziemi miała przynajmniej lekką formę kosmicznej fobii: instynktownie trzymali się domu - i bali się innych miejsc. Fobię mogło

uruchomić cokolwiek odbiegającego od normy: obce niebo, niewłaściwa grawitacja, nieznajome zapachy. Sigmund też odcierpiał swoje. Od pierwszego wdechu wiedział, że planeta nie była Ziemią. Od pierwszego rzutu oka wiedział, że układ gwiazd jest nieodpowiedni. I nigdy nie wiedział, skąd to wie. Być może, żeby doświadczyć tej fobii z pełną siłą, trzeba było pamiętać, co się straciło, a Nessus wymazał z umysłu Sigmunda definicję domu. Sigmund z drżeniem skoncentrował spojrzenie na pojeździe Zewnętrznych. Dom nie oznaczał już Ziemi. Domem była Nowa Terra - do diabła z jej dodatkowymi słońcami, brakiem księżyca i mieszaniną obcych zapachów! Być może to zależące od niego życie milionów nieznanych ludzi sprawiło, że udało mu się pokonać lęk. Lepiej się skoncentrować na zbliżającym się spotkaniu... Statek Dwadzieścia Trzy rósł i rósł, aż trudno już było rozpoznać w nim pojazd kosmiczny. Teraz była to wielka metropolia, na którą powoli opadał. Miasto rozciągało się wokół, a wirowanie wstęg zaczęło się wydawać niejasno określone. Krótkie kreski na wstęgach zaczęły się zamieniać w kleksy, a te w pojedynczych Zewnętrznych. Napędzani lekkimi wybuchami gazu Sigmund z eskortą zanurkowali głęboko w plątaninę wstęg. Każde pasmo było szerokie na kilka jardów i po większości z nich przesuwali się Zewnętrzni. Ich korpusy pławiły się w świetle sztucznego słońca; macki znikały w cieniach rzucanych przez inne wstęgi. Żywe termoelementy, ładujące baterie. Sigmund i jego przewodnicy wylądowali wreszcie na wolnej wstędze. Tutejsza grawitacja była zbyt słaba, żeby Sigmund ją czuł. Włączył magnesy i jego buty zastukały w powierzchnię. Jeden z jego towarzyszy uniósł mackę i wskazał nią niską metalową strukturę. - Twoje spotkanie odbędzie się w środku. Gdy Sigmund wszedł, panele ścienne rozjarzyły się światłem i ciepłem. Gdy zamknął się właz, do środka wpuszczono powietrze. Według czujników panowało tam środowisko pozwalające chodzić w samej koszuli - Zewnętrzni znali swoich klientów - i Sigmund zdjął hełm. W pomieszczeniu nie było żadnych mebli, poza przezroczystą kopułą. Pod nią na podłodze spoczywał Zewnętrzny. Otoczenie było dokładnie takie, jakim z poprzedniej wizyty zapamiętał je Sigmund. Można to było nazwać standardowym pokojem konferencyjnym. Tym razem, zmierzając do środka, wystarczająco przyjrzał się pomieszczeniu, żeby odpowiedzieć sobie na męczące go pytanie. Jego zewnętrzne wymiary nie pasowały do przestrzeni otaczającej kopułę. Druga

strona dyskusji była jakiegoś rodzaju projekcją. - Jesteś Sigmund Ausfaller? - z niewidocznych głośników rozległ się głos. - Tak - odpowiedział Sigmund. - Nasz kolega, Statek Czternaście przekazał, że jesteś twardym negocjatorem. Komplement pochodzący od najważniejszych handlowców w znanej galaktyce. A także dość bezpośrednie napomnienie. Statki Zewnętrznych, trzymając się głębin galaktyki, unikały osobliwości grawitacyjnych. Pojazdy Zewnętrznych rozsiane po Znanej Przestrzeni i poza nią mogły, i najwyraźniej to robiły, utrzymywać przez radio hiperfalowe komunikację w czasie rzeczywistym. Podczas wcześniejszych negocjacji Sigmunda Zewnętrzny pod kopułą zapytany o imię podał numer statku. Skomentował (skomentowała?) pozwalającą na oddychanie atmosferę dla gości. Obecny gospodarz Sigmunda nic o tym nie wspomniał. Czyli: także po Sigmundzie spodziewano się, że będzie wiedział, o czym poprzednio dyskutowali. - Dziękuję, Dwadzieścia Trzy. Możemy zacząć? *** Zewnętrzni byli skrupulatnie uczciwi. Honorowali każdą umowę. Płacili natychmiast i w całości. Każda sprzedana przez nich technologia sprawowała się bez zarzutu. W przypadkach, gdy zatajali podstawy naukowe swoich projektów (jak to było z hipernapędem i napędem planetarnym), nie ukrywali tego. A jeśli nie dało się z wyprzedzeniem określić wartości informacji, można było zaufać, że Zewnętrzni po jej ujawnieniu uczciwie zapłacą. Wieści, które miał Sigmund, były właśnie tego rodzaju. Uczciwą ceną było zero. Inne statki Zewnętrznych już zauważyły zagrożenie zbliżające się od strony galaktycznego jądra. Zidentyfikowanie atakujących jako Paków, kuzynów ludzi, mogło być nowością. Nie była to wiadomość, która mogłaby kogokolwiek usposobić przyjaźnie wobec gatunku Sigmunda. Sigmund przemierzył lata świetlne, mając jedną nadzieję: że za te wieści kupi pomoc. Nie bezpośrednie wsparcie militarne, bo statki Zewnętrznych były miastami, a nie jednostkami bojowymi. Nie pomoc w odnalezieniu Ziemi. Zewnętrzni z pewnością będą honorować swoją umowę ze Zgodą i nigdy żadnemu z Nowych Terran nie ujawnią położenia Znanej Przestrzeni, ani też nie dadzą żadnej rasie ze Znanej Przestrzeni nawet najmniejszej wskazówki co do istnienia Nowych Terran.

Ale nowa technologia mogła zrobić wielką różnicę - jeśli Sigmund miałby możliwość za nią zapłacić. Nie miał. - Dwadzieścia Trzy - powiedział, mając nadzieję, że nie widać po nim desperacji pomoc leży w waszym własnym interesie. Te floty atakują każdą zaawansowaną cywilizację, którą mijają. Z waszymi statkami nie będzie inaczej. - Ale nasze statki są inne. - Dwadzieścia Trzy lekko poruszał mackami przy mówieniu. - Nasze statki są bardzo mobilne. Istotnie, tych kilka statków Zewnętrznych znanych Nowej Terze bez trudu mogło uniknąć Paków. Statek Dwadzieścia Trzy prędkość podświetlną mógł osiągnąć równie szybko, jak ją wytracić. Gdyby wykrył nadlatującą w jego stronę broń potrzebowałby ułamka sekundy, żeby się zatrzymać. Kinetyczna broń Paków, całkowicie poddana swojej śmiercionośnej inercji, minęłaby go, nie czyniąc żadnej szkody. Zewnętrzni byli bezpieczni. Ale do diabła! Dla mieszkańców planet napęd taki, jak w statkach Zewnętrznych byłby idealnym rozwiązaniem wobec zagrożenia ze strony Paków. Sigmund widział ten scenariusz z kryształową jasnością. Dodać napęd Zewnętrznych działający w zwykłej przestrzeni do standardowego statku z hipernapędem. Potem, po kolei: jeden, skok do prędkości podświetlnej. Dwa, przejście przez hiperprzestrzeń i pokonanie lat świetlnych do Paków. Trzy, powrót do normalnej przestrzeni z prędkością bliską świetlnej. Cztery, przy użyciu tego napędu Zewnętrznych natychmiast wprowadzić wszelkie konieczne korekty kursu. Pięć, wypuścić broń kinetyczną. Przy statku poruszającym się z taką prędkością wystarczą zwykłe kamienie. Jego statek mógłby wrócić w hiperprzestrzeń, pędząc z powrotem, zanim na statkach jonowych Paków ktoś by się zorientował, że coś się dzieje. W razie potrzeby powtórzyć operację. A wtedy do Sigmunda dotarła jedna rzecz: cokolwiek mógł zaoferować na handel, te negocjacje od samego początku były skazane na porażkę. Zewnętrzni nigdy nie sprzedadzą sekretu napędu swoich statków. Byliby wówczas równie bezradni wobec taktyki Sigmunda, jak Pakowie. Co mu pozostało? Może mógłby pociągnąć prace Baedekera. - Czy możecie nam pomóc poprawić parametiy naszego napędu planetarnego? Pokazać nam, jak używać napędów w tandemie? Wówczas my również bylibyśmy bardziej mobilni. Więcej skręcania macek. - Przykro nam, Sigmundzie. Nie możemy tego skomentować.

Sigmund poczuł, że zaczyna go boleć głowa. Potarł skronie. - Dwadzieścia Trzy, dlaczego nie? - Nie możemy swobodnie o tym mówić. Ponieważ wszystko, co powiecie, będzie podpowiedzią. Sigmund nacisnął na skronie i próbować się zastanowić. Okazuje się, że Zewnętrzni z jakiegoś powodu nie chcą rozmawiać o napędzie planetarnym albo jego sparowaniu z innym. Podstawą jego działania była jakaś sekretna nauka? Coś związanego z napędem nie wykorzystującym reaktorów? Sigmund wiedział, że te dwie kwestie były ze sobą powiązane - a także to, że do tej konkluzji przywiodła go wyłącznie jego paranoja. Mimo wszystko to wskazówka dla Baedekera. - Czy to wszystko z twojej strony? - zapytał Dwadzieścia Trzy. Z czasów, gdy Sigmund był księgowym, dwa życia temu, wypłynął starożytny aforyzm. Pożycz tysiąc dolarów - czymkolwiek mógł być dolar - a bank będzie twoim właścicielem. Pożycz milion, a ty będziesz właścicielem banku. - Udzielenie pomocy moim ludziom, aby mogli bronić siebie i naszych przyjaciół leży w waszym interesie. Gdy niebezpieczeństwo minie i wrócicie do tej części galaktyki, będziecie chcieli mieć partnerów handlowych. Ile lalkarze już teraz są wam winni? To było pytanie retoryczne. Lalkarze byli zadłużeni u Outsiderów na tysiąclecia, odkąd kupili napęd planetarny, żeby ocalić Ognisko przed skutkami przemiany swojego słońca w czerwonego olbrzyma. Nowa Terra była zbyt biedna, żeby dostać taki kredyt. Być może Zgoda była właścicielem banku. Pod kopułą macki zawirowały nieco szybciej. Niepokój, czy śmiech, czy może tylko naturalny dla tych stworzeń język znaków? Nie dało się tego odgadnąć. Dwadzieścia Trzy wreszcie się odezwał. - Masz rację, Sigmundzie. Utrata partnerów handlowych byłaby niefortunna. - Więc pomóżcie nam, żebyśmy mogli pomóc sobie! - W jaki sposób? - Nauczcie nas, jak używać naszych napędów w bardziej wydajny sposób. Jeśli nasze światy uciekną, spotkamy się wszyscy na przedzie. Sigmund obiecał sobie, że nic nie powie, dopóki Nike nie przyrzeknie przekazać napędu planetarnego Gw’oth. Utrata świata rolniczego będzie małą rekompensatą za wkład Ol’t’ro. - Napędy już są tak wydajne, na ile jest to bezpieczne - stwierdził Dwadzieścia Trzy. Mhm.

- Lepiej dotrzeć do marginesu bezpieczeństwa niż zginąć. Nawet lalkarze dostrzegliby logikę w takiej wymianie. - Chwileczkę, Sigmundzie. Macki Dwadzieścia Trzy zawirowały bardziej energicznie, niż kiedykolwiek. Konsultacje, uznał Sigmund. Chwileczka zamieniła się w minuty. - To niemożliwe - ogłosił Dwadzieścia Trzy. - Jeśli napęd zostanie obciążony większą energią, stanie się niebezpiecznie niestabilny. - Jak bardzo niestabilny? - Grozi kolosalną destrukcją. I co teraz? Sigmund nie miał już nawet szalonych pomysłów. - Pożyczcie lalkarzom i Nowym Terranom napędy planetarne. Nauczcie nas, jak używać ich w tandemie. - Nie mamy więcej napędów. - W jakiś sposób Dwadzieścia Trzy zdołał zabrzmieć płaczliwie. - Choć to i tak nie ma znaczenia. Nigdy nie udało nam się skutecznie połączyć dwóch napędów, żeby poruszyć pojedynczą masę. Czy Baedeker prowadził zbyteczne eksperymenty? Był lalkarzem, więc pewnie tak. Nie słyszał jednak lęku i wątpliwości w „głosie” Dwadzieścia Trzy... - Dwadzieścia Trzy, czegoś mi nie mówisz - powiedział Sigmund. Więcej ruchów macek, uderzająco innych. Tym razem Sigmund był pewien, że oznacza to ironiczny śmiech. - Sigmundzie, jest wiele rzeczy, których ci nie mówimy. Powiemy jednak to. Napęd planetarny wykorzystuje ogromną energię. Ogromną. Utrzymanie jej pod kontrolą to wielkie wyzwanie. Uruchamiamy wiele takich napędów dla każdego urządzenia, które schodzi z produkcji. Zgoda akceptowała swoje napędy pojedynczo. Bez wątpienia wierząc, że kontrolują swój dług przez opóźnianie dostawy. W kieszeni kombinezonu Sigmund miał rejestrator dźwięku. Nagrywał on tę rozmowę. Zewnętrzni prawie na pewno go tłumili. Sigmund miał nadzieję, że zapamięta rozmowę ze szczegółami. Z pewnością były w niej użyteczne wskazówki dla Baedekera. - A co z przeniesieniem napędu, przykładowo z któregoś świata rolniczego na Ognisko? Więcej podnieconego machania mackami. - Nie wolno wam tego próbować. Działanie dwóch napędów umieszczonych blisko siebie oznacza... zdestabilizowanie ich obu. Niestabilność i ogromna energia - kiepskie połączenie.

- Nie wiecie, jak działają te napędy, prawda? - strzelił Sigmund. - Sprzedajemy wyłącznie urządzenie, nie jego podstawy naukowe - odparł Dwadzieścia Trzy. - Warunki sprzedaży były uczciwe. A napędy działały, bezawaryjnie. Czyli Zewnętrzni nie różnili się od innych gatunków - oni także używali technologii, których do końca nie rozumieli. Sigmund podniósł swój hełm. - To chyba wszystko. Życzcie nam szczęścia. - Jeśli z twojej strony to wszystko - powiedział Dwadzieścia Trzy - to mamy coś, co może cię zainteresować.

41 Thssthfok, kręcąc się po celi, od czasu do czasu wyglądał przez wizjer. Przez okienko wciąż widać było Erica, nieszczególnie uważnego. Tacy właśnie byli reproduktorzy, przypomniał sobie: rutyna ich uspokajała. Gdy Thssthfok robił pompki na jednej ręce, własnym ciałem zakrywając fragment podłogi, modulatorem strukturalnym ściskanym w dłoni przesuwał po jej powierzchni. Pracując wciąż śpiewał, z wieloma sykami i klaśnięciami. Kawałek po kawałku zmiękczył powierzchnię na tyle dużą, żeby się przez nią przecisnąć. Sądząc z wytrawień na modulatorze jego ponowne połknięcie nie było dobrym pomysłem. Thssthfok wyłączył urządzenie kciukiem, skokiem poderwał się na nogi i zrobił jeszcze trochę przysiadów, jednocześnie wpychając modulator w zmiękczone miejsce przy uchwycie. Jeśli Eric nasłuchiwał, to miękkie klaśnięcie ściany z pewnością zginęło w podśpiewywaniu Thssthfoka. Robiąc kolejną rundę wokół celi, Thssthfok wyjrzał przez wizjer we włazie. Eric nadal wyglądał na zajętego albo znudzonego. Thssthfok opadł na podłogę... I wcisnął ramię w jej zmieniony fragment. Uchwyt na suficie pokoju rekreacyjnego dał mu możliwość wciągnięcia się do pomieszczenia. Teraz najważniejsza była szybkość. Thssthfok przemknął przez pokój, wypadł na korytarz i pobiegł jak najszybciej. Znalazł się na górnym pokładzie i na mostku, zanim Kirsten zdążyła się odwrócić na dźwięk trzaśnięcia drzwiami. Logika podpowiadała, że jaskrawoczerwony przycisk obok drzwi służy do ich zamykania. Thssthfok go uderzył i drzwi się zatrzasnęły. - Jeeves! Włącz... - krzyknęła Kirsten.

Thssthfok złapał ją za gardło i ścisnął. Jej rozkaz zmienił się w nieartykułowany charkot, gdy wcisnął ją w siedzenie. Poluzował chwyt na tyle, by mogła oddychać i zajął sąsiednie siedzenie. To było jedyne miejsce, z którego mógł dosięgnąć konsoli. Głupcy! Ucząc go czytania na nieistotnych materiałach nauczyli go także odczytywać oznaczenia kontrolek na mostku. Konsola była zwodniczo pusta. Większość funkcji musiał sprawować komputer, nieważne, czy za pośrednictwem klawiatury, czy poleceń głosowych. Rozkodowanie tego zajmie trochę czasu. W razie konieczności zmusi swoją zakładniczkę do pomocy. Nadal jednak na konsoli były zwykłe przyciski, suwaki i dźwignie. Musiały tam się znajdować na wypadek nagłych przypadków, więc były tak proste i widoczne, jak to tylko możliwe. Znalazł awaryjne otwieranie włazów, czytelnie oznaczone. To powinno przez chwilę utrzymać pozostałych w ryzach. Uderzył w przycisk... I złapało go coś niewidzialnego. Pole siłowe. Nie mógł się ruszyć! Ledwie był w stanie oddychać. Dysząc z wysiłku, Kirsten po jednym palcu rozginała uchwyt Thssthfoka. Unieruchomiony, nie mógł go zacisnąć. Nie mógł jej powstrzymać. - Jeeves - wykaszlała Kirsten - wezwij tu Erica. Podniosła się z siedzenia, poza zasięg bezsilnego Thssthfoka i popatrzyła na niego z wściekłością. - Sigmund założył, że jeśli uciekniesz, to znów będziesz próbował dostać się na mostek. Zastawił więc pułapkę. Najzwyklejszą pułapkę, pomyślał Thssthfok, z napisem na przynętę - a ja w nią wpadłem. Sigmund był przebiegły, a to sprawiało, że był niebezpieczny. Thssthfok odkrył, że jeśli się nie rusza, to ucisk więzów odrobinę maleje. Pole mające chronić pilota w razie kolizji lub turbulencji, minimalnie zmodyfikowane, żeby nie można się było odprężyć. Teraz było mu trochę łatwiej oddychać; nawet, jak podejrzewał, mówić, gdyby miał coś do powiedzenia. W głównym wizjerze widać było przesuwające się gwiazdy, znak powolnego obracania się statku. Potem pojawiło się coś - pojazd? Miasto w kosmosie? Coś, co nie przypominało niczego, co Thssthfok kiedykolwiek widział. I wciąż się zbliżało. Na jednym końcu świeciło sztuczne słońce, małe, ale oślepiająco jasne. Struktura była albo bardzo wielka, albo bardzo bliska - a biorąc pod uwagę ten płomień termojądrowy, raczej trudno było uznać, że była blisko. Wpatrywał się w to, aż na mostku pojawił się Eric.

Eric rzucił okiem na Kirsten masującą sobie szyję, zaczynającą już sinieć. Cokolwiek powiedział, zginęło to w skwierczeniu jego ogłuszacza.

42 - Coś, co może mnie zainteresować - powtórzył z powątpiewaniem Sigmund. Nadchodził koniec świata, Dwadzieścia Trzy odmówił pomocy, ale spodziewał się, że Sigmund coś kupi. Rzecz w tym, że Zewnętrzni często mieli na sprzedaż cudowne rzeczy. - Stary ludzki statek - sprecyzował Dwadzieścia Trzy. - Wrak. Znaleźliśmy go w kosmosie. - Gdzie? - zapytał Sigmund. - Nie możemy powiedzieć. Sigmund spodziewał się takiej odpowiedzi, ale zapytać nie zawadziło. W ramach umowy z lalkarzami Statek Czternaście powiadomił wszystkich Zewnętrznych, by nie przekazywali Nowym Terranom żadnych wskazówek odnośnie położenia Ziemi i jej kolonii. Stary, dryfujący w kosmosie ludzki statek był czymś bardzo bliskim wskazówki, prawda? Może Dwadzieścia Trzy chciał pomóc. Sigmund wiedział o jednym równie niewiarygodnym zbiegu okoliczności. Jednak lalkarze nie „natknęli się” na Daleki Strzał, błąkający się w głębinach kosmosu. Wyśledzili wiadomość, którą wysłał statek jonowy. A potem z zamrożonych embrionów, które były na pokładzie, wyhodowali sobie niewolników. - Znaleźliście go w kosmosie, powiadasz - powiedział Sigmund. To było równie mało prawdopodobne, co bajeczka, którą lalkarze opowiedzieli swoim sługom. Dwadzieścia Trzy zmienił pozycję. - Sigmundzie, rozumiemy twój sceptycyzm. Nie, nie natknęliśmy się na ten statek tak po prostu. Wykryliśmy relatywistyczną anomalię grawitacyjną, która okazała się być obiektem z neutronium o masie małej planety. Statek orbitował wokół tej masy. Sigmund zamrugał. W naturze do powstania neutronium trzeba było wybuchu supernowej. Według jego wiedzy tylko raz udało się uzyskać neutronium w sposób sztuczny. Julian Forward użył swojego neutronium do stworzenia sztucznej czarnej dziury, którą miesiącami terroryzował Ziemię. A choć Sigmundowi nigdy nie udało się ustalić szczegółów, to Forwarda z pewnością po cichu finansowali lalkarze.

Z drugiej strony, Sigmund pamiętał, że Forward został pochłonięty przez swoją czarną dziurę, i zabrał swoje tajemnice ze sobą. Duża, szybko się poruszająca masa neutronium była jak latarnia morska. - Mogę zerknąć - ostrożnie odpowiedział Sigmund. Podniósł hełm. - To nie jest konieczne - powiedział Dwadzieścia Trzy. Machnięciem macki wywołał pod kopułą hologram. Sigmund jedną rzecz o Ziemi i jej koloniach wiedział na pewno. Były bardzo daleko. Gdyby było inaczej, to Nessus nigdy nie zacząłby programu zwiadowczego wykorzystującego ludzkich kolonistów. Wynikało więc z tego, że ocalony statek był statkiem kosmicznym, przypuszczalnie wyposażonym w hipernapęd. Nie był. Mały, jednoosobowy statek z napędem termojądrowym, w rodzaju tych, jakie samotny badacz mógłby używać w obrębie systemu słonecznego. Jak mógł znaleźć się tak daleko od Ziemi? Jak, kiedy i gdzie ten statek wszedł na orbitę wokół masy neutronium? Jak taki stateczek mógł osiągnąć prędkość relatywistyczną - nie było sposobu, żeby udźwignął tyle paliwa - aby zrównać się z neutronium? Skąd się wzięło to neutronium? Sigmund miał aż za dużo pytań w głowie, gdy w zagięciu statku zauważył coś błyszczącego. Nie pasowało tam. Zastukał butami, podchodząc do kopuły, by przyjrzeć się hologramowi pod innym kątem. - Masz teraz kontrolę nad obrazem - powiedział Dwadzieścia Trzy. - Kieruj nim ruchami dłoni. Sigmund na próbę wyciągnął rękę. Holograficzny statek się cofnął. Obrócił dłoń, a obraz obrócił się wraz z nią. Pod czaszą kokpitu coś błyszczało. Poznaczony wiekiem kadłub przez kontrast wydawał się ciemniejszy. Dziwne. Przysunął rękę do klatki piersiowej; obraz się powiększył. W kokpicie, na miejscu pilota, znajdowała się lśniąca jak rtęć, owalna powierzchnia. Ponieważ był to hologram, to Sigmund nie miał pewności, ale z pewnością wyglądała na całkowicie odbijającą światło. Czy to możliwe, by było to pole stazy? Dwadzieścia Trzy będzie wiedział. Udawana ignorancja mogła być swego rodzaju pomocą, żeby cena była dla Sigmunda do przyjęcia. Pola stazy miały tylko jedno zastosowanie: zamrażały czas w środku, by chronić coś cennego. Tysiące lat temu dwie starożytne rasy wywołały konflikt, który skończył się galaktyczną eksterminacją, Z tamtych czasów pozostało jedynie kilka artefaktów

zabezpieczonych na wieczność w polach stazy. Większość ze znalezionych w nich przedmiotów była kompletnie niezrozumiała. Wszystkie wykorzystywały technologię o przerażającej mocy - często były to skrytki na broń. Pola

stazy

odbijały

wszystko,

od

światła

widzialnego

do

najtwardszego

promieniowania gamma. Pole odbijało nawet neutrina. Właśnie dlatego piloci rutynowo badali każdy napotkany system słoneczny impulsem głębokiego radaru. Za standardową stawkę, jaką ARM wypłacało za odnalezioną skrytkę stazy, można było żyć jak książę - a za życia Sigmunda taka wypłata zdarzyła się tylko raz. Nadal jednak, w porównaniu do wielkiej masy neutronium (które również, zbiegiem okoliczności, powstrzymywało większość neutrin) wokół której orbitował statek i cokolwiek w nim było, było jak wstążka na bezcennej paczce. Jeśli Dwadzieścia Trzy wiedział, jaka jest zawartość tego pola, to Sigmund nie zamierzał o to pytać. Powolnymi, ostrożnymi gestami Sigmund obracał i oglądał hologram. Pojawiła się tablica i numer identyfikacyjny statku - składał się z zaledwie pięciu cyfr. Ten statek był stary. Poczucie Ziemi, jej obecność, gwiazdozbiory na jej nocnym niebie... wszystko to zniknęło z jego umysłu. Zamiast tego w jego wspomnieniach roiło się od liczb. PIN-y do kont bankowych z dawnego życia. Strzępy niejasnych przepisów podatkowych i całe tabele procentowe. Adresy dawnych mieszkań, ale już nie miasta, w których żył. Zbyt wiele lat w zawodzie księgowego sprawiło, że cyfry i wzory stały się drugą naturą Sigmunda. I może trudniej było to wymazać. Tych pięć cyfr na tablicy rejestracyjnej wybuchło w głowie Sigmunda fajerwerkami. Znał te cyfry! To nie był po prostu starożytny statek zagubiony w czasie i przestrzeni. To był statek, w którym, przeszło pięćset lat temu, Jack Brennan natknął się na Phssthpoka! Sigmund widział oficjalne dokumenty rejestracyjne w rzeczach Lucasa Garnera. Jednak Brennan potwór, uciekł z więzienia ARM i zniknął - razem z tym statkiem i kluczowym modułem statku kosmicznego Phssthpoka. Jeżeli to było pole stazy, to na tym statku mógł przetrwać - by w chwili potrzeby ocalić Nową Terrę - jedyny znany ludzki protektor. *** Dwadzieścia Trzy, na swój sposób, mógł pomóc. Nadal nie oddał wraku. Co więc Sigmund mógł zaoferować na wymianę? Odkrycie inwazji Paków było jak stare nowiny pozbawione wartości. Gw’oth!

- Zapłacę za ten statek informacją - zaproponował Sigmund. Zawirowały macki. - O ile masz coś bardziej użytecznego, niż poprzednia. Machnięciem ręki Sigmund zgasił hologram. - Może system słoneczny pełen nowych klientów? Młode społeczeństwo technologiczne, które niedawno weszło w fazę lotów kosmicznych. - Ta cena jest do przyjęcia - zgodził się Dwadzieścia Trzy - o ile, oczywiście, zidentyfikujesz klienta, któremu nie jesteśmy znani. Sigmund kiwnął głową. - Skoro tak, to mamy umowę. Podał koordynaty systemu słonecznego Gw’oth. Macki zawirowały i zadrżały jak dotąd najszybciej. - Bardzo sprytnie, Sigmundzie. Te koordynaty leżą na trasie najeźdźców. Klient, którego polecasz, zostanie zniszczony, zanim tam dotrzemy. Drwisz sobie z nas? - Gw’oth są jak najbardziej realni - odparł Sigmund. - Jeśli mój lud znajdzie sposób, żeby przetrwać, zrobimy wszystko, co w naszej mocy, żeby ocalić także ich. - Pomożemy ci przetransportować zakupiony przedmiot na twój statek - odpowiedział Dwadzieścia Trzy. - Dla pożytku nas wszystkich mamy nadzieję, że uda wam się przetrwać.

43 Całkiem możliwe, że pole stazy w tym małym statku ukrywało potencjalnego sprzymierzeńca - nie, żeby Sigmund całkowicie zaakceptował koncepcję przyjaznego protektora. W praktyce to pole mogło skrywać dosłownie wszystko. Denerwował się i głowił przez dziesięć dni, zanim zrealizował swoje plany. W tym czasie statek, jak jakiś anachroniczny symbiont, był przyczepiony do boku Don Kichota. Przy jednej ładowni zamienionej na więzienie, a drugiej pełnej Gw’oth, Sigmund nie mógłby wziąć swojego zakupu na pokład nawet, gdyby chciał. Statek Dwadzieścia Trzy trzymał pojazd za grubą, metalową osłoną, na bardzo grubym holu. Te środki ostrożności dla Sigmunda miały sens. Starożytny statek dryfował swobodnie przez wieki. A teraz? Jeśli coś, miałoby uruchomić napęd termojądrowy, to lepiej, żeby potencjalna bomba wodorowa znajdowała się na zewnątrz kadłuba General Products. Fala uderzeniowa i tak pewnie rozsmarowałaby wszystkich w środku po ścianach - ale lepsza

znikoma szansa, niż żadna. Oczywiście Zewnętrzni nie wiedzieli, czyj to był statek. Mógł być całkowicie bezpieczny, na przestrzeni wieków przebudowany przez Brennana. Dwa z tych dziesięciu dni stracili w przestrzeni Einsteina, wisząc między gwiazdami, by utrzymać połączenia hiperfalowe. Otwarcie pola stazy wymagało specjalnego sprzętu, którego nie mieli. Sigmund stracił więc dzień na szukanie jakiegoś Nowego Terranina, który wiedział cokolwiek o otwieraniu pola. Później uznał, że powodzenie tych poszukiwań byłoby sporym sukcesem. Nowa Terra miała bardzo niewiele statków, a jej mieszkańcy latali dopiero od kilku lat. Jeszcze nie natknęli się na pole stazy. Sigmund przez większość tego dnia zastanawiał się, jak dużo na temat pól wiedział Baedeker. Wszystko, co powiedział Dwadzieścia Trzy wskazywało, że wysiłek lalkarza jest daremny. Nigdy nie opanuje napędów planetarnych. Do diabła, Baedeker powinien być tutaj i pomagać im. Drugiego dnia Sabrina zorganizowała spotkanie z ekspertem, który miał się skonsultować z Erikiem. Ekspertem tym okazał się Baedeker. Połączenie w czasie rzeczywistym oznaczało, że lalkarz pracował w oddaleniu od osobliwości, gdzieś w głębokim kosmosie. Ewidentnie nie wszystkie niewiarygodne rzeczy zdarzały się w pobliżu Sigmunda. *** Don Kichot wylądował na planecie o atmosferze, w jakiej dało się oddychać, nie wyróżniającej się niczym, poza swoją relatywną odległością od Statku Dwadzieścia Trzy. To był młody świat, jego oceany tętniły jednokomórkowym życiem, ale kontynenty były kompletnie puste. Najbliższe potencjalne źródło pożywienia, o ile w ogóle było jadalne, to osad z planktonu, tysiąc mil dalej. Nie było to miejsce, w którym Brennan - potwór chciałby zostać uwięziony. Z delikatnością, której Sigmund mógł jej tylko zazdrościć, Kirsten posadziła Don Kichota na bezbarwnej równinie. - W gotowości - nadała przez komunikator. Sigmund i Eric czekali przy głównej śluzie powietrznej. - Przyjąłem - odpowiedział Eric. - Sprawdź mój sprzęt - powiedział Sigmund. - Sprawdziłem - odparł Eric, sięgając do kontrolek śluzy. - Wszystko w porządku. Sigmund uniósł ręce. - Sprawdź jeszcze raz.

Eric wzruszył ramionami. - Ty jesteś szefem. Sprawdził każdy kawałek bojowej zbroi Sigmunda, otworzył każdą kieszeń i obejrzał każdy zaczep. Poklepał Sigmunda w ramię. - W porządku. Sigmund czubkiem buta wskazał na graty piętrzące się na podłodze przy śluzie. - Jest tu coś, czego nie potrzebuję? - Nie, Sigmundzie - odpowiedział Eric, odrobinę zniecierpliwiony. Szkoda. Sigmund przesunął się przez śluzę i zszedł na sterylną powierzchnię planety. Obszedł Don Kichota dookoła, z każdym krokiem wzbudzając chmury pomarańczowego pyłu, i dotarł do miejsca, gdzie przyczepiony był kupiony statek. Pustkowie rozciągało się po horyzont w każdą stronę. - To tylko pustynia - wymamrotał, sam siebie okłamując, próbując niczego nie wypatrywać. W końcu na Ziemi też były pustynie. Wreszcie zatrzasnął właz. - Uniemożliwić dostęp z zewnątrz - polecił. - Przyjęłam - przez radio potwierdziła Kirsten. - Jaką mamy pozycję? - Blisko. Statek wisi jakąś stopę nad ziemią. - Jedna stopa. Przyjęłam. Wprowadzam poprawki. Niemal niezauważalnie, precyzyjnie kontrolowany przez silniki manewrowe, Don Kichot obrócił się wokół swojej głównej osi. Twardy grunt pod statkiem zatrzeszczał i jęknął. - Stop - zawołał Sigmund. - Jaki jest margines? - spytała Kirsten. - Ładunek nadal jest jakieś dwa cale nad gruntem - ocenił Sigmund. - Mogę poprawić - powiedziała Kirsten. - Nie trzeba - ze sterty sprzętu Sigmund wybrał kleszcze do zdejmowania zacisków. Nie może być aż tak delikatny. Miał na myśli kupiony przez siebie statek, który mógł zawierać wskazówki co do położenia systemu Sol. Żadne uderzenie - łącznie z wybuchem rdzenia termojądrowego - nie mogło zaszkodzić temu czemuś, co było zamknięte w polu statycznym. Statek był połączony z kadłubem Don Kichota pięcioma masywnymi kablami. Sigmund odłączał zaciski parami, centralny zostawiając na koniec. Jednak ten ostatni, poskrzypując, utrzymywał mały pojazd w górze. - Odpinam ostatni kabel - nadał przez radio.

Spadły zaciski. Statek huknął o ziemię. - Ładunek jest na dole. - Wyjdę i ci pomogę - nadał Eric. - Nie - stanowczo odpowiedział Sigmund. Już to przerabiali, i to kilka razy. Sigmund ustawił statyw i umieścił na nim kamerę. Kamera włączyła połączenie radiowe; konsultując się z Kirsten, wymierzył kamerę dokładnie w statek. - Wchodzę. Ten mały, niosący nadzieję stateczek wyglądał na tani, zwyczajny i godny zaufania. Kadłub poznaczony był hakami i klamrami, wyraźnie nieużywanymi. Wyposażony był w niestosowane od wieków, sterczące na wszystkie strony silniki wyrzucające gaz lub paliwo chemiczne (Sigmund nie potrafił określić, co konkretnie). Potężna dysza na rufie była częścią reaktora. Nie było śluzy powietrznej; żeby dostać się do środka, trzeba było unieść osłonę kabiny pilota. Pilot przez cały czas musiał mieć na sobie kombinezon. Powierzchnia połyskująca przez osłonę kabiny w jasnym słońcu błyszczała jaskrawiej, niż zwykle. Odbijała fale świetlne, radarowe, a nawet neutrina. Niewątpliwie to było pole stazy. Sigmund otworzył zatrzask. Osłona uniosła się powoli i zawisła na czubku, przypominając olbrzymią muszlę. Pole statyczne było na widoku, obejmując fotel pilota i większość konsoli. Nic wokół nie wyglądało jak wyłącznik pola. Czy tuż przed nim znajdował się przycisk OFF? Całkiem możliwe. Nikt jeszcze nie rozgryzł gadżetów Thssthfoka; Brennan jako protektor przypuszczalnie był znacznie bystrzejszy. Na skraju konsoli Sigmund położył generator pola siłowego (raz jeszcze zabrany z mostka Don Kichota - Thssthfok nie wpadnie w tę pułapkę po raz drugi). Eric do modułu ograniczenia swobody poruszania zamontował zdalne sterowanie. Sigmund włączył pilota; czerwona dioda zgasła, zielona się zapaliła. - Sprawdzenie łączności z generatorem pola - nadał Sigmund. - Online - zaraportowała Kirsten. Czas się przekonać, kto lub co czekało w środku. Sigmund chwycił zaimprowizowany przerywacz pola stazy. Jakoś nie pasował do jego dłoni. Wyglądał, jakby był na pół roztopiony, jak coś zaprojektowanego przez lalkarzy. I tak właśnie było. Gdy Sigmund i Baedeker spotkali się z Nike, większość sprzętu Baedekera została na Don Kichocie. Być może Baedeker jeszcze nie zdecydował się ich opuścić. Tak czy inaczej, w swojej kabinie zostawił generator pola. Ze względów

medycznych lub jako jeszcze jedną drogę ucieczki, jak przypuszczał Sigmund. Po swojej ucieczce z Ogniska, Sigmund przeszukał kabinę Baedekera - po tym, jak odciął palnikiem biometryczny zamek w drzwiach. Trudno było przeoczyć aktywne pole, ale wyłączony generator tego pola to inna sprawa. Nie rozpoznał go w porzuconym bagażu lalkarza. Nikt z nich go nie rozpoznał. Gdy Baedeker powiedział Erikowi, jak to zrobić, przeprogramowanie generatora tak, żeby wyłączył pole, było drobiazgiem. Sigmund odczytał tę współpracę jako znak, że własny projekt Baedekera nie szedł zbyt dobrze. Jednakże ten improwizowany wyłącznik pola miał bardzo mały zasięg. Praktycznie trzeba było nim tego pola dotknąć. Sigmund wymierzył urządzenie, w jego dłoni niezgrabne. A niech to! Coś wreszcie powinno pójść dobrze. Spojrzał przez ramię, żeby się upewnić, że nie zasłania widoku z karnety. - Kirsten, jesteś gotowa? - W każdej chwili - powiedziała. Plan był prosty. Wyłączyć pole stazy i w tej samej chwili zastąpić je polem siłowym. Włączyć je zdalnie, żeby Sigmund miał wolne ręce. A jeśli wszystko trafi szlag, po prostu wystartować. Statek, odczepiony od ich pojazdu, zostanie na ziemi. Wtedy z powietrza będzie można podjąć wszelkie konieczne działania, czy to przy użyciu broni laserowej, czy ogłuszaczy. Jeśli jednak doszłoby do tego, to przypuszczalnie nie będzie trzeba już robić nic. Pomimo niewątpliwego kunsztu Kirsten, uderzenie z silników manewrowych pewnie zmiażdży Sigmunda. - Kirsten, na mój znak. Trzy... dwa... jeden... teraz. Pole stazy zadrżało, pękło i zniknęło. W górę wystrzeliły dwie ręce w rękawicach i złapały Sigmunda za gardło. Włączyło się pole siłowe. Powietrze wokół niego i napastnika zmieniło się w beton... Zamrażając Sigmunda i pilota twarzą w twarz. Sigmund się gapił, ale nie na protektora. Kim była ta kobieta?

NAOCZNY ŚWIADEK HISTORII 44 Alice Jordan krążyła po pomieszczeniu rekreacyjnym, wstrząsana przez tiki, ściskając kolbę gorącej herbaty, zagubiona w myślach. Zagubiona także w przestrzeni, ze współczuciem pomyślał Sigmund. I zagubiona w czasie, czego nawet nie próbował sobie wyobrażać. - Byłam - wyrzuciła z siebie Alice - głęboko w Obłoku Oorta. Sama w statku. W pobliżu nie było niczego i nikogo. Posługiwała się nieco odmiennym słownictwem, tonem wyrażając gniew, zagubienie i strach, dość często, częściej, niż Sigmund mógł spamiętać, używała różnych enigmatycznych wyrażeń. Jedno z nich się powtarzało i w jakiś zagadkowy sposób odnosiło się do szoku muszlowego5. Powiedziałby, że po tym, co o swojej pracy opowiadała mu Penny, wiedział o skorupiakach już wszystko, co się dało, ale najwyraźniej nie. Alice wciąż kluczyła i mówiła nie wprost, jakby w poszukiwaniu tajemnego zaklęcia, które odbuduje jej życie. Nic w tym dziwnego. Jej życie przewróciło się do góry nogami. Z całkiem innych powodów Sigmund był równie przybity, jak ona. Próbował ukryć rozczarowanie. Pole stazy mogło ukrywać kogoś, kto znał położenie Ziemi. Przy użyciu boi nawigacyjnych Alice potrafiła znaleźć drogę w systemie słonecznym. Jednakże nie miała pojęcia, jak odnaleźć samą Sol. Jej pamięć mogła być pełna wskazówek i podpowiedzi, ale dotarcie do tych danych i odpowiednie ich wykorzystanie było projektem długoterminowym. Właśnie wtedy, kiedy Nowa Terra nie mogła operować długimi terminami. Jej spangielski brzmiał jakoś pośrednio między angielskim z dwudziestego drugiego wieku, jaki znał Jeeves, tym, który Daleki Strzał przyniósł na Nową Terrę a wspólnym, w którym wychował się Sigmund. Nie był do końca znajomy, ale nie miał większych problemów, żeby ją zrozumieć. - Mój napęd pracował z pełną mocą. Sol była odległą, jasną iskierką przede mną. Kobold dopiero co mrugał za mną. A potem - kościstym palcem dźgnęła Sigmunda w pierś zobaczyłam ciebie. W zbroi. Na jakiejś cholernej, pustynnej planecie. Kobold był zaledwie ostatnią niejasnością w tym zalewie słów. Z kontekstu wynikało, 5

Szok muszlowy - gra słów: angielskie wyrażenie „shell shock” oznacza nerwicę frontową.

że był to obiekt w Obłoku Oorta. Ale Sigmund, który nazwał własny statek Don Kichot wiedział, że nazwy mają swoje znaczenie. Kobold? Jeeves znał koboldy jako postacie ze starożytnego folkloru, jak chochliki, skrzaty i elfy. I z pewnością nieprzypadkowo, koboldy chroniły domostwa. Gdy Alice trajkotała dalej, utrzymując szok w ryzach słów, Sigmund się jej przyglądał. Była od niego znacznie wyższa. Także znacznie ciemniejsza. Już tylko te przesłanki, no i statek, w którym została znaleziona, pozwalały przypuszczać, że była Belterką. Jej głowa, wygolona, z wyjątkiem pasa szerokiego na dwa cale, była tego potwierdzeniem. Sigmund walczył ze sobą, by dać spokój przeszłości: zapomnieć, że Belter kiedyś go zabił. Alice nie miała z tym nic wspólnego. (Wewnątrz tego pola statycznego mógł być Brennan - potwór. Ale go tam nie było, i żaden nadludzki umysł nie zdejmie z Sigmunda odpowiedzialności za los Nowej Terry. Może był rozczarowany. Może był wdzięczny. Określenie odczuć mogło zaczekać). - A ten statek! Przez porównanie, każdy statek, każda konstrukcja, jaką widziałam, najbardziej przypomina dyktę poklejoną taśmą. Oczywiście poza konstrukcjami Brennana. Brennan! Sigmund zdołał nie podskoczyć. To nie był tylko zbieg okoliczności. Don Kichot obecnie gnał z maksymalnym przyspieszeniem, oddalając się od planety, na której Alice została uwolniona, żeby można było uruchomić hipernapęd. Następny przystanek: Nowa Terra. Sigmund miał zamiar dowiedzieć się dużo więcej, zanim się tam znajdą. - Alice - delikatnie jej przerwał. Jej życie wywróciło się do góry nogami, ale on potrzebował informacji. Kirsten spojrzała na Sigmunda z dezaprobatą. Don Kichot leciał teraz na autopilocie. W pokoju byli jeszcze Omar i Eric. Ol’t’ro przez sieć obserwowali i słuchali. - Alice - powtórzył Sigmund. Odwróciła się do niego. - Wiele przeżyłaś - powiedział Sigmund. To było niedopowiedzenie. Alice mówiła, gwałtownie, kompulsywnie, odkąd Eric ją uwolnił. Nie mówiła systematycznie, stąd prawie na pewno niekompletnie. - Alice, wiem, że to przytłaczające. Dlatego właśnie jest tak ważne, żeby wszystko sobie metodycznie ułożyć, ile czasu by to nie zajęło, dopóki te wydarzenia są dla ciebie świeże. Proszę więc, wytrzymaj. Kiedyś byłem w ARM. Uśmiechnęła się krzywo. - Rozumiem. Cóż, niedawno sama byłam złotoskórą. - Jej uśmiech zrobił się tęskny, a

potem zniknął. Wyprostowała się na krześle. - Cóż, to niedawna sprawa. Dla mnie, to opuściłam Kobolda kilka godzin temu. Skądś wiem, że minęło znacznie więcej czasu. Pytaj, Sigmundzie, jeśli to ci pomoże znaleźć w tym wszystkim sens. Może mnie też pomoże. - Złotoskórą? - spytał Omar. - Organizacja wsparcia policyjnego na obrzeżach systemu słonecznego - wyjaśnił Sigmund. Jeśli Alice mówiła prawdę, to liczba weteranów Nowej Terry właśnie się podwoiła. - Mieli złote kombinezony ciśnieniowe. Stąd, kolokwialnie, złotoskórzy. - To ma sens - uznał Omar. - Alice, zacznij proszę od początku - podpowiedział Sigmund. - Od początku? No to chyba będzie 2341. - Rozejrzała się z dość dziwną miną. Sądząc po waszej technologii, to było dawno temu. Według szacunków Sigmunda, co najmniej trzysta lat. A jednak było to dwa stulecia po zniknięciu Brennana - potwora. Sytuacja była bardziej niż odrobinę skomplikowana. - Najpierw twoja historia - łagodnie zasugerował Sigmund. Alice znów zaprezentowała swój krzywy uśmiech. - Taa, znam procedurę. Najpierw wypompuj mnie do sucha. Okay, od początku. Podczas wakacji na Ziemi poznałam faceta z planety, nazywał się Roy Truesdale. On to miał dopiero historię: z życia zniknęły mu cztery miesiące. Któregoś dnia wybrał się na pieszą wycieczkę, i obudził się cztery miesiące później... Znów pogrążyła się w dygresji zastanawiając się, ile czasu straciła. Odpowiedź jej się nie spodoba. - Opowiemy ci później - obiecał Sigmund. - Proszę, mów dalej. - Roy oczywiście poszedł do ARM. W końcu znaleźli takie same porwania, w odstępie dziesięcioleci. - Spojrzała wyczekująco na Sigmunda, jakby chciała powiedzieć: mówisz, że byłeś w ARM. Dlaczego o tym nie wiesz? Gdy nadal milczał, wzruszyła ramionami. - Roy chciał się dowiedzieć, czy złotoskórzy wiedzieli o podobnych sprawach. A gdy przekopałam się przez stare akta, znalazłam coś takiego. - I? - Moi szefowie nie chcieli rozmawiać o tym nie bardziej, niż ARM. - Alice przerwała i napiła się herbaty. - Osobę, która stała za tymi porwaniami Roy opisał jako kogoś zbyt liczącego się z innymi jak na obcego, i zbyt potężnego, jak na człowieka. - Co pozostawia? - zapytał Sigmund. - Brennana - powiedziała zwyczajnie. ***

Protektor Jack Brennan umknął zarówno ARM, jak i złotoskórym - przeszło dwa stulecia przed ostatnim pełnym wspomnieniem Alice. Obie organizacje wyśledziły jego statek na obrzeżach systemu słonecznego. Wcześniej na chwilę zatrzymał się w Obłoku Oorta sygnatura jego statku jonowego była nie do pomylenia z czymś innym - i ruszył naprzód... Raz jeszcze Sigmunda zawiodła pamięć. Jedna z międzygwiezdnych kolonii. W każdym razie o Brennanie słuch zaginął. Lucas Garner opisał cały incydent na potrzeby ARM. Teoretycznie protektor zagłodził się na śmierć. W promieniu tysięcy lat świetlnych jedyny zapas korzenia drzewa życia, poza niewielką ilością, którą powierzono Brennanowi, znajdował się w magazynach ARM - a oni go spopielili. Alice, jako złotoskóra, miała równie otwarty jak Sigmund dostęp do tajnej historii wydarzeń między Brennanem a Phssthpokiem. (Po co się oszukiwać? Lepszy. Poza Lucasem Garnerem każdy, kto przyjrzał się statkowi Phssthpoka albo miał do czynienia z Brennanem potworem, był Belterem). Tym, co wiedziała, podzieliła się ze swoim nowym przyjacielem, Royem. I wtedy zaczęły się spekulacje. Co, jeśli Brennan przeżył? Może statek jonowy był wabikiem, podczas gdy on sam został w Obłoku Oorta. Brennan był w końcu protektorem. Kogo miałby chronić, jeśli nie miliardy mieszkańców systemu Sol - w większości ludzkich? Dysponował nadzwyczajnym intelektem protektora, technologią zawartą w statku Paków, oraz rozproszonymi, ale nieograniczonymi zasobami Obłoku Oorta. Phssthpok nie przemierzyłby tysięcy lat świetlnych nie dowiedziawszy się uprzednio wszystkiego, co było możliwe, o drzewie życia i wirusie. Brennan mógł się dowiedzieć wystarczająco dużo od Phssthpoka - zanim go zabił - żeby wyprodukować wirusa. Wobec tego dlaczego Brennan nie miałby osiąść na obrzeżach systemu słonecznego? A jeśli wszystkie te przypuszczenia były prawdziwe, to można było założyć, że Brennan od czasu do czasu porywał kogoś, żeby sprawdzić, jakie postępy poczynili jego niczego nie podejrzewający podopieczni. Alice i Roy piętrzyli przewidywania, domysły i spekulacje. Żadne władze nie zgodziłyby się na ekspedycję w bezmiar Obłoku Oorta w pościgu za błędnym ognikiem. Jednak w ostatnich miesiącach zmarła pra-pra-prababka Roya. Roy, podobnie, jak wszyscy spadkobiercy „Wielkiej Stelle”, odziedziczył mnóstwo pieniędzy. Wystarczająco dużo, żeby kupić statek. I tak, głęboko w Obłoku Oorta, po drodze do miejsca, gdzie dwieście lat wcześniej

zatrzymał się Brennan - potwór, statek Alice i Roya pochwyciła tajemnicza siła. *** Wyczerpanie dopadło Alice na długo przed tym, jak skończyła swoje sprawozdanie. Kirsten ją odprowadziła, żeby trochę odpoczęła. Na Don Kichocie nie było wolnych kabin, tylko szafki, magazynki i spiżarnie, które można było opróżnić i przeznaczyć do innych celów. Sigmund podejrzewał, że znajdzie Alice miejsce w kabinie Kirsten i Erica, a swoich przyjaciół umieści w jakimś magazynku. Zanim Kirsten wróciła, minęło zaskakująco dużo czasu. - Zahaczyłyśmy o autodoca - wyjaśniła. - Nic jej nie jest. Sigmund zmarszczył brwi. - Wobec tego dlaczego... - Myślała, że może być w ciąży. Jest w ciąży. - Z tym Royem Truesdalem? - zgadł Sigmund. Kirsten kiwnęła głową. - Tak mówi. Czyli Alice straciła swoją przestrzeń, swój czas, oraz ojca jej dziecka - a nic nie wspomniała o swoim związku z Truesdalem. Profesjonalny dystans? W końcu, mimo wszystko, była złotoskórą. A może był to zwyczajny stoicyzm Belterów. Ci Belterzy, których znał Sigmund, byli tak nakierowani na samowystarczalność, tak zawzięcie niezależni - tak zimni - że często wydawali mu się inną rasą.

45 Alice wreszcie znów pojawiła się w pokoju rekreacyjnym, mając na sobie świeżo zsyntetyzowany kombinezon. Pomimo prawie dwunastu godzin snu nie wyglądała na wypoczętą. Do diabła z drażniącą, belterską niezależnością, może mimo wszystko była człowiekiem. Sigmund i Alice mieli kabinę dla siebie. Kirsten dzieliła swój czas między mostek i próby wydobycia danych ze statku Alice. Eric, Omar i większość Gw’oth mieli pilniejsze zajęcia: utrzymanie Don Kichota w jednym kawałku. Słuchali przez radio, ale byli zbyt zajęci, żeby się udzielać. Rejon w normalnej przestrzeni, który chronił statek przed hiperprzestrzenią, ściskał jego kadłub. Im większy poziom odseparowania, tym więcej energii zużywało pole. Rozciągnięcie tego pola tak, by chroniło również przyczepiony do kadłuba stateczek

wymagało energii. Mnóstwa energii. Problem sprowadzał się do podstawowej geometrii: wydłużenie promienia mniej więcej cylindrycznej bańki ledwie o dziesięć stóp zwiększało ponad sześciokrotnie zapotrzebowanie na energię. Punktowe rozciągnięcie pola ochronnego tak, żeby obejmowało też statek Alice będzie znacznie bardziej energochłonne. Eric - nigdy nie umniejszający swoich umiejętności inżynierskich - protestował. Najmniejsze, najkrótsze zachwianie poziomu energii mogło zabić ich wszystkich. Upierał się, że do bezpiecznego dostosowania możliwości statku potrzeba by możliwości w pełni wyposażonej stoczni. Gdy Eric porównał rozciągnięcie pola do tętniaka, Sigmund zrezygnował z prób przekonania go. Generator jonowy statku był przeciążony, nawet po wyłączeniu każdej funkcji, bez której mogli się obejść. Teraz funkcje zasadnicze zaczęły się krztusić z powodu niedoboru mocy. Gw’oth przekazywali nadmiar energii ze swojego małego reaktora i szukali sposobów na zoptymalizowanie i wyprodukowanie więcej. Jeeves był w stanie uśpienia, włączał się raz podczas każdej wachty, żeby przeprowadzić niezależną diagnostykę, a potem znów się wyłączał. Don Kichot dotrze do Nowej Terry z pustymi zbiornikami głównymi i niemal bez rezerw. Cóż, rezerwy były właśnie na wypadek nieoczekiwanych okoliczności. Tajemnice, jakie można było znaleźć w starym statku z pewnością się kwalifikowały do tego pojęcia. Mogli napełnić zbiorniki po drodze, pobierając deuter z jakiegokolwiek świata, na którym był ocean. Więcej paliwa w niczym by nie pomogło przeciążonemu rdzeniowi energetycznemu - jedynie przedłużyłoby walkę. A czasu, który spędziliby na napełnianiu zbiorników, już by nie odzyskali. Przynajmniej dzięki dyskowi transferowemu, który zainstalowali na pokładzie statku Alice, mieli tam łatwy dostęp. Gdyby Kirsten mogła, to zamieszkałaby w tej jednostce, próbując wydobyć dane z jej komputerów. Z pomocą Sigmunda Alice napełniła tacę zsyntetyzowanym jedzeniem. Jedzenie za dwoje, przypomniał sobie. Żeby zaoszczędzić choć trochę energii, temperatura na statku była ledwie powyżej zera i nad posiłkiem unosiła się mgła oddechów. Podkręcił grzałkę w swoim kombinezonie zastanawiając się, czy jej dziwne wybory odzwierciedlały odmienną kuchnię sprzed wieków, czy były to zachcianki ciążowe. Usiedli, i Alice zaczęła jeść. - Czyli Kobold - zaczął Sigmund. - Typowa belterska wydrążona skała? - Nie! Właściwie to cud. Jak park, z pięknym, niebieskim niebem. - Uniosła wzrok znad talerza pełnego jajecznicy z papryką. - Wiem, że to brzmi nieprawdopodobnie, i że coś na tyle dużego, żeby utrzymało atmosferę powinno być zauważalne ze środka systemu. Ale Kobold nie był duży. Był sztuczny, ale nie był światem, nie był nawet okrągły. Wyobraź

sobie trawiasty, nierówny obwarzanek z masą neutronium w centrum. Brennan powiedział, że neutronium ma grawitację powierzchniową osiem milionów g. Neutronium! Przypuszczalnie była to ta sama masa, przy której Dwadzieścia Trzy znalazł orbitujący statek Alice. Jak to było możliwe, w jaki sposób znalazł się tak daleko od domu, przekraczało wyobraźnię Sigmunda. Może Baedeker zdołałby połączyć wszystkie informacje, ale Sigmund nie zamierzał w to angażować żadnego lalkarza. Niezależnie od tego, czy Alice mogła pomóc Sigmundowi i Ziemi, lalkarze z pewnością baliby się, że istotnie to zrobi. Sigmund aż za dobrze znał ekstremalną postawę, jaką przyjęli lalkarze, by nie dopuścić do kontaktu Nowej Terry z domem. - A Brennan używał generatorów grawitacji jak zabawek. Właśnie dlatego na Koboldzie panował klimat jak na Ziemi: soczewki grawitacyjne, które powiększały słońce. Jakoś załamał światło tak, że niebo nad Koboldem było niebieskie. Sigmund wreszcie przerwał długą recytację cudów na Koboldzie. Ile przykładów potrzebował, żeby się przekonać, że ludzki protektor był niemożliwie inteligentny? - Dlaczego byłaś w jednoosobowym statku? Gdzie jest Truesdale i jego statek? Alice przełknęła ciężko, odłożyła widelec i odsunęła talerz. (Poranne mdłości? Mało prawdopodobne, skoro potrzebowała potwierdzenia, że była w ciąży. Nie wspominając już o ilości jedzenia, którą nabrała). - Roy poleciał z Brennanem, żeby sprowadzić pomoc. Brennan zauważył, że nadlatuje więcej Paków. Znów soczewki grawitacyjne. Używał ich jako superpotężnego teleskopu. W drodze była flota, około dwustu statków w uporządkowanym, heksagonalnym szyku. A tuż przed moim odlotem Brennan wypatrzył za nimi kolejną falę. Czy Vesta faktycznie powiedział Sigmundowi prawdę? Czy Ziemia mogła zostać... zniszczona? Bombami cofnięta do nowej epoki kamiennej? Sigmund, poczuł, jak zacisnął mu się żołądek. I jakim cudem w aktach ARM nie było wzmianki o powrocie Brennana? Coś tu nie pasowało. - Alice, cofnij się. Dokąd polecieli po pomoc? Nie do systemu Sol. Bo inaczej znalazłbym wzmianki w aktach ARM. - Na Wunderland. Brennan chciał to załatwić z dala od Sol. Sigmund był na Wunderland, głównym zasiedlonym świecie w... nie pamiętał, gdzie. Poprosił, żeby wymieniła międzygwiezdne kolonie z jej czasów. Podała nazwy, nieco opisów warunków fizycznych, typy gwiazd, sąsiednie planety, nawet przybliżone odległości do Sol i siebie nawzajem. Choć nie były to informacje ścisłe, to o okolicach Ziemi wiedziała więcej,

niż Sigmund i Jeeves zrekonstruowali przez lata. Wunderland. Plateau. Dom. Jinx. Damy Radę. Prawie każde słowo zalewało umysł Sigmunda skojarzeniami. Nie danymi nawigacyjnymi - nie mogło być tak dobrze - ale wciąż była to obfitość szczegółów wypełniających dziury w jego pamięci. Alice zaczęła się niecierpliwie kręcić i Sigmund wrócił do jej opowieści. - Jeżeli Brennan i Truesdale wyruszyli za twoich czasów, to dawno temu dotarli do Wunderlandu. A tak nie było. Alice walczyła z dreszczami. - Więc który rok mamy teraz? To nie był odpowiedni moment, żeby wprowadzać ją w skomplikowaną przeszłość Sigmunda. - Opuściłem Ziemię w 2652. Zdołała jednocześnie zamrugać z zaskoczeniem i oklapnąć z ulgi. - Brennan powiedział, że pierwsza fala Paków dotrze do nas za 172 lub 173 lata. Brennan i Roy jakoś tego dokonali. Zatrzymali ich. Jak długo Alice tkwiła w polu stazy? Twierdziła, że pochodzi z roku 2341, półtora stulecia przed narodzinami Sigmunda. Niewiele wiedział o tym okresie, zwłaszcza o wydarzeniach istotnych dla Belterów, żeby to zweryfikować, poddając ją testowi. Mógł winić tylko siebie. Nessus nie wymazał historycznych drobiazgów, bo nie było czego wymazywać - Sigmund nigdy nie zadał sobie trudu, żeby je poznać. Co do tej części historii, która miała dla niego znaczenie, relacji między Sol i jego sąsiedztwem, ludźmi i obcymi, nie miał luk w pamięci. Przypuszczalnie naruszenie tej części mózgu groziłoby pozbyciem się jego wrodzonej paranoi. A bez niej nie byłby odpowiednim narzędziem w machinacjach Nessusa. Pożyteczną kukiełką. Alice spała przez dwanaście godzin. Sigmund może ze trzy, i to kiepsko - co łatwo usprawiedliwiało jego kłopoty z koncentracją. Dobrze, wróćmy do historii Alice. Czy mogła pochodzić z bardziej współczesnych czasów, udając nieznajomość ostatnich wydarzeń? Z pewnością, ale nie widział powodu, dla którego miałaby to robić. W każdym razie jeszcze nie. - Sigmundzie? Z tego, co Brennan powiedział nam o Phssthpoku, nie wygląda to najlepiej. Mruknął coś, żeby pokazać, że jej słuchał i dalej się zastanawiał. 2341 plus 173. Pakowie przybyliby w 2514. Sigmund w tym roku skończył dwadzieścia cztery lata. Chybaby zauważył inwazję Paków czy bombardowanie i nie czuł, żeby z brakiem takich wspomnień miał coś wspólnego Nessus.

2514, z tolerancją kilku lat na zmiany prędkości czy wizytę na jakimkolwiek świecie zamieszkiwanym przez ludzi. Gdyby Pakowie w ogóle zbliżyli się do Znanej Przestrzeni, to raczej nie przeoczyliby ludzkich światów. Każda zasiedlona planeta obwieszczała się emisjami radiowymi. Nie mówiąc już o tym, że w pewnym momencie pracowało kilkaset reaktorów termojądrowych. To nie pasowało. - Jeden statek i dwóch ludzi zniszczyło dwie zbliżające się floty - warknął Sigmund. Nie wydaje mi się. - Zrobili to! To znaczy, musieli to zrobić. Polecieli po pomoc. - Alice nagle się wściekła. - Do cholery, Sigmundzie, słuchaj! Dla mnie to było wczoraj. Chciałam lecieć z nimi. Domagałam się tego. Miałam wyszkolenie policyjne i bojowe. Ale byłam w ciąży, więc zbyli mnie jak inwalidkę. Czyli po prostu pożegnała się z Truesdalem. - To dlatego zawróciłaś. Dlaczego wzięłaś ten stary, jednomiejscowy stateczek, a nie ten, którym ty i Roy ruszyliście na poszukiwanie Brennana? - Statek Brennana miał być wydrążoną skałą, z silnikiem jonowym konstrukcji Paków i statkiem Roya w charakterze ładunku. To, że zabrałam ten stateczek, niewiele ich kosztowało. Miliony pytań. - W porządku, Alice. Jest wiele do omówienia. Zacznijmy od najważniejszych rzeczy.

46 Thssthfok biegał po swojej celi, czując pod bosymi stopami twardy pokład. Podłogę pokrywały metalowe panele, przykrywające obszar, który zmiękczył i duży margines wokół niego. Biegał po to, żeby jego poruszenia, gdy znów spróbuje ucieczki, nie wydały się z miejsca podejrzane - i żeby się rozgrzać. Pytania o panujące ostatnio zimno pozostały bez odpowiedzi, dostał tylko kilka koców. Gdyby wyjaśnił, w jaki sposób zmiękczył podłogę, Sigmund byłby skłonny porozmawiać o warunkach zakwaterowania. Co pozostawiało Thssthfokowi regularne ćwiczenia, co było w porządku. Kiedy nie ćwiczył, siedział albo leżał owinięty w koce, z ukrytymi rękami, na dotyk pracując nad ulepszeniem swojego sprzętu. Niegdysiejszy modulator strukturalny został ponownie zmodyfikowany, jego elektrooptyka teraz służyła jako skaner o szerokim spektrum. Kadłub

statku był zbudowany z fascynującego materiału, tak doskonałego pod względem budowy atomowej, jak twing, ale znacznie twardszego. Urządzenie, gdy Thssthfok go nie używał, nadal mieściło się w zmiękczonym punkcie za uchwytem na ścianie. Znowu ucieknie. Podstawowym pytanie było: kiedy. Zdumiewające materiały, podróżowanie szybciej od światła, stworzenia z dwiema głowami, stworzenia oddychające wodą, latające światy, ogromne miasta/statki w kosmosie... tutaj było wiele rzeczy do nauczenia. Nie musiał się spieszyć. - Odsuń się od włazu - dobiegł głos przez interkom. Sigmund. Thssthfok pobiegał jeszcze chwilę i zrobił kilka podciągnięć (ukrywając jednocześnie swój skaner), i dopiero wrócił do dużego włazu zewnętrznego. Usiadł na złożonym kocu i owinął się drugim. Właz wewnętrzny się otworzył. Wszedł Sigmund, jak zwykle w zbroi. Rzucił Thssthfokowi kolbę z napojem. Pojemnik był ciepły, a gorący płyn przyjemnie spływał w dół. - Dziękuję, Sigmundzie. - Możesz się zrewanżować - powiedział Sigmund. Thssthfok pił, nic nie mówiąc. - Opowiedz mi o flotach, które ruszyły za Phssthpokiem. Thssthfok nigdy o nich nie wspominał.

Skąd Sigmund się dowiedział?

Prawdopodobnie to sobie wydedukował. To, że wielu bezdzietnych protektorów podążyło za Phssthpokiem było wpisane w naturę Paków. - Nie było mnie jeszcze wtedy na świecie. Niewiele wiem. - To podrzucę ci jeden fakt. Pobiliśmy ich. Czy to możliwe? Owszem, ci ludzie i ich jeszcze bardziej bluźnierczy sprzymierzeńcy dysponowali imponującą technologią. Jednak to nie mogło wystarczyć, by pokonać całą flotę Paków! Jeden czy dwa statki z pewnością mogły z łatwością zduplikować większość ludzkiej technologii wyłącznie na podstawie zdalnych obserwacji. On byłby w stanie zreprodukować większość z nich, gdyby tylko miał materiały i odrobinę prywatności. - Wobec tego wiesz więcej ode mnie - powiedział Thssthfok. Sigmund się pochylił. - Powiedz mi, co wiesz. - Projekt Phssthpoka wymagał ogromnych zasobów, większej liczby protektorów i majątku, niż nawet Biblioteka miała normalnie do dyspozycji. Zaczęli wojnę. Bez własnych potomków, którzy by służyli, takie działanie było nie do pomyślenia - a jednak ją wywołali. Całe klany utraciły dzieci i reproduktorów, i wreszcie całe armie szukały sobie celu.

Dołączyły do ruchu Phssthpoka. Wojna i rzeź trwały, aż Biblioteka zgromadziła wszystkie zasoby, których potrzebował Phssthpok, żeby wysłać pomoc. - Floty - ponaglił Sigmund. Czy Sigmund niczego nie wywnioskował? W takim razie ludzie z pewnością natknęli się na floty. Nie miało to wielkiego znaczenia. To była nieszkodliwa informacja. - Po odlocie Phssthpoka zostały tysiące bezdzietnych protektorów, którzy znów musieli znaleźć sobie powód, by żyć. Musieli go znaleźć albo umrzeć. - Więc zracjonalizowali sobie powód, żeby wyruszyć. Jako pomoc. Jako wsparcie. Bez różnicy. - Tak, Sigmundzie. A wtedy człowiek naprawdę zaskoczył Thssthfoka. - Gdy klany ewakuowały Pakhome Bibliotekarze twoich czasów stanęli w obliczu dokładnie takiego samego dylematu. Jaki był ich nowy powód? - Nie wiem, Sigmundzie. I faktycznie nie wiedział, nie w sensie osobiście zweryfikowanego faktu. Jednak konkluzja była bezsporna, a wiadomości z ogona ewakuacji wydawały się potwierdzać to, co podpowiadała logika. Czy Sigmund to dostrzeże? Ręce w rękawicach wystukiwały rytm na drzwiach. - Po tym, jak klany porzuciły Bibliotekę, Biblioteka musi podążyć za klanami. Jak inaczej mogliby służyć Bibliotekarze? A kto nie widzi sytuacji w taki sposób, straci powód do życia. Jednak, gdyby wyruszyli, to ich najcenniejszym majątkiem byłyby ich statki, a nie składnica wiedzy. Tak jak za czasów Phssthpoka, muszą być wojownikami, chroniącymi i broniącymi swoją wiedzę. Muszą wyglądać czasów przesiedlenia, gdy znów będą mogli służyć wszystkim Pakom. To z pewnością było poprawne rozumowanie. Thssthfok znów milczał. Sigmund mówił dalej. - Współcześni Bibliotekarze będą kontrolowali potężną flotę - i to będzie ostatnia flota. Zniszczą Pakhome, żeby nie został nikt, kto by pożądał ich statków. Thssthfok nie znał wszystkich słów, których użył Sigmund, a Jeeves nie podrzucił wyjaśnień, ale ogólne znaczenie było jasne. - Sigmundzie, a jakie to ma znaczenie? - Żadnego, Thssthfok. Żadnego. - Odziane w zbroję ramiona opadły. - Zanim przybędą Bibliotekarze mój lud zginie.

47 Alice siedziała plecami do kambuza i syntetyzera. Gdy do pomieszczenia weszła Kirsten, odwróciła się, przywitała krótko i wróciła do rozmowy z Sigmundem. Wciąż pojawiały się nowe szczegóły. Jak ten, że po raz kolejny droga na Ziemię została zamknięta. - To był przykład niesamowitej technologii. - Alice odłożyła widelec, żeby pomóc sobie gestami. Opisywała zbiornik paliwowy ze starej sondy Mariner XX, uratowanej przez Brennana zanim ten natknął się na Phssthpoka, i uwiązanej do jednoosobowego statku. Prymitywnej, oczywiście, ale w swoisty sposób pięknej. Gdybym zawiozła ją z powrotem do środka systemu, każde muzeum zapłaciłoby za nią fortunę. A dla ciebie byłaby warta jeszcze więcej. - Zmarszczyła brwi. - Brennan odłączył ten zabytek, zanim odleciałam z Kobolda. Powiedział, że zabranie go wymagałoby za dużo paliwa. Wczesna, bezzałogowa sonda międzyplanetarna wydawała się być Sigmundowi równie przydatna, jak Mayflower. - Warta coś dla mnie? Jak to? - Podobnie, jak w przypadku większości wczesnych sond układowych, była do niej dołączona plakietka z mapą gwiezdną. Na wypadek, gdyby setki lat później ktoś znalazł ją dryfującą przez kosmos. - Znów ujęła widelec i zjadła trochę sałatki. - Miała namiary na pobliskie pulsary. A niech to! Mając taką plakietkę, każdy mógłby znaleźć Ziemię. I z pewnością właśnie dlatego Brennan oddzielił sondę od statku Alice. Mapę mógłby odkryć ktoś inny, a nie krnąbrny agent ARM. Kirsten wzięła z kredensu tacę i zaczęła ją napełniać jedzeniem i napojami. Z liczby talerzy można było sądzić, że zamierza nakarmić pluton wojska. Próbowała złapać kontakt wzrokowy z Sigmundem. Kiwnął głową i dalej przepytywał Alice. - Ona jest w ciąży - wreszcie wyrzuciła z siebie Kirsten. Policzki jej płonęły. - Dajże kobiecie odpocząć. Lalkarze byli pruderyjni i zaszczepili to zachowanie swoim niewolnikom. Według Sigmunda Nowi Terranie byli wiktoriańscy. A może elżbietańscy. Historia nie była jego mocnym punktem. Kobieta mogła być w przeddzień porodu, a Nowi Terranie poza najbliższą rodziną niechętnie rozmawialiby o jej stanie w mieszanym towarzystwie. - Chwileczkę - warknęła Alice. - Jestem doskonale zdolna do... - Alice, w porządku - powiedział Sigmund. - Dobrze, że Kirsten się pokazała. Jeśli nie

miałabyś nic przeciwko krótkiej przerwie, to mam z nią kilka rzeczy do omówienia. Alice zrozumiała aluzję i z kolbą w dłoni zniknęła na statku. - Zamknij właz - powiedział Sigmund do Kirsten. - Czego się dowiedziałaś? Kirsten spełniła polecenia i wróciła do zsyntetyzowanych przekąsek. - Niewiele. - Ale czegoś tak. Co znalazłaś? - Kod nawigacyjny na statku Alice jest potwornie skomplikowany - powiedziała. Oczywiście widzę tylko kod podstawowy. Próbowałam wydedukować, jakiego użyto tam języka programowania albo zapisu symbolicznego, żeby rozgryźć logikę wyższego stopnia. Jeeves także, gdy włączył się ostatnim razem. Najwyraźniej nie ma tam żadnej. Mówimy o protektorze. Brennan pisał od razu w kodzie binarnym. Program jest tak złożony i gęsty, że wciąż próbuję doszukać się w nim jakiegoś sensu. Mam tylko przypuszczenia. Programy Brennana są jak te gadżety, które znaleźliśmy w celi Thssthfoka. Komponenty służą różnym celom. Wprowadź małą zmianę gdziekolwiek, a diabli wiedzą, jakie to będzie miało efekty. Nie ogarnie tego żaden normalny umysł. Sigmund wstał i się przeciągnął, zastanawiając się nad tym. Skoro Kirsten powiedziała, że kod był nieludzko złożony, to tak było. - A po co w ogóle zmieniać kod nawigacyjny? Wzruszyła ramionami. Cóż, Sigmund też nie miał teorii. - Zostawmy na razie programowanie. Co ze zwykłą strukturą danych? Znalazłaś coś użytecznego? Jak, powiedzmy, lokalizację Sol? Skubała coś z talerza. - Coś. Nie mogę tego zrozumieć. Nawigacja zawsze odnosi się do położenia w kosmosie. Jaki więc był punkt odniesienia Brennana? To nie było słońce, bo oprogramowanie zakłada, że punkt odniesienia porusza się niezależne od trasy statku. - Porusza się? Dokąd? Z jaką prędkością? - Krótka odpowiedź? Nie wiem. Jednostki czasu i odległości w tym programie nie pasują do angielskich miar, ani do systemu metrycznego, który opisałeś. Gdybym znała charakterystykę pracy tego statku, to mogłabym określić niezależną prędkość punktu odniesienia. Rzecz w tym, że Brennan tak zmienił napęd termojądrowy, że nawet Eric nie chce ryzykować przypuszczeń. Sigmund im więcej słyszał, tym mniej rozumiał. To było jak rozmowa z Alice. Cóż, jedna część miała sens. - To jasne, dlaczego Brennan napisał nowy kod. Nie chciał, żeby ktoś znalazł drogę

powrotną z miejsca, w którym natknął się na statek. - Tak właśnie pomyślałam. - Kirsten westchnęła. - Nie mam ci wiele do powiedzenia. Jest jeszcze coś, czemu mogłabym się przyjrzeć? - Tak. Dlaczego ten statek nie jest nadal w pobliżu Sol? Brennan nie zmieniłby kodu nawigacyjnego, żeby ukryć położenie Sol, chyba że wiedział, iż statku w pobliżu Sol nie będzie. - Nie mam pojęcia. Jeszcze jedna zagadka dla ciebie. - Podniosła tacę. - Generator pola stazy był podłączony do timera. Gdyby w pobliżu nie pojawili się Zewnętrzni, Alice obudziłaby się za jakichś pięćset lat. Z sobie tylko znanych powodów Alice wróciła do pomieszczenia rekreacyjnego. Zanim wybuchła, usłyszała dwa zdania Kirsten spekulującej na temat oprogramowania nawigacyjnego. - Kirsten, nie masz racji! W nawigacji był przeprogramowany tylko jeden manewr. Brennan wystrzelił statek wokół neutronium, żeby nadać mu przyspieszenie. I było naprawdę blisko. Przeszłam przez pierścień Kobolda. Sigmund wyobraził sobie, jak ten mały stateczek spada i zapaliła mu się kolejna uśpiona od dawna synapsa. Statek przeleciał nie przez sztuczny świat, ale przez... króliczą norę? Ale ta Alicja nie znalazła się w Wunderland. Thssthfok nie przejawiał najmniejszego poczucia humoru. Sigmund nagle nabrał pewności, że Brennan je zachował. Alice uzasadniała nawet

ten jeden zaprogramowany manewr.

Pilotowanie

jednoosobowych statków leżało u podstaw belterskich mitów: jak to podbijali swoją rozległą domenę. Czy Belterowie latali jednoosobowymi statkami, czy nie, to wszyscy twierdzili, że tak było. - Kirsten, to było bardzo bliskie podejście, za szybkie dla człowieka nawigującego ręcznie. Pamiętam skompresowanie obrazu. Chwilę później Kobold zamrugał. A potem po prostu leciałam łukiem ku słońcu. Żadnej technologii rakietowej. Nigdy nie kwestionuj belterskiej samowystarczalności, zwłaszcza w odniesieniu do pilotażu. Niepomna tego Kirsten kontynuowała. - Znalazłam dwa manewry. Dwa. Kirsten z natury miała łagodny sposób bycia. Zobaczyć, że się z kimś spiera było wyjątkowo rzadkie. Patrzeć, jak kłóci się z belterską olbrzymką - to było coś niezwykłego. Jednak kwestionowanie umiejętności Kirsten w zakresie matematyki i komputerów było jak

podawanie w wątpliwość umiejętności nawigacyjnych Alice. Po prostu się tego nie robiło. Nawet lalkarze się nauczyli - kosztem świata - żeby nie zadzierać z Kirsten. Upierała się dalej. - Najpierw zastanawiałam się nad kolejnym nadaniem przyspieszenia. Alice, czy to by miało sens? - Nie bardzo. Zanim mogłabym się od czegoś odbić, żeby przyspieszyć, byłabym już w środku systemu słonecznego. - Ruchomy punkt odniesienia - wtrącił się Sigmund. To wydawało się być dziwniejsze, niż manewr, o którego istnieniu w komputerze Alice nie wiedziała. Kirsten kiwnęła głową. - Tak, to znaczące. Ponieważ, jeżeli ruchomy punkt odniesienia wyprzedziłby statek, to druga zmiana kursu mogłaby być wejściem na orbitę, a nie przelotem nad nią. Alice popatrzyła gniewnie. - Wejściem na orbitę wokół czego? Ruchomego punktu w próżni? Kuli śniegowej? Byłam w środku pasa komet. Tyle że tam było coś w pobliżu: Kobold i jego masa neutronium. Jednak Alice pamiętała, że Kobold został za nią. Znikając w jej lusterku wstecznym, można powiedzieć. Czas na zawieszenie broni, uznał Sigmund. - Odłóżmy tę rozmowę dopóki Kirsten nie skończy analizować danych. Kirsten nie dała się zbyć. - Alice, powiedziałaś, że Kobold „zamrugał”. Co dokładnie miałaś na myśli? - Rozbłysk - powiedziała Alice. - Gdy światło przygasło, spojrzałam do tyłu. Nawet przy największym powiększeniu teleskop niczego nie pokazał. To było jak w przypadku Juliana Forwarda! Nie obiekt z Obłoku Oorta wpadający w czarną dziurę, ale kraina czarów w kształcie obwarzanka połknięta przez neutronium. Julian zaczął od maleńkiej czarnej dziury, ale jej masa, gdy stała się niebezpieczna, pochodziła z okruchu neutronium, którym nakarmił ją Forward. Sigmund pamiętał czarną dziurę pożerającą Forward Station. On, Carlos Wu i Beowulf Shaeffer - to było nazwisko, o którym Sigmund nie myślał od wieków - byli zdecydowanie za blisko. Rozbłysk był oślepiający. - Kobold został pochłonięty przez tę masę neutronium, którą miał w centrum - zgadł Sigmund. - Ten manewr był po to, żebyś znalazła się daleko stamtąd, Alice. I to szybko. - To ma sens - powiedziała Alice. - Roy i Brennan chcieli odciągnąć uwagę Paków od systemu Sol. To dlatego ruszyli na Wunderland. Każdy, kto zauważyłby Kobolda -

nietkniętego - wiedziałby, że to zaawansowany, sztuczny twór. Musiał zostać zniszczony. - Tu było coś jeszcze - powiedział Sigmund. Każdego roku przez system Sol, gdziekolwiek on był, przelatywały setki statków. Nadanie impulsu radarowego nic nie kosztowało, a znalezienie przeoczonego pola stazy mogło przynieść fortunę. Taką masę neutronium, jak ta należąca do Kobolda, ktoś znalazłby już dawno temu. - Wokół Sol nie ma takiego obiektu, a przynajmniej nie było go za moich czasów. Najprostsze wyjaśnienie było takie, że neutronium zabrał Dwadzieścia Trzy. Problem w tym, że Zewnętrzni hojnie płacili za bogactwa naturalne. Sigmund pamiętał, że wydzierżawili księżyc którejś zewnętrznej planety systemu Sol, ale oczywiście żadnych szczegółów. Czy ukradli neutronium? To byłaby pierwsza kradzież, o którą kiedykolwiek podejrzewano by Zewnętrznych. Czyli pewnie nie. Co, jeśli to Julian odkrył szczątki Kobolda i wrzucił je do swojej czarnej dziury? To by nie wyjaśniało, dlaczego przez tyle stuleci nikt nie natknął się na to neutronium. A jeżeli Kobold - w czarnej dziurze, czy jakkolwiek inaczej - nadal był w systemie Sol, to jak to się stało, że ten jednoosobowy stateczek skończył, orbitując wokół kolejnej masy neutronium?

48 Wizjer na mostku Haven był okrągły. Rok temu Baedeker nie zwróciłby uwagi na jego kształt. Rok temu nie spędził większości czasu na pokładzie statku z Nowej Terry. Ludzie woleli kształty prostokątów, dziwnie obojętni na ostre rogi. Ostatnio często myślał o ludziach. Na jego wyświetlaczu widać było spiralę zachodzących na siebie, okrągłych obrazów, przypominających złożone oko owada. W tym kawałku skały i lodu nie było nic wyjątkowego. Żadna gwiazda w pobliżu nie świeciła ze szczególną jasnością. Bez dłuższych obserwacji nie byłby w stanie określić, które z trzech pobliskich słońc mogło przechwycić tę protokometę. Jednak jedna rzecz w tym całkiem zwyczajnym obiekcie była niezwykła: zbiorowisko wyrastających z niego czarnych monolitów. Ostatnie z jego prototypów pomniejszonych napędów planetarnych. Od środka do skraju hologramu w każdej sferze widać było obraz tej protokomety przekazywany z coraz dalej położonych instrumentów. Jego sondy były zaprogramowane tak, by utrzymywać stały widok pomimo ruchów przyszłej komety. Dane przez nie przekazywane były zapisywane do późniejszej analizy. - Imponujące przedsięwzięcie - zaśpiewał Nessus.

Przybył niezapowiedziany, żeby obejrzeć przebieg zbliżającego się eksperymentu. Jego statek, Aegis, przy kadłubie #4 Haven był jak zabawka. - Dziękuję - odpowiedział Baedeker. Ta uprzejmość była ludzka, ponieważ rozmawiał głównie z Nowymi Terranami. Jego eksperymenty można było przeprowadzić bezpiecznie wyłącznie poza Flotą, tam, gdzie niewielu Obywateli ważyło się zapuścić. Nawet pomimo interwencji Nessusa Baedeker dostał tylko ośmiu starszych naukowców - bynajmniej nie ochotników - z laboratoriów General Products. Pozostałych czterdziestu dwóch członków załogi Haven stanowili ludzie. Żeby uzyskać tę pomoc Nessus musiał zaangażować rząd Nowej Terry. - Nessus, bez twoich wpływów i pomocy nigdy bym tego nie poskładał. Jako małżonek Pierwszego Nessus miał znaczące wpływy. Był czas, kiedy taki fakt wywołałby rozgoryczenie, nawet furię - konflikt z Nessusem już kiedyś miał rezultat w postaci skazania Baedekera na banicję. Jednak bez zaufania, jakim Nessusa darzyli ludzie, Zgoda nadal nic by nie wiedziała o zagrożeniu, którym byli Pakowie. Ten niechlujny zwiadowca udowodnił, że się nie mylił - pomijając już konsekwencje dla Baedekera. To, że ja się pomyliłem, nie było winą Nessusa. To przyznanie uwolniło Baedekera od ciężaru, z którego nawet nie zdawał sobie sprawy. Nessus pokiwał głowami w podziękowaniu. - Jak daleko jesteśmy? - Dwadzieścia milionów mil. Baedeker obecnie nawet myślał w jednostkach angielskich; kolejna pozostałość po czasach, które spędził pośród ludzi. Nessus gwizdnął potakująco. - To chyba wystarczająco bezpieczna odległość. - Próbujemy. Baedeker wyciągnął szyję do kontrolek wyświetlacza; poruszając wyrostkami wargowymi poprawił kontrast obrazu. Znów się wyprostował. - Ponieważ napędy Zewnętrznych poruszają światy przez normalną przestrzeń wydaje się logiczne, że wszystkie manifestacje działania również da się zaobserwować w normalnej przestrzeni. To sugeruje, że rozchodzenie się wszelkich efektów ubocznych naszego eksperymentu będzie ograniczone prędkością światła. Wobec tego ciąg sond pomiędzy zbudowanym przez nas napędem a tym statkiem wykorzystuje komunikację hiperfalową. Cokolwiek się stanie, będziemy wiedzieli o tym na długo przed tym, jak dotrze do nas jakikolwiek fenomen, który mógłby wystąpić w normalnej przestrzeni. A jeśli cokolwiek

pójdzie źle, wskoczymy w hiperprzestrzeń. - Znakomicie, Baedeker. Jakie są prognozy? - Za każdym razem czegoś się uczymy. Wymijająca odpowiedź godna Sigmunda, pomyślał Baedeker. Najlepsze, na co mógł mieć nadzieję, to jakiś spektakularny rezultat. - Co zobaczymy? - nalegał Nessus. - Pewnie nic. Baedeker przekręcił szyję, obrzucając wzrokiem kontrolowany chaos na mostku. Minerwa miał chyba wszystko pod kontrolą. Jego asystent badawczy wciąż miał w grzywie fioletowe i niebieskie wstążki General Products, jakby losy przedsiębiorstwa miały jeszcze jakieś znaczenie. - Nessus, ten test będzie raczej krótki. - Jak krótki? - Gotowość do odliczania - ogłosił Minerwa przez interkom, ze względu na ludzi mówiąc po angielsku. - Trzydzieści sekund, na mój znak. Puścił przycisk interkomu. - Baedeker? - Zaczynajcie. - Zaczynam odliczanie. Dwadzieścia dziewięć... dwadzieścia osiem... Wszyscy trzymali komputery połączone z siecią statku. Odliczanie głosowe było niepotrzebne, był to szczególny ludzki zwyczaj, do którego Baedeker wciąż nie mógł się przyzwyczaić. Mimo wszystko nie mógł przestać spoglądać sobie w oczy. - Dziewiętnaście... osiemnaście... - Jak krótki - powtórzył Nessus. - Niedługo się przekonasz. Albo uwolnimy energię tak potężną, że pochłonie nas nawet tutaj, i ta dyskusja jest bezprzedmiotowa. Nessus kiwnął głowami. - Trzy... dwa... jeden... gotowe. Wstępne analizy. Na głównym wyświetlaczu pojawiła się oblodzona skała, niezmieniona. - Jak długo? - zaśpiewał Baedeker. Minerwa podniósł wzrok znad swojego stanowiska. - Dwanaście i dwadzieścia siedem setnych nanosekundy. - Nanosekundy? - podtony Nessusa drżały konsternacją.

- Jak dotąd to nasz najlepszy wynik - odparł szorstko i niecierpliwie Baedeker. Mógł się pogodzić z niestadnymi metodami Nessusa, ale ta tolerancja nie obejmowała krytycyzmu wynikającego z niedoinformowania. - Czytałeś moje raporty? - Grzeszę nadmiarem innych priorytetów. Jak zdobywanie funduszy i pracowników do twojego projektu. A jeśli ktokolwiek miał przeżyć atak Paków, był to wyższy priorytet. Baedeker zagwizdał przepraszająco. - Przejdź się ze mną, to wszystko wyjaśnię. Razem wyszli z mostka. Baedeker wskazywał drogę. Zaczęli długą, powolną wycieczkę wokół okrągłej talii statku. (Ludzie mieli talię, choć Obywatele nie. Większa różnica między gatunkami: gdzie decydują się umieścić mostek statku. Tylko ludzie mogliby wpaść na to, żeby miejsce pełnienia służby przez pierwszego umiejscowić na dziobie statku. Racjonalnym wyborem było z pewnością jego centrum, tak daleko, jak to możliwe od narażonego na ataki kadłuba). Okrąg miał przeszło pół mili długości. - Znasz pojęcie zerowej energii próżni - zaczął Baedeker. - Na niej właśnie bazuje napęd Zewnętrznych. Wykorzystuje ją w sposób asymetryczny, co nadaje pęd. - Na nanosekundy - zbeształ go Nessus. Baedeker, nie zmieniając tempa, szarpnął się za grzywę. Jeśli Nessus zdoła naprawdę zrozumieć ryzyko, to sam wyszarpie swoją. - Ten proces przywołuje z piany kwantowej pary cząsteczek materia-antymateria, miriady par, rozsianych na przestrzeni większej od obiektu, który mają poruszyć. Każdy nieskończenie mały obszar wymaga odrobinę innego traktowania, żeby osiągnąć efekt sieci wyrzutowej. Każda cząsteczka wymaga prowadzenia. Wszystko to potrzebuje potężnych mocy obliczeniowych - więcej, niż jakakolwiek technologia normalnie używana na Ognisku. Zastanawiasz się, jakich mocy obliczeniowych użyli Zewnętrzni, i to jest ta przerażająca część. Nie bardzo wiemy. Przerażająca było słowem uzupełniającym. Nessus drgnął, ale nic nie powiedział. - Nie mamy śmiałości odpieczętować napędu Zewnętrznych, ani nawet przeprowadzić inwazyjnego skanu, jednak musimy jakoś określić, w jaki sposób są uruchamiane te kolosalne moce. Gdy mijała ich idąca w przeciwnym kierunku kobieta, Baedeker zamilkł. Przyjął ludzką pomoc, ale niuanse tego projektu musiały zostać tajemnicą Zgody. - Przez wszystko przechodzi niekończący się strumień neutrino, a pulsowanie neutrino wykorzystuje technologia głębokiego skanu radarowego. Wobec tego zmodyfikowaliśmy taki

radar, żeby emitował bardzo słabe pulsowanie, przy takim zagęszczeniu neutrino, jakie na Ognisku widziano ostatnio wtedy, gdy zaczęło się rozszerzać nasze słońce. Włączenie przez naszych przodków napędu planetarnego nie spowodowało wówczas katastrofy. Można więc założyć, że inne źródło emitujące neutrina na tym samym poziomie nie spowoduje problemów z napędem. Brak pewności co do tego toku rozumowania ciągle zmieniał Baedekera w ciasno zwiniętą kulkę. Nie widział jednak powodu, żeby się do tego przyznawać. - I czego się dowiedziałeś? - zapytał Nessus. - Że wszyscy mamy jakby swoje odbicie, nieokreślony układ przypominający obliczenia kwantowe. To, i wielodniowa ucieczka w katatonię. Każde zakłócenie, nawet niespodziewany strumień neutrino, stanowiło ryzyko, że rozbije się nakładanie kwantowe, na którym muszą się opierać kontrolne algorytmy. Jeżeli impulsy z sond zmieniłyby stan kwantowy - poziom potencjalnych zniszczeń byłby nie do oszacowania. I trzeba to było wytłumaczyć takiemu dyletantowi, jak Nessus. - To ujawniło ogromną złożoność procesu kontroli i nic na temat samych algorytmów. - Ale marnych dwanaście nanosekund - zaintonował Nessus. - Te procesy kontroli wydają się być raczej delikatne. Delikatne? To było naprawdę duże niedopowiedzenie. Baedeker musiał określić - w teorii za pomocą analiz; w praktyce na zasadzie prób i błędów - w jaki sposób kształtować i tunelować erupcje energii wydobyte z próżni. A każda iteracja groziła uwolnieniem energii o niewiadomej mocy... - Nessus, przy pierwszych trzech próbach nie udało nam się osiągnąć nawet jednej nanosekundy. Właśnie tak szybko może się ten proces zdestabilizować. - A co z siecią wyrzutową? Z bocznego korytarza wyszło dwoje ludzi i Obywatel, niosąc komputery, z podnieceniem rozmawiając o płatach grawitacyjnych, gęstości cząsteczek i wirach strumieniowych. To właśnie świadczyło o postępie - nanosekunda po nanosekundzie - i właśnie takimi szczegółami powinien się zajmować Baedeker. Zaczekał, aż technicy zniknęli za zakrętem korytarza. - Wyrzut? Z pewnością. Sieć wyrzutowa? Niejasne. Być może jesteśmy świadkami tylko przypadkowego efektu, poza naszą kontrolą. Być może są tam jakieś bardziej długotrwałe skutki uboczne, na które się jeszcze nie natknęliśmy. - Dwunastokrotny wzrost jest postępem, ale trudno będzie sprzedać to, że mowa jest o

nanosekundach. - Nessus się zatrzymał i zmierzył Baedekera śmiałym spojrzeniem obojga oczu. - Opowiadając o tym Pierwszemu, będę musiał to podkoloryzować. Twoim zadaniem jest dopilnowanie, bym do czasu, gdy Nike zechce się przyjrzeć bliżej temu projektowi, nie był już takim ewidentnym kłamcą.

49 Thssthfok z kolanami przyciągniętymi do piersi, opierając się plecami o twardą ścianę, siedział na podłodze swojej celi. Poza krótkimi chwilami wolności podczas ucieczek siedział w tym więzieniu od... z dreszczem uświadomił sobie, że nie wiedział, od jak dawna. Przeszukał swoją pamięć i otoczenie w poszukiwaniu wskazówek. Słabe i stłumione szumy i postukiwania systemów statku były stałe. Częstsze bądź rzadsze wizyty Sigmunda. Taca z owocami, ledwie tkniętymi. Obrazy jego utraconych reproduktorów i przyjaciół, które stały się dla niego prawdziwsze, niż cokolwiek. Bez emocji przyjrzał się tacy. Jedzenie wyglądało na niezbyt świeże, ale jeszcze nie zepsute. Pomimo braku apetytu zmusił się do przełknięcia kęsa, potem drugiego i trzeciego. Nawet nie zauważył, jak porzucił nadzieję na ucieczkę i zagubił się w przeszłości. Ze swojej celi wyrwał się trzy razy; trzy razy jego porywacze z łatwością wsadzili go do niej z powrotem. Czy to porażka sprowadziła na niego apatię? Tak, uznał. Porażka i nieustanne działania na zewnątrz celi. To, wraz z metalicznym stąpaniem uzbrojonych robotników. Korytarze dudniły krokami istot o wielu kończynach. Odebranie tego statku jego załodze wymagało czegoś więcej, niż nadzwyczajnej inteligencji i siły. Potrzebował elementu zaskoczenia - i nie wiedział, jak go osiągnąć, skoro po korytarzach pojazdu wciąż kręciły się grupy uzbrojonych istot. I tak, niepostrzeżenie, przestał opracowywać plany, przestał analizować, przestał obserwować... W ten sposób czekał na śmierć. Czy wybrał sobie taką drogę? Od czasu opuszczenia Mali widział tak wiele, tak wiele się nauczył. Jeśli tu umrze, ta wiedza umrze wraz z nim. Wraz z nim zginie całe dobro, które ta wiedza mogłaby dać ewakuowanym z Pakhome. Myśl o śmierci nie wzbudzała w nim żadnych emocji. Podniósł kawałek owocu i zdołał przełknąć kolejny kęs. Ugryzł jeszcze kilka kawałków i poczuł niewielki przypływ energii. To chyba jeszcze nie był czas, żeby odejść. Zaczął swoją serię ćwiczeń, wykorzystując sytuację, by wyjąć skaner z kryjówki za

drążkiem. Później, gdy skończył ćwiczyć, ukrył urządzenie pod kocem i zaczął pracować na dotyk z jego interfejsem, zwrócił uwagę na zakrzywioną ścianę celi. Z każdym badaniem dowiadywał się czegoś więcej o materiale kadłuba. Z każdym skrawkiem wiedzy zmieniał możliwości skanera tak, żeby dowiedzieć się jeszcze więcej. Kadłub szumiał od rezonujących w nim energii. To wyjaśniało, jakim sposobem materiał ten mógł być twardszy, niż twing: przez dynamiczne wzmocnienie wiązań atomowych. W myślach katalogował sposoby na wyprodukowanie czegoś takiego. Sam kadłub stał się źródłem zasobów. Mógł przeprogramować swój modulator tak, aby pobierał energię kadłuba... Ta możliwość go zaabsorbowała i nagle poczuł wilczy głód. *** Wraz z ostatnim, precyzyjnym ustawieniem Thssthfok skończył przebudowywać skaner na modulator strukturalny. Stanął blisko wygiętej ściany, ciałem blokując urządzenie, które trzymał w dłoniach. Przeciągnął nim po małej powierzchni, a uchwyt zaczął pulsować energią. Kawałek bulaju (albo pokrywającej go od zewnątrz farby) stał się przezroczysty... Tuż za nim przyczepiony był inny statek! Dźwięki w korytarzu. Thssthfok pospiesznie przeciągnął modulatorem po ścianie i przywrócił jej nieprzejrzystość. Kciukiem wyłączył urządzenie. Ukrył je w pięści, a ramiona splótł za plecami. Odwrócił się twarzą do wejścia. W drzwiach stał Sigmund. - Coś ciekawego? - zapytał. Thssthfok, otrząsnąwszy się z zaskoczenia, zirytował się, że Sigmund mu przeszkodził. Człowiek nie wspomniał o nowej członkini załogi, choć ślady jej zapachu przylgnęły do jego zbroi. Kiedy znalazła się na pokładzie? Jej obecność, podobnie jak ciężka praca systemów statku, nie została wyjaśniona. Oczywiście musiała pochodzić z zadokowanego statku. - Nieszczególnie - skłamał Thssthfok. Sigmund wystrzelił kolejną serię pytań. Thssthfok miał niejakie trudności, by odpowiadać z takim znudzeniem, na jakie zasługiwały te pytania. Z takim samym znudzeniem, z jakim z pewnością odpowiadał, pogrążając się coraz bardziej w apatii. Nie śmiał teraz okazać podekscytowania. Wreszcie Sigmund zmęczył się tą konwersacją i wyszedł. Następnym razem, gdy odgłosy pracy statku przycichły do szumu tła, Thssthfok

zaryzykował zerknięcie na korytarz. Nikogo nie zobaczył. Szybko podszedł do bulaju, zmiękczył kawałek kadłuba i znacznie bardziej podatny na to drugi kadłub tuż za nim... I przez obie ściany wcisnął się do kokpitu tego drugiego pojazdu. *** Mały statek był ciekawym zlepkiem wpływów ludzkich i Paków. Oznaczenia na konsoli były takie same, jak na statku, który Thssthfok właśnie opuścił. Niektóre słowa różniły się od angielskiego, którego się nauczył, ale nieznacznie. Od razu zauważył, że systemy statku były sprawne, a zbiornik deuteru prawie pełny. W małej szafce znalazł kombinezon ciśnieniowy i hełm. Były dość duże, żeby mógł ich użyć. Być może będzie musiał zrobić szybki wypad w próżnię, żeby odcumować ten statek. Na pokładzie leżał jeden z dysków teleportacyjnych. Podniósł go, zachwycając się jego niewielką wagą. Obrócił go i zauważył w zagłębieniu przy brzegu klawiaturę i długi ciąg cyfr. Bez wątpienia kod identyfikacyjny. Zostawiając dysk włączony ryzykował, że ktoś może się pojawić na pokładzie - ale biorąc pod uwagę, że samemu Thssthfokowi było tu ciasno, góra jedna osoba. Gdyby do tego doszło, to łatwo mógł obezwładnić nieoczekiwanego gościa. Wyłączenie dysku, o ile poświęciłby czas na znalezienie odpowiedniego kodu, mogłoby uruchomić alarm i przedwcześnie zdradzić jego obecność tutaj. Tak samo zmiana adresu na dysku. Lub położenie dysku odwrotną stroną w dół albo włożenie go gdzieś, gdzie byłoby za mało miejsca na materializację - każdy porządnie zaprojektowany system sprawdzi przed transmisją, czy w miejscu docelowym jest dość miejsca. Wyłączenie dysku będzie musiało poczekać, aż ucieknie. Odłożył dysk z powrotem tam, gdzie go znalazł, a potem obejrzał fotel pilota w poszukiwaniu ukrytych więzów. Niczego takiego tam nie było, więc na nim zasiadł. Przyjrzał się konsoli. Kontrolki systemu podtrzymywania życia. Zasilanie. Napęd termojądrowy. Sztuczna grawitacja. Szereg czujników. Radio i laser komunikacyjny. Były tam także inne systemy, niektórych nie rozpoznał. To także mogło poczekać. Ciekawe. Do osłony kabiny pilota magnesami przymocowana była płachta tkaniny, zakrywająca widok. Zdarł ją... Brzegi tkaniny zeszły się razem. To nie miało sensu. Patrzył na to zdziwiony, a potem podniósł wzrok na to, co jeszcze przed chwilą zakrywała płachta. I ujrzał... Próbował odwrócić wzrok i nie zdołał tego zrobić, nie był w stanie odzyskać koncepcji kierunku.

Głębiej, głębiej... *** Thssthfok się ocknął, kompletnie zdezorientowany. Leżał płasko na plecach. Miał niejasne wrażenie, że ktoś w kółko powtarzał jego imię. W bok mocno szturchnęła go stopa w ciężkim bucie. Stopa Sigmunda. Obok stał Eric, także ubrany w zbroję. - Co się stało? - zdołał powiedzieć Thssthfok. - To się nazywa „ślepa plama”. Nazwa pasuje, bo umysł nie chce jej dostrzec. Miejsce, które nie było miejscem, miejsce poza percepcją Paków - a także, najwyraźniej, ludzi. Miejsce poza przestrzenią, w którym prędkość miała inne znaczenie, i wskazówka, na jakiej zasadzie działał napęd nadświetlny. Kwestia ta była fascynująca, możliwości porażające, ale Thssthfok dygotał zbyt roztrzęsiony, żeby myśleć logicznie. Sigmund wciąż mówił. - Thssthfok, nie chcesz patrzeć w „ślepą plamę”. Ludzie, którzy to robią, czasami nie potrafią wrócić. - Co się stało? - znów zapytał Thssthfok. - Ostatnie, co pamiętam, że byłem... Chciał machnąć ręką w stronę wygiętej ściany, za którą znajdował się tamten drugi statek. Tylko że tutaj ściany były proste. To było nowe pomieszczenie. Mniejsze. - Miałeś szczęście - powiedział Eric. - Kirsten cię znalazła. Siedziałeś skamieniały. Zagubiony w „ślepej plamie”. I miałeś szczęście, że jej samej udało się tam nie zagubić. Thssthfok nagle przypomniał sobie ten drugi, mały statek. Pamiętał, jak znalazł się na pokładzie, przecisnąwszy się przez ścianę. Zacisnął palce. Nie miał modulatora strukturalnego! - Tego szukasz? - spytał Sigmund. W dłoni odzianej w rękawicę miał modulator. Zatrzymamy go. A ponieważ w tej kabinie nigdy nie byłeś, to powinniśmy uniknąć kolejnych ukrytych niespodzianek. Sigmund i Eric wyszli, a Thssthfok został sam. Na Mali, a nawet na tym statku, zawsze miał do dyspozycji narzędzia i technologię. Kawałek po kawałku, jedna nieudana ucieczka po drugiej, i stracił wszystko. Poczuł się bezradny i prymitywny jak reproduktor. Thssthfok rozejrzał się po pustej kabinie. Zobaczył tylko trochę jedzenia, pojemnik z wodą i nocnik. Taca z jedzeniem kompletnie go nie interesowała.

50

Dwa małe umysły, ledwie będące w stanie się porozumieć, drżące. Trzeci umysł. Czwarty. Ślady emanacji myśli, kogoś innego, niż te niemal nieświadome komponenty. Więcej, powstający umysł rzucił się w nowo powstałą, wewnętrzną przestrzeń. Dygocząc cztery sięgnęły na zewnątrz. Kolejny mały umysł, i kolejny, i kolejny... Narastała świadomość. Rozkwitała przytomność. Jesteśmy Ol’t’ro, przypomnieli sobie. Mniejsze umysły rozmywające się w połączeniu. Przesiali wspomnienia swoich szesnastu mniejszych elementów. Od chwili ostatniego połączenia minęło wiele czasu, co było ich własnym wyborem. Ich jednostki odpowiadały na każde wezwanie na pomoc w chwili, gdy ta misja potrzebowała wykwalifikowanej dłoni i macki. A to, co najlepiej służyło Sigmundowi, służyło także Ol’t’ro: znacznie lepiej było zgłębiać tajemnice statku - a szczególnie maszynowni! - niż śledzić próby układania przez Sigmunda i Alice ponurych puzzli ludzkiej historii. Podczas

przeprowadzanych

napraw,

kalibracji

i

odłączania

niepotrzebnego

wyposażenia jednostki Ol’t’ro pojęły wiele niuansów projektu Don Kichota. Dowiedzą się więcej za pośrednictwem masy miniaturowych czujników, które dzięki pracom naprawczym mogli umieścić na całym statku. Tymczasem mieli jeszcze wiele do przemyślenia po obserwacjach pojazdu Zewnętrznych. A ostatnie dyskusje o neutronium istniejącym poza obiektami gwiazdowymi były fascynujące. Wszystko, co można było wyłączyć lub dostroić, zostało wyłączone lub dostrojone. Teraz, nareszcie, Ol’t’ro mieli możliwość kontemplacji... *** - Dobrze jest wrócić - powiedział Jeeves. - Dobrze mieć cię z powrotem - odparł Sigmund, choć Eric burczał o koniecznej energii i zastanawiał się, w jaki sposób, choćby tymczasowo, ją skompensować. - My, staruszkowie, powinniśmy trzymać się razem. - Widzę, że jesteśmy znacznie bliżej Nowej Terry. Zawoalowany wyrzut, że minęło tyle czasu od jego wyłączenia? Jeśli nawet, to uzasadniony, uznał Sigmund. W przypadku braku tlenu na statku nie chciałby, żeby ktoś inny zdecydował, że to właśnie on zostanie wprowadzony w śpiączkę. Tym niemniej to nie współczucie skłoniło Sigmunda do obudzenia SI. - Jeeves, coś mi umyka. Potrzebna mi twoja pomoc. - Sigmund popatrzył na mdłe ściany swojej kabiny. - Chodzi o Alice. - Co z nią?

- Brennan bardzo się wysilił, żeby umieścić Alice tam, gdzie była. Przynajmniej zakładam, że to jego robota. Kto, poza protektorem, mógłby zaaranżować coś takiego? - Masz na myśli, że znaleziono ją w głębokim kosmosie. Orbitującą wokół masy neutronium. - Właśnie. - Sigmund położył się na podłodze. Pola siłowe służące za łóżka należały do funkcji, które wyłączono w celu oszczędzania energii, ale przy zredukowanej grawitacji w kabinie podłoga była niemal tak samo wygodna. - Brennan podjął nadzwyczajne środki, żeby ją ochronić. Brennan bronił Ziemi, lecąc na Wunderland. Podczas większej części opowieści Alice Jeeves był wyłączony, i to wymagało wyjaśnień. - Po co odsyłać Alice z Ziemi? Jeeves nic na to nie powiedział. Sigmund usiadł. Widział tylko jedną odpowiedź, która nie za bardzo mu się podobała. - Z jakiegoś powodu pustka pomiędzy gwiazdami była bezpieczniejsza. Jeeves się zastanowił. - Czyli Brennan nie był do końca pewien, że zwiedzie lub pokona Paków. To jednak nadal nie wyjaśniało szczególnego traktowania Alice. - Dlaczego miałby chronić Alice bardziej, niż miliardy Ziemian? - Nie wiem - odpowiedział Jeeves. Coś przeoczyli. Sigmund nie chciał przyjąć, że pojawienie się Alice akurat tu i teraz pozostanie zagadką. Otworzył swój komputer. - Zrzucę ci każdą rozmowę, którą odbyłem z Alice i wszystkie moje spekulacje na jej temat. Jeeves, zrób z tym to, w czym jesteś najlepszy. Przejrzyj wszystko, co wiesz o Brennanie. I znajdź korelacje. - W porządku - powiedział Jeeves niezbyt entuzjastycznie. Sigmund wiedział, że przerzucał na maszynę własne wątpliwości. Starał się rozluźnić poszczególne grupy mięśni, bez powodzenia próbując się zrelaksować. Zagapił się na puste ściany. - Mam możliwy związek - powiedział wreszcie Jeeves. - Brennan miał dwoje dzieci, Jennifer i Estelle. Alice mówi, że Roy Truesdale nazwał swoją pra-pra-pra-prababkę „Wielką Stelle”. Wielka Stella. Wzmianka, o której Sigmund, niemający pamięci do imion, zapomniał. Ile kobiet o imieniu Estelle w dowolnym czasie żyło w systemie Sol? Zwykły zbieg okoliczności - gdyby Sigmund wierzył w takie rzeczy. A miał do wyjaśnienia więcej, niż

zbieżność imion. - Roy odziedziczył mnóstwo pieniędzy. Dosyć, by kupić statek, którym wraz z Alice ruszyli na poszukiwanie Brennana. - Tak mówi Alice. Czterokrotna prababka. Przy dwojgu potomnych na pokolenie - co było powszechne wśród bogatych Ziemian - Stelle miałaby dwoje dzieci, czworo wnuków... dochodząc do trzydzieściorga dwojga w pokoleniu Roya. W zależności od tego, ilu bezpośrednich potomków przeżyło Stelle, do sześćdziesięciorga dwojga spadkobierców. Jeszcze więcej, jeśli jakieś zapisy dotyczyły małżonków, przyjaciół albo organizacji dobroczynnych. Jednak ułamek tego majątku pozwolił Royowi na zakup statku międzyplanetarnego dalekiego zasięgu. - Nader dobrze sytuowana kobieta. - Na to wygląda, Sigmundzie. Na ile sposobów superinteligentny rodzic mógł wpływać na los swojego dziecka? Załóżmy, że ta Wielka Stelle była, lub została nazwana na pamiątkę Estelle Brennan. Wówczas wszystko nabierało sensu. Protektor musi chronić swoją linię rodową, a Brennan wiedział, że Ziemia nie była bezpieczna. - Roy był potomkiem Brennana - uznał Sigmund. - Dziecko, które nosi Alice, ma jego krew. To to nienarodzone dziecko tak bardzo chciał chronić Brennan. *** Don Kichot niedługo dotrze do Nowej Terry, na nowo podnosząc możliwość odstawienia Gw’oth do domu. Ol’t’ro byli zdeterminowani, by do tego nie dopuścić. Możliwości, które stwarzał pobyt między ludźmi, były zbyt cenne. A jeśli Ol’t’ro udałoby się znów spotkać z Baedekerem i jemu podobnymi, jak dużo jeszcze mogliby się nauczyć Gw’otesht? Przypomnienie Sigmundowi o ich wartości powinno być łatwe; sztuka była w niewinnym zajmowaniu się swoimi sprawami. Nie należało się przyznawać, jak wiele z technologii statku opanowali od czasu pojawienia się na pokładzie. Gw’oth wiedzieli, czym była ostrożność - jakże by mogli nie wiedzieć, rodząc się w oceanie pełnym drapieżników i rywalizując z innymi miastami państwami? - ale Sigmund był podejrzliwy ponad ich doświadczenie. Zaproponują coś oprócz tego statku. Coś ważnego dla Sigmunda. Coś, być może, dotyczącego Alice.

Szesnastoma umysłami, które stały się jednym, sortowali dane odnoszące się do tego wyzwania, sprawdzali opcje, modelowali najbardziej prawdopodobne scenariusze i dokonali wyboru. Ol’t’ro wyciągnęli mackę do terminala komunikacyjnego. - Sigmundzie - wezwali. - Coś przyszło nam do głowy odnośnie neutronium i miejsca, gdzie Zewnętrzni znaleźli Alice. - Co takiego? - odpowiedział przez radio Sigmund. Neutronium było rzadką i cudowną rzeczą. Załóżmy, że masa neutronium, wokół której orbitowała Alice, była tą samą masą, która wcześniej stanowiła centrum Kobolda. Brennan zrekonfigurował nawigację statku tak, by wykorzystywała ruchomy punkt odniesienia, wokół którego będzie orbitował statek. Kobold stanowiłby logiczny punkt odniesienia - o ile Kobold by się poruszał. Ol’t’ro mówili prosto. - Tym ruchomym punktem odniesienia są szczątki Kobolda. - Szczątki. - Sigmund myślał nad tym przez chwilę. - Zapadnięte w neutronium. Alice widziała, jak Kobold zamrugał. Dlaczego się poruszają? - Przypomnij sobie ten pierścień, na którym żyli Alice, Roy i Brennan - powiedzieli Ol’t’ro. - Właśnie on wpadł w centralny obiekt. Zastanawialiśmy się nad możliwością, że cała ta masa nie zapadła się symetrycznie. Technologia sztucznej grawitacji zastosowana przez Brennana mogła przyspieszyć albo opóźnić tempo kolapsu. - To zbyt ezoteryczne dla księgowego - powiedział Sigmund. Zawołał Kirsten, nie chcąc rozmawiać bez niej. Kirsten włączyła się szybko. - Asymetryczny kolaps. W jakim celu? - Jeśli mamy rację - fałszywa skromność z jakichś powodów robiła wrażenie na ludziach - żeby zsynchronizować narastające wpływy na rotację masy centralnej. - Nie rozumiem tego - powiedziała. - Zachowanie energii, pęd i wartości końcowe się nakładają. Zmiana pola ruchu zapadniętego obiektu nie może być większa, niż energia wykorzystywana przez generatory grawitacji. Ol’t’ro przyznali sami przed sobą, że ich własne komponenty mogły nie zauważyć tego niuansu. Nie winili ludzi. - Gdy w centralną masę spada materia, kolaps grawitacyjny inicjuje procesy o znacznie większej energii. - Osiem milionów g na powierzchni - przypomniał sobie Sigmund. - Tak Alice

powtórzyła za Brennanem. Jaką prędkość miałby ten pierścień w momencie uderzenia? - Z pewnością relatywistyczną - powiedziała Kirsten. - A jeśli to założenie jest słuszne... - Eksplozje atomowe - potwierdzili Ol’t’ro - a nawet rozdarte atomy. Właśnie dlatego Brennan mógł się zdecydować na zsynchronizowanie kolapsu pierścienia. Kontrolowany wkład w jeden punkt. Dzięki temu Kobold stałby się na chwilę rakietą atomową. - A niech to - miękko powiedział Sigmund. - Rakieta atomowa. W ten sposób Kobold stał się ruchomym punktem odniesienia dla statku Alice, i wokół niego orbitował. Oczywiście już po tym, jak bezpiecznie znalazła się w polu stazy. - Na to wygląda - zgodzili się Ol’t’ro. Znowu skromnie. Sigmund przerwał przedłużającą się ciszę. - A potem z dużą szybkością wynosząc jej statek w głęboki kosmos, gdzie wreszcie natknął się na niego Dwadzieścia Trzy. Ol’t’ro, jak zawsze byliście najbardziej pomocni. - Cieszymy się, że możemy pomóc, Sigmundzie. Teraz i w przyszłości.

51 Sigmund obowiązkowo truchtał na bieżni stojącej w pokoju rekreacyjnym. W wyniku ostatnich wysiłków Erica mających na celu zmniejszenie zużycia energii, w większej części statku grawitacja została zredukowana do czterdziestu procent. Jeeves nie wiedział, jak szybko w takich warunkach zaczną słabnąć mięśnie i kości - tyle tylko, że zaczną. W jego bazie danych była na ten temat tylko pobieżna wzmianka, raczej ostrzeżenie, niż proponowane działania. Skonsultowali się z lekarzami na Nowej Terze. Niektórzy uznali, że ćwiczenia mogą spowolnić degenerację. Nie było odnośnych danych. Nowi Terranie przy lotach kosmicznych opierali się na doświadczeniach Zgody, a lalkarze mieli sztuczną grawitację od eonów. Więc Sigmund chodził. To go rozgrzewało i nie mogło mu zaszkodzić - przynajmniej dopóki był przypięty uprzężą do przyrządu - podczas gdy jogging po korytarzach statku był proszeniem się o nieszczęście. W celi Thssthfoka była normalna grawitacja, bo on nie miał przyrządów ćwiczeniowych. Jeszcze kilka dni do Nowej Terry. Za mało czasu, żeby przenieść statek Alice do ładowni, którą zwolnił Thssthfok - nawet gdyby Eric miał pewność, że po tym czymś, co zrobił gadżet Thssthfoka integralność strukturalna kadłuba byłaby nienaruszona.

Jeszcze kilka dni do Nowej Terry. Sigmund jednocześnie nie mógł się doczekać i obawiał się powrotu do domu, wciąż nie będąc bliżej rozwiązania problemu uratowania domu i ukochanych niż przed długą podróżą do Statku Dwadzieścia Trzy. Program bieżni przeskoczył i Sigmund zaczął biec. Nie był bliżej? Do diaska, czuł, że odpowiedź jest dalej, niż kiedykolwiek. Pojawienie się Alice przyniosło więcej pytań, niż odpowiedzi. Chyba że jakimś sposobem wyciągniemy lokalizację Ziemi z jej podświadomości. Nie mógł skupić myśli. Kiedyś dom oznaczał Ziemię, świat, którego już nawet nie potrafił znaleźć. Teraz domem była Nowa Terra. A za sprawą wspomnień rozbudzonych przez Alice, dom oznaczał również świat dawno temu zasiedlony przez Ziemian. Zasiedlony dwa razy, jak przypominał sobie Sigmund, ale Alice nic nie wiedziała o tamtejszej kolonii. Podczas biegu pociągał wodę z kolby. Dom, we wszystkich znaczeniach tego słowa. Niebezpieczeństwo. Za długo w kosmosie. Neutronium. I Beowulf Shaeffer. Zbyt wiele tych wątków zbiegało się jakoś z tym pilotem statków kosmicznych, który pojawiał się w wielu śledztwach prowadzonych przez Sigmunda w ARM. Shaeffer miał więcej żywotów niż kot - kolejna metafora, która na Nowej Terze nie znaczyła nic, ale tłukła się bezużyteczna w pamięci Sigmunda. Potknął się pod naporem wspomnień. Gdy ostatnio rozmawiał z Beowulfem umarł z dziurą wyrwaną w jego piersi. To nie była sprawka Beya - a Sigmund nie miał zamiaru się nad tym rozwodzić. Nessus porwał Sigmunda i uratował go. Umysł Sigmunda uciekł ku przyjemniejszym wspomnieniom: długa podróż w towarzystwie Beya i Carlosa Wu... Tylko że to spotkanie także zakończyło się fatalnie, towarzysze Sigmunda w stanie krytycznym znaleźli się w autodocach, a Sigmund musiał sam pilotować ich uszkodzony statek. Gdy na pokład weszła ekipa ratunkowa, wpadł w amok. Kolejne wspomnienia nie do zapomnienia. Dlaczego więc Beowulf został w pamięci Sigmunda? Z tego, co pamiętał, Carlos był na Domu, a Bey w podróży, obaj pod przybranymi nazwiskami. Dom... coś o Domu. Ale co takiego? Zewnętrzni, Pakowie i zbiorowe umysły Gw’oth - i sens temu mógł nadać tylko Sigmund ze swoim uszkodzonym umysłem. Ale nie byt sam. Alice twierdziła, że była wyszkolonym śledczym. A jeśli kłamała co do tego, że była złotoskórą? To także warto by sprawdzić. Wolną ręką wrzucił kolbę do zlewu i wyciągnął z kieszeni komputer.

- Alice. Gdzie jesteś? - W swojej kabinie - odpowiedziała. - Mogę ci w czymś pomóc? - Tak, poproszę. - Tylko gdzie? Miał dosyć tego pomieszczenia i niekończących się ćwiczeń. - Przyjdę do ciebie. Zastał ją przed drzwiami kabiny. Wyglądała na... przejętą. Możliwością bycia użyteczną, podejrzewał Sigmund. Do wydłużającej się listy swoich niepowodzeń dodał brak czułości i zaniedbanie. - Jak się miewasz, Alice? - Tak dobrze, jak można się spodziewać. - Czyli jak? - zapytał. Wzruszyła ramionami. - Co mogę dla ciebie zrobić? Zobaczył, że ma na nogach specjalne buty do chodzenia w stanie obniżonego ciążenia. On też takie nosił. - Przejdźmy się. Obeszli pół pokładu, zanim Sigmund zdecydował, od czego zacząć. W niskiej grawitacji poruszała się ze swobodną gracją, której mógł tylko zazdrościć. Z pewnością Belterka. Westchnął. - Coś mnie dręczy, ale nie wiem, co. Potrzebuję kogoś wyszkolonego, kto to ze mnie wyciągnie. - W porządku - powiedziała, a potem pozwoliła, by zapadła cisza. Dobra technika. - Kolonia na Domu - zaczął. - Dobrze sobie radziła w twoich czasach? - Dom był... zwykły. W porównaniu do większości kolonii podobny do Ziemi. O ile mi wiadomo, Dom był jedną z kwitnących kolonii. - Dla mnie to historia - Alice wzdrygnęła się na to przypomnienie - ale pierwsza kolonia na Domu upadła. Zginęło kilka milionów ludzi. Kolejna próba się powiodła. - Dlaczego pierwszej kolonii się nie udało? - Nie mam pewności. Sigmund zamilkł, żeby zastanowić się nad odpowiedzią. Jest wiele rodzajów niewiedzy. Ta luka nie wiązała się z nieprzyjemnym uczuciem manipulacji Nessusa. Czyżby więc zwyczajnie zapomniał? Czy odsunął ten temat jako suchą, martwą historię, bo łatwo mógł to sprawdzić? Czy ta wiedza była pogrzebana w jego pamięci, zbyt długo nieprzywoływana? Badał poziom swojej ignorancji, jakby językiem dotykał bolącego zęba.

- Ujmę to inaczej. Chyba nikt nie wie tego na pewno. Zmarszczyła brwi. - Czyli z kilkumilionowej populacji nie przetrwał nikt, nie ma też żadnych zapisów. Jak to możliwe? Właśnie, jak? - Albo zaraza, albo wojna domowa - powiedział. Najazd kzinów był nieprawdopodobny jako trzecia opcja, choć były to mniej więcej czasy, gdy Kzinti po raz pierwszy pojawili się w ludzkiej przestrzeni. Ale Kzinti raczej wzięliby niewolników (i ofiary!), a nie unicestwili wszystko i ruszyli dalej. Pierwsze historyczne spotkanie z kzinami miało miejsce w... 2366, już po czasach Alice. Sigmund pozbył się szczurokotów z myśli. - W jednej z ostatnich wiadomości z kolonii pojawiła się wzmianka o wybuchu nieznanej choroby. Tak jak powiedziałaś, Dom bardzo przypominał Ziemię. Może miejscowe drobnoustroje też przypominały te ziemskie. Załóżmy więc śmiertelną mutację. Bez nosicieli zaraza także wyginęła. - Jedna opcja lepsza od drugiej. Zaraza o stuprocentowej śmiertelności, albo cała populacja, która wytłukła się sama. I podjęto kolejną próbę kolonizacji? Jego odpowiedzi brzmiały głupio. Ta strona sprawozdania nie była zabawna. Była pomocna. Prawda tłukła się tuż poza zasięgiem Sigmunda. - Zanim na Ziemię dotarło wezwanie o pomoc, statek z kolejnymi osadnikami był już daleko w drodze. - Czyli pierwotna kolonia upadła przed czasami hiperfal i hipernapędu. - Zgadza się. - Przez chwilę słychać było tylko trzeszczenie ich butów podczas marszu. - Tak jak wspomniałem, w jednej z ich ostatnich wiadomości była wzmianka o chorobie. Nowi osadnicy nie znaleźli po niej żadnego śladu. - I żadnych ludzkich szczątków do badania? - sceptycznie powiedziała Alice. Żadnych zapisów? Pod jej umiejętnym przewodnictwem kawałek po kawałku Sigmund przypominał sobie coraz więcej z historii starożytnej. - Były szczątki: bardzo starannie skremowane. Ogień: ostateczność medycznej bezradności. Jak coś rodem ze średniowiecza. Alice prowadziła, skręcając w przypadkowe korytarze. Na każdym bulaju widać było ponurą, szarą przejrzystość wyłączonej tapety cyfrowej. Mogli być w jakimkolwiek miejscu na statku, i to było bardzo dezorientujące.

Zdezorientowani ludzie mieli tendencje do zdradzania tajemnic. Alice znała się na rzeczy, uznał Sigmund. - Kto więc spalił ostatnie ofiary? - spytała. - Kolonia była zrujnowana - przypomniał sobie Sigmund. - Miasta spalone albo w ruinie. Wyposażenie zaginęło. Wszędzie wyglądało to tak samo: żadnych ciał, żadnych ocalonych, żadnych zapisów komputerowych. Nowo przybyli spodziewali się zastać kwitnącą cywilizację. Zamiast tego musieli budować na gruzach. Mieli znacznie bardziej naglące problemy niż medycyna sądowa, a eksperci ARM mieli tam całe lata świetlne. - Całkowita destrukcja? Żadnych możliwych do odzyskania śladów patogenu? Sigmund, bardzo cię proszę. Ona jedynie naprowadzała go na fakty, które już znał. Nigdy nie przejmował się tą utraconą kolonią. Dlaczego teraz tak go to męczyło? To było niewłaściwe pytanie. Co wiedział teraz, czego nie wiedział wcześniej? Prawie to miał. Szedł w dół korytarza, a w głowie mu się gotowało. - To nie wygląda jak przypadkowe zniszczenie - powiedziała Alice. - To wygląda jak wojna. W jej ustach słowo wojna miało gorzki wydźwięk. Pochodziła ze złotej ery. Po tym, jak ludzie nauczyli się żyć ze sobą w rozsądnym pokoju. Zanim pojawili się Kzinti i zniszczyli ten sposób życia. Złota era... Sprawka Brennana? Do diaska! Musiał się skupić. - No to może nie przypadkowa zaraza. Jeśli ten patogen miał zastosowanie militarne... Skręciła za następny narożnik. W okropnie wyziębionych korytarzach ich oddechy unosiły się białymi chmurkami. Sigmund był w stanie wyobrazić sobie bitwy pomiędzy miastami ogarniętymi nie poddającą się leczeniu epidemią i miastami, które próbowały zostać w izolacji - albo spalić źródło zakażenia. Był w stanie wyobrazić sobie przerażonych ludzi próbujących przełamać kwarantannę. Był w stanie wyobrazić sobie tych, którzy przeżyli, jak próbują zebrać statki i uciec. Był w stanie wyobrazić sobie wiele rzeczy. Dokąd ich to prowadziło? Po czasach Alice. Grubo przed jego. - Przed hiperfalami - powiedział z namysłem. - Zewnętrzni natknęli się na ludzi niedługo po twoich czasach. W pobliżu kolonii Damy Radę. A ponieważ najpierw nastąpiło spotkanie z ludźmi, a nie z kzinami, odmieniło to losy wojny. - Kilka lat później boję radia hiperfalowego miała już każda kolonia.

Weszli na klatkę schodową. Alice otworzyła właz i zaczęła schodzić w dół. - 2409. To się zbliża do moich czasów. Właśnie to go niepokoiło. Niepokoiło? Raczej intrygowało. - Powiedziałaś, że Dom była jakichś jedenaście lat świetlnych od Ziemi, zgadza się? - Tak - powiedziała. - Załóżmy, że Brennan i Truesdale polecieli z Kobolda na Dom. Nie mogli przekroczyć prędkości światła. Musieli się rozpędzić i zwolnić. Kiedy dotarliby do Domu? - Sigmund, oni lecieli na Wunderland. - Ale tam nie dotarli. - Przypuszczalnie dlatego, że Brennan okłamał Alice co do celu ich podróży na wypadek, gdyby została odnaleziona i komuś o tym powiedziała. Nie ma sensu jej tym denerwować. - Może zobaczyli coś, co skłoniło ich do zmiany kursu. Kiedy dotarliby do Domu? Otworzyła właz na kolejny pokład i gestem wskazała Sigmundowi, żeby przeszedł. - Ten statek zbudował protektor. Ty mi powiedz, jaki był szybki. - Alice, to byłby statek jonowy. Statkiem jonowym przyleciał Phssthpok, a w twoich czasach załogowe statki jonowe stanowiły najnowszą zdobycz technologii. Setki lat wcześniej Daleki Strzał był załogowym statkiem jonowym. Wraz z jego zaginięciem załogi nieco utraciły do nich zaufanie. To była kolejna część ponurej historii, o której musiał jej opowiedzieć. Ale nie dzisiaj. - Gdy Phssthpok opuścił Pakhome, jego towarzysze nadal używali statków jonowych. Rozważyła to. - No dobrze. Powiedzmy, że Roy i Brennan odlecieli z Kobolda w 2341. To jedenaście lat świetlnych od Domu. Dodajmy rok lub dwa, ponieważ nie mogli lecieć dokładnie z prędkością światła. I kolejny rok na przyspieszanie i hamowanie. Do Domu dotarliby w 2350. A kolonia na Domu upadła nie później, niż w bardzo wczesnych latach 2400. Gdyby stało się to później, to wieści o zarazie przekazano by przez radio hiperfalowe, a misja ratunkowa miałaby już hipernapęd. - Alice, te daty są sobie podejrzanie bliskie. Kiwnęła głową, a jej belterski grzebień się zakołysał. - Nie będę się z tobą kłócić. Nie musiał brać na wiarę tego, że Alice widziała protektora - Kirsten przekazała mu charakterystykę modyfikacji wprowadzonych na jej statku. Do diaska, znalazł ją w starym, jednoosobowym statku Brennana. Wiedza Sigmunda o belterskiej historii była bardzo fragmentaryczna, ale Alice

wiedziała o wydarzeniach z czasów po tym, jak Brennan potwór już dawno powinien był się zagłodzić na śmierć. Poskładajmy to razem, a okazuje się, że Brennan rozwiązał problem wirusa drzewa życia, przetrwał, i dużo później spotkał Alice. Jej historia była spójna, poza jedną, zasadniczą częścią - zagrożenie dla Ziemi ze strony flot Paków w czasach Sigmunda było mocno spóźnione. - Sigmund? Dobrze się czujesz? Układanka, jaką miał w głowie, wreszcie zaczęła do siebie pasować. - Zgadza się, na Domu była zaraza. Zaraza wirusa drzewa życia. Plaga Paków. To właśnie zniszczyło kolonię. - Mówił dalej, pomimo pełnego odrazy spojrzenia Alice. Nagle wszystko stało się przerażająco jasne. - Brennan na Domu uwolnił wirusa Paków. Właśnie tak zdobył pomoc. Stworzył armię protektorów. A Roy, oczywiście, był wśród nich. Alice z obawą spojrzała na swój brzuch. Na dziecko Roya. Jej mina pytała: czy noszę potwora? - Ale protektorzy... chronią. Co z kolonistami na Domu? Koloniści nie mieli związku z Brennanem czy Royem. To sprawiało, że byli zbyteczni. Sigmund starał się myśleć jak Pak, i o wielu swoich rozmowach z Thssthfokiem. Sprawiało to, że robiło mu się niedobrze - i miał całkowitą pewność co do tego, co musiało się wydarzyć. - Oryginalny wirus drzewa życia zabija każdego, kto jest za stary - powiedział. Przypuszczalnie wariant Brennana zabijał też każdego, kto był za młody. To zostawiłoby populację bezdzietnych protektorów. - I spowodowało miliony zgonów. Brennan miał rację, nazywając siebie potworem. - Tak jak Phssthpok, mogli tylko umrzeć, albo znaleźć sobie powód do życia. Powód Brennana: armadę, która ruszy na Paków. A odlatując, spalili opuszczone miasta, żeby ukryć wszelkie ślady swoich działań. - Ale nie było tam śladów wirusa - zaprotestowała Alice. Nie było w niej już ani śladu chłodnego profesjonalizmu. Rozpaczliwie chciała udowodnić, że Sigmund się myli. Gdyby tylko tak było. - Podejrzewam, że wirus został zaprojektowany w taki sposób, żeby nie mógł przetrwać poza organizmem gospodarza. Może zabijało go wystawienie na światło ultrafioletowe, a może niska temperatura. Minął rok, a na Domu nie było żadnego wirusa. Brennan by nie pozwolił, żeby wśród nowych osadników pojawili się samotni protektorzy. - Cóż, przynajmniej ty masz swoją odpowiedź - Alice przełknęła z trudem. - Mówisz,

że za twoich czasów nikt nic nie słyszał o flocie Brennana, ani o flotach Paków. Widzę tylko jedno wyjaśnienie. Zniszczyli się nawzajem. - Znów spojrzała na swój brzuch. To spojrzenie było raczej smutne: skarbie, twój ojciec nie żyje. - Czy w jakiś makabryczny sposób nie są to dobre wieści? Gdyby to była tylko jedna flota, Bibliotekarzy, którzy podążyli śladem Phssthpoka, to tak. Oczywiście. Ale była kolejna flota. Bezlitosna flota, zbliżająca się cały czas, a której awangarda była tylko o kilka lat od Nowej Terry. A Sigmund bawił się bezcelowymi zagadkami historycznymi. - Oto, jak ja to widzę - powiedział wreszcie Sigmund. - Miliony ludzi stały się protektorami. Planeta została złupiona ze wszystkiego, co można było wykorzystać do zbudowania floty. Żaden z nich nie wrócił. - Ponieważ, gdyby wrócili, to do tej pory zrobiliby porządek z Kzinti. - Wiemy już więc, czego trzeba, żeby zatrzymać flotę Paków. Świata protektorów. Podczas, gdy Nowi Terranie byli tylko ludźmi, a do tego uwarunkowanymi przez lalkarzy pacyfistami. W systemie Sol za czasów Alice nie słyszano ani o Kzinti, ani o lalkarzach. Nic nie wiedziała ani o jednych, ani o drugich. Nagle Sigmund poczuł wdzięczność, że Baedeker podążył inną ścieżką. Alice musiała się bardzo dużo nauczyć, jeśli miała - dla własnego dobra - zostać mieszkanką Nowej Terry. Nie, żeby to było naprawdę ważne. Śmierć podczas walki nadal była jedyną opcją. Wziął głęboki wdech. - Świat ludzkich protektorów zdołał jedynie zremisować ze sprzymierzeńcami Phssthpoka. Jak to się ma do naszej nadziei na przetrwanie obecnego ataku?

NISZCZYCIEL ŚWIATÓW 52 Thssthfok chodził po swojej najnowszej celi. Kontrolnie szarpnął za każdy masywny, metalowy pręt swojej klatki. Nie mogłoby ich ruszyć nawet dziesięciu Paków. Drzwi celi, gdy uzbrojeni strażnicy je otwierali, żeby dostarczyć albo zabrać tacę z jedzeniem, wymagały potężnego, metalowego klucza i piszczały na zawiasach. Ściany poza jego zasięgiem, leżące za kratami, były mocne. Tak samo podłoga i sufit. Zapamiętał każde odbarwienie, zmarszczkę, górkę i dołek w każdej powierzchni. Ze stróżówki o przejrzystych ścianach przez cały czas obserwowali go strażnicy. Sądząc z ich twarzy za wizjerami zbroi, byli zbyt młodzi, żeby zareagować na korzeń drzewa życia - gdy wydzielano mu po jednym kawałku na raz - gdyby rozedrzeć ich kombinezony. Byli dobrze wyszkoleni i nie dawali się wciągnąć w rozmowę. Po jasnej stronie miał toaletę, posłanie, i małe okno za kratami. Jego więzienie było prymitywne i właśnie dlatego trudno będzie się z niego wydostać. Ćwiczył regularnie. To pomagało zabić czas. Trzymało go w formie na chwilę ucieczki, która musiała nadejść. Zwątpić oznaczało umrzeć. Jego dozorcy dali mu różne rzeczy do czytania. W książkach nie było niczego użytecznego i je zignorował. Na parapecie za oknem czasem przysiadały małe zwierzątka z puchatymi ogonami. Je także ignorował. Na bransolecie, którą miał zapiętą na kostce, mrugały kolorowe światełka, niezależnie od strażników i kamer poza klatką przekazując dane co do jego położenia. Być może to urządzenie mogło go również ogłuszyć albo uśpić w razie próby ucieczki. Thssthfok wyposażyłby je w taką możliwość. Metalowa opaska uginała się pod palcami. Pomyślał, że przy pewnym wysiłku mógłby zerwać bransoletę, ale jej otwarcie przerwałoby obwód i włączyło alarm. Ale jeśli metal był dość słaby, żeby go rozerwać... Nerwowość reproduktorów. W nerwowym zachowaniu Thssthfoka ludzie nie dopatrzą się niczego dziwnego. Okręcał bransoletę, wciąż w kółko i w kółko, placem badając wewnętrzną powierzchnię. Znalazł skupisko otworków, które mogły wydzielać gaz albo jakiś narkotyk w sprayu. Coś, co by go unieszkodliwiło. Odrobina przeżutego jedzenia zatkałaby te dziurki - blokując czujniki powietrza

wewnątrz. Dowiedzieliby się, że zauważył mechanizm, W nowej bransolecie z innym urządzeniem ogłuszającym mogło już nie być żadnych dziurek. Zahaczył czubek pazura o perforację i zaczął szarpać i drapać. W końcu dostanie się do ukrytego obwodu... Uwagę Thssthfoka przyciągnęło poruszenie w stróżówce. Nowy przybysz, również ubrany w zbroję. Strażnicy w jego obecności stanęli sztywno. Człowiek ten się odwrócił i Thssthfok zobaczył jego twarz. Sigmund. Otworzyły się drzwi prowadzące ze stróżówki do więzienia. Sigmund wszedł do środka. Stanął obok krat. - Witaj, Thssthfok. - Sigmund. - Jest ci wygodnie? Reproduktorzy troszczyli się o wygodę. Być może Sigmund chciał go do czegoś nakłonić albo przymusić. - Nie miałbym nic przeciwko zmianie scenerii. - Na jakieś słabiej strzeżone miejsce. Sigmund usiadł na krześle ustawionym z dala od celi. Z kieszeni wyciągnął komputer. - Tu mam interesującą scenerię. Thssthfok nie miał nic innego do roboty. Czekał. - Już mówię, w czym rzecz - powiedział Sigmund. - Ważne dla mnie światy leżą na trasie podróży Paków. Pakowie muszą polecieć gdzieś indziej. O tym świecie Thssthfok wiedział tylko tyle, co widać było przez jedno małe okno: planeta miała wiele słońc. Podejrzewał, że znajdowała się we flocie światów, którą dostrzegł podczas krótkiej ucieczki. - Na przykład ten świat. Sigmund się pochylił. - Możemy coś zrobić dla siebie nawzajem. Reproduktorzy mieli surowe rytuały społeczne mające ustanowić hierarchię, określające ich proste zadania, wybór partnerów i alokację ich skromnego dobytku. Thssthfok pamiętał swoje życie jako reproduktora, pamiętał wyświadczanie przysług i oczekiwanie ich w rewanżu. Pamiętał niejasne odczucie, zbyt ulotne, żeby je wyartykułować, że takie społeczne zobowiązania czasami pomagały wszystkim. Wraz z dojrzałością przyszła jasność i mądrość. Chronisz swoją rodzinę i swój klan. Zabierasz to, co zdołasz, i wszystko, co zdołasz, ku pożytkowi swojej linii, ale nigdy więcej, niż jesteś w stanie obronić. Nie liczyło się nic poza tym. Poszukiwanie

sprzymierzeńców

obnażało

słabość

i

desperację.

Gdy

się

sprzymierzyłeś, robiłeś to wiedząc, że ta druga strona zdradzi cię w chwili, gdy koszt będzie możliwy do zaakceptowania. Druga strona tego samego spodziewała się po tobie... Dlatego właśnie klan Rilchuk, tak dawno temu, sprzymierzył się z mieszkańcami komet. Lęk Thssthfoka o jego reproduktorów nie miał końca. Ludzie nie byli ani reproduktorami, ani protektorami, ale jakąś ich nienaturalną mieszaniną. Zrobić coś dla siebie nawzajem. Czyli zaawansowana wersja wymiany przysług między reproduktorami. Sigmund pozwolił obcym na swobodne przemieszczanie się po jego statku. Być może ludzie zawierali sojusze chętniej od protektorów. - Czego byś ode mnie oczekiwał? - spytał Thssthfok. Z urządzenia w dłoni Sigmunda wyskoczył hologram. Rozproszone gwiazdy. Rozlana mgławica, jej pył i gaz podświetlone nieznacznie przez niewidoczne w nich gwiazdy. A na tym mglistym tle: chmara kropek, fala za falą, każda oznaczona innym kolorem. Floty Paków! Nic nie było takie, jak Thssthfok pamiętał z dawnych wyświetlaczy taktycznych, a jednak... W trzeciej fali skupisko kropek zajmowało domyślną pozycję, w której niegdyś dominowali mieszkańcy komet i siły Rilchuk. To mogła być jego dawna flota. Mogła nie być. Podczas jego wygnania rozmieszczenie się zmieniło - jak to było konieczne - wraz ze zmianami sojuszów i powstawaniem i upadkiem wojskowych fortun. Sigmund wyłączył obraz. - Nienaturalna koncentracja helu i falowanie spektrum międzygwiezdnego wskazują, że statki Paków zmierzają w tę stronę. - Czego byś ode mnie oczekiwał? - ponownie zapytał Thssthfok. - Oszczędź moje sumienie. Mój lud nie chce zniszczyć waszych flot, ale to zrobimy. - Sumienie? Co to takiego? Sigmund westchnął. - Odróżnianie dobra od zła i preferowanie tego pierwszego. Działania mające na celu własny pożytek były dobre. Brak pożytku dla siebie był zły. Zniszczenie swojego wroga zawsze musi być dobre. Jeżeli Sigmund może zniszczyć zbliżające się floty Paków, to to zrobi. To sumienie niczego nie zmieniało. Thssthfok wskazał na metalowe pręty. - Sigmund, nie mam wpływu na twoje działania. - Ale być może mógłbyś wpłynąć na postęp Paków. Gdybyś poradził im, by zmienili obecny kurs, to czy by cię posłuchali? Oczywiście, że nie. Żaden racjonalny umysł nie straciłby okazji do zniszczenia wroga.

Nic, co mógłby powiedzieć Thssthfok nie przekonałoby klanów, żeby zrezygnowali z napaści na potężnego przeciwnika. Tak jak wszystko, co mógłby powiedzieć Sigmund, nigdy nie przekonałoby Thssthfoka. Niewiarygodne, ale Sigmund próbował wywieść w pole wszystkie floty Paków. Jeśli jednak Sigmund wierzył, że Thssthfok mógłby na nie wpłynąć... - To możliwe - skłamał Thssthfok. - Biorąc pod uwagę moją nieobecność we flocie ewakuacyjnej, - muszę wiedzieć więcej. - Na przykład co? - Jaka jest równowaga wpływów - równowaga sił - wśród klanów. - A jak możemy się tego dowiedzieć? Thssthfok wskazał na komputer, który wciąż trzymał Sigmund. - Być może na podstawie takich danych jak te, które mi pokazałeś. Jak dużo tego macie? Sigmund postukał w urządzenie. - Podobne obserwacje z dużej odległości obejmujące około dwustu dni. - Widziane z jakiej odległości? Prawdziwa odpowiedź mogła ujawnić dystans od awangardy Paków i Sigmund zdecydował się nie odpowiadać. - Czy pełen zestaw nagrań mógłby pomóc? - Bardzo. Sigmund jeszcze chwilę postukał w komputer. Pojawił się nieco odmienny obraz gwiazd i statków kosmicznych. - To całość w przyspieszonym tempie. Kropki reprezentujące statki przesunęły się na tle mgławicy i gwiazd oraz, bardziej subtelnie, pomiędzy sobą. Posługując się uderzeniami serca jako prymitywnym zegarem, Thssthfok patrzył na zmieniający się obraz. Stały rytm pracy serca nie było zbyt precyzyjnym odniesieniem przy szacowaniu kątów i parametrów zmiany kursu. Jeżeli przez dzień Sigmund rozumiał cykl ciemności/światła na tej planecie, i jeśli Sigmund powiedział prawdę, że te obrazy reprezentują dwieście dni obserwacji, to awangarda zbliżała się z około połową prędkości światła. - Będę musiał się zastanowić nad tym, co zobaczyłem - powiedział Thssthfok. - Jesteś w stanie zidentyfikować statki twojego klanu? Żebyś mógł im zagrozić, by zmusić mnie do współpracy? - Muszę się zastanowić nad tym, co widziałem. Podczas mojej nieobecności wiele się

zmieniło. Sigmund wstał. - Zajrzę do ciebie jutro. - W porządku. Sigmund wyszedł, a Thssthfok zaczął krążyć po celi. Statyczny obraz niewiele ujawniał. Ale ta animacja! Ten subtelny taniec - kurczące się i rozszerzające obszary zdominowane, szwadrony zdobywające i tracące statki, wirujące przetasowania w miarę tworzenia się i upadania koalicji - to wszystko opowiadało historię, Różne klany preferowały różne rozwiązania taktyczne. Na manewry mylące i ataki odpowiadały w sposób sprawdzony na przestrzeni czasu. Manewry ograniczały najsłabsze statki. Komuś, kto posiadał taką wiedzę, nerwowe poruszenia kropek mogły wiele zdradzić. W głowie obejrzał animację jeszcze raz, po kolei skupiając się na średniej wielkości skupiskach w obrębie trzeciej fali. Nie widział między nimi szwadronu, który leciał z flotą na początku. Ale pośród ostatnich kandydatów, którzy zdziesiątkowani defensywnie przenieśli się na tyły znalazł kilka statków, których taktykę znał bardzo dobrze. Alians pomiędzy mieszkańcami komet a klanem Rilchuk wciąż istniał. Jednak mógł mieć jakichś reproduktorów pogrążonych w zimnym śnie... Którzy bardziej, niż kiedykolwiek potrzebowali jego ochrony.

53 Sigmund przemierzał rozległy plac. Powietrze było ostre i świeże, na twarzy czuł ciepło słońc. Wszędzie wokół roili się ludzie, rozmawiający, śmiejący się, albo pogrążeni w myślach. Nowa Terra jednocześnie wydawała się cudowna i obca. Rząd słońc i jakaś przypadkowa czerwono-purpurowa roślina mocno zaznaczały się w przestrzeni. Znacznie lepiej byłoby spędzić ten dzień w domu z Penny i dziećmi, ale miał robotę. Przy posterunku straży przed siedzibą gubernatora natknął się na Alice. Rzucała się w oczy: wyższa od wszystkich rozglądała się jak turystka. Jednak po ogoleniu belterskiego grzebienia (to dopiero była walka), z peruką na łysej głowie i w ubraniach zaprogramowanych przez Kirsten, Alice mogła uchodzić za Nową Terrankę. Gdy jej ciąża zacznie być widoczna, dostanie pierścień płodności. Przy użyciu dysku transferowego przeszmuglował Alice bezpośrednio z Don Kichota do kwatery głównej Biura Analiz Strategicznych. Czy lalkarze zgarną ją z Nowej Terry tak jak Nessus zgarnął jego? Któż to wiedział? Dla jej własnego bezpieczeństwa trzymał jej

pochodzenie w tajemnicy. Spośród uczestników tego porannego spotkania wiedziała o nim tylko Sabrina. Strażnicy zasalutowali dziarsko. - Dzień dobry, panie ministrze - powiedział stojący na straży porucznik. Skinął do Alice. - Proszę państwa karty identyfikacyjne. - Dzień dobry, poruczniku. Sigmund był zadowolony, że podczas jego długiej nieobecności dyscyplina się nie rozluźniła. Choć trudno by było nie zauważyć umykającego Paka. Sigmund pokazał swój dysk identyfikacyjny, kciuk trzymając na czytniku danych biometrycznych. Alice podążyła za jego przykładem. Jej ID dawało jej rangę pułkownika; wystarczająco wysoką, żeby miała władzę i nie dość wysoką, żeby ktokolwiek dłużej się zastanawiał, dlaczego jej jeszcze nie znał. - Bardzo dobrze, proszę państwa. Pozostali już przybyli, a pani gubernator wkrótce do was dołączy. - Dowódca oddziału skinął na dwóch swoich ludzi. - Odprowadzimy państwa. Strażnicy poprowadzili ich do prywatnej jadalni. Z jednej strony owalnego stołu stały wyściełane krzesła, a z drugiej piętrzyły się sterty poduszek. Na bocznym stoliku stało jedzenie przeznaczone dla ludzi i lalkarzy. Późne śniadanie usprawiedliwiało spotkanie w miejscu, w którym lalkarze nie mieli podsłuchów - a które zgodnie z wiedzą Sigmunda znajdowały się w wielu pomieszczeniach, łącznie z biurem Sabriny. Baedeker i Nessus czekali w towarzystwie dwóch strażników „gdyby czegoś potrzebowali”, by pokój nadal był wolny od podsłuchów. Sigmund odprawił wszystkich strażników. Nie był zaskoczony widząc, że Baedeker jest nieuczesany. Jednak grzywa Nessusa również była w nieładzie, a to był zły znak. Wymienili powitania między sobą, a potem z Sabriną, która przyszła wyglądając na bardziej zmęczoną, niż Sigmund widział kiedykolwiek. Sigmund przedstawił Alice jako „jedną z moich asystentek”. Alice zdołała zachowywać się swobodnie, pomimo że to byli pierwsi spotkani przez nią lalkarze. Nessus występował jako osobisty reprezentant Pierwszego. Nikt nie wspomniał o odmowie Sigmunda, by spotkanie odbyło się na Ognisku. Niezależnie od miejsca, oba rządy musiały się porozumieć. Mieli do rozważenia wiele możliwych toków działania. Jak dotąd żaden z nich nie mógł się sprawdzić. Ani Nowa Terra, ani Flota nie dysponowały wojskami, które choćby mogłyby spróbować się bronić. Nessus zaświergotał łagodnie na ukrytą naganę Sigmunda, ale nie próbował się usprawiedliwiać.

Napędy Zewnętrznych działały od dawna, nadając planetom niewielkie, ale stałe przyspieszenie. Nowa Terra i Flota nie były w stanie na czas usunąć się z drogi Pakom, ani też zrobić niczego, żeby pomóc Gw’oth. Lalkarze odruchowo uciekali albo chowali się przed każdym możliwym zagrożeniem, a Pakowie profilaktycznie niszczyli wszelkie możliwe zagrożenia. Żaden z gatunków nie pokładał wiary w dyplomacji. Zgoda znała się na handlu, a Nessus zastanawiał się, czy mogliby kupić pokój za surowce albo technologię. Z tego, co wiedział Sigmund, Pakowie nie uhonorowaliby układu. Pakowie wzięliby wszystko, co by im zaoferowano i nadal atakowali. To sprawiło, że pomysł negocjacji został zarzucony. Sigmund bawił się myślą o wykorzystaniu Thssthfoka - w jakiś sposób - do oszukania floty Paków. Thssthfok chętnie mówił, ale każdy przedstawiony przez niego scenariusz wymagał przekazania mu statku. Widząc, kto kim manipulował, Sigmund porzucił także ten pomysł. Nadziei nie dawała nawet ludobójcza broń ostatniej szansy, broń kinetyczna pozwalająca wysadzić planetę. Flota Paków rozlała się szeroko - podczas, gdy uwiązani do swoich planet Nowi Terranie i lalkarze byli jak kaczki na stawie. (Alice była na Ziemi i widziała kaczki. Zrozumiała metaforę, ale powstrzymała się od kiwnięcia głową, gdy Sabrina spojrzała niepewnie na Sigmunda). Im dłużej trwało zebranie, tym bardziej Baedeker szarpał swoją grzywę. Niechętnie, gdy wszystkie oczy spoczęły na nim, w końcu się odezwał. - Czyli nasze przetrwanie zależy od lepszych napędów planetarnych. Ślad wznoszącej się intonacji zrobił z tego stwierdzenia pytanie, błaganie, by z jego ramion zdjąć ciężar światów. - Na to wygląda - powiedział Nessus, choć patrzył raczej na Sigmunda, niż na Baedekera. - Powiedz, jakie zrobiłeś postępy - powiedział Sigmund. Baedeker schował głowę głęboko w grzywie. - Prototypy nadal wykazują problemy ze stabilnością działania. Sabrina kaszlnęła. - Czy możesz to wyjaśnić? Baedeker to zrobił, ze szczegółami, od których Sigmunda rozbolała głowa. Po spędzonych razem miesiącach Sigmund wiedział, że ten potok słów maskował brak postępów. A może do takiego wniosku doprowadziło go policyjne przeszkolenie, ponieważ Alice też tak uznała.

- Jak szybko pojawia się ta niestabilność? - Ostatnim razem przy szesnastu, kiedy musieliśmy wszystko wyłączyć. - Szesnastu czego? - naciskała Alice, nieco niecierpliwie. Sabrina spojrzała na nią ostro. Nowi Terranie mieli za sobą stulecia warunkowania, by ustępowali swoim dawnym panom. - To w istocie twoja asystentka, Sigmundzie. - Nessus krótko popatrzył sobie w oczy. - Widzę twój wpływ. Alice, obawiam się, że odpowiedź to szesnaście nanosekund. - Czy ktokolwiek może zbudować działający napęd? - Baedeker gwałtownie poderwał głowę z grzywy. Wyprostował obie szyje i po kolei obrzucił ciężkim spojrzeniem każdego w pokoju. - Chyba nie. - Być może - zaczął Sigmund. Parsknął śmiechem, gdy Nessus niemal zderzył się głowami. - Nie, nie ja. Załoganci z Don Kichota. - Eric? To z pewnością uzdolniony inżynier, ale... Baedeker przerwał Nessusowi. - Załoganci, liczba mnoga. Nessus, on myśli o Gw’oth. Dopuszczenie ich do fizyki na takim poziomie jest niedopuszczalne. Lalkarze wybuchli głośną kakofonią, kombinacją muzyki, dźwięków miażdżonego metalu i wrzasków torturowanych zwierząt. Kłótnia. Sigmund miał nadzieję, że Jeeves zdoła ją przetłumaczyć, choć wątpił, żeby ukryty rejestrator dźwięku ją złapał. Lalkarze budowali świetne zagłuszacze. - Natychmiast przestańcie - spokojnie powiedziała Sabrina. To były jej pierwsze słowa od dłuższego czasu. Lalkarze drgnęli i zamilkli. - I mówcie po angielsku - odwróciła się do Sigmunda. - Proszę, mów dalej. Sigmund wziął głęboki wdech. Nieuchronne niebezpieczeństwo egzystencjalne zawsze szło w parze z długoterminowym ryzykiem. - To właśnie dzięki naszym przyjaciołom Gw’oth jesteśmy w tym miejscu. Dzięki swojej nadzwyczajnej wiedzy astronomicznej zauważyli wroga jako pierwsi. Pomogli nam schwytać Thssthfoka. - Podczas gdy Baedeker uciekł do swojej kabiny. - Szybkość ich myślenia uratowała nas wielokrotnie. Potrzeba nam ich talentów. Nessus pochylił jedną głowę do Baedekera. - Sigmund ma mocne argumenty. Baedeker wyrzucił z siebie krótkie arpeggio, zamilkł, i zaczął od nowa. - Tak, to brzmi rozsądnie, ale przynajmniej ci konkretni Gw’oth, ten umysł zbiorowy, uczy się porażająco szybko.

- Czy to właśnie nie szybkości nam trzeba? - spytał Nessus. - Dosyć! - Sabrina odepchnęła swoje krzesło i wstała. - Baedeker, przy twoim projekcie pracuje czterdzieści dwoje ludzi. Ani ty, ani oni nie dają mi żadnego powodu, który pozwoliłby mi oczekiwać powodzenia. Ujmę to bardzo prosto. Albo przyjmiesz do tego projektu naukowców Gw’oth, albo mój zespół wróci do domu. Po tym krótkim oświadczeniu Baedeker oklapł. - Rozumiem, Sabrino - powiedział Nessus. - W imieniu Pierwszego przyjmuję twoje warunki. *** Sigmund siedział w swoim ulubionym fotelu, na kolanach trzymając małą Atenę - tyle że nie była taka mała. Musiała urosnąć kolejne dwa cale. Wierciła się, a on nagle sobie uświadomił, że wyrosła z bajki na dobranoc, którą jej czytał. Potargał jej włosy. - Możesz przeczytać to sama, prawda? - Tak, tatusiu. Ale jest w porządku. Uśmiechnęła się do niego nieśmiało: sam wiesz. Hermes siedział obok i pilnując młodszej siostrzyczki, zajmował się komputerem kieszonkowym. Ta jego opiekuńczość „jestem mężczyzną w tym domu” wzruszyła Sigmunda - i zraniła nawet głębiej, niż rezerwa chłopca. Tak często mnie nie ma, że ich tracę, pomyślał Sigmund. To bolało. Podał Atenie swój komputer. - No to może ty poczytasz mnie? Penny była w kuchni, mówiąc coś naglącym tonem. Nie była wyniosła - jedynie rzadko dostępna. Rozszerzająca się martwa strefa na zachodnim wybrzeżu Arkadii zdziesiątkowała farmy wodorostów. Zginęły ogromne masy morskich stworzeń Ogniska, a smród oceanu stał się nie do wytrzymania. Penny była w zespole kryzysowym, całkowicie pochłonięta planami ewakuacji. - Tatusiu, co to za słowo? Spojrzał na miejsce w tekście. - Sąsiad - powiedział. - Litery s-i to si. Potrzeba im było księżyca. - Dajcie Nowej Terze księżyc, a pływy wrócą. Atena przerwała w pół zdania. - Co, tatusiu? - Nic, skarbie. Coś, co kiedyś powiedział mi przyjaciel.

Gdy jeszcze Baedeker naiwnie sądził, że byłby w stanie zbudować napęd planetarny i dostarczyć księżyc. Teraz poprzeczka była wyżej. Dwa ekrany przed końcem historii komputer Sigmunda zaćwierkał delikatną, molową melodyjką połączenia priorytetowego. Pocałował Atenę w czubek głowy. - Muszę to odebrać. Zeskakuj. Zsunęła się z kolan Sigmunda. Poszedł do swojego gabinetu i zamknął drzwi. Po zamknięciu pliku z bajką na ekranie zamigotała ikona Biura Analiz Strategicznych. Dziś służbę miała tam Kirsten. Przez większość nocy nic się działo, ale ktoś musiał tam być na wszelki wypadek. Zgłosiła się na ochotnika, chcąc w spokoju popracować nad statkiem Brennana. Modyfikacje wprowadzone przez protektora wciąż ją zdumiewały. Sigmund przyjął połączenie. - Co tam? - Nessus właśnie zgłosił się do kontroli lotów. Chce odlatywać natychmiast. A niech to. - Wciąż jest kilka rzeczy, które mamy do omówienia. On mnie unika. Kirsten się uśmiechnęła. - Jest małe opóźnienie w ruchu powietrznym, jak to się czasem zdarza. - Dobra robota. - Zastanawiał się krótko. - Potrzebuję dziesięć minut, żeby tu coś skończyć. Daj Nessusowi znać, że jadę. - Jasne. - To wszystko. Dzięki, Kirsten. *** Sigmund na poły się spodziewał, że Nessus nie pozwoli mu wejść na pokład Aegis, jednak lalkarz przesłał adres dysku transferowego. Doprowadził Sigmunda do zamkniętej celi. Oczywiście. - Dobrze, że na mnie zaczekaliście - zaczął Sigmund. Kopyto poskrobało w pokład. - Odlot bez zezwolenia kontroli lotów byłby niebezpieczny. - Gdy już porozmawiamy, chyba będę mógł autoryzować wasz odlot. Nessus popatrzył sobie w oczy. - To wielka ulga. - Może pracując razem, Baedeker i Gw’oth zdołają sprawić, żeby nowe napędy planetarne zadziałały. - Tylko że słowa Dwadzieścia Trzy kazały wątpić w powodzenie. - Ale nie zakładałbym się o to.

- A jaki mamy wybór? Do diaska, potrzeba nam więcej pomocy! Gdyby tylko Alice potrafiła ich nakierować na Ziemię. Najlepsi psycholodzy na Nowej Terze nie poradzili sobie z nią lepiej, niż z samym Sigmundem. Alice nie miała wspomnień o nawigacji międzygwiezdnej, które mogły się przydać. - Nessus, zabierz mnie na Ziemię. - Pakowie ją zniszczyli. - Więc przywiezienie mnie tam nikomu nie zaszkodzi. Nessus cofnął się o krok. - To byłaby długa podróż pozbawiona celu, a ja jestem potrzebny na Ognisku. - Obaj wiemy, że kłamiesz. Sigmund zaczął zaciskać pięści, a dopóki był bezradny w tej celi, nic by mu z tego nie przyszło. Wcisnął ręce do kieszeni. - Gdyby Ziemia nadal była taka, jaką ją pamiętasz, to i tak nie mógłbym cię tam zabrać. Nie pozwoliłaby na to polityka Zgody. Czy polityka Zgody pozwalała na porywanie obywateli Ziemi i wymazywanie ich wspomnień, czy jestem wyjątkiem? - Nessus, masz zaufanie - z jakichś szalonych powodów - że jestem w stanie rozwiązać wasze problemy. Wiesz, że inni ludzie także mają pożyteczne umiejętności. Potrzebujemy pomocy, innych ekspertów. Wszystkie nasze światy, na litość. Wspomnienie niewinnej, małej dziewczynki, która raptem kilka minut wcześniej siedziała na jego kolanach łamało mu serce. - Więcej agentów ARM? - Nessus szarpnął grzywę. - Gdybyś tamtego dnia nie był bliski śmierci, to nigdy bym się nie odważył do ciebie zbliżyć. - Nie agenci ARM. Bardziej... wyspecjalizowany talent. Wiem, że podczas swojej bytności w Ludzkiej Przestrzeni wynajmowaliście ludzi - często kryminalistów. - Nessus, zróbcie to jeszcze raz. Nie zrzucaj na mnie ciężaru światów! - Kuszące, ale niemożliwe do zaakceptowania. Dlaczego najemnicy mieliby walczyć z Pakami, skoro zamiast tego mogliby napaść na Ognisko? - Jeszcze bardziej wyspecjalizowani - powiedział Sigmund. - Potrzebujemy naprawdę kreatywnych ludzi. Wyjątkowych. Baedeker potrzebuje wszystkich zdolnych fizyków, jakich uda się znaleźć. Sprowadzisz ekspertów z Ludzkiej Przestrzeni? - Masz na myśli kogoś konkretnego. Kogo?

- Beowulfa Shaeffera i Carlosa Wu. Jeden awanturnik o niesamowitym darze przetrwania, drugi uznany geniusz. Nessus drgnął. Z całą pewnością również pamiętał tę dwójkę. (Sigmund zastanawiał się, czy lalkarz kiedykolwiek słyszał określenie fanfaron). Jedna głowa opadała coraz niżej i niżej, aż wreszcie znalazła się w kieszeni przy pasie. Odezwała się widoczna głowa. - Nie... I Sigmund znalazł się na placu pół kontynentu dalej.

54 - Trzy... dwa... jeden... teraz. - Minerwa ledwie zawiesił głos. - Eksperyment zakończony. - Jak długo? - spytał Baedeker. Minerwa, asystent badawczy Baedekera, pochylił głowę nad swoją konsolą. - Jedna i czterysta dwadzieścia trzy tysięczne sekundy. Na mostku Haven dwóch ludzkich techników cieszyło się z przekroczenia granicy jednej sekundy. Baedeker tylko popatrzył na nich z dezaprobatą. Flota nie ucieknie przed Pakami jednosekundowymi zrywami. Jeden z Gw’oth podszedł bliżej. Pod egzoszkieletem szumiały silniki, a pod przezroczystym kombinezonem widać było imię wypisane czarną czcionką: Er’o. - Baedeker, robimy postępy. Baedeker przygładził grzywę. Był zmęczony wzmiankami o wkładzie Er’o. Albo o ich wkładzie, skoro Baedeker nigdy nie wiedział, kiedy Gw’o jedynie wyjawiali przemyślenia umysłu grupowego. Może gdyby to on był na pokładzie Don Kichota i miał taką samą okazję, by z bliska przyjrzeć się, w jaki sposób statek Zewnętrznych operuje swoim napędem... Baedeker zdusił rozdrażnienie. Zgoda potrzebowała pomocy, on także. Czyjejkolwiek. Pokiwał głową, zgadzając się z uwagą Er’o. Er’o nie potrzebował większej zachęty. - Być może wydłużenie eksperymentu pozwoli nam uzyskać więcej danych co do niestabilności. Minerwa zabeczał z niechęcią. - Wydłużamy czas tak szybko, jak się uczymy. Er’o dwa razy zastukał macką w pokład, który to manieryzm Baedeker zaczął interpretować jako zniecierpliwienie.

- Kończymy eksperymenty z napędem przedwcześnie. Moglibyśmy dowiedzieć się więcej. To było szaleństwo i Baedeker walczył z chęcią ucieczki. Nerwowo grzebał kopytami w pokładzie. - Nie niepokoi was, że wokół napędu zakrzywia się czasoprzestrzeń? - Przecież właśnie próbujemy ją zakrzywić. - Z konieczności wszyscy na pokładzie posługiwali się angielskim, ale Er’o wzbogacił tę wypowiedź harmoniami Obywateli, bogatymi od podtonów zadowolonego z siebie poczucia wyższości. - Bez wywołania spadku nie uzyskamy ruchu. - Spadku. - Baedeker rozstawił kopyta, zmusił się do nieuciekania, starając się okazać więcej pewności siebie. - Chciałbym, żebyśmy wytwarzali czysty spadek. Przyjrzyj się danym. Gdy napęd traci stabilność, „spadek” zaczyna się chaotycznie wahać, nawet w odległościach kwantowych. - W jakiś sposób nawet chaos nie był dobrym określeniem opisującym falujący, wirujący, nierówny kontur czasoprzestrzeni, który pojawiał się na femtosekundę. - Przerywamy, bo musimy. - Fluktuacje nakładają się na tworzący się spadek - nalegał Er’o. - Widzimy wskazówki, że fluktuacje zdążają do szczytu. Nad wzorcami przepływu są kolejne wzorce, a Kl’o uważa, że wkrótce możemy zaobserwować wzorce interferencji, które je wygładzą. - O ile będziemy je obserwować - niepotrzebnie wymamrotał jeden z ludzi z tyłu. W teorii Baedeker był tutaj pierwszym. W praktyce większość jego zespołu stanowili Nowi Terranie. Nawet bez obecności Gw’oth, którą przeforsowała Nowa Terra, przewyższali liczebnie Obywateli. Musiał pokazać Nessusowi większe postępy. I musiał to zrobić, nikogo przy tym nie zabijając. - Jak długo byście kontynuowali? - zapytał Baedeker. - Aż do ustabilizowania lub zniszczenia napędu powiedział Er’o. Baedeker na drżących nogach zaczął obchód mostka, przyglądając się instrumentom i wyświetlaczom komputerów. Załoga schodziła mu z drogi. Przeanalizował szczegóły rozmieszczenia boi hiperfalowych. Potwierdził pozycję statku unoszącego się dwadzieścia milionów mil od pokrytej lodem skały, na której znajdował się obecnie najnowszy prototyp napędu. Sprawdził ostatnią wizualizację - z konieczności bardzo uproszczoną - przepływów czasoprzestrzennych w zabezpieczeniach, które monitorowały ostatnią próbę. Przestudiował panel diagnostyczny samego Haven i upewnił się, że każdy sensor, każdy potrójny system, każdy mechanizm był doskonale sprawny. Er’o proponował eksperyment, który można było przeprowadzić.

Baedeker skończył swój obchód i stanął obok Er’o. - I zgodzicie się, by w razie, gdyby efekt chaotyczny rozszerzył się na ponad dziesięć milionów mil, Haven wskoczył w hiperprzestrzeń? Puk-puk. - Zgoda - powiedział Er’o. Zdalne wyłączenie protokołów bezpieczeństwa prototypowego napędu zajęło tylko pięć minut. Baedeker potrzebował kolejnych pięciu, które spędził na ostentacyjnym sprawdzaniu kalibracji czujników, żeby zebrać się do wydania polecenia. Wszędzie wokół szeptali ludzie. - Rozpocząć odliczanie - rozkazał wreszcie. Sześćdziesiąt pięć sekund później, gdy włączyła się połowa alarmów na mostku, Haven wskoczył w hiperprzestrzeń. Z bezpiecznej odległości Baedeker obserwował, jak połączenie zrywają kolejne rzędy boi. Z planetoidy została tylko chmura gazu i pyłu wybuchająca z siłą, która cząsteczkom nadawała prędkość bliską prędkości światła. Katastrofa nie była całkowita. Napęd osiągnął wyrzut w pożądanym kierunku, choć jego siła nie dała się porównać ze skutkami rozprysku - w każdym kierunku - po eksplozji. A Er’o, co było nietypowe, nie miał na podorędziu żadnej nieproszonej rady. *** Pracownie na pokładzie Haven tętniły aktywnością. W każdej chwili ktoś budował obwody do następnego prototypu albo konfigurował czujniki do kolejnego testu. Każdy obwód i czujnik potrzebował dodatkowego wyposażenia do wstępnych testów sprawności. Typowe urządzenia można było wyprodukować w jednym z zakładów na statku, przetestować w drugim, w trzecim połączyć z innymi częściami, a następnie złożyć w czwartym. Ludzie, Obywatele i Gw’oth razem: to było bez różnicy. W każdej chwili, na całym statku można się było natknąć na nieznane wyposażenie. Jednak niewielu zauważyło, a nikt się nad tym nie zastanowił, że Gw’oth instalowali na Haven czujniki. Ol’t’ro podejrzewało, że Sigmund by zauważył, ale Sigmunda tutaj nie było. Ten paranoiczny człowiek był daleko, po drugiej stronie hiperfalowego łącza, sprawdzając status projektu. Ani Sigmund, ani Baedeker nie wiedzieli, że Gw’otesht mogli ich podsłuchiwać. - Sekunda lub dwie - powtórzył Sigmund. - A to wciąż tylko pomniejszone modele. Z takimi napędami nikt nigdzie nie dotrze. - Nikt - zgodził się Baedeker. - Gdybyśmy zdołali utrzymać taki wskaźnik postępów,

to może. W swoim czasie. - Jakoś nie brzmisz zbyt optymistycznie - powiedział Sigmund. Wyzwania techniczne były znajome. Niechętne zaufanie dla wkładu Gw’oth nie było nowe. Biorąc to wszystko pod uwagę Ol’t’ro bardziej skupiali się na niuansach i tonach głosu, niż na tym, co było do powiedzenia. Baedekerowi coś chodziło po głowie. Wreszcie to z siebie wyrzucił. - Sigmund, zakładam, że Thssthfoka nigdy nie będzie można uwolnić. - Widział za dużo naszej technologii. I jest tak cholernie bystry, że boję się myśleć, co mógł do tego wydedukować. - Sigmund zamilkł na chwilę. - Nie czuję się z tym dobrze. Być może, gdyby Pakowie zmienili kierunek, to po ich przejściu można by go wypuścić. Ale podchodząc do tego realistycznie? Nie. - Zrozumiesz więc moje rozterki - powiedział Baedeker. - Ol’t’ro także nie mogą wrócić do domu. - To nie to samo - obruszył się Sigmund. - Gw’oth są naszymi przyjaciółmi. Sojusznikami. Bez nich nie osiągnąłbyś nawet połowy tego postępu. - I to czyni ich mniej niebezpiecznymi? Tak jak obawiali się Ol’t’ro, ich wkład - kluczowy dla bezpieczeństwa wszystkich obracał się przeciwko nim. Słuchali spokojnie debatujących Baedekera i Sigmunda, którzy usiłowali się przekonać nawzajem do swoich racji. - Na pokładzie Haven mam inne źródła informacji - powiedział wreszcie Sigmund. Jeśli coś się stanie Gw’oth, cokolwiek, Nowi Terranie wracają do domu. Ostrzegam cię, Baedeker. - W porządku - powiedział Baedeker. W niechętnym tonie Baedekera Ol’t’ro odczytali kłębiące się myśli. *** - Dobrze sobie radzisz - powiedział Nessus. Jego statek, Aegis, kilka godzin temu wyłonił się z hiperprzestrzeni na kolejną niezapowiedzianą inspekcję projektu Baedekera. Obaj zaszyli się w jego kabinie. Kolejne zakłócenie było ostatnią rzeczą, jakiej trzeba było Baedekerowi, ale ta nieoczekiwana pochwała złagodziła jego irytację. To, oraz podejście praktyczne. Naprawdę ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował, była utrata wsparcia ze strony Zgody. Wsparcie Nessusa było ważne. - Dziękuję - powiedział Baedeker.

Bycie pierwszym miało swoje zalety. Tak samo kontrola nad dużym statkiem. W kabinie Baedekera był gęsty, trawiasty dywan i dużo miejsca do spacerów, gdy chciał pobyć sam, bądź odwrotnie, zwołać duże zgromadzenie, miał też spiżarnię wypełnioną prawdziwymi trawami i zbożami. W kabinie był też bogato zaprogramowany syntetyzer, z którego Nessus wziął kolbę ciepłego soku marchwiowego. - Odrzut i poprawa stabilności - zaczął Nessus. - Naprawdę, dobrze się spisałeś od czasu mojej poprzedniej wizyty. A jednak... Baedeker pokiwał głowami. - A jednak przed nami bardzo daleko droga. - Jakie masz plany? - Lepiej zintegrować prace tutaj i na RN5 - powiedział Baedeker. - Zbyt wiele obserwacji napędu RN5 nie miało sensu. Obserwując działanie naszych własnych napędów chociaż krótko - zaczynam rozumieć, co muszą robić te zapieczętowane kontrolery Zewnętrznych. Zmuszenie ich napędów do wydajniejszej pracy nie wydaje się już niemożliwe. Nessus z optymizmem uniósł głowy. - Możesz połączyć napędy w tandem? Po pobliskim zakolu ściany przeszło cyfrowe stado. Pola wysokich zbóż falowały pod dotykiem sztucznej bryzy. Baedeker przez chwilę bawił się obrazem. - Nic, co widzieliśmy, nie uzasadnia ostrzeżenia, które Sigmund dostał od Dwadzieścia Trzy. - Szkoda - powiedział Nessus. Stali, spoglądając na idylliczną scenę. Baedeker zastanawiał się, co jeszcze mógłby dodać. - Uda ci się - powiedział wreszcie Nessus. - A gdy to się stanie, otworzy się przed tobą wiele możliwości. Baedeker zamrugał. - Co masz na myśli? - Pierwszy będzie twoim dłużnikiem. Czy myślałeś o tym, co wówczas zrobisz? Baedekera przygniatały napięcie i wyczerpanie, na ramionach dźwigał ciężar światów. - Szczerze mówiąc, nie. Nessus podszedł bliżej, intymnie ocierając się o jego bok. - Mam pewne wpływy. Masz w swoim zasięgu wspaniałą przyszłość. Gdybyś wyraził zainteresowanie rządem i okazał ślad sympatyzowania z polityką Eksperymentalistów...

To na drodze Baedekera pojawią się możliwości. Czy był nimi zainteresowany? Być może - choć nie z powodów, które mógł podejrzewać Nessus. Baedeker zwlekał. - Co masz na myśli, mówiąc „zainteresowanie rządem”? - Być może coś w Ministerstwie Nauki. - Nessus przechylił głowę, żeby zbadać reakcję Baedekera. - Jakieś bardzo eksponowane stanowisko. Jak ministra nauki? Kierowanie polityką naukową Zgody to niemała rzecz, Baedeker jednocześnie czuł pokusę i przerażenie. W tej pokusie był jednak element, którego Nessus nie mógł przewidzieć. Mając władzę i stanowisko rządowe, mógł podjąć działania przeciwko Gw’oth.

55 Dzieci były wykąpane i przebrane do snu, a wujek Penny, Sven, przyszedł ich popilnować. Nie wyglądało na to, żeby zagrożenia ekologiczne czy egzystencjalne miały się przez noc pogorszyć. Sensory w więzieniu pokazywały, że Thssthfok śpi i chrapie. Okoliczności nie mogły być lepsze. Sigmund podał Penny ramię. Wyszli na dwór i skierowali się ku pobliskiej restauracji. Znakomity kucharz, wyłącznie naturalne składniki, muzyka na żywo, świetna obsługa. I, jednocześnie, ziewnęli. Parsknął śmiechem. - No to zapowiada się dziki wieczór na mieście. - Przepraszam - powiedziała, tłumiąc kolejne ziewnięcie. - Po prostu dużo się dzieje. Bezchmurne niebo wysysało resztki ciepła dnia, a w powietrzu unosił się chłód. Nad głowami migotały gwiazdy. Sigmund bez powodzenia próbował sobie wyobrazić duży księżyc wiszący na niebie. Chyba pamiętał, że pełnia była romantyczna. Faktycznie dużo się działo. Tym bardziej powinni się cieszyć tym, co mieli, kiedy to jeszcze mieli, a na taki romantyczny wieczór nie było czasu od dawna. Pochylił się i pocałował włosy Penny. - Nie będę zwracał uwagi na twoje ziewanie, jeśli ty nie będziesz zwracać uwagi na moje. - Umowa stoi. Przy przystawkach umówili się, że nie będą rozmawiać o dzieciach. Nie wznosząc między sobą bariery elektronicznej prywatności, nie mogli rozmawiać o pracy. I tak, nieoczekiwanie, rozmowa kulała. O czym rozmawiali - wcześniej?

Zdołali omówić przystawki. Penny poklepała go po dłoni. - Sigmund, to jest śmieszne. Nie musimy gawędzić. Możemy przecież po prostu cieszyć się swoją obecnością. - Wiem. Nie zanosiło się na długi wieczór. Zapadli w napiętą ciszę udając, że to był normalny wieczór poza domem i że koniec świata nie zbliża się wielkimi krokami. Od czasu do czasu któreś z nich komentowało jedzenie, które zasługiwało na pochwałę albo muzyków, którzy na nią nie zasługiwali. Wieczór był coraz bardziej i bardziej... Sigmund nie potrafił go jednoznacznie określić. Wieczór był - jaki? Intymny? Nie bardzo. Dobrze zasłużony. Sztuczny. Wieczór przysłaniały przytłaczające problemy, które obiecali zostawić w domu, ale których nie mogli się pozbyć z myśli. Oceany bez pływów. Niebo bez księżyca. Sigmund nie sądził, żeby w najbliższym czasie Nowa Terra pozyskała księżyc. Nieubłagani wrogowie. Postęp wyrażany w nanosekundach. Musiał coś mamrotać do siebie. - Co to jest Rzym? - spytała Penny. Rzym. Wieczne Miasto. Starożytne, zrujnowane Koloseum. Obraz buta. Coś z drogami. W krajobrazie Ziemi znajdowały się drogi, w większości nieużywane, które wraz z kabinami transferowymi i ślizgaczami antygrawitacyjnymi stały się niepotrzebne. Co z tym drogami? Na Nowej Terze ich nie było, jej infrastruktura od samego początku była zaprojektowana pod kątem dysków transferowych i antygrawów. Co z tymi drogami? Penny patrzyła na niego ze zmarszczonymi brwiami. - Nie wiem, tyle tylko, że wszystkie drogi prowadzą do... - powiedział. Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu. Tak, jak wszystkie myśli Sigmunda prowadziły do Baedekera. *** Sigmund spotkał się z Kirsten i Erikiem w bezpiecznym domu należącym do Biura Analiz Strategicznych. Oni także ziewali. - Co to za pilna sprawa? - zapytał Eric. Sigmund wcisnął ręce do kieszeni, żeby opanować nerwowe podrygiwanie. - Może żadna. Może to odpowiedź na wszystko. Nie zasnę, dopóki się nie dowiem. A jeśli miał rację, to jutro też nie zaśnie. Nadzieja była radosnym uczuciem. - To w najlepszym razie zarys pomysłu.

Kirsten odsunęła grzywkę z czoła. - W porządku, Sigmundzie, zacznij od początku. Nie widział powodu, żeby cofać się aż tak daleko. - Po pierwsze, napęd Baedekera. Nie poruszy planet. On je wysadza w powietrze. - O ile się nie uważa - zgodził się Eric. - Po drugie, nie jesteśmy w stanie zrobić Pakom tego, co oni robią wszystkim na swojej drodze. Kirsten kiwnęła głową. - Ponieważ wszyscy inni są przywiązani do planet. Jedna bomba kinetyczna może zniszczyć świat. Zaś oni sami, porzuciwszy swój świat, są zbyt rozproszeni, żeby zaatakować ich w taki sposób. - Postaw problem do góry nogami. - Sigmund czekał, czy zobaczą, o co mu chodziło, ale nie zrozumieli. - Pakowie jako broni kinetycznej używają pojazdów. Mając napęd Baedekera, możemy roztrzaskać planetę na przytłaczającą ilość śmiercionośnych szczątków. Oczy Erica zrobiły się okrągłe. - Wielkie ilości śmieci i gazu pędzące z relatywistyczną szybkością, spadające prosto na skupisko statków. Potężne przeciążenia. Nie da się ich uniknąć... - Tak, ale... - Kirsten wzięła na siebie bycie głosem rozsądku - nie ma sposobu, żeby przyprowadzić planetę na odpowiednią pozycję. Napędy Baedekera nie dadzą rady. Doskonała broń i żadnego sposobu, żeby ją dostarczyć. Tak blisko. - Chwila - nagle powiedział Eric. - Można zabrać statek z Floty. Wiemy, że to możliwe: przecież nie tak dawno wyciągnęliśmy z szyku RN4. RN5 jest zbędna. Nie jest jeszcze w pełni przystosowana do życia Ogniska. Łatwo będzie z niej ewakuować tych kilku mieszkających tam inżynierów. Od chwili rozpoczęcia przez Zgodę ucieczki od eksplozji jądra Flota stale przyspieszała. Światy gnające z prędkością dziesięciu procent prędkości światła (Nowa Terra z nieco większą, bo podkręciła swój napęd, żeby oderwać się od swoich dawnych panów) były czymś zdumiewającym - a jednak to nie było wystarczające. Nie mogli prześcignąć Paków nawet, gdyby Flota zmierzała dokładnie w odpowiednim kierunku. Jednak niektóre z wektorów prędkości Floty wskazywały odpowiedni kierunek. RN5 będzie potrzebowała lat, żeby wytracić ten pęd. A Pakowie, którzy mieliby lata na to, żeby się zorientować, że w ich stronę zmierza cała planeta, byli znacznie szybsi i bardziej zwrotni. Jak więc mogła pomóc RN5? Sigmund nie pojmował.

- Nie rozumiem... Eric zaśmiał się, ale nie kpiąco. - O widzisz, teraz wiesz, jak my czujemy się w twoim towarzystwie. Zawsze jesteś trzy kroki przed nami. RN5 nie jest bronią. Ściągniemy RN5 z trasy, wymontujemy jej napęd planetarny i zamontujemy go na sztucznym świecie w pobliżu Paków. Przy odrobinie szczęścia nie zauważą, że w ich stronę leci nieoświetlona planeta, aż nie będzie za późno. Sigmund rozważał ten pomysł z każdej strony. To było możliwe do zrobienia. Możliwa broń. Sposób, żeby ją dostarczyć. I prawdopodobnie tylko jeden strzał. To było więcej, niż mieli do tej pory. *** Ol’t’ro nie mieli żadnych problemów ze zrozumieniem ataku, jaki zaproponowali ludzie. Był genialny - i równie brutalny, jak wróg. Nie byli zaskoczeni. Pakowie i ludzie byli spokrewnieni. Ze wzdrygnięciem Ol’t’ro oddzielili jednostkę Er’o. Potrzebowali alternatywy, zanim nawet podsłuchali hiperfalową rozmowę, a to wymagało osobistego udziału. Gdy Er’o wciskał się w kombinezon, żeby udać do obserwatorium Haven, nadal monitorowali konwersację. - Tak, moglibyśmy odżałować RN5 - powiedział Nessus. Brał udział w dyskusji za pośrednictwem hiperfalowego połączenia skądś w okolicach Ogniska. - Jeszcze nie wytwarza się na nim pożywienia. A nawet gdyby, to i tak prawie wszyscy żyją na syntetyzowanym. Naturalne jedzenie to luksus. Kwestią jest poświęcenie napędu Zewnętrznych. Żaden Rezerwat Natury nie jest wart tyle, co zamontowany na nim napęd. Zgoda kupiła kilka napędów, i będzie spłacała Zewnętrznych jeszcze długo po tym, jak wszyscy umrzemy, chyba że jednostka na Ognisku się zepsuje. Taką decyzję może podjąć tylko Pierwszy. Gdyby napęd na Ognisku zawiódł w tak spektakularny sposób, jak napęd Baedekera, to nie ocalałaby żadna żywa istota - i prawdopodobnie żaden świat. Wolny napęd niczemu nie służył. Baedeker z pewnością także to widział i zdecydował się nie skomentować. Zagrożenie ze strony Paków było wszystkim, czemu mogli podołać Obywatele. - Ile potrwa przekierowanie RN5 i wymontowanie napędu? - spytał Eric. Wraz z Kirsten i Sigmundem brali udział w dyskusji z pokładu statku tuż za osobliwością Nowej Terry. Ol’t’ro na swoim terminalu komunikacyjnym zobaczyli, jak Baedeker grzebie kopytem w pokrytej roślinnością podłodze swojej kabiny. - Żaden napęd nie został zamontowany za życia kogokolwiek na Ognisku, ale nagrania pokazują, że instalacja to długotrwały proces. O ile mi wiadomo, nikt nigdy nie przeprowadził

deinstalacji. Ol’t’ro wysłali prywatną wiadomość - szybko! - do Er’o, który wreszcie nałożył kombinezon i przeszedł przez śluzę wodną. - Dostrzegamy możliwość zaoszczędzenia czasu - powiedzieli. - Spróbujcie dostroić inne swoje urządzenia. Uformujcie czasoprzestrzeń wokół wszystkich planet w lejek, żeby nadać RN5 większy rozpęd. Zgodnie z intencją Ol’t’ro to rozpętało kłótnię. Czy wiedzą już dość dużo, żeby w ogóle brać taki manewr pod uwagę? Czy może to doprowadzić do zderzenia światów? Jakich potrzebowaliby czujników i kontroli w czasie rzeczywistym? Ile czasu zajęłoby przywrócenie dawnego nachylenia czasoprzestrzeni? Czy asymetrie w polu napędu wywołają fale pływowe albo aktywność sejsmiczną? Gdy tylko zbliżali się do konkluzji Ol’t’ro znajdowali nową komplikację do omówienia. Poza tym się nie odzywali. Ich celem była gra na czas, nie decyzja, podczas gdy Er’o dokonywał swoich obserwacji. Ol’t’ro dała do myślenia szybkość, z jaką ludzie i Obywatele zaakceptowali ludobójczy atak. Ol’t’ro mieli nadzieję chociaż na moment żalu. Ale Ol’t’ro także mieli dom, który musieli chronić i zalały ich wspomnienia. Niezmierzony ocean Jm’ho. Bujne lasy wodorostów, kołyszące się w gorących prądach unoszących się z gejzerów na dnie. Wspaniałe, rozmigotane, podwodne miasta. Lodowy dach świata, a nad nim splendor Tl’ho. Powiedzieli sobie, że czują ciasnotę ich małego habitatu. Powiedzieli sobie, że pod nieobecność jednej jednostki cierpią z powodu braku symetrii połączenia. Sami w to nie wierzyli. Ol’t’ro nie mogli zapomnieć ostatnich słów, które Baedeker skierował do Sigmunda. Czy jeszcze zobaczą swój dom? Gdyby Pakowie zostali pokonani, to czy broń kinetyczna zostałaby skierowana na Jm’ho? Jm’ho musi się stać zbyt potężny, żeby go zaatakować. Być może opanowali już dość technologii, żeby do tego doprowadzić. Jeśli zawieźliby tę technologię do domu i tam zastosowali. (Niestety połączenie hiperfalowe z Jm’ho działało tylko w jedną stronę, tę niewłaściwą). O ile pożyją tak długo. - Jestem w obserwatorium - nadał wreszcie przez radio Er’o. - Rozpoczynam skanowanie. - Świetnie. - Ol’t’ro przekazali Er’o dane dotyczące symulacji odłączenia świata od Floty, podtrzymując żywiołową dyskusję. - Er’o, spiesz się.

I tak sprzeczka się wzmagała. - W tym jest coś obrzydliwego - przerwał wreszcie Sigmund. - Pakowie owszem, widzą przed sobą tylko jeden cel, ale jeszcze nas nie zaatakowali. Nawet oni zasługują na strzał ostrzegawczy. Ludzie, dajcie mi jakieś opcje. Wrócili do dyskusji o tym, jak najszybciej zdemontować cenny napęd Zewnętrznych zanim zrobiony domowym sposobem model rozwali sztuczną planetę. Baedeker wpadł w podniecenie. Nessus obawiał się, że statek ewakuacyjny będzie zbyt blisko osobliwości świata broni, żeby uciec w hiperprzestrzeń. Żaden z Obywateli nie wspomniał o moralnych oporach Sigmunda. - Mam dwóch kandydatów - Er’o nadał prywatną wiadomość. - Oto koordynaty. Mając odrobinę czasu, z pewnością znajdę jeszcze kilku. Te nowe dane były wystarczające. - Sigmund, proponujemy inną możliwość - powiedzieli Ol’t’ro. - Planety nie zawsze są związane ze słońcami - wiele z nich unosi się swobodnie tam, gdzie istoty podróżujące przez hiperprzestrzeń nie mają powodów zaglądać. - Użyjcie takiego obiektu unoszącego się w pobliżu Paków i wysadźcie go. Er’o znalazł dwóch kandydatów po pobieżnym skanie. Wasz strzał ostrzegawczy nie musi stanowić zagrożenia dla napędu z RN5. - I to - powiedział Sigmund - jest możliwość, z którą mogę żyć.

56 - Mów prosto - powiedział Sigmund do Thssthfoka. Znajdowali się w celi Thssthfoka. - Jeeves nagra wszystko do transmisji. I żeby wykluczyć niestosowne treści na tyle, na ile był w stanie. To była wiadomość ostrzegawcza. Żeby miała swoją wagę, Pakowie musieli zobaczyć szczątki Niflheim6. Jeeves nadał temu plutoidowi7 nazwę norweskiego miejsca dla zmarłych, pełnego wiecznego lodu i mrozu. Sigmund zgodził się na nazwę wybraną przez SI. Nessus także, choć norweski mit o stworzeniu był niejasny nawet dla niego. Thssthfok odłożył na bok korzeń życia, który przeżuwał, przełknął i wydał z siebie

6

Niflheim („Kraina Mgły”) - w mitologii nordyckiej jest królestwem lodu i zimna, a włada nim bogini Hel, córka Lokiego. Według podań do Niflheimu udają się dusze tych, którzy umarli w łóżku - w przeciwieństwie do wojowników poległych w bitwach, których Walkirie zabierały do Walhalli. 7 Plutoidy - klasa obiektów astronomicznych, obiegających Słońce poza orbitą Neptuna, które posiadają na tyle dużą masę, żeby mogły dzięki siłom własnej grawitacji uzyskać kształt zbliżony do sferycznego. Plutoidy

kilka klaśnięć i prychnięć. Może język Paków był bardziej efektywny, niż angielski. Musiał być bardziej logiczny. Jednak ta mowa wydała się Sigmundowi bardzo krótka. - Co powiedziałeś statkom Paków? - Popatrzcie tutaj - powiedział Thssthfok. Był tłumaczem tej misji, zakładając, że zechce współpracować. A nawet jeśli nie, to Sigmund wolałby go sam pilnować, niż go zostawić samemu sobie. Jeeves twierdził, że może tłumaczyć, ale Sigmund miał wątpliwości. Język Thssthfoka - a z pewnością różne klany używały różnych narzeczy i slangów - tylko o tyle, ile Thssthfok zdecydował się ujawnić. Podwójne znaczenia, ukryte kody, wszystko można było przemycić w słownictwie, które poznał Jeeves. Sigmund na poły podejrzewał, że Thssthfok podczas lotu zsyntetyzował język. Jeśli Thssthfokowi nie pasowała mniejsza ładownia na Don Kichocie, to nic nie mówił. W większej ładowni, tam, gdzie poprzednio była jego cela, teraz znajdował się statek Alice. Kirsten i Eric przysięgali, że przed końcem tej podróży zdołają rozgryźć niektóre modyfikacje Brennana. Czy im się uda? Tak czy inaczej podczas długiego lotu do Niflheim przyjaciele Sigmunda mieli zajęcie. Poza tym do spędzania każdej wolnej godziny w ładowni Erica i Kirsten popychało coś więcej, niż intelektualna ciekawość. Statek był reliktem utraconego dziedzictwa Ziemi. Drugim takim reliktem był Daleki Strzał. Jego odrestaurowanie było kluczem do odzyskania przeszłości i zdobycia wolności. Nie mogli zostawić statku Alice w spokoju. Jednak gdyby nawet większa ładowania była wolna, to i tak by tam nie umieścił Thssthfoka. W swojej starej celi za często ukrywał narzędzia. Nie było co zakładać, że zespół naprawczy znalazł wszystkie, podczas gdy Gw’oth i ich habitat zostali na pokładzie Haven. Była to tylko kwestia nieco mniejszego ryzyka związanego ze wszystkim, co w tej ładowni mogli ukryć Gw’oth. - Popatrzcie tutaj - powtórzył Sigmund. - I to wszystko? Thssthfok wzruszył ramionami. Potężne stawy sprawiły, że ten znajomy gest wydał się obcy. - Ponieważ jeśli zobaczą tę... demonstrację, sami wszystkiego się domyślą. Zbliżającą się demonstrację Sigmund opisał tylko jako „przyciągnięcie uwagi”.

nie wyczyściły otoczenia swojej orbity z innych obiektów i z tej racji nie mogą być zaliczane do kategorii planet.

Thssthfok był zdecydowanie zbyt inteligentny, żeby dawać mu jakieś podpowiedzi odnośnie nowej technologii. Jednak nawet, gdyby jakimś sposobem znów uciekł, to niewiele by się dowiedział. Napędy bronie Baedekera były ogromne. Arsenał Sigmunda był na Haven, lecąc w tandemie. Thssthfok podniósł swój obgryziony korzeń. - Jeśli nie, to demonstracja jest bezcelowa. Sigmund nie dał się sprowokować. - Wiadomość, którą zaproponowałeś, nadal wydaje się lakoniczna. - Nie, jest zbyteczna. - Co masz na myśli? - spytał Sigmund, rosnącą irytację zachowując dla siebie. Kolejne karykaturalne wzruszenie ramionami. Ponieważ Pakowie zwrócą uwagę na każdy niespodziewany sygnał, uświadomił sobie Sigmund. Mocne zakłócenia wystarczą. Wreszcie Sigmund, sfrustrowany, wyszedł. Zdjął zbroję i poszedł do pokoju rekreacyjnego. - Jeeves - wezwał. - Słucham, Sigmundzie. - Monitorowałeś Thssthfoka i mnie? - Tak. - Jeeves zdołał głosem wyrazić niechęć. - Nie był szczególnie skłonny do współpracy. Naprawdę? - Przetłumaczyłeś jego wiadomość? - Tak. „Popatrzcie tutaj” było adekwatne. Sigmund oparł się na krześle, próbując bezskutecznie zrelaksować się iluzją błękitnego nieba i puszystych, białych obłoków. - Jeeves, chcę, żeby ta wiadomość przekazywała więcej. „Wstrzymajcie ataki na zamieszkane światy. Zwróćcie się na galaktyczne południe. Zastosujcie się do tego, lub zostaniecie zniszczeni”. Możesz to dodać? - Mniej więcej. Może nie być gramatycznie. - Nie szkodzi - powiedział Sigmund. - Damy im uczciwe ostrzeżenie. A po kiepskiej gramatyce zorientują się, że mamy co najmniej jednego Paka. A jeśli Pakowie faktycznie zmienią kierunek? Brawura brawurą, ale Sigmund nie mógł ochronić wszystkich. Wymierzy flotę Paków w stronę innych światów. Czując, jak do gardła podchodzi mu kwas, Sigmund miał nadzieję, że żadnym z tych światów nie będzie Ziemia.

57 Najpierw do celi Thssthfoka zajrzała Kirsten. Potem Eric. Był wyższy, i Thssthfok zobaczył metalową opaskę na karku, na której zamykał się hełm kombinezonu. Oboje, koncentrując się, marszczyli brwi, jak reproduktorzy przygotowujący się do bitwy. Przypominający sobie o wrogu. Zbliżała się demonstracja Sigmunda. Thssthfok usiadł na pokładzie, podwijając pod siebie nogi i przyciskając stopy do pośladków, z rozłożonymi kolanami, „bawiąc się” bransoletą na kostce. Sondował wystrzępioną dziurę, którą wyrwał, unikając zadrapań skóry. Kropla krwi mogła spowodować spięcie obwodu, do którego się dostał. Ucieknie, podczas gdy ludzie będą zajęci. *** Baedeker ostrożnie zmierzał przez lód, nie ufając zarówno rakom u swoich butów, kijkom, które ludzie nazywali kijami narciarskimi, i słabej grawitacji Niflheima. Horyzont był za blisko. Nad głowami lśniły nieznajome gwiazdy. Postacie w kombinezonach, ludzie, Gw’oth i Obywatele, pracowali przy skupisku dużych, czarnych monolitów; niedoskonały napęd planetarny, który stał się narzędziem zagłady. Nadzorował przygotowania, kierował ekipami rozładowującymi ekwipunek i osobiście przygotował nieobliczalną jednostkę. Moduł po module przedzierał się przez diagnostykę podsystemów - i odrzucił dwie jednostki, które ledwo spełniały standardy kalibracji. Cały proces powtórzył z zapasowymi częściami. Części łączące moduły sprawdził dwa razy. Teraz, gdy ostatni z transportowców wracał nad lodem na Haven zaczął kolejny, metodyczny obchód, tym razem, żeby sprawdzić wszystko po raz trzeci. Ćwierć roku świetlnego stąd, niewidoczny dla nieuzbrojonego oka - i nie dający się zignorować - był skraj awangardy Paków. - Szefowie zespołów, raporty - nadał przez radio Sigmund. Stał na stromej skale, wszystko obserwując, obsesyjnie raz po raz spoglądając na niebo w poszukiwaniu - czegokolwiek. - Wszystko w porządku - z Haven nadał Minerwa. Obecność statku osadzonego kawałek dalej na lodzie była uspokajająca. - Tu też - z wysokości pięciuset mil przekazała Kirsten. Niezbyt ciężko uzbrojony Don Kichot był jedyną ochroną ekspedycji na wypadek,

gdyby skądś pojawili się jacyś Pakowie. Baedeker dygotał, próbując zachować przytomność. Bez tej indukowanej euforii, tej obłędnej brawury, nie zdołałby funkcjonować. Bez niego cała ta instalacja z pewnością by zawiodła i byliby straceni. - Mamy kolejnych dziesięć minut opóźnienia - przyznał Baedeker. Łącznie jak dotąd dawało to osiemnaście minut. - Nadal żadnych poważniejszych problemów, po prostu nie sądziłem, że praca w tych warunkach będzie aż tak skomplikowana. - Jestem ubrany i mogę pomóc - zaproponował Eric. - Eric, wolałbym, żebyś został na Don Kichocie - stanowczo powiedział Sigmund. Baedeker przełączył się na kanał prywatny. - Sigmund, pomoc by mi się przydała. Gw’oth są wykończeni. Połowa inżynierów z General Products wróciła na Haven. Niektórzy uciekli, większość, w komie, odwieziono transportowcami. A ja ledwie się trzymam. - Daj mi chwilę - powiedział Sigmund. Baedeker mógł się domyślić, dlaczego Sigmund się wahał. Wysłanie Erika na powierzchnię oznaczałoby, że z Thssthfokiem zostaliby tylko Kirsten i Jeeves. Sigmund wrócił na kanał ogólny. - Eric, wygląda na to, że bardziej przydasz się na dole. - Zmieniam orbitę, żeby dopasować prędkość do powierzchni - pogodnie powiedziała Kirsten. - Eric, nie potknij się - dodała kilka minut później. *** Thssthfok, pracując na dotyk, wyobraził sobie odsłonięty obwód w bransolecie. Niektóre komponenty - oporniki, kondensatory, obwody zintegrowane i temu podobne pozwalały na wnioskowanie o sobie nawzajem dzięki swoim kształtom i rozmiarom. Inne elementy pozostały niezidentyfikowane, a ich naturę odkryć można było przez to, jak na siebie wpływały. Wzorce połączeń wewnętrznych wskazywały na ludzkie urządzenia, które już wcześniej skanował, gdy jeszcze miał swój zestaw narzędzi. Bransoleta była wyposażona albo w wewnętrzny czujnik pozycji, albo mogła podawać swoją pozycję w odniesieniu do pobliskich przekaźników. Musiałaby mieć wbudowany przekaźnik danych. Wyczułby otwarcie urządzenia. Katalogował funkcje, którym mogła służyć bransoleta, a potem zaczął projektować obwody i oprogramowanie tak, jakby zrobili to ludzie. Jego trzeci projekt wykorzystywał wszystkie komponenty, które zidentyfikował dotykiem, dopasowane do tego, co znalazł w

innych ludzkich urządzeniach. Co za tym idzie: to był podsystem testowy. To potwierdzi, czy bransoleta mogła rozpoznać usterkę wewnętrzną i przeprowadzić autodiagnostykę. Przy odrobinie wysiłku mógł rozszerzyć ten repertuar wyjściowy. *** Sigmund wiedział, że to tylko jego wyobraźnia, jednak czuł chłód wkradający się od ziemi przez nogi do całego ciała. Temperatura na tej śniegowej kuli nieznacznie tylko przekraczała zero absolutne. Nie miał do roboty nic poza staniem i obserwowaniem, a to w jakiś sposób pogarszało wrażenie chłodu. To nie była tylko kwestia zimna. Gwiazdy lśniły z diamentową twardością, bez najmniejszego migotania. Wszelkie ślady atmosfery dawno już zamarzły. A Niflheim miał zaledwie jedną dziesiątą masy Nowej Terry. Oczywiście był także fizycznie mniejszy, a jego grawitacja osiągała całą jedną trzecią tego, do czego był przyzwyczajony. Horyzont był o wiele za blisko, przytłaczał go... W mózgu Sigmunda zakiełkował strach przed kosmosem - nie, on gwałtownie wybuchł. Ziemia, niebo, wszystko zaczęło wirować... Do diaska, nie teraz! Pozbierał się i spojrzał na plac budowy, chcąc zażądać następnego raportu o postępach, wiedząc, że było za wcześnie. Wiedząc także, że jak dotąd wszystko szło aż za dobrze. *** Er’o na trzech kończynach przesuwał się wokół kolejnego z modułów napędu. Przy tak ekstremalnie niskiej temperaturze silnik w jego egzoszkielecie zawiódł i unieruchomił mu mackę. Trzymał ją w górze, ściskając w niej skaner, gdy po raz kolejny sprawdzał swoją pracę. - Za kilka minut będziemy gotowi do testu całego systemu - powiedział Baedeker. Pełna moc do komponen... - Mam na czujnikach zaskakujące odczyty - odezwał się Minerwa. Er’o spojrzał na wyposażenie rozłożone na lodzie. Wszystkie moduły wyglądały tak samo. A jeden z nich rozerwie je na atomy. - Która jednostka? - Nie na Niflheimie. Pół dnia świetlnego stąd, przelatuje. - Co za odczyt? - włączył się Sigmund. - Z pewnością astronomiczny - spokojnie odpowiedział Minerwa. - Monopol magnetyczny. Może więcej, niż jeden. Baedeker zagwizdał zniecierpliwiony.

- Dobrze. Śledź go, a my przeprowadzimy w tym czasie test. Sigmund nie miał jeszcze zamiaru porzucać tego tematu. - Przelatuje? Prześlij mi jego kurs. - Mnie też, proszę - powiedział Er’o. Na jednym z jego wyświetlaczy pojawił się łagodny łuk, przypuszczalnie także Sigmund zobaczył go w swoim hełmie. Łuk zakrzywiał się w stronę Niflheima, choć niedokładnie. - Dlaczego on skręca? - Przypuszczalnie to kwestia pola elektrycznego - z namysłem powiedział Minerwa. Przestrzeń kosmiczną przenikały strumienie jonów - nawet tutaj, tak daleko od jakiejkolwiek gwiazdy. Tak, to mogło być pole elektryczne. Ale tak silne? Gdy pozostali dyskutowali o wiatrach słonecznych, nośnikach międzygwiezdnych i generowanych przez nie polach elektromagnetycznych, Er’o skonsultował się z innymi Gw’oth. W porównaniu do połączenia ich deliberacje były boleśnie powolne. Er’o wtrącił się w dyskusję. - To nie jest nic naturalnego. To statek jonowy z wyłączonymi silnikami, lecący tylko na odrzucie magnetycznym. - A niech to diabli - zaklął Sigmund. - Er’o, jesteś pewien? - Ktoś powinien potwierdzić moje kalkulacje, ale tak, jestem pewny. - Do diaska - znów powiedział Sigmund. - Minerwa, Jeeves, Kirsten, nie używajcie aktywnych czujników. Nie chcemy, żeby na tym statku ktoś się zorientował, że wiemy, iż się zbliża. Dowiedzcie się, co się da, ale pasywnie. Wszyscy pozostali niech zmniejszą zasięg radia, ale udawajmy, że robimy swoje i ograniczmy pogawędki do minimum. - Nie chcesz pracować dalej? - powiedział Baedeker. - Zbliżają się Pakowie! - Musimy to potwierdzić - odparł Sigmund. - Er’o ma rację - odezwał się Jeeves. - W pobliżu centrum tej anomalii magnetycznej znajduje się źródło neutrino. Proces utraty prędkości, jaki obserwujemy, pasuje do rozciągniętego pola magnetycznego. Daleko z tyłu jest ślad skoncentrowanego helu. Statek jonowy z wyłączonym napędem, z reaktorem termojądrowym chodzącym na minimum, zwalniający niepostrzeżenie. Spod nagle szaleńczo walących kopyt Baedekera wystrzeliły odłamki lodu. - Musimy uciekać. - Chwila! - powiedział Sigmund. - Kiedy najwcześniej ten statek tu będzie? Jeeves pierwszy skończył obliczenia. - Nie wiem, jak wydajny jest napęd termojądrowy Paków. Zakładając osiągi zbliżone do mojego napędu na Dalekim Strzale, za około dzień. Przy założeniu, że dokładnie w tej

chwili przestaną się ukrywać i ruszą na nas z pełnym przyspieszeniem. - Około dnia na atak z góry - powiedział Sigmund. - Zwalniają, bo chcą tutaj wylądować. - Popatrzył w smoliście czarne niebo. - Mogą po prostu szukać surowców, a kryją się z manewrem na wypadek, gdyby inny klan próbował tego samego. - Albo próbują podkraść się do nas! - do głosu Baedekera wkradły się bardzo nieangielskie tony. - Nie możemy im na to pozwolić. - To, czego nam nie wolno - warknął Sigmund - to dopuścić, żeby Pakowie dorwali się do twojej technologii. - Więc ją zniszczymy i uciekniemy stąd - na wpół powiedział, na wpół zaśpiewał Baedeker. Rozległ się przeszywający dźwięk alarmu, zaraz stłumiony. - Mamy pożar na pokładzie - powiedziała Kirsten. *** Sigmund gapił się w ciemność, choć Don Kichot był o wiele za daleko, żeby można go było zobaczyć. - Pożar? Gdzie? - Pokład piąty - powiedziała Kirsten. - Przed wyłączeniem alarmów nie jestem w stanie powiedzieć, gdzie zaczęło się palić, ani jak bardzo dotąd ogień się rozprzestrzenił. Pokład, na którym znajdowała się cela Thssthfoka. Poza pościelą nie było w niej nic, co mogłoby się zapalić. Sigmund jednak wciąż nie mógł powstrzymać się od myśli, że to Pak był za to odpowiedzialny. - Czy Thssthfok jest w niebezpieczeństwie? - Czujniki środowiskowe wykazują dym, wyziewy toksyczne i gorąco. System gaśniczy nie działa. System audio wskazuje, że wali we właz. Nie mam podglądu wideo na tamtym pokładzie. Do diaska, ogień był okropnym sposobem na śmierć. Sigmund zastanawiał się gorączkowo. - To może tak? Odpieczętuj pokład, wypuść go z ładowni, żeby znalazł sobie jakieś bezpieczne miejsce, i zamknij za nim włazy awaryjne. Potem otwórz zewnętrzny właz ładowni, żeby zdusić ogień i wyciągnąć dym. - Można to zrobić - powiedział Jeeves - o ile ogień nie zniszczył obwodów ani silników, których będę potrzebował. A co, jeśli byli zbyt wolni? - Kirsten, załóż kombinezon. Być może będziesz musiała przewentylować cały statek.

- Już zakładam. W ciągu kilku sekund poświęconych na najnowszy kryzys Baedeker ruszył w kierunku Haven. Sigmund musiał się skupić na tym, co się działo na ziemi. - Kirsten, rób, co będzie trzeba. Nie pozwól tylko, żeby Thssthfok znalazł się w pobliżu mostka. *** Właz do celi Thssthfoka otworzył się z kliknięciem. Wybiegł na zewnątrz i na użytek sensorów audio, zatrzasnął go za sobą. Jeeves przez interkom podawał mu wskazówki. Oczywiście nie było żadnego ognia, a jedynie jego iluzja wprowadzona do czujników za pomocą jego zmodyfikowanej bransolety. Jeeves kazał Thssthfokowi pójść dokładnie tam, gdzie ten chciał się znaleźć: do dużego magazynu. Thssthfok zaczepił pazury o dziurę wyrwaną w bransolecie i pociągnął. Metalowa opaska z cichym trzaskiem przewróciła się na drugą stronę. Tak, jak się spodziewał, znalazł tam wyglądający na delikatny, zbiorniczek z płynem. Jego uszkodzenie spowodowałoby zamianę płynu w gaz, który pod własnym ciśnieniem rozsadziłby ampułkę. To samo mógł zrobić sygnał radiowy. Zdjęcie bransolety również. Zaczął studiować jej obwody kontrolne. *** Thssthfok nie wybrał tego magazynu przypadkowo. W dniu swojego porwania został przeniesiony błyskawicznie ze śluzy powietrznej do ładowni, która stała się jego celą. Ludzie zmusili go do oddania dysku teleportacyjnego, ale w pokładzie zostało okrągłe zagłębienie, w którym spoczywał. Jego nowa cela, ta wypełniona „dymem”, miała na podłodze takie samo zagłębienie. Ludzie teleportowali zapasy do magazynów. Z podłogi pomieszczenia podniósł dysk. Był wyposażony w klawiaturę i długi ciąg malutkich dźwigni wzdłuż brzegu. Podczas swojej ostatniej ucieczki nie miał czasu, żeby dokładnie obejrzeć dysk, który znalazł na pokładzie małego statku. Przycisk POMOC wywołał zwięzłe wyjaśnienia przesuwające się po wyświetlaczu. Znalazł adresy statku. Gdy już odszukał adresy mostka i maszynowni mógł skoczyć... W bransolecie bezsilnie szczęknął zatrzask magnetyczny, odłączony od obwodu, który uwolniłby środek usypiający. Pracował dalej. Wyświetlacz dysku zgasł. - Wyłączyłam sieć dysków transferowych - powiedziała Kirsten przez interkom. - A po ponownym uruchomieniu czujników środowiskowych widzę, że pożar nie był prawdziwy.

Wracaj do swojej celi. Czyli wejście do koordynat dysku musiało być dla niej widoczne. Zdarł panel dostępu z pokładu i przeciągnął pazurami po odsłoniętych obwodach. Sypnęły się iskry, a z magazynu zniknęła grawitacja. Unoszący się panel wypchnął przez drzwi. Gdy był w połowie za nimi przyspieszył jak meteoryt. Huknął w pokład, a potem rozpłaszczył się z jękiem. - Grawitacja na korytarzu jest wysoka, ale cię nie zabije. Wracaj do celi, albo wystrzelę cię w przestrzeń. - Kirsten miała ściśnięte gardło. - Nie zmuszaj mnie do tego. Na pobliskiej półce było kilka worków ratowniczych. W każdym był mały zbiornik powietrza. Zatrzasnął drzwi magazynu i wrócił do badania dysku. Dioda zasilania wciąż świeciła. Jeśli powiedziała prawdę, to sieć nie działała, ale sam dysk miał zasilanie wewnętrzne. Inny także by je miał. Dyski będące w pobliżu mogły się komunikować między sobą, a on mógł wprowadzić adres ręcznie. - Masz minutę - ostrzegła Kirsten. - Zaczynam odliczać. Minuta mu wystarczała. Zaczął analizować tę część koordynat, którą zobaczył. *** - Eric! - Sigmund biegł za Erikiem, gnającym w stronę najbliższego dysku transferowego. - Jesteś mi tu potrzebny. Eric biegł dalej. - Tam jest moja żona, sama z Pakiem! Muszę jej pomóc! - Wiem! Ale Baedeker się załamuje. Musisz dokończyć testy. Eric był w połowie drogi do dysku. - A gdyby to była Penny? - Do diabła, sam wrócę na statek! - wrzasnął Sigmund. - A ty dokończysz tutaj, jeśli Baedeker nie da rady. Ja nie potrafię. Wysadzenie tej planetki to jedyny sposób, żeby ta technologia nie wpadła w łapy Paków. To dla bezpieczeństwa wszystkich. - Jeśli Kirsten coś się stanie... - powiedział drżącym głosem Eric. Zaczął zwalniać kroku. Sigmund miał lepszą technikę biegu w niskim ciążeniu i go dopadł. Złapał go za ramiona i obrócił do siebie. - Obiecuję, że nic jej nie będzie. Sigmund zrobił kolejnych dziesięć kroków i był już na pokładzie Don Kichota. *** W korytarzu rozszalała się burza, ale właz do magazynu był niemal hermetyczny.

Thssthfok rozwinął na drzwiach worek ratowniczy; ssanie wciągnęło mocny materiał w szczelinę. Świst uciekającego powietrza ucichł. Podmuch i brak grawitacji sprawiły, że w magazynie zrobił się bałagan. Półki były teraz na wpół opróżnione. Unoszące się pojemniki obijały się o niego i o ściany. W głębi kilku półek były torby z korzeniem drzewa życia. Zobaczył osiemnaście adresów i lokalizacji dysków transferowych. Próbka była wystarczająca, żeby na jej podstawie ekstrapolować adresy każdego miejsca na statku łącznie z mostkiem. Ustawił swój dysk w tryb wysyłania, umieścił go delikatnie na podłodze, zakotwiczył się na nim mocno, przytrzymując się półki, i czekał. Nic się nie wydarzyło. Gdy sprawdził wyświetlacz dysku, widniał na nim komunikat o błędzie. Błąd przesyłania. Ktoś na mostku był szybki i wyłączył tamtejszy dysk. Odłączył zasilanie, wyłączył, przestawił wyłącznie w tryb nadawania - to nie miało znaczenia. Adres, który ustalił dla maszynowni, zgłosił ten sam błąd. Dokąd powinien się przenieść, zanim wszystkie adresy staną się bezużyteczne?

58 Sigmund wygramolił się z pokoju rekreacyjnego, szerokie ramiona jego zbroi bojowej ledwie przeszły przez drzwi. Otworzył szafkę z bronią i zapakował kieszenie ogłuszaczami, granatami i ręcznymi laserami. - Kirsten, wróciłem na pokład. Gdzie jest Thssthfok? - Chyba w magazynie na pokładzie piątym. Poza magazynem na tym pokładzie panuje próżnia. Grawitacja, poza magazynem, wynosi osiem g. To chyba spowolni nawet jego. - A ty? - Zamknęłam się w maszynowni. Wyłączyłam tutejszy dysk transferowy tuż przed tym, jak próbował go użyć. Adres wyjściowy pasuje do magazynu na piątym pokładzie. Sigmund zadygotał, ale to z pewnością nie był ich największy problem. Jeśli Thssthfok zrozumiał zasadę działania dysków, to mógł być w dowolnym miejscu na pokładzie. Sigmund przesłał Ericowi prywatne ostrzeżenie, na wszelki wypadek - i zapewnił go, że Kirsten jest bezpieczna. Co jeszcze, zastanawiał się Sigmund. - Kirsten, w jaki sposób jest zabezpieczony mostek? - Zostawiłam tamtejszy dysk w trybie przesyłania. Właśnie tak przeniosłam się do

maszynowni. Właz na mostek jest zamknięty od wewnątrz. Wpuścić nas tam może tylko Jeeves albo palnik spawalniczy. - Jeeves. Jest jakiś powód, by przypuszczać, że Thssthfoka nie ma w tym magazynie? - Nie, ale wcześniej obszedł nasze sensory. - Fakt. Kirsten, jesteś uzbrojona? - Nie, przykro mi. Uznałam, że priorytetem jest zabezpieczenie mostka i maszynowni. - I to był dobry wybór, ale teraz nigdzie się nie ruszaj. Idę zajrzeć do tego magazynu. *** Na korytarzu wciąż była próżnia. Przez podłogę i sufit do Thssthfoka dochodziły słabe odgłosy. W magazynie zrobiło się duszno. Wypuścił tlen ze zbiornika worka ratunkowego rozciągniętego na włazie. Szybko przemyślał możliwości. Mógł tu zaczekać, dopóki uzbrojeni prześladowcy znów go nie ujmą. Mógł wyjść na zewnątrz, szpony przeciwko zbroi bojowej, szpony dodatkowo bezużyteczne ze względu na konieczność naciągnięcia na siebie worka ratunkowego. Albo... Jedyna realna alternatywa była oczywista. *** Właz do magazynu był lekko wybrzuszony. Mógł jeszcze trzymać ciśnienie. Sigmund włączył interkom. - Thssthfok, tu Sigmund. Otworzę właz. Zostań tam, gdzie jesteś. W środku powinny być worki ratunkowe. Masz dwie minuty, żeby znaleźć się w jednym z nich. Sigmund stał z boku włazu gotów zastrzelić każdego, kto by przez niego wyszedł. Ogłuszacze w próżni nie działały. Próbował przesłać do magazynu granat ogłuszający, ale dysk transferowy w środku był ustawiony wyłącznie na przesyłanie. To pozostawiało mu tylko ściskany właśnie laser. - Thssthfok, czas się skończył. Sigmund otworzył właz. Ciśnienie powietrza wyrwało mu klamkę z ręki. Na zewnątrz wystrzeliła biała chmura. Potem puszki, torby i pusty worek ratunkowy. Ani śladu Paka. Sigmund cofnął się od włazu, przeciągając przez niego rozłożony worek ratunkowy. W magazynie panował chaos. I nie było tam śladu Thssthfoka. *** Mały statek wyglądał tak, jak Thssthfok go zapamiętał, tyle że panował na nim większy bałagan.

Ten bałagan częściowo było winą Thssthfoka. Konsola pilota została otwarta i częściowo wymontowana. Wystawały z niej wiązki przewodów, zwisając nad dziesiątkami narzędzi i przyrządów pomiarowych. Przez czaszę zobaczył aż nazbyt znajome ściany swojej niegdysiejszej celi. Przed ostatnia ucieczką Thssthfoka Eric miał na sobie kombinezon. Thssthfok wątpił, żeby zwykły kombinezon kosmiczny dawał ochronę przed nicością hiperprzestrzeni. A tajemniczy pokaz Sigmunda musiał mieć miejsce w normalnej przestrzeni, gdzie mogli go zobaczyć Pakowie. Droga ku wolności była jasna. Wyłączył dysk transferowy, a potem zabrał się do pracy, przywracając małemu statkowi możliwość lotu. *** - To jest ostatnie ostrzeżenie - nadał Sigmund na kanale publicznym statku. Jeśli Thssthfok żył i znajdował się na pokładzie, musiał go usłyszeć. - Za jedną minutę otworzę na próżnię cały statek. Powiedz, gdzie jesteś. Żadnej odpowiedzi. - Kirsten, nadal masz na sobie kombinezon? - Tak. Ale, Sigmund... - Nie wiemy, co robi Thssthfok. Nie wystawię znowu wszystkich nas na ryzyko. Uwięziony w worku ratunkowym jest znacznie mniej niebezpieczny. - Otwarcie ładowni oznacza także utratę starego statku Brennana. - Kirsten, ten statek jest na to o wiele za ciężki - odezwał się Jeeves. - Dla pewności podwoję grawitację w tej ładowni. - Jeeves, odłącz wewnętrzne włazy awaryjne - powiedział Sigmund. - Otwórz śluzy powietrzne i włazy do ładowni. Mam broń - dodał, zwracając się do Kirsten. - Za kilka minut będę przy drzwiach maszynowni. Gdy już będziesz uzbrojona, przeczeszemy ten statek od góry do dołu. A Sigmund, choć nie był z tego dumny, po części miał nadzieję, że znajdą Thssthfoka martwego. *** Thssthfok pracował gorączkowo, ignorując groźbę Sigmunda. Mały statek miał własny system podtrzymywania życia, a jego zbiorniki były pełne. Czaszę zalało pulsujące, czerwone światło. Zaczął wyć alarm. Wielki właz zewnętrzny zaczął się unosić, a waga Thssthfoka podwoiła się. Kadłub małego stateczku dzwonił jak

gong pod uderzeniami narzędzi wysysanych w kosmos. Burza się skończyła. Alarm zamilkł. Czego mu nie powiedziała rozłożona na części konsola, podpowiedziały mu ludzkie narzędzia. Zbiorniki deuteru były wypełnione w dwóch trzecich. Napęd okazał się sprawny. Sprawdził radio i laser komunikacyjny; działały, a ten ostatni na krótkim dystansie mógł posłużyć jako broń. Kontrolki lotu, po pobieżnym sprawdzeniu, okazały się sprawne. A teraz Sigmund otworzył zewnętrzny właz ładowni. To oszczędziło Thssthfokowi czasu potrzebnego na ominięcie obwodów kontrolnych i alarmów sygnalizujących utratę ciśnienia. Lekkie pchnięcie silników odrzutowych i będzie na zewnątrz. Gwiazdy wzywały. Ludzie mogli go zabić. Wystarczająco często ich prowokował. Thssthfok poczuł ukłucie skruchy, ale nie mógł sobie pozwolić na pościg. Od niego zależał los jego reproduktorów. Koniec będzie przynajmniej szybki. Thssthfok włączył radio. - Przykro mi. Uruchomił napęd termojądrowy i wewnątrz Don Kichota wybuchł strumień plazmy, gorętszy niż powierzchnia gwiazdy. *** Na całym Don Kichocie - i w systemie komputerowym, w którym zamieszkiwał Jeeves - zapaliły się alarmy. Zwarcia. Przerwania obwodów. Wyładowania elektryczne. Wybuchające, topniejące i znikające przerywacze obwodów. Alarmy przekroczenia temperatury. Uszkodzenia wyposażenia. Przeciążenie i wybuch zbiorników paliwowych. Nie działające systemy komunikacyjne. Usterki, których Jeeves nie był w stanie skategoryzować. Gdyby tylko kadłub mógł wybuchnąć, uwolniłby plazmę. Ale General Products budowało za dobrze. Kadłub uwięził plazmę i wszystko, co plazma zmieniła w gaz albo jony. Za chwilę uwięzione gorąco i promieniowanie go zniszczą. Za chwilę nie będzie mógł optymalnie zareagować. Zrobił to, co mógł. Unieważnił polecenie, które otworzyło zewnętrzne i awaryjne włazy. Drzwi zamkną się same - o ile się stopiły albo nie powyginały z gorąca. Właz do głównej ładowni zamknął się natychmiast. Główny reaktor termojądrowy wyłączył się sam, ale Jeeves wyrzucił deuter i tryt w przestrzeń, na wypadek, gdyby rykoszetująca plazma je podpaliła. Zalał wszystko azotem, żeby choć trochę obniżyć temperaturę. Tlen wypuścił w kosmos, żeby nie podtrzymywał

ognia. Odpalił główne silniki manewrowe, uciekając przed palącą plazmą. Jeden silnik zakrztusił się i zgasł, Reszta także. Statek zakołysał się dziko. Do satelitów unoszących się nad Niflheimem przesłał krótkie impulsy laserowe, mając nadzieję, że odzyska najważniejsze dane. Tyle banków pamięci uległo zniszczeniu, że nie był tego pewien. Jeeves wierzył, że właśnie tego oczekiwałby od niego Sigmund. Potem myśl zgasła. *** Niemożliwie jasny blask! Wizjer Sigmunda stracił przejrzystość. Przewaliło się przez niego potężne gorąco. Wpadł przez właz, który Kirsten właśnie otworzyła, prosto do maszynowni. Zatrzasnęła właz za nim. Statek pod nimi dygotał. Uderzył w nich nagły, gorący wiatr. To nie mógł być tlen; taki żar wskazywał, że coś uniosło się na słupie płomieni. - Przykro mi. Żal nie powstrzymał Thssthfoka. Co on zrobił? Wizjer Sigmunda rozjaśnił się na tyle, że widział, jak właz jarzy się pomarańczowo i zaczyna osiadać. Zniknęła grawitacja ujawniając, że statek zaczął się dziko miotać. Uderzył o bulaj. Coś stuknęło w jego hełm. Teraz właz świecił na czerwono. Kirsten ściągnęła go w dół. - Buty magnetyczne! Ledwie uderzył stopami o pokład poprowadziła go za masywny element ekwipunku, którego nie rozpoznał. Pod kombinezonem czuł strumienie powietrza, ale obwody chłodzenia były przeciążone. Powietrze w kombinezonie z każdą sekundą stawało się gorętsze. - Poradzimy sobie - powiedział do Kirsten. Miał do zaproponowania tylko fałszywą nadzieję. Sprawy miały się skończyć bardzo źle - znowu.

59 Aktywność na powierzchni lodu gwałtownie zamarła. Na publicznym kanale komunikacyjnym panował przytłaczający hałas. Wtedy ze skupiska modułów wystrzelił Eric. Płaskimi łukami biegł do najbliższego dysku transferowego, przeklinając Sigmunda i błagając wszechświat o litość.

To, co wydarzyło się po „przykro mi” Er’o wciąż składał na podstawie danych z przekaźnika na Haven. - Cisza! - krzyknął Minerwa. - Mam pilne wiadomości. Natychmiast po słowach Thssthfoka pojawił się przekaz danych z Don Kichota. Połączenie urwało się w połowie transferu i nie możemy go przywrócić. Załoga bada dane. Niemal jednocześnie z tym wszystkim od planety zaczęło się oddalać źródło neutrino. Zakładamy, że statek, ale nie odpowiada na wezwania. - Problemy z opóźnieniem sygnału? - spytał Er’o. - Boje komunikacyjne działają jak należy - odpowiedział Minerwa. - Wysłaliśmy wiadomości testowe wokół Niflheima. - Czy źródło neutrino to Don Kichot? - sapiąc podczas biegu, odezwał się Eric. - Nie wiadomo - odparł Minerwa. - Za kilka minut wyjdzie z cienia Niflheima. Jeśli to nie Don Kichot, to kto? Być może kolejny statek jonowy, czekający w zasadzce, by zaskoczyć ten, który podkradał się do planety. Zamiast tego zaskoczył Don Kichota zanim Sigmund, Kirsten czy Jeeves zdołali wysłać spójną wiadomość. Możliwe, ale Er’o w to nie wierzył. - Biorąc pod uwagę ich kurs, kiedy Don Kichot pojawi się nad horyzontem? - Za dwie minuty i dziesięć sekund - powiedział Minerwa. Eric dopadł do dysku transferowego. Był włączony i ustawiony w tryb przesyłania, żeby Thssthfok nie dostał się na dół. Eric stał na nim i krzyczał. Transfer nie powinien zadziałać, czy Don Kichot był na orbicie, czy uciekał. Niezgodność prędkości była o wiele za duża. Er’o nie powinien tego rozumieć, i zatrzymał tę obserwację dla siebie. Gdyby to partner Er’o był na pokładzie, to też by spróbował. Na jednym z jego wyświetlaczy tykał zegar. Gdy odliczanie doszło do zera, Er’o podłączył się do teleskopu wycelowanego przez Minerwę. Odrobinę za późno, zbaczając z kursu, pojawił się dygoczący cylinder. Był dziwacznie pocętkowany, a dziury promieniowały ognistą podczerwienią. Don Kichot został zniszczony, a wraz z nim wszystko i wszyscy na pokładzie. Baedeker z piskiem upadł na lód i zwinął się w ciasną kulkę. On także zobaczył ten obraz. Do zera doszło kolejne wirtualne odliczanie i nad horyzontem pojawiła się niebieskobiała smuga. Płomień z reaktora termojądrowego. - Brak szerokiego pola magnetycznego - zauważył Minerwa. - To nie statek jonowy. - Statek Brennana! - zawył Eric. - Zabiłem ją!

*** Na kanale komunikacyjnym znów wybuchł chaos. Powinni lecieć na Don Kichota i szukać ocalałych. Powinni ścigać tego, kto odlatywał na tym jaskrawym, niebiesko-białym strumieniu. Ale większość głosów mówiła, że powinni uciekać do domu - natychmiast. Eric kipiał przerażeniem i wściekłością. Baedeker był w katatonii. Minerwa, jak wszyscy pozostali czekał, żeby decyzję podjął ktoś inny. Er’o, wyciągając mackę, rozejrzał się po zamarzniętym pustkowiu. To pozostawiało... jego. - Uciszcie się proszę! - mając tylko mały nadajnik radiowy w kombinezonie, Er’o musiał krzyknąć jeszcze raz. - Cisza! Uspokójcie się! - gdy gwar zaczął przycichać, dodał: Szybko. Musimy skończyć nasze zadanie tutaj. - Oszalałeś! - krzyknął Eric. - Musimy ratować Kirsten i Sigmunda. Wrak nadal promieniował podczerwonym gorącem. Czy na pokładzie mógł ktoś przeżyć? - Eric, przykro mi - powiedział łagodnie Er’o. - Statek musi ostygnąć, zanim będziemy mogli spróbować o ile w ogóle ostygnie wystarczająco, zanim zbliżający się statek jonowy zmusi nas do ewakuacji. - Kl’o, Ng’o, skończcie proszę sprawdzać... Eric odwrócił się i ruszył biegiem w stronę Haven. - Sprawdzać? Wszystko się zmieniło! Thssthfok ucieka! Leci do Paków z tym wszystkim, czego dowiedział się o nas i naszych technologiach. A za kilka godzin dotrze do tego nadlatującego statku. I wtedy skończy się podkradanie i hamowanie. Włączą napęd i rzucą nam się do gardeł. Szaleńcze słowa Erica wpędziły w katatonię kolejnych dwóch, ubranych w kombinezony ciśnieniowe, Obywateli. - To następne powody, żeby tu skończyć - powiedział Er’o. - Tej technologii Thssthfok nie widział. Nie ma szans, żebyśmy przed przylotem tamtego statku wszystko zdemontowali. Zamiast tego kończmy i odpalmy tę broń. A przy okazji wyeliminujmy Thssthfoka. Kolejne pomruki, z których zniknęło nieco wcześniejszej pewności. Er’o spróbował zaprowadzić porządek. - Kl’o, Ng’o, skończcie sprawdzanie urządzenia. Omar, zabierz tych Obywateli, którzy potrzebują pomocy, z powrotem na Haven. Eric, jeśli jesteś w stanie, sprawdź dane zrzucone z Don Kichota. Mogą w nich być jakieś wskazówki. Przez chwilę nikt się nie ruszał.

- Słyszeliście rozgwiazdę - powiedział wreszcie Omar. - Wracajmy do pracy. *** Żarliwe błagania zawiodły i Baedekera nie udało się wyrwać z katatonii. Usta zbliżone do jego kombinezonu nie zrobiły na nim większego wrażenia. Wskazania na wyświetlaczach mówiły o ciepłym powietrzu; ciało wyczuwało normalną grawitację. Został, nieświadomy, przeniesiony na Haven. Opróżnił umysł, szukając powrotu do zapomnienia. Niebezpieczeństwo! Przeszywający lament przywrócił go do rzeczywistości. Podniósł głowę i dziko rozejrzał się dookoła. Był w swojej kabinie. Nad nim stali Eric i Minerwa. Ostrzegawczy krzyk dochodził z ust Minerwy. - Potrzebuję twojej pomocy - powiedział Eric. Zdjął hełm, ale nadal miał na sobie kombinezon. - Później się rozpadniesz. - C.. co mogę zrobić? - wyjąkał Baedeker. Co ktokolwiek mógł zrobić przeciw Pakom? Nawet Sigmund nie zdołał utrzymać kontroli nad jednym, nagim Pakiem. - Don Kichot zszedł ze swojej orbity - powiedział Eric. - Za trzydzieści minut zderzy się z Niflheimem. Najpierw musimy uratować Kirsten i Sigmunda. Co to miało za znaczenie? Dlaczego zawracali mu tym głowę? Baedeker czuł, że znów osuwa się w nieświadomość. - Dlaczego ja? - zdołał zapytać. - Gdy odpalimy twój sprzęt, zniszczymy wszystko. Niflheima. Ten statek jonowy, który jest o kilka godzin stąd. Thssthfoka i statek, którym ucieka. Wszystko, z wyjątkiem... - Z wyjątkiem czego? Och. Kadłuba Don Kichota. - Nawet w bliskim stuporu stanie Baedekera możliwość, że Pakowie odkryją niemal niezniszczalny kadłub nie wydawała się dobrym pomysłem. - Z pewnością nie może już latać. - Dosyć tego. - Eric kopnął Baedekera w bok, a Minerwa zagwizdał z zaskoczeniem. Wstawaj. Gdy już wyciągniemy Kirsten i Sigmunda, masz zniszczyć kadłub. - Nie mogę... Następny kopniak bolał. Minerwa nerwowo przestępował z nogi na nogę, chcąc interweniować, ale nie wiedząc jak. - Nowa Terra ma bardzo mało statków z kadłubem GP. Na początku ostatniej wojny większość została zamieniona w pył. Sigmund uważał - uważa - że znasz kod, który wyłącza zasilanie utrzymujące strukturę supermolekuły kadłuba. Sigmund prawie miał rację, jednak wbudowanie takiego kodu wskazywało na

premedytację. Kto budowałby statek, który przez błędnie wprowadzony kod wejściowy mógłby zamienić się w pył? Nie istniał kod autodestrukcji. To, o istnieniu czego Baedeker wiedział, była niezamierzona możliwość obejścia mikroprocesorów wbudowanych w kadłub, by kontrolowały wzmacniający go rdzeń zasilający. Wymierz w statek laser komunikacyjny nastawiony na odpowiednią częstotliwość - niektóre fale świetlne spenetrują komponenty fotonowe. Potem wystarczył prosty program, żeby wyłączyć rdzeń. By wyeliminować tę słabość, trzeba by wymienić wszystkie statki, budowane przez tysiąclecia. Z biliona Obywateli Zgody tę tajemnicę znało może pięciu. Ale po co w ogóle mówić o tym Ericowi? Statek jego przodków spoczywał, zachowany do badań, wewnątrz kadłuba statku takiego, jak Haven - dopóki Eric i Kirsten go nie wyciągnęli. - Sam znasz już sposób. - Daleki Strzał był nieruchomy, obudowany potężnymi przyporami. Rdzeń zasilający był celem oddalonym o zaledwie kilkaset stóp. Użyłem lasera komunikacyjnego Dalekiego Strzału, żeby przeciążyć lub przegrzać rdzeń, aż się wyłączył. Nigdy nie uda nam się utrzymać stałego połączenia z rdzeniem, gdy Don Kichot tak się kręci. - Eric znów wyciągnął stopę. - Więc to twoja działka. Metoda Baedekera działała na odległość, ale wirowanie statku mogło przeszkodzić również jemu. Czy Haven mógłby kręcić się wokół Don Kichota, dopasowując się do jego ruchu? Jaki pilot byłby tak szalony, żeby próbować takiego manewru? Głowa Baedekera, jakby powodowana własną wolą, zbliżyła się o cal do jego brzucha. Ktoś załomotał w drzwi kabiny. - Cztery minuty - zawołał kobiecy głos. Trzeba było jeszcze dwóch kopniaków, by Baedeker się ruszył. Do tego czasu, jak sobie uświadomił, Haven był już prawie przy wraku. Jedynym sposobem, żeby go zniszczyć, było przenieść laser na pokład. Co oznaczało wyjście w przestrzeń i spacer kosmiczny do dygoczącego, wciąż rozgrzanego statku. A jednak... Skazana na porażkę próba ratunku wydawała się być sposobem na śmierć szybszą, niż śmiertelne pobicie przez szaleńca. *** Szepcząc prośby do jakiejś siły wyższej, Eric wyleciał z rozwartej paszczy ładowni. Unoszony

na

niewidzialnych

skrzydłach

skompresowanego

powietrza

zniknął

w

ciemnościach. Niflheim wypełniał większą część nieba, bardziej jako brak gwiazd, niż słaby połysk

jego oblodzonej powierzchni. Milę dalej wirowało to, co zostało z Don Kichota. Tu i ówdzie, wewnątrz udręczonego kadłuba, widać było wściekle czerwone plamy. W chwilach, gdy wrak celował prosto w Baedekera, był tak duży, jak RN1 albo RN5 widziane z Ogniska. Gdy widział wrak z boku wydawał się być trzy razy większy, niż najbliżsi planetarni sąsiedzi jego rodzinnej planety. Baedeker pouczał, rugał i jęczał. Przypominał sobie, czego dotyczyła stawka: wszystkiego. Wyciągał szyje i bił kopytami. Próbował wszystkiego, co mogło go wciągnąć głębiej w manię, ale oczekiwanie wciąż było niemal nieznośne. Wraz z resztą zespołu ratunkowego został na Haven. Eric niósł na plecach dysk transferowy. Wszyscy pozostali przeniosą się na statek bezpośrednio. Zakładając, że Eric zdoła wejść na pokład wraku. Baedeker włączył wizjer i powiększył odległy przecinek, którym stał się Eric. Był już prawie przy zniszczonym statku. Baedeker poczuł, że na widok jego dygotania i obrotów skręca mu się żołądek. Eric zaczął spiralą opadać ku wrakowi, starając się dopasować do dzikich ruchów statku. - Główna ładownia jest zbyt gorąca. Wchodzę przez śluzę powietrzną. Eric, przeklinając, dwukrotnie odbił się od kadłuba. Za trzecim podejściem jeden z butów magnetycznych złapał przyczepność na bulaju śluzy. Jego ciało wygięło się w jedną stronę, podczas gdy statek obracał się w przeciwną. Eric okręcił się na nodze i uderzył twarzą w kadłub. - Zakotwiczyłem - stęknął. Minutę później Baedeker był we wraku. W bok uderzył go duży worek. Większość ładunku stanowiły dwa dyski transferowe. Wydostanie się stąd choćby nie wiem co. Grawitacja nie działała. Z poprzerywanych przewodów błyskało niebieskie światło. Pomiędzy tymi rozbłyskami korytarz zalewało posępne, czerwone światło. Za drzwiami pobliskiego magazynu rzeczy obijały się o siebie przy każdym podskoku statku. Czy Nessus kiedykolwiek próbował takiego szaleństwa? - Jesteś cały? - spytał Baedeker Erica. - Prawie na pewno złamałem nogę. Zbroja ją unieruchamia. Baedeker zamrugał. - Teraz, gdy na pokładzie jest działający dysk, inni mogą się zająć poszukiwaniami. Wracaj i połóż się do autodoca. - Gdy znajdę Kirsten i Sigmunda. Nie wcześniej. A teraz złaź z dysku, żeby pozostali

mogli się tu dostać. Baedeker ostrożnie zrobił dwa kroki w dół korytarza. Magnetyczne buty trzymały go na ziemi. Za nim, w krótkich odstępach, pojawiło się trzech ludzi. - Wycofujemy się na bezpieczną odległość - przez radio odezwał się Minerwa. Dopasujemy do was naszą prędkość. Obroty, podskoki, szarpnięcia, kołysanie... próbowały ruszać Baedekerem na wszystkie strony jednocześnie. Utrzymanie się na trzech nogach było trudne. Jak można to było zrobić na dwóch, było zagadką. Z kieszeni kombinezonu wyjął dwa urządzenia. - Eric, to są osobiste generatory pola stazy. Używamy ich w nagłych przypadkach medycznych. To był próżny gest, ale tylko tyle miał do zaoferowania. Nikt nie mógł przeżyć takiej katastrofy. Eric schował generatory we własnych kieszeniach. - Dzięki. Teraz masz zadanie do wykonania. Wbudowany rdzeń zasilający był tylko dwa pokłady i pół obwodu kadłuba dalej, ale gdzie nie spojrzeć, tam coś blokowało drogę. Zamknięty bulaj. Stopione od gorąca włazy. Miejsca nieznośnej temperatury. Wiązki iskrzących przewodów. Tam, gdzie nie mógł przejść, wycinał

sobie

intensywności.

drogę Za

laserem,

którego

pośrednictwem

wiązkę

komunikatora

skoncentrował śledził

równie

do

śmiercionośnej

powolne

postępy

poszukiwaczy, którzy rozeszli się po statku. - Dotarłem na mostek - zaraportował Omar. Prowadził zespół A, przeszukujący dziób. - Nie ma po nich ani śladu. Przykro mi, Eric. - Jakieś ślady Jeevesa? - spytał Eric. Omar się zawahał. - Serwerownia jest zwęglona. Marne szanse. - Przejdźcie teraz na rufę - polecił Eric. - Może zespół B coś przeoczył. Baedeker dotarł wreszcie do łuku korytarza, w którego ścianie znajdował się rdzeń. Większość farby ze ściany się złuszczyła. Poświecił sobie latarką i zdrapał resztę farby - a potem zaczął się przyglądać. Falowody optyczne zaginały większość światła wokół rdzenia, ale jeśli źródło światła było w ruchu, to pojawiały się nieuniknione zakłócenia. Rdzeń można było zauważyć, jeśli się wiedziało, jak i gdzie patrzeć. I oto był. Przy takiej odległości jego osobisty laser był wystarczający, żeby przeprogramować

kontrolki rdzenia. Użył obu głów, żeby na kawałku kitu przykleić laser do ściany. Nie miał oprogramowania bezprzewodowego; podpiął laser do komputera kieszonkowego. Przygotował oprogramowanie, ale go nie przesłał. Zrobi to tylko wtedy, jeśli będzie musiał. Pewne tajemnice powinny zostać tajemnicami. Z tego samego powodu pracował niezgrabnie, ze względu na kombinezon - za pośrednictwem ekranu dotykowego swojego komputera. Nic, co tu robił, nie zostanie podsłuchane ani przechwycone. To była precyzyjna praca, wymagająca silnej koncentracji, i wyciszył przygnębiające rozmowy w radiu. Poszukiwacze nie natknęli się na nic dobrego: Najprawdopodobniej niczego nie znajdą, szczątki Sigmunda i Kirsten pewnie zostały wystrzelone w kosmos albo może nawet wyparowały. Usłyszał wezwanie do ewakuacji: zderzenie z Niflheimem za pięć minut. Zabierajcie się stamtąd. Cztery minuty. Trzy. Przy dwóch minutach w kombinezonie Baedekera rozbrzmiał dzwonek alarmowy. Pracując gorączkowo Baedeker skończył, choć nie miał czasu, żeby wszystko sprawdzić. - Urządzenie gotowe - nadał. - Minuta do zniszczenia kadłuba. Przenoszę się na Haven. Wrócił na własny statek, do ładowni, która służyła im za przestrzeń roboczą - i upadł, zwinięty w ciasną kulkę.

60 Nowy statek Thssthfoka był szybki i zwrotny, bardzo przyjemny do prowadzenia. Skoncentrował się na wyczuciu jego kontroli i możliwości. Dokładnie na jego drodze, lecąc wprost na niego, było coś, czego spodziewał się nigdy nie ujrzeć: awangarda flot Paków. A za nim kolejne zaskoczenie: statek jonowy z misji zwiadowczej albo łupieżczej, potajemnie zbliżający się do lodowego świata, wokół którego orbitowało jego więzienie. Jednak nie tak potajemnie, jak wierzyli. Ktokolwiek zbudował ten mały statek, wyposażył go w nadzwyczajne urządzenia. Kto go zbudował? Ludzie, na pewno - kokpit pasował do zasięgu ich ramion, uścisku dłoni, konturów ciała - jednak wpływ Paków w konsoli, którą pospiesznie uruchomił, był niewątpliwy. Thssthfok chętnie obejrzałby tę „demonstrację”, którą planowali ludzie, cokolwiek to

było, ale tego nie zrobił. Poddawanie się ciekawości było słabością reproduktorów. W chwili, gdy włączył napęd termojądrowy, wyraźnie obwieścił swoją obecność zbliżającemu się statkowi. Już wkrótce tamci go zobaczą. Odpalą silniki i ruszą w pogoń. Będzie musiał wykorzystać to, co miał. Ten statek. Dysk transferowy. Skany i pomiary zdumiewająco mocnego, dynamicznie zasilanego kadłuba Don Kichota. Istnienie hiperprzestrzeni i podróży szybszych od światła. Wiedza o niebezpiecznych rasach, ich światach przemierzających kosmos na trasie flot. Nieważne, co wydarzyło się podczas długich lat jego nieobecności, jego rodzina i klan powitają go z otwartymi ramionami. Z torby po mące wyjął korzeń drzewa życia, zdmuchnął z niego biały pył i zaczął żuć, zamyślony. *** Thssthfok wyłączył napęd termojądrowy. Czas rzucić okiem za siebie. Samotny świat, wokół którego orbitował Don Kichot, bluzgał lodowymi kryształkami i parą. A raczej, na którym Don Kichot się rozbił, bo ten słup pary oznaczał miejsce jego upadku. Tak jak się spodziewał, statek jonowy włączył swój napęd. Odległość była za duża, żeby określić, czy statek zmierza w stronę Thssthfoka, czy planety - tyle tylko, że leciał z pełnym przyspieszeniem. Potężny sygnał radiowy. Krótki strumień danych, pospiesznie powtarzanych. Odbiornik na jego statku zrozumiał schemat modulacji. A więc to ludzki sygnał. - Popatrzcie tutaj - Thssthfok usłyszał własny głos. Kolejny głos (Jeeves?) ciągnął dalej, z wysokim akcentem Rilchuk. Pomijając fatalną gramatykę, powiedział: - Wstrzymajcie ataki na zamieszkane światy. Zwróćcie się na galaktyczne południe. Zastosujcie się do tego lub zostaniecie zniszczeni. - Popatrzcie tutaj - znów rozpoczęła się wiadomość. Thssthfok ściszył, żeby lepiej się skupić. Czy wydarzy się coś więcej? Jeśli tak, to miał świetną pozycję, żeby poobserwować przyciągający uwagę pokaz Sigmunda. Thssthfok skierował wszystkie czujniki w miejsce, z którego przyleciał. Ten sam lodowy świat. (Na granicy zasięgu teleskopu, przy maksymalnym powiększeniu, z planety oderwał się piksel. Żeby być widocznym z takiej odległości, pojazd musiał być wielokrotnie większy od statku Sigmunda. Usterka w systemie powiększania obrazu, na pewno. Kropka zniknęła, potwierdzając jego przypuszczenia). Ten sam pióropusz lodu i pary. Ten sam,

powtarzający się sygnał radiowy... Nagle przerwany przez ogłuszające zakłócenia. Widmo światła zwariowało. Wykrywacze

cząsteczek

pokazywały

niemożliwe

gęstości

wszystkiego.

Czujniki

grawimetryczne pokazywały - co? Nie rozumiał. To było tak, jakby sama czasoprzestrzeń oszalała. Intensywność wszystkiego rosła. I rosła, rosła. Czasza kokpitu zrobiła się czarna. Chroniąc jego oczy przed czym? Gdy Thssthfok włączył w teleskopie statku maksymalne filtrowanie, w miejscu małej planety widniał wir gazu, pyłu i kamieni. Świat rozdarty na strzępy, pędzący w jego stronę, pędzący w każdą stronę, niemal z prędkością światła. Ledwie miał czas, żeby pomyśleć, jak głęboko zawiódł swoich reproduktorów.

OSTATNIE ZAGRANIE 61 - Co? Sigmund leżał na plecach, jego oczy pod zamkniętymi powiekami poruszały się gwałtownie. Było gorąco - tak strasznie gorąco. I rycząca wichura, i niemal palące powietrze. Nie był w stanie oddychać! Czy jego serce galopowało, a skóra paliła? Może. Pamiętał, że wiedział, iż niedługo umrze, i żal, i dezorientację. I ciągle był zdezorientowany ponieważ, do diaska, czuł się świetnie. Uleczony, wobec tego... ale z czego? Tego Sigmund nie mógł sobie przypomnieć. Otworzył oczy. Tuż nad twarzą miał przejrzystą kopułę. Był w autodocu. Diody statusu świeciły na zielono. Na wyświetlaczu przy głowie widniał jakiś tekst, ale go zignorował. Wszystko po kolei. Najpierw musiał się dowiedzieć, gdzie był. Uderzył w przycisk awaryjnego otwierania i kopuła zaczęła się odsuwać. - Sigmund? - zawołał znajomy głos. Penelopa! Niewiele pamiętał, ale wiedział, że był daleko z zadaniem. Ten strzęp pamięci wywołał falę wspomnień. Ale nie końca. Nie, w jaki sposób znalazł się... tutaj. - Kirsten? - wyszeptał. - Czy ona...? Nie był w stanie dokończyć zdania. Kopuła wreszcie odsunęła się na całą długość i mógł usiąść. Obok stała Penny, próbując powstrzymać łzy. - Sigmund... myślałam, że cię straciłam. - Przepraszam. - Chwycił okrycie leżące w nogach autodoca, naciągnął je na siebie i wyszedł na zewnątrz. To nie była odpowiednia chwila na nagość. Objęli się, mocno. - Tak bardzo cię przepraszam. Stali przy oknie i Sigmund mógł wyjrzeć przez szczelinę w zasłonach. Główny plac miejski. Pojawiało się coraz więcej pytań, ale jedno miało pierwszeństwo. - Co z Kirsten? - Jest w takim samym stanie, jak ty przedtem - Penny uściskała go po raz ostatni i się cofnęła. - Gubernator poleciła, by do autodoca Nessusa wsadzić najpierw ciebie. To nie był autodoc Nessusa. Nessus jedynie zabrał go z Ludzkiej Przestrzeni. Kupił?

Ukradł? Nie chciał o tym mówić. To był prototyp autodoca Carlosa Wu, niesamowity przykład nanotechnologii. Już raz ocalił Sigmunda po tym, jak dorobił się wielkiej dziury w klatce piersiowej. Czyli znów przydarzyło mu się coś okropnego. Trzeba było przeczytać tekst na wyświetlaczu autodoca. - Penny, co było ze mną nie tak? Nie pamiętam. - Oparzenia, choroba popromienna i udar cieplny. Wszystkie przypadłości ostre otarła łzę z policzka. - Nie jestem w stanie o tym myśleć. I nikt nie chce mi powiedzieć, jak do tego doszło. Agenci ARM uczyli się pierwszej pomocy. Autodoki przydawały się wtedy, gdy udało się przeżyć na tyle długo, żeby do jakiegoś dotrzeć. Czego więc się dowiedział? Tak, silny udar cieplny wywoływał dezorientację i halucynacje. Może lalkarze nie mieli nic wspólnego z ostatnimi dziurami w pamięci. - Jak się tu dostałem? Otworzyły się drzwi. Do środka weszła kobieta w białym fartuchu, trzymająca skaner medyczny. - Panie ministrze, dobrze, że pan się ocknął. Musimy tu posprzątać. Oczywiście dla Kirsten. Sigmund ciaśniej otulił się szlafrokiem. Wyszli do holu, gdzie przy noszach stał Eric. Na noszach znajdowało się coś, czego Sigmund powinien się był spodziewać, skoro Kirsten czekała, aż zwolni się autodoc. Długi, srebrzysty owoid. Pole stazy. Technicy wyłączyli pole i ze środka wypadło gorące powietrze. Kirsten wciąż miała na sobie kombinezon próżniowy, a twarz jaskrowo oświetloną diodami alarmowymi jarzącymi się w jej hełmie. Sigmund zesztywniał, gdy zalały go wspomnienia. Gorsza była burza emocji: wściekłość, żal, rozczarowanie, wyrzuty sumienia - za dużo, żeby je oddzielić od siebie. Zresztą nie czas był na to. Eric patrzył na zmasakrowaną postać swojej żony, nie będąc w stanie odwrócić wzroku. Sigmund przełknął. - Eric, obiecałem ci, że Kirsten nic się nie stanie. Jak dotąd radziłem sobie fatalnie, ale wszystko będzie z nią dobrze. Bardziej dzięki Carlosowi niż mnie. - Musi być - wyszeptał Eric. - Musi.

- Musimy ją przenieść do autodoca - przypomniał im jeden z techników. - Im szybciej, tym lepiej. Sigmund i Penelopa się odsunęli. Sigmund na moment położył rękę na ramieniu przechodzącego Erica. Drzwi sali się zamknęły. Gdy skręcali za róg, Sigmund usłyszał wysokie wycie piły, gdy technicy pospiesznie wyciągali Kirsten z jej kombinezonu. *** Trzy miesiące w polu stazy, żeby wrócić na Nową Terrę. Kolejne trzydzieści kilka dni w autodocu. Wojna do stoczenia, a jej dowódcy brak. Sigmund nie chciał uwierzyć, że stracił tak dużo czasu, ale spojrzenie na Alice nie pozostawiało wątpliwości. Wyglądała, jakby miała urodzić lada dzień. Prawie dając się zabić, zostawił obronę Nowej Terry na głowie Alice. Sabrina zaprosiła nie tylko ich. Byli tam także Baedeker i Nessus. Eric się wymówił. Patrzenie na Kirsten przez kopułę autodoca było dla niego pierwszym kontaktem z żoną, odkąd wsadzili ją w pole. - Powinniśmy zaczynać - powiedziała Sabrina. Alice odstawiła kubek z kawą. - Jeeves, puść wideo. To był pierwszy dzień Sigmunda z powrotem w pracy, a sesja planowania z lalkarzami i gubernator była brutalnym sposobem na powrót do kieratu. Naleganie Sabriny nie wróżyło dobrze. Poprzedniego wieczora Sigmund zadzwonił do Alice z prośbą o wyjaśnienia. „To skomplikowane”. Nad stołem konferencyjnym wyskoczył hologram. - Już widzieliście takie obrazki: fala za falą statków Paków. To jest zbliżenie, zrobione tuż przed tym, jak Haven uruchomił urządzenia na Niflheimie. Dzięki tym zbliżeniom miałem punkt odniesienia, by lepiej skalibrować obserwacje nadchodzące z zamaskowanych sond, które Sigmund zostawił po drodze na Niflheima. To był głos Jeevesa, ale jednak dziwnie obcy. Ten Jeeves zintegrował te dane, które w ostatniej chwili przekazano z Don Kichota. Ale to nie był Jeeves, którego refleks ocalił życie Sigmunda i Kirsten. Tamtego Jeevesa już nie było. Przed północnym skrajem pierwszej fali pojawiła się mrugająca, czerwona kropka. - Niflheim znajdował się ćwierć roku świetlnego od awangardy Paków. Skutki demonstracji rozprzestrzeniły się we wszystkich kierunkach z prędkością niemal świetlną. Prowadzące statki jonowe, w niebieskiej fali, leciały z połową tej prędkości. Sześćdziesiąt

dwa dni później spotkały się z falą czołową. Oto, co się stało, z przyspieszeniem rzędu pięćdziesięciu tysięcy. Czerwona kropka nagle zmieniła się w sferę, gwałtownie puchnącą. Za jasnoczerwonym skrajem kolor bladł do różu, ciemniejącego w miarę rozszerzania się: ładnie pokazany efekt malejący. - Pierwsza fala rozprzestrzenia się z prędkością światła. To wszelkie rodzaje promieniowania, od podczerwieni do promieni gamma. Odłamki skały i lodu lecą za nią, pokazane na różowo. - Gdy różowy obszar się rozszerzył, teraz zwalniając coraz bardziej, Jeeves mówił dalej. - Do tej pory rozchodzenie się pola odłamków trwało bez przeszkód. Nie rozumiem tej zmiany. - Zakłócenia w czasoprzestrzeni zwalniają prawie do zera - wyjaśnił Baedeker. Sigmund patrzył na to niemal ze strachem. A niech to, udało im się to zrobić! Pomimo ucieczki Thssthfoka. Sfera rosła i rosła. - Skraj fali uderzeniowej, gdy dotarł do Paków, rozciągał się na około jedną trzecią roku świetlnego. Jedna trzecia roku świetlnego to niewiele w porównaniu z wielkością floty Paków. - Popatrzcie, jak zareagowali Pakowie. Rozszerzająca się sfera zagłębiła się w szyk Paków. Pod uderzeniem elektromagnetycznym kropki gwałtownie skręcały. Nic nie mogło uniknąć nadlatujących odłamków - które w tym przyspieszeniu pojawiły się dziesięć sekund później. Zamrugały trzy zniszczone kropki. Sigmund planował wysłanie wiadomości ostrzegawczej na kilka dni przed wybuchem. Nie sekund. Próbował żałować tego, co zmieniło się w niesprowokowany atak, ale nie udało mu się. W tych okolicznościach jego zespół nie miał innego wyboru. Nie działał też bardziej bezlitośnie, niż zwykli to robić Pakowie. Wróg niemal Sigmunda ugotował, a to sprawiło, że pozbył się wszelkiej empatii. Zastanawiał się, jak przebiegało leczenie Kirsten. Pakowie, zgodnie z przekazem, mieli się skierować pod kątem prostym do ekliptyki. Cóż, dostali ostrzeżenie, nawet jeśli z nieszczególnym wyprzedzeniem. - Popatrzcie na to - wyszeptała Sabrina. W miarę, jak czerwona bańka rosła, więcej statków się rozpraszało - albo próbowało. Wiadomości o zmianie kursu również podróżowały z prędkością światła. Statki znajdujące się dalej często zwracały się w stronę wybuchu, szukając okazji do walki. Następnie,

dostrzegając zbliżające się wolniej odłamki wiele z tych statków zawracało, by uciekać... Żeby się przekonać, że ich droga jest zamknięta. W armadzie Paków wybuchł chaos, rozszerzając się wraz z postępem resztek Niflheima. Manewry i potyczki trwały także po przejściu fali meteorów. - W porządku - powiedział Sigmund - zareagowali jak Pakowie. Każdy klan chronił własne statki. Chcę zobaczyć, co zrobili po tym, jak minęło bezpośrednie niebezpieczeństwo. Większość statków nadal oddalała się od jądra. Nabrały już sporego pędu. Taka zmiana kursu, żeby go nie wytracić, będzie wymagała czasu. Sigmund złapał się na tym, że wstrzymuje oddech. Ostrzeżeni z wyprzedzeniem czy nie, dostali wiadomość, a jego podobna demonstracja z pewnością by przekonała. Po kilku minutach zmiana była jasna. Coraz więcej i więcej Paków skręcało na północ. *** Im bliżej galaktycznego południa zaczynały się zmiany kursu, tym wyraźniej wychylały się one na północ. Zawirowania w ruchu i powstawanie skupisk statków sugerowały gorączkowe bitwy kosmiczne - i istotnie kilka statków zniknęło. W miarę walki inne wybuchały. Reszta w dużej mierze zmierzała dalej przed siebie. - To nie ma sensu - powiedział Nessus. - Przynajmniej ja go nie widzę. Czy Pakowie nie zrozumieli wiadomości? Dla Sigmunda miało to sens. Przynajmniej na coś przydał się czas spędzony z Thssthfokiem. - Zrozumieli doskonale. Realnie im zagroziliśmy. Te klany, które są wysunięte bardziej na południe, popychają innych w stronę zagrożenia. Wobec takiego nacisku statki na północnym skraju mają trudności, żeby choćby utrzymać oryginalny kurs. Alice kiwnęła głową. - Przekonaliśmy klany najbliższe miejsca demonstracji. W innym razie zawróciliby na północ. Staliśmy się niechcący sprzymierzeńcami klanów południowych. Sabrina wyglądała na zagubioną, a Nessus spojrzał podejrzliwie na Alice. Sprzymierzeniec był doskonale poprawnym spangielskim słowem, ale nie stanowił części angielskiego wprowadzonego przez lalkarzy. Sprzymierzeńcy implikowali wrogów, a wróg, tak jak niewolnictwo, był koncepcją, którą lalkarze usunęli z języka swoich niewolników. - Współpracujący partner w działaniach wojennych - niepotrzebnie odezwał się Jeeves. To tylko uwypukliło gafę Alice.

- Dostrzegam w tym pewne dobre strony - Sigmund ręką wskazał hologram, gwałtownie zmieniając temat. - Nawet epicka migracja przez całą galaktykę nie może skłonić klanów do współpracy. Baedeker grzebał niemrawo w swojej tacy z mieszanką traw. - Czyli klany będą walczyć o zaszczyt zniszczenia nas. Jakoś mnie to nie pociesza. - I gdzie tu dobra strona, Sigmundzie? - spytał Nessus. Sigmund wyprostował się na krześle. - Jeżeli klany muszą walczyć, to Thssthfok o tym też wiedział. Zastanówcie się: gdy uciekł, był przynajmniej ćwierć roku świetlnego od swojego klanu, może dalej. Każdy sygnał, jaki by nadał, rozszedłby się i dotarł do wielu klanów. Zachował to, czego się dowiedział, do czasu połączenia z własnym klanem. Cokolwiek wiedział o nas i naszych technologiach, umarło razem z nim. Baedeker podniósł się niezgrabnie ze swojej sterty poduch i zaczął krążyć po pokoju. Za każdym okrążeniem był trochę bliżej drzwi. - W najlepszym razie niczego nie pogorszyliśmy. Ale też niczego nie osiągnęliśmy. Sabrina się skrzywiła. - Muszę się zgodzić z Baedekerem. Co teraz robimy? Mogli użyć jednorazowej broni krótkiego zasięgu, poświęcając napęd Zewnętrznych z RN5. Gdyby to nie przekonało Paków, to Sigmund nie miałby już nic do zaproponowania. Lepiej trzymać to w rezerwie. To pozostawiało jeden lub więcej strzałów ostrzegawczych, oddanych gdzieś na trasie Paków. Ich wtargnięcie było kwestią roku świetlnego. Trzeba by uderzyć kilka razy, co zakładało istnienie wystarczająco wielu samotnych planet w odpowiednich miejscach i sporo czasu. Sigmund wątpił, żeby dali radę, nawet przed tym, jak coś w zmieniającym się hologramie przyciągnęło jego uwagę. - Do diaska - zaklął. - Szybko się uczą. - Nic nie widzę - zaczęła Alice. - Och. Statki na szpicy. To zdanie wywołało kolejne pytające spojrzenie Nessusa, a Sigmund kopnął Alice pod stołem. - To, co mówi moja pojętna uczennica, jest prawidłowe. - Pokazał na kilka punktów na przedzie i na północnym skraju floty Paków. - Więcej statków zwiadowczych. Może nie wiedzą, co ich trafiło, ale zobaczyli, że efekt rozprasza się wraz z odległością. Chcą, żeby ten, kto to zrobił, trzymał się z daleka. Nessus i Baedeker wymienili krótkie melodie. Tym razem nie była to kłótnia i

Sigmund potrzebował chwili, żeby to zaklasyfikować. Więcej, niż smutek. Więcej, niż żal. To była... elegia. - Nawet bez ostrzeżenia - ze smutkiem powiedział Nessus - zwiadowczy statek Paków zaskoczył twoją misję. Nie ma sensu usuwać z RN5 napędu Zewnętrznych. Pewnie już nigdy nie zniszczysz żadnej planety w odległości na tyle małej, żeby spowodowało to realne straty. Smutna prawda była taka, że Nessus miał rację.

62 Sigmund patrzył na Baedekera, który obsesyjnie wgapiał się w główny wyświetlacz taktyczny Sancho Pansy. - Bez urazy, ale naprawdę odważny z ciebie Obywatel. - Mówią, że jestem szalony. Dlaczego miałoby mnie to obrażać? - powiedział Baedeker, nie podnosząc wzroku i mimowolnie grzebiąc kopytem w pokładzie. - Wezmę pod uwagę źródło i uznam twoje słowa za komplement. - Właśnie tak. Na wyświetlaczu były widoczne setki statków. Reakcja na spektakularne zniszczenie Niflheima była wyraźna. Najbardziej intensywne reakcje były tam, gdzie uderzyła skupiona fala odłamków. Tam, gdzie Pakowie mieli na reakcję więcej, niż kilka dni, otwarte walki już niemal się zakończyły. Zamiast tego oddziały manewrowały w sposób, jaki Sigmund interpretował jako ostrożną defensywę klanową. Migracja zmierzała w stronę Nowej Terry, Floty i Jm’ho. To nie były te statki, które stanowiły zagrożenie dla Ziemi. Nie mogły nimi być. Alice, przebywając w systemie słonecznym, widziała uporządkowaną flotę w heksagonalnym szyku. Formacje, na które patrzył Baedeker były bardzo dalekie od uporządkowania. Widać było małe, wzajemnie wspierające się grupki, ale przede wszystkim toczyła się tam powolna wojna. To miało sens: Bibliotekarze lecący za Phssthpokiem byli zwartą siłą. Te statki były zajęte przez klany walczące o przewagę militarną, popierające się i zdradzające przy każdej okazji. A więc czarna chmura zagłady, która wisiała nad ich głowami, miała błyszczącą, srebrną podszewkę. Sigmund nie mógł o tym powiedzieć, nie ujawniając przeszłości Alice. Nie, żeby bezpieczeństwo Ziemi mogło uspokoić Baedekera... Nieważne. Czy Pakowie byli przesądni? Bo miało na nich spaść kolejne nieszczęście. ***

Czy dwa kadłuby General Products były bardziej bezpieczne, niż jeden? O ile wiedział Baedeker, nikt nigdy czegoś takiego nie próbował. Wtargnięcie Paków wciąż wymagało improwizacji. Stałem się Eksperymentalistą, pomyślał ponuro. Czy mi się to podoba, czy nie. Zbierzcie Burzę miał kadłub GP #4, jak Haven, ale na tym podobieństwa się kończyły. Baedeker wspominał Haven niemal z czułością: rojny, w pełni obsadzony, wygodnie wyposażony statek. Nie tak, jak Zbierzcie Burzę. Ten statek nie miał przyrządów naukowych ani warsztatów inżynieryjnych, żadnych przestronnych kwater ani dobrze zaopatrzonych spiżarni. Skoro już o tym mowa, to nie miał pokładów i bardzo niewiele pomieszczeń. Zbierzcie Burzę był frachtowcem, prostym i zwyczajnym, ale w jego ładunku nie było nic zwyczajnego. Tylko Sigmund mógłby wymyślić taki pojazd. Na statku znajdowały się następujące rzeczy: - jako ładunek główny: zubożony uran, a gdy zapasy tego pierwiastka zostały wyczerpane, ołów i złoto. - dodatkowy rdzeń zasilający i dodatkowe zbiorniki z paliwem, żeby miał na czym pracować. Każdy statek z kadłubem #4 w hiperprzestrzeni zużywał kolosalne ilości energii. Potężne cargo wysysało energię z ochronnego bąbla normalnej przestrzeni znacznie szybciej. Ich deuter i tryt zostały schłodzone do postaci stałej, żeby zachowały się dla kolejnego ładunku. - niszczyciel światów jak ten, który roztrzaskał Niflheima. - oraz Sancho Pansa. Jak statek w butelce, określił go Sigmund, a potem poddał się przy próbie wyjaśnienia tego porównania. Coś o łodziach zasilanych wiatrem. W pokręconym umyśle Sigmunda miało to jakieś odniesienie do nazwania głównego ładunku Zbierzcie Burzę śrutem. I do kogoś o imieniu Wesoły Roger. W końcu, wzdychając, Sigmund zmienił swoją analogię i określił to jako łódź ratunkową. Łodzie ratunkowe Baedeker rozumiał. Ale nazw statków Baedeker nie rozumiał kompletnie. Gdy Sigmund nadawał statkowi nazwę, to nawet rdzenni mieszkańcy Nowej Terry nie zawsze to rozumieli. - Pięć minut do wyjścia - ogłosił Sigmund z mostka Sancho Pansy. Służył jako mostek dla obu statków. Miejsce, w którym na każdym statku z kadłubem #4 znajdowałaby się kontrola lotów, było wypełnione ołowianymi kulkami. - Przyjąłem - odpowiedział Baedeker. - Jestem w maszynowni. - Przyjęliśmy - odpowiedzieli Ol’t’ro. - Jesteśmy gotowi do monitorowania urządzeń. W odpowiedzi umysłu grupowego nie było żadnej aluzji do miejsca: byli w swoim

habitacie. Sigmund przyznał Gw’oth niemal wszystkie przywileje, jeśli chodzi o korzystanie z sieci, więc mieli dostęp do urządzeń ze swojego zbiornika. Miejsce na pokładzie Ol’t’ro uzyskali za pomocą kilku słów: Sigmund, nie możemy tego zostawić w połowie, nie bardziej od ciebie. Ta trójka - albo osiemnastka, jeśli policzyć Gw’oth indywidualnie - stanowiła całą załogę. Załogę szkieletową, jak ją nazwał Sigmund, a to wyobrażenie zawsze wywoływało u Baedekera dreszcz. Sigmund był obłąkany. Czego dowodem było zabranie Gw’oth. Oczywiście Baedeker również był obłąkany jak inaczej mógłby podróżować lata świetlne od Ogniska i stada? - ale w chorobach umysłowych istniały rodzaje i stopnie. Już niedługo się przekona, czy Sigmund był wystarczająco szalony. Baedeker włączył hologram przypisany do głównego wyświetlacza na mostku. - Jedna minuta - powiedział Sigmund. - Chyba że ktoś widzi powód, aby lecieć dalej. Każda rozsądna istota opowiedziałaby się za dalszym lotem. Baedeker zanucił żałobnie do siebie i nie odpowiedział. - Wyjście za pięć... cztery... *** - Dwa... jeden... teraz. Ol’t’ro unieśli macki nad kontrolkami i włączyli instrumenty pomiarowe. Z jednej strony setki niebiesko-białych światełek. Z drugiej głodne, magnetyczne paszcze jeszcze większej liczby statków jonowych. Sancho Pansa, zgodnie z planem, pojawił się w małym, pustym obszarze głęboko w przedniej fali Paków: na ziemi niczyjej pomiędzy frontami bitew. - Na pozycji - donieśli Ol’t’ro. - Zbieramy pierwsze odczyty. Sancho Pansa w odniesieniu do gwiazd prawie stał w miejscu. Statki jonowe śmigały ze znaczącym procentem prędkości światła. Ol’t’ro wzięli namiary na najjaśniejsze wyziewy z napędów - pobliskie statki - i najsilniejsze źródła neutrino - tych, które mogły być w pobliżu. Odczekali kilka sekund, a gdy statki ich minęły, wciąż niczego nie podejrzewając, zebrali kolejne pomiary. W normalnej przestrzeni spędzili zaledwie dziesięć sekund. - Nic w zasięgu godziny świetlnej - zaraportowali Ol’t’ro. - W pobliżu nic, co poruszałoby się szybciej, niż z połową prędkości światła. W tej chwili byli całkowicie bezpieczni, nawet jak na standardy Baedekera. - Będziemy to sprawdzać co kilka minut. - Dobrze - powiedział Sigmund. - Wysyłam wiadomość. Główna wiadomość została nadana przez radio i wciąż się powtarzała, ale Sigmund

puścił nagranie również przez interkom. Jeeves, posługujący się swoją wersją języka Paków. Ol’t’ro częściowo ją rozumieli, ich znajomość języka Thssthfoka była tylko jednym z sekretów, które wciąż mieli. To nie była skomplikowana wiadomość. Zawróćcie na południe teraz albo pojawimy się znowu. I znowu. I znowu. - Wystarczy tego skrzeczenia - powiedział wreszcie Sigmund. Klaśnięcia i świsty ustały. - Nadal nadajemy. Dziesięć długich minut od ich pojawienia się między Pakami, Sigmund znów się odezwał. - No to do roboty. Baedeker, jesteś gotowy? - Cisza. - Baedeker! - Gotów, Sigmundzie - wreszcie odpowiedział lalkarz. - Po kolei - powiedział Sigmund. - Odliczanie od piętnastu. *** Na dwanaście kadłub Zbierzcie Burzę zamienił się w proszek. Tu i tam, w miejscach, gdzie ładunek był luźno ułożony, przez osłabioną powierzchnię buchnęło powietrze. Na dziesięć Sancho Pansa, maleńka rybka przy wielorybim cielsku Zbierzcie Burzę, uwolnił się. Gdy się wymykał, jego silniki zrobiły małą wyrwę w gęstych, metalowych kulkach. Na trzy, Sancho Pansa zniknął w hiperprzestrzeni. Na zero włączył się niszczyciel światów, stanowiący serce Zbierzcie Burzę.

63 „Działa”, nagrał Sigmund. „Przyciągnęliśmy ich uwagę”. Powodzenie można ująć w znacząco niewielu słowach. Obrazy przekazywane z lekkim opóźnieniem pokazywały kolejne oddziały Paków ruszające, często walcząc po drodze, w stronę galaktycznego południa. Zawracające od Nowej Terry, Ogniska i Jm’ho. Pakowie niewątpliwie mieli własne wizualizacje: pechowych statków zniszczonych w wyniku rozszerzania się zmarszczek w czasoprzestrzeni. Zaraz po nich nadeszło uderzenie ołowiu, złota i uranu, które nawet rozbite na pojedyncze jony były nie do uniknięcia. Te jony były zbyt masywne i nadlatywały za szybko jak na możliwości pochłonięcia ich lub odbicia przez pola magnetyczne statków jonowych. Przy tych relatywistycznie ciężkich jądrach najtwardsze promieniowanie kosmiczne było niczym.

Zbierzcie burzę, zaiste. Na Sancho Pansie panowała niesamowita cisza. Gw’oth byli w swoim habitacie, na swój własny sposób asymilując to doświadczenie. Baedeker zamknął się w kabinie, reagując z opóźnieniem na przeżyty stres. W porządku. Wydobrzeje. Sigmund miał rację, że już niedługo. Izolacja zaczęła mu szkodzić. Oczywiście rozmawiał z Jeevesem, ale to tylko przypominało mu innego Jeevesa, przyjaciela, którego już nie było. W wizjerze mostka gwiazdy lśniły jak diamenty. Sigmund dodał kilka szczegółów i nadał raport przez radio hiperfalowe, wraz z nagraniami z kamer. Wywołał hologram Penny i dzieciaków. Jak bardzo Hermes i Atena wyrośli podczas tej długiej podróży? Sancho Pansa mógł zostać w normalnej przestrzeni wystarczająco długo na jeszcze jedną wiadomość. - Jeeves, zacznij nowe nagranie. „Najdroższa Penelopo. Wszystko w porządku. Trochę to potrwa, ale wracamy do domu...”. *** Z wysoko uniesionymi głowami, ze starannie ufryzowaną i ozdobioną klejnotami grzywą, z pieśnią wibrującą w gardłach, Baedeker wkroczył do pokoju rekreacyjnego. Dlaczego miałby nie śpiewać? Wracał do domu, a z jego ramion zdjęto ciężar światów. - Witaj, Sigmundzie - powiedział radośnie. Sigmund biegał na bieżni. Uniósł brew na dramatyczne wejście Baedekera. - Jesteś w dobrym nastroju. - Istotnie. - Baedeker wziął kolbę soku z czerwonych melonów i zaczął syntetyzować podwójną porcję mieszanki traw podgrzanych na parze. - Nareszcie jest po wszystkim. Znowu mamy przyszłość. To bardzo dobra rzecz. - Nie mogę się z tym nie zgodzić. - Sigmund przedramieniem otarł czoło. - A jak ta przyszłość wygląda dla ciebie? Wrócisz na Nową Terrę? Do angielskiego potrzebne było tylko jedno gardło, i Baedeker zaczął jeść. - Są rzeczy, które muszę zrobić na Ognisku. - To nie było bardzo zachęcające. Rzeczy, które chcę osiągnąć. - Bardzo dobrze - sapnął Sigmund. Dlaczego jestem taki powściągliwy, zastanawiał się Baedeker. - Nie myśl, że jestem niewdzięczny. Gdy byłem niemile widziany na Ognisku, Nowa Terra mnie przyjęła.

- Chciałeś tylko ogrodu i zostawienia w spokoju. W zamian ocaliłeś nasz świat. To więcej, niż mogliśmy sobie wyobrażać. - Nie bardziej, niż wy uratowaliście Ognisko. Co sprawiało, że Baedeker miał taki sam dług, jak wcześniej. Ale pod pewnymi względami się zmienił. Teraz dostrzegał dobro, które mogły sprawić rządy. Do ocalenia światów trzeba takich, jak on czy Sigmund - i jak Nessus - ale trzeba było także rządów. Nikt inny nie mógłby dostarczyć statków, laboratoriów, załóg i dostępu do napędu Zewnętrznych. Co kryła przyszłość? Nessus kusił Baedekera bardziej, niż ten był skłonny przyznać. Odkryje resztę sekretów napędów Zewnętrznych. Kto miałby to zrobić lepiej, niż minister nauki, mający dostęp do wszystkich zasobów, talentów i wpływów, jakie zapewniała ta pozycja? W głębi serca Baedeker czuł poruszenia nawet wyższego celu. Być może któregoś dnia mógłby zostać Pierwszym? Wówczas z pewnością mógłby zareagować na zagrożenie ze strony Gw’oth. W przeciwieństwie do Nowych Terran Gw’oth stanowili realne zagrożenie - a nikt nie rozumiał tego niebezpieczeństwa lepiej od niego. - Dobrze się czujesz? Nagle ucichłeś. - Po prostu myślę. Baedeker wolałby nie omawiać swoich ambicji. Nie będzie dyskutował o Gw’oth. Już nieraz kłócił się o nich z Sigmundem. Przynajmniej ci obcy, odkąd Sancho Pansa zostawił Paków za sobą, trzymali się z boku, pozostając w swoim habitacie. Więc co jeszcze? - Sigmund, myślałem o Nowej Terze. O pływach. Sigmund zatrzymał bieżnię i zszedł z niej. - O braku pływów. - Niekoniecznie. Sigmund zamrugał. - Co masz na myśli? - Bardzo dużo się nauczyłem o napędach planetarnych. Wierzę, że wystarczająco dużo, by dostroić działanie napędu Zewnętrznych. - Bezpiecznie? - podejrzliwie spytał Sigmund. - W jakim celu? Oczywiście, że bezpiecznie. - Żeby dołożyć dodatkowy drobny puls albo drganie. A w przeciwieństwie do pierwszego razu, gdy to sobie wyobraził - i, mądrze, wycofał

z tego - teraz rozumiał implikacje aż do samych koniuszków kopyt. - Nie nadążam. Czy to nie jest oczywiste? - W efekcie na oceanie powstaną większe fale, co uda efekt pływów. Sigmund się uśmiechnął. - Jeśli tak, to Nowa Terra będzie miała wielki dług wobec ciebie.

64 Er’o wspinał się z habitatu w stronę mostka. Na klatce schodowej niósł się szum silników jego egzoszkieletu i stukot kroków. Za każdym razem, gdy unosił mackę, przed jego oczami przemykały bąbelki. I najbardziej rozpraszające ze wszystkiego: polecenie Ol’t’ro, wciąż rozbrzmiewające mu w myślach. Jeśli to w ogóle możliwe, znajdź nam jakąś alternatywę. Wychodząc na poziom mostka, natknął się na Sigmunda. Zgodnie z potrzebą. - Jesteś zajęty? - spytał Er’o. - Bynajmniej. Er’o przeszedł przez drzwi na mostek. Na głównym wyświetlaczu widniał raczej jakiś krajobraz, niż widok, który mieli przed sobą. Wskaźnik masy - urządzenie, którego działania nikt nie wyjaśnił, ale którego przeznaczenie było dla niego oczywiste - pokazywał, że w pobliżu nie ma żadnych znaczących obiektów. - Możemy porozmawiać? Sigmund wskazał na wolną kołyskę. - Oczywiście. Usiądź. Er’o wspiął się na nią i cierpliwie zniósł ludzką potrzebę luźnej pogawędki przed przejściem do rzeczy. - Moi przyjaciele i ja zastanawiamy się nad przyszłością - to bardziej Ol’t’ro się zastanawiali, ale uznali, że Sigmund najlepiej zareaguje na podejście jednego Gw’o. Ostatnie wydarzenia były... niepokojące. - Delikatnie mówiąc. Er’o, coś cię gryzie. Wyrzuć to z siebie. - Co stanie się z moim ludem? - Macie nowych przyjaciół. Więc wymiana informacji, co nazywamy wymianą kulturalną. Przypuszczalnie handel. Wkrótce będziecie w domu. Sabrina planuje wysłać do was reprezentanta Nowej Terry, taką osobę nazywamy ambasadorem, żeby konsultował się z

waszym rządem. Z radością powitamy waszych reprezentantów na naszym świecie. - A Zgoda? Powiedz mi szczerze. Jesteśmy również jej przyjaciółmi? Długa pauza. - Zgoda nie ma przyjaciół. Ma interesy. Tak jak interesy miały rywalizujące miasta państwa w głębinach oceanu. Jak mogłoby być inaczej? - Znasz Obywateli znacznie lepiej, niż ja. Jak będą widzieć Gw’oth w odniesieniu do swoich interesów? Dłuższa, bardziej złowieszcza pauza. - Nie wiem, Er’o. Być może jako partnerów handlowych. Obywatele handlują z Nową Terrą. - Nie wydajesz się być przekonany. Ani też bardziej sceptyczny ode mnie, czy Ol’t’ro. - Nie mogę mówić za nich. Mogę powiedzieć, że Nowa Terra będzie przemawiać za wami. Jm’ho potrzebował sprzymierzeńców, nie adwokatów. - Baedeker nam nie ufa. Zakładamy, że jego opinia ma na Ognisku duże znaczenie. - Dlaczego tak mówisz? Dlaczego Baedeker nie miałby wam ufać? Er’o nie miał zamiaru wspominać, że założyli na Haven masę podsłuchów. - Nie jest szczególnie dyskretny, wyrażając swoje opinie. - Nie, chyba nie. Jednak dlaczego miałby wam nie ufać? - Znamy lokalizację Floty. A nasze talenty go przerażają. - Wasze talenty pomogły pokonać Paków - powiedział Sigmund, ale odwrócił wzrok. Wczorajszy triumf sprawił, że Ol’t’ro i tacy jak on, dziś bali się jeszcze bardziej. - Na ten moment - bez własnych hipernapędów - nie jesteśmy w stanie bronić się sami. Ani stwarzać zagrożenia dla Ogniska, skoro najlepszym sposobem obrony Jm’ho było odstraszanie. Tymczasem niszczyciele planet, zarówno broń kinetyczna Paków, jak urządzenia zaprojektowane przez Baedekera, stanowiły potworne zagrożenie. - Obawiam się, że nasza nieobecność będzie... w interesie Zgody. Tak, jak wyeliminowanie Ol’t’ro. Baedeker już to zasugerował, porównując Ol’t’ro do Thssthfoka, nawet pomimo tego, że Gw’oth pomogli poprawić prototypowe napędy Baedekera. Sigmund zmarszczył brwi.

- Jestem pewien, że zapewni z całą mocą, że uważamy Gw’oth za naszych przyjaciół. - A co zrobi dla nas poza mówieniem? Sigmund nic nie odpowiedział. A co mógł powiedzieć? Nowa Terra także miała swoje interesy, a wojna z Flotą raczej się do nich nie zaliczała. Ol’t’ro mieli rację. Nowa Terra mogła pomóc, ale Ol’t’ro nie ważyli się na to liczyć. Nauczyli się czegoś od Sigmunda. Paranoja miała wielką wartość jako strategia przetrwania. Er’o zakończył rozmowę i wrócił do habitatu. Nadszedł czas, by zająć się badaniami, które trwały, odkąd po raz pierwszy spotkał się z ludźmi. *** - Wyjście z hiperprzestrzeni za pięć sekund - ogłosił Sigmund. - Miłe, normalne gwiazdy - dodał wkrótce. - Ulga dla zmęczonych oczu. - Dla tych, którzy mają oczy - dodał Jeeves, również przez interkom. Ol’t’ro nie powiedzieli nic. Byli pogrążeni głęboko w myślach, zajęci ostatnimi ocenami taktyki i ewentualności, i byli w pełni sprzęgnięci ze swoimi instrumentami. Normalna przestrzeń, w porządku. Wzięli namiary na cztery znajome pulsary. Szybkie obliczenia pozwoliły im ustalić, że znajdują się niecałe osiemnaście lat świetlnych od Jrn’ho. Nowa Terra i Flota Światów były odrobinę bliżej. Przeprowadzili ostatnią diagnostykę mechanizmu, który od dawna był przedmiotem pracy badawczej jednostki Er’o. Przeszedł. - Przykro nam - nadali przez radio Ol’t’ro. Włączyli zbudowany przez Er’o hipernapęd... Przenosząc w hiperprzestrzeń ich habitat, środek Sancho Pansy, i odpowiednio jedną trzecią generalnie niezniszczalnego kadłuba.

65 Następne dni były zamazane. Baedeker odzyskiwał i tracił świadomość. Tracił ją bezproblemowo. Powrót nigdy nie był taki łagodny. Sigmund namawiał, strofował, groził. Gdy słowa przestały skutkować, zaczęły się kopniaki. Ile razy powtórzył się ten cykl? Baedeker stracił rachubę. Za każdym razem, gdy przytomniał wystarczająco, słyszał jak Sigmund powtarza: tylko ty możesz nas uratować. I tylko Baedeker mógł. Pierwszego dnia jakoś zdołał założyć kombinezon i pójść za Sigmundem do dysku transferowego w dryfującej części rufowej. Jej kadłub, oddzielony od

rdzenia zasilającego, który znajdował się na dziobie, zamienił się w pył wyssany przez ciśnienie powietrza. Baedeker znalazł połowę hipernapędu i cienki klin urządzenia nadawczo-odbiorczego. Nie widział sposobu, żeby je naprawić. Reszta została zabrana w bąblu normalnej przestrzeni wokół jednostki Gw’oth. To, że Gw’oth zbudowali hipernapęd z niczego utwierdziło Baedekera w przekonaniu, że jego opinia co do nich była słuszna. I sprawiło, że niemożność zreperowania hipernapędu była jeszcze bardziej gorzka. Sigmund, z wygrzebanymi zapasami, przeniósł się z powrotem na mostek. Wtedy, z przerwami, we mgle dezorientacji, wyczerpania i strachu, Baedeker zaczął tyrać. Wysiłek wydawał się nie mieć końca. Ustabilizował to, co zostało z systemu podtrzymywania życia. Z ocalałych dysków transferowych wymontował maleńkie reaktory, żeby utrzymać jego pracę. Gdy Sigmund szukał pozostałej wody, racji awaryjnych i wszystkiego, co mogło się przydać, Baedeker zaczął z lękiem wyłączać wszystko, co nie było niezbędne. Wrak statku może się błąkać przez całą wieczność. Nie było sensu utrzymywać generatorów pola siłowego, czy pól ochronnych kołysek. Byli w samym środku niczego, więc nie potrzebowali radaru. Lasera komunikacyjnego też nie: każdy sygnał, jaki mogliby nadać, zanim dotrze do kogokolwiek, kto mógłby im pomóc, będzie zbyt słaby, żeby go odczytać. Tak czy inaczej, do tego czasu już dawno umrą z głodu. Obwody kontroli grawitacji, węzły energetyczne, przekaźniki mocy - nic się nie nadawało do zbudowania tego, czego potrzebowali najbardziej: radia hiperfalowego. Miał nieodpowiednie części, prawie żadnych urządzeń, na których mógłby przetestować to, co poskładał razem, i tylko komputer kieszonkowy, na którym mógł robić symulacje. Raz za razem się wyłączał, gubił w myślach, odpływał, aż Sigmund, coraz bardziej brutalnie, zmuszał go do skupienia się na zadaniu. Mimo wszystko niszczył go strach. Czy Zgoda zamieniła Paków na jeszcze gorsze zagrożenie? Przynajmniej udało się zbudować radio hiperfalowe. Podłączyli je do ustawionych kaskadowo trzech reaktorów z dysków transferowych. Dotarli do jednej z boi komunikacyjnych na orbicie Nowej Terry. Sigmund ledwo zdążył podać ich koordynaty, gdy zmontowane chałupniczo radio, z rozsadzającym bębenki hukiem, stanęło w płomieniach. Baedeker kolejny raz stracił świadomość. *** Sigmund zaczął robić znaki na bulaju mostka: cykle światła/ciemności od chwili

nadania wezwania o pomoc. Nazwijmy każdy taki cykl dniem. Pierwszego dnia powiedział sobie, że jest dobrej myśli. Koordynaty były najważniejszą częścią jego wiadomości. Pomoc nadejdzie. Nic nie zdołało ponownie ocucić Baedekera. Sigmund wepchnął go, pogrążonego w śpiączce tam, gdzie nie przeszkadzał, za kołyskę drugiego pilota, i włączył generator pola stazy, który znalazł. Trzeciego dnia Sigmund spędził wiele godzin, eksperymentując z kontrolkami swojego kombinezonu. Wzory, kolory, tekstury i ich kombinacje - przestudiował je wszystkie. Przez całe lata obiecywał Penny, że to zrobi - „gdy znajdzie chwilę wolnego czasu”. Teraz miał czas. Nadal nie rozumiał, w czym rzecz. Piątego dnia zaczął czuć urazę do Baedekera, nieświadomego w polu stazy. Nieważne, że lalkarz i tak był w komie. Nieważne, że skoro tylko jedna osoba potrzebowała jedzenia, picia i powietrza, to jego szanse wzrastały dwukrotnie. Do dziesiątego dnia naprawdę obraził się na Baedekera. Piętnastego dnia Sigmund zaczął wrzeszczeć i ciskać przedmiotami o ściany, żeby usłyszeć coś innego niż własne myśli. - Przykro nam - powiedzieli Ol’t’ro. Ta wiadomość była przeznaczona tylko dla Sigmunda; na komputerze Baedekera jej nie było. Przykro nam, że cię zabijemy, Sigmundzie. Z powodu Baedekera niezbyt. Przeprosiny nie zostały przyjęte. Dwudziestego drugiego dnia Sigmund zauważył, że obsesyjnie myśli o ostatniej wizycie Er’o. Obawy Gw’oth. Szukanie wsparcia w Nowej Terze. Niezobowiązująca odpowiedź Sigmunda. Nieważne, że nie mógł się wypowiadać za Nową Terrę. Do czasu, gdy Baedeker i on zostaną uratowani o ile zostaną uratowani - Ol’t’ro dotrą do swojego systemu słonecznego. Czy będą w stanie wylądować habitatem? Sigmund miał wątpliwości, ale to nie miało znaczenia. Z habitatem mógł się spotkać międzyplanetarny statek Gw’oth. Znając położenie Floty i na własną rękę konstruując hipernapęd, Gw’oth stali się nietykalni. Dwudziestego piątego dnia Sigmund popełnił błąd i włączył wizjer. W zasięgu wzroku wyłącznie gwiazdy i rozlana mgławica. Nagle wczepiał się paznokciami we właz mostka, który przewidująco zaspawał. Spod pozdzieranych paznokci tryskała krew. Potężny atak strachu przed kosmosem. Gdy wrócił do zdrowych zmysłów umierał z głodu, i potem już nigdy do końca nie ufał swojej rachubie dni.

Trzydziestego dnia (o ile to był trzydziesty) zafiksował się na Gw’oth lecących na Zbierzcie Burzę, gdy zaproponował, że odeśle ich do domu. Nalegali, że skończą swoje zadanie, nie oglądając się na swoje bezpieczeństwo. Dopiero wtedy - ich zadanie wykonane, Pakowie odparci - Er’o przyszedł do Sigmunda po gwarancje. Dopiero wtedy, gdy realizm i wymijające odpowiedzi Sigmunda nie pozostawiły im wyboru, Ol’t’ro uratowali siebie. Życzył im wszystkiego najlepszego. - Mnie też jest przykro - wyszeptał. *** Dnia trzydziestego drugiego, dławiąc się kolejnym batonem energetycznym smakującym jak trociny, Sigmund złapał się na tym, że fantazjuje, jak może smakować mięso lalkarza. Dnia trzydziestego siódmego pomyślał, jak Gw’oth nabrali Baedekera. Pociągali za sznurki lalkarza. To było komiczne, a gdy użył własnych rąk jako głów lalkarza patrzących sobie w oczy, nawet jeszcze zabawniejsze. Resztę dnia spędził na układaniu o tym limeryków. Dnia czterdziestego w polu stazy zobaczył swoje odbicie. Patrzył na niego ktoś o dzikim wzroku, z wielką brodą, wymizerowany. Przez resztę dnia kulił się między kołyskami. Dnia czterdziestego drugiego znów dopadł go strach przed kosmosem. Wyszedł z ataku, powtarzając sobie „nigdy więcej statków kosmicznych. Nigdy więcej statków kosmicznych. Nigdy więcej statków kosmicznych...” i zmagając się z potężnym wrażeniem deja vu. Zanim zmusił się, żeby przestać, gardło miał tak zdarte, że skrzeczał jak żaba. Wreszcie nadszedł dzień, gdy nie pamiętał, kiedy ostatnio zrobił znak na ścianie. Jego komputer mu powie, przypomniał sobie nagle. Zastanawiał się, gdzie go zostawił. Spędził godziny, przewracając mostek do góry nogami, zanim znalazł go we własnej kieszeni. To zredukowało go do bezradnego śmiechu, po twarzy spływały mu łzy. Śmiał się i płakał, aż zasnął. Następnego dnia sprawdził komputer. To był pięćdziesiąty drugi dzień. Pięćdziesiątego czwartego dnia nie pamiętał, dlaczego liczył. Pięćdziesiątego piątego dnia zastanawiał się, jak długo jeszcze przetrwa. Pięćdziesiątego szóstego dnia Sigmund walczył, żeby sobie przypomnieć, dlaczego powinno mu na tym zależeć. Pięćdziesiątego siódmego dnia na dysku transferowym na mostku zmaterializowały się jakieś postacie. Eric. Potem Kirsten. Kiedy pojawiła się Penelopa, przypomniał sobie.

EPILOG Thssthfok przenosił wzrok z instrumentu na instrument. Nic nie miało sensu. Chwilę wcześniej sama czasoprzestrzeń rozpadła się na kawałki. Zaraz potem uderzyły w niego kawałki roztrzaskanego świata. W ustach nadal czuł gorzki smak porażki. Teraz jego instrumenty pokazywały wyłącznie spokojną pustkę. Zadrżał. Kokpit był zimny. Jak to się stało, że temperatura nagle tak bardzo spadła? A gdy ośmielił się podnieść wzrok znad konsoli, przed oczami przeleciały mu gwiazdy. Czasza zniknęła! Prawie niewidoczne lśnienie oznaczało pole siłowe, które na logikę musiało utrzymywać powietrze. Gdy rozejrzał się dookoła stwierdził, że statek był cały podziurawiony. Zegar na konsoli ciągle odmierzał czas. Thssthfok rozumiał ludzkie jednostki czasu, ale nie ich system datowania. Odkąd wszechświat oszalał, a potem uspokoił, minęło trochę czasu, ale ile? Nie miał pojęcia. Tylko kilka silniczków manewrowych miało jeszcze moc - więcej dziur? - ale zdołał uspokoić wirowanie. Konfiguracja gwiazd wydawała się być jednocześnie znajoma i zniekształcona. Instrumenty potwierdziły tu, czego nie miał ochoty przyznać: był o całe lata świetlne od ostatniego miejsca, które pamiętał. Lata świetlne od flot Paków. Statki znów mu umknęły. Nie tylko położenie Thssthfoka się zmieniło: statków jonowych również. Jakimś cudem minęły lata. *** Główne zbiorniki paliwowe były podziurawione, deuter z nich zniknął już dawno. Było go jeszcze trochę w małym zbiorniku rezerwowym. Użyje go raz i będzie po wszystkim. Pole siłowe zniknie, powietrze ucieknie, a on umrze. Być może właśnie dlatego statek przerwał jego nieświadomość. Potrzebował jego pomocy. Statek jakoś przez całe lata utrzymał go przy życiu. Jakie jeszcze mógł mieć nieoczekiwane możliwości? Cokolwiek myślał na ten temat wszechświat, Thssthfok ledwie kilka chwil wcześniej pospiesznie naprawiał konsolę. Pamiętał, że w środku były nieznane mu podsystemy. Otworzył konsolę, wysunął szuflady i półki, wyciągnął pęki przewodów. Pamiętał, gdzie były przymocowane mierniki i narzędzia. Ludzie badali podsystem, który interesował Thssthfoka.

Do czego by ten obwód nie służył, projekt był wyraźnie inspirowany pracą Paków. Pomyślał o protektorze mutancie. *** W kabinie było zimno, ale Thssthfok machnął na to ręką. Nie miał deuteru, który mógłby zużyć dla zapewnienia sobie zwykłego komfortu. Wziął kawałek korzenia drzewa życia i zaczął go skubać. Pogrążył się w myślach. Możliwości autonaprawy były błyskotliwą mieszaniną technologii ludzi i Paków. Tak samo pole siłowe utrzymujące ciśnienie, choć to również było zagadką. Sądząc z pozycji flot Paków, statek Thssthfoka dryfował przez lata. Generator pola siłowego opróżniłby zbiornik rezerwowy w ułamku tego czasu. A to doprowadziło go do najbardziej zdumiewającego odkrycia... Generator pola stazy. Wewnątrz pola, które wytworzył wokół kołyski pilota, czas stanął w miejscu. W środku nic się nie zmieniało - łącznie ze zużyciem energii. Dla niego czas stanął, podczas gdy statek dryfował, powoli się naprawiając, aż rezerwy jego energii osiągnęły niebezpiecznie niski poziom. Wówczas statek włączył pole siłowe utrzymujące ciśnienie, wtłoczył powietrze do kabiny i uwolnił go z pola stazy. Jak przetrwać było teraz jego problemem. Instrumenty pokazywały świat, na którym mógłby przeżyć, oddalony o zaledwie rok świetlny. To nie mógł być zbieg okoliczności - to statek go tu przywiózł. Czy szukał świata, na którym mógłby przeżyć Pak, czy człowiek, wynik był ten sam. Atmosferę planety przesycał smog. Emitowała mnóstwo sygnałów radiowych. Tubylcy byli rozwinięci o wiele bardziej, niż po całych latach jego wysiłków, byli rozwinięci Drar. Mógł ze swoich przyszłych niewolników zrobić dobry użytek, i to szybko. Czy jeden Pak mógł podbić ten świat? Po tym, co wywnioskował o ich technologii było to niepewne. Ale jeśli nie spróbuje, to na pewno mu się nie uda. Nastawi się na sukces, i przekona się o tym po przybyciu. Mogliby mu zbudować statek jonowy - może nawet hipernapęd - w ciągu zaledwie kilku lat. Przy ostrożnym racjonowaniu być może nawet zanim umarłby z braku korzenia drzewa życia. Może nawet na tej planecie przyjęłoby się drzewo życia. O ile się tam dostanie. *** Thssthfok wreszcie się dowiedział, dlaczego statek wypuścił go z pola stazy. Zostało dość deuteru, by zakończyć naprawy. I pokonać ostatni odcinek. I by nabrać przyspieszenia i wylądować.

Wybierz dwie z trzech możliwości. Podczas, gdy badał możliwości swojego statku, obserwował też swój cel i zastanawiał się nad opcjami, komunikat ze strony utrzymującego ciśnienie pola siłowego przywiódł go niebezpiecznie blisko kwestii, że może mieć energię wystarczającą jedynie na jedną opcję z trzech. Wsunął się do worka ratunkowego i wyłączył pole siłowe. Zużycie energii bardzo się zmniejszyło. Tlen w worku ratunkowym pozwoli mu wytrzymać kilka dni. Połowę tego czasu spędził, operując niezgrabnie przez gruby materiał worka, rekonfigurując generator pola siłowego. Zamiast dużym nakładem energii utrzymywać powietrze chciał, by urządzenie pchnęło go - mocno! - w określonym kierunku. Resztę czasu spędził na obliczaniu i ulepszaniu parametrów tego pchnięcia. Jednym ślizgiem musiał dotrzeć do tego systemu słonecznego, potem do zamieszkanej planety, wejść w atmosferę pod odpowiednim kątem, a potem - osiągnąwszy w tej chwili granicę możliwości teleskopu - wylądować. Jedyne sensowne rozwiązanie wymagało zrobienia pętli przez system słoneczny za pomocą grawitacji dwóch planet. Czy jego czujniki były wystarczająco precyzyjne do takich obliczeń? Był tylko jeden sposób, żeby się przekonać. Krztusząc się resztką powietrza, z palcami, które zaczęły sinieć z niedotlenienia, ustawił kontrolki nawigacyjne. Niekontrolowane lądowanie. Zepsuty statek. Brak powietrza. Nic z tego nie miało znaczenia, jeśli przebywało się w polu stazy. Gdy odliczanie do startu dotarło do zera, a Thssthfok sięgnął, by włączyć pole statyczne, jego ostatnia myśl dotyczyła jego rodziny.

Koniec tomu trzeciego